1. szacowanie obliczanie nakladow rzeczowe pracowe mater i efektow w budownictwie podac i zinterpretowac 3,4 wzory analityczne

2. istota i zakres ekonomiki budownictwa

3. racjonalnie gospodarowanie na budowie

4. istota i uzytecznosc iharmonogramow i kosztoryszow w decyzjach inwestycyjnych

5. Metody kalkulacji kosztorysowej w budownictwie

Kalkulacja uproszczona - cena kosztorysowa , C_k obliczona jako suma iloczynów jednostek przedmiarowych i ich cen jednostkowych, z uwzględnieniem podatku VAT wg wzoru:

C_k = Σ L * C_j + P_V

L – liczba ustalonych jednostek przedmiarowych -tej pozycji przedmiarowej,

C_j – ceny jednostkowe dla ustalonych jednostek przedmiarowych -tej pozycji przedmiarowej,

Pv – oznacza podatek od towarów i usług (VAT),

– liczba pozycji przedmiaru robót, .

Kalkulację uproszczoną stosuje się przy użyciu następujących rodzajów cen jednostkowych:

(1) robót,

(2) asortymentów robót,

(3) części obiektów,

(4) obiektów.

4. W przypadku braku w założeniach lub danych wyjściowych ustaleń dotyczących odrębnej - poza ceną jednostkową - kalkulacji szczegółowej wyszczególnionych elementów kosztów, cena jednostkowa uwzględnia wszystkie koszty:

- robocizny,

- materiałów,

- pracy sprzętu i środków transportu technologicznego niezbędnych do wykonania robót objętych daną jednostką przedmiarową;

- koszty pośrednie;

- zysk.

4. Ceny jednostkowe przyjmowane do kalkulacji uproszczonej nie uwzględniają podatku od towarów i usług (VAT).

3. Kalkulacja szczegółowa

1. Kalkulacja szczegółowa - cena kosztorysowa , {C_k} obliczna według wzoru:

C_k = Σ L * (n * c + Kp_j + Z_j) + P_V

lub

C_k = Σ(L * n * c) + Kp + Z + P_V

, L - ilość ustalonych jednostek przedmiarowych -tej pozycji przedmiarowej

, n * c - koszty bezpośrednie na jednostkę przedmiarową -tej pozycji przedmiarowej obliczone wg wzoru:

n * c = Σn_r * C_r + Σ(n_m * C_m + Mp_j) + Σn_s * Cs

Mp_j - koszty materiałów pomocniczych na jednostkę przedmiarową -tej pozycji przedmiarowej,

Kp - koszty pośrednie określone dla kosztorysowanych robót,

, Kp_j - oznacza koszty pośrednie na jednostkę przedmiarową-tej pozycji przedm.,

, Z - zysk kalkulacyjny dla kosztorysowanych robót,

, Z_j - zysk kalkulacyjny na jednostkę przedmiarową -tej pozycji przedmiarowej,

, P_V - oznacza podatek od towarów i usług.

, n - jednostkowe nakłady rzeczowe na jednostkę przedmiarową -tej pozycji przedmiarowej:

• -tej robocizny - n_r, , ;

• pracy -tego sprzętu i środków transportu technologicznego - n_s, , ;

• -tych materiałów - n_m, , ;

, c - ceny jednostkowe czynników produkcji na jednostkę przedmiarową -tej pozycji przedmiarowej obejmujące:

• godzinową stawkę -tej robocizny kosztorysowej - C_r, , ;

• pracy -tego sprzętu środków transportu technologicznego - C_s, , ;

• -tych materiałów - C_m, , ;

Koszty materiałów pomocniczych oblicza się:

jako iloczyn wskaźnika kosztów materiałów pomocniczych i podstawy ich naliczania.

Koszty pośrednie w kosztorysie oblicza się:

jako iloczyn wskaźnika kosztów pośrednich i ustalonej podstawy naliczania lub,

ustala kwotowo na podstawie preliminarza.

W kalkulacji szczegółowej ujmuje się:

koszty wszystkich materiałów, które zgodnie z ustaleniami stron są uwzględniane w kosztorysie;

materiały wyłączone z kosztorysu nie wchodzą w zakres ceny kosztorysowej i są rozliczane odrębnie.

