plik

Rozdział 6

Markus odkrył nowe motto. Każdy seks jest dobry, nawet ten na ciasnym

tylnym siedzeniu z kobietą, której imienia nie znał. Wybrał brunetkę i obecnie jej
nogi  były  owinięte  wokół  jego  pasa,  a  biodra  podnosiły  się,  by  przyjąć  jego
pchnięcia.  Jej  głowa  była  wciśnięta  w  boczny  podłokietnik,  ale  nie  narzekała.
Ciche jęki,  idealnie pasujące do jego pchnięć, wydobywały się z jej ust. Mimo
że była kompletnie naga, on tylko opuścił spodnie na tyle, by załatwić interes.

Jej wagina ścisnęła jego kutasa, kiedy doszła. Będąc dżentelmenem,

ugryzł  ją  w  szyję,  więc  jej  orgazm  był  bardziej  intensywny.  Teraz  miała  dwa
zestawy  nakłuć  na  mlecznobiałej  szyi.  Markus  był  na  tyle  ostrożny,  by
utrzymywać  ją  w  seksualnym  oszołomieniu,  więc  nie  zauważyła,  że  jego
miłosne  uszczypnięcia,  były  w  rzeczywistości  prawdziwymi  ugryzieniami.
Kiedy było po wszystkim, może polizać rany, żeby się zaleczyły, a Dante  może
użyć swoich dobroczynnych sił, by wymazać ich pamięć z dzisiejszej nocy.

Krzyk rozkoszy z przedniego siedzenia sprawił, że Markus nie miał

wyjścia i musiał spojrzeć w tamtym kierunku. Blondynka siedziała na Dante
twarzą do niego, ujeżdżając go. Jej wzrok pełen był pożądania i uwielbienia, ale
Dante na nią nie patrzył. Był zbyt zajęty zerkaniem we wsteczne lusterko, które
przekrzywił, by widzieć akcję na tylnym siedzeniu.

Markus czuł, jak płoną mu policzki, kiedy zdał sobie sprawę, że Dante

dochodził, patrząc, jak on się pieprzy. To go jednak nie powstrzymało od
kolejnych pchnięć w ludzkie ciało. Jeśli Dante chciał patrzeć, jego sprawa. Kim
on był, żeby oceniać? Skoro Dante był jego małym podglądaczem, miło było
wiedzieć, że na niego patrzy.

Naprawdę, Markus nie powinien być zdziwiony. Tak długo jak znał

Dantego,  wiedział,  że  preferencje  seksualne  tego  wampira  zawsze  układały  się
w  sposób  niekonwencjonalny.  Brunetka  zaczęła  krzyczeć,  gdy  po  raz  drugi
szczytowała i tym razem Markus opuścił mury samokontroli i dołączył do niej,
odrzucając  głowę do tyłu,  gdy  jego  nasienie  wytryskało w  niej. Wampiry były
odporne na ludzkie choroby i nie mogły zapłodnić człowieka, zatem nie  musiał
się martwić o prezerwatywę. Więc był to czysty kontakt skóra o skórę.

Krzyk z przedniego siedzenia stał się jeszcze głośniejszy. Nie mogąc się

powstrzymać, Markus zerknął ponownie i mógł zobaczyć całą akcję. Blondynka
ujeżdżała Dantego tak mocno, że jej pełne piersi podskakiwały. Wampir dobrał
się do jednego z sutków i zaczął ssać. Po kilku sekundach odpuścił i zaczął lizać

rowek między jej piersiami. Markus patrzył zahipnotyzowany, gdy Dante
błysnął zębami i ugryzł ją w wewnętrzną stronę jednej z piersi.

Musiał nie być bardzo głodny, bo po chwili podniósł głowę. Dante

uśmiechnął  się,  gdy  spotkał  w  lusterku  spojrzenie  Markusa,  pokazując  pokryte
krwią zęby. Ich  oczy spotkały się  na chwilę, a Markus stwierdził, że  nie  może
oderwać  wzroku  od  zmysłowego  spojrzenia  swojego  przyjaciela,  podczas  gdy
blondynka doprowadzała siebie i Dantego do spełnienia. Dante przez cały czas
nie oderwał wzroku od lusterka, a Markus, ku jego zdumieniu, poczuł, że znów
twardnieje. Ale nie z powodu którejś z kobiet.

