Drodzy Bracia i Siostry

Drodzy Bracia i Siostry!
Witam Was wszystkich z tego miejsca.
Także ja rozpocznę od pozdrowień, które przywożę od Zboru, którego jestem członkiem w

Chełmie, jak również i od Zborów, którym usługiwałem, to Polska taka sama, jak Brata Staszka
Ozimka, czyli lubelskie, podkarpackie, tamte tereny głównie, i Ci Braterstwo prosili także, aby
ich pozdrowienia przesyłać w dalszych moich kontaktach z ludem Bożym.

Temat naszego wykładu, który jest ostatnim w dniu dzisiejszym, to:

Jeść czy nie jeść

Jak się można domyśleć, nie będziemy

mówili o jedzeniu ziemniaków i kotletów, tyl-
ko o jedzeniu lub nie jedzeniu pokarmu ducho-
wego. Wyjdziemy od historii opisanej w Sta-
rym Testamencie, 2 Król 4:42-44.

"Potem przyszedł pewien człowiek z Baal-

salisza, i przyniósł dla męża Bożego chleby z
pierwszego ziarna, 20 chlebów jęczmiennych,
i wór świeżego ziarna. A on rzekł: daj go tym
ludziom, niech jedzą. A jego sługa rzekł: Co,
mam to dać dla setki ludzi? A on na to: daj lu-
dowi, niech jedzą, gdyż tak mówi Pan, to jest,
żeby jeść i żeby zostawić. A gdy im to dał, jedli
i zostawili według słowa Pańskiego." Czytam
ten   werset   w   poprawnym   tłumaczeniu,   koń-
cówka – za chwilę do niej, do tego powrócę –
nie   jest   dokładnie   tłumaczona   przez   polskie
przekłady.

Antytyp tej historii wiąże się z artykułem

Brata Johnsona, w angielskiej Teraźniejszej
Prawdzie ukazał się w sierpniu w roku 1919,
znamy go także w języku polskim "Wezwania,
Przesiewania, Broń Ku Zabijaniu". Brat John-
son taki artykuł napisał i rozpropagował go
wśród ludu Bożego. Właśnie on jest tym czło-
wiekiem z Baalsalisza, który przyszedł do Eli-
zeusza, do zwolenników Towarzystwa w funk-
cji rzecznika Pana do opinii publicznej.
I przyniósł tam 20 chlebów jęczmiennych, wór
świeżego ziarna, ogólnie mówiąc, prawdy po-
wyższego artykułu.

Elizeusz, czyli wodzowie Towarzystwa,

polecił, aby ten pokarm został dany był lu-
dziom, niech jedzą. Skierował te słowa Elize-
usz do sługi swego, do Rutherforda, który był
dyrektorem, wówczas zatem on był tym, który
mógł to wykonać, ale sługa Elizeusza, Ruther-
ford, gardził prawdami podanymi w tym, arty-
kule, tak samo jak wszystkimi innymi, jakie

Brat Johnson zaczął podawać, stąd: Co? "Mam
to dać dla setki ludzi?" I usiłował nie dopu-
ścić, aby zwolennicy Towarzystwa karmili się
artykułem Brata Johnsona "Wezwania, Prze-
siewania, Broń Ku Zabijaniu".

Elizeusz więc powtórzył polecenie, by

Bracia badali nauki, jakie podają Słudzy Pana,
nawet   ci   słudzy,   którzy   nie   byli   wówczas
związani   z   Towarzystwem.   ″Daj   to   tym   lu-
dziom,   niech   jedzą″   –   ponowienie   polecenia
dla sługi. Co więcej, za drugim razem Elizeusz
dodał:  gdyż ″Tak mówi Pan″ – odwołał się do
wersetów, które zalecają ludowi Bożemu do-
świadczanie duchów, czy pochodzą od Boga.

Dla nas najważniejsza jest druga połowa

wersetu 43. Jej różne tłumaczenia to:

Biblia Gdańska: "Daj ludowi, aby jedli,".

Początek jest poprawny w każdym – "Daj lu-
dowi aby jedli, albowiem tak mówi Pan," i te-
raz ta druga część: "będą jedli i zbędzie".

Biblia Warszawska tą końcówkę mówi:

"najedzą się i jeszcze pozostanie".

Biblia Tysiąclecia tą końcówkę tłumaczy:

"nasycą się i pozostawią resztki".

Dosłownie ta końcówka wersetu 43, jak

podaje Brat Johnson, brzmi: "to jest żeby jeść i
żeby zostawić".

Tłumacze nie wiedzieli jak sobie poradzić

z tymi dwoma czasownikami, no bo jak to:
jeść czy nie jeść? To mówili: "zjedzą i zosta-
nie", i "się najedzą i jeszcze zostanie". Nie o to
chodziło. To jest, żeby jeść i żeby zostawić.

W antytypie słowa te wyrażają zasadę

przyjmowania przez lud Boży Prawd podawa-
nych przez Sług. Zasada jest taka, jak wynika
z tego, zaraz będziemy o tym mówili, że przyj-
mujemy jako lud Boży tylko to, co uważamy,
uznajemy za Prawdę. Nie przyjmujemy tego,
co uważamy za nieprawdę. Tak samo, jak ro-

bili Bracia w Berei, na każdy dzień badając pi-
sma, czy się tak rzeczy mają.

Werset 44-ty mówi o wykonaniu dwa razy

powtórzonego polecenia Elizeusza, "a gdy im
to dał, jedli i zostawili według słowa Pańskie-
go" – Słowa Jehowy. Oto dokładne, dokładna
interpretacja tego wersetu przez Brata Johnso-
na, Epifaniczny tom 3-ci, strona 313, ten tom
jeszcze w tym roku powinien trafić do Brater-
stwa.

Tę część artykułu [chodzi o artykuł – przy-

pominam   –   "Wezwania,   Przesiewania,   Broń
Ku  Zabijaniu"].   Tę   część  artykułu,   która  się
nie  podobała   członkom   Towarzystwa   –  tutaj
może małe wyjaśnienie. Ci, którzy znają ten
artykuł wiedzą, że on mówi o 6-ciu przesiewa-
niach,  które  się przetoczyły przez Paruzję,  a
szóste było na początku w Epifanii i płynęło
od Towarzystwa. Oni byli głównymi autorami.
Wobec tego Bracia z Towarzystwa zaakcepto-
wali pięć przesiewań z Paruzji, bo one im pa-
sowały według ich punktu widzenia, ale jeśli
chodzi o szóste przesiewanie, które przypisy-
wało Towarzystwu główną rolę, no to wiado-
mo, że im się te Prawdy nie podobały.
I jak Brat Johnson mówi, tę część artykułu do-
tyczącą   6-go   przesiewania  zostawili   niezje-
dzoną według Sowa Pańskiego, które nakazuje
odrzucenie   kwestii   uznawanych   przez   kogoś
za błędną, bez względu na to czy rzeczywiście
jest ona błędna czy nie. Nie powinniśmy rozu-
mieć, że wyrażenie "według Słowa Pańskiego"
oznacza,   iż   interpretacja   ta,   czyli   ta   Brata
Johnsona z tego artykułu, nie była według Sło-
wa Pana, ponieważ jest ona prawdziwą inter-
pretacja szóstego przesiewania i broni ku zabi-
janiu. Powinniśmy rozumieć, iż oznacza ono,
że  zgodnym ze Słowem Pana jest nie przyj-
mowanie tego, co komuś wydaje się niepraw-
dą.

