Wprowadzenie do zarzadzania bezpieczeñstwem

Dr hab. inŜ. Edward Kołodziński, prof. UWM

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie

Wydział Nauk Technicznych

Katedra Informatyki Stosowanej

WPROWADZENIE DO ZARZĄDZANIA

BEZPIECZEŃSTWEM PODMIOTU

Streszczenie

W pracy podjęto próbę uporządkowania pojęciowego w zakresie bezpieczeństwa

wewnętrznego.

sposób

opisowy

zdefiniowano

znaczenie

terminów

„

bezpieczeństwo” i podano podstawowe rodzaje jego zagroŜenia. Przedstawiono model

systemu bezpieczeństwa podmiotu oraz dokonano analizy czynników wpływających na

jakość jego działania. Szczególną uwagę zwrócono na zagadnienie zarządzania

bezpieczeństwem z wyróŜnieniem zarządzania kryzysowego i uwarunkowania

wprowadzania stanów nadzwyczajnych w przypadku powstania znamion sytuacji

kryzysowej.

Słowa kluczowe

Bezpieczeństwo, zagroŜenie bezpieczeństwa, bezpieczeństwo podmiotu, systemu

bezpieczeństwa podmiotu, potencjału informacyjno – decyzyjnego systemu

bezpieczeństwa, potencjałem wykonawczy i informacyjno – decyzyjny systemu

bezpieczeństwa, zarządzanie bezpieczeństwem, zarządzanie kryzysowe, stany

nadzwyczajne: stan klęski Ŝywiołowej, stan wyjątkowy, stan wojenny.

Pojęcie i postrzeganie bezpieczeństwa podmiotu

Współczesne definicje słownikowe, np. w [2,7] określają bezpieczeństwo jako

stan pewności, spokoju i wskazują, Ŝe oznacza ono brak zagroŜenia oraz poczucie

zabezpieczenia

(ochrony)

przed

ewentualnymi

niebezpieczeństwami.

najogólniejszym znaczeniu obejmuje ono zaspokojenie takich potrzeb, jak: istnienie,

przetrwanie, całość, toŜsamość, niezaleŜność, spokój i pewność rozwoju. I chociaŜ

nie występuje tu explicite termin „podmiot”, to bez wątpienia jest on domyślny, gdyŜ

moŜna mówić tylko o bezpieczeństwie konkretnego podmiotu, np. osoby, grupy ludzi,

jednostki organizacyjnej, zakładu, miasta, regionu, państwa, narodu itp. Z pojęciem

„bezpieczeństwo” podmiotu ściśle związane jest pojęcie „zagroŜenie” podmiotu, które

jest jego antonimem.

ZagroŜenie odnosi się do sfery świadomościowej danego podmiotu (człowieka,

grupy społecznej, narodu) i oznacza pewien stan psychiki lub świadomości wywołany

postrzeganiem zjawisk ocenianych, jako niekorzystne lub niebezpieczne. Percepcja

zagroŜeń przez dany podmiot, tym samym i jego poczucie bezpieczeństwa, stanowi

odzwierciedlenie w jego świadomości realnego lub potencjalnego zagroŜenia. Oznacza

to, Ŝe moŜe być ona niezgodna ze stanem faktycznym. Stąd oceniając stan

bezpieczeństwa naleŜy uwzględniać rzeczywistość, w której powstają zagroŜenia dla

uczestników Ŝycia społecznego i stan ich wiedzy i świadomości, w jakiej odbywa się

percepcja owych zagroŜeń i kształtowanie poczucia stanu bezpieczeństwa.

W takim ujęciu postrzeganie zagroŜeń ma charakter subiektywny i w istocie

stanowi odzwierciedlenie odczuć i ocen formułowanych przez dany podmiot w

określonych ich stanach. Mają one jednakŜe znaczący wpływ na działania

podejmowane przez organy odpowiedzialne za bezpieczeństwo w określonych stanach

tych zagroŜeń, których zadaniem jest ich eliminowanie bądź co najmniej zmniejszanie

ich szkodliwości gdy juŜ wystąpią, a takŜe psychologiczne oddziaływanie na

społeczeństwo ukierunkowane na właściwą ocenę sytuacji oraz zapobieganie

ewentualnej panice.

ZaleŜności między wielkością zagroŜenia realnego a jego postrzeganiem przez

dany podmiot określił Daniel Frei [1], wyróŜniając cztery moŜliwe oceny stanu

bezpieczeństwa:

stan braku bezpieczeństwa (stan istnienia niebezpieczeństwa) – kiedy występuje

duŜe rzeczywiste zagroŜenie zewnętrzne i postrzeganie tego zagroŜenia jest

prawidłowe (adekwatne do zagroŜenia);

stan obsesji niebezpieczeństwa – gdy nieznaczne zagroŜenie jest postrzegane jako

duŜe;

stan fałszywego bezpieczeństwa – gdy powaŜne zagroŜenie jest postrzegane jako

niewielkie;

stan bezpieczeństwa – gdy zagroŜenie nie występuje lub jest niewielkie i tak jest

postrzeganie - właściwie.

Bezpieczeństwo mające charakter podmiotowy i będące naczelną potrzebą

człowieka i grup społecznych, jest zarazem podstawową potrzebą państwa. Dlatego

kaŜdy człowiek, grupa społeczna czy państwo starają się oddziaływać na swoje

otoczenie zewnętrzne i sferę wewnętrzną tak, aby usuwać lub co najmniej oddalać

zagroŜenia i w ten sposób eliminować własny lęk, obawy czy niepewność. Działania

tych podmiotów w celu likwidacji zagroŜeń mogą być skierowane zarówno do

wewnątrz jak i na zewnątrz. MoŜna, więc wyróŜnić dwa aspekty bezpieczeństwa:

wewnętrzne i zewnętrzne. Bezpieczeństwo wewnętrzne oznacza stabilność i

harmonijność funkcjonowania danego podmiotu (układu, obiektu, kraju, systemu,

państwa) – nie występują zakłócenia „od środka”, natomiast bezpieczeństwo zewnętrzne

oznacza brak zagroŜenia ze strony innych podmiotów.

ZagroŜenia bezpieczeństwa podmiotu

ZagroŜenia bezpieczeństwa podmiotu, ze względu na ich źródło powstawania,

moŜemy podzielić na dwie grupy:

zagroŜenia naturalne – związane z działaniami sił przyrody, mogące być przyczyną

awarii technicznych i powstania katastrof;

zagroŜenia cywilizacyjne – związane z działalnością człowieka, mogące być równieŜ

przyczyną (nawet analogicznych) awarii technicznych i powstania katastrof.

Anomalie klimatyczne, gwałtowne zmiany pogody, trzęsienia ziemi to

podstawowe czynniki stwarzające naturalne zagroŜenia dla bezpieczeństwa człowieka i

rodowiska, powodujące katastrofy i klęski Ŝywiołowe. Wzrost częstotliwości

występowania tych zjawisk wynika w duŜej mierze z postępującej degradacji

rodowiska naturalnego wskutek zmniejszania się powierzchni lasów i ich

obumieraniem oraz ociepleniem spowodowanym emisją gazów cieplarnianych.

