Spell Bound

Tłumaczenie nieoficjalne: 
eveline__ 

Dla Nadzwyczajnej Agentki Holly Root, za jej wsparcie, jej zdolność do 

mówienia o Pewnych Autorach legend i za odnajdywanie dla Sophie oraz 

mnie idealnego domu! 

Część Pierwsza 

„Ciekawe, czy to może ja zmieniłam się przez noc? Zastanówmy się: czy kiedy wstałam 
rano, byłam taka sama jak zwykle? Bo wydaje mi się, że czułam się chyba troszkę 
inaczej. Ale jeżeli nie jestem tą samą Alicją, to muszę dowiedzieć się, kim właściwie 
jestem? Och, to dopiero trudna zgadywanka!” 
- Alicja w Krainie Czarów 

\

Rozdział 1 

Są momenty, kiedy magia jest naprawdę do bani. 
Oczywiście, są pozytywy, kiedy używasz jej, żeby zmienić kolor włosów albo latać, 
albo zmienić dzień w noc. Ale w większej części magia skutkuje wybuchami albo 
łzami, albo leżeniem płasko na plecach w centrum nigdzie, czując jak mały karzeł 
wydobywa diamenty wewnątrz twojej głowy. 
Dobra, może ta ostatnia część to po prostu ja. 
Jedną z wad podróżowania przez Itineris – rodzaju magicznego portalu, który może 
cię przenosić z miejsca na miejsce – jest to, jak brutalne bywa dla twojego ciała. Każda 
podróż, którą odbyłam w ten sposób powodowała u mnie uczucie skręcania w 
środku; ale tym razem było szczególnie źle. Aktualnie cała drżałam. Oczywiście, mogło 
to być spowodowane przez tę całą adrenalinę. Czułam, jak serce próbowało wyrwać 
mi się z piersi. 
Wzięłam głęboki wdech i próbowałam uspokoić mój pędzący puls. Dobra. Itineris 
wyrzuciło mnie… cóż, gdzieś. Nie za bardzo rozpracowałam jeszcze, gdzie, głównie 
dlatego, że wciąż nie czułam się zdolna, by otworzyć oczy. Gdziekolwiek to było, było 
cicho i gorąco. Przebiegłam rękoma po ziemi pode mną. Trawa. Kilka skał. Jakieś 
patyki. 
Wzięłam nierówny oddech i pomyślałam o podniesieniu głowy. Ale sam pomysł 
poruszenia się powodował, że każde zakończenie nerwowe szydziło ze mnie, Ta, 
nawet tak nie myśl. 
Jęcząc, zacisnęłam zęby i zdecydowałam, że teraz był tak samo dobry moment, jak 
każdy inny na podsumowanie. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Do tego ranka byłam demonem w posiadaniu dość niesamowicie-przerażającej magii. 
Dzięki wiążącemu zaklęciu, magia zniknęła. Cóż, może nie dosłownie zniknęła; wciąż 
czułam ją trzepoczącą we mnie, jak motyl pod szklanką. Ale nie mogłam korzystać z 
żadnej mocy, więc tak jakby zniknęła. 
Co jeszcze znikło? Moja najlepsza przyjaciółka, Jenna. I mój tata. I Archer, chłopak, 
którego kochałam. I Cal, mój narzeczony (ta, moje życie miłosne było 
skomplikowane). 
Po drugie, ból w mojej głowie był niczym w porównaniu do bólu w mojej klatce 
piersiowej, kiedy myślałam o tej czwórce. Szczerze, nie wiedziałam, o kogo martwię 
się najbardziej. Jenna była wampirem, co oznaczało, że mogła sobie sama poradzić, 
ale znalazłam jej krwawy klejnot roztrzaskany na podłodze w Thorne Abbey. 
Głównym zadaniem krwawego klejnotu było chronienie Jenny przed skutkami 
ubocznymi wampirowatości. Gdyby został jej zabrany w świetle słonecznym, słońce 
by ją zabiło. 
Był jeszcze tata. Został skazany na Redukcje, co oznaczało, że był jeszcze bardziej 
pozbawiony mocy, niż ja teraz. W końcu ja wciąż miałam swoją magię, mimo że była, 
jaka była. Moce taty zniknęły na zawsze. Ostatnim razem, jak go widziałam, leżał w 
celi blady i nieprzytomny, ozdobiony ciemnofioletowymi tatuażami z Redukcji. Archer 
był razem z nim i z tego, co pamiętam, byli wciąż zamknięci w tej celi, kiedy Thorne 
Abbey zostało zaatakowane. 
Wciąż zamknięci tam w pułapce, kiedy Rada użyła Daisy, innego demona, do 
podpalenia Thorne Abbey. 
Cal wbiegł do płonącego dworu, żeby ich uratować, ale dopiero, po tym, jak 
powiedział mi, żebym użyła Itineris, by znaleźć mamę, która z jakiś powodów była z 
Aislinn Brannick, liderką grupy polującej na potwory. I odkąd Brannick widziały mnie 
jako jednego z tych potworów i nie widziałam wytłumaczenia, dlaczego mama 
miałaby być razem z nimi. 
Oto, jak się stało, że leżałam teraz płasko na plecach, wciąż zaciskając w ręce miecz 
Archera, z bolącą głową. Może mogłam sobie tu leżeć i czekać, aż to mama znajdzie 
mnie. To by było dogodne. 
Westchnęłam, jak wiatr zaszeleścił liśćmi nad moją głową. Tak, to był solidny plan. 
Leżeć tu i czekać, aż ktoś po mnie przyjdzie. 
Nagle ostre światło zaczęło palić moje powieki i skrzywiłam się, zasłaniając ręką to, 
czymkolwiek to było. Kiedy otworzyłam oczy, spodziewałam się zobaczyć jedną z 
Brannick stojącą tam nade mną, może z pochodnią albo latarką. 
Tym, czego się nie spodziewałam, był duch. 
Duch Elodie Parris, dokładniej rzecz ujmując, stojący na moich stopach, świecący, ze 
skrzyżowanymi rękoma. Świeciła tak jasno, że zmrużyłam oczy, gdy siadałam. Elodie 
została zamordowana przez moją prababcię, blisko rok temu (długa historia) i dzięki 
odrobinie wspólnej magii między nami dwoma przed jej śmiercią, jej duch był teraz 
do mnie przywiązany. 
- Och, wow – zapiałam – Leżałam sobie tutaj, myśląc, że ta noc nie może stad się 
jeszcze gorsza i się taka stała. Huh. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Elodie wywróciła oczami i przez sekundę myślałam, że jej poświata stała się odrobinę 
jaśniejsza. Poruszyła ustami, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Jedna z wad 
bycia duchem – nie mogły mówić. Mogłam ją zrozumieć dzięki jej wyrazowi twarzy i 
trochę z ruchu ust, pomyślałam, że to pewnie coś dobrego. 
- Dobra, dobra – powiedziałam. – Nie czas teraz na dogryzki. 
Używając miecza Archera jako kuli, podniosłam się na nogi. Nie było księżyca, ale 
dzięki jarzeniu się Elodie mogłam zobaczyć… cóż, drzewa. Dużo. I niewiele więcej. 
- Jakieś sugestie, gdzie jesteśmy? – zapytałam jej. 
Wzruszyła ramionami i wymówiła z przesadą. 
- W lesie. 
- No co ty? – Dobra, to całe „bez dogryzek” poszło na marne na dobry początek. 
Westchnęłam i rozejrzałam się. – Jest wciąż noc, musimy być w tej samej strefie 
czasowej. Co oznacza, że nie mogłyśmy zawędrować za daleko. Ale jest gorąco. O 
wiele goręcej niż w Thorne. Usta Elodie się poruszyły, ale obie się trochę 
natrudziłyśmy, zanim rozszyfrowałam, co mówiła. W końcu odgadłam, co to było. 
- Dokąd chciałaś dotrzeć? 
- Do Brannick – powiedziałam. Elodie wytrzeszczyła na te słowa oczy i jej usta zaczęły 
znowu fruwać, niewątpliwie mówiąc mi, jak potworną byłam idiotką. 
- Wiem – powiedziałam, podnosząc dłoń, by uciąć jej niemą deklamację. – 
Przerażające irlandzkie łowczynie potworów to może nie najlepszy plan. Ale Cal 
powiedział, że moja mama z nimi jest. I nie, – powiedziałam, gdy jej zmorowate usta 
zaczęły się znowu otwierać. – nie wiem, czemu. Tym, co wiem jest to, że widocznie 
Itineris jest do bani, bo jedynym rudzielcem, jakiego widzę, jesteś ty – wzdychając 
przetarłam oczy wolną ręką. – Więc teraz po prostu… 
Wycie przedarło powietrze. 
Zachłysnęłam się, a moje palce zacisnęły się na rękojeści miecza. 
- Teraz miejmy nadzieję, że cokolwiek to jest, nie przybyło tą drogą – dokończyłam 
anemicznie. 
Kolejny wyk, tym razem bliżej. Z odległości słyszałam jak coś runęło w zarośla. Przez 
chwilę myślałam o ucieczce, ale moje kolana były tak gumowate, że samo stanie było 
wyzwaniem. Nie ma mowy, żebym wyprzedziła wilkołaka. Co oznaczało zostanie i 
walkę. 
Albo, no wiesz, zostanie i to rozszarpanym. 
- Świetnie – mruknęłam, unosząc miecz, mięśnie moich ramion jęczały. Czułam moje 
moce poruszające się w okolicach żołądka i nagłe przerażenie zastrzeliło mnie. Byłam 
normalna, przypomniałam sobie o sobie. Tylko siedemnastoletnia dziewczyna, 
zmierzająca się z wilkołakiem z niczym więcej niż… Dobra, cóż, miałam olbrzymi miecz 
i ducha. 
Zerknęłam na Elodie. Wpatrywała się w las, wyglądając przy tym na nieco znudzoną. 
- Um, hej – powiedziałam. – Wilkołak w tę stronę. Jesteś tym chociaż trochę 
zaniepokojona? 
Uśmiechnęła się do mnie i wskazała na swoje świecące ciało. Wyczytałam jej z ust: 
- Już jestem martwa. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Racja. Ale jeśli ja zostanę też zabita, nie jesteśmy na drodze do zostania najlepszymi 
przyjaciółkami na zawsze jako duchy. 
Elodie posłała mi spojrzenie mówiące, że nie było niebezpieczeństwa, by tak się stało. 
Odgłosy stały się głośniejsze i podniosłam miecz wyżej. 
Wtedy, z warknięciem, coś wielkiego i futrzastego wyskoczyło zza drzew. Wrzasnęłam 
i nawet Elodie odskoczyła. Cóż, uniosła się w tył. 
Przez chwilę, wszyscy troje zamarliśmy, ja trzymająca miecz, jak kij baseballowy, 
Elodie unosząc się kilka stóp nad ziemią, Wilkołak kucający naprzeciwko nas. Nie 
miałam pojęcia, czy był to on, czy ona wilkołak, ale miałam wrażenie, że był młody. 
Biała piana sączyła się z jego pyska. Wilkołaki są trochę śliniące się. 
To obniżyło swoją głowę i złapałam mocniej za miecz, czekając, aż wyskoczy. Ale 
zamiast skoczyć, by rozerwać mi gardło, wilkołak wydał z siebie powolny, przenikliwy 
dźwięk, niemalże, jakby płakał. 
Spojrzałam mu w oczy, które były niepokojąco ludzkie. Tak, definitywnie łzy. I strach. 
Mnóstwo. Dyszał ciężko i miałam przeczucie, że przed chwilą biegł. 
Nagle przyszło mi do głowy, że Itineris nie jest tak do bani, jak myślałam. Coś 
wystraszyło tego wilkołaka i było tylko kilka rzeczy, które bym o to podejrzewała. 
Przerażające irlandzkie łowczynie potworów? Jeden z punktów na liście. 
- Elodie… - zaczęłam mówić, ale zanim wypowiedziałam resztę, zgasła jak łajdacki 
robaczek świętojański. 
Wilkołak i ja pogrążyliśmy się w ciemnościach. Przeklęłam i wilkołak wydał z siebie 
burknięcie, które brzmiało, jak to samo słowo. Przez kilka chwil, wystarczająco 
długich, bym pomyślała, że może się myliłam, lasy były ciche i spokojne. 
I wtedy wszystko wybuchło jednocześnie. 

Rozdział 2 

Gdzieś przede mną zabrzmiał krzyk i wilkołak zawył. Słyszałam dźwięki krótkiej 
szamotaniny, następnie gwałtowny skowyt. Potem słyszałam już tylko własny oddech, 
wydobywający się przy wdechu i wydechu z moich płuc. 
Kątem oka spostrzegłam ruch i instynktownie zrobiłam krok w tamtym kierunku, 
wciąż trzymając przed sobą miecz. 
Nagle ostre światło, jaśniejsze od tego powodowanego przez Elodie, oświetliło 
bezpośrednio moją twarz. Zamknęłam oczy i potknęłam się. Wtedy coś uderzyło w 
moją wyciągniętą rękę, wystarczająco mocno, by wywołać u mnie krzyk. Moja ręka 
natychmiast zdrętwiała i miecz Archera wyślizgnął mi się z dłoni. Następne uderzenie, 
tym razem z tyłu moich nóg i nagle byłam na plecach. 
Ciężar unieruchomił moją klatkę piersiową a kościste kolana przycisnęły moje ręce do 
ziemi. Poczułam ostre ukłucie w podbródku i walczyłam z pragnieniem zapiszczenia. 
Wtedy wysoki głos zapytał: 
- Czym jesteś? 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Ostrożnie otworzyłam oczy. Latarka, która mnie oślepiła, leżała teraz kilka stóp od 
mojej głowy, co dało mi wystarczająco dużo światła, by zobaczyć, jak się okazało, 
dwunastoletnią dziewczynę siedzącą na mojej piersi. 
Zostałam uderzona przez szóstoklasistkę? To było żenujące. 
Wtedy zimny metal na mojej szyi przypomniał mi, że ta określona szóstoklasistka 
miała nóż. 
- Ja… Ja jestem niczym – powiedziałam, starając się poruszać ustami tak nieznacząco, 
jak to tylko możliwe. Moje oczy szybko dostosowały się do przyciemnionego światła i 
mogłam zobaczyć, że włosy dziewczyny były jaskrawoczerwone. I jak dziwne mogło to 
się wydawać, z ostrzem na gardle i tym wszystkim, moją pierwszą myślą było, Oh, 
dzięki Bogu. 
Możliwe, że była mniejsza, niż się spodziewałam, ale w większości, dziewczyna 
wyglądała tak, jak sobie wyobrażałam Brannick. Były wielką rodziną kobiet – zawsze 
kobiet, choć faceci chyba, też byli gdzieś tam uwzględnieni, patrząc na to, że rodzina 
istnieje od ponad tysiąca lat. Począwszy od bardzo silnej białej czarownicy, Maeve 
Brannick, poświęcili się uwalnianiu świata przed złem. 
Na nieszczęście, spełniałam ich definicję zła. 
Dziewczyna się skrzywiła. 
- Czymś jesteś – syknęła, pochylając się bliżej. – Czuję to. Czymkolwiek jesteś, nie 
jesteś człowiekiem. Więc możesz albo powiedzieć mi, jakim dziwolągiem jesteś, albo 
cię rozetnę i sama się dowiem. 
Wytrzeszczyłam na nią oczy. 
- Jesteś jednym hard-core’owym dzieckiem. 
Jej groźne spojrzenie się pogłębiło. 
- Szukam Brannick – powiedziałam w pośpiechu. – I zgaduję, że jesteś jedną z nich, 
bo… no wiesz, rude włosy i przemoc i wszystko. 
- Jak się nazywasz? – domagała się, gdy kłucie na szyi zmieniało się w ból. 
- Sophie Mercer – powiedziałam przez zęby. 
Jej oczy się poszerzyły. 
- Niemożliwe – powiedziała, po raz pierwszy brzmiąc jak uczennica, którą 
prawdopodobnie była. 
- Możliwe – zapiałam. 
Przez sekundę wyglądała niepewnie i nóż na moim gardle zsunął się może o cal. To 
było to, czego potrzebowałam. 
Przewróciłam się ciężko na jedną stronę. Ruch szarpnął coś w moim ramieniu tak 
mocno, że łzy napłynęły mi do oczu, ale mimo to, spowodowało żądany efekt 
zrzucenia z siebie dziewczyny. 
Wrzasnęła i usłyszałam stłumiony brzdęk, którym, naprawdę, ale to naprawdę miałam 
nadzieję, że był to nóż uderzający o ziemię. Bądź, co bądź, nie miałam czasu na 
sprawdzanie tego. Wspierając się na rękach i kolanach, sięgnęłam po miecz Archera. 
Moje palce zacisnęły się na rękojeści pociągnęłam go ku sobie. 
Używając miecza jako podpory, wspięłam się na nogi i wróciłam do dziewczyny. Wciąż 
siedziała na ziemi, pochylając się nad swoimi rękoma, jej oddech stawał się ciężki i 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

szybki. Wszelkie ślady Niegrzecznej Harcerki zniknęły z jej twarzy; teraz była tylko 
małym, przestraszonym dzieckiem. 
Zastanawiałam się, czemu. Znaczy, wciąż opierałam się na mieczu, a nie celowałam 
nim w nią. Moje nogi drżały tak bardzo, że byłam pewna, że mogła to zobaczyć i 
wiedziałam, że moja twarz była pokryta łzami i potem. Nie mogłam być aż tak bardzo 
przerażająca… 
I wtedy przypomniałam sobie jej twarz, kiedy usłyszała moje imię. Znała mnie, albo 
chociaż o mnie słyszała. Co oznacza, że prawdopodobnie wiedziała, czym jestem. 
Albo byłam. 
Chciałam ją obdarować moim najlepszym „Jestem Księżniczką Demonów” 
spojrzeniem, co było raczej wyzwaniem, widząc, jak moje włosy opadały mi na twarz, 
a z nosa mi ciekło. 
- Jak się nazywasz? – zapytałam. 
Dziewczyna zatrzymała na mnie swój wzrok, ale jej ręce wędrowały niespokojnie po 
ziemi, wokół niej, niewątpliwie w poszukiwaniu noża. 
- Izzy – powiedziała. 
Podniosłam obie brwi. Nie jest to imię budzące w sercu strach. 
Izzy musiała to wyczytać z wyrazu mojej twarzy, bo zmarszczyła brwi. 
- Jestem Isolde Brannick, córka Aislinn, która jest córką Fiony, która jest córką… 
- Dobra, dobra, córka grona okrutnych dam, załapałam. – otarłam ręką twarz, moje 
oczy były bolące i piaszczyste. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek w życiu byłam tak 
zmęczona. Moja głowa była jak po zderzeniu z cementem i nawet moje serce zdawało 
się bid ciężko i powolnie. Miałam też drobne, dziwne uczucie w podświadomości, że 
zapomniałam o czymś ważnym. 
Odpychając to na bok, zwróciłam moją uwagę z powrotem na Izzy. 
- Szukam Grace Mercer – w momencie, kiedy wypowiedziałam imię mamy, gruba i 
bolesna gula urosła mi w gardle. Zmrużyłam oczy i dodałam - Powiedziano mi, że 
będzie z Brannick i naprawdę muszę ją znaleźć. 
I się do niej przytulić, i płakać przez jakieś może tysiąc lat, pomyślałam. 
Ale Izzy potrząsnęła głową. 
- Nie ma z nami żadnej Grace Mercer. 
Słowa były dla mnie jak cios. 
- Nie, ona musi tam być – powiedziałam. Izzy zachwiała się przede mną i zdałam sobie 
sprawę, że widziałam ją przez łzy. 
- Cal powiedział, że miała być u Brannick – upierałam się, mój głos się łamał. 
Izzy usiadła prosto. 
- Cóż, kimkolwiek jest Cal, nie miał racji. Nie ma na terenie naszego domu nikogo 
oprócz Brannick. 
Znaleźć mamę. To była jedyna rzecz, na której się skupiłam, zanim Cal pobiegł do 
Thorne Abbey. Ponieważ, gdybym mogła znaleźć mamę, wszystko byłoby jakoś w 
porządku i byłabym w stanie, by znaleźć też wszystkich innych. 
Mojego tatę i Jennę, i Archera, i Cala. 
Zalała mnie fala zmęczenia i smutku. Jeśli mamy tu nie było, to znalazłam się w 
samym środku terytorium wroga, po nic. Bez mocy. Bez rodziców. Bez przyjaciół. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

I wtedy pozwoliłam sobie podjąć pomysł, by odłożyć miecz i położyć się na ziemi. To 
by było przyjemne, i na serio, jeśli straciłam wszystko, to kto martwił się o to, co ta 
maleńka, mordercza osóbka mi zrobiła? 
Ale od razu porzuciłam tę myśl. Nie po to przeżyłam ataki demonów i pojedynek 
ghouli, i wybuch diablego szkła, by skończyć zamordowaną przez Szmatławą Annę. 
Czy mama tu była, czy nie, miałam zamiar to przeżyć. 
Moje palce zaciskały się na rękojeści miecza, dopóki metal nie rozciął mi skóry. Bolało, 
ale to dobrze. To mogło aktualnie powstrzymać mnie od omdlenia, co z kolei 
powstrzymywało Izzy przed zrobieniem mi sekcji, czy co tam Brannick robiły 
demonom. 
Byłym demonom. Tak czy inaczej. 
- A więc, macie ogrodzony obręb domu - powiedziałam, starając się uruchomić mózg. 
– To… odjazdowo. Założę się, że są tu bunkry i druty kolczaste. 
Izzy wywróciła oczami. 
- Uch. 
- Dobra. Więc teren tej posiadłości. Gdzie dokładnie… - moje słowa ucichły, gdy 
ziemia zaczęła się trząść. A może to ja kołysałam się z boku na bok? I czy ściemniało 
się, ponieważ latarka gasła, czy moje oczy przestawały pracować? 
- Nie. Nie zamierzam zemdleć. 
- Um… wszystko dobrze? 
Potrząsnęłam głową. 
- Powiedziałam to na głos? 
Izzy powoli wstała na nogi. 
- Nie wyglądasz za dobrze. 
Spojrzałabym na nią, gdyby moje oczy nie były zaangażowane w ważniejsze rzeczy, jak 
na przykład nie wypadanie z mojej czaszki. Głośny dźwięk szczebiotania wypełnił moją 
głowę i zdałam sobie sprawę, że były to moje zęby. 
Świetnie. Byłam w szoku. To było po prostu… takie uciążliwe. 
Moje kolana zaczynały się uginać i uścisnęłam rękojeść miecza jeszcze mocniej, 
bardzo starając się pozostać na nogach. Miecz Archera, powiedziałam sobie. Nie 
możesz wymięknąć, musisz go znaleźć i mu pomóc… 
Ale było za późno. Ześlizgiwałam się na ziemię i Izzy obróciła się, oczywiście uważając 
na miecz. 
Nagle zauważyłam słabą poświatę pochodzącą gdzieś zza mnie. Zmieszana, zaczęłam 
obracać się w tamtym kierunku, zastanawiając się czy nie była to przypadkiem 
łowiecka impreza Brannick. I wtedy poczułam silny, prawie elektryczny, furkoczący 
strzał we mnie. Natychmiast go rozpoznałam. 
Magia. 
Wciąż stałam, zdezorientowana. To tylko moje moce… ale nie. cokolwiek przeze mnie 
przepływało, nie czułam, żeby to była moja magia. Zawsze czułam moje moce 
wzbierające we mnie od stóp, napływające z ziemi. Ta magia była czymś lekkim i 
zimnym spływającym na moją głowę z góry. Jak śnieg. 
Jak magia Elodie. 
Może dlatego, że to jest moja magia, kretynko, głos Elodie zadrwił w mojej głowie. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Co? – spróbowałam powiedzieć. Ale moje usta się nie poruszyły. Jedna z moich rąk 
uniosła się u mojego boku, ale nią nie ruszałam. I na pewno nie strzeliłam złotym 
piorunem mocy z moich palców w plecy Izzy. 
Wrzeszcząc Izzy upadła na ziemię. 
Podeszłam do przodu podnosząc wysoko miecz, ale znowu, byłam jak marionetka. 
Czułam rowkowany uchwyt miecza w mojej ręce i ból w moich ramionach od 
dźwigania go, ale nie miałam żadnej kontroli nad tym, co robiłam. 
Zdołała podnieść się na nogi i zaczęła kuśtykając uciekać przede mną. Uderzyła z 
hukiem w drzewo i widziałam, jak umieszczam czubek ostrza na jej gardle. 
Nawet jak zaczynałam wydostawać się poza moją głowę, czułam rażący triumf Elodie 
nade mną. 
Wynoś się! Krzyczałam bezgłośnie. Nie chciałabym dzielić z tobą nawet pokoju, a co 
dopiero ciała. 
Mowy nie ma, było jej jedyną odpowiedzią. 
- Teraz to ja jestem górą – usłyszałam siebie, warczącą na Izzy. – Więc albo powiesz 
mi, gdzie jest moja mama, albo przerobię cię na szaszłyk. Twój wybór. 
Izzy dyszała i z jej dużych, zielonych oczu płynęły łzy. 
Ona ma z dwanaście lat, Elodie, pomyślałam. 
Nieważne, odpowiedziała Elodie. Mogłam praktycznie usłyszeć w jej głosie 
wywracanie oczami. 
- Ja… - powiedziała Izzy, jej oczy pobiegły gdzieś za moje ramię. 
Próbowałam obrócić głowę i też tam spojrzeć, ale Elodie trzymała mój wzrok przykuty 
do Izzy. 
- No wiesz, - powiedziałam czując jak moje usta krzywią się w uśmiechu, - Brannick 
zabita przez demona jednym z mieczy L’Occhio di Dio. Jest w tym coś 
zachwycającego, nieprawdaż? 
Coś za mną jest, wariatko! Krzyczałam wewnętrznie. Przestań z tym swoim 
przerażającym czarnym charakterem i spójrz! 
Ale Elodie mnie ignorowała. 
Wciąż studiowałam twarz Izzy, gdy jej przerażony wyraz twarzy zmieszał się z ulgą. 
Nie byłam pewna, która z emocji była silniejsza, moja panika czy zmieszanie Elodie, 
obu, czułam podnoszenie się mojego żołądka. 
I wtedy oba uczucia zostały przyćmione przez ogromny ból, jakby coś rozbiło tył mojej 
czaszki. 