Czy dobrze rozumiemy, co tutaj Brat John-

son pisze? Członek Gwiezdny? Powtórzę.

Tę część artykułu zostawili niezjedzoną

według Słowa Pańskiego, które nakazuje od-
rzucenie kwestii uznawanych przez kogoś za
błędną,   bez   względu   na   to   czy   rzeczywiście
jest ona błędna, czy nie. I końcówka: Powin-
niśmy rozumieć, iż oznacza ono, że zgodnym

ze Słowem Pana jest nie przyjmowanie tego,
co komuś wydaje się nieprawdą.

Brat Johnson zaleca zasadę, jako pocho-

dzącą od Boga, by nie przyjmować Jego wła-
snych nauk, jeśli komuś wydają się one nie-
prawdziwe.

Zatem jeżeli komuś wydaje się nieprawdą

nauka, która w ostatnich latach, szczególnie w
Stanach Zjednoczonych wzbudziła wiele wąt-
pliwości, że Młodociani Godni pojawili się po
roku 78-mym, oczywiście 1878-mym, czy do-
piero   po   1881-szym,   nie   powinien   przyjmo-
wać tej nauki, jeżeli uważa ją za nieprawdę.
Tego   Pan   od   niego   oczekuje.   Jeśli   ktoś   ma
wątpliwości,  że  odwołam się  do  najnowszej,
najnowszego problemu, który może wystąpić
wśród   naszej   społeczności,   że   Poświęcony
Obóz   Epifanii   musi  umrzeć   w  całości  przed
Nowym Przymierzem, czyli że nikt z tej klasy
nie wejdzie za życia do Królestwa, niech tego
nie je. Pan tego od niego oczekuje, niech w to
nie wierzy, niech tego nie przyjmuje.  Ma zo-
stawić tę część niezjedzoną.

Dlaczego Pan tak nam radzi? Bo aby do-

brze się rozwijać jako chrześcijanie,  musimy
postępować zgodnie ze Słowem Bożym oraz
naszym sumieniem. Bo wszystko, co robimy
bez przekonania, bez wiary co do słuszności
danej rzeczy, jest grzechem. Wszystko, co ro-
bimy bez przekonania, bez wiary, co do słusz-
ności danej rzeczy jest grzechem. Wynika to z
linii   prostej   ze   słów   Pawła   –   Rzym.   14:23:
"Ten, kto ma wątpliwości, gdy je, jest potępio-
ny, bo nie postępuje zgodnie z przekonaniem
lub wiarą to  jest  "pisteizm"  to słowo  można
tłumaczyć   jako   "wiara"   lub   jako   "przekona-
nie". Wszystko zaś, co nie wypływa z przeko-
nania, albo wiary – można to tłumaczyć tak i
tak – jest grzechem. To słowa Pawła. Ten, kto
ma wątpliwości, gdy je, jest potępiony, bo nie
postępuje zgodnie z przekonaniem. Wszystko
zaś co nie wypływa z przekonania,  z wiary,
jest grzechem.

No ale ktoś powie, jak to się ma do posłu-

szeństwa?   Przecież   powinniśmy   przyjmować
to, co jest nam podawane przez narzędzie Pań-
skie   do   przyjęcia,   do   uznania.   Odwołam   się
zatem   do   artykułu   na   temat   Posłuszeństwa,

mamy go także w naszej polskiej Teraźniejszej
Prawdzie, chociażby numer 322 i tam znajdu-
jemy następujący opis Boskich oczekiwań od
nas pod tym względem. "Bóg oczekuje od po-
słuszeństwa  Sobie, przede wszystkim  pod ką-
tem zasad przedstawionych w Jego Słowie, za-
wartych   w   Jego   doktrynach,   przykazaniach,
obietnicach, napomnieniach, proroctwach, hi-
storiach i typach – to po pierwsze. Słowo Boże
– nasz pierwszy przewodnik.  Po drugie  albo
drugorzędnie oczekuje od nas  posłuszeństwa
pod kątem Swego Ducha rozumianego jako
wola, która pragnie czynić Boską Wolę, jako
duchowe   zdolności   wszczepione   do   naszych
organów   mózgu   [wtedy,   kiedy   było   jeszcze
spłodzenie z Ducha] jako wyższe uczucia oraz
łaski   szczególnie   wyższe   pierwszorzędne   i
trzeciorzędne." Właśnie to odpowiada nasze-
mu sumieniu. Bóg nas prowadzi poprzez Swo-
je Słowo, Ducha i Opatrzność. Tym duchem
jest sumienie, które w zależności od każdego z
nas   może   być   inne,   w   zależności   ile   Ducha
Pańskiego posiada, mniej lub więcej. Ile by nie
posiadał,  musi być mu posłuszny, bo to jest
jego cały Duch Boży, jaki ma. Nikt z nas nie
ma więcej, niż ma, czyli ten Duch Pański, któ-
rego mamy, to jest wszystko, co mamy. I po-
winniśmy być posłuszni, bo to jest dla nas na-
sze sumienie w odróżnianiu dobra od złego.

"Wreszcie [wracamy do cytatu] oczekuje

od nas posłuszeństwa pod kątem Swej Opatrz-
ności, w jej zarysach zachęcających i ograni-
czających,   przyjemnych   i   nieprzyjemnych,
przeszłych i teraźniejszych." Krótko mówiąc,
jeśli chodzi o tą Opatrzność, bez względu na
to, jaka jest Boska Opatrzność w naszym ży-
ciu, nie wolno nam występować wbrew Słowu
oraz  nie  wolno  nam  występować  wbrew  su-
mieniu, Jego Duchowi w nas na naszym, na
danym etapie naszego rozwoju. Bo jak Pan do-
zwala   na   różne   nasze   doświadczenia,   to  my
nie możemy się w nich zachowywać niezgod-
nie ze Słowem i niezgodnie z duchem, jakiego
do tej pory udało nam się rozwinąć w naszym
poświęceniu.

Zasada "posłuszeństwo lepsze jest niż ofia-

ra" odnosi się – chyba to dla nas jest oczywiste
– tylko do posłuszeństwa Bogu, któremu lepiej

być posłusznym, niż ofiarować wbrew takie-
mu   posłuszeństwu.   Rzeczywiście,  Bogu   po-
winniśmy   być   najpierw   posłuszni,   a   potem
ofiarować,   niż   ofiarować   wbrew   posłuszeń-
stwu Bogu. Pamiętamy pytanie Jana i Piotra
do Kapłanów, którzy zabraniali im uczenia o
Jezusie. Dz. Ap. 4 rozdział, nie będę czytał, bo
każdy wie, jak oni powiedzieli, żeby nie głosili
tego Jezusa. Wtedy pytanie padło: "Czy słusz-
na to rzecz przed Bogiem raczej was słuchać
aniżeli   Boga,   sami   osądźcie".   Gdy   pomimo
tego zakazu ponownie głosili i ponownie zo-
stali aresztowani, Jan z Piotrem, i usłyszeli po
raz   wtóry   zarzut   kapłanów:   "Nakazaliśmy
wam surowo, abyście w tym imieniu nie uczy-
li",   odpowiedzieli   oni   jedynie:   "Trzeba   bar-
dziej słuchać Boga niż ludzi". Znamy to z No-
wego Testamentu.

