1. Wymień kraje i scharakteryzuj je , te które są głównymi importerami mięsa.

Produkcja jagnięciny u głównych importerów w 2004:

UE-15 : 989 tys ton

Syria: 207 tys ton

USA: 90 tys. ton

Arabia Saudyjska: 76 tys. ton

Meksyk: 42 tys ton

2. Jakie grupy mamy od owiec płn.-wsch. europ. tłusto-ogoniastych

_ pochodzenie po muflonie europejskim

Uznawane są rasy określane nazw_ północno-wschodnio-europejskich krótko-ogoniastych.

Głównym kierunkiem użytkowym w tej grupie ras jest wszechstronny i kożuchowy.

_ wrzosówka polska

_ wrzosówki niemieckie: siwe-rogate, białe-rogate, białe-bezrożne

_ skuddy

_ owce fińskie

_ owce romanowskie

_ pochodzenie po azjatyckiej owcy stepowej - arkal

W skład tej grupy owiec wchodzą tzw. owce tłusto-ogoniaste i tłusto-pośladkowe.

Wiodący kierunek użytkowy to smuszkowy i wszechstronny.

_ przykładem owcy tłusto-ogoniastej jest owca rasy karakuł

_ przykł. owcy tłusto-pośladkowej jest owca gisarska

3. Co to jest PROW i na czym polega jego działalność w PL

Program Rozwoju Obszarów Wiejskich-

• Wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania (ONW);

• Wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt;

• Zalesienie gruntów rolnych;

• Dostosowanie gospodarstw rolnych do standardów Unii Europejskiej.

• Renty strukturalne;

• Wspieranie gospodarstw niskotowarowych;

• Grupy producentów rolnych.

• pomoc techniczna;

• uzupełnienie płatności bezpośrednich.

Program ten nie przewiduje dopłat do produkcji owczarskiej na lata 2007-2013 w systemie uproszczonym przyjetym przez Polske

4) Poprawa opłacalności owczarstwa w PL

• Organizacja wewn. Krajowego rynku zbytu oraz przetwórstwa produktów pozyskanych od owiec

• Propagowanie właściwości mleka i mięsa owczego jako zdrowej i wartościowej żywności

• Rozwój produkcji jagniąt rzeźnych na eksport i rynek własny

• Rozszerzenie uzytkowania mlecznego owiec poza tradycyjne regiony jego prowadzenia

• Koncentracja produkcji owczarskiej w regionach o dużej ilości uzytków zielonych

• Dążenie do uzyskania w populacji owiec w Polsce ponad 50% udziału merynosa polskiego, rasy umożliwiającej skrócenie okresów międzywykotowych do 8 mscy

• Dążenie do zwiekszenia roli organizacji samorządowych działających w sferze owczarskiej

• Wpieranie działalności związków hodowców oraz pomoc przy tworzeniu grup producenckich

5) Co trzeba spełnić, aby prowadzić alternatywny chów owiec, wymień i uzasadnij

SUKCES PRZY STOSOW. OWIEC W SYSTEMACH ALTERNATYWNYCH OSIĄGNĄĆ

MOŻNA PRZY SPEŁNIENIU NASTĘPUJĄCYCH WARUNKÓW:

_ wyboru właściwej rasy w zależności od zasobności środowiska i ukształt. terenu,

_ ekstensywnego chowu owiec (po właściwej ocenie jakości bazy paszowej) dającego się

połączyć z wytwarzaniem jagniąt rzeźnych (krzyżow. towar), wymagających dokarmiania

paszami treściwymi.

_ organizacją zbytu prod. owczarskich poprzez zorganizowanie lokalnych rynków zbytu,

co daje się osiągnąć na drodze sprzedaży bezpośredniej, ochron_ (nawet patentow_)

technologii wytwarzania pozyskiwanych produktów, organizacją dni otwartych promujących

lokalnie wytwarzane produkty.

_ zagospodarowania prod. pozyskiwanych jako produkcji ubocznej, np. obornika (produkcja

humusu itp.) oraz informowania dla jakich grup roślin jest taki nawóz przydatny,

_ zainteresowania samorządów terytorialnych poważnie myślących o rozwoju agroturystyki

o korzyściach wynikających z alternatywnego chowu owiec.

6) Profilaktyka na maciorkach przez cały rok

7) Jaki system stanowienia i jaki odchów przy produkcji intensywnej na U.Z.

baza paszowa- kulturalne pastwiska (są wsiewki)

wielkość stada- 1500-3000 sztuk, 6-20 sztuk/ ha

czestość wykotów 1x na wiosne

plenność >150%

typy uzytkowe- mleczny, wełnisto-mięsny, miesny

8) Rodzaje i do czego służą płotki zastawcze

9) Historia Merynosa polskiego

Merynosy pochodzą od azjatyckiej owcy górskiej(argali)

Droga wytworzenia owiec merynosowych:

• Owce w regionie Tybetu i Himalajów

• Owce perskie (okrywa mieszana)

• Owce afrykańskie

• Powstanie merynosów w Hiszpanii

Merynos hiszpański- kierunek przekształcenia:

