Technik_tech_wyr_skorz_311[35]_Z4.02

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Maria Molendowska

Sporządzanie dokumentacji technicznej i technologicznej
311[35].Z4.02

Poradnik dla ucznia

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy

Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1. Normy- podział i zastosowanie

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2. Normy zużycia materiałowego

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3. Normowanie czasu pracy

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

4.4. Dokumentacja procesów produkcyjnych

4.4.1. Materiał nauczania

4.4.2. Pytania sprawdzające

4.4.3. Ćwiczenia

4.4.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy i umiejętności z zakresu

sporządzania dokumentacji technicznej i technologicznej, niezbędnej do prawidłowego
przebiegu procesu produkcyjnego wyrobów skórzanych.

W poradniku zamieszczono:

1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiedzy, które powinieneś

mieć opanowane, aby przystąpić do realizacji tej jednostki modułowej.

2. Cele kształcenia tej jednostki modułowej, czyli umiejętności, jakie osiągniesz podczas

pracy z poradnikiem.

3. Materiał nauczania, który umożliwi Ci samodzielne przygotowanie się do wykonania

ćwiczeń i zaliczenia sprawdzianów. Do poszerzenia wiedzy wykorzystaj wskazaną
literaturę oraz inne źródła informacji.

4. Pytania sprawdzające wiedzę potrzebną do wykonania ćwiczenia.
5. Ćwiczenia, które umożliwią Ci zweryfikować wiadomości teoretyczne oraz ukształtować

umiejętności praktyczne.

6. Sprawdzian postępów.
7. Zestaw pytań sprawdzających stopień opanowania przez Ciebie wiedzy i umiejętności

z zakresu całej jednostki modułowej.

8. Literaturę.

Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub

instruktora o wyjaśnienie i ewentualne sprawdzenie, czy dobrze wykonujesz daną czynność.
Po przerobieniu materiału spróbuj zaliczyć sprawdzian z zakresu jednostki modułowej.

Jednostka modułowa: Sporządzanie dokumentacji technicznej i technologicznej, której

treści teraz poznasz jest jednym z modułów koniecznych do zapoznania się z przygotowaniem
odpowiedniej dokumentacji niezbędnej w procesie produkcji wyrobów skórzanych.

Bezpieczeństwo i higiena pracy

W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminów, przepisów

bezpieczeństwa i higieny pracy oraz instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju
wykonywanych prac. Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

–

zastosować normy przedmiotowe dotyczące surowców skórzanych i materiałów
pomocniczych,

–

posłużyć się instrukcjami i opisem technologicznym,

–

zaplanować zestawy maszyn i urządzeń produkcyjnych w zależności od rodzaju
produkowanych wyrobów,

–

odczytać proste schematy maszyn i urządzeń produkcyjnych,

–

wypełnić dokumentację wewnątrzzakładową – dziennik produkcji, dowody pobrania
materiałów i przekazywania wyrobów lub półfabrykatów do magazynu,

–

zastosować normy zużycia surowców i materiałów pomocniczych,

–

zastosować normy czasowe wykonywanych operacji i procesów technologicznych,

–

sporządzić dokumentację wykonawczą wyrobów skórzanych,

–

zastosować programy komputerowe do sporządzania dokumentacji,

–

skorzystać z literatury zawodowej, katalogów i prospektów firm specjalistycznych
dotyczących organizacji pracy, nowych technologii i nowego wzornictwa.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Normy - podział i zastosowanie

4.1.1. Materiał nauczania

Normami nazywamy przepisy umowne, które zostały wprowadzone w celu ujednolicenia

wyrobów pod względem właściwości, wymiarów i kształtów. To ujednolicenie pojęć,  metod
wytwarzania,  oznaczeń  i  znakowania  wyrobów  jest  konieczne  nie  tylko  na  terenie  danego
kraju,  ale  także  na  arenie  międzynarodowej  w  ramach  Międzynarodowej  Organizacji
Normalizacji  (ISO).  Normalizacja  wpływa  na oszczędność  surowców  i  materiałów,  pozwala
na uproszczenie produkcji, oszczędność czasu i rozwój postępu technicznego.
Ze względu na zakres stosowania rozróżnia się:

−

Polskie Normy (PN) stosowane w całym kraju lub w określonej gałęzi gospodarki
narodowej, ustanowione przez Polski Komitet Normalizacji, Miar i Jakości (PKNMiJ),

−

Branżowe Normy (BN), stosowane w zasięgu danej branży, obowiązują również
w zakładach produkcyjnych innych branż, w ramach kooperacji,

−

Zakładowe Normy (ZN), stosowane w jednym lub kilku zakładach przemysłowych,
ustanowione przez dyrektora przedsiębiorstwa.

Wśród różnych typów norm podstawowe znaczenie mają normy: przedmiotowe
i czynnościowe.

Normy przedmiotowe dotyczące przedmiotów materialnych i określają ich cechy

zewnętrzne,  wymagania  ogólne  oraz  szczegółowe.  Normy  te  określają  wymiary,  barwę,
oznakowanie, kształty, wymagania techniczne itp.
Przykładowy układ  normy przedmiotowej  jest następujący: wstęp (omawia przedmiot normy
i  dokumenty  związane),  podział  i  oznaczenia  (podają  podział  i  oznaczenie  asortymentu  oraz
przykład oznaczenia na podstawie  KTM w określonej branży), wymagania  i badania (podają
sposób pomiaru grubości, wymagania fizyczne, chemiczne i mechaniczne, podział na gatunki
oraz cechowanie), pakowanie, przechowywanie i transport.

Normy czynnościowe dotyczące zasad, którymi należy się kierować podczas

wykonywania  czynności  określonych  w  przedmiocie  normy.  Normy  te  obejmują  sposoby
badań różnych wskaźników oceny materiałów. Układ normy czynnościowej jest następujący:
wstęp  (omawia  przedmiot  i  zakres  stosowania  normy),  oznaczenie  (  podaje  zasady  badań,
przyrządy,  materiały  pomocnicze  i  sposoby  pobierania  próbek),  wykonanie  oznaczenia,
obliczanie wyników i ostateczny wynik.

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Czego dotyczą normy przedmiotowe?
2.  Czego dotyczą normy czynnościowe?
3.  Jak dzielimy normy ze względu na zakres ich stosowania?
4.  Gdzie stosowane są Polskie Normy?
5.  Jak zbudowana jest norma czynnościowa?
6.  Gdzie stosowane są Zakładowe Normy?
7.  Jak zbudowana jest norma przedmiotowa?
8.  Gdzie stosowane są Branżowe Normy?
9.  Jak definiujemy pojęcie normy?
10.  W jakim celu wprowadzono normalizację?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Na podstawie danej Branżowej Normy dokonaj jej analizy, przedstaw w zeszycie

ćwiczeń jej układ.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  dokładnie zapoznać się z normą,
4)  dokonać analizy struktury normy,
5)  zapisać w zeszycie ćwiczeń układ normy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

Branżowa Norma,

–

przybory do pisania,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Porównaj normę czynnościową z normą przedmiotową, przedstaw w zeszycie ćwiczeń

ich układ i wskaż różnice.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  dokładnie zapoznać się z normami,
4)  dokonać analizy norm,
5)  zapisać układ norm w zeszycie ćwiczeń,
6)  zapisać zaobserwowane różnice.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

norma czynnościowa,

–

norma przedmiotowa

–

przybory do pisania,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

literatura z rozdziału 6.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

1) zdefiniować pojęcie normy?

