Prof. Iwo Cyprian Pogonowski: Elita 

żydowska – przeciw Polsce

Tło historyczne rozbiorów Polski i trudności w odzyskaniu niepodległości wiążą się z 
działalnością elity żydowskiej, naprzód operującej kapitałem zdobytym na terenach 
Rzeczypospolitej, a później manipulującej kolosalnymi fortunami zdobytymi w czasie 
rewolucji przemysłowej dziewiętnastego wieku, oraz przez okres dwu wojen światowych, z
których pierwsza dała żydom “ojczyznę w Palestynie” a druga państwo Izrael i jednoczący 
żydów “kult zagłady” (cult of the Holocaust), na którym to kulcie opiera się 
dzisiejszy żydowski ruch roszczeniowy i związany z nim Holocaust 
Industry (Przedsiębiorstwo Holokaustu).

Dzięki opanowaniu mediów propaganda Holokaustu jest skuteczna i dziś zdobywa żydom 
nieproporcjonalne korzyści materialne i polityczne mimo tego, że w czasie dwudziestego 
wieku, żydzi stanowili tylko około dwu procent ludzi zabitych w XX  wieku, zwanym 
“wiekiem śmierci”.

W krytycznym dla Polski roku 1918-tym, wszystkie bez wyjątku 
międzynarodowe organizacje żydowskie wypowiadały się przeciw odrodzeniu państwa 
polskiego, ponieważ żydzi znali swoją pasożytniczą przeszłość w Polsce i obawiali się, że 
Polacy wyciągną z tego konsekwencje.

Tak więc żydzi woleli współdziałać z Niemcami, Austrią lub Rosją, raczej niż z Polakami 
walczącymi o swoją wolność.

Już w X wieku u zarania państwa polskiego działała silna żydowska finansjera, której 
kapitały rosły głównie dzięki handlowi niewolnikami, na których pracy opierała się wówczas
gospodarka arabska w Hiszpanii.

Wtedy bankierami w Hiszpanii byli żydzi, którzy pomogli Arabom zdobyć Hiszpanię, a 
następnie służyli im jako finansiści i handlarze niewolników. Żydzi handlujący niewolnikami
spełniali wtedy również rolę geografów.

Jak wiadomo Islam wymaga codziennych modlitw i pokłonów w kierunku Mekki i Medyny, 
co stwarzało potrzebę dokładnej wiedzy w jakim kierunku pobożni Arabowie musieli się 
zwracać w czasie modłów.

Pierwszy opis państwa polskiego pochodzi od Ibrahim’a Ben Ya’qub’a z Tortozy w 

E
M
P
T
Y

Hiszpanii, geografa i handlarza niewolnikami, który w 966 roku opisał kraj Mieszka I jako 
“wielkie królestwo północy”.

Wówczas Bralin (późniejszy Berlin) był rynkiem niewolników, głównie Niemców, wziętych 
do niewoli przez Słowian nadłabskich, których Żydzi wieźli drogą wiodącą przez Pragę 
Czeska do Wenecji. Tam ludzie ci byli kastrowani a następnie dostarczani na rynek 
niewolników w Kordobie.

Wtedy Słowianie wzięci do niewoli przez Niemców byli sprzedawani żydom a następnie 
kastrowani w Verdun lub Lyon i przewożeni przez Marsylie do Kordoby. Słowian 
wschodnich kupcy żydowscy nabywali od Chazarów, których przywództwo nawrócili na 
judaizm.

W korespondencji żydowskiej tamtych czasów, Polska jest nazywana “Nowym Kanaanem”
(“New Canaan”) jako teren, który nadawał się do eksploatacji i handlu niewolnikami tak, 
jak Kanaan podbity przez plemiona żydowskie w starożytności.

Rodzina Sławników, do której należał święty Wojciech, rządziła w Pradze i pod jego 
wpływem zaczęła sprzeciwiać się handlowi niewolników. Wówczas Bolesław II zdobył 
władzę w Pradze, finansowany przez handlarzy niewolników, wymordował on panującą 
rodzinę Sławników z wyjątkiem świętego Wojciecha, który schronił się w Polsce.