Posłuszeństwo innym ludziom zawsze jest

ograniczone

Cytat z tego samego artykułu o "Posłu-

szeństwie". "We wszystkich przypadkach,
gdzie należne jest posłuszeństwo, powinno
być okazywane chętnym sercem. Jeśli jednak
przełożeni w państwie, rodzinie lub społeczeń-
stwie polecają nam czynić to, czego Bóg za-
brania, albo nie czynić tego, co Bóg nakazuje,
nie powinniśmy być im posłuszni."

Ale ktoś powie, ale przeczytałeś tylko o

przełożonych w państwie, rodzinie lub społe-
czeństwie, naszych relacjach społecznych.
Znowu, jak każą nam robić coś, czego Bóg za-
brania, albo zabraniają coś, co Bóg nakazuje,
mamy być im nieposłuszni.

Ktoś powie: a co z posłuszeństwem przy-

wódcom religijnym? Czy fakt, że ktoś jest Słu-
gą Boga i to postawionym przez Pana ponad
nami, wyższym Sługą, zobowiązuje nas do po-
słuszeństwa takiemu słudze w tym, co on gło-
si, albo co on robi? Cytat z tego samego arty-
kułu o  posłuszeństwie: "Jeśli  chodzi  o przy-
wódców religijnych, którzy żądają posłuszeń-
stwa,   żaden   z   nich   nie   ma   pozwolenia   albo
aprobaty,   albo   usankcjonowania   –  angielskie
słowo "sanction", które kojarzy się z polskim
"sankcją"   albo   "pozwoleniem",   "aprobatą".
Nie powinni go oni – przywódcy religijni – nie
powinni go oni żądać a lud Boży nie powinien

im   podlegać.   Powinien   raczej   odmawiać   im
posłuszeństwa.   I   cytat   Brata   Johnsona,   nie
mój, z Mat. 23:8: "Ale wy nie pozwalajcie się
nazywać Rabbi – nauczycielami, bo tylko je-
den   jest   nauczyciel   Wasz,   Chrystus,   a   wy
wszyscy   jesteście   Braćmi."   Równy   poziom.
Chociaż starsi Bracia, młodsi Bracia, ale rów-
ny poziom. Nie poziom nauczyciela i ucznia –
ja mówię, a wy macie tylko słuchać i przyjmo-
wać.

Jak widzimy z tych cytatów, w każdej na-

szej społecznej relacji powinno być okazywa-
ne ograniczone posłuszeństwo innym lu-
dziom; dziecko wobec rodzica, uczeń wobec
nauczyciela, pracownik wobec pracodawcy
itd.

Ale w sferze religijnej nie ma żadnego po-

słuszeństwa, nawet ograniczonego innemu
człowiekowi, innemu słudze. Dlaczego? Bo
każdy z poświęconych winien jest posłuszeń-
stwo tylko jednej istocie – Bogu, no i nasze-
mu Panu, bo oni są "jednym". A Bóg nikogo
innego nie stawia na równi z sobą.

Nie możemy być posłuszni kilku głowom.

Ścinamy naszą głowę,  rezygnujemy z naszej
woli i z woli każdego innego człowieka. Przyj-
mujemy jedną głowę po poświęceniu i tej jed-
nej  Głowie mamy  być  posłuszni.  Nie  mamy
innych  głów,   którym   przy   okazji  mamy   być
posłuszni. Spowodowane jest to także tym, że
każdy z nas musi budować własną strukturę
wiary i charakteru.

Wszyscy słudzy Boga od Diakona i Star-

szego   w   Zborze,   przez   Ewangelistów,   Piel-
grzymów,   Przedstawicieli   w   poszczególnych
krajach aż do Sługi na czasie mają tylko słu-
żyć ludowi Bożemu Prawdą. Służyć i jeszcze
raz służyć. Nie są oni przedstawicielami Pana
wobec żadnej jednostki i ani wobec żadnego
Zboru. Mają służyć Prawdą na czasie. A każ-
dy z ludu Bożego ma z tej Prawdy korzystać w
takim zakresie, w jakim uważa to za słuszne.
"Jeść lub nie jeść" – według Słowa Pańskiego
– wracam do początku wykładu.

Ci wszyscy słudzy mają dawać świadec-

two Prawdzie wszędzie tam, gdzie zostaną za-
proszeni. Do wszelkich Zborów, czyli dowol-
ny Zbór gdyby jakiś poprosił:

– Chcielibyśmy posłuchać waszej wykład-

ni, zrozumienia. Przyjedźcie i nam powiedz-
cie.

– Dobrze, ktoś pojedzie i wam opowie.
Do wszystkich Zborów ludu Pana, do ra-

dia, gdyby chcieli z nami wywiady prowadzić
i o to nas pytać, do telewizji, stowarzyszeń,
klubów, osób prywatnych, gdziekolwiek, bo to
jest Ruch Pański, który on prowadzi, żeby da-
wał świadectwo Prawdzie, gdzie są uszy ku
słuchaniu, bo oni są sługami Pana, żeby nieść
Słowo Prawdy tam, gdzie tej Prawdy chcą słu-
chać.

Ale ktoś powie: ale czy Pan nie ma takich

sług, którzy poza służbą otrzymali od Niego
także   pewne   funkcje   rządzące?   Posłuchajmy
Brata Johnsona z 8-go tomu, który mamy po
polsku. Strona 324: "wyłącznie Pan Jezus jest
Panem Kościoła, Głową Ciała, Kościoła po-
wszechnego,   tak   jak   wyłącznie   On   jest   też
Głową kościołów lokalnych [czyli Zborów]. Z
wyjątkiem Apostołów i Onego Sługi, użytych
przez Niego jako szczególnych Jego przedsta-
wicieli w funkcji rządzenia, innych przedsta-
wicieli   używa   On   do   celów   służenia,   a   nie
rządzenia   –   zarówno   w   Kościele   powszech-
nym, jak i w kościołach lokalnych."

Z wyjątkiem Apostołów i Onego Sługi,

trzynaście osób (co można o nich wszystkich
powiedzieć? – że nie żyją) użytych przez Nie-
go jako Jego szczególnych przedstawicieli w
funkcji   rządzenia   –  i   to   też   w   niepełnych
funkcji   rządzenia,   tylko   funkcji   rządzenia
przez podanie zasad organizacji ludu Bożego,
które oni podali i według tych zasad lud Boży
powinien być zorganizowany. Między innymi,
że ma być, że ma nie słuchać – w sensie tego,
w co wierzy, co jest mu podawane –  ślepo. In-
nych przedstawicieli używa on do celów słu-
żenia,   a   nie   rządzenia,   i   to   w   Kościele   po-
wszechnym  – słudzy  powszechni,   czy  też  w
kościołach lokalnych.

