plik

Duchu Święty, wróć do swojego Kościoła

(Holy Spirit, Come Back To Your Church)

David Wilkerson
25 października 2004
__________

Kiedy Bóg zrodził swój Kościół, wylał na niego swojego Ducha Świętego.
Ochrzcił go w Duchu Świętym, wypełnił go i namaścił Duchem. Wszędzie,
gdzie jest obecny Duch Boży, mamy tego wyraźne dowody i oznaki. Jeśli
jednak nie widzimy tych oznak, świadczy to o tym, że Duch Święty nie jest
obecny.

Moje pytanie brzmi: Czy we współczesnym Kościele przejawiają się te
oznaki? Czy są one obecne w twoim kościele? Czy działa on w mocy Ducha
Świętego? Co więcej, czy twoje życie przejawia te oznaki? Czy żyjesz i
chodzisz w pełni Ducha?

Joel prorokował, że kiedy przyjdzie Duch Święty, jednym z dowodów Jego
obecności będzie prorocze nauczanie. Joel opisał to jako ekscytujący czas,
kiedy to starsi wierzący będą mieli sny o duchowym znaczeniu, a młodzi
ludzie otrzymywać będą wizje. Lud Boży doświadczy cudownych uwolnień
i nastąpi po tym wielkie żniwo dusz.

Również prorok Izajasz opisał, co się dzieje, gdy Duch Święty zstępuje na
jakiś lud. Prorokował: “Aż będzie wylany na nas Duch z wysokości. Wtedy
pustynia stanie się urodzajnym polem, a urodzajne pole będzie uważane za
las” (Iz 32,15).

Izajasz  mówi:  “Kiedy  przychodzi  Duch  Święty,  to  co  było  kiedyś
wyschniętym  pustkowiem  staje  się  polem  przynoszącym  plony.  Martwy
skrawek ziemi obfituje nagle w owocach. Nie są to tymczasowe żniwa. To
pole  pełne  owoców  rozrasta  się  w  las.  Rok  za  rokiem  będziesz  mógł
wycinać  z  tego  lasu  drzewa  potrzebne  do  nieustannego  wznoszenia
duchowej budowli w postaci owocnego życia.”

Potem  Izajasz  dodaje:  “I  zamieszka  na  pustyni  prawo,  a  sprawiedliwość
osiądzie  na  urodzajnym  polu”  (Iz  32,16).  Według  proroka,  Duch  Święty
przynosi  z  sobą  także  przesłanie  o  sądzie  nad  grzechem,  a  ono  owocuje
sprawiedliwością w ludzkich wnętrzach.

Nagle  zmienia  się  sposób  głoszenia  słowa  przez  posługującego.  Nie
zadowala  go  już  dłużej  martwe  czy  też  suche  kazanie.  Zamiast  tego  głosi
czyste  Słowo  Boże,  a  przesłanie  to  rozpalone  jest  ogniem  przekonania.
Uśpieni  ludzie  zdają  sobie  wtedy  sprawę:  “To  jest  namaszczenie  Ducha
Świętego.  Mogę  przyprowadzić  tutaj  moich  przyjaciół,  którzy  popadli  w
odstępstwo i być pewnym, że Duch przemówi do ich serc”.

Duch Święty zawsze zaczyna swoje dzieło od kazalnicy. Skoro sąd zaczyna
się od domu Bożego, to słusznym jest, że Pan zaczyna swe dzieło od swoich
pasterzy. Postępuje z nimi miłosiernie, przekonując ich o każdym bożku,
każdej cielesnej pożądliwości, każdej cząstce własnego ja, które podnosi się
przeciw poznaniu Boga. Doprawdy, dzieło Ducha Świętego polega na tym:
przekonać o grzechu, sprawiedliwości i sądzie.

Jednak  Izajasz  nie  mówi  o  jednorazowym  wylaniu  Ducha,  co  niektórzy
ludzie  uważają  za  “przebudzenie”.  Izajasz  opisuje  coś  trwałego.  Badania
prowadzone  przez  chrześcijańskich  socjologów  wykazują,  że  większość
obecnych przebudzeń trwa przeciętnie pięć lat i pozostawia po sobie wiele
niezgody i zamętu. Słyszałem o takich kościołach, gdzie miały miejsce tak
zwane  przebudzenia,  a  teraz,  zaledwie  kilka  lat  później,  nie  ma  tam  ani
śladu Ducha. Kościoły te są obecnie martwe, wyschnięte i puste. Budynki,
które  mieściły  niegdyś  1000  osób  są  obecnie  ogromnymi  grobowcami,  do
których uczęszcza jedynie pięćdziesiąt osób.

