DB_woda

OJCIECH

IKOR

IERZYĆ W

EZUSA

‒

ŹRÓDŁO WODY ŻYWEJ

7,37-39)

Cele
• refleksja nad znaczeniem wiary w Boga we współczesnym świecie
• uświadomienie sobie stanu własnej wiary
•  poszukiwanie  starotestamentalnego  tła  dla  Jezusowej  zapowiedzi  „rzeki  wody  żywej  mającej
popłynąć z Jego wnętrza” (J 7,38)

Metoda
• dzielenie się słowem
• praca z tekstem
• krzyżówka
• teksty paralelne
• dyskusja
• łańcuch skojarzeń
• test

Materiały
• karteczki z wypowiedziami o wierze (zał. 1)
• komentarz do J 7,37-39 (zał. 2)
• krzyżówka do J 7,37-39 (zał. 3)
• formularz do testu pt. „Jak jest moja wiara?” (zał. 4)

Przebieg spotkania

I.

STRONĘ TEKSTU BIBLIJNEGO

‒

IARA DZISIAJ

• Wprowadzenie

yjemy w kraju, w którym zdecydowana większość ludzi deklaruje swoją wiarę w Boga. Nie

zawsze  jednak  wiara  jest  przeżywana  świadomie,  często  pozostaje  na  poziomie  czysto
deklaratywnym,  bez  przełożenia  na  życie,  myślenie  i  działanie  ludzi.  By  zastanowić  się  nad
znaczeniem wiary dla współczesnego człowieka, zapoznamy się z wypowiedziami różnych osób na
temat wiary.

• Metoda: dzielenie się słowem
• Materiały: karteczki z wypowiedziami o wierze (zał. 1)

•  Uczestnicy  siedzą  w  kręgu,  przed  nimi  są  wyłożone  karteczki  zawierające  wypowiedzi  różnych
osób  na  temat  wiary.  Każdy  z  uczestników  wybiera  jedno  zdanie,  które  do  niego  przemówiło.  Po
chwili refleksji uczestnicy dzielą się na forum ogólnym powodem, dla którego sięgnęli po tę a nie
inną wypowiedź, wypowiadają myśli, jakie zrodziły się w nich pod jej wpływem, wskazują na rolę,
jaką wiara odgrywa dzisiaj w świecie.

WIERZE

Wszelka wartościowa działalność jest działaniem z wiary. (Albert Schweitzer)
Wiara jest światłem, które zapala się od światła. (Julien Green)
Gdyby nie było Boga, świat byłby skandalem. (Carlo Carretto)
Nie chciałbym wierzyć w takiego Boga, którego mógłbym zrozumieć. (Graham Green)
Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry. (Søren Kierkegaard)
Jak  świecę  zapala  się  od  płomienia  drugiej  świecy,  tak  wiarę  wznieca  się  od  wiary.  (Romano
Guaridni)
Wiary się nie traci ‒ przestaje tylko niepostrzeżenie formować życie. (Helmut Thielicke)
Wiara pozwala nam pojąć, że istnieje coś Niepojętego. (św. Anzelm z Canterbury)
Wiara jest okiem dla tej rzeczywistości, której nie można zobaczyć. (Carlo Carretto)
Wiara jest pierwszym krokiem człowieka od siebie w kierunku Boga. (Alfred Delp)
Kto wierzy w Jezusa Chrystusa, nie musi umierać samotnie. (Karol Lehmann)
Zapłatą za naszą wiarę będzie to, że będziemy oglądali to, w co wierzyliśmy. (św. Augustyn)
Wiara rozpoznaje więcej prawdy niż eksperyment i technika. (Romano Guardini)
Z tego, że nie wierzysz w Boga, nie wynika jeszcze, że On w ciebie nie wierzy. (Paul Johnson)
Wiara przyniosła na świat nie tylko sens, ale też radość. (Paul Claudel)
Nie wiem, jak wygląda Bóg. Nie próbuję również wyobrazić Go sobie. Potrafię tylko na Niego
czekać. (Gustaw Heinemann)
Bóg jest tak wielki, że chyba zasługuje na to, aby Go szukać całe życie. (św. Teresa z Avila)
Bóg  dla  wierzących  stoi  na  początku,  a  dla  fizyków  na  końcu  wszelkiego  myślenia.  (Max
Planck)
U  większości  ludzi  niewiara  w  jedno  zasadza  się  na  ślepej  wierze  w  co  innego.  (Georg
Christoph Lichtenberg)
Wiara jest źródłem modlitwy. Jeżeli źródło wiary wyschnie, nie może płynąć potok modlitwy.
(św. Augustyn)
Bóg nie umiera tego dnia, w którym przestajemy wierzyć w Niego. (Dag Hammarskjold)
Wołasz  Boga  ‒  On  często  schodzi  po  kryjomu  i  puka  do  twoich  drzwi,  aleś  rzadko  w  domu.
(Adam Mickiewicz)
Wiara polega na tym, by w Bogu złożyć istnienie, rozum i wolę. (św. Augustyn)
Bóg leży u podstaw wszystkich źródeł. (Jean Bastaire)

