plik

Prolog

Okazały dwór Wolverhampton zdobił Dolinę York niczym królewska korona. Został
wzniesiony w końcu XVII wieku przez pierwszego markiza Wolverton, którego wyrafinowany
smak architektoniczny dorównywał wrażliwości na piękno kobiece. Pan na Wolverhampton
miał bowiem trzy żony.
W następnym stuleciu dwór zamieszkiwały kolejne generacje lordów i ich dostojnych
małżonek. Andreville’owie byli pierwszą rodziną, która pochodziła z północnej Anglii. Jej
członkowie słynęli z honoru, powściągliwości i ogromnej dumy, a przynajmniej większość
z nich.
Rozsądniej było wziąć bryczkę, ale Robin wolał jechać konno. Tyle lat minęło od jego
ostatniej bytności w Anglii. Jak na wczesny grudzień było ciepło, choć w cichym powietrzu
czuło się nadchodzącą burzę śnieżną.
Stary odźwierny poznał go i rzucił się do bramy, omal się przy tym nie przewracając. Robin
posłał mu powitalny uśmiech, ale się nie zatrzymał.
Do dworu prowadziła porośnięta wiązami aleja dojazdowa. Wkrótce oczom Robina ukazała
się granitowa fasada. Wolverhampton nie sprawiało miłego wrażenia, ale to był jego dom,
i tu właśnie zamierzał odpocząć po ciężkich obowiązkach w Paryżu.
Pod drzwiami powitał go lokaj. Robin zsiadł z konia, bez słowa oddał wodze służącemu, po
czym wspiął się po schodach ku masywnym, wysokim na dziesięć stóp drzwiom. Powinien
był powiadomić brata o swoim przyjeździe, ale postanowił tego nie robić. Tym sposobem nie
usłyszy, że nie jest mile widziany.
Lokaj, który zjawił się w marmurowym holu, był młody i nie znał przybysza. Dopiero kiedy
otrzymał kartę wizytową, szeroko otworzył oczy i wydukał:
– Lord Robin Andreville?
– We własnej osobie – potwierdził gość. – Czarna owca wróciła. Czy lord Wolverton
przyjmuje?
– Zaraz zapytam – odparł służący, przywołując na twarz wyraz obojętności. – Czy jego
lordowska mość zechce zaczekać w salonie?
– Znam drogę – powiedział Robin, widząc że lokaj zamierza go poprowadzić. – W końcu się
tu urodziłem. Przysięgam, że niczego nie ukradnę.
Lokaj spłonął rumieńcem, ukłonił się i zniknął w głębi domu.
Robin wszedł do salonu. Przesadna nonszalancja ustąpiła miejsca zdenerwowaniu. Tak
dawno nie widział starszego brata. Zastanawiał się, jak Giles go przyjmie. Pomimo różnych
temperamentów, kiedyś byli przecież przyjaciółmi. To Giles nauczył go jeździć konno,
strzelać i z niewielkim powodzeniem starał się utrzymać zgodę między nim a ich groźnym
ojcem. Nawet po wyjeździe Robina z Anglii bracia utrzymywali ze sobą kontakt.
Jednak od czasów, kiedy razem mieszkali, minęło piętnaście lat, a trzy od ostatniego
spotkania w Londynie. Nie należało do najmilszych i zakończyło się burzliwą kłótnią. Giles
rzadko wpadał w gniew, a już nigdy z powodu brata, toteż ich sprzeczka bardzo Robina

przygnębiła. Choć udało im się pogodzić i rozstać w przyjaźni, nadal czuł niesmak na
wspomnienie tamtego dnia.
Rozejrzał się po salonie. Wydał mu się jaśniejszy i przyjemniejszy niż kiedyś. Styl wersalski
złagodzono nieco angielską przytulnością. To na pewno pomysł Gilesa. Starszy brat nigdy
nie przepadał za pompatycznością. A może to dzieło kobiety, która przez krótki okres była
jego żoną? Robin nigdy jej nie poznał.
Zastanawiał się, czy nie usiąść, ale odpoczynek był niemożliwy. Ożyły bowiem echa
dawnych kłótni z ojcem. Zaczął nerwowo chodzić po salonie, rozcierając bolącą rękę. Nie
zagoiła się jeszcze od czasu wypadku sprzed ośmiu miesięcy, kiedy to pewien niezbyt
uprzejmy jegomość postanowił ją złamać.
Z wiszących na ścianie portretów patrzyły na niego surowe twarze przodków. Zapewne cele,
którym służył Robin, nie wzbudziłyby ich sprzeciwu, za to nie poparliby metod, jakimi je
osiągał.
Na honorowym miejscu nad rzeźbionym kominkiem wisiał portret braci Andreville, wykonany
na dwa lata przed wyjazdem Robina z Wolverhampton. Ktoś obcy nie poznałby, że
przedstawieni na nim młodzieńcy są braćmi. Nawet ich oczy miały odmienny odcień błękitu.
Giles był wysoki, mocno zbudowany, o gęstych ciemnych włosach. Już w wieku dwudziestu
jeden lat na jego twarzy rysowała się powaga, jakby przygniatało go poczucie
odpowiedzialności.
Młodszy z braci był średniego wzrostu, o lekkiej budowie ciała i włosach przywodzących na
myśl łan zboża. Malarzowi udało się uchwycić szelmowski błysk w lazurowych oczach
chłopca.
Robin nie zmienił się od tego czasu, choć nie był już szesnastolatkiem z portretu, lecz
trzydziestodwuletnim mężczyzną. Zachował jednak młodzieńczy wygląd, mimo że wiele już
w życiu przeszedł.
Spojrzał przez okno na zielone trawniki, nieskazitelnie równe nawet późną jesienią. Migotały
na nich pierwsze przezroczyste płatki śniegu.
Co ja tu robię? – pomyślał. Zupełnie nie pasował do Wolverhampton. Ale lord Robert
Andreville nie pasował do żadnego miejsca.
Usłyszał, że drzwi się otwierają. Odwrócił się i zobaczył markiza Wolverhampton,
rozglądającego się po salonie z niedowierzaniem, jakby wątpił w przekazaną przez lokaja
wiadomość. Robin z trudem opanował drżenie rąk. Surowa, acz przystojna twarz brata,
przypomniała mu zmarłego ojca. Byli do siebie podobni, a lata tylko pogłębiły podobieństwo.
Oczy braci spotkały się na dłuższą chwilę. Pierwszy odezwał się Robin.
– Powrót syna marnotrawnego – rzucił niedbałym tonem.
Na ustach markiza pojawił się słaby uśmiech i Giles podszedł do młodszego brata
z wyciągniętą ręką.
– Wojna skończyła się wiele miesięcy temu. Co cię tak długo zatrzymało?
Robin z ulgą pochwycił dłoń brata.
– Pod Waterloo tak, ale potrzebowali mnie przy rokowaniach pokojowych.

– No tak – stwierdził oschle Giles. – Co zamierzasz teraz robić, kiedy nastał pokój?
Robin wzruszył ramionami.
– Nie mam pojęcia. Dlatego pojawiłem się w twoich progach, jak zły szeląg.
– To także twoje progi. Miałem nadzieję, że w końcu przyjedziesz. Po latach zwodzenia
Robin czuł potrzebę szczerości.
– Nie wiedziałem, czy będę mile widziany – powiedział. Giles uniósł wysoko brwi.
– A niby dlaczego nie?
– Zapomniałeś już o naszej kłótni?
– Nie zapomniałem i cały czas tego żałowałem. Nie powinienem był tak do ciebie mówić, ale
martwiłem się o ciebie. Sądziłem, że jesteś na granicy załamania i obawiałem się, że twoja
decyzja o powrocie na kontynent może cię kosztować życie.
Miał rację, to były ciężkie czasy. Robin spojrzał na okaleczoną rękę i pomyślał o Maggie.
– Byłeś bardzo bliski prawdy.
– Cieszę się, że tylko bliski. – Giles położył dłoń na ramieniu brata. – Masz za sobą długą
podróż. Pewnie chcesz się odświeżyć i odpocząć przed obiadem?
Robin skinął głową.
– Dobrze być znowu w domu – rzucił jakby od niechcenia.
Rozmawiali przy obiedzie i jeszcze do późna w nocy. Tymczasem za oknami padał śnieg.
Poziom brandy w karafce stopniowo się obniżał. Giles z uwagą obserwował brata. Już przed
trzema laty dostrzegł na jego twarzy napięcie, ale teraz wzrosło do tego stopnia, iż markiz
podejrzewał, że Robin jest na skraju wyczerpania nerwowego i fizycznego. Pragnął mu
jakoś pomóc, ale nie wiedział, jak się do tego zabrać.
– Może zbyt wcześnie o tym mówić, ale czy masz jakieś plany na przyszłość? – zapytał
w końcu, korzystając z przerwy w rozmowie.
– Już próbujesz się mnie pozbyć? – rzucił kpiąco Robin.
– Nic podobnego, tylko sądzę, że Yorkshire wyda ci się trochę nudnawe po wszystkich
twoich przygodach.
Robin odchylił głowę na oparcie bujanego fotela. W migotliwym świetle świec wydawał się
bezbronny i delikatny.
– Doszedłem do wniosku, że przygody są śmiertelnie nudne. Nie wspominając już
o niebezpieczeństwie i niewygodach.
– Żałujesz tego, co robiłeś?
– Nie, to było potrzebne. – Zaczął bębnić palcami w poręcz fotela. – Ale nie chcę spędzić na
tym reszty życia.
– Jesteś w tej dobrej sytuacji, że możesz robić, co zechcesz. Możesz zostać nauczycielem,
sportowcem, politykiem, dandysem. Niewielu ludzi ma takie perspektywy.
– Tak – przyznał z westchnieniem Robin i zamknął oczy. – Problem nie w dowolności
wyboru, ale w tym, co się pragnie robić.
– Ponieważ byłeś na kontynencie, a listy tam nie dochodziły, nie miałem jak cię zawiadomić,
że ojciec zostawił ci Ruxton.

– Co?! – Oczy Robina zrobiły się okrągłe. – Nie sądziłem, że coś mi się dostanie. Ruxton to
najlepsza po Wolverhampton posiadłość rodzinna. Co mu strzeliło do głowy, żeby mi je
zostawić?
– Ojciec cię podziwiał, ponieważ nigdy nie potrafił cię zmusić do czegoś, czego nie chciałeś
robić.
– Podziwiał? – powtórzył Robin. – No to wybrał diabelnie dziwny sposób na okazywanie mi
tego. Nie potrafiliśmy spędzić nawet dziesięciu minut razem, żeby nie doszło do kłótni. I nie
zawsze wybuchała ona z mojej winy.
– Niemniej jednak to ty byłeś jego ulubieńcem. – Giles posłał bratu ironiczny uśmiech. – Miał
zwyczaj mawiać, że w moich żyłach płynie leniwa krew i że żałuje, iż jego spadkobierca jest
tak nudny.
Robin zmarszczył brwi.
– Nigdy nie zrozumiem, skąd brałeś cierpliwość do tego starego złośliwca.
Giles wzruszył ramionami.
– Musiałem być cierpliwy albo opuścić Wolverhampton, a tego nigdy bym nie uczynił.
Robin zaklął, podszedł do kominka i poruszył ogień. Po powrocie z Oxfordu Giles przejął
ciężar administrowania ogromnymi dobrami Andreville’ów. To on był zawsze tym
odpowiedzialnym. Cicho wykonywał obowiązki, nie czekając na nagrodę czy słowa
pochwały.
– To typowe dla ojca. Obrażał cię, a ty ułatwiałeś mu życie.
– Nie obrażał – zaprzeczył spokojnie Giles. – Jestem po prostu nudny. Zbiory bardziej mnie
interesują niż hazard. Wolę wieś od Londynu i książki od plotek. Ojciec musiał czerpać
pewną satysfakcję z faktu, iż jeden z jego synów jest odpowiedzialny, ale to nie oznacza, że
za mną przepadał.
Robin patrzył na brata, zastanawiając się, czy rzeczywiście jest tak opanowany, na jakiego
wygląda. Nie mógł go o to spytać, bo ich przyjaźń miała swoje granice.
– Ludzie są interesujący ze względu na to, kim są, a nie, czym się zajmują – powiedział
zamiast tego. – Nigdy nie byłeś nudny.
Giles nie wyglądał na przekonanego i wolał zmienić temat.
– Pewnie będziesz chciał odwiedzić Ruxton – powiedział. – Doglądałem go i panuje tam
porządek.
– Dziękuję. – Robin patrzył, jak polano rozpada się na pół, wyrzucając w górę snopy iskier. –
Z Ruxton i spadkiem, który dostałem od wuja Rawsona, mam tyle pieniędzy, że nie wiem, co
z nimi robić.
– Ożeń się. Żony wspaniale dają sobie radę z nadwyżkami dochodu. – Po raz pierwszy
w jego głosie zabrzmiała kpina. – Poza tym Wolverhampton potrzebuje dziedzica – dodał już
nieco spokojniej.
– O nie – odparł Robin z błyskiem rozbawienia w oku. – Dziedzic to już twoje zadanie.
– Już raz próbowałem małżeństwa i nie udało się. Może tobie bardziej się poszczęści.
Robin miał ochotę zapytać o jego żonę, ale wyraz twarzy brata nie zachęcał do tego.

– Przykro mi, ale spotkałem dotąd tylko jedną kobietę, z którą mógłbym spędzić życie, lecz
miała dość zdrowego rozsądku, by odrzucić moje oświadczyny.
– Czy mówisz o nowej księżnej Candover? Robin rzucił mu ostre spojrzenie.
– Najwyraźniej nie tylko ja w tej rodzinie mam talent do szpiegowania.
– Trudno tu mówić o szpiegowaniu. Candover to mój stary przyjaciel, a kiedy wrócił do
Anglii, wiedział, że będę ciekaw wiadomości o tobie. Domyśliłem się, że nie powiedział mi
wszystkiego. – Głos Gilesa stał się cieplejszy. – Miałem okazję poznać księżnę. Wspaniała
kobieta.
– To prawda – przyznał cicho Robin. Potem westchnął i przesunął dłonią po jasnych
włosach. Choć nigdy nie był z bratem tak blisko, jakby chciał, wiedział jednak, że może mu
ufać. – Skoro poznałeś Maggie, z pewnością rozumiesz, dlaczego zupełnie nie pociąga
mnie perspektywa ożenienia się z jakąś angielską dziewicą.
– Wiem, o czym mówisz. Nie ma takiej drugiej. – Giles uśmiechnął się lekko. – Ponieważ
żaden z nas nie chce wypełnić naszych powinności rodzinnych, pozostaje kuzyn Gerald.
Zdążył się już postarać o cały kram małych Andreville’ów.
Robin pomyślał, że dzieci Geralda będą nudne, ale wartościowe.
Natomiast dzieci Maggie tryskałyby błyskotliwością. Poczuł znajomy ból w sercu
i natychmiast go stłumił. Przeszłość to cholernie niezdrowe miejsce.
– Jak długo zamierzasz zostać w Wolverhampton? – zapytał nagle Giles.
– No cóż – zaczął z wahaniem, obawiając się, że prosta odpowiedź natychmiast spotka się
z odmową. – Myślałem o świętach Bożego Narodzenia. Może dłużej, jeśli ci to nie
przeszkadza.
– Możesz zostać tu do końca życia – zapewnił Giles.
Lord Robert Andreville, zbuntowany młodszy syn, szpieg nad szpiegami, czarna owca
i bohater w jednej osobie, na krótką chwilę zamknął oczy, chcąc ukryć wrażenie, jakie
wywarły na nim słowa brata. Potem usiadł w bujanym fotelu, czując, jak spokój
Wolverhampton tłumi tkwiące w nim od wielu lat napięcie. Giles miał rację twierdząc, że to
raczej niemożliwe, by spędził resztę swoich dni w Yorkshire. Jeden Bóg wie, co będzie robił
w przyszłości.
Ale na razie, dobrze było wrócić do domu.

Otaczające Durham wrzosowiska różniły się od lasów i pól Ameryki, lecz odznaczały się
swoistym urokiem. Od śmierci ojca przed dwoma miesiącami Maxima Collins każdego dnia
spacerowała po wzgórzach, napawając się wiatrem, słońcem i deszczem. Będzie jej
brakowało tych wrzosowisk bardziej niż czegokolwiek innego, co spotkała po tej stronie
Atlantyku.
Po dwóch godzinach wędrówki usiadła na zboczu wzgórza, bezmyślnie żując źdźbło trawy.
Wiosenne słońce łagodziło żal i smutek trawiące ją od śmierci ojca. Zdawała sobie sprawę,
że nadszedł czas powrotu do Ameryki.
Jej wuj, lord Collingwood, traktował ją z oziębłą uprzejmością, a uczucia reszty rodziny
można by w najlepszym razie nazwać mieszanymi. Maxie ich rozumiała. Uważano ją za
dziwadło, które nigdy nie powinno postawić stopy w angielskim dworze. Podejrzewała, że
miasto przyjęłoby ją jeszcze gorzej. Nie miała jednak zamiaru wchodzić w ten wielki świat.
W swoim własnym czuła się o wiele lepiej.
Największą przeszkodą w powrocie do domu był brak pieniędzy. Pocieszała się, że wuj
pożyczy jej na powrót do Ameryki i doda coś na wydatki po przyjeździe. Początkowo się
obruszy, uznając, że porządna angielska panna i jedyne dziecko zmarłego brata nie
powinna nawet myśleć o samodzielnym życiu. Dobre wychowanie nakazywało korzystać ze
szczodrobliwości rodziny. Jednakże Maxie nie była ani porządną, ani angielską panną, co jej
nieustannie wytykano w trakcie tych czterech miesięcy spędzonych w Durham. Nie ona
postanowiła zostać rezydentką wuja. Nawet gdyby z niechęcią odniósł się do jej planu
wyjazdu, nie mógł jej tego zabronić. Skończyła dwadzieścia pięć lat i od dawna zajmowała
się sobą i ojcem. Jeśli będzie to potrzebne, znajdzie pracę i zarobi na powrót do Ameryki.
Podjąwszy decyzję, wstała z miejsca i otrzepała resztki trawy z czarnej sukni. To żałobne
odzienie było kompromisem w stosunku do jej angielskich krewnych. Osobiście wolałaby nie
obnosić się z żałobą. Cóż, nie będzie to już długo trwało.
Po półgodzinnym, szybkim marszu ujrzała wyniosłą budowlę Chanleigh Court. Na
nieszczęście, przechodząc przez ogród, natknęła się na dwie kuzynki bawiące się
w strzelanie z łuku do tarczy. Starsza z dziewcząt, Portia, wycelowała i nie trafiła do celu
z odległości nie większej niż dwanaście kroków. Maxie zamierzała się wycofać, lecz w tym
momencie Portia uniosła wzrok.
– Maximo, jak dobrze, że jesteś! – zawołała z nutą złośliwości w głosie. – Mogłabyś pomóc
nam udoskonalić nasze umiejętności? A może łucznictwo to jedna z rozrywek, której byłaś
pozbawiona?
Osiemnastoletnia Portia od samego początku nie darzyła kuzynki sympatią, a kiedy śmierć
Maximusa Collinsa odroczyła jej londyński debiut, znienawidziła ją, jakby to ona była
odpowiedzialna za zawód, który ją spotkał.
Maxie zawahała się, po czym niechętnie podeszła do kuzynek.
– Strzelałam kiedyś z łuku. Jak w każdej dziedzinie, wymaga to ćwiczeń.

– W takim razie powinnaś chyba więcej ćwiczyć układanie fryzury – stwierdziła Portia,
patrząc na nią wymownie.
Maxie nauczyła się już ignorować takie zaczepki.
– Masz rację – odpowiedziała spokojnie. – Wyglądam rzeczywiście strasznie. Chciałam
niepostrzeżenie przemknąć się do domu.
Nawet starannie uczesane, włosy Maxie były za długie, zbyt proste i za ciemne jak na
panującą w Anglii modę, a na dodatek rozrzucił je wiatr. Portia i Rosalinda natomiast
wyglądały tak, jakby właśnie przyjmowały gości. Przewyższały też małą Amerykankę
wzrostem. Szesnastoletnia Rosalinda, uprzejmiej sza od siostry, popatrzyła na kuzynkę
z zakłopotaniem.
– Może spróbujesz mojego łuku, Maximo? – zaproponowała nieśmiało.
Maxie wzięła od niej łuk i kilkakrotnie naciągnęła cięciwę. Dawno nie strzelała, ale nie
zapomniała, jak to się robi.
– Powinnam była pamiętać, że strzelanie z łuku to dla dzikusów codzienność – mruknęła
Portia.
Z jakiegoś powodu ta właśnie uwaga dotknęła Maxie boleśnie. Uniosła głowę i spojrzała tak
groźnie na kuzynkę, że ta nieświadomie zrobiła krok w tył.
– Masz rację – przyznała Maxie podejrzanie słodkim głosem. – To zajęcie dla dzikusów, więc
zejdź mi z drogi.
Kiedy kuzynki pospiesznie się odsunęły, sięgnęła po garść strzał, po czym oddaliła się na
czterokrotną odległość. Następnie naciągnęła cięciwę i skupiła się na celowaniu.
Najważniejszą sprawą było wyobrazić sobie siebie jako strzałę lecącą do celu. Puściła
cięciwę i w sekundę później strzała utkwiła w samym środku tarczy. Jeszcze drżała, kiedy
Maxie posłała następną. Po chwili pięć strzał tkwiło jedna przy drugiej. Naciągając ostatnią,
odwróciła się w stronę starszej z kuzynek, która patrzyła na nią z przerażeniem, i strzeliła
w drzewko owocowe, pod którym stały siostry. Portia wzdrygnęła się, kiedy kilka listów
spadło jej na głowę.
Maxie podeszła do kuzynek i oddała łuk Rosalindzie.
– Ponieważ jestem dzikuską, jak byłaś uprzejma zauważyć, mam skłonności do przemocy.
Radzę ci o tym pamiętać – powiedziała, po czym odwróciła się na pięcie i z dumnie
podniesioną głową ruszyła w stronę domu. W duchu zganiła się za ten brak opanowania, ale
zarazem czuła wielką satysfakcję.
Kiedy weszła do domu, zatrzymała się w holu, zastanawiając się, czy iść od razu do wuja,
czy może najpierw doprowadzić się do porządku. Zaraz jednak na końcu korytarza pojawił
się lokaj, prowadząc zarośniętego jegomościa o nabrzmiałej twarzy. Obaj skierowali się do
gabinetu wuja. Żaden z mężczyzn jej nie zauważył, toteż Maxie cichutko umknęła do swojej
sypialni.
Cudowny pokój był okrasą przykrego pobytu w Chanleigh Court. Wiedziała, że będzie
tęsknić za luksusową łazienką z ciepłą wodą i za bogatą, rzadko odwiedzaną przez
domowników, biblioteką. Z pewnością jednak nie za kuzynką Portią.

W godzinę później usiadła przy oknie w odświeżonej sukni i włosami ułożonymi w węzeł na
karku. Nagle jej uwagę przykuła postać wyłaniająca się z bocznych drzwi. Był to ten sam
podejrzany jegomość, którego widziała wchodzącego do gabinetu wuja. Zastanawiała się,
z jaką sprawą przybył do Chanleigh Court. Nie przypominał innych znajomych wuja.
Nie zaprzątając sobie dalej tym głowy, sprawdziła w lustrze swój wygląd. Prezentowała się
teraz znacznie lepiej. Wyszła więc z pokoju i zeszła na dół po schodach. Już miała zapukać
do drzwi gabinetu, kiedy usłyszała dochodzący ze środka głos ciotki Althei. Zawahała się,
lecz po namyśle uznała, że przedstawienie prośby w obecności lady Collingwood może jej
wyjść na dobre. Choć wujenka traktowała bratanicę uprzejmie, nie było w niej ani ciepła, ani
prawdziwej życzliwości. Z pewnością poprze prośbę Maxie, wiedząc, że tym sposobem
szybciej się jej pozbędzie.
W tym momencie doszedł ją ostry głos ciotki.
– Czy ten straszliwy człowiek wart był tego, co mu zapłaciłeś?
– Tak. Simmonsowi może i brak dobrych manier, ale tą nieprzyjemną sprawą z Maxem zajął
się jak ekspert. – Po kilku niezrozumiałych słowach dokończył: – ...z pewnością nie możemy
dopuścić, by wieść o tym, jak zginął mój brat, dostała się do wiadomości publicznej.
Maxie zamarła. Ojciec przeżył już kilka zawałów, więc nie zaskoczyła jej wiadomość, że
zmarł nagle w Londynie. Jego ciało odesłano do Durham i złożono z wszelkimi honorami
w rodzinnym grobowcu. Nie było powodu podejrzewać, że umarł śmiercią nienaturalną. Aż
do tej pory.
Maxie rozejrzała się na boki czy nikt jej nie widzi, po czym przytknęła ucho do dębowych
drzwi.
– Twój brat sprawia ci tyle samo kłopotów po śmierci co za życia. Wielka szkoda, że nie
został w Ameryce – powiedziała ciotka. – Sprawa ze spadkiem idzie bardzo opornie i co
będzie, kiedy Maxima dowie się, jak naprawdę umarł?
– Wątpliwości co do spadku są już prawie rozwiązane, a Maxie nie pozna prawdy.
Zatroszczyłem się o to.
– Lepiej, żebyś miał rację, bo inaczej dostaniemy skórkę za wyprawkę – rzuciła zjadliwie
wujenka. – Ta mała diablica nie jest głupia.
– Czy byłabyś dla niej bardziej miła, gdyby nasze córki dorównywały jej urodą? – zapytał
ostrzejszym tonem.
– Też pomysł! – prychnęła z oburzeniem. – Myślisz, że chciałabym, żeby nasze córki
wyglądały jak ona? To dobrze wychowane angielskie panny, a nie jakieś tam ciemnoskóre
dzikuski.
– Zgadzam się, że dobrze wychowane, ale nikt nie zwraca na nie uwagi, kiedy w tym samym
pokoju znajduje się ich kuzynka.
– To oczywiste, że mężczyźni się za nią oglądają, tak jak ogiery reagują na klacz w czasie
rui. Żadna prawdziwa dama nie życzyłaby sobie tego – odparła lady Collingwood. – Nigdy
nie zrozumiem, jak twój brat mógł ożenić się z czerwonoskórą. Pytanie, czy w ogóle się
z nią ożenił. Miał tupet, żeby przywieźć tu ze sobą tę pół-Indiankę!

– Wystarczy, Altheo – warknął jej mąż. – Max może i był nicponiem, ale należał do rodziny,
a Maxima jest jego córką. Nie widzę żadnych braków ani w jej zachowaniu, ani
w rozumowaniu. Traktuje nas jak prawdziwa dama, czego nie mogę powiedzieć ani o tobie,
ani o Portii.
– Przed godziną wystraszyła Portię, celując do niej z łuku! Cały czas umieram ze strachu, że
ta dziewczyna postrada zmysły i wymorduje nas podczas snu. Jeśli ty się jej nie
pozbędziesz, ja to uczynię.
– Bądź cierpliwa. Pokażemy ją w Londynie na wiosnę, kiedy skończy się żałoba po ojcu.
Rosalinda osiągnie już wtedy odpowiedni wiek, będziemy więc mogli wypuścić wszystkie
trzy dziewczyny naraz. Z jej wyglądem Maxima bez trudu znajdzie sobie odpowiedniego
męża.
Na myśl o Londynie Maxie poczuła niechęć, ale to uczucie nie dorównywało reakcji ciotki.
– Nie przypuszczasz chyba, że pokażę nasze córki w towarzystwie Maxie? – sapnęła
z oburzeniem. – To niedorzeczność.
– Nie ma nic niedorzecznego w pokazaniu kuzynek razem.
– Nie możemy trzymać jej tu przez cały rok – zaprotestowała lady Collingwood. – Wkrótce
wraca Marcus, a wiesz, jaki on jest wrażliwy. Czy chcesz ryzykować, że twój własny syn
zadurzy się w tej, tej dzikusce? Takiej właśnie pragniesz synowej?
– Nie takiej partii dla niego pragnę – odparł po dłuższej chwili. Odpowiedzi lady Collingwood
Maxie nie dosłyszała. Najwyraźniej ciotka odsunęła się od drzwi.
Nie miało to jednak znaczenia, bo i tak wiedziała już więcej, niż pragnęła. Czując mdłości,
wróciła do swojego pokoju. Po zamknięciu drzwi opadła na łóżko i zwinęła się w małą
roztrzęsioną kulkę.
Z rozmowy wynikało, że jej ojciec nie umarł śmiercią naturalną. Czy zginął w wypadku,
a może ktoś na niego napadł? Ale wtedy wuj nie miałby powodu, by to przed nią ukrywać.
Może umarł w łóżku prostytutki? Nie było to niemożliwe, ale też nie aż tak skandaliczne, by
wymagało zatuszowania. W końcu uznała, iż najprawdopodobniej jej ojciec został
zamordowany. Ale dlaczego ktoś miałby pozbawiać życia czarującego i nieszkodliwego
Maxa? Pieniądze i żądza to dwa główne motywy zbrodni. Tyle że ojciec nie miał przy duszy
złamanego pensa. Jeszcze mniej prawdopodobna wydawała się zbrodnia z afektu. Max
nigdy nie był kobieciarzem, poza tym minęło wiele lat, odkąd wyjechał z Anglii.
Lady Collingwood wspomniała coś o spadku. Maximus został wydziedziczony przez
własnego ojca, ale być może otrzymał spadek po jakimś dalekim krewnym i zabito go, by nie
mógł upomnieć się o schedę. Jeśli tak, to czy ona sama, jako spadkobierczyni ojca, nie
znajduje się w niebezpieczeństwie? Potrząsnęła głową z niedowierzaniem. Takie rzeczy
wydarzały się tylko w romansach, nie w prawdziwym życiu.
A może ojciec wplątał się w jakieś podejrzane przedsięwzięcie? Na dzień przed wyjazdem
do Londynu obwieścił jej wesoło, że ich finansowe problemy wkrótce się skończą. Jego
kochana córeczka zostanie damą i będzie wiodła dostatnie życie ze wspaniałym mężem, na
jakiego zasługiwała. Nie po raz pierwszy ojciec rzucał takie obietnice, więc Maxie roześmiała

się tylko stwierdzając, że dobrze jej tak jak jest.
Trudno jej było wyobrazić sobie, by ojciec mógł zarobić większe pieniądze w uczciwy
sposób. Wcale by jej nie zdziwiło, gdyby próbował także nieuczciwych metod. Bardzo
kochała ojca, ale znała też jego słabości. Może zdobył jakieś skandaliczne informacje na
temat jednego ze szkolnych kolegów i próbował go szantażować? Jeśli tak, ofiara mogła
uznać, iż łatwiej pozbyć się szantażysty niż mu płacić. Małe ryzyko, by ktoś tęsknił za
nędznym hulaką.
Oczywiście prócz córki.
Jeśli ojciec próbował szantażu, to czy wybrał sobie na ofiarę własnego brata? Rodzinne
sekrety stanowiły najłatwiejszy kąsek.
Maxie tak mocno zacisnęła dłonie, że paznokcie wbiły się jej w skórę. Musiała wziąć pod
uwagę możliwość, iż lord Collingwood zamordował brata, a ten podejrzany typ z Londynu
był wynajętym mordercą.
Czy wuj zdolny byłby do tak straszliwej zbrodni? Z całego serca pragnęła odrzucić to
podejrzenie, ale nie mogła. Wydawało się, że wuj lubił brata, jednak w obliczu szantażu
ludzie się zmieniają. W ciągu ostatnich kilku miesięcy Maxie przekonała się o jednym:
Anglicy bardzo dbają o pozory. Max wiele ryzykował, strasząc kogoś skandalem. Wuj mógł
podjąć decyzję o pozbyciu się brata z wielką niechęcią, ale Maxie nie wątpiła, iż uczyniłby
to, gdyby okoliczności go do tego zmusiły.
Wszystkie te przemyślenia wydały się zbyt daleko posunięte, ale też morderstwo było
strasznym uczynkiem. Zamknęła oczy, zastanawiając się czy przypadkiem nie postradała
zmysłów. Zawsze miała bujną wyobraźnię – zdaniem ojca skorą do sensacji – która teraz
wyraźnie się buntowała. Może istniało też proste wytłumaczenie całej sprawy. Jeśli tak, nie
potrafiła go znaleźć. Logika nakazywała zapytać wuja, ale nie wydawało się to roztropne.
Nie wyjawi tego, co z takim trudem starał się ukryć. Gorzej, bo jeśli winien jest zbrodni,
mógłby zaszkodzić jej samej. Nie sądziła, żeby chciał ją skrzywdzić, ale skoro skazał na
śmierć brata, nie zawaha się też z bratanicą.
Zagryzła wargi, czując w głowie zamęt. Tylko dwie rzeczy wydawały się pewne: jej ojciec nie
umarł naturalnie, a ona sama persona non grata w tym domu. Wiedziała, że lady
Collingwood jej nie lubi, ale zaskoczyła ją wrogość, ujawniona w trakcie podsłuchanej
rozmowy. Diablica... ciemnoskóra mała dzikuska... pół-Indianka.
Musi opuścić Chanleigh Court i to jeszcze tej nocy, kiedy wszyscy pójdą spać. Ale nie wróci
potulnie do Bostonu. Najpierw pojedzie do Londynu i dowie się prawdy o śmierci ojca.
Usiadła. Konieczność zaplanowania ucieczki uspokoiła chaotyczne myśli. Znała adres
gospody, w której nocował ojciec, a także nazwiska kilku jego starych znajomych. To
wystarczało do rozpoczęcia śledztwa.
Pozostawało tylko pytanie, jak dotrzeć do Londynu. Wprawdzie miała kilka funtów, ale nie
opłaci nimi podróży do Londynu. Będzie więc musiała dotrzeć tam pieszo. To jakieś dwieście
pięćdziesiąt mil, ale dla kogoś kto pół życia spędził na wędrówkach po drogach Nowej Anglii,
nie stanowiło problemu.

Tym razem jednak nie będzie jej towarzyszył ojciec. A podróżowanie w pojedynkę to wielkie
ryzyko, zwłaszcza dla kobiety. Nigdy specjalnie nie przebierała się za mężczyznę, ale
czasami była do tego zmuszona z powodu niebezpieczeństw czyhających na drogach
Ameryki. Na szczęście zabrała ze sobą męski strój. Z ukrytymi pod bandażem piersiami,
włosami pod kapeluszem, w luźnej koszuli, kaftanie i pelerynie, będzie wyglądała jak
młodzieniec. A jeśli ktoś zechce przyjrzeć się jej z bliska, ma jeszcze nóż.
Z pakowaniem poradziła sobie bez większego problemu, bo nie miała wielu rzeczy. Oprócz
męskiego przebrania, będzie jej potrzebna suknia na Londyn oraz peleryna, która posłuży
też za koc. Drogocenna paczuszka z amerykańskimi ziołami także się przyda. Srebrny
łańcuszek matki już wisiał na szyi. W wewnętrznej kieszeni płaszcza ukryła zegarek po ojcu,
złote kolczyki i harmonijkę. Sztućce i garnki kupi gdzieś po drodze.
Wszystkie te dobra upchnęła w wysłużonym plecaku. Teraz musiała tylko poczekać, aż
wszyscy usną. Nie mogąc spojrzeć w twarz ciotce i wujowi przesłała wiadomość, że nie
zejdzie na obiad z powodu migreny i poprosiła, by posiłek przysłano jej do pokoju.
Najtrudniejszym zadaniem okazało się napisanie pożegnalnego listu. Była gościem
Collingwoodów, więc nie wypadało opuścić domu bez słowa wyjaśnienia. Dobre wychowanie
nakazywało zachować się przyzwoicie mimo podejrzeń, jakie żywiła wobec wujostwa. Poza
tym nie chciała, by domyślili się, iż podsłuchała ich rozmowę.
Przez długi czas gryzła pióro, aż wreszcie wpadła na odpowiedni pomysł. Napisze, że
postanowiła wyjechać do Londynu z zamiarem odwiedzenia ciotki.
Desdemona Ross była młodszą siostrą Cletusa i Maximusa, wdową i intelektualistką
o otwartych poglądach. Ponieważ lady Collingwood serdecznie jej nie znosiła, Desdemona
rzadko odwiedzała rodzinne siedlisko. Maxie nigdy nie widziała ciotki, ale korespondowały
ze sobą. Jeden z takich listów przyszedł właśnie wczoraj, tak więc będzie mogła napisać, że
wyjeżdża na zaproszenie ciotki.
Pochyliła się nad papierem listowym. To niegrzecznie opuszczać dwór nocą, bez słowa
uprzedzenia, ale nikt jej nie będzie gonił, a tylko to się liczyło. Wątpiła, czy ktokolwiek będzie
się zastanawiał, jak jej się udało wynająć powóz nocą.
Postanowiła, że odwiedzi ciotkę, której listy zawsze wydawały jej się miłe. Z przyjemnością
pozna członka rodziny, do którego czuje sympatię.
Nie miała trudności z opuszczeniem Chanleigh Court. Z radością włożyła chłopięce
przebranie po tylu miesiącach noszenia sukien. Kobiety z plemienia matki chodziły
w spodniach. Maxie czuła się w nich równie dobrze jak w sukniach białych kobiet.
Pożegnalny liścik zostawiła na toaletce w swojej sypialni. Przy odrobinie szczęścia odnajdą
go dopiero następnego dnia.
Z kuchni zabrała ser, chleb, herbatę i połeć szynki, co zaoszczędzi jej wydatków
przynajmniej do Yorkshire. Po chwili zastanowienia wzięła także z gabinetu wuja starą mapę
okolic Londynu i wyszła bocznymi drzwiami. Uznała za dobry znak fakt, że po dżdżystym
wieczorze niebo się rozpogodziło. Nocne powietrze było wilgotne i chłodne, lecz wciągnęła
je głęboko w płuca, czując się szczęśliwa i wolna.

Szybko zeszła ze wzgórza i zatrzymała się, by ostatni raz spojrzeć na ogromny dwór. Ojciec
cieszył się z powrotu do rodzinnego domu. Gdziekolwiek teraz jest, musi być szczęśliwy, że
jego kości tu spoczywają. Chanleigh Court był domem ojca, ale nie jej, i nic nie wskazywało
na to, żeby miała tu powrócić. Nie pasowała do tego otoczenia i z pewnością szybko tu
o niej zapomną.
Przeszła jakieś pięć czy sześć mil, kiedy wzeszedł księżyc. Zobaczywszy w oddali sylwetkę
jakiegoś budynku, ruszyła w tę stronę przez mokre od rosy pola. Znalazła w nim resztki
zeszłorocznego siana. Ułożyła się na nim, a tobołek posłużył jej za poduszkę, peleryna zaś
za nakrycie. Nie była to jej pierwsza noc spędzona w przydrożnej szopie i pewnie nie
ostatnia. Jednak po raz pierwszy nie towarzyszył jej ojciec. Ból ścisnął jej serce. Ogarnęła ją
tęsknota i uczucie samotności. Zacisnęła w dłoni srebrny krzyżyk matki. Jest półkrwi
Indianką, Amerykanką i Collinsówną, więc nie będzie się nad sobą użalała.
Czy śmierć ojca oznaczała, że już do końca życia pozostanie sama? – pomyślała,
zapadając w sen.

Bracia siedzieli przy śniadaniu w ciszy, przerywanej jedynie szelestem przekładanych stron
gazet. Prasa nie przynosiła żadnych ciekawych wieści, toteż markiz Wolverton zaczął
przyglądać się bratu znad „Timesa”.
W młodości dzielące ich pięć lat stanowiło dużą różnicę. Giles miał nadzieję, że tej zimy
staną się wreszcie równymi sobie przyjaciółmi. Tak jednak się nie stało. Pierwszego
wieczoru Robin odkrył się nieco, ale już następnego dnia znowu schował się w swojej
skorupie. Był świetnym kompanem, zawsze chętnym do pogawędki, wspólnego milczenia
czy do uczestnictwa w miejscowych przyjęciach. Jednak prawdziwe uczucia i myśli krył za
pełną uroku maską grzeczności.
Nie miałoby to znaczenia, gdyby Giles nie przeczuwał, że dzieje się coś złego. Robin utracił
chęć do życia, swoją najbardziej znaczącą cechę charakteru. Giles często spotykał brata
zamyślonego i zapatrzonego w przestrzeń. Zastanawiał się, czy przypadkiem nie jest to
wina kobiety, która była teraz księżną Candover. Może też istniały głębsze i trudniejsze do
określenia powody.
Cokolwiek by to było, czuł że Robin coś stracił i to bezpowrotnie. Bardzo go to martwiło, ale
nie wiedział, jak pomóc. Z westchnieniem odłożył gazetę na stół.
– Masz jakieś plany na dzisiaj? Robin zawahał się.
– Może przejdę się po zachodnich lasach. Nie odwiedzałem jeszcze tamtych stron.
– Trudno mi uwierzyć, że odpowiada ci tak spokojne życie – stwierdził Giles. – Cały czas
zastanawiam się, kiedy znikniesz.
Robin uśmiechnął się.
– Jeśli to się zdarzy, nie martw się o mnie. Będzie to oznaczało, że natknąłem się na coś
interesującego, na przykład na grupę Cyganów i nie potrafiłem im się oprzeć.
Giles nie miałby nic przeciwko temu, żeby brat znalazł coś interesującego, czym mógłby się
zająć.
– Dziś cały dzień spędzę w magistracie – powiedział. – Zobaczymy się przy kolacji, chyba
że spotkasz Cyganów.
Po wyjściu brata Robin poszedł do kuchni, by poprosić o przygotowanie prowiantu.
Kucharka zapakowała cztery razy więcej jedzenia, niż był w stanie zjeść. Koniecznie chciała
go trochę podtuczyć. Jak na złość apetyt zupełnie mu nie dopisywał.
Ruszył na wędrówkę po zachodnich lasach pieszo, bo po tak zarośniętej okolicy nie dałoby
się jeździć konno. Zresztą piesza wędrówka najbardziej pasowała do jego nastroju. Miał
nadzieję, że spokój Wolverhampton ukoi tkwiący w nim ból. Do pewnego stopnia tak się
stało. Odzyskał siły i coraz rzadziej miewał nocne koszmary. Nie miał żadnych celów
i zobowiązań, ale właśnie to go niepokoiło. Kiedyś stale musiał podejmować decyzje, które
z fascynujących zadań wybrać. Teraz pogrążył się w ponurej melancholii, czego nigdy
wcześniej nie doświadczał. Nie licząc krótkich wizyt w Ruxton, całe sześć miesięcy spędził
na spaniu, konnych przejażdżkach, wędrówkach po okolicy oraz na czytaniu i pisaniu listów.

Najbardziej aktywnym zajęciem stało się unikanie zakus miejscowych panien. Bracia
Andreville byli pożądanymi gośćmi zimowych spotkań towarzyskich. Choć to Giles miał tytuł
i majątek, wątpiono, by zechciał powtórnie się ożenić, tak więc panie zwróciły się ku
Robertowi. Jego pociągający wygląd, owiana tajemnicą przeszłość oraz fakt, iż być może
kiedyś odziedziczy tytuł i majątek, czyniły z niego pierwszą partię w okolicy.
Robin westchnął, po czym zarzucił tobołek z prowiantem na ramię. Nie miałby nic przeciwko
szalonej miłości, ale też nie wyobrażał sobie, że mógłby zakochać się w jednej z tych
niewinnych angielskich dziewcząt, które spotykał w domach Yorkshire. Nie znał Maggie,
kiedy była jeszcze panną na wydaniu, ale nawet jako siedemnastolatka nie mogła
zachowywać się tak naiwnie.
Dzień był gorący, z przyjemnością więc powitał cień lasu. Miał na sobie stare ubranie, toteż
spokojnie mógł się teraz przedzierać przez najdziksze chaszcze.
Słońce stało już wysoko, kiedy dotarł do małej polanki przy strumieniu. Uśmiechnął się,
widząc przed sobą małą kolonię grzybów. W dzieciństwie uważał, że takie miejsca są
zaczarowane. Kładł się pod drzewem, zamykał oczy i marzył o dalekim, nieznanym świecie
i o pojawieniu się wróżki. Może teraz zdarzy się jakiś czar. Położył na ziemi torbę i wyciągnął
się na trawie. Splótł ręce pod głową i zaczął bezmyślnie wpatrywać się w niebo.
Popełnił błąd, pozwalając swobodnie przepływać myślom. Zaraz też ogarnął go smutek. Za
dnia nie miał trudności z odpędzeniem demonów, ale wiedział, że powrócą nocą
w koszmarach. Bał się, że dłużej tego nie wytrzyma i w końcu oszaleje.
Zmusił się do myślenia o przyszłości. Pomimo szczodrobliwości brata, nie mógł do końca
swoich dni pozostać w Wolverhampton. Może zostanie podróżnikiem. Znał Europę, jak
matka twarz swojego dziecka, nigdy jednak nie był na Wschodzie ani też w Nowym Świecie.
Tylko, że tak naprawdę, podróże już go znudziły.
Giles podsuwał mu parlament; wkrótce zwolni się jedno z miejsc przynależnych
Andreville’om, co dałoby mu możliwość przedstawienia swoich opinii na forum publicznym.
Mógł też zająć się dziennikarstwem. Żurnaliści to butna i czupurna wiara. Pasowałby tam,
jeśli odzyska energię i chęć do życia.
Najwyraźniej polanka nie była zaczarowana, skoro jego umysł krążył wokół tych samych
dręczących go od miesięcy tematów. Ciepło promieni słonecznych i roztaczająca słodki
zapach trawa zachęcały do drzemki. Zapadł w nią z nadzieją, że koszmary zaczekają do
nocy.
Po wędrówce w popołudniowym słońcu Maxie powitała leśny chłód z wdzięcznością.
Wieśniak, który podwiózł ją furmanką, wskazał właśnie tę drogę. Omijała główne trakty, a na
bocznych drogach nikt nie zwracał uwagi na samotnego młodzieńca. Zresztą od kilku godzin
nie spotkała żywej duszy. Jedyny kłopot to ten, że poprzedniego dnia skończyło się jej
jedzenie i żołądek zaczął domagać się swoich praw. Z tego co mówił wieśniak, pierwsze
domostwa napotka dopiero pod koniec dnia. W Ameryce umiałaby sobie poradzić,
korzystając z darów natury, ale angielskie prawa własności były tak ostre, że bała się je
naruszać. Jeśli głód porządnie da się we znaki, z pewnością zapomni o strachu.

Odgłos kopyt i toczących się kół zmusił ją do zatrzymania się i obejrzenia za siebie.
Nadjeżdżał ciężki wóz. Uznała, że lepiej nie pokazywać się nikomu w takiej głuszy, szybko
więc wspięła się na pagórek i zniknęła w lesie. W ciągu trzech dni podróży nie miała
żadnych kłopotów. Prócz dwukrotnej jazdy furmankami z małomównymi wieśniakami z nikim
więcej nie rozmawiała. Wóz minął ją z brzękiem i stukotem. Zamierzała wrócić na drogę,
kiedy usłyszała słodkie trele.
Zatrzymała się i uśmiechnęła szeroko. Poznawanie ptaków, zwierząt i roślin należało do
najprzyjemniejszej strony tej wędrówki. Ten ptasi koncert wykonywał chyba najsłynniejszy
słowik w Anglii. Już przed miesiącem wydawało jej się, że słyszy tego ptaszka, ale kuzynki
nie potrafiły tego potwierdzić. Jedyne ptaki, jakie rozpoznawały, to te upieczone i podane na
półmisku.
Zaczęła przedzierać się przez zarośla. Poszukiwania doczekały się nagrody, bo przez krótką
chwilę widziała brązowe piórka. Ruszyła dalej ze wzrokiem utkwionym w gałęziach drzew.
Nagle potknęła się o coś. Zaklęła pod nosem, próbując bezskutecznie utrzymać równowagę.
Upadła jak kłoda, lecz ku swemu zaskoczeniu poczuła, że zamiast na twardej ziemi leży na
czymś miękkim i ciepłym.
Ciepłym, miękkim i odzianym.
Zorientowała się, że to człowiek. Spał, ale obudził się, instynktownie obejmując ją
ramionami.
Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. W niebieskich oczach nieznajomego pojawiły się
najpierw zdumienie i zaniepokojenie, potem rozbawienie.
– Przepraszam, że znalazłem się na twojej drodze – powiedział w końcu.
– Proszę wybaczyć – mruknęła. Odsunęła się od nieznajomego, ciesząc się w duchu, że
przy upadku nie spadł jej kapelusz i nadal ocienia twarz. – Nie patrzyłem pod nogi.
Wstała, gotowa odejść. Potem, zupełnie jak żona Lotta, uczyniła błąd i odwróciła się.
Wcześniej nie zdążyła się przyjrzeć nieznajomemu i teraz dostrzegła piękne oczy, jasne
włosy, ładnie zarysowane, zmysłowe usta. Doszła do wniosku, że nigdy wcześniej nie
widziała tak przystojnego mężczyzny. Jego nieco przydługie włosy mieniły się wszystkimi
odcieniami brązu, a rysy twarzy zmusiłyby anioła do płaczu z zawiści.
Rozejrzała się po polance i nagle przyszła jej do głowy niedorzeczna myśl, że oto ma przed
sobą Oberona, legendarnego króla wróżek. Nie, był zbyt młody, a poza tym król elfów nie
miałby na sobie ziemskiego odzienia.
Jasnowłosy mężczyzna usiadł i oparł się o pień drzewa.
– Może raz albo dwa kobiety rzucały się w moje ramiona, ale nigdy z takim impetem –
powiedział, a wokół oczu pojawiły mu się zmarszczki. – Jednakże możemy dojść do
porozumienia, jeśli grzecznie przedstawisz mi swoją prośbę.
Maxie znieruchomiała.
– Chyba się jeszcze nie obudziłeś – powiedziała starając się mówić niskim głosem. – Mam
na imię Jack i nie jestem kobietą, a już z pewnością nie interesuje mnie wpadanie w twoje
ramiona.

Nieznajomy uniósł brwi.
– Z daleka może i wyglądasz na chłopca, ale pamiętaj, że upadłaś na mnie, co rozbudziło
mnie na tyle, by wiedzieć z kim mam przyjemność. – Przesunął wzrokiem po jej sylwetce. –
Dam ci radę: jeśli chcesz być przekonująca, postaraj się o odpowiednią koszulę i surdut albo
wkładaj luźniejsze spodnie. Nigdy nie widziałem chłopaka zbudowanego tak jak ty.
Maxie zarumieniła się, po czym obciągnęła wymięty kaftan. Chciała rzucić się do ucieczki,
kiedy mężczyzna uspokajająco uniósł dłoń.
– Nie uciekaj. Nie jestem niebezpieczny. Pamiętaj, że to ty na mnie wpadłaś, a nie
odwrotnie. – Sięgnął do wypchanej torby, leżącej kilka stóp dalej. – Czas na popołudniowy
posiłek, a ja mam tu o wiele więcej jedzenia niż potrzeba dla jednej osoby. Przyłączysz się?
Wiedziała, że powinna się trzymać z daleka od tego zbyt przystojnego mężczyzny, ale
wydawał się przyjazny i niegroźny, a ona miała wielką ochotę z kimś porozmawiać. Podjęła
decyzję, kiedy nieznajomy wyciągnął z worka mięsne paszteciki. Żołądek nigdy jej nie
wybaczy, jeśli nie przyjmie zaproszenia.
– Jeśli jesteś pewien, że wystarczy, skorzystam z zaproszenia. Rzuciła tobołek na ziemię
i usiadła, krzyżując nogi, w bezpiecznej odległości, w razie gdyby młody Apollo miał niecne
zamiary.
Jasnowłosy podał jej paszteciki, potem ponownie sięgnął do worka, wyjął pieczonego
kurczaka, kilka bułek i butelkę. Odkorkował ją i postawił na środku.
– Piwem będziemy musieli się podzielić.
– Nie piję piwa.
Za to uwielbiała paszteciki. Z trudem powstrzymała się, żeby nie połknąć wszystkich naraz.
Mężczyzna jadł spokojnie, dokładnie przeżuwając każdy kawałek.
– W większości społeczności uważa się za niegrzeczne siadanie do posiłku w nakryciu
głowy.
Z niechęcią pomyślała o pokazaniu twarzy, ale nie wypadało zignorować uwagi o dobrych
manierach. Przyjęcie zaproszenia obligowało ją do grzeczności. Zdjęła więc kapelusz,
uważnie przyglądając się towarzyszowi.
Przez chwilę patrzył na nią bez słowa. Maxie już wcześniej spotkała się z podobnymi
reakcjami. Opuściła rękę, by móc swobodnie sięgnąć po nóż, gdyby zaszła taka potrzeba.
Na szczęście powstrzymał się od głupich czy wulgarnych uwag.
– Masz ochotę na kurczaka? – zapytał z trudem przełykając ślinę. Rozluźniła się i kiwnęła
twierdząco głową.
– Tak, poproszę.
Sam także wziął kawałek.
– Jak znalazłaś się w lesie markiza Wolvertona?
– Szłam drogą, kiedy usłyszałam, że ktoś nadjeżdża. Uznałam, że mądrzej uczynię, jeśli się
schowam, a potem zasłuchałam się w śpiew słowika. A ty... jesteś kłusownikiem?
Popatrzył na nią ze smutkiem.
– Czy wyglądam na kłusownika?

– Nie. A przynajmniej nie na takiego, któremu się powiodło. – Skończyła jeść, po czym
z gracją oblizała palce. – Z drugiej strony nie wyglądasz też na markiza.
– Czy uwierzyłabyś, gdybym ci powiedział, że nim jestem?
– Nie. – Obrzuciła krytycznym spojrzeniem jego ubranie, wprawdzie szyte na miarę, ale
bardzo wysłużone.
– Co za spostrzegawcza młoda kobieta – rzucił z podziwem. – Masz rację. Taki ze mnie
markiz Wolverton jak z ciebie Angielka.
– Skąd takie przypuszczenie? – zdziwiła się, dochodząc do wniosku, że jej dobroczyńca jest
stanowczo zbyt spostrzegawczy.
– Odróżnianie akcentów to moja specjalność. Twój należy do angielskiej szlachty, ale nie do
końca. – Zmrużył oczy. – Domyślam się, że jesteś Amerykanką, prawdopodobnie z Nowej
Anglii.
– Rozsądne rozumowanie – stwierdziła enigmatycznie.
– Nadal masz na imię Jack?
– Zadajesz zbyt wiele pytań.
– Pytanie, to jak mi wiadomo, najłatwiejszy sposób zaspokojenia ciekawości – odparł. –
I bardzo skuteczny.
– Nie da się zaprzeczyć. – Zawahała się, ale nie znalazła powodu, dla którego miałaby
ukrywać prawdę. – Zazwyczaj mówią mi Maxie, ale w rzeczywistości mam na imię Maxima.
– Dla mnie wyglądasz bardziej na Minimę – zauważył mężczyzna, obrzucając ją wzrokiem.
Wybuchnęła śmiechem.
– O tobie też nie da się powiedzieć, że jesteś Herkulesem.
– Tak, ale nie mam na imię Herkules i nie staram się nikogo wywieść w pole.
– Mój ojciec miał na imię Maximus, a mnie nazwano po nim. Nikt wtedy nie zastanawiał się,
czy urosnę na tyle, by moje imię miało sens, a potem było już za późno. – Skończyła jeść
bułkę. – Już wiem, że nie nazywasz się Herkules, więc jak?
– Nie noszę wielu innych imion. – Upił łyk piwa, jakby rozważał, co ma powiedzieć. Nie
ulegało wątpliwości, że to wędrowny zabijaka, przybierający tak wiele imion, że sam nie
pamięta, które jest prawdziwe.
– Ostatnio używałem tego: lord Robert Andreville – powiedział w końcu.
Spojrzała na niego zaskoczona.
– Naprawdę jesteś szlachcicem? – Pomimo starego odzienia, miał w sobie coś
dystyngowanego. Zaraz jednak zmarszczyła brwi. – Żartujesz ze mnie, co? Ojciec tłumaczył
mi kiedyś, jak to jest z tytułami. Prawdziwy szlachcic nie używa słowa „lord” z imieniem.
Domyślam się, że lord Robert to wymyślony tytuł, którym chcesz zaimponować ludziom.
– A ja myślałem, że uda mi się zwieść przybysza z kolonii. – W oczach zabłysł mu
łobuzerski ognik. – Masz rację. Jestem z pospólstwa, żaden tam szlachcic. Przyjaciele
mówią mi Robin.
Bez względu na imię, ten mężczyzna miał niezwykle wyrazistą twarz. Może nie był
oszustem, ale raczej aktorem. Oczywiście, może być i tym, i tym, pomyślała

z rozbawieniem.
– W takim razie powinieneś dać coś swemu imiennikowi na szczęście. – Wskazała dłonią na
słowika, zwanego po angielsku „robin”, który sfrunął na środek polanki. Był mniejszy
i bardziej żywotny od słowika amerykańskiego i bardzo przypominał towarzysza Maxie.
– Dobry pomysł. – Wziął kawałek bułki i rzucił ptakowi, który natychmiast porwał zdobycz
i odleciał. – Należy pamiętać o szczęściu. – Sięgnął ponownie do worka i zapytał: – Masz
ochotę na ciasto?
– Wielką. – Przyjęła poczęstunek, starając się nie okazywać zachłanności.
Nieznajomy miał uroczy uśmiech. Pewnie niejedną kobietę już nim zbałamucił. Wyglądał na
wędrownego handlarza, który potrafi namówić każdego na zakup tuzina niepotrzebnych
rzeczy. W ciągu rozlicznych podróży spotkali z ojcem mnóstwo podobnych mu naciągaczy.
Tak naprawdę to ojciec też do nich należał. Prawdopodobnie właśnie dlatego czuła słabość
do szelmowskich włóczęgów.
Jadła ciasto, myśląc o tym, że już dawno nie spożywała tak przepysznego posiłku. Kiedy
skończyła, wstała i poszła do strumienia. Umyła ręce i napiła się chłodnej wody.
Robin przyglądał się z uwagą tajemniczemu gościowi. Choć ubiór skrywał dziewczęce
kształty, nie mógł zapomnieć zgrabnych krągłości.
– Czy mieszkasz gdzieś w okolicy? – zapytał, gdy się odwróciła.
– Nie, zmierzam do Londynu. – Podniosła z ziemi kapelusz i tobołek. – Dziękuję za
poczęstunek.
– Do Londynu?! – powtórzył zaskoczony. – I zamierzasz przejść całą tę drogę sama?
– To tylko dwieście mil. Dojdę tam za jakieś dwa tygodnie. Do widzenia. – Naciągnęła
kapelusz na czoło tak, by osłonił jasnobrązowe oczy.
Z trudem powstrzymał się, by nie krzyknąć, że to zbrodnia zakrywać tak cudowną twarz.
Kiedy na niego wpadła, myślał, że to jakiś wiejski chłopak w ubraniu po starszym bracie.
Kiedy jednak ściągnęła kapelusz, zaparło mu dech w piersiach.
Maxima – Maxie – miała egzotyczną urodę, często spotykaną u osób o mieszanej krwi.
Delikatna budowa ciała wskazywała na angielskie pochodzenie, ale śniada karnacja, lśniące
czarne włosy i kształtne rysy twarzy z pewnością nie były angielskie.
Takiej twarzy nigdy się nie zapomina.
Jednak nie uroda stanowiła o wyjątkowości tej kobiety, lecz odwaga, bezpośredniość, cięty
język i ukryta siła, przejawiającą się w każdym słowie i geście. Jej widok przywołał całą falę
dawno zapomnianych emocji, które stopiły serce Robina jak słońce wiosenne lody. Było to
niepokojące uczucie. Jedno wiedział na pewno: nie może pozwolić, by ta niesamowita istota
zniknęła z jego życia.
Zebrał resztki pożywienia, wstał, zarzucił tobołek na ramię i ruszył za Maxie.
– Do Londynu może i nie jest daleko – powiedział – ale samotnej kobiecie grozi wiele
niebezpieczeństw.
– Jak dotąd nie miałam kłopotów – odparła. – Nikt prócz ciebie się nie zorientował, że
jestem kobietą, a w przyszłości będę bardziej uważała, żeby nie wpaść na kogoś tak

spostrzegawczego.
– Młodemu chłopcu grożą takie same niebezpieczeństwa. – Patrząc na nią, pomyślał, że
jest bardzo niska, miała najwyżej pięć stóp wzrostu, ale była tak proporcjonalnie zbudowana,
że na pierwszy rzut oka się tego nie dostrzegało. – Niektórzy wędrowcy wolą młodych
chłopców.
Brązowe oczy spojrzały na niego pytająco. Dobrze wychowana panna nie zrozumiałaby jego
uwagi, ale nie Maxie. Może nie była tak całkowicie naiwna.
– Tutaj na północy drogi są względnie spokojne, ale im bliżej Londynu, tym gorzej – ciągnął
Robin, kiedy wychodzili z zarośli na porośniętą trawą ścieżkę, prowadzącą na południe.
– Potrafię całkiem dobrze się bronić – odparła z odcieniem niecierpliwości w głosie.
– Tym nożem, który przy sobie kryjesz? Rzuciła mu ostre spojrzenie.
– Upadłaś na mnie dość mocno, a trudno pomylić nóż z ludzkim ciałem – wyjaśnił. –
Zwłaszcza z miękkimi krągłościami kobiety.
– Tak, mam nóż i wiem, jak go użyć – powiedziała z wyraźną nutą ostrzeżenia.
– Nie wtedy, kiedy napadnie cię kilka osób.
– Nie zamierzam wdawać się w żadne bójki.
– Czasami nie ma wyboru – zauważył sucho.
Szli dalej w chłodnym milczeniu. Maxie uparcie ignorowała jego obecność, Robin zaś
pogrążył się w myślach. Choć znał tę dziewczynę zaledwie od godziny, wiedział, że jej nie
przekona. Nie była osobą, którą łatwo jest zawrócić z raz wyznaczonego celu. Może uda jej
się bezpiecznie dotrzeć do Londynu, a może i nie. Nawet gdyby nie był zafascynowany
Maxie i tak nie pozwoliłby samotnej kobiecie – a zwłaszcza tak drobnej – wyruszyć w taką
podróż.
Wniosek nasuwał się sam.
Kiedy przy granicy Wolverhampton lasy zaczęły rzednąć, powiedział:
– Nie ma rady. Jako dżentelmen zmuszony jestem odeskortować cię do Londynu.
– Co?! – zatrzymała się na środku drogi i spojrzała na swego towarzysza. – Oszalałeś?
– Nie. Jesteś samotną młodą kobietą w obcym kraju. Postąpiłbym niehonorowo, zostawiając
cię teraz. – Także się zatrzymał i posłał dziewczynie jeden ze swych najbardziej
pociągających uśmiechów. – Poza tym, nie mam nic lepszego do roboty.
Twarz kobiety wyrażała niedowierzanie i rozbawienie.
– Co daje ci prawo twierdzić, że jesteś dżentelmenem?
– Dżentelmen nie pracuje. Skoro więc nie pracuję, to muszę być dżentelmenem.
Wybuchnęła śmiechem.
– Co za absurdalne stwierdzenie. Twoja logika nie przekonałaby nawet dziecka. Zresztą
nawet jeśli nie pracujesz, nie możesz tak po prostu wyruszyć w podróż.
– Ależ mogę. Tak po prawdzie już to zrobiłem.
Popatrzyła na niego uważnie. Był średniego wzrostu i choć przewyższał ją o głowę, nie
nadawał się na obrońcę.
– Sądząc po wyglądzie, nie bardzo nadajesz się na opiekuna – rzuciła i podjęła wędrówkę. –

Skończy się na tym, że to ja będę cię bronić. Większość życia spędziłam w drodze i wiem,
jak o siebie zadbać. Nie potrzebuję i nie chcę eskorty, bez względu na to jak honorowe są
twoje intencje.
W odpowiedzi zobaczyła szeroki uśmiech.
– Jak znam świat, to grozi mi większe niebezpieczeństwo z twojej strony niż ze strony
jakiegoś tam hipotetycznego wędrowca – dodała buńczucznie.
Cień urazy przemknął po twarzy mężczyzny.
– Ta pani mi nie ufa.
– Nie widzę powodu, dla którego miałabym ci ufać. – Przechyliła głowę na bok. – Jesteś
aktorem, prawda? Cały czas grasz, a aktorzy często są bez pracy.
– Grałem wiele ról – przyznał. – Ale nigdy na scenie. Powinna się tego domyślić. Gdyby
spróbował swoich sił w teatrze, odniósłby ogromny sukces, choćby dlatego, że kobiety
płaciłyby za możliwość patrzenia na jego anielską fizjonomię. – Czy kiedykolwiek
zajmowałeś się czymś pożytecznym, czy jesteś typowym niebieskim ptakiem?
– Praca mnie fascynuje – odpowiedział. – Mogę godzinami się jej przyglądać.
Z trudem walczyła o zachowanie powagi.
– Widzę, że nie da się z tobą rozsądnie porozmawiać. – Po chwili zaś dodała: – Mogłabym
się zastanowić, gdybyś miał pieniądze na dyliżans do Londynu, ale nie stać mnie na
wykarmienie dwóch osób. Może nie starczyć dla mnie jednej.
Uśmiechnął się i powiedział:
– W tej chwili nie mam przy sobie zbyt wiele, a mój bankier, niestety, jest w Londynie.
Jednakże mogę wyczarować pieniądze, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Zanim Maxie zdążyła się odsunąć, sięgnął pod jej kapelusz i musnął palcami ucho. Choć
uczynił to bardzo delikatnie, zadrżała jak od uszczypnięcia. Tymczasem Robin odsunął się
i pokazał dłoń, na której leżał szyling.
– Nieźle – przyznała. – Ale zręczne palce to nie to samo, co zmienić metal w złoto.
– Zręczne palce? – powtórzył urażonym tonem. – To jest magia, a nie jakieś tam sztuczki.
Daj mi rękę.
Zaciekawiona i rozbawiona, wyciągnęła dłoń. Robin położył na niej szylinga, po czym
zacisnął palce. Miał ciepły i mocny uścisk.
– Zwiń dłonie w pięści, a ja sprawię, że szyling przeniesie się do drugiej ręki.
Uczyniła, jak polecił. Robin pomachał rękami, mrucząc coś niezrozumiale, po czym oznajmił:
– Już szyling się przeniósł.
– Musisz jeszcze poćwiczyć, lordzie Robercie, ponieważ szyling nadal znajduje się w tej
samej dłoni. – Rozwarła palce, chcąc udowodnić, że ma rację, i wciągnęła gwałtownie
powietrze, bowiem na dłoni leżała niejedna moneta, ale dwie. – Jak to zrobiłeś? Uśmiechnął
się z zadowoleniem.
– Tak naprawdę to sprawa zręczności, ale jestem całkiem dobry w tych sztuczkach. Często
je wykorzystywałem, żeby zarobić na kawałek chleba i miejsce do spania.
Jej towarzysz z pewnością był włóczęgą, ale za to ogromnie zabawnym. Maxie zwróciła mu

monety.
– To było bardzo ciekawe, lordzie Robercie, ale teraz radziłabym ci wrócić do drzemki pod
jakimś drzewem.
– Drogi należą do wszystkich. – Schował monety do kieszeni. – Postanowiłem już, że idę do
Londynu i nie możesz mi tego zabronić.
Otworzyła usta, po czym szybko je zamknęła. Miał rację. Dopóki jej nie krzywdził, na co się
zresztą nie zapowiadało, mógł korzystać z tej samej drogi co ona. Cóż mogła na to
poradzić?
Przypomniały się jej psy, które często wędrowały za nią i za ojcem. Tak jak i one Robin
szybko się znudzi i zrezygnuje. To charakterystyczne dla zabijaków; ich determinacja jest
mocna, ale krótkotrwała. Musi tylko uzbroić się w cierpliwość.

Pokój dzienny w Chanleigh Court pełen był najróżniejszych przedmiotów i bibelotów, ale po
przejechaniu prawie trzystu mil Desdemona Ross nie traciła czasu na wyrażanie zachwytu.
– Nie rozumiem. Maxima wyjechała do Londynu, żeby mnie odwiedzić? – dopytywała się,
unosząc w górę gęste kasztanowe brwi. – Przecież ja przyjechałam do Durham. Widzę
jednak, że nie wyjdzie mi to na zdrowie.
Lady Collingwood posłała siostrze męża lodowate spojrzenie.
– Sama przeczytaj list od niej. – Podała Desdemonie złożoną kartkę papieru. – Ta
niewdzięcznica uciekła przed trzema dniami, w środku nocy.
Desdemona przeczytała liścik ze zmarszczonym czołem.
– Maxima pisze, że zaprosiłam ją na dłuższy czas, co po prostu jest nieprawdą.
Przyjechałam tu, zamierzając zabrać ją, ze sobą, gdybyśmy się polubiły, ale nie
wspominałam o tym w liście.
– Maxima to nieprzewidywalna osoba, bez wychowania i ogłady.
Lady Collingwood wzruszyła ramionami, taksując wzrokiem ubranie szwagierki. Jej brak
gustu graniczył wręcz z geniuszem. Atrakcyjny wygląd musiał się kłócić z jej feministycznymi
poglądami. Z drugiej jednak strony może i słusznie kryła się za czarnymi pelerynami
i budkami. Jej płonące czerwienią włosy nie wyglądały dobrze, lepiej więc ukryć je pod
kapeluszem. A figura... to sama rozpacz.
– Ucieczka w środku nocy, by złapać dyliżans pocztowy, to dokładnie to, czego się można
spodziewać po tej dziewczynie – oznajmiła wyniośle, myśląc z dumą o własnej elegancji. –
Nie mówiąc już o oszukiwaniu. – Ziewnęła dyskretnie, zakrywając usta dłonią. – Wierz mi,
Desdemono, masz szczęście, że się rozminęłyście. To zadziwiające, że Maximus odważył
się przywieźć ją do Chanleigh Court. Jej miejsce jest w dzikich lasach, z tymi jej dzikimi
krewnymi, czerwonoskórymi Indianami.
– A nie w towarzystwie dzikich angielskich krewnych? – rzuciła Desedemona z zabójczą
słodyczą w głosie. – Jej matka może i była Indianką, ale przynajmniej nie zajmowała się
handlem.
Althea Collins zaczerwieniła się na tę uszczypliwość. Całe lata starała się zapomnieć, w jaki
sposób jej ojciec dorobił się majątku. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć, bo w tym momencie
do pokoju wszedł jej mąż.
– Dizzy! – zawołał lord Collingwood, a na jego pociągłej twarzy pojawiło się zaskoczenie
i radość. – Trzeba było napisać, że zamierzasz nas odwiedzić. Minęło wiele czasu od twojej
ostatniej wizyty.
Pomimo dwudziestu lat różnicy oraz całkowitego braku podobieństwa Desdemona i jej brat
bardzo się lubili. Siostra serdecznie go objęła, choć wiedziała, że jest przeciwny takiej
demonstracji uczuć. On zaś wiedział, że uczyni to mimo jego sprzeciwów. Zwyczaj ten stał
się już rodzinną tradycją.
– Najwyraźniej powinnam się tu zjawić już trzy dni temu, Clete. Brat skrzywił się. Nie lubił,

kiedy tak się do niego zwracano, tak jak Desdemona nie znosiła zdrobnienia Dizzy.
Mając już formalności powitalne za sobą, siostra popatrzyła na brata z wyrzutem.
– Przyjechałam sprawdzić, jak miewa się moja siostrzenica i dowiaduję się, że uciekła i to
podobno do mnie.
Zmarszczył brwi, bo wreszcie dotarło do niego znaczenie obecności siostry.
– Dlaczego nie jesteś w Londynie i nie czekasz na Maxime?
– Ponieważ wcale jej nie zapraszałam – warknęła Desdemona. – Najwyraźniej ta biedna
dziewczyna była tu nieszczęśliwa i postanowiła przenieść się do mnie z nadzieją, że ja
potraktuję ją lepiej. Jak ty się opiekowałeś jedynym dzieckiem naszego brata?
– Maxima nie jest dzieckiem. To dorosła kobieta, zaledwie kilka lat młodsza od ciebie –
próbował bronić się brat. – Nie zapytała mnie przed wyjazdem o zdanie.
– Ciekawe, skąd miała pieniądze na dyliżans – powiedziała Desdemona. – Myślałam, że
Max umarł bez pensa przy duszy.
Nastąpiła cisza, a państwo Collingwood wymienili między sobą spojrzenia.
– Masz rację, miała niewiele pieniędzy – przyznała lady Collingwood. – Musiałam kupić jej
strój żałobny, kiedy zmarł Maximus. Opiekowaliśmy się nią, choć nie otrzymaliśmy w zamian
nawet cienia wdzięczności.
– Jeśli oczekiwano od niej wdzięczności, to się nie dziwię, że stąd wyjechała. – Desdemona
ponownie odwróciła się do brata. – Może i jest już dorosła, ale nie zna Anglii. Może ją
spotkać coś złego, zwłaszcza jeśli udała się do Londynu na piechotę.
– Wielki Boże, z pewnością nawet nie pomyślała o takim rozwiązaniu! – Twarz lorda
Collingwooda zdradzała zaniepokojenie. – Tamtego rana zauważyłem, że z biurka zniknęła
moja stara mapa Londynu. Uznałem, że ktoś ją pożyczył.
– Najwyraźniej tak się właśnie stało. Ponieważ większość czasu dziewczyna spędzała na
wędrówkach po drogach Nowej Anglii, podróż do Londynu musiała wydać się jej kusząca. –
Desdemona przestała panować nad gniewem. – Powinniście się wstydzić! Max wierzył, że
jego córka będzie bezpieczna w Chanleigh Court. A przez was musiała uciekać.
Collingwood oblał się rumieńcem.
– Myślałem, że Maxima jest tu szczęśliwa. Miałem zamiar pokazać ją w Londynie razem
z moimi córkami, ale nic jej o tym nie wspominałem. Wydawało mi się nie na miejscu mówić
o przyszłości, dopóki nie upora się z bólem po stracie ojca.
Desdemona spojrzała ostro na szwagierkę.
– Czy ty także miło ją przyjęłaś, Altheo? Nie było żadnych podstępnych komentarzy na
temat jej pochodzenia? Czy zamówiłaś dla niej odpowiednią odzież, zapoznałaś
z towarzystwem z sąsiedztwa?
– Jeśli tak się przejmujesz tą małą dzikuską, dlaczego sama czegoś nie zrobiłaś? – zapytała
gniewnie lady Collingwood. – Mogłaś ją odwiedzić w czasie tych czterech miesięcy, ale ty
naskrobałaś tylko kilka listów.
– Pracowaliśmy nad ważną ustawą parlamentarną, a ponieważ wreszcie coś ruszyło do
przodu, nie mogłam opuścić Londynu – wytłumaczyła ze zmieszaniem Desdemona. – Ale

masz rację, powinnam była bardziej się wysilić. Myślałam jednak, że dziewczyna będzie tu
bezpieczna, dopóki nie znajdę czasu, żeby ją odwiedzić.
– Nie ma sensu obrzucać się oskarżeniami – wtrącił lord Collingwood z nadzieją, że
największą kłótnię mają już za sobą. – Najważniejsze teraz to odnaleźć Maxime.
– Jak zamierzasz tego dokonać?
Po chwili zastanowienia pokiwał głową.
– Znam człowieka, który ją odnajdzie. Simmons jest teraz w Newcastle. Poślę po niego
i wyjaśnię, co ma robić. Przy odrobinie szczęścia Maxima już wkrótce wróci do domu.
– Posyłaj po swojego człowieka, jeśli tak ci się podoba, ale ja również będę szukać –
stwierdziła Desdemona. – Ktoś z rodziny musi pokazać, że mu na niej zależy. Jak ona
wygląda?
Miał właśnie powiedzieć, że to absurd, że takie przedsięwzięcia należy pozostawić
fachowcom, ale jedno spojrzenie na siostrę przekonało go, że lepiej do niczego jej nie
namawiać. W końcu jest niezależną, znającą świat wdową. Nic jej nie grozi.
Minęło popołudnie, a towarzysz Maxie nie okazywał nawet cienia zmęczenia. Nadal
utrzymywał szybkie tempo marszu, jakie narzuciła od początku. Co jakiś czas rzucał
zabawną uwagę na temat mijanych okolic, czasem też gwizdał bardzo zręcznie. Musiała
przyznać, że w jego towarzystwie droga tak się nie dłuży.
Wyszli z lasu na szeroki trakt. Zbliżał się czas kolacji, kiedy dotarli do cichej wioski
z domkami z szarego kamienia. Robin wskazał na zajazd pod nazwą „Król Ryszard”.
– Czy mogę zaprosić cię na obiad? Wszystko co chcesz, byle tylko nie kosztowało więcej
niż dwa szylingi.
Maxie obrzuciła go zimnym spojrzeniem.
– Możesz się zatrzymać, jeśli masz ochotę, ale ja zamierzam iść dalej. Przyjemnej podróży,
panie Anderson.
– Andreville – poprawił Robin. – Anderson na nikim nie zrobiłby wrażenia. Jesteś pewna, że
nie chcesz się zatrzymać? Mam wystarczająco dużo jedzenia na następny dzień, ale ciepły
posiłek pomógłby nam przetrwać chłód nocy.
– Jakie „nam”, panie Andreville? – zapytała Maxie starając się nie wypaść z oficjalnego tonu.
– Jesteśmy obcymi, którzy przypadkowo idą w tę samą stronę.
– Nadal nie traktujesz mnie poważnie, prawda? – Na twarzy mężczyzny nie widać jednak
było rozgoryczenia. – Zresztą podobnie jak inni. A więc wybierasz zimne stopy?
– Na litość boską! – mruknęła Maxie, mijając gospodę. Ten człowiek stawał się męczący.
Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. Jeśli zgodzi się zatrzymać na obiad, z pewnością
nadarzy się okazja, żeby się wymknąć niepostrzeżenie. Skręci w którąś z bocznych dróg,
a następnego dnia ruszy dalej na południe i tak pozbędzie się natręta na zawsze.
– Masz rację, ciepły posiłek może się przydać, ale sama za niego zapłacę.
Niebieskie oczy mężczyzny błysnęły rozbawieniem i Maxie odniosła niemiłe wrażenie, że
została przejrzana. Musi się rozluźnić i udawać, że pogodziła się z obecnością eskorty.
Weszli do zajazdu i znaleźli miejsce w rogu zadymionej sali. Było tak ciemno, że nikt nie

zauważył, iż Maxie nie zdjęła kapelusza. Co do wyboru dań, to takowy nie istniał. Zamówili
więc specjalność dnia i czekali aż podadzą im potrawę o nazwie „krzyżówka z ziemniakami”.
Na pytające spojrzenie Maxie Robin wyjaśnił:
– Krzyżówka to mięso z uda świni. Nie jest zła. Wzięła kawałek do ust i zaczęła starannie
żuć.
– Masz rację, niezła, ale też nic specjalnego.
– Jednak to ciepły posiłek i smakuje lepiej niż można się było spodziewać.
Ukryła uśmiech za widelcem z kawałkiem mięsa.
– Jadałam gorsze rzeczy. Jeżozwierz na przykład jest zjadliwy tylko wtedy, kiedy się umiera
z głodu.
Postanowiła, że będzie uprzejma. Nie było to takie trudne, lecz okazało się zdradliwe.
Atmosfera zajazdu, panujący w nim półmrok, miła rozmowa z przystojnym mężczyzną, który
poświęcał jej całą uwagę, wszystko to tworzyło romantyczny nastrój.
Uzmysłowiwszy to sobie, natychmiast się opanowała. Ostatnią rzeczą, której teraz
potrzebowała, to dać się uwieść włóczędze. Skupiła uwagę na talerzu, czekając na okazję,
by wymknąć się z gospody.
Robin skończył pierwszy i spojrzał na ścianę, gdzie na gwoździach wisiały metalowe
układanki.
– Czy w Ameryce macie takie zagadki? Chodzi o to, żeby rozłączyć części, a potem złożyć
je na nowo. – Zdjął ze ściany jedną z nich. – Trudno się z tym uporać nawet po trzeźwemu.
Pijacy często zabierają się do nich z obcęgami.
– Znam te zagadki z zajazdów. Przypuszczam, że można je spotkać wszędzie tam, gdzie są
kowale i tawerny, do których ludzie przychodzą się rozerwać. – Przełknęła ostatnią porcję
ziemniaków. – Pewnie z łatwością dajesz sobie z nimi radę.
– Uważasz, że jestem dobry we wszystkim co nieprzydatne? Musiała się uśmiechnąć.
– Tak.
Pochylił się nad układanką. Miała kształt przypominający dzwon, z kilkoma okręgami
i trójkątami.
– Chyba ostatnio zbyt rzadko bywałem w tawernach. Nie jestem nawet pewien, która z tych
części da się odłączyć.
Maxie spojrzała na układankę, dostrzegając jednocześnie zgrubienie na dłoni towarzysza,
jakby kości były połamane. Miał eleganckie dłonie, którymi często gestykulował, bardziej jak
Europejczyk niż Anglik. Zrobiło jej się go żal, zwłaszcza że był mańkutem.
Z uwagą wpatrywała się w zgrubienia. Wydawały się dziwnie regularne, jakby były efektem
umyślnego działania. Tortury? Dreszcz przebiegł jej po plecach. Może to dzieło zazdrosnego
małżonka, który szukał zadośćuczynienia za zraniony honor?
Wzięła do ręki układankę.
– Przypomina mi to zabawkę o nazwie „diabelskie strzemię”, tylko że ta wersja jest bardziej
skomplikowana. Chyba trzeba odłączyć te części. – Po minucie zastanowienia, szybkimi
i zwinnymi ruchami, rozłożyła układankę na trzy części.

Robin zachichotał.
– Które z nas ma nieprzydatne talenty?
– Rozłożenie układanki to dopiero połowa. Trzeba ją teraz złożyć, co jest tak samo trudne. –
Pchnęła żelazne części w stronę towarzysza. – Założę się o sześć pensów, że nie uda ci się
jej złożyć do czasu jak wrócę z pewnego miejsca.
– Zakład stoi – powiedział, zabierając się do roboty.
Nadeszła ta odpowiednia chwila. Żaden mężczyzna nie pogodzi się z tym, że kobieta może
go pobić w tego typu zadaniach. Zajmie się rozwiązywaniem głupiej zagadki i przez
następną godzinę nie zauważy jej nieobecności.
Wstała od stołu, ściskając w rękach tobołek. Za jedzenie zapłacili w chwili zamawiania,
mogła więc odejść z czystym sumieniem. Ruszyła w stronę drzwi prowadzących na tylne
podwórko. Kiedy znalazła się na zewnątrz, rzuciła się biegiem ścieżką za zabudowaniami,
równoległą do głównego traktu.
Poczucie satysfakcji trwało jednak krótko. Ścieżka szybko się skończyła i kiedy dziewczyna
musiała wyjść na główną drogę, niemal zderzyła się z Robinem opartym o parkan, z rękami
złożonymi na piersi.
– Masz naprawdę niskie pojęcie o mojej inteligencji, jeśli sądziłaś, że tak łatwo mnie
zwiedziesz – powiedział łagodnie.
Spojrzała na niego ze złością i po raz pierwszy uwierzyła, że ten zwariowany mężczyzna
rzeczywiście chce towarzyszyć jej do Londynu.
– Problem leży nie w twojej inteligencji, ale w zarozumiałości. Nie chcę, żebyś mi
towarzyszył, nie chcę twej pomocy ani darmowych posiłków. Zostaw mnie w spokoju!
Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Robin nie odstępował jej na krok.
– Ostrzegałam cię! – warknęła. – Potrafię się bronić. Miała zamiar coś jeszcze dodać, kiedy
chwycił ją za ramię.
– Idą jacyś ludzie. Jeśli chcesz ciągnąć swoją maskaradę, nie rób scen.
Zbliżało się kilku wieśniaków, którzy przyglądali się im z ciekawością. Pomimo ich obecności
Maxie i tak wybuchnęłaby złością gdyby nie to, że w tym momencie spojrzała w oczy swemu
towarzyszowi. Jego błękitne oczy miały niezmierzoną głębię. Były to oczy człowieka, który
widział więcej cieni niż słońca.
Początkowo sądziła, że jest mniej więcej w tym samym wieku co ona, ale teraz uznała, że
skończył już trzydziestkę. Wpatrywała się w niego, sparaliżowana przeczuciem, że znajduje
się w towarzystwie niebezpiecznego człowieka. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, Robin
złapał ją mocno za ramię i pociągnął za sobą. Kiedy mijali grupę zaciekawionych
wieśniaków, odezwała się starsza kobieta:
– Ej, Daisy, czy ten dżentelmen, to nie...
– Nie – przerwał jej stanowczym głosem Robin i uśmiechnął się tak wspaniale, że kobiety aż
westchnęły z zachwytu. Zanim zdążyły cokolwiek z siebie wydusić, Robin pociągnął Maxie
za sobą.
Zastanawiała się, czy nie zawołać o pomoc, ale wtedy tłumaczeniom nie byłoby końca,

a i tak podejrzewała, że Robin by ją przegadał. Poza tym nie czuła się zagrożona. Wręcz
przeciwnie, to ona stanowiła dla niego zagrożenie.
Odczekała, aż zakręcą za róg i znikną wieśniakom z widoku. Wtedy zatrzymała się
i uwolniła z uścisku.
– Jeśli miałam jakieś wątpliwości co do twojego towarzystwa, w tej chwili jestem już pewna –
rzuciła z furią. – Jesteś aroganckim, egoistycznym...
– Masz rację, jestem zarozumiały – przerwał jej. – Ale lepiej, żebyś się pogodziła z myślą, iż
dopilnuję, byś dotarła bezpiecznie na miejsce.
Sięgnęła po nóż, ale Robin zdążył chwycić ją za nadgarstek. Choć nie trzymał mocno i tak
nie mogła mu się wyrwać.
– Nie rób tego, Maxie – powiedział, a jego wzrok unieruchomił ją jak uścisk. – Jesteś
wspaniałą i odważną kobietą. Wcześniej znałem tylko jedną taką damę, ale jesteś też
cudzoziemką podróżującą po obcym kraju. Oprócz zwyczajnych bandytów, są jeszcze
wygłodniali żołnierze zwolnieni z armii, zajadli radykałowie, którzy chcą obalić rząd i Bóg
wie, kto jeszcze. Może i nie natkniesz się na nikogo takiego, ale to raczej mało
prawdopodobne. Gwarantuję ci, że ze mną będziesz bezpieczniejsza.
Mogła z nim walczyć, ale jego słowa zmusiły ją do zmiany zdania. Wydawało się, że
szczerze pragnie ją chronić. Prawdopodobnie kierowały nim także inne, mniej honorowe
motywy, ale Maxie miała doświadczenie w odrzucaniu zalotów, a nie sądziła, by lord Robert
chciał zmusić ją do czegokolwiek siłą. Jeśli pragnął kobiety, wystarczyło, żeby uśmiechnął
się jednym z tych swoich obezwładniających uśmiechów, a kobiety ze wsi poszłyby za nim
jak myszy za serem. Potem zastanowi się, jak od niego uciec.
– Dobrze, panie Andreville – powiedziała chłodno. – Przystaję na pańskie towarzystwo,
przynajmniej na jakiś czas. Pamiętaj tylko, żebyś trzymał ręce przy sobie, bo inaczej może
się zdarzyć, że pozostaną ci tylko nadgarstki.
– Prędzej rozdrażniłbym tygrysicę. – Powaga zniknęła z twarzy mężczyzny i ponownie stał
się ujmującym czarusiem, którego spotkała w lesie.
– Kim jest ta druga wspaniała kobieta? – zapytała, kiedy uwolnił jej rękę.
– Moja stara przyjaciółka. Polubiłabyś ją.
– Wątpię. – Odwróciła się i podjęła wędrówkę. Jeszcze przez godzinę będzie jasno, więc
równie dobrze mogą przejść jeszcze spory kawałek. – Mam nadzieję, że twoja
pseudoarystokratyczna duma pozwoli ci spać pod drzewem, jeśli nie znajdziemy stodoły.
– Istnieją gorsze miejsca do spania – rzucił. – Na przykład więzienie.
– Czy byłeś w wielu? – Podejrzewała, że mówi prawdę i miała nadzieję, że znalazł się tam
jedynie za włóczęgostwo, choć bez wątpienia miał na sumieniu o wiele więcej.
– W kilku – przyznał. – Najlepsze to zamek we Francji z dość znośnym jedzeniem i winem
oraz księciem do towarzystwa.
Uznała, że wymyślił tę historię i że jest świadom, iż ona to wie.
– Brzmi zachęcająco. Jeśli to więzienie było najlepsze, jak wygląda najgorsze?
– Chyba więzienie w Konstantynopolu. Nie mówię po turecku i nie znam tamtejszych gier.