Jednak słyszałem także o kościołach, gdzie Duch został wylany pięćdziesiąt
lat temu, a Bóg nadal potężnie tam działa i dziś. To jest dzieło Ducha, które
opisuje Izajasz.

Kiedy Duch opuści kościół,

czy też zostanie z niego zabrany,

nie pozostaje tam już żadna bariera.

Nie  ma  już  więcej  wołania  przeciwko  cielesności  i  głupocie,  które
przenikają i infiltrują dom Boży. Widzimy to w liście, jaki otrzymałem od
pobożnego  pastora  służącego  w  znaczącej  protestanckiej  denominacji.
Rozpaczał  nad  tym,  co  miało  miejsce  na  dorocznym  zgromadzeniu  jego
denominacji.

“Głosowaliśmy za aborcją ‘częściowego porodu’*, chociaż nawet
amerykański Kongres głosował przeciwko temu. Cóż to za smutna sytuacja,
kiedy Kongres jest bardziej pobożny od kościoła.

Nasz  nowy  przewodniczący,  który  ma  służyć  jako  nasz  rzecznik  przez
następne  dwa  lata,  otwarcie  popiera  wyświęcanie  homoseksualistów  oraz
lesbijek  i  należy  do  jednego  z  ‘oświeconych’  zborów  (nazwanych  tak,
ponieważ  oni  wierzą, że są  bardziej ‘oświeceni’ od  reszty  z  nas w kwestii
homoseksualizmu).  Jako  posługujący  w  tej  denominacji  mam  teraz  prawo
błogosławić  związki  tej  samej  płci.  Jakże  mogę  błogosławić  to,  co  Bóg
nazywa zboczeniem?

Głosowaliśmy  nad  tym,  czy  usunąć  z  naszej  konstytucji  zapiski,  które
zabraniają wyświęcania ‘praktykujących homoseksualistów, którzy otwarcie
się do tego przyznają’. Na szczęście tym razem to nie przeszło, ale wynik
głosowania wyniósł 259 do 255 – to tylko cztery głosy od przegłosowania
zupełnej  ohydy.  ‘Oświecone’  zbory  cieszą  się,  ponieważ  wierzą,  iż  na
następnym  walnym  zgromadzeniu  w  roku  2006  przegłosują  ustawę  o

wyświęcaniu homoseksualistów. Myślę, że mają rację.

To prawie tak, jakbyśmy szukali sposobów, by obrazić Wszechmocnego.
Denominacja głosowała w czerwcu za potępieniem Izraela i wycofaniem
wszelkich swoich wkładów finansowych – około 7 miliardów dolarów – ze
wszystkich firm izraelskich oraz firm, które prowadzą interesy z Izraelem...

Niech Bóg zlituje się nad nami!”

Człowiek ten jest zmuszony opuścić swoją denominację, ponieważ wygląda
na to, że Duch Święty został stamtąd zabrany. Nie ma już siły
powstrzymującej grzech i cielesność, więc wszystko jest dozwolone.
Rozpętane zostaje piekło.

Kiedy  przychodzi  Duch  Święty,  zaczyna  pracę  od  oczyszczenia  swojego
Kościoła. Wymiata wszystko, co powstrzymuje przepływ Ducha Bożego. A
to  oznacza  oczyszczenie  każdej  indywidualnej  osoby.  Wszelka  cielesność
zostaje  przepędzona.  Plotkarze  i  wszyscy  ci,  którzy  cierpko  wypowiadają
się  o  pobożnych  zostają  zdemaskowani.  Kłamcy  oraz  ci,  którzy  fałszywie
oskarżają innych zostają odizolowani i zmuszeni do spojrzenia prawdzie w
oczy.  Ci,  którzy  powodują  konflikty  mają  stale  nad  głową  czarne  chmury,
które sami wywołali.

Właśnie tak się stało w czasie Pięćdziesiątnicy, kiedy przyszedł Duch
Święty. Pismo mówi, że kiedy Piotr namaszczony przez Ducha zaczął głosić
słowo, serca ludzi zostały poruszone. Krzyczeli: “Co mamy czynić, abyśmy
zostali zbawieni?”. Tysiące przyszło tego dnia do Chrystusa. Nie trzeba było
przekonywać ich za pomocą tanich chwytów czy też profesjonalnej
rozrywki. Nie, oni uznali swój grzech i zapragnęli wolności.

