King Stephen - Bunt Kaina

BunT KaInA

www.StephenKing.one.pl

PrzełoŜył: Rafał Wilkoński

Garrish schronił si

przed ostrym blaskiem majowego sło

ca w chłód hallu

akademika. Min

ło kilka dobrych chwil, zanim jego oczy przywykły do panuj

cego

wewn

trz budynku półmroku, dlatego tez na samym pocz

tku Harry, którego

przezywano Bobrem, objawił mu si

jako bezcielesny głos dobiegaj

cy z cienia.

- Ale nam zadali bobu, sam powiedz - gor

czkował si

Bóbr. - To prawdziwe

cholerstwo, no nie?
- Aha - potwierdził Garrish. - Było ci

ęŜ

ko.

Teraz dopiero zdołał dostrzec Bobra. Chłopak tarł dłoni

usiane pryszczami

czoło, a pot perlił mu si

nawet pod oczami. Na nogach miał sandały, a ubrany

był w sportow

koszulk

z krótkim r

kawem i numerem 69. Do koszuli miał

przypi

ty okr

gły znaczek z napisem, który głosił,

e niejaki Pip

ski to szuja i

gnojek. Olbrzymie wystaj

ce siekacze Bobra ja

niały w ponurym mroku

westybulu.
- A miałem zamiar da

sobie z tym spokój jeszcze w styczniu, zamieni

cokolwiek innego - zwierzał si

Bóbr. - Wci

ąŜ

mówiłem sobie: zdecyduj si

, póki

jest jeszcze czas. I wtedy termin na zamian

min

ł, no i musiałem albo zdawa

dziadostwo, albo mie

tyły. My

e oblałem, Curt. Jak Boga kocham.

Kierowniczka akademika stała na rogu, przy przegródkach na poczt

. Była to

niezwykle wysoka kobieta, z urody przypominaj

ca nieco Rudolfa Valentino.

Jedn

dło

trzymała wła

nie w krótkim r

kawie sukienki, usiłuj

c wsun

ąć

miejsce rami

czko halki, które jej si

zsun

ło, drug

w tym samym czasie

przytwierdzała do tablicy ogłosze

kartk

z ostateczn

dat

opuszczenia

akademika.
- Tak, ci

ęŜ

ko było - powtórzył Garrish.

- Chciałem

ąć

troch

od ciebie, ale zabrakło mi odwagi, jak Boga

kocham. Ten facet ma sokoli wzrok. My

lisz,

e zdałe

na pi

- By

e nawet oblałem - powiedział Garrish.

Bobrowi opadła szcz

ka.

- Naprawd

lisz,

e mogłe

obla

? Ty? Naprawd

lisz,

e...

- Teraz id

wzi

ąć

prysznic, dobra?

- Jasne, Curt. No pewnie, id

. Czy to był twój ostatni egzamin?

- Aha - potwierdził Garrish. - To był mój ostatni egzamin.
Garish przeci

ł holl i pchn

ł drzwi prowadz

ce na klatk

schodow

. Klatka

pachniała jak bokserski ochraniacz naj

dra po wyj

tkowo zajadłej walce. Który to

raz szedł tymi starymi schodami? Jego pokój znajdował si

na pi

tym pi

trze.

Quinn i jeszcze jeden idiota z trzeciego o obficie owłosionych goleniach stali po
przeciwległych stronach klatki jak kolumny, przerzucaj

c si

piłk

do softballu.

Jaki

niski facecik patrz

c bł

dnym wzrokiem przez szkła okularów w rogowej

oprawie, połyskuj

ce nad wojownicz

kozi

bródk

z tablicami logarytmicznymi przyci

tymi do piersi jak Biblia, min

ł go pomi

dzy

czwartym a pi

tym, nieprzerwanie poruszaj

c wargami i mamrocz

c pod nosem

litanie wzorów. Oczy miał puste jak wytarte tablice.
Garrish zatrzymał si

, by spojrze

za nim, my

c sobie, czy dla chłopaka nie

byłoby lepiej, gdyby nie

ył, ale po małym go

ciu pozostał ju

tylko chybocz

cy i

malej

cy cie

cianie. Cie

zachybotał si

raz jeszcze i znikn

ł zupełnie.

