Cechy epopei

Epopeja to dłuższy utwór epicki, ukazujący losy narodu, w przełomowym jego momencie, ukazany na tle natury, która urasta do rangi osobnego bohatera.

• występuje akcja, narrator,

• dominująca forma podawcza: opowiadanie, dialog, opis

• obecność inwokacji (zwrot do Matki Boskiej, Litwy z prośbą o natchnienie)

• porównanie homeryckie

• opis zajazdu przypomina opis bitwy

• trzy splecione ze sobą wątki:

• polityczne (związane z osobą ks. Robaka)

• osobiste (1. miłosny: Tadeusz, Zosia, Telimena; 2. rodzinny: spór o zamek pomiędzy sędzią a Hrabią)

• poboczne (np. Gerwazego, spór Asesora z Rejentem

• nie wpływają na akcję ale rozbudowywują fabułę)

• trzy rodzaje komizmu:

• postaci (np. Rejent, Tadeusz, Telimena)

• sytuacji (np. kiedy Telimenę napadły mrówki)

• słowny (np. wasal

• wąsal)

• język charakteryzuje prostota, jasność ale i bogactwo słownictwa;

• dużo środków stylistycznych: epitety, onomatopeje

• utwór realistyczny, odtwarza w sposób pełny realia obyczajowe, polityczne

• przedstawia obyczaje szlacheckie, uchwyca procesy zachodzące w społeczeństwie

• ubożenie magnaterii, utrata politycznego znaczenia (np. Hrabia)

• bogacenie się drobnego ziemiaństwa (np. Sędzia)

• ubożenie szlachty zaściankowej (np. Bartek Prusak)

• szerzenie się kosmopolityzmu, wyraźnie odrzucanie tradycji narodowych (np. Hrabia, Telimena)

• napisane wierszem

• splatanie elementów komicznych i patetycznych