plik

Robert Krakowiak

Artykuły Portalu

DUCHOWA.PL

a wstępie chcę zaznaczyć, iż nie mam stuprocentowych dowodów na słuszność swoich

teorii,   dlatego   proszę,   aby   każdy,   kto   czyta   moje   artykuły   nie   wierzył   bezwzględnie   we
wszystko co piszę, a jedynie zastanowił się i odniósł to co przeczytał do swojej wiedzy,
odczuć i doświadczeń. Na tej podstawie można zweryfikować moje informacje.
     Proszę również, aby nikt nie krytykował zawartych tutaj treści tylko dlatego, że nie mieści
się  to w  jego rozumowaniu, nie  jest zgodne  z jego teorią, wiedzą czy doświadczeniami,
chyba, że ma na to sensowne argumenty.

Wydawnictwo

DUCHOWA WIEDZA

imkolwiek jesteś,

jesteś człowiekiem, który dąży do zadowolenia

z siebie, miłości i wewnętrznej harmonii.

Cokolwiek robisz,

starasz się by Twoja praca była doceniona.

W cokolwiek wierzysz,

starasz się żyć zgodnie ze swoimi ideałami.

Każdemu z nas, także i Tobie,

dana jest droga do miłości, szczęśliwości

i poznaniu samego siebie.

Każdy z nas, także i Ty,

jesteś zdolny do przejawiania

swojej bosko doskonałej natury.

Każdy z nas, także i Ty,

sam kształtujesz własne życie i od Ciebie zależy

jak bardzo szczęśliwy w nim jesteś!

Artykuł 1

KRÓTKA INSTRUKCJA UŻYWANIA ŻYCIA

„Zapukajcie, a będzie wam otwarte.

Proście, a będzie wam dane.”

          Usłyszałem kiedyś stwierdzenie, iż człowiek został stworzony bez instrukcji obsługi.
Przyglądając się ludzkiemu zachowaniu stwierdziłem, że coś w tym jest. Wystarczy przyjrzeć
się temu, w jaki sposób ludzie traktują się nawzajem i jakie konsekwencje przynoszą ich nie-
przemyślane decyzje by przekonać się, że człowiek rzeczywiście nie potrafi posługiwać się
swoim życiem. Każdy z nas w swoim życiu podejmuje określona ilość decyzji, które z zało-
żenia miały doprowadzić nas do szczęścia. Pomyślmy ile z nich przynosi zamierzony efekt.
Warto więc zastanowić się, co chcemy w życiu osiągnąć, a do czego tak naprawdę dążymy i
na czym się koncentrujemy.
     Brak dostatecznej wiedzy na nasz temat, a co za tym idzie, nasze życiowe doświadczenia
skłaniają nas do poszukiwania samego siebie. Każdy z nas niewątpliwie zadał sobie nie raz
pytania, skąd przyszliśmy i dokąd tak naprawdę zmierzamy. Na to drugie pytanie każdy powi-
nien sam poszukać odpowiedzi, gdyż ścieżka rozwoju duchowego jest indywidualna dla każ-
dego z nas. Jednak niewątpliwie naszym wspólnym celem w życiu jest osiągnięcie pełni
szczęścia i miłości, a do tego niezbędny jest rozwój pełnej samoświadomości i samowystar-
czalności.   Gdy   zaczynamy   poznawać   siebie,   uświadamiamy   sobie,   że   jesteśmy   nie   tylko
materialnymi istotami. Zauważamy, że mamy pragnienia, uczucia, emocje i intencje, które
sterują naszym życiem, chociaż - musimy przyznać - nie zawsze tak, jak byśmy tego chcieli.
         Kiedy nauczam, że każdy z nas decyduje o swoim losie i sam wybiera sposób, w jaki
będzie żył, spotykam się z częstą krytyką tej teorii typu: „Przecież nikt nie wybrałby sobie
nędzy i cierpienia, każdy na pewno chciałby być bogaty i to tak, by nie musiał nic w życiu
robić”. Jednak myślimy w taki sposób wyłącznie częścią naszego umysłu - świadomym, śred-
nim Ja. Natomiast o naszym losie decydują wszystkie nasze jaźnie. Podświadoma jaźń, mię-
dzy innymi, stara się wyrażać dawne nie uzdrowione urazy, paraliżuje nasze decyzje zakodo-
wanymi w sobie lękami. Nadświadomość inspiruje nas i pcha do dalszego rozwoju, dalszej
pracy nad sobą, materializując nam różne życiowe lekcje, co może nie zawsze podoba się
świadomej części naszego umysłu, która skłania się raczej ku bierności.
      Pod wpływem medytacyjnych praktyk między naszymi trzema jaźniami rodzi się coraz
większy kontakt, zaczynamy myśleć nie tylko świadomą - logiczną częścią umysłu, ale bar-
dziej bierzemy pod uwagę pragnienia i intencje pozostałych jaźni. Wtedy często okazuje się,
że przestaje być dla nas najważniejszym posiadanie mnóstwa pieniędzy, nie potrzebujemy
podróżować   po   świecie,   a   zaczynamy   chcieć   mieć  czystość   w   sobie,  harmonię,   spokój   i
poczucie szczęścia w swoim wnętrzu.
      Postanowiłem napisać ten artykuł dla wszystkich tych, którzy poważnie traktują siebie,
swój rozwój i swoja obecność na tej planecie. Tekst ten jest przeznaczony do praktycznego
zastosowania. Ma on za zadanie pomóc w dążeniu do doskonałości, ale doskonałości dobrze
rozumianej, której miarą jest szczęście.

Poczucie szczęścia jest miarą doskonałości.

Postanowiłem zamieścić tutaj informacje na temat wszystkich czynności, które należy
wziąć pod uwagę w czasie realizacji stawianych przez siebie celów. Poszczególne fazy są
opisane ogólnie, nie wyczerpuję w nich tematu, dlatego należy poszerzyć tę wiedzę.

MAPA ŚWIADOMOŚCI

„Poznaj swoją mapę i naucz się drogowskazów,

abyś przestał błądzić i szybko dotarł do celu swojego istnienia”

         By bardziej obrazowo przedstawić naszą psychiczną konstrukcję, naszą świadomość,
spróbuję   porównać   ją   do   mapy.   Będzie   to   mapa   naszej   świadomości,   która   ułatwi
wyobrażenie sobie zależności zachodzących między obiektami na niej zawartymi. Najpierw
podzielmy ją na 3 części, trzy jaźnie: świadomą, podświadomą i nadświadomą. Kolejność nie
jest tutaj przypadkowa, gdyż w takiej kolejności mają kontakt między sobą czyli że umysł
świadomy   i   nadświadomy   komunikują   się   między   sobą   za   pośrednictwem   jaźni
podświadomej.

     Umysł świadomy, czyli średnie Ja, przyjmuje informacje z zewnątrz czyli z otaczającego
nas środowiska i naszych w nim doświadczeń, analizuje je i wyciąga osobiste wnioski. Na
podstawie których podejmuje decyzje i poprzez to wpływa na nasze życie, kierując się przy
tym głównie logicznym myśleniem, oraz wyuczonymi schematami. Zdarza się jednak, że
ulega   emocjom,   pragnieniom,   wyobrażeniom   i   programom,   które   przechowuje
podświadomość.   W   umyśle   świadomym,   który   cechuje   się   właśnie   logicznym   i
intelektualnym myśleniem, znajduje się, nazwijmy to „monitor” oraz „kodeks moralny”.

Podświadoma - niższa jaźń natomiast przechowuje wszelkie wyobrażenia i programy,
które powstały przy udziale umysłu świadomego. Steruje również częściowo naszym życiem,
a dokładniej sytuacjami, które przypisujemy losowi i prawom natury w przekonaniu, iż nie
mamy na nie najmniejszego wpływu.

To co potocznie nazywamy losem

i prawem natury, a co ingeruje w nasze życie,

leży w kwestii działań naszej podświadomości.

     Za wszystkie losowe zdarzenia  w naszym życiu, jak również za zasady rządzące światem
fizycznym, które nas dotykają,  jest odpowiedzialna nasza podświadomość, która kieruje się
przechowywanymi   w   sobie   programami   i   wyobrażeniami   przyjętymi   w   zdecydowanej
większości   z   zewnątrz,  od   otaczających   nas   ludzi.  To,   że   na   przykład,  ulegamy   prawom
grawitacji, to tylko nasze wyobrażenie w które świece wierzymy, a wierzymy bo inni w to
wierzą itd. To prawo znają i zmieniają Jogini którzy lewitują. W świadomości europejskiej
jest jednak przekonanie, że to tylko wymyślone bajki.
     Tak więc każdemu zostają wykreowane jego życiowe zdarzenia, przypisywane wypadkom
losowym, bądź prawom natur. Wykonuje to jednak nasza podświadomość będąca przekonana
o   wpływie   takiego   prawa   na   nas.   Takie   programy   w   podświadomości   kodują   się,   jak
wspomniałem, za sprawą naszego umysłu świadomego, a dokładnie za sprawą tego na czym
się on koncentrował, co zaobserwował, w co uwierzył i do czego dał się przekonać. Nasza
podświadomość, bacznie przyglądając się temu, na czym koncentruje się umysł świadomy i
stara się dokładnie odwzorować jego myślenie. Niższa jaźń, za wszelką cenę, stara się więc
wykreować w postaci „losowego zdarzenia” coś, co w jej odczuciu jest przez nas, czyli umysł
świadomy, oczekiwane. Wniosek z tego:

Umiejętnie sterując koncentracją umysłu świadomego,

możemy mieć pełny wpływ na nasz los i kontrolę nad nim.

Naszym losem kieruje również pewien mechanizm, którym częściowo zawiaduje umysł
podświadomy a częściowo wyższa jaźń. Mechanizm ten znany jest w naukach buddyjskich

jako prawo karmy - prawo przyczyny i skutku (został on pokrótce przedstawiony przeze mnie
w   rozdziale:   „Co   tak   naprawdę   decyduje   o   naszym   losie”).   Podświadoma   jaźń   realizuje
również zakodowane w przeszłości programy i wzorce myślowe, które wydają jej się nadal
potrzebne, nie zawsze jednak adekwatne do naszej aktualnej sytuacji.
     Niższe Ja cechuje się prostym myśleniem typowym dla dziecka. Ta jaźń bierze wszystko
dosłownie,   kieruje   się   emocjami,   myśli   jedynie   w   czasie   teraźniejszym   i   wyciąga   proste
wnioski   na   podstawie   dostarczanych   jej   informacji,   bez   głębszej   ich   analizy.   Z
podświadomością należy więc rozmawiać podobnie jak rozmawia się z dzieckiem. Jest ona
bowiem   łatwowierna,   często   nawet   żarty   traktuje   poważnie.   Należy   o   tym   pamiętać
szczególnie w czasie układania sobie afirmacji. Podświadoma jaźń posługuje się językiem
obrazów   i   symboli,   tzn.   należy   jej   w   formie   komunikatu   podsyłać   obraz,   np.   jakiegoś
przedmiotu,   który   kojarzy   się   z   tym,   co   chcemy   jej   przekazać,   i   na   odwrót,   obrazy   z
podświadomości   należy   odbierać   jako   symboliczne,   czyli   należy   zastanowić   się   nad   ich
znaczeniem i skojarzeniami.
     Jeśli do czegoś dążymy i koncentrujemy się na tym naszym umysłem świadomym, ale cel
ten jest niesprecyzowany, nierealny, bądź nasze dążenia są sprzeczne z sobą, wykluczające
się, to nasza niższe Ja kreuje nam to, co jest najbardziej zbliżone do naszych aspiracji, bądź
jest im najbliższe skojarzeniowo. W przypadku sprzeczności szuka kompromisów, jednak są
to kompromisy na miarę jej wyobrażeń, co znaczy, że mogą one być zupełnie niezgodne z
intencjami świadomej części naszego umysłu. Ta jaźń zawiera w sobie „wyobrażenia o nas”
oraz „moc sprawczą”.

Trzecia jaźń - wyższa, zwana nadświadomą, przez wielu zapominana i niedoceniana,
cechuje się intuicyjnym, wydawałoby się czasem nieracjonalnym, jednak w praktyce
najbardziej trafnym, myśleniem. Pokazuje nam najlepsze rozwiązania, dzięki którym możliwe
jest nasze w pełni stabilne funkcjonowanie oraz dalszy rozwój. W niej zawarta jest „matryca
naszej doskonałości” oraz „intuicja”, która podsuwa nam najlepsze rozwiązania zbliżające nas
do doskonałego obrazu siebie.

Przyjrzyjmy się teraz poszczególnym częściom naszych trzech jaźni.

Monitor ma za zadanie monitorować otaczającą nas rzeczywistość i procesy myślowe
zachodzące w świadomej jaźni. Charakteryzuje się on zdolnością wizualizacji. Wszystkie
zaobserwowane otaczające nas zdarzenia, które zarejestrował oraz nasze świadome decyzje, a
także wizje stworzone oczami wyobraźni, przekazuje na przechowanie do podświadomości,
gdzie są magazynowane w „zbiorze Ego”.

          Ego  to  magazyn   wyobrażeń  o   sobie,   otaczającym   nas   świecie   i   możliwościach
przejawiania się w nim. Przechowuje wszystkie informacje i wyobrażenia, które biorą się z
tego, na czym koncentruje się średnia jaźń a dokładnie nasz „monitor". Średnią wypadkową
tych wyobrażeń  kieruje się „moc sprawcza” w czasie kreacji zdarzeń, których doświadczamy.
„Ego” lubi wiedzieć o sobie jak najwięcej, nie lubi zmian i pozbywania się jakichkolwiek
wyobrażeń, nawet jeśli są one negatywne. Jednym słowem, woli mieć złe wyobrażenia niż nie
mieć ich w ogóle. Jeśli przechowuje w sobie sprzeczne z sobą wyobrażenia, to wprowadza w
zakłopotanie,   dysharmonię,  a   nawet   doprowadza   do  głębokiej   depresji   całą   „mapę”   czyli
naszą świadomość, nas samych.

Kodeks moralny jest wyznacznikiem naszego świadomego postępowania. Został
wypracowany głównie przez system wychowawczy w okresie naszego dzieciństwa. Zajmuje
on funkcje centrum dowodzenia naszej świadomości, naszej deski rozdzielczej, gdyż z niego
wychodzą wszelkie decyzje które podejmujemy. Nim przede wszystkim kieruje się nasz
świadomy, logiczny umysł podejmując wszelkie decyzje, wykonanie których zleca kolejnemu
punktowi naszej mapy, tj. „mocy sprawczej”.

         Moc   sprawcza  zawiera   się   w   podświadomej   części   naszej   mapy   i   przez   nią   jest
zawiadywana. Owa moc jest odpowiedzialna za nasze zdarzenia losowe, czyli za to, co i kogo
na swojej drodze życiowej spotykamy, czego dzięki tym osobom i z ich strony doświadczamy
itp.   „Moc   sprawcza”   obecnie   kieruje   się   zawartością   „magazynu   wyobrażeń”   i   realizuje
wypadkową tego, co jest w nim zakodowane, mimo iż początkowo, gdy nie mieliśmy jeszcze
wyobrażeń, słuchała naszego, słabo rozwiniętego wówczas,   „kodeksu moralnego”. Nasza
świadoma część umysłu, nie wierząc wówczas w siebie i w to, że może sama decydować o
naszym życiu, zaczęła gromadzić wyobrażenia na swój temat, przyjmując je od otoczenia.
Średnie Ja nie wiedząc zupełnie, co miałoby zlecić „mocy sprawczej”, nie wierząc jeszcze, że
cokolwiek   samo   może,   co   wynikało   z   nieznajomości   siebie   i   niskiej   samooceny,   zleciło
„mocy sprawczej” kierowanie się „zbiorem wyobrażeń”, w których przechowywane są w
większości wyobrażenia i opinie innych na nasz temat i nasze, wyciągnięte na podstawie
powyższych wnioski. A działo się tak dlatego, że mieliśmy przekonanie, iż to inni wiedzą
lepiej, co ja - jako jednostka - mogę, na co ja zasługuję, co ja potrafię, a co mi się nigdy nie
uda.

     Matryca doskonałości, która jest atutem wyższego Ja, jest niczym innym jak obrazem nas
doskonałych. W niej znajdują się wszelkie informacje o naszej nieograniczonej doskonałości,
nasz doskonały wizerunek, nasze wszelkie możliwości, predyspozycje i umiejętności, które
ułatwiają   i   umilają   nam   życie.   Nasza   nadświadomość,   korzystając   z   „matrycy”,   potrafi
pokazać   nam   najlepsze   rozwiązania   naszych   problemów,   przy   czym   nakłania   nas   do
kierowania się miłością, dobrocią i do dążenia ku wiecznemu szczęściu. Jeśli średnia jaźń nie
ma kontaktu z wyższym Ja, a co za tym idzie, nie wzoruje się na zawartej w niej „matrycy”,
to za taką matrycę traktuje otaczającą nas rzeczywistość i otaczających nas ludzi, do których
się upodobniamy.

Poznając całą naszą świadomość, nietrudno stwierdzić, że im słabszy jest kontakt między
poszczególnymi jaźniami, tym trudniejsze jest funkcjonowanie całego umysłu czyli

trudniejsze poruszanie się po naszej mapie i w rezultacie - słabsza kontrola naszego losu.
Jednak dzięki jej poznaniu możemy znacznie łatwiej zrozumieć samych siebie, sprawniej
poruszać po całej świadomości i nauczyć się żyć w radosny i korzystny dla nas sposób.

O różnicach między średnim i niższym Ja, konfliktach między nimi, oraz o tym jak lepiej
porozumiewać się z podświadomością możesz przeczytać w artykule: „REGRESJA –
wycieczka w głąb siebie”.

RUCHY TEKTONICZNE NASZEJ ŚWIADOMOŚCI

          Z   lekcji   religii   na   pewno   pamiętamy   nauki,   iż   człowiek   jest   stworzony   na   wzór   i
podobieństwo Boże. Podobne przekonanie panuje prawie w każdej religii, co znaczyłoby, że z
założenia   mamy   prawo   rozwijać   się   i   urzeczywistnić   porównywalny   do   Boga   poziom
świadomości. Dlaczego więc takiej doskonałości nie przejawiamy?
     Sięgnijmy więc do historii i zastanówmy się. Bóg stworzył nas jako istoty doskonałe czyli
stworzył nas z „matrycą doskonałości” i „mocą sprawczą”, jednak dał nam wolną wolę, no i
oczywiście   nie   dał   nam   instrukcji   używania   życia   ;).   Na   początku   powstała   jedna   myśl
„JESTEM” i tak się zaczęło. Wyodrębnił się wówczas „monitor”, który to zaobserwował oraz
„centrum dowodzenia” (zwane tutaj „kodeksem moralnym”), które to stwierdziło. Owszem,
dochodziły   do   nas   sygnały   z   naszej   „matrycy”   o   naszej   doskonałości,   ale   mając
niewypracowane poczucie własnej wartości, brak wiary w siebie i deklaracji, co chcielibyśmy
robić i jak się rozwijać, odrzucaliśmy sugestie z wyższego Ja, traktując je jako nierealne.
Powątpiewając   w   swoją   doskonałość,   odizolowaliśmy   się   od   swojej   „matrycy”   czyli
zamknęliśmy   się   na   „intuicję”.   W   tym   momencie   zrodził   się   podział   na   świadomą   i
nadświadomą jaźń.
         Życie jednak pchało nas do przodu. Skoro byliśmy świadomi naszego istnienia, ale
odcięliśmy się od doskonałego obrazu siebie, to w efekcie zaczęliśmy się zastanawiać: „Kim
jestem i co ja tu robię?”. W tym momencie zaczął się rozwijać intelekt oraz podatność na
przyjmowanie wyobrażeń o sobie z zewnątrz, w przekonaniu, że skoro ja nie wiem, kim i jaki
jestem,   to   może   otaczające   mnie   osoby   coś   o   mnie   wiedzą.   I   tak   posypała   się   lawina
informacji   na  nasz   temat.  Potrzebny  stał   się   nam   więc   magazyn,   który  by   te   informacje
przechowywał.   W   tym   celu   stworzyliśmy   sobie   „magazyn   wyobrażeń”,   który   zaczął
gromadzić wszelkie informacje w przekonaniu, że może kiedyś się przydadzą. Z chaosu myśli
i   sprzecznych   z   sobą   wyobrażeń,   a   co   za   tym   idzie,   braku   klarownego   obrazu   siebie,
wpadliśmy w pęd gromadzenia informacji. Chcieliśmy mieć ich jak najwięcej wierząc, że
jeśli dowiemy się jeszcze więcej, to w końcu poznamy siebie i wyklaruje się pełny obraz nas,
w którym nie będzie sprzeczności. Efektu można było się łatwo domyślać - coraz więcej
komunikatów z coraz to różnych źródeł, z różnymi wobec nas intencjami, w konsekwencji
coraz   większy   chaos   informacyjny.   Próba   poskładania   tego   i   stworzenia   sensownego
wizerunku, biorąc pod uwagę oczywiście wszelkie zakodowane informacje, zawsze spalała na
panewce, a czasem nawet doprowadzała do wściekłości i depresji. I tak zaczęły rodzić się
nasze emocje i intencje. Ponieważ dłużej tego nie mogliśmy znieść, nie pozostało nam nic
innego, jak zacząć odcinać się od magazynowanych wyobrażeń.
     W tym samym czasie nasza „moc sprawcza” ciągle dopytywała się „kodeksu moralnego”,
co   ma   robić,   jak   się   przejawiać,   co   ma   kreować   w   naszym   życiu,   co   może   nas   w   nim
spotykać. Zagubiony i słabo rozwinięty wówczas „kodeks moralny” odsyłał ją do „magazynu
wyobrażeń” w przekonaniu, że sam nic nie wie, a otaczający nas ludzie na pewno są na nasz
temat   bardziej   poinformowani.   „Moc   sprawcza”   została   więc   skierowana   do   „magazynu
wyobrażeń” i zaczęła materializować wypadkową zawartych w niej informacji. Efektem tego
stały się, potocznie uznane za losowe, zdarzenia nie zawsze dla nas korzystne.
         W  powstałym   chaosie,   nie   umiejąc   i   nie   chcąc  decydować  za  siebie   ani   odczuwać
nagromadzonych informacji, emocji i wyobrażeń postanowiliśmy od nich się odciąć, dzięki

czemu stworzył się kolejny podział naszego umysłu na jego świadomą część oraz
podświadomą, która zawarła w sobie „magazyn ego” i „moc sprawczą”, którą odesłaliśmy do
słuchania i materializowania wyobrażeń o sobie. Tak wytworzyła się obecna mapa naszej
świadomości.
Początki i potyczki narodzin podziału naszej świadomości są również zawarte w
artykułach: „List od aniołka”, „Krótka opowieść o stworzeniu” oraz „Krótka opowieść o
drodze do urzeczywistnienia”.

