plik

KAZANIA KATECIlETi^CZN E
K*.

Sitow i

STANIEK

IW IER2YĆ W KOŚCIÓŁ

odyty

dńi

przeprowadzić weryfikację wiadomości teljgjjnyvh

poziomie katechezy ze. szkoły podstawowej wJtód wsjystitich fo*,

ochrzczonych, wyniki byłyby zaskakująco bolesne dla odpowiedział,
nyeh

przekaz religijnych wiadomości w naszym spolec/cńsN^

Sondaże w różnych grupach i Środowiskach ujawniają brak podstawo,

wych wiadomości z zakresu  nauki  wiary  i  moralności  chrześcijańskiej.
TWSrcy  tak  zwanej  odnowy  katcehctyczncj  ostatnich  dziesiątków  Ui
winni  nic  tylko  zrobić  dokładny  rachunek  surmcma  i  uznać  swoją
winę,  Ale  jasno  sprecyzować  błędy,  które  pt>pcłnili  wzywając  głośno
wszystkich, by1 Wędy  tc  zostały  natychmiast  poprawione.

Katecheza prowadzona w Kościele jest jego chlubą lub kompro

mitacją. Katechezy 4w. Ireneusza, iw. Grzegorza z Nyssy, Sw. Cyryla
Jerozolimskiego,

iw.

Augustyna, iw. Ambrożego przyniosły Kościoło

wi sławię oraj wychowały prz.cz wieki wielu wspaniałych ludń. Współ,
czesna  katecheza jest głównie odpowiedzialna  za  anemię  życia  religij
nego i za odejScie rzesz wiernych,  którzy przeszli  przez wodę chrzciel
ną, już  nic  tylko od  Kościoła,  lecz  od  Chrystusa  i  od  Boga.

Mówiąc o katechezie mam na uwadze nie t\ Iko dweci i mlodzici,

ale także  ludzi .dorosłych.  Katecheza  to  proces  permanentny,  od  któ
rego  zależy doskonalenie  wiary  każdego  człowieka,  kapłana  również.
Duszpasterz czy chce  czy  nic, jest  zawsze  i  wszędzie  katechetą. Nie
ustannie  musi  pouczać,  prostować  błędne  poglądy,  odpierać  zarzuty

wysuwane przeciw wierze i moralności.

Kazania katechizmowe to jedynie wycinek pracy

katechetycznej.

Zapotrzebowanie na nie jest tak wielkie jak zapotrzebowanie na tran-
sfazję krwi chorego na anemię. Im wcześniej i lepiej

duszpasterz

przeprowadzą katechezę na ambonie, tym większe szanse na uratowa
nie w ludziach wiary w Boga, Chrystusa i K ościół

W Materiałach Homiletycznych rozpoczynamy druk kolejnej?

cyfcla kazań katechizmowych. Dwa cykle zostały już

opublikowane: .

<TO»f o

sumienie

(Dekalog) i

SzeJć prawd

niaiy. Obecny -

■ scArtmtnty -

obejmuje ponad 60 karaft i zostanie przekazany w ko*)'

pycił rw srew eŁ O suttni <>M

W&fy. tnoty

m ad iitw

dopiero jsowiiiije

łd o elcra sto siuct& cty jak o i> * e »l<łwo. W j>«*jKki>vrk ii ten e re s fty

cyk! m u n i c w kotępnicm y czytelnikom M atem to w MemiłetyężnfCii,

Mówienie o K oiciclc w dobie ostrej krytyki InMytwji religijnych

nic jest łatwe, m im o

zainteresowanie tematem jest duże, Umjcjęt-

ig ło w a n ia przy wysokiej fali pod wiatr *\m aga dobrego pnygo-

tiw ania i dużej odwagi. Na szczęście wSrtd słuchaczy jest wielo życtli-
wie nastawionych do Kościoła i oni

wdzięcznością pnyjmujt) kaidc

słowo umacniające ich wiarę. Dla nich przekaz prawdy o Kościele i

sakram entach jest s ? c / c l n i e waJny.

Przekazane rozwatonia traktuję nic tyle jako wzorcowe, ile jako

wezwanie do podjęcia katechezy na ambonie i to katechezy o Kościele

i sakramentach. Pierwsze bowiem pękniecie w

tyciu

chrześcijańskim,

dokonuje się na tym odcinku, Ludzie wierzą w Boga i w Chrystusa, a

przestają w»cr/ye w Kościół i sakramenty. Opuszczenie w niedzielę
Eucharystii jesi znakiem,

łe

ten odcinek fundamenta chrześcijańskiej

wiary pęka. Stopniowo runie budowla.

Trzeba się p n y tym liczyć z zagrożeniem zc strony sekt. W dużej

mierze one propagują niechęć, a nawet wrogość do Kościoła. Same

bowiem z reguły nie zajmuj.-} się nawracaniem pogan, lecz chcą przejąć
w swe szeregi wierzących w Boga i w Chrystusa, a oderwanych od

Kościoła. T o sekty głównie przyciągają do siebie tych. którzym ają

trudności w wierze w Kościół i sakramenty. Zagrożenie jest bardzo

widoczne. Katecheza o Kościele staje się i z tego punktu widzenia

niezwykle aktualna,

•

I. TAJEMNICA KOŚCIOŁA

I. Kościół wspólnot!}

Kiedy mówimy o Kościele mamy na uwadze najczęściej papieża,

biskupa, proboszcza, katechetę, kancelarię parafialną lub kurię bisku
pią.  Znakiem  Kościoła  jest  dość często  siostra  zakonna  czy  brat  w
habicie.  Dziecko po  raz pierwszy spotyka się  z  Kościołem, kiedy przy
prowadzą  go  do  ołtarza, kiedy  widzi  księdza.  I  bywa,  że  to   pierósze

spotkanie z Kościołem jest i ostatnim spotkaniem. Wielu sędzi, t e
Kościół to tylko instytucja. Tymczasem to, c o widzimy, to zew cęuzny

wymiar Kościoła i t o niepełny. T o jest mnie) więcej t a i, jak z orze-

ę&esi, W ^ t k o , e » w\Tr.ieeite& | » ł iw rnlą sk en ip ą u n e tłu ^ c a u ta

M rwanSą. & « o * n l śfifctc tia otej * ęty potottssk Tak jc « * tmiytttcją

ke&acte* W idtt lo d ii pttcchodti p

n e t rycie

nic diKiscrając (to W3t,

x m ieps

orzecha. A przecież c u c c h , to nie tylko ste r a ją . <so>fcy *

fiięj nie bjfo cię. to nadaje się na śmiethik. Gdyiw w >korupic msiy.
fctji K ctóola nie było wartości,

10 nie należałoby &ę nią zajmow#;.

Ta ikoropa ma pewne zadania doczesne i z tego punktu widzenia jesi
ważna, Orzech musi m ici twarda sk o iu p t, jcSU w Jrodku ma dojtre.

wać ziarno. O jogo wartości nic decyduje

je d n a k

twardo skorupa, ak

jego wnętrze.

O ynt jest KoSctół? Zwięźle mówiąc Kosctót jest zorganizowaną

p cw t

Chrystusa wspólnotą lud/i wierzących. którzy chcą żyć warto*,

ciu nl duchowymi, CoS * lajcmnicy KoSciota możemy spotkać w szaę.
Sliwym rodzinnym domu. Kochająca się wspólnota domowa jest na

riemi pierozym makiem, który

m a h

pomóc w to/poznaniu tajemni-

cy Kościoła.

