Wendy Rosnau

Długie Upalne Lato

Angola, więzienie stanowe Propozycja zwolnienia warunkowego była podejrzana. Gdyby jednak 
Johnny na nią przystał, już za godzinę mógłby odetchnąć świeżym powietrzem. Gdyby nie 
dziwaczne warunki zwolnienia, ani przez chwilę nie zastanawiałby się nad możliwością 
opuszczenia pół roku wcześniej więzienia o zaostrzonym rygorze.  Wyłaź, Bernard  warknął 
strażnik.  Masz iść do naczelnika. Johnny podniósł się z pryczy i powolnym krokiem opuścił celę. 
Chwilę później stanął przed Pete'em Laskym, siedzącym za biurkiem.  No to co, Bernard, chcesz się 
dzisiaj stąd zmyć?  bezbarwnym głosem zapytał naczelnik więzienia.  Mam szansę na intratną 
państwową robotę?  Chciałbyś, co?  Pete Lasky obdarzył więźnia krzywym uśmiechem.  Nic z tego, 
Bernard. Ciebie może uratować tylko spokój. Oducz się dawać ludziom
w zęby. Gadałem przez telefon z szeryfem Tuckerem z twojej mieściny  ciągnął naczelnik.  Facet 
chyba nie jest uszczęśliwiony, że wychodzisz przed terminem. Podobno jesteś tam potrzebny jak 
dziura w moście.  Pete Lasky wręczył więźniowi decyzję o zwolnieniu warunkowym.  Nie wolno ci 
zbliżać się do faceta, którego chciałeś uśmiercić. Każde twoje przewinienie spowoduje 
natychmiastowy powrót za kratki. Nie wolno ci nosić broni. Jeśli pogwałcisz choć jeden z 
wypisanych w tym dokumencie warunków, zarobisz na dodatkowe sześć miesięcy odsiadki. Więc 
jak? Johnny wepchnął ręce do tylnych kieszeni dżinsów i zacisnął pięści. Z mroków niepamięci 
przed jego oczami wynurzył się obraz zalewiska o wschodzie słońca i postać ojca, który uczył go 
tam wędkowania. Jeśli byłby na zwolnieniu warunkowym, to już przez najbliższe cztery miesiące 
właśnie ten widok mógłby budzić go każdego ranka. Znał zalewisko z dzieciństwa. Wiedział, gdzie 
są najlepsze miejsca do wędkowania, gdzie mają gniazda czaple i gdzie kończą się na moczarach 
wszystkie ukryte przesmyki. Wiedział także, jakie poruszenie wywoła w mieście jego powrót.  No i 
jak?  Zgoda  mruknął Johnny, spoglądając w okno. Niebo było błękitne i tak idealnie czyste, że być 
może to właśnie jego widok przesądził o ostatecznej decyzji.  Cztery miesiące pracy w Oakhaven, 
posiadłości Mae Chapman, na pewno mnie nie zabije, czego nie mogę powiedzieć o następnym pół 
roku spędzonym tutaj. Godzinę później przeszedł przez bramę więzienia
i znalazł się w przedsionku piekła. Tak jego matka zwykła nazywać luizjański sierpień. Minęła 
dopiero dziesiąta, a już powietrze było gorące i parne. Johnny ruszył szosą w stronę Tunica. 
Przeszedłszy około dwóch kilometrów, ściągnął bawełnianą koszulkę i przewiązał się nią w pasie. 
Opuściwszy Common przed piętnastu laty, nigdy nie zamierzał tam wracać. Jego rodzice nie żyli i 
nie miał żadnych krewnych. Ale po otrzymaniu dziwacznego listu, w którym oferowano mu duże 
pieniądze za należącą do niego ziemię, ciekawość wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem i pojechał 
do Common, aby dowiedzieć się, o co chodzi. Jego ziemia? Co prawda ojciec miał niegdyś w 
Common własne gospodarstwo, ale ponieważ od lat nie płacił podatku gruntowego, dom i ziemia 
powinny już dawno przejść w inne ręce. Tydzień po przyjeździe do miasta Johnny poszedł do 
ratusza, gdzie usłyszał, że nadal jest właścicielem ojcowskiego domostwa. Dlaczego? Nie potrafił 
odpowiedzieć na to pytanie. Prawdę powiedziawszy, w Common mieszkały tylko dwie życzliwe 
mu osoby. Stary Virgil Diehl może i chciałby mu pomóc, ale przecież nie dysponował żadnymi 
wolnymi środkami. Drugą osobą była Mae Chapman, właścicielka Oakhaven. Ale dlaczego miałaby 
mu pomagać? Johnny opuścił ratusz z postanowieniem udania się natychmiast do starszej pani i 
wyjaśnienia sprawy. Jednak tego dnia panował tak nieznośny upał, że po drodze
wstąpił do Peppera na kufelek zimnego piwa. Gdy tylko otworzył drzwi baru, uprzytomnił sobie, że 
popełnia błąd. Zobaczył bowiem przed sobą zaciekłego wroga jeszcze ze szczenięcych lat. Nie 
zamierzał zabić Farrela Craiga, o co go potem oskarżano. To prawda, wyciągnął nóż, ale tylko 
dlatego, że przeciwnik zamierzył się na niego butelką z odłamaną szyjką. W oczach Clifftona 
Tuckera, który niezwłocznie pojawił się w barze, wyglądało to źle i Johnny nie mógł temu 
zaprzeczyć. Działał w obronie własnej, ale miejscowy szeryf miał na ten temat odmienne zdanie. 
Tak więc Johnny został aresztowany i skazany na rok pobytu w więzieniu o zaostrzonym rygorze. I 
tu właśnie przebywał, gdy pół roku później zaproponowano mu wcześniejsze zwolnienie pod 

warunkiem odpracowania czterech letnich miesięcy w rodzinnym mieście. Zrobi to, a potem 
sprzeda odziedziczone gospodarstwo i wyjedzie na zawsze. O zachodzie słońca dojechał autobusem 
do Common. Wysiadł w centrum. Miał przed sobą miasto, w którym spędził pierwsze piętnaście lat 
życia. Gdyby babcia wiedziała, z kim ma mieć do czynienia, nigdy w życiu nie zgodziłaby się 
zatrudnić takiego kryminalisty. Zdegustowana Nicole cisnęła pismo na biurko. Wyłączyła stary, 
stojący obok telefonu wentylator, wzięła do ręki słuchawkę i wystukała numer motelu. Po trzecim 
dzwonku odezwał się Virgil Diehl i oznajmił z miejsca:
 Mamy wolne pokoje i czarną kawę. 
 Dzień dobry, panie Diehl. Mówi Nicole Chapman.  A, mała Nicki! Słyszałem, że wróciłaś do nas z 
dużego miasta. Założę się, że Mae szaleje z radości. Ja też, ma petite. Jesteś najładniejszą 
dziewczyną w naszej parafii.  Merci, panie Diehl. Miło, że pan tak mówi.  Człowiek prowadzący 
interesy musi być grzeczny.  Virgil zaśmiał się.  Ale tobie, ma petite, nie jest potrzebny pokój w 
motelu, więc po co dzwonisz?  Zamilkł na chwilę.  Zdaje się, że wiem. Wiedział, oczywiście. 
Wiadomość o powrocie Johnny'ego Bernarda do Common i jego zatrudnieniu w Oakhaven zdążyła 
już obiec supermarket, piekarnię, drogerię na rogu i oba bary.  Wiem od szeryfa Tuckera, że w 
motelu zatrzymał się pan Bernard  powiedziała Nicole.  Wynajął pokój?  Chodzi ci o Johnny'ego? 
Tak, jest tutaj. O, właśnie stanął w drzwiach.  Czy mogę z nim porozmawiać?  Możesz, oczywiście, 
ma petite. Czekając przy telefonie, Nicole włączyła ponownie wentylator. Urodzona w Kalifornii, 
była przyzwyczajona do upalnej pogody, ale żar lejący się z nieba w Luizjanie i duża wilgotność 
powietrza były dla niej nie do zniesienia. Przez całe dwadzieścia pięć lat dotychczasowego życia 
nigdy nie była tak spocona jak teraz. Jeszcze raz rzuciła okiem na leżące na biurku pismo, które 
godzinę temu dostarczył do Oakhaven szeryf Tucker. Nie musiała czytać słowa po słowie. 
Wystarczyła jej jedynie informacja, że niejaki Jonathan Bernard
zostaje zwolniony warunkowo z więzienia zarówno dlatego, że chce zatrudnić go u siebie Mae 
Chapman, jak i ze względu na jego dobre sprawowanie. Dobre sprawowanie. Nicole prychnęła z 
dezaprobatą, spoglądając na długą listę wykroczeń, których ten człowiek dopuścił się przez 
trzydzieści lat. Najwcześniejsze przewinienia popełnił jeszcze jako małolat, lecz potem przez całe 
siedem lat zachowywał się nienagannie, co wyglądało na to, że wszedł na dobrą drogę. Kiedy 
jednak Nicole zwróciła szeryfowi Tuckerowi uwagę na ten fakt, w odpowiedzi usłyszała, że ten 
miejscowy zabijaka, zakała Common, nie wie, co to dobra droga. To prawda, w Oakhaven 
potrzebowali jakiegoś solidnego rzemieślnika, który jeszcze tego lata jakimś cudem 
wyremontowałby rozpadający się dom. Ale w żadnym razie nie wolno im było zatrudnić Jonathana 
Bernarda. Nicole musiała więc interweniować. W słuchawce odezwał się nagle męski głos:  To ja. 
Jestem już zajęty, nie wezmę tej roboty. Kiepskie maniery tego człowieka mówiły o nim wiele. Ale 
głęboki głos z południowym akcentem, przeciągający sylaby, robił wrażenie. Nicole na chwilę 
straciła wątek. Z trudem wzięła się w garść.  Czy ,,ja'' oznacza Jonathan Bernard?  spytała cierpkim 
tonem.  Aha. Ludzie mówią mi Johnny. Czym handlujesz, chérie? Sprzedam ci zaraz bilet 
autobusowy w jedną stronę, miała ochotę odpowiedzieć Nicole.  Niczym nie handluję, panie 
Bernard. Dzwonię
z Oakhaven w sprawie pańskiego zatrudnienia. Jest już nieaktualne. Na drugim końcu linii 
zapanowało milczenie.  Panie Bernard...?  Chcę porozmawiać ze starszą panią. Zaskoczył Nicole.  
Ja... ona drzemie w ogrodzie.  Była to zresztą prawda.  Prosiła panią o powiadomienie mnie, że 
zmieniła zdanie? Nicole miała nadzieję rozwiązać sprawę bez włączania do niej 
siedemdziesięciosześcioletniej babki.  To wcale nie jest...  Ta robota jest warunkiem mojego 
przedterminowego zwolnienia  wyjaśnił Bernard.  Starsza pani podpisała oświadczenie, że zatrudni 
mnie w pełnym wymiarze godzin na całe lato. To zostało już postanowione. Ten człowiek mijał się 
z prawdą. Babcia była zbyt mądra na to, by podpisywać cokolwiek bez porady prawnika.  Wiem, co 
mówię, chérie. Klamka zapadła. Klamka zapadła. Nicole wydawało się, że w głosie Bernarda 
przebija wesołość. Wyłączyła wentylator i zaczęła szybko przerzucać papiery, które zostawił szeryf. 
Znalazła odpis formalnego oświadczenia, z podpisem babki. A niech to licho!  Jest pani tam 
jeszcze?  Sądzę, że nastąpiło nieporozumienie.  Nicole siliła się na spokój.  Czyżbym miał zaraz 
usłyszeć przez telefon gorące przeprosiny?

Najeżyła się. Zamilkła, z trudem powstrzymując się
od ciętej odpowiedzi.  Chyba się nie doczekam  stwierdził Bernard.  A więc przenoszę się na 
przystań. Zjawię się tam gdzieś około czwartej. Dla Nicole była to wiadomość alarmująca.  
Zamierza pan wprowadzić się do domku na przystani?  Niemal zadławiła się własnymi słowami.  
Nie sądzę, żeby to było możliwe! Ja... Nie była w stanie ani wymyślić nic więcej, ani cokolwiek 
powiedzieć, zresztą Jonathan Bernard zdążył już odłożyć słuchawkę.
Ogród babci Mae Chapman był przepiękny. Zasługiwał na największe uznanie. Nicole znalazła 
babkę śpiącą na wózku pod stuletnim dębem. Uklękła obok na trawie i spytała szeptem:  
Zamierzasz przespać całe popołudnie? Starsza pani zamrugała oczami, tak błękitnymi jak oczy 
wnuczki.  O, wreszcie wynurzyłaś się z domu  oznajmiła zdumiewająco mocnym głosem, 
kontrastującym z drobną postacią.  Prawie wcale nie wysuwasz nosa na dwór, bo ci za gorąco. Co 
sprawiło, że tym razem rozstałaś się z ukochanym wentylatorem? Kłopoty, miała ochotę 
odpowiedzieć Nicole. Spojrzała na nogę babki. Tydzień temu złamała się drewniana balustrada i 
Mae spadła z werandy na rosnące poniżej kwiaty. Wypadek skończył się przeciętym policzkiem, 
kilkoma stłuczeniami i urazem lewego kolana.  Jak noga?  spytała Nicole.  Chyba dzisiaj jest mniej 
spuchnięta.
 Tak. I, dzięki Bogu, nie jest złamana, bo wówczas
musiałabym spędzić ponad miesiąc na tym okropnym wózku.  Mae obrzuciła uważnym wzrokiem 
wnuczkę.  A więc co sprowadziło cię tutaj?  spytała.  Spalił się bezpiecznik i przestał działać 
wentylator?  zakpiła lekko.  Masz rację, babciu, trochę przesadzam  wymamrotała.  Obie z Clair 
wymyślamy sposób przymocowania ci wentylatora na plecach.  Nie wiedziałam, że jesteście takie 
pomysłowe.  Och, nie wiesz jeszcze o wielu sprawach  przekomarzała się Mae.  Jak na przykład 
zatrudnienie więźnia?  A więc już słyszałaś o Johnnym? Od kogoś wiarygodnego?  Sądzę, że 
można tak określić szeryfa Tuckera.  W żadnym razie. On nigdy nie znosił tego chłopca.  Babciu, 
dlaczego nic nie powiedziałaś mi o Johnnym Bernardzie?  Och, moja droga, przepraszam. Byłam 
tak przejęta twoim przyjazdem, że zapomniałam wspomnieć, że zamierzam go zatrudnić. Mogło to 
być wiarygodne wyjaśnienie, gdyby nie chodziło o jej babcię. W miarę upływu lat stawała się ona 
nieco mniej ruchliwa, ale nadal nic nie było w stanie umknąć jej pamięci.  Dzisiaj bym sobie 
przypomniała, jako że jest to dzień jego...  Przyjazdu  dokończyła Nicole, obrzucając babkę 
rozżalonym spojrzeniem.  A więc wynajęłaś więźnia na
całe lato i zamierzałaś oznajmić mi to dopiero w dniu jego przyjazdu?  Nicki, przestań się tym 
dręczyć. Starzy ludzie słabną na umyśle.  Jesteś tak słaba na umyśle jak ja  warknęła Nicole.  I nie 
opowiadaj mi czegoś podobnego. Wykaz wykroczeń Johnny'ego Bernarda jest dłuższy, niż lista 
miesięcznych zakupów u sklepikarza. Szeryf Tucker twierdzi, że facet jest groźny dla otoczenia.  
Groźny? To bzdura! Jest całkowicie nieszkodliwy.  Wiem od szeryfa, że sześć miesięcy temu w 
barze Peppera o mały włos, a zabiłby Farrela Craiga. Powiedziałabym, że jest tak nieszkodliwy jak 
aligator z bolącym zębem.  Nicki, świetne powiedzenie.  Mae parsknęła śmiechem.  Muszę je sobie 
zapamiętać. Powtórz jeszcze raz, proszę, abym mogła...  Babciu, to nie jest śmieszne.  Przyznaję, 
Johnny zachował się nieostrożnie. Jak mógł dać się tak głupio przyłapać? Ale, moja droga,...  
Przyłapać? Chronisz tego zabijakę?  Farrel i Johnny nie znosili się od dziecka. A poza tym nikt z 
nas nie jest ideałem. Tak, nikt, przyznała w duchu Nicole. Ona też miała na swoim koncie 
popełnione błędy. Chciała jednak zrozumieć pobudki babki.  Przekonaj mnie, że jest nam potrzebny 
akurat on  zażądała.  Johnny jest moim przyjacielem. Trzeba było wyciągnąć go z tego 
koszmarnego więzienia. Dzięki zawartej umowie zdobyłyśmy świetnego fachowca, który 
doprowadzi do porządku Oakhaven.
spiesza.  Tak. Zasługującym na to, by mu pomóc. Musi wreszcie przestać uciekać i wrócić na stałe 
do domu.  Czy on jest tego samego zdania?  Pewnie nie.  Mea wzruszyła ramionami.  Nicki, będę z 
tobą szczera. Na temat Johnny'ego usłyszysz w mieście wiele kłamliwych plotek, krzywdzących go 
oskarżeń. Ale nie uprzedzaj się do niego. Szczerze powiedziawszy, ty i Johnny macie ze sobą 
więcej wspólnego, niż mogłabyś to sobie wyobrazić. Nie tylko on jest ostatnio tematem plotek. Mae 
obrzuciła wzrokiem kuse, wystrzępione dżinsowe szorty wnuczki i jej potargane, jasne włosy.  
Babciu, przyjechałam z Kalifornii. Jestem...  Wiem. Wolnym duchem. Usłyszawszy to określenie, 

Nicole uśmiechnęła się słabo. Ostatnio zupełnie do niej nie pasowało. Mimo że od poronienia 
upłynęły już trzy miesiące, nadal nie sypiała po nocach i odczuwała skutki depresji. Stanu, który, 
jak twierdził lekarz, powinien ustąpić po jakimś czasie. Ale nic nie wymaże poczucia winy 
dręczącego kobietę po stracie dziecka.  Johnny jest wykwalifikowanym stolarzem  oznajmiła babka. 
 A dla nas ostatnią deską ratunku, bo dom jest w fatalnym stanie i wymaga natychmiastowego 
remontu.  Babciu, jesteś pewna, że ten człowiek nie obawia się ciężkiej roboty?  Nicki, Johnny 
wyrastał w Common w niezwykle trudnych warunkach. Przez ostatnie dwa lata pracował na
budowie w Lafayette, gdzie niezwykle ceniono jego pracowitość i kwalifikacje. A poza tym to 
wojskowy. Były komandos. Sądzę, że ma jeszcze inne ukryte zalety.  W jaki to sposób miałybyśmy 
wykorzystać umiejętności komandosa, które z pewnością posiadł w wojsku?  zjadliwym tonem 
spytała Nicole i zaraz dodała:  Do tej pory sądziłam, że zależy nam na odrestaurowaniu Oakhaven, 
a nie na wysadzeniu go w powietrze.  Widzę, że zebrało ci się na żarty.  Mae potrząsnęła głową.  
Wydaje mi się, moja droga, że czeka cię duże zaskoczenie. I miłe. Nicole nie lubiła być 
zaskakiwana. Zwłaszcza gdy w grę wchodzili mężczyźni. Z ponurą miną oznajmiła babce:  
Przyjedzie koło czwartej.  Rozmawiałaś z Johnnym? To wspaniale!  Okrzyk Mae wypłoszył z 
gniazda parkę ptaszków, które poszybowały w niebo.  Zadzwoniłam do motelu  przyznała się 
Nicole.  Szeryf Tucker powiedział mi, że tam znajdę tego człowieka.  Z rozmysłem zataiła przed 
babką informację o tym, że chciała się pozbyć niepożądanego pracownika.  Johnny Bernard ma 
podobno mieszkać w domku na przystani.  Taka była nasza umowa  potwierdziła babka.  Nicki, czy 
mogłabyś posłać tam Bicka, żeby pootwierał okna i wywietrzył domek? Napiszę do Johnny'ego 
parę słów. Niech Bick zostawi mu kartkę na stole, bo sama nie dam rady tam się z nim spotkać.  
Wzrok Mae podążył w stronę podjazdu, z którego wiodła ścieżka ku przystani. Długa na kilometr i 
biegnąca w gęstym lesie, była
najkrótszą drogą prowadzącą nad zalewisko.  Nie widziałam Johnny'ego od piętnastu lat  dodała 
zamyślona.  Chciałam odwiedzić go w więzieniu, ale adwokat mi to odradził. Po wyrazie twarzy 
Mae można było poznać, że jest jej przykro, iż tego nie zrobiła. Dziwna reakcja babki wzmogła 
ciekawość Nicole.  Czy mogę ci w czymś pomóc?  spytała. Starsza pani poklepała wnuczkę po 
ramieniu.  Już mi pomogłaś, wróciwszy do domu. Jest też Johnny. To wspaniale. Kiedy opuszczał 
miasto, nie miałam pojęcia, że upłyną lata, zanim ponownie tutaj go zobaczę. Ciekawa jestem, jak 
teraz wygląda. Jeśli wrodził się w ojca lub dziadka, to miej się na baczności. Wszyscy mężczyźni w 
ich rodzinie byli zawsze szalenie przystojni. Nicole nie musiała oglądać Johnny'ego, żeby wiedzieć, 
co z niego wyrosło. Raport szeryfa Tuckera stanowił potwierdzenie, że młody Bernard w pełni 
zasługiwał na swoją reputację. A to, czy wyrósł na przystojnego mężczyznę, czy na pokrakę, nie 
miało żadnego znaczenia. Byleby tylko pracował przyzwoicie. Nachyliła się i ucałowała policzek 
babki.  Kiedy napiszesz kartkę, dopilnuję, żeby Bick zaniósł ją na przystań. Co powiesz na trochę 
lemoniady? Umieram z pragnienia.  Zawsze umierasz  stwierdziła rozbawiona Mae.  Gdzie 
wypijemy? Na frontowej werandzie? Nicole stanęła za wózkiem babki.  Mam oryginalny pomysł. 
Może zrelaksujemy się w saloniku przy wentylatorze?
Godzinę później Nicole dowiedziała się, że Bick wyjechał do miasta. Chcąc nie chcąc, sama 
musiała spełnić polecenie babki. Szybkim krokiem ruszyła leśnym traktem w stronę przystani. 
Miała jeszcze dużo czasu, bo Johnny Bernard powinien zjawić się tam dopiero za godzinę. Nie 
miała pojęcia, jak po nieprzyjemnej rozmowie telefonicznej spojrzy mu w oczy. Pomyślała, że 
później się nad tym zastanowi, a na razie, na szczęście, nie będzie musiała go oglądać. Pootwiera w 
domku okna, zostawi kartkę od babci i zanim Johnny Bernard zdoła postawić stopę na ziemi 
należącej do Oakhaven, już jej tam nie będzie. Po dziesięciu minutach wynurzyła się z lasu i 
przystanęła na skraju wąskiej przecinki dochodzącej do brzegu zalewiska. Ponure moczary bardziej 
pociągały ją niż przerażały. Ich niepowtarzalny urok usiłowała wielokrotnie oddać na płótnie. 
Zalewisko stwarzało malarzowi niewyczerpane możliwości. Ciemne i tajemnicze, jakby wyjęte z 
powieści grozy, wabiło oko twórcy. Ale jak oddać niesamowity klimat tego miejsca?  zastanawiała 
się Nicole. Ruszyła dalej i po chwili doszła do niewielkiego domku. Sięgnęła do zardzewiałej 
klamki. Zaskrzypiały dawno nie otwierane drzwi. Wsunęła rękę do środka, odszukała kontakt i 
zapaliła światło. Zadowolona, że nie zaskoczy jej żadne pełzające stworzenie, weszła po schodach 

na piętro. Ujrzała przed sobą nie skład przeróżnych narzędzi i wędkarskich przyborów, jak się 
spodziewała, lecz całkiem przyzwoicie wyposażony, przestronny pokój mieszkalny z kilkoma 
podniszczonymi sprzętami. Stał tu
fotel na biegunach, biurko, kwadratowy stół i dwa krzesła, a także stara kanapa. Żelazne łóżko 
ustawiono tak, że leżąc można było podziwiać zalewisko. To duże pomieszczenie dzieliła ścianka. 
Za nią znajdowały się niewielka kuchnia i jeszcze mniejsza łazienka. Zdziwiona Nicole zastała 
otwarte okna. Zarówno wychodzące na las, jak i to, przez które można było spoglądać na moczary. 
Widocznie Bick uprzedził życzenie babki i od rana wietrzył mieszkanie. Niewiele myśląc, położyła 
na stole przyniesioną kartkę i podeszła do najbliższego okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Przy 
brzegu, do zapadającego się mola była przywiązana łódź, na której leżała trzcinowa wędka. Skąd 
tutaj się wzięła?  zastanawiała się Nicole. Bick nigdy nie łowił ryb na takie wędki. Rozmyślania 
Nicole przerwał jakiś hałas dochodzący z parteru. Po chwili usłyszała zbliżające się kroki. Ktoś 
szedł po schodach na górę. Rzuciła okiem na zegarek. Dopiero minęła trzecia. Ten człowiek mówił, 
że będzie tu o czwartej. Odruchowo przygładziła niesforne włosy, zaklęła pod nosem ze złości, a 
potem z niechęcią odwróciła się od okna. Ujrzała przed sobą nieznajomego. Spojrzenie Nicole 
przesunęło się wzdłuż sylwetki człowieka będącego  jak powiedział szeryf Tucker  już od wczesnej 
młodości zakałą Common. Był wysoki, bez koszuli, odziany w obcisłe, znoszone dżinsy. Szerokie 
ramiona i barki wyglądały jak uformowane z żelaza. Tors i brzuch okrywały mięśnie świadczące o 
doskonałej formie fizycznej. Nic dziwnego, bo co ma do roboty kryminalista oprócz ćwiczenia w 
więziennej siłowni po
to, aby stać się człowiekiem jeszcze silniejszym i bardziej niebezpiecznym? Tak więc miała przed 
sobą byłego komandosa, doszkolonego w stanowym więzieniu. Sprawiał wrażenie zwycięzcy i z 
pewnością nim był. Spoglądając w głębokie, przenikliwe oczy Johnny'ego Bernarda, Nicole nie 
miała co do tego żadnych wątpliwości. Zamknął za sobą drzwi. Snop światła wpadający przez okno 
do pokoju oświetlił jego proste, czarne włosy. Długie, dotykałyby mu ramion, gdyby nie to, że  
zapewne ze względu na upał  ściągnął je i związał na karku. Miał prosty kształtny nos i pełne 
zmysłowe wargi. Oba te elementy twarzy, wraz z cienką blizną biegnącą od prawego oka do skroni, 
nadawały temu niebezpiecznie przystojnemu mężczyźnie zaskakująco łagodny wygląd. Nicole 
odchrząknęła.  Wydawało mi się, że ma pan się tutaj zjawić dopiero o czwartej  oznajmiła zimnym 
tonem.  Tak mówiłem?  Johnny Bernard oparł się o drzwi. Skrzyżował ręce na piersiach, a na jego 
wargach pojawił się lekki uśmiech. Rzucił okiem na zegarek, a potem spojrzał na stojącą przed nim 
młodą kobietę.  Jak widać, pani też jest tu wcześniej. Tak bardzo zależało pani, Nicki, aby mnie 
zobaczyć? Znał imię młodej kobiety, wiedzał też o niej co nieco, gdyż przed opuszczeniem motelu 
wypytał o nią Virgila. Stary człowiek oświadczył, że Nicki Chapman jest najładniejszą femme, jaką 
kiedykolwiek oglądał.
Johnny musiał przyznać, że Virgil miał rację. Wy-
glądała na dwadzieścia kilka lat, była średniego wzrostu. Miała kształtne ciało. Delikatne i kruche. 
Te ostatnie dwie cechy sprawiły, że Johnny zaczął mieć się na baczności. Do tej pory unikał takich 
kobiet. Kojarzyły mu się z porcelanowymi figurkami i wprawiały w stan rozdrażnienia. Musiał 
jednak przyznać, że patrzenie na Nicole Chapman było zajęciem całkiem sympatycznym. Podobały 
mu się długie do ramion, połyskliwe włosy barwy jasnego miodu i zgrabne nogi, które szczególnie 
rzucały się w oczy, ponieważ Nicole miała na sobie dość kuse szorty. Krótka bawełniana niebieska 
koszulka pasowała idealnie do barwy jej oczu. Od Virgila dowiedział się, że urodziła się w Los 
Angeles, że przed dwoma laty jej rodzice zginęli w katastrofie samolotowej i że była jedynaczką. 
Virgil nie pamiętał jednak, czym się zajmowała. Kilka tygodni temu sprowadziła się do Mae 
Chapman, z zamiarem zamieszkania na stałe w Oakhaven.  Przyszłam, żeby zostawić wiadomość 
od babci.  Wskazała kartkę położoną na stole.  Zamierzałam pootwierać okna, ale jak widzę, już pan 
to zrobił.  Wyciągnęła przed siebie rękę.  Jestem Nicole Chapman. Wnuczka Mae. Rozmawialiśmy 
przez telefon. To, że podała mu rękę, zdziwiło Johnny'ego. W stosunku do niego mało kogo było 
stać na ten sympatyczny gest. Szkoda, że nie będzie mógł go odwzajemnić. Rozłożył ramiona i 
pokazał Nicole brudne dłonie.  Robiłem różne rzeczy. Między innymi łapałem sobie kolację  
wyjaśnił.  Zębacza. Spojrzała na ubrudzone ręce Johnny'ego i cofnęła dłoń.

 Skoro pan już tu jest... i będzie zatrudniony w Oakhaven, to ja...  A będę, chérie? A więc nie 
zamierza pani pozbyć się mnie, zanim przystąpię do pracy?  Wyjaśnił pan przez telefon, że decyzja 
nie zależy ode mnie. Porozumiałam się z babcią i wygląda na to, że miał pan rację.  Odwróciła 
wzrok od Johnny'ego i rozejrzała się po pokoju.  Zadała sobie sporo trudu, żeby przygotować dla 
pana to miejsce.  Nicole ponownie spojrzała na swego rozmówcę.  Jeśli się nie mylę, jest pan 
stolarzem, panie Bernard.  Johnny. Proszę mówić mi po imieniu. Tak, zajmuję się stolarką.  Nasz 
dom wymaga wielu napraw. A więc wszystko wskazuje na to, Johnny, że będzie miał pan dużo 
roboty.  Zdążyłem zauważyć.  Uśmiechnął się krzywo. Nicole uniosła lekko brwi, lecz więcej nie 
wdawała się w dyskusję. Johnny wskazał jej gestem fotel na biegunach. Gdy usiadła, zajął miejsce 
na kanapie i wyciągnął przed siebie nogi. Musiało dokuczać jej gorąco, bo miała zaczerwienioną 
twarz, nieszczęśliwą minę i wyglądała na spoconą. W przeciwieństwie do Johnny'ego, który jako 
rdzenny mieszkaniec tych okolic uwielbiał tutejsze upały. Z Common wyjechał przed laty, ale nie 
opuścił Luizjany. Między innymi przez dwa lata mieszkał w Lafayette.  Czy ta robota zajmie ci całe 
lato?  spytała Nicole.  Zależy od tego, czego będzie sobie życzyła starsza pani. Na lewej skroni 
Nicole ukazała się kropla potu. Spłynęła po policzku.
 Czy znajdzie się tutaj szklanka wody z lodem?
 spytała nieoczekiwanie.  Oczywiście.  Johnny wstał i przeszedł do kuchenki. Umył starannie ręce, 
a potem wyciągnął z szafki szklankę, napełnił wodą i wrzucił dwie kostki lodu wyjęte z 
miniaturowej lodówki. Wrócił i stanął przed Nicole.  Proszę. Zajrzała do szklanki i rzuciła okiem na 
czyste ręce Johnny'ego.  Dziękuję. Jeszcze nie przyzwyczaiłam się do tutejszej wilgotności 
powietrza  wyjaśniła spokojnie.  Ale kiedyś przywyknę. Wcale nie był o tym przekonany. 
Wyglądała bowiem jak kupka nieszczęścia. Zasiadł ponownie na kanapie i patrzył, jak Nicole 
przykłada do twarzy szklankę z lodem, żeby ochłodzić policzki.  Stolarze są w cenie  oświadczył. 
Nicole przesunęła szklankę w dół i dotknęła nią nasady szyi, a potem karku. Szyję miała ładną. 
Długą i kremową.  Fakt  przyznała.  Ale sądzę, że ci na zwolnieniu warunkowym są szczęśliwi, że 
w ogóle mają jakąś robotę. Johnny roześmiał się głośno.  A więc powinienem nisko się cenić? A 
może pracować za darmo? Przyłożyła szklankę do drugiego policzka.  Jest coś, co powinien pan 
wiedzieć, Johnny. Tydzień temu babcia stłukła sobie kolano i porusza się na wózku. Myślę, że 
materiały potrzebne do remontu domu dostaniemy u Craiga.
 Jeśli nie będą mieli na składzie, to na pewno sprowadzą.  Zadzwonię tam jutro z samego rana. 
Sprawdzę, czy z rachunkiem babci wszystko jest w porządku.  Czy Jasper Craig jest nadal 
właścicielem sklepu?  Słyszałam, że przeszedł na emeryturę. Interes prowadzi Farrel... to znaczy 
jego syn. Johnny poznał po minie Nicole, że wie o sławetnej bójce.  Zostałem zwolniony 
przedterminowo między innymi pod warunkiem, że nie doprowadzę do żadnej siłowej konfrontacji. 
Oznacza to, chérie, że nie wolno mi uprawiać rękoczynów.  Czy to oświadczenie powinno podnieść 
mnie na duchu?  spytała. Johnny wzruszył ramionami.  Nawiasem powiedziawszy, to nie ja 
wywołałem bójkę u Peppera, mimo że słyszała pani z pewnością inną wersję tego wydarzenia. 
Gdybym chciał zabić Farrela Craiga, uczyniłbym to wiele lat temu. Teraz, może dlatego, że 
pobyłem już trochę w Common, mógłbym zmienić zdanie. Ten człowiek jest największym 
łajdakiem w mieście.  Więc twierdzi pan, że to, co stało się w barze, nie było pańską winą?  
Twierdzę, że być może broniłem się zbyt skutecznie.  Johnny zamilkł na chwilę.  Ale wróćmy do 
sprawy remontu Oakhaven. Dom jest w podłym stanie. Od czego rozpoczniemy robotę? Przez 
następne pół godziny dyskutowali na temat tego, co trzeba wykonać i w jakiej kolejności. 
Najpilniejsze były
naprawy zniszczonego dachu i werandy. Potem, w deszczowe dni, należało podreperować wnętrze 
domu, a także wyciąć uschnięte drzewo sterczące na frontowym dziedzińcu, odmalować ściany i 
ponaprawiać okna. Po jakimś czasie Nicole podniosła się z fotela, ostrożnie odrywając od 
drewnianej podłogi spocone nogi.  Będę wdzięczna za sporządzenie wykazu potrzebnych 
materiałów, bo ja się na tym zupełnie nie znam. Ale jeśli pan nie może...  Mogę  oznajmił krótko, 
wstając z kanapy. Wyglądała na zdenerwowaną. Potknęła się, chcąc szybko obejść fotel. Przed 
upadkiem uchronił ją Johnny. Podbiegł, złapał ją za ramię i postawił na nogi. Zauważył, że była 
lekka jak piórko. Wzięła się w garść. Ponownie zaimponowała Johnny'emu, stając się w jednej 

chwili chłodną i opanowaną młodą damą. Podchodząc do drzwi, odwróciła się nagle.  Babcia 
nazwała pana swoim przyjacielem  oznajmiła spokojnym tonem.  Jestem ciekawa, czy pan, panie 
Bernard, też uważa Mae za swoją przyjaciółkę? Johnny nawet się nie poruszył. Stał nadal z rękoma 
w kieszeniach.  Chyba chciałabyś, chérie, usłyszeć coś innego  powiedział z lekkim uśmiechem na 
twarzy.  Chcesz wiedzieć, czy twoja babka będzie przy mnie bezpieczna. Mam rację? Moja 
odpowiedź brzmi: tak. Nigdy nie zrobiłbym najmniejszej krzywdy ani Mae, ani żadnej osobie, na 
której jej zależy. Wystarczy?  Musi  mruknęła Nicole i opuściła pokój. Johnny słuchał przez chwilę 
jej lekkich kroków na
schodach. Potem podszedł do okna i obserwował, jak idzie w stronę lasu. Uznał, że porusza się 
stanowczo za szybko. W Luizjanie należało robić wszystko w zwolnionym tempie. Jeśli Nicole 
Chapman miała w tropikalnym upale poczuć się dobrze, musiała się tego nauczyć. Mógł o tym jej 
wspomnieć, lecz w tej chwili jego słowa nie odniosłyby pożądanego skutku. Za bardzo absorbowała 
ją ciemna strona jego charakteru, żeby wzięła sobie do serca dobrą radę. Popołudnie minęło szybko. 
Johnny spędził cztery godziny na reperowaniu na przystani rozpadającego się pomostu, w obawie, 
że zerwie go i zabierze najbliższy sztorm. Już dawno słońce skryło się w moczarach i nastał późny 
wieczór. Idąc po ciemku leśną ścieżką, Johnny wrócił myślami do starszej pani. Szedł ją odwiedzić, 
mimo że wcale się do tego nie palił. Przypuszczał, że Mae Chapman zaraz zmierzy go surowo 
wszystkowidzącymi, niebieskimi oczami i wywoła w nim poczucie winy, że przed piętnastu laty 
bez słowa pożegnania opuścił rodzinne miasto. Gdy tylko wynurzył się z lasu i rzucił okiem na 
podjazd, zorientował się, że zbyt długo odkładał wizytę. W domu panowały ciemności. Tylko w 
lewym skrzydle paliła się jakaś mała lampa. Johnny przemierzył podjazd i skierował kroki ku 
głównemu wejściu. Od razu dostrzegł zmiany wprowadzone w ciągu tych lat przez Henry'ego, 
męża Mae. Powiększono dziedziniec przed domem, a na podwórzu zawisła huśtawka. Po 
zachodniej stronie wielkiego pola postawiono ponadto dwie szopy
i poszerzono miejsce przeznaczone na parkowanie samochodów. Obok starego buicka, należącego 
do Mae, stał zgrabny, biały skylark. Przed pięciu laty Henry zmarł na atak serca. Johnny dowiedział 
się o tym z listu Virgila. Służył wtedy w wojsku i Virgil był jedyną osobą w Common, z którą 
utrzymywał kontakt, i to tylko dlatego, że ten wyśledził przed laty miejsce jego pobytu i pisał 
niestrudzenie przez całe lata. Johnny odpowiadał na listy raz lub dwa razy na rok. Chodziło mu 
czasami po głowie, żeby napisać do Mae. Nie wiedział jednak, o czym mógłby jej donieść, więc 
tylko prosił Virgila, żeby poinformował ją, że jest zdrowy i cały. Kiedy otrzymał zawiadomienie o 
śmierci Henry'ego, zapragnął wziąć udział w pogrzebie. Ale zaraz przypomniał sobie, jak ciężkim 
przeżyciem było dla niego chowanie własnego ojca, a kilka lat później matki, więc stchórzył i nie 
przyjechał do Common. Zajrzał do szop. W pierwszej znalazł starą graciarnię Henry'ego, warsztat 
stolarski i narzędzia. W drugiej stał dodge, wiekowa półciężarówka. Jej widok przywołał falę 
wspomnień. Żeby się ich pozbyć, Johnny obszedł dwukrotnie stary wóz, a potem wrócił na 
dziedziniec. Oparł się plecami o pień potężnego dębu i zapalił papierosa. W drzwiach balkonowych 
lewego skrzydła domu dostrzegł poruszającą się postać. Dziewczynę o kształtnych nogach i długich 
włosach. Zamyślony, usiadł pod drzewem na trawie. Nie zwracał uwagi na jednostajne brzęczenie 
komarów krążących nad głową i nie słyszał dalekich odgłosów burzy. Minęła godzina, a on nadal 
patrzył na Nicole krążącą niespokojnie po
pokoju. Czyżby to jego przyjazd stał się powodem jej bezsenności? Było to prawdopodobne. 
Zdążyła nasłuchać się paskudnych plotek, które z pewnością wywarły na niej wrażenie. Dopiero po 
północy zgasiła światło i poszła do łóżka. Do tego czasu Johnny zdążył wypalić pół paczki 
papierosów. Podniósł się z ziemi, przeszedł przez dziedziniec i podjazd. Od chwili opuszczenia 
więzienia ciągle nie było mu dość świeżego powietrza. Mimo późnej pory i nadchodzącej burzy, 
postanowił jeszcze pójść na starą farmę rodziców. Doszedł do drogi prowadzącej do zalewiska i 
skierował się na wschód. Znów naszły go wspomnienia. W ciągu paru sekund przeistoczył się 
ponownie w dziecko uciekające przed Farrelem, który gonił je z kijem w ręku. Nadal miał w uszach 
krzyk Clete'a Gilmore'a, wymyślającego mu od najgorszych i zachęcającego Farrela do bicia. Idąc 
pod górę, Johnny przystanął. Oddychał szybko i nierówno, tak jakby biegł naprawdę. Potrząsnął 
głową, usiłując odpędzić przykre wspomnienia. Ponownie ruszył przed siebie, tym razem 

dostrzegając zmiany. Dziury w drodze stały się jeszcze głębsze, a nadal podmokłe rowy bardziej 
cuchnące. Zardzewiała skrzynka na listy wskazywała na bliskość starego domostwa. Johnny 
przeskoczył stos gruzu, który swego czasu był solidną bramą, i wszedł głębiej. Serce zaczęło mu 
szybciej bić. Postanowił nie ulegać żadnym sentymentom. Nie czuć żalu i strachu. Wraz z 
ogarniającym go uczuciem samotności były to doznania dominujące, bardzo bolesne.
Wszedł na ganek i zatrzymał się z ręką na klamce.
O dziwo, drzwi były otwarte. Przygotowując się na to, co zaraz zobaczy w zrujnowanym domu, 
nabrał głęboko powietrza. Po raz pierwszy od piętnastu lat wszedł do środka. Powitało go znajome 
trzeszczenie podłogi, uderzył w nozdrza przykry zapach gnijącego drewna. Johnny zapalił zapałkę i 
zaczął rozglądać się po pustym pomieszczeniu, będącym niegdyś pokojem dziennym. Dom był 
splądrowany. Przedstawiał obraz nędzy i rozpaczy. Odwrócił się w prawo i kiedy oświetlił zapałką 
wejście do kuchni, coś przemknęło po drewnianej podłodze. Podniósł wzrok na wiszącą w oknie 
podartą zasłonę, a potem popatrzył na nędzne, pootwierane szafki. Z kuchni wszedł do pokoiku, 
który rodzice przeznaczyli dla niego. Tak małego, że mieścił się w nim tylko materac na podłodze. 
Ze zdumieniem dostrzegł w kącie jego gnijące szczątki. Johnny poczuł bolesny skurcz żołądka. Ani 
na chwilę nie przyszło mu na myśl, że powrót do rodzinnego domu wywrze na nim aż tak ponure 
wrażenie. Sądząc, że będzie inaczej, okazał się ostatnim głupcem. Nędza, w jakiej żyła jego 
rodzina, przygnębiła go na dobre.
Po powrocie do domku na przystani stanął przy oknie, z którego rozciągał się widok na zalewisko. 
Zły na ogarniającą go melancholię, z trudem oderwał myśli od przykrych wspomnień.
Oczami duszy ujrzał jedwabiste jasne włosy i błękitne oczy. Był to widok zbyt piękny, aby mógł 
być prawdziwy. Johnny uznał jednak, że każdy ma prawo sobie pomarzyć. Poszybował więc w 
świat fantazji.
Nicole otworzyła oczy. Była dopiero szósta. Od kilku miesięcy sypiała najwyżej po pięć godzin, 
nękana koszmarem, który przeżyła w Los Angeles. Tej nocy jednak śnił się jej Johnny Bernard. 
Podniosła się z łóżka. Od razu poczuła wokół siebie wilgotne, wręcz lepkie i ciepłe powietrze. 
Zapragnęła włączyć wentylator, lecz się powstrzymała. Jeśli ma przyzwyczaić się do paskudnego 
luizjańskiego upału, musi wreszcie uniezależnić się od tego urządzenia. W jedwabnym szlafroku 
podeszła do balkonowych drzwi i otworzyła je szeroko. Liczyła na poranny śpiew ptaków, ale 
zamiast tego usłyszała wiązankę soczystych przekleństw. Wiedziała, do kogo należy 
charakterystyczny głos. Zerknęła ostrożnie z balkonu. Johnny Bernard stał oparty o ścianę domu. 
Jedną dłonią tarł biodro, a drugą zaciskał nos, żeby zatamować płynącą krew. O Boże! Nicole 
cofnęła się błyskawicznie w głąb
pokoju, złapała garść papierowych chusteczek i wybiegła przed dom.  Proszę  powiedziała, 
podsuwając Johnny'emu chusteczki. Wziął je bez słowa i przyłożył do nosa. Po kilku chwilach 
przestał krwawić. Dopiero teraz spojrzał na Nicole.  Wykupiłaś, chérie, ubezpieczenie od 
nieszczęśliwych wypadków?  zapytał.  Wygląda na to, że ta praca nie jest bezpieczna. Zamiast 
złości, w ciemnych oczach Johnny'ego dojrzała błysk rozbawienia. Rzucił Nicole krzywy uśmiech, 
na który zareagowała chłodnym spojrzeniem i hardym uniesieniem głowy.  Jeśli szuka pan łatwego 
zysku, to tutaj pan go nie znajdzie  oznajmiła wyniosłym tonem. Na twarzy Johnny'ego ukazał się 
drwiący uśmiech.  Och, nie wiem. Odszkodowanie to nie wszystko. Nie zareagowała na tę 
zagrywkę. Odwracając się, żeby wejść do domu, spytała:  Czym pan się teraz zajmował?  
Sprawdzałem stan werandy. Jeśli dobrze pamiętam, mówiła pani, że trzeba szybko naprawić 
balustradę.  Mówiłam. Ale dlaczego zajął się pan tym już o szóstej rano?  Nie mogłem spać.  
Błyskawicznie znalazł się tuż przed Nicole, ręką tarasując drzwi. Miała przed sobą zarośnięty męski 
tors, pokryty warstewką potu.  Napiłbym się wody  oświadczył.  Dostanę szklankę? Nie mogła 
odmówić mu tej przysługi, jako że wczoraj na przystani sama korzystała z identycznej.
 Niech pan tu poczeka.  Z lodem.  Opuścił rękę blokującą Nicole wejście
do pokoju. Wyszedłszy po chwili z łazienki ze szklanką wody, ze zdumieniem ujrzała, że Johnny 
stoi w pobliżu jej łóżka. Dostrzegł jej zaskoczoną minę i wyjaśnił:  Na dziedzińcu czeka Red 
Smote. Uznałem, że będzie lepiej wejść do środka, niż sterczeć na widoku. Mam teraz wyjść?  
Chyba nie.  Nicole zerknęła na zegarek.  Jeśli Red zobaczy pana wychodzącego ode mnie o szóstej 

