1 

 

 

2 

 

1.  Zoe 

 

Dom  był  pusty. Zoe wiedziała o tym,  jak tylko weszła przez drzwi  frontowe. Tylko 

zegar tykał w kuchni rzucając wyzwanie ciszy. 

Strach  skręcał  ją  od  środka.  Mamusiu,  pomyślała  jak  dziecko.  Czy  to  znowu  szpital 

czy też coś gorszego? Zrzuciła plecak w holu, zapinając o otwartych drzwiach, powoli weszła 
do kuchni, bojąc się, jaka wiadomość może na nią czekać. Był liścik wiszący na lodówce. 

Pojechałem  do  szpitala.  Nie  martw  się.  Przygotuj  sobie  obiad.  Wrócę,  kiedy  będę 

mógł. Kocham cię, Tata. P.S. Nie czekaj. 

Zgniotła  liścik  i  rzuciła  go  do  kosza  na  śmieci.  Spudłowała.  Warknęła  ze  złością. 

Wygląda  na  to,  że  ostatnio  wszystkie  jej  rozmowy  z  tatą  odbywają  się  za  pośrednictwem 
magnesu  na  lodówkę  w  kształcie  banana.  Banan  mówi,  pomyślała.  Obronił  lodówkę, 
powstrzymując ją przed otwieraniem drzwi. Nie była w stanie jeść.  

Zoe Ptaszek, nazywali ją w szkole. Zawsze była szczupła, lecz teraz kości wydawały 

się  puste.  Jej  nadgarstki  i  przeguby  pokryte  były  cieniami  przypominającymi  siniaki.  Była 
prawie  tak  chuda  jak  jej  matka  marniejąca  przez  raka  w  szpitalu.  Może  to  solidarność  w 
śmierci, zastanawiała się na wpół poważnie. Zawsze była porównywana do matki. Miała takie 
same  szare  oczy,  długie  czarne  włosy  z  drobnym  skrętem,  zwodniczo  bladą  skórę,  która 
opalała się szybko przy najdrobniejszej zachęcie. Czy nie byłoby to ironiczne  ,gdyby umarła 
nagle, znikając kiedy jej sobowtór odszedł? 

Zoe wybiegła z kuchni, niepewna co robić. Jak mogła zmywać naczynia czy wycierać 

sztućce,  kiedy  Bóg  wie,  co  się  dzieje  z  jej  mamą  w  szpitalu?  Strząsnęła  z  ramion  płaszcz, 
zostawiając go na krześle. Tata cały czas powtarzał, że wszystko będzie dobrze, ale co jeśli by 
się  coś  zdarzyło,  a  jej  by  tam  nie  było,  wszystko  dlatego,  że  nie  potrafił  się  przed  nią 
przyznać, że mama może umierać? 

Pociągnęła za sweter skręcając pukiel włosów; jej dłonie nie mogły przestać drżeć. Do 

tej  pory  powinnam  się  do  tego  przyzwyczaić,  pomyślała.    To  trwało  od  ponad  roku:  długie 
pobyty  w  szpitalu,  krótkie  pobyty,  tygodnie  nadziei,  potem  nagłe  nawroty  oraz  lekarstwa 
które  powodowały,  że  była  bardziej  schorowana  porównując  to  z  nieustającym  bólem.  Ale 
byłby to  grzech, gdybym się przyzwyczaiła do czegoś takiego, pomyślała. Nienaturalne. Nie 
możesz sobie pozwolić na przyzwyczajenie się do tego, ponieważ to równa się rezygnacji.  

Zatrzymała  się  w  jadalni.  Była  skapo  umeblowana  długim,  antycznym  stołem  na 

kozłach i krzesłami, które prawie wszystkie pasowały, ale ściany były fanfarą ku czci życia 
jej matki. Dawały dom ogromnym, jasnym, krzykliwym obrazom namalowanym przez Anne 

3 

 

Sutcliff farbami olejowymi; obrazy przepełnione wyrazistymi emocjami, pełne śmiejących się 
ludzi, którzy skaczą, wirują i śpiewają. Jak mama, pomyślała Zoe – jak mama zwykła robić. I 
tu właśnie się różnią, dla Zoe napisała spokojną poezję przepełnioną zmierzchem i pytaniami. 
To nie jest nawet dobra poezja, pomyślała. Nie posiadam talentu, jest jej. To ja powinnam być 
tą, która jest chora; ona ma tak wiele do zaoferowania, tyle życia.  

-  Jesteś tą mroczną,  mówiła czasami  jej  mama z rozbawionym  zdziwieniem.  –  Jesteś 

tajemnicą. 

Chciałbym być jak oni, pomyślała prawie błagalnie, gdy gładziła karmazynową farbę 

by poczuć linie pędzla, mając nadzieję, że może wchłonie jej ciepło.  

Salon  był  chłodny  i  zacieniony.  Przebłyski  światła  słonecznego  na  dachu,  mogła 

ujrzeć  przez  okno  przypominające  bawiące  się  światła  na  tafli  wody,  wodne  kolory  pokoju 
przywodzące na myśl podwodne światy.  Może odnajdzie tu spokój. Wtopiła się w kanapę.  

Po  prostu  ciesz  się  tym  pokojem,  powtarzała  sobie;  pokój,  który  zawsze  się  tu 

znajdował i zawsze będzie; pokój, który uległ zmianie. Mam pięć lat, udawała. Mama jest w 
kuchni, przygotowuje wczesny obiad. Wychodzą dziś wieczór na imprezę, a Sarah przychodzi 
by się mną zaopiekować. Zaraz pójdę pobawić się moim domkiem dla lalek. 

Lecz  to  nie  będzie  trwać,  więc  otworzyła  oczy  i  wyciągnęła  się.  Jej  palce  dotknęły 

gładkiej  taniości  papieru  gazetowego.  Poranna  gazeta  wciąż  leżała  rzucona  na  kanapę. 
Zerknęła  na  nią  z  odrobiną  zainteresowania,  ale  nagłówek  zabłysnął:  MATKA  DWÓJKI 
ZNALEZIONA  MARTWA. Jej  brzuch  się zacisnął. Matka każdego  jest znaleziona  martwa, 
pomyślała  z  rozgoryczeniem.  Dlaczego  nie  każdego?  Lecz  nie  mogła  się  powstrzymać 
czytając klika następnych linijek. Przecięte gardło, mówił artykuł, osuszone z krwi.  

-  To  absurd,  powiedziała  na  głos.  Jej  palce  zacisnęły  się  z  obrzydzenia,  zgniatając 

stronę. – Co to jest - the National Enquirer

1

? Odrzuciła gazetę,  zerwała  się na równe nogi  i 

skierowała się w stronę swojego pokoju. 

Ale  telefon  zadzwonił  zanim  dosięgła  schodów.  Wzdrygnęła  się,  lecz  popędziła  do 

miejsca gdzie rozszerza się hol i podniosła słuchawkę. To był znajomy głos, ale nie jej ojca. 

-  Zoe,  to  okropne,  Lorraine,  jej  najlepsza  przyjaciółka,  zawodziła  przez  linię 

telefoniczną z typowym dramatyzmem. To powinno być pocieszające. 

-  Co  jest  okropne?  Zoe  wydyszała  z  dudniącym  sercem.  Czy  szpital  zadzwonił  do 

domu Lorraine, ponieważ jej nie zastali w domu? 

- Przeprowadzamy się. 

                                                

1

 The National Enquirer- jest tygodnikiem brukowym wywodzącym się z USA, operuje on głównie tanią 

sensacją, seks-skandalami oraz ezoterycznymi historyjkami. Artykuły dotyczą głównie ciekawostek z życia 
gwiazd. 

4 

 

- Co? - Chwila niepewności.  

- Tata dostał tą prace w Oregonie

2

. 

- Oregonie? Mój Boże, Lorraine. To Wenus. 

- Prawie 

Zoe usiadła na krześle z prostym oparciem obok stolika, na którym leżał telefon. To 

nie był jej ojciec. To nie była dzwoniąca śmierć, ale..  

– Kiedy? zapytała. 

- Za dwa tygodnie. 

- Tak szybko? Zoe zawijała i odwijała sznurek od telefonu wokół swojej pięści. To się 

nie dzieje, pomyślała.  

-  Chcą  go  natychmiast.  Wylatuje  dziś  wieczór.  Możesz  w  to  uwierzyć?  Zamierza 

szukać  dla  nas  domu,  kiedy  tam  dotrze.  Wróciłam  do  domu,  a  Diane  telefonowała  do  firm 
przeprowadzkowych.  

- Ale mówiłaś, że to nic poważnego. 

- Widać jak wiele mi mówi, nieprawdaż? Diane wiedziała. 

Zoe rzuciła się by coś powiedzieć. Czy cokolwiek mogło to zatrzymać?  

– Nie wariuje z powodu takiego pośpiechu?  

-  Och,  ona  sądzi,  że  to  wspaniale.  To  miejsce  ominie  opad  radioaktywny,  co  więcej 

może wyhodować mnóstwo cukinii.  

- Co z twoją mamą? 

- Nie obchodziłoby ją, gdyby przeprowadził się do Australii. Ale jest nieźle wkurzona, 

że zabiera mnie.  

- Nie możesz z nią zostać? - Proszę, proszę, cicho błagała Zoe. 

- Och, wiesz. To przegrana bitwa. Nie pozwalam jej rozwinąć skrzydeł.  

- Lorraine! Ona nie jest taka zła. 

                                                

2

 Oregon- stan w zachodniej części Stanów Zjednoczonych, na wybrzeżu Pacyfiku. 

5 

 

- Wyprowadziła się, nieprawdaż? 

Nie  było  potrzeby  walczyć  z  tym  argumentem  znowu,  pomyślała  Zoe.  –  Oregon. 

Westchnęła. Lorraine zajęczała.  

– Taak! To odrażające. To jest odludzie czy coś takiego. Nie jestem gotowa na wielką 

wyprawę. Mogłabym zostać z Tobą - dodała z nadzieją. 

-  Zapytam  -  powiedziała  Zoe, chociaż  nie  było  na to żadnych  szans. Obie wiedziały, 

że to było niemożliwe w tej chwili.  

- Niee! 

Co ja teraz zrobię? pomyślała Zoe.  

– Możesz mnie odwiedzać. -Wydawało się żałosną sugestią.  

- Wielka mi rzecz. 

- Taak. 

- Możesz do mnie wpaść? - zapytała Lorraine. 

- Nie. Na razie lepiej żebym tu została. 

- Oo! Coś nie tak? 

- Jest znowu w szpitalu. 

- O cholera.  

To  właśnie tu Lorraine się  wyłączała, pomyślała Zoe. Dlaczego nie  jest w  stanie ze 

mną o tym rozmawiać? Dlaczego musi się wycofywać za każdym razem? Jest moja najlepszą 
przyjaciółką, psiakrew, nie tak, jak te głupki w szkole, którzy są zbyt zawstydzeni nawet by w 
ogóle  na  mnie  spojrzeć.  Szukała  w  myślach  tego,  co  chciała  powiedzieć.  Czegoś,  co 
zatrzymałoby Lorraine na linii.  

Była tam tylko cisza. 

-  Słuchaj,  powiedziała  Lorraine,  -  chyba  nie  masz  ochoty  na  rozmowę.  Zadzwoń  do 

mnie później, kiedy się dowiesz czegoś o mamie. Dobrze? 

Nie,  to  ty  jesteś  tą,  która  nie  chce  rozmawiać,  pomyślała  Zoe,  ale  zdołała  tylko 

powiedzieć: 

- Mm-hm. 

6 

 

- Dobra. Więc wtedy pogadamy. - Ale nie rozłączyła się – Hej, posłuchaj Zoe, kocham 

cię  i  wszystkie  te  pierdoły.  Jak  siostry,  no  wiesz.  –  Chrząknęła  by  ukryć  niespodziewaną 
nieśmiałość. 

– Zadzwoń do mnie. 

- Jasne, Zoe - uśmiechnęła się ironicznie. Nie porozmawiają o tym. – Cześć. 

- Cześć Zo. Trzymaj się ciepło - wyszeptała Lorraine zanim się rozłączyła. 

Ona  naprawdę  się  o  nią  troszczyła,  pocieszała  się  Zoe.  Ona  po  prostu  nie  wie  jak 

sobie  z  tym  poradzić.  Kto  potrafi?  Ale  Zoe  i  tak  była  wkurzona.  Wcześniej  zawsze  mogły 
rozmawiać.  Zazwyczaj  Lorraine  wybierała  tematy,  ale  mogły  rozmawiać.  A  teraz  Lorraine 
wyjeżdża. Czy świat zmierza ku końcowi? Były przyjaciółkami na zawsze. Co jest nie tak w 
sposobie,  jak  wszystko  wyglądało?  Dlaczego  musisz  wyjechać  zmieniając  każdą,  cholerną 
rzecz?  Czuła  się,  jakby  wrzeszczała  na  Boga,  co  do  istnienia  którego  nie  była  przekonana. 
Czy jestem karana? Co ja takiego zrobiłam? 

To wszystko ją wymęczyło. Jestem gotowa by się zdrzemnąć, zdecydowała. Poszła na 

górę.  Ostatnio  spanie  zajęło  miejsce  jedzenia.  Rozłożyła  się  na  całej  szerokości  łóżka, 
uciekając choć na chwilę. 

Obudziła  się  z  podskokiem.  Zmagając  się  z  przelotnym,  mglistym  zarysem  snów 

rozpoznała odgłosy, które mogły być zatrzaskiwaniem wejściowych drzwi lub łomotaniem do 
drzwi  jej  pokoju.  Wstała  zesztywniała  i  wyczerpana,  podążyła  drogą  na  dół.  Terkotanie  i 
trzaskanie  pochodziło  z  kuchni.  Weszła,  by  znaleźć  swojego  ojca  przygotowującego  sobie 
miskę płatków. Z bladą twarzą spojrzał na nią, pod oczami miał zarysowane ciemne okręgi. 

- Do cholery, Zoe, drzwi frontowe były otwarte. 

-Przepraszam,  tato.  Musiałam  zapomnieć.  Nikogo  nie  było.  To  mnie  przeraziło. 

Poszłam znaleźć  liścik. -  Jej palce  nerwowo dłubały  szew dżinsów. Jak  mogła zapomnieć o 
drzwiach? 

-  Nie  możesz po prostu  zostawiać  drzwi otwartych, Zoe. Na  litość  boską, popatrz na 

gazety. 

Gazety?  pomyślała.  Czy  mówił  o  tym  artykule?  Dlaczego  porusza  ten  teamt? 

Dlaczego się jej czepiał? Nie obchodziło go to.  

– Byłam tutaj. 

-  Wiem  o  tym.  Zauważyłem  twój  plecak.  Sprawdziłem  twój  pokój.  Jego  głos 

złagodniał. – Znowu spałaś, Zo? Czy ty w ogóle sypiasz w nocy? 

7 

 

Nie odpowiedziała. Jeśli byłby w domu choć przez jakiś małą chwilę, wiedziałby to. 

Widok  jego  płatków  spowodował,  że  w  końcu  poczuła  głód.  Zajrzała  do  lodówki. 

Zapiekanka z tuńczykiem, którą przyjaciółka  mamy,  Carol,  przyniosła trzy dni temu, wciąż 
tam  stała,  przypalona  wokół  brzegów.  Carol  była  ciepłą,  hojną  osobą,  ale  nie  była  typem 
kucharki.  Zoe  zamknęła  zapiekankę  szczelnie  i  usiadła  z  ojcem.  Zaserwowała  sobie  trochę 
płatków jak on. Sądziła, że uda jej się uporać z płatkami.  

Ojciec  wpatrywał  się  w  nią.  Nagle  zrobiło  jej  się  przykro,  że  zachowywała  się  jak 

jędza.  Wyglądał  na  zasmuconego.  To  nie  była  jego  wina,  że  musiał  spędzać  tyle  czasu  w 
szpitalu, a także pracując dodatkowo, aby mógł zapłacić za prywatny pokój mamy w szpitalu. 
Może  gdyby  cała  strona  jego  rodziny  nie  wyjechała  do  Kalifornii,  byłoby  mu  łatwiej. 
Powinien  mi  pozwolić  więcej  pomagać,  pomyślała.  Lecz  dokładnie  wiedziała,  co  mogła 
usłyszeć, co by powiedział. Możesz pomóc nie martwiąc swojej mamy.  

- Jak się czuje mama? - Z trudem odważyła się zapytać. 

-  Niezbyt  dobrze  tym  razem,  kochanie.  Nadal  próbuje  być  dobrym  żołnierzem,  ale 

marnieje.  

- Zostaje w szpitalu? - Proszę nie, pomyślała Zoe. 

- Tak, na kilka tygodni. Może dłużej. 

Zauważyła znękane spojrzenie na jego twarzy,  ślad łez ukrytych w jego zamglonych 

oczach. Może na zawsze, pomyślała. Tak, tym razem na zawsze, ale nie jest w stanie mi tego 
powiedzieć.  

Oboje  zjedli  w  ciszy,  mechanicznie.  Żadnej  przyjemności,  tylko  poddawanie  się 

fizjologicznym  potrzebom.  Jej  ojciec  z  powrotem  przemienił  się  w  Harry’ego  Sutcliff’a, 
mężczyznę, którego żona umierała, człowieka, który zapomniał, że ma córkę.  

Kilka  razy  zaczerpnęła  powietrza  by  coś  powiedzieć,  ale  słowa  obumierały  w  jej 

gardle.  

– Tato? - w końcu powiedziała niezdecydowanie. 

- Hmm? - Jego spojrzenie było nieobecne. 

- Tato. Chodzi o Lorraine. 

- Co? Miałyście sprzeczkę? - odpowiedział ogólnikowo. 

To nie podstawówka, miała ochotę wrzasnąć, ale ostrożnie i spokojnie powiedziała: 

8 

 

- Wyprowadza się

3

.  

Nieoczekiwanie była bliska płaczu. Wszystko, czego potrzebowała były jego ramiona 

obejmujące ją, chciała tego niezmiernie mocno. 

-  Hej,  to  ekscytujące  -  powiedział,  nie  zauważając,  że  coś  mu  umknęło.  Siorbnął 

mlekiem z roztargnieniem. 

Udało jej się powstrzymać łzy. Guz ranił jej gardło, chciała go wykrzyczeć. Gdzie jest 

jej stary tata, który powiedziałby: 

- Cóż, powiedz jej, niech stoi spokojnie. 

Zaśmiałby się z własnego dowcipu, potem zacząłby być poważny by jej wysłuchać  i 

pocieszyć  ją.  Nie  zawsze  ją  rozumiał  jak  jej  mama,  ale  próbował.  Jego  słowa  były  zbyt 
rozbite, by mogła dodać swoje własne popękane kawałki do tego stosu. 

Mama  widziałaby,  co  powiedzieć,  pomyślała  Zoe.  Nawet  teraz,  wiedziałaby.  Gdyby 

tylko nie skrócili  jej wizyt.  Zoe wydawało  się,  jakby  ledwo zdążyła sobie przypomnieć, co 
chciała powiedzieć, a już wyrzucali ją za drzwi ponownie.  Nikt jej nie słuchał. 

-  Wychodzę  na  spacer-  powiedziała  oschle.  Musiała  się  przejść,  inaczej  na  pewno 

zacznie krzyczeć. Wzięła swoją dżinsową kurtkę z szafy w holu. – Cześć! 

- Nie bądź zbyt długo - zawołał ojciec. 

Nie zdawał sobie sprawy, która godzina? zapytała samą siebie, gdy szła ulicą. Prawie 

dziesiąta. Co się stało z zamartwianiem o „gazety”? 

Noc  była  rześka  i  słodka  jak  jabłka.  Księżyc  między  pełnią  a  pierwszą  fazą  wisiał 

zaokrąglony i jasny. Skierowała się w stronę małego, miejscowego parku. To był działka na 
rogu  ulicy,  blisko  centrum,  z  rzadko  rosnącymi  drzewami  oraz  krzakami  tworzącymi  gesty 
labirynt. Znajdowało się tam kilka huśtawek, zjeżdżalnia oraz trzy zniszczone zwierzątka na 
sprężynach, które pijacko kiwają się w przód i w tył, dopóki twój tyłek nie zacznie boleć tak, 
byś już nie mógł na nich siedzieć. 

Usadowiła się na ulubionej z trzech ciężko wygrawerowanych ławek. Zwrócone były 

na altankę usytuowaną niedaleko, w samym centrum parku. Śliczny, mały budynek z kopułą 
zawsze  ją  fascynował.  Rzędy  stopni  były  ułożone  w  kształcie  okręgu,  jak  karuzela,  jej 
otwarte, koronkowe, boczne ściany ledwo można by nazwać ścianami. Zawsze była zadbana, 
świeżo  pomalowana  letnią  bielą,  przypominała  jej  maleńki  pałacyk  z  hinduskiej  baśni. 
Słyszała, że zespoły zwykły tam występować w niedzielne popołudnia; teraz dzieci  chowały 
się tam przed deszczem. Zabierz mnie do swojej bajki, pomyślała.  

                                                

3

 W angielskim move oznacza przeprowadzać się oraz ruszać się, do tego znaczenia odnosi się kawał jej ojca. 

9 

 

Światło  księżyca  oświetliło  altanę  zarysowując  ją  srebrem,  ale  cień  wkradał  się  do 

wewnątrz,  niepodległy  naturalnym  cieniom.  Napięła  się.  Jej  dłonie  chwyciły  brzeg  ławki. 
Pochyliła się w przód by odszyfrować jego znaczenie, wpatrując się w cętkowaną ciemność. 
Ujrzała kogoś wewnątrz. 

Postać  wyłoniła  się  z  cieni.  Jej  usta  wyschły.  Matka  dwójki  znaleziona  martwa, 

pomyślała.  Coś  ruszyło  w  jej  kierunku,  wkraczając  w  blask  księżyca  po  jej  stronie,  prędko 
pomyślała o ucieczce. Wtedy zobaczyła jego twarz.  

Był  młody,  bliżej  mu  było  do  chłopca  niż  do  mężczyzny,  smukły  i  blady,  księżyc 

uwydatnił  delikatną  urodę  przywodzącą  na  myśl  elfa.  Zauważył  ją  i  zamarł  jak  jeleń  przed 
lufą  strzelby.  Byli  uwięzieni  przez  wzajemne  spojrzenia.  Jego  oczy  były  ciemne,  pełne 
dzikości  i  gwiazd.  Lecz  jego  twarz  była  poszarzała.  Prawie  tak  blada,  jak  jego  srebrzyste 
włosy. 

Wraz z nagłym bólem uświadomiła sobie, iż jest on piękny. Łzy, które szczypały ją w 

oczy zerwały jego więzy, wtedy zniknął, a ona usiadła i wypłakiwała wszystko, co utraciła. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- maciejka17_91 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

10 

 

2. Simon 

 

 

Simon  starł  szczurzą  krew  z  twarzy.  Nie  była  tak  zadowalająca  jak  krew  ludzka,  ale 

działała.  W  parku  nie  było  jedzenia,  oczywiście  poza  dziewczyną.  Zaskoczyła  go,  a on  nie 
lubił  niespodzianek.  Ale  teraz  przypominał  sobie  sposób,  w  jaki  przytrzymała  go  swoimi 
oczami i delikatny posmak strachu w nocnym powietrzu. Pożałował tak szybkiego odejścia. 

Kucał  w  tej  alejce  za  rzędem  sklepów  od  dwudziestu  minut,  łapiąc  i  pijąc,  łapiąc  i 

pijąc.  Teraz  szczury  ukrywały  się.  Wiedziały,  że  coś  nie  śpi.  Wielki  kot,  pomyślał  i 
uśmiechnął się wąskim, lśniącym uśmiechem. 

Czas  się  ruszyć.  Stanął  i  przeciągnął  się,  rozciągając  mięśnie  wyciągnął  ramiona  do 

nieba. Ubrany był jedynie w koszulkę, pomimo chłodnej, jesiennej nocy. Była czarna, tak jak 
jego dżinsy, jak buty. Kołnierzyk był wykończony bielą. Uwielbiał czarny. Cienie, pomyślał. 
Noc.  Zadowalało  go  noszenie  czerni,  choć  jego  sznurowadła  były  czerwone.  –  Krew,  - 
wyszeptał tego wieczoru w sklepie dobroczynnym

4

,  gdy  jego  palce,  jakby  bez  udziału  jego 

woli wyjęły sznurowadła z pojemnika, a potem zmusiły go, by zapłacił za nie w kasie, bo nie 
potrafił  ich  odrzucić.  Podał  dziesięciocentówkę  kobiecie  z  podejrzliwie  zmarszczonymi 
brwiami i uciekł do tej samej alejki, by założyć zakupione sznurówki. 

Gdzie mógł stąd pójść? Do parku? Może ta dziewczyna już odeszła. Ale może nie. W 

każdym  razie  powinienem  tam  pójść,  pomyślał  i  ponownie  uśmiechnął  się  tym  samym, 
lśniącym uśmiechem. Była piękna, ciemna  jak  noc, ale chuda,  jak gdyby  jeden z  jego braci 
już zgłosił do niej pretensje. Zmarszczenie  brwi  nagle zmieniło  jego wygląd, potem szybko 
zniknęło.  Nie.  Nie  miała  na  sobie  takiego  zapachu.  Było  w  niej  coś  ponętnego,  chociaż  to 
przypominało  mu  o  śmierci.  Miała  również  duże  piersi,  pomyślał  i  zachichotał  z  jego 
szczególnych ludzkich upodobań. 

Ale zaskoczyła go. Znalazł ten park dwa tygodnie temu i nikt nie przychodził tam o tej 

godzinie  nocy.  Pozwolił  opaść  swojej  ochronie.  To  było  niebezpieczne,  głupie.  Nie,  nie 
pójdzie  do  parku,  zdecydował.  To  może  zaczekać.  Siedziała  tam  z  poufałością,  która 
sugerowała  przyzwyczajenie.  Zobaczy  ją  jeszcze.  Zamiast  tego  pójdzie  do  tego  domu.  To 
tylko kilka przecznic stąd. Zobaczy, co u tego chłopca. 

Simon ostrożnie opuścił alejkę. Nie dobrze było zostać zauważonym kilka razy w tym 

samym  miejscu.  To  było  świetne  miejsce  do  polowań;  nie  chciał  go  stracić.  Szedł 
chodnikiem,  ze  zgarbionymi  ramionami,  rękami  w  kieszeniach  dżinsów,  jakby  z  powodu 

                                                

4

 W oryg. thrift store- sklep prowadzony przez organizację dobroczynną po kosztach własnych lub z 

minimalnym zyskiem, produkty tam sprzedawane są z drugiej ręki lub pozyskane od darczyńców. W Polsce ten 
typ sklepów nie występuje. 

11 

 

chłodu. Kto wie, kto patrzył? Powinien mieć płaszcz. Ulica, którą szedł, przecinała tę, która 
biegła  za  domami  na  Chesnut  Street.  Skręcił  w  prawo.  Pięć  domów  dalej  zatrzymał  się  na 
końcu długiego podjazdu. 

Z tyłu domu nie było świateł. Podwórko zalane było światłem księżyca. Simon sunął 

płynnie  od  cienia  do  cienia,  pomiędzy  drzewami  i  krzakami,  jak  gdyby  sam  był  cieniem. 
Mógł  być  chmurą  przysłaniającą  księżyc.  Dotknął  szorstkich  cegieł  domu  i  wzdłuż  muru 
skradał się do dębu, rosnącego koło jego narożnika. Z kocią zwinnością wspiął się na drzewo 
i  przysiadł  na  grubej  gałęzi.  Ledwie  poruszył  kruchymi  liśćmi,  które  nadal  czepiały  się 
gałązek. 

Mógł  zajrzeć  do  sypialni.  Był  to  anonimowy  pokój.  Ściany  były  nagie,  nic  tu  nie 

sugerowało  osobowości  mieszkańca.  Ale  ktoś  tu  mieszkał,  na  łóżku  było  małe  zawiniątko. 
Sześcio- lub siedmioletni chłopiec kulił się z książką, czytał w świetle księżyca, przyciskając 
do siebie pluszowego misia.  Zrujnujesz swój  wzrok, chłopcze, pomyślał Simon  i uśmiechnął 
się  złośliwie.  Książka  była  grubsza,  niż  można  było  oczekiwać  po  sześciolatku,  a  Simona 
korciło,  by  zobaczyć  tytuł.  Od  czasu  do  czasu  chłopiec  powstrzymywał  śmiech  i  potrząsał 
głową, machając swoimi delikatnymi, białymi w świetle księżyca, włosami. 

Nagle drzwi się otworzyły. Złoto zastąpiło srebro, gdy światło z korytarz zalało pokój. 

W drzwiach stała  młoda kobieta, uśmiechając się, gdy zauważyła ostatni przebłysk  książki, 
ukrywanej pod kołdrą.  

-  Christopher,  -  powiedziała  miękko,  -  jest  trochę  za  późno  na  zabawę.  Jest  prawie 

północ. Połóż się, kochanie. Zaśnij. 

- Uh-huh, - odpowiedział chłopiec i wtulił sie w poduszkę. Posłała mu całusa i wyszła, 

zamykając drzwi. 

Simon zobaczył, że chłopiec leżał tam z otwartymi oczami, wpatrując się w noc, nadal 

zwalczając sen, nadal uśmiechając się. W głębi gardła Simona pojawiło się warknięcie, które 
ledwo mógł powstrzymać. Prawie go to zadusiło. Zszedł z drzewa, zanim wydostało się z jego 
ust. To nie był dobry czas i miejsce. 

Poniżej, w kuchni rozległo się brzdęknięcie. Wkładano naczynia do zmywarki, a dwa 

senne głosy rozmawiały. Słuchał blisko okna. 

- ... powinien się już zaaklimatyzować – rozległ się męski głos.. 

-  Ale  to  jest  ciężkie  dla  małego  dziecka  -  odpowiedziała  kobieta  -  przywyknąć  do 

nowego domu. 

- To już miesiąc. 

- Tak, ale po roku w tamtym domu i Bóg wie gdzie wcześniej? 

12 

 

- Tak, pewnie masz rację. 

- Jest słodkim chłopcem. 

- Trochę cichym. 

- O, będzie mózgowcem. Zobaczysz. 

Mężczyzna zaśmiał się.  

– Masz już wszystko zaplanowane, prawda? 

- Pewnie. Nagroda Nobla. 

Ponownie się zaśmiał. 

- Dalej. Chodźmy do łóżka. – Światło zgasło. 

-  To zadziała, zobaczysz  -  powiedziała kobieta.  –  Nie  możesz oczekiwać  ideału, gdy 

adoptujesz starsze dziecko. 

- Tak. Tylko szkoda tej delikatnej skóry. Tak cholernie delikatnej. Może jeślibyśmy... 

– Jego głos zanikł w środku domu. 

Simon  siedział  w  krzakach  przez  dłuższą  chwilę.  Wdychał  noc,  tworzył  plany  i 

porzucał  je.  W  domu  nikt  się  nie  poruszał.  Sny  mieniły  się  w  oknach;  wszystkich,  za 
wyjątkiem jednego, które kusiło ciemnym głodem. 

W końcu Simon usłyszał odgłosy pierwszych ptaków i podniósł  się  na  nogi  jednym 

gibkim ruchem. Jego ciało nie protestowało przeciwko przerwaniu czuwania. Było tak, jakby 
minęła  tylko  sekunda  od  czasu,  gdy  przykucnął  tu  obserwując.  Cicho  opuścił  podwórko 
drogą, którą przyszedł i, w towarzystwie budzących się ptaków, kontynuował drogę do tego, 
co było jego domem w tym tygodniu – opuszczonej szkoły podstawowej na Jennifer Street. 

Odsunął deskę  i wślizgnął się przez rozbite okno do biura dyrektora. Pokój, pokryty 

kurzem i pajęczynami, kiedyś był synonimem piekła dla szóstoklasistów, ale teraz  jedyne co 
zostało,  to  stara  szafka  na  akta  z  tylko  jedną  działającą  szufladą  i  biurko  z  rdzewiejącymi 
łączeniami.  Nie  było  krzesła.  Wbudowane  półki  opasywały  pokój,  a  drewniana  podłoga 
kiedyś był ładna. Zniszczona walizka leżała na jednej z półek. 

Gdy deska wróciła na miejsce, pokój zrobił się ciemny. Świt znajdował drogę tu i tam, 

cienkie  promienie  oświetlały  tańczący  kurz,  ale  z  ledwością  penetrowały  ciemność.  Nie 
przeszkadzało  to  Simonowi.  Nie  potrzebował  wiele  światła,  by  widzieć.  Zdjął  walizkę, 
położył  ją  na  biurko  i  otworzył.    Wewnątrz  był  mały  obrazek  w  pozłacanej  ramce. 
Przedstawiał  rodzinę:  mężczyzna,  kobieta  z  niemowlęciem  w  ramionach  i  małe  dziecko. 

13 

 

Lakier  był  stary  i  popękany.  Pod  obrazkiem  była  gleba,  ciemna  sucha  gleba,  prawie  tak 
miękka  i delikatna,  jak kurz w pokoju. Simon wsunął w  nią palce  i westchnął. To był  jego 
sen; gleba z jego ojczyzny. Ziemia w której odpoczywałby przez wieczność, gdyby naprawdę 
umarł,    wciąż  miała  moc,  by  dać  mu  trochę  tego  spokoju.  Możliwe,  że  to  był  posmak  tej 
śmierci.  To  go  wzmacniało.  Bez  niej  zmarniałby  i  stał  się  wysuszoną  rzeczą,  niezdolną  do 
ruchu, niezdolną by jeść, ale nadal niezdolną by umrzeć. Nieumarłe piekło.  

Uniósł obraz do ust i pocałował go lekko, potem umieścił go z powrotem w walizce, 

zamknął  wieko  i  zatrzasnął  zamki.  Potrzebował  odpoczynku,  ale  nie  przypominającego 
śpiączkę  transu,  w  który  czasem  zapadał.  Zawsze  mógł  powiedzieć,  gdy  nadchodził. 
Wymagał  dużego  posiłku;  ludzkiego  posiłku.  Teraz  potrzebował  po  prostu  drzemki,  by 
podładować baterie, jak można by to nazwać. Podniósł walizkę z wielkiego biurka i wsunął ją 
do skrytki poniżej.  Wczołgał się za  nią. Zwinął  się, otaczając walizkę  i  zacisnął  wokół  niej 
ramiona, przyciskając ją, jakby była skarbem. 

Leżał tam z otwartymi oczami, patrząc poza pokój, poza szkołę. Zanim zapadł w sen, 

ponownie krótko pomyślał o dziewczynie. – Piękna - wyszeptał. – Blada jak mleczna śmierć

5

, 

chuda i ostra jak ból. – I odpłynął w gwiazdy. 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- nimel 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                

5

 W oryg. the milk of death- mleko śmierci? 

14 

 

3. Zoe 

 

 

Zoe  opuściła  bibliotekę  wcześnie.  Nie  było  sensu  siedzieć  tam  nic  nie  robiąc. 

Wpatrywała  się  w  ścianę,  wyglądała  przez  okno  oraz  spoglądała  na  zegar;  wszystko  prócz 
pisania. Świeża strona w jej  nowym  notesie stała się  masą  zabazgranych  falstartów. W tym 
tempie nie będzie miała czego pokazać jutro pani Muir na sesji recenzenckiej. 

Chcę napisać coś pięknego o mojej mamie, pomyślała. Lecz wszystko sprowadzało się 

do czegoś banalnego, wiedziała o tym. Chciała napisać coś ważnego, co trzasnęłoby śmierć 
prosto  w  zęby.  Problem  był  w  tym,  że  nie  chciała,  żeby  pani  Muir  dowiedziała  się  o  jej 
mamie. Nie życzyła sobie, aby mówiła: „Biedactwo”, lub coś okropnego na temat woli Boga 
jak ta idiotka z sąsiedztwa. Musiałaby więc napisać coś mniej szczerego, a nieszczera poezja 
nie spełnia swojej roli. Ale nie mogę napisać o niczym innym, jeśli nie mogę napisać o mamie, 
pomyślała Zoe. Jest najważniejsza. Boże! Naprawdę odpuszczam sobie szkołę. Było tak blisko 
do zostania uczennicą tak świetną, jak tylko mogłaby sobie to wymarzyć, ale teraz, jeśli nadal 
będzie  się  tak  zachowywać,  to  zmarnuje  połowę  semestru.  Nie  mogę  zacząć  robić 
zamieszania w szkole, pomyślała. Mama miała wystarczająco dużo zmartwień.  

- Cholera! -mamrotała, gdy bezskutecznie walczyła ze swoją szafką, która się zacięła. 

Zamierzała kopnąć to durne ustrojstwo. Na razie tylko stała, wpatrując się w nią ze złością.  

-  Nie  rozpuści  się,  niezależnie  od  tego  jak  długo  będziesz  się  w  nią  wpatrywać- 

powiedział głos osoby stojącej obok niej. 

- Lorraine! Podkradłaś się bezszelestnie. 

- Musisz się zakradać, jeśli opuszczasz tyle lekcji co ja. 

- Znowu? 

-  Cóż,  jaki  cel  być  pilną?  Wyprowadzam  się,  czyż  nie?  Dokładanie  w  połowie 

semestru. I  rozpocznę  gdzieś  indziej  dokładanie  w  połowie  semestru.  Równie  dobrze  mogę 
sobie  odpuścić  szkołę  aż  do  Bożego  Narodzenia,  ale  było  warto  przyjść  choćby  dla 
zobaczenia, jak używasz swoich promieni rentgena. 

 

Zoe  się  uśmiechnęła,  mimo  to  była  smutna  widząc,  jak  Lorraine  działa  cuda  z 

drzwiczkami od szafki. Kto będzie ją rozśmieszał, kiedy Lorraine wyjedzie? Kto inny będzie 
beztrosko ignorował jej prośby o ciszę i spokój zaciągając ją na imprezę? 

15 

 

- Chodź ze mną do łazienki - powiedziała Lorraine, gdy Zoe chowała swoje książki i 

wyciągała lunch. – Jest pomiędzy zmianami, więc nawet będziemy w stanie tam oddychać.  

Skierowały się w stronę łazienki najbliższej stołówce.  

– Przepraszam za wczoraj - powiedziała Lorraine pędząc przez huśtające się drzwi do 

łazienki 

-  Nie  masz,  za  co  przepraszać  -  powiedziała  zaskoczona  Zoe,  idąc  tuż  za  nią.  Czy 

mogła pozwolić sobie  na nadzieję,  iż Lorraine  jest gotowa na rozmowę?  Stały  naprzeciwko 
luster, a Lorraine wyciągnęła grzebień i usiłowała ułożyć swoje nieznośne, kasztanowe loki.  

– Sądzisz, że wymienią te cholerne lustra?- spytała gniewnie.- Wszystkie są pęknięte.  

Następnie przestała stwarzać pozory rozczesywania włosów i odwróciła się twarzą do 

Zoe, która ujrzała twarz koleżanki nieoczekiwanie odmienioną. Och, pomyślała Zoe. 

-  Zoe,  ja  nie  chcę  się  przeprowadzać  -  Lorraine  ledwo  zdążyła  się  wycofać,  nim 

zaczęła  płakać  rzewnymi  łzami.  –  Nie  będę  miała  żadnych  przyjaciół.  Będę  zmuszona 
zaczynać wszystko od nowa.  

Nadzieje  Zoe  zatonęły.  Sądziła,  że  będą  rozmawiać  o  niej.  To  spowodowało,  że ona 

sama  była  bliska  płaczu,  ale  trzymała  Lorraine,  pocierając  jej  plecy  i  wypowiadając 
zdawkowe:  

– Już dobrze.  

Wewnątrz była kompletnie zagubiona. Jak mogę ci pomóc, pomyślała, kiedy nawet nie 

potrafię  pomóc  samej  sobie?  To  było  niepokojące.  Właśnie  Lorraine  była  tą  silną.  Nie 
zachowywała się w ten sposób. Świat stanął do góry nogami.  

- Przepraszam - wydyszała Lorraine po chwili. – Nie mam prawa odczuwać tego w ten 

sposób. Ja się tylko przeprowadzam. Ale ty…Znów zaniosła się płaczem. 

Nie potrafi tego powiedzieć, pomyślała Zoe. Obie wiemy co ma na myśli, lecz ona nie 

mogła  tego  powiedzieć.  To  nie  litości  oczekuję,  pomyślała  i niemal  odepchnęła  od  siebie 
koleżankę,  lecz  się  powstrzymała.  Lorraine  naprawdę  się  nią  przejmowała.  To  nie  była  jej 
wina,  że  ludzie  nie  wiedzą,  jak  rozmawiać  o  śmierci.  Ani  tata,  ani  sąsiedzi,  ani  koleżanka 
mamy. Partnerem śmieci  była cisza.  Przerażenie  nią obezwładniało przyjaciół  i  stępiało  ich 
wrażliwość. 

 –  Ty  głupku.  Wiesz,  że  zawsze  możesz  mi  powiedzieć,  co  czujesz.  Zazwyczaj  nic, 

włączając mnie, nie może cię powstrzymać. 

- Ale czuje się strasznie samolubnie. 

16 

 

Tak czy owak zawsze taka jesteś, uświadomiła sobie Zoe, lecz nigdy celowo. Taka już 

była  Lorraine.  Zoe  mogła  niemal  znaleźć  pocieszenie  w  znajomości  jej  natury.  Delikatnie 
potrząsnęła koleżanką. 

– Co ja bez ciebie pocznę? 

To doprowadziło do kolejnych łez.  

– Będę za tobą okropnie tęsknić, Zoe. 

Stały  w  bezruchu  przez  chwilę,  przytulając  się  do  siebie.  To  było  rzadkością,  że 

Lorraine pozwoliła sobie być kruchą. Po tym jak jej mama odeszła, zanadto się bała zerwania 
kontaktów  na  dobre.  Przynajmniej  to  Zoe  wydedukowała  na  podstawie  obserwowania  jej 
reakcji.  Mamy  teraz  ze  sobą  kolejną  wspólną  rzecz,  pomyślała  Zoe,  chociaż  ty  będziesz  w 
stanie odwiedzać swoją mamę. Było pewne rozgoryczenie w tych rozważaniach. Pogłaskała 
włosy  Lorraine  usiłując  za  nie  odpokutować.  To  był  moment,  kiedy  mogła  przemknąć  pod 
osłoną  Lorraine.  Ja  także  się  boję,  przygotowała  by  powiedzieć.  Boję  się,  że  moja  mama 
umrze, mój tata już zawsze będzie rozpaczać, a ja będę zawsze samotna, ponieważ ty też mnie 
opuszczasz.  

Ale  gdzieś  zabrzmiał  dzwonek,  sygnalizujący  drugą  porę  lunchu.  Cholera,  cholera, 

cholera, pomyślała Zoe. 

Drzwi się nagle otworzyły, a grupka dziewczyn wtłoczyła się do środka, już rozdając 

papierosy. Lorraine odepchnęła Zoe i pospiesznie chlusnęła sobie wodę na twarz. Blondynka 
z  krzykliwym  makijażem  stała  wpatrując  się  w  nie  z  zapalonym  papierosem  w  starannie 
uniesionej dłoni. 

- Wy dziewczyny jesteście lesbijkami czy coś? - zapytała szyderczo. 

-  Odpieprz  się,  Morgan  -  powiedziała  Lorraine,  obejmując  opiekuńczo  ramię  Zoe.  – 

Wiesz o tym, że możesz sobie złamać nadgarstek trzymając w ten sposób papierosa? 

Zoe  zauważyła,  że  została  wymieciona  z  łazienki.  Rzeczy  wróciły  do  normy.  W 

stołówce usiadły jak zwykle przy tym samym stole blisko czarnych drzwi.  

–  Zamierzam  wziąć  śmierć-burgera  -  powiedziała  Lorraine  sprawdzając  portfel  i 

zerwała się z miejsca – Przypilnuj miejsc. 

Zoe uśmiechnęła się z wymuszoną słabością do braku taktu Lorraine. 

