Kiedy o tym rozmawiać?

Moment, gdy rozpoczynacie stosunek seksualny nie jest na pewno odpowiednią porą na to, aby porozmawiać o antykoncepcji. W chwili miłosnych uniesień trudno się nad tym zastanawiać. Do takiej rozmowy powinno dojść znacznie wcześniej.

Jeśli będziecie czekać do ostatniej chwili, ryzykujecie, że sytuacja zrobi się co najmniej niezręczna. Partner może poczuć się oszukany, urażony albo odczuje brak zaufania z Twojej strony. Najlepszą porą na rozpoczęcie rozmowy na temat wyboru metody antykoncepcji jest moment, gdy już zaczynacie myśleć o wspólnym życiu seksualnym. To będzie bowiem świadczyć o waszej odpowiedzialności i świadomości konsekwencji intymnych stosunków.

Nawet niedoświadczona seksualnie para powinna zdobyć się na to, aby szczerze powiedzieć sobie o swoich oczekiwaniach i obawach w tej kwestii. To dobry moment, aby wyznać, że mamy wątpliwości związane ze skutkami stosowania określonych środków antykoncpecyjnych, przekonaniami religijnymi czy wreszcie upodobaniami. Niektórzy rozmawiają przy takiej okazji również o finansowych obciążeniach. Mężczyzna może na przykład zaproponować, że będzie dokładał się do comiesięcznych wydatków na tabletki antykoncepcyjne. Trzeba być przygotowanym na to, że partner(-ka) nie zaakceptuje naszego wyboru metody antykoncepcyjnej. Mężczyzna na przykład będzie przeciwny stosowaniu prezerwatyw, tłumacząc to osłabieniem miłosnych doznań lub "ztechnicyzowaniem" samego aktu. Kobieta będzie miała opory przed zażywaniem tabletek, obawiając się, że po nich przytyje, albo będzie źle się czuć. Decyzję partnera trzeba uszanować i spróbować znaleźć jakiś kompromis. Zmuszanie do preferowanej antykoncepcji nie ma najmniejszego sensu. W przypadku kontaktów sporadycznych, z okazjonalnie poznanym partnerem czy partnerką mężczyzna powinien zapytać kobietę, czy skutecznie się zabezpieczyła. Jeśli zaprzeczy, może zaproponować zastosowanie prezerwatywy. Coraz częściej prezerwatywy mają przy sobie również kobiety i wynika to nie tylko z braku zaufania do mężczyzn i lęku przed niechcianą ciążą, ale także z troski o swoje zdrowie. Używanie prezerwatyw chroni bowiem bardziej kobietę przed infekcjami i chorobami, gdyż łatwiej przechodzą one z mężczyzny na kobietę. Dlatego nawet wtedy, gdy kobieta zabezpiecza się w inny sposób przed ciążą, powinna nakłonić mężczyznę do założenia prezerwatywy.

A Ty którą metodę antykoncepcji stosujesz? Wybrałaś ją sama czy w porozumieniu z partnerem? Kiedy rozmawialiście o tym, jak zabezpieczać się przed ciążą? - porozmawiaj o tym na Forum.

Pigułki hormonalne

Zażywanie pigułek hormonalnych zalicza się obecnie do najbardziej skutecznych metod zapobiegania ciąży. Doustna antykoncepcja ma również opinię antykoncepcji najbezpieczniejszej - po metodach naturalnych - dla zdrowia kobiety.

Pigułki nowej generacji zawierają hormony w ilościach minimalnych. Ich skutki uboczne zostały znacznie ograniczone.

Ponieważ nawet najniższe dawki hormonów nie są obojętne dla wewnętrznej równowagi, dobór środków hormonalnych musi być zawsze uzgodniony z lekarzem, który uwzględni m.in. wiek kobiety, jej stan zdrowia i tryb życia. Wcześniej zleci też wykonanie cytologii. Pigułki możemy kupić wyłącznie na receptę.