Jak pamiętamy, w XI  i XII  wieku Święty Wojciech był patronem Polski. Zginął on śmiercią 
męczeńską w Prusach, dwa lata po ochrzczeniu ludności Gdańska w 997 roku, gdzie 
założył biskupstwo. Święty Wojciech potępił handel niewolnikami w tekście “Infelix Aurom” 
i został uwieczniony na drzwiach katedry gnieźnieńskiej w scenie, jak wykupywał 
chrześcijańskich niewolników od żydowskiego handlarza niewolnikami, w obecności 
władcy polskiego.

Życiorys świętego Wojciecha jest początkiem polskiej literatury w języku łacińskim.

Kiedy w Polsce było tylko kilka tysięcy żydów, uzyskali oni przywileje od Bolesława 
Pobożnego w 1264 roku w Kaliszu. Przywileje te były w mocy przez następne 500 lat, do 
obalenia ich przez sejm w 1764 roku, w czasie kryzysu gospodarczego spowodowanego 
wywozem przez żydów kapitałów z Polski do Berlina.

Wtedy w Rzeczypospolitej było prawie milion żydów i dlatego uważa się, że Polska 
uratowała europejskich żydów od wymarcia, ponieważ żydzi byli od XIII wieku niszczeni i 
wypędzani ze wszystkich krajów zachodniego Chrześcijaństwa.

Można zauważyć, że przez wieki wszystkie grupy etniczne w Polsce, jak Niemcy, Tatarzy, 
czy Ormianie, zasymilowali się. Żydzi natomiast prawie zupełnie nie asymilowali się.

W Polsce żydzi korzystali z prawa zakazującego szlachcie zajmowania się handlem, 
rzemiosłem i przemysłem pod groza utraty szlachectwa. Żydzi stworzyli system arendy, to 
znaczy z góry płatnych jednorocznych dzierżaw, zwłaszcza w okresie rozwoju wielkich 
latyfundiów w Rzeczypospolitej Szlacheckiej.

Mieli oni w swoich rękach całą dziedzinę bankowości na terenie Polski (podobnie było 
również w Turcji).

Autonomia żydowska w Polsce miała wyjątkowe uprawnienia. Na każdym 
poziomie organizacji państwa polskiego żydzi mieli swego przedstawiciela “sztedlan’a,”
który pertraktował systemem interwencji osobistych w sprawie wysokości podatków jak i 
metod ich zbierania i płacenia. Sztedlanow było bardzo wielu i interweniowali oni 
“zakulisowo” na dworze królewskim, w sejmie, w senacie jak i we wszystkich urzędach 
terytorialnych.

Żadna inna mniejszość nie miała takiego dostępu do władz polskich jaki mieli żydzi w 
Rzeczypospolitej. Żydzi odegrali ważną rolę w handlu z Prusami. W 1525 roku w Krakowie
miał miejsce pierwszy hołd pruski Albrehta Hohenzollerna, jako wasala Polski z lenna 
pruskiego. Na kolanach płacił on roczną daninę królowi polskiemu.

Hołdy pruskie powtarzały się przez blisko 130 lat do 1656 roku, kiedy to Frederick Wilhelm
Hohenzollern, który był w prostej linii przodkiem późniejszych cesarzy niemieckich, po 
kilku hołdach w Krakowie, stał się wasalem Szwecji. Było to w czasie katastrofy “potopu” i 
grabieży Polski przez Szwedów, osiem lat po katastrofalnym powstaniu i rzezi na Ukrainie 
pod wodza Chmielnickiego w 1648mym roku.

Chłopi ukraińscy wyzyskiwani i gnębieni przez arendarzy żydowskich wymordowali wtedy 
około 50,000 żydów na wschodnich ziemiach Polskiej Rzeczypospolitej Szlacheckiej.

