1 

Śmierć była wokół niej. Towarzyszyła w dzień i w nocy. Eve 

znała jej brzmienie, zapach, nawet czuła fizycznie jej obecność. 
Potrafiła patrzeć prosto w ponure i przebiegłe oczy tego bez­
względnego wroga, wykorzystującego najmniejszy moment wa­
hania, by uderzyć i zwyciężyć. 

Mimo że pracowała w policji już dziesięć lat, nie przyjmowała 

jej ze spokojem, nie akceptowała. 

Tym razem odszedł ktoś bliski. 

Frank Wojinski był dobrym policjantem, choć zdaniem nie­

których zbyt pracowitym. Pamiętała go jako miłego człowieka, 
który nigdy na nic się nie skarżył, nawet na nudną i żmudną 
papierkową robotę i na to, że mimo iż był już po sześćdziesiątce, 
nadal pozostawał w stopniu sierżanta. 

Posiwiał i zestarzał się z godnością, nie korzystając z usług 

popularnych w trzecim tysiącleciu chirurgów plastycznych. Teraz, 

leżąc w trumnie, otoczony liliami, przypominał śpiącego mnicha 
z odległych czasów. 

Zresztą urodził się w końcu tysiąclecia. Pamiętał wojny 

miejskie, ale nie mówił o nich tak dużo jak jego starsi 
koledzy. O wiele chętniej pokazywał zdjęcia i hologramy 

dzieci i wnuków. Opowiadał kiepskie dowcipy, interesował 
się sportem i miał słabość do sojowych parówek. 

7 

J.D. ROBB 

Ten człowiek, dla którego wiele znaczyła rodzina, zapewne był 

gorzko opłakiwany przez bliskich. Wszyscy, którzy go znali, 

kochali go. 

Zmarł, mając przed sobą jeszcze połowę życia. Jego serce, jak 

się wydawało, mocne i zdrowe, ni stąd, ni zowąd przestało bić. 

- Cholera jasna! 

Eve odwróciła się i położyła dłoń na ramieniu stojącego za nią 

mężczyzny. 

- Przepraszam, Feeney. 
Popatrzył na nią zgnębiony. 
- Łatwiej bym to przyjął, gdyby zmarł na służbie. Ale we 

własnym fotelu, oglądając telewizję! Tak po prostu wysiadło mu 

serce? To niesprawiedliwe, Dallas. Jeszcze nie musiał umierać. 

- Wiem. - Objęła kolegę i odciągnęła od trumny. 
- Opiekował się mną, wyszkolił mnie i nigdy nie zawiódł - ciągnął 

zbolałym i drżącym głosem. - Na Franka zawsze można było liczyć. 

- Wiem - powtórzyła, nie znajdując słów pocieszenia. 

Feeney był zawsze opanowany i silny. Jego przygnębienie 

trochę jąprzerażało. Przeszli przez pokój, przedzierając się między 
krewnymi zmarłego i jego kolegami z pracy. Oczywiście podawano 
tu kawę, a raczej jej namiastkę. Tam gdzie policja i śmierć, tam 
też i kawa. Eve napełniła kubek i podała go Feeneyowi. 

- Nie mogę przestać o nim myśleć, nie mogę przeboleć tej 

śmierci - westchnął ciężko. Ten wysoki i silny mężczyzna nie 
krył głębokiego wzruszenia. - Nie rozmawiałem z Sally, to ponad 
moje siły. Jest z nią moja żona. 

- Nie martw się. Ja też jeszcze nie składałam Sally kondolencji. -

Chyba dla uspokojenia drżących dłoni nalała sobie kawę, chociaż 
nie zamierzała jej wypić. - Zaskoczył nas wszystkich. Nie 
wiedziałam, że miał kłopoty z sercem. 

- Nikt o tym nie wiedział - odparł cicho. - Nikt. 
Eve rozejrzała się po zatłoczonym pomieszczeniu. Wyczuwała 

dokoła bezsilność, sama też czuła się bezradna wobec prze-

8 

CZARNA CEREMONIA 

znaczenia. Policjant łatwiej znosi utratę kolegi, kiedy ten ginie na 
służbie. Można wtedy zatrzymać i ukarać winnego, co innego, 
gdy śmierć nastąpi z przyczyn naturalnych. 

Urzędnik domu pogrzebowego, ubrany w tradycyjny czarny 

garnitur, o twarzy bladej niczym twarze jego klientów, badawczo 

lustrując salę, wygłosił zwyczajową mowę. Eve z trudem wy­
słuchała pustych frazesów. 

- Podejdźmy do rodziny. 
Feeney skinął głową. 
- Frank cię lubił, Dallas. „Ten dzieciak jest twardy i potrafi 

myśleć", mówił. Uważał, że można na tobie polegać. 

Mile zaskoczona pochwałą, poczuła jeszcze większe przy­

gnębienie. 

- Nie przypuszczałam, że miał o mnie tak dobre zdanie. 

Popatrzył na nią uważniej. Była wysoka i szczupła. Jej interesującą 

wyraźnie zarysowaną twarz wyróżniał mały dołeczek w podbródku. 
Oczy miały typowy dla policjantki badawczy wyraz. Tylko krótko 
obcięte złocistokasztanowe włosy domagały się nożyczek fryzjera. 

- Miał o tobie dobre mniemanie, podobnie jak ja. Chodźmy 

przywitać się z Sally i dzieciakami. 

Przeszli przez salę, której i tak już ponury nastrój potęgowały 

ściany wyłożone ciemną boazerią ciężkie czerwone zasłony 
i duszący zapach kwiatów. 

Eve zastanawiała się, dlaczego zmarłym zawsze towarzyszą 

kwiaty i czerwień. Skąd taka tradycja i dlaczego ludzie nadal ją 
kultywują? Postanowiła, że nie pozwoli, by, gdy nadejdzie jej 
czas, wystawiono jej ciało w przegrzanym pokoju, zawalonym 

wieńcami, których woń kojarzy się ze zgnilizną. 

Zobaczyła Sally w otoczeniu dzieci i wnuków. Patrząc na tę 

grupkę, zrozumiała, że ceremonia przeznaczona jest dla żywych. 

- Ryan... - Sally wyciągnęła kruchą dłoń w stronę Feeneya, 

a następnie podsunęła mu policzek do pocałunku. Zamknęła oczy 
i zastygła w tej pozycji na krótką chwilę. 

9 

J.D. ROBB 

Ta szczupła kobieta o łagodnym głosie zawsze była dla Eve 

uosobieniem delikatności. A przecież musiała mieć nerwy ze stali, 

jeżeli wytrwała ponad czterdzieści lat u boku męża policjanta. Na 
jej szyi dostrzegła łańcuszek z zawieszonym na nim policyjnym 

sygnetem Franka. 

Następny obrządek, następny symbol, podsumowała w duchu 

Eve. 

- Dobrze, że jesteś - cicho powiedziała Sally. 
- Będzie go nam brakowało - odparł Feeney, niezręcznie 

poklepując ją po ramieniu. Dławił go smutek. - Wiesz, że jeśli 
tylko czegoś ci zabraknie... 

- Wiem... - Sally uśmiechnęła się i uścisnęła mu dłoń. Potem 

zwróciła się do Eve. - Jesteśmy wdzięczni, że jesteście tu z nami. 

- Frank cieszył się opinią dobrego człowieka i doskonałego 

policjanta. 

- Był dumny ze służby w policji - odrzekła z łagodnym 

uśmiechem Sally. - Jest tu komendant Whitney z żoną i komisarz 
Tibble. I wielu innych. - Wędrowała zamglonym wzrokiem po 
sali. - Tyle przyszło osób. Frank coś dla nich znaczył. 

- Oczywiście, Sally. - Feeney przestępował z nogi na nogę. -

Chyba wiesz o... funduszu dla rodzin. 

Znowu się uśmiechnęła i poklepała go po dłoni. 
- Dziękuję za troskę, Feeney, ale nic nam nie potrzeba. Eve, zdaje 

się, że nie znasz mojej rodziny. Porucznik Dallas, moja córka Brenda. 

Niska, dość tęga. Ciemne włosy i oczy. Podobna do ojca, 

notowała w pamięci Eve. 

- Syn, Curtis. 

Szczupły, drobna budowa, delikatne dłonie, oczy suche, ale jest 

wyraźnie przybity. 

- Moje wnuki. 

Było ich pięcioro. Najmłodszy chłopiec w wieku około ośmiu 

lat z zadartym, piegowatym nosem, przyglądał się Eve z zainte­
resowaniem. 

10 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Dlaczego nosisz broń? 

Zmieszana, zasłoniła kaburę kurtką. 
- Przyjechałam prosto z komisariatu. Nie miałam czasu wrócić 

do domu, aby się przebrać. 

- Pete. - Curtis spojrzał na Eve przepraszająco. - Nie męcz 

pani porucznik. 

- Gdyby ludzie docenili siłę woli i ducha, wszelka broń stałaby 

się zbędna. Mam na imię Alice. 

Do przodu wysunęła się szczupła blondynka o zdumiewającej 

urodzie. Zdumiewającej tym bardziej, że reszta rodziny miała dość 
pospolite rysy. Dziewczyna miała rozmarzone niebieskie oczy 
i piękne wydatne usta bez cienia szminki. Proste włosy opadały 

jej na ramiona. Z szyi zwisał długi, sięgający pasa łańcuszek, a na 

nim czarny kamień oprawiony w srebro. 

- Alice, jesteś stuknięta. 
Dziewczyna zerknęła przez ramię na szesnastoletniego chłopca, 

oplatając dłońmi czarny kamień, jakby go przed czymś chroniła. 

- Mój brat, Jamie - rzuciła słodko. - Ciągle jeszcze sądzi, że 

będę reagowała na jego impertynencje. Dziadek opowiadał mi 
o pani, pani porucznik. 

- Miło mi. 
- A gdzie pani mąż? 

Eve wyczuwała w dziewczynie nie tylko smutek, ale także 

zdenerwowanie. 

- Niestety nie ma go na planecie. - Spojrzała na Sally. - Jednak 

przesyła wyrazy współczucia. 

- Chyba niełatwo pani było robić karierę przy takim człowieku 

jak Roarke - przerwała Alice. - Dziadek mówił, że jest pani 

bardzo uparta i wytrwała. To prawda? 

- Jeśli się nie jest upartym, przegrywa się, a ja przegrywać nie 

lubię. - Popatrzyła prosto w dziwne oczy Alice, po czym pochyliła 
się do Pete'a i szepnęła mu do ucha: - Kiedyś widziałam, jak 
Frank sprzątnął faceta z tysiąca metrów. Twój dziadek był 

11 

J.D. ROBB 

najlepszy. Nie zapomnimy go - powiedziała, wysuwając do Sally 
dłoń na pożegnanie. 

Chciała odejść, ale Alice złapała ją za ramię. Ręka dziewczyny 

lekko drżała. 

- Cieszę się, że panią poznałam. Dziękuję, że pani przyszła. 

Eve skinęła głową i zniknęła w tłumie. Potem dotknęła kartki, 

którą Alice wsunęła do jej kieszeni. 

Jeszcze pół godziny kręciła się po sali i dopiero kiedy znalazła 

się w samochodzie, sięgnęła po liścik i przeczytała go. 

Spotkajmy się jutro o północy w klubie „Akwarium". 
Proszą nic nikomu nie mówić. Pani życie jest w niebezpieczeń­

stwie. 

Zamiast podpisu widniał rysunek przypominający labirynt 

otoczony ciemną linią koła. Poirytowana, ale też zaintrygowana 
wcisnęła kartkę do kieszeni i uruchomiła samochód. Dzięki 
czujności typowej dla policjantki dostrzegła kryjącą się w cieniu 
postać. Ktoś ją obserwował. 

Kiedy Roarke wyjeżdżał, starała się wmówić sobie, że została 

sama. Ignorowała obecność Summerseta, służącego Roarke'a, co 
nie stanowiło większego problemu w dużym domu, składającym 
się z labiryntu pokoi. 

Weszła do szerokiego holu i rzuciła zniszczoną skórzaną kurtkę 

na rzeźbiony słupek, wiedząc, że doprowadzi tym Summerseta do 
wściekłości. Nie znosił, kiedy coś zakłócało elegancki wygląd 
domu, zwłaszcza ona. 

Po pokonaniu schodów prowadzących na piętro, zamiast do 

sypialni, skierowała się do swojego gabinetu. Skoro Roarke ma 

jeszcze jedną noc przebywać poza planetą, postanowiła, że prześpi 

się w fotelu relaksującym. 

12 

CZARNA CEREMONIA 

Po pracy nie miała czasu niczego przegryźć, dlatego też 

natychmiast zaprogramowała kanapkę z szynką i prawdziwą kawę. 
Autokucharz zrealizował zamówienie w sekundę, ale nim ugryzła 
szynkę, z lubością wciągnęła w nozdrza jej zapach. W takich 
chwilach dziękowała opatrzności, że jest żoną człowieka, którego 

stać na kupno prawdziwego pożywienia, a nie jego chemicznych 
imitacji. 

Podeszła do biurka i włączyła komputer. Przełknęła kęs kanapki 

i popiła łykiem kawy. 

- Podaj dostępne dane na temat obiektu Alice. Nazwisko 

nieznane. Matka Brenda, z domu Wojinska, dziadkowie ze strony 
matki, Frank i Sally Wojinscy. 

Przetwarzanie... 

Zabębniła palcami o blat biurka, po czym wyciągnęła tajemniczy 

list i jeszcze raz go przeczytała. 

Obiekt Alice Lingstrom. Urodzona 10 czerwca 2040 roku. 

Pierwsze dziecko i jedyna córka Jana Lingstroma i Brendy Wojinski, 

rozwiedzeni. Zamieszkała: West Eight Street 486, apartament nr 4B, 

Nowy Jork. Rodzeństwo: James Lingstrom, ur. 22 marca 2042 r. 

Wykształcenie: ukończona szkoła średnia, dwa semestry na stu­

diach: Harvard. Specjalizacja: antropologia. Drugi kierunek: 
mitologia. Obecnie pracuje jako sprzedawczyni w sklepie „Moc 
Ducha " przy West Tenth Street 228, Nowy Jork. Stanu wolnego. 

- Kartoteka kryminalna? 

Brak. 

- Nic specjalnego - mruknęła do siebie Eve. - Dane o „Mocy 

Ducha". 

13 

J.D. ROBB 

„Moc Ducha". Sklep wyznawców kultu Wicca oraz centrum 

konsultingowe, właściciel: Isis Paige i Charles Forte. Trzy lata 

przy Tenth Street. Roczny dochód 125 000 dolarów. Licencjonowane 

wróżki i zielarki oraz hipnoterapeuci. 

- Wicca? - sarknęła. - Magia? Jezu. Co to za bagno? 

Wicca, pradawna religia i sztuka, kult oparty na wierze 

w naturą, która... 

- Wystarczy. - Westchnęła ciężko. Nie interesuje jej definicja 

magicznych wierzeń, ale odpowiedź na pytanie, dlaczego wnuczka 
gliniarza zajmuje się rzucaniem uroków i czytaniem ze szklanej 
kuli, a przede wszystkim, po co chce się z nią spotkać? Dowie 
się wszystkiego, jeśli pójdzie do „Akwarium". Popatrzyła na 

podejrzany liścik. Z chęcią by o nim zapomniała, gdyby nie 
pochodził od osoby bliskiej człowiekowi, którego szanowała. 

Przypomniała sobie postać kryjącą się w cieniu. 
Przeszła do łazienki i zaczęła się rozbierać. Pomyślała z żalem, 

że nie będzie mogła zabrać na spotkanie Mavis, a szkoda, bo 
przyjaciółce z pewnością spodobałoby się w „Akwarium". 

Prostując zmęczone po całym dniu ciało, zastanawiała się, co 

będzie robiła przez resztę wieczoru. Nie przyniosła z biura niczego 
do pracy. Z ostatnim zabójstwem uporała się w osiem godzin. 

Może obejrzy telewizję, a może wybierze coś z arsenału Roarke'a, 
zejdzie do strzelnicy i wyładuje resztki energii? Nigdy nie 
próbowała broni z okresu wojen miejskich. To mogłoby być 
ciekawe doświadczenie. 

Weszła pod prysznic. 
- Pełny strumień, pulsujący - rzuciła. - 40 stopni. 
Żałowała, że nie prowadzi żadnej sprawy o morderstwo. 

Zajęłaby umysł, uspokoiła nerwy. Nagle z irytacją zrozumiała, że 
czuje się samotna, a Roarke wyjechał dopiero przed trzema dniami. 

14 

CZARNA CEREMONIA 

Każde z nich miało własne życie. Tak było przed ślubem i tak 

pozostało. Ich zajęcia wymagały pełnego zaangażowania czasu 

i uwagi. Choć ciągle ją to zdumiewało, jednak jej związek 
z Roarkiem trwał, i to właśnie dlatego, że obydwoje są osobami 
niezależnymi. 

Przybita własną tęsknotą, wsadziła głowę pod strumień wody. 
Nie poruszyła się, kiedy poczuła na biodrach dotyk rąk, które 

zaraz przesunęły się na piersi. Znała ten dotyk, znała te długie 
i wąskie palce. Odchyliła głowę. 

- Och, Summerset. Ty dzikusie - jęknęła, czując ucisk na 

sutkach. 

- I tak go nie zwolnię. - Roarke zsunął rękę na jej brzuch. 
- Warto było spróbować. Wróciłeś... -przerwała, bo w tej chwili 

poczuła, jak jego palce wchodzą w nią- ...wcześniej - skończyła. 

- Powiedziałbym, że zjawiłem się w samą porę. - Odwrócił ją 

do siebie i mocno pocałował. 

Myślał o żonie w trakcie nie kończącego się lotu na Ziemię. 

Myślał właśnie o tym: o pieszczotach i wsłuchiwaniu się w jej 
urywany oddech. 

Ustawił ją w rogu pod ścianą i przywarł do jej bioder. 
- Tęskniłaś? 

Czuła bicie serca na myśl, że zaraz będą się kochać. 

- Raczej nie. 
- W takim razie... - Pocałował ją w czoło. - Pozwolę ci 

w spokoju dokończyć kąpiel. 

Natychmiast mocno zacisnęła nogi. 
- Tylko spróbuj, a cię zastrzelę. 
- Tak więc, w obawie o własną skórę... - szepnął i wszedł 

w nią wolno, patrząc, jak mętnieje jej wzrok. 

Kochali się spokojnie, z czułością, jakiej oboje po sobie nie 

oczekiwali. Wreszcie osiągnęli orgazm z cichym westchnieniem. 

- Witaj w domu. - Patrzyła z zachwytem na twarz męża, na 

mądre niebieskie oczy, na ciemne włosy ociekające wodą. 

15 

J.D. ROBB 

Zawsze po rozłące, kiedy mu się przyglądała, ogarniało ją to 

samo zaskakujące uczucie. Wątpiła, że kiedykolwiek przyzwyczai 

się do myśli, iż nie tylko pożąda jej ciała, ale także ją kocha. 

- Wszystko w porządku z ośrodkiem „Olympus"? 
- Zmiany i opóźnienia. Nic poważnego. - Pomyślała, że nie 

musi się martwić, bo Roarke potrafi dopilnować, żeby kosmiczna 

stacja i centrum rozrywki, w które zainwestował, zostały otwarte 

na czas. 

Wydał polecenie zamknięcia strumienia wody, po czym sięgnął 

po ręcznik, by ją wytrzeć, choć mogła wejść do kabiny suszącej. 

- Zaczynam rozumieć, dlaczego wolisz spać w gabinecie, kiedy 

wyjeżdżam. Ja nie mogłem zasnąć w prezydenckim apartamencie. -
Wziął drugi ręcznik i okręcił jej głowę. - Zasnąć bez ciebie. 

Przytuliła się do niego. 

- Robimy się cholernie sentymentalni. 
- Mnie to nie przeszkadza. W końcu jestem Irlandczykiem. 
Uśmiechnęła się. Nie sądziła, żeby któryś z partnerów w inte­

resach męża albo któryś z jego wrogów uważał go za sentymen­
talnego. 

- Żadnych nowych blizn - zaobserwował, pomagaj ąc j ej włożyć 

szlafrok. - Wnioskuję z tego, że ostatnie kilka dni minęły bez 

wstrząsów. 

- Prawie. Nie licząc pewnego młodzika, którego poniosło 

w czasie erotycznej sesji z płatną panienką. Zadusił ją. -Zawiązała 

szlafrok i przeczesała palcami włosy. - Przestraszył się i uciekł. 

Ale widocznie dręczyły go wyrzuty sumienia i po kilku godzinach 

sam się do nas zgłosił. Prokuratura podciągnęła jego czyn pod 

nieumyślne spowodowanie morderstwa. Przekazałam sprawę 

Peabody. 

- Aha. - Podszedł do kredensu i wyjął butelkę wina, po czym 

nalał dwa kieliszki. - A więc było spokojnie. ' 

- Tak, oprócz dzisiejszego pogrzebu. 
Najpierw zmarszczył brwi, ale zaraz twarz mu pojaśniała. 

16 

CZARNA CEREMONIA 

- A tak, mówiłaś mi. Szkoda, że nie mogłem wrócić wcześniej, 

żeby ci towarzyszyć. 

- Feeney bardzo przeżył śmierć Franka. Chyba łatwiej by się 

z nią pogodził, gdyby Frank zginął na służbie. 

Roarke mocniej zmarszczył czoło. 
- Wolelibyście, żeby wasz kolega został zabity, niż opuścił ten 

padół łez bez cierpień? 

- Przynajmniej bym to rozumiała. - Nie próbowała informować 

męża, że sama też wolałaby szybką i gwałtowną śmierć. - Ale na 
tym pogrzebie zdarzyło się coś dziwnego. Poznałam rodzinę 
Franka. Jego najstarsza wnuczka jest dość oryginalna. 

- To znaczy? 
- Ma taki dziwny sposób mówienia. Wyszukałam o niej 

wiadomości w komputerze. 

- Sprawdzałaś ją? 

- Bardzo pobieżnie. Głównie dlatego, że coś mi podrzuciła. 

Eve podeszła do biurka i podała mu liścik. 
- Labirynt Ziemi - rzucił Roarke po przeczytaniu listu. 
- Słucham? 
- Mówię o rysunku. To celtycki symbol. 

Potrząsnęła głową ze zdumieniem. 
- Skąd ty wiesz tyle dziwnych rzeczy? 
- To wcale nie jest takie dziwne. W końcu wywodzę się 

z Celtów. Ten pradawny symbol jest magiczny i święty. 

- Wszystko do siebie pasuje. Wygląda na to, że dziewczyna 

zajmuje się magią, chociaż ma dyplom z Harvardu. Mimo że 

studiowała w najlepszej uczelni, jest teraz sprzedawczynią w jakimś 
sklepie z kryształami i ziołami. 

Roarke powiódł palcem po rysunku. W dzieciństwie, w Dublinie, 

widział niejeden taki. Pradawne kultowe religie wykorzystywane 
były przez różne gangi, ale też przez zagorzałych pacyfistów. 

Oczywiście obydwie strony używały haseł religijnych jako uspra­
wiedliwienia dla zabijania lub ofiarowania życia. 

17 

J.D. ROBB 

- Domyślasz się, dlaczego chce się z tobą spotkać? 
- Nie. Pewnie jej się wydaje, że zobaczyła moją aurę albo coś 

takiego. Mavis, dopóki jej nie przymknęłam za wykradanie 
portfeli przechodniom, prowadziła taki oszukańczy interes zwią­
zany z wróżbiarstwem. Twierdzi, że ludzie zapłacą każde pieniądze 
za to, że powiesz im to, co chcą usłyszeć. A jeszcze więcej, jeśli 
powiesz im to, czego nie chcą wiedzieć. 

- I dlatego właśnie oszuści i politycy to ludzie tego samego 

pokroju. - Uśmiechnął się. - Zakładam, że tak czy inaczej, 
wybierasz się na spotkanie? 

- Jasne. 
Jeszcze raz zerknął na kartkę. 
- Idę z tobą. 
- Ale ona napisała... 
- Mało istotne, co napisała. - Opróżnił kieliszek zdecydowanym 

ruchem osoby, która jest przyzwyczajona, że dostaje to, czego 
pragnie. - Nie będę ci wchodził w drogę, ale będę ci towarzyszył. 
Mimo że „Akwarium" to w zasadzie spokojne miejsce, mogą się 
tam kręcić podejrzane elementy. 

- Podejrzane elementy to moje życie - zauważyła rzeczowo, 

po czym przekrzywiła głowę. - Czy ty przypadkiem nie jesteś 
właścicielem tego klubu? 

- Nie - uśmiechnął się. - A chciałabyś? 

Roześmiała się i pociągnęła go za rękę. 
- Chodźmy spać. 

Zrelaksowana i wtulona w męża zasnęła jak dziecko. Tym 

większe było jej zdziwienie, gdy zaledwie po dwóch godzinach 

całkowicie się rozbudziła. Nie męczył jej żaden koszmar, bo nie 

była spocona, nie drżała i nic jej nie dolegało. 

A jednak coś ją rozbudziło. Leżała nieruchomo, wpatrując się 

w szerokie okno i wsłuchując w równy oddech Roarke'a. 

18 

CZARNA CEREMONIA 

Uniosła się i spojrzała w nogi łóżka. W jej stronę błysnęły 

ciemne ślepia. W ostatniej chwili pohamowała krzyk. Zdała sobie 
sprawę z ciężaru na stopach. To Galadah, pomyślała i odetchnęła. 

Kot musiał wskoczyć na łóżko i to ją obudziło. Ot i cała tajemnica. 

Położyła się z powrotem, przytuliła do męża, westchnęła 

i zamknęła oczy. 

Tylko kot, myślała, zapadając w sen. 

Jednak mogłaby przysiąc, że słyszała czyjeś nucenie. 

2 

Następny dzień zaczął się od nawału pracy i Eve nie miała 

czasu myśleć o dziwnym przebudzeniu w nocy. W mieście 
panował spokój, więc uznała, że to świetny moment na porządki 
w biurze, a raczej na zlecenie ich swej asystentce. 

- Jak można mieć taki bałagan w komputerze. - Szczera 

i solidna twarz Peabody wyrażała prawdziwe rozżalenie. 

- Wiem, gdzie co mam - odparła Eve. - Uporządkuj pliki tak, 

żebym nadal się orientowała, gdzie co jest, ale też żeby to miało 

jakąś logikę. To zadanie jest dla ciebie za trudne? 

- Dam sobie radę. - Peabody wykrzywiła twarz za jej plecami. 
- To wspaniale i proszę nie robić do mnie min. Nawet jeśli 

mam bałagan w komputerze, jak to ujęłaś, to dlatego, że ten rok 
był trochę napięty. Ponieważ to ja cię szkolę, mogę ci zlecić tę 
pracę. - Uśmiechnęła się lekko. - Mam nadzieję, że w przyszłości 
ty także, Peabody, dorobisz się podwładnego, któremu będziesz 
zlecać upierdliwe zajęcia. 

- Pani wiara we mnie jest wzruszająca, pani porucznik. Aż 

brakuje mi tchu. - Peabody syknęła w stronę komputera. - A może 

duszę się, ponieważ są tu pliki sprzed pięciu lat, które już od roku 
powinny być przesłane do centrali. 

- Więc wyślij je teraz. - Eve uśmiechnęła się szerzej, słysząc 

hurkot w komputerze, a zaraz potem zawiadomienie o błędzie 
systemowym. - Życzę powodzenia. 

20 

CZARNA CEREMONIA 

- Technika może być naszym sprzymierzeńcem, tylko trzeba 

ją rozumieć. 

- Ja wszystko rozumiem - Eve dwukrotnie walnęła pięścią 

w komputer. Maszyna znów zaczęła działać. - Widzisz? 

- Jest pani niesamowicie delikatna, porucznik Dallas. Teraz 

rozumiem, dlaczego chłopaki z laboratorium celują rzutkami 
w twoje zdjęcie. 

- Dalej to robią? Chryste, ale są pamiętliwi. - Ze wzruszeniem 

ramion usiadła na rogu biurka. - Co wiesz na temat magii? Czarów? 

- Jeśli chce pani rzucić urok na komputer, to na niewiele się zdam. 

Peabody z zaciśniętymi zębami przesuwała pliki. 

- Jesteś wyznawczynią Wolnej Ery - zauważyła Eve. 
- Zawiesza się. No, popracuj jeszcze trochę- popędzała 

komputer dziewczyna. - Tak, ale - nawiązała do stwierdzenia 
Eve - wolnoerowcy nie są wyznawcami Wicca. Niby obydwie 
religie są religiami Ziemi, opartymi na naturalnym porządku 
kosmosu, ale... ty sukinsynu, gdzie to się podziało? 

- Słucham? Gdzie co się podziało? 
- Nic. - Peabody z napięciem wpatrywała się w monitor. - Nic. 

Proszę się o nic nie martwić. Zresztą i tak pewnie nie potrzebowała 
pani tych plików. 

- Czy to jakiś żart, Peabody? 
- No właśnie. Ha, ha. - Krople potu spływały po czole 

policjantki. Z zawzięciem uderzała w klawiaturę. - O jest. Już po 

sprawie. Wszystko wróciło na miejsce. A teraz wyślemy to do 
centrali. - Odetchnęła ciężko. - Czy mogłabym się napić kawy? 
Żeby zachować przytomność umysłu. 

Eve spojrzała na ekran monitora, ale nie zobaczyła niczego 

zatrważającego. Bez słowa wstała i zleciła autokucharzowi przy­
gotowanie kawy. 

- Dlaczego interesują panią wiccanie? Chce się pani prze­

chrzcie? - Peabody uśmiechnęła się, a widząc złość w oczach 
przełożonej, dodała: - Znowu tylko żartowałam. 

21 

J.D. ROBB 

- Widzę, że masz dzisiaj dobry humor. Jestem po prostu 

ciekawa. 

- No cóż, istnieje zbieżność głównych zasad w Wolnej Erze 

i kulcie Wicca. Poszukiwanie harmonii, czczenie pór roku wywo­
dzące się z zamierzchłych czasów, całkowity zakaz używania 
przemocy. 

- Zakaz używania przemocy? - Eve zmrużyła oczy. - A co 

z urokami, zaklęciami i ofiarami? Naga dziewica na ołtarzu 
i czarne koguty, którym odcina się głowy? 

- To obraz z literatury, choćby z Szekspira. Główne źródło 

mylnych sądów. Kapłanki nie są wiedźmowatymi, przerażającymi 

staruchami pichcącymi w wielkich kotłach podejrzane wywary. 

Nie straszą małych dzieci. Wiccanie lubią nagość, ale nikogo nie 
krzywdzą. Korzystają wyłącznie z białej magii. 

- Jej przeciwieństwem jest... 
- ...czarna magia. 

Eve przyglądała się podwładnej. 

- Ty chyba nie wierzysz w te zabobony? 
- Nie. - Orzeźwiona kawą Peabody wróciła do pracy przy 

komputerze. - Znam kilka podstawowych zaklęć, ponieważ mój 
kuzyn przeniósł się do Wicca. Już jakiś czas należy do zgroma­
dzenia w Cincinnati. 

- Masz kuzyna, który należy do zgromadzenia w Cincinnati? -

Eve wybuchnęła śmiechem i odstawiła na biurko kubek z kawą. -
Peabody, ty mnie ciągle zaskakujesz. 

- Któregoś razu opowiem pani o mojej babci i jej pięciu 

kochankach. 

- Pięciu kochanków w życiu to wcale nie tak wielu. 
- Nie w życiu, ale w miesiącu. Naraz. - Podniosła poważny 

wzrok. - Babcia ma dziewięćdziesiąt osiem lat. Mam nadzieję, że 

się w nią wrodziłam. 

Eve, hamując śmiech, spojrzała na wideofon, którego brzęczyk 

właśnie się odezwał. 

22 

CZARNA CEREMONIA 

- Dallas... - Na ekranie pojawiła się twarz komendanta Whit-

neya. 

- Tak, komendancie. 
- Chciałbym z panią jak najszybciej porozmawiać. Proszę 

do mnie. 

- Tak, sir, będę za pięć minut. - Eve rozłączyła się i z nadzieją 

popatrzyła na Peabody. - Może jakaś nowa sprawa. Dokończ 

czyszczenie komputera. Dam ci znać, jeśli coś się wydarzy. - Na 
odchodnym jeszcze się odwróciła i powiedziała: - Tylko nie zjedz 
mojego batonika. 

- Cholera - zaklęła pod nosem Peabody. - Czy ona zawsze 

musi trafiać w dziesiątkę? 

Whitney większość zawodowego życia zajmował kierownicze 

stanowisko. Zależało mu na tym, by znać swoich podwładnych, 
wiedzieć, w czym są najlepsi i jakie są ich słabości. Umiał też 
zrobić użytek z obydwu. 

Był to potężny mężczyzna o dużych dłoniach robotnika i ciem­

nych bystrych oczach, o których niejeden mówił, że są zimne. 
Zachowywał wręcz przerażający spokój, ale jak to bywa, pod 
maską opanowania drzemał wulkan. 

Eve go szanowała, czasami lubiła i zawsze podziwiała. 
Kiedy weszła do biura, Whitney siedział przy biurku i ze 

zmarszczonym czołem czytał jakiś dokument. Nie oderwał wzroku, 
tylko gestem dłoni wskazał na krzesło. Usiadła, przyglądając się 
powietrznemu tramwajowi, przepływającemu akurat za oknem. 
Jak zawsze zdziwiła ją liczba pasażerów z lornetkami i szpiegow­

skimi okularami. 

Zastanawiała się, co też ci ludzie spodziewają się ujrzeć za 

oknami budynku policji? Torturowanie podejrzanych, strzelaninę, 
zakrwawione ofiary? I dlaczego bawią ich takie fantazje? 

- Widziałem panią wczoraj na pogrzebie. 

23 

J.D. ROBB 

Wróciła myślami do gabinetu. 
- Zdaje się, że byli tam wszyscy policjanci z komendy. 
- Frank był lubiany. 
- To prawda. 
- Nigdy pani z nim nie pracowała? 
- Dał mi kilka wskazówek, kiedy zaczynałam. 
Whitney, nie przestając kiwać głową, nie spuszczał z niej wzroku. 
- Był partnerem Feeneya. Potem, kiedy przeszedł ze służby na 

ulicy do biura, pani została partnerką Feeneya. 

Eve zaczynała czuć się nieswojo. 

- Tak, sir. Feeney bardzo przejął się śmiercią Franka. 
- Wiem. Dlatego nie ma go dzisiaj w pracy. - Whitney oparł 

łokcie na biurku i splótł dłonie. - Pani porucznik, mamy tu do 

czynienia z delikatną sprawą. 

- Dotyczącą sierżanta Wojinskiego? 
- Informacja, którą zamierzam pani powierzyć, jest w najwyż­

szym stopniu poufna. Oprócz pani podwładnej nikt nie może 

o niczym wiedzieć. Proszę o zachowanie dyskrecji. Rozkazuję -
poprawił się - żeby pracowała pani nad tą sprawą zupełnie sama. 

W tej chwili poczuła już strach. Pomyślała o Feeneyu. 

- Zrozumiałam. 
- Istnieją pewne okoliczności dotyczące śmierci sierżanta 

Wojinskiego, które wymagają wyjaśnienia. 

- Okoliczności? 
- Muszę zaznajomić panią z zastrzeżonymi danymi. - Opuścił 

dłonie na biurko. - Jakiś czas temu powiadomiono mnie, że 
sierżant Wojinski albo prowadził śledztwo na własną rękę, albo 
zajął się nielegalnym procederem. 

- Narkotyki? Frank? To niemożliwe. 
Whitney nawet nie mrugnął. 
- Dwudziestego drugiego września tego roku jeden z detek­

tywów z wydziału do spraw narkotyków widział Wojinskiego 
w obserwowanym przez policję podejrzanym centrum dystrybucji 

24 

CZARNA CEREMONIA 

nielegalnych substancji. W prywatnym klubie „Athame", związa­
nym z jakimś kultem religijnym. W tym klubie odbywają się 
indywidualne i grupowe sesje seksualne. Wydział od narkotyków 
ma go na oku już od dwóch lat. Widziano, jak Frank kupował 
tam narkotyki. 

Eve milczała, więc nabrał głęboko powietrza i kontynuował. 

- Zostałem natychmiast powiadomiony o zajściu. Zwróciłem 

się do Franka z prośbą o wyjaśnienie, ale on nie był skory do 
rozmowy. - Zawahał się, jednak postanowił skończyć. - Szcze­
rze mówiąc fakt, że Frank ani nie potwierdził, ani nie zaprze­
czył, że w gruncie rzeczy w ogóle nie chciał rozmawiać na ten 
temat, zupełnie mi do niego nie pasował. Martwiłem się. 
Nakazałem mu zrobienie testów na obecność w organizmie 
narkotyków i poradziłem, żeby wziął tydzień urlopu. Zgodził się 
na wszystko. Wtedy testy nic nie wykazały. Ze względu na jego 
nieskazitelną przeszłość oraz ponieważ dobrze go znałem, to 

wydarzenie zostało pominięte w jego aktach. - Wstał i odwrócił 
się do okna. - Być może popełniłem błąd. Gdybym wtedy nie 
zostawił sprawy, może teraz Frank by żył i nie byłoby tej 
rozmowy. 

- Zaufał pan swojemu osądowi. Ufał pan Frankowi. 

Spojrzał na nią. Jego oczy nie były zimne, tylko pełne napięcia. 

- Tak, to prawda. Ale teraz mam więcej danych. Standardowa 

autopsja wykazała we krwi Wojinskiego obecność naparstnicy, 
środka nasercowego oraz Zeusa. 

- Zeus. - Teraz Eve wstała. - Frank nie zażywał narkotyków, 

komendancie. Pomijając to, jakim był człowiekiem, zażywanie 
tak mocnego narkotyku jak Zeus pozostawia widoczne ślady. 

Widać to po oczach, po zmianie w zachowaniu. Gdyby brał Zeusa, 
wiedziałby o tym każdy funkcjonariusz w centrali. Poza tym testy 
by to wykazały. Musiała nastąpić jakaś pomyłka. - Wepchnęła 
ręce w kieszenie, z trudem hamując przymus chodzenia. - To 
prawda, że niektórzy policjanci zażywają narkotyki i na dodatek 

25 

J.D. ROBB 

sądzą, że odznaka chroni ich przed prawem. Ale Frank do nich 
nie należał. Nie, on był czysty. 

- Niemniej wykryto w jego krwi kilka narkotyków. To 

właśnie przez tę mieszankę doszło do zahamowania pracy serca 
i śmierci. 

- Podejrzewa pan, że przedawkował? - Potrząsnęła głową. -

To niemożliwe. 

- Powtarzam, wykryto narkotyki. 
- W takim razie musi istnieć jakieś inne wytłumaczenie. Środki 

nasercowe? - Zmarszczyła brwi. - Mówił pan, że przed kilkoma 
tygodniami robił sobie badania. Dlaczego nie wykazały, że miał 
kłopoty z sercem? 

- Najbliższy przyjaciel Franka jest najlepszym informatykiem 

w mieście. 

- Feeney? - Zrobiła dwa kroki do przodu. - Myśli pan, że 

Feeney go krył i wyczyścił mu akta? Do diabła, komendancie. 

- Nie mogę wykluczyć takiej możliwości - odparł sucho. - Ani 

pani. Przyjaźń może i zazwyczaj wpływa na obiektywizm oceny. 
Ufam, że pani przyjaźń z Feeneyem nie wpłynie na pani osąd. -
Znowu podszedł do biurka, symbolu swojej władzy. - Te zarzuty 

i podejrzenia trzeba bezwzględnie wyjaśnić. 

Gorące języki strachu w żołądku Eve zmieniły się w prawdziwy 

płomień. 

- Chce pan, żebym poprowadziła dochodzenie przeciwko 

moim kolegom, z których jeden nie żyje, a drugi mnie szkolił 
i jest moim przyjacielem. - Położyła dłonie na biurku. - Jest także 
pana przyjacielem, komendancie. 

Spodziewał się gniewu. Tak jak się spodziewał, że jednak Eve 

zgodzi się przyjąć sprawę. 

- Wolałaby pani, żebym zlecił śledztwo komuś innemu? -

Uniósł pytająco brwi. - Chcę, żeby to było przeprowadzone po 

cichu. Wszelkie dane i nowe fakty ma pani bezpośrednio mnie 

przekazywać. Jeśli będzie pani zmuszona porozmawiać z rodziną 

26 

CZARNA CEREMONIA 

Wojinskiego, proszę uczynić to dyskretnie i taktownie. Nie ma 
potrzeby pogłębiać ich smutku. 

- A jeśli wywącham coś, co zapaskudzi Frankowi kartotekę? 
- Wtedy ja się tym zajmę. 
Wyprostowała się. 
- Prosi mnie pan o cholerną przysługę. 
- To nie prośba, lecz rozkaz - poprawił. - Tak będzie dla pani 

łatwiej, pani porucznik. - Podał jej dwie zapieczętowane dyskietki. -
Niech to pani przejrzy w domu. Proszę się komunikować ze mną za 
pomocą swojego domowego komputera. Nic nie może przechodzić 
przez centralę, dopóki nie zmienię rozkazu. Jest pani wolna. 

Obróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się 

przy nich. Nie spojrzała jednak do tyłu. 

- Do cholery, nie będę kapowała na Feeneya. 

Whitney odprowadził ją wzrokiem, potem zamknął oczy. 

Wiedział, że Eve zrobi to, co do niej należy. Miał tylko nadzieję, 
że nie będzie musiała zrobić więcej, niż będzie mogła znieść. 

Kiedy szła do biura, krew w niej wrzała. Peabody siedziała 

przed monitorem komputera z dumnym uśmieszkiem. 

- Właśnie się z nim uporałam. Stawiał niezły opór, ale go 

pokonałam. 

- Wyłącz komputer, Peabody- rzuciła krótko i sięgnęła po 

kurtkę i torbę. - Zbieraj się. 

- Mamy sprawę? - Policjantka podskoczyła na równe nogi. -

Jaką? Dokąd idziemy? - Musiała biec, żeby nadążyć za Eve. -
Dallas? Pani porucznik? 

Eve z całej siły wcisnęła guzik windy. Jej wściekłe spojrzenie 

zamknęło usta podopiecznej. Wsiadły do windy pełnej policjantów. 

- Hej, Dallas, jak tam świeżo upieczeni małżonkowie? Namów 

swojego bogatego męża, żeby wykupił naszą kantynę i zaopatrzył 

ją w coś dobrego do żarcia. 

27 

J.D. ROBB 

Rzuciła przez ramię lodowate spojrzenie na rozradowaną twarz 

policjanta. 

- Możesz mnie ugryźć wiesz gdzie, Carter. 
- Próbowałem trzy lata temu i nieomal połamałaś mi zęby. 

Wolę nie ryzykować - odciął się. 

W windzie wybuchł głośny śmiech. 
- Bo jesteś dupkiem, Carter - parsknął inny policjant. 
- Nie gorszym niż ty, Forenski. Hej, Peabody - ciągnął Carter -

chcesz, żebym cię ugryzł? 

- A kiedy ostatnio byłeś u dentysty? 
- Obiecuję, że zaraz po wizycie zgłoszę się do ciebie. -

Mrugnął okiem i wraz z resztą policjantów wytoczył się z windy. 

- Carter jest niczego sobie - zagaiła Peabody, przestraszona, 

że Eve ciągle wpatruje się przed siebie. - Szkoda, że to taki 
pajac. - Żadnej odpowiedzi. - Ale Forenski też jest milutki -
ciągnęła dalej nie zrażając się milczeniem. - Chyba nie ma 
nikogo na stałe? 

- Nie interesuje mnie prywatne życie kolegów - warknęła Eve 

i kiedy zjechały na poziom garażu, zdecydowanym krokiem 
wyszła z windy. 

- Ale moje cię interesuje- mruknęła Peabody pod nosem. 

Zaczekała, aż Eve wyłączy alarm, po czym usiadła na miejscu dla 
pasażera.- Mam zaprogramować drogę, czy chcesz mi zrobić 

niespodziankę? - Zamrugała, widząc, że Eve opuściła głowę na 
kierownicę. - Hej, dobrze się pani czuje? Co się dzieje, Dallas? 

- Wpisz trasę do mnie do domu.- Eve nabrała powietrza 

i wyprostowała się. - Powiem ci wszystko w czasie jazdy. To są 
ściśle poufne informacje. - Wyprowadziła samochód z garażu na 
ulicę. - Masz prawo składać raport jedynie mnie lub komendantowi. 

- Rozumiem. - Peabody przełknęła ślinę. - Chodzi o kogoś 

z naszych, prawda? 

28 

CZARNA CEREMONIA 

U ej domowy komputer nie był tak zanieczyszczony jak 

biurowy. Roarke tego dopilnował. Dane szybko pojawiły się na 

ekranie. 

Detektyw Marion Burns. To ona była tajniakiem w „Athame". 

Pracowała w klubie przez osiem miesięcy jako barmanka. Eve 
zacisnęła usta. 

- Burns. Nie znam jej. 

- A ja trochę znam. - Peabody przysunęła bliżej swoje krzesło. -

Poznałam ją, kiedy byłam... no wiesz, w czasie tej sprawy z Casto. 
Zrobiła na mnie wrażenie solidnej. Jeśli dobrze pamiętam, jest 
policjantką w trzecim pokoleniu. Jej matka nadal pracuje, w stopniu 
kapitana, chyba w Bunko. Dziadek przeszedł na emeryturę 
w czasie wojen miejskich. Nie mam pojęcia, dlaczego zagięła 
parol na Wojinskiego. 

- Może po prostu zameldowała o tym, co widziała. Będziemy 

musiały sprawdzić. Raport złożony Whitneyowi jest dość krótki 
i suchy. 22 września 2058 o godzinie dziesiątej trzydzieści 
zauważyła sierżanta Wojinskiego siedzącego w klubie przy stoliku 

ze znaną dealerką narkotyków Seliną Cross. Wojinski przekazał 
Cross kilka żetonów kredytowych w zamian za małą paczkę, która 
zawierała nielegalne substancje. Rozmowa trwała nie więcej niż 
kwadrans, po czym Cross przesiadła się do innego stolika. 
Wojinski pozostał w klubie jeszcze dziesięć minut, potem wyszedł. 
Detektyw Burns śledziła go przez dwie przecznice, aż Wojinski 
wsiadł do publicznego środka lokomocji. 

- A więc nie widziała, jak zażywał narkotyki? 
- Nie. Nie widziała też, żeby tej nocy ani żadnej następnej 

w czasie jej zmiany pojawił się ponownie w klubie. Burns znajduje 

się na pierwszym miejscu na liście osób, które musimy przesłuchać. 

- Tak jest. Dallas, może Wojinski zwierzył się Feeneyowi, 

skoro się przyjaźnili? A może Feeney sam coś zauważył? 

- No nie wiem. - Eve potarła oczy. - „Athame". Co to, do 

diabła, jest to „Athame?" 

29 

J.D. ROBB 

- Nie mam pojęcia. - Peabody wyciągnęła podręczny wideokom 

i wprowadziła dane. -Athame, obrzędowy nóż, narzędzie rytualne, 
zazwyczaj wykonane ze stali. Tradycyjnie athame nie jest używany 
do cięcia, ale do rysowania kół w religiach ziemskich. 

Peabody popatrzyła na Eve. 
- Znowu czary. To raczej nie przypadek. 
- Raczej nie. - Sięgnęła do szuflady po list od Alice, po czym 

pokazała go podwładnej. - Dostałam to od wnuczki Franka na 
pogrzebie. Okazuje się, że dziewczyna pracuje w jakimś sklepie, 
który nosi nazwę „Moc Ducha". Znasz go? 

- Tak. - Z wyrazem zaniepokojenia Peabody odłożyła list na 

biurko. - Wiccanie nie są agresywni, Dallas. Stosują zioła, nie 
narkotyki. Żaden ortodoksyjny wiccanin nie kupi, nie sprzeda ani 
nie zażyje Zeusa. 

- A naparstnica? - Przekrzywiła głowę. - To rodzaj zioła 

podawanego chorym na serce, prawda? 

- Tak. Medycyna używa jej od wieków. 
- Czy działa pobudzająco? 
- Nie znam się na sztuce uzdrawiania, ale sądzę, że tak. 
- Tak jak Zeus. Ciekawe, co się dzieje, kiedy się połączy te 

dwa środki? Nie zdziwiłabym się, gdyby źle dobrane dawki mogły 

być przyczyną zawału serca. 

- Myślisz, że Wojinski sam się zabił? 
- Komendant coś o tym wspominał. Dręczy mnie tyle pytań -

rzuciła ze zniecierpliwieniem. - Musimy działać i zaczniemy od 
Alice. Chcę, żebyś zjawiła się w klubie o jedenastej w cywilnym 
ubraniu. Staraj się wyglądać jak wyznawczyni Wolnej Ery, a nie 

jak gliniarz. 

Peabody skrzywiła usta. 
- Mam sukienkę, którą mama uszyła mi na urodziny. Włożę 

ją, ale wścieknę się, jeśli będzie się pani ze mnie śmiała. 

- Postaram się opanować. A na razie spróbujmy wykopać coś 

na temat tej Seliny Cross i klubu „Athame". 

30 

CZARNA CEREMONIA 

Pięć minut później uśmiechała się ponuro do monitora. 
- Interesujące. Nasza Selina to niezłe ziółko. Tylko popatrz na 

kartotekę. Trochę sobie w życiu posiedziała. Za prostytucję 
w 43 i 44 roku. Oskarżenie o napad też w 44. W 47 zamknięta 
w Bunko za prowadzenie nielegalnego studia mediumicznego. Po 
co ludzie chcą gadać ze zmarłymi? Podejrzana o okaleczanie 
zwierząt w 49. Za mało dowodów, żeby ją aresztować. Produkcja 

i dystrybucja narkotyków. Za to ją zamknęli w 50. Przesiedziała 
rok. Płotka. Ale w 55 była przesłuchiwana w sprawie związanej 
z rytualnym zabójstwem nieletniego. Miała alibi. 

- Dział narkotyków obserwował ją od 51 roku - dodała Peabody. 
- Ale jej nie zamknęli. 
- Sama powiedziałaś, że to płotka. Szukają grubszych ryb. 
- No cóż, zobaczymy, co ma do powiedzenia Marion. Popatrz, 

tu jest napisane, że Selina Cross jest właścicielką klubu „Athame". -
Zasznurowała usta. - Skąd taka miernota wzięła pieniądze na 
kupno klubu i na prowadzenie go? Jest tylko czyjąś przykrywką. 
Ciekawe, czy „Narkotyki" wiedzą czyją? Zobaczmy, jak ona 
wygląda. Komputer, proszę pokazać zdjęcie obiektu Cross, Selina. 

- Uf- sapnęła Peabody, kiedy podobizna pojawiła się na 

ekranie. - Straszna. 

- Takiej twarzy się nie zapomina - mruknęła Eve. 
Kobieta na zdjęciu miała pociągłe i ostre rysy. Do tego pełne, 

bardzo czerwone usta, oczy czarne jak onyks, cerę jasną i gładką. 

Ogólnie sprawiała wrażenie zimnej i przerażającej, jak zauważyła 
Peabody. Czarne włosy, z przedziałkiem na środku, opadały luźno 
na ramiona. Na lewej powiece widniał mały tatuaż. 

- Co to za znak? - zainteresowała się. Powiększ obraz o trzy­

dzieści procent. 

- Pentagram - oświadczyła Peabody drżącym głosem, aż Eve 

zerknęła na nią z zaciekawieniem. - Odwrócony. Ona nie jest 
wiccanką, Dallas - odchrząknęła. - To satanistka. 

31 

J.D. ROBB 

t ve nie wierzyła w magię - ani białą, ani czarną. Rozumiała 

jednak, że ludzie wierzą w takie bzdury, a co więcej, często je 

wykorzystują. 

- Bądź ostrożna, Eve. 

Spojrzała w bok. Roarke uparł się, że będzie prowadził. Nie 

mogła się skarżyć, bo wszystkie jego samochody były sto razy 

lepsze od jej policyjnego gruchota. 

- Co masz na myśli? 
- Musi istnieć przyczyna, dla której pewne religie trwają przez 

wieki. 

- Ta przyczyna to ludzka łatwowierność, którą daje się bez 

większych kłopotów wykorzystać. Zamierzam sprawdzić, czy ktoś 
nie wykorzystał Franka. 

Opowiedziała mężowi o dochodzeniu, nie przejmując się, że 

zdradza tajemnicę. Bardzo chciała, by jej pomógł. 

- Jesteś dobrą policjantką i wrażliwą kobietą. Czasami aż 

nazbyt dobrą i nazbyt wrażliwą. - Zatrzymał się na światłach 
i spojrzał na nią. - Proszę cię, byś przy tej sprawie zachowała 
szczególną ostrożność. 

Jego twarz kryła się w cieniu, a głos brzmiał poważnie. 

- Mówisz o czarownicach i czcicielach diabła? Roarke, mamy 

trzecie tysiąclecie. Sataniści, też coś! - Strzepnęła włosy z twarzy. -

Ciekawa jestem, co oni chcieliby zrobić z tym szatanem, gdyby 
istniał. I jak zwróciliby na siebie jego uwagę? 

- W tym cały problem - odparł cicho i skręcił na zachód do 

klubu „Akwarium". 

- Diabły rzeczywiście istnieją- sarknęła, kiedy parkował na 

drugim poziomie nad ziemią. - Mają ciało i chodzą na dwóch 
nogach. Widzieliśmy takich wielu. 

Wysiadła i zeszła na ulicę. Wiał lekki wiatr. Na czarnym niebie 

nie widać było ani księżyca, ani gwiazd, migały tylko światła 
powietrznego ruchu ulicznego. 

Znajdowali się w części miasta, którą upodobali sobie artyści. 

32 

CZARNA CEREMONIA 

Tu nawet restauracje były czyste i zamiast parówek z soi oferowały 
hybrydowe owoce. Większość ulicznych sprzedawców zwinęła na 
noc swoje kramy, ale za dnia kusiły one przechodniów ręcznie 
wykonaną biżuterią, tkanymi gobelinami oraz ziołowymi płynami 

do kąpieli i herbatkami. 

Byli tu żebracy, ale nie pozwalali sobie na namolność, a ich 

licencje widać było już z daleka. Dzienny urobek, zamiast na 
chemiczne używki, przeznaczali najedzenie. W tej okolicy nawet 
liczba przestępstw była mniejsza niż gdzie indziej. Tylko czynsze 
osiągały tu mordercze kwoty, za to wiek mieszkańców i sprzedaw­
ców był zadziwiająco niski. Eve nie miałaby nic przeciwko temu, 
żeby tu mieszkać. 

- Przyjechaliśmy za wcześnie - stwierdziła, z przyzwyczajenia 

uważnie lustrując ulicę. Potem na jej twarzy pojawił się kpiący 
uśmieszek. 

- Popatrz na to. „Psychic Deli". Pewnie na główne danie 

serwują haszysz z jarzynami, a na przystawkę wróżbę z ręki. 
Otwarte. Wchodzimy? - zwróciła się do Roarke'a pod wpływem 
nagłego impulsu i chęci zmiany ponurej atmosfery. 

- Chcesz, żeby ci powróżyli? 
- A co mi tam. - Złapała go za rękę. - To mnie wprowadzi 

w odpowiedni nastrój do ścigania satanistycznych handlarzy 
narkotyków. Może dadzą nam zniżkę i powróżą też tobie. 

- Nie chcę wróżenia z ręki. 
- Tchórz - mruknęła i pchnęła go przez drzwi. 
- Raczej ostrożny. 

Musiała przyznać, że w środku roznosił się wspaniały zapach. 

Nie jakiejś tam smażonej cebuli i ciężkich sosów, tylko delikatna 
woń przypraw i kwiatowej esencji doskonale pasujące do cichej 
muzyczki sączącej się w tle. 

Małe białe stoły z białymi krzesłami stały w odpowiedniej 

odległości od lady, na której za błyszczącą czystością szklaną taflą 
wystawiono miski i talerze z kolorowym jedzeniem. W lokalu 

33 

J.D. ROBB 

było tylko dwoje gości. Mieli ogolone głowy, białe ubrania 
i sandały na gołych stopach. Siedzieli pochyleni nad miskami 
z zupą. 

Za ladą stał jegomość w obszernej niebieskiej koszuli. Na 

palcach obu rąk błyszczały srebrne pierścienie, a ściągnięte 
w warkocz włosy opasywała srebrna przepaska. Uśmiechnął się 

do wchodzących. 

- Bądźcie błogosławieni. Pragniecie pokarmu dla ciała czy dla^ 

ducha? 

- Sądziłam, że pan nam doradzi - Eve uśmiechnęła się kąś­

liwie. - Może jakieś wróżby? 

- Z ręki, tarot, runy czy aura? 
- Z ręki. - Dobrze się bawiąc, wyciągnęła dłoń. 
- Naszą wróżbitką jest Cassandra. Proszę usiąść wygodnie, 

a ona zaraz do ciebie podejdzie, siostro. Wasze aury są bardzo 
mocne - dodał, kiedy odchodzili. - Dobrze się dobraliście. -
Sięgnął po drewnianą pałeczkę z zaokrąglonym rantem i przeciąg­
nął delikatnie po brzegu zmrożonej misy. 

