0

0

0

0

3

Spis tre

ś

ci:

I.

CO MUSISZ WIEDZIE

Ć

5

-

20

I.1 Wspólny j

ę

zyk

5 - 6

I.2 Scenariusz: układamy plan filmu

6 - 11

I.2 A. Plan zdj

ęć

7 - 10

I.2 B. Scenariusz post factum

10 - 11

I.3 O robieniu zdj

ęć

słów kilka…

11 - 13

I.4 Obraz – baza filmu

13 - 14

I.5. Sam obraz nie wystarczy

14 - 18

I.5 A. Tytuł i

ś

ródtytuły

14 - 15

I.5 B. Przej

ś

cia

15 - 16

I.5 C. Muzyka

16

I.5 D. Komentarz

16 - 17

I.5 E. Przebitki

17 - 18

I.6 Zły i dobry film, czyli o roli czasu

18 - 19

I.7 Obliczamy czas filmu

19 - 20

II. OD ZDJ

ĘĆ

DO FILMU

PRAKTYCZNIE

20

-

56

II.1 Monta

ż

filmu

21 - 52

II.1.1 Tworzymy histori

ę

filmow

ą

23 - 24

II.1.2. Korekta obrazów

24 - 27

II.1.2. A. Korekta r

ę

czna

24 - 26

II.1.2. B. Korekta automatyczna

26 - 27

II.1.3 Kadrujemy

27 - 30

II.1.4 Dodajemy tytuł i

ś

ródtytuły

30 - 33

II.1.5 „O

ż

ywiamy" obrazy

33 - 43

II.1.5 A. Sterujemy ruchem

34 - 36

II.1.5 B. Tworzymy panoram

ę

36 - 37

II.1.5.C. Efekt „w

ę

druj

ą

cej” kamery

37 - 43

II.1.6 Zwi

ę

kszamy atrakcyjno

ść

– modyfikacja przej

ść

43- 45

4

II.1.7 Nagrywamy komentarz

45 - 48

II.1.8 A mo

ż

e by tak Chopin - dodajemy muzyk

ę

48 - 51

II.1.8.A. Tworzymy muzyk

ę

samodzielnie

51 - 52

II.2. Ustawienia, zapis projektu, renderowanie

52 - 56

II.2.1 Wybór ustawie

ń

i zapis projektu

52 - 54

II.2.2 Renderowanie

54 - 56

III. Z PC-ta NA TV

–

tajemnice konwersji

56

-

68

III.1. Konwertujemy plik wmv na format DVD

57 - 62

III.2 Zapisujemy film na płyt

ę

DVD

62 - 68

IV. DODATKI I UZUPEŁNIENIA

69 – 73

IV.1

.

Sk

ą

d

ś

ci

ą

gn

ąć

programy

69 - 70

IV.2. Z CDA do MP3

71

IV.3. W zgodzie z prawem

72 - 73

Skład, redakcja, korekta i grafika - Autor

Gliwice 2012, Wydanie I

5

I

.

CO MUSISZ WIEDZIE

Ć

?

I.1 Wspólny j

ę

zyk

Poniewa

ż

w publikacji posługiwa

ć

si

ę

b

ę

dziemy niektórymi okre

ś

leniami j

ę

zyka

filmowego, w celu pełnego zrozumienia i wykorzystania przekazywanych porad

proponujemy zapoznanie si

ę

przynajmniej z kilkoma podstawowymi. Te, które

wymagaj

ą

szerszego omówienia, przedstawimy w dalszych cz

ęś

ciach rozdziału.

Film:

historia opowiedziana obrazami

Obraz:

zdj

ę

cie z aparatu cyfrowego zaimportowane do

programu filmowego, w filmie pojedynczy element klipu,

czyli klatka.

Klip:

pojedyncze uj

ę

cie składaj

ą

ce si

ę

z nieprzerwanej

sekwencji klatek

Scena:

ci

ą

g klatek równowa

ż

ny uj

ę

ciu filmowemu

rejestrowanemu przez kamer

ę

pomi

ę

dzy jej 1-szym

wł

ą

czeniem a wył

ą

czeniem.