Zaraz  jak  Lorraine odeszła, dwie dziewczyny które Zoe rozpoznała z  fizyki, usiadły 

przy drugim końcu stołu. Rozwinęły kanapki  i plotkowały pomiędzy gryzami. Zoe czuła się 
trochę  winna  podsłuchując,  ale  wydawało  się  niemożliwością  nie  słuchać,  zwłaszcza  kiedy 
one  siedziały  tak  blisko.  W  głowie  prowadziła  pościg  za  pomysłem  na  wiersz,  coś  o 

17 

 

srebrnowłosym  chłopcu  w  blasku  księżyca,  lecz  w  końcu  słowo  ,,morderstwo”  przykuło  i 
zatrzymało jej uwagę. 

-  Ona  była kuzynką Sheili-  powiedziała  dramatycznie ciemnowłosa  dziewczyna,  gdy 

przechyliła się ponad stołem. 

- Naprawdę!  

- Tak, znaleźli ją z podciętym gardłem. 

– Boże, jak Kuba Rozpruwacz czy coś. - Wzdrygnęła się wysoka dziewczyna. 

- Blee! - przytaknęły zgodnie. 

Lorraine wróciła z lunchem, a tamta rozmowa ucichła w tle. 

- Czy czytujesz ostatnio gazety? - zapytała Zoe Lorraine. 

- Nie bardzo, kto ma na to czas? Dlaczego pytasz? 

Zoe  zerknęła  na  dziewczyny  przy  końcu  stołu,  wciąż  zaabsorbowane  szczegółami 

morderstwa.  

–  Och,  było  coś  w  wiadomościach.  Widziałam  nagłówek,  ale  nie  przeczytałam 

artykułu. Sądziłam, że może ty coś wiesz.   

- Nie ja, nazywają mnie- Pani Nieświadoma - zmodulowała głos mówiąc jak postać z 

sobotniej kreskówki. 

Zoe zaśmiała się by ukryć swoją irytację. To było zbyt prawdziwe.  

– Nieważne.  

Po szkole, jej tata był na zewnątrz, by ją zabrać.  

–  Wskakuj.  Jedziemy  do  szpitala  -  oznajmił,  ale  to  było  wszystko  co  powiedział 

podczas  jazdy.  Koncentrował  się  na  prowadzeniu  z  intensywnością  nowego  kierowcy,  jak 
gdyby  jedna rzecz  mogła  blokować wszystkie  inne. Zoe obserwowała go uważnie, czekając 
na wiadomości, lecz na próżno. Miała zamiar coś powiedzieć, cokolwiek, by przerwać ciszę, 
ale nie potrafiła wymyślić wstępu, zanim znaleźli się na miejscu.  

Ludzie  zawsze  mówią  o  nienawiści  do  zapachu  szpitali.  Gdy  jechali  w  górę  windą, 

Zoe  pomyślała,  że  tutaj  pachnie  raczej  przyjemnie,  jak  wiecznie  zielona  roślina  lub  coś 
podobnego. To było  irytujące, ponieważ  nie powinno się tam znajdować nic do polubienia. 
Podarła kawałek papieru, który trzymała w kieszeni płaszcza na strzępy. 

18 

 

W  progu  drzwi  do  sali  zawahała  się,  bojąc  się  wejść  do  środka.  Jak  tym  razem 

wygląda  mama?  zastanawiała  się.  Jej  tata  otworzył  dla  niej  drzwi  i  była  zmuszona  wejść. 
Gardło Zoe wydawało się zaciskać, gdy ujrzała swoją mamę, kruchego człowieczka w łóżku, 
z rękoma bardziej posiniaczonymi, niż kiedykolwiek wcześniej, od igieł i próbówek. 

- Mamo?- odezwała się nieco łamiącym się głosem. 

Rzęsy  zatrzepotały,  a  jej  mama  otworzyła  oczy.  Uśmiechnęła  się  słabo,  jej  skóra, 

sucha jak stary pergamin zmarszczyła się z wysiłkiem.  

– Zoe - wyszeptała głosem również łamiącym się. – Kochanie. - Łóżko zajęczało, gdy 

poruszyła się by przejść do pozycji siedzącej. 

Wzrok Zoe podążał wokół pokoju. Tradycyjne, zielone ściany były odpychające, tylko 

obraz ponurego lasu przyniósł jej ulgę, jak też kalendarz, który odznaczał dni dla rejestratora. 
Imię jej mamy było umiejscowione w otworze nad łóżkiem, aby każdy bezosobowy członek 
szpitalnej  zmiany  mógł  wiedzieć,  kim  była.  Kredens  na  lekarstwa,  szafki,  szuflady  były 
pomalowane na biało, tak samo łatwe do wyczyszczenia z plam jak jasne płytki ceramiczne, 
którymi była wyłożona podłoga. Nieużywany telewizor był przechylony w kierunku okna.  

Jej  tata  trącił  ją  łokciem,  by  ruszyła  się  do  przodu.  Zabierała  się  by  usiąść,  lecz 

poczuła  się  niepewnie.  Zerknęła  na  niego,  a on  kiwnął  głową,  więc  opuściła  się  na  krzesło 
przy  łóżku.  Ojciec  nadskakiwał  wokół  swojej  żony,  napuszając  poduszkę,  wyprostowując 
prześcieradła, wszystko to z uśmiechem i kokieterią. Gdzie był ten cichy człowiek, który ją tu 
przywiózł?  zastanawiała  się  Zoe.  Kiedy  był  usatysfakcjonowany,  że  pacjentka  czuła  się 
komfortowo, klapnął na krzesło po drugiej stronie pokoju, dając im przestrzeń do rozmowy. 
Zdawał się tracić pewność siebie, kiedy był poza linią wzroku mamy. Usiadł zgarbiony, jego 
dłonie  były  wciśnięte  głęboko  w  tweedowe  kieszenie,  spojrzał  na  Zoe  z  niepokojącymi, 
niewypowiedzianymi pytaniami. Zoe pragnęła, by je zadał.  

- Masz piękny widok na parking – odezwała się. 

-  Cieszę się, że ci się podoba.  -  Zoe była zaskoczona  jak omdlały  był głos  jej  matki, 

mimo sarkastycznego tonu. 

Zoe sięgnęła po jej dłoń i zauważyła naprężenie wokół oczu, o którym wiedziała, że 

oznacza ból, a także sposób, w jaki druga dłoń jej mamy skręcała uchwycone prześcieradło. 
Zoe chciała po nią sięgnąć i powstrzymać.  Bolało ją patrzenie na to. 

- Jesz? - zapytała jej mama. 

-A ty jesz?- strzeliła w odpowiedzi, spoglądając na ledwo tknięty posiłek wciąż leżący 

na tacy przy łóżku.  

- Touché. 

19 

 

- Wracaj prędko do domu. Tęsknię za tobą. 

Zoe poczuła delikatne ściśnięcie jej dłoni.  

– Postaram się, kochanie. Postaram. 

Do oczu Zoe napłynęły łzy. Proszę nie płacz, błagała samą siebie. Nie zasmucaj jej.  

–  Wyobraź  sobie-  powiedziała,  łapiąc  się  czegokolwiek.  –  Róża  przy  bramie  wciąż 

jeszcze kwitnie. 

Jej mama się uśmiechnęła.  

-  Głupiutka,  stara  roślinka.  Nie  wydaje  się  by  to było  odpowiednie  o tej  porze  roku, 

nieprawdaż?  

Zamilkły  na  chwilę.  Zoe  nienawidziła  sposobu,  w  jaki  szpitale  wysysały  prosto  z 

głowy wszystko, co chciałeś powiedzieć. Jest wystarczająco źle, że zostawiają drzwi otwarte, 
więc pielęgniarki  mogą  wchodzić i  wychodzić, pomyślała Zoe,  a jeszcze  tata siedzi  tam jak 
jakiś strażnik.  

- Po prostu musiałam cię zobaczyć - w końcu powiedziała jej mama. 

- Dobrze. 

- Musisz więcej jeść, słoneczko. Nakładaj trochę makijażu. 

Zoe zaśmiała się łagodnie, pociągnęła nosem.  

–  Pamiętam,  kiedy  byłaś  gotowa  mnie  sprać  ścierką  za  noszenie  makijażu,  a  teraz 

mówisz mi bym go nosiła. Czy wyglądam aż tak źle? 

- Oczywiście, że nie. Ale jesteś wystarczająco dorosła. Powinnaś obciąć sobie włosy, 

wybierając jedną z najnowszych fryzur.  

Zoe pogładziła pukiel nowo podrosłych włosów chłopięcej fryzury jej mamy.  

– Jak ty, tak? 

- Cóż, mój punkowy wygląd nie był całkowicie umyślny. -Uśmiechnęła się mama. - I 

wygląda odrobinę pretensjonalnie na takiej starszej pani jak ja.   

- Ale ty nie jesteś starszą panią - powiedziała Zoe drżącym głosem. 

-  Jestem  spragniona  -  powiedziała  jej  mama,  wciąż  zręcznie  odwracając  uwagę  od 

nieszczęścia. –Proszę, nalej mi szklankę wody. 

20 

 

Gdy Zoe sięgnęła po dzbanek, pielęgniarka wystawiła głowę przez drzwi. Kiwnęła na 

pana Sutcliff’a, który zrobił krok do przodu.  

– Już wystarczy na dziś - powiedział , trzymając mocno ramię Zoe i całując czubek jej 

głowy. 

- Harry, nie! - Sprzeciwiła się jego żona, walcząc by podnieść się z łóżka. 

- Wiesz, co powiedział lekarz - odpowiedział, nie ustępując.  

Ponownie  jestem  stąd  wyrzucana,  pomyślała  z  goryczą  Zoe,  ale  nachylała  się  i 

pocałowała policzek, wystawiony przez jej mamę. 

-  Całkowicie  ignorują  to,  o  co  ich  tutaj  proszę  -  powiedziała  jej  mama,  jak  gdyby 

przepraszając. 

Będąc  już  na  zewnątrz,  jej  ojciec  próbował  dać  Zoe  pieniądze  na  taksówkę  i 

dodatkowo  jeszcze  na  obiad.  Chciała  to  zignorować,  ale  zamknął  mocno  jej  dłoń  z  garścią 
banknotów  jego wielkim, suchym uściskiem.  

- Co powiedział lekarz? - zapytała bez ogródek. 

Jego wzrok błądził to w jedną to druga w stronę, jakby bał się na nią spojrzeć. 

– Twierdzi,  że twoje wizyty wykańczają twoją  mamę. Nie chce, abyś  ja odwiedzała 

tak często, lub zbyt długo. 

- Tato! - Jej głos zabrzmiał jak wycie. 

-  Przykro  mi.  Pielęgniarki  zostały  zaalarmowane.  Rozkaz  to  rozkaz  -  zażartował 

anemicznie. 

- A ty nie masz nic do powiedzenia? - zapytała. W końcu spojrzał jej w oczy.  

–  Zoe,  uważam,  że  twoje  wizyty  dobrze  wpływają  na  twoją  mamę,  ale  on  jest 

lekarzem. Spróbujmy jego sposobu na jakiś czas. Chcę wszystkiego, co najlepsze dla niej. 

- Więc jesteś po jego stronie. 

Uciął wszelkie sprzeciwy delikatnym palcem na jej ustach. 

– Kup pizzę. Zaproś Lorraine, by dotrzymała ci towarzystwa- powiedział.  – Zostanę 

trochę dłużej. - Pogładził ją po policzku i zostawił na korytarzu. 

21 

 

Co  jeśli  wrzeszczałabym,  płakała  i  narobiła  zamieszania?  pomyślała.  A  jeśli 

dostałabym napadu złości i ich błagała by mnie nie odsyłali?  Lecz nie mogła im tego zrobić. 
Przegryzła wargę i odwróciła się.  

Na zewnątrz znalazła  jedną z taksówek, które zawsze tam stały. Pojechała do domu, 

martwiąc  się  jak  duży  dać  napiwek,  aby  nie  musieć  myśleć  o  jej  mamie  lub  o  kolejnym 
pustym wieczorze. 

Zapłaciła taksówkarzowi przed domem, lecz kiedy dotarła do drzwi wejściowych, nie 

mogła się zmusić by włożyć klucz do zamka. Wepchnęła go z powrotem do kieszeni kurtki. 
Nie zdołam zmierzyć się z tą ciszą, nie teraz, pomyślała. To powodowało, iż zaczynała mieć 
problemy z oddychaniem.  

Poszła do parku i oglądała bawiące się dzieci, dopóki nie zostały zawołane na obiad. 

To  było  pewnego  rodzaju  towarzystwo,  choć  niewymagające.  Kilku  maruderów  wróciło 
przeciwstawić się godzinie policyjnej, obowiązującej od zmierzchu na placu zabaw, ale gdy 
cienie stawały się coraz głębsze i rozbłysły światła, nawet oni byli wołani do ciepłych łóżek w 
domach pełnych rodziców, braci, sióstr oraz huczących telewizorów. 

Żałuję,  że  nie  mam  brata  lub  siostry,  pomyślała.  Kogoś,  kto  przejmie  kontrolę.  Nie 

chcę musieć być odpowiedzialną. Nienawidzę  robić prania. Nie znoszę przypominać tacie o 
opłacie rachunku telefonicznego. Mama zawsze się o nas troszczyła. Dawny gniew rozkwitł. 
Uderzyła delikatnie swoje kolano pięścią, jak gdyby chciała go stłumić. Mama nie odchodzi 
celowo. Ale tata zmierza do tego by stać się warzywem. Kto będzie się troszczyć o mnie? 

Chłodny  wietrzyk  omiótł  park,  rozwiał  chmury  wzdłuż  wcześnie  wschodzącego 

księżyca. Zoe bliżej naciągnęła na siebie dżinsową kurtkę. Już czas, by wyciągnąć cieplejsze 
płaszcze ze schowka na strychu. Nagle przeszył ją dreszcz, jak gdyby lód ciekł stróżką w dół 
jej kręgosłupa.  

- Piękna noc - powiedział łagodny głos obok niej. 

Prędko się odwróciła, serce łomotało. Siedział tam młody mężczyzna. Światło lampy 

naszkicowała  jego  kontur  na  tle  ciemnych  krzaków  za  nimi,  jak  pierścień  mrozu  owijający 
księżyc. Uśmiechnął się do niej, tak jak uśmiecha się kot, z tajemniczą frywolnością.  

–  Wystraszyłeś  mnie  -  wyszeptała  wściekle.  Kim  był  ten  człowiek  okupujący  jej 

ławkę? 

-  Przykro  mi  -  opowiedział,  ale  nie  wyglądał,  by  miał  to  na  myśli.  Wtedy  go 

rozpoznała, z zeszłej nocy. Jak gdyby to zauważył, bo powiedział: 

- Jesteśmy teraz kwita. Ty przestraszałaś mnie. 

- Dlaczego miałbyś się bać? – Zdziwiła się – To ty zakradasz się na ludzi. 

22 

 

- Dlaczego ty? - zapytał.  

Zoe wzdrygnęła się defensywnie.  

– Nie przepadam za wymijającymi rozmowami. 

- Czy lubisz jakiekolwiek rozmowy? 

- Nie. Chcę zostać sama. 

- Sądzę, że ty już jesteś sama. - Sięgnął po jej dłoń. Wyrwała ją i wstała. Jak on śmie 

mieć rację, a potem wykorzystywać to? Przez chwilę wydawał się zaskoczony, ale potem jego 
uśmiech się rozszerzył, a na twarzy pojawiło się rozmarzone spojrzenie.  

– Proszę zostań - powiedział głosem delikatnym jak kołysanka.  

Jego  oczy  były  ogromne,  ciemne  i  łagodne.  Wahała  się  przez  moment.  Sprawiał 

wrażenie bardzo wyrozumiałego. Z pewnością mogłaby z nim porozmawiać. Wtedy jej gniew 
znów się pojawił. Manipulujący palant, pomyślała.  

- Nie wiem co zmierzasz – powiedziała - ale powinieneś tego poszukać gdzie indziej. - 

Odwróciła się stanowczo i odeszła. 

-  Wydaje  mi  się-  zawołał  za  nią  głosem  tym  razem  ostrzejszym  -  że  to  dziewczyny, 

które siedzą samotnie w parkach nocą, są tymi, które mają jakieś zamiary.  

Była taka wściekła, mogłaby krzyknąć. Prawie się odwróciła, ale nie, pomyślała, tego 

właśnie chce. Szła dalej. Jej złość zaniosła ją do domu nim to spostrzegła. O dziwo, sprawiło 
to, że zgłodniała. Zjadła lepiej niż kiedykolwiek od ostatnich kilku tygodni.  

Zawahała  się  raz  między  kęsami,  odczuwając  niepokój.  Czy  on  był  dziwny?  Czy 

skrzywdziłby ją? Nie. Wyglądał jak anioł na renesansowym obrazie. Czy piękno rani? 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- maciejka17_91 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

23 

 

   4. Simon 

 

 

 

Simon patrzył, jak dziewczyna oddalała się w aurze gniewu. Był speszony. Nie 

zareagowała właściwie. Zaczął zaklinać księżyc, a ona to zniszczyła. Zatrzymała to ze 
złością. Był zaintrygowany. Poszedł za nią.  

Przemienił się stopniowo w przejściowy stan, bliższy mgle niż postaci. To było łatwe 

– jak senne marzenie, naprawdę – po prostu porzucić ciało i dryfować. Jego świadomość 
trzymała atomy razem za pomocą wici myśli. Wmieszał się w cienie i stał powietrzem. Ona 
nigdy by go nie dostrzegła. Sunął płynnie pod drzewami, prześlizgiwał wzdłuż ścian, skracał 
sobie drogę przechodząc przez umierające jesienne kwiaty. Zawsze miał ją w zasięgu wzroku. 
Szła szybko, wypuszczając ciepłe powietrze podczas oddychania. 

One zwykle przychodziły do niego, gdy jego oczy łagodniały pod wpływem księżyca, 

gdy zmieniał swój głos w jedwab. Pozwalały mu pieścić się. Odchylały głowy do tyłu i tonęły 
w gwiazdach, gdy głaskał obnażone gardło i pławił się w podboju. Czasem pozwalał im 
odejść i myśleć, że to był sen. Odchodził, zanim złamały czar jego oczu siadając, mrugając i 
potrząsając głowami w zimnym powietrzu przedświtu. Czasem ciemny głód budził się zbyt 
silny, by go powstrzymać. Trzymał je ciasno, głęboko zanurzał kły w uległe szyje i żywił się 
gęstą, ciepłą esencją ich życia. Gubił się w ekstazie pulsującej pieśni ich krwi, w 
wypływającym życiu, dopóki krew, przerażenie i życie nie ustępowało, a on porzucał wiotkie 
resztki, by poszukać ciemnego snu. 

Stanął przy drewnianej bramie, patrząc jak dziewczyna wchodzi przez leśno-zielone 

drzwi z diamentowymi okienkami. Zadrżał z pożądania. W domu zapaliły się światła. Okrążył 
go zaglądając przez okna – podglądający Tom, odrzucający rozkosz. Wdychał szczegóły 
złotego ciepła, którego nigdy nie będzie mógł mieć: orientalny dywan, zabytkowa szafa, 
kremowe płytki w kuchni i obraz jasnych, szalonych, śmiejących się dziewcząt. Jego oczy 
zwęziły się. Dziewczęta na obrazie patrzyły prosto na niego. To tylko obraz, złajał się, ale 
poczuł się wyśmiewany i gniew zadudnił głęboko w jego gardle. Światła na dole zgasły. I 
zapaliły się na górze. Poszła spać, pomyślał, pozazdrościł jej tego odpoczynku, podczas gdy 
on nie miał żadnego.  

Przemierzył jej ogród skradającym się krokiem, sprawdzając okna do piwnicy i drzwi 

garażu. Nie mógł wejść bez zaproszenia, ale lubił znać drogi wejścia i wyjścia, jeśli będzie 
tego potrzebował. Zwierzę było dziś blisko powierzchni. To przypomniało mu o pierwszej 
przemianie, gdy przemierzał lasy jak bestia, przez, jak się wydawało, wieczność, bezmyślny 
w szoku. Wici pamięci przywarły do niego, jednak większość było niewyraźną plamą. Sceny 

24 

 

czasem przebłyskiwały jasno; obrazy zamrożone w stłumionym zielonym świetle lasu – 
zwłoki szaleńczo zaatakowanych zwierząt lub leśniczy zgnieciony i osuszony wśród opadłych 
liści, jego głowa prawie oddzielona od szyi. Simon nie mógł wtedy nawet tego kontrolować i 
jego atak był gwałtowny, stawał się bezwzględny przez swój własny strach. Odzyskiwanie 
zdolności myślenia zajmowało mnóstwo czasu. Dłużej trwało opuszczenie lasu. Ale las nigdy 
go nie zostawił. Dziś wieczorem rozbrzmiewało to w nim echem jako krzyki sowy i szelest 
igieł sosny. 

Zaznaczył swoje terytorium jak wilk i oddał mocz na schody przy tylnych drzwiach. 

To trochę pomogło. Wiem gdzie mieszkasz, pomyślał. 

Potem odszedł. Szedł długo i daleko, zdeptując swój gniew pod stopami. Ciche, 

pogrążone w śnie dzielnice ustąpiły miejsca miejskiemu życiu ulicznemu. Tu ulice pulsowały 
światłem z narożnych barów i pizzerii, późnonocnych salonów gier i sklepów z płytami, które 
wydawały się nigdy nie zamykać. Gorący chłopcy stali na rogach ulic, szepcąc obietnice 
romansów do dziewczyn w skórzanych spódnicach, które wiedziały, że to kłamstwa. Grupy 
samotnych ludzi gromadziły się razem naprzeciw ciemności. Poczuł  pokrewieństwo z tym 
miejscem. Był tak odseparowany wśród tłumu jak oni. Nikt go nie widział. Wyglądał za 
bardzo jak niedożywiony, chory przybłęda, na tej rozgadanej ulicy, by przyciągać wzrok. 
Grupa chłopców przebiegła w dół chodnika śmiejąc się, jeden machał koszulką nad głową, 
pijak z gołą klatą. Dziewczęta oglądały wystawy sklepów z obniżkami, ich rozjaśnione włosy 
i uwodzicielskie spojrzenia ukrywały strach, że nie są wystarczająco dobre. Niedługo zimno 
uwięzi je we wnętrzach, więc chwytały ostatnie ciepłe chwile. 

Simon zszedł z głównej drogi do ciemniejszych uliczek. Nucił idealnie pasującą do 

jego nastroju piosenkę, którą podłapał po drodze. To była jedna z tych gniewnych piosenek, 
które lubił. Wybijał jej rytm na swoim udzie, gdy szedł. Od czasu do czasu podśpiewywał 
frazę, gdy pamiętał słowa. 

Przemierzył nierówny chodnik przed rzędem domów z łuszczącą się farbą, ale 

dokładnie wyszorowanymi schodami. Przez niezasłonięte okno w rogu domu zobaczył 
kobietę siedzącą na kolanach mężczyzny na nędznym krześle. Śmiali się z teleturnieju w 
telewizji. Mógł stać tam niezauważony przez godzinę. Nagle zechciał rozbić okno i krzyknąć: 
- Spójrzcie na mnie! – Chciał zostać zauważonym. Chciał, żeby ludzie go widzieli. To było 
niebezpieczne, to pragnienie. To było szalone. Ale czasem obawiał się, że nie istnieje. Od 
czasu do czasu ktoś rozpoznawał, czym był. Wtedy musiał umrzeć. Jeśli nie, cóż...głupotą był 
brak myślenia o własnym bezpieczeństwie. Nie było nikogo, kto by go znał, nikogo, kto 
wypowiedziałby jego imię. 

Skręcił za róg i wystraszył psa. Skulili się i warknęli na siebie. Pies najeżył się, potem 

zapiszczał i uciekł. Simon szedł dalej i znalazł zachwaszczoną niezabudowaną działkę. Jej 
jedynym mieszkańcem był porzucony samochód. Usiadł na zrujnowanym murze i patrzył w 
księżyc. 

25 

 

- Hej, chłopcze! – krzyk zza wysokiego ceglanego muru obok. Została przez niego 

przerzucona noga i niechlujny młodzik około szesnastki podciągnął się na niego okrakiem.  

Chłopcze, pomyślał sarkastycznie Simon. I uśmiechnął się wyczekująco. 

- Tak, ty! – nadszedł głębszy głos. Inny młodzik, możliwe, że nieco starszy, wyszedł 

zza samochodu. Był dużym prostakiem w dżinsach i flanelowej koszuli, jak drwal.  

Uśmiechnięty szyderczo chłopak w skórzanej kurtce podążał za nim. 

– To nasze miejsce - wysyczał. Niósł pustą w połowie butelkę alkoholu i lekko się 

zataczał. Jego prawa ręka błysnęła srebrem. Simon zobaczył, że niósł nóż. Simon nie lubił 
długich szpiczastych przedmiotów. Robiły go nerwowym. Nie lubił się denerwować. 

Szamotanie ogłosiło zejście dosiadacza muru, wylądował z głuchym odgłosem. 

Chłopcy rozproszyli się i otoczyli Simona. Wolno podniósł się z miejsca, zaciskając mięśnie. 
Chłopcy przysunęli się.  

- Skąd jesteś? 

- Nikt cię tu nie zna. 

- Tak - przemówił wspinacz na mury. – A jeśli nikt cię nie zna, jesteś nikim. – 

Zachichotał wysokim, nerwowym głosem i wytarł ręce o koszulkę z Ozzie Osbournem. 

Nikt. Nawet ta szumowina nazwała go nikim. Simon ruszył w kierunku 

niebezpieczeństwa, w ich sieć. Tym razem złapali rekina, uśmiechnął się. 

- Całkiem twardy, hę? – Powiedział ten duży kpiąco. 

Chłopak w skórzanej kurtce postawił swoją butelkę pomiędzy dwoma cegłami.  

– Chodziło ci o to, że całkiem głupi.  – Przerzucił nóż z ręki do ręki. – Jesteś debilem, 

czy co? 

- Tak. Jest za głupi, by się bać. 

Simon odwrócił się plecami do trzeciego chłopca, tego który to powiedział. Był owcą. 

Ten wielki był łobuzem, ale ten w skórzanej kurtce był kłopotliwy. Był szalony. On nie palił 
ziela, palił zielone 

6

. Simon mógł to na nim wyczuć. To śmierdziało jak palony plastik i 

zabijało mózg. Sprawiało, że ludzie myśleli, że nie mogą umrzeć. 

- To nasz plac zabaw, kolego. 

                                                

6

 

W oryginale ang. smoked green, to albo jakiś slang, albo chodzi o elektroniczne 

papierosy (przypis tłum.).

 

26 

 

- Tak, chcesz się zabawić? 

Simon w końcu przemówił. 

 – To to, co powiedziałeś wczoraj w nocy swojej matce? 

- Sukin.... – Ten duży zaatakował go, machając mięsistymi pięściami. 

Simon przesunął się na bok, szybki jak myśl. Chłopak zachwiał się, wyglądając na 

zdezorientowanego, potem odwrócił jak wściekły niedźwiedź by ponownie zaatakować. 
Simon ponownie usunął sie na bok. Jego przeciwnik oddychał ciężko. Simon uśmiechnął się. 
Załatw największego, a reszta ucieknie. Ale i tak utrzymywał tego szalonego w zasięgu 
wzroku.  

Tańczyli pokrzywionego walca na nieużytkach, a furia dużego młodzieńca rosła i 

rosła. Simon stanął spokojnie. Chłopak wyciągnął rękę i chwycił. Spodziewał się chybić, ale, 
ku jego zaskoczeniu, okazało się, że zdobycz jest jego. Dyszał i uśmiechał się. Trzymał ramię 
Simona w druzgoczącym uścisku, gdy przygotowywał się do ciosu. A Simon, do którego cios 
nawet się nie zbliżył, złapał pasek chłopaka wolną ręką i uniósł go w powietrze. Chłopak 
zamachał rękami jak jakiś owad i zabulgotał ze strachu. Ten w kurtce wypluł przekleństwo, 
ale stał zamrożony, zafascynowany. Kolejny chłopak drżał, ale również nie mógł się ruszyć. 
Wtedy Simon rzucił swoim przeciwnikiem na niesamowitą odległość. Chłopiec przez chwilę 
płynął w powietrzu, potem spadł na stos szczątków. Dźwięk przełamał czar i Simon usłyszał 
jak trzeci chłopak ucieka. 

Ale chłopak z nożem zaśmiał się. Skradał się naprzód, stal migotała w światłach 

ulicznych. Widział walkę lub dwie, domyślił się Simon, ale prawdopodobnie wygraną przez 
czystą brutalność, nie umiejętności. Najlepiej poradzić sobie z nim jak kot ze szczurem – nie 
bawić się, załatwić to szybko. 

Chłopak oczekiwał kolejnego tańca, nie na to, że jego ofiara ruszy prosto na niego. 

Zawahał się przez sekundę, skonfrontowany z szaleństwem większym niż jego, potem 
zobaczył coś w oczach Simona, co sprawiło, że  zaatakował. Ciął lekkomyślnie ze strachu, ale 
za późno. Jego nóż wyleciał w powietrze. Jego ramię, pochwycone na chwilę, opadło 
bezwładne i nieprzydatne. Wycofał się. 

To była kolej Simona by się śmiać; dźwięk mroczny i przeklęty. Cios jaki 

wyprowadził, odrzucił chłopaka i rozpłaszczył go na samochodzie. Chłopak zaczął 
ześlizgiwać się na ziemię, ale szczupłe białe ręce sięgnęły po niego delikatnie i jeszcze raz 
uderzyły nim o samochód. Trzeci cios zamroczył go i zalał Simona słodką, ciepłą 
przyjemnością zabijania. 

- Nazwałeś mnie nikim? – Wyszeptał, a jego kły wysunęły się z pochewek. -  

Nazwałeś mnie nikim? - Krzyknął jakby w bólu. Podniósł swoją ofiarę do góry i rozerwał 

27 

 

nadgarstek chłopca brutalnym cięciem zębów. Uniósł rękę chłopaka i, pulsującą krwią, 
napisał chwiejne litery na obskurnym dachu samochodu. 1 W NOCY. 

Ciemny, surowy zapach krwi odurzał. Znalazł siebie obejmującego chłopaka i 

przyciągającego uszkodzony nadgarstek do ust. Słabo, gdzieś, poczuł wstręt. Odległe wołanie 
błagało go by przestał. Ale zew krwi był zbyt mocny. Prawie złożył nabożny pocałunek na 
ręce, gdy syreny rozbrzmiały zbyt blisko. 

Odepchnął od siebie wiotkie ciało, ale wydawało się przywierać do niego. Przez 

chwilę czuł się jak w potrzasku. Potem ciało zsunęło się na ziemię. Ale w środku paniki 
przewrotna zachcianka zatrzymała go. Zaczął ściągać kurtkę ze skulonej postaci, szarpiąc się 
z bezwładnym ciałem chłopaka, zakrwawiając podszewkę, rozrywając szwy, dopóki nie była 
wolna. Czarna i błyszcząca, miał swoją nagrodę. Przycisnął ją do siebie, zostawiając jej 
właścicielowi jego życie. 

Potem biegł. Umykał przed swoim pierwszym napastnikiem, teraz rozglądającym się z 

twarzą białą ze strachu, przez gruzy porzuconych domów, przez noc, bez końca przez ulice, 
dopóki nie dotarł w ciszę podwórka z ciemnozielonymi drzwiami. 

Zawiesił zakrwawioną kurtkę na swoich ramionach i wślizgnął się pod krzak azali. 

Wpatrywał się w jej okno do świtu. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- nimel 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

28 

 

   5. Zoe 

 

 

 

 

Zoe zastygła w wejściu do sali, przegryzając zaciśnięta pięść. Jej zęby wgryzały się w 

jej knykcie. Anne Sutcliff rozciągnięta wzdłuż krawędzi, nieuporządkowanego szpitalnego 
łóżka. Jej ramiona uniosły się. Tych dźwięków nie można było pomylić z niczym. 

- Tato. Zoe odwróciła się i zacisnęła ramię ojca.- Wymiotuje. Stale przerywający IV 

regulator wściekle brzęczał. 

Koleżanka mamy, Carol, która z nimi przyszła, ścisnęła ramię Zoe. 

– Nie martw się, kochanie. Zawołam pielęgniarkę. 

Tata Zoe popchnięty przez nią pospieszył, po kilku krokach był tuż przy żonie.  

– Już dobrze, kochanie. Już wszystko dobrze. Rytmicznie wygładzał jej włosy 

odgarniając suwając je z twarzy do tyłu. 

- Przepraszam- zajęczała pomiędzy kolejnymi napadami nudności. 

Gdy jej ojciec sięgnął niecierpliwie po guzik przy łóżku, Zoe zauważyła kosmyki 

ciemnych włosów wciąż kurczowo trzymane w jego dłoni. Strzasnął je do kosza na śmieci, 
który był do połowy wypełniony opakowaniami od igieł i poplamionymi gazami. 

Woń pokoju była przytłaczająca. Zoe wycofała się z przejścia, też czuła wzrastające 

nudności. Jej serce łomotało. Chciała podbiec do mamy, ale nie mogłaby znieść stania tam i 
patrzenia na nią w tym stanie. Matki powinny być silne, pomyślała. To ona powinna dbać o 
mnie.  

Pielęgniarka wbiegła do sali, mijając ją.  

Zoe wiedziała, że leczenie powoduje osłabienie organizmu matki, ale nigdy nie 

widziała jej w tak złym stanie, tak słabej, iż nawet nie mogła dojść do łazienki. Zoe czuła się 
okropnie zawstydzona, jak gdyby szpiegowała czyjeś prywatne sprawy. 

Carol próbowała objąć ją ramieniem, ale Zoe odtrąciła je.  

29 

 

Powinnam iść do mamy, powiedziała sobie Zoe. Potrzebuje mnie. Lecz nie mogła 

wrócić do sali i zmierzyć się z tą chorą kobietą. Oparła się o ścianę korytarza, trzęsąc się z 
powodu lodowatego potu, który ją pokrył. Carol zatrzymała się blisko niej, wyglądając na 
zranioną i zaniepokojoną.  

 

To głupota, pomyślała Zoe. Chciałaś pomóc, by udowodnić że do nich należysz. Oto 

twoja szansa. Jej umysł wnioskował logicznie, lecz ciało odmawiało posłuszeństwa. W 
końcu, zaczęła przesuwać się w kierunku drzwi. Mogłabym potrzymać ją za rękę, chociaż 
tyle, pomyślała, i dodać jej otuchy. Jestem jej to winna. 

Lecz zanim tam dotarła, jej ojciec wyszedł z pokoju. Objął ją ramieniem.  

– Czuje się już trochę lepiej, powiedział. – Może zdoła się przespać. Było słychać, jaki 

jest wymęczony. Przytuliła go jeszcze mocniej, z ulgą, iż decyzja nie została podjęta przez 
nią, głodna pocieszenia, ale odsunął się od niej zbyt prędko. 

- Chodź, powiedział. – Odwiozę was obie do domu. 

- Ja jeszcze zostanę, Harry, powiedziała Carol. – Chcę jeszcze zostać. Uśmiechnęła się 

niepewnie do Zoe. – Zoe, kochanie. Dzwoń do mnie, dobrze? Jeśli będziesz czegokolwiek 
potrzebować. Wiesz dobrze, że możesz. 

Zoe kiwnęła głową – Carol chciała być uprzejma- potem szła za ojcem, chętna, by 

uciec stamtąd, jednocześnie wstydząc się tego. 

Podczas cichej podróży, w samochodzie, zaczęła czuć się winna. Mogłam jej pomóc, 

pomyślała. Nie dał mi nawet szansy, by się zebrać w sobie.  

- Czy wracasz do szpitala? - zapytała. 

Pokiwał głową.  

- Tak też myślałam.  

Jakby chciał zatrzymać ją całą tylko dla siebie. Carol została.  

Zoe siedziała zgarbiona na siedzeniu obok ojca, wpychając dłonie głęboko do 

kieszeni. Dąsam się, pomyślała, ale wszystko mi jedno. Lecz zachowywała się bezmyślnie i 
wiedziała o tym. Zawsze był wspaniałym i kochającym tatą. Ale teraz w ogóle nie robimy nic 
wspólnie, pomyślała, nawet nie smucimy się razem. On podejmuje decyzje bez pytania mnie o 
zdanie, jakbym była malutkim dzieckiem.  

30 

 

Jej dłoń znalazła mały przedmiot w kieszeni. Odkryła go na tylnych schodach tego 

ranka, kiedy wynosiła śmieci, leżący tam spiczasty i lśniący. Zoe Ptaszek, sroka podniosła go, 
zauroczona jego błyszczeniem. Lecz była spóźniona do szkoły, więc wepchnęła go do 
kieszeni płaszcza, gdy pobiegła by pozbierać książki, potem o nim zapomniała. Wyciągnęła 
go, by spojrzeć na niego ponownie, kręcąc nim wokół palców. Maleńkie, ostre punkciki 
ukłuły ją. Przedmiot przypominał gwiazdę, coś w rodzaju kolczyka, spinki. Zabawne jak 
rzeczy są ze sobą połączone, pomyślała. No dalej, zapytaj mnie, co to jest, cicho wyzywała 
swojego tatę, lecz on tego nie zauważył, więc z powrotem schowała to do kieszeni.  

- Proszę, podrzuć mnie do Lorraine - poprosiła gdy wjeżdżał na sąsiednie osiedle. 

Rzuciła swój notes na tylne siedzenie, zanim wyszła z samochodu. Nie miała nawet szansy by 
przeczytać dziś mamie cokolwiek, a mama była jej najważniejszym krytykiem. – Wezmę to 
później- powiedziała. – Cześć. 

Uśmiechnął się niewyraźnie i ruszył, będąc już myślami w szpitalu. 

Lorraine wydawała się być zadowolona widzac Zoe. 

– Cześć, Zo. W samą porę. Miałam zamiar wyjść z domu. 

Lorraine zrozumie, pomyślała, wywołało to łzy, ponieważ nie była tego pewna. 

Opadła na kanapę, a Lorraine kucnęła przed nią, z jedną ręka lekko położoną na kolanie Zoe, 
czekając aż przestanie płakać. Zoe wzięła się w garść.  

– Wybacz - powiedziała. – Nie mogłam nic na to poradzić. Opowiedziała Lorraine, co 

się wydarzyło w szpitalu, zwięźle i prosto. Nie wspomniała wstydu, który poczuła, nie będąc 
w stanie o tym opowiedzieć. Lorraine ścisnęła jej kolano. 

– Pójdziesz znowu. Następnym razem będzie lepiej. 

- Taak. - Zoe wytarła łzy zaoferowaną przez Lorraine chusteczką. – Jestem okropnym 

mięczakiem - powiedziała. – Wydaje si,ę jakbym nic tylko płakała.  

Lorraine uśmiechnęła się i delikatnie szturchnęła ramie Zoe. 

– Słuchaj, tata wysłał mi trochę kasy z poczucia winy. Powiedział, żebym kupiła sobie 

ubrania, by zaimponować moim nowym przyjaciołom, kiedy tam wyjadę. - Zrobiła minę. – 
Masz ochotę na zakupy? 

- Nie jestem pewna. 

- Oj, daj spokój. Zasłużyłaś na małą wycieczkę. 

Zoe ściągnęła włos ze swojej twarzy, krótkimi i naprężonymi ruchami, gdy o tym 

pomyślała. 

31 

 

- Cóż, i tak muszę wyjść, zanim Diane wróci - kontynuowała Lorraine. – Jest 

wkurzona, bo nie dostała żadnych pieniędzy. Miotała się jak szalona cały ranek. Proszę, 
proszę, proszę! 

- W porządku - powiedziała Zoe, przestając się krzywić. Jednak czuła się trochę 

niepewnie. Nie wydawało się dobrym pomysłem pójść na zakupy, jak gdyby wszystko było 
normalnie. 

Lorraine wzięła swoją kurtkę, a potem wyszły.  

– Szkoda, że nie wiedziałaś, że wychodzimy – mogłabyś też poprosić tatę o pieniądze. 

- Na razie nie będzie żadnych pieniędzy na ciuchy- powiedziała Zoe, próbując brzmieć 

naturalnie. – Zbyt dużo rachunków. 

- Boże, chociaż parę przyzwoitych spodni, powiedziała Lorraine. – Hej, zwolnij.  

Zoe zwolniła swoje tempo i wzięła głęboki wdech. No dalej, pomyślała, rozchmurz 

się. 

- Nie ma nic złego w prostych, starych Levisach - powiedziała, szturchając Lorraine, 

zapraszając do zabawy. 

Lorraine uśmiechnęła się od ucha do ucha, akceptując zaproszenie, ale gdy Zoe 

skręcała za rogiem, by iść do centrum, Lorraine zatrzymała się.  

– Nie tam - zawołała za nią Lorraine. – Zachowajmy się hedonistycznie i chodźmy do 

centrum handlowego. Skierowała się w stronę przystanku autobusowego. – Muszę wrócić do 
siódmej. Mam randkę z Neil’em.  

- Ugh, ohyda - powiedziała Zoe drażniąc się z nią. 

Lorraine zapiszczała pokazując w prawo. Sprzeczały się figlarnie, dopóki autobus nie 

przyjechał. 

Gdy dojechały do centrum handlowego, program zadań do wykonania był już 

rozplanowany. 

- Nowe dżinsy, kilka koszul i para butów - ostatecznie zadecydowała Lorraine. 

Zawlokła Zoe najpierw do Jean Jar, potem do Muggles, Finders aż do the Edg. Po drodze 
kupiły kilka za dużych, jasnych swetrów, drogą, wełnianą koszulę ozdobioną jednym z 
nowofalowych projektów. Przymierzanie zajęło dużo czasu, ale Lorraine zdołała znaleźć parę 
spodni, które jej również przypadły do gustu.  

32 

 

– Zbyt dobre dla zwykłych śmiertelników - napawała się, patrząc na swoje odbicie w 

lustrze znajdującym się w przymierzalni.  

Na początku wydawało się Zoe to odległe, jak gdyby była obserwatorem z innej 

planety, ale entuzjazmowi Lorraine trudno było się oparzeć. Mimo okazjonalnych wahań, Zoe 
zauważyła, iż wchodzi w nastrój, którym owładnięta była Lorraine.  

– Chodźmy do sklepu punkowego na drugim końcu - powiedziała, wiedząc, iż zwabi 

tym koleżankę.  

- No nie wiem, kochanie - odpowiedziała Lorraine. - Mam już spodnie w lamparcią 

skórę, buty, koszule, bieliznę oraz podpaski. 

W każdym razie poszły i śmiały się, czerpiąc przyjemność z oglądania projektów 

koszulek oraz podpuszczając się nawzajem do kupienia koloryzujących sprayów do włosów.  

– Dają się zmyć - wyszeptała Lorraine. – No dalej. Wyglądałabyś świetnie z 

fioletowymi pasemkami. 

- Nikt już takich nie nosi - powiedziała Zoe.- Prędzej kupię koszulkę z napisem 

ZJEDZ BOGATYCH.  

Starała się nie śmiać zbyt głośno, nie chcą urazić sprzedawców, którzy wydają się brać 

swoje czarne, nastroszone włosy bardzo poważnie. 

- O, proszę. Kupię ci prezent z okazji mojego wyjazdu - powiedziała Lorraine. 

Żołądek Zoe wywrócił się. 

– Wolałabym nie. 

- Nie bądź niemądra - powiedziała Lorraine. – Masz wybór pomiędzy tą koszulką, a 

tym tutaj naszyjnikiem. - Wskazała na mały, subtelny , srebrny krzyżyk na tle czerwonej 
wstążki. 

Jak możesz mówić o tym tak zwyczajnie?, pomyślała Zoe. Powiedziałaś, że nie chcesz 

wyjeżdżać, a teraz kupujesz mi pożegnalne prezenty. W jaki sposób możesz się tak zmieniać 
swoje nastawienie?  

– Wydaje się to tu trochę nie na miejscu- powiedziała na głos. 

 

- Nie, jeśli spojrzysz na ludzi tu pracujących . Są skąpani w tego typu przedmiotach. 

Wszystko zależy od tego, w jaki sposób to nosisz. 

