Eoin Colfer - Lotnik

PROLOG

Conor Broekhart urodził się, by latad, a mówiąc precyzyjniej: urodził się
podczas  lotu.  Chod  jego  legenda  pełna  jest  fantastycznych  historii,  to
gdyby nie tysiące świadków, najtrudniej byłoby uwierzyd w opowieśd o
jego  pierwszym  locie  latem  1878  roku.  Co  więcej,  relację  o  jego
narodzinach  w  balonie  na  ogrzane  powietrze  można  przeczytad  w
archiwalnych  numerach  francuskiej  gazety  „Le  Petit  Journal",
dostępnych za niewielką opłatą w Librairie Nationale.

Nad artykułem znajduje się wyblakła czarno-biała fotografia. Jak na

tamte czasy jest bardzo ostra. Wykonał ją reporter, który akurat wtedy
znalazł się z aparatem w ogrodach Trocadero.

Na zdjęciu łatwo rozpoznad kapitana Declana Broekharta, a także

jego  żonę,  Catherine.  On  przystojny,  ubrany  w  karmazynowo-złoty
mundur  regimentu  strzelców  wyborowych  Wysp  Saltee,  ona
poruszona,  lecz  uśmiechnięta.  Bezpieczny  w  ramionach  ojca  leży  zaś
malutki  Conor.  Ma  już  blond  czuprynę  Broekhartów  oraz  szerokie,
mądre  czoło  matki.  Przyszedł  na  świat  zaledwie  przed  dwudziestoma
minutami,  a  za  sprawą  gry  światła  lub  może  błędu  fotografa  można
odnieśd wrażenie, że wzrok malca jest skupiony. To oczywiście nie-

możliwe. Gdyby jednak tak było, pierwszym widokiem malutkiego
Conora stałoby się bezchmurne francuskie niebo. Nic dziwnego, że
został tym, kim został.

Paryż, lato 1878 r.

Tegoroczna Wystawa Światowa miała byd bardziej spektakularna niż
wszystkie dotychczasowe. Spodziewano się ponad tysiąca wystawców z
każdego zakątka globu.

Kapitan Declan Broekhart przybył do Paryża z Wysp Saltee, gdyż

nalegał na to król. Catherine towarzyszyła mu z własnej woli, ponieważ
była  naukowcem  i  pragnęła  na  własne  oczy  ujrzed  szumnie
zapowiadaną  Galerie  des  Machines,  a  w  niej  wynalazki,  które  miały
zapewnid ludzkości lepszą przyszłośd. Król Mikołaj wysłał ich do Paryża,
aby  zbadali  możliwośd  utworzenia  dywizjonu  balonów  do  ochrony
Muru Saltee.

Trzeciego dnia wizyty paostwo Broekhart udali się lekkim

powozem przez Avenue de l’Opera do ogrodów Trocadero, gdzie
Wydział Lotnictwa przeprowadzał pokaz balonowy.

- Czujesz? - spytała Catherine. Wzięła męża za rękę i położyła ją

sobie na brzuchu. - Nasz synek kopie. Chce się wydostad i zobaczyd te
cuda na własne oczy.

Declan się roześmiał.
- Będzie musiał, a może musiała poczekad. Za sześd tygodni świat

wciąż tu będzie.

Kiedy paostwo Broekhart przybyli do ogrodów Trocadero, ujrzeli

eskadrę lotniczą w cieniu Statuy Wolności, a właściwie jej głowy. Po
ukooczeniu statuę planowano przekazad Stanom Zjednoczonym, lecz
tymczasem pokazywano jedynie głowę.

Jej miedziana konstrukcja przydmiewała większośd pozostałych
eksponatów. Można było sobie jedynie wyobrażad, jak kolosalna będzie
całośd, która stanie na straży nowojorskiego portu.

Na trawniku odgrodzonym aksamitną liną dla ochrony przed

gapiami  eskadra  lotnicza  napełniła  sterowiec  powietrzem.  Declan
Broekhart  podszedł  do  wartownika  i  podał  mu  zaproszenie  od
ambasadora Francji na Wyspach  Saltee. Po kilku minutach dołączył do
nich kapitan eskadry, Victor Vigny.

Był gibkim, śniadym mężczyzną o zakrzywionym nosie oraz

kruczoczarnej czuprynie, która sterczała na sztorc niczym szczotka.

- Bonjour, panie kapitanie - rzekł, ściągając białą rękawiczkę, by

serdecznie uścisnąd dłoo oficera Wysp Saltee. — Czekaliśmy na pana. -
Francuz ukłonił się nisko. - A pani to z pewnością madame Broekhart. -
Vigny spojrzał na list, udając zmieszanie. - Ależ madame, nie
wspomniano ani słowem o pani olśniewającej urodzie.

Francuz powiedział to z tak czarującym uśmiechem, że paostwo

Broekhart nie byli w stanie się obrazid.

- A zatem, kapitanie - rzekł Vigny, teatralnym gestem wskazując

balon - przedstawiam „Le Soleil", czyli Słooce. Co pan sądzi?

Sterowiec był niezaprzeczalnie wspaniały. Podłużna, złotawa

powłoka, kołysząca się łagodnie nad obciągniętym skórą koszem.
Jednak Declana Broekharta nie interesowała dekoracja, lecz szczegóły
techniczne.

- Ma nieco bardziej zaostrzony kształt niż wszystkie, które dotąd

widziałem — zauważył.

- Dzięki temu jest aerodynamique - wyjaśnił Vigny. – Sunie po

niebie, jak przystało na imię, które nosi.

Catherine wysunęła ramię z objęcia męża.
- Mieszanka bawełny i jedwabiu - stwierdziła, odchylając głowę,

aby przyjrzed się balonowi. - Dwa śmigła na koszu. Niezgorsza maszyna.
Jaką osiąga prędkośd?

Vigny ego zaskoczyły tak fachowe uwagi w ustach kobiety, lecz

zatuszował zdumienie kilkoma szybkimi mrugnięciami, po czym bez
zająknienia udzielił odpowiedzi.

- Dziesięd mil na godzinę. Z pomocą bożą i przy dobrym wietrze.
Catherine odchyliła skórzaną plandekę, odsłaniając pleciony kosz.
- Wiklina i wierzba - stwierdziła. - Dobra amortyzacja. Vigny był

oczarowany.

Tak, absolument. Ten kosz wytrzyma piędset godzin lotów.

Francuskie kosze są najlepsze na świecie.

- Tres bien - odrzekła Catherine.
Podciągnęła spódnicę i weszła do kosza po drewnianych

schodkach, wykazując się godną podziwu zręcznością jak na kobietę w
ósmym miesiącu ciąży. Obaj mężczyźni ruszyli ku niej, chcąc
zaprotestowad, ona jednak nie pozwoliła im nic powiedzied.

- Przypuszczam, że o aeronautyce wiem więcej niż obaj panowie.

I zaprawdę nie przebyłam Morza Celtyckiego tylko po to, żeby stad na
polu, podczas gdy mój mąż będzie poznawał jeden z cudów tego
świata.

Catherine powiedziała to z absolutnym spokojem, lecz tylko tuman

nie zauważyłby żelaznej stanowczości w jej głosie.

Declan westchnął.

- Niech tak będzie. Jeśli tylko kapitan Vigny się zgodzi.
W odpowiedzi Vigny, jak to Francuz, jedynie wzruszył ramionami.

Gest ten zdawał się mówid: Czy się zgodzę? Żal mi człowieka, który
spróbuje stanąd tej kobiecie na drodze.

Catherine się uśmiechnęła.
- Dobrze, zatem postanowione. Wyruszamy?

Tego popołudnia, tuż po trzeciej, „Le Soleil" zwolnił kotwice i prędko
zaczął się wznosid na wysokośd ponad stu metrów.

- Jesteśmy w niebie - westchnęła Catherine, mocno ściskając

dłoo męża.

Młode małżeostwo spojrzało wzwyż, do wnętrza balonu. Jedwab

skrzył się od słooca i migotał pod wpływem wiatru. Złote fale
przesuwały się po powłoce z pomrukiem podobnym dalekim
grzmotom.

Widoczne w dole ogrody Trocadero przypominały szmaragdowe

jeziora, których powierzchnię, niczym Tytan z legendy, przebijała głowa
Statuy Wolności.

Vigny obsługiwał niewielki silnik parowy, który napędzał dwa

śmigła. Na szczęście wiatr wydmuchiwał dym z kosza.

- Robi wrażenie, non? - zawołał Francuz, przekrzykując huk

silnika. - Ile sztuk macie zamiar zamówid?

Declan udawał, że mu to nie imponuje.
- Może ani jednej. Nie wiem, czy te malutkie śmigła dałyby radę

oceanicznym wiatrom.

Vigny już chciał stanąd w obronie zalet swego napędzanego parą

sterowca, kiedy po niebie rozniósł się ostry, głuchy trzask. Odgłos był
dobrze znany obu żołnierzom.

- Strzał - orzekł Vigny, spoglądając ku ziemi.

- Karabin - stwierdził ponuro Declan Broekhart. Jako kapitan

regimentu strzelców wyborowych dobrze znał ten dźwięk. - Daleki
zasięg. Może broo marki Sharps. O, tam.

Nad zachodnim skrajem ogrodu unosiła się strużka siwego dymu.
- Dym z wystrzału - zauważył Vigny. - Trzeba sobie zadad pytanie,

kto mógł byd celem.

Zbędne pytania, momieur - odrzekła drżącym głosem Catherine. -

Proszę spojrzed wzwyż. Balon.