Cheącw wieku dojrzałym doświadczyć K oteioła jako rzeoywistoS.

ci duchowej, trzeba spotkać się

człowiekiem w bogatym sercu,

człowiekiem, który promieniuje dobrocią, miłosierdziem, ptzebacw-

nieta i prawdziwą mądrością. Spoty kając takie wielkie serce chciałoby

się do niego podłączyć swoje, by na zasatteie naczyń połączonych

bogictwo tamtego preepłynęło do naszego seria. Bliższe spotkanie z
ulom człowiekiem prowadzi do odkrycia, że bogactwo jego se r a nic

jest jego, to bogactwo jest zaczerpnięte z innych serc, a te s<t pouczo

ne z Sercem Chrystusa.

Kościół zatem to sieć serc zjednoczonych na zasadzie naczyń

połączonych. Z jednego najbogatszego Seret Jezusa, doskonałego

Człowieka - w któiym dobroć, miłość, mądrość. przebaczenie mają

stopień najwyższy, bo boski • przepływa to bogactwo do serc innych,

którzy zechcieli się podłączyć.

Jest rzeczą znamienną, że Kościół w sakramencie chrztu przyjmu

je, czyli podłącza do Serca Bożego, człowieka nadając mu równocześ

nie imię. Jest to znak, że w chrzcie dokonuje się połączenie nie tylko

serca człowieka z Sercem Chrystusa, ale i sercem drugiego czlowiela,

a jest nim patron, który żyje w wieczności. M oje imię zawiera odnie

sienie do mego patrona. Jestem połączony z nim. a on ze mmi. DzM
zarzut, dlaczego papież tak dużo ludzi beatyfikuje i kanonizuje. Bea

tyfikacja i kanonizacja jest wskazaniem konkretnego człowieka o

bogatym sercu. To jest najprostszy sposób objawienia tajemnicy

KosaoŁ*. Sens

%a*u(q wypełnień* bopow ta Serc# 4«ss&a. •• ••

ChiysisłKł.. Papisi nam mfiw, popsuj. tu> wj » e « i. w

oflwMtk wielkiego serca. podcjd#, d» a k f» i poifcje* t w j t

tern .

'W łwiętym dotykamy tego, co w Kościele ittj*ain«jM*, ifgft, B

c/ym tęskni flasze serce. Nie da się inaczej mówić o tajemnicy Ktitcto*

la, ja* (ytlco przy pomocy obrazów. Chciałbym wyprewa<ljić w u

mylenia czysto instytucjonalnego i uka?ać czym jest w Reaywiłtoid

Kośeió). jako wspólnota luttei poszukujących wanoSci ducha.

Dodam jtóztzc jeden obraz. KoJciOl to spotkanie ludzi przy ogais*

ku. ludzi zziębniętych, ludzi, którzy tęsknią za światłem i ciepłem. Tym
ogniskiem jest sam Bóg-  On Jest światłością świata,  Ludzie podehOdaą
i  powoli  rozgrzewają  swoje  ręce  i  serce.  Przeżywając spotkanie  przy
lym  ognisku  wid/ą  radość  tych. kiót/y do  ogniska  wczeSoicj  dotarli,
Jest  to  wielkie  wydarzenie.  To  moment dostrzelenia  Kościoła.

Chciałbym, by ic nasze rozwatania, które będą dotykać i boles

nych i radosnych spraw, pomogły nam gromadzić się przy tym BoJym

ognisku, pozwoliły ogrzać ręce, rozpalić serce, zaleczyć rany. Będziemy
^ p ó ln ie prosie Boga, abyśmy weszli £lębiej w tajemnicę Kościoła. To
jest to. za czym tęskni każde ludzkie serce. Może nasze byle wiele razy

rozczarowane, mote zwątpiło już w możliwość takiego spotkania, ale
ta możliwość istnieje. Trzeba, abyśmy podeszli do ogniska t odkryli,

czym jest światłość Boga i ciepło Chrystusowego Serca. Trzeba, abyś*

my otwarli twardą skorupę orzecha i odkryli wartość i bogactwo, które

się w nim kryje.

2. D uch ewangelicznej wspólnoty

W naszej refleksji nad tajemnicą KoSciota, rozumianego jako

wspólnota, we wstępnym rozważaniu posłużyłem się trzema obrazami:
obrazem orzecha,  który składa się z twardej  łupiny i bardzo cennego
środka, obrazem  ogniska,  przy którym gromadzą się  ludzie szukający
światła  i  ciepła,  i  obrazem  naczyń  połączonych,  w  które  przepływa
bogactwo  Chrystusowego  Serca.

Dziś chciałem zatrzymać się nad pytaniem: jakie elementy decydu

ją o tym, że człowiek może twórczo uczestniczyć we wspólnocie ewan
gelicznej? Są nam znane .teksty z Dziejów Apostolskich z rozdziału
drugiego i czwartego oraz z Listów św. Pawła, które mówią b bogac

twie ludzkich serc zgromadzonych w pierwszych wspólnotacJi ewange^

licznych. Dokumentem mniej znanym, a wiele mówiącym o żydu
pierw ^ch chrześcijan, jest pochodząca

początku flw iek a Mza&i

Dmtnastu Apostatów.

M i t

t t f o

H p od staw om wsmnfci,

kx&$

i{jt&3& tttdikk

serce. j d ll cbcc t u t o m u c m tm c /y ć w ^ u n g c li c ^

w pótooefc? ft f p w y m

j e n ftoUra

Poalewai wspólnot* iraśdełaajcst sfconccntłtswatw v*>krt

•kjiwspdteoiy m t^ b ^ w rafcJjw c na Jego £.*m. W iadom o, ?.ę

fest podobne do a p ra ta odbiorczego Bóg podaje skictcnmac ^

firnie stawo, ja mam je usłyszeć i do niego dostosow ać swoje

jyęiz,

*»■

troska o doskonalenie sumienia, o jego wrailhm Sć. p<>^vub

wspólnotę lodzi o(wun}th na s l o w Boga, gotouych do w y k o t ^

Jego poicccó.

Autor

Nmiki D*vnasm Apostołów

w i i s a tiwagt’ na dwie metody

ttakotudenia sumienia. Na troskę o córa/ pclnfcjs/c anpa/owanic s£

po stronic dobra i unikanie czynów złych. orar na trojkę o spotkanie

aJowkJoem wartościowym. Przestrzega natomiast przed mcbczpj*

CTftscwftn mhzczcnia sumienia w spotkaniu ? człowiekiem, który

świadomie i dobrowolnie wybrał grzech. Z punktu widzenia du^p^.

terskiego wiadomo, i c największym zagroicm em dla sumienia jsi
bliskie spotkanie

człowiekiem. który żyje w grzechu, Wrazlr#otc

sumienia * o to pierwszy element, który winien być uwzględniony w
budowie wspólnoty orangelicrncj.