Krótko przed zachodem słońca spotkali rodzinę cygańskich druciarzy podróżujących na
północ. Robin pomachał im dłonią i zawołał coś w języku, którego Maxie nigdy nie słyszała.
– Mówisz po cygańsku? – zapytała zdziwiona.
– Znam tylko kilka słów. – W kącikach oczu pojawiły mu się zmarszczki. – Chcę kupić od
nich garnki, a kiedy zwracasz się do ludzi w ich własnym języku, nie próbują cię naciągać.
Wóz zatrzymał się, a woźnica zeskoczył z kozła. Choć Robin umniejszył znajomość
cygańskiego, posługiwał się nim dość biegle. Wdał się w dyskusję z Cyganem, w czasie
której ręce mężczyzn wirowały w powietrzu jak wiatraki.
Z wozu wyskoczyły dzieci, a za nimi ładna, jaskrawo ubrana kobieta, z niemowlęciem
opartym na biodrze. Podeszła do Maxie i powiedziała coś po cygańsku.
Maxie potrząsnęła głową.
– Przykro mi, ale nie mówię twoim językiem.
– Nie? – Kobieta przechyliła głowę na bok i dodała po angielsku: – Myślałam, że jesteś
didikois, pół-Cyganką, i że to ty nauczyłaś Gorgio mówić naszym językiem.
– Nie, pochodzę z Ameryki.
Oczy kobiety otworzyły się szeroko.
– Widziałaś tych krwiożerczych Indian?
Od przyjazdu do Anglii Maxie często spotykała się z podobnie głupimi pytaniami.
– Jestem jedną z tych krwiożerczych Indianek – stwierdziła sucho. – Podobnie jak ty
należysz do złodziejskich Cyganów.
Czarne oczy kobiety zabłysły wściekłością. Po chwili jednak wybuchnęła śmiechem.
– Ludzie często opowiadają głupoty o innych narodach, prawda?
– Tak – przyznała Maxie. Zadowolona, że obroniła swoje zdanie, pożałowała jednak, że
słyszał ją Robin. Nie była jeszcze gotowa, by dzielić się swoją przeszłością z tym
tajemniczym mężczyzną.
Na szczęście nadal zawzięcie dyskutował z mężczyzną i nie usłyszał jej. Przyglądała mu się
z podziwem; jego umiejętność przekonywania nie przyniosłaby wstydu handlarzowi koni.
W krytycznym momencie wyciągnął zza ucha najbliżej stojącego dziecka błyszczącą
sześciopensówkę, czym doprowadził dziewczynkę do śmiechu. Zachwycony ojciec rozłożył
ręce i przystał na warunki Robina. Podał mu brzytwę, kilka powyginanych garnków, sztućce
oraz mały, podarty koc, w zamian za co otrzymał królewską zapłatę w postaci dwóch
szylingów. Robin przehandlował też swoją zupełnie jeszcze porządną torbę na worek na tyle
duży, by pomieścił nowy dobytek.
Po przyjaznym pożegnaniu ruszyli w dalszą drogę. Kiedy odeszli na tyle daleko, żeby
Cyganie nie mogli ich usłyszeć, Maxie zapytała:
– Gdzie nauczyłeś się cygańskiego? Robin wzruszył ramionami.
– Zdarzało mi się z nimi podróżować. Kiedy już cię zaakceptują, są najbardziej gościnnymi
ludźmi pod słońcem. – Zanim Maxie zdążyła zadać następne pytanie, dodał: – Ten Cygan,

Gregor, powiedział, że jakąś milę stąd znajdziemy przyzwoite obozowisko.
Rozejrzała się po gołych wrzosowiskach.
– Mam nadzieję, że się nie myli. Przez ostatnią godzinę nie widziałam żadnej stodoły ani
chaty.
Szli dalej, aż Robin wskazał na małą piramidę z kamieni po prawej stronie drogi.
– To jest znak Cyganów, a to droga do obozowiska.
Po dziesięciu minutach marszu dotarli do niewidocznej z drogi dziury w ziemi. Małe drzewka
osłaniały kryjówkę od wiatru, a pobliski strumień dostarczał wody do picia. Pośrodku
znajdowało się otoczone kamieniami ognisko. Sama nigdy nie odnalazłaby tego miejsca.
Robiło się chłodno, korzystając więc z ostatnich promieni słońca zebrali drewno na ognisko.
Maxie rozpaliła ogień, po czym na żelaznej poprzeczce zawiesiła garnek z wodą. Kiedy
woda zaczęła wrzeć, z cienia wyłonił się Robin z naręczem paproci.
– To orlica – wyjaśnił, kładąc rośliny na ziemi. – Posłużą za wygodne posłanie.
– Rozumiem, że wystarczą na dwa łóżka? – zapytała, zalewając liście herbaty gorącą wodą.
– Oczywiście – potwierdził, ale w jego oczach błysnęło rozbawienie. Jeszcze trzy razy
chodził do lasu po paprocie, które ułożył po dwóch stronach ogniska.
Tymczasem przestygła herbata. Maxie podała kubek Robinowi.
– Jesteś wariatem, wiesz? Z pewnością poprzednią noc spędziłeś w o wiele wygodniejszym
miejscu.
– Zgodne z prawdą, ale nieistotne – odparł. – Już dawno tak dobrze się nie bawiłem.
– Zupełny wariat.
Ale nieszkodliwy, pomyślała. Popijali herbatę w ciszy. Maxie uznała, że sytuacja nie jest aż
tak zła, w dużej mierze dzięki rzeczowemu podejściu Robina. Pogodziła się z jego
towarzystwem i czuła się całkiem rozluźniona. Aż trudno uwierzyć, że spotkali się zaledwie
kilka godzin temu. Nalała więcej wody do garnka, a kiedy skończyli pić herbatę,
zaproponowała swój specjał, mieszankę ziołową. Robin wykrzywił usta, czując zapach ziół.
– Co tam parzysz?
– To herbata dla kobiet – wyjaśniła i chcąc go zawstydzić, dodała: – Zapobiega ciąży. Kiedy
wyruszałam w tę podróż, zakładałam, że mogę paść ofiarą napadu, za to przynajmniej
umiem zapobiec konsekwencjom.
Twarz mężczyzny pozostała bez wyrazu.
– Ależ z ciebie zimna i wyrachowana kobieta – powiedział po długiej chwili ciszy.
Upiła łyk gorącego i gorzkiego naparu.
– Niestety, często miałam okazję stykać się z nieprzyjemną rzeczywistością.
– Zostałaś zgwałcona? – cicho zapytał Robin.
– Nie.
Popatrzył na swój kubek.
– Cieszę się. Widziałem skutki takich czynów. Nie życzę tego żadnej kobiecie. – Na jego
twarzy pojawił się cień smutku, który już wcześniej zauważyła.
Poruszyła się niespokojnie. Chciała z niego zażartować, tymczasem przywołała złe

wspomnienia. Niemniej jednak te słowa utwierdziły ją w przekonaniu, iż Robin nigdy nie
użyje przeciwko niej siły. Pragnąc zmienić nastrój, sięgnęła do kaftana i wyjęła harmonijkę.
Kiedy zaczęła na niej grać, twarz Robina rozpogodziła się. Położył się na liściach paproci
i wsunął ręce pod głowę.
Grając jakąś amerykańską hałaśliwą melodię, przyglądała się swemu towarzyszowi. Jego
mowa i ogłada wskazywały, że pochodził z bogatej rodziny. Dlaczego wygnano go do świata
zwykłych ludzi, zmuszonych walczyć o przetrwanie? Grzechami jej ojca były hazard
i kobiety, czuła jednak, że upadku Robina nie da się prosto wytłumaczyć.
Migocące płomienie ogniska rzucały cienie na blond włosy i nieskazitelny profil mężczyzny.
Może nie płaci wcale za swoje grzechy, ale kogoś z rodziny? A może jest nieślubnym
dzieckiem, wychowanym z pewnymi przywilejami, potem wygnanym z domu, by sam
o siebie zadbał. Prawdopodobnie nigdy nie pozna prawdy.
Grała urywki tradycyjnych ballad i tematy sławnych utworów europejskich kompozytorów.
W końcu, kiedy ogień zaczął przygasać, zagrała pieśń Irokezów. Była to kołysanka, którą
słyszała od matki. Znała też kilka pieśni obrzędowych Mohawków. Choć nie używali takich
instrumentów jak harmonijka, nauczyła się wygrywać na niej ich płaczliwe, dziwne wirujące
rytmy.
Myślała, że Robin usnął, ale kiedy zmieniła się melodia, odwrócił głowę w jej kierunku
i patrzył na nią zamglonym i trudnym do odczytania wzrokiem. W końcu odłożyła harmonijkę
i wyciągnęła z torby pelerynę.
– Dobranoc – powiedział cicho, niczym powiew wiatru tańczącego na wrzosowiskach. –
Dziękuję za koncert.
– Nie ma za co – odpowiedziała, zawinęła się w pelerynę i wygodnie ułożyła na posłaniu.
Pomyślała, że jednak dobrze się stało, że ma tej nocy towarzystwo.
Obudziły ją dziwne odgłosy. Usiadła i sięgnęła po nóż. Najpierw myślała, że zduszony jęk
wydaje jakieś dzikie zwierzę. Kiedy się powtórzył, zorientowała się, że dochodzi z drugiego
posłania.
Zastanawiając się, czy Robin przypadkiem nie ma ataku duszności, wstała, podeszła do
jego posłania i uklękła przy nim. Miał trupiobladą twarz, oddychał urywanie i rzucał się
niespokojnie.
Położyła mu dłoń na ramieniu.
– Robin?
Mięśnie stężały pod jej dotykiem. Robin szeroko otworzył oczy, ale w ciemności nie mogła
dostrzec jego twarzy.
– Miałem zły sen – powiedział zduszonym głosem.
– Chyba tak. Pamiętasz co ci się śniło?
– Nie bardzo. – Odetchnął głęboko. – To cena za niespokojne sumienie.
– Często męczą cię takie koszmary?
– Dość często. – Przesunął dłonią po twarzy. – Przepraszam, że cię obudziłem.
Chciała coś powiedzieć, ale w tym momencie zauważyła na jego policzkach wilgotne ślady.

Nic dziwnego, że tak bardzo stara się być nonszalancki. Położyła dłoń na dłoni Robina.
– To nic. Mam lekki sen. – Palce miał zimne i chyba nie od chłodu nocy. – Lepiej że to ty
mnie zbudziłeś, a nie wygłodniały wilk.
– W tych okolicach łatwiej spotkać owce niż wilki. – Uścisnął jej dłoń. – Nie żebym nie ufał, iż
potrafisz obronić moją osobę przed demonami dzikich ostępów.
– Jeśli zaatakuje nas jakiś wilk, jestem pewna, że zagadasz go na śmierć – stwierdziła
z rozbawieniem. – Dobranoc.
Wróciła na swoje posłanie, zamierzając wykorzystać resztę nocy. Jednak sen nie
nadchodził, mimo że oddech Robina szybko stał się równy i spokojny. Irokezi bardzo
poważnie traktowali sny, uważając je za życzenia duszy, które należy spełnić. Matka Maxie
twierdziła nawet, że koszmary to rany zadane duszy, która wymaga leczenia.
Zapadając w sen, zastanawiała się, co też męczy Robina.
Gdyby Desdemona Ross wiedziała, jak trudno będzie odnaleźć zbiega, pozostawiłaby to
zadanie mężczyźnie, którego chciał wynająć brat. Ponieważ jednak już się tego podjęła, nie
chciała przyznać, że nie daje sobie rady.
Poszukiwania wydawały się zwykłym ćwiczeniem z logiki. Znając pochodzenie bratanicy,
wykalkulowała, ile mil może pokonać żywotna wędrowniczka. Następnie wytypowała trzy
najbardziej prawdopodobne trasy i zaczęła rozpytywać o Maxie w zajazdach i stacjach
dyliżansów. Pytała o chłopca, pewna, że bratanica miała na tyle zdrowego rozsądku, żeby
nie wyruszać w drogę jako kobieta.
W wielu miejscach widziano różnych chłopców, lecz w gruncie rzeczy niczego się nie
dowiedziała. Po trzech dniach bezowocnych poszukiwań miała dosyć. Jednak upór nie
pozwolił jej się poddać.
Jechała właśnie do Yorkshire, kiedy natrafiła na zajazd o nazwie „Król Ryszard”. Był środek
dnia. W ciemnej sali okoliczni mieszkańcy popijali piwo. Podeszła do kobiety stojącej za
barem.
– Przepraszam, szukam mojego bratanka. Uciekł ze szkoły i możliwe, że właśnie tędy
przechodził.
– Tak? – rzuciła kobieta z całkowitym brakiem zainteresowania.
– Mniej więcej tego wzrostu – pokazała Desdemona – o dość ciemnej karnacji, i pewnie miał
kapelusz. Ubrany był tak, żeby nie rzucać się w oczy.
– Był tu wczoraj taki chłopak – odezwała się bezzębna starucha, siedząca w głębi sali.
Podniosła się z trudem i ruszyła w stronę Desdemony. – Ale znalazł przyjaciela.
– Tak? – rzuciła Desdemona zachęcająco.
Podeszła do nich jeszcze jedna kobieta tęgiej budowy. Trzymała w ustach glinianą fajkę.
– Jeśli to pani bratanek, to wszystko w porządku. Był z nim lord Robert Andreville. Może go
pani zna. Lord Robert pewnie zaprowadził chłopaka do domu.
– Ten mężczyzna mówił, że nie jest lordem Robertem – stwierdziła starucha.
– Mam zdrowe oczy, Granny. To był lord Robert, choć zaprzeczył – upierała się tęga kobieta.
– Widziałam go w Yorku przed Bożym Narodzeniem. Ta jasna głowa nie mogła należeć do

nikogo innego.
– Co się stało? – zapytała Desdemona, zanim starucha zdążyła ponownie zaprzeczyć.
– Chłopak i lordowska mość zjedli tu obiad – wtrąciła barmanka, okazując zainteresowanie
rozmową. – Siedzieli w tamtym kącie, dlatego nikt nie rozpoznał jego lordowskiej mości. Jak
zjedli, to ten chłopak wymknął się tylnym wyjściem.
– Tak, próbował znowu uciec – stwierdziła palaczka fajki. – Dlatego myślę, że to ten, którego
pani szuka. Lord dopadł go, a potem zmusił, żeby poszli razem.
Desdemona zmarszczyła brwi.
– Chcesz powiedzieć, że użył siły? Kobieta skinęła głową.
– Złapał go za ramię i wyprowadził ze wsi. Pewnie czekał na nich powóz. Nie wydaje się, by
jego lordowska mość chciał iść piechotą.
Desdemona słyszała o Andreville’ach i wiedziała, że ich rodzinne gniazdo znajduje się
niedaleko stąd. Ale nikt z tej rodziny nie znał Maximy, która w Anglii była dopiero od kilku
miesięcy, nikt też nie mógł rozpoznać w zbiegu dziewczyny z dobrej rodziny.
– Opowiedzcie mi o tym lordzie Robercie.
Entuzjastyczny chór głosów wyjaśnił jej, że lord Robert jest młodszym bratem markiza
Wolvertona, że w czasie wojny dokonywał odważnych i niebezpiecznych czynów, że jest
przystojny jak upadły anioł, a z kobietami jest jak sam diabeł. Zaangażowanie, z jakim
wieśniacy dzielili się wiedzą o ich panu, świadczyło o tym, że dumni są ze swego bohatera
i czarnej owcy.
Nawet jeśli połowa z tych opowieści była prawdziwa, portret był alarmujący. Lord i lady
Collingwood przyznawali, że Maxima jest bardzo atrakcyjna, mogła więc przyciągać różnych
zabijaków. Możliwe, że lord Robert przejrzał maskaradę dziewczyny, po czym zmusił ją,
żeby mu towarzyszyła, a jego cele nie musiały być najuczciwsze.
– Jak dojechać do Wolverhampton? – zapytała z ponurą miną. Po otrzymaniu wskazówek
sięgnęła do torebki po złotą gwineę i położyła na ladzie. – Dziękuję za pomoc. Funduję
wszystkim piwo.
Wyszła do czekającego na nią powozu, ignorując toasty wznoszone za jej zdrowie. Była zbyt
zajęta planowaniem, co zrobi zdeprawowanemu arystokracie, jeśli się okaże, że nastawał na
cześć niewinnej dziewczyny.

Na popołudnie markiz Wolverton zaplanował przejrzenie korespondencji. Sekretarz Charles,
przeczyta list, Giles podyktuje odpowiedź, i tak dalej, i tak dalej. Wszystko w ustalonym
porządku i do znudzenia normalne.
Ustalony porządek został jednak pogwałcony, kiedy do biblioteki wparowała rozwścieczona
Amazonka.
– Nie obchodzi mnie, że lord Wolverton jest zajęty! – krzyknęła. – Życzę sobie, żeby mnie
przyjął, i to natychmiast.
Tuż za nią ukazał się czerwony na twarzy lokaj.
– Przepraszam, jego lordowską mość, ale lady Ross uparła się, żeby pana zobaczyć –
wyjaśnił przepraszająco. – Przyszła tu w sprawie lorda Roberta.
Giles uniósł głowę. Robin zniknął przed trzema dniami. Choć wcześniej zapowiedział, żeby
się o niego nie martwić, jednak trudno było się z tym pogodzić.
Patrzył zaskoczony na damę, która płynęła w jego stronę jak statek z rozwiniętymi żaglami,
w pelerynie, przekrzywionej budce i groźnie uniesionym parasolem. Wysoka i dość potężnie
zbudowana, mogła być nawet ładna, gdyby nie malująca się na twarzy wściekłość.
Zastanawiając się, cóż takiego łączy ją z Robinem, Giles wstał zza biurka.
– Nazywam się Wolverton. Czy przynosi pani wieści o moim bracie?
Lady Ross jęknęła.
– A więc pan także nie wie, gdzie on jest?
– Nie ma go od kilku dni. Nie wiem, kiedy wróci – wyjaśnił Giles, starając się sobie
przypomnieć, co słyszał o lady Ross. Choć nazwisko wydawało mu się znajome, nie kojarzył
go z żadnymi okolicznościami. – Jaką sprawę ma pani do brata?
– Nie chodzi o mnie, lecz o moją bratanicę – oznajmiła gniewnie. – Fakty wskazują na to, że
pana brat ją uprowadził.
– Co też pani opowiada! – wykrzyknął Giles. – Kto roznosi takie niedorzeczne plotki?
Koniec parasola Desdemony drżał jak koniuszek ogona rozzłoszczonego kota.
– Pańscy poddani widzieli, jak lord Robert zmuszał pewną młodą osobę, żeby z nim poszła.
Z opisu wnioskuję, że była to moja bratanica, Maxima Collins, Amerykanka.
Giles spojrzał na nią ostro.
– W jaki sposób i kiedy ta dziewczyna została uprowadzona? Nie wierzę, że mój brat byłby
zdolny porwać z rodzinnego domu niewinną dziewczynę.
Lady Ross poruszyła się niespokojnie.
– Nie jestem do końca pewna, co zaszło. Maxima mieszkała z moim bratem, lordem
Collingwood, w Chanleigh Court. Jej ojciec zmarł wkrótce po ich przyjeździe do Anglii
i dziewczyna wpadła w rozpacz. Jakiś tydzień temu, pod wpływem impulsu, opuściła dom
Collingwoodów, pozostawiając wiadomość, że wybiera się do Londynu z zamiarem
odwiedzenia mnie. Tymczasem ja przyjechałam do Durham, by się z nią zobaczyć. Szukam
jej od czasu, kiedy się zorientowaliśmy, że zaginęła. – Szare oczy kobiety zwęziły się. – Trzy

dni temu wieśniacy widzieli lorda Roberta w towarzystwie młodej osoby.
Twarz Gilesa pozostała bez wyrazu, ale w środku czuł zamęt. Robin nie uprowadziłby
niewinnej dziewczyny, ale mógł zainteresować się uciekinierką, zwłaszcza miłą i chętną.
– Ile lat ma pani bratanica? Lady Ross zawahała się.
– Dwadzieścia pięć.
– Dwadzieścia pięć? Sposób, w jaki pani o niej mówiła, wskazywał, że nie ma więcej niż
piętnaście czy szesnaście. Pani bratanica nie jest podlotkiem. W jej wieku większość kobiet
zostaje żonami i matkami. Jeśli poszła z moim bratem, musiała uczynić to z własnej woli.
– Maxima jest w Anglii zaledwie od czterech miesięcy i wkrótce po przyjeździe została
sierotą – rzuciła lady Ross z błyskiem furii. – Jest niewinną dziewczyną, cudzoziemką
w obcym kraju. Mężczyzna, który to wykorzystał, jest poniżej krytyki. Giles z trudem się
opanował.
– Nie ustaliliśmy jeszcze co, jeśli w ogóle, się wydarzyło.
– Jeśli lord Robert nie uciekł z moją bratanicą, to gdzie jest? – zapytała Desdemona. – Sam
pan powiedział, że nie wie. Według mieszkańców wsi ma reputację rozpustnika, kogoś
takiego, kto jest w stanie porwać młodą dziewczynę.
– To nonsens – odparował Giles. – Robina nie było w Anglii przez wiele lat. Przyjechał pół
roku temu i przez ten czas nie zadawał się z żadną kobietą.
– Pańscy poddani wydają się mieć odmienne zdanie.
– Ludzie uwielbiają wymyślać różne bajki. Moja osoba to kiepska pożywka dla plotek, ale
lord Robert jest atrakcyjną i romantyczną postacią. Wystarczy, że uśmiechnie się do którejś
z dziewcząt ze wsi, a już mówi się o nim jak o zapamiętałym uwodzicielu. – Giles zastanowił
się przez chwilę. – Nawet jeśli bratu towarzyszyła jakaś kobieta, skąd pewność, że to pani
bratanica? Uciekła i może być wszędzie.
– Jestem pewna, że Maxima jest gdzieś w okolicy. Opis, jaki podali mi wieśniacy, pasuje do
niej jak ulał – upierała się lady Ross. – Obawiam się najgorszego.
Giles odetchnął głęboko.
– Nie dostarczyła mi pani żadnego dowodu na potwierdzenie niewłaściwego zachowania
Robina. Nie wiadomo nawet, czy zna on pani bratanicę. Choć rozumiem w pełni pani
zatroskanie, radzę, by nie obrzucała pani mego brata nieuzasadnionymi oskarżeniami.
Żegnam, lady Ross. Lokaj odprowadzi panią do wyjścia.
Powiedziawszy to usiadł i pochylił się nad korespondencją. Oczekiwał, że gość spokojnie
wyjdzie, tymczasem kątem oka dostrzegł szybki ruch oraz usłyszał jęk służącego. Podniósł
głowę akurat w chwili, gdy parasol zaledwie o cal omijając jego twarz uderzył w biurko,
rozrzucając leżące na nim listy.
– Niech panu się nie wydaje, że odprawi mnie jak jakąś służącą – wysyczała lady Ross. –
Znam pańską reputację. Zamiast pracować w Parlamencie, siedzi pan tu w Yorkshire jak
jakiś leń, zapominając o swoich obowiązkach. Przy takim przykładzie trudno się dziwić, że
pański brat się stoczył. – Pełne usta kobiety wykrzywiły się w sarkazmie. – Choć może
dobrze się składa, że nie korzysta pan ze swojego miejsca w Izbie Lordów. Przy pańskich

poglądach nawet wódz Hunów Attyla wydawałby się niewinną owieczką.
Giles nigdy jeszcze żadnej kobiety nie potraktował niegrzecznie, jednak te kilka minut
w towarzystwie lady Ross bardzo zmieniły jego zasady. Poderwał się na nogi i pochylił ku
niej, zaciśniętą dłoń opierając na blacie biurka.
– Pojawiam się w Parlamencie, zawsze kiedy rozstrzygana jest jakaś ważna sprawa, ale
moim głównym obowiązkiem jest opieka nad tym majątkiem. Nie ma lepszego nawozu dla
ziemi niż ciężar stopy właściciela, a praca na wsi jest pożyteczniejsza od gry w faraona
i niszczenia własnej reputacji w Londynie. – Zorientował się, że zachowuje się jak dziecko
i dalej ciągnął już spokojniejszym tonem. – Zresztą to nie pani sprawa.
Parasol zadrżał i przez chwilę Giles myślał, że kobieta zrobi z niego użytek jak z kija do
krykieta.
– Przepraszam – wycedziła zamiast tego przez zaciśnięte zęby. – Pańska posiadłość słynie
z doskonałego zarządzania. Nie powinnam o niej wspominać. – Sprawiała wrażenie, jakby
przeprosiny przychodziły jej z wielką trudnością, lecz dodała: – Nie wątpię, że nie przyczynił
się pan do upadku brata.
– Radzę pani wyjść, zanim te bezpodstawne oskarżenia sprawią, że zapomnę, iż jestem
mężczyzną – powiedział Giles. – Przykro mi, że pani bratanica zaginęła, ale nie mogę nic na
to poradzić.
– Byłam naiwna, oczekując współpracy – rzuciła z obrzydzeniem lady Ross. – Bogaci
panowie potrafią zbezcześcić niewinną dziewczynę z taką samą łatwością, z jaką wyrzucają
niemodny fular. Przyszłam tu z nadzieją, że lord Robert spotkał moją bratanicę i jako
dżentelmen odeskortował ją do rodziny. Zamiast tego dowiaduję się, że zmusił ją do
towarzyszenia mu, a pan jeszcze go chroni. Jednakże Maxima nie jest samotna, ma rodzinę
i przysięgam, że jeśli lord Robert ją skrzywdził, zapłaci za to.
– A więc o to chodzi! Pani bratanica chciała uwieść Robina. Potem pani się tu zjawia
oświadczając, że dziewczyna jest niewinna i że powinienem zmusić brata do ożenienia się
z nią. To się nie uda, madame, ani ze mną, ani z moim bratem. Jeśli ta dziewczyna z nim
poszła to tylko z własnej nieprzymuszonej woli.
Pochylił się w stronę gościa, a jego szerokie ramiona drżały z gniewu.
– Niech mnie pani uważnie wysłucha, lady Ross. Ręczę własnym honorem, że brat nigdy nie
ożeni się z żadną wywloką, która próbuje zastawić na niego pułapkę.
Gdyby parasol Desdemony był szablą, doszłoby do morderstwa. Jej szare oczy rzucały
błyskawice.
– Niech mi pan wierzy, że nie mam zamiaru zmuszać tej biednej dziewczyny do ożenku
z takim degeneratem, lecz sprzeciwię się każdemu, nawet rodzinie, jeśli będzie chciał ją
skrzywdzić. Pański brat wyląduje w więzieniu. Proszę pamiętać, że za porwanie grozi kara
śmierci. Niech pan nie myśli, że wykupi go dzięki swoim znajomościom. Ja także takowe
posiadam. Jeśli doszło do przestępstwa, dopilnuję, by sprawiedliwości stało się zadość.
Odwróciła się na pięcie i z zaciśniętym w dłoni parasolem ruszyła do drzwi.
– Jeśli pański barbarzyński brat się tu pojawi, proszę mu poradzić, żeby opuścił Anglię,

najlepiej na zawsze – dodała jeszcze.
Kiedy była już przy drzwiach, Giles przypomniał sobie wreszcie, kim jest jego gość:
feminizującą reformatorką, która znajdowała posłuch u najbardziej znaczących polityków
obu stron. Giles słyszał o niej, lecz myślał, że jest starsza. Okazuje się, że płomienna
feministka jest w jego wieku, jeśli nie młodsza. Ma chyba niewiele więcej ponad trzydziestkę.
Do diabła, była dość wpływowa, by sprawić rodzinie Andreville’ów niezłe kłopoty, nawet jeśli
Robin nie uczynił nic występnego.
– Lady Ross, proszę zaczekać – powiedział. Odwróciła się i spojrzała na niego złowieszczo.
– Tak?
Podszedł do gościa, zdobywając się na jak najłagodniejszy ton.
– Nie powinniśmy dać ponosić się nerwom. Tb oczywiste, że martwi się pani o bratanicę, ale
sądzę, że popełnia pani błąd. Teraz liczy się tylko odnalezienie dziewczyny, lecz wątpię, że
znajdzie ją pani w towarzystwie mego brata. Istnieją mężczyźni, którzy wykorzystują słabszą
płeć, ale mój brat do nich nie należy.
Brwi kobiety uniosły się wysoko.
– Czy jest pan tego absolutnie pewny?
Giles już miał potwierdzić, lecz w ostatniej chwili się zawahał.
– Czy czegokolwiek w życiu możemy być absolutnie pewni?
– Brzmi to niezbyt przekonująco – stwierdziła sucho Desdemona.
– Nie mam żadnych wątpliwości co do honoru Robina. – Jednak chorobliwa uczciwość
kazała mu dodać: – Choć niektóre z jego poczynań można by nazwać niekonwencjonalnymi.
Lady Ross zacisnęła usta.
– Im więcej mówi pan o uczciwości brata, tym większą mam ochotę przeliczyć sztućce.
– Ufam mu jak samemu sobie.
Wyraz twarzy lady Ross złagodniał i Giles ucieszył się, że zdołał ją przekonać. Po chwili
znowu zacisnęła usta.
– Ma pan reputację człowieka uczciwego, a pańska lojalność w stosunku do brata jest
godna pochwały. Na nieszczęście mężczyźni potrafią być uczciwi w stosunku do innych
mężczyzn, ale za nic mają kobiety. Skoro lord Robin tak długo przebywał poza krajem, skąd
pan wie, do czego jest zdolny?
Ta przeklęta kobieta ma rację. Giles wierzył w brata, ale był świadom, że Robin nie mógł
przetrwać dwunastu lat szpiegowania, w samym sercu napoleońskiego imperium bez
pewnych twardych cech charakteru.
– Charakter Robina kształtował się pod wpływem sił innych niż angielski beau monde, ale
jestem przekonany, że nigdy nie wyrządziłby krzywdy bezbronnej i niewinnej kobiecie.
Lady Ross wzruszyła ramionami i odwróciła się.
– Zobaczymy. Nie zaprzestanę poszukiwań, dopóki nie odnajdę bratanicy. Jeśli pański brat
ją skrzywdził, niech Bóg ma go w opiece.
Odeszła. Giles przez dłuższą chwilę wpatrywał się w drzwi, czując się tak, jakby dach runął
mu na głowę. Jeszcze nikt nigdy nie wprawił go w taką wściekłość, ale mimo to nie był

zadowolony ze sposobu, w jaki rozmawiał z lady Ross.
Odwrócił się, potrząsając głową.
– Co o tym myślisz, Charles? – zapytał sekretarza, który przyglądał się całej scenie
z zafascynowaniem i przerażeniem.
Mężczyzna zawahał się.
– Myślę, że wolałbym nie rozgniewać niczym lady Ross – powiedział taktownie.
– I jeśli Robin zabawia się z jej bratanicą, może znaleźć się po uszy w kłopotach?
Charles uśmiechnął się ponuro.
– Obawiam się, że tak, sir.
Giles usiadł w skórzanym fotelu i zamyślił się. Choć to absurdalne, najwyraźniej ta zaginiona
Maxima wybrała się do Londynu pieszo. W przeciwnym razie lady Ross nie byłaby taka
pewna, że dziewczyna była w Yorkshire w tydzień po opuszczeniu Durham. Trudno było
sobie wyobrazić, aby panna z dobrego domu zdecydowała się na taką podróż. Musiała
znaleźć się w sytuacji bez wyjścia albo oszalała. A może chodziło o to, że jest Amerykanką?
W dniu, w którym zniknął, Robin wybierał się do zachodnich lasów. Droga, która przecinała
tamte tereny, prowadziła do Durham. Robin był w stanie zachwiania emocjonalnego. Jeśli
spotkał atrakcyjną, szaloną dziewczynę, mógł pod wpływem impulsu postanowić jej
towarzyszyć. Nie jest złoczyńcą, ale też nie jest święty. Skąd jednak mógł wiedzieć, że
wybuchnie skandal, jeśli zwiąże się z tą kobietą? Poza tym nie miał przy sobie pieniędzy,
a jeśli w ogóle, to bardzo mało. Podobnie Maxima Collins, inaczej pojechałaby do Londynu
dyliżansem. Gilesowi wydawało się mało romantyczne, ale był przecież typem krańcowo
nudnego konserwatysty.
Czy Robin zdecydował się eskortować tę dziewczynę do Londynu? Takie niedorzeczne
zachowanie pasowało do brata. Jednakże jeśli uciekinierka jest kobietą łatwą, szybko ich
stosunki staną się intymne, a tego nie życzyła sobie ciotka dziewczyny.
Lady Ross zdawała się bardziej denerwować całą sprawą, niż na to zasługiwała. Może nie
ujawniła całej prawdy? A może jest kobietą wybuchową, która lubi wywoływać awantury?
Przypomniał sobie oburzenie gościa, gdy zasugerował, iż wraz z bratanicą uknuły spisek
przeciw Robinowi, odrzucił więc ten pomysł, co nie znaczyło, że sama dziewczyna jest
niewiniątkiem. Robin ze swoim wyglądem i majątkiem stanowił bardzo pociągający kąsek.
Prawdopodobnie dowiedziała się o tym i postanowiła wykorzystać sytuację.
Jeszcze raz przebiegł w myślach wnioski. Pozostawało faktem, że Robin zniknął, panna
Collins również, i że widziano ich razem. Najprawdopodobniej podróżowali na południe
w stronę Londynu. Jeśli po drodze napotkają jakieś kłopoty, Robin nie da sobie rady bez
pieniędzy.
Za uciekinierami podążała pałająca żądzą zemsty lady Ross. Jeśli ich odnajdzie,
konsekwencje mogą okazać się nieprzyjemne. Skandal dotknie dziewczynę o wiele bardziej
niż Robina, ale oszołomiona wściekłością lady Ross może nie brać tego pod uwagę.
Robin może nic nie robić sobie ze skandalu, ale on tak. Stawiłby czoło plotkom, jednak
wolałby, aby cała sprawa, jeśli to możliwe, nie nabrała rozgłosu. Co oznacza, że sam musi

odnaleźć zbiegów. Przy odrobinie szczęścia dotrze do nich przed lady Ross i zapobiegnie
katastrofie.
Jeśli ta niewinna panna uprze się, że tylko ślub uratuje ją przed upadkiem, to wówczas on
będzie miał coś do powiedzenia. Żona jego brata zostanie matką przyszłego markiza
Wolverton, nie pozwoli więc, żeby jego ród splamiła krew wulgarnej i podstępnej dzierlatki.
Z niechęcią myślał o podróży. Długie godziny w trzęsącym się powozie, rozmokłe drogi,
niestrawne jedzenie. A w tej chwili nie miał nawet dobrego woźnicy, ponieważ ostatni
odszedł i jeszcze nie znalazł następcy.
W dodatku będzie czuł się jak idiota, wędrując po kraju za zwariowaną Amerykanką,
szpiegiem na emeryturze i płomienną feministką. Na samą myśl o tym nie mógł
powstrzymać uśmiechu.

Maxie zsunęła kapelusz na oczy, żeby ochronić je przed słońcem i ukryć spojrzenie, jakie
rzuciła towarzyszowi. Znowu naszedł ją jeden z tych momentów, kiedy brakowało jej tchu,
a zdarzało się to za każdym razem, kiedy patrzyła na Robina. Jest zbyt piękny, zbyt
tajemniczy, żeby był prawdziwy.
Rozmowa z nim nie sprawiała jej trudności. Przeciwnie, rozmawiało się z nim równie łatwo
jak z ojcem. Kiedy Robin zmęczył się milczeniem, słowa płynęły mu z ust jak szemrzący
strumień. Wciągał ją w dyskusję na temat mijanych krajobrazów, pogody oraz godnej
pożałowania wojny pomiędzy ich krajami. Nigdy jednak nie powiedział nic o sobie. Nadal nie
znała jego prawdziwego nazwiska. Raz na zawsze porzuciła przesąd, że tylko ludzie cisi są
tajemniczy.
Najdziwniejsze było to, że zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen, tak doskonały, że
zaczęła się zastanawiać, czy z nią jest coś nie tak. Nie chodziło o to, że chciała, by ją
obrażano, ale przynajmniej takie zachowanie rozumiała. Tymczasem miała przy sobie
czarującego, lecz zagadkowego towarzysza. Wszystko to wytrącało ją z równowagi i dość
często zapominała, że pomimo osobistego uroku Robin jest przede wszystkim włóczęgą.
Kiedy droga przeszła w wąską ścieżkę, Robin przerwał ciszę pytaniem:
– Czy opowiadałem ci o mojej pracy w cyrku w Austrii? Uśmiechnęła się, zastanawiając, cóż
takiego wymyśli tym razem.
– Jeszcze nie. Twój repertuar zabawnych historii wydaje się niewyczerpany. Opowiedz o tym
cyrku. Nie wątpię, że byłeś mistrzem w chodzeniu po linie.
– Nie trafiłaś – odpowiedział. – Konie są o wiele łatwiejsze do opanowania, byłem więc
woltyżerem.
– Robin, czy kiedykolwiek powiesz mi prawdę? Popatrzył na nią z urazą.
– Każdy głupi mówi prawdę. Trzeba dużego talentu do kłamania.
Śmiała się głośno, kiedy zza krzaków wyłoniło się dwóch jeźdźców. Jeden z nich zatrzymał
się przed Maxie i Robinem, a drugi za nimi. Obydwaj mieli na twarzach maski, a w dłoniach
pistolety.
– Stać i ręce do góry! – krzyknął przywódca. Był to chudy blondyn o błyszczących oczach.
Serce Maxie skurczyło się ze strachu. Choć liczyła się z kłopotami w drodze, nie myślała, że
zostanie napadnięta. Napastnicy wyglądali na zdenerwowanych i bardzo niebezpiecznych.
Stojący za nią Robin podniósł posłusznie ręce do góry.
– Musicie być w prawdziwej potrzebie, jeśli napadacie na takich jak my – stwierdził ze
spokojem, naśladując akcent wieśniaka. – Nie mamy nic wartościowego. Lepiej się
obłowicie na Great North Road, napadając na bogate powozy.
– Cholerny tam tłok – mruknął mężczyzna z tyłu. Ciemnowłosy i przysadzisty, trzymał
pistolet wycelowany w plecy Robina. – Łatwo dostać tam kulkę.
– Ciężkie czasy – dodał drugi. – Może nie macie dużo, ale kilka szylingów to więcej niż nic.
Jem, sprawdź ich.

Jem zsiadł z konia i zabrał się do przeszukiwania kieszeni Robina. Znalazł w niej garść
monet.
– Nie kłamał, nic nie ma – powiedział po przejrzeniu tobołka.
– Przeszukaj chłopaka – polecił blondyn. – To on może nieść coś wartościowego, bo na
takiego nie wygląda.
Maxie stała sztywno, modląc się w duchu, żeby przestępca nie poczuł mało chłopięcych
kształtów ukrytych pod luźnym ubraniem. Choć brała pod uwagę możliwość gwałtu, jednak
w chwili, gdy szorstkie łapy rzezimieszka myszkowały po jej ciele, nie potrafiła zachować
obojętności. Na szczęście obwiązała biust bandażem i złodziej nie zorientował się, jaka jest
płeć jego ofiary. Nie znalazł też noża ukrytego w bucie. Szybko jednak odkrył wewnętrzne
kieszenie peleryny i wyjął harmonijkę.
– Co to, Ned?
– Coś w rodzaju organków – wyjaśnił zapytany. – Pewnie warte szylinga albo dwa.
Maxie zagryzła usta, żeby głośno nie zaprotestować. Na szczęście złodziej nie znalazł
kolczyków, ukrytych w tej samej kieszeni, za to natrafił na zegarek ojca.
– Miałeś rację – stwierdził. – Ten chłopak rzeczywiście coś ma. To chyba złoto i sporo za
niego dostaniemy.
– Daj mi go. – Po obejrzeniu zegarka, Ned skinął głową z satysfakcją i wsunął zdobycz za
pazuchę. – A teraz sprawdź szyję chłopaka. Ma tam srebrny łańcuszek.
Maxie skrzywiła się z obrzydzenia, kiedy brudne łapska wsunęły się pod kołnierz i wyłowiły
srebrny krzyżyk.
– A nich to wszyscy diabli, mamy dzisiaj szczęście! – Otworzył zamek i ściągnął jej
łańcuszek z szyi.
– Nie! – zawołała. – Nie zabierajcie tego. Należał do mojej matki. To jedyna rzecz, która mi
po niej została.
– To źle – stwierdził Jem z obrzydliwym rechotem, po czym zabrał się do przeszukiwania jej
tobołka.
Oślepiona wściekłością już sięgała po nóż, kiedy poczuła mocny uścisk na łokciu i usłyszała
ostry szept Robina:
– Nie jest wart twojego życia. – Kiedy posłała mu wściekłe spojrzenie, dodał: – Pomyśl
trochę, do diabła! Czy twoja matka chciałaby, żebyś umarła za kawałek metalu?
Te słowa wróciły jej jasność myślenia. Uniosła wzrok i zobaczyła, że lufa pistoletu Neda
skierowana jest prosto na nią.
– Zrób krok w stronę Jema, a jesteś martwy, chłoptasiu – rzucił ostro. – Zresztą może zabiję
was oboje, bo inaczej nas wydacie.
Poczuła, że Robin mocniej zaciska dłoń, ale jego głos brzmiał obojętnie.
– Zostawicie na drodze dwa trupy, to zaczną od razu was szukać. Lepiej tego nie róbcie. Nie
dotrzemy do miasta na tyle szybko, żeby sprawić wam kłopoty.
– Chyba masz rację – powiedział z wyraźnym żalem Ned. Maxie odetchnęła z ulgą. Robin
widząc, że się uspokoiła, puścił jej rękę.

Jem poklepał się po kieszeni.
– Nieźle się obłowiliśmy. Musimy częściej napadać na wędrowców.
– Zabrałeś wszystko co wartościowe? – zapytał go Ned. – A co z płaszczem tego faceta?
Leżałby na tobie jak ulał.
Ned przyjrzał się wytartemu, ale dobrze skrojonemu, niebieskiemu płaszczowi Robina.
– Masz rację, pewnie kupił go na wyprzedaży, bo żaden wiejski krawiec by tego nie uszył.
Brummel by się takiego nie powstydził. – Machnął pistoletem. – Zdejmuj go.
Robin spojrzał na niego z wyrzutem.
– Zdzieranie ostatniej kapoty z człowieka, to nikczemność. Jeśli chcecie mój płaszcz,
będziecie musieli sami go sobie wziąć.
– Robin, miej rozsądek! – zaprotestowała Maxie.
– Jeśli do mnie strzelą, zniszczą płaszcz – odparł spokojnie.
– Zdejmij go z niego – rozkazał Ned towarzyszowi.
Jem uśmiechnął się i potarł dłonią zaciśniętą pięść, rozkoszując się perspektywą walki.
Nagle masywna pięść wylądowała w brzuchu Robina, a potem trafiła w szczękę. Robin
sapnął z bólu i upadł na oprawcę.
Jem odepchnął go z obrzydzeniem i ściągnął mu płaszcz. Robin poddał się temu bez
sprzeciwu. Miał pobladłą twarz, a ramiona drżały mu tak, jakby nie mógł złapać oddechu.
Maxie miała ochotę go uderzyć za to zachowanie.
Jem rzucił płaszcz partnerowi. Ned skinął głową, a potem machnął pistoletem w stronę
drogi.
– Ruszajcie, pókim dobry.
Maxie podniosła z ziemi tobołek i pociągnęła za ramię Robina. Nadal kulił się i ciężko
oddychał.
– Idiota! – syknęła. – Jak mogłeś kłócić się o płaszcz? Już bardziej wartościowy był krzyżyk
mojej mamy.
Dochodzili do zakrętu, kiedy powietrze przeciął odgłos strzału. Sądząc po wybuchu
rechotliwego śmiechu miał ich raczej postraszyć niż zabić, lecz Maxie pociągnęła za sobą
towarzysza, chcąc zniknąć przestępcom z oczu. Kiedy tylko minęli zakręt, Robin
wyprostował się, a z twarzy zniknął wyraz bólu.
– Musimy zniknąć, zanim się zorientują, co się stało – rzucił przyciszonym głosem,
odbierając od Maxie swój tobołek.
– O czym ty mówisz?
Uśmiechnął się i rozwarł dłonie. W lewej trzymał krzyżyk, a w prawej harmonijkę.
Maxie w osłupieniu wpatrywała się w przedmioty.
– Jak ci się udało je odzyskać?
– Wyjąłem z kieszeni tego złodzieja. – Oddał jej krzyżyk i harmonijkę, a monety wrzucił do
tobołka. – Chodźmy, nie mamy czasu do stracenia. – Ruszył przyspieszonym krokiem.
– Z kieszeni? – powtórzyła ze zdumieniem, wsuwając odzyskane przedmioty do kieszeni
kaftana. – Robin, jesteś okropny!

Spojrzał na nią z rozbawieniem.
– Bóg mi wybaczy – powiedział, lecz zaraz spoważniał. – Przykro mi, że nie odzyskałem
zegarka, ale nie potrafiłem wymyślić sposobu, żeby dostać się w pobliże Neda.
Wielkie nieba! Pozwolił się pobić, żeby odzyskać krzyżyk. A ona uważała go za głupca. Jako
złodziej nie miał sobie równych. Stała tuż obok niego i nic nie zauważyła. Miała ochotę
zapytać go, gdzie też zdobył takie umiejętności, lecz zamiast tego powiedziała:
– Nie martw się. Dać się pobić, to wykracza poza twoje obowiązki.
– Jem nie uderzył mnie tak mocno, jak sądził – wyjaśnił, wspinając się na płot.
Maxie poszła za jego przykładem i miękko zeskoczyła na ziemię po drugiej stronie.
– Jak to?
– Istnieją sposoby na bicie i sposoby na odbieranie ciosów – odparł enigmatycznie.
– Ale i tak musiało boleć. Dziękuję, że ryzykowałeś. Ten krzyżyk wiele dla mnie znaczy. –
Wydała z siebie dźwięk przypominający coś między rozbawieniem a zachwytem. – Masz
instynkt prawdziwego dżentelmena, tyle że poważnie wypaczonego.
Usta mężczyzny zadrżały.
– Wiele osób by się z tobą zgodziło.
Pożałowała swojej uwagi, ale zanim zdążyła przeprosić, Robin ją ubiegł.
– Dobrze się składa, że ta okolica to labirynt pól i lasów. Z łatwością znikniemy. Myślę, że
powinniśmy iść na północ. Jeśli będą nas ścigać, pomyślą, że kierujemy się na południe.
W tym momencie usłyszeli ryk wściekłości.
– Czas przestać gadać i zacząć uciekać – powiedziała Maxie. Przez następne dwie godziny
kluczyli po cichej wiejskiej okolicy, na zmianę to biegnąc, to idąc szybkim krokiem. Słońce
chyliło się ku zachodowi, kiedy po wejściu na szczyt wzgórza, ujrzeli w dole szeroki trakt.
Jechały nim dwa wozy i mężczyzna na ośle. Szło również stado krów, co znaczyło, iż droga
ta jest bardziej uczęszczana, a tym samym bezpieczniejsza od dróżek, którymi podążali do
tej pory.
Maxie dopiero teraz poczuła zmęczenie. Opuściła tobołek na ziemię i objęła Robina w talii
dla podtrzymania. Kiedy w odpowiedzi otoczył ją ramieniem, pomyślała, że zbyt pochopnie
się na nim oparła. Jednak z drugiej strony to naturalne, że ludzie się do siebie zbliżają po
wspólnie przeżytym niebezpieczeństwie.
– Myślisz, że jesteśmy już bezpieczni? – zapytała po kilku błogosławionych chwilach
wytchnienia.
– Wątpię, żeby jechali za nami aż tak daleko – odparł nieco zdyszanym głosem. –
Prawdopodobnie postanowili zaoszczędzić siły na następnych wędrowców.
Zmarszczyła brwi.
– Powinniśmy ich gdzieś zgłosić.
– I co powiemy? Wszyscy wiedzą, że na drogach grasują złodzieje. Kiedy zdążymy złożyć
skargę, Ned i Jem będą już daleko stąd. – Zachichotał. – Myślę, że wyszliśmy z tego z około
dziesięcioma funtami. Gdyby nie zegarek, to spotkanie ze złodziejami wyszłoby nam na
dobre.

Oparła mu głowę na ramieniu i wybuchnęła głośnym śmiechem.
– Wyobrażasz sobie minę Jema, kiedy się przekona, że ma puste kieszenie? Zrobiłeś
z niego głupca.
– Sam Bóg mnie do tego zmusił.
Zaczęła się śmiać jeszcze głośniej, a Robin jej zawtórował mocniej obejmując ramieniem.
W pewnym momencie podniosła głowę, by coś powiedzieć, a Robin w tej samej chwili
spojrzał w dół. Koszulę miał rozpiętą, a włosy w mokrych strąkach przykleiły mu się do
głowy. Był pełny energii i piękny. Maxie zapragnęła go tak, jak jeszcze nigdy żadnego
mężczyzny.
– Twoje poczucie humoru jest bluźniercze – powiedziała chcąc zyskać pewien dystans.
– Bluźnierstwo to jedna z moich specjalności. – Musnął lekko palcami jej usta. Dotknęła ich
koniuszkiem języka. Słony smak, jaki poczuła, sprawił, że Robin przestał jej się wydawać
tajemniczy i stał się jak najbardziej rzeczywisty. W odpowiedzi wciągnął gwałtownie
powietrze, chwycił ją za kark i pochylił głowę. Miał ciepłe wargi i delikatny język. Maxie
nieświadomie otworzyła usta. Pocałunek stał się bardziej namiętny, a ona poczuła, że
słabnie. Zamknęła oczy, gładząc palcami szyję mężczyzny.
Wymamrotał jej imię i przesunął dłonią po plecach, przyciągając ją mocniej do siebie. Oparła
mu dłonie na piersi. Pod palcami czuła muślin koszuli. Sądziła, że jest chłodnym mężczyzną,
ale w gorących ustach i płonącym pożądaniem ciele nie było nic chłodnego. Wspięła się na
palce i otoczyła ramionami jego szyję. Odchyliła głowę do tyłu, zrzucając przy tym kapelusz
na ziemię. Poczuła chłodny powiew na rozpalonym czole. Dłoń Robina wśliznęła się pod
kaftan i objęła kształtne biodro.
Rżenie konia przywołało Maxie do rzeczywistości. Uzmysłowiła sobie z niedowierzaniem, że
właśnie całuje złodzieja kieszonkowego, oszusta, który pewnie nie pamięta, jak się nazywa.
Trudno to zresztą było nazwać pocałunkiem. Raczej pożerała go, jakby był pierwszym po
bardzo długiej zimie kawałkiem ciasta polanego syropem klonowym. Otworzyła oczy
i odsunęła się, ciężko dysząc. Ich spojrzenia spotkały się. W oczach Robina dostrzegła te
same cienie, które już raz czy dwa zauważyła. Wyczuwając niebezpieczeństwo,
instynktownie wycofała się na bezpieczniejszy obszar.
– Wyglądasz podejrzanie bez płaszcza. Jak sądzisz, daleko jest od miasta, gdzie kupiłbyś
sobie drugi?
Odetchnął głęboko, a twarz mu złagodniała.
– Myślę, że ta droga prowadzi do Rotherham – powiedział spokojnie. – Znajdziemy tam
sklep z używanymi rzeczami.
Podniosła z ziemi tobołek i kapelusz.
– Napad i ucieczka na północ kosztowały nas co najmniej pół dnia. Robin podniósł swój
tobołek.
– Mogło to nas kosztować o wiele więcej.
Przypomniała sobie pocałunek i pomyślała, że kosztowało. Nieważne jak bardzo obydwoje
będą udawali, że do niczego nie doszło, coś się między nimi zmieniło i wcale nie na lepsze.

Kiedy schodzili ze wzgórza, zastanawiała się, czy powinna dalej podróżować w towarzystwie
Robina.
Desdemona ze znudzoną miną wyglądała przez okno powozu. Zaczynała mieć już dość
wiejskiego krajobrazu, lecz na szczęście jej poszukiwania wkrótce się skończą. W ostatniej
wiosce otrzymała dokładny opis Maximy i jej niegodnego towarzysza. Jeśli wybrali tę drogę,
do południa powinna ich dogonić. Dobrze, że nie wiedzą, iż są ścigani.
Miała nadzieję, że lord Robert nie zachowa się agresywnie, kiedy będzie mu chciała
odebrać Maxime. Zresztą nie miało to znaczenia; jej woźnica i pomocnik byli żołnierzami
i z pewnością dadzą sobie radę z zabijaką, który nigdy w życiu nie zrobił nic pożytecznego.
O tym, że sama Maxima zechce pozostać w szponach tego typa, wolała nawet nie myśleć.
Nie może przecież zmusić jej siłą, by wróciła do domu. Ale jeśli dziewczyna zdecyduje się
zostać, ona będzie miała tę satysfakcjonująca świadomość, iż bratanica uczyniła to
z własnej nie przymuszonej woli.
Z zamyślenia wyrwał ją tętent kopyt i głośny okrzyk:
– Stać i ręce do góry!
Drzemiąca w kącie powozu pokojówka Sally obudziła się przerażona.
– Na ziemię! – syknęła Desdemona.
Następnie chwyciła jeden z pistoletów, które zawsze zabierała w podróż. Rozległ się
wystrzał, po czym powóz stanął.
Drżącymi palcami załadowała pistolet. Będzie gotowa, jeśli coś się zdarzy.
Markiz Wolverton kiwał się sennie na siedzeniu powozu. Dobrze, że ten idiotyczny pościg
odbywał się przy ładnej pogodzie, a drogi były w znośnym stanie. Ziewnął, automatycznie
zasłaniając usta dłonią, choć nikogo przy nim nie było. Sekretarz został w Wolverhampton.
Giles nie był pewien, czy wybrał dobrą trasę pościgu, ale jedno nie ulegało wątpliwości,
jechał tuż za lady Ross. O wiele łatwiej śledzić jej żółty powóz, niż dwoje zakurzonych
wędrowców. Ciekawe, jak lady Ross zareaguje, kiedy się dowie, że bierze udział
w poszukiwaniach. Miał nadzieję, że nie będzie miała pod ręką żadnych ciężkich
przedmiotów.
Zapadał właśnie w drzemkę, kiedy posłyszał huk wystrzałów. W jednej chwili oprzytomniał.
– Czy widzisz, co się dzieje?! – krzyknął do woźnicy.
– To chyba napad, jaśnie panie – odpowiedział woźnica. – Przypuszczam, że nie zechce
pan zawrócić, żeby uniknąć zamieszania?
– Słusznie przypuszczasz. Przygotuj się do wkroczenia do akcji, jeśli zajdzie taka potrzeba.
Giles wyciągnął z kabury pistolet. Nagle przyszło mu do głowy, że ofiarą napadu może być
lady Ross. Z pewnością nie. Jednak jechała przed nim, a taki powóz jak jej stanowił
widoczny i pożądany cel. Wielki Boże, pewnie zacznie wyklinać złodziei i narazi się na
kłopoty.
Jego powóz pokonał zakręt i zahamował z impetem, unikając zderzenia z drugim powozem,
stojącym w poprzek drogi. Giles otworzył drzwi i wyskoczył na ziemię. W chwilę później
dołączył do niego służący ze strzelbą. Zobaczyli przed sobą uciekającego w stronę lasu

konia bez jeźdźca.
Rzeczywiście mieli przed sobą żółty powóz, ale ich pomoc nie była już potrzebna. Lady
Ross stała nad jednym rozciągniętym ciałem, a nad drugim jej służący. W powietrzu unosiła
się woń krwi i woźnica musiał siłą uspokajać podenerwowane konie.
Giles odetchnął z ulgą, widząc iż lady Ross nic się nie stało. Byłaby to ogromna strata,
gdyby ta ekscentryczna kobieta zginęła w tak bezsensowny sposób.
Podniosła wzrok i spojrzała na Gilesa. Pomimo wrogiej atmosfery towarzyszącej ich
pierwszemu spotkaniu, wyglądała na zadowoloną widokiem znajomej twarzy.
Giles opuścił pistolet i podszedł do niej.
– Czy nikomu nic się nie stało? – zapytał z troską. Pokręciła głową, próbując coś
powiedzieć, ale nie była w stanie.
– Ci złodzieje nie spodziewali się chyba większego oporu – wydusiła z trudem. – Para
amatorów. – Poprawiła kapelusz, po czym spojrzała na swój pistolet.
– Wielki Boże! – zawołał Giles. – Czy pani sama ich zabiła?
– Na szczęście obeszło się bez tego. Moi ludzie to weterani z Półwyspu. – Uśmiechnęła się
niepewnie. – Mieli trudności ze znalezieniem pracy, po tym jak zwolniono ich z armii.
Uznałam, że robię im przysługę, przyjmując na służbę. Nie spodziewałam się, że mój dobry
uczynek zostanie wynagrodzony w tak dramatyczny sposób.
– To dobry powód dla dobroczynności. – Giles spojrzał na leżące obok powozu ciała. – Nie
żyją?
– Tak sądzę.
Kiedy pochylił się nad rabusiami, serce mu zamarło. Jeden z rzezimieszków miał jasne,
nieco dłuższe niż nakazywała moda włosy. To niemożliwe, żeby... Wpatrywał się w ciało
z bijącym sercem.
– Ten płaszcz... – zaczął przez zaciśnięte gardło. – Podobny miał na sobie Robin, kiedy
zniknął. Włosy tego człowieka także są podobne.
Desdemona wstrzymała oddech. To na pewno nie jest lord Robert. Jednak zdarzało się, że
panowie udawali złodziei, a ci dwaj wydawali się mało doświadczeni w swoim fachu.
Z przerażeniem spojrzała na drugie ciało. Czyżby to była Maxima?
Jednak to wcale nie znaczy, że drugi złodziej nie jest lordem Robertem. Na myśl o tym, że
ten zabijaka mógł posunąć się do tak niecnego czynu, poczuła wściekłość. Całkowite
przeciwieństwo brata.
Giles ukląkł przy martwym ciele i przekręcił je na plecy. Jęknął głośno i zakrył twarz ręką.
Złość w jednej chwili opuściła Desdemonę, a jej miejsce zajęło współczucie. Spojrzała na
zmasakrowaną twarz, przekonana, że od tego dnia będzie ją nawiedzała w snach. Podeszła
do Gilesa i położyła mu dłoń na ramieniu.
– Przykro mi, Wolverton. Czy to pański brat?
– Nie. – Podniósł głowę, wyraźnie próbując się opanować. – Ale przez chwilę myślałem, że
to on.
A więc ten człowiek bronił brata nie tylko ze względu na rodzinną lojalność, ale też z miłości.

Desdemona zastanawiała się, czym ten zabijaka zasłużył sobie na takie uczucie.
– Uwierzył pan, że brat mógł brać udział w napadzie? Wolverton potrząsnął głową.
– Oczywiście, że nie. To absurdalne. – Dotknął płaszcza trupa. – Ale mogę się założyć, że
ten płaszcz należy do Robina. Widać po kroju, że jest z Francji. Zastanawiam się, w jaki
sposób trafił do tego człowieka.
– Może pański brat go sprzedał?
– Jakoś trudno mi uwierzyć w taki zbieg okoliczności. – Z ponurą miną zaczął przeszukiwać
kieszenie płaszcza. Znalazł kilka monet, nóż kieszonkowy, złoty zegarek, lecz oprócz tego
nic, co by mówiło o osobie samego złodzieja.
– Proszę pokazać mi ten zegarek – powiedziała nagle Desdemona. Kiedy go jej podał,
podważyła paznokciem wieczko. W środku wyryty był napis „Maximus Benedict Collins”.
W milczeniu podała zegarek Gilesowi.
Ten cicho zagwizdał.
– To własność pani brata? Skinęła głową.
– To był prezent na jego osiemnaste urodziny, o ile dobrze pamiętam. Kiedy umarł, dostał
się prawdopodobnie Maximie. – Desdemona ze strachem popatrzyła na towarzysza. – To
oczywiste, że ci złodzieje napadli na pańskiego brata i moją bratanicę. Chyba ich... nie
zabili?
Stalowoniebieskie oczy Gilesa stały się niemal czarne.
– Wątpię. Nie mieli powodów, by zabijać parę wędrowców. Zresztą widziano ich w ostatniej
wiosce, a morderstwo musiałoby się odbyć w tej okolicy. Przez ostatnie kilka mil niczego nie
zauważyłem. Prawdopodobnie ci złodzieje na nich napadli, a płaszcz i zegarek to część
łupu.
Dłoń Desdemony zacisnęła się na zegarku.
– Źli ludzie nie potrzebują specjalnych powodów do zabijania. A ukrycie dwóch ciał nie
zajmuje wiele czasu.
Giles zmarszczył brwi. Tak jak jego towarzyszka zdawał sobie sprawę z sytuacji, ale wolał
nie mówić tego głośno.
– Możliwe, ale mało prawdopodobne. Robin doskonale umie sobie radzić w kłopotliwych
sytuacjach. Nie wierzę, żeby tak łatwo dał się zabić, albo że nie dał należytej ochrony
kobiecie, którą wziął pod opiekę.
– Ach, więc lord Robert umie sobie radzić. Uczciwi ludzie nie potrzebują takich umiejętności
– rzuciła oskarżycielsko Desdemona. – Pieniądze i wpływy uratowały wiele ryb przed
ugotowaniem, ale tym razem pański brat się nie wywinie.
Tego było już za wiele.
– Jeśli ta pani bratanica bezpiecznie dotrze do Londynu, stanie się to tylko dzięki opiece
mojego brata – wybuchnął. – Najwyraźniej brakuje jej rozumu, podobnie jak poczucia
moralności. Która dobrze wychowana dziewczyna wpadłaby na pomysł, by samotnie
wędrować do Londynu? Może przynajmniej ma tyle rozumu, żeby trzymać się mojego brata.
– Ona wcale się go nie trzyma, lecz została do tego zmuszona! – warknęła Desdemona. –

Musi pan się przejmować zachowaniem brata, w przeciwnym razie nie pojechałby pan za
mną.
– To o panią się martwiłem, nie o brata – odparł Giles podniesionym głosem. – Po tym jak
pani wypadła z mojego domu, postanowiłem, że muszę chronić Robina przed najbardziej
postrzeloną i żądną zemsty kobietą, jaką spotkałem w życiu. Jak rozumiem, już pani
zdecydowała, co zaszło, nie mając na to najmniejszego dowodu.
– Kogo pan nazywa postrzeloną i żądną zemsty kobietą?
Dłoń Desdemony zadrżała w instynktownym odruchu, by wytargać Wolvertona za uszy.
Zapomniała jednak o pistolecie. Kiedy więc zacisnęła palce, broń wystrzeliła, a kula o cal
przeleciała obok Gilesa. Jeden z woźniców krzyknął, a ludzie lady Ross porzucili swoje
zajęcia i rzucili się do swojej pani.
– Jezu Chryste! – Giles uskoczył w bok z poszarzałą twarzą. – Czy pani oszalała?
Desdemona upuściła pistolet i torebkę, po czym przytknęła dłonie do skroni.
– Nie chciałam tego zrobić – wyszeptała czując, że za chwilę zemdleje. – Zapomniałam, że
trzymam w ręku pistolet. – Spojrzała na broń leżącą w kurzu drogi i na dymek unoszący się
z lufy. – Przysięgam, że to był wypadek.
Wolverton gestem dłoni odwołał służących, potem podał ramię kobiecie i pomógł jej wsiąść
do powozu. Myślała, że chce ją uderzyć, ale on tylko posadził ją na siedzeniu i nisko opuścił
jej głowę.
– Czy lady Ross wozi ze sobą brandy? – zapytał pokojówkę. Dziewczyna przytaknęła. Po
chwili Wolverton wciskał w dłoń Desdemony butelkę.
– Proszę to wypić.
Uniosła głowę, upiła łyk i zakrztusiła się, ale jej pomogło.
– Mam okropny temperament – powiedziała patrząc na Gilesa – i zbyt często mówię rzeczy,
których później żałuję, ale nigdy, przenigdy, nie chciałabym nikogo zranić.
– Wierzę pani – odparł uspokajająco. – Gdyby rzeczywiście miała pani zamiar mnie zabić,
leżałbym już tam brocząc krwią.
Zadrżała mimowolnie.
– Proszę tak nie mówić.
– Przepraszam. – Wziął jej z rąk butelkę i sam upił łyk. – Obydwoje jesteśmy zdenerwowani
i mamy ku temu powody. Lecz jestem przekonany, że nasi zbiegowie są cali i zdrowi.
Uśmiechnęła się słabo.
– Mam nadzieję, że się pan nie myli. Pewnie będę teraz musiała odwieźć ciała złodziei do
najbliższego miasta i zgłosić wypadek do magistratu. Jeśli dopisze mi szczęście, może
spotkam gdzieś po drodze Maxime i lorda Roberta. Mają już pewnie dość przygód po tym
napadzie.
– Być może. – Wyprostował się. – Ale mogli też pójść na skróty do bardziej uczęszczanej
drogi, więc tam ich będę szukał.
Skinęła głową, wiedząc, że choć uprzejmie się do siebie odnoszą, nie są sprzymierzeńcami.
– Jeśli ich pan odnajdzie, czy może pan wysłać do mnie posłańca z wiadomością, że

Maxima jest bezpieczna?
– Dobrze. Byłbym wdzięczny, gdyby uczyniła pani to samo.
– Oczywiście. – Wstała. – I... dziękuję panu za to, że zechciał pomóc innemu podróżnemu
i za wyrozumiałość wobec czynu, który mógłby skończyć się fatalnie.
Uśmiechnął się, a lady Ross doszła do wniosku, że jest przystojnym mężczyzną.
– Lady Ross, od dnia poznania pani moje życie stało się niezmiernie ekscytujące. –
Odwrócił się i ruszył do powozu, spojrzeniem przywołując do siebie służących.
Desdemona odprowadziła go wzrokiem, czując zamęt w głowie. Udział markiza
w poszukiwaniach skomplikował sprawy, ale nie zmartwiłaby się, gdyby ponownie się
spotkali.

Po półgodzinnym marszu drogą prowadzącą do Rotherham Maxie i Robin spotkali chłopa
z furmanką, który zgodził się ich podwieźć. Robin mówił za oboje, ponieważ wcześniej
umówili się, że Maxie powinna jak najmniej się odzywać. Ignorując wyciągniętą dłoń
towarzysza, sama wskoczyła na wóz, przysiadła między workami ze zbożem i naciągnęła
kapelusz na oczy.
Robin usadowił się na podłodze, podkładając sobie tobołek pod głowę. Od chwili pocałunku
Maxie ani razu nie spojrzała mu w oczy. Nie miał jej tego za złe. On też czuł się niepewnie.
Zaczęło się od impulsywnego, ciepłego uścisku, a skończyło na bólu. Emocje, uśpione od
tak dawna, wypłynęły na powierzchnię i wywołały falę cierpienia. Kiedy ostatnio tak
prawdziwie pożądał kogoś albo czegoś? Bardzo dawno temu.
Zerknął na towarzyszkę. Biedna Maxie. Żadna kobieta, tak zdeterminowana i praktyczna jak
ona, nie zaakceptowałaby romansu z włóczęgą. A jednak oddała mu pocałunek. Teraz tego
żałuje. Wątpił, by należała do osób, które na długo pogrążają się w rozpaczy. Martwi się
raczej tym, czy będzie się jej naprzykrzał. Musi ją jakoś przekonać, że ma uczciwe zamiary.
Uśmiechnął się w duchu. Daleko mu do uczciwości i tylko we własnym, dobrze pojętym
interesie nie będzie próbował uwieść tej dziewczyny. Inaczej zniszczyłby atmosferę, jaka im
do tej pory towarzyszyła, a już od dawna nie czuł się tak dobrze.
Oczywiście pożądał Maxie. Fascynowała go od samego początku, a pocałunek sprawił, że
uświadomił sobie, jak bardzo na niego działa. Przypomniał sobie rytm jej oddechu, kształtne
nogi, które tak dobrze wyglądały w spodniach, małe, brązowe dłonie, mocne i zarazem
kształtne. Pociągała go jej kobiecość, ale nie mógł zapomnieć, że dla świata jest teraz
chłopcem. Jednak najbardziej pociągała go jej dusza, która radosna i pogodna, sprawiała,
że czuł się młodszy. Starał się nie myśleć o tym, co się stanie, gdy ich podróż dobiegnie
końca. Maxie miała jakiś cel, ale nie było w nim miejsca dla niego. Postanowił jak najdłużej
odwlekać rozstanie. Tylko co może jej zaoferować? Uważała go za bezwartościowego
włóczęgę, a on wolał tego nie prostować, ponieważ prawda była jeszcze gorsza. Jako
Amerykanka nie złapie się na lep jego wielkopańskiego pochodzenia i zamożności, jak
angielska panna. Dobrze, że ma o nim takie złe mniemanie. Dzięki temu nie uczyni nic
szalonego, gdyby nie wytrzymał i postanowił ponownie ją pocałować.
Nagle zdał sobie sprawę, że wpatruje się w piersi Maxie. Jak by wyglądały, gdyby ich nie
przewiązała? Zmusił się do patrzenia w innym kierunku. Jego ciało niebezpiecznie
reagowało na te myślowe dywagacje. Choć miło mu było znowu czuć pożądanie, bał się, że
jeśli nie zachowa ostrożności, uczucie przerodzi się w cierpienie.
Z westchnieniem wtulił się w worek z ziarnem i zaczął się zastanawiać, w jaki sposób
naprawić stosunki między nim a Maxie.
W następnej wsi znaleźli sklep, w którym kupili zupełnie przyzwoity płaszcz i kapelusz dla
Robina. Po ciepłym posiłku w wiejskiej gospodzie ruszyli dalej na południe.
Krótko po zachodzie słońca Robin wskazał na małą szopę stojąca na środku pola.

– Schronimy się tam na noc? Wygląda na spokojną.
– Dobrze.
Maxie zeskoczyła z wozu i ruszyła przez pole, zastanawiając się z niepokojem, co będzie
dalej. Choć Robin zachowywał się ze zwykłą sobie bezpośredniością, nie mogła zapomnieć
o pocałunku i swojej zawstydzającej reakcji.
Szopa okazała się przytulna, z kilkoma snopkami słodko pachnącego siana.
– Zastanawiam się nad napisaniem przewodnika po szopach i nie zamieszkanych chatach,
z podaniem ich klasy. Sądzisz, że spotka się z zainteresowaniem? – zapytał żartem Robin.
Odłożyła tobołek jak najdalej od miejsca, gdzie on się ulokował.
– Ci, którzy mogliby go potrzebować, nie mieliby na niego pieniędzy.
– Hmm. Wiedziałem, że jest jakiś błąd w moim rozumowaniu. I tym sposobem pada
następny pomysł na zbicie fortuny.
Już miała się uśmiechnąć, lecz w porę przypomniała sobie, że ma zachować powagę.
– Zbiorę drzewo – oznajmiła sucho.
Robin poszedł nad strumień po wodę, podczas gdy Maxie zebrała całe naręcze suchych
gałęzi, o których wiedziała, że palą się, prawie nie wydzielając dymu. Następnie zbudowała
małe ognisko w otoczonym kamieniami dołku blisko szopy.
Kiedy wieczór przeszedł w noc, Robin usiadł obok niej i zaczął zdzierać korę ze
znalezionego w lesie patyka.
– Nie musisz się obawiać, Maximo, nie będę na ciebie nastawał – powiedział nagle.
Uniosła gwałtownie głowę.
– Na nic przyjdzie nam udawanie, że się nie całowaliśmy – ciągnął. – Stało się. Podobało mi
się. Tobie chyba także. Ale to nie oznacza, że widzę w tobie ofiarę.
– Jesteś bardzo szczery – przyznała niepewnie.
– Choć szczerość nie jest moją, ale twoją specjalnością, ja także jestem do niej zdolny. –
Zaczął wygładzać czubek patyka kieszonkowym nożem. – Postanowiłem ci to powiedzieć,
ponieważ nie mam ochoty podróżować do Londynu w towarzystwie osoby, która zachowuje
się jak przerażony zając.
– Przerażony zając? – wykrzyknęła z oburzeniem. Uśmiechnął się.
– Wiedziałem, że to porównanie cię poruszy. Za bardzo się martwisz tym pocałunkiem. To
przypadek, do którego doszło, ponieważ odczuliśmy ulgę i byliśmy szczęśliwi.
Teraz i ona powinna zrewanżować się podobną szczerością.
– Może i był to przypadek, ale od pierwszej chwili naszego spotkania, czułam, że... że ci się
podobam.
– Oczywiście. Który mężczyzna pozostałby obojętny na twoje wdzięki? Jesteś piękna.
– Nie chodziło mi o wyciąganie z ciebie komplementów – odparła z zakłopotaniem.
– Wiem. Słyszysz je prawdopodobnie tak często, że cię nudzą.
– Zazwyczaj słyszę, że jestem pociągająca, a to nie to samo co piękna – wyjaśniła sucho.
– Nie, to nie to samo – przyznał Robin. – Ale oba określenia są prawdziwe. Nic dziwnego, że
nauczyłaś się nie ufać zainteresowaniu mężczyzn. – Mówiąc to, cały czas rzeźbił patyk. –

Może to tylko sprawa mojej wyobraźni, ale odniosłem wrażenie, że ty także uważasz mnie
za atrakcyjnego.
Twarz dziewczyny oblała się rumieńcem.
– Która kobieta pozostałaby nieczuła na twoje wdzięki? Jesteś bardzo przystojny –
powiedziała, siląc się na lekki ton.
Robin wybuchnął śmiechem.
– Słyszałem to często jako dziecko i nienawidziłem. Chciałem mieć czarne włosy, wstrętne
blizny i piracką zaślepkę na oku.
– Dziękuj Bogu, że wyglądasz jak anioł – stwierdziła Maxie. – Założę się, że wygląd
zaoszczędził ci wielu zasłużonych batów.
– Zbyt mało. – Odrzucił kilka skrawków drewna. – Wracając do tematu, pociąg seksualny to
zupełnie naturalne zjawisko między dwojgiem zdrowych ludzi. – Popatrzył na nią
intensywnie błękitnymi oczami. – Ale przecież nie trzeba od razu mu się poddawać.
Potraktuj nasz wzajemny pociąg jako szczyptę przyprawy, która wzbogaca znajomość.
Spojrzała z uwagą na swego towarzysza. Mówił tak rozsądnie. Jednak wciąż dręczyła ją
myśl, że tak mało o nim wie.
– Nie wyglądasz na przekonaną. Pozwól, że coś ci pokażę. Odłożył patyk i nóż i przysunął
się bliżej. Chciała się odsunąć, ale popełniła błąd, patrząc mu w oczy. Ujrzała w nich leniwą
zmysłowość. Bezwiednie otworzyła usta i zamarła zupełnie jak oszołomiony zając, do
którego ją wcześniej porównał. Robin objął ją ramieniem i dotknął jej warg ustami.
Pocałunek był lekki i słodki. Wargi mężczyzny były ciepłe i delikatne. Jednocześnie gładził
japo plecach. Napięcie powoli ją opuszczało. Zanim nie zniknęło zupełnie, odwróciła głowę,
a z jej gardła wyrwało się ciche westchnienie.
– To było miłe, ale co chciałeś mi pokazać?
– Że pocałunek nie musi budzić strachu. – Językiem dotknął jej ucha. W żyłach Maxie
zapulsowała krew.
– W takim razie odniosłeś sukces – powiedziała oddychając nierówno. – Nie jestem
przestraszona. Jeszcze nie.
Zachichotał i odsunął się.
– Bardzo dobrze wyglądasz w bryczesach. – Przesunął palcami po jej kolanie. – Ale
chciałbym cię kiedyś zobaczyć w jedwabiach.
Oparła mu dłoń na piersi, wyczuwając twarde mięśnie.
– Czy wiesz, że płaszcz, który dzisiaj kupiłeś, wygląda na tobie prawie tak dobrze jak ten,
który ci ukradziono?
– To dar natury – przyznał bez żenady. – Pewien przyjaciel powiedział mi kiedyś, że jestem
w każdym calu dżentelmenem.
Kiedy Maxie zanosiła się śmiechem, Robin wyciągnął spinkę z jej włosów. Ciężkie pasma
opadły na ramiona i plecy. Spojrzała na niego, nagle poważniejąc. W oczach Robina płonął
ogień. Spinka za spinką uwalniał włosy, a potem oparł głowę Maxie na swoim ramieniu
i zaczął palcami przeczesywać połyskliwe pasma.

– Czarny jedwab – mruknął. – To najbardziej oczywista z metafor, ale nic bardziej
oryginalnego nie przychodzi mi w tej chwili do głowy.
Był ciepły, silny i dziwnie bezpieczny, choć wiedziała, że to tylko iluzja. Przymknęła oczy,
rozkoszując się przyjemnym pulsowaniem ciała. Sprytnie ją podszedł. Pokazał, czego
pragnie, jednocześnie łamiąc jej opór i udowadniając, że potrafi się kontrolować. Są dorośli,
mogą się pieścić, nie musząc spółkować jak króliki.
Powinna się odsunąć, ale nie miała na to ochoty. Tak miło było czuć czyjąś bliskość. Nagle
przypomniała sobie, dlaczego powinna obawiać się Robina. Byli tylko towarzyszami
podróży, która wkrótce się skończy. Nie wolno jej ulec urokowi tego mężczyzny.
– Dopiąłeś swego. – Wyprostowała się i odsunęła. – Przestałam się zachowywać jak
wystraszony zając.
Wrócił na swoje miejsce przy ognisku. Oddychał szybciej niż zazwyczaj, ale w jego głosie
zabrzmiała żartobliwa nuta.
– Jeśli w przyszłości znowu zaczniesz się bać, w każdej chwili gotów jestem na następną
prezentację.
Złocisty lok opadł mu na oko. Maxie przełknęła ślinę i odwróciła głowę.
– Ten raz wystarczy. Takie prezentacje mogłyby pobudzić do zachowań, którym mają
zapobiec, zwłaszcza kiedy robi to tak szczwany lis jak ty.
Skrzywił się.
– Nonsens. Z pewnością zauważyłaś, że jestem zbyt leniwy, by zaplanować kampanię
uwiedzenia cię.
– Nigdy nie musiałeś uwodzić żadnej kobiety. Wystarczyło, że się uśmiechnąłeś
i poczekałeś, aż padnie zemdlona u twoich stóp.
Spoważniał.
– Niezupełnie.
Podniósł nóż i ponownie zabrał się do ostrzenia końca patyka.
– Co robisz z tym kawałkiem drewna? – zapytała, by przerwać milczenie.
– Po prostu go wygładzam.
Podał jej kijek. Miał około sześciu cali długości i pół cala grubości. Był naturalnie
zakrzywiony, dzięki czemu wygodnie się go trzymało w dłoni.
– To taka zabawka dla dorosłych? – zapytała, oddając patyk.
– Tak. Noszę ją w kieszeni i kiedy mi się znudzi, wyciągam i bawię się. – Potarł palcem
o zaokrąglony czubek. – Prostym ludziom takie przedmioty sprawiają wiele radości.
Maxie dorzuciła drewna do ognia i zawiesiła nad nim garnek z wodą.
– Można cię określić na tysiące sposobów, ale nie można powiedzieć, że jesteś prosty.
Skrzywił się.
– Może nie, ale pracuję nad tym.
– Nie pracuje się nad prostotą. – Pod wpływem impulsu usiadła przed nim i wzięła go za
rękę. – Zamknij oczy. Nic nie mów. Nie myśl. Po prostu bądź.
Pozwolił, by ich dłonie spoczęły na trawie, ale Maxie wyczuwała w jego palcach napięcie.

– Posłuchaj wiatru – powiedziała miękko. – Wsłuchaj się w mowę kamieni, poczuj światło
księżyca, ducha drzew, kwiatów i zwierząt, które są z nami tej nocy.
Były to słowa jej matki, kiedy w dzieciństwie uczyła ją poznawać świat.
Początkowo Robin się opierał. Był przepełniony energią, pełen przeciwności. Maxie starała
się natchnąć go spokojem, ale nie zdołała, bo sama nie czuła spokoju. Zdała sobie sprawę,
że nie medytowała tak od czasu, gdy dowiedziała się o śmierci ojca. Choć spędziła wiele
godzin, wędrując i jeżdżąc konno po wrzosowiskach Durham, jej zapiekły żal nie pozwolił
sięgnąć po jedyne źródło spokoju, które nigdy jej nie zawiodło.
Otworzyła swoje zmysły na otaczający świat. W lesie zahukała sowa. Maxie poczuła pod
sobą tętniącą życiem ziemię. Jej głęboki rytm był taki sam jak w Ameryce. Żyzna gleba,
prastare kamienie i małe, dzielnie walczące o przetrwanie żyjątka. Wiatr poruszający liśćmi
wydał jej się znajomy, choć nigdy nie pozna nieba, po którym hulał. Ogarnął ją spokój ziemi,
przepłynął przez ciało, aż dotarł do serca. Gdyby nie lekcja Robina, która napełniła jej
nabrzmiałą żałością i smutkiem duszę zmysłowością, nie byłaby w stanie znaleźć spokoju.
Spróbowała przekazać mu ten spokój. Robin był jednak spięty i gotowy do wybuchu.
– Jesteś częścią natury – szepnęła.
Stopniowo uspokajał się, palce stawały się rozluźnione, oddech coraz powolniejszy. Przez
jakiś czas oddychał w harmonii z Maxie. Chciała go nauczyć prostoty, ale wyczuła, że jest
człowiekiem wewnętrznie bardzo pogmatwanym. Istniało w nim wiele sprzeczności. Miał
jednak błyskotliwy umysł, poczucie humoru, ciekawość świata i wiele czułości. Lecz także
ciemność, której nie potrafiła sobie wyobrazić. Pragnąc złagodzić jego wewnętrzny ból,
sięgnęła do jednego z takich cierpiących obszarów. Harmonia została zachwiana. Na
sekundę przed puszczeniem jego dłoni poczuła, że odrywa się od niej emocjonalnie.
Odetchnął urywanie i powiedział:
– Jakie to ciekawe. Nigdy mi nie przyszło do głowy, że można słuchać kamieni. Czyżbyś
była czarownicą, młoda damo?
Ze złośliwą radością uświadomiła sobie, że przestraszyła go tak, jak on przestraszył ją
wcześniej tego wieczoru. Lepiej jeśli więcej nie będą się do siebie zbliżali.
– Ani czarownicą, ani nawet damą – odparła tym samym tonem. Uśmiechała się,
przygotowując dwa kubki herbaty, normalną dla Robina, ziołową dla siebie. Robin może
sobie być kieszonkowcem, włóczęgą i Bóg jeden wie, kim jeszcze, ale dopóki idą tą samą
drogą, pozostanie jej przyjacielem.
I to musi wystarczyć.