BŁĘDNE SZLAKI NA MAPIE ŚWIADOMOŚCI

      Ludzie, podejmując decyzje dotyczące np. współpracy z innymi czy rozpoczęcia jakiejś
działalności,   kierują   się   zazwyczaj   umysłem   świadomym   czyli   racjonalnym   myśleniem.
Kierują   się   wówczas   jedynie   informacją,   którą   na   dany   temat   posiadają,   stosując   czystą
kalkulację,   wyliczając,   co   się   bardziej   opłaca   a   co   nie,   co   wydaje   się   bardziej   realne,
bezpieczne, a co mogłoby być bardziej ryzykowne. Wyliczenia takie biorą się z rachunku
prawdopodobieństwa. Taka wiedza, informacje i przemyślenia często są niewystarczające, nie
jesteśmy bowiem świadomi wielu zagrożeń bądź celowo zostaliśmy wprowadzeni w błąd
przez innych. Nie jesteśmy również świadomi pozytywnych wartości, które mogą przynieść
inne   decyzje.   Na   podstawie   takich   informacji   nasze   przemyślenia,   a   nawet   ich   dogłębna
analiza, może okazać się błędna.
     Adepci ścieżek duchowych, chcący kierować się w życiu intuicją, zaczynają najpierw od
nawiązywania kontaktu z niższym Ja, dzięki czemu są w stanie uniknąć wielu zagrożeń.
Zaobserwowałem u takich osób, że często unikają one jednak i pozytywnych decyzji, gdyż
przestają   one   myśleć   racjonalnie,   a   chcąc   słuchać   wyłącznie   intuicji,   często   nie   potrafią
odróżnić jej od podświadomych podszeptów, które biorą się z zakodowanych w niej wzorców
zachowań, często błędnych. Podświadoma jaźń takiej osoby często odradza jej podejmowanie
decyzji, które przyniosłyby wiele pozytywnych zmian, dlatego że ta jaźń nie lubi właśnie
zmian nawet wtedy, jeśli są one korzystne.
     Jak to ma się w praktyce. Jeśli kierujemy się wyłącznie świadomą jaźnią czyli logicznym
myśleniem, to wykorzystujemy wyłącznie wiedzę, jaką posiadamy, a która dotarła do nas z
zewnątrz, wobec której nie mamy pewności, czy jest słuszna i prawdziwa. Jeśli kierujemy się
jedynie   umysłem   podświadomym   czyli   odczuciami,   to   jaźń   podświadoma   podsuwa   nam
pomysły,   które   w   jej   odczuciu   są   dobre   dla   nas   (najczęściej   będzie   to   brak   zmian   i
realizowanie dotychczasowego stanu). Często ta jaźń może wręcz zachęcać do destrukcyjnego
działania, gdyż w jej wyobrażeniu właśnie ono jest dla nas korzystne.
          Umysł   podświadomy   przechowuje   wiele   destrukcyjnych   programów,   które   możemy
traktować jako dobre dla nas, dlatego zdarza się, że swoje wzorce destrukcyjne traktujemy
jako intuicję. Niższe Ja stara się za wszelką cenę udowodnić rację swoich wzorców, które
przechowuje, dlatego że kiedyś uznaliśmy je za dobre i od tamtej pory nie zostało zmienione
nasze stanowisko wobec nich, mimo iż radykalnie mogła zmienić się nasza życiowa sytuacja.
Dlatego też w czasie pracy z afirmacjami często napotykamy na opór ze strony podświadomej
części umysłu.

Podświadomość nie odróżnia dobra od zła,

rozróżnia jedynie programy, z którymi się utożsamia,

od tych, które nie zostały zapisane w magazynie ego.

Skąd się takie programy w nas biorą, szerzej wyjaśnia również artykuł: „Co tak naprawdę
decyduje o naszym losie”

Kolejną, bardzo istotną kwestią na ścieżce samorealizacji, o której nie należy zapominać
jest praca nad podnoszeniem samooceny. Jeśli nasza samoocena będzie niska, wtedy

trudniej   jest   nam   uwierzyć   w   pozytywne   programy,   a   łatwiej   ulegamy   destrukcyjnym
wzorcom, nie umiejąc ich odróżnić od korzystnych dla nas.
         Człowiek, który dąży do doskonałości we wszystkim, chcący sobie udowodnić, że we
wszystkim jest dobry, tak naprawdę ma niskie poczucie własnej wartości. Najczęściej są to
wyłącznie   intencje   dowartościowywania   się,   które   bazują   na   jego   niskiej   samoocenie.
Człowiek naprawdę wartościowy potrafi powiedzieć: „Nie wiem, nie umiem tego, nie jest mi
to potrzebne”. Będzie w  swoim  życiu realizował wyłącznie  to, co tak naprawdę jest  mu
przydatne i co będzie dawało satysfakcję, bez potrzeby udowadniania czegokolwiek sobie i
innym. Ale   równocześnie   musimy   pamiętać,  że  nie   należy  czuć  się   lepszymi   od  innych,
możemy za to przejawiać w danym momencie większe ambicje i wiarę w siebie od innych
konkretnych osób.

PIERWSZE WYPRAWY SZLAKAMI MAPY

      Co więc należy zrobić, by nasze decyzje były w pełni korzystne dla nas? Należy przede
wszystkim   zaobserwować   myślenie   obu   jaźni,   świadomej   i   podświadomej,   przyjrzeć   się
obiektywnie   informacjom,   jakie   dostajemy   z   ich   strony,   nauczyć   się   odróżniać   wzorce
zachowań   zakodowane   w   podświadomej   części   umysłu   od   informacji   z   umysłu
nadświadomego, które będą w pełni dla nas korzystne. A jak je odróżnić? W tym celu trzeba
unikać pożądania, emocjonalnego popędu, pośpiechu, które zazwyczaj towarzyszą sugestiom
z podświadomości. Sugestii nadświadomej zawsze towarzyszy spokój i przyjemne odczucie,
pewność, że ta decyzja, to działanie będzie dla nas dobre. Nie będzie tam również lęków czy
przestróg przed złem, które mogłoby nas spotkać a jedynie, w poczuciu spokoju, przyjemnie
kojarzące się najlepsze rozwiązanie. W sytuacji błędnych decyzji wyższe Ja przejawia opór
przed ich realizacją.
         Aby prawidłowo posługiwać się naszą mapą, należy rozróżnić, a następnie umiejętnie
połączyć informacje z wszystkich trzech jaźni. Umysł świadomy ma wiedzieć, czego chce,
jednak   ma   skoncentrować   się   na   efekcie   ostatecznym   zamierzonego   celu.   Sugestie   z
podświadomości   mają   przestrzegać   nas   przed   ewentualnymi   zagrożeniami   i   realizacją
negatywnych   wzorców,   które   należy   przeprogramować   poprzez   pracę   z   afirmacjami,
medytacją itp. Powinno nauczyć się umiejętnie, ze spokojem i pokorą, wsłuchiwać w głos
nadświadomości, która pokazuje nam najlepszą drogę do celu i podpowiada najtrafniejsze
rozwiązania.   Jednak   kierować   się   nim   możemy   wówczas,   kiedy   będziemy   umiejętnie
rozróżniać ten głos od podpowiedzi podświadomych, czyli wtedy, kiedy będziemy pewni, że
jest   to   głos   z   nadświadomej   części   umysłu.   Jeśli   zlecamy   swojej   „mocy   sprawczej”
przekonanie, że możemy coś zrobić, stać nas na to, są możliwości ku temu, pomimo że nie
wiemy jeszcze, jak to zrobić, wówczas nasza podświadomość sama kontaktuje się z umysłem
nadświadomym, by on podsunął nam najlepsze rozwiązanie.
Należy pamiętać, że intuicja często podpowiada nieoczekiwane, zaskakujące lub, wydające
się nam, ryzykowne decyzje, które z rachunku prawdopodobieństwa i z posiadanej wiedzy
mogłyby nie mieć racji bytu, jednak w praktyce okazują się najbardziej trafne i korzystne.
Intuicyjne   podpowiedzi   wraz   z   wizją   celu   ostatecznego,   na   którym   się   koncentrujemy,
przechwytuje   umysł   podświadomy,   który   za   pomocą   „mocy  sprawczej”,   popartej  naszym
świadomym działaniem, wdraża je w życie.
         W skrócie można powiedzieć, że umysł świadomy jest zleceniodawcą, podświadomy
wykonawcą a nadświadomy pomysłodawcą. Niższe Ja jest więc robotnikiem, który wykonuje
zlecenia   pozostałych   jaźni.   Należy   pamiętać,   że   gdy   zostanie   coś   owemu   robotnikowi
zlecone, ale nie zostanie wyjaśnione, co i jak dokładnie ma zrobić, to on zlecenie wykona po
swojemu, na miarę wyuczonych przez siebie schematów, co nie zawsze daje pożądany efekt.
Trzeba więc pamiętać, by dokładnie precyzować i wyjaśniać swoje zlecenia.

Średnie Ja - zleceniodawca.

Niższe Ja - wykonawca.

Wyższe Ja - pomysłodawca.

         Możemy więc wpływać na „moc sprawczą”, naszym „centrum dowodzenia”, ale za
pośrednictwem „magazynu wyobrażeń” i należy to robić umiejętnie. „Magazyn wyobrażeń”
nie   ma   również   bezpośredniego   kontaktu   z   naszym   „moralnym   centrum”,   ma   go   za
pośrednictwem „monitora”. W praktyce wygląda to tak, że podświadomość nie rozumie słów,
tylko   obrazy,   jakie   tworzą   wypowiadane   przez   nas   słowa,   które   są   systematycznie
powtarzane.
     Pierwszym krokiem, by umiejętnie wpływać na naszą „moc sprawczą” tak, by cała nasza
mapa  odzyskała  zdrowe  funkcjonowanie, jest  nauka  pozytywnego myślenia.  Chce  jednak
podkreślić,   że   chodzi   tutaj   o   zdrowe   podejście   to   takiej   nauki.   Chodzi   mi   o   pozytywne
myślenie, które nie polega na oszukiwaniu się czy okłamywaniu, ale o takie, które łączy się z
uwalnianiem   negatywnych   i   destrukcyjnych   wzorców   zachowań.   Na   ten   temat   polecam
rozdział: „Pamiętaj o optymizmie”.
     Wiedząc, iż „magazyn ego” karmi się obrazami, musimy nauczyć się konstruować swoje
myśli i wypowiadane zdania tak, by stworzyły one pożądany przez nas obraz. Nasz cel, jaki
sobie   planujemy,   musi   więc   być   dobrze   zobrazowany   w   sposób   zrozumiały   dla
podświadomości.   Przez   systematyczne   wizualizacje   tego   celu,   lub   powtarzanie   właściwie
ułożonych   zdań   -   afirmacji,   formułujemy   podświadomości   cel,   jaki   ma   nam   ona
zmaterializować.   By   mieć   pewność,   że   nasze   afirmacje   są   prawidłowe,   najlepiej   jest
powiedzieć je sobie w myślach i sprawdzić, jak te słowa malują się w naszej wyobraźni i
zastanowić się, czy to jest dokładnie to, czego tak naprawdę oczekujemy. Niezbędne tutaj
będzie  nauczenie  się  języka podświadomości, która nieco  inaczej  postrzega  i  interpretuje
wypowiadane przez nas słowa i myśli. Aby samodzielnie pracować z afirmacjami, należy
nauczyć się umiejętnie je układać, tak by były one trafne i odpowiednie dla nas. Dokładniej i
szerzej  piszę  o  tym  w  mojej  książce:   DZIECI  REGRESJI  -  Uzdrawianie  dzieciństwa,  w
rozdziale pod tytułem „Nie bójmy się afirmacji”. Wyjaśniam w nim, jakie afirmacje działają
w danej sytuacji i jakie afirmacje w pewnych sytuacjach mogłyby okazać się wręcz szkodliwe
dla nas.
     Podam taki przykład, jeśli będziesz powtarzał sobie myśl: „W moim życiu nie pojawiają
się   żadne   zagrożenia”,  to  Twój   umysł   świadomy   zinterpretuje   ją   pozytywnie.   Jednak   w
„monitorze” powstanie obraz wszelkich zagrożeń, które rzekomo mają się nie wydarzyć w
Twoim   życiu,   a   zgodnie   z   zasadą:   „W   naszym   życiu   materializuje   się   to,   na   czym   się
koncentrujemy”,   wizja   wszelkich   zagrożeń   zakoduje   się   w   „magazynie   wyobrażeń”   i
dokładnie taki obraz zacznie materializować się w Twojej „mocy sprawczej”.
     Należy więc postudiować głębiej techniki pozytywnego myślenia czyli nauczyć się swoimi
myślami tworzyć pozytywny, pożądany przez nas obraz. W powyższym wypadku poprawna
afirmacja powinna brzmieć: „Zawsze jestem swobodny, bezpieczny i spokojny, gdyż w moim
życiu pojawiają się same pozytywne i korzystne dla mnie wydarzenia”. Co się teraz stało w
naszym „monitorze”? Powstały w nim pozytywne i dobre dla nas obrazy naszego życia. Takie
obrazy, coraz częściej podsuwane naszemu „magazynowi wyobrażeń”, sprawiają, że zmienia
się   jego   ogólny   kształt,   a   co   za   tym   idzie   -   zmienia   się   wypadkowa   wyobrażeń
przechwytywanych przez „moc sprawczą”.
     I tutaj kolejna miła niespodzianka. Im więcej pozytywnych myślokształtów, może jeszcze
nie w pełni zgodnych z naszą „matrycą doskonałości”, ale znacznie zbliżonych do niej, a
przede wszystkim nie zaprzeczających naszej „matrycy”, tym szybciej podświadoma jaźń
zauważa ową „matrycę”, utożsamia się z nią i stwierdza: „Skoro moje myśli i programy nie
zaprzeczają tym zawartym w „matrycy”, które jednak są o wiele lepsze, to może warto zacząć
je   przyjmować   do   swojego   „magazynu   wyobrażeń”?”   I   tak   pomału,   w   myśl   zasady,   że
praktyka   czyni   mistrza,   odbudowuje   się   zaufanie   do   naszej   doskonałości,   a   wraz   z
wypracowaną   wysoką   samooceną   i   wiarą   w   siebie   sprawiamy,   że   doceniamy   siebie   i

zaczynamy w pełni korzystać z przekonania, że jesteśmy stworzeni na wzór i podobieństwo
Boga.

Jednak w opisywanej przeze mnie na początku sytuacji, którą raczej każdy z nas jeszcze
przejawia, nie ma takiej możliwości, abyśmy swoim „kodeksem moralnym” wpływali
bezpośrednio na „moc sprawczą”, ani też zwrócili ją w stronę „matrycy doskonałości”, co
jednak jest przecież naszym finalnym celem. Wszystko wymaga czasu i pracy - również
rozwój duchowy -, a więc zacznijmy od podstaw.

BUDOWA NOWYCH SZLAKÓW

         Jednym z pierwszych kroków, jakie powinniśmy zrobić, by zacząć przejawiać w życiu
codziennym swoje kreacje oraz wizerunek z własnej „matrycy doskonałości”, jest, nierzadko
radykalna, zmiana naszego stosunku do otaczającego nas świata. Należy wiedzieć, że jeśli
otoczenie przestanie na nas oddziaływać, wówczas pozwoli to naszej „matrycy” swobodniej
się ujawniać w naszej codzienności. W mniejszym lub większym stopniu bowiem mamy
zakodowany przymus standardowego zachowywania się, czujemy się zobowiązani pamiętać,
jak i gdzie należy postąpić, co i w jakiej sytuacji nam wypada zrobić, a co nie, zastanawiamy
się, czy nasze zachowanie jest stosowne w danej sytuacji, wobec kogo musimy czuć się
pokorni, itp. Przy takim podejściu do życia zapominamy o naszej „matrycy” czyli o naszym
luzie, dobrym samopoczuciu i swobodzie.
     Dobrze jest odpuścić sobie stereotypy materialnego świata czyli życia według wyuczonych
wzorców   i   schematów,   naśladowanie   innych   ludzi,   przejmowanie   się   opinią   innych,
kierowanie się emocjami, rywalizacją, pogonią za materią, aktualną modą, itp. Można być od
tego wolnym, żyć zgodnie z własną wolą i z własnym sumieniem, robiąc to, co uznajemy za
zdrowe, z czym sami się dobrze czujemy. Zazwyczaj wtedy okazuje się, że ludzie doceniają
nas i kochają właśnie za nasz własny styl bycia. Wiele osób niewątpliwie może się od nas w
takiej sytuacji odsunąć, ale mogą to być wyłącznie osoby, które nie miały do nas w pełni
zdrowego stosunku. Należy nauczyć się nie przejmować opinią ludzi i nie starać się spełniać
ich oczekiwań oraz uwolnić się od nikomu niepotrzebnego współczucia. Jeśli my sami swój
nowy styl życia w pełni zaakceptujemy i poczujemy się z nim dobrze i niewinnie, to zostanie
on   również   zaakceptowany   i   będzie   normalnie   traktowany   przez   innych,   nawet,   jeśli
będziemy zachowywać się nieracjonalnie.

Kolejnym krokiem do osiągnięcia jakiegokolwiek sukcesu jest uwolnienie się od
negatywnych, ograniczających nas wzorców zachowania.

Należy uświadomić sobie, że jestem Ja, a nie wyobrażenia o mnie.

Trzeba nauczyć się to rozróżniać.

          Nasz   „magazyn   ego”   może   przechowywać   mnóstwo   negatywnych,   destruktywnych
programów, które nie pozwalają na przejaw pozytywnej kreacji. Dlatego, aby pozytywne
afirmacje mogły wpływać na nasz los i przybliżać nas do naszej „matrycy doskonałości”,
musimy   najpierw   oczyścić   „magazyn   ego”   z   negatywnych   wzorców   zachowania.   Stres,
negatywne   emocje,   lęk   wpływają   w   znaczny   sposób   na   realizację   naszych   planów.
Koncentrując się na lękach i napięciach, nie potrafimy racjonalnie myśleć, gdyż te emocje
zaprzątają nasz umysł.
          Gdy   nasze   ciało   jest   napięte   pod   wpływem   negatywnych   emocji,   powstają   w   nim
długotrwałe mikronapięcia mięśni, które przyczyniają się do nieprawidłowej pracy układu
nerwowego, co powoduje dostarczanie przez niego nieprawdziwych informacji do naszych
organów wewnętrznych. W efekcie organizm zaczyna nieprawidłowo funkcjonować i ciężko
chorować. Napięcia mięśni wokół kręgosłupa doprowadzają z kolei do jego skrzywienia, w

wyniku czego poszczególne jego kręgi również uciskają na nerwy, wychodzące z rdzenia
kręgowego. Napięcia, stres, nerwica, pogarszają nasze krążenie. Nasz oddech staje się
niepełny, płytki, a nawet przerywany na parę sekund. W konsekwencji doprowadza to do
niedotlenienia organizmu, w tym mózgu, i wtedy nie potrafimy już trzeźwo i racjonalnie
myśleć.

Nasze zdrowie jest zależne od naszego stanu psychicznego.

Jeśli natomiast mamy pogodę ducha, jesteśmy zadowoleni, uśmiechnięci, wolni od lęków i
negatywnych odczuć, a naszego umysłu nie zaprzątają niepotrzebne myśli, odciągające nas od
zdrowej i pełnej analizy danej sytuacji, to wówczas łatwiej przychodzą nam do głowy dobre
pomysły i dobre rozwiązania powstających trudności. Więcej na temat zdrowia w rozdziale:
„Samouzdrawianie fizyczne”.

