MEG CABOT

BEZPIECZNE MIEJSCE

1

O zamordowanej dziewczynie dowiedziałam się dopiero pierwszego dnia 

szkoły. To nie moja wina. Przysięgam. Skąd mogłam wiedząc? Nawet nie było mnie 

w domu. Gdybym była, jasne, że przeczytałabym o tym w gazecie albo usłyszała w 

wiadomościach czy gdziekolwiek. Albo dowiedziałabym się od ludzi.

Ale akurat mnie nie było. Tkwiłam cztery godziny jazdy samochodem na 

północ od domu, wśród wydm Michigan, w letnim domku mojej najlepszej 

przyjaciółki, Ruth Abramowitz. Państwo Abramowitzowie każdego lata spędzają dwa 

ostatnie tygodnie sierpnia wśród wydm i w tym roku zaprosili również mnie.

Na początku nie miałam ochoty jechać. Skazywać się na towarzystwo Skipa 

na całe dwa tygodnie?! No nie, dziękuję - Skip jest bratem Ruth, bliźniakiem. 

Chociaż ma szesnaście lat, nadal przeżuwa z otwartymi ustami. W tym wieku chyba 

powinien wiedzieć, jak się zachowywać. A do tego, mimo kupionego za pieniądze z 

barmicwy transarna, jest kimś w rodzaju Wielkiego Mistrza Bractwa Rycerskiego w 

naszym mieście.

W dodatku pan Abramowitz żywi okresowe (to znaczy wakacyjne) 

uprzedzenia wobec zdobyczy techniki i nie dopuszcza w letnim domku kablówki ani 

innego telefonu niż jego własna komórka, używana wyłącznie w sytuacjach 

wyjątkowych, kiedy na przykład któryś z jego klientów trafi za kratki, (bo pan 

Abramowitz jest adwokatem).

Więc chyba jasne, że na zaproszenie Ruth odpowiedziałam: „Dziękuję, ale 

nie, dziękuję”.

Potem jednak moi rodzice oświadczyli, że spędzą ostatnie dwa tygodnie 

sierpnia, odwożąc mojego brata Mike'a z wszystkimi klamotami do Harvardu, gdzie 

miał zacząć studia, a w tym czasie przyjedzie do nas ciotka Rose, żeby zająć się mną i 

moim drugim bratem, Douglasem.

Nie szkodzi, że ja mam szesnaście lat, a Douglas dwadzieścia i nie 

potrzebujemy opieki dorosłych, zwłaszcza siedemdziesięciopięcioletniej ciotki, która 

ma obsesję na punkcie pasjansa i mojego życia seksualnego, (co wcale nie znaczy, że 

jakieś mam). Oznajmiono mi, że ciocia Rose przyjeżdża, czy mi się to podoba, czy 

nie.

Nie podobało mi się. Zamiast wrócić do domu po miesiącu pracy w 

charakterze wychowawczyni na obozie Wawasee dla Dzieci Utalentowanych 

Muzycznie, pojechałam z Abramowitzami na wydmy.

Rany! Oglądanie przez dwa tygodnie Skipa pożerającego rano, w południe i 

wieczorem kanapki z masłem orzechowym i bananami jest lepsze niż pięć minut w 

towarzystwie cioci Rose, która z zapałem opowiada, jak to w czasach jej młodości 

tylko łatwe dziewczyny nosiły ogrodniczki.

Poważnie. Ogrodniczki. Tak je nazywa.

Oczywiście w tej sytuacji wybrałam wydmy.

I prawdę mówiąc, te dwa tygodnie nie były takie najgorsze.

Nie, nie, to wcale nie znaczy, że świetnie się bawiłam. Właściwie nie bawiłam 

się wcale, bo kiedy ja odwalałam swoją robotę na obozie Wawasee, Ruth w pocie 

czoła doskonaliła swoje umiejętności społeczno - towarzyskie i przygruchała sobie 

chłopaka.

Zgadza się. Autentycznego chłopaka, którego rodzice - kto by pomyślał - 

także mieli domek na wydmach, jakieś dziesięć minut drogi od domku Ruth.

Cieszyłam się razem z nią. Scott był pierwszym prawdziwym chłopakiem 

Ruth - no wiecie, pierwszym facetem, który odwzajemniał jej sympatię i nie miał nic 

przeciwko trzymaniu jej za rękę przy ludziach.

Ale kiedy najlepsza przyjaciółka zaprasza cię na dwa tygodnie, a potem 

spędza te dwa tygodnie, prowadzając się z kimś innym, jest to odrobinę wkurzające. 

Większość czasu za dnia przeleżałam na plaży, czytając stare magazyny, a większość 

wieczorów, próbując pobić Skipa w Crash Bandicoot na playstation.

O tak, wakacje miałam wyjątkowo udane.

Jedyna korzyść z pobytu na wydmach polegała na tym, że nie było mnie w 

tym czasie w domu, więc przynajmniej nie siedziałam i nie czekałam, aż mój chłopak 

- jeśli można go tak nazwać - zadzwoni. A według Ruth to istotny punkt sztuki 

uwodzenia... no wiecie, nie odbieranie telefonów. Wtedy, jak twierdzi moja 

przyjaciółka, chłopak zaczyna się zastanawiać, gdzie jesteś, i przychodzą mu do 

głowy rozmaite rzeczy. Na przykład, że umówiłaś się z kimś innym.

Podobno to w nim wzbudza gorętsze uczucia.

Brzmi całkiem przekonująco, ale jest jedno ale.

Chłopak musi faktycznie zadzwonić.

Jeśli nie zadzwoni, to wcale się nie dowie, że cię nie ma w domu. A mój 

chłopak - powinnam raczej powiedzieć: facet, który mi się podoba, jako że właściwie 

nie jest moim chłopakiem; w życiu nie byliśmy na prawdziwej randce - nigdy nie 

dzwoni. Wynika to stąd, że jestem, jak to się ładnie mówi w moim ukochanym stanie 

Indiana, osobą nieletnią, a randka z osobą nieletnią pachnie więzieniem. Przynajmniej 

dla kogoś takiego jak on.

Bo on jest pod nadzorem kuratora.

Nie pytajcie, dlaczego. Rob nigdy mi tego nie wyjawił.

Tak się nazywa. Rob Wilkins. Albo dziwak, czy nawet łobuz, jak mówi o nim 

Ruth.

Uważam, że to nie w porządku tak go nazywać, ponieważ Rob nigdy mnie nie 

oszukał. To znaczy, kiedy tylko dowiedział się, że mam szesnaście lat, dał mi jasno 

do zrozumienia, że między nami do niczego nie dojdzie. W każdym razie nie przez 

następnych parę lat.

Dobrze, to mi nie przeszkadza, naprawdę. Niejedna ryba pływa w morzu.

No i dobra, może nie każda ma oczy koloru mgły, jaka unosi się nad jeziorem 

tuż przed świtem, albo twarde jak deska mięśnie brzucha, czy też śliczniutkiego 

indianę, złożonego własnoręcznie do kupy we własnej stodole.

W każdym razie zniknęłam na dwa tygodnie. Miałam wakacje, no nie? Bez 

telefonu, telewizji, radia, prasy i Internetu. Prawdziwe wakacje.

Skąd miałam wiedzieć, że zginęła jedna dziewczyna z mojej klasy? Nikt mi 

nic nie powiedział.

Aż do rozpoczęcia roku szkolnego.

Pierwszego dnia szkoły usadowiłam się w auli na drugim miejscu od drzwi, 

jak co roku. Zawsze w auli zajmowałam drugie miejsce od drzwi. To, dlatego, że 

wtedy siadamy w kolejności alfabetycznej, a z racji nazwiska - Mastriani - jestem 

druga na literę M, zaraz po Amber Mackey. Amber Mackey zawsze siedziała przede 

mną. Zawsze.

Z wyjątkiem tego dnia. Tego dnia nie pojawiła się wcale.

Nie wiedziałam, dlaczego. Skąd miałam wiedzieć? Amber nigdy przedtem nie 

opuściła pierwszego dnia w szkole. Nie była tytanem pracy, przykładała się mniej 

więcej tak jak ja, ale pierwszego dnia szkoły nic się nie robi, więc dlaczego miałaby 

nie przyjść? Poza tym, w przeciwieństwie do mnie, Amber lubiła szkołę. Była 

cheerleaderką. Zawsze pełna entuzjazmu. Znacie ten typ.

To taka dziewczyna, po której, bo ja wiem, spodziewacie się, że pojawi się 

pierwszego dnia w szkole, choćby po to, żeby pochwalić się opalenizną.

Uczniowie zaczęli się schodzić. Dziewczyny zachowywały się z 

wystudiowaną niedbałością - zupełnie jakby nie spędziły całego ranka przed lustrem, 

wybierając ciuchy, które najlepiej podkreślą szczuplejszą figurę albo kolor nowych 

pasemek.

Wszyscy usiedli tam gdzie zwykle - do jedenastej klasy zdążyliśmy już 

świetnie zapamiętać, kto za kim siedzi - i zaczęły się rozmowy: „Jak tam wakacje?” 

albo: „Boże, ale się opaliłaś”, albo: „Ta spódnica jest super!”

Potem rozległ się dzwonek i wszedł pan Cheaver z dziennikiem. Kazał nam 

usiąść i mimo że była zaledwie ósma piętnaście rano, nikogo nie rozpierał nadmiar 

energii.

Spojrzał do dziennika, zawahał się i powiedział:

- Mastriani.

Podniosłam rękę, chociaż pan Cheaver stał tuż przede mną, a w zeszłym roku 

uczył mnie historii, więc nie mógł mnie nie poznać. Razem z Ruth wydałyśmy sporą 

część zarobionych na obozie pieniędzy w sklepach w okolicy miasta Michigan i dziś 

pod wpływem Ruth włożyłam do szkoły spódnicę. To mogło nieco zmylić pana Ch., 

jako że nigdy przedtem nie pokazałam się w szkole w czymś innym niż dżinsy i T - 

shirt.

Ruth twierdziła, że najlepszym sposobem na Roba byłoby umówienie się z 

innym chłopakiem (tak żeby Rob mógł nas zobaczyć) i wobec tego musiałam, 

zgodnie z zaleceniami Ruth, „podjąć wysiłek”. Miałam na sobie ciuchy Esprit od stóp 

do głów. Ale nie, dlatego, że chciałam zwabić ewentualnych wielbicieli, tylko 

dlatego, że wróciwszy poprzedniego dnia bardzo późno (Ruth absolutnie odmawia 

przekraczania dozwolonej prędkości, nawet jeśli w zasięgu wzroku nie ma żadnego 

miejsca, gdzie mógłby się ukryć patrol drogowy), nie miałam innego czystego ubrania

na zmianę.

Być może, pomyślałam, pan Cheaver nie rozpoznaje mnie w minispódniczce i 

bawełnianym sweterku. Powiedziałam:

- Obecna, panie Cheaver - żeby zwrócić jego uwagę.

- Widzę cię, Mastriani - powiedział pan Ch., jak zwykle leniwie przeciągając 

samogłoski. - Przesuń się o jedno miejsce.

Spojrzałam na puste miejsce z przodu.

- Och, nie, proszę pana - zaprotestowałam. - To miejsce Amber. Może się 

spóźni. Ale to jej miejsce.

Zapadła dziwna cisza. Naprawdę. Chodzi mi o to, że cisze różnią się od siebie, 

chociaż zgodnie z definicją - cisza jako brak dźwięku - powinno być inaczej.

Ta jednak wydawała się cichsza niż przeciętne cisze. Tak jakby wszyscy z 

jakiegoś powodu wstrzymali nagle oddech.

Pan Cheaver - który także wstrzymał oddech - spojrzał na mnie zmrużonymi 

oczami. W Liceum im. Erniego Pyle'a było niewielu nauczycieli, których byłam w 

stanie znieść, ale pan Ch. do nich należał. A to, dlatego, że nikogo nie wyróżniał. 

Nienawidził nas wszystkich równo i sprawiedliwie. Mnie, być może, nienawidził 

odrobinę mniej intensywnie, ponieważ w zeszłym roku przykładałam się do pracy, a 

historię uważałam za interesujący przedmiot, zwłaszcza lekcje poświęcone 

wyrzynaniu w pień całych populacji w różnych miejscach globu na przestrzeni 

wieków.

- Gdzieś ty była, Mastriani? - zainteresował się pan Cheaver. - Amber Mackey 

nie przyjdzie.

- Och, naprawdę? - spytałam zdziwiona. - Przeprowadziła się?

Pan Ch. popatrzył na mnie z wyrazem skrajnego niezadowolenia, podczas gdy 

reszta klasy nagle wypuściła powietrze z płuc i zaczęła szeptać gorączkowo. Nie 

miałam pojęcia, o czym mówią, ale po wyrazie oburzenia na twarzach zorientowałam 

się, że tym razem trafiłam kulą w płot. Tisha Murray i Heather Montrose patrzyły na 

mnie ze szczególną wzgardą. Przez moment miałam ochotę wstać i rozwalić im 

głowy jedną o drugą, ale już raz próbowałam i nie wyszło.

Zresztą, w ramach „podejmowania wysiłku” w nowym roku - oprócz działań 

zmierzających do rozkochania w sobie niewinnych młodych ludzi, tak abym mogła 

spacerować z nimi za rączkę przed warsztatem, w którym pracował Rob - obiecałam 

sobie nie wdawać się w bójki. Poważnie. W dziesiątej klasie spędziłam aż nadto 

czasu na odsiadkach w związku z brakiem umiejętności panowania nad gniewem. W 

tym roku nie zamierzałam popełnić tego błędu.

To był jeden z powodów - poza brakiem czystych levisów - dla których 

zdecydowałam się na minispódniczkę. Trudno dołożyć komuś kolanem w krocze, 

kiedy jest się odzianym w lycrę i rayon.

Może, pomyślałam, obserwując twarze wokół, Amber zaszła w ciążę i tylko ja 

nic o tym nie wiem. Mieliśmy wprawdzie lekcje higieny z trenerem Albrightem, który 

ostrzegał nas przed konsekwencjami pożycia seksualnego bez zabezpieczenia, ale 

takie rzeczy się przecież zdarzają. Nawet cheerleaderkom.

Chyba jednak nie Amber Mackey, ponieważ pan Ch. spojrzał na mnie i 

bezbarwnym tonem oznajmił:

- Mastriani, ona nie żyje.

- Nie żyje? - powtórzyłam za nim. - Amber Mackey? Potem, jak idiotka, 

dodałam:

- Jest pan pewien?

Nie wiem, co mnie podkusiło. Kiedy nauczyciel twierdzi, że ktoś nie żyje, nie 

ma w zasadzie powodu, żeby mu nie wierzyć.

Po prostu mnie zaskoczył. To zabrzmi banalnie, ale Amber Mackey zawsze 

była... no cóż, pełna życia. Nie należała do tych antypatycznych cheerleaderek, które 

na wszystkich patrzą z góry. Nigdy nie była złośliwa i nigdy się nie wywyższała. 

Dotrzymanie kroku innym dziewczynom z reprezentacji, zarówno w dziedzinie życia 

towarzyskiego, jak i sportu, kosztowało ją wiele pracy. Jeśli chodzi o naukę, też nie 

była orłem.

Ale starała się. Naprawdę się starała.

Pan Ch. nie odpowiedział.

Zrobiła to Heather Montrose.

- Owszem, nie żyje - powiedziała, wydymając z pogardą starannie 

nabłyszczone usta. - A gdzieś ty się podziewała, skoro już o tym mowa?

- Doprawdy - odezwała się Tisha Murray - kto jak kto, ale dziewczyna od 

pioruna powinna coś wiedzieć na ten temat.

- No właśnie? - dodała Heather. - Wysiadł twój radar, czy co?

Nie jestem, szczerze mówiąc, osobą zbyt popularną, ale ponieważ nie mam w 

zwyczaju wyzłośliwiać się i dokuczać dla przyjemności, jak Heather i Tisha, zawsze 

znajdą się tacy, którzy chętnie staną w mojej obronie. Tym razem był to Todd Mintz - 

futbolista szkolnej reprezentacji, który siedział zaraz za mną.

- Jezu, możecie przestać? - odezwał się. - Ona już nie robi tych rzeczy z 

parapsychologią. Nie wiedziałyście?

- Owszem - powiedziała Heather, wstrząsnąwszy blond grzywą. - Słyszałam o 

tym.

- A ja słyszałam - wtrąciła Tisha - że dwa tygodnie temu znalazła dzieciaka, 

który się zgubił w jaskini czy gdzieś tam.

To była jawna nieprawda. Dzieciaka znalazłam cztery tygodnie temu. Ale nie 

miałam ochoty dyskutować z takimi jak Tisha.

Na szczęście taktowna interwencja pana Cheavera wybawiła mnie z kłopotu.

