plik

Abp Vigano: Chrystus Król został
zdetronizowany

„Odnówmy  naszą  wiarę w powszechne  panowanie  naszego
Boskiego  Zbawiciela. Jest On Królem  wszechświata,  to znaczy:
posiada  On absolutną  suwerenność  względem wszelkiego
stworzenia,  całej rasy ludzkiej,  nad wszystkimi  ludźmi,  także nad
tymi, którzy  znajdują  się poza Jego owczarnią  – świętym,
powszechnym  i apostolskim  Kościołem  rzymskim”  – podkreśla
arcybiskup  Carlo  Maria  Viganò  w rozważaniach  przygotowanych  dla
redakcji  serwisu  LifeSiteNews.com.

Hierarcha,  wychodząc od ewangelicznego  obrazu  przemienienia
Pańskiego, podkreśla,  że każdy z nas należy do Boga, Jemu
zawdzięczamy  nasze  istnienie,  nasze  ciało i duszę.  To prawda  o
człowieku; także wówczas  gdy myślimy o tworzonych  przez  nas
społecznościach.  „W istocie samo istnienie  społeczeństwa  zgodne jest
z Bożym zamysłem,  określającym naszą  naturę jako społeczną.  Stąd
wszyscy ludzie, wszystkie narody – począwszy od tych prymitywnych
aż po najbardziej  cywilizowane,  od najmniejszych  aż po
najpotężniejsze  – podlegają Boskiej  suwerenności  i są w obowiązku
uznać to słodkie,  niebiańskie panowanie.  Jak wielokrotnie  poświadcza
to Pismo Święte, Bóg-Ojciec  powierzył  to panowanie  swemu
Jednorodzonemu  Synowi” – tłumaczy duchowny.

Jezus Chrystus  otrzymał władzę  wszelkiego  sądzenia,  jest naszym
Królem także i z tego powodu,  że jest jedynym pośrednikiem  między
nami, a Bogiem-Ojcem.  Misją Zbawiciela było ustanowienie  Królestwa
Bożego  pośród  ludzi. Jest także Królem wskutek urodzenia,  jako
potomek Dawida. „Jezus poświecił  swą publiczną działalność
głoszeniu  i ustanowieniu  swego  Królestwa,  nazywając je czasem
Królestwem  Bożym, a kiedy indziej Królestwem  Niebieskim.
Podążając  za wschodnią  tradycją Pan Nasz posługując  się
fascynującymi przypowieściami  przekazując  ideę i naturę Królestwa,
które przyszedł  ustanowić.  Jego cuda mają na celu przekonanie  ludzi,
że Królestwo  to już nadeszło;  już teraz znajduje  się wśród ludzi. A jeśli
Ja palcem Bożym wyrzucam  złe duchy, to istotnie przyszło  już do was
królestwo Boże (Łk 11, 20)” – czytamy. To właśnie realizacja  tej misji
podsunęła  wrogom  Chrystusa pomysł, aby oskarżyć Go o
występowanie  przeciwko cesarzowi.  Z tego też powodu Chrystus w
rozmowie  z Piłatem potwierdza,  że naprawdę  jest On Królem.

„Królowanie”  Chrystusa  nie jest jedynie przenośnią.  „Na kartach
Pisma Świętego  Jezus zdaje  się wykonywać prerogatywy  suwerennej
władzy królewskiej,  określa prawa i określa kary wobec tych, którzy je
łamią. Można powiedzieć,  że w słynnym Kazaniu na Górze  ogłosił  On
prawa swego  Królestwa.  Jako prawdziwy władca oczekuje
posłuszeństwa  względem  Jego nakazów pod groźbą kary w postaci
wiecznego  potępienia”  – zauważa  duchowny. Chrystus jako Król jest
więc źródłem  pokoju i dobroci dla ludzi dobrej woli, nikczemnym
przynosi strach  i przerażenie.