Rozdział 3 

Byłam martwa. To było jedyne wyjaśnienie tego, że leżałam w wygodnym łóżku, 
chłodnym, z czysto-pachnącą pościelą, przykryta po brodę, a miękka ręka głaskał 
moją głowę. 
To było miłe. Bycie martwym wydawało się być bardzo przyjemne, biorąc to wszystko 
pod uwagę. Zgłasza, jeśli oznaczało to, że mam na drzemkę całą wieczność. Wtuliłam 
się mocniej w pościel. Ręka z moich włosów przesunęła się na plecy i zdałam sobie 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

sprawę, że ktoś cichutko śpiewał. Głos był znajomy i przyprawiło mnie to o ból w 
klatce piersiowej. Cóż, to było do przewidzenia. Anielskie pieśni bywały strasznie 
wzruszające. 
- Pracowałam jako kelnerka w barze koktajlowym, kiedy cię poznałam… - nucił głos. 
Zmarszczyłam brwi. Czy aby na pewno była to właściwa piosenka dla Niebiańskiego 
Gospodarza… 
Rozwiązanie uderzyło we mnie. 
- Mamo! – zapłakałam, siadając. To był błąd, bo zaraz potem ból nie do zniesienia 
eksplodował w mojej głowie. 
Delikatne dłonie położyły mnie z powrotem na poduszki i nagle była tam. Mama 
pochylająca się nade mną, na jej twarzy wyryte były zmartwienie i smugi łez, ale 
wyglądała tak pięknie, że też chciałam płakać. 
- To jest prawdziwe, prawda? – zapytałam, rozglądając się po pokoju. Był mały i 
ciemnawy, i delikatnie pachniał lasem, jakby cedrowym. Oprócz łóżka i trzcinowego 
krzesła z oparciem, stojącego obok, było pusto. Jasne, złoto-czerwone światło 
przedostawało się przez jedno okno, więc wiedziałam, że był wczesny ranek. – To nie 
jest sen, ani jakiś rodzaj halucynacji związanych ze wstrząsem? 
Poczułam ręce mamy, oplatające moje ramiona. Jej usta były ciepłe w odróżnieniu od 
mojej skroni. 
- Jestem tu, skarbie – szepnęła. – Naprawdę tutaj. 
I wtedy zaczęłam płakać. Bardzo. Olbrzymim, szarpiącym szlochem, który ranił. 
Wbrew temu, próbowałam opowiedzieć mamie o wszystkim, co stało się w Thorne, 
ale wiedziałam, że to nie ma sensu. 
Kiedy szloch w końcu ustał, leżałam blisko mamy, biorąc głębokie, roztrzęsione 
oddechy. Łzy płynęły również po jej twarzy, mocząc czubek mojej głowy. 
- Dobra, - powiedziałam w końcu. – Oto, jak wyglądały moje bzdurne wakacje. Twoja 
kolej. 
Mama westchnęła i przytuliła mnie mocniej. 
- Och, Soph, - powiedziała bardzo cichym głosem – nawet nie wiem, gdzie zacząć. 
- Gdzie jesteśmy? – zapytałam. – To bardzo dobre miejsce, żeby zacząć. 
- W domu Brannick. 
Wtedy wszystko do mnie wróciło. Izzy i miecz, i Elodie zamieniająca moje ciało w 
morderczą marionetkę. 
Elodie? Zapytałam w myślach. Wciąż tam jesteś? 
Ale nie było żadnej odpowiedzi. Byłam teraz sama w mojej głowie. Skoro o tym 
mowa… 
- Co stało się z moją głową? 
- Finley – starsza siostra Izzy – wyszła, by jej poszukać. Izzy powiedziała, że 
zaatakowałaś ją swoimi mocami. Myślałam, że nie możesz już korzystać z magii. 
- Nie mogę – powiedziałam. – To… Wytłumaczę to później. Więc czym Finley uderzyła 
mnie w głowę? Kijem baseballowym? Ciężarówką? 
- Latarką – odpowiedziała mama, jej palce delikatnie rozczesywały moje włosy, 
czułam z tyłu mojej głowy guza wielkości piłki koszykowej. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Milczałyśmy, obie wiedziałyśmy, o co zamierzałam zaraz zapytać: po jaką cholerę 
moja mama, która spędziła większość swojego życia, uciekając od Wszystkich 
Magicznych Rzeczy, spędzała lato z bandą łowców potworów? 
Ale coś mi mówiło, że jakakolwiek byłaby jej odpowiedź, byłaby skomplikowana. I 
prawdopodobnie nieprzyjemna. I jeśli nawet miałabym umrzeć, by się dowiedzieć, co 
ją tu sprowadziło, możemy do tego wrócić później, najlepiej, gdy mój mózg nie będzie 
grozić wyrwaniem się z mojej czaszki. 
- Było gorąco – powiedziałam. Nie ma mniej nieskomplikowanych i przyjemnych 
tematów niż pogoda, prawda? – Na zewnątrz. Gdzie dokładnie jest posesja Brannick? 
- Tennessee – odpowiedziała mama. 
- Dobra, więc… Czekaj, Tennessee? – usiadłam, by spojrzeć na mamę. – Użyłam 
Itineris, by przenieść się z Anglii tutaj? To taki magiczny portal, - zaczęłam wyjaśniać, 
ale kiwała, jakby już wiedziała. – Tak czy inaczej, opuściłam Thorne w nocy i dostałam 
się tutaj w nocy, więc nie mogłam zawędrować tak daleko. 
Mama patrzyła na mnie bardzo ostrożnie. 
- Sophie, - powiedziała i coś w jej głosie sprawiło, że żołądek mi zlodowaciał. – Thorne 
Abbey spłonęło blisko trzy tygodnie temu. 
Gapiłam się na nią. 
- To niemożliwe. Byłam tam. Byłam tam ostatniej nocy. 
Potrząsając głową, mama nachyliła się do mnie i cmoknęła mnie w policzek. 
- Kochanie, minęło siedemnaście dni, od kiedy dowiedzieliśmy się, co stało się w 
Thorne. Myślałam… - jej głos się złamał. – Myślałam, że zostałaś schwytana, albo 
zamordowana. Kiedy Finley przyniosła cię dziś w nocy, to było jak cud. 
Miałam mętlik w głowie. 
Siedemnaście dni. 
Pamiętam wejście do Itineris, pamiętałam miażdżenie, martwą czerń. Ale czułam to 
tylko przez chwilę, albo dwie, zanim znalazłam się w lesie, leżąc na plecach. Jak 
siedemnaście dni minęło w ciągu kilku uderzeń serca? 
Wtedy dotarła do mnie kolejna myśl. 
- Skoro Thorne spłonęło tak dawno, to musiałaś coś słyszeć o tacie. Albo Calu, albo 
paniach Casnoff. 
- Wszyscy zginęli – powiedział głos z drugiej strony pokoju. 
Obróciłam głowę, krzywiąc się przy tym. Kobieta opierała się o futrynę, trzymając 
parujący kubek. Miała na sobie jeansy i zwykłą, czarną koszulkę i rude włosy, 
ciemniejsze niż u Izzy, opadały na jej ramię w długim warkoczu. 
- Zniknęli z powierzchni ziemi – kontynuowała, przemieszczając się po pokoju. 
Czułam, jak obok mnie mama sztywnieje. – James Atherton, czarodziej, inny 
czarodziej, te czarownice Casnoff i ich demoniczne zwierzątka. Myśleliśmy, że 
zaginęłaś razem z nimi, dopóki nie pojawiłaś się, próbując zabić moją córkę. 
Zgadywałam, że ta wredna kobieta, to Aislinn Brannick. Wciąż mając ją stojącą przede 
mną sprawiło, że moja szczęka opadła gdzieś w dół do moich kolan. Oczyściła gardło. 
- W samoobronie, ona pierwsza wyciągnęła nóż – powiedziałam. 
Ku mojemu zdziwieniu, Aislinn wydała pordzewiały dźwięk, który mógł być 
chichotem. Wręczyła mi kubek. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Wypij to. 
- Um, co do tego, nie – odpowiedziałam, wpatrując się w ciemnozieloną zawartość. 
Czymkolwiek ta ciecz była, pachniała jak sosny i błoto, i wiedząc, że ta kobieta była 
matką Izzy, wywnioskowałam, że to było okropne. 
Ale Aislinn tylko wzruszyła ramionami. 
- Więc nie pij. To nie moja sprawa, że będzie cię boleć głowa. 
- Jest w porządku – powiedziała mama, nie odrywając oczu od Aislinn. – Dopilnuję, 
żebyś poczuła się lepiej. 
- Przez uśmiercenie mnie? – zapytałam. – To znaczy, wiem, że możesz sprawić, że ból 
głowy przejdzie, ale to część efektów ubocznych. 
- Sophie – szepnęła mama ostrzegawczym tonem. 
Ale Aislinn spojrzała na mnie przenikliwie, z drobnym uśmieszkiem igrającym jej na 
ustach. 
- Ma niewyparzony język, na pewno – powiedziała. Jej oczy przesunęły się na mamę. – 
Musi mieć to po nim. Ty zawsze byłaś cicho. 
Spojrzałam na mamę, zmieszana, ale ona wciąż przyglądała się Aislinn Brannick, jej 
twarz pobladła. 
- Potrzebujemy was na dole za pięć minut – powiedziała Aislinn, podchodząc, by 
stanąć przy nogach łóżka. – Spotkanie rodzinne. 
Wzięłam bardzo niezdecydowany łyk z parującego kubka. Smakowało jeszcze gorzej, 
niż pachniało, ale zaraz jak spłynęło w dół mojego gardła, poczułam, jak ból w mojej 
czaszce zaczyna ustępować. Zamykając oczy, oparłam się z powrotem o zagłówek. 
- Po co nas tam potrzebujecie? – zapytałam. – Nie możecie po prostu… Brannickowad 
bez nas? 
Pokój pogrążył się w niezręcznej ciszy i kiedy otworzyłam oczy, mama i Aislinn 
patrzyły na siebie nawzajem. 
- Nie wie? – zapytała w końcu Aislinn, mieszanina strachu i złości wyrosła w mojej 
klatce piersiowej. Nie chciałam się z tym pogodzić. Nie chciałam, nie jeszcze. 
Ale wtedy mama się do mnie obróciła, wiedziałam, widziałam strach i smutek na jej 
twarzy, w sposobie, w jaki trzymała koc. I wiedziałam, czy chciałam temu stawić czoło, 
czy nie, że był bardzo prosty powód, dla którego tu była. 
Mimo to, słyszałam, jak pytam: 
- Mamo? 
Ale to Aislinn odpowiedziała. 
- Twoja matka jest Brannick, Sophia. Co sprawia, że jesteś jedną z nas. 

Rozdział 4 

Kiedy drzwi za Aislinn się zamknęły, mama schowała twarz w dłoniach z drżącym 
wydechem. Odłożyłam resztę picia, które dała mi Aislinn. Z moją głową 
natychmiastowo się polepszyło. Tak naprawdę, ze wszystkim było lepiej i czułam się 
niemal… pewna siebie, mimo że moje usta były takie, jakbym właśnie lizała sosnę. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Ale obrzydliwy smak w mojej buzi był dobry. To pozwoliło mi się skupić na czymś 
innym, niż fakt, że praktycznie całe moje życie było kłamstwem. Albo tym, że jakimś 
sposobem zgubiłam siedemnaście dni. Albo to, że mogłam mieć w moim ciele ducha. 
Nagle tak bardzo zatęskniłam za Jenną, że sprawiało mi to niemal psychiczny ból. 
Chciałam trzymać jej rękę i słyszeć, jak mówi coś, co zmieniłoby, całą tę sytuację w 
zabawną, zamiast niesamowicie powaloną. 
Archer też byłby mile widziany. Pewnie podniósłby brew w ten wkurzający/palący 
sposób, jak to on, i prawiłby sprośne żarty na temat opętującej mnie Elodie. 
Albo Cal. Nie powiedziałby nic, ale sama jego obecność sprawiłaby, że poczułabym się 
lepiej. I tata… 
- Sophie – powiedziała mama, wyrywając mnie z zamyślenia. – Ja… Ja nawet nie 
wiem, jak zacząć ci to wyjaśniać. – Spojrzała na mnie przekrwionymi oczyma. – 
Chciałam, tak wiele razy, ale wszystko było zawsze zbyt… skomplikowane. 
Nienawidzisz mnie? 
Wzięłam głęboki wdech. 
- Oczywiście, że nie. to znaczy, nie jestem wstrząśnięta. I całkowicie zastrzegam sobie 
prawo do niepokojenia się tym później. Ale szczerze, mamo? Teraz, jestem tak 
szczęśliwa, że cię widzę, że nie obchodziłoby mnie nawet to, gdybyś okazała się być 
tajnym ninja przysłanym z przyszłości, by zniszczyć kocięta i tęcze. 
Zachichotała, zachrypniętym i cienkim głosem. 
- Tak bardzo za tobą tęskniłam, Soph. 
Przytuliłyśmy się, moja twarz była naprzeciw jej obojczyka. 
- Chciałabym, żeby ta cała historia się skończyła – powiedziałam, moje słowa były 
stłumione. – Wszystko jak na stole. 
Przytaknęła. 
- Absolutnie. Ale po rozmowie z Aislinn. 
Przyhamowałam i się skrzywiłam. 
- Jaka jest dokładnie wasza relacja? Jesteście, jak kuzynki? 
- Jesteśmy siostrami. 
Wgapiłam się w nią. 
- Czekaj. Więc jesteś taką Brannick Brannick? Ale nawet nie masz rudych włosów. 
Mama opadła na łóżko, skręcając swój koński ogon w koczka. 
- To się nazywa farba, Soph. Teraz, chodź. Aislinn jest w nastroju. 
- Ta, już się podnoszę – mruknęłam, zdejmując kołdrę i wstając. 
Mama i ja opuściłyśmy sypialnię i skierowałyśmy się na przyciemnione półpiętro. Był 
na tym piętrze tylko jeden pokój i przyłapałam się na myśleniu o Thorne Abbey i 
wszystkich tych korytarzach i pomieszczeniach. Wciąż trudno było uwierzyć, że tak 
wielkie miejsce po prostu… zniknęło. 
Kierowałyśmy się w dół wąską klatką schodową, która kończyła się niskim, łukowym 
sklepieniem. Za sklepieniem znajdował się kolejny mroczny pokój. Czy ci ludzie mieli 
coś przeciw żyrandolom? 
Zauważyłam starożytną, zieloną lodówkę i okrągły drewniany stół położony pod 
brudnym oknem. Zapach kawy wisiał w powietrzu i na ladzie leżała pół-zjedzona 
kanapka, ale kuchnia była pusta. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Muszą być w Sali Bojowej – powiedziała mama, prawie do siebie. 
- Czekaj; czy właśnie powiedziałaś Sala Bojowa? – zapytałam, ale mama już prawie 
przeszła przez kuchnię i skręcała za róg. Podążyłam za nią, próbując ogarnąć ten dom. 
Jedyne słowo, jakie przychodziło mi na myśl to „spartański”. W Thorne było tak dużo 
przedmiotów – obrazów, gobelinów, cacek, niecodziennych zbroi – tak, że twoje oczy 
nie mogły wszystkiego ogarnąć. Tu jest tak, jakby wszystko, co nie było kompletnie 
potrzebne, było wyrzucone. Cholera, nawet niektóre rzeczy, które były potrzebne 
wydawały się być zaginione. Nie widziałam jeszcze łazienki. 
Nie było okien, tylko kilka fluorescencyjnych żarówek umieszczonych na suficie, 
rzucając słabe światło na wszystko. I przez „wszystko” miałam na myśli jedną 
obskurną, brązową kanapę, jakieś metalowe, składane krzesła, kilka zapełnionych 
półek na książki, jakieś kartonowe pudła i olbrzymi okrągły stół, pokryty papierkami. 
Oh, i broń. 
Były tam wszystkie rodzaje przerażających narzędzi śmierci, zaśmiecających pokój od 
jednego końca pokoju do drugiego. Obok kanapy naliczyłam trzy kusze i był tam też 
stos czegoś, co wyglądało, jak te rzucające gwiazdki na szczyt jednego z regałów 
rzeczy. 
Izzy siedziała po turecku na kanapie z książką w papierowej oprawce w rękach. Nie 
spojrzała w górę, kiedy weszłyśmy i zastanawiałam się, co czytała, skoro była tym tak 
zaabsorbowana. Zabijanie Potworów dla Początkujących prawdopodobnie. 
Poza nią w pokoju była tylko Aislinn i dziewczyna, wyglądająca mniej-więcej, jakby 
była w moim wieku. Kiedy mama i ja przeszłyśmy przez drzwi, ich głowy oderwały się 
od książek, które czytały. Zobaczyłam latarkę schowaną w pokrowcu przy pasie 
dziewczyny. Więc to była Finley, Dyspozytorka Latarek. Potarłam guza na mojej 
głowie i skrzywiła się na mnie. 
Obróciłam się i spojrzałam na moją milczącą, zaczytaną mamę, kobietę, której 
szczerze nawet nie widziałam, żeby zabijała muchę. 
- Przykro mi, ale nie ma mowy, żebyś tu dorastała. To jest wręcz niemożliwe. 
Coś zaszumiało i poczułam jak mija moją twarz. Kątem oka dostrzegłam, że mamy 
ręka się podniosła i nagle trzymała rękojeść noża – noża, który najwyraźniej właśnie 
został ciśnięty w jej głowę. Stało się to zaledwie w przeciągu niecałej sekundy. 
Przełknęłam ślinę. 
- Nie wierzę. 
Mama nic nie powiedziała, ale trzymała swój wzrok skupiony na Aislinn, która, jak 
zauważyłam, wciąż miała lekko uniesioną rękę. Uśmiechała się. 
- Grace była zawsze najszybszą z nas – powiedziała i zorientowałam się, że mówi do 
mnie. Uśmiechając się do mnie. 
- Dobra – powiedziałam w końcu. – Cóż, nie odziedziczyłam tego po niej, jeśli tego 
oczekujesz. Nie mogę nawet złapad piłki od nogi. 
Aislinn zachichotała, nawet, gdy groźne spojrzenie Finley się pogłębiło. 
- Więc jesteś demonicznym nasieniem – wypluła Finley. 
- Finn! – urwała Aislinn. Huh. Czyli ostatecznie jedna z Brannick mnie nienawidziła. 
Upiorne, ale sprawiało, że poczułam się lepiej. I jeżeli była tam jedna rzecz, z którą 
wiedziałam, że miałam do czynienia, była to Wredna Dziewczyna. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Właśnie ostrzegałam Sophie. 
Z kanapy usłyszałam parsknięcie śmiechu i wszystkie odwróciłyśmy się, by spojrzeć na 
Izzy. Zakryła usta i próbowała zmienid to w kaszel, ale Finley bezszelestnie targnęła ją 
za głowę i powiedziała: 
- Idź do swojego pokoju, Iz. 
Izzy zamknęła książkę, kładąc ją na kolana i zdziwiłam się widząc, że było to Zabid 
Drozda. 
- Finn – zaprotestowała. – Nie śmiałam się z nią – spojrzała na mnie z ukosa. – 
Próbowała mnie zabid. 
- Tak właściwie, to nie próbowałam – wtrąciłam się. Twarde spojrzenie w oczach 
Aislinn i Finley cholernie mnie przeraziło. Ostatnią rzeczą, jakiej chciałam, było 
pociągnięcie odpowiedzialności za czyny Elodie, szczególnie teraz, kiedy technicznie 
byłam jedną z tych kobiet i słowa po prostu wylały się z moich ust. – No bo widzisz, 
nie mam już mocy, ponieważ zostałam skazana na Redukcję i to w pewien sposób 
zablokowało moją magię, więc nie mogę jej używad. Ale była tam pewna dziewczyna 
– cóż, czarownica – Elodie i ponieważ przekazała mi swoją magię w chwili śmierci, 
zostałyśmy połączone. Co oznacza, że jej duch podąża za mną itd., więc kiedy mnie 
zaatakowałaś, opętała moje ciało. Co jest czymś nowym i, zupełnie szczerze, bardzo 
dziwnym, i jeszcze tego nie przetworzyłam. Tak, czy inaczej, ona użyła na tobie magii. 
Oh, i trzymała miecz na twoim gardle, i powiedziała wszystkie te przerażające rzeczy. 
Nie jestem przerażająca. Przynajmniej nie celowo. 
Teraz wszystkie Brannick – cała czwórka, jeśli liczyć mamę – gapiła się na mnie. 
Ludzie, czym było to coś smakujące jak sosna? Brannickową wersją Red Bulla? 
- Już, uh, przestaję mówić. 
Aislinn już się nie uśmiechała. W rzeczywistości wyglądała na trochę przerażoną. 
Finley oparła się jednym biodrem o stół i skrzyżowała ręce. 
- Co miałaś na myśli mówiąc, że nie masz już swoich mocy? 
Starałam się bardzo, bardzo mocno, by nie przewrócić oczami. 
- Miałam na myśli dokładnie to, co powiedziałam. Miałam moce, ale wtedy Rada… to 
ludzie, którzy tworzą zasady dla Prodigium – wytłumaczyłam, tylko po to, by Finley 
wywróciła swoimi oczami i powiedziała: 
- Ta, wiemy o tym. 
- Dobrze dla was – mruknęłam. – Więc zrobili rytuał, który nie… cóż, nie był tak 
głęboki jak Redukcja. Moja magia nie zniknęła na zawsze. – Przynajmniej miałam taką 
nadzieję. Ale nie powiedziałam tego Brannick. 
Aislinn i Finley spojrzały po sobie. 
- Ale zgodnie z zamiarami i celami – powiedziała Aislinn, - jesteś człowiekiem. 
- Z wyjątkiem, gdy opętuje mnie Elodie, tak. 
Myślałam, że to powinno je uszczęśliwić; w ostateczności, czy nie nienawidzili 
Prodigium? Ale Aislinn chwyciła krawędź stołu obiema rękami i opuściła głowę z 
długim westchnieniem. Finley położyła jej rękę na ramieniu i szepnęła: 
- W porządku, mamo. Dowiemy się tego. 
Moja własna mama potarła mi plecy i powiedziała cicho: 
- Och, skarbie. Tak bardzo mi przykro. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Czułam potrzebę upadku na podłogę i zaczęcia szlochać, ale wzruszyłam tylko 
ramionami i powiedziałam: 
- Hej, pojechałam do Londynu, by odebrali mi moce. To po prostu nie stało się to w 
sposób, w jaki myślałam. W sumie tylko bez tatuaży. 
Aislinn uderzyła jedną z pięści w stół i kiedy uniosła głowę wyglądała w każdym calu 
jak Przerażający Łowca Prodigium. 
- Jesteśmy na wojnie. Twój gatunek jest wypuszczonym na ziemię piekłem, a ty stroisz 
sobie żarty? 
Nie wiedziałam, co spowodowało nagłą zmianę z Uśmiechniętej Aislinn na Poważnie 
Wściekłą Aislinn. Napotkawszy jej wzrok powiedziałam: 
- W ciągu ostatnich kilku godzin, byłam opętana, prawie miałam dziurę w głowie i 
dowiedziałam się, że moja mama była sekretną łowczynią Prodigium. Wcześniej 
straciłam wszystkich innych, o których się troszczyłam i odkryłam, że ludzie, którym 
ufałam są wychowującymi-demony pogromcami. Moje życie jest aktualnie okropne. 
Więc, tak. Stroję sobie żarty. 
- Jesteś teraz dla nas bezużyteczna – powiedziała Finley. 
- Przepraszam, ale w jaki sposób byłam dla was użyteczna wcześniej? – zapytałam, 
mimo że czułam, że już wiem. 
Wystarczająco pewnie, Finley spotkała mój wzrok i powiedziała: 
- Słyszałaś mamę. Jesteśmy na wojnie. I ty miałaś być naszą bronią. 