Blondynka, dysząc, opadła na pierś Dantego. Dante obrócił się i błysnął

kolejnym wilczym uśmiechem. – Chcesz się zamienić?

Serce Markusa przyspieszyło na myśl o byciu z Dantem. Wtedy zdał

sobie sprawę, że wampir mówił o zamianie kobiet. Cholera, skąd to
zainteresowanie? Zwykle wolę kobiety i nigdy nie myślałem tak o Dante.

- Chcesz wymienić laski? – nie ustępował Dante.
Markus skinął milcząco głową, a kobiety zamieniły się miejscami,

wykonując  akrobacje  nad  siedzeniami  i  ukazując  interesujące  miejsca.
Blondynka usadowiła się na jego kolanach w tej samej pozycji, w której była z
Dantem.  Obniżając  się,  wprowadziła  jego  kutasa  w  swoja  gorącą  wilgoć.  Jego
nozdrza zadrgały, gdy wyczuł zapach Dantego na całej skórze blondynki.

Blondynka zaczęła ujeżdżać go w powolnym, łagodnym rytmie. Markus

zamknął oczy i pozwolił sobie zatracić się w namiętności. Dłuższą chwilę starł
się nie myśleć o tym co robi Dante zalewie metr od niego.

***

Gdy tylko Kane zamknął za nimi drzwi, Toni wiedziała, że znalazła się w

punkcie, z którego nie ma już odwrotu. Będzie się kochała z wampirem, którego
dopiero  co  poznała.  Z  tym  niebezpiecznym  i,  jeśli  wierzyć  plotkom,
prawdopodobnie  z  mordercą.  Oblizawszy  językiem  nakłucia  na  jego  szyi,
podniosła  głowę  tak,  że  mogła  widzieć  jego  twarz.  Czyste  pożądanie,  które
dostrzegła,  spowodowało,  że  zadrżała  w  oczekiwaniu.  Jego  zmarszczki
pogłębiły się, sprawiając, że wyglądał jednocześnie przystojnie i niebezpiecznie.
Niebieskie  oczy  pociemniały  mu  z  namiętności,  a  usta  nabrzmiały  od  ich
wcześniejszych pocałunków.

Puścił jej nogi i, gdy tylko dotknęła stopami ziemi, ściągnął z niej bluzkę i

odrzucił ją na bok. W odpowiedzi ściągnęła jego koszulę, wzdrygając się, gdy

dostrzegła krwawiące nacięcie, które zadała mu wcześniej. – Przepraszam –
wyszeptała, wyciągając rękę, by je dotknąć.

- Nie musisz. Miałem gorsze – zamknął oczy ze spokojem wypisanym na

twarzy.

Wyglądało na to, że pragnął jej pieszczot tak mocno, jak ona jego.

Faaajnie.  Cienka  strużka  krwi  wciąż  wypływała  z  rany.  Nachyliła  się  i
wychłeptała  ją,  jak  głodny  kociak  śmietankę.  Jęknął  i  przyciągnął  ją  bliżej.
Zachęcona  jego  reakcją,  pozwoliła  sobie  pociągnąć  rękę  do  rozporka  jego
jeansów.  Trzęsącymi  się  palcami  rozpięła  guzik  i  pociągnęła  za  suwak.  Gdy
tylko to zrobiła, wsunęła rękę, by poczuć jego ciało.

Zareagował, jakby dotknęła go rozgrzanym żelazem, odrzucając głowę do

tyłu i jęcząc.

Ponownie przesunęła po nim palcami i nie mogła powstrzymać uśmiechu.
W odpowiedzi uniósł biodra. – Proszę, więcej – poprosił.
Więc dała mu więcej. Kropla spermy wyciekła z jego wielkiej erekcji,

użyła  jej,  by  ułatwić  sobie  pracę.  Ślina  jej  napłynęła  do  ust,  gdy  zastanawiała
się,  jak  jego  kutas  mógłby  smakować.  Po  chwili  zatrzymał  jej  rękę  i  posłał  jej
krzywy uśmiech.

- Nie chcę, żeby pierwsza runda zakończyła się tak szybko. – fachowym

ruchem rozpiął jej stanik, wstrzymując oddech, gdy stanęła przed nim
odsłonięta. – Myślę, że jesteś najpiękniejszą rzeczą jaka widziałem. – Pochylił
głowę i wziął do ust jeden z jej sutków. Jego delikatne usta ssały go łagodnie.