     Teraz możemy już postawić pierwszy poważny krok na drodze do realizacji naszego celu.
Należy podjąć stanowczą decyzję:  „Chcę, by to życie, w którym właśnie się przejawiam,
dawało mi satysfakcję i możliwości pełnego realizowania siebie. Chcę doświadczać szczęścia
i radości w tym świecie, tu i teraz. Chcę czuć się niezależny od materii, ale umieć się nią
cieszyć   i   z   niej   korzystać.   Tu   gdzie   jestem,   czeka   mnie   wspaniałe   życie”.   Myśląc   tak,
wypracowujemy w sobie przekonanie, że miejsce, gdzie jesteśmy, jest dla nas najlepsze i
najkorzystniejsze  dla  naszego  rozwoju  i   urzeczywistnienia  szczęścia,  do  którego  przecież
dążymy.
     Każdy teraz pomyśli, że przecież to oczywiste, że z takimi intencjami żyjemy i dokładnie
tego chcemy już  od dawna. Jednak czy tak naprawdę powiedzieliśmy to sobie? Czy tak
naprawdę zrobiliśmy cokolwiek, by ten swój cel - szczęście zacząć realizować? Czy może
jednak woleliśmy wybrać narzekanie i poddanie się presji wyobrażeń otoczenia? Jeśli jednak
ulegałeś temu drugiemu, to nie ma co zwlekać. Stań teraz przed lustrem i powiedz głośno i
wyraźnie:  „Zrobię   teraz   wszystko,   by   być   szczęśliwym”  i   zacznij   każdą   czynność   dnia
wykonywać pamiętając o swoim postanowieniu i o codziennym pozytywnym nastawieniu.
Pamiętaj o tym, to bardzo ważne.

Jeśli już wiesz, że chcesz być szczęśliwy i gotowy zrobić wszystko, by ten nasz świat do
tego wykorzystać, możesz przystąpić do dalszej pracy.

      Teraz należy postawić sobie cel jak najbardziej zbliżony do boskiego obrazu siebie. By
mieć tego pewność, można w medytacji poddać go weryfikacji umysłowi nadświadomemu. Z
owym   obrazem   należy   dobrze   się   czuć,   mieć   w   i   z   nim   dobre   samopoczucie,   czuć   się
niewinnie, bezpiecznie i w porządku wobec siebie i innych, a przede wszystkim czuć pełną
radość   i   wewnętrzną   satysfakcję   z   jego   realizacji.   Nie   powinno   w   nim   być   nic,   co
wprowadzałoby cię w zakłopotanie czy negatywne emocje. Wtedy masz pewność, że ten
obraz   jest   bosko   doskonały   lub   zbliżony   do   owego   ideału.   Należy   również   uwierzyć   w
realność   stawianego   przez   siebie   celu.   Początkowo   nie   musisz   widzieć   szczegółów,
wystarczy,   że   zobaczysz   siebie   z   wyobrażeniem,   iż   cokolwiek   to   jest,   daje   ci   to   pełną
satysfakcję. Na tym etapie nie jest jeszcze konieczne byś zobaczył czym dokładnie masz się
zajmować,   powinieneś   za   to   mieć   pewność,   że   właśnie   to,   pomimo   że   jest   jeszcze   nie
sprecyzowane,   jest   dokładnie   tym   czymś,   co   daje   ci   pełnie   szczęścia   i   zadowolenia,   w
dodatku z poczuciem, że przychodzi ci to łatwo i w prosty sposób.
     Ważne jest, by nie szukać drogi do postawionego sobie celu i na niej się koncentrować, ale
skupiać swoją uwagę na celu ostatecznym, już zrealizowanym czyli zobaczyć siebie już z
celem urzeczywistnionym, z urzeczywistnionymi cechami pożądanymi przez siebie, zobaczyć
siebie cieszącego się i korzystającego ze swoich osiągnięć. Należy wszystkie swoje czynności
wykonywać z silnym przeświadczeniem, iż postawiony przez nas cel jest oczywisty, a my
jesteśmy   pewni   jego   materializacji.   Należy   pamiętać,   by   każdą   swoją   pozytywną   myśl

potwierdzać swoimi czynami w codziennym życiu.
         Należy również ustalić z niższym Ja nowy wizerunek siebie - wolny od podatności na
sugestie   z   zewnątrz,   od   kierowania   się   emocjami,   zwątpień   oraz   z   poczuciem   własnej
wartości i pewnością siebie. Zapytać, czy niższa jaźń ma coś przeciwko niemu i nakazać jej
jego realizację. Jeśli będzie od tego wizerunku uciekać w negatywne emocje i zwątpienia,
wówczas należy jej wydać stanowczy nakaz, by trzymała się zleconego zadania i zaprzestała
utożsamiania się z negatywnymi emocjami. Należy dobrze jej wyjaśnić nasze idee, zachęcić
do   realizacji   pozytywnego   celu,   a   w   ostateczności   stanowczo   jej   nakazywać   wykonanie
powyższego. Trzeba również wysłuchać argumentów podświadomości, spełnić jej ewentualne
wymagania, o ile są one pozytywne. Należy więc nauczyć się odróżniać potrzeby niższego Ja
od negatywnych, destrukcyjnych i niepotrzebnych nam obecnie wzorców zachowania.
         Wybór   drogi   do   realizacji   celu   należy   pozostawić   do   uzgodnienia   między   jaźniami
nadświadomą i podświadomą. W tym momencie umysł świadomy nie powinien ingerować a
jedynie realizowaną, opracowaną przez pozostałe jaźnie, drogę, zaakceptować i zaufać, że jest
najlepsza.   Z   upływem   czasu,   w   wyniku   systematycznej   praktyki   koncentrowania   się   na
doskonałym obrazie siebie, powinny spontanicznie pojawiać się w twoim życiu konkretne
rzeczy, które mieszczą się w ramach owego obrazu, a ty wtedy będziemy mieć pewność, że są
one właśnie tym, co daje ci szczęście i satysfakcję. Na tak stworzonym obrazie siebie należy
się   koncentrować   i   w   miarę   możliwości   najbardziej   do   niego   dostrajać   czyli   starać   się
każdego dnia robić wszystko to, co jest do tego obrazu najbardziej zbliżone.

     W czasie dłuższej i systematycznej praktyki co jakiś czas mogą pojawiać się opory przed
dalszą realizacją naszej kreacji. Może pojawić się znużenie, zniechęcenie, nieuzasadnione
lęki, obawy a nawet, choć to mało prawdopodobne, depresyjne i agresywne stany. Często w
takiej sytuacji ludzie rezygnują z dalszej pracy nad sobą i pozostają z uzewnętrznionymi
emocjami. W takich sytuacjach nie przerywając swojej pracy, należy ją kontynuować. Dobrze
jest postarać się nie ulegać negatywnym odczuciom, zastępując je wiarą w moc pozytywnej
kreacji. Można powtarzać sobie wówczas myśl typu: „Ja i tak swój cel osiągnę i tak nadal
jest to możliwe”. Jednak w sytuacji powtarzających się negatywnych myśli należy zastanowić
się nad ich przyczyną i skupić się na ich uwolnieniu. Są to emocje i ograniczające wzorce
zachowań,   które   były   głęboko   stłumione,   a   które   uzewnętrzniają   się   wraz   z   pracą   nad
pozytywną kreacją i podnoszeniem samooceny. Trzeba pamiętać, że rozwój duchowy, czyli
praca   nad   sobą,   to   nie   oszukiwanie   siebie,   ale   przekonywanie   samego   siebie   o   swoich
możliwościach   i   o   słuszności   pozytywnych   wartości   życia.   Ważna   jest   także   praca   nad
uwolnieniem oporów czyli negatywnych programów przeciwstawnych pozytywnym celom.

ŚLEPE ULICZKI

Możemy wyodrębnić kilka przyczyny bezskutecznego dążenia do realizacji postawionego
przez siebie celu.

Po pierwsze - zbyt niska samoocena czyli niewiara w to, że możemy swój pozytywny cel
urzeczywistnić, że możemy zmienić swój dotychczasowy sposób życia; pokutujące w nas
przekonanie, że nie zasługujemy na to, nie mamy prawa, że jesteśmy za mało warci, by
osiągnąć jakikolwiek sukces.

Po drugie - niezrozumienie siebie lub stawianego przez siebie celu. Można mieć
niesprecyzowany swój cel i realizować go bez głębszego zastanowienia się nad jego sensem i
przydatnością.

Po trzecie - możemy próbować realizować sprzeczne z sobą programy, a jak wiemy,
sprzeczności nie dają się zmaterializować. Cel mógł na przykład nie być zgodny z „matrycą

doskonałości”. To znaczy, że podświadomość dostaje zlecenie z umysłu świadomego
sprzeczne z informacją z wyższego Ja. Możemy chcieć osiągnąć coś nie dla naszego
osobistego rozwoju, ale na przykład z egoistycznych pobudek, typu chęć zemsty na kimś.
Możemy chcieć komuś zaszkodzić swoimi czynami, jednak nasza „matrycowa natura” nie ma
w sobie zawistnych cech. Możemy chcieć się dowartościować, zaszpanować, lub komuś coś
udowodnić, natomiast nasza nadświadoma jaźń nie ma w sobie żadnych emocji i nigdy się
nimi nie kieruje. Egoistyczne cele nigdy nie dają się zmaterializować kiedy angażujemy do
pracy wszystkie nasze jaźnie.

          Po   czwarte   -   mogły   zostać   uwolnione   nie   wszystkie   negatywne   wzorce   myślowe
przeciwstawne do stawianego sobie celu. Wiele takich wzorców może być głęboko ukrytych,
i   dlatego   nie   zdajemy   sobie   sprawy   z   ich   istnienia.   Możemy   się   silnie,   podświadomie
utożsamiać   z   tym,   co   nas   ogranicza.   Głównie   będzie   to   bazować   na   traumatycznych
przeżyciach w przeszłości, co przeradza się w brak wiary w siebie i w realność stawianych
sobie obecnie celów. Możemy również bać się, że wraz z uwolnieniem ograniczających nas
wzorców,   z   którymi   się   utożsamiamy,   stracimy   coś,   co   wydaje   nam   się   jeszcze   cenne,
atrakcyjne lub przydatne. Możemy również obawiać się jakiejkolwiek zmian, ponieważ nie
wierzymy, że może nas spotkać w życiu coś lepszego od tego, co aktualnie doświadczamy.
     W sytuacji pojawienia się wyżej wymienionych powodów należy powrócić do pracy nad
uwolnieniem przyczyn negatywnych wzorców myślowych.

          Procesów   zachodzących   w   podświadomości   jesteśmy   świadomi   najwyżej   w   10
procentach. Czasem zdarza się, że ktoś po krótkim czasie pracy z sobą ma wyraźne efekty i
od razu doświadcza mocy pozytywnej kreacji. Jednak w niedługim czasie może przekonać
się, że pojawi się problem z osiągnięciem następnego celu. Dzieje się tak dlatego, że mamy
silnie zakodowane negatywne wzorce, przeciwstawne do kodowanych pozytywnych kreacji.
Nie   urzeczywistnimy   nic   z   tego,   co   zawiera   nasza   „matryca   doskonałości”,   dopóki   nie
popracujemy nad uwolnieniem negatywnych wzorców.
     Żyjemy w społeczności, w kraju, w którym od wieku dziecięcego koduje się właśnie takie
negatywne wzorce. Dzieci motywuje się destruktywnie, strachem, krzycząc np. „Zacznij się,
głąbie, wreszcie uczyć.” Być może jest to przesadny przykład, ale jest on stosowany w wielu
rodzinach. Z takiego kodowania czasem rodzi się mobilizacja do pracy, ale również zostaje
ugruntowana niska samoocena, czyli wewnętrzne przeświadczenie, że tak naprawdę to jestem
mało wartościowy i tylko ciężką pracą mogę coś osiągnąć. Takie przekonania są silne, dlatego
że   pojawiają   się   w   okresie   naszego   dzieciństwa.   Jako   dzieci   jesteśmy   łatwowierni,   a
dodatkowo pierwsze przekonania i wyobrażenia silnie się kodują w świadomości dziecka i
trudno   je   w   późniejszym   okresie   wykorzenić.   Podświadomość   chłonie   jak   gąbka
uzmysławiane w dzieciństwie wyobrażenia, ale niechętnie zmienia już zaistniałe na nowe i to
na tym polega cały problem.
     Jeśli nie możemy czegoś urzeczywistnić poprzez pracę nad pozytywną kreacją, to może to
znaczyć,   że   mamy   silne   przeświadczenie   z   przeszłości,   przeciwstawne   do   tego,   które
próbujemy wykreować. Zbawienna może okazać się tutaj praca z afirmacjami uwalniającymi
i przebaczającymi oraz praca z technikami regresywnymi.

     Należy również pamiętać o tym, żeby w czasie stawiania sobie celu nie ingerować w życie
konkretnych ludzi, gdyż nie mamy pewności, że te osoby są w stanie i gotowe spełnić nasze
oczekiwania. Masz jednak prawo dostać to, co sobie zaplanujesz od innych osób, ale nie
możesz sugerować konkretnie od których. Możesz sobie afirmować idealnego partnera, który
okaże ci  pełną miłość, ale nie możesz  skupiać się na  konkretnej  osobie. Jeśli już mamy
partnera, a on nie jest w stanie odwzajemnić naszych uczuć i tym samym nie jest w stanie
ofiarować nam tego, czego od niego oczekujemy, musimy być gotowi na pojawienie się w
naszym życiu innego partnera.
         Podobnie będzie z pracą. Jeśli ta praca, w której aktualnie pracujesz, nie jest w stanie

zaspokoić twoich oczekiwań, to musisz być przygotowany na zmianę zatrudnienia. Jednak nie
zawsze będzie nam to potrzebne. Ta praca, w której pracujesz, może okazać się korzystna i w
pełni  satysfakcjonująca  cię po  niewielkich zmianach. Również partner,  z  którym  obecnie
jesteś związany, może nagle się zmienić i zacząć odwzajemniać twoje uczucia. Jednak ty nie
powinieneś   sugerować,   która   z   sytuacji   miałaby   się   zmaterializować.   Co   do   tworzenia
związków, to należy pamiętać, że chodzi tutaj o odwzajemnienie uczuć a nie tylko o to, co się
dostaje   od   innych   czyli   należy   być   gotowym   na   odwzajemnienie   własnych   oczekiwań.
Natomiast   w   przypadku   kreacji   satysfakcjonującej   pracy   należy   wypracować   również
poczucie własnej kompetencji, rzetelności i skuteczności, a nie oczekiwać tylko wysokiego
wynagrodzenia.

WYPRAWA DO CELU NASZEJ PODRÓŻY

     Jeśli masz już swój cel zaplanowany i jesteś gotów spełnić wszystkie powyższe warunki,
to możesz wybrać się w dalszą wyprawę.
         Należy, najlepiej w głębokiej medytacji lub modlitwie, powiedzieć sobie to, co chcesz
osiągnąć i nakazać niższemu Ja, w formie stanowczego żądania, wykonanie tego. Pamiętać
przy tym, powinniśmy, by odpuścić sobie wszelkie złe, nieczyste i egoistyczne pobudki, czyli
pozostawać w  pełni wolnym od negatywnych emocji, myśli, zwątpień i lęków, które nie
pozwoliłyby na przejaw pozytywnej kreacji. Jednak zlecając podświadomej jaźni powyższe
zadanie,   należy   wysłuchać   tego,   co   ona   na   ten   temat   sądzi.   Umysł   podświadomy   może
zasygnalizować nam pewne zmiany do spełnienia których potrzebowałby pewnych warunków
ze strony średniego Ja. Należy pamiętać, że to ma być współpraca między jaźniami, nie
można traktować niższego Ja jak niewolnika. Należy jednak być stanowczym w  sytuacji
przejawiania się negatywnych oporów, typu niechęć do zmian. W sytuacji pojawiania się
lęków należy zastanowić się nad ich przyczyną i popracować nad ich zniwelowaniem. Ma to
więc być stanowcze zlecenie zadania naszemu podświadomemu „robotnikowi”, wysłuchując
jego sugestii.
          Jeśli   nasze   żądanie   jest   realne   a   umysł   podświadomy   przejawia   opory   przed   jego
realizacją,  twierdząc:  „Tego  się   nie   da  zrobić,  to  jest   niemożliwe   do  wykonania”,  wtedy
powtarzamy mu takie myśli: „Ja nie wiem jak, ale wiem, że to jest możliwe, wiem, że to się da
zrobić, to jest dla nas naturalne, jest wiele sposobów, by to osiągnąć”. Jeśli przekonamy
swoja podświadomość do tego, a mimo to ona nie znajdzie żadnego pomysłu na realizację
naszego żądania, to zwróci się w stronę nadświadomej jaźni, prosząc ją o wskazówki.
         W czasie przekonywania podświadomości do realności tego, co dla niej wydaje się
niemożliwe wiem, z własnego doświadczenia, jak silnych argumentów potrafi ona użyć, by
odciągnąć   nas   od   zamierzonego   celu.   Trzeba   jednak   być   stanowczym,   nieugiętym   i
wytrwałym. Można do tego używać różnych technik medytacyjnych bądź afirmacyjnych. Na
początku   takiej   pracy   podświadomość   zazwyczaj   będzie   przekonywać   nas   twierdzeniami
typu: „To niemożliwe, tego się nie da, to się nam nigdy nie uda, nie ma takich możliwości”.
Po pewnym czasie zacznie twierdzić, że: „To może jest możliwe, ale nie dla nas, innym tak,
ale nam się nigdy nie uda”. W czasie dalszej, wytrwałej pracy zacznie się uginać i pojawią się
myśli typu:  „To jest możliwe, ale jeszcze nie teraz, nie w tych czasach, warunkach”. Może
również zrzucać brak możliwości na innych, np. polityków, przełożonych w pracy, rodzinę
itp. Może wymyślać inne powody, przez które miałaby być niemożliwa nasza kreacja. Należy
się nad tym zastanowić i ewentualnie inaczej skonstruować naszą afirmację - żądanie lub - w
zależności od argumentów - zmienić własne podejście bądź przekonać ją, iż jej argumenty są
bezpodstawne.   W   czasie   dalszej   pracy   negatywne   argumenty   podświadomości   powinny
słabnąć i powinna ona udzielać coraz to przychylniejszych odpowiedzi.
     Podejrzewam, że w czasie takiej pracy niejeden z was ulegnie podświadomym oporom i
zwątpi   w   swoje   możliwości,   bądź   pobłądzi   na   swojej   „mapie   świadomości”.   Dlatego
pamiętaj,   trzeba   być   stanowczym   i   wytrwałym,   jednak   nie   rozkazywać,   terroryzować

podświadomości, a wsłuchiwać się w nią i pertraktować, przekonywać do realności naszego
zlecenia. Dobrze jest pamiętać, że podświadoma jaźń, jak małe dziecko, lubi zabawę i
przyjemności, dobrze jest więc sugerować jej, że w naszym zleceniu będzie to, co ona lubi.
Dobrze jest również pochwalić ją i nagrodzić w jakiś sposób za choćby niewielki postęp.

Cała tajemnica mocy kreacji tkwi więc w pełnym spokoju i w silnym niewzruszonym
przeświadczeniu naszego umysłu, że postawiony przez nas cel jest w pełni realny, jest dla nas
korzystny, przyjemny i bardzo przez nas oczekiwany, a cały wszechświat już dąży do jego
realizacji.

Pewność, wiara w siebie i spokojne, ale stanowcze żądanie.

Z takim przeświadczeniem, oraz w wolności od zwątpień, należy pozostać do momentu
pełnego urzeczywistnienia naszego celu. Jednocześnie własnymi czynami należy potwierdzać
swoje przekonanie.

Co więc w skrócie jest nam potrzebne do osiągnięcia pełnego sukcesu:

Postawienie sobie celu zgodnego z matrycą doskonałości, lub zbliżonego do niej.

Stworzenie nowego wizerunku siebie bazującego na wypracowanych w sobie
pozytywnych cechach.

Stanowcze żądanie realizacji celu skierowane w stronę podświadomości.

Praca nad uwolnieniem negatywnych wzorców, przeciwstawnych do zaplanowanego
celu.

Podtrzymywane przekonanie, że są możliwości do realizacji naszego celu, pomimo,
że świadomie takowych możemy jeszcze nie dostrzegać.

Systematyczna praca związana z koncentrowaniem się nad celem ostatecznym.

Do tego niezbędne jest: zaangażowanie, wiara, samozaparcie, wytrwałość
i systematyczność.

Jeśli spełnisz warunki o których mowa w artykule i będziesz w pełni wolny od zwątpień, a
równocześnie pozostaniesz w poczuciu miłości i życzliwości do siebie i innych, cel zaś będzie
zgodny z „matrycą doskonałości”, to w odpowiednim momencie zostaniesz nagrodzony za
swoją wytrwałość.

Może i będzie to od ciebie wymagać trochę pracy, ale nikt za ciebie jej nie wykona, a przy
systematycznej, rzetelnej praktyce na efekty nie trzeba będzie długo czekać.

To co zrobisz, w którą pójdziesz stronę, na ile twoje życie będzie szczęśliwe i przybliży cię
do boskiej doskonałości, zależy wyłącznie od ciebie. Ja ze swojej strony życzę owocnej pracy
nad sobą, a przede wszystkim odkrywania własnej mocy, zdolności oraz poznawania i
rozwijania pełnej świadomości własnego istnienia.