33 

 

- Podoba mi się wstążka, ale całość zdaje się dziwną kombinacją. Moja babcia 

wpadłaby w furię, gdyby to zobaczyła. 

- Biorąc pod uwagę, iż mieszka w Europie, wątpię, czy będzie go często widywać. 

Lorraine podeszła do kasy, mając ze sobą naszyjnik oraz zieloną farbę do włosów.  

– Co jest do cholery - powiedziała. – Zawsze mogę zagrozić, że pojawię się na 

biznesowym lunchu mając ją na włosach, a tata nie będzie chciał się wysuwać przed szereg.   

Na zewnątrz dźgnęła Zoe pudełeczkiem w militarny wzór. 

– Proszę. - Choć raz wydawała się zakłopotana. 

Zoe wsunęła go do kieszeni kurtki, rumieniąc się. Lorraine nie musiała dawać jej 

prezentu, by zostać zapamiętaną. I tak nie zamierzam go nosić, pomyślała. Nie podoba mi się. 

- Buty!- wrzasnęła Lorraine, a jej głos przypominał okrzyk bojowy, powodujący, że 

kilku przechodniów odwróciło się i zaczęło im przyglądać. Cóż za subtelny sposób na 
unikanie uczuciowości, pomyślała Zoe z wymuszonym rozbawieniem.  

Lorraine rozpoczęła monolog, gdy kierowały się do najbliższego sklepu obuwniczego.  

– Uwielbiam kupowanie butów, w szczególności jeśli są tam zawsze uprzejmi 

sprzedawcy. Podlizujący się na każdym kroku, biegający za tobą, przynoszący i nakładajmy 
ci buty. Boże, to daje mi olbrzymie pouczycie władzy. 

Po końcowych zakupach zamówiły pizzę w Romie. Rozpoznały tam kilka dzieciaków 

ze szkoły. 

-To Peter Ziegler - zajęczała Lorraine. – Mam nadzieję, że nie mam nic miedzy 

zębami. 

Zoe zachichotała. 

– Nie sądzę, że ma to jakieś znaczenie, skoro on i tak tu nie podejdzie . 

- Zabójczyni radości. Hej, jest z tym Keith’em jak mu tam, z którym byłaś na randce 

zeszłej wiosny. Co było z nim nie tak? Nie mogę sobie przypomnieć.  

Zoe westchnęła. 

– Nic nie było z nim nie tak. Sama nie wiem. Sądzę, że po prostu nie pociągał mnie. 

- Kiedy w końcu ktoś będzie cię pociągał, Zo, na litość boską? To jest, Boże, przecież 

masz już prawie siedemnaście lat.  

34 

 

- Wiem , wiem. - Zoe odepchnęła kawałek ciasta od pizzy, zirytowana tym, że 

zmuszona jest przez to ponownie przechodzić. Lorraine zdawała się uważać, że każdy 
powinien posiadać nadpobudliwe hormony jak ona sama. 

- Wybacz, że cię wkurzyłam. Już się odczepiam.   

Zoe musiała przyznać - to było rzadka, percepcyjna chwila, jeśli chodzi o Lorraine. 

Oczy dziewczyn spotkały się wtedy w niewypowiedzianej, spokojnej zgodzie, potem jadły 
jeszcze przez chwilę w towarzyskiej ciszy. 

Chłopcy, pomyślała Zoe. Dlaczego nie mam takiego bzika na ich punkcie jak 

Lorraine? Uważam, że ludzie są po prostu różni.  Uśmiechnęła się do siebie zauważając, jak 
absurdalnie oczywiste było to stwierdzenie. Lecz wydaje się, że chłopcy mnie lubią, więc 
sądzę, że nie jestem obrzydliwa czy coś, zadecydowała. Nagle przypomniała sobie bladego 
chłopaka w parku – jego zdumiewająco wyraźne spojrzenie, olśniewająco ostre w blasku 
księżyca. Z rozdrażnieniem próbowała odrzucić ekscytację. Chyba oczekiwałam, że będzie mi 
pochlebiać. 

- Chodźmy obejrzeć film - powiedziała Lorraine, ścierając okruchy z warg. – Mają 

very tanio 

7

 horror, nocny seans w Cinerama Three. Nikt nie ocaleje po 2 godzinach i 25 

minutach oglądania. 

- Wolę nie- powiedziała Zoe, odrobinę za szybko. Ujrzała Lorraine odsuwającą się od 

niej, z powodu błędu, jaki popełniła. Zasmuciło ją to, więc dodała 

- Jest jeszcze do wyboru nowy, francuski film, o którym wszyscy opowiadają. Może 

mogłybyśmy go obejrzeć. 

Lorraine rozluźniła się. 

– Spróbuję nie mówić o tego typu rzeczach. Ale gdy oglądam film z napisami, to 

wychodzę spodziewając się zobaczyć je w realnym życiu przez godzinę czy dwie. To 
dziwaczne.  

- Jakie są jeszcze ? 

- Och, coś na podstawie porannej kreskówki nadawanej w soboty. 

- Paskudztwo! 

- Nie żartuj! 

Postanowiły zapomnieć o filmie i wziąć autobus powrotny do Oakwood. Zoe ulżyło. 

Nie sądziła, że mogłaby wysiedzieć na filmie, niezależnie jak bardzo wciągającym. Do czasu, 
                                                

7

 W oryginale podobna mieszanka hiszpańsko- angielska. 

35 

 

gdy wysiadły z autobusu w Oakwood Village, światło słoneczne już znikło, zastępowane 
przez włączające się uliczne lampy. W miarę jak świat stawał się mroczniejszy, tak też i 
pogarszał się nastrój Zoe. Jak mogłam wyjść na miasto i się bawić? pomyślała. 

Jak gdyby rozszyfrowując myśli Zoe, Lorraine przelotnie pociągnęła jej ramię.  

– Hej, było fajnie, prawda? Potrzebowałaś małej przerwy. 

- Taak. - Zoe była zmuszona przyznać, że tego właśnie potrzebowała, ale teraz 

powinna wrócić do domu. Możliwe, że nie odebrała najważniejszego telefonu, kiedy była 
nieobecna. Jednakże, obecnie, gdy była blisko, obawiała się powrotu do domu, przerażała ją 
myśl o wiadomości, jaką mógł ze sobą nieść telefon.  

- Ziemia do Zoe! Proszę wracać! 

Zoe spojrzała w górę i wzdrygnęła się. 

- Mówiłam - kontynuowała Lorraine - że muszę wstąpić do apteki. 

- Aha, więc ja poczekam tutaj - powiedziała Zoe, zatrzymując się przed księgarnią. – 

Mają nową wystawę. 

- Dobra. 

Lorraine przeszła chodnikiem w stronę apteki po drugiej stronie alei, która dzieliła 

rząd sklepów na dwie sekcje. Teraz było mniej ludzi na ulicach. Wszyscy szli do domów na 
kolacje. Jesienny wiatr wzmagał się, a Zoe wydawało się, że poczuła kropelkę deszczu na 
policzku. W powietrzu czuć było ślad dymu z palącego się drewna. Zawsze czuła się trochę 
samotna, gdy myślała o innych, siedzących przy przytulnym ogniu, kiedy ona była na 
zewnątrz nocą. 

Obserwowała zawartość wystawy sklepowej. Uwielbiała księgarnie: były jej 

uzależnieniem. Nawet książki, których by nigdy nie przeczytała, podtrzymywały jej 
fascynację, kiedy były poukładane na jasnej wystawie. Książka o tytule „ Sekretne życie 
warzyw” przyciągnęła jej uwagę i pobudziła ciekawość. Zastanawiała się właśnie, czy była to 
naukowa rozprawa botaniczna, czy też dziwaczna, erotyczna powieść, gdy usłyszała głos 
Lorraine. Spojrzała w górę, aby zobaczyć swoją przyjaciółkę rozmawiającą z małym, bladym 
dzieckiem z białymi włosami, które stało na końcu alei. W jego lewej ręce wisiał zniszczony, 
pluszowy miś. Chłopiec wyglądał na delikatnego. Musi mieć około sześciu lat, pomyślała 
Zoe. Co on tutaj robi sam o tak późnej porze? Podeszła by do nich dołączyć. Dziecko coś 
powiedziało. Lorraine wyciągnęła dłoń, on odpowiedział olśniewającym uśmiechem. Gdy 
zauważył Zoe, uśmiech znikł.  

- Wszystko w porządku - powiedział piskliwym głosikiem. –  Teraz już pamiętam. - I 

uciekł, biegnąc w dół ulicy w kierunku Chestnut. 

36 

 

- Wzruszający, mały potworek - powiedziała Lorraine, chociaż wyglądała na 

zaniepokojoną. – Powiedział, że się zgubił. Albinos, tak sądzę. Chciał, żebym mu pomogła 
znaleźć mamę, o tam w dole. Wskazała koniec alei. Zoe przyglądała się badawczo ciemności.  

– Dlaczego miałaby tam być? 

Lorraine wzruszyła ramionami. 

– Nie mam pojęcia. Mimo tego prawie mnie przekonał.- Wpatrywała się ponuro w 

szybę wystawową księgarni. - Ohyda! Hej, to mi przypomina, że tata wysłał mi listę książek z 
tamtej szkoły, które i ja będę zmuszona przeczytać. Świetnie, czyż nie? - Przewróciła oczami. 
– To ma mi pomóc się dopasować. Zastanawiam się, jak tam będzie. 

Zoe naprężyła się. 

– Słuchaj, dlaczego nie pójdziesz do domu? Księgarnia jest otwarta dziś do późna. 

Chciałam przez chwilę się porozglądać.  

Przeraziła ją sztywność i bezduszność słów, które wypowiadała. Lorraine spojrzała na 

Zoe ostro, ale jej głos pozostał neutralny. 

– Księgarnie wpędzają mnie w depresję. 

- Wiem.- Ton głosu Zoe był ostrożnie łagodniejszy. – Więc idź. Musisz się 

przygotować na spotkanie z Niegrzecznym Neil’em. 

Lorraine złapała się tego sygnału.  

– No dobrze. Zadzwonię do ciebie jutro i opowiem ci wszystko z soczystymi 

szczegółami. 

- Oszczędź mi tego. 

- To jedyny sposób, abyś dowiedziała się czegokolwiek z tej dziedziny - wrzasnęła do 

niej Lorraine przez ramię, gdy oddalała się w stronę domu. 

Zoe pomachała do niej z pozorowaną niecierpliwością. 

– Zabieraj się stąd. 

Jej głos miał zabrzmieć radośnie, ale… Nie chcę słuchać o twojej durnowatej, nowej 

szkole, pomyślała. Nie zamierzam wysłuchiwać głupot na temat twojej głupiej randki i nie 
chcę też wracać do domu. 

To tak nie działa. To nie magia, powiedziała do siebie Zoe, gdy wchodziła do sklepu. 

Tylko dlatego, że nie ma cię, by tego słuchać, nie znaczy to, że to się nie może wydarzyć. 

37 

 

Pomimo tego, czuła się lepiej wstrzymując powrót do domu przez krótki moment. Skierowała 
się prosto do wystawy, lecz intrygujący tytuł okazał się być zaledwie książką kucharską. Tak 
czy inaczej rozglądała się jeszcze przez pół godziny, dopóki wycie syreny zatrzymującej się 
gdzieś blisko, nie przygnało jej, jak też innych czytelników, na przód księgarni, w pobliże 
wyjścia. 

Panikowała przez chwilkę. Lorraine. Lecz, oczywiście, Lorraine nie było już od 

dłuższego czasu. Och, jakże Zoe nienawidziła syren! Przybywały na miejsce wypadku jak 
wygłodniałe kostuchy, pozostawiające po sobie jedynie pustkę.  

Łysy mężczyzna wszedł do sklepu, przepychając się, blady i bełkoczący, będąc 

jeszcze w stanie szoku.  

– Znaleźli ciało w alei. Briggs z apteki je znalazł - oświadczył mężczyzna nie 

zwracając się do nikogo w szczególności.  

Bystra blondynka, która prowadziła księgarnię usiadła ciężko na siedzeniu z kasą.  

– Co? 

- Briggs wychodził z pracy - mężczyzna mówił dalej. – Trzymał swój rower w alejce. 

Prawie wpadł na tę kobietę. Jej gardło było przecięte. 

Ludzie spoglądali na siebie nawzajem, oniemieli.  

– Kolejne - ktoś wyszeptał. Zoe przypomniała sobie, że widziała tego łysego 

mężczyznę, układającego produkty na półkach w sklepie spożywczym. 

Przed sklepem zgromadziło się więcej ludzi, późnych klientów, wracających z pracy 

do domów, albo tych wychodzących gdzieś na noc. Przywabieni krwią jak muchy, pomyślała 
Zoe i wzdrygnęła się. Powinna wracać do domu. 

Przecisnęła się obok łysego mężczyzny i wyszła. Dzwonek powyżej drzwi rozbrzmiał 

radosnym dźwiękiem. Para przesunęła się, by ją przepuścić. Znalazła się obok pospiesznie 
wzniesionej policyjnej barierki akurat na czas, by ujrzeć coś pod prześcieradłem 
załadowywanym do ambulansu. 

- To musiało się zdarzyć niedawno - usłyszała kobietę mówiącą wyciszonym głosem. 

Czuła uderzenie gorąca oraz osłabienie. 

– Przepraszam. Przepraszam. -Musi dotrzeć do domu. Przeciskała się przez wciąż 

formujący się tłum na wąskim chodniku. – Przepraszam. Przepraszam. - Skąd oni się wzięli? 
Muchy. Czuła się jak w pułapce. Ludzie przepychali się, by utrzymać swoją przewagę, gdy 
ona usiłowała się stamtąd wydostać.  

38 

 

Potem już była za nimi, w nocy, opierając się z zamkniętymi oczami o okno sklepu 

spożywczego, ciężko dysząc i łapiąc oddech. 

A zimna, kojąca dłoń pocierała jej czoło, chłodząc jak też pocieszając. 

- To śmierć- dobiegł ją szept. 

Szybko otwarła oczy. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- maciejka17_91 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

39 

 

6. Simon 

 

 

 

Zobaczył, jak ciemnowłosa dziewczyna przepycha się przez tłum, jakby miała utonąć, 

następnie oparła się o sklepową witrynę łapiąc powietrze. Podszedł do niej bezradnie, 
ściągnięty przez jej strach. Nie mógł pomóc, ale mógł dotknąć dziewczyny, by go 
posmakować.   

- To śmierć - powiedział, chcąc jej wyjaśnić. 

Jej oczy otwarły się gwałtownie, wbijając w niego przerażone spojrzenie.   

- To śmierć tak bardzo cię przeraża.  

Poczuł, że trochę teraz boi się sam siebie. To był już drugi raz, gdy jej oczy 

wytrzymały jego spojrzenie. W połączeniu z kuszącym zapachem strachu, to było niemal 
więcej, niż mógł znieść. 

- Tak - powiedziała mrugając, rozluźniając się, łamiąc zaklęcie. 

Jego ręka zawisła nad nią niepewnie, by w ostateczności wrócić na błyszczące ćwieki 

na jego skórzanej kurtce.  

- Przepraszam, zawsze muszę cię wystraszyć. - Nie chciał przerywać połączenia, 

jeszcze nie. 

Denerwowało go, kiedy jej oczy wpatrywały się w niego w ten sposób, ale niosło to ze 

sobą coś innego, coś czego nie mógł wytłumaczyć,  a co nie wydawało się mu normalne. 
Chciał tego jeszcze raz. Chciał odkryć, co to było.  

- Skąd wiesz? Mam na myśli śmierć. - Nie przyjęła jego przeprosin. 

- Widziałem już wcześniej jej wpływ na ludzi.  

Jej oczy wydawały się być zmartwione z jego powodu, jakby domyślała się jego 

niesamowitej tragedii. To było takie proste, pomyślał Simon. Mógł powiedzieć prawdę i 
pozwolić by należała do niego. Była zbyt uprzejma by zapytać wprost. Zrobiłaby to, co 
chciała. Czas był odpowiedni. Musiałaby zmienić się w inną osobę, z dala od własnego 
strachu. Ale dlaczego tak bardzo mu zależy? Miała ciepłą, wspaniałą krew, ale to było tylko 
tyle? Czyżby? 

40 

 

- Przykro mi - powiedziała. - Również nie byłam zbyt przyjemna. - Uśmiechnęła się 

słabo. Domyślił się, że sama do siebie.  

- Wyglądasz na roztrzęsioną. Czy mogę odprowadzić cię do domu? Chciał zaoferować 

swoje ramię, ale przypomniał sobie, że to przestarzały zwyczaj i zatrzymał się. 

Toczyła ze sobą wewnętrzną walkę. Dostrzegł jej zamyślone spojrzenie. 

- Poproszę - powiedziała.  

Zdał test. 

Opuścili sklepowe witryny w ciszy, idąc powoli. Cieszył się jej obecnością obok 

siebie.  

- Jesteś spóźniona na obiad - powiedział w końcu. 

- Nie. W domu nie ma nikogo.  

Zobaczył, że natychmiast pożałowała swych słów. Jej wargi zacisnęły się na moment. 

Uważała się za głupią, pomyślał. Nie powinna była przyznawać się do tego nieznajomemu. 
Postanowił dodać dziewczynie otuchy.  

- Jaka szkoda. To jest taki wieczór, gdzie każdy lubi wracać do domu na ciepły 

posiłek. 

Widział, że jej usta drżą z nieproszonego rozbawienia.  

- Czy powiedziałem coś śmiesznego? 

Teraz uśmiechnęła się szeroko.  

- Przykro mi, ale nie wyglądasz ... to znaczy ... no, sposób w jaki mówisz. Nie 

spodziewałam się takiej rozmowy po osobie, która nosi skórzana kurtkę.  

Czyżby popełnił błąd? Nie mówił zbyt wiele do ludzi. Byli pokusą. Jedzeniem. Nikt 

nie rozmawiał z jedzeniem, ani nie uczył się jego wzorców mowy. Wszystko zmieniało się 
tak szybko, podczas gdy on pozostał taki sam, obserwując to poprzez migające kolory między 
nocami. Nie. Ona uśmiechała się. Jakoś spodobała się jej ta rozbieżność. Czuła się bardziej 
swobodnie.  

- To był kaprys - powiedział, głaskając skórę.  

- Dobrze na tobie wygląda. 

Nie chce mnie obrazić, pomyślał. Był z tego zadowolony. Taka błahostka, a poczuł się 

41 

 

szczęśliwy.  

- Mieszkasz gdzieś w pobliżu? - Zapytała.  

- Blisko. 

- Tak? 

- To tymczasowe. 

- Czy twoi rodzice szukają czegoś na stałe w Oakwood? 

- Moi rodzice nie żyją. 

Wyglądała na przerażoną swoim nietaktem. Przyłożyła rękę do ust. 

- Wszystko w porządku. Byłem sam od dłuższego czasu. Chwycił jej dłoń i opuścił 

delikatnie. On również była sama, domyślił się, dlatego tak bardzo się tym przejęła. Dłoń 
dziewczyny była miękka i cienka; przeszyło go miłe mrowienie. Wyszarpnęła rękę i wiedział, 
że poczuła to samo. Rozłączył się. Nie będzie naciskał.  

Znów była cicho. Szli. Raz wyglądała, jakby była już prawie gotowa rozmawiać, 

zdecydowana by mu coś powiedzieć, ale zmieniła zdanie. Chciał, by mu powiedziała, chciał 
usłyszeć jak mówi. Chciał o niej wiedzieć więcej.  

To nie mój charakter, pomyślał. To nie jest bestia. Ale w tej chwili czuł się tak, jak 

gdyby bestia odkrywała się w nim ze świeżym podmuchem wiatru. Gdy dotarli do bramki, 
wciąż myślał nad pytaniami, które skłoniłyby ją do rozmowy. Przytrzymał dla niej otwartą 
furtkę rozczarowany tym, że spacer dobiegł końca. 

Zatrzymała się przy drzwiach i odwróciła się do niego stanowczo. Simon zrozumiał 

niewypowiedzianą wiadomość. To jest wszystko, co dziś osiągnę.  

- Mam nadzieję, że wkrótce poczujesz się lepiej - powiedział odczuwając barierę. 

Jej postawa złagodniała, gdy poczuła, że nie nalegał.  

- Dziękuję za odprowadzenie mnie do domu. To mną wstrząsnęło. Spodziewam się, że 

przeczytamy o tym jutro. 

- Tak.  

- Mam na imię Zoe – Przypomniała sobie na koniec.  

- Zoe - powtórzył delikatnie, niczym odległe brzęczenie pszczół. 

42 

 

- A ty?  

Spojrzał na nią, znów uwięziony pod jej spojrzeniem, próbował się zmusić, ale jego 

imię utkwiło mu w gardle. Nie wypowiadał go nikomu tak długo, że niemal wydawało mu się 
to zbyt intymne, aby je ujawnić, jakby obnażał część swego prawdziwego ja.  

Również oczy dziewczyny były zbyt intymne, wnikając w niego, otwierając zamknięte 

drzwi. Wypowiedział imię. 

 - Simon.  

- Dobranoc, Simonie - powiedziała łagodnie i odwróciła się. 

Sięgnął ku niej pośpiesznie.  

- Czekaj. 

Zatrzymała się i oglądnęła z lekkim niepokojem. Nadał swojej twarzy łagodne 

spojrzenie: 

- Jeśli znów cię tu spotkam, to zaprosisz mnie do środka? 

Wpatrywała się niego przez chwilę oceniając go. 

 - Tak, myślę, że tak. 

Uśmiechnął się i być może to sprawiło, że się zawahała. Była bardzo blisko. Pochylił 

się bliżej, jego usta rozchyliły się, by mógł wdychać zapach dziewczyny. Czy to jej ciemne 
żyły przywoływały go do siebie, czy też jej miękkie usta? Nie wiedział. Przyprawiało go to o 
zawrót głowy. Prawie przybliżyła się do niego, tonął w jej oczach, ale rumieniąc się 
odwróciła się na powrót do drzwi. 

- Dobranoc. 

- Do następnego razu -  szepnął gdy zamknęła drzwi.  

Wracając do sklepu zobaczył chłopca z matką. Zatrzymali się by mogła poprawić 

szalik na jego szyi. Chciałbym go docisnąć, pomyślał Simon i wsunął się w cień.  

- Christopher - powiedziała matka - byłeś już w tym sklepie kilka razy. I nie 

rozumiem, jak mogłeś się zgubić. Gdy zobaczyłam tych wszystkich policjantów, byłam 
bardzo zaniepokojona. Proszę, nie oddalaj się już tak.  

Zaczęli znów iść, Simon podążył za nimi. Dziecko zaczęło się rozglądać, jakby coś 

poczuło. Mężczyzna zwiększył dystans między nimi.   

43 

 

- Jutro będziemy musieli cię lepiej opatulić, kiedy pójdziemy do szkoły. To było 

paskudne oparzenie. Twoja biedna skóra. Jest taka delikatna. 

Chłopiec nie wydawał się być zbytnio zainteresowany tym, co matka mówiła, ale 

rozglądał się wokół, jakby czegoś szukał. 

- Uciąłeś sobie dziś długą drzemkę - kontynuowała kobieta. - Pani Cohen powiedziała, 

że ledwo mogła cię obudzić. Co z ciebie za śpioch. Powinieneś spać w nocy, jak dobry 
chłopiec. Może dzisiejszego wieczoru pomoże ci jakieś gorące mleko.  

Maluch skrzywił się. To był pierwszy znak, że cokolwiek usłyszał. Skręcili za róg.  

- Kupiłam pyszną wątróbkę na kolację. Lubisz ją, prawda? 

Simon pozwolił im odejść. Chłopiec był teraz zajęty. Później sprawdzi ponownie.  

Simon wędrował po ulicach. Spojrzał na całodobową pralnie, ale była pusta. W końcu udał się 

do 7-Eleven. Oparł się o ścianę na zewnątrz i obserwował ludzi, jak przychodzą i odchodzą. 

Nastolatkowie przekrzykiwali się ze zużytych, ukochanych samochodów, łapiąc sześciopak 

piwa i paczkę Marlboro. Mąż przybiegł po mleko na jutrzejszy poranek, a wychodząc ukrył troskliwie 
pod płaszczem magazyn Playboya. Młodzi mężczyźni omawiali "grę", w świetle okien oklejonych 
znaczkami zachwalającymi hot- dogi za dziewięćdziesiąt-dziewięć centów, a następnie ruszyli w noc 
w swych nowych maszynach. 

Pijany facet spierał się o pięciodolarowy rachunek, prostacki dziad. Dziewczyna błagała kogoś 

przy automacie telefonicznym na zewnątrz kopiąc w drzwi, chyba z frustracją, nie był pewien.  

Wymyślał o nich historie - co mógłby im powiedzieć, jeśli zechcieliby z nim łaskawie 

porozmawiać, gdzie mogą iść. Wielokolorowy, zbyt drogi towar stał się pejzażem na jego scenie, a on 
był tylko publicznością. 

Czasem dryfował tak jak teraz, przypominając sobie poprzednie historie które widział, lub był 

ich częścią. Pewnego razu, gdy znów zagłębił się myślach, ujrzał z od tyłu dziewczynę z długimi 
ciemnymi włosami za ladą. Zoe, pomyślał z nadzieją. Ale dziewczyna odwróciła się i to nie było ona.  

Kiedy wyszła, tak czy inaczej poszedł za nią , w noc. Nie miał gdzie pójść. 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- Fanmoon 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

44 

 

  7. Zoe 

 

 

 

Zoë obudził dzwoniący nieprzerwanie telefon. Gdy jej ojciec nie odebrał, wstała 

zataczając się i poszła do sypialni rodziców. Drzwi były otwarte, a łóżko rozgrzebane. 
Podniosła słuchawkę. To był ojciec, a ona poczuła dezorientację. Potem sobie wszystko 
przypomniała i szybko oprzytomniała. Późno w nocy został wezwany do szpitala. 

- Cześć, Zo - powiedział. – Ponownie zasnęłaś? 

- Tak. – Zaczerwieniła się czując się winna, że musiała tak odpowiedzieć. 

- Obawiam się, że z mamą nie jest za dobrze. Zamierzam tu zostać, ale nie przychodź, 

dobrze? W tej chwili nic nie możesz zrobić. Posłuchaj, zadzwonię do ciebie po szkole lub 
wieczorem i powiem co z nią. 

Myśli, że jestem bezużyteczna, pomyślała, ponieważ zamarłam, gdy mama 

wymiotowała. – Czy będzie z nią wszystko dobrze? 

- Tak, będzie w porządku. 

Kłamca, pomyślała. – Przyjdziesz później do domu? 

- Możliwe, że nie. Dam ci znać. 

- Tato, jeśli ona jutro poczuje się lepiej... 

- Nie sądzę, żebym mógł o tym teraz rozmawiać. Jedna rzecz na raz. Dobrze? 

Zawsze była jakaś wymówka, by trzymać ją z daleka. – Dobrze. – wymamrotała Zoë. 

Ponownie pominięta. Mocniej ścisnęła telefon. 

- Bądź dobrą dziewczynką. Uważaj na siebie. 

- Cześć - powiedziała, a telefon rozłączył się. Rzuciła słuchawką. 

W ciszy usłyszała włączający się w jej pokoju budzik. Było zbyt późno by wracać do 

łóżka; musiała przygotować się do szkoły. Poszła wyłączyć tę okropną muzykę. 

45 

 

Zoë zaglądała pod kanapę szukając butów, gdy telefon zadzwonił ponownie. 

Pochwyciła go. Czy jej ojciec zmienił zdanie? Ale to była Pat Reynolds, właścicielka galerii 
wystawiającej prace jej matki. 

- Mamy otwarcie jutrzejszej nocy - powiedziała. – Pomyślałam, że może zechciałabyś 

przyjść. To znaczy, wiem, że Harry jest zajęty. Pomyślałam, że mogłabyś chcieć wyjść z 
domu. 

- Nie wiem, Pat - powiedziała Zoë. – Poczułabym się nie na miejscu bez mamy. 

- Będą tam ludzie, których znasz. 

Ale oni wszyscy byli przyjaciółmi jej rodziców. Przywitaliby ją radosnymi „cześć”, a 

potem nie wiedzieliby co powiedzieć. Nie cierpiała tej krępującej ciszy. Byłaby 
nieszczęśliwa. – Mogę to przemyśleć? 

- Pewnie, Zoë, zadzwoń do mnie. Uważaj na siebie. – Obie wiedziały, że nie 

przyjdzie. 

Wyszła wcześnie, by uniknąć kolejnych telefonów, choć może to był błąd. Zwykle 

spacer do szkoły dawał jej szansę na przemyślenie pewnych spraw, ale dziś nie chciała 
myśleć. Byłoby wszystko dobrze, gdyby była tu Lorraine. Lorraine sprawiłaby, że poczułaby 
się lepiej. Ale Lorraine miała kurs na prawo jazdy o ósmej i wyszła godzinę temu. To były 
jedyne zajęcia, na których konsekwentnie się pojawiała. 

Rytm jej kroków przypomniał jej o innym spacerze. Kim był ten chłopak, Simon? Był 

uciekinierem, czy co? Nie był stąd, ponieważ wydawał się mieć lekki akcent jakiegoś rodzaju. 
Był tak rzeczowy w sprawie swoich nieżyjących rodziców. Kłamał, zastanawiała się, czy było 
to tak dawno, że jest to jak stara rana – tylko czasem pobolewa? Czy można do tego 
przywyknąć? Jeśli tak, może mógłby ją czegoś nauczyć o przetrwaniu. Nie mogła go 
rozgryźć. W jednej chwili był zdenerwowany, a w następnej wydawał się pewny siebie. To 
było zabawne, pomyślała, prowadziła go, ale teraz gdy się temu przyjrzała, zdała sobie 
sprawę, że ani razu się nie zawahał, jak gdyby znał drogę. Głupia, pomyślała. Nie mógł. 

Idąc, Zoë trzymała oczy zwrócone na obramowania kamiennych płyt chodnika, 

czasem spoglądając w górę, by uniknąć sporadycznych pieszych lub by przejść przez 
skrzyżowanie. Krok pomiędzy kratki; złam plecy swojej matki, pomyślała, przypominając 
sobie dziecięcą magię. Potem, irracjonalnie, stawała na środek każdej płyty chodnikowej, 
unikając rowków pomiędzy nimi, starając się koordynować swoje kroki, by przy równym 
tempie unikać pęknięć. Musiała skakać od czasu do czasu, by przyspieszać tempo. Szła 
szybciej i szybciej, wyzywając ziemię. Potem doszła do rogu ulicy i musiała się zatrzymać. 

Czy naprawdę mogę czarować? pomyślała. Jeśli zobaczę przejeżdżający srebrny 

samochód zanim zmienią się światła, moja mama nie umrze. Światła zmieniły się 

46 

 

natychmiastowo, a ona zdusiła krzyk konsternacji. Jestem dzieckiem, pomyślała. Głupim 
dzieckiem. Żaden cud nie sprawi, że pozwolą mi się dłużej z nią widywać. 

Na zewnątrz szkoły było tylko kilkoro ludzi. Nadal pozostawało mnóstwo czasu do 

dzwonka. Zoë usiadła na półokręgu kamiennego murku, który okalał maszt, by poczekać, ale 
gdy myślała o  dzisiejszych lekcjach, zdała sobie sprawę, że zostawiła w domu swój 
podręcznik do rachunków. Myślała, że wszystko czego potrzebuje, ma w szafce, ale teraz 
przypomniała sobie, że ostatni raz widziała go na lodówce. Możliwe, że ma czas, by po niego 
wrócić. Nie. Jeśli teraz wyjdzie, nie wróci dziś do szkoły. 

Ten pomysł spodobał się jej od razu. Zresztą, dlaczego powinna iść? Być może, nie 

będzie się mogła nawet skoncentrować. Jak dużo mogłaby zrobić? Lorraine robi to przez cały 
czas, pomyślała, i nie została złapana. I co jeśli ja zostanę? Mam wymówkę. Gorzkie 
prychnięcie wyszło z jej ust. Tak, kto by mnie obwiniał? – zdecydowała. Od razu wstała i 
opuściła teren szkoły. 

Gdzie chodzą ludzie, gdy opuszczają szkołę? Czy policja naprawdę zatrzymywała cię 

za nieobecności? Urwała się już wcześniej z kilku lekcji, ale nigdy z całego dnia. Wróciła 
drogą, którą przyszła, ale minęła swój dom i poszła do parku.  

Było za wcześnie dla młodych matek i ich dzieci w wieku przedszkolnym, ale i tak 

byli tam ludzie. Dwóch niechlujnych nastolatków szarpało łańcuchy huśtawek i kołysali 
siedzenia tam i z powrotem. Bandany wystawały z kieszeni ich starych niebieskich dżinsów 
jak dziwne, przemoczone pióra. Trzy warstwy łańcucha zostały już zawinięte wokół 
najwyższej belki. Wandalizm doszedł już do Oakwood, pomyślała z obrzydzeniem. Miała 
nadzieję, że te szczury nie będą kręcić się wokół altany.  

Nie zostanie tu. Nie miała ochoty na odpowiadanie na „Hej, skarbie” od jakiś 

kretynów w pociętych dżinsach i skórach. Jeden z nich wyglądał jakby walczył. Świetnie, 
pomyślała. Kolejne miejsce, do którego nie mogę chodzić. Po prostu to czego chcę, to grupa 
maniaków heavy-metalowych najeżdżających mój park. 

Ale to było niesprawiedliwe. Simon założył skórę i wyglądał w porządku. Pamiętała 

go stojącego naprzeciw niej, jego nerwowe palce niezdolne do pozostania nieruchomo, 
skrępowanego tak, jak ona wiele razy bywała. Wtedy poczuła to porozumienie, które ciągnęło 
ją do niego; teraz zrozumiała, czym się bawił. Włożyła rękę do kieszeni i spojrzała w dół. To 
była gwiazda – jak ta leżąca w jej dłoni, ta, którą znalazła na tylnych schodach. 

Wstrząsnął nią gniew i strach. Nic nie było święte. Zupełnie nic. Nie mogła nawet 

pójść do domu. Poczuła się złamana. Prawie uczyniła go swoim przyjacielem. Chcę Mamę, 
pomyślała.  

Autobus pokazał się, jak gdyby na zawołanie, gdy tylko doszła na przystanek. Teraz 

nie mogła zawrócić. Tłum w godzinach szczytu przerzedził się i było mnóstwo wolnych 
siedzeń. 

47 

 

W szpitalu prześlizgnęła się przez recepcję bez sprawdzania. To moje prawo, 

powiedziała sobie. Ona jest moją matką. Należę tu. Starała się wyglądać, jak gdyby miała tu 
interes do załatwienia.  

Przybycie windy zajęło całą wieczność, a kiedy dotarła, kabina jechała tak wolno, że 

myślała, że zacznie krzyczeć. Podejrzewam, że nie chcą nikogo narażać na atak serca, 
pomyślała, gdy nerwowo szurała po mosiężnej płycie na podłodze z napisem OTIS. Gdy 
winda w końcu się zatrzymała, jej serce szarpnęło – co jeśli mama jest tak chora jak ostatnim 
razem? Ale w każdym razie wysiadła. 

Minęła róg przy stanowisku pielęgniarek i szła dalej. Kątem oka Zoë zobaczyła jak 

pielęgniarka skoczyła na nogi, ale teraz nie zamierzała się zatrzymywać. Nie zamierzała 
zostać odesłana. Musiała porozmawiać z mamą. Dzięki szelestowi halki o świeżo 
wyprasowany uniform, wiedziała, że pielęgniarka ją dogania, przebiegła więc kilka ostatnich 
jardów i gwałtownie otworzyła drzwi. 

Jej ojciec spojrzał górę, zaskoczony, nadal przyciskając dłoń jego żony do swojej 

piersi. Pielęgniarka przybyła zaraz za nią. – Co się dzieje? 

- To moja córka, - odpowiedział Harry Sutcliff, prawie jakby sam sobie to 

przypominał. 

Nasza córka, pomyślała Zoë. Ona jeszcze nie umarła. 

- Przepraszam, - powiedziała pielęgniarka, - ale wyglądała tak obco. Wszystko 

dobrze? 

Kiwnął głową, więc wyszła, pozostawiając uchylone drzwi. 

- Zoë, co się dzieje? – Spytał jej ojciec. Wydawał się nie widzieć najmniejszych 

powodów do tego, by mogła tu być. Czy dom wybuchł? Czy było trzęsienie ziemi? 

Zastopował go chrapliwy głos z łóżka.  

– Dlaczego nie jesteś w szkole? – Na twarzy jej matki pojawił się dziwaczny uśmiech, 

w połowie rozbawiony, w połowie gorzki. 

Ojciec uchwycił się tych słów skwapliwie. 

– Dlaczego nie jesteś w szkole? – powtórzył machinalnie. 

- Wszystko dobrze, Harry, naprawdę - powiedziała jej matka tym chrapliwym 

szeptem. – Co znaczy jeden dzień w tą czy w tamtą? – Rurki zagrzechotały łagodnie, gdy 
próbowała gestykulować. 

48 

 

Zoë zobaczyła, że jej ojciec zdecydował się nie sprzeczać. Zawsze był surowy w 

takich sprawach. – Ale ile dni? – Wpatrywał się oskarżycielsko w Zoë. – Nie mam czasu, by 
martwić się o to, gdzie jesteś każdego dnia, wiesz to, Zoë. 

- To pierwszy raz, Tato. Szczerze. 

- Cóż, wystraszyłaś nas. – Zostało to powiedziane nieco niechętnie. Wiedział, że nie 

kłamała. – Powinnaś pomyśleć o swojej matce. 

- Harry - jego żona złajała go łagodnie. 

- Myślałam o tobie, mamo, - powiedziała Zoë. – Cały czas, tęsknię za tobą, ale im 

bardziej za tobą tęsknię, tym mniej mogę cię widywać. 

Okrążyła łóżko po stronie przeciwnej niż jej ojciec i wzięła drugą rękę matki. Nigdy 

nie widziała człowieka o takim kolorze, ziemisto-niebieskim. Wydawało się, że było więcej 
rurek niż kiedykolwiek wcześniej, a jej matka zagubiła się wśród tej plątaniny. O, Boże. Jak 
mam jej powiedzieć o tym chłopaku? pomyślała. 

Oczy jej matki nie opuściły jej odkąd weszła do pokoju, ale teraz spuściła je 

zawstydzona.  

– Przepraszam, Zoë - wyszeptała. 

- Zobacz co zrobiłaś. – Jej ojciec zmarszczył czoło, gdy nerwowo krzątał się przy 

łóżku. 

Matka Zoë dała mu drżący znak by przestał. 

– W porządku, Harry. Za bardzo się martwisz. Cieszę się, że tu jest. Naprawdę. Idź i 

przynieś mi jakiś sok. Chcę porozmawiać z córką. 

- Nic ci nie będzie? – spytał. 

- Nie. – Uśmiechnęła się, ale było to skąpe i oschłe. 

Zoë usiadła. 

- Więc powiedz mi – odezwała się matka - Co się dzieje w zewnętrznym świecie? – 

Teraz gdy jej mąż wyszedł jej głos był słabszy, jak gdyby jej siła była tylko pokazówką dla 
jego dobra, by go pocieszyć. Zoë ponownie pomyślała, Nie mogę martwić jej opowieściami o 
podejrzanych nastolatkach. Ale czy tata mnie wysłucha? 

- Co się dzieje pomiędzy tobą a twoim ojcem? 

Zoë była zaskoczona i uniosła brwi.  

49 

 

– Nic. – Nie, to było głupie. Z drugiej strony to było dokładne. 

- Nic? 

- Naprawdę. – Zoë osunęła się na krzesło, przygryzając wargę, zastanawiając się jak 

dużo może powiedzieć. 

- Skończ z tym. 

Zoë wzięła głęboki wdech. 

– Nigdy nie rozmawiamy. Nigdy go nie ma. Gdy jest w domu, jest zbyt zmęczony, by 

rozmawiać. To jak życie z robotem. Obydwoje jesteście tu. Ja jestem tam. Jestem samotna. 
Nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. – Boże, brzmiała tak egoistycznie – Nie 
mam z kim rozmawiać, skomlenie. 

Jej matka spojrzała w dal, nerwowo ugniatając chusteczkę. 

– Nigdy o mnie nie rozmawiacie? 

- On mówi, że wszystko będzie dobrze lub porozmawiamy o tym później. Szczerze, 

mamo, - powiedziała w pośpiechu – Nie czuję, jakby wszystko miałoby być dobrze. 

Jej matka wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, ale zmieniła zdanie. Przez chwilę 

była cicho, jej oczy zamknięte, aż Zoë pomyślała, że zasnęła. 

- Co z Lorraine? – w końcu spytała. 

- Hę? 

- By rozmawiać. 

- O, mamo, ty nie wiesz. – I wszystko z niej wypłynęło, o przeprowadzce Lorraine, o 

nie widywaniu jej, o tęsknieniu za nią. 

Pielęgniarka przyszła i przerwała im by wstrzyknąć coś do kroplówki, podczas gdy 

Zoë nerwowo patrzyła w innym kierunku. Nie mogła mówić, dopóki pielęgniarka nie wyszła. 

Oczy jej matki ponownie się zamknęły, ale ściskała rękę Zoë co jakiś czas, pokazując, 

że słucha. To było takie dobre uczucie. Raz powiedziała: 

- Przepraszam, kochanie. – I raz, dziwnie poza kolejnością. – Porozmawiam o tym z 

twoim ojcem. – Potem naprawdę zasnęła. 

Zoë wpatrywała się w nią, smutek wypełniał jej gardło. Wyglądała na drobną, bladą i 

przybitą. Wcześniej śmierć jej matki była tylko możliwością. Ludzie z rakiem umierają. To 

50 

 

było coś, czym martwiła się Zoë, wyobrażała sobie miliony razy, ale w jakiś sposób 
wydawało się to odległe. Zawsze była jakaś niejasna nadzieja. Teraz, patrząc na matkę tak 
przezroczystą i małą, pierwszy raz wiedziała, że to nieuniknione. 

Jej ojciec wszedł do pokoju i dołączył do niej w cichej kontemplacji śpiącej kobiety. 

Spojrzała na niego. Jego oczy były łagodne. Trzymał sok owocowy w rękach tak ostrożnie, 
jak gdyby była to woda życia. Może byłam w błędzie, pomyślała. Może ona jest silniejsza, gdy 
on jest w pobliżu, z powodu siły jego miłości. 

- Odprowadzę cię na dół - powiedział, otaczając ją ramieniem. Poszli w ciszy, ale 

przywykła do tego.  

Na dole w holu, wskazał parę foteli.  

– Usiądźmy na chwilę. – Zamknął oczy i uścisnął nasadę nosa kciukiem i palcem 

wskazującym; potem przemówił. – Nie zamierzam wygłosić ci kazania za opuszczanie 
szkoły, tym razem – wiem, że rzeczy są teraz dla ciebie ciężkie – ale liczę, że poradzisz sobie 
jak zwykle, nawet jeśli nie będzie nas, by tobą kierować. To o jedną rzecz mniej do 
martwienia się. 

Świetnie, pomyślała. A co z moimi zmartwieniami? Czy nie widzi, że się martwię? 

Dlaczego nie widzi, że potrzebuję tu być? 

Ale on nadal mówił.  

– I może będzie lepiej jeśli powiadomisz nas następnym razem, że przyjdziesz, 

dobrze? 

Gniew wzrósł w niej. Dlaczego ją wyklucza?  

– Nie, nie jest dobrze. To tak jakbyś chciał zatrzymać ją całą dla siebie i nie chciał 

mnie wcale do niej dopuścić. To tak jakbyś chciał żebym nie istniała, wtedy nikt nie 
przerywałby ci twojego czasu z mamą. Zastanawiam się, czy kiedykolwiek w ogóle mnie 
chciałeś. – Czuła się chora mówiąc to. To było niesprawiedliwe, wiedziała to, ale czasem 
naprawdę tak czuła. A teraz zostało to powiedziane. 

Jej ojciec patrzył na nią ze zmieszaniem. Nigdy wcześniej nie krzyczała tak na niego. 