Mężczyźni zaczęli szukad otworu w złotej powłoce. Obaj znaleźli po

jednym. Kula weszła przez dolną częśd po prawej burcie i wyszła górą
po lewej.

- Dlaczego jeszcze żyjemy? - zastanawiał się Declan.
- Od kuli nie zapłonął wodór - wyjaśnił Vigny. - Co innego, gdyby

wystrzelono pocisk zapalający.

Catherine była wstrząśnięta. Po raz pierwszy w swym krótkim życiu

stanęła oko w oko ze śmiercią, i to nie tylko własną. Wchodząc do kosza
balonu, naraziła na niebezpieczeostwo życie dziecka. Osłoniła brzuch
ramionami.

- Musimy lądowad. Prędko. Zanim pęknie powłoka.
W ciągu następnych pełnych napięcia minut Vigny dowiódł swych

aeronautycznych umiejętności. Przysiadł na krawędzi kosza, jedną ręką
chwycił słupek, a drugą linkę gazu. Stopą pchnął ster. „Le Soleil"
łagodnie skręcił. Vigny zamierzał wylądowad na terenie ogrodzonym
aksamitną liną.

Declan Broekhart pozostał przy żonie. Chociaż Catherine była silna i

uparta, strzał mocno nią wstrząsnął. Wskutek tego przyspieszyły się
narodziny dziecka. Organizm kobiety zrozumiał, że znajduje się w
śmiertelnym niebezpieczeostwie, toteż większe szansę przeżycia malec
będzie miał na zewnątrz.

Skurcz bólu sprawił, że pod Catherine ugięły się nogi. Osunęła się

do tyłu, przytrzymując brzuch.

- Nasz syn się rodzi - wydyszała. - Nie chce dłużej czekad. Vigny

niemal spadł z krawędzi.

— Mon Dieu! Ależ madame, to niemożliwe. Nie mogę tu na to

pozwolid. Nawet nie wiem, czy to dobry, czy zły omen. Będę musiał
sprawdzid w podręczniku aeronautyki. Nie zdziwiłbym się, gdyby
konieczna była ofiara z albatrosa.

Kiedy Vigny był zdenerwowany, miał w zwyczaju rzucad dowcipne

uwagi.  Jego  zdaniem  dowcip  w  chwilach  niebezpieczeostwa
znamionował  męstwo.  To  jednak  nie  przeszkadzało  w  wykonywaniu
obowiązków.  Sprawnie kierował sterowiec  w  stronę  obranego  miejsca
lądowania,  rekompensując  ubytek  gazu  umiejętnymi  szarpnięciami
linki.

Na ciasnej podłodze kosza Catherine z trudem przygotowywała się

do urodzenia dziecka. Gdy poczuła ból, mimowolnie wyprostowała
gwałtownie nogę. Kopniak fortunnie trafił jej męża w piszczel i kazał
zapomnied o panice.

— Co mogę zrobid? - spytał, starając się mówid spokojnym i

pogodnym tonem, jakby poród w spadającym balonie był najzwyklejszą
rzeczą pod słoocem.

-Trzymaj mnie - odparła Catherine przez zaciśnięte zęby. — I

pozwól, żebym się o ciebie zaparła.

Declan postąpił zgodnie z poleceniem.
Równo. Niech pan leci równo! - zawołał przez ramię do Vigny’ego.
Proszę porozmawiad z Panem Bogiem - zripostował tamten. - To on

przysyła wiatr.

Ich sytuacja była dosyd dobra. Pomimo uszkodzenia powłoka się

nie rozerwała. Tymczasem Broekhartowie, skule-

ni na podłodze, zajmowali się przyjęciem na świat nowego życia.

Wszystko było na dobrej drodze. Vigny już sobie wyobrażał

pierwszy  łyk  szampana,  który  zamierzał  zamówid,  gdy  tylko  postawi
stopy na ziemi. Wtedy jednak powietrze przeszył huk dwóch kolejnych
wystrzałów. Obie kule przebiły powłokę balonu, tym razem ze znacznie
gorszym skutkiem. Pierwsza, podobnie jak ta wcześniejsza, przeszła na
wylot,  ale  druga  naderwała  szew.  Rozrastające  się  pęknięcie
błyskawicznie  pomknęło  ku  szczytowi  balonu.  Powietrze  i  uchodzący
gaz wyły niczym banda strzyg.

Vigny runął do kosza i odbił się od szerokich pleców Declana

Broekharta.  Teraz  byli  już  w  rękach  Boga.  Wobec  tak  poważnego
uszkodzenia  Francuz  stracił  wszelkie  panowanie  nad  lotem  sterowca.
Opadali  z  dużą  prędkością,  a  nad  ich  głowami  łopotała  powłoka,  z
której uchodził gaz.

Catherine i Declan nie myśleli o własnym losie, skupieni na losie

dziecka.

- Już je widzę! - zawołał Declan pod wiatr. - Już prawie po

wszystkim, moja droga.

Catherine Broekhart stłumiła ściskającą jej serce rozpacz i wydała

dziecko na świat. Malec nie płakał i od razu złapał ojca za palec.

- Chłopiec - oznajmił mężczyzna. - Mój silny syn.
Catherine nie pozwoliła sobie ani na chwilę odpoczynku po

błyskawicznym porodzie. Pochyliła się i chwyciła męża za klapę.

- Kapitanie, nie pozwól mu zginąd.
To był rozkaz, jasny i wyraźny.

Vigny zawinął noworodka w niebieską kurtkę od munduru eskadry

lotniczej.

- Możemy się tylko modlid - powiedział.
Declan Broekhart podniósł się, by samemu ocenid powagę sytuacji.

Kosz właściwie swobodnie spadał. Pruł na wschód, wprost ku głowie
Statuy Wolności. Dziecko z pewnością zginęłoby na skutek zderzenia, a
on dostał rozkaz, by do tego nie dopuścid. Ale jak to zrobid?

Uratowało ich zrządzenie losu, przynajmniej tymczasowo. Powłoka

wydała ostatnie tchnienie, po czym nabiła się na trzeci i czwarty
promieo korony statuy. Materiał trzasnął, skłębił się i utknął pomiędzy
promieniami, hamując zabójczy pęd kosza.

- Opatrznośd nad nami czuwa! - wykrztusił kapitan Broekhart. -

Jesteśmy uratowani.

Kosz kołysał się niczym wahadło, przy każdym ruchu ocierając o

policzek  rzeźby.  Brzęk  miedzianej  konstrukcji  przyciągał  gapiów  jak
bicie  dzwonów  ściąga  wiernych  do  kościoła.  Catherine  ściskała
noworodka,  usiłując  zamortyzowad  uderzenie.  Szwy  powłoki  pękały  z
trzaskiem podobnym do wystrzałów z broni palnej.

- Balon nie wytrzyma - powiedział Vigny. - Wciąż jesteśmy sześd

metrów nad ziemią.

Declan kiwnął głową.
- Musimy przywiązad kosz do statuy. - Chwycił kotwice i jedną z

nich rzucił Francuzowi. - Skrzynka najlepszego czerwonego wina, jeśli
pan trafi.

Vigny zważył kotwicę w ręce.
- Szampana, jeśli łaska.

Obaj wyrzucili kotwice wysoko pomiędzy dwa ostatnie promienie

korony posągu. Dobrze wycelowali. Kotwice odbiły się od loków rzeźby
i zsunęły, wzniecając iskry, gdy metal tarł o metal. Wreszcie mocno
zahaczyły o boki korony. Declan i Vigny prędko przeciągnęli liny przez
pierścienie na dziobie i rufie kosza i mocno zacisnęli węzły.

W samą porę. Z trzaskiem, który przypominał krzyk morskiego

ptaka, materiał powłoki balonu oderwał się od korony statuy. Kosz
opadł o kolejny, przerażający metr, ale wtedy napięły się liny
kotwiczne. Jęknęły, lecz utrzymały ciężar.

- Mój kosz jest teraz kołyską dla waszego dziecka - wydyszał

Vigny, po czym dodał: - Szampan. Skrzynka. Im szybciej, tym lepiej.

Declan przykucnął, kryjąc się za krawędź kosza. Pociągnął Francuza

za mankiet, aż i on się schował.

- Ten strzelec może mied więcej kuł - powiedział.
- Słusznie - przyznał Vigny. - Myślę jednak, że zbiegł. Przestaliśmy

byd ogromnym celem, a żandarmi pewnie już go szukają. Sądzę, że to
anarchista. Były jakieś pogróżki.

Cały tłum zgromadzony w ogrodach Trocadero zebrał się pod

koszem  balonu.  Ludzie  przybyli  na  Wystawę  Światową,  oczekując
widowiska, ale teraz byli świadkami autentycznej przygody. By ratowad
pasażerów  „Le  Soleil",  eskadra  lotnicza  podstawiła  wysokie  drabiny.
Pierwsza zeszła Catherine, z pomocą szarmanckiego kapitana Vigny. Po
nich pojawił się dumny ojciec z cudownie narodzonym dzieckiem w ra-
mionach.  Ludzie  aż  westchnęli  i  rzucili  się  naprzód.  Dziecko!  Kiedy
balon  startował,  w  koszu  go  nie  było.  Zupełnie  jakby  świat  nigdy
wcześniej nie widział noworodka.

Urodzony w przestworzach! Wyobraźcie to sobie. Cudowne

dziecko!

Damy i panowie przepychali się bezwstydnie, pragnąc ujrzed buzię

cherubinka.

Patrzcie, otworzył oczy. Ma prawie białe włosy. Może to od

wysokości?

Ktoś otworzył szampana. Włoski hrabia rozdawał kubaoskie ogara.

