6
/ 2 0 1 1
73
P O G O D Z I N A C H
O
zamiłowaniu do wyścigów psich zaprzęgów i łącze-
niu pracy zawodowej z treningiem z tech. dent.
Katarzyną Sadyś, właścicielką Laboratorium Prote-
tycznego Happy Dent, rozmawiała Ewelina Ładziak.
Skąd wzięła się pasja do wyścigów
psich zaprzęgów i jak długo Pani się
tym zajmuje?
Zainteresowanie psimi zaprzęgami
w naszym przypadku jest następstwem
upodobania wolnych przestrzeni, gór,
terenów nietkniętych ludzką ingeren-
cją. Nie jesteśmy miłośnikami gorących
klimatów, pociąga nas północ, bezkre-
sna Syberia i mroźna, mało gościnna
Alaska. Z tych rejonów wywodzą się
trzy kluczowe rasy psów zaprzęgowych:
syberian husky, alaskan malamut i pies
grenlandzki. Nasza przygoda z psami
zaczęła się 10 lat temu właśnie od ma-
lamutów. Od pierwszej suni uczyliśmy
się ich charakteru i zasad współżycia.
Kolejne dwa psy szybko dały nam
do zrozumienia, jak bardzo cenią so-
bie wolność, a mieszkanie w bloku jest
stanowczo niewystarczające dla pełnej
energii gromadki.
Jak często odbywają się treningi
i jak udaje się połączyć pracę
zawodową z tak aktywnym hobby?
Charakter naszej pracy jest dość spe-
cyficzny w porównaniu z innymi „upo-
rządkowanymi zawodami”. Zdarza się,
że w ciąg dnia brakuje czasu na wyj-
ście do sklepu czy zjedzenie śniadania.
Naszego „hobby” nie można zamknąć
w szafie czy pokrowcu. Trzeba znaleźć
typu i obecnie jesteśmy posiadaczami
7 alaskan husky i 4 ESD. Największym
ich atutem jest szybkość. Psy te po-
trafią biec w zaprzęgu 30 km/h przez
do 40 km po urozmaiconym terenie.
Jak wygląda przygotowanie
do wyścigu?
Sezon treningowy rozpoczyna się wcze-
sną jesienią, choć tak naprawdę jest uza-
leżniony od pogody. Psy przy wysokiej
temperaturze potrafią się przegrzać,
dlatego najlepiej trenować rano, dopóki
aura jest sprzyjająca, zanim rzucimy się
w wir pracy. Mój mąż Jacek prowadzi
zaprzęg składający się z 7 psów. Wózek
treningowy jest cięższy od tego używa-
nego na zawodach. Waży około 150 kg
i jest to konieczne, aby psy budowały
masę mięśniową i kondycję. Ja preferuję
canicross, czyli bieg z psem na uprzęży.
Można również podczepić jednego lub
dwa psy do roweru lub specjalnej hu-
lajnogi. W sezonie zimowym wózki za-
mienia się na sanie, a biegacze zapinają
narty biegowe.
Poza samą aktywnością fizyczną
wiele radości dostarcza codzienne ob-
cowanie ze zwierzakami, ich oddanie,
wrażliwość, spojrzenie pełne miłości.
Oczywiście nie obywa się bez drobnych
strat materialnych, których dostarczają
głównie najmłodsze nabytki. Jeśli cho-
czas na karmienie, zabawę, a w sezo-
nie na trening. Dlatego też przeprowa-
dziliśmy się za miasto, gdzie możemy
odetchnąć pełną piersią, a psy poczuły
powiew wolności. Nie tracimy czasu
na stanie w korkach, bo do pracowni
mamy kilka kroków, a psy mieszkają
w swoich kojcach z wybiegiem. Dzięki
temu udało nam się wygospodarować
czas na treningi i pracę z psami. Często
wstajemy o świcie, aby nakarmić psy
i przygotować się do treningu.
Psy uczą nas pokory i samozaparcia.
Każdy z nich to indywidualista, po-
trzeba sporo czasu, aby utworzyć za-
przęg, który podoła trudom zawodów.
Najważniejsze to mieć dobrego lidera,
czyli psa, który reaguje na komendy
(tutaj nie ma uzdy, lejców) i prowadzi
zaprzęg tam, gdzie chce musher, nie re-
agując na otoczenie. Wszystko zależy
od wzajemnego zrozumienia na linii
musher – lider (zaprzęg biegnie tak
szybko jak najwolniejszy pies, a jeśli
coś poszło nie tak, to na pewno jest
to wina człowieka).
Obecnie na zawodach królują, poza
malamutami, huskimi i psami gren-
landzkimi, krzyżówki psów takich ras
jak: wyżeł niemiecki, greyster i pointer,
nazywane potocznie alaskan husky,
European Sled Dogs (ESD). Postano-
wiliśmy więc postarać się o psy tego
Pieskie życie
fot. M. S
ta
w
owczyk