Wstydziła się krzywdy, jaką zobaczyła na jego twarzy, złośliwej siły, której nie mogła 
przestać czuć.  

- Ale, kochanie - powiedział - wszystko źle zrozumiałaś. Jak możesz tak myśleć? Nie 

chcieliśmy cię zranić. Mama nienawidzi niewidywania cię, ale powinnaś więcej przebywać z 
Lorraine, uwolnić od tego twój umysł. 

51 

 

Politowanie złagodziło jej złość i przemówiła cierpliwie, jak do dziecka. – Myślisz, że 

jak to jest czekać w domu, nic nie wiedząc. Czekając na telefon. To nie jest coś, co pozwala ci 
uwolnić twój umysł od tego. To nie jak test w szkole czy wizyta u dentysty. – Ręce trzymała 
kurczowo przy sobie, kłykcie białe od zaciskania, gdy próbowała zawrzeć strach, który czuła 
w słowach. – Tak, to mnie rani, ale dostaję część tego. Jestem tego częścią. Czy myślisz, że 
ona już mnie nie potrzebuje? – Była przerażona drżeniem w swoim głosie. 

Jej ojciec westchnął.  

– Tak, potrzebuje cię, potrzebuje cię cały czas, ale czasem nie może znieść tego, że 

widzisz ją taką. Widuj ją w chwilach, które wybierze – proszę, Zoë, przez wzgląd na jej 
godność. 

Zoë przypomniała sobie zakłopotane przeprosiny jej matki. To mama mnie tu nie chce, 

pomyślała nieszczęśliwa.  

- Czy żadne z was już mnie nie kocha? – powiedziała. 

Cierpienie przemknęło po twarzy jej ojca. 

- Nie ma sensu się sprzeczać - powiedział, próbując poklepać ją w ramię. Zoë 

szarpnęła sie w tył.  

– Masz rację. – Wstała z fotela i ruszyła w kierunku drzwi. Niczego nie osiągnęła. 

Nadal nie może widywać swojej matki, kiedy ma na to ochotę, cholera, nawet nie powiedziała 
im o tym chłopaku. 

Tylko to pogorszyłam, powtarzała sobie przez całą drogę powrotną w autobusie. 

Chciałam tylko zapytać, co robić i wszystko pogorszyłam. Biedny tata. Nawet nie wiedział, że 
jestem zła do czasu, aż wybuchłam. Teraz nigdy nie wpuszczą mnie tam z powrotem. 

Dom wyłonił się zimny i nieprzyjemny, już dłużej nie był bezpiecznym miejscem. 

Róża przy głównym wejściu była zwiędła i brązowa.  

Gdy leżała na łóżku i wpatrywała w sufit, ponownie pomyślała o magii. Jeśli tylko 

byłoby tu trochę magii, mogłaby powstrzymać umieranie jej matki. Gdyby tylko mogła to 
naprawić i sprawić, że wszystko będzie tak, jak powinno. 

– Gdyby tylko - mamrotała do siebie drwiąco i usiadła. – Za kogo ty się uważasz? 

Boga?  

Ale pomysł czarów coś odblokował. Wyciągnęła swój notatnik z szuflady biurka i z 

wściekłością nakreśliła czarnym mazakiem linie. O organizację martwić się będzie później. 
Po prostu pozwoliła słowom przychodzić. Potem wróci do tego, będzie poprawiać, usuwać i 

52 

 

dodawać. Formowała myśli w słowa: czary, rutuały, magia życia. W końcu była 
usatysfakcjonowana. Miała wiersz – „Zaklęcie przeciwko Śmierci”. 

Potem zasnęła na kołdrze, jej notatnik przyciśnięty do piersi. 

Gdy się obudziła, była zaskoczona ile czasu minęło. Było już po trzeciej. Myśląc, że 

powinna coś zjeść, zeszła na dół. 

Po nerwowym zerknięciu przez tylne okno zajrzała do lodówki. Nie było mleka, co 

oznaczało, że nie mogła zrobić sobie płatków, więc wybrała jogurt. Usadowiła się i jadła na 
kanapie ze stopami pod sobą, podczas gdy oglądała w telewizji kreskówki ze ściszonym 
głosem. 

Lorraine zadzwoniła zaraz po trzeciej trzydzieści.  

– Dlaczego nie było cię w szkole? 

Zoë nie miała ochoty na tłumaczenia, to było zbyt skomplikowane.  

– Byłam chora. 

Lorraine nawet tego nie roztrząsała. 

– Nie mogę wpaść dziś wieczorem - powiedziała. – Utknęłam z pakowaniem i 

opisywaniem. Ludzie od przeprowadzki przychodzą jutro. Czeka mnie kilka dni na podłodze 
w śpiworze i odjedziemy. 

Zoë nie podobał się sposób, w jaki Lorraine zaczynała brzmieć na podekscytowaną.  

– Czy to wszystko o czym jesteś w stanie mówić? – Wypowiedziała to zanim zdążyła 

pomyśleć. 

Po drugiej stronie telefonu zaległa cisza. Jej policzki zapłonęły z zażenowania. 

Zażenowanie sprawiło, że się zezłościła.  

– To znaczy, wszystko o czy myślisz to ty. 

- Zoë, dzwonię, by dowiedzieć się co z tobą, - nadeszły zbolałe słowa Lorraine. 

- O, myślałam, że dzwonisz, by opowiedzieć mi wszystko o waszej wielkiej 

przeprowadzce. 

- Cóż, nie zadzwoniłabym, gdybym wiedziała, że zamierzasz być suką, - powiedziała 

Lorraine. – Porozmawiamy później, może. – Rozłączyła się. 

53 

 

Zoë odłożyła słuchawkę drżącymi rękami, rzucenie telefonem Lorraine nadal 

dźwięczało jej w uszach. Dlaczego to zrobiłam? Co ja do diabła robię? Gorące łzy zalały jej 
twarz. 

Dom był jeszcze bardziej pusty, groźny i głuchy. Pójdę po mleko, zdecydowała. 

Potrzebuję świeżego powietrza.  

Jednak spacerowanie nie przyniosło ulgi jej cierpieniu. Chciałabym zrobić coś 

drastycznego, zdecydowała, kopiąc przed sobą kamień po chodniku. Coś, co sprawiłoby, że 
mnie zauważą. 

W sklepie wzięła więcej płatków, jak również mleko i kilka worków do odkurzacza. 

Gdy wyszła na zewnątrz, była zaskoczona, jak zrobiło się ciemno.  

Stała tuż obok ulicy, gdzie znaleźli tą kobietę. Zadrżała. Nagle przypomniała sobie 

chłopaka stojącego przy tej samej uliczce, proszącego Lorraine o pomoc. Czy ta kobieta była 
jego matką? Ta myśl przeraziła ją. Czy gdyby poszły tą ulicą razem z nim, mogłyby temu 
zapobiec? Czy zabójca usłyszałby ich i uciekł? Lub czy byłoby już za późno? 

Skręciła w uliczkę myśląc o „ Zaklęciu przeciwko Śmierci”. Dla tej kobiety, matki 

chłopaka, było już za późno, ale co z jej matką? Czy było za późno także dla niej? 

Uliczka połączyła się z inną, która biegła za sklepami, z dala od ulic na końcach ich 

rzędu. Skrót, wmawiała sobie. Ale tu było ciemniej niż myślała. Takie rzeczy przytrafiają się 
tylko raz w życiu, uspokajała siebie, gdy mięśnie jej szczęki napięły się, a ona zacieśniła 
uchwyt na torbie ze sklepu spożywczego.  

Śmierć była tu, ale ona przejdzie przez nią i pokaże jej, co o niej myśli, tchórzliwej 

złodziejce. Trzymała swoją głowę wysoko, ale przyspieszyła kroku. 

Uliczka śmierdziała wilgocią i śmieciami. Sterta pudeł rzucała dziwaczne cienie w 

świetle zakratowanej żarówki przy tylnych drzwiach. Czy to tu ją znaleźli? Starała się nie 
szukać ciemnych plam na ziemi. 

Co jeśli ten ktoś przyszedł tu z powrotem? Co jeśli zostanie napadnięta? Czy to będzie 

wystarczające? Czy śmierć zostawiłaby jej matkę? Czy potrzebuje tylko jednego Sutcliffa, 
nieważne jakiej płci czy wieku? 

Starała się roześmiać na tą myśl, obawiając się roztrząsania tego, ale poruszenie za 

pojemnikiem na śmieci położyło temu kres. Skręciła za róg, jej miękkie podeszwy uderzały 
cicho o beton. Uliczka przed nią była ciemna, ale na jej końcu było światło, ciepły blask Elm 
Road. Ale coś większego od niej poruszało się w cieniach – z przodu, po prawej, na schodach 
do piwnicy. 

54 

 

Przesunęła się w lewo. Co to było? Czy może się odwrócić i uciec? Czy było to tylko 

migotanie przyćmionego światła znad schodów? Tak, to tylko to. To sprawiało, że cienie 
poruszały się nienaturalnie. Skradała się do przodu, tak blisko ściany po lewej stronie jak 
tylko mogła. 

Wiadro na śmieci poleciało w jej stronę. Leciało – puste, nieprzywiązane, rozbijając 

ciszę, zatrzymując jej serce. Cienie również skoczyły, ze schodów w światło. 

Chłopak przykucnął tam trzęsąc się, z oczami tak wielkimi jak noc. Krew 

rozsmarowana na jego twarzy. Ociekające pióra były zaciśnięte w jego dłoni.  

- Simon, - wyszeptała. 

Smutek skrzywił mu twarz.  

Odwróciła się i uciekła. 

 

Tłumaczenie- nimel 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

55 

 

8. Simon 

 

 

 

 

Simon zaciekle siekał dużym nożem kij od miotły. Ukradł nóż ze sklepu z artykułami 

używanymi, wkrótce po tym, jak podjął decyzję. Siedząc po turecku na zakurzonej podłodze 
w klasie, mamrotał coś ostro do siebie podczas pracy.  

- Ona już nigdy mnie nie wpuści. Już więcej się do mnie nie odezwie - Potrzebuję 

kogoś, wołał głos wewnątrz niego. - Przeklęta dziewczyna – splunął, gdy nóż wbił się nieco 
za głęboko, a następnie zakarbował inny kawałek drewna, po drugiej stronie kija.  

A poza tym, co ona tam robiła? Co skłoniło ją do spaceru w dół tej alei właśnie w tym 

czasie? Głupia dziewczyna. Nie wiedziała, że nie powinna wchodzić nocą w ciemne zaułki? 
Czy prosiła się o kłopoty? - A ja chcę z kimś porozmawiać - szepnął, jego oczy stały się 
mgliste przez moment. Ale chwila minęła szybko, oczy błyszczały znowu twardo, niczym 
ciemne kamienie, gdy ostrożnie przycinał ostatnie strzępy drzewa by ominąć słaby punkt. 

Mam już dość, pomyślał, uderzając trzonem kija w dłoń. I czekałem zbyt długo. Wstał 

strząsając brud ze swojego ubrania. Grobowy pył zdawał się podążać za nim gdziekolwiek 
szedł.  

- Ale nigdy śmierć - mruknął - nie dla mnie. I nigdy miłość. 

Niczym cień, mógł żyć tylko na obrzeżach istnień ludzkich, nigdy ich nie dotykając, 

jeśli już to sprowadzał zimny dreszcz, jak chmura nad Słońcem, lub całun ponad zwłokami. 
Jedyną sferą której dotykał, była śmierć, ale ta jedyna rzecz udowadniała, że w ogóle istnieje.   

- Wiem, kto uwięził mnie w tym piekle i wiem, czyja krew zmyje gniew z mojego 

serca i pomoże mi jutro zasnąć.  

Simon ukrył się w cieniu krzewu w ogrodzie przy ulicy Chestnut, w samą porę, aby 

zobaczyć chłopca wychodzącego z okna swojego pokoju na parapet. Chłopiec ubrany był w 
ogrodniczki i sweter. Na nogach miał tenisówki. No proszę, Christopher miał w planach się 
dziś włóczyć. Wąski, błyskotliwy uśmiech przemknął przez twarz Simona,  który pogłaskał 
spiczasty, trzymany w ręce patyk.   

Mały chłopiec stąpał wzdłuż krawędzi parapetu, a następnie zszedł po rynnie z gracją 

56 

 

akrobaty cyrkowego. Na plecach miał przewieszony pakunek. Gdy dotknął krawędzi ziemi, 
rozwiązał zawiniątko i zaczął węszyć, jak gdyby sprawdzając go, następnie wsunął paczkę 
pod ramię. Wampir skurczył się bardziej w cień.  

Podczas gdy chłopiec skradał się przez krzewy, Simon zharmonizował się delikatnie z 

nocą. Pójdzie za chłopcem w bardziej ustronne miejsce, gdzie jeden krzyk nie sprawi, że okna 
rozbłysną światłem.  

Christopher szedł w jakimś celu, było to widoczne, gdy tylko dotarł do ulicy. Trzymał 

się wewnętrznej krawędzi chodnika, z dala od światła, tak aby uniknąć zwrócenia czyjejś 
uwagi na dziecko, które idzie o tak późnej porze.  

Ulice w większości były puste, ale pod którymś ze średniowiecznych domków jakiś 

starszy mężczyzna zamykając bramę przystanął na chwilę wpatrując się w Christophera, 
gotowy powiedzieć jakiś komentarz. Simon, znajdujący się po drugiej stronie ulicy, nie mógł 
zobaczyć, jakie spojrzenie posłał chłopak w kierunku mężczyzny, bo staruszek nie powiedział 
nic. Kontynuował zamykanie bramy ze wzruszeniem ramion.  

Czasami prześlizgiwali się przez ciemne podwórka, obaj jedynie przebłyskując przez 

noc. Zbyt blisko domów, pomyślał Simon, ale muszę dorwać go szybko. Chłopak 
zatrzymywał się czasem i rozglądał zagadkowo, jakby czegoś szukał. Przemieszczenie i znów 
następne, Simon płynąc poprzez noc mógł gonić jego cząsteczki. Ale nie za dużo, ostrzegał 
sam siebie, albo stracę swoje myśli, znowu.  

W ten sposób już się kiedyś zatracił, diabli wiedzą na jak długo. Całkowicie stracił 

kontakt i odpłynął do czasu, aż szybko zmieniający się strumień powietrza rzucił go znów 
razem, i trafił nim, nagim, w żarzące się ognisko. Uciekł wtedy do lasu, z wrzaskiem 
zaalarmowanych myśliwych za plecami, jeden krzyczał za nim zdrowaśkę na całe gardło. 

Simon wzdrygnął się na wspomnienie strasznego poparzenia na jego nodze, to 

spowolniło jego polowania tygodniami. Mogło być gorzej, pomyślał skradając się od drzewa 
do drzewa. Będąc niewidzialną chmurą, nigdy nie byłby już w stanie powrócić do swojej 
cielesnej formy.  

Christopher wspiął się na mur. Simon utrzymywał między nimi ostrożny dystans, ale 

wspiął się również, co było nieco utrudnione przez kij od miotły, który trzymał w ręku. 
Przyczajony na szczycie muru zobaczył, jak chłopak odbija w lewo, poza Old Market Street, 
w dół, w kierunku dworca kolejowego. 

Z Christopherem już poza zasięgiem wzroku nie ześliznął się z muru, ale zeskoczył 

radosnym podskokiem na chodnik, lądując ze zwierzęcą gracją, machając naostrzonym kijem 
od miotły nad swoją głową.  

Stacja kolejowa o tej porze nocy była piękna i cicha. Przyspieszył, by nie zgubić 

ofiary. 

57 

 

Christopher stanął przy wejściu do podziemnego, słabo oświetlonego, wyłożonego 

kafelkami tunelu, który prowadził do znajdującej się w środku kasy biletowej i do dużego 
parkingu po drugiej stronie. 

Schody, które prowadziły do tunelu, były kręte i kanciaste, żarówki w większości 

potłuczone, pozostawiając wiele ciemnych zakamarków. Jedynie wejście było dobrze 
oświetlone i przez chwilę paczka przybrała fason pluszowego misia dyndającego na jednej z 
małych rączek chłopca.  

Simon przykucnął w wyrwie kamiennego wału, gdzie nie docierały światła uliczne. Tu 

jest zbyt jasno, pomyślał. Może pójdzie po jego śladach. Oblizał wargi w oczekiwaniu.  

Ale w oddali słychać było stukanie obcasów. Ktoś się zbliżał. Samotna kobieta szła 

chodnikiem, elegancki czerwony płaszcz z wełny kołysał się przy jej zdecydowanym kroku, 
w ręku trzymała kurczowo torebkę. Może wracała z randki do domu. Być może pokłóciła się 
ze swoim towarzyszem. Cokolwiek się stało, była sama i zbliżała się do przejścia 
podziemnego. Simon stłumił jęk. Nie teraz. 

Zatrzymała się, kiedy zobaczyła Christophera. Simon usłyszał pytający ton jej głosu, 

ostry lecz wciąż uprzejmy. Christopher zaszczebiotał coś do niej, kobieta pogroziła mu 
palcem, próbując udawać surową. Wyciągnął ku niej rękę, przyjęła ją, nie umiejąc ukryć 
śmiechu. Obrócili się i zeszli schodami w dół przejścia podziemnego. 

Przysięga rozsadzała Simona. Wystrzelił powietrze ze swym kołkiem i pobiegł 

zwinnie w paszczę tunelu. W oddali słyszał kroki i głosy, podążył za nimi, zamykając swe 
zmysły przed wilgocią i smrodem starego moczu. 

Stukot butów kobiety rozbrzmiewał echem w chłodnym powietrzu. Ich głosy odbijały 

się rykoszetem. Ostatni pociąg przyjechał godzinę temu, więc nie było huku kół, które by je 
zakłócały. Simon skradał się z nimi cicho. Stacja była zamknięta przez noc. Jeśli już ktoś 
miałby tu być, to nastolatkowie uzbrojeni w farby w aerozolu, którzy deklarowali swą 
dozgonną miłość bazgrząc na ścianach, ale nikt nigdy ich nie widział. 

Simon odwrócił się w lewo by następnie zlecieć w dół. Wylądował w ciemnościach; 

żarówki były rozbite. Na przedzie widział kobietę i dziecko, szli w dół tunelu, w kałuży 
światła, które zdawało się nie móc przebić przez brud. Byli blisko paszczy ciemności 
schodów, które prowadziły na prawo do platformy. 

Cętkowany tunel ciągnął się na drugą stronę torów i innych kręconych schodów, które 

wyglądały jak ślepa uliczka. Powyżej wydawało się, że pada deszcz, choć nie było go przez 
kilka dni. 

Podłoga miejscami była oślizgła. Znajdowała się tam cześć ściany, która wyglądała na 

serowatą, wywołując niepokojące myśli, że jeśli jej dotkniesz ramieniem zatopisz się po sam 
łokieć.  

58 

 

Nagle chłopiec potknął się i upadł. Krzyknął ze strachu. Kobieta westchnęła, spojrzała 

szybko na odpychającą powierzchnię, ale mimo to uklęknęła na brudnej podłodze przy jego 
boku, kładąc torebkę obok misia chłopca. Simon stał w cieniu i patrzył na scenę z 
przerażeniem na twarzy, ręce ściskał mocno wokół kołka.  

Chłopiec płakał. Wyciągnął ręce do kobiety, a ona wzięła go w ramiona, aby go 

pocieszyć. Wtulił się w jej płaszcz, jakby szukając ciepła, poklepał ją po plecach. Głowę 
położył w zagłębieniu jej szyi. Małe rączki ciasno objęły ją za kark. 

Nagle spróbowała się cofnąć. Jej oczy nagle sięrozszerzyły. Chciała odtrącić jego 

ramiona, ale bezskutecznie. Szarpała się z nimi coraz bardziej. Były jak imadło. Odpychała 
jego głowę, ale ani drgnęła. Była uczepiona jej szyi. Kobieta zaczęła krzyczeć.  

- Ty obrzydliwa bestio! Ty mały plugawy bydlaku!  

Kobieta dziko wymachiwała ramionami, jej nogi kopały, ale nie mogła go odsunąć. 

Próbowała się przetoczyć, nie udało się, trzymał ją z nieprawdopodobną siłą. Szarpnął za 
włosy chcąc odchylić jej głowę bardziej do tyłu, chciała krzyknąć ponownie, lecz to co 
wyszło z jej ust było tylko chrapiącym gulgotem, gdy krew puściła się z jej nosa.  

Broda Christophera poruszała się rytmicznie w zagłębieniu szyi ofiary, wyglądało 

jakby ją doił. Nogi kobiety lekko drgały. Ramiona leżały bezużytecznie. Życie płynęło szybko 
z jej żył wprost w małą pijawkę siedzącą na niej okrakiem. 

Simonowi zrobiło się niedobrze. Mógł niemal usłyszeć siorpanie i mlaskanie 

Christophera. Nie potrafił robić tego delikatnie. Nie mógł wziąć tego, co mu było potrzebne, a 
resztę zostawić, pozostawiając jakieś życie. Musiał wziąć każdą kroplę, jaką mieli i 
zbezcześcić ich do reszty. Nie zadowalała go krew, chciał żywić się ich strachem. Jednak tę 
kobietę wziął łatwo. Simon widział, jak Christopher potrafił robić o wiele gorsze rzeczy.  

Jej nogi drgnęły konwulsyjnie ostatni raz, teraz leżały spokojnie. Wygięte do góry 

ramię opadło z mięsistym łoskotem na ziemię. Christopher oderwał się od gardła kobiety. Był 
odwrócony plecami do Simona. 

Teraz, pomyślał Simon, kiedy jest przesycony krwią. Szedł po schodach, z ponurą 

twarzą. Podniósł kij od miotły na wysokość pasa, oburącz trzymając naostrzony kołek zaczął 
iść ostrożnie w górę tunelu.  

Christopher sięgnął po coś w kieszeni ogrodniczek. Wyciągnął nóż i szybko poderznął 

kobiecie gardło, by ukryć ślady po kłach. Wytarł nóż w jej płaszcz, pokrywając smugami 
trzeszczącą mieszankę wełny. Wstał, wciąż stojąc naprzeciw ofiary pociągnął rękę do swych 
ust.  

Simon był już blisko, coraz bliżej. Christopher z zadowolonym mruknięciem kopnął 

kobietę w klatkę piersiową.  

59 

 

Był już prawie na miejscu. Jednak zbyt skupiony na swoim celu by zobaczyć portfel i 

to, co poleciało na ziemię po jego kopnięciu. Simon zatrzymał się, przerażony. Christopher 
jednym płynnym ruchem znalazł się tuż przy jego twarzy. 

- Simon - powiedział, wydając się być przez chwilę nieco wstrząśniętym, lecz 

zmieniając ton na miłe zaskoczenie. - Jak miło cię znowu widzieć, mój drogi. A w dodatku 
tak dobrze przygotowanego. Roześmiał się, ale jego śmiech zmienił się w przeraźliwy 
chichot. Jego ubranie zaczęło się wić, wybrzuszać się i zapadać. Jego twarz wydawała się 
kurczyć. Chichot zmienił się w pisk o wysokim tonie. Nagle została po nim tylko sterta 
pustych ubrań. 

Simon zanurkował w nie, gdy czarny kształt walczył z kołnierzykiem swetra, a 

następnie zatrzepotał pod sufit. Rzucił w to kołek, ale "to coś" wyleciało z tunelu bez 
szwanku, nadal piszcząc. 

Simon przeklinał w każdym języku, jaki znał. Pochylił się i podniósł parę 

opustoszałych ogrodniczek, a następnie rzucił je na ziemię w frustracją. Ten nikczemnik mógł 
transmutować również ubranie. Pozostawione na nich cząsteczki mogły go przenieść gdzieś 
niedaleko właściciela. Zostawił je specjalnie, drwiąc z niego.  

Simon splunął. Lepiej żeby nie zostawał z tymi zwłokami. Spojrzał na kobietę, zadrżał 

na grymas jej śmierci. Pod nią coś było. Mimo odrazy podszedł sprawdzić co to takiego.   

To był pluszowy miś, teraz w plamach z krwi. Simon podniósł go. Był grudkowaty i 

twardy, różnił się od innych pluszaków. Był rozdarty pod jedną łapką, coś wypadło na 
podłogę - ziemia. Simon uśmiechnął się, a potem zaczął chichotać. Ziemia.  

Bum! Gwiazdy w jego głowie. Ciemność. Spadał. 

- Zapomniałem czegoś - powiedział mały, twardy głos. Miś został wyrwany z rąk 

Simona.  

- Dzięki za użytek z kija - zawołał głos dochodzący z bardzo daleka.  

Jego wzrok wyostrzał się, wciąż jednak miał nudności. Ubrania zniknęły, ale kołek 

leżał u jego stóp, tam gdzie padł po uderzeniu. Gdy zawroty głowy lekko ustały, podciągnął  
się na nogi, używając oślizgłej ściany. Nie mógł tu zostać. 

Bolało strasznie, gdy poruszał głową, ale i tak to zrobił. Musiał znaleźć miejsce do 

ukrycia. Przynajmniej znalazł coś ważnego: jeśli Christopher nosił ze sobą ziemię, była to 
jego ostatnia. Bał się ją stracić, a to był jego słaby punkt. 

Będzie wiele bezsennych dni, jeśli ją straci, a będzie to długa podróż w celu 

zastąpienia tej ojczystej ziemi. Po drodze będzie się stawał coraz słabszy. Wiele rzeczy może 
się zdarzyć w tym czasie. Gdyby ktoś mógł zdobyć tę ziemię... 

60 

 

Ale teraz Christopher wiedział, że on jest tutaj, łajdak stanie się bardziej czujny. 

Będzie go trudniej oszukać niż kiedykolwiek przedtem, stanie się to prawie niemożliwe. W 
międzyczasie zaczął planować wyjście. Znów zawiodłem, pomyślał Simon. Nigdy go nie 
pokonam. To było takie niesprawiedliwe. Za to wszystko co zrobił, nigdy nie zapłaci ceny. 

Jestem taki samotny, pomyślał żałośnie. Wiecznie będę sam. Nie mam nikogo, z kim 

mógłbym dzielić swój ciężar, by czynił go lżejszym. Myślał o Zoe, rozpaliła w nim namiastkę 
życia, gdy już myślał, że nie ma dla niego nadziei. To było bez sensu. Nigdy nie mogło być. 
Bestia w nim mu na to nie pozwalała, ale pragnął jej jednak.  

- Jeżeli tylko... 

Westchnął. 

 

 

 

Tłumaczenie- Fanmoon 

 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

61 

 

9 Zoe 

 

 

 

Gdy przyszli pierwsi przebierańcy, Zoe zdała sobie sprawę, że jest Halloween. Kiedy 

zadzwonił dzwonek u drzwi, otworzyła je ze zdziwieniem zauważając, że ma tylko do 
czynienia z rwetesem małych goblinów i czarownic. Uśmiechnięty człowiek czekał na nich z 
przodu bramy. Wszystkie dzieci były pilnowane w tym roku. 

- Poczekajcie chwilkę - powiedziała, starając się ukryć podenerwowanie, spiesząc się, 

by znaleźć schowek matki ze słodkościami.  

Czekolady i paczkę ciasteczek znalazła w tylnej części szafki kuchennej, przetrwały 

przez pierwszą falę włóczęgów, potworów i ghuli. Teraz zaglądała do trzech słoików z 
czekoladowymi grosikami ojca, które znajdowały się na szczycie jego kredensu. 

Pensy przyglądały jej się jakoś wrogo. Cieszyła się, że dzieci w większości były małe. 

Bo jeśli by takie nie były, spodziewała się jakiegoś psikusa może nawet dwóch.  

Między poszczególnymi grupami odwiedzających ją małych gości sama przebrała się 

w czarną, długą, wieczorową suknię matki, zaczesała czarne włosy dokładnie wokół twarzy. 
Mam nadzieję, że odpowiednia atmosfera odwiedzie ich od podstępnych sztuczek, pomyślała. 
Nadal jednak czegoś brakowało.  

Podeszła do szafy i wygrzebała coś z kieszeni swojej kurtki. Wyjęła małe cętkowane 

pudełeczko, otworzyła je, po czym zawiązała na szyi krucyfiks z czerwoną wstążką, od 
Lorraine. Podobało jej się własne odbicie w lustrze do momentu, gdy dotknęła ze smutkiem 
wisiorka. 

Nie rozmawiały ze sobą od dwóch dni, a  Zoë nawet nie widziała Lorraine w szkole, z 

wyjątkiem jednego razu wczoraj, gdy Lorraine odwróciła się od niej na pięcie i odeszła. W 
sumie odczuła wtedy ulgę. Nie wiedziałby, co ma powiedzieć, jak się wytłumaczyć. Muszę ją 
przeprosić, mówiła sobie od wczoraj w kółko. Ale nie ważne jak często to mówiła, wciąż nic 
z tym nie zrobiła.  

- Jestem taką kretynką - nagle powiedziała głośno i chwyciła za telefon. 

Palce wybierały numer automatycznie, potem czekała, niemal wstrzymując oddech. 

Trzeci sygnał uciął się w połowie. 

62 

 

- Halo?  

- Diana - mam jeszcze chwilkę, pomyślała. Czas jednak by przez to przejść. - Czy jest 

tam Lorraine? 

- Och, przykro mi, Zoe. Spędza noc u swojej matki. - Ani trochę nie brzmiała jakby jej 

było przykro. - Nie wróci wcześniej, jak jutro rano. 

- Cóż, dzięki Diano, może tam mogłabym do niej zadzwonić. 

- Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł, Zoe. To jest ich ostatnia noc razem od 

dłuższego czasu, wiesz. Monica dziś wieczór prawdopodobnie chce mieć Lorraine tylko dla 
siebie, a nie żeby wisiała na telefonie. Bądź taktowna, kochanie. 

Jakby cię to obchodziło, pomyślała Zoe.  

- Cóż, zgoda. Dzięki. 

- Żaden problem. Cześć. - Diana rozłączyła się.   

- Tak, nie ma problemu - mruknęła Zoe. A teraz, gdzie podziewała się jej książka 

telefoniczna? Znalazła ją w szufladzie, przekartkowała parę stron by znaleźć numer, ale gdy 
już go znalazła dopadły ją wątpliwości. Być może choć raz Diana miała rację. Może nie 
powinna dzwonić. Mogę już jej więcej nie zobaczyć, pomyślała. Nie mogę dać jej odejść w ten 
sposób.  

Lorraine nie spędzałaby Halloween z matką, gdybym nie była taką gówniarą, 

zdecydowała Zoe. Pewnie nie chce ze mną rozmawiać. Rzuciła książką telefoniczną.  

Już strasznie tęskniła za Lorraine. Nie chcę być sama, pomyślała. Ponownie zajrzała 

do spisu telefonów w poszukiwaniu kogoś do rozmowy. Zdała sobie sprawę, że większość 
dziewczyn na liście była przyjaciółkami Lorrain, nie było tam nikogo, z kim sama 
utrzymywałaby kontakt, a zresztą, w rzeczywistości pewnie większość z nich miała już jakieś 
plany.   

Gdy kartkowała pozłacane końcówki stron, natrafiła na numer telefonu Carol. Może 

zadzwoni do dawnej przyjaciółki mamy. Carol zawsze była miła, pomyślała, a ja reagowałam 
emocjonalnie, kiedy ostatni raz ją widziałam. Niestety numer był zajęty. Zamknęła książkę 
ponownie i wrzuciła ją z powrotem do szuflady. 

Gdy przyszła następna grupa, Zoe była w trakcie poszukiwań taśmy z upiorną muzyką 

organową, należącą kiedyś do jej rodziców. Wśród dzieciaków była złośliwa dziewczynka w 
uniformie pielęgniarki, który pokazała jej język, gdy zobaczyła, jak pensy były wsypywane 
do jej torby. Ma szczęście, że dostała cokolwiek, pomyślała Zoe. To lub popcorn i wiem, który 
z nich wolałabym. Znalazła nagranie, którego szukała, kiedy dzieci wyszły. 

63 

 

Dzwonek do drzwi zadzwonił ponownie, Zoe rozdała więcej pensów. Muzyka 

organowa wydawała się być całkiem skuteczna — oczy mrugały nerwowo, a torby otwierały 
się niepewnie. Podkręciła lekko fragment z kwestiami czarownic z Makbeta, gdy wsypywała 
pensy do worków. Oko traszki byłoby o wiele bardziej interesujące niż monety. 

Drugi słoik pensów był teraz do połowy pusty, a  wciąż przybywały nowe grupy 

dzieciaków. Zoe miała już dość muzyki organowej, więc wyłączyła stereo. Dzwonek 
zadzwonił ponownie, a ona otworzyła drzwi.  

Simon.  

Zatrzasnęła drzwi z powrotem. Serce waliło jej w piersi. 

Zapukał tym razem.  

- Odejdź. 

- Proszę. Usłyszała go niewyraźnie, przytłumionego przez drzwi. - Proszę, pozwól mi 

wejść. 

- Idź sobie, bo zadzwonię po policję. - Zamknęła zasuwę, drżąc. 

- Dlaczego? - Brzmiał głośniej. 

- Wiesz, dlaczego.  

Pochyliła się przed drzwiami, jak gdyby miało to pomoc utrzymać zamki. O, Boże, tak 

bardzo bym chciała, by była tu Lorraine, pomyślała. 

- Gdybyś miała zamiar powiedzieć o mnie policji, już dawno byś to zrobiła.  

- Skąd wiesz, że tego nie zrobiłam? - Bo rzeczywiście nie powiedziała im. Co miałaby 

im powiedzieć - czuła że się rumieni - że szła sama, głupio, ciemną alejką w nocy, gdy doszło 
do morderstwa i widziała chłopaka, jak pożywiał się ptakiem? Jeśli była na tyle szalona by 
tam pójść, czy uwierzyliby jej w to, co widziała?  

- Skąd wiesz, czy nie czekają na mój znak, że się pojawiłeś? 

- Zoe, żyłem we wszystkich najciemniejszych kłamstwach. - Jego głos był smutny. - 

Potrafię je rozpoznać. 

Dlaczego ona mu wierzy?  

- Mogę wezwać ich natychmiast. - Szukała wymówki. - Powiem, że próbujesz się 

włamać.   

64 

 

- Ale ja nie mogę wejść, jeśli mnie nie zaprosisz.  

Wychwyciła w jego słowach jakiś problem, coś w rodzaju bólu. Nie powstrzymało jej 

to jednak od postąpienia krok naprzód w kierunku telefonu. Jego oświadczenie było 
absurdalne. 

- To był tylko ptak, Zoe. Z pewnością mogłaś dostrzegłaś pióra?  

Brzmiało to tak, jakby klęczał przed wąską szparą wejścia na listy, gdyż jego głos był 

wyraźniejszy. 

Zastygła bez ruchu. Wiedział dokładnie, co ją gnębiło, jakby czytał w jej myślach. 

Wyobraziła sobie ponownie jego piękną twarz pokrytą krwią. Tak, później przypomniała 
sobie pióra. Nie widziała żadnego ciała, przynajmniej nie należącego do człowieka, 
dostrzegła tylko zgniecione pióra. 

- Byłem głodny - brzmiał nieszczęśliwie. 

Zadrżała. Kto jada surowe ptaki? Może był zdesperowany i głodny? A jeśli stał się 

bezdomny i pozbawiony środków do życia, czy to wystarczało, aby skłonić go do tego? Jej 
wstręt prawie ustępował litości. Czy może był naprawdę chory, obłąkany? 

Litość pierzchła, Zoe zadrżała ponownie.  

Znaleźli ciało, później tego wieczoru, w innym miejscu. Czytała o tym następnego 

dnia w gazecie. Zaschło jej w ustach.  

- Jeśli jesteś wystarczająco chory by to robić, możesz robić również inne rzeczy. 

Możesz być mordercą, którego oni szukają. No i proszę, wyrzuciła to z siebie. Niech wie, że 
mówiła to do niego. Odwróciła się i oparła się plecami o drzwi obejmując się rękoma.  

- To nie ja! - Brzmiał oburzony.  

- Może nie - choć nie była tego pewna - ale jesteś dziwny. 

- Przyznam ci z tym rację - powiedział cicho. Cisza trwała tak długo, że niemal miała 

nadzieję, że poszedł sobie. Ponownie odwróciła się do drzwi i pochyliła ostrożnie do szpary 
na listy, sprawdzając czy wciąż tam jest. 

- Wiem, kto jest mordercą. 

Szarpnęła się w górę, łapiąc ostro powietrze. To był on? Bawił się nią?   

- To powiedź policji. 

- Oni mi nie uwierzą. 

65 

 

- Więc dlaczego mnie to mówisz? 

- Jeszcze nie wiem. Myślałem, że może pomóc. 

- Pomóc w czym, na miłość Boską? Mam zawlec go do sądu? 

- Muszę.  

Jego głos był ochrypły z emocji. Była zszokowana intensywnością jego uczuć. Powoli 

przykucnęła po drugiej stronie otworu na listy, próbując zrozumieć dezorientację, jaką czuła. 
Minutę temu myślała, że jest szalonym mordercą; teraz zastanawiała się, czy nie był 
obłąkanym członkiem samozwańczej straży obywatelskiej z ambicjami. Bóg wie, co 
popychało go do tego tak mocno. Czy to złudzenie? 

- Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy? - Spytała, zanim zdała sobie sprawę, że 

powiedziała to głośno. 

- Zabił moją matkę. Głos się załamał. 

Mój Boże, pomyślała Zoe. Wierzę mu. Nie chcę tego, ale tak jest.  

- On jest przyczyną mojej samotności.  

Łzy napłynęły jej do oczu. 

- Ale szpiegowałeś mnie. - Cholera, nie miała zamiaru mu współczuć; był 

niebezpieczny i szalony. - Byłeś na schodach z tyłu mojego domu. Dlaczego? 

Nawet nie starał się zaprzeczyć.  

- Bo rozmawiałaś ze mną i znów poczułem się jak osoba. Może miałem nadzieję 

ujrzeć cię przez okno. Może miałem nadzieję, że wyjdziesz i będziemy mogli porozmawiać 
jeszcze raz. Nie wiem. Może przebywanie blisko ciebie sprawia, że czuję się bezpieczny i 
realny. Zoe, proszę wpuść mnie. Potrzebuję cię.  

Mogła wyczuć prawdę w jego głosie. Jeżeli odwróciłaby się od niego, byłoby to aktem 

tchórzostwa, kolejny szpitalny pokój, którego nie mogłaby przejść?  

Wstała i pociągnęła martwą zasuwę. O Boże, pomyślała, wpuszczam szalonego 

chłopaka do domu, obłąkanego faceta, który zjada ptaki. Powoli otworzyła drzwi. 

Był wysoki i szczupły. Pod jego obcisłymi dżinsami i czarną skórzaną kurtką mogła 

dostrzec jego smukłe, potężne mięśnie. Nieruchomy, naładowany energią, był jak oddech 
tancerza przed ruchem. Ciemne ubrania podkreślały bladość jego pięknie wyrzeźbionej 
twarzy i srebrno-szarych włosów, falujących niemal w powietrzu kolczastą teksturą. 
Przypomniał jej dzikie, rasowe zwierze.  

66 

 

Jego oczy błyszczały, jakby dopasowując się do metalowych ćwieków na kurtce, którą 

nosił. Nie mogła stwierdzić, czy było to tylko światło, czy łzy w jego oczach, które i ona 
miała. Ale skrzywił się, jakby światła domu były zbyt jasne dla niego i odwrócił twarz, zanim 
zdążyła się upewnić. Dostrzegła coś pod jego pachą. Wydawało się to być obrazem.   

Wyciągnął do niej smukłą rękę, ale nie wykonał żadnego ruchu by wejść.  

- Musisz mnie zaprosić -  powiedział. - Nie mogę wejść, do czasu aż mi nie pozwolisz. 

Czekał na odpowiedź ze spuszczonymi oczyma. Na tego typu zachowanie 

prawdopodobnie była nazwa w podręcznikach psychologii, pomyślała. 

- Wejdź, Simonie.  

Uśmiech rozświetlił jego twarz, choć wydawał się zbyt nieśmiały, aby na nią spojrzeć.  

Ta twarz może łamać serca, pomyślała. Nagle ciężko było myśleć o nim jak o 

mordercy.  

- Lepiej usiąść - powiedziała, i zastanawiała się, gdzie ma go ugościć. Zaprowadziła 

go do sieni, rozejrzał się i podążył za nią. 

- Napijesz się czegoś? - Nie była pewna swej nowej roli hostessy. 

Spojrzał na nią, uśmiechnął się blado.  

- Byłem karmiony piersią śmierci i żadne inne jedzenie teraz nie może dostarczać mi 

energii.  

Zachichotała nerwowo.  

- To znaczy tak czy nie? Do licha, słuchajcie tego, pomyślała. Jaki wyrafinowany.  

- Przepraszam - powiedział sztywno. - Napisałem to kiedyś. Nigdy nie myślałem, że 

ujrzę dzień, w którym będzie mi dane to powiedzieć. Nie mogłem się oprzeć. 

- Piszesz? - Uniosła lekko brwi.  

- Nie jestem analfabetą - powiedział, rzucając szybkie spojrzenie ugodzony jej 

zdziwieniem. - I nie chcę żadnego z twoich napojów. 

- Cóż, myślę, że może jednak coś mam.  

Wyszła po Colę. On jest tak samo stremowany jak ja, pomyślała. Weszła do kuchni 

zyskując tym samym na czasie, było jej to potrzebne, by uspokoić nerwy i wziąć kilka 
głębokich oddechów. 

67 

 

Kiedy wróciła, majstrował coś przy radiu. Obraz, który przyniósł, oparł na kanapie. 

Znalazł stację rockową, która zdawała się mu odpowiadać, następnie podszedł do niej by 
stanąć przodem do malunku. Nadal nie patrzył na nią i zaczęło ją to niepokoić.  

Sięgnął ku niej dłońmi jakby chciał położyć je na jej ramionach, szybko odsunęła się 

na bok.  

- Nie - powiedział, brzmiąc uspokajająco. - Chcę tylko twój naszyjnik. 

Zastanawiała się dlaczego, więc stała spokojnie, czekając jak jego smukłe palce 

rozwiążą supełek tasiemki i uwolnią krucyfiks z jej szyi. Wisiał ostrożnie na wstążce przed 
nim, na długości ramienia, a Simon po raz pierwszy od dłuższego czasu spojrzał jej prosto w 
twarz. 

Nie odrywając od niej wzroku, z niesamowitą dokładnością włożył krzyż do 

glinianego garnuszka, który stał na stoliku.  

- Sukienka jest piękna, ale ta rzecz nie pasuje do ciebie. 

Była zła, ale bała się zaprotestować. Niech mu będzie, pomyślała. To nie jest takie 

ważne, by o to walczyć. Oddaliła się, by usiąść w fotelu przy stoliku do kawy, który 
znajdował się między nimi.  

Ku jej uldze nie podążył za nią, tylko usiadł na kanapie i rozglądał się po pokoju. 

Odprężył się na poduszkach niczym domowy kot, nerwowość gdzieś zniknęła. Wydawał się 
być szczególnie zainteresowanym obrazami na ścianach. Zacierał ręce, jakby grzał się przy 
ognisku.  

- Ja również maluję - powiedział bez potrzeby. 

Ramones

8

 wypełniał powietrze wokół nich pulsującą muzyką.  

- Kocham rock - powiedział. - Od tamtego czasu wszystko się zaczęło. Jest coś w nich 

żywiołowego. To pulsowanie krwi przez żyły. Przed nimi słuchałem bluesa i jazzu - również 
mi się podobały, ale nie w ten sposób. Nie w ten sposób jak tu, gdzie serce wali jak oszalałe. 
We wsi, w której się urodziłem, nie puszczali muzyki, wiesz, ale od tego momentu miałem 
mnóstwo czasu, aby to nadrobić.  

-Psychoterapia. Psychoterapia - dudniły słowa. Odwrócił się z sennym wyrazem 

twarzy do obrazu opartego o kanapę.  

- Chciałem, abyś to zobaczyła. 

