Modelowanie powierzchni swobodnych

Modelowanie powierzchni swobodnych. (Free Form)

Wstep.

Ściąga ta nie ma na celu zastępowania pomocy systemu UNIGRAPHICS.

Zawiera tylko ogólne wskazówki i omówienie głównych narzędzi programu
umożliwiających tworzenie powierzchni typu B-surface. Szczegółowe informacje
zawarte są w dokumentacji programu.

Wiadomości ogólne.

Styczność.
Rozróżniamy wiele rodzajów styczności. Każdy rodzaj oznaczamy literka C i

liczba. Np. Styczność C0 – mówi nam ze krzywe maja wspólny punkt ich krzywizny nie
przystają do siebie

Styczność C1 – krzywe posiadają punkt wspólny i są styczne (krzywizna może się
zmieniać skokowo) – typowe C1 jest w przypadku wyokrąglenia dwóch prostych.
Krzywizna prostych jest zerowa – krzywizna luku jest stała:

Styczność C2 zachodzi, gdy krzywe są styczne a także ich krzywizna w punkcie
styczności jest taka sama:

Do czego nam są potrzebne styczności? – Np. do tego żeby nie wyokrąglać stycznych
powierzchni Poważniej mówiąc – styczność C0 jak wiadomo w przypadku powierzchni
tworzy nam ostra krawędź. Styczność C1 jest zachowywana w przypadku zwykłych
wyokrągleń. W przypadku większych błyszczących powierzchni widać wyraźna granice
pomiędzy wyokrągleniem a powierzchnia plaska (granica skoku krzywizny może być
widoczna).
Styczność C2 pozwala na takie połączenie dwóch powierzchni, które pozostaje
praktycznie niewidoczne (złudzenie jednego płata powierzchni).
Istnieją także styczności wyższego rzędu np. C3 (ciągłość krzywizny), lecz są trudne (w
UG) do uzyskania.

Sugestie ogólne:

1. Upewnij się, jakie masz ustawione preferencje modelowania (modeling

preferences, tolerance)

2. Twórz model możliwie najprostszy.
3. Każdy płat powierzchni powinien mieć 4 jak najbardziej prostopadle krawędzie.
4. Po utworzeniu lub modyfikacji bardziej skomplikowanej geometrii sprawdzaj

jakość geometrii (analysis/examine geometry)

5. Testuj możliwość stosowania cienkosciennosci(Hollow) i offsetu.
6. Używaj, jeśli to tylko możliwe krzywych (spline) o pojedynczych segmentach
7. Jeśli to możliwe stosuj krzywe 3 stopnia
8. Krzywe 5 stopnia są niezbędne dla zachowania wartości krzywizny na końcach

krzywych.

Punkt stycznosci

Warstwy

Jak każdy przyzwoity program Unigraphics pozwala nam na stosowanie warstw.

Co to jest warstwa, każdy wie. Umożliwiają one utrzymanie porządku w modelu.

Okienko warstw otwieramy z menu Format/Layer Setting lub tez skrótem

klawiaturowym Ctrl+L.
Unigraphics ma 256 warstw – 0-255. Bieżąca warstwa jest zwana Work Layer.
Wszystkie nowo tworzone obiekty umieszczane są właśnie na tej warstwie.
Warstwy mogą mieć status „Work” (tylko jedna warstwa), „Selectable” (obiekty na
danej warstwie będą widoczne na ekranie i mogą być selekcjonowane), „Visible Only”
(obiekty należące do tej warstwy będą widoczne, lecz nie będzie możliwe ich wybranie,
„Invisible” (obiekty będą niewidoczne).

Jeżeli stwierdziliśmy, ze obiekt leży na nieodpowiedniej warstwie – możemy go

przenieść z warstwy na warstwę za pomocą Format/Move to Layer. Jeżeli chcemy
wykonać kopie obiektu na inna warstwa używamy Format/Copy to Layer (Uwaga! W
przypadku obiektów parametrycznych – kopie zawsze będą nieparametryczne).