Rozdział 5 

Gapiłam się na nią. 
- I myślałyście, że bym to zrobiła, tak właściwie czemu? 
- Torin powiedziała, że być walczyła dla… - wtrąciła Izzy, ale Aislinn powstrzymała ją 
ręką. 
- Wystarczy Isolde – powiedziała. – To już i tak bez znaczenia. 
- Dla mnie ma znaczenie – powiedziałam. – Kim, do cholery, jest Torin? I co chciałyście 
zrobić, użyć mnie jako waszej prywatnej magicznej bomby? – Ręka mamy zacisnęła 
się wokół moich ramion. Strząsnęłam ją i podeszłam do stołu, na wprost twarzy 
Aislinn. 
- To samo chciały zrobić one, no wiesz – powiedziałam do niej - Casnoff – mój głos 
zadrżał na myśl o Nicku i Daisy, dwojgu demonicznych dzieciaków, z którymi… cóż, 
przyjaźniłam się to za mocne określenie – poznałam w Thorne Abbey. Ostatnim 
razem, jak widziałam Daisy, była zdemoniała i próbowała mnie zabić, a wszystko 
dzięki Larze Casnoff. To samo stało się z Nickiem, który zaatakował Archera i prawie 
go zabił. Ponieważ Lara zamieniła ich w demony, Nick i Daisy byli pod jej kontrolą. 
Część mnie za nimi tęskniła, dziwnymi i morderczymi, jak to oni, przez co 
prawdopodobnie mój głos stał się głośniejszy, gdy dodałam: 
- Casnoff i inny członkowie Rady chcieli użyć demonów, by walczyć z wami i Okiem. 
Aislinn nie wydawała się już być zła. Tylko zawiedziona. Przebiegła ręka po włosach. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Czy to naprawdę to, co myślisz, Sophie? Że wychowują demony, żeby utrzymać 
potw… wasz gatunek bezpiecznym? 
- Tak, tak sądzę. To znaczy, zawsze mówili, że zamierzacie zabić nas wszystkich. 
Dziwaczne spojrzenie przemknęło przez twarz Aislinn, prawie, jakby było jej mnie 
szkoda. Finley wydała dźwięk oburzenia. 
- Racja. Jedyny powód, dla którego te babki Casnoff chcą tworzyć demony jest to, że 
chcą mieć swój własną, sekretną służbę. Mając swoją własną demoniczną armię, a 
mając ją nie byłyby zbyt dogodne, ani nic w tym stylu. 
Na szczęście jedno z tych składanych krzeseł było bardzo blisko mnie, więc byłam w 
stanie na nie opaść. 
- Nie łapię – powiedziałam, spoglądając przez ramię na mamę. 
Jej usta były ściśnięte w ponurą kreskę. 
- Powiedzmy, że Brannick nigdy nie wierzyły, że ojciec Lary i Anastazji, Alexei, był tak 
zainteresowany tworzeniem demonów, by chronić inne Prodigium. Tak dużo mocy? 
W zasadnie miał magiczny odpowiednik broni jądrowej pod swoją kontrolą. 
Alexei, z pomocą innej czarownicy, zamienił moją prababcię, Alice, w demona. Była 
zwykłą dziewczyną, ale kiedy Alexei Casnoff z nią skończył, stała się bardziej lub mniej 
potworem, z czarną magią w niej, napędzającą ją do szaleństwa. 
Tak więc, tak, mogłeś stworzyć demona, ale kontrolowanie go już nie było takie 
proste. 
- Pierwszej nocy w Hex Hall, – powiedziałam do Aislinn, - pani Casnoff pokazała nam 
wielki pokaz slajdów, tego, jak ludzie zabijali Prodigium na przełomie lat. Nie tylko 
Brannick i Oko, ale zwyczajni ludzie również. Pani Casnoff zrobiła to po prostu tak, by 
wydawało się, że Prodigium jest na linii ataku przez cały czas. 
- Ta, bo normalni ludzie mają szanse w starciu z potworami – wyśmiała Finley. 
- Czy wiesz, ile jest Brannick, Sophie? – zapytała miękko Aislinn. Kiedy potrząsnęłam 
głową, powiedziała – Właśnie na nie patrzysz. 
Wytrzeszczyłam na nią oczy. 
- Co, tylko… tylko wasza trójka? I jedna z was ma jakieś dwanaście lat? 
- Czternaście – zawołała Izzy z kanapy, ale nikt nie zwrócił na to uwagi. 
- Cztery, jeśli mamy twoją mamę – odpowiedziała Aislinn. 
- Dobra, ale współpracujecie z Okiem – powiedziałam. Kilka miesięcy temu Kwatera 
Główna Rady Prodigium w Londynie została spalona. Siedmioro członków Rady 
zostało zabitych i według taty było to L’Occhio di Dio współpracujące z Brannick. 
Aislinn się tylko zaśmiała. 
- Oko? Współpracujące z nami? Mowy nie ma. Nasza rodzina pochodzi od czarownic, 
pamiętasz? Oko nie chce mieć z tym nic wspólnego. 
- Więc co – Oko zaatakowało główną siedzibę Rady samo? – zapytałam. 
- Wcale nie zaatakowali – powiedziała Finley. – Zrobiły to wasze kumpele Casnoff. 
Czułam się, jakbym się pogrążyła w Bizarro Word i po raz kolejny potrząsnęłam głową, 
jakby w jakiś sposób miało to sprawić, że mój mózg zacznie pracować szybciej. 
- Ale dlaczego Casnoff miałyby… - i nagle mnie olśniło. – To tak jak z pokazem slajdów. 
Wszyscy są nawet bardziej niż wkurzeni na Oko i Brannick, i nagle nikt się nie 
przejmuje tym, że zmieniasz dzieci w demony. Nie, jeśli demony będą trzymać ich 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

bezpiecznych od Oka i was wszystkich – powiedziałam, gestykulując w kierunku 
Aislinn i Finley. 
Aislinn przytaknęła. 
- Dokładnie. I teraz też zrzuciły zniszczenie Thorne Abbey i prawdopodobną śmierć 
twojego ojca na Oko. 
Moja klatka piersiowa zabolała na te słowa i poczułam rękę mamy na swoich włosach. 
- Więc teraz Casnoff mają jakby wolną rękę co do wzywania tylu demonów, ile chcą – 
powiedziała Finley. – I nikt ich nie zatrzyma. 
- Ja zatrzymam – powiedziałam automatycznie. 
- Jak? – wyśmiała Finley. – Nie masz żadnej mocy. Oni mają najpotężniejszą magiczną 
broo wszechczasów. 
Magia w mojej klatce piersiowej wezbrała i zakotłowała się. 
- Jesteśmy ludźmi – powiedziałam i ku mojemu przerażeniu, czułam łzy napływające 
mi do oczu. Naprawdę, naprawdę nie chciałam rozpłakać się przed Finley. – 
Przywoływanie demona oznacza tylko dosypanie czarnej magii do duszy zwykłej 
osoby, albo Prodigium, albo kogokolwiek. Osoba, którą się było, nie odchodzi. Nick i 
Daisy. I ja i mój… mój tata. Nie jesteśmy rzeczami których możecie użyć i pozbyć się. 
Nie jesteśmy bronią. – Na ostatnim słowie tak mocno chwyciłam krawędź stołu, że 
złamałam swój paznokieć. 
Mama podeszła kawałek, owijając rękę na moim łokciu. 
- Wystarczy – powiedziała. – Sednem jest to, że znajdziemy jakiś sposób, by zatrzymać 
Casnoff, nie angażując w niego Sophie jako czegokolwiek. 
- To nie jest twoja decyzja, Grace – powiedziała Aislinn. 
Mama obróciła się ku swojej siostrze z zaciekłością, której nigdy wcześniej u niej nie 
widziałam. 
- Ona jest moją córką. 
- A my nie zawsze idziemy śladami naszych przodków, prawda? – odpowiedziała 
Aislinn, wytrzymując wzrok mamy. 
Powolny chichot rozbrzmiał w pokoju i zjeżyły mi się włosy na karku. Izzy podskoczyła 
i obie Finley i Aislinn rzuciły piorunujące spojrzenia, obracając się przez ramię. Na 
początku widziałam coś wiszącego na ścianie. Nie byłam pewna, co dokładnie, 
ponieważ było zakryte wielkim kawałkiem ciemnozielonej płachty, ale za jego dużym 
prostokątnym kształtem, domyślałam się, był obraz jakiegoś rodu. 
- Ach, wykłócające się Grace i Aislinn. Znowu jak za starych czasów – powiedział męski 
głos, brzmiąc na niejasno zagłuszony. – Czy mógłby ktoś zdjąć ze mnie tę piaszczystą 
rzecz, żebym coś widział? 
Po raz kolejny, moja magia bębniła i rzucała się wewnątrz mnie, więc wiedziałam, że 
cokolwiek mówiło, nie było człowiekiem. Mimo to, kiedy Aislinn podeszła do 
wiszącego przedmiotu i zerwała płótno, byłam zaskoczona tym, co zobaczyłam. 
Nie był to wcale obraz; było to lustro, odbijające obskurne i ponure pomieszczenie. To 
było dziwne widzieć żywy obraz tego, co tworzyliśmy. Mama wciąż stała z ręką na 
moim łokciu, jej wyraz twarzy był ostrożny. Aislinn patrzyła na lustro, jakby 
zdegustowana, natomiast Izzy stała się jeszcze bledsza i Finley się nachmurzyła. Co do 
mnie, byłam zszokowana swoim odbiciem. Byłam chudsza niż pamiętałam i moja 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

skóra była brudna, łzy pozostawiły smugi na moich zakurzonych policzkach. I moje 
włosy… wiecie co? Nawet do nich nie przechodźmy. 
Ale mój wygląd Małej Sieroty Sophie nie był tym, co sprawiło, że moje moce oszalały. 
To był facet. 
W lustrze, siedział w lustrze po turecku na okrągłym stole, uśmiechając się do nas 
wszystkich. Mimo że wiedziałam, że go tam naprawdę nie było, i tak spojrzałam na 
środek stołu. Te same mapy i papiery, które się pod nim pogniotły, były wciąż 
niewzruszone i gładkie. Jego kosmate włosy były ciemnoblond, sznurki zwisały z 
mankietów jego koszuli, zamiatając po papierkach na stole, gdy opierał nadgarstki na 
kolanach. Miał również bardzo imponująco wysokie buty i absurdalnie ciasne 
spodnie, więc albo był czymś w rodzaju Renesansowej wróżki z Krainy Luster, albo był 
bardzo stary. Zgadywałam, że to drugie. 
- A więc to przez tą dziewczynę jest to całe zamieszanie – powiedział, przyglądając mi 
się. Jego głos był niski i myślę, że mógłby byd nawet pociągający, gdyby nie powiedział 
– Jestem Bardzo Zły – Nie, Serio – I Nie w Seksualnym Znaczeniu Tego Słowa - wciąż 
byłam święcie przekonana, że był tylko zwykłym czarodziejem. Demony emanują 
silniejszą, mroczniejszą aurą i chociaż ten gościu zdecydowanie był złą nowiną, nie był 
tak mroczny ani potężny. 
Aislinn uderzyła ręką w ramę lustra, powodując, że stół, na którym siedział facet 
zakołysał się i prawie przewrócił. Stół w pokoju pozostawał w spoczynku. 
Chwytając za jedną stronę stołu, Lustrzany Chłopak zmarszczył brwi, otwierając usta, 
by coś powiedzieć. Aislinn mu przerwała. 
- Myliłeś się, Torin. Ona już nie ma mocy. 
Torin wzruszył ramionami. 
- Nie ma? Cóż, to z pewnością zmienia wszystko na bardziej interesujące. – 
Uśmiechnął się. Może niektóre kobiety znalazłyby w tym coś czarującego. Ja 
znalazłam coś paskudnego. To musiało byd widoczne na mojej twarzy, bo jego szeroki 
uśmiech szybko opadł i zwrócił się do Aislinn ze wzruszeniem ramion. – Nieważne. 
Nigdy się nie mylę. Mówiłem wam, że Thorne Abbey zostanie pochłonięte przez ogień 
i zostało. Mówiłem wam, że ta dziewczyna zostanie do was wysłana i została. 
Wskazał na Aislinn. Powierzchnia lustra zagięła się wokół jego palca, jak elastyczna 
baoka. 
- I mówiłem wam, że stracicie Grace dla jednej z bestii. Nikt nie chciał mi wierzyć – 
powiedział do mnie. – A jednak tu jesteś. Dowód, że moje przepowiednie są zawsze 
prawidłowe. I to, co wam powiedziałem jest prawdą, Aislinn – dodał zwracając się do 
niej. – Ta dziewczyna powstrzyma czarownice Casnoff. 
W pokoju zapadła ciężka cisza, wszystkie gapiłyśmy się na faceta w szkle i 
próbowałam owinąć swoje myśli wokół faktu, że Brannick, mega okrutne czarownice 
zabójczynie, słuchały tryskającego przepowiedniami czarodzieja i ten otóż czarodziej 
wytypował mnie do zakończenia tej wielkiej, wkurzającej, magicznej wojny, która się 
warzyła. Wciąż nie podobało mi się nazywanie mojego taty „bestią”, więc starałam 
się, jak mogłam, by wyglądać tak pogardliwie, jak byłam w stanie. 
- Macie magiczne lustro? Powinniście wspomnieć o tym wcześniej – powiedziałam do 
Izzy. – Znaczy, to o wiele fajniejsze od drutu kolczastego i bunkrów. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- To nie jest magiczne lustro – odpowiedziała Izzy i nie mogłam nic na to poradzić, ale 
zauważyłam, że jej oczy nie ruszają się od Torin. – Jest naszym więźniem. 
- Gościem – przerwał Torin, ale wszyscy go zignorowali. 
- Jak udało wam się uwięzić czarodzieja, skoro nie używacie magii? – zapytałam. 
- Brannick go nie uwięziły – odpowiedziała mama. – Sam to zrobił. 
Torin nagle bardzo zainteresował się prostowaniem mankietów, odwracając się od 
nas. 
- Próbował rzucić zaklęcie, które było dla niego troszeczkę za duże – dodała Finley. – 
Kończąc tu, od 1589 
- 1587 – poprawił Torin. – I zaklęcie wcale nie było dla mnie „za duże”. Było tylko… 
trudniejsze niż myślałem. 
Finley parsknęła. 
- Jasne. Tak czy inaczej, Avis Brannick znalazła go… to, nieważne, kilka lat później i 
przywiozła lustro do reszty rodziny. 
- Kiedy Avis odkryła, że Torin ma moc proroctwa, że mógłby byd też użytecznym 
narzędziem. Od tamtej pory jesteśmy jego opiekunami – zakończyła Aislinn. 
Zastanawiałam się, czy zawsze opowiadają historie w tak krążąc. Przypomniało mi to 
potrójne spojrzenie Elodie, Anny i Chaston i poczułam kolejny z tych dziwnych bólów 
w klatce piersiowej. Nie to, żebym lubiła tamtą trójkę, ale teraz jedna z nich była 
martwa, a dwie pozostałe zaginęły. Bóg jeden wie, co się z nimi stało. 
- Zostały skażone – powiedział Torin i zaskoczył mnie. 
- Co? 
- Właśnie myślałaś o dwóch czarownicach, które znałaś w szkole, zastanawiając się, co 
się z nimi stało – powiedział. Po raz pierwszy zauważyłam, że jego oczy były tak 
brązowe, że prawie czarne. – Podejrzewasz, że panie Casnoff zmieniły je w demony. 
Zrobiły to. 
- Czekaj, to nie tylko przewidujesz przyszłość? Inne rzeczy też wiesz? 
Przytaknął, zadowolony z siebie. 
- Wiem wiele rzeczy, Sophie Mercer. A ty masz tak wiele pytań, nieprawdaż? Gdzie się 
podziewałaś przez te siedemnaście dni? Co stało się z twoją małą, wysysającą krew 
przyjaciółką i twoim tatą…? 
Bez namysłu przeszłam przez pokój i by stanąć tuż naprzeciw szkła. 
- Czy mój tata żyje? Czy Jenna…? 
Przerwałam, gdy Torin zaczął chichotać i wycofywać się. 
- Nie mogę wydać wszystkich moich sekretów – powiedział, rozkładając szeroko ręce. 
Każda cząstka mojej magii chciała uderzyć w lustro i roztrzaskać go na drobne 
kawałeczki. Zdecydowałam się jednak na uchwycenie ramy i potrząśnięcie nią. 
- Powiedz! – krzyczałam, gdy upadł na ziemię, lustrzany stół w końcu się przewrócił, a 
papiery rozsypały się po podłodze. 
Silne ręce chwyciły mnie za ramiona i odciągnęły do tyłu. Odwróciłam się, 
spodziewając się trzymającej mnie Aislinn, ale była to mama. 
- Przykryj z powrotem to cholerstwo – powiedziała mama do swojej siostry. Gdy 
Aislinn przykrywała lustro płótnem, mama odgarnęła mi włosy z twarzy. – Znajdziemy 
twojego tatę, skarbie. I Jennę. – Rzuciła spojrzenie na teraz-już-przykryte lustro. – I 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

nie zamierzamy wykorzystywać do tego Torin. – Jej oczy przeszły na Aislinn. – Tak w 
ogóle to nigdy nie powinnyśmy zaczynać go słuchać. 
- Nie mamy za bardzo wyboru, Grace – powiedziała Aislinn. Brzmiała na zmęczoną. 
Czymkolwiek był zielony napój, przestawał działad i czułam jak zmęczenie wraca do 
moich kości. Właśnie miałam zapytać, czy mogę wrócić do pokoju, kiedy Aislinn 
westchnęła i powiedziała: 
- Możemy o tym porozmawiać później. Zaraz zajdzie słońce. – Skinęła na Finley i Izzy. 
– Chodźcie dziewczyny, czas na patrol. 
Bez słowa, obie młodsze Brannick skierowały się do drzwi. Patrzyłam, jak odchodzą i 
knułam, kiedy mogłabym się tu wykraść, by zamienić słówko (albo tysiąc) z Torin, 
kiedy Aislinn zacisnęła rękę na moim ramieniu. 
- Ty też, Sophia. 
- Co? 
- Wszystkie Brannick poniżej osiemnastki są zobowiązane do patrolowania terenu 
podczas wieczornej zmiany. 
Wręczył mi coś i zajęło mi parę sekund, zanim zorientowałam się, co to było: srebrny 
kołek. Zamrugałam na Aislinn, nie rozumiejąc. Uśmiechnęła się i było to przerażające. 
- Witaj w rodzinie. 

Rozdział 6 

- Więc mimo poważnego urazu głowy, i tego, że dowiedziałeś się, że jesteś członkiem 
tej rodziny jakieś trzydzieści szalonych minut temu – i masz bardzo małe 
doświadczenie w trzymaniu broni – wysyłają cię na patrol? – zapytałam, gdy 
spotkałam przy tylnych drzwiach Finley i Izzy. 
Po tym jak Aislinn wydała swoje polecenie, mama próbowała sprzeczać się w moim 
imieniu, mówiąc, że A) wciąż przetwarzałam to całe „bycie Brannick”, i B) dużo 
przeszłam, więc może przydałaby mi się drzemka. Albo przekąska. 
Odpowiedzią Aislinn było, żeby dad mi dziesięd minut na prysznic, jakieś ciuchy Finley 
i manierkę pełną tego sosnowego płynu. Prysznic pomógł, nawet jeśli był letni; i 
mimo, że ubrania były trochę z długie i trochę za ciasne, cieszyłam się, że nie miałam 
na sobie brudnych, zakopconych rzeczy z Thorne Abbey. Wsunęłam srebrny kołek w 
Jeną z pętli przy pasku i miałam nadzieję, że nie rozkroi mi tętnicy. Wtedy wzięłam 
kilka łyków zielonego czegoś, przed zejściem na dół, i mimo, że wciąż smakowało 
okropnie, poczułam się lepiej. 
Teraz wzięłam kolejny niepewny łyk, kiedy Izzy prychnęła i powiedziała: 
- Jestem pewna, że nawet ścięcie głowy nie zwolniłoby nas z patrolu. 
Uśmiechnęłam się, czym zarobiłam piorunujące spojrzenie od Finley. 
- Wiem, że musisz się przyzwyczaić po wróżkowaniu, czy czymkolwiek, ale to jest to, 
jak my sobie tutaj radzimy – powiedziała, podsuwając mi czarny plecak. 
- Proszę cię. Chyba nigdy nie spotkałaś wróżki, skoro myślisz, że robią cokolwiek 
haniebnego – odpowiedziałam. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Spotkałyśmy mnóstwo wróżek – powiedziała ostrym tonem Finley, ale jej ramiona 
podniosły się do uszu i Izzy rzuciła jej ciekawskie spojrzenie. Tak czy inaczej. Miałam 
dośd swoich własnych rodzinnych dramatów, by mieszać się jeszcze w te. Ale wtedy 
przypomniałam sobie, że technicznie, Izzy i Finley były moją rodziną. Demony po 
jednej stronie, łowcy Prodigium po drugiej. Czy można było się dziwid, że byłam tak 
popieprzona? 
Finley odwróciła się do drzwi, które były zamknięte na kilka różnych zamków. 
Przypatrywałam się, jak obracała tarczę* w dwóch, następny otworzyła kluczem, 
który miała na szyi i przesunęła zasuwę na samej górze. 
- Rany, założę się, że dostanie się do swojej szafki zajmuje wam wieki – zażartowałam, 
ale Izzy potrząsnęła głową. 
- Nie chodzimy do szkoły – powiedziała i było coś tak poważnego i smutnego w jej 
głosie, że nie miałam serca, by mówić jej, że tylko żartowałam. 
Finley pchnęła ramieniem drzwi i otworzyły się ze złowieszczym skrzypnięciem. 
Wyszłyśmy na zewnątrz, na coś, co wyglądało jak plac zabaw zaprojektowany przez 
ninja. Były tam dwie belki równowagi, obie co najmniej sześć stóp nad ziemią. Była 
tam też belka do podciągania się i ciężka, żelazna klatka na samym skraju polany. 
Zaraz obok było utworzone kilka celów. W jednym z nich zauważyłam wbite strzały, 
jakieś wykrzywione noże w drugim i shurikeny w trzecim. 
Drzewa otaczały polanę a tuż za nimi mogłam rozpoznać kilka innych budowli. 
Podążając za moim wzrokiem, Izzy skinęła głową w tamtym kierunku i powiedziała: 
- Obozowisko. Wybudowano to miejsce w latach trzydziestych, kiedy wciąż było dużo 
Brannick. Zwykły mieć tu zgromadzenia. Nazywaliśmy to wielkim spotkaniem 
Brannick… 
- Zamknij się, Iz – powiedziała Finley, odchodząc od nas. – Ona nie jest pieprzoną 
Brannick, więc nie opowiadaj jej o wszystkich naszych głupotach, dobra? 
Oczywiście, tak naprawdę nie powiedziała „głupota”. Ani „pieprzona” jeśli o to chodzi. 
Kilka miesięcy temu, miałabym dla niej ciętą ripostę, ale zdecydowałam sobie 
odpuścić. Odwróciłam się do Izzy, by dopytad o coś więcej o Brannick i to zrobiłam, 
zachodzące słońce rzucało światło na szmaragdowy wisiorek na jej szyi. Nagle pojawił 
mi się w myślach obraz roztrzaskanego krwawego klejnotu Jenny i odepchnęłam go 
od siebie. Wciąż jeszcze moja twarz musiała to odzwierciedlać, ponieważ Izzy 
powiedziała: 
- Normalnie taka nie jest. Cóż, w sumie jest, ale brzydkie słowa są czymś nowym. 
Po części chciałam poczochrać jej włosy, ale coś mi mówiło, że nie odebrałaby tego 
dobrze. Zamiast tego, po prostu wzruszyłam ramionami i powiedziałam: 
- Nie o to chodziło. Po prostu myślałam o… Zapomnij. Tak czy inaczej, łapię, czemu 
Finley nie jest w najlepszym nastroju. 
Zachodzące słońce przypalało jasno miedziane włosy Finley, gdy podkradała się 
wzdłuż polany i zniknęła między drzewami. Izzy i ja podążyłyśmy za nią i przewiesiłam 
sobie plecak przez ramię. Brzdęknął i spojrzałam na Izzy. 
- Więc co dokładnie pociąga za sobą „patrolowanie”? 
Wzruszyła ramionami. 
- Upewnia, że lasy są czyste z supe*. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Czemu miałyby byd zupy w… oh, „supe”? Jak od „nadprzyrodzony”? tak nas 
nazywacie? 
Izzy się nie odwróciła i mogła byd to tylko gra światła, ale miałam wrażenie, że 
koniuszki uszu jej się zaróżowiły. 
- Tak tylko wymyśliłam – wymamrotała i cieszyłam się, że była do mnie obrócona 
plecami, gdy uśmiech wylał mi się na twarz. 
- Podoba mi się. 
Wtedy się obróciła i zdałam sobie sprawę z tego, że mój wyraz twarzy był śmiertelnie 
poważny. 