Na znak zgody Maxie przesunęła posłanie bliżej Robina. Aby w przyszłości zaoszczędzić
sobie problemów, wystarczy, że będą unikali pocałunków i wspólnych medytacji.
Noc minęła spokojnie, ale nad ranem obudziło ją skrzypienie drzwi. Do mrocznego wnętrza
wpadł strumień światła, a zaraz potem rozległo się wściekłe ujadanie. Maxie otworzyła oczy
i tuż przed sobą zobaczyła dwa dogi angielskie szczerzące kły.
Zamarła wiedząc, że jakikolwiek ruch może zachęcić zwierzęta do ataku. Nóż zostawiła
w tobołku. Nie zdąży po niego sięgnąć. Nie poruszając głową, przeniosła wzrok na Robina.
Tak jak i ona leżał nieruchomo, patrząc chłodno na ujadające histerycznie psy.
– Spokój! – rozległ się czyjś okrzyk.
Psy przestały szczekać, ale błyszczące ślepia i zdyszany oddech świadczyły o wielkiej
ochocie do rozszarpania intruzów na strzępy. W drzwiach stał rozwścieczony gospodarz.
– Przebrzydłe włóczęgi! – warknął. – Powinienem was zgłosić do magistratu.
– Oczywiście może pan to uczynić, ale nie zrobiliśmy nic złego – powiedział przymilnie
Robin z perfekcyjnym akcentem z Yorkshire. Powoli podniósł się z posłania. –
Przepraszamy za naruszenie mienia, sir. Mieliśmy zniknąć z samego rana, żeby nikogo nie
denerwować, ale przeszliśmy wczoraj długą drogę, a moja żona jest, hmm, w delikatnym
stanie.
Maxie także usiadła, posyłając Robinowi oburzone spojrzenie. Z rozpuszczonymi włosami
nie mogła udawać chłopca, ale czy musiał z niej robić ciężarną? Uśmiechnął się do niej
rozbrajająco, po czym wstał i z czułością pomógł jej się podnieść.
– To już nie moja sprawa – warknął gospodarz, niewzruszony jego przemową. – Ale
włóczędzy w mojej stodole tak. Wychodźcie, bo poszczuję psami.
– Jeśli ma pan coś do zrobienia, chętnie pomożemy w ramach zapłaty za nocleg –
zaproponował Robin.
Tymczasem Maxie zajęła się psami, mrucząc coś cicho w języku Irokezów. Na początku
zwierzęta powarkiwały, ale Maxie umiała obłaskawić psy. Wkrótce ogon większego zaczął
się kiwać. Wyciągnęła rękę. Pies podszedł i nieufnie ją powąchał, a potem polizał. Maxie
uśmiechnęła się i zaczęła drapać psisko za uszami. Podziękował jej głupkowatym psim
uśmiechem. Drugi prychnął zazdrośnie, przepchnął się przed towarzysza, także domagając
się pieszczot.
Gospodarz właśnie kończył następną tyradę o złodziejach i włóczęgach, ale zamilkł w pół
słowa, widząc, jak psy ocierają się o nogi Maxie, prawie przewracając ją na ziemię.
– Co to, do diabła...
– Zwierzęta lubią moją żonę – wyjaśnił Robin.
– To widać – przyznał gospodarz z niechętnym podziwem. – Każdy z nich waży więcej od
niej. To pańska żona, mówi pan? A gdzie jej obrączka?
Maxie podniosła wzrok i zaniemówiła na widok zmiany, jaka zaszła w Robinie. Niedawny
światowiec i arystokrata zmienił się teraz w pospolitego szaraczka, przeżywającego ciężkie

czasy. Doszła do wniosku, że będzie skończoną idiotką, jeśli kiedykolwiek uwierzy w jedno
jego słowo.
– Musiałem ją sprzedać – wyznał ze smutkiem Robin. – Wojna się skończyła, nastały ciężkie
czasy. Idziemy do Londynu. Mam nadzieję znaleźć tam pracę.
– Byłeś żołnierzem? – zapytał gospodarz. – Mój najmłodszy był w pięćdziesiątym drugim
pułku piechoty.
Robin pokiwał głową z powagą.
– Jeden z najlepszych. Też byłem na Półwyspie. Miałem szczęście spotkać tam sir Johna
Moora, kilka miesięcy przedtem, jak został zabity w Corunnie.
Wąskie usta gospodarza zadrżały.
– Mój chłopak zginął pod Vittoria. Mówił, że Moor to świetny żołnierz. – Jego wrogość gdzieś
zniknęła. W przeciwieństwie do Maxie nie zwrócił uwagi, że Robin nie powiedział, iż służył
w armii.
– Śmierć generała to był straszliwy cios – przyznał Robin. Gospodarz zdjął kapelusz
i przeciągnął ręką po przerzedzonych włosach.
– Nazywam się Harrison – powiedział. – Macie przed sobą długą drogę. Jeśli jesteście
głodni, możecie zjeść coś u mnie.
Po piętnastu minutach marszu dotarli do domu wieśniaka. Przywitała ich żona, która po
jednym uśmiechu Robina stała się jego oddaną wielbicielką. Przy obfitym śniadaniu
składającym się z jajek, kiełbasek, gorących bułeczek i konfitur truskawkowych Robin
rozprawiał o kampanii na Półwyspie i żołnierskim losie. Opowiadał tak przekonująco. Gdyby
nie fakt, że Maxie go znała, sama by mu uwierzyła. Jego notowania jeszcze wzrosły, gdy
udało mu się naprawić zegar ścienny, który od lat nie działał.
Maxie także nie żałowano pochwał i musiała przy okazji wysłuchać przygnębiających historii
o nieudanych porodach, zwłaszcza u tak drobnych kobiet jak ona. Na drogę dostała cały
kosz jedzenia z przykazaniem, żeby o siebie dbała ze względu na dziecko. Gospodyni
pomachała im na pożegnanie, a dwa psy odprowadziły ich aż do granic posiadłości, gdzie
niechętnie się zatrzymały.
Maxie odczekała, aż znajdą się na tyle daleko, żeby nikt jej nie usłyszał.
– Nie wstyd panu, lordzie Robercie? – zapytała lodowatym głosem.
– A niby czego? – zdziwił się. Popatrzyła na niego z rezygnacją.
– Nie masz cienia szacunku dla prawdy.
– Przeciwnie, bardzo ją sobie cenię. Z tego też powodu używam jej bardzo ostrożnie.
– Robin! – wykrzyknęła Maxie ostrzegawczo.
– Daliśmy naszemu gospodarzowi okazję do spełnienia dobrego uczynku, zjedliśmy
wspaniały posiłek, psy znalazły przyjaciela, a zegar pani Harrison znowu działa. Widzisz
w tym coś złego?
– Ale te wszystkie kłamstwa! – krzyknęła.
– Tylko kilka. Rzeczywiście byłem na Półwyspie i rzeczywiście spotkałem sir Johna Moora.
Nie twierdziłem, że byłem jego żołnierzem czy jego bliskim znajomym. – Spojrzał na nią

z udanym przerażeniem. – Wiem, dlaczego jesteś podenerwowana: to z powodu twojego
stanu.
– Ty, ty... Jesteś niemożliwy! – wykrzyknęła na wpół z irytacją, na wpół z rozbawieniem. –
Jak śmiałeś im powiedzieć, że jestem twoją żoną i na dodatek ciężarną!
– Jeśli tak cię mierzi kłamstwo, możemy to naprawić, przynajmniej w części.
Prychnęła z oburzeniem, schodząc z drogi przejeżdżającej furmance.
– W swoim czasie otrzymałam wiele niemoralnych ofert, ale ta jest najmniej pochlebna.
Nawet gdyby mi odpowiadała, to byłoby skrajną głupotą włóczyć się po Anglii
w błogosławionym stanie.
– Myślałem o drugiej części. Musielibyśmy jednak skręcić na północ do Gretna Green,
ponieważ tutaj nie otrzymamy zezwolenia.
Nawet Amerykanka wiedziała, że mowa jest o małżeństwie.
– Twoje żarty robią się coraz gorsze, lordzie Robercie – rzuciła hardo. – Dobrze by ci
zrobiło, gdybym przyjęła propozycję i uwięziła cię do końca życia.
– Wyobrażam sobie gorszy los.
Zatrzymała się i spojrzała na niego z uwagą. Iluzoryczna bliskość dawno zniknęła i teraz
miała przed sobą zagadkowego Robina. Jednak w jego niebieskich oczach czaiła się
powaga. Nagle zdała sobie sprawę, że gdyby się zgodziła, naprawdę zaprowadziłby ją do
Gretna Green i wziął z nią ślub.
– Dlaczego mi to proponujesz? – zapytała cicho.
– Nie mam pojęcia – odparł ze złością. – Po prostu wydaje mi się, że to dobry pomysł.
Ostatnią rzeczą, jaka była jej potrzebna, to czarujący włóczęga. Zaszokowało ją jednak, że
propozycja wcale nie wydała jej się odrażająca. Ze swoim zamiłowaniem do włóczęgostwa
Robin nigdy nie zajmie się niczym pożytecznym, nigdy też nie będzie można zaufać ani jego
słowom, ani uczynkom. Był za to miły, zabawny i tak przystojny, że kiedy pozwoliłaby sobie
dłużej o tym myśleć, owinąłby sobie ją wokół małego palca. Ale to zabijaka. Jeśli
kiedykolwiek wyjdzie za mąż, wybierze mężczyznę, który będzie w stanie zapewnić jej dach
nad głową. Oderwała wzrok od oczu towarzysza i podjęła przerwany marsz.
– Podejrzewam, że masz już kilka żon w całej Europie i następna to dla ciebie pestka. Tak
się składa, że nie lubię tłoku, muszę więc odrzucić twoją propozycję.
– Nie jestem żonaty. Jak sama zauważyłaś, nie umiem się oświadczać. Kiedy pierwszy raz
to uczyniłem... – Urwał.
– Co się stało? – ponagliła go.
– Ta dama oczywiście odmówiła. To osoba o wielkim rozumie. Podobna do ciebie. –
Uśmiechnął się. – Nie jestem pewien, czy chciałbym ożenić się z kobietą, która zgodziłaby
się przyjąć moje oświadczyny.
Wrócił do kpiarskiego tonu, choć Maxie domyślała się, że w słowach towarzysza kryje się
jakaś bolesna prawda. Chyba nigdy go nie zrozumie.
Wyśledzenie bratanicy lorda Collingwooda nie stanowiło dla Simmonsa większego
problemu. Ponieważ nie wie, że jej poszukują, będzie pewnie trzymała się jednej drogi,

czekając, by wpaść w jego sidła.
Niestety, jej ubranie mało rzucało się w oczy, toteż nikt nie zwracał uwagi na niewysokiego
chłopaka w dużym kapeluszu. Kiedy jednak do dziewczyny dołączył nieznajomy blondyn,
poszukiwania stały się łatwiejsze. Zapamiętały go wszystkie nagabywane po drodze kobiety.
Ciekawe, co powie lord Collingwood, kiedy się dowie, że jego bratanica to niezłe ziółko,
pomyślał ze złośliwym rozbawieniem. Może nic go to nie obejdzie? Najbardziej zależało mu
na tym, żeby dziewczyna nie dotarła do Londynu, bo tam mogłaby się dowiedzieć prawdy
o ojcu.
Zgubił zbiegów, kiedy zmienili trasę, lecz ponownie odnalazł ich ślad na południe od
Sheffield. Znajdowali się najwyżej kilka godzin drogi przed nim. Za jakąś milę czy dwie
zatrzymają się w przydrożnej szopie na odpoczynek, a wtedy, przy odrobinie szczęścia,
znajdzie ich jeszcze tej nocy.
Wybuchnął rechotliwym śmiechem. Ta dziewucha może nie mieć ochoty opuścić swojego
chłopaczka i wrócić do Durham, ale to bez znaczenia. Poradzi sobie z nimi.

Szczęśliwa, że znaleźli dogodne miejsce na obóz, Maxie rzuciła tobołek na ziemię i poszła
zebrać chrust. W tym czasie Robin ułożył kopczyk pod ognisko i starał się je rozpalić.
Podniósł głowę, słysząc kroki Maxie.
– Kiedy już uda mi się rozpalić, przypilnuj ognia, a ja pójdę po wodę na herbatę.
Dziewczyna rzuciła chrust na ziemię i roztarła obolałe ramiona.
– Ja pójdę.
– Czy uznasz to za obrazę, jeśli zasugeruję, żebyś usiadła na chwilę i odpoczęła?
Wyglądasz na zmęczoną, a do strumienia jest spory kawałek.
Perspektywa odpoczynku wydała jej się kusząca.
– Nie potrzebuję specjalnego traktowania.
– Wiem o tym. – Wreszcie udało mu się skrzesać iskrę i zaczął rozdmuchiwać mały ognik,
który wkrótce zmienił się w wesoły płomień. – Jednakże zważywszy na różnicę długości
naszych kroków, zrobiłaś ich o jedną trzecią więcej niż ja – dodał. – Skoro więc to ja miałem
lżejszy dzień, ja powinienem przynieść wodę.
Roześmiała się.
– Argument nie do podważenia. Potrafiłbyś sprzedać sznur wisielcowi. – Usiadła na trawie
i ściągnęła buty. – Gdyby nie to, że brzydzisz się pracą, mógłbyś zostać prawnikiem.
Zdjęła kapelusz i rozpuściła włosy, wzdychając z ulgą, kiedy rozsypały się na ramionach.
Wysokie botki, upięte włosy i skrępowany biust, zaczynało ją to już męczyć. Na myśl
o gorącej kąpieli chciało jej się płakać.
– Właśnie miałam cię zapytać, czy nie zajmowałeś się kiedyś prawem? Czasami mówisz jak
adwokat.
Robin posłał jej przerażone spojrzenie.
– Wielki Boże, nie. Robiłem w życiu wiele dziwnych i obrzydliwych rzeczy, ale wiem,
w którym miejscu się zatrzymać.
Krztusząc się ze śmiechu położyła się na trawie, podkładając pod głowę dłonie.
– Czy ty nigdy nie mówisz poważnie?
Długi czas nie otrzymywała odpowiedzi, podniosła więc wzrok i ze zdziwieniem stwierdziła,
że Robin dziwnie się jej przygląda. Kiedy uświadomił sobie, że na niego patrzy, uśmiechnął
się.
– Tak rzadko jak to tylko możliwe – odparł, po czym wziął garnek na wodę i ruszył do
strumienia.
Maxie przymknęła oczy. Od czasu napadu zapanowały między nimi przyjacielskie stosunki.
Robin już więcej nie próbował jej pocałować, a ona nie namawiała go do słuchania wiatru.
Był to bezpieczny układ bez konfliktów, ale też bez prawdziwej bliskości. Wsłuchała się
w otaczający las, ptasie trele, szelest liści, delektując słodkim zapachem igliwia. Spełnienie
i zadowolenie.
W końcu zasnęła.

Robin dotarł do strumienia i postanowił się wykąpać. Opryskując się zimną wodą, myślał
o Maxie. Od samego początku zwrócił uwagę na jej egzotyczną urodę i bystry umysł.
Zaskakiwało go jednak to, że miała też w sobie coś z wiedźmy. A może należało ją nazwać
świętą? Jak inaczej wytłumaczyć ten dziwny wypadek, kiedy próbowała nauczyć go prostoty.
Poddał się jej przewodnictwu i ze zdumieniem stwierdził, że może odczuwać otaczający go
świat w inny niż dotychczas sposób. Zarazem ogarniał go dziwny spokój i miał wrażenie
ogromnego zbliżenia z Maxie. Pomyślał nawet o tym, żeby ją znowu pocałować, ale tak na
poważnie. Potem nagle coś wyrwało go z tego błogostanu, wpadł w panikę, jakby obudziły
się wszystkie koszmary. Może nie jest stworzony do prostoty. Było to interesujące
doświadczenie, ale wolałby go nie powtarzać. Łatwiej już żyć z godziny na godzinę, ciesząc
się towarzystwem Maxie. Już od wielu miesięcy tak dobrze się nie czuł.
Osuszył się, napełnił garnek wodą i ruszył w drogę powrotną do obozowiska. Na granicy
polany zatrzymał się, kryjąc się za krzakami. Śpiąca Maxie stanowiła uroczy widok. Leżała
na plecach, z głową opartą na ramieniu i włosami zasłaniającymi twarz. Jej drobna postać
wywołała w nim niepokojącą mieszankę czułości i pożądania. Miał ochotę chronić tą
dziewczynę przed całym światem. Oprócz oczywiście siebie samego.
Znajomość życia i zioła zapobiegające ciąży świadczyły o doświadczeniu, ale miała też
w sobie coś niewinnego. To wrażenie brało się prawdopodobnie z jej naturalnej otwartości.
Jakakolwiek by była jej przeszłość, niebezpiecznie myśleć o niej jako o dziewicy. Musiał
więc trzymać się od Maxie z daleka, co nie było proste.
Z zamyślenia wyrwał go odgłos ciężkich kroków i trzask gałęzi. Z drugiej strony polany
wyłonił się wysoki i przysadzisty mężczyzna. Na widok Maxie jego twarz rozpromieniła się
szerokim uśmiechem.
– Tu jesteś, panienko Collins. Czas do domu. – Nieznajomy miał ciężki londyński akcent,
a za radością kryła się złośliwość.
Maxie drgnęła i szybko usiadła.
– Widziałam cię u mojego wuja – odezwała się ostro. – Kim jesteś?
– Nazywam się Ned Simmons. Twój wuj wysłał mnie po ciebie. Robin spokojnie odstawił
garnek z wodą i cicho okrążył polankę, tak żeby znaleźć się za plecami londyńczyka. Nie
spuszczając z niego wzroku, wyciągnął z kieszeni drewniany kijek, który niedawno
wyrzeźbił.
Maxie wstała i z przestrachem patrzyła na Simmonsa. Wyglądali jak terier i byk.
– Nie masz prawa zmuszać mnie do powrotu – oświadczyła, cofając się w stronę lasu. – Wuj
nie jest moim opiekunem, a ja nie popełniłam żadnego przestępstwa.
– Chodźmy, panienko – powiedział spokojnie Simmons. – Proszę nie robić kłopotów, bo
zaprowadzę panienkę do magistratu i opowiem, jak ukradła panienka mapę i żywność.
W Anglii za takie rzeczy się wiesza. Oczywiście, jeśli będzie panienka grzeczna i wróci do
wuja, on nic panience nie zrobi. – Wyciągnął rękę z zamiarem pochwycenia dłoni
dziewczyny. – A gdzie panny zabawny towarzysz? Zostawił cię samą?
Popełnił błąd chwytając Maxie za rękę, bo dziewczyna zrobiła unik, wyrzucając z impetem

nogę w przód. Robin skrzywił się. Simmons miał szczęście, że Maxie nie miała butów, bo
kopnięcie było doskonale wycelowane i potężne.
Mężczyzna uskoczył, ale nie uniknął ciosu.
– Ty mała... – wrzasnął.
Przekleństwo, które padło, było tak obrzydliwe, że Robin ucieszył się, iż oprych
wypowiedział je w złodziejskiej gwarze, przez co Maxie nie mogła go zrozumieć. Nadal
złorzecząc londyńczyk wyciągnął zza pazuchy pistolet. W odpowiedzi Maxie natychmiast
wytrąciła mu go z ręki, po czym przeturlała się po trawie. Szybko jednak poderwała się na
nogi, podczas gdy Simmons stał oniemiały z zaskoczenia.
– Wolałabym tego nie używać, panie Simmons – powiedziała, odciągając kurek. – Ale nie
zawaham się, jeśli będzie mnie pan zmuszał. A teraz proszę odejść.
Simmons wpatrywał się w dziewczynę z rozdziawionymi ustami.
– Odłóż to, ty mała dziwko, bo pożałujesz, że się urodziłaś.
Popełnił następny błąd. Domyślając się, iż jeśli się nie wtrąci, dziewczyna zabije oprycha,
Robin wyskoczył z krzaków na polankę. Maxie właśnie podnosiła broń.
Robin znajdował się tuż za plecami londyńczyka i nie wiedział, czy Maxie go zauważyła.
Z nadzieją, że będzie strzelała w górę, rzucił się w przód, chwytając Simmonsa za nogi.
Kiedy padali na murawę, tuż obok przeleciała kula.
– Ty podstępny, strachliwy sukinsynu! Nauczę cię, co znaczy atakować kogoś od tyłu! –
wrzasnął Simmons, niezdarnie podnosząc się z ziemi.
Walczył z brutalnością i doświadczeniem, ale Robin korzystał z zaskoczenia. Miał również
w dłoni drewniany kijek, który dodawał mocy uderzeniom. Simmons zatoczył się w tył pod
wpływem silnego ciosu w szczękę, ale zaraz wbił pięść w ramię Robina i złapał go za brzeg
koszuli próbując przyciągnąć do siebie przeciwnika. Robin szarpnął się, a koszula pękła mu
aż do pasa. Udał, że zamierza uderzyć Simmonsa z prawej, a kiedy ten instynktownie się
osłonił, wbił mu pięść w splot słoneczny. Simmons padł na ziemię. Robin przewrócił go na
twarz i wykręcił rękę na plecy.
– Zabawny towarzysz wciąż tu jest – wy dyszał. – Powinieneś bardziej uważać.
Simmons umiał znosić ból. Zaczął się wyrywać z taką szaleńczą determinacją, że o mały
włos by się wyswobodził. Robin wyszukał więc punkt tuż pod szczęką londyńczyka i nacisnął
silnie palcem. Dopływ krwi do mózgu został odcięty. Simmons wydał z siebie zduszony kwik
i opadł zemdlony.
Maxie opuściła pistolet.
– Imponująca sztuczka – stwierdziła. – Pokażesz mi, jak to się robi?
– Oczywiście, że nie. Jest niebezpieczna, ponieważ może spowodować śmierć lub trwałe
kalectwo, jeśli trzyma się zbyt długo. – Przewrócił Simmonsa na plecy, po czym chustką,
którą wyjął mu z kieszeni, związał ręce. – Nie wspominając już o tym, że mogłabyś użyć jej
przeciwko mnie, gdybym cię czymś zirytował.
– Może i masz słuszność – przyznała. – Kiedy tracę nad sobą panowanie, wszystko się
może zdarzyć.

– Zauważyłem – sucho stwierdził Robin. – Chciałaś go zastrzelić?
– Nie, choć bardzo mnie kusiło. – Wciągnęła buty na nogi. – Celowałam w ramię, z nadzieją,
że tym go powstrzymam. Gdyby tak się nie stało, miałam jeszcze jedną kulę. – Zaczęła
zasypywać ognisko. – Chyba się zgodzisz, iż powinniśmy natychmiast stąd zniknąć.
– Zgodzę. – Robin przeszukał kieszenie Simmonsa. – Wkrótce się obudzi. Nie związałem go
mocno, więc szybko się uwolni.
Wyjął z kieszeni londyńczyka zapas amunicji i schował do kieszeni płaszcza. Stwierdził, że
Simmons nie ma przy sobie żadnych dokumentów, za to dobrze wypchany portfel. Tych
pieniędzy wystarczyłoby na dwa bilety do Londynu, ale nie miał ochoty tak szybko odstawić
Maxie do celu podróży.
– Zamierzasz go okraść? – zapytała z niesmakiem.
– Tylko broń. – Wsadził portfel z powrotem do kieszeni Simmonsa. – I tak kiedy się ocknie,
będzie nieźle rozzłoszczony.
– A więc twoja uczciwość jest raczej rezultatem pragmatyzmu niż moralnych skrupułów? –
Zaczęła upinać włosy.
– Tak. Moralne skrupuły to luksus – stwierdził Robin.
W odpowiedzi prychnęła tylko, komentując w ten sposób jego pokrętną logikę.
Uśmiechnął się.
– Kradzież to nic w porównaniu z zabójstwem. To ty chciałaś odstrzelić mu głowę.
– Tylko w razie konieczności. – Włożyła na głowę pomięty kapelusz. – Skąd miałam
wiedzieć, że przyjdziesz mi z pomocą?
Posłał jej karcące spojrzenie.
– Naprawdę sądziłaś, że zostawię cię samą?
Ich oczy spotkały się. Maxie szybko odwróciła wzrok.
– Nie miałam czasu się zastanawiać.
Nie była typem kobiety, która bezczynnie czeka na pomoc. Robin odszukał garnek, który
pozostawił w lesie. Zaproponował wodę Maxie, a ona przyjęła ją z wdzięcznością. Nadal
wyglądała na roztrzęsioną. Robin również się napił, a potem wylał resztę i schował garnek
do tobołka. Kiedy opuszczali polankę, jedynym śladem ich bytności był Simmons, leżący na
plecach, z przewiązanymi rękami.
– Ten twój patyk to broń, prawda? – zapytała Maxie, kiedy wrócili na szlak.
– Tak. Po spotkaniu ze złodziejami uznałem, że potrzebujemy jakiejś broni. – Odsunął
zagradzającą im drogę gałąź. – Taki patyk dodaje siły uderzeniu.
– Wciąż czymś mnie zaskakujesz – stwierdziła, tym razem z mniejszym sarkazmem.
– Korzystam z nich tylko dla dobra sprawy – rzucił z rozbawieniem.
Uśmiechnęła się słabo. Nadal wyglądała na przygnębioną. Domyślił się, że nie chodzi o sam
atak, lecz o jego przyczynę. Spróbuje namówić ją do kilku wyjaśnień na temat przeszłości
i tajemniczej misji w Londynie.
Przy drodze natknęli się na szczypiącego trawę konia. Robin zatrzymał się i przyjrzał
zwierzęciu.

– Przypuszczam, że należy do twego przyjaciela?
– To nie jest mój przyjaciel, ale chyba ten koń rzeczywiście jest jego. Widziałam go w... Już
go kiedyś widziałam.
Robin odwiązał wodze i wskoczył na siodło.
– Chyba nie zamierzasz go ukraść?! – wykrzyknęła Maxie. – Co z twoim pragmatyzmem?
– I tak musiałbym go puścić wolno, żeby opóźnić pościg, więc równie dobrze możemy na
nim pojechać i zwiększyć odległość między nami i Simmonsem. – Wyciągnął dłoń. – To
biedaczysko nie będzie miało sił zawieźć nas daleko, ale dobre i to.
– Jesteś królem praktyczności, lordzie Robercie.
Podała mu chłodną dłoń i pozwoliła się wciągnąć na konia. Pochwyciła go w pasie trochę
zbyt mocno, niżby to nakazywał powolny krok konia. Robin postanowił zaczekać z pytaniami
do czasu, aż Maxie odzyska równowagę.
Zatrzymali się kilka mil dalej, kiedy z nieba znikały ostatnie promienie słońca.
– Czas odesłać naszego ognistego rumaka do jego właściciela. Zsiedli, po czym Robin
klepnął konia po zadzie.
– Jeśli skręcimy teraz na zachód, może uda nam się zmylić Simmonsa. Nie wygląda na
kogoś, kto z łatwością się poddaje. Oddaj mi pistolet.
Maxie wręczyła mu broń, po czym krzyknęła z przerażenia, ponieważ Robin wystrzelił
ostatnią kulę w kępę krzaków, a potem rzucił w nie pistolet.
– Po co to zrobiłeś? Pistolet mógł się nam przydać.
– Broń to diabelskie urządzenie. Giną przez nią ludzie.
– Może Simmonsa należy zabić.
– Czy zabiłaś już kogoś?
– Nie.
– A ja tak i nie jest to doświadczenie, które chciałbym powtórzyć. Maxie zarumieniła się,
słysząc jego chłodny ton. Większość jego opowieści to zwykłe bajki, ale teraz na pewno nie
kłamał.
– Tak naprawdę to wcale tak nie myślałam. To znaczy o zastrzeleniu.
– Wiem, że nie myślałaś – powiedział łagodniejszym tonem. Objął dziewczynę ramieniem
i ruszyli w dalszą drogę.
Markiz Wolverton zastanawiał się właśnie, czy powinien zatrzymać się w Blyth, kiedy nagle
powóz znieruchomiał. Wyjrzał przez okno i zobaczył, że woźnica rozmawia z przysadzistym
jegomościem w brudnym ubraniu.
– Jakieś kłopoty?! – zawołał.
– Obrabowali mnie i zabrali mi konia – odpowiedział nieznajomy. – Czy jego lordowska mość
zechciałby podwieźć mnie do najbliższego miasta? – zapytał spojrzawszy na herb
wymalowany na drzwiach powozu.
– Oczywiście. – Giles gestem zaprosił go do środka, myśląc zarazem, że drogi są bardziej
niebezpieczne niż przypuszczał. Zapalił dwie wewnętrzne lampki i wyciągnął ze schowka
butelkę brandy. – Ma pan nieźle podbite oko – dodał, nalewając sporą porcję dla gościa.

– Nie pierwszy raz.
Giles przyjrzał się rozmówcy.
– Nie dziwię się. Jest pan chyba bokserem?
– Byłem. Nazywam się Ned Simmons, ale walczyłem jako Cockney Killer. – Przełknął
z zadowoleniem łyk brandy. – Widział pan może którąś z moich walk?
– Przykro mi, nie interesuję się boksem, ale jeden z moich przyjaciół wygrał dzięki panu
sporą sumkę. Zdaje się za zwycięstwo nad Game Chicken w dziewiętnastej rundzie – dodał
po chwili.
– W dwudziestej pierwszej. Tak, to była najlepsza walka w moim życiu.
– Dzisiaj musiało pana pobić kilka osób.
Ta uwaga była błędem. Simmons zaczął się gęsto tłumaczyć, a chodziło mu o to, że
pokonano go w nieuczciwej walce. Giles przysłuchiwał się temu bez większego
zainteresowania, dopóki nie padły słowa „ten żółtowłosy facet”.
– Ten blondyn musiał być wielki? – zapytał, starając się ukryć zainteresowanie.
Simmons zawahał się, najwyraźniej zastanawiając się, czy wyznać niezbyt chlubną prawdę.
– Raczej chudzielec i gadał jak szlachcic – powiedział zgrzytając zębami. – Nawet bym nie
pomyślał, że potrafi tak walczyć. Tak czy owak nie dostałby mnie, gdyby nie zaatakował
mnie od tyłu i gdyby ta zdzira nie mierzyła we mnie pistoletem.
Giles pohamował uśmiech. Robin i jego niewinna panna muszą znajdować się gdzieś
niedaleko, i wygląda na to, że panienka ma podobny charakter do swojej ciotki.
– Jak to się stało, że pana zaatakowali? Twarz Simmonsa stała się nieodgadniona.
– Nie mogę nic więcej powiedzieć. Sprawa poufna.
Giles zaczął się zastanawiać, czy nie przekupić boksera i nie wyciągnąć z niego dalszych
informacji, kiedy dobiegło ich rżenie konia. Simmons wyjrzał przez okno.
– To mój koń! Ten sukinsyn pewnie nie umiał na nim jeździć. Mam nadzieję, że skręcił sobie
kark.
Giles nie widział jeszcze konia, który zrzuciłby brata, a tym bardziej taka zmęczona
szkapina. Robin musiał puścić ją wolno. Dzięki Bogu, że do innych występków nie dołączył
kradzieży koni. W co on się, do diabła, wplątał?
Złapali konia, przywiązali do tyłu powozu, po czym ruszyli do najbliższego miasta. Simmons
nie odzywał się, pozostawiając Gilesa z domysłami. Ten zaś był pewien, że jego towarzysz
musi być tym mężczyzną, którego lord Collingwood wysłał na poszukiwanie bratanicy. Nie
bardzo nadawał się do eskortowania porządnej panny, choć im więcej Giles słyszał na temat
Maximy Collins, tym bardziej wątpił w jej delikatność. To oznaczało również, że lady Ross
nie odnalazła jeszcze zbiegów. Jeśli dopisze mu szczęście, on pierwszy ich spotka. Kiedy
już to nastąpi, będzie miał wiele pytań do swojego niesfornego młodszego brata.
Na prośbę Simmonsa Giles zostawił go w zajeździe, który nie wydawał się lepszy od
spelunki. On sam zatrzymał się w najlepszym zajeździe w Worksop. Oczywiście to miejsce
nie mogło się równać z Wolverhampton, ale przynajmniej pościel była czysta.
Kiedy zasnął, śnił nie o zbiegach i potencjalnym skandalu, ale o lady Ross. Była z niej

Prawie godzinę szukali ustronnej szopy. Gdyby zostali w poprzednim miejscu, Maxie
ugotowałaby potrawkę z szynki i warzyw, a tak musieli zadowolić chlebem i serem.
Po posiłku Robin oparł się o snopek siana. Światło księżyca wpływające przez okienko
w suficie złociło mu włosy.
– Uważam, że nadszedł czas, byś wyjaśniła, o co właściwie chodzi. Czy przez całą drogę do
Londynu będziemy natykali się na czyhających na ciebie olbrzymów?
Nie przywykła do zwierzeń, jednak winna była Robinowi wyjaśnienie. Był kłamcą
i złodziejaszkiem, nawet nie znała jego prawdziwego imienia, ale pomógł jej w potrzebie. Po
raz drugi tego wieczora rozpuściła włosy.
– Sama nie jestem pewna, co się dzieje. Nawet nie wiem, od czego zacząć. Co chcesz
wiedzieć?
– Cokolwiek zechcesz mi wyjaśnić – odparł miękko.
Nagle poczuła, że ma ochotę powiedzieć mu wszystko, o swoim nietypowym pochodzeniu
i o tym, jak obco czuje się w Anglii.
– Mój ojciec, Maximus Collins, był młodszym z braci z tak zwanej dobrej rodziny. Nie był
bogaty, a to co miał, szybko roztrwonił na hazard i rozpustę. – Uśmiechnęła się gorzko. –
Dziadek doszedł w końcu do wniosku, że jego syn nie jest nic wart, a przy okazji drogo
kosztuje, co prawdopodobnie nie mijało się z prawdą. Przyrzekł, że spłaci długi syna, jeśli
ten wyjedzie z Anglii. Ojciec nie miał wyboru i musiał się zgodzić. Podejrzewam, że ścigali
go dłużnicy. Postanowił wyjechać do Ameryki.
O dach zaczęły uderzać pierwsze krople deszczu. Maxie wbiła się głębiej w siano
i szczelniej otuliła peleryną, żałując, że jest taka cienka.
– Ojciec nie był złym człowiekiem, tylko że nie przejmował się takimi sprawami, jak
pieniądze czy przedmioty materialne. Nowy Świat nawet mu się spodobał, bo pod wieloma
względami panowały tam luźniejsze zasady. Zatrzymał się na jakiś czas w Wirginii, a potem
powędrował na północ.
Jakiś czas mieszkał w Nowym Jorku, a następnie, na swoje nieszczęście, podjął błędną
decyzję odbycia zimą podróży z Albany do Montrealu. Omal nie umarł w zawiei śnieżnej, ale
uratował go Indianin z plemienia Mohawk. Ojciec całą zimę spędził w jego chacie. Tam
właśnie poznał moją matkę.
Zamilkła, ciekawa reakcji Robina na wieść o tym, że jest pół-Indianką.
– Mohawkowie to jedno z sześciu plemion konfederacji Irokezów, prawda? – zapytał głosem
wyrażającym wyłącznie zainteresowanie.
– Tak – potwierdziła zdziwiona i zarazem zadowolona, że tyle wie. – Byli „Strażnikami
Wschodnich Drzwi”, broniącymi Irokezów przed zalewem Algonkinów z Nowej Anglii. Cztery
z tych plemion żyją teraz w Kanadzie, ponieważ pozostali lojalni Brytyjczykom w czasie
rewolucji. Ale dzięki temu lud mojej matki ocalił własną dumę i tradycję, w przeciwieństwie
do Indian z Nowej Anglii, których wyniszczyły choroby i wojny.

– Nie jest to najprzyjemniejsza historia – cicho stwierdził Robin. – Z tego co słyszałem, kiedy
zjawili się Europejczycy, Indianie byli ludźmi silnymi, zdrowymi i szczodrymi. Dali nam
kukurydzę, lekarstwa i ziemię. My odpłaciliśmy się im odrą, tyfusem, cholerą i Bóg jeden wie
czym jeszcze. – Zawahał się, po czym zapytał: – Czy bardzo nas nienawidzisz?
Nikt jej o to jeszcze nie pytał i nikt też nie podejrzewał, jaki gniew kryje w sobie za cierpienia
ludu matki. Zainteresowanie Robina sprawiło, że jej gniew nieco zelżał.
– Musiałabym zarazem nienawidzić samej siebie. W końcu jestem też pół-Angielką. Więcej
niż pół, bo większość życia spędziłam z Anglikami. Jednak to Mohawkowie mnie
akceptowali i okazali więcej ciepła.
Zadrżała z zimna, bo wiatr wdarł się do szopy. Ale nawet wśród ludu matki nie czuła się jak
u siebie.
Słysząc, że Maxie szczęka zębami, Robin przysunął się do niej i objął ramieniem.
Zdrętwiała, nie mając ochoty na karesy, ale rozluźniła się, kiedy stwierdziła, że towarzysz
oferuje jej tylko wsparcie.
– Rodzina może być prawdziwym utrapieniem – powiedział gładząc ją po plecach.
– To prawda.
Oparła głowę na ramieniu towarzysza, czując, jak powoli jego ciepło i bliskość ją
rozgrzewają. Było jej dobrze w objęciach Robina. Zbyt dobrze. Przypominając sobie, że
ostatnią rzeczą, jakiej potrzebuje, to mężczyzna tak czarujący i nieodpowiedzialny jak jej
ojciec, wyprostowała się i wróciła do opowieści.
– Moja matka była młoda i niespokojna. Chciała poznać świat. Pomimo dzielących ich różnic
ojciec i matka zakochali się w sobie.
– Obydwoje buntowali się przeciwko stylowi życia, w jakim zostali wychowani – domyślił się
Robin. – To bardzo do siebie zbliża.
– Chyba masz rację. Nie przeszkadzało im, że matka była bardzo piękna, a ojciec raczej
brzydki. Kiedy nadeszła wiosna, poprosił ją, by z nim odeszła, i matka się zgodziła.
Urodziłam się rok później. Mieszkaliśmy w Massachusetts, ale każdego lata odwiedzaliśmy
wioskę. Matka chciała, bym znała zwyczaje i język jej ludu.
– Czy ojciec też z wami jeździł?
– Tak. Zaprzyjaźnił się bardzo z rodziną matki. Indianie są z natury romantyczni i kochają
opowieści, gry i śmiech. Ojciec znał mnóstwo wierszy po angielsku, francusku i grecku.
Mówił też dobrze ich językiem. – Roześmiała się. – Boże, ależ on potrafił gadać. Pamiętam,
jak oczarował całe obozowisko recytując Odyseję. Przeczytałam ją później i wiem, że jego
tłumaczenie było raczej dowolne, ale urzekające. – Spoważniała. – Rodzice mieli jeszcze
dwójkę dzieci, ale zmarły przy porodzie. Matka umarła, kiedy miałam dziesięć lat. Jej rodzina
zaproponowała, że mnie weźmie, ale ojciec się nie zgodził. Nie mógł znaleźć żadnej stałej
pracy, która by mu odpowiadała, więc został domokrążcą sprzedającym książki i zabierał
mnie w podróże.
– A więc wychowałaś się w drodze. Czy podobał ci się taki styl życia?
– Raczej tak. – Oparła się plecami o pierś Robina. – Amerykanie pragną się kształcić

i kochają książki, a ponieważ wiele farm i wsi jest odizolowanych, zawsze byliśmy witani
z radością. Czasami zbyt radośnie – dodała. – Indianie mają inne zwyczaje niż
Europejczycy i panny cieszą się u nich większą wolnością, co przez białych często
odbierane jest jako rozwiązłość. Zawsze zdarzali się tacy, którzy chcieli sprawdzić
dziewictwo takiej pół-Indianki jak ja.
Robin objął ją mocniej na znak współczucia.
– Nic dziwnego, że nauczyłaś się być ostrożna.
– Musiałam. Gdybym choć słówko szepnęła ojcu, zabiłby winnego. A co bardziej
prawdopodobne sam dałby się zabić. Większy był z niego gaduła niż wojownik. – Do
dzisiejszego dnia mogłaby to samo powiedzieć o Robinie. – Nie wstydzę się zwyczajów ludu
mojej matki – ciągnęła. – Dlaczego kobiety nie mogą mieć takiej wolności jak mężczyźni? To
do mnie musi należeć wybór, a nie do jakiegoś spitego drwala, który sobie uroił, że ze mnie
łatwa sztuka.
– Tylko idiota może tak myśleć – powiedział miękko Robin.
– Mieliśmy stałą trasę: Nowa Anglia i północna część stanu Nowy Jork – mówiła dalej,
zadowolona, że ją zrozumiał. – Oprócz popularnych książek rozwoziliśmy także te na
zamówienie.
– Fascynujące. – Robin otoczył jej kibić ramionami. – Jakie książki zazwyczaj woziliście?
– Głównie Nowy Testament, kazania i pieśni, pirackie wydania angielskich książek. Ale także
inne. Pewien farmer z Vermont każdego roku zamawiał jakąś pozycję z filozofii. Podczas
wizyt u niego dyskutowaliśmy z nim o książce, którą zakupił w zeszłym roku.
Zatrzymywaliśmy się tam na dwa dni. Myślę, że były to dla niego najważniejsze dni w roku.
– Uśmiechnęła się. – Domokrążcy, tacy jak mój ojciec, wykonywali dobrą robotę i wielu
wydawców drukowało specjalnie na ich potrzeby. Na przykład Marnotrawną córę,
krytykującą niemoralne prowadzenie się.
– Z wszystkimi szczegółami – z rozbawieniem dodał Robin.
– Tak. Skąd ludzie braliby pomysły na złe uczynki, gdyby nie zostały opisane? – Maxie
zachichotała. – Sprzedaliśmy mnóstwo egzemplarzy tej pozycji.
Opowieść Maxie pozwoliła Robinowi zrozumieć, skąd u tej dziewczyny ta wspaniała
mieszanka dojrzałości i niewinności. Wiodła ciekawe życie, wychowywała się pod wpływem
dwóch kultur, lecz nie związała się z żadną z nich i nie miała stałego domu. To jasne, że jej
ojciec musiał być wykształcony i czarujący, a ona go ubóstwiała. Musiał też być niezgułą, i to
córka zarządzała jego interesami. Mimo, a może dzięki temu dziwacznemu pochodzeniu,
wyrosła na niezależną młodą kobietę, którą teraz trzymał w ramionach. Sprawiało mu to
wielką przyjemność. Ciało miał rozpalone i to nie od chłodnego wieczornego powietrza.
Skarcił się w myśli, domyślając, że Maxie na pewno w tej chwili nie ma ochoty na amory.
– Interesujące życie, ale bardzo nieustabilizowane – powiedział.
– Zawsze mi się wydawało, że niczego bardziej nie pragnę jak prawdziwego domu –
wyznała. – Zimę spędzaliśmy w Bostonie u pewnej wdowy, której dzieci już dorosły.
Cieszyłam się, kiedy tam wracaliśmy, bo wiedziałam, że przez następne kilka miesięcy

będziemy spali pod tym samym dachem. Ale ogólnie to moje życie było dobre. Nigdy nie
brakowało nam jedzenia, mieliśmy książki do czytania i ludzi, z którymi mogliśmy
porozmawiać. Zawód domokrążcy odpowiadał ojcu. Nie potrafił wysiedzieć w jednym
miejscu.
Nie zdziwiło go, że Maxie chwali przeszłość. Z opowieści wynikało, że Maximus Collins był
czułym ojcem, czulszym niż świętej pamięci wyniosły markiz Wolverton. Choć świat by się
z nim nie zgodził, Robin uważał, że Maxie doznała więcej rodzinnego szczęścia niż on.
– Co cię sprowadziło do Anglii?
– Ojciec chciał się spotkać z rodziną. Chciał także, żebym i ja ją poznała.
Poczuł, że ciało dziewczyny sztywnieje. Już wcześniej wspominała o tym, iż rodzina ojca
potraktowała ją niezbyt uprzejmie. Znając angielską szlachtę, nie wątpił w jej słowa.
– Twój ojciec zmarł tutaj, w Anglii?
– W Londynie, dwa miesiące temu. Nie czuł się najlepiej. Myślę zresztą, że właśnie słabe
zdrowie zmusiło go do powrotu. Chciał przed śmiercią jeszcze raz zobaczyć Anglię. – Głos
jej się załamał. – Pochowaliśmy go w rodzinnym grobie w Durham. Potem, akurat kiedy
podjęłam decyzję, że czas wracać do Ameryki, podsłuchałam rozmowę wuja z wujenką.
Pokrótce streściła tę przypadkowo usłyszaną wymianę zdań i opowiedziała, jak potem
uznała, iż musi pojechać do Londynu i czegoś się dowiedzieć. Wspomniała też o swoich
obawach, iż ojciec mógł kogoś szantażować.
– I tak dochodzimy do dnia dzisiejszego – zakończyła. – Nadal trudno mi uwierzyć, że
śmierć ojca nie była naturalna. Jednak fakt, że wuj posłał za mną kogoś takiego jak
Simmons, potwierdza moje podejrzenia. Może jest to wyraz troski, ale mnie się wydaje, że
bardziej chodzi o to, żeby przeszkodzić mi w poznaniu prawdy. A ty jak sądzisz?
– To oczywiste, że twój wuj coś ukrywa – przyznał Robin. Przyszło mu do głowy, że wiąże
się to z czynem przestępczym, ale wolał nie roztrząsać tego z Maxie. – Zgadzam się, że
najszybciej dowiesz się prawdy w Londynie. Ale to niebezpieczne, a poza tym żadna prawda
nie zwróci ci ojca. Czy warto ryzykować?
– Muszę poznać prawdę – odparła twardo. – Nawet nie próbuj mnie od tego odwodzić.
– Nie mam zamiaru – zapewnił. – Ale póki co, jest późno i oboje jesteśmy zmęczeni.
Z samego rana zadecydujemy, jak wymknąć się Simmonsowi i bez przeszkód dotrzeć do
Londynu.
– Pomożesz mi? – zapytała niepewnie.
– Tak. Czy będziesz tego chciała, czy nie. Nie mam nic lepszego do roboty, a ta przygoda
wydaje się warta zachodu. – Położył się na sianie, pociągając Maxie za sobą.
Próbowała się odsunąć.
– To był męczący dzień i nie mam ochoty kończyć go na walce z tobą.
– Nadal nie doceniasz mojej inteligencji – powiedział uspokajająco. – Nie wspominając już
o moim instynkcie samozachowawczym. Przecież wiem, że gdybym czegoś próbował,
wbijesz mi nóż w którąś z części mego ciała. Ale zwróć uwagę, że noc jest zimna i jeśli się
do siebie przytulimy, będzie nam cieplej. Zgoda?

Przestała się bronić.
– Zgoda. Przepraszam, że jestem taka podejrzliwa.
– Teraz przynajmniej rozumiem dlaczego. – Cmoknął ją w czoło i nakrył kocem.
Snopek siana pachniał przyjemnie i był wygodny. Maxie odwróciła się tyłem i wtuliła
w Robina.
– Jak zwykła mawiać pani Harrison, taka z ciebie maleńka kobietka. – Objął ją ramieniem
i przyciągnął do siebie. – Myślałem, że Indianie są wysocy.
– Wszędzie zdarzają się wyjątki. Moja matka była niska, a ja jestem najniższą osobą w obu
rodzinach.
– Ale bardzo starasz się to nadrobić. – W głosie Robina brzmiał ciepły uśmiech. – Czy masz
też indiańskie imię?
– Dla rodziny mojej matki jestem Kanawiosta – odpowiedziała po chwili wahania.
– Kanawiosta. – Z trudnością wymówił dziwne słowo. – Czy to coś znaczy?
– Nic, co da się łatwo wytłumaczyć. Wiąże się z płynącą wodą, rozwojem, robieniem czegoś
lepiej.
– Płynąca woda – powtórzył Robin. – To do ciebie pasuje. Roześmiała się.
– Nie ma w tym nic romantycznego. Równie dobrze można by je przetłumaczyć jako
„upiększacz bagna”. Czy Anglicy znają znaczenie swoich imion?
– Robert znaczy „błyszcząca sława” – wyjaśnił.
– Ale ty wolisz kojarzyć je z Robin Hoodem?
Czy fakt, iż wiedział, co znaczy jego imię, dowodzi, że jest prawdziwe? Pewnie nie świadczy
o niczym. Poczuła, jak ciepło Robina ogrzewa jej kości. Wspaniale zastępował kołdrę.
– To mi przypomina gody – powiedziała sennie.
– Gody?
– Taki zwyczaj dla narzeczonych – wyjaśniła. – Ze względu na duże odległości czasami
zdarza się, że narzeczony zostaje na noc w domu narzeczonej. Rzadko są tam pokoje
gościnne, a więc młodzi śpią w jednym łóżku, ale obydwoje są ubrani, żeby sprawy nie
wymknęły się spod kontroli. Zazwyczaj pośrodku łóżka znajduje się deska zakończona
kolcami.
– Taki zwyczaj bardzo by się przydał w Anglii. Zdarza się, że pocałunek skradziony
ukradkiem dziewczynie kończy się dla zalotnika szybkim i nieodwołalnym ślubem. – Robin
uśmiechnął się w ciemności. – Mam nadzieję, że twój naród rozumie, iż żadna deska ani
ubranie nie przeszkodzą zdeterminowanym kochankom.
– Często pary omijają dzielącą ich deskę – przyznała. – Istnieje wiele ballad na ten temat,
na przykład Niegrzeczne konie przewracają płot.
Robin wybuchnął śmiechem, a Maxie mu zawtórowała. Jego śmiech rozgrzewał równie
mocno jak uścisk.
– Czasami ślub odbywa się wcześniej. – Ziewnęła głośno. – Ale gospodarstwa potrzebują
dzieci, więc nikt nie uważa tego za wielki grzech.
Powiedziawszy to odpłynęła w spokojny sen, kołysana śpiewem wiatru, piosenką deszczu

Maxie obudziła się, czując przyjemne ciepło. Nozdrza wypełniał jej słodki zapach siana,
a ciało Robina chroniło ją przed chłodem poranka. Jedną dłoń trzymał na jej piersi. Miłe –
nawet bardzo – ale nic dobrego z tego nie wyniknie. Delikatnie odsunęła ją na bok.
Przebudziła go tym ruchem. Leniwie przekręcił się na plecy i przeciągnął. Miał sprężyste
mięśnie. Oparła się na łokciu, podziwiając zmierzwione złote włosy.
Musiał tak wyglądać, kiedy był małym chłopcem marzącym o pirackiej przepasce na oku
i bliznach na twarzy.
– Dzień dobry – powiedziała. – Ja spałam dobrze, a ty? Uśmiechnął się, co stanowiło tak
wspaniały widok, że Maxie zapragnęła oglądać go każdego ranka do końca życia.
– Bardzo dobrze – powiedział schrypniętym głosem.
Położył dłoń na jej ramieniu. Ich oczy się spotkały i przez długie i niebezpieczne sekundy
trwali tak, świadomi swej bliskości.
Powoli, jakby wbrew woli, przesunął dłoń w dół. Maxie czuła, jak cierpnie jej skóra na
ramieniu. Uświadamiając sobie, że zaczyna szybciej oddychać, pomyślała o pieśni
narzeczonych i o tym, że ubrania nie stanowią granic dla zakochanych. Oczy Robina
pociemniały, a jego dłoń zatrzymała się przy łokciu, który zaczął gładzić kciukiem. Maxie
wstrzymała oddech, zaskoczona reakcją ciała na tę pieszczotę. Zsunął teraz dłoń do
nadgarstka i wyczuł przyspieszone tętno.
Maxie nie mogła oderwać wzroku od jego szyi, widocznej spod naderwanej koszuli. Miała
ochotę dotknąć jej ustami. Pragnęła rozerwać mu koszulę, by móc zobaczyć to szczupłe
i muskularne ciało, do którego tuliła się w nocy. Zapragnęła być teraz Indianką, która oddaje
się mężczyźnie bez zawstydzenia i wątpliwości.
Jednak właśnie wątpliwości ją przed tym powstrzymały. Jej twarz musiała zdradzać tę
wewnętrzną walkę, bo Robin westchnął ciężko i szybko się odwrócił.
– Wspaniały sposób na spędzenie nocy – rzucił zduszonym głosem wstając. – Z wyjątkiem
tej części, kiedy musimy się rozdzielić.
Drżącą ręką poprawiła włosy.
– Może to błąd, że tak spaliśmy. Spojrzał na nią z urazą.
– Nigdy w życiu nie popełniłem żadnego błędu. Przynajmniej takiego, którego potem nie
umiałbym wyjaśnić.
Wybuchnęła śmiechem i nagle wszystko znowu było jak dawniej.
– Następnym razem postaram się wstać, kiedy tylko się obudzę.
– Cieszę się, że będzie następny raz. Potrzeba nam praktyki. Nadal chichocząc wstała
i zaczęła krzątać się po szopie. Na zewnątrz było szaro i chłodno, ale deszcz przestał
padać. Poprzedniego wieczoru Robin przyniósł chrust, mieli więc opał, z którego przed
wejściem zbudowali ognisko. Maxie przyniosła z kamiennego koryta czystą wodę na
herbatę, a w tym czasie Robin upiekł nad ogniem chleb. Mieli do niego resztki szynki od
pani Harrison.

– Nie będziesz miała nic przeciwko temu, żebym dzisiaj ogolił się tutaj? – zapytał Robin,
kiedy Maxie sączyła swoją ziołową herbatkę. – Na dworze jest trochę nieprzyjemnie.
– Proszę bardzo. – Spojrzała na jego poszarpaną koszulę, starając się nie dostrzegać gołej
piersi. – Będziemy musieli ci znaleźć nową koszulę. Tej chyba nie da się już naprawić.
Skrzywił się.
– Tak czy inaczej już mi się opatrzyła. – Wyjął brzytwę i kawałek mydła, po czym ukląkł nad
garnkiem, w którym pozostała resztka ciepłej wody.
Podchodził do golenia z tą samą pieczołowitością, co Maxie do przyrządzania herbatki, ale
nigdy jeszcze nie golił się w jej obecności.
– Myślałeś o tym, żeby się nie golić? – zapytała. – Ja wyglądam niepozornie, ale ty rzucasz
się w oczy. Broda by cię odmieniła, przez co Simmons miałby utrudnione zadanie.
Robin namydlił dłonie, po czym posmarował policzki i szczękę.
– Mam rudą brodę, a to wygląda jeszcze bardziej podejrzanie. Masz jednak rację, że
powinniśmy zmienić nasz wygląd. Napadli nas złodzieje, Simmons jest na naszym tropie,
czas na zmianę strategii.
Maxie przyglądała się mu znad kubka. Było coś intymnego w patrzeniu na golącego się
mężczyznę. Choć wiele razy widziała przy tej czynności ojca, nigdy nie przyszło jej do głowy,
że zarost jest taki męski.
– Co masz na myśli? Nadal brakuje nam pieniędzy na przejazd dyliżansem. Chyba że uda ci
się je zarobić magicznymi sztuczkami.
– Mam pewien pomysł. Nie będzie to najszybsza droga, ale przynajmniej nas nie wyśledzą.
Czy słyszałaś o poganiaczach bydła? – Przesunął brzytwą po krótkim pasku, po czym
naciągnął skórę policzka, by zgolić rudawy zarost.
To on łaskotał ją w nocy. Z trudem przełknęła ślinę.
– Mówisz o ludziach, którzy pędzą bydło do miast?
– Tak. Miasta potrzebują żywności, a Londyn jest tak wielki, że zaopatruje go cała Anglia. –
Wytarł brzytwę wiązką słomy, po czym zabrał się do drugiego policzka. – Większość bydła
zjadanego w Londynie pochodzi z Walii i Szkocji.
– Aż ze Szkocji? – Maxie uniosła brwi. – Zwierzęta muszą być wychudzone, kiedy docierają
na miejsce.
– Przed sprzedażą są wypasane na południowych pastwiskach – wyjaśnił. – Zresztą
poganiacze nie pędzą tylko bydła, ale też owce, gęsi, świnie a nawet indyki, choć nie na tak
duże odległości.
– Jak się pędzi indyki? – zapytała ze zdziwieniem Maxie.
– To bardzo skomplikowane przedsięwzięcie – odparł Robin z błyskiem rozbawienia w oku.
– Ale ciekawy widok. Pod koniec dnia indyki usadawiają się na drzewach, całe tysiące.
– Ale co to ma wspólnego z nami?
– Poganiacze starają się unikać płatnych dróg. Czasami towarzyszą im podróżni, dla
towarzystwa, bezpieczeństwa, a czasami z czystej chęci przeżycia przygody.
Skończywszy golenie policzków, naciągnął skórę na szyi. Z zafascynowaniem patrzyła, jak

błyszczące krople wody spływają mu na grdykę, a potem na pierś.
Dostrzegł jej wbity w siebie wzrok.
– Czy coś się stało? – zapytał.
– To tylko kobiece nerwy – odpowiedziała pospiesznie. – Kiedy widzę brzytwę przytkniętą do
gardła, zaczynam się denerwować.
Uśmiechnął się.
– Nie zrobiłem sobie jak dotąd żadnej poważnej krzywdy. Trzema zręcznymi ruchami
zakończył pracę, potem wytarł brzytwę i wsunął z powrotem do rogowego pojemnika.
Może i nie, ale w jej głowie wywołał niezły zamęt.
– Czy niedaleko stąd przebiega jakiś szlak poganiaczy? – zapytała, odpychając od siebie
zdradzieckie myśli.
– Jeden biegnie na zachód od Nottingham, kilka dni marszu stąd. O tej porze roku możemy
znaleźć poganiaczy za dzień lub dwa.
– Czy wędrowałeś już z nimi?
– Tak. Stąd znam ten szlak. – Zamoczył ręcznik w ciepłej wodzie i wytarł nim do czysta
twarz i szyję. – Podróżowałem z nimi, kiedy uciekłem z domu.
– Musiałeś przysparzać matce wielu zmartwień. Odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.
– Wcale nie. Wystarczyło, że tylko raz spojrzała na mnie po porodzie i natychmiast
wyzionęła ducha.
Ani kpina, ani cynizm nie potrafiły ukryć bólu kryjącego się za tymi słowami.
– Przykro mi – rzuciła cicho.
– Bardziej przykro było mojemu ojcu. – Podszedł do drzwi szopy, otworzył je, po czym wylał
na zewnątrz wodę po goleniu. – Jeśli wierzyć portretom, bardzo jestem do niej podobny.
Ojciec nie mógł na mnie patrzeć, żeby nie odczuwać bólu.
Poczuła, że za chwilę się rozpłacze.
– Dlaczego mi to opowiadasz? – zapytała cicho. Milczał przez chwilę.
– Nie wiem, Kanawiosta. Może dlatego, że czasami męczy mnie mój obskurantyzm.
Na dźwięk tego imienia dreszcz przeszedł jej po plecach. Po raz pierwszy Robin wyjawił
coś, co tkwiło za tą jego wypolerowaną i nieodgadniona maską. Może to dlatego, że
poprzedniego wieczoru tyle mu powiedziała o sobie? A może wspólnie spędzona noc
usunęła jakąś barierę, która ich dzieliła.
Przypomniała sobie uczucia, jakie ją ogarnęły, kiedy chciała go nauczyć, jak słuchać wiatru
oraz kiedy opowiadał o kobiecie, którą chciał poślubić, lecz mu odmówiła. Tkwiło w nim
wiele splątanych nici wesołości i smutku, mądrości i przebiegłości, współczucia i dystansu.
Teraz podawał jej koniec jednej z nich proponując, by ją rozplatała. Jeśli to uczyni, co
znajdzie na drugim końcu? I natychmiast sobie odpowiedziała: Na dnie tego sprytu
i czarującego zachowania leżała samotność.
Desdemona poczuła ulgę, kiedy otrzymała od lorda Wolvertona wiadomość, iż zbiegów
widziano na drodze do Rotherham. Przynajmniej nic im się nie stało. Jednak markiz nie
napisał nic więcej. Dalej musi radzić sobie sama.

Z ciężkim westchnieniem wysiadła z powozu na zakurzoną wiejską drogę. Miała wrażenie,
że od wieków podróżuje, a poszukiwania bratanicy i towarzyszącego jej niepoprawnego
włóczęgi nigdy się nie skończą. Fakt, że nadal szli piechotą, utwierdził ją tylko w złej opinii
o lordzie Robercie Andreville’u. Najwyraźniej skąpił na przejazd dyliżansem. Ten człowiek
nie ma klasy.
Nauczyła się zadawać pytania i wiedziała, że najwięcej informacji uzyska w małych
wioskach, gdzie zwracano uwagę na każdą obcą twarz. Wypytywała zwłaszcza starszych
mieszkańców, przesiadujących w lokalnej gospodzie, a także właścicieli sklepików.
Już trzeci raz tego dnia przekraczała próg jednego z takich sklepów. Jak wszędzie było tu
wszystko: igły, nici, role tanich materiałów i wstążki, gliniane garnki, sól, cukier oraz słoiki
z cukierkami dla dzieci. Brunatny kot, wylegujący się na stercie używanej odzieży, na widok
Desdemony prychnął cicho i przykrył nos ogonem. Właścicielka sklepu, postawna kobieta,
z błyskiem chciwości w oczach rzuciła się do wejścia, by przywitać bogato ubraną klientkę.
– Czym mogę pani służyć?
– Chciałabym się dowiedzieć, czy przypadkiem nie widziała pani mojej bratanicy i jej męża
w ciągu ostatnich kilku dni – odparła Desdemona. – Bratanica ma ciemną karnację i jest
dość niska, około pięciu stóp, i ubrana jak chłopiec. Jej mąż jest średniego wzrostu. To
przystojny blondyn.
– Tak, tak, byli tu wczoraj. – W oczach sprzedawczyni nadal czaiła się przebiegłość. – Ten
pan podarł sobie koszulę i potrzebował nowej. – Zakaszlała znacząco. – Kupił też kapelusz
i bieliznę. Nie mam w sklepie nic tak ekskluzywnego jak to, co miał na sobie, ale zdaje się że
i tak był zadowolony.
Desdemona już wcześniej obmyśliła sobie odpowiednią historyjkę, więc teraz szybko
zaczęła tłumaczyć:
– To największy nonsens. Mąż mojej bratanicy założył się, że dotrze pieszo do Londynu,
a ona postanowiła mu towarzyszyć. Są małżeństwem od niedawna i taka wyprawa wydała
się jej wspaniałą przygodą. Oczywiście nie pochwalałam tego pomysłu, ale nie miałam nic
do powiedzenia. – Westchnęła żałośnie. – Zresztą nic by w tym nie było złego, gdyby nie
fakt, że ojciec dziewczyny bardzo poważnie się rozchorował. Chcę ich dogonić, żeby
bratanica zdążyła zobaczyć ojca, zanim nie będzie za późno. – Głos Desdemony zadrżał
leciutko. Jeszcze kilka razy, a sama uwierzy w tę historię. – Czy bratanica albo jej mąż
wspominali coś o tym, którędy zamierzają iść?
Właścicielka uniosła brwi, a wyraz jej twarzy wskazywał na to, że opowieść budzi jej
wątpliwości, ale nie śmie nazwać swego dystyngowanego gościa kłamcą.
Następny ruch należał do Desdemony. Zaproponowanie łapówki mogłoby obrazić
sprzedawczynię, należało więc zastosować subtelniejszą metodę przekupstwa. Rozejrzała
się po sklepie i po chwili jej wzrok spoczął na odpowiednim obiekcie.
– Och, co za wspaniała wstążka! Od wieków szukam takiego odcienia błękitu. – Zdjęła
szpulkę z półki. – Czy zechciałaby pani sprzedać mi to za, powiedzmy, pięć funtów?
– Pięć gwinei i należy do pani. – Błysk ironii w oku sprzedawczyni wskazywał, że doskonale

zdaje sobie sprawę, czego dotyczy ich transakcja.
– Wspaniale – powiedziała Desdemona, jakby nie wiedziała, że wstążka nie jest warta
nawet funta.
Sprzedawczyni zapakowała towar.
– Tak się złożyło, że usłyszałam rozmowę młodej pary. Wspominali coś o poganiaczach.
– Poganiaczach? – powtórzyła ze zdziwieniem Desdemona.
– Tak, na zachód stąd biegnie ich szlak. Może zamierzali do nich dołączyć. Bogaci panowie
często to robią, traktując jak przygodę.
Desdemona wydęła wargi. To, co usłyszała, miało sens, tyle że jej poszukiwania strasznie
się skomplikują.
– Czy może mi pani dokładnie powiedzieć, jak dotrzeć do tego szlaku?
Oczy właścicielki sklepu powędrowały do dłoni klientki. Desdemona położyła pieniądze
i zaraz usłyszała szczegółową instrukcję.
– Czy bratanica i jej mąż nie kłócili się? – zapytała na koniec. Sprzedawczyni wzruszyła
ramionami.
– Nie wyglądali na bardzo zażyłych, ale dużo się śmiali. Desdemona uśmiechnęła się
uprzejmie.
– Miło mi to słyszeć. Obawiałam się, że trud drogi i prymitywne warunki mogą doprowadzić
do kłótni między nimi. Byłaby to wielka szkoda, bo tak krótko są małżeństwem.
Kiedy powóz lady Ross odjechał z turkotem w tumanie kurzu, sprzedawczyni pozwoliła
sobie na szeroki uśmiech, odsłaniający braki w uzębieniu. Ta młoda para to jej najlepsi
klienci. Po nich zjawił się londyńczyk, który twierdził, że ściga dwójkę złodziei, potem
szlachcic ze znakiem herbowym na drzwiach powozu. Dał jej tak wielki napiwek, że cała
sprawa zaczęła jej się wydawać bardzo podejrzana. Szukał dwójki kuzynów, którzy podobno
uciekli z domu. Mówił, że musi ich odnaleźć, ponieważ umiera ich babcia. A teraz ta dama
szukała bratanicy i jej męża. Zarobiła na tej sprawie dziesięć funtów.

Zanim zobaczyli samotnie stojący budynek, usłyszeli ryczenie bydła. Był to „Zajazd
Poganiaczy”, stał na szczycie wzgórza, a u jego stóp rozciągały się zielone doliny. Wkrótce
podeszli na tyle blisko, że mogli dostrzec stado pasących się na łące krów.
– Mamy szczęście – ucieszył się Robin. – Dobrze się składa, że to niedziela.
Maxie spojrzała na niego pytająco.
– Dlaczego?
– To bydło z Welsh. Metodyści z Welsh nie podróżują w niedzielę, dlatego też zastaliśmy ich
tutaj, a nie gdzieś w drodze.
Dziewczyna z tęsknotą spojrzała na gospodę.
– Jak sądzisz, czy nasz budżet zniesie wynajęcie pokoju na noc i gorącą kąpiel?
– Pomyślałem o tym samym. Za prawdziwą kąpiel zgodziłbym się zmierzyć z Simmonsem
z jedną ręką przywiązaną do pleców. – Spojrzał na nią z powagą. – Chyba nadszedł czas na
magiczne sztuczki. W niedzielny wieczór ludzie spragnieni są rozrywki.
Zatrzymał się, wyjął chustkę i monety, które poutykał w różnych miejscach. Następnie
pochylił się, zerwał stokrotkę i owinął ją w chustkę.
Przed zajazdem spotkali kilku mężczyzn wygrzewających się w popołudniowym słońcu.
Pogrążeni w rozmowie i paleniu papierosów, nie zwrócili uwagi na nowo przybyłych.
Maxie i Robin weszli do gospody. Przy barze stał właściciel i jego żona. Maxie ze
zdziwieniem zauważyła błyskawiczną zmianę w zachowaniu Robina. Niby wygląd pozostał
ten sam, ale miała teraz przy sobie człowieka o innej osobowości.
Robin przedstawił się jako lord Robert, po czym zaczął pokazywać sztuczki z pieniędzmi,
które znikały i pojawiały się w najmniej spodziewanych miejscach. Popis nagrodzono
salwami śmiechu. Widząc zainteresowanie, Robin wyciągnął talię kart i okraszając pokaz
dowcipnymi żartami, oczarował publiczność nowymi sztuczkami. Na koniec wyjął
z chusteczki stokrotkę i składając głęboki ukłon, podarował kwiatek żonie właściciela.
Maxie przyglądała się przedstawieniu nieco zasmuconym wzrokiem. Robin znowu stał się
daleki. Po tym jak opowiedziała mu historię swojego życia, zbliżyli się do siebie, ale zaraz po
wyruszeniu w drogę ta bliskość zniknęła. Na szczęście podróż przebiegała spokojnie, mieli
więc czas na śmiech i żarty. Noc spędzili przytuleni do siebie, ale bez większych emocji.
Uznała, że taki związek jej odpowiada, bo jest bezpieczny, niemniej jednak pragnęła poznać
prawdziwą twarz Robina, usłyszeć jego historię życia.
Po skończonym przedstawieniu Robin podszedł do stołu, gdzie na niego czekała.
– Pełny sukces – oświadczył. – Dostaniemy dwuosobowy pokój na poddaszu. Oprócz tego
obiad, śniadanie i ciepłą kąpiel, wszystko za książęcą sumę czterech pensów.
– Wspaniale. Co musisz zrobić w zamian?
– Dać jeszcze dwa przedstawienia. A potem kąpiel – dodał z westchnieniem.
– Życie jest wspaniałe – stwierdziła Maxie.
– Tak. – Przez chwilę w oczach Robina błysnęła szczerość, ale zniknęła tak szybko, jak się

pojawiła. – Teraz pozostaje nam tylko odnaleźć szefa poganiaczy i zapytać, czy zgodzi się,
byśmy do nich dołączyli. Wyruszają jutro o siódmej rano.
Maxie skrzywiła się.
– A więc mamy niewiele czasu, żeby nacieszyć się cywilizowanym życiem.
Uśmiechnął się.
– Toczący się kamień może nie obrasta mchem, ale z pewnością nabiera połysku.
Śmiejąc się, wyszła za nim na podwórze.
Maxie z rozkoszą zanurzyła się w gorącej wodzie. Gdyby jakiś purytański pastor wiedział,
o czym myśli, posłałby ją prosto do piekieł. Po wielu dniach prowizorycznych toalet,
w lodowatych strumieniach, prawdziwa kąpiel wydawała jej się błogosławieństwem.
Wyszła z wanny, kiedy zobaczyła, że skóra zaczyna się kurczyć. Zresztą wolała to zrobić
przed powrotem Robina. Nagle wyobraziła go sobie w wannie i jej policzki się zaróżowiły. Ze
zdwojoną energią zaczęła wycierać się ręcznikiem. To nie Robinowi, ale samej sobie
powinna wbić nóż w plecy.
Widziała jego pierwszy występ i doskonale się bawiła. Nie czekała jednak na drugi, tylko
wymknęła się do pokoju. Musiała jeszcze wyprać ich odzież, wcześniej odrzucając tę, która
nie nadawała się już do noszenia. Rozwiesiła pranie na krześle przed kominkiem. Za węgiel
dopłacili dodatkowe dwa pensy, ale rano, kiedy włożą czyste i suche ubrania, nie będą tego
żałowali.
Z lubością założyła miękką koszulę, szczęśliwa, że wreszcie jej ruchów nie krępuje ciasny
chłopięcy strój. Tę jedną noc spędzi jak kobieta, choć rano będzie musiała wdziać botki
i bryczesy.
Wytarła włosy, po czym usiadła ze skrzyżowanymi nogami przed kominkiem i zabrała się do
żmudnego rozczesywania czarnej gęstwiny. Oprócz dochodzących co jakiś czas z dołu
wybuchów śmiechu i porykiwań bydła panowała cisza. Od dawna już Maxie nie była sama,
więc teraz rozkoszowała się spokojem. Uzmysłowiła sobie z irytacją, że nie byłaby taka
zadowolona, gdyby nie świadomość, iż wkrótce wróci Robin.
Pomyślała o Londynie i o tym, czego może się tam dowiedzieć. Jej determinacja, by
wyjaśnić tajemnicę śmierci ojca i dopilnować, by sprawiedliwości stało się zadość, nie
osłabła w trakcie podróży. Jednak zaczęła obawiać się prawdy. Kochała ojca, ale nie chciała
poznać nowych faktów, potwierdzających jego słaby charakter. Z niechęcią będzie się
domagała wyciągnięcia konsekwencji, jeśli przestępstwa dopuścił się jej wuj, lord
Collingwood, niemniej jednak nie cofnie się przed działaniem. Łatwiej już było żyć chwilą
teraźniejszą, tą zaczarowaną i trochę nierealną podróżą, bo przeszłość kojarzyła z żałobą
i podejmowaniem ważnych decyzji. Dotyczyły nie tylko śmierci ojca, ale także jej przyszłego
życia.
Jej myśli powędrowały teraz do Robina. Choć z początku sprzeciwiała się jego towarzystwu,
teraz musiała przyznać, że okazał się bardzo pomocny. Sumienie podpowiadało jej, że
należy mu się jakaś rekompensata.
Najbardziej oczywistą nagrodą wydawało się ofiarowanie mu samej siebie. Miałaby z tego

przyjemność, a ziołowa herbatka ochroniłaby ją przed niepożądanymi konsekwencjami.
Obawiała się jednak, że jej obecne uczucia do Robina w chwili intymnego zbliżenia
przerodziłyby się w miłość. Nie potrzebowała takiego bólu, który tylko powiększyłby
cierpienie spowodowane śmiercią ojca.
Istniała też możliwość, że jej dar nie zostałby przyjęty. Podobała się Robinowi, to oczywiste,
ale podejrzewała, że podobnie jak ona, on także nie jest pewny, czy dobrze by się stało,
gdyby zostali kochankami.
Uśmiechnęła się smutno i wróciła do rozczesywania włosów. Nigdy nie lubiła być obiektem
pożądania, teraz jednak przekonała się, że nie sprawia jej też radości platoniczny związek
z Robinem.
Dla kogoś, kto wypił sporo piwa, wspinaczka po stromych schodach, z ciężkim miedzianym
garnkiem wypełnionym wrzątkiem, to ryzykowne zadanie. A tak się rzecz miała z Robinem.
Jednak bez uszczerbku dotarł na górę. Zastukał do drzwi pokoju, odczekał kilka sekund,
a potem wszedł.
Siedziała ze skrzyżowanymi nogami przed kominkiem, rozczesując włosy, które czarną
kaskadą opadały jej na plecy.
– Jak się udał drugi pokaz? – zapytała z uśmiechem.
Robin znieruchomiał. Wiedział, że Maxie jest piękna, jednak po raz pierwszy zobaczył w niej
kobiecość. Migotliwe płomienie ognia otulały ją ciepłym światłem sprawiając, że cienki
materiał koszuli stawał się przezroczysty.
Naturalnie zdawał sobie sprawę z tego, że pod chłopięcym ubraniem kryje kobiece kształty,
ale rzeczywistość przekroczyła najśmielsze wyobrażenia. Miała cudownie proporcjonalne
ciało, z krągłymi biodrami, wąską talią i piersiami, które doskonale pasowałyby do jego dłoni.
Czuł, że zasycha mu w gardle i traci panowanie nad sobą.
Z trudem opanował się, by nie spoglądać na dekolt sukni, gdzie srebrny łańcuszek odbijał
się od śniadej skóry. Jeszcze trudniej było mu przezwyciężyć pragnienie, by nie pochwycić
Maxie w ramiona. Na szczęście przypomniał sobie, że zadała mu pytanie.
– Wszystko poszło dobrze. Niestety, na koniec każdy chciał mi postawić drinka i nie mogłem
odmówić.
Uśmiech na twarzy Maxie zbladł. Spojrzała na niego z lekką obawą.
– Zdaje się, że jesteś pijany.
– Nie tak bardzo. Przy odrobinie szczęścia nie czeka mnie jutro kac, ale z pewnością zasnę
jak niedźwiedź i będę miał kłopoty z obudzeniem. Musisz mi jutro oblać twarz zimną wodą.
Zachichotała.
– To mi się podoba. Musimy wstać około szóstej, skoro mamy wyruszyć o siódmej.
– Obawiam się, że tak.
Opanował się i podszedł do parawanu zasłaniającego wannę i nalał do niej gorącej wody.
Potem zdjął surdut i przewiesił przez parawan.
– To będzie długi dzień. Poganiacze podróżują wolno, ale za to bez przerwy przez jakieś
dwanaście godzin.

Wstała i zaczęła zaplatać włosy w warkocz.
– W takim razie czas położyć się do łóżka.
Wyglądała na zmieszaną. Domyślając się przyczyny, rzucił od niechcenia:
– To zaskakujące, jak inaczej czuję się w tej sypialni.
– Masz rację. Przez ostatnie kilka nocy spaliśmy razem, ale dzielenie jednego łóżka
w prawdziwej sypialni to coś innego. – Zagryzła pełną, zmysłową wargę. – Mam wrażenie,
że robimy coś niestosownego. Wcześniej tego nie czułam.
Tymi słowami dała mu do zrozumienia, że nie ma na co liczyć tej nocy.
– Szkoda, że nie mamy żadnej przegrody. – Zdjął koszulę i rzucił ją na parawan. – Prześpię
się na podłodze.
Kątem oka zerknęła na jego gołe ramiona i część klatki piersiowej, i szybko odwróciła wzrok.
– To niedorzeczność. Dostaliśmy ten pokój dzięki twoim zdolnościom, nie skażę cię więc na
twardą podłogę, udając pensjonarkę. Do tej pory zachowywałeś się nienagannie, sądzę, że
nadal tak będzie. Poza tym to duże łóżko – dodała.
Nie ufałaby mu, gdyby znała jego myśli. Na całe nieszczęście kobiety mu ufały, a ich wiara
krępowała go bardziej niż żelazna opończa.
– Nie wyobrażam sobie ciebie jako pensjonarki. Wśliznęła się pod wytartą narzutę
i zamknęła oczy.
– Myślę, że udawanie niewiniątka to błogosławieństwo dla zamożnych panien. Kobieta,
która sama musi torować sobie drogę, nie ma na to czasu.
Robin rozebrał się do końca i z westchnieniem ulgi usiadł w cynowej wannie. Im stawał się
starszy, tym bardziej doceniał proste przyjemności.
Umył się, wyszedł z wanny, wytarł się i włożył wyprane i wysuszone przez Maxie kalesony.
Jego towarzyszka już spała. Oddychała cicho i równomiernie. W świetle płonącego na
kominku ognia wyglądała bardzo młodo. Twarz miała gładka i niewinną. Jednak nawet we
śnie rysowała się na niej niezależność.
Poświęcił jeszcze kilka minut na wypranie reszty swoich ubrań i rozwieszenie ich przed
ogniem, potem położył się do łóżka uważając, żeby nie znaleźć się na stronie Maxie. Trudno
sobie wyobrazić, jak amerykańscy narzeczeni znoszą spanie w jednym łożu. Gdyby nie fakt,
że Maxie mu zaufała, nie uchroniłyby jej przed nim nawet grube futra Eskimosów. Miał
ochotę przysunąć się do niej i objąć ramieniem, jak czynił to przez kilka ostatnich nocy.
Maxie miała rację: leżenie w prawdziwym łóżku różniło się od spania na sianie. Było bardziej
niebezpieczne. Łóżka sapo to, żeby się w nich kochać, choć z pewnością figle na sianie
również należą do wielkich przyjemności.
Starał się zapomnieć, że tuż przy nim leży ponętne kobiece ciało. W gruncie rzeczy łatwiej
byłoby mu zasnąć w towarzystwie skorpiona.

Maxie obudziła się wtulona w Robina. Zupełnie jej to nie zdziwiło. W pokoju było zimno, więc
ciepłe ciało towarzysza przyciągało jak magnes.
W trakcie podróży z ojcem po Nowej Anglii niejednokrotnie dzieliła łóżko z innymi dziećmi
lub niezamężnymi pannami. Nocne walki z łokciami, kolanami i zabieranie sobie kołdry
nauczyło ją, że z niektórymi ludźmi trudno jest spać. Dlatego zaskoczyło ją, że ona i Robin
tak doskonale dopasowali się w łóżku, w najbardziej dosłownym znaczeniu. Jednocześnie
zmieniali pozycje, bez agresywnych ruchów. Co więcej Maxie zawsze budziła się przy nim
w dobrym nastroju i wypoczęta, nawet po nocy, którą spędzili na twardej i zimnej ziemi.
Robin chyba także dobrze przy niej spał.
Dzień dopiero się zaczynał, słońce stało jeszcze nisko nad horyzontem. Wkrótce będą
musieli ruszać, ale mogła jeszcze przez kilka minut poleżeć z głową na ramieniu Robina
i ręką przełożoną przez jego pierś. Miał na sobie kalesony, co stanowiło minimum, żeby
zachować przyzwoitość. To jednak za mało, pomyślała sennie.
Przesunęła dłonią po piersi Robina. Pod palcami czuła miękkie włosy. Choć wydawał się
szczupły, miał zaskakująco dobrze wyrobione muskuły. A może wcale nie zaskakująco?
Przypomniała sobie, jak zręcznie walczył z Simmonsem.
Nieco niżej po lewej stronie wyczuła zgrubienie po starej bliźnie. Sądząc po kształcie była to
blizna po kuli. Z jakiegoś powodu ktoś strzelał do Robina. Pomyślała z obawą, że chodziło
o coś nikczemnego. Miał szczęście, że przeżył. Pewnie jak kot ma dwanaście żyć. Dzięki
Bogu.
Czuła pod dłonią równomierne bicie jego serca. W pokoju było już na tyle jasno, że mogła
zobaczyć doskonały profil i spokojną, niemal chłopięcą twarz. Przywodziła na myśl anioła,
istotę z innego świata, przepełnioną światłem i przerażającą swą pięknością. Ciekawe, czy
w gronie aniołów jest miejsce dla kilku buntowników? Nie tych złych, jak Lucyfer, ale takich,
którzy sapo prostu inni, zbyt żywi i niekonwencjonalni, by zadowalało ich śpiewanie
w niebieskim chórze. Może jeden z nich spojrzał na ziemię i zobaczył, że ziemska kobieta
potrzebuje ochrony w długiej i niebezpiecznej podróży, zszedł więc na dół, by jej pomóc.
Uśmiechnęła się, zastanawiając się, co takiego Robin ma w sobie, że budzi w niej takie
skojarzenia. Kiedy spotkali się na polanie, pomyślała o Oberonie. A przecież to prawdziwy
człowiek z krwi i kości, wyjątkowo smakowity kąsek. Działając pod wpływem emocji, uniosła
się i lekko musnęła wargami jego usta.
Poruszył się i obrócił w jej stronę, oddając delikatną pieszczotę. Sprawdziło się
przewidywanie, że wypite piwo podziała na niego usypiająco. Nie zdawał sobie sprawy
z tego, co robi. Ucieszyło ją to, bo mogła go do woli całować i udawać przed sobą, że to się
nie liczy, bo Robin i tak nie będzie niczego pamiętał.
Kiedy poczuła jego język na wargach, rozchyliła je lekko. Pocałunek się pogłębił,
przypominał różę rozkładającą płatki do słońca. Ręka Robina zsunęła się po plecach Maxie
i zatrzymała na biodrze. Cienki materiał koszuli nie stanowił żadnej przeszkody. Czuła

zmysłowy nacisk wszystkich palców. Miała ochotę zamruczeć jak kot. Objęła szyję Robina,
wiedząc, że najwyższy czas się zatrzymać. Niewinne uczucie przyjemności, które czerpała
ze zbliżenia, zmieniało się w silne pragnienie kontynuowania tego, co zaczęli. Robin zaraz
rozbudzi się na dobre, a wtedy nie będzie już mogła przerwać, udając pruderyjność.
Postanowiła się odsunąć. Zanim jednak zebrała siły potrzebne do wykonania ruchu, dłoń
Robina spoczęła na jej «biuście. Sapnęła, czując jakby rozgrzana do czerwoności stal
popłynęła jej w żyłach. Z trudem chwytała powietrze, ale nie mogła się zdobyć na
przerwanie tego hipnotyzującego pocałunku.
– Jesteś taka piękna – wymamrotał Robin odrywając od niej usta.
Już wcześniej o tym mówił, ale wtedy w jego głosie nie brzmiało zmysłowe pożądanie.
Odetchnęła głęboko. Poczuła na szyi jego rozgrzane usta. Miękki oddech, aksamitny język
i ostry zarost stanowiły podniecającą mieszankę.
Powoli przesuwał językiem wzdłuż szyi, zbliżając się do piersi. Był jak słońce, gorący i silny,
ożywiający wszystko, czego dotykał.
Zatopiona w zmysłowych emocjach, nie zauważyła, że zsunął jej z ramienia koszulę
i odsłonił pierś. Wilgotne usta spoczęły na jej sutku. Pieścił go językiem w rytm mocnych
uderzeń jej serca.
– Robin, Robin... – Urwała nagle, bo zapomniała, czemu miała się sprzeciwiać. Leżał blisko
niej, czuła na udzie nabrzmiałą męskość. Poruszyła nogą, rozmyślnie ją podniecając.
Z gardła Robina wydarł się zduszony jęk. Złapał za koszulę i zadarł powyżej bioder.
Powolnymi i długimi ruchami zaczął gładzić wnętrze jej ud. Potem delikatnie musnął
rozgrzane łono. Przez ciało Maxie przebiegł dreszcz rozkoszy.
– Och, Boże, Maggie. Tak długo, tak straszliwie długo, na to czekałem – wyszeptał tuż przy
jej uchu.
Zesztywniała. Pożądanie gdzieś się ulotniło. Wahała się jeszcze sądząc, że się
przesłyszała, ale nie mogła się oszukiwać.
– Nie Maggie – powiedziała zimno. – Maxie. Otworzył oczy i spojrzał na nią z przerażeniem.
Po chwili paraliżującego milczenia odrzucił narzutę i wstał z łóżka. Drżał na całym ciele,
z trudem próbując utrzymać się na nogach. W końcu usiadł niezręcznie na brzegu łóżka
i ukrył twarz w dłoniach.
– Chryste, przepraszam – wydusił ochryple. – To nie powinno się zdarzyć.
Trząsł się cały. Bóg jeden wie, jakie katusze przechodził w tej chwili, ale wykraczały one
daleko poza frustrację pożądania.
Usiadła na łóżku starając się odnaleźć jakiś porządek w chaotycznej mieszaninie
skrępowania i stłumionego gwałtownie podniecenia. Dobry Boże, ale zrobiła z siebie idiotkę.
W końcu opanowała irracjonalną wściekłość.
– To nie twoja wina, tylko tego łóżka – powiedziała nienawidząc siebie za toczące jej serce
uczucie zazdrości, po czym dodała zgryźliwie: – Chciałbyś, żebym była tą Maggie?
Mięśnie na karku Robina stężały. Po chwili ciężkiego milczenia, nie odejmując dłoni od
twarzy, powiedział:

– Niektórych pytań nie należy zadawać. A jeśli już padną, nie należy na nie odpowiadać.
Policzki Maxie oblał krwisty rumieniec. Zrozumiała, że znowu się wygłupiła. Jednak nie
mogła się powstrzymać, by nie zapytać:
– Nie należy, czy się nie da?
Robin uniósł głowę. Na jego twarzy malował się głęboki ból.
– Przypuszczam, że się nie da.
Wstał i podszedł do okna. Był szczupłej budowy, ale kiedy patrzyło się na twarde mięśnie,
napinające się przy każdym ruchu, przypominał lwa. Gdyby go obudziła, wiedziałby, że to
ona przy nim leży. Gdyby była tą osobą, której pragnie, leżałaby w jego ramionach
i kochaliby się nadzy w świetle poranka.
– Czy Maggie jest tą kobietą, z którą chciałeś się ożenić? – zapytała cicho, próbując stłumić
uczucie zawodu.
– Tak. – Westchnął ciężko. – Przez wiele lat byliśmy przyjaciółmi, kochankami i partnerami
w przestępstwie.
Partnerami w przestępstwie? Nie chciała teraz się nad tym zastanawiać.
– Czy ona umarła? Potrząsnął przecząco głową.
– Wprost przeciwnie. Jest szczęśliwą mężatką, a jej mąż może jej dać o wiele więcej niż ja
byłem w stanie.
Ogarnęła ją niechęć do tej nieznanej Maggie. Kobieta, która porzuciła takiego człowieka jak
Robin dla kogoś bogatszego, nie jest warta cierpienia.
Podzieliłaby się z towarzyszem tym wnioskiem, gdyby słowa mogły ulżyć jego smutkowi, ale
logika podpowiadała, żeby nie poruszać teraz spraw sercowych. Poza tym ta Maggie mogła
wybrać innego nie ze względu na majątek, ale w trosce o bezpieczeństwo. Ona sama
pragnęła stabilizacji, potrafiła więc zrozumieć takie stanowisko. Życie przy Robinie mogło
dostarczać wielu wrażeń, ale brakowało w nim spokoju.
W sypialni robiło się coraz jaśniej. Maxie spojrzała na plecy Robina i ze zdumieniem
zauważyła niewyraźne linie blizn, które wyglądały jak ślady po biczowaniu. Serce jej się
skurczyło na myśl o tym, co mogły kryć te straszliwe znaki. Nie potrafiła nic zaradzić na
stare blizny, ale mogła zrobić coś z gęsią skórką, która pojawiła się na ciele Robina. Wzięła
schnącą na oparciu krzesła koszulę i okryła nią jego ramiona.
– Ta twoja Maggie jest skończoną idiotką – rzuciła ze złością. Spojrzał na nią i uśmiechnął
się słabo. W bladym świetle poranka jego jasne włosy wydawały się bardziej srebrne niż
złote. Włożył koszulę, a potem objął Maxie ramieniem i przyciągnął do siebie.
– Nie jest idiotką, ale dziękuję ci za współczucie.
Było jej zimno, przylgnęła więc mocno do Robina, obejmując go w pasie. Zawsze kiedy się
dotykali, ogarniało ich ciepło. Niedawne pożądanie zniknęło, ale nadal byli świadomi swoich
ciał. Pomyślała, że tak pozostanie na zawsze, nawet jeśli nie będą się specjalnie o to starać.
W tej ich bliskości było coś jeszcze: uczucie, jakie dzielą żołnierze, którzy wspólnie
przetrwali bitwę.
– Jaka jest ta Maggie? – zapytała, sądząc, że dobrze mu zrobi, jeśli się jej zwierzy.