- Najmocniej przepraszam - powiedział pan Ch. - Niektórych z was to może 

zaskoczy, ale chciałbym poprowadzić lekcję. Czy zechcielibyście odłożyć prywatne 

pogawędki na po dzwonku? Mastriani! Przesuń się o jedno miejsce.

Przesunęłam się, a za mną cały rząd. Jednocześnie szeptem zapytałam Todda:

- Jak to się właściwie stało?

Myślałam, że Amber zachorowała na białaczkę albo coś w tym stylu i teraz 

cheerleaderki poprowadzą kampanię walki z rakiem, zarabiając na myciu 

samochodów. Może nawet założyły już fundację Amber.

Śmierć Amber nie nastąpiła jednak z przyczyn naturalnych. Todd powiedział:

- Znaleźli ją wczoraj w kamieniołomach. Uduszoną.

Rany!

2

Jak można zrobić coś takiego? I kto mógł to zrobić? Naprawdę chciałabym 

wiedzieć.

Kto mógł udusić cheerleaderkę i zostawić jej ciało na dnie wapiennego 

kamieniołomu?

Jestem w stanie zrozumieć, że ktoś miałby ochotę udusić cheerleaderkę. Nasza 

szkoła hoduje jedne z najzłośliwszych cheerleaderek w Ameryce Północnej. Nie 

żartuję. Jakby wszystkie, żeby się dostać do drużyny, musiały przejść testy 

wykazujące, że nie posiadają żadnych ludzkich odruchów. Cheerleaderki w Liceum 

im. Ernesta Pyle'a prędzej wyskubałyby sobie rzęsy, niż zamieniły słowo z osobą 

stojącą niżej od nich w hierarchii towarzyskiej.

Ale wprowadzić taki zamysł w życie? Naprawdę wyprawić jedną z nich na 

tamten świat?

A poza tym Amber nie była taka jak jej koleżanki z drużyny. Widziałam 

kiedyś, jak uśmiechała się do wsioka - tym miłym słówkiem określa się u nas 

dzieciaki, które dojeżdżają do liceum spoza miasta; dzieciaki, które nie pochodzą ze 

wsi, określa się mianem miastowych.

Amber należała do miastowych, tak jak Ruth i ja, ale nigdy nie zauważyłam, 

żeby się z tego powodu puszyła, w przeciwieństwie do Heather, Tishy i innych 

dziewczyn tego typu. Kiedy Amber była kapitanem drużyny na WF - ie, nigdy nie 

wybierała najpierw miastowych, wsioków zostawiając na sam koniec. Amber nigdy 

nie wydziwiała na wiejskie wranglery i lee, jedyne dżinsy, na jakie te dzieciaki było 

stać. Nigdy nie widziałam, żeby Amber przeprowadzała „test wsioka”: podnosząc 

długopis i pytając niczego nie podejrzewającą ofiarę, co trzyma w ręce. (Jeśli ktoś 

odpowiadał, przeciągając samogłoski w sposób charakterystyczny dla południowców, 

klasyfikowano go jako wsioka i wyśmiewano za wiejski akcent).

Czy to takie dziwne, że czasami nie potrafię opanować gniewu? Pytam serio. 

Czy was nie trafiałby szlag, gdybyście, na co dzień mieli do czynienia z czymś takim?

To okropne, że ze wszystkich cheerleaderek to akurat Amber musiała umrzeć. 

Lubiłam ją.

Nie byłam odosobniona w swoich odczuciach, jak się wkrótce przekonałam.

- Dobra robota - syknął ktoś za moimi plecami, mijając mnie na korytarzu, 

kiedy zmierzałam w stronę szafki.

Można na ciebie liczyć - powiedział ktoś inny, kiedy wychodziłam z pracowni 

biologicznej.

To nie wszystko. Usłyszałam też sarkastyczne:

- Dzięki wielkie, dziewczyno od pioruna.

Kiedy mijałam stadko Pomponek, cheerleaderek z pierwszej klasy, pod moim 

adresem padło słowo: „świnia”.

- Nic nie rozumiem - pożaliłam się Ruth na próbie orkiestry, kiedy 

wyjmowałyśmy instrumenty. - Obwiniają mnie za to, co się stało z Amber. Jakbym 

miała z tym coś wspólnego.

Ruth, smarując smyczek kalafonią, potrząsnęła głową.

- Nie o to chodzi - stwierdziła. Musiała dostać jakiś cynk. - Sądzę, że kiedy 

Amber nie wróciła do domu w piątek wieczorem, jej rodzice zadzwonili na policję, 

ale gliny nie zdołały jej znaleźć. Myślę, że parę osób dzwoniło potem do ciebie. Może 

mieli nadzieję, że uda ci się wpaść na jakiś trop. Wiesz, dzięki twoim szczególnym 

umiejętnościom. Ale nie było cię w domu, oczywiście, a twoja ciotka nie podałaby 

nikomu numeru komórki mojego ojca, a nie było innego sposobu, żeby się z nami 

porozumieć, więc...

Więc? Więc to była moja wina. Albo, w najlepszym wypadku, wina ciotki 

Rose. Jeszcze jeden powód, żeby jej nie znosić.

Zadałam sobie wiele trudu, żeby wbić wszystkim do głowy, że nie potrafię już 

odnajdywać ludzi dzięki jakimś niezwykłym zdolnościom. Zeszłej wiosny, kiedy 

trzasnął mnie piorun, zyskałam na chwilę dar odnajdywania zaginionych. 

Wystarczyło spojrzeć na fotografię, a potem iść spać. Rano budziłam się z gotowym 

adresem w głowie. Ale niezwykły dar mnie opuścił. Powiedziałam o tym 

dziennikarzom. Powiedziałam o tym glinom i FBI. Dziewczyna od pioruna - jak 

przezwały mnie media - przestała istnieć. Moje zdolności nadprzyrodzone ulotniły się 

w równie tajemniczy sposób, jak się pojawiły.

Tyle, że tak naprawdę wcale się nie ulotniły. Kłamałam, żeby prasa - i 

gliniarze - odczepili się ode mnie.

Zdaje się, że Liceum im. Ernesta Pyle'a nie uwierzyło w moje kłamstwa.

- Spokojnie, Jess - powiedziała Ruth, brzdąkając na wiolonczeli. - To nie 

twoja wina. Jeśli już, to najwyżej twojej stukniętej ciotuni. Powinna była zrozumieć, 

że sprawa jest pilna i dać im numer komórki mojego taty. Ale gdyby nawet, to znasz 

Amber. Nie była niewinnym kwiatuszkiem. Nic dziwnego, że skończyła martwa w 

kamieniołomach.

Jeśli to mnie miało pocieszyć, nie podziałało. Prześlizgnęłam się z powrotem 

do sekcji fletów, ale nie mogłam się skupić na tym, co mówił pan Vine, nasz 

nauczyciel. Myślałam tylko o tym, jak na zeszłorocznym festiwalu talentów Amber i 

jej stały chłopak - Mark Leskowski, futbolista szkolnych Jaguarów - odegrali w 

żałosny sposób Attything You Can Do I Can Do Better i z jaką powagą Amber 

podchodziła do konkursu i jak bardzo była pewna, że zwyciężą.

Nie wygrali, rzecz jasna - pierwszą nagrodę zdobył chłopak, którego piesek 

wył na dźwięk melodii z Siódmego nieba - ale Amber i tak się cieszyła, że zajęli 

drugie miejsce.

O mało nie umarła ze szczęścia, pomyślałam mimo woli.

- W porządku - odezwał się pan Vine przed dzwonkiem. - Do końca tygodnia 

będą się odbywać przesłuchania. Jutro rogi, instrumenty smyczkowe w środę, dęte w 

czwartek, a perkusyjne w piątek. Więc bądźcie tak mili i poćwiczcie dla odmiany, 

jasne?

Rozległ się dzwonek na przerwę obiadową, ale nikt nie rzucił się pędem do 

wyjścia. Wszyscy sięgnęli pod ławki, wyciągając kanapki i puszki z ciepławymi 

napojami. Otóż większość dzieciaków w naszej orkiestrze to dziwacy i 

komputerowcy. Boją się wejść do szkolnej stołówki, gdzie mogliby się narazić na 

docinki swoich bardziej atrakcyjnych towarzysko rówieśników. W związku z tym w 

porze lunchu przesiadują w skrzydle muzycznym, żując kanapki z tuńczykiem i 

kłócąc się o to, kto jest lepszym kapitanem statku kosmicznego - Kirk czy Picard.

To nie dotyczy mnie ani Ruth. Po pierwsze, nie miałam ochoty na jedzenie 

rozmiękłych kanapek w szkolnej ławce. Po drugie, jak oświadczyła Ruth, teraz, kiedy 

gruntownie odnowiłyśmy naszą garderobę - a ona straciła znacząco na wadze - nie 

możemy się ukrywać w zakamarkach pomieszczeń orkiestry. Serce Ruth wciąż 

należało do Scotta, ale Scott mieszkał pięćset kilometrów dalej. Zostało nam zaledwie 

dziesięć miesięcy, żeby zorganizować sobie chłopaka na bal maturalny, i Ruth 

nalegała, żebyśmy od razu wzięły się do roboty.

Zanim jednak opuściłyśmy skrzydło muzyczne, zaczepiła nas jedna z 

koleżanek flecistek, której nie darzę szczególną sympatią, Karen Sue Hankey. Karen 

poinformowała mnie, że w tym roku powinnam porzucić wszelką nadzieję na 

zachowanie trzeciego miejsca, ponieważ ostatnio ćwiczyła po cztery godziny dziennie 

i pobierała prywatne lekcje u profesora z pobliskiego college'u.

- Świetnie - mruknęłam, próbując ją wyminąć.

- Och, a tak przy okazji - dodała Karen Sue - to naprawdę ładnie z twojej 

strony, że tak pomogłaś w sprawie Amber i w ogóle.

Ale to jeszcze nic. W stołówce było dziesięć razy gorzej. Jak tylko 

ustawiłyśmy się w kolejce, Heather Montrose i jej diabelski klon Tisha stanęły za 

nami i zaczęły robić uwagi.

Nie rozumiem tego. Naprawdę nie rozumiem. Wiosną, na koniec szkoły, 

dałam wszystkim jasno do zrozumienia, że straciłam zdolności parapsychiczne. 

Dlaczego wszyscy byli tacy pewni, że skłamałam? Jedyną osobą, która znała prawdę, 

była Ruth, a ona nigdy by mnie nie zdradziła.

- No to jak to jest? - zapytała Heather, ustawiając się za nami w kolejce do 

grilla. - Jak to jest, kiedy ma się świadomość, że ktoś umarł z naszego powodu?

- Amber nie umarła z powodu czegoś, co ja zrobiłam - powiedziałam, nie 

odrywając wzroku od tacy, którą przesuwałam wzdłuż rzędu miseczek z podejrzanej 

barwy galaretką cytrynową i niepokojąco grudkowatym budyniem z tapioki. - Amber 

umarła, ponieważ ktoś ją zabił. Tym kimś nie byłam ja.

- Owszem - zgodziła się Tisha. - Ale koroner stwierdził, że przez jakiś czas ją 

gdzieś przetrzymywano, zanim została zamordowana. Miała na ciele odparzyny.

- Odleżyny - poprawiła ją Ruth.

- Wszystko jedno - powiedziała Tisha. - To znaczy, że jakbyś była na miejscu, 

mogłabyś ją znaleźć.

- Dobra, ale mnie nie było - odparłam. - W porządku? Wybacz, pojechałam na 

wakacje.

- Doprawdy, Tisha - odezwała się Heather karcącym tonem. - Ona musi 

czasami wyjeżdżać na wakacje. Wiesz, czasami musi odpocząć od tego swojego 

nienormalnego braciszka.

- O Boże! - Ruth jęknęła i szybko usunęła tacę z linii ognia.

Bo Ruth, rzecz jasna, wiedziała. Naprawdę staram się pamiętać o dobrych 

radach, jakich udzielił mi szkolny pedagog, pan Goodhart, w sprawie panowania nad 

gwałtownymi uczuciami - że należy najpierw policzyć do dziesięciu i tak dalej. Ale 

nawet po dwóch latach nauk - i po prawie dwóch latach ciągłych odsiadek w związku 

z nieudanymi próbami stosowania się do tych nauk - każda niepochlebna wzmianka 

na temat mojego brata Douglasa natychmiast wyprowadza mnie z równowagi.

W sekundę po tej nierozsądnej uwadze Heather została rozpłaszczona na 

ścianie.

Trzymałam ją jedną ręką. Zaciskałam palce na jej szyi.

- Czy nikt ci nigdy nie mówił - syknęłam, przysuwając twarz do jej twarzy - że 

to nieładnie śmiać się z ludzi, których los potraktował gorzej od nas?

Heather nie udzieliła odpowiedzi. Nie mogła, ponieważ ściskałam jej krtań.

- Hej! - W grubym głosie brzmiało zdumienie. - Hej, co się tu dzieje?

Rozpoznałam, oczywiście, ten głos.

- Pilnuj swojego nosa, Jeff - powiedziałam. Jeff Day, napastnik drużyny 

futbolowej i skończony idiota, również nie zaliczał się do moich ulubieńców.

- Puść ją - powiedział Jeff Poczułam na ramieniu jego mięsistą łapę.

Precyzyjnie wymierzony cios łokciem położył kres tej interwencji. Kiedy Jeff 

usiłował złapać oddech, rozluźniłam odrobinkę chwyt na gardle Heather.

- No, więc? - odezwałam się - Jak będzie z przeprosinami? Niestety, źle 

oceniłam czas potrzebny Jeffowi na dojście do siebie po moim ciosie. Serdelkowate 

paluchy znów chwyciły mnie za ramię. Tym razem zdołał oderwać mnie od Heather.

- Zostaw ją w spokoju! - wrzasnął, czerwony jak burak. Byłam pewna, że 

mnie uderzy. Naprawdę. I w jakiś sposób cieszyłam się na tę myśl. Jeff zamachnąłby 

się, ja zrobiłabym unik, a potem rąbnęłabym go w nos. Od pewnego czasu marzyłam 

o tym, żeby złamać nos Jeffowi Dayowi. A dokładniej od tego dnia, kiedy powiedział 

Ruth, że jest gruba i trzeba będzie ją pochować w fortepianie, jak Elvisa.

Tym razem jednak nie miałam okazji złamać mu nosa. Nie zrobiłam tego, bo 

kiedy Jeff odwodził pięść, ktoś złapał go za rękę i wykręcił mu ją na plecy.

- To tak się zabawiają panowie z reprezentacji? - odezwał się Todd Mintz. - 

Bijąc dziewczyny?

- Dosyć. - Trzeci głos, również dobrze mi znany, przerwał naszą miłą 

pogawędkę. Pan Goodhart, z miseczką sałatki i jogurtem, skinął głową w stronę 

drzwi. - Wszyscy do mojego biura. Natychmiast. Za mną, proszę.

Jeff, Todd i ja z ociąganiem ruszyliśmy do wyjścia. Byliśmy prawie przy 

drzwiach, kiedy pan Goodhart odwrócił się i zawołał zniecierpliwiony:

- Ty też, Heather!

Dopiero wtedy Heather niechętnie poszła za nami.

W gabinecie pana Goodharta dowiedzieliśmy się, że „nie zaczęliśmy roku jak 

należy” oraz że powinniśmy „dawać lepszy przykład młodszym uczniom”. To by nam 

pomogło „trzymać się razem i dawać sobie radę”, zwłaszcza wobec tragedii, jaka 

miała miejsce w ostatni weekend.

- Śmierć Amber wstrząsnęła nami wszystkimi - powiedział pan Goodhart ze 

szczerym żalem. - Próbujmy jednak pamiętać, że na pewno wolałaby, abyśmy się 

raczej pocieszali nawzajem, zamiast wdawać w głupie kłótnie.

Heather nigdy przedtem nie trafiła do gabinetu pedagoga. Więc, naturalnie, 

zamiast trzymać gębę na kłódkę, tak żebyśmy wszyscy mogli się z tego wywinąć, 

wycelowała we mnie pola - kierowany paznokieć i powiedziała:

- Ona zaczęła.

Todd, Jeff i ja przewróciliśmy oczami. Wiedzieliśmy, co teraz nastąpi.

Pan Goodhart wygłosił mowę zaczynającą się od słów: „Nie dbam o to, kto 

zaczął, bicie się jest rzeczą niedopuszczalną”. Trwała o cztery minuty i pięćdziesiąt 

sekund dłużej niż wersja zeszłoroczna. Następnie stwierdził:

- Dobre z was dzieciaki. Każde z was ma nieograniczony potencjał. Nie 

marnujcie go. Nie warto uciekać się do przemocy.

Potem pozwolił nam odejść. Wszystkim poza mną, oczywiście.