rano...  Nie dodała nic więcej.  To największy plotkarz w mieście  przyznał Johnny.  A my przecież 
nie chcielibyśmy, żeby ludzie gadali o czymś, czego nie było. Jeśli facet ma być o coś takiego 
oskarżony, to przynajmniej powinien to przedtem zrobić. Rozbawiony Johnny najwyraźniej drażnił 
się z nią. Postanowiła położyć kres głupim żartom.  Wiem, gdzie cię kopnąć, tak aby zabolało 
najbardziej, więc lepiej daj sobie spokój z idiotycznymi pomysłami. Dobrze ci radzę.  Gdybyś mnie 
uszkodziła, chérie, i nie mógłbym chodzić, straciłabyś pracownika.  Parsknął śmiechem. Miał rację. 
Podeszła do Johnny'ego i podała mu szklankę z wodą. A potem, aby się upewnić, czy Red 
naprawdę jest na dziedzińcu, zerknęła szybko w stronę drzwi. Był. Oparty o maskę małej czerwonej 
półciężarówki, rozmawiał z pomocnikiem babki, Bickfordem Ardenem, mężem gospodyni. Kilka 
razy w tygodniu obaj mężczyźni wybierali się przed śniadaniem na ryby.
Mając nadzieję, że zaraz sobie pójdą, Nicole odwróciła się do Johnny'ego, aby zapewnić go, iż za 
chwilę będzie mógł wyjść. Stał tuż przy łóżku i z ciekawością oglądał pościel zmiętą przez nią 
podczas bezsennej nocy. Poczerwieniała na twarzy.  Kiepska noc?  zapytał.  Za gorąca  odrzekła. 
Podniósł wzrok i zaczął rozglądać się po pokoju.  Słyszałem, że zamierza pani tu zostać  
powiedział.  Zamierzam  przyznała.  A co z upałem?  Polubię go.  Zbyt szybko pani się porusza. 
Proszę zwolnić tempo. To pomoże. Wypił wodę, odstawił szklankę na toaletkę i zainteresował się 
stojącą obok szkatułką na biżuterię. Bezceremonialnie zajrzał do środka, a potem zaczął wyciągać 
jeden po drugim schowane tam przedmioty. Przedstawiały niewielką wartość.  Nie masz 
błyszczących kamyków, chérie  stwierdził.  A więc, Nicki Chapman, co się dla ciebie naprawdę 
liczy?  zapytał.  Bo, jak widzę, nie srebro i złoto. Miał rację, przyznała w duchu. Nie miała dla niej 
znaczenia kosztowna biżuteria. Oczywiście, ceniła ładne przedmioty, ale najczęściej cieszyło ją 
zupełnie co innego. Lubiła oddawać na płótnie urok wschodzącego słońca. Spacerować w ciepłym 
letnim deszczu. Śmiać się z drobnostek. Były to jednak sprawy osobiste, o których nie zamierzała 
rozmawiać z obcym człowiekiem.  Dla mnie liczą się interesy. A pan powinien zająć
się robotą, a nie zadawaniem pytań  wyniośle pouczyła Johnny'ego.  Możemy dokonać małej 
wymiany informacji, bo pani z pewnością chce dowiedzieć się czegoś o mnie.  Tak, chcę, ale ja nie 
jestem na zwolnieniu warunkowym. I nie zasłużyłam sobie w tym mieście na opinię rozrabiaki. 
Johnny popatrzył łagodnym wzrokiem na rozmówczynię i pogroził jej palcem.  Oj, chérie, nieładnie 
słuchać plotek. Co najmniej połowa tych plotek nie ma nic wspólnego z prawdą.  A reszta?  
Czasami jedynym sposobem na przetrwanie jest oddanie ciosu. Czyżby starał się powiedzieć, że 
jego wojownicze nastawienie do życia to wyłącznie samoobrona? Tylko odparowywał ataki?  
zastanawiała się Nicole. Jeśli tak, to ona sama postępowała podobnie, choć w nieco innym stylu. 
Kryła ból pod maską obojętności. Zastanawiała się mimo woli, czemu Johnny zawdzięczał tak 
fatalną reputację. Była przekonana, że w grę wchodził nie tylko konflikt z Farrelem Craigiem. 
Musiało wydarzyć się coś znacznie gorszego.  Dlaczego nie zjawił się pan wieczorem u babci?  
Przyszedłem.  Nieprawda.  Zabrałem się na przystani za naprawę starego pomostu i straciłem 
poczucie czasu. Dotarłem tu dopiero późnym wieczorem. Było ciemno w oknach. Świeciło się tylko 
w tym pokoju. Nie zapukałem do frontowych drzwi, bo sądziłem, że starsza pani poszła już spać.
 Babcia czekała na pana całe popołudnie i cały wieczór. Miejmy nadzieję, że dziś znajdzie pan czas. 
Bądź co bądź, to jej zawdzięcza pan wcześniejsze opuszczenie więzienia, panie Bernard.  Johnny. 
Tak zwracają się do mnie przyjaciele.  Przyjaciele?  Nicole uniosła drwiąco brwi.  O ile mi 
wiadomo, jedynym pańskim przyjacielem w tym mieście jest moja babka. I, szczerze 
powiedziawszy, nie rozumiem dlaczego, skoro pan nawet nie docenia jej wspaniałomyślności.  W 
tym mieście mam obecnie dwoje przyjaciół  wyjaśnił z lekkim rozbawieniem w głosie.  Może za 
jakiś czas będę mógł wpisać panią na listę moich przyjaciół i wtedy będzie ich już troje.  Na razie 
niech pan się zajmie robotą zleconą przez moją babkę. Osiem godzin dziennie, mieszkanie i 
jedzenie. Oraz poczucie wolności.  Taka była umowa  przyznał Johnny.  Ale co z naszą?  Nie 
rozumiem. Johnny zlustrował wzrokiem sylwetkę Nicole.  Chérie, jesteś całkiem ładną kobitką. 
Spróbuję nie zdradzać się z moimi brzydkimi myślami i trzymać ręce przy sobie, jeśli potrafisz nie 
wierzyć plotkom i traktować mnie przyzwoicie. Umowa stoi? Prymitywny facet. Zachowuje się 
obcesowo, oceniła Nicole.  Nasza umowa będzie polegała na tym, że nie będzie pan w ogóle miał 
brzydkich myśli  oznajmiła. Roześmiał się na cały głos.  Przez sześć miesięcy byłem w więzieniu, 

chérie. To
moje brzydkie myśli sprawiły, że pozostałem zdrowy na ciele i umyśle. Dla Nicole nie był to temat 
bezpieczny. Postanowiła milczeć. Johnny przeniósł wzrok na obraz wiszący na ścianie. Trzy lata 
temu, kiedy Nicole przyjechała do Oakhaven z rodzicami na dwa tygodnie, namalowała tutejszy 
staw.  Ładny. Pędzla jakiegoś miejscowego malarza?  Nie. W Los Angeles Nicole była wschodzącą 
gwiazdą, której obrazami interesowały się znane galerie. Skończyło się to kilka miesięcy temu, 
kiedy malowanie okazało się dla niej równie trudne, jak podejmowana co noc próba zasypiania.  
Zacząłem spisywać to, co będzie nam potrzebne  oznajmił Johnny, wręczając Nicole wyjętą z 
kieszeni kartkę.  Może niektóre z tych rzeczy będą musieli sprowadzić, więc warto od razu je 
zamówić.  Dziś to załatwię.  Gonty różnią się barwą i kształtami. W składzie Craiga będą mieli 
próbki.  Johnny wyjrzał przed dom.  Droga wolna.  Ma pan przyjść dzisiaj do babci  poleciła 
Nicole.  Naprawdę była wczoraj zła, że wystawił ją pan do wiatru. Odwrócił się twarzą do Nicole, 
jakby czekał na coś jeszcze.  Proszę...  dodała po dłuższej chwili z westchnieniem rezygnacji. Na 
jego wargach ukazał się leniwy uśmiech.  Tak, zajdę do starszej pani, gdy tylko zdąży się
uczesać i założyć sztuczną szczękę. Widzisz, chérie, co może zdziałać jedno małe ,,proszę''? 
Wystarczy, że je wymówiłaś, a już jem ci z ręki. Przed południem Johnny wyciął uschnięte drzewo 
stojące na dziedzińcu. Miał jeszcze dwa wolne dni przed formalnym rozpoczęciem pracy, ale 
irytował go sterczący kikut. I odczuwał potrzebę fizycznego wysiłku. Zmęczony, oblany potem 
schował w szopie piłę łańcuchową i siekierę, i zawrócił do domu. Starszą panią znalazł w ogrodzie. 
Na widok drobnej staruszki śpiącej pod dębem w inwalidzkim wózku ścisnęło go w gardle. Mae 
Chapman zawsze budziła w nim dobre uczucia. Ciągnął do niej już jako mały chłopiec, bo 
traktowała go przyzwoicie. Nadal nie miał pojęcia, dlaczego się nim wówczas przejmowała. 
Obdartym, nieznośnym dzikusem. Zamrugała oczami, jakby czując, że ktoś się jej przygląda. Po 
chwili skupiła na Johnnym zamglone spojrzenie. Jej drobne ciało ginęło w prostej bawełnianej 
sukience.  Myślałam, że przyjdziesz wczoraj, najpóźniej dziś rano  stwierdziła mocnym głosem.  
Masz powód, żeby mnie unikać? Mówiła prosto z mostu, ale bez urazy. Johnny otworzył bramę i 
ruszył ku starej damie, której głos przywołał falę wspomnień. Dostrzegł zabandażowane kolano.  
Słyszałem, że ma pani kłopoty ze zdrowiem  powiedział, wskazując chorą nogę Mae Chapman.  Nie 
widziałem więc powodu, aby niepokoić panią z samego rana.
 Moje kolano nie ma nic wspólnego ze wstawaniem
z łóżka. Ani nie odebrało mi zdolności mowy.  Na to wygląda.  Johnny uśmiechnął się krzywo.  
Jeśli dobrze pamiętam, nigdy nie brakowało pani języka w gębie. Uwaga ta wywołała uśmiech na 
twarzy starszej pani. Zlustrowała Johnny'ego od stóp do głów.  Twoje oczy są nadal takie jak 
Delmara. Masz też po nim lśniące włosy. Byłby z tego zadowolony  oznajmiła. Wspomnienie ojca 
przywołało w pamięci Johnny'ego wydarzenia, które sześć miesięcy temu zmusiły go do 
opuszczenia miasta, i tego, co stało się później.  Czy to pani płaciła podatki za nasze rodzinne 
gospodarstwo? Z nieprzeniknioną miną Mae Chapman uniosła lekko brwi.  A dlaczego miałabym 
to robić?  A żebym to ja wiedział  mruknął Johnny, nadal bardziej wzruszony spotkaniem ze starszą 
panią, niż tego sobie życzył.  Nigdy nie inwestuję w niepewne interesy  oznajmiła chłodno.  
Czyżby? Wobec tego dlaczego przez te wszystkie lata traciła pani czas na interesowanie się moim 
losem? I dlaczego pani adwokat załatwił mi przedterminowe zwolnienie? Jeśli jest jakiś powód, 
żeby tutaj mnie ściągać, chciałbym go poznać.  Nadal, chłopcze, masz paskudne maniery.  Niech 
pani odpowie na moje pytanie!  zażądał.  Sześć miesięcy temu dostałem list, w którym Griffin 
Black oświadczył, że kupi to, co do mnie należy. Sądzi-
łem, że facet jest zdrowo stuknięty, dopóki nie dowiedziałem się w Common, że nadal posiadam 
ziemię. Niech pani nie udaje, że nie wie, o czym mówię.  Nie miałam pojęcia, że będą z tym takie 
kłopoty. Jest mi bardzo przykro. Johnny zobaczył przed sobą nagle starą i słabą kobietę. 
Zawstydzony, powiedział:  Szedłem do pani zaraz po tym, gdy poinformowano mnie w ratuszu, jak 
stoją moje sprawy. Wstąpiłem po drodze na małe piwo i... Sama pani wie, co stało się potem.  Co 
dzieje się zawsze, gdy tylko ty i Farrel staniecie sobie na drodze  dodała Mae Chapman.  Tym 
razem to moja wina. Gdybym powiadomiła cię o tym, że gospodarstwo rodziców nadal jest twoje, 
nie doszłoby do tego przykrego wydarzenia.  Zmrużyła oczy.  Dałabym ci znać, gdybyś 

pofatygował się i napisał do mnie. Johnny zaklął pod nosem.  Trzymanie dla mnie tej ziemi było 
idiotyzmem.  Czy uważasz, że idiotyzmem było także troszczenie się o ciebie? Johnny zignorował 
pytanie.  Virgil twierdzi, że jeśli nie sprzeda pani części swych pól lub nie zacznie ciągnąć z nich 
dochodów, wpadnie pani w finansowe tarapaty. Powinna pani lepiej spożytkować swoją forsę, niż 
pchać ją w tę bezwartościową posiadłość na wzgórzu.  Virgil za dużo gada. A może wyjaśnisz mi 
łaskawie, dlaczego pisałeś do niego, a nie do mnie? Spadłaby ci korona z głowy, gdybyś choć raz 
na rok dał o sobie znać? Dobrze wiesz, że nie musiałeś opuszczać miasta. Po
śmierci twojej matki Henry i ja chcieliśmy wziąć cię do siebie. Mieszkałbyś sobie spokojnie w 
Oakhaven, zamiast się tułać. Tak, wiedział, że Mae Chapman zabrałaby go do siebie. I to przerażało 
go najbardziej. Ludzie, którym na nim zależało, szybko znikali z jego życia. Nie było to logiczne 
rozumowanie, ale po śmierci matki obawiał się dostać pod opiekę Chapmanów. Już łatwiej było 
uciekać tam, gdzie nikt nie ogląda się za nim, dlatego że nazywa się Bernard.  Co odpowiedziałeś 
Griffinowi?  spytała Mae.  Oferuje dobrą cenę. A poza tym po co mi kawałek ziemi, skoro wkrótce 
już mnie tu nie będzie?  Odłóż decyzję do końca lata.  Co za różnica? Za cztery miesiące wracam 
do Lafayette. Mae Chapman zamilkła. Johnny oparł się o pień dębu i zaczął lustrować fasadę domu. 
Był gotowy do dyskusji na temat remontu werandy, ale rozproszył go widok Nicole idącej przez 
dziedziniec w kusej czarnej bluzeczce. Przesunął wzrokiem po jej szortach i ponownie zauważył, że 
obciskają zgrabny tyłeczek.  Jak to się stało, że nigdy nic o niej nie słyszałem?  wypowiedział na 
głos swoje myśli.  Chodzi ci o Nicki? To wina mojej synowej, Alice. Była to zazdrosna kobieta. Nie 
chciała z nikim dzielić się moim synem Nicholasem ani moją wnuczką. Odwiedzali nas od czasu do 
czasu, a myśmy brali Nicki do siebie na tydzień każdego lata. Było to niewiele. Ale lepsze niż nic. 
W głosie starszej pani przebijała gorycz.
 Twierdzi, że tu zostaje  mruknął Johnny.  To pomysł pani czy jej?  zapytał i zaraz dostrzegł 
uniesione w górę siwe brwi.  Moja propozycja, lecz decyzja Nicki. Johnny nie spuszczał wzroku z 
Nicole, która przecinała teraz drogę.  A co było z nią?  Jeśli uzna, że powinieneś wiedzieć, jestem 
pewna, że sama ci wyjaśni. Nie zanosiło się na to, że starsza pani powie coś więcej na ten temat. 
Zaczęli rozmawiać o koniecznych naprawach domu i o tym, kto umarł, gdy Johnny'ego nie było w 
Common. Już więcej nie wspomniał o Nicole. Po jakimś czasie rozmowa ucichła. Johnny oderwał 
plecy od pnia dębu.  Do zobaczenia  powiedział, zamierzając opuścić ogród.  Nie tak szybko. 
Odpowiada ci mieszkanie na przystani? Swego czasu nigdy nie było ci dość widoku zalewiska.  
Nadal mi nie dość  przyznał.  Wczoraj naprawiłem zapadający się pomost. Dlatego nie zdążyłem tu 
przyjść. Kiedy to wreszcie zrobiłem, pani była już w łóżku. Zapomniałem, że starzy ludzie chodzą 
spać z kurami  dodał żartobliwym tonem. Spojrzał na Mae Chapman i zobaczył, że się roześmiała.  
Zawsze byłeś pyskaty  stwierdziła.  Ale także przystojny. Zjesz ze mną kolację? Johnny'emu 
niespecjalnie przypadła do gustu rola przybłąkanego, głodnego psa. Pokręcił głową.
 Chyba nie.  Bądź o siódmej. Wejdź frontowymi drzwiami i za-
łóż jakąś koszulę. Postanowił się wykąpać. Opuścił przystań i ruszył w las. Bez trudu odnalazł 
drogę. Zszedł ze ścieżki i skręcił w lewo, przecisnął się pod gałęziami orzecha i zaraz ujrzał staw. 
Mały i obrośnięty krzewami, ukryty idealnie przed ludzkim spojrzeniem. Właśnie zamierzał zdjąć 
dżinsy, kiedy usłyszał głośny plusk. Szybko podciągnął suwak i podszedł do brzegu stawu. A więc i 
ona tutaj przyszła. Patrzył, jak Nicole wynurza się z wody, przewraca na plecy i przebierając 
szybko nogami, wypływa na środek stawu. Wśród liści dojrzał na brzegu jej ręcznik, a na niskiej 
gałęzi wiszące szorty. Pod drzewem, oparte o pień, stały czarne tekstylne pantofle. Nie miała 
pojęcia, że jest obserwowana, więc Johnny mógł usiąść i gapić się na nią przez całe popołudnie. 
Byłoby to całkiem zabawne, gdyby nie niepokojący fakt, że dziewczyna była tak mało 
spostrzegawcza. Na brzegu stawu wyszukał dwa płaskie kamienie. Przyklęknął na kolanie i puścił 
kaczkę. Kamień przeleciał tuż obok nosa Nicole. Zanim cisnął na wodę drugi kamień, odnalazła 
stopami grunt i z wystraszoną miną zaczęła przeszukiwać wzrokiem brzeg stawu. Kiedy dostrzegła 
Johnny'ego, jej niepokój przemienił się w gniew.  Zwariowałeś?  wykrzyknęła donośnie.  Mogłeś 
mnie trafić! Kamień przeleciał o centymetr ode mnie.
 Raczej o cztery  skorygował ze śmiechem. 
Zaczęła iść przez wodę w jego kierunku, przy każdym ruchu wdzięcznie poruszając biodrami 

okrytymi kostiumem kąpielowym. Po chwili znalazła się na brzegu.  Co to za różnica, panie 
Bernard, jeden centymetr czy cztery? Kamień przeleciał tak blisko...  Johnny.  Co takiego?  
Zapomniała pani, jak mam na imię?  Już to przerabialiśmy  warknęła.  Fakt  przyznał pogodnie i 
zaczął rozglądać się wokoło, tak jakby czegoś szukał.  Nie widziała pani przypadkiem 
Jednookiego?  A kto to jest? Johnny podniósł się. Zwiesił ręce wzdłuż ciała.  Jednooki to aligator. 
Swego czasu miał zwyczaj odbywać nad stawem popołudniową drzemkę. Nicole znieruchomiała.  
Aligator? Tutaj? Nie była to prawda. Johnny gładko skłamał. Jednooki wolał zawsze miejsca 
bardziej ustronne, w głębi moczarów. Kto wie, może staruszek został już przerobiony na torebki lub 
wysokie botki? Johnny ogarnął spojrzeniem drobne kształty Nicole ubranej w skąpy kostium. 
Przesunąłby z rozkoszą rękoma po jej aksamitnej skórze, z odsłoniętych ramion zlizał kropelki 
wody, położył Nicole na trawie i...  Biega pani zawsze półnago, czy to ja mam takie szczęście?  
zapytał.  Drugi raz jednego dnia. Powiedziałbym, że jest to...
 Ma pan jakiś konkretny interes, czy przyszedł pan
tu tylko po to, żeby mnie zdenerwować? Było to interesujące pytanie. Podniecony, zmienił pozycję 
ciała, a potem sięgnął po ręcznik leżący na trawie i rzucił go Nicole. Wytarła ciało i wciągnęła 
szorty.  Następnym razem, kiedy będzie się pani wybierała nad staw, niech pani komuś powie, 
dokąd idzie  pouczył ją Johnny i spojrzał ponad ramieniem Nicole, gdzie wśród liści dostrzegł 
węża. Na szczęście nie był groźny, ale równie łatwo mogli natknąć się na jadowitego gada. Nicole 
nie miała pojęcia o czyhających tu niebezpieczeństwach. Myśl ta rozzłościła Johnny'ego.  Chérie, to 
nie Los Angeles  przypomniał.  W Luizjanie możesz mieć więcej zmartwień, niż uliczne korki w 
godzinach szczytu i policyjne mandaty. Tutaj nigdy nie wiadomo, co spadnie ci na głowę. Spojrzała 
na niego z niepokojem.  Jeśli przyszedł pan, żeby mi to powiedzieć, zwracam uwagę na fakt, że 
zrobiło się już późno. Babcia będzie...  ...zadowolona, że zjawiłem się, żeby sprawdzić, czy pani 
przypadkiem się nie utopiła lub czy nie stało się coś równie złego.  Dobrze pływam. 
Błyskawicznym ruchem Johnny sięgnął obok głowy Nicole i zerwał z drzewa węża. Trzymając 
zwijającego się gada w wyciągniętej dłoni, zapytał z południowym akcentem:  A jak dobrze radzi 
sobie pani z ciekawskimi wężami? Ku zdumieniu Johnny'ego nie zaczęła histeryzować i krzyczeć 
ze strachu. Zrobiła tylko kilka kroków w tył.
 Nie zauważyłam go  przyznała. 
 Wiem.  Rzucił węża w odległe gałęzie.  To gatunek nieszkodliwy, ale skąd można wiedzieć, jeśli 
się tego nie sprawdzi naocznie. Wtedy może już być za późno.  Skończywszy lekcję poglądową, 
zmienił temat.  Dzwoniła pani do Craiga w sprawie naszego zamówienia? Poleciła pani sprowadzić 
gonty?  Dzwoniłam rano, ale Farrela Craiga nie było w składzie. Muszę poczekać do poniedziałku. 
Postanowiłam jechać do miasta, więc przy okazji załatwię tę sprawę. Odeszła. Johnny patrzył, jak 
powoli kołysze biodrami. Robiła to nieświadomie i może właśnie dlatego było to takie 
podniecające. To, że miał na nią chrapkę, było niezaprzeczalnym faktem. Na rozmyślaniu o Nicole 
Chapman spędził pół nocy i niemal całe przedpołudnie. Został nad stawem sam. Zaczął zdejmować 
spodnie. Kiedy znalazły się na wysokości jego kolan, zobaczył oparte o pień damskie obuwie. 
Stanęła, żeby obejrzeć skaleczenie. Przecięcie na stopie nie było głębokie, ale bolało jak diabli. Zła 
na siebie, że zostawiła w lesie pantofle, kuśtykając zawróciła w stronę stawu. Pamiętałaby o nich, 
gdyby nie wąż. Wiele kosztowało ją zachowanie spokoju. Gdyby wróciła nad wodę minutę później, 
Johnny byłby już nagi. Jej widok zaskoczył go całkowicie. Szybko podciągnął dżinsy. Wskazała 
ręką pień, przy którym stały pantofle.  Zapomniałam zabrać. Zrobiła krok i syknęła z bólu.  Co się 
stało?
 Nic, to tylko drobne zadrapanie  zbagatelizowała
skaleczenie, żeby Johnny Barnard zaraz jej nie powiedział, co myśli o dziewczynach z wielkiego 
miasta, chodzących boso po lesie.  Nadepnęła pani na coś ostrego? Wie pani, na co?  zapytał. 
Nicole nagle się zaniepokoiła. Pokuśtykała pod najbliższe drzewo. Oparta o pień, podniosła nogę, 
żeby dokładniej obejrzeć skaleczenie. Nie udało się, bo stopa była w tym miejscu zakrwawiona.  
Niech pani to pokaże  powiedział, podchodząc do niej.  Nie, dziękuję, nic mi się nie stało.  
Wolałbym się upewnić. Kiedy usiadła pod drzewem, ukląkł przed nią i ujął w ręce zranioną stopę. 
Dłonie miał duże i ciepłe, szorstkie od pracy fizycznej. Otarł krew, a potem przez dłuższą chwilę 

uważnie oglądał skaleczenie. Wreszcie oświadczył:  Będziesz żyła, chérie, ale potrzebna operacja.  
Co takiego? Nicole usiłowała wyrwać Johnny'emu stopę, ale jej nie puścił.  Uspokój się, chérie. 
Masz drzazgę w nodze i jeśli nie będziesz uważała, wepchniesz ją głębiej.  To drzazga? Nicole 
odetchnęła z ulgą, rozluźniła się i oparła wygodnie o pień drzewa.  I to solidna  uściślił.  Należy ją 
wyciągnąć.  W porządku. Babcia będzie mogła...  Nie. Trzeba zrobić to teraz. Jeśli staniesz na tej
nodze, drzazga wbije się jeszcze głębiej. Oczywiście mogę zanieść cię do domu...  Zanieść? To nie 
wchodzi w rachubę. Ja sama...  Tak właśnie myślałem.  Wsunął rękę do kieszeni dżinsów i 
wyciągnął długi składany nóż. Już sam fakt, że ten człowiek nosi przy sobie tak niebezpieczne 
narzędzie, był dostatecznie niepokojący, ale jeszcze gorsza dla Nicole była myśl, że zaraz go użyje. 
 Poczekaj!  Czyżbyś zmieniła zdanie, chérie?  Johnny podniósł głowę.  Wolisz jechać do domu na 
barana? Chyba go to bawi, uznała Nicole. Wygląda tak, jakby za chwilę miał się roześmiać. Johnny 
usadowił się wygodniej na trawie i ponownie ujął w dłonie skaleczoną nogę. Nicole zaparła się 
plecami, nastawiona na ból, ale Johnny, jak na razie, obchodził się z jej stopą tak delikatnie, jak z 
jajkiem. Dopiero po chwili poczuła ukłucie i zamknęła oczy.  Rozmawiaj ze mną  zażądała.  O byle 
czym. Babcia mówiła, że byłeś komandosem.  Z bólu wstrzymała oddech.  Przez pięć lat.  Auuu!  
Nicole zagryzła wargi.  Spokojnie. To paskudztwo jest piekielnie długie. Oddychaj równo. Nicole 
wzięła się w garść. Postanowiła posłuchać dobrej rady.  Dlaczego rzuciłeś wojsko?  Nie rzuciłem. 
Zostałem zwolniony na podstawie orzeczenia lekarskiego.  Podniósł głowę, uśmiechnął się
do Nicole i ponownie zabrał się do roboty.  Nie bój się, chérie. Nie odetnę ci paluszków. Obiecuję.  
Nie miałam na myśli...  Trochę czasu spędziłem w Kuwejcie.  Wyprostował plecy i odłożył nóż na 
trawę.  W ten sposób nic nie zdziałam, ale już wiem, co należy zrobić  oświadczył. Zanim Nicole 
zdołała zapytać, co ma na myśli, uniósł jej nogę. Odciągnięta od pnia, żeby nie stracić równowagi, 
wygięła się w łuk i oparła na łokciach. Popatrzył na jej zmienioną pozycję.  A teraz nie wolno ci się 
poruszyć  oznajmił. Nachylił się tak nisko nad wyciągniętą nogą, że Nicole poczuła na skórze 
ciepły oddech. Nie miała pojęcia, co Johnny zamierza zrobić dopóty, dopóki nie poczuła, że wsuwa 
język w rozcięcie na stopie. Wbiła palce w trawę po obu stronach ciała i wyciągnęła szyję, żeby 
zobaczyć, co się dzieje. Zabronił jej się poruszać. Ale dlaczego lizał stopę? Usiłowała cofnąć nogę. 
Odsunął wargi.  Miałaś się nie ruszać  przypomniał.  Wiem, co robię. Johnny ponownie opuścił 
głowę. Nicole postanowiła dać mu minutę, a jeśli...  Auuu! Wyrwała nogę z taką siłą, że straciła 
równowagę i przewróciła się na plecy. Poczuła silny ból. Zamknęła oczy.  W porządku? Powoli 
uniosła powieki. Ujrzała klęczącego nad sobą Johnny'ego. Jego oczy uśmiechały się do niej. 
Rozchylił wargi i wysunął czubek języka, na którym leżała drzazga.
Odwrócił głowę i wypluł w trawę ostry kawałek drewienka, a potem przysiadł na piętach.  Gdy 
byłem dzieckiem, właśnie w taki sposób mama wyjmowała mi drzazgi  wyjaśnił.  Nigdy nie 
mieliśmy w domu żadnej pęsety. Sięgnął po nóż, złożył go i wepchnął do kieszeni, a potem wstał i 
wyciągnął rękę do Nicole, żeby pomóc jej podnieść się z ziemi. Podała mu dłoń. Stanęła. 
Sprawdziła ostrożnie, co ze skaleczoną stopą. Ból był niewielki.  Dziękuję  powiedziała miękkim 
głosem.  Nie ma za co. Teraz, gdy ból minął, na Nicole znów zaczęła działać bliska obecność 
Johnny'ego. Stali obok siebie, on z połyskującym od potu torsem i z do połowy rozpiętymi 
spodniami, odsłaniającymi ciemną strzałkę owłosienia na brzuchu. Już wczoraj dostrzegła, jak 
bardzo jest atrakcyjny fizycznie, ale nie oznaczało to niczego więcej.  Muszę wracać  oznajmiła 
szybko.  Na mnie też czas. Jestem zaproszony na kolację.  Chyba mówiłeś, że nie masz tu wielu 
przyjaciół.  To prawda, chérie. Zaprosiła mnie starsza pani. A więc do zobaczenia o siódmej.
 Powinnaś była mnie uprzedzić  powiedziała z wyrzutem Nicole.  Dlaczego?  spytała Mae.  
Gotowaniem, jak zwykle, zajmie się Clair. Nie musisz nawet się przebierać. Wyglądasz ładnie. 
Przecież nie miała na myśli ciuchów ani kolacyjnego menu. Po prostu nie widziała powodu, dla 
którego Johnny Bernard miałby zasiadać z nimi do stołu. Mógł z powodzeniem gotować sobie sam. 
 Nadal nie mogę uwierzyć w to, jak bardzo się zmienił  powiedziała Mae.  Mówię ci, Nicki, gdy 
zjawił się dzisiaj w ogrodzie, nie mogłam uwierzyć, że to ten wyrostek sprzed piętnastu laty. 
Oczywiście rozpoznałam go od razu, bo ma oczy po ojcu, a usta po dziadku.  Mae oberwała 
następny uschnięty listek azalii rosnącej w donicy, która stała w kącie werandy.  Przy kolacji 
powinnyśmy przedyskutować z Johnnym nasze pomysły dotyczące remontu. Na pierwszy ogień 

pójdzie poddasze. Chciałabym, Nicki, abyś mogła mieć tam swoją pracownię.
Pomysł był wspaniały, uznała Nicole. Oczywiście pod warunkiem, że znowu poczuje twórczą 
wenę. Pragnęła wrócić do malowania, ale nie potrafiła. Podniosła się z fotela i podeszła do 
balustrady.  Myślałam o tym, aby zrobić sobie przerwę na lato  powiedziała, z trudem zachowując 
spokój.  Od czterech lat nie miałam urlopu.  Chcesz odpoczywać przez całe lato? Przecież kochasz 
swoją pracę i te wszystkie wystawy. Najbardziej ze wszystkiego Nicole pragnęła obudzić się rano i 
poczuć potrzebę tworzenia. Ale co będzie, jeśli już nigdy nie odzyska chęci do pracy? Na tę myśl 
ogarniał ją paniczny strach. Zamknęła oczy. Do jej uszu dotarło pytanie babki:  Zauważyłaś, że 
Johnny wyciął to uschnięte drzewo? Nicole poczuła, że zaczyna ją boleć głowa. Może dzięki temu 
nie będzie musiała zostać na kolacji.  Słyszałaś, co powiedziałam? Tego uschniętego drzewa już nie 
ma. Nicole otworzyła oczy i rzuciła okiem na dziedziniec.  Tak, zauważyłam  odparła bezbarwnym 
tonem.  Pochwal Johnny'ego za dobrą robotę. Przyda mu się dobre słowo. Poprawi samopoczucie i 
zwiększy wiarę w siebie.  Zaczyna boleć mnie głowa  oświadczyła Nicole.  Weź od razu jakiś 
proszek  poradziła babka.  Przecież nie chcesz, żeby migrena popsuła ci kolację.  Nie chcę  
przyznała Nicole.  A więc, moja droga, jakie wybieramy gonty? Zielone czy szare? Chyba 
wspominałaś, że wolisz zielone. Mam rację?
Nicole poczuła, że babka pociąga ją za skraj kusego
topu.  Nicki, chodzi o gonty. Jakiego mają być koloru?  Chyba nie ustaliłyśmy niczego.  Nie 
słuchasz.  Mae uniosła brwi.  Błądzisz myślami daleko stąd. W jednej chwili rozmawiamy 
normalnie, a w następnej zaczynasz bujać gdzieś w obłokach.  Zastanawiałam się, jak przerobić 
strych  skłamała Nicole. Mae wskazała palcem kusy pomarańczowy top, który miała na sobie 
wnuczka.  To teraz modne? Jak nazywacie takie nic? Szmatką miesiąca? Nicole nie miała ochoty na 
żarty, ale uwagi babki były zawsze dowcipne. W Common obowiązywały inne kanony mody niż w 
Los Angeles. Nie były liberalne.  Czyżby było to przedmiotem rozmów pań w klubie ogrodniczym? 
 cierpkim tonem spytała babkę.  Tak  przyznała Mae.  Każdy jest oceniany. Pearl Lavel mówiła mi, 
że jej syn, Woodrow, widział cię w zeszłym tygodniu i od tej pory ciągle o tobie mówi. Nie jest 
żonaty. Nie wiem jednak, czy, jak dla ciebie, ma wystarczająco silną osobowość. Tak samo zresztą 
sądzi Clair. Odbyły już wcześniej podobną rozmowę, z tym że dotyczyła Normana, syna Gordona 
Tisdale'a, ale babcia i Clair oświadczyły zgodnie, że ten człowiek nie ma za grosz poczucia 
humoru, które jest jednym z ważnych czynników przesądzających o trwałości małżeństwa.  Już 
prawie siódma  stwierdziła Mae.  Zaraz powinien zjawić się Johnny.
Po słowach babki Nicole spojrzała odruchowo w stronę ściany lasu. Zachodzące słońce wydłużało 
cienie drzew.  Dobrze znałaś jego rodziców?  Tak. Delmar i Madie byli sympatycznymi i 
uczciwymi ludźmi. Uważałam Madie za najpiękniejszą dziewczynę w mieście. Wielu mężczyzn 
uganiało się za nią.  Mae odwróciła się w stronę azalii i zaczęła zrywać uschnięte listki.  To stare 
gospodarstwo na wzgórzu stało się ich przekleństwem. Na nieurodzajnej ziemi nic nie chciało 
rosnąć, a nikt w Common nie chciał zatrudnić Bernarda. Wszyscy dziwili się Jasperowi Craigowi, 
że dał mu robotę u siebie. Wkrótce wydarzył się ten straszny wypadek. Delmara przejechał 
samochód.  Zginął?  Tak. Na drodze, jakieś dwa kilometry od miasta. Nigdy nie wykryto, kto 
siedział za kierownicą. Nad ranem Henry znalazł zmasakrowane ciało. Od tamtej pory życie 
Johnny'ego toczyło się coraz gorzej. Kilka lat później Madie zmarła na raka. W dniu, w którym ją 
pogrzebano, Johnny uciekł z miasta.  Chciałaś, żeby został  powiedziała cicho Nicole.  Od samego 
początku czułam do niego sympatię. Gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, był bosy i tak chudy, że 
dawało się policzyć wszystkie żebra. Poza tym był pyskaty i piekielnie wulgarny. W ten sposób 
maskował strach. Znęcały się nad nim dzieciaki z całego miasta. Przeganiały, biły i poniżały. 
Dlatego mam pewność, że bójka w barze Peppera to nie była robota Johnny'ego. Nie on ją 
rozpoczął.  Skąd to przekonanie?
 Jego wrogiem był Farrel Craig. Ilekroć ten chło-
pak zbliżał się do Johnny'ego, tylekroć pakował go w kłopoty. To Farrel i jego dwaj nieodłączni 
kolesie, Clete Gilmore i Jack Oden, gonili i bili Johnny'ego, gdy wracał ze szkoły. Zaczęło się to już 
w szkole podstawowej.  Koło głowy Mae zabzyczała pszczoła, ale starsza pani ciągnęła dalej:  
Nigdy nie mówiłam o tym nikomu, ale Henry i ja zamierzaliśmy zaadoptować chłopca. I 

zrobilibyśmy to, gdyby nie uciekł. Tak, Nicki, chciałam, żeby Johnny pozostał w Common. I 
skłamałabym, gdybym powiedziała teraz, że nie chcę, aby tu był. Uciekanie przed własnymi 
problemami nie likwiduje żadnej trudnej sprawy. Jeśli nie podejmie się walki z demonami, będą do 
końca życia goniły człowieka. Nicole nie wiedziała, co powiedzieć. Wyjrzała z werandy w chwili, 
gdy zza drzew wynurzyła się ciemna postać. Z każdego kroku Johnny'ego Bernarda emanowała 
siła. W sposobie poruszania się, spokojnym i niespiesznym, było coś hipnotyzującego. 
Pierwotnego. Świadoma, że jej serce zaczyna bić jak szalone, Nicole odskoczyła gwałtownie od 
balustrady.  Co się dzieje?  spytała zdziwiona babka.  Już idzie.  Nicole ruszyła w stronę otwartych 
balkonowych drzwi.  Powiem Clair, że może punktualnie podawać kolację.  Johnny, pomożesz 
starszej pani?  spytała Mae.  Nicki poszła zawiadomić Clair, że jesteśmy gotowi siadać do kolacji.  
Ma pani do mnie aż takie zaufanie? Nie boi się
pani, że przekroczę dopuszczalną prędkość?  zapytał żartobliwym tonem, stając za wózkiem.  
Zawsze ci ufałam, drogi chłopcze.  Mae poklepała go po ręku. Jako młody chłopak nie znosił, gdy 
ktoś go dotykał. Ale Mae Chapman nigdy się tym nie przejmowała. Początkowo nie ufał jej 
przyjacielskim gestom. Nie znał ich przyczyny. Wreszcie przestał się nad tym zastanawiać i uznał, 
że właścicielka Oakhaven po prostu go polubiła. Ale i tak jej zachowanie uważał za dziwne. 
Przecież w Common nikt nie znosił Bernardów. Mimo że wiele lat mieszkał w pobliżu Oakhaven, 
nigdy nie był w środku starego, dwunastopokojowego domu, choć starsza pani niegdyś często 
zachęcała go, by ją odwiedzał. Zapraszała na jabłka i ciastka. Nie lubił takich gestów. Kiedy mu na 
czymś bardzo zależało, proponował starszej pani handel wymienny. Dotyczyło to najczęściej 
jedzenia, a raz pary butów, z których już wyrósł jej syn. Od Virgila Johnny dowiedział się, że 
Nicholas został prawnikiem. Jego śmierć w katastrofie samolotowej zaledwie trzy lata po utracie 
Henry'ego musiała być dla Mae ogromną tragedią. Pewnie tak samo wielką jak dla Nicole, która 
straciła wówczas oboje rodziców. Kto wie, czy nie większą? Po chwili znaleźli się w jadalni. Na 
końcu długiego stołu Johnny zauważył brak jednego krzesła, więc w tamtą stronę skierował wózek 
z Mae. Sam usiadł po jej lewej stronie.  Cieszę się, że rozprawiłeś się z tym uschniętym dębem  
oświadczyła. W drzwiach ukazała się Nicole. Miała na sobie żółtą, obcisłą sukienkę bez rękawów, 
odsłaniającą kolana.
Johnny stwierdził ponownie, że nie jest w jego typie.
Zazwyczaj wybierał duże i silne szatynki. Ale drobna blondynka, lekko zaokrąglona tam gdzie 
trzeba, musiała na mężczyznach robić spore wrażenie. Nagle wyobraził sobie, że kocha się z nią 
powoli i na luzie. Ocknął się szybko. Wiedział, że nie powinien myśleć o tej kobiecie, a mimo to od 
rana do nocy zaprzątała jego myśli. A od spotkania nad stawem miał ochotę całować ją wszędzie, a 
nie tylko przesuwać językiem po jej stopie.  Komu przynieść wody?  Ja poproszę  powiedziała Mae. 
Do jadalni weszła Clair Arden i postawiła pośrodku stołu półmisek z pieczonymi kurczakami i 
kluskami. Gospodyni była niską kobietą, dobrze po pięćdziesiątce, o okrągłych policzkach i 
ciepłych, brązowych oczach. Obdarzyła Johnny'ego zagadkowym uśmiechem. Zastanawiał się, 
dlaczego, kiedy dwukrotnie wędrowała do kuchni. Raz po koszyk z białym chlebem, a drugi po 
kawę i maque choux, kukurydzę podawaną z pomidorami, cebulą i zieloną papryką. Uwagę 
Johnny'ego zwróciło głośne westchnienie. Spojrzał na starszą panią i zobaczył, że słania się w 
wózku. Wyraźnie przechylała się na prawą stronę.  Mae, co z tobą?  spytała Clair.  Nagle zakręciło 
mi się w głowie. Nicole zapomniała o wodzie i podbiegła do stołu.  Babciu, co z tobą?  Jestem 
pewna, że to nic poważnego  uspokoiła ją Mae.  Och!  Żeby zachować równowagę, oparła dłonie na 
stole.  To na pewno wina upału!  uznała Nicole.
 Może powinna pani się położyć  zaproponował Johnny. Starsza pani machnęła lekceważąco ręką.  
Zaraz mi przejdzie. Ale nie przechodziło ani po minucie, ani po dwóch.  Dzwonię po doktora 
Jefferiesa  oznajmiła Nicole.  Nonsens  zaprotestowała babka.  Nie zamierzam niepokoić takim 
drobiazgiem zapracowanego człowieka. Zmartwiona Nicole spojrzała na Johnny'ego. Podniósł się z 
miejsca i odciągnął wózek od stołu. Już otwierał usta, żeby nalegać na wezwanie lekarza, gdy nagle 
dostrzegł wzrok Mae. Jak zawsze przenikliwy i wyrazisty. Nie były to oczy kobiety, która czuła się 
źle. Jej skóra miała normalny odcień. Symulowała złe samopoczucie? Jeśli tak, to dlaczego? Po 
chwili namysłu Johnny nachylił się nad starszą panią i udał, że bada wzrokiem jej twarz.  