Tabletki zawierają syntetyczne odmiany dwóch hormonów płciowych - estrogenu i progesteronu - produkowanych przez organizm kobiety. Te dodatkowe dawki zawarte w pigułkach powodują, że komórka jajowa nie dojrzewa, a więc nie może być zapłodniona. Śluz staje się tak gęsty, że plemniki nie mogą przez niego przeniknąć. Najogólniej doustne środki antykoncepcyjne dzielą się na dwa rodzaje: jednoskładnikowe (progesteronowe), zwane minipigułkami oraz dwuskładnikowe, które zawierają obydwa żeńskie hormony płciowe. Wśród pigułek dwuskładnikowych wyróżniamy jedno-, dwu- i trójfazowe. W przypadku pierwszych z nich, całe opakowanie zawiera drażetki identyczne, z taką samą ilością obu hormonów. Można je więc przyjmować w dowolnej kolejności. W opakowaniu pigułek dwufazowych są dwa rodzaje drażetek, w których dawki estrogenu pozostają zwykle te same, a rośnie ilość progesteronu. W opakowaniu z pigułkami trójfazowymi w kolejne dni cyklu przyjmujemy odpowiednio trzy rodzaje drażetek, w których zmieniają się proporcje estrogenowo-progesteronowe. Tabletki dwu- i trójfazowe trzeba brać w ściśle określonej kolejności, która zwykle oznaczona jest na opakowaniu. Są one bardziej dostosowane do fizjologii cyklu hormonalnego kobiety.

Jak stosować

Na jednym listku znajduje się 21 tabletek: w jednym kolorze jednofazowe, w dwóch kolorach dwufazowe i w trzech kolorach trójfazowe. Pierwszą tabletkę należy połknąć pierwszego dnia cyklu, a następne przez kolejnych 20 dni, najlepiej zawsze o tej samej porze. Po skończeniu opakowania następuje 7-dniowa przerwa, podczas której powinno wystąpić krwawienie. Oczywiście nie oznacza to, że w czasie takiej przerwy ustaje działanie antykoncepcyjne. Ósmego dnia zaczynamy od nowa zażywać tabletki. Jeśli przegapimy godzinę przyjmowania pigułki, to gdy tylko sobie o tym przypomnimy, zażywamy ją, a następnie - już o zwykłej porze - następną. Jeżeli zapomnimy o więcej niż jednej tabletce, wtedy przez następne dwa tygodnie zaleca się stosowanie dodatkowych zabezpieczeń. Skuteczność pigułek obniżają wymioty i biegunka oraz równoległe zażywanie niektórych leków, m.in. przeciwdrgawkowych, nasennych, uspokajających, przeczyszczających, antybiotyków. Nowoczesne pigułki hormonalne można stosować właściwie bez przerwy, pamiętając jednak o kontrolnych wizytach u ginekologa raz na pół roku. Lekarz zwykle zleca badanie krwi, by sprawdzić jak funkcjonuje wątroba i układ krzepnięcia.

Dla kogo

Pigułki mogą być zażywane przez kobiety w różnym wieku, także te młode, które jeszcze nie rodziły. Minipigułkę lekarze przepisują też kobietom karmiącym piersią dzieci. Przeciwwskazania to m.in. zapalenie żylaków lub żył, choroba wieńcowa, schorzenia wątroby, nadciśnienie tętnicze, podejrzenie ciąży. Ostrożność trzeba też zachować w przypadku nadciśnienia tętniczego, epilepsji. U kobiet palących, po 35. roku życia, które stosują pigułki antykoncepcyjne czasami zwiększa się ryzyko wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych.

Zalety tabletek hormonalnych

Regulują cykl, łagodzą zespół napięcia przedmiesiączkowego i bóle miesiączkowe. Krwawienia są krótsze i mniej obfite. Mogą wpływać korzystnie na cerę. Zmniejszają ryzyko zakażeń i zapaleń przydatków, raka jajnika, mięśniaków macicy, chorób sutka, osteoporozy, niedokrwistości, reumatoidalnego zapalenia stawów. Gwarantują komfort psychiczny obojgu partnerom.

Wady tabletek hormonalnych

Mogą wywoływać nudności, wymioty, migreny, bóle głowy brzucha i piersi (szczególnie w pierwszych miesiącach ich stosowania), depresje, przebarwienia skóry, zaburzenia wzroku i słuchu, krwawienia międzymiesiączkowe, suchość pochwy. Przy stosowaniu minipigułki wzrasta ryzyko chorób zakrzepowych żył, zawału serca, udaru chorób wątroby. Niektóre kobiety zażywające pigułki mają większy apetyt. Przyjmowanie takich środków wymaga częstych wizyt u ginekologa.