Garrish wspi

ł si

na pi

te pi

tro i ruszał korytarzem w stron

swojego pokoju.

Prosiak wyjechał ju

dwa dni temu. Cztery ko

cowe egzaminy w trzy dni

systemem zaku

-zda

-zapomnie

, trzaska-prask i do chaty. Prosiak umiał si

urz

dzi

. Pozostało po nim jedynie kilka rozebranych babek przypi

tych do

ciany, dwie brudne skarpetki frote', ka

da z innej pary, i fajansowa karykatura

Rodinowskiego "My

liciela" siedz

cego w zadumie na klozecie.

Garrish wło

ył klucze do dziurki i przekr

cił.

- Curt! Hej, Curt!

Rollins, ten skretyniały gospodarz pi

tra, przez którego Jimmy Brody znalazł sie

na dywaniku u dziekana za pija

stwo, zbli

ał si

wła

nie korytarzem, machaj

do Garrisha r

. Wysoki, dobrze zbudowany, krótko ostrzy

ony, symetryczny.

Sprawiał wra

enie wypolerowanego na wysoki połysk.

- Zdałe

wszystko? - zapytał Rollins.

- Aha.
- Nie zapomnij zamie

ść

podłogi w pokoju i wypełnij protokół jego zdania,

dobrze?
- Aha.
- Wsun

łem ci formularz pod drzwi w zeszły czwartek, prawda?

- Aha.
- Je

li nie b

dzie mnie w pokoju, to wsu

wypełniony protokół pod moje drzwi

razem z kluczem.
- Dobra.
Rollins u

cisn

ł mu dło

i energicznie ni

potrz

ł. Dło

Rollins była sucha,

pokryta szorstk

skór

ciskaj

c j

, mo

na było odnie

ść

wra

enie,

e nabrało

pełn

gar

ść

soli.

ycz

ci miłych wakacji.

- Dzi

ki.

- Tylko si

nie przepracowywuj.

- Nie ma obaw.
- Pou

ywaj sobie, ale nie nadu

ywaj.

- Z ch

i bro

Przez chwil

Rollins stał zmieszany, nic nie rozumiej

c, ale zaraz potem

wybuchn

miechem.

- No, to trzymaj si

. - Poklepał Garrisha po ramieniu, a nast

pnie odszedł

korytarzem, zatrzymuj

c si

tylko raz, aby upomnie

Rona Frane,a, by

ciszy

magnetofon. Garrish był w stanie wyobrazi

sobie Rollinsa martwego w

przydro

nym rowie z larwami much wy

eraj

cymi mu oczy. Albo my po

remy

wiat, albo

wiat po

re nas. Niezale

nie

od tego, kto kogo, wszystko jest w najlepszym porzadku.
Garrish stał zamy

lony, patrz

c w

lady za Rollinsem, dopóki ten nie znikn

ł z

pola widzenia, a nast

pnie wszedł do swojego pokoju.

Teraz, kiedy wszystkie klamoty Prosiaka- na ogół rozwłóczone w straszliwym
nieładzie jak po przej