Powoduje to zmiany klimatu i powstawanie niekorzystnych zjawisk przyrodniczych,

takich jak np. trąby powietrzne w miejscach, w których do tej pory nie występowały lub

trzęsienia ziemi wywołujące fale tsunami o niespotykanej dotąd wielkości. Według

oceny klimatologów gwałtowne wichury, ulewy i nawałnice będą pojawiać się coraz

częściej. I chociaŜ dzisiejsze powodzie nie są większe niŜ te, które znamy z przeszłości,

to jednak regulacja rzek, zabudowa ich naturalnych rozlewisk (wydawanie zezwoleń na

budowę na polderach zalewowych) sprawiły, Ŝe straty przez nie powodowane są

znacznie większe i są przyczyną dramatu tysięcy ludzi.

Do zagroŜeń naturalnych naleŜą [6]:

powodzie: roztopowe, opadowe, sztormowe, zatorowe, wylewowe;

silne wiatry i huragany;

długotrwałe występowanie ekstremalnych temperatur;

wyładowania atmosferyczne;

wstrząsy sejsmiczne;

intensywne opady atmosferyczne (śniegu lub deszczu);

osuwiska ziemi;

susze;

zjawiska lodowe na rzekach, jeziorach i zbiornikach wodnych;

epidemie chorób zakaźnych ludzi lub zwierząt;

masowe występowanie szkodników: gryzoni, owadów itp.

Przykłady zagroŜeń naturalnych i ich skutków:

26.12.2004 trzęsienie ziemi i wywołane nim fale tsunami w południowo – wschodniej

Azji spowodowały powstanie kataklizmu o niespotykanej dotąd skali i skutkach

(blisko 200 tysięcy ofiar);

4.07.2002 r. w ciągu 11 godzin do jednostek Państwowej StraŜy PoŜarnej

województwa podlaskiego zgłoszono 159 zdarzeń wywołanych przez silny wiatr oraz

7 zdarzeń spowodowanych przez gwałtowne opady deszczu. W ciągu kolejnych 6 dni

wpłynęło kolejnych 77 zgłoszeń. Wystąpiły uszkodzenia wielu budynków,

samochodów i linii energetycznych. W samym tylko powiecie kolneńskim

wywróceniu uległo ok. 1200 drzew rosnących przy drogach i w miejscowościach;

na początku lipca 1997 gwałtowne opady deszczu w rejonach gdzie biorą początek

główne dopływy Odry (Morawica, Opawa, Olza) spowodowały powstanie w Polsce

największej zanotowanej dotychczas powodzi.

W ostatnich lat systematycznie rosła liczba zdarzeń, wymagających działań

ratowniczych, wywoływanych przez silne wiatry, opady deszczu i śniegu oraz

gwałtowne przybory wód. Przykładowo dla województwa podlaskiego miało miejsce, w:

roku 1999 – 369 wezwań,

roku 2000 – 316 wezwań,

roku 2001 – 665 wezwań,

roku 2002 – 1297 wezwań.

Jest to zdecydowanie tendencja wzrostowa. Niepokojące jest jednak to, Ŝe

prognozuje się, iŜ wskutek środowiskowych zmian klimatycznych będą występowały

coraz częściej gwałtowne w przebiegu i destrukcyjne w działaniu zjawiska

atmosferyczne, do niedawna uwaŜane u nas za anomalie pogodowe. Spodziewany jest

wzrost liczby klęsk Ŝywiołowych, katastrof naturalnych oraz wszelkich zdarzeń

związanych z działaniem sił natury, w szczególności wyładowań atmosferycznych,

silnych wiatrów, intensywnych opadów atmosferycznych, długotrwałego występowania

ekstremalnych (głównie wysokich) temperatur, wielkoobszarowych poŜarów, susz,

powodzi, zjawisk lodowych na rzekach oraz jeziorach i innych zbiornikach wodnych,

masowego występowania szkodników, chorób roślin lub zwierząt i działań innych

ywiołów.

Drugą grupę zagroŜeń bezpieczeństwa stanowią zagroŜenia cywilizacyjne,

będące, w większości przypadków, „skutkami ubocznymi” postępu technicznego w

róŜnych dziedzinach Ŝycia i działalności człowieka: środkach komunikacji, transporcie,

przemyśle motoryzacyjnym, gospodarstwie domowym, badaniami genetycznymi itp.

skutkujące katastrofami, między innymi takimi jak:

poŜary

obszarów

leśnych

torfowisk,

obiektów

przemysłowych

i magazynowych oraz poŜary związane z uszkodzeniami rurociągów przesyłowych

ciekłych i gazowych paliw energetycznych;

skaŜenia chemiczne, spowodowane emisją toksycznych środków przemysłowych

znajdujących się w zakładach przemysłowych, rurociągach i innych obiektach oraz

przewoŜonych w transporcie drogowym, kolejowym i wodnym;

katastrofy i awarie obiektów budowlanych, w tym mostów i wiaduktów;

wypadki i katastrofy w komunikacji drogowej i kolejowej, w tym równieŜ związane

z uszkodzeniem pojazdów przewoŜących niebezpieczne substancje chemiczne;

zagroŜenia związane ze złym stanem technicznym przestarzałej infrastruktury

drogowej;

zagroŜenia

wynikające

aktualnego

przebiegu

sieci

linii

kolejowych

(przebiegających przez miasta, w bezpośrednim sąsiedztwie duŜych zbiorników

wodnych stanowiących ujęcia wody pitnej) wykorzystywanych do przewozu

materiałów niebezpiecznych;

awarie obiektów hydrotechnicznych;

awarie urządzeń infrastruktury technicznej (w tym sieci gazowych, wodociągowych,

kanalizacyjnych oraz oczyszczalni ścieków), a takŜe zagroŜenia związane

z niewystarczającą sprawnością systemu składowania oraz utylizacji odpadów

(zarówno komunalnych jak teŜ niebezpiecznych);

wypadki (awarie) radiacyjne – w elektrowniach jądrowych, w zakładach

posiadających substancje radioaktywne;

itd.

Przykład wpływu poŜaru lasu na degradację środowiska naturalnego

i zanieczyszczenie atmosfery

KaŜdy poŜar kompleksu leśnego powoduje nieodwracalne straty materialne,

zniszczenia i degradację środowiska naturalnego oraz zanieczyszczenie atmosfery w

wyniku emisji produktów spalania.

Z jednego hektara typowego dla Podlasia, 30-letniego lasu sosnowego przy

poŜarze całkowitym drzewostanu i ściółki leśnej (wyliczenia dla ilości drewna 12 000 –

120 000 kg/1ha lasu) mamy do czynienia z następującą emisją zanieczyszczeń [kg/1ha

lasu]:

dwutlenek siarki: 10 ÷ 100;

dwutlenek azotu: 10 ÷ 100;

tlenek węgla: 330 ÷ 3300;

dwutlenek węgla: 6600 ÷ 66000;

pył ogółem: 90 ÷ 900.

Emisja dwutlenku węgla z 1 ha spalonego lasu jest 15 razy większa od naturalnej

rocznej produkcji tlenku węgla z gleby leśnej. Aby wyrównać emisję tlenku węgla na 1

ha spalonego lasu trzeba zalesić 10

20 ha terenu.