Metody naturalne

Metody naturalne nie mają żadnych skutków ubocznych dla zdrowia

Naturalne metody antykoncepcji polegają na dokładnej obserwacji cyklu i powstrzymywania się od współżycia w okresie płodności. Zalicza się do nich "kalendarzyk małżeński", metodę termiczną, metodę Billingsa i metodę objawowo-termiczną.

Efekt ich stosowania obniżają różne zaburzenia regularności cyklu, zróżnicowany tryb życia, stres, każda niedokładność oceny bądź pomiaru. To niestety metody często zawodne, w porównaniu z innymi - mniej skuteczne. Ryzyko zajścia w ciążę zmniejsza się wówczas, gdy łączy się ze sobą kilka metod naturalnych (2-3 procent ryzyka). Antykoncepcję naturalną lepiej stosować w stałych, zżytych ze sobą związkach, w których partnerzy mają do siebie pełne zaufanie. Nie ma ona żadnych skutków ubocznych dla zdrowia, nic nie kosztuje, pozwala kobiecie na wczesne rozpoznanie różnych objawów chorobowych. Metody naturalne mogą stosować kobiety o różnym światopoglądzie (m.in. są one uznawane przez Kościół katolicki).




"Kalendarzyk małżeński"

Obok stosunku przerywanego to jedna z najbardziej popularnych metod antykoncepcji w Polsce. Wymyślony w latach 1920 - 1930 jest już metodą historyczną. Polega na określeniu dni płodnych na podstawie średniej długości cyklu. Dokładne rejestry długości cyklu powinno prowadzić się co najmniej pół roku. Przy regularnych, 28-dniowych do owulacji dochodzi pomiędzy 12. a 16. dniem cyklu, począwszy od pierwszego dnia ostatniej miesiączki. Plemniki są zdolne do zapłodnienia przez 72 godziny od wytrysku, czas żywotności uwolnionej komórki jajowej wynosi ok. doby. Na wszelki wypadek dodajemy jeszcze na początku 3, a na końcu 2 dni. Okres płodny wypada więc pomiędzy 9. a 18. dniem cyklu. Przy cyklach krótszych okres płodności wyznaczamy, odejmując od jego początku (9. dnia cyklu) różnicę w ich długości (np. przy cyklu 26-dniowym różnica ta wynosi 2 dni, a więc okres płodności zaczyna się w 7. dniu cyklu, a kończy w 16.); przy cyklach dłuższych dodajemy odpowiednią liczbę dni (np. przy cyklu 32-dniowym okres płodny wypadnie pomiędzy 13. a 22. dniem cyklu). Dla cykli nieregularnych początek okresu płodności wyznacza się dla cyklu najkrótszego, zaś koniec - dla cyklu najdłuższego."Kalendarzyk małżeński" wymaga ogromnej samodyscypliny oraz współpracy obojga partnerów. Nadaje się on głównie dla kobiet miesiączkujących regularnie i prowadzących unormowany, spokojny tryb życia. Metody tej nie poleca się kobietom miesiączkującym nieregularnie, prowadzącym stresujący tryb życia a także bezpośrednio po porodach i poronieniach, w czasie chorób i podróży. Jest to więc metoda raczej zawodna (ok. 20 procent ryzyka zajścia w ciążę). Trudno bowiem polegać jedynie na matematycznych wyliczeniach.

