Carter Lin - Conan. Spotkanie w krypcie

Lin Carter i Lyon Sprague de Camp
Spotkanie w krypcie

1. Czerwone

lepia

Od dwóch dni wilki szły przez las jego

ladem i teraz znów go dogoniły. Ogl

daj

c si

przez ramie,

młodzieniec dostrzegł je włochate, szare cienie kłusowały bezgło

nie w

ród czarnych pni, a w zapadaj

cym

mroku ich

lepia płon

ły jak roz

arzone w

gle. Wiedział,

e tym razem ju

nie zdoła odeprze

ataku.

Grube pnie wiekowych drzew wznosiły si

wokół, jak milcz

ołnierze zakl

tej armii, ograniczaj

c widok.

Północne stoki wzgórz pokrywały poszarpane, białe łaty

niegu, lecz bulgot tysi

cy strumyków zapowiadał

rychłe ust

pienie mrozu i nadej

cie wiosny. Nawet w

rodku lata był to mroczny, ponury

wiat, a teraz, w

słabn

cym ze zbli

aniem si

zmierzchu, przy

mionym

wietle pochmurnego nieba, wygl

dał jeszcze bardziej

niego

cinnie.

Młodzian biegł pod góro g

sto zadrzewionym zboczem, uciekaj

c ju

trzeci dzie

od chwili, gdy udało mu sio

zbiec z hyperborejskiej niewoli. Chocia

wolny, młodzieniec znalazł sio w samym

rodku wrogiego królestwa,

daleko od rodzinnej Cymmerii. Tak wiec umkn

ł na południe, w dzik

, górzyst

kraino oddzielaj

południowe tereny Hyperborei od

ywych równin Brythunii i stepów Turanu. Słyszał,

e gdzie

na południu

y legendarna Zamora - ziemia czarnowłosych kobiet i wie

, zamieszkałych przez tajemnicze paj

ki. Gdzie

tam stały wspaniałe miasta - stolica pa

stwa, Shadizar, zwana Miastem Łajdaków, Arenjun - Miasto Ztrdziei i

Yezud - miasto boga-paj

ka.

Zdawało mu si

e na południu olbrzymia siła z łatwo

ci przyniesie mu bogactwo i sław

ród

wychowanych w mie

ci słabeuszy. Skierował si

wiec ku północnym granicom Brythuni by szuka

swego

szcz

ęś

cia, a prócz wystrz

pionej, poszarzał tuniki i kawałka ła

cucha nie miał nic.

Wilki wpadły na jego

lad. Zazwyczaj nie atakowały ludzi,1 zima trwała wyj

tkowo długo i wygłodniałe

drapie

niki były gotowe na wszystko. Za pierwszym razem, kiedy go dopadły zakr

cił ła

cuchem z tak

furi

e poło

ył trupem jednego szarego napastnika, a drugiemu złamał kr

gosłup. Szkaradna posoka pryskała

topniej

nieg. Wygłodzone stado odst

piło od człowieka ze

wiszcz

cym gro

nie ła

cuchem, by ucztowa

na trupach swych krewniaków, a młody Conan pomkn

ł na południe. Ale niebawem wilki znów ruszyły jego

tropem.
Nast

pnego dnia opadły go o zachodzie sło

ca, przy zamarzni

tej rzece na granicy Brythunii. Walczył z nimi

liskim lodzie, młóc

c okrwawionym ła

cuchem jak cepem, dopóki na

mielszy wilk nie chwycił z

bami

elaznych ogniw i nie wyrw; ła

cucha ze słabn

cej dłoni. Wtedy cienki lód załamał si

pod ci

ęŜ

arem

walcz

cych i Conan znalazł si

w lodowatej wodzi Krztusz

c si

i łapi

c gwałtownie oddech zobaczył,

e kilku

prze

ladowców wpadło razem z nim. Przez chwil

widział nie opodal na pół pogr

ąŜ

onego w wodzie wilka,

ciekle skrobi

cego przednimi łapami o kraw

przer

bli, ale nigdy si

nie dowiedział, i zwierz

t zdołało

wydosta

, a ile zostało wci

gni

tych pod lód przez wartki nurt. Dzwoni

c z

bami wygramolił si

z wody,

pozostawiaj

c wyj

ce stado na drugim brzegu. Półnagi i na wpół zamarzni

ty umykał cał

noc i cały dzie

przez poro

te lasem wzgórza na południe.

