Fizykochemiczne właściwości białek i aminokwasów.

Karolina Skorupa

Małgorzata Wojciechowska

Cel: określenie właściwości fizykochemicznych białek oraz aminokwasów

Wykonanie

Ćw 1: Cieplna koagulacja i koagulacja białek

Termiczna denaturacja białek w środowisku o różnym pH

1. Odmierzyłyśmy do jednej probówki 1 cm³ 1,0% roztworu albuminy,

do drugiej 1 cm³ 1,0% roztworu albuminy oraz 1 cm³ 1,0% roztworu kwasu octowego, a do trzeciej 1 cm³ 1,0 % roztworu albuminy oraz 1 cm³ 10% roztworu NaOH. Zawartość każdej probówki wymieszałyśmy.

1. Określiłyśmy pH roztworu wszystkich roztworów za pomocą uniwersalnego papierka wskaźnikowego.

2. Próbówki umieściłyśmy w łaźni wodnej i ogrzałyśmy do wrzenia.

3. Wyjęłyśmy probówki z łaźni wodnej i poczekałyśmy chwilę, aż ostygną.

WNIOSKI

W probówce pierwszej(po wyjęciu z łaźni wodnej) powstał lekko zmętniony roztwór. W drugiej i w trzeciej nie zaobserwowałyśmy zmian nie pojawiło się zmętnienie. Na podstawie obserwacji można stwierdzić , iż denaturacja zaszła tylko w nr 1 . W probówkach nr 2 i 3 nie doszło do denaturacji, ponieważ nie zachodzi ona w środowisku kwaśnym ani zasadowym.

Wyniki badania pH roztworów za pomocą uniwersalnego papierka wskaźnikowego

Roztwór	pH
Albumina	5
Albumina + kwas octowy	4
Albumina + NaOH	12

Ćw 2: Strącanie białka za pomocą kationów (solami metali ciężkich)

Wytrącenie białka jonami metali ciężkich

1. Odmierzyłyśmy do probówki 2 cm³ 1,0% roztworu albuminy.

2. Następnie dodałyśmy 5 kropli 5 % roztworu azotanu srebra AgNO₃.

3. Zawartość probówek dokładnie wymieszałyśmy.

WNIOSKI

Po wykonaniu doświadczenia roztwór w probówce stał się mętny, biały (barwa mleczna).Można stwierdzić, iż w efekcie przeprowadzonych reakcji powstała sól metalu ciężkiego – w tym przypadku metalem ciężkim był Ag (srebro). Zmętnienie pojawiło się w wyniku małego stężenia w badanej próbce.

Ćw 3: Strącanie białka za pomocą anionów (kwasami)

Wytrącenie białka etanolem

1. Do dwóch probówek wprowadziłyśmy po 1 cm³ 90% etanolu.

2. Następnie do każdej probówki dodałyśmy po 0,5 cm³ 1,0% roztworu albuminy.

3. Zawartość probówek dokładnie wymieszałyśmy.

4. Po wytworzeniu się osadu, do jednej z probówek natychmiast dodałyśmy 5 cm³ wody destylowanej.

5. Zawartość probówki wymieszałyśmy.

6. Drugą probówkę pozostawiłyśmy w temp. pokojowej na 30 minut.

7. Następnie dodałyśmy 5 cm³ wody destylowanej.

WNIOSKI:

W probówce nr 1 po dodaniu wody i wymieszaniu jej zawartości powstały początkowo osad, który znikł, pojawiła się jasna, klarowna ciecz. W probówce nr 2 roztwór pozostał mętny. Można stwierdzić , że w probówce nr 1 poprzez natychmiastowe dodanie wody odwrócony został proces denaturacji białka. W probówce nr 2 zaszła nieodwracalna denaturacja białka. Pod wpływem związków odwadniających tj. np. etanol w temperaturze pokojowej białka wypadają ulegają denaturacji.

Ćw 4: Denaturacja białek – działanie temperatury, alkoholu, stężonego kwasu oraz

stężonej zasady

1. Do pięciu probówek pobrałyśmy po 2 cm³przygotowanego roztworu białka jajka kurzego

2. Jedną probówkę ogrzewałyśmy w łaźni wodnej do czasu wytrącenia osadu.

3. Do pozostałych probówek dodawałyśmy odpowiednio 2 cm³ 96% etanolu, 2 cm³ stężonego kwasu siarkowego H₂SO₄, 2 cm³ stężonego roztworu wodorotlenku sodu NaOH, a do ostatniej 2 cm³nasyconego roztworu siarczanu amonu (NH₄)₂SO₄.

4. Porównałyśmy wpływ różnych czynników na właściwości białek.

5. Do uzyskanych osadów dodałyśmy w nadmiarze wody destylowanej, sprawdzając rozpuszczalność osadów.

WNIOSKI

We wszystkich probówkach można było zaobserwować ścięcie białka. Po dodaniu wody destylowanej probówkach nr 1 i 2 proces rozpuszczenia białek zachodził powoli, w probówkach nr 3 i 4 osad rozpuścił się całkowicie. W probówce nr 5 rozpuszczenie osadu prawie całkiem nie zaszło.

Na podstawie wykonanego doświadczenia można stwierdzić , że denaturacja chemiczna zachodzi pod wpływem związków, które są zdolne do rozerwania wiązań wodorowych- tymi związkami były stężony kwas(H₂SO₄₎, zasada(NaOH), mocny alkohol(96% etanol) i sól metalu ciężkiego((NH₄)₂SO₄₎. Czynniki te powodują rozerwanie wiązań wodorowych, jonowych, mostków disiarczkowych, czyli niszczą wiązania stabilizujące strukturę łańcuchów polipeptydowych. Skutkiem tego jest utrata właściwości biologicznych, fizycznych i chemicznych.