O

ś

czasu:

to samo, co scenorys; graficzne przedstawienie filmu w

kolejno

ś

ci chronologicznej

Plik projektu:

plik z informacjami wymaganymi do poł

ą

czenia

wszystkich powi

ą

zanych ze sob

ą

plików w projekcie

(obrazy, audio, napisy itp.)

Renderowanie:

proces tworzenia gotowego filmu z plików

ź

ródłowych

projektu

Wmv:

komputerowy format wydajnej kompresji filmu, kodek

DVD:

popularny, ze wzgl

ę

du, na jako

ść

, format zapisu filmu

(mówi si

ę

cz

ę

sto:, w jako

ś

ci DVD), jednocze

ś

nie standard

definiuj

ą

cy zawarto

ść

dysków (płyt) DVD

6

W sumie … 8 (a

ż

i tylko) prostych definicji. Prosz

ę

wierzy

ć

,

ż

e w rzeczywisto

ś

ci

s

ą

ich dziesi

ą

tki, a w tym miejscu, dla naszych potrzeb, ograniczyli

ś

my si

ę

do

rzeczywi

ś

cie absolutnego minimum. Je

ś

li nie wszystkie b

ę

d

ą

w pierwszym momencie

zrozumiałe,

ż

aden problem. Ich znaczenie wyja

ś

ni si

ę

w trakcie dalszej lektury

wydawnictwa, a kiedy ju

ż

owe fundamentalne poj

ę

cia przyswoimy, szybko zrozumiemy,

ż

e było warto.

Powoli, ale skutecznie spróbujmy, zatem zagł

ę

bi

ć

si

ę

w t

ę

pasjonuj

ą

c

ą

dziedzin

ę

,

jak

ą

jest film, by na finiszu własnymi ju

ż

siłami nagra

ć

z przygotowanych zdj

ęć

swój

pierwszy, jak s

ą

dzimy, film DVD. Zatem…

I.2 Scenariusz: układamy plan filmu

Materiał zdj

ę

ciowy wykorzystany w filmie w postaci „jak leci” jest zazwyczaj

chaotyczny i nie przedstawia sob

ą

praktycznie

ż

adnej warto

ś

ci. Dopiero po wst

ę

pnej

selekcji (usuni

ę

ciu zdj

ęć

nieprzydatnych lub wadliwych) i uło

ż

ony w

żą

danej przez nas

kolejno

ś

ci z podziałem na odpowiednio dobrane i zatytułowane fragmenty (rozdziały)

powoduje, i

ż

widz zaczyna ogl

ą

da

ć

nasz film z zainteresowaniem widz

ą

c w nim

ś

ci

ś

le

okre

ś

lon

ą

my

ś

l przewodni

ą

. Ta my

ś

l wynika wła

ś

nie ze scenariusza. Planu, według

którego dobieramy i układamy zdj

ę

cia tworz

ą

c z nich po

żą

dan

ą

histori

ę

filmow

ą

z

tytułem i ewentualnie

ś

ródtytułami, podkładem muzycznym, komentarzem, dobranymi

odpowiednio przej

ś

ciami mi

ę

dzy zdj

ę

ciami-scenami, itd. itp.

Profesjonalny scenariusz jest bardzo szczegółowy i obejmuje wykaz uj

ęć

, obrazów i

elementów pomocniczych praktycznie z dokładno

ś

ci

ą

do jednej sekundy, dla naszych

potrzeb ograniczymy si

ę

raczej do scenariusza-szkicu ułatwiaj

ą

cego organizacj

ę

materiału zdj

ę

ciowego w celu zrobienia filmu.