Zupełnie jakby wszyscy zgromadzeni chcieli uczcid cudowne ocalenie
malca. Vigny chwycił butelkę i łapczywie wypił duży łyk.

-  Ideał - westchnął, podając szampana Broekhartowi.
-  To dziecko szczęścia. Jak je nazwiecie?
Broekhart uśmiechnął się szeroko, nieprzytomny z radości.
-  Myślałem  o  imieniu  Engel.  Bądź  co  bądź,  przybył  z  nieba.  A

nasza rodzina nosi flamandzkie nazwisko.

- Nie, Declanie - odparła Catherine, gładząc synka po niemal

białych włoskach. - Chociaż jest aniołem, ma czoło mojego ojca. Będzie
się nazywał Conor.

- Conor? - Declan udał protest. - Irlandczyk po tobie. Flamandczyk

po mnie. To dziecko jest mieszaocem.

Zapaliwszy dwa cygara, Vigny jedno z nich podał dumnemu ojcu.
-  To nie czas na swary, mon ami.
Declan pokiwał głową.
-  Nigdy nie czas na swary. A zatem Conor. To mocne
Vigny puknął w policzek statuy.
-  Niezależnie od imienia chłopak ma dług wobec Wolności.
To  był  już  drugi  omen  tego  dnia.  Conor  Broekhart  miał  kiedyś

spłacid ten dług wobec wolności. Pierwszym znakiem

były,  rzecz  jasna,  narodziny  w  powietrzu.  Możliwe,  że  nawet  bez
przygody  w  „Le  Soleil"  chłopiec  zostałby  pilotem,  lecz  może  cos'
zbudziło się w nim tamtego dnia. Obsesja na punkcie nieba, która miała
zaważyd na życiu Conora Broekharta, a także wszystkich wokół niego.

Kilka  dni  po  głośnych  narodzinach  Conora  kapitan  Declan  Broekhart
wraz  z  rodziną  wypłynął  z  Francji  w  drogę  powrotną  do  maleokiego,
niepodległego paostwa Wysp Saltee u wybrzeży Irlandii.

Ród Trudeau rządził tam od 1171 roku, kiedy król Anglii Henryk II

ofiarował  wyspy  Raymondowi  Trudeau,  wpływowemu  i  ambitnemu
rycerzowi. W ten sposób władca pozwolił sobie na okrutny żart, Wyspy
Saltee  były  bowiem  jedynie  bezwartościowymi  skałami,  obsiadanymi
przez  mewy.  Powierzając  je  Raymondowi,  Henryk  wywiązał  się  ze
zobowiązania,  by  nadad  rycerzowi  ziemię  w  Irlandii,  a  jednocześnie
pokazał, jaki los czeka zbyt ambitnych poddanych.

Kiedy Raymond Trudeau się sprzeciwił, Henryk wygłosił często

przywoływane przez historyków „Pouczenie Trudeau”.

- Waszmośd sprzeciwia się bożemu pomazaocowi - miał wówczas

powiedzied  Henryk.  -  Może  monsieur  Trudeau  sam  uważa  się  za
godnego  królewskiego  tronu.  Niechaj  tak  będzie.  Z  naszego
błogosławieostwa weźmiecie we  władanie  Wyspy  Saltee,  lecz  nie  jako
baron. Oto czynię was ich królem. Królem Rajmundem I. Nie będziemy
żądad hołdu ni dziesięciny tak od was, jak też od waszych potomków po
wsze czasy, a na dodatek będziecie mied prawo nosid koronę na naszym
dwo-

rze. Cokolwiek znajdziecie na tych wyspach, jakże obfitych w dobra
wszelakie, wasze się stanie.

Trudeau nie miał wyboru: ukłonił się i wymamrotał jakieś

podziękowanie, chod gorzkie były słowa króla. Rycerz doznał ogromnej
zniewagi, ponieważ na Wyspach Saltee nie znajdowało się nic z
wyjątkiem ptaków i ich odchodów. Nic tam nie rosło, a to za sprawą
słonej morskiej piany, która oblewała obie wyspy podczas gwałtownych
przypływów, pozostawiając im jedynie nazwę.

Jednakże Raymond Trudeau miał więcej szczęścia, niż mógł

przypuszczad. Po wygnaniu rycerza na Wyspy Saltee jeden z jego ludzi,
wypalając gniazda mew, natrafił na dziwną, lśniącą jaskinię. Okazała się
polodowcowym złożem diamentów. To największa kopalnia, jaką
kiedykolwiek odkryto, a przy tym jedyna w Europie. Henryk uczynił
Raymonda Trudeau królem najbardziej drogocennego skrawka ziemi na
świecie.

Siedemset lat później władzę wciąż sprawował ród Trudeau,

pomimo  kilkunastu  najazdów  ze  strony  Anglików,  Irlandczyków,  a
nawet  piratów.  Słynne  mury  Saltee  oparły  się  kulom  armatnim,
pociskom i taranom, a znamienici strzelcy wyborowi potrafili odstrzelid
wąsy  piratowi z  odległości mili.  Na Wyspach  Saltee  istniały  tylko dwie
specjalności: diamenty i obronnośd.

Tamtejsze więzienie wypełniały po brzegi najgorsze szumowiny,

jakie znano w Irlandii i Wielkiej Brytanii. Wszyscy osadzeni pracowali w
kopalni  diamentów,  aż  odsiedzieli  swoje  lub  umarli.  Większośd
umierała.  Każdy  wyrok  zesłania  na  Małą  Saltee  był  wyrokiem  śmierci.
Nikt  się  tym  specjalnie  nie  przejmował.  Wyspy  od  wieku  przynosiły
wielu ludziom bogactwo i nikt nie chciał zmieniad status quo.

Niemniej jednak nadchodziły zmiany. Na tronie Saltee zasiadł nowy

król, Amerykanin. Mikołaj I lub też Dobry Król Mikołaj, jak nazywano go
coraz częściej. Po zaledwie pół roku rządów znacząco poprawił jakośd
życia swoich trzech tysięcy poddanych. Zniósł podatki oraz wybudował
nowoczesny system kanalizacji, który biegł przez miasto Promontory
Fort na północnym kraocu Wielkiej Saltee.

Gdy po trzydniowym rejsie z Francji królewski jacht „Alka” zawinął

do  portu  Saltee,  na  jego  powitanie  wyszedł  król  Mikołaj  we  własnej
osobie.  Szczerze  mówiąc,  nie  przypominał  królów  z  tamtych  czasów:
trzydziestosiedmiolatek  o  młodzieoczym  wyglądzie,  odziany  w  strój
myśliwski  z  mocnej  skóry,  z  kaszkietem  na  głowie.  Miał  przystrzyżone
bokobrody,  a  włosy  krótko  przycięte  na  wojskową  modłę.  Twarz
ogorzałą, na czole zaś blady zygzak blizn - pamiątkę po bliskim spotka-
niu z miną przeciwpiechotną. Ktoś obcy mógłby pomyśled, że Mikołaj to
królewski  gajowy,  ale  nigdy  -  że  to  król  we  własnej  osobie.  Nie  lubił
pompy  i  ceremoniału  i  żył  na  tyle  skromnie,  na  ile  to  możliwe  w
okazałym  pałacu.  W  amerykaoskiej  wojnie  secesyjnej  służył  jako
żołnierz  i  pilot  balonów.  Ludzie  mówili,  że  w  swej  komnacie  sypia  na
ławie przy oknie, bo łóżko jest dlao zbyt miękkie.

Mikołaj należał do nowego pokolenia europejskich monarchów.

Postanowił wykorzystad swą władzę, by poprawid jakośd życia tylu
ludzi, ilu tylko się da. Dobry Król Mikołaj. Declan Broekhart kochał go
jak brata.

Declan zacumował jacht, po czym zeskoczył na pomost, by

przywitad się ze swym monarchą.

- Wasza Wysokośd - rzekł i skłonił się lekko.

Król Mikołaj odpowiedział ukłonem, a następnie szturchnął go w

ramię.

- Gdzieś ty był, Declanie? Zdążyłem przeczytad o twoim

cudownym dziecku z przestworzy, zanim je zobaczyłem. Mogę się tylko
modlid, by odziedziczyło urodę po matce.

Podczas gdy mężczyźni się śmiali, na trap weszła Catherine ze

swym drogocennym zawiniątkiem w ramionach.

- Catherine - rzekł Mikołaj, biorąc ją za rękę. - Czy nie powinnaś

teraz odpoczywad?

- Dośd odpoczęłam na pokładzie. - Kobieta zsunęła kocyk,

odsłaniając twarzyczkę małego Conora. - A teraz twój najmłodszy
poddany chciałby poznad swego króla.

Mikołaj zajrzał do becika i odnalazł w cieniu buzię dziecka. Ostrośd

spojrzenia malca zbiła go z tropu. Miał wrażenie, że chłopczyk mierzy
go wzrokiem.

- Ach - rzekł, robiąc krok do tyłu. - Jakiż on... czujny.
- Tak - odparła z dumą Catherine. - Po ojcu ma oczy strzelca

wyborowego.

Jednak król Mikołaj dostrzegł więcej.
- Możliwe. Lecz ma także podbródek Broekhartów. Uparty aż do

przesady.  Ale  czoło  jest  twoje,  Catherine.  Może  zostanie  naukowcem
tak  jak  mama.  -  Połaskotał  Conora  pod  brodą.  -  Potrzebujemy
naukowców. Z Ameryki i z Europy nadchodzi nowy świat. Wyspy Saltee
nie  utrzymają  niepodległości,  jeśli  nie  będziemy  mieli  nic  do
zaoferowania, a diamenty w kopalni kiedyś się wyczerpią. Naukowcy, o
tak,  tego  właśnie  nam  trzeba.  -  Król  Mikołaj  włożył  jeździeckie
rękawice. – Edukuj go starannie, Catherine.

