Kradzieże i kradzieże z Włamaniem
Charakterystyka kradzieży i kradzieży z włamaniem oraz ich sprawców
Sposoby dokonywania kradzieży (mieszkaniowych, sklepowych, hotelowych, kieszonkowych, samochodów, metali kolorowych, z instytucji, itp.)
Taktyka i technika działania sprawców kradzieży z włamaniem
Zapobieganie kradzieżom i kradzieżom
z włamaniem
Rodzaje kradzieży wyodrębnione ze względu na przedmiot zamach, obiekt, sposób dokonania:
Kradzież mieszkaniowa - Polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej na szkodę osób prywatnych z pomieszczeń mieszkalnych. Wyróżnia się spośród innych kradzieży : miejscem popełnienia ( mieszkanie), sprawca działa bez przemocy, sprawca nie używa narzędzi. Sposoby dokonywania kradzieży mieszkaniowych: Wykorzystanie braku zabezpieczenia mieszkania, Wykorzystanie legendy maskującej, Wykorzystanie trików sytuacyjnych, Osłabienie nadzoru, Zawarcie podstępnej znajomości, Pozorowanie podnajmowania mieszkań, Zaskoczenie podczas snu, Kradzież „ na dzień dobry”, Złodziej domowy, Wykorzystanie zręczności sprawcy
kradzież hotelowa - Polega na zaborze cudzych rzeczy na szkodę osób prywatnych , przebywających w hotelach, pensjonatach, domach wczasowych, akademikach, internatach. Do nich zaliczamy również kradzieże na szkodę właścicieli tych placówek.
Kradzież ta wyróżnia się od innych: - miejscem działania, - przedmiotem zaboru, - sposobem działania sprawców, - sposobem ochrony rzeczy
Sposoby dokonywania kradzieży hotelowych i charakterystyka ich sprawców: Kradzieże okazjonalne (przypadkowe), Kradzieże planowane. Sprawcy specjalizujący się (przestępcy wędrowni), sprawcy okazjonalni (personel, goście hotelowi)
kradzież sklepowa - Polega na zaborze przez klienta w celu przywłaszczenia rzeczy eksponowanych w sklepie jako artykuły do sprzedaży oraz pieniądze z kasy
Charakterystyka sprawców kradzieży sklepowych: Młodzież gimnazjalna, licealna i studenci, Kleptomani, duży udział kobiet, Osoby wcześniej nie karane. Kradną wszyscy(mężczyźni, kobiety, osoby młode jak i w podeszłym wieku, niewykształcone , bez pracy jak wykształcone o wysokim statusie materialnym, Młodzież gimnazjalna, licealna i studenci, Kleptomani, Duży udział kobiet, Osoby wcześniej nie karane, Kradną wszyscy(mężczyźni, kobiety, osoby młode jak i w podeszłym wieku, niewykształcone , bez pracy jak wykształcone o wysokim statusie materialnym
Sposoby dokonywania kradzieży sklepowych: „Na cebulę” - wykorzystywanie przymierzalni, Konsumpcja, Wykorzystywanie dzieci, Stosowanie trików (gips, ciąża), Chowanie pod garderobą, Wszywanie do garderoby specjalnych kieszeni, haczyków, Stosowanie teczek, toreb wyposażonych w schowki, podwójne dna itp.
kradzież kieszonkowa - Polega na skrytym zaborze cudzego mienia(rzeczy) ruchomego, znajdującego się bezpośrednio na osobie, w kieszeniach ubrania lub teczkach torbach itp. przedmiotach, w celu przywłaszczenia. Kradzież tę wyróżnia od innych - obecność ofiary w czasie i miejscu dokonywania tej kradzieży. Sprawcy wykorzystują stan psychofizyczny ofiary ( zmęczenie, roztargnienie, lub tworzą sami stan tzw. sztucznego tłoku.
Skład grupy złodziei kieszonkowych: Robotnik, Tycer, Świeca,Konik
Techniki dokonywania kradzieży kieszonkowych: (Kradzież gołą ręką , Kradzież z wykorzystaniem zasłony, Kradzież z wykorzystaniem specjalnych narzędzi: „na ostro”, „na sprężynkę”, Inne: „styl włoski”, „na sikora”, „z marszu”
Sposoby „ustawiania” potencjalnych pokrzywdzonych: „na siatkę”, „na obrót”, „na bałak”, „z kopa” , „na ferment”, „na chuch”, „na sznurówkę”, „na głuchoniemego”, „na gips”, „na wabika”.
