Temat zajęcia: Pieczenie szarlotki
Cele ogólne:
Kształtowanie umiejętności wykonywania czynności potrzebnych w gospodarstwie domowym.
Wdrażanie do bezpiecznego posługiwania się przyborami i narzędziami kuchennymi.
Doskonalenie umiejętności pracy zespołowej.
Wdrażanie do rozumienia konieczności spożywania owoców jako źródła zdrowia.
Kształtowanie poczucia rytmu oraz rozwijanie zainteresowań muzycznych.
Rozwijanie zainteresowań czytelniczych.
Kształtowanie umiejętności dzielenia się z innymi.
Cele operacyjne:
Dziecko:
- wypowiada się na określony temat
- rozumie konieczność zachowania czystości podczas przygotowania posiłku
- potrafi wykonać czynności potrzebne, aby powstał placek: zagniata ciasto, ubija pianę, obiera
jabłka ze skórki, uciera je na tarle, umieszcza składniki w formie
- potrafi zaśpiewać piosenkę „Jabłko”
- recytuje wiersz „Jesienią”
- aktywnie uczestniczy w improwizowanej zabawie ruchowej przy muzyce
- odczytuje napis globalny
- umie współpracować w zespole
- potrafi dzielić się z innymi.
Metody:
Podające: wspólna recytacja wiersza, rozmowa na temat wiersza i aktualnej pory roku,
omówienie poszczególnych etapów pracy podczas pieczenia szarlotki, omówienie zasad
bezpieczeństwa, wspólny śpiew piosenki.
Problemowe: zaplanowanie kolejności wykonywania czynności, właściwy dobór narzędzi i
przyrządów potrzebnych w pracy.
Eksponujące: pokaz napisów do globalnego czytania.
Praktyczne: samodzielne przygotowanie produktów, przyborów i potrzebnych narzędzi,
wykonywanie poszczególnych czynności podczas przygotowania ciasta, porządkowanie
miejsca pracy po jej zakończeniu.
Formy pracy:
Z całą grupą, w małych zespołach, indywidualna praca dziecka.
Środki dydaktyczne:
Produkty spożywcze: mąka, jajka, masło, proszek do pieczenia, cukier, jabłka, cynamon,
ś
mietana. Przybory: miski, deski, trzepaczka, obieracze do jabłek, tarła.
Przebieg zajęcia:
1.
Wspólna recytacja wiersza pt. „Jesienią”.
Jesienią, jesienią,
Sady się rumienią.
Czerwone jabłuszka
pomiędzy zielenią.
Czerwone jabłuszka,
złociste gruszeczki
Mienią się jak gwiazdy
Pomiędzy listeczki.
Pójdę ja się pójdę,
Pokłonię jabłoni,
Może mi w czapeczkę
Jabłuszko uroni.
Pójdę ja do gruszy
nadstawię fartuszka
Może w niego wpadnie
Jakaś śliczna gruszka.
2.
Rozmowa z dziećmi na temat aktualnej i nadchodzącej pory roku oraz treści wiersza.
Zwrócenie uwagi na wartości odżywcze owoców. Odczytanie napisu globalnego „Owoce”.
3.
Improwizacja ruchowa przy muzyce z płyty „W sadzie”.
4.
Omówienie kolejnych czynności podczas powstawania placka, ze szczególnym
uwzględnieniem bezpiecznego korzystania z przyborów i narzędzi kuchennych.
5.
Przystąpienie do pracy: mycie rąk, podział na zespoły:
- mycie jabłek
- obieranie ze skórki
- ścieranie na tarle
- umieszczenie składników na ciasto w misce
- zarabianie ciasta
- ubijanie piany
- przygotowanie formy
- układanie w formie
- zaniesienie do kuchni do piekarnika.
6.
Porządkowanie miejsca pracy: mycie naczyń, ścieranie stołów, wyrzucenie odpadów, picie
soku powstałego jako produkt uboczny.
7.
Wspólny śpiew piosenki pt. „Jabłko”.
Nad polami, nad lasami
Wędrowało słonko,
Przystanęło, zajaśniało
Nad naszą jabłonką.
Rzuca słonko na jabłonkę
Tysiąc swych promieni
I już tysiąc na jabłonce
Jabłek się rumieni.
O upadło jabłko duże
Pełne dłonie obie,
O jak pachnie nie wytrzymam
Chyba zjem je sobie.
8.
Częstowanie pracowników przedszkola, wspólna degustacja.
Temat: „Kolorowe znaki”- zapoznanie dzieci z różnymi znakami drogowymi.
Cele ogólne:
Utrwalenie zasad poruszania się w miejscach publicznych ze szczególnym uwzględnieniem
ruchliwych ulic, przystanków autobusowych.
Zapoznanie z kilkoma znakami drogowymi.
Utrwalenie zasad bezpiecznego przechodzenia przez jezdnię.
Doskonalenie słuchu muzycznego.
Cele operacyjne:
Dziecko:
- z uwagą wysłuchuje treści utworu
- zapamiętuje podane treści
- wypowiada się na temat treści utworu
- aktywnie uczestniczy w zabawach ruchowych
- rozumie umowy i polecenia
- poznaje wybrane znaki drogowe
- wie, co przedstawia zawarty na nich obrazek
- segreguje znaki ze względu na rodzaje
- czyta napisy globalne
- swobodnie bawi się przy muzyce
Metody:
Podające: słuchanie treści wiersza, tłumaczenie znaczenia znaków drogowych z podziałem na
rodzaje, czytanie napisów globalnych
Problemowe: segregowanie znaków ze względu na rodzaje, wypowiedzi na temat gdzie można
spotkać jaki znak, w jaki sposób przechodzimy przez jezdnię
Eksponujące: pokaz znaków drogowych
Praktyczne: udział dzieci w zabawach ruchowych, improwizacja ruchowa do muzyki.
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualna.
Środki dydaktyczne:
Treść wiersza, emblematy przedstawiające znaki drogowe, krążki w 2 kolorach, kartonowe pasy,
napisy do globalnego czytania, płyta.
Przebieg zajęcia:
1.
Słuchanie treści wiersza „Kolorowe znaki” K. Wiśniewskiego.
„Kolorowe znaki”
Idąc na spacer ze swoim tatą,
Mały przedszkolak był nie swój taki,
Nie wiedział bowiem, dlaczego stoją
Na wszystkich drogach te dziwne znaki.
Na jednej nóżce, tak jak bociany:
Trójkąty, koła, romby, kwadraty…
Każdy z nich barwnie pomalowany,
Więc postanowił spytać się taty.
„Tatusiu, powiedz czemu na drogach
Po obu stronach są ustawione,
Te dziwne znaki w różnych kolorach
Ż
ółte, niebieskie, białe, czerwone?”
Widzisz, mój synku- słyszy odpowiedź-
Znaki dla ciebie tak zagadkowe
Wszyscy kierowcy znają na pamięć,
Bo to są właśnie znaki drogowe.
Ich kształt i barwa oraz rysunek
Namalowany na znaku tarczy
Na wszystkich drogach całego świata
Zawsze i wszędzie to samo znaczy.
Trójkąty żółte z brzegiem czerwonym,
Z rysunkiem czarnym jak pióra kawcze
Mówią: „Uważaj na mój rysunek!”
I są to znaki ostrzegawcze.
Te duże koła z brzegiem czerwonym,
Które z daleka widać od razu,
„Nie wolno!”- krzyczą głosem donośnym,
Bo to są właśnie znaki zakazu.
Mniejsze zaś koła, z niebieską twarzą
I białą strzałką jak ptasi pazur,
Mówią stanowczo: „Jedź jak ci każę!”
Dlatego są to znaki nakazu.
A prostokąty oraz kwadraty,
Te z tłem niebieskim, stojące z gracją,
Informacyjne są to znaki,
Bo zawsze służą informacją.
Wiesz już, dlaczego duzi i mali
Znaki drogowe widują co dzień?
Ż
eby bezpiecznie z dróg korzystali:
Każdy kierowca i każdy przechodzień.
2.
Rozmowa na temat utworu.
3.
Zabawa ruchowa z elementem biegu „Pojazdy jeżdżą- pojazdy stoją”. Wykorzystanie
krążków w kolorze czerwonym i zielonym.
4.
Pokaz wybranych znaków drogowych. Omówienie ich wyglądu, treści jakie przedstawiają.
5.
Zabawa ruchowa „Przejście przez jezdnię”- wykorzystanie białych pasów z bristolu.
6.
Segregowanie znaków drogowych: ostrzegawcze, zakazu, nakazu, informacyjne.
7.
Czytanie napisów globalnych znak, znaki.
8.
Swobodna improwizacja ruchowa do piosenki z płyty „Kto to taki”.
Temat: Ćwiczenia gimnastyczne.
Cele ogólne:
Kształtowanie mięśni tułowia.
Ogólny rozwój motoryki dużej.
Wdrażanie do prawidłowych reakcji na polecenia.
Kształtowanie słuchu.
Korygowanie wad postawy.