- Twoi bracia mogą w każdej chwili wrócić do domu – zaprotestowała,

mimo to przeczesała palcami jego atramentowo czarne włosy i przyciągnęła go
bliżej. – Powinniśmy pójść do twojej sypialni.

- Wrócą do domu dopiero na chwilę przed świtem. – Rozpiął jej spodnie i

wsunął w nie rękę. – Chociaż, w łóżku byłoby fajniej.

- Tak, tak, tak. – Nie zgadzała się z tym, co mówił, a jedynie piała z

rozkoszy, bo zanurzył w niej palec.

- Kurwa, jesteś taka ciasna i mokra. Chce cię wyssać do sucha i nie mam

na myśli twojej krwi. – Z pierwotnym warknięciem szarpnął jej spodnie i
bieliznę. Gdy tylko kopnęła je na bok, podniósł ją i usadził na stole kuchennym.
– Połóż się i rozłóż dla mnie nogi.

Trzęsąc się w niecierpliwości, wykonał jego rozkaz. – Kane? – zapytała

bez tchu.

- Zaufaj mi. – Klęknął, tak że jego twarz znalazła się na poziomie jej

obolałej kobiecości. – Dotykaj się. – Aksamitny język pieścił jej skórę. – Tutaj,
dotykaj się w tym miejscu. Chcę patrzeć, jak dla mnie dochodzisz.

Po chwili wahania zrobiła o co prosił, sunęła palcami w dół brzucha ku

łechtaczce. Była tak podniecona, że, gdy tylko jej dotknęła, obmyły ją fale
rozkoszy. – Tak ja teraz?

- Tak. Teraz wetknij jeden palec. Pieprz się dla mnie.
Ogarnęła ją fala rozczarowania. – Czy to oznacza, że nie będziesz

uprawiał ze mną seksu?

- Nie martw się, wezmę cię tyle razy, że będziesz ledwo żywa. – Złożył

lekki jak piórko pocałunek na wewnętrznej stronie jej uda. – Po prostu chcę
patrzeć, jak dochodzisz jako pierwsza.

Wsunęła jeden palec w swą gorącą wilgoć, nie odwracając od niego

wzroku,  tak  żeby  mogła  widzieć  jego  reakcje.  Jęk  przetoczył  się  przez  pokój,
jego, nie jej. W tym momencie stała się jego niewolnicą, zrobiłaby wszystko, o
co prosił.  Źrenice jego oczu błyszczały pożądaniem, a  kły były tak wielkie, że
wystawały z ust.

- O tak, słonko, do środka i na zewnątrz – zachęcił ją, a ona posłusznie

wykonała, poruszając palcem w powolnym rytmie.

Kiedy ponownie opuścił głowę, oczekiwała, że poczuje na sobie jego usta,

ale jedynie kolejny raz polizał wewnętrzną część jej uda i  raz za razem. Spięła
się, wiedząc co teraz nastąpi. Jak się spodziewała, z cichym syknięciem wgryzł
się  w  jej  wrażliwe  ciało.  Gdy  tylko zaczął pobierać  je  krew,  ogromny  orgazm
rozpalił jej ciało. Stół pod jej plecami był twardy, ale prawie tego nie zauważyła,
gdy wygięła się w łuk, by ofiarować mu więcej siebie.

Gdy pożywiał się już od kilku sekund, prawie krzyknęła: – Zdejmij

ubranie. Teraz potrzebuję cię we mnie.

Zanim się podniósł, przeciągnął językiem po ugryzieniu, powstrzymując

krwawienie. Kiedy zrzucił z siebie resztę ubrań, zagapiła się  na  niego, oddając
cześć  jego  potężnej budowie.  Ogarnęła  wzrokiem  mocną,  jasnobrązową  klatkę
piersiową, potem brzuch, a potem zatrzymała na ogromnej erekcji. Przez krótką
chwilę bała się, że mógłby ją skrzywdzić, był taki wielki. Wtedy zauważyła jego
czuły,  prawie  opiekuńczy  wzrok  i  skądś  wiedziała,  że  nie  sprawiłby  jej  nigdy
bólu.

Pierwszy raz, odkąd została wampirem, czuła się bezpiecznie.
Stał pomiędzy jej udami, pozostawiwszy ją na stole. Instynktownie

owinęła go nogami, przyciągając go jeszcze bliżej. Kiedy koniec jego kutasa

otarł się o jej wejście, syknął z rozkoszy. Mimo to nie odpowiedział na jej
potrzebę.