Rozległ się wibrujący dźwięk, na co zaraz zza paciorkowej 

kurtyny wyłoniła się jakaś kobieta w srebrnej tunice. Jej ramiona 
zdobiły srebrne bransolety. Eve zwróciła uwagę, że kobieta jest 
bardzo młoda. Miała nie więcej niż dwadzieścia lat. 

- Witam. - Odezwała się z lekkim irlandzkim akcentem. -

Usiądźcie wygodnie. Czy mam powróżyć obojgu? 

- Nie, tylko mnie. - Eve zajęła miejsce przy najdalszym 

stoliku. - Ile to kosztuje? 

- Wróżenie z ręki jest bezpłatne. Prosimy wyłącznie o dob­

rowolne datki. - Usiadła z gracją i uśmiechnęła się do Roarke'a. -
Będziemy wdzięczni za szczodrość. Madam, proszę o rękę, z którą 

się pani urodziła. 

- Urodziłam się z obydwiema. 
- Poproszę lewą. - Delikatnie ujęła w palce dłoń Eve. - Siła 

i odwaga. Pani przeznaczenie nie zostało wyznaczone. Jakaś 

34 

CZARNA CEREMONIA 

trauma, przerwa w życiu, kiedy była pani jeszcze dzieckiem. -

Uniosła szare oczy. - Nie ciąży na pani żadna wina. 

Zacisnęła palce, bo Eve instynktownie chciała cofnąć dłoń. 
- Nie musi pani wszystkiego pamiętać, przynajmniej do czasu, aż 

będzie pani gotowa. Żal i zwątpienie w siebie, zablokowane emocje. 

Samotna kobieta, która ustaliła sobie jeden cel. Duża potrzeba 
sprawiedliwości. Zdyscyplinowana, z motywacją... zaniepokojona. 
Pani serce było złamane, więcej niż złamane, pokiereszowane. Teraz 
strzeże pani tego, co zostało. To silna dłoń. Można jej zaufać. 

Stanowczym gestem sięgnęła po prawą rękę. Szare oczy nie 

przestawały obserwować twarzy Eve. 

- Większość przeszłości nosi pani w sobie. Przeszłość nie da 

pani spokoju, nie ucichnie. Ale znalazła pani swoje miejsce. 
Władza pani odpowiada, a także związana z nią odpowiedzialność. 
Jest pani uparta, często jednostronna, ale pani serce jest prawie 

wyleczone. Pani kocha. 

Znowu zerknęła na Roarke'a, a jej usta złagodniały, kiedy 

ponownie zwróciła wzrok ku Eve. 

- Jest pani zaskoczona głębią tego uczucia. To panią zbija 

z tropu, choć zazwyczaj nie jest łatwo wyprowadzić panią 
z równowagi. - Przeciągnęła kciukiem po wierzchu dłoni. - Pani 

serce sięga głęboko. Jest... wybredne. Jest ostrożne, ale kiedy się 
oddaje, to całkowicie. Nosi pani identyfikator. Odznakę. - Uśmiech­
nęła się. - Tak, dokonała pani słusznego wyboru. Być może 

jedynego dostępnego. Zabijała pani. Nieraz. Nie miała pani 

wyjścia, jednak ciąży to na pani umyśle i sercu. Z trudem oddziela 
pani intelekt od emocji. Zabije pani znowu. 

Szare oczy zeszkliły się i delikatny uścisk stężał. 

- Jest ciemno. To ciemne moce. Zło. Już niejedno życie padło 

ofiarą będą następne. Ból i strach. Ciało i dusza. Musi pani chronić 
siebie i tych, których pani kocha. 

Odwróciła się do Roarke'a, złapała jego dłoń i zaczęła mówić 

szybko po celtycku. Twarz jej pobladła. 

35 

J.D. ROBB 

- Wystarczy. - Eve przerażona wyrwała dłoń. - Ale pokaz. -

Zirytowana faktem, że czuje na dłoni ciarki, potarła niąo spodnie. -
Masz dobre oko, Cassandro. I niezłą gadkę. - Sięgnęła do kieszeni, 
wyciągnęła pięćdziesiąt żetonów kredytowych i położyła na stole. 

- Poczekaj. - Cassandra otworzyła małą wyszywaną torebkę 

i wyjęła z niej gładki, jasnozielony kamień. - To prezent. 

Symboliczna pamiątka. - Wepchnęła kamień w dłoń Eve. - Noś 
go przy sobie. 

- Dlaczego? 
- A dlaczego nie? Proszę, przyjdźcie ponownie. Pozostańcie 

błogosławieni. 

Eve jeszcze raz przed odejściem dziewczyny przyjrzała się jej 

pobladłej twarzy. 

- A więc nici z „przepowiadam ci długą zamorską podróż" -

mruknęła, idąc do wyjścia. - Co ona ci powiedziała? 

- Nie bardzo znam ten dialekt. Chyba pochodzi z zachodnich 

hrabstw. - Roarke zaczerpnął świeżego powietrza. - Mówiła 

głównie o tym, że jeżeli cię kocham tak bardzo, jak ona sądzi, to 
będę przy tobie. Powiedziała, że twoje życie jest w niebezpieczeń­
stwie, a być może także dusza, i że mnie potrzebujesz, aby 
przetrwać. 

- Co za bzdury. - Spojrzała na kamień w dłoni. 
- Zatrzymaj go. - Zamknął na kamieniu jej palce. - Nie 

zaszkodzi ci. 

Ze wzruszeniem ramion wepchnęła kamień do kieszeni. 
- Myślę, że będę się trzymała z dala od psycholi. 
- Wspaniały pomysł - pochwalił. 

Przeszli przez ulicę i stanęli u wejścia do „Akwarium". 

3 

„ Akwarium" zrobiło na Eve wrażenie. Przede wszystkim było 

tu ciszej niż w innych klubach. Lekki szum eleganckiej muzyki 
mieszał się ze szmerem rozmów gości. 

Ustawienie stolików przypominało rysunek z liściku od Alice. 

Ściany wyłożone były lustrami w kształcie gwiazd i księżyców. 

Na każdym z luster wisiał kandelabr ze świecą której płomień 
odbijał się w szklanej tafli. Pomiędzy nimi wisiały plakietki 
z nieznanymi Eve symbolami i postaciami. Była tam mała scena 
i bar, przy którym siedzieli goście na stołkach przedstawiających 
znaki zodiaku. Dopiero po chwili Eve uzmysłowiła sobie, że zna 
osobę siedzącą na stołku przedstawiającym dwie twarze Bliźniąt. 

- Jezu, to Peabody. 

Roarke przeniósł wzrok na kobietę w długiej zielononiebieskiej 

sukni. Z jej pasa zwieszały się trzy sznury paciorków, a z uszu 

podłużne kolczyki z kolorowego metalu. 

- No, no - powiedział.i uśmiechnął się lekko. - Nasza groźna 

policjantka wygląda niczego sobie. 

- Z pewnością... się nie wyróżnia- uznała Eve. - Idź z nią 

pogadać, a ja poczekam na Alice. 

- Z przyjemnością pani porucznik. - Spojrzał na jej wytarte 

dżinsy, zniszczoną skórzaną kurtkę i uszy pozbawione ozdób. -

Natomiast ty się wyróżniasz. 

- Czy to przytyk? 

37 

J.D. ROBB 

-

 Nie. - Dotknął dołeczka w jej podbródku. - Tylko stwier­

dzenie. - Odszedł i usiadł obok Peabody. - Co taka miła wiedźma 

robi w tym lokalu? 

Dziewczyna skrzywiła usta i obrzuciła go ponurym spojrzeniem. 
- Czuję się w tym przebraniu jak pajac. 
- Wyglądasz ślicznie. 

Sarknęła. 

- To nie mój styl. 
- Wiesz, jaka jest prawda o kobietach, Peabody? - Pchnął 

palcem długi kolczyk, wprawiając go w wahadłowy ruch. - Macie 
wiele stylów. Co pijesz? 

Zaczerwieniła się, mimo wszystko zadowolona z pochwały. 
- Strzelec. To mój znak. Drink jest ponoć metabolicznie 

i duchowo dopasowany do mojej osobowości. - Upiła łyk z prze­
zroczystego kielicha. - Nawet niezły. A jaki jest twój znak? 

- Nie mam pojęcia. O ile dobrze pamiętam, urodziłem się 

w pierwszym tygodniu października. 

- To musi być Waga- osądziła, zdziwiona, że można nie 

wiedzieć takich rzeczy. 

- W takim razie bądźmy metabolicznie i duchowo poprawni. -

Odwrócił się, żeby zamówić drinka i spojrzał na Eve siedzącą 
samotnie przy stoliku. - Jaki znak przypisałabyś swojej szefowej? 

- Ją trudno określić. 
- Zgadza się - mruknął. 

Z miejsca, w którym siedziała, Eve widziała całą salę. Nigdzie nie 

dostrzegła zespołu muzycznego ani jego holograficznego wizerun­
ku. Muzyka zdawała się dobiegać znikąd i zewsząd. W melodii 
przeważały delikatne dźwięki fletu i gitary wraz z niewymownie 
słodkim głosem kobiety śpiewającej w obcym języku. 

Goście pogrążeni byli w rozmowie. Ktoś roześmiał się cicho. 

Nikt nie zwrócił uwagi, kiedy pewna kobieta w białej sukni wstała 

i zaczęła tańczyć. Eve kazała podać sobie wodę, którą, ku jej 
zaskoczeniu, dostała w pięknym kielichu ze sztucznego srebra. 

38 

CZARNA CEREMONIA 

Zaczęła się przysłuchiwać rozmowie za plecami. Ze zdumieniem 

przekonała się, że towarzystwo za nią zupełnie naturalnym tonem 
opowiada sobie o astralnych podróżach. 

Przy innym stoliku dwie kobiety rozprawiały o przeszłych 

wcieleniach. Jedna była ponoć tancerką w świątyni na Atlantydzie. 
Eve nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzi bardziej interesują 
poprzednie wcielenia niż obecne. Zresztą uważała, że żyje się 
tylko raz. 

Nieszkodliwi wariaci, uznała w duchu, ale nadal pocierała 

o spodnie swędzącą dłoń. 

Dostrzegła Alice, jak tylko pojawiła się w drzwiach. Wyglądała 

na podenerwowaną. Niespokojne ruchy dłoni, ściągnięte ramiona, 
rozbiegane oczy. Eve skinęła jej głową na przywitanie. Dziewczyna 
spojrzała za siebie, po czym pospiesznie ruszyła do stolika. 

- Przyszła pani. Nie byłam tego pewna. - Szybkim ruchem 

sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła czarny kamień w srebrnej 
oprawie. - Proszę to założyć, proszę - nalegała, widząc, że Eve 

nie kwapi się do wykonania polecenia. - To obsydian. Został 
poświęcony. Będzie panią chronił przed złem. 

- Cieszę się. - Założyła łańcuszek. - Teraz lepiej? 
- To najbezpieczniejsze miejsce, jakie znam. Czyste. - Alice 

usiadła, ale nie przestawała rozglądać się po sali. - Często 
tu przychodzę. - Widząc, że do stolika zbliża się kelnerka, 
złapała w obydwie dłonie amulet wiszący na szyi. - Poproszę 
golden sun. - Spojrzała na Eve i ciężko westchnęła. - Potrzebuję 

odwagi. Cały dzień próbowałam medytować, ale jestem za­
blokowana. Boję się. 

- Czego się boisz, Alice? 
- Boję się, że ci, którzy zabili mojego dziadka, szykują się 

teraz na mnie. 

- Kto zabił twojego dziadka? 
- Zło. Zabijanie to jego specjalność. Nie uwierzy pani w to, 

co powiem. Jest pani zbyt przywiązana do rzeczy, które można 

39 

J.D. ROBB 

zobaczyć oczami. - Sięgnęła po drinka i przymknęła na chwilę 
powieki, jakby się modliła. Potem wolno uniosła napój do ust. -
Ale wiem, że nie zignoruje pani moich słów. Jest pani policjantką. 
Nie chcę umierać - powiedziała i odstawiła szklankę. 

To było jej pierwsze sensowne zdanie. Eve uznała, że Alice nie 

udaje strachu. Zdjęła maskę, którą przywdziała na czas pogrzebu. 
Wtedy udawała spokój i opanowanie. 

Ze względu na rodzinę, pomyślała. 
- Kogo się boisz i dlaczego? 
- Muszę to pani wyjaśnić. Wszystko. W ten sposób się 

oczyszczę. Mój dziadek panią szanował. Dlatego właśnie zwróciłam 
się do pani. Nie urodziłam się wiedźmą. 

- Nie? - powtórzyła Eve sucho. 
- Niektórzy rodzą się nimi, a niektórzy, tacy jak ja, po prostu 

zostają wciągnięci w tę sztukę. Zainteresowałam się religią Wicca 
na studiach. Im więcej się o niej dowiadywałam, tym bardziej 
czułam, że chcę zostać jej adeptką. Pociągały mnie rytuały, 
poszukiwanie harmonii, radość i pozytywna etyka. Nie ujawniłam 
moich zainteresowań rodzinie. Nie zrozumiano by mnie. 

Opuściła głowę, a włosy zakryły jej twarz niczym zasłona. 
- Podobała mi się tajemniczość tego kultu. Byłam na tyle 

młoda, że sabaty nagich czarownic pod gołym niebem wydały mi 

się kuszące. Moja rodzina... - Uniosła głowę. - Oni są konser­
watywni. Jakaś część mnie chciała zrobić coś wyzywającego. 

- Taka mała rebelia? 
- Tak, zgadza się. Gdybym tylko na tym poprzestała - mruknę­

ła. -Gdybym wtedy szczerze zaakceptowała inicjację i wszystko, co 

się z nią wiązało, moje życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej. 
Byłam słaba i zbyt ambitna. - Znowu sięgnęła po napój i przepłuka­
ła nim wyschnięte gardło. - Chciałam wiedzieć, porównywać 

i analizować. Chciałam się przekonać, na czym polegają różnice 
między białą a czarną magią. Jak mogłam w pełni przyjąć jedną, nie 
znając jej przeciwieństwa, pytałam siebie. 

40 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Mówisz całkiem logicznie. 

- To zdradziecka logika - sprzeciwiła się Alice. - Oszukiwałam 

się. Moje ego i intelekt były tak aroganckie. Wmawiałam sobie, 
że zajmę się czarną magią tylko od strony naukowej. Będę 
przeprowadzała rozmowy z tymi, którzy wybrali inną drogę, 
i odkryję, co ich odciągnęło od światła. To wydało mi się 

ekscytujące. - Uśmiechnęła się z goryczą. - Tak sądziłam i przez 

jakiś czas rzeczywiście dobrze się bawiłam. 

Dziecko, osądzała w myśli Eve. Dziecko w ciele oszałamiającej 

kobiety. Błyskotliwa i ciekawa, ale całkiem naiwna. Aż wstyd, 

jak łatwo wyciągać informacje z młodych. 

- I to wtedy poznałaś Selinę Cross? 
Dziewczyna zbladła. 
- Skąd pani o niej wie? 
- Przeprowadziłam małe dochodzenie. Jako wnuczka policjanta 

powinnaś się domyślić, że nie zjawię się tu całkiem zielona. 

- Proszę się jej wystrzegać. - Zacisnęła usta. - Niech pani 

uważa. 

- Selina to podrzędna kryminalistka, handlująca narkotykami. 
- Nie, myli się pani. Ona jest kimś więcej. - Ponownie zacisnęła 

dłoń na amulecie. - Niech mi pani uwierzy, pani porucznik. Teraz 
zajmie się panią. Ja to wiem. Jest pani dla niej wyzwaniem. 

- Czy sądzisz, że miała coś wspólnego ze śmiercią Franka? 
- Tak. — Do oczu napłynęły jej łzy. - I to przeze mnie. 

Eve pochyliła się, by nikt na sali nie mógł zobaczyć zapłakanej 

twarzy Alice. 

- Opowiedz mi o niej. 
- Poznałam Selinę rok temu. Na sabacie w czasie Samhain, to 

znaczy w święto zmarłych. Mówiłam sobie, że tylko prowadzę 
badania. Nie rozumiałam wtedy, jak głęboko już byłam wciągnięta, 
uwiedziona przez wielką moc egoistycznej żądzy. Nie uczest­
niczyłam w żadnych rytuałach, jeszcze nie. Tylko obserwowałam. 
Potem spotkałam ją i kogoś, kogo nazywali Alban. 

41 

J.D. ROBB 

-

 Alban? 

- To jej służący. - Dotknęła palcami ust. - Nadał nie potrafię 

sobie dobrze przypomnieć tamtej nocy. Teraz wiem, że rzucili na 
mnie przekleństwo. Pozwoliłam wprowadzić się w krąg, obedrzeć 
z ubrań. Słyszałam dzwonki i śpiew ciemnego księcia. Przy­

glądałam się ofiarowaniu kozła i wypiłam jego krew. - Zwiesiła 
głowę, jakby pod ciężarem wstydu. - Piłam krew i dobrze się 
bawiłam. Tej nocy to ja leżałam na ołtarzu. Przywiązali mnie do 

niego. Nie wiem, kiedy i kto to zrobił, ale wcale się nie bałam. 
Byłam pobudzona. 

Głos dziewczyny zmienił się w szept. Zmieniła się też muzyka 

rozbrzmiewająca w sali. Teraz słychać było radosne i zmysłowe 
bębenki i dzwonki, ale Alice nie zwracała na to uwagi. 

- Dotykał mnie każdy członek zgrupowania, wcierali we 

mnie olejki i krew. W środku słyszałam nucenie, byłam w transie. 

Selina położyła się na mnie. Robiła różne... rzeczy. Nie miałam 
żadnego doświadczenia seksualnego. Selina obnażyła mnie, a wte­
dy Alban wszedł we mnie. Selina się temu przyglądała. Alban 
trzymał jej piersi, a ona obserwowała moją twarz. Chciałam 

zamknąć oczy, ale to było ponad moje siły. Nie mogłam 
przestać wpatrywać się w jej oczy. To wyglądało tak, jakby 
to ona... jakby to ona była we mnie. 

Łzy kapały gęsto na blat stolika. Choć Eve odgrodziła dziew­

czynę od spojrzeń gości, a ona mówiła szeptem, to i tak odwróciło 

się w ich stronę kilka głów. 

- Podali ci narkotyk, Alice, a potem wykorzystali. Nie masz 

się czego wstydzić. 

Spojrzała na Eve wzrokiem pełnym cierpienia, które rozszar­

pywało serce. 

- To dlaczego jest mi tak bardzo wstyd? Byłam dziewicą 

i stosunek sprawił mi ból, ale nawet było to podniecające. Bardzo. 
Przyjemność, jaką odczuwałam, trudno opisać. Wykorzystali 
mnie, a ja ich błagałam, żeby zrobili to jeszcze raz. I tak się stało. 

42 

CZARNA CEREMONIA 

Zgwałciło mnie całe zgromadzenie. Do rana należałam już do 
nich, zostałam ich sługą. Obudziłam się w łóżku między Ałbanem 

i Selina. Zostałam ich uczennicą. I zabawką. 

Upiła łyk drinka, a łzy nie przestawały kapać jej z policzków. 

- Pozwalałam im na każdą seksualną zachciankę. Dotknęłam 

ciemności, a ona mnie pochłonęła. Stałam się arogancka i przez to 
nieostrożna. Ktoś powiedział o moich wyczynach dziadkowi. Nie 
chciał mi zdradzić, kto, ale ja wiem, że to ktoś z Wicca. Dziadek 
zapytał mnie, czy to prawda, a ja go wyśmiałam. Prosiłam, by nie 
wtrącał się w moje życie. Myślałam, że mnie posłuchał. 

Eve bez słowa pchnęła w jej stronę kielich z wodą. Alice 

z wdzięcznością go przyjęła i natychmiast opróżniła. 

- Kilka miesięcy temu odkryłam, że Selina i Alban odprawiają 

w swoim domu rytuały. Wróciłam z uczelni dzień wcześniej. 
Poszłam do nich i usłyszałam ceremonialne pieśni. Otworzyłam 
drzwi komnaty rytualnej. Byli tam obydwoje. Składali ofiarę. -
Ręce dziewczyny drżały. - Ale tym razem nie z kozła, ale 
z dziecka. Małego chłopca. 

Eve mocno ujęła jej dłonie. 

- Widziałaś, jak mordowali małego chłopca? 
- Mordowali to za słabe określenie na to, co robili. - Przerażenie 

osuszyło łzy na jej twarzy. - Niech mi pani nie każe opowiadać 
szczegółów. 

Wiedziała, że kiedyś będzie musiała o to poprosić, ale nie była 

to teraz odpowiednia chwila. 

- Opowiedz mi tyle, ile możesz. 
- Zobaczyłam... Selinę z rytualnym nożem. Widziałam krew, 

słyszałam krzyki. Przysięgam, że krzyk można zobaczyć tak jak 
ciemną łunę na niebie. Było za późno, żeby ich powstrzymać. 

Znowu popatrzyła na Eve. W jej oczach czaiło się błaganie, by 

uwierzyła. 

- Wiedziałam, że jest za późno, żeby pomóc temu chłopcu, 

nawet gdybym miała siłę i odwagę to uczynić. 

43 

J.D. ROBB 

~

 Byłaś tam sama, zdrętwiała z przerażenia. - W głosie Eve 

zabrzmiało współczucie. - Selina miała nóż, chłopiec już nie żył. 
Nie mogłaś mu pomóc. 

Alice wpatrywała się w Eve przez długą chwilę, potem zakryła 

dłońmi pobladłą twarz. 

- Wmawiałam to sobie. Starałam się ze wszystkich sił. Nie 

potrafię żyć z tym wspomnieniem. Ono mnie zabija. Uciekłam, 
po prostu uciekłam. 

- Nie możesz już nic zrobić. - Nadal trzymała dziewczynę za 

nadgarstek, ale jej uścisk nieco zelżał. Kiedyś widziała okaleczone 
dziecko. Też się wtedy spóźniła, ale nie uciekła. Zabiła oprawcę, 
ale dziecku już nic nie mogło wrócić życia. - Nie da się cofnąć 

czasu i zmienić przeszłości. Musisz nauczyć się z nią żyć. 

- Wiem. To samo mówi Isis. - Nabrała powietrza i opuściła 

dłonie. - Oni byli tak zajęci, że mnie nie widzieli. Przynajmniej 
mam taką nadzieję. Nie powiedziałam niczego ani dziadkowi, ani 
policji. Byłam chora z przerażenia. Nie wiem, ile czasu minęło, 
ale w końcu poszłam do Isis, głównej kapłanki, która prze­
prowadziła moją inicjację do Wicca. Przyjęła mnie. Mimo że 
uciekłam, ona mnie przygarnęła. 

- Nie opowiedziałaś Frankowi, co widziałaś? 
Alice zamrugała oczami, słysząc naganę w głosie Eve. 
- Wtedy nie. Jakiś czas spędziłam na refleksji i oczyszczaniu. 

Isis przeprowadziła kilka obrządków, które miały uleczyć moją 
aurę. Razem uznałyśmy, że powinnam pozostać w odosobnieniu, 

skoncentrować się na odnalezieniu światła i zadośćuczynienia. 

Eve pochyliła się do niej, ale tym razem jej oczy były chłodne 

i ostre. 

- Alice, widziałaś, jak ktoś morduje dziecko, i powiedziałaś 

o tym tylko czarownicy? 

- Wiem, że trudno w to uwierzyć. - Jej usta drgały, więc 

przygryzła je zębami. - Nie mogłam już pomóc fizycznej powłoce 
tego dziecka. Mogłam jedynie modlić się o bezpieczne przejście 

44 

CZARNA CEREMONIA 

jego duszy na inny poziom. Bałam się powiedzieć dziadkowi. 

Bałam się tego, co mógłby zrobić, jak zareagowałaby Selina. 

Jednak miesiąc temu poszłam do niego i wszystko opowiedziałam. 
Teraz on nie żyje i wiem, że to za sprawą Seliny. 

- Skąd ta pewność? 

- Widziałam ją. 
- Zaczekaj. - Eve ze zwężonymi oczami podniosła dłoń. -

Widziałaś, jak Selina go zabijała? 

- Nie. Widziałam ją pod moim oknem. Wyjrzałam przez nie 

tego wieczoru, kiedy dziadek umarł, i zobaczyłam ją. Stała tam 
i patrzyła w górę. Patrzyła na mnie. Wtedy zadzwoniła matka 
z wiadomością, że dziadek nie żyje. Selina się uśmiechnęła. 
Uśmiechnęła i kiwnęła głową. - Alice zanurzyła twarz w dło­
niach. - Wysłała przeciwko niemu swoje siły. Użyła swojej mocy, 
żeby zatrzymać bicie jego serca. Przeze mnie. Od tamtej pory na 
moim oknie przesiaduje kruk i wpatruje się we mnie jej oczyma. 

Mój Boże, pomyślała Eve, dokąd to wszystko zmierza. 
- Patrzy na ciebie ptak? 
Dziewczyna położyła roztrzęsione ręce na stole. 
- Ona potrafi przybierać taką formę, jaką zapragnie. Unikałam 

jej, jak umiałam, ale moja wiara może się okazać zbyt słaba. Oni 

mnie do siebie ciągną, nawołują. 

- Alice... - Eve nadal współczuła dziewczynie, ale jej cierp­

liwość już się kończyła. - Być może Selina Cross rzeczywiście 
maczała palce w śmierci twojego dziadka, ale jeśli został zamor­
dowany, to doszło do tego na skutek przemyślanej akcji, a nie 
przez urok rzucony przez wiedźmę. Znajdziemy na to dowody 

i postawimy Selinę przed sądem. 

- Nie można udowodnić rzucenia uroku. 

Eve miała dosyć. 
- Byłaś prawdopodobnie jedynym świadkiem zbrodni. Jeśli się 

boisz, mogę zapewnić ci ochronę. - Mówiła rzeczowo i zwięźle, 

jak policjantka. -Musisz mi opisać tamtego chłopca, żebym mogła 

45 

J.D. ROBB 

porównać opis z listą osób zaginionych. Jeśli złożysz oficjalne 
zeznanie, dostanę nakaz na przeszukanie miejsca, w którym 
widziałaś morderstwo. Podaj mi wszelkie szczegóły. Czas, adres 

i nazwiska. Mogę ci pomóc. 

- Pani mnie nie rozumie - odparła Alice, wolno kręcąc głową. -

Pani mi nie wierzy. 

- Wierzę w to, że jesteś inteligentną i ciekawą świata kobietą, 

która się zadała z paskudnymi ludźmi. Wierzę w to, że jesteś 
przybita i zagubiona. Znam kogoś, z kim mogłabyś porozmawiać 

i kto ci pomoże się odnaleźć. 

- Kogo? - Głos dziewczyny stał się chłodny i twardy. -

Psychiatrę? Sądzi pani, że sobie wszystko wymyśliłam. - Wstała, 
cała drżąc. - To nie mój umysł jest w niebezpieczeństwie, tylko 
życie. Zycie, pani porucznik, i moja dusza. Kiedy rozpocznie pani 
walkę z Seliną, uwierzy mi pani. I niech bogowie mają panią 
w swojej opiece. 

Zrobiła zwrot i uciekła. Eve została, klnąc pod nosem. 
- Wygląda na to, że rozmowa nie przebiegła pomyślnie - rzucił 

Roarke, stając za jej plecami. 

- Dziewczyna jest przerażona i wykończona- westchnęła 

ciężko i wstała. - Chodźmy z tego piekielnego miejsca. - Dała 
znak Peabody i ruszyła do drzwi. 

Na zewnątrz przywitała ich nieruchoma mgła. Siąpił zimny 

deszcz. 

- Tam jest - powiedziała Eve, dostrzegając Alice znikającą za 

rogiem. - Peabody, idź za nią i dopilnuj, żeby bezpiecznie dotarła 

do domu. 

- Tak jest - odparła karnie dziewczyna. 
- To dziecko jest w rozsypce, Roarke. Pieprzyli ją na każdy 

możliwy sposób. - Eve z obrzydzeniem wepchnęła ręce do 
kieszeni. - Mogłam inaczej z nią rozmawiać, ale nie chciałam 
utwierdzać jej w złudzeniach. Uroki, przekleństwa i ludzie 
zmieniający kształty. Jezu! 

46 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Kochana Eve. - Pocałował ją w czoło. - Moja praktyczna 

policjantka. 

- Z opowiadania Alice wynikało, że została narzeczoną diabła. -

Złorzecząc pod nosem, zrobiła kilka kroków w stronę samochodu, 
ale zaraz wróciła do męża. - Powiem ci, jak było, Roarke. Chciała 

się zabawić, poigrać z okultyzmem i była świadkiem czegoś 
naprawdę ohydnego. Jest naiwną, piękną dziewczyną i nie 

potrzebna kryształowa kula, żeby to stwierdzić. Tak więc poszła 

na jeden z tych ich sabatów, czy jak to zwą, i nafaszerowali ją 
tam narkotykami. Potem dranie gwałcili. Wszyscy po kolei. Para 
zawodowych oszustów z łatwością przekonała naćpaną i zszoko­
waną dziewczynę, że należy do nich. Zrobili kilka sztuczek, żeby 

jej zaimponować, i użyli seksu, żeby ją zatrzymać. 

- Wzruszyła cię- mruknął i pogładził żonę po włosach, 

strzepując z nich wilgotne krople. 

- Tak. Ale do cholery, czy ty widziałeś, jak ona wygląda? Jej 

imię do niej pasuje. Pewnie wierzy w gadające króliki. - Wes­
tchnęła, starając się pohamować wzburzenie. - Tylko że to nie 
bajka. Twierdzi, że widziała rytualne morderstwo. Ofiarowanie 
małego chłopca. Muszę zaprowadzić ją do Miry. Psychiatra będzie 
umiał oddzielić fikcję od prawdy. Wierzę, że Alice nie wymyśliła 
morderstwa i jeśli widziała, jak zabijają jedno dziecko, na pewno 
zabili ich więcej. Tacy ludzie żerują na bezbronnych. 

- Wiem. - Dotknął jej ramienia. - Coś ci to przypomina? 
- Nie. To nie to, co przytrafiło się mnie albo tobie. - Nagle 

wróciły przykre wspomnienia. - My nadal żyjemy, prawda? -

Dotknęła jego dłoni, ale odwróciła twarz. - Dlaczego Frank nie 
zgłosił tego, co Alice mu powiedziała? Dlaczego, do diabła, zajął 
się rozwikłaniem sprawy na własną rękę. 

- Może gdzieś pozostawił zapiski na temat swojego dochodzenia? 

Eve zamrugała i spojrzała na męża. 

- Boże, dlaczego ja tak wolno myślę! - Złapała jego twarz 

w dłonie i ucałowała. - Jesteś geniuszem. 

47 

J.D. ROBB 

- Wiem. - Przyciągnął ją do siebie, bo nagle z cienia wyskoczyła 

jakaś postać. - Czarny kot - stwierdził trochę zaniepokojony 

i zdziwiony. - Zły omen. 

- Tak, jasne. - Ruszyła kładką pod górę i z przekrzywioną głową 

przyglądała się kotu, który przysiadł przy samochodzie Roarke'a 
i wlepił w nich zielone, błyszczące ślepia. - Nie wyglądasz na 
wygłodniałego. Jesteś zbyt lśniący i zadbany jak na dachowca. Zbyt 

doskonały - uzmysłowiła sobie nagle. - To robot. - Wysunęła dłoń, 
żeby pogłaskać zwierzę. Kot syknął, wygiął się w łuk i zamachnął 
łapą. W ostatniej chwili usunęła rękę. - Mało przyjazny. 

- Nie powinnaś dotykać obcych zwierząt, nawet robotów. -

Odblokowując alarm samochodu, Roarke wpatrywał się w zielone 
ślepia. Kiedy Eve znalazła się w środku, odezwał się łagodnie do 
kota. Ten najeżył sierść, postawił ogon, po czym zwinnie zeskoczył 
z rampy na ulicę i zniknął w szarej mgle. 

Nie umiał wyjaśnić, dlaczego po celtycku wydał polecenie 

komputerowi pokładowemu. Zastanawiał się nad tym jeszcze, 
kiedy zajmował miejsce koło żony. 

- Słuchaj, Roarke, nie mogę prosić o pomoc Feeneya. Nie chcę, 

żeby coś podejrzewał. Zostawię go w spokoju przynajmniej do 
czasu, aż komendant zmieni zdanie na jego temat. Żeby się dostać 
do osobistego komputera Franka, muszę odwiedzić jego bliskich, 
ale wtedy będę musiała jakoś im to wytłumaczyć. 

- A nie chcesz tego robić. 
- Na razie nie. Może byś ty użył swojego talentu w celu 

dotarcia do prywatnych plików Franka? 

- A czy dostanę odznakę? 
Uśmiechnęła się lekko. 
- Nie, ale będziesz mógł się kochać z policjantką. 
- Czy "mam do wyboru tylko policjantkę? - Uśmiechnął się, 

kiedy trąciła go w ramię. - I tak wybrałbym ciebie. Tak sądzę. 
Pewnie chcesz, żebym rozpoczął moje nieoficjalne dochodzenie 

już dzisiaj? 

48 

CZARNA CEREMONIA 

-

 To dobry pomysł. 

- Zgoda, ale najpierw seks. Z tobą, bo Peabody jest zajęta. 

Tylko żartuję - dodał pospiesznie, widząc zły wzrok żony. -
Chociaż dzisiejszego wieczoru wyglądała całkiem pociągająco. 

Z głośnym śmiechem złapał w powietrzu zaciśniętą w pięść 

rękę Eve. Drugą dłoń położył jej na piersi. 

- Słuchaj, kochasiu, i tak już masz kłopoty, bo uprawianie 

seksu w pojeździe to wykroczenie - postraszyła go. 

- Aresztuj mnie - zaproponował i uszczypnął jej dolną wargę. 
- Jak tylko z tobą skończę. - Oswobodziła ręce i pchnęła go 

do tyłu. - A za te dowcipne uwagi na temat mojej podwładnej 
seks dopiero po wykonaniu zadania. 

Włączył silnik i rzucił jej przeciągłe spojrzenie. 
- Chcesz się założyć? 
W odpowiedzi zmrużyła oczy. 
- Pięćdziesiąt żetonów kredytowych, równe szanse. 
- Zgoda. - Nie przestawał pogwizdywać aż do żelaznej bramy 

prowadzącej do domu. 

4 

Płać. 

- Eve przekręciła się na brzuch i potarła nagie pośladki, 

zastanawiając się, czy sana nich odciski. Jeszcze się nie otrząsnęła 

po orgazmie. 

- Słucham? 
- Pięćdziesiąt żetonów kredytowych. - Pochylił się i delikatnie 

pocałował jej pierś. - Przegrała pani, pani porucznik. 

Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na uradowaną twarz męża. 

Leżeli na dywanie w gabinecie Roarke'a, a ich ubrania walały się 
wszędzie. Zerknęła w stronę schodów, gdzie przyparł ją do ściany 
i zaczął... wygrywać zakład. 

- Jestem naga - zauważyła. - Zazwyczaj nie trzymam żetonów 

w... 

- Zadowolę się wekslem. - Wstał i podniósł z biurka notes 

cyfrowy. - Proszę. 

Patrzyła na notes, wiedząc, że jej godność i pięćdziesiąt żetonów 

kredytowych są już stracone. 

- Naprawdę dobrze się bawisz. 
- Lepiej, niż sobie wyobrażasz. 
Rzucając mu złe spojrzenie, sięgnęła po notes. 
- Jestem winna Roarke'owi pięćdziesiąt żetonów. Porucznik 

Eve Dallas. Zadowolony? 

- Pod każdym względem. - Podjął sentymentalną decyzję, że 

dołączy weksel do małego szarego guzika od marynarki, pamiątki 

50 

CZARNA CEREMONIA 

z ich pierwszego spotkania. - Kocham panią pani porucznik 

Dallas, pod każdym względem. 

Nie mogła mu się oprzeć, kiedy tak do niej mówił i na nią patrzył. 
- O nie, wcale mnie nie kochasz. Ty mnie wziąłeś za pięćdziesiąt 

żetonów kredytowych. - Podniosła się, nim znowu zdążył się do 

niej dorwać. - Gdzie, do diabła, są moje majtki? 

- Nie mam najmniejszego pojęcia. - Podszedł do ściany 

i nacisnął przycisk szafy. Wyciągnął z niej lekki jedwabny 
szlafroczek. Eve aż przymrużyła oczy z zachwytu. 

Często kupował jej prezenty, które niby to przypadkiem 

znajdował akurat w tej części domu, w której chciał jej wręczyć. 

- To nie jest strój do pracy. 
- Możemy zostać nadzy, ale wtedy z pewnością stracisz 

następną pięćdziesiątkę. - Założył swój szlafrok. - Czeka nas 
żmudna dłubanina, więc musimy napić się kawy. 

Zajęła się zamówieniem kawy, a on przeszedł za konsolę. Miał 

tu sprzęt pierwszej jakości, na dodatek nigdzie nie rejestrowany. 
Jednostki straży informatycznej nie mogły go wyśledzić ani 
powstrzymać przed dostaniem się do innych systemów. Niemniej 

odszukanie prywatnego pliku, który może, ale nie musi istnieć, 
przypominało szukanie igły w stogu siana. 

- Włączyć - wydał słowną komendę. - Chyba zacznę od 

domowego komputera Franka, jak sądzisz? 

- Wszystko, co miał w biurowym pececie, przeszło do centrali. 

Jeśli chciał zachować coś dla siebie, z pewnością ma to w domu. 

- Znasz jego adres? Zresztą nieważne - rzucił, zanim zdążyła 

odpowiedzieć.- Sam znajdę. Dane: Wojinski Frank... jaki miał 
stopień? 

- Sierżant. Pracował w archiwum. 
- Dane na ekran, proszę. 

Czekając na wyświetlenie informacji, sięgnął po kawę, po czym 

machnął ręką na dźwięk brzęczyka wideofonu. 

- Odbierzesz? 

51 

J.D. ROBB 

Eve najeżyła się, ale zaraz poskromiła irytację. Po pierwsze, 

Roarke był przyzwyczajony do wydawania rozkazów, a poza tym 
uznała, że sytuacja wymaga, żeby mu asystowała. 

- Rezydencja Roarke'a. To ty, Peabody? 
- Nie odebrałaś wiadomości. 
- Nie, rzeczywiście... - odparła, starając się nie myśleć, co 

robiła, kiedy podwładna starała się z nią skontaktować. - O co 

chodzi? 

- Złe wieści, Dallas. Bardzo złe. - Choć głos dziewczyny 

brzmiał spokojnie, jej twarz przypominała białą plamę. - Alice 
nie żyje. Byłam bezradna. Nie zdążyłam do niej dobiec. Ona po 
prostu... 

- Gdzie jesteś? 
- Na Dziesiątej, między Broad i Siódmą. Zadzwoniłam po 

pogotowie, ale to nic nie... 

- Czy coś ci grozi? 
- Nie, nie, tylko nie mogłam jej zatrzymać. Patrzyłam, jak... 
- Trzeba zabezpieczyć miejsce. Już tam jadę. Zadzwoń po 

grupę dochodzeniową i czekaj. Zrozumiano? 

- Tak jest. 
- Zawiozę cię. - Roarke już stał przy niej. 
- Nie, to moje zadanie - odparła, modląc się w duchu, żeby 

się nie okazało, iż jest winna śmierci Alice. - Będę wdzięczna, 

jeśli tu zostaniesz i wydobędziesz z komputera, co tylko się da. 

- W porządku. - Złapał ją mocno za ramię. - Eve, spójrz na 

mnie. To nie twoja wina. 

Popatrzyła na niego smutnymi oczami. 
- Mam taką nadzieję. 

Odetchnęła z ulgą, przekonawszy się, że na miejscu wypadku 

nie zastała tłumu gapiów. Dochodziła druga w nocy i tylko kilku 
niedobitków przystanęło za taśmą policyjną. Dostrzegła taksówkę 

52 

CZARNA CEREMONIA 

z firmy Rapid Cap zaparkowaną krzywo przy krawężniku i męż­

czyznę za kierownicą trzymającego twarz w dłoniach. Rozmawiał 

z nim funkcjonariusz z drogówki. 

Na mokrej ulicy oświetlonej policyjnymi reflektorami, otoczona 

chmurą mgły, leżała Alice. Jej ciało było skręcone i odwrócone 
twarzą do góry. Rozpostarte ręce i nogi sprawiały wrażenie, jakby 
dziewczyna chciała kogoś powitać. Krew przesiąkła przez suknię. 

Obok stała Peabody, pomagając policjantom rozstawić ekran. 
- Posterunkowa Peabody - Eve powiedziała to miękko, czeka­

jąc, aż podwładna się odwróci. - Proszę o raport. 

- Zgodnie z rozkazem podążałam za Alice do jej domu, pani 

porucznik. Widziałam, jak weszła do budynku i zaraz potem 

zapaliły się światła w drugim wschodnim oknie na trzecim piętrze. 

Postanowiłam, że poczekam przed wejściem jeszcze piętnaście 

minut, by się upewnić, że dziewczyna nie opuści ponownie 

budynku. 

Zamilkła i spojrzała na ciało. Eve przesunęła się i zasłoniła sobą 

Alice. 

- Proszę na mnie patrzeć. 
- Tak jest. - Odwróciła głowę. - Alice wyszła z budynku już 

po dziesięciu minutach. Wyglądała na podnieconą i oglądała się 

za siebie, podążając na zachód pospiesznym krokiem. Płakała. 

Zachowałam przepisową odległość. Dlatego właśnie nie mogłam 

jej zatrzymać. - Peabody zaczerpnęła powietrza. - Zachowałam 

standardową odległość. 

- Weź się w garść - Eve mocno potrząsnęła podwładną. -

Dokończ raport. 

Oczy Peabody zrobiły się puste i zimne. 

- Tak jest. Alice nagle się zatrzymała, a potem zrobiła kilka 

kroków do tyłu. Coś mówiła. Byłam za daleko, żeby zrozumieć, 

ale odniosłam wrażenie, że z kimś rozmawia. 

Odgrywała wszystko w pamięci jak z nagranej taśmy, każdy 

najmniejszy krok. 

53 

J.D. ROBB 

-

 Zbliżyłam się nieco, ale nikogo nie zauważyłam na ulicy. 

Trudno było dojrzeć cokolwiek przez tę mgłę. 

- Alice stała na ulicy i rozmawiała z kimś, kogo nie było? -

upewniła się Eve. 

- Tak to wyglądało, pani porucznik. Nagle bardzo się zdener­

wowała. Błagała, żeby ją zostawiono. Wykrzyknęła: „Czy nie 

wystarczy wam to, co zrobiliście?! Zostawcie mnie w spokoju!". 

Peabody zerknęła na chodnik i znowu zobaczyła całą scenę. 

Powtórnie w jej uszach zabrzmiał zdesperowany i przerażony głos 

Alice. 

- Wydało mi się, że usłyszałam czyjąś odpowiedź, ale nie 

jestem pewna. Alice mówiła zbyt głośno i zbyt szybko. Po­

stanowiłam się zbliżyć, żeby się przekonać. 

Usta dziewczyny zaczęły drżeć. Patrzyła przez ramię Eve. 

- W tym momencie nadjechała taksówka. Alice obróciła się 

i wybiegła na jezdnię, dokładnie pod koła samochodu. Kierowca 

próbował się zatrzymać i ją ominąć, ale nie zdołał i uderzył w nią 

przodem.- Zamilkła, aby odetchnąć. - Nawet przy lepszych 

warunkach atmosferycznych nie miałby szansy tak wymanew­

rować, żeby w nią nie uderzyć. 

- Zrozumiałam. Mów dalej. 

- Dobiegłam do ciała i chociaż widziałam, że Alice nie żyje, 

wezwałam pogotowie. Potem próbowałam się skontaktować z panią 

przez nadajnik. Nie udało mi się, więc uruchomiłam przenośny 

wideofon i połączyłam się z pani domem. Zgodnie z rozkazami, 

wezwałam grupę dochodzeniową potem zabezpieczyłam miejsce 

wypadku. 

Eve wiedziała, jak tragicznie czuje się człowiek, który nie 

zdążył zapobiec czyjejś śmierci, więc nie próbowała nawet 

pocieszać podwładnej. 

- Bardzo dobrze. Czy to jest kierowca? 

Dziewczyna nadal patrzyła przez ramię przełożonej, a jej głos 

był przytłumiony. 

- Tak, pani porucznik. 

54 

CZARNA^ CEREMONIA 

- Każ zabrać taksówkę do ekspertyzy, potem sprawdź, czy 

kierowca jest w stanie zeznawać. 

- Tak jest. - Ścisnęła dłoń w pięść. Nie podnosiła głosu, ale 

wibrowały w nim emocje. - Jeszcze przed godziną siedziała pani 

z nią przy jednym stole i piłyście drinka. Jej śmierć nic pani nie 

obeszła? 

Eve nie odezwała się. Dopiero kiedy podwładna się oddaliła, 

mruknęła pod nosem: 

- Owszem, obeszła. I w tym cały problem. 

Otworzyła zestaw polowy i ukucnąwszy, zabrała się do pracy. 

To był wypadek uliczny i Eve w zasadzie powinna przekazać 

sprawę drogówce. Jednak kiedy przyglądała się karetce pogotowia 

zabierającej ciało Alice, wiedziała, że tego nie uczyni. 

Rzuciła ostatnie spojrzenie na miejsce wypadku. Deszcz prawie 

przestał padać, więc kałuża krwi nadal tkwiła na jezdni. Gapowicze 

rozchodzili się powoli, rozbijając zasłonę mgły. 

Miejska służba holownicza załadowała już taksówkę na cięża­

rówkę, żeby przewieźć ją do policyjnych garaży. 

- Masz za sobą długą noc, Peabody. Jesteś wolna i pozwalam ci 

wracać do domu - rozkazała. 

- Wolałabym zostać, pani porucznik, i dopilnować wszystkiego 

do końca. 

- Nie pomożesz ani jej, ani mnie, jeśli nie zdobędziesz się na 

obiektywny punkt wiedzenia. 

- Jestem w stanie wykonywać swoje obowiązki, pani porucznik. 

Moje uczucia nie mają tu znaczenia. 

Eve zebrała zestaw polowy i przyjrzała się uważniej swej 

asystentce. 

- Owszem, mają. Tylko niech nie wchodzą mi w drogę. -

Wyjęła z torby kamerę. - Zaczynamy rejestrację. Najpierw obej­

rzymy mieszkanie Alice. 

- Czy zamierza pani powiadomić rodzinę? 

55 

J.D. ROBB 

- Zrobię to po zakończeniu oględzin. 

Skierowały się do domu Alice. Po drodze Eve myślała o tym, 

że biedna dziewczyna nie uszła daleko, zaledwie jedną przecznicę. 
Co ją zmusiło do wyjścia z domu? I co spowodowało, że rzuciła 
się pod taksówkę? 

Trzypiętrowy budynek, w którym mieszkała, miał ładną fasadę 

z brązowego kamienia. Drzwi wejściowe były przeszklone. Nad 
nimi wisiała kamera, a zamiast zamka zainstalowany był czytnik 

linii papilarnych. Eve użyła klucza uniwersalnego i po przejściu 
małego i pachnącego czystością foyer o wypolerowanej mar­
murowej posadzce wsiadły do wyłożonej przyciemnionymi lustrami 
windy. 

Alice miała dobry gust i pieniądze na to, żeby go zaspokajać. 

Na trzecim piętrze znajdowały się trzy mieszkania. Eve ponownie 
użyła uniwersalnego klucza. 

- Tu porucznik Eve Dallas. Wraz z posterunkową Peabody 

weszłyśmy do mieszkania zmarłej, aby przeprowadzić rutynowe 
oględziny. Światło - wydała polecenie, ale pokój pozostał w ciem­
ności. 

Peabody sięgnęła do ściany i wcisnęła kontakt. 
- Najwyraźniej wolała ręczne sterowanie. 
Pokój był zagracony i kolorowy. Na krzesłach i stolikach 

wisiały piękne chusty i makatki. Na ścianach gobeliny przed­

stawiające nagich ludzi i mitologiczne zwierzęta. Wszędzie - na 
stołach, półkach, nawet na podłodze - stały świece. Dużo też było 
mis pełnych kolorowych kamieni, ziół i suszonych płatków 
kwiatów. Kawałki lśniących kryształów o różnych kształtach 
pokrywały każdą wolną powierzchnię. 

Włączony korektor samopoczucia pokazywał rozległą łąkę 

z kwiatami polnymi poruszającymi się w powiewie delikatnej 
bryzy. Obrazowi towarzyszył o '.głos śpiewu ptaków i szumu 
wiatru. 

- Lubiła ładne rzeczy - skomentowała Eve. - Dużo ich tu. 

56 

CZARNA CEREMONIA 

Podeszła do kontrolki korektora samopoczucia i potwierdziła 

swoje przypuszczenie. - Włączyła ekran zaraz po wejściu. Zapew­
ne chciała się uspokoić. 

Zostawiając Peabody, przeszła do następnego pokoju. Znalazła 

się w niewielkiej sypialni, przytulnej i zagraconej tak jak salon. 
Narzuta okrywająca wąskie łóżko wyszyta była księżycami 

i gwiazdami. Nad łóżkiem wisiała ozdoba ze szklanych paciorków 

pobrzękujących melodyjnie za każdym razem, kiedy poruszył je 
powiew powietrza płynącego od otwartego okna. 

- To jest to okno, którego światło widziałaś. 
- Tak sądzę. 
- A więc włączyła ekran, po czym zaraz przeszła do sypialni. 

Prawdopodobnie chciała zdjąć przemoczoną sukienkę i przebrać 

się w coś suchego. Ale nie zrobiła tego. - Stanęła na małym 
dywaniku, na którym widniała uśmiechnięta twarz słońca. - Pełno 

tu rupieci, ale mieszkanie jest na swój sposób czyste. Żadnych 

śladów walki. 

- Walki? 
- Powiedziałaś, że wyglądała na podnieconą i że płakała. 

Obrazek z łąką jej nie uspokoił. 

- Nie wyłączyła go wychodząc. Jakby zapomniała. 
- Zgadza się - przytaknęła Eve. - Możliwe, że kiedy przyszła, 

w mieszkaniu ktoś na nią czekał. Ktoś, kto ją zdenerwował 
lub przestraszył. Sprawdzimy zamki bezpieczeństwa. - Otworzyła 
drzwi do pomieszczenia, które, jak sądziła, było garderobą. 
Gwizdnęła. 

- Spójrz. Urządziła tu coś na kształt pokoju. Mniejszy bałagan 

niż w reszcie mieszkania. Sfilmuj to. 

Peabody weszła i powiodła kamerą po małym pokoiku o białych 

ścianach. Miał drewnianą podłogę, na której środku wyrysowany 
był biały pentagram. Na jego obrzeżach stały białe świece. Na 
małym stoliku zauważyła kryształową kulę, wazę, lustro i nóż 
o krótkim ostrzu i ciemnym trzonku. 

57 . 

J.D. ROBB 

Eve pociągnęła nosem, ale nie wyczuła ani dymu, ani zapachu 

palonych świec. 

- Jak myślisz, co tu robiła? 
- Powiedziałabym, że to rodzaj rytualnej komnaty przeznaczonej 

do medytacji albo rzucania zaklęć. 

- Jezu. - Eve opuściła pokój, kręcąc głową. - Zostawimy to 

na razie i sprawdzimy jej wideofon. Jeśli nikogo tu nie było, to 
może dostała wiadomość, którą ją przestraszyła. Najpierw weszła 
do sypialni - mamrotała pod nosem, wracając do zamontowanego 
przy łóżku wideofonu. - Może planowała po przebraniu się 
pobawić się w czarownicę. Kiedy wychodziła z domu po raz drugi, 
nie miała przy sobie niczego. Nie przyszła tu, żeby coś zabrać, 
a potem wyjść. Była przybita, więc po prostu wróciła do domu. 

Włączyła wideofon, poprosiła o powtórkę ostatnich nadchodzą­

cych i wychodzących połączeń. Pokój wypełnił się niskim i ryt­

micznym nuceniem. 

- Co to jest, do diabła? 
- Nie wiem. - Peabody z niepokojem na twarzy podeszła bliżej. 
- Powtórka - nakazała Eve. 
- Słuchaj imion. Słuchaj imion i bój się. Loki, Belzebub, 

Bachomet. Jestem zniszczeniem. Jestem zemstą. In nomine Dei 

nostri Satanas Luciferi excelsi. Zemsta tobie, która odeszłaś od 

prawa. Słuchaj imion i drzyj. 

-

 Stop. - Eve nieświadomie wzdrygnęła się. - Belzebub to to 

diabelskie gówno, tak? Ci dranie ją prześladowali. A ona była na 
skraju wyczerpania. Nic dziwnego, że stąd uciekła. Skąd nadawaliś­
cie, wy sukinsyny, skąd? Miejsce ostatniej transmisji? Wyświetl. -
Zacisnęła usta, odczytując dane. - Dziesiąta i Siódma. Po prostu 
nadawali z ulicy. Prawdopodobnie z publicznego wideokomu. 
Cholerne dranie. Wybiegła prosto na nich. 

- Tam nikogo nie było. - Peabody przyglądała się twarzy Eve, na 

której malowała się furia. - Nawet pomimo deszczu i mgły 
zobaczyłabym, gdyby ktoś tam stał. Nie było nikogo oprócz kota. 

58 

CZARNA CEREMONIA 

Serce Eve zamarło. 

- Oprócz czego? 
- Zwykłego kota. Tak, oprócz kota nikogo nie widziałam na ulicy. 
- Kot. - Podeszła do okna. Nagle poczuła ogromną potrzebę 

nabrania powietrza. Na parapecie dostrzegła długie czarne pióro. -
I ptak - mruknęła. Wyciągnęła szczypce i podniosła nimi pióro 
pod światło. - Czy w Nowym Jorku nadal są wrony? Wrona to 
to samo co kruk, prawda? 

- Mniej więcej. 

- Zapieczętuj to - rozkazała. - Pójdzie do analizy. - Potarła 

oczy, próbując odgonić zmęczenie. Matka Alice nazywa się 
Brenda Wojinski. Znajdź jej adres. 

- Tak jest. - Peabody wyciągnęła podręczny pecet i w tej samej 

chwili oblała ją fala wstydu. - Pani porucznik, chcę przeprosić za 
moje uwagi i zachowanie. 

Eve wyjęła z wideokomu dyskietkę i sama ją zapieczętowała. 

- Nie przypominam sobie żadnych uwag, Peabody, ani żadnego 

nagannego zachowania. - Spojrzała znacząco na podwładną. -

Skoro kamera nadal działa, jeszcze raz sfilmuj mieszkanie. 

Peabody skinęła głową na znak, że zrozumiała. 
- Pamiętam o tym, że kamera jest włączona, pani porucznik. 

Chcę, żeby moja wypowiedź została utrwalona. Byłam niesub-
ordynowana i zachowałam się niestosownie, zarówno od strony 
zawodowej, jak i osobistej. 

Cholerna, przemądrzała idiotka, pomyślała Eve i przełknęła 

przekleństwo. 

- Nie dostrzegłam żadnej niesubordynacji, posterunkowa Pea­

body. 

- Dallas - Dziewczyna westchnęła. - Zachowałam się potwor­

nie, ale byłam roztrzęsiona i nie potrafiłam dać sobie rady 
z sytuacją. Co innego zobaczyć trupa, a co innego widzieć, jak 
kobieta zostaje wystrzelona w powietrze na dziesięć stóp, a potem 

ląduje na chodniku. Miałam jej pilnować. 

59 

J.D. ROBB 

-

 Potraktowałam cię ostro. 

- Tak, to prawda. I tak należało. Myślałam, że skoro jest pani 

opanowana i może wykonywać obowiązki, to znaczy, że niczym 
się nie przejmuje. Myliłam się i przepraszam. 

- Przyjęłam przeprosiny. A teraz włącz nagrywanie, Peabody. 

Wykonałaś rozkazy, tak jak należy, i postępowałaś zgodnie 
z procedurą. To, co się wydarzyło tej nocy, nie jest twoją winą. 
Nie mogłaś zapobiec wypadkowi. Zapomnij o tym, teraz musimy 
dojść, dlaczego Alice nie żyje. 

Eve pomyślała, że córka policjanta będzie wiedziała, że jeżeli 

o piątej nad ranem do jej drzwi puka policjant, to stało się coś 
najgorszego. Przekonała się, że miała rację, kiedy tylko Brenda 
otworzyła im drzwi. 

- O Boże! Mama! 
- Nie, nie chodzi o pani matkę. - Eve uznała, że należy to 

załatwić szybko. - Chodzi o Alice. Czy możemy wejść? 

- Alice? - Brenda zamrugała i oparła się o klamkę. - O Alice? 
- Wejdźmy jednak do środka. -Najłagodniej, jak potrafiła, Eve 

wzięła ją za ramię i wprowadziła do mieszkania. - Usiądźmy. 