A  ci,  którzy  nie  stawili  czoła  swojemu  ukrytemu  grzechowi  zostali
zdemaskowani.  W  rzeczywistości  jedna  para  –  Ananiasz  i  Safira  –  swój
podstęp  przypłaciła  życiem.  Ukryty  grzech  może  ujść  ci  na  sucho  w
martwych,  wyschniętych  kościołach,  ale  nie  w  kościele  gdzie  obecny  jest
Duch Święty.

Widzisz,  Duch  Święty  jest  również  zarządcą  pokoju  Chrystusowego.  On
udziela  pokoju  zarówno  tym,  którzy  stają  za  kazalnicą,  jak  i  tym,  którzy
zasiadają w ławkach kościelnych. Jednak nie może być pokoju, jeśli nie ma
sprawiedliwości.  “I  pokój  stanie  się  dziełem  sprawiedliwości,  a
niezakłócone bezpieczeństwo owocem sprawiedliwości po wszystkie czasy.
I zamieszka mój lud w siedzibie pokoju, w bezpiecznych mieszkaniach i w
miejscach spokojnego odpoczynku” (Iz 32,17-18).

Pokój przychodzi, ponieważ działa sprawiedliwość. Duch Święty jest zajęty
wymiataniem  wszelkich  niepokojów,  zaburzeń  i  potępienia.  Potem
przychodzi  pokój  umysłu,  pokój  w  domu  rodzinnym  i  pokój  w  domu
Bożym. Kiedy lud Boży posiada pokój Chrystusowy, to niełatwo go z niego
wytrącić:  “Choćby  i  grad  spadł  na  las,  a  miasto  bardzo  poniżone  było.
Błogosławieni  jesteście,  którzy  siejecie  na  wszelakich  miejscach
urodzajnych, wpuszczając tam woły i osły” (Iz 32,19-20 BG).

Proroctwo Izajasza odnośnie Ducha Świętego było skierowane do Izraela w
czasie rządów Uzjasza. Jednak dotyczy ono także dzisiejszego ludu Bożego.
Znane  jest  jako  proroctwo  o  podwójnym  znaczeniu.  W  istocie  każde
pokolenie  potrzebuje  wylania  Ducha  Świętego.  Wierzę,  że  dzisiejszy
Kościół  nie  widział  jeszcze  niczego  porównywalnego  z  tym,  czego  chce
dokonać Duch Święty.

Izajasz ukazuje nam, co się dzieje,

gdy Duch Święty odchodzi.

Są wyraźne oznaki tego, że Duch nie jest obecny czy też nie zostaje wylany.
Izajasz opisuje ten okropny stan: “Przez wiele dni i lat trwożyć się
będziecie... albowiem ustanie zbieranie wina, a sprzątania urodzajów nie
będzie. Zatrwóżcie się, a ulęknijcie się... kwiląc nad piersiami, nad rolami
rozkosznemi, i nad winną macicą urodzajną. Na ziemi ludu mojego ciernie i
oset wyrośnie, owszem, na wszystkich domach wesołych miasta radującego
się” (Iz 32,10-13 BG).

Innymi słowy: “Twoje życie nie będzie już dłużej owocne. Twoja rodzina,
twój kościół, twoje związki doznają duchowej stagnacji. Zbudź się!
Potrzebujesz powrotu Ducha Świętego”.

Czym są ciernie i osty, które opisuje tutaj Izajasz? Oznaczają pustkę, suszę,
rozczarowanie.  Taki  okres  przychodzi  często  w  postaci  nieczystych
członków zboru, którzy powstają, siejąc zamęt. Na całym świecie podczas
naszych  konferencji  dla  posługujących  mój  zespół  i  ja  spotykamy  setki
pastorów,  którzy  mówią  o  tego  rodzaju  cierniach.  Mówią  o  utrapieniu
duchowym  powodowanym  przez  jednostki  lub  grupy  ludzi,  którzy  wierzą,
iż stanowią duchowy autorytet.

Te  ciernie  są  nieposłuszne,  niezdyscyplinowane  i  ciągle  wzburzają  chaos.
Prześladowały każdego pastora, jaki usługiwał w ich kościele, nękając go i
rozsiewając plotki. Uważają, że sługa Boży powinien być biedny i harować
jak  wół.  W  efekcie  tego  wszystkiego  potrafią  wypłoszyć  każdą  nowo
nawróconą  osobę.  Kościół  nie  powiększa  się  z  powodu  ciągłego  siania
zamętu przez nich.

