Człowiek a przeznaczenie w mitologii starożytnych greków:
Starożytni Grecy wierzyli, iż całe życie człowieka podlega przeznaczeniu. Nawet doskonali bogowie byli jego władzą podrzędną.
Przeznaczenie decydowało o takim czy innym życiu człowieka. Los od małego przyporządkowywał istotom ludzkim miejsce w hierarchii społecznej. To Fatum przesądziło o ojcobójczym zachowaniu Dzeusa czy Edypa, o jego kazirodczej miłości. Z przeznaczeniem spotykamy się w scenach gigantomachii, gdy o zwycięstwie decyduje nagłe wkroczenie satyrów i ich osłów. Los w wielu sprawach boskich doprowadził do ich zwaśnienia. Jakże potężne było to fatum, skoro nawet bogowie musieli mu z pokorą podlegać. Lecz istniały jednostki ludzkie, dla których powikłane ścieżki los nie stanowiły zagadki. Byli to wróżbici, zwani inaczej wyroczniami. Przy zaistnieniu faktycznej potrzeby, potrafili oni powiedzieć, jak wygląda ludzka przyszłość. Taka sytuacja przesądziła między innymi o losie rodziców Edypa. Jednak ludzie nadal swój umysł ponad wiedzą wyroczni. Wtedy na świat spadały wszelkie nieszczęścia i zgryzoty, gdy Epimeteusz i Pandora, wbrew ostrzeżeniom otworzyli zagadkową puszkę.
Z motywem przeznaczenia spotykamy się w wielu późniejszych okresach, bo i czy dziś nie pokładamy swych nadziei i zamiarów w „ślepym szczęściu” ?