Inne rodzaje kradzieży
Kradzież zabytków– polega na zaborze w celu przywłaszczenia przedmiotów ruchomych, dawnych lub współczesnych, mających znaczenie dla dziedzictwa i rozwoju kulturalnego ze względu na jego wartość naukową, historyczną lub artystyczną ( np. zabytki, muzealia, kolekcje
Kradzież metali kolorowych- polega na zaborze w celu przywłaszczenia części składowych konstrukcji metalowych, sieci telekomunikacyjnych i trakcyjnych, armatury urządzeń mechanicznych itp.. zbudowanych z metali kolorowych (najczęściej na szkodę PKP, ENERGA, TELEKOMUNIKACJA)
Kradzieże samochodów
Kradzieże rowerów
Włamanie.
Ustawodawca używa w art. 279 KK ogólnego określenia kto kradnie z włamaniem. O ile znamiona kradzieży zostały opisane w art. 278 KK, o tyle nigdzie nie zostało zdefiniowane pojęcie włamania. W doktrynie prawa karnego przyjmuje się wobec powyższego definicję zawartą w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Sąd Najwyższy określił w 1980 r. wytyczne dotyczące odpowiedzialności karnej za kradzież z włamaniem określonych w 1980 r. przez Sąd Najwyższy.
Wytyczne SN stanowią, że kradzież z włamaniem, gdy sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zamknięciem utrudniającym dostęp do jego wnętrza [=włamanie] (p. OSNKW 1980, poz. 65). Sąd Najwyższy definiując kradzież z włamaniem, nie zdefiniował jednak pomieszczenia zamkniętego. W wytycznych znalazło się jedynie przykładowe wyliczenie takich pomieszczeń, obejmujące budynki, budowle zamknięte, specjalne pomieszczenia i schowki (kasy, szafy, skrzynie, biurka etc.). Przesłanką uznania pomieszczenia za zamknięte była także, według wykładni Sądu, ich zamknięta konstrukcja oraz wyposażenie w specjalne przeszkody utrudniające dostęp do nich (a zatem wszelkie kłódki, plomby, mechanizmy szyfrowe etc.). Sąd Najwyższy nie uznał sposobu pokonania przeszkody za istotny dla bytu przestępstwa kradzieży z włamaniem Każdy przejaw nieposzanowania wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli jej zabezpieczenia jest dla SN włamaniem. W ten sposób SN zerwał z tradycyjna koncepcją wiążącą pojęcie włamania z niszczeniem i uszkadzaniem rzeczy przy użyciu znacznej siły fizycznej.
Kontrowersje w doktrynie prawa karnego wzbudza także kwestia kolejności włamania i zaboru. Zgodnie z tradycją podstawę do odpowiedzialności karnej stwarzało dokonanie kradzieży z włamaniem według klasycznego schematu 1) włamanie, 2) kradzież, „3) chodu”. W 1980 r. Sąd Najwyższy uznał, że podstawę do takiej samej odpowiedzialności stwarza również dokonanie tzw. kradzieży z „wyłamaniem”. Ma ono miejsce, gdy sprawca dostał się do pomieszczenia zamkniętego nie pokonując żadnych zabezpieczeń, dokonał zaboru rzeczy i sforsował przeszkodę, aby wydostać się na zewnątrz.
Za kradzież z włamaniem uznaje się w orzecznictwie kradzież samochodu (ale tylko wtedy, gdy sprawca sforsował chroniące samochód przed kradzieżą zabezpieczenie, np. zamknięty zamek, immobiliser etc.). Trudno przyjąć, że samochód jest sam dla siebie pomieszczeniem zamkniętym, niemniej o podobnym rozwiązaniu zadecydowała potrzeba surowszej penalizacji kradzieży samochodów. Nie byłoby to zbyt mądre, gdyby np. kradzież radia z wnętrza zamkniętego samochodu (klasyczny przykład kradzieży z włamaniem) była karana surowiej (patrz niżej) niż kradzież całego pojazdu. Kradzież z włamaniem mniejszej wagi (typ uprzywilejowany). Przestępstwa kradzieży z włamaniem miewają bardzo różny ciężar gatunkowy - od czynów bardzo poważnych z punktu widzenia społecznej szkodliwości (np. włamanie do skarbca wielkiego banku) po czyny błahe (np. włamanie do piwnicy w celu przywłaszczenia sobie słoika konfitur). Obecny kodeks karny zawiera przepis o wypadku mniejszej wagi kradzieży z włamaniem, zagrożonym odpowiednio niższą sankcją - od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności (art. 283 KK). (W poprzednim kodeksie nie było typu uprzywilejowanego i w świetle jego przepisów za kradzież dżemiku z zamkniętej spiżarni można było dostać od roku do dziesięciu lat pozbawienia wolności.)
