1) Wspólna polityka handlowa
2) Wspólna polityka monetarna
3) Wspólna polityka rolna
4) Wspólna polityka transportowa
5) Wspólna polityka społeczna
6) Wspólna polityka ochrony kultury
7) Wspólna polityka ochrony zdrowia
8) Wspólna polityka sieci transeuropejskie
9) Wspólna polityka bezpieczeństwa
10) Wspólna polityka sądowa
Polityka wspólnotowa – polityka prawa stosowana dla określenia działalności instytucji opartej na
założeniach traktatowych i zmierzająca do osiągnięcia wytyczanych celów. Polityka realizowana
przez instytucje Unii Europejskiej na podstawie norm kompetencyjnych i określonej procedury.
Zakres podmiotów polityki:
1. Traktat EWG – unia celna, wspólna polityka handlowa, wspólna polityka rolna, wspólna
polityka transportowa, reguła konkurencji, swoboda przepływu towarów, osób i usług,
kapitału oraz ogólne kwestie społeczne
2. Jednolity Akt Europejski – spójność gospodarcza i społeczna, badania i rozwój technologii,
ochrona środowiska i polityka przemysłowa.
3. Traktat z Maastricht – polityka gospodarcza i pieniężna, edukacja i kształcenie zawodowe,
kultura, ochrona zdrowia, ochrona konsumentów, sieci transeuropejskie (turystyka,
energetyka, ochrona ludności)
4. Traktat Amsterdamski – polityka zatrudnienia, wizy, azyl, emigracja
5. Traktat Lizboński – sport, spójność terytorialna, przestrzeń kosmiczna, energetyka, turystyka,
ochrona ludności, współpraca administracyjna
6. Z orzecznictwa ETS – kompetencje Unii Europejskiej w zakresie usług audiowizualnych,
polityki telekomunikacyjnej
Cele wspólnot:
1. Art. 2 TWE:
ustanowienie wspólnego rynku
ustanowienie unii gospodarczej i walutowej
harmonijny, trwały, zrównoważony rozwój
utrzymywanie wysokiego poziomu zatrudnienia i polityki socjalnej
równość mężczyzn i kobiet
wysoki stopień konkurencyjności
wysoki stopień środowiska naturalnego
podwyższenie jakości i poziomu życia
spójność gospodarcza i społeczna
solidarność pomiędzy państwami członkowskimi
wspieranie badań i rozwoju technologicznego
osiągnięcie wysokiego poziomu ochrony zdrowia
osiągnięcie wysokiego poziomu edukacji i kształcenia zawodowego
polityka współpracy w dziedzinie rozwoju
2. Art. 3 TWE – podstawowe środki służace realizacji wymienionych wyżej celów:
Zakaz ograniczeń ilościowych i opłat celnych
Wspólna polityka handlowa
Budowa rynku wewnętrznego
Wspólna polityka transportowa, rybołówstwa i rolnictwa
Wspólna polityka społeczna
Wzmocnienie ochrony konsumentów
Zbliżenie ustawodawstw państ członkowskich w stopniu niezbędnym dla
funkcjonowania wspólnego rynku
3. Art. 1 TWE (Euroatom) – jako cel Euroatom wskazał podwyższenie poziomu życia w
państwach członkowskich i rozwijanie stosunków między państwami członkowskimi poprzez
ustanowienie warunków niezbędnych do stworzenia szybkiego rozwoju przemysłu jądrowego
Podział polityki w I filarze:
a. Wspólna polityka
b. Polityki zwykłe
c. Rynek wewnętrzny
Wspólnoty europejskie są organizacjami o charakterze ponadnarodowym, charakteryzują się
szczególną relacją między państwami członkowskimi, a instytucjami wspólnotowymi. Dla I filaru
charakterystyczną metodą tworzenia prawa jest tak zwana metoda wspólnotowa – tworzenie prawa
na poziomie wspólnotowym z możliwie jak największym udziałem tych instytucji wspólnot, które
mają charakter niezależny od państw. Wyłączna inicjatywa ustawodawcza należy do Komisji
Europejskiej, zwiększenie kompetencji Parlamentu Europejskiego, rozszerzenie możliwości
głosowania kwalifikowaną większością głosów, autonomiczna kontrola sądowa tworzenia i
stosowania prawa we wspólnocie prowadzona przez ETS i SPI
Cele ustanowione w ramach I filaru:
a. Wspólne polityki
b. Zwykłe polityki
c. Rynek wewnętrzny
Wspólne polityki - wspólna polityka handlowa, wspólna polityka rybołówstwa, wspólna polityka
rolna, wspólna polityka transportowa, wspólna polityka konkurencji.