W  rezultacie  wielu  pastorów  gotowych  jest  zrezygnować.  Nie  widzą
żadnych owoców swojej posługi i są już zmęczeni, znużeni i wręcz do cna
wyczerpani.  Ich  żony  widzą,  jak  stają  się  coraz  bardziej  zniechęceni,  jak
bardzo tracą zapał w sercu. Zachęcają ich więc, mówiąc: “Kochanie, proszę
cię,  rzuć  to.  Nie  musisz  znosić  tego  rodzaju  presji.  Nawet  świecka  praca
byłaby lepsza w tej sytuacji”.

Już  teraz  każdego  dnia  dziesiątki  kościołów  na  całym  świecie  przestają
funkcjonować.  Kiedy  w  zeszłym  roku  byliśmy  z  posługą  w  Anglii,
dwanaście  wspaniałych  budynków  kościelnych  zostało  “pozbawionych
statusu  poświęconych”,  co  oznacza,  że  ich  drzwi  zostały  zamknięte  na
dobre.  Niektóre  zostały  sprzedane  i  zamienione  na  kluby  nocne.  Jeden

został nawet sprzedany grupie okultystycznej, która postanowiła zamienić
go na muzeum okultyzmu.

Cierniści  ludzie,  którzy  przyczyniają  się  do  tej  tragedii  są  jak  izraelscy
ojcowie, którzy wyszli z Egiptu. Ci rebelianci ciągle buntowali się przeciw
autorytetowi Mojżesza, aż w końcu doszli do takiego stanu, że nie dało się
ich  w  żaden  sposób  odkupić,  ponieważ  bez  najmniejszego  zawstydzenia
narzekali  i  szemrali.  Bóg  również  ostrzegał  Izraela:  “Ale  jeżeli  nie
wypędzicie  przed  sobą  mieszkańców  tej  ziemi,  to  ci  z  nich,  których
pozostawicie,  będą  jak  ciernie  dla  waszych  oczu  i  jak  kolce  w  waszych
bokach. Będą was uciskać w ziemi, na której się osiedlicie” (4 Mż 33,55).

Prawda jest taka, że takich ludzi nie można zmienić. Będą żyli na pustyni
rozpaczy i zagubienia i tam też umrą, tak jak stało się to w przypadku
Izraela. Ich serca stają się coraz twardsze, aż wreszcie zaczynają całkowicie
sprzeciwiać się Duchowi Świętemu.

Wierzę,  że  Kościół  Jezusa  Chrystusa  potrzebuje  obecnie  porządnego
oczyszczenia.  Żaden  kaznodzieja  ani  ewangelista  nie  ma  takiej  mocy,  by
oczyścić dom Boży. Nie można tego zrobić przy pomocy charyzmy ani siły,
czy  też  jakiś  zdolności.  Ostatnią  rzeczą,  jakiej  Kościół  potrzebuje  jest
jeszcze jeden  ludzki chwyt, seria książek  pod tytułem  “jak  to  zrobić”,  czy
też  lista  metod  motywujących  martwą  kongregację.  Jest  to  równoważne  z
tym, co prorocy nazywali “zstępowaniem do Egiptu po pomoc... poleganiem
na ciele”.

Dzieło oczyszczenia domu Bożego należy jedynie do Ducha Świętego.
Kiedy On przychodzi, pracuje gruntownie od samej góry do samego dołu,
od kazalnicy do ławy kościelnej. Wielkość kościoła nie ma tu znaczenia –
może mieć dziesiątki tysięcy członków. Faktem jest, że jeśli kościół nie jest
wypełniony sprawiedliwością Ducha Świętego – jeśli za kazalnicą nie stoi
napełniony Duchem sługa Boży, jeśli grzech nie jest demaskowany i
porzucany, jeśli nie ma ołtarza upamiętania i pokuty – to pozostanie tylko
pustka. Taki kościół jest domem śmierci.

Jako  pastor  muszę  zdawać  sobie  sprawę,  że  możliwe  jest,  iż  pozwolę
Duchowi Świętemu wyciec z mojej duszy. Zapytasz: “Wyciec?”. Tak, Duch
Święty  przebywa  w  nas  jako  źródło  żywej  wody.  Jeśli  moje  serce  nie
zaznaje spoczynku – jeśli staję się zniechęcony i tracę pokój, jeśli oddaję się
introspektywnemu  badaniu  własnej  duszy,  jeśli  pozwalam  uczuciu  porażki
trwać  w  moim  duchu,  jeśli  hołubię  myśli  o  porzuceniu  posługi  z  powodu
trudności – to wiem, że pozwoliłem żywej wodzie Ducha wyciec ze mnie.