Zawahał się.
– Silna, inteligentna, odważna. Umie nad sobą panować. Jest do ciebie podobna,
Kanawiosta, choć różnicie się urodą. – Zacieśnił uścisk. – Ale obydwie jesteście piękne.
Zamilkli, wpatrzeni we wschodzące słońce. Maxie domyślała się, że to porównanie miało być
komplementem, nadal jednak czuła ból na myśl o tym, iż jego niedawne pieszczoty były
przeznaczone dla innej.
Przypomniała sobie jego pogmatwane myśli, kiedy próbowała nauczyć go słuchać wiatru.
Niektóre miejsca w jego duszy wciąż krwawiły po stracie. Taki ból noszą w sobie osoby,
które rzadko kogoś obdarzają miłością, a kiedy już to uczynią, nie ma ona granic.
Przypomniała sobie jego zasady dotyczące honoru. Kochał inną kobietę, lecz ona także mu
się podobała. Mimo to potrafił się powstrzymać. To tłumaczyło jego dystans; nic dobrego nie
wynikłoby z ich związku, skoro jego serce było zajęte.
Te przemyślenia nie pomogły jednak Maxie opanować zamętu w głowie. Nagle poczuła
złość na sytuację w której znalazła się przez swoje pochodzenie. Tkwiła na granicy dwóch
kultur, lecz do żadnej z nich nie należała. W świecie jej matki niezamężna kobieta mogła
kochać się z mężczyzną bez żadnych konsekwencji. Gdyby była prawdziwą córką sześciu
narodów, fakt posiadania kochanka stanowiłby wręcz powód do dumy. Ale nie jest przecież
Indianką. Nie jest też angielską panną, wychowaną w wierności dla jednego mężczyzny,
który małżeństwem płaci za przywilej kochania się z nią. Znała obyczaje kraju ojca na tyle,
by nie wyrażać głośno swoich pragnień. Gdyby zgodziła się na pozamałżeński seks,
zyskałaby opinię kobiety lekkich obyczajów.
Ślub z Robinem nie wchodził w grę. Jej własny ojciec stanowił niezbity dowód, iż nie da się
zmusić urodzonego włóczęgi do osiadłego życia. Nawet gdyby powodowany trawiącą go
samotnością Robin ponownie złożył jej małżeńską propozycję, to wywodzili się z tak różnych
środowisk, że ich związek nie miałby szans na przetrwanie. Byłoby naiwnością z jej strony
wierzyć w wieczną miłość, lecz nie mogła też godzić się na mniej. To jednak nie oznaczało,
że między nimi nie może istnieć coś prawdziwego, gdyby jednak uległa pożądaniu,
złamałaby sobie serce i zaprzepaściła przyszłość.
Powstrzymując łzy, wtuliła twarz w ramię Robina. Objął ją mocniej.
– Pewnie żałujesz, że się spotkaliśmy – powiedział. – Zdaje się, że zamiast służyć ci
pomocą, sprawiam tylko kłopoty.
– Nie żałuję, jeśli ty nie żałujesz – odpowiedziała. Przytulił policzek do jej włosów.
– Nie, Kanawiosta, nie żałuję.
Poczuła ucisk w gardle. Między nimi działo się coś ważnego, ale to nigdy nie będzie miłość.
Postanowiła, że od tej chwili aż do Londynu będzie słuchać jedynie rozumu. Nie dopuści, by
powtórzyło się to, co dzisiaj. Jednak w głębi duszy wiedziała, że za tę rozumową postawę
przyjdzie jej zapłacić, kiedy już rozstanie się z Robinem. Nie będzie nawet miała co
wspominać.

Powóz trząsł się i kołysał na wyboistej drodze. Desdemona starała się nie patrzeć w twarz
pokojówki wyrażającą skrajne cierpienie. Modliła się w duchu, by powóz nie rozpadł się na
kawałki, zanim dotrą do zajazdu, w którym mieli zwyczaj zatrzymywać się poganiacze bydła.
W końcu powóz stanął. Desdemona wysiadła, nie czekając na otwarcie drzwi. Przez chwilę
stała nieruchomo, rozkoszując się twardym podłożem pod stopami. Wiatr hulał po nagim
wzgórzu, pędząc chmury po niebie. Silny zapach bydła w powietrzu wskazywał na to, że
zupełnie niedawno ruszyło w drogę.
Mimo że poinstruowani, jak dotrzeć na miejsce, z trudem odnaleźli drogę. Ciekawe, czy
dowie się tu czegoś o Maxie i lordzie Robercie. Ruszyła w stronę zajazdu.
Obchodząc powóz, zauważyła drugi ze znajomym herbem na drzwiach. Uśmiechnęła się
z satysfakcją. Najwyraźniej nadrobiła przewagę dzielącą ją od markiza Wolverton po
incydencie z rabusiami.
W tym momencie drzwi zajazdu otworzyły się i stanął w nich Giles. Na jej widok uśmiechnął
się tak promiennie, że przez chwilę nie wiedziała, co ma robić. Natychmiast jednak
przypomniała sobie, iż są przeciwnikami a nie przyjaciółmi.
– Dzień dobry, lordzie Wolverton – powiedziała. – Domyślam się, że nie odnalazł pan
naszych uciekinierów.
– Jeszcze nie. Chce pani, żebym podzielił się z nią wieściami, które do tej pory zebrałem?
Zawahała się, zerknęła na gospodę, a potem z powrotem na markiza. Odczytał jej wahanie
jako odmowę.
– Później będzie pani mogła przepytać właściciela zajazdu i sprawdzić, czy czegoś nie
ukryłem, ale sądzę, że dobrze się stanie, jeśli porozmawiamy – powiedział.
Dobry Boże, czy z jej twarzy tak łatwo jest wszystko wyczytać? Westchnęła. Nikt nigdy nie
miał kłopotu z odczytaniem jej myśli, a to wielka przeszkoda dla kobiety-polityka.
– Doskonale – odparła, zdając sobie sprawę, że jej ton nie należy do najbardziej
uprzejmych.
Giles podał jej ramię, jakby byli na przechadzce w parku. Choć nie należała do niskich i tak
przewyższał ją wzrostem.
– Mam nadzieję, że nie ucierpiała pani przez ten napad?
– Nie. – Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. Jest naprawdę przystojny. – To raczej pana
należałoby o to zapytać. Przecież omal pana nie zastrzeliłam.
Oczy markiza zamigotały.
– Wprost przeciwnie – odparł z błyskiem w oku. – Moje cudowne ocalenie kazało mi na
nowo docenić życie.
– W takim razie jestem do usług, jeśli kiedyś będzie pan potrzebować zachęty do życia.
Zachichotał.
– Nie wiem, czy mogę mieć do pani tyle zaufania, by wierzyć, że uda się pani spudłować po
raz drugi. – Kiedy znaleźli się poza zasięgiem uszu służby, odezwał się poważniejszym

głosem: – Dwa dni temu przeszła tędy grupa poganiaczy z Welsh. Mój brat i panna niewinna
dołączyli do nich.
– Pański brat i kto?
– O przepraszam, przyzwyczaiłem się nazywać tak w myślach pannę Collins – wyjaśnił bez
odrobiny skruchy.
Zmrużyła gniewnie oczy, ale powstrzymała się od komentarza. Najpierw musi wysłuchać, co
ma jej do powiedzenia.
– Teraz pewnie dotarli gdzieś w okolice Leicester – ciągnął. – Nie jestem przekonany, czy
była tu panna Collins, bo nadal udaje jej się pozostać osobą anonimową, ale ktoś zabawiał
gości czarodziejskimi sztuczkami i żonglerką w zamian za jedzenie i pokój. To musiał być
Robin. Jako chłopiec pasjonował się kuglarstwem i doszedł do niezłej wprawy.
To dobrze świadczyło o lordzie Robercie.
– Gdzie była moja bratanica, kiedy lord Robert robił z siebie głupka? – zapytała Desdemona
tłumiąc cieplejsze uczucia dla włóczęgi.
– W sypialni, kąpała się. – Zmierzył wzrokiem Desdemonę. – Panna Collins najwyraźniej nie
miała ochoty wykorzystać doskonałej sposobności do ucieczki, co tylko potwierdza moje
przypuszczenie, że podróżuje z Robinem z własnej, nie przymuszonej woli.
Desdemona chrząknęła znacząco.
Usta Gilesa zadrżały, jakby starał się pohamować śmiech.
– Myślę, że brat zaproponował pannie Collins opiekę w drodze do Londynu. Taki dziwaczny
i honorowy czyn bardzo do niego pasuje. To także oznacza, że pani bratanicy nic nie grozi.
Wręcz przeciwnie. Jak również, że panna wcale nie zamierza uciec od mojego brata.
Choć Desdemona skłonna była przyznać mu rację, nie miała ochoty mówić tego głośno.
– Ma pan bujną wyobraźnię, ja jednak nadal nie jestem przekonana.
Dotarli w pobliże wielkiego głazu. Dalej zaczynało się strome zbocze, więc musieli się tu
zatrzymać. Desdemona przysiadła na kamieniu, sprawdzając przedtem, czy jej obszerna
peleryna dokładnie ją otula.
– Może Maxime zamknięto w sypialni. Poza tym, prawdopodobnie jest już tak wystraszona,
że nie myśli nawet o ucieczce. Nie uspokoję się, dopóki sama z nianie porozmawiam.
– Jakoś wcale nie jestem zaskoczony – mruknął Giles siadając obok. Popatrzyła na niego
lodowato.
– Co pan zamierza, kiedy znajdzie ich pan przede mną? Zapłaci pan każdą cenę, żeby
uniknąć rodzinnego skandalu?
– To jedna z możliwości – przyznał. – Jednak sprawa jest otwarta. Zdecyduję, kiedy
nadejdzie odpowiedni moment.
– Gdyby miał pan wybierać między sprawiedliwością a bratem, co by pan wybrał?
Westchnął i spojrzał na wznoszące się przed nimi wzgórza.
– Mam szczerą nadzieję, że nie dojdzie do takich wyborów. Lady Ross, zna pani tę
dziewczynę. Jeśli jest taka porządna i uczciwa, to czy mogłaby się zachować poniżej swojej
godności? Pani bratanica nie jest naiwna. Słyszałem, że amerykańskie dziewczęta mają

swobodniejsze zasady niż angielskie.
Zapędził ją w kozi róg tym pytaniem. Poczuła, jak krew napływa jej do policzków. Giles
patrzył na nią przez chwilę z uwagą, po czym zapytał:
– Jak dobrze ją pani zna? Panna Collins jest w Anglii dopiero od kliku miesięcy, a wcześniej
mówiła pani, że jechała do Durham, żeby ją odwiedzić.
Desdemona utkwiła wzrok w parasolce.
– Nigdy się nie widziałyśmy – przyznała cicho. – Niemniej jednak dużo ze sobą
korespondowałyśmy i mam wrażenie, że dobrze ją znam. Jest wykształcona i zdaje się
rozsądna. Nie zauważyłam śladów powierzchowności i braku moralności.
– Dobry Boże, nigdy jej pani nie widziała? – Z heroiczną wręcz siłą zmusił się do spokojnego
tonu. – Być może zbytnio się pani o nią martwi. Z tego co zdążyłem się dowiedzieć, jest to
osoba niezależna i energiczna. Jeśli jest też uczciwa, nic jej nie grozi ze strony mojego
brata. Może powinna pani zaczekać na nią w Londynie. Jestem pewien, że wkrótce tam
dotrze, a pani oszczędzi sobie męczącej pogoni.
Lady Ross wstała i rzuciła mu gniewne spojrzenie.
– Może ma pan rację i Maxima dotrze bezpiecznie do Londynu. Brakuje mi jednak
pańskiego wzruszającego zaufania do osoby brata, tak więc będę kontynuowała pościg, aż
osobiście się nie przekonam, że mojej bratanicy nic nie grozi.
Byłby zawiedziony, gdyby udało mu się odwieść lady Ross od dalszego pościgu. On także
wstał i zapatrzył się w twarz kobiety, która interesowała go bardziej niż bezpieczeństwo
panny niewinnej. Twarz ocieniona słomkowym kapeluszem miała ostre rysy, była jednak
regularna i pociągająca.
– Jakie włosy kryją się pod tym dekoracyjnym kapeluszem? – zapytał.
Desdemona wytrzeszczyła oczy. Choć zazwyczaj Giles postępował jak wzorowy
dżentelmen, nagle naszła go ochota do figlów. Przysunął się i jednym ruchem rozwiązał
wstążkę kapelusza i zdjął go z jej głowy. Wstrzymał oddech na widok gorejącej burzy
czerwoności. Kilka pasemek uwolniło się z koka i zsunęło na szyję. Nie wyglądała już jak
dumna feministka. Gdyby rozpuściła włosy, wyglądałaby jak pogańska bogini.
– Sam pan rozumie, dlaczego je chowam – rzuciła niepewnie. – To nie są włosy porządnej
kobiety. Mężczyźni nas kochają lub nienawidzą, ale nigdy szanują. Moja ciotka była
zrozpaczona, kiedy się urodziłam. Powiedziała, że mój wygląd bardziej pasuje do kurtyzany
niż do damy.
Giles nigdy nie myślał na temat rudych włosów, ale teraz ogarnęło go gwałtowne pragnienie,
by rozpuścić te pasma i zanurzyć w nich dłonie. Chciał, by te błyszczące, skręcone pukle
przepływały między jego palcami i owinęły się wokół dłoni. Chciał zanurzyć w nich twarz,
żeby czuć te płonące sploty.
Dobry Boże, o czym on myśli? Dobiegał czterdziestki, był wzorem trzeźwo myślącego,
odpowiedzialnego mężczyzny. Z pewnością przekroczył już wiek, w którym pożądanie
potrafi pomieszać zmysły. Odetchnął głęboko.
– W samych włosach nie ma niczego niemoralnego lub moralnego – powiedział lekkim

tonem.
Dotknął jednego z loków, zaskoczony, że nie spalił mu palców.
– Pani włosy są bardzo piękne i nie ma w nich nic nieprzyzwoitego.
– Nie jestem tego taka pewna – odparła sucho. – Przekonałam się już, że gdy pragnę, by
traktowano mnie poważnie, muszę je kryć.
– Od początku uważałem, że martwi się pani o bratanicę bardziej niż wymagają tego
okoliczności – powiedział. – Dlaczego nie ufa pani mężczyznom?
Odwróciła wzrok. Miała mleczną, typową dla rudowłosych cerę.
– Nie wszystkim. Ojcowie i bracia są w porządku i kilku innych także.
To wiele tłumaczyło.
– Obiło mi się o uszy, że pani świętej pamięci mąż, sir Gilbert, nie należał do statecznych
mężczyzn.
Uniosła dumnie głowę.
– Jest pan arogancki, lordzie Wolverton. Jeśli ktoś taki jak pan, szczycący się prawością,
posuwa się do takiej impertynencji, nic dziwnego, iż pański brat jest zwykłym włóczęgą.
Wyrwała mu z rąk kapelusz i włożyła na głowę, zakrywając płomienne włosy, a wraz z nimi
swoją bezbronność. Potem odeszła dumnym krokiem, ze sztywno wyprostowanymi plecami.
Uświadomił sobie, że nigdy nie widział jej ubranej inaczej niż Eskimos. Jak wyglądała
w bardziej zwiewnych szatkach? Nie należała do szczupłych, lecz z pewnością miała się
czym pochwalić. Lubił kobiety o pełnych kształtach. Żałował, że jego żona była taka
filigranowa.
Desdemona nie mogła odejść tak szybko, jak by sobie tego życzyła, bo miała na nogach
lekkie trzewiki i musiała torować sobie drogę przez wysoką trawę. Dogonił ją więc bez
kłopotu.
– Za dwa dni poganiacze będą przechodzili przez Market Harborough. Zdąży pani tam
dotrzeć, żeby ich zatrzymać.
– Czy pan także tam będzie? – Jej głos był chłodny, a twarz schowana w cieniu kapelusza.
– Naturalnie. Uważam, że to najlepsze miejsce na spotkanie naszych zbiegów.
Pomimo optymistycznych słów wątpił, że uda mu się pochwycić Robina, jeśli brat nie będzie
sobie tego życzył. Każdy szpieg musiał umieć znikać, a Robin był w tym ekspertem,
w przeciwnym razie nie przetrwałby tylu lat na kontynencie.
Uznał jednak, że nie należy ujawniać tej ważnej informacji. Jeśli Robin zamierza dalej
podążać tą samą trasą, niedługo znajdzie się w pobliżu swojej posiadłości Ruxton. Możliwe,
że wraz z panną niewinną zatrzymają się tam na jakiś czas, zwłaszcza jeśli odkryją, że są
śledzeni.
Jeśli nie znajdzie ich wcześniej, to na pewno w Ruxton. Biorąc pod uwagę podejrzliwą
naturę lady Ross, będzie lepiej, gdy dotrze tam przed nią.

Maxie ugryzła swoją kanapkę złożoną z plasterka szynki obłożonego dwiema kromkami
świeżego chleba i z zadowoleniem oparła się o nagrzany słońcem kamień.
– Podróż z poganiaczami ma dwie wady. Robin przełknął kanapkę i popił piwem.
– Jakie?
– Ryk kilku tysięcy sztuk bydła, krzyki ludzi i ujadanie psów. No i ten zapach. Zwłaszcza on.
Robin zachichotał.
– Za jakiś czas przestaniesz zwracać na to uwagę.
– Nie tracę nadziei. – Przełknęła ostatni kęs. – Ale sami poganiacze mi się podobają.
Przypominają farmerów z Nowej Anglii. Mają w sobie twardość i prostotę ludzi, którzy żyją
blisko ziemi.
– Ich sąsiedzi powierzyli im pieniądze, więc muszą być zgrani. Przypuszczam, że aby
dostać licencję poganiacza, muszą mieć powyżej trzydziestki, być żonaci, a więc godni
zaufania.
Maxie skrzywiła się.
– Zbyt wiele rzeczy w Anglii wymaga licencji i specjalnych przyzwoleń.
– To cena cywilizacji. – Oczy Robina zabłysły szelmowsko. – Anglik, kiedy się już zmęczy,
zawsze może wyjechać do Ameryki, aby tam odnaleźć prawdziwe życie, wolność
i szczęście.
– Ludzie rzeczywiście są wolniejsi w Ameryce – stwierdziła z powagą Maxie. – Ale
szczęście można znaleźć wszędzie. Niestety, żadne prawo nie daje pewności, że je
naprawdę znajdziemy.
Robin kiwnął głową na znak potwierdzenia, potem wrócił do kanapki. Stado szykowało się
do nocnego odpoczynku, a poganiacze raczyli się wieczornym posiłkiem w gospodzie.
Maxie i Robin zostali na dworze, raz z powodu ładnej pogody, dwa, żeby nikt się nie
zorientował, kim jest Maxie. Miała już szczerze dość tego przeklętego kapelusza.
Nagle jej uwagę przykuło nasionko klonu, wolno spływające na ziemię. W tym powolnym
locie złapał je słoneczny promień, więc przez chwilę stało się niemal przezroczyste. Powiał
lekki wiatr i płatek opadł prawie przy dłoni dziewczyny. Maxie uśmiechnęła się
z zadowoleniem.
Nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana, dopóki nie usłyszała cichego głosu
Robina.
– Kiedy patrzyłaś na to opadające nasienie klonu, miałaś na twarzy wprost religijne
uniesienie.
Zamierzała pokryć jego uwagę śmiechem, ale zmieniła zdanie. Może Robin jej nie zrozumie,
ale na pewno nie wykpi.
– Bo też po części tak się czułam. Naród mojej matki postrzega naturę jako jedną wielką
całość. Liść jest tak samo uduchowiony jak chmura, wiatr czy ludzka dusza.
Robin słuchał jej w skupieniu.

– W Anglii podchodzi się do przyrody jak do wroga, którego trzeba okiełznać albo jak do
służącego, który winien nam służyć. Indiański sposób myślenia jest lepszy i zdrowszy. –
Umilkła, zastanawiając się, jak przetłumaczyć na angielski ulotne pojęcia. – Moja matka
potrafiła dostrzec jedność natury. Widziała to, kiedy patrzyła na kwiat albo na obłok. Kiedy
w takich chwilach ją obserwowałam, rozumiałam, co to znaczy czerpać z życia radość.
– Czy to była jakaś forma medytacji? Wzruszyła ramionami.
– To chyba najodpowiedniejsze angielskie słowo. Ja bym powiedziała, że sama stawała się
częścią przyrody jak kropla deszczu w rzece.
– Czy ty też to potrafisz?
– Kiedy byłam małą dziewczynką, potrafiłam się tak skupić, choć tylko do pewnego stopnia.
Myślę, że wszystkie dzieci to potrafią. O tym przecież mówi poezja Wordswortha. – Zamilkła,
znowu szukając właściwego słowa. – Nawet teraz, od czasu do czasu, kiedy podziwiam
świat, czuję się tak, jakby... jakby energia ziemi spływała na mnie. Gdyby tak się stało,
stałabym się częścią natury. – Westchnęła. – Jednak nigdy do tego nie dochodzi.
Przypuszczam, że mam za sobą zbyt dużo przeczytanych książek i spędziłam zbyt wiele
czasu z Białymi. Nie potrafię już całkowicie złączyć się z naturą. To frustrujące uczucie mieć
to niemal w garści, a jednak nigdy do końca.
– Harmonia to dla mnie ogromnie tajemnicze pojęcie. – Twarz Robina spoważniała. –
Prawdopodobnie dlatego, że sam jestem z natury bardzo pogmatwany.
– To nie do końca prawda. Myślisz tak, ponieważ za bardzo kierujesz się umysłem. Patrz
i wyobraź sobie, że nagle stajesz się liściem. Użyj duszy, nie rozumu.
Zamierzała pochwycić rękę Robina, ale na wspomnienie niedawnych przeżyć cofnęła się.
Zamiast tego podniosła nasionko klonu i podrzuciła je w powietrze. Złapał je wiatr i uniósł
w górę.
Dusza Maxie pofrunęła za nim, radując się wolnością szybowania i przyjemnością ślizgania
się na słonecznym promieniu. Gdzieś w dole znajdowało się odpowiednie miejsce, na które
ziarno mogło upaść i zakorzenić się, dając początek nowemu życiu. Kiedy ponownie opadło
na ziemię, nie wiedziała, czy tęsknota, którą czuła za domem, za swoimi korzeniami, to jej
tęsknota czy nasionka. Prawdopodobnie obydwojga, inaczej jego duch nie znalazłby w niej
takiego odzewu. Z zamyślenia wyrwało ją mamrotanie Robina.
– Myślę, że trochę to rozumiem, Kanawiosta. Próba połączenia się z naturą to nie jest akt
religijny, to sposób na życie.
– Twój przypadek nie jest jeszcze beznadziejny, lordzie Robercie. – Była zadowolona, że ją
zrozumiał, lecz nie miała ochoty nic więcej mówić. Gestem dłoni wskazała na dziwne
zamieszanie przed nimi. – Co robi Dafydd Jones?
Robin spojrzał w stronę barczystego, rumianego poganiacza.
– Rozkłada przenośną kuźnię. Bydło jest podkute, żeby nie okulało w drodze. A taka kuźnia
oszczędza poszukiwań kowala.
– Jak się podkuwa rozszczepione kopyto?
– Podkowa składa się z dwóch części. Zdaje się, że kowal zawczasu je przygotował, dzięki

czemu nie musi ich teraz wykuwać. W ten sposób uniknie pracy z rozgrzanym żelazem.
Maxie wstała zaintrygowana.
– Chyba pójdę popatrzeć.
Dafydd Jones jako jeden z niewielu poganiaczy mówił płynnie po angielsku, więc mogła się
z nim porozumieć i już kilkakrotnie z nim rozmawiała. Jego walijski akcent był tak silny, że
nie zawsze dobrze go rozumiała, ale uwielbiała słuchać jego melodyjnego barytonu.
– Masz ochotę mi pomóc, chłopcze? – zapytał.
Z powątpiewaniem popatrzyła na tuzin pasących się byków.
– Nie wiem, czy się na coś przydam. Nigdy nie pracowałem u kowala ani nie podkuwałem
bydła.
– Wystarczy, że będziesz podawał mi podkowy i narzędzia, o które poproszę. – Jones
wskazał na narzędzia, potem podniósł zwinięty sznur i rzucił go na pierwszego z brzegu
byka, którego oddzielił od reszty pies pilnujący stada. Kiedy lina opadała na ziemię,
Walijczyk zaciągnął ją mocno wokół nóg zwierzęcia i pociągnął. Byk upadł z rykiem na
ziemię, bardziej zaskoczony niż zły.
Maxie podała podkowę poganiaczowi, a ten szybko przybił ją do brzegów kopyta, cały czas
kontrolując wierzgającego byczka. Ten akurat potrzebował wymiany tylko jednej podkowy,
szybko więc został uwolniony i zaczął się niezgrabnie podnosić, nerwowo machając
ogonem.
Reszta stada została załatwiona równie zręcznie. Z gospody dochodziły podniesione głosy
i walijskie pieśni. Maxie nie przestawała podawać podków i gwoździ, zastanawiając się, jak
to jest, że w tej części Anglii dzień trwa tak długo.
Robin skończył jeść kolację i także podszedł popatrzeć. Natychmiast wyczuła jego
obecność. Będzie za nim tęskniła, kiedy się rozstaną, to pewne.
Trzynaste zwierzę nie miało tyle szczęścia co poprzednie, być może ze względu na feralną
liczbę. Nie uciekło tylko dlatego, że bało się wyszczerzonych kłów pilnujących go psów.
Jones zarzucił linę, a kiedy rozwścieczony byk upadł, podszedł do niego z przygotowaną
podkową. W tej samej chwili, nie wiadomo jakim cudem, byk uwolnił się i stanął na nogi,
potrząsając potężną głową i rycząc wściekle. Ostrym rogiem trafił Walijczyka w żebro,
rozpruwając mu ubranie i rzucając go na ziemię wprost pod swoje okute kopyta.
Maxie zamarła, nie mając pojęcia, co robić. Inni poganiacze siedzieli w gospodzie. Zresztą
jej krzyk zginąłby w hałasie rozśpiewanych głosów. Mogła spróbować sama wyciągnąć
Jonesa, ale wtedy i ją byk powaliłby na ziemię.
Nagle zza jej pleców wyskoczył Robin i chwycił rozwścieczone zwierzę za rogi. Wytężając
wszystkie siły, próbował przekręcić głowę byka na bok i powalić go na ziemię.
Kiedy zwierzę zaczęło tracić równowagę, zawołał do Maxie:
– Odciągnij Jonesa na bok!
Dziewczyna pochyliła się nad Walijczykiem. W tej samej chwili kopyto strząsnęło jej z głowy
kapelusz i przejechało po plecach. Poganiacz był od niej dwa razy większy, ale strach dodał
Maxie sił. Zatrzymała się dopiero za przenośną kuźnią.

Podniosła głowę i zobaczyła, że Robin trzyma byka za rogi, przygniatając jego głowę do
ziemi, a zwierzę ryczy przeraźliwie, jednak nie może się uwolnić. Z podziwem patrzyła na
muskularne ciało Robina. Był taki silny i zręczny. Jednak jego przewaga mogła okazać się
krótkotrwała. To tak jakby trzymał tygrysa za ogon. Bóg jeden wie, jak mu się uda uciec bez
uszczerbku. Chciała już biec do gospody po pomoc, kiedy Robin zdołał wydać z siebie serię
gwizdnięć. Natychmiast przybiegło kilka psów. Wówczas puścił byka. Człowiek i zwierzę
opadli na kolana. Po sekundzie byk poderwał się na nogi i zaatakował człowieka, który zadał
mu tyle bólu. Robin zdążył się jednak uchylić. Ostry róg minął jego pierś zaledwie o cal.
Zanim byk zdołał znowu zaszarżować, otoczyły go psy i podgryzając pęciny zwierzęcia,
zmusiły do dołączenia do reszty stada.
Dysząc i ociekając potem, Robin podszedł do klęczącej nad zranionym poganiaczem Maxie.
– Jak on się czuje?
Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, ale w tej samej chwili Walijczyk usiadł, klnąc pod
nosem po walijsku. Na jego spodniach widniały mokre ślady kopyt.
– Nie będę płakał, kiedy zrobią z niego pieczyste – rzucił po angielsku. – W przyszłości będę
chyba podkuwał gęsi.
Z pomocą Maxie i Robina udało mu się stanąć na nogi. Wykrzywił usta z bólu i uważnie
obmacał żebra.
– Dzięki wam wszystko jest na miejscu – oznajmił.
Robin zabrał się do zwijania lassa. Przez chwilę mu się przyglądał, a potem podniósł
poszarpany koniec.
– Lina była naderwana i pękła, kiedy byk zaczął wierzgać. Jones uważnie obejrzał sznur.
– Taak, łatwo być nieostrożnym, ale jeden taki błąd może człowieka zabić. Jestem wam
winien kolejkę piwa. – Spojrzał na Maxie i szeroko otworzył oczy. – Lepiej załóż kapelusz,
panienko – dodał po chwili z uśmiechem.
Maxie poczerwieniała i pospiesznie naciągnęła kapelusz na głowę. Dłonie jeszcze jej drżały
po mrożącym krew w żyłach widowisku.
– Uznałam, że bezpieczniej podróżować w przebraniu chłopca.
– Nie zdradzę twojej tajemnicy – zapewnił poganiacz. – Mogę wam teraz postawić piwo?
– Może Robinowi. – Strzepnęła trawę z kolan. – Ja nie odmówię kubka herbaty.
– Z ochotą napiję się kufelek – powiedział Robin. – Ale obydwoje wolelibyśmy, żeby nikt się
nie dowiedział o wypadku. Zresztą nic takiego się nie stało.
– Stałoby się, gdyby ta bestia mnie zabiła – sucho rzucił Jones. – Ale jeśli nie chcecie
ściągać na siebie uwagi, nikomu nic nie powiem. – Wsunął rękę do kieszeni i wyjął z niej
dwie monety, które podał Maxie.
Chciała mu je oddać, ale Walijczyk wybuchnął śmiechem.
– To nie za uratowanie życia. Za takie rzeczy nie można zapłacić, a jeśli nawet, to moje
życie warte jest więcej niż dwa szylingi. To daję ci za pomoc przy podkuwaniu.
– W takim razie dziękuję. To było... bardzo pouczające zajęcie.
Robin i Maxie odeszli pod żywopłot, a poganiacz zniknął w hałaśliwej gospodzie. Kilka minut

później wyłonił się z niej właściciel, niosąc dzban piwa i drugi z parującą herbatą. Postawił
przed nimi naczynia, po czym życzył im dobrej nocy i odszedł.
Maxie usiadła na kocu i spróbowała gorącego napoju. Herbata była mocno doprawiona
mlekiem i cukrem.
– Czy kiedyś już walczyłeś z bykami?
– Nie, ale widziałem, jak robią to inni – wyjaśnił Robin. – Już w młodości przekonałem się,
że nigdy nie osiągnę takiego wzrostu, żeby pokonać innych posturą, więc nauczyłem się
wygrywać sprytem. Sztuczka polega na tym, żeby nie pozwolić wrogowi wykorzystać całego
potencjału jego siły. Trzeba wytrącić go z równowagi i, jeśli to możliwe, wykorzystać jego
własną siłę przeciwko niemu.
– Innymi słowy, zastosowałeś tę samą technikę co w przypadku Simmonsa?
– Między nimi istnieje więcej niż powierzchowne podobieństwo. Przypomniała sobie
masywny kark i szerokie ramiona Simmonsa i musiała przyznać mu rację.
– Kiedy Jones wspomniał o podkuwaniu gęsi, to mówił poważnie, czy żartował?
Robin uśmiechnął się. Choć zrobiło się już prawie ciemno, jego jasna czupryna odznaczała
się na tle nieba.
– Możesz nie wierzyć, ale mówił poważnie. Kiedy pędzi się gęsi, najpierw przechodzą przez
smołę, a potem przez trociny albo potłuczone muszle. To zabezpiecza ich łapy przed
zranieniem.
– To zajęcie wydaje się bezpieczniejsze niż podkuwanie byków. – Upiła łyk herbaty. – Jesteś
kopalnią nikomu niepotrzebnych informacji. Jak udaje ci się je wszystkie zapamiętać?
– Ależ one nie są niepotrzebne – zaprotestował. – Nigdy nie wiadomo, kiedy przyjdzie mi
podkuwać gęsi.
– Albo przywoływać gwizdem stado psów. – Postawiła dzban na kolanie. Jeśli Robin brał
udział w jakichś kryminalnych aferach, to przetrwał tylko dzięki sztuce obserwacji. –
Przypuszczam, że nauczyłeś się tak gwizdać na wypadek, gdybyś znalazł się w potrzebie.
– To „kiedyś” zdarzyło się bardzo szybko – stwierdził, unosząc do ust dzban z piwem. – Czy
pijasz czasami napoje, które zawierają w sobie alkohol?
– Nigdy. – Odpowiedź zabrzmiała ostro, więc Maxie dodała szybko: – Kiedy miałam
dwanaście lat, uznałam, że picie alkoholu to przyzwyczajenie, bez którego da się żyć.
Ludzie mojej matki mieli często kłopoty z alkoholem. Jest jednak faktem, że pewien pijak
zainicjował powstanie nowego religijnego ruchu u Irokezów.
– Jak do tego doszło?
– Ganeodiyo, czyli Piękne Jezioro był starym człowiekiem, kiedy dostąpił wizji. Duchy
powiedziały mu, że ognista woda została stworzona dla Białych i że nie wolno jej pić
czerwonoskórym. Ganeodiyo przeklął alkohol i w kilka dni został uleczony. Zaczął głosić
kazania o wierności w małżeństwie, miłości rodzinnej, posłuszeństwie dzieci rodzicom. Są
w tym elementy chrześcijańskie, ale rdzeń jest indiański.
Zamilkła, bo w pamięci odżyły głosy matki i jej współplemieńców.
– Ganeodiyo mówił, że życie jest niepewne, dlatego też powinniśmy się kochać, mieć

współczucie dla cierpiących i potrzebujących i cieszyć się zawsze z tymi, którzy są weseli.
Umarł w zeszłym roku.
Gardło dziewczyny ścisnęło się na to wspomnienie. Nigdy nie mówiła o tym żadnemu
Białemu. Z drugiej strony nigdy nie przypuszczała, że pozna takiego człowieka jak Robin.
– Najwyraźniej Ganeodiyo szedł tą samą ścieżką co inni wielcy duchowi prorocy –
powiedział cicho. – Mówiłaś, że krzyżyk dostałaś od matki.
– Była chrześcijanką, ale to nie oznaczało, że nie wierzyła w rzeczy, w które wierzyli jej
bracia. – Dotknęła krzyżyka skrytego pod zniszczoną koszulą. – Mówiła, że przetrwanie leży
w połączeniu najmądrzejszych myśli Indian i Białych. Nazywała to drogą środka.
– Musiała być mądrą i wspaniałą kobietą.
– Była. – Głos Maxie zmiękł. – Papa zawsze twierdził, że nie ożeni się ponownie, bo nigdy
nie znajdzie drugiej równie dobrej słuchaczki jak moja matka. Zazwyczaj powtarzał to, kiedy
wygrywałam z nim słowną potyczkę.
– Przynajmniej z tobą rozmawiał – sucho skomentował Robin. – Mój ojciec ograniczał się do
wydawania poleceń.
– A ty wszystkie ignorowałeś.
– Obawiam się, że tak. – Westchnął teatralnie. – Cechuje mnie wrodzona odraza do
wysłuchiwania rozkazów.
Z uśmiechem na ustach odstawiła dzbanek i okryła się kocem.
– Wielka szkoda, że nie poznałeś mojego ojca. Jesteś jedyną osobą, która zrozumiałaby
jego zawiły sposób myślenia.
– Zawiły? – Robin także się położył. – To obraźliwe. Będę musiał wyrzucić wszystkie te
cenne kamienie, które dla ciebie zbierałem.
Zachichotała, podkładając sobie pod głowę tobołek. Musieli zachować przyzwoitą odległość,
bo nie byli sami, ale tęskniła za spaniem w ramionach Robina.
Robin obudził się wcześnie. Był zimny i mglisty poranek. Z rozbawieniem, ale bez
zaskoczenia stwierdził, że w nocy on i Maxie przytulili się do siebie. Spała z głową opartą na
jego ramieniu. Uwielbiał jej egzotyczną urodę. Inne kobiety wydawały się przy niej blade
i pozbawione życia. Nogę wsunęła mu między kolana, a jego dłoń spoczywała na krągłym
biodrze. Pomimo ubrania poczuł, że wzbiera w nim pożądanie. Ale Maxie wzbudzała w nim
coś więcej niż zwykłe pożądanie. Cechowała ją niewinna zmysłowość, całkowite
zadowolenie z własnego ciała, czego nigdy nie spotkał u Europejek. Była także inteligentna,
dowcipna i odważna. Jednej rzeczy jej brakowało: nie szukała partnera. Jej początkowa
nieufność zmieniła się w sympatię, a nawet czasami w coś więcej, podejrzewał jednak, że
po wyjaśnieniu zagadki śmierci ojca, odejdzie jak kot, nie oglądając się za siebie.
Objął ją mocniej ramieniem, uzmysławiając sobie, jak niechętnie się z nią rozstanie.
Pobudziła go do życia, czuł się tak, jakby zostawił za sobą jakiś ogromny ciężar. Po raz
pierwszy otwarcie zapytał sam siebie, czego chce od tej dziewczyny. Nie interesował go flirt,
a platoniczna przyjaźń wydawała mu się zbyt ograniczona. I choć pociągało go jej drobne
piękne ciało, krótki romans by mu nie wystarczył. Potrzebował towarzyszki, z którą mógłby

się śmiać, bawić i kochać. Taki związek łączył go z Maggie, dopóki nie odsunęła się od
niego.
To nieuczciwe porównywać Maggie z tą, która leżała teraz w jego ramionach. Nawet
niemożliwe. Jednak obydwie miały szczere i żywe natury i może z czasem zbliży się do
Maxie, tak jak to miało miejsce z Maggie. Zajmie to trochę czasu, zanim sobie zaufają,
ponieważ oboje kryli przed światem swoje prawdziwe oblicza. Jednak z każdym dniem
odsłaniali coraz więcej. Maxie opowiedziała o zwyczajach ludu jej matki, a on nie raz już
powiedział coś, czego wcale nie zamierzał wyjawić, przez co czuł się bezbronny.
Uśmiechnął się. Z chęcią zniósłby takie niewygody, gdyby z tego związku powstało coś
trwałego, ale obawiał się, że Maxie wcale nie jest tym zainteresowana. Pragnęła
prawdziwego domu i mężczyzny, którego mogłaby szanować. Mógł jej zapewnić dom, ale
niewiele uczynił w życiu, co byłoby godne szacunku.
Pochylił się i pocałował Maxie w czubek zgrabnego, maleńkiego noska. Długie czarne rzęsy
zatrzepotały i spojrzały na niego orzechowe oczy.
– Które z nas przesunęło się w nocy?
– Myślę, że oboje.
– Wkrótce zaczną się budzić inni. Musimy wstać, a przynajmniej trochę się od siebie
odsunąć.
Nadal jednak tuliła się do Robina. Dobrze, że byli ubrani, bo zapomniałby, że znajdują się
w miejscu publicznym. Na szczęście odezwały się zaspane głosy poganiaczy i Robin
niechętnie cofnął rękę.
– Jeśli się zorientują, że jesteś kobietą, ucierpi na tym twoja reputacja.
Uśmiechnęła się i usiadła.
– Oboje za to zapłacimy.
Wybuchnął śmiechem, wstał i przeciągnął się. Będzie się martwił przyszłością, kiedy dotrą
do Londynu. Póki co, dawno nie czuł się tak dobrze.

Desdemona nie zdawała sobie sprawy, że w Anglii jest tyle bydła. Przyglądała się
zatłoczonym ulicom Market Harborough, sącząc trzecią filiżankę herbaty. Frontowy pokój
w gospodzie „Pod Trzema Łabędziami”, w której się zatrzymała, był już przez kogoś
zarezerwowany, ale złoto i ostry ton zrobiły swoje.
Kiedy bydło zaczęło przetaczać się pod jej oknem, obserwowała je z napięciem. Teraz
jednak czuła znudzenie i obawę, że jej plan znowu zawiódł.
Obejrzała całe mnóstwo krów, dziesiątki walijskich poganiaczy, hordę psów z absurdalnie
krótkimi nogami oraz wieśniaków podróżujących z poganiaczami. Zauważyła też dwóch
mężczyzn stojących po drugiej stronie ulicy, którzy podobnie jak ona uważnie przyglądali się
przechodzącemu stadu. Może jeden z nich to ten osobnik, którego Cletus wysłał za Maxie?
Nie dostrzegła jednak nikogo, kto przypominałby Maxime Collins ani też tego
nieodpowiedzialnego lorda Robina.
Odstawiając filiżankę, zastanawiała się, gdzie też może być markiz Wolverton. To pewne, że
gdzieś w pobliżu i tak jak ona obserwuje ulicę. Oczywiście, jeśli jeszcze nie dotarł do
zbiegów. Nieobecność Wolvertona budziła w niej mieszane uczucia. Ten człowiek potrafił jej
zajść za skórę, a wówczas zachowywała się jak idiotka. Ale cieszyła się z ich spotkań.
Za stadem szła trójka zakurzonych postaci w towarzystwie dwóch psów. Desdemona
pochyliła się do przodu, żeby lepiej widzieć. Jeden z wędrowców był poganiaczem, drugi
mężczyzną średniego wzrostu, lekkiej budowy, a trzeci niskim, ubranym po wiejsku chłopak
z przekrzywionym kapeluszem na głowie. Mężczyzna w środku powiedział coś, co pobudziło
pozostałą dwójkę do śmiechu. Desdemona biegiem rzuciła się do schodów.
Przemarszowi bydła towarzyszył straszliwy hałas, który w mieście, gdzie ryk i szczekanie
psów odbijały się echem od budynków, stawał się nie do zniesienia. Maxie i Robin podążali
za rzeką krów w towarzystwie Dafydda Jonesa i kilku byków, które zgubiwszy podkowy, nie
wytrzymywały tempa. Jones miał pilnować maruderów, a dwa psy nadzorowały, żeby
zwierzęta nie rozbiegły się na boki. Mieszkańcy miasteczka pochowali się po domach,
czekając aż stado przejdzie, co trwało cały ranek i pozostawiło ulice w takim stanie, że
nadawały się jedynie do natychmiastowego sprzątnięcia. Trasy poganiaczy zazwyczaj
omijały miasta, ale ta droga prowadziła do jednego z największych targów bydła. Maxie
czuła się w mieście niepewnie, choć nigdzie nie dostrzegła Simmonsa. Pewnie zrezygnował
z pościgu, pomyślała. Kiedy jednak dochodzili do targu, usłyszała znajomy głos.
– Tam są!
Po chwili tuż przy nich pojawił się Simmons z wyrazem dzikiej radości na twarzy.
Towarzyszył mu drugi zbir, taki sam olbrzym, o jeszcze bardziej odpychającym obliczu.
– Niech to diabli! – zaklął pod nosem Robin.
Odwrócił się, ale tam także pojawiło się dwóch zbirów. Byli w pułapce.
Nagle powietrze przeszył ogłuszający gwizd. To Dafydd Jones przejął inicjatywę w swoje
ręce z szybkością, której nikt by się po tym ospałym mężczyźnie nie spodziewał. Gwizdem

nakazał psom zawrócić ostatnią partię byków. Posłuszne zwierzęta wykonały dziwaczny
rozkaz. W kilka sekund ulica została zablokowana przez zdezorientowane bydło.
Popędzane przez psy, które podgryzały im pęciny, byki zawróciły i zaczęły galopować po
kamiennej ulicy. Inne ryczały i kręciły się w miejscu zdezorientowane.
Robin pochwycił Maxie za ramię.
– Wielkie dzięki!
– Życzę szczęścia! – zawołał Jones.
Maxie zdążyła jeszcze zobaczyć rozwścieczoną twarz Simmonsa, który bez powodzenia
próbował utorować sobie drogę między ryczącymi bykami. Skoncentrowała się na ucieczce.
Pobiegła za Robinem w stronę następnego zaułka. Byki zajęły środek, pozostawiając
jedynie wąskie przejście wzdłuż murów. W końcu udało im się dotrzeć do wąskiej uliczki. Tu
Robin zatrzymał się na chwilę.
– W porządku?
– W porządku – odparła, przesuwając dłonią po czole. – Czy znasz Market Harborough?
– Nie, ale poznam – odparł z uśmiechem.
Poczuła przypływ irracjonalnej czułości. Robin może i jest huncwotem, ale w tej chwili nie
wyobrażała sobie lepszego towarzystwa. Tak po prawdzie to w ogóle nie potrafiła sobie
wyobrazić lepszego towarzystwa.
Desdemona otworzyła drzwi gospody w chwili, gdy płynące jednym strumieniem byki wpadły
w chaos. Wpatrywała się z przerażeniem w ryczącą i wierzgającą masę. Przez hałas
przebijały się wściekłe pokrzykiwania. Spojrzała w głąb ulicy i zobaczyła kilku podejrzanie
wyglądających mężczyzn, torujących sobie drogę przez stado. Uznała, że jeśli tamci to
potrafią, jej także się uda i dała krok na ulicę. Zza pleców dobiegł ją przerażony krzyk
właściciela zajazdu. Ignorując go, przycisnęła się do ściany gospody i zaczęła przesuwać
się do przodu. Żałowała, że nie zabrała ze sobą woźnicy, a raczej jednego z byłych
żołnierzy. Tylko że z pewnością nie zgodziłby się na coś tak głupiego.
Zamierzała dotrzeć do miejsca, w którym ostatnio widziała Maxie. Spostrzegła, że w uliczce
obok znika dwóch zbirów. Trochę dalej stało dwóch następnych, ale bratanica zniknęła.
Wściekła i przerażona, stanęła na palcach i przysłoniła oczy dłonią, starając się dojrzeć, co
dzieje się na ulicy. Okazało się to olbrzymim błędem. Przebiegający obok byk zaczepił
rogiem o rękaw jej peleryny i pociągnął za sobą. Kiedy próbowała utrzymać równowagę,
nogi zaplątały się jej w fałdy spódnicy. Peleryna pękła, a Desdemona upadła na bruk.
Zobaczyła nad sobą podkute kopyto i zrozumiała, że to koniec.
Maxie i Robin dotarli do następnej uliczki. Kiedy w nią skręcali, usłyszeli za sobą okrzyk,
który odbił się echem od ścian. Simmons ze swoimi ludźmi byli tuż tuż.
Na ulicy panował tłok, bo cały ruch przeniósł się teraz do tego zaułka. Musieli więc
lawirować między przechodniami. W końcu drogę zagrodził im stojący przed sklepem wóz,
z którego wyładowywano towar. Maxie padła na ziemię i zaczęła się czołgać pod spodem,
a za nią Robin. Kiedy wyszli z drugiej strony, im oczom ukazał się sklep tekstylny. Otrzepali
ubrania, po czym weszli do środka. Robin uśmiechnął się zniewalająco do sprzedawczyni.

– Przepraszamy, że przeszkadzamy, ale potrzebujemy pilnie tylnych drzwi.
Wąski korytarz prowadził do kuchni na tyłach budynku. Robin posłał zaskoczonej kucharce
następny zniewalający uśmiech i wybiegli do przydomowego ogródka. Żelazna furtka
wychodziła na następną ulicę.
Jak wiele starych miast, tak i Market Harborough zbudowano na średniowiecznym planie.
Przez zwykły pech zatoczyli koło i znaleźli się twarzą twarz z jednym ze zbirów Simmonsa.
Mężczyzna krzyknął na kompanów. Nawet huk kopyt biegnącego bydła nie zagłuszył
dudnienia stóp ścigających.
Maxie i Robin zrobili w tył zwrot i rzucili się pędem w następną uliczkę. Gdyby była noc,
z łatwością zmyliliby pościg, ale za dnia przewagę miał Simmons, a wybór tras ucieczki był
ograniczony. Za zakrętem zobaczyli stromo biegnący zaułek i tawernę. Piętrzyły się przed
nią puste drewniane beczki po piwie. Maxie nagle wpadł do głowy pomysł.
– Zaczekaj! – krzyknęła do Robina.
Przekręciła jedną z beczek na bok, czekając na pojawienie się ścigających. Wówczas
z radosnym uśmiechem pchnęła ją w ich stronę i sięgnęła po następną. Robin podjął jej
pomysł i posłali w dół co najmniej pół tuzina beczek, które odbijając się od ścian domów
z hukiem stoczyły się po kamiennej ulicy. Odpowiedziały im paskudne przekleństwa i jęki
bólu.
Pomimo chwili odpoczynku Maxie czuła, że płuca jej płoną. Nie przestawała jednak biec,
wdzięczna za aktywny tryb życia, jaki dotąd wiodła, dzięki któremu miała tyle sił.
Uliczka ostro skręcała w prawo. Niestety kończyła się wysoką, murowaną ścianą.
Przebiegający byk pchnął Desdemonę na bok, a ostre kopyto pozbawiło ją tchu. Próbowała
się podnieść, ale bez rezultatu. Za chwilę nic jej już nie będzie obchodziło.
Nagle pochwyciły ją czyjeś mocne ręce i przyciągnęły do wąskich drzwi. Desdemona ukryła
twarz na czyimś szorstkim ramieniu. Nie spojrzała na twarz wybawcy, bo wiedziała, że to
Wolverton. Oparł ją plecami o drzwi i własnym ciałem ochraniał przed bykami. Desdemona
zaniosła się spazmatycznym kaszlem. Pomyślała, że kobieta nie może wyglądać gorzej niż
ona w tej chwili. Po raz pierwszy od czasu kiedy skończyła osiemnaście lat, zależało jej na
tym, żeby podobać się mężczyźnie. Ta myśl ją zaskoczyła i rozgniewała, jednak musiała
przyznać, że w objęciach Wolvertona jest jej bardzo dobrze.
– Czy ktoś już pani powiedział, że pani odwaga przekracza zdrowy rozsądek? – usłyszała
jego miły baryton.
Nie potrafiła powstrzymać chichotu.
– Tak. Wielokrotnie.
Huk wywołany kopytami byków zaczął ucichać. Z żalem odsunęła się od swojego wybawcy.
Zaraz jednak zachwiała się, ale nim zdążyła upaść, Wolverton ponownie pochwycił ją
w ramiona.
– Trzęsę się jak galareta – rzuciła drżącym głosem.
– Zupełnie typowa reakcja. Cudem uniknęła pani śmierci. Oparła się o ścianę, modląc się,
by siły ponownie jej nie zawiodły.

100

– Jestem pana dłużniczką. Sam mógł pan zostać stratowany. Wzruszył ramionami.
– Sporo czasu spędziłem przy bydle, więc wiem, jak się z nim obchodzić.
Choć większość fortun brytyjskich arystokratów pochodziło właśnie z ziemi, tylko nieliczni
przyznawali się tak otwarcie, iż są zwykłymi farmerami. Być może zbyt wiele czasu spędzała
w Londynie. Przesunęła drżącą dłonią po rozwichrzonych włosach. Jej suknia i pelisa były
zniszczone, a kapelusz leżał na środku ulicy.
– Gdybym wiedziała, że wezmę udział w walce z bykami, założyłabym na siebie coś innego.
Stado wróciło już do porządku i spokojnie podążało na plac targowy. Do Desdemony i Gilesa
podszedł zaniepokojony poganiacz.
– Mam nadzieję, że nic się pani nie stało – powiedział z walijskim akcentem. – Nie
wybaczyłbym sobie, gdyby została pani zraniona.
– Nic mi nie jest. – Dla potwierdzenia swoich słów Desdemona zrobiła ostrożny krok
w stronę drzwi. Tym razem kolana jej nie zawiodły. – Postąpiłam głupio, wychodząc na ulicę.
Poganiacz zamierzał się już oddalić, ale Wolverton zatrzymał go pytaniem.
– Dlaczego pozwoliliście stadu tak się wzburzyć? To było niebezpieczne.
Poganiacz spojrzał na niego obojętnie.
– To był błąd, sir. Psy źle zrozumiały rozkaz.
– Słyszałem, że kiedy spęd się kończy, psy same wracają do domu aż do Walii. Trudno
uwierzyć, że takie inteligentne zwierzęta nie zrozumiały rozkazu – nie ustępował Giles.
– Przyłapał mnie pan – powiedział z szacunkiem Walijczyk. – To nie psy się pomyliły, lecz ja.
To ja podałem zły sygnał, a psy posłuchały. Szczęście, że nic złego się nie zdarzyło.
– Teraz pewnie mi pan powie, że błędny sygnał nie miał nic wspólnego z dwójką, która
z wami podróżowała i z tymi czterema typami, którzy ich ścigali – sucho rzucił Wolverton.
– Zupełnie nic. – Poganiacz dotknął ronda kapelusza dwoma palcami. – Muszę iść za moimi
potworami. Życzę wszystkiego najlepszego panu i tej damie.
Desdemona utkwiła wzrok w szerokich plecach oddalającego się poganiacza.
– Sądzi pan, że zrobił to specjalnie, żeby pomóc w ucieczce Maxie i lordowi Robertowi?
– Niewątpliwie. To był z pewnością Robin, ale nie dostrzegłem twarzy jego towarzysza, bo
miał na głowie ten koszmarny kapelusz. – Uśmiechnął się lekko. – Mój brat ma talent do
kaptowania sobie sprzymierzeńców.
– Dlaczego tych czterech zbirów ich ściga? – zapytała marszcząc brwi.
W odpowiedzi wziął ją pod rękę i poprowadził do gospody „Pod Trzema Łabędziami”.
– Możemy to przedyskutować przy obiedzie.
Zamierzała zaprotestować, ale szybko zamknęła usta. Tak naprawdę wcale nie chciała
odmówić.

101

Poczekaj tutaj – powiedział Robin, nie zniechęcony widokiem muru.
Rozpędził się i przed samym murem odbił mocno od ziemi na tyle wysoko, by zaczepić
rękami o brzeg, po czym lekko podciągnął się w górę. Siedząc na murze, zdjął plecak
i opuścił w dół jeden z pasków.
Maxie pochwyciła go. Zatrzeszczało pod jej ciężarem, ale wytrzymało. Robin zaczął ciągnąć
w górę, a ona pomagała, odpychając się stopami od muru. Z uśmiechem na twarzy podał jej
dłoń.
– To oczywiste, że nie spędziłaś dzieciństwa na tak nieprzydatnych zajęciach jak
haftowanie.
Odwdzięczyła mu się uśmiechem.
– Za punkt honoru postawiłam sobie prześcignąć moich indiańskich kuzynów w pływaniu,
wspinaniu się i bieganiu.
Goniący ich mężczyźni stanęli pod murem. Robin pomachał im na pożegnanie, po czym
zeskoczył na drugą stronę. Następnie przytrzymując Maxie za biodra pomógł jej zejść na
dół. Nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, jakie wywarł na niej dotyk jego mocnych dłoni.
Dobrze, że uciekali przed śmiertelnym zagrożeniem.
Znajdowali się w dobrze utrzymanym ogrodzie, a przed sobą mieli sporej wielkości dom. Tuż
przed nimi stała tarcza strzelnicza, a obok na ziemi leżał łuk i strzały, jakby ktoś przed chwilą
je zostawił.
– Zaczekaj chwilę – powiedziała Maxie do Robina. Podniosła łuk i naciągnęła kilka razy
cięciwę. Potem wzięła strzałę i zastygła w oczekiwaniu.
Zza muru dochodziły wściekłe pomrukiwania, a po chwili ukazała się chwiejna sylwetka
jednego ze zbirów. Wówczas Maxie podniosła łuk, wycelowała i posłała strzałę prosto
w kapelusz delikwenta. Zawył jak zarzynana owca i zniknął za murem.
– Doskonała robota! – zawołał Robin z podziwem.
Odłożyła łuk na trawę, a na jej twarzy rysowała się duma. Bycie dzikuską ma swoje dobre
strony.
Wielki Boże, widziałeś, co zrobiła ta mała suka? – zapytał towarzysz Simmonsa z twarzą
wykrzywioną wściekłością. – Mogła mnie zabić!
– Gdyby chciała cię zabić, zrobiłaby to – rzucił opryskliwie Simmons, lecz w duchu przyznał,
że mają godnych przeciwników.
– Nie idę przez ten mur za nimi – sarknął drugi z jego ludzi.
– Nie musimy tego robić – powiedział Simmons. – Znam okrężną drogę. Jeśli się
pospieszymy, złapiemy ich.
Kiedy Maxie i Robin przebiegali przez ogród, z okna domu doszedł ich gniewny okrzyk.
– Staraj się nie podeptać kwiatów – ostrzegł Robin. – Nawet diabeł jest mniej straszny od
angielskiego ogrodnika, kiedy ktoś zniszczy mu ukochaną różę.
Zbliżyli się do muru, przy którym rosły drzewa owocowe. Na jednym widać było maleńkie

102

zielone brzoskwinie.
– Czy wolno nam zniszczyć drzewko owocowe? – zapytała Maxie zdyszanym głosem.
– To także straszliwa zbrodnia, ale nie tak poważna jak zdeptanie róży – zapewnił Robin,
wspinając się po gałęziach.
Wspaniale zastępowały drabinę. Zanim ktokolwiek z domowników zdążył wybiec z domu,
oni byli już po drugiej stronie muru.
– Te zbiry są diablo uparte – powiedział Robin, kiedy zatrzymali się dla odzyskania oddechu.
– To oczywiste, że twój wuj bardzo pragnie, żebyś wróciła do domu.
– Na to wygląda – przyznała Maxie niechętnie. Co takiego jej wuj tak zawzięcie próbuje
ukryć? Spojrzała na towarzysza. – Przepraszam, że cię w to wciągnęłam. To o wiele więcej
niż mogłeś się spodziewać, kiedy na początku podróży proponowałeś mi pomoc –
powiedziała cicho.
Robin uśmiechnął się, a jego niebieskie oczy spojrzały na nią ciepło.
– Nie proponowałem ci pomocy, zmusiłem cię, żebyś ją przyjęła. I wcale tego nie żałuję. –
Machnął ręką w lewo. – Tamtędy na północ biegnie kanał z Market Harborough do Leicester.
Myślę, że powinniśmy pójść wzdłuż niego. Będziemy mniej widoczni, niż gdybyśmy wybrali
którąś z dróg.
– Naprawdę sądzisz, że obserwują wszystkie drogi? – zapytała Maxie z przerażeniem. –
Simmonsowi potrzebna by była do tego mała armia.
Robin wzruszył ramionami.
– Może i nie, ale skoro mamy wątpliwości, powinniśmy spodziewać się najgorszego.
To nie było pozbawione sensu. On na pewno ma większe od niej doświadczenie
w uciekaniu.
Ta część miasta nie należała do ruchliwych, ale przed sobą mieli kilka dużych budynków,
wyglądających jak spichlerze. Prawdopodobnie kanał znajdował się po ich drugiej stronie.
Nim jednak zdążyli dojść do budynków z bocznej uliczki wypadł Simmons z uśmiechem
dzikiej satysfakcji na ustach. Towarzyszył mu jeden ze zbirów. Maxie obejrzała się za siebie
i zobaczyła, jak z drugiej uliczki wypada dwóch następnych. Znowu znaleźli się w pułapce,
ale tym razem nie było przy nich Dafydda Jonesa ze stadem byków.
Tymczasem Simmons machnął ręką na swoich ludzi.
– Tym razem nie uda wam się wywinąć. Ta panieneczka wraca do wuja, a ty, pięknisiu,
dostaniesz nauczkę za zaatakowanie mnie od tyłu.
– Powinieneś być mi wdzięczny. Dzięki temu masz wytłumaczenie za przegraną. – Robin
spokojnie podał Maxie swój tobołek.
– Chyba nie zamierzasz z nim walczyć – zapytała z przerażeniem w głosie. – Jest dwa razy
taki jak ty.
Uśmiechnął się i ściągnął surdut.
– Można odmówić zaproszenia na obiad, gry w karty, ale jeśli ktoś wyzywa cię do walki,
jesteś zobowiązany przyjąć wyzwanie.
– Masz cholerną rację – burknął londyńczyk. – I nic mnie nie obchodzi, jak jesteś dobry.

103

Wielki chłop zawsze pokona małego.
– To zależy od tego jak dobry jest ten mały, nie sądzisz? – zapytał Robin uśmiechając się
szeroko, po czym szepnął do Maxie: – Ludzie Simmonsa będą zajęci walką. Wykorzystaj
okazję i uciekaj. – Widząc, że dziewczyna zamierza zaprotestować, dodał: – Nie upieraj się.
Nie martw się, nie zabije mnie. Będzie miał więcej kłopotów niż jest tego wart.
Nie zdążył powiedzieć więcej, bo Simmons podszedł i zaczął go przeszukiwać. Jego wielkie
łapska obmacywały kieszenie i buty Robina.
– Szukasz ukrytej broni, czy nie możesz się powstrzymać, żeby mnie nie pomacać? –
zapytał słodko Robin.
– Parszywy zboczeniec! – zawołał z oburzeniem Simmons i jego wielka pięść poleciała
w stronę szczęki przeciwnika.
Robin zręcznie uskoczył w bok, złapał go za ramię, wykręcił je, jednocześnie podcinając
londyńczyka. Simmons padł na ziemię. Przez chwilę leżał nieruchomo, po czym wstał
i spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.
– Nie nauczyłeś się tego w salonie.
– Nie – przyznał Robin.
Sprawiał wrażenie rozluźnionego i spokojnego. Jednak cały czas uważnie śledził ruchy
przeciwnika. – Chodziłem do twardszej szkoły, gdzie stawki były wyższe.
– Tak jak ja, chłoptasiu – odparł Simmons.
Obaj mężczyźni zaczęli krążyć wokół siebie, co jakiś czas zbliżając się i wymierzając cios.
Robin trzymał się na dystans, przysuwając się tylko na czas uderzenia, potem szybko
odskakiwał. Był szybszy, ale jego przeciwnik silniejszy. Maxie dostrzegła, że Simmons
dobrze się bawi.
– Jesteś dobry, zwłaszcza jak na arystokratę – powiedział z nutą podziwu po jednym
z ataków Robina.
Po tych słowach nastąpiła seria morderczych uderzeń w głowę i ramiona. Robin zrobił unik,
ale kilka ciosów pozbawiło go tchu i równowagi. Simmons natychmiast wykorzystał okazję,
waląc Robina potężną pięścią w żebra. Ten przewrócił się na ziemię. Londyńczyk zawył
z radości i podszedł, by dokończyć dzieło.
Mimo że wyglądał na pokonanego, Robin wcale nie był w tak złym stanie. Natychmiast
podciął Simmonsa i rzucił się na niego. Nim Maxie zorientowała się, co się dzieje, siedział
już na plecach przeciwnika i wbijał mu twarz w ziemię.
– Poddaj się! – krzyknął, wykręcając mu ramię.
Simmons z niechęcią podniósł dłoń na znak poddania. Niestety jego ludzie nie uznali tego
gestu. Z przekleństwami na ustach i bez żadnego szacunku dla zasad sportowych rzucili się
na człowieka, który pokonał ich chlebodawcę.
– Robin! – krzyknęła Maxie ostrzegawczo, cisnęła jego surdut, nabrała w garść piasku
i sypnęła nim w oczy zbirów. Rozległ się ryk bólu.
Robin wykorzystał ten moment i przyszedł jej z pomocą. Dokładnie wycelowany kopniak
zwalił jednego z pomagierów na ziemię. Nie tracąc czasu kopnął drugiego w ramię. Choć

104

jego ruchy przypominały płynnością tancerza, obaj przeciwnicy jęczeli z bólu.
Trzeci z pomocników podniósł z ziemi kamień z zamiarem rzucenia w Robina. Maxie
skoczyła w jego stronę i złapała za rękę. Kiedy usiłował się wyrwać, uderzyła go pięścią
z ukrytym w niej patykiem prosto w pierś. Stęknął, ale mimo to cisnął kamieniem w Robina.
Ten osunął się na ziemię.
Wówczas Maxie rzuciła się z rozczapierzonymi palcami do oczu mężczyzny. Kiedy próbował
zasłonić twarz, kopnęła go z całej siły w krocze i jeszcze raz wymierzyła cios w pierś. Zbir
wydał z siebie dziwny kwik, po czym padł na ziemię jak sterta zużytych ubrań.
W tym momencie Simmons podniósł się z ziemi i unieruchomił Maxie w mocnym uścisku.
Szamotała się zaciekle, ale nie mogła się uwolnić, choć drapała i gryzła napastnika.
– Przestań, ty mała diablico! – ryknął, wykręcając jej ręce do tyłu. Wyrwał jej z dłoni patyk
i odrzucił. – Moi chłopcy nie powinni włączać się do uczciwej walki, ale, na Boga, jeśli nie
przestaniesz wierzgać, to pożałujesz.
Uznając, że czas zmienić taktykę, przestała walczyć i spojrzała z przestrachem na leżącego
Robina. Był nieprzytomny, włosy miał pomazane krwią.
Nie wypuszczając jej z uścisku, Simmons rzucił w stronę gramolących się pomocników:
– Walczycie jak dziewuchy. Nawet gorzej, bo ta mała jest zręczniejsza i sprytniejsza od was
trzech.
Jeden ze zbirów z mściwym uśmiechem kopnął Robina w bok.
– Dotknij go jeszcze raz, a przysięgam, że skręcę ci kark! – ryknął Simmons. – Idź
i przyprowadź tu powóz.
Mrucząc coś pod nosem dwaj mężczyźni odeszli. Trzeci nadal leżał na ziemi nieprzytomny.
Maxie zastanawiała się ze złością, gdzie się podziali mieszkańcy Market Harborough.
W pobliżu nie było jednak domów mieszkalnych tylko magazyny, nic więc dziwnego, że nikt
nie przyszedł z pomocą.
– Pozwól mi sprawdzić, co z Robinem – poprosiła. – Może być poważnie ranny.
– Przeżyje, choć mogło być źle, gdybyś nie wskoczyła na Wilby’ego. – Pokręcił głową. –
Wiłby nie powinien tego robić. Trudno jest znaleźć pomoc, na której można polegać.
Nie zrobiło to na niej wrażenia, ale wolała się z tym nie zdradzać.
– Co z nami zrobisz? – zapytała z udaną rezygnacją w głosie.
– Ty wracasz do Durham, jeśli trzeba, związana jak świąteczna gęś. A co do twojego
przyjaciela, sam jeszcze nie wiem. – Simmons zmarszczył brwi. – Mógłbym go tu zostawić,
ale może mnie potem ścigać. Chyba odstawię go do konstabla i powiem, że ukradł mi konia.
– Zachichotał. – Tak, to jest myśl. Do czasu aż go tam odtransportują, my będziemy już
w Durham, a potem to już problem lorda Collingwooda. – Potarł policzek, na którym widniała
szeroka szrama. – Cieszę się, że jego a nie mój.
Mówiąc to, zwolnił trochę uścisk. Uznając, że lepsza okazja może się nie trafić, zaczęła się
wyrywać. Na chwilę jej się to udało, ale nim zdążyła umknąć, Simmons złapał ją za
nadgarstek. Nie poddawała się, choć wiedziała, że nie ma szans. Zdołała tylko podrapać
Simmonsa w twarz, rozrywając mu ranę.

105

– Ostrzegałem cię, ty diablico! – ryknął, chwycił Maxie w pół i przeniósł pod ścianę
magazynu. Tu przyklęknął, przełożył dziewczynę przez kolano i wymierzył kilka silnych
klapsów.
Przez chwilę Maxie nie mogła wydobyć z siebie głosu ze zdumienia i wstydu. Irokezi nie
uznają bicia dzieci, jej ojciec także wolał tłumaczyć zamiast bić. Wcześniej walczyła
z energią, ale bez przeświadczenia, że chodzi o życie. Teraz resztki jej angielskiego
wychowania rozpłynęły się we wściekłości. Nabrała powietrza w płuca i wydała z siebie
indiański okrzyk, od którego zadrżały szyby w budynku. Tak dzikiego wrzasku żaden Anglik
nigdy nie słyszał. Simmons znieruchomiał z ręką w górze. Wówczas Maxie wyciągnęła
z buta nóż.

106

Robin nie do końca stracił przytomność, ale przez długi czas nie bardzo wiedział, gdzie się
znajduje. Odzyskał świadomość akurat w chwili, gdy Simmons przekładał Maxie przez
kolano. Chciał przestrzec londyńczyka, że to nierozsądny pomysł, ale głos odmówił mu
posłuszeństwa. Czując wirowanie w głowie, zaczął się podnosić na kolana.
Reakcja Maxie podziałała na niego jak rażenie piorunem. Podniósł głowę i zobaczył, jak
jego towarzyszka wywija nożem przed szyją Simmonsa. Ten klnąc, odskoczył do tyłu.
Pobłyskujące ostrze minęło jego gardło o milimetry, trafiając za to w ramię.
– Zatrzymaj się, Maxie – wy dyszał Robin, zanim jego żądna krwi towarzyszka wykonała
następny ruch.
Dziewczyna zawahała się, i widać było, że rozsądek walczy w niej z wściekłością. W tym
momencie Robin kuśtykając, zaszedł Simmonsa od tyłu i nacisnął szyję w odpowiednim
miejscu. Simmons padł zemdlony. Było to niebezpieczne, ale londyńczyk miał większe
szanse przeżycia w ten sposób, niż gdyby walkę zakończyła Maxie.
– Powinieneś mi go zostawić – warknęła. Robin ciężko dysząc, oparł się o ścianę.
– Wybacz – powiedział. – Ale nie lubię patrzeć, jak giną ludzie. Prychnęła pogardliwie, lecz
po chwili zapytała:
– Możesz chodzić? Zaraz przyjdą tamci.
Robin zanurzył twarz w dłoniach, próbując zebrać myśli mimo rozdzierającego bólu
w czaszce.
– Będziesz musiała mi pomóc.
Nie tracąc czasu schowała nóż do buta, po czym pomogła Robinowi założyć surdut.
Następnie odnalazła patyk, złapała oba tobołki, podciągnęła Robina na nogi i objęła go
w pasie. Opierając się na niej, nie mógł się nadziwić, ile siły jest w tym małym kobiecym
ciele. Na szczęście kanał znajdował się zaraz po drugiej stronie spichlerzy.
Pozostawało pytanie, co zrobią, kiedy tam dotrą?
Po wejściu do gospody Giles poprosił o ustronny stolik, brandy i posiłek. Desdemona nadal
nie mogła się pozbierać po przygodzie z bykiem. Giles podprowadził ją do stolika, posadził
na krześle, a potem obejrzał zranione przez byka ramię. Rana nie była głęboka i nawet
bardzo nie krwawiła.
– Nic poważnego, choć jest pani nieźle poobijana.
Służąca przyniosła im brandy. Giles nalał i podał towarzyszce. Zakrztusiła się przy
pierwszym łyku, ale kolor powrócił jej na policzki.
– Mam też siniaki na mniej godnych wspomnienia miejscach – dodała z kwaśnym
uśmiechem. – Proszę mi dać kilka minut. Pójdę do pokoju i trochę się ogarnę. Potem
chciałabym dowiedzieć się czegoś o człowieku, który ściga Maxime i lorda Roberta.
Bardzo szybko przywróciła swojemu wyglądowi szacowne pozory. Kiedy wróciła, włosy
miała utknięte pod czepkiem, przebrała się też w inną suknię, którą osłoniła szalem. Giles
wolał ją w mniej uporządkowanym stanie, niemniej skromny wygląd towarzyszki nie zwolnił

107

bicia jego serca.
Podano jedzenie. Obydwoje zgodnie uznali, że najpierw się pożywią, a dopiero potem
przejdą do omawiania poważnych tematów. Przy kawie Desdemona uniosła pytająco brew.
– A więc co z tymi mężczyznami?
– Jednego z nich rozpoznałem i podejrzewam, że to człowiek, którego pani brat wysłał za
panną Collins. – Opowiedział jej, jak kilka dni wcześniej pomógł Simmonsowi. – Z tego
wynika, że nie tylko my ścigamy uciekinierów, ale także Simmons i jego pomocnicy.
– W całej tej historii dostrzegam parę komediowych wątków. – Usta Desdemony zadrgały
w mimowolnym uśmiechu. – Ale choć mało z tego rozumiem, to z pewnością nie spodobał
mi się ten Simmons i reszta.
– Ludzie wynajmowani do takich zadań nie pochodzą z wyższych sfer – rzucił sucho Giles. –
Jeśli zostali wynajęci, żeby odprowadzić pannę Collins do Durham, to nie spodziewam się,
by chcieli zrobić jej krzywdę, natomiast jestem niespokojny o brata.
– Z tego co pan opowiadał, lord Robert zdołał jak dotąd wygrać wszystkie rundy. – Upiła
spory łyk gorzkiej czarnej kawy. – Mówił pan, że nie był w Anglii przez kilka lat. Był
dyplomatą czy żołnierzem?
Giles westchnął, wyraźnie zwlekając z odpowiedzią.
– Powiem pani, pod warunkiem, że zatrzymasz to dla siebie.
– Czy aż tak źle się prowadził? Spojrzał na nią zimno.
– Wręcz przeciwnie. Ale to, co robił, jest objęte ścisłą tajemnicą. Nie do mnie też należy
opowiadanie jego historii.
– Pański brat był szpiegiem? Nie było to trudne do odgadnięcia. Teraz już wiem, gdzie uczył
się honorowego postępowania – dodała z sarkazmem.
Wolverton zmrużył oczy, słysząc jej ton.
– Tak, był szpiegiem. Zajmował się najniebezpieczniejszymi i najmniej przyjemnymi
zadaniami, za to bardzo ważnymi dla naszego kraju. Był jeszcze młodzieńcem, kiedy po
traktacie pokojowym w Amiens podróżował po kontynencie i natknął się na coś, o czym
postanowił zawiadomić Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Poproszono go o współpracę
i przez dwanaście lat wielokrotnie ryzykował życie i zdrowie, żeby ochronić swój kraj
i doprowadzić do szybszego zakończenia wojny. Dzięki jego pracy tacy ludzie jak pani mogą
tu siedzieć spokojnie i z zarozumialstwem go osądzać – dodał ostrzejszym tonem.
Czerwienienie się to przekleństwo rudowłosych, a Desdemona nie stanowiła wyjątku.
Krwisty rumieniec zalał jej twarz, szyję i dekolt.
– Przepraszam – powiedziała cicho. – Bez względu na to, jak byłam zła, nie powinnam tak
o nim mówić.
– Pani reakcja nie jest aż tak niespotykana – wyjaśnił już spokojniej. – Szpiegostwo wymaga
nerwów ze stali i umiejętności, których zwykły dżentelmen nie posiada. Robin był w tym
bardzo, bardzo dobry, inaczej by nie przeżył. Wykorzystywano go na różne sposoby, których
przeciętny człowiek z pewnością by nie wytrzymał i przez to znalazł się na granicy
załamania.

108

– Dlatego tak się pan o niego martwi? – zapytała cicho.
– Tak czy inaczej bym się o niego martwił. Jest jedyną bliską mi osobą i choć wiem, że zna
się na swoim fachu, zawsze pozostanie moim młodszym bratem. – Westchnął. – Wiem
o jego pracy bardzo niewiele, tylko tyle, ile sam mi zechciał powiedzieć po powrocie do
Anglii i jestem mu wdzięczny, że wcześniej nic nie wiedziałem. Cały czas obawiałem się, czy
jeszcze go zobaczę, czy gdzieś nie zginął, a ja nigdy się nie dowiem jak i gdzie. – Urwał
i zamyślił się. – Żeby pani przybliżyć jego karygodną karierę powiem, że w zeszłym roku
pomógł przeszkodzić w planach wysadzenia brytyjskiej ambasady w czasie paryskiej
konferencji pokojowej.
Desdemona aż sapnęła, kiedy pomyślała, ile osób mogło zginąć podczas takiego wybuchu.
Bardzo prawdopodobne, że Castelereagh, minister spraw zagranicznych, może nawet
Wellington. Polityczne konsekwencje byłyby ogromne, nie tylko dla Anglii, ale dla całej
Europy.
– Rozumie pani teraz, dlaczego chcę, żeby to pozostało tajemnicą. To tylko próbka tego, co
Robin dokonał. Mówiono mi, że rząd zamierza nadać mu tytuł szlachecki za zasługi, tylko
nie wiedzą, co mogą wyjawić.
– To chyba pierwsza osoba, która zostanie odznaczona szlachectwem za szpiegostwo.
– Robin całe życie łamał konwenanse. Nie był zły jako dziecko, ale potrafił być zaskakująco
sprytny i pomysłowy. – Twarz Gilesa pojaśniała. – Jako jedyny został wyrzucony z Eton już
pierwszego dnia szkoły.
Desdemona zachichotała.
– Wątpliwa zasługa. Jak tego dokonał?
– Wprowadził do gabinetu dyrektora sześć owiec. Nie mam pojęcia, jak mu się to udało. Był
to przemyślany plan, ponieważ nie chciał iść do Eton tylko do Winchester. – Uśmiechnął się
na to wspomnienie. – Nawet jeśli zaproponują mu tytuł, wcale nie jestem pewien, czy go
przyjmie. Kiedyś, jako mali chłopcy, kąpaliśmy się w jeziorze Wolverton. Złapał mnie
straszliwy skurcz i zacząłem tonąć. Robin wyciągnął mnie z wody, a nie było to dla niego
łatwe, bo byłem dwa razy większy od niego i rzucałem się jak wariat. Kiedy doszedłem do
siebie, powiedziałem mu, że przecież mógł mnie zostawić w wodzie, a wtedy to on zostałby
następnym markizem Wolverton.
– I? – ponagliła go Desdemona. Oczy Gilesa zamigotały.
– Robin stwierdził, że to najlepszy powód, żeby mnie z tej wody wyciągnąć.
Zagryzła usta.
– Im więcej słucham o pańskim bracie, tym wydaje mi się bardziej sympatyczny.
– Robin nosi w sobie cały czar i urok rodziny. I jest honorowy, wbrew temu co pani myśli.
Popatrzyła na Gilesa, na jego lekki uśmiech, błądzący mu po twarzy.
– Wydaje się, że pan także odziedziczył te trzy cechy.
Spojrzał na nią i zaczerwienił się. Zaraz też wstał i podszedł do okna. Po raz pierwszy
Desdemona widziała go zakłopotanym.
Dobrze mu tak, pomyślała z satysfakcją. On wprawia ją w zakłopotanie od pierwszego

109

spotkania. Uznała jednak, że czas porzucić osobiste tematy.
– Czy myśli pan, że Simmons i jego ludzie pochwycili naszych zbiegów? – zapytała.
Markiz przyglądał się widokowi za oknem.
– Być może – odpowiedział. – Ulicą idzie dwóch podejrzanych typków. Są nieźle poobijani.
Zdaje się, że byli z Simmonsem. Próbowali pewnie pojmać Robina i pani bratanicę, ale
chyba im się nie udało.
Desdemona podeszła do okna i z zaciekawieniem przyjrzała się dwóm zbirom.
– Pana brat tego dokonał?
– Prawdopodobnie. Jako dziecko był niski i miał dziewczęce rysy. Nasze angielskie szkoły
zmuszają dzieci do podjęcia decyzji: walczyć, czy się poddać. Gdyby został w Eton,
mógłbym się nim zająć, ale ponieważ... – Nie dokończył.
– To oczywiste, że pana brat nie lubi się poddawać. – Nagle uświadomiła sobie, że stoi zbyt
blisko Wolvertona i szybko się cofnęła. – Co teraz, milordzie? Wątpię, by wrócili do
poganiaczy.
Zmarszczył brwi.
– Zgadzam się. Teraz nasi uciekinierzy będą mieli się na baczności, więc nie odnajdziemy
ich w drodze. Sądzę, że czas, aby wróciła pani do Londynu i tam na nich czekała.
Popatrzyła na niego podejrzliwie. Poczucie, że są sprzymierzeńcami, natychmiast się
ulotniło.
– Ma pan jakiś pomysł?
– Tak. Jeśli zgaduję właściwie, namówię dwójkę uciekinierów, żeby odwiedzili panią
w Londynie.
Postanowiła nie pytać, czy powinna zaniechać poszukiwań.
– A jeśli się nie zgodzą?
– Przemówię im do rozsądku. – Uśmiechnął się półgębkiem. – Oczywiście, nie będę niczego
robił na siłę, bo to nigdy nie skutkowało.
Przypominając sobie poobijanych zbirów, Desdemona musiała przyznać mu rację.
Giles wziął kapelusz z zamiarem odejścia, ale nagle się zatrzymał.
– Dlaczego dano pani na imię Desdemona?
– To rodzinna tradycja. Chłopcom nadaje się imiona łacińskie, dziewczynkom
szekspirowskie – wyjaśniła.
– Ale pani bratanica ma łacińskie imię?
– Wyjątkowo. Mój brat Maximus został tak nazwany po naszej ciotce Maximie, więc
przekazał to imię córce. Ciotka Maxima umarła kilka miesięcy temu. Będzie mi jej
brakowało.
– Mówi pani o lady Clendennon? To jedyna Maxima, jaką znam. – Kiedy Desdemona
kiwnęła głową twierdząco, dodał: – Silne kobiety to z pewnością następna tradycja
Collinsów. Coraz mniej wierzę w to, że pani bratanica zostałaby z moim bratem wbrew woli.
– To się jeszcze okaże – odparła Desdemona, po czym przypomniawszy sobie cel swojej
misji, otuliła się szalem i wzięła torebkę.

110

Markiz usunął się na bok, ale nim otworzył drzwi, zatrzymał się i spojrzał jej w oczy
z napięciem. Jak zahipnotyzowany podniósł dłoń i dotknął palcami jej czoła, ucha, szyi,
jakby starał się zapamiętać rysy twarzy kobiety.
Desdemona stała jak zamurowana, walcząc z oddechem. Każde miejsce, którego dotknął,
płonęło jak od ognia. W trakcie małżeństwa nigdy nie doznała delikatności i teraz
uzmysłowiła sobie, że staje się bezbronna, kiedy ktoś ją tak traktuje. Podniosła wzrok na
Wolvertona i natychmiast tego pożałowała. Ciepło, jakie ujrzała w jego oczach, było bardziej
niebezpieczne od uderzenia. Wydał jej się taki potężny, nie tylko fizycznie, ale i z charakteru.
Za chwilę pochyli się i pocałuje ją, a kiedy to się stanie...
Odsunęła się i sama otworzyła drzwi.
– Mam nadzieję zobaczyć pana i pańskiego brata w Londynie – powiedziała i wybiegła.
Giles patrzył na drzwi, które zamknęły mu się tuż przed nosem. Dlaczego ta światowa
kobieta zachowuje się jak dziewica orleańska? Prosta odpowiedź: bo jej nie odpowiada.
Jednak coś mu mówiło, że prosta odpowiedź nie wchodzi tu w grę. W oczach Desdemony
nie dostrzegł niechęci, raczej strach.
Miał reputację człowieka spokojnego i ustępliwego, ale kiedy coś sobie postanowił, nic nie
mogło odwieść go od celu. Przysłuchując się pospiesznym krokom Desdemony zdecydował,
że się dowie, co leży u podstaw strachu tej kobiety.
Potem może uda mu się coś na to zaradzić.

111

Robin pomagał jak mógł, ale Maxie i tak prawie go niosła. Miała wrażenie, że do kanału jest
straszliwie daleko i że czuje na plecach oddech Simmonsa lub jego ludzi. Z dwojga złego
wolała już Simmonsa. Miał choć trochę skrupułów, tym zbirom ufała tyle co wygłodniałym
wilkom u rzeźnika.
Łudziła się, że może natkną się na jakichś przechodniów, ale okolica wyglądała na
opuszczoną. Była pora obiadu, więc mieszkańcy pewnie siedzieli przy stołach. Kiedy weszli
w uliczkę między dwoma spichlerzami, zaczęła się modlić o cud. Dalej nie mogą tak iść.
Dotarli na oblane słońcem nabrzeże, przy którym stała barka. Na pokładzie krzątali się
mężczyzna i chłopiec, szykując się do odpłynięcia. Mężczyzna był niskim człowiekiem
o krępej muskularnej posturze i siwych włosach. Spojrzał z zaciekawieniem na nowo
przybyłych. Nic dziwnego, przecież prawie niosła Robina. Bezpośrednia prośba o pomoc
wydała się jej najlepszym rozwiązaniem.
– Czy mógłby nam pan pomóc? – odezwała się z desperacją w głosie. – Napadnięto na nas
i mój mąż jest ranny.
Zdumienie na twarzy kapitana przypomniało jej, w co jest ubrana. Wolną ręką zerwała
kapelusz. Mężczyzna zamrugał ze zdziwienia powiekami.
Maxie była pewna, że Robin jest nieprzytomny, tymczasem szepnął jej prosto do ucha:
– Wytoczyłaś najcięższe działo. Biedaczysko nie ma szans.
– Uspokój się! – syknęła.
Kapitan wyskoczył na brzeg i podszedł do nieznajomych.
– Zostaliście napadnięci przez złodziei w środku dnia? – zapytał z wyraźnym
niedowierzaniem.
Jaka historyjka poruszy tego flisaka? Kiedy nie wiadomo co mówić, trzeba łączyć prawdę
z kłamstwem.
– To nie byli złodzieje tylko mój kuzyn z kompanami. Chce nam przeszkodzić dotrzeć do
Londynu. – Zerknęła za siebie z udanym przestrachem. – Czy możemy się z wami zabrać?
Wszystko wyjaśnię, ale oni zaraz tu będą.
Spojrzała błagająco na kapitana, starając się wyglądać jak kobieta, którą mężczyźni chętnie
się opiekują. Powinna była częściej obserwować kuzynkę Portię.
– Może oni tylko próbują przejechać się za darmo, tato – odezwał się chłopak o piegowatej
twarzy.
Kapitan popatrzył na chwiejącego się na nogach Robina.
– Ta krew wygląda na prawdziwą. W porządku – dodał po chwili. – Zabiorę was na pokład.
Zarzucił sobie Robina na plecy, jakby ten nie ważył więcej niż jego syn.
– Chodźmy.
Maxie weszła na pokład barki. Piętrzyły się na nim nakryte brezentem pakunki, wydzielające
mocny zapach wełny. Pewnie przewozili dywany, które, jak mówił Dafydd Jones, wyrabia się
w tej okolicy.