Przyklady zagroŜeń cywilizacyjnych spowodowanych przez transport substancji

niebezpiecznych:

w dniu 9.03.1989r. przy ul. Poleskiej w Białymstoku nastąpiło wykolejenie pociągu

prowadzącego pięć cystern z ciekłym chlorem (kaŜda z cystern zawierała 50t chloru).

Akcja polegająca na podnoszeniu wywróconych cystern i ustawianiu ich na nowych

wózkach jezdnych na zrekonstruowanym torowisku trwała dobę. Według symulacji

komputerowych, gdyby doszło do znacznego zniszczenia tylko jednej cysterny, strefa

skaŜeń o stęŜeniu przekraczającym śmiertelne objęłaby obszar zamieszkały przez ok.

10 tysięcy osób, zaś strefa skaŜeń o stęŜeniu niebezpiecznym dla zdrowia – teren

zamieszkały przez 30 ÷ 40 tysięcy osób, m. in. duŜą część śródmieścia Białegostoku i

kilka osiedli mieszkaniowych

w dniu 5.03.2002 r. na dworcu PKP w Kuźnicy w składzie pociągu towarowego,

który zawierał 40 cystern z amoniakiem, zauwaŜono wyciek amoniaku z 10 cystern.

KaŜda z nich zawierała ok. 25t amoniaku. Działania Państwowej StraŜy PoŜarnej

polegały głównie na uszczelnieniu zaworów cystern, pomiarach stęŜeń w strefie

zagroŜenia, odholowaniu cystern na bocznicę kolejową w odległości ok. 700 m.

StęŜenia niebezpieczne występowały jedynie w promieniu 1,5 m od nieszczelnych

zaworów.

PowyŜsze, to tylko wybrane przykłady cywilizacyjnych przyczyn zagroŜeń

bezpieczeństwa ludzi i środowiska. RównieŜ wieś, a zwłaszcza rolnictwo i produkcja

ywności stanowią źródło zagroŜeń bezpieczeństwa. Podstawowe przyczyny, to:

niezadowalający stan infrastruktury: wodociągowej, kanalizacyjnej i sanitarnej;

zakwaszenie gleby spowodowane zanieczyszczeniami atmosfery i opadami

atmosferycznymi (kwaśne deszcze);

chemizacja uprawy roślin;

niewłaściwa melioracja;

chemiczne i biologiczne skaŜenie produktów Ŝywnościowych;

epidemie: „szalonych krów”, pryszczycy u świń, ptasia grypa itp., powodujące w

konsekwencji powaŜne problemy ekonomiczne oraz zaopatrzenia ludności w

ywność, a takŜe powstanie psychozy strachu w społeczeństwach objętych

działaniem zagroŜenia. Jest to nowy typ zagroŜenia, na które społeczeństwo nie jest

przygotowane.

Istotnym czynnikiem powodującym powstanie zagroŜenia bezpieczeństwa jest

równieŜ proces migracyjny ludności. Utrzymująca się od lat tendencja przemieszczania

się ludzi do miast powoduje rozrastanie się aglomeracji miejskich i uzaleŜnienie ludzi w

nich Ŝyjących od scentralizowanych dostaw: Ŝywności, wody, gazu, energii elektrycznej

oraz odprowadzania ścieków i wywozu odpadów. Ewentualne awarie infrastruktury

technicznej wymienionych systemów dostaw i odprowadzeń stwarzają powaŜne

zagroŜenia bezpieczeństwa zdrowia a nawet Ŝycia ludzi.

Niewłaściwa urbanizacja aglomeracji miejskich, w której nie uwzględniono

uwarunkowań środowiska w planowaniu zespołów mieszkalnych, lokalizacji przemysłu

i innej działalności gospodarczej, moŜe powodować:

istotne utrudnienia, a nawet brak moŜliwości, dojazdu pojazdów słuŜb ratowniczych

do miejsca zdarzenia;

niezadowalający przepływ powietrza w aglomeracji;

istotne zuboŜenie terenów zielonych – nadmierne „zaasfaltowanie” powierzchni;

zabudowywanie obszarów o duŜych walorach środowiskowych;

brak w nowej architekturze aglomeracji miejsc ewakuacji i schronów

oraz niewłaściwy stan juŜ istniejących;

nadmierne zuŜycie wody oraz powstanie miejsc nadmiernego wytwarzania róŜnego

rodzaju odpadów.

Inny rodzaj zagroŜeń bezpieczeństwa stanowią terrorystyczne – celowe,

zamierzone niszczycielskie działania określonych grup ludzi. Szczególny wpływ na

postrzeganie tego rodzaju zagroŜeń miały wydarzenia w USA w dniu 11 września 2001r

(atak na wieŜe World Trade Center). Po tych wydarzeniach problemy zwalczania

terroryzmu zaczęły być traktowane przez większość państw jako sprawy

pierwszoplanowe. Takie traktowanie uzasadnione jest tym, Ŝe istnieje duŜa liczba

newralgicznych miejsc i punktów, które mogą być celem ataku terrorystycznego i

spowodować olbrzymie straty. Do miejsc takich naleŜą, między innymi, urządzenia i

obiekty infrastruktury gospodarczej, przemysłowej, kulturalnej i społecznej takie jak:

zakłady i magazyny przechowujące środki toksyczne;

ujęcia wody pitnej;

drogi, mosty, dworce kolejowe i porty lotnicze;

węzły telekomunikacyjne;

zbiorniki i instalacje z materiałami niebezpiecznymi;

miejsca pracy i nauki (biurowce, szkoły itp.);

teatry, kina, dyskoteki;

ośrodki władzy;

obiekty kultu religijnego;

elektrownie jądrowe.

Skutkiem działania terrorystycznego mogą być zarówno choroby zakaźne,

powodzie, skaŜenie środowiska, zniszczenie obiektów budowlanych oraz urządzeń

technicznych, ale głównie wywołanie wśród obywateli psychozy strachu i tzw. efektu

medialnego - przykład ptasia grypa.

Rozpatrując czynniki generujące zagroŜenia bezpieczeństwa nie sposób pominąć

tych o podłoŜu społecznym, takich jak:

uprowadzenia, uwięzienia;

blokady szlaków komunikacyjnych;

nielegalne zgromadzenia;

imprezy masowe (sportowe, artystyczno – rozrywkowe itp.);

okupacje obiektów;

niepokoje i zamieszki na tle religijnym, rasowym, nielegalnej imigracji itp.

Uogólniając moŜna stwierdzić, Ŝe wraz z rozwojem cywilizacyjnym wzrasta

liczba czynników generujących zagroŜenia bezpieczeństwa. Optymistycznym jest

jednak to, Ŝe w miarę jak pojawiają się nowe rodzaje zagroŜeń, człowiek zawsze

znajduje rozwiązania przeciwstawne, tworząc nowe lub doskonaląc stare sposoby

zabezpieczania się przed nimi i przeciwdziałania nim. Odbywa się to na zasadzie

analogicznej do procesów zachodzących w dziedzinie militarnej – pojawienie się nowej

broni powoduje natychmiastowe rozpoczęcie prac nad sposobami i środkami jej

zwalczania, np. uŜycie lotnictwa na polu walki spowodowało powstanie artylerii

przeciwlotniczej, uŜycie czołgów – środków przeciwpancernych itp. Przenosząc to na

płaszczyznę

zagroŜeń

cywilizacyjnych

moŜna

powiedzieć,

skuteczne

przeciwdziałanie zagroŜeniom wymaga, przede wszystkim, bardzo szczegółowego

poznania: ich genezy (przyczyn) powstawania, natury zjawiska, struktury, moŜliwych

skutków wystąpienia itp. Jest to warunek konieczny projektowania i budowy

dziedzinowych systemów bezpieczeństwa – przeciwdziałania poszczególnym rodzajom

zagroŜeń.