Czy nasz scenariusz b

ę

dzie elaboratem, na którego opracowanie i napisanie

stracimy mnóstwo czasu? Nie. Wystarczy kartka papieru, pomysł (tu albo ogarnie nas

przysłowiowa wena twórcza i uporamy si

ę

z tym błyskawicznie, albo troch

ę

to potrwa) i…

wypisanie punktów-haseł, którymi b

ę

dziemy si

ę

kierowa

ć

montuj

ą

c film.

Scenariusz mo

ż

e by

ć

przygotowany zarówno przed zebraniem materiału

filmowego (wykonaniem zdj

ęć

, zdobyciem pomocniczych informacji dotycz

ą

cych

interesuj

ą

cej nas tematyki, wst

ę

pnym dobraniem muzyki itp.), ale tak

ż

e – po.

7

Trzeba wyra

ź

nie podkre

ś

li

ć

; pierwsza metoda (zalecana) znakomicie ułatwia

prac

ę

ustawiaj

ą

c j

ą

niejako organizacyjnie, przez co łatwiej i szybciej realizuje si

ę

monta

ż

filmu, niestety, nie zawsze i nie w ka

ż

dym przypadku daje si

ę

j

ą

zastosowa

ć

. I wówczas

pozostaje metoda druga. Dłu

ż

sza i bardziej

ż

mudna, wymagaj

ą

ca du

ż

ego wysiłku

umysłowego. Tu bowiem potrzebne s

ą

ju

ż

bardzo gł

ę

boka selekcja i organizacja

materiału oraz „złapanie” my

ś

li przewodniej; tego, co z tym materiałem chcemy zrobi

ć

.

Czyli krótko – praca twórcza post factum.

By lepiej zrozumie

ć

ide

ę

tworzenia scenariusza, posłu

ż

ymy si

ę

przykładem

.

I.2.A. Plan zdj

ęć

Taki scenariusz- plan, przynajmniej w ogólnym zarysie, przygotowujemy wówczas,

gdy z góry jeste

ś

my w stanie nasz

ą

prac

ę

zaplanowa

ć

.

Przykład: Film pami

ą

tkowy z uroczysto

ś

ci I Komunii

Ś

w. naszego dziecka.

Temat sam w sobie narzuca pewn

ą

kolejno

ść

działa

ń

. Oczywiste,

ż

e

najwa

ż

niejsz

ą

cz

ęś

ci

ą

filmu b

ę

d

ą

uroczysto

ś

ci w ko

ś

ciele. Ale przecie

ż

wiadomo,

ż

e

komunia z konieczno

ś

ci wi

ąż

e si

ę

tak

ż

e z merytorycznym przygotowaniem dziecka do

tego najwa

ż

niejszego Sakramentu, czyli tzw. „naukami”, zwi

ą

zan

ą

z uroczysto

ś

ci

ą

organizacyjn

ą

(i nie tylko) prac

ą

rodziców (zakupy strojów komunijnych i prezentów,

wysyłanie zaprosze

ń

, przygotowanie przyj

ę

cia w domu lub restauracji itd.), wreszcie –

samym przyj

ę

ciem.

Kolejno

ść

owych przygotowa

ń

z cz

ęś

ci

ą

centraln

ą

– Komuni

ą

Ś

w. narzuca w

sposób jasny plan filmu. Czyli - rodzaj i kolejno

ść

jego rozdziałów, w ich ramach –

tematyk

ę

zdj

ęć

, które b

ę

dziemy musieli wykona

ć

w trakcie uroczysto

ś

ci oraz kolejno

ść

importu obrazów do programu, w którym film zrealizujemy, b

ą

d

ź

przestawiania ich na osi

czasu (scenorysie) programu. Zatem szkicowy scenariusz obejmie:

- merytoryczne przygotowania dziecka do komunii (zaj

ę

cia w ko

ś

ciele)

- sceny z zakupów akcesoriów i prezentów, przygotowania do przyj

ę

cia

- pełn

ą

ceremoni

ę

komunijn

ą

: zdj

ę

cia przed ko

ś

ciołem, ko

ś

ciół (msza, komunia),

ż

yczenia po wyj

ś

ciu z ko

ś

cioła, odjazd samochodów do miejsca przyj

ę

cia

komunijnego (restauracja lub dom)

