Heidi Betts 

 

Niespodziewana 

przygoda 

 

Special - "Szalone lato" 

 

 

 

 

 

 

- 1 -

ROZDZIAŁ PIERWSZY 

 

- Och, daj spokój! Podaj chociaż jeden powód, dla którego nie chcesz 

wyjechać stąd na dwa tygodnie, żeby wypocząć na słońcu. 

Abigail Weaver już miała wymownie przewrócić oczami, by okazać, co 

sądzi o uporze przyjaciółki, ale jakoś się powstrzymała. 

Zanurzyła chipsa w miseczce pełnej salsy, aż wreszcie, starając się 

przekrzyczeć muzykę, która w tej meksykańskiej restauracji grała zbyt głośno, 

odparła: 

- Podam ci nawet dwa. Rude włosy i biała skóra, którą może poparzyć 

światło żarówki, a co dopiero słońca. 

Oczywiście Rachel Stanford nie miała takich problemów jak bardzo blada 

skóra, w dodatku obsypana piegami. Nie, Rachel była wysoką długonogą 

brunetką, świetnie prezentującą się w bikini.  

Ba, we wszystkim wyglądała fantastycznie, przez co Abby czuła się w 

porównaniu z nią jak brzydkie kaczątko. Na szczęście Rachel nie rozpływała się 

z zachwytu nad swoją urodą, nawet trochę jej nie doceniała, w odróżnieniu od 

tych kilku facetów, którzy siedzieli nad drinkami i co chwila spoglądali na nią z 

dużym zainteresowaniem. Rzecz jasna, żaden nie zwracał uwagi na Abby. 

- Od tego są kremy z filtrami i kapelusze z dużym rondem. Zbliżają się 

wakacje, potrzebujesz odpoczynku, obie potrzebujemy. Dobrze będzie wyrwać 

się z tej dziury, przypomnieć sobie, co to znaczy być wolną i zabawić się. 

Rachel co prawda nie powiedziała tego wprost, lecz było oczywiste, że 

nawiązywała do niedawnego rozstania Abby i Kirka. Po trzech latach 

poważnego związku, kiedy to ona już zaczęła po cichu planować małżeństwo, 

on znienacka spakował swoje rzeczy i wyniósł się, twierdząc, że nie jest kobietą 

dla niego. Abby podejrzewała, że miała z tym coś wspólnego biuściasta tleniona 

blondynka w mini, która pracowała w pobliskiej kawiarni, ponieważ widziała 

ich razem ledwie tydzień przed odejściem Kirka. 

R S

 

- 2 -

- Nie lubię chodzić na plażę - poskarżyła się. - Słońce, tłumy ludzi, 

dziewczyny wyglądające w bikini sto razy lepiej ode mnie. 

- Przecież ty w ogóle nie chodzisz na plażę, więc skąd możesz wiedzieć? I 

musisz wreszcie skończyć z tym kryciem się po kątach i prowadzeniem życia 

szarej myszki. Jesteś młoda i piękna. 

- Młoda to jeszcze ujdzie, ale... - Tym razem Abby jednak przewróciła 

oczami. 

- Jesteś piękna - powtórzyła dobitnie Rachel. - Kirk to dupek, więc nie 

potrafił docenić, jakie szczęście mu się trafiło, ale to nie znaczy, że inni 

mężczyźni są tacy sami jak on. Zresztą nie jedziemy podrywać facetów, to będą 

dziewczyńskie wakacje. Wynajmiemy pokój z widokiem na ocean, kupimy 

seksowne kostiumy i będziemy wylegiwać się na plaży, czytając romanse i 

popijając drinki. - Nachyliła się, wbijając wzrok w przyjaciółkę. - Abby, proszę! 

Zobaczysz, czeka nas cudowna zabawa, wcale nie będziesz chciała wracać do 

tych swoich próbówek i mikroskopów. 

Abby aż się skurczyła w sobie, ponieważ nie chciała wypełzać ze swojej 

bezpiecznej skorupy, ale jednocześnie jakiś głos w jej głowie powtarzał, że 

życie jest krótkie. I żeby nie zachowywała się jak pustelnica z powodu Kirka, 

gdyż najzwyczajniej w świecie nie był tego wart. 

- No dobrze - powiedziała z ociąganiem. - Pojadę. 

- Świetnie! Ja wszystko zorganizuję, ty się o nic nie martw. Jedyne, co 

musisz zrobić, to dać się wyciągnąć na zakupy. Wybierzemy ci takie rzeczy, że 

facetom oko zbieleje na twój widok. 

Abby z jękiem ukryła twarz w dłoniach. Po co się zgodziła? Naprawdę 

zgłupiała do reszty... 

Cztery tygodnie później Abby była spakowana na wyjazd, a w bagażu 

znalazły się różne rzeczy, na które nieopatrznie dała się namówić niezmor-

dowanej Rachel, między innymi złote bikini, w jej odczuciu nazbyt skąpe. Nie 

wyobrażała sobie, jak mogłaby się w nim pokazać! Na pewno nie będzie w nim 

R S

 

- 3 -

paradować przed tłumem ludzi, tylko znajdzie sobie odludny skrawek plaży i 

zatopi się w lekturze. Nikt nie będzie jej oglądał. 

Zadzwonił telefon. 

- Skarbie, obiecaj, że mnie nie znienawidzisz - poprosiła Rachel. 

- Co takiego zrobiłaś? - spytała w popłochu Abby. 

- Nic. Chodzi o to, czego nie mogę zrobić, mianowicie nie mogę jutro 

lecieć na Florydę. 

- Co takiego?! - Kurczowo zacisnęła palce na słuchawce. - Przecież ten 

wyjazd to był twój pomysł! 

- Wiem. Strasznie mi przykro, że to tak wyszło, ale sprawa Bryanta 

przybrała fatalny obrót i mamy tu istne piekło. Daj mi parę dni, uporządkuję to 

wszystko i dojadę do ciebie. 

Oczy Abby rozszerzyły się, kiedy dotarło do niej znaczenie słów 

przyjaciółki. 

- Nie ma mowy! Ledwie dałam się namówić na wyjazd z tobą. Bez ciebie 

nie pojadę na pewno. 

- Owszem, pojedziesz - ucięła ostro Rachel. - Nie zgadzam się, żeby 

cokolwiek zepsuło nam wakacje. Leć na Florydę, zamelduj się w hotelu i baw 

się dobrze. Wyrwę się, kiedy tylko zdołam, przysięgam. 

- Ale... 

- Abby, wszystko już jest załatwione. - Rachel przybrała swój stanowczy 

ton pani prokurator. - Musisz jechać. Nie przyjmuję odmowy. 

Abby spojrzała na spakowane od trzech dni walizki, na leżący na łóżku 

bilet lotniczy i westchnęła z rezygnacją. 

- Dobrze, pojadę. Ale masz zjawić się jak najszybciej! 

- Daję ci na to moje słowo. Jedź i baw się dobrze. 

Baw się dobrze, baw się dobrze... Tylko niby jak? Najchętniej spędziłaby 

cały dzień zamknięta w pokoju hotelowym, lecz Rachel, która znała ją nazbyt 

dobrze, zadzwoniła z samego rana i wymogła, że Abby pójdzie na plażę, w 

R S

 

- 4 -

dodatku w nowym złotym bikini. Włożyła je więc, ponieważ nigdy nie 

potrafiłaby złamać danej obietnicy. 

Bikini było piękne, chociaż tak skąpe, że czuła się jak modelka 

prezentująca bieliznę erotyczną. Staniczek podnosił i nieco powiększał biust, 

bursztynowe strasy połyskiwały między piersiami i na biodrach, a złoty kolor 

nadawał bladej skórze przyjemny ciepły odcień - i właśnie to ostatnie 

przekonało ją do kupna. Do kompletu miała złocisty sarong i sandałki, kupiła też 

sobie kapelusz z wielkim rondem i okulary przeciwsłoneczne. 

Wysmarowała się sun-blockerem, spakowała do wielkiej torby koc, 

ręcznik, kanapki i książkę, ponadto do małej turystycznej lodówki wrzuciła 

torebki z lodem i napoje. Była gotowa spędzić swój pierwszy dzień na plaży w 

Fort Lauderdale, musiała jeszcze tylko wypożyczyć wielki parasol. To całe 

wypoczywanie na plaży było bardzo skomplikowane. Nie miała pojęcia, 

dlaczego inni to lubią i czemu wyglądają tak, jakby nie sprawiało im to żadnego 

kłopotu. Trudno, zaciśnie zęby i pójdzie wypoczywać, skoro obiecała. 

Michael Mastriani oddychał ciężko, mięśnie nóg paliły żywym ogniem, 

pot spływał po twarzy, lecz mimo to wytrwale biegł dalej wzdłuż linii przyboju. 

Osiem kilometrów w jedną, osiem kilometrów w drugą, ponieważ urlop nie 

zwalniał go od codziennego dbania o doskonałą kondycję, zwłaszcza że mama 

troskliwie serwowała mu porcje spaghetti, które bez trudu wystarczyłyby do 

nakarmienia całego plutonu. Jeśli nie chciał wrócić do jednostki z tłuszczykiem 

na brzuchu, musiał naprawdę uważać. Dobiegł do wieży ratownika, która 

wyznaczała koniec ośmiokilometrowego odcinka, okrążył ją i zawrócił. 

Na plaży było już trochę osób. Zazwyczaj nie zwracał uwagi na 

plażowiczów, lecz tym razem pochwycił kątem oka dość komiczny widok. Jakaś 

kobieta szła obładowana niczym matka sześciorga dzieci, chociaż była zupełnie 

sama. Twarz miała zasłoniętą olbrzymim kapeluszem i wielkimi okularami 

przeciwsłonecznymi, a do tego prawie nie było jej widać spoza ogromnego 

parasola i dwóch toreb, jednej dużej, drugiej nieco mniejszej. 

R S

 

- 5 -

Ta mniejsza właśnie wyleciała jej z ręki. Kobieta schyliła się, wzięła 

torbę, ale upuściła parasol. Michael zwolnił. Kobieta chwyciła parasol, którym 

zahaczyła o okulary i kapelusz, a próbując złapać jedno i drugie, upuściła z kolei 

dużą torbę. Michael zaśmiał się sam do siebie i zaczął zbaczać w jej kierunku, 

jeszcze zanim zobaczył, jak długie rude włosy rozsypują się na ramionach 

nieznajomej. 

Aż potknął się z wrażenia.  

Uwielbiał rude włosy, ale większość kobiet się farbowała, ta zaś była 

prawdziwym rudzielcem, ruda z urodzenia po prostu, o czym świadczyła jasna 

skóra na ramionach, do tego obsypana piegami. Początkowo chciał tylko pomóc 

tej kobiecie, ale teraz, kiedy zobaczył te włosy i to złote bikini, które uwiodłoby 

świętego, nagle przestał czuć się jak dobry samarytanin, a jego intencje obrały 

zupełnie nowy kierunek. Otarł pot z czoła, żeby lepiej się prezentować. 

- Halo! - zawołał. 

Odwróciła się gwałtownie, upuszczając kapelusz i torbę, które właśnie 

podniosła. Zauważył zielone oczy za przekrzywionymi okularami, zielone jak 

prześwietlona słońcem woda, i pomyślał, że można w nich utonąć. 

- Nie chciałem pani przestraszyć, tylko pomóc, bo tak mi się zdaje, że 

niesie pani za dużo rzeczy naraz. Chętnie pomogę. - Nałożył jej na głowę 

kapelusz, wziął dużą torbę i parasol. - To dokąd teraz? 

- Ale nie... Ale ja... Ale nie trzeba... - jąkała, czerwieniąc się. 

- Nie ma problemu, i tak właśnie zamierzałem chwilę odpocząć - skłamał. 

Zawahała się. 

- Tylko chciałam usiąść z dala od wszystkich i spokojnie poczytać. 

- W takim razie proponuję tam. - Wskazał miejsce znajdujące się dalej od 

wody. - Zazwyczaj najtłoczniej jest przy samym brzegu. 

Nie wyglądała na uszczęśliwioną jego obecnością, ale ruszyła we 

wskazanym kierunku. Michael szedł za nią, z uśmiechem obserwując zgrabne 

nogi w złocistych sandałkach i lekko kołyszące się biodra. Nieznajoma była 

R S

 

- 6 -

niewysoka, lecz bardzo proporcjonalnie zbudowana. Idealnie wprost. Kiedy 

doszli na miejsce, przestał się uśmiechać, żeby nie spłoszyć jej swoim 

zainteresowaniem. 

Rozłożyła koc, Michael zaś rozpiął parasol, wbił go głęboko w piasek, a 

potem bezceremonialnie położył się na wznak na kocu, opierając się na łokciach 

i krzyżując nogi w kostkach. Ruda pieguska znieruchomiała podczas wyjmo-

wania z torby książki i spojrzała na niego ze zdumieniem. 

- Co pan robi? - spytała podejrzliwie. 

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam - odparł lekkim tonem. - Muszę 

chwilę odpocząć, zanim pobiegnę z powrotem. 

Przyklękła na brzegu koca, nadal przyglądając mu się wzrokiem pełnym 

nieufności. 

- A daleko pan ma? 

- Drugą połówkę z szesnastu kilometrów. 

- Drugą połówkę? Biega pan szesnaście kilometrów dziennie?! 

- Co najmniej. 

- Czemu aż tyle? 

- Dziecinko... - Ton jego głosu wskazywał wyraźnie, że spytała o coś 

oczywistego - ...to chyba widać. - Wskazał na oliwkową koszulkę z dużym 

żółtym napisem. 

- Pan służy w piechocie morskiej? Zasalutował. 

- Sierżant Michael Mastriani, do usług. Dla przyjaciół Mike. Umknęło mi 

twoje imię. 

Uniosła brwi. 

- To biegnij, może złapiesz - odpaliła.  

Roześmiał się. Po raz pierwszy okazała nieco charakteru, co bardzo mu 

się spodobało. 

- Wolę zostać tutaj. Powiedz, jak się nazywasz, obiecuję, że mi nie 

ucieknie. 

R S

 

- 7 -

Zawahała się, zmieniła pozycję i usiadła po turecku, jakby próbowała 

zyskać na czasie. 

- Abby Weaver. 

- Miło cię poznać, Abby. 

Wyciągnął rękę, uścisnęła ją, a wtedy zauważył, że miała ładne, delikatne 

dłonie i nie nosiła obrączki ani pierścionka zaręczynowego. Sięgnęła do 

turystycznej lodówki i wyjęła puszkę dietetycznej coli. 

- Chcesz się napić? 

- Bardzo chętnie, dzięki - odparł, żeby mieć pretekst zostać z nią dłużej. - 

Co robisz sama na plaży? 

Ściągnęła kapelusz, poprawiła długie, proste włosy, potem zdjęła okulary, 

odsłaniając błyszczące zielone oczy. 

- Jestem tu na urlopie. Miałam przyjechać z przyjaciółką, ale w ostatniej 

chwili zatrzymały ją sprawy zawodowe. 

- Skąd jesteś? 

- Z Ohio. Pracuję jako laborantka w firmie farmaceutycznej, a 

przyjaciółka jest prokuratorem. Jakaś sprawa się skomplikowała, no i Rachel 

musiała się tym zająć. 

Mike gwizdnął cicho. 

- Ciekawe macie zawody. Czy twoja przyjaciółka jest równie piękna jak 

ty? 

Abby zakrztusiła się colą i zaczęła rozpaczliwie kasłać. Poklepał ją po 

plecach. 

- Wszystko w porządku? 

Przez chwilę bez słowa łapała powietrze, a potem skinęła głową. 

- Moja przyjaciółka jest bardzo piękna - odparła, nie patrząc na niego. - 

Na pewno ci się spodoba. Mogę was sobie przedstawić, kiedy tu przyjedzie za 

parę dni. 

R S

 

- 8 -

Teraz to Mike omal się nie zakrztusił. Czy ona naprawdę sądziła, że 

wolałby jakąś kobietę, której nigdy nie widział, od ślicznotki, która siedziała na 

wyciągnięcie ręki? 

- To jak ona wygląda? - spytał z czystej ciekawości. 

- Jest wysoką, bardzo zgrabną brunetką, ma długie kręcone włosy. Do 

tego jest inteligentna i dowcipna. Mężczyźni za nią szaleją. 

