plik

Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment

pełnej wersji całej publikacji.

Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji

Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora

sklepu na którym można

nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji

. Zabronione są

jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania się jej
od-sprzedaży, zgodnie z

regulaminem serwisu

Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie

internetowym

e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki

Chociaż te osoby prawdopodobnie
nigdy nie przeczytają mojej powieści,
dedykuję ją wszystkim trenerom
– bejsbolu, futbolu, siatkówki i piłki nożnej –
którzy pracowali przez wiele lat,
często bez dodatkowego wynagrodzenia,
nakłaniając moje dzieci do uprawiania sportu
i wpajając im zasady gry.
Niech Bóg błogosławi Was wszystkich.
Przyjmijcie podziękowania od jednej z wielu matek
tłoczących się na trybunach mimo deszczu, chłodu,

upału

i natrętnych komarów.
Matka ta zastanawia się jednak,
kto jeszcze może oglądać nocne gry.

Dziękuję wiccanom, którzy odpowiedzieli na moje wezwanie i

podali  mi  nawet  więcej  informacji,  niż  mogłam  wykorzystać:  Marii
Limie,  Sandilee  Lloyd,  Holly  Nelson,  Jean  Hontz.  I  M.R.  „Murv”
Sellars.  Jestem  dłużna  również  podziękowania  innym  specjalistom  z
różnych  dziedzin:  Kevinowi  Ryerowi,  który  wie  więcej  o  dzikich
świniach niż większość osób o trzymanych w domu zwierzątkach, dr
D.P.  Lyle'owi,  który  chętnie  odpowiadał  mi  na  pytania  dotyczące
kwestii  medycznych,  oraz,  oczywiście,  Doris  Ann  Norris,  chodzącej
encyklopedii gwiazd.

Jeśli popełniłam błędy, wykorzystując informacje, którymi ci

dobrzy ludzie podzielili się ze mną, ze wszystkich sił postaram się
udowodnić, że nie ma w tych omyłkach mojej winy.

Liścik znalazłam na drzwiach, gdy wróciłam do domu z pracy.

Miałam  tego  dnia  w  „Merlotcie”  zmianę  od  lunchu  do  wczesnego
wieczoru,  ale  że  był  koniec  grudnia,  zmierzch  zapadał  wcześnie.
Widząc  liścik,  wiedziałam,  że  Bill,  kiedyś  mój  chłopak  –  czyli  Bill
Compton,  zwany  przez  większość  stałych  klientów  baru  Wampirem
Billem – zostawił go nie dawniej niż godzinę temu. Bill nie wychodzi
przecież na dwór przed zmrokiem.

Nie widziałam go od ponad tygodnia, a nie rozstaliśmy się w

przyjaznej atmosferze. Gdy dotknęłam teraz koperty z moim
imieniem, poczułam się naprawdę kiepsko. Przyszłoby wam do głowy,
że chociaż skończyłam już dwadzieścia sześć lat, nigdy wcześniej nie
miałam „byłego chłopaka”?

Cóż, taka jednak była właśnie prawda.
Normalni faceci nie chcą się umawiać z takimi dziwnymi

dziewczynami jak ja. A przecież, odkąd zaczęłam chodzić do szkoły,
ludzie mawiają, że jestem stuknięta.

I mają, niestety, trochę racji.
Nie powiem, podczas mojej pracy w barze od czasu do czasu

któryś próbuje mnie obmacywać. Mężczyźni upijają się, a ponieważ
wyglądam nieźle, zapominają o swoich obawach związanych z moją
reputacją osoby dziwacznej i o moim osobliwym, stale obecnym
uśmiechu.

Ale tylko Billa dopuściłam naprawdę blisko do siebie. Dlatego

nasze zerwanie tak bardzo mnie zraniło.

Z otwarciem koperty czekałam, aż usiądę przy starym kuchennym

stole o porysowanym blacie. Wciąż miałam na sobie płaszcz, zdjęłam
jedynie rękawiczki.

Najdroższa Sookie,
chciałem przyjść pomówić z Tobą, kiedy nieco wydobrzejesz po

przykrych wydarzeniach z ostatniego miesiąca.

„Przykrych wydarzeniach”?! Też coś! Sińce w końcu wprawdzie

zbladły,  lecz  kolano  nadal  bolało  mnie  w  chłodne  dni  i
podejrzewałam,  że  już  zawsze  będzie  mi  doskwierało.  Dodam,  że
wszystkie  obrażenia  odniosłam,  ratując  mojego  niewiernego

chłopaka  uwięzionego  przez  grupę  wampirów,  wśród  których
znalazła  się  jego  dawna  ﬂama,  Lorena.  Nie  wiedziałam  jeszcze,
dlaczego  Bill  tak  bardzo  durzył  się  w  owej  Lorenie,  że  natychmiast
odpowiedział na jej wezwanie i udał się do Missisipi.

Masz prawdopodobnie wiele pytań dotyczących tego, co się

zdarzyło.

Cholerna racja!

Jeśli pragniesz pomówić ze mną osobiście, podejdź do frontowych

drzwi i wpuść mnie.

O, rany! Tego nie przewidziałam. Rozmyślałam przez dobrą

minutę i ostatecznie uznałam, że chociaż nie ufam już Billowi, nie
wierzę również, by chciał mnie skrzywdzić. Wróciłam więc do
frontowych drzwi, otworzyłam je i zawołałam:

– W porządku, wejdź!
Wyłonił się z lasu otaczającego polanę, na której stoi mój stary

dom. Uprzytomniłam sobie, jak bardzo za nim tęskniłam.

Bill jest barczysty, lecz szczupły, dzięki życiu spędzonemu na

uprawie  ziemi  położonej  tuż  obok  mojej.  Z  kolei  latom  żołnierki  w
służbie  konfederacji,  aż  do  śmierci  w  roku  1867,  zawdzięcza
odporność  i  wytrzymałość.  Nos  Bill  ma  prosty  jak  młodzieńcy  na
greckich  wazach,  włosy  ciemnokasztanowe  i  przycięte  tuż  przy
czaszce,  oczy  równie  ciemne.  Wygląda  dokładnie  tak  samo  jak  w
dniu, w którym się poznaliśmy. I zawsze będzie tak wyglądał.

Zanim przekroczył próg, zawahał się, lecz nie wycofałam

pozwolenia i usunęłam się, aby mógł przejść obok mnie. Wkroczył do
utrzymanego w idealnym porządku salonu zastawionego starymi,
wygodnymi meblami.

– Dziękuję – oznajmił typowym dla siebie chłodnym, opanowanym

głosem,  na  dźwięk  którego  jak  zwykle  zalała  mnie  fala  dzikiego
pożądania.  Ja  i  Bill  mieliśmy  różne  problemy,  ale  w  łóżku  zawsze
było  nam  wspaniale.  –  Chciałem  ci  wszystko  powiedzieć,  zanim

wyjadę.

– A dokąd jedziesz?
Starałam się mówić tak spokojnie jak on.
– Do Peru. Z rozkazów królowej.
– Wciąż pracujesz nad swoją... hmm... bazą danych?
Niemal nic nie wiedziałam o komputerach, Bill jednak od

dłuższego czasu intensywnie się uczył, toteż radził sobie świetnie.

– Tak. Muszę przeprowadzić tam pewne badania. Jeden bardzo

stary wampir z Limy jest wręcz skarbnicą wiedzy o nieumarłych
zamieszkujących jego kontynent. Spotkam się z nim, a później trochę
pozwiedzam.

Walczyłam z impulsem zaproponowania mu butelki krwi

syntetycznej. Wiedziałam, że gościnność jest cnotą.

– Usiądź – poprosiłam i kiwnęłam głową ku soﬁe. Sama

przysiadłam naprzeciwko, na brzeżku starego fotela. Zapadło
milczenie, które jeszcze dotkliwiej uświadomiło mi, jak bardzo jestem
nieszczęśliwa. – Jak miewa się Bubba? – spytałam w końcu.

– Jest teraz w Nowym Orleanie – wyjaśnił Bill. – Królowa lubi mieć

go przy sobie od czasu do czasu, a ponieważ w ubiegłym miesiącu
kręcił się tutaj, uznaliśmy, że dobrze będzie wysłać go gdzie indziej.
Niedługo wróci.

Gdybyście zobaczyli Bubbę, na pewno byście go rozpoznali.

Każdy zna jego twarz. Niestety, gdy zmieniano go w wampira, nie
wszystko

poszło

jak

trzeba.