Pruei element, to nastawienie na maksymalizm etyczny. Każdy

chce zrobić tyle, na ile gp siać. To jest sprężyna, która decyduje o

rozwoju. Na ziemi me ma równo&ci, jeden dostał du j talenty, inny
otrzyma! ich dziesięć* możliwości zatem każdego

różne. W swiede

isuiicje rywalizacja, zawsze ci ubożsi przegrywają NVe wspólnocie

ewangelicznej natomiast istnieje rado&ć z osiągnięć każdego. Kio ma

jeden udent, cieszy się z osiągnięć geniusza, a geniusz cieszy się

nawet

z niewielkich sukcesów tego, kto otrzymał tylko jeden talem. JeSli

pojawi się rywalizacja i ten ubogacony patrzy* z góry* na człowiek,
który nie posiada tylu talentów co on, to wówczas więzy wspótooty

ewangelicznej ulegają zniszczeniu. Jeszcze gorzej się dzieje, jeśli boga

ty w talenty* zamiast je rozwijać, marnuje, w im ię tego, źe i uk

P [

lepszy od tych, którzy otrzymali mało.

Ttzadm elementem decydującym o włączeniu serca w spos^

coórczy we wspólnotę ewangeliczną, jest uiniefoTir/ć dYiekczvnj£S^'

Od Boga otrzymuję i Bogu dziękuję, dostrzegając wielkość Jego daió®

i Jego dobroć. Wdzięczność obejmuje zarówno dar jak i Dawcę. Jf*

to coissy ek m tn t decydujący o rado&d w ewangelicznej wspótn#*'

Q ,to ó n y c o ó j ą dziętasEĆ, nie popadają w stany depresji

dlatego* tj? tiuiinrcjają, tt fcajtitpi doi* roaj* tysiącsś

m $

".ifc-sęorj - ‘

pawwWw d e d/jękcsyfiteBia a,i>/.ćh do s» u e c « u *1$. ie s e li a to w k k

zatrjymuje się siad łym,

a c g o

tnu brakuje* to łanu© W p aai^ ju ftflU *

nic. fc fy r jte ia w o i jego oczy pm>)ama mgła. Pesymista pnssuije

d m ir ttp ifi w idoS ć darów otrzymywanych minuta po minucie,

t e y n ic n ie uodparnia na groźną chorobę narzekania i imutku.

Ns«iicnnvm elem entem j o t iic7ciwo<ć w pracy. W ewangelioawj

wspólnocie mog?j uczestniczyć ludzie, kiórzj' potrafią Jpcstkaf się pr?y

oczdw cj pracy, ju ż mt początku chrzetófanie dostrzegli, it można
robić interes na Chrystusie 1 przestrzegają przed takimi członkami

wspólnoty ewangelicznej.

Jcszcrc <wlert d em em . !o wnetmek d!n teso, co święte. Niedziela

ja k o  dzień P ański, dzień  pojednania z sobą, z bratał i z Bogiem, dJtlęń
Święty.  W e d y   byh>  to   laiwc.  ponieważ przenoszono  na  niedzielę  sza
cu n ek   dla  dnia  Świętego  z  szabatu  w  religii  żydowskiej.  Duża  część
chrześcijan  wywodziła  się  z   tego  środowiska.  a  dla  Żydów szabat, to

rzeczywiście drień Święty. Po lobnym religijnym szacunkiem otaczano

codzienną m odlitwę, ery Ii minuty spotkania

Bogiem.

O statni elem ent. Ten, kio nalchr do wspólnoty ewangelicznej,

musi żvć nadzieja. Zasada była mniej więcej taka: spodziewać się
najgorszego, a m ieć nadzieję na najlepsze. Chrześcijanin nie mógł być

zaskoczony nieszczęściem, wiedział, te wszystko, co JO spotyka, Jest
przewidziane przez Boga i nawet najtrudniejsza sytuacja m o ie b y ć

sytuacją twórczą. Spodziewać się najgorszego, ale zawsze m ieć nadzie
ję na najlepsze. T o jest ważny element, który przygotowywał chrześci

jan do spotkania

trudnościami. Autor wyraźnie wzywał, by za każdą,

nawet najtrudniejszą sytuację, dziękować Bogu, bo w niej chodzi o
nasze dobro.

N a pierwszy rzut oka wydaje się, że są to wymagania bardzo

wysokie. W rzeczywistości są to wymagania, które p n y dobrej woli

potraf! sp ełnić każdy człowiek. Wystarcz}' iskra dobrej woli; Dobra

wola decyduje o tym, że człowiek rezygnuje z narzekania i zaczyna
dziękować. D o b ra w ola decyduje o tym, że Chcę uczciwie pracować.

D o b ra wola decyduje o tym, że chcę doskonalić wrażliwość sumienia.

Tacy ludzie, podłączeni d o Serca Chrystusa, mogą tworzyć wspólnotę

ewangeliczną, którą jest Kościół. W starożytności tych wspólnot, roz;
sianych p o całym basenie Morza Śródziemnego, było wfefe. Wszędzie

zbierano się. w e w spólnoty według tego właśnie klucza, ta ta ty ła

atm osfera życia Kościoła starożytnego. N ie było w nim za w ielo łudzi

* w y w y d t

ta ,

tj/ii taj A»jca$&fej} ludzie p r d d , ale '*w y«y ftjyli Swi*.

desji, te .Kotódi Jot jeden. I te ta fcłi wspólnota, kidra niekiedy

fMsfo Uf

* KUkttosw osób, należy do wielkiej wpOlnwy. » Kesdoi

fest wpólnoą

wsp^lnoL

Prośmy, byśmy odkrywali cotaż pełniej ten «ytrmr Kokmb,

Zoua)on w ostatmch wiekach w dużej mierze zapomniany, sic dopic

iu w takiej ws(K)ioocie można się odnaleźć. Taka wspólnota crjowicia

nie. przygniata, ale stwarza pewne możliwości jego rozwoju. Każda
parafia powinna się składać

7; wielu takich niewielkich wspólnot, które

umiej* współpracować

soIk) i z. kapłanem gromadząc się przy

wspólnym ołtarzu. Dopiero w tych wspólnotach można w pełni być

sobą,  odetchnąć  duchem  Ewangelii.  Jesi  to  wezwanie  Soboru  Waty.
kańskiego li, jest to wswanje Synodu bisfcupriw,  jest  to cieple wema-
nie papieża, aby ten wymiar Kościoła.  »   którym  tęskni  lud/kie serce,
Hfitil nie tylko na nowo odkryty, ale i odbudowany w ramach  wielkie-

go Kościoła. który obejmuje cały świat.

3. Kc5d<tt. to Lud Boży

Kośaół jest pomyślany pr/e/. Boga jako w-spólnoia wspólnot.

Atmosfera rodzinna panująca w niewielkich, liczących po kilkanaście

osób wspólnotach, powinna promieniować z całego Kościoła, który

jest jedną wielką Rodziną.

Kolejno pragnę ukazać biblijne wizje Kościoła. Pierwsza z nich

jest ukryta w dziejach narodu wybranego, Ludu Bożego. Dzieje Stare

go Testamentu ukazują nam główne aspekty tajemnicy Kościoła.
Posłuję

się

poróunamcm. Św. Meliion. biskup z, U wieku, w swoim

kazaniu paschalnym ukazuje naród wybrany jako makietę, żywy

model, którytn Bóg posłużył się, przygotowując ludzkość do budowy

wielkiej rzeczywistości Kościoła. To porównanie zaczerpnięte  z  trady
cji, może nam pomóc w odpowiedzi na  pytanie, jakie winno  być nasze
podejście do lektury’ Starego Testamentu,  a  równocześnie, jak  należy
podejść do różnych napięć, jakie istnieją między  Kościołem a

w yzn aw

cami judaizmu w chwili obecnej.