- I myślisz, że w moich oczach byłaby ładniejsza niż ty - raczej stwierdził 

niż zapytał. 

Wzruszyła ramionami, ładnymi szczupłymi ramionami, na których złociły 

się apetyczne piegi, a potem wreszcie podniosła wzrok na Mike'a. Zauważył, że 

jej oczy przygasły i aż go coś ścisnęło w żołądku na ten widok. 

- Większości mężczyzn to ona się podoba, nie ja. 

No to spotykałaś samych durniów, pomyślał. Natomiast on, choć miał 

swoje wady, jednak durniem nie był z całą pewnością. 

- To świetnie - skwitował, niepostrzeżenie przesuwając się nieco bliżej w 

jej stronę. - Bardzo lubię rywalizację, ale ten czas, który musiałbym poświęcić 

na walkę z innymi, wolę spędzić na poznaniu cię lepiej. To znacznie 

przyjemniejsze. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

R S

 

- 9 -

ROZDZIAŁ DRUGI 

 

Posłał jej zabójczy uśmiech, jego oczy zabłysły, zaś Abby poczuła, jak 

robi jej się dziwnie ciepło. Czemu właściwie tu został? W porządku, nie dziwiła 

się, że chciał jej pomóc, widać był miłym człowiekiem, ale nie rozumiała, 

czemu rozgościł się na jej kocu, kiedy mógł dalej uprawiać te swoje biegi. 

Może przez to bikini. Normalnie mężczyźni nie zaczepiali jej i nie 

rozmawiali z nią, a przynajmniej nie tacy jak on. Sierżant Michael Mastriani z 

piechoty morskiej... Hm, to brzmiało nieźle. A żywy obiekt wyglądał jeszcze 

lepiej. Zazwyczaj podobała się inteligentnym facetom, a to programistom, a to 

chemikom, a to jeszcze innym. Owszem, ciekawie się z nimi rozmawiało, ale na 

tym koniec. Z całą pewnością na żadnego nie patrzyło się z taką przyjemnością 

jak na Mike'a. 

W porządku, musiała uczciwie - chociaż z lekkim poczuciem winy - 

przyznać sama przed sobą, że w rzeczywistości okazała się płytka i 

powierzchowna, skoro ostatecznie to wygląd okazał się dla niej aż taki ważny. 

Aż zatykało jej dech w piersiach i zasychało w ustach, kiedy patrzyła na te 

szerokie ramiona, na te muskularne uda, na płaski, twardy brzuch, do którego 

lepiła się mokra od potu bawełniana koszulka bez rękawów. Już samo to 

wystarczyłoby, żeby zrobić wrażenie na każdej kobiecie, ale do tego dochodziły 

jeszcze zdecydowane, męskie rysy, ciemne oczy o bystrym spojrzeniu i po 

żołniersku obcięte czarne włosy. 

Na takich facetów dziewczyny leciały bez opamiętania. A oni nigdy nie 

zwracali uwagi na takie zapracowane szare myszki jak Abby, woleli bawić się 

na plaży z rozchichotanymi tlenionymi blondynkami, które miały powiększane 

biusty i nosiły kostiumy uszyte z samych tasiemek. Jej eleganckie złote bikini 

nie mogło się równać z tamtymi uwodzicielskimi kostiumami, o rozmiarach 

biustu nie wspominając. 

R S

 

- 10 -

Dlatego też ponownie zastanowiła się, co on w ogóle tutaj robił, nadal 

tkwiąc na jej kocu, chociaż na plaży było pełno olśniewających dziewczyn. 

Spuściła głowę, zaczęła bawić się puszką po coli. 

- Dlaczego chciałbyś poznać mnie lepiej? 

- A jest jakiś powód, dla którego miałbym nie chcieć? - spytał, unosząc 

brew. - Jesteś zamężna? Zaręczona? Związana z kimś na poważnie? 

- Nie. - Już nie, sprecyzowała w myślach. 

- W takim razie w czym problem?  

Podniosła głowę i spojrzała na niego. 

- A nie wolałbyś dalej sobie biegać albo poflirtować z kimś takim jak... - 

Rozejrzała się, zauważyła szalenie atrakcyjną brunetkę i wskazała w jej 

kierunku. - Z kimś takim jak ona? 

Mike odwrócił się, żeby ocenić wskazaną kobietę, ale odwrócił się z 

powrotem zaledwie po ułamku sekundy i uśmiechnął się szelmowsko. 

- Nie wolałbym. 

Potrząsnęła głową i roześmiała się, gdyż ta cała sytuacja zaczęła ją w 

końcu bawić. 

- Czyli nie mam szansy się ciebie pozbyć? - dodała, chociaż wcale nie 

była pewna, czy nadal jej na tym zależało. 

Uśmiechnął się jeszcze szerzej, obrócił na bok, przodem do niej, i oparł 

się wygodnie na zgiętym ramieniu. 

- Najmniejszej. 

Westchnęła, tym westchnieniem ogłaszając, że się poddaje. 

- W porządku. Ja opowiedziałam ci o sobie, teraz wypada, żebyś ty zrobił 

to samo. 

- Bardzo proszę. 

Ku jej zaskoczeniu okazało się, że Mike potrafił zajmująco opowiadać, 

więc z prawdziwym zainteresowaniem słuchała o różnych przygodach, które 

przydarzyły mu się podczas służby na morzu. Dowiedziała się też, że jego ojciec 

R S

 

- 11 -

swego czasu również służył w piechocie morskiej, a Mike od małego bardzo 

chciał pójść w jego ślady. Rodzice mieszkali właśnie tutaj, w Fort Lauderdale, a 

on przyjechał do nich, żeby w rodzinnym domu spędzić urlop. Z jego słów 

wynikało, że rodzina jest mocno zżyta i szczęśliwa. 

Potem opowiedział jej o Camp Pendleton, gdzie aktualnie stacjonował, o 

swoich kolegach, o tym, jak wygląda codzienne życie w jednostce. Po takiej 

dawce informacji nie pozostało jej nic innego, jak zrewanżować się, żeby było 

sprawiedliwie. Opowiedziała o swojej pracy w koncernie farmaceutycznym, o 

tym, jak wraz z całym zespołem poszukiwała leków na różne dolegliwości i 

choroby, od zwykłego przeziębienia po najpoważniejsze z chorób. Mike okazał 

się świetnym słuchaczem, co ją tak ujęło, że kiedy zaczął delikatnie wypytywać 

o sprawy bardziej osobiste, nieoczekiwanie dla siebie samej zdradziła mu, że ma 

za sobą poważny trzyletni związek, który zakończył się niedawno, przy czym 

nie ona go zakończyła. 

Oczywiście zachowała dla siebie, jak mocno to przeżyła i jak negatywnie 

wpłynęło to na jej samoocenę. Nie mówiła też, jak Rachel wymusiła na niej ten 

wyjazd na Florydę właśnie po to, by przezwyciężyła depresję. Ale i tak powie-

działa Mike'owi zadziwiająco dużo jak na tak krótką znajomość. 

A jeszcze bardziej zadziwiające było to, że zdołał doprowadzić ją do 

śmiechu. W odpowiednich momentach rzucał jakieś słówko pod adresem Kirka 

- słówko z gatunku tych, których nie wypada powtarzać w dobrym towarzystwie 

- albo robił wymowną, komiczną minę, a wszystko to pomogło Abby spojrzeć 

na ten związek z innej perspektywy. 

To wcale nie było nic poważnego, trafiła na niepoważnego gościa, 

kompletnie niewartego jej uczuć i zaangażowania, zasługiwała na coś znacznie 

lepszego. Na szczęście miała go już z głowy. Byłoby o wiele gorzej, gdyby 

uwikłała się w kogoś takiego na długie lata. Teraz była wolna, mogła iść dalej, 

tamto doświadczenie potraktować jako lekcję i wyciągnąć z niej wnioski na 

przyszłość. 

R S

 

- 12 -

W zamyśleniu zaczęła się bawić łańcuszkiem, który otaczał jej kostkę, i 

zadała sobie pytanie, czy przypadkiem nie trafiło jej się właśnie owo coś 

znacznie lepszego w postaci Mike'a. Może była naiwna, myśląc w ten sposób. 

Może za dużo sobie wyobrażała. A może... może wcale nie za dużo? Przebiegł 

ją rozkoszny dreszcz. 

Rachel byłaby z niej dumna. Już pierwszego dnia urlopu zainteresowała 

sobą mężczyznę - i to jakiego mężczyznę! 

- No dobrze. - Usiadł, wrzucił do torby pustą puszkę po coli. - Co powiesz 

na wspólną kolację dziś wieczorem? 

Zaskoczył ją zarówno tym zaproszeniem, jak i nagłą zmianą tematu. 

Odczekała chwilę, aż jej puls trochę zwolni, ponieważ nieźle przyśpieszył, kiedy 

to usłyszała. 

- Chcesz mnie zabrać na kolację? - upewniła się, zaskoczona faktem, że 

sytuacja rozwija się tak szybko. 

Roześmiał się. 

- Czemu się dziwisz? Podobasz mi się, Abby. Cudownie się z tobą 

rozmawia i bardzo chętnie zobaczyłbym się z tobą znowu. Wydaje mi się, że 

kolacja to logiczny kolejny krok. 

Kolejny krok do czego, pomyślała i nagle zrozumiała, że chce się tego 

dowiedzieć. I to bardzo. Dlatego też nie dała sobie czasu do namysłu, ponieważ 

gdyby zaczęła myśleć, mogłaby odmówić. Już taka była, że jak tylko zaczynała 

dzielić włos na czworo - a miała ku temu skłonności - to prawie zawsze 

wychodziło na „nie". Tylko dzięki Rachel, a raczej jej prokuratorsko-kapralskim 

metodom, gdzieś czasami wyjeżdżała czy bywała. 

- Dobrze, jesteśmy umówieni. 

- Wspaniale. - Uśmiechnął się ciepło. - Spotkajmy się o siódmej w holu 

twojego hotelu. Albo zjemy w restauracji hotelowej, albo pójdziemy gdzieś 

indziej. Ty wybierasz. 

R S

 

- 13 -

Bez słowa skinęła tylko głową, już przejęta i podekscytowana 

perspektywą tej pierwszej randki. 

Mike spojrzał na zegarek. 

- Muszę już iść. - Westchnął z żalem. 

- Obiecałem mamie, że posprzątam garaż, jak tylko wrócę, a i tak wrócę 

znacznie później niż normalnie. - Podniósł się z koca. - Mama zawsze 

wynajduje mi jakąś robotę, kiedy przyjeżdżam na urlop albo przepustkę. Pewnie 

myśli, że w wojsku leżymy brzuchami do góry - zażartował. 

Roześmiała się i osłoniła oczy, żeby móc na niego popatrzeć, ponieważ 

stał pod słońce. Przez chwilę nie odzywał się, tylko przyglądał jej się z dziwnym 

wyrazem twarzy, zaś Abby aż bała się myśleć, że może nie była osamotniona w 

tym, co czuła - a od pierwszej chwili czuła pociąg do tego przystojnego i 

pełnego uroku mężczyzny. 

- Do zobaczenia wieczorem - powiedział. - Punktualnie o siódmej. 

- Tak jest, panie sierżancie! - odparła służbiście i zasalutowała, co przyjął 

wybuchem śmiechu. 

Odbiegł, ale już po chwili odwrócił się i pomachał jej na pożegnanie. 

Odmachała, uśmiechając się promiennie, chociaż nie zamierzała - samo jakoś 

tak wyszło.  

Ledwie Mike znikł jej z oczu, poderwała się, pośpiesznie wepchnęła 

wszystko z powrotem do torby, wyszarpnęła parasol z piasku i pobiegła do 

hotelu, co i rusz oczywiście coś gubiąc po drodze. Kiedy znalazła się w pokoju, 

po prostu rzuciła wszystko na podłogę, wygrzebała z torby komórkę i za-

dzwoniła do biura pani prokurator Rachel Stanford. Ręce jej się trzęsły z 

niecierpliwości, oddychała ciężko, serce biło jak szalone. 

Asystentka Rachel poinformowała ją, że pani prokurator rozmawia przez 

drugi telefon, co potrwa parę minut. Abby może poczekać, jeśli sobie życzy. 

Czekała więc, w myślach poganiając przyjaciółkę. Wydawało jej się, że mijają 

całe wieki, a nie minuty. Wreszcie w słuchawce rozległo się kliknięcie. 

R S

 

- 14 -

- Cześć, Abby. No i jak się bawisz na słonecznej Florydzie? 

- O mój Boże, przyjeżdżaj natychmiast! Musisz mi pomóc! 

- Co się stało?! - zdenerwowała się Rachel.  

Abby w ekspresowym tempie wyrzuciła z siebie całą szczegółową 

opowieść o tym, jak spełniając obietnicę, poszła na plażę, jak wszystko 

wypadało jej z rąk, jak jakiś mężczyzna jej pomógł, jak został z nią i jak spędzili 

prawie całe przedpołudnie na rozmowie, jak zaprosił ją na kolację i jak wpadła 

w panikę, bo z takim facetem jeszcze nigdy się nie umawiała, jest 

superatrakcyjny, bosko zbudowany, w ogóle ach i och, takie ciacho, że tylko 

palce lizać. 

- Ratuj! - jęknęła za zakończenie. - Nie wiem, co robić! 

- Na litość boską, Abby, już myślałam, że ktoś cię napadł! - Rachel 

odetchnęła z ulgą, a potem zaczęła się śmiać. - Spokojnie, nie panikuj, dasz 

sobie radę. A w ogóle to gratulacje, skoro ledwie przyjechałaś na Florydę, a już 

zarwałaś taki towar. Bo rozumiem, że facet jest naprawdę niezły. 

Abby od razu zobaczyła przed oczami to fantastyczne, muskularne ciało... 

- Rachel, on jest... - zaczęła bez tchu. 

- Tak, załapałam. Super! - Rachel nie kryła entuzjazmu. - Skorzystaj! Nie 

myśl, nie analizuj, jak masz to w zwyczaju, tylko bierz, co ci w ręce wpada! 

Niestety, Abby była zbyt zdenerwowana, żeby wykrzesać z siebie 

podobny entuzjazm. 

- To przyjeżdżasz czy nie? 

- Jeszcze nie, wciąż nie udało się wszystkiego wyprostować, ale nie 

powinno zająć mi to więcej niż dwa dni. Na razie będziesz miała konsultacje 

przez telefon. 

- Rachel, nigdy nie spotykałam się z kimś takim jak on - rzekła drżącym 

głosem. - Żaden tam naukowiec czy wynalazca, tylko... no, sam żywioł... nie, 

nie jakiś mięśniak, bo on jest bystry... ale ten żywioł... Nigdy nikogo takie nie 

znałam! 

R S

 

- 15 -

- Wiem! - odparła radośnie Rachel. - I właśnie to jest takie ekscytujące! 

Abby parsknęła. Teoretycznie może i było to ekscytujące, ale 

rzeczywistość piętrzyła przed nią trudności. 

- Nic nie rozumiesz! 

- Dobrze, nie rozumiem - z anielską jak na nią cierpliwością powiedziała 

Rachel. - Więc wyjaśnij mi, w czym problem. Przecież już spędziłaś z nim kilka 

godzin, rozmawiając i flirtując... 

- Wcale nie flirtowałam! 

- Błąd. Powinnaś była. Ale nic straconego, wieczorem to nadrobisz, i to z 

naddatkiem. Pomyśl, że ta kolacja to będzie coś takiego jak to poranne 

spotkanie, tylko w innym otoczeniu. Nic strasznego. Poradzisz sobie. 

Abby miała na ten temat swoje zdanie, ale uważnie wysłuchała 

wszystkich uwag Rachel, notując pilnie każdy punkt i postanawiając wykonać 

każde z zaleceń.  

Pierwsze nakazywało jej spokojnie i głęboko oddychać, drugie koniecznie 

zjeść lunch, żeby wieczorem nie zrobiło jej się słabo z głodu. Miała też wziąć 

długą, relaksującą kąpiel w pianie, a potem użyć pachnącego balsamu, żeby 

poczuć się seksownie i kobieco. Ponadto miała zadzwonić do recepcji, żeby 

umówili ją do hotelowego fryzjera i manikiurzystki. 