Teraz odwołam się do nieco dłuższego cy-

tatu, przerywanego może pewnymi komenta-
rzami, z artykułu "Dwa domy zbudowane i
próbowane". Jest po polsku, Teraźniejsza
Prawda polska nr 234 i co tam znajdujemy?

"Przede wszystkim Chrystus staje się dla

nas   mądrością   od   Boga.   Wierni   biorą  go  za
swego nauczyciela, Chrystusa. On podaje im
oczywiście   tylko   Prawdę.   Natomiast   szatan
podaje im mieszankę prawdy i błędu. [I pada
logiczne pytanie autora:] Skąd mają wiedzieć,
jakie rzeczy trafiają do nich od Chrystusa, a ja-
kie od szatana? Pan daje im pewne kryteria,
pewniki,   przy   pomocy   których   wierni   mogą
rozpoznać Prawdę i błąd na każdy religijny te-
mat. Istotą tych pewników, kryteriów jest har-
monia   myśli.   Harmonia   ta   musi   istnieć   pod
siedmioma   względami.   Jeśli   istnieje,   wierny
naśladowca Pana może być pewny, że posiada
Prawdę na w ten sposób zharmonizowany te-
mat.   Aby   nauka   była   prawdziwą,   musi   być
zgodna [i teraz jak się Braterstwo domyślacie
–  siedem  pewników  jest  wymienionych,   Brat
Staszek   je   wymieniał,   ja   je   pominę].   Wierni
budują na Chrystusie w mądrości, jako skale
przez   poddawanie   każdej   myśli,   jaka   jest
przedstawiana im do przyjęcia sprawdzianowi
tych   7-miu   pewników   i   przez   przyjmowanie
jej tylko wtedy, gdy przejdzie, albo wytrzyma
ono tę próbę. Tak budują element wiary swej
struktury we właściwy sposób, z właściwych
materiałów. W ten sposób i tylko w ten sposób
budują w mądrości na Chrystusie jako skale."

[A potem Brat przechodzi do tych, którzy

tak nie robią.] "Ale utracjusze koron nie wy-
pełniają Jego słów odnośnie przyjęcia Go jako
ich   nauczyciela.   Nie   przywiązują   wagi   do
tego, by każdą myśl podawaną im do przyjęcia
analizować, badać przy pomocy siedmiu pew-
ników, jako sprawdzianu Prawdy i błędu. W
rezultacie   wchłoną   mniej   lub   więcej   błędu.
Niektórzy   z   nich   popadają   w   krańcowość
przyjmowania   obojętnym   i   ślepym   umysłem
wszystkiego tego, co prawdziwy lub fałszywy
przewód [zauważmy: prawdziwy lub fałszywy,
nieważne jaki, każdy przewód jest, tak samo
ma być traktowany] co prawdziwy lub fałszy-
wy przewód  Pana  im  podaje. W  katolickich
częściach dużego i małego Babilonu wymaga
się nawet od nich, by zamykali oczy, otwierali
usta i połykali wszystko, co jest im podawane.
Na tej podstawie [i teraz zauważmy, bo ja cza-
sami spotykam się z tą myślą, jak Bracia mi

mówią, że tak powinniśmy podchodzić do
Prawd nam ogłaszanych. Brat Johnson tu po-
daje jako najgorszy przykład z katolickich czę-
ści dużego i małego Babilonu, czyli zamknię-
cie oczu, otworzenie ust, łykanie wszystkiego.]
Na tej podstawie, że to nie do nich, lecz do
Boga należy zachowanie przewodu w czysto-
ści, natomiast ich zadaniem jest picie wszyst-
kiego, co przechodzi przez przewód."

Ten cytat wyraźnie nam pokazuje, kto od-

powiada  za   to,   w  co   my  wierzymy   i   co  my
praktykujemy. Nie nauczyciel, lecz my osobi-
ście, każdy z nas. Wydaje mi się, że  bardzo
często   za   dużo   oddajemy   w   ręce   drugiego
człowieka, licząc, że on nas zaprowadzi nas
do zbawienia, a my mamy być mu posłuszni.
Tak   jest   w   kościołach   nominalnych.   Tam
ksiądz podobno wszystko potrafi załatwić.

Nie można uznawać niczego, na czyjąś

odpowiedzialność. I żaden prawdziwy Sługa
Boga tego nie oczekuje. Tak czasami dociera-
ją do mnie takie sygnały wprost, że "jeśli my
czegoś   nie   rozumiemy,   jeśli   nawet   nie   rozu-
miecie moich nauk, albo coś się wam nie zga-
dza, to przyjmijcie to, a za ewentualne błędy
odpowiadam ja, a nie wy."  A takie podejście
jest przytoczone przez Brata Johnsona jako
najgorsze   w   najgorszych   częściach   dużego
Babilonu. To jest po prostu zwykłe sekciar-
stwo.   Obce   prawdzie   paruzyjno-epifanicznej,
chociaż opisane w naszej literaturze. Takie po-
dejście   jest   opisane   w   naszej   literaturze.
Gdzie? Zobaczmy.

Jest to w kilku miejscach. Ja wybrałem 2-

gi tom epifaniczny, mamy go też po polsku,
strona 111. "Doktryna Boskiego Prawa ducho-
wieństwa posłużyła szatanowi za podstawę do
nauczania,   szczególnie  przez  kler,   następują-
cych myśli [i czasami takie same myśli słyszę
od niektórych Braci]: Bóg przemawia do ludzi
przez   duchowieństwo   [no,   my   byśmy   powie-
dzieli przez Sługę na czasie, albo przez innych
Braci]; przedstawiciele tego duchowieństwa są
więc   jego   rzecznikami   przedstawiającymi
prawdę;   sankcjonuje   On   ich   nauki;   [to   był
punkt 3-ci i] (4) ludzie powinni więc czystym,
niewątpiącym   umysłem   wierzyć   i   praktyko-
wać nauki kleru." To nie jest pochwała takie-

go   podejścia,   to   jest   mocna   krytyka   Brata
Johnsona. Jest to coś, co zostało skrytykowa-
ne jako występujące w nominalnym chrześci-
jaństwie.  Nie wprowadzajmy w Prawdzie pa-
ruzyjno-epifanicznej   czegoś,   co   Pan   przez
Członków   Gwiezdnych   potępił   w   systemach
nominalnych.