Czasami,  możesz  zadawać  sobie  pytanie:  “Dlaczego  moja  dusza  jest
zgnębiona? Dlaczego jestem tak zniechęcony? Dlaczego noszę te wszystkie
obawy?”.  Musisz  wiedzieć,  że  jest  to  zawsze  kwestia  dotycząca  Ducha
Świętego. Jak mówi Izajasz, kiedy Duch Święty zostaje wylany, wynikiem
tego jest pokój. Jeśli nie występuje taki rezultat – jeśli nadal pozostajemy w
zamieszaniu  –  musimy  spojrzeć  we  własne  serca.  Izajasz  wyraźnie
pokazuje, że wszystkie te kłopoty, bezowocność i rozpacz powodowane są
brakiem przyjmowania mocy Ducha Świętego.

Dlaczego Duch Święty

nie został wylany na tych ludzi?

Izajasz  wyjaśnia  nam  to.  Mówi,  że  Duch  nie  został  wylany  z  powodu
niedbałości  i  beztroski  Izraela.  Mówiąc  krótko,  problemem  było  duchowe
lenistwo. “Wy, beztroskie kobiety, powstańcie, słuchajcie mojego głosu, wy,
córki,  pewne  siebie  [niedbałe  –  anglojęzyczny  przekład  KJV],  nadstawcie
uszu na moje słowo!” (Iz 32,9).

Zwrot “wy, kobiety” w rzeczywistości odnosi się do całego zgromadzenia.
Ta metaforyka pojawia się w całym Piśmie. Pieśń nad Pieśniami odnosi się
do  wybranych  Bożych  jako  “córek  jeruzalemskich”.  Psalm  45,14  mówi  o
Izraelu  jako  “córce  królewskiej”. W  innych  miejscach  Starego Testamentu
używane  jest  wyrażenie  “córki  syjońskie”,  no  i  oczywiście  w  Nowym
Testamencie Kościół nazywany jest “oblubienicą Chrystusa”.

Bóg  dwukrotnie  ostrzega  tutaj  Izraela  przed  zbytnią  beztroską.  Najpierw
czytamy:  “Wy,  beztroskie  kobiety,  powstańcie...  wy,  córki,  pewne  siebie”.
Potem  Izajasz  dodaje:  “Drżyjcie,  wy  beztroskie,  przeraźcie  się,  wy
zadufane!”  (Iz  32,11).  Hebrajskie  słowo  przetłumaczone  tutaj  jako
“zadufane”  oznacza  kogoś  pewnego  siebie,  śmiałego.  Powiedziano  tutaj:
“Wierzący człowieku,  powstań ze swego beztroskiego  stanu.  Śmiało sobie
poczynasz  w  swym  grzechu.  Jesteś  tak  pewny  siebie,  że  stałeś  się  leniwy
duchowo. Otrząśnij się z tego stanu niedbałości!”.

Kiedy patrzę na dzisiejszy Kościół, widzę rzesze wierzących wylegujących
się na łożach ufności we własne siły. Pogardzają proroczymi przesłaniami i
zatykają uszy na wszelkie ostrzeżenia wzywające do pobudki. Tacy
wierzący drzemią tuż przed północą.

Amos  pisze:  “Biada  beztroskim  na  Syjonie  i  zadufanym  na  górze  Samarii
[ufającym w górze Samaryjskiej – BG]... Oddalacie od siebie myśl o dniu
nieszczęścia  [mniemacie,  że  daleki  jest  dzień  zły  –  BG],  a  przybliżacie
zgubę  i  gwałt  [a  przystawiacie  stolicę  drapiestwa  –  BG].  Wylegują  się  na
łożach  z  kości  słoniowej  i  rozciągają  się  na  swoich  dywanach,  zjadają
jagnięta...  Pobrzękują  na  strunach  lutni  [śpiewacie  przy  lutni  –  BG]...  Piją
wino  z  czasz  ofiarnych  i  namaszczają  się  najlepszymi  olejkami,  lecz  nie
boleją nad zgubą Józefa” (Am 6,1.3-6).

