Gaz doskonały - zwany gazem idealnym jest to gaz spełniający następujące warunki: 1. brak oddziaływań międzycząsteczkowych w gazie, z wyjątkiem odpychania w

momencie zderzeń cząsteczek;

2. objętość cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu;

3. zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste;

Gaz taki w mechanice klasycznej opisuje równanie Clapeyrona , przedstawiające zależność

między ciśnieniem gazu (P), jego objętością (V), temperaturą (T) i licznością (n) wyrażoną w

molach:

PV = nRT gdzie R jest stałą gazową.

Gaz doskonały to model, słuszny w pełni jedynie dla bardzo rozrzedzonych gazów (wzrost ciśnienia powoduje, że zmniejszają się odległości między cząsteczkami, co trzeba

uwzględnić, oraz powoduje wzrost przyciągania cząsteczek), w niezbyt niskich (zaczyna

dominować przyciąganie cząsteczek), ani zbyt wysokich temperaturach (zderzenia przestają

być sprężyste), jednak może być stosowany w praktyce do niemalże wszystkich gazów w

warunkach normalnych. Dla gazów rzeczywistych przy dużych gęstościach i ciśnieniach

niezbędne jest stosowanie równań uwzględniających w/w pominięte efekty (zob. równanie

Van der Waalsa i wirialne równanie stanu).