Rzeczywiście, nie wygląda pani za dobrze  oznajmił z powagą.  Już w ogrodzie zauważyłem, że coś 
z panią nie tak. Ale teraz jest gorzej. Przypomina mi pani zębacza miotającego się na końcu wędki, 
zanim nie przewróci się do góry brzuchem. Za plecami Johnny usłyszał syknięcie Nicole. Wiedział, 
że jest oburzona jego porównaniem. Mae rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie, które odwzajemnił 
identycznym. Rozumieli się doskonale bez słów. Nagle poczuł na ramieniu dłoń Nicole. Odsunęła 
go od wózka.  Nie słuchaj, babciu, tego, co mówi. Zawiozę cię do twojego pokoju. Po zimnym 
kompresie na czoło od razu poczujesz się lepiej  zapewniła starszą panią. Odwróciła
się w stronę Johnny'ego i rzuciła mu lodowate spojrzenie.  Niech pan w przyszłości nawet nie 
próbuje pomagać. Jak widać, nie ma pan o tym pojęcia.  Co innego uważała pani dziś po południu. 
Jeśli dobrze pamiętam, w rozmowie ze mną użyła pani nawet słowa ,,dziękuję''.  Ale to teraz jest 
bez znaczenia  mruknęła Nicole, mierząc Johnny'ego zimnym wzrokiem.  Dzieci, dajcie spokój  
wtrąciła się Mae. Obdarzyła wnuczkę bladym uśmiechem i westchnęła przeciągle.  Nicki, wygrałaś. 
Zostanę u siebie, jeśli obiecasz, że zjesz kolację w towarzystwie Johnny'ego. Clair, idź po Bicka. 
Teraz niech on się mną zajmie, tak aby dzieciaki mogły posilić się spokojnie, w miłej atmosferze.  
Babciu, ja zawiozę cię do pokoju  upierała się Nicole.  Nie jestem głodna.  Bzdura  do rozmowy 
włączyła się Clair.  Nie wolno ci opuszczać posiłków, musisz jeść przyzwoicie, bo w przeciwnym 
razie przegram zakład z Mae. Założyłam się z nią, że do końca miesiąca przytyjesz co najmniej dwa 
kilo. Jesteś, słonko, okropnie chuda. Johnny dostrzegł porozumiewawcze spojrzenie, jakie między 
sobą wymieniły Clair i Mae. Wiedziały, jak zareaguje Nicole, i obmyśliły taktykę. Clair wybiegła z 
pokoju i po chwili przyprowadziła Bicka. W przeciwieństwie do żony, był bardzo wysoki. Miał na 
sobie znoszone, workowate spodnie, bawełnianą koszulę i baseballową czapkę. Uśmiechnął się do 
Nicole i kiwnął głową Johnny'emu. Podszedł do wózka Mae i zaczął pchać go ku drzwiom.
 Mae, zaraz przyniosę ci do pokoju zimnej lemoniady  obiecała Clair i poszła do kuchni. Zaraz za 
Clair wyszła Nicole. Jadalnia opustoszała. Johnny wrócił na swoje miejsce przy stole. Zastanawiał 
się, czy jeszcze zobaczy Nicole, ale już po kilku minutach pojawiła się ze szklankami pełnymi 
wody. Bez słowa postawiła jedną przed Johnnym. Tak energicznie, że wychlapała na talerz połowę 
zawartości. Usiadła, kiedy sięgał po serwetkę.  Zębacz miotający się na końcu wędki i 
przewracający do góry brzuchem?  wymamrotała ze złością.  Dlaczego nie weźmie pan od razu 
łopaty i nie zacznie za domem kopać grobu?  Mówiąc tak, miałem swoje powody. Chce pani je 
usłyszeć? Zamiast pozwolić mu na wyjaśnienia, oznajmiła:  Babcia to przecież stara kobieta. 
Słodka, czuła...  ...I podstępna.  Podstępna?  ze zgrozą powtórzyła Nicole. Zmierzyła Johnny'ego 
ostrym wzrokiem.  To najbardziej dobroduszna istota, jaką znam. Dobroduszność nie ma tu nic do 
rzeczy, uznał Johnny. Kobietę, która potrafiła ściągnąć go z powrotem do Common, choć on 
obiecał sobie, że nigdy tu nie wróci, było z pewnością stać na odegranie małej scenki i 
symulowanie złego samopoczucia. Zastanawiał się, jaki będzie następny ruch Mae Chapman. Co 
wymyśli nowego? Johnny machnął ręką na dobre maniery. Sięgnął po kurczaka i kluski. Nałożył 
sobie solidną porcję i podał półmisek Nicole.
Kiedy Nicole kroiła kurczaka na małe kawałki, wziął
swojego w palce i odgryzł pierwszy kęs. Zabierał się za następny, gdy poczuł na sobie jej badawczy 
wzrok. Fakt, nie jadł jak przystało na dżentelmena, ale przecież nie umazał twarzy.  Coś nie tak?  
zapytał.  Nie  zaprzeczyła. Złapał mokrą serwetkę i wytarł wargi, po czym nadział na widelec 
solidną porcję klusek. Zanim wepchnął widelec z kluskami do ust, zauważył, że Nicole ponownie 
zajęła się jedzeniem. Sięgnęła po kawałek chleba. Johnny uwielbiał pieczywo, i to w dużych 
ilościach, ale tym razem poskromił apetyt. Postanowił spróbować konwersacji.  Czy stary dodge 
Henry'ego jest na chodzie?  zapytał i znów sięgnął po kluski. Podniosła głowę.  Dlaczego chce pan 
to wiedzieć?  Sprzedałem swój samochód, będąc w więzieniu. Ale teraz przydałaby mi się jakaś 
półciężarówka. W poniedziałek rano mógłbym zawieźć panią do miasta i zabrać stamtąd kupione 
materiały.  Chce pan, abyśmy pojechali oboje? Do składu budowlanego Craiga?  Czyżbyś obawiała 
się, chérie, że ludzie zobaczą nas razem?  pytaniem na pytanie odpowiedział Johnny, sięgając po 
następny kawałek kurczaka.  Oczywiście, że nie.  Boi się pani, że narobię kłopotów, czy czegoś w 
tym rodzaju?  Czegoś w tym rodzaju.
Johnny odchylił się w krześle i oparł ręce po obu stronach talerza.  Nie zamierzam narażać pani na 

żadne przykrości.  Brzmi to tak, że jeśli nie będzie pan zmuszony, to nie narozrabia.  Nadziała na 
widelec kawałek mięsa i uniosła do ust, ale po chwili wahania odłożyła widelec i westchnęła.  
Mogę obiecać, że nie wysiądę z samochodu. Czy to pani odpowiada? Nie zdążyła odpowiedzieć, bo 
do jadalni weszła Clair, niosąc dwa kawałki orzechowego ciasta. Na widok niedokończonego 
posiłku Nicole gospodyni zmarszczyła czoło, ale bez słowa zabrała ze stołu jej talerz i postawiła 
deser.  Mąż chciałby wiedzieć, czy gra pan w karty  zapytała Johnny'ego. Wzięcie do ręki kart w 
taki gorący, letni wieczór miało swój urok.  Owszem, jakoś daję sobie z nimi radę  odparł.  Około 
wpół do dziesiątej Bick wpada zazwyczaj do kuchni na kawę  oznajmiła Clair.  Jeśli ma pan ochotę, 
proszę też przyjść, będzie pan mile widziany. Zawsze czeka pełny dzbanek.  Spojrzała na Nicole.  
Słonko, Mae czuje się lepiej. Bądź dobrą dziewczynką i zjedz teraz to ciasto. Do wygrania zakładu 
zostały mi tylko dwa tygodnie. W milczeniu zjedli deser. Johnny jeszcze dopijał kawę, kiedy Nicole 
odłożyła serwetkę i podniosła się z miejsca.  Jeśli jutro pana nie zobaczę, spotkamy się w 
poniedziałek. O dziesiątej rano przed frontową werandą.
Zawiezie mnie pan do miasta, ale u Craiga sama załatwię sprawę  oznajmiła.  Zgoda? Johnny nie 
przypuszczał, że Nicole tak łatwo się podda.  Zgoda.  Wstał od stołu. Gdy była w połowie drogi do 
drzwi, oświadczył:  Starsza pani to wszystko zainscenizowała. Nicole zatrzymała się z ręką na 
klamce.  Co pan powiedział?  Symulowała zasłabnięcie, możesz mi wierzyć, chérie. Ze strony 
twojej babki była to gra, a Clair w tym jej pomogła.  To śmieszne. Dlaczego miałyby robić coś 
takiego? Johnny oparł się o framugę drzwi. Znajdował się teraz tak blisko Nicole, że poczuł zapach 
jej perfum.  Mam na ten temat własną teorię, ale być może, chérie, powinnaś sama zapytać o to 
babkę.  A jaka jest pańska teoria?  Wolałbym nie mówić, dopóki nie będzie pani miała okazji 
pogadać o tym ze starszą panią. Nicole popatrzyła na Johnny'ego z wyraźną niechęcią.  Czy twoja 
nienawiść odnosi się tylko do mnie, chérie, czy też do wszystkich mężczyzn?  zapytał.  Proszę zejść 
mi z drogi  zażądała ostrym tonem.  Zrobię to, gdy tylko usłyszę odpowiedź na swoje pytanie. Czy 
zawsze przez pół nocy chodzi pani po pokoju, czy od chwili, gdy się tu zjawiłem? Dlatego, że 
nazywam się Bernard?  Podglądał mnie pan?  spytała oskarżycielskim tonem.  To czysty 
przypadek. Wyszedłem się przejść i zauważyłem palące się światło.
Oczy Nicole ciskały błyskawice. Była naprawdę zła.  Nie usłyszałem odpowiedzi na swoje pytanie  
przypomniał.  Dlaczego nie sypia pani po nocach?  Nie pański interes.  Obmyślała pani jakiś nowy 
sposób, żeby się mnie pozbyć? Odeszła od drzwi i zbliżyła się do stołu. Stojąc plecami do 
Johnny'ego, powiedziała:  Wczoraj dzwoniłam do pana do motelu, bo chciałam chronić babcię. Nie 
miałam pojęcia, że się znacie. Popełniłam błąd.  Odwróciła się i spojrzała Johnny'emu prosto w 
twarz.  A czy pan nie popełnił nigdy żadnego błędu?  Och, wiele. Chérie, przyznałaś się starszej 
pani, że chciałaś wyrzucić mnie z pracy? Nicole zmierzyła Johnny'ego ostrym spojrzeniem.  Jeśli 
uważa pan, że coś na tym zyska, proszę iść do mojej babki i wszystko jej powiedzieć.  Nie chcę nic 
zyskiwać.  Johnny uśmiechnął się lekko.  Chyba że u pani. Co ty na to, chérie? Co powiesz na 
zawieszenie broni?  Odszedł od drzwi i ruszył w kierunku Nicole.  Czy wyjęcie drzazgi ze stopy nie 
zdało się na nic? Zawróciła do wyjścia.  Jeśli, pańskim zdaniem, babcia tylko udawała, że czuje się 
źle, to dlaczego nie ujawnił pan przy niej tego fortelu?  Bo, podobnie jak pani, uważam Mae 
Chapman za przyzwoitego człowieka. Jestem gotów się założyć, że zapytana przyznałaby się do 
podstępu.  Mógł pan powiedzieć mi o tym przy kolacji.
 Próbowałem, ale dostałem po nosie. A potem...
 Johnny wzruszył ramionami  uświadomiłem sobie, że właśnie nadarza się okazja zjedzenia dobrego 
posiłku w towarzystwie ładnej kobiety, więc postanowiłem siedzieć cicho. Jak dobrze wiesz, chérie, 
nie miałem od dawna żadnych rozrywek.  Nie wierzę w to, co pan opowiada. Bez potrzeby babcia 
nie naraziłaby mnie na niepokój.  Złożywszy to oświadczenie, Nicole odwróciła się i z godnością 
wymaszerowała z jadalni. Postanowiła powiedzieć babce o absurdalnym posądzeniu Johnny'ego. Po 
godzinie, gdy zdołała wreszcie uspokoić się i dojść do siebie, wsunęła się po cichu do sypialni Mae. 
Na stoliku obok łóżka paliła się lampa. Babka siedziała w pościeli oparta o pękatą poduszkę. Nicole 
starała się doszukać na jej twarzy śladów złego samopoczucia, które mogłyby potwierdzić jej 
przekonanie o prawdomówności starszej pani, lecz ich nie znalazła. Mae wyglądała kwitnąco.  
Czekałam na ciebie  oznajmiła, gestem wskazując wnuczce miejsce na brzegu łóżka.  Chcę cię o 

coś zapytać  powiedziała Nicole.  Czy ty...  Tak.  Tak?  Nicole zmarszczyła czoło.  Jak możesz 
odpowiadać na jeszcze nie zadane pytanie?  Bo wiem, o co chodzi. Johnny odkrył mój podstęp i 
powiedział ci o tym, mam rację? Sądziłam, że tak właśnie zrobi.
Zdumiona Nicole zapytała:  Babciu, dlaczego udawałaś, że się źle czujesz? 
 Od dwóch dni zdawałam sobie sprawę z tego, że nie popierasz mojej decyzji ściągnięcia tutaj 
Johnny'ego i jesteś o to na mnie zła. Pomyślałam sobie, że jeśli poznasz go bliżej, zmienisz zdanie. 
Wierz mi, to dobry chłopak. Aby ujawnił, jaki naprawdę jest, trzeba okazać mu sporo serca, a to 
wymaga czasu. Więc ci go dałam.  Babciu, nie znasz tego człowieka. To kameleon.  To, jacy 
jesteśmy, zależy od miejsca, czasu i tego, z kim przestajemy. Wierzę jednak, że każdy z nas 
bezustannie się zmienia. Ten chłopak, Nicki, przeżył wiele. Jestem zdziwiona, że jeszcze się 
trzyma.  To nie chłopak  skorygowała Nicole  lecz mężczyzna. Człowiek, którego nie widziałaś 
przez piętnaście lat i niewiele o nim wiesz.  Nicki, to nie ma żadnego znaczenia. Ja się nie mylę co 
do Johnny'ego. Gdy tylko dasz mu szansę, uznasz, że miałam rację. Nicole wyrzuciła w górę obie 
ręce.  Mówisz zupełnie jak on! Ale ja mu nie ufam. Podobnie zresztą jak innym mężczyznom.  
Dlaczego, moja droga?  Mae wyciągnęła rękę i czułym gestem odgarnęła włosy opadające wnuczce 
na twarz.  Co sprawiło, że tak bardzo zgorzkniałaś? Nicole nie zamierzała rozmawiać o powodach, 
ale skoro powiedziała babce aż tyle, nie sposób było uniknąć dalszych wyjaśnień. Wstała i podeszła 
do okna wychodzącego na dziedziniec za domem.  W Los Angeles był w moim życiu pewien 
mężczyzna. Nazywał się Chad Taylor. Zakochałam się w nim,
byliśmy razem, a potem on... mnie rzucił.  Nicole odwróciła się twarzą do babki.  Wiem, że jestem 
zgorzkniała, ale było to bolesne przeżycie. Mae milczała, czując, że wnuczka ma do powiedzenia 
wiele więcej. I nie pomyliła się, gdyż po chwili Nicole zaczęła mówić dalej:  Powinnaś jeszcze 
wiedzieć o jednym. Wczoraj dzwoniłam do motelu nie po to, aby dowiedzieć się, kiedy zjawi się 
Johnny, ale dlatego, aby z miejsca go zwolnić.  Zanim zdumiona babka zdołała się odezwać, Nicole 
dodała szybko:  Nie miałam pojęcia, że to twój przyjaciel. Sądziłam, że to tylko więzień zwolniony 
warunkowo. Człowiek, którego nazywają zakałą tego miasta. Wszyscy wyrażają się o nim bardzo 
niepochlebnie. Nazywają go ,,tym zabijaką Bernardem''. Możesz chyba zrozumieć, że w moich 
oczach to jeszcze bardziej go pogrążyło. W każdym razie przeprosiłam go za swój telefon, ale nadal 
uważam, że nie powinien tutaj być. Oczywiście, babciu, jeśli taka jest twoja wola, to się do niej 
zastosuję. Ale nie licz na to, że go polubię, i nie namawiaj mnie do tego. I daruj sobie następne 
niespodzianki i przedstawienia w rodzaju zasłabnięcia przy kolacji, dobrze? Na twarzy Mae pojawił 
się blady uśmiech.  Usiłowałaś wygonić stąd Johnny'ego? Jak on to przyjął?  Oświadczył, że nic z 
tego, bo umowa to umowa. Jest niepodważalna. Starsza pani wybuchnęła śmiechem.  Mogłam się 
tego po nim spodziewać.  Zrobiło się późno.  Nicole podeszła do łóżka.  Do
zobaczenia rano. I pamiętaj, babciu, żadnych podstępów ani niedozwolonych chwytów. W niedzielę 
Johnny obudził się wcześnie. Wziął wędkę i z ćwiartką whisky, którą poprzedniego wieczoru 
wygrał od Bicka, poszedł nad zalewisko. Krążąc łodzią bez celu na wodzie, drzemał aż do południa, 
a potem zaczął rozglądać się za miejscem najlepszym do popołudniowego wędkowania. Nie jadł 
przez cały dzień. Nic więc dziwnego, że kiedy wypił whisky w porze kolacji, mocniej niż zwykle 
uderzyła mu do głowy. Ale się tym nie przejmował. Alkohol sprawi, że przestanie myśleć o Nicole, 
a wtedy może uda mu się wreszcie pospać w nocy. Po zachodzie słońca, jeszcze nie zmęczony i nie 
pijany, zamiast zawrócić do przystani, popłynął w głąb zalewiska. Kierując się światłem księżyca, 
wprowadził łódź w wąski przesmyk i popłynął wśród dębów i wysokich cyprysów, pokrytych grubą 
warstwą mchu. Dokuczały mu insekty. Zapalił papierosa. Odgłos dalekiego grzmotu oznaczał, że 
przed świtem nadejdzie burza. Johnny odepchnął bosakiem łódź i skierował ją na północ. Chwilę 
później ujrzał światło i od razu pomyślał, że znajduje się w niewłaściwym miejscu, szybko jednak 
uznał, że nie pomylił drogi, bo przed nim, na wzgórzu, stał jego rodzinny, od lat opustoszały dom. I 
ten niezamieszkały dom był teraz oświetlony od wewnątrz. Zaskoczony tym widokiem, Johnny 
cisnął do wody niedopalonego papierosa i podpłynął do brzegu. Wysiadł na ląd i znalazł się pod 
osłoną gęstych liści nisko
zwisających konarów dębu. Skąd w domu wzięło się światło? Przecież nie mieli elektryczności. 
Czyżby buszował tam ktoś z latarką? A jeśli tak, to w jakim celu? Stojąc bez ruchu, Johnny przez 

minutę lub dwie obserwował dom, po czym ruszył pod górę. Znajdował się blisko szczytu wzgórza, 
gdy w domu nagle zgasło światło. Szybko położył się w trawie. Nic nie widział, bo wokół 
panowały egipskie ciemności. Wsłuchiwał się w odgłosy zapadającej nocy. Czas mu się dłużył. 
Zaczął się irytować. Zastanawiał się, czy nie powinien zerwać się, wpaść do domu i zobaczyć, kto 
tam jest. Chwilę później usłyszał warkot uruchamianego silnika samochodu. Gdy na końcu 
podjazdu zapaliły się reflektory, ruszył w ich stronę. Samochód wycofał się w stronę drogi. Johnny 
znajdował się zbyt daleko, żeby go zatrzymać, mimo to jednak postanowił dopaść kierowcę. 
Przebiegł dziedziniec, wpadł na porośnięte trzciną pole i jak sprinter pognał na skróty, mając 
nadzieję doścignąć intruza, zanim zjedzie ze wzgórza i zdoła wykonać ostry zakręt, by dostać się na 
główną drogę. Na krawędzi pola wpadł do rowu z wodą. Usłyszał, jak przed zakrętem kierowca 
redukuje bieg. Odetchnąwszy z ulgą, że zdążył na czas, wydostał się z rowu i wszedł na środek 
drogi. Po chwili znalazł się w oślepiającym świetle reflektorów, przekonany, że na jego widok 
samochód zahamuje i zjedzie na pobocze. Stało się jednak coś nieoczekiwanego. Kierowca wcisnął 
pedał gazu do deski i wrzucił najwyższy bieg.
W ostatniej chwili Johnny zdołał odskoczyć w bok, ale zrobił to zbyt powoli. Uderzony silnie w 
prawą nogę przez rozpędzony wóz, przez chwilę leciał w powietrzu, a potem wpadł do rowu 
wypełnionego wodą. Stracił przytomność.
Po burzy, która rozpętała się wczoraj wieczorem, w poniedziałkowy ranek pozostała tylko mżawka. 
Na widok półciężarówki wjeżdżającej na dziedziniec Nicole zbiegła z werandy. Wskoczyła na 
miejsce pasażera.  Dziękuję... Och, Boże!  Nie musiała pytać Johnny'ego, co się stało. Było dla niej 
jasne, że pupil Mae znów wdał się w jakąś bójkę.  Trudno uwierzyć, że w stosunku do pana babcia 
potrafi być aż tak naiwna... Miał przeciętą brodę i purpurową pręgę na prawym policzku. A także 
dużą i głęboką ranę na ramieniu, która paskudnie wyglądała. Johnny pozwolił Nicole ponarzekać 
jeszcze przez minutę, po czym skierował wóz w stronę drogi.  Pytała pani starszą panią o to 
symulowane zasłabnięcie? Wiedziała, że wcześniej czy później Johnny poruszy ten temat.  Miał 
pan rację  odparła Nicole, siląc się na obojętny ton.
 Sądziła, że jeśli trochę pogadamy sam na sam, to zmienię zdanie o panu. Oczywiście, na lepsze  
dodała drwiącym tonem.  Ale pani zdania nie zmieniła, mam rację? Spojrzała wymownie na 
Johnny'ego i skinęła głową. Bladym uśmiechem dał do zrozumienia, że spodziewał się takiej 
odpowiedzi.  Jeśli babcia jest zaślepiona, to jej sprawa. Ale proszę nie oczekiwać tego samego ode 
mnie. Jesteśmy inne. Zlustrował Nicole, a potem znów skierował wzrok na drogę.  To fakt  
przyznał.  Jesteście zupełnie inne. W słowach Johnny'ego wyczuła seksualny podtekst. Była 
zadowolona, że zamiast szortów i topu założyła dziś dżinsy i koszulę.  Muszę wpaść na chwilę do 
biura Tuckera. Ma pani coś przeciwko temu, abym zrobił to teraz?  zapytał Johnny.  Idzie pan do 
szeryfa? Czyżby był pan aż tak głupi i dał się złapać? Mam na myśli bójkę. Bo jeśli jest jakiś 
świadek tego zajścia, to może pan pożegnać się z warunkowym zwolnieniem.  Tak, to by mnie 
załatwiło  spokojnie potwierdził Johnny.  Czy szeryf wie, co się stało? Wezwał pana do siebie?  
Nie.  No to po co, na litość boską, chce pan do niego iść? Jak wyjaśni mu pan swój opłakany 
wygląd? Czy pan się zastanawiał? Johnny leniwie wzruszył ramionami.
 Chyba będę musiał wreszcie powiedzieć Tuckero-
wi prawdę.  To najgłupsze, co kiedykolwiek słyszałam. Szeryf ma o panu takie samo złe zdanie, jak 
całe miasto. Gdy docierali do granic Common, szare niebo przecięła błyskawica i po chwili rozległ 
się grzmot. Johnny zjechał na pobocze i zatrzymał samochód na wprost stacji benzynowej 
Gilmore'a. Odwrócił się powoli w stronę Nicole.  A co, twoim zdaniem, chérie, powinienem 
powiedzieć Tuckerowi?  zapytał, swoim zwyczajem przeciągając słowa. Bez skrępowania 
wpatrywał się w jej twarz. Zwilżyła nerwowo językiem zaschnięte wargi.  Nie jestem pewna  
odparła.  Może po prostu należy unikać go przez kilka dni? Albo oznajmić, że wpadł pan na drzwi 
czy coś w tym sensie. Jednym słowem, że był to po prostu wypadek.  Wypadek?  No, to niech pan 
mówi, co chce. Że na zalewisku odgryzał pan głowy jadowitym wężom i mocował się z 
aligatorami, aby policzyć, ile mają zębów. Sądzi pan, że ma to dla mnie jakieś znaczenie?  spytała 
rozzłoszczona Nicole. Nie mogąc dłużej znieść badawczego wzroku Johnny'ego, odwróciła głowę. 
Po chwili, opanowawszy się trochę, dodała:  Babcia właśnie sporządza wykaz następnych 

niezbędnych napraw. Niech pan pomyśli o tej starej kobiecie. Jeśli odeślą pana z powrotem do 
więzienia, będzie załamana. W szoferce na dłuższą chwilę zapanowało milczenie. Przenikliwy 
wzrok Johnny'ego sprawił, że Nicole poczuła dreszcze.
 Sądziłem, że pani zależy na tym, abym spakował manatki i wyniósł się stąd na zawsze  powiedział 
spokojnym tonem.  Interesują mnie tylko uczucia babci i fakt, że w Oakhaven potrzebujemy 
stolarza.  Są inni rzemieślnicy.  Niech pan sam powie to babci, bo ja obiecałam, że przestanę się 
wtrącać. Teraz widać, że nie należało tego obiecywać.  Co to ma znaczyć?  Czy jedna bijatyka jest 
warta pół roku odsiadki? Tak mało ceni pan sobie własną wolność? I moją babcię?  Jest pani 
pewna, że to moja wina?  Johnny zmrużył oczy.  Nieważne, co ja sobie myślę. To szeryf Tucker jest 
człowiekiem, którego powinien pan przekonać do własnych racji.  Nicole wzruszyła ramionami.  W 
mieście wszyscy mają pana za człowieka konfliktowego.  Naprawdę nie chce pani poznać prawdy? 
 Johnny westchnął.  To, że trzymasz, chérie, stronę ogółu, jest zrozumiałe, lecz równocześnie 
świadczy o tchórzostwie.  Nie jestem tchórzem  zaprotestowała Nicole.  Ja po prostu nie podejmuję 
zbędnego ryzyka i nie inwestuję w nieudane przedsięwzięcia. Johnny ponownie zatopił wzrok w 
twarzy Nicole. Poczuła się niewyraźnie.  A co powiedziałabyś, chérie, gdybym oznajmił, że miałem 
wypadek? Że to samochód...  Niech pan przekona szeryfa.  Nicole nie pozwoliła Johnny'emu 
dokończyć zdania.  Niech pan dla niego zostawi tę bajeczkę.
Johnny włączył bieg, lecz zanim wyjechał na drogę,
powiedział:  W twoich oczach, chérie, jestem winny jak diabli. Myśl sobie, co ci się żywnie 
podoba. Wchodząc do urzędu szeryfa, Johnny usiłował nie myśleć o celi na końcu holu. 
Trzeszczące podłogi i brudne ściany uświadomiły mu, że nic się tutaj nie zmieniło. No, prawie nic. 
Przez całe lata sekretarką Tuckera była Millie Tisdale. Teraz za jej biurkiem siedziała rudowłosa 
Daisi Lavel. Była kilka lat młodsza od Johnny 'ego. Zapamiętał ją jeszcze ze szkoły, bo ukradkiem, 
gdy nikt nie widział, usiłowała z nim flirtować. Nie zwróciła uwagi na jego przybycie, mimo że 
musiała słyszeć, jak otwierał wejściowe drzwi. Podszedł do biurka.  Cześć, Daisi. Dopiero teraz 
podniosła głowę.  Johnny Bernard! Boże, wyglądasz zupełnie jak... jak twój ojciec.  Już to 
słyszałem.  Uśmiechnął się blado.  A co u ciebie, Daisi?  Wszystko w porządku.  Z uznaniem 
obrzuciła wzrokiem sylwetkę Johnny'ego.  O co chodzi? Masz jakiś problem?  Nie mam żadnego, 
panno Lavel.  Buillard  skorygowała Daisi. Pogładziła wypukły brzuch.  Wyszłam za Melvina. Za 
trzy miesiące urodzi nam się drugi potomek. A ty masz dzieci?  Nie.  Naprawdę? Taki przystojniak?
 Nie mam. Przyszedłem do Tuckera.  Johnny rzucił okiem w głąb holu.  Jest u siebie?  O, tak. Ale w 
piekielnie ponurym nastroju, odkąd dowiedział się, że wracasz tu na lato. On cię nie znosi. Ja też 
byłabym wściekła, gdybyś powybijał mi w domu wszystkie szyby i ukradł psa.  Chyba przed 
opuszczeniem miasta trochę mnie poniosło.  Trochę?  Daisi wywróciła oczami.  Uważasz za 
drobiazg pomalowanie czerwoną farbą połowy sklepów na głównej ulicy i podłożenie ognia pod 
uschnięty dąb w środku miasta? Słysząc o swoich przewinieniach, Johnny poczerwieniał.  Powiesz 
szefowi, że przyszedłem? Daisi wskazała interkom, na którym leżała jakaś korespondencja.  
Wysiadł dwa miesiące temu.  W jej oczach ukazały się figlarne błyski.  Zrób Tuckerowi 
niespodziankę. Należy mu się taki wstrząs po tym, jak nawymyślał mi rano, że dostał za słabą 
kawę. Zadzwonił telefon. Daisi wskazała ręką na drzwi szeryfa.  Idź, Johnny, powodzenia. A jeśli 
usłyszę strzały, schowam się pod biurko. Przed drzwiami gabinetu szeryfa Johnny zatrzymał się z 
ręką na klamce. Od zeszłego wieczoru ciągle wracał myślami do tego, co się stało. Podejrzewał, że 
za kierownicą siedział Farrel. Nie widział go, nie rozpoznał wozu, ale przeczucie mu mówiło, że 
zaatakował go stary wróg. Johnny był przekonany, że w jego sprawie Tucker
nawet nie kiwnie palcem. Uznał jednak, że nie zaszkodzi mu odnotowanie incydentu w policyjnych 
kartotekach. Gdy znajdzie się ponownie w tarapatach, co było prawdopodobne, będzie miał jakiś 
dowód. Być może zdoła go to uchronić przed powrotem do więzienia, jeżeli sprawy przyjmą 
najgorszy obrót. Służba wojskowa, a potem pobyt w więzieniu, nauczyły Johnny'ego, że siedzenie 
cicho nie zawsze jest najlepsze. Czasami zdarzało się i tak, że im więcej osób znało problemy 
jakiegoś człowieka, tym bardziej był bezpieczny. Postanowił skorzystać z rady Daisi i zaskoczyć 
szeryfa. Otworzywszy szeroko drzwi, wszedł bez pukania do gabinetu. Tucker podniósł głowę znad 
biurka. Na widok pokiereszowanej twarzy Johnny'ego wybuchnął gromkim śmiechem.  Jak widzę, 

Bernard, zdążyłeś już napytać sobie biedy. Coś mi się zdaje, że twój pobyt w mieście będzie krótki. 
Znacznie krótszy, niż to sobie wyobrażałem. Johnny usiadł na krześle przed biurkiem Tuckera. 
Podobnie jak cały urząd, gabinet szeryfa był w opłakanym stanie. Pod sufitem skrzypiał stary 
wentylator, wyglądający tak, jakby za chwilę miał się rozlecieć. Na tablicy ogłoszeń za biurkiem 
wisiało sporo różnych kartek i prasowych wycinków. Niektóre zdążyły już pożółknąć ze starości.  
Mam skontaktować się z twoim kuratorem, czy zrobisz to sam?  zapytał szeryf.  Już do niego 
dzwoniłem  odparł Johnny.  Dlatego tutaj jestem.
Cliffton Tucker odchylił się w fotelu i skrzyżował ręce na potężnym torsie. Od chwili, gdy sześć 
miesięcy temu Johnny widział go po raz ostatni, temu pięćdziesięcioczteroletniemu mężczyźnie 
przybyło ponad dziesięć kilogramów. Przypominał teraz spasionego buldoga.  A więc, Bernard, 
jakie tym razem masz wytłumaczenie? Nie licz na to, że ci uwierzę, ale chcę je znać. Dla porządku. 
Wiesz, wszystko musi być załatwione zgodnie z prawem.  Wczoraj wieczorem na drodze do 
zalewiska ktoś usiłował przejechać mnie samochodem  oświadczył krótko Johnny.  Masz 
świadków?  Nie.  Tak też myślałem  burknął szeryf. Johnny z trudem się opanował. Nie powinien 
zadzierać z Tuckerem, który z łatwością mógłby uczynić jego pobyt w mieście jedną wielką udręką. 
 Powiedziałem kuratorowi, co się stało. Sporządził służbową notatkę. Teraz liczę na to, że pan zrobi 
to samo. To jedyny powód, dla którego tu przyszedłem. Szeryf wyciagnął z szuflady kartkę papieru 
i z niechęcią zabrał się do spisywania zeznania Johnny'ego.  Mówisz, że kiedy to się stało?  
Wczoraj wieczorem, około dziesiątej.  Wcale mnie nie dziwi, że ktoś chciał wyrównać rachunki.  
Ktoś taki jak Farrel.  To nie jedyny facet w mieście, który pragnie zobaczyć cię w trumnie.  Szeryf 
zmrużył oczy.  Rozpoznałeś samochód?
 Nie  odparł Johnny. Mógł dodać, że silnik chodził jak marzenie. Idealnie
wyregulowany, tak jak to tylko potrafił zrobić Clete Gilmore, wspaniały mechanik. Już jako 
chłopak rozkładał samochody na części i potem składał je w warsztacie przy stacji benzynowej 
ojca. Cliffton Tucker spojrzał na kilka zapisanych przez siebie wierszy.  Coś jeszcze? Johnny nie 
zamierzał wspominać o świetle, które widział w oknie starego domu na wzgórzu. Poszedł tam po 
odzyskaniu przytomności, ale nie znalazł śladu niczyjej bytności.  To mniej więcej wszystko. 
Tucker otarł pot z czoła. Jego mokra koszula świadczyła o tym, że wentylator nie spełnia swojego 
zadania.  Rozejrzę się i pogadam z Farrelem  oświadczył.  Ustalę, gdzie był wczoraj wieczorem. 
Jeśli nie będzie miał alibi, a ty w najbliższym czasie kopniesz w kalendarz, uznam, że chyba 
gadałeś prawdę. No i jak? Wszystko jest po staremu, pomyślał z westchnieniem Johnny, podnosząc 
się z krzesła. Powinien był wiedzieć, że w Common nie przyjmą go z otwartymi ramionami. 
Szykował się do wyjścia, gdy nagle otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł kościsty stary człowiek. 
 Cliff, muszę z tobą pogadać  oświadczył szeryfowi, nie zwracając uwagi na Johnny'ego. Johnny 
zobaczył przed sobą bladą twarz Jaspera Craiga. Ten człowiek, który kojarzył mu się zawsze z 
szykownymi, kosztownymi ubraniami, był teraz wy-
chudły, obdarty i oblepiony błotem. Cuchnął whisky. Co się z nim stało?  zastanawiał się 
zaskoczony Johnny. Słyszał, że to Farrel prowadzi teraz rodzinną firmę. Sądził jednak, że tylko 
dlatego, iż jego ojciec przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Jasper Craig spojrzał na Johnny'ego. 
Uśmiechnął się krzywo.  Cześć, chłopcze. Urosłeś. Zatrzymałeś się w starym domu?  Nie. Na 
przystani w Oakhaven.  Aha.  Jasper skinął głową.  Ze strony Mae to miły gest, bo wasza chałupa 
jest w fatalnym stanie. Nie nadaje się do zamieszkania.  Spojrzał na szeryfa.  Cliff, nie będę wam 
przeszkadzać.  Masz mi coś do powiedzenia  przypomniał Tucker, widząc że stary Craig wycofuje 
się z pokoju.  Johnny właśnie wychodzi.  Przyjdę potem. Przypomniałem sobie, że muszę coś 
załatwić. Podjechał pod piekarnię, gdzie umówił się z Nicole. Czekała, stojąc na chodniku, tuż przy 
jezdni. W zębach trzymała małą torbę, pod pachą bagietkę, a w rękach dwa kubki z kawą. Johnny 
nie był w stanie oderwać wzroku od zmoczonej deszczem bluzki, opinającej kształtne piersi, i od 
obcisłych dżinsów. Nie było sensu zaprzeczać. Ta kobieta była piekielnie pociągająca... Podała 
Johnny'emu kubki i postawiła torbę na siedzeniu. Zanim wsiadła do szoferki, wepchnęła bagietkę 
nad deskę rozdzielczą.
 Dory nalegała, żebym wzięła kawę i pączki. Jest
taka sama jak Clair. Ona też koniecznie chce mnie utuczyć. Johnny popatrzył na drobną sylwetkę 

Nicole. Naprawdę była bardzo szczupła.  Długo pani czekała?  zapytał i podał jej jeden z kubków.  
Jakieś dziesięć minut. Widział się pan z szeryfem?  Aha.  I co?  I nadal tu jestem. Otworzyła torbę i 
poczęstowała Johnny'ego pączkiem. Nie jadł śniadania. Rano był tak strasznie obolały, że ledwie 
zwlókł się z łóżka. Prawa noga i biodro były jednym wielkim sińcem. Sięgnął po pączka i z 
lubością wpił weń zęby. Zjadł z apetytem dwa następne. Opróżnili torbę i wypili kawę.  Dokąd 
teraz?  zapytał Johnny.  Jeszcze w dwa miejsca. Na pocztę i do Craiga. Chwilę później Johnny 
wjechał na parking przed składem materiałów budowlanych i wyłączył silnik. Nadal padało, niebo 
było zaciągnięte chmurami, a z oddali dochodziły odgłosy grzmotów.  Wskoczę na pocztę, żeby 
wysłać list  oświadczyła Nicole  a potem pójdę zamówić gonty i to, czego nie mają w stałej 
sprzedaży.  Podała Johnny'emu listę, którą wręczył jej dwa dni wcześniej.  Proszę przejrzeć ją 
jeszcze raz i sprawdzić, czy nie powinniśmy czegoś dodać.
Patrzył na odchodzącą szybko Nicole, podziwiając jej zgrabną figurę. Widok długich nóg i 
zgrabnego tyłeczka spowodował szybsze bicie męskiego serca. Johnny wysiadł z wozu, wsunął listę 
do kieszeni i niespiesznym krokiem wszedł do składu Craiga. Na ostry dźwięk dzwonka nad 
drzwiami poderwał się Willis Lavel, drzemiący za ladą. Pobladł na widok Johnny'ego.  Och, 
cholera.  Też cieszę się, że cię widzę  powiedział Johnny. Zapalił papierosa i zbliżył się do lady.  
Mam nóż  warknął Willis.  Spróbuj coś mi zrobić, to pożałujesz. Johnny dopiero teraz zwrócił 
uwagę na szeroko otwarte drzwi biura, które znajdowało się w głębi za ladą. Na tyle głośno, aby 
mógł dosłyszeć go ktoś,
kto być oznajmił: może znajdował się na zapleczu sklepu,
 Przyjechałem z Oakhaven po materiały. Willis, potrafisz spisać zamówienie i go nie schrzanić?  O 
tym musisz pogadać z Farrelem  odparł stary sprzedawca, pocąc się z wrażenia.  Ale nie sądzę, abyś 
dostał coś na rachunek...  Daj spokój  przerwał mu Johnny.  Zawołaj szefa, a ja sam powiem, o co 
mi chodzi.  Farrel nie zechce z tobą gadać  oświadczył Willis.  Nie znam człowieka, który by tak 
kogoś nienawidził, jak on ciebie.  Przyszedłem załatwić interes dla Oakhaven. Donośny głos 
Johnny'ego dotarł na zaplecze i ściągnął Farrela. Młody Craig był prawie tak wysoki jak Johnny,
lecz jasnowłosy. Miał zgrabną, wysportowaną sylwetkę i zielone, zuchwałe oczy. Był ubrany w 
dżinsy, długie buty z wężowej skóry, ze srebrnymi okuciami na czubkach, i jaskrawoczerwoną 
koszulę. Oprócz długiej blizny na szczęce i przetrąconego nosa, które to uszkodzenia zawdzięczał 
Johnny'emu, miał idealnie gładką twarz.  Masz czelność przychodzić tutaj?  warknął. A kiedy 
Johnny się nie odezwał, dorzucił z wściekłością:  Co z tobą, żebraczy synu? Czyżby w więzieniu 
obcięli ci język?  Język mam nadal  po dłuższej chwili milczenia odparł Johnny.  A ty, jak widzę, 
masz nadal krzywy nos. Zamiast się zezłościć, Farrel uśmiechnął się drwiąco.  A dziś rano patrzyłeś 
w lustro? Wyglądasz fatalnie. Witaj w domu. Dzwonek nad drzwiami rozległ się ponownie i w 
drzwiach ukazała się Nicole. Przemoczona i zadyszana. Przekonawszy się, że Johnny nie czeka na 
nią grzecznie w półciężarówce, rzuciła się biegiem w stronę sklepu. Zanim zdołała otworzyć usta i 
wydobyć głos, Johnny zapytał:  Załatwiłaś, chérie, sprawy na poczcie? Obdarzył Nicole leniwym 
uśmiechem, a ona odwzajemniła mu się spojrzeniem, które potrafiłoby rozbić kamień w pył.  Czyż 
nie ustaliliśmy, panie Bernard, że poczeka pan na mnie przed sklepem?  spytała cierpkim tonem. 
Kiedy podeszła bliżej, Johnny nachylił się i wyszeptał jej do ucha:  Jeśli zamierza pani traktować 
człowieka jak psa, to
powinna pani pamiętać o tym, żeby założyć mu obrożę i przywiązać go na smyczy. Wtedy będzie 
pani zawsze wiedziała, gdzie się znajduje.  Użyteczna wskazówka  wysyczała cicho.  Kiedy będzie 
pani próbowała wziąć mnie na smycz, może być całkiem wesoło... Ani żartobliwy ton Johnny'ego, 
ani jego uśmiech nie wywarły na Nicole pożądanego wrażenia.  Porozmawiamy o tym później  
oznajmiła.  Gdzie moja lista?  W bezpiecznym miejscu  zapewnił.  Sam się nią zajmę. Do pani 
należy tylko wybór barwy gontów.  Ja wszystko załatwię  oznajmiła kategorycznym tonem.  Jakieś 
kłopoty, pani Chapman? Może mógłbym pomóc? Głos Farrela brzmiał przyjaźnie. Zdaniem 
Johnny'ego, stanowczo zbyt przyjaźnie. Nie podobało mu się pożądliwe spojrzenie, którym jego 
odwieczny wróg obrzucił Nicole.  Możesz mówić mi po imieniu  powiedziała do Farrela.  Ale nie 
potrzebuję twojej pomocy. I przepraszam, jeśli mój pracownik zachował się niewłaściwie.  
Obrzuciła Johnny'ego wzrokiem pełnym nagany.  Poleciłam mu czekać w samochodzie.  Dziś 

trudno o dobrych pracowników  oświadczył Farrel, spoglądając z niechęcią na własnego 
sprzedawcę. Przeczesał palcami bujną czuprynę, nachylił się i oparł łokieć na ladzie.  A więc czym 
mogę ci służyć, Nicole?
Potrzebne mi materiały do remontu domu babki
i muszę zamówić nowe gonty. Nagle Johnny poczuł, jak Nicole wsuwa mu palce do tylnej kieszeni 
i wyciąga kartkę z listą zakupów. Uśmiechnąwszy się z satysfakcją, podeszła do lady 
wystudiowanym, prowokującym krokiem.  Dzień dobry, panie Lavel  słodkim głosem powitała 
starego Willisa, który natychmiast się ożywił.  Pamięta mnie pan? W zeszłym tygodniu spotkaliśmy 
się w banku.  Jasne, że pamiętam. Ładnie dziś pani wygląda. To miło, że zamieszkała pani z babką. 
Mój syn, Woodrow, jest tego samego zdania. Johnny był przekonany, że w mieście jest wielu 
mężczyzn podatnych na wdzięki Nicole. Była apetycznym jabłuszkiem i mieli ochotę je zerwać, a 
kto pierwszy, ten lepszy. Była dla nich owocem nowym i dojrzałym. Położyła na kontuarze zabraną 
Johnny'emu listę i zwróciła się ponownie do Farrela:  Czy babcia ma u was nadal otwarty 
rachunek?  Oczywiście  potwierdził i bez większego zainteresowania spojrzał na listę potrzebnych 
materiałów.  Jak widzę, robicie solidny remont. To długi spis.  Podsunął kartkę Willisowi.  Zajmij 
się tym  polecił.  I niech chłopcy nakryją ładunek brezentową plandeką, żeby drewno nie zmokło. 
Sam odbiorę plandekę, kiedy będę przejeżdżał w pobliżu Oakhaven.  Farrel, ale ty przecież nigdy 
nie poży...  Słyszałeś, co poleciłem? Macie nakryć drewno.
 Właściciel sklepu zwrócił się do Nicole:  Wzory gontów mam w biurze. Wybierzemy wspólnie 
kolor i przy okazji napijemy się kawy?  Świetnie. Poprowadził Nicole na zaplecze sklepu. Zanim 
jednak zamknął drzwi, z wyższością uśmiechnął się do Johnny'ego.
Gdy tylko znalazła się wśród drzew, znikło światło księżyca wskazujące drogę. Ruszyła przed 
siebie ciemną ścieżką, pochylając od czasu do czasu głowę, żeby uniknąć czegoś, co mogło czyhać 
w plątaninie nisko wiszących gałęzi, pokrytych gęstym listowiem. Nie chciała nawet myśleć o 
tysiącach oczu z pewnością obserwujących ją z ukrycia. Gdyby to zrobiła, jeszcze raz 
uzmysłowiłaby sobie, jaką głupotą było wyprawianie się po zmroku do przystani. Nagle potknęła 
się i ledwie utrzymała równowagę. Zaklęła pod nosem i stanęła, żeby odgarnąć włosy opadające na 
twarz.  Należało zabrać ze sobą latarkę. Wówczas można by się przekonać, jakiego rodzaju węża 
kopnęło się w głowę. Usłyszawszy nagle za sobą męski głos, Nicole z wrażenia głośno wciągnęła 
powietrze. Odwróciła się szybko i ujrzała w ciemnościach płomyk zapałki, który przez moment 
oświetlił przystojną twarz Johnny'ego Bernarda. Stał oparty o pień drzewa i palił papierosa.
 Co pan tu robi?  spytała mało sensownie. 
 A co sprowadza tu ciebie, chérie? Zbyt późno na spacer.  Ale nie dla pana?  Ja znam ten las. 
Mieszkałem w pobliżu wiele lat. Johnny zaciągnął się papierosem i wypuścił kłąb dymu.  
Przyszłam pana przeprosić  oznajmiła Nicole.  Dlaczego nie powiedział mi pan, co się naprawdę 
stało poprzedniego wieczoru? Dlaczego dopuścił pan do tego, że podejrzewałam pana o najgorsze? 
 Czyżbym tak zrobił? Zabawne, bo wydawało mi się, że próbowałem wyjaśnić, co się stało. Ale nie 
chciała pani słuchać.  Chyba należy mi się reprymenda.  Tak. I to solidna. Bez przerwy posądza 
mnie pani o najgorsze.  Johnny zgasił niedopałek.  Pani mnie nie zna i nie chce poznać.  To 
nieprawda.  Nicole zaczęła opędzać się od komarów.  Chodzi o to, że...  Że plotka, która dotarła do 
pani dziś po południu, zupełnie nie pasuje do pani wyobrażeń o mnie? Czyżby była pani gotowa 
wysłuchać tego, co ja mam do powiedzenia? I mi zaufać? Wysłuchać, owszem, ale nie zaufać. 
Szczerze powiedziawszy, Nicole nie wiedziała, czy jest jeszcze zdolna dowierzać jakiemukolwiek 
mężczyźnie.  Dobrze pan wiedział, że wizyta u szeryfa nie pozostanie bez echa i że w mieście 
wszyscy będą wkrótce mówić o tym, co się stało.  Tak tutaj jest. Przewidziałem to.
 Uważa pan, że jedynie pan wszystko wie?  Nicole
rozzłościła się nagle.  Czy liczył pan także na moje przeprosiny? O tym też pan z góry wiedział? 
Johnny nie odpowiadał. Kiedy odwróciła się, aby odejść, położył rękę na jej ramieniu.  Niech się 
pani uspokoi. I nie ucieka jak szalona.  Przez pana wyszłam na idiotkę.  Cofnęła ramię.  Zawdzięcza 
to pani wyłącznie sobie. Znów zaatakowały ją komary. Johnny podniósł kaptur jej dresu i nasunął 
go na głowę Nicole.  Chodźmy stąd, zanim zjedzą panią żywcem. Wziął ją za rękę i pociągnął za 
sobą. Weszli głębiej w las. Po chwili w bladym świetle księżyca ujrzała zalewisko. Od razu 

zorientowała się, gdzie się znajdują. Zaczęła zastanawiać się, dlaczego pozwoliła Johnny'emu 
przyprowadzić się do domku, w którym teraz mieszkał.  Chérie, idziesz na górę?  zapytał, gdy 
znaleźli się w środku. Nie odpowiadając, ściągnęła kaptur. Zawahała się na chwilę.  Nie gryzę. 
Chyba, że będziesz miała na to ochotę  dorzucił żartobliwym tonem. Mimo otwartych okien, w 
mieszkaniu było duszno i parno. Nicole zdjęła bluzę od dresu. Rozejrzała się wokoło i zauważyła, 
że Johnny wprowadził kilka ulepszeń. Między innymi wynalazł gdzieś stary kufer i postawił go 
między kanapą a fotelem, używając zamiast stolika. Wnętrze pokoju, przytulne i czyste, robiło miłe 
wrażenie.
 Chce pani czegoś się napić?  zapytał, ruszając w stronę kuchenki. Nicole zapatrzyła się w jego 
powolny chód.  Wody sodowej?  Nie, dziękuję. Nalał sobie szklankę wody i wypił. Nicole 
przysiadła na rogu kanapy. Podniosła wzrok i ujrzała jeden ze swoich starych obrazów, wiszący nad 
łóżkiem. Przedstawiał zalewisko. Godzinami tkwiła wówczas w pobliżu ukrytej małej zatoczki, 
gdzie miały gniazda nocne czaple. Zabrał ją tam Bick i kiedy Nicole, zachwycona urokiem tego 
miejsca, szkicowała z zapałem, on złapał na wędkę pokaźną liczbę zębaczy. Udało się jej oddać na 
płótnie tajemniczą atmosferę zalewiska i jego niezwykły urok. Zrobiła reprodukcję tego obrazu i 
nawet sporo odbitek sprzedała, a oryginał podarowała babci na urodziny. Była ciekawa, co robił w 
domku na przystani. Johnny usiadł w fotelu na biegunach.  Jeśli jutro nie będzie padać, zacznę 
zrywać pokrycie dachu. Przez tydzień lub dwa dziedziniec będzie wyglądał okropnie.  Nic nie 
szkodzi  zapewniła Nicole i dodała po dłuższej chwili milczenia:  Proszę opowiedzieć mi o 
wydarzeniach poprzedniego wieczoru.  Tak jak mówiłem Tuckerowi, na drodze nad zalewiskiem 
usiłował przejechać mnie jakiś samochód.  Jest pan pewny? Może po prostu kierowca nie zauważył 
pana.  Widział mnie doskonale. Szedłem do mojego starego domu, który dzięki starszej pani nadal 
do mnie należy i...
 Chwileczkę. Dzięki starszej pani? Co ma pan na
myśli?  Wróciłem tu tylko ze względu na pani babkę  wyjaśnił.  Płaciła za mnie podatek gruntowy. 
Tylko niech mnie pani nie pyta, dlaczego to robiła, bo sam nie wiem. Zresztą ta ziemia podobno nie 
ma dużej wartości, gospodarstwo i dom są w ruinie.  Jak dowiedział się pan, że jest nadal 
właścicielem tego kawałka ziemi? Z listu babki?  Nie. Napisał do mnie Griffin Black, bo chciał 
odkupić moją ziemię. Jego list dostałem sześć miesięcy temu, kiedy jeszcze mieszkałem w 
Lafayette. Sądziłem, że zaszło jakieś nieporozumienie, więc przyjechałem do Common, aby to 
wyjaśnić. Wyszedłem z gmachu ratusza z zamiarem udania się wprost do Oakhaven, ale że było 
gorąco, wstąpiłem do baru Peppera, aby się ochłodzić. No i właśnie wtedy zaczęło się moje piekło... 
 Sądzi pan, że to Farrel chciał pana przejechać?  Możliwe. Zadzwoniłem z samego rana do mojego 
kuratora, a on poradził, żebym o tym, co się stało, poinformował szeryfa. Uznał, że złożony w 
biurze szeryfa meldunek może mieć działanie zapobiegawcze, a gdyby mimo to znów przydarzyło 
mi się coś podobnego...  Uważa pan, że to możliwe?  W tym mieście mam wielu wrogów.  
Dlaczego?  To trudne pytanie. Większość powodów, które znam, nie ma żadnego sensu.  Co będzie, 
jeśli ten ktoś, być może Farrel, spróbuje jeszcze raz?  Teraz już mnie nie zaskoczy.
 Nie zamierzam napytać sobie biedy. Nie szukam kłopotów.  Może ktoś chce pana sprowokować? I 
liczy na to, że zareaguje pan tak, jak poprzednim razem. Podobno bywa pan bardzo porywczy...  
Nicole zacisnęła wargi. Znów dała posłuch miejscowym plotkom i spodziewała się po Johnnym 
najgorszego.  Przepraszam.  To informacja od Farrela?  zapytał.  Ostrzegał mnie przed panem  
odparła, czerwieniejąc na twarzy.  Mówił coś o wybijanych oknach i zabitym psie.  Mam na swoim 
koncie kilka szyb, z czasów gdy byłem małym chłopcem. A historia o zabitym psie to wierutne 
kłamstwo. Czy teraz ja z kolei powinienem ostrzec panią przed Farrelem? Nicole oparła się 
wygodniej na kanapie i trochę rozluźniła.  Nie widzę potrzeby. Chciałabym tylko, żeby nie brał 
mnie pan za idiotkę. Wiem, jak postępować z takimi mężczyznami jak on. Nie odchodźmy jednak 
od tematu. Jeśli nie dotrzyma pan warunków zwolnienia, odeślą pana do więzienia. Proszę więc 
mieć się na baczności. Jeśli nie zależy panu na sobie, niech pan przynajmniej pomyśli o mojej 
babci. Od chwili pańskiego przyjazdu jest tak szczęśliwa, jak jeszcze nigdy dotąd. Nie rozumiem 
powodów jej radości, ale wiem, że pańska obecność jest dla niej bardzo ważna. Kocham babcię i 
uważam, że panu nie wolno rujnować jej życia. Nie wolno!  Niech pani przestanie się denerwować. 