Wracamy do cytatu z artykułu o "Dwóch

domach zbudowanych i próbowanych". "Pomi-
mo przeciwnych temu nauk i ostrzeżeń, nie-
którzy traktowali w ten sposób nawet prawdzi-
wy ludzki przewód, Onego Sługę. Ostrzeżenia,
żeby nie przyjmować niczego bez upewnienia
się co do prawdziwości. Zamiast słuchać Jego
instrukcji, by budowali osobistą strukturę wia-
ry, której integralne istnienie nie musi być za-
leżne od jakiejkolwiek ludzkiej istoty, niektó-
rzy uczynili sobie z niego kulę [podporę]. Gdy
on zmarł, a oni nie posiadali niezależnej struk-
tury wiary, która mogłaby wytrzymać próbę
dzięki swej własnej, tkwiącej w niej sile [bo
nie rozwinęli się], musieli znaleźć kolejną kulę
[kolejną podporę], którą szatan podał im w po-
staci Towarzystwa jako przewodu, za którym
ślepo podążają w jego licznych błędach, dok-
trynie i praktyce, przeciwnych naukom, które
[zauważmy słowo] połknęli od Onego Sługi."

Połknęli od Onego Sługi – co z tego, że to

była Prawda? Jak łykniemy coś, czego nie
strawimy, spróbujmy to zrobić na dowolnym
fizycznym pokarmie. Łyknijmy cos bez pogry-
zienia, zobaczymy czy to wyjdzie nam na do-
bre.

Właśnie to łykanie bez sprawdzania, bez

upewnienia się, bez uczynienia naszą własną,
naszym własnym pokarmem, było powodem
szybkiego odejścia Rutherforda od Prawd Pa-
ruzji. On łykał i powtarzał. A że miał wrodzo-
ny talent, to pięknie powtarzał i zyskał uznanie
Braci. Ale on nigdy nie uczynił tej Prawdy Pa-
ruzyjnej swoją własną strukturą wiary i cha-
rakteru. Zatem nie było dla niego problemu
żeby od niej odejść.

Wracamy do cytatu.
"Z punktu widzenia mądrości, oczywiście

budują oni na Chrystusie jako piasku, to jest
budują taką strukturę wiary, która w czasie
próby jest porzucana przez Chrystusa, tak jak

piasek w czasie powodzi porzuca postawiony
na nim budynek."

No i teraz Brat Johnson opisuje to, co my

znamy, ale trzeba to przypomnieć. Tą siostrę,
która chciała wejść do Królestwa trzymając się
Brata Russella.

"Na początku naszej służby jako Pielgrzy-

ma pewna siostra powiedziała nam: Bracie, je-
stem pewna, że osiągnę Królestwo. Na pyta-
nie:   skąd   była   tego   pewna,   odpowiedziała:
Brat   Russell,   jako  On  Sługa   dostanie  się  do
Królestwa [słuszna dedukcja], a ja będę trzy-
mać się pół jego fraka i w ten sposób osiągnę
Królestwo. Zapytana: co przez to rozumie? –
odpowiedziała: Brat Russell jest Onym Sługą
[i teraz zauważmy jej argumentację],  więc ja
będę wierzyła we wszystko, co On naucza i
robiła wszystko, co On każe i to doprowadzi
mnie do Królestwa. [Komentarz Brata John-
sona do tego:] Zamiast poddawać jego nauki,
do czego on często nawoływał, opisanemu po-
wyżej sprawdzianowi i przyjmować i prakty-
kować je dopiero wtedy, gdy w wyniku tego
sprawdzianu okazywały się one słuszne,  ona
ślepo uchwyciła się, albo przywiązała się do
niego praktykując czczenie aniołów, zamiast
uchwycić albo przywiązać się Pana i w ten
sposób   nie   zbudowała   niezależnej   struktury
wiary, która mogłaby wytrzymać każdą próbę
niezależnie od narzędzia, przez które poznała
ona Prawdę. Takie postępowanie [ciąg dalszy
cytatu] zawsze prowadziło do utraty korony."

Jak ktoś tak z nas robi, ma gwarancje prze-

granej. Tak jak mówi o niej, utrata korony. A
co zrobią później, czy się oczyszczą czy nie, to
dopiero pokaże ciąg dalszy ich doświadczeń.

"Takie postępowanie zawsze prowadziło

do utraty korony, jak dowodzi tego wybór
przez Giedeona jego 300 wojowników."

Temat Giedeona, 300 wojowników, kiedyś

dawnymi laty często był u nas powtarzany,
ostatnio jest mniej popularny, na to konto czę-
sto ogólnikowo Bracia się do nas zwracają z
wykładem na temat "Posłuszeństwo lepsze od
ofiary", ogólnikowego, bez szczegółów, które
ja na przykład podałem z fragmentów tego sa-
mego artykułu, ponieważ w ogólnikowym
przedstawieniu tematu można go skierować to

"Posłuszeństwo lepsze niż od ofiary" w do-
wolnym kierunku. Zasada jest słuszna, no ale
trzeba podać szczegóły, jak ono wygląda,
gdzie jest ograniczone a gdzie nie ma go wca-
le, np. wobec przywódców religijnych.

Pamiętam gdy byłem małym chłopcem

jeszcze, jak Brat Jolly na konwencji podawał
kiedyś przykład, że ogólnikami posługuje się
szatan, kiedyś i podawał jako przykład, że pe-
wien Brat przyszedł do niego i chciał donieść
na innego Brata mówiąc, że on ma trzy żony.
I on go zapytał: a jak one mają na imię? I za-
tkało go, bo nie przygotował się dobrze, nie
przygotował   sobie   jakichś   fikcyjnych   imion
tych   żon.   Myślał   tylko,   że   rzuci   na   brata
oszczerstwo o cudzołóstwo, ale już nie był w
stanie   powiedzieć   jak   te   żony   trzy   pewnego
Brata mają na imię.

Wracamy do cytatu: "10 000 przedstawia

poświęconych.   [Pamiętamy   32   000,   22   000,
10 000 i 300 tylko zostało jak spadało.] Zostali
oni poddani próbie co do sposobu picia wody.
Ci, którzy pili ja na kolanach, w której to po-
zycji nie spoglądali i nie mogli spoglądać do
góry, ani nie sprawdzali i nie mogli sprawdzać
wody, zostali postawieni na bok. Natomiast ci,
którzy pili ją stojąc, wychłeptując ją ze swych
podniesionych rąk, to wymagało od nich spo-
glądania   do   góry,   także   zostali   postawieni
osobno. Ci pierwsi – w liczbie 9700 – są ty-
pem utracjuszy koron, którzy nie spoglądając
w czasie picia wody wyłącznie na Pana,  kła-
niali   się   w   ludzkiej   służalczości   posłanni-
kom."

Prawdziwym Posłannikom się kłaniali.

I co z tego, że oni się kłaniali komuś prawdzi-
wemu, i co z tego, że oni przyjmowali Praw-
dę? Nie czynili tej Prawdy częścią swej wła-
snej struktury wiary i charakteru. Zatem nie
mieli tego charakteru. Ich postępowanie jest
dokładnie tak samo błędne, jakby zupełnie od-
rzucili Prawdę i karmili się błędami. Taki sam
efekt by był, nie ma rozwiniętego charakteru.

