Załącznik VII do pisma do IMiUE z 2009.05.31
Odpis
Jerzy Kopydłowski Tarnowskie Góry 06.04.1979 r.
ul. Sobiesiaka 53/10
42-606 Tarnowskie Góry
Dyrektor
Centralnego Biura Konstrukcji Kotłów
mgr inż. Jan Krztoń
Dotyczy: kotła OR6,5-011 według wynalazku nr 61238 (pismo nr 7)
Pytanie 8 (ciąg dalszy: Dlaczego rozwiązanie według wynalazku nr 61238 nie oceniono w oparciu o czteroletnie badania prototypu kotła OR6,5-030, lecz na podstawie pracy kotła OR6,5-011 serii informacyjnej świadomie uczynionego nie sprawnym.
O tym, jakie ujemne skutki dla gospodarki narodowej pociągnie za sobą spowodowanie przez niego wstrzymania produkcji kotłów wg wynalazku nr 61238, mgr inż. Jan Krztoń stwierdził na piśmie w połowie 1972 r., oceniając zarazem bardzo pozytywnie samą konstrukcję kotła.
Dajmy głos mgr inż. Janowi Krztoniowi (cytuję z pisma CBKK do Zjednoczenia „Zemak” nr B3/4081/72 z 14.06.1972 r., podpisanego przez Głównego Inżyniera mgr inż. Jana Krztonia):
„Wymogom stawianym przez użytkowników nie może sprostać produkowany dotychczas kocioł OKR5. Posiada on przestarzałą konstrukcję, niekorzystne wskaźniki ciężarowe oraz niską sprawność i jako taki zaliczony jest do grupy „C”.
Stanęliśmy przed koniecznością opracowania i wprowadzenia do produkcji nowoczesnego kotła, uwzględniającego aktualny postęp techniczny. W latach 1965/1966 opracowaliśmy założenia dla typoszeregu nowych kotłów parowych z paleniskiem narzutowym. Rada Techniczna Przemysłu Kotłowego (marzec 1966 r.) oraz Rada Techniczna ZPBMC Zemak (styczeń 1967 r.) uznały te założenia za podstawę opracowania projektowo-konstrukcyjnego tych kotłów i na tej bazie wykonaliśmy projekty techniczne o wydajności 4÷16 t/h wyposażonych w palenisko narzutowe, w tym omawiany kocioł OR6,5-030. Zgodnie z opiniami w/w Rad Technicznych oraz wnioskiem Rady Technicznej CBKK (czerwiec 1966 r.) postanowiono kocioł OR6,5-030 traktować jako urządzenie prototypowe przeznaczone do badań eksploatacyjnych, wynikiem których miała być decyzja odnośnie produkcji seryjnej.
W okresie od drugiego kwartału 1969 r. do drugiego kwartału 1970 r. prototyp był poddany próbom eksploatacyjnym i pomiarom. Kocioł w ówczesnym stanie konstrukcyjnym nie osiągnął w pełni postawionych założeń, ani pod względem dyspozycyjności ruchowej, ani w odniesieniu do sprawności dochodzącej jedynie do około 75 %. Informacje uzyskane w tym cyklu pozwoliły jednak poznać przyczyny tego stanu i wysunąć wnioski modernizacyjne. W oparciu o przedstawione materiały faktyczne, zarówno Główna Rada Techniczna CBKK (czerwiec 1970 r.) jak i komisja ZPBMC Zemak powołana do odbioru tego cyklu prac (grudzień 1970 r.) zaleciła badania prototypu kontynuować i skoncentrować je szczególnie na uzyskaniu prawidłowej pracy paleniska, co w dalszej kolejności miało doprowadzić do właściwej sprawności i dyspozycyjności ruchowej.
Na przestrzeni 1971 r. kocioł przeszedł kolejny cykl doświadczalny, którego punkt wyjściowy stanowiły wyniki i prognozy poprzednich prób. Podstawowy zakres prac obejmował zmodernizowanie prototypu, eksploatację doświadczalną, w tym tygodniowe nieprzerwane cykle ruchowe, pomiary cieplno bilansowe, wnioski projektowo konstrukcyjne.
Uzyskane wyniki potwierdziły słuszność obranej drogi dla modernizacji konstrukcji kotłów przemysłowych w ogólności, a w odniesieniu do badanego kotła OR6,5-030 można stwierdzić:
- dyspozycyjność jest zadawalająca i pozwoli odbyć długotrwały ruch ciągły po wprowadzeniu uzupełniających zmian niektórych elementów mechanicznych (przewidzianych już w dokumentacji dla serii informacyjnej),
- kocioł uzyskuje w ruchu ciągły parametry nominalne zgodne z założeniami projektowymi, to jest:
- wydajność 6,5 t/h (maksymalna trwała)
- temperaturę pary przegrzanej 350 0C
- ciśnienie robocze 14 atn
- w zakresie obciążeń 3,5÷6,5 t/h kocioł uzyskał sprawność 83÷86 % (projektowana 84 % dla 100 % obciążenia), w zależności od wahań jakościowych spalanego sortymentu węgla w Kopalni Jowisz.