- Jesteś pewna, że na prawdę tego chcesz? – zapytał zduszonym głosem.

Jego kły wciąż były wysunięte w żądzy krwi, a rysy twarzy bardziej wyraziste. –
Nie chcę, żebyś jeszcze kiedyś, robiła coś, czego nie chcesz. Obiecuję, że i tak
zobaczę co mogę zrobić, żeby pomóc klanowi Trutni.

- W całym życiu nie pragnęłam niczego bardziej – zapewniła go.
To było to, czego potrzebował. Kane zanurzył się w niej tak mocno, że

stół  przesunął  się  o  kilka  centymetrów.  Wycofał  się  i  ponownie  się  w  nią
wcisnął,  raz  za  razem.  Wziął  rękę,  którą  używała,  by  sprawić  sobie
przyjemność,  uniósł  ją  do  ust  i  wylizał  do  czysta.  –  Tak  dobrze  smakujesz.
Lepiej niż kiedykolwiek sobie wyobrażałem. Wiedziałem, że kochanie się z tobą
będzie tak wspaniałe.

Kochanie się. Mogła się założyć, że nawet nie wiedział, co przed chwilą

powiedział. Pieprzenie się było jednym, ale kochanie się oznaczało istnienie
więzi. Czy pozwoli sobie uwierzyć, że on naprawdę coś do niej czuje, czy
jedynie wykorzystuje ją jak Corbin?

Odsuwając od siebie na razie te zmartwienia, mocniej zacisnęła na nim

nogi, więc był w niej jeszcze głębiej. Zapach drewna, przypraw i mężczyzny
wypełnił powietrze, mieszając się z upajającym zapachem miłości. Pot błyszczał
na ich ciałach, zlizała jedną słona kropelkę z jego ramienia.

Czuła kolejny nadchodzący orgazm. Krzyknęła jego imię, gdy doszła.

Dokładnie  w  tym  samym  czasie,  jęknął  i  uwolnił  w  niej  swoje  nasienie.
Przechyliła  biodra,  chcąc  wziąć  wszystko,  co  oferował.  Gdy  tylko  skończył,
wyraz  paniki  pojawił  się  na  jego  twarzy.  –  Nie  użyłem  kondomu.  Nie  mogę
zapłodnić ludzkiej kobiety, ale ciebie mogę.

Pociągnęła palcem w górę i w dół jego kręgosłupa, unikając jego wzroku,

więc nie mógł zobaczyć wstydu, znaczącego jej oczy. – Nie musisz się martwić.
Corbin wysterylizował wszystkie kobiety Trutnie, które z nim pracowały. Robił
to, odkąd usłyszał, że Trutnie mogą rodzić. – Wezbrał w niej gorzki śmiech. –
Nie chciał, żebyśmy zbezcześciły drogocenną linię krwi Czystych.

- Toni, popatrz na mnie – zażądał.
Kiedy się zastosowała, była zdumiona okrutnym gniewem, który

zobaczyła. Jego oczy były praktycznie czarne, a kły znowu urosły, tym razem
nie z powodu żądzy krwi. Ale z powodu wściekłości, potrzeby walki, jego ciało
szykowało się do bitwy.

- Nie wszyscy z nas to aroganccy bigoci jak Corbin i WSR.

Zapłonęła w niej nadzieja. – Więc nam pomożesz?
- Kiedy wrócą moi bracia, pogadam z nimi. Do tego czasu nie mogę się na

nic zgodzić, działamy jako zespół. – Przeciągnął ręką po jej brzuchu i zaczął
pieścić piersi.

W mgnieniu oka była gorąca, mokra i gotowa. Jego kutas wciąż w niej był

i mogła poczuć jak twardnieje. Były pewne zalety nieśmiertelności, a
uprawianie mocnego seksu raz po raz było jedną z nich. Z zamkniętymi oczami,
powoli się w niej poruszył, zakręciła pod nim biodrami. – Czy to oznacza, że
możesz dać mi więcej?

- Mogę dać więcej. O wiele więcej – obiecał, zanim wycofał się i pchnął

ją znowu.

***

- Myślę, że masz tu małe otarcie od dywanu – zauważył Kane, zanim

pochylił się i pocałował jej plecy.