1. Szacowanie obliczanie czasow trweania przedsiewziec robot budowllanych, podac i zinterpretowac 3,4 wzory analityczne

niezbędny nakład czasu pracy na wykonanie określonych zadań w danych warunkach technologicznych i organizacyjnych

= + +

czas produkcyjny :

• czynności podstawowe;

• czynności pomocnicze;

czas uzupełniający :

• odpoczynki i potrzeby fizjologiczne;

• przerwy technologiczne;

• obsługa stanowiska pracy;

• zmiana stanowiska;

• przygotowanie i zakończenie;

przestoje :

• przestoje niezależne;

• organizacyjne;

• zawinione przez pracownika;

• prace zbędne i wadliwie wykonane (strata czasu);

• pracochłonność:

1. istota i uzytecznosc rachunku ekonomicznego w budownictwie

2. metody i zasady organizacji dzialan w budownictwie podac "dobroc" 2,3 metod zasad

3. istota i skladniki wyboru inwestycji budowlanych

4. racjonalne gospodarowanie w budownictwie

5. definicje:

harmonogram a harmonogramowanie

Harmonogramy są jedną z form modelowania i prezentacji przebiegu procesu inwestycyjnego. Przedstawiają w odpowiednio przyjętej skali czasu przebieg realizacji różnorodnych elementów organizacyjnych produkcji. W ogólnej klasyfikacji harmonogram można podzielić na:

- harmonogram zadań rzeczowych

- harmonogramy zapotrzebowania zasobów produkcji nieodzownych do wykonania planowanych zadań rzeczowych

Określone rodzaje harmonogramów stanowią podstawę do kolejnych opracowań oraz muszą być opracowywane coraz bardziej dokładnie. W zależności od zakresu robót i potrzeb rozróżnia się następujące rodzaje harmonogramów:

- dyrektywne

- ogólne

- szczegółowe (operatywne)

Harmonogramy jako podstawa planowania produkcji budowlanej

[3] A. Dyżewski; Nowe kierunki graficznego planowania organizacji budowy, ITB, Warszawa 1950

Harmonogramowanie a harmonogram: harmonogramowanie jest to proces, sporządzanie harmonogramów polegające na przedstawieniu w odpowiedniej skali czasu przebiegu różnych elementów organizacyjnych produkcji budowlanej. Przed przystąpieniem do jakiejkolwiek działalności musimy przyjąć (opracować) ideę, według której działalność będzie realizowana. Idea ta musi być odpowiednio rozbudowana i wzbogacona szczegółami rozwiązań konstrukcyjnych. Planowanie organizacji produkcji budowlanej powinno być przejrzyste, wszechstronne oraz dogodne w praktycznym stosowaniu. Bardzo istotnym elementem harmonogramowania jest umiejętność zastosowania odpowiedniej formy graficznego przedstawiania myśli i wskazań. Polega na wydobyciu z przedstawionego wykresu najistotniejszych elementów, na które przede wszystkim zwróci uwagę realizator planu. Przy harmonogramowaniu należy przestrzegać przesłanek pracy równomiernej- podstawowej metody organizacji produkcji budowlanej, a przy procesach zmechanizowanych- mechanizacji kompleksowej, co w znacznym stopniu powoduje zharmonizowanie procesów składających się na określone zadanie produkcyjne.

realizator a realizacja w budownictwie

proces wiodacy ( maszyna wiodąca) w budownictwie

zarzadzanie budowa

inwestycja a inwestowanie budowlane

finansowanie inwestycji (budowy)

Istota i zasady analizy gospodarczo-ekonomicznej działalności przedsiębiorstwa (firmy) budowlanego.

Istotą analizy gospodarczo-ekonomicznej jest przygotowanie odpowiednich informacji stanowiących podstawę do podejmowania decyzji gospodarczych. Analiza ta zapoznaje z występującymi faktami i zjawiskami oraz ustala przyczyny tych zjawisk i faktów. Służy do oceny działalności i jej skutków. Wyniki te służą przede wszystkim do samokontroli i samooceny własnej działalności. Na podstawie danych analizy gospodarczo-ekonomicznej można ustalić, czy dotychczasowa działalność przebiega zgodnie z założeniami oraz można określić i uzasadnić najkorzystniejsze kształtowanie się działalności w przyszłości. Analiza gospodarczo-ekonomiczna działalności przedsiębiorstwa budowlanego jest to zespół czynności badawczych, dotyczących jej wyników gospodarczych i finansowych, stanu ekonomicznego i pozycji na rynku oraz organizacji procesów i metod działania. Analiza gospodarczo-ekonomiczna przedsiębiorstwa posiada co najmniej trojaki charakter. Jest bowiem instrumentem i meta-funkcją zarządzania oraz systemem metod oceny. Jej priorytetowa rola i znaczenie w zarządzaniu odzwierciedla się głównie w procesach prognozowania, decydowania i kontrolowania. Uwzględnić należy fakt, iż inny może być zakres i metoda analizy przedsiębiorstwa przeprowadzony na użytek wewnętrzny, inny na użytek jednostki nadrzędnej, a jeszcze inny na użytek organizacji współpracujących. Wynika to z odmienności sfer zainteresowania i zakresu decyzji różnych szczebli.