Ocena wyników tego cyklu prób była przedmiotem specjalne narady odbytej w styczniu 1972 r. w CBKK z udziałem przedstawicieli ZPBMC Zemak, Fakop-Sosnowiec, FPM-Mikołów.
Na naradzie postanowiono: zmodernizowany kocioł zainstalowany w Stacji Prób w Wojkowicach należy uznać za pierwszy egzemplarz serii informacyjnej i na nim kontynuować badania, aby przyśpieszyć etap badań serii informacyjnej.
Wnioski z dotychczasowych badań:
Próby i badania eksploatacyjne doprowadziły do istotnego poprawienia stanu technicznego i eksploatacyjnego w odniesieniu do pierwotnej wersji prototypu. Znalazło to odbicie w sprawności, która z 75 % w pierwszym cyklu podniosła się do 83÷86 w drugim cyklu i leży w granicach osiąganych w kotłach przodujących firm zagranicznych.
Obserwacja pracy kotła i analiza warunków eksploatacyjnych kotłów serii informacyjnej oraz zmodernizowanego prototypu wykorzystana będzie przy aktualizacji dokumentacji przeznaczonych do produkcji seryjnej, z zamierzeniem wypuszczenia na rynek sprawnego i nowoczesnego urządzenia zarówno w użytkowaniu, jak i w fabrykacji i montażu.”
W załączonych do pisma dwóch tabelach, w tabeli I zestawiono wszystkie uszkodzenia i zakłócenia w pracy kotła OR6,5-030 w latach 1969-1973, a w tablicy II wszystkie dokonane naprawy, wymiany części i czynności modernizacyjne (zgodnie z treścią zapisów w książce pracy kotła oraz z treścią prac CBKK).
Próżno szukać tam niedomagania lub uszkodzenia dotyczącego samej konstrukcji kotła według wynalazku nr 61238, o czym równie dobrze jak ja wie ob. mgr inż. Jan Krztoń, a same tabele dają jedynie obraz skrajnej indolencji, jaka cechowała działalność CBKK przy wprowadzaniu palenisk narzutowych do praktyki krajowej.
Jak Panu wiadomo Panie Profesorze, dało to podstawę do stworzenia w kraju kolejnej „teorii” powstałej wyjątkowo poza CBKK, a głoszącej że paleniska narzutowe można wykonywać jedynie w oparciu o amerykańską licencję.
Adresatom kopii załączam dwa rysunki różnych konstrukcji narzutników, które będę przywoływał w dalszych pismach. Aktualnie proszę zwrócić uwagę na klapę odcinającą w lewym górnym rogu rys. c, o której mowa pod poz. 2 tabeli I i pod poz. 3 tabeli II oraz w piśmie nr 3 z 04.02.1979 r.
Kopie:
1. Fabryka Kotłów Przemysłowych „Fakop”,
ul. Pstrowskiego 4; 41-200 Sosnowiec (-) Jerzy Kopydłowski
2. Prof. dr hab. inż. Marceli Baran, Politechnika Śląska i Warszawska
ul. Jaskółcza 5; 44-100 Gliwice
3. Doc. dr inż. Sławomir Siennicki
Instytut Techniki Cieplnej
ul. Dąbrowskiego 113; 92-208 Łódź
4. Doc. dr inż. Rudolf Żamojdo
Instytut Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów
Politechniki Wrocławskiej,
Wybrzeże Wyspiańskiego 27; 50-370 Wrocław
Wyjaśnienie: Treść kolejnych załączników od III do VII do pisma z 31.05.2009 r do IMiUE była specjalnie redagowana w ten sposób, że kolejne dowody na sabotażową działalność agenta SB pojawiały się stopniowo, w nadziei że po kolejnym piśmie będzie na niego odpowiedź.
Tak jednak nigdy się nie stało, ponieważ agent SB miał już świadomość jak ryzykowne może to być dla niego.
31.05.2009 r. (-) Jerzy Kopydłowski
Faktycznie adresowane było na późniejszą jego nazwę: Ośrodek Badawczo Rozwojowy Kotłów i Urządzeń Energetycznych (OBRKiUE).
Za taki nowoczesny kocioł agent SB w 1972 r. uznał kocioł wg wynalazku nr 61238, z jego prototypowym wykonaniem jako kotła typu OR6,5-030 i jako kotłów typu OR6,5-011 serii informacyjnej.
jeśli mechanicznych, to mogących dotyczyć wyłącznie samego paleniska.
Co było nieprawdą
2