Jeśli zainspirował cię mój artykuł to już teraz odpowiedz sobie na pytanie, od czego
zaczniesz i co zrobisz by zrealizować swoje życiowe plany?

Artykuł 2

KRÓTKA OPOWIEŚĆ

O DRODZE DO URZECZYWISTNIENIA

Anioł pyta Boga:

„Boże, skoro jestem tak samo doskonałą istotą jak ludzie,
to dlaczego ich nie uszczęśliwiasz tak jak mnie?
Dlaczego z nimi nie rozmawiasz?
Nie mówisz im o tych samych możliwościach doświadczania co mnie?
Nie mówisz o bezwarunkowej miłości i o wiecznym szczęściu?”

Na co Bóg odpowiedział:

„Dlatego że życie ziemskie było jedynym,
na które te istoty były w stanie się otworzyć,
a cokolwiek bym im powiedział o tym, o czym mówię tobie,
to i tak by nie uwierzyli.”

Na co anioł stwierdził:

„Przecież wystarczy, że zejdę na ziemie,
by im o istnieniu tego wszystkiego powiedzieć
i staną się szczęśliwi, zaczną się kochać,
przestaną się nienawidzić i niszczyć nawzajem.”

Na co Bóg rzekł:

„Nie został byś przez nich zauważony,
ponieważ ludzie nic poza światem fizycznym nie chcą widzieć,
a ty jesteś aniołem.”

Na co anioł odparł:

„To zejdę na ziemie i stanę się jednym z nich,
człowiekiem, który będzie nauczał o szczęściu i miłości.”

Na co Bóg nieustępliwie:

„Jeśli byś to zrobił, został byś przez nich tylko wyśmiany i odrzucony,
a ich krzywdy dotknęłyby również ciebie.”

Anioł jednak nie posłuchał i chcąc udowodnić Bogu, że się myli,
zszedł na ziemie...

Jak sam tytuł artykułu wskazuje tekst ten nawiązuje do artykułu: „Krótka opowieść o
stworzeniu” i jest jego kontynuacją. Chcę w nim rozważyć błędy, jakie popełniają istoty z
doświadczeniem upadku świadomości, tak zwane „upadłe anioły” na swojej drodze do samo
urzeczywistnienia związane z wzorcami, które powstały w czasie owego upadku.

Wszystkie opisane tutaj potyczki jak również sam upadek świadomości

wzięły się z zanegowania w sobie boskości, wyparcia się Boga.

         Nieporozumienie   z   Bogiem   wzięło   się   głównie   z   dwóch   powodów:   Po   pierwsze:
niezrozumienie przez buntujące się anioły, dlaczego Bóg nie uświadamia ludziom w pełni
swojego istnienia i nie daje im tego całego dobra, raju, w jakim żyje anioł, co przedstawiłem
symbolicznie w dialogu anioła z Bogiem na początku artykułu. Człowiek otwiera się na Boga
w powolnym tempie, co należy zaakceptować i zaufać, że w swoim czasie w pełni się na
niego   otworzy   i   urzeczywistni   oświecony   stan   swojej   świadomości.   Tego   właśnie   ów
polemizujący z Bogiem anioł nie mógł zrozumieć, dlatego postanowił udowodnić Bogu, że
jest inaczej.
      Anioł wiedział, że chcąc nauczać ludzi i być przez nich zauważonym trzeba było się nim
po prostu stać. By stać się człowiekiem i zacząć przejawiać świadomość ludzką, trzeba było
zamknąć się na Boga, na doświadczaną z jego strony miłość i na to wszystko, co się od niego
doświadczyło.   Trzeba   było   więc   zamknąć   się   na   bezwarunkową   miłość   by   móc   o   niej
nauczać. Aby taki anioł z ludzką świadomością nie starał się powrócić do anielskiego bytu
przed zrealizowaniem swojej misji, wmówił sobie, że do tego czasu nie będzie pamiętał o
swoim pochodzeniu. „Upadłe anioły” dostrajając się do ludzkiej świadomości często jednak
zachowywały wiele odmiennych od ludzi cech, przez co mimo wszystko były postrzegane
jako odmieńcy. Takie odrzucenie i nie rozumienie ze strony ludzi sprawiło, iż „upadłe anioły”
niepamiętający o swoim pochodzeniu poczuły się nie w pełni wartościowe, co stało się siłą
napędową   większego   dostrajania   się   do   świadomości   ludzkiej   nawet   za   cenę   porzucenia
mądrości   duchowych,   czy   zdolności   postrzegania   pozazmysłowego,   co   za   tym   idzie   całą
misję nawracania ludzi, z jaką przyszły na świat. Wielu z nich wręcz przekornie zaczęło
negować   istnienie   Boga   i   świata   pozafizycznego   i   tego   zaczęli   nauczać   w   miejsce
wcześniejszej misji porzuconej dla ratowania swojej samooceny. Mimo wszystko dalej czuły
się nie na swoim miejscu i nie mogły się w pełni odnaleźć w nowej sytuacji, czuły się więc
niegodne korzystania z dóbr materialnych. Często taki „upadły anioł” może zachowywać się
wręcz wulgarnie lub agresywnie, mimo że to nie leży w jego naturze, nie mając ku temu
potrzeby i zupełnie sam może nie rozumieć, po co to robi.

Drugim powodem zaparcia się Boga była nieumiejętność

pełnego docenienia i korzystania

z „rajskiej świadomości” przez nieoświecone anioły.

      Wzięło się to głównie z przekonania: „to co przychodzi łatwo, nie jest wartościowe, a to,
co wypracowuje się z trudem i mozołem jest bardziej trwałe i jedynie to można naprawdę
docenić”. Doszły więc do wniosku że:  „to co od Boga jest wciąż od Boga, a to, do czego
dążą ludzie i osiągają w trudzie i mozole jest ich tak naprawdę, dzięki czemu bardziej to
doceniają i bardziej się z tym utożsamiają”.
      Głównym celem upadku świadomości w tej sytuacji mogła być podjęta przez upadające
istoty   decyzja,   iż   bez   Boga   osiągną   swój   cel,   czyli   dojdą   do   tego   sami   ciężką   pracą   i
mozolnym   trybem   życia.   Zaczęły   się   więc   wzorować   na   ludziach,   którzy   to   właśnie   nie
widząc Boga i możliwości łatwego przejawiania zadowolenia z życia, sprawiali wrażenie, że
osiągają wszystko sami bez udziału Boga. Dla tak postrzegających rzeczywistość aniołów
oczywiste   stało   się,   że:  „Bóg   to   oszust,   który   manipuluje   i   ściąga   do   siebie   urojonym
przekonaniem   o   lekkości   i   łatwości,   ale   to   co   daje   jest   tak   naprawdę   bez   wartości   i

możliwości  pełnego doświadczania”. Paradoks  polega  na  tym,  że  to,  co  wypracowane w
trudzie przez ludzi jest również od Boga, o czym do końca ludzie nie wiedzą. Natomiast to, co
dostajemy od Boga jest również nasze tak naprawdę gdyż jesteśmy jego nieoderwalną częścią
czy jesteśmy tego świadomi czy nie, czy to akceptujemy i bez względu na poziom naszej
świadomości. W tym wypadku anioły zaczęły zazdrościć ludziom, iż oni to co mają, mimo że
mają znacznie mniej, mają to tak naprawdę. Dlatego postanowiły zamknąć się na to wszystko,
co doświadczyły od Boga i z zatraceniem „rajskiej świadomości” otwierać się na realizacje
swoich   celów   z   trudem   i   mozołem   naśladując   w   tym   ludzi.   Bóg   powiedział   aniołom:
„będziecie mieć moc i władzę nad swoim życiem jak będziecie kierować się w życiu miłością”,
więc „upadłe anioły” postanawiając urzeczywistnić moc i szczęście bez Boga zamknęły się na
miłości w przekonaniu, że nie przejawiając jej, nie pozwolą by Bóg je kontrolował, co według
nich miało gwarantować w pełni samodzielne i wartościowe życie.
      „Upadłe anioły” zarówno w pierwszym i drugim przypadku wyrobiły sobie przekonanie,
że ludzie są doskonali tacy, jacy są i nie ma co tego u siebie polepszać tylko dokładnie
wzorować   się   na   ludziach   przyjmując   ich   wady   i   zalety.  Wypracowały   w   sobie   również
przeświadczenie,   że   nie   wolno   tego   udoskonalać,   bo   można   wtedy   zatracić   w   sobie
człowieczą formę, co za tym idzie możliwości doświadczania w ludzkiej formie, a z zatraconą
świadomością   swoich   korzeni,   czyli   przekonaniem,   iż   forma   ludzka   jest   jedyną   forma
przejawiania się, przeradza się to w paniczny lęk przed nicością. W takiej sytuacji „upadłe
anioły” pozostają w stagnacji i mają problemy z rozwijaniem się. Jeśli osiągną coś więcej niż
zezwala na to średni standard otaczających ich ludzi często łatwo upadają i zatracają to co
osiągnęły. Pozostają więc przekonanie, że nie mogą osiągnąć nic więcej niż otaczająca ich
norma, a muszą realizować średnią wypadkowa ludzkich doświadczeń. Często mają przymus
robienia  tego, czego nie chcą,  tylko  dlatego, że robią  to ludzie. Z  drugiej  strony  resztki
świadomości   swoich  korzeni,  co  za  tym  idzie  świadomość,  iż  są  nie  na   swoim   miejscu,
zmuszają je do buntowania się również przeciwko przejawianiu w sobie ludzkiej natury, a
wyobrażenia   o   nicości,   która   miałaby   nastąpić   po   zatraceniu   w   sobie   człowieczeństwa
sprawia, iż niektóre istoty zaczęły dążyć właśnie do niej.

Dążenie do nicości jest kolejna pułapką,

w której sidła wpadły „upadłe anioły”.

Mając dodatkowy opór przed przyznaniem Bogu racji ciągle usiłują realizować misję
wyciągania ludzi ze „świadomości ciężaru, trudu i mozołu” typowej dla ludzi. Takie
zachowania doprowadzają je jedynie do chaosu i pomieszania w ich życiu i ich umysłach, co
finalnie wprowadza je w zupełne zwątpienie i zawód.

Jeszcze jednym ograniczającym wzorcem, nie pozwalającym

na dalszy wzrost istot, które przeżyły upadek świadomości,

jest syndrom ucieczki od siebie.

Istoty które nie potrafiły umiejętnie przejść przez: (nazwijmy to) „świetlistą bramę
oświecenia”, o której mowa w "krótkiej opowieści o stworzeniu" szukały praktyk i sposobów
na życie mających za zadanie uwolnić je od szoku, rozpaczy i przerażenia, jakie pozostało im
po pierwszej nieudanej próbie przejścia przez ową bramę. „Upadłe anioły” po tych
doświadczeniach nie potrafiąc odnaleźć się w sferze anielskiej, która ciągle przypominała im
o doświadczonych urazach, postanowiły ją zanegować i znaleźć inną formę przejawiania się,
na którą nieświadomie przeniosły jednak ogólny szok i niechęć do życia, które zostały w ich
psychice silnie zakodowane. Takie doświadczenia i powstałe w ich psychice wzorce sprawiły,
że również na planie fizycznym, który to miał być od owego szoku ucieczką, czuły podobną
niechęć do życia, dlatego że po szoku powstała w nich niechęć i ogólny uraz do przejawiania
się w jakiejkolwiek formie. Obecnie ta niechęć przeradza się często w intencje ucieczki przed

światem fizycznym, do formy astralnej, w której również nie są w stanie zanegować wzorców
szoku i niechęci do życia, co sprawia, że z powrotem wracają na plan fizyczny. Takie ciągłe
czucie się nie na właściwym sobie miejscu sprawia, że istoty te ciągle czują się zagubione,
niechciane, niegodne życia i odrzucone. Takie poczucie ciągle im towarzyszy bez względu, w
jakiej formie się przejawiają. Niestety do formy anielskiej nie ma powrotu do momentu, kiedy
nie przeprogramuje się wszelkich negatywnych wzorców i nie wypracuje się w sobie
przekonania, że w jakiejkolwiek formie pozostaję mam pełne prawo do szczęścia,
zadowolenia i dalszego rozwoju. Zadaniem upadłej istoty jest więc, uwolnić się od niechęci
do życia i przejawiania się w formie, w której akurat się znajdują oraz od intencji uciekania
od siebie.

Nie istotna jest forma, tylko stan naszej świadomości,

czy potrafimy się z niej cieszyć i ją doceniać.

         Jeśli nauczymy cieszyć się życiem w formie materialnej to również będziemy umieli
cieszyć   się   bytem   anielskim   czy   stanem   oświecenia.   Jeśli   tego   nie   zrobimy   a   będziemy
próbowali zmieniać formę przejawiania się to swój stan niezadowolenia i poczucie braku
możliwości realizowania się, przeniesiemy na nową formę.
      Istoty upadłe panicznie boją się powrotu do Boga i uznać się jako istoty anielskie mające
bezgraniczne prawo do wszystkiego oraz realizacje tego w bezwysiłkowy sposób z kilku
powodów:   Pierwszym   powodem,   bardziej   właściwym   dla   osób   opisanych   w   pierwszym
przypadku, może być przeświadczenie, że powrót okaże się nudny i dalej będą doświadczać
takiej stagnacji, której doświadczali przed upadkiem świadomości a która wynikała jedynie z
nieumiejętności docenienia tego, co dostawały od Boga. Pozostają więc z przekonaniem, iż
byt ludzki jest lepszy od anielskiego gdyż sprawia wrażenie bardziej realnego. Dodatkowo
pojawia   się   obawa,   że   powracając   do   anielskiego   raju   stracą   wszystkie   cenne   rzeczy
wypracowane na ziemi. Może być również lęk przed karą bożą za zaprzepaszczenie Jego dóbr
i zniszczenie „rajskiej świadomości” z dodatkowym przekonaniem, że Bóg się na nie obraził i
wyparł jako swoje dzieci. Do tego dochodzi poczucie winy i niegodności, które nie pozwalają
im wrócić i dalej się rozwijać.
         Kolejnym   i   trudnym   do   uwolnienia   jest   strach   bezprzyczynowy,   kodowany   przy
autoinicjacji upadku:  „sam nie wiem czemu ale muszę się panicznie bać powrotu do Boga,
wzrostu duchowego jak również jakichkolwiek łatwych sukcesów”.
        Aby uwolnić się od oporu przed przejawianiem tego, co zatraciliśmy w czasie upadku
świadomości   musimy  najpierw  przyznać  Bogu  rację,  wybaczyć  i  odpuścić  sobie  intencje
udowadniania   Bogu,   że   jej   nie   miał,   uznać   jego   racje   za   swoją   i   przyjąć   na   nowo   jego
schronienie w pełnym do niego zaufaniu. Zaakceptować stan, iż jestem jego nieoderwalną
częścią   i  że  Bóg  chce  z  miłością  dla  mnie  jak  najlepiej.  Należy  również  docenić  to,  co
przychodzi z łatwością jako w pełni wartościowe i realne doświadczenie oraz dać sobie pełną
zgodę na korzystanie z tego przywileju. By odzyskać aspekty świadomości anielskiej (która
nie   jest   jeszcze   oświeconą   świadomością),   trzeba   zdjąć   kilkakrotnie   nakładane   blokady
pamięci   służące   temu   by   nie   pamiętać   o   swoich   korzeniach.   Blokady   takie   bazowały
zazwyczaj na panicznym, jednak nie uzasadnionym strachu. Samo odnawiająca się blokada
pojawiała   się   w   momencie,   kiedy   przypominało   nam   się   coś   z   poziomu   świadomości
anielskiej. Automatycznie nakładaliśmy sobie blokadę o takiej lub podobnej treści: „nie chcę
o tym pamiętać, nie chcę tego, nie chcę do tego wracać, tego nigdy nie było”.
         Następnym krokiem jest uwolnienie pierwotnego wzorca, na którym bazowała nasza
ludzka świadomość, chodzi o uświadomienie sobie sytuacji, kiedy zaczęliśmy utożsamiać się
z wzorcami pierwszego człowieka, do którego się dostrajaliśmy i zaprzestanie traktowania
tego jako fundamentu swojej osobowości, swojej egzystencji na ziemi, swojego istnienia,
czyli   jako   siebie.   Należy   również   uświadomić   sobie,   iż   bez   ów   wzorców   „pierwszego
człowieka” również jest możliwa egzystencja na ziemi, czyli uwolnić się od przekonania:
„bez naśladowanie ludzkich zachowań nie mogę żyć, bez tego stracę siebie, swoje życie,

możliwość doświadczania tego, co wydaje mi się najcenniejsze i najbardziej wartościowe
oraz możliwość przejawiania się w ciele na ziemi”. Oczywiście należy pamiętać o uwolnieniu
panicznego lęku towarzyszącego takim przemianą.
         Kolejnym   krokiem   na   drodze   do   pełnego   urzeczywistnienia,   czyli   otwarcie   się   na
świadomość oświeconą, jest rozróżnienie i rozdzielenie świadomość anielską od świadomość
ludzkiej i zaprzestanie utożsamiania się z jakąkolwiek z nich. Nie chodzi tutaj o zanegowanie
owej   formy   a   o   zaprzestania   uzależniania   się   od   niej.   Chodzi   o   wypracowanie   w   sobie
przekonania,   iż   ta   forma,   w   której   jestem,   nie   jest   w   żaden   sposób   ograniczająca   mnie,
jednocześnie nie jestem zamknięty na inne formy przejawiania się. Czyli w każdej z nich
mogę realizować stawiane przez siebie cele, w każdej z nich mogę robić coś, co daje mi pełną
satysfakcję   i   mogę   przejawiać   pełne   szczęście,   miłość   i   zadowolenie   z   siebie.   Następnie
należy  postawić  sobie  jasno  określony  celu,  jaki  chce  się  w  życiu  osiągnąć,  weryfikując
wcześniej jego konsekwencje i konsekwentnie go realizować.
         Należy   podjąć   wyzwanie   pracy   również   z   ewentualnymi   negatywnymi   wzorcami,
odczuciami i wspomnieniami, które sprawiały, że czuliśmy się nieszczęśliwy i nie na swoim
miejscu. Przede wszystkim chodzi tutaj o wszelkie intencje ucieczki od siebie, negatywne
emocje związane głównie z formą, w której chcemy dany cel realizować, i przeprogramować
wszelkie niekorzystne dla nas, podjęte wcześniej decyzje. Uwolnić się od żalu i pretensji do
życia,   świata   fizycznego,   do   siebie   do   losu   oraz   Boga.   Również   należy   przetrawić   szok
pierwszego   nieudanego   przejścia   przez   opisywaną   wcześniej   „bramę   oświecenia”,
wypracować   w   sobie   poczucie   pewności   siebie,   spokoju   i   bezpieczeństwa   na   myśl   o
kolejnych   etapach   rozwoju   i   o   osiągnięcia   stanu   oświecenia   swojego   umysłu.   Należy
przekonać się, że dalszy rozwój i powtórne przejście przez „bramę oświecenia” z czystymi
intencjami   jest   w   pełni   bezpieczne.   Oczywiście   należy   pamiętać   przy   tym   wszystkim   o
przejawianiu w pełni czystych intencji, które zagwarantuje nam kierowanie się życzliwością
do siebie i innych. Można poprosić opiekuna duchowego by pokazał najlepszą drogę i z
pokorą z naszej strony, poprowadził przez nią do pełnego urzeczywistnienia.

Błędną wydaje mi się postawa powrotu upadłych aniołów.

Dla umysłu świadomego powrót może wydawać się atrakcyjny,

jednak podświadomie mamy przed nim opór.

         Boimy się, że powrócilibyśmy do sytuacji, która doprowadziłaby nas do ponownego
upadku,  którego  nie   chcemy  powtórnie  przeżywać.  Taka   postawa   dodatkowo  sprawia,  że
podświadomie negujemy wszystko, co wypracowaliśmy po upadku świadomości, również to,
co dobre. Należy więc koncentrować się nie na powrocie a dalszym rozwoju. Nie patrzeć w
przeszłość i rozpamiętywać popełnione błędy i zmarnowaną energie a wyciągając pozytywne
wnioski ze swoich doświadczeń iść dalej do przodu.
         Należy   również   nauczyć   się   rozdzielać   formę   anielską   od   ludzkiej.   Zdarza   się,   iż
niektórzy ludzie z wzorcami upadku świadomości na siłę próbują przejawiać pewne anielskie
wartości zaniedbując ludzkie potrzeby.

Na plan fizyczny nie da się przełożyć

pewnych reguł i wartości ze sfery anielskiej.

Niektórzy w pewniej nieprzytomności, zapominając, że znajdują się na planie fizycznym i
przejawiają się w ludzkiej formie, zaniedbując ją, próbują uskuteczniać wartości znane im ze
świata anielskiego. W sferze anielskiej nie trzeba było sprzątać, jeść, załatwiać potrzeb
fizjologicznych. Owszem są na ziemi np. niejedzący adepci ścieżek duchowych, ale osiągają
to poprzez pracę nad sobą i rozwój a nie poprzez zapomnienie i zanegowanie formy fizycznej.

Należy zaobserwować, na jakim etapie swojego rozwoju się aktualnie znajdujemy,

w jakiej formie, zaakceptować w pełni swój aktualny stan

i z tego poziomu kontynuować swój rozwój.