Kiedy Rachel już podyktowała to wszystko, kazała Abby podejść do szafy 

i opisać kolejno każdą rzecz, którą z sobą zabrała. Część została kupiona 

właśnie pod naciskiem Rachel, więc było jej łatwo zdecydować, jaki strój nadaje 

się najlepiej. Oczywiście seksowna czarna sukienka. 

Na koniec Abby obiecała zadzwonić, gdy tylko wróci z randki, i zdać 

pełną relację. Rozmowa z Rachel trochę jej pomogła, nie czuła się już tak 

spanikowana, nawet zaczęła się cieszyć na ten wieczór. Naprawdę chciała 

znowu zobaczyć Mike'a i wpatrzone w nią piwne oczy. 

Wykonała wszystkie zalecenia punkt po punkcie. Zrobiono jej manikiur i 

pedikiur, pomalowano paznokcie na kolor głębokiej czerwieni, upięto długie 

R S

 

- 16 -

włosy w luźny, uwodzicielski kok. Umalowała się sama, a potem włożyła czarną 

sukienkę sięgającą do kolan, z powiewnym dołem i dopasowanym gorsetem, z 

głębokim dekoltem i nagimi ramionami, trzymającą się na pojedynczym pasku 

otaczającym szyję. Między miseczkami gorsetu połyskiwały strasy, które 

zwracały uwagę na biust. 

Kiedy obejrzała się w wielkim lustrze, niemal się nie poznała, gdyż 

zobaczyła seksowną, pewną siebie kobietę. Pora sprawdzić, czy Mike odbierze 

ją podobnie. Sięgnęła po wizytową torebkę, w której znajdowały się szminka, 

puderniczka, karta do drzwi i na wszelki wypadek kilka dolarów. Oddychając 

spokojnie i powoli, wyszła z pokoju i zjechała windą na parter. Nieśpiesznie 

przecięła rozległy hol, dyskretnie rozglądając się za Mike'em. Nagle ktoś 

delikatnie dotknął jej nagiego ramienia i cicho wypowiedział jej imię. 

Odwróciła się, zobaczyła ten jego fantastyczny uśmiech i jej serce fiknęło 

koziołka. 

O rany! Już w zwykłej koszulce i szortach wyglądał fantastycznie, ale w 

czarnych spodniach i koszuli prezentował się jeszcze lepiej, po prostu oczu nie 

można było od niego oderwać. 

- Pięknie wyglądasz - powiedział, a potem powiódł zachwyconym 

spojrzeniem po całej jej sylwetce. - Nie, to za mało powiedziane. Wyglądasz 

olśniewająco. 

Uśmiechnęła się z lekkim zakłopotaniem, pierwszy raz słysząc taki 

komplement. 

- Ty również. 

- Daj spokój, wyglądam zwyczajnie. - Ze śmiechem machnął ręką, a 

potem lekko przesunął palcami po ramieniu Abby i ujął jej dłoń. 

Zrobiło jej się ciepło, gdyż nie sądziła, że on wykona taki gest już na 

samym początku, ale spodobało jej się to. Po prostu było miłe i w jakimś 

sensie... właściwe. 

R S

 

- 17 -

- Wolisz pójść do restauracji hotelowej czy do lokalu gdzieś na mieście? - 

spytał. 

- Właściwie wszystko mi jedno - odparła. Już miała nerwowo zwilżyć 

usta czubkiem języka, lecz przypomniała sobie, że przecież nie chce zjeść 

szminki, więc się powstrzymała. 

- Zdam się na ciebie. 

Ruszył przed siebie, lekko pociągając Abby za rękę. 

- Trudna decyzja - mruknął w zamyśleniu. - Jeśli zostaniemy tutaj, nie 

będę mógł ci pokazać różnych ciekawych miejsc w Fort Lauderdale, do których 

sama na pewno nie trafisz. Ale wyglądasz tak bosko, że jeśli wyjdziemy, to 

spędzę całą noc na odganianiu od ciebie innych facetów. 

Właśnie doszli do wielkich szklanych drzwi hotelowych i Abby 

zatrzymała się nagle - nawet nie po to, żeby Mike otworzył przed nią drzwi, 

tylko dlatego, że wryło ją w podłogę. Podniosła głowę, by zerknąć na niego, a 

wtedy on - zanim zdążyła się zorientować, co się dzieje - szybko pocałował ją w 

usta. 

- Chyba zaryzykuję - rzekł, pchnął drzwi i wyprowadził Abby na 

zewnątrz. 

Od tego momentu była w stanie permanentnego oszołomienia. I nawet nie 

chodziło o to, że Mike wsadził ją do swojego samochodu i obwiózł po mieście, 

pokazując najciekawsze miejsca i opowiadając o nich zajmująco, i nie o to, że 

zabrał ją do romantycznej i eleganckiej włoskiej restauracji, ale o to, że czuła się 

przy nim jednocześnie wytrącona z równowagi i bezpieczna, trochę 

spanikowana i kompletnie beztroska. Taka kombinacja naprawdę mogła uderzyć 

do głowy. Szczególnie biednej Abby, która dotąd niewiele zaznała szczęścia w 

życiu, a już szczególnie zadbał o to facet, któremu ofiarowała całe trzy lata. 

Znów pomyślała o Kirku, ale tym razem już bez żalu i złości, tylko jak o 

kimś, kto należał do dawno minionej epoki. To też było dla niej zupełną 

nowością. 

R S

 

- 18 -

Zajęli miejsca przy stoliku w najdalszym rogu, gdzie było przytulnie i 

intymnie. Zastanawiała się, czy Mike z góry upatrzył ten lokal i przywiózł ją tu 

specjalnie, ale szybko doszła do wniosku, że nie ma co myśleć za dużo. Rachel 

kazała jej się dobrze bawić i na tym powinna się skupić. 

Zjawił się kelner z listą win, lecz Mike zaproponował Abby, żeby wzięli 

koktajle. 

- Nie bardzo znam się na alkoholach - wyznała. - Co byś mi polecił? 

- Proponuję martini. - Spojrzał na kelnera. 

- Dla mnie z oliwką, dla pani z wisienką koktajlową. 

Kiedy zostali sami, nachylił się nad stołem i powiedział konspiracyjnym 

szeptem, jakby zdradzał ważną tajemnicę: 

- Nie powtarzaj tego Bondowi, ale wolę martini zmieszane, wstrząśnięte 

kompletnie mi nie leży. 

Roześmiała się, słysząc, że miał inne upodobania niż słynny szpieg i 

pomyślała jednocześnie, że James Bond, chociaż szalenie przystojny i 

wyrafinowany, nie mógł się równać z mężczyzną, który siedział naprzeciwko 

niej. Mike był... ach! I to więcej niż jedno „ach!". 

Po chwili przyniesiono im drinki, Abby ostrożnie spróbowała martini. 

Było mocniejsze, niż wszystko, co do tej pory piła, ale smakowało jej. 

- Tylko błagam, nie mów mojej matce, że cię tutaj przywiozłem. Według 

niej prawdziwe włoskie jedzenie można zjeść tylko w naszym domu, kiedy ona 

je przygotuje. 

Roześmiała się. Pani Mastriani musiała być interesującą osobą. 

- Czyli zachowujesz się jak wyrodny syn. Ale nie bój się, dochowam 

tajemnicy. 

- Dzięki. Wiem, że grzeszę, i to przeciwko własnej rodzicielce, ale któż 

jest bez grzechu. Mama jest przekonana, że zabrałem cię do francuskiej 

restauracji, której oczywiście nie aprobuje, ponieważ miejsce ślimaków jest w 

trawie, a nie na talerzu. 

R S

 

- 19 -

Z tego żartu również powinna była się roześmiać, ale nie zdołała, bo nagle 

coś do niej dotarło. 

- Powiedziałeś o mnie swojej matce? - spytała w napięciu. 

Odczekał z odpowiedzią, ponieważ kelner właśnie przyniósł przystawkę, 

a potem znowu pochylił się nad stołem. 

- Oczywiście. Ale niewiele. Powiedziałem tylko, że poznałem na plaży 

dziewczynę, którą zabieram na kolację, więc nie będę jadł z nimi. 

- I co ona na to? Wzruszył ramionami. 

- Żebym przyprowadził cię na kolację do domu. Wiesz, ona uwielbia 

wszystkich karmić, poza tym uważa, że nie powinno się nikogo zmuszać do 

jedzenia tych paskudnych francuskich potraw. 

Abby czym prędzej sięgnęła po martini i wypiła połowę. 

- A co, chcesz poznać moich rodziców?  

Omal się nie zakrztusiła.  

Nie, absolutnie nie chciała ich poznawać, jeszcze tego brakowało! Już i 

tak wszystko toczyło się w błyskawicznym tempie. 

- Nie, po prostu byłam ciekawa. - A potem jakiś diabeł ją podkusił i 

zapytała: - Często podrywasz dziewczyny, jak wychodzisz na przepustkę? 

Mimo panującego w restauracji półmroku zdołała zauważyć, że jego oczy 

pociemniały. 

- Ty jesteś pierwsza - odparł cichym, poważnym głosem. 

Z wrażenia aż zadrżała. 

- Zimno ci? - zatroszczył się. 

Bez słowa potrząsnęła głową. Zimno? Jakie zimno?! Było jej gorąco, 

czuła, jak krew napływa do najwrażliwszych części jej ciała. Miała ochotę 

zacząć się czymś wachlować. 

Mike zacisnął zęby, aż na jego policzku zadrgała żyłka. Od tej pory 

prawie się nie odzywał, więc posiłek upłynął w milczeniu, jakby nagle 

przekroczyli jakąś niewidzialną granicę i znaleźli się na nieznanym terytorium, 

R S

 

- 20 -

po którym nie potrafią się poruszać. W powietrzu wisiało napięcie, nie pozostało 

śladu po beztroskim nastroju. 

Abby z trudem zmusiła się do przełknięcia tiramisu, chociaż był to jej 

ulubiony łakoć. Od razu po deserze Mike zapłacił i wstał od stołu, gdy tylko 

kelner zwrócił mu kartę. Odsunął krzesło Abby. 

- Gotowa? 

Skinęła głową i ruszyła do wyjścia.  

Mike otworzył przed nią drzwi, lecz tym razem nie wziął jej za rękę, 

niemal demonstracyjnie unikał dotyku. Z przykrością obserwowała tę zmianę w 

jego zachowaniu, nie miała pojęcia, co takiego powiedziała albo zrobiła, skoro 

aż tak się do niej zraził. Przecież szło im świetnie, w pewnym momencie 

atmosfera zrobiła się nawet gorąca... a potem to nagłe i niewytłumaczalne 

oziębienie. 

Odwiózł ją do hotelu, nie odzywając się ani nie próbując jej dotknąć. 

Abby nerwowo bawiła się torebką, próbując wymyślić jakiś temat rozmowy, 

który pozwoliłby im wrócić na przyjacielską stopę. Brakowało jej tego 

pogodnego Mike'a, z którym się tak dobrze gawędziło. Ale zanim coś 

wymyśliła, dojechali na miejsce. 

- Odprowadzę cię do pokoju - rzekł sztywno.  

Chociaż chciała powiedzieć, że nie ma takiej potrzeby, nie zdołała tego z 

siebie wydusić. Łzy zapiekły ją pod powiekami, więc zamrugała i zaczęła 

głęboko oddychać, żeby się opanować. Przeszli przez hol, wjechali windą na 

osiemnaste piętro. Cały czas panowała między nimi pełna napięcia cisza. Abby 

otworzyła drzwi pokoju kartą, uchyliła je, przytrzymała nogą, odwróciła się do 

Mike'a. 

- Dziękuję za kolację. - Wbiła wzrok w ozdobną klamrę na czubku 

swojego pantofla. - To był bardzo miły wieczór. Przepraszam, jeśli dla ciebie 

nie. 

R S

 

- 21 -

- O czym ty mówisz? - spytał ostrym tonem i uniósł jej głowę, żeby 

musiała spojrzeć mu w oczy. 

Abby nerwowo zwilżyła usta. Nie miała pojęcia, co go tak rozgniewało. 

- O tym, że... No, bardzo miło rozmawialiśmy, aż nagle zamilkłeś. Nie 

wiem czemu, ale jeśli coś zrobiłam... 

Wzdrygnęła się, gdy zaklął dosadnie, ponieważ nie przywykła do takich 

słów. 

- Ty nic nie zrobiłaś - rzekł przez zaciśnięte zęby. - To wszystko przeze 

mnie. Jestem gotowy od samego patrzenia na ciebie. Nie mogłem rozmawiać, bo 

musiałem się pilnować, żeby nie rzucić się na ciebie i nie kochać się z tobą od 

razu tam, w restauracji. - Położył dłoń na karku Abby i przyciągnął ją do siebie. 

- Ale teraz nikt na nas nie patrzy... 

I pocałował ją gwałtownie. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

R S

 

- 22 -

ROZDZIAŁ TRZECI 

 

Nie przerywając pocałunku, zaczął popychać Abby do tyłu, jednocześnie 

gładząc jej ramiona, plecy, talię, pośladki. Drzwi zamknęły się z cichym 

kliknięciem akurat w chwili, kiedy dotarli do łóżka. 

Abby potknęła się i pewnie by się przewróciła, gdyby Mike jej nie 

podtrzymał. 

Dopiero wtedy przerwał pocałunek. 

- Cholera - rzucił chrapliwym głosem. Znów ją pocałował, ale tym razem 

bardzo delikatnie. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa - szepnął, pieszczotliwie 

przesuwając wargami po jej ustach. - Wiem, to wszystko idzie bardzo szybko. 

Jeśli nie chcesz, żebym posunął się dalej, powiedz tylko, a wyjdę natychmiast. 

W przeciwnym wypadku... - odetchnął głęboko - ...nie wiem, czy zdołam dłużej 

się powstrzymywać. Nie ręczę za siebie. 

Abby zaschło w ustach z wrażenia, gdy dotarło do niej, że tak po prostu, 

bez żadnych ogródek prosi, by się z nim przespała. Ale to naprawdę było za 

szybko, poznali się zaledwie tego ranka, to było błyskawiczne tempo, prędkość 

światła niemalże! 

Nigdy nie zrobiła nic podobnego, nawet nie przyszło jej do głowy, że 

byłaby do tego zdolna, rozsądek zdecydowanie zabraniał pchać się w takie 

szaleństwo. Ale serce i intuicja podpowiadały coś zupełnie innego, żadne za 

szybko, to będzie dobra decyzja, właściwa, najwłaściwsza. Fakt, że Mike był 

gotów wyjść na jej żądanie, tylko potwierdzał trafność głosu intuicji. 

- Nie chcę, żebyś wychodził - rzekła głosem, który zabrzmiał jak na Abby 

nadzwyczaj zdecydowanie. 

Zacisnęła dłonie na ramionach Mike'a. 

Przebiegł go dreszcz. 

Sekundę później chwycił ją w objęcia i zaczął całować tak żarliwie, jakby 

umierał z pragnienia i potrzebował natychmiast się nią nasycić. Abby już dwa 

R S

 

- 23 -

razy była zakochana i doskonale wiedziała, co to jest pożądanie - a przynajmniej 

tak jej się wydawało do tej pory. Lecz jeszcze nigdy nie doświadczyła czegoś 

podobnego. Miała wrażenie, że cała stanęła w ogniu, a przez jej ciało popłynęła 

wrząca lawa. 

Nie przestając jej szaleńczo całować, gładził ramiona i plecy, a kiedy 

natrafił na suwak sukienki, rozpiął go powoli, powolutku, potem przez parę 

chwil jego palce błądziły po nagich plecach Abby. Następnie sięgnął do paska 

materiału na jej szyi, na którym trzymała się rozpięta sukienka, i próbował 

znaleźć jakieś haftki czy guziczki. Wreszcie jęknął z głębokim zawodem, kiedy 

zrozumiał, że pasek nie jest zapinany i trzeba go zdjąć przez głowę. 

Niechętnie oderwał się od Abby, ściągnął pasek, zahaczając o ozdobne 

szpilki w koku i psując go. Zamiast przeprosić, bezceremonialnie wyciągnął jej 

z włosów pozostałe szpilki i rzucił je na podłogę. 

Chociaż postanowiła pójść na całość, zawstydziła się nagle i przytrzymała 

sukienkę, żeby nie obnażyć biustu. Mike nic nie powiedział, nie skomentował, 

tylko cofnął się odrobinę i zaczął się sam rozbierać. 