Metoda termiczna

Polega na obserwowaniu zmian temperatury ciała w czasie cyklu i unikaniu współżycia w czasie dni uważanych za płodne. Tuż przed owulacją temperatura nieznacznie spada, a po jajeczkowaniu trochę wzrasta. Różnica wynosi ok. 5 kresek. Wynika to stąd, że w czasie II fazy cyklu ciałko żółte wytwarza progesteron, który działając na ośrodek termoregulacji powoduje wzrost podstawowej temperatury ciała. Przy założeniu, że okres płodny trwa co najmniej 9 dni, 6 z nich przypada przed skokiem temperatury, a pozostałe 3, podczas których dochodzi do owulacji - po podwyższeniu temperatury. Aby wyznaczyć swoje płodne dni, pomiary temperatury należy przeprowadzać codziennie, najlepiej zawsze tym samym termometrem, w tym samym miejscu (w jamie ustnej, pochwie lub odbytnicy) i o tej samej porze (bezpośrednio po obudzeniu). Wyniki pomiaru z co najmniej 6 kolejnych cykli zapisujemy. W celu obliczenia okresu niepłodnego przed jajeczkowaniem, wybieramy z 6 obserwowanych cykli ten, w którym było najmniej dni przed skokiem temperatury. Następnie od liczby dni od pierwszego dnia cyklu do skoku temperatury odejmujemy 6 i w ten sposób otrzymujemy ostatni dzień niepłodności przed owulacją. Przy wyliczaniu początku okresu niepłodności po owulacji, wybieramy cykl, który miał najwięcej dni do skoku temperatury. Do liczby dni od pierwszego dnia cyklu do skoku temperatury dodajemy 3 i otrzymujemy pierwszy dzień niepłodności po owulacji. U regularnie miesiączkujących kobiet tak wyliczony okres płodności trwa 9 dni, zaś u tych, które miesiączkują nieregularnie - jest nieco dłuższy. Metoda termiczna zalecana jest kobietom prowadzącym bardzo regularny tryb życia i budzącym się zawsze o tej samej porze (na skuteczność metody wpływa różnica czasu pomiaru o więcej niż jedną godzinę). Nie nadaje się natomiast dla kobiet w okresie poporodowym (nie ma jeszcze cyklicznych zmian hormonalnych) i tych, które często zapadają na różne infekcje (podwyższona temperatura ciała może zafałszować wyniki pomiaru). Ponadto niektóre cykle przebiegają bezowulacyjnie, bez skoku temperatury. Okres bezpłodny rozpoczyna się ponownie wtedy, gdy śluz znowu robi się matowy, gęsty i lepki.

Metoda Billingsa

Wymaga codziennego (przynajmniej przez 6 kolejnych cykli) obserwowania zmian w wyglądzie i konsystencji śluzu wydzielanego przez szyjkę macicy i unikaniu współżycia w dni płodne. Śluz jest niezbędny do zapłodnienia. Umożliwia przeżycie plemnikom, zapewniając im właściwe ph środowiska. Obserwacje śluzu przeprowadzamy w okolicach przedsionka pochwy, o dowolnej porze dnia, jednak zawsze w taki sam sposób. Wyniki zapisujemy. W pierwszym miesiącu stosowania metody Billingsa nie wolno przyjmować żadnych środków antykoncepcyjnych oraz należy powstrzymać się od współżycia. Zaraz po zakończeniu miesiączki zauważymy niewielką ilość matowego, nieprzezroczystego śluzu (to okres nazywany suchym), który wskazuje na dni niepłodne. Gdy w obrębie pochwy kobieta zaczyna odczuwać narastającą wilgoć, to znak, że zaczynają się dni płodne. Śluz staje się wtedy bardziej przejrzysty, śliski i rozciągliwy (z wyglądu przypomina surowe białko jajka). Metoda Billingsa jest zawodna w przypadku kobiet, które często cierpią na infekcje układu moczowo-płciowego (upławy utrudniają obserwacje śluzu).

Metoda objawowo-termiczna

To połączenie kilku metod: Billingsa, termicznej i "kalendarzyka małżeńskiego". Kobieta obserwuje śluz, mierzy temperaturę i zwraca uwagę na inne objawy owulacji, takie jak krótkotrwałe napięcie lub ból w dole brzucha oraz niewielkie krwawienie na 12 - 16 dni przed miesiączką. Powstrzymuje się przed współżyciem w dni płodne. Metoda ta wymaga ogromnej cierpliwości i dokładności. Początkowo dla wielu kobiet wydaje się bardzo skomplikowana i złożona, w miarę upływu czasu można ją jednak opanować.

Metody chemiczne

To dobre rozwiązanie dla tych kobiet, które nie są przekonane do tabletek hormonalnych czy też wkładek wewnątrzmacicznych. Kremy, żele, pianki i globulki są łatwe w stosowaniu. Trzeba tylko przechowywać je w odpowiednich warunkach i przestrzegać terminów ważności.