Nie dojdzie do tego.
Nicole podniosła się z miejsca i wzięła pod boki.  Nie dojdzie, bo będzie pan unikał jak ognia 
Farrela
Craiga i każdego innego faceta, który będzie prowokował pana do bójki! Słyszy pan, co mówię? A 
poza tym nie ma pan żadnego powodu, żeby jeździć do miasta. Czy to jasne?  Jestem wolnym 
człowiekiem. Będę robił, co mi się podoba.  Byłoby dobrze, gdyby kierował się pan wyłącznie 
zdrowym rozsądkiem. Wobec mojej babci ma pan wielki dług. Gdyby nie ona, nadal gniłby pan w 
więzieniu.  Można spojrzeć na to z innej strony  gniewnie mruknął Johnny.  Gdyby przez te 
wszystkie lata nie utrzymywała mojego nazwiska na akcie własności bezwartościowej ziemi, do 
niczego by nie doszło. Nie wróciłbym tu nigdy, gdybym nie dostał listu od Griffina Blacka. Riposta 
Johnny'ego sprawiła, że Nicole zamilkła. Podeszła do okna wychodzącego na zalewisko. Zza chmur 
wyglądał księżyc. Widok był tak piękny, że zapierał dech.  Ma pan żal? Bo jeśli tak, to...  Nie mam 
żalu. Starsza pani nie kazała mi łamać Farrelowi nosa ani wyciągać noża w barze Peppera. 
Skrzypienie biegunów na podłodze ostrzegło Nicole, że Johnny podniósł się z fotela. Podszedł do 
niej bez słowa i stanął tak blisko, że poczuła zapach jego skóry i oddech.  Cieszę się, chérie, że od 
razu poznałaś się na Farrelu  powiedział.  Nie można mu dowierzać.  A panu można?  Nicole nie 
odrywała wzroku od
zalewiska skąpanego w księżycowej poświacie.  Może tylko wykorzystuje pan sytuację?  Co 
mógłbym na tym zyskać?  zapytał. Nicole odwróciła się i zaraz tego pożałowała, bo znalazła się tak 
blisko Johnny'ego, jakby była w jego objęciach.  Nic. Już mówiłam, nie jestem idiotką.  Był tak 
blisko, że nie mogła oddychać.  Muszę już iść.  Wyminęła go szybko i porwała bluzę od dresu. 
Kiedy odwróciła się do wyjścia, stał w drzwiach.  Proszę od razu założyć dres  powiedział.  Ma 
pani za delikatną skórę na chodzenie wieczorem po lesie. Zaraz panią odprowadzę.  Znam drogę.  
Wiem, ale jak była pani uprzejma wytknąć mi to wcześniej, powinienem myśleć nie tylko o sobie.  
Miałam na myśli nie siebie, lecz babcię.  Mimo to jednak pójdziemy razem. Dwa dni później 
Nicole, ubrana w bladoniebieską sukienkę, weszła do baru Peppera. Był pełen gości, bo miała tu 
dziś grać orkiestra. Nicole omijała zazwyczaj z daleka wszelkie bary, ale tym razem dała się 
namówić koleżance, która twierdziła, że będzie to wspaniały wieczór. Przeszukując wzrokiem tłum, 
żeby ją odnaleźć, Nicole odkryła wolny stolik i usiadła. Wszystkie inne miejsca były zajęte.  Cześć. 
Odwróciła się i ujrzała przed sobą rudowłosą młodą kobietę w zaawansowanej ciąży. Nie powinna 
gapić się na wydatny brzuch, ale nie mogła oderwać od niego wzroku. Uśmiechnęła się sztucznie.
 Cześć. Jestem Nicole Chapman. A ty jesteś...?  Daisi Buillard. Mogę się przysiąść?  Oczywiście. 
Proszę. Daisi odsunęła od stolika jedyne wolne krzesło i usia-
dła. Miała na sobie spodnie i koszulkę z napisem ,,Dziecko na pokładzie''.  Już wcześniej 
zamierzałam wpaść do Oakhaven, żeby cię poznać, ale wiesz, jak to bywa, kiedy kobieta pracuje 
zawodowo i jednocześnie stara się w jakim takim stanie utrzymać dom. Nie ma czasu na nic innego. 
Nicole uśmiechnęła się. Nie mogła oderwać wzroku od wypukłego brzucha Daisi, która mówiła 
dalej, nieświadoma, że jej towarzyszka popada w coraz większą melancholię.  Czekasz na kogoś  
uznała.  Na faceta?  Nie.  Nicole założyła nogę na nogę.  Umówiłam się tutaj z Dory, ale się 
spóźnia. Powinnaś znać ją z piekarni. Jest...  Znam Dory  potwierdziła Daisi.  Chodziłyśmy razem 
do szkoły. Jest zazwyczaj bardzo punktualna. Widocznie wypadło jej coś ważnego. Masz babo 
placek, jęknęła w duchu Nicole. Siedząc samotnie przy stoliku, będzie się czuła jak idiotka. 
Zamówiła białe wino.  Proszę o dietetyczną colę  powiedziała Daisi do kelnerki. Upłynął jeszcze 
kwadrans, a Dory jak nie było, tak nie było. Zjawił się mąż Daisi. Niespecjalnie przystojny, ale miał 
ciepłe, szare oczy i było widać, że bardzo kocha żonę.  Oboje cieszymy się, że zjawił się tutaj ktoś 
w na-
szym wieku  oświadczył z miejsca.  Ostatnio niewielu młodych ludzi decyduje się zamieszkać na 
stałe w Common. Wyjeżdżają, gdy tylko skończą szkołę.  Moja mama mówiła, że jesteś artystką  
powiedziała Daisi.  To musi być wspaniałe.  Tak  przyznała Nicole. Wolałaby jednak, żeby babka 
nie opowiadała o jej karierze.  Co z Johnnym?  zapytał Melvin.  Znów ma kłopoty?  Już ci 
mówiłam  Daisi trąciła męża łokciem  że to skutek wypadku. Dlaczego robisz z igły widły? Po 
kilku minutach Daisi i Melvin zdecydowali się zatańczyć i poszli na parkiet. Mel trzymał żonę 

blisko siebie i wyglądało to tak, jakby oboje kołysali między sobą jeszcze nie narodzone dziecko. 
Dla Nicole był to widok bardzo bolesny. Wróciła tragiczna przeszłość. Zamówiła ponownie wino, z 
nadzieją, że alkohol stępi ból. Ze zdumieniem zobaczyła, że zamiast kelnerki przyniósł je Farrel 
Craig.  Witaj, piękna pani. Mogę się przysiąść? Nicole uśmiechnęła się sztucznie.  Chyba nie 
zostanę tu długo, ale jeśli chcesz, to siadaj.  Zabawa zaczyna się dopiero rozkręcać.  Farrel usiadł 
przy stoliku.  Obserwuję cię przez cały wieczór i widzę, że podobasz się facetom, ale się ciebie 
boją. Jesteś wykształcona, z Kalifornii i w ogóle, więc nie wiedzą, jak do ciebie zagadać. Siedzą 
speszeni i czekają, aż znajdzie się ktoś, kto zrobi pierwszy ruch. Chcą zobaczyć, jak to będzie.  A 
więc masz odegrać rolę lodołamacza?  spytała
Nicole, wyczuwając, że Farrel ma zamiar poprosić ją do tańca. Potrafił prawić kobietom słodkie 
słówka, ale nie tak dobrze, jak robił to Chad Taylor.  Coś w tym sensie. Przyszedłem tutaj, żeby 
sobie potańczyć. Orkiestra zaczęła znów grać coś szybkiego. Wokół parkietu rozbłyskiwały dwa 
rzędy neonowych, różowych świateł. Może to widok ciężarnej Daisi, tak szczęśliwej, że Nicole 
ledwie mogła to znieść, a może uwodzicielski uśmiech na twarzy Farrela Craiga i nadmiar wypitego 
wina sprawiły, że po chwili znalazła się wśród szalejących na parkiecie par, i to w ramionach 
mężczyzny, którego przecież nie lubiła. Objął ją w talii i wdarł się w sam środek tańczących.  Zaraz 
oczyścimy sobie parkiet  oznajmił.  Trzymaj się mnie. Mówiąc to, Farrel nie żartował. Porozganiał 
inne pary, tak że wróciły do stolików. Nicole pomyślała, że robi z siebie przedstawienie. Szybko 
jednak przestała się tym martwić, gdyż musiała dbać o zachowanie równowagi i utrzymanie się na 
nogach. Byli sami na parkiecie. Z minuty na minutę muzyka stawała się szybsza i coraz bardziej 
szalona. W miarę jak sukienka Nicole podciągała się wyżej, rozlegały się coraz głośniejsze gwizdy. 
Rozpalona, z zaczerwienioną twarzą, Nicole chciała się zatrzymać, bo brakowało jej powietrza. Ale 
tłum zgromadzony wokół parkietu nie przestawał klaskać do rytmu, coraz szybciej i szybciej. Ze 
wszystkich stron sali rozlegały się okrzyki zachęcające do jeszcze większych szaleństw.
Wreszcie orkiestra zwolniła tempo. Kiedy zagrała bluesa, kilka par odważyło się wrócić na parkiet i 
walczyć z Farrelem o miejsce do tańca. Przygasły neonowe światła i Nicole przypomniała sobie 
ostrzeżenia Johnny'ego dotyczące jej partnera. Farrel stawał się coraz bardziej zaborczy. 
Przyciągnął ją mocno do siebie i zaczął szeptać do ucha czułe słówka. Było już dobrze po północy, 
kiedy wreszcie odprowadził Nicole na parking przed barem. Przetańczyli kilka godzin i wypili 
sporo drinków. Farrel przyciągnął ją do siebie i pocałował w usta. Wargi miał gorące. Natarczywe. 
 Proponuję przedłużenie wieczoru  powiedział szeptem.  Znam miejsce, gdzie będziemy sami. 
Nicole zręcznie wysunęła się z jego objęć. Spojrzała na zegarek.  Nie miałam pojęcia, że już tak 
późno. Babcia z pewnością zamartwia się o mnie.  Wygląda mi to na kosza  uznał Farrel.  Przykro 
mi.  Nicole odetchnęła z ulgą.  Na razie nie zamierzam nawiązywać z nikim bliższej znajomości. 
Nawet na jedną noc. Przyjechałam tu tylko po to, aby posłuchać muzyki i spotkać się z 
przyjaciółką. A ponieważ ona nie przyszła, więc...  Nicole poczuła, że kręci się jej w głowie i że za 
chwilę będzie zbyt słaba, aby o własnych siłach dotrzeć do samochodu.  Muszę iść  powiedziała 
szybko.  Dziękuję za dobrą zabawę.  Nie ma za co. Daj znać, gdy tylko zechcesz potańczyć.  
Dobrze. Będę o tym pamiętała. Nicole powoli ruszyła przed siebie. Starała się iść
spokojnym, równym krokiem, tak aby Farrel nie podejrzewał, że ledwie trzyma się na nogach. 
Doszła do swojego wozu i wyciągnęła z torebki kluczyki. Wsiadła i uruchomiła silnik. Zobaczyła, 
że Farrel wraca do baru i odetchnęła z ulgą. Zamknęła oczy. Kręciło się jej w głowie. Wypiła o 
kilka kieliszków za dużo. Nagle usłyszała stukanie w szybę. Uniosła powieki i aż krzyknęła cicho 
ze zdziwienia. Widok wpatrującego się w nią Johnny'ego sprawił, że poczuła się jeszcze gorzej. Nie 
zamierzała wysłuchiwać cierpkich komentarzy na temat swojego stanu. Pragnęła być teraz sama. 
Poprosił gestem, żeby opuściła szybę. Przez kilka sekund tępo wpatrywała się w tablicę rozdzielczą. 
Wyłączyła najpierw klimatyzację, a dopiero potem wcisnęła górny przycisk z lewej strony i 
patrzyła, jak szyba opuszcza się i znika w obudowie drzwi.  Dobrze się pani czuje?  Tak  skłamała.  
A co pan tutaj robi? Johnny zaciągnął się papierosem.  Jest późno  oznajmił.  Starsza pani się 
niepokoi. Zwłaszcza że dzwoniła Dory i powiedziała, że nie mogła przyjść na spotkanie. A więc co 
robiłaś, chérie, przez ten czas? Może nie powinienem pytać?  Dzwoniła Dory?  Nicole zmarszczyła 
czoło.  Mówiła, dlaczego nie mogła przyjść?  Mieli mały pożar w piekarni. Nic poważnego. Ile tego 

było?  Ile czego było?  Alkoholu. Ile pani wypiła?  Słucham? W tej chwili żołądek podszedł Nicole 
do gardła, ale
nie zamierzała dać po sobie poznać, jak okropnie się czuje. Marzyła o tym, aby jak najszybciej 
znaleźć się w domu, połknąć dwie tabletki od bólu głowy i paść na łóżko.  Picie i prowadzenie 
wozu to kiepska kombinacja. Uważał, że ona o tym nie wie? Sięgnęła do przycisku, aby zamknąć 
okno, ale Johnny odczytał jej zamiary i błyskawicznie otworzył drzwi wozu.  Niech pani przesunie 
się na drugie siedzenie. Popatrzyła na niego, po czym zmrużyła oczy i znów spojrzała. Widziała 
zamazane kontury twarzy Johnny'ego, jakby podwójnie. Jęknęła cicho i zamrugała oczami, żeby 
pozbyć się tego podwójnego widzenia.  Przesuń trochę, chérie, ten swój śliczny tyłeczek.  Dał jej 
lekkiego kuksańca.  Nie jesteś w stanie prowadzić.  Kiedy ja czuję się dobrze.  Jak diabli. Johnny 
wsunął się do samochodu i objął Nicole.  Proszę natychmiast mnie puścić!  zażądała. Przesunął ją 
na miejsce dla pasażera, a sam usiadł za kierownicą.  Powinna spotkać panią kara za niepotrzebne 
martwienie starszej pani  skarcił Nicole.  Wino to zdradliwy trunek.  A skąd pan wie, co piłam?  
spytała zaskoczona.  Byłam szpiegowana?  Kiedy nie zaprzeczył, chwyciła go mocno za koszulkę, 
tak aby móc zajrzeć mu prosto w twarz.  Czy to prawda?  Dobrze bawiła się pani z Farrelem, 
przylepiając się do niego w tańcu?  zapytał, nie odrywając wzroku od Nicole.
 Wcale się nie przylepiałam  zaprzeczyła.  Farrel bez przerwy się uśmiechał. Czyżby na myśl o tym, 
co się wydarzy później, kiedy uda mu się panią jeszcze bardziej spić? Nicole miała dość tej 
kłopotliwej rozmowy. Zmieniła temat.  Przyjechał pan półciężarówką? Johnny wskazał ręką środek 
parkingu.  Tak. Tam stoi. Przyjadę po nią jutro z samego rana. Gdy tylko ruszyli, Nicole odchyliła 
się w tył i zamknęła oczy. W tej chwili gotowa była przyznać, że Johnny, wioząc ją do domu, 
spełnia naprawdę dobry uczynek. Doszła też do wniosku, że topienie smutku w winie było chyba 
najbardziej bezsensownym pomysłem, jaki ostatnio przyszedł jej do głowy. Ale patrzenie na 
ciężarną Daisi Buillard spowodowało, że wróciły wspomnienia o koszmarnych przeżyciach. Znów 
poczuła ból i pustkę. Bezradność. Położyła dłonie na żołądku i usiłowała powstrzymać wymioty. 
Do diabła z tą kobietą! Co ona sobie wyobrażała, pokazując się w takiej kusej i obcisłej kiecce, że 
oblepiała całe jej ciało? Co ona sobie wyobrażała, tańcząc z Farrelem tak zażyle, jakby znali się od 
lat? Johnny ponownie ujrzał przed oczami tego drania, całującego przed barem Nicole, i aż go 
zemdliło. Nie należał do ludzi zazdrosnych, ale w tej chwili, nie zważając na konsekwencje, z 
rozkoszą wybiłby głową Farrela szybę samochodową. Wbrew własnej woli pożądał Nicole, i to do 
szaleństwa. Nie mógł nic na to
poradzić, że pragnął kochać się z nią i słyszeć, jak wypowiada jego imię. Był podniecony jak diabli. 
Kiedy ujrzał ją po raz pierwszy, miał ochotę tylko na seks. Teraz zależało mu na czymś więcej. 
Widok Nicole w objęciach Farrela dotknął go boleśnie... Usłyszał jej cichy jęk.  Spokojnie, chérie. 
Za kilka minut będziemy już w domu. Ujrzawszy Oakhaven, Johnny powoli skręcił na podjazd, 
zatrzymał samochód i wyłączył silnik. Popatrzył na Nicole. Była śliczna. Nie powinien mieć 
pretensji do Farrela o to, że ją podrywał. Tak samo postąpiłby każdy inny normalny mężczyzna. 
Zastanawiał się, ile wypiła, zanim zjawił się w barze Peppera.  Chérie, obudź się  wyszeptał.  
Jesteśmy już w domu. Zajęczała cicho, otworzyła szeroko oczy i właśnie wtedy dostrzegł 
połyskującą łzę. Zaniepokojony, otarł ją, a potem spytał:  Chérie, co się dzieje z tobą? Boli cię 
brzuch? A może głowa? Usiadła prosto i, jakby zawstydzona, odwróciła wzrok.  Nic mi nie jest. 
Wysiadł. Kiedy obszedł samochód i otworzył drzwi, zobaczył, jak Nicole zsuwa się z siedzenia i 
przechyla w jego stronę. Przytrzymał ją w talii. Wyprostowała się, ale znów się lekko zachwiała.  
Możesz już stanąć, chérie. Szła wsparta o jego ramię, z trudem trzymając się na nogach. Na 
werandzie stanęli przed balkonowymi
drzwiami do jej sypialni. Johnny zobaczył, że Nicole przygląda mu się z zaciekawieniem.  Czy 
rzeczywiście jesteś porządnym facetem, jak twierdzi moja babcia?  Oparła rękę na piersi 
Johnny'ego.  Mam nadzieję, że nie. Bo nie chcę cię polubić. Ani trochę. Powinieneś być taki jak 
Chad. Nieuczciwy i egoistyczny... Twarz Nicole odzwierciedlała miotające nią uczucia. Wyglądała 
tak, jakby za chwilę miała się rozpłakać. Wspomniała o jakimś Chadzie. Johnny domyślił się, że to 
pewnie facet, który ją skrzywdził. Nie wątpił, że na trzeźwo nie zdobyłaby się na tak osobiste 
wyznanie. Chętnie usłyszałby coś więcej, ale nie teraz, gdy czuła się tak okropnie.  Chérie, wchodź 

do środka  powiedział.  Czas pójść do łóżka.  Odsunął od siebie Nicole.  Rano poczujesz się lepiej. 
Popchnął ją lekko w stronę drzwi balkonowych i zaczął wycofywać się ku schodkom werandy. Był 
jeszcze blisko, gdy nagle oznajmiła:  Nawet nie zapytał, czy może to zrobić.  Kto?  Farrel. Nie 
zapytał, czy może mnie pocałować. Johnny nie chciał, żeby przypominała mu o tym obrzydliwym 
pocałunku. I bez tego będzie prześladował go przez całą noc.  Chérie, idź do łóżka.  Dobrze, zaraz. 
Ale nie potrafię przestać o tym myśleć. Ja...  Nie chcę o tym słuchać!  Odwrócił się z zamiarem 
odejścia.
 Jesteś zły. Przepraszam. Ciągle jeszcze czuję gorzki smak w ustach... Johnny miał już tego 
serdecznie dość.  Niby jak mam ci pomóc?  zapytał.  Akurat zabrakło mi miętówek. W tej chwili 
dałby wiele, aby wreszcie weszła do swojego pokoju. Wtedy mógłby już sobie pójść. Bał się, że 
zaraz zrobi coś głupiego. A im dłużej przebywał w pobliżu Nicole...  Nie chcę miętówek  
oświadczyła łagodnym tonem. Zrobiła w stronę Johnny'ego niepewny krok, a potem drugi i trzeci, 
tak że znalazła się tuż przed nim. Powoli oparła się o jego pierś. Nozdrza Johnny'ego wypełnił 
podniecający zapach, gwarantujący jeszcze jedną bezsenną noc.  Johnny, daj mi coś innego. Użyj 
wyobraźni i... Myśl o usunięciu z ust Nicole smaku warg Farrela i naznaczeniu ich własnym 
sprawiła, że Johnny'ego ogarnęło pożądanie. Czuł, jak Nicole coraz mocniej przywiera do jego 
piersi. Mimo że nie powinien w ogóle tego robić, postanowił pocałować ją tylko raz. Jeden jedyny 
raz... Usta miała miękkie i gorące. W jednej chwili obietnica szybkiego całusa wywietrzała 
Johnny'emu z głowy. Wziął Nicole w objęcia i przyciągnął mocno do siebie. Długim pocałunkiem 
zmiażdżył jej wargi. Całował do utraty tchu. Chciał przestać. Obiecał sobie, że zaraz to zrobi. 
Nicole poczuła, jak bardzo jest podniecony. Jęknęła cicho, czym doprowadziła go do szaleństwa. 
Uzmysłowiwszy sobie, że odpowiadała na pieszczoty, stracił nad sobą kontrolę.
Przesunął dłonie wzdłuż jej bioder, a potem wzdłuż aksamitnych ud. Tracił oddech. Zatrzymał się, 
aby nabrać powietrza, i właściwie dopiero wtedy uzmysłowił sobie, co się dzieje. Miał przed sobą 
pijaną kobietę, którą chciał wziąć do łóżka. A więc zachować się nie lepiej niż Farrel Craig czy też 
ten inny, wspomniany przez nią facet. Na tę myśl Johnny natychmiast oprzytomniał i cofnął się o 
krok. Zaklął i zanim półprzytomna Nicole zdołała pojąć, co się dzieje, zniknął w ciemnościach 
nocy.
Do Nowego Orleanu wyjechała przed śniadaniem, żeby nie wpaść przypadkiem na babcię ani na 
Clair lub Bicka, ani tym bardziej na Johnny'ego. Nadal czuła smak jego pocałunku. Jej ciałem 
wstrząsnął dreszcz podniecenia. Jak mogła wczoraj upaść aż tak nisko? Nie powinna zostawać u 
Peppera. Ale największym błędem było wypite wino, które sprawiło, że pozwoliła Farrelowi 
zapanować nad sytuacją. Uratowało ją pojawienie się Johnny'ego. Jednak to, że oglądał ją w tak 
opłakanym stanie, było poniżające. A na werandzie zachowała się wprost okropnie... Starając się o 
tym zapomnieć, zaczęła myśleć o celu podróży. O Nowym Orleanie i o galerii sztuki. Od dziecka 
marzyła o malowaniu i publicznym uznaniu dla jej talentu. Ciężko pracowała, aby urzeczywistnić te 
marzenia. Po pierwszym sprzedanym obrazie wpadła w euforię... Musiała przerwać wspomnienia, 
bo nagle zobaczyła Johnny'ego. Szedł szybkim krokiem w stronę miasta.
Uznała, że powinna go podwieźć, zjechała więc na pobocze. Wsiadł i od razu zaczął się jej 
przyglądać. Była ubrana w prostą pomarańczową spódnicę i biały jedwabny top. Niesforne włosy 
związała w stylowy węzeł. Udało się jej nawet zrobić makijaż, mimo że drżały jej ręce.  Sądziłem, 
że dzisiaj będziesz spała dłużej  powiedział.  Jadę do Nowego Orleanu. A ty po co szedłeś do 
miasta?  Przyprowadzić półciężarówkę. Zacisnęła palce na kierownicy i usiłowała uspokoić 
nierówny oddech. Nie odrywając oczu od drogi, oznajmiła:  Chcę przeprosić cię za to, co stało się 
wieczorem. Nie byłam sobą. Byłam...  Pijana  dokończył brutalnie, gdy zawiódł ją głos.  To 
niezupełnie tak. Ja... Próbowałam tylko...  Zetrzeć w warg smak ust Farrela Craiga. Tak, pamiętam. 
 Oschły ton Johnny'ego świadczył o tym, że uważa temat za wyczerpany.  Dobrze spałaś?  zapytał.  
Tak  skłamała. Po rejteradzie Johnny'ego zrobiło się jej niedobrze. Spędziła dwie godziny w 
toalecie. Wjechała na pusty o tej porze parking przed barem. Johnny wyciągnął rękę i zdjął jej z 
nosa ciemne okulary.  Jeśli ma się ochotę zdrowo popić, to nie należy, chérie, robić tego, pijąc wino 
 pouczył.  Jak się teraz czujesz?  Trochę boli mnie głowa  odparła niezgodnie z prawdą, bo ból 
rozsadzał jej czaszkę.  Wkrótce minie.

Johnny, a co do ostatniej nocy...  zaczęła niepewnym głosem.  Jeśli szukasz winnego, to masz go 
obok  stwierdził szybko.  Byłem trzeźwy. I to ja powinienem przepraszać, ale  uśmiechnął się blado 
 wcale nie było mi przykro. Było wspaniale wziąć cię w objęcia. Skłamałbym twierdząc, że nie 
pragnąłem, aby tak właśnie się stało.  Przecież...  Wałkowanie tego w rozmowie nic nie zmieni. 
Jeśli chcesz zapomnieć o tym, co się stało, to twoja sprawa, chérie. Masz do tego pełne prawo. Ale 
ja nie potrafię zapomnieć, gdybym nawet chciał. Jedź ostrożnie. Wskaźnik zużycia paliwa stał na 
zerze. W pierwszej chwili Johnny pomyślał, że ktoś wypompował mu w nocy całą benzynę, ale gdy 
podjeżdżał do stacji Gilmore'a, już wiedział, co się dzieje. Czekali na niego. Jak za dawnych 
czasów. Mimo to bez wahania wyskoczył z półciężarówki. Tak jak kiedyś było ich trzech. Mieli na 
twarzach zjadliwy uśmiech. Po lewej stronie Farrela stał Clete, a po prawej Jack Oden. Johnny nie 
był zaskoczony ich widokiem. Zdawał sobie sprawę z tego, że wcześniej czy później Farrel zmusi 
go do walki. Sądził jednak, że odbędzie się ona w bardziej normalnych okolicznościach. I to był 
błąd. Farrel nie zmienił taktyki. Zasłaniając się dwoma zabijakami, nadal nie zamierzał walczyć 
czysto. Dziś, przy trzech na jednego, sprawa polegała tylko na tym, jak szybko załatwi przeciwnika. 
Johnny zgasił obcasem papierosa i odszedł od
półciężarówki. Nie miał ochoty naprawiać potem zniszczonej karoserii. Od ściany stacji oderwał się 
Farrel, ubrany w czarne dżinsy i czarną koszulkę.  No to co, Johnny, będzie jak za dawnych 
czasów? Zapędziłem cię w kozi róg. Nie dasz rady uciec. Pamiętasz, jaką swego czasu miewaliśmy 
frajdę? Ty, ja, Clete i Jack?  roześmiał się chrapliwie. Tak, było jak dawniej. Z drobną różnicą, że 
Clete zdążył zamienić się w górę sadła. A Jack posiwiał i wyłysiał. Jego twarz pokrywały dziury po 
ospie, miał paskudne blizny na czole i obu policzkach. Wyglądał znacznie groźniej niż przed laty.  
Zaraz zacznie uciekać  uprzedził kolesiów Jack.  Nigdzie nie pryśnie  zapewnił Clete.  Jest 
załatwiony i dobrze o tym wie.  Spojrzał z pogardą na Johnny'ego.  Masz pojęcie, co z tobą 
zrobimy?  Ale zrobiły się z was baby  odciął się Johnny.  Zamierzacie tak stać i gadać cały dzień? 
Uwaga Johnny'ego rozzłościła Clete'a i Jacka, ale Farrel skwitował ją tylko krzywym uśmiechem.  
A więc zabierajmy się do roboty  polecił kumplom. Johnny patrzył, jak jeden zachodzi go z lewej, a 
drugi z prawej. Jak zawsze, Farrel pozostał w tyle. Gotowy do boju dopiero po opadnięciu pyłu i 
kurzu. Po zmierzchu Nicole skręciła na podjazd. Padał deszcz, więc obładowana zakupami 
przebiegła szybko dziedziniec i wpadła do domu. Dzień okazał się znacznie lepszy niż 
przewidywała. Odbyła rozmowę z Frankiem Medoro, właścicielem nowo otwartej nowoorleańskiej
galerii sztuki. Miał trzydzieści kilka lat, był przystojny i mówił z francuskim akcentem. Oraz, co 
było najsympatyczniejsze, znał nazwisko Nicole, a także widział kilka jej prac. Podekscytowana, 
poszła z nim na lunch i zanim opuściła Palace Café przy Canal Street, została zaproszona do 
wzięcia udziału w letniej wystawie obrazów, mającej odbyć się za kilka tygodni. Frank Medoro 
chciał na próbę pokazać kilka jej prac.  Och, jak się cieszę, że już jesteś!  stając w drzwiach, 
wykrzyknęła Clair. Nicole wręczyła jej przywiezione prezenty.  Chyba znalazłaś dziś rano moją 
kartkę? Wiedziałaś, gdzie jadę?  Tak. Dory było bardzo przykro, że nie mogła spotkać się z tobą 
wczoraj w barze. W piekarni wybuchł pożar. Dobrze wiesz, jak to jest, kiedy pracuje się na własny 
rachunek. Dory dziękuje, że zadzwoniłaś do niej dziś rano i zostawiłaś wiadomość na 
automatycznej sekretarce.  Jutro zatelefonuję ponownie.  Widząc, że Clair jest nadal bardzo 
przygnębiona, Nicole spytała z niepokojem:  Jak babcia?  W porządku. Ale stało się coś złego, 
kochanie. Z Johnnym.  Co z nim?  Idź do Mae. Ona wszystko ci opowie. Nicole ogarnęło 
przerażenie. Wpadła do pokoju babki.  Co stało się Johnny'emu? Po policzkach Mae spływały łzy.  
Johnny zniknął. Nigdzie go nie ma. Bardzo się niepokoję.
 Niepotrzebnie.  Nicole odetchnęła u ulgą.  Widziałam go rano.  Naprawdę? Jak się czuł?  
Doskonale.  Rozmawiałaś z nim? Mówił, co zamierza dzisiaj robić?  dopytywała się starsza pani.  
Nie. Sądziłam, że to, co zwykle.  Nicole podeszła do wózka i wzięła babkę za rękę.  Nie martw się. 
Johnny potrafi o siebie zadbać.  Wiem. Ale pamiętam, co stało się kilka dni temu na drodze. Jeśli 
ktoś skrzywdzi tego chłopca, nigdy sobie tego nie wybaczę. To moja wina, że wrócił. Od początku 
jestem wszystkiemu winna.  Wiem od Johnny'ego o tym starym gospodarstwie i płaconych przez 
ciebie podatkach. Ale to nie ty kazałaś mu wyciągać nóż w barze Peppera. Przestań się zamartwiać. 
Nic mu nie będzie.  Wobec tego, gdzie teraz jest?  Pewnie wziął sobie wolny dzień i poszedł na 

ryby.  Nigdy by tego nie zrobił. Nicole podeszła do drzwi wychodzących na werandę. Znad 
odległego zalewiska docierały odgłosy zapadającej nocy. Przeszukała wzrokiem ciemną linię drzew 
rosnących za drogą. Przestało padać. Powietrze było przesycone odurzającym zapachem magnolii.  
Johnny, gdzie jesteś?  wyszeptała.  Pokaż się, proszę. Nie miała pojęcia, w jaki sposób rozproszyć 
niepokój babki. Dopiero na widok Johnny'ego starsza pani odetchnie z ulgą. To zdumiewające, jak 
ten człowiek wkradł się do ich
życia, pomyślała Nicole. Przyjechał zaledwie przed tygodniem i od razu wszystko zaczęło 
koncentrować się wokół niego. Dobre samopoczucie babci zależało od tego, czy przyjdzie na 
śniadanie i czy pojawi się na kolacji. Clair zaczęła przyrządzać ulubione przez niego potrawy. 
Nawet Bick szukał towarzystwa Johnny'ego i podziwiał efekty jego pracy. Co było takiego w tym 
człowieku, że tak łatwo zjednał sobie wszystkich mieszkańców Oakhaven? I że ją samą aż tak 
bardzo pociągał fizycznie? Spędziła dziś w Nowym Orleanie wspaniały dzień, a mimo to ciągle 
błądziła myślami wokół jego osoby, a spojrzenie, jakim obdarzył ją rano, wysiadając z samochodu, 
pamiętała przez cały dzień. Nie mówiąc o wczorajszym pocałunku... Zabawne, ale nawet 
specyficzny sposób poruszania się Johnny'ego, powolny i leniwy, a także cedzenie słów, były dla 
niej dziwnie podniecające.  Jak było w Nowym Orleanie?  spytała Mae.  Tłoczno i gorąco. 
Rozmawiałam z właścicielem nowo otwartej galerii, ale o tym opowiem ci jutro.  Nicole podniosła 
wzrok i spojrzała babce prosto w twarz.  Zawiadomiłaś szeryfa o zniknięciu Johnny'ego?  Nie. Nie 
chcę, aby pomyślał, że Johnny uciekł z miasta.  A mógłby?  Nie. To dobry chłopak. W głosie Mae, 
z którego przebijał niepokój, Nicole dosłyszała także miłość i dumę. Zrobiło się jej żal zgnębionej 
starej kobiety.  Wróci, babciu, wróci na pewno.
 Bick go szuka. Już raz Johnny zniknął z mego życia na całe lata i teraz nie chciałabym znów go 
stracić. Więcej się na mnie nie zawiedzie.  Babciu, o czym ty mówisz?  Powinnam sprawić, żeby u 
nas poczuł się lepiej. Powinnam nalegać...  Johnny wie, że ci na nim zależy. Dawniej też o tym 
wiedział.  Wcale nie jestem tego pewna.  Mae westchnęła głęboko.  Dręczy mnie to od piętnastu lat. 
Drzwi otworzyły się z hukiem i do pokoju wpadła Clair.  Bick go znalazł!  wykrzyknęła. Spojrzała 
na Nicole, a potem na Mae.  W starym domu na wzgórzu. Skatowanego.  Pobity?  jęknęła Nicole.  
Dlaczego? Jak to się stało?  Nie znam żadnych szczegółów  odparła Clair.  Bick tylko prosił, abym 
zawiadomiła cię, Mae, że Johnny jest na przystani. Powiedział, że masz się nie martwić, ale znasz 
Bicka. Jąka się tylko wtedy, kiedy jest bardzo zdenerwowany. Dziś ledwie rozumiałam, co do mnie 
mówi.  Nicki! Dokąd idziesz? Nicki!  Na przystań! Gdy tylko dowiem się, co z nim jest, 
natychmiast dam wam znać!  odkrzyknęła, zbiegając z werandy. Rzuciła się pędem w kierunku 
drzew. Dysząc, z rozwianym włosem dopadła do skraju zalewiska i po chwili znalazła się w domku 
na przystani. Ujrzała Bicka schodzącego z piętra.
 Co z nim?  spytała zaniepokojona.  Po...pobili go. Ba...bardzo.  Pobili? To znaczy kto? 
 Nie...nie chce po...powiedzieć. Ale je...jest tak skatowany, że mu... musiało to zrobić na...naraz 
kil...kilku ludzi.  Bick naciągnął głębiej na głowę baseballową czapkę.  Ale niech pa...panienka się 
nie martwi. O...opatrzyłem go na...najlepiej jak po...potrafię.  Sam? Czy nie powinniśmy zawieźć 
Johnny'ego do szpitala?  Nie chce.  Co znaczy nie chce? Nie może być tak uparty.  To n...niech 
pa...panienka z nim po...pogada. M...mnie mó...mówił, że nie chce do...doktora.  Ja się nim zajmę  
oznajmiła Nicole.  A ty wracaj do domu i uspokój babcię i Clair. Powiedz im, że Johnny 
wydobrzeje.  Zamilkła na chwilę.  Rzeczywiście?  Wy...wygrzebie się z tego  zapewnił Bick.  
Mu...musi tylko do...dojść do siebie.  Mówił ci, co się stało?  Po...pobili go  powtórzył Bick. Nicole 
westchnęła ciężko.  Proszę, idź już i uspokój babcię. Powiedz jej, że zamierzam zabrać Johnny'ego 
do lekarza tak szybko, jak tylko to będzie możliwe.  Niech ci się po...powiedzie, pa...panienko. Czy 
mam tutaj wrócić po ro...rozmowie z Mae?  Nie. Jeśli Johnny nie zgodzi się pójść do lekarza, 
będzie musiał zadowolić się moją pomocą.  Wie panienka, co ro...robić z po...połamanymi żebrami?
Nicole pobladła.  Ma złamane żebra?  Tak. Dwa, a mo...może trzy. Wbiegła po schodach na górę i 
po chwili znalazła się w pokoju Johnny'ego. Było ciemno. Żeby przystosować wzrok, odczekała 
minutę.  To ty, Bick?  szepnął z wysiłkiem. Przeraził ją głos Johnny'ego. Odetchnęła głęboko, żeby 
uspokoić nerwy, i ruszyła w głąb pokoju.  Nie, Johnny. To ja, Nicole. Odpowiedziało jej głuche 
milczenie.  Johnny...  Do licha, chérie, wynoś się stąd.  Nie zamierzam.  Ujrzała na łóżku zarys jego 

postaci. Zatrzymała się przy bujanym fotelu i zapaliła lampę.  Och, Boże! Leżał na plecach. W 
samych dżinsach, bez koszuli. Miał pokaleczoną twarz. Jedno oko było otoczone wielką czarną 
obwódką i tak zapuchnięte, że nie mógł przez nie nic widzieć. Miał rozciętą dolną wargę, a w 
kącikach ust zaschniętą krew. Na czole widniała duża, cięta rana, a na obnażonym torsie i brzuchu 
znajdowało się mnóstwo ciemnych śladów ciężkiego pobicia. Po lewej stronie ciała, od pępka w 
dół, biegło długie krwawe cięcie, niknące pod paskiem dżinsów. Obok Johnny'ego leżały na łóżku 
dwie butelki po whisky. Był straszliwie pobity. Zmasakrowany. Na myśl o tym, co mu zrobiono, 
Nicole ogarnęła wściekłość. Jeszcze raz spojrzała na opróżnione butelki. Użył alkoholu jako środka 
przeciwbólowego.
Podeszła jeszcze bliżej i przysiadła na łóżku. 
 Johnny, potrzebujesz lekarza  powiedziała spokojnym tonem.  Bick sądzi, że masz złamane żebra.  
Nie jest tak źle, jak wygląda  wymamrotał.  Potrzebny mi tylko jeden wolny dzień.  Zdobył się na 
nikły uśmiech.  Sądzisz, że szefowa zechce go dać? Był lekko zamroczony, ale nie pijany.  Pozwól 
mi wezwać doktora Jefferiesa. Proszę...  Jak było w Nowym Orleanie?  Jestem tu po to, aby 
zawieźć cię do szpitala. Niewiele wiedziała na temat opieki nad chorymi, ale jeśli Johnny nie 
zechce z nią jechać, sama będzie musiała mu pomóc.  Podnieś się, proszę. Nie możesz przecież...  
Ciii... Rozsadza mi głowę. Zachowujesz się jak zrzędliwa żona. Nicole zacisnęła wargi i popatrzyła 
na jego poranioną twarz.  Nie musiałabym zrzędzić, gdybyś okazał choć trochę rozsądku.  Ładna z 
ciebie kobieta  oznajmił powoli, po swojemu przeciągając sylaby.  Kiedy wreszcie zaczniesz 
opatrywać moje rany, żebym, czując na ciele dotyk twoich rąk, mógł pomyśleć sobie o czymś 
miłym, zamiast o bólu? Nicole zignorowała uwagę Johnny'ego, która miała wyprowadzić ją z 
równowagi. Poszła do łazienki po jakieś środki do zdezynfekowania poranionych miejsc. Znalazła 
małą miskę, napełniła ją gorącą wodą i wyciągnęła kilka czystych ręczników. Z apteczki wyjęła 
jakiś środek antyseptyczny i buteleczkę z tabletkami przeciwbólowymi.
 Być może masz obrażenia wewnętrzne  powiedziała, stając ponownie przy łóżku.  Nadal jednak 
uważam...  Wiedziałbym, gdyby tak było. Musiała pogodzić się ze stwierdzeniem Johnny'ego. I tak 
nie byłaby w stanie sama przenieść go przez las i wsadzić do samochodu. Chcąc nie chcąc, zabrała 
się za oczyszczanie rany na czole i zmywanie z twarzy zaschniętej krwi. Rzuciła okiem na rozoraną 
skórę na brzuchu. Zobaczyła jedno otwarte oko. Johnny bacznie się jej przyglądał.  Jeśli nie chcesz, 
możesz tego nie ruszać  powiedział wolno.  A ty chcesz, żeby wdała się infekcja?  Rozpięła mu 
dżinsy w pasie i zaczęła powoli zsuwać zamek w dół. Na szczęście, cięcie było dość płytkie i 
krótkie. Nicole zmoczyła ręcznik.  Jak to się stało?  spytała.  Nie pamiętam.  Nieprawda. Dlaczego 
nie chcesz mi powiedzieć?  Bo to nic ważnego. Zabrała się do opatrywania rany. Kiedy dotknęła jej 
mokrym ręcznikiem, Johnny syknął z bólu.  Przepraszam. Nigdy nie potrafiłam robić takich rzeczy. 
 Świetnie sobie radzisz.  Traktuj to jak rewanż. Wyciągnąłeś mi drzazgę z nogi. A wczoraj 
uratowałeś przed prowadzeniem auta po pijanemu.  Zostałem już za to wynagrodzony.  Johnny 
wyciągnął rękę i odgarnął włosy z jej czoła, aby móc dojrzeć wyraz oczu.  Chérie, czyżby żenowało 
cię wspomnienie naszego pocałunku?
 Tak  przyznała się.  Zwłaszcza wtedy, kiedy patrzysz na mnie tak jak teraz.  Opuściła głowę. 
Szybko założyła opatrunek na poraniony brzuch i sięgnęła po dwa elastyczne bandaże, które 
przyniosła z łazienki.  Pomogę ci usiąść, a potem obandażuję żebra. Sądzę, że tak postąpiliby w 
szpitalu. No, i wykonaliby prześwietlenie. Czy naprawdę nie chcesz tam jechać?  Nie chcę. Usiadł z 
jękiem. Kiedy opuścił na ziemię bose stopy, Nicole szybko przytrzymała go za ramiona. Zły na 
własną bezsilność, zaklął szpetnie.  Musisz od razu protestować, jeśli będę bandażowała zbyt 
ciasno. Bliska obecność Johnny'ego przypominała Nicole poprzednią noc. Na tę myśl jej ciałem 
wstrząsnął lekki dreszcz.  Ładnie pachniesz  stwierdził. Otarł powoli policzkiem o jej twarz.  
Przestań, Johnny. Nie reagując na prośbę Nicole, objął ją i zakleszczył między udami.  Co robiłaś w 
Nowym Orleanie? Bick mówił, że pojechałaś tam na cały dzień. Miałaś jakieś spotkanie?  Tak. Z 
bardzo sympatycznym mężczyzną. Johnny musnął wargami ucho Nicole. Wciągnęła nerwowo 
powietrze i zamknęła oczy.  Chcesz, abym zatarł smak jego ust?  To nie było takie spotkanie. 
Znalazła się ponownie na grząskim gruncie. Kiedy to sobie uzmysłowiła, szarpnęła bandażem.
 Auuu! Za co, do licha, tak mnie karzesz?  Żeby przypomnieć, że usiłuję być miła, a ty starasz się 