• Podsumowanie
Dzisiejsze spotkanie będzie poświęcone wystąpieniu Jezusa na zakończenie Święta Namiotów, o
którym opowiada Jan w rozdz. 7 swojej Ewangelii (7,37-39). Jezus zapowiada dar „rzeki wody

ywej”, która ma popłynąć z Jego wnętrza. By z niej zaczerpnąć, potrzeba wiary, do której Jezus

wzywa swoich słuchaczy. Analizując kolejny obraz wody, będziemy się pytali o przedmiot tej
wiary oraz o sposób jej przeżywania.

II.

TEKŚCIE BIBLIJNYM

‒

UWIERZYĆ W

EZUSA

ŹRÓDŁO WODY ŻYWEJ

Analiza J 7,37-39 przebiegać będzie w trzech etapach: najpierw zostanie ustalone
starotestamentalne tło symboliki wody, do której sięga Jezus w swojej wypowiedzi, następnie

będzie poszukiwać się odpowiedzi na pytanie o sposób, w jaki proroctwa o „rzece wody żywej”
realizują się w osobie Pana Jezusa, a na końcu zostanie podjęta kwestia wiary, która jest niezbędna,
by móc zaczerpnąć „wody żywej”, którą ofiarowuje Jezus.

1.

TAROTESTAMENTALNE TŁO

7,37-39

• Metoda: praca z tekstem, krzyżówka
• Materiały: komentarz do J 7,37-39 (zał. 2); krzyżówka do J 7,37-39 (zał. 3)

• Wprowadzenie
W rozmowie z Samarytanką Pan Jezus zapowiadał dar wody żywej. Tę obietnicę rozwija w Święto
Namiotów w Jerozolimie. Mówi o tym Jan w swojej Ewangelii. Za chwilę odczytamy ten fragment
Ewangelii.  Pomocą  w  zrozumieniu  słów  Jezusa  będzie  komentarz,  z  którym  się  zapoznamy.
Pomoże on nam później rozwiązać krzyżówkę, która pozwoli nam uchwycić wydarzenia i słowa ze
Starego Testamentu, do których nawiązuje Jezus w swojej wypowiedzi.
• Głośna proklamacja J 7,37-39.
• Uczestnicy (mogą pracować w grupach) zapoznają się najpierw z tekstem komentarza do J 7,37-
39.  Po  cichej  lekturze  tekstu  należy  zapytać  się,  czy  jego  treść  została  zrozumiana,  czy  jakiś
element nie wymaga wyjaśnienia. Dopiero po tym można przystąpić do rozwiązywania krzyżówki.