Taki smutny koniec miał okres znany w historii żydów jako “złota dekada” (od1638 do 1648
roku). W czasie tej dekady żydowska kolonizacja i eksploatacja Ukrainy osiągnęła 
najwyższy poziom.

Polska była, według żydowskiego historyka, Izraela Szahaka, “jedynym dużym krajem 
zachodniego chrześcijaństwa, z którego żydów nigdy nie wypędzono”. Szahak uważa, że 
wypędzenie żydów z Polski było nieuniknione i wypędzenie to nie miało miejsca jedynie z 
powodu upadku państwa polskiego.

Szahak twierdzi, że żydzi stworzyli kulturę pasożytniczą i żyli w państwach zachodniego 
Chrześcijaństwa z wyzysku dołów społecznych, a opłacali się możnym. Kiedy miały 
miejsce walki o władzę, wtedy doły społeczne dochodziły chwilowo do głosu, i zawsze 
masy wyzyskiwanych przez żydów ludzi, żądały wypędzenia żydów z kraju, jak to się stało
w Anglii, Francji, Hiszpanii i w księstwach niemieckich.

Według Szahaka finansjera żydowska w Polsce tak właśnie rozumowała i z tego powodu 
zaczęła intensywnie wywozić z Polski kapitały żydowskie, głównie do Berlina. Działo się to
kiedy żydowskiej finansjerze łatwiej było manipulować Berlinem, niż Petersburgiem lub 
Wiedniem.

W 1701-szym roku żydowskie fundusze z Polski pomogły sfinansować 
utworzenie Królestwa Prus ze stolicą w Berlinie w Brandenburgii. Wtedy użyto w 
nowy sposób nazwę “Prusy.”

Był to symbol ciągłości niemieckiej tradycji militarnej przez przypomnienie podboju i 
ludobójstwa bałtosłowiańskich Prusów, dokonanego przez niemiecki zakon krzyżacki 
znany po angielsku jako “Teutonic Knights.”

Warto tez wspomnieć, że w Anglii wpływy żydów rosły od czasów Olivera Cromwella 
(1599-1661), zwłaszcza po napływie uciekinierów żydowskich z Polski po 1648 roku.

Przy pomocy żydów, Hohenzollernowie berlińscy byli międzynarodowymi pasożytami. 
Napełniali oni swój skarb zalewając Polskę, za pośrednictwem żydów, fałszywymi 
pieniędzmi produkowanymi w Berlinie.

W latach 1656, 1720 i 1733 Hohenzollernowie starali się spowodować korzystne dla nich 
rozbiory Polski.

Rozbiory miały zlikwidować państwo polskie i tym samym usunąć, nieuniknione, według 
profesora Szahaka, wyrzucenie żydów z Polski.

Ironia losu jest fakt, że istnienie Królestwa Prus uratowali Polacy. Stało się to w 1760-tym 
roku po spaleniu Berlina przez Rosjan. Wówczas Polacy nie
zgodzili się na propozycje ministra rosyjskiego, Aleksandra Bestuzewa-Riumina, żeby 

Polska otrzymała od Rosji Prusy Książęce i Śląsk, w zamian za odstąpienie Rosji Podola i 
części Białorusi. Sprawa ta upadla ponieważ mieszkańcy tych ziem, świadomi swoich 
swobód obywatelskich w Polsce, nie chcieli być poddanymi cara.

W ten sposób uratowali oni przed zniszczeniem Królestwo Pruskie. Prusy w oczach 
przeciwnych im Rosjan, dążyły w kierunku zdominowania i zjednoczenia 350 niezależnych
państw i państewek rzeszy niemieckiej w podobny sposób jak to uczyniła Moskwa na 
wschodniej słowiańszczyźnie 400 lat wcześniej.

Kryzys gospodarczy w Polsce był pogłębiany wywozem przez żydów kapitałów zdobytych 
w Polsce do Królestwa Pruskiego. Kryzys ten doprowadził do likwidacji autonomii 
żydowskiej w Polsce aktem sejmowym z 1764 roku (500 lat po nadaniu autonomii i 
przywilejów żydowskich w Polsce w Statucie Kaliskim z 1264 roku).