ciu tornadoznikn

łe wraz ze swoim wła

cicielem, pokój

wydawał si

ogołocony i sterylny. Na łó

ku współlokatora po skołtunionym

barłogu ze zmi

tej i pokr

conej po

cieli pozostał jedynie goły i czysty materac,

li nie liczy

kilku plam po nocnych polucjach. Nad łó

kiem dwa kociaki na

rozkładówkach z "Playboya" spogl

dały zalotnie, unieruchomione w kusz

cych

dwuwymiarowych pozach.
W cz

ęś

ci pokuj nale

Ŝą

cy do Garrisha, zazwyczaj bij

cej w oczy koszarowym

porz

dkiem, nie wida

było wi

kszych zmian. Gdyby spu

wier

dolarow

monet

na równiutko naci

gni

ty koc przykrywaj

cy porz

dnie zasłanie łó

ko, z

pewno

odbiłaby si

jak od gimnastycznej batut. Cał

ta schludno

ść

nie

działała Prosiakowi na nerwy. Nazywał Garrisha pedancikiem. Jedyn

rzecz

zajmuj

cian

nad łó

kiem Garrisha było olbrzymie zdj

cie Humphreya Bogarta, które kupił w

uniwersyteckiej ksi

garni. Bogie miał spodnie na szelkach i w ka

dej z dłoni

trzymał pistolet automatyczny. Prosiak twierdził,

e zarówno pistolety, jak i szelki

to symbol impotencji. Garrish w

tpił,

eby Bogart był impotentem, aczkolwiek

nigdy nic o nim nie czytał.
Podszedł do szafy, wło

ył kluczyk w drzwi i otworzył je, po czym wyj

ł ze

rodka

wielki sztucer magnum, kalibru .325 z orzechow

kolb

, który jego ojciec, kapłan

cioła metodystów, sprezentował mu na gwiazdk

. W marcu sam dokupił do

niego celownik teleskopowy.
Trzymanie broni w pokoju było surowo zabronione, dotyczyło to tak

e strzelb

liwskich, ale nie było z tym wi

kszych problemów. Odebrał sztucer z

uniwersyteckiej przechowalni na podstawie sfałszowanej obiegówki. Schował go
do nieprzemakalnego skórzanego pokrowca i ukrył w lasku za boiskiem do
futbolu. Tej nocy, o trzeciej nad ranem wyszedł z akademika i wniósł go na pi

tro

przez u

pione korytarze.

Usiadł na łó

ku z broni

na kolanach i przez chwil

popłakał. „My

liciel”

przypatrywał mu si

ze swojego sedesu. Garrish uło

ył sztucer na łó

ku,

przeszedł przez pokój i zwalił figurk

ze stolika Prosiaka na podłog

, gdzie

roztrzaskała si

na drobne kawałeczki. Wtedy usłyszał pukanie do drzwi.

Szybkim ruchem wsun

ł strzelb

pod łó

ko.

- Prosz

W drzwiach stan

ł Bailey ubrany w

mieszn

jednocz

ęś

ciow

pid

zapinan

z przodu na guziki. Oczywi

cie był porozpinany, a z p

pka wystawał mu

kł

bek waty. Bailey nie miał przed sob

adnej przyszło

ci. Na pewno o

eni si

głupi

i b

dzie miał głupie dzieci. Pó

niej umrze na raka lub niewydolno

ść

nerek.
1

Jak tam ko

cowy z chemy, Curt?

W porz

siu.

Mógłby

mi po

yczy

swoich notatek. Podchodz

jutro.

Spaliłem je dzi

rano ze wszystkimi

mieciami.

Aha. O Jezu! Czy prosiak sam to zrobił?- Wskazał palcem na resztki po
„My

licielu”.

Chyba tak.

Ciekawe, co mu odbiło? Podobał mi si

ta figurka. Chciałem ja od niego

odkupi

. – Baily miał ostre, szczurze rysy. Jego pid

ama była cała w

strz

pach i miała mocno wypchane siedzenie. Garrish mógł go sobie

wyobrazi

umieraj

cego na rozedm

płuc lub inne choróbsko w namiocie

tlenowym. Niemal widział jego po

ółkł

twarz. Mógłbym ci pomóc, pomy

lał

Garrish.

10 My

lisz,

e miałby co

przeciwko temu,

ebym przyj

ł te laski?

11 Chyba nie.
13 To fajnie.- Baily przeszedł przez pokój, ostro

nie stawiaj

c na podłodze gołe

stopy, aby nie wdepn

ąć

w ceramiczne okruchy, odczepił rozkładówki.

15 Ten plakat Bogarta te

jest ekstra. Niby nie ma tu

adnych cycków, ale mimo

to klasa, co nie?- Bailey spojrzał na Garrisha, czekaj

c, czy si

roze

mieje.