Trzeba tylko przechowywać je w odpowiednich warunkach i przestrzegać terminów ważności.

Kremy, żele, pianki




Preparaty te zawierają środek plemnikobójczy, zwykle nonoxynol oraz nośnik ułatwiający jego przeniesienie do pochwy (w postaci kremu, żelu lub pianki). Zarówno unieruchamiają plemniki (utrudniają przedostanie się spermy do macicy) jak i zabijają je. Mają również działanie przeciwwirusowe i przeciwbakteryjne, nonoxynol na przykład zapobiega zakażeniu się rzeżączką i chlamydiami. Dodatkowo nawilżają pochwę. Wymienionych preparatów używa się tuż przed stosunkiem, wprowadzając do pochwy. Można to zrobić za pomocą specjalnego aplikatora. Jedna dawka wystarcza na jedno zbliżenie. Po stosunku nie wolno podmywać się przez ok. 8 godzin. Kremy, żele i pianki stosuje się zwykle w połączeniu z innymi metodami, najczęściej - z prezerwatywą.

Globulki dopochwowe

Działają podobnie jak kremy, żele i pianki. Jedyną różnicą jest konieczność ich wprowadzenia do pochwy kwadrans przed stosunkiem, po to, aby zdążyły się rozpuścić i zamienić w piankę. Odczuwa się przy tym ciepło. Globulek również najlepiej używać równocześnie z prezerwatywą.

Dla kogo

Kremy, żele, pianki i globulki zalecane są szczególnie kobietom współżyjącym rzadko. Mogą być stosowane także przez kobiety po porodzie. Należy z nich zrezygnować w przypadku uczulenia na któryś ze składników plemnikobójczych (zwykle jest to nonoxynol). Czasami wystarczy jedynie wymienić stosowany preparat na inny, nie zawierający uczulającej substancji.

Wady

Jeśli wymienione preparaty są bardzo często stosowane, mogą wywoływać świąd lub pieczenie pochwy. Użytkownikom mogą przeszkadzać z uwagi na to, że wypływają z pochwy na zewnątrz w trakcie i po stosunku. Bywa, że zmniejszają odczuwanie bodźców seksualnych.

Metody mechaniczne

Do mechanicznych metod antykoncepcji zalicza się również prezerwatywy, diafragmy (błony dopochwowe) i kapturek naszyjkowy. Stanowią one mechaniczne bariery, które utrudniają dotarcie plemników do macicy i jajowodów.

O ile prezerwatywa męska jest w Polsce coraz bardziej popularna, o tyle kapturka naszyjkowego i prezerwatywy kobiecej wciąż nie można u nas kupić. Diafragma jest trudno dostępna.

Prezerwatywa




To metoda polecana zwłaszcza tym, którzy nie mają stałego, godnego zaufania partnera i nie prowadzą uregulowanego współżycia. Prezerwatywa stanowi mechaniczną barierę uniemożliwiającą przedostanie się plemników do jamy macicy. Zarówno zapobiega ciąży jak i chroni przed chorobami przenoszonymi drogą płciową, w tym AIDS, a także przed zakażeniami wirusowymi i bakteryjnymi. Aby jej działanie było bardziej skuteczne, zaleca się stosowanie jej wraz ze środkiem plemnikobójczym. Pary decydujące się na taką metodę antykoncepcji mogą współżyć ze sobą we wszystkie dni. Z prezerwatywy muszą zrezygnować osoby uczulone na lateks. Nie mogą ich też używać mężczyźni z zaburzeniami wzwodu. Wadą tej metody jest możliwość pęknięcia prezerwatywy i dostania się plemników do jamy macicy. Gdy prezerwatywa pęknie, należy natychmiast zastosować dopochwowy środek plemnikobójczy w postaci żelu lub pianki. Współczesne prezerwatywy wykonuje się z hipoalergicznych, cieniuteńkich tworzyw. Zazwyczaj pokrywane są one środkiem nawilżającym (by nie powodowały podrażnień) i plemnikobójczym. Są produkowane w różnych kolorach, kształtach a nawet zapachach. Niestety w Polsce niedostępna jest jeszcze prezerwatywa kobieca. Jest ona nieco szersza i większa od męskiej, u nasady otacza ją szeroki brzeg, stanowiący mechaniczną barierę uniemożliwiającą przedostanie się plemników do jamy macicy. Ci, którzy stosują prezerwatywę, powinni koniecznie zwracać uwagę na znak producenta, atest i datę ważności. Prezerwatyw nie wolno przechowywać w wysokich temperaturach.