Zewnętrzna polityka – kultura, polityka społeczna, edukacja, ochrona zdrowia, ochrona środowiska,
turystyka, badania naukowe.
Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa:
1) Wspólna polityka rolna
2) Wspólna polityka transportowa
3) Ochrona konsumenta
4) Reguły ochrony konkurencji
Wspólna polityka rolna – pojawiła się w traktacie w 1957 r. EWG, traktat z Lizbony połączył politykę
rolną i rybołówstwo. Głównym celem tej polityki jest zwiększenie wydajności rolnictwa poprzez
inwestowanie w technologię, racjonalizowanie się stopnia rolnictwa (edukacja), optymalne
wykorzystanie środków produkcji, zagwarantowanie maksymalnie wysokiego dochodu rolnikom w
celu lepszych warunków bytowych, stabilizacja rynku produktów rolnych, zagwarantowanie
bezpieczeństwa dostaw oraz zagwarantowanie rozsądnych cen w dostawach dla konsumentów.
Sposoby regulowania polityki rolnej:
1. Przepisy regulujące funkcjonowanie rynku wewnętrznego (ogólne)
2. Specjalne przepisy regulujące wspólną politykę rolna (np. subwencje, podatki, ceny
maksymalne)
W zależności od produktu wyróżnia się 3 rodzaje organizacji wspólnego rynku rolnego:
1. Pełna organizacja rynku – UE podejmuje całkowitą kontrolę wspólnego rynku –np. rynek
mleczny
2. Częściowa organizacja – wykonuje się szereg działań o charakterze koordynującym – np.
rynek wieprzowiny
3. Ramowa organizacja rynku – ogranicza się do reguł minimalizacji do wspólnych reguł
konkurencji – np. rynek jaj i drobiu
Cele UE w rynku rolnym (środki WPR)
1. Podejmowanie działań chroniących producentów UE przez konkurencję pozawspólnotową
(działania protekcjonistyczne)
2. Działania interwencyjne
Polityka strukturalna – celowe dostosowanie rodzaju upraw do zapotrzebowania gospodarki
wspólnotowej. Stosuje się dofinansowania jako zachętę np. gospodarstwa ekologiczne chroniące
środowisko
Zasady wspólnej polityki rolnej:
1. Jednolitość rynku – zastosowanie jednolitych regulacji polityki rolnej na obszarze wspólnoty
2. Preferencyjne traktowanie producentów z terytorium UE
3. Zakaz dyskryminacji producentów i konsumentów wewnątrz wspólnoty
4. Zasada solidarności finansowej – państwa członkowskie dzielą się kosztami finansowania w
całej wspólnocie
5. Regionalizacja oddziaływania – prowadząc wspólną politykę rolną bierze się pod uwagę
zróżnicowanie zapotrzebowania w różnych państwach członkowskich (zróżnicowanie na
klimat, odżywianie)
Rodzaje funduszy polityki rolnej:
1. Europejski Fundusz Gwarancji Rolnej
2. Europejski Fundusz Rolnego Rozwoju Obszarów Wiejskich
3. Europejski Fundusz Rybacki
Wspólna polityka transportowa – traktat z 1957 r., traktat Lizboński. Istotą jest zachowanie przez państwa członkowskie własnych kompetencji w dziedzinie transportu, a stosowanie regulacji UE jest
dopuszczalne tylko w najistotniejszych sprawach (kwestie konkurencji)
Zasada STANDSTILL – państwo członkowskie nie może bez jednomyślnej zgody Rady wydać mniej
korzystnych przepisów w stosunku do przewoźników z innych państw UE niż te, które obowiązują
przewoźników krajowych w chwili uzyskania członkowstwa w UE.
Zakres przedmiotowy:
1. Transport lądowy (drogowy, kolejowy)
2. Wodny transport śródlądowy
3. Transport morski
4. Transport lotniczy
5. Tworzenie sieci transeuropejskich (transport, sieci telekomunikacyjne, sieci energetyczne)
Sieci transeuropejskie (Trans - European Networks – TEN)
TEN-t - transport
e-TEN – telekomunikacja
TEN-e – energetyka
Sieci te mają pomóc w pełnym czerpaniu korzyści z ustanowienia obszaru bez granic. Szczególny
nacisk położony jest na połączenie wysp i regionów peryferyjnych z centralnymi regionami UE.