112

– Pewnie wolelibyście nie być na widoku, kiedy zjawi się tu wasz kuzyn – stwierdził kapitan.
– Zdejmij przykrywę przedniego luku, Jamie.
Chłopiec pospiesznie otworzył luk, pod którym znajdowało się pomieszczenie również
wypełnione dywanami. Wszedł do środka, żeby zrobić miejsce dla nieprzytomnego Robina.
– Tylko nie pobrudźcie krwią ładunku.
– Postaramy się – obiecała Maxie. – Znajdzie pan może jakieś czyste szmaty i wodę do
obmycia i opatrzenia rany?
Jamie natychmiast pobiegł spełnić jej prośbę.
Maxie uklękła przy Robinie, odsuwając złote włosy, żeby obejrzeć ranę. Guz nabrał już
znacznych rozmiarów, ale stwierdziła z zadowoleniem, że rozcięcie nie jest głębokie
i krwawienie prawie ustało.
Chwilę później pojawił się Jamie z opatrunkami i sproszkowaną bazylią na ranę. Maxie
zajęła się opatrywaniem skaleczenia. Robin przyjmował te zabiegi ze stoickim spokojem,
choć widziała, jak zaciska dłoń na brzegu dywanu.
– Najlepiej będzie, jeśli zamkniemy luk – powiedział kapitan, kiedy skończyła.
– Ma pan rację – zgodziła się Maxie. – Mój kuzyn mógł nas śledzić. To... to strasznie
pogmatwana historia.
W oczach kapitana błysnęła kpina.
– Nie wątpię.
Nasunął przykrywę i w pomieszczeniu zrobiło się zupełnie ciemno. Potem przykrył otwór
dywanami. Maxie błogosławiła go za tę przezorność. Nawet gdyby Simmons znalazł barkę,
nie znajdzie ich kryjówki.
Pomieszczenie, w którym się znajdowali, miało sześć stóp długości, cztery szerokości, trzy
wysokości i całe było wypełnione dywanami. Jak przytulna trumna. Maxie starała się o tym
nie myśleć. Najważniejsze, że uciekli Simmonsowi, a kapitan był ich sprzymierzeńcem.
Usłyszała jego stłumiony okrzyk nakazujący Jamie’emu odcumować i barka ruszyła. Nie
mając nic lepszego do roboty, wyciągnęła się obok Robina.
– Jesteś tam?
– Przez ostatnie pół godziny byłem przytomny, choć musiałaś mnie taszczyć jak jakiś wór
z odpadkami.
Uśmiechnęła się z ulgą.
– Wygląda na to, że kamień nie zaszkodził twojemu poczuciu humoru.
– Oczywiście, że nie. Głowa to najbardziej wytrzymała część mojego ciała. Zostało ci
jeszcze trochę wody? – zapytał z lekkim napięciem w głosie. Uniosła go lekko i przytknęła
butelkę do ust. Potem zakorkowała ją i spytała: – Czy doznałeś jeszcze jakichś obrażeń?
– Nic godnego uwagi – odpowiedział.
– W takim razie może pomyślisz o przekonujących powodach, dla których mój kuzyn i jego
kompani nas ściągają.
– Jesteś taka dobra w wymyślaniu historyjek, że szkoda byłoby się wtrącać – odpowiedział.
– Ty jesteś mistrzem, ja tylko amatorką.

113

– Możliwe, ale wspaniale odegrałaś swoją rolę. Gdybym cię lepiej nie znał, przysiągłbym, że
jesteś przerażona i bezbronna.
– Skąd pewność, że tak nie było? – zapytała, nie wiedząc, czy ma się czuć obrażona, czy
raczej dumna z pochwały.
– Ponieważ kobieta, która zaatakowała profesjonalnego boksera trzy razy od niej wyższego,
musi być albo odważna, albo jest samobójczynią – rzucił z nutą rozbawienia i podziwu
w głosie. Po czym przygarnął ją do siebie i wyszeptał: – Jesteś wspaniałą opiekunką.
Uśmiechnęła się i wygodnie oparła o Robina. Choć wiedziała, że to irracjonalne, czuła się
bezpiecznie w jego ramionach, jakby zewnętrzny świat nie mógł jej zranić.
Oddech Robina wkrótce stał się wolniejszy. Zasnął. Ona także chętnie by się przespała, ale
oparła się pokusie. Zamiast tego wsłuchała się w plusk wody, uderzającej o burtę, i myślała
nad historią, którą opowie kapitanowi.
Barka zbliżała się właśnie do pierwszej śluzy przy Foxton, kiedy nagle pojawiło się dwóch
zdyszanych mężczyzn.
– Ej, wy tam! – zawołał większy z londyńskim akcentem. – Zaczekajcie, chcę was o coś
zapytać.
Kapitan wyjął z ust fajkę i zmierzył wzrokiem wołającego. Mężczyzna wyglądał tak, jakby
przed chwilą skończył się z kimś bić.
– Barka nie może się zatrzymać, przepływając przez śluzę – odparł, potem zawołał do syna.
– Otwórz śluzę.
Jamie zakręcił kołem i woda zaczęła zalewać niższy poziom.
– Do diabła, mówiłem do ciebie! – warknął nieznajomy. Kapitanowi nie spodobał się jego
ton.
– A ja mam robotę do wykonania – odburknął. – Lepiej pomóż przy otwieraniu wrót.
Porozmawiamy po drugiej stronie.
Poziom wody wyrównał się i Jamie otworzył przegrody. Koń pociągnął barkę, wrota
zamknęły się za nią i otworzyły następne, tak żeby woda mogła spłynąć niżej.
Nieznajomy patrzył przez chwilę niezdecydowany, po czym machnął ręką na kompana i obaj
rzucili się do pomocy.
W końcu barka dotarła do dołu śluzy, siedemdziesiąt pięć stóp poniżej miejsca, w którym
rozpoczęła swoją drogę.
Wówczas nieznajomy wskoczył na pokład.
– A teraz odpowiesz na kilka pytań? – zapytał z przesadną uprzejmością.
Kapitan napełnił glinianą fajkę świeżym tytoniem, skrzesał zapałkę.
– Co chcesz wiedzieć?
– Szukam dwójki przestępców, blondyna i młodej kobiety. Są bardzo niebezpieczni.
– Tak? – Kapitan zrobił znudzoną minę.
Nieznajomy omiótł wzrokiem pokład, wypatrując jakichś śladów uciekinierów, jednocześnie
opisując ich wygląd i wyliczając przestępstwa.
Miała wrażenie, że tkwią w tej gęstej ciemności od wieków, choć z pewnością minęła

114

zaledwie godzina, góra dwie. Otrząsnęła się z drzemki, kiedy pokład nad jej głową zaczął
trzeszczeć. Poprzez chlupot wody usłyszała czyjeś głosy.
Rozmawiało dwóch mężczyzn. Choć mocno wytężała słuch, nie potrafiła rozróżnić słów.
Robin nadal spał. Usiadła, zbyt zdenerwowana, by leżeć. Przestała oddychać, kiedy
usłyszała skrzypienie desek nad głową. Simmons w każdej chwili może zrzucić dywany
z przykrywy albo usłyszeć bicie jej serca. Kroki zatrzymały się tuż nad jej głową. Czuła, że
za chwilę zacznie krzyczeć albo walić pięściami w deski, byle tylko przerwać to napięcie.
Robin poruszył się i nabrał powietrza, jakby zamierzał coś powiedzieć. Maxie natychmiast
poszukała jego ust i przymknęła je dłonią.
Nagle usłyszała wyraźny głos Simmonsa.
– Każdy, kto pomaga przestępcom, łamie królewskie prawo i może zostać ukarany.
Sapnęła gniewnie, oburzona słowami prześladowcy, który tak dumnie odwoływał się do
prawa. Ten drań zacytowałby Pismo Święte, gdyby musiał.
Robin początkowo spięty, teraz rozluźnił się i pokiwał głową. Kiedy kroki zaczęły się oddalać,
Maxie cofnęła dłoń, lecz Robin pochwycił ją i złożył na niej gorący pocałunek.
Dziewczyna wstrzymała oddech. Zaskakujące, jak podziałał na nią ten pocałunek. Dlaczego
akurat ta szybka i ulotna pieszczota tak ją poruszyła, skoro przed chwilą trzymała rękę na
ustach Robina i nic nie czuła?
Otaczająca ich ciemność przestała nagle przerażać i nabrała intymności. Dotknęła dłonią
włosów Robina, wyczuwając pod palcami bandaż, a potem pogłaskała twarz. Wyczuła
różnicę między policzkiem a miejscem, gdzie zaczynał się zarost. Przypomniała sobie, co
czuła, kiedy obserwowała Robina w trakcie golenia. Zaczerwieniła się.
Przesunęła delikatnie palcami po jego ustach, a on dotknął ich końcem języka. Przeszedł ją
dreszcz. Kiedy Robin przyciągnął ją do siebie, nie opierała się. Przysunęła wargi na
spotkanie jego ust. Zapomniała o strachu, o ścigających ich zbójach. Nic nie istniało prócz
tego mężczyzny, jego atłasowego języka i siły bijącej od niego. Ogarniał ją coraz większy
żar.
Dłoń Robina wsunęła się między ich ciała, aż dotarła do czułego miejsca między udami
kobiety. Maxie westchnęła i mocniej przywarła do partnera. Wezbrało w niej pożądanie,
prowadząc do odwiecznego tańca miłości i odnowy. Przesunęła dłonią po torsie Robina.
Czuła jego napięte mięśnie. Pieściła go, zarazem zła na ubrania, które ich dzieliły. Robin
wsunął jej dłoń pod koszulę i zaczął pieścić plecy. Rozkoszowała się dotykiem jego
gorących palców.
W tym momencie pokład znowu zaskrzypiał pod ciężkimi krokami. Obydwoje zamarli
w bezruchu. Bliżej, coraz bliżej... Posłyszeli głos Simmonsa. Mamrotał coś niezrozumiale,
ale sądząc z tonu, można było wywnioskować, że jest zły.
Wraz z nagłym powrotem do rzeczywistości Maxie poczuła złość na siebie samą. Przecież
postanowiła nie dopuścić do zbliżenia z Robinem. Nie ma więcej rozumu niż pospolita
wiewiórka. Odsunęła się. Robin złapał ją za nadgarstek. Maxie zdrętwiała. Puścił ją, ale
wcześniej pogładził jej rękę wolno i zmysłowo. Nie wiedział, jaki płomień w niej rozpalił tym

115

ulotnym dotknięciem. Czuła pożądanie zmieszane z tkliwością. Nawet gdyby teraz leżeli
obok siebie nadzy, nie byłaby bardziej świadoma jego ciała.
Żałując, że ich kryjówka jest tak mała, odsunęła się najdalej jak mogła i oparła o stertę
dywanów. Serce biło jej tak głośno, że niemal zagłuszało chrapliwy oddech Robina.
Deski ponownie zatrzeszczały pod czyimiś krokami. Posłyszeli szelest jakby ktoś odsuwał
dywany. Wielki Boże, czy Simmons wie, że pod dywanami znajduje się luk?
Z przodu barki dobiegł czyjś głos i Simmons ruszył w tamtą stronę. Potem nastąpiła długa
cisza. Maxie cały czas modliła się, żeby londyńczyk już nie wrócił. Kiedy barka ruszyła,
odetchnęła, choć nadal drżała.
– Przepraszam. Może to tak wyglądało, ale nie zamierzałam doprowadzić cię do szaleństwa
– wyszeptała.
– Wiem. To moja wina – odpowiedział Robin, jednak w jego głosie brzmiał gniew. –
Najwyraźniej uderzenie kamieniem źle wpłynęło na mój rozsądek.
Zadrżała na wspomnienie jego uścisku. Postanowiła, że trzeba wziąć byka za rogi.
– Odnoszę wrażenie, że ciąży nad nami jakaś klątwa i przez to nie potrafimy oprzeć się
wspólnemu fizycznemu pociągowi. To bardzo uciążliwe, nie sądzisz?
Robin zakrztusił się śmiechem.
– Cały świat opiera się na wzajemnym pociągu. Ponieważ stale jesteśmy razem, ta sytuacja
rzeczywiście czasami wydaje się dziwna, ale nie chciałbym, by cokolwiek się zmieniło. A ty?
Przypomniał jej się rozkoszny ból w ciele, czysta i tajemnicza radość, jaką czuła, kiedy ją
obejmował i pustka, jaka nastąpi, kiedy nadejdzie czas rozstania.
– Nie, raczej nie – odpowiedziała ku swemu zaskoczeniu.
– Cieszę się – powiedział cicho Robin.
Atmosfera zmieniła się, opadło napięcie wywołane pożądaniem. Robin przyciągnął Maxie do
siebie w ciepłym i przyjacielskim uścisku. Rozluźniła się i znowu poczuła spokój.
– Jesteś przygotowana na pytania kapitana, kiedy już nas stąd wypuści? – zapytał szeptem
Robin.
– Tak – odparła krótko.
Dłoń Robina zsunęła się na jej plecy.
– Czy powinienem coś wiedzieć, żeby cię w razie czego wesprzeć?
– Nie. Może to cię zaszokuje, ale postanowiłam powiedzieć prawdę.
– Prawdę? – powtórzył ze zdziwieniem. – Takie rozwiązanie rzeczywiście nigdy nie przyszło
mi do głowy.
– Akurat w to jestem skłonna uwierzyć bez zastrzeżeń. Roześmiał się.
– Przysięgam, że mówię prawdę o wiele częściej, niż kłamię. Ciągłe oszukiwanie
i pilnowanie się, żeby się nie pogubić, jest bardzo męczące.
– Doprawdy? – zapytała niewinnie. Poczuła, że Robin trzęsie się ze śmiechu.
– Nadal pozostaniesz moją żoną, czy może zaprzeczysz swoim wcześniejszym słowom?
– Sądzę, że powinniśmy nadal uchodzić za małżeństwo – uznała. – Wolałabym nie
wyjaśniać, co nas naprawdę łączy. Trudno by mi było to opisać.

116

Znowu poczuła, że Robin trzęsie się ze śmiechu, ale nic nie powiedziała. Mogła teraz
odpocząć. Oparła głowę na ramieniu towarzysza. Już wkrótce znowu będą musieli stawić
czoło światu.
Obudziła się, gdy do środka wpadły promienie słoneczne. Uniosła głowę z przestrachem,
ale zobaczyła tylko twarz kapitana.
– Jak się czujecie?
– Dobrze i bardzo panu dziękujemy! – odkrzyknął Robin. Wstał, wspiął się na pokład,
następnie pomógł wyjść Maxie.
– Przy okazji nazywam się Robin Anderson, a to moja żona Maxima.
Natychmiast zauważyła, że teraz jest Andersonem a nie Andrevillem. Dzięki Bogu, że miał
tyle zdrowego rozsądku, żeby nie użyć swojego szlacheckiego tytułu. I bez tego budzili
podejrzenia.
Rozejrzała się dokoła i stwierdziła, że barka stoi na dnie wielkiej śluzy. Niedaleko stała mała
kamienna stajnia i domek śluzowego z maleńkim ogródkiem.
Kapitan wyjął fajkę z ust.
– Ja nazywam się John Blaine. Mój chłopak, Jamie, jest w stajni. Mężczyźni uścisnęli sobie
dłonie.
– Mam nadzieję, że Simmons nie był dla pana zbyt niegrzeczny – odezwał się Robin.
– Tak się składa, że był. – Za dymem z fajki pojawił się złośliwy uśmiech. – Obawiam się, że
mieliśmy mały wypadek. Potknął się o linę i wpadł do kanału. Stracił zainteresowanie
barkami i pokuśtykał w dal.
Maxie uśmiechnęła się. Ciekawe jak kapitanowi udało się doprowadzić do tego wypadku.
– Zjecie z nami kolację? – zapytał kapitan.
W tej chwili przypomniała sobie, że ostatni posiłek mieli w ustach wcześnie rano. Czy to
naprawdę tego ranka pili herbatę i jedli chleb w towarzystwie Dafydda Jonesa?
– Z wielką ochotą, kapitanie.
Gestem nakazał im iść za sobą do prostej kabiny stojącej na środku barki. Stół zastawiony
był zimnym jedzeniem, przygotowanym przez żonę Blaine’a jeszcze w Market Harborough.
Bardzo dbała o to, żeby jej mężczyźni nie zginęli z głodu, tak więc mieli i pasztet, i chleb,
i ser, i marynowane cebulki. Cała czwórka zasiadła przy stole, ale drzwi zostawili otwarte,
żeby wpuścić do środka trochę wiatru.
– Mówiła pani, pani Anderson, że potrafi wszystko wyjaśnić – odezwał się po skończonym
posiłku. – Pani kuzyn twierdził, że jesteście złodziejami i zbrodniarzami.
Postanowiła nie owijać niczego w bawełnę.
– Simmons nie jest moim kuzynem. Powiedziałam tak, ponieważ było to prostsze niż
prawda.
– Nie zauważyłem żadnych śladów rodzinnego podobieństwa – przyznał kapitan. – A więc
jaka jest prawda?
Maxie opowiedziała o śmierci ojca w Londynie, o swoich podejrzeniach i o wuju, który za
wszelką cenę chce ją powstrzymać przed dotarciem do Londynu. Starała się jak najmniej

117

mówić o Robinie.
– Przysięgam, kapitanie, że nie jesteśmy bandytami – dodała na zakończenie. Przynajmniej
nie ona, pomyślała. – Nigdy nic nie ukradłam prócz starej mapy wuja. Nikomu też nie
wyrządziliśmy krzywdy, a tylko broniliśmy się przed Simmonsem i jego ludźmi.
Kapitan nabił fajkę.
– Czy wuj był pani opiekunem, zanim wyszła pani za mąż? Maxie pokręciła głową.
– Nie. Nawet gdybym nie była mężatką, to niedawno skończyłam dwadzieścia pięć lat, tak
więc nie potrzebuję opiekuna. Wuj nie ma żadnego prawa wtrącać się do moich spraw.
Nie tylko Blaine, ale także Robin popatrzyli na nią ze zdumieniem. Ze względu na jej
niewielki wzrost ludzie brali ją za młodszą.
– Brzmi to sensownie, choć może to nie cała prawda. Żałuję, że nie byłem świadkiem
waszej bójki z Simmonsem i jego kompanami. – Blaine zaciągnął się mocno fajką. –
Podejrzewam, że jutro wyruszycie dalej do Londynu, ale jeśli chcecie spędzić tu noc,
zapraszam.
Maxie pochyliła się nad stołem i ucałowała szorstki policzek kapitana.
– Niech pana Bóg błogosławi. Pan i Jamie jesteście wspaniali. Kapitan omal nie upuścił
fajki.
– Jeśli będziesz opowiadał o tym matce, nie zapomnij dodać, że pocałunek nie był moim
pomysłem – zwrócił się do syna, próbując ukryć uśmiech zadowolenia.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Potem nastąpił bardzo miły towarzyski wieczór.
Z zaparzoną herbatą wyszli na pokład. Wkrótce dołączyli do nich śluzowy z rodziną,
przynosząc ciepłe bułeczki.
Zapalili latarnie, a wtedy Robin pokazał kilka swoich magicznych sztuczek. Potem namówił
Maxie, żeby zagrała na harmonijce. Ten wieczór bardzo przypominał jej sąsiedzkie
spotkania w Nowej Anglii. W końcu odeszli z Robinem do swojej kryjówki. Leżąc w objęciach
towarzysza, dziękowała Bogu za tę dziwną podróż. Odkrywała inną Anglię od tej
arystokratycznej i, jak do tej pory, była ona cieplejsza i milsza.
Najbardziej jednak była wdzięczna Robinowi.
Simmons z furią szukał uciekinierów, ale zapadli się jak kamień w wodę. Ten ospały kapitan
barki wspominał coś o dwójce ludzi przejeżdżających na furmance, ale ten ślad nigdzie go
nie zaprowadził.
Przeklinając samego siebie, Simmons wysłał list do lorda Collingwooda z informacją, że
zgubił ślad dziewczyny i że nie może zagwarantować, iż nie dotrze do Londynu. Kończył
sugestią, by jego lordowska mość wymyślił inny sposób na to, by bratanica nie dowiedziała
się, jak naprawdę zginął jej ojciec. Będzie jednak kontynuował poszukiwania.

118

Robin bez entuzjazmu przyglądał się ciemnemu niebu. Do tej pory, dzięki Bogu, mieli dobrą
pogodę, ale to miało się zmienić. W najlepszym razie czeka ich ulewa, a w najgorszym
potężna burza z piorunami. Pomogło mu to podjąć decyzję.
– Masz ochotę spędzić dzisiejszą noc w wielkim stylu? – zapytał.
– Jeśli to oznacza kąpiel, to tak.
Temu oświadczeniu towarzyszył promienny uśmiech, który sprawiał, że Robin czuł się
dziwnie, a jego serce chyba zapominało, że ma bić. Ta dziewczyna była najodważniejszą
kobietą, jaką spotkał. Z radością przyjmowała wszystko, co przytrafiało jej się w drodze.
Wiedział, że czasami był dla niej męczący, ale nigdy nie płakała ani się nie użalała. Maggie
też była taka. Z zaskoczeniem uzmysłowił sobie, że od wielu już dni nie myślał o Maggie.
Czarujące towarzystwo Maxie sprawiało, że przeszłość wydawała mu się bardzo odległa.
I tak też powinno być.
Przeszli szmat drogi od opuszczenia barki. Dotarli w pobliże Northampton, leżące zaledwie
kilka dni drogi od Londynu. Ich podróż barką, z zachowaniem szczególnej ostrożności,
chyba zmyliła Simmonsa. Nie spotkała ich bowiem żadna nowa przygoda. Robinowi to
wystarczało. Pragnął być z Maxie, dlatego starał się trzymać z daleka od jej wspaniałego
ciała. Udało mu się okiełznać pożądanie, wmawiając sobie, iż dziewczyna jest nieosiągalna,
tak jak mężatka albo młoda dziewica czy też ktoś z rodziny. Jakoś mu się to udawało, dzięki
czemu nie musiał przepraszać za swoje zachowanie. Nieustannie jednak towarzyszyła mu
świadomość, że dziewczyna bardzo go pociąga. Tak naprawdę powstrzymywało go
przeświadczenie, iż jeśli jeszcze raz się zapomni, Maxie go odtrąci, a nawet zniknie. Bardzo
prawdopodobne, że ona także go pożądała, ale wyraźnie pokazywała, iż to ona rządzi
swoim ciałem a nie odwrotnie.
Z zamyślenia wyrwała go błyskawica, za którą niemal natychmiast odezwał się grzmot.
Lunął deszcz, który w sekundę przemoczył ich do suchej nitki.
– Jak daleko jest do tego miejsca, o którym mówiłeś? – zapytała Maxie, przekrzykując szum
ulewy.
– Niedaleko. – Przyspieszył kroku. – Ale ten deszcz to jeszcze nic. Żałuj, że nie widziałaś
odwrotu Napolena spod Moskwy.
Roześmiała się, jak zawsze zdumiona jego pomysłowością.
– Chcesz mi powiedzieć, że tam byłeś? Następna błyskawica przeszyła niebo.
– Krótko – rzucił lekkim tonem. – Ale nie bawiłem się tam dobrze, więc ukradłem konia
i wróciłem do Prus.
Zasypała go serią podchwytliwych pytań, na które odpowiadał bez namysłu.
– Już prawie jesteśmy na miejscu – powiedział w pewnej chwili. Skręcili z wąskiej drogi ku
prześwitowi w żywopłocie. Za nim rozciągał się wysoki, kamienny mur.
– Być może mózg odmawia mi posłuszeństwa, ale nie widzę tu nigdzie żadnego schronienia
– rzuciła skonsternowana.

119

– Musimy przejść przez mur.
Podskoczył, chwycił się ściany i lekko podciągnął w górę. Następnie spuścił pasek od
tobołka dla Maxie.
– Wielki Boże, Robin, co robisz?! – zawołała z przerażeniem. – Ten mur otacza zapewne
czyjąś posiadłość.
– Tak, ale właściciel jest nieobecny, a dom stoi pusty – wyjaśnił. Ponieważ nadal się wahała,
dodał: – Uwierz mi, nie będzie żadnych kłopotów.
Popatrzyła na niego niepewnie. Jak zawsze wyglądał na kryształowo uczciwego.
Przypomniała sobie, co pomyślała o nim, kiedy zobaczyła go po raz pierwszy: że ma twarz
człowieka, który potrafi wcisnąć kupującemu tysiące niepotrzebnych szpargałów. Anielski
hultaj, szelma, łobuz. Jednak jak do tej pory nie zawiodła się na nim. Chwyciła za pasek
i wspięła się po murze.
Zeskoczyli na drugą stronę. Znaleźli się pod wielkimi drzewami, które osłaniały ich nieco od
ulewy. Robin prowadził słabo widoczną ścieżką. Ziemia była mokra, bagnista. W końcu
doszli do lasu. Scenerię oświetliła błyskawica. Maxie stanęła jak wryta na widok
majestatycznego budynku rysującego się na tle granatowego nieba. Przy takiej pogodzie
pałace robiły upiorne wrażenie, jak z gotyckich romansów, ale nie ten. Budowla z okresu
Jakuba I stała na lekkim wzniesieniu, otoczona dobrze utrzymanymi trawnikami i ogrodami.
Nie była zadziwiająco duża, ani też ostentacyjna. Miała doskonałe proporcje i wspaniale
komponowała się z otoczeniem. Nawet przy burzy emanowała spokojem.
– Robin, nie powinniśmy tu przychodzić – stwierdziła Maxie.
– Służba jest u siebie. Dom stoi pusty, uwierz mi – uspokajał. – Nikt nie zauważy, że tu
jesteśmy.
Nadal się opierała.
– Skąd możesz wiedzieć, że jest pusty?
– To dla mnie punkt honoru wiedzieć takie rzeczy – wyjaśnił enigmatycznie. – Chodź. Nie
wiem jak ty, ale ja jestem zamarznięty na kość.
Rozejrzała się na boki i ruszyła za Robinem.
– Jak nazywa się ta posiadłość i do kogo należy?
– Ruxton. Przez wiele lat stanowiła drugą posiadłość jednej z największych rodzin w Anglii.
Doskonale utrzymana, ale rzadko używana – wyjaśnił, prowadząc ją do tylnych drzwi.
– Jaka szkoda. – Popatrzyła na ładną fasadę. – Ten dom powinien być zamieszkany.
Angielscy szlachcice są beznadziejnie rozrzutni.
– Nie zaprzeczam.
Zatrzymali się przy drzwiach prowadzących do kuchni. Robin przekręcił gałkę, przekonując
się, że drzwi są zamknięte. Nie zastanawiając się długo, ściągnął prawy but, odsunął obcas
i wyciągnął komplet wytrychów. Włożył but i wetknął jeden z drucików w dziurkę od klucza.
– Co ty wyprawiasz, do diabła? – prawie krzyknęła.
– Chyba to oczywiste. Teraz bądź cicho – dodał, uprzedzając jej protest. – Wyszedłem
z wprawy, więc muszę się skoncentrować.

120

Chyba jednak nie wyszedł z wprawy. Zmienił wytrychy i już po minucie drzwi stały otworem.
– Masz przerażające talenty – rzuciła gniewnie.
– Ale użyteczne – odparł z niewinną minką. – Chyba wolisz znaleźć się w środku, przy
gorącym kominku, niż sterczeć tu na deszczu?
– To niebezpieczne – mruknęła, przekraczając próg.
Przez zamknięte okiennice wpadało dość światła, by zobaczyć, iż kuchnia jest czysta
i pusta. Na ścianie wisiały świecące garnki, ale nigdzie nie było śladu ludzi. Najwyraźniej
Robin miał dobre informacje. Niemniej jednak, nie czuła się pewnie, kiedy odkładała na
podłogę tobołek i ściągała z siebie przemoczoną pelerynę i kapelusz.
Robin otworzył drzwi do spiżarni.
– Rozpalę ogień. W tej burzy nikt nie zauważy małego dymu z komina.
To oczywiste, że był tu już wcześniej. Może jako żebrak, proszący o jedzenie, w czasach
kiedy dom był jeszcze zamieszkany. A może jako gość? Odnalezienie latarni zajęło mu tylko
kilka sekund. Potem rozpalił ogień w kominku i wstawił wodę na kąpiel. Przemoczona do
suchej nitki i drżąca z zimna, z wdzięcznością zbliżyła się do gorących płomieni.
Robin zniknął na chwilę i pojawił się z grubym szalem, którym okrył jej ramiona.
– Znalazłem garderobę z mnóstwem starych ubrań – oznajmił. – Może wybierzemy pokoje
do spania, zanim zagotuje się woda na kąpiel?
– Szczerze mówiąc, wołałabym zostać tutaj – odparła. – Czuję się niezręcznie, wdzierając
się do tego domu, nawet jeśli nikt tu nie mieszka.
– Ale ten dom stoi pusty od wielu lat. – Robin zapalił kilka świec, po czym uśmiechnął się
i poklepał japo dłoni. – Chodź, zobacz. Nikomu nie robimy nic złego.
Poszła za nim z przeświadczeniem, że kiedy uśmiecha się w ten sposób, zrobiłaby
wszystko, co powie.
Oglądała dom, który był ładny i przytulny, czego brakowało Chanleigh Court. Choć
większość mebli zakrywały narzuty, mogła dostrzec ich eleganckie kształty. Stoły
z satynowego drzewa wymagały jedynie odkurzenia. Wysokie okna czekały na wpuszczenie
światła, a grube orientalne dywany tłumiły ich kroki.
W pokoju muzycznym podniosła pokrywę klawikordu i zagrała gamę.
– To smutne, że nie ma nikogo, kto by się tym wszystkim cieszył.
– Ten dwór jest stary jak świat – zauważył melancholijnie Robin. – Dekada czy dwie to dla
niego niezauważalna przerwa. Ruxton miało swojego gospodarza i tak też będzie
w przyszłości.
Miała nadzieję, że tak się stanie. Poszli na górę. Na szczycie schodów znajdowało się małe,
nie zasłonięte okiennicami okienko. Zatrzymała się przy nim, by podziwiać malownicze
wzgórza. Krajobraz był tu łagodniejszy niż w Durhamshire, ale równie piękny.
Zacisnęła wargi. Jak to możliwe, że właściciele nie chcą tu mieszkać? Czy nie mają
biednych krewnych, którzy potrzebują schronienia? Kręcąc głową ruszyła za towarzyszem.
Robin otworzył jakieś drzwi i zajrzał do środka. Pokój był duży, z olbrzymim łożem
o czterech kolumnach i różowym dywanem na podłodze.

121

– Czy ten ci odpowiada? Zdaje się, że to pokój pani domu. Sypialnia pana musi się
znajdować za tymi drzwiami.
Popatrzyła na Robina, przypominając sobie zajazd poganiaczy.
– Innymi słowy łóżko jest bardziej niebezpieczne niż siano, krzaki czy sterta dywanów?
Spojrzał jej w oczy z powagą.
– Już się o tym przekonaliśmy. Myślę, że najlepiej będzie, jeśli prześpię się w drugim pokoju.
Oczywiście miał rację.
Po raz kolejny podciągnęła opadające rękawy eleganckiego szlafroka. Nie chciała, żeby
ubazgrały się w talerzu zjedzeniem. W ciągu ostatnich trzech godzin humor znacznie się jej
poprawił. W czasie gdy Robin się kąpał, udusiła szynkę z warzywami, które ze sobą
przynieśli. Choć nie piła alkoholu, to używała go do gotowania. Szynka z dodatkiem sporej
ilości białego wina i ziół była prawdziwą ucztą dla podniebienia.
W czasie kiedy ona zażywała kąpieli – zachwycającej, pachnącej lawendą kąpieli – Robin
zbierał domowe skarby, by wykreować wspaniały nastrój do posiłku. Salon jadalny był za
duży, by stworzyć intymną atmosferę, rozstawił więc stół w mniejszym pokoju. Kryształowe
kielichy, srebrne sztućce i delikatna porcelana lśniły w świetle świec. Znalazł też dwa
aksamitne szlafroki, w które się przebrali, podczas gdy ich ubrania schły przy ogniu. Maxie
czuła się jak prawdziwa księżniczka.
Przełknęła ostatni kęs jedzenia i odchyliła się na oparcie z westchnieniem zadowolenia, po
raz kolejny podciągając rękawy. Szlafrok był na nią za duży, ale doskonale pasował na tę
niecodzienną okazję. Na stopach miała grube wełniane skarpety i jak dziecko rozpuściła
włosy.
Postanowiła się odprężyć i cieszyć oko bogatym wnętrzem. Odnosiła dziwne wrażenie, że
dom jest jej przyjazny. Być może cieszył się, że ma mieszkańców, choć tylko
przypadkowych. Ukradkiem spojrzała na Robina. Szlafrok doskonale na nim leżał i pasował
kolorem do jego oczu. Podkreślał też płowy odcień włosów. Robin wyglądał w nim
niebezpiecznie przystojnie. Kiedy sięgał po kieliszek, szlafrok rozchylił się na piersi. Maxie
zauważyła rudawe włosy. Przypomniała sobie, że tego samego koloru jest broda Robina.
– W takich chwilach przyjemnie byłoby pohuśtać się w bujanym fotelu z kieliszkiem brandy
w dłoni – powiedziała, nalewając sobie wody ze srebrnego dzbanka.
– A więc zrób to. Nie szkodzi, że pijesz tylko wodę. – Uniósł kielich z resztkami wina, którego
użyła do przyprawienia szynki. – Wypijemy za przyszłość?
Roześmiała się i uniosła kieliszek.
– Czy można spełniać toast wodą?
– Liczy się intencja, a nie rekwizyty – zapewnił ją Robin.
Nagle ogarnęła ją dziwna tęsknota. Coraz częściej myślała o rozstaniu z Robinem, z jego
niedbałym wdziękiem, inteligentnym poczuciem humoru i niewiadomym pochodzeniem.
Jednak przyszłość z nim pozostawała raczej w sferze marzeń niż rzeczywistości. Próba
zatrzymania go to jak próba pochwycenia wiatru.
Uśmiechnęła się smutno, uniosła kielich i opróżniła go jednym haustem. Jest Amerykanką,

122

a to oznaczało, że dla niej nic nie jest niemożliwe. Nalała sobie ponownie wody i sięgnęła po
ciasteczko.
– Zdaje się, że kiedyś byłeś kelnerem. – Wskazała na elegancko zastawiony stół. –
Wspaniale to zaaranżowałeś.
– Tak się składa, że byłem. Raz czy dwa usługiwałem jako kelner, byłem też woźnicą
i odźwiernym.
Szeroko otworzyła oczy.
– Mówisz poważnie, czy znowu sobie ze mnie żartujesz?
– Całkiem poważnie. – Uśmiechnął się. – Tak trudno ci wyobrazić sobie, że wykonywałem
prawdziwą pracę?
– To niełatwe. – Podparła się pod brodę i utkwiła wzrok w arystokratycznym profilu
mężczyzny. Nie powinna się dziwić. Nawet włóczący się dżentelmeni z wrodzoną odrazą do
uczciwej pracy muszą czasami coś robić, żeby nie umrzeć z głodu.
– Na pewno byłeś bardzo zręcznym służącym. Potrafisz jak kameleon przystosować się do
każdego otoczenia. – W tym krótkim zdaniu próbowała przekazać wszystko to, czego
dowiedziała się o Robinie w trakcie podróży. – Jednak choć bez kłopotu dogadujesz się ze
wszystkimi, zawsze wydajesz się jakiś obcy, na boku.
Dłoń trzymająca kielich znieruchomiała.
– Bardzo wnikliwa uwaga. – Zanim zdążyła coś odpowiedzieć, dodał: – Wkrótce dotrzemy
do Londynu. Gdzie zamierzasz rozpocząć śledztwo w sprawie śmierci ojca?
– W zajeździe, w którym zmarł. Jestem pewna, że tam się wszystkiego dowiem. Mam też
listę starych znajomych ojca, których zamierzał odwiedzić.
– A potem? – W niebieskich oczach Robina pojawiło się napięcie. Potrząsnęła głową,
bawiąc się srebrnymi sztućcami, bez skutku próbując odcyfrować wyryte na nich inicjały.
– Pewnie wrócę do Ameryki i znajdę pracę w sklepie z książkami. Jeszcze się nad tym nie
zastanawiałam. Przyszłość wydaje mi się taka odległa. – Wrzuciła kostkę cukru do herbaty.
– Nie, to nie tak. Zazwyczaj mam pewne pojęcie o tym, co przyniesie przyszłość. To żadne
wizje, ale przeczucie, że wszystko się jakoś ułoży. Na przykład, kiedy podróżowałam
z ojcem, zawsze wiedziałam, kiedy dotrzemy do celu, a kiedy nie. Kiedy płynęliśmy do
Anglii, nie miałam wątpliwości, że dotrzemy bezpiecznie na miejsce i wiedziałam, że
spotkam rodzinę ojca. Tak przy okazji, opuszczając dom wuja, wiedziałam, że dotrę do
Londynu.
– Czy przeczuwałaś także, że po drodze spotka cię tyle przygód? – zapytał zaintrygowany.
– Nie i nawet przez myśl mi nie przeszło, że spotkam kogoś takiego jak ty. – Uśmiechnęła
się. – Ale teraz, kiedy patrzę przed siebie, nie umiem przewidzieć, co się wydarzy. Podobnie
było pewnego lata, kiedy postanowiliśmy dotrzeć do Albany. Nie istniał żaden powód, dla
którego miało nam się to nie udać, a jednak nie widziałam nas tam. Potem się okazało, że
ojciec zachorował. Kilka tygodni spędziliśmy w małej wiosce w Vermont i tego roku już nie
wyruszyliśmy do Albany. Podobnie jest teraz.
Robin zmarszczył brwi.

123

– Co teraz czujesz?
– Jakąś ciemną plamę. Być może nie potrafię odczytać przyszłości, ponieważ zdarzy się coś
bardzo niespodziewanego – powiedziała powoli. – Zawsze wiedziałam, że nie spędzę
całego życia jako roznosicielka książek, choć nie wiedziałam, jak ta część mojego życia się
zakończy. Jednak kiedy tylko ojciec powiedział, że jedziemy do Anglii, wiedziałam, że nigdy
już nie wrócę do roznoszenia książek.
– Wielokrotnie miałem do czynienia z intuicją i nauczyłem się jej nie lekceważyć –
powiedział z powagą Robin. – Gdybyś się skoncentrowała, to myślisz, że potrafiłabyś
wyraźniej zobaczyć, co cię czeka w Londynie? Jeśli czyha na nas jakieś niebezpieczeństwo,
lepiej żebyśmy byli na nie przygotowani.
– Nie wiem, czy to możliwe, ale spróbuję – odparła z powątpiewaniem w głosie.
Zamknęła oczy, rozluźniła się i wyobraziła sobie mapę Anglii. Srebrzysta nitka na południe
od Durham rozświetlała się przy Yorkshire, gdzie spotkała Robina. Co z Londynem,
pogmatwanym, pulsującym sercem Anglii?
Czerń, chaos, ból.
Z przerażeniem podskoczyła w krześle, przy okazji strącając ze stołu filiżankę ze spodkiem.
Wpatrywała się w potłuczone kawałki, a serce biło jej jak oszalałe.
– Stłukłam filiżankę – powiedziała głupio.
– Do diabła z filiżanką. – W jednej chwili znalazł się przy niej i objął ramieniem. Kiedy
schowała mu twarz na piersi, dodał cicho: – Czy poczułaś, że zdarzy się tam coś
strasznego?
Próbowała patrzeć na czarny, przerażający wir, który omal jej nie wciągnął, ale umysł przed
nim uciekał.
– To... to przekracza moje wyobrażenie. To coś tak strasznego, że nie potrafię tego
zrozumieć.
– Czy to może być twoja własna śmierć? – zapytał cicho Robin. – Jeśli tak, wracamy, nawet
gdybym musiał przywiązać cię do konia.
Potrząsnęła głową.
– Nigdy nie bałam się śmierci, więc chyba nie o nią chodzi. Nagle przyszła jej do głowy
przerażająca myśl. Czy przypadkiem nie wyczuwała instynktownie zagrożenia życia
Robina? Zaraz jednak odrzuciła tę myśl. Strach nie miał nic wspólnego z Robinem.
– Nie chodzi też o twoją śmierć. Chyba... chyba wiąże się to ze śmiercią taty. – Przełknęła
głośno ślinę. – Chociaż pogodziłam się już z podejrzeniem, że wuj mógł zamordować ojca,
to w głębi serca w to nie wierzę. Jeśli jednak jest za nią odpowiedzialny, to już wiem,
dlaczego myślenie o przyszłości sprawia mi tyle bólu. Proces o morderstwo przyniesie
tragiczne skutki dla całej rodziny. Zostaną skrzywdzeni niewinni ludzie.
– A ty tego nie chcesz, chociaż twoi krewni nie byli dla ciebie szczególnie mili. – Podparł jej
brodę palcem i zmusił, by na niego spojrzała. – Przypuszczam, że to głupota pytać, czy
pragnęłabyś o wszystkim zapomnieć.
– To nie wchodzi w grę. Może nie uda mi się odkryć prawdy, ale jeśli nie spróbuję, nigdy

124

Giles Wolverton obliczył, że jeśli Robin i panna niewinna zamierzali zatrzymać się w Ruxton,
dotarcie tam z Market Harborough zajmie im jakieś trzy do czterech dni. Ruszył więc na
południe, rozpytując wszędzie o uciekinierów, ale bezowocnie. Wyparowali jak letnia mgła.
Zamierzał trzecią noc spędzić w Ruxton, ale nagła burza zamieniła drogi w bagnisko, więc
powóz straszliwie się wlókł. Giles, poirytowany, ganił samego siebie za tę niepotrzebną
stratę czasu. Czekała go kolejna noc w jakimś zajeździe. Powędrował myślami ku
Desdemonie Ross. Z niepokojem stwierdził, że myśli o tej kobiecie nawiedzają go zarówno
na jawie jak i we śnie. Musiał coś z tym zrobić, tylko nie wiedział co.
Z przyjemnych marzeń wyrwał go nagły zgrzyt. Karoca zakołysała się podejrzanie. Giles
z westchnieniem wyszedł na ulewę. Defekt powozu to wspaniałe zakończenie dnia.
– Wickes, sprawdźmy jak to poważne! – zawołał do woźnicy. Wickes oddał lejce Millerowi,
młodemu stangretowi, zeskoczył z kozła i wspólnie ze swoim panem poszli po błocie
obejrzeć szkody.
– Oś pękła, milordzie – ponuro oświadczył Wickes. – Będziemy musieli posłać Millera po
kowala.
– Jesteśmy jakąś milę lub dwie od Daventry. Tam znajdziemy kowala. – W tym momencie
usłyszał turkot kół.
– Mamy szczęście – powiedział Wickes, wychodząc na środek drogi i machając do
nadjeżdżającego pojazdu.
Nie był to wóz farmerski, lecz powóz z charakterystyczną żółtą obwódką. Na twarzy Gilesa
rozkwitł szeroki uśmiech. Ktokolwiek powiedział, że nie ma tego złego, co by nie wyszło na
dobre, miał rację. Burza też miała swoje dobre strony. Kiedy szedł w stronę powozu, wyszła
z niego wysoka postać kobieca.
– Niech pani wraca, lady Ross! – zawołał do niej Giles. – Nie ma potrzeby, żeby pani mokła.
– Niech się pan nie obawia, nie rozpuszczę się. – Desdemona uśmiechnęła się złośliwie.
Z ronda kapelusza spływała woda. – Teraz ja mam szansę na wybawienie pana z opresji.
Jak mogłabym przepuścić taką okazję? Przypuszczam, że złamało wam się koło albo oś.
Giles skinął głową twierdząco.
– Byłbym wdzięczny, gdyby przysłała pani kogoś z Daventry z pomocą.
– Dlaczego nie pojedzie pan ze mną? Pańscy służący potrafią przypilnować powozu, a ja
zamierzałam zatrzymać się w zajeździe „Pod Pszenicznym Snopem”. Znajdzie się tam pokój
także dla pana. – Szczelniej otuliła się peleryną. – To nie jest pogoda na podróż.
Perspektywa spędzeniu czasu z tą wspaniałą kobietą była tak pociągająca, że nie mógł jej
się oprzeć. Polecił ludziom czekać w powozie na pomoc, zabrał torbę z ubraniami na
zmianę oraz kilka innych niezbędnych przedmiotów i wsiadł za lady Ross do powozu.
Stwierdził wówczas, że są sami.
– Co się stało z pani pokojówką? – zapytał.
– Ta głupia dziewucha się rozchorowała, więc odesłałam ją do domu. – Odchyliła głowę na

126

bok. – To oczywiste, że nie zastosowałam się do pańskiej rady i nie wróciłam potulnie do
Londynu. Dwa razy natknęłam się na ślad naszych zbiegów, ale ich nie znalazłam. A jak
z pańskim szczęściem?
– Podobnie. – Uznał, że nie sensu dłużej milczeć na temat Ruxton. – Robin ma posiadłość
w pobliżu Daventry. Chcę sprawdzić, czy się tam nie zatrzymali na dzień lub dwa. Może
zechce pani mi jutro towarzyszyć?
– Naturalnie. Nawet dobrze się stanie, jeśli odnajdziemy ich we dwójkę – dodała.
We dwójkę. Gilesowi bardzo się to spodobało.
Po dojechaniu do Daventry najpierw odnaleźli kowala, który za sowitą opłatą zgodził się
natychmiast pojechać do powozu, potem udali się do zajazdu. Giles poprosił zaraz o gorącą
herbatę. Właściciel skłonił się gościom głęboko i zaprowadził do oddzielnego saloniku.
Giles zajął się ściąganiem przemokniętego płaszcza, a jego towarzyszka stanęła przy
kominku.
– To dziwnie znajoma sceneria – zauważyła. – Bez przerwy spotykamy się w zajazdach.
Zdjęła ociekający wodą kapelusz i wstrząsnęła głową. Czerwona kaskada wilgotnych loków
opadła jej na ramiona. Giles z przyjemnością przyglądał się Desdemonie, która nie wiedząc,
że jest obserwowana, rozczesywała palcami płomieniste sploty. Doszedł do wniosku, że
bardzo mu się podobają rude kobiety.
Właśnie zamierzał rzucić jakąś żartobliwą uwagę na temat ich spotkań w gospodach
i następstwach, jakie te spotkania mogą mieć dla ich reputacji, kiedy jego towarzyszka
zdjęła z siebie przemoczoną pelerynę.
Już wcześniej zastanawiał się, jak lady Ross wygląda bez tych grubych bezkształtnych
okryć. Na jej widok krew zaczęła mu szybciej krążyć w żyłach. Uważał Desdemonę za
kobietę o pełnych kształtach, tymczasem miała wspaniałą sylwetkę, długie i zgrabne nogi,
szczupłą talię, w szczególności zaś posiadała przecudowną parę...
Giles pospiesznie zmienił wyraz twarzy. Dżentelmen powiedziałby w takiej chwili, że ma
przepiękną szyję i to była prawda, lecz także cała reszta była piękna.
W tym momencie Desdemona spojrzała na towarzysza.
– Pan się we mnie wpatruje – powiedziała oskarżycielsko. Giles utkwił w niej zachwycony
wzrok.
– Lady Collingwood miała rację. Twarz Desdemony oblała się rumieńcem.
– Nie chciałem pani obrazić – pospiesznie wytłumaczył Giles. – Pani jest oszałamiająco
piękną kobietą. Trudno tego nie zauważyć.
– To oznacza, iż zgadza się pan z moją bratową, która twierdzi, że wyglądam jak kobieta
łatwa – warknęła. – Obydwoje się nie mylicie, bo wielu mężczyzn uważa mnie za taką. –
Sięgnęła po pelerynę, zamierzając się okryć.
Jej gorzkie słowa uświadomiły Gilesowi, dlaczego Desdemonę tak bardzo krępują męskie
komplementy. Zdjął z siebie wełniany płaszcz, który nosił pod płaszczem od deszczu.
– Niech pani to włoży. Ten przynajmniej jest suchy. – Ponieważ się wahała, dodał
najłagodniej jak potrafił: – Przykro mi za to, co powiedziałem. To dlatego, że byłem

127

zaskoczony. Tak wspaniale się pani maskuje.
Przyjęła nakrycie z ociąganiem, jakby się spodziewała, że markiz na nią napadnie. Zarzuciła
płaszcz na ramiona. Ku żalowi Gilesa znowu wyglądała bardzo porządnie.
Dostali herbatę wraz z talerzem ciasteczek. Początkowo Desdemona siedziała spięta na
brzegu krzesła, ale kiedy gorący napój zaczął ją rozgrzewać, a Giles trzymał się na dystans,
zaczęła się rozluźniać. Wówczas uznał, że nadszedł czas, aby się dowiedzieć, dlaczego jest
taka strachliwa.
– Musiała mieć pani ciężki pierwszy sezon. Panny z twarzami aniołków zazwyczaj
wzbudzają opiekuńcze instynkty, ale przy kobiecie z pani urodą mężczyźni mogą się
zapomnieć, zwłaszcza młodzi, niezrównoważeni emocjonalnie i niecierpliwi.
Desdemona wpatrywała się w swój talerzyk z ciasteczkami.
– Kiedy po raz pierwszy pewien młody mężczyzna odciągnął mnie od przyzwoitki, czułam
się ogromnie winna i zastanawiałam się, czym go zachęciłam. W końcu zrozumiałam, że
błąd nie leży w moim zachowaniu. – Zacisnęła usta. – Dla obrony zaczęłam nosić we
włosach długą, ostrą szpilę.
– Teraz rozumiem, dlaczego ma pani tak niskie mniemanie o mężczyznach – stwierdził
Giles. – A to był dopiero początek, prawda?
– Dlaczego pan o to pyta, milordzie? – Desdemona spojrzała wyzywająco na swego
rozmówcę. – Jeśli stara się pan w uprzejmej formie ukryć niecne intencje, to powiem
otwarcie, że nic panu do mojej przeszłości.
Giles odetchnął głęboko.
– Moje intencje nie są niecne, tylko uczciwe.
Desdemona szeroko otworzyła usta i z głośnym stuknięciem odstawiła filiżankę na spodek.
Ich oczy spotkały się na krótką chwilę, która wszystko zmienia. Na lepsze albo na gorsze,
ale nie ma już powrotu. Kiedy Desdemona odezwała się, jej głos brzmiał niedbale, ale Giles
wiedział, że udaje.
– Spotkałam raz pana żonę, w trakcie jej pierwszego sezonu. Była wspaniała, jak
porcelanowa figurka.
Odstawił filiżankę, pilnując, żeby uczynić to bezgłośnie. Takie odwrócenie ról było
sprawiedliwe. Najpierw on ją wypytywał, teraz jej kolej.
– Tak, Dianthe była bardzo piękna.
– Nie istnieją dwie bardziej różniące się od siebie kobiety, jak ona i ja.
– Mam nadzieję, że to prawda – odparł, nie potrafiąc ukryć goryczy w głosie. – Inaczej
popełniłbym drugi błąd mojego życia.
Desdemona nie czuła się pewnie w trakcie tej rozmowy, ale po tych słowach uspokoiła się.
Stwierdziła z radością, że Giles jest tak samo wrażliwy jak ona.
– Co poszło źle?
Wstał i zaczął niespokojnie chodzić po pokoju.
– To nie jest jakaś wielka historia. Kiedy się pobieraliśmy, byłem zauroczony. Nie mogłem
uwierzyć, że spośród tylu mężczyzn wybrała właśnie mnie. – Wzruszył ramionami. – Wielki

128

ze mnie głupiec, że się wtedy nie domyśliłem, dlaczego to uczyniła. Tego roku byłem
najlepszą partią. Ale ona bardzo zręcznie udawała słodką i kochającą. Łatwo dałem się
zwieść.
– Ale przecież musiał się jej pan podobać. Żadna kobieta o zdrowych zmysłach nie wyjdzie
za mężczyznę, którego nie kocha, zwłaszcza jeśli może wybierać.
– Nie twierdzę, że mnie nienawidziła, ale w trakcie jednej z naszych urzekających rozmów
wyjawiła mi, że zanim skończył się nasz miodowy miesiąc, była już mną znudzona.
Spodziewała się nudy, ale nie tak wielkiej i nie tak szybko.
Desdemona zamrugała powiekami. Ta historia bardzo przypominała jej własne małżeństwo.
– Dianthe była małą filozofką. Nudziłem ją, ale akceptowała mnie ze względu na majątek
i pozycję. Miała talent do wydawania pieniędzy i pragnęła zostać markizą.
– Umarła przy porodzie, prawda, razem z dzieckiem? Desdemona przypominała sobie, że
gdzieś czytała o tych przykrych wydarzeniach. Pamiętała, że żal jej było tej piękności, która
tak wcześnie odeszła.
– Tak. – Oparł dłoń na gzymsie kominka i przez dłuższą chwilę wpatrywał się w ogień. –
Kiedy umierała, i wyglądało na to, że dziecko przeżyje, wyznała, iż jest prawie pewna, że nie
jest moje. To żenujące. Kobiety jej pokroju starają się najpierw wydać na świat prawowitego
dziedzica, żeby zabezpieczyć sobie kartę przetargową, dopiero później idą własną drogą.
Jednak pomyłki się zdarzają.
Desdemonie zrobiło się żal Gilesa. Po raz pierwszy w życiu zapragnęła objąć mężczyznę,
nie obawiając się zarazem jego reakcji. Położyła mu rękę na ramieniu.
– Tak mi przykro. Nie była pana warta.
– Tego nie wiem, ale jestem pewien, że mieliśmy całkowicie różne pojęcie o tym, czego
pragniemy od małżeństwa. Tak bardzo się pomyliłem. Najgorsze, że po jej śmierci nie
odczuwałem żadnego żalu – dodał prawie niedosłyszalnie.
– Rozumiem – powiedziała cicho. – Kiedy umarł mój mąż, czułam ulgę, wyrzuty sumienia
i smutek z powodu tej bezsensownej śmierci. To było... skomplikowane.
Teraz Giles dotknął jej dłoni.
– Nie znałem sir Gilberta Rossa, ale miał reputację nałogowego karciarza.
– To prawda. Uczynił też wiele innych złych rzeczy.
Teraz Desdemona zapatrzyła się w ogień. Nigdy z nikim nie rozmawiała o swoim
małżeństwie, ale wyznanie Gilesa zasługiwało na podobną szczerość.
– Utopił się pewnej nocy. Był pijany. Raz w życiu postąpił wielkodusznie, bo zginął akurat
wtedy, kiedy poszczęściło mu się w grze, miałam więc czym spłacić jego długi i jeszcze
trochę zostało. To i pieniądze od ciotki pozwoliły mi pozostać niezależną. Odkryłam, że stan
wdowieński pasuje mi o wiele bardziej niż małżeństwo.
Westchnął.
– W naszych czasach zaręczyny to wielkie oszustwo. Nic dziwnego, że pani i ja wybraliśmy
partnerów, którzy okazali się zupełnie inni niż sądziliśmy.
– To prawda, choć w gruncie rzeczy to nie ja wybrałam męża.

129

– A więc ślub zaaranżowała pani rodzina?
– Nie, mój brat z pewnością nie wybrałby Gilberta, choć był jednym z poważniejszych
kandydatów. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Nie miałam majątku, który mógłby równać się
pańskiemu, lecz mój posag był spory, a poza tym podobałam się mężczyznom, nawet jeśli
nie darzyli mnie szacunkiem. Gilbert bardzo zabiegał o moje względy, ale wiedział, że brat
odrzuci jego ofertę. Pewnego dnia zabrał mnie na przejażdżkę do parku i odwiózł do domu
dopiero następnego dnia.
Giles zmarszczył brwi.
– Czy on...
Ponownie spojrzała w ogień.
– Nie, zachował się bardzo przyzwoicie. Zabrał mnie do domu na wsi i przysięgał, że mnie
kocha i nie może żyć beze mnie. Oczywiście byłam wściekła, ale także trochę dumna.
Gilbert był bardzo przystojny, a ja bardzo młoda. Uznałam, że to takie romantyczne: sławny
pożeracz serc jest we mnie śmiertelnie zakochany.
– Rozumiem. Nie musiał pani nawet tknąć. Wystarczyło, że spędziliście razem noc.
– Właśnie. Wszyscy uznali, że nie mam wyboru i muszę za niego wyjść. – Zacisnęła usta. –
Byłam zbyt młoda, by zdawać sobie sprawę, iż zawsze istnieje jakieś wyjście, tak więc
zaakceptowałam swój los.
– Z tego powodu z taką determinacją chce pani uzmysłowić bratanicy, że ma wybór bez
względu na to, co się wydarzy.
– Tak. Nie pozwolę nikomu zmusić jej do małżeństwa. – Wzięła pogrzebacz i poruszyła
węgle. – Powinnam była się sprzeciwić, ale jak powiedziałam, trochę się cieszyłam, że
Gilbert tak mnie pragnie. Lubiłam go. Był bardzo zabawny i myślałam, że szczerze mnie
kocha. Na nieszczęście była to taka sama miłość, jaką żywiła do pana Dianthe.
– Interesował go tylko pani spadek?
– Przede wszystkim. Ale oprócz tego... – Z trudem przełknęła ślinę, niepewna, czy powinna
mówić dalej. Giles objął ją ramieniem, a ona trochę się rozluźniła. – Pewnego razu, kiedy
Gilbert był pijany, powiedział mi, że kiedyś zrobił listę dziewcząt z odpowiednim posagiem,
z którymi mógłby się ożenić. Wybrał mnie, ponieważ podobał mu się mój... mój biust.
Powiedziała to szybko, zaskoczona, że wreszcie wyjawiła to, co tyle lat raniło jej duszę.
Giles bez słowa przyciągnął ją od siebie. Wyczuła, że rozumie, jak poniżające było dla niej
wyznanie męża. Jego przeżycia były równie poniżające.
– Podstawą małżeństwa jest seks za pieniądze – stwierdził. – Mężczyzna utrzymuje
i ochrania kobietę w zamian za seksualne usługi. Nie jest to pochlebne dla żadnej ze stron.
Oczywiście, nie byłem zadowolony, że przekonałem się o tym w tak bolesny sposób. –
Zacisnął palce na ramieniu Desdemony. – Pani miała to nieszczęście, że została zmuszona
do małżeństwa ze względu na seks i na pieniądze. To podwójnie niesprawiedliwe.
– Boże, jakimi głupcami są ludzie! – roześmiała się gorzko. – Czy do tego właśnie
sprowadzają się słowa powtarzane w każdym romansie: mężczyzna wybiera tę kobietę,
która najbardziej go podnieca, a kobieta akceptuje tego, kto najlepiej potrafi ją obronić?

130

– Może jest to podstawa, ale to tylko początek. Ludzie to skomplikowane stworzenia,
a dobre małżeństwo musi zaspokajać wiele różnych potrzeb i pragnień. – Jego niebieskie
oczy zalśniły rozbawieniem. – Jednak obok uczucia, przyjaźni i zaufania dobrze jest, kiedy
partner pociąga nas także fizycznie.
Odwróciła wzrok, ponownie zawstydzona, ale zadowolona, że nadal znajduje się
w objęciach Gilesa.
– Czy znowu wracamy do tego, iż wyglądam jak ladacznica?
– Niezupełnie. Tego typu kobiety nigdy mnie nie interesowały, przynajmniej nie dłużej niż
godzinę lub dwie. Pani natomiast jest ogromnie interesującą osobą. Podziwiam idealizm,
z jakim odnosi się pani do swojej politycznej działalności i to, co czyni dla swojej bratanicy,
której nigdy w życiu nie widziała. – Zakaszlał, dusząc się ze śmiechu. – Podoba mi się także
to, że się pani rumieni i że wtedy wiadomo, co pani myśli.
Fala gorąca przepływająca przez policzki Desdemony potwierdziła jego słowa. Czuła, że za
chwilę zacznie wiercić stopą w podłodze jak mała dziewczynka.
– Lubię panią i szanuję – dokończył swoją wyliczankę Giles – co wcale nie kłóci się
z faktem, iż urzeka mnie pani wygląd tancerki operowej.
Wybuchnęła śmiechem, słysząc to absurdalne porównanie. Chyba po raz pierwszy
komplement z ust mężczyzny sprawił jej przyjemność, a nie wprawił w zakłopotanie.
Podniosła wzrok i uśmiech zamarł jej na twarzy. W oczach Gilesa dostrzegła bowiem
pożądanie, ale także czułość i delikatność. Pochylił się ku niej, a ona nie próbowała usunąć
się od pocałunku. Był jak lekka pieszczota, zupełnie różna od zaczepek młodzieńców,
których doświadczała jako młoda dziewczyna. Jej mąż rzadko kiedy zawracał sobie głowę
pocałunkami, od razu zabierał się do zaspokojenia chuci.
Giles nie lubił się spieszyć. Jego usta pieściły ją wolno i delikatnie, budząc w niej uczucia,
których nigdy wcześniej nie doświadczała. Początkowo po prostu przyjmowała tę
pieszczotę, ale wkrótce zapragnęła na nią odpowiedzieć. Objęła markiza za szyję i przytuliła
się do niego. Ich ciała doskonale do siebie pasowały. Przy nim nie czuła się jak wulgarna
Amazonka, lecz jak kobieta, która odnalazła swoją połowę, swojego partnera.
Giles zaczął pieścić jej plecy. Czuła ciepło jego dłoni na muślinie sukni. Nie zdawała sobie
sprawy, jak wiele wysiłku kosztuje go panowanie nad sobą, dopóki nie dotknęła koniuszkiem
języka jego warg. Jęknął i przyciągnął ją do siebie, tak że poczuła jego napiętą męskość.
Zdrętwiała. Natychmiast przerwał pocałunek i odsunął się. Oddychał ciężko.
– Przepraszam. Tak łatwo jest się przy pani zapomnieć. Nie chciałem pani przestraszyć.
– Nie przestraszył mnie pan. Przynajmniej nie bardzo. – Sama niepewnie trzymała się na
nogach. – Dokąd to nas zaprowadzi, Wolverton?
Posłał jej ciepły uśmiech.
– Może do bliższej przyjaźni? Spędzimy ze sobą więcej czasu, poznamy się lepiej.
Zdecydujemy, czy pasujemy do siebie.
– To mi odpowiada. – Zaraz po wypowiedzeniu tych słów przestała nerwowo drżeć. – Ale to
potrwa. Jak mówiłam, lubię niezależność.

131

– Czy lubi pani także samotność? – zapytał cicho. Popatrzyła na swoje zrujnowane trzewiki
i pokręciła głową.
– Ale jeśli mamy się zaprzyjaźnić, bądźmy uczciwi. Jeśli zdecyduję, że nie zniosę
ponownego małżeństwa, powiem to. A jeśli pan dojdzie do podobnego wniosku, też nie
będzie tego krył. Żadnych nonsensownych zobowiązań, biorących się z przekonania, iż
musi się pan ze mną ożenić, ponieważ wzbudziłeś moje oczekiwania. Podobno Wellington
wziął z tego powodu ślub i wszyscy wiemy, jak katastrofalnie to się dla niego skończyło.
– Zgoda. Bardzo mi się podoba takie podejście. A tak przy okazji, czy zechciałaby pani
mówić do mnie Giles? Dianthe zawsze używała mojego tytułu, co zresztą było w porządku,
ponieważ wyszła za lorda – dodał z uśmiechem.
– Głupia kobieta. Dobrze, Giles. – Przyjrzała mu się z uwagą. – Jak sądzisz, czy będziesz
mógł zwracać się do mnie „Desdemona” bez wybuchania śmiechem?
– Prawdopodobnie nie. – Jego oczy błyszczały rozbawieniem. – Kiedy wpadłaś
rozwścieczona do mojej biblioteki, przyszło mi na myśl, że być może Otello miał trochę racji,
dusząc Desdemonę. Potem jeszcze raz albo dwa o tym pomyślałem.
– To poniżająca uwaga. – Starała się zachować srogą minę, ale nie potrafiła ukryć
wesołości. Co za głupia gęś z tej Dianthe. Jak mogła uważać, że Giles jest nudziarzem.
– To prawda – przyznał wesoło. – Dlatego chichoczesz?
– Jestem dojrzałą i poważną wdową – przypomniała mu. – Ja nie chichoczę. – Potem
jednak schowała mu twarz na ramieniu, żeby stłumić dźwięki, które wyraźnie przeczyły jej
słowom.

132

Robin nie mylił się co liczby zabawnych historyjek, które znał. Kiedy doszli do wniosku, że
czas na spoczynek, Maxie była tak rozbawiona, że prawie nie pamiętała swojego
niedawnego uczucia niepokoju wywołanego niepewną wizją przyszłości. Ramię przy
ramieniu weszli po schodach; Robin niósł świecę, Maxie rąbek sukni.
Odprowadził ją do pokoju, zapalił świecę przy łóżku, potem odwrócił się do drzwi
prowadzących do sąsiedniej sypialni. Światło świecy rzucało mu na twarz długie cienie.
W niebieskim szlafroku wyglądał jak jakiś średniowieczny pan. Żadnego innego mężczyzny
do tej pory tak nie pragnęła. Chciała rozsunąć mu szlafrok, odsłonić jego anielskie ciało
i pociągnąć na łóżko. Bez zastanowienia położyła dłoń na odkrytym trójkącie jego piersi.
Czuła pod palcami mocno bijące serce, a także seksualne napięcie między nimi.
– Czyja teraz kolej na bycie rozsądnym? – zapytała.
– Moja, jak sądzę. – Dotknął jej włosów, pozwalając, by złociste, błyszczące pukle oplotły się
wokół palców. Potem uniósł jej dłoń i pocałował. – Pamiętaj, jestem obok za drzwiami. Jeśli
będą cię męczyły koszmary, zawołaj, a zaraz przyjdę.
– Wiem. – Powstrzymując się przed pocałunkiem na pożegnanie, cofnęła się i zajęła
splataniem włosów. – Miłych snów.
Robin zniknął za drzwiami. Zdjęła szlafrok i wsunęła się pod kołdrę. Jednak mimo
wygodnego łóżka sen nie nadchodził. I to nie z powodu czarnych wizji przyszłości. To wielkie
łoże było dla niej zbyt duże, zimne i zbyt puste.
Przekręciła się na brzuch. Rozsądek kazał jej unikać intymnych kontaktów z Robinem, ale
rozsądek to kiepski kompan w nocy.
Po godzinie nadal nie mogła zasnąć. Jęknęła z wściekłości i usiadła. Może jeśli otworzy
drzwi łączące ich sypialnie, poczuje się bliżej Robina i będzie mniej samotna.
Wysunęła się z łoża i na palcach podeszła do drzwi, drżąc w cienkiej koszuli. Padało,
a powietrze było chłodne i przypominało jej październikowe noce w Nowej Anglii. Cichutko
otworzyła drzwi z nadzieją, że mimo głośnych uderzeń deszczu o szyby usłyszy miarowy
oddech Robina. Usłyszała, ale to jej nie uspokoiło. Oddychał płytko, urywanie, tak jak
pierwszej nocy, kiedy spali na wrzosowiskach. Męczył go wtedy koszmar. Poruszył się
i łóżko zaskrzypiało. Nagle zaczął coś gniewnie mówić w obcym języku. Zmarszczyła brwi
i weszła do pokoju. To był niemiecki. Choć nie znała tego języka, rozpoznała poszczególne
słowa: das Blut i das Mord. Krew i morderstwo.
– Nein! Nein! – krzyknął nagle głośno i zadrżał gwałtownie. Przestraszona, wskoczyła na
szerokie łóżko i potrząsnęła Robina za ramię, chcąc wyrwać go z koszmaru. Poderwał się,
błyskawicznie rzucił na nią i przyszpilił do materaca. Był mokry od potu, oddychał urywanie.
Przygniatał ją całym ciałem, ramieniem naciskając na gardło. Teraz dopiero odczuła, jaki jest
silny. Gdyby zaczęła walczyć, mógł jej skręcić kark albo udusić. Starając się nie ruszać,
wycharczała przez zaciśnięte gardło:
– Robin, obudź się! Robin!

133

Przez krótki przerażający moment ucisk na gardle zwiększył się, odbierając jej mowę. Potem
zelżał.
– Maxie? – zapytał Robin zaspanym głosem.
– Tak, to ja – wy dyszała.
Odsunął się od niej gwałtownie i przewrócił na plecy. Jego twarz miała trupią bladość.
– Jezu, przepraszam – wychrypiał. – Nic ci nie zrobiłem? Odetchnęła głęboko.
– Nic.
Usiadła, zapaliła świecę, potem odwróciła się do Robina. Z przerażeniem stwierdziła, że cały
się trzęsie. Objęła go ramionami w instynktownej chęci pocieszenia. Przytulił się do niej tak
mocno, że omal nie połamał jej żeber. Przyciągnęła mu głowę do piersi, jakby był dzieckiem.
– Czy masz atak gorączki? – zapytała.
– Nie. – Głos mu drżał, choć starał się mówić spokojnie. – To tylko koszmar.
Pogłaskała go po głowie.
– Nie ma czegoś takiego jak tylko koszmar. Irokezi to rozumieją i mówią, że koszmary
pochodzą z duszy. Co ci się śniło?
Nastąpiła długa chwila ciszy, po której wydawało się, że nigdy nie odpowie.
– To co zwykle, przemoc, zdrada, śmierć ludzi, którzy w innych okolicznościach mogliby być
moimi przyjaciółmi.
Od jego posępnego głosu wiało grozą. Przypomniała sobie farmera, który zaskoczył ich
w szopie. Robin rozmawiał wtedy o wojnie na Półwyspie, choć nie powiedział wtedy, że był
żołnierzem. Teraz jednak uprzytomniła sobie, że nie powiedział też, że nim nie był.
– Ty naprawdę służyłeś w armii?
– Nigdy nie byłem żołnierzem – stwierdził z gorzkim uśmiechem. – Nic aż tak czystego.
– Jeśli nie żołnierzem, to kim?
– Szpiegiem. – Oparł się o poduszki i otarł drżącą dłonią twarz. – Przez dwanaście lat, od
kiedy skończyłem dwadzieścia lat. Kłamałem, kradłem, czasami mordowałem. Byłem w tym
bardzo, bardzo dobry.
Zaniemówiła z wrażenia.
– To wiele wyjaśnia – odezwała się wreszcie. – Myślałam, że jesteś pospolitym, choć bardzo
zręcznym, szulerem i włóczęgą.
– Byłoby lepiej, gdybym był zwykłym przestępcą. Miałbym mniej na sumieniu. – Wydało mu
się nagle, że otaczają go powykrzywiane twarze tych, których znał oraz cały niewyraźny
legion tych, których nie znał, a którzy zginęli przez to, że jemu udało się przekazać
informację. Miał wrażenie, że zaraz rozpadnie się na kawałki. To był jak do tej pory
najgorszy atak paniki. Żałował, że Maxie jest tego świadkiem, ale nie mógł się powstrzymać,
by się do niej nie tulić jak do koła ratunkowego.
– Złodziej pracuje dla zysku – odezwała się, nim koszmarne zjawy zdążyły go pożreć
w całości. – Nie uwierzę, że zostałeś szpiegiem z czystej chciwości.
– To prawda, że szpiegowanie nie jest zajęciem dla kogoś, kto chce się wzbogacić. Zająłem
się tym, ponieważ uważałem, że pokonanie Napoleona to dobry powód, a mogłem się

134

przydać tylko jako szpieg. Jednak z upływem czasu coraz bardziej byłem świadomy krwi
plamiącej mi dłonie...
Maxie potrząsnęła głową, a jej czarne włosy spłynęły mu na twarz lawendową kaskadą.
– Opowiedz mi, jak zacząłeś. Z pewnością nie studiowałeś szpiegowania w Oxfordzie.
– W Cambridge. – Poczuł się trochę rozbawiony tym, jak łatwo zdołała go oszacować. –
Kiedy skończyłem pierwszy rok, na kontynencie akurat podpisano rozejm. Postanowiłem
wybrać się na wakacje do Francji. Wkrótce zrozumiałem, że ponowny wybuch wojny to tylko
kwestia czasu. Przypadkowo dowiedziałem się czegoś, co mogło zainteresować
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, przekazałem więc wiadomość mojemu dalekiemu
kuzynowi, który tam pracował. Lucien natychmiast przyjechał do Paryża, by ze mną
porozmawiać. Był pod wrażeniem tego, co udało mi się odkryć i zaproponował, żebym
pozostał we Francji do zakończenia rozejmu. Oprócz wrodzonego mi sprytu, miałem również
tę zaletę, że moja matka była Szkotką. Dawało mi to wstęp do szkockiej społeczności
osiadłej w Paryżu po upadku powstania Jakobitów w 1745. Nienawidzili Napoleona, byli
więc doskonałymi sprzymierzeńcami.
Zawsze podziwiał swego kuzyna i bardzo pragnął zasłużyć na jego pochwałę. W rodzinnym
domu rzadko go chwalono. Łatwo więc przekonał siebie, że będzie robił coś odważnego
i wartościowego.
– Na początku traktowałem to jak zabawę. Byłem zbyt młody i głupi, by zdać sobie sprawę,
że... że zaprzedaję duszę. – Poczuł znów strach. – Kiedy to sobie uzmysłowiłem, po mojej
duszy nic już prawie nie zostało.
– Interesująca metafora – miękko skomentowała Maxie. – Ale nieprawdziwa. Można nie
wiedzieć jak odnaleźć duszę, ale nie można jej zgubić, sprzedać czy oddać.
Roześmiał się smutno.
– Jesteś tego pewna?
– Całkowicie. – Wzięła jego ręce w swoje, a wtedy strach się cofnął. – Gdybyś nie miał
duszy, nie cierpiałbyś teraz z powodu wyrzutów sumienia. Z doświadczenia wiem, że
prawdziwi dranie śpią snem niewinnego dziecka.
– W takim razie jestem święty – stwierdził.
– Powiedziałeś kiedyś, że w przestępstwie towarzyszyła ci twoja przyjaciółka Maggie.
Ciekawa jestem, co miałeś na myśli? Ona także była szpiegiem?
– Tak. Jej ojca zabił francuski motłoch. Pomagałem jej w ucieczce. Nie miała po co wracać
do Anglii, więc została moim partnerem. Większość czasu podróżowałem po kontynencie,
ale dom był tam, gdzie Maggie, najczęściej w Paryżu.
– Towarzysze i kochankowie – mruknęła Maxie. – Ona była zatyczką, lontem. Kiedy cię
opuściła, wszystko się rozsypało.
Pokiwał głową.
– Kiedy byliśmy razem, potrafiłem utrzymać demony z daleka. Koszmary zaczęły mnie
męczyć później. Skąd wiedziałaś?
– Kobieca intuicja – wyjaśniła sucho. – Przypuszczam, że szlify służącego nabyłeś przy

135

okazji zbierania informacji?
– Tak. Ludzie nie zwracają uwagi na służbę. Odźwierny czy parobek może wiedzieć
o wszystkim, co się dzieje w domu.
Przykryła ich kocem. Robin przyjął to z wdzięcznością. Dotąd nie zdawał sobie sprawy, jak
jest przemarznięty. Ale prawdziwe ciepło płynęło od Maxie. Była samą słodyczą, miała
miękkie piersi, a jej delikatne dłonie sprowadzały na niego spokój.
– Właśnie sobie uzmysłowiłam, że wiele z twoich absurdalnych historii mogło być
prawdziwych – powiedziała. – Czy naprawdę siedziałeś w jednej celi z chińskim
marynarzem w Konstantynopolu?
Uśmiechnął się słabo.
– Święta prawda. Li Kwan nauczył mnie kilku technik walki, dzięki którym kilkakrotnie udało
mi się ujść z życiem. Uciekliśmy wtedy razem.
– A co z odwrotem Napoleona spod Moskwy?
Zakaszlał i znowu zaczął drżeć, jakby syberyjskie wiatry nadal owiewały jego ciało.
Wzmocniła uścisk.
– To oczywiste, dlaczego takie wspomnienia przynoszą tyle bólu. Ale twoja praca
z pewnością pomogła ojczyźnie, być może uratowała wiele istnień. Dzięki tobie wojna
wcześniej się skończyła.
– Być może, choć wielokrotnie moje zadania były trywialne. – Skrzywił się. – Do moich
tryumfów można zaliczyć to, że odkryłem, iż Bonaparte zamierza napaść na Rosję. A to
przez to, że zauważyłem na jego półkach w bibliotece mnóstwo książek o Rosji.
Maxie zagwizdała cicho.
– Taki wniosek to nic zaskakującego, ale jak, do licha, udało ci się dostać do prywatnej
biblioteki imperatora?
– Lepiej żebyś nie wiedziała.
Odsunęła z jego mokrego czoła kosmyk włosów. Miał głębokie cienie pod oczami. Po raz
pierwszy wyglądał na swój wiek, a nawet starzej.
– Była wojna – powiedziała ze współczuciem. – Zabicie człowieka, żeby gdzieś się dostać,
musi być straszne, ale to przecież jak zabicie żołnierza na polu bitwy.
– W tym przypadku nie chodziło o morderstwo, ale o uwiedzenie – wyznał z pogardą
w głosie. – Pokojówka, prosta i wstydliwa, ale słodka. Jeanne była taka wdzięczna za
okazaną jej uwagę. Udawałem lojalnego francuskiego żołnierza, który leczył się z ran i który
bardzo pragnął zobaczyć miejsce pracy ukochanego imperatora. Bez trudu namówiłem ją,
żeby mnie tam zaprowadziła. – Palce Robina wbiły się w ramię Maxie. – Nienawidzę
wykorzystywać w ten sposób kobiety, brać to, co powinno być najszczersze i najlepsze
między kobietą i mężczyzną, i zniszczyć. Ale to zrobiłem.
– Niektórzy mężczyźni niszczą kobiety dla sportu. Ty przynajmniej miałeś ku temu powód –
powiedziała cicho. – Czy Jeanne dowiedziała się, że ją wykorzystałeś?
– Nie. Powiedziałem jej, że mój regiment został odwołany do Austrii i pożegnałem się z nią
czule. Ona... ona płakała i modliła się za mnie. Nadal widzę jej twarz... – Głos Robina

136

załamał się.
Maxie współczuła słodkiej Jeanne i współczuła Robinowi, który musiał złamać własne
zasady moralne. Mimo to istniał w tej historii pozytywny aspekt.
– Jeanne płakała po tobie, ale na pewno wzrosło jej poczucie wartości, bo spodobała się
takiemu mężczyźnie jak ty.
Chciał coś odpowiedzieć, ale położyła mu palec na ustach.
– Nie mów, że ją zdradziłeś, rozumiem to. Ale podarowałeś jej też odrobinę szczęścia
i pozostawiłeś, nie odzierając z dumy i godności, a przecież mogłeś.
– Fakt, że unikałem zbędnego okrucieństwa, nie czyni moich działań dobrymi – odparł
szczerze.
Zmarszczyła brwi, próbując wyobrazić sobie siebie na miejscu Robina.
– Brak moralności byłby bardzo pomocny dla szpiega. Dla kogoś takiego jak ty, uczciwego
do szpiku kości, to tragedia. Jak ci się udało przetrwać tyle lat?
Westchnął ciężko.
– Starałem się zapomnieć o swoich najgorszych czynach. Udawało mi się to przez długi
czas, ale po zakończeniu wojny, kiedy nie było już nic do roboty, ściany zaczęły się chwiać.
– I stąd te koszmary.
– Właśnie.
Delikatnie gładziła go po karku, wspominając chwilę, gdy próbowała nauczyć Robina
słuchać mowy wiatru. Ponownie wyczuła pogmatwaną sieć jego uczuć, tylko tym razem
rozumiała, dlaczego tak wiele nici obleczonych jest w czarny ponury ból. Jego dusza była
bezbronna. Choć jeszcze jej nie stracił, znajdował się na pograniczu załamania nerwowego.
To dziwne, ale ten cień czaił się nawet w jego śmiechu.
Poczuła nagle wielkie zmęczenie. Najłatwiej było teraz zostawić wszystko, jak jest. Już
następnego dnia Robin odbudowałby ściany, które chroniły go przed popadnięciem
w szaleństwo. Ale nie na długo. Matka nauczyła ją, że należy uwalniać się od koszmarów.
Żeby uzdrowić Robina, należało dotrzeć ze światłem do najciemniejszych zakamarków jego
duszy. Poczuła się nagle bezsilna. Robin potrzebował kogoś silniejszego i mądrzejszego,
ale póki co, miał tylko ją. Zagłębienie się w jego cierpienie będzie bolesne i dla niego, i dla
niej. Jednak musi spróbować, nawet jeśli on ją potem znienawidzi. Pozwoliła, by jej dusza
odpłynęła w deszczową noc. Potem kiedy wchłonęła w siebie moc wiatru i deszczu,
rozpoczęła uzdrawiającą terapię.

137

Opowiedz mi o wszystkich swoich lękach – poprosiła cicho. Westchnął ciężko.
– Już i tak za dużo powiedziałem.
– Myślisz, że jestem zbyt słaba, żeby cię wysłuchać? Nie zapominaj, że nie masz do
czynienia z niewinną angielską panną prosto z pensji. Widziałam niejedno i wiem, co to
znaczy dokonywać trudnych wyborów.
– Ale zarazem jesteś uczciwa jak samo słońce. Jak mogłabyś mną potem nie pogardzać? –
zapytał z rozpaczą w głosie.
Bo cię kocham, pomyślała. Z trudem powstrzymała się przed wypowiedzeniem tego na głos.
Ale w tej chwili Robin najmniej potrzebował miłosnych deklaracji.
– Mam słabość do zabijaków, zwłaszcza honorowych. Przez cały ten czas, który spędziliśmy
razem, nie uczyniłeś niczego złego, a raczej samo dobro. Uratowałeś Dafydda Jonesa przed
stratowaniem. Nie pozwoliłeś mi zabić Simmonsa, za co byłam ci wdzięczna, kiedy tylko
ochłonęłam ze wściekłości. – Ucałowała go w skroń, czując w niej silne pulsowanie. –
Opowiedz mi, co zrobiłeś. Ciężar będzie lżejszy do zniesienia, kiedy się nim z kimś
podzielisz.
– Jest tego tyle – wyszeptał. – Kłamstwa, informatorzy, którzy ze mną współpracowali
i którzy zginęli straszliwą śmiercią, francuski major, którego zamordowałem, ponieważ był
doskonałym żołnierzem i dzięki jego talentom hiszpańskie miasto, którego bronił, nigdy nie
zostałoby zdobyte.
– Jestem pewna, że twoi informatorzy zdawali sobie sprawę z ryzyka tak samo jak ty. Jeśli
chodzi o morderstwo... – Zawahała się, szukając odpowiednich słów. – Żaden uczciwy
człowiek nie cieszyłby się takim postępkiem, ale w czasie oblężenia dochodzi do
prawdziwych rzezi. Czy obyło się bez tego po tym, co zrobiłeś?
– Ponieważ ich dowódca zginął, żołnierze wycofali się bez walki. Zostało uratowanych wiele
istnień ludzkich. Ale nic nie tłumaczy zamordowania człowieka, który po prostu uczciwie
wykonywał swoje obowiązki. Poznałem go i lubiłem. – Nerwowo zaciskał i rozwierał dłoń,
wbijając palce w pościel. – Mimo to wpakowałem mu kulę w plecy.
– Ach, Robinie – szepnęła cicho, przygnieciona cierpieniem towarzysza. – Rozumiem już,
dlaczego powiedziałeś, że wojna jest bardziej czysta. Sytuacja żołnierza jest jasna, on tylko
wykonuje rozkazy. Twoje zadanie było bardziej skomplikowane. Musiałeś wybierać między
jednym a drugim złem, uwięziony w świecie szarości, bez czerni i bieli, niepewny, na co się
zdecydować. Dwanaście lat to zbyt wiele dla każdego.
– Dla mnie z pewnością.
W oddali rozległ się odgłos grzmotu, a deszcz mocniej zabębnił o szyby. Czuła się, jakby
błądziła po bagnisku, gdzie każdy krok groził utonięciem.
– Czy morderstwo to najgorsza rzecz, o jaką się oskarżasz? – zapytała.
Zadrżał, ale nie odpowiedział. Ponaglającym tonem poprosiła:
– Odpowiedz mi, Robinie. Może ból się zmniejszy, kiedy to z siebie wyrzucisz.