• Na podniesienie wydajności wełnistej zwiekszenie fałdzistości, zwiekszenie gabarytów ciała

• Kierunek na pocienienie włókna welnianego merynos Negretti, merynos elektoralny

Przekształcenia owiec merynosowych we Francji:

• Merynos Rambouillet (fałdzistość w partii szyjnej)

• Tworzenie ras miesnych: Ile de France, Berrichone du Cher, Charolaise

Przekształcenie owiec merynosowych w Niemczech(prusy):

• Pierwsze owce użytkowości kombinowanej mięsno-wełnistej

• Owca Mele

• Meryno-Prekos (pofałdowany nos): Merynofleisch (mięsny), Merynoland (krajowy)

Merynosy w Polsce:

Sprowadzenie merynosów: koniec XVIII wieku, owczarnia w Dąbrówce, w Galicji i Podolu

To też warto poczytać ;p

Owce merynosowe od wieków uznawane są za jedną z najcenniejszych cienkorunnych ras na świecie. Historia ich hodowli sięga imperium rzymskiego gdzie były rozprzestrzenione w szeregu krajach. Jednak znaczący postęp hodowli rej rasy nastąpił w Hiszpanii, gdzie podlegała ścisłej kontroli królewskiej, hodowcy zostali obdarzeni znacznymi przywilejami a eksport tych owiec do innych krajów był zakazany prawie do końca XVIII w. Niewielkie ilości owiec przedostawały się tylko w formie darów królewskich. Wojny napoleońskie otworzyły granice Hiszpanii i hodowlę owiec merynosowych wprowadzono do wielu krajów europejskich oraz na półkuli południowej. Na bazie merynosów hiszpańskich powstał merynos negretti, merynos elektoralny, merynos elektoral-negretti jako typowo rasy wełniste. Nieco później wytworzono rasy owiec w typie wełnisto-mięsnym jak Rambouillet, merynoprekosy, a w XX w Ile de France.

Rozwój owczarstwa w Europie na przełomie XVIII i XIX w. spowodował, że również właściciele ziemscy na terenach Polski, gdzie hodowla owiec należała do jednej z poważniejszej gałęzi produkcji zwierzęcej zaczęli sprowadzać tzw. „owce hiszpańskie” ze stad w Saksonii i Austro-Węgier. Bardzo wcześnie, bo przed 1785 r. pojawiły się merynosy saskie na Lubelszczyźnie. W 1827 r. w Królestwie Polskim merynosy stanowiły już 8,5% ogólnego pogłowia owiec, a metysy (mieszańce) - 32,8%. W owczarstwie najwcześniej też - poza hodowlą koni - wprowadzono księgi stadne (Ignacy Lipski w 1820 r., owczarnia w Ludomach pod Obornikami).

Pruski podaje, że w połowie XIX w. dzięki uprzednim importom merynosów wytworzono „polskiego merynosa”: „Nie były to owce rdzennie krajowe lecz produkt wytworzono na naszej ziemi i przez naszych hodowców lecz przy udziale cudzoziemskich szlachetnych importów”. Założenie w 1883 r. przez B. Pruskiego owczarni wcześnie dojrzewających rambouilletów spowodowało wielki przełom w hodowli owczarstwa w królestwie Polskim (owczarnia w Płomianach), od tego momentu zaczęto preferować kierunek wełnisto-mięsny. Można tu przytoczyć wzorzec owiec merynosowych zdefiniowany przez A. Nitkowskiego: „Budowa ciała tej owcy jest okrągła, jak utuczona i przy tym kwadratowa, szyja krótka i gruba, kłęb zupełnie płaski, tułów głęboki, pierś i krzyż szerokie, nogi więc proste i szeroko rozstawne, czoło również szerokie, z którego u tryków rogi na boki się rozrastają. Brzuch nieco słabiej obrośnięty, nogi od wewnątrz gołe od zewnątrz pokryte wełną, głowa z czupryną do połowy. Na grzbiecie bywa wełna zwarta, szlachetna z prawidłowym, bardzo miernym patem. Taka owca dojrzewa w rok”.

Po pierwszej wojnie światowej hodowlę rasy merynos prowadzono głównie w Poznańskim i Bydgoskim gdzie zlokalizowane były najlepsze stada mięsno-wełniste. Z tego rejonu eksportowano na rynek paryski około 40 000 tuszek jagnięcych. Dlatego też zwracając większą uwagę na cechy mięsne, „jako dolew” do owiec merynosowych przeznaczono tryki rasy Ile de France i Berrichon du Cher.

Po II wojnie światowej w krajach Europy Wschodniej wełna odzyskała swoją pierwotną rolę. Dla poprawy wełnistości owiec merynosowych do Polski zaimportowano z ZSRR merynosy kaukaskie, z Bułgarii - wełnistego merynosa bułgarskiego, a z NRD i RFN krajowego merynosa niemieckiego. Dopiero w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku w pracach selekcyjnych zaczęto zwracać coraz większą uwagę na użytkowość mięsną i rozpłodową. W ostatniej dekadzie XX w. doskonalono merynosa polskiego w kierunku zwiększenia produkcji jagniąt ras plennych.