"Kłaniali się w ludzkiej służalczości Po-

słannikom i jako czczący aniołów dokładnie
nie   sprawdzali   ani   nie   mogli   sprawdzać
przedstawianej im Prawdy, połykając ją bez
odpowiedniego zbadania, tracili korony."

Ciąg dalszy:
"Trzystu [tych trzystu którzy robili ina-

czej],   przedstawia   Maluczkie   Stadko,   które
było bardzo aktywne podnosząc wodę w swo-
ich rękach, w badaniu Prawdy mocno ją chwy-
tając, które przyswajając ją spoglądało na Pana
jako Dawcę Prawdy, którą małymi porcjami,
lecz szybko przyjmowało ją, gdy  przyklejała
się ona do języka biblijnej Prawdy, jaką już
posiadali."

Przyklejała się do języka biblijnej Praw-

dy, którą już posiadali Prawda do Prawdy,
rosa na rosę.

"I które nie czciło Posłanników – przewo-

du tego strumienia Prawdy, chociaż właściwie
przychodzili do nich po Prawdę."

Bo Pan podaje Prawdę nie przez wszyst-

kich, wybiera Swoje Narzędzia, a nasz stosu-
nek do tych Narzędzi ma być taki, jaki tutaj
cały czas próbujemy dowieść.

"I otrzymywali ją od nich. Dlatego ci dru-

dzy budowali na Chrystusie w mądrości jako
na skale. Natomiast ci pierwsi budowali na
Nim w mądrości jako na piasku."

Jest bardzo dużo innych stosownych cyta-

tów, z pod pióra obydwu Członków Gwiezd-
nych, choćby manna z 12 grudnia (20 grudnia
– m. dop.), komentarz epifaniczny: "Dzieci
Boże, szczególnie te będące nauczycielami,
nie powinni przyjmować przedstawianych im
opinii ślepo i bezmyślnie. Powinni je studio-
wać i analizować co do ich zgodności wzajem-
nie ze sobą [i tam siedem pewników jest poda-
nych]. Takie studiowanie jest konieczne, jeśli
chcemy być uznanymi robotnikami dla Boga."

Nie powinniśmy zatem przyjmować nicze-

go   tylko   dlatego,   że   podał   to   upoważniony
Sługa Boży, szczególnie jeśli nie rozumiemy
danej kwestii, albo gdy nam się coś nie zga-
dza. Nikt chyba nie podpisuje umowy, której
zapisów nie rozumie, nikt nie spożywa pokar-
mu,   ani   nie   pije   napoju,   którego   składu   nie
zna, bo przecież może zjeść lub wypić truci-
znę.

Teraz zajrzymy do szóstego tomu paruzyj-

nego, do Brata Russella, jego komentarz na te-
mat Gal. 6:6. Biblia Gdańska mówi to, tłuma-
czy ten werset: "A niech udziela ten, który

bywa nauczany w słowie temu, który go na-
ucza ze wszystkich dóbr."

Nieco lepsze tłumaczenie wydaje mi się

jest w kodach – polecam Braterstwu "Kody"
Vocatio,   dosłowny   przekład,   naukowy   prze-
kład, słowo w słowo jak jest w oryginale; gdy-
by Brat Johnson to zobaczył, to na pewno by
podskoczył z radości, on sam dokonywał ta-
kich przekładów dla pewnych wersetów, a tu
mamy po kolei w czterech tomach. I te kody
mówią,   tłumaczą  ten  werset  tak:  "Niech  bę-
dzie wspólnikiem zaś pouczany o słowie dla
nauczającego we wszystkich dobrach."

Co pisze Br. Russell? Wsłuchajmy się.
"Werset ten pozostaje w zgodzie ze

wszystkimi innymi dowodzi, że Bóg tak to za-
planował, aby nauczać Swój lud poprzez wza-
jemne uczenie się jeden od drugiego.  Nawet
najskromniejszy   z   Jego   stadka   ma   myśleć
sam za siebie i w ten sposób osobiście rozwi-
jać zarówno swą wiarę jak i charakter [nawet
najmniejszy, najskromniejszy ma myśleć sam
za   siebie].   Niestety   [ubolewa   Brat   Russell]
owa tak ważna sprawa jest powszechnie zanie-
dbywana przez tych, którzy wzywają imienia
Chrystusowego   [miał   na   myśli   nominalne
chrześcijaństwo]!"

"Powyższy werset rozróżnia nauczycieli i

uczniów.   Uczniowie   jednak   mają   mieć   wol-
ność przekazywania i oznajmiania swoim na-
uczycielom wszelkich zagadnień, jakie zauwa-
żają i jaki zdają się mieć związek z omawia-
nym tematem. A mają to czynić nie tak, jakby
sami chcieli być nauczycielami [czyli  narzu-
cać swój punkt widzenia], lecz tak, jak inteli-
gentny student zwraca się do starszego Brata
też studenta [zobaczmy  jak o sobie, członku
Gwiezdnym Brat Russell mówi: jestem Two-
im starszym Bratem też studentem. Mów mi,
co ci się nie zgadza, będziemy razem docho-
dzili czystości, zaraz zresztą będzie o tym mó-
wił]."

"Uczniowie nie mają być maszynami, ani

obawiać się porozumiewania [albo mówienia,
albo kontaktowania się, albo nawiązywania
dialogu (angielskie słowo, które można tłuma-
czyć na wiele różnych sposobów)]."

"Uczniowie nie mają być maszynami, ani

obawiać się porozumiewania [o tym co myślą
z drugą stroną – z nauczycielem]; czy też mó-
wienia, kontaktowania się, nawiązywania dia-
logu. Przez zadawanie pytań i zwracanie uwa-
gi na to, co im wydaje się złym a co dobrym w
zastosowaniu   Pisma   Świętego,  biorą   oni
udział w pracy mającej na celu utrzymanie
Ciała   Chrystusa   i   jego   nauk   w   czystości."
Biorą   udział   wspólny   z   tym   nauczycielem,
Bratem Russellem, Bratem Johnsonem, ma na
celu utrzymanie Ciała Chrystusa i jego nauk w
czystości.   Zatem   wszyscy   odpowiadamy   za
utrzymanie Prawdy na czasie w czystości.

Nie ma jednego sługi ani kilku sług, któ-

rzy są wyznaczeni, aby tej czystości pilnować.
To jest odpowiedzialność nas wszystkich.

Tak mówi Brat Russell – jedna osoba od-

powiadająca   dwunastu   Apostołom.  Dwana-
ście Apostołów kiedyś i w Paruzji jeden Brat
Russell, to taka sama waga nauk i taka sama
pozycja w Boski Planie.

Wracam do cytatu.
"Tak więc mają oni być krytykami. Za-

miast być zniechęcani do takiego postępowa-
nia, zamiast słyszeć, że nie wolno im krytyko-
wać nauczycieli, czy kwestionować jego wyja-
śnień, są oni zachęcani do dialogu, do kryty-
ki." Dziwnie to może brzmieć, w związku z
tym, jak niektórzy podchodzą do tych spraw.

Pytanie do nas teraz: czy jesteśmy tacy?