- To nie była moja wina - oświadczyłam, jak tylko reszta wyszła. - Heather 

powiedziała, że Douglas jest nienormalny.

Pan Goodhart wpakował sobie łyżeczkę jogurtu do ust.

- Jess - odezwał się z pełnymi ustami. - Czy to ma się znowu powtórzyć? Ty, 

w moim gabinecie, dzień w dzień, z powodu bójek?

- Nie - powiedziałam. Szarpnęłam za brzeg minispódniczki. Wiedziałam, że 

dobrze w niej wyglądam, ale czułam się tak, jakbym była nie całkiem ubrana. Poza 

tym spódniczka nic mi nie pomogła. Znowu wdałam się w bójkę. - Próbuję stosować 

się do tego, co pan mi mówił. No wie pan, z tym liczeniem do dziesięciu. Ale jakoś 

tak jest... że wszyscy mnie obwiniają.

- Obwiniają, o co? - spytał zdumiony.

- O to, co się stało z Amber. Opowiedziałam, czego się nasłuchałam od rana.

- To śmieszne - oburzył się pan Goodhart. - Nie mogłabyś zapobiec temu, co 

się przytrafiło Amber, nawet gdybyś nie straciła swego daru. A straciłaś. - Spojrzał na 

mnie uważnie. - Czy nie tak?

- Oczywiście, że tak - odparłam.

- Więc, dlaczego im się wydaje, że jest inaczej? - zastanowił się pan Goodhart.

- Nie wiem. - Popatrzyłam na sałatkę, do której się właśnie zabierał. - Co się 

stało? - zapytałam. - Gdzie jest duży cheeseburger? - Odkąd pamiętam, pan Goodhart 

nieodmiennie spożywał lunch w postaci burgera i frytek zazwyczaj w dużych 

porcjach.

Skrzywił się.

- Jestem na diecie - wyjaśnił. - Zdaniem mojego lekarza mam za wysokie 

ciśnienie i za dużo cholesterolu.

- Ojej - westchnęłam. Wiedziałam, jak uwielbiał frytki. - Przykro mi.

- Przeżyję - wzruszył ramionami. - Pozostaje pytanie, co będzie z tobą?

Postanowiliśmy wspólnie, że „otrzymam jeszcze jedną szansę”. Ale jeszcze 

jedna wpadka i koniec ze mną.

Rozmawialiśmy o synu pana Goodharta, Russellu, który właśnie zaczynał 

raczkować, kiedy do gabinetu weszła zmartwiona sekretarka.

- Paul - powiedziała. - Przyszli panowie z biura szeryfa. Chcą zabrać Marka 

Leskowskiego na przesłuchanie. Wiesz, chodzi o tę dziewczynę, Mackey.

- O Boże, przesłuchanie! - zaniepokoił się pan Goodhart. - Zadzwoń do 

rodziców Marka, dobrze? I zawiadom dyrektora Feeneya.

Zafascynowana obserwowałam, jak cała administracja szkoły zostaje 

postawiona w stan pogotowia. Nagły wybuch ich aktywności przegonił mnie z 

gabinetu pana Goodharta, ale zapadłam się w winylowy fotel w poczekalni, gdzie 

mogłam spokojnie przyglądać się temu, co się działo. Z zainteresowaniem śledziłam 

zamieszanie, które, dla odmiany, powstało nie z mojego powodu. Wysłano kogoś, 

żeby poszukał Marka, ktoś inny zawiadomił jego rodziców, jeszcze ktoś wdał się w 

dyskusję z zastępcami szeryfa. Mark miał dopiero siedemnaście lat, więc szkoła nie 

mogła pozwolić glinom zabrać go ze szkoły bez zgody rodziców.

Po dłuższej chwili pojawił się przestraszony Mark. Był to wysoki, przystojny 

chłopak z ciemnymi włosami i jeszcze ciemniejszymi oczami. Mimo że grał w futbol, 

nie miał grubej szyi ani monstrualnie rozrośniętej klaty. Był rozgrywającym drużyny, 

to pewnie, dlatego.

- O co chodzi? - zwrócił się do sekretarki.

- Eee... - sekretarka zerknęła nerwowo na pana Goodharta, który nadal darł się 

na zastępców szeryfa. - Jeszcze nie mogą z tobą mówić. Siadaj, proszę.

Mark usiadł na pomarańczowej kanapie naprzeciwko mnie. Przyglądałam mu 

się ukradkiem znad broszurki zachęcającej do służby w armii. Większość ofiar 

zabójstw, jak gdzieś kiedyś wyczytałam, znała morderców. Czy Mark udusił swoją 

dziewczynę i wrzucił jej ciało do kamieniołomu Pike'a? A jeśli tak, to, dlaczego? Czy 

był psychopatą albo zboczeńcem? Nie mógł się oprzeć zbrodniczemu impulsowi?

- Hej! - zawołał Mark w stronę sekretarki. - Czy jest tu gdzieś woda do picia?

Spłoszona sekretarka wskazała butlę w głębi korytarza. Mark poszedł po 

wodę, a ja mimo woli zwróciłam uwagę, jak zgrabnie wygląda w sportowym stroju.

Wracając, Mark zauważył mnie i zagadnął uprzejmie:

- Och, przepraszam. Też masz ochotę się napić? Oderwałam wzrok od lektury, 

jakbym dopiero teraz go zobaczyła.

- Kto? Ja? - zapytałam. - Nie, dziękuję.

- Och. - Mark usiadł. - W porządku.

Wypił wodę, zmiął kubek, rozejrzał się za koszem na śmiecie, a ponieważ 

żadnego nie było w pobliżu, położył kubek na stoliku z gazetami.

- A ty dlaczego tu jesteś?

- Próbowałam udusić Heather Montrose - wyjaśniłam.

- Naprawdę? - Uśmiechnął się. - Sam wiele razy miałem na to ochotę.

Przyszło mi do głowy, że raczej nie powinien wyjawiać tego szeryfowi, ale nic 

nie powiedziałam. Sekretarka gorliwie udawała, że nas nie słucha, i wolałam nie 

mówić tego przy niej.

Heather potrafi się zachowywać jak prawdziwa... - Mark taktownie 

powstrzymał się od przekleństwa. Prawdziwy harcerzyk, Mark Leskowski. - Sama 

wiesz.

- Wiem - odparłam. - Posłuchaj. Przykro mi z powodu Amber. Była twoją 

dziewczyną, prawda?

- Tak. - Spojrzenie Marka powędrowało z mojej twarzy na środek stolika. - 

Dziękuję.

Drzwi gabinetu otworzyły się i pan Goodhart stanął w progu, przemawiając z 

wymuszoną wesołością.

- Mark, miło cię widzieć. Wpadnij do mnie na chwilkę, dobrze? Ci panowie 

chcą z tobą zamienić dwa słowa.

Mark skinął głową i wstał. Jednocześnie wytarł dłonie o dżinsy. Na materiale 

zostały mokre ślady.

Pocił się, podczas gdy mnie, w sweterku i bluzce, przy wentylacji nastawionej 

na pełne obroty, było nawet trochę za chłodno.

Mark Leskowski bał się. Bardzo się bał. Spojrzał na mnie, idąc do gabinetu.

- Cześć - powiedział. - Na razie.

- Tak - odparłam. - Na razie.

Wszedł do środka. Pan Goodhart zauważył, że nadal siedzę w poczekalni.

- Jessico - powiedział, wskazując kciukiem drzwi na korytarz. - Wyjdź.

No więc wyszłam.

3

- Chyba już wiem, powiedziała Ruth, kiedy wracałyśmy do domu jej 

kabrioletem.

Nie odpowiedziałam od razu, bo akurat przemknęłyśmy obok skrętu w Pike's 

Creek Road.

- Guzik - stwierdziłam. - Przegapiłaś.

- Co przegapiłam? - zapytała Ruth, pociągając zdrowy łyk niskokalorycznej 

coli. Skrzywiła twarz w niechętnym grymasie. - Och, Boże. Nawet nie próbuj mnie 

namawiać.

- To nie jest aż tak daleko od głównej drogi - oznajmiłam.

- Nigdy się nie nauczysz - powiedziała Ruth. - Mam rację?

- Nie rozumiem. - Wzruszyłam obojętnie ramionami. - Co w tym złego, że 

przejedziemy obok miejsca, gdzie on pracuje?

- Powiem ci, co w tym złego - powiedziała Ruth. - W ten sposób łamiesz 

zasady.

Parsknęłam pogardliwie.

- Mówię poważnie - ciągnęła Ruth. - Chłopcy nie lubią, Jess, żeby się za nimi 

uganiać. To ich rola.

- Nie uganiam się za nim - powiedziałam. - Sugeruję tylko, żebyśmy 

przejechały obok warsztatu.

- To jest - stwierdziła Ruth - uganianie się. Tak samo jak wydzwanianie do 

niego i odkładanie słuchawki w momencie, kiedy się odezwie.

Rany. Trafiony, zatopiony.

- Tak samo jak włóczenie się po miejscach, gdzie on normalnie bywa - 

ciągnęła - studiowanie rozkładu jego dnia i udawanie, że wpadło się na niego przez 

przypadek.

Zatopiony po raz drugi i trzeci. Szarpnęłam ze złością pas bezpieczeństwa.

- Przecież się nie dowie, że przejeżdżałyśmy obok tylko po to, żeby go 

zobaczyć - powiedziałam. - Możesz udać, że potrzebujesz oleju albo czegoś takiego.

- Czy mogłabyś na pięć minut przestać myśleć o Robie Wilkinsie i posłuchać 

mnie uważnie? Usiłuję ci powiedzieć, że chyba wiem, dlaczego wszyscy wierzą, że 

nadal masz te swoje zdolności.

- Och, naprawdę? - Jakoś niewiele mnie to w tej chwili obchodziło. Miałam 

ciężki dzień. Sam fakt, że dziewczyna, którą znałam, została zamordowana, był 

dostatecznie okropny. To, że obwiniano mnie za jej śmierć, było jeszcze gorsze do 

zniesienia. - Wiesz, Mark Leskowski chciał mnie dzisiaj poczęstować wodą przed 

gabinetem pedagoga. Gdybym się zgubiła na pustyni, nigdy bym się nie spodziewała, 

że...

- Karen Sue - powiedziała Ruth, skręcając przy sklepie Krogera.

Rozejrzałam się.

- Gdzie?

- Nie, nie tutaj. Karen Sue - odparła Ruth - łazi po szkole i rozpowiada, że 

nadal masz zdolności parapsychiczne. Suzy Choi sama słyszała. Karen Sue w kółko 

gada o tym, jak latem odnalazłaś w jaskini zaginione dziecko.

Wszelka myśl o Robie wywietrzała mi z głowy.

- Zabiję ją - powiedziałam.

- Wiem. - Ruth wstrząsnęła energicznie blond lokami.

Nie mogłam w to uwierzyć. Nigdy nie przyjaźniłyśmy się z Karen Sue ani 

nawet nie byłyśmy dobrymi koleżankami, ale żeby mnie tak obrzydliwie zdradzić... 

no cóż, byłam w szoku.

Chociaż właściwie nie powinnam się zbytnio dziwić. W końcu to Karen Sue. 

Dziewczyna, którą moja matka stawiała mi za wzór, powtarzając w kółko: „Dlaczego 

nie jesteś do niej choć trochę podobna? Karen Sue nigdy nie wdaje się w bójki, 

zawsze ubiera się według życzenia swojej mamy i nigdy nie słyszałam, żeby 

odmówiła pójścia do kościoła tylko dlatego, że chce oglądać powtórkę jakiegoś 

głupiego filmu w telewizji”.

Karen Sue Hankey. Mój śmiertelny wróg.

- Zabiję ją - powtórzyłam.

- No cóż - powiedziała Ruth, kierując się na podjazd przed moim domem - nie 

radziłabym uciekać się do środków ekstremalnych. Ale stanowcze pouczenie na 

pewno by jej się przydało.

Dobra. Pouczę ją, aż zdechnie.

- No - dodała Ruth. - A o co chodzi z tym Markiem Leskowskim?

Opowiedziałam jej o spotkaniu przed gabinetem pedagoga.

- Okropne - westchnęła Ruth, kiedy skończyłam. - Mark i Amber zawsze byli 

tacy słodziutcy. Tak bardzo ją kochał. Jak mogą podejrzewać, że miał coś wspólnego 

z jej śmiercią?

- Nie wiem. - Przypomniałam sobie jego spocone dłonie, nie wspomniałam 

Ruth o tym szczególe. - Może był ostatnią osobą, która ją widziała, albo coś takiego.

- Możliwe. Może jego rodzice wynajmą mojego tatę, żeby reprezentował 

Marka. Wiesz, gdyby gliny go jednak o coś oskarżyły.

- Aha - mruknęłam. Tata Ruth był najlepszym adwokatem w mieście. - Kto 

wie. Może. Pójdę już. Cześć!

Poprzedniego wieczoru wróciłyśmy tak późno, że nie miałam nawet okazji 

porozmawiać z rodziną.

- Do jutra - powiedziała Ruth, kiedy zaczęłam się gramolić z samochodu. - 

Hej, a co było z Toddem Mintzem? Bronił cię przed Jeffem?

Spojrzałam na nią, nic nie rozumiejąc.

- Nie wiem - stwierdziłam. W ogóle nie brałam takiej możliwości pod uwagę, 

ale rzeczywiście, jak się tak dobrze zastanowić...

- Pewnie nienawidzi Jeffa tak samo jak my. - Wzruszyłam ramionami.

Ruth parsknęła śmiechem, wycofując się z podjazdu.

- Owszem - powiedziała. - Pewnie, dlatego. Minispódniczka nie ma tu nic do 

rzeczy, co? A nie mówiłam? Zmiana stylu czyni cuda. - Zatrąbiła, wyjeżdżając, 

chociaż daleko się nie wybierała. Abramowitzowie mieszkają tuż obok.

Wspinając się po schodkach frontowych, usłyszałam, jak Skip woła do mnie z 

ganku:

- Hej, Mastriani! Wpadniesz później i dasz się pobić w Crash Bandicoot?

Przechyliłam się nad wysokim żywopłotem oddzielającym nasze domy. Dobry 

Boże! Przez dwa tygodnie wakacji byłam skazana na jego towarzystwo! Jeśli myśli, 

że dobrowolnie przedłużę sobie wyrok, to ma nie po kolei w głowie.

- Mogę się chwilę zastanowić? - zawołałam. - Jasne! - odkrzyknął Skip.

Wzdrygnęłam się i weszłam do domu.

Gdzie powitał mnie ktoś jeszcze gorszy od Skipa.

- Jessico - powiedziała ciotka Rose, zatrzymując mnie w holu, zanim 

zdążyłam skoczyć na schody i zaszyć się w swoim pokoju. - Jesteś wreszcie. Już 

myślałam, że tym razem cię nie zobaczę.

Poprzedniego wieczoru udało mi się, bo wróciłam bardzo późno, a rano 

wybiegłam z domu przed śniadaniem. Miałam nadzieję, że wyjedzie, zanim wrócę ze 

szkoły.

- Twój ojciec odwozi mnie na lotnisko - ciągnęła - za pół godziny.

Pół godziny! Gdyby Ruth przejechała obok warsztatu, gdzie pracuje Rob, tak 

jak prosiłam, oszczędziłaby mi spotkania z ciotką Rose!

- Cześć, ciociu - powiedziałam, schylając się, żeby ją pocałować w policzek. 

Ciotka Rose jest jedyną osobą w rodzinie, nad którą góruję wzrostem. Ale to tylko, 

dlatego, że skurczyła się na skutek osteoporozy.

No cóż, pozwól, że ci się przyjrzę - powiedziała, odsuwając mnie na odległość 

ramienia. Obrzuciła mnie krytycznym spojrzeniem od stóp do głów. - Hmm - 

mruknęła. - Miło, dla odmiany, widzieć cię w spódnicy. Nie sądzisz jednak, że jest 

trochę za krótka? Czy dziewczętom w dzisiejszych czasach pozwala się chodzić do 

szkoły w tak krótkich spódnicach? Cóż, w moich czasach, gdybym zjawiła się w 

szkole w czymś takim, odesłano by mnie do domu, żebym się przebrała!

Biedny Douglas. Dwa tygodnie z ciotką Rose! Kiedy wróciłam poprzedniego 

wieczoru, udawał, że śpi. Wcale mu się nie dziwię. Też nie miałabym ochoty 

rozmawiać z siostrą zdrajczynią. W końcu zostawiłam go samego na pastwę ciotki.

- Toni! - zawołała Rose. - Chodź tutaj i zobacz, co twoja córka ma na sobie. 

Czy pozwalasz jej się ubierać w ten sposób?

Mama, opalona i kwitnąca, weszła do holu.