Kolory i wyświetlanie.

W celu rozjaśnienia czasem bardzo zagmatwanego widoku Unigraphics

umożliwia zmianę kolorów poszczególnych lub całych grup obiektów. W celu zmiany
koloru obiektu klikami Edit/Object Display lub tez wybieramy z klawiatur skrót Ctrl+J.
Wybieramy obiekty, których kolor chcemy zmienić – wybieramy kolor i zatwierdzamy
przyciskiem Apply lub środkowym klawiszem myszy.

Blank.

Funkcja Blank pozwala nam na chwilowe ukrycie obiektów, które nam

przeszkadzają. Za pomocą polecenia Edit/Blank/Blank lub tez za pomocą skrótu
klawiszowego Ctrl+B otwieramy okienko wyboru elementów. Wymieramy elementy i
zatwierdzamy. Aby „odblankowac” odkryć wszystkie ukryte elementu używamy skrótu
Ctrl+Shift+U – lub Edit/Blank/Unblank All. Aby odkryć elementy ukryte i zarazem
ukryć elementy widoczne używamy skrótu Ctrl+Shift+B lub tez polecenia
Edit/Blank/Reverse Blank All.

Kreski.

Unigraphics ma możliwość modelowania w dwóch trybach, które wzajemnie się

przenikają. Tryb parametryczny – używanie cech typu boss, hole, szkicownika etc. oraz
tryb wolny (z ang. Explicit) używanie wolnych krzywych do tworzenia geometrii
nieparametrycznej. Nieparametryczna – nie oznacza w tym wypadku niemożliwa do
modyfikowania. Unigraphics „pamięta”, na jakich krzywych została stworzona geometria
i po ich modyfikacji aktualizuje powierzchnie i bryły zależne od tych krzywych.

Podstawa tworzenia każdej geometrii w każdym systemie CAD są krzywe, (które

czasami są proste).

Unigraphics używa następujących rodzajów krzywych – linie proste, luki, krzywe

koniczne, i spline (NURBS) wielosegmentowe i o rożnym stopniu.

Wszystkie polecenia dotyczące krzywych I ich edycji znajdują się w menu – Insert/curve
i Insert/curve operation. Sprawne posługiwanie się krzywymi jest niezbędne do
wydajnego tworzenia geometrii w trybie Explicit.

Tworzenie krzywych
podstawowych (linie, luki,
okręgi, wyokrąglenia,
przycinanie, edycja
parametrów krzywych.

Tworzenie krzywych typu
spline

Tworzenie krzywych typu
spline nowego typu
(parametrycznych)

Tworzenie krzywej na
powierzchni

Tworzenie punktu I serii
punktów na krzywej

Tworzenie krzywych lub
zespołów krzywych (np.
wielokątów)

Tworzenie płaszczyzny
konstrukcyjnej starego
typu (opcja praktycznie
nie używana)

Tworzenie krzywej srubowej

Tworzenie krzywej reguły
(używanej w celu określenia
zmienności parametru w
innych funkcjach)

Rysowanie krzywych wymaga wskazania punktów, które te krzywe określają. Punkty te
można wskazywać klikając w dowolne miejsce na ekranie lub wskazując
charakterystyczne punkty innych obiektów (wierzchołki, środki łuków, przecięcia
krzywych itp.). Pamiętać należy ze klikniecie na ekranie określa nam punkt leżący
zawsze na płaszczyźnie XY aktualnego układu współrzędnych (WCS).

Inferred point – system stara się
znaleźć wszystkie punkty
charakterystyczne.

Cursor location – dowolny punkt
na ekranie – zawsze leżący na XY
aktualnego układu współrzędnych
(WCS)

Existing point Wcześniej
zdefiniowany punkt

Koniec krzywej

Control point – środek, punkt
główny krzywej

Środek okręgu lub luku

Quadrant – kwadrant okręgu (4
punkty na okręgu, co 90

Określenie punktu m.in. za
pomocą podania współrzędnych

Punkt przeciecia

Tworzenie linii łuków wyokrągleń, czyli krzywych podstawowych (basic curves)
pozostawiam bez komentarza.