TYPOLOGIA SPRAWCÓW KRADZIEŻY Z WŁAMANIEM
Typ zorganizowany (profesjonalny)
Typ niezorganizowany (pospolity)
Taktyka działania sprawców kradzieży z włamaniem :
Taktyka i technika włamań są bardzo zróżnicowane. Rodzaj obiektu, miejsce jego położenia, konstrukcja urządzeń zabezpieczających, kwalifikacje przestępcze sprawcy, posiadane narzędzia — to czynniki najczęściej wpływające na wybór metod działania. Doświadczeni włamywacze, starannie planujący dokonanie włamania, dużą wagę przywiązują do takich elementów taktycznych jak wywiad włamywacza, wybór czasu i miejsca ataku (pokonania przeszkody zabezpieczającej), działania kamuflażowe, sposoby zbycia (ukrycia) łupu itd.
wywiad włamywacza - Całokształt czynności sprawcy kradzieży z włamaniem zmierzających do ustalenia danych o przyszłym obiekcie włamania, zbierania informacji, przeprowadzania „oględzin” i obserwacji. Dotyczy informacji o:
Ochronie obiektu
Jego mieszkańcach,
Dysponentach,
Strażnikach,
Ich zwyczajach i słabostkach,
Najdogodniejszym czasie do włamania itp.
W praktyce włamania do takich obiektów, jak piwnice, komórki, garaże, nie są z reguły poprzedzane wywiadem.
Przy planowaniu włamań do lokali gastronomicznych, sklepów, muzeów, kościołów itp. obiektów, do których sprawca ma bezpośredni dostęp bez zwracania na siebie czyjejkolwiek uwagi, przeprowadzenie wywiadu jest znacznie ułatwione. Wywiad taki sprawca przeprowadza najczęściej osobiście.
Natomiast dużej pomysłowości ze strony sprawcy wymaga przeprowadzenie wywiadu na temat obiektów, do których dostęp jest utrudniony lub ograniczony przez system ochrony obiektu
Wywiad włamywacza jest to całokształt czynności sprawcy kradzieży z włamaniem zmierzających do ustalenia danych o przyszłym obiekcie włamania za pomocą zbierania informacji, przeprowadzania „oględzin” i obserwacji. Od wszechstronnie przeprowadzonego wywiadu zależy: wybór pory włamania, kierunek ataku na przeszkodę zamykającą dostęp do pomieszczenia (zamek, krata, ściana itp.), a w związku z tym dobór narzędzi, jakimi posłuży się sprawca w toku działania.
WYWIAD WŁAMYWACZA MOŻE BYĆ PRZEPROWADZONY PRZEZ:
Nadawcę, Sprawcę włamania osobiście, Jednego ze współsprawców przestępstwa, Specjalnie wynajętego „wywiadowcę”, a także osobę kierującą włamaniem, lecz nieuczestniczącą bezpośrednio w jego dokonaniu, na przykład recydywistę kierującego włamaniami dokonywanymi przez nieletnich i młodocianych.
czas włamania: - czas włamania jest jednym z zasadniczych elementów taktyki przestępczej włamywaczy, pozostającym jednocześnie w ścisłym związku z techniką stosowaną przez sprawców. Odpowiednio wybrana pora i właściwie wykorzystany czas decydują w dużym stopniu o powodzeniu włamania, pozwalają na uniknięcie niepotrzebnych komplikacji w działaniu, utrudniają zaskoczenie sprawcy lub zatrzymanie go na gorącym uczynku. Dlatego też przestępcy doświadczeni, planujący dokonanie włamania, dążą zwykle do wybrania takiego czasu, który zapewni im bezpieczne działanie.
Zasady tej z reguły nie przestrzegają działający okazjonalnie nieletni i młodociani bądź sprawcy dorośli odczuwający potrzebę natychmiastowego zdobycia konkretnych dóbr. Tego rodzaju działanie stwarza większe możliwości zatrzymania sprawców na gorącym uczynku, w pościgu itp.
