ZAMKNIĘTE OKNO

Pewien człowiek miał zawsze niebo swej duszy pokryte czarnymi chmurami. Nie potrafił uwierzyć w dobroć, a przede wszystkim nie wierzył w dobroć i miłość Boga.

Któregoś dnia, gdy błąkał się po pagórkach, które okalały jego wieś, ciągle pogrążony w ciemnych wątpliwościach, - spotkał pewnego pasterza.

Pasterz był uczciwym człowiekiem o czystych oczach. Zauważył, że nieznajomy miał na twarzy wyrytą rozpacz.

- Co cię tak martwi, przyjacielu?

- Czuję się niesamowicie samotny.

- Ja również jestem sam, ale nie jestem smutny.

- Może Bóg dotrzymuje ci towarzystwa?

- Zgadłeś!

- Ja tymczasem pozbawiony jestem towarzystwa Boga. Nie potrafię uwierzyć w Jego miłość. Jak to możliwe, by kochał każdego człowieka?

- Widzisz tam w dole naszą wioskę? - spytał pasterz. - Widzisz każdy jej dom? Widzisz okna każdego domu? - Widzę to wszystko.

- A więc nie wolno ci rozpaczać. Słońce jest jedno, ale codziennie całuje każde okno wioski, nawet najmniejsze i najbardziej ukryte. Może dlatego rozpaczasz, że twoje okno jest w zamknięte?

---