- Tak, czemu nie? Uważam, że wygląda dobrze - stwierdziła, przyglądając mi 

się z aprobatą. - Dużo lepiej niż w zeszłym oku, kiedy nie mogłam jej wydobyć z 

dżinsów i T - shirta.

- Aha - mruknęłam zmieszana. Dotarłam już na podest, ale nie miałam pojęcia, 

jak się stamtąd wymknąć, nie zwracając ich uwagi - - Miło cię zobaczyć, ciociu Rose. 

Szkoda, że wyjeżdżasz. Mam mnóstwo lekcji do odrobienia...

- Lekcji? - wtrąciła mama. - Pierwszego dnia szkoły? Och, nie wierzę.

Oczywiście, przejrzała mnie na wylot. Mama doskonale wiedziała, że nie 

znoszę ciotki Rose. Po prostu nie chciała być sama ze starą wiedźmą. A zostawiła ją z 

Douglasem na dwa tygodnie! Dwa tygodnie! To gorsze niż tortury.

No ale jeśli chodziło jej o to, żeby zostawić Douglasa pod czujną obserwacją, 

to dobrze trafiła. Sokoli wzrok ciotki Rose nie przeoczył żadnego szczegółu. Nic nie 

mogło ujść jej uwagi.

- Czy ty masz szminkę na ustach, Jessico? - zapytała, kiedy przeszłyśmy z 

mrocznego holu do jasno oświetlonej kuchni.

- Ehe - mruknęłam. - Znaczy nie. Błyszczyk wiśniowy.

- Błyszczyk! - krzyknęła zdegustowana ciotka. - Błyszczyki i minispódniczki! 

Nic dziwnego, że tylu chłopców dzwoniło, kiedy wyjechałaś. Pewnie myślą, że jesteś 

łatwa.

- Naprawdę? Jacyś chłopcy dzwonili? - Aż podskoczyłam. Wiedziałam, że 

dzwoniły dziewczyny, choćby Heather Montrose. Nie wiedziałam, że dzwonili jacyś 

chłopcy. - Czy któryś przedstawił się jako Rob?

- Nie pytałam, jak się nazywają - burknęła ciotka Rose. - Powiedziałam, żeby 

więcej nie dzwonili. Wyjaśniłam im, że nie jesteś tego typu dziewczyną.

Z moich ust padło słowo, które spowodowało, że mama rzuciła mi 

ostrzegawcze spojrzenie. Ciotka Rose, na szczęście, nic nie słyszała, bo wciąż gadała 

jak najęta.

- Powtarzali, że to pilna sprawa, że muszą się z tobą porozumieć w jakiejś 

pilnej sprawie. Śmieszne - prychnęła pogardliwie. - Już sobie wyobrażam, co to za 

pilna sprawa. Pewnie skończyła się cola w sklepie.

Posłałam ciotce bardzo surowe spojrzenie.

- Otóż dziewczyna z mojej klasy została porwana. Jedna z cheerleaderek. 

Znaleziono ją wczoraj w kamieniołomach. Uduszoną.

- O mój Boże! - przeraziła się mama. - Ta dziewczyna? O której pisali w 

gazecie? Znałaś ją?

Rodzice!

- Tylko siedziałam za nią w ławce - powiedziałam - od szóstej klasy 

podstawówki.

- Och, nie. - Mama zakryła twarz rękami. - Biedni jej rodzice. Muszą być 

zrozpaczeni. Powinniśmy posłać im półmisek.

Restauratorzy! Myślą właśnie w ten sposób. Coś się stanie i zaraz: „Poślemy 

półmisek”.

Zeszłej wiosny, kiedy połowa sił policyjnych miasta obozowała na trawniku 

przed naszym domem, utrzymując na dystans tabuny dziennikarzy, którzy marzyli o 

wywiadzie z „dziewczyną od pioruna”, jedyne, o czym moja mama była w stanie 

myśleć, to żeby starczyło dla wszystkich biscotti.

Na ciotce Rose wiadomość wywarła dużo mniejsze wrażenie niż na mojej 

mamie.

- Cheerleaderka? Dobrze jej tak. Wyczyniać wygibasy w krótkiej spódniczce, 

też coś. Lepiej uważaj, Jessico, bo będziesz następna.

- Ciociu Rose! - krzyknęła mama.

- Wiem, co mówię - nie dawała za wygraną ciotka Rose. - To nie jest 

niemożliwe. Zwłaszcza, jeśli pozwolisz jej pokazywać się w takim stroju.

Poczułam się zwolniona z obowiązku zabawiania gościa.

Cudownie było znowu się z tobą zobaczyć, ciociu - oznajmiłam - ale 

chciałabym pójść na górę i przywitać się z Douglasem. Spał, kiedy wczoraj wróciłam, 

więc...

- Douglas - powiedziała ciotka Rose, przewracając kaprawymi oczkami. - A 

kiedy on nie śpi?

Dzięki temu dowiedziałam się, w jaki sposób Douglas zdołał przeżyć dwa 

tygodnie z ciotką Rose. Udawał, że śpi. Wpadłam do jego pokoju. Wciąż jeszcze 

udawał.

- Douglas - powiedziałam, stając przy łóżku. - Przestań. Wiem, że wcale nie 

śpisz.

Otworzył jedno oko.

- Pojechała? - zapytał.

- Prawie - odparłam. - Tata zabierze ją za parę minut na lotnisko. Mama chce, 

żebyś zszedł na dół pożegnać się.

Douglas jęknął i naciągnął poduszkę na głowę.

- Żartowałam. - Usiadłam na łóżku obok niego. - Mama dostaje teraz próbkę 

tego, co ty musiałeś znosić przez cały ten czas. Wątpię, żebyśmy mieli w najbliższym 

czasie znów zaprosić ciotkę Rose.

- Horror - dobiegł głos Douglasa spod poduszki. - Horror.

- Owszem - zgodziłam się. - Ale już po wszystkim. Co u ciebie?

- Tym razem nie podciąłem sobie żył, prawda? To znaczy, że wszystko w 

porządku.

Przełknęłam to. Powodem, dla którego Douglas, w wieku dwudziestu lat, nie 

może zostać sam w domu przez dwa tygodnie, jest to, że niekiedy słyszy głosy. Głosy 

udaje się w dużym stopniu opanować dzięki lekarstwom, ale zdarzają się epizody. 

Tak określają to lekarze. Douglas wtedy słyszy głosy, a potem robi to, co one mu 

nakazują, na ogół coś złego, na przykład, och, sama nie wiem, samobójstwo.

Epizody.

- Coś ci powiem - odezwał się spod poduszki. - O mało nie załatwiłem 

epizodycznie ciotki Rose, niewiele brakowało.

- Naprawdę? - Szkoda, że tego nie zrobił. Dostałabym w porę wiadomość o 

porwaniu Amber i zdołałabym ją uratować. - A jak tam federalni? Pokazali się?

Federalne Biuro Śledcze, podobnie jak moi koledzy i koleżanki ze szkoły, nie 

chce przyjąć do wiadomości, że już nie mam zdolności parapsychicznych. Ogromnie 

się mną zainteresowali kilka miesięcy temu, kiedy poszła fama o moim „darze”. Tak 

bardzo się mną zainteresowali, że postanowili skorzystać z mojej pomocy w 

odnalezieniu kilku podejrzanych indywiduów figurujących na liście poszukiwanych 

przez FBI. Zapomnieli tylko o jednym drobiazgu: zapytać mnie, czy chcę dla nich 

pracować.

A nic chciałam, rzecz jasna. Jakimś cudem zdołałam wyrwać się z ich 

szponów, ale od tamtego czasu snuli się za mną jak cienie, czekając na moje 

potknięcie; zapewne marząc o chwili, kiedy wreszcie będą mogli wskazać na mnie 

palcem i zawołać: „Fe, kłamczucha!”.

Douglas odsunął poduszkę i usiadł.

- Żadnych tajemniczych białych półciężarówek zaparkowanych po drugiej 

stronie ulicy, odkąd wyjechałaś na obóz - powiedział. - Jeśli nie liczyć Rose, było 

bardzo spokojnie, zwłaszcza, że Mike też wyjechał.

Milczeliśmy przez chwilę, myśląc o Mike'u. Po drugiej stronie korytarza 

widziałam przez otwarte drzwi jego sypialni, że zniknął zarówno komputer, jak i 

książki oraz teleskop. Znajdowały się w jakimś pokoju w harwardzkim akademiku. 

Mike będzie teraz zamęczał, zamiast Douglasa i mnie, swojego współlokatora obsesją 

na punkcie Claire Lippman, pięknej rudowłosej, którą godzinami podglądał przez 

okno.

- Dziwne uczucie, kiedy go nie ma - westchnął Douglas.

- Owszem - zgodziłam się. Ale tak naprawdę nie myślałam o Mike'u. 

Myślałam o Amber. Claire Lippman, dziewczyna, w której Mike kochał się od paru 

lat, spędzała większość wakacji, opalając się w kamieniołomach. Ciekawe, czy 

widziała się z Amber przed jej śmiercią.

- Po co się tak wystroiłaś? - zapytał Douglas po chwili.

- Och - mruknęłam. - Szkoła.

- Szkoła? - zdumiał się Douglas. - Od kiedy to stroisz się do szkoły?

- Zaczęłam nowe życie - wyjaśniłam. - Nigdy więcej dżinsów, T - shirtów, 

nigdy więcej bójek i odsiadek.

- Interesujące zestawienie - stwierdził Douglas. - Dżinsy w jednym rzędzie z 

bójkami i odsiadkami. Ale niech będzie. Podziałało?

- Niezupełnie - odparłam i opowiedziałam, co się działo w szkole. Nie 

wspomniałam tylko o głupiej uwadze Heather na jego temat.

Kiedy skończyłam, Douglas gwizdnął przeciągle.

- Więc zrzucają winę na ciebie, mimo że nie miałaś o niczym pojęcia?

- No tak - wzruszyłam ramionami. - Przyjaciele Amber należą do szkolnej 

elity towarzyskiej. - Wiesz, jak jest, to nie orły, intelektem nie grzeszą. Są atrakcyjni, 

ale z wyciąganiem logicznych wniosków nie bardzo sobie radzą.

- Rany! I co zamierzasz?

- A co mogę zrobić? Przecież ona nie żyje.

- Czy nie mogłabyś... no, nie wiem, czy nie mogłabyś przywołać obrazu jej 

zabójcy? Jakoś tak, przed oczami duszy? Gdybyś się naprawdę skupiła?

- Wybacz - odparłam bezbarwnym tonem. - To nie działa w ten sposób.

Niestety. Moje zdolności parapsychiczne mają dość ograniczony zakres. 

Naprawdę. Pokażcie mi czyjeś zdjęcie, a tej samej nocy przyśni mi się obecne miejsce

pobytu danej osoby. Ale odgadywanie numerów na loterii? Nie. Prorocze wizje 

katastrof lotniczych albo klęsk żywiołowych? Nic z tego. Potrafię tylko zlokalizować 

zaginionych ludzi. I to tylko we śnie.

No cóż, w większości wypadków. Miesiąc temu zdarzyło mi się to na jawie. 

Jeden chłopiec, mój podopieczny uciekł z obozu. Właśnie wtedy miałam wizję. 

Przytuliłam jego poduszkę i... bach! Nagle wiedziałam, gdzie on jest.

- Och! - zawołał Douglas, schylając się, żeby wyciągnąć coś spod łóżka. - Tak 

przy okazji, powierzono mi odbieranie poczty Abramowitzów podczas ich 

nieobecności i pozwoliłem sobie zatrzymać to. - Wręczył mi dużą brązową kopertę 

zaadresowaną do Ruth. - Chyba od twojej przyjaciółki z 1 - 800 - Jeśli - Wi - działeś - 

Zadzwoń?

Otworzyłam kopertę. W środku, jak co tydzień znalazłam list od znajomej 

urzędniczki z organizacji zajmującej się poszukiwaniem zaginionych dzieci oraz 

fotografię dziecka. Rosemary, ta urzędniczka, zawsze dokładnie badała sprawę. 

Ustalała, czy dziecko naprawdę zaginęło, czy nie jest to przypadkiem uciekinier, 

który zaginął z własnej woli, ani dziecko wykradzione przez zrozpaczoną matkę 

niesłusznie pozbawioną praw rodzicielskich przez sąd. Dziecko musiało być 

autentycznie zaginione.

Spojrzałam na zdjęcie. Przedstawiało małą Azjatkę o wystających górnych 

zębach, ze spinkami w kształcie motylków we włosach. Westchnęłam. Amber 

Mackey, która w auli siadała przede mną codziennie przez sześć lat, zginęła. Ale 

życie toczyło się nadal.

Taak. Spróbujcie powiedzieć coś takiego rodzicom Amber.

4

Następnego dnia rano obudziłam się ze świadomością dwóch rzeczy: po 

pierwsze, Courtney Hwang, mała Azjatka, mieszka na Baker Street w San Francisco. 

Po drugie, pojadę do szkoły autobusem.

Nie pytajcie mnie, co ma jedno do drugiego. Chyba nie byłabym w stanie 

podać żadnej sensownej odpowiedzi.

Wiedziałam tylko, że jadąc autobusem, będę mogła porozmawiać z Claire 

Lippman i wyciągnąć z niej wszystko, co wiedziała. Na przykład, co się zdarzyło w 

kamieniołomie, nim zaginęła Amber.

Zadzwoniłam do Ruth. Telefon do Rosemary musiał poczekać. Dzwoniłam do 

niej wyłącznie z automatów, żeby nie mogli mnie namierzyć. A namierzali wszystkie 

zgłoszenia.

- Chcesz jechać autobusem? - spytała Ruth z niedowierzaniem.

- To nie, dlatego, że mam coś przeciwko kabrioletowi - zapewniłam. - Chcę 

porozmawiać z Claire.

- Chcesz pojechać autobusem - powtórzyła Ruth.

Naprawdę, Ruth, to jednorazowa sprawa. Chcę tylko pod - pytać Claire, wiesz, 

ona często bywa w kamieniołomach, może coś wie.

- Świetnie - powiedziała Ruth. - Jedź autobusem. Akurat mnie to obchodzi. Co 

masz na sobie?

- Słucham?

- Na sobie. W co się ubrałaś?

- Mini w kolorze khaki, beżową bluzkę z dzianiny, rozpinany sweter w tym 

samym kolorze z rękawami trzy czwarte i beżowe espadryle.

- Na grubej podeszwie?

- Tak.

- W porządku - powiedziała Ruth i odłożyła słuchawkę. Trudna sprawa z tą 

modą. Jak dziewczyny to robią? Dobrze, że moje włosy, krótkie i sterczące, nie 

wymagały użycia suszarki i układania co rano. To by mnie chyba zabiło.

Claire siedziała na ganku domu, sprzed którego autobus zabiera dzieciaki do 

szkoły. W naszym miasteczku nikomu nie przeszkadza, że ktoś siedzi na ganku jego 

domu, czekając na autobus.

Claire gryzła jabłko i czytała coś, co wyglądało na skrypt. Claire, uczennica 

najstarszej klasy, była niekwestionowaną gwiazdą szkolnego klubu dramatycznego. 

Jej rude włosy lśniły w porannym słońcu, z pewnością świeżo umyte i ułożone za 

pomocą suszarki.

Nie zwracając uwagi na pętaków z pierwszej klasy ani na nie posiadających 

samochodów wyrzutków społeczeństwa zebranych na chodniku, zwróciłam się do 

Claire:

- Cześć!

Zerknęła na mnie, mrużąc oczy w słońcu. Przełknęła i odparła:

- Och, cześć, Jess. Co ty tutaj robisz?

- Nic takiego - powiedziałam, siadając stopień niżej. - Ruth musiała wcześniej 

wyjechać, i tyle. - Modliłam się, żeby Ruth za chwilę nie przejechała tędy, a jeśli już, 

to żeby przynajmniej nie trąbiła.

- Hmm - mruknęła Claire. Spojrzała z podziwem na moje nogi. - Masz piękną 

opaleniznę. Gdzie się tak opaliłaś?

Claire Lippman ma obsesję na punkcie opalenizny. Właśnie z powodu tej 

obsesji mój brat, Mike, popadł z kolei w obsesję na punkcie Claire. Latem całymi 

dniami opalała się na dachu swojego domu... chyba że ktoś zawoził ją do 

kamieniołomów. Kąpiel w kamieniołomach jest, naturalnie, wzbroniona. Dlatego 

wszyscy tam jeżdżą kąpać się i opalać. Claire Lippman też. Przy jasnej karnacji 

musiała wystawiać się na słońce przez całe lato, żeby nabrać choć odrobinę 

ciemniejszego odcienia. Czułam się przy niej trochę jak Pocahontas. Pocahontas w 

towarzystwie Małej Syrenki.