Model jest Boży. Każdy architekt musi poświęcić wiele czasu na

zbudowanie dokładnego modelu. Później, w oparciu o ten model,

pitrsEdzi budowę. W narodzie wybranym mamy do czynienia z
c&AStaa Kościoła. Można obserwować klęski i zwycięstwa. Ten Boży

fcssisł posśsda dążą tsartość i powinien byt otoczony szacunkiem-

K a M y jed lu fc w ie,

f&aldtta jest p m i* cb sa

to ry

te>&im p m t k

kł&ty » ópsrcte « n ą arcm tdb wtM&i

M & s-

są c k m c ą iy o becne

-tycie K o k to fe. któf* tnoiftft ob u to w *

w *ć w dziejach narodu wybranego? Pierwszy. Umdamgmęm
y^ p ą tn n h jgM wiarą. Tńk jak fundam entem iy t ia L u d u fto łc g fl Hyli

wiara Abraham a, l/a a k a , Jakuba, tak fundam entem żyda Koftciofó j o t

w iara Naj&więiszej Maryi Panny* wiara Elżbiety, Ż ^ ch a ria m , Piotr*.

Jana, pozoM alytb A p ostolów \ Bc;. wiary nic m o t a w znosić wspólnoty
ew angeliczn ej. Ko&ciół jest obudowany na fundam encie wiary,

P ru g i e le m en t, to rafo iclncja między Izraelem a Egipicm>

d o lo m a Św iatem , Izraelici byli w obcym &wictie, który pod względem

cywilizacji im unpoiHW.il.

W tej niew oli cfcjglc m usieli walczyć

pokus;* d o st^ so w ^ u u się d o tego <wiata, z pok u ją wcięcia udziału w
rywalizacji z nim , w w ielkich wySdgach, których cclcm była budową

coraz, p ięk n iejszeg o świata doczesnego. Egipcjanie starożytni patrzyli

z pogaukj n ic tylko n;i Żydów, nie i na Rzymian. Zwykły chłop znad
N ilu byl tak św iadom swej g o ln o ś c i Ze pogardzał R zym ianam i

E gipt

w starożytn ości był sym bolem świata doczesnego, w którym wszystko

było urządzone wspaniale, &ydzi m usieli m ocno walczyć z pokusą

w zięcia udziatu w rywalizacji dotyczącej budowy rów nie pięknego,

bog a teg o i m o cn eg o państwa, wiedząc, że chodzi o Inne wartości, że
on i

w o li B oga nie mogą brać udziału w tej Tywalizacji* M usieli zre*

zygnow ać

2 czosnku , cebuli i pełnych spichlerzy. T o jest jedna z tajem

nic K ościoła, K ościół p r /e / dwadzieścia w ieków musi bez przerwy

walczyć z tą sam ą pokusą, Chodzi o pokusę tryumfalizmu, o budow ę

państwa zd o ln e g o tworzyć w ielką cywilizację* ryw alizującegoz

innymi

cyw ilizacjam i tego Świata. Jest to ciągła pokusa, ciągłe zagrożenie,

W K o ściele każde p o k o len ie m usi podejm ow ać w ielkie d e c y le , W

dziejach  Izraela  taką  decyzją  była  Pascha  i  przejście  przez  M orze
C zerw one.  T o   w szystko  dokonyw ało  się  w1  scenerii  śm ierci  n ie   tylko  ,
baranka,  ale  i  pierw orodnych  w   Egipcie,  Trudna  decyzja  zerwania  z

tym św iatem , odejścia od niego, wyodrębnienia się Izraela jako narodu

ze Świata, w którym b yło mu lepiej niż na pusiyni, W K ościele

jest

sam o. M ów ią o tym na przestrzeni w ieków wyraźnie wszyscym ęczen*
nicy.

N a stęp n y elem en t jasno widoczny w m odelu ludu wybranego. 10

pielgrzym ow anie, to droga przez pustynię, droga trudna. K oSd ól n i >

u s ta n n ie pielgrzym uje, pokonując różne trudności, pono3z$c liię o k il

o d n o s z ą zw ycięstw a. Jest rzeczą znam ienną, źe droga przez p isjy o i^

iitttfa

m a d t k f a l»i. * «węe cale p o k o k o k . tak p i:tn Bag chci#

tSBacĘC, te k m y

człowiek w K oSd cfc

m m i tc i p tt£ jX p a a

pasj>,

ntf,

mmi podjąć wielkie d ecy le I ćsobi<cie pnrtj<ć <■>«« |»«M>aię.‘

I śoztre tcdfn rlem m ). to.nadzie.fa

. r i c m L ^ k ę ^ r i .

iV>>w.u

atetttłtowab Juda' wielkiego ducha M ogli

podjąć walkę

o mwe

eartaJd. To obraz Kościoła. io główny wątek je g o faktorii. P r ^ l i j a ł.

fet

tarty Starego Testamentu, jak na żywej m akiecie modemy odfcryv-

tneete mechanizmów Udalaj^tych

KoSdelc. Ten, k io jc zna. nic dau-i

S& jeśli coS się nic udaje, jeśli Kościół ponosi klęski. Tak bvło, Ufy

10 zapowiedział, W/S to ukazał. Trudna d r o p do wielkich wanoJci.

Przygoda ludu wybranego k o t o y *ię wejściem d o Z iem i Obiecanej i

próbą

budowy kKHestw# iuacbWcgrt,

k tó ic b ęd /ic

xip cw icd « .} fcró-

( o n a mesjańskiego, Na iym królestwie Cli rys « u o p r /c swoją wizję
KoSćoła rozumianego jako Królestwo niebieskie. K rólestw o Ojca

Niebieskiego.

Mówię o tym, by uzasadnić, żc w K ościele dlatego nieustannie

ctytamy Stary Testament, aby poznać tajemnice K o ic io b . T o r.iejest

czytanie Ula ubogacenia naszych wiadomości historycznych. jo

jest

refleksja nad naszą neoyw tsioicią. Podobnie jak ktoś. kto chce poz-

m£

wspaniały wielki gmach, przychodzi do makiety i o N e m u j c po

szczególne jej element)'. W spotkaniu

rzeczywistością nie jest w

sianie ogarnąć jej całości, a przy makiecie jest to m ożliw e.