Kłopotliwe dla użytkowników innych systemów CAD może być użycie funkcji

trim, czyli przycinania.

Rys. Okienko funkcji Trim:

Podstawowa procedura ciecia krzywej (w 90% przypadków wystarczająca):

klikamy pierwszy obiekt graniczny, drugi obiekt graniczny – element, który chcemy
obciąć lub wydłużyć.

Klikamy pierwszy obiekt graniczny, naciskamy środkowy klawisz myszy lub enter
(co jest równoważne, – czyli omijamy wskazywanie drugiego obiektu granicznego) –
element który chcemy uciąć lub wydłużyć.

W przypadku niezadowalających efektów zmieniamy opcje rzutowania, wydłużenia
krzywej etc.

Pierwszy obiekt graniczny

Drugi obiekt graniczny

Element(y) które tniemy lub wydłużamy

Sposób rzutowania krzywych granicznych:

Najkrótszy dystans 3d

Zależnie od układu współrzędnych

Wzdłuż wektora

Wg normalnej ekranu

Sposob wydluzenia krzywej

Co się dzieje z krzywymi wejściowymi

Zmiana parametrów krzywej – Edit Curve Parameters.

Każda krzywa w systemie Unigraphics posiada parametry, np. Okrąg - średnicę,

promień, łuk – promień kąt początku i końca, spline – punkty poligonowe, stopien spline
itd.

W celu modyfikacji tych parametrów wybieramy polecenie

Edit/Curve/Parameters lub ikonke pokazaną poniżej:

Ikonka ta jest także widoczna w menu Basic Curves. Po wybraniu tego polecenia pojawi
się poniższe okienko:

Teraz możemy kliknąć dowolną krzywą którą chcemy edytować. W przypadku odcinka
prostej, łuku i okręgu parametry krzywej pojawią nam się w okienkach na jednym z
pasków narzędzi Unigrahicsa.:

Bardziej skomplikowana sprawa ma się z krzywymi typu spline. Po kliknieciu krzywej
tego typu pojawi nam się nastepujące okienko:

Promień

Średnica

Kąt początku łuku. (w przypadku
pełnego okręgu 0)

Kąt końca łuku. (w
przypadku pełnego
kręgu 360)

Pozwala przesuwać,
usuwać i dodawać
punkty definiujące
krzywą.

Pozwala zmieniać położenie
punktów polygonowych.

Umożliwia zmianę wektora
końca krzywej.

Pozwala na zmianę
krzywizny w danym
punkcie na krzywej

Zmienia stopień krzywej.

Pozwala na zmiane,
przesunięcie całego
segmentu krzywej.

Pozwala modyfikować
kształt krzywej przez
zmianę jej stopnia i
zachowanie liczby
polygonów.

Dopasowuje krzywą –
zmniejszając liczbę
segmentów, stopień
lub uwzględniając
tolerancję.

Wygładza krzywą.

Działania na krzywych - Curve operation

Menu Insert/curve operation zawiera polecenia przekształcania i tworzenia

krzywych na podstawie innej geometrii.

Odsuniecie krzywej o
zadana odległość

Krzywa laczaca

Uproszczenie – zamiana
spline na luki

Złącz – połączenie
stycznych krzywych w
spline

Rzutuj – rzutuje krzywa

Rzutowanie kombinowane –
tworzy krzywa wynikającą z
przecięcia rzutów dwóch
krzywych

Krzywa przecięcia dwóch
obiektów

Przekrój – krzywa lub
grupa krzywych uzyskana
z przecięcia obiektów
przez płaszczyznę

Ekstraktuj – wyodrębnij
krzywe z obiektów
(krawędzie, krzywe
izoparametryczne itp.

Odsun na powierzchni

Nawiń, rozwiń – na/z
powierzchni walcowej lub
stożkowej

Układ współrzędnych (WCS).

