UNICE
ORGAN BIZNESU W EUROPIE
SPOJRZENIE EUROPEJSKIEGO PRZEMYSŁU NA UNIJNĄ POLITYKĘ OCHRONY ŚRODOWISKA DLA PODTRZYMANIA ROZWOJU
ZWIĄZEK KONFEDERACJI PRZEMYSŁOWYCH I PRACODAWCÓW EUROPY
UNICE jest oficjalnym organem jak wyżej i składa się z 33 federacji centralnych przemysłu i pracodawców z 26 krajów.
WSTĘP:
Stały rozwój znajduje się w czołówce agend Unii Europejskiej. I ona jest określana jako rozwój w chwili obecnej bez likwidowania możliwości przyszłych generacji do spełnienia ich oczekiwań. Zadanie polega na przemianie tej idei w codzienne akcje wykonywane przez ludzi, narody, polityków, firmy i organizacje.
Konieczne jest świeże spojrzenie celem lepszej integracji działań ekonomicznych, socjalnych w zakresie tworzenia polityki ochrony środowiska. Nowe metody pracy znane obecnie w teorii muszą być przełożone na praktykę. Ten Manifest UNICE podaje pewne sugestie dotyczące metod tworzenia polityki, a szczególnie innowacyjności, dialogu, partnerstwa i integracji polityki ochrony środowiska z innymi działaniami politycznymi. Prosta kontynuacja konwencjonalnego „rozkaż i sprawdź” okazuje się nieadekwatna w świetle takich wyzwań ekologicznych jak np. zmiany klimatu.
Firmy także odgrywały ważne role w postępie i ulepszaniu ochrony środowiska i nadal pozostaną głównym źródłem innowacyjności wymaganej przez koncepcję stałego rozwoju. Wraz z perspektywą technologiczną i osiągnięciami w produkcji przemysłowej (mniejsze zużycie energii, surowców, mniejsza emisja niż w przeszłości) wzrosła znacznie rola zarządzania w zakresie ochrony środowiska oraz odpowiedzialność firm na poziomie zarządu.
Dokument poniższy daje władzom publicznym pewne wskazówki jak zachęcać firmy i popierać ich ciągłe wysiłki.
Mam nadzieję, że te propozycje dadzą nowy impuls do dyskusji narodowych i europejskich. Mam też nadzieję, że ułatwią zrozumienie wagi promocji ciągłego postępu w zakresie ochrony środowiska, tak w Europie jak i w świecie.
Baron Jacobs
Prezydent UNICE
Stały rozwój jest wielostronnym wyzwaniem dla wszystkich obywateli, firm i polityków.
Raport komisji Brundtlanda w 1997 roku „Nasza wspólna przyszłość” określił stały rozwój jako rozwój spełniający oczekiwania obecnego pokolenia oraz pozbawiania możliwości przyszłych generacji do spełniania oczekiwań.
Definicja ta natychmiast uświadamia jasno, że cel stałego rozwoju obejmuje dużą liczbę celów, np:
W zakresie ekonomii:
stworzenie dostatku spełniającego oczekiwania jednostek i potrzeb społecznych,
promocja ekonomii rynkowej,
W zakresie socjalnym w szerokim pojęciu.
promocja zatrudnienia,
poprawa zdrowia,
redukcja ubóstwa,
sprostanie nowym wyzwaniom wynikającym ze starzenia się społeczeństw ( jak finansować emerytury itd.)
W zakresie ochrony środowiska i zanieczyszczenia zasobami.
kontrola i ograniczanie zanieczyszczeń,
polepszenie jakości środowiska i produktów w okresie ich użytkowania,
oszczędność w zużyciu zasobów naturalnych,
zwiększenie świadomości poprzez edukację i komunikację między obywatelami.
Stały rozwój musi być zbudowany w oparciu o trzy wzajemnie przenikające się filary: ekonomiczny, socjalny (społeczny), środowiskowy. Stały rozwój podtrzymywany jest procesem, w którym te trzy wzajemnie się wzmacniające filary stoją na tych samych mocnych nogach.
Ważność tych trzech „filarów” wynika jasno z układy Amsterdamskiego. Uważa on że, promowanie harmonijnego zrównoważonego i stałego rozwoju jest głównym celem Unii Europejskiej, wraz z promowaniem wysokiego poziomu zatrudnienia i opieki socjalnej, wysokiego stopnia kompetencyjności, podnoszenie standardu i jakości życia.
Trzy kluczowe elementy do rozwiązywania problemów środowiskowych: ekonomia, polityka ochrony środowiska i innowacje społeczne.
Szczególnym wyzwaniem jest stała kontrola emisji dwutlenku węgla celem zapobiegania zmianom klimatu. Wyzwanie to wymaga starannie koordynowanego postępu na wielu poziomach, a zwłaszcza:
na poziomie socjalnym
dostosowanie wartości i indywidualnych stylów życia w związku ze starannym zarządzaniem energią,
plany władz lokalnych odnośnie stałej mobilności, integracja aspektów mobilności w polityce planowania miejskiego (przestrzennego).
na poziomie polityki środowiskowej
promocja oszczędności energii w wytwarzaniu i funkcjonowaniu produktu,
promocja redukcji kosztów emisji dwutlenku węgla przez ustanowienie mechanizmów elastycznych.
3 .na poziomie polityki
kreowanie warunków ramowych promujących innowacje technologiczne w zakresie racjonalnego użytkowania energii o małym zużyciu węgla,
środki, które zapewnią, że system ekonomiczny może stworzyć poważne źródła finansowania wymagane dla inwestycji miastowych z kontrolą emisji dwutlenku węgla.