Cele wspólnej polityki transportowej:
1. Ustanowienie wspólnych reguł regulujących transport międzynarodowy na obszarach państ
członkowskich UE lub tranzytu przez terytorium jednego lub więcej państw UE
2. Uregulowanie dostępu przewoźników spoza UE do transportu krajowego w państwach UE
3. Wprowadzenie środków pozwalających zapewnić maksymalne bezpieczeństwo transportu
4. Wprowadzenie wszelkich innych niezbędnych przepisów
Zasady wspólnej polityki transportowej:
1. Zakaz dyskryminacji – skierowany do państw członkowskich, a także do samych
przewoźników. Jest to zakaz dyskryminacji przewoźników państw członkowskich UE
polegający na stosowaniu przez przewoźników, względem tych samych towarów i na tych
samych połączeniach, różnych stawek transportu ze względu na kraj pochodzenia lub
przewożenia
2. Zasada wolnej konkurencji na rynku wewnętrznym wspólnotowym – zakaz podejmowania
przez państwa członkowskie działań dotyczących stawek i warunków zawierających
jakikolwiek element wsparcia lub ochrony dla jednego lub kilku przedsiębiorstw lub
poszczególnych gałęzi przemysłu, chyba, że jest to dozwolone przez KE
Biała Księga Komisji Europejskiej z 12.09.2001 r. – „Europejska polityka transportowa do roku 2010,
czas decyzji” – reguluje cele i zadania UE dotyczące polityki transportowej.
Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa (II filar, traktat Lizboński, COMMON FOREGIN AND
SECURITY POLICY). Na mocy reformy traktatu Lizbońskiego stała się szczególnie wyodrębnionym
segmentem zewnętrznym działań UE. Do Traktatu Lizbońskiego dołączono deklarację, w której
podkreślono, że działania UE w zakresie WPZiB nie naruszają obecnej odpowiedzialności państw
członkowskich za ukształtowanie i prowadzenie własnej polityki zagranicznej.
Geneza WPZiB:
1. Plan Plevena (premier Francji) – dotyczący utworzenia europejskiej wspólnoty obronnej,
efektem było podpisanie traktatu ustanawiającego tę wspólnotę (27.05.1952 r.). Celem było
utworzenie europejskiej armii z dowództwem
2. 1954 r. – francuski rząd nie przepuścił ustawy z planem Plevena
3. Plan Foucheta (ambasador Francji) – skupiał się na wspólnej polityce zagranicznej (1960-62).
Postulował współpracę o charakterze międzynarodowym
4. 1969 r. – Haga, spotkanie ministrów do spraw zagranicznych by dopracowali plan
pozwalający na harmonizację polityk państw członkowskich na szczeblu ministerialnym
5. Davignom, raport Davignom, raport luksemburski, 23.10.1970 r. zapoczątkował
funkcjonowanie europejskiej współpracy politycznej. Specyfika europejskiej współpracy
politycznej polegała na jej praktycznym charakterze – spotkania ministrów do spraw
zagranicznych dwa razy do roku i konsultacje dotyczące polityki zagranicznej. Powołano
Komitet Polityczny. W jego skład wchodzili dyrektorowie polityczni ministerstw spraw
zagranicznych. Europejska wspólnota działała niezależnie od wspólnot europejskich, nie
zajmowała się wtedy bezpieczeństwem. Był to początek rozwoju II filaru
6. Raport Kopenhaski (1973) – wprowadził on obowiązek konsultacji państw członkowskich
przed podjęciem decyzji o charakterze strategicznym. Po raz pierwszy powołano
korespondentów europejskich i utworzono specjalną sieć połączeń teleksowych w celu
szybkiego przepływu informacji – COREM
7. 1974 r. szczyt paryski – utworzono Radę Europejską
8. 1981 r. raport londyński – włączono w obręb europejskich wspólnot politycznych
problematykę bezpieczeństwa i wyposażono ją w mechanizm konsultacji kryzysowej – na
wniosek co najmniej trzech ministrów w ciągu 48 h zwoływano spotkanie szefów MSZ
9. Jednolity Akt Europejski – art.30 nadał europejskim wspólnotom politycznym podstawę
prawną, współpraca o charakterze międzyrządowym, brak mechanizmów prawnych
pozwalających na rzeczywiste wyegzekwowanie zobowiązań z zakresu wspólnej polityki
zagranicznej.