                                                

8

 

Ramones – amerykański zespół rockowy, często postrzegany jako pierwsza grupa grająca 

punk rock. Powstał w nowojorskiej dzielnicy Queens (Forest Hills) w 1974 roku (przypis 
tłum.) 

68 

 

W zwolnionym tempie, pomyślała Zoe. 

- Choć zobacz - skinął na nią.  

Zwabiona ciekawością, uklękła na podłodze przed kanapą, przesuwając małą szklaną 

ławę stopami.  

Rama była poobijana i odłupywały się z niej kawałki, a jeden róg został zgnieciony. 

Obraz wewnątrz wyglądał na stary. Był to portret rodzinny: Stał tam surowy człowiek w 
czerni, z dużym białym kołnierzem, przed nim na krześle siedziała kobieta również ubrana na 
czarno, na kolanach trzymała dziecko.  

Mały chłopiec około sześciu lat stał dumnie przed ojcem, ubrany w takie same i 

poważne ubranie. Przypomniał jej kogoś. 

Obraz był pełen cieni. Umeblowanie było praktyczne, wszystko sprawiało ponure 

wyrażenie. No, może z wyjątkiem kobiety. Wydawało się, że bardzo się starała nie 
uśmiechać; jej oczy błyszczały, jak gdyby nie mogła wytrzymać z poważną miną w tej pozie 
zbyt długo.  

Zoe spojrzał pytająco na Simona. 

- Moja rodzina - powiedział. 

- Masz na myśli swoich przodków?  

- Moi rodzice i brat.  

Zoe zmarszczyła brwi. Nie była pewna, czy naprawdę da sobie z tym radę. 

- To jest upozorowanie specjalnie na stare zdjęcie? - zapytała. - Ubrani jak kowboje 

czy coś tam? 

Simon odwrócił obraz i podał jej. Z tyłu znajdowało się na nim wyblakłe brązowe 

pismo, data -1651- i słowa, które zawijały się w nieoczekiwanych kierunkach. Dżentelmen 
Edmund Bristol i jego ukochana żona (nie mogła przeczytać tej części), z synami 
(niezrozumiały kawałek ponownie). 

- Był to rok, gdy Stary Rowley wrócił ze szkockim wojskiem - powiedział Simon. 

Patrzyła na niego. - Stał się Karolem II

9

 - wyjaśnił - Ale nie w tym roku. Cromwell

10

  

                                                

9

 

Karol II Stuart (1630 -1685) – król Anglii i Szkocji w latach 1649-1685 (de iure) lub 1660-

1685 (de facto), syn Karola I Stuarta, króla Anglii i Szkocji i Henrietty Marii, córki Henryka 

IV Burbona, króla Francji. (przypis tłum.) 

10

 Oliver Cromwell (1599 - 1658) – polityk angielski, główna postać angielskiej wojny 

domowej, lord protektor Anglii, Szkocji i Irlandii 1653–1658 (przypis tłum.) 

69 

 

rozgromił go pod Worcester

11

.  

 Zoe machnęła ręką, niecierpliwie.  

- Czy to ma być dowód? Ludzie potrafią fałszować takie rzeczy. 

Wziął z powrotem rodzinny obraz i ponownie go odwrócił. Spojrzał na nich tęsknie.  

- To ja - powiedział, wskazując na dziecko. Och, nie, pomyślała. 

- A to jest twój zabójca - powiedział, wskazując na inne dziecko. - Mój brat, 

Christopher. 

- Jak możesz oczekiwać, że ci uwierzę? - zawołała i zaczęła wstawać. Chwycił ją za 

rękę w lodowatym uścisku i trzymał ją, podczas gdy niezdarnie przesuwał obraz między 
końcem stolika a kanapą. To był błąd, pomyślała, głupi błąd. 

- Czeka w ciemnych miejscach - kontynuował Simon. 

Och, nie, to nie ty. Proszę, nie ty, Zoe prosiła cicho. 

- Wmawia kobietom, że się zgubił, a potem wykorzystuje ich dobre serca.- Oczy 

Simona płonęły, przerażał ją. 

- Prowadzi je w ciemności i zabija, a następnie podrzyna im gardła. Jego uścisk nasilił 

się jakby chciał podkreślić ważność tych słów. 

- Wygląda jak dziecko, ale jest stary jak grzech, nadęty z brudu i korupcji. One sądzą, 

że to tylko dziecko. 

Zoe robiło się coraz bardziej zimno, jakby chłód jego ręki sączył się do niej. Przy 

wejściu do alei widziała od tyłu małego chłopca rozmawiającego z Lorraine. - Zgubiłem się - 
powiedział jej wtedy. Zadrżała. On jakimś sposobem mnie oszukuje, pomyślała. Ale nie, 
przecież ona nigdy nie opowiadała mu o tym. Skąd mógł to wiedzieć? Boże mój, zdała sobie 
sprawę. Może teraz Lorraine leżała gdzieś martwa. Nie, to nie była prawda. 

- Zabił moją matkę - powiedział Simon.  - Ona była szczęśliwa, mogąc go mieć z 

powrotem, a on zabił własną matkę w najobrzydliwszy sposób. I wiedział, kim była. 
Podążałem za nim długi czas, a teraz go odnalazłem. Ale zawiodłem, Zoe. Próbowałem go 
zabić, ale zawiodłem. Co mam zrobić? 

Puścić mnie, chciała krzyczeć. 

                                                

11

 Oliver Cromwell na czele wojsk Parlamentu pobił  pod Worcester siły szkockiego  króla 

Karola II, 3 września 1651. Bitwa była ostatnią bitwą angielskiej wojny domowej (przypis 
red.) 

70 

 

Jego uścisk zelżał. Ręka przesunęła się na jej ramię. Chciała się odsunąć, zamiast tego 

odkryła, że pochyla się do przodu. Widziała trzask letniego pioruna w jego oczach -  błysk 
światła, jaki czuła tej nocy, gdy odprowadzał ją do domu. Chciał jej.  

Po tygodniach bycia niepotrzebnym dla nikogo, wydawało się to być mile widziane. 

Jego usta dotknęły jej, chłodne, miękkie, niemal nieskalane. Nie mogę uwierzyć, że to 

robię, pomyślała. Simon jęknął nieznacznie, jak gdyby to był jego pierwszy, długo 
odmawiany pocałunek, delikatnie przysunęła się do niego gdy ją obejmował. Jej usta 
rozdzieliły się. Skubnął jej wargi.  

- Au! Odepchnęła go. 

Jego oczy były duże, ciemne i przekonujące. Mrugnął i nagle poczuła, jak gdyby 

obudziła się ze snu. Spojrzał zawstydzony. 

- Przepraszam - powiedział. – Sprawiłem, że mnie pocałowałaś. Nie miałem takiego 

zamiaru. Chciałem, żebyś przyszła do mnie z własnej woli. Ale okazja wymykała się. A ja 
obawiałem się utracić jakąkolwiek szansę z tobą.  

- To absurd - powiedziała z oburzeniem. - Nie zmusiłeś mnie do pocałunku. Jej serce 

szybko biło, warga drżała w miejscu, gdzie ją ugryzł. - Co sprawia, że myślisz, że mogłeś to 
zrobić? 

- Nie jestem taki jak ty - powiedział. - Nie jestem już człowiekiem, tak myślę. 

Zmarszczyła brwi. Nie chciała przypominać sobie o jego dziwaczności; pragnęła być 

trzymaną w ramionach i zapomnieć o tym. Nigdy wcześniej nie czerpała tyle przyjemności z 
pocałunku. Usiadła obok niego na kanapie, ale wstydząc się chęci bycia pocałowaną, odkryła, 
że nie mogła patrzeć na niego bezpośrednio. Z roztargnieniem przetarła usta, smuga 
rozmazanej  krwi widniała na jej ręce. 

Pochylił się do niej i delikatnie oblizał wargi. Czuła, że się roztapia, podczas gdy on 

drżał, jakby mu było zimno. 

Odsunęła się, obawiając się swojej reakcji. 

- Opowiem ci pewną historię - powiedział z lekkim drżeniem głosu - a wtedy mi 

uwierzysz.  

 

 

 

 

Tłumaczenie: Fanmoon 

 

 

 

Beta: Averil 

71 

 

10.  Simon 

 

 

 

Simon wyłączył radio. Żadnych zakłóceń teraz, pomyślał, nieważne jak bardzo lubię 

muzykę. Motorhead

12

 zostało nagle uciszone. Usiadł na kanapie obok Zoë i rozpoczął swoją 

opowieść. 

- Urodziłem się w wiosce pod Bristolem – to w zachodniej Anglii. Mój ojciec posiadał 

sporo ziemi, na której hodował owce i sprzedawał w okolicy tkaniny. Ale był on ambitny. – 
Simon zobaczył jak Zoë zagłębiła się w poduszki, odprężając się w trakcie opowieści. 

- W tamtych czasach rządził parlament. Stary król był martwy, a przyszły nadal był na 

emigracji. To były ponure czasy, kiedy niewielka odrobina przyjemności uznawana była za 
grzech. Słup majowy

13

 został ścięty, a świętowanie Bożego Narodzenia zostało zakazane, z 

wyjątkiem postu. To utrudniało życie mojej matce, ponieważ posiadała wesołe usposobienie i 
bardzo lubiła taniec i śpiew, a była zmuszana do noszenia ciemnych kolorów i utrzymywania 
poważnego wyglądu w miejscach publicznych. Mimo to w swoim własnym domu śpiewała 
swoim dzieciom wieczorami, a sąsiadów ignorowała. Miała wesoły śmiech i każdy kto ją 
znał, mówił, że trudno było nie dołączyć do niej w psotach. – Simon sięgnął ponad oparciem 
kanapy i głąskał delikatnie ramkę obrazka, w trakcie mówienia. To było wszystko, co mu po 
niej zostało. 

- Biznes mojego ojca zaczynał dobrze prosperować właśnie wtedy, gdy byłem 

niemowlęciem, wtedy też ojciec zlecił wykonanie tego portretu, by udokumentować swój 
dobry los. Krótko po namalowaniu tego obrazu pojawił się w naszym życiu Wulfram von 
Grab. – Kręgosłup Simona zesztywniał. Zobaczył, że Zoë spogląda ciekawie na niego i 
spróbował się rozluźnić.  

- Mój ojciec zawsze mówił, że nieważne, jakie są wady zasad purytańskich, Lord 

Protektor stworzy więcej szans na handel w Europie niż którykolwiek z królów Stuartów. 
Biznesmenom z dobrym zmysłem politycznym oferowano wielką szansę by osiągnąć sukces, 
a mój ojciec podejmował coraz więcej wypraw do miasta. Na jednej z tych wypraw spotkał 
von Graba. Von Grab powiedział, że mógłby pomóc mojemu ojcu czerpać korzyści z 
prosperującego rynku na brytyjskie sukno na kontynencie, oczywiście w zamian za procent. 
                                                

12

 Motorhead - brytyjska grupa muzyczna powstała w 1975 roku (przypis tłum.) 

13

 Słup Majowy to tradycyjnie drewniany słup, wyrzeźbiony najczęściej z klonu, brzozy, bądź 

głogu, przystrojony proporcami, wstęgami, wieńcami i girlandami z kwiatów.  Słup Majowy 

jest związany z obchodami pogańskiego święta Beltane (Bealtaine) 30 kwietnia/1 maja 

jednego z dwóch najważniejszych świąt celtyckich. Z tego powodu obchody majowego święta 
były zakazane za czasów purytańskich (przypis red.) 

72 

 

Skoro miał kontrakt, z którego mój ojciec mógł skorzystać, ojciec zaprosił go do domu, by to 
przedyskutować. 

Simon zobaczył pytanie na twarzy Zoë, zanim je wypowiedziała. Skąd to wszystko 

wiedział?  

– Oczywiście, usłyszałem o tym dopiero, gdy byłem starszy i stopniowo  zebrałem 

wystarczająco wiele informacji, by złożyć całą historię. 

- Von Grab był wysokim, bladym mężczyzną, z grzywą ciemnych włosów – 

udawanych przez wymyślną perukę – i ciemniejsze oczy. Poruszał się z gracją i zaznaczał 
znaki interpunkcyjne w ożywionej rozmowie szybkimi gestami długich, eleganckich rąk. Stał 
się miłym gościem i szybko podbił moją matkę żartami i piosenkami. Został z kolei, całkiem 
zaakceptowany przez mojego brata, Christophera. 

- Nie ważne, jak czarującym znajdowali go moi rodzice, służący myśleli, że von Grab 

jest dziwny. Czy było to dlatego, że był Europejczykiem, czy ponieważ był na prawdę 
ekscentryczny, nie byli wstanie powiedzieć, ale w czasach, gdy ludzie wstawali o świcie, on 
spał do południa, a gdy rodzina szła do łóżka niedługo po zmierzchu, wiedzieli, że nie spał 
jeszcze długo w nocy. Mało co jadł, tłumacząc się słabym trawieniem, choć lubił dobre 
czerwone wino; i nigdy nie odwiedzał kaplicy. Ale miał mnóstwo pieniędzy i miał duże 
szanse, by uczynić mojego ojca bogatym, więc pomijano jego dziwność.  

- Von Grab rzadko wychodził na zewnątrz, ale lubił siadać po kolacji przy kominku, 

snując opowieść, bądź dwie i nawet kilku służących zakradało się do zacienionego salonu by 
wysłuchać tych zmyślonych historii. 

- Mówili, że Christopher był oczarowany. Siadał u stóp gościa lub na jego kolanach i 

błagał o jeszcze jedną historię. Podczas gdy matka patrzyła rozśmieszona, von Grab śmiał się 
i zmierzwiał jasnobrązowe włosy  - włosy, które teraz są białe – i nazywał go swoim słodkim 
aniołkiem, jego małym Fledermaus

14

. Christopher spędzał z nim tak dużo czasu, jak to było 

możliwe. Moja matka twierdziła, że von Grab był serdecznym człowiekiem i łajała go 
delikatnie za nie posiadanie żony. 

Zoë przesunęła się niespokojnie, a Simon skinął na nią, by była spokojna. – Zbliżam 

się do sedna. 

- Jednej nocy służący mojego ojca potajemnie przekradał się przez korytarz do pokoju 

pomywaczki, gdy usłyszał miękkie odgłosy na górze schodów. Skradając się po schodach, 
zobaczył von Graba w swoich drzwiach, mówiącego do Christophera, który stał tam w swojej 
koszuli nocnej, wyglądając krucho i z pustymi w świetle świec oczami. Służący stwierdził, że 
chłopiec miał koszmar i poszedł po otuchę do przyjaciela, więc cofnął się. Nie chciał, by ktoś 
dowiedział się, że był na nogach o tej porze. 

                                                

14

 

Nietoperz (niem.) 

73 

 

- Może von Grab wiedział, że został zauważony i pomyślał, że ziarno podejrzenia 

zostało zasiane lub możliwe, że nie mógł już dłużej czekać. Mogę sobie tylko wyobrażać. Ale 
następnej nocy, gdy wszyscy spaliśmy, odszedł na swojej czarnej klaczy zabierając tylko 
kilka rzeczy i nikt o tym nie wiedział, aż do następnego poranka, gdy cała rodzina szukała 
Christophera. 

- Tego ranka pokojówka odkryła, że łóżko dziecka jest puste i nigdzie nie można było 

go znaleźć. W końcu, gdy moja matka była w całkowitej panice, a w domu panowało 
poruszenie, służący mojego ojca odłożył na bok zażenowanie i powiedział, co zobaczył. Mój 
ojciec zapukał do drzwi von Graba, ale nikt nie odpowiedział, a drzwi łatwo otworzyły się na 
pusty pokój. W łóżku nikt nie spał. Wulfram von Grab zniknął, a razem z nim Christopher. 

Zoë pochyliła się w kierunku Simona. Jej wyraz twarzy był poważny i skupiony. Miał 

ją teraz całą skupioną na jego opowieści. 

- Mój ojciec  napisał oszalałe listy do ludzi, których von Grab zawsze wspominał jako 

swoich wspólników i wysyłał je przez służącego na najbliższą pocztę. Posłańcy zostali 
wysłani do portów. Potem pojechał do Bristolu, by odwiedzić zajazd, w którym spotkał von 
Graba. Ale nikt nie widział cudzoziemca, a przeszukiwanie Bristolu okazało się 
bezużyteczne. Mój ojciec musiał wrócić, przygasły, do interesów i ufać Bogu, i listom. 

- Jeden po drugim posłańcy wracali bez żadnych informacji, a gdy wróciły odpowiedzi 

na jego listy, rodzice pogrążyli się w rozpaczy. Nikt z tych mężczyzn nawet nie wiedział, kto 
to jest von Grab. Jak to możliwe? Mój ojciec pytał wszystkich wokół. Był  zbyt pobożny i 
niewinny, by dojrzeć zło w zainteresowaniu mężczyzny małym chłopcem. Nikt nie wyobrażał 
sobie tego, co przyszło później.  

- Nie mogąc zrobić nic więcej, stopniowo rodzina wróciła do swojej zwykłej rutyny. 

Ale tak naprawdę, to nigdy nie było już tak samo. Mój ojciec ogłosił, że powinniśmy zostawić 
tę tragedię za nami i bezmyślnie rzucił się w wir pracy. Jego interes kwitł i nawet jeden z 
domniemanych kontaktów von Graba zaoferował się sponsorować śmiałe przedsięwzięcie 
mojego ojca na kontynencie, gdy usłyszał bolesną opowieść. Mój ojciec bogacił się, ale 
zawsze, każdy kto podróżował dla niego, miał surowe rozkazy – szukać Christophera. 

- Moja matka nigdy nie przestała nosić żałoby. Jej uśmiechy stały się rzadsze, a ona 

stała się nerwowa, podskakiwała nawet, gdy gałąź drapała o okno. – Simon mocno starał się 
wyobrazić sobie matkę, która kochała go tak dawno temu, ale nie mógł już zobaczyć jej 
twarzy chyba, że patrzył na portret, pomimo to pamiętał jej miękkość i ciepło. Westchnął. – I 
kochała mnie z rozpaczliwą zawziętością, którą nawet małe dziecko czasem uważało za 
krępującą. Nie ochroniła swego pierworodnego, więc rzadko spuszczała mnie ze wzroku. 
Może Bóg ją ukarał; nie wiedziała. Gdy mieszkańcy wsi zaczęli szeptać, że to grzech naszej 
rodziny musiał doprowadzić do tej tragedii, przestała chodzić do kaplicy w niedzielę. Chciała 
ukarać Boga. 

74 

 

- Potem, kiedy miałem cztery lata, zaczęła widywać Christophera – zaglądającego 

przez okno w nocy, kryjącego się w cieniach zaciemnionego pokoju, czy stającego na 
zewnątrz w świetle księżyca. Jest tam, wykrzykiwała. Z początku mój ojciec skakał by 
zobaczyć lub służący wybiegał na zewnątrz, ale tam nigdy nikogo nie było. Wkrótce już tylko 
potrząsali głowami. Mój ojciec głaskał smutno jej włosy i starał się ją pocieszyć, ale ona 
stawała się coraz bardziej histeryczna, gdy ludzie przestali jej wierzyć.  

- Jednym z niewielu i najżywszym z moich wspomnień o matce jest to, gdy pewnej 

nocy siedziała ze mną na drewnianym krześle mojego ojca. Bądź dobrym chłopcem, nadal 
mogę usłyszeć jej głos. Zostań tu. Niedługo wrócę. Uśmiechała się, tak myślę. Pamiętam to, 
ponieważ było to tak niezwykłe. Otworzyła okno i zawołała do kogoś na zewnątrz; potem 
opuściła pokój, zostawiła mnie w zimnej nocnej bryzie, przenikającej przez okno. Nigdy już 
nie widziałem jej ponownie. – Simon zdał sobie sprawę, że obejmuje się pamiętając ten chłód.  
Ale to zimno jest teraz zawsze ze mną, pomyślał. 

- Znaleźli ją później, w ogrodzie, z podciętym gardłem. 

Zoë wypuściła urywany oddech i przyłożyła rękę do gardła. Ruch przyciągnął wzrok 

Simona. Sięgnął i obniżył jej rękę. Jej oczy były olbrzymie, a on znalazł w nich współczucie. 
Jakie to dziwne, jakie cudowne i smutne opowiadać komuś tę historię po tak długim czasie i 
mieć jego troskę, pomyślał. Chciał dotknąć jej twarzy, ale trzymał ręce przy sobie. Nie mógł 
się rozpraszać podczas opowieści. 

- Byłem przytulany i rozpieszczany przez wszystkich i nie rozumiałem łez, ale sam 

wystarczająco zrozumiałem wiele nocy później, gdy moja matka nie odpowiadała na moje 
wołania. Była słodką, delikatną kobietą o wesołym usposobieniu; nie zasłużyła na swój los. 

- Wkrótce po tym mój ojciec przeniósł naszą rodzinę do miasta Bristol. Nie mógł 

znieść dalszego życia w tamtym domu. Uzyskał dobre dochody z ziemi, którą sprzedał i 
dołożył towary importowe do swojego biznesu. Byłem głownie pod opieką służących – 
mieliśmy ich teraz więcej – i rzadko kiedy widywałem ojca. Pamiętam, że byłem na niego zły 
za niesprawienie, by moja mama została, ale może bardziej przerażało mnie to, że sam 
mógłby nie wrócić. Kto to wie? Ale po tym nigdy już nie byliśmy blisko.  

- Nie zostaliśmy na długo w Bristolu. W moim ósmym roku, tym samym, w którym 

umarł Cromwell, mój ojciec zdecydował, że byłoby lepiej dla jego interesów, gdybyśmy 
przenieśli się do Londynu. Osiedliliśmy się w naszym nowym domu na Eweskin Lane, w tym 
samym czasie, gdy nowy król znów zasiadł w Whitehall

15

. 

- Gdy dorastałem, mocując się z klasyką pod zasadami surowego guwernera, Londyn 

drastycznie zmieniał się z miasta, którym było pod Wspólnotą Narodów.  Wiosna przyszła do 

                                                

15

 

Whitehall – ulica w 

Londynie

 (

City of Westminster

) odchodząca od Parliament Square. 

Wokół skupione są budynki rządowe, w związku z tym słowo Whitehall używane jest często 

jako synonim angielskiego rządu i administracji, oraz instytucji z nimi związanymi. 

75 

 

miasta i ludzie zrzucili swoje biele i czernie i zakwitli jaskrawymi kolorami. Gdy dżuma i 
Wielki Ogień

16

 pozostawiły nas nietkniętych, mój ojciec zdecydował, że może teraz Bóg 

pozwoli nam na trochę spokoju. 

- Ale gdy stawałem się młodym mężczyzną, nie pasowałem do upodobań mojego ojca. 

Ubrania, które nosił nadal były powściągliwie szare lub brązowe pomimo, że z najlepszych 
tkanin. Ja, jednak, wpadłem w nastrój tamtych czasów i wydawałem cały mój dochód na 
jaskrawe jedwabie i sznurowadła, pasujące do mody. Zawsze gotowy byłem do kupienia 
podwiązek, by podkreślić moje kształtne łydki. – Zoë uśmiechnęła się. – Ale ignorowałem 
błagania mojego ojca, by kontynuować studia, czy nawet by dołączyć do niego w interesach. 
Zarabiasz pieniądze, mówiłem, do czego jestem ci potrzebny? 

- Lubiłem paradować po Covent Garden

17

 i Giełdzie Królewskiej z galancikami i 

fircykami i miałem nadzieję na zostanie przyjacielem jakichś utytułowanych gentelmanów. 
Domyślałem się, że za moimi plecami nazywali mnie synem nowobogackiego handlowca, ale 
byłem dowcipny i miałem pieniądze by kupować im drinki, więc kiedy się pokazywałem 
serdecznie mnie witano.  

- Była tam tawerna, do której moi przyjaciele lubili chodzić wieczorami. Nazywała się 

Pod Dzikiem i Kartą, ale dla zabawy nazywaliśmy ją Pod Dziwką i Podwiązką

18

, ponieważ 

były tam chętne młode damy, które dzieliły się z nami kolacją i nie tylko. Siedziałem tam 
długo po przyzwoitych godzinach i późno wracałem do domu, często po alkoholu. To 
martwiło mojego ojca i mieliśmy o to wiele kłótni, które tylko ośmielały mnie do częstszego 
wychodzenia. Ale nigdy nie zdobył się na odcięcie mi pieniędzy, mimo że niejednokrotnie 
groził, że mnie wydziedziczy. Byłem rozpieszczony i nie wiedziałem o tym. Wydawało mi 
się, że ojciec zawsze miał więcej czasu na swoje interesy niż dla mnie. Przypuszczałem, że 
był to jego sposób na blokowanie bólu, ale myślałem, że mnie nie kochał. Byłoby inaczej, 
gdyby żyła moja matka. 

- W tamtych czasach ulice oświetlone były kilkoma lampami, a chodzenie po nich w 

nocy było niebezpieczne; ale za kilka pensów można było zatrudnić pomocnika, chłopca, 
który oświetlał ci drogę do domu. Niektórzy z nich wałęsali się przed tawernami, czekając na 
klientów. Często z nich korzystałem. Chociaż był jeden blady przybłęda, młodszy od innych i 
nowy w interesie, który miał zwyczaj wpatrywać się we mnie. Nie miałem pojęcia dlaczego, 
ale to sprawiało, że drżałem i unikałem go. 

Simon przerwał na chwilę, marszcząc czoło. Chciał wszystko sobie przypomnieć. To 

wydarzyło się tak dawno temu, czasem wydawało się snem. Zoë sączyła swój napój, który od 
jakiegoś czasu stał nieruszony.  

                                                

16

 Pożar Londynu w 1666 roku. 

17

 Covent Garden – część Londynu znajdująca się w dzielnicy City of Westminster, znana ze 

spotkań artystów, cyrkowców, muzyków i osób związanych ze sztuką. Dawniej był tutaj 

klasztor (konwent – ang. convent – Covent). 

18

 Podobieństwo pomiędzy angielskim Boar and Charter, a Whore and Garter (wszystkie 

przypisy tłum.) 

76 

 

– Kontynuuj -  powiedziała. Podniósł niewielką popielniczkę ze stołu i przekładał ją z 

ręki do ręki, gdy szukał słów. 

- Jednej nocy, gdy opuściłem tawernę, pijany jak zwykle, w rogu była przepychanka. 

Dwóch chłopców walczyło. Ten większy krzyknął i uciekł, a mniejszy, blady chłopiec 
podszedł do mnie z lampą. Potrzebujesz lampy, panie? Zaśmiałem się z jego tupetu, zbyt 
pijany, by być drobiazgowym, kierując go przed siebie i mamrocząc mój cel. Poszedłem za 
nim niepewnym krokiem i musiałem się zatrzymać więcej niż raz by wysikać się przy murze. 
Raz ciężko upadłem przy poczcie na rogu ulicy i kląłem jak stary przewoźnik, to była 
umiejętność, z której byłem dumny. 

- Mgła napływała masowo, ale byłem zbyt otępiały, by czuć chłód. Jesteś zbyt młody 

na tą zabawę, szkrabie, zawołałem. Jestem starszy niż wyglądam, panie, powiedział. Wkrótce 
mgła była tak gęsta, że lampa chłopca z trudnością zwalczała ciemność. Nagła nawałnica 
zmoczyła mnie i musiałem warknąć, chłopiec odwrócił się i spojrzał na mnie. Dobrze się 
czujesz, panie? spytał i nagle przestałem się dobrze czuć. 

Simon rzucił popielniczkę na stół. Zoë wzdrygnęła się i odsunęła od niego 

popielniczkę. – Przepraszam - wymamrotał. – Ale wiem, że poczułem się chory nie z powodu 
drinków. On coś mi robił. Mój żołądek był niedysponowany, a czoło gorące. Oczy chłopca 
były wirującymi kulami, które wydawały się powiększać, podczas gdy jego ciało oddalało się. 
Oderwałem od niego mój wzrok i rozejrzałem się. Nie byłem pewny, gdzie byliśmy.  

- Jesteś chory, panie, powiedział, biorąc moją rękę w swoją zimną małą piąstkę. Znam 

tu blisko pewnego gentelmana. On ci pomoże. Zaczął mnie prowadzić, a ja podążałem za nim, 
chcąc położyć się bardziej niż cokolwiek innego. 

- Gdzie jesteśmy? Spytałem, ale byliśmy już przy drzwiach, a przybłęda pukał. 

Wpatrywał się we mnie uważnie, podczas gdy czekaliśmy na odpowiedź, a ja zacząłem się 
zataczać. Ledwie pamiętam otwarcie drzwi, chłopca szepczącego do dziewczyny w koszuli 
nocnej, potem krzepkie ramiona wokół mnie. Ktoś musiał położyć mnie do łóżka, wszystko 
co potem pamiętam to koszmary. 

- Wirowałem. Coś krążyło wokół mojej głowy – olbrzymia mucha. Uderzałem w to, 

ale nie odlatywało. Muskało moją twarz czarnymi wąsami, gryząc mnie i pachniało jak 
padlina. 

- Budziłem się kilka razy w alkowie, ze strasznie swędzącą szyją i ramionami, ale 

byłem tak słaby, że nie mogłem utrzymać otwartych oczu. Raz przy moim łóżku był 
mężczyzna. Był ciemny i przystojny, jak nasz król, z ciemnymi wąsami i długą kręconą 
peruką, choć miał bladą twarz. Tym razem byłem nieco bardziej przytomny i próbowałem 
mówić, ale wszystkim co z siebie wydobyłem, był skrzek. 

77 

 

- Spokojnie, spokojnie, powiedział dziwnie uspokajającym głosem, pomimo jego 

gardłowego tonu. Pogłaskał moją głowę długimi palcami. Masz gorączkę. Zrobił ruch i 
łącznik wszedł w zasięg mojego wzroku. Mój chochlik nakarmi cię bulionem, byś nabrał sił.  

- Byłem zdezorientowany. Czy ten chłopiec był ulicznikiem, czy służącym tego 

mężczyzny? Ale moja ochota na bulion starła moje pytania i śliniłem się jak niemowlę. Zupa 
poluzowała moje gardło. Mój ojciec? W końcu byłem zdolny zapytać.  

- Wysłaliśmy wiadomość, powiedział mężczyzna. Dałeś chłopcu swój adres, 

pamiętasz? Przyjdzie, gdy będzie mógł. Nie pamiętałem, ale nie myślałem też, że mój ojciec 
pogoniłby tu, by być przy mnie. Musiał zauważyć szyderstwo na mojej twarzy. Biznes nie 
może czekać, powiedział i opuścił pokój, jak gdyby biorąc sobie do serca własną radę.  

- Zauważyłem krew na prześcieradle. Podrapałeś się podczas majaczenia, powiedział 

chłopiec, podążając za moim wzrokiem. Prawie związałem ci ręce.  

- Poprosiłbym o swoje ubranie, ale nagle ponownie ogarnęła mnie senność i zapadłem 

w kolejny niespokojny sen. 

- Nie wiem, jak długo tam byłem, ale to musiały być dni. Dręczyły mnie sny, ale gdy 

się budziłem, chłopiec zawsze tam był. Raz zobaczyłem, jak wszedł ten mężczyzna i zaklął, 
jak gdyby zaskoczony. Szturchnął chłopaka i posłał bulion przez pokój, rozlewając go. Zanim 
straciłem przytomność, słyszałem jak powiedział, Żadnej zupy więcej. Ale to również  
wziąłem za sen, ponieważ chłopiec często przychodził mnie karmić i gdy to robił czułem się 
silniejszy. – Simon wziął dłoń Zoë i trzymał ją, jakby wierząc, że jest coś, co mógłby przesłać 
jej przez koniuszki swoich palców. 

- Potem, jednej nocy, na krótko wyrwałem się ze snów. – Jego uścisk zacisnął się, gdy 

mówił. – I odkryłem, że byłem przyciśnięty do piersi mojego eleganckiego gospodarza. – 
Teraz gdy o tym mówił, nie mógł na nią spojrzeć. Nie chciał by zobaczyła, jak obrzydzenie, 
które czuł, odbija się na jego twarzy. – W miejscu, w którym leżała jego głowa, czułem ostry 
ból. Zacząłem walczyć i hałasować, nawet wtedy źle interpretując jego czyny, moja młoda 
męskość była urażona. Odsunął się i uderzył mnie. Wyglądał na wściekłego. To nie było 
spojrzenie człowieka zdrowego psychicznie. Jego twarz była zaczerwieniona, jego oczy 
czerwone, a krew rozsmarowana wokół ust. Potem zobaczył we mnie strach i jego wargi 
rozchyliły się w zadowolonym warknięciu – odkrywając ociekające pożółkłe kły.  

Zoë wyciągnęła swoją rękę z tej Simona z piskiem protestu i pocierała palce. Simon 

spojrzał zaskoczony na swoją rękę, wreszcie kontynuował. 

- Możliwe, że dziś wieczorem było to zbyt entuzjastyczne, powiedział mężczyzna, jego 

gniew zmienił się w rozbawienie. Zostało ci już tylko kilka nocy, nie powinienem ich 
rujnować. Zostawił mnie krzyczącego ochryple, ale zbyt słabego, by się ruszyć. Musiałem 
zemdleć.  

78 

 

- Obudziłem się, znajdując przy sobie chłopca. Odsunąłem się i skuliłem. Zupa 

przywracała ci siłę przez tak długo, powiedział rzeczowo, i ten czas minął. I jeśli chcesz uciec 
mojemu mistrzowi, potrzebne są kolejne czyny.  

- Co? Wyszeptałem, nadzieja rosła we mnie, ale potem stałem się podejrzliwy. 

Dlaczego? 

- Ponieważ mnie bije. Ponieważ trzyma mnie z dala od tego, czego pragnę. Ponieważ 

go nienawidzę. Czy to nie wystarczy, jestem zmęczony odwalaniem za niego brudnej roboty i 
wabieniem do jego legowiska ofiar jak ty, ponieważ jest tak obrzydliwie stary i znużony, nudzi 
go robienie tego osobiście. 

- To mogło ocalić mi życie, więc pokiwałem zgadzając się, a chłopiec wyjawił mi jego 

plan. On nie może żywić się na swoim gatunku. Jeśli zrobię cię takim jak on, nie będzie mógł 
cię zabić. 

- Nie sądziłem, że można być bardziej chorym niż już byłem, ale mój żołądek 

zafalował. – Simon skrzywił się, czując się chory na to wspomnienie. – Walczyłem by wstać. 
Nie! Próbowałem krzyknąć, ale wyszło to jak przerażony pisk. 

- Chcesz umrzeć? wyszeptał gwałtownie To twój jedyny wybór. Nie mogłem mówić. 

To nie takie złe, powiedział. Nie musisz być takim potworem jak on. On stworzył mnie, a ja 
nie jestem okropny, prawda? Odsunąłem się od niego tak daleko jak mogłem na tym wąskim 
łóżku. Sięgnął po mnie zaniepokojony. Nie musisz polować na ludzi; zwierzęta wystarczają. I 
tak jesz zwierzęta. Starałem się mu wyrwać, ale zacisnął uścisk. To twoja jedyna szansa, 
nalegał.  Pogłaskał moje lepkie czoło i uśmiechnął się. I tak mogę cię zmienić wbrew twojej 
woli, ale nie chciałbym tego robić. Nie chciałbym cię zmuszać, chcę ocalić ci życie. Ciągle 
głaskał moje czoło, usypiając mnie i rozluźniłem się głupio czerpiąc z tego ulgę. Chce ocalić 
ci życie, powtórzył. On cię zabije! 

- I, Zoë, byłem taki przerażony, taki słaby i tak bałem się śmierci, że zignorowałem 

krzyki wewnątrz mnie i uwierzyłem jego słowom. Boże pomóż mi, powiedziałem tak. 

Simon poczuł jej ciepłą rękę na swojej i zdał sobie sprawę, że wcale nie widział tego 

pokoju. Jego oczy skupiły się na Zoë i poczuł wstyd na widok współczucia na jej twarzy. 
Minęła sekunda, zanim znów mógł mówić. 

- On rozpiął moją koszulę. Nie wiedziałem, czego oczekiwać. Szybko, przeciął moją 

klatkę piersiową paznokciem wyglądającym jak pazur. Jęknąłem – potem zobaczyłem jego 
kły i straciłem nadzieję. Torturował mnie. Był jak inni. Ale prędko naciął swój własny 
nadgarstek i przyłożył go do mojej piersi. Nasza krew mieszała się tam, gdy patrzyłem w dół 
z niedowierzaniem. By się upewnić, powiedział i podał mi swój nadgarstek. Patrzyłem na 
niego nie rozumiejąc. Ssij, powiedział, a ja szarpnąłem swoją głowę w tył. Ale on chwycił 
moje włosy z siłą o wiele większą od siły dziecka i zmusił moją głowę do pochylenia. Dla 

79 

 

twojego życia, wysyczał. I powstrzymując żółć piłem jego krew, podczas gdy on chłeptał 
moją bezpośrednio znad mojego serca. Ssałem, dopóki nie zabrał swojego nadgarstka.  

- To sposób, w jaki rodzi się nasz gatunek, Zoë. To wymaga dzielenia krwi. Nasze 

ofiary, gdy są już osuszone, cóż – są po prostu martwe. Nie powstają. Nie, o ile, w ich 
końcowym osłabieniu, nie dzielą krwi z jednym z potępionych. 

- Podczas gdy patrzyłem w przerażeniu, chłopiec wyciągnął swoje ramię do mnie, 

bym zobaczył jak krew wysycha i łuszczy się, skóra łączy się z powrotem, cięcie na jego 
nadgarstku zasklepiło się, a blizna zbladła i zniknęła. Teraz nikt nie będzie w stanie cię zranić, 
powiedział. 

- I to jest prawda, Zoë. Nieważne, co mi się dzieje, jedyną blizną jaką mam jest ta, 

którą dał mi on. 

- Pokaż mi - powiedziała Zoë, wyzywając go.  

Simon uśmiechnął sie smutno. Zsunął kurtkę ze skrzypieniem skóry i zdjął koszulkę 

przez głowę, mierzwiąc włosy. Zoë przesunęła palącymi palcami wzdłuż blizny, od miejsca 
powyżej jego prawego sutka do jego żeber po prawej stronie. Zamknął oczy. Jej dotyk 
wspaniale palił jego zimne jak marmur ciało, a jego sutki stwardniały; z jej powodu nawet 
bardziej był świadomy zimna. Przyciągnął ją do siebie. Zabierz mój chłód, pomyślał. Spraw 
żebym znów stał się ciepły. Zadrżała, a on pomyślał, że może nie z powodu strachu, ale 
dlatego, że nigdy wcześniej nie była trzymana przy nagiej męskiej piersi. Jednak owinęła ręce 
wokół niego. Jak dużo czasu, pomyślał, minęło od chwili, gdy piękna dziewczyna drżała dla 
mnie samego, a nie z powodu mojej hipnotycznej mocy. Kontynuował swoją opowieść, 
trzymając ją mocno w ramionach jak ochronę przeciwko chłodowi.  

- Zapadłem w ciemny i pozbawiony snów sen; rodzaj snu, w którym osoba traci 

kontakt z własnym istnieniem. Myślę, że wtedy umarłem. 

- Gdy ponownie się obudziłem, zmieniłem się. Czułem, jak gdyby zimne słońce 

świeciło we mnie i stawało się coraz większe. Razem z nim przyszła moc. Wszystko tego dnia 
powodowało we mnie gniew, gdy moja siła rosła. Moja zwierzęca strona wzrastała. W końcu 
leżałem tam sztywny, wpatrując się w sufit, czekając na mojego dręczyciela, nie wiedząc 
jeszcze co mógłbym zrobić i przerażony moją wściekłością.  

- W końcu skrzypnęły otwierane drzwi, a ja udałem sen, nie wiedząc co  innego 

zrobić. Mężczyzna podszedł do miejsca, gdzie leżałem i gdy pochylił się nade mną, 
usłyszałem jego łapczywy oddech. Jego waga na łóżku przechyliła mnie w jego kierunku. 
Gdy przyłożył swoją wstrętną twarz do mojej szyi, byłem bezmyślnie gotowy by go udusić, 
ale jego kły zagłębiły się w mojej żyle, paraliżując mnie na chwilę. Ale potem szarpnął się do 
tyłu. Wypluł. Warknął. Odepchnął się od łóżka z siłą, która roztrzaskała ramę i rzucił mną o 
ścianę. Chłopcze!  krzyknął, obracając się do drzwi. Chłopcze! Coś ty zrobił? 

80 

 

- Powlokłem się wzdłuż połamanego łóżka w jego kierunku, gdy chłopiec wpadł przez 

drzwi z wesołym wyrazem twarzy. Podłe szczenię, powiedział mój porywacz. Ośmielasz się 
mi przeciwstawiać? Szedł do chłopca słaniając się, a bestia całkowicie mnie opanowała. -  
Simon ponownie zobaczył ten drugi pokój i poczuł wzbierającą nienawiść. – Rozejrzałem się 
nieprzytomnie poszukując broni i chwyciłem to, co było pod ręką. Odpychając się od łóżka, 
rzuciłem się na niego. Przebiłem go odłamkiem ze zniszczonej kolumienki. – Simon poczuł 
jak Zoë przeszedł dreszcz, gdy wydała odgłos wstrętu. – On upadł na podłogę, szarpiąc się i 
drżąc. Ciemna peruka zsunęła się z jego głowy, odkrywając oszronione włosy. Jego skóra 
zapadła się. Skurczył się. Zwinął. W końcu leżał spokojnie, wysuszona parodia, zaledwie 
ludzka. 

- Chłopiec kopnął zwłoki i uśmiechnął się. Jakże mądre, powiedział. Dużo lepsze od 

tego, co miałem na myśli. Strasznie się trząsłem, z trudnością mogłem okazać zdumienie jego 
słowami. – Simon przerwał, świadomy jak mocno trzymała go Zoë. – Jestem teraz bogaty, 
powiedział chłopiec, Ten głupiec zostawił mi wszystkie swoje dobra, oczywiście nigdy nie 
oczekiwał, że je odziedziczę. Służący pozbędą się tego – już wiele im obiecałem za ich 
lojalność. Będziemy się razem dobrze bawić, Simon. 

- To był pierwszy raz, gdy użył mojego imienia. Nie przypominałem sobie jak to 

mówił. Dlaczego razem? spytałem. Dlaczego ja? A on odpowiedział. Gdy wyglądasz jak 
dziecko, potrzebujesz opiekuna, kogoś wyglądającego dla innych jak strażnik. Kto byłby 
lepszy od własnego brata? 

Zoë puściła Simona i usiadła prosto. – Christopher - powiedziała. 

Kiwnął głową. 

- Tak myślałam. – Pomimo tego wyglądała na zszokowaną. 

- Tak, wszystko stało się jasne – kim był ten mężczyzna, kim to dziecko, jeśli mogę 

znieważyć to słowo, było.  – Simon odwrócił się od Zoë. Nawet bardziej nienawidził 
opowiedzenia jej następnej części. Lekko położył ręce na stoliku do kawy i kontynuował z 
pochyloną głową, czując jak ponownie wzrasta w nim lód. 

- Staniesz się silniejszy, powiedział mi Christopher, ale twoje kolory będą blaknąć, gdy 

twoja krew będzie się zmieniać. Twoje serce przestanie bić, mimo to krew będzie krążyć 
twoimi żyłami. Będziesz wdychać powietrze tylko z przyzwyczajenia; będziesz potrzebował go 
by mówić, ale nie by żyć. I będziesz stronić od dnia i jego palących promieni, ponieważ 
światło dnia jest dla żywych i słońce nas odrzuca. Będziesz żył nocą. Ale jaką posiądziesz 
moc! Moc wysysania samej esencji życia i naginania innych do swojej woli. Będziesz żył przez 
bardzo, bardzo długi czas – czas wystarczający by zgromadzić bogactwo i skorzystać z wielu 
przyjemności. Będzie nam razem dobrze, Simon. Nie będziesz jak matka.  

- Co masz na myśli? Domagałem się, bojąc się odpowiedzi.  

81 

 

- I Christopher powiedział mi. Wulfram chciał, żebym ją zabił, by udowodnić mu moją 

lojalność. Nie chciałem tego i ofiarowałem jej szansę. Ale ona odwróciła się ode mnie. Już 
mnie nie kochała.  