* gra słów: supe – skrót od super, soup – zupa, supernatural - nadprzyrodzony 

- Serio – powiedziałam. – Wiesz, jak sami siebie nazywamy, prawda? Prodigium. – 
wydałam drwiące parsknięcie. – Jedyną bardziej lamerską i pretensjonalną rzeczą od 
łaciny jest korzystanie z łaciny. 
Izzy przyglądała mi się przez chwilę i widocznie stwierdziła, że nie robiłam sobie z niej 
żartów, bo tylko delikatnie skinęła. Po raz pierwszy zauważyłam, że miała grupkę 
piegów w poprzek nosa, tak jak ja. 
Straciłam wtedy Finley z oczu, ale Izzy wydawała się wiedzieć, gdzie idziemy. Przez 
długi czas przemierzałyśmy swoją drogę wśród drzew i zarośli w ciszy. Mimo, że 
słońce było już bardzo nisko, pociłam się i pociągnęłam za dekolt mojej pożyczonej, 
czarnej bluzki. 
- Czy naprawdę macie tu aż tyle, um, supe? Z doświadczenia wiem, że nie za bardzo 
lubią kryć się w lasach, otaczających dom grupy ludzi, która chce ich zabić. 
Przystanęłam, gdy wróciło do mnie pewne wspomnienie. Byłam tak zajęta 
wkurzającym szukaniem Brannick, że całkowicie zapomniałam o wilkołaku, którego 
ścigały Izzy i Finley. 
- Co wczoraj stało się z tamtym Wilkołakiem? – zapytałam teraz Izzy. 
Izzy obróciła się do mnie z uśmiechem, który strasznie przypominał mi jej matkę. 
- Jak myślisz, na co dziś polujemy? 
Obróciłam się i przesunęłam plecak tak, by był z przodu, wtedy go otworzyłam. 
Więcej srebrnych kołków. Małe, szklane buteleczki wody święconej. I, o mój Boże, czy 
to była spluwa? 
Moje kolana się chwiały, kiedy zapinałam Torbę Śmierci i ostrożnie opuściłam ją na 
trawę. 
- Coś nie tak? – zapytała Izzy. 
- Um, dużo? Szczerze, w tym momencie jest wiele nie tak. Mianowicie fakt, że 
jesteście nastolatkami z torbami pełnymi pistoletów. 
Izzy trochę zesztywniała na te słowa. 
- Nie jesteśmy dziedmi – wypluła. – Jesteśmy Brannick. 
Wzdychając, wsadziłam ręce do kieszeni. 
- Łapię to, ale Izzy zrozum, nie mogę zabić wilkołaka. Znam wilkołaki. Z pewnymi 
mieszkałam i są… cóż, są wielkie i zaślinione, i strasznie przerażające, ale nie mogę 
żadnego zabić. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Czekałam, aż nagle wyciągnie kuszę, albo podręczną armatę, albo jakikolwiek inne 
zwariowane narzędzie, które bez wątpienia miała spakowane. Jednak pochyliła głowę 
i zapytała: 
- Mieszkałaś z wilkołakami? 
Było już prawie całkiem ciemno i chciałabym widzieć jej twarz lepiej. 
- Tak – odpowiedziałam. – W Hex Hall. Było tam kilka z nich. Dziewczyna, Beth, była 
naprawdę miła. I był też dzieciak, Justin, który nie był wiele starszy od ciebie. 
Uklęknęłam, by z powrotem wziąć torbę, tylko po to, by po raz kolejny mnie cholernie 
zszokowała, pytając: 
- Z jakimi jeszcze rodzajami supe mieszkałaś? 
Spoglądając na nią w górę, powiedziałam: 
- Ze wszystkimi. Tak jak powiedziałam wcześniej, wróżki… i czarownice, i 
czarnoksiężnicy. Moja współlokatorka była… - urwałam i dałam sobie chwilę na 
przełknięcie guli, która utworzyła mi się w gardle. – Moja współlokatorka była 
wampirem. Jenna. 
- Kurczę – powiedziała Izzy, po raz kolejny brzmiąc jak dziecko. Szczególnie, kiedy 
dodała – Mama i Finley zmierzyły się w zeszłym roku z kilkoma wampirami. Nie 
pojechałam, bo powiedziały, że to zbyt niebezpieczne. Nie byłaś wystraszona, jaka 
była, że wypije ci krew, jak będziesz spad? 
Moim odruchem było bronienie Jenny, ale pamiętałam, jak się czułam pierwszej nocy 
w naszym wspólnym pokoju, kiedy weszłam, by znaleźć ją opróżniającą woreczek 
krwi. 
- Trochę. Zanim ją poznałam. Ale kiedy już to zrobiłam, nigdy nie bałam się, że mnie 
skrzywdzi. Była – jest – moją najlepszą przyjaciółką. – I wtedy, zanim zaczęłabym 
płakać, ryzykując śmierć przez odwodnienie, wstałam, trzymając plecak z dala od 
mojego ciała. – Ponadto, trochę trudno jest się bad wampira, który ma zaledwie pięć 
stóp wzrostu i ma różowe włosy, rozumiesz? 
Izzy przez moment milczała, po czym powiedziała: 
- Różowe włosy? 
- Cóż, nie na całej głowie, ale pasemko… - powiedziałam, zanim zarejestrowałam, 
sposób, w jaki Izzy wypowiedziała „różowe włosy”. Pomyślałam o tych wszystkich 
papierach, aktach i pudlach w Sali Bojowej. – Słyszałyście o niej? Widziałyście ją? – 
zapytałam, serce rosło mi w piersi. 
- Nie – powiedział ostro inny głos i odwróciłam się, by zobaczyć stojącą za mną Finley. 
– Niczego nie słyszałyśmy o różowo-włosej wampirce, gdybyśmy słyszały, to 
pojechałybyśmy do Anglii, by ją zakołkować, bo to właśnie robimy. Teraz chodźmy. 
- Kłamiesz! – nigdy nie podejrzewałam, że mój głos może byd tak głośny, ale wydawał 
się rozbrzmiewać wśród ciemnego lasu. – I jeśli jeszcze kiedykolwiek usłyszę słowo 
„kołek” w odniesieniu do Jenny, to… 
- Co? – odkrzyknęła Finley. – Wywrócisz mnie? Wyrwiesz mi włosy? Nie masz mocy. 
Straciłyśmy wszystko dla ciebie, a ty jesteś bezużyteczna. 
- Och, przepraszam, że mój brak magii jest dla was uciążliwy. I co miałaś na myśli 
mówiąc „straciłyśmy wszystko”? 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Finley podeszła do mnie bliżej i w łagodnym blasku księżyca, mogłam dostrzec 
błyszczącą w jej oczach złość. 
- Nie zawsze była tylko nasza trójka. Jakieś siedemnaście lat temu było nas prawie 
pięćdziesiąt. Wciąż nie było to zbyt wiele, ale było to coś. – Przerwała i przetarła nos. 
– Zanim reszta dowiedziała się, że twoja mama spotykała się z demonem. Moja mama 
miała byd kolejną głową rodziny, ale ją wykopali. Wybrali jakąś daleką kuzynkę, by 
nimi dowodziła, jakąś laskę, która nie była nawet bezpośrednią potomkinią Maeve 
Brannick. 
- Dobra, cóż, przykro mi, że twoja mama nie została Głową-Brannick, czy kim tam, ale 
to wszystko zdarzyło się przed naszymi narodzinami, więc nie widzę… 
- Trzy miesiące po tym, jak została wybrana nowa przywódczyni, poprowadziła całą 
rodzinę Brannick na najazd na największe siedlisko wampirów w Ameryce Północnej. 
Potrzebujesz, żebym ci wyjaśniła, co stało się potem? 
Mając nudności w żołądku, potrząsnęłam głową. 
- To było głupie i bezsensowne, i mama by to wiedziała – powiedziała Finley, prawie 
wypluwając słowa. – Jeśli twoja mama nie wyrzuciłaby mojej mamy z Brannick, do 
tego najazdu by nie doszło. Ale wiesz co? Wtedy Torin powiedział, że będziesz tą, 
która zatrzyma Casnoff, pomyślałam, Hej, może był jakiś sens w straceniu całej 
rodziny. Przynajmniej ten dziwoląg będzie mógł zrobić coś dla nas. Ale nie możesz. 
Więc te wszystkie Brannick umarły na nic. 
Nie wiedziałam, co odpowiedzieć na cokolwiek z tego. Więc ostatecznie 
zdecydowałam się na najprostszą rzecz. 
- Przykro mi. 
Parsknęła i sięgnęła po coś przy jej talii. 
- Nieważne. To już nie ma znaczenia. Teraz skończmy te okrążenie, zanim… 
Nie skończyła zdania. Tym razem nie było żadnego ryku, żadnego wyskoczenia z 
krzaków. Był tylko wielki, ciemny kształt, wyskakujący z nocy i krzyk Finley, kiedy 
wilkołak na niej wylądował. 

Rozdział 7 

Na kilka sekund wszystko zstąpiło do pandemonium. Wilkołak warczał, Izzy krzyczała 
na Finley, a ja najwyraźniej po raz kolejny upuściłam plecak pełen broni, bo nie był on 
już moich rękach. Tak głupio, jak to brzmiało, wciąż czekałam, mając nadzieję, że 
poczuję magię wzbierającą we mnie od stóp. Czy kiedykolwiek przywyknę do bycia… 
cóż, człowiekiem? 
Moje palce w końcu zacisnęły się na pasku od plecaka, ale nawet, gdy go do siebie 
przyciągnęłam, zastanawiałam się tylko, co zamierzam zrobić. Nigdy w życiu nie 
strzelałam z pistoletu i nie byłam za bardzo pewna, jak coś zakołkować. Słowa Finley i 
Aislinn odbijały się echem po mojej głowie: Bezużyteczna, bezużyteczna, 
bezużyteczna. 
Podniosłam wzrok na Izzy, która trzymała ten sam nóż, którego użyła zeszłej nocy na 
mnie, ale kiedy Finley i wilkołak tarzali się w błocie, Izzy chwiała się na nogach, 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

zapewne niepewna, jak zaatakować kreaturę, nie krzywdząc przy tym Finley. 
Zanurkowałam w torbie i wyciągnęłam podręczne fiolki wody święconej. Podnosząc 
się na nogach, rzuciłam nimi w plecy wilkołaka z całych sił. 
Okazało się, że nie było to wystarczające, bo tylko jedna z małych buteleczek się 
roztrzaskała. Reszta niewinnie stoczyła się po sierści na ziemię. Jednak odwróciłam 
jego uwagę. 
Podniósł się z Finley i obrócił do mnie twarzą, wielkie strugi śliny kapały mu z pyska. 
Przełknęłam ślinę, gdy Finley się cofnęła. 
Ostatniej nocy widziałam w oczach wilkołaka przebłysk człowieczeostwa. Dziś podczas 
rosnącej pełni księżyca było to oczywiście bardziej zwierzę, niż człowiek. Jednak wciąż 
mnie nie zaatakowało. Zamiast tego obniżyło nos i powąchało mnie, przekrzywiając 
głowę na bok. 
- Racja – powiedziałam, licząc na to, że mój głos nie zadrżał. – Wiesz, czym jestem. – 
Może i nie mogłam używać magii, ale wiedziałam, że wilkołak wciąż mógł wyczuć, że 
byłam czymś więcej niż zwykłym człowiekiem. – Teraz spójrz – powiedziałam, bardzo 
świadoma tego, iż Finley i Izzy gapią się na mnie jak na wariatkę. – Wiem, że się boisz i 
wiem, że te dziewczyny polowały na ciebie. Ale jeśli je skrzywdzisz, to tylko dasz 
innym osobom jak one więcej powodów, by cię zabić. Więc dlaczego po prostu, uh, 
nie czmychniesz? 
Wilkołak rozważał to i przez trzy oddechy myślałam, że wszyscy wyjdziemy z tego bez 
szwanku. 
I wtedy obnażyło swoje zęby, niski warkot wydobył się z jego klatki piersiowej i 
wiedziałam, że wykrzywiłam twarz. 
Kątem oka widziałam Finley ładująca strzałę w mini-kuszy, ale wiedziałam, jak szybko 
potrafią poruszać się wilkołaki. Nie było możliwości, że odda strzał zanim to na mnie 
skoczy. I wtedy zobaczyłam jasny błysk. Przez sekundę myślałam, że może Izzy 
strzeliła, ale wtedy napełniło mnie uczucie gniewu i dumy, i… mocy. Moja ręka się 
uniosła, palce zawirowały i wilkołak zamarzł, sieć magii zatrzymała go w miejscu. 
Tam! Głos Elodie wywyższał się w mojej głowie i gdybym mogła kontrolować swoje 
ciało, zazgrzytałabym zębami. 
Doceniam bezpieczeostwo, ale proszę cię. To body-snatcher* coś musiało zostać 
zatrzymane. 
Tym razem nie było odpowiedzi, ale czułam jeszcze więcej magii zalewającej moją 
głowę i ramiona. Oglądałam, jak moje palce ponownie się poruszają i zaklęcie 
trzymające wilkołaka pulsowało, rozrzucając niebieskie iskry. I wtedy, wraz z 
podmuchem powietrza wilkołak zniknął. 
Gdzie on się podział? zapytałam Elodie. 
Inny wymiar, odpowiedziała i zastanawiałam się, jak głos w mojej głowie mógł 
brzmied tak lekceważąco. 
Co… zaczęłam pytać, ale obróciłam się, stając twarzą w twarz z dziewczynami 
Brannick. 
- Przestańcie być złośliwe dla Sophie – słyszałam jak mówiłam. 
Finley i Izzy spojrzały po sobie i wróciły do mnie. 
- Um, dlaczego mówisz o sobie w trzeciej osobie? – zapytała Izzy. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Ale Finley potrząsnęła głową. 
- To nie jest Sophie, Iz – powiedziała. – Pamiętasz, co mówiła? Może używać magii 
tylko, gdy opęta ją duch. Zgaduję, że to właśnie duch. 
Czułam, jak skinęłam. 
- Elodie –powiedziały moje usta. – I mówię poważnie. Nie jest może dokładnie moją 
ulubioną osobą, ale w dużej części była. To nie jej wina, że wasz głupi klub wywalił 
Aislinn i skazał się na śmierć. Gówno się stało. – Zrobiłam krok do przodu w kierunku 
Finley, patrząc jak mój palec szturchnął ją w pierś. – Więc weź swój nastoletni angst** 
gdzie indziej i daj dziewczynie trochę luzu. 
Oniemiało mnie. Elodie Parris broniła mnie? Może w tym całym chaosie, piekło 
rzeczywiście było zamarznięte. 
Finley zwężyła na mnie swoje oczy, ale Izzy powiedziała: 

* body-snatcher wg słownika oznacza osobę, która kradnie ciała z grobów i je potem 
sprzedaje, ale nie za bardzo mi to pasuje do kontekstu, więc zostawiłam, jak było. 
**angst jest to stan umysłu wynikający z braku sensu lub celu życia, ale w języku 
polskim nie ma słowa na określenie tego; zapożyczenie tego słowa z angielskiego jest 
wg tego, co wyczytałam dopuszczalne 
- Ona cię uratowała, Fin. Zanim duch w nią wszedł. Walczyła z wilkołakiem, mimo że 
nie miała żadnej magii, ani umiejętności bojowych. Ta zjawa wydaje się byd głupkiem, 
ale może… może ma racje. 
Widzisz? powiedziała w mojej głowie Elodie. Oto, jak manipulujesz takimi laskami. 
Naprawdę nie potrzebuję, żebyś walczyła za mnie w moich bitwach, odpowiedziałam, 
a ona parsknęła. 
O tak, zdecydowanie miałaś tego wilkołaka. 
Już chciałam odpowiedzieć sarkastyczny komentarzem, ale zanim zdążyłam, Elodie 
zwiała. Ostatnio, gdy to robiła, byłam nieprzytomna, co jak się okazuje było dobre. Bo 
jeśli duch posiadający twoje ciało nagle znika? To trochę traumatyczne. 
Czułam ręce i kolana, zapierające dech w piersiach uczucie posiadania zespołu 
pomocy, rozdzierające moją duszę. Zostałam tam oddychając głęboko i zastanawiając 
się, jak miałam zamiar znowu wstać. I wtedy poczułam rękę wślizgującą mi się pod 
ramię. Izzy pomagała mi się dźwignąd na nogi. Finley wzięła moją drugą rękę i mając 
mnie między sobą, podniosły mnie i prowadziły. 
- Dzięki – wymamrotałam. 
Ku mojemu zdziwieniu, to Finley się odezwała: 
- Nie ma sprawy. – potem dodała do Izzy – Zabierzmy ją z powrotem do domu. 
Potykałyśmy się w ciemną noc. 
- Więc, czy masz jakiś pomysł, gdzie wysłała tego wilkołaka? – zapytała Izzy. 
- Powiedziała, że do innego wymiaru, więc kto do cholery może wiedzieć? 
Kiedy dotarłyśmy do domu, mama i Aislinn siedziały w kuchni. Obie miały kubki z 
kawą i z napięcia wiszącego w powietrzu, zgadywałam, że miały coś w rodzaju 
intensywnej konwersacji. Gdy Finley grzebała w szafkach w poszukiwaniu apteczki – 
rana na jej ramieniu była czerwona i wyglądała groźnie – opowiedziałam Aislinn, co 
się stało. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- To bardzo silne zaklęcie – powiedziała i mimo, że natychmiast w moich myślach 
pojawiły się słowa Nie sądzisz?, odepchnęłam je. – Jeśli możesz wysyłać potwory w 
inny wymiar… - kontynuowała Aislinn, ale jej przerwałam. 
- Ja nie mogę. Elodie może. I nie jest tak, że jest niezawodna. – To był najmilszy 
sposób na powiedzenie tego, jaki mi przyszedł na myśl, Wycofaj się z tego planu z 
bronią, bo to się nie stanie. 
Aislinn opadła z powrotem na krzesło, błysk w jej oku zanikał. 
- Fakt. To dobra kwestia. 
Mama powiedziała: 
- Dobra, wystarczy jak na dzisiejszą noc. Sophie potrzebuje wypoczynku i jestem 
pewna, że Finley i Izzy również. – Rozejrzała się po kuchni. – Skoro o tym mowa, gdzie 
jest Izzy? 
Finley skrzywiła się, poklepując bandaż na miejscu. 
- Pewnie poszła już na górę. 
Powiedzieliśmy więc sobie dobranoc, dając kres temu, co mogło byd moimi 
najbardziej dziwacznymi dwudziestoma-czterema godzinami mojego życia (co dużo 
mówi). Aislinn powiedziała, że mogę zatrzymać sypialnię, którą miałam wcześniej i po 
uściskaniu mamy – która najwyraźniej zamierzała zostać na dole, by dokooczyd 
dyskusję z Aislinn – powlokłam się z powrotem nikle oświetloną klatką schodową do 
swojego pokoju. 
Izzy stała u mnie pod drzwiami, ściskając w jednej ręce folder. 
- Hej – powiedziała, brzmiąc jak baranek. 
- Hej. Słuchaj Izzy, jestem naprawdę wykończona, więc o czymkolwiek chcesz 
pogadać… 
- Proszę – powiedziała, wpychając mi folder do rąk. – Chciałam tylko podziękować. Za 
próbę ratowania Finley i za… nie wiem. Bycie dla nas milszą niż musiałaś. 
Uśmiechnęłam się do niej i przez chwilę odprawiałyśmy taniec „czy mamy zamiar się 
przytulić?”, obie poruszałyśmy się w przód i w tył, trzymając ręce przy sobie. Fajnie 
wiedzieć, że nieporadność najwyraźniej była rodzinna. W końcu po prostu, tak jakby 
poklepałyśmy się po ramionach, zanim Izzy wróciła na dół, a ja skierowałam się do 
swojego pokoju. 
Oparłam się o drzwi, otwierając folder, który dała mi Izzy. ta ostatnia czynnośd była 
dobrym pomysłem, bo zaraz, gdy zobaczyłam, co było w środku, moje kolana 
wymiękły. Osunęłam się po drzwiach, zakrywając usta ręką, gdy łzy nalały mi się do 
oczu. 
W folderze były tylko dwie rzeczy. Jedną była fotografia w ziarnistym kolorze, 
wyglądająca jak z policyjnego monitoringu. Następną rzeczą była kartka papieru z 
kilkoma zapisanymi linijkami. Zdjęcie ukazywało wampira, którego dobrze znałam – 
Lorda Byrona. Tak, poety. Był nauczycielem w Hex Hall i zaraz po tym, jak opuścił 
szkołę, widziałam go w Londyńskim klubie. I oto był, spacerując po ulicy z groźnym 
spojrzeniem na twarzy. Ale nie był sam. 
Obok niego szła Jenna, oglądając się nerwowo na coś przez ramię. Była chudsza niż 
normalnie i bledsza, jeśli to było w ogóle możliwe. Ale nie można było pomylić tego 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

jaskrawego, różowego pasemka. Przebiegłam palcami po jej odzwierciedleniu, zanim 
spojrzałam na kartkę. 
Nowy wampir dołączył do grupy Lorda Byrona, mówiła notatka. Kobieta, wiek do 
ustalenia, prawdopodobnie Jennifer Talbot. 
Była pod tym data. Podczas tych trzech tygodni, które straciłam, zdjęcie było zrobione 
mniej niż tydzień temu. 
Jenna była bezpieczna. Jenna była bezpieczna i nie spłonęła. Była z Byronem, który 
może i był totalnym palantem, ale mógł dobrze się nią zaopiekować. 
Zamknęłam oczy i przycisnęłam mocno zdjęcie do swojej piersi. Skoro Jenna żyła, to 
może tata, Archer i Cal również. 