OMENTARZ DO

7,37-39

Pan  Jezus  wypowiada  swoje  słowa  na  zakończenie  Święta  Namiotów,  które  było  jednym  z
trzech  najważniejszych  świąt  żydowskich.  Przypadało  ono  na  koniec  września  lub  początek
października  i  było  obchodzone  przez  osiem  dni.  Miało  ono  charakter  dziękczynny,  podobny
do  naszych  dożynek,  gdyż  w  jego  trakcie  dziękowano  Bogu  za  plony  zbóż  i  zbiór  winogron.
Ponadto  wspominano  podczas  tego  święta  opiekę  Boga  nad  Żydami  podczas  ich
czterdziestoletniej wędrówki przez pustynię po wyzwoleniu z niewoli egipskiej. Pamiątką tego
było  zamieszkanie  w  namiotach  na  czas  trwania  święta  (stąd  też  jego  nazwa  ‒  Święto
Namiotów). Święto to było w sposób szczególny związane z wodą.
Każdego  z  siedmiu  poranków  Święta  Namiotów  schodziła  procesja  do  źródła  Gichon.  Był  to
jeden  z  najważniejszych  punktów  zaopatrzenia  Jerozolimy  w  wodę,  gdyż  to  z  tego  miejsca
dostarczano wodę kanałem wykutym w skale pod powierzchnią miasta (ok. 540 m długości) do
Sadzawki  Siloe.  Gdy  kapłan  stojący  na  czele  procesji  napełniał  złotą  czaszę  wodą  ze  źródła
Gichon,  chór  śpiewał  tekst  z  Iz  12,3:  „Wy  zaś  z  radością  będzie  czerpać  wodę  ze  zdrojów
zbawienia”. Procesja wspinała się z powrotem na wzgórze świątynne przechodząc przez Bramę
Wodną. Ludzie towarzyszący procesji trzymali w prawej ręce lulab, to jest pęk gałązek mirty i
wierzby  połączonych  palmami,  zaś  w  lewej  ręce  ‒  ethrog,  to  znaczy  gałązkę  drzewa  cytryny
lub cedru jako symbol zbiorów. Gdy procesja weszła na teren świątyni, kapłani niosący wodę
obchodzili  ołtarz,  a  następnie  jeden  z  nich  rozlewał  wodę  na  ołtarzu,  która  kanałami  miała
docierać  do  zbiornika  wód  znajdującego  się  pod  świątynią,  uważanego  za  źródło  wszelkich
rzek, strumieni i źródeł na ziemi.
W  tym  kontekście  szczególnego  znaczenia  nabiera  wystąpienie  Jezusa  w  ostatni  dzień  Święta
Namiotów.  Pan  Jezus  swoją  zapowiedzią  „rzeki  wody  żywej,  która  popłynie  z  Jego  wnętrza”
nawiązuje  do  ceremonii  związanych  z  wodą  w  to  święto,  jak  również  czyni  aluzję  do  wielu

tekstów ze Starego Testamentu, w których jest zapowiadane źródło wody żywej. Słowa Jezusa
nie są jednak dosłownym cytatem i dlatego mogą być interpretowane na różne sposoby.
Ponieważ  Święto  Namiotów  było  związane  z  tradycją  exodusu,  czyli  wyjścia  z  Egiptu,  Pan
Jezus mógł odwoływać się do wydobycia przez Mojżesza wody na pustyni poprzez uderzenie
laską w skałę (por. Wj 17,1-6; Lb 20). Ta skała była postrzegana przez pierwszych chrześcijan
jako  obraz  samego  Chrystusa  (por.  1  Kor  10,4).  Jezus  jest  skałą,  z  której  wypłynie  woda
niosąca życie dla wierzących w Niego.
Ważną  rolę  w  Święto  Namiotów  odgrywał  też  rytuał  rozlania  wody  na  ołtarzu  w  świątyni
jerozolimskiej,  który  miał  zapowiadać  obfitość  wody  żywej  ‒  symbol  Bożego
błogosławieństwa.  Ta,  niczym  potężna  rzeka,  miała  wypłynąć  ze  skały  świątyni  w  czasach
zbawienia,  o  czym  mówi  proroctwo  z  Ez  47,1-12  i  Za  14,8  (por.  też  Iz  12,3  i  Jl  4,18).  Te
zapowiedzi  proroków  realizują  się  w  osobie  Jezusa  Chrystusa,  który  jest  nową  świątynią,  zaś
wodą niosącą życie jest Duch Święty, którego udzieli Jezus.

RZYŻÓWKA DO

7,37-39

1. Gdzie docierała procesja z wodą zaczerpniętą ze źródła Gichon w kolejne poranki Święta
Namiotów?
2. Ze źródła Gichon woda była doprowadzana kanałem do Sadzawki […].
3. Według Iz 12,3 stamtąd będzie się czerpać wodę zbawienia.
4. Według Ez 47,1-12 w przyszłości wypłynie ze skały świątynnej w Jerozolimie potężna […]
niosąca życie.
5. To uderzenie jego laski wydobyło wodę ze skały na pustyni.
6. Święto Namiotów nawiązywało do tradycji exodusu, czyli […].
7. Przez tę bramę przechodziła w Święto Namiotów procesja ze źródła Gichon na teren świątyni.
8. Gałązki mirty, wierzby i palmy tworzyły pęk nazywany […].