8

- przyjazd do miejsca przeznaczenia

- składanie

ż

ycze

ń

i wr

ę

czanie prezentów

- sceny z przyj

ę

cia, zabawy dziecka z małymi go

ść

mi uroczysto

ś

ci

- po

ż

egnanie uczestników spotkania

Ka

ż

da z wymienionych cz

ęś

ci uroczysto

ś

ci komunijnej winna by

ć

udokumentowana w postaci zdj

ęć

, ka

ż

dej mo

ż

emy nada

ć

prosty lub bardziej

wyszukany tytuł i one wła

ś

nie,

ś

ródtytuły, wraz z przyporz

ą

dkowanymi im zdj

ę

ciami,

stanowi

ć

b

ę

d

ą

rozdziały naszego filmu.

W przypadku uroczysto

ś

ci komunijnej tytuł filmu i tytuły rozdziałów (

ś

ródtytuły) w

wersji prostej (reporterskiej) mogłyby brzmie

ć

np. nast

ę

puj

ą

co (pod wytłuszczonym

tytułem rozdziału wymieniono zawarto

ść

merytoryczn

ą

wchodz

ą

cych w jego skład zdj

ęć

):

Tytuł filmu: I Komunia

Ś

w.

Podtytuł (pod spodem z prawej strony mniejsz

ą

czcionk

ą

):

Anno Domini 2012

Ś

ródtytuły (nazwy rozdziałów) jak ni

ż

ej:

Przygotowania:

- kilka fotek z zaj

ęć

przygotowawczych dziecka w ko

ś

ciele

- zdj

ę

cia przy adresowaniu zaprosze

ń

-zdj

ę

cia z zakupów strojów komunijnych, przymiarki

- zdj

ę

cia z miejsc zakupu prezentów

-zdj

ę

cia z przygotowa

ń

do przyj

ę

cia w domu lub restauracji

Uroczysto

ś

ci w ko

ś

ciele:

-wyjazd do ko

ś

cioła

- zdj

ę

cia go

ś

ci komunijnych przed ko

ś

ciołem, zdj

ę

cia ko

ś

cioła w ró

ż

nych uj

ę

ciach,

9

-zdj

ę

cia wn

ę

trza ko

ś

cioła

- zdj

ę

cia z ceremonii komunijnej

(w przypadku braku zgody władz ko

ś

cielnych na fotografowanie indywidualne wewn

ą

trz zaleca

si

ę

podj

ę

cie stara

ń

o uzyskanie od osoby lub firmy wykonuj

ą

cej zdj

ę

cia ich cyfrowej formy na

CD)

-zdj

ę

cia osób składaj

ą

cych

ż

yczenia po wyj

ś

ciu z ko

ś

cioła

- zajmowanie miejsc w samochodach, wyjazd do miejsca uroczysto

ś

ci komunijnych

W domu (w restauracji):

- przyjazd samochodów z go

ść

mi

-wr

ę

czanie dziecku prezentów

- zdj

ę

cia zastawionych stołów

- zajmowanie miejsc za stołem przez go

ś

ci

-ogl

ą

danie prezentów przez dziecko

-zdj

ę

cia z przyj

ę

cia – doro

ś

li za stołem

-zdj

ę

cia małych go

ś

ci – kole

ż

anek i kolegów dziecka w trakcie zabawy

-zdj

ę

cia z zako

ń

czenia imprezy (pod warunkiem,

ż

e bezalkoholowa)

W wersji bardziej profesjonalnej, zachowuj

ą

c ten sam plan ogólny (lub

lekko go tylko koryguj

ą

c), wi

ę

kszy wysiłek wkładamy w wymy

ś

lenie tytułów

rozdziałów nazywaj

ą

c je np. nast

ę

puj

ą

co (to tylko przykłady- propozycje;

ostateczny efekt b

ę

dzie wynikiem inwencji twórczej autora filmu, czyli – jak mo

ż

na

si

ę

domy

ś

la

ć

– szcz

ęś

liwego taty)