10. Traktat z Maastricht – utworzono II filar – WPZiB, została utrzymana współpraca
międzynarodowa
11. Traktat z Amsterdamu – powołanie Wysokiego Przedstawiciela do spraw Polityki Zagranicznej
i Bezpieczeństwa
12. Traktat z Nicei
13. 1999 r. – proklamacja wspólnot europejskiej polityki bezpieczeństwa i obrony
14. Traktat z Lizbony – powołanie Wysokiego Przedstawiciela do spraw Polityki Zagranicznej i
Bezpieczeństwa
Kompetencje związane z bezpieczeństwem narodowym pozostają w wyłącznej kompetencji państw
członkowskich, zmieszanie struktury filarowej wewnątrz unii.
Zasady działań zewnętrznych UE:
1. Zasada aktywności – zobowiązuje państwa członkowskie do aktywnego popierania WPZiB
2. Zasada lojalności – obowiązek państw przestrzegania uzgodnień, jeżeli państwa członkowskie
zajmują własne stanowiska lub stosują środki o charakterze niezbędnym to wymaga to
wcześniejszego lub niezwłocznego poinformowania Rady
3. Zasada solidarności
Za nieprzestrzeganie zasad Rada nie jest w stanie wyciągnąć konsekwencji.
Cele WPZiB:
1. Ochrona swoich wartości, podstawowych interesów bezpieczeństwa, niezależności i
integralności
2. Umacnianie i wspieranie demokracji państwa prawnego, praw człowieka i zasad prawa
międzynarodowego
3. Utrzymanie pokoju, zapobieganie konfliktom i umacnianie ?????? (Karta Narodów
Zjednoczonych, akt końcowy z Helsinek i tzw. Karta paryska)
4. Wspieranie trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego, a w krajach rozwijających się
głównym celem staje się likwidacja ubóstwa
5. Zachęcanie wszystkich krajów do integracji w ramach gospodarki światowej (znoszenie barier
i ograniczeń w handlu ilościowym)
6. Opracowanie międzynarodowych środków służących ochronie środowiska naturalnego oraz
zrównoważenie zarządzania zasobami naturalnymi
7. Niesienie pomocy narodom i krajom dotkniętym klęskami żywiołowymi lub katastrof
spowodowanych przez człowieka
8. Wspieranie wszelkich form współpracy wielostronnej państw na poziomie światowym
Organy związane z WPZiB:
1. Rada Europejska
2. Rada Unii Europejskiej
Rada Europejska obok Rady Unii Europejskiej to najważniejszy organ uprawniony do
reprezentowania całej Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej, nie posiada kompetencji
prawodawczych.
Kompetencje Rady Europejskiej:
1. Określanie ogólnych wytycznych kierunków polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz
strategicznych celów i interesów Unii Europejskiej
2. Mianowanie wysokiego Przedstawiciela Unii do spraw Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa
większością kwalifikowaną za zgodą przewodniczącego Komisji Europejskiej lub odwoływanie
go.
3. Określanie i realizowanie wraz z Radą Unii Europejskiej wspólnej polityki zagranicznej i
bezpieczeństwa na zasadzie jednomyślnego stanowienia, chyba że traktaty przewidują
inaczej; zasada jednomyślności prawie zawsze
4. Decydowanie o ustanowieniu wspólnej obrony w ramach UE
Rada Unii Europejskiej – międzynarodowy organ UE szczebla ministerialnego. Funkcje RUE:
1. Kontrolna – sprawowanie kontroli nad sprawowaniem zasad WPZiB i działalności Komitetu
Politycznego i Bezpieczeństwa (ma on szybko reagować w sytuacjach kryzysu) i działalnością
Wysokiego Przedstawiciela
2. Implementacyjna – Rada podejmuje decyzje niezbędne do określenia i wprowadzenia w życie
WPZiB (ma wspólne działania)
3. Koordynacyjna – RUE jest zobowiązana do zapewnienia jedności, spójności i skuteczności
działań UE w zakresie WPZiB
4. Prawodawcza – RUE podejmuje decyzje dotyczące wspólnych działań, stanowisk, pełni
główną rolę w zawieraniu umów o charakterze międzynarodowym z państwami trzecimi lub
organizacjami międzynarodowymi
5. O charakterze forum – konsultacje przedstawicieli państw członkowskich (ich dialog,
wzajemne informowanie się i uzgadnianie wszelkich kwestii dotyczących WPZiB). RUE
zobowiązana jest odpowiadać na pytania KE, państw członkowskich itp.