Prawdopodobnie

nieumarły

przypadkowo pracujący w kostnicy, kiedy przywieziono Bubbę,
powinien po prostu zignorować tlącą się w ciele maleńką iskrę życia.
Ponieważ jednak był wielkim fanem piosenkarza, nie potraﬁł oprzeć
się pokusie i teraz wampiry z Południa stale przekazują sobie Bubbę,
a równocześnie próbują ukrywać go przed ludźmi.

Znowu zapadła cisza. Wcześniej planowałam zdjąć buty i strój

kelnerki, włożyć mięciutki szlafrok i oglądać telewizję z kawałkiem
pizzy „Freschetta” w ręku. To był skromny plan, lecz mój własny.
Zamiast tego tkwiłam na krawędzi fotela i cierpiałam.

– Jeśli masz coś do powiedzenia, lepiej to powiedz – mruknęłam.
Skinął głową.

– Muszę ci wyjaśnić – zaczął. Blade ręce ułożył na kolanach. –

Lorena i ja...

Mimowolnie wzdrygnęłam się. Nigdy więcej nie chciałam słyszeć

tego imienia. Bill rzucił mnie przecież właśnie dla niej.

– Muszę ci to powiedzieć – upierał się prawie gniewnym tonem.

Widział, że się skrzywiłam. – Daj mi szansę.

Po sekundzie machnęłam ręką, pozwalając mu kontynuować.
– Pojechałem do Jackson, kiedy mnie wezwała – ciągnął –

ponieważ nie mogłem się powstrzymać.

Gwałtownie uniosłam brwi. Znałam podobne tłumaczenia. „Och,

nie mogłem nad sobą zapanować” albo: „Wówczas sądziłem, że
warto, i nie myślałem o niczym poza własnym rozporkiem”.

– Bardzo dawno temu byliśmy kochankami. Eric twierdzi, że

mówił ci, jak bardzo nietrwałe, choć intensywne są związki
uczuciowe między wampirami. Nie powiedział ci jednak, że właśnie
Lorena mnie stworzyła...

– Przeciągnęła cię na ciemną stronę? – spytałam, po czym

ugryzłam się w język.

To nie był temat do żartów.
– Tak – przyznał Bill poważnie. – A potem zostaliśmy kochankami,

co nieczęsto się zdarza.

– Ale zerwaliście...
– Tak, jakieś osiemdziesiąt lat temu nie mogliśmy już ze sobą

wytrzymać. Od tamtej pory nie widziałem jej, chociaż oczywiście
słyszałem o jej... uczynkach.

– No tak, jasne – odburknęłam.
– Nie mogłem jednak zignorować jej wezwania. Nie da się inaczej.

Gdy stwórca wzywa, trzeba okazać posłuszeństwo – upierał się.

Skinęłam głową, usiłując okazać zrozumienie. Obawiam się, że nie

byłam szczególnie przekonująca.

– Poleciła mi ciebie opuścić – wyjaśnił. Jego ciemne oczy

intensywnie wpatrywały się w moje. – Powiedziała, że cię zabije, jeśli
tego nie zrobię.

Powoli traciłam nad sobą panowanie. Usiłując się skupić,

przygryzłam wewnętrzną stronę policzka, i to mocno.

– Zdecydowałeś więc sam, co jest najlepsze dla nas obojga.
– Musiałem – nalegał. – Musiałem wykonać jej rozkaz. I

wiedziałem, że potrafiłaby cię skrzywdzić.

– No cóż, miałeś więc rację.
Lorena rzeczywiście bardzo się starała mnie skrzywdzić, czy

raczej zabić. Na szczęście dopadłam ją pierwsza... Hmm, może
miałam szczęście, ale się udało.

– A teraz już mnie nie kochasz – podsumował jedynie z lekką nutą

zapytania w głosie.

Nie przyszła mi do głowy sensowna odpowiedź.
– Nie wiem – bąknęłam. – Nie sądziłam, że zechcesz do mnie

wrócić. Ostatecznie... zabiłam twoją... matkę!

W moim tonie również pobrzmiewała lekka nuta zapytania, więcej

jednak było w nim goryczy.

– Zatem musimy dać sobie trochę czasu – ocenił. – Kiedy wrócę,

porozmawiamy znowu... Jeśli się zgodzisz. Całus na pożegnanie?

Wstydzę się przyznać, ale bardzo pragnęłam pocałować Billa.

Wiem, że to był kiepski pomysł, i nawet samo pragnienie wydawało
mi się niewłaściwe. Staliśmy przez chwilę, a potem szybko musnęłam
ustami jego policzek. Blada skóra Billa lśniła lekką poświatą, która
odróżnia wampiry od ludzi. Zdumiało mnie niegdyś odkrycie, że nie
wszyscy ją widzą.

– Widujesz się z wilkołakiem? – spytał, odwracając się do mnie w

drzwiach.

Odniosłam wrażenie, że spytał odruchowo.
– Z którym? – odparowałam, opierając się pokusie zatrzepotania

rzęsami. Bill nie zasłużył na odpowiedź i wiedział o tym. – Kiedy
wracasz? – spytałam z większą werwą, on natomiast spojrzał na mnie
z niejaką zadumą.

– To nie jest pewne. Może za dwa tygodnie – odparł.
– Możemy wtedy porozmawiać – powiedziałam. Popatrzyłam w

bok. – Chcę ci oddać klucze od twojego domu.

Wyjęłam je z torebki.
– Nie, proszę cię, zatrzymaj je u siebie – powiedział. – Może

będziesz musiała wejść podczas mojej nieobecności. Wchodź, ilekroć

zechcesz. Korespondencję odbiorę na poczcie po powrocie,
wszystkie inne sprawy chyba już też załatwiłem.

Czyli że byłam ostatnią ze spraw do załatwienia. Przeklęłam się

za złość, którą poczułam.

– Mam nadzieję, że bezpiecznie spędzisz podróż – oznajmiłam

lodowato uprzejmym głosem i zamknęłam za nim drzwi.

Wróciłam do sypialni. Zamierzałam narzucić szlafrok i oglądać

telewizję. Natychmiast zaczęłam wdrażać w życie ten plan.

A jednak, kiedy wkładałam do piekarnika pizzę, kilka razy

musiałam zetrzeć z policzków łzy.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przyjęcie noworoczne w barze „U Merlotte'a” wreszcie dobiegło

końca.  Mimo  że  właściciel  baru,  Sam  Merlotte,  poprosił  cały
personel o pomoc na tę noc, pracowałyśmy ostatecznie tylko we trzy
– Holly, Arlene i ja. Charlsie Tooten oświadczyła, że jest za stara, by
znosić  sylwestrowy  bałagan,  Danielle  już  dawno  temu  postanowiła
spędzić  ten  wieczór  z  chłopakiem  na  eleganckim  przyjęciu,  a  nowa
kelnerka miała zacząć pracę dopiero za dwa dni. Sądzę, że Arlene,
Holly i ja potrzebowałyśmy pieniędzy bardziej niż dobrej zabawy.

Zresztą, ja osobiście nie otrzymałam żadnych zaproszeń na

powitanie Nowego Roku. A podczas pracy w „Merlotcie” biorę
przynajmniej udział w świętowaniu. Jestem tam „na swoim miejscu” i
goście mnie akceptują.

Zamiatałam strzępki papieru i ponownie upomniałam siebie, że

nie  będę  powtarzać  Samowi,  jak  kiepskim  pomysłem  było  konfetti.
Już wcześniej wszystkie trzy dałyśmy naszemu szefowi to dość jasno
do  zrozumienia,  a  nawet  dobroduszny  Sam  potraﬁ  się  czasem
zdenerwować.  Tak  czy  owak,  nie  byłoby  w  porządku  zostawienie
tych  śmieci  Terry'emu  Belleﬂeurowi,  chociaż  do  niego  należało
zamiatanie i mycie podłóg.

Merlotte liczył utarg i pakował pieniądze, które miał zawieźć do

nocnego depozytu. Wyglądał na zmęczonego, lecz zadowolonego.

Otworzył klapkę telefonu komórkowego.
– Kenya? Jesteś gotowa eskortować mnie do banku? W porządku,

widzimy się za minutę przy tylnych drzwiach.

Policjantka Kenya często jeździła z Samem w nocy, szczególnie z

tak dużym utargiem jak dzisiejszy.