Cele operacyjne:
Dziecko:
- rozumie konieczność wykonywania ćwiczeń
- aktywnie w nich uczestniczy
- prawidłowo reaguje na umowy i polecenia
- doskonali motorykę dużą.
Metody:
Podające: polecenia, objaśnienia ćwiczeń, zadania stawiane do wykonania
Eksponujące: pokaz ćwiczeń
Praktyczne: udział dzieci w ćwiczeniach i zabawach
Formy pracy:
Zadań stawianych do wykonania, zabawa.
Środki dydaktyczne:
Krążki w czterech kolorach: czerwony, zielony, niebieski, żółty, tamburino.
I. Część wstępna
1. Przygotowanie
Dyżurni rozkładają krążki w dużej odległości jeden od drugiego. W tym czasie dzieci
siedzą w gromadce i śpiewają wraz z nauczycielką znaną piosenkę.
2. Rozpoczęcie
Na polecenie dzieci wstają, szukają dla siebie krążka i siadają na nim skrzyżnie.
3. „Ptaki w gniazdach”- zabawa orientacyjno- porządkowa
Dzieci- ptaki siedzą na krążkach. Na sygnał wybiegają, Krążą w różnych kierunkach
naśladując lot ptaków. Na zapowiedź: „Do gniazd!”- ptaki wracają, okrążają gniazdo
i siadają.
II. Część główna
1.
„Pozdrów krążek”- ćwiczenie tułowia- skłony w przód
Rozsypka. Krążki leżą na podłodze. Każde dziecko przed krążkiem w siadzie klęcznym.
Na sygnał dzieci skłaniają się w przód, czołem dotykają krążka, ręce luźno wzdłuż
tułowia, następnie prostują się do siadu klęcznego. W czasie ćwiczeń nie unosić się
z pięt.
2. Ćwiczenie równowagi i rytmu
Stanie jednonóż, krążek położony na kolanie nogo wzniesionej w przód i zgiętej.
Nauczycielka wyklaskuje łatwy rytm. Dzieci słuchają i na polecenie wystukują na krążku,
palcami wolnej ręki, ten sam rytm, druga ręka przytrzymuje krążek. Dzieci stoją raz na
lewej, raz na prawej nodze.
3.
„Poznaj swój kolor”- zabawa bieżna
Ustawienie w dużym kole. Przed każdym dzieckiem leży krążek. Na znak prowadzącej, tj.
podniesienie w górę krążka / np. zielonego/, dzieci stojące przed zielonymi krążkami
wybiegają poza koło, okrążają je i starają się jak najszybciej wrócić na swoje miejsce.
Kolory wywołuje się na zmianę. Każda grupa powinna wykonać bieg dwa razy.
4.
„Przeglądamy się w lusterku” – ćwiczenie mięśni grzbietu
Leżenie przodem, ręce na krążku ułożone w poduszkę /dłoń na dłoni/. Dzieci unoszą
krążek, opierając dłonie o podłogę /sprawniejsze mogą także unieść łokcie/ przeglądają
się w lusterku, uśmiechają się, robią ładne miny. Następnie wracają do pozycji wyjściowej
i odpoczywają.
5.
Ćwiczenie mięśni brzucha
Rozsypka. Dzieci siedzą w siadzie skulnym podpartym, stopy na krążku. Odsuwać
stopami krążek i przesuwać do siebie.
6.
„Pochód pajaców”- podskoki rozkroczno- rozwarte
Ustawienie w czterech kolejkach według kolorów krążków. dzieci ustawiają krążki na
podłodze w odległości jednego kroku jeden krążek od drugiego i stoją przed nimi w
kolejce, następnie przechodzą podskokami rozkroczno- zwartymi w ten sposób, że
omijają krążki rozkrokiem, a zeskok wykonują w przerwach między krążkami. Po
trzykrotnym wykonaniu ćwiczenia dzieci podnoszą krążki i stają luźno w rozsypce.
III. Zakończenie
1.
Ćwiczenie tułowia- skręty
Siad skrzyżny, przed każdym dzieckiem krążek. Skręt tułowia i dotknięcie lewym
/prawym/ uchem krążka, a następnie wyprost.
2.
„Przewracanie naleśników”- ćwiczenie przeciw płaskostopiu
Siad skulny, podparty. Dzieci próbują stopami chwytać krążek, przewracają go na drugą
stronę.
3.
Marsz
Dzieci maszerują po obwodzie koła i odkładają krążki na wyznaczone miejsce.
Temat: Teatrzyk sylwetek pt. „O wróbelku Elemelku, pustym brzuszku
i rondelku” wg H. Łochockiej.
Cele ogólne:
Systematyczne wdrażanie do wydłużania koncentracji uwagi.
Wdrażanie do wypowiadania się na określony temat, prawidłowe wiązanie akcji.
Doskonalenie analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej.
Wdrażanie do rozumienia konieczności niesienia pomocy ptakom i zwierzętom w trudnych
warunkach pogodowych.
Zapoznanie z nazwami ptaków spędzających zimę w kraju.
Kształtowanie narządów artykulacyjnych.
Wdrażanie do prawidłowego wykonania zadania w kartach pracy.
Cele szczegółowe:
Dziecko:
- potrafi z uwagą śledzić akcję utworu
- potrafi uważnie obserwować sylwetki
- wypowiada się na określony temat
- umie wiązać zdarzenia ze sobą i rozumie ich wzajemne wynikanie
- potrafi podać nazwy przedmiotów na głoskę e
- rozumie konieczność niesienia pomocy ptakom i zwierzętom podczas zimy
- wie, czym żywią się ptaki i zwierzęta zimą
- zna nazwy ptaków spędzających zimę w kraju
- układa model wyrazu
- aktywnie uczestniczy w zabawie ruchowej
- właściwie rozumie polecenia
- wykonuje zadanie w kartach pracy
Metody pracy:
Podające: treści utworu literackiego, rozmowa na temat niesienia pomocy ptakom
i zwierzętom podczas zimy, poznanie nazw ptaków spędzających zimę w kraju.
Problemowe: wybór obrazków z ptakami, które spędzają zimę w kraju, wyszukiwanie słów
na głoskę e, czytanie globalne wyrazów: Elemelek, sroka, wrona, gawron, sikorka, gil,
opowiadanie treści obrazka.
Eksponujące: pokaz teatrzyku, sylwetka wróbelka, wiewiórki, kartoniki przedstawiające
ptaki, wyrazy z nazwami ptaków do globalnego czytania, karty pracy.
Praktyczne: dopasowywanie podpisów do odpowiednich ptaków, zabawa ruchowa,
wykonanie zadania w kartach pracy- naklejanie ptaków i zwierząt we właściwych miejscach.
Formy pracy:
Z całą grupą, praca indywidualna dzieci.
Środki dydaktyczne:
Tekst utworu H. Łochockiej pt. „O wróbelku Elemelku, pustym brzuszku i rondelku”,
teatrzyk, sylwetki i dekoracje do teatrzyku, ilustracje przedstawiające ptaki, kartoniki
z nazwami ptaków, karty pracy, naklejki ptaków i zwierząt, kaseta magnetofonowa.
Przebieg zajęcia:
1.
Prezentacja utworu H. Łochockiej pt. „O wróbelku Elemelku, pustym brzuszku
i rondelku” w formie teatrzyku.
„O wróbelku Elemelku, pustym brzuszku i rondelku”
Miał wróbelek Elemelek miskę, łyżkę i rondelek. W misce mył się choć był
ptaszkiem, w rondelku warzył kaszkę, a łyżeczką mieszał żwawo ptasią zupę w lewo,
w prawo.
Ale przyszły niepogody, zimne wiatry, przykre chłody, noce długie, a dzień krótki.
Znikły muchy i jagódki, o jedzenie coraz trudniej. Trzeba lecieć na południe. Lecz we
wróblim jest zwyczaju, by na zimę zostać w kraju. Rzucać gniazdko? Nie wypada! Chłodno?
Głodno? Trudna rada...
Spojrzał smutno Elemelek na łyżeczkę i rondelek. I na piecyk z długą rurą. Patrzał
długo i ponuro. Potem siadł, załamał skrzydła.
- Już ta sprawa mi obrzydła! Godzinami szukać trzeba, by okruszek znaleźć chleba lub
zaschniętych pięć jagódek. Dziś zdobyłem z wielkim trudem muchy dwie, lecz mówią
szczerze, bardzo były już nieświeże. Nawet mnie rozbolał brzuszek po zjedzeniu tych dwóch
muszek...
W prawym oku Elemelka zakręciła się kropelka i upadła pac! W rondelek. Wytarł
dziobek Elemelek nową chustką w piękne kratki, co ją dostał od sąsiadki.
Wiewióreczka przebiegała, zapukała i spojrzała.
-A, moje uszanowanie! Czy skończyłeś już śniadanie? Wstąpię tylko i zobaczę.
Elemelku, co to- płaczesz?
- Ach, wiewiórciu, Ruda Kitko, wiem że płakać bardzo brzydko... Ale, cóż tu mówić
wiele, spojrzyj: pusty mój rondelek. Ty przynajmniej w swoim mieszku masz na zimę dość
orzeszków. Lecz gdzie moje tłuste muchy? Gdzie ziarenka? Gdzie okruchy?