W przypadku rysowania krzywych w trybie explicit – bez użycia szkicownika,

bardzo ważna jest umiejętność odpowiedniego pozycjonowania układu współrzędnych.
Jak wspomniałem poprzednio, w przypadku wskazania dowolnego punktu na ekranie,
system bierze pod uwagę jego pozycje na płaszczyźnie XY aktualnego układu
współrzędnych.

W systemie Unigraphics, w każdym modelu (pliku) istnieje jeden, niezmienny

układ współrzędnych. Pozwala to na dokładne ustalenie części w przestrzeni a także na
„zresetowanie” ustawienia dowolnego bieżącego układu współrzędnych.

Wszystkie polecenia dotyczące układu współrzędnych (WCS) umieszczone są w

menu WCS.

Rys. Polecenia dotyczące układu współrzędnych WCS:

Przesuń – przesuwa układ
współrzędnych do dowolnego
punktu

Dynamicznie – wyświetla
“chwyty” pozwalające na
dynamiczne poruszanie układem
współrzędnych

Obróć – obraca układ
współrzędnych o dowolny kat
(zmienia kierunki osi)

Pozwala na określenie dowolnego
położenia układu współrzędnych
(za pomocą trzech punktów,
dwóch linii itp.)

Zmienia kierunki osi X lub Y

Wyłącza/Włącza wyświetlanie
WCS

Zapisuje bieżący układ
współrzędnych

Transformacje – Transform.

Pracując w trybie “Explicit” swobodnego modelowania bardzo ważna jest

możliwość swobodnej i szybkiej zmiany elementów geometrii. W celu zmiany
położenia, przeskalowania, obrotu względem dowolnej osi korzystam z polecenia
Edit/Transform – lub tez ze skrótu Ctrl+T. Wybieramy i zatwierdzamy elementy,
które chcemy zmodyfikować a wtedy pokaże nam się następujące okienko:

Przesuń – o zadana wartość
lub z punktu do punktu

Przeskaluj

Obróć względem punktu.
Obraca względem dowolnego
punku na płaszczyźnie XY
aktualnego układu
współrzędnych

Odbij względem linii.

Tworzy tablice
(nieparametryczna!!)
wskazanych elementow

Obraca względem linii (osi
punktu i wektora itp.)

Przesuwa i obraca obiekt na
podstawie dwóch układów
współrzędnych WCS)

Obraca względem dwóch osi
linii itp.

Dopasowuje punkty –
przesuwa punkty na
podstawie 3 punktów
bazowych i 3 punktów
docelowych

Pozwala na śledzenie obiektu
i zmian podczas transformacji

Odbij wzgledem plaszczyzny

Sprawdzanie geometrii – Examine Geometry.

W celu sprawdzenia wyników naszej pracy należy często stosować polecenie

Analysis/Examine Geometry. Polecenie to zalecam stosować po każdej bardziej
skomplikowanej operacji.

Bledy dyskwalifikujace

wyświetla granice
(wolne krawędzie)
obiektu typu sheet body

Podświetla ostre
(niestyczne) krawędzie

Bledy dyskwalifikujace

Podświetla ostre
(niestyczne) krawędzie

Wyświetla błędy
tolerancji (należy im się
bliżej przyjrzeć, – jeśli
nie przekraczają 0.003
są dopuszczalne)

Bledy dyskwalifikujace

1. Form Feature – Cechy Podstawowe.

Cechy podstawowe (Form Feature) są najczęściej wykorzystywanymi

poleceniami do tworzenia geometrii. Pozwalają one na tworzenie podstawowych typów
geometrii: płaszczyzn konstrukcyjnych (datum planes) powierzchni obrotowych –
powierzchni wyciągniętych (extruded), otworów itp.

W tej chwili omówię tylko polecenia niezbędne lub bardzo pomocne w przypadku

tworzenia powierzchni swobodnych (free form).