Przedmiotem analizy ekonomicznej są :
- wyniki produkcyjne i finansowe,
- organizacja i metody gospodarowania,
- stan ekonomiczny.

Analiza wyników produkcyjnych i finansowych dotyczy wielkości produkcji w porównaniu z zaplanowaną lub uzyskaną w okresach ubiegłych; zgodności asortymentu wyrobów z warunkami sprecyzowanymi w umowach i zleceniach dostaw oraz z potrzebami rynku; terminowości realizacji zamówień; zgodności cech jakościowych wyrobów z warunkami dostawy i zmian jakości produkcji w porównaniu z okresami ubiegłymi; kształtowania się cen zbytu wyrobów i zmian poziomu tych cen w porównaniu z okresem ubiegłym; osiągnięcia planowanego wyniku finansowego (zysku i straty); różnych czynników na rentowność produkcji.

Przykład :

Oblicz metodą łańcuchowego podstawiania wpływ poszczególnych czynników na zysk.

Dane:

Plan: Wykonanie:

Wyroby w szt. 12000 12800

Zużycie surowca w kg/szt. 102 102,4

Cena 1 kg 60 50

∆Z= 12800×102,4×50-12000×102×60=65536000-73440000=-7904000

A: (a₁b₀c₀)-(a₀b₀c₀)=12800×102×60-12000×102×60=78336000-73440000=4896000

B: (a₁b₁c₀)-(a₁b₀c₀)=12800×102,4×60-12800×102×60=78643200-78336000=307200

C: (a₁b₁c₁)-(a₁b₁c₀)=12800×102,4×50-12800×102,4×60=65536000-78643200=-13107200

∆Z=A+B+C

∆Z=4896000+307200-13107200=-7904000

Wzrost wielkości produkcji o 800 szt. spowodował wzrost zysku o 4896000. Wzrost zużycia surowca o 0,4 kg spowodował wzrost zysku o 307200, natomiast spadek ceny za 1 kg o 10 zł spowodował zmniejszenie zysku o 13107200.

Analiza organizacji i metod gospodarowania obejmuje m.in. wykorzystanie bazy wytwórczej (eksploatacja maszyn i urządzeń, rezerwy w ich pracy i gospodarka remontowa); produkcyjność pracowników (wydajność pracy, wykorzystanie czasu zatrudnionych, straty i rezerwy w czynniku pracy); gospodarkę materiałową (zaopatrzenie w materiały, ich magazynowanie i zużycie w procesie produkcyjnym, straty i rezerwy w gospodarce materiałowej);efektywność zmian organizacyjni technicznych i efektywność ekonomiczną inwestycji (budowa i rozbudowa bazy technicznej, mechanizacja czynności wytwórczych, ulepszenia w konstrukcji i technologii wyrobu, usprawnienia w organizacji procesu produkcyjnego i technologicznego); gospodarność działania przedsiębiorstwa (koszty produkcji, zaopatrzenia i zbytu, koszty całkowite i jednostkowe, koszty bezpośrednie i pośrednie, koszty działalności poszczególnych komórek, koszty nieprodukcyjne, obniżka kosztów własnych itp.).

Przykład :

Dane:

Majątek trwały: 6400

Przeciętny stan zapasów: 4600

Sprzedaż netto: 40000

Oblicz wskaźnik obrotu zapasami w dniach i razach i oceń czy nastąpiła poprawa czy też nie jeżeli w roku ubiegłym wynosił on 35 dni i 15 razy.

Woz= Przeciętny stan zapasów×365dni/Sprzedaż netto

Woz= 4600×365dni/40000=41 pełnych dni

Woz= Sprzedaż netto/Przeciętny stan zapasów

Woz= 40000/4600=8 pełnych obrotów

Korzystniejsza sytuacja była w roku ubiegłym ponieważ krążenie zapasów trwało o 6 dni krócej oraz wykonały one o 7 pełnych obrotów więcej.

Analiza stanu ekonomicznego dotyczy m.in. bazy wytwórczej (lokalizacji zakładów przedsiębiorstwa, wielkości pomieszczeń, parku maszynowego, urządzeń); zatrudnienia (liczebności struktury zawodowej i kwalifikacji pracowników) stanu zapasów produkcyjnych (zapasu materiałów, paliw, narzędzi, produkcji nie zakończonej i wyrobów gotowych); sytuacji finansowej (funduszów, rozliczeń i rozrachunków oraz zdolności płatniczej).

Przykład :

Dane (w tys. zł.) :

Kapitały obce: 500

Kapitały własne: 600

Majątek ogółem: 1120

1. Wskaźnik relacji kapitałów obcych do kapitałów własnych:

(kapitały obce / kapitały własne ) x 100%

(500/600) x 100% = 83,3%

Sytuacja w tym przedsiębiorstwie nie jest korzystna ponieważ jego majątek w ponad 83% obciążony jest kapitałami obcymi.