2) wymienić normy ze względu na zasięg stosowania?

3) rozpoznać nory PN, BN, ZN?

4) rozpoznać normy czynnościowe i przedmiotowe?

5) przedstawić układ normy czynnościowej i przedmiotowej?

6) omówić PN, BN, ZN, normę czynnościową i przedmiotową?

7) wskazać cel normalizacji?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Normy zużycia materiałowego

4.2.1. Materiał nauczania

Normowaniem zużycia materiałowego określa się czynności polegające na ustaleniu

prawidłowej  ilości  materiału,  która  jest  konieczna  do  wykonania  wyrobu  z  uwzględnieniem
warunków  technologicznych  i  ekonomicznych  produkcji.  Norma  materiałowa  ma  na  celu
zapewnienie  oszczędnej  gospodarki  materiałowej,  zapewnienie  jej  prawidłowej  organizacji,
oraz realne planowanie zaopatrzenia.

Normowanie zużycia skór miękkich

Normę zużycia ustala się w cm

lub dm

na jeden wyrób. W oparciu o opisy

technologiczno-materiałowe oraz wzorniki elementów obliczając powierzchnię netto każdego
elementu.
Metod obliczania powierzchni netto elementów jest wiele, np.:

−

wykreślna,

−

wykreślanie elementów na papierze milimetrowym,

−

przy pomocy planimetru,

−

przy pomocy urządzeń elektronicznych.

Następnym etapem jest ustalenie procentu odpadu bezużytecznego oraz obliczenie normy
zużycia skóry na jeden wyrób, co można zrobić kilkoma sposobami:

−

wykreślanie planszy o profilu skóry średniego gatunku zużywanej w zakładzie,

−

eksperymentalny rozkrój,

−

normowanie zużycia skór w przypadku padania obsieków.

Rozróżniamy normę:

−

teoretyczną (netto), która określa ilość materiału znajdującego się w gotowym wyrobie,

−

techniczną (brutto), która określa ilość materiału, jaką zużyto do wykonania wyrobu
łącznie z odpadem. Norma ta zależy od: gatunku i rodzaju materiału, kształtu wzorników,
kwalifikacji krojczego.

Obliczanie normy zużycia materiału(brutto) metodą wykreślania przebiega w trzech etapach:

−

obliczenie zużycia netto wszystkich elementów wyrobu ( powierzchnia wszystkich
elementów),

−

obliczanie procentu odpadu,

−

obliczanie normy zużycia brutto.

Przykładowy sposób obliczenia normy zużycia brutto.

Na papierze wykreślamy profil skóry zaznaczając wszystkie uszkodzenia występujące

w przypadkowo wybranej skórze. Przy pomocy wzorników do rozkroju sporządza się
możliwie najekonomiczniejszy rozkład elementów, zachowując obowiązujące zasady
i metody rozkroju.
Wzór obliczenia procentu odpadu
P- procent odpadu,
PS - powierzchnia skóry 208,0dm

O- powierzchnia odpadu bezużytecznego 40,5dm

PN- powierzchnia netto (powierzchnia wykreślonych elementów) 167,5dm

Odpad O = PS-PN,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

O = 208,0 dm

- 167,5 dm

O = 40,5 dm

Procent odpadu P obliczamy według wzoru:

P =

·100%

P =

167

·100%

P = 24,2 %

Znając procent odpadu bezużytecznego P oraz powierzchnię elementów wchodzących
w skład jednego wyrobu PE ustala się normę zużycia brutto NZ dla jednego wyrobu według
wzoru.

NZ =

100

⋅

+ PE

Tak ustaloną normę zużycia należy traktować jako normę,,rozpisową", tzn. stosowaną

do  obliczania  limitu  zużycia  skór  dla  krojczych  oraz  rozliczania  zużycia  skór.  Aby  ustalić
normę  zużycia  ,,kalkulacją”,  służącą  do  celów  zaopatrzenia  i  do  opracowania  kalkulacji
kosztów  wytwarzania  oraz  ustalenia  cen  zbytu,  należy  powiększyć  normę  rozpisową
o  współczynnik  korygujący.  Jest  to  procent  zużycia  dodatkowego  wynikającego  ze  zużycia
skór na wymianę elementów uszkodzonych, szkolenie pracowników czy wykonanie wzorów
i kolekcji. Dla skór miękkich kształtuje się on w granicach od 2-3%.

Normowanie zużycia tkanin, dzianin i materiałów skóropodobnych.

Materiały skóropodobne normujemy w identyczny sposób, jak skóry miękkie. W celu

ustalenia  procentu  odpadu  bezużytecznego  należy  wykreślić  planszę  o  szerokości  zgodnej
z  szerokością  użytkową  materiału  i  o  długości  takiej,  w  jakiej  będzie  lagowany  materiał  do
rozkroju. Pozostałe czynności będą identyczne jak dla skór miękkich.
W  przypadku  wzorów  porównywalnych  oraz  materiałów  tańszych,  procent  odpadu  należy
wyliczyć statystycznie w następujący sposób:

−

faktyczne zużycie przyjmuje się z okresu ubiegłego miesiąca , kwartału, roku,

−

zużycie netto wylicza się biorąc powierzchnię netto z wzoru porównywalnego i mnożąc
przez liczbę wykonanych wyrobów,

−

różnica między faktycznym zużyciem brutto, a faktycznym zużyciem netto daje procent
odpadu.

Wyliczenie procentu odpadu i normy brutto przeprowadza się jak dla skór. W ten sam sposób
oblicza się normę zużycia, np.: tektur czy skór wtórnych.

Normowanie materiałów płynnych

Normę ustala się wagowo w następujący sposób:

−

czyste naczynie ważymy,

−

do naczynia wlewamy materiał płynny,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

ważymy naczynie z zawartością,

−

przeprowadza się praktyczne stosowanie materiału płynnego np. na 5 kompletów,

−

ważymy naczynie z pozostałą ilością materiału płynnego,

−

różnica wagi stanowi zużycie netto, które należy skorygować współczynnikiem
dodatkowego zużycia np. klej pozostaje na pędzlu, ściankach naczynia, reperacji itp.

Normowanie zużycia skór twardych

Normę zużycia ustala się w gramach. Ze skóry należy wykroić możliwie najwięcej

kompletów  elementów  wyrobu.  Jeden  komplet  należy  zważyć.  Normę  zużycia  brutto
obliczamy  w  taki  sam  sposób  jak  dla  skór  miękkich  tylko  wynik  podany  będzie
w kilogramach.