Teraz wilki znów go doganiały.
Mro

ne górskie powietrze paliło

ywym ogniem pracuj

ce jak miechy płuca Conana. Ołowiane nogi poruszały

miarowo bez udziału

wiadomo

ci. Za ka

dym krokiem jego obute w sandały stopy zapadały si

z cichym

chlupni

ciem w namokni

ziemi

. Wiedział,

e z gołymi r

kami nie ma

adnej szansy przeciwko tuzinowi

szarych zabójców, ale biegł dalej, nie zatrzymuj

c si

. Pos

pna natura Cymmerianina nie dopuszczała my

o poddaniu si

losowi, nawet w obliczu nieuchronnej

mierci.

Znów zacz

ł sypa

nieg, du

e, mokre płatki opadały ze słabym, lecz daj

cym si

słysze

szelestem,

znacz

c wilgotn

ziemie i strzeliste

wierki miriadami białych plam. Tu i tam z dywanu igieł sterczały wielkie

głazy, kraina stawała si

coraz bardziej górzysta i skalista. Te głazy były jedyn

nadziej

Conana, który

zamierzał oprze

o skał

i zabezpieczywszy si

w ten sposób przed atakiem z tyłu, stan

ąć

do ostatniej

walki. Niewielk

miał nadzieje na wyj

cie z

yciem z opresji - dobrze znał szybko

ść

i sił

stalowych szczek

tych

ylastych, stufuntowych ciał - ale lepsza taka szansa ni

adna.

Las rzedniał w miar

jak zbocze stawało si

bardziej strome. Conan pop

dził ku grupie skał wznosz

cych si

na stoku, jak brama jakiego

zasypanego grodu. W tej samej chwili wilki wypadły z le

nej g

stwiny i pognały

za nim, wyj

c jak piekielne demony, triumfuj

ce nad potopion

dusz

2. Skalne komnaty

Przez biały zam

t sypi

cego

niegu młodzieniec dojrzał ziej

cy czerni

otwór miedzy dwoma pot

ęŜ

nymi

blokami skalnymi i pomkn

ł w tym kierunku. Kiedy dobiegał do w

skiej, ciemnej szczeliny, wilki nast

powały

mu ju

na pi

ty - zdawało mu si

e na gołych nogach czuje ich gor

ce, smrodliwe oddechy. Wcisn

ł si

otwór w momencie, gdy przodownik stada skoczył na niego. Ociekaj

lin

kły chwyciły powietrze - Conan

był bezpieczny. Ale na jak długo?

Strona 1

Carter Lin - Conan. Spotkanie w krypcie

Schyliwszy si

, macał dookoła siebie w ciemno

ci, szukaj

c na chropowatej, kamiennej podłodze czego

czym mógłby odeprze

wyj

hordo. Na zewn

trz słycha

było dreptanie łap po

wie

niegu, skrobanie

pazurów o kamie

i ci

ęŜ

kie dyszenie zziajanych tak jak i on wilków. Wygłodniałe,

Ŝą

dne krwi zwierz

skomliły czuj

c jego zapach, lecz

adne nie próbowało dosta

rodka. I to wydawało si

dziwne.

Ciemno

ci, panuj

ce w niewielkiej, skalnej komnacie rozpraszało tylko słabe

wiatło wpadaj

ce przez otwór

wej

ciowy. Nierówn

podłogo pokrywały

mieci naniesione tu w ci

gu długich lat przez wiatr, ptaki i zwierz

- zeschłe li

cie, igliwie, suche gał

zki, nieco rozsypanych drobnych ko

ci, kamyków i okruchów skały. Nie

znalazł niczego, ci mogłoby posłu

za bro

Prostuj

c si

na cał

wysoko

ść

swej mierz

cej ju

ponad sze

ść

stóp postaci, młodzian zacz

ł bada

ciany

wyci

gni

. Wkrótce znalazł przej

cie wiod

ce gdzie

dalej, w smolisty mrok. Macaj

c kraw

dzie

otworu stwierdził,

e ma on regularny kształt i odkrył

lady dłuta na kamiennej framudze, układaj

ce si

tajemnicze znaki jakiego

nieznanego pisma. Nieznanego przynajmniej młodemu barbarzy

cy z północy,

który nie umiał ani czyta

, ani pisa

i wr

cz pogardzał takimi umiej

tno

ciami, uwa

c je za objaw

zniewie

ciało

ci.