Rozwi

ązanie: 1. świątynia; 2. Siloe; 3. zdroje; 4. rzeka; 5. Mojżesz; 6. wyjście; 7. Wodna; 8. lulab.

Hasło: woda

żywa.

• Podsumowanie
Już wiemy, że Jezus w swojej zapowiedzi „rzeki wody żywej” nawiązuje do wielu tekstów Starego
Testamentu, jak również odwołuje się do rytuału z wodą sprawowanego w Święto Namiotów. Pan
Jezus jednak nie patrzy wstecz, lecz w przyszłość, gdyż to w Nim realizuje się zapowiadany w
Starym Testamencie dar wody żywej. Będziemy teraz próbowali ustalić, w jaki sposób.

2.

EZUS JAKO NOWA ŚWIĄTYNIA

• Metoda: teksty paralelne; dyskusja

• Wprowadzenie
Komentatorzy są zgodni, iż Jezusowa zapowiedź „rzeki wody żywej” nawiązuje przede wszystkim
do proroctwa Ez 47,1-12 o wodzie wypływającej spod progu świątyni w Jerozolimie, rozlewającej
się następnie na cały kraj i przemieniającej go w ogród rajski. Taką interpretację podsuwa też sam
Jan Ewangelista, który nie tylko przytacza słowa Jezusa, ale również szuka ich znaczenia. Czyni to
w zdaniu 7,39, jak również w innych miejscach swojej Ewangelii. Zapoznamy się z tymi tekstami,
by wspólnie je zinterpretować.
•  Analiza  będzie  przebiegała  następująco:  wskazanie  odpowiedniego  tekstu  i  postawienie  wobec
niego pytania; zapoznanie się z tekstem; wspólne udzielenie odpowiedzi.

a) J 2,18-22
Prorocy  zapowiadali,  iż  woda  żywa  wypłynie  w  przyszłości  ze  świątyni  w  Jerozolimie.  O  jakiej

wiątyni jest mowa w J 2,18-22?

Now

ą świątynia jest ciało Jezusa.

b) J 7,38-39
Prorocy  mówiąc  o  wodzie  wypływającej  ze  świątyni  w  Jerozolimie,  mieli  na  myśli  przede
wszystkim  słowo  Prawa  (Tory),  którego  przestrzeganie  miało  prowadzić  do  życia.  W  rozmowie  z
Samarytanką  Jezus  wskazuje,  iż  dar  wody  żywej  urzeczywistni  się  w  Jego  słowie  i  w  Duchu

więtym. Jak jest relacja między Jezusem i Duchem Świętym w J 7,38-39?

Duch

Święty popłynie z wnętrza Jezusa. Zatem Jezus jest nową świątynią, zaś Duch Święty jest

wod

ą żywą, której udzieli Jezus.

c) J 19,33-34
W J 7,39 Jan Ewangelista podpowiada, że udzielenie Ducha Świętego nastąpi w godzinie Jego
uwielbienia. Tą „godziną” w Ewangelii Janowej jest wydarzenie śmierci i zmartwychwstania
Jezusa. Kiedy ‒ w świetle relacji w J 19,33-34 ‒ wypłynęła woda ze świątyni, którą jest Jezus?
Jest to moment

śmierci Jezusa na krzyżu i otwarcia Jego boku włócznią żołnierza. Warto dodać, iż

samo udzielenie Ducha

Świętego następuje w chwili, w której Jezus „oddaje ducha” (19,30).

Według Jana nie było to wcale „ostatnie tchnienie”, lecz moment, w którym Jezus dosłownie
„przekazał Ducha”

Świętego.

• Podsumowanie

Duch Święty darowany przez Jezusa uczniom jest owocem śmierci krzyżowej Jezusa ‒ ofiary Jego
miłości. To jest początek zesłania Ducha Świętego na wierzących w Jezusa. Pozostaje jeszcze
zapytać się, jaki sposób można zaczerpnąć z tej „wody żywej” udzielonej przez Jezusa.

3.