138

– Nie!
Spróbował wyswobodzić się z jej objęć. Trzymała go jednak mocno, nie pozwalając odejść.
– To było w Prusach – zaczął niechętnie. – Zdobyłem kopię rozejmu bardzo niekorzystnego
dla Anglii.
Zaczęła sobie przypominać, co wie na ten temat.
– Pokój w Tylży. Francja i Rosja zawarły tajną umowę, planując rzucić Anglię na kolana.
Spojrzał na nią z podziwem.
– Jak na Amerykankę dużo wiesz o sprawach Europy.
– Ojciec interesował się polityką, więc razem śledziliśmy wiadomości – wyjaśniła. – Czy
rzeczywiście wiedziałeś, co zawierała ta umowa?
– W kilka godzin po jej podpisaniu. – Uśmiechnął się gorzko. – Mówiłem już, że byłem dobry.
Ale uzyskanie tego dokumentu stanowiło łatwiejszą część zadania. Należało go jeszcze
dostarczyć do Anglii. Francuzi bardzo szybko odkryli, co się stało i rzucili się w pościg.
Musiałem jechać do Kopenhagi, więc przez wiele dni podróżowałem na zachód,
wykorzystując wszystkie sztuczki, jakie znałem, żeby zwieść pogoń. W końcu, kiedy już
byłem pewny, że wywiodłem ich pole, mogłem się wreszcie zatrzymać i odpocząć. Mój koń
ledwo żył, podobnie jak ja. Znałem w okolicy pewną rodzinę bogatego farmera. Nienawidzili
Francuzów i już wcześniej mi pomogli. – Głos mu się załamał. – Powitali mnie jak dawno nie
widzianego syna. Powiedziałem, że udało mi się uciec przed pościgiem i że już nic mi nie
grozi. Myliłem się – dodał cicho.
– Francuzi cię znaleźli? Skinął głową.
– Spałem przez dwanaście godzin. Herr Werner obudził mnie następnego dnia, kiedy się
dowiedział, że francuscy żołnierze przeszukują okolicę. Powiedziałem, że natychmiast
odjeżdżam i poszedłem do stajni, ale mój koń zniknął.
– Potem uprzytomniłem sobie, że nie ma Willego, najmłodszego syna gospodarzy. Miał
szesnaście lat, był prawie mojego wzrostu i miał jasne włosy. Czcił mnie jak jakiegoś
bohatera. Kiedy stwierdziłem, że zniknął mój koń, domyśliłem się, że chłopak jest
w niebezpieczeństwie. Pobiegłem przez las do głównej drogi, by zapobiec temu, co mogło
się wydarzyć. – Zacisnął powieki. – Spóźniłem się.
Wyczuwała jego ból, ale musiała go zmusić do skończenia opowieści.
– Co się stało?
– Willi postanowił, że odciągnie żołnierzy od farmy. Patrzyłem ze wzgórza, jak pozwolił, by
patrol Francuzów go zauważył. Miał mojego konia, podobny płaszcz i jasne włosy. Rzucili
się za nim w pogoń. Mój koń był szybki, chłopakowi udałoby się uciec, gdyby nie to, że
nagle pojawił się drugi oddział. Kiedy zdał sobie sprawę, że jest w pułapce, rzucił się w las,
ale miał za małą przewagę. Dopadli go. Nie dali mu szansy, tylko zastrzelili na miejscu.
Trafiło go co najmniej dwanaście kul. – Robin zadrżał, twarz miał mokrą od potu. – Willi był
sprytnym chłopakiem i udało mu się wywieść ich w pole. Przez las przepływała mała
rzeczka. Chłopak dotarł do niej i rzucił się z wysokiej skarpy do wody.
Robin ukrył twarz na piersi Maxie. Trząsł się jak człowiek, który znalazł się u granic

139

wytrzymałości. Maxie nie pytała o nic więcej, tylko gładziła go po głowie, szepcząc jakieś
słowa w języku matki. Mówiła, że wszystko będzie dobrze, że był żołnierzem i że kocha go,
pomimo tego, co uczynił – wszystko to, czego nie mogła powiedzieć po angielsku.
Domyślała się, że dla Robina śmierć chłopaka symbolizowała utratę niewinności, uczciwości
i całe zło świata. Pokój w Tylży podpisano przed dziewięciu laty. W tamtym czasie Robin
sam był jeszcze chłopcem. Nic dziwnego, że jest na pograniczu załamania nerwowego.
Cud, że w ogóle przetrwał z takim obciążeniem.
Przez chwilę słychać było tylko uderzenia deszczu i odległe grzmoty. Robin stopniowo się
uspokajał, choć nadal kurczowo trzymał się Maxie, jakby była jedyną nadzieją na
wyzwolenie. Po chwili znowu zaczął mówić schrypniętym głosem.
– Francuzi chcieli odzyskać dokument, ale ponieważ rzeka była głęboka, uznali, że
dokończyła za nich dzieło, więc się wycofali. Pomogłem Wernerom odnaleźć ciało Willego.
Nie powiedzieli mi ani jednego złego słowa. To było najgorsze ze wszystkiego. Nawet mnie
przepraszali, bo Willi zamęczył mi konia i nastawali, żebym wziął ich najlepszego rumaka.
– Brzmi to tak, jakby Willi sam sprowadził na siebie nieszczęście – stwierdziła Maxie. –
Gdyby się nie wtrącił, uciekłbyś i nikomu nic by się nie stało.
– Może tak, może nie. Ale prawdą też jest, że gdybym nie zatrzymał się u Wernerów, Willi
nadal by żył.
– Tylko Bóg to wie, Robinie. Może Willemu pisana była śmierć i nawet gdybyś się nie
pojawił, mógł się na przykład potknąć na schodach i skręcić kark. Może zaciągnąłby się do
wojska i zginął w bitwie. To naturalne, że odczuwasz smutek i żal, ale zamęczanie się
wyrzutami sumienia nie wyjdzie ci na dobre.
Przesunęła dłonią po jego czole, pragnąc, by ten ruch zmył z niego cierpienie.
– Zawsze starałem się robić to, co należy – powiedział niewyraźnie. – Ale często nie
wiedziałem, co jest dobre, a co złe.
Westchnęła.
– Wydaje mi się, że większość z nas ma podobne dylematy. Nic więcej tak naprawdę nie da
się zrobić.
– Ale ja niewystarczająco się starałem.
Cierpienie w głosie Robina świadczyło o tym, że Maxie nie dokonała jeszcze wszystkiego.
Sięgnęła pamięcią do własnej przeszłości.
– Po śmierci matki uczestniczyłam w ceremonii pogrzebowej zorganizowanej przez
członków plemienia. To bardzo mi pomogło.
Modląc się o to, by niczego nie zapomniała, przyłożyła dłonie do uszu Robina
i wyrecytowała:
– Kiedy człowiek jest w żałobie, nic nie słyszy. Niech te słowa sprawią, żebyś ponownie
mógł słyszeć. – Przykryła dłońmi jego oczy. – Przestałeś dostrzegać słońce i pogrążyłeś się
w ciemności. Teraz zwracam ci jasność. – Uniosła dłonie i zobaczyła, że Robin przygląda się
jej ponuro. Położyła mu dłonie na piersi. – Pozwoliłeś, by rozpacz zawładnęła twoim
umysłem. Musisz oddalić rozpacz i pozwolić jej umrzeć. – Czuła pod palcami ruchy jego

140

klatki piersiowej. – Twoje łoże stało się niewygodne, nie możesz spać. Pozwól mi usunąć
niepokój z twojego miejsca spoczynku. – Przesunęła dłońmi po ramionach i plecach
mężczyzny, potem dodała ciszej: – Willi odszedł na spoczynek, Robinie. Czy ty też nie
powinieneś już odpocząć?
Zamknął oczy i przyciągnął ją do siebie. Początkowo jego serce biło tak mocno, jakby
chciało się wydrzeć z piersi, lecz stopniowo zaczęło się uspokajać. Maxie czuła, że
ciemność w jego duszy powoli się rozjaśnia. Choć proces zdrowienia nie został zakończony,
nastąpił jego początek.
Robin wsunął dłoń w jej włosy.
– Skąd zdobyłaś tę mądrość, Kanawiosta?
– Oczywiście ucząc się na błędach – odparła. Czuła się tak zmęczona, że oczy same jej się
zamykały.
– Jesteś bardzo mądra. – Dłoń Robina przesunęła się na jej biodro. – Zbyt mądra, by
zgodzić się za mnie wyjść.
To zdanie podziałało na nią jak kubeł lodowatej wody. Natychmiast oprzytomniała. Przez
chwilę odtwarzała w myślach jego słowa, niepewna, czy dobrze usłyszała, potem usiadła
i popatrzyła na towarzysza.
Leżał na poduszkach, spokojny i zmęczony. Płomienie świec rzucały cienie na twarz i tors,
ale było zbyt ciemno, by dostrzec wyraz jego oczu. Zaskoczenie mieszało się w niej
z rozbawieniem i pożądaniem.
– Czy to propozycja, czy też tylko wytwór twojego pokrętnego poczucia humoru? – zapytała.
Westchnął i spojrzał na sufit.
– To nie miał być żart. Zdaje się, że nie potrafię otwarcie złożyć ci takiej oferty. Gdybyśmy
się pobrali, tylko ja bym na tym zyskał. Postąpiłabyś niemądrze, przyjmując moją ofertę,
a jesteś zbyt inteligentna, żeby tego nie wiedzieć.
Nie wiedziała, czy ma się śmiać, płakać, czy krzyczeć. Tego wieczoru zdała sobie sprawę,
że kocha Robina, choć nie była pewna, czy go rozumie, a nawet czy do końca mu ufa. Ale
nie oznaczało to, że mu nie ufała. Nie wątpiła, że wypełniłby każde przyrzeczenie, jakie by
złożył. Zresztą po tej godzinnej rozmowie rozumiała go o wiele lepiej. Mimo to...
– Małżeństwo z tobą to bardzo pociągająca propozycja, ale nie wyobrażam sobie wspólnego
życia z tobą. Nasze korzenie są tak różne. I choć w przeszłości wiele podróżowałam, nie
zamierzam tego robić w przyszłości.
– Ja także nie. Potrafię zapewnić ci dach nad głową. – Skrzywił się ironicznie. – Nie jestem
takim niebieskim ptakiem, na jakiego wyglądam.
– Robinie, popatrz na mnie. – Kiedy odwrócił ku niej wzrok, zapytała: – Dlaczego chcesz się
ze mną ożenić? Nie mówiłeś ani słowa o miłości.
Zacisnął powieki.
– Mogę ci przyrzec wiele, Kanawiosta. Bezpieczeństwo, wierność, to, że będę się starał dać
ci szczęście. Ale miłość? Nie sądzę, abym był w tym dobry. To jedyne, czego wolałbym nie
przyrzekać.

141

Nawet po śmierci ojca Maxie nie odczuwała takiego bólu jak teraz. Poczuła, że za chwilę się
rozpłacze. Zamiast tego uniosła jego dłoń do ust i ucałowała, a potem przytknęła do
policzka.
– Czy pragniesz mnie dlatego, że nie ma tu Maggie?
– Nie. – Otworzył oczy i zacisnął palce na jej dłoni. – To, co do ciebie czuję, nie ma nic
wspólnego z Maggie. Zależało mi na niej i nadal bardzo zależy. Tak będzie zawsze, ale ty
nie masz mi jej zastępować. – Przez jego przystojną twarz przebiegł cień rozbawienia. –
Jesteś tak bardzo sobą, że nie da się ciebie z nikim pomylić.
Nie bardzo wiedziała, jak ma zareagować.
– Opieka i lojalność są bardzo potrzebne, ale czy wystarczą?
– Nie zapominaj o pożądaniu. – Przyciągnął ją do siebie. – Ja nie zapomniałem nawet przez
sekundę, odkąd cię poznałem.
Przekręcił się na bok i przywarł do jej ust. Maxie miała wrażenie, że za chwilę roztopi się
w gorącym pocałunku. Do tej pory pieszczotom zawsze towarzyszyły wątpliwości. Tym
razem Robin był dla niej i tylko dla niej.
Odpowiedziała z żarliwą namiętnością. Dramatyczna noc sprawiła, że wszystkie jej obronne
mechanizmy przestały działać i uczucia obydwojga zespoliły się tak mocno jak ich ciała.
Przez dziką i słodką chwilę nie dzieliło ich nic. Maxie nie myślała o tragicznej przeszłości
Robina, o jego cierpieniach i niepewnej przyszłości, wiedziała tylko, że go kocha.
Całował japo szyi, potem zsunął jej z ramion koszulę, odsłaniając piersi. Przykrył je dłońmi
i wyszeptał:
– Piękne, skończenie piękne.
Przyglądała się jego ciału zdziwiona, że mimo jasnych włosów ma taką ciemną karnację.
Potem kiedy dotknął językiem sutek, zapomniała o tym. Został tylko płomień pożądania.
Przesunęła mu dłońmi po plecach, wyczuwając blizny po biczowaniu. Kiedyś go o nie
zapyta, a także o ranę po kuli i o zniekształconą dłoń, o wszystkie niebezpieczne zdarzenia,
które mogły zakończyć jego życie, zanim go poznała. Ale nie teraz, nie tej nocy.
Nagle Robin uniósł głowę i ukrył twarz w poduszce.
– To zbyt proste – powiedział urywanym głosem. – Żadne z nas nie jest w tej chwili w stanie
podejmować decyzji.
Maxie oddychała spazmatycznie. Zacisnęła dłonie na pościeli i próbowała pozbierać myśli.
Dlaczego, do diabła, nie poznała mężczyzny, którego interesowałoby jedynie zaspokojenie
własnej przyjemności? Ponieważ takiego nie mogłaby pokochać.
– Rozumiem, że znowu ogarnęły cię wyrzuty sumienia – powiedziała.
– Właśnie – odparł z półuśmiechem.
Delikatnie naciągnął jej koszulę na ramiona. Przez chwilę jego dłonie spoczywały na jej
piersiach, potem cofnął rękę.
– Jesteś wspaniała. Po tym wszystkim, co ci powiedziałem, powinnaś wpaść w histerię.
– To rzeczywiście kuszące. – Nadal drżąc z emocji, obróciła się na bok i oparłszy się na
łokciu, popatrzyła na Robina. – Jak poważna jest twoja propozycja małżeństwa?

142

– Bardzo – odparł.
Przymknęła powieki, żeby móc zebrać myśli. Chciała powiedzieć, że go kocha, ale nie
śmiała, nie po tym, jak wyznał, iż wątpi, czy sam potrafi kochać. Nie chciała też dać mu
nowego powodu do wyrzutów sumienia ani, żeby jutro zmienił zdanie co do swojej
propozycji. Czy właśnie ślubu z Robinem nie potrafiła dostrzec w przyszłości? Pomyślała
o Londynie i natychmiast ogarnął ją strach. Nie miał on jednak nic wspólnego z Robinem. To
było raczej jak ściana ognia, przez którą musiała przejść, żeby poznać przyszłość.
– Masz rację – powiedziała. – Nie czas teraz na podejmowanie decyzji. Muszę się
dowiedzieć, co przytrafiło się ojcu, a ty także masz wiele do ułożenia w życiu.
Pochylił się i ucałował ją w czoło.
– Poukładam tak szybko jak tylko się da. Cieszę się jednak, że nie powiedziałaś nie. –
Owinął sobie wokół palca jej ciemny lok. – Chyba zachowuję się jak wariat, ale przysięgam,
że nigdy nie czułem się szczęśliwszy niż przez te ostatnie kilka dni. Chciałbym, żeby ta
podróż nigdy się nie skończyła. No, ale skoro ostateczną odpowiedź mam otrzymać dopiero
po wyjaśnieniu twoich spraw w Londynie, musimy tam dotrzeć jak najszybciej. Tylko że... –
Urwał i odwrócił wzrok. – Nie wiem, czy to rozsądne, iż pragnę ożenić się z kobietą, której
tak bardzo pożądam. To może się okazać zwodnicze dla nas obojga.
Spojrzała na niego z uwagą. Przestał już udawać obojętnego, więc rozkoszowała się
uczuciem bliskości. Tylko tak trudno było myśleć, kiedy krew buzowała w żyłach. Nadal
trawiło ją pożądanie oraz głębokie przeświadczenie, że razem tworzą całość.
Z nagłym niesmakiem uzmysłowiła sobie, że zachowuje się zupełnie jak kuzynki Collins. Od
pierwszego spotkania z Robinem broniła dziewictwa, martwiąc się o przyszłość i chroniąc
serce przed zranieniem, zamiast żyć teraźniejszością.
Jednak udawanie wstydliwej angielskiej panny nie uchroni jej przed bólem, zagłuszy jedynie
zew serca. Najwyższy czas porzucić moralność Białych i wypróbować zwyczaje Irokezów.
Pragnęła Robina. Pragnęła dać i otrzymywać, stać się pełną, mądrą, zmysłową kobietą jak
jej matka, nawet jeśli miałoby to trwać godzinę. W tej chwili chciała być wolna jak deszcz.
Czuła, że czyniąc tak, uczyni dobrze.
Uśmiechnęła się do Robina z miłością.
– Twoim największym problemem jest to, że za dużo myślisz. Potem pochyliła się
i pocałowała go.

143

Nie potrafił się jej oprzeć, ale kiedy pomyślał o wszystkich ludziach, których skrzywdził,
musiał się upewnić.
– Jesteś pewna, że tego chcesz? Uśmiechnęła się i uniosła na łokciu.
– Całkowicie pewna.
Fale hebanowych włosów opływały jej egzotyczną twarz, która zauroczyła go od samego
początku. To jest Kanawiosta, córka innej ziemi, innej rasy. Z tymi włosami opadającymi na
piersi wyglądała jak jakaś pogańska bogini, zbyt tajemnicza dla zwykłego śmiertelnika, by ją
do końca poznać czy posiąść, tak kobieca, że zmysły przy niej szalały. Jednak kiedy się nad
nim pochyliła, jej usta były gorące i prawdziwe, a małe, zręczne dłonie chętne do pieszczot.
Poddał się i rozchylił wargi, delektując się upajającym pocałunkiem.
Pragnął wchłonąć ją w siebie, żeby wyleczyła ziejące w jego wnętrzu bolesne rany. Pragnął
zapaść się w nią, ukryć przed sztormami, które rozrywały mu duszę. Ciepłe dłonie Maxie
błądziły po ramionach i torsie. Czuł, jak ich ciepło przenika do wnętrza i łagodzi cierpienia.
W końcu oderwała się od niego i oparła na łokciu. Jej oczy płonęły pożądaniem. Oddychała
spazmatycznie.
– Cieszę się, że zmieniłeś zdanie.
– To tyje za mnie zmieniłaś.
Objął dłońmi jej piersi, kciukami masując sutki. Stwardniały pod koszulą. Dziewczyna
przymknęła powieki i zamruczała jak kotka. Zsunął z niej koszulę, odsłonił piersi i przez
chwilę wpatrywał się w ich cudowne kształty. Były wspaniałe, doskonałe, nie za duże i nie za
małe.
– Powinnaś żyć w raju, gdzie ubrania są niepotrzebne – wychrypiał.
– W raju jest cieplej niż w Anglii – odparła, po czym spojrzała na jego kalesony i rysujące się
pod nimi wybrzuszenie.
– Jeśli mamy udawać, że jesteśmy w raju, to musisz je zdjąć. Pociągnęła za sznurek
w pasie. Gdyby nie pomagała, trwałoby to sekundę, ale gładziła go przy tym pieszczotliwie,
doprowadzając do szaleństwa.
Kiedy obydwoje byli już nadzy, Robin pociągnął Maxie na siebie i przywarł do jej ust. Nie
mógł się nasycić ich słodyczą. Przesunął dłońmi wzdłuż jej pleców, zatrzymał się na
krągłych pośladkach. Płonąc z pożądania zacisnął palce na sprężystych wzgórkach. Maxie
wstrzymała oddech, poruszyła biodrami i rozchyliła nogi, a wtedy pomiędzy udami poczuła
naprężony członek. Jęknęła i zacisnęła zęby. Robin chciał, by wszystko odbywało się wolno,
ale Maxie na to nie pozwalała. Złapał ją więc za ramiona i przekręcił na plecy.
– Nie tak szybko, Kanawiosta. – Przytrzymał jej ręce po obu stronach głowy. –
Sprawiedliwości musi stać się zadość: mnie także należy się szansa doprowadzenia cię do
szaleństwa.
– Bardzo sobie cenię sprawiedliwość – odpowiedziała z urzekającym uśmiechem.
Nie spiesząc się, otarł się podbródkiem o jej piersi, aż ciało dziewczyny zaczęło pulsować

144

pożądaniem. Pochylił się i wziął jeden sutek w usta i ssał tak długo, aż stwardniał. Potem
zrobił to samo z drugim. Kiedy Maxie westchnęła i zaczęła się pod nim wić, zniżył usta do jej
brzucha. Zatrzymał się przy pępku, łaskocząc go językiem. Maxie napięła się jak struna.
– Twoje życzenie się spełniło, za sekundę oszaleję.
– Wspaniale.
Wyprostował się i powrócił do ust. Przestał udawać, że się kontroluje. Puścił ręce Maxie
i objął ją za szyję. Druga ręka powędrowała tą samą trasą, którą przed chwilą sunęły jego
usta, aż dotarła do łona. Maxie zadrżała pod tym dotykiem. Była wilgotna i rozgrzana.
Zanurzył głębiej palce w poszukiwaniu czułego punktu. Odnalazł go i począł delikatnie
pieścić. Maxie z trudem łapała powietrze. Zamknął oczy, by nie patrzeć na jej urzekające
ciało, by nic nie przeszkadzało mu w dawaniu rozkoszy. Powietrze przesycał zapach
zmysłowości. Robin dawno nie kochał się w ten sposób z kobietą i nigdy przedtem nie czuł
takiej namiętności.
Napięcie rosło, rozjarzony płomień stawał coraz jaśniejszy. Kiedy poczuła, że więcej już nie
zniesie, krzyknęła i zacisnęła uda. Tylko dzięki mocnemu uściskowi Robina nie odpłynęła
w przestworza.
Powróciła na ziemię, oszołomiona i drżąca. Robin leżał obok, przesuwając dłońmi po jej
ciele. Spojrzała mu w oczy i zobaczyła w nich satysfakcję, która napełniła ją dumą.
Wiedziała jednak, że pod tą maską spokoju kryje się płonąca namiętność.
– Teraz twoja kolej – szepnęła.
Wystarczyło jedno powolne poruszenie biodrami, by zburzyć jego opanowanie. Rozchylił
kolanem jej uda, delikatnie sprawdził, czy jest gotowa. Była wilgotna i gorąca. Wszedł w nią
jednym szybkim ruchem. Poczuła krótki, intensywny ból, który jednak zaraz ustąpił.
Pozostało uczucie zadowolenia, że oto obydwoje uczestniczą w odwiecznym tańcu życia.
To co działo się z Robinem, było o wiele gorsze. Zamarł, a jego twarz wyrażała całkowite
zdumienie.
– Wielki Boże, Maxie! Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Uśmiechnęła się i przycisnęła do
bioder jego twarde pośladki.
– Ponieważ wiedziałam, że wtedy sprowokuję jeden z tych twoich zwariowanych ataków
dżentelmeństwa. Nic na to nie poradzisz, jesteś Anglikiem. – Uniosła biodra, wchłaniając go
głębiej. – Znowu za dużo myślisz, Robinie.
Nie mógł się oprzeć. Zaczął się w niej poruszać, szybciej, coraz szybciej. Oddychał ciężko
i urywanie. Choć nigdy wcześniej się nie kochała, wyczuwała intuicyjnie, jak ma reagować,
jak dopasować się do jego rytmu, do jego podniecenia. Nagle ciało Robina wygięło się
w łuk.
– Och, Boże... – jęknął ochryple. Maxie także osiągnęła spełnienie, choć już nie tak
ekscytujące jak poprzednie.
Kiedy Robin opadł na nią, przesunęła mu dłonią po plecach i dotknęła językiem słonego od
potu ramienia. Potarł policzkiem o jej policzek, potem przekręcił się i zsunął z łóżka. Zbyt
wyczerpana, by czuć choćby zaciekawienie, po prostu go obserwowała. Cudowny widok.

145

Robin z pewnością przyzwyczajony był do pokazywania się nago, ale dla niej była to nowość
i to nowość sprawiająca największą przyjemność. Wyglądał jak lew, zwinny, szczupły i na
wskroś męski. Na wspomnienie jego ciała, zaczęła szybciej oddychać.
Robin tymczasem podszedł do umywalni i otworzył szufladę. Po chwili wrócił do Maxie
i podał starannie złożony ręcznik. Wytarła się nim, z zadowoleniem stwierdzając, że
pozostało na nim tylko kilka kropli krwi. Nie chciałaby zniszczyć czyjegoś łóżka. Kiedy
skończyła, Robin wyciągnął się obok niej i wziął ją w ramiona.
– Czy jestem dla ciebie aż tak patetycznie nieszczęśliwy, że postanowiłaś za wszelką cenę
mnie pocieszyć? – zapytał z lekkim rozbawieniem.
Uśmiechnęła się.
– Przypuszczam, że w tym, co mówisz, jest ziarnko prawdy, ale to nie do końca
sprawiedliwe dla nas obojga. Pożądałam cię od pierwszej chwili. Dzisiejszej nocy
postanowiłam przestać zachowywać się jak pruderyjna angielska dziewica i stać się
Indianką. – Wykrzywiła twarz dramatycznie i uszczypnęła go w ramię. – Jesteśmy znane
z płomienności, biały człowieku. Same bierzemy to, co chcemy.
Robin delikatnie masował jej plecy.
– Zrobiłaś mi nie lada niespodziankę. Biorąc pod uwagę twój wiek, tajemną herbatkę
antykoncepcyjną i brak pruderii, sądziłem, że nie jesteś dziewicą.
– U Irokezów pod jednym dachem żyją całe rodziny. Dzieci szybko uczą się naturalnych
zachowań między mężczyzną a kobietą.
– Wspominałaś też, że kobiety z plemienia twojej matki mają większą swobodę
w zaspokajaniu swoich pragnień. Muszę przyznać, że jesteś pewniejsza siebie niż wiele
kobiet, które znałem. Tym bardziej nie rozumiem, jak to się stało, że jestem pierwszy. Czy
Amerykanie to idioci?
Skrzywiła się.
– Jak ci już wcześniej tłumaczyłam, mężczyźni nie traktowali mnie z szacunkiem, ponieważ
jestem mieszańcem. Ja zaś postanowiłam, że nie pozwolę się tak traktować. Z drugiej
strony, ciągle byliśmy z ojcem w drodze i nie miałam czasu się przekonać czy zalotnik
traktuje mnie poważnie.
Nie dodała, że łatwo jej było odrzucać zaloty, ponieważ nigdy wcześniej nikt jej tak nie
pociągał jak Robin. Pocałował ją w czoło.
– Bez względu na powody, jestem zaszczycony, że mnie wybrałaś. Popatrzyła na niego
z namysłem.
– Mam nadzieję, że nie powiesz teraz, iż po tym co się stało, czujesz się zobowiązany
ożenić się ze mną.
– Mógłbym, gdybym uważał, że mam jakiekolwiek szanse na powodzenie, ale wiem, że
takie argumenty na ciebie nie działają. – Przesunął dłonią wzdłuż jej boku. – Poza tym nie
wyglądasz na zrozpaczoną, raczej na bardzo zadowoloną.
Zachichotała.
– Ty również. Warto było poczekać. Pocałował ją w ucho.

146

– Dobranoc, Kanawiosta – wymruczał. – Jestem pewien, że tej nocy obydwoje będziemy
spokojnie spali.
Przytuliła się do niego. Po fizycznym i emocjonalnym zbliżeniu bez trudu potrafiła wyczuć
nastrój partnera. Wyznanie grzechów oraz namiętny stosunek rozjaśniły jego wewnętrzną
ciemność. Nawet jeśli nie czekała ich wspólna przyszłość, przez następne dni i tygodnie
proces leczenia nie ustanie. Czuła zadowolenie, że mogła pomóc, choć domyślała się, że
wiele w tej sytuacji zdziałał fakt, iż jest cudzoziemką. Czasami łatwiej jest opowiedzieć
o swoich kłopotach komuś, kto pozostaje poza kręgiem naszego codziennego życia.
Westchnęła cichutko. Pomimo propozycji Robina nadal nie wyobrażała sobie, że mogliby
być razem. Nie musiał się obawiać, iż odkrył przed nią swoje sekrety, ponieważ
w przyszłości nie będzie przy nim, żeby wytknąć mu dzisiejszą słabość. Teraz to ona za
dużo myśli. Liczyło się jedynie to, że proces zdrowienia Robina się rozpoczął, a ona
doświadczyła słodyczy i uniesienia, o których nigdy nie zapomni.

147

Kiedy Maxie się obudziła, przemyte burzą niebo było jasne i czyste. Nadchodził czas
letniego przełomu i słońce wstawało bardzo wcześnie, co oznaczało, że spała nie więcej niż
dwie, trzy godziny. Mimo to czuła się zadziwiająco wypoczęta.
Robin jeszcze spał, ze złocistą głową opartą na jej ramieniu, z ręką spoczywającą na jej
kibici. Twarz miał spokojną i bardzo młodą. Aż trudno uwierzyć, że tej nocy tak cierpiał,
a potem zrobił to, co zrobił. Młodzieńczy wizerunek psuła blizna na boku. Maxie przyjrzała
się jej uważnie. To cud, że kula nie naruszyła jakiegoś ważnego narządu. Przytuliła się
mocniej do Robina. Powinna go obudzić, ale nie miała sumienia. Miniona noc należała do
szczególnych. Może już nigdy nie będą sobie tak bliscy. Nie chciała niszczyć tego czaru.
Dotknęła ustami włosów kochanka. Śmiesznie długie rzęsy zadrgały i uniosły się w górę.
Z takiej bliskości spojrzenie lazurowych oczu porażało jak kula armatnia. Gdyby już go nie
kochała, straciłaby głowę po tym leniwym, zmysłowym spojrzeniu.
– Zawsze dobrze przy tobie śpię – wymruczał.
– Podobnie ja. – Dotknęła blizny po kuli. – Podejrzewam, że zdobyłeś ją w czasie służby.
Skinął głową.
– W Hiszpanii.
– A co ze znakami na plecach? Wykrzywił ironicznie usta.
– Nie zrobiłem tego, za co mnie wybatożono, ale ponieważ za moje prawdziwe przewinienie
należał się stryczek, wolałem się nie bronić.
– Areka?
– Pewien bardzo zdeterminowany dżentelmen upierał się, żebym napisał list, który
zagroziłby mojemu przyjacielowi. Nie miałem na to ochoty, więc połamał mi kilka kości.
Dopiero wtedy wyjawiłem, że jestem leworęczny i że już niczego nie mogę napisać.
Zadrżała, słuchając tych okrutnych relacji.
– To musiało straszliwie boleć.
Na potwierdzenie wydał z siebie niezrozumiały dźwięk.
– Kości złożono mi dopiero po kilku dniach, dlatego też nierówno się zrosły. Szczęście, że
nie wdała się infekcja, i że w ogóle ręka do czegoś się nadaje.
– Prowadziłeś bardzo ekscytujące życie, powiedziałabym, że zbyt ekscytujące.
Pochyliła się i z czułością dotknęła ustami blizny po kuli. Tuż obok znajdował się sutek.
Ogarnięta nagłą ciekawością objęła go wargami. Ucieszyła się, kiedy zaczął twardnieć. Nic
dziwnego, że Robin tak lubił całować jej piersi.
Kiedy przesunęła się do drugiego sutka, Robin wstrzymał oddech.
– Ostrożnie, Maximo, bo dostaniesz więcej niż chcesz. Spojrzała na niego z miną
niewiniątka.
– Ile więcej? – Jej dłoń wolno zsunęła się po brzuchu mężczyzny. Zacisnął dłonie na
pościeli.
– Nie boli cię po zeszłej nocy? – zapytał.

148

– Nie bardzo. To chyba dzięki latom spędzonym w siodle. – Zaczęła łagodnie pieścić jego
męskość. – Nie jestem pewna, czy pojęłam, na czym polega sztuka miłości. Myślę, że
przyda mi się następna lekcja.
Wybuchnął śmiechem.
– Wygrałaś, czarownico.
Poderwał się szybko błyskawica, podobnie jak poprzedniego wieczora, kiedy starała się
obudzić go z koszmaru i nim zdążyła mrugnąć, leżał już na niej, tylko tym razem był
przytomny, w oczach płonęła radość, a dłonie i usta zapowiadały rozkoszne pieszczoty.
Pamiętał, co poprzedniej nocy sprawiło jej przyjemność i znalazł też tuzin nowych
sposobów, żeby ją zadowolić.
Kiedy drżała z pożądania, wszedł w nią delikatnie. Przekonał się jednak, że nie sprawia jej
bólu, przyspieszył więc, wypełniając ją szybką, słodką, gorącą rozkoszą. W chwili gdy jej
ciałem wstrząsnął dreszcz zapowiadający spełnienie, przewrócił się na plecy, pociągając ją
za sobą. Przywarła do niego, bo czuła się tak, jakby zaraz miała wznieść się do nieba.
Uniosła ich fala ekstazy.
Opadła bez tchu na pierś Robina. Nie mylił się, ostrzegając, iż da jej więcej, niż prosiła. Za
taką rozkosz niejedna kobieta sprzedałaby duszę. Na szczęście duszy nie da się sprzedać,
inaczej byłaby przeklęta na wieki. Robin głaskał japo plecach z czułością, rozgrzewającą
podobnie jak niedawna zmysłowość.
– Nie pozwolę, by dalej przypadek rządził naszą podróżą – odezwał się, kiedy doszli do
siebie. – Dzisiaj jedziemy do Londynu.
– Jak? – zapytała. – Nie mamy pieniędzy na dyliżans. Uśmiechnął się promiennie.
– Później ci wyjaśnię. Teraz musimy wstać i zmykać, nim służba się obudzi.
W ciągu godziny uprzątnęli wszelkie ślady swojej bytności. Zjedli szybkie śniadanie, zabrali
tobołki i opuścili kuchnię. Poszli ścieżką w stronę stajni. Zamiast ją minąć, Robin skręcił do
drzwi. Zaskoczona pospieszyła za nim. W boksach stały drzemiące jeszcze konie.
– Co my tu robimy? – zapytała z przestrachem Maxie.
– Szukamy środków transportu. – Rozglądając się na boki, ruszył głównym korytarzem.
Większość koni służyła do pracy w polu, ale było też kilka wierzchowców.
Kiedy wyprowadzał jednego z przegrody, Maxie zastąpiła mu drogę.
– Do diabła, Robinie, nie mam ochoty zostać koniokradem. A może zamierzasz puścić je
wolno po kilku milach, tak jak to uczyniłeś z koniem Simmonsa?
Wyminął ją i osiodłał konia. Potem poszedł po następnego.
– Nie tym razem. Potrzebujemy tych zwierząt do końca podróży.
– Robin!
– Nie martw się. Napisałem list z wyjaśnieniem. – Wyciągnął z kieszeni złożoną kartkę
papieru, którą wbił na sterczący z żerdzi gwóźdź.
– Twierdzisz, że nie jesteś ani złodziejem ani oszustem – powiedziała. – Nie jesteś już też
szpiegiem. Wojna się skończyła. Więc co ty, do diabła, wyrabiasz?
– Nie będzie żadnych kłopotów. – Podniósł siodło ze stojaka. – Znam właściciela dworu.

149

Wpatrywała się w niego z zaciśniętymi dłońmi. Wrażenie bliskości i zaufania rozwiało się.
Zostało zdumienie i zmieszanie.
– Dlaczego, na Boga, mam ci wierzyć? Zbladł.
– Przykro mi, że o to pytasz.
Wciągnęła głęboko powietrze, uświadamiając sobie, że za chwilę wybuchnie i powie coś
przykrego. Opanowała się z trudem.
– Wierzę, że zeszłej nocy byliśmy wobec siebie szczerzy. Ale dzisiaj jest nowy dzień, a ja
nadal wiem o tobie bardzo mało.
– Odpowiem na każde twoje pytanie – odparł. – Ale... wolałbym to odłożyć na później.
Miała ochotę krzyczeć z bezsilności. Może Robin rzeczywiście znał właściciela posiadłości,
ale wcale nie była tego pewna. Dla kogoś, kto zabijał, uwodził i zdradzał, uprowadzenie
dwóch koni może wydawać się nic nie znaczącą błahostką.
Robin oparł siodło na biodrze i musnął palcami jej policzek.
– Zaufaj mi jeszcze trochę, Kanawiosta.
Kiedy mówił w taki sposób, nie pozostawiał jej wyboru. Westchnęła ciężko.
– Dobrze, ale nie możesz w nieskończoność odkładać dnia obrachunku.
Robin także westchnął.
– Wiem. Ale ta podróż to dla mnie bardzo ważne przeżycie. Nie chodzi tylko o to, że
poznałem ciebie, ale w pewnym sensie odnalazłem też samego siebie. Nie jestem jeszcze
gotów na stawienie czoła rzeczywistości.
Uśmiechnęła się trochę krzywo, ale szczerze.
– Pewnie cieszysz się, że potrafisz zrobić ze mnie bezwolną idiotkę. A może nic cię to nie
obchodzi, bo działasz tak na wszystkie kobiety?
– Przeceniasz mój urok. – Pochylił się i pocałował ją szybko. – Jednak cieszę się, że jesteś
podejrzliwa. To utrzymuje nas w pewnej równowadze.
Ruszył w stronę koni.
– Cóż ty opowiadasz? – wykrzyknęła. – Od samego początku wodzisz mnie za nos.
Robin zapiął popręg, potem się odwrócił.
– Jestem pewien, że wiesz, iż gdybyś mi kazała czołgać się na kolanach po rozgrzanych
węglach, zrobiłbym to.
– A nie chciałbyś najpierw poznać powodu, dla którego prosiłabym cię o coś takiego?
Uśmiechnął się.
– Tak, i założyłbym przy okazji spodnie z azbestu. Niemniej jednak wykonałbym o co
prosisz.
Popatrzyła na niego, ogarnięta jakimś dziwnym i obezwładniającym uczuciem. Albo mówi
serio, albo jest najlepszym kłamcą na świecie. Może też być szalony. Nie wolno jej
zapomnieć o takiej ewentualności. Z westchnieniem rezygnacji wzięła drugie siodło –
najstarsze i najbardziej zniszczone – i założyła na drugiego konia.
Robin wyprowadził zwierzęta ze stajni i cicho przeszli do małej bramy. Była zamknięta, więc
Robin wyważył zamek, a w tym czasie Maxie z uwagą oglądała czubki swoich butów.

150

– Czy dzisiaj dotrzemy do Londynu? – zapytała, kiedy znaleźli się w bezpiecznej odległości
od Ruxton.
– Tak, choć dopiero wieczorem.
Zmarszczyła brwi, przeliczając w myśli ich wspólny majątek.
– Czy będzie nas stać na wynajęcie pokoju?
– Raczej nie. Wystarczy nam na rogatkowe i na jedzenie, ale to wszystko. Mam jednak
przyjaciół, którzy nas przenocują.
– Nie będą zadawać pytań?
– Nie oni. – Westchnął. – Będziemy musieli zachowywać się bardziej oficjalnie, między
innymi dlatego nie chciałem, żeby nasza podróż dobiegła końca. Gdyby ktoś się o nas
dowiedział, twoja reputacja ległaby w gruzach. W Londynie zaczyna się prawdziwy świat.
Pewnie będziesz chciała odwiedzić ciotkę. Musimy zachować pozory i zadbać, aby nasze
kłamstwa pasowały do siebie.
Skrzywiła się.
– To pewnie oznacza oddzielne łóżka.
– Obawiam się, że tak. Jeśli twoja lub moja rodzina dowie się, że podróżowaliśmy razem,
dojdzie do skandalu. Będą się domagali, żebyśmy natychmiast wzięli ślub.
– Dlaczego tak cię to martwi? – zapytała oschle. – Myślałam, że tego pragniesz.
Zachichotał.
– Uciekłabyś, gdyby kazano ci wyjść za mnie.
– Potrafię oprzeć się społecznemu naciskowi, zwłaszcza osób, których nie znam –
odparowała.
– Ja także, ale już dawno się przekonałem, że udawanie konformizmu bardzo ułatwia życie.
– Kiedy wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one?
– Właśnie. A to dotyczy zwłaszcza Londynu. – Zerknął na Maxie. – Na szczęście jutro
dostanę pieniądze, więc nie będzie problemu.
– Czy wolno mi zapytać, skąd je weźmiesz, milordzie?
– Od bankiera, bardzo nudnego i oficjalnego. – Spojrzał na nią z rozbawieniem. – Czy
zdajesz sobie sprawę, że nazywasz mnie milordem zawsze wtedy, kiedy masz mi coś za
złe?
Pomyślała przez chwilę, po czym się uśmiechnęła niechętnie.
– Przypuszczam, że ten śmieszny feudalny tytuł symbolizuje wszystko, czego o tobie nie
wiem i czego się obawiam.
– Naprawdę mi nie ufasz? – zapytał cicho.
Nie zdziwiła się, że to pytanie wreszcie padło. Leżało zawsze u podstaw ich związku. Na
szczęście dojeżdżali do wioski, co dało jej czas na zastanowienie się nad odpowiedzią.
Minęli wąską główną drogę wioski i znowu wyjechali na trakt.
– Podejrzewam, że nie świadczy to dobrze o moim rozsądku, ale ufam ci, przynajmniej do
jakiegoś stopnia – powiedziała, kiedy minęli zabudowania.
– To znaczy do jakiego?

151

Zadając pytanie, nie patrzył na nią, a jego twarz była chłodna i obca.
– Wiem, że świadomie nie wyrządziłbyś mi krzywdy i wiem, że zawsze starałbyś się
dotrzymać danego słowa. – Westchnęła ciężko. – Ale może się mylę. Pewna mądra kobieta
powiedziała mi kiedyś, że miłość ogłupia ludzi i zakłóca możliwość uczciwego osądu. –
Zatrzymała się zmieszana, uzmysławiając sobie, co właśnie powiedziała.
Robin odwrócił się ku niej, złapał za wodze jej konia i zatrzymał go. Potem przysunął się do
niej, pochylił i pocałował długo i namiętnie. W odpowiedzi zarzuciła mu ramiona na szyję,
zaskoczona głębią uczucia, jakie wzbudziła w nim jej deklaracja. Nie potrafił mówić
o miłości, ale wyglądało na to, że jej wyznanie sprawiło mu ogromną radość.
Ruszyli w dalszą drogę, pogodzeni, i na nowo w przyjaźni.
Przy ubieraniu pomagała Desdemonie specjalnie wyznaczona do tego zadania pokojówka.
Niestety, suknia, którą zamierzała założyć, była równie ponura jak ta, którą miała na sobie
poprzedniego dnia. Postanowiła, że w przyszłości odświeży swoją garderobę.
W czasie gdy pokojówka układała jej włosy, wróciła myślami do poprzedniego wieczoru.
Zaraz po namiętnym wybuchu zarówno ona, jak i Giles zachowywali się oficjalnie, i przy
obiedzie rozmawiali już tylko o rzeczach ogólnych. Musiała przyznać, że choć Giles należał
do bogatych właścicieli ziemskich, przeciwko którym wielokrotnie występowała
w parlamencie, to zdołał ją zaskoczyć swoimi humanitarnymi i tolerancyjnymi poglądami.
Chyba nawet bardziej tolerancyjnymi niż jej własne. Obawiała się, że na zakończenie
wieczoru zacznie jej składać niemoralne propozycje, jednak potraktował ją z nieskazitelną
elegancją, nie licząc jednego gorącego pocałunku na dobranoc, na wspomnienie którego
usta układały się do uśmiechu.
Pospiesznie zmieniła wyraz twarzy, dała pokojówce napiwek, po czym zeszła na dół do
jadalni. Przygotowała się, że na widok Gilesa ogarnie ją zmieszanie, ale okazało się, że
jeszcze go nie ma. Z nadzieją, że za chwilę się pokaże, kazała podać posiłek na dwie osoby.
Wkrótce pojawił się Giles.
– Mogę się przyłączyć?
Fakt, że był tak samo skrępowany jak ona, pomógł jej opanować zdenerwowanie.
– Proszę – odparła. – Nie wiem jak wątróbka, ale jajecznica i parówki są wspaniałe.
Zajął miejsce naprzeciwko.
– Byłem u kowala. Mój powóz będzie gotowy najwcześniej jutro.
– Nic nie szkodzi. – Jak dobra żona nalała mu herbaty, dodając mleka, bo już poprzedniego
dnia zauważyła, że je lubi. – Możemy pojechać moim powozem. Potem odwiozę cię do
Daventry albo zabiorę ze sobą do Londynu, jeśli nie będziesz chciał czekać na naprawę
powozu.
– To miło z twojej strony. – Nałożył sobie jajecznicy i parówkę. – Nie uśmiecha mi się
spędzać tu jeszcze jednego dnia.
– Sądzisz, że spotkamy uciekinierów w Ruxton?
– Wątpię. Zaczynam o nich myśleć jak o jakichś ulotnych zjawach – stwierdził sucho. – Czy
twoja bratanica odwiedzi cię po przyjeździe do Londynu?

152

Wzruszyła ramionami.
– Mam nadzieję, choć nie założyłabym się o to. A twój brat przyjedzie do Wolverton House?
Potrząsnął głową.
– Dom jest pusty. Myślałem o sprzedaniu go, ale jeszcze nie podjąłem decyzji. – Spojrzał
z zastanowieniem na towarzyszkę. – Być może w przyszłości będę spędzał więcej czasu
w mieście.
Desdemonie spodobało się to, co usłyszała. Uświadomiła sobie, że znowu się uśmiecha.
Boże, zachowuje się jak jakaś zadurzona uczennica. Nie, to nieprawda. Smarując kromkę
chleba marmoladą, doszła do wniosku, że nigdy wcześniej nie kochała. Była nieśmiałą
dziewczyną, na dodatek molem książkowym i nie interesowała ją płeć przeciwna. Później
cierpiała z powodu uciążliwych zalotów, a za mąż wyszła bez miłości. Należało się jej więc
trochę szaleństwa.
– Jak zamierzasz odnaleźć lorda Roberta? – zapytała, podnosząc wzrok.
– Pewnie brakuje mu pieniędzy, więc zostawię wiadomość u jego bankiera – odparł Giles. –
Skontaktuję się też z kilkoma znajomymi Robina i uprzedzę ich, że go szukam.
Drogi były rozmokłe i błotniste, dotarli więc do Ruxton dopiero koło południa. Stróż przy
bramie z radością powitał Gilesa, ale nic nie wiedział o wizycie lorda Roberta. Ruszyli do
budynku administracyjnego. Zastali tam Haslipa, zarządcę majątku, pogrążonego
w lekturze. Uśmiechnął się na widok człowieka, który od lat go zatrudniał i zapewniał
utrzymanie.
– Lord Wolverton! – Wstał pospiesznie. – Cóż za niespodziewana przyjemność, milordzie.
Przyjechał pan tu na dłużej?
Giles pokręcił przecząco głową.
– Przyjechałem tylko po to, żeby zapytać, czy był tu mój brat. Haslip zawahał się.
– Chyba tak, choć nie jestem pewien.
Kiedy Giles pytająco uniósł brew, Haslip wytłumaczył:
– Nikt go nie widział, ale tego ranka zniknęły dwa wierzchowce i znaleziono tę notatkę
w stajni. – Podał kartkę markizowi. – Nie wiem, czy to pismo pańskiego brata. Jeśli tak, to
wszystko w porządku, ale może list napisał sprytny złodziej. Tak czy inaczej, ten ktoś zabrał
dwa najlepsze konie.
Giles przeczytał list. Znalazł tam tylko krótkie zdanie: Potrzebowałem koni, Lord Robert
Andreville. Rozpoznał jednak charakter brata.
– To jego pismo. – Podał kartkę Desdemonie. – A więc był tu zeszłej nocy. O której godzinie
zauważono, że konie zniknęły?
– Około dziewiątej.
– Obejrzę dom i sprawdzę, czy spędził tu noc. Jeśli przyjechał późno, z pewnością nie chciał
nikogo budzić – zręcznie wyjaśnił. Lepiej nie wspominać o pannie niewinnej. Im mniej się
o niej mówi, tym lepiej.
Haslip miał ochotę zapytać, jak jego nowy pracodawca dostał się na teren otoczonej murem
posiadłości, dlaczego opuścił ją nic nikomu nie mówiąc i na co mu dwa konie, ale

153

powstrzymał się.
– Dobrze, milordzie. Przyniosę klucze – powiedział.
Kiedy znaleźli się we dworze, Giles odesłał służącego, po czym wraz z Desdemoną
przeszukali dom, kończąc na kuchni.
– Byli tu, to pewne – orzekła lady Ross, obejrzawszy spiżarnię, szafki z zastawą stołową
i cynową wannę, w której na dnie lśniło kilka kropel wody. Podniosła do góry świeżo
wyczyszczony kryształowy kielich. – Wygląda na to, że posilali się w wielkim stylu.
– Robin zawsze dbał o nastrój – stwierdził Giles. – Sprawdziłem szafę z bielizną. Sądząc po
liczbie zużytych prześcieradeł, a potem starannie złożonych, spali w oddzielnych łóżkach.
Być może nasze obawy nie mają podstaw.
– Może – odparła.
Teraz już mniej upierała się przy tezie, że to niemożliwe, aby mężczyzna, podróżujący sam
na sam z kobietą, nie próbował nastawać na jej godność. Jeszcze dzień wcześniej nie
żywiła co do tego żadnych wątpliwości, jednak towarzystwo Gilesa przekonało ją, że dojrzały
mężczyzna nie musi koniecznie zachowywać się jak opętany pożądaniem samiec. Być
może lord Robert rzeczywiście zaoferował pomoc Maximie, kierując się wyłącznie czystym
altruizmem. Ale nawet jeśli nie doszło do niczego zdrożnego i tak reputacja bratanicy
pozostawała zagrożona.
– Mają konie, więc mogą dotrzeć do Londynu już dziś wieczorem.
Opuszczając dwór, Desdemoną pomyślała, że sprawa Maximy powoli dobiega końca,
jednak na jej drodze pojawiło się nowe wyzwanie, markiz Wolverton.

154

Po długim i monotonnym dniu, spędzonym w siodle, Londyn tak pobudził zmysły Maxie, że
w porównaniu z nim Boston wydał jej się małym jarmarcznym miasteczkiem. Ogromnie
zmęczona, jechała za Robinem przez ciemne uliczki, pragnąc jak najszybciej dotrzeć na
miejsce. Zdziwiła się, kiedy jej towarzysz zatrzymał się przed okazałą kamienicą.
– Tu się zatrzymamy? – zapytała zaskoczona. Zeskakując z konia, Robin uśmiechnął się do
niej zachęcająco.
– Kołatka jest podniesiona, co znaczy, że moi przyjaciele są w domu.
– Z naszym wyglądem nie wpuszczą nas nawet do kuchni, a co dopiero mówić o salonie –
mruknęła Maxie, z trudem schodząc z konia.
Robin zachichotał.
– Nie martw się, widywali mnie w gorszym stanie.
Maxie obrzuciła wzrokiem masywną fasadę i natychmiast poczuła się jak biedna
prowincjuszka. Przywołała na pomoc dumę. Niech sczeźnie, jeśli teraz stchórzy. Jakie to ma
znaczenie, co angielscy arystokraci sobie o niej pomyślą? Jeśli Robin uznał za słuszne ją tu
przywieźć, nie będzie się kuliła jak jakiś bezpański pies.
Przytrzymała konie, a Robin uderzył kołatką w drzwi. Otworzył je lokaj w liberii i peruce.
Zlustrował gości z pogardą, a twarz wykrzywił mu grymas, jakby na schodach znalazł
beczkę starych ryb. Zanim jednak zdołał otworzyć usta, Robin rzucił rozkazująco:
– Zawołaj kogoś, kto zajmie się naszymi końmi. – Znowu się zmienił, tym razem
w stuprocentowego arystokratę.
Odźwierny cofnął się niepewnie pod groźnym wzrokiem przybysza. W ciągu minuty zjawił
się kamerdyner.
Maxie z trudem powstrzymała się, by nie kulić ramion, wchodząc do marmurowego holu, tak
olbrzymiego, że pułk kawalerii mógłby tu spokojnie odbyć musztrę. Sufit znajdował się na
wysokości dwóch pięter, w rogach na podwyższeniach stały posągi, wierne kopie greckich
rzeźb. Środek holu zajmowały podwójnej szerokości schody. Nie bywała wcześniej w tak
znakomitych domach, toteż ten wydał jej się królewskim pałacem. O ile się nie myliła,
znajdowali się w Carlton House, w rezydencji samego księcia regenta. Robin zachowywał
się z taką swobodą, jakby był tu częstym gościem.
– Czy księżna jest w domu? – zapytał kamerdynera.
– Jej wysokość nie przyjmuje – odparł służący dumnie.
– Nie o to pytałem – rzucił Robin cicho, ale zdecydowanie. – Księżna mnie przyjmie.
Powiedz, że przyjechał lord Robert.
Twarz służącego zdradzała pospieszną kalkulację. Nieznajomy miał arystokratyczny akcent
i maniery światowca, ale był biednie odziany. Na wszelki wypadek skłonił się i odszedł.
Księżna? Maxie zaczęła się zastanawiać, czy ta dostojna dama nie okaże się babką Robina,
a on sam czarną owcą albo kimś równie kontrowersyjnym. Od początku domyślała się, że
Robin jest dobrze urodzony, ale jak dobrze? Najwidoczniej bardzo dobrze. Zdrętwiała ze

155

zmieszania i dzielnie nadrabiała miną, kryjąc strach przed nie znanym jej i wrogim światem.
Każdy mięsień miała napięty. Chodziła po holu jak kot obwąchujący nowe miejsce.
Znajdowała się akurat w najodleglejszym kącie, kiedy doszedł ją odgłos pospiesznych
kroków. Odwróciła się i ujrzała, jak po schodach spływa wspaniała złocista istota.
Tajemnicza nieznajoma nie zauważyła Maxie i rzuciła się w ramiona Robina, nie przejmując
się jego brudnym ubraniem.
– Robin, ty wstręciuchu! Dlaczego nie zawiadomiłeś mnie o przyjeździe?
Z uśmiechem objął ją ramionami.
– Opamiętaj się, Maggie! Pomyśl o przyszłym markizie Wilton, jeśli nie o sobie.
– Jesteś nieznośny jak Rafe – rzuciła z grymasem. – To może być dziewczynka.
– Nonsens. Ty z pewnością urodzisz syna i dasz mężowi spadkobiercę.
Przez chwilę trwali w czułym uścisku. Nie ulegało wątpliwości, że długo i dobrze się znają.
Księżna wzrostem dorównywała Robinowi, a jej włosy były tak samo jasne jak jego.
Ukryta w rogu Maxie przeżywała katusze, od których aż jej pociemniało w oczach. Sądziła,
że przygotowała się na wszystko, co mogło ją spotkać w tym domu, ale nie na to! Wielki
Boże, nie na to! Jak on mógł przyprowadzić ją do domu swojej kochanki? W trakcie ich
długiej podróży Robin nigdy nie wydawał się jej tak odległy jak teraz. Jego złote włosy lśniły
w blasku kandelabrów i nawet w zniszczonym i brudnym odzieniu każdy rozpoznałby w nim
prawdziwego arystokratę. Nigdy w całym swoim życiu, nawet wtedy gdy dokuczały jej białe
dzieci, nie czuła się bardziej mieszańcem i odmieńcem jak w tej chwili.
– Chcę, byś poznała kogoś wyjątkowego – powiedział Robin wypuszczając księżnę z objęć.
Kiedy prowadził Maggie w jej stronę, Maxie targały wściekłość i zmieszanie. Jak ma się
zachować w obecności tej kobiety, zwłaszcza że występuje w męskim stroju? Przypomniała
sobie odpowiedź pewnej dystyngowanej damy z Bostonu: Amerykanin nie kłania się
żadnemu śmiertelnikowi tylko Bogu i tylko wtedy, gdy poczuje wezwanie. Tym samym
kochanka Robina nie zasługiwała na ukłon. Skoro jednak była przebrana za chłopca,
należało zdjąć kapelusz. Uczyniła tak, ale nic nie zdołała zrobić z wyrazem twarzy, na której
rysowała się płomienna wrogość.
Księżna zatrzymała się zdumiona.
– Maggie, to jest panna Maxima Collins. Maxie, oto księżna Candover. – Położył dłoń na
ramieniu Maxie. – Próbuję namówić Maxie, żeby za mnie wyszła.
W szarozielonych oczach księżnej zamigotało zaskoczenie, lecz zaraz za nim przyszło
rozbawienie. Rysom księżnej brakowało symetrii, ale promieniował z niej czar, którego
pozazdrościłaby niejedna piękność. Nic dziwnego, że Robin o niej śnił.
Widząc rozbawienie księżnej, wściekłość Maxie sięgnęła zenitu. To oczywiste, że Maggie
wzięła za żart wyznanie Robina. Gniew jej zelżał nieco, kiedy księżna odezwała się głosem
brzmiącym szczerą życzliwością.
– Moja droga, to cudownie, że mogę cię poznać. – Uśmiechnęła się konspiracyjnie. – Mam
nadzieję, że przyjmiesz oświadczyny Robina. Ma kilka wspaniałych zalet, choć
podejrzewam, że w tej chwili marzysz o tym, żeby udusić go gołymi rękami, prawda?

156

Uwaga ta była tak zgodna z rzeczywistością, że zbiła Maxie z tropu.
– Szczerze mówiąc, zastanawiam się nad najlepszym sposobem zamordowania go. – Choć
wprost zgrzytała zębami, postanowiła dorównać księżnej w poczuciu humoru. – Utopienie
we wrzącym oleju wydaje mi się zbyt szybkie.
Maggie parsknęła śmiechem.
– Domyślam się, że przywiózł cię tu bez słowa uprzedzenia?
– Dokładnie tak, wasza wysokość. – Maxie zerknęła na Robina, który nawet wcale nie
wyglądał na zawstydzonego. Jego dłoń nadal spoczywała na jej ramieniu, co zresztą
podtrzymywało ją na duchu, choć miała ochotę skręcić mu kark. – Robin wspominał tylko
o odwiedzinach u przyjaciół, nic więcej.
– To rezultat wielu lat pracy w charakterze szpiega. Im mniej się mówi tym lepiej. – Maggie
wskazała na hol. – Ja także doznałam szoku, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam to
mauzoleum. – Przechyliła głowę na bok. – Jesteś Amerykanką?
To oczywiste, że podobnie jak Robin miała wyczulony słuch. Zresztą wiele rzeczy ich
łączyło. Ta myśl jednak nie poprawiła Maxie nastroju.
– Tak. Ale ojciec był Anglikiem, młodszym synem szóstego wicehrabiego Colingwooda. –
Natychmiast zawstydziła się, że wspomina o swoich szlacheckich krewnych, ale było już za
późno.
Księżna zmarszczyła brwi.
– Collingwood? Z Durham?
– Tak. – Zabrzmiało to szorstko, więc dodała: – Spędziłam u wujostwa wiosnę.
Robin popatrzył na nią ze zdziwieniem, ale nic nie powiedział.
– Przyjechaliśmy do Londynu bez grosza – wyjaśnił. – Mamy nadzieję, że Candover House
ugości nas przez dzień lub dwa.
– Jestem pewna, że znajdzie się dla was miejsce. – Księżna odwróciła się do Maxie. –
Pokażę ci pokój, w którym będziesz się mogła odświeżyć i odpocząć.
– Jeśli wasza wysokość pozwoli, najpierw chciałabym zamienić słówko z Robinem.
– Oczywiście. – Księżna wskazała jakieś drzwi. – W saloniku nikt wam nie będzie
przeszkadzał.
Robin poszedł za Maxie z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Spodziewał się, że towarzyszka
będzie zaskoczona, kiedy się dowie, iż znalazła się w domu Maggie, ale jej wściekłość,
okazała się większa niż przypuszczał.
Kiedy tylko drzwi się za nimi zamknęły, Maxie okręciła się na pięcie, a każdy kawałek jej
drobnego ciała drżał z furii.
– Jak śmiałeś sprowadzić mnie do domu swojej kochanki?
– Maggie nie jest moją kochanką już od wielu lat – powiedział uspokajająco. – Pozostała
jednak moją przyjaciółką i obydwoje mamy zwyczaj pomagać sobie w potrzebie. Ponieważ
ty i ja potrzebujemy noclegu, wydawało mi się naturalne, żeby tu przyjść. – Podszedł do
kominka i oparł się o marmurowy blat. – Wiedziałem, że Maggie i jej mąż przyjmą dwoje
obdartusów bez zbędnych pytań i sensacji. Tutaj możesz bez przeszkód przekształcić się

157

w szanowaną młodą damę.
– Kamerdynerowi przedstawiłeś się jako lord Robert, a księżna zwracała się do ciebie w ten
sam sposób. Mówiłeś, że twój tytuł nie jest prawdziwy.
– To ty tak twierdziłaś. Ja tylko niczego nie prostowałem – zauważył Robin. – Najwyraźniej
ojciec nie wytłumaczył ci, na czym polega angielski system tytularny. Na przykład użycie
tytułu lord z imieniem wskazuje na młodszego syna księcia lub markiza, więc lord Robert
Andreville to poprawny tytuł.
Oczy Maxie zwęziły się, jakby przyswajała sobie słowa towarzysza. W tej chwili wyglądała
bardziej egzotycznie i niebezpiecznie niż kiedykolwiek.
– Mówiłeś, że nie jesteś szlachcicem.
– Nie jestem. Lord Robert to tytuł grzecznościowy. Jestem tak jak ty zwykłym obywatelem.
Gdyby mój brat zmarł, niech Bóg broni, wtedy szlachectwo przeszłoby na mnie. – Wzruszył
ramionami. – To wszystko nie ma sensu.
– Twój ojciec był księciem? Pokręcił głową.
– Markizem. Jeden szczebel niżej.
– A więc, kiedy się spotkaliśmy, znajdowałeś się na terenie rodzinnej posiadłości? –
Wpatrywała się w niego, jakby po raz pierwszy go widziała. – Co z ciebie za człowiek? Od
samego początku świadomie mnie zwodziłeś, pozwalając sądzić, że jesteś bezdomnym
włóczęgą, może złodziejem albo kimś jeszcze gorszym. W czym jeszcze mnie oszukałeś?
– Zawsze mówiłem ci prawdę. – Przeniósł ciężar ciała z jednej nogi na drugą, unikając
wzroku Maxie. Zaczynał się robić się oziębły, jak zawsze, kiedy czuł się winny albo
zdenerwowany. Mimo że zdawał sobie sprawę, że to błąd, nie potrafił usunąć chłodu
z głosu. – Choć przyznaję się do kilku kłamstw, które w twojej obecności powiedziałem
innym.
Złość Maxie przeszła w niepohamowaną furię. Sięgnęła po porcelanową figurkę stojącą na
stole i cisnęła nią w Robina. Statuetka roztrzaskała się o marmurowy kominek, o kilka cali od
dłoni Robina. Nie poruszył się nawet, gdy uderzyły w niego odłamki. Zacisnął tylko palce na
gzymsie.
– Nic mnie nie obchodzi, że za prawdziwość każdego twojego słowa może poręczyć sam
pan Bóg! Musieli cię wychowywać prawnicy albo Jezuici! – krzyknęła pogardliwie. – Chciałeś
mnie oszukać, nawet jeśli twierdzisz, że tylko manipulowałeś prawdą. – Załamał jej się głos.
– Jaka byłam głupia, że ci uwierzyłam.
Ból w głosie Maxie przeszył go jak błyskawica. Odetchnął głęboko.
– Masz rację. Wykorzystywałem prawdę, żeby wywołać złudne wrażenie. Ale przysięgam, że
nie miałem zamiaru kpić z ciebie.
– W takim razie, po co te kłamstwa?
Wpatrywała się w niego ze skurczoną twarzą. Ganił się w duchu za to, że nieumyślnie
sprawił jej tyle bólu. Co gorsza, akurat w tym momencie przypomniał sobie, jak się kochali,
jej słodycz, hojność, zmysłowość i pasję. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, czuł, że pragnie
Maxie z całej siły, fizycznie i emocjonalnie. Pragnął jej od chwili, kiedy ujrzał nad sobą

158

urzekającą, pełną czaru leśną nimfę. Nie rozumiał, dlaczego w takim razie postępował tak
idiotycznie? Jak mężczyzna, ceniący subtelność i uczciwość, może zachować się jak
skończony głupiec? Kiedy się głębiej nad tym zastanawiał, odpowiedź wydała mu się
oczywista.
– Nie bardzo przepadam za lordem Robertem Andreville – wyrzucił z siebie. – Jeśli ja go nie
lubiłem, nie spodziewałem się, żebyś ty go zechciała polubić. A od chwili, kiedy cię
poznałem, pragnąłem, żebyś mnie polubiła.
Pomyślała, że trochę się spóźnił z tą szczerością. Czuła jednak, że się uspokaja, a złość
mija. Patrzyli na siebie przez chwilę. Złość zniknęła, jednak smutek pozostał. Przeszła przez
salonik i oparła się o gzyms kominka, krzyżując ramiona na piersi.
– Czy sprowadziłeś mnie tutaj, żeby uzyskać aprobatę Maggie? – zapytała chłodnym
głosem. – Czy tylko chciałeś ją zaszokować pokazując, jak nisko upadłeś, odkąd cię
opuściła? Trudno spotkać drugą tak szacowną i piękną kobietę, przypuszczam więc, że
postanowiłeś wybrać przeciwny kierunek.
– Wielki Boże, chyba nie wierzysz w ani jedną z tych rzeczy, które powiedziałaś! –
Zrozumiawszy powód jej wściekłości Robin poczuł się nieswojo. – Jesteś kobietą mądrą
i z charakterem, chlubą każdego mężczyzny, którego zechciałabyś obdarzyć zaufaniem.
I nawet umazana błotem nadal jesteś piękna.
Zacisnęła usta.
– Zawsze potrafisz znaleźć odpowiednie słowa. Tylko że czasami słowa nie wystarczą.
Zasłużył sobie na to, niemniej jednak czuł się tak, jakby walnęła go pięścią prosto w splot
słoneczny.
– Wybacz mi. Przyznaję, że zachowałem się jak niewrażliwy dureń. To nieprawda, że
przyprowadziłem cię tutaj, żeby uzyskać aprobatę Maggie, chciałem tylko, żebyś ją poznała.
Jesteście dwiema kobietami mojego życia i sądziłem, że mogłybyście się zaprzyjaźnić.
Oparła dłoń o gzyms kominka.
– A jeśli jej się nie spodobam, co z pewnością się stanie, co wtedy?
– Spodobasz się jej. – Przykrył jej dłoń swoją. Poruszyła palcami, ale nie cofnęła ręki. –
Przypuszczam, że tak naprawdę obawiasz się, którą z was dwóch wybiorę. – Zacisnął dłoń.
– Nawet gdyby Maggie miała na tyle mało rozumu, żeby czynić w moim kierunku jakieś
kroki, i tak wybrałbym ciebie. Jesteś jedyną osobą, która ma moc nas rozdzielić.
Zamknęła oczy, wzruszona tym, co powiedział. Nie potrafiąc się dłużej powstrzymywać,
objął ją ramionami. Wtuliła się w niego, jakby zrezygnowała z dalszej walki. Mimo kłótni,
fizycznie zawsze między nimi panowała harmonia. Robert trzymał ją w ramionach
z nadzieją, że uspokoi jato tak samo jak koiła jego nerwy. Silny charakter Maxie sprawiał, że
ciągle zapominał, jaka jest niska. Poczuł nagłą potrzebę bronienia jej. Głową ledwie sięgała
mu do podbródka, a sam przecież nie był wysoki.
– Twoja głowa jest na wysokości mojego serca. – Jedną ręką wyjął z włosów spinki, żeby
opadły hebanową masą na plecy. – Jestem skończonym idiotą, Kanawiosta. Chciałem
zablokować przeszłość i przyszłość, bo po raz pierwszy od wielu lat czułem się szczęśliwy.

159

Delikatnie pogładził japo plecach.
– Wiedziałem, że wcześniej czy później będę musiał wszystko wyjaśnić, ale bałem się
i wolałem odwlekać tę chwilę, jak długo się da. Nie przyszło mi do głowy, że traktuję cię
niesprawiedliwie. Przypominałaś mi ziemię, mądrą i nieskończenie silną. Zapomniałem, że
ty także możesz mieć własne strachy.
– Jakie jeszcze niespodzianki kryjesz w rękawie? – zapytała, nie podnosząc głowy.
– Jestem dość bogaty. Między innymi jestem właścicielem Ruxton. Słysząc to, podniosła
głowę, a w jej oczach błysnęło rozbawienie.
– Chcesz powiedzieć, że ukradłeś własne konie? – Kiedy skinął głową, dodała: – A ja tak się
bałam.
– Mówiłem ci, że nie ma takiej potrzeby.
– Księżna ma rację. – Ton jej głosu był surowy, ale usta drżały ze śmiechu. – Jesteś
draniem.
– Tak. – Westchnął z powagą. – Dlatego pomysł, by stać się kimś innym, tak mi się
spodobał.
Popatrzyła mu w oczy.
– Musimy o tym jeszcze porozmawiać, ale chyba już nie tej nocy.
– Dobrze. Teraz nie miałbym na to sił. Podobnie jak ty nie masz prawdopodobnie sił na
podejmowanie decyzji, czy za mnie wyjdziesz. – Wypowiedział to zdanie lekkim tonem, ale
zarazem wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź Maxie.
Potrząsnęła głową ze smutkiem.
– Nie wiem, Robinie. Jesteśmy sobie jeszcze dalsi niż sądziłam. – Chwyciła za klapy jego
surduta. – Nie wiem, czy potrafię dostosować się do twojego angielskiego świata, a nawet
czy zechcę spróbować.
– Jesteśmy sobie bliżsi niż podejrzewasz, a ten świat to nie jest jedyna możliwość. – Musnął
ustami jej włosy. – Ale teraz nie czas o tym rozmawiać. Najważniejsze, że nie powiedziałaś
nie. – Uśmiechnął się lekko. – Dziękuję, że nie trafiłaś mnie tą porcelanową figurką. Choć
może powinnaś. Moje zachowanie było całkowicie nie na miejscu.
– Chciałam podkreślić swoją wypowiedź, a nie zrobić ci krzywdę. Jednak powinnam była
nad sobą panować. – Skrzywiła się. – Mam nadzieję, że ta figurka nie jest rodzinną
pamiątką. – Spojrzała na jego poszarpaną koszulę. – Kiedy jestem zła, mówię do ciebie
„lord Robert”, a ty co czujesz, kiedy nazywasz mnie Kanawiosta?
Nie spieszył się z odpowiedzią.
– Przypuszczam, że to oznacza, iż mówię od serca i z nadzieją, że mnie wysłuchasz.
– To wcale niezły powód. – Po chwili milczenia popatrzyła na towarzysza z iskierką przekory
w oczach. – Jeśli za ciebie wyjdę, to jaki zyskam tytuł?
– Będziesz się nazywała lady Robertowa Andreville. W skrócie lady Robertowa a być może
lady Robinowa.
Oczy Maxie stały się okrągłe jak talerze.
– Mówisz poważnie? Nie żartujesz sobie znowu?

160

– Nie, na Boga. Wybuchnęła śmiechem.
– Co za absurd! Nic dziwnego, że Amerykanie odrzucili ten system.
Otworzyły się drzwi i stanęła w nich księżna Candover. Na widok przytulonej pary chciała się
pospiesznie wycofać.
– Przepraszam, zapewne nie słyszeliście mojego pukania.
– Nie uciekaj. – Robert bez pośpiechu wypuścił Maxie z objęć. – Zawarliśmy pokój.
Była zbyt rozsądna, by komentować tę wypowiedź.
– Rafe właśnie przysłał wiadomość, że wyjeżdża z Westminster wcześniej niż się
spodziewał – powiedziała. – Czy zechcecie zjeść z nami kolację za godzinę lub dwie?
Bardzo bym tego pragnęła, ale jeśli jesteście zbyt zmęczeni, możecie zjeść w swoich
pokojach.
Maxie zerknęła na Robina.
– Z przyjemnością przyjmuję zaproszenie, wasza wysokość, ale ostrzegam, że mam ze
sobą tylko jedną suknię, a na podróż wybrałam najgorszą.
– Moja pokojówka może ją odświeżyć. – Wzrok księżnej spoczął na odłamkach porcelany.
Jej twarz się rozjaśniła.
– Wspaniale! Stłukliście tę koszmarną replikę grupy Laokoona. Twarz Maxie spłonęła
czerwienią.
– Przepraszam. To moja wina. Postaram się odkupić ją jak najszybciej.
– Nawet się nie waż. – Księżna uśmiechnęła się złośliwie. – To był ślubny prezent od
jednego z kuzynów, który nie aprobował mojego małżeństwa z Rafe’em. Troje ludzi
zjadanych przez węża to raczej mało sympatyczny prezent, nie sądzicie? Stawiałam ją na
brzegu stołu z nadzieją, że któraś ze służących przypadkowo ją strąci.
Maxie zachichotała. Tylko prawdziwa dama potrafi sprawić, żeby gość czuł się dobrze, mimo
że coś zniszczył.
– Jeśli ma pani coś jeszcze do stłuczenia, służę pomocą.
– Umowa stoi! – Księżna obróciła się. – Zaprowadzę was teraz do waszych pokoi. Macie
jeszcze czas na kąpiel i drzemkę.
Maxie podążyła za gospodynią. Myślała po drodze o przyszłości z Robinem i problemach,
jakie musieliby rozwiązać. Znalazła się w obcym świecie, gdzie niewiele osób będzie ją
życzliwie witało. Im szybciej się przekona, czy potrafi żyć w tym świecie, tym lepiej.

161

Po kąpieli w pokoju Maxie zjawiła się Lavalle, francuska pokojówka księżnej. Służąca nie
zdradziła się słowem, że jest niezadowolona z pojawienia się niespodziewanego gościa, ale
na jej twarzy malował się ból, kiedy podawała nowej pani świeżo wyprasowaną suknię.
Maxie znała język francuski, choć pobrzmiewał w nim lekki akcent kanadyjski, czym szybko
zdobyła sobie sympatię służącej.
Założyła prostą białą suknię, po czym usiadła, a Lavalle zajęła się upinaniem jej ciemnych
włosów w elegancki węzeł. Rezultat był zadowalający, kiedy jednak pojawił się lokaj
wzywający ją na kolację, Maxie z niepokojem zerknęła w lustro. Potem wysoko uniosła
głowę i zeszła na dół do małego salonu.
Robin i księżna pogrążeni byli w rozmowie, ich złote głowy pochylały się ku sobie. Robin
miał na sobie nową koszulę i halsztuk, prawdopodobnie prosto z szafy samego księcia.
Wydawał się rozluźniony i obawy Maxie powróciły. On pasuje do tego otoczenia, ale co,
u diabła, ona tu robi? W tym momencie uniósł wzrok i jego oczy rozszerzył zachwyt.
Podszedł do Maxie.
– Wyglądasz cudownie – powiedział.
Poczerwieniała, czując jak jego gorące spojrzenie rozgrzewa ją aż po palce u stóp.
– Miło mi, że to mówisz, ale ta suknia nie jest już modna nawet w Bostonie, a co dopiero
mówić o Londynie.
– Uwierz mi, mężczyzn nie interesuje moda tylko ogólny efekt. A twój widok zwala z nóg. –
Wziął ją pod rękę i poprowadził do krzesła stojącego między jego a księżnej. – Przypomnij
sobie też, że po raz pierwszy widzę cię w prawdziwej sukni.
Zachwyt Robina rozluźnił Maxie na tyle, że bez skrępowania usiadła przy stole. Księżna
miała na sobie suknię tak samo prostą jak jej, co było kolejnym przykładem wielkiego taktu
gospodyni. Robin musiał wcześniej uprzedzić o stosunku Maxie do alkoholu, bo
poczęstowano ją lemoniadą, choć pozostała dwójka piła sherry.
W pewnej chwili księżna spojrzała na zegar, ale w tym samym momencie otworzyły się drzwi
i Maxie nie miała cienia wątpliwości, że nieznajomy, który się pojawił, to książę Candover.
Robin był jak kameleon, potrafił ciągle się zmieniać, ale książę, dystyngowany do szpiku
kości, nie mógłby odgrywać nikogo prócz siebie. Był też wyjątkowo przystojny – doskonały
partner dla Maggie.
– Przepraszam za spóźnienie, kochanie – powiedział – ale akurat kiedy wychodziłem, złapał
mnie Castelereagh. – Zauważywszy gości przystanął, a na twarzy wykwitł mu szeroki
uśmiech. – Robin, ty hultaju, co cię sprowadza do Londynu?
Mężczyźni wymienili ciepły uścisk dłoni, potem Robin przedstawił księciu Maxie. Kiedy
Candover pochylił się nad jej dłonią, zobaczyła, że jego włosy i cera są tak samo ciemne jak
jej, tylko oczy miał zimnoszare, ale pełne humoru i życzliwości.
– Collins – powtórzył, prostując się. – Czy jest pani spokrewniona z Collinsami z Chanleigh?
– Obecny lord Collingwood jest moim wujem, wasza wysokość.

162

– W takim razie jesteśmy w pewnym sensie kuzynami, w drugiej albo trzeciej linii. –
Uśmiechnął się do Maxie. Jego uśmiech był równie zniewalający jak Robina. – Zawsze
z wielką radością poznaję nowe kuzynostwo, zwłaszcza tak atrakcyjne. – Podając jej ramię,
dodał: – Ponieważ jestem wprost nieludzko głodny, proponuję, żebyśmy od razu udali się do
jadalni. Jestem o wiele milszy, kiedy mam pełny żołądek.
Uśmiechnęła się i przyjęła ramię, myśląc jednocześnie, że w przeciwieństwie do Robina
książę to ucieleśnienie szczerości. Być może Robin słusznie postąpił, sprowadzając ją tutaj.
Zgodnie z przyrzeczeniem księżnej kolacja była prosta, choć jedzenie gustowne i doskonale
doprawione. Maxie z wdzięcznością przyjęła fakt, iż nie praktykowano tu długich i nudnych
zwyczajów stołowych uznawanych w Chanleigh Court za obowiązkowe. Obawiała się, że
w Londynie panują jakieś wyrafinowane formy zachowania przy stole, a ona wyjdzie na
nieokrzesaną prowincjuszkę. Jej strach okazał się bezpodstawny. Widywała więcej łyżek
i widelców w Bostonie.
Przy kolacji toczyła się lekka rozmowa, prowadzona w taki sposób, żeby Maxie, jako jedyna
Amerykanka w towarzystwie, nie czuła się z niej wyłączona. Wzruszyła ją ta delikatność,
a także trochę rozbawiła. Czy aż tak wyraźnie pokazywała po sobie, że Candover House ją
onieśmiela i przytłacza? Najwyraźniej tak, choć z pewnością księżna mylnie odczytywała
powody jej skrępowania.
Panowie pragnąc towarzyszyć damom przy kawie, postanowili nie wychodzić na kieliszek
porto. Maxie była z tego zadowolona. Choć księżna traktowała ją miło i uprzejmie, nie czuła
się jeszcze na siłach, żeby przebywać sam na sam z kochanką Robina. Byłą kochanką.
Kiedy gospodarze wdali się w dyskusję na temat zbliżającej się podróży na wieś, goście
z filiżankami kawy w dłoniach odeszli pod drzwi balkonowe. Za nimi znajdował się ogród tak
obszerny, że trudno było uwierzyć, iż znajdują się w jednym z największych miast świata.
Maxie obserwowała gospodarzy. Między księciem i księżną istniała tak mocna więź, że aż
zauważalna.
– Nawet jeśli wyszła za niego dla pieniędzy, łączy ich o wiele więcej – mruknęła.
Robin popatrzył na nią ze zdziwieniem.
– Skąd ci przyszło do głowy, że Maggie wyszła za Rafe’a dla pieniędzy?
– Ty tak powiedziałeś, tego ranka w zajeździe w Drover. Powiedziałeś, że Maggie poślubiła
mężczyznę, który mógł jej dać więcej niż ty. – Zatoczyła ręką szeroki łuk. – To wszystko plus
tytuł. To dużo. Jednak wcale nie jestem przekonana. Księżna nie wygląda na osobę
wyrachowaną, a ty sam też nie jesteś biedakiem.
– Następny przykład, jak cię zwiodłem. Instynkt cię nie zawodzi. Maggie nie jest kobietą,
którą można kupić, jedynie zdobyć. – Odwrócił się i popatrzył na ogród. – Kiedy
powiedziałem, że odeszła do mężczyzny, który mógł jej dać więcej, myślałem o uczuciach
nie finansach. Pieniądze i pozycja nigdy nie stanowiły w tym wypadku celu.
– Czy nadal to cię tak boli, Robinie? – zapytała cicho. – Teraz kiedy ją poznałam, rozumiem,
dlaczego tak trudno jest ci o niej zapomnieć.
– Ból pozostaje w przeszłości. – Spojrzał na nią znacząco. – W tej chwili myślę

163

o przyszłości.
Teraz Maxie spojrzała na ogród. Wydawało się, że tańczą coś w rodzaju emocjonalnego
kontredansa. Jedno odkrywało swoje uczucia, potem się rozdzielali, by przemyśleć to, co
zostało powiedziane. Potem następne wyznanie i znowu odwrót. Ale za każdym razem
kroczyli razem i powoli się do siebie zbliżali. Być może tak musiało być, że mieli się
poznawać małymi kroczkami. Maxie nie wiedziała jeszcze, jak ma skomentować ostatnią
wypowiedź Robina. Zbyt wiele się zdarzyło. Spojrzała na swoje odbicie w oknie. W prostej
sukni, wykwintnie uczesana, przypominała elegancką bostońską damę. Usta jej zadrżały.
– Utytłana w błocie, tak?
– Mało poetyczny komplement, ale szczery – przyznał. – Pierwszą, a raczej drugą rzeczą,
którą zobaczyłem wtedy w Wolverhampton, kiedy na mnie wskoczyłaś, to to, że jesteś
bardzo piękna.
– Wcale na ciebie nie wskoczyłam, tylko potknęłam się – poprawiła z naciskiem. – Gdybyś
nie skradał się tam jak wąż w raju...
Uśmiechnął się, potem dopił kawę i odstawił filiżankę na stolik przy oknie.
– Jak na kogoś, kto obawia się londyńskiej socjety, wyglądasz na całkiem pewną siebie –
powiedział.
– Chyba nie zaczniesz mnie przekonywać, że wszyscy w towarzystwie są tacy jak
Candoverowie.
– Oni są wyjątkowi – zgodził się Robin. – Ale towarzystwo składa się z różnych jednostek.
Można znaleźć kółko osób o pokrewnym charakterze i nie przejmować się innymi. Zresztą
nie trzeba w ogóle przebywać w Londynie.
– Moje doświadczenia związane ze śmietanką towarzyską nie zawsze były szczęśliwe –
stwierdziła z goryczą w głosie. Pomyślała, że w tym miejscu powinna przerwać, ale mówiła
dalej.
– Choć Ameryka jest republiką, żyją w niej ludzie zafascynowani szlachectwem. Jako syn
lorda, osoba mądra i inteligentna, ojciec był przyjmowany w domach należących do tak
zwanych lepszych rodzin. Oczywiście uważano go za ekscentryka, dlatego że zajmował się
dystrybucją książek i nie miał złamanego grosza przy duszy. Ale mimo tego zapraszano go
na uroczyste obiady dwa, trzy razy w tygodniu, kiedy mieszkaliśmy w Bostonie. Klerycy,
profesorowie, zamożni kupcy, wszyscy z radością witali w swych progach szacownego
Maximusa Collinsa.
Skończyła kawę i odstawiła filiżankę na bok, po czym spojrzała w okno.
– W trakcie jednego z takich wieczorów, miałam wtedy chyba dwadzieścia lat, podsłuchałam
panią Lodge rozmawiającą z przyjaciółką. To wtedy się dowiedziałam, że ojciec nie
przyjmował zaproszeń, jeśli ja nie byłam zapraszana. Pani Lodge tolerowała moją obecność,
żeby tylko móc gościć uroczego i szlachetnie urodzonego pana Collinsa, ale twierdziła, że
jeśli ta mała dzikuska, jak o mnie mówiła, rzuci urok na któregoś z mężczyzn z rodziny,
gotowa jest zerwać znajomość. Dziwiła się też, że taki dżentelmen jak pan Collins ożenił się
z dzikuską, ale tłumaczyła to faktem, iż mężczyźni niestety często padają ofiarą własnego

164

pożądania. – Spojrzała na Robina przeciągle. – Oczywiście wszyscy wiedzieli, jakie są te
lubieżne, rozwiązłe Indianki.
Robert zaklął pod nosem.
– Nic dziwnego, że masz złe zdanie o osobach z towarzystwa. Dotknął delikatnie jej
ramienia. Ciepło płynące od jego ręki podniosło Maxie na duchu.
– Nie wszyscy byli tacy. W niektórych domach nie traktowano mnie jak niewygodnej
konieczności. Nigdy nie powiedziałam ojcu o podsłuchanej rozmowie. On tak bardzo lubił te
wieczory. Szkoda mi było odbierać mu tę przyjemność.
Palce Robina zacisnęły się mocniej.
– Pani Lodge to zwykła bigotka, ale też jej stosunek mógł się brać z zazdrości, jaka się
budzi w starszych kobietach w obecności młodej, atrakcyjnej dziewczyny.
– Naprawdę tak sądzisz?
– Wątpię, żeby bostońskie megiery różniły się od londyńskich. Odejmij rasowe uprzedzenie,
a to co pozostanie, to zazdrosna matrona.
– Może masz rację. Pani Lodge miała trzy córki, brzydkie i pulchne. – Uśmiechnęła się
złośliwie, nagle rozbawiona incydentem, który przez lata sprawiał jej tyle bólu. – Dlaczego
łatwiej jest nam zrozumieć problemy innych, a nie własne?
– To prawo natury, jak to, że słońce wschodzi na wschodzie, a jabłko spada z drzewa na dół,
a nie w górę. – Widząc, że odzyskała humor, zdjął dłoń z jej ramienia. – Jutro, jak sądzę,
wybierzemy się do zajazdu, w którym umarł twój ojciec?
Chciała kiwnąć głową, ale nagle ogarnęła ją panika. Przeszła taki szmat drogi, żeby poznać
odpowiedź, a teraz zaczęła się bać. Czy bała się prawdy, czy faktu, że kiedy będzie już po
wszystkim, stanie przed koniecznością podjęcia decyzji co do Robina? Kochała go, on
chciał się z nią ożenić, to powinno być proste, ale nie było.
– Najpierw chyba powinnam odwiedzić ciotkę Desdemonę. Spotkała się z ojcem kilkakrotnie
przed jego śmiercią. Może powie mi coś na jego temat.
Robin skinął głową.
– Mam ci towarzyszyć, czy wolisz, żeby poszła z tobą pokojówka Maggie?
Skrzywiła się.
– Zachowanie dobrego imienia jest tak uciążliwe. Skoro nie mogę poruszać się samotnie
powozem po mieście, wolę już, żebyś to ty mi towarzyszył. Poza tym, jeśli ciotka
Desdemona okaże się osobą niebezpieczną, bardzo mi się przydasz.
– Dziękuję za tę oznakę zaufania – rzucił. – Prosiłbym tylko, żebyś poczekała do południa.
Najpierw chciałbym odwiedzić bankiera i krawca. Już wcześniej zamówiłem nowe ubrania
i mam nadzieję, że nie zostało jeszcze wysłane do Yorkshire. – Spojrzał z niesmakiem na
wytarty rękaw surduta. – Nie będę go żałował.
– Czy mogę go wziąć? Wiążę z nim bardzo miłe wspomnienia.
– Bierz wraz z moim błogosławieństwem. – Zawahał się. – Czy zgodzisz się, żebym zamówił
dla ciebie jedną lub dwie suknie? Z tą jednanie dasz sobie rady w Londynie.
– Chyba masz rację – przyznała bez entuzjazmu. – Ale nie chcę tracić czasu na przymiarki.