Ja również cieszyłam się z zarobionych pieniędzy. Otrzymałam

dziś spore napiwki, może nawet ze trzysta dolarów albo i więcej. A
potrzebowałam każdego centa. Z przyjemnością myślałam o liczeniu

pieniędzy  po  powrocie  do  domu.  O  ile  będę  miała  jeszcze  dość  sił.
Hałas i chaos imprezy, ciągła bieganina z zamówieniami do barku i
okienka  kuchennego,  straszliwy  nieporządek,  który  musiałyśmy
posprzątać,  stała  kakofonia  myśli  zgromadzonych  osób...  Wszystkie
te  elementy  razem  wzięte  naprawdę  mnie  wyczerpały.  Pod  koniec
przyjęcia  byłam  zbyt  zmęczona,  by  chronić  się  przed  napływem
licznych myśli, więc wiele z nich do mnie dotarło.

Nie jest łatwo być telepatką. Najczęściej wcale nie jest zabawnie.
Tego wieczoru czułam się gorzej niż zazwyczaj. Nie tylko klienci,

niemal wszyscy znani mi od wielu lat, w ogóle się nie hamowali, w
dodatku mnóstwo facetów aż się paliło, by mi powiedzieć o nowinie,
która jakoś do nich dotarła.

– Słyszałem, że twój chłopak poleciał do Ameryki Południowej –

obwieścił sprzedawca samochodów, Chuck Beecham, ze złośliwym
błyskiem w oczach. – Będziesz w domu bez niego okropnie samotna.

– Chcesz zająć jego miejsce, Chuck? – spytał siedzący obok niego

przy barze mężczyzna, po czym obaj zarechotali.

Ach, ta męska solidarność.
– Nie, Terrell – odparował sprzedawca. – Nie mam ochoty na

wampirze resztki.

– Bądź uprzejmy albo wyjdziesz – powiedziałam spokojnie.
Poczułam na plecach ciepło czyjegoś oddechu i wiedziałam, że

ponad moim ramieniem patrzy na nich mój szef, Sam Merlotte.

– Kłopoty? – spytał.
– Właśnie zamierzali mnie przeprosić – wyjaśniłam, patrząc w

oczy Chuckowi i Terrellowi.

Obaj spuścili wzrok i zapatrzyli się w kufle z piwem.
– Wybacz, Sookie – wymamrotał Chuck, a Terrell pokiwał głową

na potwierdzenie.

Kiwnęłam im i odwróciłam się, by zrealizować inne zamówienie. A

jednak udało im się mnie zranić.

Co było ich celem.
Aż zabolało mnie serce.
Byłam pewna, że większość mieszkańców naszego luizjańskiego

Bon Temps nie ma pojęcia o mojej „separacji” z Billem. Wampir na

pewno nie miał zwyczaju rozpowiadać o swoich sprawach osobistych,
ja  również  nie.  Arlene  i  Tara  znały  oczywiście  trochę  sytuację,
ponieważ  gdy  dziewczyna  zrywa  z  chłopakiem,  musi  przecież
zwierzyć  się  najlepszym  przyjaciółkom,  nawet  jeśli  musi  pominąć
wszystkie interesujące szczegóły. (Ja na przykład opuściłam fakt, że
zabiłam kobietę, dla której mój wampir mnie zostawił. O mało mi się
nie wyrwało! Naprawdę). Więc każdy, kto mnie powiadamiał, że Bill
wyjechał  z  kraju,  zakładając,  że  jeszcze  o  tym  nie  wiem,  był  po
prostu złośliwy.

Przed ostatnią wizytą Billa w moim domu widziałam go tylko

przez  chwilę,  kiedy  odwiozłam  mu  płyty  i  komputer,  które  u  mnie
ukrył. Pojechałam o zmroku, żeby urządzenie nie stało zbyt długo na
frontowym  ganku,  wyładowałam  cały  sprzęt  umieszczony  w  dużym
wodoodpornym  pudle  i  zostawiłam  przy  drzwiach.  Bill  wyszedł  z
domu akurat, gdy odjeżdżałam, lecz się nie zatrzymałam.

Zła kobieta oddałaby płyty szefowi Billa, Ericowi. A wiele

typowych kobiet zatrzymałoby je u siebie wraz z komputerem i
unieważniło zaproszenie dla Billa (i Erica) do wejścia. Powiedziałam
sobie z dumą, że nie jestem ani złą, ani przeciętną kobietą.

Myśląc praktycznie, Bill mógłby po prostu zlecić komuś włamanie

do mojego domu i wyniesienie sprzętu. Nie podejrzewałam go o coś
takiego, wiedziałam jednak, że bardzo potrzebuje tych płyt i bez nich
będzie miał kłopoty ze swoją szefową. Mam charakterek, gdy mnie
ktoś sprowokuje, może nawet paskudny charakterek, nie jestem
jednak mściwa.

Arlene często mi powtarza, że jestem zbyt miła, co nie może być

dla mnie dobre; a przecież zapewniam ją, że wcale nie jestem taka
sympatyczna. (Tara nigdy mi tego nie mówi. Może zna mnie lepiej?).
Uprzytomniłam  sobie,  że  w  którymś  momencie  tego  szalonego
wieczoru  Arlene  mogła  usłyszeć  o  wyjeździe  Billa.  I  rzeczywiście,
jakieś  dwadzieścia  minut  po  kpinach  Chucka  i  Terrella  przeszła
przez tłumek i poklepała mnie po plecach.

– I tak nie potrzebowałaś tego zimnego drania – stwierdziła. – Co

kiedykolwiek dla ciebie zrobił?

Pokiwałam słabo głową, chcąc pokazać, jak bardzo doceniam jej

wsparcie. Ale wtedy goście z któregoś stolika zamówili dwa razy
whisky z sokiem, dwa piwa i gin z tonikiem, toteż musiałam się

pospieszyć, choć właściwie chętnie przerwałam rozmowę z
przyjaciółką. Kiedy wszakże postawiłam napoje przed klientami,
zadałam sobie to samo pytanie. Co Bill dla mnie zrobił?

Podałam dzbany z piwem gościom przy dwóch innych stolikach i

dopiero wtedy zabrałam się za podsumowanie.

Bill pomógł mi odkryć seks, który naprawdę uwielbiałam.

Zapoznał mnie również z wieloma innymi wampirami, co z kolei
wcale mi się nie podobało. Uratował mi życie, chociaż, jak się nad
tym

wszystkim

dobrze

zastanowić...

nie

groziłoby

niebezpieczeństwo, gdybym nie spotykała się z Billem. Zresztą, ja
również ocaliłam mu tyłek, raz czy dwa, więc nie mam wobec niego
długów. Nazywał mnie wówczas ukochaną i w owym czasie mówił
poważnie.

– Nic – wymamrotałam, kiedy wycierałam rozlaną piña coladę i

wręczyłam jeden z naszych ostatnich czystych ręczników barowych
kobiecie, która ją wylała, ponieważ sporo płynu nadal znajdowało się
na jej spódnicy. – Kompletnie nic dla mnie nie zrobił.

Uśmiechnęła się i skinęła głową, wyraźnie myśląc, że jej

współczuję. Na szczęście dla mnie w lokalu i tak panował zbyt duży
hałas, aby kobieta cokolwiek usłyszała.

Pomyślałam, że ucieszę się, kiedy Bill wróci. Ostatecznie, jest

moim najbliższym sąsiadem. Nasze posiadłości rozdziela stary
cmentarz osady, który znajduje się przy gminnej drodze na południe
od Bon Temps. Bez Billa byłam tam całkiem sama.

– Peru, jak słyszałem – zagaił mój brat Jason.
Obejmował dziewczynę, z którą umówił się na ten wieczór, niską,

szczupłą, ciemnowłosą dwudziestojednolatkę z którejś z okolicznych
miejscowości.  (Wiem,  bo  ją  wylegitymowałam).  Przyjrzałam  jej  się
dokładnie.  Jason  nie  wiedział,  że  dziewczyna  jest  istotą
zmiennokształtną.  Bez  trudu  ich  dostrzegam.  Dziewczyna  była
atrakcyjna,  a  przecież,  gdy  księżyc  jest  w  pełni,  zmienia  się  w  coś
pierzastego  albo  futrzastego.  Zauważyłam,  że  kiedy  Jason  odwrócił
się  do  niej  plecami,  Sam  rzucił  jego  towarzyszce  ostre  spojrzenie,
przypominając,  że  powinna  dobrze  się  sprawować,  ponieważ
przebywa na jego terytorium. Zmiennokształtna popatrzyła na niego
z  zainteresowaniem,  a  potem  odwzajemniła  się  podobnym
spojrzeniem.  Odniosłam  wrażenie,  że  raczej  nie  przemienia  się  w

kotka czy w wiewiórkę.

