Kantata BWV 61 

(na 1 Niedzielę Adwentu) 

Nun komm, der Heiden Heiland (I) – Zbawco pogan, przybądź już (I) 

(data I wykonania: 2.12.1714 [Weimar]; tłumaczenie polskie – Armin Teske) 

 

 

I. Overture (Chorus) 

Nun komm, der Heiden Heiland, 
Der Jungfrauen Kind erkannt, 
Des sich wundert alle Welt, 
Gott solch Geburt ihm bestellt. 

Zbawco pogan, przybądź już, 
Synu Panny, Zbawco dusz, 
Cały świat w podziwie ma, 
Że Bóg takie przyjście da.  

 

 

II. Recitative (Tenor) 

Der Heiland ist gekommen, 
Hat unser armes Fleisch und Blut 
An sich genommen 
Und nimmet uns zu Blutsverwandten an. 
O allerhöchstes Gut, 
Was hast du nicht an uns getan? 
Was tust du nicht 
Noch täglich an den Deinen? 
Du kömmst und lässt dein Licht 
Mit vollem Segen scheinen. 
 
 

Zbawiciel oto jest u drzwi, 
Co nędzną postać z ciała, z krwi, 
Zgodził się oto przybrać sam 
I jako krewnych nas przyjmuje. 
W dobroci Twej co tak miłuje 
Czegoś to nie uczynił nam? 
Codziennie niesiesz dar 
Dla nas, dla Bożych dzieci. 
Błogosławieństwa żar 
Nad nami jasno świeci. 
 

 

III. Aria (Tenor) 

Komm, Jesu, komm  
zu deiner Kirche 
Und gib ein selig neues Jahr! 
Befördre deines Namens Ehre, 
Erhalte die gesunde Lehre 
Und segne Kanzel und Altar! 
 

Przyjdź Jezu, przyjdź. 
W Twój kościół wstąp. 
Rok dobry Chryste chciej nam dać! 
Zwól, by imię Twe rozsławiać, 
Naukę zdrową weź w obronę, 
Błogosław ołtarz i ambonę.

 

 

IV. Recitative (Bass) 

Siehe, ich stehe vor der Tür und klopfe an. 
So jemand meine Stimme hören wird und 
die Tür auftun, zu dem werde ich eingehen 
und das Abendmahl mit ihm halten und er 
mit mir. 

Oto stoję u drzwi i kołaczę; 
jeśli ktoś usłyszy głos mój i otworzy drzwi, 
wstąpię do niego i będę z nim wieczerzał, 
a on ze mną. 

 

V. Aria (Soprano) 

Öffne dich, mein ganzes Herze, 
Jesus kömmt und ziehet ein. 
Bin ich gleich nur Staub und Erde, 
Will er mich doch nicht verschmähn, 
Seine Lust an mir zu sehn, 
Dass ich seine Wohnung werde. 
O wie selig werd ich sein! 

Otwórz się więc moje serce, 
Jezus puka już do drzwi. 
A choć jestem prochem, cieniem, 
Nie pogardzi mną w ogóle, 
Wzrokiem swym obejmie czule 
I chce we mnie mieć schronienie. 
Och! Jak błogo będzie mi.

 

VI. Chorus 

Amen, amen! 
Komm, du schöne Freudenkrone, bleib 
nicht lange! 
Deiner wart ich mit Verlangen. 

Amen, amen! 
Przyjdź, radości ma korono, 
już nie zwlekaj.  
Ciebie z utęsknieniem czekam.