Normowanie nici

Normę ustala się w metrach bieżących na jeden wyrób w wyniku doświadczalnego szycia

jednego wyrobu lub prucia uszytego wyrobu.
Metoda szycia – znając ilość nici na szpulce szyjemy wyrób, a następnie mierzymy pozostałą
na szpulce ilość nici. Różnica stanowi zużycie na jeden wyrób
Metoda  prucia  –  po  prawidłowym  uszyciu  wyrobu  pruje  się  ściegi  i  mierzy  długość
uzyskanych w ten sposób nici.
Do  tak  ustalonych  norm  zużycia  netto  dodaje  się  pewien  procent  zużycia  wynikający
z  koniecznych  reperacji  czy  poprawek  szycia.  Współczynnik  ten  przyjmuje  się  szacunkowo
od  2-3%  lub  ustala  się  na  podstawie  danych  statystycznych.  Literaturze  fachowej
publikowane są tabele zużycia nici, z których można korzystać.
Normę zużycia nici można obliczyć w sposób czysto matematyczny według wzoru

l = 2[ 1+n ( d

)] · η

gdzie:
l - długość nici,
n - ilość ściegów na 1 cm,
d

1 ,

- grubość łączonych materiałów (cm ),

η - współczynnik naprężenia nici (0,85 - 0,9)

Otrzymany  wynik  odnosi  się  do  zużycia  nici  na  odcinku 1 centymetra  szwu,  dlatego  wynik
należy  pomnożyć  przez  odpowiednią  długość  wykonywanego  szwu  i  dodać  zużycie  na
końcówki,  dopiero  wtedy  otrzymamy  rzeczywiste  zużycie  nici  do  wykonania  szwu
o odpowiedniej długości.

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jakie materiały podlegają normowaniu?
2.  Jakie znasz normy?
3.  W jakim celu przeprowadzamy normowanie materiałów?
4.  Co jest potrzebne do wykonania normowania materiałów?
5.  Jak obliczamy normę zużycia brutto dla skór miękkich?
6.  Jak obliczamy normę zużycia dla tworzyw skóropodobnych, tkanin czy dzianin?
7.  Jak obliczamy normę zużycia dla materiałów płynnych?
8.  Jak obliczamy normę zużycia dla skór twardych?
9.  Jakie są sposoby normowania nici?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Oblicz normę zużycia netto skóry miękkiej na jeden wyrób mając do dyspozycji wzorniki

wszystkich elementów.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  rozrysować elementy na papierze milimetrowym,
4)  obliczyć powierzchnie poszczególnych elementów,
5)  obliczyć powierzchnie wszystkich elementów.

Wyposażenie stanowiska pracy:

−

wzorniki do rozkroju wszystkich elementów,

−

papier milimetrowy lub planimetr,

−

przybory do rysowania i pisania,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Wykorzystując wzorniki z ćwiczenia 1,rozmieść je w sposób najbardziej ekonomiczny na

profilu skóry wykreślonym na papierze, zgodnie z zasadami i metodami rozkroju. Znając
powierzchnię skóry, oblicz powierzchnię odpadu nieużytecznego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  rozmieścić na papierze wzorniki elementów,
4)  obliczyć ilość kompletów i dodatkowych elementów,
5)  obliczyć powierzchnię wykreślonych elementów,
6)  obliczyć powierzchnię odpadu nieużytecznego,
7)  zapisać wyniki w zeszycie ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  wzorniki do rozkroju,
–  papier z wykreślonym profilem skóry,
–  przybory do pisania i rysowania,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 3

Oblicz zużycie nici dla szwu naszywanego o długości 20 cm wykonanego jednym

rzędem ściegów zwartych. Gęstość ściegu i grubość zszywanych materiałów ustal na
podstawie przygotowanej próbki.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  ustalić gęstość ściegów,
4)  ustalić grubość materiałów,
5)  obliczyć zużycie nici na 1 cm szwu,
6)  obliczyć zużycie nici na 20 cm szwu,
7)  obliczyć zużycie brutto nici,
8)  zapisać wyniki w zeszycie ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  próbka zszytych elementów,
–  grubościomierz,
–  linijka,
–  przybory do pisania,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  literatura z rozdziału 6.

4.2.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

wymienić co jest potrzebne, aby wykonać normę zużycia
danego materiału?

wskazać cel normowania materiałów?

wymienić rodzaje norm?

wymienić materiały podlegające normowaniu?

obliczyć normę zużycia brutto dla skór miękkich?

obliczyć normę zużycia dla tkanin, dzianin czy tworzyw
skóropodobnych?

obliczyć normę zużycia dla skór twardych?

obliczyć normę zużycia dla materiałów płynnych?

obliczyć normę zużycia dla nici?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Normowanie czasu pracy

4.3.1. Materiał nauczania

Badanie zużycia czasu pracy na stanowiskach roboczych dostarcza informacji na temat

zadań  organizacyjno-technicznych,  jakie  należy  wykonać,  aby  proces  był  jak  najbardziej
efektywny.  W  celu  sprawdzenia  rzeczywistych  możliwości  wytwórczych  stanowiska
roboczego,  konieczne  jest  badanie  zużycia  czasu  pracy  w  procesie  produkcji,
a w szczególności:

−

ustalenie obciążenia pracą pracownika,

−

ustalenia stopnia wykorzystania maszyn i urządzeń,

−

ustalenie strat czasu roboczego,

−

ustalenie faktycznie osiągniętej wydajności pracy,

−

uzyskanie materiałów do ustalenia normatywów, stanowiących podstawę do obliczenia
norm technicznie uzasadnionych,

−

zaprojektowanie właściwej organizacji pracy oraz najbardziej odpowiednich metod
wykonania poszczególnych czynności,

−

stwierdzenie prawidłowości i słuszności stosowanych norm pracy,

−

porównanie uzyskanych wyników z osiągniętymi w innych przedsiębiorstwach.

Rys. 1.

Struktura dnia roboczego [ 4, s. 61]

Normowanie czasu pracy stanowi obok środków pracy i przedmiotów pracy podstawowy

czynnik wytwórczy. Rozróżnia się dwie formy pracy: czasową i akordową Przy systemie
akordowym czynnikiem podstawowym jest norma czasu pracy.
Norma czasu pracy jest to praca możliwa do wykonania w jednostce czasu i określonych
warunkach.
W przedsiębiorstwie stosuje się:

−

normę ilościową, która określa ilość wyrobów wytworzonych w jednostce czasu
(godzinach, dniach),

−

normę czasową, która określa czas potrzebny do wykonania określonego zadania
produkcyjnego (operacji, czynności, wyrobu).

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

normę techniczną, która określa czas potrzebny na wykonanie

operacji w danych

warunkach technicznych, technologicznych i organizacyjnych,

−

normę  techniczną  uzasadnioną  obliczamy  z  punktu  widzenia  technologicznego,
z  uwzględnieniem  podziału  operacji  na zabiegi.  Normę  tę  ustala  się  przez  powiększenie
czasu  wykonania  na  jednostkę  (sztuka,  operacja,  zabieg)  o  stały  procent  czasu
uzupełniającego.