Rozdział 8 

Następnego ranka Izzy zabrała mnie na wycieczkę po posiadłości. Zgodnie z 
zapewnieniami były tam bunkry i drut kolczasty, ale główną rzeczą, jaką 
zapamiętałam było to, jak to wszystko było to spokojne i bezużyteczne. 
- Zawsze tu mieszkałyśmy i inne Brannick traktowały to jako coś w rodzaju pół-domu. 
Przyjeżdżały tu na specjalne treningi, strategiczne posiedzenia i takie tam - mówiła 
Izzy, gdy szłyśmy przez podziemie. Było tam kilka łóżek, wszystkie pokryte takimi 
samymi drapiąco-wyglądającymi, niebieskimi kocami. Fluorescencyjne lampy 
brzęczały nam nad głowami. 
- Gdzie twój tata? – zapytałam, siadając po turecku na łóżku. – Znaczy, na pewno 
jakiegoś masz. 
Izzy bawiła się swoimi włosami. 
- Poluje na supe na własną rękę. Mężczyznom jest zabronione żyć z Brannick. 
Przyjeżdżają tylko na, uh, wizytę i pewne rzeczy. Zazwyczaj widzimy go co trzy 
miesiące, czy jakoś tak. 
- To bardzo… Amazoosko Kobiece. 
Usiadła obok mnie i zaczęła skubać koc. 
- To jest do bani – wymamrotała. 
Złapałam się na tym, że chciałam przykryć jej dłoń swoją, ale cofnęłam ją w ostatniej 
chwili. 
- Dziękuję za zdjęcie Jenny – powiedziałam, zmieniając temat. 
Zawstydzona, Izzy nagle bardzo zainteresowała się jednym ze swoich paznokci. 
- To nic takiego. Kiedy powiedziałaś różowe włosy, przypomniało mi się to zdjęcie, 
które dostałyśmy w zeszłym tygodniu i skojarzyłam, że to była ona. 
- Zgaduję, że nie macie innych zdjęć? – Tak mi ulżyło, że z Jenną było dobrze, ale nie 
zmniejszyło to wiercącego mnie uczucia mdłości, ilekroć myślałam o swoim tacie, Calu 
i Archerze. 
Izzy potrząsnęła głową. 
- Nie, to jedno przyszło od przyjaciela mamy, specjalizującego się w polo… nadążaniu 
za wampirami. – Spuściła głowę, spoglądając na mnie spod grzywki. – Wciąż się 
martwisz o swojego tatę, prawda? 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Mój głos był trochę zduszony, kiedy odpowiedziałam: 
- Tak. Martwię. Aktualnie martwię się o wielu ludzi. Myślisz, że… ten gościu z lustra, 
Torin. Naprawdę mógłby wiedzieć, gdzie jest mój tata? 
Coś drgnęło w twarzy Izzy i przyhamowała trochę. 
- Może. Ale powie masę przemądrzałych rzeczy, zanim może powie ci coś istotnego. 
Taki już jest. 
Wstając, powiedziałam: 
- Myślę, że sama też jestem przemądrzała. – Wbiegłam po schodach od podziemia, 
zdeterminowana, by zamienić słówko z Lustrzanym Chłopakiem. Póki nie wiedziałam, 
czy ludzie, o których się martwiłam byli bezpieczni, nie mogłam nawet skupić się na 
tej całej sprawie z Casnoff. 
Ale kiedy dotarłam do Sali Bojowej, w środku była mama, opierająca się o duży stół, 
ze skrzyżowanymi rękami, mierząc się z Torin. O czymkolwiek mówili, przestali, gdy 
weszłam. Nie spodobały mi się wyrazy twarzy ich dwójki. 
- Um, hej – powiedziałam, stukając kostkami ręki w futrynę. – Przyszłam z tobą 
porozmawiać. 
- Dobrze – powiedziała mama, ale potrząsnęłam głową. 
- Nie z tobą. Znaczy, na pewno musimy porozmawiać, ale najpierw chciałam 
porozmawiać z tobą. – Wskazałam na Torin. 
Wyszczerzył do mnie zęby w uśmiechu. 
- Naturalnie. Aczkolwiek zgaduję, że twoje pytania będą takie same, jak twojej matki. 
Gdzie jest James, czy żyje, czy jest jakiś sposób, żeby go sprowadzić… 
- Wypytywałaś go o tatę? 
Mama rzuciła Torin nieprzyjemne spojrzenie. 
- Wypytywałam. Nie żeby wyszło z tego coś dobrego. Zapomniałam, jak bardzo 
wkurzający jesteś. 
Wciąż się uśmiechając, Torin oparł brodę na dłoni i powiedział: 
- No wiesz, gdybyście mnie po prostu uwolniły z tego cholernego lustra, mógłbym 
znaleźć Jamesa osobiście. Udowadniając, że nie spalił się jak frytka oczywiście. 
Zacisnęłam pięści i nazwałam go słowem, którego nigdy, przenigdy nie użyłam w 
obecności mojej mamy, ale nie wydawała się szczególnie urażona. Natomiast bąknęła: 
- Zgadzam się – i szybkim ruchem nadgarstka rzuciła płótnem, zakrywając lustro. 
- Jest bezużyteczny przez większość czasu – powiedziała mama, trąc kark. Zmarszczki 
zmartwienia wokół jej ust stały się jeszcze głębsze. – Aislinn powinna była pozbyć się 
go lata temu. 
- Słyszałem! – zapłakał Torin, jego głos był stłumiony przez płótno. 
Mama wywróciła oczami. 
- Chcesz się stąd trochę wyrwać? 
Zawahałam się. Tym, czego chciałam była rozmowa z Torin, ale wiedziałam, że było 
dużo rzeczy związanych z mamą i potrzebowałam się wyciszyć. Ponadto nie 
zapowiadało się, by Lustrzany Chłopak się gdziekolwiek wybierał. 
- Jasne. 
Skończyliśmy na spacerze. To było dziwne, jak pięknie i niegroźnie wyglądał w ciągu 
dnia las na posiadłości Brannick. Przez długi czas byłyśmy cicho. Dopóki nie 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

dotarłyśmy do pnia olbrzymiego drzewa, wyznaczającego łuk strużce wody, zbyt 
wąskiej by nazwać ją nawet zatoczką, wtedy mama się odezwała: 
- To było moje ulubione miejsce, do którego przychodziłam i myślałam. Byłam wtedy 
w twoim wieku. 
- Założę się, że miałaś wtedy dużo do myślenia. 
Zachichotała, ale nie było w tym dźwięku niczego wesołego. Usiadłyśmy na upadłym 
drzewie. Czubki butów mamy dotykały wody, ale moje były wciąż kilka cali wyżej. 
- Dobra, mów – powiedziałam zaraz, gdy usiadłyśmy. – Chcę usłyszeć całą historię, jak 
z Dziecka Brannick stałaś się Grace… oh, wow. – Obróciłam się i spojrzałam na mamę. 
– Mercer jest tylko wymyślonym nazwiskiem, prawda? Jesteś Grace Brannick. 
Mama wyglądała na trochę zakłopotaną. 
- W noc, kiedy uciekłam, samochodem, który mnie podwiózł był Mercedes. Gdy 
kierowca zapytał, jak się nazywam… improwizowałam. 
Nazwiska były tylko słowami. Wiedziałam to. Ale dowiedzenie się, że nazwisko, 
którego używałam przez całe swoje życie było fałszywe… 
- Więc w takim razie, jak powinnam się nazywać? – zapytałam. – Sophie Atherton? 
Sophie Brannick? – Oba brzmiały dziwnie i sprawiały, że czułam się jakbym nosiła 
ubrania, które nie pasują. 
Mama uśmiechnęła się i odgarnęła mi włosy z twarzy. 
- Możesz się nazywać jak tylko chcesz. 
- Dobra. Czyli Sophie Niesamowita Błyszcząca-Księżniczka. 
Mama się roześmiała, prawdziwie roześmiała i splotła swoje palce z moimi. 
Siedziałyśmy na tamtym drzewie, moja głowa była na ramieniu mamy, która 
opowiedziała mi swoją historię. Przypominało mi to, jak czytała mi przed snem, gdy 
byłam mała. I jej opowieść nie różniła się za bardzo od tych o wróżkach, które 
kochałam, naprawdę mroczne, pełne przerażających rzeczy i zawodów miłosnych. 
- Dorastając tu, życie było… Cóż, widziałaś, jakie jest dla Finley i Izzy. To było brutalne. 
Kochałam swoją rodzinę, ale były tu tylko treningi i walki, i polowania, i jeszcze więcej 
treningów. – Mama westchnęła i przycisnęła policzek do czubka mojej głowy. – Nie 
wydawało się to byd żadnym sposobem na życie. Więc, kiedy miałam dwadzieścia 
jeden lat, odeszłam. Pewnej nocy wyszłam na patrol i po prostu… szłam. 
Wyjechała do Anglii, mając nadzieję, że zrobi więcej badao w celu wzbogacenia 
wiedzy Brannick, by zobaczyć, czy był jakiś inny sposób na bycie użyteczną rodzinie, 
niewiążący się z zabijaniem czegokolwiek. 
- Wtedy poznałaś tatę – powiedziałam miękko. Po raz kolejny zastanawiałam się, 
gdzie był tata. Jak się miał. O ile w ogóle żył. 
- Tak – było wszystkim, co powiedziała. 
- Wiedziałaś, czym był? 
- Nie – odpowiedziała, mówiła przez łzy. – Wszystko, co mówiłam ci o spotkaniu taty 
było prawdą. Byliśmy w British Library i potrzebowaliśmy tej samej książki o historii 
czarodziejstwa. 
Delikatnie się zaśmiałam. 
- To powinna byd wskazówka. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Prawdopodobnie – powiedziała mama. – Kiedy podeszłam do jego stolika, żeby 
zapytać, czy mogłabym z niej skorzystać… - przerwała z westchnieniem. – To było 
takie banalne. Podał mi książkę, nasze palce się dotknęły, i to było to. Byłam 
skończona. 
Pomyślałam o pierwszym dniu, kiedy spotkałam Archera opierającego się o drzewo 
przed Hex Hall. 
- Znam to uczucie – wymamrotałam. 
- Byliśmy ze sobą przez prawie rok. I wtedy pewnego dnia obudziłam się wcześniej i 
zobaczyłam go, jak wyczarowywał śniadanie z powietrza. Przestraszyłam się na 
śmierć. 
- Jak mogłaś byd z nim przez rok i się nie domyślid, czym był? Izzy zorientowała się, że 
nie jestem człowiekiem po jakiś, pięciu sekundach. 
Odgarniając włosy z czoła powiedziała: 
- To Izzy. Nie wszystkie Brannick mają takie same zdolności. Nie potrafię wyczuć 
obecności Prodigium tak jak ona. Tak czy inaczej, kiedy zorientowałam się, że żyłam z 
czymś, z czym teoretycznie powinnam walczyć, ja… 
- Odcięłaś się od tego wszystkiego? – podsunęłam. 
- Najwyższa pora. I wtedy dowiedziałam się, że byłam z tobą w ciąży i… cóż, znasz 
resztę. Całe te przeprowadzanie się, ukrywanie. 
- Ale to nie przed tatą się ukrywałaś. – Ostatni element układanki zajął swoje miejsce. 
– W Thorne tata powiedział, że miałaś swoje własne powody, żeby się przenosić. – 
Powiedział też, że wciąż cię kocha, mamo. Chciałam jej to powiedzieć, ale coś mnie 
powstrzymywało. Może dlatego, że nadal miałam nadzieję, że tata wciąż będzie miał 
szansę, by jej to powiedzieć. 
- Nie miałam pojęcia, jak moja rodzina mogłaby zareagować na wieść, że będę miała 
dziecko Prodigium. I to nie jakieś tam Prodigium, ale demona. Teraz wiem, że 
powinnam była im zaufać, ale byłam wystraszona. I młoda. Boże, byłam tylko sześć lat 
starsza niż ty teraz. To było przerażające. – Wzruszyła ramionami, potrząsając przy 
tym moją głową. – Proszę, nie rób ze mnie babci za sześć lat, dobrze? 
Zaśmiałam się. 
- Zaufaj mi, po wszystkich moich problemach z chłopakami, zostaję zakonnicą. 
- Cóż, dobrze wiedzieć. 
Zostałyśmy tam z nogami zwisającymi nad potokiem, rozmawiając, dopóki słońce nie 
było wysoko nad naszymi głowami. Do tego czasu, udałyśmy się z powrotem do 
posiadłości, czułam się trochę lepiej. Oczywiście, moje życie wciąż było strasznie 
pokręcone, ale ostatecznie, dostałam jakieś odpowiedzi. 
Kiedy wróciłyśmy, Izzy i Finley były na zewnątrz na służbie. Albo tym, co Brannick 
nazywały służbą. Izzy przestawiała cele na polu szkoleniowym. (Wciąż nazywałam to 
Ogrodem Ninja. Izzy się z tego śmiała, gdy jej to powiedziałam.) Finley siedziała w 
przebudowanej stodole, obok pola treningowego, ostrząc noże. 
- Możesz jej pomóc – powiedziała do mnie Aislinn, kiedy ją znalazłam. Była w 
podziemiu, zmieniając poszewki na kocach. Zastanawiałam się, czemu się naprzykrza, 
ale zdecydowałam nie pytać. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Jeśli nie masz nic przeciwko, nie jestem dobrym połączeniem z nożami – 
powiedziałam do niej. – Jest może coś innego, co mogłabym zrobić? Coś mniej… 
śmiercionośnego? 
Potrząsając poduszką w poszewce, Aislinn wzruszyła ramionami i powiedziała: 
- Możesz iść na górę do Sali Bojowej i przejrzeć nasze papiery o Hekate Hall i Casnoff. 
Sprawdź, czy nie mamy błędnych informacji, albo coś dodaj. 
Ach, tak. Dokumenty. Książki. Coś bez ostrych krawędzi. Świetnie. 
- Zrobi się. Dzięki. 
Wbiegłam na górę, zatrzymując się tuz przy szczycie. 
- Och, i, um, dzięki za to, że pozwoliłaś mi tu zostać po tym wszystkim, co wyrządziło 
wam moje istnienie. 
Kiedy na mnie spojrzała, pośpiesznie dodałam: 
- Finley powiedziała mi, co stało się z resztą Brannick. Powiedziała, że nie stałoby się 
to, gdybyś wcześniej została przewodniczącą. 
Stałam tam niezręcznie, podczas, gdy Aislinn studiowała mnie wzrokiem. Miała oczy 
mamy, więc było to podwójnie dziwne, czud się pod tak intensywną lustracją. Na 
koniec po prostu powiedziała: 
- Jesteśmy rodziną. 
Nie było, co odpowiedzieć. Po prostu przytaknęłam i pośpieszyłam na górę. 
Sala Bojowa była w każdym calu tak samo przygnębiająca i zagracona, jak wczoraj i po 
dziesięciu minutach grzebania w papierach na stole i w dużych, ciężkich pudłach na 
podłodze, nie znalazłam dokumentów o Hekate Hall. Sfrustrowana wydałam z siebie 
długie westchnienie. 
- Problem? – wymamrotał jedwabisty głos. 
Zignorowałam Torin i zwróciłam swoją uwagę na stos zeszytów obok kanapy. 
- Przepraszam za to, co powiedziałem rano o twoim ojcu – powiedział. – To mnie 
poniżyło. 
Wciąż nic nie powiedziałam. 
- Bycie tu uwięzionym jest da mnie niesamowicie frustrujące i okazyjnie przerzucam 
to na innych. Znowu, przepraszam. Teraz, jeśli chcesz, to mogę ci pomóc z tym, czego 
poszukujesz. 
Wiedząc, że pewnie tego pożałuję, przeszłam przez pokój i zdjęłam płótno z lustra. 
Tak, jak wcześniej, siedział na stole, szczerząc się do mnie. 
- Ośle, ośle na ścianie, gdzie są informacje o Hex Hall? 
Torin śmiał się z tego długo i głośno, i widziałam jego lekko przekrzywione zęby. 
Biorąc pod uwagę, że był z szesnastego wieku, zgadywałam, że miał szczęście, że w 
ogóle miał jakieś zęby. 
- Oh, lubię cię – powiedział, wycierając łzy z oczu. – Wszystkie te krwawe wojowniczki 
są takie poważne. Fajnie jest tu znowu mieć jakiegoś prawdziwego dowcipnisia. 
- Nieważne. Wiesz, gdzie są akta o Hex Hall, czy nie, Lustrzany Chłopcze? 
Pochylił się do przodu i wskazał pod stół. W odbiciu zobaczyłam przesunięte w cieo 
pudło. Niemożliwe, że je przegapiłam. 
Gdy wyciągnęłam karton Torin powiedział: 
- To wszystko, czego ode mnie potrzebujesz, Sophia? 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Obróciłam się na pięcie i spojrzałam na niego spode łba. 
- Wczoraj dośd jasno dałeś do zrozumienia, jak bardzo jesteś zagadkowy. Nie jestem 
aktualnie w nastroju, by dawać sobie nadszarpywad nerwy. 
Milczał, gdy przekopywałam się przez pudło. Wyciągnęłam dwie koperty z wypisanym 
nazwiskiem Casnoff. Były tam też trzy odrębne foldery oznaczone jako Hekate Hall i je 
również wyciągnęłam. 
- Byłaś zawieszona w pustej przestrzeni – powiedział Torin. 
Byłam tak zajęta przeglądaniem pierwszego folderu Casnoff, że zarejestrowanie tego, 
co powiedział zajęło mi chwilę. Ale zaraz, jak dotarło, spojrzałam na niego pustym 
wzrokiem. 
- Co? 
- Te trzy tygodnie, które straciłaś. Byłaś zawieszona w przestrzeni między wymiarami. 
Tak działają Itineris, na podróżowaniu między wymiarami. Zazwyczaj nie ma z tym 
problemów. Utknęłaś prawdopodobnie z powodu tego, czym jesteś. Albo, czym nie 
jesteś. 
Gdy wciąż się na niego gapiłam, wyjaśnił. 
- Nie jesteś już demonem, nie do kooca, ale nie jesteś też człowiekiem. – Torin oparł 
głowę na ręce, ciężki rubinowy pierścionek na jego małym palcu zamigotał. – byłaś 
bardzo myląca do podporządkowania dla Itineris. Więc przetrzymało cię trochę. 
Miałaś szczęście, że ostatecznie zdecydowało się na wyplucie cię. 
Słowa „podporządkowanie” i „wyplucie” były bardziej niż trochę niepokojące. 
- Dobra – powiedziałam w końcu. – To, um, naprawdę nie za fajnie wiedzied. Ale 
dzięki za powiedzenie mi. 
Wzruszył ramionami. 
- To było nic. 
Wróciłam do przypatrywania się zdjęciu pani Casnoff i jej siostry, Lary, gdy były 
młode, późne nastolatki, wczesne dwudziestolatki. Siedział tam z nimi mężczyzna z 
zaczesanymi do tyłu czarnymi włosami i wąsami tak samo skomplikowanymi jak jedna 
z fryzur pani Casnoff. Zgadywałam, że był to ich ojciec, Alexei. 
- Wiesz, mogę zobaczyd więcej niż tylko przeszłośd i przyszłośd. 
- Naprawdę? – zapytałam, kartkując dokumenty. – Możesz też widzied 
teraźniejszośd? Bo ja też potrafię. Tak jak na przykład teraz, wiem, że jestem w 
zagraconym pokoju z totalnym głupkiem. 
Nie podniosłam wzroku, ale mogłam usłyszed w jego głosie groźne spojrzenie, gdy 
powiedział: 
- Nie. w niektórych przypadkach widzę… powiedzmy, że alternatywną przyszłośd. 
- Co masz na myśli? 
- Przyszłość nie jest ściśle ustalona, Sophio. Każda decyzja może zmienid naszą 
ścieżkę. Więc, czasami, widzę więcej niż jedno wyjście. Na przykład, powiedziałem 
twojej ciotce, że możesz byd tą, która powstrzyma czarownice Casnoff przed 
stworzeniem swojej armii demonów. I widziałem to. Ale to nie jest jedyna przyszłość, 
jaką dla ciebie przewidziałem. 
Chciałam go zignorowad, ale złapałam się na tym, że odłożyłam dokumenty i 
spoglądałam w lustro. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Jaka była inna wersja? 
- Jest całkowitym przeciwieostwem – odpowiedział, bardzo zadowolony z siebie. – W 
jednym scenariuszu widziałem cię pokonującą Casnoff. Natomiast w innym, 
widziałem cię przyłączoną do nich. Oczywiście nie podzieliłem się tą wizją z Aislinn. 
Gdybym to robił, wątpię, by przyjęcie cie byłoby tak serdeczne. Tak naprawdę 
powinnaś mi podziękowad. 
Jedyne, co mogłam powiedzied to: 
- Cóż, twoja wizja była mylna. Nigdy nie zostałabym częścią demonów Casnoff… 
nieważne. 
- Oh, nie byłaś ich częścią – wyjaśnił, uśmiechając się. – Przewodniczyłaś im. 
Wtedy się odwróciłam; moje ręce się trzęsły. 
- Mówisz to wszystko tylko po to, żeby mnie wkręcid. 
- Wierz lub nie, Soph… - urwał i obróciłam głowę, by zobaczyd stojącą w drzwiach 
Izzy. – Isolde! – wykrzyknął Torin. – Jak cudownie cię widzieć. 
Izzy przygryzła swoją dolną wargę. 
- Dlaczego rozmawiasz z Torin? – zapytała. 
- Potrzebowałam pomocy w znalezieniu pewnych rzeczy – odpowiedziałam, 
podnosząc folder tak, by mogła go zobaczyd. – Stwierdziłam, że może się 
przynajmniej do tego przydad, bo jego przepowiednie wydają się byd niepewne. 
Torin wydał z siebie dźwięk oburzenia. 
- Właśnie, że wcale nie są! Nigdy się nie mylę. – Zsuwając się ze stołu, jego wzrok 
przewędrował na Izzy. – Nigdy. 
W odpowiedzi na to, Izzy przeszła przez pokój kilkoma dużymi krokami i z powrotem 
zakryła lustro płótnem. 
- Przykrywaj sobie mnie, jeśli tego chcesz, Isolde – powiedział Torin, jego głos był 
teraz stłumiony. – To i tak niczego nie zmienia. 
Coś przeszło przez twarz Izzy, nie mogłam nic na to poradzid, tylko zapytad: 
- O co w tym wszystkim chodzi? 
Ale tylko potrząsnęła głową i uklękła obok mnie na podłodze. 
- Nic takiego. To tylko więcej bzdur Torin. Znalazłaś to, czego szukałaś? 
- Jeszcze nie wiem – powiedziałam, wracając do pierwszej strony teczki Casnoff. 
Alexei Casnoff urodził się w 1916 w Sankt Petersburgu (albo, jak to było nazywane w 
tamtych czasach, Piotrogrodzie), zrodzony przez Grigoriego i Svetlane Casnoff, i… 
Zanim mogłam przejśd dalej, głośny łomot rozbrzmiał przez dom. 
Upuściłam papiery. 
- Co to do cholery było? 
Izzy wstała, marszcząc brwi. 
- Nie wiem. Myślę, że to od frontowych drzwi, ale… nikt nigdy tu nie przychodzi. 
Razem wyszłyśmy z Sali Bojowej na korytarz. Aislinn miała jedną rękę na klamce i 
sztylet w drugiej. Mama była zaraz za nią. Magia w mojej piersi wyrywała się i 
wirowała, wiedziałam, że cokolwiek czekało po drugiej stronie, było potężne. 
I gdy Aislinn powoli otwierała drzwi, zrozumiałam, że miałam rację. 
Stojący w progu, wyglądający na wyższego i starszego, i o wiele bardziej 
wyczerpanego niż zapamiętałam, Cal. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

I opierający się o niego, z nienaturalnie ciemnymi purpurowymi znakami na bladej 
twarzy, tata. 