- Elemelku w górę dziobek! Pomyślimy nad sposobem, by wróbelki przez dzień cały
głodem już nie przymierały. Popatrz we wsi szkoła stoi. Przecież dzieci się nie boisz? Poleć
tam i puknij w szyby jeden, drugi raz, jak gdyby dla przesłania dzieciom znaku: Puku- puku!
Piku- paku!
Więc wróbelek Elemelek nie namyślał się już wiele. Umył dziobek doskonale, szyję
sobie zawiązał szalem, piórka zaczesał zaś na jeża i do szkoły prosto zmierza.
Słyszą dzieci z pierwszej klasy jakieś stuki i hałasy. To pod oknem ktoś się szasta. A kto?
Wróbel- no i basta!
- Ktoś ty, ptaszku?
- Elemelek.
- Czego chciałeś?
- Ej niewiele. Mam okropnie pusto w brzuszku... Może macie z pięć okruszków?
Może jakąś skórkę chleba? Mnie tam wiele nie potrzeba... Mam apetyt dobry, ale nie
grymaszę wcale, wcale.
- Elemelku, choćże do nas! Sprawa jest już załatwiona! Chleb dziś mamy na śniadanie,
więc okruszki wnet dostaniesz. A któż się tam jeszcze kręci?
- To mój kuzyn Wiercipięcik. Nie dojada od niedzieli, więc się musze z nim podzielić.
- A ten, co tak skacze w górę?
- To mój wujek Straszypiórek. Bardzo miły, daję słowo. Zjadłby pewnie to i owo...
- A tam dalej?
- To mój stryjek. Skrzydełkami z głodu bije, bo z jedzeniem u nich krucho. Żywił się
zeschniętą muchą.
Hej nie śmiechy, hej nie żarty! Wróbel drugi, trzeci, czwarty- głodnych wróbli cała
chmara dostać się do okna stara. Przyszedł z bratem swym gołąbek uczesany w piękny ząbek
i o ile się nie mylę, przyplątały się też gile.
Dla zgłodniałej tej gromady brakło chleba- nie ma rady! W samej tylko pierwszej
klasie więcej zebrać już nie da się. Lecz od jutra szkoła cała będzie ptaszkom jeść dawała.
Tam na płocie, koło lasku, przybijemy deskę płaską, damy też w miseczce wody naszym
gościom dla wygody. Ot, dla ptaszków najzwyczajniej założymy jadłodajnię.
Elemelek wraz z rodziną pewnie z głodu już nie zginą. Utył nawet w tym tygodniu,
bo objada się dzień po dniu. Także kuzyn Wiercipięcik z raźna miną dziobem kręci. Zaś
wujaszek Straszypiórek przyprowadził siedem córek, które wdzięcznie chyląc główki,
korzystają ze stołówki.
2.
Rozmowa na temat treści utworu. Ocena trudnych warunków pogodowych i związanej
z tym konieczności dokarmiania ptaków i zwierząt.
3.
Oglądanie ilustracji przedstawiających różne ptaki; wybór tych, które spędzają zimę
w kraju.
4.
Pokaz napisów do globalnego czytania- dopasowywanie ich do właściwych ptaków:
Elemelek, sroka, wrona, gawron, gil.
5.
Wyeksponowanie wróbelka Elemelka, wyszukiwanie słów rozpoczynających się na
głoskę e.
6.
Analiza słuchowa wyrazu Elemelek. Wyróżnianie głosek w nagłosie, wygłosie.
Wyszukiwanie słów rozpoczynających się na tę samą głoskę. Próba ułożenia modelu
wyrazu z klocków.
7.
Zabawa ruchowa „Ptaszki” przy muzyce z kasety magnetofonowej.
Dzieci w rozsypce, podskakują przy muzyce drobnymi krokami na złączonych stopach
po całej sali. Na przerwę w muzyce wykonują polecenie nauczyciela: dziobią ziarenka,
ć
wierkają, zasypiają chowając głowę pod skrzydła.
8.
Zajęcia przy stolikach: wykorzystanie kart pracy- opowiadanie treści obrazka,
naklejanie sylwetek ptaków i zwierząt we właściwych miejscach.
Temat: Słuchanie wiersza pt. „Lokomotywa” J. Tuwima. Przeliczanie
liczebnikami porządkowymi.
Cele ogólne:
Doskonalenie koncentracji uwagi i pamięci.
Wdrażanie do wypowiedzi całymi zdaniami.
Kształtowanie umiejętności posługiwania się liczebnikami porządkowymi.
Doskonalenie umiejętności posługiwanie się liczebnikami głównymi.
Doskonalenie umiejętności wyróżniania głosek w nagłosie.
Kształtowanie umiejętności czytania globalnego.
Wzmocnienie narządów artykulacyjnych.
Cele szczegółowe:
Dziecko:
- potrafi z uwagą wysłuchać treści wiersza
- zapamiętuje kolejność występujących postaci i przedmiotów
- wypowiada się całymi zdaniami
- wyróżnia głoski w nagłosie
- zna liczebniki główne
- poznaje liczebniki porządkowe
- czyta napisy do globalnego czytania
- potrafi naśladować głosy zwierząt występujących w utworze
- prawidłowo wykonuje ćwiczenia ortofoniczne
- umie zaśpiewać piosenkę
- aktywnie uczestniczy w zabawie ruchowej do treści piosenki.
Metody pracy:
Podające: treść utworu literackiego, rozmowa na temat treści utworu, polecenia
wykonywania manipulacji liczmanami.
Problemowe: zapamiętanie i odtworzenie właściwej kolejności wagoników, zgodnie z treścią
wiersza, wykonywanie operacji matematycznych, przeliczanie liczmanów liczebnikami
głównymi i porządkowymi, dopasowywanie kartoników z odpowiednią ilością oczek do
właściwego wagonika, wyróżnianie głosek w nagłosie, czytanie wyrazów globalnie.
Eksponujące: pokaz poszczególnych wagoników, zgodnie z treścią wiersza.
Praktyczne: manipulowanie liczmanami, wagonikami, dopasowywanie kartoników do
wagonów, zabawa ruchowa przy piosence.
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualna praca dzieci.
Środki dydaktyczne:
Treść utworu „Lokomotywa” J. Tuwima, zestaw wagoników wraz z lokomotywą wykonane z
kolorowej gąbki, kartoniki z różną ilością oczek 1-8, ilustracja przedstawiająca dworzec
kolejowy, wyrazy do globalnego czytania: tor, peron, płyta z piosenką „Pociąg
krasnoludków”.
Przebieg zajęcia:
1. Wysłuchanie treści utworu J. Tuwima pt. „Lokomotywa” ilustrowanego miękkimi
wagonikami uwzględniającymi rodzaj przewożonego towaru.
„Lokomotywa”
Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa -
Tłusta oliwa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Ż
ar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Buch - jak gorąco!
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco!
Już ledwo sapie, już ledwo zipie,
A jeszcze palacz węgiel w nią sypie.
Wagony do niej podoczepiali
Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali,
I pełno ludzi w każdym wagonie,
A w jednym krowy, a w drugim konie,
A w trzecim siedzą same grubasy,
Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy.
A czwarty wagon pełen bananów,
A w piątym stoi sześć fortepianów,
W szóstym armata, o! jaka wielka!
Pod każdym kołem żelazna belka!
W siódmym dębowe stoły i szafy,
W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy,
W dziewiątym - same tuczone świnie,
W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie,
A tych wagonów jest ze czterdzieści,
Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści.
Lecz choćby przyszło tysiąc atletów
I każdy zjadłby tysiąc kotletów,
I każdy nie wiem jak się natężał,
To nie udźwigną - taki to ciężar!
Nagle - gwizd!
Nagle - świst!
Para - buch!
Koła - w ruch!
Najpierw
powoli
jak żółw
ociężale
Ruszyła
maszyna
po szynach
ospale.
Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,
I kręci się, kręci się koło za kołem,
I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej,
I dudni, i stuka, łomoce i pędzi.
A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!
Po torze, po torze, po torze, przez most,
Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las
I spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas,
Do taktu turkoce i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to,
Gładko tak, lekko tak toczy się w dal,
Jak gdyby to była piłeczka, nie stal,
Nie ciężka maszyna zziajana, zdyszana,
Lecz fraszka, igraszka, zabawka blaszana.
A skądże to, jakże to, czemu tak gna?
A co to to, co to to, kto to tak pcha?
Ż
e pędzi, że wali, że bucha, buch-buch?
To para gorąca wprawiła to w ruch,
To para, co z kotła rurami do tłoków,
A tłoki kołami ruszają z dwóch boków
I gnają, i pchają, i pociąg się toczy,
Bo para te tłoki wciąż tłoczy i tłoczy,,
I koła turkocą, i puka, i stuka to:
Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!...
2. Rozmowa na temat wiersza- co przewoził pociąg? Kilkakrotne powtórzenia w celu
zapamiętania kolejności.
3. Przeliczanie wagonó liczebnikami głównymi, następnie porządkowymi. Odpowiedzi na
pytania dotyczące zawartości- który to wagon?