Mimo że kochali się przez większą część nocy, Toni zadrżała w

odpowiedzi. Oboje byli nadzy w jego łóżku, świeże, białe prześcieradła
chłodziły ich ciała. Leżała na brzuchu, a on podpierał się na łokciu tuż obok
niej. Gdy przejeżdżał palcem po jej kręgosłupie, na twarzy miał wypisany wyraz
satysfakcji i zadowolenia.

- Myślę, że wszędzie mam otarcia od dywanu – odpowiedziała, ziewając.

To miało sens zważywszy, że kochali się na podłodze w salonie, na schodach i
w korytarzu, zanim w końcu zrobili to w jego łóżku. Czuła się wypalona,
obolała i całkowicie błogo.

Jego pierś zatrzęsła się ze śmiechu. – To żadna pociecha, myślę, że też

mam kilka.

Złożył delikatny pocałunek na jej ramieniu i spojrzała na niego z

wdzięcznością. Nie była do tego przyzwyczajona, do tej bliskości po seksie. To
było miłe. Kiedy Kane kontynuował odkrywanie jej ciała, mocniej wtuliła się w
poduszki. – Mogę zadać ci pytanie? – Nienawidziła psuć nastroju, ale musiała
wyjaśnić jedną rzecz, zanim wpuści go do swojego klanu.

Jego dłoń zatrzymała się, a ciało naprężyło. – Chcesz wiedzieć, co się

stało tamtej nocy?

Czując suchość w ustach, potrząsnęła głową. Popatrzyła mu w oczy, bojąc

się, że zobaczy w nich złość, ale jej nie było. Jedynie posępny smutek i z
jakiegoś powodu poczuła się jeszcze gorzej.

- Jak myślisz, Toni? – zapytał Kane. Jego głos był cichy, ale można było

za nim wyczuć emocje.

- Myślę, że nigdy byś nie skrzywdził niewinnych.
- A moi bracia?
Przełknęła ślinę, jej usta były jeszcze bardziej suche. Nie chciała go

obrazić, ale nie chciała też kłamać. – Nie znam twoich braci – powiedziała w
końcu.

Skinął głową. – Myślę, że to wystarczająco uczciwe. Obaj są dobrymi

facetami, którzy nigdy by nie skrzywdzili niewinnych. Zostali po prostu
wrobieni, tak jak ja.

- Jak?
- Wszyscy przez lata pracowaliśmy jako żołnierze dla WSR i byliśmy

lojalni  wobec  organizacji.  Idioci,  myśleliśmy,  że  ona  jest  lojalna  wobec  nas.
Corbin nie był wtedy głową organizacji, był jedynie dorobkiewiczem z wielkimi
ideami i jeszcze większymi aspiracjami i nie dbał o to, po czyich trupach  musi
przejść  w  drodze  do  celu.  Jakimś  sposobem  załatwił,  by  desygnowali  go  na
lidera mojego batalionu. Podczas naszej pierwszej wspólnej misji z powodu jego
nieudolności  zginęło kilku  dobrych  żołnierzy.  Więc  zrobiłem,  co  uważałem  za
słuszne, doniosłem na niego do przełożonych.

Serce Toni głucho łomotało, dobrze wiedziała, jak Corbin na to

zareagował. – Więc się tobą zajął.

- Gorzej, zajął się Rafem. Wiedział, że to będzie bolało mnie bardziej.

Przyszło zgłoszenie, że dom jednego z wysokich urzędników rządowych został
zaatakowany  przez  Dzikie  Wampiry.  Corbin,  jako  oficer  dowodzący  Rafe’a,
wysłał  go,  żeby  to  sprawdził.  To  była  pułapka.  Byli  tam  Dzicy,  ale  wszyscy
należeli  do  Corbina.  Gdy  tylko  Rafe  się  pokazał,  zaatakowali  go.  Próbował
uratować  ludzką  rodzinę,  ale  było  już  za  późno,  przy  życiu  pozostało  jedynie
niemowlę. Reszta była już  martwa – rodzice, dzieci, nawet pies. Rafe to dobry
żołnierz, ale tamci przewyższali go liczebnie i wystarczyła im tylko chwila, by
go dopaść.

