„Bunt czy zgoda na rzeczywistość? - o co warto walczyć?”
Człowiek jest jednostką wybitną - jako jedyny w świecie posiada wolną wolę, umie myśleć, podejmować decyzje, mówic. To on jest kreatorem rzeczywistości, ingeruje nawet w naturę, aby uczynić życie łatwiejszym, szczęśliwszym. Ale ten „człowiek” to zaledwie ogólny symbol ludzkości, nie indywidualności, reprezentujący tylko główne idee. Każdy z nas stanowi jednostkę niepowtarzalną, ze swoimi marzeniami, wizjami szczęscia czy pomysłami na przyszłość. Nie jest możliwe więc stworzenie świata doskonałego, utopii.
W świecie panuje reguła: „ktoś musi cierpieć by ktoś był szczęśliwy”. Miała ona przejaw już w literaturze antyku, gdzie bohaterowie pokrzywdzeni przez los (a może rzeczywistość?) walczyli z żelaznymi zasadami i przyjętymi wzorcami. Celem walki były te wartości, które odrzucono jako niepotrzebne w drodze rozwoju: honor, miłość, chwała. Nie godzili się oni na taki świat jaki został wykreowany. Może i nie pragnęli zmieniać rzeczywistośći ale na drodze sprzeciwu zainicjować nową, lepszą ideę.
Niech tu przykładem będzie Antygona: dziewczyna, która złamała wszystkie rozkazy króla w imię honoru i miłości do brata. Ogromnnie pragnęła by chociaż na chwilę świat nie sprzeciwiał się przeciwko niej i pozwolił jej w spokoju dokonać religijnych obrzędów. A przeciez problem ten mógł w ogóle nie istnieć. Jak już wspomniałam, to my kreujemy rzeczywistość. Jednak „my” oznacza czasem ludzi stojących u szczytu władzy, tych, którzy ingerują najwięcej w życie społeczeństwa. To oni mają wpływ na to jak się rozwijamy i do czego, jako ludzkość, zmierzamy. Jednak nie jesteśmy w stanie dopasować się w jeden wypaczony wzorzec. Różne poglądy, religia, kultura kształtują naszą świadomość i osobowość. Decydujemy o tym do czego zamierzamy w życiu dojść, a rzeczywistość czasem uniemożliwia nam zrealizowanie naszych postanowień. Tak było również w przypadku Wokulskiego. Bardzo pragnął zdobyć ukochaną Izabelę lecz przeszkodziła mu w tym jego pozycja społeczna. Znalazł jednak rozwiązanie aby nie sprzeciwiać się rzeczywistości lecz dać się ponieść jej nurtom. Zdawał sobie bowiem doskonale sprawę, iż bunt byłby bezowocny. Wiedział, iż w jego przypadku walcząc byłby bez szans zbliżenia się do Izabeli, więc musiał pojść na kompromis. Zdobył majątek, uznanie, pozycję, jednym słowem to co było niezbędne do osniesienia sukcesu. Jak potem zrozumiał było jego błędem udawanie kogoś kim nie był- dopasowywanie się w inny wzorzec.
Niektórzy rozważają czy nie lepiej ustąpić i żyć według nakazanych zasad, często rygorystycznych. Myślę, doświadczam i zauważam, że warto walczyć. Walka czyni nas niezależnymi. Trzeba się zastanowić nad sensem życia, co jest dla nas ważne, po co żyjemy. Gdyby każdy rezygnował z walki, nadal pogrążeni byli byśmy w wirze religijnych zabobonów i niewiedzy. Musimy nadać sens naszemu życiu byśmy byli z niego zadowoleni, byśmy nie żałowali ani jednej jego chwili. A o to trzeba niekiedy walczyć.
"Revolt or a consent to the reality?- what is it worth to fight for?"
Human being is a prominent unit- as the only in the world has free will, can think, make decisions, speak. He is a creator of the reality, interferes even with the nature to make the life easier, happier. But this „human” is barely a symbol of mankind, not individuality, representing merely main ideas. Everyone is an unrepeatable unit, with his or her dreams, visions of happiness or ideas for the future. So it is impossible to create an ideal world, to create utopia.
In the world there is a rule: „somebody has to suffer that somebody is happy”. It had an appearance already in ancient ages, where heroes, harmed by the fate (or the reality?), fought with iron principles and approved patterns. The purpose of that fight were those values, which had been rejected as superfluous on the way of development: honor, love, glory.
They didn`t consent to the world, that had beed created. Maybe they didn`t want to change the reality, but by objecting, initiate new, better idea. Let`s take Antygona as an example: a girl who had broken all of the king`s orders in the name of honor and her love to the brother. She enormously wanted the world not to oppose her and let her do her religious ceremonies in peace. But this problem could have never existed. As I said eairlier this is us who create the reality. But this „us” means sometimes people that stay at the peak of the power, those who interfere the most in the society`s life. They have an affect on how we are developing and to what, as a mankind, we are driving to. Howewer, we are not able to adapt ourselves in one, warped pattern. Different views, religion, culture shape our personality and consciousness. We decide what are we going to reach in the life, but reality sometimes unables us to realize our resolves. The same was in Wokulski`s case. He grately desired to reach his beloved Isabel, but his social position interrupted him in it. Howewer he managed to find a solution not to object the reality but to let himself flow with its current. He was perfectly aware that revolt would be unfruitful. He knew that fighting in his situation would bring him no chance to approach Isabel, so he had to compromise. He gained fortune, acknowledgement, position, generally everything he needed to obtain success. As he later understood, his mistake was pretending someone he was not- adapting in different pattern.
Some consider if it isn`t better to give way and live according to the laid down principles, often rigorous. I think, experience, noticee it is worth fighting. The fight makes us independent. We have to contemplate the sense of our life, what is important for us, what do we live for. If everyone resigned from it, we would be still plunged in a wihrlpool of religious superstitions and ignorance. We have to give our life meaning so that we are satisfied with it and do not regret any moment. And we have to fight for it sometimes.