4. Dopasowywanie kartoników z odpowiednią ilością oczek do właściwego wagonu.
Odwzorowanie ilości oczek za pomocą małych kartoników- indywidualnie przez każde
dziecko.
5. Pokaz ilustracji przedstawiającej dworzec kolejowy. Czytanie globalne: tor, peron.
6. Wspólny śpiew piosenki „Pociąg krasnoludków”. Zabawa ruchowa do treści piosenki.
„Pociąg krasnoludków”
Ze stacyjki siedmiu smutków
Rusza pociąg krasnoludków.
Maszynista z kozią bródką
Zagwizdał cichutko.
Wyruszają na wycieczkę,
W drodze zaczynają sprzeczkę,
Czy ma pociąg jechać z planem,
Czy może w nieznane.
Jeden prosi do Chorzowa,
Drugi woła Huta Nowa.
Trzeci chce wziąć kurs na Sopot,
To ci mieli kłopot.
Dwóch w pociągu łowi ryby,
Ten na niby zbiera grzyby.
Gdy się jeden z drugim kłócił
Pociąg się przewrócił.
7. Ćwiczenia ortofoniczne w naśladowaniu zwierząt występujących w wierszu.
8. Zabawa dydaktyczna „Co się zmieniło?”- rozpoznawanie zamiany miejscami
poszczególnych wagonów.
Scenariusz uroczystości z okazji dnia babci i dziadka w oddziale dzieci 5, 6-
letnich
Cele ogólne:
Kształtowanie uczucia przywiązania i szacunków do osób starszych.
Docenienie ich wkładu pracy dla dobra rodziny.
Wdrażanie do okazywania wdzięczności.
Doskonalenie pamięci.
Kształtowanie słuchu muzycznego.
Doskonalenie sprawności manualnych.
Cele szczegółowe:
Dziecko:
- potrafi zapamiętać treść bajki, wierszy i piosenek
- prezentuje treść utworu literackiego za pomocą ruchu i gestów oraz mimiki twarzy
- umie zaśpiewać piosenkę
- ilustruje treść piosenki ruchem z wykorzystaniem akcesoriów
- potrafi tańczyć
- umie okazywać wdzięczność
Metody pracy:
Podające: treść utworu literackiego: bajka, wierze, treści piosenek.
Problemowe: zapamiętanie i odtworzenie treści bajki, z uwzględnieniem reżyserowanych
ruchów, wierszy, piosenek inscenizowanych ruchem przy wykorzystaniu akcesoriów,
umiejętne posługiwanie się mikrofonem, zapamiętanie kolejności przekazywanie mikrofonu
Eksponujące: wykonane wcześniej dekoracje do bajki, stroje, akcesoria do treści piosenek.
Praktyczne:
przedstawienie
bajki,
recytacja
wierszy,
wspólny
ś
piew
piosenek
inscenizowanych ruchem, wykonanie tańca.
Środki dydaktyczne:
Dekoracje do bajki :Czerwony kapturek”: domek dla mamy, domek babci, drzewa tworzące
las- kartonowe, ze sztucznych materiałów, gospodarstwo domowe- kury, kogut- wykonane
z kartonu, kwiaty, strój Czerwonego Kapturka, wilka, mamy, ptaszków, zwierzątek,
gajowego, babci z niezbędnymi dla tych postaci elementami- koszyczek, strzelba, itp.,
pompony wykonane z kolorowej bibuły, kartonowe słoneczka, gitary, łopatka do piasku,
nagrania na płytach, odtwarzacz.
Przebieg uroczystości:
1. Przywitanie się z przybyłymi na uroczystość gośćmi.
2. Prezentacja bajki J. Brzechwy „Czerwony Kapturek”.
3. Recytacja wiersza „Dziadek”.
„Dziadek”
Kto ci opowie o dawnych latach?
Tych lat naoczny świadek.
Jak kraj nasz rośnie, jak ludzie rosną,
Opowie ci twój dziadek.
Otworzy serce, kieszeń otworzy,
Podsunie czekoladę.
Z twoich sukcesów zawsze się cieszy,
Kto? No wiadomo- dziadek.
A jak coś spsocisz, lak coś naknocisz,
Jak trzeba spytać o radę,
To kto za uszy wyciągnie z biedy?
Wiadomo- zawsze dziadek.
4. Śpiew piosenki „Dla babci i dziadka” – podczas refrenu klaskanie.
„Dla babci i dziadka”
Wyczaruję dla babuni
Suknię z kropel rosy.
Sto obłoczków, wstążkę z tęczy
Wplotę jej we włosy.
Babciu, droga babciu
To wszystko dla ciebie,
Babciu, droga babciu
Bardzo kocham ciebie.
Namaluję dziadziusiowi
Rybek pełną rzekę,
Koszyk grzybów, działkę z domkiem,
Pieska na pociechę.
Dziadziu, drogi dziadziu
To wszystko dla ciebie,
Dziadziu, drogi dziadziu
Bardzo kocham ciebie.
5. Recytacja wiersza „Kocham babcię, dziadka” B. Forma.
„Kocham babcię, dziadka”
Kocham mocno babcię, dziadka,
To nie żarty moi mili.
Dzisiaj im życzenia składam,
By sto latek jeszcze żyli.
Kiedy smutek mnie ogarnia
I wszystkiego mam już dosyć,
Dziadek mocno mnie przytuli
O to go nie trzeba prosić.
Gdy pomyślę o łakociach,
Babcia zaraz coś upiecze.
Muszę przyznać- te wypieki
Najwspanialsze są na świecie.
Babcia z dziadkiem w wolnych chwilach
Przekazują wciąż wytrwale
Swym kochanym wnukom, wnuczkom
Rad życiowych całą gamę.
6. Śpiew piosenki „Kochamy was” z wykorzystaniem kartonowych słoneczek podczas
refrenu.
„Kochamy was”
Czy wy wiecie moi mili, czy wy wiecie,
Ile babć i dziadków jest na całym świecie?
Właśnie wielkie święto swoje mają,
Więc wnuczęta im piosenkę śpiewać chcą.
Kochamy was, kochamy całym sercem,
I radości chcemy dać wam jak najwięcej.
Nasze buzie uśmiechnięte,
Niech życzenia ślą przepiękne,
Ż
yj babuniu, żyj dziadziuniu latek sto.
Babcia bardzo często mamę zastępuje,
Zamiast taty dziadek wnukiem się zajmuje,
Bo rodzice cały dzień spędzają w pracy,
Babcia, dziadek za to zawsze mają czas.
Kochamy was…
Babcia z dziadkiem czas nam miło umilają,
Zawsze dla nas niespodzianek wiele mają,
Dziś w piosence miłość wielką wyrażamy,
Głośno teraz podziękować chcemy wam.
Kochamy was…
7. Recytacja wiersza „Babcia”.
„Babcia”
Idą dzieci do przedszkola,
Bardzo wcześnie wstały,
A ja wracam z kraju marzeń
Poduszkowcem białym.
Potem babcia da śniadanie,
Ubrać się pomoże,
Ręce w swoich mi ogrzeje
Kiedy mróz na dworze.
Choć w przedszkolu zupka dobra
I jarzynka smaczna,
Nikt gotować nie potrafi
Tak jak moja babcia.
Choć w przedszkolu dużo dzieci
I zabawek wiele,
Ja swą babcię mam na co dzień,
Nie tylko w niedzielę.
8. Śpiew piosenki „Kiedy babcia była mała” inscenizowanej przez parę dzieci.
„Kiedy babcia była mała”
Kiedy babcia była mała
To sukienkę i fartuszek krótki miała.
Małe nóżki, chude rączki
I lubiła jeść cukierki oraz pączki.
I co, i co, że babcia nam urosła,
I lat ma trochę więcej
Niż ja i brat i siostra.
I co, i co, to ważne, że mam babcię,
Bardzo kocham ją
I śpiewać lubię z nią.
A gdy dziadek był malutki
To nie nosił adidasów, tylko butki.
Nie miał wąsów, ani brody,
No i nie chciał jeść marchewki tylko lody.
I co, i co, że dziadek urósł trochę,
I lat ma trochę więcej
Niż dwa plus trzy, plus osiem.
I co, i co, to ważne, że mam dziadka,
Ż
e bardzo kocham go
I lat mu życzę sto.
Dawno temu babcia z dziadkiem
W piaskownicy się kłócili o łopatkę.
Dziś na spacer idą sobie,
A gdy wrócą ja im kawę dobrą zrobię.
I co, i co, że trochę nam urośli,
Ż
e nie są dzieciakami,
Ż
e ważni z nich dorośli.
I co, i co, to ważne że są z nami
Niech żyją długi czas
I zawsze lubią nas.
9. Piosenka „Babcia tańczy rock` and rolla” inscenizowana ruchem z wykorzystaniem
kartonowych gitar dla chłopców i bibułowych pomponów dla dziewczynek.
„Babcia tańczy rock` and rolla”
Styczeń jest, zimno mi, dzwonię do babci drzwi,
Kwiatki trzy oraz magnetofon mam od mamy.
