Nowotworami występującymi najczęściej obustronnie, są nasieniaki (chory nr 2, 3 i 5), a następnie raki zarodkowe

Guzy powrózka nasiennego występują wyjątkowo rzadko.

Jedną z odmian raka pęcherza moczowego z nabłonka przejściowego jest rak z metaplazją gruczołową lub metaplazją płaskonabłonkowa kol- czystokomórkową. Z tych dwóch rzadziej spotykaną postacią jest postać raka z nabłonka przejściowego, z ogniskami gruczolakoraka. Raki te naj- częściej występują w trójkącie pęcherza, są niedojrzałe (G-II lub G-III), o rokowaniu podobnym do nisko dojrzałych postaci raka z nabłonka przej- ściowego.

Gruczolakorak pęcherza w czystej postaci jest nowotworem rzadko spo- tykanym. Stanowi on około 2% złośliwych nowotworów pęcherza mo- czowego. W zależności od miejsca rozwoju gruczolakoraka rozróżniamy postać pierwotną rozwijającą się z pozostałości moczownika w szczycie pęcherza, lub gruczołowej metaplazji nabłonka przejściowego, najczę- ściej trójkąta pęcherza na podłożu cystitis glandularis, cystitis cystica. Gruczolakorak pierwotny występuje również w pęcherzu wynicowa- nym. Postać wtórna stanowi inwazję nowotworu z sąsiednich struktur, przeważnie prostaty, jelita grubego, jajników [4]. Rokowanie w gruczola- koraku pęcherza jest złe.

W serii 64 przypadków [2] przeżycie 5-letnie obserwowano tylko w 18%. Nowotwór szerzy się podobnie jak niskodojrzałe postacie raka z nabłonka przejściowego.

rakowiak wyjatkowo moze lokalizowac sie w jadrze - serotonina

chorobą Peyronie’a, rakiem prącia, bolesnym wzwodem prącia, chorobami we- nerycznymi, zakrzepicą żył lub/i ciał jamistych

Do 1992 roku opublikowano około 200 przypadków przerzutów nowotworo- wych do prącia (10). 70% z nich to przerzuty guzów pęcherza moczowego, gru- czołu krokowego i odbytnicy (1,7, 18) (tab. I).

Przerzuty w prąciu powstają wskutek przeniesienia komórek nowotworowych z ogniska pierwotnego prądem krwi lub chłonki. Może również dojść do nacieka- nia nowotworu z narządów sąsiednich (1,8, 11). Ten właśnie sposób szerzenia się guza, określany w anatomii patologicznej jako ?naciekanie przez styczność” (per contiguum), najprawdopodobniej wystąpił u pierwszego chorego. Ryc. 1. Drobne ogniska raka z nabłonka przejściowego w podścielisku żołędzi prą- cia. Barwienie HE, powiększenie 200x.

Badanie mikroskopowe przerzutów do prącia najczęściej ujawnia utkanie raka, rzadziej mięsaka lub chłoniaka (8). Wielu autorów podkreśla, jak zadziwiająco mała jest liczba chorych z przerzutami do prącia, biorąc pod uwagę jego znaczne ukrwienie, bogactwo naczyń chłonnych oraz częste występowanie nowotworów w narządach sąsiednich (gruczole krokowym, pęcherzu moczowym, odbytnicy) (1,8,11). Według Ponda (7) bardzo dobre ukrwienie prącia spełnia rolę chronią- cą je przed przerzutami.

Lokalizacja przerzutów nowotworowych w prąciu bywa różna, ale najczęściej umiejscawiają się one w ciałach jamistych (3,4,5,6,9). Nie opisywano przypad- ku zajęcia wyłącznie ciała gąbczastego (12). Zdaniem Paąuina (6) spostrzeżenie to dowodzi, iż zabiegi wykonywane przez cewkę moczową nie przyczyniają się do rozsiewu guzów do prącia.

Najczęstsze objawy przerzutów nowotworowych do prącia to: priapizm (40,0%), obrzęk i owrzodzenie (1, 3, 4, 11, 12). W badaniu fizykalnym prącie jest zwykle twarde, guzowate, niebolesne. Może wystąpić krwiomocz lub za- trzymanie moczu (1, 4, 12). W 20,0% przypadków przerzuty stwierdza się jed- noczasowo z guzem pierwotnym, w 50,0% przypadków następuje to w ciągu 2 lat od rozpoznania ogniska pierwotnego (1, 2, 5). Rzadziej przerzut jest pierw- szym objawem choroby nowotworowej. Przerzuty do prącia należy różnicować z chorobą Peyronie’a, rakiem prącia, bolesnym wzwodem prącia, chorobami we- nerycznymi, zakrzepicą żył lub/i ciał jamistych (3,4,11). Średnie przeżycie chorych z przerzutami do prącia ocenia się na od 6,0 do 12,0 miesięcy od chwili ich rozpoznania (5, 6,9). Leczenie jest uzależnione od histo- logicznego typu nowotworu (hormono-, chemio-, radioterapia). Radioterapię uważa się za mało skuteczną, a chemioterapia wymaga dalszej oceny ze względu na małą liczbę leczonych chorych (11). Wskazaniem do amputacji prącia są upo- rczywe bóle nie poddające się leczeniu zachowawczemu (5). Miejscowe wyle- czenie chirurgiczne możliwe jest tylko wówczas, gdy pojedyncze ognisko znaj- duje się w dystalnej części prącia, a wręcz niemożliwe, gdy przerzut położony jest w proksymalnej części narządu (10). Zatrzymanie moczu wymaga wytwo- rzenia przetoki nadłonowej (oczywiście nie dotyczy to chorych na raka pęcherza moczowego), przetoki cewkowej na kroczu lub wprowadzenia cewnika do pę- cherza przez cewkę.