Rozdział 9 

- James! – powiedziała ze zdziwieniem mama i pojawiło się totalne zamieszanie, 
wszyscy zaczęli mówid jednocześnie. 
- Co on tutaj robi? – warknęła Aislinn, w tym samym momencie, gdy Izzy położyła 
dłoo na moim ramieniu i zapytała: 
- Kim oni są? 
- To… to mój tata – powiedziałam łamanym głosem. I przepchnęłam się obok Aislinn, 
by zarzucid ręce na szyję taty. 
Jego własne ręce podniosły się i ledwo mnie otoczyły. 
- Sophie – szepnął w moje włosy. – Sophie. 
To było zbyt piękne, żeby było prawdziwe, że stał tu, a obok niego Cal. Uścisnęłam 
tatę jeszcze mocniej, łzy rozmoczyły kołnierzyk jego koszuli. 
- Nic cie nie jest – wyszlochałam. – Nic ci nie jest. 
Wydał z siebie zachrypiały chichot. 
- Tak jakby. Dzięki Calowi. 
Cofnęłam się. Oczy taty były czerwone i wyglądał jak rozgniewana śmierd. Purpurowe 
znaki na jego skórze, pamiątka po Redukcji, wyglądały tak samo niszczycielsko, jak 
nocy, kiedy je dostał. 
Ale był tam i tylko to się liczyło. Moje oczy zsunęły się na Cala, który wciąż niepewnie 
wznosił się obok taty. 
- Tobie też nic nie jest – powiedziałam miękko i się uśmiechnął. Cóż, dziwnie uniósł 
usta, co nazywał uśmiechem. 
- Tak – to wszystko, co powiedział, ale w tym jednym słowie było zawarte o wiele 
więcej. Zalała mnie fala ulgi i szczęścia, zrobiłam krok naprzód z chęcią uściskania 
również jego. Ale z jakiegoś powodu w ostatniej chwili wycofałam się i uścisnęłam 
jego rękę. 
- Cieszę się. 
Jego dłoo całkowicie pokryła moją, jego dotyk był szorstki i ciepły. Czułam rumieniec 
wzbierający od mojej piersi, więc wróciłam do taty. 
- Jak się tu dostaliście? Gdzie byliście? 
- Możemy przejśd w mniej… przejściowe miejsce, żeby to przedyskutowad? – zapytał, 
gestykulując wokół korytarza. Poczułam wzbierający we mnie kolejny wybuch łez. 
Przejściowe. Boże, tak bardzo za nim tęskniłam. 
Jestem pewna, że Aislinn już miała mu odmówid, ale mama podeszła bliżej. 
- Oczywiście. Możemy porozmawiad w salonie. – Przez chwilę moi rodzice zatrzymali 
na sobie wzrok i kiedy normalnie rodzice tak na siebie patrzą, jest to obrzydliwe, nie 
mogłam nic na to poradzid, ale się uśmiechnęłam. 
Jak każdy pokój w domu Brannick, salon był praktycznie pusty. Była tam kanapa, która 
wyglądała nieznacznie lepiej niż dziwoląg w Sali Bojowej, tata i Cal tam usiedli. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Usiadłam obok taty, podczas gdy Aislinn i Izzy zostały przy wejściu, mama usiadła na 
brzegu sofy, blisko mnie. 
Tata westchnął i jego dłoo lekko drżała, gdy kładł ją ma moją. 
- Nawet nie wiesz, jak dobrze cię widzied. 
Splotłam nasze palce. 
- Mam tak samo. Oczywiście dla mnie widzied ciebie. 
Tata uścisnął moją dłoo. 
- Tak, wydedukowałem to. 
- Jak znaleźliście to miejsce? – zapytała Aislinn, bardzo ładnie zabijając jakąkolwiek 
nadzieję na miłą rodzinną chwilę. – Powinno odpychad wasz gatunek. 
- Jest dziura na szerokośd mniej-więcej trzech stóp w północno-zachodnim rogu – 
odpowiedział Cal. – Krąg jest tam przełamany. Mogę to naprawid, jeśli chcecie. 
Aislinn była najwyraźniej zaskoczona, ale szybko oprzytomniała. 
- Nie ma takiej potrzeby. Wyślę jutro Finley, żeby to jutro rano poprawiła. – Brannick 
pochodzą od silnych Białych Czarownic, niektóre z nich wciąż mają szczątkową moc. 
Najwyraźniej tak było w przypadku Finley. – Możesz jej pomóc – dodała Aislinn do 
Izzy. – Czas, żebyś się nauczyła robid kręgi. 
- Jeśli chodzi o znalezienie ciebie – powiedział tata, - to nie było takie proste. Cal 
powiedział, że wysłał cię do Brannick, ale kiedy próbował użyd magii, żeby cię 
namierzyd… 
- Było tak, jakbyś zniknęła – powiedział Cal. – Żadne namierzające zaklęcie nie 
działało, żadne klątwy śledcze. 
- To Itineris – wyjaśniłam. – Nie wiedziało, co ze mną zrobid, gdy mnie zdemagowali. 
Tata przytaknął. 
- Podejrzewałem to. Tak czy inaczej, ostatnie kilka tygodni spędziliśmy na dostaniu się 
tutaj. Cal nie uważał, by podróżowanie przez Itineris było dla mnie dobre w moim… 
aktualnym stanie, więc niestety musieliśmy podróżowad w bardziej starodawny 
sposób. 
- Przelecenie z Anglii do Tennessee zabrało wam trzy tygodnie? – zapytała Aislinn, 
podnosząc brew. 
- Nie dotarliśmy tutaj w ten sposób – odpowiedział Cal, krzyżując ręce na piersi z 
groźnym spojrzeniem na twarzy. – Było dużo innych rzeczy, z którymi musieliśmy się 
uporad. 
- Jakich rzeczy? – zapytałam. 
Tata wstał i zaczął chodzid. 
- Po tym, jak Brannick i L’Occhio di Dio zaatakowali wiosną kwaterę Rady pozostało 
tylko pięcioro członków. 
- To nie byłyśmy my – odparowała Aislinn. – Ani Oko jeśli o to chodzi. 
Tata przestał chodzid i wytrzeszczył na nią oczy. 
- Co? 
Aislinn opowiedziała w skrócie tę samą historię, co mi poprzedniej nocy, o 
podejrzeniu, że Casnoff podpaliły swoich, by ich swoich wrogów. Kiedy skooczyła, tata 
wydawał się starszy o dziesięd lat. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Chciałbym móc powiedzied, że to niedorzeczne. Ale po tym, jak widziałem, co robiła 
Lara Casnoff… W każdym razie, troje pozostałych członków Rady zostało 
zamordowanych podczas zniszczenia Thorne Abbey. 
Widziałam, jak jeden z tej trójki, Kristopher, umierał, ale to, że pozostała dwójka, 
Elizabeth i Roderick, też nie żyją, było szokiem. 
- Lara i ja zostaliśmy jedynymi członkami – kontynuował tata. – Ja… - wskazał na 
swoje tatuaże – nie jestem za bardzo użyteczny. Jestem teoretycznie martwy. 
- Co? 
- Kilka dni po spłonięciu Thorne Abbey, Lara Casnoff zwołała olbrzymie spotkanie w 
Londynie w posiadłości jakiegoś arystokratycznego czarnoksiężnika – powiedział mi 
Cal. – Udało mi się użyd zaklęcia niewidzialności i się tam dostad. Musiały tam byd 
setki Prodigium. Tak czy inaczej, to tam Lara ogłosiła, że twój tata został 
zamordowany przez Oko. – Skinął głową w kierunku Aislinn. – Z pomocą Brannick. 
Aislinn zaklęła pod nosem, a mama opuściła głowę. 
- Dobra – powiedziałam powoli. – Słuchaj, rozumiem, że to źle, ale czy nie możesz po 
prostu skakad i krzyczed ‘Hej, tu jestem! Wcale nie martwy!’? 
- Mógłbym – powiedział tata – ale jeśli Casnoff przypasowało moje bycie martwym, 
coś mi mówi, że nie zostałbym ‘wcale nie martwy’ zbyt długo. 
- Jakie myślisz, jakie mają zamiary? – zapytała mama. 
Tata spojrzał na nią, a potem znów wrócił do mnie. 
- Przerazid Prodigium tak, by wydawało się, że użycie demonów jest jedynym 
wyjściem. Mają Daisy i możliwe, że złapali Nicka. Nie było żadnych przypisanych mu 
ataków. – Tej samej nocy, gdy Casnoff użyło Daisy do walki z Okiem, Nick zaginął i 
dostał pewnego rodzaju szału. Na myśl o tym wciąż przechodził mnie dreszcz. 
- Mówiła coś na tym wielkim spotkaniu o demonach? – zapytałam Cala. 
Potrząsnął głową. 
- Nie za bardzo. Głównie mówiła o tym, że mają ze swoją siostrą plan by uwolnid 
świat od Brannick i Oka raz na zawsze. 
- Jak już o tym mowa… - przerwał tata. – Sophie, miałaś jakiś kontakt z Archerem 
Crossem? 
Wszystkie oczy w pokoju były skierowane na mnie i miałam dziwną chęd ukrycia 
twarzy. Wiedziałam, że wszystkie moje uczucia były na niej wypisane. 
- Nie. Myślałam, że może… - Zwróciłam się do Cala. – Widziałeś go? Kiedy poszedłeś 
zabrad tatę z Thorne Abbey? 
To nie było tak, że oczekiwałam, że Cal tam pójdzie, Tak, oczekiwałam. Faktycznie, 
miałam go w kieszeni. Proszę bardzo. Ale, kiedy Cal napotkał moje oczy i powiedział: 
- Twój tata był sam w celi, gdy tam dotarłem – słowa zadawały mi psychiczny ból. 
Jesteś szczęściarą, upomniałam się. Twój tata jest tutaj. Tak samo, jak Cal. I Jenna jest 
bezpieczna. Jakie były szanse, że wszystkich odzyskasz? 
- Drzwi od celi były przełamane – kontynuował Cal – więc stwierdziliśmy z twoim tatą, 
że pewnie zabrało go Oko. 
- Niczego nie pamiętasz? – zapytałam taty. 
Smutek zagościł na jego twarzy, gdy potrząsnął głową. 
- Byłem nieprzytomny, boję się. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Chowając ręce do kieszeni, powiedziałam: 
- Jestem pewna, że macie rację. Prawdopodobnie jest z Okiem. – I albo wciąż go 
trzymali jako swoje zwierzątko czarnoksiężnika, albo dowiedzieli się o naszej 
współpracy i go zabili. Tak i tak, Archer zniknął. 
Ta myśl była bolesna i tak głośna w mojej głowie, że zajęło mi minutę, zanim zdałam 
sobie sprawę, że tata wciąż mówił. 
- … na pewno nie jedynym, który zaginął. 
Aislinn wycofała się z powrotem do wejścia z założonymi na piersi rękoma. 
- Więc Cross zniknął i obie Casnoff również – mówiła, wyliczając imiona na palcach. – 
Tak samo, jak ich demony. 
- I Graymalkin – powiedział Cal tak miękko, że na początku myślałam, że się 
przesłyszałam. 
- Czekaj, co? – zapytałam. 
- Hekate Hall i wyspa, na której było zniknęły – powiedział tata. 
- Jak to jest w ogóle możliwe? – zapytała mama ze swojego miejsca na kanapie. 
Tata odwrócił się do niej i po raz kolejny coś między nimi przeleciało. 
- Nikt nie wie – powiedział w koocu. – Ale kilka dni po spłonięciu Thorne Abbey, cała 
wyspa jakby rozpłynęła się w powietrzu. W jednej chwili tam była; w następnej tylko 
pusty ocean. W moim przekonaniu nie zniknęło naprawdę, ale Casnoff ukryły ją z 
jakiegoś powodu. 
- Myślisz, że tam właśnie są? – zapytałam zaraz, jak przypomniałam sobie, jak się 
mówi. Pamiętałam to uczucie z dnia, gdy Cal, Jenna i ja opuszczaliśmy Hex Hall. 
Przeczucie, że nigdy tam nie wrócimy. Lekko zadrżałam, przypominając sobie teraz o 
tym. 
- To ma sens – powiedział tata. – Graymalkin było miejscem, gdzie wskrzeszały 
demony. To był od lat dom Anastazji. Nie wyobrażam sobie, by mogły z tego 
zrezygnowad. I… - tata zamilkł, przecierając ponownie oczy. Mama zerwała się i 
złapała go za rękę, w chwili, gdy Cal ruszył z drugiej strony. Razem usadzili go z 
powrotem. 
- Podróż go wyczerpała – powiedział Cal. – Użyłem na nim zaklęd ochronnych, ale 
wciąż jest bardzo słaby. 
- Proszę, nie mów o mnie, jakby mnie tu nie było – powiedział tata, ale zmęczenie w 
jego głosie rozwiało wszelką złośd. 
- Wystarczy jak na dziś – powiedziała mama i zauważyłam, że nie zabrała dłoni z ręki 
taty. 
Aislinn przytaknęła. 
- Muszę powiedzied Finley, o co chodzi. – Mięsieo jej szczęki pracował, gdy burknęła – 
I zamienid słówko z Torin. Wasza dwójka – powiedziała do taty i Cala – zostanie tu 
dziś na noc. Rano zdecydujemy, gdzie stąd traficie. 
Kosztowało ją to, że pozwoliła im zostad. Widziałam to po napięciu wokół jej ust. 
Myślę, że tata też to zauważył, bo skinął głową z szacunkiem. 
- Dziękujemy Aislinn. 
- Mogą skorzystad z namiotów – powiedziała do mnie. Zapomniałam o tych… 
dziwnych pokrytych płótnem strukturach, używanych przez extra Brannick, wcześniej, 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

gdy jeszcze były extra Brannick. Pomyślałam o tym, by wspomnied o łóżkach w 
podziemiu, ale może Aislinn nie była za zbyt dużą ilością Prodigium pod swoim 
dachem. 
Opuściła pokój, a w ślad za nią Izzy. Zaraz jak wyszły, tata oparł się o kanapę i zamknął 
oczy. 
- Powinniście tu dziś zostad – powiedziała do niego mama. – Tamte namioty są ledwo 
znośne i po tym wszystkim, co przeszliście… - przeczyściła gardło. – Tak czy inaczej, 
żadne z was nie musi odważad się na nocowanie na świeżym powietrzu. 
Tata tylko przytaknął bez otwierania oczu. Ale Cal wzruszył ramionami i powiedział: 
- Przywykłem do sypiania na zewnątrz. Poza tym, pewnie potrzebujecie, uh, rodzinnej 
atmosfery. 
Odwrócił się, by odejśd, ale zaraz potem tata powiedział: 
- Sophie, może pokażesz Calowi jego nocleg? Chciałbym przez chwilę porozmawiad z 
twoją mamą w cztery oczy. 
- Och – powiedziałam, upychając ręce w kieszeniach. – Okej. Dobra. – Ostatnim 
razem, gdy byłam sama z Calem, pocałował mnie. Był to raczej pocałunek typu 
„Możemy Umrzed, Więc To Jest Nasze (Może) Pożegnanie”, ale jednak. Był, 
technicznie rzecz biorąc, moim narzeczonym (wiecie, jakby Prodigium nie było 
wystarczająco dziwne, mają aranżowane małżeostwa). Bycie zaręczonym nadawało 
dziwności między Calem i mną inny poziom. 
Cal obdarzył mnie przelotnym spojrzeniem i nie byłam pewna, ale chyba jego wzrok 
powędrował na chwilę na moje usta. Hamowałam się przed przełknięciem śliny i gdy 
opuścił pokój, wyszłam za nim. 

Rozdział 10 

Cal i ja przebyliśmy drogę z domu do namiotów w ciszy. Zatrzymałam się na chwilę w 
kuchni po jedną z latarek, które Brannick najwidoczniej gromadziły. Nasze cienie 
ciągnęły się przed nami, prawie splecione, mimo że nie szliśmy tak blisko siebie. Moje 
myśli wciąż krążyły wokół Archera i nie zauważyłam nawet otaczających dom struktur, 
dopóki nie znaleźliśmy się prawie na ich szczytach. 
To, co Brannick nazywały „namiotami” były naprawdę bardzo solidnymi budowlami. 
Dachy były wykonane z ciężkiego płótna i mimo że były na ziemi, położone były na 
drewnianych platformach. Nawet do każdego z nich prowadziły schody. 
- Wow – powiedziałam, jak się zatrzymaliśmy. – To nie są prawdziwe namioty. 
Bardziej jak budki. Albo jak skrzyżowanie namiotu i budki. „Nabudka”. 
Kiepski żart. Głupi, moje serce ani trochę nawet nie przyspieszyło. Archer i tak by się z 
tego śmiał, pomyślałam i po raz kolejny ból uderzył mnie w pierś, prawie 
pozostawiając mnie bez tchu. 
Cal nic nie powiedział, więc po prostu wyciągnęłam rękę w stronę namiotów. 
- Wybierz sobie jakiś. Wszystkie są puste. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Wciąż na mnie nie patrząc, Cal ruszył w kierunku namiotu stojącego centralnie 
naprzeciwko nas i odsunął zasłonę. Dotarło do mnie, że powinnam po prostu dad mu 
latarkę, zamiast iśd za nim, ale był już w namiocie. 
Wspięłam się po schodach i ukryłam się w materiałowym wejściu. 
- Wow – powiedziałam do jego pleców. – Nie do kooca to samo, co w Thorne, huh? 
Na zdartej drewnianej platformie były dwa meble: składany stół i małe łóżko, jak w 
podziemiu. Oczywiście, tylko to się tam zmieściło. Namiot był mały i nagle poczułam 
się trochę klaustrofobicznie. 
Położyłam latarkę na stole, licząc, że pole rzucanego przez nią światła będzie większe. 
Gdy tak się stało, mogłam ledwo dostrzec w mroku twarz Cala. Schowałam ręce do 
tylnych kieszeni i zrobiłam długi wydech. Cal usiadł na łóżku, które lekko pod nim 
zaskrzypiało. Oparł łokcie na swoich rozpostartych kolanach, zaciskając przed sobą 
dłonie, ale wciąż nic nie mówił. 
- Hej – powiedziałam, nieco zbyt głośno - jeśli jesteś, uh, głodny, czy coś to mogę 
zobaczyd, co jest w kuchni. Twój bieg życia i tropienie po całym świecie 
pozbawionego mocy demona pewnie działa na apetyt, huh? – Zaraz jak słowa 
wydobyły się z moich ust, tak mocno się mentalnie skuliłam, że byłam zaskoczona, że 
niczego sobie nie wykręciłam. 
- Nie jestem głodny – odpowiedział cichym głosem. 
- Spoko – powiedziałam. – W takim razie zostawię cię samego i pozwolę ci się wyspad. 
Moje policzki zapłonęły i skierowałam się do wyjścia. 
I wtedy zza mnie: 
- Myślałem o tobie. Codziennie. 
Skamieniałam, moje ręce wciąż trzymały płócienną zasłonę. 
Głos Cala był lekko zachrypnięty, gdy kontynuował. 
- Trzy tygodnie to długi czas na zastanawianie się, gdzie ktoś jest. Przez cały ten czas 
myślałem, że może źle zrobiłem mówiąc ci, żebyś znalazła Brannick. 
Obróciłam się. Chciałam zażartowad albo powiedzied coś sarkastycznego, cokolwiek, 
co by zlikwidowało napięcie między nami. Zamiast tego powiedziałam: 
- Też o tobie myślałam. 
Cal podniósł wzrok i napotkałam jego oczy. 
- Cal, ty… ty uratowałeś mojego tatę. Próbowałeś uratowad Archera. – Moja klatka 
piersiowa bolała przy wypowiadaniu tych słów, ale mówiłam dalej. – To tak wiele. 
Nawet nie wiem, gdzie zacząd. ‘Dziękuję’ to za mało, wiesz? I nie jestem pewna, czy w 
ogóle istnieje wystarczająco duży kosz owoców, by… 
Wstał i nagle jego ramiona były wokół mnie, a moja twarz była przyciśnięta do jego 
piersi. Uśmiechnął się miło i znajomo, łzy napłynęły mi do oczu, gdy położyłam ręce 
na jego plecach i przycisnęłam go bliżej. Pogłaskał mnie po włosach. 
- Może wszystko u niego w porządku, Sophie – wyszeptał Cal. – Oko mogło go 
wypuścid. 
Zacisnęłam oczy. 
- Wiem – szepnęłam. – Nie o to chodzi. Znaczy, o to, ale nie tylko. Wszystko jest takie 
popaprane, Cal. 
Zacisnął mocniej ramiona. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Wiem. Graymalkin zniknęło… - Zrobił długi wydech, ale nic więcej nie powiedział. 
Nawet o tym nie myślałam. Cal tak bardzo kochał tę wyspę. Pamiętałam, jak w Thorne 
powiedział mi, że Graymalkin zawsze była dla niego jak dom. Ja przywykłam do czucia 
się po trochu bezdomną, ale Cal mieszkał w Hex Hall od trzynastego roku życia. 
Cofnęłam się, by spojrzed mu w oczy. 
- Tak bardzo przepraszam – powiedziałam do niego. – Za to wszystko. 
Zobaczyłam na jego twarzy wszystkie swoje uczucia. Zmieszanie, bezsilnośd, 
samotnośd. I zgaduję, że to ostatnie spowodowało, że stanęłam na palcach i 
delikatnie musnęłam ustami jego usta. Nie chciałam, by był to prawdziwy pocałunek; 
był to bardziej gest podziękowania i pociechy niż cokolwiek innego. Ale kiedy 
chciałam się cofnąd, ujął mój policzek i jego usta pochyliły się nad moimi, tak po 
prostu, to był definitywnie prawdziwy pocałunek. 
Odwzajemniłam to, moje ręce chwyciły go za koszulkę. Przez minutę było miło. Cóż, 
bardziej niż miło, serio. Czułam się bezpiecznie i przyjemnie, a jego ręce wokół mnie 
były takie ciepłe. 
I wtedy nagle się odsunęłam, moja twarz piekła. 
- O Boże, i teraz przepraszam za to – powiedziałam, obracając się do niego plecami, 
trąc policzki drżącymi rękoma. 
Dopiero, co myślałam o wcześniejszej atmosferze. Teraz praktycznie się dławiłam na 
myśl o tym. Zza mnie usłyszałam westchnienie Cala. 
- Nie, ja przepraszam – powiedział. – Oboje… Jesteśmy w dziwnej sytuacji*. 
Obróciłam się i obdarzyłam go niepewnym uśmiechem. 
- Podwójnie, metaforycznie i dosłownie – powiedziałam, wskazując na namiot. 
Cal uśmiechnął się lekko w odpowiedzi. 
- Powinnaś chyba iśd. Sprawdź, co u taty. Możemy porozmawiad jutro, kiedy nie 
będzie tak… - Jego słowa ucichły i w koocu najzwyczajniej wzruszył ramionami. 
Przytaknęłam. 
- Tak. Jutro. 
Czułam jego wzrok na plecach, gdy opuszczałam namiot i nawet podczas biegu do 
domu czułam gorący punkt między łopatkami. 
Pocałowałam Cala. Znowu. Naprawdę. 
Te słowa tłukły mi się w głowie w rytm moich kroków i nie byłam pewna czy to 
poczucie winy, czy motyle skakały w moim żołądku. Moje ręce wciąż się trzęsły, gdy 
otwierałam tylne drzwi. W domu było dziwnie cicho i zakradłam się w kierunku 
salonu. Tata był wciąż na kanapie, jego oczy były zamknięte, oddech płytki. Mama 
siedziała na podłodze obok niego, z parującym kubkiem u boku. Patrzyła na tatę z 
dziwnym wyrazem twarzy: smutna i wystraszona, i… coś jeszcze. Jej palec delikatnie 
muskał jego skórę, gdy śledziła purpurowe spirale na jego dłoni. 
Wycofałam się zanim mnie zobaczyła. 
Zaraz, jak udałam się na górę, poczułam niepewnośd i pustkę. Czasami myślę, że 
istnieje limit emocji, które możemy odczuwad jednocześnie i najwyraźniej właśnie go 
osiągnęłam. Pojawienie się taty i Cala, pocałunek z Calem… 
Przetarłam pięściami oczy i wzięłam drżący wdech. Tak. Definitywnie to było 
wystarczające jak na dzisiejszą noc. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Kiedy otworzyłam drzwi sypialni, zobaczyłam miękką, duchową poświatę, jęknęłam. 
- Nie dzisiaj, Elodie – pociągnęłam nosem. – Nie jestem w nastroju. – Słowa zamarły 
mi w ustach. To nie duch Elodie stał pośrodku mojego pokoju. To był duch Archera. 

*’place’ w znaczeniu dosłownym oznacza miejsce, a w przenośnym sytuację 

Rozdział 11 

- Och, dobrze, zadziałało – powiedział Archer, na jego duchowej twarzy pojawiła się 
ulga. W przeciwieostwie do Elodie, jego głos był donośny i zrozumiały, i tak znajomy, 
że moje serce ponownie się złamało. 
Stałam jak wryta, plecami do drzwi. Mimo że był niewyraźny, mogłam dostrzec jego 
uśmiech. 
- Um… Mercer? Nie widzieliśmy się przez prawie miesiąc. Oczekiwałem czegoś w stylu 
‘Oh, Cross, miłości mego życia, ogniu w moich biodrach, jak ja tęskniłam…’ 
- Umarłeś – wyparowałam, przyciskając rękę do brzucha. – Jesteś duchem i myślisz… 
Cały komizm zniknął z jego twarzy i podniósł obie ręce. 
- Whoa, whoa, whoa. Nie umarłem. Słowo. 
Moje serce wciąż waliło jak młot. 
- W takim razie, czym do cholery jesteś? 
Archer wyglądał prawie jak baranek, gdy wyciągnął spod koszuli jakiś amulet na 
srebrnym łaocuszku. 
- To kamieo porozumiewawczy. Pozwala ci objawiad się ludziom w postaci 
hologramu. No wiesz. ‘Pomóż mi, Sophie-Wan Kenobi*, jesteś moją jedyną nadzieją.’ 
- To też ukradłeś z piwnicy w Hekate? – Archer skolekcjonował wszystkie rodzaje 
magicznych gadżetów, gdy mieliśmy karę w piwnicy w Hex Hall. 
- Nie – powiedział obrażony. – Znalazłem to w… składziku. Na magiczne przedmioty. 
Dobra, tak, ukradłem to z piwnicy. 
Rzuciłam się przez pokój i utopiłam pięśd w jego splocie słonecznym. Przeszła przez 
niego, ale i tak mnie to usatysfakcjonowało. 
- Ty kretynie! – zawołałam, uderzając go w głowę. – Na śmierd mnie wystraszyłeś! Cal 
powiedział, że pewnie Oko cię złapało i myślałam, że może dowiedzieli się o naszej 
współpracy, i że cię zabili, ty arogancki… 
- Przepraszam! – krzyknął, machając swoimi przezroczystymi rękoma. – Myślałem… 
myślałem, że rozmowa to wyjaśni, nie chciałem cię wystraszyd, nie jestem martwy! 
Więc mogłabyś, proszę, przestad mnie atakowad? 
Zatrzymałam się. 
- Czujesz to? 
- Nie, ale to wciąż trochę niepokojące, widzied twoją pięśd zmierzającą ku mojej 
twarzy. 
Byliśmy kilka cali od siebie. Pozwoliłam sobie na opuszczenie rąk. 