Plaszczyzna konstrukcyjna

Os konstrukcyjna

Wyciągniecie – tworzy
powierzchnie (bryle) z
krzywych wyciągniętych po
danym kierunku I na zadana
odległość. Pozwala na zadanie
pochylenia)

Obrót – tworzy powierzchnie
obrotowe

Tworzy kopie geometrii
(krzywej, powierzchni, bryły)

Tworzy powierzchnie plaska
ograniczona krzywymi

Prymitywy –
nieparametryczne bryły
podstawowe

Powierzchnie swobodne. Free form feature.

Ze względu na ilość narzędzi do tworzenia cech typu Free Form i objętość tej

ściągi – opisze tylko te najczęściej używane. Pozostałe polecenia używane są rzadziej I w
szczególnych przypadkach (acz jest to może tylko moje wrażenie)

Rys. Menu insert/free form feature – narzędzia do tworzenia powierzchni swobodnych.

Powierzchnia poprzez punkty,
poprzez punkty poligonowe I z
chmury punktów

Powierzchnia poprzez 2
krzywe.

Powierzchnia poprzez krzywe
– tworzy powierzchnie na
podstawie 2 lub więcej w
miarę równoległych
krzywych. Umożliwia
nadanie styczności C1 C2 na
krańcach

Powierzchnia poprzez siatkę
krzywych.

Powierzchni tworzona na maks.
3 prowadnicach I dowolnej
liczbie przekrojów.

Powierzchnie wyciągane z
innych powierzchni – dużo
opcji wymaga szerszego
omówienia

Latka – pozwalająca na
“zalatanie” przestrzeni,
pomiędzy co najmniej dwoma
płatami

Latka tworzona na dowolnej
liczbie krzywych tworzących
zamknięty łańcuch

Powiększenie powierzchni
(styczne, wg jakiejś reguły)

Odsuniecie powierzchni

Tworzy jeden przybliżony płat
powierzchni z kilku

Tworzenie powierzchni
modyfikowalnych
dynamicznie.

Przcycinanie powierzchni

Powiększanie płata powierzchni
(o zadana wartość lub do innego
obiektu)

Tworzenie wyokrąglenia,
przejścia.

Powierzchnia środkowa
(pomiędzy parami
równoległych powierzchni_

Feature operation – operacje na cechach.

Polecenia z tego menu pozwalają nam modyfikować istniejącą geometrie.

Pochylenie pojedynczych
powierzchni

Pochylenie wszystkich
powierzchni bryły

Wyokraglenie krawedzi

Wyokrąglenie pary grup
powierzchni

Wyokrąglenie pary grup
powierzchni z możliwością
zachowania krzywizny C2
(możliwe do uzyskania także
przez Face Blend)

Fazowanie

Cienkosciennosc

Szycie

Latanie – pozwala na
połączenie geometrii
tworzonej powierzchniowej I
bryłowej

Uproszczenie bryly

Odsuniecie powierzchni

Skala – przeskalowanie
geometrii

Przyciecie obiektu
powierzchnia

Podzielenie obiektu
powierzchnia (uwaga!
Rozparametryzowuje obiekt)

Operacje boolowskie

Omówienie ważniejszych poleceń menu Feature Operation:

1. Taper.

Polecenie Taper pozwala nam na pochylenie powierzchni tak, aby możliwe były do
zaformowania. Powierzchnie typu Free Form powinno tworzyć się jednak tak, aby nie
było potrzebne dodatkowe pochylanie. Rozumiem przez to ze to polecenie powinno się
jedynie stosować do powierzchni prostokreślnych, płaskich, walcowych, stożkowych.

Typowa kolejność klikania:

1. zaznacz powierzchnie do pochylenia zatwierdź enterem lub środkowym

klawiszem myszy

2. wskaż kierunek formowania i zatwierdź enterem lub środkowym klawiszem

myszy

3. wskaż punkt wysokości neutralnej – tam gdzie przekrój prostopadły do

kierunku formowania nie zmieni się.