Chciałam poczytać jej w myślach, powstrzymałam się jednak,

ponieważ z mózgami zmiennokształtnych zazwyczaj nieszczególnie
się to udaje. Ich myśli są częściowo zablokowane i urywane, chociaż
czasem potraﬁę wychwycić obraz emocji. Podobnie jest w przypadku
wilkołaków.

Merlotte na przykład, gdy księżyc jest jasny i okrąglutki, zmienia

się  w  owczarka  collie.  Czasami  przybiega  aż  do  mojego  domu,  a  ja
karmię  go  resztkami  z  miseczki  i  pozwalam  drzemać  na  tylnym
ganku przy ładnej pogodzie lub – gdy jest brzydka – zapraszam go do
salonu.  Nie  wpuszczam  go  już  do  sypialni,  ponieważ  budzi  się  nagi.
Wygląda  wówczas  naprawdę  apetycznie,  ale  po  prostu  nie  mam
ochoty walczyć z pokusą uwiedzenia własnego szefa.

Dziś księżyc nie był w pełni, więc Jasonowi ze strony dziewczyny

nic nie groziło, postanowiłam więc, że nie zdradzę mu tajemnicy jego
wybranki. Wszyscy mamy sekrety, jej był po prostu nieco
barwniejszy.

Poza dziewczyną mojego brata i, oczywiście, Samem, w barze „U

Merlotte'a”  w  to  noworoczne  przyjęcie  dostrzegłam  jeszcze  dwie
istoty  nadnaturalne.  Pierwszą  była  atrakcyjna  kobieta  mierząca  na
pewno  powyżej  metra  osiemdziesiąt,  o  długich  falujących  ciemnych
włosach.  Wystrzałowo  ubrana  w  obcisłą  pomarańczową  sukienkę  z
długim  rękawem,  przyszła  sama  i  rozmawiała  z  każdym  facetem  w
barze.  Nie  wiedziałam,  jakim  jest  stworzeniem,  lecz  z  cech  jej
umysłu  wywnioskowałam,  że  nie  może  być  zwykłym  człowiekiem.
Drugą  istotą  był  nieznany  mi  wampir,  który  przyszedł  z  grupą
młodych  ludzi,  przeważnie  dwudziestokilkulatków.  Nigdy  nie
spotkałam  żadnego  z  nich.  Tylko  spojrzenia  rzucane  z  ukosa  przez
kilku  innych  hulaków  wskazywały  na  obecność  wampira.  Tak,  w
ciągu  tych  paru  lat,  które  minęły  od  Wielkiego  Ujawnienia,  istoty
ludzkie zdecydowanie zmieniły swoje nastawienie do nieumarłych.

Prawie trzy lata temu, w noc Wielkiego Ujawnienia, wampiry

wystąpiły w telewizji we wszystkich krajach i oznajmiły, że od dawna
egzystują wśród nas. Tej nocy tysiące osób zdziwiły się, a wiele
istniejących wcześniej hipotez i teorii nieodwracalnie legło w
gruzach.

Do wyjścia wampirów z ukrycia przyczynił się japoński wynalazek

w postaci krwi syntetycznej, dzięki której wampiry nie musiały żywić
się  wyłącznie  naszą  krwią.  Od  czasu  Wielkiego  Ujawnienia  w
Stanach Zjednoczonych Wielkiego Ujawnienia Wielkiego Ujawnienia
doszło  do  licznych  zmian  politycznych  i  społecznych  na  wyboistej
drodze  akceptacji  naszych  najnowszych  obywateli,  którzy  tylko
przypadkowo  są  martwi.  Oﬁcjalnie  wampiry  tłumaczą  swój  stan
alergią  na  światło  słoneczne  i  czosnek,  która  powoduje  u  nich
dotkliwe  zmiany  metaboliczne,  ja  jednak  znam  inną  stronę  świata
nieumarłych.  Dostrzegam  obecnie  wiele  rzeczy,  których  większość
osób nigdy nie zobaczy. Spytajcie, czy ta wiedza mnie uszczęśliwiła.

Nie, bynajmniej.
Muszę jednak przyznać, że świat wydaje mi się teraz bardziej

interesujący. Sama jestem osobą nieprzeciętną, więc lepiej się czuję
wśród istot „dziwniejszych”. Niestety, nieobce mi są obecnie również
strach i niebezpieczeństwo, z czego nie jestem zadowolona.
Widziałam „prywatne” oblicze wampirów, dowiedziałam się też o
istnieniu

wilkołaków,

zmiennokształtnych

innych

istot

nadnaturalnych. Wilkołaki i zmiennokształtni wolą bowiem
pozostawać w ukryciu – przynajmniej na razie – i biernie
obserwować poczynania wampirów.

O takich to sprawach rozmyślałam podczas zbierania na tacę

szklanek  i  kuﬂi,  rozładowywania  i  ładowania  zmywarki.  Pomagałam
naszemu nowemu kucharzowi, Tackowi (który naprawdę nazywa się
Alphonse  Petacki.  Dziwicie  się,  że  woli  przydomek  „Tack”?).  Kiedy
wykonałam  wszystkie  zadania,  które  do  mnie  należały,  i  ten  długi
wieczór  wreszcie  się  kończył,  uściskałam  Arlene  i  życzyłam  jej
szczęśliwego  Nowego  Roku.  Ona  także  mnie  uściskała.  Chłopak
Holly  czekał  na  nią  przy  wejściu  dla  personelu  na  tyłach  budynku,
więc pomachała nam, włożyła płaszcz i pospiesznie wyszła.

– Jakie są wasze nadzieje na nowy rok, moje panie? – spytał Sam.
Do tego czasu przyszła już Kenya. Oparta o bar czekała na

Merlotte'a.  Była  opanowana,  lecz  czujna.  Kenya  jada  tutaj  dość
regularnie wraz ze swoim partnerem, Kevinem, który jest tak blady i
szczupły,  jak  ona  ciemna  i  zaokrąglona.  Sam  stawiał  krzesła  na
stolikach,  żeby  Terry  Belleﬂeur,  który  przychodzi  bardzo  wcześnie
rano, mógł od razu zabrać się za mycie podłogi.

– Zdrowia i właściwego faceta – odparowała Arlene teatralnie i

położyła dłoń na sercu.

Roześmialiśmy się. Arlene znalazła już w życiu wielu mężczyzn, a

czterech  z  nich  nawet  poślubiła,  wciąż  jednak  poszukiwała  tego
właściwego.  W  tym  momencie  dotarła  do  mnie  jej  myśl,  że
odpowiednim  kandydatem  mógłby  być  Tack.  Zdumiałam  się,  gdyż
nawet nie zauważyłam, że zwróciła na niego uwagę.

Przyjaciółka natychmiast dostrzegła moje zaskoczenie.
– Sądzisz, że powinnam zrezygnować? – spytała niepewnie.
– Nie, do diabła – odburknęłam od razu, zła na siebie za to, że nie

zapanowałam  nad  miną.  Mogłam  się  tłumaczyć  jedynie  straszliwym
zmęczeniem.  –  To  będzie  ten  rok,  z  całą  pewnością,  Arlene.  –
Uśmiechnęłam się z kolei do jedynej czarnoskórej policjantki w Bon
Temps.  –  Na  pewno  masz  jakieś  życzenie  w  związku  z  nowym
rokiem, Kenya. Albo jakieś postanowienie.

– Zawsze życzę sobie pokoju między mężczyznami i kobietami –

odparła Kenya. – Znacznie ułatwiliby mi w ten sposób pracę. A co do
postanowienia,

chcę

wyciskać

leżąco

najmniej

stuczterdziestokilową sztangę.

– No, no, no – mruknęła Arlene. Jej pofarbowane na rudo włosy

silnie kontrastowały z naturalnymi rudozłotymi lokami Sama, którego
właśnie na krótko objęła. Merlotte nie był dużo wyższy od niej, tyle
że  Arlene  mierzyła  na  oko  o  pięć  centymetrów  więcej  niż  ja,  czyli
przynajmniej  metr  siedemdziesiąt  trzy.  –  Zamierzam  zrzucić  ze
cztery, pięć kilo, oto moje postanowienie. – Wszyscy wybuchnęliśmy
śmiechem.  Takie  postanowienie  Arlene  wygłaszała  w  sylwestra  od
dobrych  czterech  lat.  –  A  ty,  Sam?  Życzenia?  Postanowienia?  –
spytała.