RóŜne mogą być skala i zakres oddziaływania wyszczególnionych powyŜej

zagroŜeń bezpieczeństwa, a w związku z tym wyróŜnimy:

zagroŜenia lokalne – związane z obiektami (budynkiem, obiektem, kompleksem itp.)

obejmujące teren gminy, części powiatu. Szacuje się, Ŝe jest to ponad 90 procent

wszystkich zagroŜeń. Problemy z nimi związane rozwiązywane są na poziomie

lokalnym – podmiotu. Jest to bardzo waŜne spostrzeŜenie z punktu widzenia

struktury organizacyjnej systemu bezpieczeństwa kraju;

zagroŜenia regionalne – ich zasięg wykracza poza granice podmiotu, bądź do

przeciwdziałania im niezbędne jest wsparcie siłami i środkami pochodzącymi spoza

podmiotu – stanowią one kilka procent wszystkich zagroŜeń;

zagroŜenia krajowe – ich zasięg wykracza poza granice województwa dla

przeciwdziałania którym zachodzi potrzeba wsparcia siłami i środkami

pochodzącymi spoza województwa. Stanowią one procentowo bardzo znikomą część

wszystkich zagroŜeń, jednakŜe o brzemiennych skutkach ;

zagroŜenia międzynarodowe – są to zdarzenia wykraczające swoim zasięgiem poza

granice kraju. Dla przeciwdziałania im konieczna jest współpraca międzynarodowa.

Sposób zapobiegania, przygotowania na wypadek wystąpienia, przeciwdziałania

oraz wykrywania i identyfikacji zagroŜeń bezpieczeństwa zaleŜy od ich natury,

rozumianej jako fizyko – chemicznego oddziaływania na człowieka i środowisko.

Abstrahując od przyczyn ich powstawania (czy są to zagroŜenia naturalne czy teŜ

cywilizacyjne) wyróŜnia się następujące podstawowe rodzaje (grupy) zagroŜeń:

biologiczne – awarie lub akty sabotaŜu w laboratoriach i instytucjach naukowo –

badawczych zajmujących się badaniami bakterii i wirusów, a w związku z tym i

przechowujących substancje biologicznie niebezpieczne (wirusy chorób itp.);

chemiczne – awarie w zakładach przemysłowych, laboratoriach, magazynach,

składowiskach substancji chemicznych, transporcie: kolejowym, drogowym,

morskim, lotniczym, rurociągowym;

radiacyjne

–

wypadki

awarie

naturalnych

ródeł

promieniowania,

w elektrowniach jądrowych, w zakładach posiadających substancje radioaktywne;

poŜarowe – budynków mieszkalnych, wielkoobszarowe lasów, zakładów lub

obiektów przemysłowych, obiektów uŜyteczności publicznej, magazynów itp.;

hydrologiczno - meteorologiczne – powodzie, silne wiatry i huragany, długotrwałe

występowanie ekstremalnych temperatur, wyładowania atmosferyczne, susze,

intensywne opady atmosferyczne (śniegu lub deszczu), zjawiska lodowe na rzekach,

jeziorach i zbiornikach wodnych itp.;

uszkodzenia, awarie i katastrofy infrastruktury technicznej – katastrofy budowlane,

katastrofy górnicze, awarie i uszkodzenia infrastruktury technicznej, gazowej,

wodno – kanalizacyjnej, oczyszczania miast, elektroenergetycznej, paliwowej, sieci

telekomunikacyjnej i informacyjnej;

katastrofy komunikacyjne – drogowe, kolejowe, lotnicze, wodne;

bezpieczeństwa publicznego - uprowadzenia, uwięzienia, blokady szlaków

komunikacyjnych,

nielegalne

zgromadzenia,

imprezy

masowe

(sportowe,

artystyczno – rozrywkowe itp.), okupacje obiektów, niepokoje i zamieszki na tle

religijnym, rasowym itp.

Przedstawione powyŜej wyróŜnienie rodzajów zagroŜeń jest podziałem otwartym,

nie zawsze w pełni i jednoznacznie pozwalającym oddzielić od siebie poszczególne

zagroŜenia i przyczyny ich powstawania. W rzeczywistości są to zbiory zagroŜeń,

mogące wzajemnie się wzmacniać (efekt synergii), przenikać lub uzupełniać, np. w

przypadku katastrofy kolejowej z udziałem materiałów niebezpiecznych w pobliŜu

ujęcia wody pitnej, moŜe wystąpić efekt domina – oprócz ofiar ludzkich i strat

materialnych (strat bezpośrednio związanych z zajściem zdarzenia) moŜe dojść na

przykład do skaŜenia wody pitnej i w konsekwencji przerwania jej dostaw dla ludności.

System Bezpieczeństwa Podmiotu

JuŜ od najdawniejszych czasów człowiek próbuje podporządkować sobie

rodowisko naturalne, wprowadzając w nim zmiany ułatwiające nie tylko egzystencję

ale i zwiększające komfort Ŝycia. Stara się uniezaleŜnić się od nieprzyjaznego mu

działania sił natury. Zmiany wnoszone przez człowieka w przestrzeń naturalną

bezpieczeństwa nazywane są cywilizacją. Określają ją wytwory, słuŜące poprawie

warunków jego Ŝycia oraz kontroli natury, tj. technika, organizacja Ŝycia społecznego,

infrastruktura itp. Cywilizacja zmniejsza liczbę i niszczycielską siłę zagroŜeń

naturalnych, lecz jednocześnie generuje nowe rodzaje zagroŜeń zwanych zagroŜeniami

cywilizacyjnymi. Oznacza to, Ŝe człowiek Ŝyje i będzie Ŝył w środowisku potencjalnych

zagroŜeń bezpieczeństwa, które to uaktywnione wskutek niekorzystnych dla niego

zmian w przestrzeni naturalnej lub cywilizacyjnej (określonego bodźca) mogą

zamienić się w określonego rodzaju (dziedzinowe, np. powodziowe, poŜarowe,

chemiczne, epidemiologiczne itp.) zagroŜenia realne - zdarzenia niekorzystne dla Ŝycia

lub zdrowia, bądź teŜ stanu środowiska.

Stan bezpieczeństwa nie jest stanem stabilnym - nie jest dobrem danym

podmiotowi raz na zawsze. W świecie realnym występują ciągłe jego zagroŜenia,

zarówno od sił natury jak i niezamierzonych i zamierzonych skutków działalności

W modelowym ujęciu SBP wyróŜniamy dwa podsystemy:

wykonawczy, który stanowią siły i środki realizujące procesy wykonawcze;

zarządzania, który realizuje procesy informacyjno-decyzyjne stanowiące o

sposobie

zapewnienia

podmiotowi

bezpieczeństwa

przez

podsystem

wykonawczy.