Rozpiął pasek, wyciągnął ze szlufek, upuścił na podłogę. Potem zaczął 

rozpinać spodnie. 

Abby przełknęła, nie mogąc oderwać oczu od wyraźnego wybrzuszenia. 

Jednak Mike zmienił plan i zaczął rozpinać guziki koszuli, która po chwili 

również poleciała na podłogę w ślad za szpilkami. 

Co za widok! Szeroki tors robił wrażenie już w ubraniu, a co dopiero 

obnażony. Mięśnie były wyrzeźbione tak fantastycznie, jakby pracował nad 

nimi artysta i cyzelował jeden po drugim.  

Gdyby chciała znaleźć coś niedoskonałego, musiałaby długo szukać i 

wątpliwe, czy w końcu by znalazła. Potężnych bicepsów nie zdołałaby chyba 

objąć obiema dłońmi, co zresztą zamierzała sprawdzić, oczywiście nie wcześ-

niej niż za kilka godzin. Na razie miała ciekawsze rzeczy do sprawdzania. Na 

R S

 

- 24 -

sam widok tego mężczyzny ślinka napływała do ust - a sądząc po wyrazie oczu 

Mike'a, doskonale o tym wiedział. 

Łagodnie pociągnął jej dłonie w dół, prosząc bez słów, żeby się przed nim 

odsłoniła. Zebrała się na odwagę, puściła sukienkę i pozwoliła jej spłynąć na 

podłogę. 

Stała przed nim tylko w szpilkach, jedwabnych pończochach, pasie i 

seksownych majteczkach. Wszystko to kupiła za namową Rachel, sama nigdy 

by się na to nie odważyła, a teraz była bezgranicznie wdzięczna przyjaciółce, 

ponieważ wyraz twarzy Mike'a nie pozostawiał wątpliwości, jak bardzo jej 

wygląd został doceniony. 

- Mam nadzieję, że wiesz, jaka jesteś piękna - powiedział zmienionym 

głosem. - Chciałbym całymi godzinami mówić ci, jaka jesteś cudowna, 

opisywać każdy centymetr twojej skóry. Ale nie dam rady, bo muszę cię mieć 

już teraz. 

Zrobiło jej się miękko w kolanach. Nie znała nikogo innego, kto mówiłby 

równie prosto i szczerze, czego pragnie. Nikt też jeszcze nie pożądał jej w takim 

stopniu jak on - i świadomość tego faktu spowodowała, że Abby nagle przestała 

się wstydzić, przestała się bać i zyskała absolutną, stuprocentową pewność, że 

to, co robili w tym hotelowym pokoju, było dobre. A wraz z tą pewnością 

przyszło poczucie własnej mocy. 

- Nie ma sprawy - mruknęła, nieco zaskoczona faktem, że w takim 

momencie jest w stanie coś powiedzieć, i to nawet coś sensownego. - Możesz 

mi powiedzieć później. 

Uśmiechnął się. 

- Masz to jak w banku. 

Wsunął palce w długie rude włosy i pocałował Abby, przywierając do niej 

całym ciałem. Czuła na swoich nagich piersiach jego ciepły, umięśniony tors, 

czuła, jak napiera na nią, czuła każdy odcisk na potężnych dłoniach Mike'a, 

R S

 

- 25 -

kiedy przesuwał nimi po jej skórze, po plecach w dół, do talii, potem wzdłuż 

boków, do góry, aż do piersi. 

Nie były duże, lecz wyraźnie mu to nie przeszkadzało. Objął je, zważył w 

dłoniach, potarł kciukami wyprężone sutki. Jęknęła, przeciągnęła dłońmi po 

jego ostrzyżonych na jeżyka włosach. Kłuły. Kłuły w przyjemny, podniecający 

sposób. 

Zgięła nogę w kolanie i oplotła nią udo Mike'a, czując się niczym bluszcz. 

Teraz on jęknął, wsunął jedną rękę pod jej pośladki i uniósł ją. Pisnęła 

zaskoczona, nieco niepewna, a potem spodobało jej się, że dla odmiany może 

nad nim górować. Całowali się dalej. Mike trzymał ją bez żadnego wysiłku, 

jakby ważyła tyle co piórko. Mogłaby tak spędzić resztę życia, czując jedną rękę 

Mike'a na swoim biuście, drugą na pośladkach i całując się z nim jak z nikim 

jeszcze. 

Było cudownie, ale z drugiej strony byłoby jeszcze lepiej poczuć go 

wreszcie w sobie. Musiał pomyśleć o tym samym, ponieważ postąpił krok do 

przodu, położył Abby na łóżku i dołączył do niej. Całował jej dekolt, pieścił 

językiem dołek u nasady szyi, gdzie pulsowała maleńka żyłka, chwytał zębami 

delikatną skórę na ramionach. Abby wyprężyła się pod nim, wbiła paznokcie w 

jego barki. 

- Za długo zwlekasz - poskarżyła się. Zerknął na nią, unosząc czarne brwi. 

- Robię sobie przyjemność. A tobie nie?  

Och, i to jaką! 

- Ale ja już jestem gotowa na wielki finał. Uśmiechnął się szelmowsko. 

- Ja również. 

Podniósł się z łóżka, wyjął z kieszeni opakowania z prezerwatywą, rzucił 

je na materac, ściągnął spodnie oraz slipy i stanął u stóp łóżka piękny w swojej 

nagości. Natura wyposażyła go hojnie, więc całość robiła piorunujące wrażenie. 

Abby przyglądała mu się z nieskrywanym zachwytem. Dostrzegła zarazem, że 

goły facet miał w sobie coś komicznego. Dopiero teraz to zauważyła, a przecież, 

R S

 

- 26 -

choć z natury nieśmiała i raczej odludek, od dawna już nie była niewinną 

panienką. 

A ponieważ ją coś rozśmieszyło, więc zachichotała. 

- Aha, to cię tak bawi? - mruknął z udawanym gniewem. - Poczekaj, zaraz 

będziesz piszczeć i krzyczeć, a nie rżeć ze śmiechu. 

- Już się nie mogę doczekać - odpaliła bezczelnie, gdyż z każdą chwilą 

czuła się coraz pewniej. - Gadasz i gadasz, ale to tylko gadanie. Chwalipięta, 

co? 

- Chwalipięta?! Dam ci chwalipiętę! 

Skoczył na łóżko prosto na nią. Aż zapiszczała z uciechy i udawała, że 

chce uciec, kiedy on próbował przyszpilić jej ręce i nogi do materaca. 

Oczywiście miał taką przewagę, że uporał się z tym w mig. Abby leżała 

kompletnie unieruchomiona, a Mike zaczął powoli całować jej nabrzmiałe, 

spragnione piersi. Całował, pieścił językiem, chwytał zębami, przygryzał leciu-

teńko i wcale nie wyglądało na to, by śpieszył się do owego wielkiego finału. 

- Mike... Co ty robisz? 

W rzeczywistości miała ochotę spytać, czemu jeszcze w nią nie wszedł. 

- Spokojnie, to dopiero początek.  

Jęknęła, podejrzewając, że sobie umyślił jakiś szatański i przewrotny 

plan, i nie spocznie, dopóki nie przeprowadzi go do końca. I oczywiście miała 

rację. Mike najpierw nasycił się jej piersiami, potem powolutku całował brzuch, 

wsunął język w pępek, podroczył się chwilę, potem przesunął się niżej, ujął 

brzeg majteczek i zaczął je nieśpiesznie ściągać, nie przestając całować jej ciała 

centymetr po centymetrze, aż do samych stóp. 

Bielizna wylądowała na podłodze. Potem jeden pantofel. I drugi. Mike, 

uśmiechając się szeroko, wypiął pończochy z pasa i ściągnął je powolutku. 

Abby myślała, że zwariuje, jeśli będzie trwało to dłużej, nie mogła już 

wytrzymać tego napięcia, jeszcze chwila, a zacznie krzyczeć! 

R S

 

- 27 -

Przesunął szorstkimi dłońmi po jej stopach, łydkach, kolanach, po 

wewnętrznej stronie ud, łagodnie rozsunął jej nogi. Abby chwyciła go za 

ramiona, wbiła w nie palce i starała się go do siebie przyciągnąć. Wiedziała, że 

zachowuje się żałośnie, jęcząc, dysząc i wijąc się, ale nie dbała o to zupełnie. 

Pragnęła go, potrzebowała go zaraz, natychmiast! 

- Mike, proszę... Nie znęcaj się dłużej, to jest okrutne. 

Pocałował ją lekko, zmysłowo potarł torsem o jej biust. 

- Podobno kobiety lubią grę wstępną. 

- Później... Gra wstępna będzie później. 

- Tak jest, psze pani. 

Sięgnął po pakiecik z prezerwatywą, rozdarł go zębami, naciągnął ją 

szybko, mocno chwycił Abby za pośladki, uniósł je nieco i wszedł w nią. 

Odrzuciła głowę do tyłu i zagryzła wargi. To było niesamowite uczucie, 

gdy wypełnił ją szczelnie tak potężny mężczyzna. Już jakiś czas minął od jej 

ostatniego razu, W dodatku Kirk mógł sobie tylko pomarzyć o takich roz-

miarach... Jej ciało potrzebowało chwili, żeby się dostosować. 

Mike doskonale zdawał sobie sprawę, że tak drobna kobieta może 

początkowo odczuwać dyskomfort, więc trwał nieruchomo, opierając się na 

wyprostowanych rękach i dając Abby czas. Nie trwało to długo, poruszyła 

biodrami, zacisnęła się wokół niego. 

- W porządku? - spytał chrapliwie. 

Skinęła głową, oplotła go nogami, przyciągnęła do siebie, chwyciła 

zębami za ucho, ugryzła. Jęknął, mocniej zacisnął palce na jej pośladkach i 

zaczął się poruszać, a ona wraz z nim, najpierw powoli, potem szybciej. Abby 

czuła, jak krew pulsuje jej w żyłach, jak słodkie napięcie narasta w dole brzucha 

niczym fala. 

Zagryzła wargi, żeby nie krzyknąć, ale w pewnym momencie nie 

wytrzymała i krzyknęła. Sprężyny w materacu zaczęły poskrzypywać, 

wezgłowie zaczęło rytmicznie uderzać o ścianę w rytm gwałtownych pchnięć 

R S

 

- 28 -

Mike'a. A potem nagle, niemal bez ostrzeżenia, pod zaciśniętymi powiekami 

Abby eksplodowały fajerwerki i przez całe jej ciało przetoczyła się fala takiego 

orgazmu, że nawet sobie nie wyobrażała, że coś takiego jest w ogóle możliwe. 

Chwilę później Mike pchnął biodrami ostatni raz, wyprężył się i opadł na nią. 

Leżeli tak, oddychając ciężko. Abby leniwie gładziła jego muskularne 

plecy i krótko przystrzyżone włosy. Po jakimś czasie wysunął się z niej, 

dźwignął się na łokciach i popatrzył na nią. 

- Zaraz wracam. - Pocałował ją, wstał i poszedł do łazienki. 

Usłyszała szum wody, zaraz potem Mike wrócił, odwinął kołdrę, położył 

Abby tak, żeby leżała wygodnie z głową na poduszce, przykrył ich oboje i oparł 

się wygodnie na łokciu. 

- Było całkiem nieźle - oznajmił z satysfakcją. - Musimy to niedługo 

powtórzyć. 

Uszczypnęła go w tors tuż poniżej prawego sutka i zachichotała, kiedy 

drgnął, krzyknął i zaczął rozcierać bolące miejsce. 

- Jeśli przestaniesz być nieznośny, to może powtórzymy - oświadczyła 

wyniosłym tonem. 

- Cóż, przynajmniej teraz wiem, na czym stoję - odparł ze stoickim 

spokojem, ale zaraz zaśmiał się i zaczął ją całować, aż jej dech zaparło. 

- Ile jeszcze zostało prezerwatyw? - spytała, kiedy wreszcie oderwali się 

od siebie. 

- Dwie. Uniosła brwi. 

- Czy zawsze masz ich pełno po kieszeniach? 

- Zazwyczaj mam jedną, tak na wszelki wypadek - wyjaśnił bez śladu 

zawstydzenia. - Ale dzisiaj wziąłem kilka na zapas. Powiedzmy, że miałem 

nadzieję. 

- Mężczyźni są nieuleczalnymi optymistami pod tym względem, co? - 

przekomarzała się. 

- Absolutnie. 

R S

 

- 29 -

- A ja w dodatku ułatwiłam ci sprawę.  

Przysunął się bliżej, pocałował ją w skroń, zaczął pod kołdrą gładzić 

dłonią po biodrze. 

- Skąd, nic mi nie ułatwiłaś. Zamiast wylądować w twoim pokoju już o 

siódmej, musiałem się męczyć na tej nieszczęsnej kolacji! 

- Nieszczęsnej? Moim zdaniem było bardzo przyjemnie - odparła, z 

trudem zbierając myśli, gdyż wsunął język w jej ucho. 

- Ale nie tak przyjemnie jak teraz. 

Abby poczuła jego dłoń między swoimi nogami. 

Jęknęła i dała mu robić z sobą rozkoszne rzeczy, rzeczywiście o niebo 

przyjemniejsze niż najlepsza kolacja. Najpierw doprowadził ją do orgazmu, 

pieszcząc palcami, a potem, pieszcząc językiem, zafundował kolejny. Następnie 

usiadł i zaczął szukać prezerwatywy, ale małe opakowania zawieruszyły się 

gdzieś w pomiętej pościeli i nie mógł ich znaleźć. Abby zachichotała, kiedy 

zaczął kląć pod nosem, zresztą w barwny sposób. 

Prezerwatywy przepadły bez śladu. Mike ukląkł, szukając ich coraz 

bardziej gorączkowo, ale w słabym świetle jednej małej lampki palącej się przy 

drzwiach niewiele mógł dostrzec. Abby uznała, że w tej pozycji wyglądał 

bardzo seksownie, więc uklękła za nim i zaczęła gładzić jego plecy i pośladki. 

Znieruchomiał na moment, a potem podjął poszukiwania ze wzmożonym 

wigorem. 

Kiedy gwałtownie potrząsnął kołdrą, Abby zauważyła kątem oka 

niebieski pakiecik, chwyciła go, przytuliła się do pleców Mike'a, wyciągnęła 

rękę i pomachała mu cenną zdobyczą przed nosem. 

- Tego szukasz? 

- Nareszcie! - Wyrwał jej z ręki opakowanie, mamrocząc pod nosem 

wyjątkowo urozmaicone przekleństwo. 

- Masz wielki talent, jeśli chodzi o nieparlamentarne wyrażenia - 

zauważyła ze śmiechem. - Sporo nowych rzeczy się dzisiaj nauczyłam. 

R S

 

- 30 -

- Marines znają najlepsze przekleństwa. - Rozerwał zębami opakowanie. - 

Z czasem nauczysz się ich ode mnie jeszcze więcej. 

Abby znieruchomiała. Oczywiście rzucił tę uwagę nieświadomie, to wcale 

nie była sugestia, że mogliby zostać z sobą. Ona jakoś bez większego problemu 

potrafiła sobie wyobrazić, że jest z nim i poznaje go od podszewki. Ale to był 

tylko przelotny wakacyjny romans, nic więcej. I tak otrzymała więcej, niż 

mogłaby sobie wymarzyć, więc nie zamierzała wygórowanymi oczekiwaniami 

psuć tych przyjemnych chwil. Odetchnęła głęboko i udzieliła sobie porad, które 

z całą pewnością usłyszałaby od Rachel: „Nie myśl za dużo, baw się dobrze i 

ciesz się chwilą". A potem bez trudu wcieliła je w życie, gdyż Mike odwrócił się 

do niej i zaczął całować tak, że zapomniała o całym świecie. 

Kiedy w pewnym momencie próbował lekko pchnąć ją na poduszki, 

szepnęła: 

- Tym razem chcę być na górze. 

- Dobrze, może tego pożałuję, ale jestem do twojej dyspozycji. Nie 

oszczędzaj mnie. 

Pomyślała o wszystkich tych rzeczach, które chciałaby z nim zrobić, 

jednak nie mogła zaspokoić całej listy pragnień, nie wykańczając ich obojga 

kompletnie. Wszystkich nie, ale te najbardziej ekscytujące. Ze dwa, może trzy... 

- Kładź się. - Pchnęła go lekko.  