Normy techniczno uzasadnione mogą być ustalone wg wzorów z uwzględnieniem
następującego podziału:

−

norma czasu wyliczeniowa N

[min]

= t

+ t

−

norma czasu stanowiskowa N

[min]

= N

· k

−

norma czasu akordowa (płacowa) N

[min]

= N

· k

gdzie:
t

– czas główny [min],

– czas pomocniczy [min],

– czas uzupełniający; uzasadnione przerwy [min],

– współczynnik wydajności , średnio k

= 1,2,

– współczynnik akordowy.

Opierając się na danych statystycznych oblicza się procent wykonania norm ze wzorów:

P 100

⋅

t =

100

⋅

w których:
W

– wskaźnik wykonania normy ilościowej; normy wyrobu [%],

– wskaźnik wykonania normy czasowej [%],

– produkcja wykonana na danym stanowisku roboczym w ciągu miesiąca [szt.],

– produkcja zaplanowana dla danego stanowiska na miesiąc wg normy [szt.],

– czas zadany [roboczogodziny],

T – czas wykonania danej pracy [ roboczogodziny].

Metody normowania czasu pracy

Metody normowania mogą mieć charakter sumaryczny lub analityczny.
Sumaryczne metody, do, których należą metoda szacunkowa, porównawcza i statystyczna

polegają na tym, że normę czasu pracy ustala się dla całej operacji, bez uwzględniania
zabiegów, czynności i ruchów roboczych. Wszystkie te metody ustalają normy pracy z dużym
przybliżeniem i są stosowane jako normy przejściowe.
Metoda szacunkowa – określa czas konieczny do wykonania pracy na zasadzie subiektywnej
oceny osoby normującej pracę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Metoda porównawcza polega  na porównaniu operacji normowanej z podobną, dla której  jest
już ustalona norma czasowa.
Metoda  statystyczna  polega  na  ustaleniu  norm  na  podstawie  danych  statystycznych
dotyczących  rzeczywistego  zużycia  czasu  w  poprzednim  okresie  na  analogiczne  operacje.
Metoda  ta  nie  uwzględnia  postępu  organizacji  pracy  gdyż  opiera  się  na  wydajności  już
osiągniętej.

Analityczne metody normowania pracy opierają się na dokładnym zbadaniu warunków

produkcyjnych  i  oddzielnym  ustaleniu czasu  wykonania  dla  każdego  elementu  operacji. Tak
ustalone  normy  czasu  pracy  zakładają  maksymalne  wykorzystanie  czasu  pracy  przy
jednoczesnym usprawnieniu organizacji produkcji i pracy.
Podstawą  ustalenia  normy  czasu  jest  szczegółowa  analiza  czynników  decydujących
o wydajności, a mianowicie:

−

wyposażenie stanowisk pracy,

−

parametry techniczne maszyn i urządzeń,

−

prawidłowość ruchów roboczych,

−

stosowany surowiec,

−

asortyment,

−

rodzaj operacji i stopień jej trudności,

−

kwalifikacje zawodowe pracowników,

−

stosowane technologie i parametry obróbki,

−

długość serii produkcyjnej,

−

warunki bhp.

Stosowane są dwie metody analityczne:

−

metoda analityczno-obliczeniowa polegająca na wykorzystaniu już gotowych,
opracowanych przez resortowe komórki normowania normatywów dla podstawowych
rodzajów wymagań czasowych,

−

metoda  analityczno-doświadczalna  będąca  podstawową  metodą  normowania  prac,
polegającą  na  ustaleniu  czasu  potrzebnego  do  wykonania  operacji  przez  bezpośrednie
obserwacje  i  pomiary  czasu  czynności  i  ruchów  roboczych  na  wybranych  stanowiskach
pracy.

Badanie czasu pracy

Badanie czasu pracy może być prowadzone trzema podstawowymi sposobami, takimi jak:

−

fotografia dnia roboczego, która polega  na pomiarze całego czasu zużytego w ciągu dnia
roboczego ujawniając w ten sposób rezerwy w czasie pracy zatrudnionych oraz określenie
stopnia  wykorzystania  czasu  pracy  pracowników  i  maszyn.  Wadą  tej  metody  jest  duża
pracochłonność  oraz  mała  dokładność,  gdyż  przy  stosowaniu  tej  metody  obserwuje  się
świadome  zwalnianie  tempa  pracy  przez  obserwowanych  pracowników,  dla,  których
zmiana normy czasu pracy może być niekorzystna.

−

metoda chronometrażu czasu pracy jest formą uzupełniającą badania przez fotografię dnia
roboczego. Najczęściej polega na pomiarze czynności, które powtarzają się przy produkcji
każdego wzoru. Metoda ta zapewnia dużą dokładność przy ustalaniu norm, ale jest
kosztowna i pracochłonna.

−

metoda obserwacji migawkowych polega na zastąpieniu obserwacji ciągłych,
obserwacjami wyrywkowymi. Wybór wystarczająco dużej ilości tych obserwacji pozwala
uznać, że uzyskane wyniki są zbliżone do rzeczywistej struktury badań.

W celu określenia produkcyjnych możliwości stanowiska pracy konieczna jest klasyfikacja
czasu zużywanego na stanowisku pracy w ciągu zmiany roboczej.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

I Zakład

II Oddział

III Zmiana

Karta normowania czasu

na podstawie chronometrażu

V

Nr

VI
Robotnik (imię i nazwisko)
……………………………….......
……………………………………
Nr kontrolny……………………...
Specjalność……………………….
Praktyka danej specjalności
……………………………………
Kategoria zaszereg. robotn……….
Średnia wykon. normy (za 3
mies.)
……………………………………
……………………………………

VII
Nazwa wyrobu……………………
……………………………………
Nazwa części……………………..
Nr rysunku………………………..
Operacja………………………….
Nr operacji….nr karty technol…...
Kategoria zaszer. roboty………….
Materiał…………………………...
Wymiary………………………….
Ciężar……………………………..
Ilość sztuk w partii………………..

VII
Wydział……………………….
Stanowisko robocze…………..
…………………………………
Typ……………………………
Nr inwentarzowy………………
Moc silnika……………………
Stan lub sprawność……………
Narzędzia i przyrządy…………
…………………………………
Urządzenia pomocnicze………
…………………………………

IX Szkic części ( wymiary i znaki
obróbki)

X Szkic organizacji
stanowiska roboczego

XI Opis metod i warunków
pracy

XII Rodzaj czasu

XII Czynności przygotow.-

zakończeniowe

Czas

(min)

nazwa

symbol

Czas

(min)

Czas główny

Czas pomocniczy

Czas wykonania (tg + tp)

Czas obsługi technicznej

tot

Czas obsługi organizacyjnej

too

Czas obsługi stanowiska
roboczego (tot + too)

Czas na odpoczynek

tfo

Czas na potrzeby naturalne

tfn

Czas na potrzeby fizjologiczne
(tfo + tfn)

Razem tpz

Czas uzupełniający (to + tf)

Czas jednostkowy (tw + tu)

Wykonał

data i podpis

Sprawdził

data i podpis

Zatwierdził

data i podpis

Norma czasu na partię n… szt.
(t= tpz + ntj)

Wzór karty normowania czasu na podstawie chronometrażu str.1

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

XIV Arkusz obserwacyjny chronometrażu

Strona

P o m i a r y c z a s u

Suma

czasów

przyj. do

oblicz.

