Składowe teorii wg. Hildegard Peplau	Model pielęgniarstwa stanowi szeroką podstawę rozwoju pielęgniarstwa jako dyscypliny naukowej i rozwoju edukacji pielęgniarskiej dla celów praktyki. Bardzo ważną rolę odgrywa komunikowanie terapeutyczne pielęgniarka- pacjent gdzie znaczenie ma kształtowanie relacji Bardzo ważne jest własne postrzeganie siebie( koncepcja siebie). Wyróżnia się 3 poziomy możliwości poznania siebie: w pełni uświadamiany, częściowo uświadamiany i całkowicie nieświadomy.
Pielęgnowanie wg. Hildegard Peplau	Proces pielęgnowania przebiega w czterech fazach, ściśle ze sobą powiązanych i przenikających się wzajemnie. I faza orientacji. II faza identyfikacji. III faza eksploatacji i IV faza rozwiązania.
Pielęgniarstwo wg. Hildegard Peplau	Bardzo ważny międzyludzki proces terapeutyczny. Naukowość i humanizm. Narzędzie edukacyjne i siła dojrzewania promująca rozwój osobowości w kierunku życia konstruktywnego, twórczego, produktywnego, zarówno pojedynczych ludzi jak i ludzkich społeczności. Celem pielęgniarstwa jest rozwój człowieka. Proces pielęgnowania jako podejście badawcze integrujące naukę i sztukę.
Pacjent wg. Hildegard Peplau	Rozwijający się system o charakterystycznych właściwościach biochemicznych, fizjologicznych i interpersonalnych , posiadającym swoje potrzeby. To organizm, który „w swoisty sobie sposób redukuje napięcia wytwarzane przez potrzeby”.
Zdrowie wg. Hildegard Peplau	Brak zdrowia jest przyjmowany z reguły przez człowieka jako zagrożenie dla poczucia bezpieczeństwa, siły, godności i własnej wartości.
Środowisko wg. Hildegard Peplau	Środowisko człowieka = jego mikroświat i procesy psychiczne człowieka, środowisko terapeutyczne jako fizyko- socjalne ze specjalnym wyróżnieniem środowiska pielęgniarka- pacjent.
Rola pielęgniarki wg. Hildegard Peplau	Profesjonalistka, naukowiec, pełniąca funkcję terapeutyczną. Okazywanie szacunku pacjentowi i zdobywanie szacunku dla samej siebie. Musi wspierać i rozwijać komunikację z pacjentem dążąc do wzajemnego porozumienia. Pełni rolę obcego w fazie orientacji i identyfikacji, nauczyciela, źródła informacji, przywódcy „demokratycznego”, zastępcy, konsultanta- doradcy.
Inne cechy charakterystyczne	Odejście od biomedycznego ujęcia pacjenta jako człowiek, a pielęgniarki jako osoby wykonującej jedynie zlecenia lekarskie. Pojęcie sądu klinicznego. Rozwój pielęgniarstwa wymaga skupiania uwagi na naukowych wyjaśnieniach relacji pielęgniarka pacjent, ciągłego stawiania pytań, oraz pogłębienia koniecznych wyjaśnień w tej sprawie.