Posłusznie spełnił polecenie, a potem podał jej prezerwatywę, żeby to 

Abby decydowała o wszystkim. 

- Dziękuję. - Położyła pakiecik na łóżku, żeby jeszcze trochę poczekał, bo 

na teraz miała inne plany. 

Uklękła nad nim, nachyliła się i zaczęła go całować, jednocześnie 

muskając piersiami jego tors. Mike chwycił ją za pośladki i zaczął je pieścić, 

ona zaś brzuchem drażniła najbardziej wrażliwy fragment jego ciała. Po kilku 

minutach oboje ledwie już wytrzymywali, lecz Abby oparła się pokusie, żeby 

wziąć go w siebie. Odsunęła się nieco. 

R S

 

- 31 -

- Jeszcze nie teraz, najpierw mam ochotę na co innego. 

Jęknął, lecz puścił ją i położył ręce za głową, udając w pełni 

zrelaksowanego, chociaż było widać, że prawie dygocze z pożądania. 

- Grzeczny chłopiec. 

Z uśmiechem zaczęła powoli gładzić jego tors, obwodzić palcami zarysy 

wspaniale wyrzeźbionych mięśni brzucha, potem przesunęła dłonie niżej, objęła 

palcami widomy dowód jego męskiej żądzy, z rozkoszą czując podniecający 

dotyk delikatnej, jedwabistej skóry i ukrytego pod nią twardego ciała.  

Mike gwałtownie wciągnął powietrze, kiedy zaczęła rytmicznie poruszać 

dłonią. Uniósł biodra, bez słów prosząc o więcej, a wtedy Abby nachyliła się, 

wzięła go do ust i teraz to ona zafundowała mu słodkie tortury. Mike wbił palce 

w pościel, oddychał coraz szybciej. 

- Abby... - Jego głos brzmiał chrapliwie.  

Droczyła się z nim i dręczyła go dalej, ale nie potrwało to długo, gdyż 

zdecydowanie chwycił ją za ramiona i podciągnął wyżej. Aż drżał z pożądania. 

- Dość! Więcej już nie zniosę. Sięgnęła po pakiecik. 

- A to jeszcze zniesiesz? - spytała, rozdzierając opakowanie. - Czy może 

już nie? Może chociaż troszeczkę? 

Odetchnął gwałtownie, gdy nałożyła mu prezerwatywę, a potem uklękła 

nad nim. 

- Trochę tak, ale nie za długo - powiedział przez zaciśnięte zęby. 

Wziął jej piersi w dłonie, przesunął kciukami po sutkach. Abby przykryła 

jego dłonie swoimi, odrzuciła głowę do tyłu i powoli, powolutku osunęła się 

niżej, biorąc go w siebie, zamykając oczy z rozkoszy. Trwała tak przez chwilę, 

napawając się tym cudownym doznaniem, że ona i Mike stanowią jedno. 

- Nie czekaj... Proszę - błagał chrapliwie. 

Otworzyła oczy, spojrzała na niego i poczuła satysfakcję. Leżał 

wyprężony jak struna, nieruchomy i zaciskał zęby, aż żyły wystąpiły mu na 

szyję. 

R S

 

- 32 -

Uniosła biodra, a potem znowu zniżyła, i znowu, i znowu, biorąc go w 

siebie raz za razem i obserwując, jak rozpaczliwie walczy o to, żeby zachować 

kontrolę nad sobą. Tylko że ona wcale tego nie chciała, przeciwnie, pragnęła 

doprowadzić go do szaleństwa, więc oparła dłonie o jego tors, nachyliła się i 

zaczęła Mike'a całować, jednocześnie biorąc go w siebie pod innym kątem. 

W tym momencie uległ, chwycił ją za biodra, ugiął nogi, przejął 

inicjatywę, narzucił tempo i bardzo szybko doprowadził ich do eksplozji. A 

kiedy było już po wszystkim, kompletnie wyczerpana Abby wtuliła się w jego 

ramię i nie przejmując się faktem, że leżą z nogami na poduszkach i nic ich nie 

przykrywa, zapadła w głęboki sen. 

ROZDZIAŁ CZWARTY 

 

Obudziła się, nie wiedząc, czy spała kilka minut, czy kilka godzin. 

Ponieważ leżała z głową na poduszce i starannie przykryta, przypomniała sobie 

jak przez mgłę, że w którymś momencie Mike ułożył ją normalnie na łóżku, 

przytulił do siebie i tak zasnęła. Ale teraz nie było go przy niej. 

Lampka przy drzwiach paliła się nadal, więc Abby widziała, jak Mike 

wkłada spodnie i koszulę. Usiadła, przytrzymując kołdrę na wysokości biustu. 

- Dokąd idziesz? - spytała zaspanym głosem. 

- Muszę wracać do domu - odparł cicho. 

Ubrał się do końca, podszedł do łóżka, nachylił się i pocałował ją w 

czubek głowy. Abby spojrzała na niego ze zdumieniem i niedowierzaniem, 

czując w żołądku ogromny twardy supeł. Już koniec? Tak szybko? Dostał, co 

chciał i do widzenia? 

- Spotkajmy się rano na plaży - poprosił, bawiąc się pasmem jej włosów. - 

W tym samym miejscu co poprzednio, dobrze? 

R S

 

- 33 -

Omal nie zemdlała z ulgi. Bez słowa skinęła głową, na co Mike 

uśmiechnął się, pocałował ją jeszcze raz i wyszedł. Gdy drzwi zamknęły się za 

nim, opadła na poduszkę i wbiła wzrok w sufit. 

Chciał zobaczyć się z nią ponownie! Czyli nie kończył ich romansu, nie 

uciekał po jednej nocy, a to był dobry znak. No tak, ale nie został z nią do rana, 

a to już zdecydowanie nie zaliczało się do dobrych znaków. Nie miała pojęcia, 

co o tym wszystkim sądzić, nigdy nie przeżyła nic podobnego, to była zupełnie 

nowa sytuacja, a błyskawiczne tempo rozwoju wypadków przyprawiało o 

zawrót głowy. 

Rachel wiedziałaby, co myśleć, ponieważ znała się na relacjach 

międzyludzkich dziesięć razy lepiej niż ona. Tak, ale był środek nocy, Rachel 

zapewne spała, więc... Chwileczkę, a czyja to wina, że Abby znalazła się w 

takiej sytuacji? Kto ją w to wpakował? Sięgnęła więc po słuchawkę stojącego 

przy łóżku telefonu i bez najmniejszych wyrzutów sumienia wybrała numer 

przyjaciółki. 

Mike raczej nie czuł się jak dżentelmen, kiedy wychodził w środku nocy z 

hotelu i wracał do domu przez puste ulice. Powinien był zostać do rana. Pragnął 

zostać do rana. Ale im dłużej leżał z jej głową na swoim barku, z jej ręką 

spoczywającą na jego torsie, tym mocniej biło mu serce, aż wreszcie prawie nie 

mógł oddychać, to stało się nie do zniesienia. 

Nie miał pojęcia, skąd taka reakcja i co się w ogóle z nim dzieje, a na 

pewno w obecności Abby działo się z nim coś bardzo dziwnego. Już sam seks 

był niewyobrażalnie fantastyczny, a to jeszcze było niewiele powiedziane. Ale 

chodziło o coś więcej. O to coś w Abby Weaver, co przemawiało do niego, 

wołało, przyciągało go z zaskakującą siłą. 

Nigdy nie należał do facetów szukających szybkich i krótkich przygód, 

więc błyskawiczny rozwój wydarzeń powinien go niepokoić - tymczasem 

niepokoiło go zupełnie co innego, mianowicie fakt, że ten nagły, płomienny ro-

R S

 

- 34 -

mans z Abby wydawał mu się słuszną i dobrą rzeczą, czymś właściwym i 

absolutnie naturalnym! 

I właśnie tu tkwił problem, ponieważ Mike wiedział, że kilka osób niezbyt 

się ucieszy, gdy dowie się o tym związku. Dlatego też musiał się tym zająć, 

zanim będzie mógł już bez przeszkód spędzać całe noce z Abby, budzić się przy 

niej rano i układać plany co do nich dwojga. 

Zachowaj spokój, niczego z góry nie zakładaj, nie oczekuj za dużo, bądź 

cierpliwa i patrz, jak rozwinie się sytuacja. 

Takich rad udzieliła jej Rachel, gdy już w pełni się obudziła i mogła 

racjonalnie myśleć. Kiedy się dowiedziała, że Abby spędziła noc ze swoim 

fantastycznym sierżantem piechoty morskiej, nie posiadała się z radości, złożyła 

gratulacje i kazała nie przejmować się jego wyjściem aż tak bardzo. 

- Słuchaj, mogło być wiele różnych powodów. Może był rano gdzieś 

umówiony. Może nie chciał, żeby mama się martwiła, że syneczkowi coś się 

stało - zażartowała. - A może po prostu sam spanikował, bo dla niego to też za 

szybko i potrzebował pobyć sam, żeby to sobie przemyśleć. 

Ponieważ ten ostatni argument brzmiał całkiem rozsądnie, trochę ją 

uspokoił. Rachel pewnie miała rację, bo skoro Abby czuła się oszołomiona 

sytuacją, tempem oraz temperaturą tego, co się działo, to czemu Mike nie 

miałby czuć się podobnie? Też mógł wpaść w popłoch, w końcu mężczyźni 

bardziej niż kobiety obawiali się gwałtownych, intensywnych uczuć. Nie 

należało też zapominać, że poprosił o kolejne spotkanie. Gdyby chodziło mu 

tylko o jedną noc, na pewno nie proponowałby kontynuowania znajomości. 

Po tej rozmowie Abby zdecydowanie nabrała animuszu i już nie mogła się 

doczekać chwili, kiedy przebierze się w swój piękny złoty kostium i pobiegnie 

na plażę, żeby czekać na Mike'a w „ich" miejscu. Nawet informacja, że Rachel 

wciąż nie jest w stanie przylecieć nie Florydę, nie zdołała zepsuć jej nastroju. 

Przez resztę nocy prawie nie spała, zerwała się z łóżka bladym świtem, 

R S

 

- 35 -

przebrała się w kostium, zrobiła sobie ładną fryzurę, umalowała się, wskoczyła 

w sandałki i pobiegła na plażę. 

Tym razem nie wypożyczała ogromnego parasola, natomiast wzięła 

opakowanie kremu z filtrem. Zabrała też koc, ręcznik, butelkę wody i książkę, 

ponieważ nie chciała wyglądać, jakby na kogoś czekała, zamierzała udawać 

osobę całkowicie pochłoniętą lekturą. 

Słońce stało już całkiem wysoko na niebie, kiedy usłyszała, jak ktoś 

biegnie w jej stronę. Zerknęła ponad krawędzią okularów przeciwsłonecznych, 

potem nieśpiesznie włożyła zakładkę do książki. 

- Dzień dobry. - Uśmiechnął się na powitanie. Odpowiedziała uśmiechem. 

- Cześć. 

Znowu był ubrany w koszulkę, spodenki i sportowe buty. I znowu 

wyglądał bosko, chociaż był zdyszany, a na jego ubraniu widniały plamy potu. 

Opadł na koc, sięgnął po butelkę z wodą, pociągnął duży łyk, otarł czoło 

ramieniem. 

- Cieszę się, że cię widzę. Nie byłem pewien, czy przyjdziesz. 

Abby omal nie parsknęła śmiechem. Nie był pewien? Och, gdyby tylko 

wiedział... 

Przez kilka następnych minut rozmawiali właściwie o niczym, w ogóle 

nie poruszając kwestii ostatniej nocy. W pewnym momencie Mike zmienił 

pozycję i usiadł tuż obok Abby, tak samo jak ona zwrócony twarzą w stronę 

oceanu. 

- Wiesz, tak się zastanawiałem...  

Zerknęła na niego z ukosa, wstrzymując oddech. 

- Tak? 

- Przyjdź w niedzielę na obiad do moich rodziców. 

Potrzebowała chwili, żeby w pełni dotarło do niej, co powiedział. 

- Do twoich rodziców? - Jakimś cudem głos jej nie zadrżał. 

R S

 

- 36 -

- Tak. Niedzielny obiad to zawsze poważna sprawa, zwłaszcza jeśli któreś 

z dzieci jest w domu. Zajmuje prawie pół dnia i trzeba na nim być, musiałoby 

mnie porwać UFO, żeby moja nieobecność została usprawiedliwiona. Gdybyś 

przyszła, moglibyśmy spędzić cały dzień razem. 

- I poznałabym twoich rodziców... 

- Oni nie gryzą. Co prawda będziesz musiała sobie kupić jakieś krople 

żołądkowe, bo moja mama wmusi w ciebie porcję, którą można by nakarmić 

słonia, ale poza tym nic ci nie grozi. 

Ponieważ mówił to wszystko żartobliwie, roześmiała się, ale w 

rzeczywistości była ogromnie przejęta i zdenerwowana. Powtórzyła sobie rady 

Rachel: „Zachowaj spokój, niczego z góry nie zakładaj, nie oczekuj za dużo, 

bądź cierpliwa i patrz, jak się sytuacja rozwinie". 

Zazwyczaj spotkanie rodziców drugiej osoby wyznaczało kolejny etap w 

związku i mogło zapowiadać coś ważnego, ale w tym przypadku zaproszenie 

mogło być najzupełniej niewinne, więc nie powinna mu przypisywać zbyt wiel-

kiego znaczenia i żywić nadmiernych nadziei. Może chodziło tylko o to, co 

Mike powiedział - musiał być w niedzielę u rodziców na obiedzie, a 

jednocześnie chciałby ten czas spędzić z nią, więc połączenie tych dwóch rzeczy 

było logicznym rozwiązaniem. 

Tak mówił rozsądek, jednak intuicja podpowiadała, że za tym 

zaproszeniem kryje się coś więcej, lecz lepiej udawać, że się tego nie 

podejrzewa. 

Odetchnęła głęboko, skinęła głową. 

- W takim razie przyjdę. 

- Świetnie. - W jego głosie zabrzmiała ulga. - Obiad zaczyna się o 

pierwszej, więc przyjadę po ciebie koło dwunastej trzydzieści, dobrze? 

- Dobrze. Będę czekać. 

Musiała przemyśleć, w co się ubrać, raczej nie mogła wybrać żadnej z 

rzeczy, na których kupno namówiła ją Rachel, gdyż przy pierwszym spotkaniu z 

R S

 

- 37 -

rodzicami Mike'a nie powinna wyglądać zanadto frywolnie. Przede wszystkim 

odpadały głębokie dekolty i krótkie spódniczki. 

- Czyli wiemy już, co z niedzielą. Zostaje nam jeszcze czwartek, piątek i 

sobota. Czy jest jakaś szansa, że chciałabyś spędzić je ze mną? I resztę twojego 

urlopu również? 

I jak miała się oprzeć temu kuszącemu głosowi i ujmującemu 

uśmiechowi? Nie mogła się oprzeć. I wcale nie chciała. Bardzo chętnie spędzi z 

nim każdą chwilę swojego urlopu, będzie z nim tak długo, jak tylko będzie miał 

ochotę. 

- Tak. Ale po jakimś czasie mogę ci się znudzić. 

Popatrzył jej prosto w oczy, poważnie i szczerze. 

- Nie ma takiej możliwości. 

Nachylił się, pocałował ją lekko, a potem znowu przyjął wygodną pozycję 

na kocu, jakby nic się nie stało, gdy tymczasem Abby myślała, że serce 

wyskoczy jej z piersi. 

- To na co masz dzisiaj ochotę? Na zakupy? Zwiedzanie? Tańce? - 

Spojrzał na zegarek. - A może na lunch za dwie godziny? 

Wyobraziła sobie, jak robi z nim te wszystkie rzeczy, i już nie mogła się 

doczekać. 

- A gdybym miała ochotę na wszystko? Roześmiał się. 

- Proponuję, żebyśmy rozłożyli przyjemności na kilka dni. To co 

planujesz na dzisiaj? 

Lekko wzruszyła ramieniem. 

- Lubię niespodzianki, więc ty zdecyduj. 

- W porządku. O której ruszamy? 

- Kiedy będziesz mógł. Ja tylko muszę iść do hotelu i się przebrać. 

Odwrócił się ku niej, nachylił się, lekko przygryzł zębami jej ucho, potem 

pocałował szyję Abby, ramię, dekolt. 