Ta makieta jest dziełem Boga i winna być przez nas otoczona

szacunkiem. Kościół nie bardzo interesuje się już dziejam i Izraela po

prajjśdu Jezusa Óiiystusa. Obserwuje jednak, jak rozwija stę rełigia

judaistyczna, ale są to dla niego dzieje makiety, nie w ięcej. Ponieważ

istnieje zapian cwany przez Boga związek między tą m akietą a rzeczy

wistością Kościoła, któty jest w trakcie budowy, nie dziwmy się, że na

przestrzeni dwudziestu  wieków były napięcia  m iędzy  nam i,  a  wyznaw
cami judaizmu, były, są i będą. Oni jako  naród  nigdy  nie przyjęli  faktu,
że  Bóg  potraktował  ich jak  żywą  makietę,  że  sp ełn ili  w ielką  rolę

dziejach zbawienia Świata. Nie wierzą, że w edług tej m akiety w pla-

M di Boga powstaje rzeczywistość Kościoła. O ni te g o n ie przyjęli,

porastali w tej swojej rzeczywistości. Trzeba to uszanow ać skoro ich

decyzje szanuje Bóg. Icłi wierność w wielu wypadkach przewyższa

caszą wierność, trzeba głowę skłonić op. przed ich dokładnością

cefcooaaiu szabatu, ale CErta pamiętać o ch r ze śc ija ń sk i- spojrze

nia, fctórc trezględala to s ę a ia c j ę , dragi etap historii L e d s Bożego,
ftwłmsi sa dzteie KoSooŁl

So&M Waiyjafcfci U aa p łc m iy

KcSeM* j*ko

' Luda IJiw.ęfa tafc

chciał nas przygotować do przćjkti * Ę fjfM '

prect pmiyait do Ziemi Obiecanej. Ten obraz j-oMal wycbpoftowmny
i  ątif  Koitsói  się  nim  chętnie  posługuje.  Ten  obrar jest  saaegÓlMe
Rbceny  w  Dokumentach  Soborowych  i  w  nauczaniu  Jana  Pawia  II.
Jego pielgrzymki,  to ciągle wędrowanie,  to pr^pontntenic wizjt Koś
cioła  jako  Ludu  Bożego,  Papież.  chce  uświadomić  wszystkim,

i t

lt»

wędrowanie jest trudne, ale w tym trudnie kształtują się ludzie wielkie
go formatu, w nim oczyszcza się i wzrasta KoSciól,

Podziękujmy za dostęp do KsiJ)|> Starego Testamentu i za to.

motany jc odczytywać w duchu tej interpretacji, której nauczy) nas

sam Jezus Chrystus.

4, KcKriftl, to KrćksUTO Boie

Ostatnio zwrtSdłcni uw^sgę na wizję Kniei o la opartą o model ludu

wybranego, narodu wędrującego z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Kiedy

Izraelici /.organizowali swoje państwo przez królów: Saula, Dawida i

Salomona, w ich fwiadomoilci pojawiła się. wizja Królestwa Bożego.

Królestwa  Mesjańskiego.  Prorocy1 coraz  ezęidej  mówili  o  nadejściu
Królestwa  Bożego,  które  będzie  oparte  o  sprawiedliwość,  prawdę  |.
nutość. Ta  wizja  proroków zostalu  mylnie odebrana i odczytana przez
Izraelitów.  Nadano  jej  bowiem  charakter  polityczny.  Wierzono,  że
chodzi  o  idealną  społeczność  na  ziemi,  zbudowaną  głównie  przez

Izraelitów przy nadzwyczajnej interwencji Boga. Uwierzono, że można

zbudować wspaniale państwo, królestwo, tylko i wyłącznie odgórnie.

Wystarczy,  że  pojawi  się wolny i  sprawiedliwy władca  z rodu  Dawida
-  Mesjasz, który wprowadzi  idealne  prawo i wszyscy do tego prawa się
dostosują.  Na  realizację  tego  programu  czekano  wieki,  i  powiedzmy
otwarcie, wielu  czeka  do dziś.

Z cym wypaczonym pojęciem Królestwa Bożego polemizował

Chrystus. Chciał ukazać, że  nie da się zbudować idealnego królestwa
na ziemi odgórnie. Może być idealna władza i doskonale prawo, prawo,
zostanie podeptane przez podwładnych, a wspaniały władca ukrzyżo
wany. Nie tędy droga do szczęścia. Dlatego, kiedy Syn Boży przyszedł
na  ziemię,  nie  organizował  Królestwa  Bożego  odgórnie,  nie  zoj$ł
miejsca  w  pałacu  Piłata,  który  miał  władzę na  terenie  Palestyny, ni®
zajął miejsca w Rzymie w- pałacu cezara, gdzie mógł mieć do tiyspozy-^
cii  legiony, senat i  prawo. Wiedział bowietn, że preteasje do r.ŁSzy,

ląjrom rew sy odt&udft

Ko&tela

do m c t v «

t M . sx

f fucw^ u ^

<tófef?y p aitm c i najemoux

Tea, Iro odkrył Kościół tworzony

przez

Oii>mu», a tivumt>5v

faito poię&u moc ukryta i pfzeobteżajaca *crce człowieka* icn odkn^

esoe tego słonecznika* który potrafił pokonać w*n-Mkic trudno*^

wrbSC ponad wszystkie pfrly* zakwitnąć

1 wydat piękne owt**, To jcs.‘

Ujonnłca  Kościoła.  Kia doświadczył  tej  mocy.  ten  nic  dziwi  Mę  iruJ.
nofiriom. Chodnik nic Jest  miejscem  uprawy słonecznika. o  jctin^k jesi
możliwe,  te  mfędty  płytami  chodnika  słonecznik  wyrośnie

1 wyda

ercp&niałe o w c ł Tak jest £ Kościołem On zaws/.c jest r/ucony na

cbodnit tego Świata. Zaw**e się boryka / trudnościami. lak jcm \>

skali społccmcj i tak jest w skali indywidualnej. Kożtfy

nas ma wydić

owoc mimo trudnej sytuacji. choćby byl ściśnięty różnymi talonowymi

płytami tego Swiaia.

JcśŁi dotkniemy tej duchowej mocy Kościoła. to odkryjemy swoje

miejsce w trudnej sytuacji naszego narodu. Miejsce i szansę, bo w nas
jest ta Bota energia. Tr&eha jq odkryi

1 w pełni wykorzystać,

5, Cbiystus lakłuda Kaśrfdł

W naszci refleksji nad wizjsi Kościoła ukazałem charakter wspól

notowy Kościoła zakładanego przez Chrystusa, a następnie dwie wizje:

jedna * Ludu Bożego wędrującego przez pustynię t druga. Królestwa

Bożego.

DriŚ zatrtymamysfę nad samym załozenicm Kościoła przez Jezusa

Chrystusa. Miało to miejsce w czasie Jego publicznej działalności, a
więc od chrztu-w Jordanie aż do Zesłaniu Duchu Świętego. Pan Jezus

przepowiadając gromadził wokół siebie tłumy. Stosunkowo szybko z
tych tłumów wybrał duże grono uczniów. Św. Łukasz mówi, że zorga-

nizował trzydzieści sześć dwuosobowych ekip misyjnych. Odpowiednio

ich przeszkolił, podał szczegółową instrukcję i wysłał przed sobą, aby

przygotowywali teren dla Jego rekolekcji, które prowadzi! obchodząc

wiosła i miasta. Już w tym dziele widzimy, że Chrystus organizował

pewną wspólnotę, że była ona nastawiona misyjnie. Chodzi o wspólno
t ę lodzi Świeckich, ale dobrze zorganizowaną.