Kiedy Izajasz pisze: “Przeraźcie się, wy zadufane”, słowo “przeraźcie się”
oznacza  dosłownie  trzęście  się  ze  strachu.  Bóg  przemawia  tutaj  do
martwych  kościołów.  Ostrzega  je,  że  utraciły  Ducha.  W  zamian  stały  się
kościołami, które żyją na sposób cielesny, serwując ludziom nie chleb czy
też  żywą  wodę,  ale  słomę  i  siano.  Uwielbiają  rozrywkę,  więc  nie  chcą
proroka  pośród  siebie.  Są  bardziej  zainteresowane  liczebnością  niż
upamiętaniem i sprawiedliwością.

Umiłowani, ostrzeżenie Izajasza nigdy nie było bardziej stosowne niż
właśnie teraz. Odczuwam w sercu Boży niepokój, a w duszy drżę z powodu

tego, co nadchodzi. Wszystko, czego trzeba, to jedna bomba podłożona
przez terrorystów, zabijająca dziesiątki czy nawet setki tysięcy ludzi, a w
jednym momencie cały świat ogarnie panika.

Nie chcemy o tym słyszeć, ale nawet światowi przywódcy mówią o takiej
możliwości.  Niektórzy  eksperci  twierdzą,  że  jest  to  już  tylko  kwestia  tego
“kiedy”, a nie “jeśli”. Wkrótce prorocze słowa samego Jezusa spełnią się na
naszych  oczach,  podczas  gdy  serca  ludzi  będą  omdlewać  z  trwogi.  Jakże
wielu  będzie  miało  ataki  serca,  kiedy  załamią  się  światowe  rynki...,  kiedy
masy  ludzi  zatłoczą  autostrady,  uciekając  w  góry  i  na  odludzie...,  kiedy
przywódcy  światowi  trzęsąc  się  ze  strachu  chować  się  będą  w  swoich
bunkrach..., kiedy miliony młodych ludzi będzie szaleć na ulicach, zupełnie
niepohamowanych, ponieważ są przekonani, że jutro już umrą.

Kiedyś, wielu chrześcijan protestowałoby przeciwko tego rodzaju głoszeniu,
krzycząc:  “Przestań,  nie  możemy  tego  znieść.  To  zbyt  denerwujące.  Daj
nam  pozytywne  przesłanie”.  Wierzę,  że  ci  sami  chrześcijanie  krzyczeliby:
“To  niemożliwe!”,  jeśli  stanąłbym  przed  nimi  w  sierpniu  2001  roku  i
oświadczył:  “W  ciągu  jednej  godziny  wieże  WTC  zawalą  się,  zniszczone
przez dwóch terrorystów porywaczy, tysiące zginą, a cały świat zapłacze”.
Zostałbym oskarżony o “kupczenie lękiem”!

W tym miesiącu mam głosić w Hiszpanii. Gdybym pojechał do tego kraju
parę  lat  temu  i  prorokował,  że  setki  ludzi  zginą  w  terrorystycznym  ataku
bombowym na pociąg, niewielu ludzi by mi uwierzyło. Próbuję wyobrazić
sobie, jak głoszę w Rosji zeszłego roku i mówię, że ten kraj będzie płakał,
ponieważ  setki  dzieci  zostanie  zamordowanych  przez  terrorystów,  którzy
wezmą  ich  jako  zakładników.  Takie  przesłanie  wydawałoby  się  zupełnie
niewiarygodne.

Prawda  jest  taka,  że  na  Florydzie  i  południu  USA  w  czasie  strasznych
huraganów  mieliśmy  już  przedsmak  tego,  co  ma  nadejść. Wszystkie  drogi
na  południe  były  zamknięte,  podczas  gdy  pasy  prowadzące  na  północ
zostały  zakorkowane  przez  miliony  ludzi  próbujących  uciekać  przed
nieokiełzaną siłą natury. Na stacjach benzynowych szybko zabrakło paliwa,
a  hotele  były  przepełnione.  Skończyło  się  na  tym,  że  ludzie  po  prostu
jeździli bez celu. Straty w tym rejonie wycenia się na miliardy dolarów.

Proroctwo  Izajasza  ostrzega:  “Lecz  las  padnie  znienacka  [grad  spadnie  na
las – anglojęzyczny przekład KJV], a gród legnie w poniżeniu” (Iz 32,19).
Krótko  mówiąc,  te  katastrofy  spowodowane  złym  stanem  pogody  są
ostrzeżeniami od Boga. On panuje nad siłami natury i rządzi nimi, a nigdy
w historii  nie  sprowadził  sądu na jakiś lud, nie przesławszy mu wcześniej
wielu ostrzeżeń w miłości.