Czas włamania jest zagadnieniem złożonym. Przestępca włamywacz bierze tu pod uwagę następujące fazy działania:
Czas potrzebny do przygotowania włamania, tzn. do przeprowadzenia wywiadu, przygotowania narzędzi niezbędnych do pokonania przeszkody, ustalenia sposobu zbycia łupu, podjęcia innych niezbędnych czynności, na przykład czynności zapewniających mu bezkarność;
Czas popełnienia przestępstwa (dzień, godzina włamania);
Czas, jakim będzie dysponował przy pokonywaniu przeszkody, zabieraniu rzeczy, opuszczaniu rejonu działania.
Przestępstwa powodujące wysokie straty jednostkowe są przygotowywane z dużą precyzją. Sprawcy tego rodzaju przestępstw sprawdzają na przykład narzędzia na przeszkodach o podobnej konstrukcji, kompletują niezbędne części zapasowe itp.
Bez przygotowania są dokonywane zwykle włamania do słabo zabezpieczonych obiektów, na przykład przez wybicie szyby, wypchnięcie drzwi ramieniem, ukręcenie, przecięcie, przepiłowanie kłódki
Na wybór pory włamania wpływa, między innymi: wiek włamywacza, doświadczenie przestępcze, rodzaj obiektu i miejsce jego położenia, stan technicznego zabezpieczenia obiektu itd. Jest przy tym istotne, czy sprawca działa na terenie dobrze sobie znanym czy w miejscu, dokąd przybył tylko w celu dokonania włamania, czy ma na tym terenie osoby, u których może złożyć zagarnięty łup na przechowanie, czy też musi z nim wracać do miejsca zamieszkania, jakimi środkami lokomocji dysponuje.
Czas, jakim może dysponować przestępca przy dokonywaniu włamania do określonego obiektu, ma także istotne znaczenie i rzutuje często na wybór sposobu włamania.
Niektóre sposoby, na przykład włamanie na pasówkę bądź wyważenie drzwi łomem pozwalają na dość szybkie pokonanie przeszkody, inne natomiast, na przykład włamanie przez strop, wyłom w ścianie czy suficie, pochłaniają więcej czasu. Z reguły też im bardziej jest skomplikowane działanie, tym więcej trudnych do przewidzenia przez sprawcę czynników, które mogą czas działania przedłużyć, a nawet w konkretnych sytuacjach skłonić do odstąpienia od dokonania przestępstwa.
Jedną z przesłanek decydujących o odstąpieniu od dokonania włamania do danego obiektu jest wyliczenie, iż czas niezbędny do pokonania przeszkód, zaboru mienia i bezpiecznego odejścia z miejsca przestępstwa jest niewystarczający.
Istotne jest nie tylko to, czy sprawca dysponuje wystarczającą ilością czasu na dokonanie przestępstwa, ale i to, czy czas pomiędzy dokonaniem a ujawnieniem włamania nie jest za krótki.
Przeprowadzone badania pozwalają na stwierdzenie pewnej zależności pomiędzy:
Wiekiem sprawcy a porą włamania (np. nieletni i młodociani z reguły dokonują włamań w porze wieczorowo-nocnej);
Porą dokonania włamania a rodzajem obiektu np. sklepy, magazyny, lokale gastronomiczne, szkoły, biura, kościoły, muzea itp. obiekty z reguły są atakowane w porze nocnej, natomiast mieszkania — w porze dziennej, zwłaszcza w godzinach przedpołudniowych bądź w czasie wyjazdu mieszkańców na urlop itp. Pora włamania zależy również od tego, jakimi możliwościami czasowymi dysponuje sprawca, na przykład czy jest zatrudniony bądź nie, jaki charakter ma jego praca, czy może na określony czas odejść z miejsca pracy w celu dokonania przestępstwa. Ta ostatnia sytuacja jest niezwykle korzystna dla sprawcy, zapewnia mu, bowiem alibi.
działania kamuflażowe: - Działania kamuflażowe często występują już na etapie planowania i włamania. Planując włamania, sprawcy mają na uwadze opracowanie takiego sposobu dokonania przestępstwa, taki wybór czasu jego popełnienia, który opóźni moment ujawnienia czynu, a także uniemożliwi bądź opóźni wykrycie jego sprawców. Natomiast w razie ich wykrycia przygotowany sposób kamuflażu ma uniemożliwić bądź utrudnić udowodnienie im winy. Wielu sprawców włamań bez przekonania o skuteczności przedsięwziętych w tym względzie zabiegów prawdopodobnie nie podjęłoby czynności przestępczych
Do częściej stosowanych przez sprawców włamań metod działań kamuflażowych należy wykazywanie braku związku między zachowaniem się sprawcy a czynem przestępnym. W tym celu przestępcy przygotowują alibi. Ponadto pozorują zmianę charakteru zdarzenia, polegającą na przykład na ukrywaniu śladów włamania, przez zderzenie się wagonów w trakcie ich przetaczania bądź tworzeniu pozorów, że czyn przestępny nie zaistniał przy włamaniu na tzw. pasówkę itp.
