SPOTKANIE Z PISARZEM
Jakub Wędrowycz pogwizdując wesoło wskoczył do autobusu jadącego na dworzec. Z
kieszeni wyciągnął wymięty, wielokrotnie skasowany bilet i wpuścił go w szczelinę
kasownika. Na bilecie przybyło dziurek, a jedna jego część odpadła i została wewnątrz. Było
już dość późno, nad Warszawą zapadł ciepły sierpniowy zmrok.
Na następnym przystanku wsiadł wampir. Jakub rozpoznał go od razu. Zresztą nie było to
trudne. Wampir miał na sobie długi czarny płaszcz na czerwonej podszewce, nienaturalnie
bladą cerę i dziwnie wyglądające zęby. Jakub cofnął się odruchowo a jego dłoń wsunęła się za
pazuchę i namacała stalową linkę hamulcową zaopatrzoną w pętlę.
W autobusie było jednak sporo ludzi.
-Zaatakuję go to się na mnie rzucą - mruknął sam do siebie. - Trzeba czekać.
Przejechali sześć przystanków, po czym wampir przesiadł się do innego autobusu. Egzorcysta
przeskoczył zręcznie za nim. Przejechali jeszcze kilka przystanków i wysiedli na jakimś
wygwizdowie. Koło wiaty wampir spotkał kilku kumpli. Jakub już miał zaatakować, ale
zawahał się.
-Przewaga sześć do jednego - mruknął - Trochę dużo. Trzeba będzie po jednym szczypać.
Ruszył za nimi wzdłuż płotu jakiejś budowy. Niebawem zakręcili w ciemną uliczkę. Sześć
wampirów weszło do okazałego budynku podpartego kolumnami.
-Wydział Matematyki - przesylabizował Jakub napis na tabliczce koło drzwi. W drzwiach
stali jacyś dwaj wachmani, którzy zażądali akredytacji. Takowej nie posiadał przemknął się
od tyłu. Zgodnie z jego przewidywaniami natrafił na okienko od piwnicy. wślizgnął się
zręcznie do środka. W piwnicy stały jakieś metalowe beczki. Beczki miały niepokojąco
znajomy kształt. Jakub odszukał kontakt i zapalił sobie światło. No tak. Przeczucie go nie
myliło. W beczkach było piwo. Odbił pokrywę. Napój pozbawiony był bąbelków, więc
włożył do środka rękę i przez chwilę bełtał nią złocistą ciecz. Potem przypiął się do rantu
beczki i wypił duszkiem ze cztery litry. Rozejrzał się po piwnicy i zauważył porzuconą przez
kogoś szklankę.
-Trzeba kulturalnie - mruknął sam do siebie. - A nie tak z gwinta beczki obalać.
Dwie godziny później, gdy poziom płynu opadł o połowę a pod ścianą pojawiło się jedenaście
brzydko pachnących kałuż Jakub doszedł do wniosku, że wypadałoby zająć się działalnością
podstawową. Niezbyt sobie wprawdzie przypominał po co tu przyszedł, ale ufał, że mózg
włączy mu się w odpowiednim momencie samoczynnie. Właśnie przeciągał się gdy
zazgrzytał w zamku klucz. Egzorcysta zamarł w kącie. Do wnętrza wszedł wysoki szczupły
młodzieniec.
-O cholera - zaklął na widok rozbitej beczki. - Jakiś proletariat się wdarł.
Zapewne dokonałby jeszcze wielu interesujących spostrzeżeń, ale w tym momencie Jakub
trzasnął go od tyłu pokrywą beczki w głowę. Rozciągnął powalonego wroga na podłodze.
Sprawdził długość jego zębów, ale jak się okazało były zupełnie normalne. W kieszeniach nie
było nic nadzwyczajnego, ale na piersiach powalonego przyczepiono plakietkę z napisem
"Organizator".
-Chy! Przepustka - wydedukował egzorcysta.
Przypiął ją sobie do kurtki po czym pobrzękując pęczkiem kluczy ruszył w głąb budynku.
Wszedł po schodkach na parter. Natrafił na niedużą salę w której jakieś szczeniaki suwały
figurkami po makietach. Zaraz potem na korytarzu natknął się na chłopaka w kolczudze,
który podążał dokądś z kuszą malowniczo przewieszoną przez ramię.
-Sprzedaj - zagadnął Jakub.
Chłopak pokręcił przecząco głową i dopiero widok złotej piętnastorublówki go zmiękczył.
Egzorcysta zajrzał do kolejnej sali, gdzie jakiś człowiek mówił o czymś otoczony przez
1