– Ja mam wszystko, czego potrzebuję – odrzekł i poczułam

emanującą od niego smutną falę szczerości. – Chcę, żeby wszystko
pozostało tak, jak jest. Bar przynosi dochody, lubię swoje podwójne
życie, a ludzie tutaj są tak samo dobrzy jak wszędzie.

Odwróciłam się, ukrywając uśmiech. Oświadczenie Sama było

dość dwuznaczne. Chociaż ludzie z Bon Temps chyba rzeczywiście
nie różnili się od mieszkańców innych miejscowości.

– A ty, Sookie? – spytał.
Arlene, Kenya i Sam patrzyli na mnie. Uściskałam znowu Arlene,

ponieważ  ją  lubię.  Jestem  dziesięć  lat  młodsza  –  może  więcej,  bo
chociaż  Arlene  twierdzi,  że  ma  trzydzieści  sześć,  szczerze  w  to
wątpię  –  ale  przyjaźnimy  się,  odkąd  zaczęłyśmy  razem  pracować  u
Merlotte'a, gdy kupił bar, a było to około pięciu lat temu.

– No, dalej – zachęciła mnie.
Sam objął mnie ramieniem. Kenya uśmiechnęła się, po czym

odeszła do kuchni zamienić kilka słów z Tackiem.

Działając pod wpływem impulsu, wyznałam im moje życzenie.
– Mam nadzieję, że nikt mnie w tym roku nie pobije – bąknęłam. Z

powodu zmęczenia i późnej godziny zupełnie nie w porę zebrało mi
się na wybuch szczerości. – Nie chcę iść do szpitala. Nie chcę żadnej
pomocy medycznej – kontynuowałam. Nie miałam również ochoty
znowu połykać wampirzej krwi, która szybko leczy rany, lecz
powoduje różne skutki uboczne. – Postanowiłam więc trzymać się z
dala od kłopotów – oznajmiłam stanowczo.

Arlene wyglądała na wstrząśniętą, a Sam... No cóż, nie potraﬁłam

odczytać  emocji  Sama.  Ponieważ  jednak  wcześniej  uściskałam  ją,
teraz  objęłam  i  jego.  Poczułam  siłę  i  ciepło  jego  ciała.  Ludzie
uważają, że mój szef jest drobny, dopóki nie zobaczą go bez koszuli
rozładowującego  skrzynie  z  zapasami.  To  naprawdę  silny  i  mocno
zbudowany facet, którego cechuje też wysoka naturalna temperatura
ciała.  Cmoknął  mnie  we  włosy,  a  potem  życzyliśmy  sobie  wszyscy
„Dobrej  nocy”  i  wyszliśmy  tylnymi  drzwiami.  Pikap  Sama  stał
zaparkowany przed jego przyczepą, która znajduje się za barem „U
Merlotte'a”,  prostopadle  do  niego,  dziś  jednak  szef  wsiadł  do
patrolowego  wozu  Kenyi,  gdyż  mieli  jechać  do  banku.  Kenya
odwiezie go do domu i wtedy wreszcie będzie mógł odpocząć. Był na
nogach od wielu godzin, tak jak my wszyscy.

Kiedy Arlene i ja otworzyłyśmy drzwi naszych samochodów,

zauważyłam, że Tack czeka w starym pikapie. Mogłabym się założyć,
że pojedzie za Arlene do jej domu.

Zawołałyśmy po raz ostatni „Dobranoc!” i rozdzieliłyśmy się tej

zimnej luizjańskiej nocy.

I tak zaczął się dla mnie nowy rok.
Skręciłam w Hummingbird Road i ruszyłam do mojego domu,

który znajduje się pięć kilometrów na południowy wschód od baru.

Wreszcie byłam sama. Ogarnęła mnie ulga i powoli zaczęłam się
odprężać. Reﬂektory mojego auta oświetlały ściśle rosnące sosny,
które stanowiły podstawę przemysłu drzewnego w naszej okolicy.

Noc była niezwykle ciemna i chłodna. Na gminnych drogach nie

ma  oczywiście  latarni  ulicznych.  Nie  widziałam  również  żadnych
stworzeń. Chociaż stale sobie powtarzałam, że powinnam uważać na
jelenie,  które  często  przekraczają  jezdnię,  ledwie  zerkałam  na
drogę.  Myślałam  tylko  o  tym,  żeby  zmyć  makijaż,  włożyć
najcieplejszą koszulę nocną i wślizgnąć się do łóżka.

Nagle w światłach mojego starego samochodu dostrzegłam

poruszającą się postać.

Wstrzymałam oddech, wyrwana z sennej zadumy nad czekającym

mnie ciepłem i ciszą.

To był mężczyzna. Biegł. O trzeciej nad ranem pierwszego

stycznia mężczyzna biegł gminną drogą ile sił, jak gdyby przed kimś
uciekał.

Zwolniłam, próbując wymyślić, co należy zrobić. Byłam samotną

kobietą  i  nie  miałam  przy  sobie  żadnej  broni.  Jeśli  tego  człowieka
ścigało  coś  złego,  może  dopaść  również  mnie.  Z  drugiej  strony,  nie
powinnam  zostawić  kogoś  w  potrzebie,  skoro  mogłam  mu  pomóc.
Zanim  zrównałam  się  z  nieszczęśnikiem,  miałam  dość  czasu,  by  mu
się  przyjrzeć.  Był  wysokim  blondynem,  ubranym  tylko  w  błękitne
dżinsy.  Minęłam  go,  zatrzymałam  samochód,  przechyliłam  się  i
opuściłam szybę od strony pasażera.

– Mogę panu jakoś pomóc?! – zawołałam.
Nie przestając biec, posłał mi przerażone spojrzenie.
W tym momencie zdałam sobie sprawę, kim jest. Wyskoczyłam z

auta i ruszyłam za nim.

– Eric! – krzyknęłam. – To ja!
Obrócił się wtedy i syknął na mnie, w pełni obnażając kły.

Stanęłam  tak  nagle,  że  aż  się  zachwiałam,  po  czym  wyciągnęłam
przed  siebie  ręce  w  pokojowym  geście.  Oczywiście,  gdyby  Eric
postanowił  mnie  zaatakować,  zginęłabym  w  minutę.  Tak  kończą
czasem dobre samarytanki...

Dlaczego mnie nie rozpoznał? Znaliśmy się już od wielu miesięcy.

Jest szefem Billa w skomplikowanej wampirzej hierarchii, którą

dopiero  zaczynałam  poznawać,  ważnym  wampirem,  szeryfem  Piątej
Strefy.  Poza  tym,  przystojniak  z  niego  i  potraﬁ  świetnie  całować,
choć  ta  kwestia  w  tej  sytuacji  nie  bardzo  się  wiąże  z  tematem.
Widziałam  jednak  wysunięte  kły  i  silne  dłonie  wygięte  w  szpony,  co
oznaczało,  że  Eric  jest  gotów  do  ataku,  a  jednocześnie  obawia  się
mnie tak samo mocno jak ja jego. Tak czy owak, na razie się na mnie
nie rzucił.

– Trzymaj się z dala, kobieto – ostrzegł.
Jego głos był zgrzytliwy i ostry, jak gdyby wampira bolało gardło.
– Co tu robisz?
– Ktoś ty?
– Cholernie dobrze wiesz! Co ci się stało? Dlaczego jesteś tu

pieszo, bez samochodu?

Eric jeździ elegancką corvette, która ogromnie do niego pasuje.
– Znasz mnie? Wiesz, kim jestem?
No cóż, tym pytaniem wytrącił mnie trochę z równowagi.

Wnosząc z jego tonu, na pewno nie żartował.

– Oczywiście, że wiem, Ericu – odparłam ostrożnie. – No, chyba że

masz brata bliźniaka. Nie masz, prawda?

– Nie wiem.
Opuścił gwałtownie ręce, cofnął nieco kły i wyprostował się,

porzucając przygarbioną pozycję. Odniosłam wrażenie, że zaczyna
mi ufać.