6. Funkcja w zakresie wzmocnionej współpracy – RUE udziela upoważnienia do jej nawiązania,
wyraża zgodę na ewentualne przyjęcie nowego państwa do współpracy już istniejącej
Struktura RUE:
1. Rada do spraw ogólnych i stosunków zewnętrznych GAERC (przed traktatem lizbońskim);
ministrowie do spraw zagranicznych, była wspomagana przez COREPER (komitet stałych
przedstawicieli)
2. Art. 9 (Traktat Lizboński) – przekształcił GAERC w Radę do spraw Zagranicznych; opracowuje
działania zewnętrzne UE na podstawie ogólnych wytycznych określonych przez RE, zapewnia
spójność w pracach UE w dziedzinach zagranicznych, wspomaga ją Komitet Stałych
Przedstawicieli Rządów Państw Członkowskich
Kompetencje RUE:
1. RE wspólnie z RUE jednomyślnie określają i realizują kwestie związane z WPZiB
2. RUE podejmuje decyzje niezbędne do wykonywania działań określonych przez Radę w
ogólnych wytycznych
3. Jeżeli sytuacja międzynarodowa tego wymaga Rada podejmuje decyzje dotyczące działań
operacyjnych
4. RUE przyjmuje decyzje określające podejście UE do określonych problemów o charakterze
geograficznym lub przedmiotowym
Komisja Europejska – posiada kompetencje w sprawach stosunków gospodarczych unii, udziela
pomocy humanitarnej. Do Lizbony posiadała kompetencje reprezentowania wspólnot europejskich
na konferencjach międzynarodowych.
Rola Komisji Europejskiej w dziedzinie zewnętrznych stosunków politycznych jest obecnie mocno
ograniczona, KE razem z Wysokim Przedstawicielem oraz RUE czuwa na zapewnieniem spójności
działań w dziedzinie stosunków zewnętrznych o charakterze politycznym, KE koncentruje się na
sprawach gospodarki i pomocy humanitarnej. Wnioski, inicjatywy i propozycje związane ze wspólną
polityką zagraniczną i bezpieczeństwa mogą być składane przez KE tylko z udziałem Wysokiego
Przedstawiciela, KE pozbawiono prawa do zwoływania posiedzenia Rady w nadzwyczajnych
przypadkach, KE utraciła prawo reprezentacji na arenie międzynarodowej całej UE.
Parlament Europejski posiada charakter organu głównie konsultacyjnego, ustala budżet – główny
wpływ na WPZiB, ponieważ decyduje o zasadach finansowania tej polityki, posiada kompetencje
związane z wyborem Wysokiego Przedstawiciela Unii. Obraduje plenarnie, ewentualnie Pokomisja do
spraw Bezpieczeństwa i Obrony ma swoje posiedzenie. Obsługę administracyjną sprawuje Dyrekcja
Generalna do spraw Polityki Zewnętrznej.
Zmiany po Lizbonie:
1. Wysoki Przedstawiciel ma obowiązek konsultowania z PE głównych aspektów polityki
zewnętrznej oraz informowania PE o ich rozwoju
2. Wysoki Przedstawiciel gwarantuje, iż poglądy PE zostaną należycie uwzględnione w czasie
podjętych działań
3. PE może kierować do Rady i Wysokiego Przedstawiciela pytania oraz formułować zalecenia w
dziedzinie WPZiB
4. W PE dwa razy do roku odbywa się debata dotycząca postępów w dziedzinie WPZiB i
Europejskiej Przestrzeni Bezpieczeństwa i Obrony
Prezydencja – została powołana na mocy Traktatu z Maastricht. To termin, który określa państwo
członkowskie, które przez okres 6 miesięcy przewodniczyło UE koordynując jej aktywność
wewnętrzną. Kompetencje prezydencji przed Lizboną:
1. Prezydencja reprezentowała Unię przed sprawami związanymi z WPZiB
2. Odpowiadała za wprowadzenie w życie decyzji podejmowanych w ramach europejskiej
przestrzeni
3. Informowała o prowadzonych sprawach PE
4. Zwoływała nadzwyczajne posiedzenia Rady
5. Negocjowała umowy międzynarodowe
Kompetencje prezydencji po Traktacie z Lizbony:
1. Wprowadzono urząd Przewodniczącego Rady Europejskiej
2. W myśl RE zapewnia na swoim poziomie realizacje WPZiB bez uszczerbku dla uprawnień
Przedstawiciela UE do spraw WPZiB
Przewodniczącego RE wybieramy na okres 2,5 roku, większością kwalifikowaną. Mandat
Przewodniczącego jest jednostronnie odnawialny. W sytuacjach nadzwyczajnych zwołuje posiedzenie
Rady w celu określenia strategicznych kierunków polityki UE. Rola organu Przewodniczącego
względem Wysokiego Przedstawiciela Unii – mogą być konflikty na tym tle.