Lub tez w przypadku pochylania od krawędzi:

1. wskaż krawędzie, które pozostaną neutralne (względem, których powierzchnie

będą pochylane)

2. Wskaż kierunek formowania i zatwierdź enterem lub środkowym klawiszem

myszy

Sposób pochylenia –
powierzchnia, od
krawędzi, od powierzchni
stycznej. Z przełamaniem
powierzchni.

Kolejne kroki operacji: Co
pochylamy, wg jakiego
kierunku, I punkt(y)
charakterystyczny.

Kat pochylenia

Tolerancja operacji

3. w tej opcji możesz próbować uzyskać zmienne pochylenie wskazując punkty na

krawędziach, od których pochylasz i przypisując im wartości pochylenia.

2. Blend - wyokrąglenie

Dokładne opisy zaawansowanych funkcji Edge Blend, Face Blend, Soft Blend

można znaleźć w helpie. Typowa i najczęstsza kolejność klikania poniżej:

Edge blend: - po prostu zaznaczamy łańcuch krawędzi, które maja zostać wyokrąglone
zadanym promieniem. Wpisujemy wartość promienia i klikamy „apply”

Face blend

–

wskazujemy pierwsza serie powierzchni zatwierdzamy enterem lub środkowym
klawiszem myszy. Potem to samo robimy z druga seria wpisujemy wartość i klikamy
apply. Funkcja Face Blend jest przeważnie mocniejsza od Edge Blend(potrafi radzić
sobie w sytuacjach, w których edge blend nie daje rady)

Ciekawą funkcją jest wyokrąglenie koniczne. Ta opcja pozwala nam na

kontrolowanie końca wyokrągelnia na obydwu seriach powierzchni wyokrąglanych. Przy
wybraniu tej opcji pojawi się okienko nieco zmienione (jak na rysunku).

W celu uzyskania tego typu wyokrąglenia konieczne jest wskazanie krzywej

„spine” która jest bazą od której program mierzy wartości odsunięć. Najczęstszym i

Pierwsza seria najlepiej
stycznych powierzchni

Druga seria powierzchni

Krawędź nienaruszalna
nieobowiązkowa

Linia styczna (pozwala na
kontrole wartości
promienia wyokrąglenia.

Tryb tworzenia
wyokrąglenia. Utwórz
dotnij i zszyj, itd.

Tryb wyokrąglenia,
radialny, walcowy,
izoparametryczny,
koniczny

Metoda kontroli
wartości promienia.
Stały, zmienny liniowo,
kubicznie, wg wartości
w punktach itd.

Wartość promienia.

najprostszym rozwiązaniem jest wybranie krzywej przecięcia lub krawędzi przecięcia
poszczególnych serii powierzchni.

Softblend – wymagane jest wskazanie krzywych na powierzchniach, które będą
wyokrąglane a od których zaczynać się będzie powierzchnia wyokrąglenia.

Softblend pozwala nam na stworzenie wyokrąglenia którego powierzchnia będzie

nie tylko styczna, ale także będzie zachowywała wartość krzywizny (C2).

Sposób tworzenia tej cechy jest prawie identyczny jak w przypadku „Face Blend”

Odsunięcie na pierwszej
serii powierzchni.

Odsunięcie na drugiej serii
powierzchni.

Wartość odsunięcia.

Wartość Rho

Wskazujemy krzywą
„spine”

Ćwiczenie 2

1 Tworzymy nowy plik części File/New
2. Włączamy aplikacje modelowania – Application Modeling
3. Narysujemy okularki

3.1 Na początek rysujemy linie konstrukcyjne. Używamy zwykłych narzędzi do

rysowania linii, krzywych i łuków. Obracamy I przesuwamy w razie potrzeby
układ współrzędnych WCS.