Czynności kamuflażowe w stadium przygotowawczym przestępstwa włamania najczęściej polegają na zakonspirowaniu zamierzeń przestępczych, zainteresowania określonym obiektem, przygotowaniu środków maskujących w postaci rękawiczek, odpowiedniej odzieży i obuwia, środków do niszczenia śladów zapachowych itp., a także zapewnieniu sposobów ukrycia lub zbycia łupu przez nawiązanie kontaktu z paserami oraz na przygotowaniu alibi.
W stadium popełnienia przestępstwa działania kamuflujące włamywaczy najczęściej polegają na szybkim przeprowadzeniu akcji i opuszczeniu miejsca przestępstwa, unikaniu pozostawiania śladów służących do identyfikacji, zacieraniu ich, unikaniu hałasu, zabezpieczaniu drogi ucieczki itp.
Wreszcie w stadium po popełnieniu przestępstwa sprawcy również stosują wiele różnorodnych czynności maskujących. Do czynności tych należy przygotowanie alibi, jeśli nie zrobiono tego wcześniej, ukrycie łupu, zbycie łupu za pośrednictwem paserów, zmiana wyglądu zewnętrznego przedmiotów pochodzących z przestępstwa, legalizowanie stanu ich posiadania, ukrycie lub zniszczenie narzędzi przestępstwa, utrudnianie rozpoznania i identyfikacji przez zmianę albo przywrócenie własnego wyglądu zewnętrznego, zniszczenie odzieży i obuwia, samokontrola w kontaktach z innymi, osobami itp. Konkretne sposoby działań kamuflażowych sprawców włamań są uwarunkowane okolicznościami towarzyszącymi danemu przestępstwu, rozwojem sytuacji w sprawie, zależą one również od doświadczenia i inwencji przestępców.
współpraca z paserem: - Problem postępowania sprawców z łupem należy zawsze rozważać w kontekście jego przeznaczenia i motywów działania sprawców. Współdziałanie włamywaczy z paserami występuje z reguły tylko wówczas, gdy przestępcy dysponują dużą ilością towaru, o różnym asortymencie i znacznej wartości. Natomiast przestępcy dokonujący przestępstw „drobnych”, o niewielkich stratach jednostkowych, na przykład włamań do komórek, piwnic, kiosków itp. obiektów, z reguły skradzione przedmioty zużywają na własne potrzeby lub sprzedają we własnym zakresie (np. na targowiskach) i na ogół nie nawiązują kontaktów z paserami. W takim wypadku są ograniczone możliwości stosowania kierunku wykrywczego mającego za podstawę przedmiot przestępstwa, zwłaszcza, jeśli jest on banalny. Większość włamywaczy zazwyczaj po dokonaniu zaboru dąży do natychmiastowej sprzedaży łupu, ponieważ podobnie jak sprawcom innych przestępstw przeciwko mieniu są im potrzebne pieniądze, a nie towar pochodzący z przestępstwa.
Włamywaczom dysponującym dużą ilością towarów o różnym asortymencie jest nieodzowny paser, który sprawnie i dyskretnie potrafi zapewnić wprowadzenie skradzionego towaru do obrotu, wypłacając jednocześnie przestępcom pieniądze. Ta wzajemna zależność nie tylko ułatwia wkraczanie na drogę przestępstwa nowym jednostkom, ale w sposób szczególny sprzyja rozwojowi recydywy, powiększaniu się liczby przestępców zawodowych. Współczesny paser to zazwyczaj człowiek działający z dużą ostrożnością. Dość często zajmuje on stanowisko umożliwiające mu w czasie normalnej pracy i pod jej szyldem prowadzenie transakcji kupna-sprzedaży towaru pochodzącego z przestępstwa. Jest to często sprzedawca w sklepie, magazynier itp.