Babciu cześć, zdrowia moc, życzę ci, teraz chodź,
Rękę daj, kości zardzewiałe rozruszamy.
Zamiast śpiewać babci sto lat,
Tańczę z babcią rock` and rolla,
Już sąsiadki się zleciały,
Razem z nami tańczyć chciały,
Miauczy kot, szczeka pies,
Moja babcia fajna jest.
Już muzyka śnieg rozgrzewa,
Zaszumiały nagle drzewa,
Zabłyszczała nam ulica,
Tańczy cała już dzielnica,
Miauczy kot, szczeka pies,
Moja babcia fajna jest.
Słońce już poszło spać, rano chce wcześnie wstać,
Księżyc na niebie granatowym jasno świeci,
Babci dzien kończy się, tańców dość, ale chcę,
Jeszcze raz, babci mojej życzeń dać bukiecik.
Zamiast śpiewć…
10. Wykonanie tańca „Michałek” przy muzyce z płyty.
11. Indywidualne składanie życzeń babciom i dziadziom przez dzieci, połączone
z wręczeniem upominków.
12. Wspólny poczęstunek przygotowany z pomocą rodziców.
Zajęcie koleżeńskie przeprowadzone w oddziale V- dzieci 5-6- letnich dla
oddziału II- dzieci 3-4- letnich
Temat zajęcia: „W kąciku przyrody”
Cele ogólne:
- zapoznanie z nazwami roślin uprawianych w kąciku przyrody
- rozróżnianie nasion i cebulek
- wdrażanie do konieczności sprawowania opieki nad roślinami
- rozumienie konieczność stworzenia odpowiednich warunków niezbędnych roślinom do
ż
ycia
- kształtowanie prawidłowych wypowiedzi
- wdrażanie do spożywania nowalijek, jako źródła zdrowia
- zapoznanie z treścią wiersza
- doskonalenie czytania globalnego
Cele szczegółowe:
- dziecko poznaje nazwy roślin, które można wyhodować w warunkach domowych
- wie, że niektóre rośliny wyrastają z cebulek, inne z nasion
- rozumie, że roślinami należy się opiekować, aby urosły
- potrafi odpowiadać na zadawane pytania
- wypowiada się całymi zdaniami
- poznaje treść wiersza
- wie, że należy spożywać nowalijki, aby być zdrowym
- rozumie atrakcyjność posiłku z dodatkami nowalijek
- czyta globalnie
- bierze udział w zabawie ruchowej przy muzyce
Metody pracy:
Podające: treść wiersza, zapoznanie z nazwami nasion i cebulek do wysiewu i sadzenia,
przekazanie wiedzy na temat co jest potrzebne roślinie do życia.
Problemowe: zapamiętanie nazw nasion i cebulek, treści wiersza, podejmowanie decyzji co
i w jaki sposób siejemy i sadzimy, rozpoznawanie roślin, które już rosną.
Eksponujące: pokaz nasion, cebulek, gotowych roślin, emblematy roślin, wyrazy do
globalnego czytania.
Praktyczne: sianie, sadzenie, zabawa ruchowa.
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualne czynności dzieci.
Środki dydaktyczne:
Nasiona rzeżuchy, pietruszki, słonecznika, cyni, fasola, zboże, cebulki tulipanów, cebula,
ziemia, woda, wata, gaza, sadzonki cyni, aksamitek, napisy do globalnego czytania, płyta
z muzyką.
Przebieg zajęcia:
1. Oglądanie przez dzieci młodsze roślin hodowanych przez dzieci starsze w kąciku
przyrody: kiełkującego zboża, słonecznika, pietruszki, cyni, fasoli wysadzonej na gazie
w słoiku oraz do ziemi, cebuli posadzonej w podobny sposób.
2. Opowiadanie całymi zdaniami przez dzieci starsze jak wszystkie czynności związane
z uprawą były wykonywane.
3. Pokaz dzieciom młodszym różnych nasion i cebulek- próby ich nazywania.
4. Oznaczenie emblematami upraw w celu dokonywania systematycznych obserwacji.
Czytanie globalne: cebula, tulipan, fasola.
5. Pytania skierowane do dzieci młodszych: co jest potrzebne roślinom, aby mogły żyć:
woda, ziemia, ciepło. Dodanie przez dzieci starsze- ochronne kapturki dla stabilizowania
temperatury oraz nawóz dla wzmocnienia roślin.
6. Zabawa ruchowa przy muzyce z płyty „Ogrodnicy”- naśladowanie czynności.
7. Słuchanie treści wiersza W. Broniewskiego „Pierwiosnek”.
Pierwiosnek
Jeszcze w polu tyle śniegu,
Jeszcze strumyk lodem ścięty,
A pierwiosnek już na brzegu
Wyrósł śliczny, uśmiechnięty.
Witaj, witaj kwiatku mały,
Jasną główkę zwróć do słonka,
Już bociany przyleciały,
W niebie słychać śpiew skowronka.
Białe wierzby pochyliły
Miękkie bazie ponad kwiatkiem:
Gdzie jest wiosna, powiedz miły,
Czyś nie widział jej przypadkiem?
Lecz on widać milczeć wolał.
O czym myślał- któż to zgadnie?
Spojrzał w niebo, spojrzał w pola,
Szepnął cicho: jak tu ładnie.
8. Rozmowa na temat zbliżającej się wiosny.
9. Pokaz sadzonek cyni i aksamitek- samodzielnie posadzonych przez dzieci starsze ( każde
dziecko hoduje po dwa własne kwiatki). Przedstawienie planów wysadzenia roślin w
przedszkolnym ogrodzie w odpowiednim czasie.
Scenariusz
zajęcia
z
zakresu
rozwijania
pojęć
matematycznych
przeprowadzonego w oddziale dzieci 5- 6- letnich
Temat: Zabawa dydaktyczna „Wiosna na łące”- manipulowanie sylwetkami
kwiatów i motyli. Przeliczanie liczebnikami głównymi i porząd-
kowymi w zakresie dziewięciu. Tworzenie podzbiorów elementów.
Cele ogólne:
- doskonalenie przeliczania liczebnikami głównymi i porządkowymi w zakresie dziewięciu
- kształtowanie umiejętności porządkowania zbiorów
- wdrażanie do umiejętności tworzenia podzbiorów elementów
- wykonanie utrwalającego ćwiczenia w kartach pracy
- poszerzanie zakresu wiedzy na temat aktualnej pory roku
- przestrzeganie kolejności wypowiedzi.
Cele szczegółowe:
- dziecko doskonali umiejętność przeliczania liczebnikami głównymi i porządkowymi
w zakresie dziewięciu
- porządkuje zbiór według podanego kryterium
- tworzy podzbiory
- wykonuje prawidłowo ćwiczenie utrwalające w kartach pracy
- zna nazwę aktualnej pory roku, wie czym się charakteryzuje
- rozumie, że każdy ma prawo do wypowiedzi
- przestrzega kolejności wypowiedzi
- doskonali koordynację słuchowo- ruchową oraz płynność ruchów
Metody pracy:
Podające: rozmowa na temat aktualnej pory roku, zapoznanie z nazwami kwiatów
wiosennych oraz owadów, objaśnienie ruchu przy muzyce.
Problemowe: tworzenie zbiorów elementów według podanego kryterium, eksponowanie
części wspólnej zbiorów, przeliczanie elementów zbiorów, przyporządkowywanie liczmanom
odpowiedniej liczby oczek na kartonikach.
Eksponujące: pokaz liczmanów przedstawiających kwiaty i owady.
Praktyczne: manipulowanie liczmanami, zabawa ruchowa.
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualna praca dzieci.
Środki dydaktyczne:
Liczmany przedstawiające kwiaty wiosenne oraz owady, szarfy, kartoniki z różnymi liczbami
oczek, karty pracy, płyta z muzyką.
Przebieg zajęcia:
1. Rozmowa z dziećmi na temat aktualnej pory roku. Uwzględnienie cech charak-
terystycznych: temperatura, dłuższe dni, rozwijające się rośliny, itp.
2. Zorganizowanie ogródka poprzez ułożenie na dywanie 9 szarf, układanie na nich przez
dzieci liczmanów przedstawiających kwiaty w dowolny sposób.
3. Polecenia skierowanie indywidualnie do dzieci- porządkowanie grządek- szarf w taki
sposób, aby na każdej znalazła się inna liczba kwiatów od 1 do 9 z uwzględnieniem, aby
obok siebie były takie same kwiaty.
4. Przeliczanie oczek na kartonikach- dopasowywanie ich do właściwych „grządek”.
Sprawdzanie przez kolegów.
5. Układanie owadów w taki sposób, aby na każdym kwiatku znalazł się jeden owad.
Przeliczanie owadów liczebnikami porządkowymi.
6. Utworzenie dwóch pętli: w jednej znajdują się różne kwiaty, w drugiej owady. Polecenie
znalezienia wspólnej cechy dla obu pętli. Cechą wspólną jest czerwony kolor.