- A mógłbym pójść z tobą? - wymruczał uwodzicielskim głosem. 

R S

 

- 38 -

Na moment zabrakło jej tchu, ale jakoś zdołała wziąć się w garść. 

- Chcesz patrzeć, jak się przebieram? 

- Niekoniecznie... - Przesunął językiem po jej skórze tuż ponad 

staniczkiem kostiumu, jednocześnie kładąc rękę na biodrze Abby i wsuwając 

palec pod elastyczny materiał majteczek. - Oferuję ci moje skromne usługi w za-

kresie wydobycia cię z tego seksownego kostiumu. Mam wyjątkowy talent do 

radzenia sobie ze wszelkimi zapięciami, guzikami i zamkami błyskawicznymi. 

Od tego, co robił i co mówił, aż dostała gęsiej skórki. 

- Och, nie wątpię, że masz...  

Zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu, kiedy on najpierw przesunął 

wargami po jej piersiach, a potem po szyi i policzku. Cały czas trzymał dłoń na 

biodrze Abby, powoli gładząc ją kciukiem po brzuchu. Z jękiem zacisnęła palce 

na szerokich ramionach Mike'a, a kiedy poczuła, że wsuwa kolano między jej 

nogi, poddała się ulegle i zapraszająco położyła się na wznak. Skorzystał 

natychmiast i już leżał na niej, całując ją do nieprzytomności. 

Nie miała pojęcia, ile czasu upłynęło, wiedziała tylko, że kiedy się całują, 

cała reszta świata znika bez śladu, są tylko oni, gorący piasek i słońce ponad 

nimi. Kiedy wreszcie przerwali pocałunek, oddychali ciężko, rozpaleni i 

spragnieni. 

Kiedy odsunął się, jęknęła z zawodem i chwyciła Mike'a za ramiona, 

próbując z powrotem przyciągnąć do siebie. Pocałował ją jeszcze raz, krótko i 

mocno, prawie brutalnie. 

- Nie tutaj - rzucił zmienionym głosem. - Ale niedługo. Bardzo niedługo. 

Podniósł się i wyciągnął rękę, żeby pomóc Abby.  

Kiedy stanęła przed nim, wymownie spojrzała na mocno wybrzuszony 

przód jego spodenek gimnastycznych, a wtedy Mike odchrząknął i próbował 

obciągnąć jedną nogawkę, ale nic to nie dało. Abby oparła czoło o jego tors i 

zaczęła chichotać. 

R S

 

- 39 -

- Śmiej się, śmiej - powiedział z udawaną groźbą w głosie. - Ale niedługo 

zrobię z tego całkiem niezły użytek. 

Ponieważ nie patrzyła mu w oczy, odważyła się rzucić bezczelnie: 

- A czy wtedy też będzie mi do śmiechu? Aż zawarczał i dał jej lekkiego 

klapsa w pupę. 

- Nie, jeśli będę miał coś do powiedzenia w tej kwestii. - Schylił się i 

pozbierał jej rzeczy, Abby pomogła mu, przy czym nie umknęło jej uwadze, że 

przewiesił przez ramię jej ręcznik kąpielowy w taki sposób, żeby zwisał nisko z 

przodu i zasłaniał kłopotliwe rejony. - Gotowa? 

Skinęła głową, starannie ukrywając uśmiech satysfakcji, odwróciła się i 

ruszyła w stronę hotelu. 

- To mi wcale nie pomaga - mruknął Mike, który szedł parę kroków za 

nią. 

Zerknęła na niego przez ramię. 

- Co ci nie pomaga? Spojrzał na jej pupę. 

- Patrzenie, jak mi przed nosem kręcisz biodrami, ubrana tylko w kawałek 

złotej szmatki. 

- Wcale nie kręcę biodrami. 

- Wiem. - Popatrzył jej prosto w oczy. - Dla ciebie to po prostu zwykły 

sposób chodzenia, ale dla mnie to jak cios prosto w dołek. Prawie nokaut. 

To było tak podniecające wyznanie, że Abby zaschło w ustach, za to 

gdzie indziej zrobiła się wilgotna. Odetchnęła głęboko i znów ruszyła w 

kierunku hotelu, tym razem rzeczywiście leciutko kołysząc biodrami. Za 

plecami usłyszała cichy jęk, co napełniło ją rozkosznym poczuciem kobiecej 

mocy. Coraz bardziej jej się to wszystko podobało. 

Po wejściu do pokoju pierwsze dwie godziny spędzili na kochaniu się. 

Tak naprawdę zaczęli już w windzie, gdyż w drodze na osiemnaste piętro 

pozwolili sobie na mocno zaawansowane pieszczoty. Kiedy już ochłonęli, poszli 

R S

 

- 40 -

pod prysznic, a ponieważ zrobili to razem, nastały kolejne pieszczoty, które 

przerodziły się we wspaniały seks. 

Potem ubrali się, poszli na spacer wzdłuż Las Olas Boulevard, zjedli 

lunch, kupili lody, przysiedli w malowniczej kawiarence, żeby posłuchać jazzu 

na żywo. 

Następnego dnia Mike zabrał Abby do pobliskiego rezerwatu przyrody, a 

wieczorem do dyskoteki, gdzie bębenki w uszach pękały od gorących 

latynoskich rytmów, na parkiecie nie było skrawka wolnego miejsca, a od 

szaleńczo migających świateł można było dostać migreny. Abby bawiła się jak 

nigdy w życiu. 

W sobotę przyszła kolej na zakupy. Na gigantycznym cotygodniowym 

bazarze zobaczyła całą masę rzeczy, które chciałaby kupić, ale oparła się 

pokusie, ponieważ wiedziała, że nie da rady spakować tego wszystkiego i zabrać 

z sobą do Ohio. Potem popłynęli na pobliską wysepkę i zjedli kolację w 

malowniczej restauracji ukrytej wśród egzotycznych drzew. 

Z każdym dniem Abby stawała się coraz swobodniejsza, coraz pewniejsza 

siebie i było jej coraz lepiej z Mike'em. Każdą noc spędzali razem, kochając się 

tak długo, aż żadne nie miało siły ruszyć palcem. Zaczynała podejrzewać - cho-

ciaż z całej siły próbowała zaprzeczać temu - że chyba zakochała się w Mike'u. I 

to tak całkiem na poważnie. Wcale nie chodziło o przelotne zauroczenie. Ani o 

zwykłe pożądanie. To wyglądało na autentyczne, głębokie zaangażowanie. 

Ta myśl przerażała ją, ponieważ ten związek nie miał żadnych szans. Ona 

za tydzień wracała do swojego życia i pracy w Ohio, a Mike mniej więcej w tym 

samym czasie musiał wracać do jednostki w Kalifornii. Dalej od siebie to już 

mieszkać nie mogli...  

Nie pozostało jej więc nic innego, jak wykorzystać każdą chwilę, która 

jeszcze im pozostała, nasycić się tymi wakacjami, żeby przynajmniej mieć 

wspaniałe wspomnienia, kiedy nadejdą długie, zimne, samotne dni. 

R S

 

- 41 -

Wreszcie przyszła pora na wizytę u rodziców Mike'a. Abby wpadła w 

panikę, więc zadzwoniła do Rachel, której ciągłe komplikacje wciąż nie 

pozwalały przyjechać na Florydę. Niestety, tym razem przyjaciółka nie 

uspokoiła jej zbytnio, ponieważ stwierdziła, że niedzielny obiad u rodziców to 

raczej niespotykany punkt przelotnego romansu. Do tego dołożyła radę, żeby 

Abby nie dała się przyłapać państwu Mastriani na obmacywaniu ich syna pod 

stołem podczas wspólnego posiłku. Coraz bardziej zdenerwowana Abby nie 

uznała tej rady za pomocną. 

Godzinę przed przyjazdem włożyła prostą różową bluzkę, dżinsy i 

sandałki. Bluzka miała skromny dekolt, dżinsy nie były zbyt obcisłe, a sandałki 

miały niskie obcasy. Do tego delikatny złoty łańcuszek, równie subtelne złote 

kolczyki i bransoletka. Abby umalowała się oszczędnie i rozpuściła włosy, 

podpinając je na skroniach spinkami. 

Kończyła się szykować, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Odstawiła 

perfumy, przycisnęła dłoń do brzucha, ponieważ ze zdenerwowania jej żołądek 

zaczął wyprawiać dziwne rzeczy, i pobiegła otworzyć. 

- Gotowa? - spytał z uśmiechem Mike. 

- Tak, tylko wezmę swoje rzeczy. - Zawróciła i zabrała z łóżka torebkę. 

Na parkingu Mike jak zwykle otworzył przed nią drzwi samochodu i 

dopiero potem sam zajął miejsce za kierownicą. 

- Mam nadzieję, że lubisz lasagne? To specjalność mojej mamy, więc 

kiedy dowiedziała się, że przyprowadzę cię na obiad, w dzisiejszym menu 

natychmiast zjawiło się lasagne. 

- Lubię - odparła, a potem zapytała z wahaniem: - Co im o mnie 

powiedziałeś? 

- Że spotkałem cię na plaży podczas codziennego treningu. I że to przez 

ciebie prawie nie ma mnie w domu podczas tego urlopu - dodał z szelmowskim 

uśmiechem. 

Abby zarumieniła się. 

R S

 

- 42 -

- Ale chyba nie zdradziłeś im, co robimy w tym czasie? - upewniła się, 

myśląc o pudełku prezerwatyw, już do połowy pustym, które stało przy łóżku w 

jej pokoju. 

- A czemu nie? 

Gwałtownie wciągnęła powietrze. Mike zauważył jej przerażoną minę i 

roześmiał się. 

- Hej, nie ma co panikować, mówiłem im tylko, gdzie cię zabrałem w 

ciągu tych kilku dni. Są rzeczy, o których rodzice nie muszą wiedzieć, prawda? 

Odetchnęła z ulgą. 

Kilka minut później zaparkowali przed ładnym jednopiętrowym 

domkiem, pomalowanym na biało. Za ogrodzeniem widniała brukowana ścieżka 

obsadzona bajecznie kolorowymi kwiatami. Takie same kwiaty zdobiły również 

niewielki frontowy ganek. Mike otworzył furtkę i wziął Abby pod rękę. 

- Nie denerwuj się, spodobasz im się. Zresztą to tylko obiad. 

„Tylko" obiad z jego rodzicami - rzeczywiście drobiazg! 

Przed drzwiami Mike zatrzymał się. Trzymając jedną dłoń na klamce, 

drugą położył na policzku Abby i potarł kciukiem jej dolną wargę. 

- A nawet gdybyś im się nie spodobała... - rzekł cicho - ...to mnie 

podobasz się na pewno. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

R S

 

- 43 -

ROZDZIAŁ PIĄTY 

 

Lody zostały przełamane i Mike poczuł się tak, jakby mógł wypłynąć na 

pełne morze. 

Obiad nie tylko był przepyszny - nie mógł być inny, skoro wszystko bez 

wyjątku było domowej roboty - ale też upłynął w takiej atmosferze, jakby brał w 

nim udział nie ktoś obcy, lecz członek rodziny. Przez pierwszych kilka minut 

było nieco sztywno, rodzice Mike'a popatrywali na gościa z pewną rezerwą, zaś 

Abby była wyraźnie spłoszona i zestresowana, ale potem, kiedy szczerze 

skomplementowała panią Mastriani za wystrój domu i równie szczerze 

zachwyciła się kolekcją statków w butelkach, wykonanych przez pana 

Mastrianiego, rozmowa nabrała rumieńców i wszystko potoczyło się w jak 

najlepszym kierunku. 

Mike patrzył, jak panie zasiadły po obiedzie na kanapie i jego matka 

pokazuje Abby album z rodzinnymi zdjęciami, ponieważ pokazywała go 

każdemu, kto przekroczył progi domu. Na zdjęciach widniał głównie mały 

Mike, czasem zupełnie nagi - a to w wannie, a to w ogrodzie z wężem do 

podlewania, a to ubrany tylko w kowbojski kapelusz i pas z plastikowym 

rewolwerem. 

Wyglądało na to, że przypadły sobie do gustu, co Mike'a bardzo 

ucieszyło, bo nie planował w najbliższym czasie rozstawać się z Abby, więc 

dobre stosunki między nią a jego rodzicami były jak najbardziej pożądane. 

Szczerze powiedziawszy, obawiał się, czy w ogóle ją zaakceptują, przecież 

wiedział, jak bardzo lubili Dianę. On i Diana znali się jeszcze ze szkoły, byli 

parą na studiach i do tej pory całe ich otoczenie żyło w głębokim przekonaniu, 

że któregoś dnia się pobiorą. 

Właściwie to była jego wina, ponieważ nigdy nie zakończył tego związku 

w jasny i zdecydowany sposób. Od razu po studiach zaciągnął się do służby, ale 

pozostawał w kontakcie z Dianą, a kiedy przyjeżdżał na przepustkę, dzwonił do 

R S

 

- 44 -

niej i wychodzili gdzieś razem, czasem spędzali razem noc. Nigdy nie nazwałby 

tego poważnym związkiem, to była wygodna dla obu stron niezobowiązująca 

relacja. 

Ale teraz obawiał się, że zupełnie niechcący mógł zwieść Dianę, pozwolić 

jej myśleć, że któregoś dnia się zadeklaruje.  

W dodatku musiał wyjaśnić sytuację rodzicom, co nie okazało się łatwe, 

gdyż od dawna traktowali ją jak własną córkę i myśleli o niej jako o swojej 

przyszłej synowej. Tak jak się spodziewał, byli rozczarowani, kiedy rozwiał ich 

złudzenia, lecz gdy wspomniał, że spotkał inną dziewczynę i chciałby ją 

przyprowadzić na niedzielny obiad, rozpogodzili się i zaczęli wypytywać o 

Abby. 

W następnej kolejności musiał porozmawiać z Dianą. Odkładał tę 

rozmowę, jak mógł, lecz wiedział, że nie powinien już dłużej zwlekać. 

- Masz, synu. - Tata wrócił z kuchni i podał mu puszkę schłodzonego 

piwa. 

- Dzięki, tato. 

Mike pociągnął łyk piwa, rozejrzał się po pokoju, zastanawiając się, gdzie 

będzie najlepiej usiąść, po czym podszedł do sofy i wcisnął się w wąski skrawek 

miejsca obok Abby, dzięki czemu siedzieli bardzo blisko siebie. Przez dżinsy 

poczuł ciepło jej ciała, a na taką podnietę trudno było pozostać obojętnym, mu-

siał jednak uważać i nie zdradzić się z niczym, żeby rodzice nie zorientowali się, 

jak bardzo już wpadł. 

Abby spojrzała na ich stykające się uda, a potem na Mike'a, bez słów 

przekazując komunikat, że to bardzo przyjemne. To wystarczyło - z miejsca 

ogarnęło go pożądanie, więc musiał aż zacisnąć zęby, żeby nie jęknąć na głos. 

Musiała się zorientować, co się dzieje, gdyż czym prędzej wróciła do 

przeglądania albumu. 

- Byłeś uroczym dzieckiem - skomentowała.  

Mike pociągnął solidny łyk piwa i dopiero wtedy powiedział: 

R S

 

- 45 -

- Które chyba wiecznie biegało bez ubrania. A może mama po prostu 

nigdy nie wyciągała aparatu, dopóki nie robiłem czegoś zabawnego, będąc na 

golasa. Widać inne momenty nie wydawały jej się godne zainteresowania. 

Abby zachichotała, pani Mastriani również parsknęła śmiechem i sięgnęła 

za jej plecami, żeby żartobliwie trzepnąć syna, a Mike udał, że się zasłania i 

chowa. 

- Nie przesadzaj, masz część zdjęć w ubraniu - rzekła pojednawczym 

tonem Abby, lecz zaraz potem dodała figlarnie: - Ale to nie są moje ulubione. 

- Ach, ty! - rzucił z udawanym gniewem, otoczył ją ramieniem, 

przyciągnął do siebie i pocałował w czubek głowy. Abby zarumieniła się i 

starała się odsunąć. Mike nieco rozluźnił uścisk i pozwolił jej z powrotem usiąść 

prosto, lecz już nie cofnął ręki. 

Wciąż oglądali album, gdy rozległo się lekkie pukanie do tylnych drzwi. 