Nie doczekawszy si

, ci

ł dalej: - Mam nadziej

e nie planujesz

wyrzuci

go do

mieci?

17 Nie. Planuj

wła

nie wzi

ąć

prysznic.

18 Jasne, jasne. No to miłych wakacji, je

li si

nie zobaczymy.

19 Dzi

ki.

Bailey ruszył z powrotem do drzwi, obracaj

c ku Garrishowi obwisłe siedzenie

swojej jednocz

ęś

ciowej pi

amy. W drzwiach zatrzymał si

20 Znów

rednia powy

ej czterech w tym semestrze?

21 Co najmniej.
22 Nie

le. No to do nast

pnego roku.

Wyszedł, zamykaj

c za sob

drzwi. Garrish siedział przez chwil

na skraju łó

ka,

potem wyci

ł spod niego bro

, wyj

ł z pokrowca, rozło

ył i wyczy

cił. Po

chwili uniósł wylot lufy na wysoko

ść

oka i spojrzał na malutki kr

ąŜ

wiatła po jej

drugiej stronie. Lufa była czy

ciutka. Z powrotem zło

ył sztucer.

W trzeciej szufladzie jego biurka znajdowały si

trzy ci

ęŜ

kie pudełka amunicji

do winchestera. Uło

ył je na parapecie. Zamkn

ł drzwi pokoju na klucz i wrócił do

okna. Podniósł

aluzje.

Po zalanym sło

cem i obro

tym soczyst

zieleni

deptaku przechadzały si

tłumy studentów. Quinn wraz ze swym matołkowatym przyjacielem markowali na
trawie co

w rodzaju dwuosobowego softballu. Biegali bezładnie tam i z

powrotem jak pokiereszowane mrówki umykaj

ce z zawalonego korytarza

mrowiska.
23 Powiem ci co

– Garrish zwrócił si

do Bogiego. – Bóg w

ciekł si

Kaina, poniewa

Kainowi wydawało si

e Bóg jest wegetarianinem. Jego brat

był lepiej zorientowany. Bóg stworzył

wiat na swój obraz i podobie

stwo, wi

li ty nie jesz

wiata,

wiat je ciebie. Wi

c Kain zapytał brata: „Czemu

mi nic

nie powiedział?”. A na to braciszek: „Czemu

nie słuchał?”. Wtedy Kain rzekł:

„Dobra, teraz posłucham”. Po czym załatwił swego braciszka i mówi: „Hej, Bo

Chcesz mi

ska! To masz, cz

stuj si

! Wolisz gulasz czy

eberka, a mo

abelburgery?”. A wtedy Bóg powiedział mu,

eby spadał. Wiec... co o tym my

lisz

?
Ze strony Bogiego nie padła

adna odpowied

Garrish otworzył podnoszone do góry okno i uło

ył łokcie na parapecie, nie

pozwalaj

c, aby lufa jego trzystapi

ęć

dziesi

tkidwójki wysun

ła si

wiatło

dzienne. Spojrzał w celownik.

Mierzył w

ski akademik znajduj

cy si

po drugiej stronie deptaka. Akademik

ten znano powszechnie pod nazw

„psiarnia”. Na przeci

ciu linii celownika

znalazł si

y ford kombi. Jaka

blondyneczka wbita w d

insy i niebiesk

bluzeczk

na rami

czkach rozmawiała ze swoj

mam

, podczas gdy ojczulek,

łysiej

cy m

ęŜ

czyzna cały czerwony na twarzy, ładował walizki do tylnej cz

ęś

samochodu.
Kto

zapukał do drzwi.

Garrish odczekał w ciszy.
Pukanie powtórzyło si

24 Curt? Dam ci pół brudasa za ten poster z Bogartem.

Bailey.
Garrish nie odpowiedział. Dziewczyna i jej matka z czego

rado

nie

miały,

nie zdaj

sobie sprawy,

e w ich jelitach kr

ąŜą

mikroby, od

ywiaj

ce si

, dziel

ce,

rozmna

ce.

Ojciec studentki podszedł do nich i tak stali razem w sło

cu, tworz

c sielankowy

rodzinny
portret w okr

głych ramach celownika.