wykorzystać sytuację.  Dokończyła szybko bandażowanie i poszła do kuchni. Wróciła ze szklanką 
wody i czterema tabletkami przeciwbólowymi.  Zażyj je. Rano będziesz czuł się okropnie, ale 
przynamniej jakoś przetrwasz noc. Jutro przeniesiemy cię do domu. Tam będzie łatwiej zajmować 
się tobą.  Nie ma mowy. Tutaj jest mi dobrze.  Pogadamy rano. A teraz kładź się do łóżka. Tylko 
że...  Nicole zawiesiła głos.  Że co? Spuściła oczy. Johnny chwycił w lot, co miała na myśli.  
Wstydzisz się zdjąć mi spodnie? Jeśli tak, to zrób to z zamkniętymi oczami. Nicole nie potrafiła 
pojąć, jak człowiek w tak ciężkim stanie może być zdolny do żartów. Sama nie miała na nie ochoty. 
 Jeśli chce ci się żartować, to nie jest z tobą aż tak źle  oświadczyła.  Zdjęcie spodni to twój 
problem. Poszła do kuchni, a kiedy wróciła, nieznośny pacjent zdołał jakimś cudem pozbyć się 
spodni i ponownie położyć. Podniosła dżinsy z podłogi i powiesiła na oparciu łóżka. Johnny miał 
zamknięte oczy, więc przestała się odzywać, bo być może udało mu się zasnąć. Po chwili na górze 
zjawił się Bick z zapytaniem, czy jest potrzebna jego pomoc. Nicole odrzekła, że da sobie radę i że 
rano przetransportują Johnny'ego do domu.
Postanowiła oddać choremu swój pokój na parterze, żeby nie musiał chodzić po schodach ze 
złamanymi żebrami.  Niech Clair zaniesie na górę trochę moich rzeczy  powiedziała do Bicka.  I 
uspokój babcię. Powiedz, że jej ukochany Johnny nie stracił poczucia humoru. I z pewnością będzie 
żył.
Johnny powoli podniósł się z łóżka i naciągnął dżinsy. Od spotkania z Farrelem i jego kumplami 
upłynęły trzy dni. Już zaczął widzieć na drugie oko i oddychać bez bólu. Mieszkał teraz w sypialni 
Nicole i był zażenowany szumem, jaki robiono w Oakhaven wokół jego osoby. Wolałby zostać na 
przystani. Jakoś wylizałby się sam. Do pokoju weszła Nicole, niosąc tacę ze śniadaniem. Na jej 
widok Johnny wykrzywił twarz. Nie reagując na jego niesympatyczne grymasy, postawiła jedzenie 
przy łóżku.  Clair zrobiła orzechowe wafle  stwierdziła.  Podobno lubisz.  Dzisiaj stąd wychodzę  
oznajmił Johnny. Stał blisko okna, grzejąc się w porannym słońcu.  Świetny pomysł  uznała Nicole. 
 Może poprawi ci to nastrój. Poproszę Bicka, aby zabrał cię na spacer.  Nie jestem psem, którego się 
wyprowadza  warknął rozeźlony.  Nogi mam już sprawne. Nie jest mi
dłużej potrzebna niańka, więc poczuj się zwolniona z tej roboty.  Tak bardzo źle szanownemu panu 
z damską obsługą?  spytała z ironią.  Może pościel nie dość świeża? Niesmaczne wafle? Drwiła 
sobie z niego i miała rację. Był pod doskonałą opieką i mógłby w mig do tego przywyknąć, ale nie 
zamierzał. Gdy tylko upłynie termin przymusowej pracy, opuści Common na zawsze.  To ja jestem 
tu najemną siłą roboczą, nie ty  przypomniał. Nicole wzruszyła ramionami i ruszyła do wyjścia.  
Potrzebujesz czegoś z miasta?  spytała, stając w drzwiach.  Chcesz kupić mi książeczkę do 
kolorowania obrazków?  Miałam na myśli raczej jakieś czasopismo lub książkę, ale jeśli masz 
ochotę pobawić się kredkami... Aha, ubrała się tak starannie, bo jechała do miasta. Johnny 
zlustrował Nicole od stóp do głów. Lubił patrzeć na jej nogi. Najbardziej jednak podobały mu się 
długie włosy, opadające na ramiona.  Co zamierzasz robić w Common?  zapytał jakby od 
niechcenia.  Babcia wybiera się na spotkanie klubu ogrodniczek. Obiecałam, że ją zawiozę.  
Podejdź do mnie.  Nie zamierzam. Od chwili gdy przekroczyłam próg tego pokoju, patrzysz na 
mnie wilkiem. Zresztą przez cały czas byłeś nieznośny. Wolę trzymać się z daleka.
Johnny ruszył w stronę Nicole.  No to dlaczego koło mnie skaczesz, skoro taki ze mnie drań?  Bo w 
ten sposób uszczęśliwiam babcię.  Nicole zerknęła na zegarek.  Na mnie już czas, a tobie stygnie 
śniadanie. Odwróciła się, żeby wyjść, lecz Johnny przytrzymał ją za rękę.  Wiem od Mae, że 
kiepsko sypiasz, chérie. Masz podbite oczy.  Od kiedy mówisz tak bezceremonialnie o babci?  Od 
wczoraj  wyjaśnił Johnny.  Najpierw musiałem przyrzec starszej pani, że się zgadzam, a dopiero 
potem wyjawiła mi, o co chodzi. Zanim się zorientowałem, zrobiła ze mną to, co chciała. Ale 
powiedz, dlaczego nie sypiasz  nie dawał za wygraną.  Zmieńmy temat. Jak sądzisz, czy napadanie 
na ciebie wejdzie komuś w krew? Pozwolisz bić się raz na tydzień czy raz na miesiąc?  To zależy.  
Od Farrela? Johnny ani razu nie wymienił niczyjego nazwiska.  Przyznał się do czegoś?  zapytał.  O 
ile wiem, to nie. A jest do czego? W odpowiedzi wzruszył ramionami. Nicole usiłowała wyciągnąć 
z niego prawdę.  Miałeś wiele okazji, żeby wyjaśnić mi, co się stało. Pewnie bliższe prawdy jest to, 
co twierdzi Bick.  To znaczy...?  Uważa, że albo pobiło cię kilku ludzi, albo zostałeś napadnięty z 
zaskoczenia.

 Ten stary gaduła nie powinien straszyć małych dziewczynek takimi opowiadaniami.  Mówił to 
babci  oznajmiła Nicole.  Ja tylko podsłuchiwałam. Czy ma rację? Na to pytanie, podobnie zresztą 
jak i na żadne inne, Johnny odpowiadać nie zamierzał. Wplątywanie mieszkańców Oakhaven w 
jego konflikty mogłoby okazać się niebezpieczne, zwłaszcza dla Nicole.  Nie powinieneś ukrywać 
nazwisk tych ludzi  ciągnęła.  Staną się bezkarni. Następnym razem...  Urwała, usłyszawszy 
pukanie do drzwi.  Nicki!  zawołała Clair.  Jadąc do kościoła, mamy wstąpić po Pearl Lavel. 
Pospiesz się, bo jeśli się spóźnimy, będzie wyrzekała przez całą drogę.  Idź  poprosił Johnny. Nicole 
rzuciła okiem na tacę ze śniadaniem.  Mam nadzieję, że jest jeszcze ciepłe. A jeśli poczujesz się 
lepiej, przejdź do biura i spróbuj oszacować całkowite koszty remontu. Babcia męczy mnie o to 
wyliczenie, ale ja się na tym nie znam.  Johnny milczał, więc ciągnęła dalej:  Nie zamierzamy cię 
wykorzystywać. Za tę pracę zapłacimy jak za godziny nadliczbowe.  Nie chodzi o pieniądze. 
Zobaczę, co da się zrobić  mruknął i dodał:  Kup papierosy. Skończyły mi się wczoraj w nocy i...  
Może to dobra pora na rzucenie palenia? Johnny oparł się o ścianę i popatrzył w znużone oczy 
Nicole.  Przestanę palić wtedy, kiedy prześpisz całą noc. Umowa stoi?
 Przecież wiesz, że nie potrafię jej dotrzymać.  Sprawi ci satysfakcję patrzenie, jak cierpię męki, 
powstrzymując się od palenia?  Uśmiechnął się leniwie.  Trochę. Zwłaszcza że okazałeś się 
najkoszmarniejszym pacjentem pod słońcem. Nicole już otworzyła drzwi, gdy usłyszała głos 
Johnny'ego.  Chérie, o tym, co się stało, nie mów nikomu w mieście. W takich małych 
społecznościach ludzie są dziwni. Jeśli któregoś z nich zaczyna oskarżać ktoś obcy, jednoczą się jak 
stado wilków. Obie z Mae nie możecie zostać wplątane w tę walkę ze mną. Daisi spojrzała z 
uznaniem na szczupłą postać Nicole.  Chciałabym być tak zgrabna jak ty. Chyba nic nie jesz.  Taką 
mam sylwetkę  przyznała Nicole. Jej spojrzenie zatrzymało się na wydatnym brzuchu Daisi. 
Usiłowała nie myśleć o tym, że rośnie tam dziecko. Zdrowe dziecko. Ciągle powracał uporczywy 
ból.  To miło, że podwiozłyście mamę do kościoła  powiedziała Daisi. Nicole uśmiechnęła się 
blado. Pearl Lavel nie należała do osób sympatycznych. Aż dziw, że miała taką wspaniałą córkę.  
Skąd wiesz, że jechała z nami?  spytała Nicole.  Tutaj każdy wie o wszystkim. O tym, co 
przydarzyło się Johnny'emu usłyszeliśmy już następnego dnia przy śniadaniu.  Co ci mówiono?  
chciała dowiedzieć się Nicole. Wprawdzie Johnny prosił, żeby nie rozmawiała na ten temat, ale być 
może Daisi poznała jakieś istotne fakty.
 Johnny milczy jak grób. Może ty znasz jakieś nazwiska?  Jasne. Trzy. Woody mówił, że Clete 
Gilmore utyka na nogę i brak mu dwóch zębów. Wiem też, że Jack Oden ma złamaną szczękę, bo 
spotkałam go w klinice. Nie widziałam wprawdzie przetrąconego nosa Farrela, ale słyszałam, że 
wygląda jeszcze gorzej niż przed sześciu miesiącami, kiedy to Johnny złamał mu go po raz 
pierwszy. A więc Bick miał rację, uznała Nicole. We trzech zastawili na Johnny'ego pułapkę. I ze 
sposobu, w jaki o wydarzeniu opowiadała Daisi, można było wnioskować, że nie było to niczym 
nowym.  Podobno Johnny oberwał tak bardzo, że nie mógł się poruszać  ciągnęła Daisi.  Już z nim 
lepiej?  Tak. Wstaje z łóżka  oznajmiła Nicole.  Wiesz, dlaczego tak go pobili?  Dlaczego? Po 
prostu chcieli zaatakować Johnny'ego. Farrel nie musi mieć żadnego powodu  powiedziała Daisi, 
zniżając głos.  Nienawidzą się od lat.  Dobrze znałaś Johnny'ego?  Chodziliśmy razem do szkoły. 
Podkochiwałam się w nim w szóstej klasie. Podobnie zresztą jak większość dziewczyn w mieście, 
ale żadna z nich otwarcie nie chciała się do tego przyznać. Nie wypadało interesować się 
chłopakiem z najbiedniejszej rodziny w całej okolicy.  Daisi spojrzała w stronę holu.  Możesz iść do 
szefa. Jest teraz sam. Nicole zapukała i po chwili stanęła w otwartych drzwiach.
 Dzień dobry. Czy rozmawiam z szeryfem Tuckerem?  spytała siedzącego za biurkiem mężczyznę.  
Tak. Witam, pani Chapman. Co za niespodzianka!  Naprawdę? Nicole usiadła i zaczęła rozglądać 
się po pokoju. Omiotła wzrokiem brudne pomieszczenie. Clifford Tucker wyprostował się w 
krześle.  Czym mogę pani służyć?  zapytał.  Jak panu zapewne wiadomo, trzy dni temu dotkliwie 
pobito Johnny'ego Bernarda. Chciałabym wiedzieć, co zamierza pan zrobić w tej sprawie.  Moja 
rola zaczyna się wtedy, kiedy zostaje popełnione jakieś przestępstwo. Jeśli nie ma dowodu, nie ma 
sprawy. Do tej pory nie wpłynęła do mnie żadna skarga. Wiem, że Johnny i Farrel pobili się na 
stacji benzynowej Gilmore'a. Nie pierwszy raz i, śmiem twierdzić, nie ostatni. Dlatego uważam, że 
zwolnienie warunkowe Johnny'ego to bezsensowne posunięcie. Tym razem w sytuacji wątpliwej 

przechylam szalę na jego korzyść, ignorując ostatnie wydarzenie.  Jak mam to rozumieć?  Bójka to 
pogwałcenie warunków zwolnienia.  Szeryf ściągnął brwi.  Gdybym tylko zechciał, mógłbym 
natychmiast odesłać Bernarda z powrotem do więzienia.  Ale on był ofiarą!  krzyknęła Nicole.  
Johnny Bernard ofiarą? O, byłby to prawdziwy ewenement  wycedził szeryf.  Widywałem go w 
akcji.  Tylko się bronił.  Nie oglądała pani Clete'a ani Jacka. Farrel też przez jakiś czas nie wygra 
konkursu piękności.
 Twierdzi pan, że Johnny bronił się zbyt dobrze?  spytała Nicole, zdumiona postawą szeryfa.  Żaden 
sędzia znający dotychczasową kartotekę wykroczeń Johnny'ego nie uzna tego, co zrobił, wyłącznie 
za obronę.  Johnny działał tylko w obronie własnej. Człowiek, który wdaje się w bójkę 
równocześnie z trzema silnymi mężczyznami, musiałby być skończonym idiotą. O ile wiem, 
Johnny Bernard nie jest głupi.  Nikt nie twierdzi, że to tępak. Ale tłumaczę pani, że jeśli nadam 
temu incydentowi służbowy bieg, dla Johnny'ego skończy się to źle. Taka jest prawda. Zostawienie 
sprawy w spokoju wyjdzie mu na dobre.  A więc nie zamierza pan niczego zrobić?  Nie zamierzam. 
 A jeśli to się powtórzy?  Już mówiłem, Johnny jest na zwolnieniu przedterminowym i musi 
zachowywać się bez zarzutu. Pani Chapman, on rozrabia niemal od urodzenia. Po raz pierwszy spał 
u mnie w celi, gdy miał dziewięć lat.  Szeryf spojrzał na Nicole tak, jakby dopiero teraz ją zobaczył. 
 Mieszkańcy tego miasta mają go po dziurki w nosie. Nie okazują mu litości i takie jest ich prawo. 
Sam będę szczęśliwy, kiedy minie lato i ten facet wyniesie się stąd.  Dzwoniłam do kuratora 
Johnny'ego i wyjaśniłam mu, co się stało  oznajmiła Nicole.  Powiedział, że się z panem 
skontaktuje. W jednej chwili Tucker zmrużył oczy. Po raz pierwszy odkąd przestąpiła próg 
gabinetu szeryfa, Nicole ujrzała poruszenie na jego kamiennej twarzy.
 Jak widzę, tak bardzo interesują panią sprawy Johnny'ego Bernarda, że wtyka pani w nie swój 
ładny nos  wycedził przez zaciśnięte zęby.  Czy on wie, że pani do mnie przyszła?  Nie. Jeszcze nie 
 odparła Nicole.  Ale sądzę, że w tym plotkarskim mieście szybko o tym usłyszy.  Może być pani 
tego pewna. Radzę nie wtrącać się więcej do tej sprawy. My, przedstawiciele prawa i obrońcy 
publicznego porządku, nie jesteśmy ignorantami. Nie trzeba nam mówić, co powinniśmy myśleć i 
robić, ani wykonywać za nas roboty.  Nie zamierzam, szeryfie, wykonywać za pana żadnej roboty. 
Ale stan zdrowia Johnny'ego Bernarda i jego zdolność do pracy w Oakhaven są dla mnie bardzo 
istotne.  Nicole wstała i uniosła głowę.  Przykro mi, że poczuł się pan urażony. Chciałam tylko, aby 
pan pojął, że jako pracodawca Johnny'ego nie mogę, w przeciwieństwie do pana, ignorować tego, 
co się stało. Musi pan zdawać sobie z tego sprawę. Jeśli Johnny Bernard będzie dłużej leżał chory 
niż pracował, naprawdę się rozzłoszczę. Ojciec mój był prawnikiem i jeśli będę potrzebowała 
fachowej porady, jestem przekonana, że każdy z jego kolegów z radością mi pomoże. Żegnam 
pana, szeryfie. Życzę miłego dnia.  Czy o to chodziło, chérie?  zapytał wieczorem Johnny, zjawiając 
się w biurze i widząc, jak Nicole wertuje zestawienia liczbowe, które zrobił i pozostawił tu 
wcześniej. Zaskoczona podniosła głowę, bo nie słyszała, jak wchodził.
 Zrobiłeś to wszystko w jedno popołudnie? Nie do wiary! Stanął obok Nicole siedzącej za biurkiem 
i zaczął wskazywać dopisane pozycje i przewidywane koszty remontu.  Siada podłoga w kuchni  
oznajmił.  Musisz powziąć decyzję, czy ponownie kłaść deski, czy linoleum.  Powinna być z 
drewna.  Wtedy będzie droższa.  Ale ładniejsza. Wobec tego decyzję uzależnimy od babci. Johnny 
stał tak blisko, że Nicole czuła na szyi jego ciepły oddech.  Czy zadowala cię praca rzemieślnika?  
spytała.  W Oakhaven był potrzebny stolarz, więc zajmuję się tą robotą.  A jeśli będziemy 
potrzebowali hydraulika?  Wtedy pojadę kupić klucze  odparł, jak zwykle powoli. A jeśli będzie 
potrzebny mi kochanek? Za skarby świata Nicole nie zadałaby Johnny'emu tego pytania, ale od 
pocałunku na werandzie coraz częściej chodziło jej to po głowie.  Chérie, nad czym się 
zastanawiasz?  Nad tym, czy dziś za bardzo się nie przemęczyłeś  skłamała gładko.  Clair mówiła, 
że wybrałeś się na spacer, i do tego sam. Nie po raz pierwszy uznała, że Johnny wygląda świetnie. 
To, co się stało, nic a nic nie umniejszyło jego atrakcyjności. Nadal pociągał ją fizycznie. Na jego 
widok
traciła oddech. Sprawiał, że tęskniła do rzeczy, co do których byłoby lepiej, żeby raz na zawsze 
wybiła je sobie z głowy. Wstała i podeszła do drzwi balkonowych. Tego wieczoru powietrze też 
było ciężkie, przesycone zapachem magnolii. Zaraz po powrocie z miasta przebrała się w szorty i 

żółtą koszulkę. Była boso.  Martwią mnie wysokie koszty remontu budynku.  Westchnęła.  Byłoby 
dobrze, gdyby znalazł się jakiś sposób zrekompensowania babci chociaż części wydatków.  Zależy 
ci na tym?  zapytał Johnny.  Oczywiście. Czyżbyś miał jakiś pomysł?  Można założyć plantację 
trzciny tam, gdzie niegdyś była. Dzięki temu oszczędności Mae pozostałyby nietknięte i Oakhaven 
stanęłoby znów mocno na nogi. Plantacja to zyskowne przedsięwzięcie.  Masz na myśli taką 
plantację, jaka była za życia dziadka Henry'ego?  Tak. Griffin Black dzięki swojej plantacji zarabia 
dużo pieniądzy. Dlaczego my mielibyśmy być gorsi? My. Powiedział: my. Serce Nicole 
przyspieszyło rytm.  Kłopot polega na tym, że nie mam pojęcia o prowadzeniu żadnych upraw. Nie 
wiem nawet, czy w ogóle chciałabym je mieć.  To tylko luźny pomysł. Jeśli chcesz, mogę się nad 
tym zastanowić. Założenie plantacji wymagałoby od nas wiele pracy, ale w pierwszym roku 
musielibyśmy tylko odpowiednio przygotować ziemię, tak aby wszystko było gotowe na wiosnę. 
Jeśli chcesz, to zanim stąd wyjadę, zorientuję się, kto miałby ochotę podjąć u was pracę.
Zanim stąd wyjadę... Żeby ukryć rozczarowanie, Nicole szybko odwróciła wzrok. To 
zdumiewające, pomyślała, jak szybko wszystko może się zmienić. Zaledwie tydzień temu marzyła, 
aby Johnny Bernard zniknął jak najszybciej z ich życia. A teraz...? Teraz nie potrafiła wyobrazić 
sobie jego odjazdu. Na myśl o tym, że pozwoliła mu wkroczyć w swoje życie, ogarnęła ją złość. 
Spojrzała Johnny'emu w twarz.  Bez sprawnego zarządcy nie mamy żadnych szans  oświadczyła.  
Zapomnijmy o tym pomyśle. Postaram się w jakiś inny sposób zdobyć potrzebne środki.  Pozwól 
mi przynajmniej zastanowić się nad...  Powiedziałam: nie!  O co ci chodzi, chérie? Przed minutą 
uważałaś projekt założenia plantacji za wart rozważenia.  Starałam się zachować grzecznie. Johnny 
zaczął zbliżać się do Nicole. Wyglądał na trochę rozgniewanego lub rozczarowanego. Cofnęła się o 
krok.  Dajmy temu spokój  dodała, chcąc zamknąć dyskusję. Odwróciła głowę, żeby uniknąć 
wzroku Johnny'ego, ale on przytrzymał jej brodę, więc musiała spojrzeć mu w oczy.  Pozwól sobie 
pomóc  powiedział łagodnie.  Jak możesz mi pomóc, skoro nie potrafisz pomóc nawet samemu 
sobie? Nie znosi cię połowa ludzi w tym mieście, a szeryf nawet nie kiwnie palcem, żeby ukarać 
tych, którzy...  Nicole zamilkła nagle, bo zorientowała się, że powiedziała za dużo.  Rozmawiałaś 
dzisiaj z Tuckerem?  zapytał.
 Poszłaś zobaczyć się z szeryfem, mimo że prosiłem, abyś trzymała się z daleka od tej sprawy? 
Dlaczego?  Babci i mnie zależy na tym, żebyś był zdrowy i cały. Musimy się troszczyć o ciebie. Bo 
jeśli nie będziesz mógł dla nas pracować... Urwała na widok furii malującej się na twarzy 
Johnny'ego.  Nie martw się, wykonam swoją robotę. Zrobię, co do mnie należy  wycedził przez 
zaciśnięte zęby.  Miałam na myśli zupełnie coś innego. Ja tylko... Johnny odwrócił się i ruszył do 
wyjścia. Przystanął w drzwiach i powiedział przez ramię:  Prosiłem, abyś własne spostrzeżenia 
zachowała wyłącznie dla siebie. Jeśli w tym mieście narobisz sobie wrogów, chérie, możesz być 
pewna, że nie pozbędziesz się ich do końca życia. Uwierz człowiekowi, który to wie z własnego 
doświadczenia.  Nie boję się tutejszych mieszkańców  warknęła Nicole, gdyż nagle poczuła się 
dotknięta.  A powinnaś. To dziwni ludzie, jedni gorsi od drugich. Jeśli uznają, że cię nie lubią, to 
już nigdy nie uda ci się zmienić ich stosunku do ciebie.  Mieliby nie polubić mnie za to, że 
oświadczyłam szeryfowi, że uważam Farrela i jego kumpli za łajdaków i że powinien ich wsadzić? 
 Cholera, chérie, czy ty naprawdę nie rozumiesz, co zrobiłaś?  Nie musisz mi mówić.  Nicole 
poczuła tak silny ucisk w gardle, jakby za chwilę miała się udusić.  Czy oni pobiją także i mnie?
Odpowiedź Johnny'ego na jej dramatyczne pytanie zabrzmiała śmiertelnie poważnie.  Jeśli 
ktokolwiek cię dotknie, to go zabiję.
Dwa dni później, po powrocie na przystań, Johnny znalazł węża przybitego do drzwi domku. Zdjął 
go i wrzucił do zalewiska na przynętę dla ryb, a potem poszedł do siebie na górę. Był już zmęczony 
ciągłym nękaniem. Nadal jednak miał co najmniej jeden powód, żeby je wytrzymywać. Wszyscy 
mieszkańcy Oakhaven pokładali w nim zaufanie. Rozejrzał się po małym pomieszczeniu. Nie 
zauważywszy nic podejrzanego, wyszedł z domu. Odcumował łódź i odbił od brzegu z zamiarem 
spędzenia samotnie niedzielnego popołudnia. Miał już dość nadskakiwania i zrzędzenia Mae, a 
także zbyt obfitych posiłków Clair. Przede wszystkim jednak miał dość milczenia Nicole. Od ich 
ostatniej kłótni nie odezwała się ani słowem. Nadal był zły, że go nie posłuchała. Kiedy już znalazł 
się daleko od brzegu, zamknął oczy. Będąc chłopcem, poznał labirynt przesmyków i zakamarki 

zalewiska. Wpływał nawet głęboko w grzęzawisko, zanim się nie przekonał, że to miejsca lęgowe 
gigantycznych aligatorów.
Manewrując zręcznie łodzią wśród cyprysowych pni, Johnny odszukał znany przesmyk i po chwili 
zniknął pod osłoną gęstej zieleni. Dopłynął do brzegu u stóp wzgórza, na którym znajdowało się 
stare domostwo. Podtrzymując ręką bolące żebra, ruszył pod górę. Opadły go wspomnienia 
niedzielnych popołudni spędzanych z rodzicami na zboczu. Leżeli we trójkę obok siebie, 
wpatrywali się w niebo i opowiadali różne wymyślone historie. Potem zapadali w drzemkę. Byli 
bardzo ubodzy, Johnny musiał to przyznać, ale łącząca ich miłość była cenniejsza niż złoto. 
Wyciągnął się w wysokiej trawie i po dniach pełnych napięcia wreszcie się rozluźnił. Po chwili 
zapadł w drzemkę. Godzinę później obudziło go wołanie. Spod przymkniętych powiek patrzył, jak 
Nicole klęka w trawie. Przypomniał sobie, że są na wojennej ścieżce.  Johnny, obudź się.  Nie śpię. 
Słyszałem warkot twojego samochodu  skłamał, obracając się powoli na bok i podpierając głowę 
łokciem.  A więc znów ze sobą rozmawiamy?  To ty wtedy odszedłeś, nie ja.  Miałem powód. 
Nicole usiadła na trawie i podciągnęła nogi.  Nie zamierzam cię przepraszać, bo nie czuję się 
winna.  Spojrzała w stronę pobliskiego domu.  Zamierzasz go odbudować?  Jasne, że nie. Nadaje 
się tylko do zrównania z ziemią. Skierowała wzrok ku rozciągającemu się w dole zalewisku.  Jest 
przepiękne.
Było przepiękne, to fakt. Ale nie tak pociągające, jak siedząca obok kobieta. Z każdym dniem coraz 
bardziej jej pożądał. Nie potrafił pojąć, jak taka mała istota może uczynić w mężczyźnie tak 
gigantyczne spustoszenie, i to w tak krótkim czasie. Nie panując nad odruchami, chwycił Nicole za 
kolano, tak że straciła równowagę i padła na plecy. Rozpostarł dłonie po obu stronach jej ciała, tak 
że nie mogła się wyrwać.  Lubisz mnie, mam rację?  Zwariowałeś?  Bo jaki inny miałabyś powód, 
żeby chodzić do szeryfa?  Uśmiechnął się krzywo.  Nie masz co się wstydzić. Przyznaj się, chérie, 
nikomu nie powiem. Będzie to nasz sekret. Niebieskie oczy Nicole w jednej chwili stały się 
lodowate.  Miałabym cię lubić? Aroganckiego byłego komandosa, byłego przestępcę, byłego... kto 
wie, kogo jeszcze. Odpowiedź brzmi: nie. A teraz złaź ze mnie i pozwól mi wstać.  Przyłapałem cię, 
jak gapisz się na mnie  powiedział prowokacyjnie.  Nic dziwnego. W Kalifornii neandertalczycy są 
prawdziwą rzadkością  odcięła się z miejsca. Johnny zagwizdał przez zęby.  Nie masz być z czego 
dumny.  Skarciła go wzrokiem.  Chyba że nie wiesz, o kim mówię.  Masz ochotę jeszcze raz 
pocałować neandertalczyka? Nicole na chwilę odebrało dech. Poczerwieniały jej policzki.
  Nie  oznajmiła wyzywająco.
 Nie mówisz prawdy. Sądzę, że po to tu przyszłaś.  Padło ci na mózg popołudniowe słońce.  Zaczęła 
się wiercić i odpychać od jego torsu.  Daj mi wstać.  Dobrze, ale pod jednym warunkiem.  Nie 
będzie żadnych warunków. Pchnęła go mocniej.  Auuu!  Przetoczył się na bok i jęcząc złapał za 
żebra.  Boże!  Przypadła do niego.  Nie chciałam... Przepraszam.  Dama przeprasza za to, że wbiła 
mi w płuca połamane żebra.  Połamane? Naprawdę?  Nicole nerwowo wciągnęła powietrze. Johnny 
otworzył jedno oko i zobaczył, że naprawdę jest zmartwiona.  Żartowałem.  Nie. Od początku 
wiedziałeś, że są złamane, mam rację? Johnny podniósł się powoli do pozycji siedzącej.  Goją się 
całkiem nieźle. Lubisz wędkować?  Nie bardzo.  A pływać łodzią?  Czasami  odparła ostrożnie.  
Znakomity dzień na małą wyprawę  uznał, popatrzywszy na błękitne niebo.  Prosisz, żebym z tobą 
popłynęła?  Zabawnie przekrzywiła głowę.  Coś w tym sensie  mruknął.  Pokażę ci zalewisko od 
nie znanej strony. Rosną tam gigantyczne stare cyprysy. Mają pnie o prawie dwumetrowej średnicy.
 Nie ma takich grubych drzew. Johnny podniósł się z ziemi i ruszył w dół.  Jeśli bujam  krzyknął 
przez ramię  to cały następny tydzień będę pracował za darmo! Odpłynęli od brzegu. Johnny 
wprowadził łódź w ciemny, wąski przesmyk i wkrótce znaleźli się w otoczeniu ogromnych 
cyprysów o dziwacznie powyginanych konarach. Miały bardzo grube pnie. Johnny nie przesadzał. 
Minęła godzina, a oni płynęli dalej. Krajobraz robił się coraz bardziej niesamowity i dziki. W 
pewnej chwili Johnny pokazał Nicole aligatora tkwiącego przy błotnistym brzegu.  Bądź tak dobra, 
chérie, i nie wysuwaj rąk poza łódź. Przecięli kobierzec wodnych lilii tak gruby, że można by z 
powodzeniem wziąć go za stały ląd.  Czym zajmowałaś się w Los Angeles?  spytał Johnny, 
manewrując łodzią tak, aby ominęła korzenie cyprysa.  Virgil nie potrafił przypomnieć sobie, co to 
była za robota. Pytałem go, co o tobie wie, zaraz po naszej pierwszej telefonicznej rozmowie. 

Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie, która chciała wywalić mnie z pracy, zanim 
jeszcze ją rozpocząłem.  Nie musiałam cię oglądać, żeby wiedzieć, jaki z ciebie gagatek.  Nadal tak 
sądzisz?  Tak.  Zamilkła na chwilę i zaraz dodała łagodnym tonem:  Nie.  Kto to jest Nik Kelly?  Co 
to, gramy w dwadzieścia pytań?  spytała, zaskoczona.  Coś w tym sensie  z krzywym uśmiechem 
przyznał
Johnny.  Kim jest stary Nik? Wszędzie w Oakhaven są porozwieszane jego malunki. W każdym 
pokoju. Mae nalegała nawet na mnie, żebym powiesił jeden u siebie na przystani.  Naprawdę?  
zdziwiła się Nicole.  Podobał ci się ten obraz?  Jest w porządku  odparł sucho Johnny, tak na 
wszelki wypadek. Obraz bardzo mu się podobał, ale jeśli okaże się, że malarz to bliski znajomy 
Nicole, pewnie zmieni zdanie.  W porządku? Tylko tyle masz do powiedzenia o tym obrazie?  Mało 
się na tym znam  mruknął Johnny.  Jak większość ludzi. Ale to nie wiedza o sztuce jest 
najważniejsza, lecz to, czy jakieś dzieło podoba ci się, czy nie. Jeśli obraz sprawi, że się przed nim 
na chwilę zatrzymasz lub zechcesz obejrzeć go po raz drugi, to znaczy, że spełnia swoją funkcję.  
Nicole przeciągnęła dłońmi po włosach, chcąc odgarnąć je z czoła.  Ten stary Nik, jak o nim 
mówisz, przebywa w Common. Chcesz, żebym któregoś dnia poznała was ze sobą? Ta informacja 
zdziwiła Johnny'ego. Pokręcił głową.  Dziękuję, ale nie sądzę, byśmy mieli wspólne tematy do 
rozmowy.  Wielka szkoda. Sądzę, że pokazałaby ci z przyjemnością kolekcję swoich obrazów.  
Pokazałaby?  Zdziwiony Johnny uniósł brwi.  To kobieta?  Poznaj starego Nika  oznajmiła Nicole, 
wyciągając rękę.  Jesteś malarką?  z niedowierzaniem spytał Johnny.
Roześmiała się jak dziecko, któremu udał się dobry żart.  Powinieneś zobaczyć swoją minę. Johnny 
pokręcił głową i w końcu zdobył się na krzywy uśmiech.  Dlaczego Kelly?  To nazwisko panieńskie 
mojej matki. Ojciec miał na imię Nicholas, ale nazywano go Nikiem. Stąd wzięło się Nik Kelly  
wyjaśniła.  Żeby oddać na płótnie farbą i pędzlem nastrój tego miejsca, trzeba mieć niezwykły 
talent.  Chyba masz rację  powiedziała Nicole.  Jestem pod wrażeniem.  Johnny popatrzył na nią z 
uznaniem.  To mi pochlebia. Od mniej więcej czterech lat wystawiam swoje obrazy w galeriach w 
Los Angeles. I, jeśli mi się uda, będę mogła robić to samo w Nowym Orleanie. Zamierzam 
przekształcić poddasze na pracownię. To zresztą pomysł babci...  Nicole urwała. Johnny spostrzegł, 
że z jej twarzy znikło ożywienie.  Przeróbka strychu to żaden problem  oświadczył. Uśmiechnęła 
się blado.  Oakhaven wymaga pilnych napraw, a poza tym chcę w lecie zrobić sobie urlop od pracy, 
więc na razie pracownia nie jest mi potrzebna. Moim rodzicom nie podobało się, że chcę zostać 
malarką. Chcieli, abym skończyła prawo i została wspólniczką w kancelarii ojca.  Udało ci się 
przekonać ich do swoich racji?  Nie bardzo. Niestety, zawsze zależało mi na ich akceptacji. Na 
szczęście zmądrzałam i uważam, że najbardziej liczy się to, jak człowiek postrzega sam
siebie. Gdybym miała dzieci, chciałabym... usiłowałabym wpoić im właśnie to przekonanie. Niech 
zostaną, kim chcą.  Wygląda na to, że twoje dzieciaki będą szczęśliwe, mając ciebie za matkę. Ta 
skądinąd miła uwaga Johnny'ego sprawiła, że Nicole odwróciła głowę i spojrzała na niego z 
poważną miną. Jeszcze nigdy nie miała tak poważnej miny.  Powiedziałem coś niewłaściwego?  
zapytał.  Jeśli tak, to przepraszam.  Nie  odparła.  Nigdy nie przebywałam wśród dzieci. Straciła 
humor i Johnny zastanawiał się, dlaczego. Dziś po raz pierwszy zaczęła mówić o sobie. Uznał, że 
nie powinien pchać nosa w jej sprawy, mimo to jednak bardzo chciał wiedzieć, kim był dla niej 
niejaki Chad i dlaczego cierpiała na bezsenność.  Nudzę cię  oświadczyła nagle.  W twoich uszach 
wszystko to musi brzmieć dziwacznie. Zaczynam filozofować. Wychodzę na idiotkę.  Nic z tych 
rzeczy  zaprotestował Johnny.  Nie krępuj się niczym, chérie. Przy mnie nie musisz się niczym 
krepować. Nigdy... Słowa Johnny'ego zawisły w powietrzu. Przez dłuższy czas patrzyli na siebie w 
całkowitym milczeniu, przy akompaniamencie chóru świerszczy. Po chwili usłyszeli głos aligatora, 
niosący się po moczarach. Poderwał stado ptaków do lotu.  Zwykle nie jestem taka gadatliwa  
stwierdziła Nicole.  Teraz ty opowiedz o sobie.  Też nigdy nie mówię wiele  wymamrotał.
 Czekam na rewanż.  Nie dawała za wygraną.  Johnny, zdradź mi choć jedną z twoich tajemnic.  
Nie mam żadnych  oświadczył.  Jestem jak otwarta księga. Nicole roześmiała się wesoło.  
Kłamczuch. Powiedz coś, koniecznie. Wyjaw sekret, o którym nie wie nikt  nalegała 
uwodzicielskim głosem.  Coś, o czym nie wie nikt, hmm...  Johnny zamyślił się na dłużej.  Już 
wiem. Zamiast mówić, zademonstruję ci moją tajemnicę.  Wiedziałam!  wykrzyknęła Nicole. Jej 

oczy rozbłysły radośnie jak u dziecka.  Czyżbyś na bagnach zakopał skarb?  zgadywała.  Zrobiłeś to 
wiele lat temu i teraz wróciłeś, żeby go wydobyć? Połączył ich wesoły śmiech. Johnny nie potrafił 
przypomnieć sobie, kiedy po raz ostatni śmiał się tak szczerze i czuł się tak piekielnie dobrze. 
Popłynęli w głąb czarnego trzęsawiska wodnym labiryntem, gęsto zarośniętym, niedostępnym i 
dzikim. Swego czasu Johnny uciekał tędy łodzią przed szeryfem, ale mu się nie udało. Został 
złapany i zatrzymany za powybijanie szyb w kościele. Mimo że był niewinny, musiał odpokutować 
ten czyjś paskudny czyn. Łódź niemal bezszelestnie przecinała taflę wody. Płynących obserwowały 
z gniazd żurawie i białe czaple, a także ibisy i inne ptaki. Johnny znał nazwy wszystkich stworzeń, 
które znajdowały się w zasięgu ich wzroku na wodzie i w konarach drzew. Nicole, będąc pod 
urokiem tego zachwycającego miejsca, co chwila wyrażała swój podziw.
Znacznie wcześniej niż ona Johnny dostrzegł nad wodą wielkiego węża zwisającego z konara.  
Nieszkodliwy  uspokoił Nicole. Obdarzyła go łobuzerskim uśmiechem.  Nieszkodliwy? Jak ty?  Jak 
ja. Johnny uśmiechnął się krzywo i skierował łódź ku wąskiemu kawałkowi stałego lądu. 
Wyskoczył na gąbczasty, zielony kobierzec. Na widok gruntu uginającego się pod jego stopami 
oczy Nicole rozszerzyły się ze zdumienia. Patrzyła z przerażeniem, jak pod Johnnym zapada się 
ziemia, wypuszczając bąble powietrza.  Uważaj, to nie jest ląd!  krzyknęła ostrzegawczo.  Wracaj!  
Nie denerwuj się, chérie. To pływający grunt.  Johnny wyciągnął ku niej rękę.  Chodź do mnie.  
Zwariowałeś? Za dużo naczytałam się opowiadań o ludziach, którzy na zawsze zniknęli w 
tutejszych bagnach, aby... Proszę, natychmiast wracaj!  To historyjki wyssane z palca.  Johnny 
wyciągnął rękę.  Chodź.  Nic z tego. Nie opuszczę łodzi  oznajmiła, unosząc hardo głowę.  Zaufaj 
mi, chérie. No, chodź wreszcie. Przekonasz się, że nie pożałujesz. Zawierz mi... ten jeden raz. 
Potem pójdzie ci łatwiej. Rozglądając się dokoła, Nicole zagryzła wargi.  Jeśli do ciebie przyjdę, 
obiecasz...  Obiecuję.  Przecież nie wiesz, o co chodzi.
 Nieważne.  Wzruszył ramionami.  Zrobię, co zechcesz. Podniosła się powoli i mocno chwyciła go 
za rękę.  Chyba zwariowałam!  jęknęła. Gdy tylko jej tenisówki zagłębiły się w nasyconej wodą 
warstwie zieleni, krzyknęła ze strachu, płosząc ptaki z gniazd. Ich jazgot w gęstwinie przeraził ją 
tak bardzo, że rzuciła się Johnny'emu w objęcia. Aby nie jęknąć, musiał zagryźć zęby, bo zabolały 
go połamane żebra. Ale ciepło bijące z ponętnego kobiecego ciała szybko ukoiło ból. Poprowadził 
Nicole w głąb lasu. Przez cały czas pod ich stopami kołysał się gąbczasty grunt.  Za chwilę 
będziemy na miejscu  obiecał. Las stawał się coraz gęściejszy. W pewnej chwili Johnny zatrzymał 
się przed wielkim cyprysem. Tak niesamowitym i potężnym, że Nicole z wrażenia niemal przestała 
oddychać.  Oto moja tajemnica  oznajmił Johnny.  Ten domek na drzewie zbudowałem mając 
jedenaście lat.  Domek?  spytała, zadzierając głowę. Na jej twarzy odmalowało się zdumienie. 
Zaraz jednak uśmiechnęła się radośnie.  Czy ktoś jeszcze o nim wie?  Chyba nie.  A więc to tylko 
nasza wspólna tajemnica? Och!  Była wyraźnie zachwycona. Po chwili znaleźli się pod potężnymi 
konarami. Johnny ściągnął w dół ukrytą sznurową drabinkę. Uznawszy, że jest jeszcze na tyle 
mocna, by utrzymać jego ciężar, zaczął się po niej wspinać.  Pójdę wypłoszyć niepożądanych gości 
 oznajmił, oglądając się przez ramię.
Wspiął się z łatwością i po chwili zniknął w drzwiach pokrytego mchem domku, osadzonego na 
kilku grubych konarach drzewa. Chwilę później wynurzył się, trzymając w każdym ręku po jednym 
wijącym się wężu. Były brązowe. Od swych śmiertelnie niebezpiecznych kuzynów odróżniał je 
tylko brak czarnych pasów i żółtego podbrzusza.  Boże!  jęknęła przerażona Nicole.  Nie bój się, 
chérie. To przyjacielskie stworzenia. Kiedy zdarzy ci się natknąć na węża, pamiętaj, żeby nie robić 
gwałtownych ruchów ani też nie stawać nieruchomo.  Johnny wyrzucił węże daleko w powietrze.  
Wchodź. Przytrzymam drabinkę, żeby się nie rozbujała. Po krótkim wahaniu Nicole zaczęła powoli 
wspinać się w górę. Patrząc na nią ze sporej wysokości, Johnny uprzytomnił sobie, jak bardzo jest 
delikatna, i nagle ogarnął go dziwny niepokój. Gdy tylko znalazła się w zasięgu jego rąk, objął ją i 
jednym szybkim ruchem wciągnął do ciemnego wnętrza domku. Przywarłszy do Johnny'ego, 
oznajmiła z przejęciem w głosie:  Wspaniała jest ta twoja tajemnica. Dziękuję, że mi pokazałeś ten 
domek. Bliska obecność Nicole wzburzyła mu krew.  Podziękuj inaczej, chérie  wyszeptał jej do 
ucha.  Pocałuj. W domku na drzewie zapadło milczenie. Po chwili Nicole wspięła się na palce i 
lekko musnęła wargami usta Johnny'ego. Nawet nie drgnął. I nie oddychał. Dopóty, dopóki nie

poczuł, że zadrżała. Przyciągnął ją do siebie i pocałował. Rozchyliła zapraszająco ciepłe wargi, 
podniecając go do ostateczności. Potem zwiedzali jeszcze inne malownicze zakątki zalewiska, 
jednak Johnny nie odważył się już więcej pocałować Nicole. Kiedy wrócili z wyprawy łodzią, 
odprowadził ją do samochodu, który zostawiła na podjeździe starego domostwa. Nicole nie była 
rozmowna. Patrzył, jak odjeżdża, a potem wrócił do łodzi. Przez cały czas odnosił przykre 
wrażenie, że ktoś obserwuje każdy jego krok. Nicole zamknęła książkę i jeszcze raz rzuciła okiem 
na zegarek. Dziewiąta trzydzieści. Westchnąwszy, podniosła się z łóżka. Dzisiaj postanowiła 
położyć się spać o dość wczesnej porze, nie wiadomo dlaczego licząc na to, że tym razem zmorzy 
ją sen. Niestety, codzienny, a właściwie conocny rytuał od miesięcy nie uległ zmianie. Co wieczór 
potrzebowała co najmniej dwóch godzin chodzenia po pokoju, żeby pozbyć się nękającego ją 
napięcia i móc liczyć na sen. Dziś pewnie będzie jeszcze gorzej. Padał deszcz. Nicole wyjrzała na 
zewnątrz. Okna sypialni na piętrze wychodziły na frontowy dziedziniec domu i dawały niczym nie 
zmącony widok na drogę. Dawno temu Johnny pojechał do miasta. Babcia mówiła, że zamierzał 
spędzić wieczór w towarzystwie Virgila. Po tym, co stało się przed tygodniem, Nicole nie mogła 
zrozumieć, dlaczego Johnny nie trzyma się z dala od Common. Przynajmniej dopóty, dopóki nie 
wydob-
rzeje. Co będzie, jeśli Farrel wymyśli tym razem jeszcze coś gorszego i nie ograniczy się do 
połamania wrogowi kilku żeber? Na myśl, że może spotkać Johnny'ego następna brutalna napaść, 
Nicole poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Nie chciała o tym myśleć, ale nie była w stanie skupić 
się na niczym innym. Dzisiejszy dzień zaliczała do najwspanialszych, jakie przydarzyły się jej od 
miesięcy. Całe popołudnie było jak spełnienie marzenia malarza. Johnny zabrał ją w takie miejsca, 
jakich sama nigdy by nie zobaczyła. Poprawił jej samopoczucie, dzieląc się swoją tajemnicą. 
Wyprawa na zalewisko okazała się cudowną przygodą. Na własne oczy oglądała olbrzymie 
cyprysy. Zalewisko uwielbiała zawsze. Dziś jednak poczuła, że z tym urokliwym miejscem zaczęła 
łączyć ją, dzięki Johnny'emu, silna, niepojęta więź. Powinna mu za to podziękować. Babcia była 
przekonana, że to człowiek wyjątkowy. Dzisiaj odkrył przed Nicole nie tylko uroki zalewiska, ale 
także część swojej interesującej osobowości. Zaufaj mi, chérie, powiedział. Uczyniła, o co prosił. 
Po raz pierwszy od wielu miesięcy zaufała mężczyźnie. Prawdę powiedziawszy, parokrotnie 
powierzała dziś Johnny'emu swoje życie, a on nie zawiódł jej ani razu. Wypatrywała w oknie 
świateł samochodu skręcającego na podjazd. Wiedziałaby wówczas, że Johnny wrócił bezpiecznie 
do domu. Minuty mijały jedna za drugą, a na drodze nie działo się nic. Zła na siebie, że nie potrafi 
ani na chwilę przestać o nim myśleć, Nicole ściągnęła nocną koszulę, założyła
luźne, bawełniane wdzianko i z latarką w ręku wybiegła przed dom. Poczuła na karku krople 
ciepłego deszczu. Zamierzała najpierw usiąść na ławeczce od strony podwórza, ale odruchowo 
skierowała kroki ku ogrodowi. Po półgodzinie zrezygnowała z czekania i weszła w las. Zapaliła 
latarkę i skręciła w stronę stawu. Gdyby ktoś wiedział, co zamierza zrobić, uznałby ją za osobę 
niespełna rozumu. Jednak w ciągu ostatnich kilku tygodni nabrała wprawy w chodzeniu leśnymi 
ścieżkami. Z latarką w ręku szybko dotarła nad staw. Zgasiła światło i usiadła na trawie, czekając, 
aż wzrok przyzwyczai się do panujących wokół ciemności. Po paru sekundach dojrzała ciemny 
zarys wody uderzającej o trawiasty brzeg. Zrzuciła przemoczone tekstylne pantofle i ściągnęła 
przez głowę mokre wdzianko. Weszła do wody w samych majtkach. Godzinę później, już 
rozluźniona na tyle, by móc wracać do domu, położyć się do łóżka i zasnąć zdrowym snem, 
wynurzyła się z wody i zaczęła rozglądać się za zostawionym na brzegu ubraniem. Omiotła 
wzrokiem pobliskie gęste krzewy.  Szukasz czegoś?  Długo tu jesteś?  wyjąkała zaskoczona, 
poznawszy Johnny'ego po głosie.  Wystarczająco.  Spod czarnej osłony rosłego dębu wynurzył się 
wysoki cień.  Trochę późno na kąpiel. No i nie najlepsza po temu pogoda. Serce Nicole zaczęło bić 
jak szalone. Ujrzawszy swoje ubranie w ręku Johnny'ego, zaczęła drżeć na całym ciele.  Odłóż  
powiedziała z naleganiem w głosie.
Spojrzał na jej przemoczone odzienie tak, jakby zupełnie o nim zapomniał. Kiedy zaczął się 
zbliżać, Nicole wstrzymała oddech. Zrobiła krok w tył i poczuła, jak woda omywa jej stopy.  
Johnny, co robisz?  To, na co oboje mamy ochotę. To, o co proszą mnie twoje oczy. Ujął Nicole 
mocno za łokcie i przyciągnął ją do siebie. Wpatrywała się w niego szeroko rozszerzonymi oczami. 