YNAMIKA WIARY W

EZUSA

• Metoda: łańcuch skojarzeń

• Wprowadzenie
By  doświadczyć  daru  „wody  żywej”  przyniesionej  przez  Jezusa,  trzeba  ten  dar  przyjąć.  Jezus
podpowiada, jakie działanie jest konieczne z naszej strony.
•  Uczestnicy  czytają  raz  jeszcze  tekst  J  7,37-39  i  szukają  w  nim  czasowników,  które  opisują
działanie człowieka. Słowa te zostają zapisane w jednej linii.
pragnąć ‒ wierzyć w Jezusa ‒ przyjść do Niego ‒ pić
•  Każde  słowo  będzie  interpretowane  poprzez  „łańcuch  skojarzeń”.  Uczestnicy  po  kolei  mówią
czasownik,  który  kojarzy  im  się  z  danym  słowem.  Można  powiedzieć  jedno  słowo  lub  najwyżej
jedno zdanie. Po takiej wypowiedzi każdy może zadać pytanie: dlaczego? Odpowiedź powinna być
jednozdaniowa.

Przykład
pragn

ąć ‒ łaknąć ‒ cierpieć │ dlaczego? ‒ brak wody zadaje ból │ odczuwać brak ‒ szukać celu w

życiu │ dlaczego? ‒ pragnienie może dotyczyć nie tylko rzeczy materialnych │ itd.

• „Łańcuch skojarzeń” każdego ze słów powinien zostać podsumowany przez prowadzącego, który
zwraca uwagę na te elementy, które mogą pogłębić przeżywanie naszej relacji do Jezusa.

Pragnąć: by spotkać Jezusa, trzeba uświadomić sobie swoje pragnienia, odkryć, że sam z siebie ich
nie zrealizuję, że moje pragnienia muszą odpowiadać pragnieniom Boga.
Wierzyć: Nie chodzi o wiarę w jakąś abstrakcyjną prawdę, ale o wiarę w osobę Jezusa Chrystusa,
w to, że jest On wiarygodny. Wierzyć to znaczy  oprzeć swoje życie na Jezusie, zawierzyć Mu je,
zaufać Jego słowu.
Przyjść:  Wiara  nie  może  być  deklarowana.  Ona  musi  przełożyć  się  na  konkretny  krok  w  stronę
Jezusa, na pójście za Nim, życie razem z Nim.
Pić: „Woda żywa”, którą ofiarowuje Jezus, musi stać się częścią człowieka, musi on się jej „napić”,
by  mogła  go  ona  ożywiać  od  wewnątrz.  Tę  wodę  pije  się  poprzez  modlitwę,  czytanie  Pisma

więtego, udział w Eucharystii.

Na koniec warto zauważyć, że te cztery czasowniki układają się w pewien łańcuch przyczynowo-
skutkowy: bez uświadomienia swoich pragnień, nie zapragnę Jezusa; bez uwierzenia w prawdę
Jego osoby, nie przyjdę do Niego; bez spotkania z Jezusem, nie mogę przyjąć Jego daru.

III.

TEKSTU BIBLIJNEGO W ŻYCIE

‒

AKA JEST MOJA WIARA

• Metoda: test
• Materiały: formularz do testu pt. „Jak jest moja wiara?” (zał. 4)

• Spotkanie otwarło pytanie o znaczenie wiary we współczesnym świecie. Może je zamknąć pytanie
o moją osobistą wiarę w Boga. W odpowiedzi na nie pomoże test, który bazuje na propozycji testu
pt. „Zadowalać się czy szukać dalej?” z książki U. De Vanna, Dorosłe

ś. Twoje głębokie powołanie,

Warszawa: Wydawnictwo Salezjańskie 2006, s. 105-107.

Jaka jest moja wiara?

1. Czy stawiasz sobie czasem pytania dotyczące Boga?

Tak.

Idź do nr 3

Nie.

Idź do nr 2

2. Dlaczego?

Wiem już wszystko.

Idź do nr 5

Bóg mnie nie interesuje.

Idź do nr 7

Boję się odpowiedzi.

Idź do nr 10

3. Gdzie szukasz odpowiedzi?

W swoim sercu.

Idź do nr 4

Rozmawiam z kimś.

Idź do nr 9

Czytam Pismo Święte.

Idź do nr 6

4. Czy jesteś pewien, że odpowiedź, którą otrzymujesz, pochodzi od Boga?

Tak.

Idź do nr 5

Nie.

Idź do nr 11

5. Jak do tego doszedłeś?

Sam.

Idź do typu A

Rozmawiając z innymi.

Idź do nr 9

Czytając Pismo Święte.

Idź do nr 6

6. Pismo Święte jest księgą trudną, czasem niezrozumiałą. Należy ją czytać:

Samemu.

