Egzamin podzielony na grupy ćwiczeniowe godz. 10:00

Egzekwowanie zachowania od dziecka:

• Groźby dziecko będzie chciało udowodnić, że i tak wychowawca / rodzic nie jest w stanie nic mu zrobić; jeżeli grozimy to mają to być kary, których możemy dopilnować

• Przekupstwo następuje obietnica jakiejś nagrody, dziecko reaguje na nasze polecenia, ale tylko dlatego, że oczekuje nagrody; jest ryzyko, że dziecko nauczy się, że za wszystkie wykonane polecenia dostanie jakieś nagrody; gdy wprowadzamy ,prywacje zewnętrzną (kary, nagrody) tym bardziej motywacja wewnętrzna dziecka spada

• Obietnice wychowawca coś obiecuje (istnieje możliwość, że dziecko nauczy się, że jeżeli mówimy „obiecuję” to nasze słowa znaczą coś tylko wtedy kiedy poprzedzimy nasze słowa tym wyrazem) lub wymusza się na dziecku, aby ono coś obiecało

• Krytyka, sarkazm dziecko czuje się skrzywdzone, niesprawiedliwie ocenione, ma poczucie niepewności (jeżeli jest to krytyka niekonstruktywna)

Błędy w egzekwowaniu zachowań:

• Ograniczenia najczęściej stawiane kiedy jesteśmy źli (nie możemy tego przemyśleć) wtedy są one obraźliwe, nieadekwatne, krzywdzące (warto jest wtedy się z nich wycofać); dziecko nie jest w stanie słuchać

• Oczekiwanie entuzjazmu od dziecka jeśli jesteśmy źli i nakładamy na nie karę

• My nie słuchamy dziecka, wygłaszanie monologów

• Mówienie, że „jak będziesz tak dalej postępował to nie będę cię kochać” dziecko poczuje się odrzucone

• Mylenie pogodzenia się (przebaczenia) ze słowem przepraszam

Kary i nagrody

• Konsekwencje (naturalny efekt zachowania), kara (odwet, sprawiedliwość; pozornie im dotkliwsza tym bardziej skuteczna; w rzeczywistości im bardziej surowa tym rodzi większy bunt, poczucie niesprawiedliwości, złość, agresję; ma za zadanie odstraszać innych)

Sposoby myślenia o karach

1. prawniczy celem kary jest sprawiedliwość, ochrona społeczeństwa; za dane przestępstwo określona kara; nie zastanawia się czy karać, ale jak karać, jaka kara będzie najodpowiedniejsza

2. pedagogiczny pedagog nie zastanawia się czy karać, ale jak karać, jaka kara będzie najodpowiedniejsza, nie kształtujemy postaw tylko chwilowe zachowanie

3. psychologiczny zastanawia się czy w ogóle karać, najwłaściwszym podejściem jest naturalna konsekwencja, jeżeli naturalnej konsekwencji nie ma to trzeba ją stworzyć

Wprowadzanie zasad:

• dobrze przemyśleć sprawę, żeby nie trzeba było się z tego wycofywać, konsekwencje powinny być do wyegzekwowania

• jeżeli wprowadzamy zasadę to musimy dziecko o tym wcześniej uprzedzić, jaka to ma być zasada, jakie konsekwencje

• trzymać się w miarę konsekwentnie zasad, jeżeli jest spełniony punkt 1

• jeżeli wprowadzamy zasady to KRÓTKO o niej mówimy, to samo co z konsekwencjami

Dlaczego rodzice i opiekunowie boją się wprowadzania zasad?

• strach przed wyciąganiem konsekwencji

• nieumiejętność określania tego, czego się chce, na czym mi zależy jako rodzicowi, opiekunowi

• niepoważne traktowanie (dziecko wyczuwa co musi, a czego nie musi robić; czasami lepiej jest z czegoś zrezygnować jeżeli widzimy, że to jest ważne, aby dziecko widziało, że jego potrzeby są dla nas ważne)

• zbyt wygórowane oczekiwania w stosunku do dziecka lub jest ich za dużo, przekracza to po prostu możliwości dziecka

• mylenie dobrego samopoczucia dziecka z tym, co jest dla niego dobre

• rodzice boją się, że kara zwalnia dziecko z poczucia winy, ponieważ odwali karę i ma z głowy

Samodzielność: jedna z rzeczy, do których wychowujemy dziecko

Sposoby, które mogą pomóc w wychowaniu do samodzielności

• stwarzanie możliwości wyboru, nawet temu najmniejszemu dziecku

• okazywanie szacunku dla wysiłku dziecka

• nie zadawać zbyt wielu pytań dziecku, im więcej pytamy tym mniej chce ono odpowiadać, w ten sposób dziecko myśli tylko o tym jak się wykręcić

• nie spieszyć się z udzielaniem pytania na odpowiedzi na zadane przez dziecko pytanie, można motywować dziecko żeby samo sobie odpowiedziało na zadane pytanie (co myslisz? Co chciałbyś?)

• można motywować dziecko do zasięgania opinii innych ludzi, np.: rówieśników - uniezależnianie dziecka od nas jako dorosłych

• dzieciom nie powinno się odbierać nadziei, pozwolić mu snuć plany co do swojej przyszłości