- Dobrze, Wasza Wysokośd.

-  I zabierz go do pałacu. Przedstaw Izabelli.
-  Zrobię to po śniadaniu - obiecała kobieta.
Mikołaj uśmiechnął się smutno.
-  Mama  Izabelli  miałaby  już  gotowy  prezent.  Idealny.  -  Przez

chwilę król stał w bezruchu, wspominając żonę, po czym się ocknął. -A
teraz, Declanie, wybacz, że cię odrywam od rodziny, ale podobno w
Jaskini Lady Walker zagnieździli się przemytnicy opium. Tuż pod naszym
nosem.

- Zajmę się tym, panie. Może Wasza Miłośd odprowadzi

Catherine do naszej kwatery?

- Niezła sztuczka, kapitanie. - Mikołaj uśmiechnął się szeroko i

klasnął w dłonie. - Próbujesz mnie utrzymad z dala od zagrożenia.

Król znów czuł podniecenie. Jego dusza wojaka już się cieszyła na

to polowanie. W przeciwieostwie do większości doświadczonych
żołnierzy, zabijanie nie sprawiało mu radości. Przemytnicy zostaną
skazani na roboty w kopalni diamentów na Małej Saltee, ale nie stanie
im się krzywda, chyba że nie będzie innego wyjścia.

- Chodźmy, ledwie świta, a fala jest niska. Rzezimieszki nie lubią

wcześnie wstawad, więc zaskoczymy ich we śnie.

Król pozdrowił Catherine, dotykając daszka czapki, po czym

odmaszerował po molu w stronę niewielkiej grupki jeźdźców. W
zasadzie była to cała konna dywizja armii Wysp Saltee. Dwunastu
doświadczonych kawalerzystów na irlandzkich ogierach. Dwa konie nie
miały jeźdźców.

Declan bardzo chciał pozostad z żoną, ale jeszcze bardziej pragnął

wrócid do pracy.

- Catherine, muszę jechad. Inaczej król zrobi sobie krzywdę w tej

jaskini.

- Jedź, Declanie. Pilnuj go. Nasze wyspy potrzebują Dobrego

Króla Mikołaja.

Kapitan Broekhart ucałował żonę i syna, a następnie ruszył za

królem w stronę kawalerzystów. Konie kopytami krzesały z desek
pomostu spiralne drzazgi.

- Twój ojciec to bohater - powiedziała Catherine malutkiemu

Conorowi, trzymając go za rączkę i machając nią do Declana. - A teraz
chodźmy do domu, przygotujemy się na spotkanie z małą księżniczką.
Chciałbyś poznad księżniczkę, mój ty uparty naukowcu?

Conor zagruchał. Chyba chciał.

ROZDZIAŁ I

Księżniczka i pirat

Conor Broekhart był niezwykłym chłopcem. Stało się to jasne już

na  wczesnym  etapie  jego  beztroskiego  dzieciostwa.  Natura  zazwyczaj
skąpi  swych  darów  i  rozdziela  je  oszczędnie,  jednak  Conor  cieszył  się
wszelkimi  jej  względami.  Wydawało  się,  że  odziedziczył  wszystkie
talenty  swych  przodków:  inteligencję,  charakter  oraz  sprawnośd
fizyczną.

Również jego sytuacja była szczęśliwa. Urodził się w zamożnej

społeczności,  gdzie  zasady  równości  i  sprawiedliwości  stosowano  w
praktyce, przynajmniej z pozoru. Dorastał z mocnym przekonaniem, co
jest  dobre,  a  co  złe,  niezmąconym  biedą  lub  przemocą.  Dla  młodego
chłopaka  sprawa  nie  budziła  wątpliwości.  Dobra  była  Wielka  Saltee,  a
Mała Saltee była zła.

Teraz łatwo wyłowid pojedyncze wydarzenia z dzieciostwa Conora i

powiedzied: „O, właśnie. Już widad, kim kiedyś będzie. Powinniśmy byli
to  dostrzec".  Jednak  analizowanie  faktów  z  perspektywy  czasu  to
nieprecyzyjna  metoda,  a  prawdę  mówiąc,  tylko  jedno  zdarzenie  z
dzieciostwa  Conora  spędzonego  w  pałacu  wskazywało  na  jego
potencjał.

Wydarzyło się to, kiedy dziewięcioletni Conor krążył po korytarzach

dla służby, wijących się za murami zamkowej

kaplicy  oraz  głównego  budynku.  Jego  towarzyszką  w  tych  wypadach
była  księżniczka  Izabella,  rok  starsza  i  bardziej  skora  do  przygód.  Byli
niemal  nierozłączni,  zwykle  upaprani  błotem,  krwią  i  wszelkim
paskudztwem,  tak  że  chłopca  ledwie  można  było  odróżnid  od
księżniczki.

Tego właśnie letniego popołudnia znudziło im się szukanie

początku nieużywanego komina i postanowili przypuścid atak piratów
na apartamenty króla.

- Ty możesz byd kapitanem Crowem — powiedział mały Conor,

oblizując sadzę wokół ust — a ja będę chłopcem okrętowym, który
wbija ci siekierę w głowę.

Izabella była ślicznotką o drobnej buzi i okrągłych, brązowych

oczach, jednak w tej chwili przypominała raczej małego pomocnika
kominiarza.

- Nie, Conorze. To ty będziesz kapitanem Crowem, a ja porwaną

księżniczką.

- Ale tam nie było porwanej księżniczki! — powiedział chłopak

stanowczo, zaniepokojony, że Izabella znów chce nagiąd legendę do
swojego widzimisię. Ostatnio dodała do zabawy jednorożca i wróżkę, o
których w prawdziwej bajce na pewno nie było mowy.

- Oczywiście, że była! - odparła Izabella wojowniczo. – Była, bo ja

tak mówię, a ja jestem prawdziwą księżniczką, a ty urodziłeś się w
balonie.

W ustach Izabelli miała to byd obelga, jednak Conor uważał, że

balon to najlepsze miejsce, w którym można przyjśd na świat.

- Dziękuję - odparł z szerokim uśmiechem.
- Ale to nic dobrego - pisnęła Izabella. - Doktor John mówi, że od

wysokości zgniotły ci się płuca.

- Mam płuca lepsze niż ty. O proszę! - To powiedziawszy, Conor

zawył ku niebu, aby pokazad, jakie są zdrowe.

- No dobrze - rzekła Izabella. Była pod wrażeniem. – Ale i tak

będę porwaną księżniczką. A ty nie zapominaj, że jak mnie
zdenerwujesz, to mogę zarządzid twoją egzekucję.

Conor nie zawracał sobie zbytnio głowy egzekucją, ponieważ

Izabella rozkazywała go powiesid co najmniej dwanaście fazy dziennie i
jak dotąd nic takiego nie zrobiono. Bardziej martwił go fakt, że Izabella
okazywała się gorszą towarzyszką zabaw, niż przypuszczał. Potrzebował
kogoś, kto chciałby się bawid w to, co lubił, czyli głównie w puszczanie
papierowych szybowców i zjadanie robaków. Niestety ostatnio Izabella
zbaczała  w  stronę  przebieranek  i  buziaków,  a  na  penetrowanie
kominów  przystawała  tylko  pod  warunkiem,  że  Conor  zgodzi  się
udawad  z  nią  parę  legendarnych  kochanków  z  celtyckiej  mitologii,
Diarmuida i Grainne, uciekających z zamku Fionna.

Conor, rzecz jasna, nie miał zamiaru byd legendarnym kochankiem.

Legendarni kochankowie rzadko latają i prawie w ogóle nie jedzą
robaków.

- No dobrze - jęknął. - Będziesz porwaną księżniczką.
- Świetnie, kapitanie - rzekła słodkim głosem Izabella. — Teraz

możesz mnie zaciągnąd do komnaty mojego ojca i zażądad okupu.

-  Zaciągnąd? - powtórzył Conor z nadzieją.
-  Na niby, a nie naprawdę, inaczej każę cię powiesid.
Conor  pomyślał  sobie  —  z  ogromną  błyskotliwością  jak  na

dziewięciolatka — że gdyby wieszano go na każde polecenie Izabeli,
szyję miałby już dłuższą niż żyrafa z Serengeti.

- No dobrze, to na niby. Mogę zabid każdego, kogo spotkam?

- Absolutnie każdego. Tylko nie papę, bo najpierw muszę

zobaczyd, jak się zmartwi.

Absolutnie każdego!
To już coś, pomyślał Conor, machając drewnianym mieczem, który

przecinał powietrze jak skrzydło mewy.

Zupełnie jak skrzydło mewy.

Ruszyli przez barbakan. Ona robiła „ooo”, a on robił „grr”. Ściągali

czułe, chod jednocześnie czujne spojrzenia mijanych ludzi. Jedyne dzieci
mieszkające  w  pałacu  cieszyły  się  powszechną  sympatią.  Nie  były
rozpieszczone,  a  kiedy  w  pobliżu  przebywali  rodzice,  wykazywały  się
nawet  niezgorszymi  manierami,  lecz  jednocześnie  miały  lepkie  palce  i
podczas  codziennych  eskapad  podkradały,  co  tylko  im  przyszło  do
głowy.