- Dzień dobry, macie gościa! - zawołał ktoś wesoło i do pokoju weszła 

Diana. 

Mike poczuł się tak, jakby nagle miał w żołądku wielki kamień. 

Bezwiednie mocniej otoczył ramieniem Abby, ale poza tym nie był w stanie 

wykonać żadnego ruchu. 

- Upiekłam pierniczki z polewą czekoladową - powiedziała Diana, idąc 

przez salon i nie rozglądając się na boki, gdyż niosła w obu rękach duży 

przykryty półmisek. - Te, które Mike tak lubi. 

Tym razem zamarli również państwo Mastriani i Abby. Cała czwórka 

wpatrywała się w uśmiechniętą młodą kobietę, która ostrożnie postawiła 

półmisek na stole. Diana była atrakcyjna, miała krótkie, modnie ostrzyżone 

blond włosy i bardzo seksowną figurę. Czasem ubierała się w rzeczy jak na gust 

Mike'a zbyt obcisłe. 

Ciągle jeszcze nie zauważyła Abby. Mike, chociaż doskonale 

przeszkolony, jak reagować w sytuacjach kryzysowych, nie był stanie nic 

zrobić. Mógł jeszcze cofnąć rękę i wstać, lecz nawet nie przyszło mu to na myśl. 

R S

 

- 46 -

Czuł w głowie kompletną pustkę. Diana odkryła półmisek i odwróciła się w ich 

stronę, nadal uśmiechając się promiennie. Kiedy zobaczyła Mike'a 

obejmującego Abby, wyraz jej twarzy gwałtownie się zmienił. 

Mike zebrał się w sobie i wstał powoli.  

Wcale nie chciał wypuszczać Abby z objęć i odsuwać się od niej, lecz to 

on spowodował zaistniałą sytuację, więc musiał wszystko szybko naprawić, 

żeby nikt nie poczuł się zraniony. Ale na to mogło być już za późno, sądząc po 

wzroku i Diany, i Abby... 

- Frank, obiecałeś powiesić karmnik dla ptaków - odezwała się pani 

Mastriani, po czym wstała z kanapy i podeszła do męża. - Chodź, pokażę ci, 

gdzie jest w garażu. 

Brzmiało to w miarę przekonująco, aczkolwiek wspomniany karmnik 

wisiał sobie za oknem i był doskonale widoczny. 

Kiedy rodzice wyszli, Mike odchrząknął. 

- Diana, to jest Abby Weaver. Abby, to jest Diana Hartman, chodziliśmy 

razem do szkoły. 

Słysząc to, Diana uniosła brwi. 

- Nie tylko chodziliśmy razem do szkoły, prawda, Michael? 

To pytanie zostało zadane przyjaznym tonem, lecz pobrzmiewała w nim 

nutka, która ostrzegła Mike'a, że nie uda mu się zamieść kłopotliwej sytuacji 

pod dywan i odłożyć wyjaśnienia na kiedy indziej. 

Patrzył, jak Abby wstaje z sofy, podchodzi i wyciąga rękę na powitanie, 

jakby nigdy nic. 

- Miło cię poznać. 

Diana zachowała się uprzejmie i uścisnęła jej rękę, chociaż z lekkim 

ociąganiem. 

- Nie wiedziałam, że Michael ma gościa. Powinnam była zadzwonić i 

uprzedzić o moim przyjściu, ale przywykłam, że jestem tu traktowana jak 

R S

 

- 47 -

członek rodziny i mogę wpadać o dowolnej porze. - Mówiąc to, pogładziła 

Mike'a po ramieniu. 

Łatwo zrozumiał wymowę tego gestu - Diana oznaczała swoje terytorium. 

Wcale mu się to nie podobało, nigdy wcześniej tego nie robiła. Zapanowało 

niezręczne milczenie. Mike wiedział, że nie ma wyjścia, musi postawić sprawę 

jasno, chociaż bał się, czy nie zrazi do siebie ich obu i potem już żadna z nich 

nigdy więcej się do niego nie odezwie. Ale nie dało się dłużej odwlekać 

wyjaśnień. 

Wsunął ręce w kieszenie dżinsów, odetchnął głęboko. 

- Abby, prawda jest taka, że Diana i ja chodziliśmy z sobą na studiach i 

potem widywaliśmy się co jakiś czas. Diano, być może spodziewałaś się 

jakiegoś rozwoju naszego luźnego związku, ale ostatnio zacząłem spotykać się z 

Abby. 

Wolał nie wchodzić w szczegóły, żeby dodatkowo nie pogorszyć sytuacji. 

- Nie powiedziałeś mi, że jest ktoś inny - rzekła cicho Abby. 

Chociaż powiedziała to spokojnie, i tak zabrzmiało to jak oskarżenie. Co 

gorsza, kiedy Mike spojrzał jej w oczy, zobaczył w nich ból, a wtedy poczuł się 

tak, jakby dostał solidnego kopniaka. Na którego zresztą solidnie sobie zasłużył. 

- To nigdy nie było nic poważnego, to tak trwało z braku czegoś lepszego 

- tłumaczył, czując jednocześnie, że tylko się pogrąża tym wyjaśnieniem. 

- Z braku czegoś lepszego? - Oczy Diany błysnęły niebezpiecznie. 

Skrzyżowała ramiona, nerwowo tupała czubkiem pantofla w podłogę. - Jak 

miło! A ja myślałam, że weźmiemy ślub. 

Mike aż poderwał głowę. Hola, hola! Jaki ślub? Pierwsze słyszał. 

- Chwileczkę, nigdy nie było mowy o małżeństwie. - Wyjął ręce z 

kieszeni i wyciągnął je przed siebie, jakby bronił się przed dalszymi rewelacjami 

tego typu. - Abby, nigdy nie poruszaliśmy tego tematu, przysięgam na wszystko. 

Oburzona Diana coś krzyknęła, okręciła się na pięcie i wypadła z domu. 

Mike popatrzył za nią, a potem spojrzał na Abby, nie wiedząc, co począć - czy 

R S

 

- 48 -

zostać i okazać jej, jak bardzo mu na niej zależy, czy biec za Dianą i ratować 

trwającą prawie dwadzieścia lat przyjaźń. 

- Cholera jasna... 

Nie mógł znieść smutku malującego się na twarzy Abby, lecz nie mógł 

także zapomnieć o Dianie, którą nieświadomie... lub też ze zwykłego 

wygodnictwa... zwodził przez parę lat. Jego wina, pokpił sprawę, teraz trzeba 

wszystko naprawić. 

- Abby, przepraszam cię, ale muszę z nią porozmawiać. To nie potrwa 

długo, obiecuję. Zaraz wrócę, wszystko wyjaśnię i wszystko sobie poukładamy. 

- Chwycił ją za ramiona, uścisnął mocno, pocałował w chłodny policzek. Nie 

zareagowała w żaden sposób. - Słuchaj, sytuacja naprawdę nie jest taka zła, na 

jaką wygląda. Tylko daj mi szansę, żebym wszystko wytłumaczył. - Nie 

otrzymawszy żadnej odpowiedzi, puścił ją z westchnieniem. - Zostań tutaj. 

Niedługo wracam. 

To jeden z najdłuższych dni w moim życiu, pomyślał, wracając do domu 

godzinę później. Rozmowa z Dianą nie okazała się ani prosta, ani łatwa, ale 

tylko skończony naiwniak mógłby sądzić, że mogłoby być inaczej. Czuł się po 

niej tak wykończony, że nawet pierwsze dni na poligonie nie dały mu tak w 

kość. Jakimś cudem udało mu się nie utracić przyjaźni Diany, ale kosztowało go 

to wiele wysiłku. Teraz musiał jeszcze odzyskać zaufanie Abby. Miał nadzieję, 

że będzie chciała go słuchać. 

- Gdzie jest Abby? - spytał, widząc w salonie tylko swoich rodziców, 

którzy oglądali telewizję. 

Mama odwróciła się do niego z zatroskaną twarzą. 

- Przykro mi, kochanie, ale wyszła. 

- Jak to wyszła?! 

- Kiedy tylko pobiegłeś za Dianą, przyszła do garażu i spytała, czy 

moglibyśmy zadzwonić po taksówkę. Oczywiście próbowaliśmy ją zatrzymać. 

R S

 

- 49 -

Kiedy nie chciała zostać, prosiliśmy, żeby przynajmniej pozwoliła się odwieźć 

tacie, ale i za to podziękowała. 

Mike zdusił przekleństwo, bo gdyby powiedział coś takiego w domu, 

nieodwołalnie dostałby od matki po uszach, choć był sierżantem, a sytuacja 

nadzwyczaj trudna. 

Poczuł, że z napięcia zaczyna boleć go głowa. 

- Nie martwcie się - powiedział, widząc zaniepokojone spojrzenia 

rodziców. - Wiem, dokąd pojechała. - Ruszył do wyjścia. 

- Powodzenia! - zawołała za nim mama. Skinął jej ręką. 

- Dzięki. I nie przejmujcie się, gdybym długo nie wracał. 

Dwadzieścia minut później zaczął się zastanawiać, czy Abby na pewno 

wróciła do hotelu. To przecież niemożliwe, by zdołała tak długo ignorować jego 

dobijanie się do drzwi. Ale niby gdzie miała być, jak nie tutaj? Nikogo w 

mieście nie znała, a na pewno nie poszła w żadne miejsce publiczne. Po raz 

ostatni załomotał do drzwi, potem powiedział głośno, żeby na pewno usłyszała: 

- Abby, nigdzie się stąd nie ruszę. Jeśli nie chcesz teraz ze mną 

rozmawiać, w porządku. Ale i tak w końcu porozmawiamy. 

Usiadł na podłodze tuż przy drzwiach, oparł się plecami o ścianę, 

sprawdził, która godzina, a potem zaczęło się wielkie czekanie Mike'a 

Mastrianiego. 

Po raz nie wiadomo który wyjrzała przez wizjer, lecz nadal nie 

dostrzegała ani śladu Mike'a. Co prawda zarzekał się, że nigdzie nie pójdzie, ale 

wszystko wskazywało na to, że skończyło się na deklaracjach. Nie wiedziała 

tylko, czy z tego powodu odczuwa większy smutek, czy większą ulgę. 

Dzień, który zaczął się tak miło i obiecująco, przemienił się w najgorszy 

koszmar. Przez cały ten czas, kiedy Mike się z nią spotykał, kiedy ją uwodził, 

kiedy się z nią kochał - miał inną dziewczynę! I tamta, sądząc po jej reakcji, 

była w związek z Mike'em głęboko zaangażowana. Zastanawiała się, co 

powiedział Dianie, kiedy ją dogonił. I co zamierzał powiedzieć jej. 

R S

 

- 50 -

Od razu po powrocie do hotelu próbowała zadzwonić do Rachel, lecz 

przyjaciółka nie odbierała, odzywała się tylko poczta głosowa, więc Abby 

mogła jedynie nagrać prośbę o jak najszybszy kontakt.  

Potem zaczęła nerwowo krążyć po pokoju, a gdy Mike zaczął pukać do 

drzwi, niemal mu otworzyła, gdyż z całej duszy pragnęła usłyszeć sensowne i 

przekonujące wyjaśnienie, które uleczyłoby ten nieznośny ból. Jednak rozsądek 

podpowiadał, żeby nie czekać na wyjaśnienia i po prostu odpuścić, uciąć 

wszystko, a potem wrócić do Ohio i zapomnieć. Miała nadzieję, że to ostatnie 

kiedyś jej się uda. 

Rozżaliła się nad sobą. Wszystkie jej związki, co prawda nie było ich 

wiele, kończyły się nieprzyjemnie. Zdrada, porzucenie, krętactwo. I to nie ona 

zdradzała, porzucała, kręciła. Nie jest już dzieckiem, lecz wciąż daje się omotać 

facetom, którzy potem kręcą, zdradzają, porzucają. Dlaczego wciąż jest taka 

ufna, naiwna i głupia? A może po prostu przypisana jest jej rola ofiary i nie ma 

od tego odwrotu? To już lepiej zostać starą panną... Musi się nad tym wszystkim 

poważnie zastanowić, gdy wróci do domu i będzie smętnie patrzeć w okno w 

długie zimowe wieczory... 

Lecz teraz ma inną sprawę do załatwienia. Znów wyjrzała przez wizjer. A 

jednak poszedł sobie. Wstrzymując oddech, cichuteńko odsunęła zasuwę i 

otworzyła drzwi. Spodziewała się zobaczyć pusty korytarz, tymczasem Mike 

wyskoczył przed nią jak spod ziemi. Cofnęła się ze zduszonym okrzykiem i 

chciała zatrzasnąć drzwi, lecz zdążył zablokować je stopą. 

- Abby, prędzej czy później będziesz musiała ze mną porozmawiać - rzekł 

spokojnym głosem. 

W pierwszym odruchu chciała powiedzieć, że nic nie musi. Mogła nawet 

zagrozić, że wezwie ochronę hotelową. Ale to już byłaby przesada, przecież ze 

strony Mike'a absolutnie nic jej nie groziło. Chyba lepiej mu pozwolić, by się 

wygadał, bo inaczej będzie koczował pod jej drzwiami w nieskończoność. W 

R S

 

- 51 -

porządku, niech powie, co ma do powiedzenia, a potem Abby wyprosi go z 

pokoju. 

W sercu czuła chłód, w głowie wszystko układało się w logiczną całość. 

Mike nie był łajdakiem. Był porządnym facetem. W sumie Kirk też nie był 

draniem. A jednak zachowali się, jak się zachowali. Tyle że Mike... zresztą 

nieważne. Chciała to mieć jak najprędzej za sobą. Na płacz będzie miała 

mnóstwo czasu. 

- Skoro nie mam innego wyjścia... - rzekła ponuro i puściła drzwi. 

Usiadła na fotelu stojącym przy łóżku, sztywno skrzyżowała ramiona, 

założyła nogę na nogę, zaczęła lekko wymachiwać stopą. Mike stanął parę 

kroków przed nią i oparł ręce na biodrach. Pomyślała wtedy, że powinien 

klęczeć i żebrać o przebaczenie. Ale mężczyźni jego pokroju nie nadawali się do 

klęczek i żebrania. 

Zresztą i tak mu nie wybaczy. 

- Naprawdę jest mi przykro - powiedział, patrząc na nią z powagą. - To, 

co dzisiaj zaszło, było ostatnią rzeczą, której bym chciał. Nie miałem pojęcia, że 

Diana się zjawi. 

- Biedaczek. Ale cóż, pewnie nie wiesz, że można by tego wszystkiego 

uniknąć, gdybyś mi wcześniej o niej powiedział - rzuciła z chłodną ironią. - 

Albo jej o mnie. 

- Och, wiem o tym doskonale. Powinienem był pomyśleć o tym 

wcześniej. 

- Ale nie pomyślałeś - drwiła nadal. - Niektórzy już tak mają, że 

przychodzi im to z trudem albo wcale. 

To go zbijało z pantałyku. Gdyby Abby krzyczała, płakała, histeryzowała, 

byłoby znacznie łatwiej. Lecz ona kpiła z niego, schowała się przy tym za 

pancerzem. 

- Uwierz mi, to nie był żaden poważny związek, przysięgam. Owszem, 

byliśmy parą na studiach, a potem, kiedy zaciągnąłem się do piechoty morskiej, 

R S

 

- 52 -

widywaliśmy się już bardzo rzadko, tylko wtedy, gdy przyjeżdżałem do domu 

na przepustkę. Miło spędzaliśmy czas, dla mnie to była po prostu przyjaźń. 

- Aha, przyjaźń... 

- No, z pewnymi dodatkami, ale nadal tylko przyjaźń. Nigdy nie było 

mowy o małżeństwie, nigdy się nie oświadczałem ani nie zamierzałem tego 

robić. 

- Diana sądziła inaczej. Jej reakcja na twój wyczyn była jednoznaczna, a 

nie wygląda na mitomankę czy osobę ulegającą złudzeniom. 

- Masz rację, stąpa twardo po ziemi, nie jest naiwna... 

- Za to ja tak. 