- Pracowałam jako wychowawczyni na obozie - wyjaśniłam. - A potem z Ruth 

spędziłyśmy dwa tygodnie na wydmach, nad jeziorem Michigan.

- Masz szczęście - westchnęła smutno Claire. - Ja całe lato musiałam siedzieć 

w kamieniołomach.

Zadowolona, że temat sam się zgrabnie nawinął, zaczęłam:

- A tak, właśnie. Pewnie byłaś tam tego dnia, kiedy zginęła Amber...

Jednak nie dane mi było skończyć. Przy przystanku zatrzymał się czerwony 

trans am i wychylił się z niego brat Ruth, Skip, wrzeszcząc:

- Jess! Hej, Jess! Co ty tu robisz? Znowu się pokłóciłyście z Ruth?

Wszyscy, którzy czekali na autobus, odwrócili się jak na komendę. Nie ma, 

co, uwielbiam takie sytuacje. Banda czternastoletnich chłopaków gapiących się we 

mnie jak sroka w gnat.

Nie miałam wyboru, musiałam coś powiedzieć.

- Nie, nie pokłóciłyśmy się z Ruth. Po prostu miałam dzisiaj ochotę przejechać 

się autobusem.

Chyba się jeszcze nie zdarzyło w historii przystanku autobusowego, żeby ktoś 

wymyślił równie głupią odpowiedź.

- Nie żartuj! - zawołał Skip. - Wsiadaj. Podwiozę cię. Wszystkie przygłupy, 

które przed chwilą przeniosły wzrok na Skipa, znów spojrzały na mnie. Tym razem 

wyczekująco.

- Hm - mruknęłam, czując, że się czerwienię. - Nie, dziękuję, Skip. 

Rozmawiam z Claire.

- Claire też może jechać. Chodźcie. Claire już zbierała książki. - Wspaniale! - 

pisnęła. - Dziękuję!

Niechętnie poszłam za nią. Zupełnie nie tak to sobie zaplanowałam.

- Chodź, Claire - mówił Skip, kiedy podeszłam do samochodu. - Możesz 

usiąść na tylnym...

Claire, smukła jak wierzba i wysoka jak żyrafa, zawahała się, spoglądając na 

zagracone wnętrze samochodu. Westchnąwszy, powiedziałam:

- Ja usiądę z tyłu.

Kiedy wtłoczyłam się w mroczną głąb tylnego siedzenia trans ama, Claire 

opuściła fotel dla pasażera i usadowiła się wygodnie.

- Jak to miło z twojej strony, Skip - powiedziała, przeglądając się w lusterku. - 

Bardzo dziękuję. Autobus jest w porządku, ale wiesz, samochodem dużo wygodniej.

- Wiem - przytaknął Skip, zapinając pasy. - Jak ci tam z tyłu? - zapytał.

- Dobrze - odparłam. Chciałam skierować rozmowę z powrotem na 

kamieniołomy. Ale jak?

Skip wrzucił bieg i ruszyliśmy, zostawiając pospólstwo w chmurze pyłu. To 

mi się nawet podobało.

- A więc - odezwał się Skip - jak się panie czują dziś rano? Rozumiecie? Na 

tym polega problem ze Skipem. Potrafi powiedzieć: „Jak się panie czują dziś rano?” 

albo coś w tym stylu. Czy można takiego traktować poważnie? Nawet nie jest 

brzydki: pulchnawy blondyn w okularach, bardzo podobny do Ruth. Tyle że, 

oczywiście, Skip nie ma biustu.

Ale i tak, mimo trans ama, nie jest wymarzonym materiałem na chłopaka. A 

na mojego chłopaka to już na pewno nie.

Na swoje nieszczęście jeszcze na to nie wpadł.

- Doskonale - powiedziała Claire. - A ty, Jess?

- W porządku - odparłam z tylnego siedzenia, rozmiarem zbliżonego do koryta 

dla świń. Potem ruszyłam do ataku. - To o czym mówiłaś, Claire? Byłaś w 

kamieniołomach tego dnia, kiedy Amber zniknęła?

- Och - westchnęła Claire. Wiatr rozwiewał jej włosy, z lubością 

przeczesywała je palcami. W autobusie nie zdarzają się ożywcze podmuchy. - Mój 

Boże, cóż to był za koszmar. Siedzieliśmy tam cały dzień. Nic nadzwyczajnego. Paru 

chłopców z drużyny przyniosło grill i zrobili barbecue i wszyscy byli, no wiesz, 

trochę wstawieni, choć ostrzegałam ich, że się odwodnia, pijąc piwo na słońcu...

Jak na kogoś, kto stawiał sobie za cel spalenie się na frytkę, Claire 

wykazywała zadziwiające pretensje do zdrowego trybu życia. Między innymi, dlatego 

uzyskanie upragnionej opalenizny zabierało jej co lato tyle czasu. Uparcie smarowała 

się kremem z solidnym filtrem przeciwsłonecznym.

- Potem słońce zaszło i ludzie zaczęli się pakować, żeby jechać do domu. 

Wtedy właśnie Mark Leskowski, wiesz, ten co chodził z Amber... Chodzili ze sobą od 

zawsze... W każdym razie, zaczął pytać, czy ktoś widział Amber. Wszyscy zaczęli jej 

szukać, najpierw w lesie, a potem w wodzie. Bo przestraszyliśmy się, że może wpadła 

do wody, potknęła się czy coś. Brzeg jest dość stromy. Nie mogliśmy jej nigdzie 

znaleźć. W końcu pomyśleliśmy, że musiała wrócić do domu z kimś innym. Nikt nie 

powiedział tego Markowi, ale tak sobie pomyśleliśmy.

Claire odwróciła się do mnie. Jej piękne niebieskie oczy były pełne niepokoju.

- Ale ona wcale nie wróciła do domu. A następnego dnia, jak tylko się 

rozwidniło, wszyscy wróciliśmy do kamieniołomów, żeby jej szukać.

- Ale nie znaleźliście - powiedziałam.

- Nie tego dnia. Jej ciało wypłynęło dopiero w niedzielę rano. Mnóstwo ludzi 

próbowało się z tobą skontaktować. Mieli nadzieję, że pomożesz ją odnaleźć. Ta 

dziewczyna, Karen Sue Hankey powiedziała, że latem znalazłaś jakiegoś dzieciaka, 

który się zgubił w jaskini, więc myśleliśmy, że może nadal masz to coś z głową... To 

coś z głową. Dobra, można i tak.

Zaczęłam snuć fantazje o zamordowaniu Karen Sue Hankey.

- W zeszły weekend nie byłam specjalnie osiągalna - powiedziałam. - Byłam 

w... - przerwałam, bo akurat zbliżaliśmy się do skrętu w Pike's Creek Road. - Hej, 

Skip. Skręć tutaj.

Skip posłusznie skręcił.

- Skręcamy, ponieważ?

- Bo mam ochotę na... eee, na pączka - odparłam. Przypomniałam sobie, że 

koło warsztatu, gdzie pracuje Rob, jest Dunkin Donuts.

- Ooch - odezwała się Claire. - Pączki. Mniam. W autobusie nie ma pączków.

Kiedy mijaliśmy w pędzie warsztat należący do wuja Roba, zapadłam nisko w 

fotelu, tak żeby Rob mnie nie zauważył, gdyby przypadkiem był na zewnątrz.

Rob był na zewnątrz i na pewno mnie nie widział. Zaglądał pod maskę 

jakiegoś audi. Miękkie ciemne włosy opadały mu na twarz, wytarte dżinsy opinały się 

jak trzeba. Miał na sobie koszulkę, która eksponowała jego szerokie ramiona.

Od naszego ostatniego spotkania upłynęły prawie trzy tygodnie. Pojawił się na 

uroczystym koncercie obozu Wawasee, gdzie miałam solowy występ. Zaskoczył 

mnie... Nie spodziewałam się, że będzie jechał cztery godziny tylko po to, żeby mnie 

posłuchać.

A po imprezie, ponieważ wychodziłam z rodzicami - prawdę mówiąc, moi 

rodzice w życiu nie zaakceptowaliby Roba, chłopaka notowanego przez policję i 

wywodzącego się, jak to oni mówią, „z nizin społecznych” - musiał wsiąść na 

motocykl i jechać cztery godziny z powrotem. Tyle zachodu, żeby usłyszeć, jak 

dziewczyna, która nie jest nawet jego dziewczyną, gra nokturn na flecie.

To mi dało do myślenia. No wiecie, jechał taki kawał, żeby posłuchać, jak 

gram. Może jednak mu się podobam?

Tylko, że wróciłam już dwa dni temu, a on nawet nie zadzwonił.

Pomyślałam, że widok Roba sprawdzającego poziom oleju w audi, będzie 

musiał mi wystarczyć na jakiś czas, więc oglądałam się, dopóki nie wjechaliśmy na 

parking przy Dunkin Donutsie.

Dobra, wiem, że to głupio biegać za chłopakami, usiłując jednocześnie 

rozwiązać zagadkę morderstwa. Ale co miałam zrobić?

Kiedy Skip i Claire ruszyli do sklepu po pączki oznajmiłam, że muszę pilnie 

zadzwonić. Podeszłam do automatu przy toalecie i wybrałam numer 1 - 800 - Jeśli - 

Widziałeś - Zadzwoń.

Rosemary ucieszyła się, słysząc mój głos. Nie mogłyśmy długo rozmawiać. 

Rosemary ryzykuje utratę pracy, kontaktując się ze mną w ten sposób, to znaczy 

przysyłając mi zdjęcia i raporty dotyczące zaginionych dzieci. Te papiery nie 

powinny opuszczać biura.

Na szczęście Rosemary uznała, że gra jest warta świeczki. Jej naprawdę 

zależy na tych zaginionych dzieciakach. A odkąd pracujemy razem, odnalazłyśmy 

mnóstwo dzieci. Musimy postępować ostrożnie, żeby nikt nie nabrał podejrzeń. 

Znajdujemy średnio jedno dziecko na tydzień. To i tak bardzo dużo.

Rosemary, w przeciwieństwie do FBI czy policji, jest niezwykle dyskretna i 

nigdy by nie zadzwoniła na przykład do „National Enquirer”, namawiając ich, żeby 

pojechali do mnie do domu i zrobili ze mną wywiad. A tłum reporterów fatalnie 

wpływa na Douglasa. Ostatnio skończyło się to kolejnym epizodem i pobytem w 

szpitalu. Dlatego właśnie skłamałam, twierdząc, że straciłam zdolności 

parapsychiczne.

I do niedawna wszyscy mi wierzyli.

Wszyscy z wyjątkiem Karen Sue Hankey, zdaje się.

Skończyłam rozmawiać z Rosemary, odwiesiłam słuchawkę i poszłam szukać 

Skipa i Claire. Kiedy zbliżałam się do ich stolika, Skip właśnie opowiadał Claire, jak 

to w trzeciej klasie wysłałam jego żołnierzyka w kosmos za pomocą ołowianej rurki i 

prochu. Ciekawe, dlaczego nie wspomniał o tym, jak wsadził do głowy mojej Barbie 

petardę, czego nie uznał za stosowne ze mną wcześniej przedyskutować i co, w moim 

mniemaniu, nie należało do programu naszych lotów kosmicznych. Pominął także 

fakt, że sami o mało nie wylecieliśmy w powietrze.

- Jeju! - powiedziała Claire, zlizując cukier z paznokci. - Zawsze widziałam 

was razem, ale nie wiedziałam, że robiliście takie fantastyczne rzeczy.

- O tak. - Skip pokiwał głową. - Jess i ja jesteśmy razem kupę czasu. Kupę 

czasu.

Zaraz, zaraz. O co tu chodzi? Fakt, że spędziłam dwa tygodnie w 

towarzystwie jakiegoś chłopaka w letnim domku jego rodziców, nie oznacza, że mam 

ochotę odnowić dawną zażyłość wynikłą ze wspólnej miłości do środków 

wybuchowych. Skip i ja nie mamy nic wspólnego. Nic, poza przeszłością.

- Gotowa? - zapytał Skip wesoło. - Lepiej jedźmy, bo spóźnimy się na zajęcia.

- Hej, Claire - odezwałam się w drodze do samochodu. - W tamten piątek, 

kiedy Amber zniknęła... Czy ona i Mark Leskowski byli cały czas razem?

- Pewnie. - Claire potrząsnęła miedzianymi lokami, które wciąż wyglądały 

świeżo i ślicznie. - Oni byli nierozłączni.

- A tego dnia, kiedy zginęła? - zapytałam. - Wtedy też byli... nierozłączni?

Claire skinęła głową.

- O tak. I bardzo byli sobą zajęci. Żartowaliśmy, że się nabawią jakiejś 

choroby od trującego bluszczu, bo co chwilę znikali w krzakach.

Wgramoliłam się na tylne siedzenie. - A po ostatnim zniknięciu... Mark potem 

wrócił? Claire zasiadła z wdziękiem na fotelu.

- Co masz na myśli?

- To znaczy, czy wrócił sam?

Claire przechyliła głowę, usiłując sobie coś przypomnieć. Skip uruchomił 

samochód. Zastanawiałam się, co by pomyślał Rob, gdyby wiedział, że przejeżdżałam 

obok i nawet nie powiedziałam mu „cześć”.

- Jakoś trudno mi to sobie wyobrazić - odezwała się Claire. - No wiesz, żeby 

wrócił sam. Nie zwracałam na nich tak bardzo uwagi, to nie jest moje towarzystwo. 

Cheerleaderki, piłka nożna... To zupełnie nie dla mnie. Gdyby dawali, choć w 

połowie tyle kasy na klub dramatyczny, ile dają na lekkoatletykę, moglibyśmy 

wystawiać o niebo lepsze rzeczy. Moglibyśmy wypożyczać gotowe kostiumy, zamiast 

je robić, kupilibyśmy mikrofony, żeby się nie wydzierać. Przecież w tylnych rzędach 

w ogóle nas nie słychać.

Claire coraz bardziej odbiegała od tematu. Żeby naprowadzić ją z powrotem 

na dobrą drogę, powiedziałam:

- Masz rację. To nie w porządku. Coś by należało z tym zrobić. Więc nie 

widziałaś, żeby Mark wracał sam z którejś z tych wycieczek w krzaki?

- Nie. Nie wydaje mi się. Ktoś by się pewnie zdziwił, gdyby Mark wrócił sam. 

Prawda? Nie sądzisz, że ktoś by powiedział: „Hej, Mark, a gdzie Amber?”

- Pewnie tak - powiedział Skip.

- Tak - odparłam po namyśle. - Myślę, że tak.

5

Uroczystość żałobna ku czci Amber odbyła się na siódmej lekcji. Nie w 

kościele ani w domu pogrzebowym, tylko w sali gimnastycznej.

Tak, zgadza się. W sali gimnastycznej w Liceum im. Ernesta Pyle'a.

Obecność obowiązkowa. Jedyną osobą, która się nie stawiła, była Amber.

Zespół odegrał hymn szkoły. W mocno spowolnionej wersji, żeby brzmiało 

smutniej. Potem powstał dyrektor Feeney i wygłosił mowę. Długo rozwodził się nad 

tym, jaką cudowną osobą była Amber. Wątpię, żeby ją kojarzył, ale wszystko jedno. 

W ciemnoszarym garniturze, który przywdział na tę okazję, było mu do twarzy.

Kiedy dyrektor skończył, wystąpił naprzód trener Albright. Trener Albright 

nie słynie z elokwencji, więc na szczęście powiedział niewiele. Poinformował 

jedynie, że ku czci Amber drużyna sportowa będzie w tym sezonie nosić czarne 

przepaski na rękawach.

Następnie wstała pani Tidd, trenerka cheerleaderek. Mówiła o tym, jak bardzo 

będzie im brakować Amber, zwłaszcza, jeśli chodzi o jej umiejętność skoków do tyłu 

z pozycji wyprostowanej. Potem zaś oznajmiła, że aby uczcić pamięć zmarłej, oba 

zespoły cheerleaderek, seniorek i juniorek, przygotowały wspólnie specjalny taniec.

Potem - słowo daję, nie nabieram was - cheerleaderki i młodsze Pomponki 

wyszły na środek sali gimnastycznej i wykonały taniec w rytm śpiewanej przez 

Celinę Dion piosenki My Heart Will Go On z Titanica.

Widownia płakała. Przysięgam. Rozejrzałam się dokoła i ludzie płakali.

Taniec był w porządku i w ogóle. Musiały w niego włożyć mnóstwo pracy. 

Miały jakieś dwa dni, żeby zapamiętać układ.

Jednak nie wywołał we mnie łez. Naprawdę. A przecież nie jestem 

pozbawiona uczuć. Mam tylko nadzieję, że po mojej śmierci nikt nie odtańczy tańca 

na moim pogrzebie. Nie znoszę takich rzeczy.