- Matka? powiedziałem, początkowo miękko, w szoku. Zabiłeś matkę? Spytałem 

głośniej.  Potem krzyknąłem, Matkę! 

Zoë krzyknęła i odsunęła się. Stół pękł. Szkło pokryte było mrozem. Simon potrząsnął 

głową. 

- Rzuciłem się na niego, ale upadłem na ziemię. Nie oczekiwałem tego od kogoś tych 

rozmiarów. Uśmiechnął się do mnie i chełpił się. Jak powiedziałem, staniesz się silniejszy – 
ale nie teraz. Teraz to ja jestem silniejszy. Odwrócił się.  

- O, kogo chcesz na twój pierwszy posiłek? spytał mimochodem przez ramię, gdy 

odchodził. Mam przyprowadzić ci twoją ulubioną dziewczynę z tej tawerny? 

- Wstałem z podłogi. Powiedziałeś zwierzęta! 

- Kłamałem, powiedział przy skrzypieniu drzwi. Zamknął je i usłyszałem przesuwanie 

zasuwy. Wtedy zrozumiałem, co zrobiłem. 

- Jak oszalały chodziłem wokół pokoju, szukając innej drogi wyjścia, ale nie było tam 

innych drzwi. Rozsunąłem zasłony, myśląc o wyskoczeniu przez okno, ale nie znalazłem go, 
tylko pustą ścianę. Okładałem bezużytecznie pięściami zamknięte drzwi i uderzałem w nie 
ramieniem, daremnie. Próbowałem nawet przekopać się przez ścianę łyżeczką, ale pokój 
musiał być pod ziemią, ze skałą pod tynkiem, takie odniosłem wrażenie. Poddałem się, 
wykończony i rzuciłem się na roztrzaskane łóżko. Byłem uwięziony,  potępiony i miałem 
okropne zwłoki do towarzystwa. Może właśnie wtedy zacząłem stawać się szalony.  

Simon nagle zauważył stół i podniósł ręce. Nie było na nich nacięć.  

- Przyprowadził mi tej nocy dziewczynę, kulące się młode stworzenie. Odmówiłem 

zbliżenia się do niej. Zrobisz to. Zaśmiał się i odciągnął ją.  

- Potem noc po nocy odmawiałem, a on za każdym razem stawał się coraz bardziej 

zły. Ale stawałem się słabszy i za każdym razem, gdy przyprowadzał mi swoją ofertę, trudniej 
było mi odmawiać. W końcu, przyprowadził ją związaną i podciął jej gardło nożem 
kuchennym, więc krew mogła płynąć swobodnie. Podsuwał swój ładunek przede mnie, aż 
jego wybieg poskutkował i zapach świeżej krwi doprowadził mnie do szaleństwa. Narobiłem 
bałaganu, podczas gdy Christopher wciąż się śmiał, jak gdyby było to świetnym żartem. Ale 
to był żart z niego, gdyż dał mi siłę by go pokonać.  Ku jego zaskoczeniu odrzuciłem go na 
bok i uciekłem z tego pokoju, z tego znienawidzonego domu, na ulice.  

- Biegłem i biegłem. 

82 

 

- Przypominam sobie wymiotowanie w alejce, ciągłe wycieranie ust jedyną rzeczą, 

którą nosiłem, zniszczoną, przemoczoną krwią koszulą. Ale potem mój umysł załamał się pod 
wpływem winy i obrzydzenia.  

- Musiałem znaleźć drogę na peryferie miasta, na pola, potem do lasów. Nie wiem, jak 

przetrwałem. Nie pytaj mnie, co robiłem, ponieważ mam tylko kilka wspomnień z tego czasu. 
Stałem się bezmyślnym zwierzęciem. Stwierdziłem, że Christopher mimo wszystko miał 
rację. Możesz przetrwać na zwierzętach przez jakiś czas, ale to nigdy nie satysfakcjonuje – 
głód nigdy nie jest w pełni zaspokojony, nigdy cię nie opuszcza i to boli. Wiem, że zabijałem 
ludzi, gdy mogłem ich znaleźć i wszystko inne, gdy nie.  

- Minęły lata zanim moje zmysły zaczęły powracać i podjąłem powrotną drogę do 

świata ludzi. Do tego czasu zabijałem, ale nigdy potem nie odczuwałem wstrętu. Gdy moje 
wspomnienia powróciły, przysięgłem zemścić się na Christopherze, przez wzgląd na moją 
matkę – na mnie. Podążałem za nim przez wiele lat. 

- W jaki sposób śledziłeś go przez cały ten czas? – spytała Zoë. 

Simon uśmiechnął się smutno.  

– To było naprawdę proste. Podążałem za wiadomościami o pewnym typie przemocy 

–dziewczyny znikały i były znajdowane okaleczone. Trzy razy nawet stanąłem z nim twarzą 
w twarz. Prawie dorwałem go w Londynie w latach osiemdziesiątych dziewiętnastego 
wieku

19

, ale uciekł. 

- Jak dotarłeś tu? 

- Przybyłem w latach trzydziestych. Naprowadziła mnie wiadomość w gazecie o 

morderstwie na transatlantyku. 

Zoë potrząsnęła głową, - Nie, chodzi mi o to miasto. 

- O... Były tu tajemnicze śmierci przy sierocińcu. Straciłem ślad Christophera rok 

wcześniej. Zostawił tak niepokojąco oczywiste ślady dziecięcej pornografii, to było tak, jakby 
ze mnie szydził, ale nagle nie było już dalszych dowodów; ślad urwał się w chwili, gdy 
znalazłem się blisko. Od tego czasu sierociniec był pierwszą wskazówką. 

- Poszedłem tam. Początkowo miałem kłopot, ale z powodu mojego podobieństwa do 

Christophera, w końcu jedna z zarządczyń porozmawiała ze mną. Nie wiedziałem, jaką 
historię opowiedział, ale powiedziałem, że zostaliśmy rozdzieleni przez sąd, a on uciekł od 
rodziny zastępczej. Wyjaśniłem, że nie zawsze był szczery, ale gdybym tylko mógł go 
zobaczyć, wszystko byśmy wyjaśnili. Ona była miła, ale twarda. To było niemożliwe; trafił 
do domu i bez żadnych papierów dowodzących moich słów, nic nie może zrobić. Dlaczego 
                                                

19

 

Prawdopodobnie aluzja do Kuby Rozpruwacza, mordercy kobiet w Londynie w 1888 r. 

(przypis red.) 

83 

 

mój opiekun socjalny nie skontaktował się z nią? Nie wiem, co o mnie myślała, ale nie sądzę 
by mi uwierzyła. 

- Wyszedłem jakby przybity, ale ona zaprosiła mnie do swojego biura, więc mogłem 

wrócić. Wróciłem tej nocy, przez pęknięcie w ramie jej okna i przeczytałem akta. 
Dowiedziałem się, gdzie on jest, potem przyszedłem tu. 

- Obserwowałem go, Zoë. Zobaczyłem, co robi. Nie chcesz pozwolić mu chodzić 

wolno po swoim mieście. On pije ich krew, Zoë. 

- Tak jak ty? 

- Ale, Zoë, on nie musi ich zabijać. Nie w ten sposób.  

- Nigdy nikogo nie zabiłeś – jej oczy były przenikliwe. 

Simon podniósł swoją koszulkę i gniótł ją w rękach. – Mówiłem ci, że tak. Wiesz, że 

to robiłem. – Potem chwycił jej rękę. – Ale nie muszę. Mogę to kontrolować. On nawet nie 
próbuje. Lubi zabijanie.  

Zoë wzięła od niego koszulkę i wygładziła ją na kolanach. – Możesz to kontrolować? 

- Tak, już to robiłem. Usypiałem ich w delikatnej mgle i sączyłem wolno, potem 

zostawiałem oddychających. 

Nie wspominał o razach, gdy zawodził, gdy mijało tak dużo czasu, od kiedy ostatni 

raz próbował ludzkiej krwi, że nie mógł się powstrzymać i wpadał w tą mgłę wraz z jego 
ofiarą, unosił się w niej, budząc się wieki później z zimną, pustą skorupą w ramionach. To 
było zawsze bardziej satysfakcjonujące na końcu i często zastanawiał się, czy jego gatunek 
żywi się w równym stopniu umieraniem jak krwią. Christopher wydawał się delektować tym 
drugim bardziej niż krwią. 

- A co z krzyżami? – spytała Zoë. – Czy sprawiają ci ból? 

- O, nie. – Potarł ramiona z miną winowajcy, jak gdyby go swędziały, wymówka, by 

odwrócić wzrok. – To tylko stary przesąd. Nie możesz wierzyć we wszystko, co czytasz. To 
przede wszystkim w złym guście. – Co ze mną jest nie tak, zastanawiał się. Myślałem, że 
zdecydowałem się jej zaufać. Ale nadal, to wydawało się potwornie głupie, by dawać komuś 
broń przeciwko sobie.  

- Simon? -  Zoë dotknęła jego ramienia. – Gdzie są twoje kły? 

Wyglądała jakby mu współczuła. Czy nadal myślała, że jest szalonym, głodnym 

chłopcem z ulicy? – One nie mogą się tak po prostu pojawić. Muszą zostać pobudzone przez 
zapach lub obietnicę krwi. Mam ci pokazać? – powiedział półżartem. 

84 

 

Sięgnął do niej i zobaczył przebłysk strachu w jej oczach. To go podekscytowało i 

zachęciło. Ach, ona troszkę mu wierzy, pomyślał. W końcu pochyliła się do niego i położyła 
głowę na jego ramieniu. Pogłaskała jego rękę. Słodkie ciepło. Słodkie, piekące gorąco.  

- Biedny Simon. W co mogę uwierzyć? 

Jej gardło zatętniło życiem w pobliżu jego ust i jej delikatny, ciepły zapach oszołomił 

go. Przez chwilę z tym walczył, ale to było bezcelowe; była za blisko, zbyt kusząca. Kły 
wysunęły się ze swoich pochewek. – Uwierz w to, - wyszeptał i delikatnie pocałował jej 
szyję. – I w to, i w to. – Potem pocałował ją ostrym, lśniącym pocałunkiem, srebrnym 
pocałunkiem, tak szybkim, prawdziwym i ostrym jak brzytwa, a jej ciepło wpływało do niego. 
Mógł poczuć, jak sączyło się do jego ciała – ciepło, słodkie ciepło. 

Wydała z siebie cichy, zaskoczony krzyk i przez chwilkę z nim walczyła, ale 

pogłaskał jej włosy i przytulił ją. Nie skrzywdzę cię, pomyślał. Mały ptaszku, małe kochanie. 
Nie skrzywdzę cię. A ona jęknęła i objęła go ramionami. To była czuła przyjemność 
całowania, którą mógł przesłać jej poprzez dotyk. To pulsowało w jego palcach, w jego 
rękach, w jego piersi, jak krew w jej żyłach. To pulsowało rytmem, który dzielił z nią. 
Westchnęła, jej oddech stał się cięższy, a on poczuł, jakby spadał. Muszę teraz przestać, 
pomyślał. Ale nie mogę. Nadal trzymał ją blisko, jakby nigdy nie miał jej puścić. Nie mógł jej 
puścić.  

W końcu to zrobił. Sapiąc, stanowczo ją odepchnął. Ogłupiali wpatrywali się w siebie. 

- Mogę przestać, jeśli chcę - wyszeptał ochryple. 

Zarumieniła się, potem dotknęła szyi i zdumiona wpatrywała się w krople krwi na jej 

palcach. – Ale to było... to znaczy, to nie było straszne. To było... nie wiem. 

Ponownie chciał ją pocałować.  

– To może być straszne. On czyni to strasznym. Ja mogę uczynić to słodkim. – Wziął 

jej dłoń, a głęboko w nim ponownie zaczęło się pulsowanie. Nie mogę przestać, pomyślał, 
gdy po nią sięgał.   

Telefon zadzwonił. Oboje podskoczyli. 

Zoë odepchnęła go i poszła odebrać.  

– Moja matka, - powiedziała, prawie przepraszając. 

Słyszał jak Zoë podnosi słuchawkę w korytarzu. Odpowiedziała jakby przestraszona, 

ale potem jej ton się zmienił w zaskoczony. – Lorraine! Cześć! Zrobiłaś? Powiedziała ci? Uh-
huh. Tak. – w jej głosie było niezdecydowanie. – Tak, sądzę, że tak. – Czy to była ulga? – 
Nie, byłam zajęta. Tak. Cukierek albo psikus. – Jej głos był słabszy, jak gdyby gotowa była 

85 

 

do dalszej rozmowy, ale musiała przypomnieć sobie o nim. – Posłuchaj, muszę coś 
dokończyć. Mogę zadzwonić do ciebie później? Dobrze. Cześć. – Odłożyła słuchawkę.  

Gdy wróciła do pokoju, mógł zobaczyć, że czar chwili minął. Ale zastanowiło go, 

dlaczego panikowała, kiedy odbierała telefon. Musiała odgadnąć jego myśli. Jej usta 
zacisnęły się, jej spojrzenie zniżyło 

- Myślałam, że mogło chodzić o moją matkę - powiedziała. – Ona umiera. 

To było krótkie wyznanie, możliwe, że w odpowiedzi na jego własną, chaotyczną 

opowieść. Dzielili śmierci, pomyślał z czarnym humorem.  

- Posłuchaj - powiedziała, - Myślę, że powinieneś już iść. Nie wiem, kiedy mój ojciec 

wróci do domu. Nie mogłabym cię wytłumaczyć. Będzie wystarczająco trudno wyjaśnić to. – 
Wskazała na stolik. 

- Upuściłaś coś na niego? – zasugerował. 

- Tylko co? Bombę? 

Nadal nie chciał pozwolić jej odepchnąć go tak szybko. – Pozwolisz mi przyjść 

ponownie? 

- Po co? – Jej ręka powędrowała do gardła. 

To sprawiło, że poczuł wstyd. Schylił się, by wziąć swoją koszulkę. – By 

porozmawiać - wymamrotał. – Tylko porozmawiać.  

- O czym mielibyśmy rozmawiać? – To zabrzmiało jak odmowa. Spróbował w ciemno  

- O śmierci - powiedział. 

Jej oczy stały się większe i zbolałe, ale kiwnęła głową. 

 – Tak.  

Nie mógł powstrzymać uśmiechu. Ukrył go zakładając koszulkę. 

– Przyjdę ponownie – w krótce. Zoë, nie wiedziałem, że tak bardzo tego 

potrzebowałem. – Chwycił ją i dał jej szybkiego, gwałtownego całusa. 

Ale to jeszcze raz obudziło gorycz. Był kiepski nawet jako ta parodia, którą się stał. 

Spędził lata myśląc o nich, jako o bezmyślnych, głupich istotach, niezdolnych do życia, by 
łatwiej mu było ich wykorzystywać; teraz pozwolił jednej z nich stać się dla niego 
rzeczywistą. Co zamierzam zrobić? Pomyślał. Nie będę już w stanie polować.  Wysechłby i 

86 

 

poskręcał się, ale nie umarł – i zawsze ten okropny głód. Wyobrażenie siebie wyniszczonego i 
całkiem szalonego, pełznącego gdzieś,  jakąś tylną alejką, sprawiło, że zadrżał.  

Dotknęła jego twarzy, jej nieznośnie ludzkie oczy pokazywały więcej troski, niż 

kiedykolwiek zasłużył. – Co się dzieje?  

- Nigdy nie dostanę swojej zemsty - powiedział. – Christopher jest zbyt sprytny. 

Równie dobrze mogę uciec, póki to możliwe i schować się przed nim. Prowadzić jakieś 
bezwartościowe życie gdzie indziej. Zawsze byłem głupcem. Przegranym. On będzie 
kontynuował zabijanie i unikanie mnie. Wygra. 

- Nie. Nie może. – Był zaskoczony krótkim przebłyskiem ognia, który się w niej 

pojawił. 

Włożył portret z powrotem pod ramię i owinął kurtkę wokół ramion. Odprowadziła go 

do drzwi. – On wygra, wiesz to, ponieważ nawet jeśli go zabiję, nadal będę żył nieskończenie, 
daremnie, nienawidząc każdej nienaturalnej sekundy.  

- Nie mów tak - powiedziała. – Zasługujesz na więcej. 

- Nie, nie zasługuję. 

Wydała cichy okrzyk protestu, bólu. 

- Przepraszam. W takim razie do zobaczenia. 

Wolno zamknęła drzwi, jakby obawiając się zaufać mu w jego własnej rozpaczy; 

potem ponownie był na zewnątrz w ciemności.  

Prześlizgiwał się przez ulice do swojego legowiska, próbując ustalić co czuje. 

Niechlujny młodzieniec, który zaczął śledzić go w pobliżu parku, był drugorzędnym 
problemem. Szybko zgubił chłopaka przechodząc przez ciemne podwórka. 

Przy świetle świtu zwinął się w zakurzonym kącie i porzucił myśli dla piżmowego snu 

smakującego jak krew.  

 

Tłumaczenie- nimel 

Beta- Averil 

 

 

87 

 

11 Zoë 

 

 

 

Zoë siedziała przy świetle księżyca, który stopniowo przesuwał się przez jej okno. 

Blask otoczył już poduszkę, gdzie przed chwilą jeszcze trzymała głowę. Srebrne światło 
przebijało się przez jej powieki, jakby były przejrzyste, blokując ją przed snem.  

Mówią, że ludzie, którzy śpią w świetle księżyca stają się szaleńcami, pomyślała i 

uśmiechnęła się. Ale jest już za późno, dodała. Ja już jestem. Podwinęła pod siebie nogi i 
objęła je ramionami. Pod sobą czuła twardą pokrywę ławy pod oknem, ozdobioną w stokrotki 
z dawno minionej wiosny. Na zewnątrz trawnik iskrzył się mrozem, a cała noc była bajeczna i 
lśniąca niczym diament. 

Myślała o Simonie. Trzymał ją w ramionach tak ostrożnie, a jego pocałunki były tak 

słodkie, że chciała ich więcej. Po jej szyi przebiegł dreszcz. Kiedy jego kły przebiły jej 
gardło, ledwo to zauważyła, z wyjątkiem tego, gdy czuła, jakby srebrne bąbelki rosły w jej 
piersi i szumiały w głowie jak szampan, jej ciało zareagowało zaskakując ją przyspieszonym 
oddechem. 

Zarumieniła się na myśl, jak blisko go przyciągnęła. Co ja do niego w tedy mówiłam? 

- zastanawiała się. 

Czułam się jakbym była pijana.  

Powinno mnie to brzydzić. Ale nie, gdy o tym teraz myślała to nie budziło w niej 

wstrętu, to było przerażające. Możesz  ponaglić swoją śmierć i nie wiedzieć o tym, 
zapraszając ją, ciesząc się z tej ekstazy, spłonąć niczym ćma w jasnym świetle. Nie chciała, 
by przestał. 

Zastanawiała się, czy Simon działał umyślnie, czy była to część jego przypadłości, 

rekompensata dla ofiary, jak paraliżujący jad pająka podczas ugryzienia? Choć Christopher 
lubił czuć strach swojej ofiary. Mój Boże, pomyślała. Jeśli Simon może kontrolować zmysły w 
ten sposób, to co im robi Christopher? Powietrze w pokoju zrobiło się lodowate, przyciągnęła 
suknię bliżej siebie. 

 Na początku to, co zrobił Simon, było trudne do uwierzenia, ale była tam krew i 

maleńkie rany kłute na jej gardle, które tak szybko się zagoiły. Zamknęły się w ciągu kilku 
godzin, zmieniając się w siniak. Była wciąż słaba i wycieńczona, ale jednak dziwnie 
pobudzona. 

88 

 

Stawał się coraz gorętszy, gdy spijał z niej ciepło, drżał. To drżenie podniecało ją 

bardziej niż cokolwiek innego. To przez nią. Ale on się powstrzymał, czyż nie? Mogła mu 
zaufać. Mimo wątpliwości, to samotność była rzeczą, która w końcu przekonała ją do 
chłopaka. On po prostu potrzebuje kogoś do rozmowy, pomyślała, to wszystko, tak jak ja. 

Ciemny kształt poniżej, na dziedzińcu, przykuł jej uwagę, serce Zoë zaczęło łomotać. 

Ale to był tylko kot, przechodzący obok. Czego tu się bać? pomyślała. Czy mały chłopiec 
może podkraść się niepostrzeżenie do mojego domu?  

Ale dlaczego Simon obawiał się brata? Co takiego Christopher mógłby zrobić 

Simonowi, czego on nie mógłby zrobić jemu? Dlaczego Simon poddawał się? Przestań być 
mięczakiem, chciała krzyczeć na niego, gdy gniew przemknął przez nią. Możesz coś zrobić z 
twoim problemem. 

Rozluźniła swoje zaciśnięte pięści. Boże, to było tak głupie wściekać się na kogoś, 

kogo nawet tu nie ma. Ale przecież, ostatnio często się złościła. Uh-oh - oddychała łagodnie. 
Zapomniała oddzwonić do Lorraine. Muszę to zrobić jutro, pomyślała, po czym westchnęła. 
Będzie jutro wypompowana, jeśli nie odpocznie. Przetarła oczy i próbowała stać się senna. 
Lepiej, jeśli wrócę do łóżka, zdecydowała. Zaciągnęła zasłony przed rozpraszającym ją 
światłem. 

Miarowy szary deszcz bił po napiętej skórze parasola Zoë, gdy szła, rozchlapując 

drogę, do przystanku autobusowego. Każda kałuża sprawiała, że jej sztruksy wchłaniały coraz 
więcej wody, usztywniając się w okolicach łydek. Samochody mknęły cicho, ich nieświadomi 
kierowcy rozpryskiwali wodę na chodnik, ich tylne światła pozostawiały czerwone 
serpentyny na śliskiej czarnej ulicy. Na chodniku zamglone latarnie uliczne powodowały 
załamanie światła. 

Jej matka musiała nie wiedzieć, że padało tak bardzo. Nigdy by jej nie wezwała, 

gdyby wiedziała, że Zoë musiałaby się spieszyć na zewnątrz w taką noc. Ale telefon 
zadzwonił, Zoë tęskniła, a ostatnio rzadko ją odwiedzała.  

- Przyjedź do mnie - powiedział chrapliwy głos. - Twój tata jest dzisiaj w pracy. Będę 

samotna. 

Zoë wrzuciła na siebie przeciwdeszczowy płaszcz matki London Fog, chwyciła 

czerwony parasol ze stojaka w holu i wybiegła w noc, ledwie poświęcając czas aby 
sprawdzić, czy miała bilet autobusowy w kieszeni spodni. Kogo obchodzi deszcz, pomyślała, 
uśmiechając się. Czuła się jak inny człowiek, mile stąd od dziewczyny, która była zbyt 
zmęczona, aby iść dziś do szkoły. 

Idąc usłyszała za sobą jak ktoś biegnie. Ta osoba zbliżała się, szybko. Nie mogła nic 

na to poradzić, zatrzymała się, bardziej z ciekawości niż ze strachu. Odwróciła się w 
momencie, gdy biegnący ją dosięgnął. 

89 

 

- Zoë - powiedział Simon, zatrzymując się i wyciągnął rękę. 

Pominęła fakt, czemu jego oddech nie był przyspieszony i od razu machinalnie 

chwyciła go za rękę, jakby robiła to od lat. Poszli dalej, nachyliła parasol by nakrywał ich 
oboje, zdawał się tego nie zauważyć.  

- Dokąd idziesz? Odrzucił do tyłu nasiąknięte włosy, rozproszone krople wody spadły 

mu na policzek.  

- Do szpitala. 

Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia - Jesteś chora? 

- Nie, moja mama jest. 

- Och.  

Zeszli z krawężnika, by przejść na drugą stronę ulicy. Widziała grymas jego twarzy, 

gdy przeskakiwał przez strumień wody płynącej do rynsztoka.  

- Wszystko w porządku? 

- Płynąca woda - wyjaśnił. - Jest dla mnie problemem. 

- Co masz na myśli? 

- Woda odrzuca zmarłych. Ciało unosi się na powierzchni, nieważne jak długo to trwa. 

Nie mogę uwierzyć, że uczestniczę w tej rozmowie, pomyślała. To przerażające.  

- Przeczę prawom natury - kontynuował. - I cały świat przyrody stara się przypominać 

mi o tym. Słońce mnie pali; a kiedy przekraczam płynącą wodę, czuję, że stara się mnie 
odrzucić z powierzchni ziemi. Sprawia, że jest mi niedobrze.  

Nic dziwnego, że był chory podczas tego rejsu z Anglii, pomyślała. Jeśli to wszystko 

jest prawdą. Ścisnęła jego rękę, uśmiechnął się na ten gest. Dotarli do przystanku 
autobusowego, zauważył czerwono-biały znak tranzytu. - Czy mogę jechać z tobą? Opuścił 
ręce by poszukać czegoś po kieszeniach, ale wydawał się nie znaleźć niczego, co by go 
usatysfakcjonowało.  

- Starczy i dla ciebie - powiedziała. Niech jedzie. Wydawało się to być w porządku. 

Jego ręce przestały przeszukiwać kieszenie i rozluźniły się w bocznych kieszeniach 

kurtki.  

- Nie masz nic przeciwko dzieleniu się waszym wspólnym czasem? 

90 

 

- Nie.  

Spojrzał na nią.  

- To jej dobrze zrobi. Ona nie wychodzi ostatnio zbyt dużo. A poza tym lubi 

niezwykłych ludzi. Spędzi cudownie czas próbując cię rozgryźć. 

- Bardzo ją kochasz - to nie było pytanie. - Musi być ci ciężko.  

- To mało powiedziane. - Jej usta wykrzywiły się cierpko.  

- Nie wiem zbyt dużo o naturalnej śmierci. Na co twoja matka umiera? 

Zoë najeżyła się. Jak on może brzmieć tak chłodno? 

- Ona ma raka. Nie nazwałbym tego czymś naturalnym.  

- Przepraszam, nie chciałem być nieczuły, ale przy tej ilości wymierzanej śmierci, 

jakiej byłem świadkiem, wydaje się to być bardziej naturalne. Chodziło mi o ostateczne prawa 
natury.  

Przyjechał autobus. Zoë wspięła się na schodki, złożyła parasol i zatrzymała się 

blokując przejście. Mówił, o jej matce jakby była jakimś okazem. Nie zawracała sobie tym 
głowy, aby sprawdzić, czy wsiadł za nią.  

Usiadła w połowie prawie pustego autobusu, naprzeciwko tylnych drzwi, i położyła 

mokry parasol na podłodze. Kiedy usiadła, widziała go, jak chwycił oparcie siedzenia przed 
nią, zakołysał się i opadł na nie z gracją. Wyglądał na zmartwionego.  

- Nie chciałem banalizować śmierci twojej matki. Wiem, że to jest ważne. Każda 

śmierć jest ważna.  

Milczeli przez chwilę, gdy autobus kołysał się poprzez noc. 

- Na początku - odezwał się w końcu - myślisz z nadzieją, że to tylko sen. Wtedy się 

budzisz i stwierdzasz, że to był tylko koszmar. 

Zoë odwróciła się by spojrzeć na niego ostro. Czy szydził z niej? Ale jego wzrok był 

daleko, nawet nie patrzył na nią.  

- Myślisz, że ona tam będzie - kontynuował - rozsuwająca zasłony, wpuszczając 

słońce i życząc ci dobrego dnia.  

- Tak, skąd to wiesz?  

Jego oczy były pełne skupienia, jakby chwytał światło z potłuczonego szkła.  

91 

 

- Jakim byłbym synem, gdybym nie wiedział? 

Zarumieniła się głupio i nie mogła znaleźć naturalnej pozycji dla swoich rąk, aby 

leżały spokojnie. On również stracił matkę.  

- Tak, oczywiście. 

- Zapomniałaś - powiedział łagodniejszym głosem.  

Skinęła głową, zawstydzona.  

- Ale ja czułam podobnie, myślałam, że to może jakiś okrutny żart i że wszyscy zaraz 

się do tego szybko przyznają.   

- A potem gniew - powiedział, jakby to było nieuniknione. - Gniew na nią, że odeszła. 

- Za zrujnowanie nam życia - przyłączyła się do niego.  

- Złość na Boga - powiedział. 

- I na wszystkich wokół,  że nie zrozumieją tego, bo nie im się to przydarzyło.  

Simon skinął głową.  

- Na siebie samego, za bycie za małym, aby to zrozumieć i może na to, by ją uratować.  

- Myślałam czasami, że zostałam ukarana - powiedziała Zoë - ale nie wiem za co. 

Zaczęłam się rozglądać za rzeczami do zrobienia, by odpokutować winy. 

Kobieta z przodu autobusu spojrzała na nich i Zoë zdała sobie sprawę, że rozmawiają 

zbyt głośno. Zniżyła głos.  

- Teraz myślę, że nie ma za to zapłaty, nieważne jak dobry jesteś. Nikt cię za to nie 

nagrodzi. To nie jest jak z dostawaniem dobrych stopni w szkole, nie ma logiki, nie ma 
nagród.  

Westchnął.  

- Boli mnie, gdy słyszę jak tak mówisz. Jesteś taka młoda, a już taka zgorzkniała.  

Zdziwiła się.  

- A co z tobą? Po tych wszystkich latach, co z zaufaniem? 

- Tak, być może, ale ja miałem o wiele więcej czasu stać się taki, a zreszta, czy to nie 

o to chodzi, aby robić coś dla samego siebie, nawet jeśli nie ma nagrody? Krótko parsknął 

92 

 

śmiechem. - Ale co ja wygaduję? Co ja mogę wiedzieć, co jest dobre a co złe? Czyniłem zło 
tak długo, nie jestem pewien, że znam różnicę. Okazuje się, że instynkt jest najsilniejszym 
czynnikiem motywującym ze wszystkich — dla każdego. 

Zoe zauważyła, że właśnie mijają szpital.  

- Niech to szlag! - Skoczyła do guzika 'stop'. 

Autobus zatrzymał się na przystanku najdalszym wyjściem, rzucili się do drzwi. 

Przynajmniej deszcz przestał padać, na szczęście, bo zapomniała parasola. Podczas drogi 
długim podjazdem pod szpital, objął ją ramieniem. Powinien być martwy, pomyślała, od 
trzystu lat, a jednak jest tutaj pocieszając mnie. To nie ma sensu. 

- Zoë - powiedział, gdy byli w połowie drogi  - nie pozwól, aby złość odpychała cię od 

ludzi. Nie wyżywaj się na ludziach, którzy cię kochają. Odciąłem się od mojego ojca i patrz, 
co się ze mną stało. Jest dla mnie torturą myśleć, jakby to mogło być. Powinienem dostrzec 
formę jego żalu i pocieszać go. Mogliśmy stanąć przeciwko Christopherowi razem. Mogliśmy 
wygrać. Byłem głupi. 

Zoe przytuliła się go do niego bardziej.  

- Nigdy nie mamy korzyści z takich rozważań po fakcie, a tym bardziej nie po trzystu 

latach.  

Skrycie zastanawiała się, czy rzeczywiście odpychała innych? Nie, to oni. Ale jego 

słowa zadręczały ją, ona nadal nie zadzwoniła do Lorraine. 

W miarę jak zbliżali się do budynku, Simon zwolnił. Przekrzywił głowę badając jego 

wysokość, tak jak Jack stający naprzeciwko olbrzyma

20

. Zawahała się przy dużych szklanych 

drzwiach. Czy ktoś naprawdę chciałby siedzieć przy łożu śmierci kogoś, kogo nawet nie znał? 
- Czy jesteś pewien, że chcesz wejść? - zapytała.  

- Tak - powiedział, ale wyglądał na przestraszonego, niepewnego. 

- Możesz zaczekać na zewnątrz. 

- Nie. 

Jednak nie wyglądał, jakby miał zamiar się ruszyć, więc poszła przed nim. Podążył za 

nią i trzymał się jej blisko jak dziecko u dentysty. Jego oczy śmigały szybko tu i tam. Była 
pewna, że nagły hałas przysporzy go o atak serca, o ile to jest możliwe. Prawie podskoczył, 
gdy ktoś mijał go na korytarzu. Posłali mu kilka ciekawych spojrzeń, ale to w końcu był 
szpital. Prawdopodobnie myślą, że biorę go na oddział psychiatrii, zdecydowała się. 

                                                

20

 Aluzja do angielskiej  baśni ludowej Jack the Giant Killer, jej polski tytuł brzmi Jaś i 

magiczna fasola (przypis red.) 

93 

 

- Nie jestem przyzwyczajony do światła - powiedział w drodze usprawiedliwienia.  

Kiedy drzwi windy zamknęły się, żałowała, że nie poszli dla jego dobra schodami. 

Mogła poczuć jego panikę jak drganie powietrza. Na szczęście byli tam sami, nie sądziła, by 
mógł jeszcze znieść tłum.   

- Problem polega na tym - powiedział i mogła usłyszeć mlaśniecie języka w jego 

suchych ustach - że w moim rzemiośle lubisz mieć drogę ucieczki. Urwał nerwowy chichot 
przez przygryzienie wargi. 

Zoë uśmiechnęła się grzecznie do pulchnej pielęgniarki na piątym piętrze. 

Pielęgniarka odwzajemniła go.  

- Który pokój? 

- Pięćset dwanaście.  

- O tak, pani Sutcliff. Powiedziała, że spodziewa się córki. 

- To ja. 

- Więc, proszę bardzo, kochanie. Znasz drogę.  

Kobieta spojrzała niepewnie na Simona, ale powstrzymała się od komentarza. Patrzył 

na nią niepokorny, młody punk, jego mechanizm obronny zaczął znów działać. Zoë szarpnęła 
go za rękaw.  

- Chodź.  

Co z nim? Zamierzał zrobić scenę?  

Przerwała kontakt wzrokowy z praktykowaną obojętnością. Niezły aktor, pomyślała, 

wspominając jego cierpienie, które widziała tylko chwilę temu. Mogła usłyszeć pielęgniarki z 
kantorka  

- To stres - powiedziała któraś. - Ona prowadza się z diabłem. Może zrobiła to, by 

zdobyć ich uwagę. 

Chciało jej się śmiać. Gdyby tylko wiedziały.  

Jej uśmiech zblakł, kiedy podeszła do drzwi matki i nie było żadnej odpowiedzi na jej 

delikatne pukanie.  

Światła były przygaszone, a jej matka leżała skulona w łóżku. Nagły przypływ 

przerażenia sprawił, że rzuciła się pędem do łóżka, ale miarowy oddech stłumił jej obawy. 
Usiadła na krześle. Pantofle kobiety leżały pod łóżkiem, wyglądając na płaskie i puste. Myślę, 

94 

 

że nie będzie żadnych rozmów dzisiaj, pomyślała. 

Simon z łatwością wczuł się w przygaszone światła, wyciągnął krzesło obok niej. 

Patrzył na jej matkę z zainteresowaniem, cała nerwowość odpłynęła z jego twarzy.  

- Stąd twoje piękno - powiedział. 

- Ale nie jest taka jak kiedyś. 

- Jednak mogę wciąż to powiedzieć. 

Nie była pewna, jak odpowiedzieć, więc nie zrobiła tego. 

Mogłabym nią wstrząsać lekko, pomyślała. Mogłabym ją obudzić. Prawie już chciała 

to zrobić, ale jej matka wyglądała tak spokojnie. Zoë udem przygniotła mocniej rękę, którą 
chciała jej dotknąć. Niech śpi, stwierdziła. Potrzebuje tego. Musi łapać, co może.  

Ale jej usta napięły się z rozczarowania. Dlaczego po nią zadzwoniła, skoro była 

zmęczona? Myślałam, że chciała, abym tu była.  

Simon ciągle patrzył na twarz kobiety. Nie można było odgadnąć jego myśli. 

Stanowili dziwną parę: śmierć i nieumarły. Czy on chciałby również umrzeć? Zastanawiała 
się. Czy życie wywierało wpływ na niego, tak jak śmierć na nią? 

Nagle uderzyła ją pewna myśl. Może mógłby ją przemienić? 

Mógł dać jej swoją krew, jak Christopher dał mu swoją? Na pewno mogliby znaleźć 

sposób, aby uzyskać krew dla jej matki, aby nie musiała nikogo zabijać. Miałaby czas na 
swoją sztukę, czas dla swojej rodziny, cały czas na świecie. Ale czy on to zrobi?  

- Simonie - szepnęła - Jeśli chora osoba stanie się wampirem, to czy ją to uzdrowi? 

Popatrzył na nią z przerażeniem na twarzy. 

- Życzyłabyś komuś tego? 

- Po prostu mi powiedz - prosiła. 

- Odkąd zostałem zmieniony, pozostałem młody, nie rosnę, nigdy się nie zestarzeję. 

Rany które otrzymywałem, od tamtej pory leczyły się szybko. Goiły się i zostawiały mnie 
takim, jakim byłem przedtem. - Starał się zachować spokój, ale gniew rósł, gdy  mówił, 
dusząc jego słowa. - Jeśli ktoś zostałby zmieniony z rakiem w swoim organizmie, to ciało nie 
zmieniłoby się za wiele, tak myślę. Rak wciąż by tam był, ciało leczyłoby się tak szybko, jak 
rak zjadałby ją. W efekcie, ta osoba żyłaby w wiecznym bólu. Co zrobiłoby to z umysłem tej 
osoby, jak myślisz? 

95 

 

Zoe stłumiła krzyk pięścią. Łzy napłynęły do oczu.  

Jego głos złagodniał.  

- Przemiana mogłaby wyrządzić straszne rzeczy, Zoë. To nienaturalne. Spójrz na 

Christophera. Mnie  przynajmniej było dane dorosnąć, ale on na zawsze będzie uwięziony w 
ciele dziecka i posiada jego gniew. Jego ciało szepcze mu tajemnice, których nigdy nie pozna, 
bo nie może do końca ich usłyszeć. Myślę, że to dlatego tak brutalnie zabija. Nigdy nie 
mógłbym zmienić kogoś w coś takiego celowo. 

Miał rację. Wiedziała, że miał rację, ale wydawało się jej to ostatnim promykiem 

nadziei, a teraz już go nie było, prawie tak szybko jak tylko o tym pomyślała. A teraz znów 
był Simon, wspominający jeszcze raz Christophera. 

- Jeśli jest taki straszny, to dlaczego go nie powstrzymasz? - warknęła.  

Zaskoczyło go to.  

- Próbowałem. 

Jego naglący, przyciszony ton przypomniał jej o obniżeniu głosu.  

- Więc spróbuj ponownie. 

Sprzeczali się w gwałtownych szeptach.  

- On jest silniejszy ode mnie. Zawsze mnie przechytrza. 

- Czego się tak boisz? Faktu, że to twój brat? Jesteś większy od niego, na pewno jesteś 

silniejszy niż on. 

Simon zacisnął pięści.  

- Co czynie cię tak zainteresowaną moimi problemami? - Syknął.  

- Twoje problemy? - Zoë podniosła się na nogi nie wiedząc o tym. - Przyszedłeś do 

mnie, pamiętasz? Sam mnie w to wciągnąłeś. Ale to nie tylko twój problem, to problem 
każdego z nas. Powstrzymasz go od zabijania innych. Christopher przynosi śmierć. To jest 
śmierć. Wycelowała palec w kierunku matki. - Możesz zatrzymać śmierć.  

Jej matka jęknęła i poruszyła się, Zoë wstrzymała na chwilę oddech. Czy mama się 

ocknęła? Czy coś usłyszała? Ale ciało kobiety raz jeszcze wróciło w rytm snu, dziewczyna 
rozluźniła się. Usiadła ponownie. 

Simon wyciągnął pościel i owinął nią dokładnie śpiącą kobietę, tak delikatnie, jakby 

okrywał nią własną, utraconą matkę. Ją śmierć również zabrała, przypomniała sobie Zoe. Nie, 

96 

 

to nie śmierć, to Christopher.  

- Trzeba go powstrzymać, Simonie. Dla dobra twojej matki.  

Patrzył na swoje ręce.  

- Obawiam się, Zoe, że mógłby mnie zabić. On wie jak to zrobić. 

Zoe zatkało.  

- Boisz się śmierci? 

Simon wzruszył ramionami.  

- Nie ma znaczenia, jak długo żyjesz, idea niebytu nadal jest przerażająca. Nieważne, 

jak jesteś zmęczony życiem, to lepsze niż oblicze nieznanego. 

- Ale nie masz nic do stracenia.  

Spojrzała na matkę. Nie mogła walczyć ze śmiercią, która zabierała jej matkę, ale 

mogła walczyć ze śmiercią, która zabrała jego. Mogła walczyć z Christopherem.  

- Co jeśli ci pomogę? 

Był zdumiony.  

- Pomożesz? 

- Tak, bo wiem, że możesz to zrobić. 

Wyciągnął do niej rękę.  

- Jak mogę pozwolić ci się narażać?  

- Pozwól mi pomóc - powiedziała - Bo inaczej przysięgam, że zrobię to sama. I w tym 

momencie poczuła, że mogła.  

Roześmiał się nagle, oczy mu pojaśniały. 

- Nigdy nie otrzymałem takiej oferty. Jego głos był czuły. - Jak mógłbym zawieść z 

tobą u swego boku? 

- Lepiej chodźmy - powiedziała, już zdążyły przerazić ją jej własne słowa. - Mam 

telefon do wykonania. 

Zanim odeszli, wyjęła złożoną kartkę papieru z kieszeni płaszcza, wygładza ją i 

97 

 

włożyła pod ręką matki. To był wiersz - "Zaklęcia przeciwko Śmierci." 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tłumaczenie- Fanmoon 

 

 

 

 

 

 

Beta- Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

98 

 

12  Simon 

  

 

 

Było za zimno i za późno dla kochanków.  Zimny nocny listopadowy wiatr szeleścił 

krzakami, szarpał azaliami, sprawiał, że ligustry syczały. Ale Simon nie czuł zimna – lód 
całując lód nie przymarza – nie pocił się również, gdy wbijał skradzioną łopatę w zbitą 
ziemię. Górna krawędź wykopu sięgała już jego kolan.  

Skórzany płaszcz leżał przewieszony przez gałąź. Jeden rękaw kurtki kołysał się za 

każdym razem, gdy ładunek ziemi uderzał w pień krzewu, na którym wisiała. Mięśnie Simona 
zaciskały się i naprężały w nieprzerwanym rytmie, gdy powiększał wyrwę w ziemi. 

Nawet, jeśli wiedźmi księżyc byłby wystarczająco wysoko, by oświetlać teren, to 

chmury zakrywały niebo, ale on nie potrzebował światła by widzieć. Miał zwierzęce oczy, a 
równe tempo jego pracy było chodem wilka, który mógł biec całą noc, dopóki nie znalazł 
swojej ofiary. 

Dziura sięgała już jego pasa. Podczas kopania myślał o Zoë i ta przyjemność 

zachęcała go – tortura jej skóry, jej ludzki oddech, cienie w jej oczach, jej kruche kości, całe 
jej ulotne piękno, które mogło zgasnąć i umrzeć, nawet zanim nosiłaby choć jedną 
zmarszczkę na twarzy. Mógłbym pociąć jedną z tych słodkich piersi, pomyślał,  a ona by 
odeszła, nawet zanim przyjemność przestałaby we mnie śpiewać.  

Nie może pozwolić sobie na troszczenie się o kogoś. Dłużej zajmowałoby mu 

tęsknienie za nią niż znanie jej. Ale czy to był cud, że wytrzymał tak długo bez kogoś, na kim 
mu zależy lub cudem było, że w ogóle mogło mu zależeć? Kto to wie? Zachichotał lekko na 
myśl, że wiek przynosi wiedzę. On przynosił tylko nowe niespodzianki.  

To było smutne, że matka Zoë umierała i smutniejsze, że Zoë już za nią tęskni. 

Mogłem powiedzieć jej, „Nie jest najgorzej”, pomyślał. „Twoje życie jest krótkie. To niezbyt 
dużo czasu, by za kimś tęsknić”. Ale nie uwierzyłaby mu. To było wszystko, co miała. Życie to 
życie, nieważne przez ile lat. 

