Kantata BWV 12 

(na 3 Niedzielę po Wielkiej Nocy „Jubilate”) 

Weinen, Klagen, Sorgen, Zagen – Płacze, jęki, troski, lęki 

(data powstania: 22.04.1714 [Weimar]; tłumaczenie polskie – Armin Teske) 

 

 

I. Sinfonia 

 

 

II. Coro 

Weinen, Klagen, 
Sorgen, Zagen, 
Angst und Not 
Sind der Christen Tränenbrot, 
Die das Zeichen Jesu tragen. 

Płacze, jęki. 
Troski, lęki, 
Bóle, męki 
Ci za chleb powszedni mają, 
Co do Pana się przyznają. 

 

 

III. Recitativo (Alto) 

Wir müssen durch viel Trübsal  
in das Reich Gottes eingehen. 

Musimy przejść przez wiele ucisków, 
aby wejść do Królestwa Bożego.

 

 

 

IV. Aria (Alto) 

Kreuz und Krone sind verbunden, 
Kampf und Kleinod sind vereint. 
 
Christen haben alle Stunden 
Ihre Qual und ihren Feind, 
Doch ihr Trost sind Christi Wunden. 

Krzyż z koroną jest związany 
A ze skarbem gorzki bój. 
 
Chrześcijanom dobrze znany 
Wieczny wróg, i ból, i znój, 
Lecz pociechą Pana rany. 

 

 

V. Aria (Basso) 

Ich folge Christo nach, 
Von ihm will ich nicht lassen 
Im Wohl und Ungemach, 
Im Leben und Erblassen. 
Ich küsse Christi Schmach, 
Ich will sein Kreuz umfassen. 
Ich folge Christo nach, 
Von ihm will ich nicht lassen. 

Za Chrystusem postępuję. 
Nie porzucę Pana nigdy. 
Jako w biedzie tak w dostatku, 
W życiu oraz dni ostatku 
Ja Chrystusa krzyż całuję, 
Płaczę hańby Jego, krzywdy. 
Za Chrystusem postępuję, 
Nie porzucę Pana nigdy.

 

 

VI. Aria (Tenore) 

Sei getreu, alle Pein 
Wird doch nur ein Kleines sein. 
Nach dem Regen 
Blüht der Segen, 
Alles Wetter geht vorbei. 
Sei getreu, sei getreu! 

Wierny bądź, bo każda boleść, 
Małą zda się i przechodzi. 
Dopiero, kiedy minie deszcz 
Błogosławieństwo wschodzi. 
Miną kiedyś przeciwności. 
Wierny bądź, trwaj w twej wierności. 

 

 

VII. Choral 

Was Gott tut, das ist wohlgetan 
Dabei will ich verbleiben, 
Es mag mich auf die rauhe Bahn 
Not, Tod und Elend treiben, 
So wird Gott mich 
Ganz väterlich 
In seinen Armen halten: 
Drum lass ich ihn nur walten. 

Co czyni Bóg, jest dobrze tak, 
Przy wierze tej zostawam. 
Choć każe iść przez szorstki szlak, 
Odrazić się nie dawam. 
Do Ojca rąk 
Uciekam z mąk, 
A On mnie w nich piastuje; 
Niech wszystkim On kieruje.