W związku z powyższym należy zwrócić uwagę na potencjał inwestycyjny ochrony środowiska:
prywatnych konsumentów ( np. zakup pojazdów energooszczędnych, wydatki na izolację)
firm (np. inwestowanie w procesy coraz bardziej energooszczędne),
władz publicznych (np. inwestowanie w coraz bardziej wydajne systemy transportu publicznego)
Zależy w dużym stopniu od konkurencyjności i opłacalności sektora produkcyjnego. Wyzwanie związane ze zmianą klimatu ujawnia stale wzrastającą potrzebę adresowania problemów środowiskowych do współpracy międzynarodowej. USA i Europa, które odpowiednio emitują 25% i 14% światowej emisji, muszą grać rolę motoru w tej współpracy.
Kilka podstawowych danych odnośnie wkładu firm do postępu w ochronie środowiska.
Celem wzmacniania polityki zachęcającej firmy do coraz bardziej efektywnego zaangażowania się w te wysiłki, celowym jest podanie kilku danych:
produkcja Krajów Unii Europejskiej wzrosła w okresie od 1980 do 1995 roku o 36%, podczas gdy emisja gazów zanieczyszczających znacznie zmalały. To zmniejszenie emisji waha się od 7% dla tlenku azotu do 58% w innych przypadkach,
emisje dwutlenku siarki w Europie zmalały o ok. 50% w okresie 1980-1996,
obniżka produkcji substancji niszczących ozon 0 7% w 1996r. w porównaniu do roku 1980.
zmniejszenie zrzutów do rzek , np. substancji organicznych od 50 do 80% przez ostatnie 15 lat.
Komisja Europejska ocenia, że inicjatywy firm zmniejszą emisję gospodarstw domowych o ok. 9,4% pomiędzy 1990 a 2010r. poważniejsze analizy pokazują, że istotna część postępu w ochronie środowiska wynika z inicjatyw firm, które osiągają wyższy poziom zabezpieczenia niż wymagany przez prawodawstwo narodowe.
Analizy pokazujące motywacje tych strategii wynikają przede wszystkim z:
nacisku udziałowców firm
świadomości menedżerów, że prośrodowiskowe inicjatywy i strategie znacznie zwiększają konkurencyjność firmy.
Osiągnięcie największej możliwości efektywności w zakresie ochrony środowiska dla całości możliwości mobilizowanych przez politykę społeczną.
UNICE widzi dwa główne wymogi do spełnienia tego celu:
Wybór celów ochrony środowiska, które rzeczywiście mają pierwszeństwo:
Konieczna jest koncentracja wysiłków w związku z ograniczoną dostępności środków finansowych. Ich dystrybucja powinna dać maksymalny zysk dla populacji przy minimalnym wyzysku społeczeństwa.
Umiejscowienie innowacji technicznych w sercu strategii ochrony środowiska.
Współzależność celów ochrony środowiska i innych ( ekonomicznych, społecznych itd.)
Zasady ogólne,
Integracja polityki ochrony środowiska Unii Europejskiej i innych polityk Unii.
Traktat Amstergamski zawiera ważny artykuł tyczący integracji spraw ochrony środowiska w różnych sektorach polityki np: energetycznej, transportowej, przemysłowej itp,
Przykładowo w oparciu o różne źródła dynamiczna liberalizacja polityki może zredukować koszty transportu kolejowego o ponad 40%. W sektorze towarowo usługowym może to oznaczać kwotę 4,6 mld EURO.
Praktyczne zalecenia dla intensywnego rozwoju polityki ochrony środowiska zapewniające współdziałanie pomiędzy celami ekonomicznymi, socjalnymi (społecznymi) i ochrony środowiska.
Wnioski dla przyszłej polityki ochrony środowiska
Firmy europejskie już dokonały znaczącego wkłady w postęp w dziedzinie ochrony środowiska, głównie dzięki inicjatywom spontanicznym, idącym dalej niż narodowe regulacje prawne ( aktywne inicjatywy w znaczeniu innowacji technologicznych, zarządzania, inwestowania, partnerstwa, itd.). Inicjatywy te będą nadal grały coraz ważniejszą rolę dla ochrony środowiska, gdyż tworzą większy postęp niż klasyczna legislacja dotycząca ochrony środowiska.
W tych przypadkach, gdzie legislacja nadal jest najbardziej odpowiednim instrumentem, istotnym jest by rozwijała się ona w ścisłym oparciu o efektywność ekonomiczną i ścisłą współpracę w zakresie ekonomii, funkcjonowania społeczności.
Obserwacja realiów ekonomicznych prowadzi do wniosku, że coraz więcej przedsiębiorstw i regionów znajduje się w sieci takich niekorzystnych elementów jak:
media lub propozycje prawne zwracają zbyt mało uwagi na efektywność w zakresie ochrony środowiska i ekonomii,
brak wzajemnych relacji pomiędzy elementami ekonomicznymi, społecznymi i środowiskowymi,
rozwój równoległych inicjatyw ochrony środowiska bez rozważania ich efektu kumulacyjnego.
Niemożność sprostania ww. trzem podstawowym zasadom może mieć bardzo negatywny wpływ na efektywność firm i konsekwencje w postaci spowolnienia efektywności w zakresie ochrony środowiska.
Społeczeństwo nie może zamykać oczu na wysokie opłaty mogące wyniknąć, gdy postęp w dziedzinie ochrony środowiska jest uzyskiwany bez starannego rozważenia wszystkich za i przeciw.
UNICE apeluje do wszystkich narodowych i europejskich kreatorów polityki o poparcie inicjatyw związanych z nowym proponowanym modelem.
UNICE potwierdza chęć i wolę swych członków do intensyfikacji swojego wkładu w rozwój nowego podejścia do rozwiązywania problemów ochrony środowiska.