Metoda  symboli  dźwiękowych

 

 

Metoda ta stanowi formę zajęć o charakterze terapeutycznym. Nie jest to jednak muzykoterapia. Ze względu na występujący w niej element ruchu i muzyki może stanowić rodzaj usprawniania psychoterapeutycznego.

Koncepcja metody opracowana przez B. Kaję zakłada:

Że rozwój psychiczny i ruchowy następuje poprzez odpowiednie ćwiczenia w stosunku do :

Sfery ruchowej- ćwiczenia pobudzają ciało (w zakresie ruchów dowolnych i kontrolowanych oraz ruchów manualnych).

Procesów poznawczych-ćwiczenia rozwijają procesy myślowe.

Procesów emocjonalnych-ćwiczenia zmierzają do odreagowania napięcia emocjonalnego.

Sfery społecznej-ćwiczenia umożliwiają współdziałanie w zespole.

Wg autora B. Kai w metodzie tej akcentuje się wielostronne oddziaływanie na osobowość dziecka. Dokonuje się tego poprzez:

Ekspresję ruchową ( ma za zadanie pobudzać dziecko motorycznie, kształcić w schemacie ciała i przestrzeni, koncentrować uwagę, uczyć kontroli ruchów).Pomaga temu wprowadzana podczas zajęć odpowiednia muzyka.

Interpretację plastyczną utworów muzycznych, która jest wykonana na dużym arkuszu papieru. Czynność ta ćwiczy wyobraźnię dziecka. Dzieci odtwarzają na papierze nastrój muzyki za pomocą plam wykonanych zamoczoną w farbie szmatką lub pędzlem. Nastrój muzyki wesołej lub smutnej, dzieci mogą również wyrazić wskazując na kojarzące się z muzyką obrazki.

Zabawy słowno- muzyczne ruchowe stosowane w M S Dź rozwijają mowę dziecka i zdolność słuchania. Stanowią je ćwiczenia ortofoniczne i utwory wierszowane.

Metoda ta jest polecana do pracy z dziećmi, u których obserwuje się zaburzenia rozwoju spostrzeżeń wzrokowych, słuchowych, zahamowania psychoruchowe i zaburzenia emocjonalne.

---