– Nie wiesz, czy masz brata?
Miałam w głowie prawdziwy mętlik.
– Nie, nie wiem. Mam na imię Eric?
W świetle reflektorów wyglądał faktycznie żałośnie.
– No, no, no. – Nie udało mi się wymyślić mądrzejszej riposty. –

Nazywasz się obecnie Eric Northman – wyjaśniłam cierpliwie. – Co
tutaj robisz?

– Tego też nie wiem.
Wciąż nie miałam pojęcia, co myśleć.
– Naprawdę? Niczego nie pamiętasz?
Wydawało mi się, że lada chwila uśmiechnie się do mnie, wyjaśni

wszystko, a później roześmieje się, pakując mnie w kłopoty, które
skończą się dla mnie jak zwykle... czyli kolejnymi ranami i
obrażeniami.

– Naprawdę.
Podszedł krok bliżej, a ja na widok jego obnażonej bladej piersi

zadrżałam i poczułam na skórze gęsią skórkę. Teraz, gdy nie byłam
już taka przerażona, uświadomiłam sobie, jak rozpaczliwie Eric się
prezentuje. Miał minę, jakiej nigdy wcześniej nie widziałam na jego
zazwyczaj pewnej siebie twarzy i ten widok z niewiadomego powodu
przyprawił mnie o smutek.

– Wiesz, że jesteś wampirem, prawda? – upewniłam się.
– Tak. – Chyba zaskoczyło go moje stwierdzenie. – A ty nie.
– Nie, ja jestem istotą ludzką i dlatego muszę się upewnić, że mnie

nie skrzywdzisz, choć wiem, że gdybyś chciał, już byś to zrobił. Ale
wierz mi, mimo że tego nie pamiętasz, jesteśmy przyjaciółmi... W
pewnym sensie.

– Nie skrzywdzę cię.
Pomyślałam, że prawdopodobnie tysiące ludzi słyszały wcześniej

dokładnie takie samo zapewnienie z ust Erica, który następnie
wgryzał im się w gardła. Prawda jest taka, że gdy wampir przeżyje
pierwszy rok, nie musi już zabijać. Łyczek tutaj, łyk tam i wystarczy.
A Eric wyglądał na tak zagubionego, że niemal zapomniałam, jak
łatwo potrafiłby mnie rozerwać na kawałki gołymi rękoma.

Któregoś razu powiedziałam Billowi, że gdyby Obcy chcieli

zawładnąć Ziemią, bez trudu zwiedliby nas, przebierając się za
śliczne, bezbronne kłapouchy.

– Wsiądź do mojego auta, nim zamarzniesz – zaproponowałam.
Nie wyzbyłam się jeszcze podejrzeń, żadna inna reakcja nie

przyszła mi jednak do głowy.

– Znam ciebie? – spytał, jak gdyby się wahał, czy wsiąść do

samochodu z kimś tak groźnym jak kobieta niższa od niego o
dwadzieścia pięć centymetrów, wiele kilogramów lżejsza i o kilka
stuleci młodsza.

– Tak – zapewniłam go. Nie potraﬁłam zapanować nad lekkim

zniecierpliwieniem. Nie czułam się dobrze, ponieważ ciągle się
obawiałam, że z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu Eric po

prostu sobie ze mnie żartuje. – No, dalej, mój drogi. Jest mi zimno,
tobie także.

Wprawdzie wampiry są prawdopodobnie dość odporne na

temperaturę,  tym  niemniej  skóra  Erica  naprawdę  wyglądała  na
wyziębioną.  Nieumarły  może  oczywiście  zamarznąć.  Przeżyje  to
(wampiry  przeżyją  niemal  w  każdej  sytuacji),  będzie  to  jednak
zapewne dość bolesne.

– O mój Boże, Ericu, jesteś boso. – Właśnie to zauważyłam.
Wzięłam go za rękę. Nie odsunął się. Pozwolił mi zaprowadzić się

do samochodu i posadzić na miejscu obok kierowcy. Kiedy obeszłam
auto, kazałam mojemu pasażerowi zamknąć okno, a on wypełnił moje
polecenie po kilkuminutowym studiowaniu mechanizmu.

Sięgnęłam na tylne siedzenie po stary koc, który woziłam w zimie

(na  mecze  futbolowe  i  podobne  okazje),  po  czym  owinęłam  nim
Erica.  Nie  dygotał,  ma  się  rozumieć,  ponieważ  był  wampirem,  ja
jednak po prostu nie mogłam dłużej znieść widoku nagiego ciała przy
takiej  pogodzie.  Włączyłam  ogrzewanie  na  cały  regulator,  choć  w
moim starym aucie nie daje to zbyt wiele.

Na widok obnażonej skóra Erica nigdy przedtem nie czułam

zimna – wręcz przeciwnie, chociaż nie powiem, żebym widziała zbyt
dużo. Do tej pory na tyle się już rozluźniłam, że roześmiałam się
głośno, myśląc o tym, że powinnam ocenzurować własne sprośne
myśli.

Popatrzył na mnie z ukosa. Przestraszyłam go.
– Jesteś ostatnią osobą, którą spodziewałabym się tutaj spotkać –

wyjaśniłam. – Chciałeś może zobaczyć się z Billem? Bo Bill wyjechał.

– Bill?
– Wampir, który mieszka w okolicy. Mój były chłopak.
Pokręcił głową. Znowu wyglądał na kompletnie przerażonego.
– Nie wiesz, jak się tu znalazłeś?
Ponownie pokręcił głową.
Bardzo się zmuszałam do intensywnego myślenia. Nie szło mi zbyt

dobrze.  Byłam  naprawdę  wyczerpana.  Chociaż  wcześniej,  na  widok
osobnika  biegnącego  nieoświetloną  drogą  poczułam  napływ
adrenaliny,  teraz  napięcie  znów  opadło  i  ogarnęło  mnie  zmęczenie.

Dotarłam do zakrętu, za którym stoi mój dom, i skręciłam w lewo,
przemieszczając się wśród ciemnych drzew po moim ładnym,
równym podjeździe, za którego renowację zapłacił przecież właśnie
on, Eric.

Może też dlatego zabrałam go i siedział w tym momencie ze mną

w samochodzie, zamiast biec przez noc jak olbrzymi biały królik. Był
inteligentny – wiedział, czego naprawdę chcę. Z drugiej strony,
równocześnie, od miesięcy usiłował zaciągnąć mnie do łóżka. Ale
zapłacił za podjazd, ponieważ byłam w potrzebie.

– Jesteśmy na miejscu – oznajmiłam, objeżdżając stary dom i

parkując przy tylnym wejściu.

Wyłączyłam silnik. Przed wyjazdem do pracy dziś po południu

zostawiłam zapalone światła na zewnątrz, więc, dzięki Bogu, nie
tkwiliśmy tu teraz w całkowitych ciemnościach.

– Tutaj mieszkasz?
Rozglądał się po polanie, na której stał dom, z przerażeniem.

Jakby się bał pokonać drogę od auta do drzwi budynku.

– Tak – przyznałam rozdrażniona. – Popatrzył na mnie szeroko

otwartymi  oczyma.  Aż  widziałam  białka  jego  oczu  wokół  błękitnych
tęczówek. – No, chodź – mruknęłam niezbyt subtelnie. Wysiadłam z
samochodu  i  weszłam  po  schodach  na  tylny  ganek,  którego  nie
zamykam, ponieważ... no cóż, po co zamykać siatkowe drzwi, skoro
zamyka  się  drzwi  wewnętrzne?  Przez  chwilę  szukałam  klucza,  w
końcu  otworzyłam  drzwi  i  znalazłam  się  w  oświetlonej  kuchni.  –
Możesz  wejść  –  powiedziałam  Ericowi,  dzięki  czemu  zyskał  prawo
przekroczenia progu.

Wszedł szybko, nadal otulając się kocem.
W jasnej kuchni Eric prezentował się dość nędznie. Jego gołe

stopy krwawiły, czego nie dostrzegłam wcześniej.

– Och, Ericu – jęknęłam ze smutkiem.
Wyjęłam z szafki dużą miskę i nalałam nad zlewem gorącej wody.

Wiedziałam, że rany wampira zagoją się bardzo szybko, ale
pragnęłam zmyć krew. Nogawki niebieskich dżinsów były bardzo
brudne.

– Zdejmij spodnie – poleciłam, wiedząc, że i tak zamokną, gdy

będę myła jego stopy.