Drugą grupę paserów stanowią rzemieślnicy i zawody pokrewne, trzecią — ludzie wyłącznie lub prawie wyłącznie zajmujący się paserstwem. Układ wyżej przedstawiony powoduje, że istnieje bardzo duża „ciemna liczba” paserów nieznanych organom ścigania. Oficjalną statystykę tworzą „pechowcy” lub „drobni paserzy”, większość zaś działa w ukryciu, nie jest ujawniana przez włamywaczy, a jeśli tak, to tylko w wyjątkowych wypadkach. Włamywacz, bowiem wie doskonale, że po powrocie z więzienia może liczyć na dalszą współpracę z paserem. Niekiedy bywa i tak, że paser udziela pomocy przestępcy bądź członkom jego rodziny w okresie odbywania przez niego kary pozbawienia wolności. Doświadczeni włamywacze mają zazwyczaj swoich stałych paserów i tylko wyjątkowo korzystają z pomocy mało znanych sobie ludzi.
Paser stały w razie potrzeby udziela włamywaczowi pożyczki, a nawet finansuje przygotowanie przestępstwa. Paser może być zainteresowany zdobyciem określonego towaru wówczas włamywacz ma pewność, że towar ten sprzeda, co wzmaga jego aktywność w działaniu przestępnym.
Paser, zwłaszcza paser hurtownik, może kontaktować się z włamywaczami osobiście bądź za pośrednictwem kilku paserów pośredników, którzy w jego imieniu i za odpowiednią prowizję załatwiają transakcję ze złodziejami.
W wypadku korzystania przez pasera hurtownika z pasera pośrednika, ten pierwszy nie jest znany włamywaczowi.
Przy załatwianiu transakcji między paserem a włamywaczem stosuje się najczęściej następujące sposoby postępowania:
Włamywacz zanosi do pasera towar lub jego próbki, podając ilość i cenę, po jakiej chciałby go zbyć. Po pewnym targowaniu się ustalają cenę. Złodziej z reguły informuje pasera o tym, skąd pochodzi towar. Paser natomiast nie wtajemnicza włamywacza, w jakim miejscu będzie przechowywał łup, gdzie, kiedy i komu go sprzeda.
Włamywacz przed dokonaniem włamania ustala z paserem ilość, rodzaj towaru, jego cenę, miejsce i sposób przekazania. Samo przekazanie towaru może mieć różne formy, na przykład może to być zdanie towaru do przechowalni PKP i przekazanie paserowi kwitu uprawniającego do odbioru bagażu, przekazanie towaru we wskazanym przez pasera mieszkaniu (własnym lub znajomych), przekazanie towaru w samochodzie, sklepie, kiosku itp. pomieszczeniach. Tak nabyty towar paser ukrywa w bezpiecznym miejscu.
Z niektórymi włamywaczami aktywnie współdziałają rzemieślnicy, którzy chętnie nabywają towar pochodzący z przestępstwa i następnie poddają go pełnej przeróbce. Paserzy rzemieślnicy są jednak bardzo ostrożni i kupują towar tylko od przestępców, do których mają dużo zaufania. Towar jest dostarczany do warsztatu bądź innego wskazanego przez rzemieślnika miejsca. Powszechnie wiadomo, że paser wyzyskuje wszystkich złodziei, nawet najbardziej zaufanych, celem, bowiem jego przestępnej działalności jest osiągnięcie jak największego zysku z każdej transakcji z włamywaczem. Cena, jaką płaci paser za towar, nie przekracza w zasadzie 50% jego wartości. Nie dotyczy to towarów, na które popyt przewyższa podaż, w takich, bowiem wypadkach cena jest odpowiednio wyższa, zgodnie z kursem obowiązującym na „czarnym rynku”.
Technika działania sprawców kradzieży z włamaniem.
Problematyka metod włamań nie jest ujmowana w literaturze w sposób jednolity. Wynika to z faktu, że poszczególni autorzy stosują różne kryteria podziałów i ocen tych metod. Dla jednych metoda włamania, to po prostu rodzaj narzędzia użytego przez sprawcę, dla innych rodzaj forsowanej przez sprawcę przeszkody, a dla jeszcze innych sposób pokonywania przeszkody.
Praktyka dowodzi, iż innej taktyki, a przede wszystkim innej techniki przestępczej wymaga włamanie do dobrze zabezpieczonego sklepu, magazynu, mieszkania czy innego obiektu znajdującego się w dużym mieście, w miejscu ruchliwym, niż włamanie do słabo zabezpieczonego kiosku lub budynku położonego na wsi, na peryferiach miast, z dala od innych zabudowań.