Bez wahania nakrył ustami jej drżące wargi. Pocałunek był namiętny. Desperacki i władczy. Wargi 
Johnny'ego wpiły się w usta Nicole. Nie przerywając pocałunku, wziął ją w ramiona. Po chwili 
oderwali się od siebie, odwrócili i ruszyli ku przystani. Nicole objęła Johnny'ego za szyję i w 
zagłębieniu jego ramienia ukryła twarz.  Ale twoje żebra...  wyszeptała.  Ciii...  uciszył ją. Pachniał 
ziemią i deszczem. Nagle w pewnej chwili zatrzymał się w połowie drogi do domku.  Chyba dziś 
tego nie zrobimy, chérie. To znaczy ja tego nie mogę zrobić  poprawił się z miejsca, odsuwając od 
siebie Nicole. Wciągnął ją pod baldachim gęstych liści, osłaniający przed mżawką, przyparł do pnia 
i, nie dając jej czasu na myślenie ani na pytania, odszukał jej usta. Żarliwie oddała mu pocałunek. 
Poczuła, że się podniecił. Zrobiło się jej gorąco i nie panując nad sobą, gwałtownie westchnęła, a po 
chwili jęknęła, bo Johnny ujął w dłonie jej piersi. Z wrażenia zagryzła wargi.
Przeciągnął palcami po nabrzmiałych sutkach, nie spuszczając oka z jej twarzy. Chciał dostrzec jej 
reakcję. Nicole zamknęła oczy.  Jesteś śliczna  wyszeptał i pochylił się, aby wziąć do ust jeden z 
sutków. Podniecona, wygięła ciało w łuk. Całował ją teraz coraz niżej, aż do brzucha. Potem ukląkł, 
oparł dłonie na jej talii, i czubkiem języka dotknął pępka. Jęknęła i poczuła, że uginają się pod nią 
kolana. Ręce Johnny'ego powędrowały niżej i wsunęły się między jej gładkie uda.  Chérie, 
powiedz, że tego chcesz  wyszeptał.  Powiedz, że pragniesz mnie tak bardzo, jak ja pragnę ciebie. 
Nicole uprzytomniła sobie, że Johnny stwarza jej możliwość odwrotu. Wycofania się w ostatniej 
minucie, gdyby tego chciała. Przestał ją pieścić i czekał na odpowiedź.  Pożądam cię  powiedział 
miękkim głosem.  Jeśli jednak źle odczytałem dzisiaj twoje pragnienia... Położyła mu dłoń na 
ustach.  Niczego nie odczytałeś źle. Patrzył na nią uważnie jeszcze przez chwilę, a potem, nie 
odrywając wzroku od oczu Nicole, zaczął pieścić jej podbrzusze. Zadrżała. Brakowało jej 
powietrza. Pocałował płaski brzuch Nicole i, wsunąwszy palce między uda, odszukał najczulsze 
miejsce na ciele. Było w pełni gotowe na jego przyjęcie. Jęknął cicho i delikatnym ruchem rozsunął 
jej nogi. Pod wpływem pieszczot ciałem Nicole wstrząsnęły
dreszcze pożądania. Nie była w stanie dłużej czekać na ostateczne spełnienie.  Och, Johnny! Och... 
 Pomóż mi zdjąć...  poprosił, zdzierając z siebie przemoczoną koszulkę. Przesunęła dłońmi po 
umięśnionym męskim brzuchu. Drżącymi rękoma rozpięła Johnny'emu spodnie. Jej dłoń 
napotkała...  Nie dotykaj, chérie  jęknął, chwytając Nicole za rękę.  Bo zaraz będzie po wszystkim. 
Błyskawicznie zdjął spodnie, uniósł biodra Nicole i natychmiast znalazł się w niej. Ogarnęło ich 
istne szaleństwo. Takie, jakiego jeszcze nigdy nie przeżywali. Wstrząśnięta Nicole wiedziała, że 
chwilę tę zapamięta do końca życia. I że do końca życia nie zapomni o Johnnym Bernardzie. 
Odsunął ją delikatnie i w milczeniu sięgnął po dżinsy. Jeszcze rozdygotany, podniósł koszulkę, 
żeby wyciągnąć papierosy. Szybko jednak przypomniał sobie, że zostawił je w gęstwinie krzaków. 
Zaklął i cisnął koszulkę na ziemię. Nie potrafił wytłumaczyć sobie, dlaczego w ogóle poszedł nad 
staw. Widocznie zwabiła go woda. Kiedy jednak dostrzegł w ciemnościach sylwetkę pływającej 
Nicole, uznał, że przywiodły go tutaj jakieś dziwne moce. Mżyło nadal. W powietrzu wisiała 
prawie niewidzialna mgiełka. Wysuwając się spod baldachimu gęstych dębowych gałęzi, Nicole 
nawet nie spojrzała na Johnny'ego. Czekał na jej reakcję, by móc się przekonać,
w jakim jest stanie. Po minucie milczenia odwróciła się i skierowała ku ścieżce.  Dokąd idziesz, 
chérie?  zapytał zdziwiony.  Muszę znaleźć pantofle i wdzianko.  Jak się czujesz? Odwróciła się i 
spojrzała na Johnny'ego.  Dobrze. Czy naprawdę? Zamierzał pieścić ją delikatnie i powoli, ale już 
po pierwszym pocałunku stwierdził, że to niemożliwe. Gdy tylko znalazła się w jego objęciach, 
ogarnęło go szaleństwo. Pragnął posiąść ją jak najszybciej i tak się stało.  Posłuchaj, sądziłem, że 
było to wspólne...  zaczął niepewnie.  Było.  No to co, do diabła, poszło nie tak? Wybuch był 
niezamierzony, ale Johnny'ego ogarnęła niepojęta złość. Nie rozumiał zachowania tej kobiety. W 
jednej chwili jęczała i zachęcała do pieszczot, szepcząc jego imię, a w drugiej zachowywała się tak, 
jakby byli obcymi ludźmi.  Wszystko było dobrze  zapewniła Johnny'ego.  Nie będę analizować 
tego, co się stało. Jak widać, poprawienie sobie samopoczucia było nam dzisiaj bardzo potrzebne. 
Nie mówmy więcej na ten temat. Oświadczenie Nicole podziałało na niego jak kubeł lodowatej 
wody. Cofnął się o krok. Na temat seksualnych zbliżeń zdarzało mu się słyszeć z ust kobiet różne 
komentarze, ale nigdy nie słyszał czegoś podobnego. To prawda, poczuł się dobrze, wręcz 
doskonale, a więc poprawił sobie samopoczucie. Od chwili

opuszczenia więzienia po raz pierwszy ogarnęło go tak silne pożądanie. Nie planował zbliżenia, a 
mimo to nastąpiło. Zły, że Nicole zmusiła go, aby usprawiedliwiał się przed sobą, oznajmił:  Jeśli 
jeszcze kiedyś będziesz w potrzebie, daj mi znać. Sesja, jak ty to nazywasz, ,,poprawiania sobie 
samopoczucia'' to o niebo lepsza rozrywka niż skądinąd sympatyczne partyjki pokera z Bickiem. 
Może warto ustalić jakiś harmonogram naszych spotkań? Odpowiada ci dwa razy w tygodniu? A 
może potrzebujesz codziennych sesji?  Idź do diabła  warknęła ze złością i odwróciła się, 
spuściwszy głowę. W jednej chwili Johnny znalazł się przy niej, chwycił ją za łokieć i odwrócił 
twarzą ku sobie, równocześnie obejmując w pół. Usiłowała bezskutecznie wywinąć się z jego rąk.  
Nie wyrywaj się  syknął.  Chyba że znów naszła cię ochota...  Tym razem byłby to gwałt  
wysyczała rozeźlona. Johnny poczuł, że ciałem Nicole wstrząsa dreszcz. Przeciągnął dłonią po jej 
obnażonym pośladku. Zadrżała jeszcze mocniej.  Sądzę, chérie, że nie będę musiał używać 
przemocy. Pasujemy do siebie idealnie. A jeśli człowiekowi bardzo się coś spodoba, to nie chce 
potem poprzestać na czymś gorszym, prawda?  Ty arogancki łaj... Nachylił się i pocałował ją w 
usta. Mocno i szybko, po czym wypuścił z objęć i pozostawił, okrytą tylko
deszczową mgiełką, a sam zawrócił i zszedł ścieżką w dół, żeby pozbierać ubranie Nicole. 
Oddalając się, powiedział przez ramię:  Nie odchodź, idę po twoje ubranie. Jeśli zaczniesz uciekać, 
będę musiał cię gonić. Oboje wiemy, kto wygra.
Znała Johnny'ego niespełna trzy tygodnie, a już pozwoliła mu na pieszczoty tak intymne, jakby od 
dawna był jej kochankiem. Na samo wspomnienie tego, co robił, i jak na to reagowała, Nicole 
zapiekły policzki. Pragnęła oskarżyć go o to, że ją wykorzystał, lecz wcale nie była pewna, czy to 
nie ona posłużyła się Johnnym. Nigdy nie zdoła zapomnieć o utraconym dziecku, ale odkąd w jej 
życie wkroczył Johnny, ból wywołany porzuceniem przez Chada znacznie się zmniejszył. Dopiero 
teraz uzmysłowiła sobie, że nigdy nie kochała Chada. Tak, w pewnym sensie posłużyła się 
Johnnym i nie była z tego powodu dumna. Ale zakochanie się w tym prymitywnym mężczyźnie 
byłoby chyba jeszcze gorsze. Nie dopuści do tego, aby Johnny zdobył szturmem jej serce, 
aczkolwiek w tym kierunku udało mu się już wiele zrobić... Nicole usiadła na łóżku z 
postanowieniem wzięcia się w garść. Przetarła zmęczone, piekące oczy, gdyż znów
nie mogła spać. Na myśl o tym, że za kilka godzin ujrzy Johnny'ego przy śniadaniu, poczuła ucisk 
w żołądku. Mogła wprawdzie uciec do Nowego Orleanu, lecz nic by to nie dało, ponieważ po 
powrocie musiałaby nadal go oglądać. Nie lubiła mężczyzn narzucających swoją wolę, ale ostatniej 
nocy bez protestu podporządkowała się Johnny'emu. Panował niemal nad każdym jej ruchem i 
sprawił, że była najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Dzięki niemu osiągnęła rozkosz, o jakiej 
przedtem nawet nie marzyła. Owszem, pragnęła Johnny'ego, ale żadne inne uczucie nie wchodziło 
w grę. Na wpół ubrana usłyszała nagle głośny hałas dochodzący zza okna. Odciągnęła zasłony i ze 
zdumieniem ujrzała, jak z długich przyczep jacyś obcy mężczyźni wyładowują cztery ogromne, 
zielone traktory, które wkrótce potem ruszyły w stronę leżących odłogiem pól. Nicole uzmysłowiła 
sobie, co się stało, i kto za to odpowiada. Wściekła na Johnny'ego, ubrała się błyskawicznie. 
Wypadła z domu i po chwili znikła w gęstwinie drzew. Jej oczy miotały błyskawice. Machając 
rękami, rugała na głos nieobecnego winowajcę. O tym, czy i kiedy założy się ponownie w 
Oakhaven plantację trzciny cukrowej, zadecyduje babcia, a nie jakiś tam były więzień. Johnny 
usłyszał trzask otwieranych drzwi. Nie zdołał nawet założyć spodni i się podnieść, kiedy do pokoju 
wpadła wzburzona Nicole. Usiadł i spuścił nogi z łóżka. Podeszła blisko i nagle się zorientował, że 
zamierza trzepnąć go w twarz.  Jak śmiałeś...?  wrzasnęła z furią.  O co chodzi?  Zrobił unik i w 
jednej chwili
oprzytomniał.  Co takiego zrobiłem? Dziś jeszcze nie mogłem ci się narazić, bo jest dopiero...  
spojrzał na ścienny zegar.  Do licha, nie ma jeszcze szóstej.  Wiem, która godzina  warknęła Nicole. 
Oczy jej błyszczały. W obcisłych, kusych szortach i żółtej koszulce, upstrzonej różowymi 
nadrukami warg, wyglądała prześlicznie.  A więc mów, chérie, co tak cię wkurzyło?  zapytał.  
Twoje zielone traktory!  wrzasnęła. Johnny zrobił gwałtowny ruch, żeby się podnieść. Jęknął, bo 
zaprotestowały połamane żebra. Owinął się prześcieradłem i stanął obok łóżka.  Dlaczego? Mieli 
trzymać się z daleka od frontowego dziedzińca. Czy coś zniszczyli?  Jeśli tak, to twój kłopot. Ale 
chodzi o coś innego. Nie miałeś prawa ściągać tutaj tych ludzi.  Miałem  zaprotestował Johnny.  

Dwa dni temu uzgodniłem to z Mae. Dlatego jeździłem do Virgila prosić go o pomoc w znalezieniu 
odpowiednich ludzi. To trudna sprawa, bo w porze zbiorów niemal wszyscy pracują na własny 
użytek. Liczyłem, że Virgil wstawi się za nami u swego brata, Martina.  Uzyskałeś zgodę babci?  
Jasne. A co, myślisz, że rządziłbym się sam?  Dlaczego wczoraj wieczorem nie powiedziałeś mi o 
tym? Johnny zlustrował z uznaniem zgrabną postać Nicole.  Wczoraj nie rozmawialiśmy o 
interesach. W ogóle gadaliśmy niewiele. Wiesz, co mam na myśli... Jadowite spojrzenie, jakie 
rzuciła mu Nicole, mogłoby zabić nawet węża.
 Mogłam się spodziewać, że będziesz chełpił się tym, co było. W porządku, zabawiłeś się moim 
kosztem. Mam nadzieję, że dobrze, bo to ostatni raz. Johnny przyjrzał się uważnie twarzy Nicole. 
Od rana wyglądała na zmęczoną. On też nie mógł zasnąć przez pół nocy.  Niczym się nie chełpię.  
Daj spokój, nie warto o tym mówić. Odwróciła się i wypadła z pokoju jeszcze szybciej, niż się 
zjawiła. Johnny zaklął, puścił prześcieradło i sięgnął po dżinsy. Tak energicznie szarpnął za suwak, 
że uraził najwrażliwszy fragment ciała. Boso, trąc obolałe miejsce, zbiegł jak szalony po schodach. 
Dopadł Nicole, gdy zamierzała opuścić dom. Przyparł ją do drzwi i wyszeptał do ucha:  Nie 
odchodź w złości. Obróciła się twarzą do Johnny'ego.  Zgoda. Po prostu wyjdę.  Zapomniałaś o 
czymś.  Niby o czym? Czy oprócz tych zielonych potworów, które pojechały na pole, jest jeszcze 
coś, o czym powinnam pamiętać?  Tak. O tym.  Johnny nachylił się i pocałował Nicole tak szybko, 
że nie zdążyła zaprotestować. Potem cofnął się i wierzchem dłoni przeciągnął po jej policzku.  
Dzień dobry, chérie. Odwrócił się i zaczął powoli wchodzić na schody, zostawiwszy zdumioną 
Nicole z rozchylonymi wargami.
 Naprawdę nie rozumiem, dlaczego mi o tym nie powiedziałaś  zgłosiła pretensję pod adresem 
babki. Siedziały obie na werandzie. Nicole wolałaby znajdować się teraz we wnętrzu domu, na 
wprost wentylatora, ale postanowiła się przemóc i przyzwyczajać do piekielnego żaru lejącego się z 
nieba, choćby nawet miał ją zabić. I pewnie zabije.  Już mówiłam, Nicki, musiałam zapomnieć  
tłumaczyła się Mae.  Babciu, ty o niczym nigdy nie zapominasz, chyba że ci na tym zależy  użalała 
się Nicole.  Sądziłam, że tak ważną sprawę, jaką jest zakładanie plantacji trzciny, przedyskutujesz 
ze mną.  Chyba masz rację. Powinnam najpierw omówić ją z tobą i wyjaśnić, na czym stoimy. 
Daleko mi jeszcze do bankructwa, ale sprzedaż pola albo sprawienie, że będzie ponownie 
przynosiło zyski, z pewnością poprawi naszą sytuację finansową.  Już mówiłam, że pomogę. 
Przecież wiesz, że mam pieniądze w spadku po tacie... A kiedy sprzedałam dom po rodzicach...  
Nicki, to nonsens  przerwała jej Mae.  Do Oakhaven nie będziesz dokładała swoich pieniędzy. Są 
przeznaczone dla ciebie i twojej przyszłej rodziny. Dla twoich dzieci.  Nie zamierzam mieć żadnego 
potomstwa  wypaliła Nicole i zaraz pożałowała, że tą informacją tak nagle zaskoczyła babkę.  Nie 
chcesz mieć dzieci? Tych cudownych, małych stworzeń? Nicki, one są naszą przyszłością. Takie 
poglądy zupełnie do ciebie nie pasują. Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie na temat zakładania 
rodziny?
 Nic, babciu. Masz rację, dzieci to nasza przyszłość. I być może pewnego dnia zechcę założyć 
rodzinę. Sądzę jednak, że w tej chwili nie byłabym dobrą matką. Za bardzo absorbuje mnie 
malarstwo. Mae chyba trochę się uspokoiła. Nicole ogarnęły wyrzuty sumienia, że okłamuje babkę. 
Przecież nigdy więcej nie zamierzała dopuścić do ponownego zajścia w ciążę. Za bardzo się bała.  
Przy śniadaniu nie odezwałaś się ani słowem do Johnny'ego. Jesteś o coś na niego zła? Chyba już 
się nie kłócicie, mam rację?  Powinien uprzedzić mnie o pomyśle rekultywacji pola  oświadczyła 
Nicole.  Podobnie jak ty.  Wybacz, Nicki, ale w tej sprawie sama powzięłam decyzję. Wiem, wiem, 
zrobiłam źle.  Babciu, nie o to chodzi. Decyzja należała do ciebie. Tylko że...  Nicole westchnęła  
chyba po prostu nie chciałam dowiedzieć się o niej jako ostatnia.  Masz rację. Kiedy Johnny 
poruszył ten temat, byłam tak podniecona, że poleciłam mu, aby natychmiast skontaktował się z 
Virgilem Diehlem. Jego brat, Martin, ma na wschód od Oakhaven piękną plantację trzciny, 
przynoszącą duże zyski. Wiedziałam, że jest jedynym człowiekiem, który byłby w stanie nam 
pomóc, i to szybko.  Na twarzy Mae odmalowało się zadowolenie.  Tak się cieszę, że Johnny wrócił 
do Common. Wszystko układa się jak należy, wręcz doskonale. Lepiej, niż to sobie zaplanowałam. 
 Zaplanowałaś?  Nicole zesztywniała.  Jak mam to rozumieć?  Znam dobrze to twoje spojrzenie. 
Obiecałam, Ni-

cki, że już więcej niczego nie zrobię ukradkiem i dotrzymam słowa. Mówiąc o planowaniu, miałam 
na myśli nasze pola. Sądzę, że ich uprawa okaże się znakomitym posunięciem, rozwiązującym 
wszelkie nasze problemy. Jestem tylko zdziwiona, że sama nie pomyślałam o tym wcześniej. Nicole 
wjechała na parking i szybko opuściła wóz. Spóźniona na spotkanie z Daisi, prawie wbiegła do 
ciemnego wnętrza baru. O tej porze, czyli wieczorem, przyszła tu dopiero drugi raz. Przedtem 
wpadała czasami w południe, gdyż babcia uwielbiała lunch, który Pepper serwował w środy. 
Kiełbaski ze strąkami piżmaka i placek zrobiony z dodatkiem laskowych orzechów. Do tego starsza 
pani piła najlepszą whisky, jaką dysponował właściciel baru. Clair próbowała zrobić w domu 
placek podobny do wspaniałego placka Peppera, ale nigdy się nie udawał. Właściciel baru 
poprzysiągł, że zdradzi jej swą tajemnicę, gdy tylko rzuci Bicka i zostanie jego żoną. Nicole 
zatrzymała się w drzwiach. Wypatrzywszy Daisi siedzącą na stołku przy półkolistym barze i 
rozmawiającą ze swoim bratem, ruszyła w ich stronę. Słyszała, że mu się podoba. Usadowiła się 
obok nich na wysokim stołku.  Jesteś! To fantastycznie  oświadczyła Daisi. Rzuciła okiem na 
Woody'ego.  Mówiłam, że się zjawi. Prawda, że mój braciszek to śliczny chłopak?  Och, Daisi, daj 
spokój!  Czerwieniąc się, wymamrotał speszony młody człowiek. Rzeczywiście był ładny. Miał 
długie, jasne, kręcone włosy i opaloną twarz. Dużo pracował na słońcu. Jego
ciało, pracującego fizycznie mężczyzny, było umięśnione i zgrabne. Mimo to jednak... Nicole 
otrząsnęła się, żeby wymazać sprzed oczu twarz Johnny'ego. Nie powinien ukrywać przed nią 
sprawy plantacji. Od rana była w fatalnym nastroju.  Przepraszam za spóźnienie.  Nic się nie stało.  
Straciłam poczucie czasu  tłumaczyła się Nicole.  Zabrałam się za porządki na strychu. Zamierzam 
przerobić go na pracownię malarską.  Będę musiała to zobaczyć.  Daisi spojrzała na brata.  
Któregoś dnia Woody podrzuci mnie do ciebie. Dobrze?  Oczywiście  zgodziła się Nicole. W tej 
chwili do baru wszedł Toby Potter. Wysoki, dobrze zbudowany, rudobrody kierowca ciężarówki, 
miejscowy pyskacz. Obrzucił Nicole uważnym spojrzeniem, a potem mrugnął do niej okiem.  
Uważaj, dziewczyno. Ostatnim razem tylko Farrel miał frajdę, ale dzisiaj inni mogą nie chcieć 
okazać się gorsi.  Spojrzał na towarzysza Nicole.  Jak widzę, Woodrow pomyślał to samo co my. 
Będzie mała przepychanka. Zobaczymy, komu uda się zatańczyć z tobą pierwszy taniec. Woody 
rzucił rudobrodemu złe spojrzenie.  Spływaj, Toby. Karnet Nicki jest już zapełniony  powiedział i 
zaraz potem spojrzał na Nicole, chcąc się przekonać, czy nie posunął się zbyt daleko. Obdarzyła go 
uśmiechem. W tej chwili przystałaby na wszystko, co zaproponowałby brat Daisi. Toby Potter 
wyglądał okropnie. Tak, jakby od tygodni się nie kąpał.
 Zawalczę z tobą o pierwszy taniec  oświadczył Woody'emu.  Na pięści, czy masz ochotę na coś 
solidniejszego? Przestraszył Nicole. Był potężnym drągalem, cięższym od brata Daisi co najmniej o 
dwadzieścia kilogramów. I co oznaczało to ,,coś solidniejszego''?  Na ten temat, chłopcy, możecie 
pogadać sobie bez nas  oświadczyła Daisi.  Boli mnie kręgosłup i muszę usiąść na przyzwoitym 
krześle.  Wzięła Nicole za ramię.  Znajdźmy sobie jakiś stolik. Pepper, podaj nam coś dobrego. 
Słodkiego i dla mnie bez alkoholu. Nicki, masz ochotę na wino?  Dziś napiję się tego samego, co 
ty.  Wobec tego daj nam dwie różowe lemoniady!  krzyknęła Daisi. Pepper przesuwał ścierką po 
ladzie w rytm muzyki płynącej z grającej szafy. W kąciku mięsistych warg miał przylepione grube, 
czarne cygaro. Polerując bar, nigdy nie podnosił głowy, ale odkrzyknął:  Zaraz dostaniesz, kochana! 
Chwilę później przed Nicole i Daisi postawił dwie szklanki różowej lemoniady.  Moja specjalność  
oznajmił.  Nazwałem ją ,,Wschód słońca nad zalewiskiem''. Wygląda zbyt ładnie, aby ją wypijać, 
pomyślała Nicole, spoglądając na wysoką i smukłą szklankę przyozdobioną plasterkami cytryny i 
pomarańczy nadzianymi na plastykowy patyczek zakończony wisienką.  Będzie grała kapela 
Lucasa Pelota  oznajmiła Daisi.  Czy kiedyś ją słyszałaś?  Nie  odrzekła Nicole, biorąc do ust łyk 
lemoniady.
 Jest naprawdę dobra. Lucas gra świetnie na akordeonie  wychwalała Daisi miejscowych grajków. 
Usiadły przy stoliku tuż przy parkiecie, na którym dwa tygodnie temu Nicole szalała w objęciach 
Farrela. W pewnym momencie ujrzała go z drinkiem w ręku, stojącego na końcu baru. Na jej widok 
uśmiechnął się i uniósł szklankę. Nicole nie odwzajemniła gestu. Nie miała ochoty utrzymywać 
znajomości z tym łajdakiem. Clair mówiła, że telefonował dwukrotnie, za każdym razem prosząc 
Nicole o oddzwonienie. Zignorowała prośby.  Co u ciebie?  spytała Daisi.  Długo się nie 

widziałyśmy.  Już mówiłam, robiłam porządki na strychu. Trochę też szkicowałam. Moimi 
obrazami zainteresował się właściciel jednej z nowoorleańskich galerii.  Jestem pewna, że są 
cudowne. Nicole postanowiła zmienić temat.  Jak się czujesz?  spytała.  Czy ona się porusza? Jest w 
porządku?  Ona?  zdziwiła się Daisi.  Nie mówiłam, że to dziewczynka.  Roześmiała się.  
Oświadczyłam lekarzowi, że nie chcę znać zawczasu płci dziecka.  Spoważniała i pogłaskała 
wydatny brzuch.  Poznałaś to po jego położeniu i kształcie? Słyszałaś coś, o czym powinnam 
wiedzieć?  Nie.  Nicole poczuła się głupio.  Przepraszam, przejęzyczyłam się. O wszystkich 
niemowlakach myślę jak o dziewczynkach. Daisi rozluźniła się.  Nie mów tego przy Melu, bo on 
marzy o synu.
 Zjawił się Woody. 
 Lucas kończy się rozgrzewać  poinformował siostrę i Nicole. Postawił na stoliku butelkę 
zamówionego dla siebie piwa.  Zaraz zaczną grać. Czy masz ochotę ze mną zatańczyć?  spytał 
Nicole. Kapela zagrała tradycyjną melodię. Nocole, za namową Daisi, ujęła wyciągniętą dłoń 
Woody'ego i pozwoliła mu zaprowadzić się na parkiet. Uznała, że dobrze jej zrobi przetańczony 
wieczór. Tym razem jednak będzie trzymała się z daleka od wina. A także od Farrela Craiga. Z 
boksu w odległym końcu sali Johnny patrzył, jak Woody po raz szósty prowadzi Nicole na parkiet. 
Był wściekły na siebie za to, że nie zostawił Virgila i wcześniej nie wyszedł z baru. Teraz już było 
na to za późno. Musiał zostać, bo widział, jak z każdym następnym tańcem Woody staje się coraz 
bardziej pewny siebie. Co gorsza, w przeciwległym krańcu baru czyhał na Nicole Farrel.  Już po 
niej  mruknął Virgil, popatrując na parkiet.  Dlaczego nie poprosisz jej do tańca? Przecież chcesz. 
Widzę to, chłopcze, po twojej minie.  Ja nie tańczę  oświadczył Johnny.  Może pora się nauczyć  
mruknął Virgil.  Dziś Woody spija śmietankę. Czy to cię nie drażni? Johnny spojrzał na przyjaciela. 
 Zamknij się, staruszku.  Nie wyżywaj się na mnie, dlatego że nie umiesz tańczyć. To nie moja 
wina. Na oczach Johnny'ego Wooddy objął Nicole w talii i przyciągnął do siebie.
 Jak myślisz, czy Nicole jest zadowolona?  Virgil dolewał oliwy do ognia.  Mae coś wspominała, że 
wy oboje...  Zamknij się wreszcie. Kapela Lucasa Pelota mocnym akordem zakończyła szybką 
melodię i niemal natychmiast zaczęła grać wolną, sentymentalną balladę. Kątem oka Johnny 
spostrzegł, że Farrel zsuwa się z barowego stołka. Dojrzał to także Virgil.  Ale teraz, głupku, nie 
napytaj sobie biedy  ostrzegł przyjaciela.  Jeśli narozrabiasz, Tucker z przyjemnością wsadzi cię za 
kratki. Ze smętną miną Johnny patrzył, jak Farrel podchodzi do Woody'ego i klepie go w plecy. 
Młody człowiek spochmurniał. Zawahał się, jakby chcąc zaprotestować, ale dość szybko się poddał 
i Farrel zajął jego miejsce. Mimo sporej odległości Johnny jednak dostrzegł, jak Nicole 
zesztywniała. Gdyby jej dobrze nie poznał, pospieszyłby wnet z odsieczą. Wyglądała na drobną i 
piekielnie słabą istotkę, ale w rzeczywistości była silna jak mało kto. Gdyby nie chciała tańczyć z 
Farrelem, to by mu to oświadczyła. Johnny miał już dość.  Virgil, idę do domu  oznajmił, 
podnosząc się z miejsca.  Jeszcze raz dziękuję za to, że namówiłeś Martina, aby pomógł Mae.  
Zostaniesz w Common i będziesz zarządzał jej plantacją? Ludzie sądzą, że tak się stanie. Robią 
zakłady, że wkrótce przeniesiesz się na swoje stare śmieci.  Nie zakładaj się o to, bo stracisz 
pieniądze.  Johnny ruszył w stronę wyjścia.
Był już prawie przy drzwiach, gdy nagle, mimo hałasu panującego na sali, do jego uszu dotarł 
donośny głos Nicole:  Powiedziałam, że nie chcę z tobą tańczyć! Natychmiast mnie puść! 
Zobaczywszy, że Nicole wyrywa się z objęć Farrela, Johnny odruchowo zmienił kierunek marszu. 
Na jego widok kilka tańczących par wycofało się z parkietu. Zamilkła muzyka. Dobrze wiedział, 
jak wygląda Nicole szykująca się do ataku. Szybko objął ją w pasie i zdążył obrócić, zanim jej ręka 
trafiła Farrela w twarz.  Spokojnie, chérie  szepnął jej do ucha.  Facet jest znany z tego, że oddaje 
ciosy. Nawet kobietom. Nicole wcale nie była zachwycona pojawieniem się obrońcy.  Idź stąd!  
zażądała.  Farrel zasługuje na to, by podbić mu oko, a jeśli mi odda, rąbnę go w drugie. Johnny 
mocniej przytrzymał Nicole.  Wyjdźmy przed dom, abyś mogła ochłonąć. Strząsnęła z pleców jego 
rękę.  Nigdzie nie pójdę. To on powinien wyjść i ochłonąć. Nie traktuj mnie tak, jakbym była głupią 
blondynką.  Nicole odwróciła się i gniewnym wzrokiem zmierzyła zebranych w pobliżu mężczyzn, 
obserwujących z zainteresowaniem wydarzenie na parkiecie.  Słyszeliście, co powiedziałam? Idźcie 
stąd. Znajdźcie sobie inną rozrywkę.  Ale ta bardzo się nam podoba  zadrwił Farrel. Znajdujący się 

w barze mężczyźni wybuchnęli gromkim śmiechem.
Nastrój Johnny'ego pogorszył się jeszcze bardziej.  Koniec frajdy  obwieścił zebranym.  Chodź, 
chérie.  I tu się mylisz, żebraczy synu  wycedził rozzłoszczony Farrel.  To dopiero początek. 
Wyciągnął rękę, żeby wziąć Nicole ponownie w objęcia, ale Johnny złapał go za nadgarstek.  Dama 
nie życzy sobie z tobą tańczyć  oświadczył.  Dała ci to jasno do zrozumienia.  Puścił Farrela i dodał: 
 Tylko spróbuj dotknąć jej jeszcze raz, a już nigdy nie będziesz w stanie posłużyć się tą ręką. Na 
sali zamilkły głosy. Mężczyźni przestali się śmiać.  Słyszeliście?  wykrzyknął Farrel.  On mi grozi! 
Głupio robisz, Bernard, oświadczając to przy tylu świadkach! Johnny wzruszył ramionami i 
odwrócił Nicole twarzą do siebie.  Chodź. Chyba że chcesz, bym skończył to, co zaczęłaś.  
Uśmiechając się, dorzucił kpiącym tonem:  Masz fajny wybór, co? Obserwowanie barowej bijatyki, 
z której pewnie wyniosą mnie w trumnie, albo wyjście frontowymi drzwiami w towarzystwie 
najbardziej niepopularnego faceta w mieście. Tak czy inaczej, jutro ludzie będą mieli o czym gadać. 
Z hardo uniesioną głową Nicole ruszyła szybko ku drzwiom. Jej wyjściu towarzyszyły obraźliwe, 
prowokujące słowa Farrela. Johnny uznał jednak, że dołożenie facetowi nie jest warte powrotu za 
kratki. Dogonił Nicole przed barem. Ze złości niemal ziała ogniem.
 Mylisz się, jeśli sądzisz, że podziękuję ci za wtrącanie się w moje sprawy  wycedziła przez zęby.  
Twoja pomoc nie była mi potrzebna. Johnny popatrzył na gromadzących się gapiów.  Idziemy? A 
może przed barem też chcesz zrobić przedstawienie?  zapytał.  Nie wracam z tobą do domu  
warknęła gniewnie.  Dlaczego? Czyżbyś nagle zaczęła się mnie bać? A może obawiasz się tego, co 
może się wydarzyć, kiedy zostaniemy sami?  Nie wydarzy się nic, możesz być tego pewien. Johnny 
odwrócił się i żwawym krokiem ruszył w stronę zaparkowanego samochodu.  To dobrze. Wobec 
tego chodźmy.  Ale ja prowadzę  oznajmiła, dogoniwszy Johnny'ego.  Słyszysz? To mój wóz i...  W 
porządku. Będę miał wolne ręce  ze znaczącym uśmiechem rzucił przez ramię. Rozzłoszczona 
Nicole zajęła siedzenie dla pasażera. Roześmiany Johnny zajął miejsce za kierownicą.
Skręcając w kierunku domu, kierowca wrzucił niższy bieg. Johnny, pracujący na dachu, rozpoznał 
dostawczą cieżarówkę Farrela Craiga, wyładowaną po brzegi. Był to widok niespodziewany, gdyż 
po incydencie w barze Johnny spodziewał się, że jego wróg numer jeden zerwie z Oakhaven 
wszelkie kontakty handlowe.  Przywiozłem gonty, które zamówiła pani Chapman!  krzyknął 
kierowca, wysiadając z szoferki. Johnny otarł dłonią spocone czoło i po drabinie zszedł z dachu. 
Odpiął pas z narzędziami i położył go na ławce, a potem wylał sobie na głowę wiadro stojącej w 
pobliżu wody. Osuszył twarz bawełnianą koszulką, zrzuconą parę godzin wcześniej, i naciągnął ją 
na siebie.  Sam mogłem po nie pojechać  oznajmił kierowcy ciężarówki.  Po co płacić za przywóz, 
skoro mamy własny samochód?  To zaległa dostawa  poinformował go pracownik Farrela Craiga.  
Dlatego szef nie doliczył pani Chapman
kosztów transportu. A nawet sprzedał gonty z dużym rabatem. Johnny obejrzał rachunek. Skrzywił 
się na widok rzeczywiście solidnego upustu i wetknął kwit do kieszeni, zastanawiając się, co tym 
razem kombinuje Farrel. Wraz z kierowcą rozładował ciężarówkę. Po jej odjeździe, ledwie żywy, 
padł na jeden z wiklinowych foteli na werandzie. Otarłszy pot z twarzy, spojrzał odruchowo w 
stronę otwartych balkonowych drzwi, prowadzących do biura. Zastanawiał się, czy jest tam jeszcze 
Nicole. Wcześniej widział, że siedzi przy biurku. Od pamiętnego wieczoru, kiedy to odwiózł ją z 
baru do domu, to znaczy od tygodnia, zamienili ze sobą zaledwie kilka słów. Johnny wstał, 
przeciągnął się i podszedł do drzwi. Oparłszy się o futrynę, zobaczył, że Nicole jeszcze siedzi w 
biurze. Nadal wystukiwała coś na małym kalkulatorze. Zaklęła, a potem wprowadziła ponownie 
kilka liczb. Zadowolona, zapisała w notesie policzoną sumę.  Od kiedy prowadzisz rachunkowość? 
 zapytał Johnny.  Odkąd postanowiłam nie prosić cię o tę przysługę. Jej służbowy ton z miejsca 
pogorszył Johnny'emu samopoczucie. Wszedł do pokoju, stanął przy biurku i wyłączył wentylator.  
Nie przeszkadzała mi ta robota  powiedział. Z palcami jeszcze na klawiszach Nicole podniosła 
powoli wzrok.  Ale być może przeszkadzało to mnie. Wokół jej twarzy, poczerwieniałej od gorąca, 
zwisały wilgotne kosmyki włosów. Jasnoniebieska letnia sukienka
pogłębiła błękit oczu. Duży dekolt odkrywał zarys ponętnych piersi. Johnny poczuł, jak ogarnia go 
podniecenie. Ganiąc się za to, spostrzegł, że Nicole przygląda się jego przemoczonej koszulce.  
Wpadłeś do stawu czy zaczął padać deszcz?  spytała drwiąco. Cierpką uwagę skwitował 

wzruszeniem ramion. Rozejrzał się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, na czym mógłby usiąść, 
brudny i spocony. Wybrał twardy fotel na biegunach.  Z firmy Craiga właśnie przywieziono gonty  
oznajmił chłodno. Nicole uniosła brwi.  Widocznie podziałała moja wizyta. Johnny rzucił na biurko 
wyciągnięty z kieszeni rachunek Farella.  Musiała to być nie lada wizyta, skoro dostałaś aż tak 
gigantyczną zniżkę. Wzięła do ręki rachunek. Obejrzała go z uśmiechem.  Tak, musiała zrobić nie 
lada wrażenie. Johnny zesztywniał.  Błagałaś Farrela o wybaczenie?  Coś w tym sensie  przyznała 
Nicole. Odchyliła się w krześle i położyła ręce na kolanach.  Jazda po gonty i inne materiały do 
Nowego Orleanu kosztowałaby nas dwukrotnie drożej. Łatwiej mi było pójść na drobne ustępstwo. 
Johnny z trudem powstrzymał gniew.  Jestem ciekaw, co to kosztuje w dzisiejszych czasach  
wycedził przez zaciśnięte zęby.
 Nie udawaj, chérie. Co obiecałaś Farrelowi? Wspólną kolację, a potem kino? A może coś bardziej 
konkretnego?  zapytał drwiącym tonem.  Masz brudne myśli  warknęła Nicole.  Po prostu znam 
Farrela i wiem, na co go stać.  Myśl sobie, co chcesz. Johnny zagryzł wargi. Nie lubił zazdrości, a 
mimo to doznawał tego uczucia. Na Nicole zależało mu znacznie bardziej, niż na jakiejkolwiek 
innej kobiecie. Zanim się zorientował, weszła mu w krew i nic na to nie mógł poradzić. 
Pozostawało tylko cierpienie.  Po prostu troszczę się o ciebie na życzenie Mae  wykręcił się sianem. 
 Jestem dorosła. Babcia wie, że sama potrafię o siebie zadbać.  Mnie mówi coś innego. Dziś rano 
pytała, czy pod koniec następnego tygodnia mógłbym pojechać z tobą do Nowego Orleanu. Obawia 
się, że dasz się komuś nabrać lub zrobisz coś jeszcze gorszego. Na twarzy Nicole odmalowało się 
zdumienie.  Powiedziałeś, oczywiście, że nie możesz.  Nie. Powiedziałem, że porozmawiam o tym 
z tobą. W każdym razie wiedz, że jestem do dyspozycji.  Johnny popatrzył z uznaniem na ładnie 
wykrojone usta Nicole, a potem zajrzał jej w oczy.  Może mały wyjazd obojgu nam dobrze zrobi? 
Zacisnęła wargi.  Dziękuję, ale nigdzie z tobą nie pojadę. Mam już własne plany. A teraz, wybacz, 
chciałabym zabrać się ponownie za robotę. Ty też powinieneś uczynić to samo.
 Mam przerwę śniadaniową  oświadczył, rozsiadając się wygodniej w fotelu. Nicole odsunęła 
krzesło od biurka i podniosła się z miejsca.  W porządku. Ale wyjdź stąd i zjedz na dworze. 
Wiedział, że powinien posłuchać szefowej, ale gdy podniósł się z fotela, nogi poprowadziły go nie 
ku otwartym drzwiom, lecz w stronę Nicole. Kiedy zaczęła się przed nim cofać, uśmiechnął się i 
lekkim pchnięciem posunął ją aż pod samą ścianę.  Masz dziś ochotę na... to i owo?  Daj spokój.  
Od poprzedniego razu minęło sporo czasu. Na pewno jesteś w potrzebie...  Wynoś się!  Nie mogę. 
Tego lata należę wyłącznie do ciebie, chérie. Czyżbyś o tym zapomniała? Na twarzy Nicole ukazały 
się krwiste rumieńce. Zamknęła oczy, zaciskając mocno powieki.  Przestań, proszę. Sama myśl, że 
mógłby jej dotknąć, doprowadzała Johnny'ego do szału. Pracował jak wariat, usiłował udawać 
przed samym sobą, że Nicole wcale go nie obchodzi, ale jak zadra tkwiła w jego umyśle, i to przez 
pełne dwadzieścia cztery godziny na dobę. Nie bacząc na to, że jest spocony i brudny, nachylił się i 
przyparł ją do ściany.  Spójrz na mnie  wyszeptał do ucha.  Johnny, proszę... Ciężko dysząc, 
usiłowała się uwolnić. Natarł na nią ciałem, tak że poczuła, jak bardzo jest podniecony. Musnął 
wargami jej czoło.
 Miło mieć cię tak blisko, chérie. Ładnie pachniesz.  Ale ty nie  odcięła się.  Pracowałem na dachu 
od szóstej rano. Przesunął dłonią po obnażonym ramieniu Nicole. Poczuł, jak jej ciałem wstrząsa 
dreszcz. Pożądał tej kobiety. Pragnął mieć ją. Tutaj. Teraz. Zaczął gorączkowo całować Nicole. 
Coraz mocniej i mocniej. Nie protestowała i nawet nie próbowała się wyrywać. Kiedy zdał sobie z 
tego sprawę, porwał ją w objęcia i podciągnął w górę. Poczuł na szyi drobne dłonie. Całując 
szaleńczo, słyszał, jak wali jej serce. Upływały minuty, jedna za drugą. Zajęci sobą, Johnny i Nicole 
nie zauważyli, że są obserwowani. Ze swojego wózka stojącego na werandzie Mae Chapman 
przyglądała się w milczeniu obejmującej się parze. Na jej twarzy malowało się zadowolenie. Oparta 
o balustradę, Nicole z bijącym sercem patrzyła na zbliżającego się Johnny'ego. Unikała go od 
dłuższego czasu, przekonana, że w ten sposób potrafi zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Była na 
granicy zakochania się w mężczyźnie, który za niespełna trzy miesiące zniknie z jej życia. Wszedł 
po schodkach na werandę. Nicole odsunęła się od balustrady. Ubrana w białą bawełnianą luźną 
bluzkę i szeroką powiewną spódnicę, usiadła szybko na jednym z wiklinowych foteli. Wskazała 
Johnny'emu drugi fotel. Nie skorzystał z zaproszenia.  Ranny ptaszek już gotowy do drogi?  