Uwaga. Rozdział I – „Przygotowania” dzielimy tym razem na dwa: przygotowania

dziecka w ko

ś

ciele oraz przygotowania rodziców do uroczysto

ś

ci, zatem nasz film b

ę

dzie

mie

ć

teraz rozdziałów 4 (wszystkie, jak wcze

ś

niej, wytłuszczono)

Tytuł główny i podtytuł: bez zmian

10

Tytuły rozdziałów (poni

ż

ej):

- W skupieniu…

(zaj

ę

cia przygotowawcze dziecka w ko

ś

ciele)

- Krz

ą

tanina i nerwy

(adresowanie zaprosze

ń

, zakupy strojów komunijnych i przymiarki,

zakupy prezentów, przygotowania do przyj

ę

cia itd. itp.)

- Najwa

ż

niejszy egzamin

(pełne uroczysto

ś

ci w ko

ś

ciele jak w scenariuszu wcze

ś

niej)

-,

Po, czyli…festiwal rado

ś

ci

(zawarto

ść

tematyczna rozdziału „W domu (restauracji) „

scenariusza wcze

ś

niejszego

Niezwykle wa

ż

nym elementem filmu, nadaj

ą

cym mu tempo i zapobiegaj

ą

cym

znu

ż

eniu widza, jest czas. B

ę

dziemy mówi

ć

o nim szczegółowo w dalszej cz

ęś

ci

Poradnika, w tym miejscu, przy okazji omawiania scenariusza, zwrócimy uwag

ę

jedynie na

główne wytyczne w tym wzgl

ę

dzie - czasowe proporcje poszczególnych rozdziałów.

Otó

ż

rozdziały I i III w wersji scenariusza z 3-ma rozdziałami nie powinny przekracza

ć

30%

czasu filmu ka

ż

dy, a rozdział główny (Komunia) - 40 do 45%, w wersji z 4-ma rozdziałami

ograniczenie czasu do 30% max dotyczy rozdziału IV oraz ł

ą

cznie I i II (razem 60%), czas

rozdziału głównego (III) pozostaje bez zmian.

Wyobra

ź

my sobie, i

ż

z ró

ż

nych powodów nie zdołali

ś

my przygotowa

ć

scenariusza przed uroczysto

ś

ci

ą

. Dokumentujemy j

ą

zatem fotograficznie ad hoc,

scenariusz jak w pkt. 1a wymy

ś

lamy ju

ż

po fakcie. Efekt? Okazuje si

ę

, i

ż

za du

ż

o

zrobili

ś

my zdj

ęć

z przygotowa

ń

, za mało tych najwa

ż

niejszych – z cz

ęś

ci głównej

uroczysto

ś

ci. Co teraz? Nic. Imprezy niestety nie odtworzymy. Jedyne, co mo

ż

emy zrobi

ć

,

to skróci

ć

odpowiednio rozdziały I i III w wersji 1-szej lub I, II i IV w wersji 2-giej

dostosowuj

ą

c je do rozmiaru rozdziału głównego, co w sumie odbije si

ę

na długo

ś

ci

filmu (to jeszcze

ż

adna strata), ale z du

ż

ej cz

ęś

ci zdj

ęć

wst

ę

pnych i ko

ń

cowych trzeba

b

ę

dzie zrezygnowa

ć

bezpowrotnie. A mog

ą

w

ś

ród nich znale

źć

si

ę

prawdziwe

fotograficzne „perełki”

I.2.B. Scenariusz post factum

Wspominali

ś

my,

ż

e nie w ka

ż

dym przypadku da si

ę

zaplanowa

ć

zdj

ę

cia. Powodów

mo

ż

e by

ć

wiele. Na przykład chcemy zrobi

ć

film z wycieczki, ale nie wiemy dokładnie, co

b

ę

dziemy w jej ramach zwiedza

ć

. Albo – jeste

ś

my na urlopie. Nie bardzo wiadomo z góry,

11

gdzie w okolice – poza miejscem pobytu – wyjedziemy, co b

ę

dzie warte zwiedzenia, ile

razy w to miejsce w czasie urlopu pojedziemy itd. itp.