Najpierw rysujemy pionowa linie o długości 60 od początku układu

współrzędnych. Od środka tej linii rysujemy pozioma linie o długości 85.
Rysujemy od końca linii L=85 linie pionowa o długości 30 tak żeby środek
odcinka leżał na końcu linii L-85. Rysujemy na końcach linii L=60 poziome
odcinki o dowolnej długości. Rysujemy krzywe typu spline styczne do poziomych
odcinków o kształcie podobnym jak na rys.
Obracamy układ współrzędnych ZC->YC i rysujemy spline styczny do osi XC.
Obracamy układ współrzędnych XC->ZC i rysujemy luk, którego końce leżą na
odcinku L=60.
Mamy podstawowe krzywe konstrukcyjne.

3.2 Tworzymy powierzchnie przednia okularków za pomocą operacji Insert/Free

Form Feature/Sweept.
Jako Guide string wskazujemy dolna krzywa. Jako Section String wskazujemy
łuk ostatnio narysowany. Wynikiem powinna być powierzchnia podobna do tej
poniżej:

Teraz utworzymy frontalny zarys okularków przez wyciągniecie krzywych, które
najlepiej się do tego celu nadają. Korzystamy ze zwykłej funkcji Insert/Form
Feature/Extruded. Start distance –10 End Distance 30

Powinna nam się utworzyć bryła taka jak na rysunku poniżej

3.4 Następna operacja będzie obcięcie utworzonej bryły powierzchnią czołową
okularków. Wybieramy polecenie Insert/feature Operation/Trim Wskazujemy
bryłę – zatwierdzamy środkowym klawiszem myszy wskazujemy powierzchnie,
sprawdzamy, w którą stronę skierowane są wektory – i zatwierdzamy.

3.3 Rysujemy krzywą, która pozwoli utworzyć powierzchnie tylna okularów.

Przesuwamy WCS do górnego końca odcinka L=60 i obracamy go ZC->YC.
Rysujemy linie równoległą do osi XC a potem spline stycznego do tej linii
podobnie jak na rysunku:

3.5 Tworzymy powierzchnie ze spline po przez wyciągniecie po kierunku ZC. Czyli
Insert/Form Feature/ Extruded – na odległość 60.

3.4 Pochylimy teraz górna i dolna powierzchnie aktualnej bryły. Klikamy

Insert/Feature Operation/Taper zaznaczamy powierzchnie jak na rysunku,
Wskazujemy wektor prostopadły do powierzchni czołowej okularów.
Powinniśmy otrzymać cos podobnego jak poniżej:

3.5 Ucinamy tylna powierzchnie okularów za pomocą powierzchni uzyskanej w

punkcie 3.5 Wybieramy Insert/Feature Operation/Trim, wskazujemy bryle
zatwierdzamy środkowym klawiszem myszy, następnie wybieramy powierzchnie,
sprawdzamy czy kierunki wektorów są odpowiednie, jeśli tak to kończymy
operacje. Bryła powinna wyglądać jak poniżej:

3.6 Wprowadzamy wyokrąglenia R5 i R1 w celu polepszenia wyglądu. Wyokrąglamy

górne i boczna krawędź tak, aby dostać cos jak poniżej:

3.7 Tworzymy bryle cienkościenna za pomocą operacji Hollow i mamy połówkę

przedniej części okularów:

3.8 Tworzymy zauszniki Okularków. Orientujemy układ współrzędnych na

powierzchni bocznej przedniej części okularów tak jak na rysunku powyżej. A
następnie rysujemy zarys zauszników jak na rysunku poniżej:

3.9 Wyciągamy za pomocą polecenia Insert/Form Feature/Extruded zarys złożony z

utworzonych krzywych i krawędzi przedniej części okularów. Długość
wyciągnięcia 1.6 mm

3.11 Połowa okularów gotowa. W celu stworzenia lustrzanego odbicia postępujemy
następująco: Układ współrzędnych WCS przywracamy do położenia absolutnego.
Tworzymy Płaszczyznę Konstrukcyjna - Datum Plane na osiach YC ZC. Następnie
wybieramy polecenie Insert/Feature Operation/Instance/Mirror Body – wybieramy
bryły okularów zatwierdzamy środkowym klawiszem myszy I wskazujemy
utworzonego Datum Plane. Powinniśmy uzyskać następujący obrazek:

Document Outline