- A jakim cudem znaleźliście się tam ty i Danete?
- Wszyscy dzielimy połączenie telepatyczne, Rafe nas wezwał i

przybyliśmy  tak  szybko  jak  mogliśmy.  Kiedy  byliśmy  na  miejscu,  dom  był
cichy  i  spokojny,  jedynym  dźwiękiem  było  zawodzenie  niemowlęcia.  Wrzask
był tak  głośny, że chciałem je  uspokoić, ale  nie  mogłem  go znaleźć.  Szukałem
we  wszystkich  pokojach.  Był  straszny  bałagan  –  wszystkie  meble  rozwalone  i

krew rozmazana na wszystkich ścianach. Ludzkie szczątki porozrzucane między
tym wszystkim, większość z nich leżała na brzuchu, bo próbowali uciekać.

Poczuła ucisk w żołądku, kiedy wyobraziła sobie, jak okropnie to musiało

wyglądać. Oczy Kane’a były takie czarne i udręczone, chciała otoczyć go
ramionami i dać mu pociechę, ale nie wiedziała, jak by zareagował. – Gdzie
znaleźliście Rafe’a?

- Dom miał wielką przeszkloną werandę, tam go znaleźliśmy. Leżał

zwinięty na boku, nie ruszał się i myślałem, że jest martwy. Wtedy je
zobaczyłem.

Usiadła, owijając się prześcieradłem. – Co zobaczyłeś?
- Cały był pokryty wampirzymi ślimakami.
- O Boże – sapnęła Toni. Wampirze ślimaki były długimi na sześć cali

pasożytami, które uczepiały się żywiciela i powoli, ale sukcesywnie, wysysały
go do sucha. Normalnie żyły dziko na wolności. Jedynym sposobem, by
znalazły się na Rafe’ie, było umieszczenie ich na nim specjalnie.

- Zaczęliśmy je z niego zrywać, a Dante cały czas bzikował i krzyczał na

Rafe’a,  by  ten  się  odezwał,  ale  on  się  nawet  nie  poruszył.  Płacz  dziecka  był
coraz głośniejszy i wtedy doszedłem do wniosku, że to dlatego, że dzieciak jest
z  nami w  pokoju.  Znalazłem  go  pod  kanapą.  Rafe  wepchnął  je  tam,  zanim  go
zaatakowali. Nawet w obliczu śmierci, w pierwszej kolejności myślał o ludziach
– jego głos się trochę załamał.

Nie mogła już dłużej tego znieść, więc go objęła. Nie cofnął się, ani jej

nie odepchnął, zamiast tego przysunął się bliżej. – I co dalej? – Jakoś wiedziała,
że on mówi o tej nocy po raz pierwszy i że byłoby dla niego lepiej wreszcie
wygnać te demony.

- Wszedł Corbin z grupą żołnierzy WSR i nas aresztował. Prawie zbili

Dantego na śmierć, kiedy błagał o pomoc medyczną dla Rafe’a.

Nic co znalazła w aktach nie przygotowało jej na okropieństwo tej

historii. – A tobie co zrobili? – Serce jej zamarło na myśl, że mogli go w
jakikolwiek sposób skrzywdzić.

- Kazali mi patrzeć, jak biją Dantego, a potem zabrali się do mnie.
To proste stwierdzenie sprawiło, że zachciało jej się wymiotować, bo

przypomniało jej to czas, gdy ona sama musiała patrzeć na cierpienia brata. – O
co cię oskarżyli? Twoje akta więzienne nic o tym nie mówią, a Corbin nic mi
nigdy nie wyjawił.

Ok. 15 cm.

- Zaniedbanie obowiązków – zaśmiał się gorzko. – Pozwalając rodzinie

umrzeć, rzekomo zaryzykowaliśmy ujawnienie ludzkości całego społeczeństwa
wampirów. Nie tylko tym kilku, którzy już o nas wiedzieli.

Czując oburzenie, ścisnęła go mocniej. – Ale ciebie i Dantego nawet tam

nie było, a Rafe nie zrobił nic złego. Prawie umarł ratując dziecko, powinien być
obwołany bohaterem.

- Czy to oznacza, że mi wierzysz?
Odsunęła się od niego tak, żeby wiedzieć całą jego twarz. – Wierzę w

każde twoje słowo.

Napięte linie jego twarzy złagodniały. – Nikt nam nie wierzył. Nawet nasi

przyjaciele i rodzina. Po tym wszystkim nawet nasz ojciec się nas wyrzekł.

- To idioci, oni wszyscy. – Pocałowała go delikatnie, bo jedyne co mogła

mu ofiarować to pociecha. Zabójca w niej chciał dopaść każdego, kto go
skrzywdził i sprawdzić, by za to zapłacił.