Ostatnio

pewnemu

włoskiemu

rzemieślnikowi,

zajętemu

pozłacaniem aniołka, zniknął pędzel oraz tacka ze złotymi listkami.
Złoto znaleziono potem na skrzydłach martwej od tygodnia mewy,
którą „ktoś” próbował puścid z Muru jak latawiec.

Izabella i Conor przeszli przez most i dotarli do donżonu, gdzie

mieściła się rezydencja króla, gabinet oraz sale  audiencyjne.  Zwykle w
tym miejscu para natrafiłaby na dobroduszny opór ze strony strażnika.
Jednak  przed  chwilą  sam  król  wychylił  się  przez  okno,  rozkazując  mu
wskoczyd  na  statek  do  Wexfordu  i  postawid  w  jego  imieniu  dziesięd
szylingów  na  upatrzonego  konia  w  plażowej  gonitwie  w  Curracloe.  W
pałacu  co  prawda  zainstalowano  telefon,  ale  jeszcze  nie  pociągnięto
linii  na  główny ląd, a bukmacherzy  odmawiali  przyjmowania  zakładów
za pośrednictwem komunikatów chorągiewkami.

Tylko przez dwie minuty, ku uciesze księżniczki i pirata, donżon

pozostawał niestrzeżony. Wmaszerowali do środka, jakby to był ich
zamek.

- Oczywiście tak naprawdę to jest mój zamek – przyznała

Izabella, która nigdy nie przegapiała okazji, by przypomnied Conorowi o
swej wyjątkowej pozycji.

- Grr - odparł Conor z przekonaniem.
Kręte schody mijały kolejno trzy piętra, wszystkie pełne

sprzątaczek,  prawników,  naukowców  i  urzędników,  jednak  dzięki
połączeniu  dziecięcego  sprytu  oraz  zwykłego  szczęścia  Izabelli  i
Conorowi  udało  się  przejśd  przez  dolne  piętra  aż  do  królewskiego
wejścia:  imponujących  podwójnych  dębowych  drzwi.  Na  każdym
skrzydle  widniała  połowa  flagi  Wysp  Saltee  oraz  paostwowego  motta.
Vallo  Parietis,  głosił  napis.  „Broocie  Muru”.  Flagę  zdobił  przecięty  w
pionie herb, z jednej strony złoty, z drugiej karmazynowy, z białą wieżą
pośrodku.

Drzwi były lekko uchylone.
-  Otwarte - powiedział Conor.
-  Otwarte, porwana księżniczko - upomniała go Izabella.
-  Przepraszam, porwana księżniczko.  Zobaczmy,  jaki  skarb  czeka

w środku.

- Conorze, ja nie powinnam.
- Piracki kapitanie Crow - poprawił Conor, przemykając przez

szparę w drzwiach.

Apartament Mikołaja jak zwykle zarzucony był pozostałościami

kilkunastu różnych eksperymentów. Na dywaniku przed kominkiem
leżało zmasakrowane dynamo. Z jego wnętrza zwisały włókna
miedzianych przewodów.

- To morski stwór, a to jego bebechy — stwierdził Connor z

rozkoszą.

- Och, ty wstrętny piracie! - zakrzyknęła Izabella.
- Skoro jestem wstrętnym piratem, to przestao się uśmiechad.

Więźniowie piratów powinni łkad i jęczed.

W samym kominku stały słoje z rtęcią i eksperymentalnymi

paliwami. Mikołaj nie pozwolił służącym przenieśd ich na dół. Za duże
ryzyko wybuchu. A tutaj ogieo poszedłby kominem w górę.

Conor wskazał na słoje.
- Trucizna w butlach. Wyciśnięta ze smoczego zadka. Wystarczy

powąchad i po tobie.

Brzmiało to bardzo wiarygodnie, więc Izabella nie była pewna, czy

wierzyd, czy nie.

Na szezlongu stały wiadra z nawozem. Niektóre lekko parowały.
- Też ze smoczego zadka — oznajmił Conor z mądrą miną.
Księżniczka spróbowała krzyknąd z zamkniętymi ustami, więc krzyk

wystrzelił jej przez nos.

- To nawóz - powiedział chłopak, litując się nad towarzyszką. —

Żeby na wyspie rosły rośliny.

Izabella spojrzała na niego spode łba.
- Zostaniesz powieszony o zachodzie słooca. Słowo księżniczki.
Dla dwójki niepilnowanych dzieci apartament był ogromnym

skarbcem cudownie intrygujących rzeczy. W rogu stał wielki, wypchany
czarny niedźwiedź owinięty w gwiaździsty sztandar. W drewnianej
skrzynce, z jednej strony zamkniętej zaślepką, błyszczały pryzmaty i
soczewki. Książki stare i nowe piętrzyły się niczym kolumny zrujnowanej
świątyni.

Conor krążył pośród tych kolumn wiedzy i z trudem

powstrzymywał się przed dotykaniem wszystkiego, podświadomie
czując, że nie powinno się zakłócad cudzych marzeo.

Nagle zamarł. Było cos', co powinien zrobid. Okazja może się już nie

powtórzyd.

- Muszę zdobyd flagę - wyszeptał. - Tak właśnie postąpiłby piracki

kapitan. Dostanę się na dach, zdobędę flagę i przyjmę tryumfalną pozę.

-  Przyjmiesz kozę?
-  Pozę.
Izabella wzięła się pod boki.
-  Mówi się: „koooozęęęę”, idioto.
-  Ty  masz  byd  księżniczką.  Obrażanie  poddanych  jest  mało

księżniczkowate.

Izabellą była niewzruszona.
- Księżniczki robią wszystko, na co mają ochotę. Tak czy inaczej,

na naszym dachu nie ma żadnej kozy.

Conor nie tracił czasu na dyskusje. Nie da się wygrad sporu z kimś,

kto może kazad cię powiesid. Pobiegł do drzwi prowadzących na dach,
wymachując  mieczem  w  kierunku  wyimaginowanych  przeciwników.
One  również  stały  otworem.  Co  za  niezwykłe  szczęście.  Do  tej  pory,
kiedy  Conor  wraz  z  Izabellą  ze  sto  razy  napadali  na  króla  Mikołaja,
wszystkie  drzwi  w  pałacu  były  zamknięte,  a  rodzice  bardzo  poważnie
ostrzegali  ich,  żeby  nigdy  sami  nie  wychodzili  na  dach.  To  strasznie
wysoko.

Conor zaczął się zastanawiad.
Rodzice? Czy flaga?
Rodzice? Czy flaga?
- Co z ciebie za pirat! - fuknęła Izabellą. - Stoisz w miejscu i

drapiesz się drewnianym mieczykiem.

A zatem flaga.
- Grr! Idę po flagę, porwana księżniczko. - A następnie już swoim

głosem: — Izabello, niczego nie dotykaj. Zwłaszcza butelek. Papa mówi,
że któregoś dnia król tymi swoimi miksturami wysadzi nas wszystkich w
powietrze, więc muszą byd groźne.

Szybko wszedł po schodach, w obawie, że zaraz zabraknie mu

odwagi. Nie było daleko; kilkanaście schodków i już był na zewnątrz. Z
ciasnych schodów w wieży wyszedł na kamienny dach. Z mroku w
światło w ciągu pół sekundy. Efekt zapierał dech w piersiach. Lazurowe
niebo i chmury były tak blisko, że Conor niemal mógł ich dotknąd.

W takim miejscu się urodziłem, pomyślał.
„Jesteś wyjątkowym dzieckiem - przynajmniej raz dziennie

powtarzała matka. - Urodziłeś się w przestworzach i zawsze będzie tam
dla ciebie miejsce”.

Conor wierzył, że to prawda. Zawsze czuł się najszczęśliwszy bardzo

wysoko, tam gdzie inni bali się wejśd.

Wdrapał się na gzyms i mocno chwycił maszt flagi. Świat wirował

wokół niego, a pomaraoczowe słooce wisiało nad wioską Kilmore Quay
jak  latarnia  morska.  W  dole  lśniło  morze,  bardziej  srebrne  niż
niebieskie.  Niebo  wzywało  go,  jakby  naprawdę  był  ptakiem.  Przez
moment  był  oczarowany  tym  widokiem,  a  potem  kątem  oka  zobaczył
flagę.

Grr, pomyślał. Tamże jest flaga. Duma Wysp Saltee.
Idealnie prostokątna, złoto-szkarłatna, a wieża tak biała, że aż lśni.

Flagę usztywniała bambusowa rama, tak aby symbol wysp dumnie
widniał nad zamkiem bez względu na pogodę. Conor zdał sobie sprawę
z tego, że stoi na szczycie tej samej wieży, którą przedstawia flaga.

W kimś starszym mogłoby to wzbudzid poczucie patriotycznej

dumy, ale dziewięciolatek uznał jedynie, że i on powinien zostad
umieszczony na fladze.

Domaluję siebie, gdy już ukradnę flagę, postanowił.
Na dachu pojawiła się Izabella. Oślepiona zamrugała oczami.
- Conor, zejdź z gzymsu. Bawimy się w piratów, a nie w ludzi-

ptaki.

Conor osłupiał.
- Miałbym zostawid flagę? Nie rozumiesz? Stanę się słynnym

piratem, sławniejszym niż sam Barbarossa.

-  Conorze, ten mur jest stary.
-  Piracki kapitanie Crow, nie zapominaj.
-  Mur  jest  stary,  Conorze.  Może się  zawalid.  Pamiętasz  te  płyty,

które w zeszłym roku podczas burzy spadły z katedry?

- A flaga?
- Zapomnij o fladze i o tej kozie też. Jestem głodna, więc złaź,

zanim każę cię powiesid.