W 1772 roku pierwszy rozbiór Polski był zainicjowany przez klienta finansjery żydowskiej, 
króla Prus, Frederika II (1712-1786). W czasie przejmowania ziem zaboru pruskiego, 
Niemcy wypędzali na wschód biedotę żydowską.

Działo się to bez jakiegokolwiek protestu ze strony bogatych żydów, którym było łatwiej 
piąć się po drabinie społecznej w Królestwie Pruskim, bez problemów powodowanych 
obecnością mas biedoty żydowskiej.

Po zaborach, żydzi w Prusach porzucali swój język “Jidisz,” i używali języka niemieckiego 
oraz pomagali Niemcom w prześladowaniu Polaków i germanizowaniu Wielkopolski, 
Śląska oraz Pomorza.

Bezpośrednio po zaborach Polski w Królestwie Prus więcej ludzi mówiło po polsku niż po 
niemiecku. Prusacy stosowali drastyczne i odczłowieczające metody, żeby zmusić do 
służby wojskowej ludność polską w armii pruskiej.

Sienkiewicz opisywał takie doświadczenia Polaków w “Bartku, Zwycięzcy.” Naziści 
stosowali w jeszcze bardziej sadystycznej formie musztrę pruska w niemieckich obozach 
koncentracyjnych, takich jak Sachsenchausen, gdzie sam bylem więźniem od 1940 do 
1945.

Trzeba pamiętać, że bez zaborów Polski i zniszczenia państwa polskiego, Prusy nie były 
wystarczająco silne żeby zdominować 350 małych niezależnych państewek niemieckich 
oraz wygrać grabieżczą wojnę z Francja w 1870-tym roku jak i stworzyć przy pomocy 
żydowskich kapitałów cesarstwo niemieckie, ze stolicą w Berlinie.

Stało się to w dużej mierze przy pomocy kapitałów żydowski wywożonych z Polski w XVII i
XVIII wieku.

Żydzi finansowali pruską “Kultur Kampf” Bismarcka przeciw Kościołowi Katolickiemu jak i 
przeciw Polakom.

Wtedy większość wpływowych żydów w Niemczech przechodziła z judaizmu 
na luteranizm.

Próby asymilacji żydów nie powiodły się i wielu z nich zaczęło nawracać się na syjonizm.

W 1914 roku z początkiem wojny syjoniści zainicjowali w Berlinie plan stworzenia Judeo-
Polonii ze stolicą w Lublinie, gdzie wcześniej był sejmik żydowski znany jako Congressus 
Judaicus (1594-1764), jedyna tego rodzaju instytucja żydowska od sanhedryn’u w 
starożytności do Knesetu w dzisiejszym Izraelu.

W 19-stym wieku i do wybuchu pierwszej wojny światowej władze rosyjskie używały 
osadników żydowskich, t.zw. Litwaków do niszczenia jednościnarodowej Polaków na 

terenie Kongresówki.

Przykładem jest urodzony w Warszawie poeta rosyjski Osip Mansdelsztam, który pisał 
antypolskie wiersze, ale niestety był bardzo pochlebnie opisywany w Tygodniku 
Powszechnym, zwłaszcza przy wzmiankach o jego żonie Nadieżdy.

Walkę polityczna z Litwakami prowadził Roman Dmowski, kiedy starał się on stworzyć 
polski blok w dumie w Petersburgu.

Na froncie we Francji w 1917-tym roku wojna stanęła na martwym punkcie. Niemcy wydały
równoważnik 10 ton złota na program likwidacji frontu wschodniego za pomocą rewolucji 
bolszewickiej. W tym celu zwerbowali oni Lenina, wtedy zamieszkałego w Szwajcarii. Stało
się to według planu żyda, kochanka Róży Luksemburg, Aleksandra Helphand’a, który 
zmarł w 1924 roku jako najbogatszy człowiek w Berlinie.