Dziura była wystarczająco głęboka. Była poszarpana i nierówna, ale wystarczająco 

głęboka. Szarpnął za róg zjedzonego przez mole koca leżącego obok i zrzucił czekającą 
paczkę. Ostatnie poprawki nie trwały długo. Odrzucił łopatę, a potem, z nadnaturalną siłą, 
skoczył za nią, pokonując grawitację. Stęknął nagle z przyjemności, jaką to przyniosło.  

99 

 

Jak wiele smutku spowodowałem? zastanawiał się, gdy układał oczyszczone gałęzie w 

poprzek dołu. Czy tak mocno tęskniono za ludźmi, których wziąłem, by przedłużyć moje 
bezwartościowe życie? Nigdy nie myślał o nich jako osobach, za którymi ktoś tęsknił. Myślał 
o okrucieństwie zabierania ich żyć, martwił się bólem, który mogą odczuwać, ale nigdy nie 
przyszło mu do głowy, że mógł pozostawiać za sobą ból. Jaki jestem głupi, myślał. Czy 
zostałem skazany na wieczne bycie płytkim młodzikiem, tak jak Christopher jest 
rozdrażnionym dzieckiem? Jaka strata lat, nigdy się z nich nie uczyć, nigdy nie dorosnąć. To 
wszystko jest tak bezsensowne, ale to wszystko jest częścią tej samej klątwy.  

Rozłożył koc na gałęziach i zaczął przykrywać go zwiędłymi liśćmi, które zalegały 

pod krzakami.  

Wilgotne, ostre zapachy przypomniały mu inną jesień, tę, w czasie której znalazł  

drogę powrotną do domu jego ojca, za późno. Spoglądał przez diamentowe szyby, jak 
złodziej, na pomarszczonego, siwego człowieka, który nosił na swojej twarzy pajęczynę żalu i 
bólu. Nie było tam nikogo, kto mógłby pocieszyć starego człowieka, gdy rzucał się i kręcił na 
łóżku, żadnego syna, który trzymałby jego umierającą dłoń. Służący przynosił napój na stolik 
nocny, wyłączał światło i odchodził, nigdy nic nie mówiąc. 

Simon stał tam całą noc, jego twarz przyciśnięta do szkła. Nie było nikogo, kto 

zaprosiłby go do środka. Mógł tylko czekać i wpatrywać się tęsknie w swojego ojca, 
świadomy, że nawet gdyby los podarował mu drzwi, nigdy nie mógłby przez nie przejść, 
nigdy nie powiedziałby ojcu, czym się stał. Lepiej pozwolić mu cierpieć w niewiedzy, niż w 
nieznośnym bólu wiedzy, że obaj jego synowie są potępieni. 

Złapany w pułapkę po drugiej stronie okna, uwięziony w świecie nocy Simon 

wiedział, że teraz są rozdzieleni na wieczność, nieważne który z nich jest żywy, czy martwy, 
czy umierający.  

Odszedł zanim wstało słońce, jego serce pełne było żalu, tak jakby biło. Ledwie 

przestał być zwierzęciem i przypomniał sobie, że kiedyś był człowiekiem, gdy został 
zmuszony do zapomnienia o tej wiedzy, odrzucenia tego serca, by zatrzymać ból.  

Pozostawał blisko Londynu,  choć nigdy nie ośmielił się spojrzeć ponownie, a gdy 

usłyszał o śmierci swego ojca, pieniądze skradzione od pijaka pozwoliły mu odzyskać  portret 
rodzinny z rąk nadąsanego, złodziejskiego lokaja, niecałe trzy godziny po pogrzebie. Jedyni, 
których mógł kochać byli teraz martwi. Już nigdy nie będzie mu ponownie na kimś zależeć i 
nikomu nie będzie zależeć na nim.  

Ale Zoë zależało, pomyślał, gdy rzucał ostatnią garść liści. Powiedziała, że mi pomoże. 

Nikt nigdy mi nie pomógł; a ona nawet wiedząc czym jestem, pomoże mi. Przesunął połamaną 
kratkę i zaczął wrzucać ziemię do dziury znajdującej się za nią. Tak, na świecie nadal były 
niespodzianki.  

100 

 

Gdy niebo srebrzyło się, zanim na wschodzie zabarwiło je czerwone słońce, Simon 

dotarł do zabitego okna swojego legowiska. Tam otrzymał kolejną niespodziankę – paskudną.  

To uderzyło w jego klatkę piersiową – strach – wyrywając z niej skradziony oddech. 

Kartka papieru powiewała na drewnianych listwach, nadziana na gwóźdź, biała jak trup. 
Zerwał ją trzęsącymi się palcami i przeczytał niezdarne pismo.  

 

Wiem gdzie jesteś. 

 

Palce Simona zacisnęły się konwulsyjnie, urywając róg. Szarpał list, czytając dalej.  

 

Jestem zmęczony tą grą. Nudzisz mnie. Mogę podążać za tobą, a ty nigdy się o tym 

nie dowiesz. Mogę cię zabić, a ty nie będziesz mieć żadnej szansy. Nie będzie już więcej 
zabawy w kotka i myszkę. Nie będzie już uprzejmości dla brata. Jesteś szkodnikiem, 
komarem. Nikt nie będzie za tobą tęsknić. Nikt nie zauważy. Nikomu nie będzie zależeć. 
Uciekaj, Simon, uciekaj. Jesteś martwy. 

 

List był podpisany Christopher. 

- Za późno - wymamrotał Simon - za późno, - i zgniótł notkę w rękach. To 

powstrzymało je przed drżeniem. Tydzień temu może bym uciekł, pomyślał, ale nie teraz. 
Mam broń, o której nie wiesz, Christopher. Potem jego oczy zwęziły się pod wpływem 
okropnej myśli. Zoë! Czy on wiedział o Zoë? Nagle Simon zechciał do niej biec, ostrzec ją. A 
może powinien uciec, ukryć się, nigdy już się do niej nie zbliżać? Odwrócił się, 
niezdecydowany, prawie w panice i zobaczył jak horyzont zabarwia się na różowo. Nie mogę 
nigdzie iść, uświadomił sobie tonąc w strachu. Nic nie mogę zrobić. Ponownie jestem 
uwięziony przez moją własną, parszywą chorobę.  

Odsunął deskę, by dostać się do środka i prześlizgnął się przez otwór, rozrywając 

dżinsy na gwoździu. 

Ale on również nie może wyjść, pocieszał się Simon, nie nienadzorowany, nie podczas 

dnia. Christopher był tak samo uwięziony jak on, i nawet gdyby do niej dotarł, nie miałby 
dużo siły w słońcu. Kolejna myśl przyszła mu do głowy.  – Jestem głupcem, - powiedział, i 
ostrożnie zasunął za sobą deskę. Christopher napisał, „Nikt nie będzie za tobą tęsknił”. On o 
niej nie wie. 

101 

 

Ale kiedy Christopher go śledził? Czy było to w noc po nieudanym ataku Simona, czy 

jednej z dalszych nocy? Simon nieświadomie przeczesywał palcami swoje delikatne włosy, 
odsuwając je z twarzy. Gdyby tylko wiedział. Gdyby Christopher widziałby go z nią, czy 
rzuciłby mu to w twarz, groziłby jej, by go dręczyć? To pasowałoby do Christophera. Tak, 
pomyślał, czując ulgę, to bardziej by do niego pasowało. Więc śledził mnie w noc, w którą się 
z nią nie widziałem lub znalazł mnie po spotkaniu, zdecydował Simon. On naprawdę nie wie, 
że ona istnieje. 

Simon wyciągnął walizkę spod biurka i ostrożnie pogłaskał wieko, czerpiąc siłę z jego 

ojczystej ziemi. Będę spać, pomyślał. Będę spać i wzmacniać się. A potem zobaczymy.  

Ale gdy próbował odpocząć, strach nadal go dręczył. Co jeśli się mylę? Co jeśli on 

wie i manipuluje mną. Co jeśli ją skrzywdzi? 

Torturowany własnymi myślami nie zobaczył, jak pierwsze palące promienie słońca 

prześlizgiwały się przez szczelinę, w miejscu gdzie deska nie została dokładnie dopasowana.  

 

 

Tłumaczenie – nimel 

Beta – Averil 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

102 

 

13. Zoe 

 

 

 

 

Zoe stała przed domem Lorraine. Wyjmowali nosze. Leżała na nich jej matka, oczy 

miała zamknięte, twarz bladą, ale odezwała się. 

- Zapomniałam mojego obrazu. Możesz go przynieść? Muszę go zabrać ze sobą. 

Nieśli ją w stronę czekającego ambulansu. Zoe chciała zdobyć obraz i dać go matce 

zanim odjadą. Przeszła przez drzwi szpitala.  

Winda była mała. Gdy weszła do środka metalowa krata zacisnęła się z trzaskiem. 

Znalazła się w potrzasku. Urządzenie trzęsło gdy jechała powoli w górę, boleśnie powoli. 
Pośpiesz się. Pośpiesz się. Nie poznała żadnego z otwartych pięter. Winda zatrzymała się, ale 
drzwi były zablokowane. Listwy zaczęły odpadać z podłogi, jedna po drugiej. Strach ścisnął 
jej gardło. Uderzała w metal, prosząc go by ustąpił. Spadnie w dół, piętro po piętrze i skończy 
jako wiotka kukiełka w betonowej piwnicy. 

 Drzwi otworzyły się, lecz winda nie sięgała całkiem do podłogi piętra. Walczyła o 

oparcie dla stóp w pękniętym murze, udało się jej wczołgać przez wąską szczelinę, z trudem 
nabierała powietrza. Powitało ją białe oślepiające światło. Znalazła się na piętrze wysoko nad 
ulicą. Ambulanse znacznie poniżej, opuszczały szpital. 

- Nie odjeżdżajcie! 

Bolesny strach w żołądku pozwolił jej tylko na pełzanie na brzuchu wzdłuż krawędzi. 

Trzymała się jej boków naprzeciw wielkiej, pustej, przestrzeni poniżej. Wiatr szalał nad nią. 
Rozhuśtała nogi nad krawędzią. Musiała nadrobić zaległości. Początek drogi nie przypominał 
nic oprócz pewnej nadchodzącej śmierci. Wielkie fragmenty budynku zaczęły odpadać w 
kontakcie z dłońmi. Jej palce natrafiły na ścianę. Próbowała się wspiąć ale jej nogi zsunęły 
się. Pośliznęła się, zaczęła krzyczeć, oczekując rychłego spotkania z chodnikiem, jednak 
ponownie znalazła uchwyt. Poobijana i zdyszana dotarła do ziemi. 

Ambulans wciąż odjeżdżał. Pobiegła za nim. Nogi nie poruszały się dość szybko, 

jakby powietrze było gęste. Łzy spływały po jej twarzy. Lorraine była obok niej, podała jej 
obraz. Zoe wybuchnęła gniewem i uderzyła ją. 

103 

 

 - Wszystko będzie w porządku - powiedziała Lorraine. - Ona jedzie tylko do 

Oregonu. Będziesz mogła ją odwiedzić.  

Przypływ ulgi spłynął na Zoe. Wzięła obraz. Był na nim chłopiec ze srebrnymi 

włosami, ubrany w jasne kolory, uśmiechał się. 

Zoe zamrugała powoli gdy blade światło poranka wpadło przez zasłony w sypialni. 

Obróciła ostrożnie głowę, upewniając się, że Lorraine wciąż śpi na podłodze w swoim 
śpiworze. Sen uczepił się jej niczym mgła. Ona jedzie tylko do Oregonu. Będziesz mogła ją 
odwiedzać. Nadal odczuwała ulgę. Byłam zła na Lorraine, pomyślała. Pomieszało mi się 
wszystko... - ale uczucie mijało. To nie jej wina, ani żadnego z nich. Jak mogłam 
wyładowywać się na niej.  

Przyglądała się śpiącej twarzy przyjaciółki. Muszę ją zapamiętać, pomyślała. Na około 

zielonego śpiwora w którym spała Lorraine, były rozrzucone fotografie, książki rocznikowe, 
pamiętniki, albumy, zeszyty i notatniki Zoe pełne poezji - zgromadzone wspomnienia z lat 
przyjaźni. Gramofon wciąż kręcił się leniwie. Zapomniały o nim kompletnie leżąc w łóżkach i 
rozmawiając do późna długo po tym jak zabrzmiał ostatni utwór.  

Lorraine dziś wyjeżdżała. To różniło od siebie tak wiele wspólnych poranków. Dzięki 

Bogu, że zadzwoniłam do niej, pomyślała Zoe. Nie miałybyśmy nawet tego. Nie zdawałam 
sobie sprawy jak bardzo wszystko zaszło za daleko. 

Lorraine wydawała się niepewna ostatniej nocy, na początku była niemal nieśmiała, 

jakby jej nie lubiła. Niechętna przeprosin. Może powinnam sie częściej wściekać, pomyślała 
Zoe uparcie, i nie pozwolić jej oddalić się ode mnie.  

- Wyglądasz blado - powiedziała Lorraine wkrótce po tym jak Zoe do niej przyszła. - 

Nie jesteś chora, co? 

Zoe uśmiechnęła się na pytanie przyjaciółki. Troska brzmiała miło. 

- Nie. To tylko... pewne rzeczy, tak myślę. 

- Jezu. Tylko rzeczy. - Lorraine potrząsnęła głową. - A ja myślałam że umiesz jasno 

się wyrażać. - Ale sarkazm, w jej głosie nie pasował do sposobu w jaki się zachowywała! 

Zoe niebyła pewna czy ma zanieść swoje rzeczy na górę, i czy ma pytać o korzystanie 

z łazienki - co najmniej jakby nigdy nie spędzała u niej nocy.  

Nigdy nie uważałam ją za niepewną, pomyślała Zoe, zachowuje się, jakbym chciała ją 

na dobre porzucić. Zoe próbowała uspokoić Lorraine drobnymi sposobami, głupimi 
metodami, jak np. chichocząc gdy tamta powiedziała coś śmiesznego, albo pozwalając jej 
zadecydować co zjedzą na kolacje, i wkrótce Lorraine stanęła znów na pewnych nogach. 
Radośnie zmusiła Zoe do pomocy w gotowaniu ogromnego gara spaghetti i potem kazała jej 

104 

 

zjeść wielką porcję jedzenia, cały czas narzekając jaka gruba się niedługo zrobi.  

- Bzdura - powiedziała Zoe. - Masz świetną figurę, nie to co ja. 

Lorraine pociągnęła nosem. 

- Możesz być chuda, ale i tak masz większe piersi od moich. Lepiej jedź więcej, 

inaczej za każdym razem, będziesz spadać do wagi swoich cycków. 

Wybuchnęły śmiechem wyobrażając to sobie, śmiały się tak bardzo że, aż musiały 

wycierać łzy z oczu.  

Zdążyły umyć naczynia zanim Harry Sutcliff wrócił do domu. Lorraine flirtowała z 

nim skandalicznie, jak zwykle. Pochlebstwami nakłoniła go do jedzenia. 

 Zoe poczuła ciepło w sposobie w jaki się uśmiechnął, chowając się za apetytem 

większym niż przed chwilą. To Lorraine, pomyślała. Jest w niej tak wiele życia, to przemawia 
do ludzi. Zoe nie zmartwiło to tak jak jej przyjaciółki, gdy przeprosił i zniknął cicho za 
drzwiami sypialni, z teczkami pracy do nadrobienia. Jednak nigdy nie wyszedł z prośbą o 
ciszę, a mógłby i to nie jeden raz. Zoe nie wiedziała czy odczuwał ulgę z tego powodu czy 
irytacje. Nasłuchiwała oczekując usłyszeć jego głos.  

Zasnęły długo po normalnej godzinie, jakby walcząc aby ta noc trwała wiecznie. 

Słuchając płyt, objadały się czipsami i dipem, chichrając się z głupich żartów, jakby były 
znów na pidżama-party w piątej klasie podstawówki.  

Czasami wkradała się niezręczna cisza, gdy wchodziły zbyt blisko niebezpiecznego 

tematu.  

W końcu, Lorraine zdecydowała się porozmawiać o swojej matce. Język jej się plątał. 

- To nie fair. Dopiero co przywykłam do odwiedzania jej, a teraz nawet tego już nie 

będę mogła robić. - Nagle urwała i przetasowała kilka albumów, jakby czegoś szukała. 

Zoe wiedziała, że to widmo śmierci jej własnej matki wiszące między nimi, 

powstrzymuje Lorraine przed upustem jej wszystkich lęków, westchnęła.  

Czasami myślała, że jest samolubna, ale Zoe uświadomiła sobie że Lorraine wcale 

taka nie była, nie specjalnie. To jest dla niej niesprawiedliwe. Mogła czuć się źle. Ona 
również traci swoją matkę. To ostatnie zaskoczyło Zoe. Była tak zaabsorbowana sobą że 
nigdy nie pomyślała o tym w ten sposób. 

- Lorraine - powiedziała cicho, w pewnym momencie gdy już nie mogła znieść ciszy - 

Przepraszam, jestem taką idiotką. 

105 

 

Przyjaciółka rzuciła w nią nakrętką. 

- Mówiłaś już to, wczoraj w nocy. - Ale spojrzała ostrożnie na Zoe, czując w tych 

słowach głębsze znaczenie.  

- Ale nadal nią jestem skoro nie możesz ze mną porozmawiać. Nie roztrzaskam się ani 

nie załamię jeśli będziesz mówić o własnej matce. Przykro mi, jeśli byłam egoistyczną 
świnią, i sprawiłam że czujesz się w ten sposób. 

Zoe widziała, jak twarz przyjaciółki robi się czerwona. Lorraine odwróciła się.  

Boże, wkurzyłam ją, pomyślała Zoe zakłopotana. Ramiona Lorraine zaczęły drżeć. 

Nie, jeszcze gorzej. Doprowadziłam ją do łez. Zoe zsunęła się z łóżka i podpełzła do 
przyjaciółki, niepewna, co robić dalej. Muszę zachowywać się taktownie, pomyślała. Nagle 
jej ręka wylądowała w dipie boczkowo-szczypiorkowym.  

- Fuj! 

Lorraine odwróciła się, miała łzy w oczach. Zobaczyła rękę Zoe, i zaczęła się śmiać. 

Nie można było nie przyłączyć się do niej. 

- Masz do wyboru: zlizać to albo umyć rękę. - Lorraine dyszała między atakami 

śmiechu. - Proszę, weź sobie czipsa. 

- Zamknij się, bo się udusisz. 

Wybuchnęły ponownie śmiechem. 

Po drodze do łazienki Zoe, powiedziała: 

- Zgaduję że teraz już będziemy mogły pogadać, co? 

Lorraine wzięła głęboki wdech. 

- Chyba tak. 

Ale była jedna rzecz, o której Zoe nie mógła mówić. 

Co miałabym jej powiedzieć? pomyślała, w pewnej chwili. Jest taki przystojny 

chłopak, i lubi pić krew? Ona pomyśli że zwariowałam. 

Często wracał palcami do szyi, gładząc blednące znaki. To było trzy noce temu, rany 

goiły się szybko. Teraz po prostu były jasnożółtymi siniakami. Obiecała mu wtedy pomóc ale 
jak ona miała to zrobić? Co ją podkusiło do takiej obietnicy? To były jego pocałunki. Co, jeśli 
były błędem? A co jeśli komuś niewinnemu stanie się krzywda?  

106 

 

Kręciła się i wierciła, nie mogła zasnąć nawet wtedy kiedy jej przyjaciółka chrapała 

dobrą godzinę. Ale teraz było rano, pierwsze promienie słoneczne przebijały się przez szyby i 
świeciły wprost na włosy Lorraine, wydobywając z nich ukryte cienie złota. Może to była 
Lorraine, w tej alejce, jeśli Simon miał rację. Czy to nie był wystarczający powód, aby mu 
pomóc? Próbowała się rozluźnić i odepchnąć tę myśl. To zawsze tak będzie, pomyślała Zoe, 
trudniejsze niż bym chciała. Nigdy się nie zmieni.  

Tego ranka podobnie jak innych Lorraine kładła się spać na mojej podłodze, ale od 

dziś już nie będzie takich poranków.  

Nie istnieje żaden smutny chłopak-wampir, z ostrymi pocałunkami, czekający gdzieś 

tam na zimnie. Wtedy dziewczyna wyprostowała się, a jej powieki zatrzepotały. Wyciągnęła 
się, witając nowy dzień, a czas ruszył na nowo. 

To był ostatni raz, gdy poszły pod prysznic, po raz ostatni zadecydują razem w co się 

ubrać, po raz ostatni Lorraine spryska się ulubionymi perfumami Zoe, i po raz ostatni będą się 
wspólnie przeglądać w lustrze próbując różne pozy. Cóż, to nie była prawda. Oczywiście 
będą się odwiedzać, ale jakoś to nie będzie to samo. Chociaż, Zoe nie mogła przestać o tym 
myśleć, że jeśli Christopher szedłby swoją drogą, to nawet nie miałyby tego. Zadrżała. 

Lorraine przyrządziła na śniadanie bekon i jajecznicę. Gotując śpiewała, jakby 

muzyka przeganiała w niej złe obawy. 

- Będziesz kiedyś nieznośną żoną - powiedziała Zoe. 

Harry Sutcliff wszedł do kuchni, usiadł przy stole wąchając powietrze. 

- Jestem zaskoczony, że znalazłaś tu cokolwiek do przyrządzenia.  

Lorraine roześmiała się. 

- Nie znalazłam. Przywiozłam to ze sobą. Ktoś musiał wyczyścić lodówkę. 

- Cóż, jesteś wspaniałą kucharką - powiedział, wyciągając talerz w stronę tosta.  

Lorraine podała mu masło. 

- To przetrwanie. Wiesz że, Diana nie umie nic gotować. Tak czy owak, droga do 

serca mężczyzny, no wiesz. Trenuje swoje umiejętności na tobie. - Puściła do niego oko. 

Zoe się zdziwiła gdy zobaczyła jak jej ojciec się rumieni. Uśmiechnął się nieśmiało 

patrząc na swój talerz, wyglądał dużo młodziej. 

Taka mała rzecz, jak flirtowanie Lorraine, a rozświetliła przez moment jego serce. 

Może to co zobaczyła było spojrzeniem chłopca zakochanego w mamie. Gdybym tylko mogła 

107 

 

nauczyć się tego, byłoby dla nas łatwiej. 

Wyszedł zaraz po tym jak skończył jeść, miał do zrobienia jakąś pracę zanim uda się 

do szpitala.  

Dziewczyny zwlekały ze sprzątaniem. 

- On pracuje tak ciężko - powiedziała Lorraine. 

- Tak. Rachunki, rachunki, jeszcze raz rachunki. - Głos Zoe był łagodny. Poczuła 

więcej współczucia do człowieka którego blask widziała dziś rano, różnił się od sztywnego 
nieznajomego, który egzystował tak od tygodni. 

Lorraine zmywała naczynia, Zoe wycierała je do sucha. Ich ostatnie minuty mijały, a 

Zoe wciąż utrzymała tajemnicę przed najlepszą przyjaciółką.  

To jest moja ostatnia szansa, pomyślała. Ale co mam powiedzieć? Lorraine, jest taki 

wampir, a ja obiecałam, że pomogę mu zabić jego brata, który również jest wampirem? Jest 
nim mały chłopiec z którym rozmawiałaś. I który omalże cię nie zamordował. Och, nie, nie 
wiem, jak to zrobimy. Zostawiłam to jemu. Jeśli jej to powiem, ona zwariuje. 

A po za tym co mogłaby Lorraine zrobić? Wyjeżdża dzisiaj. Nie mogła powiedzieć 

Dianie żeby nie jechała - nie z tego powodu. Diana zamknęłaby je obie. Lorraine 
zamartwiałaby się całą drogę do Oregonu. Zoe nie mogła jej tego zrobić.  

Ale co zrobię kiedy on wróci? pomyślała. Czy mogę mu powiedzieć, że zmieniłam 

zdanie? 

- Rozmarzyłaś się, Zo? 

Zoe zaczęła. 

- Chyba tak. 

- O chłopcu? Och, nie wyglądaj na taką zaskoczoną. Rozpoznaję malinkę na pierwszy 

rzut oka. 

Zoe nic na to nie mogła poradzić, palce bezwiednie powędrowały w stronę szyi. 

Zarumieniła się. 

- Ja... 

- Wiem - przerwała jej Lorraine. - Spotkałaś jakiegoś przystojnego chłopaka, ale za 

nim się obejrzałaś, wpuściłaś go i pozwoliłaś mu skubnąć swoją szyje, nawet jeśli ledwo go 
znałaś, i dla tego mi nie powiedziałaś bo stwierdziłaś że pomyślę że jesteś zdzirą. Już 
poprzedniej nocy ugryzłam się w język, więc nie pytałam. Szczerze mówiąc, Zoe, to pewnie 

108 

 

pomyślałaś że to zbrodnia. Żyje się tylko raz. Jest przystojny? 

Zoe skinęła głową, bojąc się mówić. 

- Widziałaś się z nim jeszcze? 

- Tak.  

- Dobry Boże, zamknij się. Nic nie słyszę jak gdy mówisz tak szybko. Nieważne. 

Jestem wkurzona że mi nie powiedziałaś. Ale znam cię. Następnym razem jak tylko to 
przemyślisz, powiedź mi - choć pewnie ten następny raz będziesz musiała mi to napisać. - 
Nagle Lorraine wyglądała uroczyście. - Obiecaj mi Zoe, że będziesz pisać. 

- Oczywiście, głuptasie. - Zoe potrząsnęła delikatnie ramionami przyjaciółki, czując 

ulgę ze zmiany tematu. - Olbrzymie długie, zawiłe listy całkowicie o wszystkim. 

Lorraine westchnęła. 

- Widzę, że będę musiał kupić ci słownik. 

- To tylko Oregon - powiedziała rozbawiona swoim własnym żartem Zoe. - Będę cię 

odwiedzać. 

Umyły ostatnie naczynia. Przyjaciółka spakowała swoje rzeczy, i udały się do domu 

Lorraine na spotkanie z Dianą. Szły powoli, trzymając się za rękę, tak jak wtedy gdy miały po 
osiem lat. 

Kiedy dotarły do domu, wszystko wydawało się przyspieszyć. Samochód był niemal 

całkowicie zapakowany, Diana ucieszyła się widząc Lorraine, Zoe czuła się niezręcznie, ale 
pomogła wnieść ostatnie worki. Diana próbowała umieścić ostrożnie w aucie swoją gitarę, 
podczas gdy Lorraine coraz bardziej wyglądała na zirytowaną. 

- Z tego wszystkiego najlepsze jest to... - szepnęła do Zoe z drugiej strony Toyoty, - że 

nie będzie mogła grać na niej, pod czas jazdy.  

Dom rozbrzmiewał echem gdy chodziły po pokojach sprawdzając czy nic nie 

zostawiły. W końcu nie mogły odkładać tego w nieskończoność. Diana zajęła miejsce w 
samochodzie, bawiła się niecierpliwie kluczykami, Lorraine zajęła miejsce pasażera. 

- Czeka nas długa droga - powiedziała Diana. - Żegnaj, Zoe. Miło było cię poznać.  

Lorraine spiorunowała macochę wzrokiem i chwyciła przez okno rękę Zoe. 

- Zadzwonię jak tylko będę mogła.  

Samochód wycofał w tył podjazdu, wjechał na spokojną podmiejską drogę, i ruszyły 

109 

 

w kierunku autostrady. Zoe patrzyła jak znika za następnym rogiem. 

- GZN dwa - pięć - sześć - zarecytowała monotonnie, jakby była świadkiem ucieczki 

auta z wypadku.  

Szła do domu, odwróciła się ostatni raz w stronę posesji. 

To już zawsze będzie stary dom Lorraine. Do którego już nigdy nie wejdzie. Zostałam 

sama. Chociaż nie tak do końca. Zbliżała się jej randka. Uśmiechnęła się sucho otwierając 
drzwi i wchodząc do cichego domu. 

 

Gdy ojciec wrócił tej nocy, przyszedł do jej pokoju, siedziała na łóżku i czytała. Zoe 

uśmiechnęła się i poklepała wolne miejsce na kołdrze obok siebie. Przyjął jej zaproszenie i 
usiadł, nagle wziął głęboki oddech, jakby przygotowywał się do czegoś, co go przerażało. 
Naprężyła się. 

- Przykro mi z powodu tamtego dnia - powiedział, nerwowo pocierając brodę. - Twoja 

matka i ja rozmawialiśmy o tym wiele. Masz rację. Nie dawałem ci dość swobody. Po za tym, 
ostatnio musiałaś się zająć sama sobą - zrobiłaś to i nie skarżyłaś się. Jeśli to nie było dojrzałe 
zachowanie, to nie wiem co nim jest. Po prostu chcieliśmy cię chronić, Zoe. Ale ja już to 
mówiłem.  

Zoe była zakłopotana, jego przeprosinami, ale cieszyła się. Jednak, nie była całkiem 

pewna, co ma zrobić. Chciała go przytulić, ale poczuła się zbyt nieśmiała. 

- Rozmawiałem z pewnym facetem w szpitalu. Twoja mama namówiła mnie na to. On 

jest psychologiem. Widocznie mają tam sesje terapeutyczne dla rodzin yyy...pacjentów. 

Zoe wiedziała, co miał na myśli, chodziło mu nieuleczalnie chorych pacjentów. Ale 

wciąż nie mógł tego powiedzieć.  

- Dał mi kilka porad, naprawdę byłem zaskoczony. Nie wiem dlaczego. Sądzę że 

byłem jedynym, który kiedykolwiek tam przeszedł. Ale facet trafił kilka razy w sedno, tzn. na 
temat tego co czuję. - Patrzył obok niej na ścianę, jakby łatwiej byłoby mu mówić w ten 
sposób. - Tak czy inaczej - jego wzrok przesunął się w dół na dywan, wciąż unikając jej 
spojrzenia. - Pomyślałem, że może zechcesz przyjść następnym razem. Powiedzmy, że w 
przyszłym tygodniu. To może nam pomóc przez to przejść. Jestem bezradny. Bóg jeden wie, 
że musimy coś zrobić. Mają tam grupy. Czy coś takiego. Myślę, że się nam to przyda. Możesz 
zostać tak długo, jak chcesz. 

- Chciałbym - odparła, i poczuła ulgę. 

Wziął ją za rękę. 

110 

 

- Nie chcemy abyś czuła się odtrącona. Nigdy tego nie chcieliśmy. 

Zoe ścisnęła jego dłoń. 

- Wiem, ale, - cóż- czułam się taka samotna. - Nie mogła powstrzymać łez. Cholera, 

pomyślała, nie chcę, aby znów się poczuł źle. Nie chcę go odstraszyć. 

Ale ojciec otoczył ją ramionami i przytulił, gładząc po plecach. On naprawdę się 

stara, pomyślała. Nie mogła się już powstrzymać od płaczu. Znów był jej tatusiem. Zajmie 
się nią i sprawi ze wszystko będzie dobrze. 

W końcu rozpłakała się, i odsunęła się od niego. 

- Prześpij się trochę. - Pocałował ją w czoło i wyszedł zamykając drzwi.  

Zoe wyłączyła lampkę i ułożyła się do snu. Teraz już powinno być łatwiej, czuła że 

szala wagi podnosi się na jej korzyść.  

Ale przypomniała sobie Simona, i waga znów runęła w dół. Kiedy on wróci? 

pomyślała. Co mam na sobie?  

Jednak jej ojciec znów z nią rozmawiał, był bardziej dostępny, więc może by 

zrozumiał. Być może jakoś ją z tego wydostanie. Nie. Jeśli była pewna że Lorraine jej nie 
uwierzy, to czy zrobi to jej ojciec? Musi uwierzyć, pomyślała. Nie kłamię. Przynajmniej 
sądziłby, że spotkała niebezpiecznego młodzieńca i zrobiłby coś o tym. Zadzwoniłby może na 
policję, i nie zostawiłby jej samej.  

Wstała z łóżka mówiąc sama do siebie, poszła do drzwi ojca. Zapukała lekko. Brak 

odpowiedzi. Zapukała ponownie, trochę głośniej. Wciąż nie ma odpowiedzi. Otworzyła drzwi 
i zajrzała do środka. Leżał na cieniutkiej narzucie w ubraniu i twardo zasnął. Nie otwarta 
teczka leżała obok niego na łóżku. Zmarszczył brwi przez sen, chrapał lekko, wypuszczając 
powietrze jak dziecko. Był wyczerpany. Zdała sobie sprawę, jak niesprawiedliwe byłoby to 
mu powiedzieć, absurdalnie oczekując że jej wierzy. Nie mogę go obudzić, pomyślała, i 
wróciła do pokoju. To jest tylko moja sprawa. 

 

Spała do późna następnego dnia, gdy wstała jej ojca już nie było. Pewnie poszedł do 

pracy albo do szpitala, nie wiedziała. Zapomniał zostawić kartkę.  

Spędziła trochę czasu na czytaniu, zwinięta w kłębek na fotelu z grubą książki 

science-fiction. Odkrywając często że czyta coś tą samą linijkę ponad dwa razy i nadal nie 
rozumie tekstu. Jej myśli uporczywie wracały do dzisiejszego wieczoru. 

Czy dziś przyjdzie? W końcu zrezygnowała z czytania i zeszła do piwnicy by wrzucić 

111 

 

trochę prania do pralki. Potem wyciągnęła odkurzacz. Pod wieczór siedziała przy stole w 
kuchni z notatnikiem i długopisem, układając w głowie wiersz.  

 

 

 

W sercu nocy 

Obserwuj samotnego ch

ł

opca 

Czekaj

ą

cego na blade ksi

ęż

ycowe 

ś

wiat

ł

o 

Oczy na zawsze zmienione w lodowe chmury 

Gwizdy 

Nad spranymi d

ż

insami 

Srebrne w

ł

osy 

Poni

ż

ej czarna skóra l

ś

ni 

Pó

ł

 dziki 

Wci

ąż

 wpó

ł

 szalony 

By

ł

 dzikszy przed czasem 

Teraz zwi

ą

zany przez noc 

Gdy spaceruje 

Mo

ż

e us

ł

ysze

ć

 d

ź

wi

ę

k 

Zmieni si

ę

 w promie

ń

 ksi

ęż

yca 

I zniknie na zawsze 

112 

 

 

 

Usłyszała drapanie do tylnych drzwi. Zamrugała, odłożyła pióro i odwrócił się do 

drzwi. Wyjrzała przez małe okienko, dostrzegła jakiś cień na zewnątrz. Klucz sam przekręcił 
się w drzwiach, zamek trzasnął, a drzwi same otworzyły się po cichu.  

Simon wszedł do środka.  

- Muszę zostać zaproszony tylko raz.  

- Nie musisz być aż tak melodramatyczny - rzuciła z ulgą.  

Wyglądał na zawstydzonego. Usiadł przy stole i wziął od niej notatnik. Patrzyła jak 

czyta jej wiersz. Ciągle zapominała jaki był piękny, pomyślała ze zdumieniem. 

- Co gdyby mój ojciec tu był? - zapytała.  

- Wiedziałem, że jesteś sama. - Uśmiechnął się z nad notatnika i dotknął jej policzka 

palcami tak zimnymi jak sople lodu. - Czekałam na ciebie od wieków. 

Przez chwilę wyobrażała sobie ich obraz razem jak uciekają za ręce, z dala od 

problemów tego świata. Wkradający się w noc, szeptał cieniutki głos, zignorowała go.  

- Masz jakiś pomysł, jak to zrobić? - Była przerażona, słysząc drżenie we własnym 

głosie. Miała nadzieję, że nie miał.  

Simon położył notes na stole. 

- Mam plan. 

Spostrzegła wierzch jego drugiej dłoni, nie chciał jej nią dotknąć. Trzymał ją pod 

stołem. Chicała zobaczyć dlaczego, ale on nie chciał jej pokazać, jednak dał za wygraną. Była 
poparzona. Widniał na nie wstrętny czerwony obrzęk.  

- Byłem na zewnątrz zbyt długo - powiedział zwyczajnie.  

- Słońce? - zapytała.  

- Spieszyłem się by się ukryć bezpiecznie w środku ale nadszedł sen. Nie 

zabezpieczyłem wystarczająco okna, słońce musiało wejść przez szparę. Obudził mnie ból. 

Na jej twarzy było widać przejęcie.  

Uśmiechnął się. 

113 

 

- Tak, to boli jak cholera, ale szybko się goi. 

- Ale jakim sposobem Christopher udaje prawdziwe dziecko, jeśli nie może wychodzić 

w dzień? 

- Możemy stać w niewielkiej ilości słabych porannych promieni, albo przez krótki 

moment w pochmurny dzień. Oni myślą, że on jest albinosem. Otulają go i trzymają z dla od 
silnego światła, w ten sposób chronią jego delikatną skórę. Myślę, że nie byłby chętny do 
przetestowania pełnych promieni słonecznych. - Simon uśmiechnął się, na tę myśl. 

 Albinos. Zoe znowu pomyślała o chłopcu stojącym przy wejściu do alei, zadrżała. To 

było on. Rósł w niej gniew. Nie mogła pozwolić aby czyhał na życie dziewcząt takich jak 
Lorraine. Simon puścił jej dłoń i podniósł pióro. 

- Czy mogę korzystać z twojego notatnika? 

Skinęła głową. Podjęła decyzję, i poczuła się pewniej.  

Obrócił kartki na czystą stronę i narysował ośmiokąt. 

- W parku znajduje się mała konstrukcja. 

- Altanka - mruknęła. 

Skinął głową.  

Narysował wydłużony prostokąt na jednej stronie. 

- To jest dół na przeciwległej stronie ławki. Wykopałem go wczoraj wieczorem. 

- Ale na pewno ktoś dzisiaj go zauważy?  

- Ukryłem go. 

- Simon, a jeśli ktoś tam wpadnie? 

- Nikt nie spaceruje tamtą stroną. Mało kto bawiłby się tam w taką pogodę. 

Wydawał się dostrzegać zagrożenie dla niewinnych ludzi. Przeraziło ją to, ponieważ 

ten fakt czynił go bardziej ludzkim. 

- Dlaczego dół? 

- W nim są małe kołki. Chcę, żebyś go tam zwabiła. Są bardzo ostre. Myślę, że 

powinny załatwić sprawę.  

114 

 

Jej brzuch fiknął salto. 

- Zawsze zastanawiałam się, dlaczego są skuteczne. Chodzi mi o te w filmach. 

Zwłaszcza że z założenia jesteście niezniszczalni. 

- Trzeba nas przebić na wylot - powiedział, patrząc nieswojo. - Nie wystarczy nas 

zranić, nadziać. To trzyma nienaturalne ciało wystarczająco długo aby dusza zdążyła uciec. 
Dusza, która jest więziona i przetrzymywana w męczarniach. Wtedy to będzie prawdziwa 
śmierć.  

Zastanawiała się czy ciało może być na tyle samolubne aby więzić swą duszę. Co to 

czyni z kimś, kto jest zagrożeniem? 

- Co jeśli mnie złapie? 

- Będę tam, Zoe. Nie pozwolę aby ci się coś stało. Będę obserwował. Nie będzie 

podejrzewał że go wystawisz. Gdybym to był ja, to na pewno nie poszedłby tak ślepo. Jeśli 
złapie przynętę, będę tam w mgnieniu oka i zniszczę go. Tylko musisz go zwabić na ten 
skrawek ziemi.  

- Ale jak to zrobimy by poszedł za mną? 

- Będziemy obserwować jego dom. Wiem, kiedy się wymyka. On czeka jak jego 

rodzina zaśnie. Pójdzie za tobą - będziesz sama i piękna - jestem pewien że da się nabrać.  

- Kiedy idziemy? 

- Za kilka godzin. 

- To bardzo długo. 

- Mam ci kilka rzeczy do powiedzenia, o ziemi której potrzebuje, o jego misiu. 

Rzeczy, które mogą ci pomóc. W każdym razie - jego głos stał się miękki i chętny. - 
Myślałem, że może zechcesz mnie znów pocałować.  

Spojrzała nerwowo, jej ręka bezwiednie powędrowała do szyi.  

- Nie - szepnął. - Tylko całus. Prawdziwy pocałunek.  

Pod czas gdy Zoe zabierała swój płaszcz z poręczy, Simon stanął przy głównych 

drzwiach, kopiąc we framugę.  

- Przestań - powiedziała. - Ja też się denerwuje, wiesz. 

Podniósł wzrok, jakby zmuszając się do tego. 

115 

 

- Jest szansa, że może wiedzieć o tobie - powiedział w pośpiechu. I wyszedł. 

Wybiegła za nim, jej zakończenia nerwowe krzyczały. 

- Co masz na myśli? 

Stał na zewnątrz, pochylił głowę, wsadził ręce w kieszenie. 

- Zrozumiem, jeśli nie pójdziesz. 

Zbladła. 

- Nie miałeś zamiaru mi o tym mówić, prawda? 

- Nie. 

- Co sprawiło że zmieniłeś zdanie? 

- Twoje cholernie pocałunki. - Wysunął przed nią kawałek papieru.  

Stopniowo zaskoczona, przeczytała dziecięcą prozę. 

- Ale, Simon, tu nie ma nic o mnie. 

- Nie, ale on jest złośliwy. To tak, jakby pozwalał mi myśleć że jesteś bezpieczna. 

On jest paranoikiem, to wszystko, pomyślała. Czytał to zbyt wiele razy. Powiedział mi 

o liście. Nie mógł iść bez poinformowania mnie, nawet jeśli był tak bardzo zdesperowany. 

 

Ubrana na przynętę szła o północy w dół cichej ulicy. 

Gdzieś tam był Simon, była pewna, obserwował ją, chronił. Musiała uwierzyć, że 

mógł zapewnić jej bezpieczeństwo. 

Mimo to jej dłonie pociły się, a w ustach miała sucho. Na szyi zawiesiła krucyfiks od 

Lorraine, schowała go pod sweter. 

Sprawiał że czuła się lepiej, bez względu na to co jej opowiadał Simon. Nie zaszkodzi 

sprawdzić tę teorię. Było jej zimno, ale otuliła się ciaśniej kurtką i zmusiła się by iść powoli. 
Chciała dać mu wystarczającą okazję aby mógł ją spotkać. Zoe wiedziała, kiedy Christopher 
zaczął iść za nią, choć nigdy go nie usłyszała. Zmieniła się faktura powietrza. 

Może część krwi którą pozostawił w niej Simon wyczuwała go.  

116 

 

Szła w stronę parku w gwieździstą, bezchmurną, zimną noc, ledwie ośmielając się 

oddychać. 

 

 

Tłumaczenie – Fanmoon 

Beta – Plutonia 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

117 

 

14. Simon 

 

 

 

Simon obserwował Zoë z cienia. Ukrywał się za drzewem, za krzakiem, za ogrodzeniem, ale 

zawsze utrzymywał odległość.  

Jakie świetne ma nogi, pomyślał. Jakie piękne długie ciemne włosy - jak Bess w tym wierszu o 

rozbójniku

21

. Szybko porzucił tą myśl, przypominając sobie jak Bess umarła, by ocalić swojego 

kochanka. To sprawiło, że poczuł się nieswojo. Jednak ona obudziła w nim poezję. 

- Chodzi w pięknie, - wyszeptał. Uśmiechnął się. Wolno nadjechał samochód, a on rozpłynął 

się w mgłę.  

Skręciła za róg, a on przepłyną za nią w poprzek trawnika. Czuł się jak rozmyty, jak zwykle 

gdy się rozpływał. W ten sposób trudno było trzymać się celu. Dziś wieczorem nie mogę sobie 
pozwolić na dryfowanie, zdecydował, sięgnął swoim umysłem, by zebrać razem jego rozproszone 
atomy, za kratką ogrodzenia gładko zmieniając się w bladego chłopca w pełnym gracji ruchu. 

Nagle wiedział, że Christopher też tu jest, przed nim. Z początku nie mógł zobaczyć chłopca i 

zaczął panikować. Potem poruszenie w drzewach przyciągnęło jego spojrzenie - nietoperz, w górze 
gdzie by go nie zobaczyła. Nietoperze używają sonaru. Zaklął cicho i ponownie się rozpłynął. Teraz 
go nie wyczuje. Mam nadzieję, że nie pozostanie długo w tej formie, pomyślał Simon, gdy zaczęła 
ogarniać go zdrętwiała apatia.  