- Och, Abby... - W tych dwóch słowach zawarł i strach, i cierpienie, i 

złość na siebie, i wyrzuty sumienia, i miłość. Nie był aktorem, a jednak mu się 

to udało. Nie zauważył tylko, że Abby lekko drgnęła. Coś przebiło się przez jej 

pancerz. - Powtarzam, to wszystko moja wina. Tak było mi po prostu wygodnie 

i nie zastanawiałem się, jak to może wyglądać od strony Diany. Ale wreszcie 

porozmawialiśmy uczciwie i poważnie. To prawda, Diana była pewna, że to 

rozwinie się w coś poważniejszego. Chciała tego, wszyscy byli przekonani, że 

połączy nas ślub, ja wciąż jakoś z nią byłem, więc czemu nie... 

- Więc czemu nie? Dziwne sformułowanie. - Abby zmarszczyła brwi. 

Co go ucieszyło. Wreszcie jakaś żywsza reakcja, pomyślał. 

- Ale prawdziwe. Porozmawialiśmy z Dianą o uczuciach. Byłem z nią 

zaprzyjaźniony, ale nigdy jej nie kochałem. Ona zaś... właśnie, czemu nie... 

Wreszcie to do niej dotarło. Uległa cichej, ale trwającej od lat presji otoczenia, 

i wmówiła sobie, że tak po prostu ma być. Ja i ona, czemu nie. Po prostu tak 

widziała swoje przyszłe życie. Teraz zaś dostrzegła, że to był błąd i powinna 

mieć większe wymagania i wobec siebie, i wobec partnera, i wobec swojej 

przyszłości. 

- Więc nie rozstaliście się w gniewie? - spytała Abby.  

R S

 

- 53 -

Było to dla niej istotne. Nieważne, jak się poznaliśmy, ważne, jak 

potrafimy się rozstać. Faceci rozstawali się z nią paskudnie, bez klasy. Jak to 

zrobił Mike, gdy zrywał z Dianą? 

- Nie. Mam nawet nadzieję, że zdołamy uratować naszą przyjaźń. 

Przeprosiłem Dianę, bo okazałem się niezbyt bystry, a przy tym leniwy i 

egoistyczny. Ona też zaczęła siebie obwiniać za lenistwo, za łatwe godzenie się 

na to, co jest, za brak ambicji i odwagi. Oczywiście była to smutna rozmowa, ale 

pozbawiona gniewu, nienawiści, w ogóle tych wszystkich złych emocji. 

- To dobrze - z ulgą powiedziała Abby. - Wciąż jednak nie rozumiem, jak 

mogłeś tak mnie zwodzić. - W jej oczach zalśniły łzy, lecz szybko się 

opanowała. 

Odetchnął głęboko, przeciągnął dłonią po włosach. 

- Mój Boże, nigdy cię nie zwodziłem! - krzyknął z rozpaczą. - Uwierz mi, 

proszę. Odkąd cię zobaczyłem, jesteś jedyną kobietą, o której myślę. Od 

tamtego dnia nie spotykałem się z Dianą, byłaś tylko ty. Słowo. I specjalnie 

przywiozłem cię dzisiaj do domu, żeby moi rodzice cię poznali, żeby wiedzieli, 

z kim jestem. To prawda, powinienem był od razu tamtego pierwszego dnia 

pójść do Diany i wyznać jej prawdę... Ale myślałem tylko o tobie! Rozumiesz 

to? - pytał żarliwie. 

- Być może... nie wiem... 

Usiadł na łóżku blisko jej fotela, ich kolana prawie się stykały. Patrząc 

Abby prosto w oczy, ciągnął z powagą: 

- Brzydzę się zdradą, oszustwem, wszelką nieuczciwością. Rodzice 

przekazali mi proste, niezłomne zasady, nie tylko słowem, ale i czynem. Jestem 

z nich, z dobrego pnia, gdzie tak znaczy tak, a nie znaczy nie. Więc gdy cię 

pokochałem, a stało się to natychmiast, w duszy przysięgłem ci wierność, nawet 

gdyby nasz romans miał trwać tylko przez to lato... Owszem, zaplątałem się w 

niepotrzebny układ z Dianą, ale nie było w tym z mojej strony cynizmu, 

szachrajstwa, oszustwa... 

R S

 

- 54 -

- Tylko trochę głupoty, czyż nie? - Uśmiechnęła się delikatnie.  

Słowa Mike'a zaczynały docierać nie tylko do jej głowy, ale i do serca. 

Rzeczywiście, zachował się jak dureń, ale to każdemu się zdarza. Abby miałaby 

na ten temat wiele do powiedzenia. Najważniejsze jednak, że wierzyła w 

szczerość Mike'a, w czystość jego intencji. 

- Na głupotę zgadzam się jak najbardziej! - zawołał z ulgą.  

Czuł, że Abby mięknie. Już nie jest ukryta za pancerzem. 

- To najmądrzejsze, co dzisiaj powiedziałeś - skomentowała zgryźliwie, 

choć znów się uśmiechnęła. 

I on się uśmiechnął, zaraz jednak spoważniał. 

- Abby, kocham cię - rzekł uroczyście. - Po raz pierwszy w życiu kocham 

prawdziwie, to dzięki tobie poznałem to uczucie. Wiem jednak, że nic między 

nami nie jest pewne. Czy coś z tego wyjdzie, dopiero czas pokaże. Ty wrócisz 

do siebie, ja do siebie. Czy przetrwamy tę rozłąkę? Może nam się uda, ale tylko 

może. Jestem pewien tylko jednego. - Chwycił za poręcz jej fotela. - Tego, że 

chcę spróbować. Chcę cię dalej widywać, dotykać cię, być z tobą. Chcę się 

starać i sprawdzić, jak będzie nam się układać. - Jego dłoń powędrowała z 

poręczy fotela ku skrzyżowanym rękom Abby. Ujął ją za nadgarstek i pociągnął 

lekko. Gdyby zrobił to wcześniej, nie udałoby mu się, gdyż siedziała cała 

sztywna i lodowata, lecz pod wpływem jego słów ten pancerz stopniał i nie 

protestowała, kiedy ucałował jej dłoń, a potem zaczął się bawić jej palcami. - 

Mam nadzieję, że ty też tego chcesz, Abby. 

Pod wpływem tych słów zrobiło jej cię ciepło i odtajała zupełnie, chociaż 

jeszcze kilka minut wcześniej sądziła, że nic nie zdoła naprawić wyrządzonych 

szkód, że to koniec. W tej chwili już nie potrzebowała rad przyjaciółki, potrafiła 

sama podjąć decyzję, gdyż dokładnie wiedziała, czego chce. Chciała Mike'a - 

tak długo, jak to będzie możliwe. 

Miał rację, nic nie było pewne i nie mogli posuwać się tak daleko, by 

planować wspólną przyszłość, ale rzeczywiście mogli się postarać. Został im 

R S

 

- 55 -

tydzień, by poznać się jak najlepiej, potem zobaczą, czy rozłąka nie zakończy 

wszystkiego, a jeśli tak się nie stanie, zastanowią się, co dalej. 

A teraz zaczynali wielką próbę swej miłości. Czyli samo życie. 

Zdecydowanie się na taką próbę wymagało odwagi i było dla Abby 

wielkim wyzwaniem, ale przecież od tygodnia robiła same odważne rzeczy. 

Sama przyleciała na Florydę, a ledwie przyleciała, od razu wdała się w romans z 

pierwszym napotkanym mężczyzną. 

Teraz zaś była gotowa zaryzykować i zaufać mu na nowo. I miała 

nieodparte wrażenie, że te wszystkie szalone decyzje były mądre i trafne. 

Pochyliła się ku niemu, splotła palce z jego palcami. 

- Jesteś pewien, że z Dianą będzie już wszystko dobrze? Że naprawdę 

wszystko sobie wyjaśniliście i że ona rozumie? - musiała się jeszcze upewnić. 

- Tak, naprawdę zrobiłem wszystko, żeby wyprostować sprawy. Jeśli nie 

wierzysz, możesz sama z nią porozmawiać. Dam ci jej numer - zaoferował 

dzielnie, chociaż minę miał taką, jakby z dwojga złego wolał stanąć przed pluto-

nem egzekucyjnym. 

- Nie trzeba. - Świetnie go rozumiała, to po pierwsze. To byłoby dla niego 

bardzo krępujące. A po drugie, ufała mu. I to wystarczyło za wszystko. - A twoi 

rodzice? Jak się z tym wszystkim czują? 

- Bardzo im się spodobałaś. Oczywiście nadal lubią Dianę i pewnie będą 

ją zapraszać, żeby wpadała do nich, ale wiedzą, że mam własne życie i sam 

wybieram kobietę, z którą chcę być. - Jego głos stał się niższy, oczy mu 

pociemniały. - A ja wybieram ciebie. 

Z uśmiechem zsunęła się z fotela prosto w jego ramiona, a on przytulił ją 

mocno do siebie. 

- A ja wybieram ciebie - wyszeptała mu do ucha, czując 

wszechogarniającą ulgę i niczym już niezmąconą radość. 

Pocałował ją gorąco. 

R S

 

- 56 -

Rozległ się dzwonek telefonu, lecz żadne z nich nie zwracało na to uwagi. 

Abby nie potrzebowała już rad przyjaciółki, przynajmniej nie w tej sprawie, 

gdyż miała najgłębsze przekonanie, że dobrze wie, co robi. 

Oczywiście nie sposób było przewidzieć, czy potrwa to przez całe życie, 

czy tylko przez najbliższe dni. Ale tak długo, jak długo będzie trwało, miała 

Mike'a. 

EPILOG 

 

- Możesz mi posmarować plecy kremem? - Abby obróciła się na brzuch i 

wyciągnęła w stronę Mike'a buteleczkę z sun-blockerem. 

- Z przyjemnością. - Zatarł ręce, uśmiechając się dwuznacznie. - Takie 

zadania specjalne lubię najbardziej. 

Przysiadł na biodrach Abby i zaczął wmasowywać gęsty krem w jej plecy 

powolnymi, zmysłowymi ruchami. Oparła głowę na skrzyżowanych ramionach, 

zamknęła oczy i cichutko pojękiwała z rozkoszy. 

To jest najpiękniejsze miejsce na ziemi, pomyślała z rozmarzeniem. Tutaj 

spotkali się dokładnie rok wcześniej, w tym miejscu wszystko się zaczęło, i tu 

przyjechali dwanaście miesięcy później, żeby uczcić rocznicę poznania się. To 

tutaj szła obładowana jak wielbłąd, on zaś przybiegł jej pomóc i przy okazji tego 

całego pomagania skradł jej serce. 

Resztę tamtego wspólnego pobytu na Florydzie spędzili razem, nie 

rozstając się prawie w ogóle, starając się poznać jak najlepiej.  

Wejście na pokład samolotu zabierającego ją z powrotem do Ohio było 

najtrudniejszym wyzwaniem, któremu w swym życiu musiała sprostać. Stała na 

lotnisku, z ciężkim sercem czekając na odprawę, i tuliła się do Mike'a z całych 

sił, jakby już nigdy nie chciała wypuścić go z objęć. Jakimś cudem udało jej się 

nie rozpłakać, to znaczy zdołała wytrzymać do momentu, kiedy znalazła się w 

samolocie i Mike już nie mógł jej widzieć. 

R S

 

- 57 -

Potem oboje poświęcili masę czasu na pisanie mejli, wydali majątek na 

rozmowy telefoniczne i na przeloty, żeby od czasu do czasu wyrwać weekend 

dla siebie. I nie żałowali ani centa, ani jednej godziny spędzonej w podróży, 

każda chwila, każda rozmowa, każda wspólna noc była tego warta. 

A teraz mieli dla siebie całe dwa tygodnie wakacji, i to było cudowne. 

Sporo czasu spędzali z jego rodzicami, zresztą Abby nie miała nic przeciwko 

temu, gdyż bardzo polubiła swoich teściów. 

- Gotowe. - Położył się obok niej. - Możesz teraz oddać mi przysługę. - 

Zachęcająco pomachał buteleczką i wymownie poruszył brwiami. 

Abby zachichotała i z przyjemnością usiadła na jego pośladkach. Stęknął, 

udając, że stanowiła dla niego zbyt wielki ciężar. Nałożyła mu sporą dawkę 

kremu na plecy i zaczęła masować. Na jej palcu iskrzył pierścionek z 

diamentem oraz obrączka, taka sama, jaką nosił Mike. Ślub wzięli trzy miesiące 

wcześniej w kaplicy garnizonowej na terenie Camp Pendleton. 

Wyjście za żołnierza oznaczało totalny przewrót w życiu Abby. 

Przeprowadziła się z Ohio i zamieszkała z Mike'em na terenie jednostki. Udało 

jej się znaleźć pracę w laboratorium, podobną do tej, którą wykonywała 

poprzednio, ale oczywiście wiedziała, że czekają ją kolejne zmiany, gdy mąż 

będzie przenoszony z jednostki do jednostki. Mogły też czekać ją długie 

miesiące samotności, gdyby wysłano go do bazy znajdującej się za granicą albo 

na teren działań zbrojnych. Ale ponieważ od samego początku w ich związku 

przydarzały im się same nieprzewidywalne sytuacje, była przygotowana na to, 

żeby poradzić sobie z każdą. 

Teraz zaś bardzo ją ciekawiło, jak Mike poradzi sobie z pewnym totalnym 

przewrotem, który dla odmiany ona jemu szykowała. Dotąd to on ją 

zaskakiwał... 

- Mike? 

- Mmm? - wymruczał, rozkoszując się dotykiem jej rąk. 

- Rola męża całkiem ci się podoba, prawda?  

R S

 

- 58 -

Odwrócił się na plecy, przytrzymując ją, żeby się z niego nie zsunęła, 

więc teraz siedziała na nim w mocno sugestywnej pozie. 

- Wiesz, że tak. - Pogładził jej biodra i brzuch. 

Miała na sobie to samo złociste bikini, ponieważ Mike je uwielbiał i 

wymógł na niej obietnicę, że nigdy go nie wyrzuci. 

- A co myślisz o roli ojca? - rzuciła niewinnym tonem. 

Lekko wzruszył ramionami. 

- Myślę, że w którymś momencie to będzie dobry pomysł, kiedy już 

całkiem się ustabilizujemy i zyskamy pewność, że jesteśmy na to gotowi. 

Hm, wolałaby usłyszeć bardziej zachęcającą odpowiedź, ale trudno. 

- A tak na przykład za siedem czy osiem miesięcy? 

- Nie, to za wcześnie. Zresztą i tak niemożliwe, bo przecież trzeba 

dziewięciu mie... - Urwał, oczy zrobiły mu się wielkie jak spodki. - Chwileczkę. 

Czy chcesz powiedzieć... - Spojrzał na płaski brzuch żony, a potem z powrotem 

w jej oczy. - To znaczy... Czy ty... Czy jesteś... 

Nachyliła się ze śmiechem i pocałowała go mocno. 

- Fajnie tak patrzeć, jak duży, silny, odważny i wygadany sierżant 

piechoty morskiej pierwszy raz w życiu nie wie, co powiedzieć. Tak, jestem. 

Odkryłam to w zeszłym tygodniu, ale czekałam na odpowiedni moment. 

Cieszysz się? 

Pokiwał głową, ponieważ wciąż miał kłopoty z mówieniem.. 

- Jasne. Ja po prostu... O rany, będę ojcem! O rany, jak cudownie! A już 

moi staruszkowie po prostu zwariują z radości. 

- Wiem. - Zachichotała. - Już i tak wspominali o przeprowadzce do 

Kalifornii, a po takiej informacji pewnie naprawdę się do tego zabiorą. Może 

uda mi się namówić ich do pomocy przy dziecku. 

- To akurat nie problem. Gorzej będzie ich namówić, żeby się od wnuka 

oderwali choć na chwilę. 

Roześmiała się, a Mike przyciągnął ją do siebie i zaczął gorąco całować. 

R S

 

- 59 -

- Kocham to bikini - wymruczał kilka minut później. - Kocham tę plażę. 

Kocham ciebie. 

- Ja też cię kocham. - Czule przejechała dłońmi po jego krótko 

ostrzyżonych włosach. - Wiesz, powinniśmy tu przyjeżdżać co roku na naszą 

rocznicę. Nawet gdybyśmy mieli tu przyciągnąć wózek, pieluchy, zabawki, 

pływaczki i wszystko, co da się wymyślić. 

Okręcił sobie na palcu długie pasmo jej rudych włosów. 

- No to ustalone. 

I przyciągnął Abby do siebie na kolejny nieśpieszny pocałunek. 

 

                

 

R S