W pierwszym wypadku sprawca musi poczynić odpowiednie przygotowania, w drugim zaś — czynności przygotowawcze mogą być zupełnie zbędne, ponieważ zna on obiekt (na przykład mieszka w pobliżu), a samo włamanie nie wymaga żadnego przygotowania, umiejętności ani specjalnych narzędzi. Często decyzja o takim włamaniu rodzi się w ostatniej chwili i wiąże się z powstaniem u sprawcy „nagłej" potrzeby zdobycia pieniędzy na alkohol, narkotyk lub samego alkoholu, narkotyków bądź stwierdzeniem przez niego dogodnej sytuacji, zachęcającej do dokonania przestępstwa.
Opis i klasyfikacja metod włamań tylko wówczas zawierają wartości poznawczo-kryminalistyczne, jeżeli równocześnie obrazują stan zabezpieczenia obiektu czy pokonywanej przeszkody.
Analiza tego problemu prowadzi do wniosku, że najbardziej słusznym kryterium klasyfikacji metod włamań jest rodzaj atakowanej (forsowanej) przez sprawce przeszkody. Stosując to kryterium, można wyodrębnić podstawowe typy włamań, a w obrębie każdego z nich określić szczegółowo metody taktyczno-techniczne wraz z wykorzystanymi narzędziami podstawowymi i pomocniczymi
Włamanie przez okno
Włamania przez wybicie szyby występują w praktyce bardzo często.
W większości są to włamania do:
Sklepów, Kościołów, Kaplic, Mieszkań, Muzeów, Pomieszczeń biurowych, Samochodów, I innych obiektów.
Włamanie przez drzwi
Drzwi należą do przeszkód najczęściej atakowanych przez włamywaczy. Włamanie przez drzwi występuje we wszystkich rodzajach obiektów. Sposoby włamań przez drzwi są bardzo zróżnicowane, co wynika z różnorodności środków i urządzeń służących do zabezpieczenia tych wejść. Zgodnie z zasadą, że taktyką i techniką przestępczą rządzi wyrachowany praktycyzm, podczas włamań przez drzwi są stosowane najczęściej następujące sposoby postępowania sprawców:
Jeśli drzwi są wykonane ze sklejki, dykty, płyty pilśniowej, cienkiego zmurszałego drewna, włamywacze nie atakują zamków, lecz drzwi, które wypychają rękoma czy barkiem, bądź wybijają w nich otwór drągiem, kamieniem, łomem, młotkiem itp.;
Jeśli drzwi są wykonane z solidnego materiału, mają zamki typu zwykłego, sprawcy otwierają te zamki kluczem podrobionym lub wytrychem bądź wyłamują drzwi łomem, łyżką do opon samochodowych itp.;
Jeśli drzwi są wykonane z solidnego materiału, są zaopatrzone wyłącznie lub dodatkowo w kłódki, przestępcy wyrywają je z podłoża łomem, przepiłowują pilnikiem lub piłką do cięcia metalu, rozbijają młotem, przecinają nożycami itp.;
Jeśli drzwi są wykonane z solidnego materiału i są zaopatrzone wyłącznie lub dodatkowo w zamki typu specjalnego, włamywacze otwierają je kluczem podrobionym, bądź wyłamują drzwi przez wyważenie ich z zawiasów łomem, wywiercanie otworów wokół zamka itp.;
Jeśli drzwi są okratowane, sprawcy wyrywają kratę z muru łomem, drągiem lub specjalnym narzędziem (żabka, gruszka), bądź przepiłowują kratę lub kłódkę albo przecinają je nożycami do ciecia metalu itp.
Włamania przez sufit.
Metoda ta często jest stosowana przy włamaniach do magazynów, sklepów, kościołów, kaplic.
Włamania przez podłogę.
Należą one w praktyce do rzadkości. Metoda ta najczęściej jest stosowana przy włamaniach do sklepów, urzędów i banków.