Podsystem zarządzania bezpieczeństwem podmiotu zawiera dwa elementy

(podsystemy) składowe :

podsystem informacyjny – odpowiedzialny za permanentne opracowanie informacji

niezbędnej do podejmowania decyzji związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa

podmiotu;

podsystem decyzyjny - odpowiedzialny za bezpieczeństwo podmiotu.

Do podejmowania decyzji związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa podmiotu

niezbędne są następujące rodzaje informacji (Rys. 1):

geodane infrastrukturalne obszaru dyslokacji obiektów podmiotu i jego otoczenia;

dane operacyjne o siłach i środkach moŜliwych do uŜycia w przypadku wystąpienia

określonego rodzaju zagroŜenia bezpieczeństwa podmiotu;

informacje o aktualnym stanie zagroŜeń bezpieczeństwa podmiotu.

Geodane infrastrukturalne SBP- to dane o rzeźbie i obiektach naturalnych

obszaru podmiotu i jego otoczenia, infrastrukturze podziemnej i naziemnej oraz

obiektach terenowych o istotnym znaczeniu dla zapewnienia bezpieczeństwa podmiotu

poprzez: zapobieganie zagroŜeniom, przygotowanie podmiotu i SBP na wypadek

wystąpienia zagroŜenia oraz reagowania (przeciwdziałania) gdy wystąpi. Na geodane

infrastrukturalne składają się: dane graficzne zawarte w mapie numerycznej obszaru

oraz dane opisowe charakteryzujące wyróŜnione na niej obiekty – istotne z punkt

widzenia podsystemu decyzyjnego, stanowiącego o przedsięwzięciach zapewniających

bezpieczeństwo podmiotu [5].

Rys. 1. Potrzeby informacyjne zarządzania bezpieczeństwem podmiotu

Dane operacyjne o siłach i środkach dysponowanych przez system

bezpieczeństwa podmiotu- to dane o siłach i środkach, które potencjalnie mogą być

przez niego uŜyte w działaniach związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa, w tym w

działaniach ratowniczych oraz w eliminowaniu skutków wyzwolonego zagroŜenia.

Przykładowymi elementami tego zasobu mogą być dane o: stanach osobowych

jednostek organizacyjnych systemu, ich wyposaŜeniu technicznym, parametrach

sprzętu, infrastrukturze obiektów własnych, a ponadto dokumentacje jednostek, zakresy

obowiązków osób funkcyjnych, procedury postępowania w określonych sytuacjach,

plany ratownicze itp.

Dane o aktualnym stanie zagroŜeń –to dane pochodzące z szeroko rozumianego

monitoringu. Warunkiem koniecznym przeciwdziałania zdarzeniom, powodującym

zagroŜenia bezpieczeństwa podmiotu, jest ich przewidywanie wystąpienia, wykrywanie

i identyfikacja (rozpoznanie). Dotyczy to zarówno rodzaju jak i wielkości zdarzenia. Od

informacji o aktualnym stanie moŜliwych zagroŜeń bezpieczeństwa podmiotu

uzyskiwanej z systemów monitoringu zaleŜy rodzaj i ilość środków uŜytych do

przeciwdziałania ich skutkom, a takŜe sposób prowadzenia działań ratowniczych.

Sposób monitorowania rodzaju i stopnia zagroŜeń oraz wykrywania i identyfikacji

zdarzeń przez nie spowodowanych zaleŜy od ich natury, tj. fizyko – chemicznych

objawów i skutków. Abstrahujemy tu od przyczyn, czy są to zagroŜenia naturalne czy

teŜ cywilizacyjne, a wśród nich celowo powodowane przez określone grupy ludzi –

terrorystów. Na podstawie informacji z monitoringu zagroŜeń podmiotu podsystem

informacyjny,

posługując

się

modelami

matematycznymi

programowymi

symulatorami, opracowuje prognozy i scenariusze moŜliwego rozwoju zdarzeń.

Jakość danych infrastrukturalnych, operacyjnych i o zagroŜeniach – ich

kompletność, aktualność i komunikatywność udostępniania podsystemowi decyzyjnemu

ma istotny wpływ na trafność podejmowanych przez niego decyzji o sposobie

zapewnienia bezpieczeństwa podmiotowi, a stąd i na skuteczność działania SBP.

Jakość działania Systemu Bezpieczeństwa Podmiotu

Celem działania SBP jest zapewnienie wyróŜnionym obiektom podmiotu

moŜliwości realizacji przypisanych im zadań w uwarunkowaniu zakłóceń ich

funkcjonowania przez zagroŜenia, scharakteryzowane w punkcie 1.2. Stopień realizacji

tak określonego celu SBP zaleŜy od jakości realizacji procesów przez

podsystemy(rys.1.):

wykonawczy;

zarządzania.

MoŜliwość i jakość realizacji procesów wykonawczych zaleŜy od całokształtu

czynników, które będziemy określać mianem potencjału wykonawczego SBP. O jego

wielkości stanowi, przede wszystkim:

stan sił podsystemu wykonawczego: liczebność, sprawność, poziom wyszkolenia,

motywacja działania itp.;

stan środków – wyposaŜenia technicznego podsystemu wykonawczego oraz jego

dostosowanie do potrzeb wynikających z potencjalnych zagroŜeń i zadań

postawionych systemowi;

dyslokacja sił i środków, uwzględniająca rodzaj i miejsce prognozowanych zdarzeń,

ich skalę oraz poŜądaną szybkość reakcji na zaistniałe zdarzenie. MoŜliwa do

uzyskania szybkość przystąpienia do przeciwdziałań, na zaistniałe zdarzenie,

zadysponowanych sił i środków wykonawczych (zapewniających bezpieczeństwo

podmiotu) zaleŜy od: odległości ich dyslokacji od miejsca zdarzenia, przejezdności

dróg do miejsca jego wystąpienia właściwości dysponowanych środków itp.

Dla ustalonych sił i środków wykonawczych SBP moŜna dysponować róŜnym

potencjałem wykonawczym do przeciwdziałania skutkom moŜliwych do wystąpienia

zdarzeniom. NaleŜy je, zatem tak rozmieszczać, aby zapewnić podmiotowi maksymalne

bezpieczeństwo w przypadku wystąpienia prognozowanych zagroŜeń. Zapewniając,

odpowiednio do prognozowanych zagroŜeń bezpieczeństwa podmiotu:

ilościowy i jakościowy dobór sił i środków podsystemu wykonawczego SBP;

rozmieszczenie sił i środków tego podsystemu względem źródeł zagroŜeń i

obiektów osłanianych;

permanentne doskonalenie sił w zakresie racjonalnego wykorzystania techniczno

– taktycznych właściwości wyposaŜenia technicznego podsystemu wykonawczego

SBP;

moŜemy uzyskać poŜądany poziom jego bezpieczeństwa.