Jeśli np. chcesz koniecznie stać się niejedzącym to powinieneś zaobserwować, jakie na
danym poziomie masz możliwości, na co możesz sobie pozwolić, a na co jeszcze nie i z
aktualnego poziomu kontynuować realizacje postawionego sobie celu. Pewne rzeczy trzeba
rozwijać, nie da się ich po prostu przeskoczyć, gdyż takie działanie może doprowadzić
jedynie do chaosu i bałaganu w swoim życiu.

Należy jednak pamiętać że:

Świat materialny zapewnia nam stuprocentowe warunki

do przejawiania pełni szczęścia, rozwoju i drogi do pełnego oświecenia.

1. W tym miejscu w którym jestem, mogę przejawiać siebie prawdziwego, szczęśliwego

zadowolonego i w pełni zrealizowanego.

2. Świat czas i warunki w których żyję, dają mi pełne możliwości przejawiania siebie,

szczęścia i satysfakcji.

3. Uzewnętrzniany prze ze mnie boski potencjał, jest w pełni bezpieczny i sprzyjający

mnie, światu i innym ludziom.

4. Już teraz umiejętnie rozpoznaję rzeczywistość i korzyści dla siebie.
5. Już teraz są idealne dla mnie warunki, bym urzeczywistnił swoją prawdziwą bosko

doskonałą naturę.

6. Idę do przodu i rozwijam się jako w pełni doskonała istota.

Artykuł 3

KRÓTKA OPOWIEŚĆ O STWORZENIU

      Słyszałem   wiele   o   początku   powstania   istnienia   ludzkiego,   o   różnicy   między   ludźmi,
aniołami i istotami oświeconymi. Wiele z tych opowieści wydaje się być sprzecznych z sobą
jednak wiele z nich, nawet pochodzących z różnych źródeł, w rzeczywistości mówi o tym
samym.
    Często jeden człowiek czuje się zupełnie odmienny od drugiego, ma wrażenie, że los mu
bardziej sprzyja a inny czuje się wyjątkowo pokrzywdzony i nie widzi sprawiedliwości Boga
w   stworzeniu   ludzi   różniących   się   od   siebie.   Jeden   człowiek   ma   wrażenie,   że   inaczej
postrzega świat i  zupełnie nie  rozumie postępowania  drugiego. Niektórzy wręcz boją się
objawić światu swoje odkrycia, umiejętności lub doświadczenia z obawy, że ktoś uzna ich za
nienormalnych lub chorych psychicznie.
     Każdy   z   nas   na   pewno   zastanowił   się   kiedyś   nad   pytaniem:   skąd   tak   naprawdę   się
wzięliśmy, co jest celem naszego istnienia i czemu różnimy się od innych istot?
      Z założenia ponoć wszyscy jesteśmy tacy sami, mamy takie samo źródło pochodzenia,
mówiąc krótko: "wszystkich nas stworzył Bóg na wzór i podobieństwo swoje". Gdzieś już to
słyszałeś, prawda?
      Pozwolę sobie teraz w niniejszym artykule przedstawić swoją krótką wersję powstania i
przyczyny wielu różnic w zachowaniu i poglądach między ludźmi. Może ta historia jest zbyt
bajkowa, ale coś w niej chyba jest, a być może pomoże ona komuś rozwiać swoje wątpliwości
i zrozumieć swoją inność.
    Przyglądając się trendom i rozwojowi współczesnej techniki zauważyłem, iż człowiek w jej
postępie dąży do tego by stworzyć samodzielnie myślącą maszynę, samodzielnie działającego
robota   itp.,   czyli   mówiąc   krótko   sztuczną   inteligencję.   Jak   doskonale   wiemy   daremny
dotychczasowy ludzki trud. Bóg doskonale wiedział, że żeby stworzyć w pełni samodzielną
istotę musi ona tak naprawdę stworzyć się sama. Bóg mógł stworzyć "formy", w jakich ta
istota mogła się przejawiać, ale to ona sama musiała się zauważyć i jak gdyby "zaskoczyć"
swoje istnienie.
    Bóg stworzył więc istotę i powiedział jej "możesz być, kim sobie tylko chcesz i robić to na
co masz ochotę" po czym pokazał jej bramę i powiedział: "pomyśl sobie życzenie i przejdź
przez nią a ono spełni się". W ten sposób myśląc sobie życzenie owa istota wykształciła sobie
"formę" w jakiej chciała się przejawiać i w którą, po przejściu przez wskazana przez Boga
bramę, miała wlać się energia przybierająca jej kształt.
    I tak: jedni uwierzyli w siebie i swoje możliwości, pomyśleli sobie jakieś fajne życzenie,
jakby chcieli się przejawiać i przeszli. - Obecnie będą to tak zwane oświecone istoty, które w
pełni przejawiają boską doskonałość i doświadczają pełni szczęścia i miłości.
      Drudzy myślą sobie tak: "przejść, nie przejść, jeszcze nie wiem, co bym tak naprawdę
chciał" - i to będą tak zwane anioły. Anioły żyją w raju, ale nie potrafią tego jeszcze w pełni
doświadczać,   nie   potrafią   tego   docenić,   są   świadome   oświecenia   ale   nie   koniecznie
zainteresowane dążeniem do niego, są jakby trochę rozkojarzone i za bardzo same nie wiedzą
jeszcze   czego   chcą.  W  zasadzie   anioły   w   niewielkim   stopniu   różnią   się   od   ludzi.  Anioł
przejawia się w miłości (nie doświadcza cierpienia), natomiast człowiek bardziej w emocjach.
Poziom świadomości i postrzeganie rzeczywistości aniołów od ludzi są raczej większe, reszta,
np.   samoocena,   jest   podobna.  Anioły   swoim   bytem   i   zachowaniem   przypominają   dzieci.
Naturalny   jest   dla   dzieci   przejaw   miłości.   One   kochają   swoją   mamę   za   to,   że   jest,   bez
względu jaka jest. Naturalne dla nich jest okazywanie uczyć, spontaniczność, cieszenie się
chwilą i beztroskość. Przejawiają to wszystko, co jest typowe dla aniołów. Jednak tak jak i
anioły są roztargnione, nie zawsze wyciągają słuszne wnioski, nie w pełni dobrze oceniają
rzeczywistość i łatwo ulegają sugestii z zewnątrz, co właśnie było zgubne dla poniżej opisanej

formy.
    Następni pomyśleli coś, co było sprzeczne z sobą, z ideą doskonałości, wytworzyli w sobie
emocje, pragnienie i pożądanie typu: "chcę być lepszy od innych, chcę mieć coś, czego nie
mają   inni,   chcę   mieć   coś,   w   co   mnie   Bóg   nie   wyposażył,   itp.".   W   ten   sposób   emocje
wytworzyły w nich napięcia i cudotwórcza energia nie mogła swobodnie przepływać wiec
uszkodziła ową "formę". - To są anioły, których świadomość upadła.
    Czwarta część pomyślała tak: "Ja tam w to nie wierzę, to niemożliwe bym ja mógł mieć
wszystko co najlepsze, to niemożliwe że jestem, ja tak naprawdę nie istnieje" - To są ludzie,
którym Bóg stworzył materialne ciała by mogli się zauważyć i w ten sposób zaskoczyć swoje
istnienie. To była jedyna forma, na którą się godzili i pomału przez ewolucje do oświecenia
jednak dążyli. Człowiek charakteryzuje się tym, że żyje podsuniętymi mu schematami, nie
lubi sam nic wymyślać, świetnie się podporządkowuje, ale nie najlepiej sprawdza się na
przywódczych stanowiskach. Jest raczej bierny wobec życia a cele w życiu stawia sobie
raczej wyłącznie materialne i raczej nie za wiele od siebie i życia oczekuje. Człowiek żyje w
troskach,   rozważając   o   przyszłości   i   o   przeszłości,   planując   i   zamartwiając   się   nad   nią,
zapomina o doświadczaniu chwili obecnej, co jest naturalne dla aniołów. Człowiek nigdy nie
uwierzył w oświecenie i nadal powątpiewa w jego istnienie, mimo to ludzie to też anioły
zdolne do rozwoju, tylko zazwyczaj tego zupełnie nieświadome.
      Bóg,   zbłąkane,   zszokowane   i   rozwścieczone   "upadłe   anioły",   które   w   rezultacie   nie
wiedziały co o sobie myśleć i co z sobą w owej sytuacji zrobić, umieścił na tym samym
świecie   co   ludzi,   by   mogli   od   nich   uczyć   się   pokory,   a   ludzie   od   owych   aniołów   że
doskonałość,   moc   i   nieograniczone   możliwości   jednak   są   możliwe,   bo   te   anioły,   choć
zbłąkane i zagubione, czasem swoją anielskość przejawiają. "Upadłe anioły" oświecenia jak
gdyby   dotknęły   -   z   jednoczesnym   przerażeniem,   szokiem   i   upadkiem   świadomości,   ale
dotknęły, obecnie wiec boją się oświecenia, bo boją się, że ta energia znów ich uszkodzi i
zrobi   im   krzywdę,   dlatego   nie   chcą   o   tym   pamiętać,   często   wmawiając   sobie,   iż   poza
ziemskim życiem nic innego nie istnieje. Owe "upadłe anioły" nie lubią popadać w schematy,
wolą się z nich wyłamywać, prowadzą raczej oryginalny tryb życia i pociągają ich mniej
ziemskie tematy.
      Ale nie zawsze tak jest z racji tego, że owym aniołom często zależy by się do ludzi
upodobnić, dlatego silnie koncentrują się na ludzkich wzorcach zachowań, traktując je jak
własne. "Upadłe anioły" trzymają się ludzkiego życia również dlatego, że jako anioły nie w
pełni oświecone nie potrafiły docenić i w pełni doświadczyć tego, co miały, czyli raju, w
którym   się   przejawiały,   mimo   że   były   go   świadome,   miały   więc   poczucie   straty   nie
korzystając   z   tego.   Posiadanie   wszystkiego   było   dla   nich   normą   i   to   stanowiło   główny
problem. Zazdrościły ludziom tego, że oni nie posiadając pożądanej przez siebie rzeczy, a
otwierając się na nią w pewnym momencie, potrafili się nią przez chwile cieszyć. Gryzło więc
aniołów sumienie, że mając świadomość swojej doskonałości i życia w raju nie potrafiły się
tym tak naprawdę cieszyć i tego w pełni doświadczać. Dlatego postanowiły swój raj porzucić
by   stać   się   ludźmi   mającymi   znacznie   mniej,   ale   mającymi   możliwości   emocjonalnego
doświadczania namiastki szczęścia. "Upadłe Anioły" upodabniają się do ludzi, więc często
przejawiają ich cechy i świadomość typową dla ludzi. Dla anioła pragnącego ludzkiej formy i
dostrajającego się do świadomości i wibracji człowieka nie było istotne czy dostraja się do
pozytywnych czy negatywnych emocji. Liczył się dla niego jedynie fakt uczłowieczenia i
możliwości doświadczania ludzkiego życia za wszelką cenę. Zanegowały więc swą anielskość
z przekonaniem, że to ona jest zła i ograniczająca a nie cierpienie typowe dla ludzi oraz
wyrzekły się Boga, kontaktu z nim i pomocy z jego strony, co miało gwarantować pełne
wyzbycie się anielskości. Anioły, mając do dyspozycji tylko miłość i szczęście nie rozumiały
cierpienia i niemocy, wydawało im się to niewiele różniące się od dostępnych im wówczas
uczuć, nie rozumiały, że te doświadczenia mogą być nieprzyjemne. Gdy się opamiętały, że te
emocje, do jakich się dostrajały nie należą do najprzyjemniejszych było już za późno. Jako
anioły mogły wszystko, więc również zaniżyć sobie wibracje i stracić moc, ale jak tu ze
świadomością ludzką i brakiem mocy stać się z powrotem aniołem - to był już problem.

Problem w tym, że dostrajając się do świadomości i wibracji ludzkiej doszły do wniosku, że
muszą uznać za swoje wszelkie aspekty przejawiania się w formie ludzkiej. Miały poczucie,
iż tylko to gwarantuje im pełne uczłowieczenie się. Owe anioły były zachłanne na ludzkie
przeżycia, doznanie i uczucia a ludzie cechują się częstym przeżywaniem niskich emocji,
więc i one były pożądane przez "Upadłe anioły". W związku z tymi emocjami zdarza się
czasem, iż czują wewnętrzną radość, że stały się ludźmi i mogą doświadczać jak ludzie, co
było ich największym pragnieniem.
    Dlatego teraz często trudno im osiągać sukcesy bez przeżywania negatywnych emocji. To
może wyjaśniać niezrozumiałe zadowolenie przeżywaniem negatywnych emocji oraz szybkie
wzloty   i   nagłe   upadki   niektórych   osób.   Tłumaczyć   to   może   również   niezrozumiałe
zachowanie   niektórych   osób,   które   przy   łatwych   i   oczywistych   możliwościach   poprawy
jakości swojego życia wolą pozostać w trudnej sytuacji życiowej lub w dołku psychicznym,
udając, że takowych możliwości nie widzą i przekonują o tym również innych.
    Mogą czuć się również niezadowolone z tego stanu, ale mają wrażenie, że to jest niezbędna
składnia człowieka i że to jest cena, jaką się płaci za ludzkie doświadczenia. Dlatego więc
takie anioły w pełni się godzą na negatywne emocje, depresje itp. "Upadły anioł" często nie
chce   się   wywyższać,   osiągać   poważnych   sukcesów   w   życiu   i   systematycznie   stara   się
powracać do negatywnych emocji z lęku, że zatraci w sobie człowieczeństwo. Jeśli już odnosi
sukcesy, to często je niszczy lub w tym samym czasie przyciąga do siebie sytuacje, które
wywołują w nim niskie emocje np.: żalu, pretensji, cierpienia, zawiści, lęku itp. Takie właśnie
zachowania charakteryzują anioły chcące upodobnić się do ludzi.
    Czasem więc trudno rozróżnić człowieka od dostrajającego się do niego "upadłego anioła".
Może   jedynie   po   tym,   że   człowiek   niedowierza   w   swoją   doskonałość   i   jest   wobec   niej
emocjonalnie obojętny, jest przekonany, że pozostaje ona jedynie w sferze jego marzeń i
fikcji. Człowiek jeśli już zauważy i uwierzy w możliwości poprawy jakości swojego życia
natychmiast przystępuje do jej realizacji, problem jedynie w tym, że trudno jest mu w to
uwierzyć.   Natomiast   "upadły   anioł"   pragnący   upodobnić   się   do   człowieka   będzie   się
pozytywnych   zmian   wystrzegał   i   bronił   przed   nimi   jak   ognia,   jego   marzeniem   będzie
pozostanie w stagnacji typowej dla człowieka. Anioły bywają zachłanne, często nawet na
wyjątkowo niskie emocje, gdyż one gwarantują głębokie doświadczanie, upragnionej przez
nich formy ludzkiej.
    Jednak nie trudno zauważyć, że są na świecie ludzie, którzy przejawiają nadprzyrodzone
zdolności,   wyjątkowo   genialny   umysł.   Są   ludzie,   którzy   czują   się   inni,   niezrozumiani,
wyjątkowo   pokrzywdzeni   i   zagubieni.   Są   również   ludzie,   którzy   zupełnie   nie   rozumieją
innego   zachowania   i   postępowania   od   potocznie   przyjętych   norm   poddając   wątpliwości
wszystkie od tego odstępstwa.
     "Upadłe anioły" różnią się od ludzi jedynie tym, że przeżyły doświadczenia, których nie
przeżyli ludzie, są o nie bogatsze - nic więcej. Zadaniem anioła z upadłą świadomością nie
jest zanegowanie i zaprzestanie przejawiania się w ludzkiej formie a otwarcie się na Boga.
Forma ludzka wcale nie ogranicza. Jest wiele osób przejawiających anielskość w ludzkiej
formie, a nawet bliskich oświecenia. Należy więc uświadomić sobie iż anielskość można
przejawiać w ludzkim ciele i że ciało materialne nie ogranicza nas na drodze do pełnego
urzeczywistnienia.
     Oświecenie   jest   stanem   pełnego   urzeczywistnienia   szczęśliwości   i   miłości   oraz
umiejętności świadomego korzystania z tego. Do tego stanu mogą oczywiście dojść wszystkie
anioły jak i ludzie, czyli doskonałość można osiągnąć przejawiając się zarówno w ludzkiej jak
i w anielskiej postaci, jednak wszystkie wyżej opisane formy mają do przejścia odpowiednią
drogę, by ten stan urzeczywistnić. Jedni i drudzy, by osiągnąć pełne oświecenie, mają więc
wiele   do   zrobienia.   Mimo   że   anioły   sprawiają   wrażenie   bardziej   urzeczywistnionych   to
możliwe, że to właśnie "upadłe anioły" są jeszcze w najlepszej sytuacji, gdyż doświadczyły
zarówno anielskości, jak i formy ludzkiej, ale doświadczenia to oczywiście nie wszystko. Być
może   niektóre   formy   przejawiania   się   są   do   tego   stanu   bliższe,   ale   niewątpliwie   by   go
osiągnąć należy podjąć wyzwanie, jakim jest praca nad sobą, głównie nad oczyszczaniem

Artykuł 4

LIST OD ANIOŁKA

Witaj!

      Pewnie chcesz wiedzieć skąd się wziąłem i kim jestem. Jestem anielską częścią swojego
pana. To ja zawsze mam rację, ale mój pan nie zawsze mnie słucha. To dobry człowiek, stara
się pomagać ludziom i nawet mu to wychodzi. Czasem jednak mnie nie posłucha i zaufa
niewłaściwym osobom, potem ja muszę go wyciągać z opresji. Na szczęście w krytycznych
sytuacjach umie się zwrócić do mnie o pomoc. Szkoda tylko, że nie słucha mnie jeszcze na co
dzień, ale staram się mu wiele rzeczy tłumaczyć i pomału się przekonuje.
      Pokazałem mu już szerokie duchowe sfery. Zgodził się odbyć kilka razy daleką podróż w
głąb   swojej   duszy.   Parę   razy   odwiedziliśmy   wspólnie   moich   przyjaciół.   Najbardziej
zaprzyjaźnił się z Siddharthą i nawet długo ze sobą rozmawiali. Ale wciąż ciągną go mało
istotne przyziemne sprawy. Choć ostatnio przyznał się, że chciałby w życiu osiągnąć coś
więcej niż to, co oferuje mu świat fizyczny. Uczę go więc ciągle, jak patrzeć na świat, by
doświadczać w nim duchowych aspektów, ale on ciągle jest taki nieufny. Czasami popełnia
podstawowe błędy i błądzi jeszcze na swojej duchowej ścieżce, choć ma na niej już niemałe
osiągnięcia.
     Ach, jak byłoby fajnie gdyby już teraz zgodził się przejść w duchowy wymiar do moich
znajomych, oświeconych istot.
     Staram się ciągle zapoznawać go z nowymi ludźmi, którzy pomogą mu przekonać się, by
bardziej mnie słuchał i zaufał, że ja dobrze go prowadzę przez życie. Wierzę w niego i ufam,
że   kiedyś   razem   zasiądziemy   do   stołu,   wyjaśnimy   sobie   wszystko,   pozwolimy   by   stare
doświadczenia i urazy odeszły w przeszłość, a my zjednamy się w jedną całość i powrócimy
do domu naszego ojca Boga.

W momencie, kiedy pojawiłem się jako istota byłem doskonały. Byłem szczęśliwy,
czułem się kochany, przejawiałem dostatek i bezwzględny wpływ na swoje życie. Jednak nie
byłem pewny czy na to wszystko zasługuję, więc czułem pewien niedosyt. Dlatego
postanowiłem zejść na ziemię i stać się człowiekiem. Jednak bałem się, że jako człowiek
zawładnie mną pycha tak, jak innych i dlatego odciąłem się od swojej mocy i mądrości, by
swej mocy i wiedzy nie wykorzystywać przeciwko innym. W tym momencie dokonał się we
mnie podział na, jak to ludzie nazywają, świadomość i nadświadomość, o której to istnieniu
średnie Ja przestało wiedzieć. Jednak znając ludzi i ich zachłanność bałem się, że mój umysł
świadomy z braku wyobrażeń o sobie będzie drążyć i może w nieodpowiednim momencie
odkryć istnienie nadświadomości, czyli mnie Aniołka. Dlatego stworzyłem zbiór sztucznych
wyobrażeń oraz intelekt, które to miały zajmować mojego pana, czyli umysł świadomy. Miały
one sprawiać wrażenie dających moc i wiedzę jednak brnąć w pustkę i nicość, by pycha nie
zawładnęła mojego pana, a on, zajmując się tym w poczuciu, że to ciekawe i słuszne, nie
dowiedział się za wcześnie o mnie i w pokorze czekał na właściwy moment. Ta trzecia część
to zwana przez ludzi podświadomość, która te bzdury wymyślone przeze mnie przechowuje.
Tą trzecią jaźń postawiłem właśnie między siebie, a mojego pana po to, by mój pan gdyby
chciał mnie odkryć zbyt wcześnie i spoglądał w moją stronę, widział właśnie ten sztuczny
wizerunek siebie i jego traktował jako mnie Aniołka. Wiem, że to była manipulacja moim
panem, ale cóż miałem czynić. Dlatego też utarło się wśród osób otwierających się już na
swoje anioły, że umysł nadświadomy jest w podświadomości. Tak istoty, które są w drodze do
ich odkrycia postrzegają anioły. Odnajdują swoją nadświadomą jaźń, gdy przedrą się przez
sztucznie stworzony i wypychający umysł intelekt.