Conor zszedł z muru nadąsany. Miał zamiar postawid się Izabeli,

powiedzied,  że  jak  chce,  to  może  go  powiesid,  a  poza  tym  jest  do
niczego  jako  jeniec  piratów.  Kto  to  słyszał,  żeby  więzieo  wydawał
polecenia.  Powinna  się  nauczyd  łkad  i  jęczed,  jak  Pan  Bóg  przykazał,
zamiast sto razy dziennie grozid mu egzekucją.

Właśnie miał zamiar to wszystko powiedzied, kiedy z dołu dobiegł

ich głuchy huk, od którego zadrżały kamienie pod nogami. Z drzwi
buchnęła chmura fioletowego dymu, zupełnie jakby ktoś czyścił tubę.

Conor miał pewne podejrzenie graniczące z pewnością.
- Dotykałaś czegoś? - spytał Izabellę.

Wyniosłośd jego towarzyszki nie znikła nawet w obliczu zagrożenia.
- Jestem księżniczką tego pałacu, więc mam pełne prawo

dotykad, czego tylko chcę.

Wieża znowu zadrżała. Tym razem dym był zielony i towarzyszył

mu paskudny odór.

- Czego dotykałaś?
Twarz księżniczki tego pałacu zrobiła się równie zielona jak dym.
- Chyba zdjęłam zaślepkę z drewnianej skrzynki. Tej z ładnymi

soczewkami.

- Oj - powiedział Conor. - Z tego mogą byd kłopoty.
Pewnego dnia król Mikołaj, rozradowany tym, że chłopiec jest

równie spragniony wiedzy jak on sam, wyjaśnił mu działanie skrzynki.

„Soczewki ułożone są w ściśle określonej kolejności — powiedział,

pochylając  się  nisko,  tak  że  w  pierwszej  soczewce  pojawiło  się  jego
gigantyczne  oko.  —  Więc  kiedy  zdejmę  zaślepkę  i  z  jednej  strony
wpadnie światło, kolejne soczewki tak silnie je skoncentrują, że będzie
w  stanie  zapalid  kartkę  papieru  po  drugiej  stronie.  Za  pomocą  tej
zabawki  będzie  można  rozpalid  ogieo  z  daleka.  To  perfekcyjny
zapalnik”.

Conor pomyślał sobie wtedy, że taką skrzynkę można by postawid

na oknie, żeby co rano rozpalała za niego ogieo. Nie przepadał za tym
zajęciem.

A teraz Izabella zdjęła zaślepkę.
-  Czy przesuwałaś skrzynkę?
-  Nie tym tonem, plebejuszu!
Plebejuszu? Izabella musiała byd naprawdę przerażona.
-  Izabello?

- Możliwe, że postawiłam ją na stole przy oknie, żeby zobaczyd w

szkiełkach różne kolory.

Urządzenie oczywiście chwyciło promienie popołudniowego

słooca,  wpuszczając  skoncentrowane  światło  do  królewskiego
laboratorium  pełnego  nawozu,  słojów  z  paliwem  oraz  różnych
materiałów  wybuchowych.  I  oczywiście  promienie  podły  na  coś
łatwopalnego.

- Musimy uciekad - powiedział Conor, natychmiast zapominając o

kapitanie Crow.

Moc materiałów wybuchowych nie była mu obca. Ojciec

odpowiadał za obronę Muru. Pewnego razu zabrał ze sobą Conora, gdy
zasypywali jaskinię przemytników. Był to dla chłopca prezent
urodzinowy, lecz przy okazji nauczył się trzymad z dala od wszystkiego,
co robi „bum". Ściany jaskini zapadły się jak budowla z klocków
przewrócona przez małe dziecko.

Wieża znowu zadrżała, kilka kamiennych bloków zagrzechotało, po

czym runęło do apartamentu poniżej. Przez otwory wzbijały się błękitne
i pomaraoczowe płomienie. Dzieci przeraził trzask tłuczonego szkła i
zgrzyt zgniatanego metalu.

- W górę, na mur! - zarządził Conor. - Podłoga się zapada.
Przynajmniej raz Izabella nie dyskutowała. Chwyciła wyciągniętą

rękę chłopca i podążyła za nim na krawędź gzymsu.

- Podłoga ma trzydzieści centymetrów grubości — wyjaśnił,

przekrzykując huk płomieni. — A gzyms sto dwadzieścia. Nie pęknie.

W dole huczała kanonada wybuchów. Każdemu towarzyszyła

odmienna woo oraz dym innego koloru. Opary musiały byd trujące.
Conor przypuszczał, że jego twarz jest równie zielona jak Izabelli.

Nie ma znaczenia, czy gzyms wytrzyma, zrozumiał. O wiele

wcześniej dopadną nas płomienie.

Izabella i Conor mieli wrażenie, że cały świat się chwieje. Z klatki

schodowej buchał ogieo i dym, jakby na dole czaił się smok. Odłamki
wieży spadały na dziedziniec, skąd dochodziły okrzyki ludzi.

Muszę nas stąd wydostad, myślał Conor. Nikt inny nas nie uratuje,

nawet ojciec.

Po schodach zejśd się nie dało, nie przez szalejące płomienie. Istniał

tylko jeden sposób, by dostad się na dół: polecied.

Kiedy córka wysadziła mu w powietrze apartament, król Mikołaj

przebywał  właśnie  w  wygódce  na  koocu  korytarza.  Podziwiał  nowy
spłukiwany  sedes  firmy  Royal  Doulton,  który  niedawno  kazał
zamontowad  w  prywatnej  toalecie.  Rozważał  instalację  podobnych  w
całym  pałacu,  ale  mówiono,  że  na  horyzoncie  jest  już  nowy  sedes  ze
spłuczką,  a  szkoda  byłoby  pozostad  krok  w  tyle  za  postępem
technologicznym.

„Musimy cenid postęp - mawiał - i stad w pierwszej linii, inaczej

Wyspy zostaną zatopione przez nowoczesnośd”.

Gdy wieżą wstrząsnął pierwszy wybuch, Mikołaj pomyślał przez

moment, że za hałas odpowiedzialna jest jego własna hydraulika,
jednak szybko zrozumiał, że nawet cała butelka piwa domowej roboty,
które zeszłego wieczora popijał z Declanem, nie mogłaby wywoład
podobnego efektu.

A zatem ktoś ich atakował? Mało prawdopodobne, chyba że jakiś

okręt zdołał niezauważony zbliżyd się do brzegów wyspy w
bezchmurne, letnie popołudnie.

Nagle uderzyła go pewna myśl.

Czy to możliwe, żeby zostawił skrzynkę z soczewkami bez zaślepki?

Gdyby do pomieszczenia dostała się chodby iskra…

Król Mikołaj zakooczył królewską czynnośd, na którą udawał się

piechotą,  i  gwałtownie  otworzył  drzwi,  po  czym  szybko  je  zamknął,
kiedy chmura gryzącego dymu wtargnęła do łazienki i zaczęła drapad go
w  płuca.  Apartament  był  zniszczony,  bez  wątpienia.  Na  szczacie  w
królewskich  pokojach  ani  powyżej  nikogo  nie  było,  więc  inni
mieszkaocy wieży powinni bez trudu uciec.

Ale nie król. Król Mikołaj Głupi uwięziony przez własne

eksperymenty.

W łazience oczywiście znajdowało się okno. Mikołaj gorąco wierzył

w walory prawidłowej wentylacji. Poza tym był entuzjastą medytacji,
ale teraz nie miał na nią czasu.

Wepchnął ręcznik pod drzwi, żeby przeciąg nie wsysał płomieni do

środka,  po  czym  otworzył  okno  na  oścież.  Wieżą  wstrząsnęła  kolejna
eksplozja, przed  otworem  okiennym  przeleciały  odłamki  szkła  i  cegieł.
Mikołaj  wystawił  głowę  na  zewnątrz  i  zerknął  w  bok  —  w  porę,  by
zobaczyd, jak z jego salonu bucha wielobarwny dym.

No to po słojach z paliwem.
W dole, na dziedziocu panował chaos. Trzeba przyznad, że oddział

straży  ogniowej  zdążył  już  postawid  beczkowóz  u  podstawy  wieży.
Strażacy  pompowali  wodę.  Jeśli  czegoś  na  Wyspach  Saltee  było  pod
dostatkiem, to z pewnością właśnie wody. Każdego innego dnia morska
mgiełka  ugasiłaby  ogieo,  lecz  dziś,  pomimo  silnej  bryzy,  morze  było
płaskie jak balia.

U podstawy wieży stał jakiś dziarski mężczyzna w mundurze

francuskiego lotnika i kapeluszu z piórkiem. U jego stóp leżała spora,
skórzana walizka. Zdawał się dośd rozbawiony widokiem eksplodującej
wieży.

Mikołaj natychmiast go rozpoznał i zawołał:
- Victor Vigny! Przyjechałeś?
Mężczyzna się rozpromienił. Na opalonej twarzy błysnęły

zaskakująco białe zęby.

- Przyjechałem! - wykrzyknął z francuskim akcentem, którego

można by się spodziewad po kimś w takim stroju. - I dobrze zrobiłem.
Wygląda na to, Nick, że ciągle nie nauczyłeś się dbad o bezpieczeostwo
w laboratorium.

Kolejny wybuch. Niebieski dym oraz wstrząs, od którego wieża

zadrżała w posadach. Król na chwilę zniknął we wnętrzu, a po chwili
znów pojawił się w oknie.

- Dobrze, Victorze. Dośd żartów. Pora mnie stąd wydostad.

Przewiozłeś przez Atlantyk trochę tego słynnego geniuszu Vigny’ego?