Uczniowie – nauczyciele. Zamiast słyszeć, że
nie wolno im krytykować nauczyciela czy
kwestionować jego wyjaśnień, są zachęcani do
dialogu, do krytyki. Nie krytyki, żeby popisać,
że ja lepiej coś rozumiem, tylko do krytyki:
Bracie, coś mi się tu nie zgadza, jeśli tak, no to
jakie z tego wynikają wnioski? i Brat mówi:
no, rzeczywiście masz może rację, to rozważy-
my, ja ci wytłumaczę. Czy jesteśmy tacy? Czy
jesteśmy gotowi wstawiać trudne pytania i wy-
rażać nasze wątpliwości? Tego oczekuje od
nas Pan. Taka jest interpretacja przez członka
gwiezdnego Gal. 6:6. "Niech będzie wspólni-
kiem zaś pouczany o Słowie, dla nauczanego
we wszystkich dobrach."

Brat Russell pisze, że raczej nie chodzi tu-

taj o dzielenie się majątkiem z nauczycielem.

Wspólnikiem – żebyśmy wspólnie karmili się
Prawdą,   wspólnie   dochodzili.  Ty   jesteś   na-
uczycielem   –  dobrze,   przychodzę  do   Ciebie,
bo Ciebie Pan wybrał i Ty mnie uczysz. Ale ja
jak czegoś nie rozumiem, ja Ciebie mam pytać
i zwracać na trudności związane z tą nauką i
Ty wtedy mi tłumaczysz. Ja wtedy zrozumiem
lepiej, a może sam zrozumiesz, że coś nie tak i
wtedy   przemyślisz,   pomodlisz   się   do   Pana,
Pan   Ci   pozwoli   głębiej   tą   sprawę   ponownie
zrewidować – tak robili Brat Johnson, tak robił
Brat Russell.

Brat Russell – czy wiemy jak "Cienie

Przybytku" powstały? "Cienie Przybytku" po-
wstały, bo Brat Russell nie wiedział o co cho-
dzi. I mówi do członków Domu Biblijnego:
Bracia, ja nie rozumiem o co chodzi, módlcie
się do Pana, żebym zrozumiał, i tak prosił kil-
ka razy. Sam się modlił i oni się modlili, i w
końcu zrozumiał.

Czyli na przykład: Jeżeli mamy – i znowu

odwołam się do tej nauki, że cała klasa Obozu
Epifanii ma umrzeć przed końcem, przed No-
wym Przymierzem. Więc naturalnym w na-
szym umyśle powinny się pojawić pytania i
nie powinniśmy się bać ich zadać.

Jeżeli tak – ma umrzeć – to czy i kiedy zo-

stanie zamknięte powołanie do tej klasy? To
jest naturalne pytanie, które się każdemu z nas
powinno od razu naciskać na umysł.

Jeśli tak, co będzie z tymi, którzy się po-

święcą po tej klasie, po powołaniu, po za-
mknięciu powołania do tej klasy?

Albo pytanie: Kto będzie pomagał God-

nym w zaprowadzaniu Królestwa wśród żyją-
cych, jeżeli w chwili Nowego Przymierza,
jego inauguracji cały Obóz Epifanii będzie w
grobie?

Mamy takie wątpliwości, mamy takie py-

tania. Ale bardzo często, jak widzę z własnego
doświadczenia, paraliżuje nas strach, żeby o
tym powiedzieć, tak wzajemnie ze sobą. Jeden
Brat z drugim Bratem. Szczególnie paraliżuje
ten strach tych z nas, którzy mamy jakieś sta-
nowiska w ludzie Bożym i boimy się ich utra-
cić. Uważamy, że zbytnia dociekliwość może
nam zaszkodzić.

Każda nowa Prawda powinna nas cie-

szyć, być tematem naszych rozmów, jak było
za pierwszego adwentu, kiedy uczniowie bie-
gli wzajemnie do siebie mówiąc: słyszałeś, ja-
kiś Mistrz mówi, chodzi, to ten Mesjasz, który
był przysłany, chodź, zobaczymy, on coś tu
mówi. To było przedmiotem ich rozmów.

Tak było w Paruzji. Budzenie Samuela.

Pamiętamy, jak był Samuel budzony? "Samu-
elu,   Samuelu"   –   on   biegnie   do   Helego   i   on
mówi: "otom ja, wołałeś mnie Panie? Nie, nie,
idź śpij." Tam było aż tak cztery razy. Co to
budzenie   Samuela   oznacza?   Prawdy   tomów
paruzyjnych   Brata   Russella.   Samuel,   to   Ma-
luczkie Stadko w nominalnym systemie jesz-
cze. Ale poświęceni Bracia, oni Prawdą żyli.
Więc jak ukazywały się tomy Brata Russella,
oni ochoczo reagowali, takie jakieś myśli tu są
napisane, my, nas to ciekawi, biegną do Hele-
go – do swoich wodzów w nominalnym chrze-
ścijaństwie – mówiąc: co to jest? Skąd to się
wzięło? Co tu – te rzeczy są bardzo ciekawe.
Oni wygaszają ich zainteresowanie: Nie przyj-
mujcie się tym, dajcie sobie temu spokój, idź-
cie spać.  I  tak  cztery  razy, aż do czwartego
tomu. Jak czwarty tom się pojawił, już nie dali
się uśpić.

My wolimy nie rozmawiać o niejasnych

Prawdach, by nie podpaść. Nie wiem komu?!
Nie wiem dlaczego?! Co za duch nas opano-
wał?  Boimy się,  że ktoś  doniesie tam  gdzie
trzeba na nas, a jeżeli już prywatnie zdobę-
dziemy się na chwilę szczerości, często koń-
czymy to rozmową: Bracie, tej rozmowy nie
było.  Ja   miałem   takie   rozmowy.   Bracie,   tej
rozmowy nie było. Jak to nie było? Nie było,
bo boimy się, by za naszą szczerość nie spo-
tkała nas kara od człowieka. A przecież Bóg
słyszał tą rozmowę. Ale my się Boga już  nie
boimy. Boimy się tylko jeszcze człowieka. Co
to jest? Obłuda tylko czy coś więcej?

Jeśli przyjmujemy jakąkolwiek naukę nie

rozumiejąc jej lub mając do niej jakiekolwiek
wątpliwości,   popełniamy   duchowe   samobój-
stwo. Jeśli doradzamy taki sposób postępowa-
nia  innym,   popełniamy  duchowe  zabójstwo.
Zabijamy   naszych   Braci   i   przyczyniamy   się
do ich porażki w poświęceniu.

Dlaczego? Bo na pewno nie rozwiną w ten

sposób charakteru do żadnej klasy Królestwa,
nawet restytucyjnej. Na dowód 1 Tym 1:5.
"A końcem przykazania jest miłość z czystego
serca i z sumienia dobrego, i z wiary nieobłud-
nej." (Mam na ten temat oddzielny wykład, to
tylko fragment do wiary nieobłudnej.)