         Ten moment, w którym mój pan jest gotów do poznania mnie i zjednania się ze mną
właśnie nadszedł.
         Jednak to mój pan o wszystkim decyduje, a przyzwyczajony do urojonych i sztucznie
kręcących pociech, które sam mu stworzyłem, nie chce teraz uwierzyć w moje istnienie, gdyż
próbując mnie odkryć nie raz wcześniej zawiódł się i zwątpił.
         Dlatego teraz potrzebuję pomocy takich osób jak Ty, które pomogą mu uwierzyć w
anielskość swojego istnienia.
         Pomału mój pan przekonuje się do mnie i pozwala sobie na przejaw swojej anielskiej
jaźni na planie fizycznym, czasami mój pan pozwala mi więc przejawiać się w jego ciele i
dzięki temu mogłem napisać ów list. Ale to wciąż za mało, by móc zabrać swojego pana do
ogrodu wiecznej miłości, szczęścia, piękna i bogactwa.

         Mój   pan   zaczął   od   pozwalania   sobie   na   to,   na   co   nie   pozwolono   mu   w   okresie
dzieciństwa,   w   ten   sposób   odkrył   swoją   podświadomość   i   zaskarbił   sobie   jej   zaufanie.
Niektórzy ten etap nazywają "uzdrawianie wewnętrznego dziecka". Teraz mojemu panu do
pełnego urzeczywistnienia potrzebny jest następny krok, w którym również Ty możesz mu
pomóc.   Taki   krok   jest   potrzebny   niejednemu   panu   swojego   anioła!   A   aniołowie   lubią
pomagać sobie nawzajem!
      Dlatego niech nasi aniołowie pomagają sobie nawzajem i wspólnie się inspirują! Niejeden
anioł jeszcze błądzi i nie może odnaleźć swojego pana, a wspólnie możemy pomóc aniołom
dotrzeć do swoich właścicieli.
      Proszę Cię więc, jeśli możesz porozmawiaj z moim panem i przekonaj go do mnie, by
bardziej mi ufał, on na pewno Ciebie posłucha. To dobry człowiek, ale potrzebuje więcej
miłości i ciepła.

Czekam na twoją pomoc oraz pozdrawiam Ciebie i twojego Anioła.

Artykuł 5

ANIELSKI SEKS

Poznając różne kultury religijne oraz teorie na temat aniołów - ich "życia i funkcjonowania"
zazwyczaj spotykałem się z teorią, iż anioły nie miały pożycia seksualnego a ów brak był
głównym motorem całej transformacji z anioła w człowieka. Moim zdaniem anioły są jednak
zdolne do przeżywania seksualnych uniesień, choć myślę, że nie wszystkie anioły są tym
zainteresowane. Nie jest to jednak zbliżenie dwóch ciał, ani tym bardziej „kopulacja”, ale
bardziej połączenie energetyczne i po części psychiczne, nazwałbym to „energetyczny dotyk”.
Taki „akt miłosny” odbywa się w pełnym spokoju, pojawia się delikatnie i delikatnie wygasa,
nie paraliżuje, nie wytrąca z równowagi, ale rozpływająca się po ciele energia daje ogromną
ilość przyjemnych doznań. Z punktu widzenia ziemskiego trudno to nazywać seksem, ale
śmiało nazwałbym to „erotyczna ekstaza miłości”, doznanie takie jest szalenie przyjemne, ale
w pełni trzeźwe i spokojne.

    Aniołom seks ludzki zdawał się być bardziej efektywny, wydawał się on im być bardziej
satysfakcjonujący   i   dający   znacznie   więcej   ciekawych   wrażeń.   Przeżywanie   ludzkiego
orgazmu było dla nich obce tak jak i pożądanie, pragnienie i podniecenie, bo jak tu pożądać
czy   pragnąć   czegoś   w   sytuacji,   kiedy   z   założenia   wszystko   jest   jakby   w   zasięgu   ręki   i
dostępne w każdej chwili. Zachowanie człowieka w czasie gry wstępnej przed stosunkiem
przypominało aniołom ów akt miłosny w ekstazie, typowy dla nich, dlatego podejrzewały, iż
ludzie   w   czasie   samego   orgazmu   doświadczają   czegoś   znacznie   lepszego,   o   czym   może
świadczyć   zachowanie   człowieka,   który   orgazm   stawia   sobie   za   cel,   a   w   trakcie
doświadczania go sprawia wrażenie bardziej szczęśliwego niż w czasie gry wstępnej. Sądzę,
iż w czasie owej gry wstępnej ludzie czasem doświadczają uniesienia erotycznego typowego
dla   anielskiego   seksu,   jednak   nie   zawsze,   a   nawet   rzekłbym   bardzo   rzadko.  Wygasa   on
niestety natychmiast, kiedy u człowieka włącza się instynkt samozachowawczy i dążenie do
orgazmu – wytrysku.

    Dlatego to właśnie anioły były zachłanne na przeżywanie seksualnych uniesień w ludzkiej
formie, jednak szukały czegoś, co raczej nie istnieje. Rozczarowane, ciągle więc poszukują,
uciekając się do bardziej wymyślnych form pożycia, próbując wzbudzać w sobie większe
emocje np. poprzez różne formy perwersji, ciągle jednak nie znajdują tego, co wydawało im
się, że przeżywają ludzie w czasie stosunku. Często przy tym zakłamują się, że taka forma od
owej   anielskiej   bardziej   ich   satysfakcjonuje,   ale   to   już   chyba   dlatego,   iż   o   niej   dawno
zapomniały. To, co człowieka zazwyczaj wprowadza w euforię podczas stosunku i czego
zazdrościły mu anioły, to był instynkt samozachowawczy, w który człowiek, jako istota nie w
pełni  świadoma,  został   wyposażony,  a  który  dla   anioła  był  zupełnie   niezrozumiały,  gdyż
aniołowi, jako istocie bardziej od człowieka świadomej, jest on niepotrzebny.

Pożądanie jest właśnie niczym innym, jak tylko pozostałością po instynkcie
samozachowawczym z czasów, kiedy człowiek przejawiał jeszcze świadomość zwierzęcą,
może trochę inną, zmienioną, ale ciągle bazującą na instynkcie samozachowawczym.
Pożądanie było częścią owego instynktu, który zapewnia zachowanie danego gatunku i raczej
niczym więcej.

Anioły mogły mieć więc seks, można by nazwać, typowo ludzki, bazujący na instynkcie
samozachowawczym, ale wydaje mi się, iż nie znalazły w tym satysfakcji i spełnienia.
Okazuje się, że tak samo ludzie mogą w ludzkim ciele doświadczać uniesień seksualnych

typowych dla aniołów, jest to jednak zupełnie inne doświadczenie od typowego dla człowieka
instynktu do zachowania gatunku.

    Być może to moje osobiste spostrzeżenia doświadczeń erotycznych, ale warto zastanowić
się czy takich doznań jak: „ekstaza miłości”, rozkosz seksualna, rozerotyzowanie, czy jakby
to nazywać inaczej, nie doświadczamy najczęściej i w najprzyjemniejszej formie właśnie nie
w czasie samego aktu seksualnego, a tak bardziej spontanicznie, w czasie owej gry wstępnej,
w czasie spaceru, w czasie pocałunku. O czym wtedy myślimy? Pragniemy wtedy z tą osobą
jak   najszybciej   odbyć   stosunek   seksualny,   prawda?   A   teraz   warto   zastanowić   się   nad
następnym, ciekawym pytaniem: czy przypadkiem w czasie takiego szybkiego stosunku to
piękne uczucie nie zatraca się? Może jednak warto nie spieszyć się, nie ulegać zwierzęcym
instynktom, a pozwolić sobie nacieszyć się tym uczuciem, cieszyć się nim tak, jakby nie było
nic   innego   i   pozwolić,   by   właśnie   to   uczucie   rozwijało   się.   Przypomnij   sobie   o
najpiękniejszych chwilach uniesienia erotycznego, które przeżyłeś a potem zastanów się czy
choć raz pomyślałeś o orgazmie?

Wyróżniłbym więc dwa doświadczenia, które można nazwać orgazmem:

1. Orgazm – wytrysk: typowy dla człowieka, dążenie do zapłodnienia, instynkt

samozachowawczy.

2. Orgazm – ekstaza miłości: seks bardziej anielski, ze świadomą koncentracją na

uczuciach, erotycznych doznaniach i przepływie energii, koncentracja na sercu, bez
emocji w pełnym poczuciu spokoju.

Zdarza się, że te dwie formy łączą się ze sobą i ktoś w czasie dążenia do orgazmu w
niewielkim stopniu doświadcza ekstazy miłości, ale chwilę później ulega pożądaniu i dostaje
wytrysk, który natychmiast niweluje całą ekstazę.

    Seks anielski, czyli ekstazę miłości, odczuwa się w całym ciele, czasem może się ta energia
kumulować   w   różnych   częściach   ciała,   ale   nie   ma   to   wiele   wspólnego   z   tak   zwanymi
punktami   erogennymi.   By   odkryć   taką   formę   doświadczeń   erotycznych   należy   na   seks
spojrzeć w zupełnie nowy sposób, nie poprzez pożądanie, a jak na zupełnie nowe doznanie z
poczuciem   spokoju,   ciepła,   miłości   do   siebie   i   swojego   partnera   oraz   z   oczekiwaniem
doświadczania przyjemności w miejsce pożądania i dążenia do szybkiego zaspokojenia się.
Należy nie ulegać mechanizmom – instynktowi samozachowawczemu, a podejść do aktu
miłosnego   w   pełni   świadomie,   zastanawiając   się,   jakie   zachowanie,   uczucia   i   sposób
kierowania w sobie energii daje większą przyjemność w danej chwili i co sprawi, że będzie
ona   dłuższa   i   pogłębiająca   się.   Na   początku   tej   praktyki   należy   pamiętać,   iż   instynkt
samozachowawczy jest wyłączony, że on nie stanowi o twoim zachowaniu, a dzięki temu nie
będziesz mu ulegać. Pożądanie, jeśli się pojawia, należy zaakceptować, nie walczyć z nim,
nie tłumić, jednocześnie mu nie ulegać, tylko pozostać w spokoju i poczekać by wygasło.
Takie   przestawienie   się   nie   jest   trudne,   wymaga   jednak   trochę   treningu.   Na   początku
przydatne będzie powtarzanie sobie: „instynkt samozachowawczy teraz nie decyduje” lub
„pożądanie teraz nie decyduje”, „pożądanie teraz mnie nie interesuje” i przypominanie sobie
o tym, powtarzanie za każdym razem, kiedy czujesz, że cię to „ściąga”, zniewala.

    By doświadczać owej ekstazy i nie ulegać pożądaniu należy, jak już wspomniałem, podejść
do aktu seksualnego w nowy sposób, również pod kontem „technicznym”. W sytuacji, gdy na
początku   pożycia   pojawia   się   pożądanie   należy   pozostać   w   nieruchomym   połączeniu
narządów i poczekać, aż ono wygaśnie. Tak wiem, każdy mężczyzna będzie się bał, że straci
wzwód, jednak by taką ekstazę doświadczyć należy być wolnym od jakichkolwiek lęków,
kompleksów   itp.   Również   należy   być   wyrozumiałym   dla   swojego   partnera.   Pierwsze
nieudane próby należy potraktować jako trening, zastanawiając się i uzgadniając z partnerem,

co należy zmienić i jak do tego podejść bardziej świadomie. Jeśli nawet członek miałby opaść
w   czasie   pierwszych   prób,   należy   się   tym   nie   przejmować   i   nie   bać   krytyki   ze   strony
partnerki,   natomiast   pozwolić   sobie   na   to   i   poczekać,   aż   erekcja   znów   się   pojawi.   Gdy
jesteśmy   już   wyciszeni   i   emocjonalnie   uspokojeni   pozwalamy   sobie   na   wykonywanie
głębszych, wolniejszych ruchów od typowego, mechanicznego dążenia do wytrysku. To tak
jakby   wykonywało   się   wszystko   w   zwolnionym   tempie   z   większą   koncentracją   na
wewnętrznych   doznaniach   i   uczuciach.   Dobrze   jest   także   nie   wykonywać   monotonnych,
automatycznych   ruchów,   a   pozwolić   sobie   troszkę   pofantazjować   np.   wykonywać   kilka
luźniejszych ruchów, a potem jeden głębszy. Można również w czasie stosunku wykonywać
jednocześnie ruch biodrami na boki, czy inne fantazje, ale najważniejsze jest by być w pełni
świadomym swoich doznań i uczuć do partnera. Takie podejście do pożycia intymnego, na
początku jego praktykowania, może wydawać się nudne, można mieć wręcz wrażenie, iż w
czasie takiego aktu zatracamy w sobie pewną przyjemność, ale jest to niezbędne do tego by
przestawić się na nowe doświadczenia.

    Sama jednak strona techniczna nie jest taka ważna. Jak wspomniałem anielska ekstaza nie
musiała   być   związana   z   kontaktem   cielesnym   i   nie   należy   jej   utożsamiać   z   punktami
erogennymi. Ważne jest więc, by bardziej koncentrować się na sercu i na uczuciach. Jeśli
ważny jest dla nas kontakt wzrokowy to lepiej jest koncentrować się na całym kształcie ciała
partnera,   a   nie   na   poszczególnych   jego   częściach.   Koncentracja   na   sercu   –   to   znaczy
traktowanie pożycia seksualnego jako akt uczuciowy, czyli stan, jakby serca kochanków były
połączone.  Wtedy   zachowania   narządów   płciowych   można   pozostawić   samym   sobie,   nie
koncentrując na nich swojej uwagi, pozwalając by to się samo działo, pod warunkiem, że nie
ma już pożądania, a my czujemy już przepływ  przez  swoje  ciało oczekiwanej przez nas
ekstazy miłości. Kontrola narządów płciowych i ich ruchów przydaje się na początku, gdy
uwalniamy się od instynktu i pożądania po to, by im nie ulegać. W czasie takiego aktu, bez
zwierzęcych instynktów, a  z  koncentracją  na  uczuciu  miłości  w  sercu, orgazm  –  ekstaza
pojawia się spontanicznie, błogie uczucie ekstazy miłości odczuwa się raczej w całym ciele,
trwa znacznie dłużej i spokojnie wycisza się. W czasie takiego orgazmu wytrysk w ogóle nie
powinien   się   pojawić,   natomiast   mężczyzna   jest   zdolny   do   dalszego   stosunku   i   może
doświadczyć   nawet   do   kilkunastu   takich   orgazmów,   które   jednak   są   zupełnie   innym
doświadczeniem, niż związanym z orgazmem – wytryskiem, jednak o wiele przyjemniejszym,
dodatkowo energetyzującym a nie wypompowującym jak w przypadku wytrysku.

Piszę z punktu widzenia mężczyzny, bo nim jestem, jednak myślę, iż w dużym stopniu ten
tekst może przydać się również kobietom, bo sądzę, iż często podobnie przeżywają orgazm, a
niewątpliwie mają prawo do anielskiej jego formy. Takie podejście do aktu seksualnego może
przydać się kobietom również po to by np. zainspirować do innych doznań swoich partnerów.

Artykuł 6

„PIENIĄDZOWI SIĘ ZAWIERZYŁEM”

         Kilkadziesiąt lat temu nie było Internetu, telewizji i innych środków, którymi obecnie
dopływa do nas masowa reklama. Słyszy się obecnie o setkach uzdrowicieli, bioterapeutów,
radiestetów, jasnowidzów, wróżek czy mistrzów duchowych oferujących nam cudotwórczą
pomoc i masowo reklamujących się gdzie i jak popadnie. Potencjalny klient uważnie śledzi
owe reklamy i stara się dobrać sobie terapeutę, który sprawia wrażenie najwiarygodniejszego,
nie znając jednak kompetencji i kwalifikacji owej osoby. Jedynym sposobem na sprawdzenie
wiarygodności i skuteczności wydaje się być sprawdzenie uprawnień i wykształcenia, czyli
"papierka"   wystawionego   przez   inną   osobę   oznajmującego,   że   dana   osoba   ukończyła
odpowiedni kurs czy szkołę, przeszła szkolenie w zakresie swojej działalności i pomyślnie
zdała egzamin. Jednak w praktyce owy "papierek" nie zawsze trudno jest zdobyć, a nierzadko
potwierdza on jedynie wiedzę teoretyczną danej osoby, a jak doskonale wiemy, teoria nie
zawsze idzie w parze z praktyką, więc owy papierek nie będzie 100%-owym gwarantem, że
osoba   go   posiadająca   jest   rzeczywiście   kompetentna   i   skuteczna   w   tym,   co   robi.   Mocy,
skuteczności i wiarygodności bioterapeutów, radiestetów, jasnowidzów, wróżek, itp. nie da się
zmierzyć i potwierdzić, a reklamować się może kto chce, jak chce, kiedy chce i z czym chce.
Myślę że w owych dziedzinach oszustów jest nie mało, chyba nie przesadzę jeśli napiszę, iż
jest ich większość spośród reklamujących się. To znaczy osób, które stwarzają jedynie image
swojej   osoby   jako   wiarygodnego   terapeuty,   co   jednak   nie   ma   poparcia   w   autentycznych
zdolnościach. No cóż, wiarygodnie mówić o sobie, ładnie składać rączki i gestykulować, przy
czym szczerze się uśmiechając każdy może. Myślę więc, że mniej wiarygodni są ci, którzy
bardziej krzyczą o swoich zdolnościach i starają się wywołać szerokie zainteresowanie swoją
osobą tworząc image wiarygodnego terapeuty.
        Jak to ma się w praktyce? Każdemu dana została taka sama ilość czasu w ciągu dnia.
Jedni   dany   im   czas   przeznaczają   na   rozwijanie   swoich   zdolności,   a   inni   wolą   ten   czas
poświęcić   na   stwarzanie   swojego   wizerunku,   szukaniu   skutecznych   form   reklamy   itp.
Owszem są i tacy, którzy potrafią swój czas podzielić na rozwijanie swoich zdolności i na
tworzeniu image, jednak zdolności to zdolności, a image to image. Pozostaje jeszcze jedno
wyjście, znaleźć sobie dobrego menadżera, jednak dobry menadżer równie skutecznie może
wypromować kompetentną osobę jak i tą niekompetentną, zależy to tylko od tego, która lepiej
mu zapłaci. Niewątpliwie wiarygodny terapeuta będzie się czuł bardziej pewny siebie, swojej
wiedzy i ewentualnych sprawdzianów, ale to chyba jedyny atut w gąszczu ludzi potrafiących
stworzyć fantastyczny lecz sztuczny show wokół swojej osoby. Jednak potencjalni klienci
bardziej "lecą" na owy image, niż na rzeczywistą wiarygodność. To proste, ktoś kto spokojnie
opowiada   o   swoich   zdolnościach   i   możliwościach   może   łatwo   zostać   zakrzyczany   przez
osoby, które zawsze znajdą jakąś wymówkę i sposób by podważyć wiarygodność swojego
przedmówcy,   przy   czym   pokażą   znacznie   lepsze   przedstawienie   przekonujące   odbiorców
takiej reklamy o ich większej mocy, gdyż to jest ich specjalnością, niestety często jedyną!!
Jak więc reklamowali się ludzie ze swoimi zdolnościami za czasów, kiedy nie było Internetu,
prasy, radia, telewizji? I dlaczego nie było tylu oszustów, a wróżki, jasnowidzowie itp. byli
chyba   od   zawsze.   Czy   jednak   w   ostatnich   latach   zdecydowanie   nie   przybywa   osób
reklamujących różne zdolności, których nijak nie da się sprawdzić? Czy przybywa ludzi,
którzy mają moc? Czy jednak przybywa tylko oszustów?