Powiem wam, co mnie o mało nie skłoniło do płaczu. To mianowicie, że 

podczas występu na salę wkroczyli pewni ludzie. Siedziałam gdzieś w środku - Ruth 

chciała wszystko widzieć - ale i tak ich rozpoznałam. To nie byli uczniowie szkoły 

średniej.

Nauczyciele także nie.

To byli federalni.

Poważnie. I w dodatku nie jacyś tam federalni, tylko moi starzy znajomi, 

agenci specjalni Johnson i Smith.

Można by pomyśleć, że powinni dać już spokój. Ostatecznie szpiegowali mnie 

gdzieś od maja i wciąż nie mieli niczego konkretnego, żeby się do mnie przyczepić. 

Nie myślcie sobie, że faktycznie robię coś złego. Dobra, pomagam rodzicom 

odzyskać zaginione dzieci. No proszę, niech mnie zamkną jak groźnego przestępcę.

Tyle że oni wcale nie chcą mnie zapudłować. Chcą, żebym dla nich 

pracowała.

Mnie jednak nie pociąga współpraca z tą instytucją. Niby skąd mam wiedzieć, 

że ludzie, których FBI chce wpakować za kratki, naprawdę popełnili zbrodnię? A jeśli

są niewinni, jeśli ktoś ich wrobił?

Jak się wydaje, moje zapewnienie, że straciłam swoje niezwykłe zdolności, 

zupełnie nie przekonało federalnych. O nie. Musieli założyć podsłuch na moim 

telefonie, czytać moje listy, a latem przywlekli się za mną aż do obozu Wawasee.

A teraz jeszcze ośmielają się pojawiać na uroczystości żałobnej mojej zmarłej 

przyjaciółki...

No dobrze, Amber nie była może moją przyjaciółką, ale siedziałam za nią 

przez jakieś pół godziny każdego dnia szkoły przez sześć lat. To chyba coś znaczy, 

prawda?

- Spływam - szepnęłam do Ruth, zbierając swoje rzeczy.

- Co znaczy „spływam”? - spłoszyła się Ruth. - Nie możesz wyjść. To 

obowiązkowy apel.

- Zobaczymy - powiedziałam.

Przy każdych drzwiach stoi ktoś z samorządu - szepnęła Ruth.

- Nie tylko z samorządu - powiedziałam, wskazując na agentów specjalnych 

Johnsona i Smith, którzy właśnie rozmawiali w końcu sali z dyrektorem Feeneyem.

- O Boże - jęknęła Ruth na ich widok. - Tylko nie to.

- No widzisz? - powiedziałam. - Jeśli myślisz, że będę tu tkwiła, żeby mnie 

capnęli za Courtney Hwang, to się mylisz. Na razie.

Bez dalszych wyjaśnień zaczęłam się przedzierać wzdłuż rzędu. Niektórzy 

rzucali mi złe spojrzenia, ale nie z powodu Amber, tylko dlatego, że deptałam im po 

palcach - aż dotarłam do przejścia pod ścianą. Jak dotąd szło mi całkiem nieźle, 

chociaż w espadrylach na grubej podeszwie nie poruszałam się jak motylek. Potem 

przespacerowałam się do najbliższych drzwi, gdzie zamierzałam udać, że źle się czuję 

i muszę natychmiast pójść do pielęgniarki...

Kiedy już znalazłam się przy drzwiach i zobaczyłam członkinię samorządu 

szkolnego, która stała na straży, uświadomiłam sobie, że nie muszę niczego udawać.

Nie, poczułam się naprawdę chora.

- Jessico, a ty dokąd - powiedziała Karen Sue Hankey przyciskając do piersi 

naręcze broszurek Pamiętajcie Amber, które rozdawała wchodzącym. 

Czterostronicowa broszurka zawierała kolorowe fotokopie zdjęć Amber jako 

cheerleaderki w różnych pozach, przetykane tekstem piosenki My Heart Will Go On. 

Większość uczniów, jak zauważyłam podczas wędrówki wzdłuż rzędów krzeseł, 

zdążyła już upuścić swoje broszurki na ziemię.

- Co robisz? - syknęła Karen Sue. - Wracaj na miejsce. To jeszcze nie koniec.

Złapałam się za żołądek. Nie na tyle dramatycznie, żeby zwrócić powszechną 

uwagę, ale na tyle wymownie, żeby wydostać się na zewnątrz.

- Karen Sue - powiedziałam głosem przerywanym czkawką. - Ja chyba zaraz...

Zatoczyłam się, nurkując za drzwi. Prowadziły do skrzydła muzycznego. 

Wolna. Byłam wolna! Pozostało mi jedynie przejście na parking dla uczniów, gdzie 

poczekałabym spokojnie na Ruth. Może nawet mogłabym się rozciągnąć na masce jej 

samochodu i popracować nad opalenizną.

Tylko że Karen Sue wyszła za mną na korytarz, krzyżując moje plany.

- Nie jesteś chora, Jessico Mastriani - stwierdziła stanowczo. - Udajesz. 

Robisz dokładnie to samo na WF - ie za każdym razem, kiedy pani Tidd zapowiada 

testy sprawności.

To mi się nie mieściło w głowie. Nie dość, że paplała, dookoła, że nadal 

jestem medium, to jeszcze musiała mi przeszkodzić w ucieczce przed federalnymi.

Nie miałam jednak zamiaru dać się wyprowadzić z równowagi. Zaczęłam 

nowy rozdział. Mijał drugi dzień szkoły i wiecie, co? Nie miałam odsiadki.

Nie chciałam rujnować tego pięknego rekordu.

- Karen Sue - powiedziałam, wyprostowując się. - Masz rację. Nie jestem 

chora. Ale są tam pewni ludzie, na których nie chcę się natknąć, jeśli ci to nie sprawia 

różnicy. Więc zachowaj się jak człowiek - z trudem powstrzymałam się od dodania: 

Jeden raz w życiu” - i pozwól mi odejść.

- Na kogo nie chcesz się natknąć? - zainteresowała się Karen Sue.

- Na federalnych, skoro tak chcesz wiedzieć. Miałam mnóstwo kłopotów z 

ludźmi, którzy myślą, że wciąż mam zdolności parapsychiczne, podczas gdy - 

ostatnią część zdania wypowiedziałam z całą emfazą, na jaką mogłam się zdobyć - w 

rzeczywistości wcale tak nie jest.

- Jesteś taką kłamczucha, Jessico - powiedziała Karen Sue, potrząsając głową 

zdobną w jasne, barwy miodu, perfekcyjne loczki. - Przecież latem odnalazłaś tego 

chłopaka, Shane'a, kiedy zgubił się w jaskini.

- Owszem, znalazłam go - potwierdziłam. - Ale nie, dlatego, że miałam jakąś 

nieziemską wizję czy coś. Po prostu miałam przeczucie i tyle.

- Czyżby? - powiedziała wyniośle Karen Sue. - No cóż, to, co ty nazywasz 

przeczuciem, ja nazywam percepcją pozazmysłową. Masz dar od Boga, Jessico, i 

wypierać się go jest grzechem.

Problem polega na tym, że Karen Sue uczęszcza do mojego kościoła. Od 

zawsze chodziła na zajęcia szkółki niedzielnej.

Kolejny problem wynika stąd, że Karen Sue jest wzorem wszystkich cnót i 

lizusem, i dlatego zwykle zamykaliśmy ją w szafie stróża, jeśli nauczyciel szkółki 

niedzielnej spóźniał się na zajęcia. Co zdarzało się dość często.

- Słuchaj - powiedziałam, z trudem hamując mordercze skłonności. - 

Doceniam wszystko, co próbujesz dla mnie zrobić, w imię Boga i w ogóle, ale czy 

chociaż raz nie mogłabyś zastosować tego, eee, odwracania drugiego policzka - to 

znaczy odwróć go w stronę ściany, żebyś nie widziała, jak stąd spadam, co? Dzięki 

temu, jakby ktoś pytał, nie skłamałabyś, mówiąc, że mnie nie widziałaś.

- Nie moja droga. A tak przy okazji, drugi policzek się nadstawia, nie odwraca 

- oświadczyła, ruszając w stronę drzwi, najwyraźniej w celu sprowadzenia kogoś 

większego od siebie, kto mógłby mnie zatrzymać.

Złapałam ją za nadgarstek. Ale wcale nie chciałam sprawić jej bólu. 

Przysięgam, że nie. Zaczęłam nowy rozdział. Miałam na sobie nowiuteńki 

szydełkowy sweterek i bluzkę, i espadryle. Na ustach miałam wiśniowy błyszczyk. 

Tak ubrane dziewczyny dyskutują po przyjacielsku.

- Karen Sue ta cała sprawa ze zdolnościami nadprzyrodzonymi strasznie 

wytrąca z równowagi mojego brata, Douglasa - tłumaczyłam. - Reporterzy kręcą się 

wokół domu i dzwonią bez przerwy. Rozumiesz chyba, dlaczego nie chcę tego 

rozgłaszać, prawda? Z powodu mojego brata.

Karen Sue nie spuściła ze mnie wzroku, wyrywając nadgarstek z mojej dłoni.

- Twój brat Douglas - powiedziała - jest chory. Jego choroba to wyrok Boga. 

Gdyby Douglas częściej chodził do kościoła i goręcej się modlił, na pewno by mu się 

poprawiło. A to, że wypierasz się daru od Boga, też mu nie pomaga. Jeszcze mu się 

pogarsza.

Co mogłam na to odpowiedzieć?

Nic, doprawdy. Na coś takiego nie ma właściwej odpowiedzi.

Nie ma właściwej odpowiedzi słownej, rzecz jasna.

Wrzaski Karen Sue sprawiły, że dyrektor Feeney, trener Albright, pani Tidd, 

większość członków samorządu oraz agenci specjalni Johnson i Smith natychmiast do 

nas przybiegli. Na widok Karen agentka specjalna Smith wydobyła komórkę i 

wezwała pogotowie.

Byłam jednak absolutnie przekonana, że nie złamałam jej nosa. Najwyżej 

pękło jej jakieś naczynko czy dwa.

Kiedy dyrektor Feeney wraz z agentem specjalnym Johnsonem odciągali mnie 

na bok, wrzasnęłam w jej stronę:

- Hej, Karen Sue, może jeśli będziesz się gorąco modlić, Bóg powstrzyma 

krwawienie!

Pozbawione kontekstu, to zdanie brzmiało okrutnie. A nikt przecież nie 

słyszał, co mi powiedziała przedtem Karen Sue. I mogłabym w kółko powtarzać: 

„Ale ona powiedziała...”, a i tak nie przekonałabym nikogo, że moje zachowanie było 

w pełni usprawiedliwione.

Myślałem, że naprawdę robisz postępy - odezwał się przygnębionym tonem 

pan Goodhart, kiedy zawlekli mnie do poczekalni przed gabinetem.

- Robiłam postępy. - Opadłam na jedną z pomarańczowych kanap. - Ciekawa 

jestem, czy długo byłby pan w stanie znosić głupoty, jakie wygaduje Karen Sue. Też 

by jej pan przygrzmocił.

Słowa „przygrzmocić” nie użyłam.

- Coś ci powiem - odezwał się pan Goodhart. - Nie pozwoliłbym takiej 

dziewczynie wyprowadzić się z równowagi.

- Ona powiedziała, że to moja wina, że Douglas jest chory - odparłam. - 

Powiedziała, że jego choroba to kara boska za to, że nie używam swojego daru! I za 

to, że nie chodzi do kościoła.

Agent specjalny Johnson, który zamknął się w gabinecie z dyrektorem 

Feeneyem - z pewnością konferowali na mój temat - akurat w tym momencie wyłonił 

się zza drzwi.

- Doprawdy, Jessico - zdziwił się. - Nie pomyślałbym, że jesteś wrażliwa na 

podobne bzdury.

- Owszem, jestem - powiedziałam. - To przez was. Śledzicie mnie. Łazicie po 

szkole. Wiercicie mi dziurę w brzuchu. Nie mam nic wspólnego z odnalezieniem tej 

Azjatki w San Francisco. Absolutnie nic!

Agent specjalny Johnson uniósł brwi.

- Nie wiedziałem, że odnaleziono jakąś Azjatkę w San Francisco - powiedział 

łagodnie. - Ale dzięki za informację.

Wytrzeszczyłam na niego oczy.

- Nie... nie zjawiliście się tutaj z powodu Courtney Hwang?

- W przeciwieństwie do tego, co ci się najwyraźniej wydaje, Jessico - 

powiedział agent specjalny Johnson - świat nie kręci się wokół ciebie. Jill i ja 

jesteśmy tutaj z zupełnie innego powodu.

Drzwi poczekalni otworzyły się i ukazała się w nich agentka specjalna Smith.

- Co za podniecająca historia - powiedziała. - Następnym razem, Jessico, 

kiedy poczujesz potrzebę dołożenia pięścią którejś z koleżanek, zrób to, proszę, kiedy 

mnie nie będzie w pobliżu.

Spojrzałam na nią, potem na agenta specjalnego Johnsona i jeszcze raz na nią.

- Zaraz, zaraz - powiedziałam. - Jeśli nie zjawiliście się tutaj z mojego 

powodu, to po co przyjechaliście?

Drzwi znowu się otworzyły i do środka wszedł Mark Leskowski. Wydawał się 

oszołomiony i zdumiewająco bezradny jak na chłopaka o takim wzroście i mięśniach.

- Wzywał mnie pan, panie Goodhart? - zapytał.

Pan Goodhart zerknął na agentów specjalnych Johnsona i Smith.

- Eee - mruknął. - Tak, Marku, owszem. Otóż ci, eee, państwo chcą zamienić z 

tobą parę słów. Ale przedtem, eee, chciałbym sam zamienić z państwem dwa słowa.

Agent specjalny Johnson uśmiechnął się.

- Oczywiście - powiedział i oboje z agentką specjalną Smith zniknęli w 

gabinecie pana Goodharta, zamykając za sobą drzwi.

Niewiarygodne. Zupełnie nie z tej ziemi. Walę Karen Sue pięścią w twarz, 

prowadzą mnie do gabinetu pedagoga szkolnego, żeby wyznaczyć karę, a potem o 

mnie zapominają?

A moi dobrzy znajomi, agenci specjalni Johnson i Smith, pojawiają się w 

Liceum im. Ernesta Pyle'a nie po to, żeby prześladować mnie, tylko kogoś innego?

Morderstwo na osobie Amber Mackey nie tylko pozbawiło nas Amber. 

Sprawiło, że świat, jaki znałam, wywrócił się do góry nogami. I jeszcze na lewą 

stronę.

Utwierdziłam się w tym przekonaniu, kiedy Mark Leskowski - futbolista, 

wiceprzewodniczący samorządu i super przystojniak - uśmiechnął się do mnie - do 

mnie, Jessiki Mastriani, która spędziła więcej czasu na odsiadkach po lekcjach niż on 

na lekcjach - i powiedział:

- No cóż. Zdaje się, że znowu się spotykamy.

Tak. Zawiadomcie Pentagon. Ktoś zmienił porządek świata.

6

- A dziś - zwrócił się do mnie Mark Leskowski - dlaczego tu jesteś?

Spojrzałam na niego. Był taki piękny. Nie taki piękny jak Rob Wilkins, ale 

który chłopak mógł się równać z Robem?

Jednak Mark Leskowski w świecie dziewczęcych marzeń mógłby z pewnością 

zająć, co najmniej drugie miejsce.

- Karen Sue. Przyładowałam jej pięścią w twarz - wyjaśniłam.

- Ho, ho. - To zrobiło na nim wrażenie. - Punkt dla ciebie.

- Tak myślisz? - zapytałam. Aż trudno opisać, jaką frajdę sprawia wyraz 

uznania w oczach chłopaka, który tak fantastycznie wygląda w sportowym stroju. 

Poważnie. Tym bardziej że Rob nie pochwalał większości moich poczynań. Podobno 

z troski o moje bezpieczeństwo, ale jednak.

- Jasne, że tak - odparł Mark. - Ta dziewczyna jest pretensjonalna do bólu.

Mój Boże! Wyraził moją własną opinię o Karen Sue! W męskich ustach - i to 

w takich! - te słowa nabierały jeszcze większej wartości.

- Taak - powiedziałam. - Tak, właśnie taka jest, prawda?

- Jasne! Coś ci powiem. Amber nazywała ją Przyczepą. Wiesz, bo ciągle się 

nas czepiała. Koniecznie chciała być na fali.

Wzmianka o Amber przywołała mnie do rzeczywistości. Co ja, u licha, 

wyprawiam? Siedzę na pomarańczowej kanapie przed gabinetem pedagoga i marzę o 

Marku Leskowskim? Wezwali go na przesłuchanie. W związku z morderstwem! To 

nie żarty.

- Więc. - Zerknęłam ku szybce w drzwiach gabinetu pana Goodharta. 