zapytał.  Tak. Wstałam wcześnie. Zaopiekujesz się babcią?  Jasne.  Johnny wsunął ręce do kieszeni. 
 Roz-
mawiałem z kuratorem. Zgodził się, żebym na weekend wyjechał z miasta.  Nie.  Nicole 
potrząsnęła głową.  Jadę sama. Nie wyglądał na zdziwionego jej decyzją.  Pilnuj się. W Mieście 
Grzechu grasuje wielu szaleńców. Nicole za chwilę przymknęła oczy. Uwielbiała głos Johnny'ego i 
sposób, w jaki mówił. Zaczynała powoli rozumieć tego człowieka. Był ciepły, czuły i serdeczny. 
Początkowo negowała istnienie tych zalet, mimo że babcia, która znała Johnny'ego od dziecka, 
miała go za dobrego, uczciwego i szlachetnego człowieka.  Jak sądzisz, czy nasze roboty posuwają 
się we właściwym tempie?  spytała.  Na to wygląda.  Pracujesz jak wół. Jestem ci bardzo wdzięczna 
za pomoc okazywaną babci. Nie widziałam jej tak szczęśliwej od lat.  Cieszy się, bo ty tutaj jesteś.  
Może dlatego, że jesteśmy tu oboje.  A co do tego przyjęcia, na które się wybierasz...  To nie 
przyjęcie, lecz otwarcie wystawy  lekkim tonem sprostowała Nicole, żeby rozluźnić atmosferę. 
Kiedy jednak zobaczyła poważną minę Johnny'ego, zaczęła się zastanawiać, o co może mu chodzić. 
Sprawiał wrażenie podenerwowanego.  A więc nie jesteś tam z nikim umówiona?  zapytał.  Nie 
jestem. Jadę, bo na wystawie właściciel galerii wystawia na próbę także kilka moich obrazów. Chce 
się przekonać, czy będą miały wzięcie.  Gdzie zamierzasz się zatrzymać?
 We Francuskiej Dzielnicy, w hotelu Place d'Armes. Staroświeckim i małym. Mieszkałam tam raz z 
rodzicami.  Nicole podniosła się z fotela.  Chciałabym, żebyś przejął prowadzenie rachunkowości. 
Zrobisz to? Wiem, co mówiłam przedtem. Byłam...  Uparta  podpowiedział Johnny.  Tak, coś w 
tym sensie. Zrobił krok w stronę Nicole. Cofnęła się. Nie chciała kochać tego mężczyzny. Była 
przekonana, że złamie jej serce, które tym razem już nie da się posklejać.  Muszę wracać do pokoju 
 oświadczyła spokojnie.  Dziękuję za to, co zrobiłeś dziś rano.  Wskazała azalię w rogu werandy.  
Sama bałam się przesadzić ją do większej donicy. Babcia będzie ci bardzo wdzięczna. Johnny 
postąpił jeszcze jeden krok do przodu. Przez dłuższą chwilę patrzyli sobie w oczy. Gdy Nicole 
usłyszała zmieniony, głośny oddech Johnny'ego, serce zabiło jej szybciej.  Podziękuj mi inaczej, 
chérie  powiedział po dłuższej chwili.  Pocałuj.  Nie.  Energicznie potrząsnęła głową.  Nie chcę. Nie 
poruszył się ani nie poprosił raz jeszcze. Nadal stał obok niej. Nicole postanowiła, że począwszy od 
następnego dnia, zacznie odsuwać się od Johnny'ego. Na odległość uda się jej myśleć jaśniej. 
Jedząc jutro śniadanie, nie będzie musiała spoglądać w jego oczy, sięgające głębi jej duszy, i 
poddawać się ich hipnotyzującemu działaniu. Jutro spojrzy prawdzie w oczy. Ale dziś jeszcze... 
Powoli przesunęła dłońmi po torsie Johnny'ego. Uniosła usta na spotkanie jego warg.
Pocałunek był gorący. Nicole chciała, żeby był krótki i całkiem zwykły, nie grożący żadnymi 
konsekwencjami. Johnny miał jednak w tym względzie zupełnie inne plany. Została więc na 
werandzie dłużej niż zamierzała. Znacznie dłużej.
Stając w drzwiach galerii, od razu go zobaczyła i natychmiast serce podeszło jej do gardła. 
Przyglądał się obrazowi nagiej kobiety. Miał na sobie dżinsy i chyba nową, granatową koszulę, w 
której wyglądał doskonale. Postawny, z kruczoczarnymi włosami, opadającymi luźno na ramiona, 
wybijał się na tle pozostałych gości. Nicole nie potrafiła oderwać od niego wzroku.  Jak miło, że 
zdecydowałaś się przyjechać  przywitał ją właściciel galerii.  Jutro pogadamy o interesach, a dziś 
popatrzmy na obrazy. Pan Medoro przedstawił Nicole innym artystom, którzy po chwili otoczyli ją 
kołem. Odpowiadała na pytania, uśmiechała się i potakiwała ruchem głowy, starając się 
równocześnie odszukać wzrokiem Johnny'ego. Najpierw dostrzegła go w otoczeniu trzech 
nadskakujących mu kobiet, a potem zobaczyła, jak wraz z właścicielem galerii ogląda jakąś 
dziwaczną rzeźbę w drewnie. Dopiero po godzinie udało się Nicole wyrwać z kręgu gości 
zaabsorbowanych salonową konwersacją.
 Twoje obrazy są najlepsze. Czując za plecami obecność Johnny'ego, zamknęła oczy. Jej ciałem 
wstrząsnął dreszcz. Zapytała przez ramię:  Czyżbyś był ekspertem?  Mam własny, ale za to dobry 
gust  odparł powoli, zbliżając się do niej jeszcze bardziej. Nicole odwróciła się. Stali tak blisko 
siebie, że koszula Johnny'ego ocierała się o jej odkryte ramię.  Co tutaj robisz?  spytała.  Miałeś 
zostać w Oakhaven i opiekować się babcią.  Prawdę powiedziawszy, to Mae sprawiła, że tutaj 
jestem. Zamartwiała się przez cały dzień. Bała się, że ktoś obrabuje cię lub napadnie. Nalegała, 
abym pojechał i wystąpił w roli twojego ochroniarza. Nicole nie mogła oderwać od niego wzroku. 

Stał obok, ubrany tak jak należało na taką okazję, niezwykle atrakcyjny fizycznie i zachowujący się 
całkowicie swobodnie. Mimo że pewnie po raz pierwszy w życiu przestąpił próg jakiegokolwiek 
przybytku sztuki. Z uśmiechem na twarzy nachylił się ku Nicole i wyszeptał:  Możesz już stąd 
wyjść? Nie wiem, jak ty, ale ja umieram z głodu.  Smakuje ci ten zębacz?  Tak. Jedzenie mają tu 
zawsze doskonałe.  Bywałeś tutaj przedtem? ,,Mulates'' była jedną z najbardziej znanych restauracji 
rdzennych mieszkańców Nowego Orleanu. Johnny'emu podobała się miła, intymna atmosfera tego
miejsca. Dlatego zaproponował Nicole zjedzenie tutaj kolacji.  Kilka lat mieszkałem w Nowym 
Orleanie  przyznał się, nie wspominając o tym, że mając szesnaście lat właśnie w tej restauracji 
zmywał talerze. Nicole nieznacznie uniosła brwi.  Po tym, jak opuściłeś dom?  Dla małych 
uciekinierów duże miasto to dobre miejsce. Ginęli w tłumie. I było łatwo o pracę. Johnny usiłował 
nie wpatrywać się zbyt długo w śliczne usta Nicole. Nie zamierzał jej peszyć. Ale obcisła mała 
czarna sukienka, uwypuklająca ponętne kształty, przyprawiała go o mocniejsze bicie serca. Nicole 
zawsze była atrakcyjna, ale dziś wyglądała wyjątkowo zachwycająco. Zarówno w galerii, jak i w 
restauracji przyciągała wzrok wielu mężczyzn.  Co sądzisz o panu Medoro i jego galerii? Czy 
pasuję do tego miejsca?  spytała z uśmiechem, sącząc powoli wino.  Uważam, że pasujesz 
wszędzie. Nawiasem mówiąc, poddałem mu pomysł zrobienia ci indywidualnej wystawy. Oczy 
Nicole rozszerzyły się ze zdumienia.  Co takiego?  Mając taki talent, jesteś stanowczo zbyt skromna 
 łagodnie skarcił ją Johnny.  Powinnaś chwalić się, żeby ludzie wiedzieli, jaka jesteś dobra.  
Przecież się chwalę. Odchylił się w krześle i popatrzył uważnie na Nicole.  Lubisz ubierać się 
elegancko i chodzić na wystawne przyjęcia?
 Czasami. Ale nie przepadam za zaskakującymi mnie zdarzeniami.  Coś mi się zdaje, że mówimy 
teraz o mnie. Mam rację?  Masz  potwierdziła Nicole i zachichotała.  W galerii sprawiałeś wrażenie 
całkowicie rozluźnionego. Sądzę jednak, że udawałeś.  Dlaczego tak myślisz? Czyżby moje 
cierpienie było aż tak wyraźne?  Nie dla szatynki, która usiłowała poić cię winem. Na twarzy 
Johnny'ego pojawił się szeroki uśmiech.  Chciała dowiedzieć się, jak długo zostanę w tym mieście. 
 Umówiłeś się z nią na randkę? Nie był pewny, czy Nicole żartuje i stara się trochę mu podokuczać, 
czy też przemawia przez nią zazdrość. Liczył na to drugie.  Ładna koszula  oświadczyła, zmieniając 
temat.  Do tej pory widywałam cię wyłącznie w bawełnianych podkoszulkach.  Do ciuchów nie 
przywiązuję większej wagi, ale przecież nie mogłem, chérie, przynieść ci wstydu.  Dopiero teraz 
Johnny spostrzegł, że stoją przed nimi już opróżnione talerze.  Masz ochotę wrócić już do hotelu?  
Tak. Jutro z rana mam porozmawiać z panem Medoro o kilku moich szkicach. Dlatego chciałabym 
wcześnie położyć się spać. Gdy tylko wyszli na ulicę, zobaczyli mijający ich biały staroświecki 
powozik konny. Johnny zatrzymał woźnicę i wsadził Nicole do środka. Lubił mieć ją blisko siebie. 
Pojechali do hotelu okrężną drogą.
Podziwiali staroświeckie uliczne latarnie, słynną nowoorleańską muzykę dochodzącą od strony 
Bourbon Street i charakterystyczne dla tego miasta zapachy słodyczy. Trzy kwadranse później 
znaleźli się w hotelu Place d'Armes, w samym sercu Francuskiej Dzielnicy. Ten dwupiętrowy 
budynek miał niepowtarzalny urok dawnych lat. Staroświecki dziedziniec zarośnięty był 
kwitnącymi krzewami.  A ty gdzie się zatrzymałeś?  spytała Nicole.  Tak się składa, że mam pokój 
w tym hotelu  odparł Johnny.  Tutaj? Żartujesz. Gdy znaleźli się na piętrze, wyjął klucz z ręki 
Nicole. Otworzył drzwi do jej pokoju, wetknął głowę do środka, zapalił światło i rozejrzał się 
wokoło.  Czy przed wyjściem zamknęłaś drzwi balkonowe?  Tak. Tak mi się wydaje... Usłyszawszy 
wahanie w głosie Nicole, zmarszczył czoło. Wszedł do środka. Klnąc pod nosem, szybko 
przeszukał pokój, po czym wyszedł na stojący otworem balkon. Wąski, ze staroświecką ażurową 
balustradą z giętego żelaza. Sąsiedni balkon zasłaniała rozrośnięta doniczkowa azalia. Pod murem 
ustawione były stolik i dwa krzesła. Johnny rzucił okiem na oświetlony dziedziniec. Pozostałe 
balkony były puste. Poniżej dwie pary zażywały kąpieli w basenie, ukrytym wśród kwitnących 
pnączy i małych palm. Wrócił do pokoju i ruszył w stronę wyjścia.  Gdybyś czegoś potrzebowała, 
znajdziesz mnie...
 Nie będę. Ale dziękuję za troskę. Chyba chciała jak najszybciej się go pozbyć. Rozczarowany, 
wyszedł na korytarz i kluczem wyjętym z kieszeni otworzył sąsiednie drzwi. W zdobyciu tego 
pokoju sprzyjał mu los, bo odwołano kilka rezerwacji. Wyszedł po ciemku na balkon i usiadł na 

giętym krześle. Wypaliwszy dwa papierosy, zamknął oczy i zaczął głęboko oddychać nocnym 
powietrzem, przesyconym słodkim zapachem azalii. Starał się choć przez chwilę nie myśleć o 
Nicole. O tym, jak się rozbiera i przygotowuje do snu... Zapalając trzeciego papierosa, usłyszał, że 
w sąsiednim pokoju otwierają się drzwi balkonowe. Siedział bez ruchu, oddzielony od sąsiadki 
skrywającą go wielką azalią. Na balkonie pojawiła się Nicole. Wyglądała zachwycająco. Przez cały 
wieczór Johnny pilnował się, by nawet jej nie dotknąć, ale było to trudne. Stanowczo zbyt trudne. 
Postanowił wrócić do pokoju. Podniósłszy się z krzesła, nagle usłyszał znajomy głos.  Czyżbym 
wygoniła cię z balkonu? Upuścił papierosa i zgasił go butem.  Skąd wiedziałaś, że tu jestem?  
zapytał zaskoczony.  Poczułaś dym?  Tak. Znajomy. Johnny odwrócił się i podszedł do balustrady.  
Doprowadzasz mnie do białej gorączki  wymamrotał.  Naprawdę?  Przecież o tym wiesz. Chodź do 
mnie.
 Nie. Jeśli cierpisz, to... to dobrze. Świadomość, że ma się towarzysza niedoli, poprawia 
samopoczucie.  Chérie, wcale nie musisz cierpieć. Żadne z nas nie musi. Zbliżyła się do balustrady. 
Znaleźli się na wyciągnięcie ręki.  A nie będziesz potem triumfował i się chełpił?  Nie będę.  
Zostanę u ciebie na całą noc?  Jeśli zechcesz.  Zjemy śniadanie razem w łóżku?  pytała 
niezmordowanie.  Jeśli zdołamy obudzić się przed południem  odparł ze śmiechem. Johnny nachylił 
się i pocałował Nicole w usta. A potem objął w talii i ponad balustradą przeniósł na swój balkon. 
Kiedy zarzuciła mu ręce na szyję, znowu się pocałowali. Tym razem namiętnie.  Lubię mieć cię tak 
blisko  wyszeptał, przygarniając ją do piersi. Opuściła niżej ręce i wsunęła je pod rozpiętą koszulę 
Johnna. Delikatnie pieściła jego naprężone sutki.  Ja też. Zamknął oczy i szybko wciągnął 
powietrze.  Przez ciebie oszaleję. I chyba umrę  szepnął. Śmiechem dała mu do zrozumienia, że nie 
ma nic przeciwko temu, żeby pocierpiał. Lekkimi pocałunkami obsypała jego obnażony tors.  Mam 
nadzieję, że nie umrzesz i jeszcze trochę pożyjesz. Obiecałeś mi przecież śniadanie w łóżku. 
Musnął wargami usta Nicole, ale zaraz pogłębił
pocałunek. Nicole drobnymi ruchami języka prowokowała go do dalszych pieszczot i ocierała się o 
niego swoim ciałem.  Zawsze przy tobie tracę dech  pożaliła się.  Jeszcze nigdy nie czułam się tak, 
jak w tej chwili. A więc weź mnie sobie, jeśli tego chcesz. Słowa te niemal rzuciły Johnny'ego na 
kolana. Pocałował Nicole jeszcze raz, wziął na ręce i zaniósł do pokoju, po czym złożył ją na łóżku, 
a sam wyciągnął się obok. Pełen pożądania obrócił się na plecy, wciągnął Nicole na siebie i 
poprosił o pieszczoty. Podciągnęła sukienkę do pasa i nachyliła się nad leżącym. Chwilę później 
usłyszała jego cichy, błagalny jęk.  Jeszcze... jeszcze... więcej... więcej...  Dobrze. Ale obiecaj, że 
będziesz kochał się ze mną przez całą noc.  Całą noc  wydyszał.  A teraz rozbierz się.  Pomóż mi  
poprosiła. Gdy znów przywarli ciałami, Nicole uprzytomniła sobie, jak bardzo Johnny jej pożąda. 
Jak żaden inny mężczyzna dotąd... Johnny ostatnim wysiłkiem woli odsunął się i podniósł z łóżka.  
Tym razem nie będziemy się spieszyć  oznajmił.  Mamy przed sobą całą noc. Skwitowała te słowa 
uśmiechem.  Nie zgłaszam żadnych zastrzeżeń co do pierwszego razu.  Ładnie to tak? Lubisz, jak 
zachowuję się jak dzikie zwierzę?
 Tak. Ściągnął buty, spodnie i resztę ubrania. Błyskawicznie znalazł się w łóżku. Tym razem to on 
leżał na Nicole.  Zmieniłeś zdanie?  spytała, gdy gwałtownie wziął ją w posiadanie.  Co takiego?  
Mieliśmy się nie spieszyć  rozbawiona przypomniała Johnny'emu jego własne słowa.  Następnym 
razem albo jeszcze póżniej  obiecał. Obudziła się. Przez otwarte drzwi balkonowe wpadały do 
pokoju promienie słońca. Johnny spał na brzuchu, z jedną ręką nad głową, a drugą zwisającą z 
łóżka. Nicole przysunęła się bliżej. Ciało Johnny'ego przyciągało ją jak magnes. Przypomniała 
sobie, jak cudownie pieścił ją w nocy. Było jej niewiarygodnie dobrze. Nie potrafiła dłużej 
zwalczać w sobie rozbudzonego uczucia. Chyba pokochała tego człowieka... Poruszył się i obrócił 
w jej stronę.  Lubisz podglądać śpiących mężczyzn, chérie?  Ma to swój urok  przyznała Nicole.  
Od kiedy nie śpisz?  Od dość dawna.  Przeciągnął się i z roześmianym wzrokiem skradł jej całusa.  
Dzień dobry. Wygięła ciało w łuk i poczuła, że jest podniecony.  Johnny...  Ciii... Nic nie mów. Na 
razie... Chodź... no, chodź... Czujesz?  Chcesz zjeść śniadanie w łóżku? Mówiłaś serio?
Drzwi między dwoma hotelowymi pokojami stały otworem. Nicole, umyta i ubrana w kusy 
lawendowy szlafroczek, przyjęła pozę modelki.  Oczywiście. Nie żartowałam.  Kiedy?  Jak to 
kiedy?  Kiedy powinni przynieść nam jedzenie?  Za pół godziny.  Chodź do mnie.  Nie.  Dlaczego 

nie chcesz?  Za dwie godziny jestem umówiona z panem Medoro. Muszę zaraz się ubrać. Johnny 
postanowił nie puścić Nicole na spotkanie z właścicielem galerii. Miał inne plany. Kochał tę 
niezwykłą kobietę. Lubił ją pieścić i uwielbiał w niej wszystko. Oczy, słodkie usta i delikatną skórę, 
której dotknięcie przyprawiało go o szaleństwo.  Chodź tutaj... Nicki... No, chodź...  Johnny...  
Wobec tego sam przyjdę. Zerwał się z łóżka i pognał w stronę otwartych drzwi. Nicole wycofała się 
błyskawicznie do swojego pokoju, ale Johnny odciął jej drogę do łazienki. Padli razem na 
dotychczas nieużywane, szerokie posłanie. Patrzyli na siebie roześmiani, zaraz potem jednak 
spoważnieli.  Znowu cię pragnę...  Johnny... no, cóż... ja też... Johnny... och! Godzinę później 
Nicole wniosła do pokoju śniadanie,
które zostawiono im pod drzwiami. Postawiła tacę pośrodku łóżka i usiadła obok po turecku.  
Wystygło  stwierdziła, podniósłszy pokrywę osłaniającą omlet z owocami morza.  Wygląda nieźle  
uznał Johnny, wpychając do ust kawałek banana wziętego z patery z owocami. Zjedli śniadanie, 
karmiąc się nawzajem. Spojrzenie Nicole zatrzymało się na długiej bliźnie przecinającej jego udo.  
Gdzie się tego dorobiłeś?  spytała.  W więzieniu.  W walce na noże?  Nie.  Johnny chwycił za 
widelec i podniósł go do góry.  Ludzie walczą tam, czym popadnie. Tym, co uda się ukraść i użyć 
jako broni. Widelcami, łyżkami, kawałkami metalu...  To straszne. Musiało bardzo cię boleć. Czy 
kogoś sprowokowałeś do ataku? Johnny uśmiechnął się krzywo.  Nie.  Ale walczyłeś, prawda?  
Nicole spojrzała wymownie na widelec.  Czymś takim? Odłożył widelec na tacę.  Bez broni. Jako 
były komandos wiem, jak posługiwać się rękoma. Mogą stanowić tak samo śmiertelne narzędzie 
jak nóż. Nicole ponownie wskazała bliznę.  Co stało się potem?  Walczyliśmy jeszcze przez jakiś 
czas, a potem mój przeciwnik spędził dwa dni, pielęgnując poranione
części ciała, a ja zarobiłem tydzień odosobnienia za to, że broniłem się trochę za dobrze.  Nie była 
to sprawiedliwa kara. Johnny roześmiał się głucho.  Sprawiedliwa? Mało jest w życiu 
sprawiedliwości, chérie. Gdy byłem dzieckiem, zawsze znajdował się ktoś, kto walił mnie tak, że 
padałem twarzą w błoto.  Farrel cię bił?  Systematycznie. Po jednej takiej bójce poznałem Mae. Na 
ogół uciekałem przed nim i innymi chłopakami w pole trzciny, lecz czasami musiałem szukać innej 
kryjówki. Chowałem się wtedy w półciężarówce Henry'ego i kiedyś Mae znalazła mnie tam. Potem 
zostawiała mi w szoferce pomarańcze i jabłka, a czasami nawet różne zabawne książki. Kładłem się 
wtedy w półciężarówce, gryzłem jabłko i czytałem dopóty, dopóki Farrel nie zmęczył się 
szukaniem mnie i nie wrócił do domu. Wtedy wpychałem książki pod siedzenie kierowcy i szedłem 
do domu. Nicole spuściła oczy. Johnny ujął jej brodę.  Tylko nie myśl, chérie, że opowiadam ci o 
tym po to, abyś mnie żałowała.  Jest mi tylko przykro. Czy rodzice próbowali bronić cię przed 
prześladowcami?  Mój ojciec sam był w podobnej sytuacji. Czasami wracał wieczorami z pracy tak 
pobity, że zastanawiałem się, skąd wziął siły, żeby dowlec się do domu.  Johnny rozejrzał się w 
poszukiwaniu papierosów.  Muszę zapalić.  Ostatniej nocy twierdziłeś, że palenie to paskudny 
nałóg. Więc bądź konsekwentny i coś z tym zrób.  Dobrze, ale coś za coś.
 Nie rozumiem.  Wczoraj, o ile dobrze pamiętam, spałaś jak suseł.  Johnny spoważniał. Przyciągnął 
Nicole do siebie i pocałował.  Kto to jest Chad?  Skąd znasz jego imię?  spytała zaskoczona.  
Wspomniałaś po alkoholu o tym człowieku. Odniosłem wrażenie, że to on cię skrzywdził. Kto to 
jest? W pierwszej chwili Nicole odwróciła wzrok, lecz zaraz potem spojrzała Johnny'emu w oczy.  
Chad był jednym z moich profesorów w college'u. Po śmierci rodziców wiele dla mnie znaczył. Był 
mi wówczas potrzebny ktoś starszy i mądrzejszy. Właśnie taki jak on. Zaczęła podnosić się z łóżka, 
lecz Johnny przytrzymał ją przy sobie.  I co było potem?  Pewnie mu się znudziłam. Przyczyna nie 
ma znaczenia.  Nicole spuściła wzrok i zagryzła wargi.  Nie postępował ze mną uczciwie. Mówił o 
wspólnej przyszłości, a nawet o małżeństwie. Przestałam uważać.  Co masz na myśli?  Zaszłam w 
ciążę.  I co było dalej?  Powinieneś zobaczyć teraz swoją minę. Dlaczego słowo ,,ciąża'' tak bardzo 
przeraża mężczyzn?  Nie jestem przerażony, tylko zdziwiony. Nie sprawiasz wrażenia osoby 
beztroskiej.  Nie martw się. Seks ze mną nie oznacza, że od razu zostaniesz tatusiem. Johnny 
zmarszczył czoło.  Nie złość się na mnie. Nie jestem Chadem. Co było potem?
 Och, wszystko odbyło się normalnie. Według znanego scenariusza. Dziewczyna zakochuje się w 
swoim profesorze, zachodzi w ciążę, a on ją rzuca. To wszystko.  Nicole odwróciła wzrok. Johnny 
usiadł i wziął ją za ramiona.  To nie jest wszystko. Co stało się z dzieckiem?  zapytał. Nicole 

usiłowała bezskutecznie wyrwać się z jego objęć.  Uspokój się, chérie.  Straciłam ją! Straciłam 
moją córeczkę w piątym miesiącu...  Nicole zaczęła gwałtownie łkać. Johnny łagodnie kołysał ją w 
ramionach. Nie wiedział, jak ją pocieszyć, więc postanowił milczeć. Zasnęli objęci. Jakiś czas 
później rozbudzona Nicole uzmysłowiła sobie, że upłynęła pora rozmowy z panem Medoro.  Moje 
spotkanie.  Westchnęła.  Zupełnie o nim zapomniałam. Johnny nie przestawał tulić jej w objęciach. 
 Pan Medoro na pewno ci wybaczy. Potem zadzwonimy do niego. Nicole usiadła na łóżku.  
Przecież wiedziałeś, że jestem umówiona. Dlaczego mnie nie obudziłeś?  Miałem nadzieję, że 
namówię cię na spędzenie dnia w łóżku.  Całego dnia?  Tak. Rozsunął szlafroczek Nicole, żeby 
odsłonić jej idealnie ukształtowane piersi.
 Johnny...  Gdy tylko ujrzałem cię po raz pierwszy w domku na przystani  powiedział chrapliwym 
głosem  zapragnąłem rzucić cię na podłogę i zedrzeć z ciebie ubranie. Zdawałaś sobie z tego 
sprawę?  Naprawdę chciałeś tak zrobić?  Widok twoich pięknych nóg doprowadził mnie do 
szaleństwa. Chérie, dopiero co wyszedłem z wiezienia. Co, do diabła, myślałaś sobie, pokazując się 
wygłodniałemu mężczyźnie ubrana tak prowokująco?  Przecież mówiłeś, że na przystani zjawisz 
się najwcześniej o czwartej. Miałam więc wiele czasu na zostawienie kartki od babci, otworzenie 
okien i opuszczenie domku przed twoim przyjazdem.  A więc zadziałał los...  Nie wierzę w takie 
rzeczy...  Czyżby? Chcąc rozweselić Nicole, żartobliwie rzucił się na nią, gdy tylko przestała 
zachowywać czujność. Krzycząc, bo ją łaskotał, walczyła bezskutecznie i po chwili oboje, 
rozbawieni, znaleźli się z powrotem w łóżku. Johnny przycisnął Nicole do materaca i kiedy ich 
śmiech ustał, pochylił się nad leżącą.  Chérie, czy spędzisz ze mną w łóżku ten dzień?  Cały dzień? 
 Począwszy od tej chwili. Johnny spojrzał na prężące się sutki Nicole i ponownie zatopił wzrok w 
jej błękitnych oczach.  Jak widzę, Nicole, twoja odpowiedź brzmi: tak.
Nicole zrobiła sporo zdjęć zalewiska i starego gospodarstwa na wzgórzu, po czym weszła do 
opuszczonego domu, należącego do Johnny'ego. Zamierzał go zburzyć, chciała więc przedtem 
utrwalić to miejsce na płótnie, a przynajmniej zrobić kilka fotografii. Po powrocie z Nowego 
Orleanu odzyskała twórczą wenę. Malowała w dzień, smacznie spała w nocy i czuła się świetnie. 
Wiedziała, że wszystko to zawdzięcza Johnny'emu. Wypełnił lukę zarówno w jej życiu, jak i w 
sercu. W opuszczonym domu panował mrok. Nicole z trudem wypatrzyła obskurną kuchenkę, 
przylegający do niej pokój z kilkoma rozpadającymi się meblami i dwie niewielkie izby, jedną z 
leżącym w rogu gnijącym materacem. Dopiero teraz uzmysłowiła sobie, jak trudne było 
dzieciństwo Johnny'ego. Od powrotu z Nowego Orleanu pracował jeszcze ciężej niż przedtem, od 
rana do nocy. A po kolacji, zamiast odetchnąć świeżym powietrzem lub pograć
z Bickiem w karty, godzinami przesiadywał w biurze, ślęcząc nad rachunkami i kosztami renowacji 
Oakhaven. Od dłuższego czasu przestał wspominać o opuszczeniu tego miejsca. Nicole była jednak 
przekonana, że gdy tylko będzie mógł, wróci do Lafayette. Na samą myśl o tym chciało się jej 
płakać. Johnny nigdy nie obiecywał jej niczego. Gdyby pewnego dnia oznajmił, że zostaje, byłaby 
zachwycona. Może nawet zdobyłaby się na odwagę i wyznała mu swoje uczucie. Zawracała 
właśnie do dziennego pokoju, gdy nagle zaskrzypiały drzwi wejściowe. Ujrzała przed sobą 
Johnny'ego.  Chérie, co tutaj robisz?  zapytał zaskoczony.  Wła... właśnie fotografowałam okolicę 
i...  spłonęła rumieńcem  z ciekawości zajrzałam do środka. Był brudny. Jego obnażony tors 
pokrywał pot. Dla Nicole nie miało to żadnego znaczenia. Gdyby tylko wyczuła ze strony 
Johnny'ego choć odrobinę zachęty, rzuciłaby mu się w objęcia i zapomniała o bożym świecie. 
Zamknął za sobą drzwi i zaczął rozglądać się wokół siebie.  Wygląda paskudnie, ale właściwie 
nigdy nie było tu dużo lepiej.  Uśmiechnął się blado.  Tak mi przykro...  Już mówiłem, nie chcę 
twojej litości.  To nie litość. Żałuję tylko, że życie nie ułożyło ci się inaczej. Nicole podeszła do 
małego kuchennego pieca. Chwilę później poczuła za plecami bliską obecność Johnny'ego.
 Dojrzałem cię z dachu  powiedział miękkim głosem.  Nie wiedziałem, co zamierzasz robić, więc 
poszedłem za tobą. Chętnie wziąłbym cię w objęcia, ale jestem spocony i brudny. Nicole odwróciła 
się twarzą do niego.  Do tej pory to ci nie przeszkadzało. Mnie podobasz się zawsze. Ale od 
powrotu z Nowego Orleanu nie mieliśmy właściwie okazji, żeby zostać tylko we dwoje. Pracujesz 
od świtu do nocy.  Czyżby piękna pani poczuła dziś potrzebę?  Przestań się ze mną drażnić. Johnny 
nachylił się i, nie dotykając rękami Nicole, pocałował ją.  Możemy iść nad staw. Ja się wykąpię, a 

ty zrobisz dla mnie striptiz.  Uśmiechnął się łobuzersko.  To na pewno mi się spodoba.  Mnie też. 
Już zamierzał ukraść drugiego całusa, ale się zawahał. Pociągnął nosem.  Czujesz dym?  zapytał.  
Dym? Nicole zobaczyła, jak Johnny szybko zawraca do wyjściowych drzwi i usiłuje je otworzyć. 
Bezskutecznie.  Cholera! Uderzył ramieniem. Raz, drugi i trzeci. Drzwi nie puściły.  Johnny, czy 
dom się pali?  Nicole już wyraźnie czuła swąd. Podbiegła do jednego z okien, żeby wyjrzeć na 
zewnątrz, ale nic nie było widać. Zobaczyła, że są od zewnątrz zasłonięte deskami.  Po co 
pozabijałeś okna?  zapytała.
Odwrócił się. Zaskoczyło go to, co zobaczył wokoło.  Do diabła, kiedy to zrobiono?  To nie ty?  
Nie ja.  Johnny, o mój Boże! Jesteśmy w pułapce! Jeszcze raz bezskutecznie uderzył w drzwi, a 
potem podbiegł do jednego z okien. Nie mógł pojąć, dlaczego wcześniej nie zauważył, iż zabito je 
deskami. Miał głowę zaprzątniętą Nicole. Myślał tylko o tym, żeby spędzić z nią trochę czasu na 
osobności. Obejrzał okna. Od wewnątrz nie dawały się otworzyć. Trzaski nad głową uprzytomniły 
Johnny'emu, że płonie dach. W powietrzu unosił się zapach benzyny, co oznaczało, że w ciągu paru 
sekund cały dom może stanąć w płomieniach. Już zaczynały pełzać po ścianach języki ognia. 
Pomieszczenie wypełniało się dymem. Johnny pociągnął Nicole w dół.  Zostań tuż przy ziemi  
nakazał. Gdy zaczęły otaczać ich płomienie, nakrył ją własnym ciałem. Coś ciężkiego uderzyło go 
w plecy, ale nie zareagował, mimo że ból był przeszywający. Zdawał sobie sprawę z 
beznadziejności sytuacji. Ciągnąc Nicole, poczołgał się do swojej dawnej, dziecięcej izby. Piekło 
go gardło. Czuł, jakby zamiast oczu miał rozżarzone węgle. Wiedział, że Nicole jest w podobnym 
stanie i obawiał się o jej życie. Oby udało im się przedostać do piwnicy! Odszukał po omacku 
klamkę u drzwi. Odetchnął z ulgą.  Johnny...  jęknęła Nicole.
Miała słaby głos. Zresztą ledwie ją słyszał w trzaskającym ogniu. Tuż obok nich załamał się sufit. 
Jak ślepiec macając ręką, natrafił na stary materac, odnalazł ukryte pod nim zejście do piwnicy i z 
trudem otworzył ciężką klapę.  Szybciej, chérie. Musimy się pospieszyć. Objął mocno Nicole i, 
trzymając ją przy sobie, opuścił się w dół. Spadając z dużej wysokości na glinianą podłogę, uderzył 
się tak dotkliwie, że zamroczyło go z bólu. Gdy usiłował usiąść, domem wstrząsnął wybuch. Z 
hukiem zapadł się dach.  Johnny, gdzie jesteśmy?  Nicole dusiła się od kaszlu.  W piwnicy. 
Wstrzymaj oddech. Nie możemy tutaj długo pozostać. Zaciągnął Nicole w najbezpieczniejszy kąt 
piwnicy, po czym wspiął się po przerdzewiałej drabince i zamknął od dołu klapę, przez którą przed 
chwilą wydostali się z mieszkania. Od podłogi nad ich głowami bił żar. Groziła zapadnięciem. 
Johnny zaczął nerwowo szukać wejścia do wąskiego tunelu, który wykopał jeszcze jako dziecko. 
Tajemne przejście ułatwiało mu ucieczkę przed młodocianymi napastnikami. Po paru chwilach 
poszukiwania odnalazł wejście do wykopu. Wydawało mu się znacznie szersze, niż przed laty. 
Zawrócił po kaszlącą i słaniającą się Nicole.  Tędy, chérie. Idziemy tunelem. Nie mamy innego 
wyjścia. Drżała na całym ciele, ale przynajmniej żyła. I radziła sobie nawet lepiej, niż się 
spodziewał.
 Pójdę pierwszy. Na wszelki wypadek, bo może zadomowiło się tutaj jakieś zwierzę. Gdy wczołgali 
się do wykopu, ujrzał za zakrętem jakieś dziwne, nienaturalne światło. Kilka minut później dotarli 
do niewielkiej jaskini. Ujrzeli palącą się latarnię. Na ziemi, ściskając w rękach butelkę whisky, 
siedział oparty plecami o ścianę Jasper Craig.
 Do licha, co ty tutaj robisz?  zapytał go Johnny.  Nic  warknął Jasper Craig.  Słyszałem jakiś 
wybuch. Coś się stało?  Ktoś oblał benzyną i podpalił mój dom, a wcześniej zamknął nas w środku. 
Może wiesz, komu zależy na tym, aby nas się pozbyć? A może to twoja robota?  Nigdy nie 
podpaliłbym domu Madie. Nigdy.  Stary człowiek zwilżył językiem zaschnięte, sine wargi.  I jej 
synowi też nie zrobiłbym krzywdy. Słysząc imię matki, Johnny zmarszczył czoło.  Dlaczego?  
zapytał. Zdumiał go błogi uśmiech na twarzy pijaczyny. Jasper odstawił butelkę, sięgnął do 
drewnianej skrzynki i zaczął czegoś w niej szukać.  Syna Madie nie skrzywdziłbym nigdy w życiu  
powtórzył, wyciągając jakiś niewielki przedmiot. Johnny rozpoznał złoty medalion. Należał do jego 
matki i powinien znajdować się teraz w komodzie
w domku na przystani, wraz z tanim zegarkiem ojca. Wyrwał medalion z rąk Jaspera.  Dlaczego go 
ukradłeś?  zapytał.  Zabrałem  odparł Jasper.  Nie jest twój. Kupiłem go przed laty i kazałem 
wygrawerować. Twoja matka na pewno chciałaby, żeby wrócił do mnie. To moja pamiątka. Johnny 

obejrzał medalion. Nie zauważył żadnego napisu.  Zajrzyj za fotografię  podpowiedział Jasper. 
Johnny otworzył medalion i ostrożnie wyjął małe zdjęcie, pod którym widniał napis: ,,Mojej 
ukochanej Madie od J.C.'' Jasper Craig otarł rękawem nos.  Byliśmy w sobie zakochani. Tu masz 
dowód.  Ponownie sięgnął do drewnianej skrzynki i wręczył Johnny'emu jakąś starą fotografię.  Tę 
lubię najbardziej, ale mam jeszcze inne. Chcesz je obejrzeć? Zaskoczony Johnny ujrzał oprawione 
zdjęcie dwojga młodych ludzi. Z łatwością rozpoznał matkę. Czyżby matka i Jasper byli w sobie 
zakochani? Wydawało mu się to mało prawdopodobne, ale kto wie? Fotografia była bardzo stara. 
Oddał medalion, ale zatrzymał zdjęcie. Jasper schował medalion do skrzynki. Był ruiną człowieka. 
Cuchnął wódką i uryną. Już w biurze szeryfa Johnny dostrzegł, jak bardzo jest brudny. Teraz 
wiedział, dlaczego. Pewnie całe dnie spędzał w tej podziemnej kryjówce z butelczyną whisky i 
pamiątkami. Johnny dostrzegł w głębi jaskini wygaszone palenisko i stary garnek. Obok stał jakiś 
pękaty worek.
 Co tam masz?  zapytał.  Kolację  odparł Jasper.  Głównie żaby. Nicole drgnęła nerwowo. Johnny 
uspokajająco uścisnął jej rękę.  Czy Farrel wie o istnieniu tego podkopu?  Nie  zapewnił stary 
człowiek.  Czasami szuka mnie w pobliżu i woła, ale mu nie odpowiadam.  Kto jeszcze tutaj się 
kręci? Jasper Craig zawahał się i odwrócił wzrok.  Nikt  mruknął. Torba poruszyła się. Nicole 
drgnęła ze strachu.  Nie ma co się bać  uspokoił ją Jasper.  To tylko żaby.  Opowiedz o sobie i mojej 
matce  powiedział Johnny, oddając mu fotografię.  Chowaliśmy się razem. Pewnie nie wiesz, że 
Madie była adoptowana. Wzięła ją do siebie stara Glady Keen. Głównie po to, żeby mieć pomoc w 
domu.  Wiem o pani Keen.  Chciałem ożenić się z Madie, ale moi starzy uznali, że się dla mnie nie 
nadaje. Widywaliśmy się ukradkiem.  Jasper pociągnął nosem.  Mieliśmy uciec i się pobrać. Ale 
wcześniej musiałem jechać z rodzicami do Baton Rouge. I tam poznałem matkę Farrela.  
Zrezygnowany wzruszył ramionami.  Skończyło się na tym, że Nora zaszła w ciążę. Miałem pecha. 
Dałem się złapać i zaciagnąć do ołtarza. Johnny ledwie pamiętał matkę Farrela. Chudą elegantkę, 
blondynkę ze sztucznym uśmiechem na twarzy i zimnymi oczami. Rzuciła Jaspera, zanim Farrel 
zdołał ukończyć dziesięć lat.
 Jedyną miłością mego życia była Madie  wyznał Jasper  ale sam zniszczyłem to uczucie. Kiedy 
wróciłem z Baton Rouge i rozeszło się, że się zaręczyłem, przestała ze mną rozmawiać. Potem 
zaczęła się spotykać z Delmarem Bernardem. Był przystojnym chłopakiem, ale synem Carla 
Bernarda. Powiedziałem jej wtedy, że nie powinna się zadawać z mężczyzną noszącym to 
nazwisko. Oświadczyła, że Delmar jest dobry i uczciwy, a wszystko złe, co ludzie gadają o 
Bernardach, to plotki wyssane z palca.  Jasper spojrzał na Johnny'ego.  Ale to, co mówiono o twoim 
dziadku, było prawdą.  Co takiego mówiono?  Twój dziadek Carl był łajdakiem i dziwkarzem. Na 
prawo i lewo sypiał z mężatkami. Z każdą, z jaką się tylko dało. Zniszczył wiele związków i 
unieszczęśliwił wielu ludzi. Ci ludzie nigdy o tym nie zapomnieli, ale nic nie mówią, bo łączy ich 
zmowa milczenia. A Carl wziął ze sobą do grobu całą prawdę o swoim paskudnym życiu.  Ale ty 
nie dopuściłeś do tego, żeby zła sława mego dziadka zmarła śmiercią naturalną  wycedził Johnny 
oskarżycielskim tonem.  Płacił ojciec, płacę do dzisiaj i ja za grzechy przodka.  To prawda. Pamięć 
o krzywdzie, chłopcze, potrafi niekiedy sięgać bardzo daleko, a ból bywa głęboki.  Stary człowiek 
podniósł głowę.  Delmar był niezwykle podobny do swego ojca. Jego wygląd bez przerwy 
przypominał o haniebnych czynach Carla.  Mój ojciec był przyzwoitym człowiekiem  oznajmił 
Johnny.  Kochał moją matkę i był jej wierny.  Możliwe. Ale ja mściłem się na nim i zatruwałem
mu życie. Nigdy nie wybaczyłem Delmarowi tego, że to jemu dostała się moja Madie.  A więc 
znęcałeś się nad moim ojcem za własne błędy?  Rozeźlony Johnny miał już dość tej rozmowy. 
Gdyby siedzący przed nim starzec nie był wrakiem człowieka, chyba udusiłby go własnymi 
rękoma. Na twarzy Jaspera odmalowało się cierpienie.  Nie zasługuję na to, żeby żyć. Sam siebie 
nie znoszę.  Zacisnął mocno powieki.  Ona była moja. Tylko moja  wymamrotał.  Kto podłożył 
ogień?  ostrym tonem zapytał go Johnny.  Farrel?  Nie. Gdyby zamierzał pozbawić cię życia, 
zrobiłby to dawno temu. Było to sensowne wyjaśnienie.  Wobec tego kto?  pytał dalej.  Nie wiem. 
Nie... nie mogę powiedzieć.  Nie możesz czy nie chcesz?  Johnny przypierał go do muru.  Carl miał 
wielu wrogów. Niektórzy z nich nigdy nie wybaczyli zdrady swoim żonom. Nie wiem, nie wiem  
powtórzył Jasper.  Przychodzę tutaj, żeby być blisko Madie. Nikomu nie robię krzywdy.  Farrel 