Średni

czas

trwania

Lp.

Wyszczególnienie

elementów operacji

Punkty

graniczne

Dane

charakterystyczne

do wykonywanej

pracy

Liczba

przyjętych

pomiarów

T = czas trwania
B = czas bieżący

Obserwacje wykonał: Data: Podpis:

Razem:

Wzór karty normowania czasu na podstawie chronometrażu str. 2

Na czas normowania składają się:

−

czas wykonania, który tworzą czas główny i pomocniczy,

−

czas uzupełniający, składający się z czasu obsługi i czasu przerw na potrzeby
fizjologiczne.
Badanie wykonania norm pracy ustala się za pomocą wskaźników procentowych. Procent

wykonania normy wyrobu jest stosunkiem ilości wyrobów faktycznie wykonanych do ilości
wyrobów, jaką należało wykonać według normy. Wskaźnik wykonania norm pracy zależy od
wydajności pracy. Wydajność pracy jest to suma produktów wykonanych w określonej
jednostce czasu, przypadająca na jednego zatrudnionego.
Czynnikami wpływającymi na wzrost wydajności pracy są przede wszystkim:

−

postęp techniczny, który poprzez zastosowanie lepszych środków pracy i metod
wytwarzania wpływa na zmniejszenie pracochłonności produkcji,

−

racjonalna organizacja pracy, która powoduje lepsze wykorzystanie czasu pracownika,

−

kwalifikacje zawodowe pracowników, warunki pracy i bodźce ekonomiczne, które
wpływają na sprawność i wzrost wysiłku załogi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jak definiujemy pojęcie - norma czasu?
2.  Jaki charakter mogą mieć metody normowania czasu pracy?
3.  Jakie normy stosowane są w przedsiębiorstwach?
4.  Co to jest norma ilościowa?
5.  Co to jest norma czasowa?
6.  Jak dzielimy metody sumaryczne normowania pracy?
7.  Jak dzielimy analityczne metody normowania pracy?
8.  Na czy polega metoda szacunkowa normowania pracy?
9.  Na czym polega metoda statystyczna normowania pracy?
10. Na czym polegają analityczne metody normowania pracy?
11. Jakie są sposoby badania czasu pracy?
12. Na  czym  polega  badanie  czasu  pracy  metodą  fotografii  dnia  roboczego,  chronometrażu

czy obserwacji migawkowych?

4.3.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Na podstawie literatury uzasadnij, która metoda i który sposób badania czasu pracy jest

najkorzystniejszy z punktu widzenia pracownika, a który z punktu widzenia pracodawcy.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  dokonać analizy sposobów i metod badania czasu pracy,
3)  wziąć udział w dyskusji,
4)  zapisać wnioski w zeszycie ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Wykonaj badanie czasu pracy metodą obserwacji migawkowych na zajęciach warsztatowych
lub w zakładzie pracy obserwując jedną czynność wykonywaną przez tego samego
pracownika. Badanie wykonaj 5- krotnie w różnych odstępach czasu. Ćwiczenie powinno być
wykonane w warsztatach szkolnych lub zakładzie przetwórczym.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zanotować 5 razy czas wykonywania czynności,
3)  dokonać analizy otrzymanych wyników,
4)  zapisać wnioski w zeszycie ćwiczeń.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  stoper,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  przybory do pisania,
–  literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 3

Dokonaj obserwacji jednego dnia roboczego pracownika zatrudnionego na stanowisku

rozkroju, mierząc czas pracy i czas przerw.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  dokonać obserwacji dnia roboczego pracownika,
3)  zmierzyć czas pracy,
4)   zmierzyć czas przerw,
4)  zapisać uzyskane pomiary czasu,
5)  dokonać analizy otrzymanych wyników,
6)  zapisać wnioski w zeszycie ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  stoper,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  przybory do pisania,
–  literatura z rozdziału 6.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

zdefiniować normę czasu pracy?

wymienić metody badania czasu pracy?

wymienić sposoby badania czasu pracy?

scharakteryzować metody sumaryczne i analityczne?

scharakteryzować sposoby badania czasu pracy?

scharakteryzować ilościową i czasową normę czasu pracy?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4. Dokumentacja procesów produkcyjnych

4.4.1.

Materiał nauczania

Dokumentacja technologiczna

Produkcyjna działalność przedsiębiorstwa jest w ścisłym stopniu uzależniona od kilku

podstawowych funkcji gospodarczych, zwanych ogólnie procesem gospodarczym, do których
zalicza się:

−

zaopatrzenie przedsiębiorstwa w maszyny, surowce, materiały i narzędzia produkcyjne,

−

wytwarzanie produktów,

−

sprzedaż wyprodukowanych wyrobów.
W celu wytwarzania wyrobów i prowadzenia usług w przedsiębiorstwie konieczne jest

wykonywanie  wielu  różnorodnych  czynności,  powiązanych  w  określoną  całość  (celowych
procesów  działania).  Te  różnorodne  czynności  przy  wykonywaniu  produkcji  nazywa  się
procesem  produkcyjnym.  Realizacji  procesów  produkcyjnych  dokonuje  się  w  wydziałach,
oddziałach produkcyjnych i na określonych stanowiskach roboczych.
Procesy produkcyjne dzielimy na:

−

podstawowe procesy technologiczne,

−

pomocnicze procesy produkcyjne.

Proces  technologiczny  jest  częścią  procesu  produkcji  obejmującą  wszystkie  operacje,  które
powodują bezpośrednie zmiany w kształcie i właściwościach obrabianego materiału.
Na  procesy  technologiczne  składają  się  fazy,  operacje,  zabiegi,  czynności  i  ruchy  robocze.
Procesy  pomocnicze  związane  są  z  obsługą  procesu  technologicznego  i  warunkują  jego
niezakłócony przebieg.

Przygotowaniem produkcji w zakładzie zajmuje się Wydział Przygotowania Produkcji,

który jest jedną z głównych komórek organizacyjnych decydującą o prawidłowym przebiegu
produkcji. Do podstawowych zadań tego wydziału należy:

−

projektowanie, wykonywanie i ocena prototypu,

−

przygotowanie konstrukcyjne i technologiczne wzoru,

−

opracowanie dokumentacji konstrukcyjnej i technologicznej,

−

sprawdzanie przygotowania konstrukcyjno-technologicznego wzoru,

−

współudział w uruchamianiu produkcji nowego wzoru oraz kontrola jego produkcji,

−

prowadzenie prac doświadczalnych i badawczych nad nowymi rozwiązaniami zgodnie
z obowiązującymi kierunkami mody.
Sposób i technika wykonywania kolejnych czynności i operacji w poszczególnych fazach

procesu technologicznego,  określane  są w  opisie  technologicznym.  Opis  technologiczny  jest
podstawowym  dokumentem,  według  którego  przebiega  cały  proces  produkcji  wyrobów
skórzanych.  Jest  on  opracowywany  w  fazie  organizacyjnej  przygotowania  produkcji  danego
wyrobu. Każdy pracownik produkcyjny zakładu przetwórczego powinien umieć odczytać
i  zastosować  informacje  znajdujące  się  w  opisie  technologicznym  na  swoim  stanowisku
pracy.
Z  dokumentacją  techniczno-technologiczną  zostałeś  zapoznany  w  jednostce  modułowej
311[35].Z4.01
Możemy  wyróżnić  następujące  systemy  organizacyjne  procesu  technologicznego:  system
indywidualny, brygadowy i potokowy.

