Na początku nie było 

bogów, olbrzymów ani ludzi. Świat wyglądał całkowicie 
inaczej. Na Północy władały szargane wieczną zamiecią 
lodowe pola. Ziały zimnem wydobywającym się z podziemnych 
obszarów mroźnego Niflheimu. Daleko na Południu, w 
Muspellheimie, panował przeciwny żywioł: ogień. Pośrodku 
między tymi krainami trwała niezgłębiona przepaść zwana 
Ginnungagap (Magiczna Otchłań). Tak głęboka, że jej dna nikt 
nie był w stanie dosięgnąć wzrokiem. Świat w tym stanie trwał 
tysiące lat. Aż pewnego dnia wulkany wystrzeliły olbrzymim 
bogactwem ognia. Ogniste jęzory dotarły aż do zamarzniętych 
równin Północy. Powstała ze zderzenia się zimna i gorąca 
gigantyczna chmura wzbiła się w powietrze, po czym zaczął 
padać deszcz. Ulewa trwała setki lat, aż woda wypełniła 

przepasć Ginnungagap tworząc ocean, który otacza nasz świat. 
Z wód wyłoniło się ciało największego z olbrzymów. Był tak 
wielki, że włosami sięgał mroźnej północy, zaś nogami gorącego 
południa. Olbrzym Ymir unosił się na wodzie. Osłabiony i 
bezsilny. Wtedy ze stopniałej góry lodowej powstała krowa, 
święta Audumla. Wykarmiła ona Ymira swoim mlekiem, aż stał 
się na tyle silny by spłodzić potomstwo. Z nogi powstał 
olbrzym Thrudgelmir o sześciu głowach a pod pachą urósł mu 
drugi syn i córka. To od nich pochodzi cały ród Thursów. 
Audumla opuściła Ymira by wylizać słony lód Północy. 
Stworzyła w ten sposób następnego olbrzyma - Buriego, 
posiadającego moc magiczną. Dzięki tej mocy sam stworzył 
swego syna Bura. Bur długo starał się o żonę spośród 
olbrzymów, jednak Ci wciąż odmawiali, gdyż nie pochodził z 
ich rodu. Postanowił więc zemścić się na Thursach. Porwał 
olbrzymkę Bestię, z którą spłodził trzech synów - pierwszych 
bogów Asgardu: Odyna, Wilego i We. Mięli oni być narzędziem 
zemsty Bura. Kiedy synowie dorośli, ojciec przekazał im moc, 
która przewyższała nawet ojca olbrzymów, Ymira. Bracia 
postanowili stworzyć własne królestwo. Stanęli do walki z 
olbrzymem i tak świat ujrzał pierwszą wojnę. Olbrzymy ze 
strachu uciekały na krańce świata, opuszczając ojca. Wreszcie 
okazało się, że Ymir leży martwy. Bracia rzucili się na zwłoki 
rozszarpując je na części. Z ciała stworzyli ląd stały i umieścili 
go na środku, pomiędzy Północą a Południem. Ląd ten to 
Midgard (Środkowa Kraina). Z kości powstały góry, z krwi 
morza, z włosów lasy, zaś Midgard otoczyli palisadą 

utworzona z jego rzęs. Ocean zwali Garsecg. Odartą ze skóry 
czaszkę umieścili na wysokościach tworząc niebo. Z 
wypływającego z czaszki mózgu powstały chmury. Aby liczyć 
czas, bracia zawiesili na nieboskłonie pojazdy Słońca i 
Księżyca a ich woźnicami uczynili potomstwo olbrzyma 
Mundilforiego - Soi i Maniego. Następnie bracia rozdarli chustę 
ciemności tworząc białą chustę dnia i czarny płaszcz nocy. By 
łatwiej określać czas, podzielili je na części. Ojcem Daga czyli 
Dnia był olbrzym Delling, zaś rodzicem Nott czyli Nocy, Thurs 
Nor. Bogowie określili też długość roku i pory. Rozdzielili go na 
Lato i Zimę a ich ojcami były olbrzymy Windswal i Swasud. 
Jednak to wszystko nie do końca zadowalało braci. 
Postanowili stworzyć istoty im posłuszne. Pierwsze powstały 
Alfy. Nie były jednak zwycięskim dziełem. Przybyły z daleka i 
wybudowały na chmurach świetlisty Alfheim. Odtąd wiernie 
służyły bogom. Bracia postanowili więc stworzyć istoty na 
podobieństwo Alfów. Użyli kości i krwi Ymira, lecz dzieło 
okazało się porażką. Krasnoludy wyglądały brzydko i 
pokracznie a do tego wszystkiego bały się słońca, które 
zamieniało je w kamień. Dlatego też bogowie wyznaczyli im 
jako miejsce pobytu podziemny Svartalfheim. Po krasnoludach 
przyszła pora na ludzi.  
Pewnego razu Odyn, Honir i Loki przemierzając morski brzeg 
natknęli się na rosnące obok siebie drzewa - jesion i wiąz. Loki 
zatrzymał się przy nich i rzekł do Odyna: 
- Bracie, zawsze pragnąłeś by Midgard zamieszkiwały 
posłuszne nam istoty. Może z tych drzew stworzymy nowe 