Mo

ż

emy w takim wypadku post

ą

pi

ć

dwojako

.

a) – przyj

ąć

za podstaw

ę

scenariusza kolejno

ść

robionych zdj

ęć

(co

ś

w

rodzaju diariusza) i tego si

ę

trzyma

ć

. Rozwi

ą

zanie takie mo

ż

e by

ć

np. przydatne

przy robieniu filmu z pojedynczej wycieczki. Niestety - ju

ż

nie w przypadku

urlopu, w czasie którego to samo miejsce mo

ż

emy odwiedza

ć

wielokrotnie i

trudno, by

ś

my wypoczynek podporz

ą

dkowywali rygorom filmu, albo

b)

– udokumentowa

ć

fotograficznie wycieczk

ę

b

ą

d

ź

urlop bez okre

ś

lonego

planu, dopiero potem, w trakcie przygotowywania filmu, opracowa

ć

scenariusz,

przeprowadzi

ć

selekcj

ę

zdj

ęć

oraz utworzy

ć

z nich histori

ę

zgodnie z przyj

ę

tym

planem.

Scenariusz w tym układzie ustalamy wg zasady odwróconego trójk

ą

ta;

wpierw wymy

ś

lamy i odpowiednio nazywamy (cho

ć

by roboczo) rozdziały filmu,

potem ustalamy, które obrazy winny znale

źć

si

ę

w poszczególnym rozdziale, a

nast

ę

pnie zdj

ę

cia przemieszczamy na osi czasu w programie filmowym zmieniaj

ą

c

całkowicie lub cz

ęś

ciowo kolejno

ść

wynikaj

ą

c

ą

nie tylko z daty ich wykonania (pliki

EXIF), ale tak

ż

e kolejno

ś

ci przenoszenia na o

ś

czasu programu.

I.3 O robieniu zdj

ęć

słów kilka…

O technice wykonywania zdj

ęć

i ich obróbce napisano tomy, nie b

ę

dziemy si

ę

wi

ę

c

powtarza

ć

. W tym miejscu przeka

ż

emy jedynie najwa

ż

niejsze uwagi dotycz

ą

ce takiego

wykonywania zdj

ęć

, by mo

ż

na je było z powodzeniem wykorzysta

ć

do celów filmowych.

Rygory dotycz

ą

ce technicznej jako

ś

ci zdj

ęć

bynajmniej nie s

ą

w naszym przypadku

ostrzejsze, pami

ę

ta

ć

jedynie musimy o kilku zaledwie, ale za to niezwykle wa

ż

nych

sprawach. O tym,

ż

e:

- Współczesnym aparatem cyfrowym rzadko „udaje si

ę

” zepsu

ć

zdj

ę

cie na tyle,

by nie mo

ż

na było wykorzysta

ć

go do naszych celów, to jest w filmie

12

- Robi

ą

c zdj

ę

cia osób zalecamy stosowanie w wi

ę

kszo

ś

ci planu ameryka

ń

skiego -

osoby ujmujemy w kadrze od połowy w gór

ę

lub lekko powy

ż

ej

- Nie róbmy nigdy, ale to nigdy zdj

ęć

pod sło

ń

ce (strata zdj

ę

cia – murowana, przy

braku szcz

ęś

cia dodatkowo zniszczenie

ś

wiatłoczułej matrycy CCD aparatu)

- Zwracajmy szczególn

ą

uwag

ę

przy wykonywaniu zdj

ęć

w lesie, zwłaszcza w dni

słoneczne. Promienie słoneczne i ich odbicia s

ą

tak złudne,

ż

e zdj

ę

cia mog

ą

nie wyj

ść

nawet, je

ś

li wydaje si

ę

nam, i

ż

fotografowany obiekt znajduje si

ę

w cieniu lekko tylko

o

ś

wietlony. Dla pewno

ś

ci zawsze ustalamy, po której stronie jest sło

ń

ce i fotografujmy

odwróceni do niego plecami.

