Podstawy psychologiczne:

1. Zachowanie - ważne są tu wzmocnienia pozytywne i negatywne.

2. Socjologiczny funkcjonalizm - to jakie występują formy organizacyjne w społeczeństwie, to że jeśli są to nie należy ich burzyć gdyż mają swoje funkcje.

Obszary dyskursu:

1. Sposoby definiowania dzieciństwa.

2. Sposoby definiowania mechanizmów rozwojowych.

3. Sposoby definiowania kompetencji dzieci.

4. Sposoby definiowania znaczeń potrzeb edukacyjnych.

Dyskurs funkcjonalno-behawiorystycznego - są to podstawy dyskursu. Źródłem psychologii jako nauki są nauki przyrodnicze.

Dzieciństwo jako kategoria biologiczna - jest to kształtowanie funkcji psychicznych i fizjologicznych człowieka.

2. Mechanizmy rozwojowe - jest to nacisk środowiska ( wzmacniający i hamujący).

- przygotowujemy dziecko do tego co jest.

- przygotowanie do pelnienia pewnych rol społecznych.

- rozwój traktowany jest liniowo i wzrostowo.

- realizacja mierzalnych standardów.

- kompetencje są postrzegane jako hierarchicznie uznawane.

3. Kompetencje dziecka.

- dziecko swych kompetencji osiąganac nie moze potrzebny jest wpływ spoleczny.

- nabywa kompetencje z zewnątrz przez proces uczenia się.

- logicznie postrzegane oddziaływanie edukacyjne:

1. Te same bodźce wywoluja te same reakcje.

2. Czynniki różnicujące reakcje to czynniki biologiczne.

3. Trening bodźcowy.

* konsekwencja tego sa dokladnie zaplanowane zmiany ( bodźce )

* oddzialywanie poprzez wzmacnianie aplikowanych krok po kroku.

* nie pomijanie żadnego zadanka i wedlug wykonywanie zaplanowanej kolejnosci.

* blad jest zjawiskiem który wymaga eliminacji.

Konsekwencje dyskursu:

- chominizacja i organizacja wysilku.

- wybudowanie edukacji powszechnej.

- utworzenie systemu klasowo-lekcyjnego.

Negatywne strony dyskursu:

- ignorowanie wszystkiego poza tym co jest zachowaniem człowieka są np. Relacje społeczne.

- instrumentalne traktowanie strony bodzcowej ( nagroda-kara )

- okresyjnosc systemow opartych na bodziec-reakcja.

- aplikowanie treści do nauczania, krok po kroku, dokladnie, bez pomijania wg. Zewnątrz opracowanego schematu, które uniemozliwilo uczenie sie aktywności.

- aktywizowanie osoby uczącej sie.

Dzieci w paradygmacie humanistycznym:

- chroniony, specjalny okres człowieka, w którym na intensywniej przebiega rozwój naturalny.

- okres wyznaczających funkcjonowanie jednostki w dalszym życiu.

- chroniony ze względu na powstanie hierarchii Maslow'a ( musza byc zaspokojone podstawowe potrzeby samochierarchizowania )

Mechanizmy rozwojowe:

- wzrostowe.

- zredukowanie interwencji doroslych - dzięki temu dziecko będzie rozwijalo sie naturalnie.

- jednostce przypisany jest potencjal samorealizacji.

Kompetencje dziecka:

- dążenie, które nie jest świadome.

- byc z innymi / byc sobą - zaspokojenie tych potrzeb równocześnie.

- zagrożenie dziecinnego sprawstwa - poprzez ingerencje społeczeństwa.

- dziecko samo ma dojść do wiedzy, madrosci i umiejętności.

Oddzialywanie nauczania:

- dziecko nie potrzebuje wysilku, ale samo będzie szukalo wiedzy.

- dziecko jest swoim przewodnikiem.

Mocne strony:

- ujawnienie i kontrola sprawstwa dziecka.

- uczucie wzrastania w poczuciu wlasnej kompetencji.

- podmiotowosc ucznia - wolnosc wyobrażeń.

Slabe strony:

- idealizacja wartości.

- obawa rodzicow - jak będzie wygladalo dalsze życie ich dzieci.

Dziecko uczy sie od cech:

- możliwości możliwości motoryczno-sensoryczne, ma konstrukty swiata otaczającego.

Dyskurs konstruktywistyczno-rozwojowy.

- czlowiek funkcjonuje w świecie symbolicznym i symbole te w procesie interakcji, kreują społeczna rzeczywistosc.

Mechanizmy rozwojowe.

- rozwój to indywidualny przyrost kompetencji badawczych, przebiegających przez bledy, chybione hipotezy i ich samodzielna rekonstrukcje.

Kompetencje dziecka:

- proces uczenia sie dziecka np aktywny proces eksploracji, budowanie konstrukcji i rekonstrukcji umysłowych modeli rzeczywistości.

- dziecko konstruuje obraz swiata a naplywajace doświadczenia powoduja, ze dziecko musi ten swiat konstruować.

Oddzialywanie edukacji.

- wiedza nie pochodzi z zewnątrz, nie jest tez czysto zindywidualizowana i skoncentrowana na kontaktach interpersonalnych, moze byc przekazywana przez 1 człowieka drugiemu.

- wiedza jednostki jest droga jej osobistych dzialan badawczych i ciaglego krytycznego weryfikowania przyjętych wcześniej hipotez i teorii.

- obrazy tworzone przez ludzi są niepowtarzalne a strategie tworzone przez nich są unikatowe.

- podczas procesu uczenia sie i aktywności poznawczej nie odzwierciedlamy konstrukcji poznawczej a budujemy wlasne.

- uczenie są to aktywne proskanacja.

- stosunek do bledow: traktowany jako zwyczayjny i ważny jest w procesie poznawczym.

Mocne strony:

- umożliwienie procesu uczenia się wewnątrzsterownym.

- pionowanie / poznawanie nowoczesnych technik nauczania.

Slabe strony:

- wyeksponowanie idealnego dyskursu swiata.

- akcentowanie budowania swiata materialnego.

- aspekt spoleczny jest nie akceptowany.

- trudności w wprowadzaniu istotnych zmian w procesach nauczania.

Dyskurs konstruktywistyczno-spoleczny:

- dzieci to istoty z innej planety.

- dziecko funkcjonuje i potrzebuje funkcjonowania w środowisku spolecznym.

- dziecko bardziej funkcjonuje w świecie rówieśników niż w świecie doroslych.

Mechanizm rozwojowy:

- dyskurs i dysonans poznawczy.

Kompetencje dziecka

- te same co w konstruktywizmie.

- akcent polozony na samodzielne konstruowanie i rekonstrukowanie w kontaktach społecznych.

Oddzialywania.

- rozbudowane w obszarach weryfikowania w oparciu o dysonans.

- to samo co w konstruktywizmie.

- tworzone konstrukty są negocjowane społecznie ale nie odzwierciedlają rzeczywistości.

- wraz z rozwojem dyskursu zwiększa sie dystans wiedzy jakościowych znaczeń dzieci a znaczeń dorosłych.

Mocne strony:

Zwrócenie na roznice indywidualne w procesie uczenia sie.

Zwrócenie uwagi na aspekt spoleczny - nacisk na zmianę organizacji w procesie nauczania.

- upodmiotowanie.

Slabe strony:

- brak obszaru na dążenia do rekonstrukcji otoczenia.