7. Improwizacja ruchowa do muzyki z płyty Vivaldi „Cztery pory roku”- „Wiosna”.
8. Zadanie w kartach pracy- przeliczanie liczby kwiatów- kolorowanie takiej ilości jaką
wskazuje liczba.
Scenariusz zajęcia z zakresu rozwijania mowy i myślenia oraz
przygotowania do czytania, przeprowadzonego w oddziale V- dzieci 5, 6-
letnich
Temat zajęcia:
Słuchanie opowiadania na podstawie utworu L. Krzemienieckiej pt.
„Dobra to chatka, gdzie mieszka matka”, ilustrowanego obrazkami.
Cele ogólne:
Zainteresowanie czytelnictwem.
Kształcenie wypowiedzi słownych oraz mowy wiązanej.
Rozbudzenie uczucia szacunku i miłości do matki, konieczności niesienia jej pomocy.
Utrwalenie zasad bezpieczeństwa obsługi urządzeń elektrycznych.
Cele szczegółowe:
Dziecko:
- z uwagą wysłuchuje utworu literackiego
- wypowiada się na temat utworu
- rozwija zainteresowania czytelnicze
- wie, że matce należy się miłość i szacunek oraz pomoc
- współdziała w zespole koleżeńskim
- rozumie zakaz samodzielnego korzystania z urządzeń zasilanych prądem elektrycznym
Metody pracy:
Podająca: zapoznanie z treścią utworu,
Problemowa: polecenie odczytania wyrazów do globalnego czytania- dopasowanie ich do
właściwej
ilustracji,
rozpoznawanie
urządzeń
zasilanych
prądem
elektrycznym po usłyszanym dźwięku, rozmowa na podany temat,
Eksponujące: pokaz ilustracji obrazujących treść utworu, pokaz wyrazów do globalnego
czytania, ilustracje będące rozwiązaniem zagadek dźwiękowych,
Praktyczne: praca w zespołach- odczytywanie wyrazów do globalnego czytania, zabawa
ruchowa, zabawa z kodami.
Formy pracy:
z całą grupą, praca zespołowa.
Środki dydaktyczne:
Opowiadanie L. Krzemienieckiej pt. „Dobra to chatka, gdzie mieszka matka”, ilustracje do
treści utworu, kody do zabawy ruchowej, nagrania urządzeń zasilanych prądem elektrycznym
na kasecie magnetofonowej, ilustracje przedstawiające te urządzenia.
Przebieg:
1.
Czytanie utworu L. Krzemienieckiej pt. „Dobra to chatka, gdzie mieszka matka”,
ilustrowanego obrazkami.
,,DOBRA
TO
CHATKA,
GDZIE
MIESZKA
MATKA"
Poszedł biedny Jasio w świat, żeby biedę pokonać. Pożegnał matusię i poszedł
w świat szeroki, w świat daleki, przez lasy, pola i rzeki. Tu i tam o pracę się starał, ale nic
się nigdzie nie trafiało. Usiadł raz wreszcie pod brzozą płaczącą i zamyślił się nad swą
biedą. Nagle, patrzy, idzie kurka ślicznopiórka. Trąca Jasia pazurkiem i ludzkim głosem
mówi:
- Jestem Kurka ślicznopiórka, złote jajka niosę. Komu nie niosłam to nie niosłam,
a tobie będę nieść, byś mógł odtąd miły Jasiu, z pełnej misy jeść.
Ucieszył
się
Jasio
i
mówi:
-
Złota
kurko,
chodźże
ze
mną
zaraz
na
matuli
podwórko!
I powędrował Jaś do matki, przez świat szeroki, przez świat daleki, przez pola, lasy,
łąki i rzeki. Szedł Jasio przodem, a kurka za nim, gdacząc od czasu do czasu. W oddali
sad
z
drzewami
i
kwiatami.
Idzie Jasio...idzie...aż tu wychodzi do niego ogrodnik bogaty, co ma w ogrodzie
owoce
złociste
i
kwiaty.
- Jasiu, Jasiu, słyszałem, że twoja kurka ślicznopiórka złote jajka znosi, strasznie mi
się to podoba. Zostańże Jasiu u mnie. Mam w sadzie jabłka złociste i śliwy. Zostań u mnie
ze
swą
kurką,
a
będziesz
szczęśliwy.
- Dobre jabłonie, dobre i grusze, ale ja ogrodniku do matki wracać muszę.
A
zresztą
dobra
to
chatka,
gdzie
mieszka
matka.
Poszedł Jasio dalej. Idzie Jasio...idzie...a kurka za nim. Wyszli na szeroką drogę,
patrzą: stoi pałac bogaty. Złociste ma ściany, srebrzyste komnaty. W oknie król siedzi,
w
koronie
na
głowie
i
zobaczywszy
Jasia
tak
do
niego
powie:
- Chodź Jasiu, ze swą kurką na moje królewskie podwórko. Dam ci kubraczek złoty
i pierścień z czerwonym kamykiem i jak zechcesz zostaniesz moim pacholikiem.
Głowi się Jasio, głowi, co by tu odpowiedzieć królowi, aż wreszcie mówi:
- Królu, kamyk ładny i kubraczek gładki, ale ja muszę wracać do matczynej chatki.
Bo
dobra
to
chatka,
gdzie
mieszka
matka.
Tymczasem we wsi Święto Matki właśnie było. Wszyscy się bawią, tylko Jasia
matula w pustej chacie smutna siedzi, a tu pod okno przychodzą sąsiedzi i mówią:
-
Znalazł
Jaś
złotą
kurkę,
to
i
o
matce
zapomniał.
Wyszła Jasiowa matka na gościniec i szepce to do siebie, a niby to do sąsiadów.
Będzie jeszcze słońce nad moimi wroty, nie zapomniał o mnie mój syneczek złoty.
I prawda. Ledwie te słowa wymówiła, patrzy, patrzy, idzie Jasio, synek drogi a za nim
kurka
ś
licznopiórka.
-Matulu,matulu,kochana!
Krzyknął
Jasio
i
matkę
chwycił
w
ramiona
Mój synku, wróciłeś do swej starej matki. Ale czym ja cię ugoszczę, mam barszczu
ostatki.
-Od
matki,
dobre
i
ostatki.
- Rzecze Jasio i kurkę ślicznopiórkę matce grzecznie przedstawia, a kurka powiada
U kogo nie byłam, to nie byłam, a u was będę. Tam, gdzie syn matkę kocha, tam
i kurce dobrze będzie. Będę wam złote jajka nieść, byście mogli z pełnej misy jeść.
I pokonał Jasio biedę i razem z matką gospodarował szczęśliwie. A kurka
ś
licznopiórka wciąż gdakała wśród podwórka i złote jajka niosła.
2.
Rozmowa z dziećmi na temat:
- jakie słowa wypowiada Janek?
- co znaczy tytuł utworu?
- jakie ważne słowa wypowiada kurka?
3.
Zabawa ruchowa z kodami „Mama i dziecko”
4.
Praca w 5 zespołach na dywanie- odczytywanie wyrazów do globalnego czytania
i dopasowywanie ich do ilustracji na tablicy: Janek, mama, kura, dom, sad.
5.
Wypowiedzi dzieci na temat pomocy mamie w gospodarstwie domowym. Nazywanie
uczuć kierujących zachowaniem osób dorosłych i dzieci.
6.
Słuchanie nagrań dźwięków wydawanych przez rządzenia gospodarstwa domowego-
rozpoznawanie nazw. Wyszukiwanie ilustracji przedstawiających te urządzenia.
Przypomnienie zasad korzystania z urządzeń zasilanych prądem elektrycznym.
Scenariusz zajęcia plastycznego przeprowadzonego w oddziale V dzieci 5-
6- letnich
Temat zajęcia: „Lepienie z masy solnej ptaka- ozdabianie go piórkami”.
Cele ogólne:
Kształcenie wypowiedzi słownych oraz mowy wiązanej.
Wdrażanie do kulturalnego zachowania się w miejscach publicznych.
Przestrzeganie kolejności wypowiedzi.
Rozwijanie wyobraźni twórczej.
Rozwijanie zainteresowań czytelniczych.
Doskonalenie sprawności manualnych.
Kształtowanie precyzji.
Wdrażanie do zachowania porządku w miejscu pracy.
Cele szczegółowe:
- wypowiada się na podany temat
- zachowuje kulturę w miejscach publicznych
- oczekuje na swoją kolej wypowiedzi
- zna nazwy wybranych ptaków
- czyta wyrazy do globalnego czytania
- lepi ptaszka z masy solnej
- porządkuje swoje miejsce pracy.
Metody pracy:
Podająca: podanie nazw wybranych ptaków: wróbel, sikorka, wilga, szpak, kukułka,
słowik, skowronek, jaskółka, bocian, polecenie ulepienia ptaszka z masy
solnej.
Problemowa: udzielanie odpowiedzi na pytania dotyczące życia ptaków, czytanie wyrazów
do globalnego czytania, recytacja wiersza.
Eksponujące: pokaz sylwetek ptaków oraz gniazd jakie budują, pokaz kartoników
z wyrazami do globalnego czytania.
Praktyczne: lepienie ptaszka, ozdabianie piórkami.