-Je

ś

li pragniemy zrobi

ć

zdj

ę

cie pod sło

ń

ce (np. chcemy uj

ąć

zachód sło

ń

ca),

ustalamy takie miejsce, by mi

ę

dzy aparatem a sło

ń

cem były drzewa, a same

promienie nie wpadały bezpo

ś

rednio do obiektywu.

-B

ę

d

ą

c na urlopie, wycieczce lub 1-dniowym wypadzie (w góry, nad jezioro, rzek

ę

itp.), starajmy si

ę

, oprócz zdj

ęć

osobowych czy innych głównych, robi

ć

jak najwi

ę

ksz

ą

ilo

ść

zdj

ęć

obiektów wokół; drzew, wody, nieba i koron drzew, widoków – przydadz

ą

si

ę

w filmie nie tylko, jako uzupełnienie materiału podstawowego, ale tak

ż

e, – jako tzw.

przebitki, o których wspomnimy dokładnie w dalszej cz

ęś

ci Wydawnictwa.

-Ujmuj

ą

c w kadrze obiekt główny (osoba, budowla) zawsze postawmy si

ę

w roli

filmowca - kamerzysty. Co robi ów kamerzysta? Patrz

ą

c w obiektyw kamery przesuwa

j

ą

powoli od prawej do lewej lub odwrotnie, czyli… pokazuje otoczenie. On czyni to

praktycznie w jednym cyklu (tzw. uj

ę

cie), my – by t

ę

czynno

ść

wykona

ć

– pstrykn

ąć

musimy przynajmniej kilka zdj

ęć

obiektów s

ą

siaduj

ą

cych z głównym, by w filmie

sprawiały wra

ż

enie płynnego ruchu kamery.

-Robi

ą

c zdj

ę

cia nie unikajmy stosowania tzw. pierwszego planu. Uatrakcyjnia on

uj

ę

cie, czyni go ciekawym. Dla przykładu; jezioro znajduje si

ę

w obni

ż

eniu, stoimy na

górze, przed sob

ą

mamy drzewa rosn

ą

ce na skarpie, a raczej ich korony. Robimy zdj

ę

cie

tak, by woda w dole widoczna była np. poprzez konary drzew, lub np. na pierwszym planie

ujmujemy zwisaj

ą

ca gał

ąź

drzewa. To wystarczy.

- Robi

ą

c zdj

ę

cia nie musimy martwi

ć

si

ę

o czas potrzebny na ich obróbk

ę

, w

tym kadrowanie itp. Zrobimy to pó

ź

niej i bardzo szybko w programie filmowym, do

którego zdj

ę

cia wprowadzimy.

13

Uwag dotycz

ą

cych techniki fotografowania, w tym tak

ż

e tzw. „naukowych”, mo

ż

na

tu przytoczy

ć

wi

ę

cej, ale, …po co. Chodzi o jedno. O to, by

ś

my – robi

ą

c zdj

ę

cia – wczuli

si

ę

w rol

ę

filmowca, by

ś

my patrzyli na otaczaj

ą

c

ą

rzeczywisto

ść

okiem artysty. I nie

bójmy si

ę

tego okre

ś

lenia. Dobre zdj

ę

cie to artyzm. I nie, dlatego bynajmniej,

ż

e jest…

dobre technicznie. Chodzi o uj

ę

cie. Otaczaj

ą

ca przyroda i nie tylko s

ą

pi

ę

kne. Pi

ę

kno tkwi

w gołym konarze drzewa na tle bł

ę

kitnego nieba, w zbli

ż

eniu ro

ś

liny czy motyla, odbiciu

chmur w faluj

ą

cej wodzie. Tkwi wsz

ę

dzie. Problem w tym, by

ś

my to pi

ę

kno – po

pierwsze – potrafili dostrzec, a po drugie – umieli je przekaza

ć

na fotografii.