Idź do typu A.

Przy pomocy kogoś innego.

Idź do nr 9

7. Jeśli nie stawiasz sobie pytań o Boga, czy stawiasz sobie pytania dotyczące człowieka?

Tak.

Idź do nr 8

Nie.

Idź do typu B

8. Gdzie szukasz odpowiedzi?

W sobie.

Idź do typu C

Rozmawiam z kimś.

Idź do nr 9

9. Osoby, z którymi rozmawiasz:

Udzielają zadowalających Cię odpowiedzi.

Idź do typu D

Skłaniają do szukania dalej.

Idź do typu E

10. Czy czułbyś się na siłach, by spróbować szukać?

Tak.

Idź do typu E

Nie.

Idź do typu B

11. W jaki sposób można usłyszeć głos Boga?

Czytając Pismo Święte.

Idź do nr 6

Pozwalając sobie na pomoc ze strony innych.

Idź do typu E

Typ A: Moja wiara „zrób to sam”.
Bóg  jest  większy  od  nas  i  Jego  rzeczywistość  wymyka  się  nam.  W  obliczu  Boga  człowiek  klęka,
mówiąc: „Mów Panie, Twój sługa słucha Ciebie!”. Czy słowa o Bogu nie zasługują na pogłębienie
przez Ciebie? Czy zbyt wielu spraw nie uznajesz za oczywiste? Wiara, dzisiaj taka powierzchowna,
czy wytrzyma w trudnych momentach Twego życia?

Typ B: Im mniej się o Nim mówi, tym lepiej.
A  więc  rozmowa  o  Bogu  albo  nie  interesuje  Ciebie,  albo  Cię  przeraża.  Ale  jest  możliwe,  że
odrzucając „pytania zasadnicze”, nie zdołasz stworzyć ważnego projektu, zdolnego do wypełnienia
Twojego  życia.  Ryzykujesz,  iż  staniesz  się  jednym  z  tych,  którzy  pozwalają  się  ciągnąć  przez
innych.  Powinieneś  stać  się  bardziej  dyspozycyjny  i  nie  odrzucać  okazji  do  pogłębienia,  które
proponuje Ci szkoła albo grupa.

Typ C: Zadowalam się tym, co małe.
Jesteś przekonany, że wewnątrz Ciebie istnieją odpowiedzi, jakich szukasz. Zadowalasz się tym, co
małe i jesteś raczej zarozumiały. Ale trudno jest dać odpowiedź na ważne pytania, kiedy nie ma się
dokładnych  punktów  odniesienia.  Jak  odpowiesz  na  wielkie  pytania,  życiowe  i  ludzkie,  me  od-
nosząc się do Boga? Dlaczego nie porozmawiasz z kimś przyjaznym, kto mógłby Ci pomóc?

Typ D: Wiara jak nawyk.
Przyzwyczaiłeś  się  do  niestawiania  sobie  pytań,  do  zadowalania  się  tym  co  mówią  inni.  Zresztą,
wystarcza  Ci  mało  i  sądzisz,  że  odrobina  religii  nikomu  nie  zaszkodzi.  Ale  wszystko  to  może
uderzyć w Ciebie i może nigdy nie osiągniesz osobistej wiary, pełnego przekonania. Czy nigdy me
odczuwałeś pragnienia pogłębienia wiary, szukania odpowiedz i na nowe pytania?

Typ E: Wiara wzrasta razem ze mną.
Niełatwo jest poznać Boga, jak i człowieka, ale Ty stanąłeś na słuszne) drodze Od dawna interesuje
Cię  to,  co  dotyczy  świata  wiary  i  każda  okazja  jest  dobra,  aby  poszukać  przekonywujących
odpowiedzi  na  tyle  tajemnic  świata.  Wiara  wzrasta  razem  z  Tobą.  Wiara,  która  dzisiaj  daje  Ci
potrzebne odpowiedzi, z pewnością da Ci je także jutro.

Możliwość pogłębienia tekstu biblijnego

Pan  Jezus  w  J  7,37-39  kreśli  portret  człowieka  wierzącego,  który  pragnie,  wierzy  w  Jezusa,
przychodzi  do  Niego  i  czerpie  z  Niego.  Przeczytaj  dialog  Piotra  z  Jezusem  z  J  6,60-71.  Czy  te