Czas mierzony w godzinach lub dniach, w którym przebiega proces produkcyjny określa

się cyklem produkcyjnym. Cykl produkcji wynika z organizacji procesu produkcyjnego
i pokrywa się z fazami produkcyjnymi. Długość cyklu produkcyjnego zależy od wielu
czynników, do których zalicza się:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

czas trwania pracy i jej kontrola,

−

rodzaj montażu,

−

organizacja transportu międzyoperacyjnego,

−

organizacja przebiegu produkcji,

−

liczba zmian cyklu produkcji,

−

czas trwania przerw w produkcji.

Dokumentacja organizowania procesów wytwarzania wyrobów

Prawidłowy przebieg procesu technologicznego zależy od dobrej organizacji w całym

cyklu produkcyjnym poczynając od pobrania surowców i materiałów, aż do przekazania
gotowych wyrobów do magazynu.

Dużą pomocą w dobrej organizacji procesu produkcyjnego jest prowadzenie właściwej

dokumentacji produkcyjno - wykonawczej. Dokumentacja ta umożliwia wykonywanie zadań
produkcyjnych, kontrolujących kolejność wykonania operacji i czynności, a także ułatwia
rozliczenie zużycia materiałowego.

Na dokumentację organizacyjną produkcji składają się:

−

dokumenty

/kwity/:

pobrania,

zwrotu,

zużycia

przekazywania

materiałów

podstawowych, surowców, półfabrykatów, odpadów i wyrobów gotowych,

−

dokumenty realizacji zadań produkcyjnych w zakresie kolejności, sposobów i techniki
wykonywania procesów technologicznych. Są to polecenie rozkroju, polecenie produkcji.

Niektóre dokumenty występują w przedsiębiorstwach we wszystkich rodzajach produkcji,
na przykład kwity pobrania materiałów z magazynu, natomiast inne są charakterystyczne
tylko dla zakładów danej branży. Jest to tak zwana dokumentacja wewnętrzna zakładu.

Podstawowe dokumenty w organizowaniu produkcji wyrobów skórzanych

Materiały do produkcji wyrobów skórzanych kupowane są na podstawie dokumentacji

technologicznej przygotowanej przez Dział przygotowania Produkcji. Przyjęcie materiałów
do magazynu potwierdzone jest wystawieniem dowodu przyjęcia o symbolu — Pz.

Wzór formularza przyjęcia materiałów Pz

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sprawdzone materiały zarówno podstawowe, jak i pomocnicze są ewidencjonowane

wpisem do „Książki surowca”. W rubrykach książki wpisuje się:

−

datę przyjęcia do magazynu,

−

nazwę i adres dostawcy,

−

numer i rodzaj dokumentu przyjęcia,

−

asortyment materiałów,

−

ilość przyjętych sztuk lub powierzchnię w [m

−

jakość przyjętych materiałów,

−

datę wydania na produkcję,

−

nazwę i numer dokumentu wydania,

−

ilość wydanych materiałów w poszczególnych gatunkach z wpisem sztuk, ciężaru lub
metrażu powierzchni.

Wpisu  do książki dokonuje odpowiedzialny materialnie pracownik magazynu.
Z  magazynu  surowca  materiały  pobierane  są  na  podstawie  kwitu  rozchodu  wewnętrznego
– Rw.

Wzór formularza kwitu rozchodu wewnętrznego Rw

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Formularze kwitów wystawiane są przez pracownika odpowiedzialnego za organizację

produkcji  -  mistrza,  brygadzistę  lub  kierownika  produkcji.  Każda  operacja  pobrania
materiałów,  kwitowana  jest  podpisem  pracowników:  wydającego  i  pobierającego  materiały
na  wydziały  produkcyjne.  W  magazynie  materiałów  dokumentem  ewidencji  przychodu
i rozchodu poszczególnych pozycji materiałowych są kartoteki magazynowe.

Wzór formularza kartoteki magazynowej w magazynie materiałowym

Po pobraniu materiały trafiają na wydziały produkcyjne rozkroju czy montażu gdzie

poddawane są procesom i operacjom technologicznym.

Krojownia w oparciu o plan produkcyjny zakładu pobiera surowce, z których rozlicza się

całkowicie po wykonaniu zlecenia. Dowodem wykonania rozkroju jest „Polecenie rozkroju”
wystawione przez komórkę planowania na polecenie kierownictwa technicznego.
Polecenie rozkroju powinno zawierać:

−

termin rozpoczęcia i zakończenia rozkroju,

−

określenie materiału,

−

czasokres planu produkcyjnego,

−

ilość jednostek artykułu,

−

normę techniczną zużycia,

−

ilość materiału do pobrania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wzór formularza przyjęcia wewnętrznego Pw

Proces dokumentowania i rozliczania materiałów stosowanych do produkcji jest

zespołem działań, których celem jest porównanie zużycia materiałów z wcześniej
opracowanymi normami i wynikających z nich planów zaopatrzenia materiałowego,
a faktycznym zużyciem tych materiałów w procesie produkcji.

Dokumentacja techniczna w procesie wytwarzania wyrobów skórzanych

Proces produkcji wyrobów skórzanych wymaga stosowania oraz posługiwania się

różnymi maszynami, urządzeniami lub narzędziami. Ze względu na różnorodność czynności
wykonywanych w czasie wytwarzania wyrobów skórzanych wyposażenie techniczne zakładu
przetwórczego może być bardzo różnorodne.

Proces produkcji wyrobów skórzanych można podzielić na dwie podstawowe części:

−

rozkrój elementów,

−

montaż elementów i wykończenie.

Rozkrój  polega  na  wycinaniu  elementów,  z  całej  skóry  lub  innego  materiału  za  pomocą
maszyn  do  tego  celu  przeznaczonych  lub  narzędzi.  Możemy,  więc  mówić  o  mechanicznym
lub  ręcznym  sposobie  wycinania  elementów.  Sposób  wycinania  elementów  uzależniony  jest
od wielkości zakładu przetwórczego.
Maszyny  i  urządzenia  do  mechanicznego  rozkroju  skór  można  podzielić,  w  zależności
od materiału, jaki przy ich pomocy będzie rozkrawany na:

−

maszyny do rozkroju skór naturalnych, tworzyw skóropodobnych – to różnego rodzaju
wycinarki,

−

maszyny do rozkroju tkanin i niektórych tworzyw skóropodobnych – krajarki,

−

maszyny do wycinania elementów z papieru czy tektury – gilotyny, nożyce stołowe.