Musiał si

zgi

ąć

wpół, by przecisn

ąć

przez niskie drzwi, ale przeszedłszy przez nie mógł znowu stan

ąć

wyprostowany. Zatrzymał si

, nasłuchuj

c czujnie. W otaczaj

cej go ciszy i ciemno

ci instynktownie wyczuł

czyj

ąś

obecno

ść

. Chocia

napi

te zmysły nie dostarczały mu

adnych wskazówek, miał dziwne wra

enie,

nie jest sam w komnacie.
Wyt

ęŜ

c wy

wiczony w le

nej głuszy słuch doszedł do wniosku,

e pomieszczenie, w jakim si

znalazł, jest

o wiele wi

ksze od pierwszego. Wokół unosił si

zaduch nagromadzonego przez wieki kurzu i nietoperzych

odchodów. Ostro

nie stawiaj

c stopy napotykał porozstawiane tu i tam przedmioty i chocia

ich nie widział,

wydawały mu si

sprz

tami wykonanymi przez człowieka.

Zrobił jeden zbyt szybki krok w kierunku

ciany, potkn

ł si

o co

i kiedy upadł, przedmiot rozleciał si

trzaskiem pod jego ci

ęŜ

arem. Ostra drzazga zarysowała mu skór

, dodaj

c nast

pne zadrapanie do

skalecze

spowodowanych przez

wierkowe igły i wilcze kły. Kln

c, podniósł si

i pomacał połamane

szcz

tki. To było krzesło, tak zbutwiałe,

e drewno kruszyło si

w palcach.

Dalsze badania prowadził z wi

ksz

ostro

. Wyci

gaj

c r

ce natrafił na inny, wi

kszy przedmiot, w

którym niebawem rozpoznał wojenny rydwan. Szprychy przegnity i koła załamały si

, tak

e wóz le

ał na

podłodze w

ród fragmentów podwozia i kawałków obr

czy. Bł

ce palce Conana dotkn

ły zimnego metalu

- najwidoczniej zardzewiałego,

elaznego okucia rydwanu. To nasun

ło mu pomysł. Odwrócił si

i wymacuj

sobie drog

powrócił do przedsionka. Zebrał gar

ść

suszu i kilka skalnych odłamków. Ponownie wszedł do

komnaty i uło

ywszy mał

kupk

z chrustu i li

ci uderzył

elazem o kamie

. Po kilku nieudanych próbach z

kolejnego kamienia trysn

ły jasne iskry. Za chwil

w komnacie płoniło małe ognisko podsycane resztkami

połamanego krzesła i drewnianymi kawałkami rydwanu. Teraz mógł odpocz

ąć

po straszliwym wy

cigu i

ogrza

zdr

twiałe członki.

wawo trzaskaj

ce płomienie powstrzymaj

wci

ąŜ

ce si

przed wej

ciem

wilki, które, chocia

zwykle niech

tnie rezygnuj

ze zdobyczy, nie próbowały wtargn

ąć

do ciemnej jaskini.

Ciepły,

ółty blask ognia ta

czył po

cianach z topornie ociosanego kamienia. Conan rozejrzał si

wokół.

Pomieszczenie miało kształt prostok

ta i było znacznie wi

ksze ni

pierwotnie przypuszczał. Wyniosły strop

gin

ł w gł

bokim cieniu i zasłonach paj

czyn. Pod

cianami stało kilka krzeseł i par

kufrów ze strojami i

broni

, których otwarte wieka ukazywały zakurzon

zawarto

ść

. W wielkiej, kamiennej komnacie roztaczała

mierci i st

chlizny.

Nagle dreszcz przebiegł Conanowi po plecach - w odległym k

cie pomieszczenia, na ogromnym kamiennym

tronie siedział nagi olbrzym z obna

onym mieczem na kolanach. W migocz

cym blasku płomieni trupia

czaszka spogl

dała pustymi oczodołami na młodego Cymmerianina. Chude jak patyki ko

czyny były br

zowe

i wyschni

te, a ciało na pot

ęŜ

nej piersi skurczone i pop

kane przywarto w strz

pach do odsłoni

tych

eber.