W  jaki  sposób  mamy  się  przygotować  na  te  straszne  rzeczy,  jakie
nadciągają?  Przez  upamiętanie,  zgodnie  ze  słowem  Izajasza:  “Wy,
beztroskie  kobiety,  powstańcie...  [trwóżcie  się  –  BG]  wy  pewne  siebie...
drżyjcie... uderzcie się w piersi, narzekając” (Iz 32,9-12).

Gdzie będzie Kościół w tej strasznej godzinie,

kiedy wszystko czym można wstrząsnąć

zostanie wstrząśnięte?

Gdzie  znajdą  się  pastorzy,  którzy  przebywali  w  swych  komorach
modlitewnych sam na sam z Bogiem?  Gdzie  znajdziemy pasterzy  pełnych
ognia  Ducha  Świętego?  Ludzi,  którzy  mogą  zaoferować  nadzieję  i
upamiętanie?

Gdzie uciekające masy będą mogły znaleźć kościoły, które oferują miejsce
schronienia,  gdzie  Duch  Święty  uspokoi  ich  prawdą? W  takich  kościołach
nikt  nie  będzie  plotkował  czy  też  skupiał  się  na  nieistotnych  w  życiu
sprawach. Nikt nie będzie lekceważył swojego chodzenia w społeczności z
Jezusem. Nikt nie będzie mówił o wzroście kościoła czy chodzeniu do kina,
by zasiąść z szydercami i zachłysnąć się brudem. W takich kościołach dla
każdego pastora i członka istotna będzie tylko jedna kwestia: “Czy mam w
swoim  wnętrzu  zasoby  Ducha  Świętego?  Czy  mam  Jego  zasoby,
pozwalające usłużyć tym wokół mnie, którzy są zrozpaczeni i umierają ze
strachu?”

Tak  więc  w  jaki  sposób,  my  posługujący,  możemy  się  przygotować?  Co
muszą uczynić zbory? Izajasz mówi nam, że nie może być żadnej nadziei,
żadnego  przyszłego  żniwa,  żadnych  owoców,  “aż  będzie  wylany  na  nas
Duch z wysokości” (Iz 32,15). Każdy kościół, każda posługa, każdy pasterz
i  każdy  wierzący  muszą  doświadczyć  wylania  Ducha  zanim  nadejdzie
przyszły sąd.

Pozwólcie, że przypomnę słowa Izajasza: “I zamieszka mój lud w siedzibie
pokoju,  w  bezpiecznych  mieszkaniach  i  w  miejscach  spokojnego
odpoczynku”  (Iz  32,18).  Gdziekolwiek  wylany  zostaje  Duch,  tam  pojawia
się  pokój,  odpocznienie  i  bezpieczeństwo.  Tak,  nadejdzie  czas  przemocy,
terroru,  paniki  i  utrapienia  narodów.  Ale  w  tej  godzinie  Bóg  będzie  miał
pastorów  i  świętych  ludzi,  którzy  szukają  Go,  by  uzyskać  świeże  zasoby
Ducha  Świętego.  Ci  ludzie  już  teraz  czczą  Go  w  prawdzie  i  ufają,  że
doświadczą  osobistych  Zielonych  Świątków.  Z  ich  życia  popłyną  rzeki
żywej wody.

Rzeczywiście,  kiedy  niszczące  siły  natury  zostaną  uwolnione,  a  nasze
miejsca  dumy  i  handlu  poniżone,  Duch  zostanie  wylany  z  wysokości.
Jednak  to  wylanie  spocznie  jedynie  na  tych,  którzy  się  modlą.  Przyjdzie
tylko  na  tych,  którzy  drżą  na  Słowo  Boże,  którzy  podrywają  się  ze  snu,
którzy  obdzierają  się  z  wszelkiego  rodzaju  pokładania  ufności  w  ciele,  a
pragną otrzymać skruszonego ducha i pokorne serce.

Co  więcej,  Pismo  mówi  nam,  że  Ducha  Świętego  otrzymują  jedynie  ci,
którzy  proszą  z  wiarą.  Pytam  cię:  Czy  zostałeś  wypełniony  Duchem
Świętym?  Czy  żyjesz,  chodzisz  i  poruszasz  się  w  Duchu?  Nieważne  jest,
czy twój kościół wygląda na dobrze rozwijający się, a twoje życie na pełne
pomyślności. Nawet jeśli możesz odpowiedzieć “tak” na każde z tych pytań,
twoje  zasoby  Ducha  muszą  być  stale  odnawiane.  Paweł  mówi  o  własnych

“zasobach Ducha Jezusa Chrystusa” (Flp 1,19 – anglojęzyczny przekład
KJV) i prosi Filipian o “waszą modlitwę” (Flp 1,19).