plemię? 
- To byłoby wspaniałe - odparł 
I tak z jesionu powstał mężczyzna imieniem Askr a z wiązu 
kobieta Embla. Leżeli jednak bez ruchu, twarze ich były blade, 
bez życia. Odyn tchnął w nich moc oddychania, Honir 
podarował im duszę a Loki ciepło krwi. Od Askra i Embli 
pochodzą wszyscy ludzie. Dzięki ludzkim dzieciom powstał 
przypływ i odpływ. Pewnej nocy Mani-Księżyc przemierzał 
niebo i przyglądał się ziemi. Spostrzegł dwóch chłopców - 
Hjukiego i Bila, niosących wodę w drewnianych wiadrach. 
Zabrał ich ze sobą by podczas pięknej nocy opowiadać im 
niesamowite legendy. Nad ranem, po wspólnie spędzonym 
czasie okazało się, że żadne z trójki nie może bez siebie żyć. 
Mani więc poprosił Noc o pozwolenie na zatrzymanie 
chłopców i obiecał, że dopilnuje by Hjuki i Bil nadal zajmowali 
się ziemska wodą. I w ten sposób co noc Hjuki napełnia w 
oceanie swoje wiadro i wtedy następuje odpływ, a kiedy Bil je 
opróżnia nadchodzi przypływ. Bogowie tworząc swój 
wspaniały świat postanowili znaleźć miejsce na przyszły dom. 
Na podniebnych błoniach wznieśli więc Asgard, siedzibę pełną 
pałaców, gdzie odbywały się conocne zabawy. Mieści się on 
ponad Alfheimem. Na niebiosach tkwi też Wanaheim, siedziba 
boskich Wanów, drugiego rodu najwyższych istot. Wanów 
porodziła ziemia i stali się opiekunami zasiewów i płodności. 
Bogowie z dumą patrzyli na swoje dzieło i stworzenia jakie go 
zamieszkiwały. Jednak po latach okazało się, że ludzie są 
śmiertelni. Nie jedli Jabłek Młodości zaś ich dusze błąkają się 

po Midgardzie, nie mając gdzie się podziać. Odyn postanowił 
więc przyjmować do swej Valhalli poległych na polach 
wojowników (z którymi później podzieli się z Freyą). Reszta 
dusz trafiła do Niflheimu - smutnej, lodowej krainy. Tu 
pozostawiano dusze ludzi, którzy za życia niczym szczególnym 
się nie wykazali. Królową tej krainy ustanowili Hel, córkę 
Lokiego. 
Tak właśnie powstawał świat a nasza Alda wygląda 
następująco: 
Najwyższe sfery niebios zajmują Asgard i Wanaheim. Asgard 
łączy się z Midgardem tęczowym mostem, Bifrostem. Pod 
siedzibami bogów znajduje się świetlisty Alfheim. Niżej 
rozpościera się ziemia a jej środek zajmuje oblany wodami 
Midgard. Na południe od niej istnieje Muspellheim - świat 
Ognistych Olbrzymów. Na północy rozciąga się Jotunnheim a 
na północnym-wschodzie Hrimthursheim. Obie krainy pokryte 
są lodem i trzaskają mrozem i zamieszkałe są przez olbrzymy. 
Wszystkie obszary, które zajmowane są przez olbrzymy zwie 
się Utgardem (Obszarem Zewnętrznym). W Garsecgu pływają 
olbrzymie ławice ryb oraz żarłoczne potwory. Najgroźniejszym 
jest Jormungang (Wielki Kij), kryjący się w wielkich głębinach. 
Pod ziemią mieści się Svartalfheim. Pod nim Niflheim, kraina 
umarłych. Aby Alda się nie rozleciała, połączona została 
mocnym pniem Yggdrasilla. Jeden z korzeni jesionu wyrasta z 
Niflheimu, drugi z Hrimthursheimu a ostatni z Asgardu. 
Wiecznie zielona korona drzewa trwa nad krainą bogów dając 
im cień. Tak właśnie połączone są wszystkie światy Aldy a jeśli 

owa podpora kiedyś runie, gwiazdy spadną, Słońce zgaśnie a 
Midgard i Utgard pogrążą się w wodach oceanu.

   

                                            

 

 
źródło: na podstawie "Mitologii Germaoskiej"