- Alice? - powtórzyła. - Oczy zamglił jej smutek, w kącikach 

pojawiły się łzy. - O nie, nie moja Alice. Nie moje dziecko. 

Zachwiała się i upadłaby, ale Eve złapała ją mocniej i szybko 

zaprowadziła do najbliższego krzesła. 

- Przykro mi, bardzo mi przykro, pani Wojinski. Wczesnym 

rankiem zdarzył się wypadek, w którym Alice zginęła. 

- Wypadek? Nie, pani się pomyliła. Chodzi o kogoś innego. 

To nie Alice. - Kurczowo chwyciła rękę policjantki i wpatrywała 
się w nią błagalnym wzrokiem. - Skąd ta pewność, że to moja 
córka? 

- Niestety, jestem pewna. 
Kobieta pochyliła się jak pod ciosem i zakryła twarz dłońmi. 

60 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Zrobię jej herbaty - zaproponowała cicho Peabody. 

- Tak, zrób. - Ta część pracy była dla Eve najtrudniejsza. 

W podobnych sytuacjach czuła się bezradna. Nie potrafiła znaleźć 
słów pocieszenia. - Czy mam do kogoś zadzwonić? Kogoś 
zawiadomić? Może pani matkę? Brata? 

- Mamę? O Boże, Alice. Jak my to zniesiemy? 
Nie istnieje odpowiedź na to pytanie, myślała w duchu Eve. 

A jednak będą musieli jakoś przez to przejść. Takie jest życie. 

- Może podam pani coś na uspokojenie albo wezwę lekarza? 
- Mamo? 
Brenda nie przestawała się huśtać. Eve spojrzała ponad jej 

ramieniem i zobaczyła w drzwiach półprzytomnego chłopca, 
sennie mrugającego powiekami. Miał rozczochrane włosy i był 
ubrany w podarte na kolanach spodnie od dresu. 

To brat Alice. Zupełnie zapomniała o jego istnieniu. 
Chłopak przeniósł na nią wzrok, w którym nie było już senności, 

tylko powaga. 

- Co się stało? - zapytał. - Stało się coś złego? 
Jak on ma na imię, próbowała sobie przypomnieć. W końcu 

uznała, że i tak nie ma to teraz większego znaczenia. Wstała. 
Chłopak był wysoki jak na swój wiek. Na jego policzkach 
dostrzegła odgniecenia od poduszki. Pochylił się, jakby przygotował 

się na najgorsze. 

- Był wypadek. Przykro mi, ale... 
- Alice? - Jego podbródek drżał. - Ona nie żyje. 
- Tak. Przykro mi. 

Do pokoju weszła Peabody z herbatą na tacy. 

- Jaki wypadek? 
- Wcześnie rano najechał na nią samochód. 
- Kierowca uciekł? 
- Nie. - Eve spojrzała na niego uważniej. - Wbiegła wprost 

pod koła nadjeżdżającej taksówki. Kierowca nie mógł się za­
trzymać. Oddaliśmy samochód do ekspertyzy, jednak na miejscu 

61 

J.D. ROBB 

znajdował się świadek, który poświadczył zeznanie taksówkarza. 
Nie sądzę, żeby to była jego wina. Nie próbował zbiec z miejsca 
wypadku, a jego akta jako kierowcy są czyste. 

Chłopiec tylko skinął głową. Nie płakał, za to jęk jego matki 

wypełniał cały pokój. 

- Zajmę się nią- powiedział. - Najlepiej, żebyście zostawiły 

nas samych. 

- Dobrze. Jeśli będziecie chcieli o coś zapytać, można mnie 

złapać w centrali. Nazywam się Dallas, porucznik Dallas. 

- Wiem, kim pani jest. Zostawcie nas teraz - powtórzył i usiadł 

obok matki. 

- Ten dzieciak coś wie - stwierdziła Eve zaraz po wyjściu. 
- Też tak uważam. Może Alice nie bała się z nim rozmawiać tak 

jak z resztą rodziny. Są prawie równolatkami. Rodzeństwo często 

się kłóci, ale zwierza się sobie. 

- Jakbym nie wiedziała. - Eve sięgnęła do samochodu po 

kawę. - Peabody, gdzie ty, do diabła, mieszkasz? 

- Dlaczego pytasz? 
- Odwiozę cię do domu. Prześpij się i staw w centrali 

o jedenastej. 

- Ty też zamierzasz się przespać? 
- Tak. - Prawdopodobnie pójdzie spać, ale nie zamierzała 

opowiadać się podwładnej. - Którędy mam jechać? 

- Mieszkam na Huston. 
- Huston? Peabody, należysz do bohemy. 
- To mieszkanie mojej kuzynki. Zamieszkałam u niej, kiedy 

postanowiła się przenieść do Kolorado i zająć tkaniem dy­
wanów. 

- To mi do ciebie pasuje. Pewnie cały wolny czas przesiadujesz 

w barach dla poetów albo w klubach dla artystów. 

- Wolę kawiarnie dla samotnych. Dają lepsze jedzenie. 
- Nie miałabyś kłopotów z seksem, gdybyś tyle o nim nie 

myślała. 

62 

CZARNA CEREMONIA 

- Nie, tego też próbowałam. - Ziewnęła niespodziewanie 

i głośno. - Przepraszam. 

- Nie ma za co. Kiedy zjawisz się w pracy, sprawdź wynik 

autopsji. Chcę mieć pewność, że Alice była czysta od toksyn. I nie 
zapomnij zmienić tej śmiesznej sukienki. 

Peabody poruszyła się nieswojo w fotelu. 

- Nie jest taka śmieszna. Zdaje się, że spodobała się kilku 

facetom w „Akwarium". Roarke'owi też. 

- Rzeczywiście. Coś o tym wspominał. 
Dziewczyna otworzyła szeroko usta i spojrzała na przełożoną. 
- Naprawdę? 
- Mówił, że wyglądasz pociągająco, więc mu przyłożyłam. 

Jako przestrogę. 

- Pociągająco, Jezu! - Uderzyła się w pierś. - Przejrzę inne 

ciuchy, które uszyła mi matka. Pociągająco... - westchnęła. -
Roarke ma jakichś braci, kuzynów albo wujków? 

- Jeśli się nie mylę, jest jedyny w swoim rodzaju. 

Drzemał, kiedy wróciła. Nie w łóżku, ale na sofie w swoim 

gabinecie. Zaraz gdy weszła, otworzył oczy. 

- Miała pani ciężką noc, pani porucznik. - Wyciągnął do niej 

rękę. - Chodź tu. 

- Chcę wziąć prysznic i napić się kawy. Muszę wykonać kilka 

telefonów. 

Roarke doskonale wiedział, przez co przeszła, bo wcześniej 

podłączył się do policyjnego nadajnika. 

- Chodź - powtórzył i zacisnął dłoń na j ej ręce, kiedy podeszła do 

niego niechętnie. - Czy coś to zmieni, jeśli zadzwonisz za godzinę? 

- Nie, ale... 
Pociągnął ją na kanapę i objął, a potem pocałował. 
- Prześpij się trochę - powiedział cicho. - Potrzebujesz od­

poczynku. 

63 

J.D. ROBB 

Była taka młoda, Roarke. 
Wiem. Odetnij się od tego, chociaż na moment. 

A dane? Pliki Franka? Znalazłeś coś? 
Porozmawiamy, jak się obudzisz. 

Tylko godzinkę. - Poczuła, że zapada w sen. 

5 

Sen pomógł, a także gorąca kąpiel i posiłek. Eve połykała 

jajka i wpatrywała się w monitor na dane, które wyszukał mąż. 

- Bardziej przypominają zapiski w pamiętniku niż policyjny 

raport - uznała. - Z wielu osobistych uwag wynika, że bardzo 
martwił się o Alice. Nie jestem pewien, jak dalece wpłynęli na jej 
umysł i zranili serce.

 Myślał jak dziadek, nie jak policjant. 

Wydostałeś to z jego domowego komputera? 

- Tak. Plik był zakodowany i zabezpieczony hasłem. Podej­

rzewam, że ukrył go przed żoną. 

- To jak go otworzyłeś? 
Roarke. wyciągnął z paczki papierosa. 
- Pani porucznik, chyba raczej nie powinienem pani tego 

tłumaczyć. 

- Chyba nie.-Nabrała na widelec następną porcję jajecznicy. -

Te osobiste uwagi niewiele mi pomogą. Ważne jest to, czego się 
dowiedział, i jak daleko posunął się w śledztwie, zanim umarł. 

- Jest tego więcej. - Przesunął strony na monitorze. - Opisuje, 

jak śledził Selinę Cross, i podaje nazwiska jej... współpracowników. 

- Ale tu brakuje faktów. Pisze, że podejrzewa ją o handel 

narkotykami i że odprawia w swoim klubie i być może w domu 
niedozwolone ceremonie. Spotkał w jej towarzystwie podejrzane 
osoby, ale wszystko to nie fakty, tylko emocje. Frank zbyt długo 
pracował w biurze. - Odsunęła talerz i wstała. - Skoro nie chciał 

65 

J.D. ROBB 

wciągnąć policji, dlaczego, do diabła, przynajmniej nie wynajął 
prywatnego detektywa? Co to? 

Zmarszczyła czoło i pochyliła się do monitora. 

Chyba już czas. To ona. Nie jestem pewien, ale jest tak, jakby 

ona mnie prowadziła. Wkrótce będą musiał wykonać swój ruch. 
Alice jest przerażona, błaga mnie, żebym trzymał się z daleka od 
Seliny, a także od niej. To biedne dziecko za dużo czasu spędza 
z tą Isis. Isis to dziwaczka, ale nieszkodliwa. Jednak nie ma 

dobrego wpływu na Alice. Zapowiedziałem Sally, że muszę dłużej 

zostać w pracy. Tej nocy wychodzą. Cross w czwartkowe wieczory 

jest w klubie. Jej mieszkanie powinno być puste. Pójdę tam 

i przeszukam, może znajdą cokolwiek, co potwierdzi, że Alice 
widziała to morderstwo. Wtedy bądą mógł zawiadomić anonimowo 

Whitneya. Selina zapłaci za to, co ona i ten jej obrzydliwy 

kochanek zrobili mojej malej dziewczynce. Tak czy inaczej, zapłaci. 

- Chryste. Chciał włamać się do mieszkania i przeszukać je 

bez zezwolenia. - Eve przeciągnęła rękami po włosach. - Czy on 
zwariował? Przecież wiedział, że sąd nie uznałby w takich 
okolicznościach żadnego dowodu rzeczowego. 

- Odnoszę wrażenie, że Franka nie obchodził sąd. Zależało mu 

na sprawiedliwości. 

- I nie żyje. Także Alice. Gdzie jest reszta zapisków? 
Roarke otworzył ostatni plik. 

Nie mogłem przejść niepostrzeżenie przez ochroną budynku. 

Cholera, za długo pracują przy papierkowej robocie. Chyba 

jednak bądą musiał wziąć kogoś do pomocy. Nawet gdyby to miała 

być ostatnia rzecz, którą zrobią, ta wiedźma mi zapłaci. 

~

 To wszystko. Plik był założony w noc, kiedy umarł. Może 

jest tego więcej pod innym kodem. 

66 

CZARNA CEREMONIA 

A

 więc nie doczekał się zemsty, pomyślała Eve. Nie starczyło 

mu też czasu, żeby znaleźć kogoś do pomocy, pomyślała z żalem, 
ale też z ulgą. Zapiski w pamiętniku oczyściły i jego samego, 
i Feeneya. 

- Ale tak nie sądzisz. Nie sądzisz, że napisał coś więcej? 
- Nie, nie sądzę. Frank nie należał do ekspertów w dziedzinie 

informatyki - wyjaśnił. - Odnalezienie tych plików było dziecinnie 
łatwe. Ale jeszcze poszukam. To mi zajmie trochę czasu i zabiorę 

się do tego nieco później, bo z samego rana mam kilka umówionych 
spotkań. 

Odwróciła się do męża. Nagle zdała sobie sprawę, że całkowicie 

zapomniała, iż Roarke z nią nie pracuje. Jego firma zajmuje się 
zupełnie innymi sprawami. Wiedziała, że nawet nie zerknął do 
porannych notowań giełdowych ani nie odebrał porannych rozmów, 
których nigdy nie brakowało. 

- Zajmuję ci dużo czasu. 
- Zgadza się. - Obszedł konsolę i oparł się o nią. - Ale odpłaci 

mi się pani swoim czasem, pani porucznik. Dzień lub dwa poza 
miastem, kiedy obydwoje będziemy mogli sobie na to pozwolić. -
W tej chwili jego uśmiech przybladł. Wziął ją za rękę. - Eve, nie 
lubię się wtrącać do twojej pracy, ale proszę, byś w tej akurat 
sprawie zachowała szczególną ostrożność. 

- Dobry gliniarz jest zawsze ostrożny. 
- Nie - sprzeciwił się, patrząc jej prosto w oczy. - Jest 

odważny, sprytny, zręczny, ale nie ostrożny. 

- Nie martw się, miałam do czynienia z bardziej niebezpiecz­

nymi typami niż Selina Cross. - Pocałowała go lekko. - Muszę iść 
do siebie i zerknąć do raportów. Postaram się powiadomić cię, 
czy wrócę do domu normalnie czy później. 

- Tylko nie zapomnij - mruknął i odprowadził ją wzrokiem. 
Jego zdaniem myliła się. Nigdy wcześniej nie zetknęła się 

z kimś takim jak Selina Cross. Nie zamierzał zostawić żony samej. 
Podszedł Cto wideofonu i przekazał swojemu asystentowi, żeby 

67 

J.D. ROBB 

przełożył wszystkie wyjazdy z miasta i z planety na przyszły 

miesiąc. 

Postanowił trzymać się blisko domu i Eve. 

Brak obecności narkotyków- stwierdziła Eve przeglądając 

raport z badań toksykologicznych Alice. - Brak alkoholu. Nie była 
pod wpływem środków odurzających, ale twierdzisz, że rozmawiała 
z kimś, kogo tam nie było, i że świadomie wbiegła pod nadjeż­
dżającą taksówkę. Była przerażona, doprowadzona do ostateczności 

przez pieśń z wideofonu. Wiedzieli, jak się do niej dobrać, jak 
nią manipulować. 

- Śpiewanie przez wideofon nie jest karalne. 
- Nie - przyznała. - Ale karalne jest straszenie. 
- To tylko wykroczenie - odparła Peabody. 

- Dobre i to na początek. Jeśli uda się nam połączyć to z Seliną 

Cross, możemy ją oskarżyć o znęcanie się. W każdym razie, 
uważam, że czas, byśmy się spotkali. Co myślisz o małej wyprawie 
do piekła, Peabody? 

- Marzyłam o tym. 
- A kto nie? - JMhak nim zdążyła się podnieść, do biura wpadł 

Feeney. Miał poszarzałą i nieogoloną twarz. 

- Dlaczego tobie przydzielono sprawę Alice? To był wypadek 

drogowy. Dlaczego, do diabła, porucznik z wydziału morderstw 
zajmuje się pracą drogówki? 

- Feeney... 
- Była moją córką chrzestną. Nawet do mnie nie zadzwoniłaś. 

Dowiedziałem się o jej śmierci z wiadomości. 

- Przykro mi. Usiądź, Feeney. 

Odepchnął ją, kiedy lekko dotknęła jego ramienia. 

- Nie muszę siadać. Żądam odpowiedzi, Dallas. Żądam pie­

przonych wyjaśnień. 

- Peabody- mruknęła i poczekała, aż podwładna wyjdzie 

68 

CZARNA CEREMONIA 

i zamknie za sobą drzwi. - Przykro mi, Feeney. Nie wiedziałam, 
że byłeś ojcem chrzestnym Alice. Rozmawiałam z jej matką 
i bratem, i po prostu uznałam, że sami powiadomią resztę rodziny. 

- Brenda jest na środkach uspokajających - warknął. - Czego 

się, do diabła, spodziewałaś? W ciągu kilku dni straciła ojca 
i córkę. Jamie ma tylko szesnaście lat. Nim załatwił lekarza dla 
matki i zadzwonił do Sally, ja już wszystko wiedziałem z wiadomo­

ści. Jezu, Jezu, ona była jeszcze dzieckiem. 

Odwrócił się, tarmosząc włosy. 

- Woziłem ją na barana, dawałem ukradkiem słodycze. 
Tak to jest, kiedy się traci kogoś, kogo się kocha, pomyślała 

Eve. I odczuła ulgę, że jest tak niewiele osób, które ona kocha. 

- Proszę, Feeney, usiądź. Nie powinieneś dzisiaj pracować. 
- Powiedziałem już, że nie chcę siedzieć bezczynnie - burknął 

gniewnie i odwrócił się do niej. - Wyjaśnij mi, Eve, dlaczego to 
ty zajmujesz się wypadkiem Alice? 

Nie mogła się zawahać i nie mogła też kłamać. 
- Bo świadkiem była Peabody - zaczęła, szczęśliwa, że wolno 

jej powiedzieć przynajmniej tyle. - Miała wolny wieczór i wybrała 

się do klubu. Widziała wypadek. Wstrząsnął nią i dlatego mnie 

wezwała. Działała pod wpływem impulsu. Nie wiedziałam, co się 
wydarzyło, więc kazałam jej wezwać drogówkę, żeby zabez­
pieczono miejsce. Ponieważ już tam byłam, powiadomiłam rodzinę. 
Uznałam, że łatwiej zniosą, kiedy ja im to przekażę. - Wzruszyła 

ramionami, zawstydzona, że oszukuje przyjaciela. - Pomyślałam, 

że choć tyle mogę zrobić dla Franka. 

Feeney nie odrywał od niej wzroku. 
- To wszystko? 
- A co jeszcze? Posłuchaj, dopiero co dostałam raport z tok­

sycznego. Nic nie brała, Feeney. Nie była pijana. Może była 
przybita po śmierci Franka albo z innego powodu. Nie wiem. Czy 
to możliwe, że nie zauważyła tej przeklętej taksówki? Tamta noc 
była okropna, mgła, deszcz. 

69 

J.D. ROBB 

- Ten drań jechał za szybko? 
- Nie. - Nie potrafiła wskazać mu winnego. - Jechał przepi­

sowo. Ma czyste akta, nie był pijany ani pod wpływem narkotyków. 
Feeney, ona mu wskoczyła pod koła. Nie mógł nic na to poradzić. 
Chcę, żebyś to zrozumiał. Sama rozmawiałam z kierowcą i obej­
rzałam miejsce wypadku. To nie była jego wina. To nie była 
niczyja wina. 

Czyjaś musiała być, pomyślał. Dwie bliskie osoby nie umierają 

jedna po drugiej bez powodu. 

- Chcę porozmawiać z Peabody. 
- Daj jej trochę czasu. Już i tak męczyli ją przesłuchaniami, jest 

wyczerpana. Wolałabym zająć ją czymś innym, dopóki się nie 
uspokoi. 

Nabrał powietrza, potem głośno je wypuścił. Za smutkiem czaiła 

się wdzięczność, że ktoś, komu ufa, zajmie się jego córką chrzestną. 

- Zamkniesz sprawę osobiście? I podasz mi wszystkie dane? 
- Zamknę. Przyrzekam. 

Skinął głową i potarł twarz dłońmi. 

- Dobrze. Przepraszam, że na ciebie naskoczyłem. 
- W porządku. Nic się nie stało. - Zawahała się, ale potem lekko 

go dotknęła. - Idź do domu. Nie powinieneś tu dzisiaj zostawać. 

- Masz rację. - Położył dłoń na klamce. - Ona była taka 

kochana, Dallas - powiedział cicho. - Boże, nie chcę iść na 
następny pogrzeb. 

Kiedy wyszedł, Eve zatopiła się w fotelu. Żałość i smutek, 

a także gniew zaciskały się na jej gardle niczym pętla. Wstała 
i chwyciła torebkę. Uznała, że jest w stosownym nastroju, by 
spotkać się z Seliną Cross. 

Jak chcesz to rozegrać? - zapytała Peabody, kiedy parkowały 

przed eleganckim budynkiem w centrum miasta. 

- Bez owijania w bawełnę. Chcę, żeby wiedziała, że Alice ze 

70 

CZARNA CEREMONIA 

mną rozmawiała i że podejrzewam ją o znęcanie się, handel 
narkotykami i współudział w morderstwie. Jeśli jest choć trochę 

inteligentna, domyśli się, że nie mam żadnych poważnych dowo­
dów. Ale dam jej tym do myślenia. 

Wysiadła z samochodu i obrzuciła wzrokiem budynek o zabyt­

kowych oknach i fasadzie upstrzonej kamiennymi rzeźbami. 

- Skoro mieszka w takim miejscu, z pewnością nie cierpi na 

brak pieniędzy. Musimy sprawdzić, skąd je bierze. Nagrywaj 
wszystko, Peabody, i miej oczy otwarte. Potem zapytam cię 
o wrażenia. 

- Jedno już mi się nasuwa. - Peabody umieściła podręczny 

rekorder w kieszeni marynarki munduru, ale nie odrywała oczu 

od szerokiego okna na szczycie budynku. -To następny odwrócony 
pentagram. Symbol satanistów. A i te chimeryczne głowy też nie 
są przyjazne. - Uśmiechnęła się słabo. - Na mój gust wyglądają 
tak, jakby były głodne. 

- Wrażenia, Peabody. Staraj się do minimum pohamować 

fantazję. - Eve podeszła do kamery przy wejściu. 

- Proszę podać nazwisko i sprawę. 
- Porucznik Eve Dallas wraz z podwładną. Nowojorska poli­

cja. - Podniosła odznakę. - Do pani Seliny Cross. 

- Czy są panie umówione? 
- Nie, ale nie sądzę, żeby pani Cross była zaskoczona naszą 

wizytą. 

- Chwileczkę. 

Eve, czekając, lustrowała ulicę. Zanotowała, że w pobliżu 

budynku ruch uliczny jest dość duży. Jednak większość przechod­
niów trzymała się przeciwnej strony jezdni i wielu przyglądało 

się budynkowi jakby ze strachem. 

Co dziwne, nigdzie w pobliżu nie dostrzegła straganów z je­

dzeniem ani domokrążców. 

- Proszę wejść, pani porucznik, i skierować się do windy numer 

jeden. Jest już zaprogramowana. 

71 

J.D. ROBB 

-

 Wspaniale. - Zerknęła do góry i spostrzegła czyjś cień 

w oknie na ostatnim piętrze. - Zachowaj oficjalny wygląd, 
Peabody - mruknęła, kiedy podchodziły do ciężkich okratowanych 
drzwi frontowych - Jesteśmy obserwowane. 

Usłyszały zgrzyt zamków i kraty się rozsunęły. Światełko na 

panelu bezpieczeństwa zmieniło się na zielone. 

- Sporo tu zabezpieczeń, jak na zwykły budynek mieszkalny -

skomentowała Peabody, podążając za przełożoną i starając się nie 
przejmować uciskiem w żołądku. 

Podobnie jak przedsionek hol również skąpany był w czerwieni. 

Na krwistym dywanie wił się dwugłowy wąż, złotymi oczyma 
wpatrując się w czarno odzianego osobnika podcinającego gardło 
białej kozicy. 

- Piękne dzieło sztuki. - Eve ze zdziwieniem przyglądała się 

Peabody, która łukiem omijała rysunek węża. - Wełna nie gryzie. 

- Trzeba zachować ostrożność. - Kiedy wsiadały do windy, 

obejrzała się za siebie. - Nienawidzę węży. Mój brat łapał je 

w lesie i potem mnie nimi straszył. Zawsze miałam fobię na ich 
punkcie. 

W windzie Eve dostrzegła następną kamerę. 
Drzwi otworzyły się na obszerny hol o czarnej marmurowej 

posadzce. Kończył się łukowatym przejściem, po jego obu stronach 
stały wyściełane czerwonym wełurem kanapki z poręczami 
w kształcie szczerzących kły wilczych łbów. Głowa dzika służyła 

jako wazon dla kwiatów. 

- Tojad - cicho zauważyła Peabody - belladona i naparstnica. -

Wzdrygnęła się, widząc pytający wzrok Eve. - Moja matka 
interesuje się botaniką. Uwierz mi, nie jest to zwykły bukiet. 

- Ale zwykły jest taki nudny. 

Pod łukiem stała Selina Cross. Miała na sobie spływającą do 

ziemi czarną suknię i bose stopy z pomalowanymi na krwisto­
czerwony kolor paznokciami. Uśmiechała się. Jej cera biała jak 
u wampira i czerwona szminka na ustach, przypominająca świeżą 

72 

CZARNA CEREMONIA 

krew, sprawiały przerażające wrażenie. Zielone oczy kota błyskały 
w wąskiej wyzywającej twarzy. Czarne włosy opadały aż do pasa. 

Miała pierścionki na każdym palcu, nawet na kciuku. Do każdego 
dołączony był srebrny łańcuszek. 

- Porucznik Dallas i posterunkowa Peabody, czyż nie? Cóż za 

interesujący goście w ten ponury dzień. Czy wejdziecie panie do 
mojego... salonu? 

- Czy jest pani sama, pani Cross? Byłoby prościej, gdybyśmy 

jednocześnie mogły porozmawiać z panem Albanem. 

- Och, jaka szkoda. - Selina odwróciła się i przeszła pod 

łukiem. - Alban jest zajęty. Proszę siadać. - Zrobiła ruch ręką po 
bogato umeblowanym pokoju. Każde siedzenie miało zamiast 
poręczy głowę, szpony lub dziób jakiegoś dzikiego zwierzęcia. -

Czy mogę paniom coś podać? 

- Dziękujemy za napoje. - Eve usiadła w fotelu z oparciami 

w kształcie psich głów. Uznała, że będzie najbardziej odpowiedni. 

~ Może przynajmniej kawę? To pani ulubiony napój, prawda? -

Selina dotknęła palcem pentagramu na powiece. - Ale jak panie 
sobie życzą. - Wystudiowanym ruchem oparła się o rzeźbioną 
kanapkę i położyła na poręczach długie ramiona. - Czym mogę 
paniom służyć? 

- Dzisiaj rano zginęła Alice Lingstrom. 
- Tak, wiem. - Nadal uśmiechała się uprzejmie, jakby roz­

mawiała o pogodzie. - Widziałam wypadek w mojej szklanej kuli, 

ale pewnie mi nie uwierzycie. Oczywiście, nie odżegnuję się od 
nowoczesności i często oglądam też telewizję. Ta informacja 
została podana do ogólnej wiadomości przed paroma godzinami. 

- Pani znała Alice. 
- Oczywiście, przez jakiś czas była moją uczennicą. Jak się 

okazało, niezbyt pojętną. Alice skarżyła się na mnie pani. 

Nie było to pytanie, ale zdawało się, że Selina oczekuje na 

odpowiedź. 

- Jeśli ma pani na myśli fakt, że mówiła o odurzeniu nar-

73 

J.D. ROBB 

kotykami, gwałcie oraz przymuszeniu do oglądania okrucieństw, 
to zgadza się, skarżyła się. 

- Narkotyki, seks i okrucieństwa. - Selina wybuchła cichym 

śmiechem. - Nasza mała Alice miała niezwykłą wyobraźnię. 

Szkoda, że nie potrafiła poszerzyć swojej zdolności widzenia. 

A jak z pani wyobraźnią, pani porucznik?- Poruszyła dłonią 
otoczoną łańcuszkami. W małym marmurowym kominku rozgorzał 
ogień. 

Peabody podskoczyła i cicho krzyknęła, ale Eve i Selina nie 

zwracały na nią uwagi. Wpatrywały się w siebie bez zmrużenia 
powiek. 

- A może mogę mówić do pani Eve? 
- Nie. Proszę się zwracać do mnie porucznik Dallas. Jest trochę 

za ciepło na kominek, nie sądzi pani? I nieco za wczesna pora na 
salonowe sztuczki. 

- Lubię ciepło. Jest pani bardzo opanowana, pani porucznik. 
- I bardzo nie lubię oszustów, handlarzy narkotyków i morder­

ców dzieci. 

- Czy ja jestem tym wszystkim?- Zastukała czerwonymi 

paznokciami po oparciu. - Proszę to w takim razie udowodnić. 

- Zrobię to, niech się pani nie martwi. Gdzie była pani wczoraj 

w nocy między pierwszą a trzecią? 

- Tutaj, w komnacie rytualnej z Albanem i młodym adeptem, 

Lobarem. Byliśmy zajęci prywatną ceremonią od północy aż do 
brzasku. Lobar jest młody i... pełen entuzjazmu. 

- Będę chciała porozmawiać z nimi obydwoma. 
- Może się pani skontaktować z Lobarem w naszym klubie 

między ósmą a jedenastą wieczorem. Jeśli chodzi o Albana, to 
nie znam jego planów, ale zazwyczaj spędza noce albo tutaj, albo 
w klubie. Jeśli nie wierzy pani w magię, pani porucznik, marnuje 
pani czas. Trudno sobie wyobrazić, że w tym samym czasie, gdy 
pieprzyłam się z dwoma bardzo pociągającymi mężczyznami, 

spowodowałam śmierć Alice. 

74 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Czy właśnie dlatego uważa się pani za czarodziejkę? - Eve 

zerknęła z kpiną w stronę płonącego kominka. - To nic więcej 
niż sztuczka oszukująca oko. Mogłaby pani wyrobić sobie licencję 
na takie pokazy i nieźle na nich zarobić. 

Selina zacisnęła zęby i pochyliła się do przodu. Jej oczy płonęły. 

- Jestem najwyższą kapłanką ciemnego Pana. Nasza liczba to 

legiony. Posiadam moce, które potrafią zmusić do wycia z bólu. 

- Nie jest łatwo zmusić mnie do płaczu, pani Cross. - Jest 

nerwowa, pomyślała Eve z satysfakcją, i nietrudno zranić jej 
dumę. - Nie ma pani do czynienia z osiemnastoletnim podlotkiem 
ani z jej przerażonym dziadkiem. Kto z pani legionów zadzwonił 
do Alice i puścił jej pieśni z groźbami? 

- Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. I zaczyna mnie pani 

nudzić. 

- Czarne pióro na parapecie za oknem to też niezły pomysł. 

A raczej symulacja pióra, choć Alice tego nie wiedziała. Zajmuje 

się pani sztucznymi zwierzętami, pani Cross. 

Selina leniwie podniosła dłoń, po czym zsunęła ją po włosach. 

- W ogóle nie lubię... zwierząt. 
- Nie? Nawet kotów i kruków? 
- To by było takie oczywiste. 
- Alice wierzyła, że potrafi pani zmieniać kształt. - Eve 

zauważyła, że Selina się uśmiecha. - Mogłaby nam pani coś 
zaprezentować - ciągnęła kpiąco. 

Selina znowu zaczęła stukać paznokciami o sofę. 

- Nie muszę nikogo zabawiać ani wysłuchiwać pani iro­

nicznych uwag. 

- A więc to jest zabawa, pani zdaniem? Podobnie zabawiała 

pani Alice. Koty, ptaki, przerażające pieśni przez wideofon? 
Chciała jąpani zastraszyć? Czy była dla pani aż takim zagrożeniem? 

- Jakim zagrożeniem? To jakieś nieporozumienie. 
- Widziano, jak sprzedawała pani narkotyki Frankowi Wojin-

skiemu. 

75 

J.D. ROBB 

Nagła zmiana tematu zaskoczyła Selinę. Niby się uśmiechnęła, 

ale jej oczy pozostały skupione. 

- Gdyby to była prawda, nie rozmawiałybyśmy tutaj, lecz 

zostałabym wezwana na przesłuchanie. Jestem licencjonowaną 
zielarką i często rozprowadzam całkowicie legalne substancje. 

- Hoduje pani zioła w domu? 
- Owszem. 
- Chciałabym zobaczyć to miejsce. 
- Musiałaby pani mieć nakaz, a obydwie wiemy, że brakuje 

pani podstaw do uzyskania go. 

- To prawda. Pewnie z tego powodu Frank nie przejmował się 

nakazem. - Eve podniosła się powoli. - Wiedziałaś, że cię śledził, 
ale czy przypuszczałaś, że się tu włamał? Nie zobaczyłaś tego 
w swojej magicznej kuli, co? - Spostrzegła, że oddech Seliny stał 
się płytki i urywany. - Co powiesz na to, że tu był i zebrał dowody 

przeciwko tobie? 

- Nic na mnie nie masz. Nic. - Selina skoczyła na nogi. - Frank 

był starcem, brakowało mu refleksu i polotu. Od razu, kiedy zaczął 
za mną łazić, rozpoznałam, że jest gliniarzem. Nigdy nie był 
w moim mieszkaniu. Nic ci nie powiedział i z pewnością nic już 
nie powie. 

- Nie? Nie wierzy pani, że można porozumieć się ze zmarłymi, 

pani Cross? 

- Myśli pani, że dam się zwieść?- Starała się wyrównać 

oddech. - Alice była głupią dziewuchą, która sądziła, że wolno 

jej igrać z ciemnymi mocami. Potem uciekła w objęcia tej 

patetycznej białej magii i swojej czyściutkiej rodzinki. Zapłaciła 
za ignorancję i tchórzostwo, ale nie ja się do tego przyczyniłam. 
Nie mam wam nic więcej do powiedzenia. 

- To na razie wystarczy. Peabody? - Eve ruszyła do wyjścia. -

Ogień wygasa, pani Cross - rzuciła jeszcze uprzejmym tonem. -
Już wkrótce pozostanie pani tylko ta kupka prochu. 

Selina stała w miejscu, jakby porażona wściekłością. Kiedy 

76 

CZARNA CEREMONIA 

drzwi się zamknęły i uruchomił się alarm, zacisnęła dłonie w pięści 

i zawyła. 

Rozsunęła się część ściany. Pojawił się wysoki mężczyzna 

o złotych włosach. Na piersiach miał tatuaż przedstawiający 
rogatego kozła. Ubrany był jedynie w czarny szlafrok niedbale 

związany w pasie. 

- Alban! - Podbiegła i zarzuciła mu ramiona na szyję. 
- Moja kochana. - Jego głos był głęboki i uspokajający. Na 

palcu u ręki, którą gładził jej włosy, widniał duży srebrny pierścień 

z wygrawerowanym odwróconym pentagramem. - Nie wolno ci 
zachwiać równowagi twoich czakr. 

- Pieprzę moje czakry. - Płakała i jak dziecko uderzała wściekłe 

pięściami w jego pierś. -Nienawidzę jej. Nienawidzę. Musi zostać 
ukarana. 

Z westchnieniem wypuścił ją z objęć, pozwalając, by z prze­

kleństwami na ustach biegała po pokoju i rozbijała przedmioty. 
Wiedział, że gniew szybciej ją opuści, jeśli będzie stał z boku 

i pozwoli mu się wypalić. 

- Chcę jej śmierci, Alban. Chcę, żeby umarła. Żeby umierała 

w cierpieniu, żeby błagała o zlitowanie, by krwawiła. Obraziła 
mnie. Wyzwała. Ona śmiała mi się prosto w twarz. 

- Selino, ona nie wierzy. Nie posiada daru widzenia. 

Wyczerpana, jak zawsze po wybuchu gniewu, opadła na sofę. 
- Gliny, nienawidziłam ich całe życie. 
- Wiem. - Podniósł wysoką, wąską butelkę i nalał do kieliszka 

gęsty, parujący płyn. Podał go Selinie. - Musimy postępować z nią 
ostrożnie. Jest wyrafinowana, ale coś wymyślimy. 

- Oczywiście. - Uśmiechnęła się, popijając wolno wywar. -

Wymyślimy coś specjalnego. Pan chce, byśmy w tym przypadku 
wykazali się inwencją. - Roześmiała się już na pełne gardło, 

odchylając głowę do tyłu. Policja zawsze była zmorą jej życia, 
dopóki nie odkryła wyższych mocy. - Zrobimy z niej wierzącą, 
prawda, Albanie? 

77 

J.D. ROBB 

- Będzie wierzyła. 

Piła już na całego, czując w głowie zniewalającą mgiełkę. 

Upuściła kielich. 

- Chodź tu i weź mnie. - Z błyszczącymi oczyma zsunęła się 

na podłogę. - Siłą. 

Kiedy padł na nią wbiła zęby w jego ramię aż do krwi. 

- Chcę, żeby mnie bolało. 

Potem, kiedy już się rozdzieli i leżeli obok siebie, Alban czekał, 

aż Selina całkiem ochłonie i zacznie myśleć. 

- Powinniśmy dziś w nocy odprawić ceremonię. Zwołaj całe 

zgromadzenie na czarną mszę. Potrzebujemy mocy. Ona nie jest 
słaba i chce nas zniszczyć. 

- Nie uda się jej. - Z czułością gładził ją po policzku. - Nie 

jest w stanie. W końcu to tylko policjantka, bez przeszłości 

i z ograniczoną przyszłością. Ale naturalnie masz rację, zwołamy 
zgromadzenie i odprawimy ceremoniał. Myślę, że zapewnimy 

porucznik Dallas nieco rozrywki. Już wkrótce zabraknie jej chęci 
i czasu, aby się zamartwiać małą Alice. 

Poczuła świeżą falę podniecenia. 
- Kto umrze? 
Uniósł ją i położył na sobie. 
- Tylko wybierz. 

Nieźle ją pani wkurzyła. - Peabody starała się nie zwracać 

uwagi na strużki potu, spływające po jej policzkach. Ruszyły spod 
budynku. 

- O to mi chodziło. Teraz już wiem, że nie najlepiej panuje 

nad nerwami. Jeszcze nieraz ją wkurzę. Jest zarozumiała - uznała 
Eve. - Sądziła, że damy się nabrać na tę drugorzędną sztuczkę 
z ogniem. 

- Tak. - Peabody zmusiła się do słabego uśmiechu. - Też coś. 

Eve postanowiła w duchu, że nie będzie dokuczać podopiecznej. 

78 

CZARNA CEREMONIA 

- Skoro już jesteśmy przy wiedźmach, to może sprawdzimy 

tę Isis i „Moc Ducha". - Zerknęła z rozbawieniem na Peabody. -
Będziesz miała okazję zaopatrzyć się w talizman albo jakieś 

zioła - dorzuciła z powagą. - Wiesz, takie, co odstraszają zło. 

Dziewczyna poruszyła się niespokojnie na siedzeniu. Poczucie, 

że robi z siebie idiotkę, nie dorównywało strachowi, że zostanie 
obrzucona klątwą. 

- Właśnie tak zrobię. 
- Po rozmowie z Isis pójdziemy na pizzę z dużą ilością czosnku. 
- Czosnek jest na wampiry. 

- Och, w takim razie poprosimy Roarke'a, żeby nam wypoży­

czył którąś z jego zabytkowych strzelb, tę ze srebrnymi kulami. 

- To na wilkołaki, porucznik Dallas. 

Peabody, nieco weselsza, uniosła oczy do nieba. 
- W takim razie co chroni przed wiedźmami? 
- Nie mam pojęcia - wyznała - ale z pewnością się dowiem. 

6 

Eve nie lubiła robić zakupów. Nie pociągało jej chodzenie po 

sklepach, przyglądanie się wystawom ani zamawianie towarów za 

pomocą elektronicznych katalogów. Jak mogła, unikała butików 

i aż się wzdrygała na myśl o wizycie w jednym z powietrznych 

supermarketów. 

Podejrzewała, że właśnie przez tę niechęć, której nie umiała 

ukryć, Isis natychmiast zorientowała się, że nie ma do czynienia 

ze zwykłą klientką „Mocy Ducha". 

Sklep sprawiał miłe wrażenie. Jednak Eve nie zainteresowały 

kryształy, talie kart, figurki i świece, choć były atrakcyjnie podane. 
W tle sączyła się cicha muzyka. Przebijające się przez kryształowe 
kamienie światło wydobywało z nich feerię kolorów. 

Pachniało lasem. 
Przyglądając się właścicielce sklepu, Eve uznała, że trudno o dwie 

bardziej różniące się osoby jak Isis i Selina. Selina ze swoją bladością, 
szczupłym ciałem i kocimi oczami miała w sobie coś przerażającego. 
Isis przypominała egzotyczną piękność. Urzekały jej rude kręcone 
włosy, okrągłe czarne oczy i wystające kości policzkowe. Jej skóra 

miała ciepły koloryt mieszanych ras. Była dość tęga. 

Miała na sobie śnieżnobiałą suknię z paskiem wybitym nie-

oszlifowanymi kamieniami. Jej prawe ramię od łokcia w górę 
oplatały złote bransolety, a na palcach pobłyskiwało co najmniej 
dwanaście pierścieni. 

80 

CZARNA CEREMONIA 

- Witam - odezwała się pasującym do jej wyglądu, niskim, 

lekko zachrypniętym głosem. Uśmiechnęła się, ale raczej smutno. -
Pani jest znajomą Alice, policjantką. 

Eve ze zdziwieniem sięgnęła po odznakę. Pomyślała, że 

jej zawód można rozpoznać zapewne po wyglądzie, poza tym 

od ślubu z Roarkiem jej twarz często pojawiała się w me­
diach. 

- Porucznik Dallas, a pani, w takim razie, nazywa się Isis? 
- Zgadza się. Chciałaby pani porozmawiać. Przepraszam na 

chwilę. - Odeszła, a Eve patrząc za nią, podziwiała jej wdzięcz­
ne ruchy. Isis wywiesiła staromodną odręcznie napisaną tablicz­
kę „zamknięte", opuściła na szklane drzwi roletę i przekręciła 
zamek. 

Kiedy się odwróciła, w jej oczach widać było napięcie, a usta 

wykrzywiał ponury grymas. 

- Przyniosłyście ze sobą czarny cień. Jej smród przylega do 

ludzi. - Na pytające spojrzenie Eve wyjaśniła. - Mówię o Selinie. 
Jeszcze chwileczkę. 

Przeszła do długiej półki i zapaliła stojące tam zapachowe świece. 
- To dla oczyszczenia i ochrony. Ścigają panią własne cienie, 

Dallas. - Uśmiechnęła się do Peabody. - Pani nie. 

- Przyszłam porozmawiać o Alice. 
- Wiem. I jak widzę, jest pani niecierpliwa, a także rozbawiona 

moim sklepem. Nic nie szkodzi. Każda religia winna być otwarta 
na pytania i zmiany. Proszę usiąść. 

Gestem dłoni wskazała na dwa krzesła stojące przy okrągłym 

stoliku z wyrysowanymi na nim symbolami. Znowu uśmiechnęła 
się do Peabody. 

- Mogę przynieść dla pani krzesło z zaplecza. 
- Nie potrzeba. Postoję. - Peabody nie potrafiła się opanować; 

jej zgłodniały wzrok krążył po sklepie, wyszukując co ciekawsze 

przedmioty. 

- Proszę się rozejrzeć. 

81 

J.D. ROBB 

-

 Nie przyszłyśmy tu na zakupy. - Eve, siadając, obrzuciła 

podwładną piorunującym spojrzeniem. - Kiedy ostatnio widziała 

się pani lub rozmawiała z Alice? 

- W noc, w którą zginęła. 
- O której? 
- Zdaje się, że-około drugiej. Już nie żyła- wyjaśniła Isis, 

splatając piękne, duże dłonie. 

- Widziała się z nią pani po jej śmierci? 
- Jej duszę. Rozumiem, że dla pani to głupie. Ale mogę tylko 

powiedzieć, jak jest i jak było. Spałam i nagle się obudziłam. 

Stała obok mojego łóżka. Wiedziałam, że ją straciliśmy. Ona czuje 

się zawiedziona. Straciła zaufanie do siebie, rodziny, mnie. Jej 
dusza jest niespokojna i pełna zgryzoty. 

- Jej ciało jest martwe, Isis. I to mój kłopot. 
- Tak. - Podniosła ze stolika gładki różowawy kamień 

i zamknęła go w dłoni.- Nawet mnie, mimo mej wiary, 
trudno jest się pogodzić z jej śmiercią. Taka młoda i bystra. -
Duże ciemne oczy zeszkliły się. - Kochałam ją jak młodszą 
siostrę. Ale nie było mi przeznaczone uratować ją w tym 
życiu. Jej duch powróci, odrodzi się. Wierzę, że się jeszcze 
spotkamy. 

- Wspaniale, a teraz skoncentrujmy się na tym wcieleniu. 

I śmierci. 

Isis przełknęła łzy i zmusiła się do uśmiechu. 

- Dla pani to wszystko musi się zdawać ogromnie nużące. Pani 

umysł jest taki logiczny. Pragnę pani pomóc, Dallas, ze względu 
na Alice. Chyba także ze względu na siebie, no i na panią. 
Rozpoznaję panią. 

- Rozumiem. 
- Nie, mówię o innym wcieleniu. Inne miejsce, inny wymiar. -

Rozpostarła ramiona. - Ostatnio widziałam Alice na pogrzebie jej 
dziadka. Obwiniała się, pragnęła odpokutować. Zeszła na złą 
ścieżkę, dokonała złego wyboru, ale na krótko. Miała silne i jasne 

82 

CZARNA CEREMONIA 

serce. Kochała swoją rodzinę. I bała się, straszliwie się bała, co 
Selina zrobi jej ciału i duszy. 

- Zna pani Selinę Cross? 
- Tak, spotkałyśmy się. 
- W tym życiu?- sucho zapytała Eve, a Isis znowu się 

uśmiechnęła. 

- W tym i w innych. Nie stanowi dla mnie zagrożenia, ale ona 

jest niebezpieczna. Zwodzi słabych, zbłąkanych i tych, którzy 

wybrali jej drogę. 

- Jako wiedźma... 
- Ona nie jest wiedźmą. - Isis ściągnęła ramiona i uniosła 

głowę. - My, którzy dostąpiliśmy zaszczytu poznania najwyższej 
sztuki, uprawiamy ją w świetle, kierując się niezłomnym kodem. 
I nikogo nie krzywdzimy. Selina użyła swoich godnych pożało­
wania mocy do wezwania ciemnej strony, do wykorzystania jej 

agresywności i brzydoty. Wiemy, co to jest zło, Dallas. Obydwie 

je widziałyśmy. Przybiera różne formy, ale jego podstawowa 

natura pozostaje nie zmieniona. 

- Tu się zgadzamy. Dlaczego chciała skrzywdzić Alice? 
- Ponieważ było to w jej mocy. Ponieważ ją to bawi. Nie 

ulega wątpliwości, że jest odpowiedzialna za śmierć Alice. 
Jednak nie będzie pani łatwo tego udowodnić. Pani się nie 
podda. - Wpatrywała się w Eve dziwnym, napiętym wzrokiem. -

Selina będzie zdumiona i rozwścieczona pani nieustępliwością 
i siłą. Śmierć jest dla pani obrazą a śmierć dziecka rzeźbi w pani 
sercu bolesne bruzdy. Pamięta pani dobrze, ale nie wszystko. Nie 
urodziła się pani jako Eve Dallas, ale stała się pani nią, a ona 
panią. Kiedy stoi pani przy umarłym, stoi pani w jego obronie, 

nic nie ruszy pani z miejsca. Jego śmierć była w pani. życiu 
konieczna. 

- Proszę przestać - nakazała Eve. 
- Dlaczego ma to panią prześladować? - Isis oddychała wolno 

i ciężko, jej oczy pociemniały. - Wybór był słuszny. Straciłaś 

83 

J.D. ROBB 

niewinność, ale jej miejsce zajęła siła. W przypadku niektórych 
tak być musi. Przed zakończeniem cyklu będziesz potrzebowała 
wszystkich. Wilka, dzika i srebrnego ostrza. Ogień, dym i śmierć. 
Zaufaj wilkowi, zarżnij dzika i żyj. 

Zamrugała oczami, które zakryła mgła. Uniosła dłonie do czoła. 
- Przepraszam. Nie zamierzałam... -jęknęła cicho i przymknęła 

powieki. - Ból głowy. Straszliwy. Proszę mi wybaczyć na chwilę. -

Wstała drżąc i wybiegła na zaplecze. 

- Jezu, to się robi coraz bardziej niesamowite. Czy wiesz, 

o czym ona mówiła? 

„Jego śmierć była w pani życiu konieczna". Przez ciało Eve 

przebiegł dreszcz, przypomniała sobie ojca. Zimny pokój, noc 
i krew na nożu ściskanym rączką zdesperowanego dziecka. 

- Nie, to jakiś bełkot. - Czuła, że ma spocone dłonie, co ją 

doprowadzało do furii. - Ci ludzie uważają że aby nas zaintere­
sować, muszą zaskoczyć nas jakimiś sztuczkami. 

- Studiowałam w Instytucie Kinskiego w Pradze - wchodząc 

z powrotem do sklepu poinformowała Isis. -1 mnie tam studiowano. 
Moje parapsychiczne zdolności są udokumentowane; to dla tych, 
którzy potrzebują formalnego potwierdzenia. Niemniej przepraszam 
panią, Dallas. Nie chciałam sprowadzić rozmowy na te tory. 
Bardzo rzadko zdarza mi się stracić nad sobą kontrolę. 

Usiadła na swoim miejscu, wdzięcznym gestem rozkładając 

fałdy sukni. 

- To prawdziwa udręka mieć dostęp do czyichś myśli i wspo­

mnień, i nie umieć tego kontrolować. Nie lubię wchodzić w czyjeś 
myśli. To boli - dodała, znowu pocierając skronie. - Pomogę pani 
wykonać to, czego pragnęła Alice. Dla niej pragnę, by spoczęła 
w pokoju. Także ze względów osobistych chcę, by Selina zapłaciła 

za swoje uczynki. Zrobię to, co mogę i na co mi pani pozwoli. 

Eve nie należała do osób ufnych i postanowiła bardzo dokładnie 

sprawdzić przeszłość Isis. Jednak uznała, że na razie może ją 
wykorzystać. 

84 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Proszę mi opowiedzieć wszystko, co pani wie na temat Seliny 

Cross. 

- Wiem, że ta kobieta nie ma sumienia i poczucia moralności. 

Pani zapewne nazwałaby ją socjopatką, ale dla mnie to określenie 

jest zbyt proste i zbyt czyste. Wolę nazywać ją wcielonym złem. 

Jest przebiegła i umie w ludziach dostrzec ich słabości. Jeśli chodzi 
o jej moce, nie umiem nic powiedzieć. Nie wiem, co czyta, widzi 
lub robi. 

- A Alban? 
- O nim nie wiem prawie nic. Trzyma go krótko przy 

sobie. Zakładam, że jest jej kochankiem i prawdopodobnie 
do czegoś się jej przydaje, bo inaczej już dawno by się 
go pozbyła. 

- A jej klub? 

Isis uśmiechnęła się słabo. 

- Nie odwiedzam takich... miejsc. 
- Ale wie pani o jego istnieniu? 
- Słyszy się plotki, rozmowy. - Wzruszyła ramionami. - Ce­

remonie zła, czarne msze, picie krwi i ofiary z ludzi. Gwałt, 
morderstwa, przywoływanie demonów. - Westchnęła. - Z drugiej 
strony to samo usłyszy pani o Wicca z ust tych, którzy nie 
rozumieją naszej religii. 

- Alice zarzekała się, że była świadkiem morderstwa dokona­

nego na dziecku. 

- Wierzę jej. Nie potrafiłaby sama czegoś podobnego wymyślić. 

Kiedy do mnie przyszła, była w szoku. - Zacisnęła usta. -
Zrobiłam dla niej, co mogłam. 

- Poradziła jej pani, żeby zwróciła się do policji? 
- Decyzja należała do niej. - Isis uniosła głowę i natknęła się 

na gniewne oczy Eve. - Bardziej się martwiłam o jej emocje 

i duszę. Dziecko już nie żyło; bałam się, że to samo spotka Alice. -
Opuściła wzrok, a w jej oczach zamigotały łzy. - Gorzko żałuję, 
że nie postąpiłam inaczej. Zawiodłam ją. Być może to wina mojej 

85 

J.D. ROBB 

dumy. - Ponownie spojrzała na Eve. - Zapewne zna pani moc 
i zwodniczość poczucia dumy. Sądziłam, że sobie poradzę, że 

jestem wystarczająco mądra i silna. Myliłam się. Tak więc, pani 

porucznik, w ramach odkupienia moich grzechów uczynię wszyst­
ko, o co mnie pani poprosi, podzielę się wiedzą i mocą jaką 
obdarowali mnie bogowie. 

- Wystarczą mi informacje. - Eve przekrzywiła na bok gło­

wę. - Selina przywitała nas małą sztuczką twierdząc, że jej 
wykonanie zawdzięcza wyższym mocom. Zrobiła wrażenie na 

Peabody. 

- Zaskoczyła mnie - odburknęła posterunkowa, z zawstydze­

niem patrząc na Isis. Ta nagle odchyliła głowę i roześmiała się. 
Brzmiało to jak tysiące perełek spadających na jedwab. 

- Czy mam sprowadzić wiatr? - Trzymając się za serce, 

zanosiła się śmiechem. - Obudzić zmarłych, wzniecić płomień? 
Dallas, przecież i tak w to nie uwierzysz, więc traciłabym tylko 
czas i energię. Być może jednak zainteresuje panią nasze spotkanie. 
Jedno z nich odbędzie się pod koniec przyszłego tygodnia. Mogę 
załatwić zaproszenie. 

- Zastanowię się. 
- Drwi pani z magii - lekko rzuciła Isis - a jednak na pierścieniu, 

który nosi pani na palcu, widnieje jeden z pradawnych symboli 
ochrony. 

- Co? 
- Twój pierścionek zaręczynowy, Dallas. - Z tym samym 

łagodnym uśmiechem uniosła lewą dłoń Eve. - To stary celtycki 
znak ochrony. 

Eve ze zmieszaniem przyglądała się rysunkowi. 
- To tylko wzorek. 
- Bardzo specyficzny i posiadający wielką moc ochraniającą 

właściciela przed złem. - Rozbawiona uniosła brwi. - Podej­
rzewam, że nie wiedziała pani tego. Czy to aż tak bardzo 

zaskakujące? W żyłach pani męża płynie celtycka krew, a pani 

86 

CZARNA CEREMONIA 

przecież prowadzi bardzo niebezpieczne życie. Roarke ogromnie 
panią kocha, czego dowód znajduje się na pani palcu. 

- Wolę fakty od przesądów - odparła Eve i podniosła się. 
- Słusznie - zgodziła się Isis. - Tak czy inaczej, zapraszam na 

nasze spotkanie. Proszę zabrać Roarke'a. - Uśmiechnęła się do 
Peabody. - A także swoją podwładną. Czy przyjmiecie ode mnie 
prezent? 

- To wbrew przepisom. 
- A przepisów należy przestrzegać. - Wstała i przeszła do 

małej lady. Podniosła z niej niewielką przezroczystą misę z sze­
rokim obrzeżem. - W końcu przez waszą wizytę musiałam 
zamknąć sklep i straciłam potencjalnych klientów. Dwadzieścia 
dolarów. 

- Sprawiedliwe. - Eve sięgnęła do kieszeni po żetony kredy­

towe. - Co to jest? 

- Nazywamy to misą strachu. Składa się w niej swoje bóle, 

żale i lęki. Potem należy ją odstawić na bok. Będzie pani 
spokojnie spać. 

- Wspaniale - rzuciła Eve, kładąc na ladzie żetony. 

Eve jak rzadko kiedy wróciła do domu dość wcześnie. 

Zamierzała popracować w ciszy swojego gabinetu. Przejeżdżając 
przez bramę myślała o Summersecie, ale doszła do wniosku, że 
nie będzie z nim kłopotu. Pewnie jak zawsze prychnie na jej 

widok, a potem ją zignoruje. Miała przed sobą kilka godzin, 
w czasie których zbierze informacje o Isis i zadzwoni do biura 
Miry, żeby się z nią umówić na wizytę. Ciekawe, co psychiatra 
powie o takich indywidualnościach jak Isis i Selina. 

Zaledwie zdążyła zamknąć za sobą drzwi, zrozumiała, że musi 

pożegnać się ze swoimi planami. 

Z salonu dobiegały grzmiące dźwięki muzyki. Zasłoniła uszy. 
Nikt nie musiał jej mówić, że w domu jest Mavis. Nikt z jej 

87 

J.D. ROBB 

znajomych nie słuchał takiej dzikiej i na dodatek tak głośnej 
muzyki. Mimo że krzykiem wydała rozkaz wyciszenia magneto­
fonu, sprzęt nie zareagował. 

Na kanapie, ubrana w kusą, jaskrawą sukienkę, leżała Mavis 

Freestone. Choć wydawało się to niemożliwe, spała jak dziecko. 

~ Jezu Chryste. - Ponieważ komendy nie skutkowały, Eve 

zaryzykowała odjęcie dłoni od uszu i poszukała zdalnego pilota. 
Jęknęła z ulgą, kiedy muzyka ucichła. 

Mavis otworzyła oczy. 
- Hej, jak się masz? 
-  C o ? - Potrząsnęła głową, by pozbyć się dźwięczenia 

w uszach. - Co? 

- To nowy zespół, który odkryłam dziś rano. „Mayhem", jest 

całkie niezły. 

- Co? 
Mavis ze śmiechem zeskoczyła z kanapy i podeszła do barku. 
- Zdaje się, że przydałby ci się drink, Dallas. Przysnęłam. 

Zarwałam kilka ostatnich nocy. Chciałam z tobą pogadać. 