PrzełoŜył: ZBIGNIEW A. KRÓLICKI

26 Do diabła!- zakl

ł Bailey. Odgłos jego kroków zacz

ł oddala

korytarzem.

Garrish nacisn

ł spust.

Poczuł silne uderzenie w rami

- przyjemne, gwałtowne szarpniecie, jakie

zawsze czuje strzelec, gdy precyzyjne uło

y kolb

broni we wła

ciwym miejscu.

Roze

miana twarz blondynki znikn

ła, jakby nagle co

obci

ło jej głow

Jej mama

miała si

jeszcze przez moment, lecz po chwili jej dło

pow

drował

do ust. Przez palce przes

czył si

okropny krzyk przera

enia. Garrish strzelił w

miejsce, sk

d si

wydobywał. Dło

i głowa znikn

ły w czerwonym rozbryzgu.

ęŜ

czyzna, który ładował baga

e, rzucił si

do niezdarnej, panicznej ucieczki.

Garrish przez chwil

wodził za nim luf

, po czy strzelił mu w plecy. Nast

pnie

uniósł głow

i rozejrzał si

ponad celownik. Quinn

ciskał w r

ce piłk

softballu, wpatruj

c si

w mózg w mózg blondynki rozchlapany na znaku zakazu

parkowania, wymalowanym na betonie za jej rozci

gni

tym horyzontalnie ciałem,

Ŝą

cym twarz

do ziemi. Quinn nie był w stanie si

poruszy

. Wszyscy ludzie na

deptaku zamarli, niczym dzieci bawi

ce si

w „pomnik”.

Kto

załomotał do drzwi, a nast

pnie zacz

ł op

czo szarpa

za klamk

27 Curt? Nic ci si

nie stało, Curt? Chyba kto

...

28 Jest napitek, jest mi

siwo! Dobry Bo

e, jedz, a

ywo!- zawołał Garrish

na cały głos i wymierzył w Quinna. Szarpn

ł za spust, zamiast go powoli

przycisn

ąć

i pocisk chybił celu. Quinn rzucił si

do ucieczki. Co za problem. Drugi

strzał trafił Quinna w kark z tak

sił

e chłopak przeleciał z sze

ść

metrów,

zanim upadł na ziemi

29 Curt Garrish strzela do siebie!- wrzeszczał Bailey. – Rollins! Rollins!
Chod

tu pr

dko!

Ponownie tupot jego stóp ucichł w gł

bi korytarza.

Teraz ju

wszyscy rozbiegli si

w panice. Garrish słyszał ich przera

one krzyki.

Słyszał gor

czkowe tupanie w alejkach.

Spojrzał na Bogiego. Bogie trzymał w dłoniach swoje pistolety i patrzył gdzie

ponad nim. Garrish spojrzał na pokruszone resztki „My

liciela”, który nale

ał do

Prosiaka, i zastanawiał si

, co te

jego współlokator mo

e robi

w tej chwil, czy

jeszcze odsypia sesj

, czy ogl

da co

w telewizji, czy te

zafundował sobie jakie

wspaniałe

arcie. Jedz

wiat, Prosiaku, pomy

lał w duchu Garrish. Łykaj go

wielkimi k

sam.

30 Garrish!- tym razem był to Rollins, wal

cy pi

ęś

ciami w drzwi. – Otwieraj,

Garrish!

31 Zamkni

te na klucz- dyszał Bailey. – Wygl

dał dzi

okropnie, zabił si

jak nic, jestem tego pewny.
Garrish znów wysun

ł luf

przez okno. Jaki

chłopak w madrasowej koszuli

przykucn

ł za krzakiem, rozbieganymi oczami z desperacj

omiataj

c okna

akademiku. Garrish wiedział,

e tamten ma ochot

ucieka

stamt

d jak najdalej,

ale nogi odmawiały mu posłusze

stwa.

32 Dobra Bo

e, jedz, a

ywo- wymruczał Garrish i ponownie nacisn

ł spust.