Mieszkam od dziecka w Częstochowie i obecnie przeglądając lokalne gazety, wizytówki i
reklamy znajdę np. wielu kręgarzy, masażystów, uzdrowicieli, bioterapeutów, którzy oferują
mi swoją pomoc w zakresie dolegliwości z kośćmi i stawami, w których niekompetentni są
lekarze. Jako małe dziecko miałem problem ze stawem kolanowym, rodzice postanowili coś

zaradzić   jednak   nie   zastanawiali   się   zbyt   długo.   Znany   był   wówczas   w   Częstochowie
człowiek, który specjalizował się w owych dolegliwościach, nie miał on żadnej reklamy,
mieszkał   w   małym   domku   na   uboczu   miasta,   gdzie   w   zasadzie   trudno   go   było   znaleźć.
Dziwne. Wszyscy w Częstochowie go znali i wszyscy byli pewni jego zdolności. Jak on to
robił? W dobie współczesnych mediów rzadko komu się to tak świetnie udaje. To proste,
jedyna reklama jaka wówczas działała to "poczta pantoflowa", pomógł jednej osobie a ta
opowiedziała o jego skuteczności innym i tak wieść o cudotwórczym uzdrowicielu szybko
rozeszła   się   po   całym   mieście,   a   owi   reklamodawcy   byli   naocznymi   świadkami   jego
zdolności. Do dziś są znane jego dwie córki, które owej pomocy uczyły się od ojca. Chyba
wszystkie babcie w Częstochowie i okolicy do dziś je dobrze znają. Dlaczego jego reklama
była tak skuteczna i dlaczego taka reklama nie skutkuje obecnie? Sam tego do końca nie
wiem. Myślę że obecny łatwy dostęp do reklamy i możliwości reklamowania się oszustów
zmieniły ludzką mentalność. Ktoś mógłby zapytać: "Dlaczego miałbym wierzyć komuś, kto
obecnie mi kogoś poleca skoro "przejechałem się" na 10-ciu innych? Skąd mam wiedzieć, że
to nie jest kolejny naciągacz? Skąd mam wiedzieć, że osoba, która mi ją poleca nie ma z nią
jakiegoś   interesu?   Dlaczego   miałbym   wierzyć   jakiemuś   "małemu   człowieczkowi"   skoro
wkoło słyszę o innych znacznie lepszych i skuteczniejszych..? Skąd mam wiedzieć, kto tak
naprawdę mi pomoże a nie chce mnie tylko naciągnąć?" Takie pytania i wątpliwości biorą się
z naszej obecnej mentalności i nieufności, która wzięła się z obecnie dostępnej reklamy i
niejednokrotnym nacięciu się na oszusta. Kiedyś był jeden, wszyscy go znali, polecali i mu
ufali.   Obecnie   świat   jest   o   wiele   bardziej   podporządkowany   pieniądzu.   Pieniądz   narzuca
modę i styl życia.

     Dlaczego dawni mistrzowie brali co łaska, a świetnie zarabiali i byli darzeni szacunkiem, a
obecnie ta forma "cennika" rzadko się sprawdza? Obecnie łatwy dostęp do reklamy, a co za
tym idzie możliwość natknięcia się na oszusta, jak wspomniałem, zmieniło naszą mentalność
i stosunek do wydawanych przez nas pieniędzy. Ostrożniej je wydajemy, bojąc się, że mogą
one być po prostu "wyrzucone w błoto", gdyż owa cudowna terapia, której się poddaliśmy
może nie zadziałać tak, jak zapewniał nasz "genialny uzdrowiciel". Boimy się także, że po
wielu   próbach   zabraknie   nam   funduszy   na   wiarygodnego   i   skutecznego   uzdrowiciela,   na
którego w końcu trafimy. Dlatego słysząc "co łaska" staramy się wydać jak najmniej tzn.
możliwie   najniższą   cenę.   "Co   łaska"   obecnie   znaczy   coś   w   rodzaju   "a   daj   parę   złoty,
symboliczną opłatę, nie będę z ciebie zdzierał". Ja obecnie za swoje usługi mam ustalony
ścisły cennik. Z praktyki wiem, że mówiąc "co łaska" dostałbym zaledwie jakieś 15-20zł w
miejsce   oczekiwanych   100zł.  W  takiej   sytuacji   nie   zarobiłbym   na   przysłowiowy   chleb   i
musiałbym iść np.: na hutę do roboty (o ile by mnie przyjęli), ale wtedy nie miałbym czasu,
ani tym bardziej ochoty, by uskuteczniać jakąś cudotwórczą działalność, a skąd tu jeszcze
wziąć   czas   na   zareklamowanie   się   i   przebicie   się   w   mass-mediach   przez   nawał   osób
reklamujących   jedynie   swój   image?   Osobiście   marzą   mi   się   czasy,   w   których   mógłbym
mówić "co łaska"! Zdaję sobie sprawę, że narzucając swoją cenę, klient którego nie stać na
zapłacenie takiej ceny po prostu do mnie nie przyjdzie, bo go na to nie stać, natomiast klient
którego stać jest zapłacić znacznie więcej, więcej nie zapłaci, bo skoro sam zaproponowałem
cenę,   to   dlaczego   nagle   miałby   ktoś   zapłacić   więcej.   Kiedyś   "co   łaska"   znaczyło   "sam
zweryfikuj na ile cenisz moją pracę, na ile ona zaskutkowała i na ile realnie cię stać byś mógł
mi zapłacić". Wiedziałbym wtedy że przyszedłby, klient który jest otwarty na moją pomoc,
ale   nie   zbyt   bogaty.   Zapłaciłby   mniej   ale   by   zapłacił,   co   nie   zaniżyłoby   wcale   moich
zarobków z innych źródeł, natomiast bogaty klient, który doświadczyłby pomocy z mojej
strony zapłaciłby więcej, znacznie więcej. Moje zarobki w takiej sytuacji byłyby znacznie,
znacznie większe, niż przy cenie narzucanej przez samego siebie. A obecnie ksiądz, mówiąc
"co łaska" często dodaje "ale nie mniej niż 200", sam słyszałem! Niech więc klienci, którzy
mają pretensje, iż obecnie nawet mistrzowie duchowi mają swoje cenniki zastanowią się, tak
rzetelnie   i   bez   skąpstwa,   na   ile   tak   naprawdę   cenią   czyjąś   zbawienną   pomoc,   ile   w
ostateczności byliby gotowi zapłacić i czy na pewno nie wyjdzie im znacznie więcej niż

obecnie narzucany cennik.

Zastanówmy się jeszcze nad źródłem czyichś kompetencji.
      Wiedza i umiejętności skądś muszą się wziąć. Kompetencje mogą bazować na zdobytej
wiedzy i obytym szkoleniu, ewentualnie ktoś sam do czegoś doszedł poprzez samodzielną
pracę   i   dzięki   niej   wypracował   u   siebie   cenne   umiejętności.  Ale   te   przypadki   mówią   o
poświęconej dużej ilości czasu i zaangażowaniu w zdobycie swoich umiejętności. Pozostaje
jeszcze jedna możliwość, że ktoś z cudotwórczymi zdolnościami się po prostu urodził, ale to
by   znaczyło,   że   ma   je   od   dziecka,   więc   raczej   nie   mogłyby   nagle   się   ujawnić.   Samo
przeczytanie książek nie wystarcza by mieć kompetencje i móc się z nimi reklamować.
      Zdarza mi się jednak spotykać z takimi sytuacjami, że ktoś, przez całe swoje życie, nie
przejawiał żadnej większej umiejętności, a nawet, przez dłuższy czas nadużywał alkoholu czy
narkotyków i nagle, postanawiając zmienić swoje życie, zaczyna interesować się ezoteryką.
Poznając   społeczność   ezoteryczną,   zaczyna   nagle   nazywać   siebie   ezoterykiem,   magiem,
mistykiem, oświeconym mistrzem itp. nie mając do tego żadnych kompetencji, a nierzadko
prywatnie pozostając dalej przy swoich nałogach, wulgarnym zachowaniu czy nieuczciwości.
Kompetencji nie da się sprawdzić, więc osoby niekompetentne zaczynają mieszać się wraz z
kwalifikowanymi mistrzami, reklamując się w tych samych miejscach i w taki sam, jak oni,
sposób. Taka osoba może na przykład, poznając mandale, pomyśleć sobie, że dlaczego ona
nie mogłaby ich malować i sprzedawać. Tworzenie prawidłowej mandali polega na pracy w
stanie medytacyjnym i dobieraniu do siebie energetycznie pasujących kolorów, kształtów i
symboli.   Nie   przygotowana   do   ich   tworzenia   osoba   kieruje   się   wyłącznie   wyglądem
estetycznym i logiką, która to nie daje możliwości stworzenia dobrze oddziaływujących na
podświadomość zestawów kształtów, symboli i barw. Wniosek z tego taki, że pseudo mandala
stworzona przez nieświadomą osobę wizualnie nie odróżnia się od prawdziwych mandal, a
może nawet być od niej ładniejsza, czy bardziej staranna. Skutki praktyki medytacyjnej z
takimi obrazkami mogą jednak przynieść ugruntowanie negatywnych emocji, gdyż ich twórca
mógł, przejawiając negatywne emocje w czasie ich tworzenia, nieświadomie zawrzeć w nich
symbolicznie   swój   stan   emocjonalny.   Podobnie   może   być   z   uzdrowicielem,   radiestetą,
bioterapeutą czy egzorcystą.
         Moim zdaniem osoba chcąca nazywać się nauczycielem duchowym czy podobnie, nie
powinna stosować jakichkolwiek używek. Używki to używki, a do przejawiania duchowości
niezbędna jest czysta, przytomna świadomość.

     Zabawnymi jak dla mnie, ale jednocześnie groźnymi oszustami okazują się ludzie, którzy
w celach marketingowych uczą się języka perswazji oraz tak zwanej "mowy ciała". Chodzi o
osoby które poprzez takie techniki wypracowują u siebie sztuczny wizerunek. Uczą się, czyli
prosty wniosek że ich gesty i wypowiedzi nie wypływają z ich natury, czyli wypowiadane
przez nich zdania nie są ich naturalnymi wypowiedziami a jedynie wyuczonymi schematami,
natomiast ich ciało swoimi gestami wcale nie miałoby ochoty potwierdzać wypowiadanych
przez nich słów. Prosty z tego wniosek, iż osoba ucząca się mowy ciała chce ukryć ruchy i
gesty   demaskujące   ją   jako   niekompetentną   i   niewiarygodną.   Osoba   ucząca   się   języka
perswazji  chce  zmieniać  swoje   wypowiedzi  tak,  by  świadczyły  one  o  jej   wiarygodności.
Jedna   i   druga   technika   stosowana   w   celach   marketingowych   oczywiście   nie   podnosi
kompetencji   i   umiejętności,   a   jedynie   wprowadza   w   błędne   wyobrażenie   o   osobie   je
stosującej.  Techniki   takie   dodatkowo   zabijają   w   osobach   fanatycznie   je   praktykujące   ich
naturalne uczucia oraz zdolność do naturalnego i spontanicznego wyrażania siebie. Stają się
marketingowymi  automatami,  czego  ceną  jest   nierzadko  utrata  przez   nich  przyjacielskich
relacji.
         Podsumowując: wykorzystywanie nauk mowy ciała i języka perswazji w promowaniu
swoich   usług,   jest   zwykłą   manipulacją   mającą   zataić   brak   kompetencji,   wiarygodności   i
pewności siebie. Dla osoby kompetentnej, co za tym idzie pewnej siebie i proponującej swoje
rzetelne   usługi,   ruchy,   gesty   i   słowa   potwierdzające   wiarygodność   będą   naturalne   i

spontaniczne. Nie chcę jednak do końca takich nauk krytykować, gdyż mogą one
wyeksponować pewność siebie osoby kompetentnej nie umiejącej jednak do tej pory sprzedać
swoich ofert, lub mające inne przyczyny braku pewności siebie. Mnie jednak nasuwa się
pytanie. Jak teraz odróżnić ładnie gestykulującą i wypowiadającą się, kompetentną, od
wyuczonej gestykulacji i mowy niekompetentnej osoby?

Zaobserwowałem, że osoby mające autentyczne, nadprzyrodzone zdolności np:
jasnowidzenia nie zapewniają o 100%-owej skuteczności. Często dopuszczają możliwości
pewnych pomyłek a nierzadko zaczynają od słów: "zaznaczam że mogę się mylić". Takie
osoby jednak chętniej poddają się weryfikacji klienta, który chce skorzystać z ich usług (choć
na pewno będą unikać sytuacji, w których ktoś będzie próbował robić z nich "króliki
doświadczalne"). Po prostu się tego nie boją, w przeciwieństwie do oszusta, który będzie się
wystrzegał sprawdzianów powtarzając np. że ich technika jest pewna skuteczna i nie ma
sensu jej testować.

     Spotkałem się wielokrotnie z zarzutem iż za nauki i pomoc duchową nie powinienem brać
żadnych   opłat,   gdyż   prawdziwi   mistrzowie   mieszkający   np.   w   Indiach   takowych   nie
pobierają. Biorąc pod uwagę taką sytuację w której praktyka duchowa i pomaganie innym za
jej pośrednictwem jest moim głównym środkiem utrzymania, nie wiem z czego miałbym
zarabiać   chociażby   na   stworzenie   godziwych   warunków   do   prowadzenia   terapii   swoim
klientom? Skąd więc ów wielcy mistrzowie Jogi biorą na swoje utrzymanie? Tutaj znów
okazuje   się   różnica   w   mentalności,   tym   razem   miedzy   ludźmi   zamieszkującymi   różne
kontynenty. Okazuje się iż w Indiach wielcy mistrzowie nie pobierają opłat za same nauki,
jednak łatwo przyjmują oferty noclegu, pokarmu, jak również datków pieniędzy od ludzi
którzy czują się zaszczyceni iż dany mistrz zgodził się na posiłek lub nocleg właśnie u nich.
Nie wyobrażam sobie jak takie podejście do czerpania korzyści materialnych przenieś na
polskie warunki i nie wiem jakim wyobrażeniem byłbym potraktowany gdybym wpychał się
na noc i na obiad swoim klientom? Mogę się jednak tych wyobrażeń domyśleć. Gdybym ja w
obecnych czasach w Polsce stał i żebrał pod kościołem, raczej nie byłbym odbierany przez
mijających   mnie   przechodniów   za   wielkiego   duchowego   mistrza,   a   jedynie   za   zwykłego
biedaka, który nie potrafi zapracować na bochenek chleba. W przeciwieństwie do Indii gdzie
mistrzowie duchowi nierzadko w taki sposób się utrzymują.
       Jako ciekawostkę i podsumowanie dodam, iż niedawno dostałem reklamę zajęć mistrza
Jogi z Indii z informacją iż 3 dniowe zajęcia z ów mistrzem kosztowały prawie 400zł. Jak
widać jest pewna  różnica  w mentalności Polaków  i Hindusów  która obowiązuje również
mistrzów duchowych nawet hinduskiego pochodzenia próbujących nauczać w Polsce.

Do wszystkich osób krytykujących moją postawę.

Wobec klientów otwartych na moją pomoc, jednak nie mających na nią pieniędzy, stosuję
zasadę: "co możesz dla mnie w zamian zrobić?". Nie do końca chodzi mi o to by za wszystko,
co robię mieć jakąś zapłatę, jednak potrzebuję pewności, że ów klient jest w stanie docenić
moją pracę.

Obecnie Ameryka narzuca niemalże całemu światu styl, modę jak również stosunek do
pieniędzy.

Pieniądze, jak wszyscy dobrze wiemy, są środkiem płatniczym i pomimo, że różne waluty
różnie stoją na światowym rynku to każdy przyzna, iż pieniądz każdego kraju nie ma
większego od płatniczego znaczenia. Dlaczego wobec tego ludzie starają się podporządkować
pieniądzom i ich zarabianiu niemalże wszystko, od ustalania sobie rozkładu zajęć w ciągu
dnia, podporządkowaniu im własnej osobowości, na oddawaniu za nie życia skończywszy?
Czy nie jest tu uderzające podobieństwo ludzkich zachowań w stosunku do pieniędzy, jak u
wielu ugrupowań religijnych, które w imię stworzonego przez siebie obrazu Boga, są skłonni
oddać nawet swoje życie? Może to właśnie fanatyczne podejście do pieniędzy, które narzuciła
nam Ameryka, bierze się stąd, iż Amerykanie w pieniądzu widzą właśnie Boga? Dosłownie
widzą, gdyż wystarczy spojrzeć gołym okiem na banknoty dolarowe, by go tam zobaczyć.
Oszczerstwo? Otóż nie. A oto dowody:

To jest „oko w trójkącie” - znany z chrześcijaństwa symbol Boga, wyraźnie widniejący na
rewersie banknotu dolarowego.

To również fragment tego samego banknotu. Kto choć trochę zna język angielski,
doskonale powinien poradzić sobie z przetłumaczeniem tego tekstu.

Ktoś przyzna, że intencja umieszczenia takich znaków i napisów była słuszna, iż miało to
służyć temu, by ludzie wydając i zarabiając pieniądze nie zapomnieli o Bogu i jemy
powierzać się w czasie obracania nimi. Jednak ja myślę, iż efekt takiego czynu był nieco
odwrotny, czego rzeczywistość zdaje się być najlepszym dowodem. Ludzie zamiast pamiętać
o Bogu wydając pieniądze, zaczęli Boga postrzegać w samych pieniądzach. Należy wiedzieć,
że podświadomość bierze wszystko dosłownie to, co postrzega, a postrzega symbole Boga na

banknotach amerykańskich, które to później właśnie z Bogiem zaczynają jej się kojarzyć.
Taka sugestia skojarzeń na podświadomość niestety działa tym bardziej, jeśli nie zwróciło się
na takie symbole świadomie większej uwagi i nie zajęło się wobec nich świadomego
stanowiska, czyli obserwująca je osoba nie zastanowiła się, co owe symbole mogą dla niej
znaczyć. Ludzie najprawdopodobniej z pogoni za pieniądzem zapomnieli o Bogu i o tym, by
zastanowić się, co oznaczają owe symbole na banknotach i jakie mają przesłanie, a
niewątpliwie, każdy kto miał taki banknot w ręku musiał je dostrzec. W powyższej sytuacji,
bez deklaracji umysłu świadomego, umysł podświadomy próbuje wyciągnąć własne wnioski
biorąc wszystko wprost i dosłownie, wykorzystując mechanizm skojarzeń. Skoro nie zrobił
tego człowiek świadomie to podświadomość danej osoby wyciągnęła sobie własne wnioski,
widząc symbole Boga na kawałku papieru, który dla umysłu świadomego jest bardzo ważny i
potrzebny, a który później z samym Bogiem podświadomości zaczyna się kojarzyć i tak owe
papierki zaczyna postrzegać. Można by nawet zaryzykować stwierdzenie, iż dla Amerykanów
pieniądz stał się symbolem religijnym, któremu się podporządkowali, a zarabianie pieniędzy
zaczęli traktować jako największy, a nawet jedyny cel i sens swojego życia. Dlatego właśnie
Amerykanom pieniądz narzuca modę i styl życia.

Pieniądze to pieniądze, Bóg to Bóg, o czym wydaje się, Amerykanie trochę zapomnieli i
trochę im się to poplątało.

Na koniec tego artykułu każdy czytelnik powinien się zastanowić: jaka dla niego jest
największa wartość w życiu, dla której poświęca najwięcej czasu i uwagi?

Oczywiście nie chcę krytykować pieniędzy i ich zarabiania, ale uważam, iż ludzie obecnie
w swoim działaniu bardziej kierują się wartościami materialnymi niż duchowymi, a moim
zdaniem zdrowiej jest odwrotnie. Dla tych, którzy w swoim działaniu kierują się sercem,
pieniądze jakoś się zawsze znajdują.

Artykuł 7

REGRESJA – wycieczka w głąb siebie

Aby coś zmienić,

najpierw należy to poznać.

Aby zmienić siebie,

najpierw należy poznać siebie.

      W naszym codziennym życiu bardzo często zachowujemy się nie tak jak byśmy chcieli.
Ulegamy emocjom, boimy się w różnych sytuacjach, jesteśmy często niepewni, nieśmiali, nie
wierzymy   we   własne   możliwości   lub   nieprawidłowo   postrzegamy   sytuacje,   w   której   się
znaleźliśmy itp.
          Najczęstszą  przyczyną   takiego   zachowania  są   nasze   traumatyczne  doświadczenia   w
przeszłości, w czasie których powstały w nas błędne decyzje i negatywne emocje. Takie nie
odreagowane urazy przejawiają się więc w naszym dorosłym życiu w postaci negatywnych,
nieracjonalnych wzorców zachowania oraz emocjonalnego reagowania. Uzdrawianie takich
wzorców wymaga naszej konfrontacji z dawnymi, nierzadko przykrymi doświadczeniami.
Taka konfrontacja z przeszłością nazywana jest stanem regresywnym.

Regresja jest to zjawisko celowego wywołania powrotu pamięcią

z obecną świadomością do wcześniejszej fazy rozwoju

celem uwolnienia powstałym w owym czasie negatywnych wzorców reagowania.