−

maszyna do wycinania pasów z różnych materiałów – krajarka pasów.

Maszyny stosowane w czasie montażu i wykończania to, przede wszystkim:

−

maszyny szyjące, które dzieli się:

−

w zależności rozwiązań konstrukcyjnych, na: płaskie, słupowe, praworamienne
i leworamienne,

−

w zależnie od liczby igieł na: jednoigłowe i wieloigłowe,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

−

zależnie od rodzaju tworzonego ściegu na: szyjące ściegiem zwartym i szyjące
ściegiem łańcuszkowym,

−

zależnie od rozwiązania napędu chwytacza na: maszyny szyjące z chwytaczem
obrotowym i z chwytaczem wahadłowym.

−

ścieniarki,

−

wyrównywarki grubości,

−

deseniarki,

−

powlekarki klejem,

−

zgrzewarki i inne.

Oprócz maszyn stosowane są również liczne urządzenia pomocnicze:

−

suszarki szafkowe,

−

komory konwekcyjne,

−

urządzenia transportowe,

−

promienniki podczerwieni i inne.

Tak różnorodne wyposażenie techniczne zakładu przetwórczego wymaga stałej kontroli

technicznej  znajdujących  się  tam  maszyn  i  urządzeń,  gdyż  od  tego  zależy  zdolność
produkcyjna  zakładu.  Temu  celowi  służy  właściwie  prowadzona  dokumentacja  techniczna,
której  zadaniem  jest  przestrzeganie  i  odnotowywanie  w  kartach  eksploatacji  maszyn
i urządzeń:

−

czynności konserwacyjnych,

−

przeglądów okresowych,

−

remontów bieżących, średnich i kapitalnych.
Prace konserwacyjne wykonują pracownicy obsługujący urządzenia i maszyny,

a przeglądy okresowe i prace remontowe oraz całkowity nadzór techniczny – służby
remontowe zakładu.

Wszystkie urządzenia i maszyny powinny posiadać dokumentację techniczną w skład,

której wchodzą:

−

paszport  maszyny  –  dokument  ten  opracowuje  i  wystawia  producent  podając
charakterystykę  techniczną  maszyny  ze  schematem  budowy  i  działania  maszyny,  oraz
zalecenia  dotyczące  techniki  pracy,  konserwacji,  przeprowadzania  przeglądów
technicznych  i  remontów,  wykaz  części  zamiennych.  Ta  część  dokumentacji  jest
przeznaczona dla specjalistów mechaników.

−

metryczkę – kartę maszyny, w której wpisana jest nazwa maszyny lub urządzenia,
charakterystyka techniczna, instrukcja obsługi, terminy przewidzianych i wykonanych
przeglądów, remontów i napraw.

Przykładowe dane techniczne maszyn szyjących

Lp.

Podstawowe dane techniczne

Maszyna
szyjąca płaska
Minera - typ325

Maszyna szyjąca
słupkowa Singel
236-G131

ilość ściegów [1/min]

2800

ok. 3000

długość ściegu [mm]

1,3 - 3,3

0,8 - 3,2

wysokość przemieszczenia stopki [mm]
- przy ręcznym podnoszeniu
- przy pomocy dźwigni

6
8

-
-

grubość łączonych elementów [mm]

do 3

ok. 4

gabaryty maszyny /główka/ [mm]
- długość,
- szerokość,
- wysokość.

500
178
280

500
1050
1250

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

silnik elektryczny:
- moc [kW]
- obroty [1/min]
- masa [kg]
silnik elektryczny napędu noża:
- moc [W]
- obroty [1/min]

0,36
1440
30

-
-

0,25
1400
40

50
2850

Oprócz maszyn i urządzeń produkcyjnych prawie każde stanowisko pracy wyposażone

jest w narzędzia i przyrządy uniwersalne lub specjalistyczne.

Narzędzia uniwersalne mogą mieć zastosowanie prawie na wszystkich stanowiskach, to

np. nożyczki, noże.

Narzędzia specjalistyczne stosowane do wykonywania operacji lub czynności

specyficznych, należą do nich: liniarki, nagłowniaki, cęgi, dziurkacze itp.

Formą kontroli racjonalnego stosowania i używania narzędzi zgodnego z przeznaczeniem

są kartoteki narzędziowe pracowników.

W kartotece wpisuje się informacje o nazwie i rodzaju narzędzia wydanego

pracownikowi, określa normę zużycia na danym stanowisku, datę pobrania i czas, na jaki
pracownik otrzymuje narzędzia.

Formą dokumentacji technicznej jest rysunek techniczny maszyny, urządzenia lub części

maszyn. Rysunek wykonany zgodnie z ustalonymi zasadami wyraża odwzorowanie kształtu,
i wymiarowania mechanizmów, maszyn, urządzeń lub narzędzi, jak również oprzyrządowania
technicznego i instalacji przesyłowej dla nośników energii zasilających zakład.

Rys. 2. Budowa głowicy przemysłowej maszyny szwalniczej Łucznik LZ-3 [1, s. 76]

uproszczony schemat kinematyczny mechanizmów tworzenia ściegu

1 - igielnica, 2 - przyciągacz nici, 3 - główny wał maszyny, 4 - wałek napędu chwytacza,

5 - chwytacz obrotowy, 6,7 - stożkowa przekładnia zębata o przełożeniu 1:2,
8,9  -  stożkowa  przekładnia  zębata  o  przełożeniu  1:1,  10  -  wałek  pionowego  napędu
transportera,11 - mimośród, 12 - korbowód, 13 - ramię wałka, 14 - dźwignia, 15 - rolka, 16 -
dźwignia  transportera,  17  -  transporter,  18  -  krzywka,  19  -  dźwignia  widełkowa,  20  -  wałek
poziomego  napędu  transportera,  21  -  dźwignia,  22  -  ramię  wałka,23,24,25  -  układ
dźwigniowy,29 - koło napędowe.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1.  Jak dzielimy proces produkcyjny?
2.  Co to jest gospodarka remontowa zakładu?
3.  Na czym polega system indywidualny, brygadowy, potokowy?
4.  Co to jest proces produkcyjny?
5.  Co to jest proces technologiczny?
6.  Jakie maszyny i urządzenia stosowane są w fazie rozkroju i montażu?
7.  Jakie są podstawowe dokumenty procesu wytwarzania wyrobów?
8.  Jaka jest rola dokumentacji technicznej w zakładzie produkcyjnym?