„Wściekłość wroga,  nienawidzącego  cały rodzaj ludzki, skupia się
przede  wszystkim na doktrynie Królowania  Chrystusa,  bowiem
królowanie  to jest w Osobie naszego  Zbawiciela,  prawdziwego  Boga i
prawdziwego  Człowieka.  Napędzany przez  masonerię  sekularyzm XIX
wieku odniósł sukces przemieniając  się w jeszcze  przewrotniejszą
ideologię,  która przeczy  królewskim prawom Zbawiciela nie tylko w
sferze  społecznej,  ale także i w samym Ciele Kościoła. Atak ten
zakończył się wraz z chwilą, w której papiestwo  zrzekło  się samej
koncepcji papieży będących wikariuszami Chrystusowami,
sprowadzając  w ten sposób żądania demokracji  i parlamentaryzmu
do samego  serca Kościoła; żądania,  które już w przeszłości
wykorzystano w celu nadszarpnięcia  autorytetu  władcy i kondycji
narodów.  II Sobór Watykański znacznie  osłabił  papieską monarchię
przez  pośrednie  zaprzeczenie  Boskiego Królowania  Najwyższego  i
Wiecznego  Kapłana.  To mistrzowski  cios zadany instytucji broniącej
dotąd chrześcijańskich  społeczeństw  przed  sekularyzacją.
Suwerenność  wikariusza Chrystusowego  została  osłabiona,  po czym
stopniowo  przeczyć zaczęto  suwerenności  Chrystusa wobec  Jego
Mistycznego  Ciała” – ocenia arcybiskup Viganò. Jak dodaje,
symbolicznym potwierdzeniem  tego stanu rzeczy  jest zmiana tekstów
mszalnych uroczystości  Chrystusa  Króla i jej przeniesienie  na koniec
roku liturgicznego.

Następnie  były nuncjusz stawia retoryczne  pytania: czy ojcowie
soborowi,  którzy przyjmowali deklarację  „Dignitatis Humanae”,
zdawali sobie z konsekwencji  tego czynu? Czy dostrzegali,  jakie skutki
niesie z sobą dekret o stosunku wobec  religii niechrześcijańskich?

„Zdetronizowanie  Chrystusa  nie tylko w społeczeństwie,  ale i w
Kościele,  było największą  zbrodnią,  jaką tylko splamić mogła się
hierarchia,  zawiodła  bowiem w roli strażnika  nauczania
pozostawionego  przez  Zbawiciela.  Wskutek nieuniknionych
konsekwencji  tej zdrady władza  przekazana  przez naszego  Pana
Księciu Apostołów  zasadniczo  zaniknęła”  – czytamy. „Słodkie jarzmo
Chrystusowe  zostało zastąpione  nienawistną  tyranią Innowatorów,
którzy narzucają  nową doktrynę,  nową moralność  i nową liturgię,  w
której wzmianka o Królowaniu  Chrystusa jest postrzegana  jako
kłopotliwa spuścizna  innej religii i innego Kościoła. Czynią tak z
autorytaryzmem  bliskim ich odpowiednikom  działającym w sferze
świeckiej.  Jak powiedział  św. Paweł,  Dlatego Bóg dopuszcza działanie
na nich oszustwa,  tak iż uwierzą kłamstwu (2 Tes 2, 11)” – pisze
arcybiskup Viganò.

To jednak,  co uległo zniszczeniu,  dziś może zostać odbudowane,
nowe pokolenie  kapłanów i wiernych z gorliwością pracuje  na rzecz
odnowienia  Kościoła i zbawienia  dusz. Człowiek  może stać się
narzędziem  w ręku wszechmocnego  Boga, konieczna  jest jednak
pokora. „Nie możemy zapominać,  że w planach Bożej  Opatrzności  u
boku Boskiego  Króla zasiada Jego Matka, Przenajświętsza  Dziewica
Maryja, nasza Matka i Królowa.  Św. Ludwik Maria Grignon  de
Montfort  przypomina nam o Niej, że jest naszą  Pośredniczką  przed
Tronem  Syna, jako Królowa wstawia się za nami u Króla. Przesłanką
triumfu Boskiego  Króla w społeczeństwach  i pośród  narodów  jest