Diafragma, czyli błona dopochwowa

To gumowa błona w kształcie kopuły uniemożliwiającą przedostanie się plemników do jamy macicy. Kobieta powinna ją założyć na szyjkę macicy prze stosunkiem, a zdjąć 8 godzin po stosunku. Błony dopochwowe są produkowane w różnych kształtach i rozmiarach. Najbardziej popularne są błony z pierścieniem płaskim, ponieważ najłatwiej je dopasować i są najprostsze w użyciu. Wariant z pierścieniem walcowatym jest odpowiedni dla kobiet, które uznają ucisk obrzeża płaskiej sprężyny za zbyt mocny, powodujący uczucie niewygody i objawy zapalenia pęcherza moczowego. Błony dopochwowe z pierścieniem łukowatym są trudniejsze do założenia, ale posiadają podstawową zaletę - mogą być stosowane przez kobiety z tyłozgięciem szyjki macicy. Najlepiej, aby odpowiedni rozmiar błony dobrał lekarz. On też poinstruuje, jak prawidłowo zakładać błonę. W celu zwiększenia skuteczności błonę dopochwową stosuje się razem ze środkami plemnikobójczymi. Najłatwiej założyć błonę kucając lub opierając jedną nogę, na przykład na krześle. Czynność tę ułatwia wcześniejsze opróżnienie pęcherza. Podstawową wadą diafragmy jest możliwość odczuwania dyskomfortu u kobiety i mężczyzny. Z kupnem błony dopochwowej w kraju możemy mieć problemy (jest trudno dostępna).

Kapturek naszyjkowy

Kobieta zakłada go przed stosunkiem na szyjkę macicy i może go tam pozostawić przez 24 godziny. Podobnie jak w przypadku błony dopochwowej rozmiar kapturka powinien dobrać lekarz. Zaleca się stosowanie kapturka w połączeniu ze środkami plemnikobójczymi. Tak jak prezerwatywy kobiecej kapturka naszyjkowego nie kupimy w kraju.

Wkładki domaciczne

Wkładki domaciczne zwane potocznie spiralami przeznaczone są głównie dla kobiet, które już rodziły. W zależności od ich rodzaju zakłada się je na 3 lata lub 5 lat. Przez cały ten czas nie trzeba pamiętać o antykoncepcji.

Nowoczesne wkładki z hormonami nie tylko zapobiegają ciąży, ale mają też działanie lecznicze.

Wkładki zmieniają konsystencję śluzu, utrudniają ruch plemników w kierunku jajeczka i zapobiegają zapłodnieniu. Gdyby mimo to doszło do zapłodnienia, przeszkadzają w zagnieżdżeniu się jajeczka w macicy. Na rynku dostępne są trzy typy spiral - obojętne, z miedzią, która ma działania przeciwbakteryjne i z hormonami (syntetyczną odmianą progesteronu). Te ostatnie zmniejszają grubość błony śluzowej macicy, a przez to obfitość miesiączek. Są również bardziej skuteczne niż wkładki tradycyjne.




Jak stosować

Odpowiedni rodzaj wkładki zaleca lekarz po wcześniejszym badaniu cytologicznym i ginekologicznym. On też powinien ją umieścić w macicy do 18. dnia cyklu, najlepiej w 3-4 dniu miesiączki. Po włożeniu wkładki (najczęściej w kształcie litery T) przycina nitki. Zabieg jest bezbolesny. W pierwszym miesiącu skuteczność wkładki jest niższa, warto więc stosować dodatkowe zabezpieczenia antykoncepcyjne. Wkładki zawierające miedź wymieniamy co 6 lat (stopniowe zmniejszanie się ilości jonów miedzi), wkładki progesteronowe - co roku. O ich usuwaniu w określonym terminie trzeba pamiętać nie tylko z uwagi na to, że przestają działać, ale także dlatego, iż mogą wrosnąć w ścianę macicy. Po założeniu wkładki można współżyć we wszystkie dni.

