Biologiczne metody oczyszczania gleby
Techniki Ex-situ:
-(+) skuteczność w przypadkach gdzie wymagana jest minimalizacja czasu prowadzenia remediacji, a tereny zanieczyszczone mają niewielką powierzchnię (m.in. przygotowanie terenów inwestycyjnych) – (-) relatywnie wysokie koszty (zwłaszcza na terenach o dużym i rozległym zanieczyszczeniu) generowanie odpadu w postaci zanieczyszczonej gleby
– (-) zaburzenie funkcji terenu, naturalnych warunków glebowych i hydrogeologicznych, niski „wskaźnik zrównoważenia”
Techniki In-situ:
– (+) techniki bezinwazyjne, korzyści przyrodnicze - brak konieczności naruszania struktury gleby
– (+) możliwość prowadzenia aktywnej remediacji na terenach zurbanizowanych, przemysłowych czy komunikacyjnych z istniejącą rozwiniętą infrastrukturą, w czasie normalnego cyklu użytkowania terenu
– (+) relatywnie niskie koszty
– (-) długi czas remediacji

Bioremediacja - technologia usuwania zanieczyszczeń (głównie substancji ropopochodnych) z gleby i wód podziemnych za pomocą żywych mikroorganizmów w celu katalizowania, destrukcji lub transformacji różnego rodzaju zanieczyszczeń w formy mniej szkodliwe.
Znamy kilka technologii bioremediacyjnych, a możemy do nich zaliczyć:

- bioremediację podstawową - wykorzystanie naturalnej mikroflory skażonego gruntu oraz monitoring zachodzących procesów;

- biostymulację - stymulacja mikroflory poprzez modyfikację warunków środowiskowych;

- bioaugmentację - wprowadzenie dodatkowych mikroorganizmów w przypadku gdy rodzima populacja nie wykazuje pożądanej aktywności w kierunku biodegradacji zanieczyszczeń.

Zanieczyszczenia podłoża gruntowego można podzielić na dwie grupy, z których jedna obejmuje zanieczyszczenia nieorganiczne, głównie metalami ciężkimi, zaś drugą grupę stanowią zanieczyszczenia organiczne, w postaci substancji ropopochodnych (40%zanieczyszczeń gleb i gruntów powstałych na skutek awarii i wypadków stanowią węglowodory ropopochodne tj. benzyny, paliwa lotnicze, oleje opałowe i napędowe oraz inne pochodne ropy naftowej), pestycydów.

Grzyby mikoryzowe - grupa grzybów mająca zdolność symbiotycznego współżycia z podziemnymi częściami roślin, tworząca związki mikoryzowe, m.in. z drzewami. Poprzez korzenie drzewa dostarczają grzybom potrzebnych do ich rozwoju węglowodanów , a strzępki grzybni zwiększają powierzchnię chłonną korzeni (nawet 1000-krotnie), dzięki czemu drzewa pobierają z gleby więcej wody i soli mineralnych.

Metodyka ćwiczenia

I Określenie zawartości kadmu i ołowiu w glebach pochodzących z terenów o różnym stopniu skażenia
1. Przygotowano naważkę 1 g gleby
2. Suszono glebę w wagosuszarce w temp. 105 stopni C

3. Próbkę wprowadzono do kuwet silikonowych urządzenia mikrofalowego i zalano 4 ml stęż. Kwasu azotowego , 2 ml perhydrolu i 1 ml wody demineralizowanej

4. Schłodzono kuwety w strumieniu powietrza a następnie zawartość przesączono przez „miękki sączek „ trzy razy przemywając kuwety wodą demineralizowaną. Uzupełniono uzyskany przesącz miarowo do 20ml
II Analiza mikrobiologiczna i enzymatyczna badanych gleb:
Na zestalone podłoża hodowlane wykonano posiew metodą powierzchniową, wprowadzając po 0,1 ml zawiesiny glebowej na powierzchnię podłoża. Sporządzono w tym celu rozcieńczenia próbek glebowych od 10^-1 do 10^-7.
Z naważki 10 g gleby, wytrząsanej przez 10 min w 90 cm ³ w soli fizjologicznej otrzymujemy rozcieńczenie 10 ^-1 . Po sedymentacji makrocząsteczek z otrzymanego rozcieńczenia wykonano kolejne rozcieńczenia w probówkach z 9 cm ³ soli fizjologicznej.
Posiew metodą powierzchniową wykonano na podłoża :
- BA (0,1 ml)
- podłoże z fioletem krystalicznym (0,1 ml)
- Czapek- Doxa (0,1 ml)
- podłoże Fraziera(0,1 ml)
- podłoże z KNO₃ i wodę peptonową ( 1ml)
Po okresie hodowlanym policzono wyrosłe na podłożach stałych kolonie mikroorganizmów.
Uzyskane wyniki przeliczono wg wzoru podanego przez prowadzącego. W podłożach płynnych określono miana.

Po upływie dwóch tygodni wykonać ponownie posiewy na wszystkie podłoża hodowlane.
Wykonać analizę. Wyniki porównać i zinterpretować.