Jego pałac zbudowany w Wansee, był w styczniu 1942 roku miejscem 
zbrodniczej konferencji nazistów, w której została sformułowana decyzja zamordowania
wszystkich żydów pod niemiecką okupacją.

Prezydent Wodroow Wilson wraz z aliantami ogłosił 4-go czerwca, 1917 poparcie dla 
Polski niepodległej z dostępem do morza.

Bolszewicki zamach stanu dał Leninowi i otaczającym go żydom władzę w Rosjiw 
październiku 1917.

Związki robotnicze w Niemczech były wówczas kontrolowane i kierowane przez żydów, 
zwłaszcza w przemyśle wojennym. Niemcy otrzymywali kredyty na koszty wojny od 
międzynarodowych banków żydowskich.

Na przykład; pożyczki na niemieckie koszty wojny dawane przez żydowsko-niemiecką 
firmę nowojorską Kuhn&Lobe i przynosiły tej firmie kolosalne zyski. W sytuacji impasu 
wojennego rząd brytyjski zaczął ulegać syjonistom w sprawie “ojczyzny żydów.” 
Proklamowanie “ojczyzny żydów w Palestynie” przez Anglików postawiło tak żydowskie 
banki finansujące wysiłek wojenny Niemiec jak i żydowskich przywódców niemieckich 
związków zawodowych, wobec konkretnej możliwości realizacji narodowego państwa 
żydów na terenie Palestyny.

Syjoniści uzyskali 2-go listopada 1917 “deklaracje Balfour”o ojczyźnie żydów w Palestynie,
dzięki solidarności żydowskiej w tak ważnej dla żydów sprawie.

Tak wiec, z jednej strony żydzi tacy jak bankierzy firmy Kuhn&Lobe wstrzymali kredyty dla 
Niemiec, a z drugiej strony zupełnie inne środowiska żydowskie w samych Niemczech 
wywołały paraliżujące strajki w niemieckim przemyśle wojennym. Solidarna akcja żydów 
przeważyła szalę na stronę aliantów.

Anglicy przejęli Jerozolimę od Turków 9 grudnia, 1917 i w lipcu 1920 administracje 
Palestyny objął lord H. Samuel, który był pierwszym żydem, administratorem Palestyny od 
2000 lat. Wtedy ludność Arabów palestyńskich wynosiła ponad 700,000 osób a ludność 
żydowska tylko ok. 55,000.

Rząd Lenina, w którym był Leon Trocki (przybyły z amerykańskim paszportem z Nowego 
Jorku), podpisał kapitulacje Rosji wobec Niemiec 3 marca, 1918 w Brześciu Litewskim. 
Niemcy sparaliżowane brakiem kredytów i strajkami w przemyśle wojennym złożyły broń 
11 listopada 1918.

Tego dnia Polacy ogłosili swoją niepodległość; 30 listopada Polska została przyjęta jako 
członek układów pokojowych przez Francję i Anglię.

Ciężkie dla Niemiec warunki traktatu wersalskiego powstały w dużej mierze dzięki 
naciskowi licznych żydów, którzy brali udział w formowaniu tego traktatu, w celu 
radykalizacji pokonanych Niemiec i permanentnej likwidacji monarchii w tym kraju. Mimo 
tego traktat wersalski pozostawił Niemcom przemysł, który później umożliwił Hitlerowi 
zbrojenie Niemiec.

Polska ogłosiła pobór do wojska 7 lutego 1919, żeby bronić się przed bolszewicka 
ofensywą tzw. “Cel Wisła.” Tegoż miesiąca Piłsudski rozpoczął rokowania w sprawie 
obronnej federacji niepodległych państw pod przywództwem Polski.

Federacja Piłsudskiego miała obejmować Finlandię, Estonię, Łotwę, Litwę, Białoruś, 
Ukrainę, Kozaków Dońskich, Kozaków Kubańskich, Gruzję, Azerbejdżan i Armenię. 
Francja popierała plan federacji i starała się uzyskać dla Polski konieczną jej broń z 
arsenałów zdobytych w pokonanych Niemczech.