Victor Vigny mruknął pod nosem, a następnie rozejrzał się po

dziedziocu. Do beczkowozu przymocowane były drabina oraz sznur.
Jedno i drugie za krótkie, by dosięgnąd okna króla.

- Kto to wymyślił? - mruknął Vigny, zarzucając sobie zwiniętą linę

na ramię. - Wysokie wieże, krótkie drabiny. Najwyraźniej idioci są
wszędzie.

- Co pan robi? — spytał jeden ze strażaków. — Kto panu pozwolił

to wziąd?

Vigny pokazał kciukiem ku górze.
- On.
Strażak zmarszczył brwi.

-  Pan Bóg?
Francuz się skrzywił. Idioci są wszędzie.
-  Trochę niżej, mon ami.
Tamten spojrzał wzwyż i dostrzegł w oknie króla.
-  Róbcie,  co  mówi!  -  ryknął  Mikołaj.  -  Ten  człowiek  już  kiedyś

uratował mi życie i wierzę, że zrobi to ponownie.

-  Tak jest, Wasza Wysokośd. Jestem do waszych... do jego usług.
Victor wskazał drabinę.
-  Niech pan to oprze o mur. Pod oknem.
-  Nie dosięgnie - orzekł strażak, który bardzo pragnął powiedzied

coś inteligentnego.

- Proszę to zrobid, monsieur. Waszemu królowi robi się gorąco.
Strażak wziął towarzysza i razem postawili drabinę. Victor Vigny

wspiął się po niej do połowy, jeszcze zanim dotknęła muru.

Wibracje przenosiły się na szczeble drabiny. Victor wiedział, że

wkrótce  szczyt  wieży  wystrzeli  jak  zator  z  zatkanej  armaty.  Po
apartamencie  króla  i  wszystkim,  co  znajdowało  się  powyżej,  wkrótce
miało zostad tylko wspomnienie.

Szybko wspiął się na szczyt drabiny. Przełożył nogi przez szczeble,

po czym zsunął z ramienia linę.

- Zwinny, no nie? — skomentował strażak, zwracając się do

towarzysza. - Ale jak inteligentnie zauważyłem, drabina nie sięgnie.

Z góry leciał deszcz gruzów. Bryłki, odłamki i całe bloki granitu.

Trzej mężczyźni nie mogli ich uniknąd. Skulili ramiona i przyjmowali
ciosy z stęknięciami.

- Odchylcie drabinę! — zawołał z góry Victor.

Pot ciekł mu po twarzy Zerwał z głowy kapelusz z piórkiem, który

właśnie zaczął się tlid, odsłaniając nastroszoną czuprynę, której
zawdzięczał przezwisko La Brosse, czyli Szczotka.

- Mikołaju, jesteś mi winien kapelusz! - krzyknął. - Przywiozłem

go z Nowego Orleanu.

Strażacy szarpnęli ciężar drabiny i Francuza, odciągając ją na metr

od muru. Victor Vigny wziął do ręki kilka zwojów liny i cisnął w górę.
Dobrze oszacował długośd: koniec wylądował prosto w dłoni króla
Mikołaja.

- Przywiąż ją do czegoś mocnego, tylko szybko.
Victor zawiązał swój koniec na górnym szczeblu, po czym zsunął się

w dół, jak najszybciej się dało, nie zdzierając sobie skóry z dłoni.

- Drabina nie sięga - zwrócił uwagę strażak, podczas gdy Victor

wetknął ręce do najbliższego wiadra z wodą.

-  Wiem o tym, monsieur. Ale drabina sięga liny, a lina sięga króla.
-  Ach - rzekł strażak.
-  A teraz proszę się cofnąd. Jak znam waszego króla, to w wieży

jest więcej materiałów wybuchowych niż w armacie tej samej wielkości.
Istnieje szansa, że zestrzelimy księżyc.

Tymczasem brygada ogniowa dała za wygraną. Nie była w stanie

zapewnid wystarczającego ciśnienia, by sięgnąd płomieni, a nawet
gdyby się to udało, ogieo był różnokolorowy i woda może by go tylko
rozsierdziła.

Strażacy stanęli zatem w bezpiecznej odległości od plującego

kamieniami zamku i postanowili zobaczyd, czy ostatni męski potomek
rodu Trudeau zdoła uniknąd śmierci w płomieniach lub na skutek
upadku z wysokości.

Królewski  sedes  firmy  Royal  Doulton  czekała  najtrudniejsza  próba.
Owszem,  został  tak  zaprojektowany,  żeby  udźwignął  dorosłego
człowieka  słusznej  wagi,  ale  nie  wtedy,  gdy  ten  dynda  na  linie.  Król
Mikołaj, z głową przewiązaną mokrym ręcznikiem, czterokrotnie oplótł
liną rurę odpływową i zacisnął na niej kilka węzłów.

Mam nadzieję, że rura nie pęknie, pomyślał. Spłonąd żywcem musi

byd okropnie a do tego jeszcze utonąd w nieczystościach?

Mocna, drewniana podłoga łazienki trzeszczała pod wpływem

wysokiej temperatury, jakby z drugiej strony drzwi dobijali się
żołnierze. Stalowe obejmy wyginały się, a nity strzelały po
pomieszczeniu jak rykoszetujące pociski.

Mikołaj nie dawał za wygraną. Ocierając oczy ręcznikiem, powoli

przesuwał się w stronę bladego, żółtego trójkąta, który musiał byd
oknem. Dym ani trochę nie rzedł, a jedynie pośrodku coś słabo świeciło.

Po prostu trzymaj się liny, powtarzał sobie. To nic trudnego. Idź

przed siebie i nie puszczaj liny.

Wygramolił się przez okno, cały czas pamiętając o sznurze. Gdy

skooczył się luz, zatrzymał się z szarpnięciem jak skazaniec na
szubienicy.

- Przestao się obijad! — huknął Victor Vigny. — Złaź na dół. Tylko

powoli. Nawet taki głupek jak ten strażak by sobie poradził.

- To prawda! — zakrzyknął strażak, postanawiając, że obelgą

będzie się martwid potem, jeśli w ogóle.

Gdy król Mikołaj znalazł się poniżej chmury dymu, znów mógł

oddychad normalnie. Każdy kolejny haust powietrza

wypędzał trucizny z organizmu i przywracał mu siłę w kooczynach.
- Schodźże na dół, człowieku! Nie po to przyjechałem z Nowego

Jorku, żeby patrzed, jak się bujasz.

Mikołaj uśmiechnął się szeroko. Błysnęła biel zębów.
- Victorze, o mało nie zginąłem. Odrobina współczucia byłaby na

miejscu.

Wypowiedzenie tych prostych zdao wymagało od króla sporego

wysiłku. Słowom towarzyszyły ataki kaszlu.

- Już lepiej - rzekł Vigny. - To jest Nick, jakiego znam. Złaź.
Król opuszczał się powoli. Zejście przerywały kolejne eksplozje.

Kiedy  wreszcie  oparł  stopy  o  najwyższy  szczebel,  dalej  zszedł  już
prędko.  Bądź  co  bądź,  nie  tylko  jemu  groziło  niebezpieczeostwo,  a
gdyby  Victor  Vigny  zginął  przez  tę  kolosalną  nieostrożnośd  Mikołaja,
straszyłby go później z zaświatów.

Zanim stopy króla stanęły na bruku, Victor złapał go pod ramiona i

zaciągnął w stronę donżonu, gdzie było nieco bezpieczniej. Zza wieży
obserwowali, jak drabinę pochłaniają płomienie.

- Co tam było, u czorta? - spytał Victor.
Przy każdym ciężkim oddechu królowi gwizdało w gardle.
- Trochę prochu. Fajerwerki. Kilka słojów z eksperymentalnym

paliwem. Szwedzki olej wybuchowy. Lonty. Stary magazyn na ziarno w
piwnicach wykorzystywaliśmy jako tymczasową zbrojownię. No i
oczywiście nawóz.

- Nawóz?
- Na Wyspach nawóz jest bardzo ważny. To nasza przyszłośd. -

Coś mu się przypomniało. - Izabella. Muszę jej pokazad, że nic mi się nie
stało. Musi to zobaczyd na własne oczy.

- Rozejrzał się po dziedziocu. — Nie widzę jej. Nie... Oczywiście.

Ktoś zabrał ją w bezpieczne miejsce. Jest bezpieczna, prawda, Victorze?

Victor Vigny nie spojrzał przyjacielowi w oczy, ponieważ patrzył mu

przez ramię w kierunku gzymsu wieży. Pośród ognia i dymu coś tam
dostrzegł. Dwa cosie. Nie, to dwa ktosie. Chłopiec i dziewczynka. Mogli
mied dziewięd, może dziesięd lat.

- Mon Dieu!- wykrztusił Francuz. - Mon Dieu!

Po dachu wieżyczki nie było już niemal śladu z wyjątkiem

poszarpanych bloków wokół murów. Zupełnie jakby smok się rozrósł i
zajmował teraz całą wieżę. Poprzez dym i ogieo Conor widział walące
się mury i drewniane belki.

Z wieży, zmienionej właściwie w komin, wystrzelił gruby słup

dymu, zasysając z dołu powietrze, które podsyciło ogieo. Dym był jak
ogromne, sękate drzewo, czarne na tle letniego nieba.

Izabella w ogóle nie histeryzowała. Ogarnął ją dziwaczny spokój.

Stała na gzymsie ze szklanym spojrzeniem, jak gdyby na wpół spała i nie
do kooca zdawała sobie sprawę z otaczającej rzeczywistości.