*Obi-Wan Kenobi – mistrz Jedi z Gwiezdnych Wojen 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Nie jesteś martwy. 
- Ani trochę – odpowiedział. I wtedy się uśmiechnął, prawdziwym, szczęśliwym 
uśmiechem, moje policzki zaczęły mnie piec. 
Wtedy zorientowałam się, że też się uśmiechałam. 
- Więc hologram oznacza… - powiedziałam w koocu. 
- Oznacza, że jestem niecielesny, taa. I to jest do dupy, bo jest wiele bardzo cielesnych 
rzeczy, które chciałbym z tobą teraz robid. 
Moje policzki zapłonęły, kiedy mój wzrok powędrował do jego ust. Wtedy 
przypomniałam sobie, że dziesięd minut temu byłam w ramionach innego faceta. 
Całując usta innego faceta. 
Odwróciłam się, mając nadzieję, że nie zauważył i usiadłam na łóżku. 
- Gdzie jesteś? – zapytałam, przyciskając kolana do klatki piersiowej. 
Mimo, że był duchem, zauważyłam na jego twarzy przebłysk winy. 
- W Rzymie – odpowiedział. – Albo, jeśli chcesz więcej szczegółów, ukrywam się w 
szafie, w willi, w Rzymie. 
Nie zdziwiło mnie, że był z Okiem. Po tym wszystkim, czy nie był to dla niego najlepszy 
scenariusz po wydostaniu się z Thorne? 
- Czemu masz taką minę? – zapytał Archer. 
Mocniej przycisnęłam kolana. 
- Jaką minę? 
- Jakbyś miała zaraz zwymiotowad albo się rozpłakad. Może oba. 
Oh, szczęście z posiadania odwrotnej umiejętności do utrzymywania pokerowej 
twarzy. 
- To była po prostu szalona noc. A nawet szalone kilka tygodni. – Nie wiedziałam, ile 
czasu miałam na rozmowę z Archerem, więc opowiedziałam mu najbardziej okrojoną 
wersję tego, co stało się odkąd opuściłam Thorne. Stał tam słuchając i tylko spojrzał 
zdziwiony, gdy powiedziałam, że moja mama była Brannick. 
- Tak więc, dlatego tu jesteśmy – powiedziałam do niego – z Brannick. I teraz pojawił 
się tata i, uh, Cal, i teraz ty. To była w pewnym sensie pracowita noc. 
- Jak Cal i twój tata cię wytropili? Próbowałem z tym magicznym GPS’em odkąd 
opuściłem Thorne i był na ciebie zablokowane. 
- Cal powiedział mi, żebym przybyła do Brannick, kiedy opuszczałam Thorne, więc po 
prostu mieli nadzieję, że tu jestem. Miałam szczęście chyba po raz pierwszy od… oh, 
2002, czy jakoś tak. 
Archer uśmiechnął się i zaczął migotad. 
- Cholera – wymamrotał, dotykając kamienia wokół jego szyi. – Dobra, wygląda na to, 
że nie mam zbyt wiele czasu, więc postaram się szybko. Całe Oko wie o zniknięciu 
Casnoff. Nie zanotowano więcej ataków demonów, ale coś tu definitywnie śmierdzi. 
Nie wiedzą po prostu, co. 
- To samo powiedział tata. 
- Szukamy Casnoff, ale jak na razie bez skutku. Jesteśmy w kropce. 
- My tak samo – powiedziałam. – Więc… co teraz, Cross? Zamierzasz zostad z Okiem? 
Archer obejrzał się na coś przez ramię. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Nie wiem – powiedział, gdy się z powrotem obrócił, jego głos był znacznie cichszy. – 
Ale nie mam za bardzo, gdzie iśd. 
- Mógłbyś przyjśd tutaj. 
Uśmiechnął się i wyciągnął duchową rękę. Przyłożyłam swoje opuszki do jego, mimo 
że nie mogłam go poczud. 
- Chciałbym – powiedział. – Ale pilnie mnie teraz obserwują. Jak na razie będzie 
bezpieczniej, jeśli tu zostanę. Podporządkuję się trochę. 
Patrzyłam na nasze ręce. 
- Czy jeszcze cię zobaczę? 
- Trzymaj się tego – powiedział. – Nie obiecałem ci wypadu do zamku? 
Chichocząc cofnęłam rękę. 
- Obiecałeś. I miałeś mnie też zabierad na randki. Prawdziwe randki, bez mieczy, 
ghouli i strachu. 
- Cóż, więc tak – powiedział. – Zaraz, jak uratujemy świat przed inwazją demonów, 
będziesz ty, ja i Applebee’s*. 
Wywróciłam oczami, ale się uśmiechałam. 
- Oh, jak romantycznie. 
Jego uśmiech powoli blaknął. 
- Zobaczymy się jeszcze – powiedział, tym razem na poważnie. – Obiecuję. – Podszedł 
do mnie, a jego prześwitujące nogi zniknęły w łóżku. – Mercer… 
I wtedy tak po prostu zamigotał i zniknął. 
- Och, dajcie spokój – jęknęłam do pustego pokoju. Wzdychając, opadłam z powrotem 
na poduszki i zamknęłam oczy. Leżałam tak przez kilka minut, kiedy dopadło mnie 
przeczucie, że nie byłam już sama. 
Rzeczywiście, gdy otworzyłam oczy, na skraju łóżka siedziała Elodie, patrząca na mnie 
z nieodgadnionym wyrazem twarzy. 
W koocu wymówiła: 
- Kochasz go? 
Minęła chwila, zanim jej odpowiedziałam. 
- Tak. Myślę, że tak. 
Przytaknęła, jakby oczekiwała takiej odpowiedzi. 
- Też myślałam, że go kocham. 

*sied restauracji 

Nagle do mnie dotarło, że jeśli znowu zobaczę Archera, nowe przyzwyczajenie Elodie 
do nawiedzania mojego ciała, gdy ma ochotę, mogłoby byd… niezręczne. 
- Wiesz, jest mu przykro – powiedziałam do niej. – Za to, że cię okłamywał. I z powodu 
całej tej twojej śmierci. 
Wzruszyła ramionami. 
- To nie jego wina, że zostałam zabita. – Stawałam się coraz lepsza w czytaniu jej z ust. 
Teraz nie musiała niczego powtarzad. – To była Alice. I odkąd Casnoff mają coś 
wspólnego z przemienieniem jej w demona, przypuszczam, że to w koocu była ich 
wina. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Zamierzamy je zatrzymad – powiedziałam jej. – Nie wiem jak, ale nam się uda. 
Elodie obdarzyła mnie spojrzeniem. 
- Naprawdę? Słyszałam, co ten magiczny koleś z lustra mówił o dwóch wersjach 
przyszłości dla ciebie. 
- Nigdy nie pomogłabym Casnoff – powiedziałam automatycznie, ale nic nie mogłam 
poradzid na dreszcz, który mnie przeszedł po kręgosłupie na myśl o słowach Torin. 
Pomyślałam, że Elodie pewnie westchnęła. Trudno było to jednak określid, odkąd 
technicznie rzecz biorąc, nie oddychała. 
- Cóż, nawet jeśli nie przejdziesz na złą stronę mocy, wciąż jesteś udupiona. Twój tata 
już nie ma mocy. Ty też ich tak jakby nie masz, bo generalnie, gdy wpadasz w kłopoty, 
to ja przejmuję twoje ciało. Te dwie małe dziewczynki nie mogą nawet zabid 
wilkołaka, a Aislinn Brannick jest tylko jedną kobietą. Twoja mama nadaje się bardziej 
do książek niż do broni, a Torin jest tak samo wkurzający, jak i bezużyteczny. 
Zasadniczo jedyną przydatną osobą jest Cal, który może byd zdolny do odwleczenia 
nieuniknionego, gdy Casnoff i jej demoniczne zwierzątka rozerwą cię na strzępy. Ale, 
no wiesz, powodzenia. 
Wraz z tą inspirującą, krótką przemową, zniknęła. 

Rozdział 12 

Następnego ranka znalazłam się na czymś, co musiało byd najdziwniejszym 
śniadaniem na świecie. Rozejrzałam się wokół, by zorientowad się, kto tam był: ja, 
mama, tata, wszystkie trzy z Brannick i Cal. Och, i Torin, o ile „śniadanie” obejmowało 
wszystkich nas jedzących Pop-Tarts* w Sali Bojowej. Słowa Elodie z poprzedniej nocy 
krążyły mi po głowie. Naprawdę mamy szansę pokonad Casnoff? 
- Musisz coś wiedzied – mówiła teraz Aislinn do Torin. 
- Wiem – odkrzyknął. – Mówiłem, te kobiety są na swojej przeklętej wyspie. 
- Która. Jest. Gdzie? – zapytała Aislinn chyba po raz czwarty. 
- Na. Cholernym. Oceanie – odpowiedział Torin. Rozłożył ręce, co spowodowało, że 
mankiety jego rękawów opadły. – Nie wiem, czemu nie możecie jej znaleźd. Jest 
dokładnie tam, gdzie była do tej pory. 
- Jak już mówiłem, Aislinn, sądzę, że one jakoś zamaskowały Graymalkin – powiedział 
tata. Opierał się o jedno z krzeseł. Cal stał obok niego, a mama przy drugim boku. Mój 
wzrok napotkał wzrok Cala i ostatnia noc stanęła mi przed oczami. Moje palce 
wczepione w jego koszulę, moje usta w jego usta. 
Nagle przerzuciłam całą swoją uwagę na Torin. 
- Więc Casnoff są w Hex Hall – powiedziałam. – Prawdopodobnie z tyloma demonami, 
ile stworzyły. Co tam robią? Piekielnie nudną imprezę? –Gdy nikt nic nie powiedział, 
dodałam – Łapiecie? Piekielnie? Bo wszyscy są… Nieważne. 
- Ja załapałam – powiedziała Izzy i rzuciłam jej wdzięczne spojrzenie. 
- Nie mogę powiedzied, co planują – powiedział Torin. – Tylko to, że tam są. – skrzywił 
się na nas wszystkich. – Nie wiem wszystkiego. Tylko to, że ta dziewczyna – wskazał 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

na mnie – jest kluczem do zatrzymania ich przed użyciem armii demonów przed 
zmieceniem ludzi z powierzchni ziemi. 
Albo poprowadzenia atak. Myśl wystrzeliła w mojej głowie, sprawiając, że mój 
żołądek zwinął się w supeł. Torin mrugnął do mnie i zastanawiałam się, czy czytanie w 
myślach było kolejną z jego zdolności. Albo po prostu mówił mu to mój wyraz twarzy. 
Odpychając na bok obraz mnie przewodzącej armii demonów, powiedziałam: 
- Oko też nie wie, co planują. 
Nagle wszyscy w pokoju gapili się na mnie, jakbym właśnie coś meldowała. 
- Uh, widziałam wczoraj Archera – powiedziałam, jakbym po prostu wpadła na niego 
w Starbrucksie ** - Użył tego kamienia porozumiewawczego, żeby… um, powiedzied 
cześć. 

*Pop-Tarts - kruche ciasteczka z nadzieniem 
** Starbrucks – największa na świecie sied kawiarni działająca w 54 krajach 

- I teraz zdecydowałaś się o tym wspomnied? – zapytał tata. 
- Kiedy tu przyszłam, prawie krzyczeliście na Torin – wypaliłam. – Nie miałam za 
bardzo szansy, by cokolwiek powiedzied. Poza tym, Archer niczego nie wiedział. A 
raczej niczego, czego my byśmy nie wiedzieli. Nie wiedziałam, że to takie ważne. Był 
tu tylko jakieś pięd minut. 
- W twoim pokoju? –zapytała mama, podnosząc brwi. 
- Był niematerialny – powiedziałam. – I cały… jak duch. Wszystko było całkowicie 
dozwolone, przysięgam. 
- Jeden z L’Occhio di Dio jest twoim chłopakiem? – zapytała z niedowierzaniem Finley. 
Tata oczyścił gardło. 
- W każdym razie – powiedział, ratując mnie przed odpowiedzeniem Finley – dobrze 
wiedzied. Oznacza to, że jesteśmy na tym samym poziomie w przypadku Casnoff. 
- Racja – powiedziałam. – Ale to znaczy, że nikt nie wie co robid dalej. A nie sądzę, 
żeby było to coś dobrego, tato. 
- Więc, co możemy zrobid? – zapytała Finley. – Mamy siedzied i czekad, aż Casnoff 
zrobią swój ruch? 
- Możemy się udad do Lough Bealach – odpowiedziała Aislinn. 
- To nazwa, czy się zadławiłaś? – zapytałam, zarabiając tym na piorunujące spojrzenie. 
Tata wydał z siebie przyduszony dźwięk, który zapewne był śmiechem. Zakrył to 
kaszlnięciem i powiedział: 
- Lough Bealach jest jeziorem w Irlandii. Było jednym z najbardziej przerażających 
miejsc należących do Brannick, jeśli się nie mylę. 
- Najbardziej przerażające – odpowiedziała Aislinn. – Jednym z zadao Brannick było 
chronienie go. 
- Co tam potrzebuje ochrony? 
- Przejście do świata podziemnego – odpowiedziała mama. 
- Jeśli zamierzamy walczyd z demonami, przydałoby nam się trochę diablego szkła, 
biorąc pod uwagę, że jest jedyną rzeczą, która może zabid demona – powiedziała 
Aislinn. – A świat podziemny jest jedynym miejscem, gdzie możemy je zdobyd. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Dosłownie iśd do piekła? – zapytałam. 
Wszyscy mnie zignorowali. 
- Nie możemy tam wejśd – powiedziała Finley. – Nikt z nas nie przeżyłby wycieczki do 
świata podziemnego. Potrzebna by była czarna i silna magia. Gdyby Sophie wciąż 
miała swoje moce, może byłoby to wykonalne, ale bez nich… - potrząsnęła głową. 
Wtedy odezwał się tata. 
- Sophie ma swoje moce. 
- Cóż, tak – zgodziłam się. – Nie przeszłam przez Redukcję. Ale utknęły tu. – 
Dotknęłam swojej piersi. – Cokolwiek powiedziała Rada skazując mnie, zablokowało 
to moją magię. 
Tata wziął mnie za rękę. 
- Pamiętasz kiedy przeglądaliśmy księgę czarów w Thorne Abbey? Było na niej 
zaklęcie, co prosiłem, żebyś położyła rękę na książkę. 
Pamiętałam. Nie byłam w stanie powiedzied, jakiego rodzaju było to zaklęcie, ale 
kiedy go dotknęłam, poczułam mocne uderzenie w sam środek mojego mostka. 
Który, jak właśnie zrozumiałam, był miejscem, w którym zawsze czułam wirującą 
wokół moc. 
- To zaklęcie ochronne – powiedział tata. – Zapewniam cię, że twoje moce nigdy nie 
mogą byd całkowicie od ciebie zabrane. Bez względu na to, jakiego rodzaju wiążące 
zaklęcie będzie na ciebie rzucone, wszystko, co musisz zrobid to dotknąd tego 
określonego zaklęcia, a magia będzie wznowiona. 
Ścisnęłam jego rękę tak mocno, że musiało go to zaboleć. 
- O mój Boże – wydusiłam. Moja magia wróci. Koniec z bezradnością. Koniec z 
duchem Elodie do używania magii. Szansa na zatrzymanie Casnoff. Wzrosły we mnie 
nadzieja i podniecenie. 
I wtedy, jakby kubeł zimnej wody chlusnął mnie w twarz, przypomniało mi się, co 
Torin mówił zeszłej nocy. Ja, przewodząca armią demonów Casnoff. Musiałabym 
mied moje moce, żeby to robid, prawda? Ale nie. Nie, kłamał mówiąc to. Nie było 
mowy, abym kiedykolwiek pomogła Casnoff w czymś tak okropnym. 
Przypomniało mi się coś jeszcze. 
- Muszę dotknąd zaklęcia. Zaklęcie jest w księdze zaklęd. Gdzie dokładnie jest księga 
zaklęd? 
Speszony, tata spojrzał w dół i przyznał: 
- Zapewne u Casnoff. 
Westchnęłam. 
- Które są na wyspie, której nie możemy znaleźd. Przysięgam Bogu, że to wszystko jest 
najbardziej powikłaną zagadką świata. 
- Może jest jakieś inne wyjście – zasugerowała Finley. – Może jest jakaś czarownica, 
albo jakiś czarnoksiężnik, który mógłby przywrócid moce Sophie? 
- Może – powiedział tata, ale nie znałam go na tyle długo, by wiedzied, że „może” 
zazwyczaj oznacza u niego „nie ma mowy”. 
- Nie może ktoś po prostu wypowiedzied tego zaklęcia? – zapytałam. Wiedziałam, że 
czepiałam się szczegółów, ale jeśli była jakaś szansa , bym mogła odzyskad moce, to 
miałam zamiar ją wykorzystad. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Tata potrząsnął głową. 
- Nie. To konkretne zaklęcie było zapieczętowane na papierze magią krwi. Musi byd 
dotknięte. Same słowa nie mają takiej mocy. 
- Może i nie władam czarną magią, ale moje moce są bardzo silne – zaoferował Cal. – 
Gdybyśmy pojechali do Irlandii, czy jest jakaś szansa, że mógłbym wejśd do środka? 
Rozważając to, tata przebiegł ręką po swoim karku. 
- Przypuszczam, że to możliwe. Ale potencjalne ryzyko… 
- Musimy coś zrobid – powiedział cicho Cal. – Wolę spróbowad naszych szans w Lough 
Bealach niż czekad tutaj. 
- Chłopaczek ma rację – powiedział Torin, mimo, że byli z Calem mniej więcej w tym 
samym wieku (cóż, plus-minus piędset lat, zgaduję) – Im szybciej, tym lepiej. Mamy 
teraz zastój, ale coś nadchodzi. Przeczuwam, że… 
- Zakłócenia w mocy? – przerwałam, zanim zdążyłam się powstrzymad. 
Torin zmarszczył brwi. 
- Podejrzewam, że ze mnie szydzisz, ale nie widzę nawiązania. W każdym bądź razie, 
ciemne moce są emocjonujące. Im bardziej jesteś przygotowana, tym lepiej. 
- Więc chodźmy – powiedziałam. 
- Może powinniśmy rozważyd inne opcje przed wyjazdem do Irlandii – powiedział 
tata, podnosząc okulary. – Po tym wszystkim, Sophie, trochę dużo doświadczyłaś. 
- Prześpię się w samolocie. Słuchaj, musimy się uporad z możliwe, że armią demonów. 
Nie wiem, jak u was, ale u mnie jest to na równi ze zwrotami „leczenie kanałowe” i 
„szkoła w soboty” w rankingu rzeczy, które mnie przerażają. Jesteśmy prawie trzy 
tygodnie w plecy. Nie mamy czasu na siedzenie, rozważanie opcji, przeczytania więcej 
książek czy słuchania więcej półzrozumiałych przepowiedni tego kretyna – 
powiedziałam, wskazując na Torin. Wykonał gest, który zapewne był starodawną 
wersją pokazania środkowego palca. 
- Więc, tak – kontynuowałam. – Może to strasznie głupi pomysł. Ale jeśli jest 
jakakolwiek szansa, że któreś z nas może dostad się do świata podziemnego, musimy 
z niej skorzystad. 
- Dobra, lubię cię – Powiedziała Finley, obdarzając mnie uśmiechem. Spojrzała na 
tatę. – Ona ma rację. Skoro nie możemy wymyślid sposobu na zatrzymanie Casnoff, 
musimy się w koocu przed nimi chronid. I jedyna droga prowadzi do Lough Bealach 
po całą masę diablego szkła. 
Wzdychając, tata usiadł na jednym z krzeseł stojących obok stołu. 
- To jest głupie – powiedział. 
- Masz jakieś inne pomysły? – zapytała Aislinn. 
Tata przechylił głowę do tyłu, jakby odpowiedź miała nagle pojawid się na suficie. 
Potem znowu na mnie spojrzał. 
- Naprawdę zamierzacie to zrobid? 
- Może Cal będzie w stanie dostad się do środka. Może nie. Tak czy inaczej, niczego 
nie zyskamy siedząc na tym odludziu. Bez urazy – dodałam do Aislinn, która machnęła 
na to ręką. 
Tata długo wytrzymywał mój wzrok, zanim zmęczony przytaknął i powiedział: 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Masz rację. Ale jak się tam dostaniemy? Itineris jest dla ciebie zbyt niebezpieczne i 
może byd śmiertelne dla ludzi – powiedział, wskazując na mamę. 
- Jestem znowu za liniami lotniczymi – powiedział Cal. 
Po pytających spojrzeniach Aislinn i Finley, tata wyjaśnił: 
- Cal był w stanie wyczarowad bilety i fałszywe papiery, żebyśmy wydostali się z Anglii. 
Nie jest to najlepsze użycie magii, ale jest bezwarunkowo użyteczne. 
- Wystarczająco zadowalające – powiedziała Aislinn. – W takim razie, dziewczyny, 
idźcie się pakowad. I Finley, podjedź zatankowad ciężarówkę. Czeka nas długa podróż 
do najbliższego lotniska. 
Gdy rozejrzałam się po wszystkich tych ludziach – mojej rodzinie – przeszedł mnie 
dreszcz podniecenia. Tak, to mogło przejśd do historii jako najgłupsza rzecz, jaką 
kiedykolwiek zrobiłam, ale tak się cieszyłam z planu, że nie dbałam o to, czy był zły. I 
patrząc na te wszystkie twarze, myślę, że czuli to samo. Cóż, poza Torin, który patrzył 
na nas ze znudzonym wyrazem twarzy. 
Wyszłam z pokoju i poszłam na górę, podążając za Finley i Izzy. Byłam już prawie na 
półpiętrze, kiedy światło nagle błysnęło mi w oczy. Na początku myślałam, że to tylko 
blask z okna na szczycie schodów i podniosłam rękę, by osłonid twarz. I wtedy 
zorientowałam się, że to światło pochodziło z mojej ręki. Patrzyłam jak jasny, złoty 
połysk otacza moją rękę, rozprzestrzeniający się na cały mój tułów. Izzy obróciła się i 
zobaczyłam jak jej usta się otwierają. Sięgnęła do mojego rękawa, ale jak się okazało, 
jej palce przeszły przeze mnie i moja ręka zniknęła. 
Złota wid poruszała się teraz szybciej, wijąc się wokół mojego ciała jak węże. 
Widziałam jak moje nogi stają się prześwitujące i znikają obie na raz. 
To wszystko stało się tak szybko, że nie miałam nawet czasu na panikę. Wszystko, co 
mogłam zrobid, to spojrzed w dół na mamę, która biegła do mnie po schodach, 
wykrzykując moje imię. 
- Mamo! – poczułam jak moje usta się poruszają, ale nie wydobył się z nich żaden 
dźwięk. Ktoś inny biegł ku korytarzowi i pomyślałam, że to pewnie tata. Ale wtedy 
blask pokrył moje oczy, oślepiając mnie. To było dziwne uczucie ciągnięcia i uginania, 
jakby ktoś próbował złożyd moje ciało do kupy i poruszał się tak szybko, że moje 
każda moja kośd brzęczała. To było jak bycie wciąganym przez tornado. 
I wtedy nagle wszystko ustało. 
Stałam, co wydawało się byd cudem, biorąc pod uwagę, jak bardzo byłam 
roztrzęsiona. Oddech był bardzo bolesny i przyglądałam się swoim stopom, próbując 
sobie przypomnied, jak oddychad, by nie brzmied jak wentylowany mors. 
Ewentualnie, by charczenie stało się sapaniem, ale wciąż coś było nie tak z moimi 
oczami. Miałam na sobie białe, obskurne tenisówki, ale teraz moje nogi wydawały się 
czarne. Miałam na sobie kolanówki? 
Zamrugałam ponownie. U Brannick miałam na sobie jeansy. Teraz nad kolanami 
widziałam niebiesko-czarno-zieloną kratę. 
Spojrzałam w górę i nagle już nie dyszałam. Nawet nie oddychałam. 
Dom był jeszcze bardziej walący się, a paprocie, które porastały frontowe drzwi były 
martwe. To, co kiedyś było „zwisem” z przodu ganku teraz bardziej przypominało 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

krater i mimo że był sierpień, nie było żadnych liści na dębach, które wcześniej 
zacieniały to miejsce. 
Nie wiedziałam jak, ani dlaczego, ale nie dało się temu zaprzeczyć. 
Byłam znowu w Hex Hall.