I.4 Obraz – baza filmu

Głównym składnikiem filmu, co oczywiste (i co wynika z samej jego definicji) jest

obraz. W naszej sytuacji - w przypadku wykorzystania zdj

ęć

z aparatu cyfrowego -

nieruchomy. Dlaczego zatem cały czas mówimy o filmie? Z prostej przyczyny. Z powodu

ruchu - elementu charakterystycznego wył

ą

cznie dla filmu, jednocze

ś

nie

odró

ż

niaj

ą

cego film od np. …. pokazu slajdów (gdzie ekwiwalentem ruchu s

ą

dynamiczne i atrakcyjne wizualnie przej

ś

cia mi

ę

dzy nieruchomymi obrazami)

Czy

ż

by sprzeczno

ść

? Nie. Cho

ć

do zrobienia filmu wykorzystamy wył

ą

cznie

nieruchome zdj

ę

cia, to – korzystaj

ą

c z odpowiedniego programu - potrafimy owe

martwe obrazy „o

ż

ywi

ć

”. Zrobimy to przez zastosowanie tak zwanej perspektywy.

Sterowanego przez nas (chyba,

ż

e zdamy si

ę

na automatyk

ę

programu i działania b

ę

d

ą

mie

ć

charakter przypadkowy) oddalania i przybli

ż

ania si

ę

obrazu od i do widza, tak

ż

e

jego przesuwania si

ę

w linii horyzontalnej. Wykorzystuj

ą

c dodatkowo wszystkie

praktycznie elementy stosowane w filmie, (cho

ć

niektóre - w formie uproszczonej)

potrafimy te

ż

zastosowa

ć

sztuczny ruch kamery To znaczy, korzystaj

ą

c z pewnego tricku,

spróbujemy imitowa

ć

ów ruch po wyznaczonej trasie planu filmowego okre

ś

laj

ą

c jej

przebieg na… zdj

ę

ciu. Ten niezwykle ciekawy efekt omówimy przy okazji prezentowania

techniki monta

ż

u filmu w rozdziale II.

Zdrad

ź

my na koniec, w najwi

ę

kszym skrócie, ide

ę

„o

ż

ywiania zdj

ę

cia”, tj. jego

zamiany w scen

ę

poprzez wprowadzenie elementu ruchu, a niejako przy okazji ujawni

ą

si

ę

te

ż

kolejne zwi

ą

zki tak zrealizowanego „filmu ze zdj

ęć

” z uj

ę

ciem z kamery cyfrowej.

14

Otó

ż

w wyniku wykorzystania opcji perspektywy pojedyncze zdj

ę

cie

przekształcone zostaje komputerowo na 25 zdj

ęć

wy

ś

wietlanych na ekranie w ci

ą

gu 1

sekundy, przy czym ka

ż

de z nich ujmowa

ć

b

ę

dzie kolejne fazy wynikaj

ą

ce ze zbli

ż

ania

si

ę

lub oddalenia widoku tego samego zdj

ę

cia w czasie 1/25 sek. Dzi

ę

ki

komputerowemu przetwarzaniu nieruchomy pojedynczy obraz o czasie trwania 1/25 sek.

stanie si

ę

tym samym klatk

ą

filmow

ą

, ci

ą

g owych klatek powstałych z 1 zdj

ę

cia

wej

ś

ciowego - sekwencj

ą

video, czyli scen

ą

, zestaw scen uzupełniony o elementy

pomocnicze (np. muzyk

ę

) - klipem.

Obraz, uj

ę

cie, scena, klip to poj

ę

cia charakterystyczne dla filmu. Ale czy

ż

mo

ż

na

si

ę

dziwi

ć

. W obu dziedzinach, w fotografii i filmie, mamy przecie

ż

do czynienia z tym

samym – z obrazem.