Formy pracy:
z całą grupą, indywidualna.
Środki dydaktyczne:
Sylwetki ptaków, ilustracje przedstawiające ich gniazda: wróbel, sikorka, wilga, szpak,
kukułka, słowik, skowronek, jaskółka, bocian masa solna, piórka, kartoniki.
Przebieg zajęcia:
1.
Wspólna recytacja wiersza „Ptaszek”:
„Ptaszek”
Siedzi ptaszek na gałązce
I tak sobie ćwierka:
- Niech mi nikt na trawę w parku
Nie rzuca papierka.
- Bo papierek to nie kwiatek
I trawy nie zdobi.
Siedzi ptaszek na gałązce
I tak ćwierka sobie.
2.
Omówienie treści wychowawczych zawartych w wierszu dotyczących właściwego
zachowania się w miejscach publicznych- spontaniczne wypowiedzi dzieci
z zachowaniem kolejności wypowiedzi.
3.
Pokaz sylwetek wybranych ptaków. Podawanie właściwej nazwy, próby dopasowania
gniazd.
4.
Czytanie globalne nazw wybranych ptaków: skowronek, słowik, wilga, bocian.
5.
Zabawa
ruchowa
„Ptaszki
w
gniazdkach”
z
uwzględnieniem
elementu
współzawodnictwa.
6.
Objaśnienie sposobu wykonania ptaszka z masy solnej. Polecenie ozdobienia
piórkami. Umieszczenie na kartoniku. Odłożenie do wyschnięcia. / Po wyschnięciu
masy za kilka dni ptak będzie malowany farbami./
7.
Samodzielne porządkowanie miejsca pracy przez dzieci: ścieranie stolików,
zamiatanie podłogi.
Temat zajęcia: Droga listu i inne ciekawostki pocztowe- zapoznanie z etapami wędrówki
listu na podstawie historyjki obrazkowej.
Cele edukacyjne:
- zapoznanie z kolejnymi etapami wędrówki listu od nadawcy do adresata
- utrwalenie informacji zdobytych podczas wycieczki
- doskonalenie wypowiedzi na temat zagadnień związanych z pocztą
- kształtowanie globalnego czytania
- doskonalenie przeliczania w zakresie 5
Metody:
- rozmowa z dziećmi
- ćwiczenia praktyczne
- aktywizująca
Formy pracy:
- z całą grupą
- indywidualna praca dzieci
Środki dydaktyczne:
Ilustracje tematyczne, historyjka obrazkowa, napisy do globalnego czytania, duża koperta,
kaseta, magnetofon, kontury znaczków, duże słońce z kartonu, kredki, kartoniki z kropkami.
Przebieg zajęcia:
1.
Zgromadzenie dzieci przed tablicą magnetyczną- pokaz przyniesionego przez
nauczycielkę listu.
2.
Odczytanie treści listu, którego autorem jest krasnal Hałabała przez nauczycielkę:
Dzień dobry kochane dzieci
Jestem ciekawy, czy mnie pamiętacie? To ja, Hałabała, ten wesoły krasnal, co
zaprosił gości na ucztę, upiekł placek z borówkami, a oni nie przyszli. Czy pamiętacie
kogo zaprosiłem? Na tak, macie rację, wilgę złocistą, słowika śpiewaka, szpaka,
jaskółkę i kukułkę. A czy pamiętacie dlaczego ci goście nie przyszli? Świetnie,
ponieważ odlecieli do ciepłych krajów. No i właśnie od moich przyjaciół dostałem
niedawno list z informacjami, że czują się dobrze i niedługo, jak słonko mocniej
zagrzeje, znów powrócą do naszego lasu. Jaka to będzie pora roku? Ten list bardzo
mnie ucieszył, ale i zmartwił, bo mam teraz dużo wolnego czasu i bardzo się nudzę.
W lesie jest coraz bardziej szaro i zimno, wszyscy którzy w nim zostali szykują się do
zimy.
Postanowiłem więc i ja napisać do kogoś list, a ponieważ wiem, że wy ostatnio
rozmawialiście na temat poczty, dlatego przygotowałem dla was kilka zadań do
wykonania. Jakie są to zadania? Instrukcje znajdziecie w kopercie.
Ż
yczę udanej pracy i zabawy i pamiętajcie o ptakach i zwierzętach zimą.
3.
Zadanie 1: wymień głoski w słowie list i listy, podziel na sylaby.
4.
Zadanie 2: rozwiąż zagadki:
Czerwony domek, brak w nim okienka,
Zamiast drzwi szparka tylko cienka.
Gdy list tam się znajdzie w świat wyrusza.
skrzynka pocztowa
Skąd wysyłamy listy i telegramy?
Poczta
Chodzi z dużą torbą i z tego jest znany
Ż
e roznosi listy, paczki, telegramy.
Listonosz
W co zawsze się wkłada listy przed wysłaniem?
Koperta
5.
Zadanie 3: opowiadanie treści historyjki obrazkowej przedstawiającej kolejne etapy
wędrówki listu. Oznaczenie kolejnych ilustracji kartonikami z odpowiednią liczbą
kropek.
6.
Zadanie 4: Rysowanie na kartonikach przedmiotów kojarzących się z pocztą
z określeniem czasu trwania rysowania- odtwarzana melodia.
7.
Zadanie 5: wręczenie dzieciom kopert- projektowanie znaczków na kopertach.
Temat:
Teatrzyk sylwetek na podstawie treści książeczki A. Sekory pt. „Rozgniewany
węgielek”. Rozwijanie zainteresowań pięknem i bogactwem naszego kraju-
węgiel. Pokaz obszaru śląskiego na mapie Polski.
Cele edukacyjne:
- zapoznanie z treścią utworu
- doskonalenie koncentracji uwagi
- rozumienie niebezpiecznej pracy górników
- zapoznanie z węglem- jako wartościowym minerałem
- poznanie szerokiego zastosowania węgla
- zapoznanie z kolejnym regionem kraju- Śląsk
- zaznaczenie na mapie Katowic
Metody:
Podająca: opowiadanie „Rozgniewany węgielek”
Problemowa: rozmowa na temat utworu, wyodrębnienie elementów fikcyjnych
Eksponujące: pokaz bryłki węgla, mapa Polski- zaznaczenie obszaru śląskiego, Katowic
Praktyczne: udział w zabawie ruchowej
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualne wypowiedzi.
Środki dydaktyczne:
Teatrzyk, sylwetki, tekst opowiadania, bryłka węgla, ilustracje i zdjęcia przedstawiające
wnętrze kopalni.
Przebieg zajęcia:
1.
Wysłuchanie treści utworu A, Sekory pt. „Rozgniewany węgielek”.
„Rozgniewany węgielek”
Była piękna, zimowa pogoda. Hania i Wojtek wybrali się na saneczki. Po drodze
spotkali Jacka. Zjeżdżali razem z górki, rzucali w siebie śnieżkami, a potem ulepili
dużego bałwana.
Za Jackiem przybiegł jego pies Bobik. Uganiał się za sankami, lizał śnieg czerwonym
językiem, i głośno szczekał na bałwana. Było dużo śmiechu, krzyku i uciechy.
Drogą jechał, skrzypiąc, ciężki wóz z węglem. Mały węgielek zobaczył wesołą
zabawę, zeskoczył z wozu i pobiegł do dzieci.
- Ja też bym chciał bawić się z wami. Weźcie mnie na sanki- poprosił grzecznie.
Ale dzieci zawołały:
- Idź sobie! Jesteś czarny i brzydki! Pobrudzisz nas! Nie chcemy bawić się z tobą!
Węgielek obraził się.
- Nie chcecie się bawić ze mną?- powiedział. -Dobrze, pójdę sobie.
I poszedł.
A za nim ze wszystkich piwnic, ze wszystkich składów, ze wszystkich fabryk
wybiegły inne węgielki. W całym mieście nie zostało ani kawałeczka węgla.
Dzieci bawiły się dalej, ale nie było im już tak wesoło. Wkrótce rozeszły się do
domów.
W czasie zabawy na śniegu Hania przemoczyła rękawiczki. Chciała je wysuszyć przy
piecyku. Ale piec był zimny, zimny jak lód.
Jacek wrócił do domu zziębnięty. Chciał ogrzać się przy kaloryferze. Ale kaloryfer był
zimny, zimniuteńki- iw całym domu było zimno.
Wojtek wpadł do domu głodny jak
wilk.
- Mamo, jeść!- zawołał od progu.
Ale obiadu nie było. W kuchni na zimnej płycie stały puste garnki.
W całym mieście było zimno- brrr! Jak zimno. Ciepło zniknęło razem z węglem.
- Co się stało? Co się stało?- dziwili się wszyscy.
Dzieci dobrze wiedziały, co się stało. Węgielek rozgniewał się i poszedł sobie. Ale to
nic. W mieście są przecież składy, gdzie można kupić węgla.
Wojtek chciał kupić węgla. Jacek chciał kupić węgla. I Hania chciała kupić węgla.
Pobiegli szybko do składu. Za nimi podreptał pies Bobik.
Na próżno jednak biegali. Ani w tym składzie, ani w innych nie było węgla.