Dziękuję Bogu za wszystkich pastorów i kościoły, które nie utraciły Ducha
w  obecnym  czasie.  Jestem  wdzięczny  za  każdego  mężczyznę  i  kobietę,
którzy  pełni  są  płomieni  Ducha  Świętego,  za  każdy  rozpalony  ogniem
kościół, który rodzi życie. Tragiczne jest jednak to, że takich zborów i ludzi
pozostało tak niewiele. Moje serce woła: “O Panie, o Duchu Święty, wróć
do swego Kościoła. Wróć i wymieć całą naszą głupotę. Wróć i dotknij nas
rozpaloną pasją do Chrystusa. Wróć i wymieć wszystkie ludzkie programy i
plany.  Zamknij  całą  religijną  na  sposób  cielesny  telewizję  i  media,  które
hańbią Twoje imię.

Duchu  Święty,  porusz  też  moją  duszę.  Pociągnij  mnie  do  komory
modlitewnej, gdzie mogę przebywać z Tobą sam na sam. Niech nie będzie
już więcej pospiesznych modlitw z mojej strony. Wyćwicz mnie w czekaniu
na Ciebie, wzywaniu Cię i nie poddawaniu się, dopóki całkowicie mnie nie
napełnisz.  Daj  mi  też  obiecany  przez  Ciebie  pokój  umysłu.  Udziel  mi
zasobów  Twego  spokojnego  odpocznienia  i  pewności,  że  przeprowadzisz
nas przez wszystko, co nadchodzi”.

Izajasz pozostawia nas z tą dobrą nowiną: “Lecz teraz słuchaj, Jakubie, mój
sługo, i ty, Izraelu, którego wybrałem. Tak mówi Pan, który cię uczynił i
ukształtował w łonie matki, który cię wspomaga. Nie bój się, mój sługo,
Jakubie, i Jeszurunie, którego wybrałem!” (Iz 44,1-2).

W  końcu,  Juda  zapewnia  nas:  “Lecz  wy,  umiłowani,  przypomnijcie  sobie
słowa wypowiedziane przez apostołów Pana naszego Jezusa Chrystusa, gdy
mawiali  do  was:  W  czasie  ostatecznym  wystąpią  szydercy,  postępujący
według  swoich  bezbożnych  pożądliwości.  To  są  ci,  którzy  wywołują
rozłamy, zmysłowi, nie mający Ducha. Ale wy, umiłowani, budujcie siebie
samych  w  oparciu  o  najświętszą  wiarę  waszą,  módlcie  się  w  Duchu
Świętym,  zachowajcie  siebie  samych  w  miłości  Bożej,  oczekując
miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ku życiu wiecznemu” (Jud 17-
21).

Aborcja “częściowego porodu” to metoda polegająca na uśmierceniu

dziecka  w  trzecim  trymestrze  w  taki  sposób,  aby  nie  uszkodzić  jego
organów wewnętrznych. W USA prawo ciągle zabrania uśmiercania dziecka
na  zewnątrz  łona.  Zostaje  więc  ono  obrócone  tak,  aby  jedynie  główka
dziecka  pozostawała  w  kanale  porodowym,  a  następnie  czaszka  zostaje
zdruzgotana  za  pomocą  maszyny  ssącej.  Aborcja  w  USA  jest  legalna  do
dnia porodu i nazywa się “prawem kobiety do stanowienia o sobie” – przyp.
tłum.

---
Wykorzystano za zgodą World Challenge, P. O. Box 260, Lindale, TX
75771, USA.

COPYRIGHT/OGRANICZENIA WYNIKAJĄCE Z PRAW AUTORSKICH:

Plik ten jest wyłączną własnością World Challenge. Nie może być zmieniany i poprawiany w żaden sposób. Może być
powielany jedynie w całości i wprowadzany do obiegu jako "freeware", za darmo. Każde powielanie tego pliku musi
zawierać wzmiankę na temat praw autorskich (np. "Copyright (c) 2005 by World Challenge"). Plik ten nie może być
odsprzedawany lub używany do wzbogacania innych sprzedawanych produktów bez pozwolenia World Challenge.
Dotyczy to całej zawartości, z wyjątkiem kilu krótkich cytatów. W każdym przypadku należy powoływać się na
Copyright (c) 2005 by World Challenge, Lindale, Texas, USA.

Document Outline