Conan wiedział,

e nagi gigant nie

yje od wielu wieków, lecz

wiadomo

ść

tego nie zmniejszała przera

enia

młodzie

ca. Nieustraszony w starciu z człowiekiem czy zwierz

ciem, nie obawiał si

bólu i

mierci z r

wrogów. Jednak jako barbarzy

ca z dzikiej Cymmerii l

kał si

nadprzyrodzonych mocy, demonów i

potwornych stworów Odwiecznej Nocy i Chaosu, jakimi jego prymitywny lud zapełniał ciemno

ci za kr

giem

obozowych ognisk. Conan wolałby stawia

czoła głodnym wilkom ni

pozostawa

tutaj z martwym,

spogl

daj

cym na niego ze skalnego tronu zapadni

tymi oczodołami, w których dr

Ŝą

cy odblask ogniska,

ywiaj

c wyschni

te oblicze trupa, poruszał mroczne cienie.

3. Miecz

Krew zastygła młodzie

cowi w

yłach i włosy zje

yły mu si

na głowie, ale wzi

ł si

w gar

ść

. Odsyłaj

c w

duchu wszystkie przes

dy do diabła, podszedł na sztywnych nogach do tronu, by przyjrze

z bliska

zmarłemu. Tron - solidny blok szklistego ciemnego kamienia, ociosanego z grubsza na kształt fotela - stał na
niskim postumencie. Olbrzym musiał umrze

siedz

c na nim albo został tam posadzony po

mierci. Je

eli

nosił kiedy

jak

ąś

odzie

, to ju

dawno zbutwiała i rozsypała si

w proch. Mosi

ęŜ

ne zapinki i resztki zbroi

nadal le

ały u jego stóp. Szyj

otaczał naszyjnik z nieoszlifowanych bryłek szlachetnego kruszcu, a na

Strona 2

Carter Lin - Conan. Spotkanie w krypcie

szponiastych dłoniach,

ciskaj

cych por

cze tronu, błyszczały złote pier

cienie. Zwie

czony rogami hełm z

zu, pokryty teraz zielon

warstw

tłustej

niedzi, chronił wyschni

czaszk

budz

cej groz

postaci. Mimo

elaznych nerwów Conan z trudem zmusił si

, by spojrze

w t

zniszczon

przez czas twarz. Zapadni

oczy trupa zostawiły dwie czarne jamy, a łuszcz

ca si

skóra wyschni

tych warg obna

yła po

ółkłe,

wyszczerzone w ponurym u

miechu z

by.

Kim był zmarły? Staro

ytnym wojownikiem, wielkim wodzem budz

cym strach za

ycia i czczonym po

mierci? Nikt nie mógł odpowiedzie

na to pytanie. Blisko sto ras w

drowało i władało tym górzystym

pograniczem, od czasu kiedy Altantyda zapadła si

w szmaragdowe fale Zachodniego Oceanu osiem tysi

lat wcze

niej. S

c po zwie

czonym rogami hełmie, trup mógł by

wodzem pierwotnych Vanirów lub

Aesirów, albo królem jakiego

zapomnianego, prymitywnego szczepu Hyborian, od dawna pochłoni

tego

przez mroki czasu i pogrzebanego przez pył wieków.
Spojrzenie Conana padło na wielki miecz, le

Ŝą

cy na kolanach trupa. Była to przera

ca bro

- szerok

kling

o blisko metrowej długo

ci wykuto z hartowanej stali - nie z miedzi czy br

zu, jak mo

na by si

spodziewa

ze wzgl

du na wiek or

ęŜ

a. Mógł to by

pierwszy stalowy brzeszczot wykonany r

ludzk

;