- I cóż my zrobimy?- spytała Hania.
- Obędziemy się bea węgla- powiedział Wojtek.
- Wracajmy do domu.- westchnął Jacek.
Poszli do domu. Na ulicy było ciemno. Nie świeciła ani jedna latarnia. Ciemno było
w bramie, ciemno na schodach i w mieszkaniu.
- Czemu nigdzie nie ma światła?- zapytał Jacek.
- Co się stało? Czy żarówki się popsuły?- zapytał Wojtek.
- Dlaczego u nas tak ciemno?- zapytała Hania.
- Nie ma światła, bo nie ma prądu- odpowiedział tatuś Jacka.
- Nie ma prądu, bo elektrownia stanęła- odpowiedziała mama Wojtka.
- Elektrownia stanęła, bo nie ma węgla- odpowiedział Paweł, brat Hani. - Bez węgla
elektrownia nie może wytwarzać prądu elektrycznego.. Bez prądu nie ma światła. Kto ma
ś
wiecę, albo lampę naftową, ten pali świecę, albo lampę naftową. Ale my nie mamy ani
ś
wiecy, ani lampy naftowej, więc musimy siedzieć po ciemku.
Wszystkie kominy przestały dymić. Wszystkie fabryki stanęły. W całym mieście było
zimno, i ciemno jak w piwnicy.
- Musimy sprowadzić węgiel!- zawołał Wojtek.
- Pojedziemy tramwajem na dworzec, a potem pociągiem!- zawołała Hanka.
Ale wszystkie tramwaje stały, bo nie było prądu. Dzieci pobiegły na dworzec. Za nimi
podreptał pies Bobik.
Na próżno się jednak spieszyli. Na dworcu stały nieruchomo pociągi towarowe,
pociągi osobowe, a nawet pociągi elektryczne.
Nie ma węgla. Nie można wyjechać z miasta. Dzieci postanowiły pójść do k0opalni na
piechotę.
Długo wędrowali, aż wreszcie doszli do kopalni węgla. Wojtek opowiedział
napotkanemu przy bramie strażnikowi całą historię z węgielkiem i strażnik wpuścił dzieci
do kopalni.
Dzieci weszły w mroczne korytarze kopalni, w oddali spostrzegli pracujących
górników.
Górnik, który kuł węgiel kilofem, powiedział im:
- Tędy uciekał wasz węgielek.
I górnik, który ładował węgiel na wagoniki, powiedział im:
- Tak, wasz węgielek uciekał tędy.
Także i górnik, który wiercił świdrem dziurę w ścianie węglowej, powiedział im”
- Wasz węgielek uciekał tędy. Potem się schował. Pewnie jest za tą ścianą węglową.
Ale my go poszukamy. Pomożemy wam dostać się do niego.
Górnicy wzięli kilofy i świdry. Rąbali węgiel kilofami i wiercili świdrami. Potem do
wyrąbanego otworu włożyli dynamit.
- Uciekajmy!- zaraz będzie wybuch- powiedział górnik do dzieci.
Pobiegli w głąb chodnika. Za nimi podreptał pies Bobik.
Bum! Bum! Bum! Huk był okropny. Bobik przeraził się i zaczął głośno szczekać.
Dynamit rozsadził węglową ścianę. Otworzyła się wielka komora. Miała podłogę
z węgla, strop z węgla i ściany także z iskrzącego się, czarnego węgla.
Z tej komory wyszedł węgielek.
- Węglu, węgielku, już się na nas nie gniewaj!- zawołały dzieci i zaczęły go ściskać.
- Uważajcie, bo się pobrudzicie- powiedział węgielek.- Jestem przecież czarny
i brzydki.
Ale Hania ucałowała go serdecznie i powiedziała:
- Jesteś kochany, śliczny! Było nam bez ciebie smutno i źle. Wróć z nami do miasta!
- Wiesz, węgielku, jak dorosnę, będę górnikiem!- zawołał Wojtek.
- I ja też. Chcę wydobywać węgiel dla wszystkich ludzi- powiedział Jacek.
- Zgoda, zgoda!- zawołał węgielek.- Dobrze wam będzie u nas w kopalni. A teraz,
ż
ebyście wiedzieli, że się na was nie gniewam, naładujemy pełne pociągi węgla
i pojedziemy do waszego miasta.
I oto ruszyły długie pociągi pełne czarnego iskrzącego się węgla. Na pierwszej
lokomotywie, obok maszynisty, jechały dzieci. Były umorusane, zmęczone, ale
szczęśliwe. Cieszyły się, że wiozą węgiel dla swojego miasta. Bobik też się cieszył,
merdał ogonem i szczekał głośno.
Miasto było uratowane.
Elektrownia ruszyła i we wszystkich domach rozbłysły światła. Zazgrzytały maszyny
w fabrykach i uradowani robotnicy pobiegli do pracy. Wszystkie kominy dymiły. We
wszystkich domach było ciepło. Wszyscy cieszyli się, że węgiel wrócił do miasta.
Odtąd Hania, Jacek, Wojtek i inne dzieci wiedziały, Jak bardzo potrzebny jest węgiel.
Wszystkie dzieci kochają i szanują górników, którzy wydobywają węgiel dla wszystkich
ludzi.
A. Sekora
2.
Zabawa ruchowa do treści piosenki Górnik”.
3.
Rozmowa z dziećmi na temat treści utworu. Wyodrębnienie elementów fikcyjnych.
Konstruowanie całozdaniowych odpowiedzi na pytania:
- Jakie postacie występowały w teatrzyku?
- Kto był najważniejszy?
- Dlaczego w domach było zimno?
- Dlaczego było ciemno?
- itp.
4. Pokaz bryłki węglowej: opisywanie wyglądu, określanie cech na podstawie poznawania
polisensorycznego.
5. Ocena przydatności węgla dla społeczeństwa, na podstawie wiadomości uzyskanych
w trakcie teatrzyku.
6. Pokaz zdjęć wnętrza kopalni węgla- rozmowa na temat niebezpiecznej pracy górników.
8.
Pokaz obszaru śląskiego na mapie Polski- zaznaczenie Katowic.
Scenariusz zajęcia z zakresu rozwijania pojęć matematycznych
przeprowadzonego w oddziale dzieci 6- letnich
Temat:
Zabawa dydaktyczna „Ubieramy choinkę”. Liczenie elementów zbioru
w zakresie ośmiu, segregowanie ze względu na podaną cechę.
Cele edukacyjne:
- doskonalenie przeliczania w zakresie ośmiu
- kształtowanie umiejętności segregowania ze względu na: kształt, ilość, kolor
- doskonalenie koncentracji uwagi
- kształtowanie myślenia logicznego
- doskonalenie koordynacji wzrokowo- ruchowej
- doskonalenie prawidłowych reakcji na polecenia
Metody pracy:
Podająca: wysłuchanie treści wiersza
Problemowa: klasyfikowanie według podanego kryterium
Eksponujące: pokaz dużych sylwet choinek, ozdoby choinkowe
Praktyczne: udział w zabawie ruchowej, ubieranie choinki według polecenia,
układanie puzzli.
Formy pracy:
Z całą grupą, indywidualna praca dzieci.
Środki dydaktyczne:
Treść wiersza, sylwety choinek, ozdoby choinkowe wycięte z papieru- osiem wzorów,
każdego o 1 więcej, kartoniki z kropkami od 1 do 8, 8 szarf, płyta z muzyką, puzzle
przedstawiające ubraną choinkę, pędzle, klej, kartki białego papieru.
Przebieg zajęcia:
1.
Wysłuchanie treści wiersza pt. „Przed choinką”:
„Przed choinką”
Już niewiele dni zostało,
Już choinką zapachniało.
Kończmy szybko te łańcuszki.
Gdzie jest rybka? Paw z wydmuszki?
Wyciągajmy już z pudełka
Ś
wieczki, bombki, świecidełka,
Nim choinkę wprost z balkonu
Wniesiemy do swego domu.
2.
Nawiązanie do świąt z uwzględnieniem ubierania choinki.
3.
Pokaz ośmiu sylwet dużych choinek oraz wyciętych z kolorowego papieru ozdób: 8
sopli, 7 grzybków, 6 kul, 5 szyszek, 4 zajączki, 3 bałwanki, 2 laleczki, 1 gwiazdka.
Przy tworzeniu ozdób należy wykorzystać 8 kolorów papieru, tak aby nie było
dwóch jednakowych ozdób pod względem koloru i wzoru.
4.
Polecenie posegregowania ozdób według pomysłów dzieci. Można wykorzystać
szarfy w formie półek. Dzieci segregują według kształtów, kolorów. Każdorazowo
zaopatrują półkę z ozdobami w kartonik przedstawiający odpowiednią liczbę oczek.
5.
Ubieranie ośmiu choinek tak, aby na każdej było o jedną ozdobę więcej, ale każda
inna. Nie może powtarzać się ani kształt ani kolor.
6.
Improwizacja ruchowa do muzyki z płyty.
7.
Układanie puzzli przedstawiających ubraną choinkę, naklejanie na białej kartce
papieru.