Dla kogo

Wkładkę poleca się kobietom, które przynajmniej raz rodziły i nie zamierzają w ciągu kilku lat zachodzić w ciążę. Można ją założyć już ok. 8 tygodni po porodzie i używać w czasie karmienia piersią. Nie zaleca się jej natomiast kobietom, które jeszcze nie rodziły, gdyż mogą mieć problemy z zajściem w ciążę. Z wkładek powinny też zrezygnować kobiety ze skłonnością do zapalenia pochwy lub przydatków, z anemią spowodowaną niedoborem żelaza (wkładka przedłuża miesiączkę), te, które często zmieniają partnerów seksualnych oraz te, które przeszły ciążę pozamaciczną. Do przeciwwskazań zalicza się również: wady anatomiczne macicy, mięśniaki macicy, guzy przydatków, uczulenie na miedź, podejrzenie raka trzonu macicy.

Wady i niedogodności

Po założeniu wkładki przez kilka dni można odczuwać ból w dole brzucha. Przeszkadza też świadomość obecności obcego ciała w organizmie. Kobiety, którym założono wkładkę, raczej nie powinny stosować tamponów w czasie okresu. Wkładki z miedzią mogą powodować, że miesiączki będą obfitsze i dłuższe (o 1-2 dni). Przy stosowaniu wkładki domacicznej należy także liczyć się z takimi powikłaniami jak: plamienia podczas pierwszych 2-3 cykli, większe ryzyko stanów zapalnych narządów rodnych, przebicia macicy, poronienia, ciąży pozamacicznej lub wczesnego porodu (w przypadku zajścia w ciążę podczas stosowania wkładki). Czasami zdarza się, że wkładka wysuwa się lub zmienia położenie, z tego też powodu zalecane są wizyty kontrolne u ginekologa.

Stosunek z ryzykiem

Stosunek przerywany to jedna z najbardziej zawodnych metod antykoncepcji. Nie tylko nie zabezpiecza przed niepożądaną ciążą, ale też nie przynosi pełnej satysfakcji obojgu partnerom.

Tymczasem obok metod naturalnych to najbardziej popularna metoda antykoncepcji w Polsce. Z opracowania prof. Zbigniewa Izdebskiego, które powstało na zlecenie Krajowego Centrum ds. AIDS wynika, że taką metodę antykoncepcji wybrało podczas ostatniego stosunku ze stałym partnerem aż 13,7 proc. badanych.




Ryzyko zapłodnienia

W męskim organizmie znajdują się parzyste gruczoły opuszkowo-cewkowe, które wytwarzają śluzowatą, lepką, jasną wydzielinę. Przedostaje się ona do cewki moczowej, ułatwia przepływ nasienia oraz wzmaga ruchliwość plemników. Silne lub długotrwałe podniecenie sprawia, że z ujścia cewki moczowej wydziela się kilka kropel tej wydzieliny, w której często znajdują się żywe plemniki. To wystarczy, aby pojawiło się ryzyko zapłodnienia kobiety, nawet bez wytrysku nasienia do pochwy. Nawet jeśli mężczyzna zdążył się wycofać i wytrysk nastąpił na zewnątrz, nie ma gwarancji, że plemniki nie dostały się do pochwy kobiety. Zdaniem fizjologów u 20 proc. mężczyzn część nasienia wydziela się już w trakcie trwania stosunku i w tych wypadkach stosunek przerywany nie jest skuteczną metodą antykoncepcji.

Bez seksualnego zadowolenia

Przy wyborze takiej metody trudno też mówić o seksualnym zadowoleniu. Bardziej trzeba skupić się na tym, aby w porę przerwać stosunek, niż na odczuwaniu rozkoszy. Takie kontakty mogą doprowadzić do seksualnej nerwicy. Taka forma współżycia jest szczególnie stresująca dla początkujących kochanków, gdyż często nie są oni w stanie przewidzieć nadchodzącego wytrysku.

---