Widziałam przez nią agenta specjalnego Johnsona, który wyrzucał z siebie potok 

słów. Pan Goodhart miał pod opieką pedagogiczną Marka Leskowskiego, podobnie 

jak mnie. Pan Goodhart czuwał nad wszystkimi od L do P.

Mark zauważył, na co patrzę.

- Zdaje się, że mam kłopoty, co?

- No cóż - odparłam, ważąc słowa. - Skoro sprowadzili FBI...

- Zawsze tak się robi - powiedział. - Jeśli w grę wchodzi porwanie. Tak 

przynajmniej twierdzi pan Goodhart. Ci tutaj to funkcjonariusze z tego rejonu.

Agenci specjalni Johnson i Smith, funkcjonariusze z tego rejonu? Naprawdę? 

Nigdy nie przyszło mi do głowy, że Allan i Jill mogą mieć jakieś domy, zawsze 

wyobrażałam sobie, że mieszkają w przypadkowych motelach. Ale tak na dobrą 

sprawę, to przecież logiczne, że mieszkali gdzieś w pobliżu. I pomyśleć, że któregoś 

dnia mogłabym wpaść na któreś z nich w sklepie spożywczym.

- To, co się stało z Amber, klasyfikują jako porwanie i morderstwo - ciągnął 

Mark - ponieważ Amber jeszcze... żyła przez jakiś czas, zanim ją zabito.

- Och - powiedziałam. - Czy nie powinieneś... czyja wiem. Wynająć adwokata, 

czy coś?

- Mam adwokata - powiedział, spoglądając na swoje dłonie. - Już tu jedzie. 

Moi rodzice też. Wydawało mi się, że już wyjaśniłem wszystko szeryfowi, ale 

chyba... nie wiem. Będę musiał to zrobić jeszcze raz. Przy tych ludziach.

Spojrzałam na szybkę w drzwiach. Pan Goodhart rozmawiał z agentem 

specjalnym Johnsonem. Nie dostrzegłam agentki specjalnej Smith. Pewnie siedziała 

na moim krześle, tym przy oknie. Zastanawiałam się, czy patrzy na myjnię 

samochodów, tak jak ja zwykle, kiedy tam siedziałam.

- Nie mogę tego pojąć - powiedział Mark, wpatrując się w środek stolika 

stojącego między nami, w broszurkę z napisem Armia i ja. - Kochałem Amber. Nigdy 

bym jej nie skrzywdził.

Zerknęłam na sekretarkę. Zamieniła się w słuch, ale udawała, że gra 

komputerowa pochłonęła ją bez reszty. Gdyby dyrektor Feeney przypadkiem zaplątał 

się w to miejsce, nacisnęłaby jakiś klawisz i na ekranie zamiast gry pojawiłby się 

arkusz kalkulacyjny.

Wiem, co mówię. Spędziłam w tej poczekalni sporo czasu.

- Oczywiście, że nie - powiedziałam.

- Nawet nie chodzi o to, że nie mieliśmy problemów. - Mark oderwał wzrok 

od wojskowej broszurki i utkwił we mnie spojrzenie brązowych, smutnych oczu. - 

Wszystkie pary mają problemy. Ale dawaliśmy sobie z nimi radę. Zawsze nam się 

udawało.

Zapewne. Potwierdzały to słowa Claire Lippman. On i Amber pobili rekord w 

całowaniu się podczas ostatniej wycieczki do kamieniołomów.

- A potem coś takiego... - Teraz z kolej przeniósł wzrok na zegar wiszący na 

ścianie za moimi plecami. - Zwłaszcza że wszystko tak dobrze szło. Wiesz, zawody 

stanowe w tym roku. Ja...

Przysięgam, kiedy tak siedziałam, gapiąc się na niego, zauważyłam w jego 

oczach jakiś dziwny błysk. Na początku pomyślałam, że to efekt sztucznego 

oświetlenia. A potem mnie lśniło.

Mark Leskowski płakał. Piłkarz. Płakał z tęsknoty za zmarłą dziewczyną.

- Będą tam łowcy talentów ze wszystkich większych uniwersytetów, wiesz - 

powiedział, z trudem hamując szloch. - zobaczyliby mnie. Mnie. Mam autentyczną 

szansę wyrwać się tej dziury.

Może płakał, że jego stypendium piłkarskie miało się właśnie zmarnować. W 

każdym razie płakał.

Spojrzałam na sekretarkę, szukając ratunku. Zupełnie nie wiedziałam, jak się 

zachować. Nigdy przedtem nie miałam do czynienia z płaczącymi piłkarzami. Brat 

samobójca, proszę bardzo. Psychopaci, którzy chcieli mnie zamordować, bułka z 

masłem. Ale płaczący piłkarz?

Sekretarka przestała już udawać, że gra komputerowa całkowicie pochłania jej 

uwagę. Zauważyła łzy Marka. Ona też najwyraźniej nie wiedziała, co robić. 

Popatrzyłyśmy na siebie zdumione i bezradne. Wzruszyła ramionami. Potem, jakby 

pod wpływem odkrywczej myśli, podskoczyła i pomachała w moją stronę pudełkiem 

chusteczek.

Cudownie. Jakaś pomoc.

Wstałam, wzięłam pudełko chusteczek z rąk sekretarki i usiadłam obok 

Marka.

- Proszę - powiedziałam, kładąc mu rękę na ramieniu. - Już wszystko w 

porządku.

Mark wyjął garść chusteczek i przycisnął je do oczu. Zaklął cicho.

- Nie jest w porządku - powiedział gwałtownie w chusteczkę. - To nie do 

przyjęcia. To wszystko jest nie do przyjęcia.

- Wiem - powiedziałam, poklepując go po ramieniu. Pod palcami czułam silne 

muskuły. - Ale w końcu wszystko się ułoży. Będzie dobrze.

W tej chwili otworzyły się drzwi do gabinetu pana Goodharta i agenci 

specjalni Johnson i Smith wyszli do poczekalni. Popatrzyli ciekawie na mnie i na 

Marka, i dopiero po chwili dotarło do nich, co się tu dzieje. Kiedy zrozumieli, ich 

twarze przybrały surowy wyraz.

- Marku - odezwała się agentka specjalna niespecjalnie przyjemnym głosem. - 

Czy zechciałbyś pójść ze mną?

Podeszła do kanapy i wzięła go za ramię. Wstał bez protestu, przyciskając 

chusteczki do oczu. Potem pozwolił się poprowadzić korytarzem w kierunku sali 

konferencyjnej.

Agent specjalny Johnson, z ramionami skrzyżowanymi na piersi, patrzył na 

mnie w milczeniu.

- Jessico - odezwał się. - Nawet nie myśl o tym, żeby tam pójść.

- Co? - Rozłożyłam dłonie w uniwersalnym geście oznaczającym urażoną 

niewinność. - Nic nie powiedziałam.

- Ale miałaś zamiar. Jessico, mówię ci, daj sobie spokój. Chyba, że wiesz 

coś...

- Nie wiem - powiedziałam.

- Więc trzymaj się od tego z daleka. Młoda dziewczyna nie żyje. Nie chcę, 

żebyś była następna.

Rany! W porządku, oficerze Życzliwy. Zdając sobie sprawę, jak obłudnie to 

zabrzmiało, agent specjalny Johnson zmienił temat.

- Chętnie usłyszałbym coś na temat tej dziewczynki w San Francisco.

- Nie ma żadnej dziewczynki w San Francisco - zaprzeczyłam gwałtownie. - 

Naprawdę. Przysięgam.

Agent specjalny Johnson skinął głową.

- W porządku. Niech będzie. Skoro tak sobie życzysz. Tylko posłuchaj mojej 

rady, Jess. Trzymaj się od tego z daleka. Dobrze ci radzę.

Potem obrócił się na pięcie i zniknął w sali konferencyjnej.

Spojrzałam na sekretarkę. Odwzajemniła spojrzenie. Zrozumiałyśmy się bez 

słów. Mark Leskowski, chłopak, który nie wstydził się łez po śmierci swojej 

dziewczyny, w żaden sposób e mógł być mordercą.

- Jessica? - Pan Goodhart wyszedł z gabinetu. Wydawał się zdziwiony, że 

wciąż na niego czekam. - Idź do domu.

Iść do domu? Zgłupiał czy co? Przed chwilą grzmotnęłam kolegę pięścią w 

twarz. A on tak po prostu puszczał mnie do domu? - Ale...

- Idź. A ty, Heleno - zwrócił się do sekretarki - połącz mnie szeryfem 

Hawkinsem, dobrze?

Idź? I tyle? Po prostu sobie iść? A gdzie pogadanka na temat radzenia sobie z 

agresją? Gdzie pojękiwania: „Och, Jessico, sam ż nie wiem, co mam z tobą zrobić”? 

Gdzie całotygodniowa odsiadka? To wszystko? Mogę po prostu... odejść?

Helena, zauważywszy, że nie ruszam się z miejsca, zakryła dłonią słuchawkę i 

wyszeptała:

- Jess, na co czekasz? Idź, zanim sobie przypomni.

No to poszłam sobie.

Siedziałam na masce kabrioletu, kiedy wreszcie ukazała się Ruth. Sprawiała 

wrażenie wymęczonej.

- Och, cześć - zdziwiła się na mój widok. - Co ty tu robisz? Myślałam, że 

Mulder i Scully znowu cię maglują.

- Tym razem nie o mnie im chodziło - wyjaśniłam. Wciąż e mogłam otrząsnąć 

się ze zdumienia. To było niesłychane.

- Naprawdę? - Ruth otworzyła drzwiczki i wsiadła do samochodu. - To czego 

chcieli?

- Szukali Marka. Leskowskiego? O mój Boże! Widocznie podejrzewają, że on 

to zrobił.

- Tak, ale on tego nie zrobił. - Wśliznęłam się do środka. Ruth, szkoda, że go 

nie widziałaś. Siedziałam koło niego przed gabinetem pana Goodharta. I wiesz, Mark 

płakał.

- Płakał? - Ruth przestała studiować swoje wargi w lusterku. - Niemożliwe.

- Słowo! To było takie wzruszające - ciągnęłam. - Widać, że naprawdę 

ogromnie ją kochał. Tak strasznie to przeżywa.

Ruth wytrzeszczyła oczy.

- Mark Leskowski? Płakał? Kto by pomyślał? - Właśnie. No to jak się 

skończył ten apel?

Po drodze Ruth wszystko mi opowiedziała. Kiedy cheerleaderki odtańczyły 

swój taniec, wystąpił psycholog, wynajęty przez szkołę specjalnie po to, żeby pomóc 

nam przetrwać te trudne chwile. Później zaś w ciszy i skupieniu każdy miał się 

zastanowić, co kochał w Amber. Następnie cheerleaderki oznajmiły, że zaraz po 

szkole udadzą się do kamieniołomów Pike'a, żeby złożyć tam kwiaty ku czci Amber. 

Zachęcały wszystkich, którym była droga jej pamięć, aby udali się wraz z nimi.

- Taak - powiedziała Ruth. - Wszystkich, którym była droga pamięć Amber. 

Wiesz, co to znaczy.

- Pewnie. Tylko śmietanka. Ty nie idziesz, co?

- Żartujesz? Może nie wyraziłam się dość jasno. To szczególne wyjście 

organizuje drużyna szkolnych cheerleaderek Liceum im. Ernesta Pyle'a. Innymi 

słowy: „Tłuściochy, zostańcie w domu”.

Zamrugałam powiekami, spłoszona jej ostrym tonem.

- Ruth, ty nie jesteś...

Kto był tłuściochem - przerwała mi Ruth - na zawsze pozostanie tłuściochem. 

W każdym razie w ich oczach.

- Ale to, jak wyglądasz, wcale się nie liczy - powiedziałam. - W środku...

- Oszczędź mi tego - poprosiła Ruth. - Poza tym mam jutro mam 

przesłuchanie. Muszę ćwiczyć.

Spojrzałam na nią z uwagą. Czasami nie mogłam jej zrozumieć. W niektórych 

sprawach była niezwykle pewna siebie - gdy chodziło o naukę albo podrywanie 

chłopaków - a kiedy indziej raziły z niej takie kompleksy... Przyznaję, chwilami 

stanowiła la mnie zagadkę. Zwłaszcza, że ona sama do „wsioków” czuła to samo, co 

cheerleaderki rzekomo czuły do „tłuściochów”.

- To znaczy, jest mi bardzo przykro, że ona nie żyje i w ogóle - ciągnęła Ruth 

- ale mocno wątpię, czy dla mnie lub dla siebie zorganizowano by w szkole 

uroczystość żałobną, gdyby którejś z nas zdarzyło się wykitować.

- No cóż - powiedziałam. - Zginęła tragicznie. Ruth zaklęła pod nosem, 

skręcając w Lumley Lane.

- Przestań. Byłą cheerleaderką, jasne? Czy to nie wyjaśnia wszystkiego? 

Nigdy nie spędzą całej szkoły, żeby czcić pamięć zmarłej wiolonczelistki czy 

flecistki. Tylko cheerleaderki się liczą.

- Zaraz. - Wjeżdżając na podjazd przed moim domem, Ruth zrobiła wielkie 

oczy. - Chwileczkę. Minęłyśmy Pike's Creek Road, a ty nawet nie pisnęłaś. Co jest? 

Nie mów mi, że niewinne błękitne oczy Marka Leskowskiego przesłoniły ci tego 

twojego dziwaka.

- Oczy Marka - zniecierpliwiłam się - przypadkiem są brąz - owe. A Rob nie 

jest żadnym dziwakiem. Poza tym doszłam do wniosku, że masz rację. Nie będę się 

za nim uganiać.

- Hmm... - Ruth potrząsnęła głową. - Skip wspominał, że no zabrał ciebie i 

Claire z przystanku autobusowego. Namówiłaś go, żeby się zatrzymał przy pączkach, 

zgadza się?

- Do niczego go nie namawiałam - zaprzeczyłam z godnością. - Zatrzymał się 

z własnej nieprzymuszonej woli.

- Och, błagam! - Ruth przewróciła oczami. - No i co? Wiedziałaś go?

- Kogo?

- Wiesz kogo. Tego twojego dziwaka. Westchnęłam.

- Widziałam.

- I co?

- I pstro. Widziałam go. On mnie nie. Koniec.

- Boże! - Ruth parsknęła śmiechem. - Jesteś ciężkim przypadkiem, wiesz? O, 

co to?

- Co co?

- To - pokazała palcem. - Czerwona plama na twoim bucie. Podniosłam stopę i 

przyjrzałam się plamce czerwieni na beżowym espadrylu.

- Och, to tylko krew Karen Sue Hankey.

- Krew? O mój Boże! Coś ty jej zrobiła?

- Trzasnęłam ją w twarz - odparłam, wciąż odczuwając rodzaj dumy na samo 

wspomnienie. - Szkoda, Ruth, że nie widziałaś. To było piękne.

- Piękne? - Ruth walnęła czołem o kierownicę. - O Boże! A byłaś już na 

dobrej drodze.

- Ona na to w pełni zasłużyła.

- To cię nie usprawiedliwia - odparła Ruth, podnosząc głowę. - Można kogoś 

uderzyć, i to jest usprawiedliwione, tylko w jednym wypadku, Jess, a mianowicie, 

kiedy ktoś chce pobić ciebie, a ty się bronisz. Nie możesz tłuc ludzi naokoło tylko, 

dlatego, że nie podoba ci się, co mówią. Zobaczysz, będziesz miała poważne kłopoty.

- Nie. Nie tym razem. Złapali mnie, a pan Goodhart nie powiedział mi złego 

słowa. Kazał mi po prostu iść do domu.

- Taak, bo w jego biurze siedział chłopak podejrzany o morderstwo! To 

pewnie trochę odwróciło jego uwagę.

- Mark Leskowski nie jest mordercą - oświadczyłam. - I całkowicie poparł 

mój zamach na buziunię Karen Sue. Twierdzi, że jest pretensjonalna.

- O Boże - jęknęła Ruth. - Dlaczego musiałeś mnie pokazać taką porąbaną 

przyjaciółką?

Nie obraziłam się, bo akurat w tej chwili myślałam o niej dokładnie to samo.

- Poćwiczmy razem - zaproponowałam. - O dziewiątej, dobrze?

Ponieważ mieszkamy obok siebie, często otwieramy okna gramy razem, 

urządzając darmowy koncert dla sąsiadów.

- Dobrze - powiedziała Ruth. - Ale jeśli wydaje ci się, że możesz uderzyć 

Karen Sue Hankey i zapomnieć o tym, to jesteś w błędzie, przyjaciółko.

Śmiałam się do siebie, wbiegając po schodach. Jakby było się czym martwić! 

Karen Sue tak się przeraziła, że na pewno już nigdy nie będę musiała znosić jej 

złośliwych uwag. Poza tym, czas przesłuchania w czwartek, ze spuchniętym nosem, 

zawsze jeszcze gorzej niż zwykle.