Eric nie łypnął na mnie pożądliwie ani w żaden inny sposób nie

zasugerował,  że  zamyśla  jakiś  podstęp.  Po  prostu  zdjął  dżinsy,  a  ja
rzuciłam  je  na  tylny  ganek,  postanawiając,  że  wypiorę  je  rano.
Usiłowałam nie gapić się na mojego gościa, który miał teraz na sobie
jedwabne  slipki,  zdecydowanie  do  niego  niepasujące.  Dokładnie
mówiąc,  były  jasnoczerwone,  mocno  wycięte  i  bardzo  obcisłe.  No
cóż,  kolejna  duża  niespodzianka.  Wcześniej  widziałam  majtki  Erica
tylko  raz...  czyli  o  jeden  raz  za  dużo!  I  wtedy  nosił  jedwabne
bokserki. Czy mężczyzna może tak bardzo zmienić styl?

Bez komentarza czy śladu kokieterii ponownie okrył się kocem.

Hmm... Byłam teraz przekonana, że naprawdę nie jest sobą. Nie
potrzebowałam już więcej dowodów na potwierdzenie tej tezy. Eric
zawsze był dumny – wyglądał świetnie (przystojny, prawie dwa metry
wzrostu, wspaniały; nawet mimo skóry bladej jak marmur) i zawsze
doskonale o tym wiedział.

Wskazałam mu jedno ze stojących przy kuchennym stole krzeseł o

prostych  oparciach.  Posłusznie  wysunął  je  i  usiadł.  Kucnęłam,
postawiłam  miskę  na  podłodze  i  delikatnie  pomogłam  wampirowi
włożyć  stopy  do  wody.  Gdy  ciepło  dotknęło  skóry  Erica,  jęknął.
Sądzę,  że  nawet  nieumarli  czują  różnicę  w  temperaturze.  Wzięłam
spod  zlewu  czysty  ręczniczek  i  trochę  mydła  w  płynie,  po  czym
umyłam  Ericowi  stopy.  Nie  spieszyłam  się,  ponieważ  jednocześnie
próbowałam wymyślić, co robić dalej.

– Byłaś na dworze w nocy – zauważył dziwnie niepewnym tonem.
– Jechałam do domu z pracy, jak widać po moim stroju.
Miałam na sobie zimowy uniform kelnerek z „Merlotte'a” –

wsuniętą w czarne spodnie białą bluzkę z długim rękawem, dekoltem
w łódkę i logo baru wyszytym nad lewą piersią.

– Kobiety nie powinny przebywać na dworze same tak późno w

nocy – oznajmił z dezaprobatą.

– Co ty nie powiesz!
– No tak, kobiety są bardziej narażone na napaść niż mężczyźni,

więc należy je lepiej chronić...

– Nie prosiłam, żebyś wyjaśniał mi zasady, gdyż generalnie

zgadzam się z tobą. Ale to są próżne marzenia. Wolałabym nie
pracować po nocach.

– W takim razie dlaczego pracujesz?
– Potrzebuję pieniędzy – odparłam. W zadumie wytarłam rękę,

wyjęłam z kieszeni zwitek banknotów i rzuciłam go na stół. – Jestem
odpowiedzialna za ten dom, mój samochód jest stary, muszę płacić
podatki i ubezpieczenie. Jak wszyscy inni... – dodałam, żeby Eric nie
pomyślał, że przesadnie uskarżam się na swój los. Nie lubię się żalić,
ale przecież spytał.

– Nie ma w twojej rodzinie żadnego mężczyzny?
Tak, tak, od czasu do czasu wampiry myślą w kategoriach czasów,

w których żyły.

– Mam brata, Jasona. Nie pamiętam, czy go poznałeś.
Przecięcie na jego lewej stopie wyglądało szczególnie paskudnie.

Dolałam  do  miski  gorącej  wody,  a  potem  starałam  się  oczyścić
okolice rany z brudu. Eric skrzywił się, kiedy łagodnie tarłam gąbką
miejsca  przy  samej  ranie.  Mniejsze  obrażenia  i  siniaki  znikały  na
moich  oczach.  Za  moimi  plecami  uspokajająco  buczał  grzejnik  na
wodę.

– I twój brat pozwala ci wykonywać taką pracę?
Spróbowałam sobie wyobrazić minę Jasona, gdybym mu

powiedziała, że proszę, aby utrzymywał mnie do końca życia,
ponieważ jestem kobietą i nie powinnam pracować poza domem.

– Och, na litość boską, Ericu. – Z niezadowoleniem podniosłam na

niego wzrok. – Jason ma własne problemy.

Na przykład, chroniczny egoizm i latanie za spódniczkami.
Odstawiłam miskę z wodą na bok i oklepałam ręcznikiem czyste

teraz stopy Erica. Wstałam ciężko. Bolały mnie plecy.

– Słuchaj, myślę, że najlepiej będzie, jak zadzwonię do Pam.

Prawdopodobnie wie, co się z tobą dzieje.

– Pam?
Miałam wrażenie, że rozmawiam z irytującym dwulatkiem.
– Twoja zastępczyni. – Widziałam, że zamierza zadać kolejne

pytanie. Szybko uniosłam rękę. – Nic nie mów, poczekaj –
poprosiłam. – Zadzwonię do niej i dowiem się, o co chodzi.

– A jeśli zwróciła się przeciwko mnie?
– Tym bardziej musimy się tego dowiedzieć. Im szybciej, tym

lepiej.

Podniosłam słuchawkę starego telefonu, który wisiał na ścianie

kuchni  przy  końcu  kontuaru.  Pod  telefonem  stał  wysoki  taboret.
Babcia  zawsze  siadywała  na  nim  i  prowadziła  długie  pogawędki.
Stale miała pod ręką notes i ołówek. Nie było dnia, żebym za nią nie
tęskniła.  W  tym  momencie  jednak  nie  miałam  czasu  na  żal  czy
tęsknotę.  Zajrzałam  do  notesu  z  adresami  i  poszukałam  numeru  do
„Fangtasii”,  wampirzego  baru  w  Shreveport,  własności  Erica,  z
której  czerpał  główne  dochody  i  która  służyła  mu  jako  baza  do
prowadzenia  również  innych  interesów,  o  których  niewiele
wiedziałam. Nie miałam pojęcia, czym poza lokalem Eric się zajmuje,
i wcale mnie to nie interesowało.

W gazecie wydawanej w Shreveport widziałam ogłoszenie, z

którego wynikało, że w „Fangtasii” także zaplanowano na dzisiejszą
noc duże przyjęcie. Reklamowano je hasłem „Zacznijcie kolejny rok
wśród  wampirów!”,  więc  byłam  pewna,  że  ktoś  w  barze  odbierze
telefon.  Oczekując  na  połączenie,  otworzyłam  lodówkę  i  wyjęłam
butelkę  krwi  dla  Erica.  Włożyłam  ją  do  kuchenki  mikrofalowej  i
nastawiłam minutnik. Wampir śledził wzrokiem każdy mój ruch, a w
jego oczach widziałam niepokój.

– „Fangtasia” – odezwał się męski głos z wyraźnym akcentem.
– Chow?
– Tak, czym mogę pani służyć?
W ułamku sekundy przeistoczył się w seksownego naganiacza o

uwodzicielskim głosie.

– Mówi Sookie.
– Ach tak – mruknął znacznie naturalniejszym tonem. – Słuchaj,

życzę ci szczęśliwego Nowego Roku, Sook, ale zrozum, jesteśmy tu
trochę zajęci.

– Nikogo wam nie brakuje?
Zapadło długie, ciężkie milczenie.
– Poczekaj chwilkę – powiedział, a potem w słuchawce zapadła

cisza.

– Pam – rzuciła do słuchawki wampirzyca.
Podniosła ją bezgłośnie, toteż aż podskoczyłam, gdy usłyszałam

imię.

– Nadal masz nad sobą szefa? – spytałam.
Nie wiedziałam, jak dużo faktów mogę zdradzić przez telefon.

Chciałam jednak wiedzieć, czy Pam ponosi odpowiedzialność za stan
Erica, czy też nadal pozostaje wobec niego lojalna.

– Tak, mam – odparła spokojnie, rozumiejąc, o co pytam. –

Jesteśmy... Mamy pewne problemy.

Zastanawiałam się przez chwilę, w końcu jednak byłam pewna, że

dobrze odczytałam zawartą między wierszami informację. Pam
sugerowała, że wciąż jest wierna Ericowi, którego stronnicy znaleźli
się najwyraźniej w niebezpieczeństwie lub sytuacji nadzwyczajnej.