     Samo słowo regresja pochodzi z języka łacińskiego i oznacza dosłownie: cofanie się, ruch
wsteczny.   Opisywane   przeze   mnie   zjawisko   regresji   polega   na   cofaniu   się   pamięcią   do
pierwotnej   przyczyny   psychicznego   urazu.   Takie   cofnięcie   się   pamięcią   z   obecną
świadomością   umożliwia   nam   uświadomienie   dawnych   doświadczeń,   co   za   tym   idzie,
zrozumienie i zweryfikowanie błędnych decyzji oraz wyobrażeń powstałych w owym okresie,
w rezultacie zmianę ich na przytomne i korzystne dla nas w obecnym życiu. Jest to więc
konfrontacja umysłu świadomego z przetrzymywanymi przez podświadomość negatywnymi
wzorcami   zachowania.   Regresja   umożliwia   nam   uświadomienie   przeżyć   z   okresów:
wczesnego dzieciństwa jak również prenatalnego oraz poprzednich wcieleń.
          W   większości   przypadków   wykorzystane   w   tej   książce   przykłady   wspomnień   z
dzieciństwa ujawniły się pod wpływem zjawiska regresji wykorzystywanego w terapii. W
stan regresywny można wprowadzić poprzez głęboki relaks, w czasie którego, poddająca mu
się osoba koncentruje się na pozytywnym obrazie siebie przeciwstawnym do negatywnego,
psychicznego   wzorca.   Jeśli   taka   koncentracja   jest   wystarczająco   mocna,   wówczas
podświadomość   tej   osoby   uzewnętrznia   wszystkie   negatywne   opory   przed   przejawianiem
pozytywnych   aspektów   osobowości.   Takie   opory   przejawiają   się   zazwyczaj   w   postaci
odczuwanych   emocji,   tych   samych   jakie   towarzyszyły   danemu   traumatycznemu
doświadczeniu. Osoba poddana takiej terapii, czyli wprowadzona w stan regresywny, bardzo
często uzewnętrznia i chwilowo wzmacnia odczuwanie owych emocji. Takie ponowne ich
uzewnętrznienie umożliwia nam wgląd w przeszłe doświadczenia, co za tym idzie poznanie i
zrozumienie   przyczyn   powstałych   wówczas   urazów,   emocji   i   wzorców   nieracjonalnego
zachowania. Dzieje się to za pośrednictwem sugestii terapeuty, który widząc przejaw emocji u

swojego klienta, sugeruje mu powrót pamięcią do pierwotnej przyczyny tych emocji, czyli do
traumatycznego przeżycia. Dzięki temu ta osoba jest w stanie przyjrzeć się i zrozumieć
przyczynę powstania swoich emocji oraz zaobserwować, jakie błędne decyzje podjęła pod ich
wpływem i jak one pokutowały w jej dorosłym życiu. Dzięki takiemu przeglądowi możemy
łatwo zmienić błędne, bazujące na ówczesnym niezrozumieniu, wzorce myślowe, co za tym
idzie uwolnić się od zaburzeń oraz napięć psychicznych.

Regresja udowadnia, że każda dolegliwość, jak również wszelkie

powstające w naszym obecnym życiu problemy, mają swoją przyczynę

w błędnych i niekorzystnych dla nas wyobrażeniach i decyzjach,

podjętych w przeszłości, w różnych stanach naszej świadomości

i w różnym stanie emocjonalnym,

co powodowało niepełny przegląd konsekwencji owych decyzji.

Przyjrzyjmy się temu procesowi bardziej szczegółowo. Najpierw należy rozróżnić dwa
rodzaje pamięci: świadomą i podświadomą.
Świadomie zapamiętujemy to, co było niedawno, natomiast łatwo zapominamy to, co jest
odległe. Nasza podświadomość zapamiętuje to, co uznaje za ważne, a za ważne uznaje to,
wobec czego mieliśmy stosunek emocjonalny. Wszystkie takie emocjonalne kody pozostawia
w swojej pamięci dopóty, dopóki świadomie nie podejmiemy innej decyzji związanej z daną
sytuacją i nie uznamy ich za niepotrzebne. Rzeczy mało istotne nie są w niej rejestrowane.

      Pamięć świadoma rozwija się u dzieci od trzeciego miesiąca życia, wcześniej nie jest w
niej nic rejestrowane. Pamięć podświadoma natomiast towarzyszy nam od zawsze, jednak my
na co dzień mamy z nią znikomy kontakt.
         Jak ma się to w praktyce i na czym polegają najczęstsze konflikty między obiema
jaźniami? Główny problem polega na słabym kontakcie i braku umiejętności porozumienia
się   z   własną   podświadomością.   Umysł   podświadomy,   by   przestać   podtrzymywać   dawny,
wyuczony,   systematycznie   powtarzany   a   niepotrzebny   nam   w   obecnym   czasie   wzorzec
zachowania, potrzebuje deklaracji i decyzji w tej sprawie ze strony umysłu świadomego.
Jednak   my   świadomie   nie   pamiętając   już   zdarzenia,   które   doprowadziło   do   błędnego
myślenia i postępowania, nie potrafimy zmienić podjętych wówczas decyzji. Godzimy się
więc   na   dalszą   jego   realizacje   twierdząc:   „Taki   już   jestem   i   nie   wiem   jak   miałbym   to
zmienić”.
     Na przykładzie wygląda to tak: Jako małe dziecko usłyszeliśmy od własnej mamy, że nie
możemy wchodzić sami do ciemnego pokoju, gdyż tam są „baboki, które mogą nas pożreć”.
Jako   małe   i   łatwowierne   dzieci   uwierzyliśmy   w   to,   gdyż   w   tym   okresie   wierzymy   we
wszystko, do czego przekonują nas inni, a w szczególności rodzice. Dla podświadomego
umysłu to twierdzenie stało się ważne i zostało przez niego zapamiętane, co w dorosłym życiu
przeradza się w ciągły i nieuzasadniony lęk przed ciemnymi pomieszczeniami.
     Wydaje się to śmieszne i mało racjonalne, jednak w rzeczywistości takie, wydawałoby się,
banalne wzorce z dzieciństwa sterują naszym dorosłym życiem. Nasza podświadoma jaźń,
mając   słaby   kontakt   ze   średnim   Ja,   nie   potrafi   przekazać   nam   zapamiętanego   obrazu
przeszłych i  obciążających nas  doświadczeń, mimo to powstałe w  owym okresie  emocje
często   paraliżują   funkcjonowanie   całej   naszej   osobowości.   By   swój   wzorzec   zachowania
zmienić,   potrzebujemy   decyzji   naszego   średniego   Ja,  które   miałoby   zlecić   podświadomej
jaźni, by ta przestała się bać ciemności tłumacząc, iż „baboków” po prostu nie ma, gdyż były
one wyłącznie wymysłem naszej mamy. Jednak umysł świadomy tego nie robi, ponieważ nie
pamięta już zdarzenia odpowiedzialnego za ten wzorzec zachowania.
     Jedynym znanym mi skutecznym sposobem na uzdrowienie wzorców zachowania, w tym
wypadku   lęku   przed   ciemnymi   pomieszczeniami,   jest   nawiązanie   lepszego   kontaktu   z
niższym   Ja,   aby   przypomnieć   sobie   całe   zdarzenie.   Taka   pamięć   przeszłości   umożliwia
rozwiązanie problemu poprzez spojrzenie w dojrzały, przytomny sposób na dawną sytuację i

wyciągnięcie zdrowych wniosków, oraz podjęcie odpowiednich decyzji uwalniających nas od
destrukcyjnych wzorców zachowania. Takim wspomnieniom powinny towarzyszyć emocje,
co   jest   gwarantem   ich   autentyczności.   Ponieważ   wyobrazić   sobie,   że   byłem   „księciem   z
bajki” nie będzie nam trudno, natomiast z rozpłakaniem się na urojone wspomnienie pięknej
księżniczki będziemy mieć już problem.
        Ważnym   czynnikiem   wpływającym   na   nasze   zachowanie   są   również   wzorce
skojarzeniowe.  Jeśli doświadczaliśmy czegoś, co wywołało w nas silne emocje, na przykład,
zostaliśmy przez kogoś skarceni, a towarzyszyło temu coś charakterystycznego, lub działo się
to w charakterystycznych okolicznościach, wówczas to coś, czy takie okoliczności, będą nam
się   zawsze   kojarzyć  z   odczuwaną  wówczas   emocją   i  w   podobnych  okolicznościach   owa
emocja będzie paraliżować nasze funkcjonowanie. W takiej sytuacji również potrzebujemy
powrotu pamięcią do danego zdarzenia, po to, by uświadomić sobie, że przeżywane obecnie
emocje są tylko na zasadzie skojarzenia z dawnym doświadczeniem i że teraz pojawienie się
podobnych sytuacji nie pociąga za sobą kary, której wówczas doświadczyliśmy.

Wyuczone w dzieciństwie, nie przeprogramowane schematy,

choć nie racjonalne i nie adekwatne do obecnych sytuacji,

mają na nas wpływ i paraliżują nasze funkcjonowanie.

      Regresja umożliwia nam więc zweryfikowanie dotychczasowych wyobrażeń i poglądów
oraz zmianę naszego myślenia i postępowania. Czyli stwarza możliwości otwarcia się na
przemiany w naszym życiu. Jest jednak skuteczna wówczas, kiedy dajemy sobie zgodę na
pozytywne  myślenie   i   koncentrujemy  się   na   realizacji   swoich  celów. Terapia   regresywna
stawia nas w sytuacji, w której nie musimy już iść starą i błędną dla nas drogą, do której
czuliśmy się przywiązani i zobowiązani. Otwiera nas ona na nowe kierunki postępowania i
stwarza możliwość wybrania nowej drogi, ale gotowej receptury na zdrowe życie nam jeszcze
nie   podsuwa.   Uczy   nas   jednak   podejmowania   w   pełni   korzystnych,   rozsądnych   i
bezpiecznych dla nas decyzji, oraz jak w zdrowy i bezpieczny sposób korzystać z kryteriów,
które sobie obraliśmy. Jest więc skuteczna wówczas, gdy realnie dopuszczamy możliwości
pozytywnych zmian w swoim życiu. Dlatego należy łączyć regresję z innymi praktykami,
które   umożliwiają   nam   nowe   i   korzystne   dla   nas   kierunki   i   możliwości.   Regresja   w
połączeniu   z   innymi   praktykami   pozwala   również   bardziej   efektywnie   z   nich   korzystać,
uwierzyć w ich realność oraz skuteczność.

Regresja uwalnia od wszelkich zablokowań, starych wzorców myślenia

i postępowania a w zamian pozwala zobaczyć nowe możliwości,

ale tylko wówczas, gdy jesteśmy na nie ukierunkowani.

         Regresja jest dla osób zdrowych psychicznie. Dla osób, które samodzielnie dążą do
osiągnięcia konkretnych, stawianych przez siebie celów, wykorzystując w tym celu, oprócz
terapii, inne praktyki.
         Regresja odwołuje się do pamięci na płaszczyźnie emocjonalnej, czyli jest to praca z
emocjami i ewentualnie towarzyszącymi im wspomnieniami. Najpierw więc pojawiają się
emocje, a dopiero później ewentualne obrazy związane z tymi emocjami.
          Regresja   jest   to   stan   podwyższonej   świadomości,   w   której   uaktywnia   się   pamięć
przeszłych   doświadczeń.  Nie   jest   to   więc   hipnoza,   ani   żaden   inny   odmienny,
nieprzytomny stan świadomości.
         Dzięki zjawisku regresji odreagować można praktycznie każdą dolegliwość i wzorzec
błędnego   zachowania.   Jednak   regresja   nie   działa   na   każdego   człowieka.   W   stanie
regresywnym cofamy się z obecną świadomością, czyli możemy świadomie, na trzeźwo i
przytomnie zweryfikować błędnie podjęte, nieświadome wówczas decyzje. Jesteśmy teraz
bardziej świadomi, potrafimy więc podejmować słuszne decyzje i wyciągać wnioski zgodne z

Robert Krakowiak

Autor książki:

DZIECI REGRESJI

- Uzdrawianie dzieciństwa

O swoim podejściu do klienta

    Zanim przystąpię do współpracy z klientem, przeprowadzam z nim konsultację, w czasie której poznaję bliżej
jego życie, czyli sposób, w jaki żyje: jakie ma problemy z sobą, kryteria w życiu, dążenia i pragnienia, co mu
ewentualnie w realizacji tego przeszkadza, jakie ma lęki, obawy, opory, czyli wzorce psychiczne nie pozwalające
mu realizować swoich planów i do czego tak naprawdę go to doprowadzało. Potrzebuję również rozpoznać jego
predyspozycje dane mu przez naturę. By bliżej poznać klienta staram się poznać sposób, w jaki on sam siebie
postrzega, czyli w co wierzy, co deklaruje i na ile to realizuje. Dążę również do tego by poznać, jaką ma ogólnie
samoocenę,   na   ile   wierzy   w   realność   stawianych   przez   siebie   celów   i   na   ile   jest   w   nie   zaangażowany.
Decydująca się osoba na współpracę ze mną powinna być otwarta na rozmowę o sobie i gotowa odpowiedzieć
na każde pytanie, które zadam dotyczące każdej dziedziny życia. Następnie prowadzę klienta tak, by sam poznał
i zrozumiał siebie, nauczył się poruszać po swojej świadomości i umiejętnie z nią pracował, czyli odkrył swoją
prawdziwą naturę, zweryfikował swój dotychczasowy obraz siebie oraz swoje kryteria i odnalazł w sobie to, co
tak naprawdę jest dla niego najlepsze. Prowadzę więc sesję na podstawie wiedzy o kliencie, zdobytej w wyżej
opisany sposób.
       Współpraca ze mną jest czymś indywidualnym dla każdego klienta. Każdy klient to inna historia, inne
przeżycia,   doświadczenia,  inne   pragnienia  i   potrzeby.   Mam   więc   indywidualne   podejście   do  każdej   osoby,
staram się ją zrozumieć i zaobserwować, co na danym poziomie jest jej potrzebne. Prowadzę sesje tak, aby taka
osoba zaczęła realizować swoje cele, o ile są one oczywiście zgodne z jej bosko-doskonałą naturą.
     Pierwsze spotkanie to sama konsultacja. To pierwsze spotkanie jest po to, bym dobrze poznał daną osobę,
zapoznał ją z możliwościami i warunkami dalszej współpracy, oraz by wspólnie poszukać sposobów i kierunków
takich, by dana osoba realizowała postawione przez siebie cele i samodzielnie kontynuowała pracę nad sobą.
Każde   następne   spotkanie   to   już   krótsze   konsultacje   wraz   z   sesją   medytacyjną   opartą   na   niżej   opisanej
procedurze.

O swoich praktykach

W swoim życiu spotkałem się z różnymi technikami pracy z umysłem oraz naukami i praktykami duchowymi
wschodu i zachodu. Dzięki temu nauczyłem się różnych technik: medytacji, pracy z psychiką i energią
człowieka oraz uwalniania od psychicznych napięć. Stosując owe nauki koncentrowałem się na poznaniu ich
szkieletu, podstaw tych praktyk. Postanowiłem zrozumieć, na podstawie jakich mechanizmów naszej psychiki
one powstały. To pomogło mi znaleźć wspólne ich aspekty świadczące o możliwościach ludzkiego umysłu.
Takie studiowanie różnych praktyk, pozwoliło mi więc poznać i zrozumieć ludzką świadomość, jej zdolności i
możliwości. Z praktyk, które poznałem wykorzystuję wiele aspektów łącząc je i wykorzystując w swojej obecnej
współpracy z klientami.

Obecnie stosuję opracowaną przez siebie metodę na podstawie zdobytych doświadczeń stosowanych praktyk
oraz własnych odkryć. Moja współpraca z ludźmi polega głównie na łączeniu praktyk: Huny, Jogi i Buddyzmu
wraz ze współczesnymi technikami terapeutycznymi i doskonalenia osobowości.

Z Huny wykorzystuję naukę o trzech jaźniach, wizualizację i przekonanie, że cel, który się sobie postawi jest
do osiągnięcia, pod warunkiem zachowania zdrowych intencji do siebie i innych. W modlitwie odwołuję się do
nadświadomości, w której każdy przechowuje doskonały obraz siebie: swojego doskonałego ciała, stanu
emocjonalnego, wyobrażeniowego oraz informacje o najlepszych zdolnościach i predyspozycjach, które ma
każdy z nas. Dzięki takiemu kontaktowi pomagam klientowi stworzyć w wyobraźni doskonały obraz siebie, po

czym ma on za zadanie utrzymać go w swojej wizualizacji.

    Z Jogi wykorzystuję głównie naukę o oddechu i pracę z energią człowieka. Uczę klienta obserwować różnicę
energetyczną  między jego aktualnym   stanem  a  doskonałym   obrazem  siebie. Poprzez  odpowiednie  oddechy
klient dostraja się do owej energii i urzeczywistnia ją w swoim ciele.
       W czasie takiego dostrajania się energetycznego do nadświadomego obrazu siebie, pracy z energią i z
głębokim, świadomym oddychaniem uzewnętrzniają się wszelkie dawne urazy, porażki, napięcia energetyczne i
tłumione   negatywne  emocje,  czyli  wszystko  to,  co  nie   pozwala   nam  na  przejawianie  na   planie  fizycznym
naszego doskonałego obrazu siebie, o którym informacje przechowuje nasza nadświadomość.
    Tutaj niezbędne okazują się nauki buddyjskie, z których pochodzi nauka prawa karmy - prawa przyczyny i
skutku, nauka o reinkarnacji i wyzwoleniu z cierpienia poprzez wyzbycie się emocji. Okazuje się, że każdy
problem, negatywne doświadczenie czy nawet dolegliwość fizyczna mają swoją przyczynę w błędnym myśleniu
czy postępowaniu w przeszłości. Negatywne przekonania pozostają w nas do póki ich nie zmienimy, a nie
zmienimy do póki nie przypomnimy sobie kiedy i dlaczego je podjęliśmy. W takiej sytuacji sugeruję klientowi
powrót pamięcią z obecną świadomością do pierwotnej przyczyny danej emocji lub negatywnego odczucia po
to, by przyjrzeć się podjętym wówczas decyzjom, ich motywom i ich konsekwencjom oraz zmienić owe decyzje
na pozytywne i korzystnie działające w obecnym życiu. Taki powrót pamięcią pozwala zintegrować negatywne i
ograniczające   wzorce   myślowe,   dzięki   czemu   ułatwia   przejaw   pozytywnej   wizualizacji,   do   jakiej   osoba
dostrajała się na początku takiej sesji.

       Oczywiście ja nie gwarantuję takiego sukcesu za pierwszym razem. Taka współpraca z klientem wymaga
zgody, chęci i pełnego zaangażowania z jego strony oraz wspierania jej samodzielną pracą nad sobą, chodzi
głównie o skoncentrowanie swojej uwagi poprzez medytacje i afirmacje na zalecanym przeze mnie temacie.
Współpraca taka jest tym bardziej owocna im bardziej zaangażowana w nią jest osoba ze mną współpracująca.
Ważne   jest   więc   aby   dany   klient   jak   najwięcej   od   siebie   oczekiwał,   nie   zakłamywał   się,   był   gotowy   do
współpracy i do zaangażowania w siebie czasu i energii. W czasie sesji ze mną zdaża się, że konfrontacje klienta
ze stłumionymi w sobie emocjami mogą być dla niego nieprzyjemne i nie chce on kontynuować współpracy,
chodzi   głównie   o   to   by   przestać   złorzeczyć   i   podtrzymywać   żale   a   nauczyć   się   wybaczać,   odpuszczać   i
akceptować. W takiej sytuacji dana osoba powinna podjąć wyzwanie typu: "Akceptuję swój stan, nie będę się
dłużej oszukiwać, chcę to zmienić i zrobię to". Zdarza się również, że klient nie chce się zaangażować w
intensywne oddechy, które również mogą wywoływać chwilowe, negatywne odczucia. Ale cóż, współpraca ta
wymaga   pewnych   poświęceń,   jednak   daje   swoje   rezultaty   w   postaci   nawet   uzdrowień   "nieuleczalnych"
dolegliwości.

Skutki uboczne ;)

       Klient przychodzący do mnie na sesje doświadcza prawdy o sobie, czyli wszystko to, co nosi w sobie
stłumione   uzewnętrznia   i   zaczyna   odczuwać.   To   jest   niezbędne   w   procesie   oczyszczania.   Zdarza   się,   że
samoocena pewnej osoby może być zbudowana na sztucznym wizerunku, czyli urojonych wartościach. Taka
osoba ma wysokie mniemanie o sobie, mimo że nosi w sobie mnóstwo stłumionych wzorców niskiej samooceny.
Oczywiście, z wyjątkiem urojonego dowartościowywania się, takim wizerunkiem nie da się osiągnąć żadnego
większego sukcesu na ścieżce rozwoju duchowego. Zdarza się więc, że osoba przychodząca na spotkanie nie jest
w   stanie   zaakceptować   prawdy   na   swój   temat,   którą   uświadamia   sobie   w   czasie   konfrontacji   ze   swoimi
wzorcami zachowań. W związku z czym może ona nie podejąć dalszej współpracy. Jest to jedyna znana mi
sytuacja, w której ktoś może krytykować moją pomoc, gdyż uzewnętrznione zostały u tej osoby stłumione
wzorce, wobec których nie zostało podjęte wyzwanie dalszej pracy. W ten sposób zburzony został sztuczny
wizerunek,   którym   taka   osoba   nie   potrafi   się   już   dowartościowywać,   a   brak   intencji   dalszej   pracy   z
uzewnętrznionymi wzorcami sprawia, że zostaje ona pozostawiona ze świadomością swoich urojeń.

Pracy z oddechem, energią i powrotem do pierwotnych przyczyn obecnych problemów nauczyłem się głównie
praktykując Rebirthing oraz Regresing.

Efektem owej kilkuletniej praktyki terapeutycznej jest moja książka: "DZIECI REGRESJI -Uzdrawianie
dzieciństwa"

    Do współpracy ze mną zapraszam wszystkie osoby, które są gotowe na konfrontacje z samym sobą oraz do
zaangażowania   się   w   swój   proces   samouzdrawiania   i   samodoskonalenia.   Korzystając   z   własnej   wiedzy   i
umiejętności  pomogę  w   odkryciu  i   uzewnętrznieniu Waszych  naturalnych  talentów  i   predyspozycji   oraz   w
uwalnianiu oporów (destrukcyjnych wzorców psychicznych) przed ich przejawianiem.

Robert Krakowiak

0-601 50 55 54

Document Outline