Wysoki Przedstawiciel Unii – Traktat z Maastricht 1997 r. Sekretarz Generalny RUE otrzymał nową
funkcję Wysokiego Przedstawiciela do spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa.
Po Lizbonie:
Wysoki Przedstawiciel Unii do spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa to urząd jednoosobowy,
ale wszystkie jego zadania są wykonywane za pomocą struktur administracyjnych. Sekretariat
Generalny Rady -> Naczelny i Wysoki Przedstawiciel.
Po Lizbonie art.9 i art.13 Wysoki Przedstawiciel jest mianowany przez RE większością kwalifikowaną
za zgodą Przewodniczącego Komisji. Zakończenie kadencji w ten sam sposób. Wysoki Przedstawiciel
prowadząc WPZiB Unii przyczynia się do opracowywania tej polityki realizując ją z upoważnienia
Rady. Kompetencje Wysokiego Przedstawiciela dotyczą także europejskiej przestrzeni i obrony.
Wysoki Przedstawiciel jest także Przewodniczącym Rady do spraw zagranicznych, zapewnia
wykonanie decyzji przyjętych przez RE i RUE. Reprezentując Unię w zakresie spraw związanych z
WPZiB prowadzi w imieniu Unii dialog polityczny z państwami trzecimi oraz jest umocowany do
wyrażenia stanowiska w Unii, organizacjach międzynarodowych i konferencjach międzynarodowych.
Wysoki Przedstawiciel pracuje w ramach KE – łącząc kompetencje wspólnotowego Komisarza do
spraw Stosunków Zewnętrznych. Jest jedynym wiceprzewodniczącym Komisji czuwającym nad
spójnością zewnętrznych działań UE.
Instrumenty reawizacji WPZiB (przed Lizboną):
1. Zasady i ogólne wytyczne WPZiB (PRINCIPLES AND GENERAL GUIDELINES)
2. Wspólne strategie (COMMON STRATEGIES)
3. Wspólne stanowiska (COMMON POSITIONS)
4. Wspólne działania (JOINT ACTIONS)
5. Systematyczna współpraca między państwami członkowskimi w prowadzeniu ich polityki
zewnętrznej
6. Umowy międzynarodowe
7. Rozporządzenia
8. Oświadczenia i deklaracje
Po Lizbonie polityka realizowana za pomocą:
1. Ogólnych wytycznych
2. Moment przyjmowania decyzji określających działania, które powinny być podjęte przez
Unię, zasady działań, o których mowa w punktach poprzednich
3. Umacnianie systematycznie współpracy między państwami członkowskimi w prowadzeniu ich
polityki
4. Nie funkcjonują wspólne strategie jako instrument WPZiB (były nieefektywne)
Ogólne wytyczne są określane przez RE w sytuacjach nadzwyczajnych. Przewodniczący RE zwołuje
nadzwyczajne posiedzenie Rady, na którym określane są strategiczne cele i kierunki Unii w obliczu
takiej sytuacji. RE określa też strategiczne cele Unii w określeniu do odpowiedniego kraju, regionu lub
problemu. Dokumenty o charakterze politycznym prawnie nie wiążące stanowią podstawę do
wydawania decyzji.
Wspólne działania są podejmowane przez Radę w pewnych sytuacjach, w których niezbędne jest
podjęcie działań o charakterze operacyjnym. Decyzje dotyczące wspólnych działań określają zasięg
tych działań, cel, zakres oraz środki jakie muszą być oddane do dyspozycji Unii. W razie potrzeby
określa się czas trwania tych działań. Obecnie wspólne działania są przyjmowane w postaci decyzji
czyli aktów wiążących.
Wspólne stanowiska są przyjmowane przez Radę, określają podejście UE do danego problemu o
charakterze geograficznym lub przedmiotowym. Państwa członkowskie mają obowiązek zapewnić
zgodność swoich polityk ze wspólnymi stanowiskami.
Umowy międzynarodowe po Lizbonie - mechanizm decyzyjny WPZiB, finansowanie WPZiB.
Systematyczna współpraca – forum właściwe do uzgodnienia kwestii polityki zagranicznej i
bezpieczeństwa oprócz KE i RE.