- Częściowo czuje się, jakbym na to zasłużył – wyznał łamiącym się

głosem. – Powinienem lepiej chronić moich braci. Zawiodłem ich.

- Nawet tak nie mów – nakazała mu, obejmując jego policzek, by spojrzał

jej w oczy. – Zrobiłeś dla nich wszystko, co możliwe i żadem wampir nie
zrobiłby tego lepiej.

Krzywy uśmiech pojawił się na jego ustach. – Dlaczego mam wrażenie,

że mogę ci o tym wszystkim opowiedzieć?

Nie odpowiedziała na jego pytanie, zamiast tego wtuliła się w jego pierś.

Mimo  że  wiedziała  dlaczego.  Wiele  lat  temu,  tego  dnia  w  więzieniu,  zostali
połączeni  i  teraz,  gdy  spotkali  się  znowu,  więź  między  nimi  jedynie  się
umocniła. Gdzieś w jakiś sposób ich dusze się połączyły i niebiosa im sprzyjały.

- Mogę zadać ci pytanie? – Gładził jej biodro. – Jak zostałaś wampirem?
Znieruchomiała, miał prawo o to zapytać. – To niezbyt interesująca

historia.

- Zanudzałem cię moją, więc teraz możesz mnie znudzić swoją. – Nadal ją

pieścił.

- Moja przyjaciółka Sable była pieszczoszką Corbina przede mną.
- A co to ma wspólnego z tym, że zostałaś wampirem?
- Bądź cierpliwy i słuchaj – lekko pacnęła go w ramię. – Ona i Corbin

rozeszli się i został bez kobiety. Cóż, jeżeli choć trochę znasz Corbina, to wiesz,
że to dla niego nie do zaakceptowania. Musiał poszukać zastępstwa. –
Zmarszczyła nos. – Zawsze stwarzał nowe kobiety, kiedy ich potrzebował,

nigdy nie brał Czystych. To mnie zawsze dziwiło, robił to, mimo że tak bardzo
nas nienawidzi.

- Lubi udawać Boga – zastanowił się Kane. – Więc jak go poznałaś?
- Nie znałam go, dopóki mnie nie przemienił. Byłam zwykłą uczennicą

college’u,  która  po  raz  pierwszy  opuściła  dom,  by  zamieszkać  na  kampusie  –
prychnęła. – Należałam do żeńskiego bractwa i do zespołu cheerliderek. Pewnej
nocy  wracałam  do  mojego  akademika,  a  on  zaatakował  mnie  znienacka.
Wcześniej nawet nie wiedziałam, że wampiry istnieją naprawdę.

- Musiałaś być przerażona.
- Byłam – przyznała. Mocniej wtuliła się w jego pierś, czerpiąc pociechę z

jego  dotyku.  –  Obudziłam  się  w  obcym  miejscu  z  kłami  i  pragnieniem  krwi.
Myślałam,  że  zwariowałam.  Wtedy  Corbin  zmusił  mnie  do  nauki,  jak  być
żołnierzem.  Jedyne  co  wcześniej  robiłam,  to  udział  w  lekcjach  karate,  kiedy
jeszcze  byłam  człowiekiem  i  nagle  chciał,  żebym  walczyła  rosłymi
mężczyznami. Szybko załapałam o co chodzi, bo inaczej bym nie przeżyła. Ale
nie to było najgorsze. Najgorsze było to, że oddzielił mnie od domu i rodziny i
nie pozwolił mi ich nigdy widywać. Kiedy nie wróciłam, moich rodzice szukali
mnie przez lata, zanim w końcu się poddali. Oboje umarli nie wiedząc, że wciąż
żyję.

- Tak mi przykro. – Pocałował ją w czubek głowy. – To musiało być

okropne.

- Było. Mój brat, Brenden, nigdy się nie poddał. Powiedział mi, że

wiedział, że wciąż żyję i pracował na dwóch etatach, żeby móc zatrudnić
prywatnego detektywa, który mnie odnajdzie. Zamiast tego Corbin znalazł jego i
zwrócił na niego swój gniew na mnie.

- Dlaczego Corbin był na ciebie taki wściekły?
- Odkryłam, że planuje zaatakować klan Trutni, ten, w którym teraz żyję.