Szczególne znaczenie nadał Chrystus niewielkiej grupie

D w unastu

Apostołów, których wybrał, stawiając przed nimi bardzo wielkie
sffia^gaofo- Im każe opuścić dom, rodzinę i pójść za Nim. Odpowie-

Ć2&S m t a N ie ty li

10 bynajmniej wielcy bohaterzy. Byli wśród nieb

taty j#*

im ry

śsufeiS wSclkkjtt Mistrza ł w ctósścj prte&jw-i) ta

Ja aa Cfer/tsdcla, ale byli i indzie Wcale nic szukający jikfegpi

jga

ły d a religijnego. Takim tslow ckkra tę ł mtędły łasymi h o tt.

OtiriJJt (nic mnie, Panie, bom jest

c z to w *

grtaaty.

W tycfc Skwarfi

Ptótf flynofl ptotiiwę człowieka, któiy wcale ntc palii się do jaktegoS
gtętezcrł) życia religijnego. Byt Judasz, kt^ry nigdy nic zachwycił się

Ewangeliczną  drogą i  myślał  o  Królestwie Rożym w kategoriach poti*
tycznych,  a  jednak  znalazł  się  w  gronie  Dwunastu.  Byli  u t  ludzie
proSd,  nic  było  «<ićd  nich  uczonych  w  PLtaie  ani  przedstawicieli
arystokraci. ant -  mówiąc dzisiejszym  j a k ie m  •  inteligencji To trae-
ba  zobaczyć.  Jezus  nic  stukał  geniuwy, zebrał  gartź  prostych  Jadzi  i
wychowywał  ich  iwnad  dwa

lala,

i!o wiary i do milofci. Trzeba to

dobrze rozważyć. bu w tej niewielkiej głupie 72 + 12 ■= 84 osoby jW

zakodowana cała tajcnintia Ktrtcioła.

Jezus wychowywał uczniów do wiary, ponieważ Chdał, aby oni

podjęli  głoszenie  Królestwa  współpracując  z  Bogiera.  Ten.  kto  aie
uwzględnia  wiary, ocenia  wszystko według  ludzkich możliwoidj nato
miast  ten,  kto  żyje  według wiaty, wprawdzie  oblicza  dokładnie  swoje
możliwości.  a!e  zostawia  rOwnież  przestrzeń  potrzebną dla  działania

Boga- Chrystus uczy i tej wiary, tego Boskiego obliczania. Czasami były
to bardzo bolesne lekcje.

Jezus uczył uczniów również wzajemnej miłości: wprowadzi Jeb aż

do  Wieczernika,  umyje  im  nogi  i  ogłosi  nowe( przykazanie,  aby  się
wzajemnie miłowali.  Uczył ich. Czy ich nauczył?‘Wielki Piątek ulcazal,
},e  nie  zdali  egzaminu  ani  z. wiary, ani  z  miłości. Jedynie Jan podszedł
do  krzyża.  Wszyscy się  załamali  i  zwątpili.  Nie udało się dzieło Jezu
sowi tak, jak byśmy chcieli. Czy umieli kochać? Wydarzenia Wielkiego
Tygodnia  ukazały,  że  nie  opanowali  i  tej  sztuki,  wtedy  nie  umieli
jeszcze  kochać.  Ale  po  tej  linii  szedł  pedagogiczny  wysiłek  Jezusa

Chrystusa, Chciat wychować Dwunastu Apostołów w wierze i miloEd.

Jezus pragnął, aby byli Jego świadkami. Z tej racji musieli być

obecni we. wszystkich ważniejszych wydarzeni ach  od  Chrztu w Jorda
nię aż. p o Jego  Wniebowstąpienie. To  byi drugi, ważny warunek. Oai
bowiem mieli opowiadać o  Jego życiu, męce, śmierci izmartwyebr/s ta

nia:  Tym  Dwunastu  Mistrz podawał szczegółowe wyjaśnienia  ęstyst-
Idch  przypowieści,  czyli  kształci!  ich  jako  przyszłych  oaeesysbli
Wśród tych  Dwunastu szczególne zadanie wyznaczył Piotrowi. CK&a-

we, że nie Janowi, który był najlepiej do tego przygotowany, bo r ± 3

już za sobi} sz io łę asoezy a Jana O trzdd da.

"Wytsism

Ptisaa, tećijf

ttkfej iito h ' nie etlaL wudmł ti$ fcswśerueta fyfc Wto*me aa aia, ^

e g m e j t e . ictóiy % *ytuaq!  uwanej  się  jałaraai, j »   ««b  jjoą  jmsu^;
w »  tecdswat łwfti  R itó O l  Odpowiedzialnym  w   lw y   Kotdiifo cat.]
tSJCtakk*.  (tUtóy  przejawia  słabość.  który  się  G o   w p arł  To  t o ^ j
tćcta   ukodow atu  w KoScielc.  ktfttą  uzeba  mic<  tu   uw.ai/c.

ikaąz

diSeje Kftkjofa i słiboSć jego przełożonych.

RoScKM by! kształtowany

p r/c t

Chrystusa, tak mniej więcej, ja t%

opisie bibtijnvm B o i kształtuje * licm i ciało człowieka. 1 v.wiiy. kiedy

to c o to byto ukształtowane. tchnął v\cń ducha, wówczas powitał aio’„

w e t Q u y v v s trudni się nad ukształtowaniem wspólnoty, która ticzy.

ła o to to sto dwadzieścia

o s ó b . '

Tuka wspólnota /najit;

s ię w

Wieczerniku w czasie zesłania Ducha św iętego. Było to projotowanc

I ukształtowane pracz Chrystusa Ciało Kościoła. W t,-,

nin Ojciec

tdmął s w j e f o Ducha i ono ożyła Oto biblijny obru/.

Chrystus żył ponad trzydzieści lat tui ziemi. nic u j^ d - ^ c mocy

osdetwórczej, Był zwykKn mieszka Acem Nazaretu, muzyin ?-iv nie

wyj&aiaJ, aikt nie zwracał na Niego specjalnej uwag! Nadszedł dzie4
Chrztu v Jordanie. Na Gu>m u*a zstąpił Dućh Święty i n.mchmiasi

objawiła się Jego Boska m o c Podobnie było z K otóołetn Ludzki

wymiar był przygotowany,

w momencie zstąpienia Ducha Świętego,

K ośdćt

- wypełniony lego m ocj - rozpoczyna swe działanie.

Jeśli chodzi o konsekwencje. które wynikają z tego,

; t

sam Chrys

tus zakładał Kościół. zwracam uwagę na trzy:

Po pierwsze: Element instytucjonalny w Kościele jest dziełem

Boga. Materiał jest ludzki, ale budowla z tego materiału jest wzniesio
na przez samego Boga i dlatego nie w olno instytucji kościelnej lekce

ważyć. Zarys tej budowli jest zawarty w pełni w tekstach Nowego

Testamentu I perspektywa rozwoju KoScioła musi się liczyć z tym

Boskim zamysłem.

Po drugie: Kościół to nie tylko hierarchia, to wspólnota wierch

f t t l i   My najczęściej  uważamy, że  K ościół  to  papież,  biskupi  i  księża-
TNutcosein  Kościół  to  cala  w sp óln ou .  Nawiązując  do  obrazu  Ciała,
którym  posługuje się  św.  Paweł,  można  powiedzieć,  że  jest  to  mniej

c ifc e j la Ł jak

2 układem nerwowym. Układ nerwowy Kościoła to

fcincrckia, cały człowiek, to K ościół' N ie m ożna powiedzieć, że uktei

Csrcway to cztowieŁ On odgrywa ważną rolę, ale n ie można po?’5'

C ż3 t, i z

to jest

a k rs ic k .