Wyczuł, że Zoë przyspieszyła. Ona wiedziała. Zwolnij. On się domyśli. Zwolnij. Ostatnia myśl 

rozbrzmiewała wokół niego i Simon zaczął zwalniać, zaczął dryfować. Ach, skrząca się noc. Czemu 
nie poszybować do gwiazd? Nie. Muszę podążać. Podążać za kim? Dziewczyną. Jaką dziewczyną? 
Myślę, że rozproszę się i zaskrzę jak mróz. Nie, odezwał się odległy głos rozsądku. Christopher, 
zasyczało ciche wspomnienie. Ostrzeżenie przebiegło od atomu do atomu i zebrało je razem. 
Ukształtowało go z powrotem w chłopca.  

Przykucnął za zaparkowanym Volvo. Zza zderzaka mógł zobaczyć park po drugiej stronie 

ulicy. Przeszło dwóch chłopaków, palących papierosy i poszturchujących się pięściami. Zniknęli za 
rogiem. Był przed Zoë, ale mógł zobaczyć ją nadchodzącą drugą stroną ulicy. Mógł tylko mieć 
nadzieję, że Christopher nie wyczuł podejrzanej mgły unoszącej się poprzez noc. 

Jeśli Zoë mogłaby poprowadzić Christophera do parku, wszystko byłoby dobrze. Gdyby tylko 

mogła dotrzeć na drugą stronę dołu, zatrzymując się jakby śniąc, by go zwabić i nakłonić by podszedł 
do niej. 

                                                

21

 Wiersz Alfreda Noeya „ The Highwayman” 

118 

 

- O, biedny mały chłopiec, - powiedziałaby i przywołała w pułapkę, prowadzącą do jego 

śmierci. 

Ciemny kształt unosił się poniżej świateł ulicznych nad głową Zoë. Nie spojrzała w górę, ale 

Simon zobaczył jak wzdrygnęła się na cień rzucony na chodnik. Nie patrz. Nie pozwól mu się 
dowiedzieć. Jej pięści były mocno zaciśnięte, ale nawet nie zerknęła. Simon mógł usłyszeć piski, 
których nie mogła Zoë, wysoki kwik, który rozchodził się w powietrzu, badał kształty i poruszenia w 
nocy. Nie ośmielił sie ruszyć, by nie przyciągnąć uwagi Christophera. 

Następnie nietoperz wyprzedził Zoë. Zanurzył się w drzewa i zniknął. I, w parku, mały 

chłopiec wyszedł z krzaków na chodnik. Na ramieniu niósł plecak. Pluszowy miś wysuwał głowę spod 
rozpiętej sprzączki. Chłopiec zaczekał na Zoë z oczekiwaniem na twarzy.  

Simon obnażył zęby, a z tyłu gardła narósł mu warkot. Do diabła z nim. Czy nie mógł 

zaczekać dłużej? Nie mógł śledzić jej dalej? Zorientował się? 

Zoë dotarła do parku, a Christopher podszedł do niej, plecak uderzał go w udo. Zoë wyglądała 

na zaskoczoną. Nie poddawaj się, błagał Simon. Pamiętaj on jest dla ciebie tylko chłopcem. Podniósł 
rękę do ust i zaczął obgryzać paznokcie. Cholera! Cholera! Cholera! 

Rozmawiali. Simon nie słyszał dokładnie o czym, nawet z uszami nastawionymi na 

wychwytywanie dźwięków. Był za daleko, by rozumieć słowa, a to prawie doprowadzało go do 
szaleństwa. Może słowa Christophera wydały go. Może on ją zna. Zoë nie mogłaby tego powiedzieć, 
ale Simon mógłby - gdyby tylko słyszał.  

Zoë weszła do parku z Christopherem, podając mu rękę. Grzeczna dziewczynka. Odważna 

dziewczynka. Jej uśmiech wydawał mu się wymuszonym, ale Simon podejrzewał, że Christopher nie 
dbał na tyle o ludzi, by odróżnić fałszywy uśmiech od prawdziwego.  

Simon ostrożnie podążał za nimi w pewnej odległości, gdy przemierzali ścieżkę prowadzącą 

do centrum parku. To był właściwy kierunek i ośmielił się mieć nadzieję. Ale oni przystanęli w cieniu 
szeroko-rozgałezionego drzewa. Nie tu, cicho błagał Simon. Nie zatrzymuj sie tutaj. Światło księżyca 
nie przenikało przez cienie, więc mógł zobaczyć tylko ocienione kształty. Nie patrz w jego oczy, 
pomyślał. Pamiętaj co mówiłem. Jeśli to zrobisz, będzie cie miał. Idź stamtąd. Idź. Mimo to pozostali 
tam w ciemności, jakby przez wieczność, a Simon miał ochotę wyć. 

To było złe; musiał do niej pójść. Podjął ryzyko i uspokoił się. Jeśli podejdę bliżej, mogę go 

zaskoczyć, pomyślał.  

Kształty stawały się wyraźniejsze w miarę jak podchodził, a on zobaczył jak mniejszy kształt 

podawał coś dziewczynie. Potem był wystarczająco blisko, by usłyszeć szczebioczący głosik. 

- To jest Teddy. On też się zgubił. Pocałuj Teddy’ego i będzie dobrze. 

Zoë nachyliła się do dziecka, coraz bliżej w zasięg tych zachłannych rąk. On mógł złapać ją za 

włosy, obnażyć jej gardło - mógł ją mieć. Simon cały się spiął. 

119 

 

- O, co za śliczny miś, - wykrzyknęła Zoë i zabrała zabawkę od Christophera. Cofnął się krok 

do tyłu, a Simon znieruchomiał z szoku. Co ona robi? 

- Oddaj mi mojego misia, - powiedział Christopher, sięgając. 

Zoë trzymała go poza jego zasięgiem. 

- Tylko go oglądam. 

- Oddaj mi mojego misia, - powiedział Christopher z większym naciskiem. 

Zaśmiała się. Dla Simona brzmiało to wymuszenie. 

- Coś nie tak? Nie mogę zażartować? - cofnęła się o kilka kroków, a Christopher ruszył za nią 

z zaciśniętymi pięściami. 

- Oddawaj go. - prawie użył rozkazującego tonu, ale szybko przerwał, nadal udając bezbronne 

dziecko. 

- No dalej, nie chcesz się zabawić? - spytała, cofając się szybciej. - Jeśli go chcesz, chodź i 

weź sobie. - Odwróciła się i wypadła z cienia, trzymając przed sobą przemoczonego pluszowego 
misia.  

Christopher wydał okrzyk wściekłości i ruszył za nią z paniką na twarzy. 

Simon uśmiechnął się i wesoło wyrzucił pięść w powietrze. Dalej, Zoë, dalej. Mogła to zrobić. 

Chciał zacząć wiwatować. 

Zmierzała w kierunku altany. 

- No dalej, - wołała. - Nie jesteś zabawny. 

Simon miał ochotę się śmiać. Christopher nie ośmielił się poruszać szybko jak błyskawica i 

odzyskać zabawkę, ponieważ to zakończyłoby jego grę. On myślał, że nadal ma szansę. Nie wiedział. 
Udawał bezbronnego małego chłopca, biegnącego za swoim ukochanym misiem, oburzonego jej 
drażnieniem się. Simon miał nadzieję, że nie zszył tej dziury, że jego cenna gleba wysypywała się na 
tą obcą ziemię.  

Simon z zapałem podążał za nimi, zaganiając ich swoimi życzeniami. Cisza, która dawno stała 

się nawykiem, nie wymagała wysiłku i wkrótce stał się śmiały. Skoro Christopher miał oczy 
skierowane na swojego misia, czasem Simon przechodził przez światło księżyca nieosłonięty. Chciał 
nadążyć.  

Zoë uskakiwała za altanę, kilka kroków w górę w jedną stronę i w dół w inną. A Christopher 

gonił ją jak oszalały, zwiększając prędkość, stopniowo pozbywając się pozorów. Wkrótce był zbyt 
wściekły by się o to troszczyć. Cisnął na bok przeszkadzający mu plecak. To był ciemny park, późna 
noc - uderzy szybko i przerwie grę. 

120 

 

Zoë dyszała, a jej twarz była biała, jak gdyby mróz pokrywał jej gardło. Uskok tu. Unik tam. 

Zwolniła. A Christopher, na krótkich, pulchnych nogach, poruszał się szybciej, przeskakując przez 
puste ławki, na jego twarzy nie było znużenia, jedynie złość i rosnąca żądza krwi. 

- Nie możesz mnie złapać, - wykrzyknęła Zoë, pomiędzy urywanymi oddechami i ponownie 

przebiegła przez altanę na drugą stronę. Na stronę na której jeszcze nie była. Stronę z dołem. 

Simon przebiegł dookoła krzaków, prawie na czworakach i rzucił się na suche liście. Stąd 

mógł wszystko widzieć.  

Zoë z pełną prędkością odbiła się od szczytu schodów. Nagle była w powietrzu. 

O, Zoë, nie skacz zbyt blisko. Przez głowę przepłynął mu jej obraz, połamanej i poranionej. 

Jego ręka powędrowała do jego ust by ukryć jego przerażenie. 

Christopher był na szczycie schodów, Zoë leciała w powietrzu, a Simon poczuł się jak 

zamrożony w czasie. Uniósł się do połowy.  

Christopher, gotowy do zbiegnięcia ze schodów i złapanie jej, zatrzymał się. Zobaczył ruch. 

Jego oczy skupiły się i odnalazły Simona, uniesionego do połowy z ziemi. Zoë przetoczyła się 
bezpiecznie, podczas gdy Simon i Christopher wpatrywali się w siebie, Simon w szoku, Christopher 
pogardliwie. 

Simon podniósł się powoli, kończąc na swoich stopach. Zoë leżała na trawie sapiąc, 

przyciskając do siebie pluszowego misia jak jakiś talizman.  

- Na czym polega twój podstęp, Simon? - nadszedł dziecięcy głos czysty jak dzwon, twardszy 

niż u jakiegokolwiek dziecka. - Prowadzisz jakąś grę? To twoja dziwka? - zaśmiał się, gdy zobaczył, 
że oczy Simona zalśniły gniewem. - Tak, jaki byłem głupi. Musiałem się zestarzeć. Dokąd mnie 
prowadziłeś, Simon? 

Simon trochę odprężył się wewnętrznie, ale nie pozwolił, żeby Christopher to zobaczył. 

- Sam musisz się tego dowiedzieć. - Christopher nie dowiedział się o dole znajdującym się 

kilka kroków od niego. Była jeszcze nadzieja. 

- Mam spytać dziewczynę? - kły Christophera zabłysły, gdy spojrzał chytrze. 

Simon chciał skrzywdzić tą twarz, pociąć ją, rozerwać. Jego brat nosił w sobie irracjonalną 

nienawiść. To gotowało się w nim i sprawiało, że trudno było mu myśleć. Schwytany w swoją złość, 
nie dostrzegł natychmiast zaszłej w Simonie zmiany.  

- Przestajesz być zabawny, - powiedział jego brat. Głos Christophera był wyższy, 

niezdecydowany, jak gdyby jego krtań była uszkodzona. - Powinieniem zabić cię już dawno temu, - to 
przekształciło się w pisk.  

Z prędkością kuli pistoletowej, czarny nietoperz zanurkował do twarzy Simona, ponad dołem, 

nad wypełnioną kołkami dziurą, która miała być jego śmiercią. Ostre pazury sięgnęły do oczu Simona, 

121 

 

a on szarpnął się w krzaki, zakrywając twarz. Był tylko stopę od dołu. Nietoperz ponownie 
zanurkował do jego twarzy. Simon zrobił unik. Ale nietoperz zmienił się w chłopca i powalił Simona 
na ziemię.  

Walcząc ze wściekłością. Simon gorączkowo starał się odtoczyć od dołu, który również 

mógłby stać się jego własną śmiercią, a Christopher nieświadomie zmuszał Simona do przybliżania 
się.  

Christopher był silny ponad ludzkie pojęcie, tak jak Simon, ale Simon był większy, co dawało 

mu przewagę. Chociaż Christopher był pozbawiany przebłysków człowieczeństwa, które 
powstrzymywały Simona. On gryzł, drapał, sięgał pazurami do gardła Simona i wywalczył duszący 
uchwyt. 

- Nie możesz mnie zabić, - wysapał Simon. - Nie masz nic czym mógłbyś mnie zabić. 

- Mogę cię okaleczyć. - warknął Christopher. - Mogę cię unieruchomić i zostawić bezradnego, 

aż znajdę sposób. - Zatopił swoje zęby w przedramieniu Simona i porwał skórę jak papier. Rozciął 
ciało znajdujące się poniżej.  

Simon krzyknął, bardziej z wściekłości niż bólu. 

- Niech cię diabli! - chwycił gardło brata, ale Christoper odtrącił go. Christopher przetoczył 

się, a Simon przeleciał nad nim. Głowa Simona znalazła się nad krawędzią dołu. 

Gałąź ugięła się. Liście zaszeleściły. Simon mógł usłyszeć jak ziemia usypywała się przy jego 

uchu, gdy waga Christophera przycisnęła go. Nie poddawajcie się, błagał bezduszne martwe konary. 
Wtedy on się dowie. On mnie tam wrzuci. 

- Simon! - krzyknęła Zoë. 

Zapomniał o niej. Stała nad nimi, uderzając Christophera gałęzią. 

Christopher zaśmiał się swoim zniszczonym dziecięcym głosem, głosem którego Simon tak 

bardzo nienawidził. Gałąź złamała się. Łzy kapały z twarzy Zoë. Christopher ponownie zaczął dusić 
Simona, miażdżąc jego tchawicę. 

Wtedy nadszedł kolejny głos. 

- Teraz cię mamy, Blondie. 

Christopher zerwał się z Simona. 

- Co do diabła...? - przykucnął, gotowy do walki lub ucieczki. 

Simon odwrócił się i został zaskoczony widokiem dwóch chłopaków biegnących od drugiej 

strony parku - jednego wielkiego, wyglądającego znajomo i mniejszego, młodszego dzieciaka za nim.  

Dyszeli zatrzymując się przed Simonem. Christopher ostrożnie się wycofywał. 

122 

 

- Teraz zamęczasz dzieciaki, dewiancie? - powiedział mniejszy chłopak.  

Simon widział jak Christopher porzuca decyzję o uciekaniu, błysk zainteresowania pojawił się 

w jego oczach. 

Większy z tej dwójki natarł. 

- Kenny chce swoją kurtę z powrotem, dupku. 

Drugi dołączył do niego. 

- Tak. Doszedł do siebie, ale nadal jest w szpitalu. 

Simon, wściekły z powodu upadku jego planu, poirytowany w gniewie, ruszył na chłopców z 

płonącymi oczami. Christopher mógł teraz odejść kiedy tylko chciał. Gdzie by poszedł? Jak wiele lat 
zajęłoby mu jego ponowne odnalezienie ? 

Ten większy wyciągnął zza paska nóż - tani nóż myśliwski z zaostrzoną kruchą krawędzią.  

Simon zatrzymał się. Teraz rozpoznał chłopaka. Głupiec. Co sprawiło, że myślał, że tym 

razem poszłoby mu lepiej? Ale dochodzący od niego zapach alkoholu odpowiedział za niego. Czy oni 
polowali na niego? Polowali na łowcę? 

Simon odwrócił się, by spojrzeć na drugiego chłopaka, który skradał się wokół niego podczas 

konfrontacji, mając nadzieję na zaskoczenie go od tyłu. Chłopak sapnął z przerażenia, gdy zobaczył 
warstwę krwi porywającą dół twarzy Simona, demoniczne pożądliwe spojrzenie i zrastające się ciało. 
Cofnął się i wydobył się z niego odgłos jak ze zranionej bestii. Dalej się cofał. Krok za krokiem. 
Potem zamachał ramionami i poślizgnął się. Słychać było pękanie i krzyk. Wpadł do dołu, dziury 
przeznaczonej dla Christophera. 

- Myślałeś, że możesz mnie na to nabrać? - Christopher uśmiechnął się z wyższością.  

Simon poruszył się w jego kierunku. Prawie to zrobiłem, ty gówniarzu, pomyślał. 

Zoë szarpała się ze swoim płaszczem, jakby ją palił. 

- Odejdę, - wysyczał Christopher. - Ale najpierw dorwę twoją dziewczynę. 

Rzucił się w kierunku Zoë z obnażonymi kłami. Ale coś znajdowało się w jej ręce - krzyżyk. 

Zatrzymał się i warknął, unosząc ręce, potem zaczął się zmieniać. Skórzane skrzydła wysunęły się z 
jego ramion. 

- Nie pozwól mu odejść, - krzyknął Simon. 

Zamrugała, zbyt wystraszona, by zrozumieć co miał na myśli. 

- Zatrzymaj go! 

123 

 

Twarz Christophera zafalowała i pomarszczyła się. Jego nos przekształcił się, a on zaczął 

kpiąco szczebiotać.  

Simon nie mógł patrzeć dokładnie na Zoë. Światło pochodzące z jej podniesionej ręki raniło 

jego oczy. W końcu podbiegł do niej i z krzykiem bólu wyrwał jej palący krzyż. Rzucił nim w istotę w 
którą zmienił się Christopher, gdy ta wznosiła się w powietrze. Wstążka zaplątała się wokół 
nietoperza. Wrzawa zamieniła się w krzyki.  

Zamiast nietoperza pojawił się chłopiec, ze wstążką na głowie, krzyżem przylegającym do 

oka. Na jego twarzy były oparzenia, a on szarpał swoje ciało, jak gdyby próbował zedrzeć ból. 
Rozdrapywał rany na policzkach i turlał się po trawie. Nie mógł widzieć dokąd szedł. Ślepo się 
zataczał. Zatoczył sie za daleko i odnalazł dół. Zawył. Chlupoczący odgłos wypełnił puste powietrze, 
w miejscu gdzie stał minutę wcześniej.  

Simon rzucił się do przodu nad krawędź dziury, by zobaczyć. Usłyszał Zoë idącą za nim, 

potem jęknął i cofnął się.  

Christopher zwisał na dwóch kołkach na które się nabił. Cuchnący dym rozchodził się od jego 

bulgoczącego kształtu. Jego ciało, umierając starało się przypomnieć sobie odpowiedni do ucieczki 
kształt, ale nie mogło się przemienić. Pojawiła się sekwencja niewyraźnych form skręcających się na 
szpikulcach i plujących krwią - chłopiec z głową nietoperza, wilk z chłopięcymi rękami, świnia z 
chłopięcą twarzą i liniejącą skórą. 

Chudy chłopiec jęczący i ssący palce skulił sie w rogu, w cudowny sposób pozbawiony 

obrażeń, zbyt przerażony, by krzyczeć. Simon podszedł do niego, wyciągnął go jedną ręką i rzucił. On 
przetoczył się po trawie, wstał i zaczął uciekać. 

Christopher, ponownie chłopiec, zmieniony z pomarszczonego karła, zapadł się w siebie jak 

zgnieciony pancerzyk owada - w końcu znieruchomiał przypominając mumię. 

Zoë nie odezwała się. Simon nie odwrócił się, by na nią spojrzeć. Wyobrażał sobie 

obrzydzenie na jej twarzy i nie chciał go zobaczyć. 

- Zostaw mnie, - wyszeptał chrapliwie, zwalczając z lodowymi łzami. - Zostaw mnie, 

odważne serce. Przyjdę do ciebie. Powiem ci co ze mną. Muszę zasypać tą dziurę, i muszę pomyśleć. 

Nie odwrócił się do niej. Nie słyszał jak odchodziła. Nie zauważył pluszowego misia 

wypełnionego glebą, który leżał porzucony na ziemi. Pustka wypełniła go, a on zadał sobie pytanie, 
którego nie odważył się zadać wcześniej. 

Co ja teraz zrobię? 

 

Tłumaczenie – nimel 

Beta – Plutonia 

124 

 

 

15 Zoë 

 

 

 

 

Zoë wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze toaletki jej matki i przykładała do szyi sznur 

pereł. Świeciły w zestawieniu z jej czarną bluzą. Na jej gładkiej szyi nie było żadnej skazy, jak gdyby 
ten chłopak nigdy nie istniał, ale on gdzieś tam był. Jej palce zatrzęsły się, gdy ponownie poczuła 
gorzki posmak mdłości. 

Wróciła do domu ostatniej nocy i ledwie miała czas by się rozebrać zanim znalazła się w 

łazience wymiotując. Kuliła się na podłodze łazienki w koszuli nocnej, przyciskając swoje spotniałe 
czoło do chłodnej porcelany, jęcząc przy każdej fali mdłości. Powtarzające się wymioty w końcu 
przyciągnęły uwagę jej ojca i przyszedł delikatnie pukając do drzwi łazienki. Wpuściła go, a on 
poklepał ją po plecach i mówił pocieszające rzeczy, dopóki nie poprawiło jej się na tyle, by wstać i 
wrócić do sypialni. 

- Musiałam coś zjeść - powiedziała mu. 

Zaśmiał się współczująco. 

- Jesz tak mało, że to wydaje się niesprawiedliwe. 

Próbowała się uśmiechnąć. 

- Tak. Zwykle to ja nie zgadzam się z jedzeniem, nie odwrotnie. 

Spała niespokojnie. Raz obudziła się pokryta zimnym potem, ale nie pamiętała co jej się śniło. 

Obawiała się ponownie zasnąć, walczyła z tym, naprawdę, ale pomimo wysiłków ponownie została 
wciągnięta w sen. Wstała rano ze wzburzonym żołądkiem i ciemnymi kręgami pod oczami. 

- Nie idź dziś do szkoły, skarbie, - powiedział jej ojciec, zanim wyszedł do pracy. - Wpadnę 

po ciebie w drodze do szpitala. 

Zoë nie miała zamiaru iść do szkoły, ale również nie mogła zabrać się za nic innego. 

Ostatecznie, poszła do sypialni rodziców, do szkatułki z biżuterią jej matki. 

Gdy była mała lubiła bawić się biżuterią jej matki, a jej matka czasem korzystała z tego, gdy 

chciała, żeby była cicho. Przedostała się przez małe rysunki przypominające jej dzieciństwo. Była tu 
tania, błyszcząca gwiazda, którą dała matce na któreś Boże Narodzenie i pierścionek jej babci. Były tu 

125 

 

uporządkowane rzędy kolczyków pod aksamitną narzutką, wspomnienia w zniszczonych i starych 
przedmiotach w ich poszczególnych przegródkach. 

Ale stare wspomnienia nie mogły wymazać wcześniejszej nocy i tego okropnego, 

niesamowitego pościgu. Naprawdę uwierzyła, że Christopher zabije Simona, i nic nie mogła na to 
poradzić. Chciałam go chronić, pomyślała. Ale jak ochronić kogoś przed tym? Ogarniało ją 
szaleństwo. I kim byli ci chłopcy? Zadrżała. Ci głupi chłopcy. Włożyła perły spowrotem do ich 
aksamitnej torebeczki. Szczęknęły jak zęby. 

Po tym jak zobaczyłam Christophera w tym dole, już nic mnie nie przestraszy, zdecydowała. 

Jej żołądek zacisnął się, nadal nie odporny na wspomnienia. Zamknęła wieczko szkatułki. 

Simon zabił własnego brata. To z pewnością bolało, nie ważne jaki ten brat był. Co on czuł? 

Całe życie - jeśli można je tak nazwać - spędził na gonieniu za tą jedną rzeczą. Co teraz zrobi? 

Jeśli odejdzie, czy mogłabym póść z nim? zastanawiała się. Mogłabym tak żyć? Mogłaby żyć 

w nocy, wiedziała to, ale krew? Nie, nie poradziłaby sobie z krwią.  

Jej spojrzenie skierowało się na autoportret jej matki, który wisiał nad łóżkiem. 

- On jest tak samotny, - powiedziała do obrazu, jak gdyby błagała matkę o zrozumienie. 

Zwinęła się w kłębek na łóżku rodziców, głaszcząc znajomą narzutę i zasnęła pod portretem, 

pod czujnymi oczami matki. Spała wyrczerpanym snem pozbawionym marzeń.  

Gdy wrócił jej ojciec odnalazł ją nadal śpiącą. Ochlapała twarz wodą i wspięła się do 

samochodu, nadal z zaczerwienionymi oczami. Zanim poczuła się w pełni obudzona, byli prawie w 
szpitalu. 

Anne Sutcliff siedziała na łóżku, ubrana w śliczną lizeskę

22

, którą kupiła przed laty na 

wycieczce do Anglii. Była bardzo blada i chuda, ale się uśmiechała.  

- Pójdę po coś do picia - powiedział Harry i wyszedł z pokoju. 

Zoë usiadła przy łóżku na chromowanym krześle. Czuła się krucha. 

- Słyszałam, że demolowałaś meble. 

Zoë zaczęła mówić i szybko sięgnęła po wymówkę, którą dała ojcu. 

- Uh, tak. Postawiłam gorącą kawę bez podkładki. Zawsze mnie przed tym ostrzegałaś, 

prawda? 

Zoë poczuła ulgę widząc znajomy uśmiech na twarzy matki. 

- Nie przejmuj się, nikt nie ma do ciebie pretensji, głuptasie. Ale nie jestem pewna czy gorący 

kubek, mógłby spowodować takie uszkodzenia. 

                                                

22

 liseuse [wym. lize

z] «lekki kaftanik damski wkładany na nocną bieliznę 

126 

 

- Cóż, to z pewnością była niespodzianka. - Zoë poczuła jak pokrywa się czerwienią.  

- Zoë, nie obchodzi mnie to, jak to się stało, naprawdę. Masz prawo być zła. 

Boże, ona myśli że zrobiłam to specjalnie, pomyślała Zoë. 

- Kiedyś bywałam strasznie zła - powiedziała jej matka. - Teraz już nie. 

Zoë pamiętała jak, kiedy jej matka zachorowała poraz pierwszy, wybuchała z najbłahszego 

powodu. 

- Ponieważ byłaś przerażona - powiedziała. 

- Tak. Częściowo tak. - Matka Zoë uśmiechnęła się do niej. - Ale nie możesz trzymać tego w 

sobie, albo w końcu wybuchniesz. To dlatego zasugerowałam, wiesz, twojemu tacie terapeutę. Gdy 
powiedziałaś, że nie rozmawia z tobą. 

- Poszedł - powiedziała Zoë. 

- Ty również, hę? Będziecie siebie potrzebować. 

Gdy odejdę, pomyślała żałośnie Zoë, kończąc za nią zdanie. 

Jej matka sięgnęła po rękę Zoë i uścisnęła ją, a jej głos złagodniał. 

- Świat się nie rozpadnie, Zoë. - Ona zawsze zdawała się wiedzieć dokładnie jak Zoë się czuje. 

- Wszyscy umrzemy - wyszeptała jej matka i zamknąła oczy, jak gdyby przyznanie tego było 

dla niej wielkim wysiłkiem. 

Zoë skuliła się jakby została trzepnięta. Nie mów o tym, błagała cicho. Ja nie chcę o tym 

rozmawiać. Nie ważne jak często mówiła sobie, że jej mama umiera, okropnie było słyszeć jak sama 
to mówiła. Wpatrywała się w swoje dżinsy, obawiając się spojrzeć w górę.  

Mama szarpnęła swoją rękę. 

- To nie zniknie, jeśli to zignorujesz. Nie istnieją zaklęcia przeciw śmierci, Zoë. 

Zoë zmusiła się, by spojrzeć na matkę. Tak, istnieją, chciała powiedzieć. Ciemne zaklęcia. 

Znam jedno. Ale wiedziała, że nie może. 

- Poddajesz się. Jeśli mówisz to w ten sposób, pozwalasz by to się stało. 

Jej matka potrząsnęła głową. 

- Po prostu już się nie boję. To nie jest poddanie się. Zoë, twój tata będzie potrzebował 

pomocy. Zatroszcz się o niego. 

Zoë spojrzała na drzwi, zanim mogła się powstrzymać. Co jeśli on słyszał? 

127 

 

Jej matka dostrzegła obawę na jej twarzy i westchnęła. 

- Przykro mi, że nakładam to na ciebie. To niesprawiedliwe, prawda? Nie powinnaś zostać 

zmuszona do bycia tą silną. 

Pięści Zoë zacisnęły się. Ona miała rację, to niesprawiedliwe. To wszystko jest 

niesprawiedliwe. W końcu zadała pytanie, od którego zadania powstrzymywała się odkąd to się 
zaczęło. 

- Dlaczego ty, mamo? 

Jej matka wzięła niezdarny łyk wody. - To spotyka ludzi przez cały czas, więc dlaczego nie 

mnie? Nie jestem wyjątkowa. Cicho! - dotknęła jej warg. Ten gest był wysiłkiem. - Wiem. Dla ciebie 
jestem. Ale nie dla całego świata. 

Zoë spojrzała na matkę z dumą. Jest ode mnie dużo lepsza, pomyślała. Jest odważna.  

- Nie sądzę, że mogę tak czuć - w końcu powiedziała. 

- Cóż, ludzie w twoim wieku nie wierzą, że kiedyś umrą. 

Mama przez chwilę była cicho. Zoë nie wiedziała, czy ona odpoczywa czy rozmyśla. 

Sanitariusz przepychał pod drzwiami grzechoczący wózek. Ktoś w dole korytarza wzywał 
pielęgniarkę. 

- Podejrzewam, że nadal jestem troch zła - w końcu powiedziała jej matka. - Są rzeczy, które 

nadal chciałabym zrobić. Czy kiedykolwiek powiedziałam ci jak bardzo chciałam domu na wsi ze 
stadem kotów i pracownią z ogromnymi świetlikami? 

- Wiele razy. - Zoë przypomniała sobie siedzenie z nią w kuchni po szkole, gdy robiła sobie 

przerwę od malowania. Podczas gdy sączyły gorącą herbatę, jej matka opisywała swoją idealną 
pracownię w najdrobniejszych szczegółach. Nigdy nie męczyła się jej planowaniem. Jej matka nigdy 
nie byłaby w stanie żyć życiem Simona - tylko noce, żadnych jasnych, błyszczących dni, żadnych 
wielkich planów, tylko przetrwanie. Umierałaby w tęsknoty, usychała, stała się inna niż była. - Życie 
jest do chrzanu - mogła sobie wyobrazić jak jej matka to mówi i uśmiechnęła się. 

Jej matka spojrzała na nią ciekawie. 

- Coś śmiesznego? 

- Kosmiczny żart. 

- O. - Nie naciskała. - Mówiąc o kosmosie, wolę raczej ideę reinkarnacji. Chciałabym wrócić 

jako kot, którego właścicielem byłby ktoś taki jak ja. 

Zoë wzięła głęboki wdech. Może to stawało się łatwiejsze im więcej o tym mówiłeś. Przez 

wzgląd na swoją matkę mocno sie starała. 

128 

 

- Ktoś taki jak ty prawdopodobnie wyszedłby za kogos jak tata, który jest alergikiem. 

Uśmiech jej matki przygasł. 

- Nie mogę pojąć bycia niczym. To sprawia, że w środku czuję się strasznie.  

To samo powiedział Simon, zdała sobie sprawę Zoë. 

Anne Sutcliff skrzywiła się, zacisnęła oczy, a żołądek Zoë szarpnął. Nie zamierza teraz 

umrzeć, prawda? Na jej oczach? Ale jej matka uspokoiła się. 

- Nie mogę żyć dalej z tym bólem. 

Ponownie Zoë pomyślała o Simonie. 

- Obawiam się, że widzenie mnie w tym stanie wymaże dobre wspomnienia, Zoë. Że będziesz 

pamiętać mnie taką. Nie pozwól by się tak stało. Pamiętasz jak... - i rozpoczęła jedną z jej ulubionych 
historii z dzieciństwa Zoë. 

Zoë siedziała, kiwała i uśmiechała się, ale naprawdę nie słuchała. Myślała o tym co 

powiedziała jej matka. Jeśli ona może sobie z tym radzić, ja też będę próbować. Ale nie musi mi się to 
podobać. 

Jej ojciec wrócił i przyłączył się z własną historią. Potem ona opowiedziała im swoją wersję 

tej histori i śmiali się, a ona znów była ich częścią. 

- Nie pozwól zabrać sobie swojego życia - wyszeptała do Zoë jej matka, zaraz przed tym jak 

ona i jej ojciec wyszli. - Życie jest warte wysiłku. 

Nie, jej matka nigdy nie byłaby w stanie żyć w nocy, w ciemności. 

- Cieszę się, że przyszłaś - powiedział jej ojciec w samochodzie.  

Nadal między mni była ta nić porozumienia. Po prostu muszę być cierpliwa, zdała sobie 

sprawę. Niech rozpacza na swój własny sposób. Ostatecznie i tak do mnie wróci. 

Pozwoliła sobie zostać zahipnotyzowaną przez mroźne kręgi wokół świateł ulicznych. Czuła 

się pełna szczęścia i smutku w tym samym czasie. Tata nadal mnie potrzebuje, myślała. A co z 
Lorraine? To, że jest daleko, nie znaczy, że nie troszczy się o mnie. To nie usuwa jej z mojego życia na 
dobre. Ona również do mnie wróci, w pewnym sensie. Nie ważne kogo tam pozna, nadal stanowimy 
dla siebie ważną część naszego życia. Mam nadzieję, że niedługo do mnie zadzwoni.  

Rzeczy się zmieniają, zdała sobie sprawę. Ludzie dorastają, przeprowadzają się, umierają. 

Czasem oddalali się od siebie i czasem postanawiali, że nikogo nie potrzebowali. Pamiętała mocny 
uścisk Simona. Jak by to było jeśli nic by się nie zmieniło? zastanawiała się. To byłaby stagnacja, 
przypuszczała: zamrożenie, dekadencja, przerażenie. Ale dlaczego to musi być tak bolesne - całe te 
zmiany? Dlaczego to oznaczało tracenie ludzi których kochasz? 

129 

 

Potem byli w domu.  

Na jej łóżku leżała notka, nabazgrana na kawałku papieru z jej notatnika. Spotkaj się ze mną w 

parku o 12. To było podpisane zakręconą 5.  

Składała i rozkładała notatkę, gdy o nim myślała. Wywinął się śmierci, tak, ale był zmuszony 

do życia, którego nienawidził. Zawsze był zamknięty w sobie, nigdy nie pozwolił sobie kochać i był 
złapany w pułapkę przez horror ujarzmiania swojej żądzy krwi. Zadrżała, myśląc o ludziach, których 
musiał zabić, i poczuła się lekko chora, wiedząc, że pozwoliła mu się pocałować. 

Ale czuła się inaczej, gdy był przy niej, gdy mogła zobaczyć samotność na jego twarzy. Nie 

ważne co zrobił, wyglądał na niewinnego, jak dzikie zwierze. Teraz kiedy miał swoją zemstę, nie 
pozostało nic poza bólem. On jest za dobry, by cierpieć przez to co zrobił by przetrwać. Mógł nigdy 
nie znaleźć szczęścia. Towarzystwo uczyniłoby to łatwiejszym. Śmierć byłaby lepsza niż życie w ten 
sposób. Czasem nadchodził czas by umrzeć. 

Potem pomyślała o matce. Może zawsze istniał dobry powód, jeśli tylko mogłeś go dojrzeć a 

odrzucanie zmiany było zbrodnią przeciwko naturze. 

Może najmilszą rzeczą byłoby zabicie go, pomyślała. Nikt inny o nim nie wiedział. Może to 

była jej odpowiedzialność, przez wzglad na niego i przez wzgląd na innych. 

Poczuła się przerażona na samą myśl. Ale jeśli była gotowa pomóc zabić Christophera, jeśli 

potrafiła zrobić to raz, potrafiłaby zrobić to ponownie? 

W szopie ogrodowej znalazła w rogu porozrzucane drewno. Trzy grube trzonki zostały przez 

kogoś zaostrzone, by użyć ich na podwórku. Ich końce były ciemne od ziemi. Złapała jeden i obracała 
w rękach. To by podziałało. Jej usta zadrżały, żołądek się ścisnął. Czy mogłaby stanąć przed nim i 
zobaczyć poczucie zdrady na jego twarzy lub czy uderzyłaby tchórzkiwie od tyłu? Czy miała siłę 
fizyczną potrzebną do zrobienia tego? 

Odrzuciła kołek z przeszywającym krzykiem, a jego brzęk odbił się echem z brudnej szopie. 

Simon nie był jak Christopher. Nie mogła tego zrobić. 

Zoë poszła spotkać się z Simonem po tym jak jej ojciec zasnął na kanapie. Co mam zobić? 

myślała. Minęła szorstki, zniszczony mur blisko przystanku autobusowego. Jakiś uliczny poeta, 
będący półanalfabetą zostawił tam sprejową wiadomość: Życie jest iluzją, która trwa zbyt krótko.  

Był na jej ławce. Siedział z pochyloną głową, zamkniętymi oczami, jak chórzysta w kościele. 

Jego przeświecające piękno jeszcze raz ją zaskoczyło. Nigdy nie mogła dokładnie go sobie 
przypomnieć, więc jego widok zawsze zapierał jej dech w piersiach. Obok niego na ławce leżał jego 
obraz, po drugiej stronie zniszczona brązowa walizka. 

Jego głowa uniosła się, a jego oczy otwarły się by spotkać się z jej. - Dobry wieczór – 

powiedział cicho. - Chodź usiądź ze mną. - Położył walizkę na ziemi. Podeszła do niego, a on wziął jej 
dłoń i pocałował. - Pamiętasz swój wiersz, Zoë? Tym razem zamierzam zniknąć w promieniach 
słonecznych. 

130 

 

Zmieszała się i nagle zaczęła obawiać się o niego. 

- Zaczekaj ze mną na świt, Zoë. 

Jej oczy zwęziły się, gdy wolno zdała sobie sprawę co zamierzał zrobić. 

- Nie. Nie rób tego. - Pomimo jej wcześniejszego zdecydowania została ogarnięta 

przemożnym pragnieniem by go zatrzymać, by zaoferować swoje towarzystwo, by go od tego 
uratować. Nie zniosłaby stracenia również jego. Sięgnęła po jego drugą dłoń i mocno je obie trzymała. 
Nie musiała tego mówić. Nie musiała oferować. On wiedział. 

- Nie, Zoë. Jesteś słodka i miła, ale to by nigdy nie zadziałało. To mój wybór, prawda? 

Wiedziała, że ma rację. 

- Zostałem za długo. Śmierć jest naturą rzeczy. - Odwrócił od niej wzrok. - Jestem 

nienaturalny. 

To było jakby jego myśli od samego początku pokrywały się z jej i potwierdzały je. Pochyliła 

się do niego i pocałowała w policzek. Poruszł się lekko, a jego wargi złapały jej w chwilowym, 
delikatnym dotknięciu. 

- Co ja zrobiłem, Zoë? Dlaczego istniałem? 

- Zatrzymałeś Christophera. Zatrzymałeś nawet von Graba. To wszystko było warte zachodu. 

Wypuścił szybki, krótki przyjemny śmiech. 

- Jesteś taka hojna. Jesteś jedyną osobą na świecie, która wie lub troszczy się o to, że istnieję, 

a ja przynoszę ci tylko smutek. 

Puściła jego ręce. 

- Ostatnio wydaje się, że jesteś jedyną, która wie, że ja istnieje. Wkrótce nie będę mieć 

nikogo. 

Wyglądał na zaskoczonego. 

- Ale masz siebie. Dobrą, miłą, silną, odważną siebie. To ty dałaś mi odwagę. 

Wstał i położył walizkę spowrotem na ławkę; potem ją otworzył, odkrywając szarą, suchą 

ziemię. Złapał jej garść i rzucił w powietrze. Ostro odetchnęła. Właśnie rozrzucał swoje życie. 

- Pomóż mi Zoë. Nie mogę zawrócić. 

Zawahała się. Potem również wstała. Czasem, gdy rzeczy nie chcą sie zmienić, musisz je 

zmusić. Wzięła niepewną garstkę i pozwoliła przesypać się jej przez palce, ale każde ziarenko wołało 
do niej. 

131 

 

- Nie. Rozrzucaj ją, - domagał się.  

Zgarnęła dużą garść i rzuciła tak daleko jak mogła, mrużąc oczy żeby nie widzieć. On pali za 

sobą mosty, pomyślała. Powinnam być szczęśliwa, ale cierpię.  

Ciskał ziemię na wszystkie strony. Zaczął się śmiać uwolniony od zmniejszającego się 

ładunku. Rzucał coraz szybciej. Próbowała nadążyć. Z wsciekłością, ziemia rozrzucana w powietrzu, 
spadała na altanę, pokrywała ścieżkę, powoli przesypywała się przez deski ławki. Nie mogę tego 
znieść, pomyślała. 

Potem pozostało już tylko kilka okruchów. Simon podniósł walizkę i, z końcowym okrzykem, 

rzucił ją w krzaki tak daleko jak mógł. Padł wyczerpany ma ławkę. Zoë usiadła obok niego i ponownie 
wzięła jego dłoń. 

- Proszę zatrzymaj dla mnie obraz, Zoë. Chcę żebyś go miała. 

W odpowiedzi dotknęła złoconej ramy, akceptujęc jego dar, kawałek niego. 

Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Od czasu do czasu samochód trąbił gdzieś w dali, 

przybliżony przez nocną ciszę. Maska chłodu pokryła jej policzki.  

- Boję się - powiedział w końcu. 

Objęła go ramionami i mocno trzymała, dając mu swoją siłę i miłość. To wszystko czego chce 

moja matka, zdała sobie sprawę. 

Noc była zimna, ale to nie z zimna trząsł się w jej ramionach. Od czasu do czasu całowali się, 

potem odsuwał się i wzdychał. Czasem głaskał jej szyję tęsknie, umieszczając na niej jeden pocałunek, 
potem kładł głowę na jej piersi. Raz zobaczyła, że miał łzy w oczach. 

 Tu i tam zaczęły śpiewać ptaki. Niebo rozjaśniło się do perłowej szarości. Przypomniała sobie 

Christophera w dole i zadrżała. Czy była w stanie ponownie to zobaczyć? Ale mocno trzymała go w 
ramionach. Nie zawiedzie go. 

Słońce wschodziło. 

Rozdzielili się. Simon wyglądał jakby chciał wyskoczyć z ławki i uciec. Siegnęła do niego, a 

on prawie odsunął się od jej dotyku, ale odwrócił się i ponownie ujął jej dłoń. 

Utrzymywał bezlitosny spokój. 

Nie ośmielili się patrzeć gdzie indziej niż na siebie nawzajem, gdy słońce wspinało się wyżej. 

Wzdrygnął się. Ona wstrzymała oddech. 

Potem nagle się uśmiechnął. Jego twarz była oświetlona przez dzień po raz pierwszy od 

trzystu lat i lśniła radością. Nie spalił się. 

Chciała się śmiać, ale nie ośmieliła się złamać czaru. 

132 

 

Zamiast tego, on zaczął blaknąć. Łapała go mocniej, radość przeszła w konsternację. Jej palce 

prześlizgnęły się przez jego jakby był mgłą. 

Ale jego radosny wygląd nie zmienił się. 

- Myślę, że jestem wolny - wyszeptał. - Wszystkim co musiałęm zrobić jest odejście z własnej 

woli. 

Ledwo mogła go teraz widzieć. Był tylko migotaniem, jak gorąco unoszące się z długiej i 

pustej drogi. Jej łzy nie chciały się zatrzymać. Płynęły długo po tym jak nie pozostało nic poza 
wspomnieniem słabego głosu. 

- Kocham cię, Zoë. 

Teraz wszystko zależy ode mnie, pomyślała. Ale z jakiegoś powodu to już ją nie przerażało.  

 

 

 

Tłumaczenie – nimel 

Beta – Plutonia 

 

 

 

 

 

KONIEC 

 

133 

 

 

 

 

 

Wszelkie gratulacje i pochwa

ły: 

Tłumaczki – Fanmoon,nimel i maciejka17_91 

Bety – Averil i Plutonia