Poszłam do nich i ich ostrzegłam. – Czuła łzę spływającą po policzku. – Mimo
to  nie  żałuję,  że  im  powiedziałam,  były  wśród  nich  dzieci  i  jestem  pewna,  że
żołnierze Corbina zabiliby je razem  z dorosłymi. Jedyne czego żałuję to to, że
Brenden została w to wciągnięty.

- Przestań tak myśleć. – Podniósł jej podbródek tak, że mogła patrzeć mu

w oczy. – Nie jesteś winna temu, co przytrafiło się twojemu bratu.

- A ty nie jesteś winny temu, co przytrafiło się twoim – zauważyła

szeptem. Delikatny uśmiech pojawił się na jego ustach.

- Myślę, że oboje powinniśmy popracować nad tym całym poczuciem

winy – przyznał.

- Też tak uważam – zgodziła się. Ponownie wtuliła się w jego pierś. Tak

miło było z nim przebywać, pozwoliła sobie zasnąć, zupełnie zapominając, że
obiecała Brendanowi, że zadzwoni i się zamelduje.

***

Ozzie, w wilczej formie, biegł truchtem opustoszałą ulicą, poranne słońce

padało  na  jego  brązową  sierść.  Wiedział,  że  powinien  powrócić  do  ludzkiej
postaci, ale po nocy spędzonej na bieganiu ze stadem, po prostu nie miał na to
sił. Poza tym wszystko było lepsze w tym ciele. Opadłe liście pachniały ostrzej,
chłodne  powietrze  miękko  opływało  jego  twarz,  wszystko  stawało  się  bardziej
wyraźne, dzięki wyostrzonemu wilczemu wzrokowi.

Bycie w centrum miasta przynosiło odmienne zapachy – olej napędowy,

ludzie i rzeka, by wymienić tylko kilka. Ozziemu one nie przeszkadzały, bo
dorastał tutaj i przypominały mu o domu. Część niego chciała spędzić cały dzień
na bieganiu po ulicach miasta, ale wiedział, że jest potrzebny w domu, ci
wampirzy bracia nie mogli się bez niego obejść. Więc postawił łapę na chodniku
w drodze powrotnej do domu.

Chodź do mnie.
Ozzie przekrzywił głowę, jak domowy pies, który usłyszał dziwny hałas.

Nie było innych dźwięków, poza zwyczajnym porannym gwarem. Potrząsnął
masywnym łbem, co poruszyło całym pokrytym sierścią ciałem. Musiał się
przesłyszeć.

Chodź do mnie.
Okay, nie można było zaprzeczyć, że to był jakiś głos. Ale to nie był

normalny, ludzki głos. To było coś innego, coś nadprzyrodzonego i
przerażającego, co wiele znaczyło w przypadku wilkołaka.

Chodź do mnie.
Ozzie zrobił dwa kroki, zanim zdał sobie sprawę, że podświadomie

odpowiada na niewidzialne żądanie. Sierść na karku mu się zjeżyła i zaskomlał.

Zgoda, w takim razie to ja przyjdę do ciebie.
Ubrana na czarno kobieta wyłoniła się z cienia pobliskiej alejki. Była

piękna, ale dochodził od niej zapach zła, którego nie można było pomylić z
niczym innym. Ucieleśnienie seksu w obcisłej spódnicy o ogniście czerwonych
warkoczach, Ozzie w pierwszej chwili nie zauważył, że była uzbrojona po zęby
w sztylety na biodrach.

Ozzie starał się na nią rzucić, ale mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa.

Zapach zła stał się silniejszy, paraliżując go ze strachu. Poczuł panikę. W całym
swoim życiu nigdy nie zastygł ze strachu przed walką, a to nie był najlepszy
moment na ten pierwszy raz. Dostrzegł zarys pentagramu wytatuowany na jej
dłoni i niepewność dołączyła do przerażenia.

Była czarownicą. Niezależnie od wszystkich ludzkich wierzeń,

czarownice były dobre. Nigdy nie chciałyby skrzywdzić innej duszy. To było
przeciwne wszystkiemu w co wierzyły i co było im drogie. Co się działo, do
cholery?

Wyciągnęła rękę i pogłaskała jego łeb. – Dobry piesek. Jesteś dokładnie

tym czego potrzebuje na moją ofiarę krwi.

Ozzie zobaczył, że jej druga ręka sięga po sztylet, ale wciąż nie mógł się

ruszyć. Uniosła go na jego łbem, skowyt bólu, a potem tylko morze czerwieni.