cymmeria

skie legendy wspominały o dniach, gdy sieczono si

i kłuto czerwonym spi

em, nie znaj

tajemnicy wyrobu

elaznych przedmiotów. Ten miecz w zamierzchłej przeszło

ci musiał by

wiadkiem wielu

bitew - mówiła o tym jego szeroka klinga, wci

ąŜ

ostra, lecz poszczerbiona w licznych miejscach, gdzie z

brz

kiem spotkała si

niegdy

z ostrzami innych mieczy i toporów. Pociemniały ze staro

ci, poplamiony rdz

ęŜ

nadal budził respekt. Cymmerianinowi mocniej zabiło serce - w jego

yłach płyn

ła krew pokole

wojowników.
Na Croma, co za miecz! Z tak

broni

mógł stawi

czoła nie tylko stadu wygłodzonych wilków. Chwytaj

koje

ść

Ŝą

dliw

nie dostrzegł ostrzegawczego błysku w ciemnych oczodołach staro

ytnego

wojownika. Conan zwa

ył miecz w r

ku. Or

ęŜ

z Dawnych Wieków wydawał si

ęŜ

ki jak ołów. Mo

e w

przeszło

ci nosił go jaki

legendarny król-heros, jak Kull Atlantyda - król Valuzji w czasach, nim skryła j

zielona to

... Młodzieniec poczuł jak wzbiera w nim siła, a serce bije szybciej przepełnione dum

posiadania.

Zamachn

ł si

. Bogowie, co za bro

! Wojownik z takim mieczem jest godzien ka

dego zaszczytu! Maj

c taki

ęŜ

nawet półnagi młody barbarzy

ca z surowej, dzikiej Cymmerii mo

e wywalczy

sobie drog

przez

zast

py wrogów i przebrn

wszy przez rzeki posoki zaj

ąć

poczesne miejsce w panteonie władców!

Stan

ł z dala od tronu, tn

c i d

gaj

c powietrze ostr

stal

, oswajaj

c si

z dotykiem zniszczonej przez czas

koje

ci. W zadymionym pomieszczeniu rozległ si

jedynie

wist rozcinanego powietrza, a migocz

wiatło ogniska odbijało si

skrz

cymi promieniami od powierzchni ostrza, rzucaj

c małe, złote błyski na

kamienne

ciany. Z tak

broni

nie obawiał si

nawet armii wojowników!

Conan nabrał tchu w piersi i wydał dziki okrzyk wojenny swego ludu. Krzyk odbił si

grzmi

cym echem po

komnacie pełnej tajemniczych cieni i zestarzałego kurzu. Cymmerianin nie pomy

lał,

e gromkie wyzwanie

rzucone w takim miejscu mogło obudzi

nie tylko

ce nietoperze, lecz równie

, co według wszelkich

praw powinno spoczywa

w spokoju przez nadchodz

ce wieki.

Nagle młodzieniec zastygł w niedoko

czonym ge

cie, słysz

c dziwny, suchy chrz

st, dobiegaj

cy z tej cz

ęś

komnaty, gdzie stał tron. Młody barbarzy

ca odwrócił si

wolno, spojrzał... i serce w nim zamarło, a lodowaty

dreszcz strachu przebiegł mu po krzy

u. Wszystkie nocne koszmary i przes

dne leki obudziły si

w jego

duszy, napełniaj

c j

szale

stwem i groz

. Trup o

ył.

4. Spotkanie

Powoli, konwulsyjnymi ruchami, trup podniósł si

ze swego kamiennego fotela i spojrzał na intruza pustymi

oczodołami, które zdawały si

jarzy

zimnym, nienawistnym spojrzeniem. Dzi

ki tajemniczej sztuce

pradawnych czarnoksi

ęŜ

ników,

ycie wci

ąŜ

tliło si

w wysuszonej mumii starego wodza. Obna

one szcz

rozchyliły si

i zamkn

ły w przera

cej parodii mowy. Conan usłyszał tylko suchy chrz

st, z jakim resztki

ęś

ni i

gien tarły o siebie. Ta bezgło

na imitacja mowy przeraziła młodzie

ca bardziej ni

fakt,

martwy o

ył i poruszał si

Szkielet zst

pił z postumentu i zwrócił si

ku Cymmerianinowi. Puste oczodoły wypełniły si

nagle krwawym

blaskiem, gdy ich spojrzenie padło na wielki miecz. Krocz

c niezdarnie mumia ruszyła przez komnat

kierunku Conana, jak uosobienie grozy, jak demon z majacze

szale

ca, wyci

gaj

c ko

ciste szpony, by

odebra

swoj

własno

ść

Przej

ty zabobonnym l

kiem młodzian cofał si

krok za krokiem przed zbli

cym si

olbrzymem. Płomienie

ogniska rzucały na poblisk

cian

czarny, potworny cie

szkieletu, drgaj

cy na chropowatej skale. Panuj

w grobowcu cisz

zakłócał tylko syk ognia, po

eraj

cego resztki drewnianego krzesła, chrz

st wyschni

tych

ęś

ni zbli

cego si

trupa i ci

ęŜ

ki oddech przera

onego, z trudem chwytaj

cego powietrze Conana.