Podobnie hierarchia to n ie KotóóŁ O®

c r

3 ? p n v ^ ż E 3 rolę, ale c is jest KoSdoJem. C łujsnis został przez i*-

?a»U pw^witessy do O łowy Ciała, którym Jen Któctół, Oetyrj*

Cfcwy pt>u

4 tto Ciała przez a kład nerwowy.

N ie

w i n o

K o & Sota sprow adzić

tytko do dochow sśtw *, Mjr

wszyscy

jć s t ó m y K o Scto łcm . U k ład nerwowy je s t

raęSdą

organizm u

tem u o rg anizm o w i służy, a le i w zajem nie, organizm sKt£y

układowi.

D ostrzegam y sy tu acje,

k tórych n ie um iem y

współpracować ze Krt^.

N a jcz ę śc ie j za d u to o d pow ied zialności składam y w rę ce duchow iefi-

siw a, p o Jc z a * p ly ta o <1 p o w ia li’la ln o ić Je s t w spólna. C zlow tek o k
m usi s ię ro z k ła d a ć o d układu nerw ow ego,

zdana się,

t e u l e p

znbz-

cz c n iu układ pokarm ow y, s j nim w sp o só b n ieu nik nion y um iera też
uk ład

o e i» w v . Tak

s a m o je s t

K o S d c łc ,

Zdana

tię, ie

brak

w spół*

pracy św ieckich i duchow ieństw a p rzek /cSli ca łe

dzieło Kofcioia,

k tó r e g o o cz e k u je od

nas

B ó g .

S o b o rz e

Watykańskim II przypo

m n ia n o o p o trz e b ie w spólnej odpow iedzialności 4w iecU ch

du chow

nych as KoScijM. W Sw jad o n io icj Św ieckich je s t to je sz c z e w i ą ż n ie

o b e c n e . K o S c;ó I to my.

Wizyscy

je steśm y za n ieg o

odpowiedZKlni

K o f c :ó l

w sp ó ln o ta o b e jn u ją c a w szystkich Jad zi w ierzących w

C h ry stu sa.

Po trzecie: Złwvir nic dokonuje sic tviko w Koścfcie. w tej insty-

tuq‘i. którą założy! Bóg. Tał; On zadecydował Nic da się więc powie

dzieć, że Kościół jest mi niepotrzebny. Bóg sam na ziemi zorganizował
Koteińt i w nim zamieszkał Duch Święty. Ktokolwiek chce się zbawić,
musi należeć do Ciata, którym posługuje się Duch Święty. Tak jak

Ciało Je/usa Chrystusa zostało po zmartwychwstaniu przemienione i

wzniesione do nieba, tak samo to Ciało, jakim jest KoSdół, zostanie
przemienione i będ/je uczestniczyła w szczęściu wiecznym. Mówię to
dlatego,

że

wiciu uważa, że można Koiciół zostawić na boku, a nawią

zać kontakt z Chrystusem indywidualnie.

Sam Bóg zadecydował, że tylko w Kościele jest źródło wody Żyda.

Kto chce

niego czerpać, musi wejść do Kościoła. To nie może być

związek czysto zewnętrzny. Chodzi o taki związek, jaki posiada czło
wiek, który umiera z pragnienia na pustyni. On jest połączony ze

źródłem, do którego tęskni, on wie, że w tym źródle jest jego ocalenie.
On może umrzeć, ale on pragnieniem jest połączony z tym źródłem.
Buddysta, wyznawca Allacha, konfucjonista, jeSli pragnie t <^ wódy

Żyda, jest połączony z Kościołem i w sposób duchowy do niego nale

ży, nawet wtedy, gdy o Kościele nic nie wie. Przynajmniej talsit połą

czenie być musi. Tak zadecydował Bóg. Jezos Cłujśtus wyŁojcł cto-

CfcaaSwtywa! t oglosITtafeta. tu jest w o& 2-ycia ui^csscfu. Kio

cfatc* uwdł podejdzie i pije

Oto trzy doniosłe koo&kwcocjc *<yBifcającc

faktu.

ł t Mm )ean

Chrystus, Syn Boiy, stworzył na ziemi wspólnotę, wypełnił ją mjtm
Decbeni i zadecydował. by rozrastała się. omamiając coiaur w i ę ] ^

OoSć ludzi, którzy pragną zbawienia.

Dziękujmy Bogu za przynależność do Ko<dota, dziękujmy ra

wszy&Uric Łaski, które w Kościele ubogacają serca nasze i na*zvch bliv

kkJt

6. Wiedza Piotra.

Nawiązując do rozwafcmii o tajemnicy Ko&ciota, pragnę zatr/y.

mać się nad darem* jaki Bóg zostawił na ziemi w postaci Puma i jego
następców. To jeden

wielkich darów, w jaki C h m iu s wvpov:ża swój

KoicióŁ P ocu n ie $w. Piotra i zamiarów, jakie Chrystus ma wobec
niego, decyduje o wła£dwym spojrzeniu na następcę $w. Piotra, bisku

pa Rzymu, etyli na rolę papiestwa w K oidclc.

Piotr b>4 człowiekiem grzesznym, sam to wyznał W gronie Dwu

nastu wcale nie należał  do wielkich  entuzjastów  pielęgnowania  życia
religijnego.  Sięgali  po  te  wielkie  ideały  $w.  Jan  i  iw .  Andrzej  -  brat
Piotra, natomiast  sam Piotr zajęty byl prowadzeniem  własnego domu,
oraz  pracą  zawodowy  Na  niego  jednak  pada  wzrok  samego  Boga,
Ewangelia  mówi  nam  o   wielkim  trudzie  Chrystusa  związanym  z  wy

chowaniem iw. Piotra do zawierzenia i do milofici. Już na samym

początku Chrystus obdarza Piotra wyjątkowym zaufaniem, co budzi

zazdrość iw, Jana i jego brata Jakuba. Piotr zajmuje wyjątkowe miej

sce w gronie Dwunastu.

Św. Mateusz w rozdziale szesnastym mówi o rozmowie w gronie

Dwunasta, w której Pan Jezus zapowiada władzę, jaką pragnie przeka
zać w ręce 5w. Piotra- Mistrz w formie testu stawia Dwunastu Apos

tołom pytanie, za kogo ludzie G o uważają? Chodzi o zbadanie icb

inteligencji oraz krytycyzmu, o sprawdzenie, w jakiej mierze umieją

obserwować otoczenie, oraz o ile kontrolują op in ię publiczną określa

jącą ich Mistrza. Pada kilka odpowiedzi. Chrystus w formie testu

Stawia druga pytanie;

A wy za kogo Mnie uważacie? i wtedy odpcrtńado

Szęm&i Piotr. 'Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego*. Na to Jezus mu

nś&ft

BZogostemoty jesteś Szymonie, synu Jony, Albowiem nie objawity

(zgo a s & i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie

par*mi&m: & j t u t i P m r a y ii S te fa i rui tej $k&2» z M a j t K&kk#

m #

a itv&wypt.*&ttots& ft& F n im o g ł  h & tit ćam ktuczt krótrv*a mht*s*
K&p-  c^ko fa itk  w u flts z  n a  ziem i  będtte z*i$x&M w wdtie* &  t& w:*
w u jttu   rta  ztcriĄ  hpdńt  r&zwĄztine  w  niebit

Ht&V jŁW»t>

u&ntont, atjy nikom u nie

m tfrf/i

że On jest Mesjaszem

(M l 16.16*20).