– Jest tutaj – oświadczyłam.
Pam doceniała zwięzłość.
– Żyje?
– Tak.
– Ranny?
– Ma coś z pamięcią.
Długa pauza.
– Stanowi dla ciebie zagrożenie?
Nie sądzę, żeby obchodził ją mój los. Z jej perspektywy pewnie

Eric mógłby się na mnie rzucić i nawet wyssać ze mnie całą krew.
Raczej, jak mniemam, zastanawiała się, czy zdołam przetrzymać u
siebie jej szefa do momentu jej przyjazdu.

– W tej chwili raczej nie – odrzekłam. – Naprawdę niewiele

pamięta.

– Jak ja nienawidzę tych cholernych czarownic! – odparowała. –

Ludzie mieli rację, gdy chcieli je wszystkie spalić na stosach.

Ponieważ ci sami ludzie, którzy palili na stosach czarownice,

równie chętnie zatopiliby kołki w sercach wampirów, jej uwaga nieco
mnie rozbawiła – ale tylko trochę, zważywszy późną porę.
Natychmiast zresztą zapomniałam, że wspomniała o czarownicach.
Ziewnęłam.

– Przyjedziemy jutro w nocy – zapewniła mnie w końcu. – Możesz

go przenocować przez jeden dzień? Do świtu zostały zaledwie

niecałe cztery godziny. Masz u siebie bezpieczną kryjówkę?

– Tak. Ale przyjedźcie tutaj natychmiast po zmroku, słyszysz? Nie

mam ochoty znowu wplątywać się w jakieś wasze gówniane
problemy!

Zazwyczaj nie mówię tak otwarcie, ale, jak wspomniałam, miałam

za sobą naprawdę długą i ciężką noc.

– Zjawimy się.
Rozłączyłyśmy się jednocześnie. Eric utkwił we mnie spojrzenie

nieruchomych  błękitnych  oczu.  Blond  włosy  miał  splątane  i  w
nieładzie.  Jego  włosy  są  dokładnie  w  tym  samym  odcieniu  co  moje,
oboje  mamy  również  niebieskie  oczy,  na  tym  jednak  podobieństwa
się kończą.

Miałam ochotę go uczesać, lecz byłam na to po prostu zbyt

zmęczona.

– No dobra, zawrzyjmy umowę – oznajmiłam. – Zostaniesz tutaj

przez resztę nocy i cały jutrzejszy dzień, a jutro późnym wieczorem
Pam i inni przyjadą i cię stąd zabiorą. Wtedy dowiesz się, co ci się
przydarzyło.

– Nie pozwolisz nikomu tutaj wejść? – spytał.
Zauważyłam, że dopił krew i nie wygląda już na tak

wymizerowanego jak wcześniej. Ucieszyło mnie to.

– Ericu, zrobię co w mojej mocy, by zapewnić ci bezpieczeństwo –

zapewniłam go łagodnie. Przetarłam oczy. Obawiałam się, że za
chwilę zasnę na stojąco. – Chodź – poprosiłam i wzięłam go za rękę.

Drugą ręką mocno przytrzymywał koc. I tak ruszyliśmy

korytarzem, ja i śnieżnobiały olbrzym w tycich czerwonych
majteczkach.

Mój stary dom, choć rozbudowywany, pozostał skromną wiejską

siedzibą.  Piętro  dodano  na  przełomie  wieków  dziewiętnastego  i
dwudziestego, toteż na górze mieszczą się dwie dodatkowe sypialnie
i  poddasze  z  osobnym  wejściem,  rzadko  tam  jednak  wchodzę,
szczególnie że odcięłam elektryczność, dzięki czemu oszczędzam na
opłatach  za  prąd.  Na  parterze  znajdują  się  również  dwie  sypialnie,
mniejsza, w której sypiałam za życia babci, oraz, po drugiej stronie
korytarza, większa, do której wprowadziłam się tuż po pogrzebie. W
mniejszej sypialni Bill zbudował sobie kryjówkę. Wprowadziłam tam

Erica, włączyłam światło i upewniłam się, że zasłony są zasunięte, a
żaluzje  zamknięte.  Potem  otworzyłam  drzwi  szafy,  usunęłam
wszystko  z  podłogi  i  odgarnęłam  dywanik,  który  przykrywał
utworzoną  w  niej  klapę.  Poniżej  mieściła  się  niewielka  przestrzeń,
którą Bill przygotował sobie kilka miesięcy temu, dzięki czemu mógł
zostawać u mnie na dzień lub chować się tutaj, gdy w jego własnym
domu mogło nie być bezpiecznie. Bill miał zapewne więcej kryjówek,
o których nie wiedziałam. Gdybym była wampirem (Boże broń!), bez
wątpienia postępowałabym podobnie.

Porzuciłam myśli o Billu i pokazałam niespodziewanemu gościowi,

jak należy zamykać klapę od dołu, tak by dywanik opadał od razu na
swoje miejsce.

– Kiedy wstanę rano, włożę te wszystkie rzeczy z powrotem, a

wtedy dno szafy będzie wyglądało naturalnie – wyjaśniłam i
uśmiechnęłam się do niego krzepiąco.

– Mam tam teraz wejść? – spytał.
Eric, który pyta mnie, co robić! Świat naprawdę stanął na głowie.
– Nie – odparłam, próbując zachować powagę. Zresztą, nie

potraﬁłam w tym momencie myśleć o niczym innym niż moje łóżko. –
Nie musisz. Wejdź tam tylko przed wschodem słońca. Chyba nie
przegapisz świtu, prawda? To znaczy... nie zaśniesz i nie obudzisz
się w biały dzień?

Zastanawiał się przez moment nad odpowiedzią, w końcu

potrząsnął głową.

– Nie – odparł. – Wiem, że do tego nie dojdzie. Mogę zostać w

pokoju z tobą?

O Boże, te oczy szczeniaczka w twarzy starożytnego wikinga

mierzącego metr dziewięćdziesiąt pięć. Po prostu miałam dość.
Brakowało mi energii, nawet żeby się roześmiać, więc tylko
zachichotałam niewesoło.

– No to chodźmy – szepnęłam głosem, który zawodził mnie tak

samo jak nogi.

Wyłączyłam światło w mniejszej sypialni, przeszłam przez

korytarz  i  pstryknęłam  przycisk  w  moim  pokoju,  żółto-białym,
czystym  i  ciepłym.  Odsunęłam  narzutę,  koc  i  kołdrę.  Podczas  gdy
Eric  siedział  bezradnie  w  fotelu  po  drugiej  stronie  łóżka,  zdjęłam

buty i skarpetki, wyjęłam koszulę nocną z szuﬂady i oddaliłam się do
łazienki.  Umyłam  zęby  i  twarz,  i  wyszłam  po  dziesięciu  minutach
ubrana w bardzo starą koszulę nocną z mięciutkiej kremowej ﬂaneli
w  niebieskie  kwiatki.  Tasiemki  koszuli  poplątały  się,  a  marszczenie
na dole wyglądało marnie, ale po prostu ją uwielbiałam. Gdy zgasiłam
światło,  przypomniałam  sobie,  że  włosy  wciąż  mam  związane  w
koński  ogon,  więc  zdjęłam  gumkę,  która  trzymała  kitkę,  i
potrząsnęłam  głową,  żeby  rozpuścić  włosy.  Pomasowałam  skórę
głowy i błogo westchnęłam.

Kiedy wspięłam się na wysokie stare łóżko, mój wielki

prześladowca zrobił to samo. Czyżbym mu pozwoliła położyć się
obok siebie? No cóż, wsuwając się pod kołdrę i koc, zdecydowałam,
że jestem po prostu zmęczona i nie obchodzą mnie żadne potencjalne
plany Erica wobec mnie.

– Kobieto?
– Hmm...?
– Jak się zwiesz?
– Sookie. Sookie Stackhouse.
– Dziękuję ci, Sookie.
– Proszę bardzo, Ericu.
Ponieważ wydawał się taki zagubiony (przecież Eric, którego

znałam, zawsze uważał, że wszyscy powinni mu usługiwać),
poszukałam pod okryciem jego ręki i położyłam na niej dłoń. Wampir
odwrócił rękę i jego palce zacisnęły się na moich.

I chociaż nie sądziłam, że jest to możliwe, zasnęłam, trzymając się

za ręce z wampirem.