165

– Nie ma takiej potrzeby. Pokojówka Maggie weźmie miarę z tej sukni. – Spojrzał
z podziwem na jej figurę. – Wydaje się prosta, ale ma doskonały krój i jest wspaniale
dopasowana.
– Dziękuję. Sama ją uszyłam. Brak funduszy sprawia, że człowiek staje się wszechstronny.
– Podniosła dłoń, żeby ukryć ziewnięcie. – Jestem gotowa do spoczynku. To był bardzo
długi dzień.
– Tej nocy będę bardzo samotny – wyznał ściszonym głosem. Ich spojrzenia się spotkały.
Boże, przecież to dopiero zeszłej nocy zostali kochankami. Powitali ranek jak pogańscy
bogowie płodności, nadzy i pozbawieni wstydu. Na to wspomnienie zrobiło jej się gorąco.
Robin też to wyczuł.
– Pocałowałbym cię na dobranoc – powiedział napiętym głosem. – Obawiam się jednak, że
porwałbym cię w ramiona, zaniósł do sypialni i nie wypuścił do rana.
Spróbowała się uśmiechnąć.
– Nie wolno nam posunąć się tak daleko i nadużywać gościnności gospodarzy.
– Nikt tu nie czatuje na korytarzach. – Dotknął jej dłoni. – Moglibyśmy spędzić razem noc
i nikt by tego nie zauważył.
Zaczął wolno pieścić wewnętrzną stronę jej dłoni. Spojrzała na ich złączone dłonie. Nawet
najzagorzalszy moralista nie zobaczyłby niczego zdrożnego w tym dotyku, jednak czuła się
tak, jakby stała bez sukni, zupełnie naga. Palce Robina przesunęły się na delikatną skórę
nadgarstka. Błądziły w górę i w dół, a Maxie czuła, że krew w żyłach osiągnie zaraz punkt
wrzenia. Przełknęła z trudem ślinę, gotowa zgodzić się na wszystko.
– Mam do ciebie później przyjść? – zapytał ochryple Robin. Byli kochankami, znali swoje
ciała, a on ze zręcznością złodzieja wyłamywał zamek jej oporu. To skojarzenie sprawiło, że
Maxie zebrało się na chichot. Tym samym czar prysł.
– Wybacz – powiedziała. – Ale to niestosowne, żebyśmy kochali się w tym domu.
Miała na myśli dom Maggie, oczywiście. Robin zamknął oczy, a jego twarz się zmieniła,
stężała i stwardniała. Kiedy ponownie spojrzał na Maxie, widać było, że wrócił mu rozsądek.
– Rozumiem, dlaczego tak się czujesz, choć wolałbym, żeby było inaczej.
– Nie będziesz miał koszmarów śpiąc sam? – zapytała.
– Jeśli nawet, to nie będą tak straszne jak w przeszłości. – Uśmiechnął z czułością. – Miałaś
rację, lżej jest nieść ciężar, kiedy się nim z kimś podzieli.
Odchodząc, by pożegnać się z gospodarzami, zdała sobie sprawę, jak łatwo Robin mógł
wykorzystać jej współczucie i namówić ją do spędzenia razem nocy. Pod niebezpiecznym
urokiem i niebezpiecznymi umiejętnościami krył się prawdziwie uczciwy człowiek. Z tą ciepłą
myślą łatwiej jej się szło do pustej sypialni.
Książę Candover rozczesywał długie włosy żony. Margot oparła się wygodnie, przymykając
oczy z zadowolenia.
– Co myślisz o przyjaciółce Robina? Uśmiechnął się.
– Polubiłem ją. Czy Robin mówił ci, jak się u nas znaleźli?
– Ani słowa. – Po chwili dodała: – Chce się z nią ożenić.

166

– Naprawdę? – Dłoń Rafe’a zamarła. – Przecież nie zna jej długo.
– Co to ma za znaczenie? Ja chciałam za ciebie wyjść tej nocy, kiedy cię poznałam.
– Nigdy przedtem mi tego nie mówiłaś. – Poczuł absurdalne zadowolenie.
– I tak jesteś wystarczająco zarozumiały – stwierdziła i podskoczyła z piskiem, bo połaskotał
ją w żebra.
– Nie jest pospolita – zauważył Rafe. – Jest inteligentna, niekonwencjonalna
i wszechstronna. Podobna do Robina. I bardzo piękna, w oryginalny sposób.
– Wiedziałam, że to zauważysz – stwierdziła. Uśmiechnął się.
– Ja wolę blondynki. – Odłożył szczotkę i zaczął masować żonie kark i plecy. – Czy ci to
przeszkadza, że widzisz go z inną kobietą? Trochę mnie zaskoczyło, że ją tu przyprowadził.
– A mnie nie. Czułabym się wręcz urażona, gdyby uważał, że nie może zwrócić się do mnie
o pomoc. – Uśmiechnęła się. – Podejrzewam, że każda kobieta chciałaby, żeby jej były
kochanek na zawsze miał złamane serce i powtarzał: „To była wspaniała kobieta. Gdyby
tylko sprawy ułożyły się inaczej”.
– Tak jak ja myślałem o tobie przez dwanaście lat.
– Dokładnie tak – przyznała z chichotem. – Jednak naprawdę zależy mi na szczęściu
Robina i nie chcę, by zadręczał się przeszłością albo łapał pierwszą lepszą pannę,
powodowany samotnością i brakiem kogoś lepszego na podorędziu.
– Nie wyobrażam sobie, żeby był zdolny do czegoś tak idiotycznego.
– Nie jestem pewna. – Na jej czole pojawiła się zmarszczka. – Martwiłam się o niego od
czasu, kiedy wyjechaliśmy z Paryża. Choć pisał pełne humoru listy, coś mi w nich nie
pasowało, tak jakby nie mówił prawdy o tym, jak się czuje. Ale dzisiaj, kiedy go zobaczyłam,
był taki jak niegdyś. – Po chwili zastanowienia dodała: – Nie, lepszy niż niegdyś.
– A więc akceptujesz tę małą Maxime?
– Tak. – Zachichotała. – Biedaczka prychała jak rozzłoszczona kotka, kiedy nas sobie
przedstawiono, ponieważ Robin nie uprzedził jej, dokąd ją zabiera, ale koniec końców
potrafiła się opanować. W świecie pełnym nijakich ludzi to wyjątkowy okaz.
– Uważaj na swoje zachowanie względem Robina – ostrzegł Rafe. – Panna Collins może
nie być zachwycona waszą przyjaźnią.
Domyślając się ukrytego znaczenia, uniosła głowę i popatrzyła na męża.
– Mam nadzieję, że wiesz, iż nie musisz być zazdrosny o Robina. Myślałam, że jesteście
przyjaciółmi.
Przesunął pieszczotliwie dłonią po jej szyi. Choć nauczył się akceptować związek istniejący
między żoną a Robinem, to jednak dojście do takiego stanu sprawiło mu wiele trudności.
– Nie jestem zazdrosny. Może tylko trochę o te lata, przez które miał ciebie, a ja nie.
Potrząsnęła głową, patrząc na niego szczerymi szarymi oczami.
– On miał Maggie, szpiega, ale okoliczności, które ją stworzyły, przestały istnieć, tak jak
i ona.
– Wiem. Teraz jesteś Margot. – Pochylił się i pocałował żonę wolno i namiętnie. – I ta Margot
należy do mnie.

167

Porwał ją na ręce, zaniósł do łóżka, dając dowody swej miłości w sposób najwspanialszy
i najbardziej satysfakcjonujący.
Było bardzo późno kiedy lord Collingwood dotarł do hotelu Clarendon, ale pomimo
zmęczenia nie mógł usnąć. Po półgodzinnym przekręcaniu się z boku na bok, usiadł
i sięgnął po butelkę z alkoholem, którą zostawił na stoliku nocnym. Nie zapalając światła
popijał z butelki, rozmyślając nad swoją misją. Maxima może już być w Londynie. Może,
niech Bóg broni, odkryła już prawdę o śmierci ojca. Na tę myśl zrobiło mu się słabo.
Sytuacja i tak groziła skandalem, a pozostawał jeszcze ten blondyn, z którym Maxima
podróżowała. Jeśli nadal jej towarzyszy, może przysporzyć wielu kłopotów. Trzeba go będzie
usunąć.
Jakby na to nie patrzeć, sprawy nie układały się dobrze. Co gorsza, lord Collingwood raczej
lubił Maxime, pomimo jej nietypowego pochodzenia i wychowania. Właśnie dlatego tak się
starał. Gdyby zawiódł, Althea uznałaby, że to jego wina, bo nie był wystarczająco okrutny.
Powstrzymując jęk, ponownie przytulił głowę do poduszki. Rodzina to piekło.

168

Desdemona weszła do słonecznego salonu ciesząc się, że znowu jest we własnym domu.
Wszystko wydawało się takie normalne. Prawie uwierzyła, iż ostatnie zwariowane tygodnie
były tylko ułudą, rezultatem przejedzenia się homarami albo zbyt wielu politycznych przyjęć.
Wyjrzała przez okno na dźwięk powozu zatrzymującego się przed domem. Uśmiechnęła się.
Nie było nic złudnego w szerokich ramionach i atletycznej figurze markiza Wolvertona, który
właśnie wspinał się po schodach. Zapowiedział, że odwiedzi ją tego ranka o niezbyt
wytwornej porze, bo o jedenastej. Kiedy wchodził, zegar wybijał pełną godzinę. Desdemona
lubiła mężczyzn, na których słowie można polegać. Czekając na gościa, zadzwoniła po
kawę.
– Mój brat jest w Londynie. Był dziś rano w banku – powiedział po powitaniu.
– Wspaniale! Czy wiedzą może, gdzie się zatrzymał?
– Niestety nie, ale przynajmniej wiadomo, że jest w Londynie, i że się nie ukrywa. Znajdę go
za dzień lub dwa, a on już z pewnością będzie wiedział, gdzie jest twoja bratanica.
Chciała już odpowiedzieć, ale do salonu weszła pokojówka.
– Przepraszam, jaśnie pani, ale przyszli panna Maxima Collins i lord Robert Andreville. –
Skrzywiła się z dezaprobatą. – Żadne z nich nie ma karty wizytowej.
Desdemona mimowolnie otworzyła usta.
– Wprowadź ich, Alice – rzuciła bez tchu.
Chwilę później do saloniku wszedł obiekt długich poszukiwań lady Ross.
Mówiono jej, że bratanica jest mała, ciemna i niezwykle atrakcyjna, ale opis nie oddawał
rzeczywistości. Młoda kobieta o hebanowych włosach była drobniutka, o zachwycającej
twarzy i wspaniale proporcjonalnym ciele. Miała na sobie skromny ubiór, ale i tak robiła
ogromne wrażenie. Nie wyglądała na kogoś, kto łatwo poddaje się przeciwnościom losu.
Maxima przyglądała się ze zdumieniem wysokiej kobiecie o płomienno rudych włosach.
Desdemona pomyślała z rozbawieniem, że muszą przypominać dwa obwąchujące się koty.
Pierwsza odezwała się Maxima.
– Mam nadzieję, że wybaczysz nam tę nie zapowiedzianą wizytę, ciociu Desdemono. –
Wskazała na towarzysza. – To mój przyjaciel, lord Robert Andreville. Robinie, lady Ross.
Desdemona rzuciła wzrokiem w stronę mężczyzny i już nie mogła oderwać od niego oczu.
Złocistowłosy towarzysz bratanicy wyglądał jak dżentelmen, a nie żaden hultaj, i był przy
tym tak przystojny, że mógłby zawrócić w głowie każdej kobiecie. Nic dziwnego, że Maxima
z nim uciekła.
Skłonił się elegancko gospodyni.
– Lady Ross.
Potem wyprostował się z uśmiechem, który bardziej wrażliwą kobietę przyprawiłby
o palpitację serca.
Nieskłonna do uniesień, przynajmniej nie w tej chwili, Desdemona powitała go chmurnym
spojrzeniem i krótkim skinieniem głowy.

169

– Moja droga – zwróciła się do bratanicy – jestem taka szczęśliwa, że w końcu cię
spotkałam. Bardzo się martwiłam o twoje bezpieczeństwo.
– Z jakiego powodu? – zapytała Maxima ze zdziwieniem.
Desdemona usłyszała zduszony śmiech markiza. Najwyraźniej bawiła go ta sytuacja.
Robin nie zauważył brata, ale słysząc śmiech, spojrzał w tamtą stronę.
– Giles! Cóż za niespodzianka. Nie wiedziałem, że planujesz wyjazd do Londynu, ani że
znasz lady Ross.
– Nie znałem tej pani i nie planowałem żadnej podróży – odparł markiz Wolverton. – To ty
jesteś odpowiedzialny za obydwie okoliczności.
– Naprawdę?
– Przez ostatnie dwa tygodnie lady Ross i ja przemierzaliśmy osobno, a czasami razem,
Anglię, starając się was dogonić – wyjaśnił. – A wy wchodzicie tu tak po prostu, jakbyście
składali zwykłą poranną wizytę starszej pani.
– Ciocia Desdemona nie jest starszą panią – zauważyła Maxima.
– Dziękuję – mruknęła Desdemona, czując, że sytuacja wymyka się jej spod kontroli. Choć,
oddając sprawiedliwość, nigdy nie była pod kontrolą.
– To była metafora. – Giles zerknął na Desdemonę z zalotnym uśmiechem. – Sam już
zdążyłem to zauważyć. Panno Collins, ponieważ nastąpiło lekkie zamieszanie, pozwoli pani,
że sam się przedstawię. Nazywam się Wolverton, jestem starszym bratem pani eskorty.
– Ach tak – powiedziała z zastanowieniem Maxima. – To ten, po którego śmierci, niech Bóg
broni, Robin odziedziczy szlachectwo.
Wolverton zamrugał powiekami, po chwili jednak skinął głową.
– Dokładnie.
– Myślę, że powinniśmy wszyscy usiąść i napić się kawy – zaproponowała Desdemona,
powstrzymując wybuch histerii, i potrząsnęła dzwonkiem.
Maxima usiadła naprzeciwko ciotki.
– Dlaczego się o mnie martwiłaś, ciociu Desdemono? Czy wuj Cletus do ciebie napisał?
– Przyjechałam do Chanleigh Court zaraz po twoim wyjeździe. Cletus i Althea przyznali, że
wyjechałaś niespodziewanie i prawdopodobnie nie masz przy sobie pieniędzy. Doszłam do
wniosku, że jeśli udałaś się do Londynu, to czeka cię ciężka przeprawa.
Służąca wniosła tacę. Lady Ross nalała gościom kawy, po czym kontynuowała swą
wypowiedź.
– Samotna młoda kobieta, przemierzająca samotnie setki mil, w obcym kraju, gdzie pełno
jest zbirów, złodziei i Bóg wie kogo jeszcze nie może być bezpieczna. Postanowiłam więc
udać się za tobą.
– To bardzo miło z twojej strony, ale niepotrzebnie się martwiłaś. – Brązowe oczy Maximy
wyrażały zaskoczenie, że ktokolwiek się o nią bał. – To była przyjemna i interesująca podróż
i nic złego się nie zdarzyło.
Robin nie mógł powstrzymać chichotu. Maxima spojrzała ostro na towarzysza. Wyglądał jak
sama niewinność.

170

– A jak ty się w to wplątałeś, Giles? – zapytał brata.
– Lady Ross dowiedziała się, że jej bratanica została porwana przez mojego brata,
pożeracza kobiecych serc – wyjaśnił.
Robin uniósł brwi.
– Pożeracza serc? – powtórzył. – Cóż takiego uczyniłem podczas tych niewinnych miesięcy
w Yorkshire, żeby zasłużyć sobie na takie miano?
– To są słowa okolicznych wieśniaków – wyjaśniła Desdemona. – Pojechałam więc do
Wolverton, żeby to sprawdzić.
– Lady Ross zbyt łagodnie przedstawia wydarzenia – skorygował wesoło Giles. –
W rzeczywistości wparowała do mojej biblioteki jak żądna zemsty furia, walnęła parasolem
w biurko, oskarżyła cię o wszelkie możliwe zbrodnie, zagroziła więzieniem i jak wpadła, tak
wypadła.
Desdemona rzuciła markizowi wściekłe spojrzenie. Tamtego dnia była nieco
podenerwowana, postąpił więc nie po dżentelmeńsku, napomykając o jej mało
dystyngowanym zachowaniu.
– Pożeracz niewieścich serc i przestępca? – Robin popatrzył współczująco na gospodynię.
– Nie pozostało więc pani nic innego, jak próbować ratować bezbronną bratanicę.
Na te słowa Maxima aż sarknęła.
– Ciociu, lord Robert uparł się, żeby mi towarzyszyć wyłącznie ze względu na moje
bezpieczeństwo. – W głosie dziewczyny pojawiło się lekkie zmęczenie. – Podobnie jak ty
uznał, że jestem bezbronna i zbyt słaba, by przetrwać samotnie tę podróż.
Robin uśmiechnął się ciepło do dziewczyny.
– To błędne przeświadczenie nie trwało długo, Maxie.
– Maxie? – powtórzyła Desdemona. – Cóż za wulgarne przezwisko.
Maxie aż podskoczyła.
– Tak nazywał mnie ojciec, ciociu Desdemono.
– Twój ojciec mówił do mnie Dizzy, ale ja za tym nie przepadałam – sucho odparła
Desdemona.
– Dizzy? – powtórzył z zainteresowaniem Giles. Lady Ross udała, że tego nie słyszy.
– Ale jeśli wolisz Maxie, spróbuję się przyzwyczaić do tego zdrobnienia – powiedziała,
obrzucając wzrokiem małą, zgrabną figurę bratanicy. – Chyba powinnaś przestać nazywać
mnie ciotką. Dzieli nas tylko kilka lat, a ja, zdaje się, nie najlepiej wykonałam ciotczyne
obowiązki. Może więc spróbowałybyśmy się zaprzyjaźnić.
Maxie uśmiechnęła się nieśmiało.
– Bardzo tego pragnę.
Desdemona upiła kawy, potem westchnęła.
– To niezręczny temat, ale nie mogę się powstrzymać, by nie wspomnieć o twojej reputacji.
– Spojrzała na Robina. – To oczywiste, że w Ameryce niektóre sprawy mają się inaczej, ale
z pewnością znasz angielskie zwyczaje? – Miała nadzieję, że nie będzie musiała
szczegółowo zagłębiać się w temat.

171

– Jeśli chodzi ci o to, o czym myślę – odezwała się Maxima lodowatym głosem – to
zapewniam cię, że lord Robert zachował się jak prawdziwy dżentelmen. – Po czym już ciszej
dodała: – To raczej mnie należy obwiniać za brak manier.
Desdemona wpatrywała się w bratanicę, przekonana, że się przesłyszała. Giles, który
siedział bliżej dziewczyny, dostał nagłego ataku kaszlu. Uznała, że mądrzej zrobi, jeśli
zmieni temat.
– Gdzie się zatrzymałaś? Z wielką przyjemnością będę cię gościć u siebie.
– To bardzo miłe, ale zatrzymaliśmy się w Candover House. Książę i księżna byli ogromnie
gościnni.
Markiz wyprostował się, wyraźnie zaskoczony.
– Mieszkacie u Candovera i jego żony?
– Tak – odezwał się Robert, a w jego głosie zabrzmiało wyzwanie. – Dlaczego nie?
– Właśnie, dlaczego nie? – mruknął Giles.
Desdemona spojrzała na niego z zaciekawieniem. Poprosi o wyjaśnienia, kiedy będą sami.
– Czy tak nagle opuściłaś Chanleigh Court, ponieważ Althea ci dokuczała? – zwróciła się
z pytaniem do bratanicy. – Nigdy nie potrafiła zaakceptować kogoś, kto się z nią nie zgadza.
Maxie zawahała się.
– To jeden z powodów – przyznała w końcu. – Chciałam także poznać ciebie przed
powrotem do Ameryki.
– Opuszczasz Anglię? – Ta możliwość nigdy nie przyszła Desdemonie do głowy.
W oczach dziewczyny pojawił się dziwny wyraz.
– Nie mam jeszcze do końca sprecyzowanych planów.
W pewnym sensie wieść, że Maxima zamierza wrócić do Ameryki, ucieszyła lady Ross. Tym
sposobem może unikną skandalu. Potem jednak pomyślała ponuro, że przecież przyszłość
może przynieść inne, nie mniej przykre rewelacje.
Maxie odstawiła filiżankę, pochyliła się do przodu i zacisnęła dłonie.
– Jeśli ci to nie sprawi kłopotu, Desdemono, czy... czy mogłabyś mi powiedzieć coś
o pobycie ojca w Londynie przed jego śmiercią?
Patrząc na wyraz twarzy bratanicy, lady Ross domyśliła się prawdziwej przyczyny przyjazdu
dziewczyny do Londynu. Max bardzo kochał córkę i najwyraźniej ona darzyła go równie
mocnym uczuciem. Musi jej być ciężko ze świadomością, iż ojciec zmarł samotnie
i w oddaleniu.
– Oczywiście – odparła z nostalgicznym uśmiechem. – Ucieszyłam się bardzo, kiedy go
zobaczyłam. Byłam dzieckiem, kiedy wyjeżdżał do Ameryki, ale pisał do mnie wspaniałe
listy. – Uśmiechnęła się. – Przypadkowo jestem w posiadaniu jego złotego zegarka.
Znaleźliśmy go przy ciele zmarłego złodzieja.
Po tym zdaniu zapanowało niezwykłe ożywienie. Każdy miał coś do powiedzenia. W końcu,
kiedy wszystko już wyjaśnili, Giles wstał z fotela.
– Panie mają sobie wiele do powiedzenia. Jeśli chcesz, Robinie, możesz zostawić swój
powóz pannie Collins, a ja podwiozę cię, dokądkolwiek zechcesz.

172

Robin wymienił spojrzenie z Maxie, a ta skinęła przyzwalająco głową. Po pożegnaniach
panowie opuścili dom i wsiedli do powozu.
– Dokąd cię zawieźć? – zapytał Giles.
– Do Whitehall. Skoro mam wolne popołudnie, odwiedzę dawnych kolegów. – Robin spojrzał
na brata. – Jak słyszałem, lady Ross dała ci popalić.
– Nie bardziej niż jej bratanica tobie. Ponieważ ta dama straszyła, że zniszczy wszystkich
Andreville’ów, uznałem, że muszę cię pierwszy odnaleźć i zapobiec skandalowi. – Giles
położył kapelusz na siedzeniu. – Czy Simmons was w końcu dopadł? Robin uniósł brwi.
– Tak, w Market Harborougłi. Skąd o nim wiesz?
– Spotkałem go w okolicy Blyth. Podwiozłem go. Wylizywał się z ran i knuł zemstę na
jakiegoś jasnowłosego paniczyka, który zaatakował go od tyłu.
– To oczywiste, że skoczyłem na niego od tyłu. Ten gość jest dwa razy większy ode mnie –
stwierdził Robin z niezaprzeczalną logiką. – Przez te wszystkie lata nauczyłem się jednego,
a mianowicie, że uczciwa walka to niebezpieczny luksus.
– Zakładam, że jest to jegomość, którego lord Collingwood wysłał za panną Collins?
– Zgadza się. – Robin wzruszył ramionami. – Nie chciała z nim pójść.
– Najwyraźniej. Simmons mówił, że celowała do niego z pistoletu.
– Życie w Nowym Świecie różni się nieco od londyńskich salonów, więc i Maxima w swoisty
i otwarty sposób rozwiązuje problemy. Na przykład w Market Harborough musiałem ją
powstrzymywać, żeby nie wbiła noża w żebra Simmonsa. Na początku miałem trudności
z przekonaniem jej, iż powinna zaakceptować moją eskortę, ponieważ uważała, że jestem
słabeuszem i na nic się jej nie przydam.
Markiz uśmiechnął się na jakieś wspomnienie.
– Panna Collins jest zupełnie inna, niż sądziłem. W pewnym momencie zbiłem oskarżenie
lady Ross, iż jesteś uwodzicielem, sugestią, że ona i jej bratanica umyślnie zaplanowały
pochwycenie cię w sidła.
Robin wybuchnął śmiechem.
– Nikt, kto zna Maxie, nigdy by czegoś podobnego nie pomyślał. W niej nie ma odrobiny
oszustwa. Jej styl to otwarty atak w świetle dnia a nie podstępne knowania. – Spojrzał
bystro na brata. – Poprosiłem ją o rękę. Czy będziesz miał jakieś obiekcje, jeśli się zgodzi?
Giles uniósł brwi.
– Czy to ma znaczenie? Obydwoje jesteście pełnoletni.
– Jeśli masz na myśli, że twój sprzeciw by mnie powstrzymał, to odpowiedź brzmi nie. Ale
bardzo bym pragnął, byś ją zaakceptował. Nie zawsze bywała przyjmowana, tak jak na to
zasługuje. – Robin utkwił wzrok w elegancko skrojonym rękawie surduta. – Pomyślałem
sobie, że najwyższy czas się ustatkować.
Giles roześmiał się.
– Nie jestem przekonany, czy ślub z małą awanturnicą, która ma odwagę przemierzać Anglię
pieszo, zaatakować profesjonalnego boksera i siadać do posiłków z księciem, można
nazwać ustatkowaniem, ale masz moje błogosławieństwo. Pasujecie do siebie. Czy ta dama

173

Kiedy Maxie wróciła do Candover House, z ulgą stwierdziła, że Robina jeszcze nie ma. To
oznaczało, że wizyta w gospodzie, w której zmarł ojciec, musi zostać odłożona do
następnego dnia. Coraz bardziej obawiała się tego, czego miała się dowiedzieć. Zdaniem
Desdemony, w czasie pobytu w Londynie Max wydawał się spięty. Słuchając ciotki, Maxie
czuła, że ogarnia ją niepokój. Bardzo możliwe, że ojciec wplątał się w jakiś podejrzany
interes, który sprowadził na niego nieszczęście.
Sama Desdemona okazała się wspaniała. W końcu odnalazła krewną, z którą znalazła
wspólny język. Ojciec wielokrotnie powtarzał, że przypomina mu jego siostrzyczkę. Teraz go
rozumiała. Mimo powierzchownych różnic obie panie bardzo były do siebie podobne.
W oczach angielskiej socjety Desdemona mogła uchodzić za ekscentryczkę, ale Maxie była
pewna, że ciotka doskonale dawałaby sobie radę w Ameryce.
Mile zaskoczył ją też brat Robina. Choć z wyglądu nie byli do siebie podobni, ujął ją
urzekającym uśmiechem i tolerancyjnym podejściem. Traktował ją życzliwie, mimo jej
nietypowego pochodzenia. Może nie będzie się sprzeciwiał, żeby weszła do
arystokratycznej rodziny.
Po wejściu do swojej sypialni Maxie skierowała się do szafy, z zamiarem odwieszenia
peleryny. Otworzyła drzwi i aż sapnęła ze zdumienia. Podczas tych kilku godzin, które
minęły od chwili, kiedy Robin zasugerował wzbogacenie jej garderoby, w szafie pojawiły się
cztery nowe suknie z dopasowanymi kolorem trzewikami. Znalazły się również wszystkie
potrzebne dodatki, jak rękawiczki, pończochy i szale.
Maxie odwiesiła kapelusz i wyjęła z szafy najbardziej wykwintną suknię. Była uszyta
z jedwabiu w odcieniu szkarłatu, który doskonale pasował do jej karnacji. Nie traciła czasu
na przymierzanie sukien. Biorąc pod uwagę połączone talenty Robina i Maggie, nie wątpiła,
że będą na niej leżały jak ulał. Zamykając drzwi szafy, uśmiechnęła się nieco zmęczonym
uśmiechem.
Wiedziała, że oferta małżeństwa jest bardzo pociągająca i powinna ją przyjąć, zanim Robin
nie zmieni zdania. Ale nie potrafiła pozbyć się natrętnej myśli, że oto ona jest wolna,
podczas gdy kobieta, którą Robin wybrał jako pierwszą, nie jest. Gdyby go nie kochała,
mogliby stworzyć dość układną parę małżeńską, znajdując przyjemność we wspólnym życiu
bez większych konfliktów. Może nie docieraliby na wyżyny miłości, ale nie groziłyby im też
niziny. Ponieważ jednak go kochała, huśtawki uczuć mogły okazać się tragiczne w skutkach.
Życie z Robinem byłoby jak zażywanie trucizny w małych dawkach, bowiem nie byłaby
w stanie przestać myśleć, że wybrał ją, ponieważ była przy nim, gdy dręczyły go nocne
koszmary.
Przetarła czoło. Dopóki Robin nie przekona jej, że naprawdę chce się z nią ożenić, Maxima
Collins, pół-Amerykanka, w żadnym wypadku nie dama, postąpiłaby głupio, przyjmując
oświadczyny. Gdyby wróciła do Ameryki, Robin szybko by o niej zapomniał.
Westchnęła i postanowiła szybko się czymś zająć, bo z niepokoju zacznie gryźć meble.

175

Zamierzała odmówić Robinowi, zachowując rozsądek i uczciwość, ale spokój to zbyt wiele.
Postanowiła zejść do biblioteki. Kiedy była tam wczoraj, książę Candover zauważył, jaką
przyjemność sprawiają jej książki, i zaproponował, by zaglądała do biblioteki, kiedy tylko
zechce.
Ogromny pokój był pusty, nie licząc puszystej czarnej kuli na jednym z krzeseł. Przyglądała
się jej przez chwilę, po czym uznała, że jest to zostawiona tu przez przypadek czyjaś
futrzana mufka lub ogromny śpiący kot.
Zaczęła przechadzać się wzdłuż półek, co jakiś czas wyciągając jakąś książkę. Wiele z nich
zawsze pragnęła przeczytać, ale nigdy nie miała ku temu okazji. Były tu tomiki poezji, eseje
historyczne i filozoficzne, które stanowiły wyzwanie i rozkosz dla umysłu. Decydując się na
metodyczność, przesunęła drabinę na koniec regałów i wspięła się na górę. Nie zważając na
przyzwoitość, podciągnęła suknię, przycisnęła ją kolanami i sięgnęła po jeden z tomów.
Doszła do wniosku, że przeglądanie zbiorów zakończy gdzieś koło roku 1850.
Pochłonięta powieścią Monteskiusza, zapomniała, gdzie się znajduje. Z lektury wyrwała ją
czyjaś obecność w pokoju. Uniosła wzrok znad książki i ujrzała księżną, która weszła,
zamknęła za sobą drzwi i ciężko się o nie oparła. Nie patrzyła w górę, sądziła więc, że jest
sama. Maxie zmarszczyła brwi, zastanawiając się, czy powinna zawiadomić o swojej
obecności. Zanim zdążyła to uczynić, księżna zachwiała się i szybko usiadła na sofie.
Zaalarmowana Maxie pospiesznie zeszła z drabiny.
– Czy dobrze się wasza wysokość czuje? Mam kogoś wezwać? Twarz księżnej przybrała
szary odcień.
– Proszę tego nie robić – uśmiechnęła się z trudem. – Ukryłam się tu przed wszystkimi. I tak
już Rafe każe mnie śledzić wszystkim służącym, a on sam jest najgorszy.
Odchyliła się na oparcie sofy i przymknęła oczy.
– Nic mi nie jest, tyle tylko, że w przeciwieństwie do innych kobiet, które mają mdłości
z rana, ja dostaję ich po południu.
– Rozumiem – rzuciła ze współczuciem Maxie. Sądząc po wąskiej talii księżnej, ciąża była
bardzo wczesna. – Proszę się położyć i unieść wyżej stopy.
Księżna posłusznie wykonała polecenie, a w tym czasie Maxie znalazła koc i okryła nim
kobietę. – Może powinna pani coś zjeść. Księżna zadrżała, więc Maxie szybko ją uspokoiła.
– Wiele ciężarnych kobiet się przekonało, że mdłości ustępują, kiedy je się mało, ale za to
często. Nic wyszukanego, herbata z ciasteczkiem.
– Mogę spróbować – zgodziła się księżna po zastanowieniu. Kiedy przyszła matka z trudem
zjadła dwie bułeczki i wypiła filiżankę herbaty, na jej twarz powrócił naturalny kolor.
– Dziękuję za radę – powiedziała, moszcząc się w rogu sofy. – Czuję się o wiele lepiej. –
Skrzywiła się. – Przynajmniej do następnego razu.
– Proszę się nie martwić, wasza wysokość, nudności znikną jak za dotknięciem około
trzeciego miesiąca.
– Mówisz tak, jakbyś się znała na położnictwie – powiedziała księżna ze zdziwieniem.
– Nie jestem położną, ale mam bogatą przeszłość. – Maxie przełknęła ostatni kęs bułeczki.

176

– Czy Robin mówił o moim pochodzeniu?
– Oczywiście, że nie. – Gospodyni spojrzała na nią z powagą. – Jest ostatnią osobą, która
opowiadałaby o czyimś prywatnym życiu. Czasami trudno wyciągnąć od niego cokolwiek.
I wolałabym, żebyś mówiła mi Margot.
– Nie Maggie?
– Moje prawdziwe imię brzmi Margot i takiego teraz używam. Maggie to przezwisko, które
nadał mi Robin i przestałam go używać wraz z zakończeniem pracy szpiega. Dla niego na
zawsze pozostanę Maggie, tak jak ja nigdy nie przestanę o nim myśleć jak o lordzie
Robercie. – Przechyliła głowę na bok, jakby się zastanawiała, czy powinna powiedzieć
więcej. Po chwili dodała: – Wiem, że czujesz się przy mnie niezręcznie, ale nie stanowię dla
ciebie zagrożenia. Wręcz przeciwnie, chciałabym, żebyśmy zostały przyjaciółkami.
Maxie musiała przyznać, że księżna we wspaniały sposób potrafi wszystko wywrócić do
góry nogami.
– Nie chciałabym okazać się niewdzięczna, jestem tu tak wspaniale goszczona, przyznam
jednak, że nie rozumiem tego, co łączy ciebie i Robina.
– Nie jesteś niewdzięczna i uważam, że zachowałaś się wspaniale w sytuacji, w której inne
kobiety prawdopodobnie wpadłyby w histerię. – Margot upiła łyk herbaty. – Poznałam
Robina w dość przykrych dla mnie okolicznościach. Uratował mi życie, narażając własne.
Pragnęłam walczyć przeciw Napoleonowi w każdy możliwy sposób, zdecydowaliśmy więc
pracować razem. Byliśmy młodzi i mogliśmy zaufać tylko sobie. Troszczyliśmy się o siebie
nawzajem. Zostaliśmy kochankami, to było jakby logicznym następstwem. Niemniej jednak,
choć znałam Robina przez dwanaście lat, nie miałam pojęcia, jak naprawdę ma na imię,
jaką ma pozycję w życiu czy narodowość.
Odstawiła filiżankę i nieświadomie zaczęła okręcać obrączkę wokół palca.
– Może trudno jest zrozumieć nasz związek bez wojny. Zdarzało się, że Robin znikał na
długie miesiące, ryzykował życiem na różne sposoby, o których wolę nie myśleć. Potem
pojawiał się, radosny i pogodny, tak jakby wyszedł tylko po zakupy. Myślę, że wielu rzeczy
nie mówił, żeby oszczędzić mi zmartwienia. Pod wieloma względami byliśmy sobie bardzo
bliscy. Jednak istniały dziedziny życia, w których zupełnie nic nas nie łączyło. Ostatecznie
okazało się, że decyzja o zostaniu kochankami była błędna i to się skończyło. Ale pozostała
przyjaźń i zaufanie i tak będzie zawsze. – Szare oczy księżnej zapatrzyły się w dal. – Może
wszystko zakończyłoby się inaczej, gdybym nie pokochała Rafe’a, jeszcze zanim spotkałam
Robina, trudno osądzić. Ale podejrzewam, że ja i Robin jesteśmy zbyt podobni, żebyśmy
stanowili dobraną parę. Może teraz zrozumiesz, dlaczego szczerze pragnę szczęścia
Robina.
Maxie poczuła ucisk w gardle. Niełatwo było księżnej otworzyć się przed drugą kobietą,
w dodatku prawie obcą.
– Doceniam twoją szczerość, Margot.
– W moim interesie jest zawrzeć z tobą pokój. Gdybyś mnie nie polubiła, odbiłoby się to na
naszej przyjaźni z Robinem, a tego bym nie chciała. – Uśmiechnęła się zawadiacko. –

177

Mogłabyś spróbować myśleć o mnie i Robinie jak o siostrze i bracie. Rafe’owi to pomogło.
Żeby ukryć uczucia, Maxie pochyliła się nad dzbankiem z herbatą. Robinowi i Rafe’owi nie
było łatwo zaprzyjaźnić się ze sobą skoro kochali jedną kobietę, ale wyglądało na to, że im
się udało. Postanowiła zrobić, co się da, żeby dorównać im w dojrzałej postawie. Poza tym
już polubiła Margot. Zerkając na gospodynię, powiedziała:
– To, co robisz, jest więcej niż wspaniałomyślne, zarówno w stosunku do Robina, jak i do
mnie – powiedziała. – Nietrudno zrozumieć, dlaczego Robin cię kocha.
– Robin nigdy mnie nie kochał. Ani wtedy, ani teraz – oświadczyła stanowczo Margot.
Chciała jeszcze coś dodać, ale się powstrzymała. – Nie powiem nic więcej. Chyba i tak
powiedziałam za dużo.
Przekonała Maxie, że nie kocha Robina, ale czy on jej nie kochał? Jednak musiała docenić
mądrość i wyrozumiałość księżnej, postanowiła więc to wykorzystać.
– Robin poprosił mnie o rękę – zaczęła z wahaniem. – Ale trudno sobie wyobrazić, żeby ktoś
z takim rodowodem jak mój został zaakceptowany przez towarzystwo.
– Nonsens. Masz odpowiednie maniery, jesteś wykształcona i piękna. Z tym oraz z odrobiną
arogancji będziesz przyjmowana z otwartymi rękami. Sztuka polega na tym, żeby nigdy nie
przepraszać za to, kim się jest.
Maxie uśmiechnęła się.
– Mówisz tak, jakbyś sama się tego nauczyła. Ale przecież z pewnością bez trudu zdobyłaś
miejsce w towarzystwie.
– Kiedy wychodziłam za Rafe’a, moja pozycja nie różniła się od twojej – stwierdziła księżna.
– Obydwie jesteśmy córkami młodszych synów szlacheckich rodzin. Szlachetnie urodzone,
ale nie do końca. Ty masz swoje pochodzenie, ja znów miałam ciemną przeszłość. Znalazło
się wielu chętnych do plotkowania, a i rodzina Rafe’a wymarzyła sobie lepszą partię dla
głowy rodziny.
Maxie zmarszczyła brwi.
– Wszyscy wiedzą o tobie i Robinie?
– Tylko niewielu i są dyskretni. Ale nie mogłam ukryć mojej kariery szpiegowskiej. Zbyt wiele
osób znało mnie w czasach, kiedy odgrywałam rolę ekscentrycznej węgierskiej księżniczki.
– A mimo to towarzystwo cię zaakceptowało? – zapytała ze zdumieniem Maxie.
Księżna uśmiechnęła się przebiegle.
– Szczęśliwie wśród przodków Rafe’a znajdowała się mitologiczna Meduza. Kiedy ktoś mu
się przeciwstawia, potrafi jednym spojrzeniem zamienić go w kamień. Od samego początku
dał jasno do zrozumienia, że każdy kto będzie dla mnie niemiły, zostanie przeklęty.
Maxie wybuchnęła śmiechem.
– Czy tak się stało z tym krewnym, który podarował wam grupę Laokoona?
– Niezupełnie, ale ich drogi spotkały się wkrótce na jakimś balu i od tamtego czasu ta osoba
zachowuje się zaskakująco grzecznie.
– Z twoich słów wynika, że życie tu może być nawet znośne – stwierdziła Maxie.
– Jeśli masz ochotę to sprawdzić, proszę bardzo. – Księżna spojrzała na nią z uwagą. –

178

Gotowa jesteś podjąć wyzwanie? Dziś wieczór wydaję małe przyjęcie. Nie będzie to jedno
z politycznych przyjęć Rafe’a, po prostu przyjdzie kilku bliskich przyjaciół i bardzo miłych
osób. Nie musisz w nim uczestniczyć, ale jeśli masz ochotę spróbować, mogę zaprosić
twoją ciotkę i brata Robina, żebyś miała koło siebie kilka znajomych twarzy.
Zdusiła w sobie panikę.
– Dzisiejszy wieczór jest dobry jak każdy inny.
– Wspaniale. Jestem przekonana, że będziesz się doskonale bawiła.
Być może, ale nawet miłe przyjęcie nie rozwieje ponurych chmur wiszących nad jej
przyszłością. Ta myśl wystarczyła, by przyćmić radość z nadchodzącego wieczoru. Tłumiąc
w sobie strach wskazała na czarną futrzaną kulę na krześle.
– Czy to kot, czy mufka?
– Kot, Rex.
– Jest chory? Odkąd tu jestem, nawet się nie poruszył.
– Nie przejmuj się, nie jest chory tylko leniwy. – Margot zachichotała. – Bardzo leniwy.
Jakby czując, że o nim mówią, Rex przeciągnął się niedbale, potem przekręcił się na drugi
bok i usnął.
Obie panie wybuchnęły śmiechem i w tej chwili zniknęło napięcie między nimi. Maxie
uznała, że bez względu na to, co przyniesie jej przyszłość, powinna się cieszyć, że poznała
Margot.
Spotkanie z bratanicą sprawiło Desdemonie wielką radość. Na poszukiwanie nieznanej
bratanicy wyruszała z obowiązku. Teraz cieszyła się, że ją poznała, bo dziewczyna okazała
się ogromnie interesująca. Desdemona przekonała się, że jej brat był szczęśliwy w życiu,
jakie wybrał. Ta świadomość sprawiła jej radość. Być może to pobyt w Londynie sprawił, że
wydawał się taki spięty. Dostrzegła też podobieństwo zarówno psychiczne, jak i fizyczne
między Maxem a jego córką. Dziewczyna miała poczucie humoru, była oczytana,
inteligentna i bystra. Niektórzy uważali, że Maximus Collins zmarnował życie, ale córka,
którą wychował, była ze wszech miar godna uznania.
Lord Robert także ją mile zaskoczył. Odnosił się do Maximy z niezwykłą kurtuazją,
a dziewczyna wyraźnie go lubiła. Byłaby z nich doskonała para. Desdemona ułożyła się na
sofie i utkwiła wzrok w suficie, ganiąc się za te staromodne myśli. Jest nowoczesną,
niezależną kobietą i pomoże bratanicy, jeśli ta nie zechce wyjść za mężczyznę, który ją
skompromitował. Ale to oczywiste, że taka pomoc nie będzie potrzebna, nie tylko dlatego, że
Maxima doskonale poradzi sobie sama. Ostatnio Desdemona doszła do wniosku, że
małżeństwo nie musi być takim złem, przynajmniej nie wtedy, kiedy opiera się na
wzajemnym szacunku i uczuciu.
Uśmiechnęła się szerzej, bo przyszła jej do głowy następna myśl. Lord Robert jest bogaty,
inteligentny, przystojny. To prawda, że jest ekscentryczny, ale za to godny zaufania i dobrze
urodzony. Althea dostanie zawału serca, jeśli znienawidzona bratanica wyjdzie za takiego
arystokratę. To kusząca perspektywa.
Lady Ross pozwoliła sobie na chwilę marzeń, po czym poszła do gabinetu, zająć się

179

korespondencją, której sporo się zebrało w czasie jej nieobecności. Uderzyło ją, że
większość listów związanych jest z jej pracą. Kiedy przestała mieć czas dla znajomych?
Musi coś z tym zrobić.
Po południu do gabinetu weszła pokojówka z listem na tacy.
– Właśnie go przyniesiono, jaśnie pani. Posłaniec czeka na odpowiedź.
Desdemona zerknęła na nadawcę. Księżna Candover zapraszała ją na przyjęcie dziś
wieczorem. Ponieważ panna Collins mogłaby się czuć skrępowana w towarzystwie nie
znanych jej osób, księżna wyrażała nadzieję, że lady Ross zaszczyci ich swoją obecnością.
Dodawała też, że na przyjęciu będzie obecny markiz Wolverton.
Czarujący liścik. Desdemona znała księcia z politycznych kręgów, nie miała jednak okazji
poznać jego żony. To miłe, że księżna tak się przejmowała dobrym samopoczuciem swojego
gościa. Odpisała więc, że przyjmuje zaproszenie i przekazała odpowiedź pokojówce, która
oddała go posłańcowi.
Wtedy ogarnęła ją panika. Wielkie nieba, co ona na siebie włoży? Natychmiast zadzwoniła
po służącą. Wyleczona już z grypy Sally Griffin weszła do gabinetu z zaciekawieniem
w oczach.
– Czy coś się stało, jaśnie pani?
– Dziś wieczór idę na przyjęcie do Candover House, Sally. Zatrzymała się tam moja
bratanica, a księżna była tak uprzejma, że mnie także zaprosiła. – Desdemona zawahała
się, po czym dodała: – Mamy tylko kilka godzin. Czy uważasz, że da się przerobić którąś
z moich sukien, żeby wyglądała bardziej... bardziej... modnie?
Oczy Sally zapłonęły.
– Czy to oznacza, że w końcu wykorzysta pani to, czym obdarowała panią natura? Zawsze
powtarzałam, że żadna dama w Londynie nie ma takiej figury jak pani.
Desdemona poczerwieniała, ale służąca nie przestała trajkotać.
– Zawsze uważałam, że po kilku poprawkach ta brązowa suknia z Devonshire będzie
wspaniała. Ale nie mamy czasu do stracenia. – Nim jej pani zdążyła zmienić zdanie,
dziewczyna złapała ją za rękę i pociągnęła na schody. – Gdyby wtedy, kiedy przyszłam tu
bez referencji, odrzuciła mnie pani, głodowałabym teraz albo musiałabym iść na ulicę. Od
dawna pragnęłam czymś się odwdzięczyć. Dzisiaj wieczór będzie pani piękna jak nikt albo
nie nazywam się Sally Griffin.
Pozwolenie Sally na popuszczenie wodzy fantazji mogło okazać się tragiczne w skutkach,
ale z pewnością rezultat jej pracy nie będzie nudny. A lady Ross nie chciała okazać się
nudną ze względu na Gilesa.

180

Po ubraniu i uczesaniu Maxie Lavalle, francuska pokojówka, poszła do swojej pani, by teraz
jej pomóc w toalecie. Maxie nie pozostawało nic innego, jak czekać cierpliwie na
rozpoczęcie przyjęcia. Bardzo się denerwowała. To idiotyczne martwić się na zapas, tym
bardziej że miała poważniejsze sprawy na głowie – tajemniczą śmierć ojca i związek
z Robinem. Obawiała się jednak, że może ośmieszyć siebie i Robina. Chodząc niespokojnie
po pokoju od czasu do czasu mruczała pod nosem:
– Najważniejsze nie przepraszać za to, kim się jest.
Z ulgą przywitała pukanie do drzwi. Pewnie Lavalle przyszła dokonać ostatnich poprawek.
– Proszę! – zawołała.
Do pokoju wkroczył Robin. Miał na sobie wieczorowy strój, w którym wyglądał tak wspaniale,
że Maxie przełknęła ślinę. Podniósł brwi, udając zdumienie.
– Przepraszam, panienko, szukam pewnej utytłanej w błocie osóbki, ale zdaje się, że
pomyliłem pokoje.
Maxie wybuchnęła śmiechem, podeszła do niego i gorąco go uścisnęła.
– Mam wrażenie, że od naszego ostatniego spotkania minęły dni, a nie godziny.
Jak na prawdziwego dżentelmena przystało, Robin uściskał dziewczynę, uważając, żeby nie
pognieść jej sukni i starannie ułożonych włosów.
– Wspaniale. Moim celem jest doprowadzić cię do takiego stanu, żebyś nie mogła znieść
rozstania ze mną na dłużej niż dziesięć minut.
Pomyślała, że to już się stało, ale nie powiedziała tego głośno. Cofnęła się i okręciła na
palcach, aż karmazynowa suknia zawirowała jej wokół kostek.
– Nigdy w życiu nie miałam na sobie czegoś tak wspaniałego. Czy naprawdę dobrze w niej
wyglądam?
– Zachwycająco. – Powoli przesunął wzrokiem po jej sylwetce, od wysoko upiętych włosów,
po wciętą talię. – Egzotycznie, dojrzale i zmysłowo. Niebezpiecznie zachęcająco. – Nabrał
głęboko powietrza. – Lepiej się tu zatrzymam, bo jeszcze krok, a zedrę z ciebie tę kreację.
Dodam tylko, że wyglądasz także inteligentnie, elegancko i jak pewna siebie osoba.
– To oszałamiająca lista. – Skrzywiła usta. – Cieszę się, że wyglądam na pewną siebie, bo
to oznacza, że przejęłam od ciebie trochę twych aktorskich talentów.
– Z chęcią oddam ci cały mój talent.
Ponownie wybuchnęła śmiechem. To oczywiste, że przyszedł ją rozweselić i uspokoić, co
mu się zresztą doskonale udawało. Wzięła do ręki długie rękawiczki.
– Czy istnieją jakieś angielskie zwyczaje, które powinnam poznać, zanim ośmieszę się do
tego stopnia, że do końca moich dni nie będę mogła spojrzeć ludziom w oczy?
Robin pokręcił głową.
– Wychowanie rodziców i maniery, których nabyłaś na bostońskich salonach, w zupełności
wystarczą.
– Mówiąc o manierach, to chciałam zauważyć, że nie wypada, abyś przebywał sam na sam

181

w sypialni z niewinną panienką.
– Prawda. – Uśmiechnął się zawadiacko. – Ale obydwoje wiemy, jak bardzo złudne jest to
określenie w twoim przypadku.
Próbując zachować powagę, chwyciła towarzysza za ramię i odprowadziła do drzwi.
– Winniśmy poczekać na gości w bardziej neutralnym miejscu, na przykład w bibliotece.
– Zanim tam się udamy, chciałbym ci coś podarować. – Wyciągnął wąskie, wyłożone
aksamitem pudełko. – Wspomniałaś kiedyś, że większość mężczyzn jest jak sroki, które
zbierają błyskotki, żeby podarować je wybrankom swoich serc. To na potwierdzenie twojej
tezy.
– Chyba wiesz, że panny, nawet te tylko z nazwy, nie przyjmują drogich prezentów od
dżentelmenów – odparła z karcącym wzrokiem.
– Jakie to szczęście, że nie jestem dżentelmenem. – Po chwili dodał z powagą w głosie. –
Nie wiem, co przyniesie przyszłość, Kanawiosta. Wierzę, że będziemy razem, ale nawet
gdybyś wybrała inną drogę, chciałbym, żebyś miała coś ode mnie.
Spojrzała na niego krytycznym wzrokiem.
– Pragniesz także, żebym miała coś, co zabezpieczy mnie przed przyszłymi kłopotami
finansowymi.
Kąciki ust Robina zadrgały.
– Szkoda, że cię nie znałem, kiedy byłem szpiegiem. To niepokojące, jak potrafisz czytać
w myślach.
– Nie we wszystkich. – Otworzyła pudełko i aż wstrzymała oddech. Na białym jedwabiu leżał
naszyjnik i kolczyki. Wspaniałe rubiny i malutkie błyszczące brylanty osadzone w misternej
roboty złotych medalionach. – Och, Robinie, jakie to piękne. Nie robisz niczego połowicznie,
prawda?
– W tym przypadku chyba tak – odparł. – Gdybym wiedział, że je przyjmiesz, kupiłbym cały
zestaw, od grzebienia po diadem do włosów i pasek.
Otworzyła szeroko oczy.
– Żartujesz, prawda?
– Nie tym razem.
Spuściła wzrok, nie mogąc wytrzymać jego gorącego spojrzenia. Nie ulegało wątpliwości, że
jej pragnął. Bardzo chciała, by pożądanie płynęło z właściwych przesłanek.
– Będą doskonale pasowały do tej sukni.
Podeszła do lustra, zdjęła proste złote kolczyki, a w to miejsce włożyła rubinowe. Kiedy
obróciła głowę, w błyszczących klejnotach zamigotało światło. Robin podszedł, by zapiąć jej
naszyjnik. Potem przesunął dłonią wzdłuż szyi, ramion i zatrzymał się na talii. Nie mogła
wyjść z podziwu, jak tym jednym dotknięciem potrafił wzbudzić w niej podniecenie.
Odetchnęła głęboko i spojrzała w lustro. Jeszcze nigdy nie wyglądała tak pięknie. Miała cerę
wprost wymarzoną do rubinów. Nie przypominała już niegdysiejszej roznosicielki książek.
Wyglądała jak prawdziwa dama. Nawet jeśli czuła się jak oszustka, nie dała tego po sobie
poznać. Spojrzała na Robina. Był prawdziwym arystokratą: swobodny, opanowany,

182

elegancki. A jednak tulił ją do siebie, jakby była najdroższą rzeczą na świecie.
– Mówisz tak, jakbyśmy mieli do wyboru tylko Anglię, ale to nieprawda. Jeśli chcesz,
możemy zamieszkać w Ameryce – powiedział cicho.
Podniosła na niego zdumione oczy.
– Zrobiłbyś to dla mnie?
Pocałował ją poniżej ucha.
– Bez chwili wahania. Zamożność ma to do siebie, że czyni człowieka wolnym. Możemy
wybrać takie życie, jakiego zapragniemy. Nawet gdybyś postanowiła zostać w Anglii i tak
bardzo bym chciał odwiedzić Amerykę, poznać rodzinę twojej matki, kraj, który cię
ukształtował.
– Ale przecież ty chcesz zostać tutaj. Zawahał się, po czym skinął głową.
– To dziwne. Prawie całe moje dorosłe życie spędziłem w obcych krajach. Mówię tuzinem
obcych języków i znam wielu ludzi, którzy przyjęliby mnie z otwartymi rękami. Jednak gdy
zeszłej zimy wróciłem do Anglii, poczułem się jak w domu, nawet bardziej niż wtedy, kiedy tu
mieszkałem.
Przytrzymała jego dłoń, spoczywającą na talii.
– Wyjeżdżałeś stąd jako chłopiec, wróciłeś jako mężczyzna. To duża różnica.
– Masz rację, nie czuję już tej młodzieńczej potrzeby buntowania się przeciw wszystkiemu. –
Pochylił się i pocałował Maxie w zagłębienie szyi.
Zaczęła szybciej oddychać. Ze zdwojoną siłą czuła zniewalającą męskość Robina. W lustrze
zobaczyła rozjarzone oczy i nabrzmiałe wargi. On także to spostrzegł. Uścisk jego dłoni
wzmocnił się.
– Dobrze się składa, że większość mężczyzn, którzy zjawią się tu dzisiaj, to szczęśliwi
mężowie, inaczej bałbym się, że ktoś cię porwie. Jesteś zachwycająca, Kanawiosta.
W tym momencie postanowiła, że nieważne, co się wydarzy, ale przynajmniej jeszcze raz
musi kochać się z Robinem. Gdyby nie to przyrzeczenie, nie miałaby sił opuścić pokoju,
tylko rzuciłaby się na niego.
– Lepiej zejdźmy na dół – powiedziała drżącym głosem. Robin odetchnął ciężko.
– Bo inaczej nie opuścimy tego pokoju przez następne dwie godziny. – Cofnął się i podał jej
ramię. – Gotowa zmierzyć się z lwami?
Gdyby opuścili Anglię, Robin bardzo by cierpiał, o wiele bardziej, niż gdyby ona
zdecydowała się tu zostać. Musi dołożyć wszelkich starań, żeby się przekonać, czy znajdzie
tu dla siebie miejsce.
– Lwy nie mogą mieć ostrzejszych pazurów niż niektóre damy z Bostonu – powiedziała,
biorąc go pod ramię.
Mając go u swego boku potrafi stawić czoło wszystkiemu.
Wolverton przysłał list z propozycją, że zawiezie Desdemonę na wieczorne przyjęcie.
Zgodziła się, a teraz było już za późno na wycofanie się. Przerażona wpatrywała się w swoje
odbicie w lustrze.
– Sally, nie mogę nigdzie wyjść w tej sukni. Kiedy mówiłaś, że ją przerobisz, nie

183

przypuszczałam, że zamierzasz wyciąć ją do pępka.
– No, no, jaśnie pani, to już przesada – stwierdziła służąca. – Dekolt jest stylowy i wcale nie
za duży.
– Suknia może nie jest przesadzona, ale moja figura na pewno. – Rzuciła służącej pełne
wyrzutu spojrzenie. – Umyślnie nie pozwalałaś mi spojrzeć w lustro, a teraz za późno już na
przerobienie sukni i zmianę uczesania.
– To prawda – wyznała Sally bez cienia skruchy. – Proszę mi uwierzyć, że wygląda pani
ładnie i modnie, a ten przystojny markiz będzie skamlał u pani stóp.
Twarz Desdemony spłonęła rumieńcem.
– Czy ja już nie mam prawa do prywatności?
– Oczywiście, że tak, jaśnie pani – odparła spokojnie pokojówka. – Ale tylko głupiec nie
widzi, co ma przed nosem.
Innymi słowy pewnie wgapiam się w markiza jak cielna krowa, pomyślała ponuro
Desdemona. Równie dobrze mogłaby powiesić sobie tabliczkę z odpowiednim napisem na
szyi, w dodatku tak obnażonej.
– Powinna pani założyć perły, zamiast kamei – powiedziała Sally, najwyraźniej czytając w jej
myślach. – Sprawią, że nie będzie się pani czuła taka naga.
Potrójny sznur pereł nieco zakrył dekolt, mimo to Desdemona nadal czuła się jak
uczestniczka najgorszego koszmaru, kiedy to śnimy, że znaleźliśmy się w tłumie tylko
w nocnej koszuli. Ponownie spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Koszula nocna nie byłaby
nawet w połowie tak obnażająca.
– Wyglądam jak dziwka.
– Ale za to bardzo droga – zauważyła Sally z miną rozradowanego dziecka.
Desdemona zaśmiała się.
– Zachowuję się absurdalnie, prawda? – Znowu odwróciła się do lustra, próbując popatrzeć
na siebie obiektywnie. Brąz sukni miał ciemny odcień z odrobiną czerwieni. Taki kolor
pasował niewielu kobietom, ale Desdemona musiała przyznać, że przy jej płomiennych
włosach i jasnej karnacji tworzył wspaniałą całość. Sally zmieniła też fryzurę pani i na jej
głowie pojawiła się burza loków przetykanych złotym łańcuszkiem. Udało jej się nawet
namówić lady Ross, żeby lekko się umalowała. Desdemona uświadomiła sobie, że gdyby
odbicie w lustrze należało do innej kobiety, uznałaby ją za zachwycającą i atrakcyjną.
Rozległ się stuk kołatki. Przyjechał markiz i teraz już na pewno za późno było na zmiany.
Wyprostowała się. Na nieszczęście ten ruch wyeksponował tę część ciała, która i tak już
mocno rzucała się w oczy, jednak jedynym rozwiązaniem było udawać, że jest zadowolona
ze swego wyglądu.
Giles czekał u stóp schodów. Na widok Desdemony odebrało mu mowę. Ona zaś wpadła
w panikę i przytrzymała się poręczy. Czuła się jak stara i zużyta sowa przebrana za papugę.
Zrobiła z siebie kompletną idiotkę. Sięgnęła po szal, zamierzając się nim osłonić. Markiz
szybko wspiął się po schodach i pochwycił jej rękę.
– Wybacz mi moje głupie zachowanie, Desdemono. Wiedziałem, że jesteś piękna, ale

184

dzisiaj na twój widok po prostu zabrakło mi tchu. – Podniósł jej dłoń do ust i pocałował.
Desdemona wypuściła powietrze, które nieświadomie wstrzymywała. Jego podziw był
szczery, a ciepło bijące z jego oczu sprawiło, że nie czuła się już zawstydzona. Wręcz
przeciwnie, czuła się... czuła się zadowolona. Uśmiechnęła się do markiza i przyjęła jego
ramię.
– Idziemy.
To będzie wspaniały wieczór.
Maxie i Robin rozmawiali tak długo, że kiedy zeszli na dół, goście zaczęli się już schodzić.
W małym saloniku witała ich Margot. Znajdowało się tam sześć albo osiem osób
pogrążonych w swobodnej i przyjacielskiej rozmowie.
Księżna uśmiechnęła się z aprobatą do młodej pary.
– Maxie, wyglądasz wspaniale – powiedziała. – Dzięki niebiosom, że Rafe woli blondynki.
Pozwól, że przedstawię cię pozostałym gościom. – Odwagi! – szepnęła. – Większość osób
w tym pokoju ma równie niekonwencjonalne pochodzenie jak twoje.
W tym momencie podeszła do nich młoda para: wysoki blondyn i szczupła brunetka
o spokojnej urodzie. Mężczyzna powitał ich szerokim uśmiechem i wyciągnął dłoń do
Robina.
– Robin, żałuję, że nie spotkałem cię w Whitehall dziś po południu. Wyglądasz o wiele lepiej
niż kiedy cię ostatnio widziałem w Paryżu.
– Miałem wiele czasu na poprawę. – Robin przyciągnął do siebie Maxie. – Panna Maxima
Collins, Lucien Fairchild, earl Strathmore. Ta dama, jak sądzę, to jego żona, ale nie miałem
przyjemności poznać pani.
Młoda kobieta uśmiechnęła się.
– Zgadza się. Jestem Kit Fairchild. Miło mi panią poznać, panno Collins.
Imię Luciena coś Maxie przypominało.
– Pan zdaje się jest dalekim krewnym Robina pracującym w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych?
Lord Strathmore zakaszlał.
– Drugim kuzynem – sprostował.
– Luce zawsze był lepszy w szczegółach ode mnie – rzucił Robin. A więc to jest mężczyzna,
który namówił Robina do szpiegowania.
Nie wyglądał niebezpiecznie, ale Robin przecież także nie.
– Być może jest pan dalekim kuzynem, ale jest pan bardziej podobny do Robina niż jego
rodzony brat – stwierdziła Maxie po namyśle.
– Gdyby byli końmi, warto by było hodować ich potomków, nie sądzi pani – odezwała się Kit
z powagą, ale z rozbawieniem w oczach.
Maxie uznała, że polubi żonę Luciena. Już po kilku minutach mówiły sobie po imieniu. Nie
martwiąc się więcej o swojego amerykańskiego gościa, Margot odeszła do innych.
Do Maxie i Robina podeszła następna para. Na ich widok Robin przerwał rozmowę. Maxie
nie widziała go jeszcze tak zdumionego. Pospiesznie wyciągnął dłoń do nowo przybyłego,

185

ciemnego i przystojnego mężczyzny.
– Ostatnim razem kiedy się widzieliśmy, nazywałeś się Nikki i oszukiwałeś austriackiego
porucznika na targu końskim pod Wiedniem.
– Zasługiwał na to – odparł mężczyzna ściskając dłoń Robina. – Ten srokaty, którego ode
mnie dostałeś, był dobry, prawda?
– Pierwsza klasa. Miał ogromną siłę, co bardzo pasowało do takiego ciemnego charakteru
jak mój. – Robin potrząsnął głową. – Przez cały ten czas, kiedy przekazywaliśmy informacje,
nie przyszło mi do głowy, że nie jesteś cygańskim handlarzem koni. Ale ponieważ tu jesteś,
przypuszczam, że mam do czynienia z lordem Aberdare, niesławnym cygańskim hrabią.
Aberdare zachichotał.
– Nie dręcz się, że nie domyśliłeś się, kim jestem naprawdę. Nie każdy w siatce Luciena
należał do jego starych szkolnych kolegów.
– Nie wynikało to z barku starań – sucho dorzucił Strathmore. Wszyscy się roześmieli.
Potem towarzystwo rozbiło się na dwie grupy, kobiet i mężczyzn. Panowie chcieli podzielić
się najświeższymi wiadomościami. Przejmując na siebie rolę przedstawienia Maxie Kit
dopełniła prezentacji.
– Maxie, to jest Clare Davies, hrabina Aberdare.
Lady Aberdare nie była wiele wyższa od Maximy, miała ciemne włosy i żywe niebieskie oczy.
– Jestem zachwycona, że mogę panią poznać. – Przyjrzała się Maxie, a potem uśmiechnęła
z satysfakcją. – Ta suknia leży na pani o wiele lepiej niż na mnie.
Maxie dopiero po chwili zrozumiała, co to oznacza.
– Wielkie nieba! – wykrzyknęła. – Czy Robin i Margot splądrowali pani szafę?
– Niezupełnie. Kazałam sobie uszyć kilka sukien. Ponieważ jesteśmy prawie tego samego
wzrostu, Margot zapytała, czy nie zechciałabym sprzedać którejś z nich. – Uśmiechnęła się.
– Najbardziej żałowałam właśnie tej. Materiał jest cudowny, ale córka pastora nie może
pokazywać się w takim kolorze. Pani jednak wygląda w niej przepięknie.
– Spodziewałam się, że zostanę tu rozdarta na kawałki, tymczasem wszyscy są dla mnie
tacy mili – stwierdziła niepewnie Maxie.
Panie roześmiały się.
– Śmietanka londyńska ma swoich ludożerców, ale tu ich nie spotkasz. – Kit wskazała dłonią
zebranych. – Muszę powiedzieć, że jak na grupę starych Etończyków nasi chłopcy wyszli na
ludzi.
Rozmowa zeszła na politykę i wszystkie panie zgodnie uznały, że wojna między Anglią
a Stanami Zjednoczonymi była całkowitym nonsensem i że nigdy by do niej nie doszło,
gdyby w rządzie zasiadały kobiety. W trakcie rozmowy podszedł do nich lokaj z sherry
i lemoniadą dla Maxie. Dziewczyna czuła się rozpieszczana i nigdy wcześniej nie bawiła się
tak dobrze na żadnym przyjęciu.
Desdemona i Giles przyjechali razem i zachowywali się, jakby byli parą. Ciotka wyglądała
oszałamiająco. Giles z trudem odrywał od niej wzrok. Po przywitaniu się z nimi Maxie
rozejrzała się za Robinem, ale nigdzie go nie widziała. W pobliżu stała lady Strathmore, więc

186

Maxie zwróciła się do niej z pytaniem.
– Kit, czy widziałaś... – Zamilkła, bo kiedy kobieta odwróciła się do niej, okazała się, że to
nie Kit.
– Pani nie jest lady Strathmore, prawda? – stwierdziła zaskoczona Maxie.
Kobieta zachłysnęła się śmiechem.
– Ma pani rację, nie jestem Kit, lecz jej siostrą. Kira Travers, do usług. Jest pani bardzo
spostrzegawcza. Niektórzy ludzie nie potrafią nas odróżnić. I oczywiście nie planowałyśmy
założyć takich samych toalet. To po prostu nam się zdarza. Zeszłego roku obie urodziłyśmy
córki. Jedna jest starsza od drugiej tylko o dwadzieścia cztery godziny.
Maxie uśmiechnęła się.
– Cieszę się, bo już myślałam, że mam przywidzenia.
– Pani jest panną Collins, Amerykanką, prawda? Mój mąż także pochodzi z tamtej strony
Atlantyku. – Kira rozejrzała się po salonie i wskazała ręką na męża.
Maxie zesztywniała, kiedy podszedł do nich wysoki blondyn. Z pewnością pozna, że jest pół-
Indianką i jak większość Brytyjczyków odwróci się od niej.
– Panno Collins, mój mąż, Jason Travers, earl Markland – przedstawiła ich sobie Kira.
Mężczyzna ukłonił się uprzejmie. Przez chwilę Maxie sądziła, że współczucie rysujące się
na jego twarzy zarezerwowane jest dla niej. Szybko jednak rozwiał jej przypuszczenie.
– Żona uwielbia używać mojego tytułu, mimo iż wie, jak bardzo rani to moje jankeskie serce.
– Obrzucił ją czułym spojrzeniem, po czym dodał: – Ma pani domieszkę indiańskiej krwi?
Maxie wyprostowała się dumnie.
– Moja matka była z plemienia Mohawk – rzuciła buntowniczo. Może ją obrażać, jeśli chce,
ale jeśli powie coś obraźliwego na temat jej matki, pójdzie na górę po nóż.
Musiał się chyba domyślić, co dzieje się w jej głowie.
– Mam nadzieję, że nie pielęgnuje pani starych uraz – powiedział z błyskiem w oku. – Mój
pradziad był Huronem, a to czyni z nas wrogów.
Musiała się roześmiać. To tyle, jeśli chodzi o antyindiańską bigoterię.
– Czy jest pan tym Jasonem Traversem, właścicielem towarzystwa usług żeglugowych
z Bostonu?
Twarz mężczyzny rozświetliła się.
– Pani pochodzi z Bostonu?
Zajęło im tylko kilka minut, by ustalić, iż mają wspólnych znajomych. Mogliby o nich
rozmawiać do końca wieczoru.
Robin pojawił się u boku Maxie, kiedy zabrzmiał gong wzywający na posiłek.
– Jak ty to robisz? Jesteś jak kot, który materializuje się w miejscu, które jeszcze przed
sekundą było puste – stwierdziła z rozbawieniem.
– Najważniejsze lekcje przydatne przy szpiegowaniu brałem właśnie od kotów. Ciche
stąpanie, spanie z jednym okiem otwartym i ciągła gotowość do ucieczki, jeśli sytuacja
zmienia się na gorsze. – Uśmiechnął się ciepło do towarzyszki. – Wchodzisz do mrocznej
i żarłocznej socjety londyńskiej jak zdobywca.

187

W połowie wieczoru Giles postanowił, że będzie spędzał więcej czasu w Londynie. Lubił
swoich sąsiadów z Yorkshire, ale rozmowy z nimi nie były tak zajmujące jak tutaj.
Po krótkiej przerwie na porto panowie ruszyli na poszukiwanie swoich dam. Wzrok Gilesa
natychmiast powędrował do Desdemony. Jego poważna i surowa reformatorka jaśniała jak
uczennica, choć w jej wyglądzie nie było nic dziewczęcego. Kiedy siedział obok niej podczas
kolacji, czuł się jak rozpalony młodzik. Starał się jak mógł nie wgapiać się w jej piękny... ną
szyję. Za każdym razem, kiedy się śmiała albo unosiła kieliszek, miał ochotę porwać ją
i wywieźć do bardziej ustronnego miejsca. I ona to wiedziała, ta rudowłosa czarownica.
To byłoby nawet zabawne, gdyby nie fakt, że czuł ukłucia zazdrości za każdym razem, kiedy
inny mężczyzna patrzył na Desdemonę. Ona i Candover znali się od wielu lat, ale Giles
założyłby się, że książę nigdy jeszcze nie patrzył na nią z takim podziwem jak tego
wieczoru.
Gdyby od lat nie przyjaźnił się z Candoverem i nie wiedział, że jest całkowicie oddany żonie,
wyzwałby go na pojedynek.
Uśmiechnął się na tę absurdalną myśl i z rozmysłem odwrócił do innych gości. Przyjęcie
toczyło się swobodnie, a Maxima Collins bez kłopotów dopasowała się do reszty.
Inteligencją i prezencją dorównywała innym paniom. Będzie wspaniałą żoną dla Robina.
Po ożywionej dyskusji na temat szkół z lady Aberdare postanowił, że najwyższy czas
odnaleźć Desdemonę. Zobaczył, że rozmawia z Robinem. Tym razem trudniej mu było
opanować zazdrość. Dlaczego ona wygląda tak pociągająco? Głupie pytanie, to Robin
wywierał taki wpływ na każdą kobietę. Nienawidząc się za odrazę, którą czuł do własnego
brata, ruszył w ich stronę. Robin właśnie strzelił z palców i wyczarował stokrotkę, którą
musiał zwędzić z jednego z bukietów. Desdemona przyjęła kwiat z uśmiechem zachwytu.
Irytacja Gilesa sięgnęła zenitu, a dobry humor gdzieś pierzchł. Do diabła z urokiem Robina,
z jego elokwencją i kamiennym sercem, które pozwalało mu tak okrutnie używać swoich
talentów!
Nie widząc nadchodzącego markiza, Desdemona odeszła do bratanicy. Zamiast pójść za
nią, Giles zatrzymał się przy bracie.
– Wyjdźmy na świeże powietrze – rzucił opryskliwie. Robin zdziwił się, ale usłuchał.
– Jak sobie życzysz – powiedział uprzejmie.
Zawsze był uprzejmy. To następna jego irytująca cecha. Walcząc z rozdrażnieniem, Giles
wyszedł na obszerne kamienne patio. Nie miał pojęcia, co chce powiedzieć bratu, ale, do
diabła, coś z pewnością wymyśli.
Podeszli do muru otaczającego patio. Sławne ogrody Candover House były rzeczywiście
przepiękne, ale Giles nie zwracał na nie uwagi. Robin z niepokojem obserwował pochmurną
twarz brata, zastanawiając się, co się stało. Szczęście, że Giles wpadał w zły nastrój bardzo
rzadko, bo Robin zawsze ciężko to przeżywał.
– Lady Ross jest zachwycająca – stwierdził, pragnąc rozładować napiętą atmosferę. –

189

Żałuję, że nie było mnie przy tym, jak wparowała do twojego gabinetu ze swoim sławetnym
parasolem.
Giles oparł się o ścianę i zagapił w niebo.
– Gdybyś tam był, uniknęlibyśmy mnóstwa kłopotów. Zastanawiam się, co cię naszło?
– Chyba się o mnie nie martwiłeś? – zdziwił się Robin. – Jeszcze tego samego ranka
powiedziałem, że mogę zniknąć, jeśli coś, albo ktoś, mnie zainteresuje. Może to było
przeczucie.
– Pamiętam – odrzekł Giles z oschłością. – Ale czułbym się lepiej, gdybyś wysłał do mnie list
albo zostawił wiadomość we wsi.
– Przepraszam. Przyznaję, że nawet o tym nie pomyślałem.
– To oczywiste. – Giles zacisnął dłonie, aż pobielały mu kostki. – Zawsze myślisz tylko
o sobie.
Robin zesztywniał.
– Co to ma znaczyć?
Oczy Gilesa były lodowato zimne.
– Przez te wszystkie lata, kiedy zabawiałeś się w bohatera, czy choć raz pomyślałeś
o ludziach, którym na tobie zależy? Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, jakie to uczucie
czekać na ciebie miesiącami, zastanawiając się, czy żyjesz, a jeśli nie to jak zginąłeś?
Oczywiście, że nie. Twoja głowa zajęta była przecież ciekawszymi i poważniejszymi
sprawami.
Robin wpatrywał się w brata, czując, jakby między nimi otwierała się głęboka przepaść.
Istniał między nimi pewien dystans, ale obydwaj woleli go nie zauważać. Udało im się
pozostać przyjaciółmi, ponieważ nigdy nie rozmawiali o tym, co ich bolało.
Teraz, nie wiadomo z jakich powodów, Giles chciał przerwać milczenie i wciągnąć ich obu
w zasadzkę. Jeśli to się stanie, łącząca ich więź może zostać nieodwracalnie zerwana.
Modląc się w duchu, by brat zechciał powrócić na bezpieczne terytorium, spróbował
załagodzić jego gniew.
– Większość moich zajęć była straszliwie nudna, nie miała w sobie nic z heroizmu.
Oczywiście cały czas ryzykowałem, ale starałem się zawsze, by jeśli cokolwiek mi się
przytrafi, wiadomość o tym dotarła do Wolverton, tak szybko jak to możliwe.
– Jakie to wzruszające – sarknął Giles. – Jestem pewien, że gdybym o tym wiedział, byłbym
spokojniejszy.
Robin poczuł przypływ buntu.
– Czy chodzi ci o fakt, iż niedostatecznie cię szanuję? Nie znosiłem tego u ojca i nie chcę
słuchać tego od ciebie.
– Mówię o zwykłej grzeczności – odparował Giles. – Nieustannie słałeś informacje do Anglii,
ale do rodziny potrafiłeś wysłać tylko jeden list rocznie.
Robin zmrużył oczy.
– A co miałem pisać? Że oszukuję, kradnę i od czasu do czasu zabijam? Że kiedy nie
kradnę, żyję z kobietą zbyt rozsądną, by zgodziła się za mnie wyjść? Że jeszcze nie

190

umarłem, że mam nadzieję, że czujesz się dobrze, a tegoroczne zbiory są pomyślne?
Z szacunkiem, Robert, tak?
Tego było już za wiele. Giles obrócił się i spojrzał z wściekłością na Robina.
– Chcesz powiedzieć, że jestem tchórzem? Przecież nie z własnego wyboru zostałem
w Wolverhampton. Oddałbym wszystko, żeby pójść do wojska, kiedy skończyłem Oxford.
Jego gwałtowna reakcja była dla Robina szokująca. Uświadomił sobie, że niechcący dotknął
czułego punktu, żalu od lat trawiącego brata.
– Wiem doskonale, że nie jesteś tchórzem – odparł. – Mówiąc szczerze, pozostanie pod
jednym dachem z ojcem wymagało o wiele więcej odwagi niż to, co robiłem.
Giles nie dał się jednak udobruchać.
– Ktoś musiał zająć się rodzinnym majątkiem. Z pewnością nie mogłeś to być ty. Byłeś zbyt
zajęty poznawaniem świata i ryzykowaniem życia.
Robin poczuł, że i jego ogarnia gniew.
– Nie miałem żadnych rodzinnych obowiązków – odparował. – Ledwo dostałem miejsce przy
stole. Nie byłem ukochanym synkiem i moja obecność czy nieobecność nie sprawiały
nikomu różnicy. Uważałem, że trzymanie się jak najdalej od Anglii to najlepsze, co mogę
zrobić dla zacnej rodziny Andreville’ów.
– Nie bądź dzieckiem – warknął Giles. – Byłem dziedzicem, więc ojciec spędzał ze mną
więcej czasu, ale traktował nas na równi. Był jednak hojny, biorąc pod uwagę twoje
zachowanie, które nawet świętego wytrąciłoby z równowagi.
– Tak, mój hojny, sprawiedliwy ojciec – rzucił z goryczą Robin. – Nie byłeś nigdy przy tym,
jak łapał mnie za ramię i patrzył prosto w oczy z takim wyrazem, jakby nie mógł uwierzyć, że
jestem jego synem. Raz wyrwało mu się, że to ja jestem winny śmierci matki, że wolałby,
żeby to ona przeżyła, nie ja. Tę myśl zawsze widziałem w jego oczach.
– Ojciec naprawdę tak powiedział? – zapytał z niedowierzaniem i zdumieniem Giles.
– Tak. – Robin popatrzył gniewnie na brata, wściekły, że wymknęło mu się to, o czym nawet
nie chciał myśleć. – Ty nigdy nie powiedziałeś tego głośno, ale wiedziałem, że czujesz to
samo.
Zaległa cisza.
– Skąd ten pomysł? – zapytał w końcu Giles.
– Czy muszę to mówić? – wyrzucił przez zaciśnięte zęby Robin. – Była twoją matką, jego
żoną. Miałeś pięć lat i uwielbiałeś ją, a ona ciebie. Każdego wieczoru przychodziła do
twojego pokoju, czytała ci bajki, śpiewała kołysanki, uczyła cię czytać.
– Skąd o tym wiesz? – zapytał z poszarzałą twarzą Giles.
– Służba mi opowiadała. Nigdy nie miałem matki, więc to oczywiste, że chciałem się
dowiedzieć, jak to jest, kiedy się ją ma. To były moje pierwsze ćwiczenia w zbieraniu
informacji. Służba ją uwielbiała, bo zachowywała się, nie jak przystało na wielką panią. –
Robin przymknął oczy, walcząc z uczuciem osamotnienia, które nieodłącznie towarzyszyło
mu w dzieciństwie. – Boże, jak ja ci zazdrościłem, że ją miałeś, nawet jeśli trwało to tylko
pięć lat. Na twoim miejscu zaaranżowałbym śmiertelny wypadek brata, który zabił ci matkę.

191

– Do diabła, Robin, ja nigdy tak nie myślałem, ani nie czułem! – wykrzyknął Giles. – To
jasne, że rozpaczałem po jej stracie, bo było to najgorsze wydarzenie w moim życiu. Ale
nigdy nie winiłem ciebie za jej śmierć.
– Ojciec tak. I nigdy nie pozwolił mi o tym zapomnieć. Giles odwrócił się w stronę ogrodu.
– Kiedy kobieta umiera przy porodzie, większość rodzin traktuje to jako wolę bożą –
powiedział. – Tylko nieliczni, tacy jak ojciec, winią za to dziecko. Inni, tacy jak ja, cieszą się
i kochają rodzeństwo, bo jest... wszystkim, co im zostało po matce.
– Dobrze ci to wychodziło – odparł już nieco łagodniej Robin. – Zmniejszałeś moje poczucie
winy. Byłem odpowiedzialny za śmierć matki, ty jednak miałeś dla mnie tyle cierpliwości.
Giles machnął dłonią z irytacją.
– Przestań mówić tak, jakbyś popełnił morderstwo. Mama kochała dzieci. Wiem, że
przynajmniej dwa razy poroniła, być może więcej. Była zachwycona, kiedy wyglądało na to,
że tym razem urodzi. Opowiadała mi o braciszku albo siostrzyczce, która niedługo się
pojawi, i że będę musiał na nią uważać. – Głos uwiązł mu w gardle. – Zastanawiam się, czy
przeczuwała, że umrze. Zawsze była delikatnego zdrowia i z pewnością wiedziała, że ciąża
jest dla niej niebezpieczna. A mimo to bez wątpliwości podjęła to ryzyko. Czy twoi
informatorzy powiedzieli ci o tym?
– Nigdy nie pytałem o okoliczności związane z jej śmiercią. Nie chciałem... nie chciałem
wiedzieć więcej.
Giles westchnął i przesunął dłonią po włosach.
– Urodziłeś się kilka tygodni za wcześnie i nie spodziewano się, że przeżyjesz. Po śmierci
matki ojciec zamknął się w sobie i nie chciał z nikim rozmawiać. Służba była zagubiona.
Usłyszałem, jak jedna ze służących mówiła, że umrzesz bez mamki, więc wsiadłem na
swojego kucyka i pojechałem do wsi. Żona młynarza właśnie straciła dziecko, więc
poszedłem do niej i praktycznie zmusiłem do przyjazdu do Wolverhampton. Uparłem się,
żeby twoja kołyska stała w moim pokoju, żebym mógł czuwać nad tobą w nocy i sprawdzać,
czy oddychasz.
Robin wpatrywał się w brata ze ściśniętym sercem.
– Nie wiedziałem o tym.
– Trudno się dziwić. Byłeś wtedy malutki. – Giles poruszył się niespokojnie, jakby walczył
z wybuchem emocji. – Byłeś taki podobny do mamy. Nie chodzi nawet o wygląd, tylko
o język i urok. Twoja energia zachwycała każdego, kto cię poznał, choć często
zachowywałeś się jak dziecko diabła. Oburzałem się, kiedy uchodziły ci figle, za które ja
dostałbym porządne rózgi.
– Ponieważ ojciec mnie nienawidził, postanowiłem dać mu powód – sucho wyznał Robin. –
Był ze mnie lepszy rozrabiaka niż posłuszny syn.
Giles wzruszył ramionami.
– Przeceniasz kwestię posłuszeństwa. Moje zdolności były ojcu przydatne, ale nigdy nie
byłem dość dobry, choć bardzo się starałem.
– Dlaczego mówisz o tym po tylu latach? – zdziwił się Robin. – Czego ode mnie

192

oczekujesz?
Giles popatrzył na swoją dużą dłoń. Wyglądał przy tym dziwnie bezbronnie. Odezwał się po
bardzo długiej przerwie.
– To może zabrzmi dziecinnie, przypuszczam jednak, że chciałem się przekonać, że... że
naprawdę coś dla ciebie znaczę. Jesteś jedyną bliską mi osobą. Próbowałem być dobrym
bratem, ale ponieważ ty zawsze wybierałeś własną drogę, niewiele mogłem ci pomóc. Ani
z ojcem, ani ze szkołą, ani, oczywiście, wtedy, kiedy podjąłeś tę niedorzeczną decyzję, żeby
w tak młodym wieku zająć się jednym z najniebezpieczniejszych fachów na ziemi.
Robin zmarszczył brwi.
– Oczywiście, że wiele dla mnie znaczysz. Powinieneś o tym wiedzieć. Na pewno
pamiętasz, jak za tobą łaziłem, kiedy tylko wracałeś ze szkoły. Byłeś taki cierpliwy.
Pragnąłem desperacko być taki jak ty. To było frustrujące, kiedy w końcu się przekonałem,
że to niemożliwe. Po prostu jesteśmy inni.
– To prawda – przyznał Giles, nadal wpatrując się w dłoń.
– Ale to nie oznacza, że mi na tobie nie zależy – dodał Robin. – Byłeś dla mnie ojcem
bardziej niż nasz szacowny rodzic. To co wiem o honorze, dyscyplinie i szacunku,
nauczyłem się od ciebie. – Westchnął. – Myślę, że jeden z powodów, dla których zostałem
szpiegiem, to to, iż chciałem, żebyś był ze mnie dumny. To prawda, że ta praca jest
poniżająca, ale walka przeciw takiemu potworowi jak Bonaparte była ważną sprawą. Bardzo
mnie bolał twój brak akceptacji dla tego co robię, ale nie mogłem się wycofać.
Giles podniósł na brata oczy.
– Nigdy nie pogardzałem tym, co robisz. W rzeczywistości byłem ogromnie dumny z twojej
odwagi i sprytu.
Robin uniósł brwi w zdziwieniu.
– Naprawdę? Kiedy się kłóciliśmy, zawsze dotyczyło to mojej pracy. To czuło się w twoich
listach, a do wybuchu doszło w czasie naszej ostatniej kłótni cztery lata temu.
Giles odwrócił wzrok.
– Przepraszam za tamtą noc, ale martwiłem się o ciebie. Wyglądałeś, jakbyś był bliski
załamania nerwowego. Pomyślałem, że czas, żeby Anglia walczyła bez ciebie.
– Nie byłem wtedy w najlepszej formie – przyznał Robin. – Ale powrót do spokojnego życia
w Wolverhampton doprowadziłby mnie do szaleństwa. Wtedy lepiej dla mnie było zająć się
pracą i ryzykować.
– Jak powiedziałeś, bardzo się różniliśmy. Dla mnie Wolverhampton było zawsze
schronieniem i miejscem odpoczynku.
Znowu zapadła długa cisza.
– Po śmierci matki w Wolverhampton nie było zbyt wiele miłości – odezwał się w końcu
Robin. – Ojciec rozpaczał, a gniew zatruwał nas wszystkich. Nie śmiałem cię o nic prosić, bo
się bałem, że zabraknie ci cierpliwości.
Giles uśmiechnął się smutno.
– Czułem się bardzo podobnie. Wiedziałem, że jeśli uczynię coś, co mogłoby bardziej

193

napiąć nasze stosunki, odlecisz jak motyl i nigdy nie wrócisz.
Robin z trudem przełknął ślinę. W tej chwili był bardziej bezbronny niż gdy przeszukiwał
bibliotekę Napoleona.
– Byłeś zbawieniem mojego dzieciństwa, Giles. Jesteś jednym z dwojga, nie, z trojga ludzi,
za których oddałbym życie. Żałuję, że nie powiedziałem ci tego wcześniej. Tak mi przykro,
że choć przez sekundę myślałeś, że mi na tobie nie zależy.
Giles ukrył twarz w dłoniach. Kiedy opuścił ręce, w oczach lśniły mu łzy.
– Bracia winni się kochać, ale sądziłem, że w naszym przypadku większość tych uczuć
żywię ja.
Giles miał rację, bracia powinni się kochać i oni się kochali. Dopiero teraz zdał sobie z tego
sprawę, prawie po trzydziestu trzech latach. To było takie proste. Bez słowa wyciągnął dłoń
do Gilesa. Ten pochwycił ją skwapliwie. Teraz wreszcie Robin poczuł, że wrócił do domu.
Puścił dłoń brata i powiedział:
– Ta rozmowa powinna się odbyć już wiele lat temu – powiedział. – Mimo to dziwię się,
dlaczego akurat teraz, w samym środku przyjęcia?
Giles roześmiał się z zakłopotaniem.
– Kiedy zauważyłem, jak zauroczyłeś Desdemonę, na powierzchnię wyszły wszystkie
braterskie uprzedzenia. Nie przeszkadza mi, kiedy uwodzisz inne kobiety, ale ona jest dla
mnie ważna.
– Uwierz mi, że nie masz się czego obawiać. Cała nasza rozmowa dotyczyła ciebie. Ta
kobieta wyobraża sobie, że potrafisz chodzić po wodzie. Nie wyprowadzałem jej z błędu.
Domyślałem się, że masz w stosunku do niej jakieś plany i nadzieje.
– To prawda – uśmiechnął się Giles. – Chyba pójdę teraz jej poszukać. Jestem
szczęśliwszy, kiedy jest przy mnie.
Robin doskonale go rozumiał. Rozmowa z bratem była bardzo cenna, choć bardzo
spóźniona, ale czuł się, jakby przepuszczono go przez maszynę oczyszczającą. Bardziej niż
czegokolwiek na świecie potrzebował teraz Maxie.