1. Wskaźnik ogólnego zadłużenia:

(kapitały obce/ majątek ogółem) x 100%

(500/1120)x 100% = 44,6%

W przedsiębiorstwie tym na złotówkę majątku trwałego i obrotowego przypada prawie 0,45zł. kapitałów obcych.

1. Wskaźnik pokrycia majątku kapitałami własnymi:

(kapitały własne / majątek ogółem) x 100%

(600/1120) x 100% = 53,57 %

W przedsiębiorstwie tym w 53,57 % majątek ogółem finansowany jest ze źródeł własnych, świadczy to o dobrej pozycji przedsiębiorstwa.

Analizę gospodarczo-ekonomiczną ustala się przy wykorzystaniu wskaźników ekonomicznych i gospodarczych. Wskaźniki rejestrując różnorodne zjawiska (zdarzenia) i prezentując stany ekonomiczne określonej jednostki organizacyjnej są odbiciem działalności gospodarczej. Ocena następuje po zrealizowaniu określonych działań, jest więc w stosunku do nich historyczna. Niekiedy może upłynąć wiele czasu między zjawiskiem, jego rejestracją i prezentacją w różnych wskaźnikach ekonomicznych czy gospodarczych a oceną. Przybliżenie momentu oceny do momentu działania zwiększa jej aktualność i użyteczność. Ocena może być punktem wyjścia akceptacji dotychczasowego działania (uznania jako prawidłowe) lub dokonania korektur (usprawnień, innowacji, likwidacji nieprawidłowości czy intensyfikacji) i w tym kontekście także punktem wyjścia decyzji (planowania) zakreślającej ramy przyszłego działania. Wskaźniki mogą więc pełnić bierne funkcje wartościowania ubiegłej działalności i funkcje czynne, określające drogi planowania działania na przyszłość. W tym rozumieniu wskaźniki wartościują różne możliwości działania, są zatem narzędziami wyboru (kryterium efektywności). Wskaźniki ekonomiczne, sugerując określone działania na przyszłość mogą jednocześnie bardzo wyraźnie podpowiadać co i jak produkować. Są to juz funkcje regulujące (aktywne) wskaźnika i od informacji płynących odeń może zależeć struktura asortymentowa i jakościowa produkcji oraz przydział określonych nakładów (pracy, inwestycji, materiałów i energii. Mogą zatem określać efektywność różnych rozwiązań technologicznych, co z kolei wpływa na ilościową i jakościową strukturę czynników produkcji (zatrudnienia, bazy produkcyjnej, wielkości i rodzaju materiałów oraz zakresu kooperacji), a więc spełniać poważne funkcje w procesie planowania i wykonywania zadań przedsiębiorstwa. Wskaźnik gospodarności wyrażony jest jako koszt i dlatego podstawą oceny gospodarności mogą być koszty poniesione na realizację porównywalnych zadań gospodarczych. np. podobnych wyrobów lub ich części bądź podobnych usług lub czynności produkcyjnych. Przyjmuje się przy tym, że porównywalne są zadania realizowane co najmniej w dwu przedsiębiorstwach lub w dwu okresach. Zmniejszenie lub zwiększenie kosztów związanych z realizacją danego zadania jest dowodem poprawy lub pogorszenia gospodarności, przy czym ocena następuje na wąskim odcinku związanym z wykonaniem wyznaczonego zadania. W badaniach tych koszty rzeczywiście poniesione porównuje się z kosztami bazowymi. W braku zewnętrznych lub planowanych wzorców kosztów można przyjąć do porównań koszty poniesione w ubiegłym okresie. Jest to metoda najczęściej praktykowana, przy czym zwykle porównuje się koszty w okresie sprawozdawczym z kosztami w okresie ubiegłym, a wybór wzorca wpływa w zasadniczy sposób na metody postępowania przedsiębiorstwa. Podstawą oceny gospodarności przedsiębiorstwa są odchylenia porównywalnych kosztów pojedynczych zadań lub wielu zadań, czyli złożonej działalności, przy czym miernikiem zmian może być absolutna kwota odchylenia z kosztami jednostkowymi lub całkowitymi. Ten drugi to miernik, określany mianem wskaźnika odchylenia (obniżki lub zwyżki) kosztów, jest powszechnie stosowany, ponieważ przedstawia wielkość zmian na tle kosztów poniesionych na określone zadanie gospodarcze. Odmianą tego jest stosunek kosztów rzeczywistych do kosztów wzorcowych, czyli wskaźnik pomiaru kosztów.