- Twoje usta się poruszają- stwierdziła. - Czy ty coś do mnie 

mówisz? 

- Przecież nie było aż tak głośno. Masz, napij się. Summerset 

powiedział, że mogę tu na ciebie poczekać. Nie wiedział, kiedy 
wrócisz. 

Z jakichś niezrozumiałych dla niej powodów sztywny kamer­

dyner upodobał sobie jej koleżankę. 

- Pewnie siedzi w swojej norze i układa ody na cześć twoich nóg. 
- Hej, to nie ma nic wspólnego z seksem. On mnie po prostu 

lubi, a więc... - Mavis uderzyła swoją szklaneczką w szklankę 
gospodyni. - Roarke'a nie ma, tak? 

- Nie wytrzymałby tej muzyki - sarknęła. 
- To się dobrze składa, bo chciałam pogadać tylko z tobą. -

Usiadła i przekręciła szklankę w dłoniach, ale milczała. 

- Masz jakiś kłopot? Pokłóciliście się z Leonardem? 

88 

CZARNA CEREMONIA 

- Nie, nie. Z nim nie można się kłócić. Jest za słodki. Wyjechał 

na kilka dni do Mediolanu. Jakiś biznes z ciuchami. 

- Dlaczego z nim nie pojechałaś? - Usiadła i oparła obute nogi 

na bezcennym stoliku do kawy. 

- Mam koncert w „Down and Dirty". Nie chcę zawieść Cracka. 
- Hm. - Oparła się wygodniej o kanapę. Kariera Mavis jako 

wykonawczyni piosenek, bo trudno użyć słowa piosenkarka, 
biorąc pod uwagę jej talenty, rozwijała się. Miała chwile załamania, 
ale to już za nią. -Nie sądziłam, że tam jeszcze pracujesz. Przecież 
masz kontrakt. 

- No tak, o to właśnie chodzi. Kontrakt. Wiesz, po tym, jak 

się okazało, że Jess mnie wykorzystywał, i ciebie, i Roarke'a, nie 
sądziłam, że demo, które z nim nagrałam, gdziekolwiek pójdzie. 

- Było dobre, Mavis; żywe i oryginalne. Dlatego zostało 

wybrane. 

- Tak? - Podniosła się. - Dowiedziałam się dzisiaj, że kontrakt 

podpisała firma płytowa należąca do Roarke'a. - Upiła łyk. -
Wiem, Dallas, że o mnie dbasz, i chcę ci podziękować, nawet za 
to, że wciągnęłaś Roarke'a. Ale muszę odrzucić ten kontrakt. 

Eve zasznurowała usta. 
- Mavis, nie mam pojęcia, o czym mówisz, do cholery. 

Twierdzisz, że Roarke, facet, który tu mieszka, jest producentem 
twojego dysku? 

- To jego firma. „Eclectic". Wydaje wszystko od klasyki do 

wyżymaczy mózgu. Wielka firma, dlatego byłam taka zachwycona. 

„Eclectic", zastanawiała się w duchu. Wielka firma. To pasuje 

do Roarke'a. 

- Pierwszy raz słyszę, Mavis. Nie prosiłam go o pomoc. 
- Nie prosiłaś. Słowo? - pochyliła się. 
- Słowo - powtórzyła. - A on o niczym mi nie mówił. - Co 

także do niego pasowało. - Uważam, że jeśli jego firma proponuje 
ci kontrakt, to dlatego, że Roarke lub któryś z dyrektorów firmy 
uznali twoją twórczość za wartościową. 

89 

J.D. ROBB 

Mavis nabrała powietrza. Tyle się napracowała nad decyzją, by 

odrzucić ofertę, nie chcąc wykorzystywać przyjaźni. Teraz musiała 
na nowo wszystko przemyśleć. 

- Może Roarke to zaaranżował, zrobił mi uprzejmość? 

Eve spojrzała na nią z powątpiewaniem. 

- Dla niego biznes to biznes. Raczej bym powiedziała, że 

oczekuje, że powiększysz jego majątek. A jeśli nawet chciał ci 
zrobić uprzejmość, w co wątpię, będziesz musiała po prostu 
udowodnić mu, że jesteś tego warta. Zgadzasz się, Mavis? 

- Tak - westchnęła przeciągle. - Ja im wszystkim pokażę, 

zobaczysz. - Rozpromieniła się. - Przyjdź na mój koncert wie­
czorem. Opracowałam nowy materiał i Roarke mógłby się 
przekonać na żywo, jak się sprawdza jego najnowsza inwestycja. 

- Mam robotę. Muszę odwiedzić klub „Athame". 
Mavis skrzywiła usta. 
- Co tam będziesz robić? To obrzydliwe miejsce. 
- Byłaś tam? 
- Kiedyś przypadkowo. 
- Muszę tam z kimś porozmawiać w związku ze sprawą, którą 

prowadzę. - Zamyśliła się. - Znasz jakieś wiedźmy, Mavis? 

- Tak jakby. Kilku pracowników z Blue Sąuirrel bawiło 

się w to. 

- Wierzysz w zaklęcia, wróżenie z ręki i tym podobne? 
Mavis przekrzywiła głowę i zamyśliła się. 
- To wielkie bzdury. 
- Jesteś niesamowita - stwierdziła Eve. - Wydawało mi się, że 

to w twoim stylu. 

- Prowadziłam kiedyś taki lipny interes. Doradztwo duchowe. 

Nazywałam się Ariel i byłam reinkarnacją wróżki. Zdziwiłabyś 

się, ile mi płacili za rozmowę ze zmarłymi albo przepowiedzenie 
przyszłości. 

Dla demonstracji odrzuciła głowę do tyłu, zamrugała powiekami 

i otworzyła usta. Powoli uniosła ramiona z rozpostartymi dłońmi. 

90 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Czuję czyjąś obecność, silną, poszukującą, żałosną. - Zni­

żyła ton głosu przyjmując dziwny akcent. - Ciemne moce 
działają przeciwko tobie. Kryją się, ale chcą cię skrzywdzić. 
Uważaj. - Opuściła ramiona i uśmiechnęła się. - Potem tłu­
maczysz, co trzeba zrobić, żeby obronić się przed siłami 

zła. Należy zapieczętować w kopercie tysiąc dolarów specjalnym 
rodzajem laki, którą tylko ja sprzedawałam. Następnie trzeba 
zakopać kopertę nocą w specjalnym miejscu, odśpiewać nad 
nią rytualną pieśń, a po jednym cyklu księżyca wykopać 

ją i zwrócić mnie. Petent jest już bezpieczny. Moc zła została 

zniweczona. 

- I ludzie tak po prostu dawali ci pieniądze? 
- No, czasami trzeba było trochę się napocić. Sprawdzić 

przeszłość klienta, żeby nieco zbić go z tropu nazwiskami 

i wydarzeniami. Ale zazwyczaj to nie było potrzebne. Ludzie chcą 

wierzyć. 

- Dlaczego? 
- Ponieważ życie bywa paskudne. 

To prawda, myślała Eve, kiedy została sama. Życie bywa 

paskudne. Jej także takie bywało. Teraz mieszka w wielkim domu 
z mężczyzną, który z jakichś powodów ją kocha. Nie zawsze go 
rozumiała, ale starała się dostosować. Tak bardzo, że postanowiła 

nie pogrążać się w pracy, tylko wyjść na godzinny spacer, 
korzystając z pięknej jesiennej pogody. 

Była przyzwyczajona do zatłoczonych ulic, spieszących 

się przechodniów, ulicznego zgiełku. Teren należący do Roar­
k e ^ ją zadziwiał. Był to w rzeczywistości doskonale utrzymany 
ogród, cichy i bogaty w drzewa i rośliny. Pachniał jesienią. 

Spojrzała w górę na prawie puste niebo. Żadnych rozkle­

kotanych powietrznych autobusów ani ciekawskich turystów 
zerkających w dół. 

91 

J.D. ROBB 

Świat, który znała i który znał ją, znajdował się za murami 

tego domu. 

Tutaj mogła na krótko zapomnieć, że istnieje Nowy Jork, 

zbrodnie i gwałt. Potrzebowała ciszy i świeżego powietrza. Krocząc 
po bujnej, gęstej trawie przyglądała się pierścionkowi na palcu. 

Po północnej stronie domu rosły winne krzewy o purpurowych 

kwiatach. To tutaj brali z Roarkiem tradycyjny ślub. Starodawna 
ceremonia nie zmieniająca się od wieków: goście, kwiaty, te same 
zwroty, te same słowa i gesty. 

Niektóre obrzędy trwają i ludzie nieustannie wierzą w ich moc. 

I tak jest od Kaina i Abla. Jeden uprawiał pole, drugi opiekował 
się stadem. Obydwaj składali ofiary. Jeden został przyjęty, drugi 
odrzucony. Tak, można by rzec, urodziło się dobro i zło. Dobro 
i zło, które potrzebują siebie nawzajem dla zachowania równowagi. 

I tak od wieków. Można zignorować wiedzę i logikę, ale zwyczaje, 

rytuały, kadzidła, śpiew i wino symbolizujące krew trwają. 

I ofiary z niewinnych. 
Poirytowana własnymi myślami, potarła dłońmi twarz. Uważała 

filozofowanie za bezużyteczną głupotę. Ludzie zabijają i ludzie 
też wymierzają sprawiedliwość. To w końcu jest ta równowaga 
między złem a dobrem. 

Usiadła na trawie pod winnym krzewem i mocno zaciągnęła 

się wieczornym powietrzem. 

- To do ciebie niepodobne- zza jej pleców wyłonił się 

Roarke. - Rozmyślanie na łonie natury? 

- Chyba za dużo czasu spędziłam dziś w zamkniętych pomiesz­

czeniach. - Uśmiechnęła się, kiedy podał jej jeden z czerwonych 
kwiatów. Przyjrzała się mężowi. 

Położył się koło niej na trawie i podparł twarz dłońmi. Wyglądał 

na zrelaksowanego. Z przerażeniem pomyślała, co powie Sum-
merset o plamach z trawy na jego ubraniu. Ładnie pachniał, wodą 

męską i drogą. Poczuła falę pożądania. 

- Udany dzień? - zapytała. 

92 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Najdalej za dwa dni dostaniemy forsę. 

Wsunęła palce w jego włosy. 
- Nie chodzi o pieniądze, prawda? Chodzi o ich zarabianie? 
- Och, o pieniądze - jego oczy śmiały się do niej. - I zarabia­

nie. - Zerwał się nagle, objął ją i pocałował. 

- Poczekaj. 
Nie zdążyła mu umknąć i znalazła się pod nim. 
- Czekam. 

Jego usta chciwie zamknęły się na jej szyi. 
- Chcę z tobą porozmawiać. 
- W porządku. Ty mów, a ja zdejmę z ciebie te ubrania. Nadal 

masz broń - zdziwił się. - Zamierzałaś coś upolować? 

- To niezgodne z regulaminem miasta. - Złapała go za rękę, 

kiedy dotknął jej piersi. - Chcę pogadać. 

- A ja chcę się z tobą kochać. Zobaczymy, kto wygra. 
Powinna czuć złość, że już rozpiął jej bluzkę i że czuła 

w piersiach ciepły ból pożądania. 

Dosięgnął do nich ustami. Mimo odczuwanej przyjemności, nie 

chciała tak łatwo mu się poddać. Rozluźniła się, jęknęła i wsunęła 
rękę w jego włosy. 

- Twoja kurtka- mruknęła, ciągnąc za rękaw. Kiedy się 

odchylił, żeby się rozebrać, przygniotła mu krocze kolanem, 
a ramię zacisnęła na gardle. 

- Jesteś podstępna. - Bez trudu mógłby uwolnić się od ramienia, 

ale kolano?... Są rzeczy, których mężczyzna nigdy nie ryzykuję. 
Nie odwracając wzroku od oczu żony, powoli uniósł dłonie 
i okrężnymi ruchami zaczął wodzić nimi po jej piersiach. -
Podziwiam to u kobiet. 

- Nie jesteś trudnym przeciwnikiem. - Poczuła muśnięcie 

palców na brodawce. - Podziwiam to u mężczyzn. 

- No teraz mnie masz. - Odpiął pasek spodni. - Bądź miła. 
Uśmiechnęła się, rozpostarła ręce i pochyliła się. Dotknęła 

ustami jego ust. 

93 

J.D. ROBB 

Usłyszała, jak wstrzymuje oddech, obejmując ją. 
- Kolano - wystękał. 
- Hm? - Pożądanie rozpalało już całe jej ciało. Przesunęła usta 

na jego szyję. 

- Weź kolano, kochanie. - Rzuciła się do jego ucha, prawie 

zgniatając mu krocze. - To boli. 

- Och, przepraszam. - Opuściła kolano i pozwoliła, żeby się 

na niej położył. - Zapomniałam. 

- Na to wygląda. Mogłaś mnie uszkodzić na zawsze. 
- Aa. - Z dzikim grymasem odsunęła suwak jego spodni. -

Założę się, że mogę ci to wynagrodzić. 

Wpatrywał się w nią, kiedy ich usta się połączyły. 
Niebo nad nimi poczerwieniało, cienie wydłużyły się, rozległ 

się wieczorny śpiew ptaków, liście szemrały. Dotyk jego rąk był 

jak cudowne lekarstwo usuwające z niej brzydotę i ból świata. 

Nawet nie wiedziała, że potrzebuje ukojenia, pomyślał Roarke, 

doprowadzając żonę do powolnego i pełnego czułości orgazmu. 
Sam też tego potrzebował, pomyślał, całując w świetle za­
chodzącego słońca kobietę, która tak bardzo go fascynowała. 

Otoczyła go ściśle ramionami. 

- Pozwoliłam ci się uwieść. 
- Uhu. 
- Nie chciałam urazić twoich uczuć. 
- Jestem wdzięczny. Zniosłaś moje zaloty ze stoickim spokojem. 

- Policjanci muszą umieć się opanować. 
Roarke przeciągnął dłonią po trawie i podniósł jej odznakę. 
- Pani odznaka, pani porucznik. 

Klepnęła go w pośladek. 
- Złaź ze mnie, ty słoniu. 
- Mów do mnie tak słodko, a nie wiem, co się jeszcze 

wydarzy. - Przekręcił się leniwie na bok, zauważając przy okazji, 

że niebo z niebieskiego stało się jasnoszare. - Jestem głodny. 
Zajęłaś mi czas i minęła pora obiadu. 

94 

CZARNA CEREMONIA 

Eve usiadła i zaczęła ciągnąć go za ubranie. 

- Miałeś swój seks, a teraz moja kolej. Musimy pogadać. 
- Możemy porozmawiać przy obiedzie. - Westchnął, widząc 

jej stalowe spojrzenie. - Albo tutaj. Jakiś problem? - zapytał 

i wcisnął kciuk w dołeczek w jej podbródku. 

- Powiedzmy, że mam kilka pytań. 
- Mogę znać odpowiedzi. Pytaj. 
- Zacznę od... - przerwała i odetchnęła. Roarke siedział na 

trawie prawie nagi. Przypominał lśniącego i zadowolonego z życia 

kota. - Ubierz się, dobrze? Rozpraszasz mnie. - Rzuciła mu 

koszulę, a on w odpowiedzi uśmiechnął się z przekorą. - Kiedy 

wróciłam dziś do domu, czekała na mnie Mavis. 

- Och- Obejrzał koszulę i mimo że nie wyglądała najlepiej, 

zarzucił ją na ramiona. - Dlaczego nie została? 

- Ma dzisiaj koncert w „Down and Dirty". Roarke, dlaczego 

mi nie powiedziałeś, że jesteś właścicielem „Eclectic"? 

- To nie jest tajemnica. - Wsunął spodnie, po czym podał jej 

kaburę. - Jestem właścicielem jeszcze kilku przedsiębiorstw. 

- Wiesz, o czym mówię. - Postanowiła zachować cierpliwość, 

bo wkraczała na teren delikatny dla nich obojga. - „Eclectic" 

zaproponował Mavis kontrakt. 

- Wiem. 

- Wiem, że ty wiesz - warknęła, odtrącając jego rękę, kiedy 

chciał poprawić jej włosy. - Do cholery, Roarke, mogłeś mi 

powiedzieć. Byłabym przygotowana, kiedy mnie zapytała. 

- O co? To zwyczajny kontrakt. Oczywiście jej agent lub ktoś 

ją reprezentujący powinien go przejrzeć, ale... 

- Czy zrobiłeś to dla mnie? - przerwała, patrząc mu prosto w oczy. 

- Czy co dla ciebie zrobiłem? 

Teraz już zgrzytała zębami. 

- Zaoferowałeś Mavis kontrakt. 

Skrzyżował ramiona i przekrzywił na bok głowę. 

- Nie planujesz chyba rzucić policji i zostać agentem artys­

tycznym? 

95 

J.D. ROBB 

- W takim razie ta sprawa nie ma z tobą nic wspólnego. 

- Chyba nie powiesz, że podoba ci się muzyka Mavis. 

- Nie jestem pewien, czy można użyć słowa muzyka na 

określenie tego, co tworzy Mavis. 

- A widzisz - wycelowała w niego palcem. 

- Niemniej jej twórczość jest, powiedziałbym, komercyjna. 

„Eclectic" ma za cel produkować i wydawać nagrania artystów 

komercyjnych. 

Eve zaczęła bębnić palcami po kolanie. 

- A więc to czysty interes. 

- Naturalnie. Podchodzę do interesów bardzo poważnie. 

- Równie dobrze możesz mnie nabierać- stwierdziła po 

chwili. - Umiesz oszukiwać. 

- To prawda. - Uśmiechnął się, zadowolony, że jest jednym 

z niewielu, którzy są w stanie nabrać jego żonę. - Tak czy inaczej, 

umowa jest już podpisana. To wszystko? 

- Nie - syknęła, potem pochyliła się i pocałowała go. - Dzięki. 

- Proszę. 

- Jeśli chodzi o drugą sprawę, to umówiłam się dziś wieczorem 

z pewnym facetem w klubie „Athame". - Zauważyła, że oczy mu 

zalśniły i że zacisnął zęby. - Chciałabym, żebyś ze mną poszedł. 

- Tak po prostu? To twoja zawodowa sprawa, czy nie robisz 

z niej wielkiego halo? 

- Nie. Po pierwsze chcę, żebyś był, bo możesz się przydać, po 

drugie, zaoszczędzę czas. Najpierw byśmy się kłócili, czy masz 

ze mną pójść, a w końcu i tak postawiłbyś na swoim. Kiedy ja 

cię proszę, żebyś poszedł, pójdziesz, przecież ja rządzę. 

- Sprytne. - Chwycił ją za rękę i podciągnął na nogi. - Zgoda, 

ale po lunchu. Straciłem obiad. 

- Jeszcze jedno. Dlaczego kazałeś wygrawerować na moim 

zaręczynowym pierścionku celtycki symbol? 

Zaskoczyła go, ale próbował to ukryć. 

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz. 

96 

CZARNA CEREMONIA 

- Nie, tym razem nie byłeś dość szybki. - Ucieszyła się, że 

spostrzegła świetnie krytą chwilę zawahania. - Doskonale wiesz, 
o czym mówię. Jedna z wiedźm z sąsiedztwa dzisiaj mi to 
powiedziała. 

- Rozumiem. - Podniósł jej dłoń, by przyjrzeć się pierścion­

kowi. - Wspaniały wzór. 

- Nie rób ze mnie idiotki, Roarke. Jestem profesjonalistką. -

Zajrzała mu w oczy. - Ty to kupujesz. Ty naprawdę wierzysz w te 
hokus-pokus. 

- To nie tak - motał się. 
- Zmieszałeś się. - Była zaskoczona i rozbawiona. - To do 

ciebie niepodobne, ale nawet słodkie. 

- Wcale się nie zmieszałem. Po prostu nie bardzo lubię się 

tłumaczyć. Kocham cię - zamilkł, bo przeszkodził mu gardłowy 
kaszel. - Ryzykujesz życie, a ono jest dla mnie najważniejsze. 
To jest taka...- musnął pierścionek- mała, osobista tarcza 

ochronna. 

- Miło z twojej strony, Roarke, naprawdę. Ale chyba nie 

wierzysz w te magiczne nonsensy. 

Uniósł oczy, które w wieczornym świetle zamigotały jak oczy 

wilka. 

A właśnie wilkowi ma zaufać, przypomniała sobie. 

- Twój świat jest relatywnie mały, Eve. Nie widziałaś tańców 

olbrzymów ani nie czułaś mocy pradawnych kamieni. Nie dotykałaś 
rzeźby Ogham w pniu drzewa wyżartym przez czas ani nie 
słyszałaś szeptów rozchodzących się nad sekretnymi miejscami. 

Zaskoczona, potrząsnęła głową. 

- Bo tylko Irlandczycy to potrafią? , 
- Nie chodzi tu o narodowość czy rasę. Ty trzymasz się blisko 

ziemi. - Pogładził jej ramię. - Jesteś niemal brutalnie uczciwa. 
Mój styl życia, z drugiej strony, można by nazwać dość giętkim. 
Potrzebuję cię i wykorzystam każdy sposób, by cię chronić. -
Uniósł pierścionek do ust. 

97 

J.D. ROBB 

- W porządku. - Nie znała go od tej strony. Ciekawe. - Ale 

nie kryjesz gdzieś rytualnej komnaty, gdzie tańczysz i śpiewasz? 

- Miałem taką, ale przerobiłem na garsonierę. To bardziej 

użyteczne. 

- Dobry pomysł. Chodźmy coś zjeść. 
- Dzięki Bogu. - Złapał ją za rękę i pociągnął do domu. 

7 

„Athame" lśniła elegancją która była zasłoną dla deprawacji, 

podobnie jak uśmiech dziecka na twarzy polityka. Jedno spojrzenie 
wystarczyło, że Eve wolałaby spędzić wieczór w podrzędnej 
knajpce, śmierdzącej zatęchłym odorem alkoholu i potem gości, 
niż tutaj. 

Klub składał się z dwóch kondygnacji. Dokoła parteru ciągnął 

się balkon otoczony szklaną balustradą o chromowych poręczach. 
Ci, którzy chcieli mieć widok z góry, mogli powoli krążyć wokół 
sali. W centralnym punkcie znajdował się bar, rozchodzący się 
w pięciu kierunkach, a przy każdej odnodze siedzieli goście na 
wysokich barowych stołkach przedstawiających przesadzonej 
wielkości części ludzkiego ciała. 

Dwie kobiety w kusych spódniczkach z rozłożonymi nogami 

zajmowało stołki w kształcie prącia w stanie erekcji. Śmiały się 
głośno. Ogolony na łyso kelner wsadzał im ręce za bluzki. 

Na ścianach wisiały duże lustra, oświetlone przyćmionymi 

czerwonymi lampkami. Niektóre ze stolików przy parkiecie 
tanecznym otoczone były parawanami oddzielającymi je od reszty 
sali. Inne znów osłaniały szklane ścianki. 

Była też scena, na której produkował się akurat jakiś zespół. 

Grali ciężko i głośno. Eve zastanawiała się, co Mavis powiedziałaby 
o pomalowanych twarzach członków grupy, ich wytatuowanych 
piersiach i czarnych skórzanych kurtkach z ćwiekami. Pewnie by 

ich wyśmiała. 

99 

J.D. ROBB 

- Usiądziemy? - zapytał wprost do jej ucha Roarke? 
- Idziemy na górę - postanowiła. - Co to za zapach? 
Weszli na ruchome schody. 
- Cannabis, kadzidła. Pot. 

Potrząsnęła głową. Czuła coś jeszcze, coś metalicznego. 
- Krew. Świeża krew. 
On też to wyczuł. 
- W takich miejscach puszczają wentylacją środki odurzające. 
- Urocze. 

Znaleźli się na balkonie. Na podłodze leżały poduchy i grube 

dywaniki. Ciekawscy przewieszali się przez chromową poręcz, 
rozglądając się po sali. Eve domyślała się, że polują na poten­
cjalnego partnera, którego da się namówić na seks w specjalnym 
pokoju. 

Takich pokoi na piętrze znajdowało się około dwunastu. 

Do każdego prowadziły ciężkie, pomalowane na czarno drzwi, 
na których wisiały plakietki z napisami „Zatracenie", „Lewiatan" 
i- bardziej bezpośrednie zdaniem Eve- „Piekło" i „Przekleń­

stwo". 

Z łatwością wyobraziła sobie typ ludzi, których pociągają takie 

nazwy. 

Mężczyzna obok niej, z oczami lśniącymi od alkoholu, zaczął 

obmacywać swoją towarzyszkę. Wkładał jej rękę pod spódnicę, 
a ona śmiała się głośno. Teoretycznie mogłaby zatrzymać ich za 
uprawianie seksu w publicznym miejscu. 

- Nie ma sensu - rzucił Roarke, odgadując jej myśli. Mówił 

ściszonym głosem. Gdyby ktoś mu się przyjrzał, zobaczyłby lekko 
znudzonego mężczyznę, jednak w rzeczywistości był przygotowany 
na obronę lub atak, zależnie od sytuacji. - Masz ważniejsze rzeczy 
do zrobienia niż zamykanie tej parki z Queens. 

- Skąd wiesz, że są z Queens? 
Zanim zdążył odpowiedzieć, młody przystojny wykidajło z buj­

nymi blond włosami i gołymi błyszczącymi ramionami opadł 

100 

CZARNA CEREMONIA 

z hukiem na ziemię obok zajętej sobą parki. Coś powiedział, 
a kobieta zaczęła chichotać, po czym obdarowała go wyuzdanym 
pocałunkiem. 

- Chodź z nami, co? - zawołała ochoczo z akcentem z Queens. 

Goryl wstał i gestem zachęcił parę, żeby za nim poszła. 
- Queens - powtórzył z przekonaniem Roarke. - Sprytnie. -

Z zaciekawieniem odprowadzał wzrokiem parę, którą wykidajło 
skierował do jednego z pokoi. - Dopłacą za wypożyczenie pokoju 
i po kłopocie. 

- Wynajęcie go musi nieźle kosztować - zauważyła Eve. -

Jednak... - rozejrzała się. Goście klubu byli w różnym wieku, 
od bardzo młodych, którzy z pewnością weszli na podrobionych 
dokumentach, do zupełnie leciwych. Sądząc po biżuterii i ubra­
niach, klientela zaliczała się do wyższej średniej klasy. - Nie 
ma tu biedaków. Dostrzegłam co najmniej pięć drogich pro­

stytutek. 

- Ja się doliczyłem dziesięciu. 
Zmarszczyła czoło. 
- Mamy też około dwunastu uzbrojonych goryli. 
- Zgadza się. - Objął ją w pasie i podprowadził do poręczy. 

Na parkiecie tłoczyły się pary ocierające się o siebie wymownie. 

Dzikie okrzyki i śmiech odbijały się od lustrzanych ścian. 

Orkiestra rozpoczęła swój pokazowy numer. Dwie wokalistki 

zostały przywiązane skórzanymi pasami do zwisających z sufitu 

srebrnych łańcuchów. Bębny waliły. Tancerki podpłynęły na skraj 
sceny, na którą po chwili wskoczył jakiś mężczyzna z widowni 
i zabrał się do zdzierania skąpych sukienek tancerek. Po sekundzie 
były nagie, nie licząc lśniących gwiazdek na brodawkach i łonach. 

Tłum wył i wiwatował. Mężczyzna namaszczał kobiety olejkami, 

a one wiły się w łańcuchach, błagając o zlitowanie. 

- Przeginają- skomentowała Eve. 
- To występ. - Roarke przyglądał się, jak jeden z muzyków 

okłada wokalistkę pluszowym sznurem. - Nadal w granicach prawa. 

101 

J.D. ROBB 

- To upadlające przedstawienie zachęca do rzeczywistego 

czynu. - Zacisnęła zęby, kiedy drugi z muzyków zaczął bić 
po twarzy jedną z tancerek. - Świat powinien już dawno 
porzucić ten rodzaj wyzysku kobiet. Ale tak nie jest. Czego 
oni oczekują? 

- Tanich wrażeń. - Pogładził ją po karku. Wiedziała, co to 

znaczy być związaną i bitą. - Nie ma sensu na to patrzeć, Eve. 

- Dlaczego oni to robią? - zastanawiała się. - Dlaczego kobieta 

godzi się na takie traktowanie, nieważne, czy na scenie, czy 
w rzeczywistości? Dlaczego nie kopnie go w jaja, aż mu wyjdą 
gardłem? 

- Nie jest tobą. - Pocałował ją i stanowczo oderwał od poręczy. 

Tłoczyło się przy niej mnóstwo zaciekawionych występem 

gości. Kiedy schodzili z piętra, podeszła do nich kobieta w zwiewnej 
czarnej sukni. 

- Witam na górnym poziomie. Czy macie rezerwację? 

Cierpliwość Eve wyczerpała się. Wyciągnęła odznakę. 

- Nie interesuje mnie to, co tu podajecie. 
- Dobre jedzenie i wino - odparła kelnerka, zerkając szybko 

na odznakę. - Prowadzimy legalny interes, pani porucznik. Jednak, 

jeśli życzy sobie pani porozmawiać z właścicielem... 

- Już to zrobiłam. Chcę się zobaczyć z Lobarem. Gdzie go 

znajdę? 

- Nie pracuje na tym poziomie. - Z dyskrecją i subtelnością 

wytrawnego maitre d'hótel wskazała na parter. - Proszę tam 
przejść, a Lobar zaraz do was dołączy. 

- Dobrze. - Przyjrzała się atrakcyjnej twarzy kelnerki. Dziew­

czyna miała nie więcej niż dwadzieścia pięć łat. - Dlaczego to 
robisz? - zapytała i spojrzała na jeden z ekranów, na którym 
szamotała się jakaś kobieta przywiązana do marmurowego pala. -
Jak możesz to robić? 

Kelnerka tylko zerknęła na jej odznakę, po czym uśmiechnęła 

się słodko. 

102 

CZARNA CEREMONIA 

-

 A pani? - odrzekła i odeszła. 

Zespół nie przestawał grać, ale teraz uwaga wszystkich skupiła 

się na szerokim ekranie ustawionym w głębi sceny. Eve od razu 
zrozumiała dlaczego. Klub nie miał pozwolenia na występy 
przedstawiające seks na żywo, ale poradzono sobie z problemem 
za pomocą wideo. 

Dwie wokalistki nadal śpiewały, wypluwając sobie płuca, tyle 

tylko że za sceną, przed kamerą, w towarzystwie mężczyzny 
z widowni i jeszcze jakiegoś drugiego, nagiego, za to z maską 
dzika na twarzy. 

- Świnie - wyrwało się Eve, po czym jej wzrok padł na czyjeś 

przekrwione, lśniące oczy. 

- Proszę do stolika. - Młody mężczyzna uśmiechnął się, 

pokazując połyskujące zęby, których kły zostały opiłowane na 
kształt wampirzych. Odwrócił się. Czarne włosy z czerwonymi 
pasmami opadały mu na kark. Otworzył szklane drzwi przepie­
rzenia. 

- Nazywam się Lobar. - Znowu się uśmiechnął. - Spodziewa­

łem się was. 

Byłby zupełnie przystojny, gdyby nie te wampirze kły i czerwone 

białka. Eve kojarzył się z przerośniętym chłopcem przebranym na 

Halloween. Musiał zupełnie niedawno skończyć osiemnastkę. 
Miał delikatną pozbawioną owłosienia pierś, ramiona szczupłe 

jak u dziewczyny. Jednak to nie czerwień oczu odbierała mu 

niewinność. To ich wyraz. 

- Usiądź, Lobar. • 
- Jasne. - Opadł na krzesło. - Napiję się czegoś. Pani płaci -

stwierdził. - Zajmujecie mi czas, więc płacicie. - Wystukał 

zamówienie na elektronicznym menu, po czym przekręcił krzesło, 
by móc widzieć ekran. - Wspaniały show. 

Zerknęła w stronę sceny. 
- Przydałoby się poprawić scenariusz - odrzekła sucho. - Masz 

jakiś dokument, Lobar? 

103 

J.D. ROBB 

Chłopak uniósł dłonie. 

- Nie przy sobie. Chyba że myśli pani, że ukrywam na skórze 

sekretne kieszenie? 

- Jak masz naprawdę na imię? 
Uśmiech z jego twarzy znikł, a w to miejsce pojawił się 

dziecinny grymas. 

- Lobar. Tak się nazywam. Nie muszę odpowiadać na pani 

pytania, chociaż jestem skłonny do współpracy. 

- Jesteś prawdziwie oddanym obywatelem. - Poczekała, aż 

drink wyłoni się ze specjalnego otworu. - Alice Lingstrom. Co 
o niej wiesz? 

- Niewiele, oprócz tego, że to była głupia zdzira. - Wziął łyk. -

Kręciła się tu jakiś czas, potem zwiała. Pan nie potrzebuje takich 
słabeuszy. 

- Pan? 
Znowu upił drinka i uśmiechnął się. 
- Szatan-wyjaśnił. 
- Wierzysz w szatana? 
- Jasne. - Pochylił się i wysunął w stronę Eve dłoń z długimi 

palcami o paznokciach pomalowanych czarnym lakierem. - A on 
wierzy w ciebie. 

- Uważaj - mruknął Roarke. - Jesteś za młody i za głupi, żeby 

stracić rękę. 

Lobar sarknął, ale cofnął dłoń. 
- Twój pies? - rzucił w stronę Eve. - Twój bogaty pies. 

Wiemy, kim jesteś - dodał, wlepiając czerwone oczy w Roarke'a. -
Pieprzony dupek. Tu nie masz żadnych wpływów, ani ty, ani twoja 
pieprzona gliniara. 

- Nie jestem jego gliniara- odpowiedziała spokojnie, spog­

lądając ostrzegawczo na męża. - Jestem swoją własną gliniara. 
A jeśli chodzi o wpływy... - Wyprostowała się. - No cóż, mogę 
zabrać cię do centrali na przesłuchanie. - Uśmiechnęła się, 
opuszczając wzrok na jego nagą pierś i pobłyskujące w brodawkach 

104 

CZARNA CEREMONIA 

kółka. - Chłopcy byliby szczęśliwi, gdyby cię dostali w swoje 
ręce. Miluśki, prawda, Roarke? 

- W demonicznym stylu. Masz bardzo... interesującego den­

tystę. - Wyjął papierosa i zapalił. 

- Mógłbym też zapalić? - zapytał Lobar. 
- Tak?- Roarke ze wzruszeniem ramion pchnął drugiego 

papierosa po stoliku. Lobar podniósł go i patrzył wyczekująco. 
Roarke skrzywił usta w kpiącym uśmiechu. - Pewnie chcesz ognia? 

Sądziłem, że umiesz go wzniecić tymi czarnymi paznokciami. 

- Nie robię sztuczek dla zabawy. - Chłopak pochylił się po 

ogień. - Słuchajcie, chcecie się dowiedzieć czegoś o Alice, ale ja 
nie mogę wam pomóc. Nie była w moim typie. Zbyt ograniczona 
i ciągle zadawała pytania. Jasne, że klika razy ją przeleciałem, 
ale tylko w czasie ceremonii. Nic w tym nie było osobistego. 

- A tej nocy, kiedy została zabita? 
Wypuścił dym i ponownie mocno się zaciągnął. Nigdy wcześniej 

nie palił tytoniu i ten drogi narkotyk odurzył go lekko. 

- Nie widziałem jej. Byłem zajęty. Miałem prywatną ceremonię 

z Seliną i Albanem. Seksualny rytuał. Pieprzyliśmy się prawie 
całą noc. 

Znowu się zaciągnął, wstrzymał powietrze, tak jakby palił 

marihuanę, następnie wydmuchał dym nosem. 

- Selina lubi dwóch kochanków naraz, a potem przygląda się 

i sama sobie dogadza. Miała dosyć dopiero nad ranem. 

- A więc we troje spędziliście razem całą noc? Nikt nie 

wychodził, nawet na kilka minut? 

Poruszył kościstymi ramionami. 
- Tak to jest w trójkącie. Nie trzeba czekać. - Opuścił suges­

tywnie wzrok na jej biust. - Chcesz spróbować? 

- Nie zamierzasz chyba uwieść gliny, Lobar. Poza tym ja lubię 

mężczyzn, a nie chudych chłopców w idiotycznym przebraniu. 
Kto zadzwonił do Alice i puścił jej nagranie. Pieśń? 

Znowu wydął dziecinnie usta, bo zraniła jego dumę. W duchu 

105 

J.D. ROBB 

powiedział sobie, że gdyby z tą dziwką policjantką został sam na 

sam pokazałby jej kilka sztuczek. 

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Alice nikogo nie ob­

chodziła, była nikim. 

- Obchodziła jej dziadka. 
- Słyszałem, że też nie żyje. - Czerwone oczy zabłysły. - Stary 

piernik, taki gliniarz zza biurka, przyciskający guziki. 

- Wystarczy, że był policjantem - zaznaczyła Eve. - Pracował 

za biurkiem, to prawda, ale skąd ty o tym wiesz, Lobar? 

Zorientowawszy się, że popełnił błąd, chłopak zdusił resztkę 

papierosa krótkimi silnymi ruchami. 

- Musiałem od kogoś usłyszeć. - Odsłonił kły w szerokim 

uśmiechu. - Pewnie od Alice, kiedy ją pieprzyłem. 

- Źle to świadczy o twoich talentach, skoro opowiadała 

o dziadku, podczas gdy ją... pieprzyłeś. 

- Dobra, usłyszałem to gdzieś indziej. - Złapał kielich i upił 

spory łyk. - Co to za wielka pieprzona sprawa? Był stary. 

- Czy go tu kiedykolwiek widziałeś? 
- Widzę tu wiele osób. Nie przypominam sobie żadnego 

starego gliny. - Machnął ręką. - Tutaj co wieczór jest kupa luda. 
Skąd mam wiedzieć, kto wchodzi? Selina wynajęła mnie, żebym 
zajmował się tymi, którzy przeszkadzają a nie żeby zapamiętywać 
twarze gości. 

- Selina prowadzi tu niczego sobie interes. Czy nadał sprzedaje 

narkotyki? Tobie też? 

Spojrzał na nią chytrze. 
- Czerpię moc z wiary. Nie potrzebuję narkotyków. 
- Czy widziałeś kiedyś składanie ofiary z człowieka? Czy 

zarżnąłeś dziecko dla swojego Pana, Lobar? 

Skończył drinka jednym haustem. 

- To fantazje niewierzących. To tacy ludzie jak wy robią 

z satanistów potwory. 

- Tacy jak my - mruknął Roarke, mierząc Lobara od czarnych 

106 

CZARNA CEREMONIA 

włosów do kółek w piersiach. - Tak, rzeczywiście, my jesteśmy 
stronniczy, a ty, po prostu... pobożny. 

- Słuchajcie, to jest religia. A w tym kraju mamy wolność 

wyznania. Chcecie nam wepchnąć waszego Boga w gardło? Cóż, 
my go odrzucamy. Odrzucamy te jego idiotyczne przykazania. 
Będziemy rządzić w piekle. 

Poderwał się od stołu. 
- Nie mam nic więcej do powiedzenia. 
- W porządku - Eve spokojnie spojrzała mu w oczy. - Ale 

zastanów się, Lobar. Już są trupy. Będą następne. Żebyś to nie był ty. 

Usta mu zadrżały, potem je zacisnął. 
- Albo ty - odwarknął i wybiegł z kabiny. 
- Jaki atrakcyjny młodzieniec - skwitował Roarke. - Doskonały 

nabytek dla piekieł. 

- Tam właśnie podąża. - Rozejrzała się szybko, po czym 

wepchnęła pusty kielich do torebki. - Chcę sprawdzić, skąd 
pochodzi. Odczytam odciski w domu. 

- Dobrze. - Podniósł się i podał jej rękę. - Ale najpierw wezmę 

prysznic. To miejsce zostawia na skórze ohydny odór. 

- To prawda. 

Robert Allen Mathias - odczytała dane z monitora. - Skończył 

osiemnaście lat przed rokiem. Urodził się w Kansas, syn Jonathana 
i Elaine Mathiasów, obydwoje są diakonami w kościele baptystów. 

- O, dziecko księdza - wtrącił Roarke. - Te dzieciaki często 

się buntują. Wygląda na to, że mały Robert nie był inny. 

- Mam tu jego akta - ciągnęła. - Same problemy: małe 

kradzieże, włamania, ucieczki, napad. Zanim skończył trzynaście 
lat, uciekał z domu cztery razy. Kiedy miał piętnaście ukradł 
samochód. Dostał kuratora. Posłali go do szkoły stanowej, ale po 
roku wypchnięto go do poprawczaka za usiłowanie zgwałcenia 
nauczycielki. 

107 

J.D. ROBB 

-

 Słodki chłopczyk - burknął Roarke. - Wiedziałem, że musi 

istnieć powód, dla którego miałem ochotę wydłubać mu te krwiste 
oczęta. Ciągle je wgapiał w twój biust. 

- Tak. - Eve nieświadomie potarła piersi, jakby starała się 

zetrzeć z nich coś wstrętnego. - Portret psychologiczny zgadza 
się z twoimi przypuszczeniami: socjopatyczne skłonności, brak 
kontroli, silne wahania nastroju. Obiekt żywi głęboką niechęć do 
rodziców i innych autorytetów, w tym zwłaszcza do osób płci 

żeńskiej. Wysoki poziom inteligencji oraz gwałtowności. Wykazuje 
całkowity brak sumienia i wysoce przesadzone zainteresowanie 
okultyzmem. 

- Co on, w takim razie, robi na ulicy. Dlaczego nie siedzi? 
- Ponieważ takie jest prawo. Nie można go było zamknąć, 

dopóki nie uzyskał pełnoletności. - Wydęła policzki i wydmuchnęła 

powietrze. - To niebezpieczny mały drań, ale niewiele mogę z nim 

zrobić. Potwierdza wersję Seliny dotyczącą nocy, w której zginęła 
Alice. 

- Został poinstruowany - zauważył Roarke. 
- Ale wszystko do siebie pasuje. Chyba że uda mi się znaleźć 

słaby punkt w ich wersji. Wiem, gdzie mieszka. Mogę tam 

powęszyć, może sąsiedzi coś mi powiedzą. Może go na czymś 
przyłapię i trochę ponaciskam. Sądzę, że mały Bobby się złamie. 

- A jeśli nie? 
- Jeśli nie, będę dalej szukała. - Potarła oczy. - Dopadniemy 

go wcześniej czy później. W końcu przecież kogoś napadnie, 
zgwałci jakąś kobietę, kopnie nie ten tyłek, co trzeba. Wtedy go 

przymkniemy. 

- Twoja praca jest beznadziejna. 
- To prawda - zgodziła się. - Jesteś zmęczony? 

- To zależy. - Spojrzał na monitor. Domyślał się, że żona chce 

jeszcze popracować. Westchnął. - Czego potrzebujesz? 

- Ciebie. - Czuła, że się rumieni, na co Roarke zrobił zdziwioną 

minę. - Wiem, że jest późno i mieliśmy ciężki dzień, ale 

108 

CZARNA CEREMONIA 

chciałabym jakoś go z siebie zmazać.- Zmieszana zwróciła twarz 
do monitora. - To głupie. 

Roarke zawsze się zastanawiał, dlaczego Eve tak trudno jest 

o coś poprosić. O cokolwiek. 

- Nie jest to najbardziej romantyczna propozycja, jaką otrzy­

małem. - Położył dłoń na jej ramieniu. - Ale na pewno niegłupia. 
Zamknij - rzucił w stronę komputera i monitor zrobił się czarny. 
Okręcił fotel, na którym siedziała, i złapał ją za dłonie. - Chodźmy 
do łóżka. 

- Roarke. - Objęła go za szyję. Nie potrafiła wytłumaczyć, 

dlaczego wydarzenia z dnia pozostawiły w niej nieprzyjemne uczucie. 
Cała drżała w środku. Przy mężu się uspokajała. - Kocham cię. -
Uśmiechnęła się lekko i uniosła głowę. - Coraz łatwiej mi to 

przechodzi przez gardło. Chyba spodobało mi się wyznawanie ci 

miłości. 

Z krótkim śmiechem ucałował ją w policzek. 
- Chodźmy do łóżka - powtórzył. - Tam powiesz mi to 

jeszcze raz. 

Obrządek miał korzenie w pradawnych czasach, a jego celem 

było wezwanie zła. Cały zbór zgromadził się w maskach i habitach 
w prywatnej komnacie Seliny. Roznosił się tu ostry zapach świeżej 
krwi. Czarne świece szkarłatnym płomieniem rzucały złowieszcze 

cienie na ściany i sufit. 

Tym razem na ołtarzu leżała Selina. Była naga. Między jej 

udami paliła się czarna świeca, a pomiędzy bujnymi piersiami stała 
misa ze świeżą krwią. 

Uśmiechała się, spoglądając w stronę wielkiej kadzi wypełnionej 

po brzegi banknotami i żetonami kredytowymi, które złożyli tam 
członkowie zboru za przywilej należenia do niego. Ich bogactwo 

stało się teraz jej bogactwem. Pan uratował ją przed żebraczym 
życiem na ulicy i przyprowadził tutaj, do władzy i komfortu. 

109 

J.D. ROBB 

Z całą radością przehandlowała swoją duszę za te dobra. 
Tego wieczoru zbierze jeszcze więcej. Tego wieczoru będzie 

śmierć, będzie dzielenie się ciałem i krwią. Oni nic nie zapamiętają, 

pomyślała. Dodała narkotyki do mszalnego wina. Dzięki nim 
wykonają każde polecenie Pana. 

Tylko ona i Alban będą wiedzieli, że Pan domagał się ofiary 

i że jego żądanie zostało wykonane. 

Zbór ją otoczył. Ludzie mieli twarze zakryte kapturami, huśtali 

się na boki, odurzeni narkotykami, dymem i śpiewami. Nad jej 
głową stał Alban z maską dzika na twarzy i z athame. 

-

 Czcimy jednego Pana - zaczął pięknym, czystym głosem. 

A zbór odpowiedział: 
- Szatan jest naszym Panem. 
- Co jest jego, jest nasze. 
- Ave, szatanie. 
Alban uniósł misę i jego wzrok napotkał wzrok Seliny. Uniósł 

nóż i kłuł nim powietrze w cztery strony świata. Zaczął wzywać 
demony podziemi. Lista była długa i egzotyczna. Głosy wiernych 
przeszły w jednostajne nucenie. Trzeszczał ogień w kotle usta­
wionym na marmurowej płycie. 

Selina zaintonowała błagalną pieśń. 

- Zniszcz naszych wrogów. 
- Sprowadź chorobę i ból na tych, którzy chcą nas skrzywdzić. 

Kiedy Alban położył rękę na jej ciele, zaczęła wyć. 
- Dla ciebie zniesiemy wszystko. Śmierć dla słabych. Bogactwo 

dla silnych. 

Alban zrobił krok do tyłu i po namyśle uznał, że to Lobar ma 

dzisiaj prawo być pierwszy. Skinął w jego kierunku. 

- Nagroda za wierność. Weź ją- rozkazał.- Daj jej ból 

i rozkosz. 

Chłopak zawahał się. Nie było jeszcze ofiary. Ofiary z krwi. 

Najpierw powinni zarżnąć kozła. Kiedy jednak spojrzał na Seli-
nę, jego odurzony narkotykami umysł przestał pracować. Tam le-

110 

CZARNA CEREMONIA 

ży kobieta. Dziwka. Patrzy na niego zimnym, taksującym 

wzrokiem. 

On jej pokaże. Udowodni, że jest mężczyzną. Teraz nie będzie 

tak jak ostatnim razem, kiedy go wykorzystała i upokorzyła. 

Tym razem to on będzie górą. 
Zrzucił z ramion habit i zrobił krok przed siebie. 

8 

E ve obudził ciągły sygnał. 

- To niemożliwe, żeby już było rano. Dopiero co położyliśmy 

się spać. 

- To dzwonek alarmu domowego. 
- Co? - Usiadła. - Naszego alarmu? 
Roarke już wyskoczył z łóżka i wciągał spodnie. Eve najpierw 

sięgnęła po broń, dopiero potem po ubranie. 

- Ktoś się włamał. 
- Chyba tak- potwierdził spokojnie. Ponieważ światło było 

nadal zgaszone, widziała jedynie kontury jego sylwetki na tle 
okna. Dostrzegła w jego dłoni zarys pistoletu. 

- Skąd, do diabła, go wziąłeś? Myślałam, że broń jest zamknięta. 

Do diaska, Roarke, to zabronione. Odłóż pistolet. 

- Nie - odpowiedział chłodno, ładując wycofanego z użytku 

dziewięciomilimetrowego Glocka. 

- Cholera. - Złapała nadajnik i z przyzwyczajenia wsadziła go 

do tylnej kieszeni spodni. - Nie wolno ci tego użyć. Sama 
sprawdzę, co się dzieje, to moje zadanie. Ty zawiadom komisariat 
o prawdopodobnym włamaniu. 

- Nie - powtórzył i ruszył do drzwi. Eve szła dwa kroki za nim. 
- Jeśli postrzelisz kogoś z tej broni, będę musiała cię zaaresz­

tować. 

- W porządku. 

112 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Roarke. - Chwyciła go za ramię. - Przepisy nie istnieją bez 

powodu. Wezwij policję. 

To mój dom, myślał. Moja kobieta. Fakt, że jest policjantką, 

nie ma w tej chwili najmniejszego znaczenia. 

- Nie będzie się pani czuła jak idiotka, pani porucznik, kiedy 

się okaże, że coś się tylko popsuło. 

- Twoje rzeczy nigdy się nie psują - mruknęła, a on uśmiechnął 

się mimo zagrożenia. 

- Dzięki. - Otworzył drzwi. Stał za nimi Summerset. 
- Zdaje się, że ktoś jest na terenie. 
- W którym miejscu przerwało obwód? 

- Sekcja piętnasta, sektor południowo-zachodni. 
- Kiedy wyjdziemy, włącz wszystkie kamery i alarm w całej 

rezydencji. Sprawdzimy ogród. - Odruchowym gestem pogłaskał 

Eve po plecach. - Dobrze jest mieć w domu gliniarza. 

Spojrzała na pistolet w jego dłoni i pomyślała, że z pewnoś­

cią nie zdoła rozbroić męża, poza tym szkoda jej było na to 
czasu. 

- Jeszcze sobie porozmawiamy- warknęła przez zaciśnięte 

zęby. 

- Z przyjemnością. 

Schodzili po schodach ramię przy ramieniu. W domu panowała 

już cisza. 

- Nie weszli do środka - stwierdził Roarke, zatrzymując się 

przy drzwiach prowadzących na szerokie patio. - Odgłos alarmu 

zawiadamiający o włamaniu do samego domu jest inny. Ale 
przeszli przez mur. 

- A to oznacza, że na naszego gościa czy gości możemy 

natknąć się wszędzie. 

Księżyc był prawie w pełni, ale zasłaniały go gęste chmury. 

Eve powiodła wzrokiem po drzewach i krzewach. Wspaniałe 
punkty obserwacyjne łub na zasadzkę. Słyszała jedynie szelest liści. 

- Musimy się rozdzielić. Tylko, na Boga, nie użyj pistoletu, 

113 

J.D. ROBB 

chyba że w obronie życia. Zwykli włamywacze zazwyczaj nie są 
uzbrojeni. 

- Do mojej posiadłości nie włamują się zwykli złodzieje. 

Uważaj na siebie - powiedział cicho i znikł w cieniu. 

Popatrzyła za nim z wahaniem, ale w końcu uznała w duchu, że 

nie potrzebuje martwić się o męża. Wiedziała, że potrafi poradzić 

sobie w trudnych sytuacjach. Skierowała się na zachód. 

Otaczała ją niemal bajkowa cisza. Kiedy stąpała po gęstej 

murawie, prawie nie słyszała własnych kroków. Za jej plecami 
wznosiła się ciemna i ponura sylwetka starego domu, strzeżonego 
przez chuderlawegó kamerdynera. 

Uśmiechnęła się. Chciałaby zobaczyć scenę spotkania Summer-

seta z włamywaczem. 

Dotarła do muru i zaczęła rozglądać się za przerwą w obwodzie. 

Mur był wysoki i szeroki, miał zainstalowany system porażający 
prądem wszystko, co ważyło ponad siedem kilogramów. Kamery 

i reflektory były rozstawione co trzysta metrów. Nagle zobaczyła, 
że w pewnym miejscu światełka kontrolne alarmu świecą się na 
czerwono zamiast na zielono. 

To tutaj jakiś sukinsyn przerwał obwód. Skierowała się na 

południe. 

Roarke kupił posiadłość przed ośmiu laty. Kazał ją przerobić 

i urządzić na nowo. Sam zaprojektował system alarmowy. Był to 

jego pierwszy prawdziwy dom, w którym postanowił osiedlić się 

na stałe po wielu latach szwendania. Teraz, kiedy przeszukiwał 
ogród, mimo że było chłodno, w środku aż kipiał od furii, zły, że 
ktoś śmiał najść jego posesję. 

Cały czas kalkulował, z kim ma do czynienia. Może z kimś 

wynajętym przez konkurencję lub wroga - bo przecież dorabiał 

się, pokonując po drodze licznych wrogów. Zwłaszcza że większość 

jego interesów nie była legalna. 

A może powodem jest Eve? Ona także ma wrogów, i to 

niebezpiecznych. Obejrzał się przez ramię, ale zaraz pomyślał, że 

114 

CZARNA CEREMONIA 

nie powinien martwić się o żonę. Nie zna nikogo, kto lepiej 
potrafiłby o siebie zadbać. 

I właśnie w tej chwili, kiedy tak stał, wahając się, czy jednak 

nie należałoby wrócić do Eve, usłyszał słaby odgłos kroków. 

Ścisnął rękojeść pistoletu i skrył się w cieniu. Czekał. 

Ktoś się skradał, oddychając ciężko i nerwowo. Roarke przy­

glądając się niewyraźnej sylwetce uznał, że jest to mężczyzna, 
wzrostu około metra sześćdziesięciu, szczupły. Raczej nie uzbro­

jony, więc Roarke też schował pistolet za pasek spodni. 

Poczekał na dogodny moment, a potem skoczył z uniesioną 

pięścią, gotowy do wymierzenia kary za najście. Gdy zacisnął 
ramię na gardle włamywacza, zorientował się, że trzyma nie 
dorosłego mężczyznę, ale chłopca. Bardzo wulgarnego i bardzo 
przestraszonego chłopca. 

- Hej, ty sukinsynu, puszczaj, bo cię zabiję. 
Walka była krótka i z góry przesądzona. Roarke w mgnieniu oka 

przyszpilił przeciwnika do drzewa. 

- Jak, do diabła, tu się dostałeś? - krzyknął. 

Chłopak rzęził, a jego twarz zrobiła się biała jak papier. 

- Ty jesteś Roarke. - Przestał się szamotać i uśmiechnął się 

kpiąco.- Masz niezły system alarmowy. 

- Do tej pory też tak sądziłem. - To nie złodziej, myślał, ale 

jakiś wścibski dzieciak.- Jak ci się udało go złamać? 

- Ja... - Oczy chłopaka stały się wielkie. - Za tobą! 
Roarke zręcznie się okręcił, ale nie puścił jeńca. Zobaczył 

nadchodzącą Eve. 

- Mamy złodziejaszka, pani porucznik. 
- Widzę. - Opuściła broń. - Jezu, Roarke, to dziecko. To 

jest... - zatrzymała się i zmrużyła oczy. - Ja go znam. 

- W takim razie może mi go przedstawisz. 
- Jamie, tak? Jamie Lingstrom, brat Alice. 
- Ma pani dobrą pamięć wzrokową pani porucznik. A teraz 

niech pani powie mężowi, żeby przestał mnie dusić. 

115 

J.D. ROBB 

- Nie tak szybko.- Schowała broń i podeszła bliżej. - Dlaczego, 

do cholery, włamujesz się na cudzą posesję w środku nocy? Na 
Boga, przecież jesteś wnukiem policjanta. Chcesz wylądować 
w poprawczaku? 

- W tej chwili to nie ja jestem pani problemem, porucznik 

Dallas. - Starał się zgrywać twardziela, ale głos mu się łamał. -
Za waszym murem leży trup. Prawdziwy trup - dodał i zadrżał. 

- Czy ty kogoś zabiłeś, Jamie? - spokojnie zapytał Roarke. 
- On już tam leżał, kiedy przyszedłem. ~ Przerażony, że nie 

pohamuje buntującego się żołądka, przełknął ślinę. - Pokażę wam. 

Eve uznała, że jeśli chłopak blefuje, to przynajmniej z wyobraźnią. 
- W porządku, chodźmy. Ale jeśli będziesz próbował uciec, 

zastrzelę cię. 

- Ucieczka nie miałaby większego sensu, skoro tyle mnie 

kosztowało, żeby się tu dostać. Tędy. - Miał nogi jak z gumy 

i nadzieję, że Eve i Roarke nie słyszą klekotu kolan obijających 
się o siebie. 

- Chciałbym się dowiedzieć, w jaki sposób się tu dostałeś? -

zapytał Roarke, kiedy szli w stronę głównej bramy.- Jak ominąłeś 
alarm? 

- Elektronika to moje hobby. Ma pan tutaj wysokiej klasy 

system. Najlepszy. 

- Tak też myślałem. 
- Sądzę, że nie udało mi się wyłączyć całego alarmu. - Jamie 

uśmiechnął się słabo. - Pan wiedział, że się włamałem. 

- Znalazłeś się w środku - powtórzył Roarke. - Jak? 
- Za pomocą tego. - Chłopak wyciągnął z kieszeni mały ręczny 

komputer. - To jest łamacz alarmów, nad którym pracowałem 
przez kilka lat. Czyta większość systemów - wyjaśnił, po czym 

zmarszczył brwi, kiedy Roarke zabrał mu urządzenie. - Włączam 
go i komputer zaczyna odczytywać wszystkie chipy i klonuje 
program. Potem to już tylko sprawa odtworzenia programu do 

tyłu krok po kroku. Zajmuje trochę czasu, ale działa. 

116 

CZARNA CEREMONIA 

Roarke wpatrywał się w urządzenie. Nie było większe od 

cartridge'ów do gier, produkowanych przez jedną z jego kom­
puterowych firm. Obudowa wydała mu się nawet znajoma. 

- Zaadaptowałeś obudowę gry. Stworzyłeś mechanizm, który 

odczytał, sklonował i złamał mój system alarmowy? 

- Przynajmniej jego część. - Oczy chłopaka zakryła mgiełka 

irytacji. - Musiałem coś pominąć, pewnie któryś z programów 
zapasowych. Chciałbym zobaczyć schemat pańskiego alarmu. 

- Nie za mojego życia - burknął Roarke i wsunął urządzenie 

do kieszeni. 

Kiedy dotarli do bramy, ręcznie odblokował alarm wejściowy, 

zerkając na chłopca, który go uważnie obserwował. 

- Interesujące - rzekł. - Nie przyszło mi do głowy, że mogę 

wejść tędy. Niepotrzebnie trudziłem się z przełażeniem przez mur 
i przynoszeniem drabiny. 

Roarke zamknął oczy. 

- Drabina - rzucił w powietrze. - Wszedł po drabinie. Wspa­

niale. A kamery? 

- Och, wyłączyłem je z ulicy, Moje urządzenie ma zasięg do 

dziewięciuset metrów. 

- Pani porucznik. - Pochwycił chłopaka za kołnierz. - Chcę, 

żeby on został ukarany. 

- Później. No, gdzie jest to ciało, które podobno widziałeś? 

Buńczuczny uśmiech znikł z twarzy Jamiego. 
- Na lewo - powiedział, znowu blednąc. 
- Nie puszczaj go, Roarke. Zostańcie tu. 
- Nie puszczę - zapewnił, ale nikt nie zmusiłby go do pozostania 

na miejscu. Pociągnął chłopaka za bramę, napotykając gniewne 
spojrzenie żony. - Nasz dom, nasz problem. 

Rzuciła pod nosem jakieś niemiłe słowo i skręciła w lewo. Nie 

musiała iść daleko. Ciało leżało na środku chodnika. 

Trup był nagi i przywiązany do drewnianej konstrukcji w kształ­

cie gwiazdy. Dopiero po chwili Eve uświadomiła sobie, że jest to 

117 

J.D. ROBB 

odwrócony pentagram, tak więc głowa mężczyzna o martwych 
mętnych oczach i poderżniętym gardle opadała na chodnik. Miał 
rozpostarte nogi i ramiona. W piersi ziajała dziura większa od 
męskiej pięści otoczona plamą sczerniałej krwi. 

Eve pomyślała, że lekarz w czasie autopsji zwłok z pewnością 

nie znajdzie w nich serca. 

Usłyszała za sobą zdławiony kaszel. Odwróciła się i zobaczy­

ła, że Roarke, nie puszczając chłopaka, zasłania mu sobą 
widok. 

- Lobar - powiedział. 
- Tak. - Podeszła bliżej do trupa. Ktoś, kto wyrwał mu serce, 

wbił też w jego jądra nóż, a wraz z nim kartkę. 

CZCICIEL DIABŁA 

ZABÓJCA DZIECI 

NIECH PIEKŁO CIĘ POCHŁONIE. 

- Zabierz chłopca do domu, dobrze, Roarke? - Spojrzała na 

składaną drabinkę opartą o mur. - I pozbądź się tego. Niech 
Summerset zajmie się chłopakiem. Nie mogę stąd odejść. -
Odwróciła w ich stronę pobladłą i pozbawioną wyrazu twarz. 
Twarz policjantki. - Przyniesiesz mi mój zestaw polowy? 

- Tak. Chodź, Jamie. 
- Wiem, kto to jest. - Do oczu chłopca napłynęły łzy. - To 

jeden z tych sukinsynów, którzy zabili moją siostrę. Mam nadzieję, 

że zgnije w piekle. 

Na końcu głos mu się załamał, więc Roarke objął go ramieniem. 
- Tak się stanie. Chodźmy do środka. Pozwólmy pani porucznik 

wykonywać jej pracę. - Spojrzał jeszcze raz w stronę Eve, po 
czym podniósł drabinę i odeszli. 

Nie odrywając oczu od ciała, sięgnęła po nadajnik. 
- Komisariat, tu porucznik Dallas, Eve Dallas. Zawiadamiam 

118 

CZARNA CEREMONIA 

o zabójstwie i proszę o pomoc. - Podała dane, po czym 
schowała nadajnik. Odwróciła się i spojrzała w głąb cichej 
i ciemnej ulicy. Na wschodzie zaczęły się pojawiać pierwsze 
zwiastuny dnia. 

Nie po raz pierwszy w życiu zetknęła się z morderstwem 

i zapewne nie po raz ostatni. Ale ten, który sprowadził je do jej 
domu, zapłaci za to. 

Nadszedł Roarke, niosąc zestaw polowy, a także jej wysłużoną 

skórzaną kurtkę. 

- O tej porze robi się zimno - stwierdził i podał jej kurtkę. 
- Dzięki. Co z Jamiem? 
- Przyglądają się sobie z Summersetem ze wzajemną niechęcią 

i brakiem zaufania. 

- Wiedziałam, że polubię tego dzieciaka. Możesz do nich 

wrócić i im posędziować. 

- Zostaję. 
Ponieważ spodziewała się takiej odpowiedzi, nie oponowała. 
- W takim razie, pomóż mi i nagrywaj. - Wyjęła z torby 

kamerę i podała jąmężowi. - Przepraszam -powiedziała, dotykając 

jego dłoni. 

- Jesteś za mądra, żeby przepraszać za coś, czemu nie jesteś 

winna. Nie zabili go tutaj, prawda? 

- Nie. - Znowu podeszła do ciała. 
- Jest niewiele krwi. Wykrwawił się przez tętnicę szyjną. 

Prawdopodobnie to spowodowało śmierć. Przypuszczam, że reszta 
ran została zadana już po zgonie. Ale sprawdzimy to. Włączyłeś 
kamerę? 

- Tak. 
- Ofiara rozpoznana jako Robert Mathias, alias Lobar. Męż­

czyzna rasy białej, lat dziewiętnaście. Wstępne oględziny wykazują, 
że śmierć nastąpiła na skutek poderżnięcia gardła ostrym narzę­
dziem. - Blokując emocje, Eve poświeciła latarką na dziurę 
w piersiach. - Dodatkowe obrażenia to rana w piersi. Serce ofiary 

119 

J.D. ROBB 

zostało wyjęte. Nie ma tego organu nigdzie w pobliżu miejsca 
oględzin. Potrzebuję zbliżenia - rzuciła do męża. 

Wyjęła z torby przyrządy do pomiaru. 
- W ciele, w okolicy jąder, wbity jest nóż z czarną, rzeźbioną 

rękojeścią. Nożem została przybita do jąder kartka, wyglądająca 
na wydruk z komputera - kończyła raport. 

W tej chwili rozległ się dochodzący z oddali dźwięk syren 

policyjnych. 

- Drogówka - stwierdziła. - Zabezpieczą miejsce. O tej porze 

nocy nie ma tu wielkiego ruchu. 

- Na całe szczęście. 
- Ciało zostało przywiązane skórzanymi pasami do drewnianej 

konstrukcji w kształcie pentagramu. Mała ilość krwi oraz jej układ 
na ciele wskazują, że mężczyzna został zabity w innym miejscu, 

dopiero potem przetransportowany tutaj. Należy zrobić obchód 
okolicy. Istnieje podejrzenie, że mogło dojść do włamania na teren 
prywatnej posesji. Ciało zostało znalezione około 4.30 nad ranem 
przez porucznik Eve Dallas i Roarke'a, właściciela posesji 
przylegającej do ulicy, na której leżą zwłoki. 

Odwróciła się i podeszła do zbliżających się policjantów. 

- Zasłońcie ciało ekranem. Proszę zablokować ulicę. Nie 

chcę tu żadnych gapiów ani pieprzonych dziennikarzy. Zro­
zumiano? 

- Tak jest. - Dwóch policjantów wyskoczyło z samochodu 

i pospiesznie zajęło się wyjmowaniem z bagażnika ekranu. 

- Muszę tu jeszcze zostać - zwróciła się do męża. Odebrała 

mu kamerę i podała jednemu z policjantów. - Ty wracaj do domu 

i przypilnuj chłopaka. - Zmęczonym wzrokiem patrzyła na funk­
cjonariuszy rozstawiających ekran. - Powinniśmy chyba zawia­
domić matkę chłopaka, ale chciałabym najpierw z nim poroz­
mawiać. 

- Zajmę się tym. Odwołam dzisiejsze spotkania i będę do 

twojej dyspozycji. 

120 

CZARNA CEREMONIA 

-

 To wspaniale. - Chciała go dotknąć, ale w ostatnim momencie 

przypomniała sobie, że ma na rękach ochronne rękawiczki całe 
we krwi. - Zajmij go czymś, żeby nie myślał o morderstwie. Do 

cholery, Roarke, to jest okropne. 

- Rytualne zabójstwo - mruknął i pogładził ją po policzku ze 

współczuciem. - Tylko której strony to dzieło? 

- Coś mi się zdaje, że czeka mnie długie przesłuchiwanie 

czarownic. - Westchnęła, a potem zmarszczyła czoło, dostrzegając 
biegnącą ulicą Peabody. - Gdzie, do diabła, masz swój pojazd? -
krzyknęła. 

Dziewczyna dyszała ciężko. 
- Nie posiadam samochodu, pani porucznik. Poruszam się 

miejskim transportem. Najbliższy przystanek znajduje się cztery 
przecznice stąd. - Spojrzała z wyrzutem na Roarke'a, jakby to 
była jego wina. - Bogacze nie jeżdżą autobusami. 

- W takim razie złóż zapotrzebowanie na cholerne auto -

rozkazała Eve. - Wracamy do domu, jak tylko tu skończymy -
rzuciła do męża, potem się odwróciła. - Ciało jest za ekranem. 
Zabierz temu policjantowi kamerę. Coś za bardzo mu się ręce 
trzęsą. Zmierz plamy krwi i sfilmuj zranienia pod każdym kątem. 
Zabezpiecz ręce. Nie sądzę, żeby ci od daktyloskopii coś tu 
znaleźli, ale nie chcę kompromitacji. 

Roarke patrzył, jak żona znika za ekranem, domyślając się, że 

na razie nie jest jej potrzebny. 

W domu Summerset pilnował Jamiego. 
- Nie wolno ci się tu szwendać - warczał do chłopca. -Niczego 

nie dotykaj. Jeśli coś zbijesz lub zniszczysz, dostaniesz w skórę. -
Jamie nie usiadł nawet na chwilę. Chodził po małym salonie 

i dotykał wszystkiego. 

- No, teraz to jestem przerażony, naprawdę napędziłeś mi 

stracha, staruszku. 

121 

J.D. ROBB 

- Brakuje ci manier - stwierdził Roarke, wchodząc do pokoju.-

Ktoś powinien nauczyć cię szacunku dla starszych. 

- A jego ktoś powinien nauczyć uprzejmości dla gości. 
- Goście nie łamią systemów alarmowych, nie przeskakują 

pizez mur i nie łażą po mojej posesji. 

Jamie spuścił z tonu. Niełatwo mu było udawać twardziela pod 

spojrzeniem zimnych oczu Roarke'a. 

- Chciałem się spotkać z panią porucznik, tak żeby nikt o tym 

nie wiedział - tłumaczył się. 

- Następnym razem spróbuj użyć wideofonu - zaproponował 

Roarke.- W porządku, Summersert. Już sobie poradzę. 

- Jak pan sobie życzy. - Służący posłał chłopakowi ostatnie 

chłodne spojrzenie i sztywny, jakby połknął kij, opuścił salon. 

- Gdzie pan znalazł tego Księcia Nudziarzy? - zakpił Jamie, 

opadając na krzesło. - W kostnicy? 

Roarke usiadł na oparciu sofy i sięgnął po papierosa. 
- Summerset takich spryciarzy jak ty zjada na śniadanie -

odparł ze spokojem i pstryknął zapalniczką. 

- Akurat- prychnął chłopak, jednak zerknął z niepokojem 

w stronę drzwi. - A propos śniadania, jest tu coś do jedzenia? Nie 
miałem nic w ustach od kilku godzin. 

Roarke wydmuchnął dym. 

- Chcesz, żebym cię jeszcze nakarmił? 
- No, wie pan, jak mamy tu siedzieć, równie dobrze moglibyśmy 

coś przegryźć. 

Mały spryciarz, pomyślał nie bez sympatii dla chłopaka. Tylko 

młody może odczuwać apetyt po tym, co widzieli na ulicy. 

- A na co masz ochotę? Naleśniki, a może mleko z płatkami? 
- Myślałem raczej o pizzy albo o jakimś hamburgerze. -

Uśmiechnął się szelmowsko. - Moja mama ma fioła na punkcie 
zdrowego odżywiania się. W domu dostajemy tylko to zdrowe 

świństwo. 

- Jest piąta rano, a ty chcesz pizzę? 

122 

CZARNA CEREMONIA 

- Pizza jest dobra o każdej porze. 
- Może i masz rację. - Pomyślał, że w zasadzie sam także 

mógłby coś przekąsić. - Chodźmy więc. 

- Tu jest jak w muzeum - zauważył chłopak, idąc za gos­

podarzem przez lśniący hol, na którego ścianach wisiały obrazy 
w starych ramach. - Ale podoba mi się. Pewnie kąpie się pan 
w forsie. 

- Pewnie tak. 
- Ludzie mówią że jak tylko się pan czegoś dotknie, od razu 

zamienia pan to w kupę szmalu. 

- Tak mówią? 
- Tak. I jeszcze, że niekoniecznie robi pan czyste interesy. Ale 

przez ten ślub z policjantką będzie się pan musiał ustatkować. 

- Kto by pomyślał- mruknął pod nosem i pchnął drzwi 

prowadzące do dużej kuchni. 

- O! Ekstra. Ma pan ludzi, którzy, no, dla pana gotują? 
- Wiedziałem, że tak będzie. - Wodził wzrokiem za chłopcem, 

który z zafascynowaniem dotykał komputerowych przycisków 
przy kuchennych urządzeniach. - Tak, ale nie jest to możliwe 
w tej chwili. - Podszedł do ogromnego autokucharza. - No więc 

co ma być, pizza czy hamburger? 

Jamie uśmiechnął się z zadowolenia. 
- I to, i to? I jeszcze napiłbym się pepsi. 
Roarke wprowadził zamówienie, po czym podszedł do lodówki. 
- Usiądź. 
- Zimną poproszę - rzucił chłopak, widząc, że Roarke wystukuje 

zamówienie na pepsi. 

- Jeśli chcesz zadzwonić do matki, możesz to zrobić stąd-

wskazał na wideofon. 

- Nie. - Jamie potarł dłonie o kolana. -1 tak już jest na skraju 

wyczerpania. Nie zniosłaby tego. Zresztą wzięła coś na uspokojenie. 
Załatwialiśmy dzisiaj pogrzeb Alice. 

- Rozumiem. - I ponieważ rzeczywiście rozumiał, odpuścił 

123 

J.D. ROBB 

temat. Podał chłopcu napój, a następnie wyjął z autokucharza 
olbrzymią chrapiącą i gorącą pizzę. Postawił na stole, a zaraz 
potem doniósł hamburgera. 

- Fajno. - Z apetytem, właściwym młodym, Jamie złapał 

hamburgera. - Człowieku! Człowieku, to jest prawdziwe mięso -

zawołał z pełnymi ustami. - Mięso! 

Roarke z trudem hamował śmiech. 
- Wolałbyś sojowe? - zapytał uprzejmie. - Wegetariańskie? 
- Nigdy w życiu. - Wytarł usta wierzchem dłoni i uśmiechnął 

się szeroko. - To jest pyszne. Dzięki. 

Roarke przyniósł dwa talerze i nóż. Zajął się dzieleniem pizzy. 
- Jak widzę włamywanie się do domów pobudza apetyt. 
- Ja zawsze jestem głodny. - Bez żenady Jamie zsunął na swój 

talerz pierwszy kawałek pizzy. - Mama twierdzi, że to taki wiek 
i że rosnę, ale ja po prostu lubię jeść. Martwi się, że opycham się 
tymi świństwami, więc prawdziwe żarcie muszę przemycać do 

domu. Wie pan, jakie są matki. 

- Nie, nie wiem. Ale ci wierzę. - I Iponieważ nigdy tak 

naprawdę nie był tak młody jak Jamie ani tak niewinny, nałożył 

sobie jeden kawałek pizzy i patrzył z zadowoleniem, jak chłopak 

pochłania resztę. 

- Rodzice są w porządku. - Jamie wzruszył ramionami. - Nie 

widuję ojca od kilku lat. Przeniósł się do Europy. Żyje w Mor-
ningsun Community pod Londynem. 

- Programowane mieszkalnictwo - wtrącił Roarke. - Bardzo 

czyste. 

- Tak i bardzo nudne. Nawet trawa jest komputerowa. Ale on 

i tak się grzebie w ziemi, on i ta jego cwana żoneczka, trzecia 
z kolei. - Znowu wzruszył ramionami i sięgnął po Pepsi. - Nie 
bardzo interesuje go bycie ojcem. To przeszkadzało Alice, ale nie 
mnie. Dla mnie to obojętne. 

Nieprawda, pomyślał Roarke. Chłopak jest rozgoryczony. Dziw­

ne, że rodzice potrafią głęboko i trwale skrzywdzić własne dziecko. 

124 

CZARNA CEREMONIA 

- Matka nie wyszła powtórnie za mąż? 
- Nie. Nie ma do tego głowy. Nieźle ją rąbnęło, kiedy staruszek 

odszedł. Miałem wtedy sześć lat. Teraz mam szesnaście, a ona 
dalej uważa, że jestem dzieckiem. Musiałem ją błagać kilka 
tygodni, zanim pozwoliła mi zrobić kurs na prawo jazdy. Nie jest 
zła. Tylko... - Przerwał i spojrzał na talerz, jakby się zdziwił, skąd 
się na nim wzięło jedzenie. - Ona na to nie zasługuje. Robi 
wszystko, co może. Nie zasługuje na to. Kochała dziadka, byli ze 
sobą naprawdę blisko. A teraz Alice. Ona była dziwaczką, ale... 

- Ale to twoja siostra - dopowiedział cicho. - Kochałeś ją. 
- To nie powinno jej spotkać. - Powoli uniósł wzrok i spojrzał 

na Roarke'a z przerażającą furią. - Kiedy znajdę tych, którzy ją 
skrzywdzili, zabiję. 

- Uważaj, co mówisz, Jamie - ostrzegła Eve, pojawiając się 

w kuchni. Miała poszarzałą, bladą ze zmęczenia twarz. Mimo że 
starała się uważać, na spodniach widniało kilka krwawych plam. -
Zostaw zemstę policji. 

- Oni zabili moją siostrę. 
- To nie jest jeszcze potwierdzone. - Podeszła do autokucharza 

i zamówiła kawę. - A ty i tak znalazłeś się w niezłych tarapatach -
dodała. 

- Bądź rozsądny- wtrącił się Roarke, widząc, że dzieciak 

otwiera usta, żeby coś powiedzieć. - Milcz. 

Weszła Peabody. Spojrzała na Jamiego i poczuła ukłucie w sercu. 

Miała brata w jego wieku. Wspominając go, uśmiechnęła się. 

- Pizza na śniadanie - rzuciła wesoło. - Macie jeszcze? 
- Częstuj się - zaprosił Roarke, wskazując miejsce na ławce 

koło siebie. - Jamie, poznaj posterunkową Peabody. 

- Mój dziadek panią znał. - Chłopak przyglądał się uważnie 

podwładnej Eve. 

- Naprawdę? - Sięgnęła po kawałek pizzy. - Nie sądzę, żebym 

go kiedykolwiek spotkała. Ale słyszałam o nim. Wszyscy w centrali 
bardzo żałowali, kiedy umarł. 

125 

J.D. ROBB 

-

 Znał panią. Mówił, że Dallas panią modeluje, urabia. 

- Peabody jest policjantką- wtrąciła Eve~ a nie grudką 

gliny. - Poirytowana, wzięła ostatni kawałek pizzy. - Już jest zimna. 

- Ekstra. - Peabody mrugnęła do Jamiego. - Nie ma nic 

lepszego na śniadanie niż zimna pizza. 

- Trzeba jeść, kiedy się  d a - stwierdziła filozoficznie Eve 

i ugryzła następny kęs. - Czeka nas długi dzień. - Przyszpiliła 
Jamiego wzrokiem. - Właśnie się dla nas zaczął. Skoro nie ma tu 
ani twojego opiekuna, ani adwokata, mogę cię oficjalnie prze­
słuchać, zrozumiałeś? 

- Nie jestem idiotą ani dzieckiem. Mogę... 
- Możesz zamilknąć - przerwała mu. - Czy masz, czy też nie 

masz adwokata, mogę cię zamknąć w areszcie dla młodocianych 
za włamanie. Jeśli Roarke zechce zgłosić... 

- Eve, naprawdę... 
- Ty także milcz. To nie jest zabawa. Doszło do zabójstwa. 

Na zewnątrz pojawili się dziennikarze ze wszystkich agencji 
prasowych. Są żądni krwi. Nie uda ci się opuścić własnego domu, 
żeby cię nie dorwali. 

- Sądzisz, że się tym przejmuję? 
- Ja tak. I to cholernie. Moja praca nie powinna wlec się za 

mną aż tutaj. - Odwróciła się. 

Zdała sobie sprawę, że właśnie to przez cały czas ją gryzło. 

Sprowadziła do swojego domu rozlew krwi. 

- Na razie jednak zajmę się czymś innym. Musisz mi wyjaśnić 

kilka rzeczy, mój chłopcze - zwróciła się do Jamiego. - Chcesz 
to zrobić tutaj czy w centrali, po tym, jak powiadomię twojąmatkę? 

Milczał przez chwilę i przyglądał się jej, jakby ją oceniał. To 

samo dojrzałe spojrzenie dostrzegła w jego oczach, kiedy mu 
powiedziała, że jego siostra nie żyje. 

- Wiem, kim był ten trup. Nazywał się Lobar i był jednym 

z tych sukinsynów, którzy zabili moją siostrę. Widziałem go. 

9 

Oczy Jamiego płonęły furią. Eve nie spuszczała z nich 

wzroku. Oparła dłonie na stole i pochyliła się. 

- Chcesz mi powiedzieć, że widziałeś jak Lobar zabija twoją 

siostrę? 

Chłopiec przeżuwał słowa w ustach, wreszcie wypalił gorzko: 

- Nie. Ale ja to wiem. Wiem, że to jeden z nich. Widziałem 

go z Alice. Widziałem ich wszystkich. - Drżał mu głos i podbródek, 
co przypomniało Eve, że ma do czynienia z szesnastolatkiem. -
Jednej nocy włamałem się do tego mieszkania w centrum. 

- Jakiego mieszkania? 
- Do mieszkania tej okropnej Seliny i tego dupka Albana. -

Wzruszył ramionami, ale raczej nerwowo niż buńczucznie. - Wi­
działem ten ich diabelski show. - Ujął w drżącą dłoń szklankę 
z pepsi. 

- Pozwolili ci przyglądać się ceremonii? 
- Niczego mi nie pozwolili. Nie wiedzieli, że tam jestem. 

Można powiedzieć, że sam się zaprosiłem. - Zerknął na Roarke'a. -
Ich system alarmowy nie jest nawet w połowie tak dobry jak pana. 

- Pocieszająca wiadomość. 
- Napracowałeś się, Jamie - gniewnie sarknęła Eve. - Planujesz 

zrobić karierę jako włamywacz? 

- Nie. - Nie rozśmieszyła go tym żartem. - Będę policjantem. 

Tak jak pani. 

127 

J.D. ROBB 

Głośno wypuściła powietrze, potem potarła twarz i usiadła. 
- Policjanci, którzy mają zwyczaj włamywać się do mieszkań, 

lądują w końcu po drugiej stronie barykady. 

- Oni mieli moją siostrę. 
- Czy przetrzymywali ją wbrew jej woli? 

- Zrobili jej pranie mózgu. To to samo. 

Sprawa jest delikatna, dumała Eve. Nie można się cofnąć 

w przeszłość i przeszkodzić chłopakowi włamywać się do cudzych 
mieszkań. Dzieciak jedynie naśladuje dziadka, który był przecież 
uczciwym policjantem. 

- Zamierzam ci pomóc, bo lubiłam twojego dziadka. Wszystko 

pozostanie między nami. Dla policji nigdy tam nie byłeś. Zro­
zumiałeś? 

- Jasne. - Wzruszył ramionami. 
- Opowiedz, co widziałeś. Tylko nie przesadzaj i nie koloryzuj. 
Jamie wygiął usta w lekkim uśmiechu. 
- Dziadek zawsze tak mówił. 
- No właśnie. Chcesz być policjantem, to zdaj mi raport. 
- W porządku. Alice uczyła się, ale od jakiegoś czasu zaczęła 

opuszczać zajęcia i wspominała, że chce rzucić studia. Mama 
strasznie się tym denerwowała. Myślała, że chodzi o jakiegoś 
chłopaka, ale ja wiedziałem, że to nie to. Oczywiście nie od Alice. 
Ona w ogóle przestała ze mną rozmawiać. 

Przerwał, a w jego oczach pojawiła się prawdziwa rozpacz. 

Potrząsnął głową westchnął i wrócił do opowiadania. 

- Ale ja ją znałem. Alice, kiedy się zakochała, stawała się 

marzycielska. Tym razem tak nie było. Podejrzewałem, że zaczęła 
eksperymentować z narkotykami. Wiem, że mama rozmawiała 
z dziadkiem, a on z Alice, ale ponieważ nic z tego nie wynikło, 
postanowiłem działać. Śledziłem ją kilkakrotnie. Uznałem, że to 

będzie dobre ćwiczenie. Nigdy mnie nie zauważyła. Żadne z nich 
mnie nie zauważyło. Ludzie nie zwracają uwagi na dzieci, a nawet 

jeśli, to uważają, że są nieszkodliwe. 

128 

CZARNA CEREMONIA 

Eve nie spuszczała z niego oczu. 
- Ja nie uważam, że jesteś nieszkodliwy, Jamie. 
Usta mu drgnęły. Zrozumiał, że uwaga nie należała do pochlebstw. 
- Śledziłem ją aż do klubu „Athame". Za pierwszym razem 

musiałem czekać na zewnątrz. Nie byłem przygotowany. Weszła 
tam około dziesiątej, wyszła o dwunastej z upiorną obstawą. 

Znowu lekko się uśmiechnął, dostrzegając zdziwienie w o czach 

Eve. 

- No dobra, obiekt opuścił obserwowany lokal w towarzystwie 

trzech osób, dwóch mężczyzn i jednej kobiety. Już ich opisałem, 
więc dodam, że później zostali rozpoznani jako Selina Cross 
i Alban oraz Lobar. Kierowali się na wschód, pieszo, i weszli do 
budynku należącego do Seliny Cross. Obserwator dostrzegł 
następnie, że zapala się światło w oknie na ostatnim piętrze. Po 
dokonaniu oceny sytuacji obserwator postanowił wejść do budynku. 
Bez większych kłopotów ominął system alarmowy. Czy mogę 
dostać jeszcze jedną pepsi? 

Roarke bez słowa zabrał pustą puszkę, wyrzucił do dziury na 

odpadki i przyniósł następną. 

- W środku panowała cisza - ciągnął Jamie. - Jak na cmentarzu.. 

Było ciemno. Miałem przy sobie kieszonkową latarkę, ale jej nie 
użyłem. Wszedłem na górę. Udało mi się złamać kod zamka na 
linie papilarne i wyłączyć kamery. Zamki w drzwiach nie 
stanowiły problemu. Sądzę, że nie podejrzewali, że ktokolwiek 
dojdzie tak daleko bez ich zaproszenia. Wszedłem do mieszkania, 
ale było puste. Nic nie rozumiałem. Przecież widziałem, jak 
wchodzili do budynku, widziałem światło w oknie. Rozejrzałem 

się. Trzymają tam wariackie rzeczy. A ten zapach... fuj. Trochę 

jak w sklepie Wolnej Ery, ale inaczej. Ohydnie. Znajdowałem się 

w jednej z sypialni. Stoi tam taka dzika rzeźba. Facet z głową 
świni, reszta ciała ludzka, z wielkim stojącym fiutem. 

Zamilkł, nieco speszony, przypomniawszy sobie, że rozmawia 

z kobietami. 

129 

J.D. ROBB 

- Przepraszam. 
- Widziałam stojące fiuty - spokojnie odparła Eve. - Mów dalej. 
- Okay. Więc przyglądałem się temu dziwactwu, kiedy nagle 

w sypialni pojawił się ten facet. Pomyślałem, że już mnie mają, 

ale on mnie nie zauważył. Wyciągnął coś z szuflady, okręcił się 
i wyszedł. Nawet nie spojrzał w moim kierunku. - Jamie pokręcił 
głową, upił łyk pepsi, na nowo przeżywając tamten lęk. -
Dobiegłem do drzwi, akurat kiedy przechodził przez ścianę. 

Sekretne przejście - wyjaśnił z grymasem. - Myślałem, że można 

takie zobaczyć tylko na starych filmach. Odczekałem kilka minut 
i poszedłem za facetem. 

Eve mocno przycisnęła dłonie do twarzy. 

- Poszedłeś za nim? 
- Tak, dopisywało mi szczęście. Są tam wąskie schody, chyba 

kamienne. Słyszałem muzykę, a raczej coś jak nucenie, i ten 
zapach był tu mocniejszy. Schody zakręciły i zobaczyłem pokój. 
Połowę mniejszy od tej kuchni i ze ścianami wyłożonymi lustrami. 
Dużo świec i nowe dziwaczne świńskie rzeźby. Pełno dymu. Coś 
było w tym dymie, bo nagle zakręciło mi się w głowie. Uważałem, 
żeby głęboko nie oddychać. 

Spojrzał na szklankę, którą trzymał w ręku. Przejście do 

następnej części opowiadania sprawiało mu trudność większą, niż 
przypuszczał. 

- Tam jest taka platforma, cała w rzeźbionych napisach, ale 

nie rozumiałem ich. Na tej platformie leżała Alice. Naga. Reszta 
stała dokoła niej i coś mówili. Zdaje się, że śpiewali, ale nie 
rozumiałem. Robili z nią różne rzeczy i ze sobą nawzajem też. 

Musiał znowu przełknąć ślinę. Na jego twarzy pojawiły się 

wielkie czerwone plamy. 

- Mieli takie przyrządy, a ona... im na to pozwalała. Obydwaj 

ją gwałcili, a ta dziwka Selina się przyglądała. Alice im pozwalała... 

Eve pochwyciła bezwiednie rękę chłopaka, a on wbił się w jej 

dłoń palcami aż do kości. 

130 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Nie mogłem tam zostać. Zrobiło mi się niedobrze na 

ten widok, od dymu i tych dźwięków. Musiałem wyjść. - Teraz 
w jego oczach lśniły łzy. - Alice nigdy by im na to nie 
pozwoliła, gdyby nie zrobili czegoś z jej mózgiem. Ona nie 
była dziwką. Nie była. 

- Wiemy. Czy mówiłeś o tym komuś? 
- Nie mogłem. - Przetarł dłonią twarz. - Chciałem powiedzieć 

Alice, żeby zbić ją z tropu, żeby ją wystraszyć. Byłem na nią 
wściekły, ale wstydziłem się. W końcu to moja siostra. 

- Normalne. 
- Kilka dni później poszedłem znowu do klubu. 
- Wpuścili cię do środka? 
- Pokazałem podrobiony dowód. W takich miejscach nie patrzą 

na to, ile masz lat. Wystarczy im dowód. Mają tam bardziej 
skomplikowany alarm. Skanery elektroniczne, nawet przy obstawie, 
wszędzie. Zobaczyłem Alice i tego idiotę Lobara. Poszli na górę. 
Nie mogłem się tam dostać, ale widziałem, że znowu zniknęli. 

Domyśliłem się, że tam też jest taki sam pokój jak w tym 
mieszkaniu. Kombinowałem, jak tam wejść, ale w końcu Alice 
porzuciła to towarzystwo. Przeniosła się na jakiś czas do Isis, też 
dziwaczki, a potem znalazła sobie mieszkanie i pracę. Więcej już 
nie chodziła do klubu ani do tamtego mieszkania. - Odetchnął 
ciężko. - Wydawało się, że wrócił jej rozum, że dotarło do niej, 

jacy z nich pokręceni ludzie. Zaczęła ze mną rozmawiać. 

- Czy opowiadała ci o nich? 
- Nie. Powiedziała tylko, że popełniła błąd, straszny błąd. Że 

teraz się oczyszcza i musi odpokutować. Była przestraszona, ale 
wiedziałem, że rozmawiała z dziadkiem, więc uznałem, że 
wszystko się jakoś ułoży. Czy oni i jego zabili? 

- Nie ma na to dowodów. I nie zamierzam podawać ci więcej 

szczegółów - dodała Eve, kiedy chłopak podniósł na nią przy­
gnębiony wzrok. - A ty też nie powinieneś rozmawiać z nikim 
na ten temat. Nigdy więcej nie chodź do klubu ani do mieszkania 

131 

J.D. ROBB 

Seliny. Jeśli to zrobisz, a ja się dowiem - co jest oczywiste -

założę ci elektroniczne kajdanki i nie zrobisz kroku bez wiedzy 
policji. 

- Skrzywdzono moją rodzinę. 
- Tak, zgadza się. Jeśli chcesz zostać policjantem, musisz się 

nauczyć, że lepiej zostawić komuś innemu sprawę, jeśli nie jest 

się w stanie patrzeć na nią obiektywnie. 

- Dziadek nie był obiektywny - cicho zauważył Jamie. -1 teraz 

nie żyje. 

Eve zostawiła tę uwagę bez odpowiedzi. 

- W tej chwili nasz problem polega na tym, że musimy cię 

stąd niepostrzeżenie wywieźć. Dziennikarze obserwują bramę. 

- Zawsze jest jakieś wyjście - odezwał się Roarke. - Ja się tym 

zajmę. 

Eve wiedziała, że może mu zaufać. Skinęła głową. 

- Muszę się przebrać i dotrzeć do centrali. Peabody - rzuciła 

podwładnej znaczące spojrzenie. - Zostań na posterunku. 

- Ona chce, żebyś warowała przy mnie jak pies - burknął 

Jamie, kiedy Eve i Roarke opuścili kuchnię. 

- Tak. - Peabody uśmiechnęła się ciepło. - Chcesz jeszcze 

pepsi? 

- Jasne. 
Podała mu puszkę, a sobie zaparzyła wspaniałej kawy Roarke'a. 
- Więc od jak dawna chcesz zostać policjantem? 
- Odkąd pamiętam. 
- Ze mną też tak było. - Usiadła przy stole gotowa do 

przyjacielskiej pogawędki. 

Wywiozę go drogą powietrzną - stwierdził Roarke, kiedy się 

przebierali w łazience. 

- Powietrzną? 
- I tak chciałem uruchomić minihelikopter. 

ni 

132 

CZARNA CEREMONIA 

-

 W tym obszarze nie wolno używać prywatnych pojazdów 

latających. 

Zakaszlał, żeby pokryć śmiech. 
- Powtórz to, kiedy będziesz w mundurze. 

Eve burknęła coś pod nosem i naciągnęła czysty podkoszulek. 
- Będę ci wdzięczna, jeśli odstawisz go do domu. Dzieciak ma 

szczęście, że w ogóle żyje. 

- Jest sprytny i błyskotliwy - odrzekł, biorąc do ręki elektro­

niczny wytrych i. przyglądając mu się z uśmiechem. - Gdybym 
w jego wieku miał coś takiego... eee, i takie możliwości. 

- Wystarczyły ci zręczne dłonie. 
- Prawda. - Wepchnął mechanizm do kieszeni. Zamierzał 

pokazać go jednemu ze swoich inżynierów. - Obawiam się, że 
dzisiejsza młodzież nie docenia pracy rąk. Jeśli mały Jamie zmieni 
kiedyś zdanie na temat przyszłego zawodu, znajdę mu miejsce 
w moim małym świecie. 

- Nawet mu o tym nie wspominaj. Skorumpujesz dzieciaka. 
Założył złoty zegarek. 
- Doskonale sobie z nim poradziłaś. Byłaś stanowcza, ale nie 

oziębła. Miły, dojrzały, a jednak matczyny styl. 

Eve zamrugała. 
- Co? 
- Masz dobre podejście do dzieci. - Uśmiechnął się widząc, 

że żona pobladła. - Powinnaś się nad tym zastanowić. 

- Weź się w garść i porzuć takie myśli - odparła. - Jadę teraz 

do centrali. Złożę raport, a następnie przekażę Whitneyowi 
wiadomości, które nie mogą znaleźć się w oficjalnej relacji. 
Imienia Jamiego też tam nie będzie. Mam nadzieję, że wymyślicie 
razem jakąś wiarygodną wersję dla jego matki. 

- Dziecinna zabawa - zapewnił. 
- Hm. Z wstępnych oględzin wynika, że Lobar został zabity 

około trzeciej trzydzieści. Jakąś godzinę po tym, jak opuściliśmy 
klub. Trudno powiedzieć, jak długo leżał pod naszą bramą ale 

133 

J.D. ROBB 

nie sądzę, żeby dłużej niż piętnaście minut, zanim znalazł go 
Jamie. Raczej niemożliwe, żeby ci, którzy porzucili Lobara, zostali 
w pobliżu. Ale jeśli tak, i jeśli zauważyli chłopaka, może stać się 

ich celem. Chcę dać mu ochronę, a dopóki Whitney nie ujawni 
sprawy, to nie może być policjant. 

- Mam przeznaczyć w tym celu jednego z moich zaufanych 

pracowników? 

- Właśnie. - Odwróciła się do lustra i palcami przeczesała 

włosy. - Moja praca wchodzi nam do domu. Przepraszam. 

Podszedł do niej, obrócił do siebie i objął jej twarz dłońmi. 
- Nie uda ci się rozdzielić tego, co robisz, od tego, kim jesteś. 

Nie oczekuję tego ani nie chcę. Co się tyczy ciebie, tyczy też mnie. 

- Podczas ostatniego mojego śledztwa omal nie zginąłeś. -

Złapała go za nadgarstek i mocno ścisnęła. - Za bardzo cię 
potrzebuję. To twoja wina. 

- Nie przeczę. - Pochylił się i pocałował ją. - Tak właśnie 

chcę. Niech pani idzie już do pracy, pani porucznik. 

- Idę. - Ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się przy nich 

i spojrzała za siebie. - Nie chciałabym usłyszeć od drogówki, że 
mój mąż to powietrzny pirat. 

- Nie martw się. Daję odpowiednio duże łapówki. 

Śmiejąc się, poszła po swą podopieczną. 

Peabody nie zdążyła jeszcze zapiąć pasów w samochodzie, 

kiedy usłyszała ochrypłe szemranie silnika. Zerknęła przez boczne 
okno i zobaczyła zgrabną sylwetkę małego helikoptera wznoszą­
cego się w powietrze. 

- Ho, ho! Co za maszyna. To Roarke'a? Latałaś nią? Ale ma 

przyspieszenie. 

- Zamknij się, Peabody. 
- Nigdy nie leciałam prywatnym samolotem. - Z żałosnym 

westchnieniem usiadła w fotelu. - Przy nim samoloty komunikacji 
miejskiej wyglądają jak parówki. 

- Kiedyś potrafiłaś zamilknąć, gdy ci kazałam. 

134 

CZARNA CEREMONIA 

-

 To były dawne dobre czasy. - Uśmiechnęła się przekornie. -

Doskonale poradziła sobie pani z dzieciakiem, pani porucznik. 

Eve uniosła oczy do nieba. 
- Wiem, jak przesłuchiwać świadków. 
- Nie każdy potrafi rozmawiać z nastolatkami. Są aroganccy 

i drażliwi. Ten bardziej niż inni. 

- Wiem. - Eve pamiętała, że też taka była, i może dlatego 

rozumiała Jamiego. - Przygotuj się, Peabody. Rekiny już krążą. 

Dziewczyna skrzywiła twarz na widok grupki dziennikarzy 

stłoczonych przy bramie. Mieli minikamery, magnetofony i twarze 
żądne sensacji. 

- Cholera, mam nadzieję, że sfilmują mnie z mojej najlepszej 

strony. 

- Będzie trudno, skoro na niej siedzisz. 
- Dzięki. Dużo ćwiczyłam. - Peabody machinalnie pozbyła się 

grymasu i przybrała minę profesjonalistki. - Nie widzę Nadine -
mruknęła. 

- Na pewno gdzieś jest. - Eve nacisnęła na pilota do bramy. -

Nie darowałaby sobie takiej gratki. W sekundę po minięciu bramy 

dziennikarze otoczyli samochód, celując w niego obiektywami 
kamer i zarzucając pytaniami. Kilku było na tyle bezczelnych lub 
głupich, że przeszło przez bramę, wchodząc na teren prywatny. 

Eve zanotowała nazwy agencji i włączyła przycisk megafonu. 

- Śledztwo jest w toku - ogłosiła. - W południe policja poda 

oficjalny komunikat. Każdy dziennikarz, który przekroczy granicę 
prywatnego terenu, nie tylko zostanie oskarżony, ale też po­
zbawiony informacji. 

- Gdzie, do cholery, są funkcjonariusze, których tu postawiłam? 
- Prawdopodobnie do tej pory zostali pożarci żywcem. -

Peabody przyglądała się dziennikarzowi, który przykleił się do jej 

szyby. - Ten jest milusi, pani porucznik. Niech mu pani nie 
zniszczy twarzy. 

- Jego wybór. - Nie zatrzymywała się. Ktoś odbił się od 

135 

J.D. ROBB 

zderzaka i zaklął. Auto lekko podskoczyło, potem rozległ się 
przeraźliwy krzyk. 

- Dziesięć punktów za przejechanie po stopie- sekundowała 

rozochocona Peabody. - Spróbuj trącić tamtą tam. Tę kobietę 

z długimi nogami w zielonym kostiumie. Za to dostaniesz 
dodatkowe pięć punktów. 

Kobieta przylepiona do przedniej szyby ześliznęła się z niej, 

kiedy Eve mocno skręciła kierownicę. 

- Nie trafiłaś. Trudno, nie da się wszystkich wyeliminować. 
- Peabody - odezwała się Eve, potrząsając głową i naciskając 

na pedał gazu. - Zaczynam się o ciebie martwić. 

Chciała najpierw spotkać się z Whitneyem, ale wcale nie była 

zaskoczona, gdy zaraz po wejściu do centrali natknęła się na 
Nadine, która ukryła się przy windzie na pierwszym piętrze. 

- Ciężka noc, Dallas? 
- Zgadza się. I jeszcze się nie skończyła. Mam kupę roboty. 

W południe podamy komunikat. 

- Powiedz mi coś już teraz. - Nadine wepchnęła się do windy. 

Ta drobna kobieta była zwinna jak wąż. Między innymi właśnie 
dzięki sprytowi i swojej szybkości zyskała renomę najlepszej 
dziennikarki w mieście. - Cokolwiek, Dallas. Żebym miała coś 
do moich wiadomości o dziesiątej. 

- Jest jeden trup - rzuciła krótko Eve. - Nie podamy nazwiska, 

dopóki nie powiadomimy rodziny. 

- Więc wiecie, kto to jest. Czy domyślacie się już, kto 

poderżnął mu gardło? 

- Moim zdaniem, ktoś posługujący się ostrym narzędziem -

odparła sucho. 

- Aha. - Nadine zmrużyła oczy. - Plotki mówią, że na miejscu 

znaleźliście jakiś liścik. To było rytualne zabójstwo. 

Cholerne przecieki, pomyślała Eve. 

136 

CZARNA CEREMONIA 

- Nie mogę tego komentować - powiedziała. 
- Poczekaj. - Dziennikarka złapała ją za ramię. - Jeśli chcesz, 

żebym milczała, wiesz, że tak będzie, ale daj mi coś, żebym mogła 
pracować. 

Nie należy mieć zaufania do prasy, ale Eve już nieraz zaufała 

Nadine. Z obopólną korzyścią. Nadine była przydatna w śle­
dztwach. 

- Jeśli to było rytualne zabójstwo, co nie jest jeszcze potwier­

dzone, moim następnym ruchem będzie zebranie informacji 
o kultach religijnych, legalnych i nielegalnych, działających 
w mieście. 

- Takich kultów jest mnóstwo, Dallas. 
- W takim razie zabieraj się lepiej do roboty. - Strząsnęła dłoń 

dziennikarki z ramienia. - Śmieszne. Słowo kult pewnie jest 
rdzeniem słowa okultystyczny. A może to tylko zbieg okoliczności. 

- Może tak. - Nadine już wskakiwała do windy zjeżdżającej 

w dół. - Odezwę się. 

- To było czyste - uznała Peabody. 
- Miejmy nadzieję, że tak zostanie. Idę do Whitneya. Ty spisz 

nazwiska wszystkich funkcjonariuszy, którzy byli dzisiaj na 
miejscu zbrodni. Porozmawiam sobie z każdym z nich z osobna 
na temat wewnętrznych przepisów bezpieczeństwa. 

- Ojej. 
- Właśnie tak, do cholery - mruknęła i wsiadła do windy. 

W hitney nie kazał jej czekać. Patrząc na jego twarz, domyśliła 

się, że tej nocy nie spał więcej niż ona. 

- Wydział spraw wewnętrznych węszy w sprawie Wojinskiego. 

Domagają się oficjalnego śledztwa. 

- Nie może ich pan przetrzymać? 
- Tylko do końca dnia. 
- Mój raport powinien pomóc. - Wyjęła z torebki dyskietkę. -

137 

J.D. ROBB 

Nie istnieje najmniejszy dowód na to, że sierżant Wojinski 
zażywał narkotyki. Natomiast wygląda na to, że prowadził własne 

dochodzenie w sprawie Seliny Cross. Miał osobiste powody, 
komendancie, ale nawet ci z wydziału wewnętrznego powinni być 
wyrozumiali. Mam nagrane zeznanie Alice. Moim zdaniem została 
odurzona narkotykami i przez swą naiwność... wykorzystana 

seksualnie. Włączyła się do kultu religijnego szerzonego przez 
Selinę Cross i niejakiego Albana. Kiedy z nimi zerwała, zaczęli 

ją straszyć. Dziewczyna była przerażona. W końcu zwróciła się 

z prośbą o pomoc do Franka. 

- Dlaczego się na to zdecydowała? 
- Twierdzi, że była świadkiem rytualnego zabójstwa dziecka. 
- Co? - Komendant podskoczył na równe nogi. - Widziała 

morderstwo i powiedziała o tym Frankowi, a on tego nie zgłosił? 

- Zanim mu powiedziała, minęło trochę czasu, komendancie. 

Nie istniały dowody potwierdzające jej zeznanie. Ale Alice 
utrzymywała, że widziała morderstwo, i bała się o swoje życie. 

Czuła się też winna śmierci dziadka. Uważała, że został zabity 
z powodu dochodzenia, które prowadził w sprawie Seliny Cross. 
Twierdziła, że Cross jest ekspertem w produkcji chemicznych 

substancji i że otruła Franka. 

- Są na to jakieś dowody? 
- Jeszcze nie. Alice uważała, że ona będzie następna, i zginęła 

w noc, w którą mi to oświadczyła. Mówiła także, że Selina Cross 
potrafi przybierać różne kształty. 

- Słucham? 
- Wierzyła, że Selina potrafi zmieniać się w kogoś innego. Na 

przykład w kruka. 

- Wierzyła, że Cross może się stać ptakiem albo na przykład 

muchą? Jezu, Dallas, chłopaki z wewnętrznego będą mieli ubaw. 

- To nie musi być prawda, ale ona w to wierzyła. Była 

wystraszona, udręczona przez tych ludzi. Znalazłam na parapecie 

jej okna czarne ptasie pióro, sztuczne pióro, a na wideofonie 

138 

i 

CZARNA CEREMONIA 

wiadomość zawierającą groźbę. Nie mam wątpliwości, że oni się 
nad nią znęcali, a Frank próbował jedynie ochraniać własną 
rodzinę. Może zabrał się do tego nie tak jak trzeba, ale był 
uczciwym policjantem i jako taki zmarł. Wydział spraw wewnętrz­
nych tego nie zmieni. 

- Musimy przypilnować, żeby się tak nie stało. - Zamknął 

dyskietkę w sejfie. - Na razie zostanie tutaj. 

- Feeney... 
- Jeszcze nie teraz, pani porucznik. 

Eve zacisnęła zęby i postanowiła nie dać się łatwo zbyć. 

- Komendancie, w trakcie śledztwa nie wykryłam żadnych 

powiązań między działaniami sierżanta Wojinskiego a kapitana 
Feeneya. Nie ma najmniejszego śladu potwierdzającego podej­
rzenie, że Feeney manipulował aktami Franka. 

- Czy sądzi pani, że Feeney jest tak głupi, żeby zostawiać po 

sobie ślady? 

Nie opuściła wzroku. 
- Wiedziałabym, gdyby miał coś na sumieniu. Cierpi po 

śmierci swojego przyjaciela i córki chrzestnej i nie wie nic więcej 
ponad to, co podają media. Nie wie nic, komendancie, a ma prawo 
wiedzieć. 

- Nie mogę brać pod uwagę jego osobistych praw, pani 

porucznik. Niech pani uwierzy, że wydział wewnętrzny też tego 
nie uczyni. Pani dochodzenie ma pozostać tajne. Wiem, że to trudne. 

Eve z bólem serca skinęła głową. 

- Czy istnieje jakiś związek między Selina Cross a ciałem 

znalezionym przed pani domem? 

- Robert Mathias, znany jako Lobar, biały mężczyzna, lat 

dziewiętnaście - zdawała oficjalny raport. - Zmarł na skutek 
poderżnięcia gardła, ale na jego ciele znalazłam także inne 
okaleczenia. Należał do grupy wyznaniowej, której przewodziła 

Selina Cross. Przesłuchiwałam go wczoraj wieczorem w miejscu 

jego pracy, w klubie „Athame", jego właścicielką jest Selina Cross. 

139 

J.D. ROBB 

- Twoi rozmówcy padają jak muchy, Dallas. 
- Lobar stanowił alibi Seliny, jej i Albana na noc, w którą 

zginęła Alice. Lobar zeznał, że spędził z nimi całą noc. -
Otworzyła torebkę. - Nie został zabity przed moim domem, ale 
porzucono go tam i zostawiono w takiej pozie, która wskazuje na 
rytualne zabójstwo. - Położyła na biurku jedno ze zdjęć. 

- Narzędziem zbrodni był zapewne nóż wbity w jądra ofiary. 

To jest athame, rytualny nóż. Narzędzie symboliczne, używane 
też w wierze Wicca. - Wyjęła następną fotografię, zbliżenie 

listu. - Wszystko wskazuje na to, że morderstwo zostało dokonane 

przez wrogów kościoła szatana. 

- Kościół szatana - mruknął Whitney. Zdjęcie trupa nie poru­

szyło go, a raczej znużyło. Widział takich już wiele. - Komuś nie 

podobały się praktyki tego Lobara, więc go usunął. 

- Tak by wynikało z listu i zresztą jest to całkiem możliwe. 

Mam kilka podejrzeń i mogę pchnąć dochodzenie w tym kierunku. 

Komendant uniósł wzrok znad fotografii. 
- Sądzi pani, że Cross maczała w tym palce? Przecież zabijając 

go, straciła alibi. 

- Ona byłaby zdolna pozbyć się własnego potomstwa, gdyby 

zaistniała taka konieczność. Cross jest sprytna- rozumowała 
Eve- ale też szalona. Porozmawiam na jej temat z Mirą. 
Podejrzewam jednak, że po prostu zabawiła się moim kosztem. 
Jest szczęśliwa, że mogła mi rzucić w twarz tego trupa. Zresztą 

i tak nie potrzebowała już Lobara. Zdążył przed śmiercią zapewnić 

jej alibi. 

Whitney pokiwał głową. 
- Niech pani porozmawia z nią jeszcze raz, a także z tym 

Albanem. 

- Tak, sir. - Schowała zdjęcia. - Jest jeszcze jedna dość 

delikatna sprawa... 

- O co chodzi? 
- Nie wspomniałam o tym w raporcie, ale pozmieniałam nieco 

140 

CZARNA CEREMONIA 

czas wydarzeń. W wersji oficjalnej ja i Roarke zostaliśmy 
obudzeni sygnałem alarmu, który się uruchomił, gdy ciało zostało 
oparte o mur posesji. Prawdą jest jednak, że to nie my znaleźliśmy 
ciało, zrobił to przed nami Jamie Lingstrom. 

- Jezu - zawołał Whitney, przyciskając dłonie do oczu. - Jak 

do tego doszło? 

Eve odchrząknęła, po czym krótko i zwięźle zreferowała 

przebieg wydarzeń. Zakończyła powtórzeniem opowiadania Ja-
miego. 

- Nie wiem, co postanowi pan ujawnić wydziałowi wewnętrz­

nemu. Zeznanie chłopca potwierdza zeznanie Alice. 

- Zachowam dla siebie tyle, ile się da. - Nie przestawał trzeć 

oczu. - Najpierw jego wnuczka, teraz wnuk. 

- Nieźle go postraszyłam. 
- Dallas, młodych bardzo trudno jest przestraszyć. Pamiętam 

siebie. 

- Zapewnię mu ochronę. Prywatnie. 
Whitney uniósł brew. 
- Chce pani powiedzieć, że Roarke się tym zajmie? 

Eve złożyła ręce. 
- Chłopak dostanie ochronę. 
- Pozostawmy to. - Oparł się o krzesło. - Elektroniczny wytrych 

domowej roboty, mówi pani. Chłopak włamał się za jego pomocą 
do tej fortecy, w której mieszkacie? 

- Na to wygląda. 
- Gdzie jest to urządzenie. Nie oddała go chyba pani chło­

pakowi? 

- Nie jestem idiotką- odburknęła z irytacją, jakby dostała 

klapsa po rękach. - Ma je Roarke. - Dopiero kończąc zdanie, 
zrozumiała, że się zagalopowała. 

- Maje Roarke - powtórzył Whitney i mimo powagi omawia­

nych spraw wybuchnął śmiechem. - Lis dostał klucz do kurnika. -
Zerkając z ukosa na podwładną dostrzegł grymas niezadowolenia 

141 

J.D. ROBB 

na jej twarzy. - Proszę się nie złościć, pani porucznik, trochę 
humoru nie zaszkodzi. 

- Tak, sir. Odzyskam mechanizm. 
- Bez obrazy, ale gdyby chciała się pani założyć, to stawiam 

na pani męża. Tak czy inaczej, nieoficjalnie, departament policji 

dziękuje mu za pomoc i współpracę. 

- Proszę się nie gniewać, ale nie powtórzę pana słów. Pochwały 

uderzają Roarke'owi do głowy. - Domyślając się, że to koniec 
rozmowy, wstała. - Komendancie, Frank był czysty. Trudniej 
będzie ustalić, czy umarł śmiercią naturalną, czy też został 

zamordowany. Przydałby mi się kapitan Feeney. 

- Dobrze pani wie, Dallas, że nie potrzebuje pani Feeneya, 

przynajmniej w sensie zawodowym. Doceniam pani uczucia, ale 

dopóki nie zmienię rozkazów, śledztwo pozostanie tajne. Być 
może, pewnego dnia to pani zasiądzie na tym krześle- dodał, 
widząc, że w jej oczach wyrasta zdziwienie. - Będzie pani 
zmuszona podejmować trudne decyzje. A niech mi pani uwierzy, 
że wydawanie niektórych poleceń może być tak samo frustrujące 

jak ich wykonywanie. Proszę mnie informować o postępach 

w śledztwie. 

- Tak, sir. - Wyszła przekonana, że nie chce ani krzesła 

Whitneya, ani jego rangi, ani odpowiedzialności. 

10 

Musiała powiadomić rodzinę Lobara o jego śmierci. Kiedy 

przekazywała tragiczną informację, twarz matki pozostawała bez 
wyrazu, jakby nie chodziło ojej syna. Podziękowała Eve uprzejmie, 
nie zadawała pytań, zgodziła się, że rzeczy syna zostaną odesłane 
do domu. 

Powiedziała tylko, że zapewnią mu godziwy chrześcijański 

pogrzeb. 

Zabrzmiało to tak, jakby mówiła o domowym zwierzątku. 
Eve zastanawiała się, co sprawiło, że kobieta jest taka nieczuła. 

Czy w ogóle kiedykolwiek kochała syna? Dlaczego jedna matka 
rozpacza po utracie dziecka, tak jak matka Alice, a druga 

przyjmuje taką wiadomość bez kropli łzy? A co czuła jej matka, 
kiedy ją rodziła? Czy była szczęśliwa, czy też po prostu ulżyło 

jej, że po dziewięciu miesiącach pozbyła się ciężaru. 

Nie pamiętała matki; jej twarzy, wyglądu, zachowania. Pamiętała 

tylko ojca, człowieka, który ciągał ją z miejsca w miejsce i trzymał 
zamkniętą w różnych pokojach. Mimo że starała się o nim 
zapomnieć, wspomnienia nadal ją prześladowały. 

Może niektórzy ludzie są skazani na życie bez rodziny, dumała. 
Pogrążona w ponurych myślach zadzwoniła do gabinetu doktor 

Miry. Udało jej się namówić asystentkę, żeby wcisnęła ją 
w jutrzejszy grafik spotkań, po czym chwyciła torbę i powiadomiła 
Peabody, że wyjeżdżają. Nie umknęła jej uwagi skwaszona mina 

143 

J.D. ROBB 

podwładnej, kiedy zatrzymały się przed domem Seliny, ale 
zignorowała to. Z nagle poszarzałego nieba spadł zimny deszcz. 
Zaczęło wiać. Po drugiej stronie jezdni jakiś mężczyzna z czarnym 

parasolem wszedł do sklepu z wymalowaną na witrynie trupią 
czaszką i napisem „Arkana", y 

- Doskonały dzień na odwiedziny w kramie szatana - zmusiła 

się do żartu Peabody, ale zabobonnie zacisnęła palce na korzeniu 
ziela św. Jana, który dostała od matki na ochronę przed czarną 
magią. Nie mogła dalej zaprzeczać, że wierzy w wiedźmy. 

Przeszły tę samą procedurę co poprzednio, tylko tym razem 

czekały dłużej zlewane strumieniami deszczu. Na niebie pojawiły 
się zatrważające smugi błyskawicy. Eve spojrzała w górę, potem 
na podwładną. Uśmiechnęła się twardo i chłodno. 

- Wspaniale. 
Do holu weszły ociekające wodą. Na progu mieszkania Seliny 

czekał na nie Alban 

- Pani porucznik Dallas- przywitał się i wyciągnął piękną 

dłoń, na której błyszczał gruby pierścień z matowego srebra. -
Nazywam się Alban. Jestem znajomym Seliny. Ona w tej chwili 
medytuje. Nie chciałbym jej przeszkadzać. 

- Zostawmy ją. Na początek wystarczy nam pan. 
- W taki)razie zapraszam, usiądźcie. - Zachowywał się z wy­

szukaną elegancją, nie pasującą do gołej piersi wyłaniającej się 
spod czarnego szlafroka. - Czy mogę coś paniom podać? Ciepłą 
herbatę, by odpędzić chłód dworu. Cóż za interesująca zmiana 
pogody. 

- Niczego nie będziemy piły. - Eve pomyślała, że wolałaby 

już dawkę Zeusa niż jakikolwiek napój przyrządzony w tym domu. 

Paskudna pogoda pasowała do tego miejsca, tak jak i Alban 

z piękną twarzą poety i boskim ciałem. Prawdziwy upadły anioł. 

- Chciałabym się dowiedzieć, co pan robił wczoraj w nocy 

między trzecią a piątą rano? 

- Trzecią a piątą?- Zamrugał, jakby się starał zrozumieć 

144 

CZARNA CEREMONIA 

pytanie. - Zeszłej nocy, a raczej dzisiaj rano. No cóż, byłem tutaj. 
Wróciliśmy z klubu około drugiej i od tamtej pory nie wychodziliś­
my z domu. 

- My? 
- Ja i Selina. Mieliśmy zebranie zgromadzenia, które skończyło 

się koło trzeciej. Trochę je skróciliśmy, bo Selina nie czuła się 
najlepiej. Zazwyczaj po takich zebraniach zabawiamy się jeszcze 
lub kontynuujemy mszę w mniejszym prywatnym gronie. 

- Ale zeszłej nocy tak się nie stało? 
- Nie. Jak powiedziałem, Selina nie czuła się dobrze, więc 

położyliśmy się wcześniej do łóżka. Wcześniej jak na  n a s -
wytłumaczył z uśmiechem. - Jesteśmy ludźmi nocy. 

- Kto brał udział w zebraniu? 
Uśmiech na twarzy mężczyzny przeszedł w powagę. 
- Pani porucznik, religia jest sprawą osobistą. Mimo nowoczes­

nych czasów, w jakich żyjemy, nasze wyznanie nadał jest 
prześladowane. Dlatego też nasi członkowie zabiegają o dyskrecję. 

- Jeden z waszych wyznawców został zeszłej nocy zamor­

dowany. 

- Nie. -Wstał,niepuszcząjącporęczyfotela,jakbysięobawiał, 

że się przewróci. - Wiedziałem, że usłyszę coś strasznego. Selina 
była taka podenerwowana. - Nabrał głęboko powietrza. - Kogo 
zamordowano? 

- Lobara. - Przez wąskie sklepione przejście wkroczyła do 

pokoju Selina. Była przeraźliwie blada. Jej czarne włosy spływały 
na ramiona. - Lobara... - powtórzyła. - Właśnie to zobaczyłam 
w dymie. Albanie... - Podniosła dłoń do skroni i zachwiała się. 

- Ale przedstawienie - mruknęła Eve, patrząc, jak mężczyzna 

biegnie do Seliny, by ją podtrzymać. -' Zobaczyła to pani w dy­

mie? - Przekrzywiła głowę. - Cóż za udogodnienie. Może powin­
nam rzucić okiem na ten dym i sprawdzić, kto podciął Lobarowi 
gardło. 

- Pani zobaczy w dymie jedynie własną ignorancję. - Opierając 

145 

J.D. ROBB 

się na ramieniu kochanka, Selina wolno podeszła do sofy. - Już 
dobrze, Albanie - powiedziała, siadając. 

- Moja droga. - Uniósł jej dłoń do ust. - Przyniosę ci coś na 

uspokojenie. 

- Tak, tak, dziękuję. 
Pochyliła głowę, a Alban cicho opuścił pokój. Och, jak trudno 

jej było ukryć uśmiech na wspomnienie mszy, ofiary, krwi. Tylko 

ona i Alban odczuli ekscytującą moc tamtej chwili, gdy Lobar 
został poświęcony Panu. Tylko ona poznała dreszcz podniecenia 
towarzyszący zatapianiu noża w ciele ofiary. Zadrżała na wspo­
mnienie ciemnej rozkoszy. Oczy Lobara, kiedy na nią patrzył, 

zimna rękojeść noża, a potem gorąca fontanna krwi. 

Wyobraziła sobie szok i furię ogarniające Eve, kiedy znalazła 

ciało ułożone przed wejściem do jej sanktuarium. Selina nie mogła 
opanować kpiącego uśmieszku. Przycisnęła dłonie do ust, udając, 
że hamuje płacz. Powiedziała sobie w duchu, że Alban jest 

geniuszem, bo tylko geniusz potrafi wymyślić tak perfidną zemstę. 

- Dar widzenia jest błogosławieństwem, ale może stać się 

przekleństwem - odezwała się słabym głosem. - Ja pragnę uważać 

go za łaskę, choć czasami przynosi mi ból. Utrata Lobara to 
wielkie nieszczęście. 

- Ciężko jest łgać, co? 

Selina gwałtownie podniosła głowę, a jej oczy zalśniły nienawiścią. 

- Nie kpij ze mnie, Dallas. Sądzisz, że moja moc sprawia, że 

jestem pozbawiona uczuć? Cierpię i krwawię - dodała i z szybko­

ścią błyskawicy wbiła jeden z długich paznokci w swoją dłoń. 
Wytoczyła się z niej krew. 

- Ten pokaz nie był potrzebny - spokojnie powiedziała Eve. -

Wiem, że krwawisz, tak jak i Lobar. 

- Gardło. Tak, widziałam w dymie. - Wyciągnęła ręce do 

Albana, który wrócił do salonu, niosąc płytką srebrną misę. - Ale 
tam było coś jeszcze. - Uniosła naczynie do ust. - Okaleczenie. 

Och, jak oni nas nienawidzą. 

146 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Oni? 

- Słabi i biali. 
Z kieszeni sukni wyjęła czarny kawałek materiału i podała go 

Albanowi. Ten uniósł jej dłoń i dotknął zranienia ustami. Potem 
z zadziwiającą zręcznością zrobił opatrunek. Selina ani razu na 
niego nie spojrzała. 

- Ci, którzy nienawidzą naszego Pana - ciągnęła. - Ci, którzy 

praktykują magię głupich. 

- A więc, pani zdaniem, to było morderstwo na tle religijnym? 
- Oczywiście. Nie mam cienia wątpliwości. - Odstawiła misę. -

A pani? 

- Mam i to sporo. Z tym, że ja jestem zmuszona prowadzić 

dochodzenie w tradycyjny sposób. Nie mogę wezwać szatana 

i poprosić o konsultację. Lobar był tu zeszłej nocy. 

- Tak, prawie do trzeciej. Miał wkrótce otrzymać święcenia. -

Selina westchnęła, od niechcenia drapiąc paznokciami ramię 

kochanka. - Jednym z ostatnich jego czynów było połączenie jego 

ciała z moim. 

- Wczoraj w nocy doszło między wami do aktu seksualnego? 
- Tak. Seks jest bardzo ważnym składnikiem naszego rytuału. 

Wczoraj wybrałam Lobara. - Znowu zadrżała na wspomnienie 
wieczoru. - Miałam przeczucie. Coś mi podpowiadało, że stanie 
się nieszczęście. 

- Może ptak. Duże czarne ptaszysko. - Eve popatrzyła na 

Albana. - A więc nie przeszkadza panu, że pana towarzyszka 
uprawia seks z innymi? Większość mężczyzn w takich okolicznoś­
ciach byłaby zazdrosna. Żywiłaby do rywala wrogie uczucia. 

- My nie uznajemy monogamii. Uważamy, że jest ograniczająca 

i głupia. Seks to przyjemność, a my chcemy jej dać jak najwięcej. 

Seks uprawiany w domu lub w licencjonowanym klubie nie stoi 

w opozycji do prawa, pani porucznik. - Uśmiechnął się. - Jestem 
przekonany, że sama go pani uprawia. 

- Lubi się pan przyglądać, co, Alban? 

147 

J.D. ROBB 

Uniósł brwi. 
- Czy to zaproszenie? - Słysząc chichot Seliny, potrząsnął jej 

ręką. - Widzę, że czujesz się już lepiej. 

- Smutek szybko przemija, prawda, Selino? 
- Musi - zgodziła się, kiwając głową. - Trzeba żyć dalej. Niech 

pani odnajdzie zabójców. Może się to pani uda. Ale kara 
wymierzona przez naszego Pana będzie większa i straszniejsza, 

niż sobie to pani wyobraża. 

- Nie interesuje mnie wasz Pan tylko morderstwo. Skoro 

przyjaźniła się pani ze zmarłym, może pozwoli pani mi się tu 
rozejrzeć. 

- Proszę przyjść z nakazem, a wtedy zapraszam. - Narkotyk 

zamglił jej wzrok, ale głos nadal zachował swoją moc. Wstała. 
Jeśli wierzy pani, że miałam coś wspólnego z tym morderstwem, 

jest pani głupsza, niż sądziłam. Lobar był jednym z nas. Był 

lojalny. Nie mogłabym zranić oddanego członka kultu. 

- Rozmawiałam z nim wczoraj w klubie. Czy dym pokazał 

pani, co Lobar mi powiedział? 

Oczy Seliny pociemniały. 
- Musi pani znaleźć inne akwarium do łowienia ryb, Dallas. 

Jestem zmęczona. Alban, wyprowadź je - powiedziała i wyszła. 

- Nie możemy pani więcej pomóc, pani porucznik. Selinie 

potrzebny jest odpoczynek. - Popatrzył z lękiem za kochanką. -
Muszę się nią zająć. 

- Wytresowała pana, co? - zauważyła Eve z lekkim nie­

smakiem. - Pan też uprawia czary? 

Potrząsnął smutno głową. 
- Jestem oddany Selinie. Została obdarzona wielką mocą, ale 

ma też swoje potrzeby. Jestem wdzięczny losowi, że mogę je choć 
w części zaspokoić. - Przeszedł przez foyer i otworzył drzwi. -

Chcielibyśmy zabrać ciało Lobara, kiedy będzie to już możliwe. 
Musimy odprawić pośmiertną ceremonię. 

- Podobnie jak jego rodzina, a oni mają pierwszeństwo. 

148 

CZARNA CEREMONIA 

CO

 mamy na tego Albana? - zapytała Eve, kiedy tylko 

znalazły się na ulicy. Deszcz lał teraz jak z cebra. 

- Prawie nic. - Peabody opadła na siedzenie samochodu 

i natychmiast poczuła ulgę. Miała nadzieję, że już nigdy nie będzie 
musiała odwiedzać tego domu. 

- Żadnej rodziny, ani słowa o pochodzeniu. 
- Musi coś być. Zawsze się coś znajdzie. 
Ale nie jest to reguła. Eve przypomniała sobie śledztwo 

w sprawie innego podejrzanego osobnika. Nie mogła znaleźć 
żadnych informacji na jego temat. Oprócz imienia, Roarke. 

- Poszukaj jeszcze - powiedziała i ruszyła. - To śmieszne -

zauważyła, podczas gdy Peabody podłączała się do minikom­
putera. - Na tej ulicy nie ma ruchu, ale wystarczy skręcić za róg... 

Uczyniła to i natychmiast znalazły się w środku ulicznego 

korka. Po chodnikach spieszyli przechodnie. Dwóch strażników 
na ślizgaczach kryło się przed deszczem pod niewielkimi daszkami, 
kłócąc się zawzięcie. 

- Ludzie posiadają instynkt, o którym nie mają pojęcia. -

Peabody, nadal podenerwowana, spojrzała za siebie, jakby oba­
wiając się, że ściga ich jakiś potwór. - Wokół tego budynku unosi 
się dziwna aura. 

- To tylko góra cegły i szkła. 
- Tak, jednak domy nabierają cech swoich mieszkańców. 
Eve skręciła, pospieszając przechodzących przez jezdnię pie­

szych sygnałem klaksonu. Ludzie złorzeczyli, robili wymowne 
gesty dłońmi, ktoś splunął. 

Z otworów podziemnej kanalizacji brudnymi oparami wydoby­

wała się para, zlewając się w gęstą chmurę z dymem buchającym 
od bud zjedzeniem. Nad nimi najbliższy powietrzny chodnik nagle 
się zatrzymał, na co pasażerowie odpowiedzieli gradem przekleństw 
i skarg. 

Jeszcze wyżej powietrzna reklama zachęcała turystów do 

zatrzymania się w mieście, przekonując o jego rozlicznych zaletach. 

149 

J.D. ROBB 

Peabody odetchnęła z ulgą, zadowolona, że znowu znalazła się 

na ulicach aroganckiego, ale swojskiego Nowego Jorku. 

- Na przykład posesja Roarke'a - ciągnęła. - Jest duża i eleganc­

ka. Onieśmielająca, ale także seksowna i tajemnicza. - Była zbyt 
zajęta komputerem, by dostrzec rozbawione spojrzenie Eve. -

Dom moich rodziców? Jest otwarty i ciepły, choć nieco po­
gmatwany. 

- A co powiesz o swoim mieszkaniu, Peabody? Jakie ono jest? 
- Tymczasowe - odparła zdecydowanie. - Dallas, komputer 

pokładowy nie działa w tym miejscu. Będę chyba mogła przesłać 

dane... - Przerwała, bo Eve pochyliła się i uderzyła w tablicę 
rozdzielczą nad ekranem. Natychmiast pojawił się nieco zamazany 
obraz. - Trochę lepiej - uznała podwładna i kazała komputerowi 

odnaleźć dane na temat Albana. 

Alban

 - nazwisko nieznane - urodzony 22 marca 2020 w Omaha, 

w stanie Nebraska. 

- Dziwne- wtrąciła Eve- nie wyglądał na wykarmionego 

kukurydzą. 

Numer dowodu 31666-lrt-99. Rodzice nieznani. Stan cywilny, 

wolny. Nieznane źródło utrzymania. Brak danych o inwestycjach 

finansowych. 

- Interesujące. Wygląda na to, że żyje na koszt Seliny. 

Sprawdź, czy był notowany. 

Brak kartoteki kryminalnej. 

-

 Wykształcenie? 

Nieznane. 

150 

CZARNA CEREMONIA 

- Nasz chłopaczek wyczyścił albo kazał wyczyścić swoje 

akta - stwierdziła Eve. - W czterdziestym roku życia musi mieć 

jakąś kartotekę. Ma gdzieś koneksje. 

Eve pomyślała, że przydałby się jej Feeney. On by potrafił 

wydobyć z komputera dodatkowe dane. A tak pozostaje jej znowu 
zwrócić się o pomoc do Roarke'a. 

- Do cholery. -Zatrzymała się przed „MocąDucha" i skrzywiła, 

widząc tabliczkę z napisem „Zamknięte". - Peabody, idź, zajrzyj 
do środka, może ona tam jest. 

- Masz parasol albo płaszcz przeciwdeszczowy? 
Eve zmarszczyła brwi. 
- Żartujesz sobie? 
Policjantka westchnęła i szybko wyskoczyła z samochodu. 

Rozchlapując kałuże, podeszła do wystawy i zajrzała do środka 
sklepu. Lekko drżąc, obróciła się i potrząsnęła przecząco 
mokrą głową. Jęknęła, widząc, że Eve wskazuje palcem na 
mieszkanie nad sklepem. Przeszła wzdłuż bloku i stanęła 
na chybotliwych metalowych schodach. Wróciła po krótkiej 
chwili, cała ociekająca wodą. 

- Nikt nie odpowiada - poinformowała. - Prawie żadnego 

systemu zabezpieczającego, nie licząc korzenia zioła św. Jana nad 
drzwiami. 

- Korzenia? 
- Tak. - Pomimo przemoczonego munduru i włosów w strąkach, 

Peabody roześmiała się głośno. - To ziele chroniące przed 
działaniem złych mocy. - Rozbawiona sięgnęła do kieszeni po 
własną gałązkę. 

- Nosisz w kieszeni zioła? 
- Teraz tak - przyznała Peabody, wsadzając korzeń z powrotem 

do kieszeni. - Załatwić pani? 

- Nie, dziękuję, wolę pistolet. 
- To mój amulet. 
- Jeśli ci pomaga. - Eve rozejrzała się dokoła. - Zajrzyjmy do 

151 

J.D. ROBB 

kawiarenki po drugiej stronie ulicy. Może jej właściciele powiedzą 
nam, dlaczego sklep Isis jest zamknięty. 

- Mam nadzieję, że podajątam dobrą kawę - mruknęła Peabody 

i kichnęła. - Jeśli się zaziębię, koniec ze mną. Leczę się potem 
tygodniami. 

- Może powinnaś nosić przy sobie zioło chroniące przed 

zarazkami. - Powiedziawszy to, Eve wyskoczyła z samochodu, 
włączyła alarm i przebiegła przez ulicę w stronę kawiarenki 

o nazwie „Cafe Ole". 

Spodobał jej się meksykański wystrój. Jasne kolory - zwłaszcza 

pomarańczowy- wprawiały w dobry nastrój nawet w tak po­

chmurny dzień jak dzisiejszy. Nie można było porównywać tego 

miejsca ze wspaniałą willą Roarke'a położoną na zachodnim 
wybrzeżu Meksyku, mimo to jednak upstrzona tandetnymi plas­

tikowymi kwiatami i bykami z papier-mache kawiarenka miała 

swój styl. Przez głośniki lała się wesoła muzyka. 

Albo z powodu deszczu, albo ze względu na miłe otoczenie 

było tu tłoczno. Jednak, kiedy Eve rozejrzała się po kafejce, 

zauważyła, że goście nie zajadają się enchiladas, ale siedząjedynie 
przy filiżankach parujących sojową kawą. 

- Kończy się sezon rozgrywek pierwszej ligi koszykówki, 

prawda Peabody? 

Dziewczyna znowu kichnęła. 
- Koszykówki? Zdaje się, że tak. 
- Dzisiaj chyba jest decydujący mecz. Wyobrażam sobie, że 

kupa forsy zmieni właściciela. , 

Peabody czuła, że ma coraz bardziej zapchany nos, ale to nie 

przeszkodziło jej domyślić się, o co chodzi przełożonej. 

- Myślisz, że znalazłyśmy się w salonie zakładów? 

- To tylko przeczucie. Może je wykorzystamy. - Ruszyła 

w stronę łady i przywołała barmana, wyglądającego na zmęczonego. 

- Na miejscu czy na wynos? 

- Ani to, ani to - zaczęła, po czym słysząc, że Peabody pociąga 

152 

CZARNA CEREMONIA 

nosem, zmieniła jednak zdanie. - Kawa dla niej, a dla mnie kilka 
informacji. 

- Serwujemy kawę. - Barman odwrócił się, żeby nalać do 

filiżanki wielkości naparstka ciemny, gęsty wywar. - A nie 
informacje. 

- Może chciałby pan najpierw usłyszeć pytanie. 
- Paniusiu, mam tu kupę gości. Muszę ich obsłużyć. Nie mam 

czasu na rozmowę. - Postawił z hukiem filiżankę na ladzie i już 
odchodził, ale Eve chwyciła go za nadgarstek. - Jakie są dzisiaj 
stawki? 

Popatrzył na boki, po czym wbił oczy w jej twarz. Dostrzegł 

Peabody i jej mundur. 

- Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. 
- Wie pan, że jeśli ja i moja podwładna rozsiądziemy się tu 

na kilka godzin, interes szlag trafi. Osobiście mam gdzieś pana 
działalność. Ale to się może zmienić. 

Nie puszczając jego ręki, odwróciła głowę i spojrzała na dwóch 

mężczyzn siedzących przy barze. Natychmiast postanowili prze­
nieść się z kawą gdzie indziej. 

- Jak pan sądzi, ile mi zajmie wyczyszczenie tego miejsca? 
- Czego pani chce? Przecież daję wam działkę. 
Puściła go, zła, że się okazało, że ma policyjną protekcję. Nie 

zaskoczyło jej to, tylko rozzłościło. 

- Nie będę się wtrącała, chyba że mnie pan wkurzy. Proszę mi 

coś powiedzieć o sklepie „Moc Ducha" po drugiej stronie ulicy. 

Sarknął z wyraźną ulgą. Dolał Peabody kawy, po czym przetarł 

ścierką kontuar. 

- Pyta pani o tę czarownicę? Nie przychodzi tutaj. Nie pije 

kawy, jeśli mnie pani rozumie. 

- Sklep jest dzisiaj zamknięty. 
- Tak?- Zmrużył oczy, żeby dostrzec przez deszcz drugą 

stronę ulicy. - To dziwne. 

- Kiedy widział ją pan po raz ostatni? 

153 

J.D. ROBB 

-

 Cholera. - Podrapał się po plecach. - Niech no pomyślę. 

Chyba wczoraj. Kiedy zamykała? Tak, tak. Zamykała sklep około 
szóstej, a ja akurat myłem witrynę. Trzeba dbać o czystość okien 
w mieście. 

- Jasne. Zamknęła koło szóstej. A potem? 
- Wyszła gdzieś z facetem, z którym mieszka. Powoli piechotą. 

Oni nie jeżdżą autobusami. 

- Nie widział jej pan dzisiaj? 
- Nie przypominam sobie. Mieszka nad sklepem. Ja znowu 

w drugiej części miasta. Nie łączę interesu z życiem osobistym. 
To moja dewiza. 

- Czy ktoś z jej znajomych tu przychodzi? 
- Nie. Czasami jakiś klient. A moi chodzą tam po coś na 

szczęście. Dogadujemy się. Kiedyś nawet kupiłem u niej prezent 
dla żony. Małą bransoletkę z kolorowych kamieni. Trochę mnie 
kosztowała, ale kobiety lubią takie świecidełka. 

Odrzucił ścierkę i zignorował klienta proszącego o kawę. 
- Czy ona się w coś wplątała? Moim zdaniem jest w porządku. 

Trochę dziwna, ale nie robi nikomu krzywdy. 

- Co pan wie o dziewczynie, która tam pracowała? Młoda, 

około osiemnastki. Blondynka. 

- Ta dziwaczka. Jasne, że widziałem, jak przychodziła do 

pracy. Zawsze się oglądała za siebie, jakby się bała, że ktoś za 
nią idzie. 

Bo ktoś szedł, pomyślała Eve. 
- Dziękuję. Jeśli zobaczy pan dziś Isis, proszę do mnie 

zadzwonić. -Rzuciła na ladę swoją wizytówkę i żetony kredytowe. 

- Nie ma problemu. Nie chciałbym, żeby wpadła w jakieś 

kłopoty. Jest w porządku jak na świrusa. Hej - zawołał za Eve. -
Mówiąc o świrusach, to widziałem jednego kilka dni temu, kiedy 

zamykałem kawiarnię. 

- Świrusa? 

- Po prostu faceta. Chociaż mogła to być też kobieta, głowy 

154 

CZARNA CEREMONIA 

nie dam. Był ubrany w ciemną suknię z kapturem. Stał na chodniku 
i przyglądał się sklepowi. Tylko stał i się gapił. Trochę się 
przestraszyłem. Wybrałem nawet dłuższą drogę do przystanku, 
żeby koło niego nie przechodzić. Jakoś mi się nie podobał. I wie 
pani co? Kiedy się odwróciłem, nikogo już tam nie było. Siedział 
kot. Dziwne, co? 

- Tak - mruknęła Eve. - Dziwne. 
- Ja też widziałam kota - rzekła Peabody, kiedy wracały do 

samochodu - na ulicy, kiedy zginęła Alice. 

- W mieście jest mnóstwo kotów - odparła Eve, ale natychmiast 

stanął jej w pamięci kot na rampie. Lśniący, czarny i złowrogi. -

Wrócimy jeszcze do Isis. Chcę się porozumieć z lekarzem od 
autopsji, zanim dam obwieszczenie dla prasy. - Odblokowała 

samochód, a Peabody znowu kichnęła. - Poproszę, żeby przepisał 
ci coś na przeziębienie. 

Dziewczyna potarła nos. 
- Wolę zatrzymać się przy aptece. Nie chcę, żeby badał mnie 

doktor „Śmierć", dopóki nie jest to absolutnie konieczne. 

Po powrocie do biura Peabody poszła się przebrać w suchy 

mundur, a Eve zasiadła do przeglądania raportu z autopsji Lobara. 

Znała czas śmierci i przyczynę. Trudno było nie zauważyć 

wielkiej dziury w gardle i krateru w klatce piersiowej. Jednak 
zdziwiła się, czytając, że we krwi ofiary stwierdzono obecność 
nielegalnych substancji. 

A więc umarł zaspokojony seksualnie, a na dodatek naćpany. 

Niektórzy z pewnością nie uznaliby tego za złą śmierć. Ale 
z drugiej strony, kto chciałby skończyć z nożem w jądrach? 

Podniosła zapieczętowany nóż i przyjrzała mu się. Tak, jak się 

spodziewała, nie znaleziono na nim żadnych odcisków. Tylko 
krew ofiary. Uważnie przyjrzała się symbolom i napisom wyrzeź­

bionym na czarnej rękojeści. Nie rozumiała ich. Nóż wyglądał na 

155 

J.D. ROBB 

stary i rzadki okaz, ale to z pewnością nie pomoże jej odnaleźć 
właściciela. Ostrze miało legalną długość, a to znaczyło, że nie 
potrzeba na niego oficjalnego zezwolenia. 

Jednak postanowiła, że przejdzie się po antykwariatach, sklepach 

z nożami i chyba też sklepach dla czarownic. Z niesmakiem 
uzmysłowiła sobie, że zajmie jej to dużo czasu i zapewne do 
niczego nie doprowadzi. 

Zostało jej tylko dwadzieścia minut do wywiadu z prasą, więc 

odwróciła się do komputera. Właśnie zaczynała opisywać broń, 
którą popełnione zostało morderstwo, gdy do pokoju wszedł 
Feeney. Trzasnął za sobą drzwiami. 

- Słyszałem, że miałaś dzisiaj nieprzyjemną pobudkę. 
- Tak. - Poczuła skurcz żołądka, ale nie na wspomnienie 

nocnych wydarzeń, lecz dlatego, że wiedziała, iż musi uważać na 
każde słowo. - Nie takie prezenty lubię dostawać. 

- Potrzebujesz pomocy? - Uśmiechnął się słabo. - Szukam 

roboty. 

- Na razie nie, ale będę o tobie pamiętać. 
Przeszedł do okna i z powrotem do drzwi. Wyglądał na 

wykończonego. Był zmęczony i smutny. 

- Co to za historia? Znałaś faceta? 
- Nie. Rozmawiałam z nim kiedyś na temat sprawy, którą 

prowadziłam. Być może wiedział więcej, niż mi się do tego 
przyznał. Teraz trudno będzie to stwierdzić. - Nabrała głęboko 

powietrza, nienawidząc samej siebie. - Podejrzewam, że stoi 
za tym ktoś, kto chciał wziąć odwet na mnie lub Roarke'u. -
Wzruszyła ramionami. - Niestety wszyscy wiedzą gdzie mie­

szkam. 

- To cena za małżeństwo z osobą publiczną. Jesteś szczęśliwa? -

zapytał niespodziewanie, przypatrując się jej. 

- Jasne.- Zastanawiała się, czy ma na czole wytatuowane 

wielkimi literami wyrzuty sumienia. 

- To dobrze. To dobrze - rzucił, znowu chodząc po pokoju 

156 

CZARNA CEREMONIA 

i bawiąc się orzechami, które często nosił w kieszeni, a na które 
obecnie najwyraźniej nie miał apetytu. - Trudno pracować w policji 
i mieć normalne życie osobiste. Frankowi to się udawało. 

- Wiem. 
- Dzisiaj jest pogrzeb Alice. Przyjdziesz? 
- Nie mam pojęcia, Feeney. Postaram się. 
- Przyznam ci się, że nie wiem, co robić. Moja żona jest teraz 

z Brendą. Ona jest załamana, naprawdę załamana. Nie mogłem 
dłużej na to patrzeć, więc przyszedłem tutaj. 

- Dlaczego nie pójdziesz do domu, Feeney? - Wstała i dotknęła 

jego ramienia. - Po prostu idź do domu. Wybierzcie się dokądś 

z żoną na kilka dni. Ucieknij od tego wszystkiego. 

- Dobry pomysł. Tylko jak można uciec od tego, co tkwi 

w środku człowieka? 

- Posłuchaj, Roarke ma w Meksyku domek. Jest wygodny, 

całkowicie wyposażony. - Udało jej się uśmiechnąć. - Poroz­
mawiam z Roarkiem. Możecie tam pojechać całą rodziną. 

- Całą rodziną- powtórzył zdanie wolno, jakby rozważał 

propozycję. - Może tak zrobię. Zawsze brakowało mi czasu dla 
rodziny. Pomyślę o tym - zdecydował. - Dzięki. 

- Nie ma za co. To dom Roarke'a. - Usiadła za biurkiem. -

Przykro mi Feeney, ale muszę napisać obwieszczenie dla mediów. 

- Jasne. - Zmusił się do uśmiechu. - Wiem, jak to kochasz. 

Dam ci znać, czy pojadę. 

- Tak, zrób to. - Nie odwracała głowy od monitora, dopóki nie 

wyszedł. Powtarzała w myśli, że postępuje zgodnie z rozkazami, 
że nie musi czuć się winna. 

Więc dlaczego czuła się jak zdrajczyni. 

11 

Na pogrzeb zdołała dotrzeć dopiero pod sam koniec. Mimo 

że znała już to miejsce, zapachy i ludzi, nie czuła się tu pewnie 
i była wdzięczna Roarke'owi, że jej towarzyszył. 

- Nienawidzę takich uroczystości - mruknęła. - Higieniczna 

śmierć. 

- Pogrzeby dodają otuchy. 

Eve spojrzała na matkę Alice. Łzy spływały jej po twarzy. Oczy 

szkliły się, jakby była pod wpływem środków uspokajających. 

- Naprawdę? 
- A przynajmniej coś kończą - poprawił się i wziął ją za rękęn -

Zdaniem niektórych. 

- Kiedy przyjdzie moja kolej, nie chcę, żeby mnie tak żegnano. 

Rozdaj przydatne organy, a resztę spal. 

Poczuł ucisk w sercu. 
- Przestań. 
- Wybacz. W takich miejscach nachodzą mnie makabryczne 

myśli. No proszę. - Zatrzymała wzrok na Isis. - Oto i moja 

czarownica. 

Roarke odwrócił głowę i dostrzegł kobietę o imponującej 

urodzie i płomiennych włosach. Była ubrana w prostą białą suknię. 

Stała obok trumny w towarzystwie jakiegoś mężczyzny o głowę 
od niej niższego, odzianego w tradycyjny garnitur, także cały 
biały. Trzymali się za ręce. 

158 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Kim jest ten mężczyzna obok niej? 

- Nie znam gó. Może należy do jej sekty. Sprawdźmy to. 
Przeszli przez salon i jakby się wcześniej umówili, stanęli po 

bokach pary. Eve zerknęła do trumny. Na twarzy Alice widniał 

spokój. Śmierć wygładza rysy. 

- Jej tu nie ma - cicho powiedziała Isis. - Jej dusza nadal 

poszukuje ukojenia. Miałam nadzieję... miałam nadzieję, że ją tu 
znajdę. Przykro mi, że mnie pani dzisiaj nie zastała, Dallas. 

Modliliśmy się z przyjaciółmi za duszę Alice. 

- Byłam też u pani w domu. 
- Odprawialiśmy ceremonię gdzie indziej. Właściciel kawia­

renki powiedział mi, że pytała pani o mnie. - Na jej ustach pojawił 
się nikły uśmiech. - Przejął się, że chodzi za mną policja. Ten 
człowiek ma dobre serce mimo pewnego braku równowagi. 

Odsunęła się, by przedstawić towarzyszącego jej mężczyznę. 

- Poznajcie się. To Chas. 
Eve nie pokazała po sobie zdziwienia, ale była zdumiona 

wyglądem partnera Isis. Zupełnie do niej nie pasował. Miał jasne 
włosy, wątłą budowę ciała, wąskie ramiona i krótkie nogi. Jego 
twarz można by uznać za skromną i pospolitą, gdyby nie para 
zaskakująco pięknych, głębokich szarych oczu. Uśmiechał się 
z taką słodyczą, że trudno było nie odpowiedzieć mu uśmiechem. 

- Przykro mi, że poznajemy się w takich okolicznościach. Isis 

mówiła mi, że jest pani bardzo silną i przedsiębiorczą duszą. 
Widzę, że miała rację, zresztą jak zawsze. 

Eve zamrugała, słysząc jego głos. Był to głęboki ciepły baryton, 

o którym marzy każdy śpiewak operowy. W żaden sposób nie 
pasował do jego wyglądu. 

- Muszę z wami jak najszybciej porozmawiać. - Rozejrzała się, 

zastanawiając się, czy mogą wymknąć się niepostrzeżenie. Uznała, 
że wypada jeszcze poczekać. - To Roarke, mój mąż. 

- My się znamy. Spotkaliśmy się już kiedyś - rzuciła Isis, 

wyciągając dłoń. 

159 

J.D. ROBB 

-

 Naprawdę? Kiedy? - zapytał z uprzejmym zainteresowaniem 

Roarke. - Nigdy nie zapominam spotkania z piękną kobietą. 

- W innym miejscu, innym czasie. - Nie spuszczała z niego 

wzroku. - W innym życiu. Uratował mi je pan raz. 

- Postąpiłem słusznie. 
- Tak i bardzo wspaniałomyślnie. Być może pewnego dnia 

odwiedzi pan powtórnie hrabstwo Cork i kiedy zobaczy pan kamyk 
tańczący samotnie na ugorze... przypomni pan sobie. - Zdjęła 
z szyi srebrny krzyżyk i podała go Roarke'owi. - Wtedy podarował 
mi pan talizman. Podobny do tego celtyckiego krzyżyka. Przypusz­

czam, że właśnie z tego powodu założyłam go dzisiaj. Żeby 
zamknąć koło. 

Poczuł zadziwiające ciepło promieniujące od krzyżyka i nagle 

coś poruszyło jego pamięcią, ale wrażenie minęło, nim zdążył je 
określić. 

- Dziękuję. - Wsunął podarunek do kieszeni. 
- Być może pewnego dnia będę miała okazję odwdzięczyć się 

panu. - Odwróciła się do Eve. - Jestem w każdej chwili gotowa 

do rozmowy. Co ty na to, Chas? 

- Oczywiście. Kiedy tylko będzie pani wygodnie, pani porucz­

nik. Może weźmie pani udział w naszej ceremonii? Bardzo byłoby 
nam miło. Jest takie małe i ciche miejsce, które, jeśli pogoda 

dopisze, doskonale nadaje się do przeprowadzenia ceremonii na 
powietrzu. Mam nadzieję, że pani... 

Przerwał, a jego wspaniałe oczy pociemniały. Zesztywniał 

i zrobił się czujny. 

- On nie jest jednym z nas - powiedział. 

Eve obejrzała się i zobaczyła mężczyznę w czarnym garniturze. 

Miał bladą twarz otoczoną kruczoczarnymi włosami. Sprawiał 
wrażenie chorego. Zmierzał w stronę trumny, ale kiedy dostrzegł 

stojącą przy niej grupę, obrócił się na pięcie i pospiesznie 
skierował się do wyjścia. 

- Sprawdzę go. 

160 

CZARNA CEREMONIA 

Roarke pobiegł za nią. 

- Razem go sprawdzimy. 
- Lepiej, żebyś został w środku. 
- Zostanę z tobą. 

Rzuciła mu gniewne spojrzenie. 
- Nie przeszkadzaj mi w pracy. 
- Gdzieżbym śmiał. 
Mężczyzna biegł do drzwi, ale Eve go dopadła. Wzdrygnął się, 

kiedy dotknęła jego ramienia. 

- Co? Czego pani chce? - Okręcił i pchnął drzwi. Wybiegł na 

zlaną deszczem ulicę. - Nic złego nie zrobiłem. 

- Nie? Jak na niewinnego wygląda bardzo podejrzanie, zgodzisz 

się Roarke? - Eve wzmocniła uścisk na ramieniu nieznajomego. -
Proszę mi pokazać dokumenty. 

- Nie muszę pani niczego pokazywać. 
- To nie jest konieczne - spokojnie wtrącił Roarke. - Thomas 

Wineburg, zgadza się? Z Wineburg Financial. Przyłapałaś niezły 
charakterek. To bankier, trzecie pokolenie. A może czwarte? 

- Piąte - poprawił Wineburg, patrząc z góry na coś, co jego 

rodzina nazwałaby świeżą i niezbyt uczciwie zarobioną gotówką. -
I nie zrobiłem nic, co dawałoby podstawy, żeby legitymował mnie 
policjant albo finansowy oszust. 

- Ja jestem policjantką- stwierdziła Eve, zerkając na męża-

a więc ty musisz być oszustem. 

- Po prostu jest wściekły, bo nie korzystam z usług jego banku -

wyjaśnił Roarke z cwanym uśmieszkiem. - Prawda, Tommy? 

- Nie mam panu nic do powiedzenia. 
- W takim razie proszę porozmawiać ze mną. Dlaczego tak się 

pan spieszy? 

- Mam... mam spotkanie, o którym zapomniałem. Już jestem 

spóźniony. 

- A więc kilka minut niczego nie zmieni. Czy jest pan 

przyjacielem rodziny zmarłej? 

161 

J.D. ROBB 

-

 Nie. 

- Rozumiem. Lubi pan spędzać deszczowe wieczory na po­

grzebach? Słyszałam, że to nowa moda samotnych. 

- Ja... ja pomyliłem adres. 
- Nie sądzę. Po co pan przyszedł? Kogo chciał pan zobaczyć? 
- Ja... - Otworzył szeroko oczy na widok Isis i Chasa. -

Trzymajcie się ode mnie z daleka. 

- Przepraszam, Dallas. Martwiliśmy się o panią. - Isis zwróciła 

egzotyczne oczy na Wineburga. - Ma pan ciemną i gęstą aurę. 
Bawi się pan czymś, w co pan nie do końca wierzy. Bawi się pan 
mocą której pan nie rozumie. Jeśli nie zmieni pan drogi, grozi 
panu nieszczęście. 

- Zostaw mnie w spokoju. - Zaczął się wyrywać. 
- Ona nie chce pana skrzywdzić. Co pan wie na temat śmierci 

Alice? 

- Ja nic nie wiem. - Jego głos stał się piskliwy. - Nie wiem 

nic o niczym. Pomyliłem adres. Jestem umówiony na spotkanie. 
Nie macie prawa mnie zatrzymywać. 

Rzeczywiście nie miała takiego prawa, ale mogła go nieźle 

postraszyć. 

- Mogę zabrać pana na komendę i tam przesłuchać. Czy to nie 

byłoby zabawne? 

- Niczego nie zrobiłem. - Ku zaskoczeniu Eve, która przy­

glądała mu się z niesmakiem, zaczął łkać jak dziecko. - Musicie 
mnie puścić. Nie brałem w tym udziału. 

- Udziału w czym? 
- To był tylko seks. To wszystko. Nie wiedziałem, że ktoś 

zginie. Krew była wszędzie. Dobry Boże. Nie wiedziałem. 

- Gdzie? Co pan widział? 
Nadal płakał, ale gdy Eve popuściła nieco uścisk, pchnął ją 

łokciem w brzuch, tak że runęła na Roarke'a i razem z nim na 

chodnik. Rzucił się do ucieczki. 

Eve natychmiast się poderwała i pobiegła za nim. 

162 

CZARNA CEREMONIA 

Sukinsyn. Uderzył ją tak mocno, że brakowało jej tchu i nie 

mogła krzyknąć, żeby się zatrzymał. 

Sięgnęła po broń, lecz w chwili gdy wpadł do podziemnego 

garażu, zaraz zniknął między samochodami. 

- Cholera. - Tyle tylko mogła z siebie wydusić. Potem warknęła 

do męża: - Zjeżdżaj stąd. On prawdopodobnie nie jest uzbrojony, 
ale ty z pewnością. Jeśli chcesz mi pomóc, zadzwoń po pomoc. 

- Jeszcze nie nadszedł taki dzień, żeby jakiś bankierzyna rzucił 

mnie na tyłek i za to nie zapłacił. - Okręcił się gwałtownie 
i zostawił ją, słysząc, jak nadal przeklina. 

Uciekinier mógł się skryć wszędzie. Eve, ufając instynktowi, 

skręciła w lewo. 

- Wineburg, może pan sobie tylko tym zaszkodzić. Ma pan 

teraz na koncie napad na policjanta. Wychodź pan, żebym nie 
musiała pana sama dopaść. 

Skakała pochylona między samochodami, zaglądała pod nie 

i biegła dalej. 

- Roarke, zatrzymaj się na moment, bo nic nie słyszę. 
Na chwilę zapanowała cisza. Doszedł ją odgłos kroków z lewej 

strony. Biegnie na wyższy poziom. Chce się tam ukryć, pomyślała. 
Wskoczyła na rampę, trzymając broń gotową do strzału. Usłyszała 
kroki za sobą. 

- Powinnam była wiedzieć, że to ty - powiedziała, kiedy mąż 

przemknął obok niej. Ruszyła za nim. - Biegnie na górę -
rzuciła. - Cały czas. W końcu wpadnie w pułapkę, a wystarczyłoby, 
żeby się położył i nikt by go nie znalazł. 

- Jest przestraszony. Ludzie, kiedy się czegoś boją, uciekają 

przynajmniej niektórzy. - Zerknął na Eve i ogarnęła go nagła 

i niezrozumiała radość z tego, że tak biegną ramię przy ramieniu. 

Nagle zrobiło się cicho. Eve złapała męża za ramię, zmuszając 

go, by stanął. Wstrzymała oddech i natężyła słuch. 

- Co to jest? - zapytała szeptem? - Co to za dźwięk, do cholery? 
- Śpiew. 

163 

J.D. ROBB 

Serce podskoczyło jej do gardła. 

- Jezu Chryste. - Rzuciła się do szaleńczego biegu, ale w tej 

chwili powietrze rozdarł okrzyk przerażenia. Wydawał się trwać 
wiecznie, wysoki, nieludzki, straszny. Potem nagle ustał. Wyciąg­

nęła nadajnik nie przestając biec. - Potrzebne wsparcie. Potrzebne 
wsparcie w garażu podziemnym przy Czterdziestej Dziewiątej 

i Drugiej. Porucznik Eve Dallas w pościgu za... o Boże, niech to 

diabli! 

- Komisariat do porucznik Dallas, proszę powtórzyć. 
Nie chciała przyglądać się ciału leżącemu w kałuży krwi na 

cementowej posadzce. Jedno spojrzenie na wybałuszone przera­
żeniem oczy i nóż z rzeźbionym trzonkiem tkwiący w sercu 
wystarczyło, by stwierdzić zgon. 

Wineburg pobiegł w złym kierunku. 
- Potrzebuję ekipę, natychmiast. Mam tu zabójstwo. Przestępca 

lub przestępcy prawdopodobnie nadal znajdują się w pobliżu. 
Proszę przysłać radiowozy do zablokowania terenu. Przyślijcie też 

torbę z narzędziami i moją asystentkę. 

- Zgłoszenie przyjęte. Radiowozy sąjuż w drodze. Wyłączamy 

się. 

- Muszę się rozejrzeć - powiedziała do Roarke'a. 
- Rozumiem. 

- Zostań przy ciele. 

Spojrzał na Wineburga i poczuł cień litości. 

- On się już nigdzie nie wybiera. 

- Musisz tu zostać - powtórzyła. - Gdyby tędy wracali, nie 

zgrywaj bohatera. 

Skinął głową. 

- Ty też nie. 

Rzuciła ostatnie spojrzenie na ciało. 
- Cholera - warknęła przygnębionym głosem. - Gdybym moc­

niej go trzymała. 

Ruszyła wolno, obserwując samochody i przeszukując zakamarki. 

164 

CZARNA CEREMONIA 

vJ uż wcześniej widział Eve przy pracy. Podziwiał jej efektywne 

i skoncentrowane ruchy. Często też zastanawiał się nad jej rutyną 
i jak jej się udaje pohamować emocje podczas oględzin zwłok. 

Nigdy jej o to nie pytał i chyba raczej tego nie uczyni. 

Patrzył, jak wydaje rozkazy Peabody, jak wbija palec w pierś 

jakiegoś policjanta, zielonodzioba, który coś spaprał. Każe mu 

odejść, bo chłopak mdleje na widok trupa. 

Niektórzy z nich nigdy nie nauczą się znosić widoku krwi 

i zapachu ciała, które rozluźnia się po śmierci. 

Światła reflektorów bezlitośnie oblewały miejsce mordu. Rana 

w sercu krwawiła obficie. Gdyby Eve ubrała się na pogrzeb 
w elegancki kostium, teraz z pewnością by tego żałowała. Zdzierając 
pończochy, klęczała obok zmarłego, próbując usunąć nóż z jego piersi. 

Zapieczętowała go i oddała do analizy, ale Roarke już wcześniej 

zdążył się mu przyjrzeć. Miał ciemnobrązowy, prawdopodobnie 
rogowy trzonek. Bardzo przypominał nóż użyty w poprzednim 
morderstwie. Athame. Narzędzie rytualne. 

- Kiepska sprawa. 
Roarke chrząknął potakująco do zbliżającego się Feeneya. 

Policjant jakoś niewyraźnie wyglądał. Eve miała rację, że się 
o niego martwi. 

- Wiesz coś na ten temat? Nie powiedzieli mi nic więcej oprócz 

tego, że Dallas rozmawiała z nim na zewnątrz. Uciekł i skończył 
martwy. 

- Tak mniej więcej było. Facet był czymś zdenerwowany, 

najwyraźniej nie bez powodu. - Roarke odsunął się od ciała. -
Mam nadzieję, że przyjmiesz ofertę Eve i wyjedziesz do Meksyku. 

- Porozmawiam o tym z żoną. Dziękuję. - Wzruszył ramiona­

mi. - Wygląda na to, że mnie tu nie potrzebują. Wracam do 

domu. - Ale stał w miejscu jeszcze kilka minut. W jego oczach 
za zmęczeniem czaiła się policyjna podejrzliwość. - Ciekawe. 
Ciągle kogoś zarzynają. Truposzczak pod twoim domem też 
zaliczył takim dziwnym nożem, prawda? 

165 

J.D. ROBB 

-

 Tamten miał czarną rękojeść. Chyba z jakiegoś metalu. 

- Tak, no cóż... - Pohuśtał się na obcasach. - Lepiej już pójdę. 

Ruszył w stronę Eve, uważając, by nie pobrudzić odświętnych 

butów. Spojrzała w górę, wycierając umazane krwią ręce w ręcznik. 
Popatrzyła za nim, jak odchodzi. 

Wstała. 
- Zapakujcie to - rozkazała i podeszła do męża. - Jadę do biura 

napisać raport, póki mam wszystko świeżo w pamięci. 

- W porządku. - Wziął ją za rękę. 
- Nie. Ty powinieneś wracać do domu. Pojadę z kimś z ze­

społu. 

- Zawiozę cię. 
- Peabody... 
- Peabody zabierze się z kimś innym. - Wiedział, że żona 

potrzebuje kilku minut odprężenia. Nacisnął przycisk na nadgarstku, 
by dać znać swojemu kierowcy. 

- Będę się głupio czuła, podjeżdżając pod centralę limuzyną-

wymamrotała. 

- Naprawdę? Ja nie. - Wyprowadził ją z garażu do drzwi domu 

pogrzebowego. Limuzyna podpłynęła pod krawężnik. - Złapiesz 
oddech - zasugerował, kiedy usiadła obok niego - a ja napiję się 
kieliszek brandy. - Sięgnął po kryształową karafkę, a dla Eve 
zaprogramował kawę. 

- No cóż, skoro tu jesteśmy, możesz mi powiedzieć, co wiesz 

o Wineburgu. 

- To jeden z tych irytujących i rozpieszczonych bogaczy. 

Odebrała kawę podaną w filiżance z delikatnej chińskiej 

porcelany. Obrzuciła długim i chłodnym spojrzeniem męża, 
kieliszek brandy w jego dłoni i pluszowe wnętrze limuzyny. 

- Ty też jesteś bogaty. 
- Tak - potwierdził z uśmiechem. - Ale czy rozpieszczony? 

Z pewnością nie. - Nie przestawał się uśmiechać. - Dlatego też 
nie jestem irytujący. 

166 

CZARNA CEREMONIA 

- Tak sądzisz? - Kawa przyspieszyła krążenie. - A więc był 

bankierem. Zarządzał Wineburg Financial. 

- Raczej wątpliwe. Jego ojciec nadal dobrze się trzyma. 

Wineburg młodszy to płotka, sługus. Typ, któremu się daje 
pracochłonne zajęcia, nic nie znaczące tytuły i ogromne biuro. 
Taki bogaty pozorant z cotygodniowymi wizytami u kosmetyczki. 

- W porządku, nie lubiłeś go. 
- Przede wszystkim go nie znałem. - Upił brandy. - Nie 

prowadzę z Wineburgami żadnych interesów. Na początku mojej... 
kariery potrzebowałem wsparcia dla kilku projektów. Oczywiście 
legalnych - dodał, widząc podejrzliwe spojrzenie żony. - Nie 
wpuścili mnie nawet za próg. Nie pasowałem do poziomu ich 
klienteli. Poszedłem gdzie indziej, dostałem kredyt i zarobiłem 
kupę szmalu. Wineburgowie się wściekli. 

- A więc jest to instytucja konserwatywna, o ustalonej reputacji, 

prowadzona przez rodzinę. 

- Dokładnie. 
- Gdyby się okazało, że syn głównego właściciela należy do 

sekty satanistycznej, firmie by się to nie spodobało. 

- Cały zarząd dostałby zawału. Wywaliliby Wineburga na zbity 

tyłek, nie patrząc na to, że należy do rodziny. 

- Nie wyglądał na osobę, która chciałaby tak ryzykować, ale 

nigdy nic nie wiadomo. Mówił coś o seksie. Może był jednym 
z tych, którzy zgwałcili Alice. Przyszedł na pogrzeb, bo albo czuł 

się winny, albo przygnała go ciekawość. Jedno jest pewne, był 

przestraszony. On coś wiedział, Roarke. Był świadkiem morder­
stwa. Jestem pewna. Gdybym go dopadła, wyciągnęłabym to 
z niego. Złamałabym go w dziesięć minut. 

- Najwyraźniej nie tylko ty tak sądziłaś. 
- Tam był ktoś jeszcze. Obserwował Wineburga i pogrzeb. 
- Albo ciebie - zakończył Roarke. - To bardziej prawdo­

podobne. 

- Mam nadzieję, że dalej mnie obserwują bo zamierzam już 

167 

J.D. ROBB 

niedługo odwrócić się i odgryźć im gardła. - Limuzyna podjechała 
pod centralę. Eve wysiadła z samochodu nieco speszona. Miała 
nadzieję, że w pobliżu nie kręci się żaden kolega. Śmialiby się 

z niej tygodniami. - Zobaczymy się w domu za kilka godzin. 

- Zaczekam tutaj. 
- Nie bądź śmieszny. Jedź do domu. 
Roarke po prostu oparł się o siedzenie i nakazał komputerowi 

wyświetlić ostatnie notowania giełdowe. 

- Zaczekam - powtórzył i nalał sobie następną brandy. 
- Uparty osioł - mruknęła i skrzywiła się, słysząc, że ktoś j ą woła. 
- Hej, Dallas, idziesz do pracy razem z bracią robotniczą? 

- Możesz mnie ugryźć, Carter- mruknęła i szybka wpadła 

w drzwi wejściowe, aby radosny śmiech policjantów nie zmusił 

jej do rozbicia kilku twarzy. 

W róciła po godzinie, zmęczona i tryskająca gniewem. 

- Carter rozgłosił po całej centrali, że mój książę oczekuje na 

mnie w karecie. Co za idiota. Nie wiem, czy walnąć jego, czy ciebie. 

- Jego - poradził Roarke i objął ją ramieniem. Skończył już 

pracę i oglądał właśnie stary film na wideo. 

Eve wyczuła aromat drogiego tytoniu. Chciałaby powiedzieć, 

że ją to irytuje, ale zapach działał uspokajająco, tak jak ramię 
męża i czarno-biały film. 

- Co to? 
- Bogart i Bacall. Ich pierwszy wspólny film. Bacall miała 

wtedy dziewiętnaście lat, jak sądzę. 

- Fajny - powiedziała wyciągając przed siebie nogi. 
- To dobry film. Musimy go kiedyś obejrzeć w całości. Jest 

pani spięta, pani porucznik. 

- Może masz rację. 
- Trzeba coś na to zaradzić. - Pochylił się i nalał do kieliszka 

jasny płyn. - Wypij. 

168 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Co to jest? 

- Tylko wino. 

Pociągnęła podejrzliwie nosem, z nadzieją, że mąż nie dosypał 

niczego do alkoholu. 

- Chcę jeszcze trochę popracować po przyjeździe do domu. 

Muszę mieć wolną głowę. 

- Od czasu do czasu należy się wyłączyć. Rozluźnij się. 

Będziesz miała wolną głowę jutro rano. 

Racja. Zebrała tyle informacji, że wszystko jej się mieszało. 

Cztery trupy, a śledztwo stoi w miejscu. Może jeśli przez kilka 
godzin zajmie się czymś innym, zobaczy wszystko jaśniej. 

- Ktokolwiek zabił Wineburga, zrobił to szybko i profesjonalnie. 

Zaoszczędził sobie rozlewu krwi i bałaganu, uderzając w serce. 
Nie tak jak w przypadku Lobara. 

- Uhu. - Roarke zaczął masować jej kark. 
- Razem biegliśmy za Wineburgiem. Byliśmy tuż za nim. Ten, 

kto go zabił, zrobił to naprawdę szybko. No cóż, nie ma 
Wineburga, ale są inni. Muszę zdobyć listę członków kościoła 

Seliny. - Upiła łyk wina. - O czym rozmawiałeś z Feeneyem? 

- O Meksyku. Przestań się martwić. 
- Dobrze, już dobrze. - Oparła głowę o fotel i zamknęła oczy 

na, jak się jej wydawało, kilka sekund. Ale kiedy je znowu 
otworzyła przejeżdżali przez bramę domu. - Zasnęłam? 

- Na jakieś pięć minut. 
- To przez wino, prawda? » > 
- Oczywiście. Następny punkt programu to gorąca kąpiel. 
- Wykluczone, bo... - Zamilkła i zastanowiła się. - W zasadzie 

brzmi zachęcająco. 

Dziesięć minut później, kiedy woda zbierała się w wannie, Eve 

nie miała już żadnych wątpliwości, że kąpiel była doskonałym 
pomysłem. Zdziwiła się, widząc, że Roarke także się rozbiera. 

- Dla kogo ta kąpiel, dla mnie czy dla ciebie? 
- Dla nas. - Pospieszył ją klepnięciem w pośladek. 

169 

J.D. ROBB 

- Wspaniale. W takim razie pozwolę ci opowiedzieć, jak się 

ratuje życie pięknej kobiecie. 

- Hm. - Wszedł do spienionej wody. - Nie możesz mnie winić 

za czyny, które popełniłem w poprzednim wcieleniu. - Podał jej 
następny kieliszek wina. - Zgadzasz się? 

- No nie wiem. Niektóre religie mówią o złej karmie, którą 

należy odpokutować. - Wzięła kieliszek i zanurzyła się w kąpieli 
z westchnieniem ulgi. - Sądzisz, że byliście kochankami? 

Milcząc, gładził nogę żony. 
- Jeśli wtedy wyglądała tak jak teraz, to mam nadzieję, że 

byliśmy. 

Skrzywiła się z kpiącym uśmiechem. 

- Tak, założę się, że poleciałbyś na tę egzotyczną piękność. -

Wzruszywszy ramionami, bawiła się kieliszkiem. - Wiele osób 
twierdzi, że żeniąc się ze mną bardzo obniżyłeś loty. 

- Wiele osób? 
Wypiła do końca wino. 
- Jasne. Dostaję dreszczy, kiedy mamy się spotkać z tymi 

twoimi bogatymi partnerami w interesach. Nie winię ich za to, że 

się dziwią, co cię opętało. Nie mam ani dorodnych kształtów, ani 
egzotycznej urody. 

- Nie. Za to jesteś szczupła, zwinna i silna. 

Poczuła się skrępowana tym wyznaniem. 
- Dziwi mnie, że się przejmujesz zdaniem moich znajomych 

o tobie lub o mnie. 

- Nie przejmuję się. Tak tylko o tym wspomniałam. Wino 

rozwiązało mi język - powiedziała, żałując, że zaczęła ten temat. 

- Irytujesz mnie, Eve. - Jego głos zabrzmiał złowieszczo 

chłodno, jak ostrzeżenie. - Krytykujesz mój gust, 

- Zapomnij o tym. - Zanurzyła się w wodzie, ale zaraz 

podskoczyła, czując jego dłonie na biodrach. - Hej, co robisz? 

Chcesz mnie utopić? - Strzepnęła wodę z twarzy i zobaczyła, że 
Roarke naprawdę jest zły. - Słuchaj... 

770 

CZARNA CEREMONIA 

- Nie, to ty słuchaj. Albo lepiej... - Wbił się w jej usta 

z pożądaniem. - Trochę wcześniej, niż zamierzałem, przejdziemy 

do trzeciego punktu programu. - Pozwolił jej złapać powietrze. -

I udowodnię ci, dlaczego jesteśmy na tym samym poziomie, pani 

porucznik. Nie popełniam błędów. 

Rzuciła mu gniewne spojrzenie. 
- Twoje aroganckie zachowanie na mnie nie działa. Już ci 

mówiłam, że to przez wino. 

- Nie będziesz mogła zwalić na wino tego, co z tobą zrobię -

zapowiedział, kładąc dłonie na wewnętrznej stronie jej ud. - Nie 

będziesz mówiła o winie, kiedy doprowadzę cię do szaleństwa. 

- Nie uda ci się. - Ale w tej chwili przeszył ją spazm. - Nie 

mogę oddychać, kiedy tak robisz. 

- Więc nie oddychaj. - Uniósł ją, tak że jej piersi znalazły się 

nad wodą. Zanurzył się i złapał zębami jej wargi sromowe. -

Wezmę cię, a ty mi na to pozwolisz. 

- Nie chcę być wzięta, jeśli sama nie będę mogła wziąć. -

Czuła ogarniającą ją słabość. 

- Nie tym razem. - Zadziwiał ją nagłym pożądaniem. Chciał, 

żeby była uległa i otwarta. 

- Jak ty to robisz? - zapytała słabym głosem. 
Miał ochotę się roześmiać, ale pragnienie, by ją posiąść, mu 

nie pozwoliło. Wstał bez słowa i podniósł ją z wanny. 

- Chcę cię w łóżku - powiedział. - Chcę, żebyś była mokra 

w środku i na zewnątrz. Chcę, żebyś drżała pod moim doty­

kiem. - Położył ją i przywarł ustami do jej szyi. - I chcę cię 

smakować. 

Czuła się, jakby była pijana i nie mogła się kontrolować. A on 

się spieszył, wygłodniały. Nie podążała za nim równie szybko. 

Nagle jej ciało zesztywniało i z głośnym krzykiem osiągnęła 

gwałtowny orgazm. 

Wziął to, co chciał. Wszystko. 
Kiedy pragnienie, by znaleźć się w jej wnętrzu, stało się nie do 

171 

J.D. ROBB 

zniesienia, rozsunął jej nogi i wbił się w nią jednym brutalnym 
ruchem. 

Całując piersi, czuł dzikie bicie jej serca. Znowu zaczynała 

dochodzić do orgazmu, owijając się wokół niego jak rozgrzane 

żelazo. Odsunął się. 

- Spójrz na mnie. - Wygiął jej plecy, patrząc, jak drga jej ciało, 

a biodra poruszają się rytmicznie. - Spójrz na mnie, Eve. -
Przesunął dłonie po jej ciele, pieszcząc każdy jego centymetr. 

Wchodząc w nią powoli, oddychał urywanie. Tracił nad sobą 

kontrolę. 

Otworzyła oczy, zamglone i ciężkie od podniecenia, ale jednak 

patrzyła na niego. 

- Ty jesteś tąjedyną- powiedział i objął jąmocno - Tylko ty. 

Pocałował ją. 

W końcu zasnął pierwszy. Eve leżała w ciemności, przy­

słuchując się oddechowi męża, grzejąc swoje ciało jego ciepłem. 
Pogładziła go po włosach. 

- Kocham cię - wymamrotała. - Tak bardzo cię kocham, że to 

aż idiotyczne. 

Z westchnieniem zsunęła się niżej, zamknęła oczy i zmusiła 

umysł do wyciszenia. 

Roarke uśmiechnął się w ciemności. 
Nigdy nie zasypiał pierwszy. 

W swoim biurze wysoko nad miastem Roarke kończył 

ostatnie poranne zebranie. Wcześniej planował, że pojedzie do 
Rotterdamu, żeby osobiście podpisać umowę zamykającą nego­
cjacje z tamtejszą firmą, jednak zmienił zdanie i postanowił 
uczynić to holograficznie. Nie chciał oddalać się od domu. Od Eve. 

Siedział przy długim lśniącym stole konferencyjnym, a jego 

holograficzny sobowtór przy podobnym stole, tyle że za oceanem. 
Asystentka podawała mu dokumenty do zaakceptowania i pod­
pisania. Obok czekał tłumacz, gotowy przyjść z pomocą gdyby 
komputer nie dał sobie rady z przekładem. 

Resztę miejsc zajmowali członkowie zarządu ScanAir, a raczej 

ich odbicia. Ostatni rok był dla Roarke'a pomyślny, inaczej niż 
dla ScanAir, któremu nie wiodło się już od kilku lat. Wykupując 
firmę, Roarke wyrządzał im przysługę. 

Po kamiennych minach holograficznych postaci nie widać było 

jednak zadowolenia. 

Przedsiębiorstwo potrzebowało cięć w budżecie, a to oznaczało, 

że zmniejszą się uposażenia i dojdzie do zwolnień. Roarke już 
wybrał kilku pracowników chętnych do wyjazdu do Rotterdamu, 
by zaprowadzić tam porządek. 

Słuchając tłumaczonego przez komputer kontraktu, przyglądał 

się kontrahentom. Od czasu do czasu zwracał się do tłumacza 
z prośbą o wyjaśnienie subtelności składni. 

173 

12 

J.D. ROBB 

Znał na pamięć każde zdanie, każdą frazę umowy. Nie zamierzał 

zapłacić tyle, na ile liczyli. Z drugiej strony zarząd żywił nadzieję, 
że nie wyśledzi delikatnych - i dobrze ukrywanych - finansowych 

kłopotów. 

Nie dziwiło go ich postępowanie. Na ich miejscu działałby tak 

samo. Jednak miał zasadę zawsze wszystko dokładnie sprawdzać 
i dzięki temu nie dopuszczał do żadnej niejasności. 

Złożył podpis na każdej kopii, po czym podał kontrakt asystentce. 

Ta zapieczętowała dokumenty i umieściła w laserowym faksie. 
W kilka sekund znalazły się za oceanem i zostały podpisane przez 

drugą stronę. 

- Gratuluję emerytury, panie Vanderlay- uprzejmie zwrócił 

się do kontrahenta Roarke, kiedy odebrał odesłane i podpisane 
dokumenty. - Mam nadzieję, że zrobi pan z niej dobry użytek. 

W odpowiedzi otrzymał suche skinienie głowy i krótkie 

orzeczenie, po czym hologram znikł. 

Rozluźnił się, choć nadal odczuwał zdziwienie. 
- Zauważyłaś, Caro, że ludzie nie zawsze odpłacają się 

wdzięcznością za to, że daje im się pieniądze? 

Asystentka, zadbana kobieta o włosach w szokującym odcieniu bieli, 

wstała, zabierając ze sobą kontrakt wraz z zarejestrowanym na dysku 
przebiegiem transakcji, by go odłożyć do akt. Miała piękne nogi. 

- Będą jeszcze mniej wdzięczni, kiedy pod pana zarządem 

ScanAir stanie się dochodowe. Myślę, że nastąpi to w ciągu roku -

powiedziała. 

- Po dziesięciu miesiącach- sprostował i odwrócił się do 

tłumacza. - Dziękuję, Petrov. Twoja pomoc była nieoceniona jak 

zawsze. 

- Cała przyjemność po mojej stronie, sir. - Był to android 

stworzony przez należącą do Roarke'a firmę inżynieryjną. Szczupły 
i ubrany w dobrze skrojony czarny garnitur, miał w miarę 
atrakcyjną twarz i wyglądał na mężczyznę w średnim wieku, co 

skłaniało do zaufania. 

174 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Caro, następne spotkanie dopiero za godzinę. Muszę się zająć 

prywatną sprawą. 

- O pierwszej jest pan umówiony na lunch z przewodniczącym 

departamentu Sky Ways w sprawie przejęcia ScanAir. 

- Tutaj czy w mieście? 
- Tutaj, sir. Sam pan zatwierdził menu w zeszłym tygodniu. -

Uśmiechnęła się. - Przewidując pomyślne zakończenie negocjacji. 

- Tak, pamiętam. Zjawię się. - Przeszedł bocznymi drzwiami 

do swojego gabinetu. Zanim usiadł za biurkiem, włączył system 
zamków. Nie było to konieczne, bo Caro nigdy nie wchodziła bez 
zapowiedzenia, jednak wolał zachować ostrożność. Nikt nie 
powinien wiedzieć, co będzie tu teraz robił. Bezpiecznej byłoby 
w domu, ale brakowało mu czasu, żeby tam pojechać. 

Włączył urządzenie blokujące systemy namierzające Straży 

Informatycznej. Prawo krzywiło się na hackerów i nakładało na 
nich spore kary. 

- Komputer, dane na temat członków kościoła szatana, Nowy 

Jork, pod przewodnictwem Seliny Cross. 

Przetwarzanie... 

Dane są chronione ustawą o danych osobowych. Polecenie 

odrzucone. 

Uśmiechnął się. Lubił wyzwania. 
- Och, myślę, że potrafię cię przekonać. 
Zadowolony zdjął marynarkę, podciągnął rękawy i zabrał się 

do pracy. 

W centrum miasta Eve przechadzała się po gustownie 

urządzonym, stonowanym kolorystycznie gabinecie doktor Miry. 
Nigdy nie czuła się tu całkowicie zrelaksowana, ale szanowała 

175 

J.D. ROBB 

opinie terapeutki. Niedawno nawet zaufała jej w sprawach 
osobistych, oczywiście w stopniu, w jakim było to możliwe. 

Jednak dalej czuła się tu nieswojo. 

Mira wiedziała o niej więcej niż ktokolwiek. Chyba nawet 

więcej, niż sama Eve wiedziała o sobie. Rozmowa z kimś, kto 

zna ją na wylot, nie wpływała na nią uspokajająco. 

Ale nie przyszła tu ze swoimi prywatnymi problemami. Przyszła 

w sprawie morderstwa. 

Otworzyły się drzwi i stanęła w nich Mira. Uśmiechała się ciepło. 

Zawsze wygląda tak... doskonale, pomyślała Eve. Zadbana, 
uczesana, pewna siebie. Dzisiaj zamiast tradycyjnego kostiumu pani 

psycholog miała na sobie wąską pomarańczową sukienkę sięgaj ącą 
kolan, a na niej zapinany na jeden guzik płaszczyk tej samej długości 

co sukienka. Na nogach lśniły o cień ciemniejsze pantofle na 
cieniutkich obcasach, na których widok Eve natychmiast zadała 

sobie pytanie, jak to możliwe, że Mira potrafi się w nich poruszać. 

Na przywitanie objęła rękę Eve obydwiema dłońmi. 

- Dobrze cię widzieć w wojowniczym nastroju, Eve. Nie masz 

już kłopotów z kolanem? 

- Och. - Zmarszczyła czoło i spojrzała w dół, przypominając 

sobie o niedawnej kontuzji, która jej dokuczała przy ostatnim 
śledztwie. - Nie. Lekarze zrobili dobrą robotę. Już o nim zapom­
niałam. 

- To uboczne skutki twojej pracy. - Usiadła. - Uważam, że 

trochę to przypomina poród. 

- Co proszę? 
- Mówię o zdolności zapominania bólu, przez co możliwe jest 

powtórzenie sytuacji, o której wiemy, że może przynieść cierpienie. 

Zawsze twierdziłam, że kobiety mają predyspozycje do pracy jako 
policjantki lub lekarki, ponieważ posiadają wrodzoną odporność 

na stres. Usiądź. Zrobię ci herbatę, a ty mi powiesz, w czym mogę 

ci pomóc. 

- Dziękuję, że upchnęłaś mnie w grafiku. - Usiadła, ale kręciła 

776 

CZARNA CEREMONIA 

się niespokojnie na krześle. Ilekroć znajdowała się w tym pokoju, 
odnosiła wrażenie, że musi odsłonić duszę. - Chodzi o śledztwo, 
które prowadzę. Nie jestem w stanie podać ci wielu szczegółów, 
bo sprawa jest utajniona. 

- Rozumiem. - Mira zaprogramowała herbatę. - Powiedz tyle, 

ile możesz. 

- Interesuje mnie młoda kobieta, około osiemnastki, bardzo 

inteligentna, a także bardzo urocza. 

- To wiek poszukiwań. - Podała Eve parującą herbatę w chiń­

skiej porcelanie. 

- Pewnie tak. Ta dziewczyna ma rodzinę. Bliską, choć ojciec 

pozostaje z boku. Reszta rodziny jest dość rozległa: dziadkowie, 
kuzynowie, coś w tym stylu. Ona nie była, nie jest - poprawiła 
się - sama. 

Mira skinęła. Eve była sama, pomyślała. 

- Dziewczyna zainteresowała się starodawnymi religiami i kul­

turami, nawet je studiowała. W zeszłym roku na poważnie zajęła 
się okultyzmem. 

- Hm. To także raczej typowe. Młodzi często testują różne 

religie i wiary po to, by utrwalić i scementować własną. Okultyzm, 
ze swoją tajemniczością i możliwościami, jest bardzo atrakcyjny. 

- Zajęła się satanizmem. 
- Jako obserwator? 
Eve zmarszczyła czoło. Oczekiwała, że Mira okaże zaskoczenie 

lub brak akceptacji. Jednak pani doktor spokojnie sączyła herbatę, 
a z jej ust nie znikał łagodny uśmiech. 

- Jeśli chodzi ci o to, czy się w to bawiła, to uważam, że poszła 

głębiej. 

- Przeszła inicjację? 
- Nie wiem, czym można tak to określić. 
- Wprawdzie każda sekta ma inne zwyczaje, ale ostatecznie 

tak bardzo się od siebie nie różnią. Przeważnie na inicjację składa 
się okres oczekiwania, następnie odbywa się przyjęcie ślubów, 

177 

J.D. ROBB 

umieszczenie znaku na ciele, zwykle na genitaliach lub tuż obok 

nich. Do inicjacji dochodzi w czasie specjalnej ceremonii. Wy­
znawcy zbierają się wokół ołtarza, na którym najczęściej jest ktoś 

z członków, raczej kobieta. Wzywa się księcia piekieł, a inicjowany 
klęczy. Używana symbolika to: płomień, dym, dźwięk dzwonków, 
prochy ludzkie, najlepiej dziecka. Daje się im do picia wodę lub 

wino zmieszane z uryną, po czym najwyższy kapłan lub kapłanka 

naznaczają inicjowanego ceremonialnym nożem. 

- Athame. 
- Tak. - Uśmiechnęła się, jakby miała do czynienia z pojętnym 

uczniem.- Następnie, choć to zabronione, zostaje złożona ofiara 

z młodego kozła. Czasami jego krew mieszana jest z winem 

i podawana do wypicia. Potem jest czas na grupowe uprawianie 
seksu. Ołtarza mogą użyć wszyscy, a przynajmniej wielu. Jest to 
uważane za obowiązek, jak również za przyjemność. 

- Jakbyś tam była. 
- Nie, ale kiedyś pozwolono mi obserwować ceremonię sabatu. 

To było całkiem fascynujące przeżycie. 

- Chyba w to nie wierzysz? - Eve zdumiona, odstawiła na bok 

filiżankę. - Nie wierzysz w przywoływanie diabła? 

Mira uniosła wypielęgnowaną brew. 
- Wierzę w dobro i zło, Eve. Zarówno w moim zawodzie, jak 

i w twoim widzimy tak wiele ich przykładów, że nie wolno nam 

ich ignorować. 

- Ale czczenie diabła? 
- Ci, którzy postanawiają oprzeć swoje życie - a może lepiej 

powiedzieć dusze - na tej wierze, robią to zazwyczaj ze względu • 

na płynącą z jej zasad wolność i celebrację egoizmu. Jednych 
pociąga przyrzeczenie władzy. Jeszcze innych seks. 

To był tylko seks. Tak mówił Wineburg, zanim zginął, przy­

pomniała sobie Eve. 

- Twoja dziewczyna, Eve, została wciągnięta do sekty praw­

dopodobnie przez intelekt. Satanizm posiada wiekową tradycję 

178 

CZARNA CEREMONIA 

i jak większość pogańskich religii tępi chrześcijaństwo. Dlaczego 

przetrwał, a w niektórych kręgach nawet dobrze prosperuje, trudno 
powiedzieć. Jest naznaczony zaklęciami, grzechem i seksem. 

Satanistyczne ceremonie są tajemnicze i wyrafinowane. Zapewne 

dziewczyna zrobiła pierwszy krok z czystej ciekawości, a ponieważ 
pochodziła z kochającej się rodziny, zapragnęła odmiany. Zbun­
towała się. 

- Ceremonia, którą mi opisałaś, bardzo przypominała tę, 

o której mówiła ta dziewczyna. Ale to były początki, a w końcu 
okazało się, że została wykorzystana seksualnie. Była dziewicą 
i jak sądzę odurzyli ją narkotykami. 

- Rozumiem. Są sekty, które rezygnują z ustalonych zasad. 

Niektóre są bardzo niebezpieczne. 

- Doszło do tego, że miała zaniki pamięci, nie wiedziała, co 

się z nią dzieje, i stała się niemal służalczo oddana dwóm 
członkom sekty. Odsunęła się od rodziny i przerwała studia. 

Trwało to do chwili, gdy przypadkowo była świadkiem rytualnego 
morderstwa popełnionego na dziecku. 

- Ofiary z ludzi to pradawna praktyka. Oczywiście straszliwa. -

Mira upiła herbatę. - Jeśli w grę wchodziły narkotyki, możliwe, 
że się uzależniła i ci ludzi nią manipulowali. To by tłumaczyło 

zaniki pamięci. Jak rozumiem, morderstwo ją zaszokowało i zmu­
siło do oderwania się od kultu i jego rytuałów. 

- Była przerażona. Nie zwróciła się do rodziny, nie zgłosiła 

zabójstwa na policję. Uciekła cfo czarownicy. 

- Białej czarownicy? Wiccanki? 

Eve zacisnęła usta. 

- Zrobiła to, co jak sądzę, wymaga jej religia. Zaczęła palić 

białe świece zamiast czarnych. Przeżywała horror i twierdziła, że 

jeden z satanistów potrafi zmienić się w kruka. 

- Zmiana kształtów- rzuciła z zastanowieniem terapeutka. 

Wstała i zaprogramowała następną herbatę. - Interesujące. 

- Bała się, że ją zabiją i uważała, że zabili kogoś jej bliskiego, 

179 

J.D. ROBB 

chociaż jak na razie oficjalnie mówi się, że śmierć tej osoby 

nastąpiła z przyczyn naturalnych. Nie mam wątpliwości, że była 
torturowana psychicznie. Znalazłam dowody na to, że wykorzys­

tywano jej strach i zagubienie. Sądzę, że niektóre wywodziły się 

z jej poczucia winy i wstydu. 

- Może masz rację. Emocje wpływają na umysł. 
- Ale jak dalece? - zapytała Eve. - Do tego stopnia, że widziła 

rzeczy, które nie istnieją? Że uciekła przed czymś niewidocznym 

wprost pod koła nadjeżdżającego samochodu? 

Mira znowu usiadła. 

- A więc ona nie żyje. Przykro mi. Jesteś pewna, że uciekała 

przed iluzją? 

- Na miejscu wypadku znajdowała się funkcjonariuszka policji. 

Nikogo nie widziała. Oprócz- dodała Eve, krzywiąc usta-

czarnego kota. 

- Znany symbol. Wystarczył, by dziewczyna się załamała. 

Nawet jeśli kot został tam specjalnie podrzucony, nie będzie ci 

łatwo udowodnić zabójstwa. 

- Eksperymentowali z jej umysłem, narkotyzowali ją, praw­

dopodobnie hipnotyzowali. Zamęczali sztuczkami i wiadomościami 
nadawanymi przez wideofon. Do diabła, niech mi ktoś powie, że 

to nie było morderstwo. I ja to udowodnię. 

- Biorąc pod uwagę fakt, że obracasz się w sferze religii, 

a zwłaszcza religii, której istnienie nie jest przez społeczeństwo 

akceptowane, będziesz miała kłopoty ze skierowaniem sprawy 

do sądu. 

- Nie uciekam przed trudnościami. Za tym kultem kryją się źli 

ludzie. Podejrzewam, że w ostatnich dwóch tygodniach zabili już 

cztery osoby. 

- Cztery - zdziwiła się psychoterapeutka. - A ciało znalezione 

pod twoim domem? Szczegóły podawane przez media są bardzo 

skąpe. Czy to ma jakiś związek? 

- Tak. Zginął świeży adept sekty satanistycznej, któremu 

180 

CZARNA CEREMONIA 

poderżnięto gardło athame. Nóż był wbity w jego jądra razem 
z kartką potępiającą satanizm. Chłopak był przywiązany do 
odwróconego pentagramu. 

- Okaleczenie i morderstwo. - Mira zacisnęła usta. - Nie 

pasuje to do wiccanów. Przemoc jest sprzeczna z ich zasadami. 

- Ludzie nieustannie robią rzeczy sprzeczne z własnymi 

zasadami - niecierpliwie odparła Eve. - Jednak w tym wypadku 
podejrzewam kogoś z satanistów. Zeszłej nocy zginął następny 
mężczyzna. Także został ugodzony athame. Nie podaliśmy jeszcze 
wiadomości o zabójstwie do porannej prasy, ale znajdzie się 
w gazetach za kilka godzin. Byłam tam, ścigałam go i nie zdążyłam. 

- Został zabity bez rytualnej ceremonii? A w pobliżu znajdowała 

się policja? - Mira potrząsnęła głową. - Desperacki lub arogancki 

ruch. Jeśli morderstwo popełnili ci sami ludzie, wskazuje to na 
ich rosnącą pewność siebie. 

- A może na upodobanie do przelewania krwi. To mi zakrawa 

na uzależnienie. Chcę znać ludzi, którzy przewodzą takim kultom. 
Interesuje mnie kobieta z długą kartoteką, oskarżana o nielegalny 
seks i handel narkotykami. Jest biseksualna. Prowadzi prywatny 

klub i nie narzeka na brak pieniędzy. Jej partner to postawny 
mężczyzna, który jej usługuje. Lubi się pokazywać - dodała Eve, 
przypominając sobie sztuczkę z ogniem. - Twierdzi, że umie 
odczytywać przyszłość. Jest nerwowa i ma zmienne nastroje. 

- Przypuszczalnie jej podstawową słabością jest duma. Jeśli 

ma silną pozycję, zapewne z trudem przyjmuje brak szacunku. 
Czy umie czytać w myślach? 

- Pytasz poważnie? 
- Eve. - Mira westchnęła lekko. - Tego rodzaju zdolności są 

faktem naukowym. 

- Tak, tak. - Machnęła ręką. - Instytut Kańskiego. Mam całą 

dokumentację o pewnej wróżce białej magii, która się tam szkoliła. 
Podobno jest czysta. 

- A ty nie zgadzasz się z instytutem? 

181 

J.D. ROBB 

-

 Kryształowe kule i czytanie z ręki? Jesteś przecież na­

ukowcem. 

- To prawda i jako naukowiec przyznaję, że nauka zmienia 

się, im więcej dowiadujemy się o wszechświecie i jego mieszkań­
cach. Wielu poważanych naukowców wierzy w to, że rodzimy się 
z szóstym zmysłem. Niektórzy ludzie go rozwijają, inni blokują, 

jednak większość ma go w jakimś procencie. Mówię o instynkcie, 

przeczuciach, intuicji. Sama się na niej opierasz w swojej pracy. 

- Opieram się na dowodach i faktach. 
- Eve, posiadasz przeczucia. Potrafisz doskonale wykorzystać 

swoją intuicję. Podobnie Roarke. - Uśmiechnęła się, widząc 
zdumienie w oczach policjantki. - Człowiek nie dochodzi tak 
wysoko w tak młodym wieku bez pomocy instynktu, który mu 
podpowiada, kiedy i jaki ruch należy wykonać. Magia, jeśli wolisz 

użyć bardziej romantycznej nazwy, istnieje. 

- Twierdzisz, że wierzysz w czytanie w myślach i rzucanie 

uroków? 

- Mogę się domyślić, co dzieje się teraz w twojej głowie. -

Zachichotała Mira. - Myślisz, że mój wywód to stek bzdur. 

Eve nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. 
- Coś w tym rodzaju. 
- Pozwól, że coś ci powiem, ponieważ przypuszczam, że po 

to między innymi do mnie przyszłaś. Magia, czarna i biała, istnieje 
tak długo, jak długo istnieją ludzie. Magia daje władzę. A tam, 

gdzie jest władza, są zyski, ale też oszustwa i zbrodnie. To także 
leży w naturze człowieka. Nie możemy za pomocą nauki lub 
techniki zniszczyć zła bez unicestwienia dobra. Władza wymaga 

oprawy, tak jak wiara, dlatego też mamy ceremonie i rytuały. 
Potrzebujemy różnych struktur, które dają nam poczucie bez­
pieczeństwa i przynależności, a także, i owszem, potrzebujemy 
pewnej dozy tajemniczości. 

- Pani doktor, nie przeszkadzają mi ani ceremonie, ani rytuały, 

dopóki nie jest łamane prawo. 

182 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Zgadzam się. Z tym że prawo też jest ulotne. Zmienia się 

i adaptuje. 

- Morderstwo zawsze jest morderstwem. Czymkolwiek zostanie 

dokonane, kamieniem czy laserowym miotaczem. - Oczy Eve 
pociemniały i zapłonęły. - Lub za pomocą dymu i luster. Znajdę 

przestępcę i żadna magia świata mnie nie powstrzyma. 

- Nie. - Mira poczuła w żołądku ciche ćmienie strachu. - Nic 

cię nie powstrzyma, Eve, to prawda. Nie jesteś pozbawiona 
mocy. - Rozłożyła ręce. - Mogę zebrać dla ciebie więcej wiadomo­
ści na temat satanizmu i wierzeń Wicca, jeśli ci to pomoże. 

- Chcę wiedzieć, z czym mam do czynienia. Będę wdzięczna. 

Możesz mi przygotować opis typowego członka tych kultów? 

- Nie istnieje typowy członek, tak jak nie istnieje typowy katolik 

czy buddysta, ale postaram się spisać główne cechy osoby, którą 

pociąga okultyzm. Czy ta kobieta, wiccanka, też jest podejrzana? 

- Nie jest główną podejrzaną, chociaż chęć zemsty to silny 

motyw. Sądzę jednak, że raczej rzuciła na swoich wrogów klątwę. 

- Sprawdź paznokcie i włosy ofiar, także przyszłych. Mogą 

mieć ślady niedawnych nacięć. 

- Tak? Dobrze. - Wstała. - Dziękuję za pomoc. 
- Jutro dostarczę ci raport. 
- Wspaniale. - Ruszyła do wyjścia, ale się zatrzymała. -

Odniosłam wrażenie, że bardzo dużo wiesz na te tematy. Czy 

studiuje się je na psychiatrii? 

- Do pewnego stopnia. Ja miałam osobiste powody, żeby bliżej 

się im przyjrzeć. - Zacisnęła usta. - Moja córka jest wiccanka. 

Eve otworzyła usta. 

- Och! - Co, do cholery, powinna teraz powiedzieć. - Cóż, to 

wszystko wyjaśnia. - Zakłopotana wepchnęła ręce do kieszeni. -

Gdzieś tutaj? 

- Nie, mieszka w Nowym Orleanie. Czuje się tam swobodniej. 

Być może nie jestem do końca obiektywna, Eve, ale sama się 
przekonasz, że ta wiara jest piękna, bardzo ludzka i szczodra. 

183 

J.D. ROBB 

-

 Jasne. - Pchnęła drzwi. - Jestem zaproszona na ich spotkanie 

jutro wieczorem. 

- Musisz mi potem opowiedzieć o swoich wrażeniach. Jeśli 

będziesz miała pytania, moja córka z chęcią z tobą porozmawia. 

- Dam ci znać. - Idąc do windy, odetchnęła głośno. Córka Miry 

jest czarownicą myślała. To dopiero. 

W róciła do centrali po Peabody. Chciała z podwładną 

pojechać do mieszkania Wineburga, zobaczyć, jak żył, zajrzeć do 
jego osobistych notatek i akt. Przypuszczała, że trzymał gdzieś 

notes z nazwiskami i adresami. 

Dochodzeniówka już wcześniej sprawdziła mieszkanie, ale 

oczywiście jak zwykle niczego nie znaleziono. Miała nadzieję, że 

jej się powiedzie. 

Na korytarzu natknęła się na Peabody. 

- Spotkamy się w moim samochodzie za piętnaście minut. 

Teraz lecę przesłuchać wiadomości i zadzwonić w kilka miejsc. 

- Tak jest. Pani porucznik... 

- Później - rzuciła krótko Eve, mijając pospiesznie Peabody 

i ignorując jej skrzywioną twarz. 

- Feeney? - Czekał na nią w jej pokoju. Zdjęła kurtkę i rzuciła 

na krzesło. - A więc zdecydowałeś się na wyjazd do Meksyku. 
W sprawie szczegółów musisz zadzwonić do Roarke'a. Powinien 

teraz być... 

Zamilkła, bo Feeney wstał, przeszedł przez pokój i zamknął 

drzwi. Wyraz jego twarzy mówił wszystko. 

- Okłamałaś mnie. - W głosie mężczyzny słychać było ból 

i gniew. Jednak jego oczy pozostały chłodne. - Oszukałaś, a ja 
tak ci ufałem. Sprawdzałaś Franka za moimi plecami. 

Nie było sensu zaprzeczać i pytać, skąd się dowiedział. 

- Zaplanowano wewnętrzne śledztwo. Whitney chciał, żebym 

oczyściła Franka, i zrobiłam to. 

184 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Pocałuj mnie gdzieś. Jakie wewnętrzne śledztwo? Frank był 

czysty jak łza. 

- Wiem, Feeney. Ja... 
- Ale go sprawdzałaś. Dostałaś się do jego danych, i to 

beze mnie. 

- Tak miało być. 
- Gówno prawda. Ja cię szkoliłem. Nadal stałabyś na ulicy, 

gdyby nie ja. A ty mi wbijasz nóż w plecy? - Zrobił do niej krok 
z zaciśniętymi pięściami. 

Nawet chciała, żeby ich użył. 
- Masz otwarte akta Alice. Podejrzewasz zabójstwo. To była 

moja chrzestna córka i nie powiedziałaś mi, że być może ktoś ją 
zabił? Odsunęłaś mnie od dochodzenia, oszukujesz mnie. Patrzysz 
mi prosto w oczy i łżesz. 

Eve miała w żołądku kulę lodu. 
- Tak. 
- Podejrzewasz, że była narkotyzowana, zgwałcona i zamor­

dowana, i nie włączasz mnie do sprawy? 

Domyśliła się, że dostał się do zastrzeżonych informacji. Były 

zakodowane, ale dla niego nie stanowiło to przeszkody. Widocznie 
miał jakieś przeczucie. Zapewne zastanowiła go śmierć Wineburga. 

- Nie mogłam - odparła słabo. - Nawet gdybym nie miała 

takich rozkazów, i tak bym cię odsunęła. Byłeś za blisko związany 
ze zmarłą. Nie potrafiłbyś być obiektywny. 

- Co ty do cholery wiesz - wybuchnął i podniósł pięść. 

Tak, wolałaby, żeby ją uderzył. 
- Rozkazy? - ciągnął, mierząc ją pogardliwie. - Pieprzone 

rozkazy. To twój styl, Dallas? To przez nie traktujesz mnie jak 

jakiegoś pieprzonego nowicjusza? Zrób sobie wolne, Feeney. 

Pojedź do ładniutkiego domu mojego bogatego mężulka. - Zacisnął 
usta z kpiną. - To by ci odpowiadało, co? Pozbywasz się mnie, 
bo jestem w tej sprawie nieużyteczny? 

- Nie. Na Boga, Feeney... 

185 

J.D. ROBB 

-

 Chodziłem z tobą na akcje. - Nagle ściszył głos. - Ufałem 

ci. Nadstawiałem za ciebie karku. Ale z tym już koniec. Jesteś 
dobra, Dallas, ale zimna. Do diabła z tobą! 

Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, kiedy odchodził. 
- Dallas - do pokoju wpadła Peabody. - Nie mogłam... 

Eve przerwała jej, unosząc dłoń i odwracając się. Powoli 

dochodziła do siebie. Ale ból został. Nadal czuła zapach Feeneya, 
tej głupiej wody kolońskiej, którą kupowała mu żona. 

- Zbieraj się. Jedziemy przeszukać mieszkanie Wineburga. 

Peabody otworzyła usta, potem je zamknęła. Nawet jeśli 

wiedziała, co powiedzieć, nie była pewna, jak to zostanie przyjęte. 

- Tak jest. 

Eve odwróciła się. Jej oczy były puste i lodowate. 
- W takim razie chodźmy. 

13 

Do domu dotarła w ponurym nastroju. Mimo że wraz 

z Peabody przekopały mieszkanie Wineburga do góry nogami, 

niczego nie znalazły. Przez trzy godziny bezowocnie przeglądały 

szafy i szuflady, pliki w komputerze i odczytywały wiadomości 

na wideofonie. 

Wineburg był właścicielem około dwudziestu identycznych 

czarnych garniturów, kilku par butów tak wypucowanych, że 

można było się w nich przejrzeć, oraz kolekcji płyt kompaktowych 

ze straszliwie nudną muzyką. Chociaż udało jej się odkryć tajny 

sejf, to jego zawartość jej nie oszołomiła. Dwa tysiące w gotówce, 

następne dziesięć w kartach kredytowych i spora liczba porno­

graficznych filmów wideo, które mówiły wiele o właścicielu, ale 

nic o jego zabójcy. 

Wineburg nie prowadził dziennika, a jego notes zawierał 

jedynie daty i miejsca, bez opisów spotkań. Dokumenty dotyczące 

finansów były uporządkowane i dokładne, jak się można było 
spodziewać po bankierze. Pieczołowicie zapisywał wszystkie 

wydatki i dochody. Regularne wypłaty dużych sum co dwa 
miesiące z karty kredytowej, zmieniane na gotówkę przez okres 
dwóch lat, wyjaśniły Eve, dzięki czemu Selina może utrzymywać 
tak wysoki standard życia. Wypłaty te zapisane były pod rubryką 
wydatków osobistych. 

Wieczorne spotkania przez dwa lata, odbywające się także co 

187 

J.D. ROBB 

dwa miesiące, zgodne z datą wypłat, nie wystarczą na potwierdzenie 
związku Wineburga z kultem Seliny Cross. 

Nigdzie nie natknęła się na jej nazwisko. 

Wineburg był rozwodnikiem, nie miał dzieci, mieszkał sam. 
Eve zapukała do sąsiadów. Dowiedziała się od nich, że nie był 

towarzyskim typem. Rzadko kto go odwiedzał, a sąsiedzi albo 
rzeczywiście nie pamiętali, albo po prostu nie chcieli podać 
rysopisów gości. 

Opuściła mieszkanie z uczuciem niesmaku i frustracji. Nie 

miała wątpliwości, że Wineburg należał do sekty Seliny, za który 
to przywilej słono płacił, a w końcu oddał życie. Ale nie potrafiła 
tego udowodnić, poza tym jej myśli krążyły gdzieś indziej. 

Wracając do domu, odtwarzała w pamięci obraz zagniewanej 

twarzy Feeneya i jego gorzkie słowa. Wiedziała, że go zawiodła. 
Zdradziła. Usprawiedliwiła się, że jest policjantką i musiała 

słuchać rozkazów. Ale tak nie postępuje przyjaciółka, pomyślała, 
czując w skroniach bolesny ucisk. Wybrała pracę, a nie to, co 
podpowiadało serce. Nazwał ją zimną. I nie pomylił się. 

Kiedy otworzyła drzwi do holu, powitał ją kot owijający się jej 

o nogi. O mało co, a potknęłaby się o niego. Zaklęła pod nosem. 
Z bocznych drzwi wyszedł Summerset. 

- Roarke starał się z tobą skontaktować. 
- Tak? Byłam zajęta. - Odsunęła niecierpliwe Galahada. - Jest 

w domu? 

- Jeszcze nie. Możesz go złapać w biurze. 

- Porozmawiam z nim, kiedy wróci. - Potrzebowała drinka, 

mocnego i odurzającego. Uświadamiając sobie niebezpieczeń­

stwo i słabość takiego posunięcia, zamiast do salonu zwróciła 
się w przeciwną stronę. - Nie ma mnie dla nikogo innego. 
Rozumiesz? 

- Oczywiście - odparł sztywno służący. 

Kiedy znikła, pochylił się i wziął kota na ręce, po czym go 

pogłaskał. Nie zrobiłby tego nigdy w czyjejś obecności 

188 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Pani porucznik jest bardzo nieszczęśliwa - powiedział. -

Może powinniśmy gdzieś zadzwonić. 

Galahad zamruczał i wygiął się w łuk. Lubił kościste palce 

Summerseta. Wzajemna sympatia była ich wspólną małą tajemnicą. 

Eve byłaby tym zaskoczona, choć w tej chwili nie myślała ani 

o kocie, ani o służącym. Po schodach dotarła do bocznych drzwi, 
przeszła przez pomieszczenie z basenem i ogród do sali gimnas­
tycznej. Wiedziała, że wysiłek fizyczny pomaga zmniejszyć stres. 

Starając się o niczym nie myśleć, przebrała się w czarny kostium 

i wysokie trampki. Zaprogramowała ćwiczenia na całe ciało, każąc 
maszynie przeprowadzić ją przez serię wycieńczających przysia­
dów, pompek i podskoków. 

Była już nieźle spocona, kiedy postanowiła przełączyć komputer na 

aerobik. Zaczęła od szaleńczego biegu po wzniesieniach, równinie, po 
schodach. Ustawiła program na zmienną nawierzchnię od symulowa­
nego asfaltu, przez piasek i trawę. Nadal jednak czuła ucisk w żołądku. 

Możesz uciekać, powtarzała w duchu z otępieniem, ale się nie 

ukryjesz. Serce rozrywało jej pierś, kostium przesiąkł do cna 
potem. Nic nie pomagało. Zdecydowała się na rundę boksu. Nigdy 

jeszcze nie ćwiczyła z androidem. Był jedną z najnowszych 

zabawek Roarke'a. Średniej wagi i wzrostu, mocno umięśniony. 

Eve wystukała program na jego panelu sterowania. Rozległ się 

cichy szum, po czym maszyna przeszła w stan gotowości. Android 
otworzył oczy. Miały uprzejmy wyraz. 

- Masz ochotę na walkę? 
- Tak, koleś. 
- Boks, karate, taekwondo, kung-fu, styl uliczny. Dostępny jest 

także program samoobrony. Kontakt do wyboru. 

- Walka wręcz - zarządziła. - Pełen kontakt. 
- Rundy czasowe? 
- Nie, do diabła! Walczymy, aż jedno z nas znajdzie się na ziemi. 
- Przyjąłem. - Znowu cichy szum. - Oceniłem twoją wagę na 

około 55 kilogramów. Jeśli sobie życzysz, dam ci fory. 

189 

J.D. ROBB 

Wystrzeliła pięścią prosto w szczękę robota, aż odskoczyła mu 

głowa. 

- Masz swoje fory. Zabieraj się do walki. 
- Proszę bardzo. - Pochylił się i zaczął krążyć. - Nie za­

znaczyłaś, czy życzysz sobie dodatek wokalny. Obelgi, kpiny, 
wyzwiska... - Zachwiał się, kiedy jej noga wylądowała w jego 
trzewiach. - Pochwały lub okrzyki bólu. 

- Nacieraj, na rany boskie! 

Uczynił, jak kazała. Tak błyskawicznie i z taką siłą, że nieomal 

zwalił ją z nóg. To jej bardziej pasowało. Zrobiła obrót wokół 
własnej osi i uderzyła ramieniem. 

Zablokował jej następne uderzenie, przekręcił do siebie i zacisnął 

ramię na jej gardle. Eve rozstawiła szerzej nogi, wbiła w niego 
łokcie, po czym przerzuciła napastnika przez ramię. Podniósł się 
z ziemi, zanim zdążyła do niego doskoczyć. Miękka rękawica 
bokserska utkwiła w jej splocie słonecznym, wypychając z niej 

całe powietrze. Szybko zebrała siły i pochyliwszy się uderzyła 
w przeciwnika głową potem natychmiast z całej mocy przytrzas­
nęła mu stopę. 

Kiedy dziesięć minut później Roarke wszedł do sali gimnas­

tycznej, zobaczył żonę przelatującą w powietrzu i lądującą na 
macie. Zdziwiony i zaciekawiony, oparł się o framugę i patrzył. 
Nim zdążyła się podnieść, android znalazł się już na niej, więc 
pochwyciła go za kostkę, wykręciła z całej siły i pchnęła. W tej 

chwili jej umysł wypełniała ciemna pustka. Oddychała ciężko, 
czując w ustach metaliczny smak krwi. 

Rzuciła się na przeciwnika jak burza, zimna i nieustępliwa. 

Każde pchnięcie, uderzenie, kopnięcie, zadane lub otrzymane, 
budziło w niej lodowatą, prymitywną wściekłość. Jej oczy 
wypełniała teraz nienawiść, pięści bez litości waliły we wroga, 

spychając go do tyłu. 

Roarke zmarszczył czoło i wyprostował się. Oddech Eve 

zamienił się w rzężenie, ale nie rezygnowała. Kiedy android się 

190 

CZARNA CEREMONIA 

zachwiał, a potem opadł na kolana, przygotowała się do zadania 

śmiertelnego ciosu. 

- Zakończ program- zawołał Roarke, łapiąc napięte ramię 

Eve, nim zdążyła roztrzaskać chwiejącą się głowę robota. -

Zepsujesz go - powiedział miękko. - Nie jest zaprogramowany 

na zabijanie. 

Pochyliła się, opierając ręce na kolanach, żeby złapać powietrze. 

Jej umysł wypełniał gniew, czerwona wściekłość, musiała go 

oczyścić. 

- Przepraszam, poniosło mnie. - Spojrzała na klęczącego nadal 

androida, którego usta zwisały bezwładnie, a w oczach lśniła 

pustka. - Naprawię go. 

- Nie martw się o niego. - Chciał odwrócić jej twarz do siebie, 

ale się wyrwała i przeszła przez salę po ręcznik. - Jesteśmy 
w nastroju do walki, co? 

- Miałam ochotę coś rozwalić. 
- Przebrać się w strój?- Uśmiechał się lekko, dopóki nie 

zsunęła z twarzy ręcznika. Nie było już na niej wściekłości, tylko 
wyraz udręki. - O co chodzi, Eve? Co się stało? 

- Nic. Miałam po prostu ciężki dzień. - Odrzuciła ręcznik 

i sięgnęła po butelkę z wodą mineralną. - Niczego nie było 

w mieszkaniu Wineburga. Dochodzeniówka też nie znalazła 
niczego w garażu. Zresztą nie spodziewałam się, że coś znajdzie. 
Widziałam się z Mirą. Jej córka jest wiccanką, wyobrażasz sobie? 

A więc to nie z powodu pracy jest nieszczęśliwa, pomyślał. 
- No i co z tego? 
- To nie wystarczy? Trudno będzie uzyskać od Miry obiektywną 

analizę, skoro ma córkę zajmującą się rzucaniem zaklęć. Poza tym 
Peabody złapała katar. Jest tak zasmarkana, że muszę dwa razy 

powtarzać, żeby cokolwiek do niej dotarło. 

Zdawała sobie sprawę, że mówi za szybko. Słowa wypadały 

z jej ust, a ona nie mogła ich powstrzymać. 

- Żadna z niej pomoc, jeśli cały dzień tylko wyciera nos i kicha. 

191 

J.D. ROBB 

Media uczepiły się śmierci Wineburga i faktu, że ty i ja byliśmy 
na miejscu, kiedy go zabito. Mój wideofon przegrzał się od 
pieprzonych wiadomości. Przecieki są wszędzie. Pieprzone prze­

cieki. Feeney dowiedział się, że go oszukiwałam. 

Aha, pomyślał Roarke, w tym rzecz. 
- Napadł na ciebie? 
- A dlaczego miałby tego nie zrobić? - Jej głos stał się 

piskliwszy, bo starała się ukryć żal. - Ufał mi, a ja go okłamałam. 

Zełgałam prosto w twarz. 

- Miałaś jakiś wybór? 
- Zawsze jest wybór. - Zagryzła usta i ze wściekłością rzuciła 

do połowy pełną butelką, która rozbiła się o ścianę, rozbryzgując 
wszędzie bąbelki wody. - Zawsze jest - powtórzyła. - Ja doko­
nałam swojego. Wiedziałam, co czuł do Franka, do Alice. A jednak 
postanowiłam go odsunąć. Wykonywałam rozkazy. Byłam po­

słuszna. 

Czuła, że ból zalewa ją całą, że zaraz z niej wypłynie, jak woda 

z rozbitej butelki. Pragnęła go zahamować. 

- Miał rację. Jego zarzuty były słuszne. Wszystkie. Mogłam 

pogadać z nim nieoficjalnie. 

- Czy tak właśnie zostałaś wyszkolona? Czy on tak cię 

wyszkolił? 

- W tym rzecz - odparła gwałtownie. - On był moim na­

uczycielem. Jestem mu coś winna. Mogłam mu o wszystkim 
powiedzieć. 

- Nie - zaprzeczył Roarke i podszedł do żony. - Nie, nie mogłaś. 
- Mogłam - krzyknęła. - Powinnam. Żałuję, że tak się nie 

stało! - Zasłoniła twarz rękami. - O Boże, co ja mam teraz zrobić? 

Przytulił ją. Rzadko płakała; tylko w ostateczności, zazwyczaj 

ze wściekłości i poczucia niemocy. 

- Daj mu czas, Eve. Jest policjantem. Po części cię rozumie. 

Na resztę trzeba poczekać. 

- Nie. - Zacisnęła dłonie w pięści. - Sposób, w jaki na mnie 

192 

CZARNA CEREMONIA 

patrzył... Straciłam go, Roarke. Przysięgam, że wolałbym stracić 

odznakę. 

Poczekał, aż się wypłacze, aż jej ciało targane łkaniem, uspokoi 

się. Emocje ją rozsadzają myślał. Emocje, które przez całe życie 
spychała do wewnątrz, a które uwalniają się teraz ze zdwojoną siłą. 

- Do cholery - sapnęła. Bolała ją głowa, w gardle czuła ucisk. -

Nienawidzę płakać. Płacz na nic nie pomaga. 

- Pomaga bardziej, niż myślisz. - Pogłaskał ją po głowie, 

potem uniósł jej twarz. - Musisz zjeść coś konkretnego i dobrze 
się wyspać, żeby zebrać siły do dalszej pracy. 

- Jakiej pracy? 
- Masz zamknąć sprawę. Kiedy ją skończysz, będziesz mogła 

zostawić wszystko za sobą. 

- Tak. - Przycisnęła dłonie do gorących, mokrych policzków. -

Zamknąć sprawę. O to, do cholery, chodzi - wysyczała. 

- To sprawiedliwość. - Dotknął dołka w jej podbródku. -

Prawda? 

Podniosła na niego czerwone i spuchnięte oczy. 

- Już sama nie wiem. 

Nie chciała nic jeść, a on jej nie namawiał. Nieraz w życiu 

czuł się podle i wiedział, że jedzenie nie jest lekarstwem. 

Zastanawiał się, czy nie zmusić jej, żeby zażyła coś na uspokojenie. 
Ale wtedy następnego dnia będzie się czuła beznadziejnie. 
Zrezygnował z pomysłu. Ucieszył się, że postanowiła wcześniej 
się położyć. Sam musiał wracać do biura, więc wymówił się jakimś 
ważnym telefonem, na który czeka. 

Obserwował ją na monitorze z biura. Wierciła się i przewracała 

z boku na bok, ale wreszcie zasnęła. 

To, co miał do zrobienia, zajmie mu godzinę lub dwie. Wątpił, 

żeby do tego czasu Eve się przebudziła i go szukała. 

193 

J.D. ROBB 

Nigdy nie był u Feeneya. Budynek, w którym mieszkał 

policjant, był trochę zaniedbany, ale dobrze strzeżony i sprawiał 
wrażenie niepretensjonalnego. Roarke uznał, że pasuje do Feeneya. 
Ponieważ nie chciał ryzykować odmowy, ominął dzwonek domo­
fonu i system alarmowy. 

To znowu pasowało do niego. 
Przechodząc przez mały przedsionek, wyczuł słaby zapach 

niedawnej deratyzacji. Choć uznawał słuszność walki z insektami, 
nie podobał mu się ten odorek, wiec zanotował w pamięci, żeby 
coś z tym zrobić. 

W końcu jest właścicielem budynku. 
Wszedł do windy i poprosił o jazdę na trzecie piętro. Na korytarzu 

zwrócił uwagę na fakt, że należy wymienić wykładzinę. Oświetlenie 
nie wzbudziło jego zastrzeżeń, a lampki kontrolne kamer bezpieczeń­
stwa świadczyły o tym, że alarm działa jak należy. Ściany były czyste 
i na tyle grube, że nie przechodziły przez nie odgłosy z mieszkań. 

Słychać było jedynie przytłumioną muzykę, nagły wybuch 

śmiechu, ściskający za serce płacz dziecka. Zycie, pomyślał 
Roarke, przyjemne życie. Nacisnął na dzwonek przy drzwiach 
Feeneya i czekał. 

Najpierw usłyszał bzyczenie kamery, potem poirytowany głos 

w interkomie. 

- Czego chcesz, do diabła? Zrobiłeś sobie wycieczkę po 

slumsach? 

- Nie uważam, że ten budynek zasługuje na tę nazwę. 
- Każdy na nią zasługuje w porównaniu z miejscem, w którym 

mieszkasz. 

- Chcesz dyskutować o różnicach w naszych stylach życia 

przez drzwi, czy może wpuścisz mnie do środka? 

- Zapytałem, po co przyszedłeś. 
- Wiesz, dlaczego tu jestem. - Zrobił kpiącą minę, mając 

nadzieję, że jest wystarczająco obraźliwa. - Nie boisz się chyba 
ze mną rozmawiać, co, Feeney? 

194 

CZARNA CEREMONIA 

Policjant zareagował, tak jak Roarke się spodziewał. Otworzył 

drzwi i stanął w nich. Na twarzy miał wypisaną wściekłość, ciało 
gotowe do walki. 

- Nie wtrącaj się. To nie twój pieprzony interes. 
- Przeciwnie. - Nie ruszał się z miejsca, mówił spokojnie. -

To jest mój pieprzony interes. Ale nie sądzę, żeby twoi sąsiedzi 

byli nim zainteresowani. 

Zaciskając zęby, Feeney odsunął się od drzwi. 
- Wejdź, powiedz, co masz do powiedzenia i wynoś się, do 

diabła. 

- Czy twoja żona jest w domu? - zapytał Roarke, kiedy Feeney 

zatrzasnął z hukiem drzwi. 

- Ma dzisiaj jakieś babskie spotkanie- odpowiedział, po­

chylając głowę trochę jak rozjuszony byk gotowy do ataku. -
Chcesz mnie uderzyć? Proszę bardzo. Z przyjemnością przywalę 
ci w tę twoją piękną buźkę. 

- Jezu Chryste, ona jest taka sama jak ty. - Potrząsając głową 

Roarke przeszedł przez pokój. Przytulne mieszkanie, choć niezbyt 
czyste, notował w myślach. W telewizorze toczył się jakiś mecz. 
Głos był ściszony. - Jaki wynik? 

- Jankesi wygrywają. - Feeney przerwał, łapiąc się na tym, że 

zaraz zaproponuje gościowi piwo. - Powiedziała ci? Dopuściła 
cię do sprawy? 

- Nikt jej tego nie zakazał. Poza tym potrzebowała pomocy. 
Ja mogłem pomóc, myślał Feeney z gorzkim żalem. Poszukała 

pomocy u swojego bogatego mężusia, a nie u mnie, jej nauczyciela 

i partnera. Nie u człowieka, z którym pracowała ramię przy 
ramieniu przez dziesięć lat. 

- To nie zmienia faktu, że jesteś cywilem. - Jego zmęczone 

oczy zrobiły się posępne. - Nawet nie znałeś Franka. 

- Ja nie, ale Eve go znała i lubiła. 
- Pracowałem z Frankiem. Byliśmy przyjaciółmi. Rodziną. Nie 

powinna mnie odsunąć od sprawy. I to jej powiedziałem. 

195 

J.D. ROBB 

- Nie wątpię. - Roarke odwrócił się od telewizora i spojrzał 

Feeneyowi prosto w oczy. - Jednak złamałeś jej serce. 

- Trochę nią potrząsnąłem. - Podniósł na wpół opróżnioną 

butelkę piwa. Mimo wściekłości zdążył dostrzec załamanie 
w oczach Eve, ale postanowił się nie przejmować. - Przejdzie 

jej. - Upił spory łyk, wiedząc, że nic nie spłucze gorzkiego smaku 

w ustach. - Zakończy sprawę. Tylko już beze mnie. 

- Powiedziałem, że złamałeś jej serce. Mówię to poważnie. Jak 

długo ją znasz, Feeney? - Głos Roarke'a stwardniał, domagał się 
uwagi. -Dziesięć, jedenaście lat? Jak często widziałeś ją załamaną? 
Myślę, że wystarczy ci palców jednej ręki. Cóż, widziałem, jak 
się rozpada dziś wieczorem. - Nabrał powietrza. Nie mógł pozwolić 
sobie na gniew. - Jeśli chciałeś ją zmiażdżyć, udało ci się. 

- Usłyszała tylko, jak się rzeczy mają. To wszystko. - Nagle 

doznał pierwszego ukłucia wyrzutów sumienia i odstawił z trzas­
kiem butelkę. - Policjanci mają się wspierać, mają sobie ufać, 
inaczej to wszystko diabła warte. Kopała w aktach Franka. Mogła 
przyjść z tym do mnie. 

- Tak kazałeś jej postępować? - zaatakował Roarke. - Na taką 

policjantkę ją wyszkoliłeś? To nie ty dostałeś rozkazy od Whitneya, 
nie tobie zlecił rozwiązanie sprawy- nie pozwalał Feeneyowi 
dojść do głosu. - I nie ty cierpiałeś z tego powodu. 

- Nie. - Przelała się przez niego świeża fala urazy. - Nie ja. -

Usiadł i z rozmysłem podkręcił głos w telewizorze. Udawał, że 
przygląda się grze. 

Uparty, ciężko myślący irlandzki idiota, pomyślał Roarke, 

czując zarazem przypływ sympatii, jak i zniecierpliwienia. 