"A końcem przykazania" – ostatecznym

celem tego końca naszego rozwijania charak-
teru, "jest miłość" – ta agape, ta najwyższa, "z
czystego serca (jedynka)", "z sumienia dobre-
go  (dwójka)" i "z wiary nieobłudnej (trójka)".
Paweł stwierdza tutaj, że zamiarem Boga jest
rozwinięcie w nas miłości bezinteresownej –
korony   charakteru,   "a   końcem   przykazania
jest miłość" – do tego zmierzamy. Jak rozwi-
niemy, będziemy mieli zbawienie – w takiej
czy   innej   klasie   ludu   Bożego.   Więc   Paweł
stwierdza, że zamiarem Boga jest rozwinięcie
w nas miłości bezinteresownej, która wypły-
wa z!, oparta jest na! i działa w harmonii z
trzema   pozostałymi   głównymi   łaskami   cha-
rakteru   –   mocą,   sprawiedliwością   i   mądro-
ścią.

Ktoś powie: ale przecież Paweł nic tutaj

nie mówi o mocy, sprawiedliwości ani mądro-
ści. Mówi. Mówi odwołując się do głównych
składników tych trzech zalet.

"A końcem przykazania jest miłość z czy-

stego serca". Czyste serce to wola, chęć pra-
gnienia wielbienia Boga z całej siły. A siła na-
szej woli, to moc.

"Końcem przykazania jest [też] miłość …

z sumienia dobrego". Dobre sumienie, to spra-
wiedliwość. Właściwe postępowanie wobec
Boga i człowieka.

"Końcem przykazania [w końcu] jest mi-

łość … z wiary nieobłudnej". A wiara to mą-
drość. Ponieważ mądrość składa się z wiary i
nadziei – pragnienia i oczekiwania przyszłego
dobra. Tu mamy pokazaną drogę do rozwinię-
cia pełni charakteru z miłością na czele. "Koń-
cem przykazania jest miłość z czystego serca,
z sumienia dobrego i z wiary nieobłudnej."
Wiara, to główny element mądrości obok na-
dziei.

Jeżeli tak, jeżeli Bóg chce rozwinąć w nas

charakter prowadzący do miłości a ta droga

prowadzi między innymi przez wiarę nie-
obłudną, bo to jest miłość – między innymi – z
wiary nieobłudnej, a wiara – przypominam de-
finicję, to co? – umysłowa ocena i poleganie
sercem (na czym?) na tym, co umysł najpierw
ocenił.

Jak możemy coś ocenić, jeżeli czegoś nie

rozumiemy? Albo rozumiemy ale widzimy, że
nie ma w tym harmonii ani logiki. Tak jak nie
ma tej logiki a nauce o trójcy czy nieśmiertel-
ności duszy. Jak możemy polegać na czymś,
czego nie rozumiemy? Tniemy swój korzeń
na samym dole. To tak, jakbyśmy mieli roślin-
kę, której odetniemy korzeń i mówi: teraz ro-
śnij.

Cechy Prawdy to: prostota, harmonia i

przekonująca moc dla poświęconego umysłu
i serca.

Cechy błędu są dokładnie przeciwne: za-

wiłość, dużo niezrozumiałych słów i treści.
Książki na temat błędów nominalnego chrze-
ścijaństwa są zwykle bardzo grube. Tam jest
mielenie, mielenie, bez sensu, bez końca, nikt
nie wie o co chodzi, w końcu ci, którzy próbu-
ją to zgłębić, to uznają, że to są za głupi, żeby
to zgłębić, pozostawiają tą kwestię niby filozo-
fom.

Druga rzecz, druga cecha błędu, to brak

logiki no i brak mocy. Jest nieprzekonujący.
A Prawda jest prosta, harmonijna i ma przeko-
nującą moc dla poświęconego umysłu i serca.

Jeśli nie widzimy w danej nauce tych

cech   Prawdy,   czy   możemy   na   niej   polegać
sercem?  Czy jest to wiara, która zaprowadzi
nas do rozwinięcia miłości? Jeśli tak, to Paweł
nie   wiedział   co   pisze.   Najbardziej   łagodne
sformułowanie dla takiej osoby to, że jest to
niemądry. Głupi, głupi budowniczy.

Postępowanie inne niż według zasady

"jeść i zostawić" jest próba osiągnięcia końca
przykazania przez praktykowanie wiary obłud-
nej, które nie może zakończyć się powodze-
niem. Nie ma końca przykazania w postaci
prawdziwej miłości bez wiary nieobłudnej.
Wiara, ocena umysłem – przypominam – i po-
leganie sercem. Musimy daną rzecz zrozumieć
i musimy dostrzec w niej cechy Prawdy. Po-
tem dopiero możemy na tym polegać. Końcem

przykazania opartym na wierze obłudnej jest
wypaczony charakter zasługujący na miejsce
poza obozem Wieku Tysiąclecia i Wieków
Przyszłych.

Na koniec chciałbym przytoczyć jeszcze

tylko jeden werset, bo ta rzecz czasami wystę-
puje – 1 Kor. 4:6. Też ten problem dostrze-
gam. To tak o tak zwanych prawdach, które
nie są nigdzie opublikowane, ale zostały zasły-
szane przez kogoś i są przytaczane jako do-
wód,   przeciwko   czemuś   innemu,   przeciwko
temu, co jest napisane. Na szczęście Paweł to
też przewidział. 1 Kor. 4:6: "A ja odniosłem to
do siebie samego i do Apollosa przez wzgląd
na was Bracia, abyście na nas się nauczyli nie
rozumieć więcej ponad to, co napisano. Żeby
nikt z was nie wynosił się nad drugiego, stając
po stronie jednego nauczyciela przeciwko dru-
giemu." Nie rozumcie Bracia więcej ponad to,
co napisano. Bo jeżeli jest coś dla nas ważne-
go i tego nie mamy napisanego w literaturze,
tylko   ktoś   podobno   to   usłyszał,   ktoś   komuś

powtórzył, przy stole siedzieli, ktoś tak powie-
dział. To znaczyło, że Pan zaniedbał, nie po-
dał informacji przez Narzędzia Swoje, które
są dla nas ważne, że te informacje mają teraz
przechodzić kanałami od tyłu, tak jak Mojżesz
podobno też miał dużo więcej objawień, niż te,
co spisał i tam podobno przekazał wtajemni-
czonym.

Każda podawana nam Prawda jest po to,

żeby   ją   jeść   i   żeby   ją   zostawić,   zależnie   od
tego,   co   nasz   poświęcony   umysł   ocenia   po
rozważeniu,   sprawdzeniu   z   punktu   siedmiu
pewników. Taką zasadą powinniśmy się kie-
rować,   jeżeli   chcemy   odnieść   zwycięstwo   z
naszym poświęceniu, w przeciwnym wypadku
mamy gwarancję utraty stanowiska przed Pa-
nem, tak jak Nowe Stworzenia miały gwaran-
cje utraty korony za takie właśnie postępowa-
nie, tak jak czytałem to w cytatach Brata Rus-
sella.

Dziękuję Braterstwu za wysłuchanie.

Niech Pan doda Swoich Błogosławieństw.

Document Outline