Rząd Anglii nie chciał żeby Francja miała silnego sojusznika w Polsce i był pod naciskiem 
antypolskich i pro-bolszewickich żydów, i z tego powodu sprzeciwił się przekazaniu 
poniemieckiej broni do Polski.

Ważne role odegrał żyd z Małopolski Lewis Namier (1888-1960, Bernstein, Namierowicz), 
który działał w biurze premiera Anglii. Namier pomógł sfałszować proponowaną 10 lipca, 
1920, w Evian, przez ambasadorów USA, Anglii i Francji granicę polsko-sowiecką z 
regionem Lwowa po polskiej stronie.

Następnego dnia sfałszowana propozycja ambasadorów została wysłana z Londynu do 
Rosji jako “Linia Curzon’a,” ze Lwowem po sowieckiej stronie. W latach 1940-tych “linia 
Cursona” posłużyła Stalinowi, żeby uzyskać zgodę Aliantów na przyłączenie Lwowa do 
Związku Sowieckiego.

Namier był specjalistą od spraw Polski przy rządzie angielskim kiedy po bitwie pod 
Warszawa w 1920 roku, kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy armii czerwonej uciekło do Prus 
Wschodnich. Anglicy wiedzieli, że ci żołnierze, zamiast być rozbrojeni i internowani, dostali
pomoc i transport od Niemców, do walki przeciw Polakom w bitwie pod Lida.

Jest to równocześnie dowodem powiązań Lenina z niemieckimi komunistami i wojskiem. 
Wymarzona przez Lenina światowa rewolucja komunistyczna miała opierać się na 
przymierzu rządów Moskwy i Berlina. Dlatego rozkaz generała Tuchaczewskiego z 4 
czerwca 1920 brzmiał: “Na zachód po trupie białej Polski do rewolucji światowej.”

Partnerem Lenina miał być rząd komunistyczny w Berlinie, który miał wtedy opierać się na 
sześciu milionach komunistów w Niemczech i miał powstać w zamian za ponowne 
przyłączenie do Niemiec polskich ziem zaboru pruskiego, raz ziemie to byłyby okupowane 
przez armię czerwoną.

Po ustaleniu władzy sowieckiej Lenin odesłał bankowi Kuhn & Lobe 600 milionów dolarów 
w złocie, jak również rząd sowiecki prowadził z pomocą żydów ważne transakcje 
handlowe z USA i innymi państwami zachodnimi.

Przykładem wybitnego agenta sowieckiego w Nowym Jorku był żyd, syn działacza partii 
komunistycznej i wpływowy miliarder amerykański, którego imię Armand z nazwiskiem 
Hammer znaczyło “Ramie i młot” na cześć godła Sowietów.

Elita żydowska wyzyskiwała Polskę i działała przeciw państwu polskiemu, w którym na 
przestrzeni wieków stworzyła swoje warstwy społeczne i prowadziła gospodarkę 
pasożytniczą. Elita żydowska nie była lojalna wobec Polski mimo uratowania żydów przed 
wymarciem przez państwo polskie.

Dzięki Polsce żydzi są jedynym narodem, który zachował ciągłość historyczna od 
starożytności po dzień dzisiejszy. Niestety elita żydowska nadal jest przeciwna Polsce i 
dziś gnębi ja propagandą i żądaniami żydowskiego ruchu roszczeniowego.

Tymczasem ambasada polska w Tel-Awiwie dziennie wydaje około 200 
polskich paszportów żydom, którzy traktują polskie obywatelstwo jako “asekuracje” 
w obliczu niekończących się walk z Arabami, jak i również jako łatwy dostęp na teren Unii 
Europejskiej.

Za:

http://gazetawarszawska.com/index.php/okupacja-zydowska-w-polsce/1696-prof-iwo-cyprian-

pogonowski-elita-zydowska-przeciw-polsce