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Dokonaj podziału przykładowych procesów produkcyjnych, zaproponowanych w postaci

wydruku, na procesy podstawowe i pomocnicze.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  pogrupować procesy podstawowe i pomocnicze,
4)  podać przykłady procesów podstawowych,
5)  podać przykłady procesów pomocniczych,
6)  zapisać przykłady w zeszycie ćwiczeń.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  przykładowe procesy produkcyjne w postaci wydruku,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  przybory do pisania,
–  literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Na postawie informacji uzyskanych z materiału nauczania i zajęć w warsztatach

szkolnych wyjaśnij, jaki jest cel prowadzenia dokumentacji technicznej w zakładzie
produkcyjnym.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  zaproponować cel prowadzenia dokumentacji technicznej,
4)  wziąć  udział  w  dyskusji  na  temat  celowości  prowadzenia  dokumentacji  technicznej

w zakładzie,

5) zapisać swoje spostrzeżenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Wyposażenie stanowiska pracy:

–  przybory do pisania,
–  zeszyt ćwiczeń,
–  literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 3

Wypełnij dokument polecenie rozkroju na podstawie planu produkcyjnego opracowanego

zgodnie z dokumentacją technologiczną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1)  zapoznać się z określonym fragmentem materiału nauczania,
2)  zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3)  zapoznać się z planem produkcyjnym,
4)  zapoznać się z dokumentacją technologiczną,
5)  wypełnić dokument polecenie rozkroju.

Wyposażenie stanowiska pracy:

–

druk – polecenie rozkroju,

–

plan produkcji,

–

dokumentacja technologiczna,

–

przybory do pisania,

–

literatura z rozdziału 6.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Czy potrafisz:

Tak

Nie

określić, kto w zakładzie przygotowuje dokumentację
techniczno-technologiczną?

wyjaśnić, co to jest dokumentacja technologiczna?

dokonać podziału procesu produkcyjnego?

dokonać podziału procesu technologiczne?

rozpoznać fazy, czynności, operacje, zabiegi, ruchy robocze?

wyjaśnić, co to jest dokumentacja techniczna w zakładzie
przetwórczym?

wyjaśnić, jaki jest cel prowadzenia dokumentacji technicznej?

wymienić dokumenty/kwity/ stosowane w procesie
produkcyjnym występujące prawie we wszystkich zakładach?

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1.  Przeczytaj uważnie instrukcję.
2.  Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3.  Zapoznaj się z zestawem pytań testowych.
4.  Test  zawiera  20  zadań  dotyczących  sporządzania  dokumentacji  technologicznej,

technicznej, norm materiałowych i czasu pracy. Wszystkie pytania są pytaniami
wielokrotnego wyboru.

5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi:

– w pytaniach wielokrotnego wyboru zaznacz prawidłową odpowiedź X (w przypadku

pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić
odpowiedź prawidłową).

6. Odpowiedzi udzielaj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję

z wykonanego zadania.

7. Trudności mogą przysporzyć Ci pytania: 12, 14, 16, 19,

gdyż są one na poziomie

trudniejszym niż pozostałe.

8. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 60 min.

Powodzenia!

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Do określenia ilości materiałów podstawowych niezbędnych w procesie produkcji

wyrobów służą

a)  normy jakości.
b)  normy przedmiotowe.
c)  normy zużycia.
d)  normy czasowe.

2. Normy przedmiotowe gotowych wyrobów określają

a)  procesy technologiczne wytwarzania wyrobów.
b)  procesy wykończania wyrobów.
c)  sposób przeprowadzania kontroli jakości.
d)  charakterystykę wyrobu w danym asortymencie.

3. Normy zużycia brutto dla skór twardych oblicza się w

a) %.
b) m

c) dm

d) g.

4. Norma zużycia netto jest to

a)  ilość odpadu bezużytecznego.
b)  ilość zużytego materiału razem z odpadem.
c)  ilość materiału znajdującego się w gotowym wyrobie.
d)  ilość odpadu użytecznego.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. Faza jest częścią procesu

a)  technicznego.
b)  pomocniczego.
c)  technologicznego.
d)  organizacyjnego.

6. Schematy działania maszyn są częścią dokumentacji

a)  technologicznej.
b)  technicznej.
c)  ekonomicznej.
d)  organizacyjnej.

7. Proces technologiczny jest częścią

a)  procesu produkcyjnego.
b)  procesu pomocniczego.
c)  procesu wykończenia.
d)  procesu przygotowania produkcji.

8. Dokumentacja technologiczna zakładu przetwórczego to

a)  prowadzenie ewidencji materiałowej.
b)  rozliczenie materiałowe.
c)  kalkulacja cen na wyprodukowane wyroby.
d)  opis technologiczny wytwarzania wyrobów.

9. Celem prowadzenia dokumentacji technicznej w zakładzie przetwórczym jest

a)  kontrola procesów technologicznych.
b)  kontrola zużycia materiałów.
c)  zamówienie surowców do produkcji.
d)  utrzymanie sprawności produkcyjnej maszyn.

10. Do ewidencjonowania rozchodów wewnętrznych kwitów służy

a)  Rw.
b)  Pz.
c)  Pw.
d)  Zw.

11. Celem działalności gospodarczej zakładu przetwórczego jest

a)  produkowanie wyrobów skórzanych.
b)  naprawy wyrobów skórzanych.
c)  zatrudnianie pracowników.
d)  zakup materiałów podstawowych i pomocniczych.

12. Czynności obsługi maszyn wykonywana przez pracowników pracujących na danym

stanowisku pracy to

a)  przeglądy okresowe.
b)  czyszczenie i konserwacje bieżące.
c)  remonty bieżące.
d)  remonty kapitalne.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

13. Norma ilościowa określa

a)  ilość zużytego materiału.
b)  czas potrzebny do wytworzenia wyrobu.
c)  ilość wyrobów wytworzonych w jednostce czasu.
d)  średni czas potrzebny do wykonania jednego wyrobu.

14. Metoda badania czasu pracy dotycząca opisu: metoda polega na dokonywaniu obserwacji

wyrywkowych stanowisk pracy to

a)  fotografia dnia roboczego.
b)  chronometraż.
c)  szacunkowa.
d)  obserwacja migawkowa.

15. Normowanie zużycia materiałowego ma na celu

a)  określenie ilości odpadu.
b)  ustalenie prawidłowej ilości materiału.
c)  ustalenie czasu potrzebnego do wykonania wyrobu.
d)  ustalenie ilości zatrudnionych.

16. Podstawa do ustalenia norm zużycia materiałowego są

a)  procesy technologiczne.
b)  procesy pomocnicze.
c)  opisy technologiczne.
d)  instrukcje wykonania.

17. Normy czynnościowe określają

a)  kształt i wymiary wyrobu.
b)  wymagania techniczne wyrobu.
c)  sposoby przeprowadzania badań.
d)  sposoby oznakowania wyrobów.

18. Zużycie brutto dla skór miękkich obliczamy w

a)  kg.
b)  m.
c)  dm

d) %.

19. Badanie czasu pracy może być prowadzone

a)  metodą chronometrażu.
b)  metoda szacunkową.
c)  metodą statystyczną.
d)  metodą porównawczą.

20. Najmniejszą częścią procesu technologicznego jest

a)  operacja.
b)  ruch roboczy.
c)  czynność.
d)  zabieg.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ……………………………………………………..

Sporządzanie dokumentacji technicznej i technologicznej

Zakreśl poprawną odpowiedź

zadania

Odpowiedź

Punktacja

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

Razem: