57.Rozwój nauki prawa administracji w XIX wieku na ziemiach 
polskich. 
 

A.  W  I  RP  kompetencje  i  obsada  organów  rządu 

centralnego  i  lokalnego  regulowane  były  prawnie 
jedynie      w sposób ogólny. 

wiek  XIX  przyniósł  rozwój  administracji,która  działała  w 
ramach prawa lub na podstawach prawnych. 
Wprowadzono  określony  system  uprawnień  oraz 
zobowiązań organów administracji. 
PRAWO  ADMINISTRACJI  wyróżnia  się  wielostronnie: 
szerokością zakresu, różnolitością obejmowanych materii. 
 

B.   GRANICE  DZIAŁALNOŚCI  ADMINISTRACYJNEJ  W  XIX 

W. OKREŚLAŁY DWIE ZASADY: 

ZASADA 

LEGALNOŚCI- 

doprowadziła 

do 

rozwoju 

sądownictwa administracyjnego 
ZASADA  ODPOWIEDZIALNOŚCI  –  nie  tylko  urzędnika  ale 
także  państwa  za  szkody  wyrządzone  obywatelom  w 
czasie wykonywania funkcji państwowych (np.budowane 
dróg itp.) 
 

C.  PROBLEMY ORGANIZACJI ADMINISTRACJI 

CENTRALIZACJA  –  skupienie  decyzji  w  organach 
centralnych 
DECENTRALIZACJA  –  podział  decyzji  pomiędzy  organy 
centralne i terytorialne  
Łączy się z nimi: 

KONCETRACJA-  czyli  skupienie  decyzji  w  jednych 
rękach  np.:  ministra,  namiestnika,  gubernatora, 
nadprezydenta prowincji i rejencji 
DEKOWCENTRACJA 

– 

podział 

uprawnień 

decyzyjnych pomiędzy różne czynniki i osoby 
 

D.  NAUKA PRAWA ADMINISTRACYJNEGO. 

W  I  trzech  dziesiątkach  XIX  w.  ich  rozwój  nastąpił  w 
Królestwie  i  w  Galicji  (II  połowa  stulecia).  Idee  prawa 
administracyjnego  rozwijał  Antoni  Okolski  –  prof.  szkoły 
głównej: określał on prawo administracyjne jako „prawo 
ekologicznej  strony  narodu”  Okolski  był  „ojcem  polskich 
nauk administracji"