194

Robin znalazł Maxie rozmawiającą z lordem Michelem Kenyonem, wysokim mężczyzną
o orzechowych włosach i twardych rysach doświadczonego wojownika. Maxie spojrzała na
Robina ze złośliwym błyskiem w oku.
– Lord Michael opowiadał mi, że spotkał cię w Hiszpanii. Kiedy trochę go nacisnęłam,
wspomniał, że udawałeś tam irlandzkiego księdza.
Robin przewrócił oczami.
– Niestety, to prawda. W czasie wojny na Półwyspie pracowało wielu księży szpiegów
z irlandzkiego Uniwersytetu Salamanca. Tak się zdarzyło, że musiałem się za takiego
przebrać. – Skrzywił wargi. – Udało mi się także dać się postrzelić. Jestem pewien, że lord
Michael nie wspominał, iż znalazł mnie broczącego krwią i że miał tyle zdrowego rozsądku,
żeby zaciągnąć mnie do centrum dowodzenia Wellingtona.
A więc to w takich okolicznościach Robin nabawił się tej straszliwej szramy po kuli. Nie
przejmując się, że zgorszy gości, wspięła się na palce i cmoknęła lorda Michaela w policzek.
– Dziękuję. O życie Robina musiała się troszczyć cała gwardia aniołów stróżów.
Lord Michael spojrzał na nią zdumiony, ale zadowolony.
– Słyszałem, że Amerykanki są zachwycająco bezpośrednie, ale nigdy nie miałem szczęścia
osobiście się o tym przekonać. Czy w Bostonie jest więcej takich kobiet jak pani?
– Maxima jest wyjątkowa – stwierdził Robin.
– Tego się obawiałem.
Po wymienieniu jeszcze kilku zdań, ich rozmówca odszedł. Maxie odprowadziła go
wzrokiem.
– Czy istnieje lady Michael?
– On nie jest żonaty. Interesuje cię miejsce przy jego boku? – zapytał sucho Robin.
– To absurdalne pytanie, nawet jak na ciebie – prychnęła gniewnie. – Po prostu byłam
ciekawa. Ten pan wspaniale flirtuje, ale jego serce nie jest wolne.
– Interesujące. Według Margot spędza czas w towarzystwie Luciena i Kit, szukając
odpowiedniej kandydatki na żonę. Może już ją znalazł. – Porzucając ten temat powiedział: –
Przyszedłem cię zapytać, czy nie masz ochoty zaczerpnąć świeżego powietrza. Ogrody
Candover w nocy to niezwykły widok.
Maxie była zachwycona gośćmi, lecz bardzo chętnie przystała na propozycję spędzenia
chwili sam na sam z Robinem. Zanim jednak wyszli na zewnątrz, Robin rozejrzał się po
salonie.
– Jest trochę chłodno. Jak znam Maggie, położyła tu gdzieś szale dla dam, w razie gdyby
zechciały wyjść do ogrodu.
I rzeczywiście na stoliku przy drzwiach na taras znalazł kilka miękkich narzutek.
– Maggie myśli o wszystkim – z podziwem skomentowała Maxie. Robin pieczołowicie otulił
szalem ramiona towarzyszki. Wyszli na kamienne patio i zeszli po schodach na ścieżkę,
przy której stały małe lampiony, wysyłające delikatne światło. Obszerny szal sięgał Maxie do

195

kolan, ochraniając przed chłodnym wieczornym powietrzem. Jeszcze cieplejsze było ramię
Robina, którym ją objął, kiedy zniknęli z widoku gości. Szli o wiele za blisko siebie niż
wymagała tego przyzwoitość. Jednak Maxie to nie przeszkadzało. Wręcz odwrotnie. Byli
sobie tak bliscy, że z trudem pamiętała o dobrych manierach. Podniosła oczy, chcąc coś
powiedzieć, ale zamiast tego zmarszczyła brwi, bo z twarzy Robina zniknął pogodny wyraz,
ustępując miejsca zmęczeniu.
– Czy coś się stało? – zapytała. Rzucił jej przelotne spojrzenie.
– Powinienem wiedzieć, że to zauważysz. Właśnie miałem z Gilesem najpoważniejszą
kłótnię w życiu.
Maxie zatrzymała się gwałtownie.
– To okropne. Nic dziwnego, że masz taką poszarzałą twarz. Myślałam, że dobrze się
rozumiecie.
– Bo tak jest, ale istniało wiele zadawnionych problemów. – Westchnął. – Dzisiaj
wyrzuciliśmy wszystkie nasze żale.
– Z tego co zauważyłam, siostrom łatwiej jest się ze sobą przyjaźnić niż braciom –
stwierdziła Maxie. – Bracia często ze sobą rywalizują. Musi być jeszcze trudniej, kiedy
starszy jest dziedzicem i spadkobiercą wielkiej fortuny.
– Masz rację. Też to zauważyłem. Całe szczęście, że my z Gilesem jesteśmy pod tym
względem odmienni. – Uścisnął Maxie i ruszył dalej. – Ustaliliśmy, że podłożem naszej
dzisiejszej kłótni jest śmierć naszej matki. Ojciec mnie za nią obwiniał, co rzutowało na całą
rodzinę. Giles stał się nad wiek poważny i odpowiedzialny, opiekował się wszystkimi, czego
nie powinno robić żadne dziecko, a ja znowu zostałem buntownikiem. W rezultacie nie
umieliśmy pokazać, ile dla siebie znaczymy. Kiedy wróciłem z Francji zeszłej jesieni, nie
byłem pewien, czy Giles przyjmie mnie do Wolverhampton. Nie zdawałem sobie sprawy, że
jest urażony, iż wyjechałem tak daleko i na tak długo.
– Czy zdołaliście rozwiązać wasze konflikty? Uśmiechnął się.
– Tak, dzięki Bogu. Jesteśmy sobie teraz bliżsi niż dawniej.
– Cieszę się – powiedziała, nie potrafiąc ukryć rozdrażnienia. – Twojemu ojcu należałyby się
baty. Jak można zrzucać własne poczucie winy za śmierć żony na bezbronne niemowlę?
– Poczucie winy? Nie rozumiem.
– Twoja matka nie zaszła w ciążę bez pomocy – zauważyła. – Miała może już jakieś kłopoty
z porodami?
– Giles mówił, że była słabego zdrowia i poroniła kilkakrotnie. Wcale jej to nie zaskoczyło.
– Gdyby twój ojciec bardziej się pilnował, nie nadszarpnąłby jej zdrowia.
– Nigdy o tym nie pomyślałem – powiedział po długiej chwili milczenia.
– Każda kobieta pomyślałaby o tym na pierwszym miejscu. Uśmiechnął się gorzko.
– Szkoda, że w Wolverhampton nie mieliśmy tak wrażliwej kobiety jak ty. Ona by nas
poustawiała.
Doszli do niewielkiej greckiej świątyni. Była tak proporcjonalna, że wyglądała na prawdziwą.
Kilka schodów prowadziło do zacisznego miejsca z wygiętymi ławeczkami i kamiennym

196

ołtarzykiem, schowanym trochę w tyle. Pasował raczej na piknik niż na ofiarnego barana.
Widok był zachwycający.
Robin popatrzył na towarzyszkę. Światło księżyca oświetlało jej kształtną figurę. Nie mogąc
się oprzeć, uniósł jej podbródek i pocałował. Chciał, by pocałunek był delikatny i czuły, ale
kiedy tylko dotknął jej ust, stracił panowanie nad sobą. W ciągu ostatnich dni prześladowały
go wspomnienia z przeszłości i nie przetrwałby, gdyby nie ta kobieta w jego ramionach.
Potrzebował jej jak wędrowiec wody na pustyni.
Wciągnął ich powolny taniec pożądania, który zaczął się, kiedy Robin przyszedł do sypialni
Maxie i trwał przez cały wieczór. Ale to co czuł w tej chwili, wykraczało poza namiętność, to
była czysta potrzeba doświadczenia jej ciepła i czarujących tajemnic jej ciała. Wsunął dłonie
pod miękki szal, pragnąc czuć cudowne krągłości. Kiedy Maxie jęknęła, chwycił palcami jej
sutek. Natychmiast stwardniał. Jednak on, pragnął więcej, o wiele więcej. Objął Maxie w talii
i posadził na kamiennym ołtarzu. Zdumiona wciągnęła głęboko powietrze, lecz zaraz się
rozluźniła, opierając dłonie na brzegu ołtarza.
Robin oparł dłonie na jej rękach, pochylił się i potarł policzkiem o jej policzek. Miała skórę
delikatną jak płatek kwiatu, chłodną na powierzchni, z pulsującym pod skórą życiem. Lekko
dmuchnął jej w ucho i czubkiem języka obrysował jego kształt. Maxie westchnęła z rozkoszy,
wyciągając szyję jak kotka. Zsunął brodą szal z jej ramion. Spłynął w dół na ich dłonie
oparte o ołtarz. Robin pochylił się i dotknął jej szyi. Całe jego ciało domagało się połączenia
w jedno z tą mądrą i namiętną kobietą. Niechcący dotknął naszyjnika i szybko przesunął
usta niżej. Ta błyskotka kosztowała go małą fortunę, ale rubiny i brylanty wydały mu się bryłą
lodu w porównaniu z gorącym ciałem Maxie. Z żarliwą czułością przywarł do jej piersi,
wdychając kobiecy zapach. Próbując hamować pożądanie, wolno przesunął dłonie na
pośladki Maxie, potem na brzuch i niżej do wrażliwego miejsca między nogami.
– Czas się zatrzymać – sapnęła.
– Jeszcze nie. – Rozsunął szerzej jej uda i stanął między nimi, żeby nie mogła ich złączyć.
Ponownie odnalazł usta kochanki, pragnąc, żeby mu się całkowicie oddała, żeby o nic nie
pytała. Podciągnął brzeg sukni i oparł dłonie na kolanach, nie przerywając pocałunku.
Potem jego dłonie powędrowały wyżej, w poszukiwaniu kobiecej esencji.
Maxie poddawała się tym pieszczotom, ale była zbyt mądra, by dać się zwieść. Kiedy
poczuła dotyk jego rąk na wewnętrznej stronie ud, spróbowała złączyć nogi. Nie pozwolił na
to, a nacisk jej kolan na jego biodra tylko bardziej go rozpalił. Złapana w pułapkę, zamarła.
– Robin – odezwała się zdyszanym głosem. – Musimy wracać. To nie jest odpowiednie
miejsce ani czas.
Nie bała się, jeszcze nie. Nie wybaczyłby sobie, gdyby ją przestraszył, ale nie mógł się od
niej oderwać. Oddychał z trudem. Wyprostował się i otoczył Maxie ramieniem. W skroniach
mu pulsowało, lecz jeszcze mocniej w lędźwiach. Była taka drobna, tak bezbronna, a jednak
miała nad nim taką władzę.
– Przepraszam – wyszeptał. – Masz rację, ale, Chryste, mam wrażenie, że jeśli cię teraz nie
wezmę, to umrę.

197

Chciał, żeby zabrzmiało to żartobliwie, nie chciał, by usłyszała w jego słowach
melodramatyczną nutę, ale tym razem głos go zawiódł. Ciało domagało się spełnienia.
W uszach dźwięczały mu własne słowa. Jeśli cię teraz nie wezmę, to umrę. Jeśli cię teraz
nie wezmę, to umrę.
Nie chodziło tylko o zaspokojenie fizycznej potrzeby. Pragnął jej na zawsze, jako kochanki,
partnerki, żony. Ale musiał się z nią kochać, teraz i w tym miejscu. Nie potrafiąc oprzeć się
pragnieniu, chwycił się ostatniej deski ratunku.
– Nie chciałaś kochać się ze mną w domu Maggie, ale teraz nie jesteśmy w domu.
– Och, Robinie, Robinie, ty zdradziecki, srebrnousty diable. – Westchnęła, wyrażając tym
niechęć i rozbawienie. – Co ja mam z tobą zrobić?
Zamknął oczy, zawstydzony, że tak dobrze go znała, ale wdzięczny, że nadal mówiła do
niego z czułością.
Przesunęła dłonią po jego włosach, potem po twarzy. Ostudziła chłodnymi palcami
rozgorączkowane skronie. Dotknęła kciukiem rozwartych ust, potem objęła jego głowę
rękami i pocałowała. Kiedy ich usta się złączyły, zsunęła dłoń w dół i dotknęła wypukłości
w spodniach.
Robin zesztywniał, przez ciało przeszedł mu dreszcz.
– Mam nadzieję, że nikt nie zdecyduje się na spacer po ogrodzie – wymamrotała i sięgnęła
do górnego guzika rozporka.
Po chwili zaskoczenia sam rozpiął guziki i uwolnił rozpaloną męskość. Wsunął palce między
jej uda. Była gorąca i wilgotna.
Maxie westchnęła namiętnie, doprowadzając go tym do szału. Uniósł jej prawą nogę
i otoczył nią biodro, potem to samo zrobił z drugą. Była teraz otwarta i gotowa. Wszedł w nią
jednym silnym pchnięciem. Jęknęła z rozkoszy i bólu i ukryła twarz na jego ramieniu. Już
samo zagłębienie się w niej przyprawiało go o ekstazę. Ciało pulsowało mu jak szalone.
Czuł się tak, jakby dobił do bezpiecznego portu, jednak wciąż szalała w nim burza. Wokół
nich unosił się zapach namiętności, tak intymny jak ich złączone ciała. Robin prawą ręką
podtrzymał plecy Maxie, a prawą wsunął między nogi i odnalazł wrażliwy punkt. Jęknęła
i zaczęła poruszać biodrami, aż przeszedł ją konwulsyjny dreszcz. W tej chwili i nim
wstrząsnęła seria spazmów, jednak w centrum obezwładniającego, szalonego orgazmu był
spokój. Dysząc przytulił czoło do czoła Maxie.
– O Boże! Chciałbym... chciałbym dać ci coś, co sprawiłoby ci tyle rozkoszy, ile ty mi dajesz.
Rozkoszy. Była zadowolona, że nie mógł widzieć jej twarzy. Kiedy zobaczyła, jak bardzo jej
potrzebuje, oddała mu się bez zahamowań. W zamian otrzymała oszałamiające przeżycie.
Jednak pragnęła być czymś więcej niż tylko źródłem seksualnego spełnienia. Nieprawda.
Robin dawał jej wszystko, co mógł. Nie jego wina, że jej nie kochał. Z nadzieją, że mięśnie
jej nie zawiodą i się nie przewróci, odsunęła się od kochanka.
– Chyba pogniotłam ci halsztuk.
– Zachowam go na pamiątkę do końca swoich dni.
To romantyczne wyznanie przypieczętował pocałunkiem. Maxie zadrżała. Wcześniej

198

przyrzekła sobie, że musi oddać się Robinowi jeszcze jeden raz. Czy to szybkie
i zwariowane przeżycie to było to? Próbowała spojrzeć w przyszłość z wiarą, że mają przed
sobą całe życie na uprawianie miłości, ale nie widziała nic prócz ciemnej mgły rozpaczy.
– Zimno ci? – zapytał z troską, kiedy ponownie zadrżała. – Czas poprawić ubrania i wrócić
do domu. – Pochwycił ją w pasie i postawił na ziemi. Wyciągnął chusteczkę, by mogła się
wytrzeć i dodał: – Wystarczy, że będziemy wyglądać godnie. W niewinność nikt nie uwierzy.
– Nie mamy szans, żeby ukryć to, co się między nami zdarzyło. – Wygładziła suknię. – Mam
nadzieję, że wszyscy pomyślą, że poprzestaliśmy tylko na kilku pocałunkach.
– Naturalnie, że tylko tyle się wydarzyło – stwierdził z powagą. – W końcu ty jesteś niewinną
panną, a ja dżentelmenem.
– W naszym przypadku to bardzo złudne pojęcia.
Włosy jej się rozpadły, więc je poprawiła, wsuwając spinki na miejsce. Robin objął ją
ramieniem i ruszyli w stronę domu.
– Zabrałem cię do Ruxton między innymi po to, żeby sprawdzić, czy ci się tam spodoba –
powiedział z wahaniem. – Zawsze lubiłem to miejsce, choć byłem tam może ze dwanaście
razy w życiu. Czy myślisz, że mogłabyś być szczęśliwa w Ruxton?
Przypomniała sobie ciepłe mury, zielone wzgórza i miłą, zachęcającą atmosferę domu.
Ruxton pragnęło być domem, a ona jest kobietą, która pragnie stałego miejsca.
– Tak, jeśli... jeśli między nami się ułoży, mogłabym być tam szczęśliwa – odparła cicho.
Pozostawało to – jeśli.

199

W drodze powrotnej do domu Desdemona i Giles rozmawiali o nieistotnych sprawach. Duża
dłoń markiza spoczywająca na jej ręce sprawiała, że Desdemona czuła się absurdalnie
szczęśliwa.
Giles odprowadził ją pod drzwi, przytrzymał za ramiona i spojrzał w oczy. Zastanawiała się,
czy zamierza ją pocałować na samym środku Mount Street. W tej chwili pokojówka
otworzyła drzwi i markiz cofnął ręce.
– Dobranoc, Desdemono. To był wspaniały wieczór. Tak i zbyt szybko się skończył.
– Jeszcze nie jest późno. Może wejdziesz na kilka minut, na kieliszek brandy?
Zawahał się, jakby zamierzał odmówić. Zaskoczona własną natarczywością, uśmiechnęła
się do niego.
– Dobrze?
– W takim razie na kilka minut – odparł po zawstydzająco długiej chwili.
Desdemona odesłała służbę do łóżek, wprowadziła gościa do saloniku i nalała im po
kieliszku brandy. Usiedli naprzeciwko siebie i rozpoczęli zdawkową rozmowę. Wcześniejsza
swobodna atmosfera zniknęła. Giles przyglądał się gospodyni z chmurą w oczach. Przez
cały wieczór myślała, że mu się podoba, teraz nie miała już tej pewności. Być może jego
zainteresowanie było chwilowe, a teraz nie wie, jak się wycofać.
Skończył swoje brandy i wstał.
– Chyba już pójdę.
Popatrzyła na niego, przekonana, że popełniła jakiś błąd.
– Nie patrz tak na mnie, jakbym właśnie oddał głos przeciw jednemu z twoich projektów
ustaw – powiedział z rozbawieniem.
Odwróciła wzrok, starając się zapanować nad wyrazem twarzy. Kobieta powinna od
najmłodszych lat uczyć się ukrywać uczucia. A ona, grubo po trzydziestce, zachowuje się
jak naiwny podlotek.
Giles zaklął pod nosem.
– Nie chodzi o ciebie, Desdemono, ale o mnie – powiedział otwarcie. – Jeśli zostanę, nie
powstrzymam się, żeby trzymać ręce z dala od ciebie, co prawdopodobnie nie bardzo by ci
się spodobało. Nie zgadzałoby się to również z moimi planami subtelnych zalotów.
Zalotów? Desdemona odetchnęła z ulgą.
– Nie przypuszczam, żebyś zaczął się zachować jak ogarnięty żądzą potwór. A nawet jeśli,
jestem gotowa zaryzykować – dodała ze wstydliwym uśmiechem.
Uśmiechnął się i potrząsnął przecząco głową.
– Może i udałoby mi się zachować jak dżentelmen, ale nie mogę ci tego zagwarantować.
– Dobrze – odparła bez zastanowienia. Wybuchnął śmiechem.
– Czy zdajesz sobie sprawę, jak bardzo się zmieniłaś przez ostatnie dwa tygodnie?
– Mam nadzieję, że na lepsze.
– Naturalnie. – Oparł się o gzyms kominka i założył ręce na piersi. – Może za wcześnie na

200

oficjalne oświadczyny, ale chciałbym, żebyś przemyślała taką możliwość.
Desdemona popatrzyła na niego z przestrachem. Do tej pory cieszyło ją towarzystwo Gilesa
i okazywany jej podziw, ale rzeczywistość zawisła nad nią jak ciemna chmura.
Widząc zaniepokojenie na jej twarzy, Giles uniósł brwi.
– Chyba nie jesteś zaskoczona. Już mówiliśmy o tym w Daventry.
– Sądziłam, że kiedy to sobie przemyślisz, nie oświadczysz się – odrzekła cicho.
Uśmiechnął się krzywo. Uwielbiała ten jego uśmiech.
– Nie jestem pewien, czy mam twą odpowiedź odebrać jako brak wiary we mnie, czy
w samą siebie. – Spoważniał. – Stanowisz żywy dowód, że kobiecie niepotrzebny jest mąż,
by wieść wartościowe życie. Pewnie wolałabyś też kogoś bardziej obiecującego. Powiedz
mi... powiedz mi to teraz, a nigdy więcej nie poruszę tego tematu.
To zdanie uzmysłowiło Desdemonie, że nie tylko ona może się czuć niepewnie.
– Jestem przekonana, że byłbyś doskonałym mężem. Problem w tym – z trudem przełknęła
ślinę – że nie wiem, czy ja byłabym odpowiednią żoną.
Giles spojrzał jej w oczy.
– Jesteś szczera, piękna, masz dobre serce i nie znosisz głupców. Jak dla mnie to
wspaniałe kwalifikacje na żonę.
Uśmiechnęła się, ale unikała jego wzroku.
– Nie wiem, czy będę w stanie dać ci dziedzica. To prawda, że niedługo dzieliłam łoże
z moim mężem, więc może nie jestem bezpłodna, ale skończyłam już trzydzieści lat...
– To nieistotne – wszedł jej w słowo. – Oświadczam ci się, bo pragnę, żebyś została moją
żoną, a nie cielną krową. Nie przeszkadza mi myśl, że Robin albo jego syn odziedziczą
Wolverhampton. – Przez jego twarz przemknął cień bólu. – Moja matka i moja pierwsza
żona umarły w połogu. Nie chciałbym tego powtórnie przeżywać.
Desdemona popatrzyła na swoje dłonie złożone na kolanach. Wiedział, że problem leży
w czymś innym. Zmusiła się, by spojrzeć na markiza.
– Jest jeszcze jedna rzecz, z powodu której obawiam się, że nie będę dla ciebie
odpowiednią żoną. Jesteś ciepłym, zmysłowym mężczyzną. Z pewnością pragniesz też
takiej żony, a ja nie wiem, czy potrafię być taka.
Miała nadzieję, że zrozumie, o co jej chodzi, ale liczyła na zbyt wiele.
– Czy mogłabyś mi to bliżej wyjaśnić? – zapytał cicho. Spuściła głowę i głos jej się załamał.
– Mój mąż... on zawsze powtarzał, że dzielenie ze mną łoża to jak mieć obok sopel lodu, że
pierwsza lepsza dziwka z ulicy byłaby cieplejsza ode mnie.
Giles przeszedł pokój, usiadł na poręczy fotela i objął ją ramieniem.
– Ciii, kochanie – szepnął, kołysząc ją lekko i opierając policzek na jej głowie. – Niewiele
kobiet potrafi okazać namiętność w nieudanym związku. Nie bierz do siebie słów tego
egoistycznego brutala.
Drżąc przywarła do Gilesa. To, co powiedział, podniosło ją na duchu.
Pogładził japo włosach.
– Jesteś tak niewiarygodnie szczera. Chyba nie ma w Londynie drugiej kobiety, która

201

świadomie uczyniłaby podobne wyznanie w sytuacji, gdy oświadcza się jej sam markiz.
Odchyliła się i spojrzała mu w oczy.
– Nie chcę wyjść za markiza, lecz za Gilesa Andreville’a, najmilszego, najzabawniejszego
i najprzystojniejszego mężczyznę w Anglii.
Na twarz Gilesa powoli wypływał uśmiech.
– Wygląda na to, że obydwoje uważamy małżeństwo za dobry pomysł, a więc na kiedy
ustalamy datę ślubu?
Nie zdążyła odpowiedzieć, bo pochylił się i przycisnął usta do jej ust. Pożądanie stłumiło jej
niedawne obawy. Z zapałem oddała pocałunek żałując, że nie ma większego
doświadczenia.
Giles uniósł głowę i uśmiechnął się.
– Nie całujesz jak oziębła kobieta.
Wstał pociągając ją za sobą i mocno przytulił.
Uwielbiała jego muskularne ciało. Był jedynym mężczyzną, który sprawiał, że czuła się
delikatna i kobieca. Przywarła do niego, zatracając się w pocałunku.
Oderwał się od niej, ciężko oddychając.
– Sądzę, że dojdziemy do porozumienia, prawda? Może miał rację, ale nie chciała
ryzykować.
– Małżeństwo jest na zawsze, Giles – powiedziała. – Będzie lepiej, byśmy później nie
musieli niczego żałować. Powinnam mieć pewność, że... że potrafię wypełnić moją cześć
umowy.
– Nigdy nie uzyskamy takiej gwarancji, Desdemono – odparł Giles. – Myślę, że wystarczy
wierzyć, iż miłość pomoże nam przetrwać. – Dotknął czule jej policzka. – A ja cię kocham.
– Ja też cię kocham – wyszeptała. – Ale nie mam tyle wiary co ty. Myślę, że będzie lepiej,
jeśli najpierw... spróbujemy.
Popatrzył na nią ze zdumieniem.
– Desdemono, czyżbyś składała mi propozycję? Skinęła głową, czerwieniąc się
i spuszczając oczy.
Objął ją ramieniem i wybuchnął śmiechem. Zawstydzona i upokorzona próbowała wyrwać
się z objęć. Przytrzymał ją mocno i nie pozwolił odejść.
– Czy zdajesz sobie sprawę, jakie to paraliżujące dla mężczyzny, kiedy się dowiaduje, iż
całe jego życie zależy od jednej nocy?
Kiedy zrozumiała, że śmiał się nie z niej, lecz z siebie oraz z absurdalności ludzkiej natury,
również zaczęła się śmiać.
– To nie musi być wcale jedna noc. – Uśmiechnęła się figlarnie i wtuliła mocniej w jego
ramiona. – I choć już bardzo dawno nie byłam z mężczyzną, nie odnoszę wrażenia, żebyś
był sparaliżowany.
Giles wciągnął gwałtownie powietrze i przycisnął ją do siebie.
– Sprawdzimy, czy zdołam cię przekonać, iż będziesz najlepszą z żon? – Pochylił się
i przywarł do jej ust w pocałunku, który odebrał im dech w piersiach.

202

Bez słowa poprowadziła go do pokoju na górze. Z głową opartą na jego ramieniu czuła się
niewymownie szczęśliwa. W czasie pocałunku nagle zrozumiała, że Giles miał rację, że to
tajemnicze przyciąganie, które do niego czuła, sprawi, iż będzie ciepłą i namiętną żoną. Ale
szkoda było zaprzepaścić taką okazję.
– Pozwól mi na siebie popatrzeć – powiedział Giles po zamknięciu drzwi sypialni.
Pokojówka zostawiła zapaloną lampkę na nocnym stoliku. W jej świetle Desdemona
dostrzegła namiętność płonącą w oczach Gilesa. Stała na środku pokoju, a Giles obszedł ją
dokoła. Odpiął perły z szyi, dotykając karku ustami, a potem rozpuścił jej włosy i zanurzył
w nich twarz.
– Już dawno pragnąłem to uczynić. Twoje włosy są jak jedwabisty ogień, jak zresztą ty cała.
Jego oddech rozpalił w niej krew, a zachwyt w głosie rozgrzewał serce.
– Ja także chcę cię widzieć, Giles – powiedziała z budzącą się pewnością siebie.
Odwiązała mu halsztuk, potem rozpięła guziki koszuli i dotknęła dłonią jego szerokiej piersi.
Czuła, jak mocno bije mu serce.
Powoli rozbierali się nawzajem, rozbudzając płomień pożądania gorącymi słowami
i pieszczotliwym dotykiem.
– Jesteś piękna – wyszeptał Giles, kiedy zsunął jej z ramion koszulę. – Tak wspaniale
piękna. Tak musiała wyglądać Boedicea, brytyjska królowa-wojownik, o złocistorudych
włosach i kobiecych kształtach. – Uśmiechnął się. – Od Daventry nieustannie miałem
w oczach twoją cudowną szyję.
Zarumieniła się.
– Czy to w nią się wpatrywałeś przez cały wieczór?
– Oczywiście. Jestem przecież dżentelmenem. – Wsunął ręce pod obfity biust, obejmując go
i pieszcząc. – Marzyłem o tym. – Zanurzył twarz w miękkich, ciepłych krągłościach i zaczął
ssać jej sutki.
Desdemona westchnęła i odchyliła głowę. Po raz pierwszy w życiu cieszyła się z posiadania
takiego ciała, bo dawało Gilesowi tyle przyjemności, a najbardziej na świecie pragnęła go
zadowolić i zrewanżować za uczucie, które dzięki niemu w niej rozkwitało.
Kiedy położyli się obok siebie, byli jak partnerzy. Desdemona nie mogła się doczekać, kiedy
wreszcie staną się jednym. Nawet spełnienie przeżywali razem, z okrzykiem uniesienia na
ustach.
To była noc odkrywania, zmysłowości i radości, zbyt cenna, by marnować ją na sen.
Desdemona przekonała się, że nie jest oziębła, wręcz odwrotnie. Udało jej się też przekonać
Gilesa, że tylko idiotka mogła go uważać za nudziarza. Kiedy się nie kochali, leżeli w swoich
objęciach i rozmawiali, dzieląc się myślami równie intymnie jak ciałami.
– O tej porze roku słońce wstaje stanowczo za wcześnie – stwierdził z niechęcią Giles. – Nie
chcę odchodzić, ale już czas.
Oparła mu podbródek na piersi. Zniknęła gdzieś zagniewana, agresywna kobieta, która
wpadła do jego biblioteki i spokojnego życia. Teraz była samą łagodnością.
– Po co masz wychodzić? Służba i tak się już wszystkiego domyśla.

203

– No może prócz mojego woźnicy – uśmiechnął się. – Przyznaję, że dla osób w naszym
wieku, przyzwoitość nie stanowi najistotniejszej kwestii, ale nie chcę, by wokół twojej osoby
krążyły plotki.
Uśmiechnęła się uwodzicielsko i wygięła ciało. Nie mógł się powstrzymać, by jej nie
pocałować. Oderwał od niej usta dopiero, kiedy zabrakło mu tchu.
– Jesteś bezwstydną kobietą, a ja szczęściarzem. Desdemona spłonęła rumieńcem.
– Te zachwycające rumieńce sięgają dalej niż przypuszczałem – zauważył
z zainteresowaniem.
Desdemona zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Giles doszedł do wniosku, że musi
sprawdzić jak daleko sięga rumieniec. Tym sposobem upłynęło następne pół godziny.
– Nie wiedziałam, że może tak być – wyznała, przytulając się do niego.
– Ja też nie.
Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
– Naprawdę?
– Naprawdę. – Pogłaskał japo nagim ramieniu. – Sądziłem, że mam w tym doświadczenie,
ale nigdy wcześniej nie spałem z kimś, kogo kocham. Nic się z tym nie może równać. –
Znowu ją pocałował. – Czy jesteś gotowa podjąć decyzję co do małżeństwa, czy
potrzebujesz więcej czasu?
Roześmiała się i objęła go za szyję.
– Czy sądzisz, że jestem aż tak głupia, by wypuścić cię z rąk?

204

Zajazd „Abingdon” stał przy Long Acre blisko Covent Garden. Kiedy powóz zatrzymał się
przed wejściem, Maxie czuła, że ciało drętwieje jej od napięcia. Od rana miała wrażenie, że
zawisła nad nią czarna chmura strachu. Przeczucie mówiło jej, że kroczy drogą, która
wstrząśnie jej życiem. Jednak nie miała wyboru, jak tylko iść dalej. Uzgodnili z Robinem, że
najlepiej będzie, jeśli po prostu odwiedzą zajazd i na miejscu zadadzą kilka pytań.
Z pewnością ktoś pamiętał śmierć jednego z gości. Jeśli odpowiedzi okażą się wykrętne, to
również naświetli im sytuację.
Robin pomógł Maxie wysiąść z powozu. Zatrzymała się na chwilę, by przyjrzeć się
budynkowi. Był mały i schludny. Ojciec nie miał pieniędzy na kosztowniejsze miejsca.
Wzięła Robina pod ramię, uniosła głowę i ruszyli do drzwi.
Kiedy młoda para wchodziła do zajazdu, właściciel sklepu tytoniowego po drugiej stronie
ulicy obserwował ich z uwagą. To muszą być oni, pomyślał. Blondyn o arystokratycznym
wyglądzie i ciemna mała Wenus. Pokiwał głową. Tak, to na pewno oni. Odwrócił się do
młodego asystenta.
– Idź i powiedz Simmonsowi, że ludzie, o których pytał, weszli do Abingdon. Pospiesz się,
a jak go tam nie znajdziesz, to go poszukaj. Dostaniesz pół korony, jeśli się dobrze spiszesz.
Był ogromnie zadowolony, bo sam miał dostać trzy gwinee.
Wcześniej umówili się, że mówić będzie Robin, bo mężczyźni są zazwyczaj traktowani
poważniej. Podeszli do młodego krostowatego recepcjonisty.
– Czy możemy rozmawiać z właścicielem? – zapytał Robin. Chłopak uniósł głowę i obrzucił
Maxie taksującym spojrzeniem.
– Mogę wam wynająć pokój, ale zapłacicie za cały dzień, nawet jeśli potrzebujecie go tylko
na godzinę – powiedział.
– Nie chodzi nam o pokój – odparł Robin głosem twardym jak stal. – Chcemy rozmawiać
z właścicielem. Natychmiast.
Recepcjonista chciał coś odburknąć, lecz w porę zrezygnował.
– Dowiem się, czy Watson was przyjmie.
Maxie nerwowo zaciskała dłonie. Gdyby nie obecność Robina, chodziłaby po ścianach. Była
wdzięczna, że nie wdał się w niepotrzebną dyskusję, bo jeszcze mogłaby temu młodemu
chłopakowi odgryźć głowę. Pomyślała, że powinna się opanować. Zamknęła oczy,
zmuszając się do wolniejszego oddychania. Prawda jest lepsza niż zadręczanie się
strachem.
Wrócił recepcjonista i wskazał kciukiem za siebie.
– Przyjmie was. Tym korytarzem, ostatnie drzwi po lewej. Właściciel był chudy i łysy
z wyrazem chronicznej irytacji na twarzy. Nie trudząc się podnoszeniem, warknął zza biurka:
– Mówcie szybko, o co chodzi. Jestem zajętym człowiekiem.
– Nazywam się lord Robert Andreville – odparł sucho Robin. – Jakieś trzy miesiące temu
jeden z pańskich gości, pan Collins, zmarł nagle w tym zajeździe.

205

– Ach, ten Amerykanin. – Twarz Watsona przybrała nieodgadniony wyraz. – Tak, mieszkał
tu.
– Czy mógłby pan coś powiedzieć na temat okoliczności jego śmierci? – Ponieważ Watson
milczał Robin dodał: – Kto go znalazł i o której? Czy pan Collins żył jeszcze, kiedy go
znaleziono? Czy wezwano lekarza?
Twarz właściciela spurpurowiała.
– A co to was obchodzi?
– To był mój ojciec! – wybuchnęła Maxie. – Mam prawo wiedzieć, jak wyglądały jego ostatnie
godziny.
Watson spojrzał na nią nerwowo.
– Przykro mi, panienko – odparł, odwracając wzrok, po czym dodał: – Znalazła go
pokojówka. Nie żył już. Lekarz powiedział, że to musiało być serce. Zmarł nagle.
– Jak nazywał się lekarz? – zapytał Robin. Watson wstał.
– Zajęliście mi już i tak dużo czasu. Nie mam nic więcej do powiedzenia. Collins umarł i to
wszystko. Mogło się to zdarzyć gdziekolwiek i szkoda, że zdarzyło się tutaj. A teraz do
widzenia. Jestem zajęty.
Maxie otworzyła usta, by zaprotestować, ale Robin pochwycił ją za ramię.
– Dziękujemy za pański czas, panie Watson.
– Chcę z niego więcej wyciągnąć – syknęła Maxie, kiedy wyszli z biura.
– Ale on nic więcej nie powie, chyba że go zmusimy, a na to jest jeszcze za wcześnie.
Istnieją inne sposoby zdobycia informacji, których potrzebujemy. – Zamiast skierować się do
wyjścia, Robin ruszył w głąb zajazdu. – Służący zawsze wiedzą, co się dzieje i może nikt im
nie kazał trzymać języka za zębami.
Drzwi na końcu korytarza wychodziły na kamienne podwórko, z trzech stron otoczone
stajniami. Maxie poszła za Robinem w stronę otwartych drzwi jednej z nich. W środku
stajenny oliwił uprząż, pogwizdując fałszywie przez zęby.
– Dzień dobry – rzucił wesoło Robin. Służący spojrzał na niego zaskoczony.
– Dobry dobry. W czym mogę pomóc?
– Nazywam się Bob Andreville. – Robin wyciągnął dłoń. Jego akcent stał się amerykański. –
Ciekawe, jak długo pan tu pracuje?
– Dziewięć czy dziesięć lat. – Mężczyzna wytarł tłustą dłoń w spodnie i potrząsnął ręką
Robina. – Will Jenkins. Pan z Ameryki?
– Zgadza się, ale ojciec urodził się w Yorkshire. To moja pierwsza wizyta w Anglii.
Przyjechałbym wcześniej, ale ta wojna. – Pokręcił głową. – Ohydna sprawa. Amerykanie
i Brytyjczycy powinni się przyjaźnić.
– To prawda – zgodził się służący. – Mam kuzyna w Wirginii. Pan może stamtąd?
Rozmawiali tak jakiś czas, a Maxie stała obok niespokojna, ale domyślała się, że Robin wie,
co robi. Od tego służącego dowiedzą się o wiele więcej niż od wrogo nastawionego
właściciela zajazdu.
W końcu Robin przeszedł do sedna sprawy.

206

– Mój przyjaciel, Max Collins, przyjechał tu z wizytą kilka miesięcy temu, niedługo przed
moim wypłynięciem. Słyszałem, że umarł, ale nikt nie wie, co się dokładnie wydarzyło.
Pamiętam, że mówił, że się zatrzyma w zajeździe „Abingdon”, więc skoro już jestem
w mieście, pomyślałem, że wpadnę tu i dowiem się o nim czegoś. Podobno Londyn jest
niebezpieczny. Czy może napadli go złodzieje?
– Nic podobnego. Pan Collins zmarł w swoim łóżku. – Jenkins potrząsnął rozczochraną
głową. – Przykra sprawa. To był miły człowiek, uprzejmy dla wszystkich, nawet dla tego
robaka Watsona. To był szok, kiedy okazało się, że się zabił.
Słowa starca uderzyły Maxie jak pocisk. Poczuła straszliwy ból. Zabił się. Zabił się.
– Nie, Max by tego nie zrobił – powiedziała.
– Przykro, że to mówię, bo widzę, że to jakiś panienki przyjaciel, ale to prawda – powiedział
Jenkins ze współczuciem. – Starał się to tak urządzić, żeby nikt się nie dowiedział, ale nie
był ostrożny. Musiało go coś przygnębić i pewnie nie mógł tego dłużej znosić. Każdy
czasami ma takie chwile. Z tym że pan Collins należał do tych, którzy coś z tym zrobili.
Jako dziecko Maxie topiła się w pokrytym lodem jeziorze. Nawet teraz nie mogła zapomnieć,
co przeżyła, kiedy lód się pod nią załamał. Próbowała desperacko dotrzeć do brzegu, ale lód
dalej pękał. Utonęłaby, gdyby ojciec nie usłyszał jej krzyku i nie uratował. Teraz czuła się
podobnie jak wtedy. To, co powiedział Jenkins, wydawało się niemożliwe. Tym razem jednak
to nie woda ją pochłaniała, lecz nieznośny strach.
– Nie – powtórzyła, chowając twarz w dłoniach. – Papa nigdy by się nie zabił. Nigdy! –
Jednak wszystkie części łamigłówki ułożyły się ze straszliwą precyzją. To wyjaśniało
wszystko, czego nie rozumiała. Jak we śnie ruszyła w stronę ulicy. Słyszała, jak Robin ją
woła, ale głos dochodził jakby z bardzo daleka.
Wypadła na Long Acre i zderzyła się z mężczyzną cuchnącym cebulą. Kapelusz spadł jej
z głowy i omal się nie przewróciła, ale zdołała utrzymać równowagę. Jak nieprzytomna
wybiegła na ulicę, nie zważając na ruch. W uszach zagrzmiał jej głośny krzyk. Ktoś złapał ją
za ramię, wyciągając spod konia, który wierzgnął przednimi kopytami, a podkowy zalśniły
nad jej głową. Nie patrząc na wybawcę rzuciła się do biegu, tak jakby gdzieś przed nią
znajdowało się miejsce, w którym przeszłość wygląda inaczej, gdzie nie musiałaby uwierzyć,
iż jej ojciec popełnił samobójstwo. Potknęła się i jak długa runęła na zabłocony chodnik.
Kolana i łokcie uderzyły o twardy bruk. Wstała i chciała biec dalej, lecz zatrzymały ją silne
ręce.
– Stój! – krzyknął Robin. – Na Boga, zatrzymaj się, zanim się zabijesz.
Wyrywała się, ale jej nie puszczał. Odsunął ją w bezpieczniejsze miejsce, a ona zaczęła go
okładać pięściami.
– Ojciec nigdy by się nie zabił, nie zostawiłby mnie! – krzyknęła, a z oczu popłynęły łzy. –
Kochał życie i mnie. Nigdy by tego nie zrobił!
Robin domyślił się, że próbuje przekonać samą siebie. Trzymał ją mocno za ramiona, choć
nadal się wyrywała. W końcu łokciem trafiła go w żołądek, aż stęknął. Nie było łatwo ją
powstrzymać, ale nie odważył się potraktować jej brutalnie.

207

– Nie wiemy na pewno, co się zdarzyło, Kanawiosta – powiedział ostro, próbując ją
uspokoić. – Może Jenkins się myli. Musimy dowiedzieć się więcej.
Dziewczyna przestała się wyrywać, ale jej drobnym ciałem wstrząsały dreszcze. Robin
zrozumiał, że swoimi słowami wywołał odwrotny skutek do zamierzonego. Zamiast ją
przekonać, że służący się mylił, sprawił, że nie była w stanie dalej zaprzeczać prawdzie.
Współczuł jej wiedząc, że znalazła się w swoim prywatnym piekle, do którego on nie ma
dostępu, chyba że sama go wpuści. Ignorując zaciekawione spojrzenia przechodniów,
szeptał jej do ucha uspokajające słowa.
Nagle instynkt, który wyćwiczył w ciężkich dniach walki na kontynencie, kazał mu unieść
głowę. Ulicę dalej, za toczącymi się pojazdami, zobaczył Simmonsa. Olbrzym wpatrywał się
w nich z ponurą miną. Chryste, czy ten sukinsyn musiał pojawić się właśnie teraz? Robin
machnął na przejeżdżającą dorożkę, złapał Maxie i odpychając jakiegoś jegomościa
otworzył drzwi i wepchnął dziewczynę do środka.
– May fair, tak szybko jak tylko się da! – krzyknął do woźnicy. – Dodam coś ekstra, jeśli uda
ci się pokonać tę trasę w krótszym czasie.
Konie ruszyły z kopyta, a Robin usiadł i mocno objął Maxie. Potem zaczął się modlić
o mądrość, która pozwoli pomóc przyjaciółce, tak jak ona jemu.
Simmons patrzył z wściekłością za oddalającym się pojazdem. To jasne, że dziewczyna
dowiedziała się prawdy i przyjęła ją gorzej, niż się tego spodziewał jej wuj. Londyńczyk
odwrócił się do chłopaka, który dla niego pracował.
– Dowiedz się, dokąd pojechali.
Chłopak rzucił się za pojazdem, dogonił go i wskoczył na tył. Simmons miał nadzieję, że
przynajmniej będzie mógł powiedzieć Collingwoodowi, gdzie zatrzymała się jego bratanica.
To niewiele, ale może choć tyle uda mu się wykonać z zadania, które od początku okazało
się katastrofą.
Maxie znajdowała się w głębokim szoku. Drżała na całym ciele i zdawało się, że nie
dostrzega Robina. Trzymał ją w objęciach przez całą drogę do Candover House, próbując
bez skutku ogrzać ją własnym ciałem.
Kiedy po raz pierwszy powiedziała mu o śmierci ojca, przyszła mu do głowy możliwość
samobójstwa, co tłumaczyłoby dziwne zachowanie Collingwooda. W Ruxton Maxie mówiła
coś o przyszłości, że nie może jej sobie wyobrazić. Widocznie przeczuwała coś, choć nie
wiedziała, co to może być. Znała swojego ojca jak nikt inny i nigdy nie przyszłoby jej do
głowy, że mógłby odebrać sobie życie. A jednak to zrobił.
Kiedy dojechali do Candover House, Robin wniósł Maxie do środka, a zdziwionej służbie
nakazał przynieść do jej sypialni gorącą wodę, ręczniki i bandaże. Kiedy już ułożył Maxie na
łóżku, pospiesznie ściągnął z niej porwaną suknię. Potem delikatnie obmył z krwi i żwiru
poranione kolana i dłonie. Skaleczenia nie były poważne, ale musiało ją mocno szczypać,
kiedy je dezynfekował. Jednak nie protestowała. Leżała nieruchomo, nie patrząc na Robina.
Kiedy skończył, podwinęła nogi i ukryła twarz w poduszce. Ze zdumieniem stwierdził, że
bardzo boli go jej reakcja. Pomyślał, że to może indiański zwyczaj, niemniej było mu przykro.

208

Okrył dziewczynę pledem, potem dotknął jej dłoni zwiniętej w pięść.
– Czy potrzebujesz czegoś? Potrząsnęła głową.
– Kanawiosta, kiedy pogrążyłem się w rozpaczy, powiedziałaś mi, że łatwiej jest znosić ból,
gdy się nim z kimś podzielimy – przypomniał łagodnie. – Dlaczego nie chcesz, abym ci
pomógł?
– Nie teraz – odparła zduszonym głosem. – Przepraszam.
– Chcesz, żebym wyszedł? Pokiwała głową.
Wstał z ciężkim sercem. Mimo niskiego wzrostu Maxie nigdy nie sprawiała wrażenia
bezbronnej, ale teraz zarys drobnej sylwetki pod kocem obudził w nim falę głębokiego
współczucia. Nie próbował określić swoich uczuć, wiedział tylko, że bardzo pragnie uczynić
coś, co przyniesie ulgę jej cierpieniu. Pogładził czule krucze włosy i wyszedł z sypialni.
Na korytarzu czekała na niego Maggie, zaalarmowana przez służbę.
– Co się stało? – zapytała cicho. Westchnął i przeciągnął ręką po włosach.
– Zdaje się, że ojciec Maxie popełnił samobójstwo.
– O dobry Boże! – Twarz Maggie zbladła. Sama straciła ojca w tragicznych okolicznościach,
rozumiała więc cierpienie Maxie.
– Tak bardzo chciałbym jej pomóc, ale ona chce być sama.
– Daj jej czas na oswojenie się z tą wiadomością – powiedziała Maggie. – Żal trzeba
przeżyć w samotności. Czasami musimy wejść wewnątrz siebie i najpierw pogodzić się ze
smutkiem, zanim przyjmiemy pomoc innych.
– Na pewno masz rację – Robin spróbował się uśmiechnąć. – Ale tak ciężko mi na nią
patrzeć.
– Miłość boli, Robinie. – Starając się poprawić mu nastrój dodała: – Tak jak uczucie głodu,
a ja często jestem głodna. Chodź, napij się ze mną herbaty. – I biorąc go pod ramię,
poprowadziła do salonu.
Herbata to niewiele, ale więcej niż nic.

209

Kończyli pić herbatę, kiedy pojawił się kamerdyner z kartą wizytową. Margot uniosła brwi.
– Przyszedł lord Collingwood.
Z zaniepokojeniem w oczach Robin zapytał:
– Czy mógłbym zostać? Bardzo jestem ciekaw, co ma do powiedzenia.
– Naturalnie.
Służący wprowadził gościa. Lord Collingwood był wysokim mężczyzną o szczupłej,
zmęczonej twarzy. Ukłonił się księżnej.
– Proszę wybaczyć najście, księżno, ale mam podstawy przypuszczać, że moja bratanica,
panna Maxima Collins, jest pani gościem. Chciałbym się z nią zobaczyć.
– To prawda – przyznała Margot – ale nie czuje się dobrze i nie przyjmuje gości. Czy
chciałby pan zostawić dla niej jakąś wiadomość?
Collingwood zawahał się. Jego wzrok padł na Robina, który siedział cicho w rogu pokoju.
Oczy wicehrabiego zwęziły się.
– Moja bratanica podróżowała w towarzystwie mężczyzny o pana wyglądzie.
– Nazywam się lord Robert Andreville – odpowiedział Robin.
– Jest pan bratem Wolvertona? – zapytał ze zdziwieniem gość.
– Tak.
Collingwood pokręcił głową z niedowierzaniem.
– A ja się martwiłem, że dziewczyna została porwana przez jakiegoś zabijakę.
– Szlachetne urodzenie nie zapewnia bezpieczeństwa – sucho odparł Robin. – Jednakże
moje intencje w stosunku do panny Collins były uczciwe. Spotkaliśmy się przez przypadek.
Wiedząc, czym ryzykuje, zaproponowałem, że będę jej towarzyszył do Londynu.
Mówiąc to przyglądał się uważnie Collingwoodowi. Dostrzegał podobieństwo do siostry,
choć rysy mężczyzny były surowsze i bardziej pospolite niż lady Ross. Jednak wyglądał na
prawdziwego angielskiego dżentelmena. Nie pasował na osobę, która kazałaby
zamordować własnego brata. Nic dziwnego, że Maxie nie mogła w to uwierzyć.
– Na pewno udało się panu ochronić ją przed prywatnym detektywem, którego za nią
posłałem – powiedział Collingwood z nutą wesołości w głosie.
– Wielki Boże, Simmons to detektyw? – Po chwili Robin również się roześmiał. –
Powinienem się domyślić. Myśleliśmy, że to pospolity zbir.
– Detektywi często na takich wyglądają – przyznał Collingwood. – Ale Simmons jest
najlepszy w swoim fachu. Wynająłem go, żeby dowiedział się, jak umarł mój brat i utrzymał
całą sprawę w tajemnicy. Oprócz uniknięcia skandalu zależało mi także, by bez kłopotów
pochowano brata w poświęconej ziemi. Simmons był akurat na północy, kiedy bratanica
uciekła, więc wynająłem go, żeby sprowadził ją z powrotem.
Margot ruchem dłoni zaprosiła gościa, by usiadł.
– Z relacji Simmonsa wiem, że bratanica bardzo się zdenerwowała po wizycie w zajeździe
„Abingdon” – powiedział po chwili.

210

Robin skinął głową.
– Dowiedziała się, że jej ojciec popełnił samobójstwo. Właściciel nie chciał nic powiedzieć.
Podejrzewam, że pan albo Simmons zapłaciliście mu za milczenie. Ale jeden ze służących
wyjawił prawdę. Maxie bardzo źle ją przyjęła.
Collingwood westchnął ciężko.
– Obawiałem się tego. Bardzo kochała Maxa. Zazdrościłem bratu córki. Moje własne... –
Urwał, ale zaraz znowu zaczął mówić. – Pragnąłem zaoszczędzić jej przykrości. Dlatego nie
chciałem, żeby dotarła do Londynu.
– Właśnie fakt ukrywania przed nią prawdy zmusił ją do tej wyprawy – kwaśno zauważył
Robin. – Podsłuchała pańską rozmowę z żoną, z której wynikało, że śmierć ojca nie była
naturalna.
– A więc to dlatego. Na początku myślałem, że postanowiła odwiedzić moją siostrę, lady
Ross. Dopiero kiedy siostra pojawiła się w Durham, zrozumiałem, że coś jest nie tak.
Z każdą wiadomością od Simmonsa coraz bardziej się denerwowałem. Jestem wdzięczny,
że nie spotkała jej żadna krzywda. Teraz kiedy już nie muszę martwić się o jej życie, mogę
zacząć martwić się o jej reputację – dodał.
– Nikt nie musi wiedzieć, jak dotarła do Londynu, więc jej reputacja pozostanie
nienaruszona – zauważyła księżna. – Rzeczywisty problem to czy przyjdzie do siebie po
szoku, jaki przeżyła.
– Mam dla niej dobre wiadomości. – Collingwood przyglądał się Robinowi. – Jak rozumiem,
ustanowił się pan jej opiekunem?
– Słusznie pan rozumie.
– W takim razie mogę panu wyjawić, że Maxima została kimś w rodzaju dziedziczki. To tylko
pięćset funtów rocznie, ale pozwoli na wygodne życie tu albo w Ameryce.
Robin uniósł brwi. Suma wcale nie była mała.
– Po kim ten spadek? Mówiła, że ojciec nic nie miał.
– Nasza ciotka, lady Clendennon, była matką chrzestną Maxa. Zawsze go lubiła. Mówiła
o nim, że jest nicponiem, ale darzyła go sympatią. Uwielbiała czytać jego listy. – Collingwood
westchnął. – Gdyby rozwaga Maxa równała się jego urokowi, zostałby premierem. Ciotka
Maxima wiedziała, że pozostawienie Maxowi pieniędzy byłoby absurdem, więc postanowiła
przekazać je jego córce albo jej dzieciom. Zmarła zeszłej zimy, a jej notariusz napisał do
brata do Bostonu, dlatego Max zjawił się w Anglii. Ponieważ notariusz opieszale zajmował
się egzekucją woli zmarłej, Max wybrał się do Londynu, żeby osobiście z nim porozmawiać.
– Dlaczego pański brat nie powiedział o tym Maxie? Odniosłem wrażenie, że to ona
zajmowała się ich finansami.
– Max zabronił mi o tym mówić, dopóki nie załatwi wszystkiego pomyślnie. Nie chciał
sprawić córce zawodu, gdyby okazało się, że nic z tego nie wyjdzie – wyjaśnił Collingwood.
– Jak się okazało, ciotka zarządziła, że Maxima ma po niej dziedziczyć, dopiero kiedy
skończy dwadzieścia pięć lat. Potem pieniądze miały pozostać w zarządzie powierniczym,
aż do śmierci Maxa. Ciotka nie chciała dopuścić do tego, żeby brat zmarnował spadek córki.

211

Po śmierci Maxa, ta część testamentu nie miała już racji bytu, ale lord Clendennon robił
wszystko, żeby obalić spadek. Niestety, mój kuzyn to chciwy diabeł. Dziedziczyłby po matce,
gdyby nie istnienie Maximy. Dowiedział się gdzieś, że jest półkrwi Indianką i wysunął
wniosek, iż prawdopodobnie jest nieślubnym dzieckiem, wynikiem romansu, a może nawet
wcale nie jest córką Maxa. Robin zagwizdał cicho.
– Nic dziwnego, że nic nie mówił pan Maxie. Byłaby oburzona.
– I słusznie. Kiedy Clendennon wystąpił ze swoimi sugestiami, kazałem adwokatowi napisać
do kolegi w Bostonie. W zeszłym tygodniu otrzymałem kopię aktu małżeństwa mojego brata.
Max i jego żona otrzymali ślub z rąk anglikańskiego księdza. – Uśmiechnął się z lekką
satysfakcją. – Nawet gdyby nie było chrześcijańskiego ślubu i tak zamierzałem dowieść, że
małżeństwo jej rodziców było zgodne z prawem ludu matki Maxie. Wtedy kwestia
nieślubnego dziecka nie wchodziłaby w grę, jednak Clendennon mógł zaskarżyć ważność
roszczeń, a to przeciągnęłoby sprawę. Tak jest o wiele prościej.
– Dołożył pan wielu starań, żeby pomóc bratanicy.
– Przecież należy do rodziny. Poza tym lubię tę dziewczynę. Pragnąłbym, by moje córki były
choć trochę do niej podobne. – Po raz pierwszy uśmiechnął się szeroko. – Ale tylko trochę.
Niełatwo jest wychować taką osobę jak Maxima i mój ekscentryczny brat z pewnością był
dla niej lepszym ojcem. – Wstał. – Zatrzymałem się w hotelu Clarendon. Przed wyjazdem
chciałbym się zobaczyć z Maxima. Czy przekażą jej państwo, że tu byłem?
– Naturalnie – powiedział Robin. – Czy chce pan osobiście wszystko jej wyjaśnić?
Wicehrabia wzruszył ramionami.
– Proszę samemu zadecydować. Jeśli uzna pan, że ta wiadomość ją pocieszy, proszę jej
o wszystkim powiedzieć. Obawiam się, że trochę powikłałem całą sprawę.
– To szczęście, że Maxie ma tak troskliwego wuja – zauważył Robin. – Biorąc pod uwagę
okoliczności, prawdopodobnie nie dałoby się uniknąć całego tego zamieszania.
– Dziękuję. – Twarz Collingwooda się rozjaśniła. – Żegnam państwa.
– Jestem pewien, że po opowieści Colingwooda domyślasz się, jakie mnie czeka zadanie –
powiedział Robin, kiedy zostali sami.
Margot pokiwała głową z zastanowieniem. Wyciąganie wniosków ze skąpych danych to
podstawa szpiegostwa, a oni byli w tym bardzo dobrzy.
– Ale czy istnieje jakiś sposób, żeby to udowodnić?
– Jeszcze nie, ale jeśli zbiorę więcej informacji, sprawa stanie się jasna. Absolutne dowody
nie będą w tym wypadku konieczne. – Zadowolony, że jest coś, co może zrobić dla Maxie,
Robin ruszył do drzwi. – Od razu biorę się do roboty. Bóg wie, kiedy wrócę.
– Dam ci klucz od domu. To bardziej eleganckie niż włamywanie się, jeśli wrócisz późno –
stwierdziła. – Zaopiekuję się Maxie i postaram się, by nie zrobiła czegoś nierozsądnego. Daj
znać, jeśli będziesz jeszcze czegoś ode mnie potrzebował.
– Dziękuję. – Robin uśmiechnął się lekko. – Tak się składa, że doskonale wiem, gdzie
znajdę pomoc.
Drzwi były otwarte, więc Robin tylko lekko w nie zastukał. Lord Strathmore uniósł głowę

212

znad biurka.
– Cieszę się, że wróciłeś do Whitehall, Robinie – powiedział wstając. – Wczorajszy wieczór
był bardzo przyjemny, ale nie mieliśmy czasu na prawdziwą rozmowę.
– Dzisiaj będzie podobnie. – Po przywitaniu Robin usiadł naprzeciwko niego. – To krótka
wizyta z prośbą o pomoc.
– Wszystko, czego potrzebujesz – odrzekł Lucien. – O co chodzi?
– Chcę dowiedzieć się czegoś na temat samobójstwa, które miało miejsce niedaleko Covent
Garden, dwa, nie, prawie trzy miesiące temu.
Lucien zmarszczył brwi.
– Ojciec twojej przyjaciółki Maxie?
Robin skinął głową twierdząco. Kuzyn był mistrzem w łączeniu faktów w całość.
– Jest ogromnie przygnębiona. Bardzo kochała ojca. Pragnę dowiedzieć się jak najwięcej,
żeby śmierć ojca stała się dla niej łatwiejsza do zniesienia. Chcę porozmawiać z pokojówką,
która znalazła jego ciało, z lekarzem, który stwierdził zgon i z każdym, z kim spotkał się
w Londynie. I to wszystko muszę zrobić dzisiaj.
Lucian uniósł wysoko brwi.
– Chcesz, żebym ci towarzyszył? We dwójkę pójdzie nam szybciej.
Robin zerknął na dokumenty leżące na biurku.
– Nie jesteś zajęty?
– To może poczekać.
– Dobrze. Nie znam Londynu, więc przyda mi się pomoc. – Robin zmarszczył czoło. –
Żałuję, że wcześniej o tym nie pomyślałem, ale tak zwykle bywa, kiedy jesteśmy osobiście
w coś zaangażowani. Rodzina Collinsów wynajęła detektywa, by wyciszył całą sprawę.
Nazywa się Ned Simmons. Jeśli bym go odnalazł, może powiedziałby mi większość tego,
czego chcę się dowiedzieć. Lucien skinął głową.
– Znam Simmonsa. Jest bardzo wszechstronny. Często bywa w zajeździe przy Covent
Garden. Przy odrobinie szczęścia znajdziemy go tam teraz.
Robin wstał, zadowolony, że cała sprawa może okazać się prostsza, niż się spodziewał.
Lucien wziął laskę z rogu pokoju i zatrzymał się przy biurku.
– Chciałbym ci coś powiedzieć.
– Tak?
– To dziwne – zaczął po chwili. – Od lat dręczy mnie sumienie. Chodzi mi o ciebie, ale nie
wiem, jak to ująć w słowa. – Spojrzał z powagą na Robina. – Chciałbym cię zapytać, jak
bardzo mnie nienawidzisz za to, że wciągnąłem cię do wywiadu.
Robin zrobił zdumioną minę.
– Nie trzymałeś mi noża przy gardle, Luce. Sam podjąłem decyzję.
– Tak, ale nie zdawałem sobie sprawy, o co cię proszę. – Lucien westchnął. – Wtedy
wyglądało to na przeznaczenie. Byłeś sprytny i miałeś zdolności do obcych języków.
Oczywiście mogłeś zostać na kontynencie i organizować siatkę wywiadowczą na połowę
Europy. Mówiąc między nami, złamalibyśmy Bonapartego. Któż jednak mógł przypuszczać,

213

że wojna będzie trwała dwanaście lat?
– Nie obwiniaj się za to, że mnie wciągnąłeś – powiedział Robin. – Jesteś tylko dwa lata
starszy ode mnie. To oczywiste, że nie mogłeś wiedzieć, w co się pakujemy. Sam
zdecydowałem o podjęciu ryzyka i o swoim życiu.
– Giles tak nie uważał – stwierdził Lucien. – Nie sądzę, żeby kiedykolwiek mi wybaczył mój
udział w twojej karierze. Jednak ryzykowanie życiem to relatywnie prosta sprawa. Najgorsza
część tego fachu to duchowa cena, jaką ponosimy za prowadzenie podziemnej wojny. –
Niespokojnie kręcił w palcach gałkę laski. – Sam tego doświadczyłem, ale większość czasu
spędziłem w cywilizowanych warunkach w Anglii. Działałem na odległość, ktoś inny
wykonywał moje polecenia. To co ty robiłeś, było o wiele trudniejsze. Z czasem zacząłeś
wyglądać jak rozgrzane żelazo, tak samo roztrzęsiony.
– Czy żałujesz, że zwerbowałeś mnie do pracy w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, czy
że się zgodziłem? – zapytał Robin wzruszony troską kuzyna.
– To właśnie najgorsze – uśmiechnął się Lucien. – Jestem okrutnym szefem i nie potrafię
żałować tego, co zrobiłeś. Twoje zasługi są nieocenione. Podejrzewam, że najbardziej czuję
się winny za to, co ci zrobiłem.
Robin wybuchnął śmiechem. Doskonale rozumiał, co to są wyrzuty sumienia.
– Jeśli potrzebujesz rozgrzeszenia, Lucien, to je masz. Przyznaję, że byłem na granicy
załamania, ale już pogodziłem się z moją odrażającą przeszłością. Nigdy nie będę dumny
z niektórych moich uczynków, ale nie zamierzam dłużej się katować. – Mówiąc to słyszał
głos Maxie.
Lucien obserwował twarz towarzysza.
– Właściwa kobieta potrafi sprawić cuda.
– To prawda. A teraz czas, żebym oddał dług wdzięczności tej właśnie kobiecie. Idziemy?
Z pomocą Luciena nie będzie trudno dowiedzieć się, jak wyglądały ostatnie dni Maxa
Collinsa. Robin modlił się w duchu, żeby to, czego się dowie, coś dało.

214

Maxie czuła się tak, jakby śniła najczarniejszy koszmar, z którego nie miała się nigdy
przebudzić. Ojciec popełnił samobójstwo. Świadomość tego faktu bolała ją bardziej, niż
mogła sobie wyobrazić.
Zakopana w poduszki, jak leśne stworzonko szukające kryjówki, straciła poczucie czasu.
Promienie słońca powoli przesuwały się po podłodze, aż zniknęły, kiedy niebo zasłoniły
ciemne chmury. Ktoś wszedł i postawił na szafce tacę z jedzeniem, potem w milczeniu
opuścił pokój. Robiło się coraz ciemniej, odgłosy domu cichły.
Kiedy gdzieś w oddali zegar wybił północ, Maxie przełamała się i usiadła. Nie może spędzić
reszty życia, chowając się w sypialni. Ile czasu minie, zanim Margot uzna, że należy ją
wyrwać z tego stanu? Dwadzieścia cztery godziny? Trzy dni? Tydzień? A może pozwoli jej
zostać tu na zawsze i będą jej usługiwały milczące pokojówki? Nawet jeśli księżna by na to
przystała, zaprotestuje Robin. Maxie zakryła twarz dłońmi, zastanawiając się ponuro, co
dalej robić. W końcu się wyjaśniło, dlaczego nie potrafiła zobaczyć przyszłości. To
niewiarygodne zdarzyło się, a teraz trwała w zawieszeniu, nie potrafiąc zrobić kroku do
przodu, nie widząc możliwości odwrotu, zbyt przygnębiona, by wrócić do normalnego życia.
Zsunęła się z łóżka i wyjęła szlafrok, który w cudowny sposób znalazł się w jej szafie dzień
wcześniej. Czy naprawdę jest w Londynie tylko dwa dni? Miała wrażenie, że minęły wieki od
czasu, kiedy przyjechała, poznała Margot, ciotkę i pozwoliła sobie na występny uczynek
w ogrodzie.
Zasznurowała pasek szlafroka, zapaliła świecę i zeszła do biblioteki. Książki zawsze
poprawiały jej nastrój. Być może w ich otoczeniu odzyska jasność myślenia.
Na końcu pokoju stało biurko. Zasiadła w wyłożonym skórą fotelu. Było chłodno, a w okna
biły krople deszczu. Tysiące książek piętrzyły się na półkach, ich złote tytuły odbijały się
w świetle świecy. Kiedy wchłonęła w nozdrza zapach skóry i mebli, zmieszany z nikłym
zapachem dymu z cygar, ucisk w sercu nieco zelżał.
Na brzegu biurka stało orzechowe pudełko z tytoniem do fajki. Otworzyła je, wzięła szczyptę
tytoniu i wysypała go na płytką miseczkę, służącą za popielniczkę i podpaliła. Mocny zapach
przeniósł ją w czasy dzieciństwa, kiedy często uczestniczyła w ceremonii palenia fajki. Tytoń
uważany był wśród Indian za świętą roślinę i palono go przy odprawianiu modlitw. Jednak
przyglądając się wąskiej strużce dymu, Maxie nie wiedziała nawet, o co ma się modlić.
Po długim dniu, późną nocą, Robin wrócił wreszcie do Candover House. Przy znaczącej
pomocy Luciena i zaskoczonego Simmonsa udało mu się zebrać informacje, których
potrzebował. Być może jutro Maxie zechce go wysłuchać.
Wszedł do domu, używając klucza, który dała mu Maggie i natychmiast zamarł w bezruchu.
Zorientował się, że coś jest nie tak. Mimo późnej pory, w holu czuł zapach tytoniu. Być może
to służący zamykał drzwi i palił fajkę albo Rafe pracował do późna. Robin poszedł za
zapachem do drzwi biblioteki, spod których sączyło się światło. Wszedł cicho do środka.
Przy biurku siedziała Maxie. Jej czarne jak heban włosy spływały kaskadą na plecy.

215

Nieobecnym wzrokiem wpatrywała się w unoszący się dym. Ucieszył się, że wstała, ale
zmartwił go nieobecny wyraz jej twarzy. Może to, czego się dowiedział, rozpali na nowo
wewnętrzny płomień. Podniosła wzrok.
– Dobry wieczór. Wymknąłeś się do miasta?
– Właśnie. – Przeszedł przez pokój i usiadł obok Maxie. Miała bose stopy i tylko lekki
szlafroczek, zdjął więc surdut, wyjął z wewnętrznej kieszeni kilka kartek papieru i podał
Maxie. – Zmarzniesz. Załóż to.
Przyjęła płaszcz i okryła nim ramiona. Wydawała się w nim taka drobna.
– Dowiedziałem się kilku rzeczy, które mogą cię zainteresować – powiedział. – Możesz mnie
teraz wysłuchać, czy mam zaczekać?
Machnęła dłonią.
– Możesz mówić teraz, jeśli chcesz.
– Był tu dzisiaj lord Collingwood. Okazuje się, że wbrew pozorom miał dobre intencje, kiedy
wynajmował Simmonsa, żeby przeszkodził ci dotrzeć do Londynu. Simmons jest
detektywem.
Skinęła głową bez zainteresowania.
– Collingwood powiedział także, że twoja ciotka Maxima zostawiła ci w spadku pięćset
funtów rocznie, ale z zastrzeżeniem, że nie otrzymasz tych pieniędzy, zanim nie skończysz
dwudziestu pięciu lat i dopiero po śmierci ojca. Najwyraźniej nie wierzyła w jego finansowe
zdolności.
Słaby uśmiech rozświetlił twarz Maxie.
– I słusznie. Ojciec nie umiał gospodarować pieniędzmi.
– Ukrywał to przed tobą, ale już od dłuższego czasu niedomagał – ciągnął Robin. – Po
przyjeździe do Londynu nie tylko odwiedził adwokata ciotki, ale też udał się do dwóch
lekarzy. Obydwaj stwierdzili, że ma chore serce. Żyłby, ale jako inwalida, cierpiąc bóle i nie
mogąc wieść życia, do którego był przyzwyczajony.
Na te słowa Maxie uniosła głowę. Jej brązowe oczy spotkały się ze wzrokiem Robina.
Prawie nie oddychała.
– Rozmawiałem z kilkoma osobami, które widziały twojego ojca w dniach poprzedzających
jego śmierć. – Wziął papiery, które wyjął z kieszeni surduta i położył je na biurku. –
Opierając się na spisanych tu zeznaniach, chętnie przysięgnę nawet w sądzie, że twój ojciec
odebrał sobie życie po to, byś mogła odziedziczyć spadek i żebyś nie musiała patrzeć na
jego długie, bolesne umieranie. Przypuszczam, że nie chciał czekać na taką śmierć.
Wiedział, że wuj się tobą zajmie, a więc nie zostawiał cię samej.
Maxie zwilżyła wyschnięte usta.
– Jak... jak on to zrobił?
– Zażył zwiększoną dawkę lekarstwa. Przepisali mu je lekarze ostrzegając, że
przedawkowanie grozi śmiercią. Wygląda na to, że sądził, iż przed śmiercią uda mu się
jeszcze pozbyć butelek po lekarstwie, ale podziałało szybciej, niż przypuszczał. Gdyby miał
trochę więcej czasu, nikt by się nie domyślił, że nie umarł śmiercią naturalną.

216

Umilkł dając Maxie czas na oswojenie się z wiadomością.
– Ojciec nie zostawił cię bez zastanowienia, ale właśnie dlatego, że tak bardzo mu na tobie
zależało. Myślę, że zabił się, by zapewnić ci bezpieczeństwo, którego nie mógłby ci dać za
życia. Mylił się, bo nie wiedział, że wolałabyś być z nim w chorobie, ale jego czyn płynął
z miłości.
Maxie ukryła twarz w dłoniach.
– Nie wiem dlaczego, ale to wszystko zmienia.
– Byliście dla siebie wszystkim – powiedział cicho Robin. – Nieważne ile osób cię obrażało,
nieważne jak bardzo gardzono tobą za domieszkę indiańskiej krwi, ty wiedziałaś, że jedno
się nie zmieni: miłość ojca do ciebie. Przez chwilę mogłaś uwierzyć, że zabił się nie myśląc
o tobie, ale to by oznaczało, że całe twoje życie opierało się na kłamstwie.
Otarła wierzchem dłoni mokre od łez oczy.
– Skąd to wiesz, skoro ja tego nie wiedziałam?
– Zagłębiłem się w najciemniejsze zakamarki mojego umysłu, które ty przede mną
otworzyłaś. – Podszedł i przykrył dłońmi jej uszy. – Kiedy kobieta jest w żałobie, nic nie
słyszy – zacytował. – Niech te słowa sprawią, byś znowu mogła słyszeć. – Położył dłonie na
jej oczach. – Przestałaś dostrzegać słońce i pogrążyłaś się w ciemności. Teraz zwracam ci
jasność. – Ukląkł przed nią, żeby ich oczy znajdowały się na tej samej wysokości i położył
dłonie na piersi. Czuł mocne uderzenia serca. – Pozwoliłaś, by rozpacz zawładnęła twoim
umysłem. Musisz oddalić rozpacz i pozwolić jej umrzeć. – Wziął ją za rękę. – Twoje łoże
stało się niewygodne i nie możesz spać. Pozwól mi usunąć niepokój z twojego miejsca
spoczynku. – Uniósł dłonie Maxie do ust. – Twojemu ojcu bardzo zależało na twoim
szczęściu. To dla niego musisz odszukać drogę prowadzącą z ciemności.
Maxie przymknęła powieki, spod których spływały łzy.
– Jak ci się udało to wszystko zapamiętać, Robinie?
– Te słowa są wyrzeźbione w moim sercu, Kanawiosta. Otworzyła oczy.
– Nigdy nie rozmawiałam z ojcem o zdrowiu. Nienawidził słabości. Odebrał sobie życie,
przez co zabezpieczał moją przyszłość, a sobie oszczędzał cierpienia. To do niego podobne.
A ja egoistycznie pogrążyłam się w rozpaczy i niczego nie widziałam. – Zaśmiała się przez
łzy. – Ojciec nie potrafił nawet porządnie ze sobą skończyć. Zawsze był niezorganizowany.
– Najtrudniej jest zobaczyć te najważniejsze rzeczy. – Ciesząc się, że Maxie znowu może
się śmiać, wstał i oparł się o biurko. Wraz z ulgą poczuł przypływ pożądania. Szukając
czegoś, co zmusi go do zmiany toru myślenia, spojrzał na palący się tytoń. – Czy to ma
jakieś specjalne znaczenie?
– Tytoń jest dla ludu mojej matki świętą rośliną. Palą go, kiedy modlą się do duchów.
Wziął w palce szczyptę tytoniu i rzucił ją na popielniczkę.
– O co prosisz? – zapytała Maxie.
– Czy jeśli ci powiem, życzenie się nie spełni? Uśmiechnęła się.
– Nie sądzę, żeby to coś zmieniło.
Jeszcze przed chwilą przekonywał siebie, że nie czas teraz na rozmowę, ale widząc

217

zniewalający uśmiech Maxie, porzucił obawy.
– Prosiłem o to, żebyś zgodziła się za mnie wyjść.
Wesołość znikła z jej twarzy. Odchyliła się na oparcie krzesła i mocniej otuliła surdutem.
Pachniał Robinem. Chciała mieć go na pamiątkę, żeby w przyszłości, kiedy będzie sama,
wspominać, jak trzymał ją w ramionach.
– Masz niebezpieczny zwyczaj ciągle się oświadczać. Jeśli nie będziesz uważał, mogę się
zgodzić.
– Niczego bardziej nie pragnę – zapewnił.
Westchnęła i spojrzała na swoje splecione dłonie. Robin stał od niej na wyciągnięcie ręki,
jednak ten pewny siebie przystojny arystokrata wydawał jej się nieosiągalny.
– Myślę, że za bardzo się różnimy, Robinie. Jestem córką hulaki, roznosiciela książek,
kobietą, którą w twoim kraju uważa się za dzikuskę. Ty pochodzisz ze starej i szanowanej
rodziny. – Chciała, by jej argumenty brzmiały jasno i logicznie. – Teraz chcesz się żenić, ale
później byś tego żałował.
– A ty żałowałabyś? – zapytał ciepło.
– Naturalnie, że tak, gdybyś ty żałował – odparła szczerze wiedząc, że to zdanie wyraża
całą esencję dylematu. Kochała go i nie mogłaby znieść jego cierpienia. Choćby nie
wiadomo jak próbował ukryć rozczarowanie i tak by je rozpoznała.
– Bardzo się mylisz. Różnimy się jedynie powierzchownie – stwierdził stanowczo. –
Obydwoje jesteśmy urodzonymi samotnikami. Ty z powodu mieszanej krwi nie czułaś się na
swoim miejscu ani wśród ludu matki, ani z krewnymi ojca. Wiem coś na ten temat, bo
pomimo mojego szlachetnego urodzenia i czcigodnych przodków, nie pasowałem do nich
i nigdy nie czułem się w domu jak u siebie. Być może stałoby się inaczej, gdybym miał
matkę, a ojciec nie odwracał się na mój widok. – Uśmiechnął się ironicznie. – Ale i tak
pewnie zostałbym nieudacznikiem, nawet gdyby matka żyła. W każdej generacji
Andreville’ów rodzi się czarna owca, a moi opiekunowie byli przekonani, że to ja nią jestem,
jeszcze zanim nauczyłem się chodzić. Wystarczy mi czegoś zabronić, a już przyciąga mnie
to ze zdwojoną siłą. Wszystko co robiłem, było złe, a to dowodzi, jak złą z gruntu mam
naturę. Podważałem rzeczy, których nie należało podważać, nie słuchałem poleceń,
sprzeczałem się, wymyślałem historie, które brano za złośliwe kłamstwa. – Wyciągnął
pokiereszowaną dłoń. – Byłem mańkutem. Wiadomo, jaki jest do nich stosunek. Guwerner,
który mnie uczył, zanim poszedłem do szkoły, uważał, że używam lewej ręki, żeby zrobić mu
na złość. Czasami przywiązywał mija do pleców, kiedy indziej bił metalową linijką aż do krwi.
– Uśmiechnął się gorzko. – Zdaje się, że byłem jedynym chłopcem w Anglii, który uważał
pójście do szkoły publicznej za polepszenie losu.
Wreszcie zrozumiała, jak samotne było dzieciństwo Robina. Nic dziwnego, że myślał, iż nie
potrafi kochać. Jak mu się udało przetrwać i pozostać wesołym, zdrowym na umyśle
i dobrym? Z bólem serca myślała o nim i Gilesie, dwóch samotnych chłopcach, którzy
zasługiwali na więcej, niż otrzymali. Dzięki Bogu, że przynajmniej mieli siebie.
– To pewne, że obydwoje rośliśmy z poczuciem wyizolowania – powiedziała wolno. – Ale czy

218

to wystarczy? Czy mają nas łączyć słabości?
– Nie słabości, tylko zaufanie. – Oparty o biurko, w białej koszuli, wyglądał czysto, silnie
i niesamowicie atrakcyjnie. – Ujawniamy nasze słabości tylko tym, którzy, jak sądzimy,
rozumieją nas i akceptują mimo naszych wad. Nie znam cię długo, a mimo to powiedziałem
ci o rzeczach, o których nigdy nikomu nie mówiłem. Nawet przed sobą się do nich nie
przyznawałem.
– To właśnie mnie martwi, Robinie – odparła szczerze. – Zastanawiam się, czy nie chcesz
się ze mną ożenić, bo byłam przy tobie, kiedy cierpiałeś. Czy nie uznałeś mnie za kogoś
wyjątkowego, bo potrzebowałeś się zwierzyć, a ja słuchałam? Czy inna kobieta nie zrobiłaby
tego samego?
– Czy tak nisko mnie cenisz? – Uśmiechnął się ze słodyczą i intymnością, które roztopiły jej
serce. – Żadna inna kobieta nie może się z tobą równać. Przy tobie czuję, że żyję pełnią
życia. – Widząc, że nadal się waha, dodał czule: – Nauczyłaś mnie wielu rzeczy, ale przede
wszystkim nauczyłaś mnie kochać. – Nabrał głęboko powietrza w płuca. – Kocham cię,
Kanawiosta.
Wstrzymała oddech słysząc słowa, o których myślała, że nigdy nie padną.
– Mówiłeś, że nie jesteś najlepszy w miłości.
– Bo tak myślałem, ale ty i Giles daliście mi cenną lekcję – odparł. – Wierzyłem, że kocham
Maggie i że porzuciła mnie, bo czegoś mi brakuje, bo jest we mnie coś złego. Teraz wiem,
że nie chodziło o to, iż nie potrafię kochać, ale że po prostu nie spotkałem kobiety, którą
mógłbym prawdziwie pokochać. Maggie próbowała mi to kiedyś wyjaśnić, ale wtedy tego nie
rozumiałem.
Umilkł, szukając właściwych słów.
– Przy Maggie zawsze czułem, że istnieje jakaś emocjonalna granica. Przy tobie,
Kanawiosta, nie ma żadnych granic. – Tak mocno zacisnął dłonie na brzegu biurka, że aż
pobladły mu kostki u palców. – Tego ranka, kiedy wyjeżdżaliśmy z Ruxton, powiedziałaś, że
mnie kochasz. Czy mi się wydawało?
Jego słowa były dla niej jak radosne promienie słońca.
– Boże, Robin, oczywiście, że cię kocham – wyszeptała. – Cała ta gadanina o różnicach,
o wątpliwościach związanych z pozostaniem w Anglii, to tylko dym. Tak naprawdę to bałam
się, że ponieważ tak bardzo cię kocham, nie zniosę życia z tobą, jeśli ty nie będziesz mnie
kochał.
Wstała i wyciągnęła ku niemu ręce. Ich ciała od samego początku wiedziały, że są dla siebie
stworzone. Tym razem nie było już żadnych wątpliwości, jedynie paląca namiętność. Leżeli
na perskim dywanie, prawie nadzy, kiedy nagle Robin uniósł głowę.
– Do diabła, znowu to zrobiłem. – Oparł czoło na nagich piersiach Maxie. – Zapominam, że
nie chcesz się ze mną kochać w tym domu. Przepraszam. – Uśmiechnął się. – Szkoda, że
jest za zimno i za mokro, żeby wyjść do ogrodu.
Chciał się podnieść, ale Maxie objęła go za szyję i przyciągnęła.
– Nie musisz być taki szlachetny. Teraz kiedy wiem, że mnie kochasz, wcale mi to nie

219

przeszkadza.
Twarz Robina zapłonęła radością.
– Bardzo się cieszę.
Pochylił się ku jej piersiom. Wygięła się w łuk w odpowiedzi na pieszczotę jego ust i dłoni.
Przeszył ją ogień zmysłowości zmieszanej z czułością i radością bycia razem. Ich ciała
osiągnęły idealną harmonię, serca biły wspólnym rytmem. Zniknęły nękające ich strachy
i niepewność. Razem stanowili całość.
Po wybuchu namiętności Maxie, jeszcze drżąc, osunęła się na jego pierś. Czule odgarnął jej
włosy, by móc widzieć jej twarz.
– Musimy zacząć robić to w łóżku. Kamienne ołtarze i podłoga biblioteki oczywiście są od
czasu do czasu uzasadnione, ale z pewnością niezbyt wygodne.
Wyciągnęła się na nim, czując smukłe i silne ciało.
– Mnie jest wygodnie. Uśmiechnął się.
– A ty jesteś wspaniałym pledem.
Skrzyżowała ręce na jego piersiach i oparła na nich podbródek.
– Samotność w dzieciństwie to okropne uczucie – powiedziała z namysłem. – Ale jak się
przekonałam, wiele interesujących osób tak zaczyna.
– Zauważyłem to. – Musnął wargami jej szyję. – Zauważyłem także, że nikt nie musi
pozostać nieudacznikiem.
Uśmiechnęła się.
– Doskonale do siebie pasujemy.
– Naprawdę nie przeszkadza ci, że się tu kochamy? – zapytał po chwili milczenia.
– Naprawdę – odparła leniwie.
Objął ją i przewrócił na plecy. Krucze włosy rozsypały się w hebanowe wzory na wzorzystym
dywanie, otaczając egzotycznie piękną twarz dziewczyny.
– W takim razie zróbmy to jeszcze raz.

220

Epilog

Dzień był wymarzony na ślubną ceremonię, a Ruxton wspaniale się do tego nadawało. Lista
gości nie była długa i w większości składała się z osób, które Maxie poznała na swoim
pierwszym przyjęciu w Londynie. Za parą młodą kroczyli Giles i Desdemona. Za dwa
tygodnie Maxie i Robin odwzajemnią się starszej parze, kiedy oni będą brali ślub.
Po uroczystym śniadaniu i wielu toastach, Robin nachylił się do żony.
– Przejdziemy się? – zapytał. – Nasi goście dadzą sobie bez nas radę przez chwilę.
– Z chęcią.
Poszli przez ogród mieniący się kolorami letnich kwiatów i przepełniony ich wonią. W ciągu
kilku krótkich tygodni Ruxton stało się dla Maxie prawdziwym domem.
– Czy mówiłem ci już, jak bardzo podoba mi się twoja suknia? – zapytał Robin, kiedy weszli
w las. – Nigdy nie widziałem czegoś takiego, ale wspaniale w niej wyglądasz.
Z zadowoleniem spojrzała na ślubną suknię, bogato zdobioną koralikami i frędzlami. Był to
prezent ślubny od Margot.
– Jest wzorowana na ślubnych strojach Mohawków. Sama ją zaprojektowałam, a Margot
znalazła krawcową, która zechciała ją uszyć.
Przez gałęzie przebijały promienie słońca, a tysiące ptaków napełniały powietrze wdzięczną
muzyką.
– Posłuchaj ich śpiewu, Robinie. Jakby wiedziały, że mamy święto.
Robin uśmiechnął się pod nosem.
Ogarnięta podejrzliwością, uważniej przyjrzała się trawie.
– Boże, Robin, kazałeś ogrodnikowi wysypać ziarno, żeby przyciągnąć ptaki?
Roześmiał się głośno.
– Cóż złego w małym czarowaniu. Kiedy cię pierwszy raz ujrzałem na polanie
w Wolverhampton, przypominałaś mi Tytanie, królową wróżek.
– A ja pomyślałam o Oberonie. Nasze wyobraźnie biegną podobnym torem.
– Jak i inne rzeczy. – Po chwili wahania dodał: – Chyba nie powinienem pytać, ale czy teraz,
kiedy myślisz o przyszłości, widzisz już, jaka będzie?
Skinęła głową.
– Czeka nas wiele wspólnych lat w szczęściu. Uniósł jej dłoń do ust.
– Taką miałem nadzieję.
Dróżka zaprowadziła ich na polankę, której Maxie wcześniej nie widziała. Przypominała tę
w Wolverhampton. Dziewczyna stanęła oniemiała. Poczuła się niewymownie szczęśliwa.
Robin wziął ją w ramiona i pocałował z wręcz bolesną słodyczą.
– A teraz, Kanawiosta, pokaż mi jeszcze raz, jak się słucha wiatru – wyszeptał.

221