- Raz zrobiłeś mi przysługę - zaczął. - Było to, kiedy poznałem 

Eve. Zraniłem ją wtedy, ponieważ nie rozumiałem sytuacji, a ty 
mi ją wyjaśniłeś. Zamierzam oddać ci tę samą przysługę. 

- Nie chcę od ciebie żadnych przysług. 
- Dostaniesz ją i tak. - Usiadł w krześle. Sięgnął po prawie 

pustą butelkę piwa. - Co wiesz na temat jej ojca? 

196 

CZARNA CEREMONIA 

-  C o ? - Feeney spojrzał na gościa ze zdumieniem. - A co to 

ma do rzeczy? 

- Ano ma. Czy wiesz, że ojciec bił ją torturował i wielokrotnie 

gwałcił do czasu, aż skończyła osiem lat? 

Feeney zacisnął zęby i ściszył telewizor. Wiedział, że ośmioletnią 

Eve znaleziono na ulicy, pobitą pokaleczoną wykorzystaną 
seksualnie. Znalazł te informacje w jej aktach, gdyż nigdy nie 
zaczynał współpracy, jeśli wcześniej nie poznał oficjalnych danych 
przyszłego partnera. Ale nie wiedział, że te wszystkie okropności 
były dziełem jej ojca. Podejrzewał, ale nie wiedział. Poczuł kłucie 

w żołądku, zacisnął dłonie. 

- Przykro mi. Nigdy mi o tym nie mówiła. 
- Ona nie wszystko pamięta. A raczej nie chce pamiętać. Męczą 

ją nocne koszmary, straszliwe wspomnienia. 

- Nie powinieneś mi tego mówić. 
- Eve pewnie też by tak powiedziała, ale ja chcę ci to 

powiedzieć. Stała się tym, kim się stała, i ty jej w tym pomogłeś. 
Oddałaby za ciebie życie, wiesz o tym. 

- Policjanci nadstawiają za siebie karku. Taka praca. 
- Nie mówię o pracy. Ona cię kocha, choć niełatwo jej 

pokochać kogokolwiek. Nie umie kochać i nie umie tego 
pokazać. Zapewne na zawsze jakaś jej część pozostanie nieufna, 
gotowa na uderzenie. Przez ostatnie dziesięć lat to ty byłeś jej 
ojcem, Feeney. Ona nie zasługuje na to, żeby znowu ją odrzucić 
i złamać. 

Wstał i bez słowa opuścił mieszkanie. 
Feeney podniósł dłonie do twarzy, wsunął je we włosy, a potem 

opuścił bezwładnie na kolana. 

Była szósta piętnaście, kiedy Eve przekręciła się na bok 

i zamrugała, bo poraziło ją światło dochodzące z okna. Roarke 
nie lubił zasłoniętych okien. 

197 

J.D. ROBB 

Czuła, że ma ciężką głowę, i uznała, że to od nadmiaru snu. 

Postanowiła wstać. 

Zatrzymała ją dłoń męża. 
- Jeszcze nie - powiedział ochrypłym głosem. Nie otworzył 

oczu. 

- Już się rozbudziłam. Nie mogę dłużej leżeć. - Wyrywała mu 

się. - Spałam prawie dziewięć godzin. Już więcej nie mogę. 

Otworzył jedno oko - wystarczyło, by stwierdzić, że rzeczywiś­

cie wygląda na wypoczętą. 

- Jesteś detektywem - zauważył. - Założę się, że jeśli prze­

prowadzisz dochodzenie, odkryjesz szokujący fakt, iż w łóżku 
można wykonywać inne czynności oprócz spania. 

Z uśmiechem przekręcił się na nią. 
- Pozwól, że ci podpowiem. 
Nie powinna być zaskoczona, że jest już podniecony, a ona 

sama gotowa na jego przyjęcie. Wszedł w nią lekko, wolno 
i głęboko. 

- Chyba się domyślam, co masz na myśli. - Uniosła biodra. 
- Szybko się uczysz. - Dotknął ustami jej szyi tuż pod 

podbródkiem. - Lubię to miejsce - wymamrotał. -1 to też. - Jego 
dłoń powędrowała do piersi. 

Westchnęła, czując ogarniające ją słodkie podniecenie. 
- Powiedz mi, kiedy dotrzesz do miejsca, którego nie lubisz. 
Otoczyła go ramionami, zarzuciła nogi na jego biodra. 
- Oddaj mi się. - Pieścił jej usta, dotykał językiem jej języka. 

Ssał, gładził. - Oddaj - powtórzył. - Powoli. 

- Cóż... - Zaczynała już tracić oddech. - Skoro tak ładnie 

prosisz. 

Orgazm przeszedł przez nią silną i obezwładniającą falą. Czuła, 

że teraz on szczytuje, więc poddała się jego rytmowi, przyciskając 
policzek do jego policzka. 

- Czy to było zamiast ciasteczka? - zapytała. 
- Hm? 

198 

CZARNA CEREMONIA 

- No wiesz, zjedz ciasteczko, to poczujesz się lepiej. - Objęła 

dłońmi jego roześmianą twarz. -Czy chciałeś poprawić mi humor? 

- Mam nadzieję, że mi się udało. Ja czuję się wspaniale. -

Pocałował ją lekko. - Pragnąłem cię. 

- To ciekawe, że mężczyźni budzą się z rozumem w rozporku. 
- Właśnie dlatego jesteśmy mężczyznami. - Nadal się śmiejąc, 

przekręcił się i wciągnął ją na siebie. Poklepał po pośladkach. -
Weźmiemy prysznic, a potem dam ci następne ciasteczko. 

Pół godziny później przeszła spod prysznica do kabiny 

suszącej. W myślach nazywała męża czarodziejem nastrojów. 
W ciągu krótkiego poranka obdarował ją najpierw rozleniwionym, 
potem radosnym, następnie gorączkowym, namiętnym seksem. 

Nadal czując zawrót głowy złapała się ręką za ramę kabiny. 

Kiedy zobaczyła, że Roarke wychodzi spod prysznica, wysunęła 
w jego stronę palec. 

- Trzymaj się ode mnie z daleka. Dotkniesz mnie, a będę 

musiała cię powalić na ziemię. Mówię poważnie. Mam pracę. 

Zagwizdał pod nosem i sięgnął po ręcznik. 
- Lubię kochać się z tobą rano. Wstajesz z łóżka szybko tylko 

wtedy, kiedy masz wezwanie albo kiedy cię uwiodę. 

- Już się obudziłam. - Wyszła z kabiny i przeczesała dłonią 

włosy. Utrzymując bezpieczną odległość od męża sięgnęła po 

szlafrok. - Idź sprawdzić relacje z giełdy albo cokolwiek. 

- Mam taki zamiar. Chcesz śniadanie? - zapytał, wychodząc 

z łazienki. - Zamówię dla ciebie. 

Już chciała powiedzieć, że nie chce, że nie jest głodna, ale 

przypomniała sobie, że bez porządnego posiłku nie przetrwa dnia. 

Kiedy dołączyła do niego w sypialni, wkładał koszulę, wpatrując 

się w monitor, na którym przelatywały dane z giełdy. Wybrała ze 
swojej szafy proste szare spodnie. 

- Przepraszam za wczoraj. 

199 

J.D. ROBB 

Uniósł na nią wzrok, ale stała do niego tyłem. 
- Byłaś przygnębiona. Miałaś do tego prawo. 
- Tak czy inaczej, dziękuję, że nie dałeś mi odczuć, jaka ze 

mnie idiotka. 

- A jak się teraz czujesz? 
Wzruszyła ramionami. 
- Mam robotę. - Doszła do tego wniosku przed zaśnięciem. -

Wykonam ją. Może... no, jeśli wykonam ją dobrze, Feeney 
przestanie się na mnie złościć. 

- On nie czuje do ciebie nienawiści, Eve. - Ponieważ nic nie 

odpowiedziała, nie ciągnął tematu. Zdążył już wydać autokucha-
rzowi polecenie dotyczące śniadania. - Myślę, że jajecznica na 
szynce będzie wyśmienita na początek dnia. 

Odebrał kawę i zaniósł ją do jadalni. Eve doniosła talerze 

z jajecznicą. Włączył telewizor. 

Jęknęła słysząc, jak wypacykowana dziennikarka opowiada 

o śmierci Wineburga. 

- Choć porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw nowojorskiej 

policji znajdowała się tylko kilka metrów od miejsca zbrodni, 
policja nie złapała przestępców. Śledztwo trwa. To już drugie 
morderstwo z użyciem noża związane z osobą porucznik Dallas. 
Zapytana o związek między zabójstwami, porucznik odmawia 
komentarza. 

- Rany boskie. Dziecko by się domyśliło, że są powiązane. -

Eve automatycznie podniosła widelec do ust, potem odsunęła 
talerz. - Ta wiedźma Cross śmieje się teraz do rozpuku. 

Nie mogąc usiedzieć, wstała i zaczęła krążyć po pokoju. Roarke 

uznał to za dobry znak. Jest zła, więc nie ma czasu na użalanie 

się nad sobą. Posmarował świeżą bułeczkę dżemem truskawkowym. 

- Dopadnę ją. Przysięgam na Boga, że ją dopadnę. Muszę 

udowodnić, że Wineburg miał z nią kontakt. Wtedy będę mogła 

ją pomęczyć. Może to nie wystarczy, żeby dostać pozwolenie na 

przeszukanie jej domu, ale dobiorę się jej do tyłka. 

200 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Zdaje się - zaczął, wycierając palce w lnianą serwetkę - że 

mogę ci w tym pomóc. 

Wstał i podszedł do komody, odsunął szufladę i wyjął z niej 

zapieczętowaną dyskietkę. 

- Pani porucznik? 
- Co? Nie przeszkadzaj mi. Myślę. 
- Dobrze, zresztą pewnie nie interesuje cię lista członków sekty 

Cross. - Z półuśmiechem uderzał dyskietką w dłoń, czekając, aż 
żona na niego spojrzy. 

- Lista? Masz listę członków? Skąd? 

Przekrzywił głowę. 

- Przecież wcale nie chcesz tego wiedzieć, prawda? 
- Rzeczywiście nie - odparła pospiesznie. - Powiedz mi tylko, 

czy jest na niej Wineburg. - Przymknęła na chwilę oczy. - Jest? 

- Oczywiście. 

Twarz rozświetlił jej uśmiech szczęścia. 
- Kocham cię. 
Roarke podał jej dyskietkę. 

- Wiem. 

14 

Feeney chciał jako pierwszy tego dnia spotkać Whitneya. 

Postanowił więc zobaczyć się z nim z samego rana na gruncie 
prywatnym. Parkując przed ładną dwupiętrową willą na przed­
mieściach, wspominał swoją długoletnią znajomość z komendan­
tem. Bywał już jego gościem z okazji różnych przyjęć, które 
uwielbiała wydawać żona Whitneya. 

Tym razem, krocząc po kamiennej ścieżce prowadzącej do 

cichego jeszcze domu, nie był w nastroju do zabawy. Gdzieś 
w pobliżu rozległo się monotonne ujadanie psa. W niczym nie 
przypominało lekko metalicznego dźwięku wydawanego przez 
roboty. Prawdziwy pies, taki, co to zanieczyszcza ulice i ma pchły, 
pomyślał Feeney, kręcąc głową. 

Po ulicy wiatr wesoło rozwiewał liście, coraz spychając je na 

zadbane trawniki. W dzielnicach willowych trawniki traktowane 
były niemal z pobożną czcią. 

Feeney nie lubił podmiejskiego stylu. Właściciele posesji 

zmuszeni są poświęcać dużo czasu i pracy na grabienia, kosze­
nia, podlewania lub muszą wynająć kogoś, kto się tym zajmie. 
Jego rodzina mieszkała w mieście i korzystała z publicznych 
parków. Zresztą za wejście do nich też trzeba płacić, myślał, 
wzruszając ramionami. Otoczony poranną ciszą, czuł się trochę 
niepewnie. 

Otworzyła mu Anna Whitney i choć nie spodziewała się nikogo 

202 

CZARNA CEREMONIA 

o tej porze, była już ubrana, uczesana i starannie umalowana. 

Uśmiechnęła się na przywitanie, ale w jej oczach zamigotało 
zdziwienie. Jednak jako żona policjanta wiedziała, że nie należy 
o nic pytać. 

- Feeney, jak miło cię widzieć. Wejdź proszę, napijesz się 

kawy. Jack pije już drugą w kuchni. 

- Przepraszam, że nachodzę was w domu, Anno. Zajmę 

Jackowi tylko kilka minut. 

- Ach, nie ma problemu. Jak się czuje Sheila? - zapytała 

uprzejmie, prowadząc go do kuchni. 

- Dziękuję, dobrze. 
- Ostatnim razem, kiedy ją widziałam, wyglądała wspaniale. 

Chodzi do dobrego fryzjera. Jack masz towarzystwo do kawy -
oznajmiła mężowi, wchodząc do kuchni. Dostrzegła w jego oczach 
wyraz zdziwienia, a potem zastanowienia. Wiedziała, że powinna 

jak najszybciej się ulotnić. - Zostawię was samych. Czeka mnie 

mnóstwo rzeczy do zrobienia. Feeney, przekaż Sheili moje 
pozdrowienia. 

- Przekażę. Dzięki. - Zaczekał, aż drzwi się za nią zamkną, 

choć przez cały czas nie spuszczał wzroku z Whitneya. - Do 
cholery, Jack! 

- Tą rozmowę powinniśmy przeprowadzić u mnie w biurze, 

Feeney. 

- Chcę rozmawiać z tobą a nie ze swoim szefem. - Wycelo­

wał palcem w pierś komendanta. - Z kimś, kogo znam dwadzieś­
cia pięć lat. Z kimś, kto znał Franka. Dlaczego nic nie wiedzia­
łem o dochodzeniu? Dlaczego kazałeś Dallas mnie oszukiwać? 

- Podjąłem decyzję o utajnieniu śledztwa. 
- I uznałeś, że nie można mi zaufać. 
- To nie tak. - Whitney splótł dłonie. - Po prostu nie musiałeś 

brać w tym udziału. 

- Ja i Frank razem wychowywaliśmy nasze dzieci. Alice była 

moją córką chrzestną. Przez pięć pieprzonych lat byliśmy z Fran-

203 

J.D. ROBB 

kiem partnerami. Nasze żony są jak siostry. Kim jesteś, żeby 

decydować, że nie mam prawa wiedzieć o toczącym się do­
chodzeniu w sprawie Franka? 

- Twoim przełożonym - rzucił krótko Whitney i odstawił na 

bok kubek z parającą kawą. - To, co przed chwilą powiedzia­

łeś, było powodem, dla którego podjąłem taką a nie inną 
decyzję. 

- Odsunąłeś mnie, a przecież doskonale wiedziałeś, że śledztwo 

powinien prowadzić mój wydział. Potrzebowałeś danych zawartych 
w kartotece. 

- Akta to tylko część problemu - odparł szczerze Whitney. -

W aktach Franka nie było słowa o jego kłopotach z sercem ani 

słowa o prywatnych lub zawodowych kontaktach ze znaną policji 
handlarką narkotyków. 

- Frank nie miał nic wspólnego z narkotykami. 
- Ani słowa na ten temat- ciągnął Whitney- a najbliższy 

przyjaciel Franka jest znanym w mieście ekspertem informa­
tycznym. 

Oczy Feeneya zrobiły się okrągłe, a na policzki wypłynęły 

czerwone plamy. 

- Podejrzewasz, że wyczyściłem kartotekę? Kazałeś Dallas 

mnie śledzić? 

- Nie, nie podejrzewam, ale nie mogłem sobie pozwolić na 

ignorowanie podobnej ewentualności. Zwłaszcza że mam na karku 
wydział spraw wewnętrznych. Kogo byś wybrał do tej roboty, 
Feeney? - zapytał z gestem zniecierpliwienia. - Wiedziałem, że 
porucznik Dallas wykona zadanie dokładnie i z wyczuciem i że 

wypraje sobie flaki, żeby oczyścić ciebie i Franka. Wiedziałem, że 
zna... kogoś... kto znajdzie dostęp do akt. 

Oszołomiony emocjami, Feeney odwrócił się w stronę okna, 

za którym widać było zadbany trawnik i rabaty z jesiennymi 
kwiatami. 

- Dałeś jej paskudne zadanie, Jack. Postawiłeś w trudnej 

204 

CZARNA CEREMONIA 

sytuacji. Czy tak rządzisz swoimi ludźmi? Ustawiasz ich pod 
ścianą? 

- To się zdarza. - Whitney przesunął dłonią po ciemnych 

włosach. - Trzeba czasami podejmować trudne decyzje i trzeba 
z tym żyć. Naciskał na mnie wydział wewnętrzny. Uznałem, że 

sprawą nadrzędną jest oczyszczenie Franka i uchronienie od 
dalszych cierpień jego rodziny. Uważałem, że Dallas nadaje się 
do tego najlepiej. Sam ją szkoliłeś, więc wiesz. 

- Szkoliłem ją- potwierdził, czując mdłości. 
- Co byś zrobił na moim miejscu? - zapytał Whitney. -

Powiedz, Feeney. Masz martwego policjanta. Przyłapano go na 
kupowaniu narkotyków od podejrzanego handlarza. Autopsja 
stwierdziła obecność narkotyków w jego organizmie. Wszystko 
ci mówi, że facet był czysty, wszystko, nawet serce, bo pamiętasz 
czasy, kiedy razem zaczynaliście służbę w policji. Ale wydział 
wewnętrzny nie kieruje się sercem. Co byś zrobił? 

Feeney pokręcił głową. 

- Nie mam pojęcia. Ale wiem, że nie chciałbym zajmować 

twojego stanowiska, szefie. 

- Byłbyś szalony, gdybyś tego chciał. - Pobladła twarz komen­

danta nieco się rozluźniła. - Dallas zebrała już dużo danych 
potwierdzających niewinność Franka, a ciebie oczyściła w dwa­
dzieścia cztery godziny. Pracuje nad sprawą niecały tydzień, 
a udało się jej już zdobyć wiele cennych informacji. Dzięki nim 
nie mam już na karku wydziału wewnętrznego. Co prawda, nie 
podoba im się, że Frank prowadził prywatne dochodzenie, ale 
mimo to trochę odpuścili. 

- To dobrze. - Feeney wsadził ręce w kieszenie i odwrócił 

się. - Jack, zraniłem ją. 

Whitney zmarszczył czoło. 
- Trzeba było przyjść najpierw do mnie. Nie było sensu na nią 

naciskać, Feeney. Wykonywała moje rozkazy. 

- Potraktowałem całą sprawę bardzo osobiście. - Przypomniał 

205 

J.D. ROBB 

sobie zamglone smutkiem i strachem oczy Eve i jej pobladłą twarz. 
Widywał już takie spojrzenie, spojrzenie ofiary, przygotowanej 
do otrzymania ciosu. - Muszę to naprawić. 

- Dzwoniła do mnie kilka minut przed twoim przyjściem. 

Znalazła nowy trop. Rozpracowuje go w domu. 

Feeney skinął głową. 
- Chciałbym dostać kilka godzin wolnego. 
- Nie ma problemu. 
- I chcę, żebyś mnie włączył do dochodzenia. 
Whitney oparł się o krzesło z zastanowieniem. 
- O tym zdecyduje Dallas. Ona je prowadzi. Ona wybiera 

współpracowników. 

Odbierz wideofon, Peabody. - Eve nie przestawała przeglądać 

danych na monitorze, mimo nieustającego buczenia dzwonka 
telefonu. Była zaskoczona liczbą nazwisk, które znała. Osoby 
publiczne, politycy, nawet policjanci. Jeszcze rok temu nie 
wiedziałaby, kim są, ale w towarzystwie Roarke'a jej znajomości 
nieustannie się poszerzały. 

- Lekarze, prawnicy - mamrotała. - Chryste, ten facet był u nas 

na przyjęciu. A z tą kobietą Roarke zdaje się sypiał. To tancerka, 
gwiazda na Broadwayu, ma kilometrowe nogi. 

- Nadine chce z tobą rozmawiać- oświadczyła Peabody, 

zastanawiając się, czy przełożona mówi do siebie, czy także do 
niej. Siąpnęła nosem, kichnęła, potem dodała zachrypniętym 
głosem: - Nadine Furst. 

- Wspaniale. - Eve wyczyściła ekran, tak na wszelki wypadek, 

i odebrała rozmowę. - A więc Nadine, co to za historia? 

- Ty jesteś tą historią, Dallas. Dwa trupy. Niebezpiecznie cię znać. 
- Jeszcze żyjesz. 
- Jak na razie. Pomyślałam, że zainteresują cię pewne infor­

macje, które wpadły mi w ręce. Możemy pohandlować. 

206 

CZARNA CEREMONIA 

- Pokaż mi swoje, a może ja pokażę ci swoje. 
- Dasz mi wyłączność na rozmowę, ty i ja w twoim domu, na 

temat tych dwóch zabójstw, do mojego popołudniowego pro­
gramu. 

Eve sarknęła. 
- Ty i ja, ale w moim biurze i do wieczornego wydania. 
- Pierwszego trupa znaleziono w twoim domu. Chcę zrobić 

wywiad u ciebie. 

- Nie w domu, tylko za murami na chodniku. Nie wpuszczę 

cię do siebie. 

Nadine głośno westchnęła. 
- To chociaż do popołudniowego wydania. 

Eve spojrzała na zegarek i policzyła, ile ma czasu. 

- Spotkamy się u mnie w biurze. Zjawię się tam o 11.30. Jeśli 

nie zdążę... 

- Do diabła. Musimy rozstawić sprzęt. Piętnaście minut to nie.... 
- Wystarczy dla kogoś tak dobrego jak ty, Nadine. Pamiętaj, 

twoje informacje mają być warte mojego czasu. 

- A ty pamiętaj, żebyś nie wyglądała jak żebraczka - odpaliła 

dziennikarka. - Zrób coś z włosami, na litość boską! 

Eve wyłączyła się bez słowa. 
- Dlaczego ludzie mają obsesję na punkcie mojej fryzury 

i ubrania? - Przesunęła nerwowo dłonią po włosach. 

- Mavis mówiła, że przegapiłaś wizytę u fryzjera. Leonardo 

jest wściekły. 

- Zadajesz się z Mavis? 
- Poszłam na kilka jej występów. - Peabody głośno wydmuchała 

nos. - Podobały mi się. 

- Nie miałam czasu na fryzjera - mruknęła Eve. - Sama 

podcięłam włosy kilka dni temu. 

- Tak, to widać. - Na złowrogie spojrzenie szefowej, Peabody 

uśmiechnęła się przymilnie. - Wyglądają cudownie, pani po­
rucznik. 

207 

J.D. ROBB 

- Pocałuj mnie gdzieś. - Znowu włączyła komputer. - Jeśli 

skończyłaś już krytykować mój wygląd, to może zajęłabyś się 
sprawdzeniem kilku nazwisk. 

- Niektóre rozpoznaję. - Peabody pochyliła się nad jej ramie­

niem. - Louis Trivane, sławny prawnik. Wyciąga gwiazdy 
z pierdla. Marianna Bingsley, odziedziczyła dom towarowy 
i jest profesjonalną łowczynią talentów. Carlo Mancinni, guru 
kosmetyki- doktor medycyny- trzeba mieć górę pieniędzy, 
żeby chociaż rozważył możliwość zrobienia ci operacji plas­
tycznej. 

- Znam ich nazwiska, Peabody. Potrzebuję bardziej szczegó­

łowych informacji. O ich finansach, przebytych chorobach i prze­
szłości kryminalnej. Chcę wiedzieć wszystko na temat ich bliskich, 
nawet o domowych zwierzętach. Musisz się dowiedzieć, kiedy 
związali się z Seliną Cross i dlaczego uważają, że szatan to taki 
fajny facet. 

- To mi zajmie tygodnie - jęknęła ponuro dziewczyna. Eve 

pomyślała o Feeneyu. - Nawet jeśli sprawdzę ich przez MCDK. 

Eve milczała. Międzynarodowe Centrum Danych Kryminalnych 

było oczkiem w głowie i powodem do dumy Feeneya. 

- Gdybym miała kogoś od nich do pomocy, zbieranie informacji 

zajęłoby mi połowę mniej czasu. - Peabody wzruszyła ramiona­
mi. - A więc, od czego mam zacząć? 

- Mamy na tapecie Wineburga, więc najpierw zajmij się nim 

i Lobarem, czyli Robertem Mathiasem. Następnie zacznij od 
początku listy. Szukaj regularnych wypłat z kont. Spotkamy się 
w środku. 

Zamyśliła się, zmrużywszy oczy. Dane na temat finansów 

kościoła Seliny będą zapewne chronione ustawą o danych osobo­
wych, jako dane dotyczące zarejestrowanych wyznań. Niemniej 

istnieje szansa, mała szansa, że Selina jest na tyle pewna siebie, 
że składa pieniądze na osobistym koncie. 

To łatwo sprawdzić. Co do reszty osób, będzie potrzebowała 

208 

CZARNA CEREMONIA 

Roarke'a. Postanowiła odczekać dzień lub dwa, a tymczasem 
sprawdzi, ile zarabia Selina. Trudno będzie oskarżyć ją o wymu­
szenie, ale jest to jakiś początek. 

- Jeśli zgłoszę związek Wineburga z kultem Seliny, mogę 

dostać nakaz na jej przesłuchanie. Sądzę, że już koło jedenastej 
wezmę ją w krzyżowy ogień pytań. 

- Masz wywiad z Nadine o jedenastej czterdzieści pięć. 
- Tak- Eve uśmiechnęła się szeroko. - To się dobrze składa. 
- Och. 
- To nie moja wina, że jakaś wścibska dziennikarka dowie się 

i połączy ze sobą fakt, że przesłuchuję Selinę Cross i że prowadzę 
śledztwo w sprawie dwóch zabójstw. 

- I opowie o tym na antenie. 
- Taka wiadomość może wstrząsnąć członkami kościoła Seliny. 

Niektórzy stają się bardzo rozmowni, kiedy coś ich poruszy. 

- Pochylam czoło przed twoją mądrością. 
- Zostaw to na chwilę, kiedy się okaże, że nasze działania 

odniosły skutek. Użyj mojego komputera. Ja skorzystam z peceta 
Roarke'a. Komputer, skopiuj dysk. - Odwróciła się, słysząc 
poruszenie przy drzwiach. Zesztywniała. - Komputer, wyjdź 
z programu. - Skuliła się, jakby oczekiwała na uderzenie. 

- Peabody- odezwał się Feeney, spoglądając na podwładną 

Eve. - Muszę porozmawiać z panią porucznik na osobności. 

- Pani porucznik? - Peabody wstała, ale czekała na znak od 

przełożonej. 

- Zrób sobie przerwę, Peabody. Napij się kawy. 
- Tak jest. - Z ulgą opuściła pokój, w którym nagle zapanowała 

napięta atmosfera. 

Eve milczała. Feeney zauważył, że przyjęła obronną postawę, 

gotowa na odebranie ciosu. W jej oczach pojawiło się skupie­
nie. Dłoń oparta o biurko drżała. Feeney przyglądał się koleżan­
ce zdumiony i zawstydzony faktem, że to on jest powodem jej 
strachu. 

209 

J.D. ROBB 

-

 Twój, aa, Summerset powiedział, że mam po prostu wejść. -

W pokoju było ciepło, ale nie zdjął z siebie wytartego płaszcza 

i wepchnął dłonie w kieszenie. - Moje wczorajsze zachowanie 
było karygodne. Nie miałem prawa na ciebie napadać. Wykony­
wałaś swoją pracę. 

Zauważył, że zadrżały jej usta, jakby zamierzała coś powiedzieć, 

ale ostatecznie wybrała milczenie. 

Złamałeś jej serce. 

Ojciec ją bił, torturował, gwałcił. 

Ty byłeś jej ojcem od dziesięciu lat. 

Jak, do diabła, ma sobie poradzić z tą sytuacją? Nie może jej 

przecież ot tak zignorować. 

- To, co mówiłem... Nie powinienem był tego mówić. - Potarł 

nerwowo twarz. - Jezu, Dallas, przepraszam cię. 

- Czy wierzyłeś w to, co mówiłeś? - wyrzuciła z siebie, nie 

umiejąc się dalej hamować. Podniosła rękę, odwróciła się i zaczęła 
wyglądać przez okno. 

- Chciałem wierzyć. Byłem wkurzony. - Zbliżył się do niej 

z rękami zwisającymi bezwładnie po bokach. - Nie mam 
żadnego wytłumaczenia- dodał. Dotknął jej, ale kiedy się 
wzdrygnęła, szybko zabrał dłoń. - Żadnego - powtórzył. - Zro­
zumiem, jeśli się na mnie obrazisz. Moje pretensje były bezpod­

stawne. 

- Nie ufasz mi - powiedziała ocierając łzę, która pojawiła się 

w kąciku oka. 

- Bzdura, Dallas. Nikomu nie ufam bardziej niż tobie. Posłuchaj, 

trzeba przystawić mi broń do głowy, żebym przeprosił własną 
żonę. Mówię ci, że jest mi przykro za moje zachowanie. - Tracąc 

już cierpliwość, złapał ją za ramię i odwrócił do siebie. Zamarła. 

W jej oczach lśniły łzy, ale dzięki Bogu, nie spływały jeszcze po 
policzkach. - Nie wzruszaj mnie, Dallas. Nie mogę bardziej się 
kopnąć w tyłek, niż już to uczyniłem. 

Uniosła głowę. 

210 

CZARNA CEREMONIA 

- Proszę. Masz wolną rękę. Wal, Nikomu nie powiem, że 

uderzyłaś przełożonego. 

- Nie chcę cię uderzyć. 
- Do diabła, bo cię zdegraduję. Wal. 
Po jej ustach przemknął lekki uśmieszek. Buta Feeneya, jego 

wielbłądzie oczy tryskające gniewem rozbawiły ją. 

- Najpierw się ogól. Nie chce podrapać sobie pięści. 
Poczuł ulgę. 
- Robisz się miękka, żyjąc z tym bogatym irlandzkim sukin­

synem. 

- Wczoraj wyprułam bebechy treningowemu robotowi. Jednemu 

z najlepszych, jakie posiada Roarke. 

- Tak? - Poczuł przypływ nieuzasadnionej dumy. 
- Wyobrażałam sobie, że to ty - zażartowała. 
Uśmiechnął się i wyjął z kieszeni torebkę z orzeszkami 

w słodkiej polewie. Poczęstował ją. 

- Detektywi śledczy nie potrzebująpięści. Mająużywać mózgu. 
- Nauczyłeś mnie korzystać z obydwu. 
- A także wykonywać rozkazy - dodał, patrząc na nią z po­

wagą. - Wstydziłbym się za ciebie, gdybyś o tym zapomniała. 
Postąpiłaś słusznie, Dallas. Ze względu na Franka, wydział i na 
mnie - oświadczył, widząc, że jej oczy znowu robią się wilgotne. -
Przestań - poprosił błagalnym tonem. - Nie zaczynaj z tym 
gównem. To rozkaz. 

Wytarła nos. 

- Tak jest. 

Odczekał chwilę, żeby się przekonać, czy rzeczywiście nie 

straci nad sobą kontroli i nie zawstydzi ich obojga. Kiedy jej oczy 
obeschły, skinął głową zarówno z ulgą jak i pochwałą. 

- Dobrze. - Potrząsnął torebką orzeszków. - A teraz włączysz 

mnie do śledztwa? 

Otworzyła usta, potem je zamknęła. 

- Widziałem się z Whitneyem- poinformował. Poczuł, że 

211 

J.D. ROBB 

zbiera mu się na śmiech. Miał przed sobą policjantkę, którą sam 
wyszkolił. Jest twarda, uparta i uczciwa. - Przeżułem go w jego 
własnej kuchni. 

- Naprawdę? - Uniosła brwi. - Żałuję, że tego nie widziałam. 
- Cały kłopot w tym, że kiedy było już po wszystkim, musiałem 

mu przyznać rację. Wybrał najlepszą osobę do tej roboty. Wiem, 
że zrobiłaś, co się dało, żeby uspokoić wydział wewnętrzny 
i oczyścić Franka. I mnie - dodał. - Wiem, że pracujesz nad tym, 
żeby znaleźć zabójców Franka i Alice. - Musiał nabrać powietrza, 
ponieważ nadal czuł ból, kiedy mówił o śmierci przyjaciół. - Chcę 

ci pomóc, Dallas, uczciwie. Muszę pozbyć się tego z bebechów. 
Whitney powiedział, że sama masz zadecydować. 

W tej chwili opuściło ją napięcie. Na nic innego nie czekała. 
- Zabierajmy się do pracy. 

Eve była taka szczęśliwa, że dostała pozwolenie na prze­

słuchanie Seliny Cross, iż zupełnie nie pomyślała o tym, że Selina 
przyjdzie z adwokatem. Na całe szczęście wybrała na swojego 
reprezentanta Louisa Trivąne. Wchodząc do pokoju przesłuchań, 
Eve rzuciła obydwojgu promienny uśmiech. 

- Pani Cross, doceniam pani chęć współpracy. Panie Trivane. 
- Eve... 
- Porucznik Dallas - poprawiła, porzucając uśmiech. - Nie 

zebraliśmy się tu w celach towarzyskich. 

- Wy się znacie. - Selina przyszpiliła adwokata lodowatym 

wzrokiem. 

- Pani reprezentant jest znajomym mojego męża. Poznałam kilku 

prawników w mieście, pani Cross. Nie ma to jednak wpływu ani na 

ich, ani na moją pracę. Zaznaczam, że rozmowa jest nagrywana. 

Włączyła magnetofon, podając na głos datę i godzinę spotkania. 

Po wyrecytowaniu skróconego tekstu uprawnień przesłuchiwanej 
usiadła. 

212 

CZARNA CEREMONIA 

- Jak widzę, wykorzystała pani prawo do adwokata, pani Cross. 
- Oczywiście. Już dwukrotnie mnie pani nachodziła, pani 

porucznik. Pragnę, żeby to nieustanne nękanie zostało oficjalnie 
potwierdzone. 

- Ja także. - Eve się uśmiechnęła. - Znała pani Roberta 

Mathiasa, nazywanego także imieniem Lobar. 

- To był Lobar - poprawiła Selina. - Takie imię sobie wybrał. 
- Tak czy inaczej mężczyzna ten leży teraz w lodówce 

w kostnicy. Podobnie jak Thomas Wineburg. Czy znała go pani? 

- Nie sądzę, żebym miała przyjemność. 
- A to interesujące. Był członkiem pani kościoła. 

Selina wzburzyła się i gestem dłoni przywołała do siebie 

Trivane'a. Adwokat pochylił się i zaczęli o czymś po cichu 
dyskutować. 

- Nie jestem w stanie pamiętać nazwisk wszystkich członków 

mojego kościoła, Dallas. Jesteśmy... - rozłożyła dłonie na małym 
stoliku - legionem. 

- Może to odświeży pani pamięć. - Eve otworzyła teczkę, 

wyjęła z niej zdjęcia z miejsca zbrodni, po czym pchnęła je 
w stronę przesłuchiwanej. 

Selina podniosła fotografie i oglądała z lekkim uśmieszkiem 

czającym się w kącikach ust. 

- Trudno powiedzieć. W czasie naszych ceremonii jest ciem­

no. - Uniosła oczy na Eve. - Taki mamy styl. 

- Nie wątpię. Zarówno Lobar, jak i Wineburg należeli do pani 

wyznania i obydwaj zostali zabici nożem, jakiego się używa 
w waszych rytuałach. 

- Athame. Nie tylko nasza religia wykorzystuje athame w ce­

remoniach. Uważam, że po tych morderstwach popełnionych na 
członkach mojego kościoła policja powinna nas raczej strzec, niż 
oskarżać. To jasne, że ktoś chce się nas pozbyć. 

- Sądziłam, że macie własną ochronę. Czy wasz Pan nie dba 

o swoją trzódkę? 

213 

J.D. ROBB 

-

 Pani kpiący ton świadczy tylko o pani ignorancji. 

- A uprawianie seksu z osiemnastolatkiem świadczy o pani. 

Czy z Wineburgiem także łączyły panią podobne stosunki? 

- Już powiedziałam, że wcale nie jestem pewna, czy go znam. 

Ale jeśli tak, to bardzo prawdopodobne, że uprawialiśmy seks. 

- Selino - wtrącił się adwokat, przerywając jej wypowiedź. -

Pani porucznik, proszę nie naciskać na moją klientkę. Już 
oświadczyła, że nie jest w stanie zidentyfikować ofiary. 

- Znała go. Obydwoje go znaliście. Był wtyczką. Pani Cross, 

czy wie pani, co to znaczy w języku policyjnym informator? -
Eve wstała i pochyliła się nad Seliną. - Bała się pani, co mi powie? 
Czy to dlatego zaaranżowała pani jego śmierć? Kazała go pani 
śledzić? - Przez sekundę patrzyła na Trivane'a. - Może rozkazała 

pani śledzić wszystkich członków kościoła? 

- Wszystko, co chcę zobaczyć, widzę w dymie. 
- Tak, w dymie. Wineburg ryzykował, przychodząc na pogrzeb 

Alice. Dlaczego, pani zdaniem, chciał na nią popatrzeć? Czy był 
obecny w tę noc, kiedy została odurzona narkotykami i zgwałcona? 
Czy pozwoliła mu pani ją posiąść? 

- Alice przechodziła inicjację. Sama o nią zabiegała. 
- Była dzieckiem. Zagubionym dzieckiem. Lubi pani zwabiać 

młodych, prawda? Są o wiele bardziej interesujący niż tacy uparci 
idioci jak Wineburg. Mają silne, młode ciała i podatne umysły. 
Ludzie pokroju Wineburga i obecnego tutaj szacownego pana 
adwokata są warci tylko tyle, ile ich pieniądze. Ale tacy jak Alice 
stanowią smakowity kąsek. 

Selina patrzyła na Eve przez zasłonę grubych, czarnych rzęs. 

- To prawda. My byliśmy zadowoleni i Alice też. Nie musiałam 

jej zwabiać, Dallas. Sama do mnie przyszła. 

- A teraz nie żyje. Troje zmarłych. Pani podopieczni pewnie 

zaczynają się denerwować. - Eve posłała suchy uśmiech Triva-
ne'owi. - Ja bym się denerwowała. 

- Męczeńska śmierć to nic nowego, Dallas. Już przed wiekami 

214 

CZARNA CEREMONIA 

zabijano ludzi za ich wiarę. Ale wiara i tak zwyciężała. Przetrwamy 

i zatryumfujemy. 

Eve wyciągnęła następne zdjęcie i rzuciła na stolik. 
- On nie przetrwał. 
To był Lobar. Wydawało się, że otwarta rana w jego gardle 

krzyczy błagalnie. 

Tym razem Eve skoncentrowała się na twarzy Trivane'a. 

Zamrugał gwałtownie powiekami, a oczy przysłoniło mu przera­
żenie. Pobladł i zaczął ciężko oddychać. 

- Nie przetrwał, prawda, Selino - zapytała miękko. 
- Jego śmierć posłuży za symbol. Nie zostanie zapomniany. 
- Czy posiada pani athamel 
-

 Oczywiście, i to nawet kilka. 

- Takie jak ten?- wyciągnęła następne zdjęcie, zbliżenie 

narzędzia wbitego w krocze Lobara. Na ostrzu widniała krew. 

- Mam kilka takich noży - powtórzyła Selina. - Niektóre są 

podobne. Ale tego nie poznaję. 

- W ciele Lobara wykryto halucynogeny. Używacie narkotyków 

w czasie ceremonii? 

- Tylko ziół i kilku chemicznych środków, wszystkie legalne. 
- Nie wszystko, co wykryto u Lobara, należało do legalnych 

środków. 

- Nie mogę być odpowiedzialna za postępowanie innych ludzi. 
- Był z panią w noc, w którą zginął. Czy coś zażywał? 
- Wypił rytualne wino. Jeśli wziął coś jeszcze, zrobił to bez 

mojej wiedzy. 

- W przeszłości handlowała pani narkotykami. 
- I spłaciłam dług tak zwanemu społeczeństwu. Nic pani na 

mnie nie ma, pani porucznik. 

- Mam trzy ciała. Każdy ze zmarłych należał do pani kościoła. 

Mam martwego policjanta, który się z panią kontaktował. Dopadnę 
cię, Selino. Krok po kroku. 

- Trzymaj się ode mnie z daleka. 

215 

J.D. ROBB 

- Bo inaczej? 
- Wiesz, co to znaczy ból, Dallas? - Głos Seliny stał się niski 

i gruby. - Znasz ból, który wyżera wnętrzności jak kwas? Błagasz 
o ulgę, ale nic nie pomaga. Ból staje się agonią, a agonia wydaje 

się niemal przyjemnością. Ból staje się tak nieznośny, że gdybyś 
miała nóż w rękach bez wahania wbiłabyś go w trzewia, byleby 
tylko odciąć się od cierpienia. 

- Zrobiłabym to? - zapytała Eve. - Naprawdę bym to zrobiła? 
- Mogę ci to zapewnić. Mogę ci zapewnić ból. 

Eve uśmiechnęła się, ale nie był to wesoły uśmiech. 

- To zaczyna brzmieć jak grożenie funkcjonariuszowi. I dlatego 

wsadzę cię na jakiś czas, aż twój adwokat cię nie wykupi. 

- Ty dziwko. - Wściekła, że dała się tak łatwo podejść, Selina 

skoczyła na równe nogi. - Nie możesz mnie zatrzymać. 

- Mogę. Selino Cross, jest pani aresztowana za grożenie 

funkcjonariuszowi policji. 

Była szybka, ale Eve także. Odparowała pierwsze uderzenie, 

jednak nie zdążyła obronić się przed drugim. Selina drapnęła ją 

szponiastymi paznokciami po szyi. Eve poczuła, że krwawi. 
Wystrzeliła do przodu i jednym ruchem zamknęła w uścisku 
szamoczącą się przeciwniczkę. 

- Wygląda na to, że muszę dodać do oskarżenia opieranie się 

przed aresztowaniem. Ma pan zapewnioną robotę na kilka następ­
nych godzin, panie mecenasie. 

Trivane nawet się nie poruszył, nie drgnął mu jeden mięsień. 

Cały czas wpatrywał się w zdjęcia. Kiedy w drzwiach pojawił się 
Feeney w asyście jeszcze jednego policjanta, Eve powiedziała: 

- Zamknij ją. Za pogróżki słowne i stawianie oporu. 

Selina chciała się wyrwać, kiedy Eve przekazywała ją funkcjona­

riuszowi, ale jej wzrok stał się już bardziej przytomny. Buchała 
z niego nienawiść. Nagle odezwała się zmienionym miękkim 

głosem z rytmicznym przyśpiewem. Wychodziła z odwróconą 
głową, wpatrzona w Eve. 

216 

CZARNA CEREMONIA 

Ta dotknęła szyi i skrzywiła się, widząc na palcach krew. 

- Zrozumiałeś, co mówiła? 

Feeney podał jej chusteczkę. 
- Kogoś przeklinała, chyba po łacinie. Uczyłem się jej w dzieciń­

stwie, bo moja matka wpadła na śmieszny pomysł, że zostanę 

księdzem. 

- Przesłuchaj taśmę, może z niej coś wyłowisz. Cholera, to 

piecze. Przesłuchanie zakończone - dodała, zapisując czas i datę. -
Trivane, chcesz ze mną porozmawiać? 

- Co? - Adwokat podniósł wzrok, przełknął ślinę i pokręcił 

głową. - Chcę się zobaczyć z moją klientką, kiedy tylko zostanie 
umieszczona w areszcie. Te oskarżenia nie są wystarczające, żeby 

ją przetrzymywać. 

Eve wyciągnęła do niego zakrwawione palce. 

- Och, sądzę, że wystarczą. Przyjrzyj się dobrze Louis. -

Podeszła do niego i podstawiła mu rękę pod nos. - Następnym 
razem to może być twoja krew. 

- Najpierw zobaczę się z moją klientką - powtórzył z nadal 

pobladłą twarzą, po czym wybiegł z pokoju. 

- Ta dziwka jest szalona - stwierdził Feeney. 
- Powiedz mi coś, czego nie wiem. 
- Nienawidzi cię - rzucił, szczęśliwy, że znowu tworzą tan­

dem. - Ale ty to wiesz. Rzuciła na ciebie urok. 

- Co? 
- Przeklęła cię. - Mrugnął do niej. - Powiedz mi, kiedy będzie 

cię skręcać w żołądku. Zaczynasz się do niej dobierać. 

- Jeszcze nie - mruknęła. - Ale stawiam na adwokata. Przydziel 

mu kogoś, Feeney. Nie chcę, żeby zginął, zanim się złamie. Żebyś 
widział, jak on się przyglądał zdjęciom martwego Lobara. Był 
zszokowany, ale potem wyglądał tak, jakby coś sobie przypo­
mniał. - Potrząsnęła głową. - Nie możemy go stracić. - Zerknęła 
na zegarek i gwizdnęła cicho z satysfakcją. - W samą porę na 
spotkanie z Nadine. 

217 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Na pięć - słodko rzuciła Nadine, zadowolona, ze udało jej 

si? przyciągnąć uwagę Eve. - Cztery, trzy... - Na koniec dała 
sygnał palcami. Spojrzała poważnie w kamerę. 

- Dzień dobry. Tu Nadine Furst. Rozmawiam dziś z porucznik 

Eve Dallas z wydziału zabójstw w jej biurze w komendzie głównej... 

Eve była przygotowana na pytania, a poza tym znała styl Nadine. 

Znała go na tyle dobrze, że nie pozwoliła się zaskoczyć rewelacjami, 
które usłyszała tuż przed rozpoczęciem nagrania. Odpowiadała 
krótko i rzeczowo, zdając sobie sprawę, że z każdą sekundą 
wywiadu nabija punktów samej Nadine, jak i jej stacji, Kanałowi 75. 

- Opierając się na poszlakach, wydział przypuszcza, że oba 

morderstwa są ze sobą powiązane. Zabójstw dokonano wprawdzie 
różnymi narzędziami, ale bardzo do siebie podobnymi. 

- Czy może pani opisać narzędzia zbrodni? 
- Nie wolno mi tego uczynić. 
- Ale to były noże? 
- Były to ostre narzędzia. Nie mogę podać więcej szczegółów. 

Ujawnienie ich w tej chwili zaszkodziłoby śledztwu. 

- Druga ofiara to mężczyzna, którego ścigała pani na kilka 

chwil przed tym, jak został zabity. Dlaczego go pani ścigała? 

Była gotowa na to pytanie i postanowiła je wykorzystać. 

- Thomas Wineburg dał mi do zrozumienia, że ma interesujące 

informacje. 

- Jakie informacje? 
- Nie mogę tego ujawnić. Tylko powiem, że rozmawialiśmy, 

a Wineburg nagle wpadł w popłoch i rzucił się do ucieczki. 
Ruszyłam za nim w pościg. 

- I został zabity. 
- Tak. Ucieczka mu nie pomogła. 
Zła, że dyrektor planu daje znać, że kończy się jej czas, Nadine 

pożegnała widzów. 

- Dzięki, Eve. Suzanno?- dziennikarka po prostu machnęła 

ręką i operatorka wyszła. - Jeszcze tak nieoficjalnie... - zaczęła. 

219 

J.D. ROBB 

-

 Powinnaś opatrzyć szyję, Eve. Nie podoba mi się to za­

drapanie. 

- Później. - Wyszła szybko. Nadine z pewnością zwróci uwagę 

na jej szyję, myślała, podobnie, jak wszystkowidząca kamera. 

Co ci się stało, do diabła? - zdziwiła się dziennikarka. 

Wreszcie mogła przestać krążyć i zerkać na zegarek. 

- Małe problemy w trakcie przesłuchania. 
- O mało co, a byś się spóźniła, Dallas. Zostały nam dwie minuty 

do wejścia na antenę. Nie masz czasu na poprawienie wyglądu. 

- Dobrze się składa. Pokażę się tak, jak jestem. 
- Ustawcie nagłośnienie i światła - nakazała Nadine operatorom 

kamer, po czym poprawiła makijaż w małym kieszonkowym 

lusterku. - To chyba paznokcie - dodała. - I to kobiety. Długie 
i szponiaste. Masz cztery wyraźne ślady. 

- Tak. - Eve przytknęła chustkę do szyi. - Ktoś ciekawski 

mógłby sprawdzić, co się dzieje w areszcie. 

Spojrzenie Nadine stało się nagle bardzo uważne. 

- W areszcie, mówisz. Dobrze. Nie poprawiłaś włosów. 
- Podcięłam je. 
- Miałam na myśli jakąś konstruktywną zmianę. Zaraz wcho­

dzimy. Suzanna, jesteś gotowa? 

Operatorka podniosła do góry kciuk. 
- Ta świeża krew doskonale się prezentuje. Fajny pomysł. 
- Ojej, dzięki - Eve usadowiła się wygodniej i założyła nogę na 

nogę. - Tylko krótko, Nadine. Nie wiem jeszcze, co masz dla mnie. 

- W takim razie dam ci przedsmak. Który z miejscowych 

kapłanów białej magii jest synem wielokrotnego mordercy, Davida 
Bainesa Conroya, co to odsiaduje pięć wyroków dożywocia, bez 

możliwości zwolnienia warunkowego, w Omega, więzieniu o zao­

strzonym rygorze? 

- Który... 

218 

J.D. ROBB 

-

 Najpierw ty. 

- No dobrze. -Nadine oparła się o krzesło i skrzyżowała piękne 

nogi. - Charles Forte nosi nazwisko panieńskie matki od dwunastu 
lat. To znaczy, od momentu, gdy jego ojciec został skazany na 
dożywotnie więzienie za popełnienie rytualnych morderstw na 
pięciu osobach. Mówi się, że w rzeczywistości zabił wiele więcej, 

ale mu tego nie udowodniono. Nigdy nie znaleziono ciał. 

- Znam historię Conroya. Nie wiedziałam tylko, że miał dziecko. 
- To była zastrzeżona informacja. Matka dziecka rozwiodła się 

z Conroyem i przeniosła do innego miasta na kilka łat przed jego 
zamknięciem. Dziecko miało wtedy szesnaście lat. Dwadzieścia 

jeden, kiedy jego ojciec wylądował w więzieniu. Mój informator 

twierdzi, że chłopak codziennie był w sądzie. 

Eve pomyślała o niskim, skromnym mężczyźnie, którego 

spotkała na pogrzebie Alice. Syn potwora. Czy dużo dziedziczy 
się w genach? Pomyślała o własnym ojcu i zadrżała. 

- Dzięki. Dam ci znać, kiedy skończy się śledztwo. 
- Dobrze. Zebrałam mnóstwo informacji na temat kultowych 

sekt działających w mieście. Nic tak dramatycznego jak to 
o Conroyu, ale może się do czegoś przydadzą. Domyślam się, że 
skoro przesłuchiwałaś kogoś, kto się wściekł tak bardzo, by rzucić 
ci się do gardła, znaczy to, że masz podejrzanego. 

Eve opuściła wzrok na swoje paznokcie. 
- Nic ci nie mogę powiedzieć, ale przypomnę tylko, że nie 

wolno wchodzić z kamerą do aresztu. 

- Wielka szkoda. Dziękuję za wywiad, Dallas. Będę w kon­

takcie. 

- W porządku. - Eve odprowadziła dziennikarkę wzrokiem, 

przekonana, że ta uda się do aresztu i że imię Seliny Cross znajdzie 

się w mediach do końca popołudniowego wydania. 

Uznała, że, w gruncie rzeczy, poranek nie był zły. 
Krzywiąc się, przetrząsnęła szuflady w poszukiwaniu apteczki. 

Nie wrócę do domu- informowała Eve Roarke'a przez 

wideokom, podczas gdy komputer odszukiwał dane na temat 
Davida Bainesa Conroya. - Możesz przyjechać na szóstą? Poje­
dziemy na ten zjazd czarownic ode mnie z biura. 

Roarke uniósł brew. 

- Zgoda, pod warunkiem, że nie twoim samochodem. - Poma­

chał do niej dłonią. - Podejdź trochę bliżej do ekranu. Co to 
znowu? - zapytał. 

- Co to znaczy, „co to znowu"? Jestem zajęta. 
- Chodzi mi o twoją szyję. 
- Ach, to. - Dotknęła nadal jeszcze bolesnego miejsca. Nie 

udało jej się znaleźć apteczki. - Różnica zdań. Moje zwyciężyło. 

- Oczywiście. Niech pani zdezynfekuje zadrapania, pani porucz­

nik. Przyjadę o 18.30. Zjemy coś po drodze. 

- Dobrze. Zjemy po drodze? Chwileczkę. Nie przyjeżdżaj 

limuzyną. 

Uśmiechnął się. 
- Pamiętaj, osiemnasta trzydzieści. 

- Mówię poważnie, Roarke, nie... - Syknęła, bo obraz z ekranu 

znikł. - Cholera. - Z westchnieniem odwróciła się do komputera. 

MCDK posiadało spore archiwum dotyczące Conroya. Eve 

zatrzymała się nad najważniejszymi danymi. 

221 

15 

J.D. ROBB 

Rozwiedziony, jedno dziecko, syn, urodzony 22 stycznia 2025, 

opieka przyznana matce, Ellen Forte. 

Też mi rewelacja, pomyślała. Kto daje opiekę nad dzieckiem 

seryjnemu mordercy? 

- No nic, zabierajmy się do roboty - mruknęła pod nosem. -

Dane kryminalne. 

Osądzony i skazany za morderstwo, torturowanie, gwałt po­

śmiertny i poćwiartowanie Doreen Harden, dwudziestotrzyletniej 
kobiety rasy mieszanej. Wyrok skazujący na dożywotnie więzienie 

o zaostrzonym rygorze, bez możliwości wyjścia na podstawie 

zwolnienia warunkowego. 

Osądzony i skazany za morderstwo, gwałt, torturowanie i po­

ćwiartowanie Emmy Tangent, kobiety rasy czarnej, wiek 25 lat. 

Wyrok skazujący na dożywocie, zaostrzony rygor, bez możliwości 

wyjścia na podstawie zwolnienia warunkowego. 

Osądzony i skazany za morderstwo, sodomią, tortury i poćwiar­

towanie Lowella McBride'a, białego mężczyzny, wiek 18 lat. 
Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, bez zwolnienia warun­
kowego. 

Osądzony i skazany za morderstwo, gwałt, torturowanie i po­

ćwiartowanie Darli Fitz, kobiety rasy mieszanej, wiek 23 lata. 
Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, bez zwolnienia warun­
kowego. 

Osądzony i skazany za morderstwo, sodomię, pośmiertny gwałt, 

torturowanie i poćwiartowanie Martina Savoya, mężczyzny rasy 
mieszanej, wiek 20 lat. Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, 
bez zwolnienia warunkowego. 

Obecnie odsiaduje wyrok w więzieniu stanowym Omega. 

Podejrzany o dwanaście innych morderstw, sprawy w toku. 

Niewystarczające dowody na złożenie oskarżenia. Oficerzy śledczy 

przydzieleni do śledztwa udostępniają informacje na prośbę. 

222 

CZARNA CEREMONIA 

-

 Podaj listę policjantów, zajmujących się sprawą Conroya -

nakazała, patrząc, jak przez ekran przesuwają się nazwiska 
i adresy. - Trochę się przemieszczałeś, co, Conroy? - mruknęła, 
widząc, że detektywi pochodzą z całego kraju. 

Była jeszcze nastolatką kiedy mediami zawładnęły sensacyjne 

doniesienia o morderstwach popełnionych przez Conroya. Przy­
pominała sobie urywki programów, płaczące rodziny, błagające 
zbrodniarza, żeby wyjawił im, gdzie znajdą szczątki ukochanych 
osób. Pamiętała ponure twarze policjantów, zdających relacje 
z postępów dochodzenia, i samego Conroya, jego spokój i czarne, 
mściwe oczy. 

Nazywali go diabłem wcielonym. Antychrystem. To słowo 

powtarzano nieustannie, być może po to, żeby przynajmniej w ten 
sposób oddzielić szaleńca od reszty ludzkości. 

A jednak Conroy był na tyle człowiekiem, by począć dziecko. 

Syna. I ten syn znajdował się na jej liście osób podejrzanych. Może 

zbytnio się skoncentrowała na Selinie Cross? 

Syna Conroya pociąga władza, potęga i moc. Magia jest 

źródłem mocy, czyż nie? Znał przynajmniej jedną z ofiar. 
Dwie zginęły od noża. Jego ojciec doskonale posługiwał się 

nożem. 

Twierdził także, że jest narzędziem w rękach boga, przypomniała 

sobie Eve, dalej przeglądając dane. Tak, tak, zgadza się. Znalazła 

potwierdzającą jej przypuszczenie chaotyczną wypowiedź. Za­
znaczyła ją. 

- Proszę o audio tego urywku. 

Przetwarzanie... 

- Jestem siłą dla was niepojętą - rozległ się wyraźny i melodyjny 

głos Conroya. Eve uzmysłowiła sobie, że Charles Forte ma 
podobnie melodyjny i charyzmatyczny głos. - Jestem narzędziem 
w rękach boga, boga zemsty i cierpienia. To, co czynię w jego 

223