Scena ? punktu widzenia tajemnicy Kościoła waJjia. Dowiadujemy

się.

7, niej.

O jciec Niebieski sam wskazał Chrystusowi człowicka,

który  ma  otrzymać najwa£nlcj*?ą władzę w  Kościele, U d /lelil Piotrowi
łaski  ro zp o zn an ia w OhryMusic dwóch wielkich  godnoSd,  M csjatekk)
i  Syna  B o /cp o .  Piotr  jesi  pierwszym  człowiekiem,  który  publicznie

wyznaje. Kim jest Jezus. Chrystus. przyjmuje odpowiedź, podkreślając,

że Piotr mc d o w d ł d o tego przy pomocy swoich własnych spekulacji*
tylko przy pom ocy Jaski. W uparciu o to wskazanie ze strony Boga

Jezus zapow iada, jak ie pnyw iicjc otrzyma Piotr.

M ówi, ze on jest Skalą. Już jest Skalą. Tak jak Pfotr powiedział.

i y

jesteś M esjt:s:em i Syncrn Boga,

tak Chrystus mówi,

ty jesteś Skaty.

Odtąd  S ą  mon  będzie  nosił  imię "Skala".  Następnie Jezus  mówi,  że na
u j  Skale,  czyli  na  Piotrze,  zbuduje  swój  KoSnóL  N ie  Piotr  będzie
budował  K ościół.  Chrystus  będzie  go  budował  na  Piotrze.  Jezus  po*
równuje  Kościół  do  domu  budowanego  na  skale.  Podkreśla •wyraźnie,

że  żadne  zło.  nawet  piekielne,  czyli  nawet  największe,  n ie  potrafi
/.niszczyć  KoScioła,  Zapowiada  więc,  że  Kościół  budowany  na  Piotrze
będzie  w  zasięgu  ataków  zla,  alt  zło  nie  potrafi

go zniszczyć,

Tobie

dum Jd u ae.

J e/u s zapowiada, źe Piotr otrzyma klucze Królestwa

N iebieskiego Klucz to symbol władzy. Piotr będzie decydował, kogo

K ró le s tw a

wpuścić, a kogo nie, Chrystus podkreśla, źe od decyzji

Piotra zależą rozwiązania nic tylko na ziemi, ale i w niebie. Czyli w

ręce Piotra Jezus odda decyzję o tym, kto ma być zbawionym, a kto

nie. T o była zapowied?. podana przez samego Chrystusa.

Poniewai

każda jeg o obietnica została zrealizowana i ta również.

Jesi w tym tekście cały szereg symboli. Skała, klucze, bramy pie

kielne. fundam ent.  Zatrzymamy się tylko nad symbolem skały. Dlacze
go  Chrystus, mając  na uwadze najwyższą władzę w K ościele złożoną w
ręce  Piotra,  zm ienia  jego  im ię,  nazywając  go  Skalą?  Chcąc  na  to
pytanie  odpow iedzieć,  trzeba  pamiętać,  źe  w   Starym  Testam encie
istnieją  dwa  sym bole  prawdy.  Jednym  jest  światło*  drugim  sŁcIa.

Sym bol Światła odn osi się d o tej rzeczywistości, która m oże

pełni poznana. Zapalam y św iatło i C z y stk o się nam objawia w p ra w 

dzie. Natom iast d o rzeczyvnstośd, która n ie m oże być p o z im n

tt ó a e i t # 3»3rt»bol łkaJy, to .auray Błe2a*txi»ej o p o li p a

tyjyog &> titf& tteoii. MoZesz na mnie polcp»C j.\k

sękate* {*> ^

Cle OTrf&fc MaJ*c aa uwadze władzę Piotra w KisSdcte,

irtthi

joaUęiać. l e ptieJuiz prawdy,

który jest on ódpowtaUtainy.

B»)e *lę drogą zaperzenia, On sam może się potykać, Mc iiri>£*
ofcazuje xa»*at-pcwity. Piotr nic Jest skałą w tym znaczeniu, >c nic

popełni Jptmltu. Oaz-Swiedzic samego Cłuystusa. On si< Go trzykrni.

nłe raprst.

9 te d rop , którą będzie ukazywał jako pasterz owić

Ćhry^

(Usa* j o t d w & pewną. Swoimi tenmf, swoim nawróceniom pwvic

ow > m ł nięc.hodJcic

mną, popełniłem bt|d. Papieże będą popełnia.

fc*ędy

bć^ia grzeszyć, ale droga, kióią uka/uj;j. jest dróg:* pvw

To wsryttko było v? formie zapowiedzi. Pr/skaz tej wł;ul.*y duko-

n s l ^ j u i p o zmwroychwsumiu. Oto nad brzegiem Mor/a Tytrau!*-

k*t£ó> nuta1 w granie Apostołów* Jezus trzykrotnie stawia Pukowi
trudne pytacie:

Cty miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?

Wstrząsająca secna.

Rzadko kiedy mężczyzna pyta mężczyzny c y

miłujesz mmc

- W Ewan

gelii to pytanie jest tnykrotme skierowane przez Chrystusa do Piotra.
Za fcaidym ranem Piotr mówi:

Tak Penie.

Pan Jezus poleca mu:

pat

moję c*vzivni{,

Kośctół to owczarnia Jezusa. Owce są Boga, a Piotr

.będzie ucraftięzyt w Boskiej władzy pasterskiej.

Dtscsega Jezus skierował to pytanie do Piotra? Dlatego.

2c chce,

aby Piotr w imię miłości do Niego zdecydował się na wędrowanie tą

samą drogą, kfórą poszedł Mistrz, czyli drogą fcrzyżową. Tylko ten, kio

kocha Chrystusa, potrafi wędrować tą drogą. Ten, kto nie kocha, nic
potrafi tej drogi przejść. Piotr tą drogą wędruje do końca, az do krzyża
na WatykaiHkun Wzgórzu,

Spojrzenie na Piotra, który przejmuje odpowiedzialność za Koś

ciół, pozwala tum zrozumieć odpowiedzialność* jaka spoczywa w
rękach papicia. Przede^ on, tak jak każdy z nas, jest słabym czlowie-

kicnL Papież przez wybór na stolicę Piotrową nie otrzymał łaski, aby

nagle staC się bohaterem, który zawsze wygra. Papież jest człowiekiem,
m ałe nawet zdradzić Chrystusa, może popełnić grzech, aie drop,

frtdrą ukazuje przez swe pouczenia, jesi drogą w stu procentach
j w n ą . Każdy, kto tą drogą wędruje, wcześniej czy później przekons

. s i f c ię jest to droga niezawodna. Trzeba na nią wejść, ufając Bogu, a

Gis csk a j^ c t u wyjaśnienie, bo wtedy nigdy na nią nie wejdziemy.
P r t ó a z prawdy w Kościele dokonuje się drogą zawierzenia autoiyu-

: t e d t

trt&y Bóg oyposaźyi Piotra i jego następców. Szczęśliwy, kto