Włamanie przez ściany
Metoda ta obecnie jest stosowana sporadycznie. Włamania przez wykonanie otworu w ścianie murowanej są dokonywane w ten sposób, że sprawca łomem, przecinakiem, młotkiem a nawet śrubokrętem usuwa zaprawę murarską między cegłami, a następnie kolejno wyjmuje obluzowane cegły. Niekiedy włamywacze na kilka dni przed włamaniem wstrzykują w zaprawę murarską ocet, naftę, kwas solny, co powoduje zmiękczenie zaprawy i umożliwia kucie bez hałasu. Sprawcy wykonują wyłom w tym miejscu, w którym grubość ściany jest najmniejsza. W ścianach drewnianych sprawcy robią otwory używając siekier, świdrów, często też odrywają deski łomem. Najczęściej wyłom w ścianie wykonują w tych jej częściach, które są zasłonięte przystawionym do budynku śmietnikiem, szopą itp. obiektem bądź od wewnątrz budynku, z korytarza itp. O niefrasobliwości osób odpowiedzialnych za bezpieczeństwo mienia świadczyć może fakt dokonania w Polsce w 1992 r. włamania do pomieszczeń kasowych przez ścianę grubości zaledwie 1/4 cegły.
Przy pokonywaniu zabezpieczeń metalowych sprawcy o wysokich kwalifikacjach przestępczych stosują ciekły azot.
Włamania złożone
Oprócz opisanych wyżej sposobów dokonywania włamań w praktyce mogą wystąpić również włamania kombinowane, w których sprawcy w celu dostania się do obiektu muszą sforsować, co najmniej dwie spośród omówionych dotychczas przeszkód.
Włamania dokonane w ten sposób polegają na tym, że przestępcy forsują na przykład szybę w drzwiach frontowych i kraty oraz drzwi w przedsionku bądź strop i okno w drzwiach wewnątrz obiektu.
Coraz częściej sprawcy pokonują zabezpieczenia elektroniczne a następnie okno, drzwi, sufit, ścianę czy strop.
Włamania kombinowane odzwierciedlają stopień złożoności taktyczno-technicznych niektórych czynów i dają wyobrażenie o nakładzie pracy sprawcy oraz czasie trwania niektórych akcji przestępnych.
Do metod złożonych zaliczyć należy również włamanie do kas, szaf metalowych, kaset itp
Narzędzia włamywacza:
Narzędzia nadające się do celów przestępnych bez specjalnych zabiegów sprawcy, produkowane dla celów społecznie użytecznych, jak: świdry, piłki, lewarki, łomy, młotki, siekiery itp. Mogą to być również także popularne przedmioty tj. drewniane drągi, metalowe pręty itp. Wskazana grupa narzędzi jest wykorzystywana najczęściej do dokonywania włamań w sposób siłowy, na ogół technicznie prymitywny. Współcześnie coraz częściej mogą być wykorzystywane narzędzia niezbędne sprawcom włamań do wyłączenia elektronicznych urządzeń zabezpieczających (systemów alarmowych);
Narzędzia, które uległy przeróbce to narzędzia produkowane dla celów społecznie —użytecznych, a przystosowane przez włamywacza do określonego, działania, na przykład jest to zaostrzenie łomu lub łyżki do zdejmowania opon kół samochodowych,
Narzędzia używane wyłącznie do celów przestępczych jak tzw. gruszka żabka, rak, itp. mające określone nazwy, narzędzia takie mogą być wykonane osobiście przez włamywacza lub na jego zlecenie;
Pseudo narzędzia, czyli narządy ciała ludzkiego jak ręka, noga, ramię. Posługując się nimi, sprawca wypycha drzwi ramieniem, wybija szybę łokciem, odrywa deskę lub pokrycie dachu ręką itp.;
Narzędzia pomocnicze, które na ogół nie są wykorzystywane do bezpośredniego pokonywania przeszkody przez wywieranie na nią nacisku, lecz spełniają funkcje pomocnicze, na przykład ułatwiają, przedostanie się do obiektu tj. lina, drabina, umożliwiają sprawniejsze pokonanie przeszkody np. kwas solny do zmiękczania zaprawy murarskiej, ułatwiają poruszanie się w ciemnościach - (latarki), służą do samoobrony lub zatarcia śladów - (broń, rękawiczki, kombinezony, specjalne obuwie). Po dokonaniu przestępstwa sprawcy narzędzia te niszczą bądź pozostawiają na miejscu włamania, ewentualnie w jego pobliżu
Modus operandi sprawców kradzieży z włamaniem
I ETAP - to zespół procesów motywacyjnych i decyzyjnych związanych z powstaniem zamiaru popełnienia przestępstwa
II ETAP - obejmuje wszystkie czynności przygotowawcze do popełnienia przestępstwa i to bez względu na to czy są one karalne czy też niezagrożone odpowiedzialnością karną
III ETAP - to czynności stanowiące bezpośrednią realizację samego zamiaru przestępnego
IV ETAP - to zachowanie się sprawcy po dokonaniu przestępstwa