PROCES BESSEMERA /BESEMEROWANIE/
Proces Bessemera - pierwszy proces konwertorowy zastosowany do wytopu stali. Został opracowany w roku 1856 przez brytyjskiego inż. H. Bessemera i jest nazwany od jego nazwiska besemerowskim procesem konwertrowym.
Proces besemerowania przeprowadza się w konwertorze (zwanym: konwertorem Bessemera lub gruszką Bessemera) o wyłożeniu kwaśnym (krzemionkowym). Wyłożenie takie uniemożliwia zastosowanie wapna palonego do wiązania tlenku fosforu i siarki (usuwane w postaci żużla) i dlatego stosuje się surówkę, zawierającą bardzo małe ilości fosforu i siarki (do 0,1%) oraz co najmniej 2% krzemu.
Ciekłą surówkę wlewa się przez gardziel do pochylonego konwertora o pojemności 25-100 ton i przedmuchuje powietrzem doprowadzanym od dołu przez dysze w wymiennej dennicy.
Płynna stal może być następnie odlewana w postaci wlewków przeznaczonych do walcowania lub kucia w celu uzyskania wymaganego kształtu.
Proces Bessemera obecnie rzadko stosowany ze względu na trudności w uzyskiwaniu surówki o wymaganym składzie.