Jedyny sposoby żeby dostad się na dół, to polecied, myślał Conor.

Od dawna marzył, by znów latad, ale te okoliczności były dalekie od
ideału.

Niemal poleciał w swoje piąte urodziny, kiedy Broekhartowie udali

się na wycieczkę do Hook Head w Irlandii, by obejrzed słynną latarnię
morską. Jako prezent Conor dostał duży latawiec w barwach Wysp
Saltee. Puścili go na smaganym wiatrem nadmorskim pastwisku. Nagły
podmuch poderwał

Conora na koniuszki palców i poniósłby go na morze, gdyby ojciec

nie złapał chłopca za ramię.

Latawiec. Barwy Wysp Saltee. Flaga.
Conor rzucił się na maszt flagi i zaczął szarpad supełki mocujące

bambusową ramkę.

- Pomóż mi, Izabello! - wrzasnął. - Musimy odwiązad flagę.
- Daj spokój fladze, kapitanie Crow - odrzekła tępo księżniczka. - I

kozę też zostaw. Nie lubię kóz. Mają podstępne bródki.

Conor wciąż zmagał się z supłami. Sznury były grubsze niż jego

smukłe  palce,  ale  od  żaru  stały  się  kruche  i  prędko  się  rozsypały.
Jednym  mocnym  pociągnięciem  wyrwał  łopoczącą  flagę  podmuchowi
wiatru  i  przygniótł  do  gzymsu.  Nadymała  się  i  falowała  pod  nim  jak
czarodziejski dywan, ale chłopiec mocno przyciskał ją swoim ciężarem.

Izabellę ledwie już widział. Była jak duch pośród dymu. Próbował ją

zawoład,  ale  dym  wdarł  mu  się  do  gardła  szybciej,  niż  zdążyły  się
stamtąd  wydostad  jakieś  słowa.  Conorowi  zbierało  się  na  torsje,
zacharczał  jak  foka,  wymachując  rękami  w  stronę  księżniczki.
Zignorowała  go,  postanawiając,  że  położy  się  na  gzymsie  i  zaczeka  na
ojca.

Z trudem rozpiął pasek, a potem wyciągnął go ze szlufek spodni.

Następnie położył się na plecach i przeplótł pasek przez kijki bambusa,
które biegły po przekątnej flagi.

Ten plan jest szalony. Nie jesteś piratem, a to nie fantastyczna

przygoda.

To wcale nie plan. Na planowanie już za późno. To był akt

desperacji.

Pośród dymu, wybuchów i jęzorów ognia Conor podźwignął się na

nogi. Czubek flagi trzymał nisko, osłaniał od wiatru.

Jeszcze nie. Jeszcze nie.
Niemal przewrócił się o Izabellę. Robiła wrażenie, że śpi. Nie

zareagowała, gdy uszczypnął ją w policzek.

Nie żyje. Czy ona nie żyje?
Dziewięciolatek poczuł, że łzy ciekną mu po twarzy. Zawstydził się.

Wobec księżniczki musi byd silny. Musi byd bohaterem tak jak papa.

Co by teraz zrobił kapitan Declan Broekhart? Stanęła mu przed

oczami twarz ojca:

Wymyśl coś, Conorze. Użyj tego swojego wielkiego mózgu, o

którym wciąż mówi matka. Zbuduj maszynę latającą.

Nie maszynę, papo. Nie ma mechanizmu. To jest latawiec.
Pożar wspinał się po gzymsie, płomiennymi jęzorami smalił

kamienie. Belki, dywany, papiery i meble - żarłoczny ogieo pożerał
wszystko.

Conor postawił księżniczkę na nogi.
- Co? — mruknęła opryskliwie.
Zaraz potem dym wdarł jej się do tchawicy, a dalsze słowa utonęły

w ataku kaszlu.

Conor wyprostował się. Czuł, jak potężna flaga łopocze i trzaska na

wietrze.

- Izabello, to jest taki duży latawiec — wychrypiał, a każde słowo

szorowało mu w gardle jak odłamek szkła. — Chwycę cię w pasie, o tak,
a potem przesuniemy się na...

Nie dokooczył wyjaśnieo, ponieważ kolejny wybuch, skierowany

wzwyż przez komin wieży, wywołał mocny podmuch, który poderwał
dzieci z gzymsu i poniósł flagę, wirującą jak ogromny jesienny liśd.

Okoliczności były niezwykłe. Gdyby skoczyli, zgodnie z pierwotnym

zamiarem Conora, nie wzbiliby się na tyle wy-

soko,  żeby  flaga  spowolniła  tempo  spadania.  Jednak  podmuch
powietrza  cisnął  ich  trzydzieści  metrów  w  górę  i  porwał  nad  morze.
Wisieli  tak  na  niebie,  niesieni  prądem  wznoszącym.  Nic  nie  ważyli.  W
górze niebo, a w dole morze.

Ja lecę, pomyślał Conor Broekhart. Pamiętam to uczucie.
Wkrótce skooczył się lot, a zaczęło spadanie, i chociaż znacznie

spowalniane przez flagę, mimo wszystko zdawało się piekielnie
gwałtowne. Wszystko wokół zlało się w kalejdoskop szarości i błękitów.

Flaga złapała podmuch bryzy i obróciła się. Conor patrzył na

wirujące w górze chmury, rozmazujące się w kremowe strugi. Cały czas
trzymał Izabellę tak mocno, że aż go bolały palce.

Płakał i śmiał się, i wiedział, że uderzenie w wodę będzie bolało.
Wreszcie wpadli do oceanu. Rzeczywiście bolało.

Gdy król Mikołaj dostrzegł córkę na gzymsie, zaczął się wspinad na

wieżę jak pies, który usiłuje wyjśd ze studni. W kilka sekund połamał
paznokcie i zdarł palce do krwi.

Victor Vigny odciągnął go od muru.
-  Poczekaj. Jeszcze nie koniec. Czekaj. Ten chłopak... on...
Wzrok Mikołaja był dziki i pełen bólu.
-  Co? Co on robi?
-  Musisz to zobaczyd na własne oczy. Chodź. Potrzebujemy łodzi

na wypadek, gdyby porwał ich wiatr.

- Łodzi? Jakiej łodzi? O czym ty mówisz?
- Chodź, Nick. No chodź.
Kiedy królewska córka wzbiła się w powietrze, król zawył i padł na

kolana.

Victor patrzył oszołomiony. Ten chłopak. Nie wiedział, kto to jest,

ale ktoś wyjątkowy. Mógł mied dziewięd, góra dziesięd lat. Cóż za
geniusz.

Wybuch poniósł ich wysoko. Victor śledził trajektorię lotu, a

następnie puścił się biegiem w stronę nabrzeża, ciągnąc za sobą króla.

- Przez tę flagę mogą utonąd - wysapał. - Ramka pęknie, a

materiał ich oblepi.

Król doszedł do siebie i prędko wyprzedził wszystkich, wypocił

przez bramę kupców i dobiegł do mola. W kierunku unoszącej się na
wodzie flagi płynęło już kilka łodzi. Najprędzej dopłynęła do celu mała
łódź płaskodenna. Sunęła przez fale, napędzana przez dwóch krzepkich
rybaków. Jej śladem ciągnął sznur wolniejszych jednostek.

- Żyją? - ryknął Mikołaj, było jednak za daleko. - Czy oni żyją?
Flagę wyciągnięto z morza i odpakowano z niej mokre zawiniątka.

Victor złapał króla i mocno ścisnął jego ramię.

Mała łódka wykonała ciasny skręt i rybacy ruszyli do brzegu. Wiosła

wzbijały morską pianę. Wieśd biegła szybciej niż oni, przekazywana z
łodzi na łódź. Słowa, z początku ledwie słyszalne, z każdym okrzykiem
stawały się wyraźniejsze.

- Żyją! Żyją! Oboje!
Mikołaj padł na kolana i dziękował Bogu. Victor najpierw się

uśmiechnął, a potem zaczął klaskad, uradowany.

- Przyjechałem uczyd księżniczkę! — krzyknął właściwie do

nikogo konkretnego. — Ale będę uczył również tego chłopca, a może to
on będzie uczył mnie.

SPIS RZECZY

PROLOG

CZĘŚD 1: BROEKHART

ROZDZIAŁ 1

Księżniczka i pirat

ROZDZIAŁ 2,

LA BROSSE

ROZDZIAŁ 3

IZABELLA

ROZDZIAŁ 4

SPISEK I ZDRADA

CZĘŚD 2: FINN

ROZDZIAŁ 5

MAŁA SALTEE

117

ROZDZIAŁ 6

WYNTER

125

ROZDZIAŁ 7

DIABELSKI WIDELEC

150

ROZDZIAŁ 8

CONOR FINN

163

ROZDZIAŁ 9

ŚWIATEŁKO W TUNELU

184

ROZDZIAŁ 10

PECHOWA CZTERNASTKA

189

ROZDZIAŁ 11

DLA KRÓLOWEJ KORONA

213

CZĘŚD 3: LOTNIK

ROZDZIAŁ 12

ANIOŁ CZY DIABEŁ

261

ROZDZIAŁ 13

POWRÓT ŻOŁNIERZA

285

ROZDZIAŁ 14

CO DWIE GŁOWY

300

ROZDZIAŁ 15

DOM

311

ROZDZIAŁ 16

ŻMIJE W TRAWIE

320

ROZDZIAŁ 17

SPLĄTANA SIED

334

ROZDZIAŁ 18

CIĘŻSZY OD POWIETRZA

366

ROZDZIAŁ 19

ROZŁĄKA

415