Mumia przyparta intruza do

ciany i wyci

ła dr

Ŝą

zow

Odruchowo, instynktownie, młody barbarzy

ca uderzył. Rozległ si

wist i z trzaskiem, przypominaj

cym

odgłos łamanej gał

zi stalowe ostrze odr

bało wyci

gni

te rami

. Odci

ta r

ka upadła z suchym grzechotem

na podłog

nadal zaciskaj

c palce; z kikuta wyschni

tego przedramienia nie trysn

ła nawet kropla krwi.

Strona 3

Carter Lin - Conan. Spotkanie w krypcie

Straszliwa rana, jaka powaliłaby ka

dego

miertelnika, nie powstrzymała trupa, który cofn

ł okaleczon

wyci

ł drug

. Oszalały Conan skoczył na napastnika wymierzaj

c zamaszyste, pot

ęŜ

ne ciosy. Jeden z

nich trafił w bok mumii. Pod ostrzem miecza

ebra trzasn

ły jak gał

zki i olbrzym upadł z łoskotem.

Młodzieniec stał na

rodku kamiennej komnaty dysz

c ci

ęŜ

ko i

ciskaj

c wy

lizgan

koje

ść

w spotniałej

dłoni patrzył rozszerzonymi oczyma na trupa, który wolno d

wign

ł si

na nogi i wyci

gaj

c szponiast

dło

zbli

ał si

znowu.

5. Pojedynek

Rozpocz

ły si

miertelne zmagania. Conan uderzał ze wszystkich sił, lecz musiał cofa

krok po kroku

przed niepowstrzymanym pochodem wci

ąŜ

nast

puj

cego przeciwnika. Nagle mumia gwałtownym ruchem

cofn

ła rami

przed ciosem i impet wytr

cił Cymmerianina z równowagi. Nim j

odzyskał, trup chwycił

cist

za fałdy tuniki i zerwał z niego postrz

pion

szat

, zostawiaj

c go nagim prócz sandałów i

przepaski na biodrach.
Conan odskoczył i wymierzył pot

ęŜ

ne uderzenie w głow

monstrum. Mumia znów uchyliła si

i ponownie

młody barbarzy

ca z trudem wywin

ł si

z u

cisku. W ko

cu silny cios trafił w hełm przeciwnika, odcinaj

jeden z wie

cych go rogów. Nast

pny - i hełm z brz

kiem potoczył si

po podłodze w k

t komnaty.

Kolejne uderzenie spadło na wyschni

, ohydn

czaszk

. Ostrze utkwiło na moment w ko

ci i to prawie

zgubiło Conana - czarne pazury si

ły jego szyi, rozdzieraj

c skór

, gdy gwałtownie wyrwał wbit

bro

Jeszcze raz trafił mumi

ebra i znów ostrze zakleszczyło si

w kr

gach. I tym razem udało mu si

wyszarpn

ąć

. Wydawało si

e nic nie jest w stanie zatrzyma

napastnika. Nie sposób przecie

zrani

trupa!

Szkielet chwiał si

, ale ci

gle nacierał, nie znaj

c zm

czenia ani słabo

ci, chocia

rany, jakie odniósł,

powaliłyby tuzin krzepkich wojowników.
Jak mo

na zabi

martwego? - to pytanie tłukło si

pod czaszk

bliskiego szale

stwa Conana. Zadawał je

sobie raz po raz, siek

c i r

c ze wszystkich sił. Serce waliło mu jak młotem, płuca pracowały jak miechy,

lecz jego ciosy nie wywierały

adnego wra

enia na milcz

cym przeciwniku.