wiedział o mojej matce? Jasper skinął głową.  Jako dzieciak podsłuchał kiedyś moją kłótnię z Norą 
na jej temat... Johnny zamilkł i dopiero po chwili zapytał, czy Jasper chce teraz wyjść razem z nimi, 
czy zostaje w jaskini. Stary człowiek jednak nie zamierzał opuszczać swojej kryjówki, więc 
zostawili go i przeczołgali się pod ziemią
jeszcze około pół kilometra. Wynurzyli się na powierzchnię przy brzegu zalewiska. Na wzgórzu, 
które pozostawili daleko za sobą, zamiast domu widzieli tylko dymiące pogorzelisko. Dawne 
wydarzenia, pozornie nie mające ze sobą nic wspólnego, zaczęły układać się w głowie Johnny'ego 
w spójną całość. Wreszcie dowiedział się, dlaczego ludzie tak bardzo nie znoszą Bernardów. 
Odwrócił się i popatrzył z czułością i ze współczuciem na Nicole. Miała oparzoną rękę.  Jak się 
czujesz?  zapytał.  Jutro będzie bolało jak diabli. Odwzajemniła się spojrzeniem równie czułym i 
serdecznym.  Wyglądasz gorzej niż ja. Otworzyła ci się rana na ramieniu. Na plecach masz drugą, 
trzeba je opatrzyć.  Nic mi nie będzie. Naprawdę nie stało ci się nic więcej?  Chyba nie.  Może 
powinienem sprawdzić?  spytał, chcąc choć trochę rozładować napięcie.  Wracajmy. Mae z 
pewnością dostrzegła dym. Martwi się o nas. Ruszyli w stronę domu.  Czy o tym, co się stało, 
zamierzasz zawiadomić szeryfa Tuckera?  spytała Nicole.  Powinienem, choć to nic nie da. Nie 
mamy podejrzanego.  A czy skontaktujesz się z kuratorem?  Tak. To nie zaszkodzi.  Johnny 
obrzucił Nicole uważnym spojrzeniem.  Naprawdę nic ci nie jest?  Ubrudzona, w podartym ubraniu, 
z mnóstwem
zadrapań na nogach i rękach, wyglądała jak obraz nędzy i rozpaczy.  Od dziś masz się trzymać 
blisko Oakhaven  zarządził.  Zanim nie uda mi się wyjaśnić paru rzeczy, musimy zachować 
największą ostrożność.  Jeśli, tak jak poprzednio, szeryf nie podejmie żadnego śledztwa, to kto nam 
pomoże? Na to pytanie Johnny nie znał odpowiedzi, ale nie zamierzał jeszcze bardziej niepokoić 
Nicole. O mały włos, a dziś by ją stracił. Nie mógł pozwolić sobie na żadną nieostrożność. Kochał 
tę kobietę. Od tygodni, a może nawet od pierwszego wejrzenia. Dziś jednak jego uczucie 
wielokrotnie się pogłębiło, a obawa o utratę Nicole wstrząsnęła nim i uzmysłowiła mu nową 
prawdę. Zrozumiał, że sam może raz na zawsze odmienić swoje życie, jeśli tylko zdobędzie się na 
odwagę i z własnymi demonami zmierzy się twarzą w twarz.  Babciu, przedstawiam ci detektywa 
Rylanda Archarda z nowoorleańskiej policji  oznajmiła Nicole.  To dobry znajomy kuratora 
Johnny'ego. Przyjechał zbadać sprawę podpalenia domu.  Ma pani piękną posiadłość  stwierdził 
wysoki, jasnowłosy mężczyzna, uścisnąwszy dłoń Mae. Stojąc na frontowej werandzie, popatrzył 
na świeżo zorane pola.  Ziemia wygląda na urodzajną.  Skąd nowoorleański detektyw może się na 
tym znać? Ryland Archard obdarzył uśmiechem właścicielkę Oakhaven.  Pochodzę z Teksasu, pani 
Chapman. Uprawialiśmy niewiele, ale za to mieliśmy sporo bydła.  Czy pan nam pomoże?  spytała 
Nicole.
 Już mówiłem Johnny'emu, zrobię, co w mojej mocy  oświadczył detektyw. Pięć minut później w 
towarzystwie Johnny'ego pojechał do szeryfa Tuckera. Mae i Nicole zostały same na werandzie.  
Nie mogę wprost uwierzyć w to, co się stało.  Mae westchnęła.  Dzięki Bogu, uniknęliście śmierci. 
 Babciu, wiedziałaś, że Carl Bernard był uwodzicielem?  spytała Nicole.  Czy to prawda, że wiele 
kobiet w mieście miało z nim romans?  Nie usłyszawszy odpowiedzi, spojrzała na babkę.  
Słyszałaś, o co pytałam? Co się dzieje? Jesteś blada jak płótno. Mae odwróciła głowę. Zachodzące 
słońce opromieniło niebo różowym blaskiem.  Carl był bardzo przystojnym mężczyzną  
powiedziała po chwili.  Tak jak Johnny. Jego jedyną zbrodnią był pociąg do płci przeciwnej. Był 
donżuanem. Miał mnóstwo osobistego uroku. Romansował z każdą kobietą, jaka nawinęła mu się 
pod rękę. Mae mówiła dobrze o człowieku, którego wszyscy nienawidzili. Nicole mocniej zabiło 
serce.  Babciu, czy ty...?  Ja też mu się nie oparłam. Zdradzałam Henry'ego z Carlem. Z wrażenia 
Nicole odebrało głos. Dopiero po dłuższej chwili powiedziała cicho:  Babciu, nie musisz mówić nic 
więcej. To stare czasy. Zostałaś oszukana przez tego człowieka. Był przecież...  Nie, Nicki, nie 
zostałam oszukana. Przyznaję, byłam zauroczona, ale wiedziałam, co robię. Carl należał do 
mężczyzn, którym nie sposób było się oprzeć.  Mae
spojrzała na wnuczkę.  Przykro mi, jeśli cię zaszokowałam, ale taka jest prawda.  Kocham cię, 
babciu, i uważam za wspaniałego człowieka. Mogłaś przecież przemilczeć ten fakt lub zrzucić winę 
na Carla, ale tego nie zrobiłaś.  Uznałam, że nadeszła pora, aby ci wreszcie o tym powiedzieć.  Ja 

też mam coś do wyznania  szepnęła Nicole.  Pamiętasz, babciu, co mówiłam ci o Chadzie? 
Opuściłam wtedy najważniejsze fakty.  Nabrała głęboko powietrza.  Zaszłam w ciążę i dlatego mnie 
porzucił. Nie chciał zostać ojcem, a ja... też nie byłam pewna, czy pragnę być matką. Ale stało się. 
W okamgnieniu zostałam sama.  Och, Nicki, powinnaś mi o tym od razu powiedzieć. Nie jesteś 
sama. Masz przecież mnie. I dom. Tworzymy rodzinę.  Wiem, ale wstydziłam się przyznać do tego, 
co się stało.  Nicole otarła łzy.  Przez pierwsze tygodnie wypłakiwałam oczy, lecz później wstąpiła 
we mnie złość. Miałam pretensję do Chada, a potem do samej siebie. Byłam nawet zła na to 
dziecko, które miało się urodzić... Kilka miesięcy później stał się prawdziwy cud. Poczułam, jak się 
we mnie porusza. Od tamtej pory moje życie zaczęło mieć sens. Ale pewnego dnia  Nicole 
odwróciła wzrok  obudziłam się w nocy z silnymi bólami... i wtedy straciłam moją małą córeczkę.  
Kochanie, tak mi przykro. Podejdź, proszę, bliżej. Nicole otarła mokre policzki i uklękła przed 
wózkiem babki.  Powinnam wyznać ci to wcześniej, ale nie wiedziałam, jak. Kiedy jednak 
usłyszałam o Carlu...
 Wtedy uznałaś, że nie jesteś jedyną niedoskonałą osobą w naszej rodzinie  dokończyła Mae.  Och, 
nie, babciu. Nigdy bym cię nie osądzała.  Kochanie, dajmy temu spokój. Życie nie jest łatwe.  
Dziadek przebaczył ci zdradę?  spytała Nicole.  Tak. Henry zachował się inaczej niż większość 
tutejszych mężczyzn, którzy znaleźli się w podobnej sytuacji. Griffin Black wydziedziczył żonę. 
Najstarsza siostra Pearl Lovel, okryta hańbą, wyjechała ukradkiem w nieznanym kierunku. 
Małżonka Franka Gilmore'a opuściła Common i czworo małych dzieci. Sporo osób posprzedawało 
domy i przeniosło się w inne strony. Były to okropne chwile dla naszego miasta,
ale Henry i ja razem. jakoś szczęśliwie przetrwaliśmy je
 Czy Carl był wówczas żonaty?  Tak. Żona opuściła go później, kiedy Delmar poszedł do szkoły 
średniej. Podobnie jak sporo innych kobiet uciekła w środku nocy i nigdy nie dała Carlowi o sobie 
znać. Delmar wyrósł na przystojnego młodzieńca, z wyglądu niezwykle podobnego do ojca. I to 
był, moim zdaniem, główny powód, dla którego stał się solą w oku mieszkańców miasta. Nikt go 
nie znosił, a on po prostu dopasował się do wizerunku własnej osoby. Carl w wieku pięćdziesięciu 
pięciu lat zmarł na zawał serca. Po jego śmierci gospodarstwem zajął się Delmar i wkrótce po 
ukończeniu szkoły średniej ożenił z Madie. Resztę już znasz. Nicole podeszła do wiklinowego 
fotela i usiadła obok babki.  Kto, twoim zdaniem, mógł podpalić dom Johnny'ego?
Griffin Black czy jakiś inny mężczyzna nienawidzący Bernardów?  To bardzo prawdopodobne. Ale 
Griffin ożenił się ponownie i teraz myśli tylko o tym, jakby tu powiększyć dochody, tak aby młoda 
żona mogła kupować sobie coraz to nowe stroje. Chyba przestał żyć przeszłością.  Wobec tego kto? 
Pomyśl, babciu. Może o kimś zapomniałaś? Mae zastanawiała się przez dłuższą chwilę.  Nie mam 
pojęcia. Wielu ludzi opuściło miasto. Inni postarzeli się i są teraz w moim wieku.  Może wobec tego 
osoba, której szukamy, jest młodsza  uznała Nicole.  Pewnie Jasper Craig okłamał nas, chcąc 
chronić syna. Zapragnęła nagle przytulić się do Johnny'ego i zobaczyć, jak on się czuje. Radził jej 
nie oddalać się od Oakhaven, ale sam też powinien zastosować się do tej rady. Popatrzyła na drogę i 
zaczęła modlić się, żeby jak najszybciej wrócił do domu. Nerwowym krokiem przemierzała pokój. 
Od wyjazdu Johnny'ego i nowoorleańskiego detektywa upłynęły już trzy pełne godziny. Dlaczego 
tak długo nie wracali? Nicole zatrzymała się przy oknie. Niebo pociemniało i zaczął padać deszcz. 
Z minuty na minutę ogarniał ją coraz większy niepokój. Czy Johnny'emu stało się coś złego? Nie, 
nie mogło. Był przecież z detektywem Archardem. Ale dlaczego nie wracał? Ponownie przeszukała 
wzrokiem długi, tonący w mro-
ku podjazd. Miała nadzieję, że zaraz ujrzy samochodowe światła.  Johnny, gdzie jesteś?  szepnęła 
zbielałymi wargami.  Co się z tobą dzieje? Dwadzieścia minut później złapała kluczyki wozu i 
wypadła z domu. Po niespełna dziesięciu minutach dotarła do miasta. W urzędzie szeryfa panowały 
ciemności. Nigdzie nie było widać zielonego samochodu nowoorleańskiego detektywa. Nicole 
postanowiła objechać całe miasto. Najpierw ruszyła ulicami biegnącymi ku północy i południu, 
potem zjechała na drogę łączącą wschód z zachodem. Już miała zrezygnować z dalszych 
poszukiwań, gdy nagle ujrzała samochód Rylanda Archarda, stojący na tyłach motelu. 
Odetchnąwszy z ulgą, zatrzymała obok swój wóz i wysiadła. Wokół panowały ciemności. Jedynym 
oświetlonym pomieszczeniem motelu było biuro Virgila. Nicole ruszyła ku wejściu i nagle do jej 

uszu dobiegł jakiś hałas. Pod wrażeniem ostatnich przeżyć, błyskawicznie przywarła plecami do 
ściany budynku i znieruchomiała. Po chwili zaklęła w duchu i niezbyt świadoma, że mówi głośno 
do siebie, ze złością wyszeptała:  Do licha z tobą, Johnny. I z tym wszystkim, co dla ciebie robię. I 
nagle tuż obok jej ucha rozległ się znajomy głos:  Prowadzisz rejestr dobrych uczynków, chérie, 
żeby móc potem ściągnąć należność? Aż podskoczyła z wrażenia. Stał przed nią Johnny z rękoma 
opartymi na biodrach.
 Miałaś trzymać się z daleka  przypomniał surowym tonem.  Trzy godziny czekałam na ciebie w 
domu. Sądziłam, że leżysz w jakimś rowie. Nie mogłeś przynajmniej zadzwonić?  I co miałbym ci 
powiedzieć? Nicole nie była w stanie spokojnie słuchać Johnny'ego. Coraz bardziej zezłoszczona, 
powiedziała:  Przepraszam, że pozwalam sobie krytykować twój sposób bycia. Rozejrzała się 
wokoło, aby sprawdzić, czy nie ma gdzieś w pobliżu Rylanda Archarda. Chyba byli sami.  
Spodziewasz się kogoś?  spytał Johnny.  Nie. A ty?  Co to za pytanie? Od wyjazdu z Oakhaven 
byłem z Rylandem. Fajny z niego gliniarz. Co najważniejsze, jest po mojej stronie.  A byłby, gdyby 
znał całą historię?  To znaczy...? Nicole uprzytomniła sobie, że nie powinna wyciągać teraz sprawy 
Carla Bernarda. Była jednak nadal zła na człowieka, który tak wielu ludziom zrujnował życie i 
zniszczył rodziny, nie wyłączając jej własnej... Choć, prawdę mówiąc, akurat małżeństwa Mae nie 
udało mu się rozbić.  Chérie, zadałem ci pytanie.  Chodziło mi tylko o to, że twój dziadek w opinii 
całego miasteczka był...  Łajdackim uwodzicielem  dokończył za nią Johnny.  I nagle przyszło ci do 
głowy, że jestem takim samym draniem jak on?
 Grasz nie fair.  Nicole ujęła się pod boki i zmierzyła go ostrym spojrzeniem.  Wcale tak nie myślę. 
I nie porównuję cię z tym człowiekiem, tylko uważam, że wszystkie twoje kłopoty mają związek 
z...  urwała, bo Johnny podszedł bliżej. Tak blisko, że cofnęła się pod samą ścianę.  Powiedz mi, 
chérie, czy w twoich oczach należę do społecznych mętów? Czujesz się przeze mnie zbrukana?  
Przestań. Jestem tylko zmartwiona i zdenerwowana.  I dlatego chcę, żebyś wróciła do Oakhaven. 
Ryland wypytuje Virgila o dawne czasy, usiłując znaleźć kogoś, kto byłby zdolny popełnić aż takie 
przestępstwo. A teraz bądź grzeczna i zrób, o co proszę. Nicole nie była zachwycona tym, że 
Johnny traktuje ją jak małą, krnąbrną dziewczynkę, ale ustąpiła.  Dobrze  mruknęła i ruszyła w 
stronę samochodu.  Nie bądź zła.  Złapał ją za ramię.  Puść mnie. Nie musisz mi mówić, co 
powinnam robić. Sama wiem. I trzymaj ręce z dala ode mnie! Puścił jej ramię, ale poszedł za nią do 
samochodu. Gdy zamierzała otworzyć drzwi, porwał ją w objęcia i zaczął szeptać do ucha:  Nie 
chcę, żeby coś ci się stało, rozumiesz? Twoje bezpieczeństwo jest dla mnie teraz najważniejsze.  
Pocałował ją w szyję.  A jeśli zachowuję się czasami jak wariat, to tylko dlatego, że bardzo zależy 
mi na tobie. Ale masz rację. Nie mam prawa mówić, chérie, co masz robić, a czego nie. 
Przepraszam.  Pochylił się i pocałował Nicole w usta. Nie chciała sprawiać wrażenia słabej 
kobietki, ale poddała się emocjom i objęła go za szyję. Pocałunek był
namiętny i długi, a kiedy wreszcie odsunęli się od siebie, Johnny powiedział:  Może będziemy poza 
domem nawet przez pół nocy. Jeśli dowiem się czegoś, to zadzwonię. Przyrzekam.  Tylko nie 
nadstawiaj głowy i nie rób z siebie bohatera  poprosiła.  Nie chcę utrudniać ci teraz życia, ale 
powinieneś wiedzieć, że cię kocham.  Widząc, że Johnny otwiera usta, szybko zamknęła mu je 
dłonią.  Nie mów nic. Nie przyjechałam tu po to, żeby robić ci wyznania ani słuchać tego, co ty 
masz mi do powiedzenia. Chciałam cię odnaleźć, żeby się uspokoić. Dlatego proszę cię tylko o 
jedno. Bądź ostrożny. Wkrótce potem Nicole spotkała się z Daisi Buillard na Mill Street.  Nie 
wierzę, że to robię  oświadczyła, wsuwając się na chwilę do wozu Nicole i wręczając jej klucz.  
Jeśli cię przyłapią, oberwiemy obie.  Dziękuję, że mi go pożyczasz  Nicole spojrzała na klucz.  Bez 
niego nie dałabym rady włamać się do biura szeryfa.  Musisz robić to teraz? Nie możesz odłożyć do 
jutra?  Tucker mnie nie znosi, podobnie jak Johnny'ego. Od tego człowieka nigdy nie uzyskam 
żadnej pomocy. Muszę dostać się tam jeszcze dziś. Nicole poczuła wyrzuty sumienia, że wciąga 
przyjaciółkę w działanie niezgodne z prawem, i na domiar złego zamierza włamać się do biura, w 
którym Daisi pracuje.
 Naprawdę masz  stwierdziła Daisi. kota na punkcie Johnny'ego
Nicole uśmiechnęła się smutno. 
 Kocham go. Ale nie jestem aż tak naiwna, by sądzić, że ta miłość mnie uszczęśliwi. Już 

pogodziłam się z faktem, że Johnny wkrótce nas opuści. To boli. Bolałoby jednak o wiele bardziej, 
gdybym nie poznała go bliżej. To dobry człowiek. Wspaniały mężczyzna.  Woody będzie 
nieszczęśliwy. Ale ja pozostanę twoją przyjaciółką, mimo że miałam nadzieję, iż pewnego dnia 
staniemy się rodziną  powiedziała z uśmiechem Daisi. Nicole uścisnęła ją serdecznie.  Oddam ci ten 
klucz. Obiecuję. Zostawiła Daisi i ruszyła przed siebie. Unikając jazdy główną ulicą miasta, dotarła 
na tyły biura szeryfa, wyłączywszy uprzednio reflektory. Zaparkowała pod rozłożystą wierzbą 
płaczącą, wysiadła z wozu i zaczęła przemykać się pod murem budynku. Gdyby ujrzała jakiegoś 
przechodnia, minęłaby wejście do biura szeryfa, udając, że idzie na spacer. Na szczęście dotarła bez 
przeszkód do drzwi wejściowych. Zamknęła je za sobą na klucz i wsunęła go do kieszeni. Nicole 
była gotowa posłuchać Johnny'ego i wracać do domu, gdy nagle przyszło jej do głowy, że w 
kartotece szeryfa mogą znajdować się dokumenty, które, być może, pozwolą ustalić, kto tak bardzo 
mści się na Johnnym. Zapaliła małą latarkę, którą wzięła z samochodu i ruszyła przez hol. Minęła 
szybko biurko Daisi i skierowała kroki do gabinetu Tuckera. Nacisnęła klamkę i odetchnęła z ulgą, 
bo drzwi otworzyły się cicho.
Strumień nikłego światła skierowała na rząd metalowych szaf z kartotekami, stojących wzdłuż 
ściany, a potem na biurko szeryfa, zawalone papierami. Zrobiła kilka kroków, gdy nagle za jej 
plecami rozległ się jakiś hałas. Zmartwiała. Błyskawicznie zgasiła latarkę. Z bijącym sercem 
wsłuchiwała się w odgłos zbliżających się kroków. Człowiek, który szedł teraz przez hol, miał 
własny klucz. Nie musiała zgadywać, kto to jest. Podeszła na palcach do ściany, gdzie stały 
metalowe szafy, aby ukryć się za ostatnią z nich. Kiedy znalazła się w kącie, kucnęła i wstrzymała 
oddech. Zaskrzypiały drzwi i zaraz wnętrze pokoju obiegł strumień światła z silnej latarki. 
Zatrzymał się na skulonej postaci Nicole.  Zaczyna mnie pani irytować, pani Chapman  oświadczył 
szeryf.  Proszę stamtąd wyjść. Podszedł bliżej, chwycił Nicole za ramię i wyciągnął z ukrycia.  
Przepraszam  wyjąkała, usiłując znaleźć jakieś wytłumaczenie.  Ale ja właśnie...  W tym mieście 
nic nie dzieje się bez mojej wiedzy  sucho oznajmił szeryf.  Absolutnie nic. Nicole zmroził 
śmiertelnie poważny ton jego głosu. Zobaczyła, że Tucker ma dziwnie szklane oczy. I nagle pojęła 
całą prawdę.  To pan, mam rację? To pan jest tym człowiekiem, który...  gwałtownie urwała i bez 
namysłu uderzyła szeryfa latarką w głowę, najsilniej jak potrafiła. Jęknął z bólu i kiedy zachwiał się 
na nogach, Nicole rzuciła się w stronę drzwi. Już wydawało się jej, że jest
bliska ocalenia, gdy nagle poczuła, jak złapał ją w pasie. Bez trudu uniósł ją w górę i cisnął na jedną 
z metalowych szaf. Ujrzała przed oczami wszystkie gwiazdy, po czym na moment zrobiło się jej 
niedobrze i straciła przytomność.
Na to popołudnie, kiedy podpalono dom na wzgórzu, Farrel miał niepodważalne alibi, podobnie 
zresztą jak Clete Gilmore i Jack Oden. Na końcu listy podejrzanych znalazł się niejaki Tweed 
Bowden, mieszkający w Assumption Parish, oddalonym o jakieś czterdzieści kilometrów od 
Common. On jednak nawet nie pamiętał, kim był Carl Bernard. Miał wylew przed kilku laty i od 
tamtej pory był przywiązany do łóżka. Tak więc Johnny wraz z detektywem zabrnęli w ślepy 
zaułek.  Zrobiło się późno i zaraz zacznie padać  stwierdził Johnny, gdy z Assumption Parish 
wracali do miasta.  Chyba na dziś damy już sobie spokój.  Zgoda, ale jutro zaczniemy działać z 
samego rana.  Detektyw uśmiechnął się i poklepał Johnny'ego po plecach. Rylan Archard należał do 
najlepszych nowoorleańskich policjantów. Nieprzejednany i dociekliwy, dostawał zawsze 
najtrudniejszą robotę.
 Na pobyt tutaj zostały mi jeszcze dwa dni. To sporo czasu. Nie trać wiary, Bernard. O gliniarzach, 
jak dotąd, Johnny miał raczej złe zdanie. Jednak nigdy przedtem nie miał do czynienia z kimś takim 
jak Ryland Archard. Człowiek kompetentny, uczciwy, a przy tym skromny. Minęła jedenasta. 
Johnny wrócił myślami do problemu, który nękał go od samego rana. Wreszcie zapytał detektywa:  
Jeśli nie uda się nam rozwiązać tej sprawy, czy w ramach zwolnienia warunkowego mam szansę na 
przeniesienie mnie gdzie indziej?  Masz  zapewnił Ryland.  Załatwię ci to, gdy tylko postanowisz, 
co chcesz dalej robić.  Wiem, że muszę stąd wyjechać. Odkąd przyjechałem do miasta, Nicole i 
Mae znalazły się w piekielnie trudnej sytuacji. Nie chcę, żeby którejś z nich przydarzyło się coś 
złego. Jechali nadal autostradą w stronę miasta, gdy nagle detektyw nacisnął nieoczekiwanie na 
hamulec i zjechał na pobocze.  Johnny, właśnie minął nas samochód twojej pani.  Niemożliwe. Parę 

godzin temu odesłałem ją do domu.  To był jej wóz  powtórzył Archard.  Przemknęła jak wicher 
obok nas.  Goń ją  zażądał Johnny.  Ruszaj! Archard zawrócił, wcisnął gaz do deski i mimo że 
padał deszcz, w ciągu kilku sekund jego szybki samochód osiągnął maksymalną prędkość. Kiedy 
zbliżyli się do skylarka, który akurat musiał zwolnić, aby zjechać z autostrady w boczną drogę, 
Johnny przyznał:
 Masz rację, to jej wóz. Detektyw wykorzystał powstałą na drodze sytuację i wyprzedził samochód 
Nicole. Gdy tylko to uczynił, zahamował ostro i zajechał skylarkowi drogę. Johnny wyskoczył na 
jezdnię i w strugach deszczu pobiegł do samochodu Nicole. Zaskoczony ujrzał za kierownicą nie 
Nicole, lecz Jaspera Craiga. Stary człowiek otworzył przed Johnnym drzwi.  Dobrze, że cię widzę, 
chłopcze  wysapał.  Myślałem, że będę musiał radzić sobie sam.  Co się dzieje?!  ryknął Johnny, 
starając się przekrzyczeć odgłosy burzy.  Ma ją. Cliff porwał twoją panią.  Co takiego?!  
Powinienem już wcześniej ci powiedzieć, że to on podpalił dom Madie i robił różne inne bardzo złe 
rzeczy, ale się bałem. Johnny zmartwiał.  Kiedy ją porwał? I jak to się stało?!  krzyknął.  Mów!  
Zaraz wszystko ci opowiem, tylko nie wrzeszcz tak... Widziałem was oboje na motelowym 
parkingu. Słyszałem, jak kazałeś jej wracać do domu, ale ona pojechała wprost do domu Daisi 
Buillard, a potem do urzędu szeryfa. Otworzyła kluczem drzwi jego biura i weszła do środka, a 
potem zjawił się tam Clifford. Kiedy odjeżdżał, miał ze sobą twoją panią. Boję się, chłopcze, że 
zrobił jej krzywdę, bo widziałem, jak ładował ją do bagażnika swojego wozu, a ona w ogóle się nie 
ruszała. Chyba była nieprzytomna...  Jasper Craig zamilkł na
chwilę, żeby zaczerpnąć powietrza. Jego oddech był przesycony zapachem whisky.  Nie 
wiedziałem, co robić. Odczekałem trochę, a potem wziąłem jej samochód i ruszyłem za Clifftonem. 
Dobrze, że zostawiła kluczyk w stacyjce. Johnny'ego ogarnęło przerażenie. Jeśli coś stało się 
Nicole, nigdy sobie tego nie wybaczy. Nie będzie miał po co dłużej żyć. Jak szaleni pognali z 
Archardem drogą prowadzącą do starego gospodarstwa. Za nimi podążył Jasper Craig. Na 
podjeździe ujrzeli samochód szeryfa Tuckera.  Miałem rację  wymamrotał Jasper Craig. Johnny, 
przyświecając sobie latarką detektywa, szybko odnalazł na błotnistej drodze ślady Clifftona 
Tuckera. Prowadziły w stronę zalewiska. W trójkę dotarli do przystani i odcumowali dwie łodzie.  
Płyńcie za mną  polecił Johnny, bosakiem odpychając łódź. Po chwili znalazł się na czarnych 
wodach zalewiska. Zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo tu niebezpiecznie, zwłaszcza nocą. 
Żałował, że wieczorem nie wyznał miłości Nicole. Ale zrobi to. Powie wszystko, co taił przed nią 
od chwili, gdy kochali się po raz pierwszy. Ocknęła się ze strasznym bólem głowy. Jej twarz 
omywały strugi deszczu. Zajęczała cicho. Dość szybko uprzytomniła sobie, co się stało, i że 
znajduje się nie w biurze szeryfa Tuckera, lecz na łodzi. Z trudem podniosła się i usiadła na ławce.  
No, nareszcie oprzytomniałaś  warknął.  Nie
chciałem, żeby do tego doszło. Od lat miałem z Bernardem na pieńku i zależało mi na tym, żeby 
wyniósł się stąd na zawsze.  Dlaczego?  Nicole skrzywiła się, bo ból rozsadzał jej czaszkę.  Johnny 
to dobry człowiek.  Bernardowie zawsze podobali się kobietom i wyczyniali z nimi, co tylko 
chcieli.  Tucker zaklął szpetnie i dodał:  Jak widać, z tobą też zrobił, co chciał...  Ale pan, szeryfie, 
pan przecież nie chce zrobić mi krzywdy, prawda? Proszę odwieźć mnie na brzeg...  Nie mogę. Oni 
już idą moim śladem. Ten przeklęty idiota Jasper pewnie zdążył im powiedzieć, jak naprawdę 
zginął Delmar Bernard.  Przecież ojciec Johnny'ego wpadł pod samochód. Kierowca zbiegł z 
miejsca wypadku, a Delmara nie udało się uratować. Wiem to od babci. Uważa pan, że było 
inaczej?  Przejechał go samochód  odparł Tucker  ale nie był to wypadek. Serce Nicole podeszło do 
gardła. Co ten człowiek wygaduje? Czyżby przyznawał się do zabicia ojca Johnny'ego? Gdy Tucker 
skierował łódź w głąb zalewiska, niebo przecięła jeszcze jedna błyskawica. W strugach ulewnego 
deszczu Nicole trzęsła się z zimna. Wiedziała, że nie może poddać się woli szaleńca i musi działać. 
W wodzie czekała ją jednak rychła śmierć, bo moczary roiły się od aligatorów i jadowitych węży. 
Przypomniała sobie ostrzeżenie Johnny'ego, żeby nie wystawiała z łodzi rąk. Wyobraziła sobie 
aligatora z otwartą paszczą i jadowi-
tego węża, i zrobiło się jej słabo z przerażenia. Usiłowała przebić wzrokiem otaczające ich 
ciemności i uzmysłowić sobie, gdzie są. Ale wokół była tylko czarna odchłań wody i czyhająca 
zewsząd śmierć. Pod powiekami poczuła łzy. Nie chciała umierać. Musi być jakaś droga ucieczki. 

Musi... Zauważyła, że łódź przepływa obok jakiegoś cyprysa. Zbliżali się do brzegu? Ale 
trzęsawisko było tak zwodnicze, że nie mogła być niczego pewna. W pewnej chwili łódź uderzyła o 
coś twardego. Nie mając czasu na zastanawianie się, Nicole zerwała się z ławki, złapała za grube 
pnącze zwisające nad wodą i zawisła w powietrzu.  Opuść się natychmiast na łódź!  krzyknął 
Tucker. Rozwścieczony głos szeryfa jeszcze bardziej zmobilizował Nicole do ucieczki. Puściła 
pnącze i po chwili dotknęła nogami gąbczastego podłoża. Ugięło się pod nią raz i drugi, lecz nie 
ugrzęzła. Uprzytomniwszy sobie, że natrafiła na pływający grunt, Nicole odetchnęła z ulgą. Rzuciła 
się przed siebie, w gęstwinę drzew. Chyba sprawiła to Boża Opatrzność, że niemal wpadła na pień 
wielkiego cyprysa. Odruchowo podniosła głowę. Ujrzawszy wysoko wśród gałęzi znajomy zarys 
domku Johnny'ego, zaczęła płakać. Oparta o pień, z trudem łapała oddech.  Słyszysz mnie? Z mojej 
ręki zginiesz szybko i bezboleśnie. A na moczarach długo będziesz umierać w mękach! Głos 
Tuckera pobudził Nicole do działania. Odnalazła nad głową sznurową drabinkę i zaczęła wspinać 
się w górę. Do domku wsunęła się akurat w chwili, gdy
jeszcze jedna błyskawica oświetliła niebo. Na sekundę Nicole ujrzała zwiniętego w kłębek węża. 
Zamarła. Przypomniała sobie uspokajające słowa Johnny'ego, że wąż nie jest jadowity i nie 
powinna się go bać. Było jednak zbyt ciemno, żeby dojrzeć podbrzusze gada. Co jeszcze Johnny 
mówił o wężach? Aha, że nie należy poruszać się szybko ani tkwić nieruchomo. Odetchnąwszy 
głęboko, zmusiła się, żeby wejść głębiej. Zrobiła to powoli, równym krokiem.  Zostań tam, gdzie 
jesteś  powiedziała do węża.  Nie będę ci przeszkadzać. Zajmę inny kąt. Nie była w stanie nawet 
dojrzeć, czy gad poruszył się, czy nie. Musiała zawierzyć szczęśliwej gwieździe.  Johnny, przyjdź 
tu po mnie  szepnęła cicho.  Czekam. Zaczęła się modlić o to, by zjawił się, zanim będzie za późno. 
Mimo odgłosów burzy, donośny głos Clifftona Tuckera dotarł do uszu Johnny'ego. Pięć minut 
później, płynąc śladem szeryfa, dosłyszał jego okrutną groźbę skierowaną do Nicole. Na szczęście, 
znał tu każdy zakamarek. Dorwie Tuckera i odnajdzie Nicole. Jakieś dziesięć minut później 
dostrzegł łódź wyciągniętą na ruchomy grunt. Wszyscy trzej dobili do grząskiego brzegu i rzucili 
się w gęstwinę drzew. Johnny pierwszy dostrzegł sylwetkę szeryfa i odruchowo krzyknął. 
Wyciągając błyskawicznie broń, Tucker odwrócił się i latarką zaświecił mu w oczy.
 To ty, chłoptasiu?  Co ty robisz, Tucker! Gdzie jest Nicole? 
 Umrze wyłącznie z twojej winy  warknął szeryf.  Bo nie z mojej. Gdybyś nie wracał do miasta, nic 
by się nie wydarzyło. A teraz wszystko skończone. Musiałem wyrównać rachunki. Nagle przed 
Johnny'ego wysunął się Jasper i krzyknął do szeryfa:  Powiedz mu prawdę! Niech dowie się, jak 
zginął jego ojciec!  Jasper, przecież pragnąłeś mieć Madie!  wrzasnął Tucker.  Nie moja wina, że 
zachorowała i zmarła, zanim zdołałeś się z nią ożenić! Gdyby żyła, byłbym teraz dla ciebie nie 
mordercą, lecz bohaterem! Trzeba było załatwić Delmara...  Ja nie zrobiłem nic złego  
zaprotestował Jasper.  O tym, co zrobiłeś, dowiedziałem się dopiero po fakcie. Nigdy bym ci nie 
pozwolił zamordować Delmara.  Ale dochowałeś tajemnicy.  Jakiej tajemnicy?  zapytał Ryland 
Archard.  Carl Bernard uwiódł moją matkę, a mój ojciec, kiedy zastał ich razem w łóżku, strzelił 
sobie w głowę. Musiałem się zemścić. Dlatego przejechałem Delmara. Usłyszawszy te słowa, 
Johnny zdrętwiał.  Zabiłeś mojego ojca?  A teraz załatwię ciebie  oznajmił Tucker. Uniósł rewolwer 
i wycelował w Johnny'ego. W tym momencie rozległ się donośny głos detektywa:  Już przyznał się 
pan, szeryfie, do popełnienia morderstwa. Wszystko skończone. Proszę rzucić broń.
 Cliffton, nie zabijaj go!  Jasper zasłonił sobą Johnny'ego.  To syn Madie... Rozległ się ogłuszający 
huk wystrzału. Johnny rzucił się na Tuckera i wytrącił mu rewolwer. Zobaczył, że Jasper osuwa się 
na ziemię. Z kulą w piersi. Gdy Archard obezwładniał szeryfa, Johnny pochylił się nad rannym. 
Jasper ledwie oddychał.  Słuchaj, bo mam mało czasu  wyszeptał zdławionym głosem.  Powiedz 
Farrelowi, że wasze rachunki zostały wyrównane... Idź do wykopu i weź stamtąd moje rzeczy... 
Chcę mieć je przy sobie.  Zacisnął palce na ręku Johnny'ego.  Przyrzeknij.  Przyrzekam.  
Przyzwoity z ciebie chłopak. Twoja mama była wspaniałą kobietą i pamiętaj o tym... Miałeś też 
dobrego ojca... Obaj pragnęliśmy tego samego i ja przegrałem...  Dlaczego mnie zasłoniłeś?  
Wreszcie zrobiłem coś dobrego. Teraz, kiedy spotkam się z Madie, po raz pierwszy będzie 
zadowolona ze mnie. Może nawet mi wybaczy. Pamiętaj, chłopcze, o mojej skrzynce... Były to 
ostatnie słowa Jaspera Craiga. Johnny spojrzał na Clifftona Tuckera.  Bydlaku, zapłacisz mi za 

wszystko!  krzyknął, zrywając się z ziemi i rzucając z pięściami na szeryfa.  Daj spokój!  przywołał 
go do porządku detektyw.  Niech zajmie się nim prokurator. Teraz musimy znaleźć twoją Nicole. 
Ruszaj! Johnny oprzytomniał i natychmiast pobiegł przed siebie.
 Chérie!  wołał.  Chérie!  Z oczu pociekły mu łzy. Ostatni raz płakał na pogrzebie matki.  Johnny!  
Chérie!  Jestem tutaj. Na drzewie. W domku! Johnny stanął u stóp ogromnego cyprysa. Zadarł 
głowę. Na widok Nicole o mały włos, a byłby zemdlał z wrażenia. Chwilę później zniósł ją po 
sznurowej drabince i wziął w objęcia. Przytuliła głowę do jego piersi.  Słyszałam strzały  
powiedziała.  Nic ci się nie stało?  Nic.  Jeszcze przez chwilę trzymał ją tak przytuloną, po czym 
lekko odsunął od siebie i zaczął opowiadać, co się stało.  Johnny, tak mi przykro  szepnęła.  Ten 
łajdak zastrzelił Jaspera. Biedak... starał się mi pomóc.  Johnny jeszcze raz przytulił do siebie 
Nicole. Przez kilka minut trwali w milczeniu.  Na szczęście, ty żyjesz. Nic ci się nie stało?  Mam 
tylko guza na głowie. Najważniejsze, że jesteś tu. Cały czas liczyłam na twoją pomoc. Przyszedłeś. 
Dziękuję.  Podziękuj, chérie, w inny sposób. Pocałuj. Mieszkańcy Common byli zaszokowani. 
Mimo to jednak nadal obiegały miasto przeróżne plotki. Od rana do nocy dzwonił telefon w 
Okhaven. Nicole zdumiało to, że ludzie starali się wynagrodzić Johnny'emu swoje dotychczasowe 
postępowanie. Dopiero teraz uzmysłowili sobie, iż Tucker od lat manipulował nimi. W gruncie
rzeczy nie byli złymi ludźmi. Teraz odzyskali wreszcie własną godność. Za to, jak sądziła Nicole, 
powinni być wdzięczni Johnny'emu. Kiedy wrócili do domu tej ostatniej dramatycznej nocy, przez 
godzinę opowiadali Mae o tym, co się stało. Rano nowoorleański detektyw wezwał Farrela i wraz z 
Johnnym spędzili kilka godzin zamknięci w gabinecie Mae. Nicole nie pytała Johnny'ego o 
przebieg tej rozmowy ani o to, co wydarzyło się między nim a Farrelem. Wiedziała jednak, że 
skończyła się wreszcie ich wieloletnia nienawiść. Tucker bez przeszkód został aresztowany, bo 
Ryland Archard skrupulatnie wyjaśnił zwierzchnikom wszystkie szczegóły wydarzeń ostatniej 
nocy. Ponadto obiecał Johnny'emu zbadać możliwości wcześniejszego zwolnienia warunkowego za 
dobre sprawowanie, bez konieczności odpracowywania na wolności ostatnich miesięcy 
odsiadywania w więzieniu kary. Zdumiewające, jak szybko i skutecznie można pozałatwiać nawet 
najtrudniejsze sprawy, kiedy ma się odpowiednie kontakty. Nowoorleański detektyw znał 
właściwych ludzi. Uczciwych i sprawiedliwych, jak on. Wreszcie nastał kres wrogości 
mieszkańców Common do rodziny Bernardów. Wyjaśniły się przyczyny rozpaczliwego 
alkoholizmu i psychicznego załamania Jaspera Craiga, a także nienawiści Farrela do Johnny'ego.
Nicole zostawiła samochód na podjeździe i ruszyła ku pogorzelisku. Na zboczu wzgórza ujrzała 
siedzącego Johnny'ego. Wpatrywał się w rozlewisko. Wczoraj nie mogli oderwać się od siebie. Nikt 
jednak ani słowem nie skomentował ich zachowania. Nad ranem Johnny przyszedł do pokoju 
Nicole. Kochali się z takim zapamiętaniem, jak jeszcze nigdy. Podeszła i bez słowa usiadła obok 
Johnny'ego. Sama bliska obecność ukochanego dawała jej już poczucie szczęścia.  Masz do mnie, 
chérie, jakąś pilną sprawę?  zapytał.  Mówiłem Mae, że wrócę w porze lunchu.  Wiem. Dzwonił z 
Nowego Orleanu nasz detektyw, Ryland Archard. Powiedział, że sprawa twojego zwolnienia 
zostanie ponownie rozważona. I że gdyby to zależało od niego, lada dzień stałbyś się wolnym 
człowiekiem. Przyszłam tutaj, bo sądziłam, że chcesz to wiedzieć. Johnny skwitował słowa Nicole 
jedynie kiwnięciem głowy.  Masz ochotę pogadać?  zapytał.  Jeśli tego sobie życzysz... Odwrócił 
się i spojrzał jej prosto w oczy.  Chciałem powiedzieć ci to wczoraj wieczorem, ale płakałaś i nie 
mogłaś przestać...  Uśmiechnął się krzywo.  Było to dla mnie coś nowego. Najpierw sądziłem, że 
beczysz przeze mnie, a potem...  Wiem, wiem, głupio się zachowywałam  przyznała Nicole.  O 
czym chcesz pogadać?  Wczoraj wieczorem, zanim zaczęło się to całe piekło, powiedziałaś, że 
mnie kochasz. Pamiętasz?  Tak.  Nicole zapragnęła przytulić się do Johnny'ego,
ale się powstrzymała. Miał dziwną minę. Niepokojąco poważną. Co chciał oświadczyć? Czyżby to, 
że w jej towarzystwie było mu miło, i na tym koniec, bo wyjeżdża z Oakhaven?  Nadal mnie 
kochasz?  Chciał się upewnić.  Bardziej niż kiedykolwiek przedtem  wyznała.  Ale już ci 
mówiłam...  Ciii...  Johnny położył jej palec na ustach.  Teraz moja kolej. Siedzę tu sobie i 
kombinuję, jak najlepiej ci to wyłożyć. Nicole nie wytrzymała nerwowo.  Wiem, że zamierzasz 
opuścić Oakhaven. Od początku zdawałam sobie z tego sprawę. Jestem na to przygotowana.  
Uśmiechnęła się słabo, aby Johnny nie wyczuł, iż mija się z prawdą.  Naprawdę wolałabyś mnie się 

pozbyć?  Nie!  wyrwało się Nicole.  Nie chcę jednak, żebyś odczuł...  Co miałbym odczuć? Johnny 
wyciągnął rękę i odgarnął jej włosy opadające na oczy.  Pragnę, żebyś robił to, co chcesz  
powiedziała.  To wszystko.  Wszystko, co chcę?  Tak.  A więc mogę cię kochać? Gdy z wrażenia 
zaparło jej dech, mówił dalej:  Kocham cię, chérie. Musisz to wiedzieć. Zapragnęła rzucić się 
Johnny'emu w objęcia, ale nie była w stanie nawet drgnąć.  I...?
 I jeśli zostanę, nie będę mieszkał na przystani ani sypiał sam...  A więc...?  Wyjdziesz za mnie, 
żeby Mae przestała wreszcie nas swatać? Nicole z wrażenia zaniemówiła. Nie mogła uwierzyć w to, 
co słyszy. Johnny jednym zręcznym ruchem przewrócił ją na plecy. Przymrużywszy oczy, 
przyglądał się jej z góry. Nadal milczała.  A jeśli chodzi o dzieci...  ciągnął łagodnym tonem.  
Zajmiemy się tym dopiero wtedy, kiedy będziesz miała na nie ochotę. Nicole wreszcie odzyskała 
głos.  W porządku.  Wzruszona z trudem powstrzymywała łzy.  Umowa stoi?  Aha  potwierdził 
Johnny.  Zamierzasz się rozpłakać?  Chyba tak. Uśmiechnął się łobuzersko.  Dlatego, że znów 
pozbawiłem cię tchu?  Coś w tym sensie. Ale czy nie powinniśmy przypieczętować pocałunkiem 
naszej umowy?  spytała zalotnie.  A czy to nam wystarczy?  W oczach Johnny'ego zapłonął ogień 
pożądania. Objęła go za szyję, przyciągając do siebie. Tym razem postanowił kochać Nicole 
delikatnie i powoli. Ale gdy tylko rozpalił ich pierwszy pocałunek, przestali panować nad sobą i 
poddali się uczuciom nieziemskiej rozkoszy.
Gdy oprzytomnieli, na południowy posiłek było już za późno. Mimo to poszli od razu do Mae, aby 
podzielić się z nią dobrą nowiną. Johnny odważył się wyznać miłość Nicole, a ona przyjęła jego 
oświadczyny. Oboje byli pewni, że Mae będzie z tego powodu bardzo szczęśliwa.
Koniec książki.