MoŜliwy do uzyskania poziom bezpieczeństwa podmiotu za pomocą danego

potencjału wykonawczego systemu bezpieczeństwa zaleŜy, między innymi, od

szybkości oraz poprawności zadysponowania sił i środków i kierowania (bądź

koordynowania) ich działalnością w czasie prowadzenia działań ratowniczych. Decyzja

o siłach i środkach uŜytych do przeciwdziałania skutkom danego zdarzenia musi być

poprzedzona zrealizowaniem szeregu czynności informacyjno – decyzyjnych,

związanych z:

przyjęciem i weryfikacją informacji o zajściu zdarzenia;

analizą powstałej sytuacji;

moŜliwymi sposobami i ich uwarunkowaniami prowadzenia działań ratowniczych.

Szybkość, a takŜe poprawność zadysponowania sił i środków oraz kierowania

(koordynowania) nimi w czasie prowadzenia działań ratowniczych zaleŜy od

całokształtu czynników określanych ogólnie mianem potencjału informacyjno –

decyzyjnego systemu bezpieczeństwa, na który składają się:

zasób informacyjny (infrastrukturalny, operacyjny i uzyskiwany z monitoringu

zagroŜeń) wykorzystywany w realizacji tego procesu ;

techniczno – programowe wspomaganie realizacji procesów informacyjno –

decyzyjnych analizy informacji i podjęcia decyzji;

techniczno – programowe wspomaganie kierowania akcją ratowniczą.

W aktualnych podsystemach zarządzania bezpieczeństwem podstawowym

realizatorem procesów informacyjno – decyzyjnych jest człowiek wspomagany

rodkami techniczno - programowymi. Stąd na jakość realizacji procesów

informacyjno-decyzyjnych, a zatem i na potencjał informacyjno – decyzyjny systemu

bezpieczeństwa, istotny wpływ mają, przede wszystkim [ 3, 4]:

wiedza osób funkcyjnych (podsystemu zarządzania SBP) o moŜliwych

zagroŜeniach i ich skutkach;

wiedza osób funkcyjnych o siłach i środkach moŜliwych do uŜycia w przypadku

wystąpienia określonego rodzaju zagroŜenia;

zakres komputerowego wspomagania osób funkcyjnych w realizacji ich zadań;

predyspozycje psycho – fizyczne i umiejętności stosowania środków techniczno -

programowych do realizacji przypisanych im zadań;

ergonomiczno – organizacyjne uwarunkowania działania osób funkcyjnych [4].

W miarę wzrostu poziomu i zakresu automatyzacji zarządzania bezpieczeństwem, a

zwłaszcza kierowania ratownictwem, człowiek w coraz większym stopniu pełni rolę

operatora, od którego wymaga się nie tylko dobrej znajomości mechanizmów zjawisk

zachodzących w procesie roboczym, lecz równieŜ znajomości i umiejętności sprawnej

obsługi wspomagających go środków techniczno – programowych. Środki techniczne,

to przede wszystkim komputery wyposaŜone w urządzenia zewnętrzne, umoŜliwiające

operatorowi uzyskiwanie informacji niezbędnych do wykonywania przyporządkowanych

mu zadań oraz przekazywanie decyzji do elementów wykonawczych systemu. PowyŜsze

implikuje określone następstwa w zakresie przygotowania i potrzeby permanentnego

doskonalenia umiejętności korzystania ze środków teleinformatycznych, przez osoby

funkcyjne podsystemów kierowania ratownictwem, w zakresie realizacji przydzielonych im

zadań.

Czynnikiem mającym istotny wpływ na uzyskiwane efekty automatyzacji procesów

informacyjno – decyzyjnych jest dostosowanie środków technicznych, wspomagających

człowieka w realizacji tych procesów, do właściwości (predyspozycji) i zmieniającej się

jego roli. Stworzenie operatorowi dogodnych warunków pracy stanowi istotny warunek

uzyskiwania maksymalnej skuteczności działania całego systemu. Niedostosowanie

warunków pracy na stanowisku oraz warunków otoczenia powoduje szybkie męczenie

się, czego następstwem jest wzrost prawdopodobieństwa popełnienia błędu i wydłuŜenie

czasu reakcji, a w konsekwencji zmniejszenie skuteczności jego działania.

Zarządzanie bezpieczeństwem podmiotu

5.1.

Rodzaje zdarzeń

Poziom bezpieczeństwa podmiotu w rozumieniu globalnym, zaleŜy od

dziedzinowych poziomów bezpieczeństwa. Określony poziom bezpieczeństwa

dziedzinowego podmiotu moŜemy uzyskać na wiele sposobów – nie tylko poprzez

zapewnienie określonej skuteczności bezpośredniego przeciwdziałania zaistniałym

zdarzeniom przez system ratownictwa. Na jego wartość moŜemy wpływać poprzez:

zapobieganie powstawaniu danego rodzaju zagroŜenia bezpieczeństwa;

przygotowanie podmiotu na wypadek uaktywnienia danego rodzaju zagroŜenia

bezpieczeństwa w postaci zdarzenia (edukacja, rozmieszczenie i dostępność sił i

rodków przeciwdziałania);

zwiększanie skuteczności sił i środków systemu ratownictwa w trakcie

przeciwdziałania skutkom danego zdarzenia;

zwiększanie skuteczności działań w usuwaniu następstw danego zdarzenia.

Mamy, zatem moŜliwość zarządzania poziomem bezpieczeństwa dziedzinowego,

a przez to i ogólnego. Wielkościami sterowalnymi w tym przypadku są parametry

charakteryzujące czynniki wpływające na poziom dziedzinowego bezpieczeństwa

podmiotu, to jest związane z:

zapobieganiem moŜliwych dla niego zagroŜeń bezpieczeństwa;

przygotowaniem podmiotu oraz sił i środków przeciwdziałania na wypadek

uaktywnienia tych zagroŜeń;

reagowaniem na zaistniałe zagroŜenia;

usuwaniem następstw zdarzeń.

Uaktywnione potencjalne zagroŜenie bezpieczeństwa podmiotu (zdarzenie) moŜe

mieć róŜną uciąŜliwość dla niego jak i róŜny przebieg zmian w przestrzeni naturalnej

i/lub cywilizacyjnej. Z tego punktu widzenia wyróŜnia się dwa rodzaje zdarzeń:

•

zdarzenia powszednie – nie mające istotnego wpływu na stan bezpieczeństwa w

otaczającej rzeczywistości. Do przeciwdziałania skutkom ich wystąpienia

wystarczą lokalne siły i środki ratownicze;

•

zdarzenia kryzysowe zwane krócej kryzysami. Ich następstwem są sytuacje

kryzysowe.

Z powyŜszego wynika, Ŝe w zaleŜności od wielkości zdarzenia mamy do

czynienia z ratownictwem bądź reagowaniem kryzysowym. MoŜliwe sytuacje

przedstawiono na rys.3.

Rys.3. MoŜliwe sposoby reagowania na zajście zdarzenia wymagającego

prowadzenia działań ratowniczych

5.2.

Pojęcie kryzysu

Termin „kryzys” wywodzi się z języka greckiego „krisie” i oznacza: moment

rozstrzygający, punkt zwrotny, przełom. Władysław Kopaliński „kryzys” określa jako

okres przełomu, punkt zwrotny, moment, w którym rozstrzygany jest dalszy stan

rzeczy, czyli trwanie lub nie danego podmiotu.