Wreszcie barbarzy

ca przywołał na pomoc cały swój spryt. Pomy

lawszy,

e okulawiona mumia nie b

dzie

mogła go

ciga

, wymierzył nagły, zamaszysty cios w kolano trupa. Trzasn

ła ko

ść

i szkielet upadł, ale w

wyschni

tej piersi kryła si

nadnaturalna moc. Czołgaj

c si

po kamiennej podłodze mumia znowu d

wign

ła

na nogi i ruszyła do młodzie

ca powłócz

c okaleczon

czyn

Conan uderzył, utr

caj

c doln

szcz

, która z grzechotem potoczyła si

po komnacie. Trup nawet si

nie

zatrzymał. W niestrudzonym, miarowym pochodzie wci

ąŜ

nast

pował na intruza chocia

poni

ej płon

cych

niesamowitym blaskiem oczodołów, dolna cz

ęść

czaszki była teraz zaledwie mas

białych, potrzaskanych

ci. Conan zaczynał

ałowa

e wilcze stado nie dopadło go, zanim zd

ąŜ

ył schroni

w tej przekl

tej

krypcie, której zmarły przed wiekami mieszkaniec był wci

ąŜ

ywy i niebezpieczny.

Nagle co

chwyciło go za nog

. Straciwszy równowag

, run

ł jak długi na nierówn

kamienn

podłog

wierzgaj

c w

ciekle by uwolni

z uchwytu ko

cistych palców. Spojrzał i zamarł na chwile, gdy zobaczył

uczepion

jego kostki, odr

ban

dło

trupa. Wyschni

te szpony wbiły si

gł

boko w ciało.

Olbrzymia, siej

ca groz

i szale

stwo posta

pochyliła nad nim sw

strzaskan

twarz i z szyderczym

grymasem wyci

ła r

ku gardłu ofiary.

Conan instynktownie z całej siły kopn

ł obiema nogami w skurczony brzuch trupa wyrzucaj

c go w powietrze.

Z gło

nym trzaskiem olbrzym upadł - prosto w ognisko. Cymmerianin chwycił odci

, wci

ąŜ

ciskaj

jego kostk

, oderwał j

, skoczył na nogi i cisn

ł ko

czyn

lad za reszt

zwłok. Pochylił si

, porwał

upuszczony w czasie upadku miecz i rzucił si

w kierunku ogniska - by stwierdzi

e bitwa zako

czona.

Wysuszone przez niezliczone stulecia ko

ci płon

ły gwałtownie, jak suchy chrust. Nadnaturalne

ycie jeszcze

nie opu

ciło trupa - wyprostował si

z wysiłkiem i wtedy płomienie ogarn

ły cały jego szkielet, przeskakuj

c z

ci na ko

ść

, zmieniaj

c go w

pochodnie. Ju

prawie udało mu si

wygramoli

z ognia, gdy nagle

okaleczona noga ugi

ła si

pod nim i olbrzym run

ł z powrotem w ognisko. Płon

ce ramie uniosło si

opadło jak ułamana gał

ąź

, czaszka potoczyła si

miedzy w

gle i po kilku chwilach ogie

pochłon

ł mumie

zupełnie, pozostawiaj

c jedynie kilka roz

arzonych w

gielków i garstk

popiołu.

6. Decyzja

Conan z przeci

głym westchnieniem wypu

cił powietrze z płuc i ponownie nabrał tchu. Napi

cie opu

ciło go,

pozostawiaj

c w całym ciele uczucie zm

czenia. Wytarł zimny pot z czoła i przegładził palcami czarne włosy.

Oto wojownik był w ko

cu naprawd

martwy i wielki miecz nale

ał do zwyci

zcy. Jeszcze raz zwa

ył or

ęŜ

ku, ciesz

c si

jego ci

ęŜ

arem i moc

miertelnie utrudzony, zastanowił si

nad sp

dzeniem nocy w krypcie. Na zewn

trz czekały na niego wilki i

mróz, a nawet instynktowne wyczucie kierunku nie uchroni go przed zbł

dzeniem na obcej ziemi w

bezgwiezdn

noc. Po krótkim namy

le zdecydował si

. Wypełniona dymem komnata

mierdziała ju

nie tylko

chlizn

, ale tak

e dziwnym, budz

cym odraz

odorem spalonego ciała. Pusty tron zdawał si

spogl

Strona 4