Część Druga

„- Ale ja nie chcę wchodzić między szaleńców. 
- Nic na to nie poradzisz. – powiedział Kot. – Tu wszyscy jesteśmy szaleni.” 
- Alicja w Krainie Czarów 

Rozdział 13 

Nie byłam sama na trawniku przed Hex Hall. Był tam tłum zgromadzonych 
dzieciaków, w sumie koło setki, wszyscy wyglądali na tak samo zszokowanych i 
roztrzęsionych jak ja. Zauważyłam Taylor, ciemnowłosą zmiennokształtną, z którą się 
tak jakby przyjaźniłam, stała kilka stóp ode mnie. Jej oczy napotkały moje. 
- Sophie? – zapytała zmieszana. – Skąd się tu wzięłaś? – Spojrzała w dół i wydawała 
się być zaskoczona, że miała na sobie mundurek Hekate. – Skąd ja się tu wzięłam? – 
dodała już bardziej do siebie niż do mnie. 
Potrząsnęłam głową. 
- Nie wiem. 
Wśród uczniów pojawiał się gwar i wręcz czułam, jak zmieszanie przeradza się w 
panikę. Niedaleko, dwie wróżki – pomyślałam, że Nausicaa i Siobhan – objęły się, a 
kolorowe łzy zaczęły kapać z ich skrzydeł. 
Gdy przechodziłam przez tłum, słyszałam tylko urywki rozmów. Pojawiały się tam 
słowa typu „złoty blask” i „bycie wciąganym przez powietrze”. Widocznie to, co 
przytrafiło się mi, przytrafiło się też reszcie z nich. 
Dużo myślałam przez ostatnie kilka miesięcy, ale teraz byłam jak sparaliżowana. 
Stałam na trawniku w Hex Hall, ubrana w mundurek, otoczona przez byłych 
znajomych z klasy, nie mając zielonego pojęcia, co zrobić. W końcu mieliśmy z 
Brannick plan. Dotrzeć do Irlandii, do Lough Bealach. Zgromadzić górę diablego szkła. 
Moje magiczne przeniesienie z powrotem na Graymalkin – miejsce, które dziwnie 
zniknęło – nie było w żadnym z tych planów. 
Obracając się, szukałam bardziej znajomych twarzy. Cały teren był otoczony mgłą, 
zasłaniając wszystko za drzewami otaczającymi podjazd. Białe, gorące słońce było 
schowane za szarymi chmurami. 
Wciąż zmieszana zaczęłam iść w kierunku domu. I wtedy usłyszałam: 
- Sophie. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Obróciłam się. Jenna posłała mi niepewny uśmiech, jej różowe włosy wyblakły, a 
twarz zbielała. 
- Tu jesteś – powiedziała, jakbyśmy się nie widziały przez kilka minut, a nie tygodni. 
To cud, że nie przewróciłam jej na żwir, gdy pobiegłam w jej stronę i otoczyłam ją 
ramionami. Czułam jej łzy na swoim obojczyku i robiłam co w mojej mocy, żeby nie 
obsmarkać czubka jej głowy, ale obie się śmiałyśmy. 
- Och, Mała Różowa Jenna – pół szlochałam, pół chichotałam. – Nigdy w życiu nie 
cieszyłam się tak z widoku wampira. 
Objęła mnie mocniej. 
- Nigdy nie cieszyłam się tak z bycia zgniatanym przez demona! 
W tym momencie nie martwiłyśmy się tym, że zostałyśmy przeniesione z powrotem 
do Hex Hall za pomocą jakiejś przerażającej, czarnej magii, albo że prawdopodobnie 
miałam umrzeć w taki lub inny sposób. Jenna tu była i żyła, i byłyśmy razem. Nic 
innego się nie liczyło. 
Kiedy się rozerwałyśmy, zauważyłam nowy krwawy klejnot na jej szyi, większy i 
bardziej ozdobny niż ten, który zwykła nosić. Jenna podążyła za moim wzrokiem i 
cieniutko się zaśmiała, przesuwając kamień na łańcuszku. 
- Tak, jestem zmodernizowana – powiedziała. – Dostałam go od Byrona. Przysięgam, 
że na sto procent jest nietłukący się. 
Uniosłam brew, rozważając połączenie ametystu i srebra. 
- Jest też na sto procent lepki, ale jeśli masz być dzięki niemu bezpieczna, nie mam nic 
przeciwko. 
- Mam zamiar znaleźć ci pasujący do niego, mówiący ‘BFF’ w jakiś runach, czy czymś 
takim. 
Zaśmiałam się z tego, prawdopodobnie nawet bardziej, niż zasługiwał na to żart, ale 
tak bardzo mi ulżyło, gdy ją zobaczyłam, że miałam wręcz zawroty głowy. 
- Więc naprawdę przez ten cały czas byłaś z Byronem? 
Przytaknęła. 
- Tak. Tej nocy, po tym jak wróciłaś z Calem i Archerem, członkowie Rady przyszli do 
mojego pokoju. Zabrali mnie to tego strasznie przerażającego miejsca. – Jenna 
wzdrygnęła się na wspomnienie tego i czułam, że wiedziałam, gdzie skończyła: lochy 
pod Thorne Abbey, które służyły jako sala sądowa. 
- Lara Casnoff chciała mnie zakołkować. – powiedziała Jenna i moje ramiona 
odruchowo ją otoczyły. – Powiedziała, że pozwolenie wampirom na mieszkanie z 
Prodigium było głupie, więc musiałam iść na stracenie. Pani Casnoff była poproszona 
o zrobienie tego. 
Teraz mój uścisk na ręce Jenny był tak mocny, że musiało ją to boleć. Wyobraziłam 
sobie Jennę przerażoną i trzęsącą się, prowadzoną na górę po schodach przez osobę, 
której ufała, wiedząc, że czeka ją śmierć. 
Zabiłabym panią Casnoff. Zdmuchnęłabym tę jej głupią fryzurę z głowy, zaraz po 
odzyskaniu mocy. 
- Dziękuję Bogu za nią – powiedziała Jenna, a ja zamrugałam oczami. 
- Co? 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- To pani Casnoff skontaktowała się z Byronem. Zabrała mój krwawy klejnot, bo 
powiedziała, że potrzebuje jakiegoś dowodu na to, że nie żyję. Podobno, jeśli 
zakołkujesz wampira, jego krwawy klejnot wybucha. Wtedy wypuściła mnie przez 
przejście… 
- Za obrazem – dokończyłam. Wydostałam się z Thorne Abbey tą samą drogą. 
Przytakując, Jenna powiedziała: 
- Dokładnie. Byron czekał na granicy posesji i dal mi to. – Uniosła ciężki naszyjnik z 
szyi. – Zabrał mnie z powrotem do siedziby w Londynie i powiem ci, że to miejsce nie 
miało nic wspólnego z gniazdem dziwaczności Lorda Dziwacznego Byrona. Ale Vix tam 
była – powiedziała, delikatnie się uśmiechając. Vix była dziewczyną Jenny i również 
wampirką. 
Ale wtedy całe szczęście uleciało z jej twarzy. 
- Słyszałam o Thorne. Byron dowiedział się, że twoje ciało nie zostało znalezione. 
Przez jakiś miesiąc nie było żadnych wieści i pomyślałam… 
Znowu otoczyłam ją ramionami. 
- Wiem – mruknęłam. – Myślałam to samo o tobie przez pewien czas. 
Pociągnęła nosem i odsunęła się, przecierając nos ręką. 
- Tak czy inaczej, wtedy zaczęły docierać do niego dziwne historie, że byłaś z Brannick. 
- Byłam – powiedziałam i kiedy Jenna wytrzeszczyła na mnie oczy, podniosłam rękę i 
powiedziałam – To długa historia i obiecuję, że opowiem ci później. W skrócie: moja 
mama jest Brannick, jestem nieślubnym dzieckiem Brannick i demona, i poprzeczka w 
dysfunkcji rodziny jest podniesiona bardzo wysoko. 
Jenna z doświadczenia wiedziała, kiedy już sobie odpuścić. 
- Spoko. 
- Teraz najbardziej zastanawiającą rzeczą jest: czemu znowu znaleźliśmy się w Hex 
Hall? 
Jenna rozejrzała się, przyglądając się nienaturalnej mgle i zniszczonemu (cóż, bardziej 
niż zniszczonemu) budynkowi. 
- Coś mi mówi, że to nie spotkanie klasowe. 
- Też byłaś wciągnięta przez jakieś magiczne tornado? – zapytałam jej. 
- Nie, przyleciałam tu jako nietoperz. To nowa rzecz, której nauczył mnie Byron. 
- Ha ha – powiedziałam, uderzając ją w rękę. 
Uśmiechnęła się w odpowiedzi i powiedziała: 
- Tak, w ten sam sposób. Jakby wciągało mnie powietrze z prędkością jakiś dziewięciu 
tysięcy mil na godzinę. – Jej twarz stała się poważna. – Jaki to mógł być rodzaj magii? 
Rozejrzyj się, Soph. Jest tu nas koło setki. Wszyscy pojawili się Bóg wie skąd w tym 
samym czasie. To nie jest już hard-core, to jest… 
- Przerażające – dokończyłam. 
Reszta grupy zaczęła się gromadzić wokół wejścia i miałam niepokojące przeczucie, że 
wszyscy czekamy aż ktoś – lub coś – wyjdzie przez główne drzwi. Jakby w każdej chwili 
miała wyjść stamtąd pani Casnoff i miałby to być kolejny rok szkolny. Jenna i ja 
stałyśmy blisko siebie, wciśnięte na tyły tłumu. 
Po mojej drugiej stronie, ktoś trącił moje ramię, więc przysunęłam się bliżej do Jenny, 
żeby zrobić miejsce. I wtedy jakaś ręka zacisnęła się na mojej. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Jeszcze zanim odwróciłam głowę, wiedziałam. 
- Mercer – Archer uśmiechnął się, spoglądając na mnie w dół. – Miło cię tu widzieć. 
Mimo że bardzo chciałam, nie mogłam zacisnąć rąk na jego karku i go wycałować. A 
tak bardzo chciałam. W końcu skończyłam na spleceniu swoich palców z jego i 
przyciągnięciu go nieznacznie do siebie. 
Archer był tutaj, bezpieczny, trzymający mnie za rękę. i Jenna, przyciśnięta blisko po 
mojej drugiej stronie. Moje serce było tak pełne, że aż trudno mi było oddychać i 
mimo że starałam się, by zabrzmiało to lekko, w moim głosie słychać było napięcie. 
- Oczywiście. Wszystko zmierza do piekła i ty się pojawiasz. Powinnam była to 
przewidzieć. 
Wzruszył ramionami, mimo że w jego oczach płonęły te same emocje, które krążyły 
po moich żyłach. 
- Ech, Włochy zaczynały się robić nudne. Stwierdziłem, że może zobaczę co 
porabiacie, drogie panie. Jenna – powiedział, kiwając głową w kierunku Jenny. 
Poczułam, jak lekko zesztywniała; Oko zabiło jej pierwszą dziewczynę, która była też 
wampirką i która ją przemieniła. Krótko mówiąc, nie była największą fanką Archera. 
Spokojna, krótko skinęła. 
- Archer. 
- Więc, ciebie również pokryło złote światło i wessało tu w jakimś wirze? – zapytałam 
Archera, próbując skupić się na temacie, który był pod ręką, a nie na sposobie, w jaki 
jego palce gładziły moją dłoń. 
- Hmm? Och, tak, złote światło, to było jakby ktoś składał z mojego ciała origami. I 
wtedy, bam, z powrotem w Hex Hall. Jakieś pomysły, o co w tym wszystkim może 
chodzić? 
Jenna była tą, która odpowiedziała. 
- Zero. Widziałeś kogoś znajomego? 
- Wpadłem na Evana, czarodzieja, z którym mieszkałem, gdy was szukałem. Uh, nie 
był zbyt szczęśliwy, że mnie widział. 
Archer skrzywił się lekko, podnosząc rękę do swojej kości policzkowej. Wyglądała na 
trochę napuchniętą i właśnie formował się siniak. 
- Och, racja – powiedziałam. Już prawie zapomniałam o różnych, krążących 
pogłoskach na temat Archera po tym, jak opuścił szkołę. – Ludzie myślą, że zabiłeś 
Elodie. I że próbowałeś zabić mnie, więc może powinniśmy przestać z tym 
trzymaniem się za ręce. 
Nie byłam pewna, czy Archer był zmieszany, pijany, czy może oba po trochu, ale 
wypuścił moją rękę i powiedział: 
- Dlaczego… 
Ale cokolwiek zamierzał powiedzieć, przerwało mu skrzypnięcie otwieranych drzwi. 
Wszystkie głowy obróciły się w tamtym kierunku i przysięgam, że słyszałam kroki 
dochodzące z wnętrza. Wstrzymałam oddech i miałam nadzieję, że nie powiedziałam 
Archerowi, żeby ode mnie poszedł. 
Pani Casnoff wyszła w słabym świetle, ubrana w ten sam zestaw, który miała na sobie 
w dniu, kiedy ją pierwszy raz spotkałam. To była jedyna rzecz, jaka się nie zmieniła. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Wyglądała na dobre dziesięć lat starszą niż ostatnio, ręce, które rozłożyła szeroko w 
powitaniu, trzęsły się. Jej królewsko niebieska spódnica i marynarka wydawały się 
wisieć na jej kościstej sylwetce i miała jakąś ciemną plamę na swojej jedwabnej 
bluzce. 
Ale najdziwniejsze z tego wszystkiego było to, że jej ciemnoblond włosy, które zawsze 
były straszne, uczesane czy zaczarowane w absurdalnie ozdobny kok, były teraz 
całkowicie białe i spływały jej po plecach. Wirowały wokół jej głowy jak pajęczyna. 
- Drodzy uczniowie Hekate Hall – powiedziała niezdecydowanym głosem starszej pani. 
– Witajcie w następnym semestrze nauki. 

Rozdział 14 

- O mój Boże – wymruczała Jenna. 
- Święta piekielna łasico – powiedziałam w tym samym czasie pod nosem. 
Nie będę powtarzać tego, co powiedział Archer. 
Ktoś w tłumie – podejrzewam, że Taylor – krzyczała: 
- Ale szkoła jest zamknięta. Wszyscy mówili… 
Jej głos się urwał i jedna z wróżek wystrzeliła w górę, wysokim i wyraźnym głosem 
mówiąc: 
- Nie macie prawa nas tu ściągać. Fea nie są już w przymierzu z resztą Prodigium. W 
imieniu sądu Seelie, domagam się wysłania nas do domu. – Ach. To była Nausicaa. 
Tylko ona wśród wróżek mówiła, jakby recytowała sztukę. 
Obok mnie, Jenna pochyliła się bliżej i powiedziała: 
- Fea zerwały przymierze? Wiedziałaś o tym? 
Potrząsnęłam głową, a pani Casnoff przyszpiliła Nausicaa groźnym spojrzeniem. Nie 
ważne, jak anemicznie wyglądała, wciąż mogła rzucać cholernie wredne spojrzenia. 
- Sojusz i traktaty nie mają znaczenia tu, w Hekate Hall. Już raz byliście tu uczniami, 
powinniście być wierni szkole. Zawsze. – Uśmiechnęła się, co wyglądało bardziej jak 
grymas. – To było w kodeksie postępowania, który podpisaliście, gdy zostaliście 
skazani na pobyt tutaj. 
Pamiętałam tę grubą broszurę, którą powinnam chociaż przeczytać przed 
nabazgraniem swojego imienia na kropkowanej linii. Nagle zażyczyłam sobie mocy, by 
móc podróżować w czasie, żebym mogła walnąć Sophie Sprzed Roku i powiedzieć jej, 
żeby najpierw wszystko przeczytała. 
- Jestem pewna, że macie sporo pytań – kontynuowała pani Casnoff, co było 
niedomówieniem roku. – Ale teraz zameldujcie się w swoich pokojach. Wszystko 
zostanie wyjaśnione na wieczornym apelu. 
- Bzdury! – ktoś wykrzyknął. Stanęłam na palcach i zobaczyłam wysokiego chłopaka w 
rudawych włosach. 
- Evan – wymruczał Archer. 
Tłum odsunął się od chłopaka, gdy wraz z panią Casnoff mierzyli się wzrokiem. 
- Słucham, panie Butler? – zapytała pani Casnoff, tym razem brzmiąc bardziej jak jej 
stara wersja niż krucha staruszka. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

- Oko i Brannick nas zabijają, szkoła nagle zniknęła. I teraz co, mamy tak po prostu 
zacząć nowy rok szkolny? 
Teraz nikt nawet nie szeptał. Zdałam sobie sprawę, że faktycznie było tu dziwnie 
cicho. Nie było wiatru, ptaków, żadnego pogłosu oceanu. Było tak, jakby wyspa 
wstrzymała oddech. 
- Wystarczy – powiedziała pani Casnoff. – Jak już mówiłam, na dzisiejszym zebraniu 
wszystkiego… 
- Nie! – krzyknął Evan, jego głos odbijał się echem w nieruchomym powietrzu. – Nie 
postawię nogi w tym budynku, dopóki nie powiesz nam, o co w tym wszystkim do 
cholery chodzi. Jak nas tu ściągnęliście? Dlaczego on tu jest? – Evan wskazał kciukiem 
Archera i kilka osób obróciło się w naszym kierunku. Archer miał znudzony wyraz 
twarzy, siniec na jego policzku ściemniał na jego nagle bledszej skórze. 
- Panie Butler – przerwała pani Casnoff, wydając się wyższą. – Proszę przestać. 
Natychmiast. 
Evan parsknął. 
- Pieprzyć to. – Dziewczyna obok Evana, czarownica, która miała na imię chyba 
Michaela, położyła dłoń na jego ramieniu i coś do niego powiedziała, ale odepchnął 
ją. – Nie ma mowy, żebym spędził kolejny rok w jakiejś gnijącej posesji, ukrytej przed 
całym światem. Nie, gdy nadchodzi wojna. – Mówiąc to, utorował sobie drogę przez 
tłum, wzniecając stopami kłęby pyłu na żwirowym podjeździe. 
- Evan – rozbrzmiał głos pani Casnoff i tym razem było w nim więcej złości czy irytacji. 
To prawie brzmiało jak ostrzeżenie. 
Ale Evan nawet się nie odwrócił. 
- Co on chce do cholery zrobić, dopłynąć do stałego lądu? – mruknęłam pod nosem. 
Do tego czasu, Evan dotarł do grubego muru z mgły, otaczającego budynek. Zawahał 
się, widziałam jak jego ramiona podnoszą się, a pięści zaciskają po bokach. Podniósł 
rękę i zobaczyłam kilka iskier wyskakujących z jego opuszków. Zniknęły prawie 
natychmiast ze słabym, trzaskającym dźwiękiem, jak mokra petarda. 
Obok mnie, Archer poruszył swoimi palcami i to samo stało się z jego magią. 
- Widocznie magia nie jest dozwolona – wymruczał. 
Znowu spojrzałam na Evana i myślałam, że teraz wróci. Zamiast tego zrobił jednak 
krok w mgłę. 
Przez moment stał tam jak słup, w połowie wewnątrz, w połowie poza szarą mgłą. 
- Co się dzieje? – zapytała Jenna. – Dlaczego on się nie rusza? 
- Nie wiem – powiedziałam, a Archer z powrotem splótł swoją dłoń z moją. 
Wtedy Evan zaczął krzyczeć. Przyglądaliśmy się, jak mgła wydawała się wyciągać 
swoje macki, owijając je wokół ciała Evana. Pierwszy wystrzał objął jego ręce, 
połykając je, za drugim razem owijając się wokół tułowia. Za trzecim razem owinęło 
się faliście wokół jego głowy i płacz nagle ustał. Potem Evana już nie było. 
Nikt się nie poruszył. Myślę, że najdziwniejsze było to, że nikt nie krzyczał, ani nie 
mdlał. To się stało naprawdę. Evan… cóż, jeśli nie umarł, to zniknął. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Prawie jednocześnie, wszyscy uczniowie obrócili się w stronę pani Casnoff. Nie wiem, 
jakich słów lub zachowania od niej oczekiwałam. Może rechotu. Albo spojrzenia na 
nas z góry z dumnym oświadczeniem: 
- Mówiłam mu, żeby nie szedł. 
Ale opierała się o balustradę ganku i wcale nie wyglądała na zadowoloną z siebie, 
usatysfakcjonowaną albo szczęśliwą. Wyglądała tylko na starą, zmęczoną i może 
trochę smutną. 
- Idźcie do środka – powiedziała obojętnie. – Macie te same pokoje, co w poprzednim 
semestrze. 
Nastąpiła jeszcze jedna przerwa i wtedy, powoli uczniowie stojący najbliżej budynku 
zaczęli gramolić się po schodach. 
- Co robimy? – zapytała Jenna. 
- Strzelam, że idziemy do środka – powiedziałam. – Albo to, albo bycie pożartym przez 
mgłę. Myślę, że wolę spróbować swoich szans z budynkiem. 
Podążyliśmy za tłumem, przebywając swoją drogę na ganek. Gdy mijaliśmy panią 
Casnoff, zatrzymałam się. Nie wiedziałam, co zamierzałam jej powiedzieć, albo co 
chciałam od niej usłyszeć. Po prostu czułam, że musimy sobie jakoś okazać szacunek. 
Ale mimo, że stałam może jakieś trzy stopy od niej, pani Crasnoff nawet nie spojrzała 
w moim kierunku. Stała przy barierce z niepewnym oddechem, wpatrując się w 
miejsce, gdzie zniknął Evan. Ostatecznie, obróciłam się i przeszłam przez frontowe 
drzwi. 
Z wnętrza domu słychać było łapanie tchu i przytłumione szlochy, więc 
przygotowałam się na to, że Hex Hall będzie w każdym calu tak samo popieprzone jak 
wyspa. 
Nie przygotowałam się jednak wystarczająco. 
Pierwszą rzeczą, jaka mnie uderzyła było gorąco. Graymalkin znajdowała się u 
wybrzeży Georgii i była połowa sierpnia, więc na zewnątrz było strasznie wilgotno. Ale 
wewnątrz zawsze było chłodno i przyjemnie. Teraz było duszno, a powietrze było 
prawie zbyt ciężkie, by oddychać. Czułam zapach pleśni i wilgoci, tapeta miejscami się 
łuszczyła. Gdy po raz pierwszy byłam w Hex Hall, myślałam, że wygląda okropnie i 
zaniedbanie. Wtedy to zaklęcie sprawiało, że widziałam to w taki sposób. Wątpię, by 
w tym przypadku było tak samo. 
Coś dziwnego działo się też ze światłem. Pamiętałam, że główny hol był dobrze 
oświetlony, ale teraz był taki półmrok, że niektóre części pomieszczenia znikały w 
cieniu. 
Zrobiłam krok do przodu i coś chrupnęło mi pod nogami. Spoglądając w dół 
zobaczyłam jaskrawy kawałek szkła. I wtedy zrozumiałam, dlaczego wszystko 
wyglądało tak inaczej. Olbrzymie witrażowe okno, które dominowało przestrzeń, było 
wybite. Przedstawiało powstanie Prodigium, dużego, trzymającego miecz anioła, 
wykopującego z nieba trójkę aniołów, które później stały się czarownicami, 
zmiennokształtnymi i Fea. Ale teraz mściwy anioł nie miał głowy i większości swojego 
miecza, po prawej widniała duża poszarpana dziura wśród pozostałych trzech postaci. 
Wyglądało to, jakby zostały przecięte w połowie przez coś z gigantycznymi pazurami. 

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m

Click to buy NOW!

P

D

F-

XC

hange Vie

w

er

w

w

w

.d oc

u -tra c

k.

co

m