Kryzys jest to więc zdarzenie inicjujące sytuację kryzysową, będącą

następstwem wystąpienia jednego lub wielu zdarzeń (uaktywnienia potencjalnych

zagroŜeń), tej samej lub róŜnej natury, o takiej sile lub na taką skalę, Ŝe ich skutki

powodują:

raptowne pogorszenie warunków Ŝycia i zdrowia ludzi oraz stanu środowiska;

ograniczenie

funkcjonowania

instytucji

publicznych

takim

zakresie,

e prowadzi to do zerwania lub ograniczenia więzów społecznych, gospodarczych i

strukturalnych,

w stopniu nie akceptowalnym przez społeczeństwo.

Kryzysem zatem nie jest: wypadek na drodze, katastrofa budowlana, poŜar

budynku itp., niezaleŜnie od skali, jeśli nie powoduje sytuacji kryzysowej. PowyŜsze

zdarzenia mogą natomiast być źródłem nieszczęść i tragedii dla podmiotu, wywołać

zakłócenia w funkcjonowaniu miasta, gminy, określonego rodzaju transportu itp.,

sprawiać wraŜenie kryzysu dla podmiotu dotkniętego tym zdarzeniem czy zjawiskiem.

Dla przeciwdziałania im wystarczą codzienne rutynowe działania odpowiednich słuŜb

ratowniczych: straŜy poŜarnej, pogotowia ratunkowego, policji, pogotowia gazowego,

wodociągowego itp.

Dość często w opracowaniach dotyczących bezpieczeństwa uŜywa się wymiennie

pojęć kryzys i sytuacja kryzysowa. RóŜnica między tymi pojęciami polega na tym, Ŝe

kryzys interpretowany jest jako zdarzenie zerwania stabilności funkcjonowania

istniejącego układu (stanu rzeczy, porządku), natomiast zjawiska po nim następujące aŜ

do uzyskania stabilności w nowej sytuacji (jakościowo zazwyczaj innej) określane są

mianem sytuacji kryzysowej. W takim ujęciu kryzys (zerwanie) inicjuje sytuację

kryzysową, której podstawowe cechy to:

zawsze występuje presja czasu;

zdarzenia rozwijają się szybciej niŜ moŜliwości reagowania na nie;

wzrastające opóźnienie w aktualizacji informacji o zachodzących zmianach stanu na

obszarze objętym sytuacją kryzysową, przy jednoczesnym wzroście zapotrzebowania

na nią zarówno organów zarządzających jak i całego społeczeństwa;

kierownictwo czuje, Ŝe nie jest w stanie podołać zmianom, które mają miejsce -

moŜe pojawić się panika;

występuje wyraźny konflikt interesów zainteresowanych stron;

decydującego znaczenia nabiera dostosowanie wcześniej opracowanych scenariuszy

działania do konkretnej sytuacji;

decyzje podejmowane są w warunkach stresu, ograniczonej informacji

i podwyŜszonego poziomu ryzyka;

występuje ograniczenie kolegialnych reguł wypracowania decyzji.

5.3.

Zarządzanie kryzysowe i jego fazy

Zarządzanie bezpieczeństwem podmiotu, dla którego uwolnione potencjalne

zagroŜenie (zdarzenie) moŜe osiągnąć znamiona kryzysu, następstwem, którego

znajdzie się on w stanie sytuacji kryzysowej, nazywać będziemy zarządzaniem

kryzysowym. WyróŜnia się w nim następujące fazy:

zapobieganie – to kaŜde działanie, zmniejszające prawdopodobieństwo wystąpienia:

katastrofy, awarii, klęski Ŝywiołowej lub innej przyczyny mogącej spowodować

sytuację kryzysową lub w znacznym stopniu ogranicza jego skutki;

przygotowanie – to całokształt działań związanych z przygotowaniem do reagowania

na ewentualność kryzysu i w jego następstwie sytuacji kryzysowej: dla ludności,

personelu profesjonalnych i ochotniczych słuŜb ratowniczych oraz utrzymywania na

odpowiednim poziomie (ilościowym i jakościowym) sił i środków, które mogą być

wykorzystane w akcjach ratowniczych;

reagowanie kryzysowe – to podejmowanie działań ratowniczych w wypadku zajścia

kryzysu i w następstwie jego sytuacji kryzysowej- mających na celu pomoc

poszkodowanym i ograniczenie wtórnych strat i zniszczeń;

odbudowa – obejmuje działania zmierzające do przywrócenia funkcjonalności

podmiotu co najmniej sprzed kryzysu (likwidacji jego skutków) lub ich polepszenia z

uwzględnieniem doświadczeń uzyskanych w fazie zapobiegania i przygotowania w

celu niedopuszczenia do ponownego wystąpienia kryzysu.

Kolejność występowania wyróŜnionych faz zarządzania kryzysowego przedstawiono na

rys.4.

W poszczególnych fazach zarządzania kryzysowego realizowane są niŜej

przedstawione podstawowe zadania szczegółowe:

zapobieganie obejmuje działania i przedsięwzięcia związane, przede wszystkim, z:

wykrywaniem, identyfikacją, ewidencją i kontrolowaniem moŜliwych zagroŜeń,

analizowaniem

prognozowaniem

moŜliwości

wystąpienia

sytuacji

kryzysowych,

badaniem oceny akceptacji społecznej istniejącego poziomu zagroŜeń,

uwzględnieniem przy opracowywaniu planu zagospodarowania przestrzennego

skutków moŜliwych zagroŜeń,

przygotowaniem w tym zakresie odpowiednich regulacji prawnych,

zabezpieczeniem wydatków finansowych w budŜecie,

określaniem rodzaju i zakresu działań zapobiegających zagroŜeniom,

prowadzeniem edukacji społeczeństwa w zakresie zarządzania kryzysowego i

upowszechnianiem informacji o właściwych zachowaniach ludności w

sytuacjach kryzysowych;

Rys.4. Cykl zarządzania kryzysowego

przygotowanie obejmuje działania i przedsięwzięcia związane, przede wszystkim, z:

opracowaniem

planów

reagowania

kryzysowego

uwzględnieniem

wymaganego i posiadanego zasobu sił i środków ratowniczych,

określeniem zasad wymiany informacji między uczestnikami zarządzania

kryzysowego,

przygotowaniem

Centrum

Zarządzania

Kryzysowego

potencjalnie

oczekujących jego zadań,

określeniem systemu wykrywania i monitorowania zagroŜeń,

organizacją systemu łączności na potrzeby zarządzania kryzysowego,

opracowaniem zasad przymusu prawnego w stosunku do ludności, organizacji

pozarządowych i sektora prywatnego w sytuacji kryzysowej,

utworzeniem baz danych zapewniających prognozowanie, symulację i

wizualizację

zagroŜeń

skutkujących

potencjalnie

powstaniem

sytuacji

kryzysowej, analizę ryzyka, efektywne uŜycie potencjału ratowniczego itp.,

tworzenie zapasów środków ratowniczych;

reagowanie kryzysowe obejmuje działania i przedsięwzięcia związane, głównie, z:

uruchomieniem w pełnym składzie Zespołu Reagowania Kryzysowego (grup

roboczych o charakterze stałym i czasowym),

prowadzeniem i koordynacją działań słuŜb ratowniczych, komunalnych oraz

innych uczestników biorących udział w zintegrowanej akcji ratunkowej,

organizowaniem i koordynacją działań w zakresie pomocy humanitarnej

i ochrony psychologicznej społeczeństwa,

bieŜącą aktualizacją w systemie baz danych infrastrukturalnych oraz

operacyjnych o sił i środków biorących udział w zintegrowanych działaniach

ratowniczych,

organizacją ochrony Ŝywności, ujęć wody pitnej i innych dóbr niezbędnych do

przetrwania,

organizowaniem i uruchomianiem systemu ewakuacji, tymczasowego

zakwaterowania i zaopatrzenia ekip ratowniczych oraz ludności poszkodowanej,

zbieraniem meldunków o wynikach prowadzonych działań ratowniczych,

prowadzeniem dziennika zdarzeń;

odbudowa obejmuje działania i przedsięwzięcia związane, przede wszystkim, z:

szacowaniem, ewidencjonowaniem i oceną strat ludzkich oraz materialnych,

przywracaniem gotowości słuŜb ratowniczych do działań,

rozliczaniem kosztów działania kryzysowego,

odbudową i przywróceniem zdatności infrastruktury technicznej, równowagi

ekologicznej, sprawnego administrowania itp.

5.4.

Stany nadzwyczajne w sytuacjach kryzysowych

Stany nadzwyczajne – to prawne uznanie istniejącej sytuacji kryzysowej

na określonym obszarze. Wprowadza się (gdy zwykłe środki prawne są

niewystarczające do skutecznego działania i zachodzi konieczność sięgnięcia do

rodków nadzwyczajnych, określonych w odpowiednich ustawach) w celu zwiększenia

skuteczności przeciwdziałania skutkom zaistniałej sytuacji kryzysowej poprzez

ograniczenie konstytucyjnych praw wolności obywatela oraz wprowadzenie obowiązku

wiadczeń osobistych i rzeczowych. W zaleŜności od skali i zakresu powstałej sytuacji

kryzysowej oraz prognozowanego jej rozwoju moŜe być wprowadzony: stan klęski

ywiołowej, stan wyjątkowy, stan wojenny. Ich kolejność to stopniowane ograniczanie

praw i wolności konstytucyjnych obywateli wprowadzanych w celu przezwycięŜenia

powstałej sytuacji i powrotu do normalnego funkcjonowania podmiotu.

Cel wprowadzenia poszczególnych stanów nadzwyczajnych:

stan klęski Ŝywiołowej moŜe być wprowadzony w celu zapobieŜenia skutkom

katastrof naturalnych lub awarii technicznych noszących znamiona klęski

ywiołowej (tzn. skutki muszą zagraŜać Ŝyciu lub zdrowiu duŜej liczbie osób, mieniu

w wielkich rozmiarach albo środowisku na znacznych obszarach, a pomoc i ochrona

mogą być skutecznie podjęte tylko przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków, we

współdziałaniu róŜnych organów i instytucji oraz specjalistycznych słuŜb i formacji

działających pod jednolitym kierownictwem);

stan wyjątkowy moŜe być wprowadzony dla zapobieŜenia zagroŜeniom ustroju

państwa, bezpieczeństwa obywateli lub porządku publicznego;

stan wojenny - moŜe być wprowadzony w razie zbrojnej napaści na terytorium RP

lub gdy z umowy międzynarodowej wynika zobowiązanie do wspólnej obrony

przeciwko agresji.

Tryb wprowadzania poszczególnych stanów nadzwyczajnych:

Warunkiem proceduralnym waŜności wprowadzenia kaŜdego z wyróŜnionych stanów

jest sformalizowany, określony w konstytucji, tryb jego wprowadzania:

stan klęski Ŝywiołowej – wprowadza Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia, z

własnej inicjatywy lub na wniosek właściwego wojewody, na okres nie dłuŜszy niŜ

30 dni (moŜe zostać przedłuŜony po wyraŜeniu zgody przez Sejm), na obszarze gdzie

wystąpiła klęska Ŝywiołowa lub jej skutki;

stan wyjątkowy – wprowadza Prezydent RP na wniosek Rady Ministrów na części

lub całym terytorium państwa, na okres nie dłuŜszy niŜ 90 dni (moŜe zostać

przedłuŜony tylko raz, maksymalnie do 60 dni, po wyraŜeniu zgody przez Sejm);

stan wojenny – wprowadza Prezydent RP, w drodze rozporządzenia, na wniosek

Rady Ministrów na części lub całym terytorium państwa. Stan wojenny odwoływany

jest w momencie ustania przyczyn jego wprowadzenia równieŜ na wniosek Rady

Ministrów.

Podsumowanie

W niniejszej pracy podjęto próbę, przede wszystkim, uporządkowania

pojęciowego w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego. Jest to niezbędne zarówno do

poprawnego formułowania problemów zapewnienia podmiotowi bezpieczeństwa jego

funkcjonowania jak i określania metod i sposobów rozwiązywania tych problemów.

Nieprecyzyjne rozróŜnianie terminów „kryzys” i „sytuacja kryzysowa” lub uŜywanie

ich zamiennie (niestety nawet przez osoby odpowiedzialne za zapewnienie

bezpieczeństwa), często skutkuje bardzo niekorzystnymi następstwami dla środowisk

dotkniętych tym zdarzeniem. NaleŜy zauwaŜyć, Ŝe dość często występują tendencje do

niezasadnego wyolbrzymiania zdarzeń powszednich i określania ich mianem

„kryzysowe”, po to, Ŝeby jego następstwo moŜna było nazwać „sytuacją kryzysową”,

które staje się bardziej medialne. Usilnie wykorzystuje się do uprawiania marketingu

politycznego.

Literatura

1. Frei D.: Sicherheit. Grundfragen der Weltpolitik. Stuttgart, Verlag W. Kohlhammer

1977

Gould J. W., Kolb W. L. (red.): A Dictionary of the Social Sciences, London,

Tavistock Publications 1964

Kołodziński E.: Przygotowanie zawodowe osób funkcyjnych odpowiedzialnych za

zarządzanie bezpieczeństwem cywilnym regionu. IV Międzynarodowa Konferencja

Naukowa" Zarządzanie Kryzysowe", Szczecin 23 czerwca 2006

Kołodziński E., Donigiewicz A.: Ergonomiczno-organizacyjne uwarunkowania

skuteczności działania osób funkcyjnych stanowisk kierowania ratownictwem.

XII Konferencja Naukowa" Automatyzacja dowodzenia", Gdynia - Jurata, 02.06 -

04.06.2004

Kołodziński E., Matela J.: Stan i poŜądane kierunki zastosowań SIP w zakresie

komputerowego wspomagania zarządzania w sytuacjach kryzysowych. Materiały I-

ego Śląskiego Forum GIS. Katowice 13 – 16 września 2000

Kołodziński E., Matela J., Pietkiewicz T.: Komputerowe wspomaganie zarządzania

bezpieczeństwem cywilnym, WAT 2003

Słownik języka polskiego, PWN, Warszawa 1999