Zadowolona wśliznęłam się do domu. Ledwie tylko postawiłam stopę na 

stopniu schodów prowadzących do mojego pokoju, kiedy z kuchni dobiegł mnie głos 

mamy. Niezbyt zadowolony.

Wołała mnie, więc poszłam grzecznie do kuchni.

- Cześć, mamo!

Ku mojemu zdumieniu tata też tam był. Tata nigdy we wtorki nie wracał do 

domu przed szóstą.

- Cześć, tato! - Zwróciłam uwagę, że wyglądali jakoś nieszczególnie. Serce 

łomotało mi z niepokoju. - Co się stało? - zapytałam. - Czy Douglas...

- Douglasowi - powiedziała mama głosem zimnym jak lód - nic nie dolega.

- Och. - Popatrzyłam na nich uważnie. - Nie chodzi o...

- Michael - przerwała mi mama tym samym tonem - również czuje się 

świetnie.

Odetchnęłam z ulgą. Cóż, jeśli nie chodziło ani o Douglasa, ani o Mike'a, nie 

mogło być tak źle. Może to nawet coś dobrego. Wiecie, moi rodzice mogli uważać, że 

coś jest złe, a ja dokładnie odwrotnie. Na przykład gdyby ciotka Rose padła nagle na 

atak serca.

- Więc co się dzieje? - odezwałam się, przybierając na wszelki wypadek 

poważny wyraz twarzy.

- Przed chwilą mieliśmy telefon - rzekł ponuro tata.

- Nigdy nie zgadniesz, kto to był - dodała mama.

- Poddaję się - powiedziałam, myśląc: O kurczę, ciotka Rose naprawdę 

odeszła z tego świata. - Kto to był?

- Pani Hankey - odparła mama. - Matka Karen Sue. O rany.

Wpadłam. Wpadłam jak nigdy. Ale wiecie, co? Naprawdę uważam, że nie 

mieli prawa się wściekać. W końcu broniłam honoru rodziny.

Co za jędza z tej Karen Sue! Żeby nagadać na mnie matce! I oczywiście 

przedstawiła całe zdarzenie w wersji poprawionej. Według Karen Sue usiłowałam 

wymknąć się z uroczystości, a ona mnie zatrzymała. Zrobiła to rzecz jasna ze 

szlachetnych pobudek: dla mojego własnego dobra, a także z szacunku dla pamięci 

Amber. Ja jednak koniecznie chciałam zwiać i dlatego ją uderzyłam.

A te bzdury, które wygadywała o moich zdolnościach? Ze popełniłam grzech, 

wypierając się daru od Boga? A to, co mówiła o Douglasie? Ze jego choroba to kara 

boska i że na nią zasłużył? Nie, tego oczywiście nie powtórzyła rodzicom.

Mama nie uwierzyła, kiedy jej o tym powiedziałam. Karen Sue zamąciła mojej 

mamie w głowie, podobnie zresztą jak swojej. Kiedy moja mama patrzy na Karen 

Sue, widzi idealną córkę, jaką zawsze chciała mieć. Wiecie, miłą, posłuszną córeczkę, 

która co roku prezentuje słodycze własnej roboty na wiejskim targu, a na noc zakłada 

lokówki, tak, że rano włosy zawijają się we właściwą stronę. A mojej mamie trafiła 

się córka, która odkłada każdy grosz na harleya i nosi krótkie włosy, żeby nie 

zawracać sobie głowy układaniem fryzury.

Och, i w dodatku ciągle wdaje się w bójki, i kocha się w chłopaku, który jest 

pod opieką kuratora.

Biedna mama.

Tata mi uwierzył. Uwierzył we wszystko. Mama nie.

Słyszałam z góry, jak się kłócą. Bo oczywiście wysłali mnie do mojego 

pokoju, żebym „przemyślała to, co zrobiłam”. Miałam się również zastanowić, w jaki 

sposób zwrócę Karen Sue koszt leczenia (dwieście czterdzieści dziewięć dolarów za 

jazdę na pogotowie. Nie musieli jej nawet zakładać szwów). Pani Hankey zagroziła, 

że zaskarży mnie z powodu strat moralnych, na jakie naraziłam jej córkę. Owe straty, 

zdaniem matki Karen Sue, były warte jakieś pięć tysięcy dolarów. Nie miałam akurat 

pięciu tysięcy dolarów. Po szale zakupów w centrum handlowym Michigan City 

został mi jakiś tysiąc dolarów w banku.

Miałam siedzieć w pokoju i kombinować, skąd wytrzasnąć cztery tysiące 

dwieście czterdzieści dziewięć dolarów.

Zamiast tego poszłam do pokoju Douglasa, żeby zobaczyć, co u niego słychać.

- Cześć, ofiaro losu - odezwałam się, wpadając do środka bez pukania. To taka 

moja tradycja, jeśli chodzi o Douglasa. - Zgadnij, co mi się przytrafiło...

Nie dokończyłam. Douglasa nie było w pokoju.

Tak, zgadza się. Nie było go w pokoju. Na łóżku i obok leżało osiem 

milionów komiksów, ale Douglasa nie było.

Kompletnie osłupiałam. Douglas, od czasu gdy odesłano go ze stanowego 

college'u do domu po próbie samobójczej, nigdy nie wychodził. Poważnie. Siedział w 

pokoju i czytał.

Och, pewnie, czasami tata zmuszał go, żeby poszedł do jednej z restauracji 

sprzątać ze stołów albo coś w tym rodzaju, ale poza tym, nie licząc wizyt u 

psychiatry, Douglas zawsze siedział w swoim pokoju.

Zawsze.

Pomyślałam, że może zabrakło mu komiksów i poszedł do miasta po nowe. 

Nawet logiczne, bo jeśli w ogóle wychodził z domu z własnej inicjatywy, to właśnie 

w tym celu. Nie bawiła mnie perspektywa siedzenia w swoim pokoju i rozmyślania o 

tym, co zrobiłam. Po pierwsze, wcale nie uważałam, że zrobiłam źle. Po drugie, było 

piękne sierpniowe popołudnie. Usiadłam przy oknie w dachu i zaczęłam wyglądać na 

ulicę. Mój pokój znajduje się na strychu, gdzie kiedyś mieszkała służba. Nasz dom 

jest najstarszy na Lumley Street; zbudowano go gdzieś na przełomie wieków. 

Dziewiętnastego i dwudziestego. Miasto kazało nawet umieścić na nim specjalną 

tabliczkę z informacją, że to zabytek.

Z okien mojej sypialni widać całą ulicę. Zniknęła biała pół - ciężarówka 

parkująca po drugiej stronie. Należała do federalnych i tkwiła tam od wiosny niemal 

bez przerwy. No bo wiecie, śledzili mnie. Ale teraz agenci specjalni Johnson i Smith 

byli w szkole, z Markiem Leskowskim.

Biedny Mark. Nawet nie umiałam sobie wyobrazić, jak on się teraz czuje. 

Gdyby zginął Rob, Bóg jeden wie, jak bym to przeżyła, a przecież nawet nie 

chodziliśmy ze sobą. No, nie licząc jakichś pięciu minut naszego życia. A gdyby mnie 

jeszcze oskarżono o morderstwo? Na pewno by mi odbiło.

A wyglądało na to, że Mark jest głównym podejrzanym. Jego rodzice, zgodnie 

z przewidywaniami Ruth, wynajęli pana Abramowitza w charakterze adwokata - co 

prawda oficjalnie jeszcze nie oskarżono Marka o zabójstwo, ale na to się zanosiło.

Domyśliłam się tego wszystkiego, kiedy rodzice zawołali z dołu, że idą 

porozmawiać z panem Abramowitzem w związku ze sprawą Karen Sue przeciwko 

mnie. Pan Abramowitz właśnie wrócił z jakiejś konsultacji. Z konsultacji w naszym 

liceum. Jak myślicie, o co chodziło? Chyba nie o nowy krój szkolnego mundurka?

- W lodówce zostało trochę ziti! - zawołała mama. - Podgrzej sobie, jak 

zgłodniejesz. Słyszałeś, Douglas?

Wtedy zdałam sobie sprawę, że mama nic nie wie o nieobecności Douglasa.

- Powiem mu! - odwrzasnęłam. To wcale nie było kłamstwo. Miałam zamiar 

mu powiedzieć. Kiedy wróci do domu.

Myślicie, że to nic takiego, kiedy dwudziestoletni chłopak znika na chwilę z 

domu. Ale jeśli chodzi o Douglasa, to jest poważna sprawa. Mama ma bzika na jego 

punkcie. Uważa, że Douglas jest jak delikatny kwiatuszek, który zwiędnie przy 

pierwszym zetknięciu z brutalnym światem.

To śmieszne, bo Douglas nie jest delikatnym kwiatuszkiem. Po prostu 

wymyśla różne rzeczy. Jak wszyscy.

Tyle że trochę bardziej przejmuje się swoimi fantazjami.

- I nawet nie myśl o wychodzeniu gdziekolwiek, Jessico. - zawołała znowu 

mama. - Kiedy wrócimy z ojcem do domu, usiądziemy sobie razem i odbędziemy 

poważną rozmowę.

Dobra. Wyglądało na to, że tata nie zdołał jej przekonać do mojej wersji. No, 

zobaczymy.

Z okna na górze widziałam, jak wychodzą. Przeszli przez trawnik przed 

domem, a potem skrócili sobie drogę, skręcając w żywopłot oddzielający naszą 

posiadłość od posesji państwa Abramowitzów. Mnie zawsze każą chodzić, dookoła, 

że niby żywopłot się zniszczy. Wstałam od okna i zeszłam na dół, żeby sprawdzić, jak

się miewa ziti.

Otworzyłam lodówkę, kiedy ktoś przekręcił korbkę przy dzwonku. Ponieważ 

nasz dom jest bardzo stary, ma zabytkowy dzwonek, taki na korbkę, a nie na guzik.

- Już idę! - zawołałam, zastanawiając się, kto to taki. Ruth w życiu nie użyłaby 

dzwonka. Po prostu weszłaby do środka. A wszyscy znajomi zawsze uprzedzali przez 

telefon, że przyjdą.

Za koronkową zasłonką w drzwiach zobaczyłam zdecydowanie męską 

sylwetkę. Rob?

Śmieszne, ale moje serce na chwilę przestało bić, choć wiedziałam doskonale, 

że Rob nigdy nie podszedłby tak po prostu do drzwi i nie zadzwonił. Miał wiele 

powodów. Na przykład kuratora. Albo fakt, że moja mama w życiu nie zaakceptuje 

chłopaka, który nie wybiera się do college'u i w dodatku ma kuratora.

Przestraszyłam się, że Rob dostrzegł mnie jednak na tylnym siedzeniu 

Skipowego trans ama i teraz zjawia się, żeby mnie zapytać, czy kompletnie 

zwariowałam, szpiegując go w ten sposób.

Otworzyłam drzwi. To nie był Rob, ale moje serce i tak nie zaprzestało 

szalonych akrobacji.

Na progu mojego domu stał Mark Leskowski.

- Hej - odezwał się na mój widok. Uśmiechał się jednocześnie nerwowo, 

nieśmiało i cudownie. - Cieszę się, że to ty. Wiesz, że to ty otworzyłaś drzwi. Nagle 

pomyślałem: „Rany, a jeśli to jej ojciec otworzy?” Ale to na szczęście ty.

Stałam z wytrzeszczonymi oczami. To naprawdę niezły szok, zobaczyć w 

drzwiach swojego domu uśmiechającego się nieśmiało rozgrywającego szkolnej 

drużyny piłkarskiej.

- Hmm - chrząknął Mark, podczas gdy ja wciąż nie mogłam wydobyć z siebie 

głosu. - Czy mogę, hm, z tobą pomówić? Przez parę minut?

Obejrzałam się za siebie. W domu, oczywiście, nikogo nie było. Zrobiłam to 

odruchowo.

Bo choć nigdy nie odwiedził mnie żaden chłopiec, byłam pewna, że rodzicom 

nie spodobałoby się, gdybym zaprosiła go do środka podczas ich nieobecności.

Mark chyba zrozumiał, o czym myślę, i zaraz dodał:

- Och, nie muszę wchodzić. Moglibyśmy posiedzieć tutaj, jeśli masz ochotę.

Potrząsnęłam głową. Nadał czułam się lekko oszołomiona. Nie co dzień 

zdarza mi się zobaczyć super przystojnego chłopaka stojącego ot tak, na progu 

mojego domu. Prawdę mówiąc, jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło.

I chyba tylko ciężkiemu oszołomieniu można przypisać fakt, że otworzyłam 

buzię i chlapnęłam:

- Dlaczego nie jesteś na... na tej uroczystości w kamieniołomach?

Mark nie wydawał się urażony moją bezpośredniością. Spojrzał w ziemię i 

mruknął:

- Nie mogłem. W szkole było już wystarczająco okropnie. Ale wrócić tam, 

gdzie to się stało... Po prostu nie mogłem.

O Boże. Serce mi krwawiło. Chłopak wyraźnie cierpiał.

- Jedyne chwile, kiedy czułem się prawie jak człowiek, to ta rozmowa z tobą - 

powiedział Mark, podnosząc wzrok i patrząc mi w oczy. - Miałem nadzieję, że 

moglibyśmy... no, jeszcze trochę porozmawiać. Jeśli akurat nie jadłaś, pomyślałem, 

że można by coś przekąsić. Coś zjeść razem. Może pizzę?

Pizza. Mark Leskowski pragnął zabrać mnie na pizzę.

- Jasne. - Zamknęłam za sobą drzwi. - Tak. Pizza mi odpowiada.

- Tak, tak, wiem. Wiem, że mama kazała mi siedzieć w domu. Wiem, że 

musiałam ponieść karę za próbę skrzywienia przegrody nosowej Karen Sue.

Ale przecież Mark mnie potrzebował, prawda? Czytałam to w jego twarzy.

A poza tym, tak naprawdę, do kogo miał się zwrócić? Kto inny, poza mną, 

miał kiedyś, choć odrobinę podobne problemy? Ja przynajmniej wiem, jak to jest, 

kiedy władze ścigają cię jak zwierzaka. Rozumiem, jak to jest, kiedy wszyscy, 

wszyscy na świecie zwracają się przeciwko tobie.

No dobra, nigdy nie podejrzewano mnie o morderstwo. Ale czy w szkole nie 

obwiniano mnie o śmierć Amber? Czy to nie było prawie to samo?

Tak więc wyszliśmy razem. Wsiadłam do jego samochodu - czarnego bmw, 

genialnie pasował do sytuacji. Pojechaliśmy do centrum i nie, ani razu nie 

pomyślałam: „Rany, żeby tylko nie skręcił do lasu i nie próbował mnie zabić”.

Po pierwsze, nie wierzyłam, żeby Mark Leskowski był zdolny do 

zamordowania kogokolwiek - był taki wrażliwy. Po drugie, pora wydawała mi się 

nieodpowiednia. Nie podejmuje się próby morderstwa w biały dzień.

Poza tym, mimo że mam tylko metr pięćdziesiąt pięć, dawałam radę większym 

chłopakom niż Mark. Jak z upodobaniem wytyka mi Douglas, w razie wyższej 

konieczności nie mam żadnych skrupułów. Zasady fair play? Zapomnijcie o tym.

Czy uwierzycie, że świat z wnętrza bmw wygląda inaczej? A może wygląda 

inaczej z wnętrza bmw należącego do Marka Leskowskiego. Jego bmw ma 

przyciemnione szyby, więc wszystko na zewnątrz wygląda piękniej.

A wewnątrz... No cóż, Mark oczywiście też wyglądał pięknie. Zaczynałam się 

przekonywać, że on zawsze wygląda świetnie.

Zwłaszcza teraz, kiedy coś go gryzło. Jego ciemne brwi zbiegły się, nadając 

mu wzruszająco bezradny wyraz... przypominał małego spanielka, który nie jest 

pewien, gdzie poleciała piłeczka.

- Wszyscy myślą, że ja to zrobiłem. A ja... ja po prostu nie mogę w to 

uwierzyć. To znaczy, że oni mogą tak myśleć. Kochałem Amber.

Mruknęłam coś pocieszającego. A po głowie snuły mi się takie oto zdania: 

„Heather Montrose, proszę, bądź w centrum, kiedy przyjedziemy. Proszę, zobacz, jak 

wysiadam z bmw Marka Leskowskiego. Proszę, zobacz, jak jem pizzę w jego 

towarzystwie”.

- Wiem, to nieładnie z mojej strony - bardzo nieładnie - pragnąć, żeby 

widziano mnie w bmw chłopaka, którego dziewczyna zginęła tragicznie parę dni 

wcześniej.

Z drugiej strony Heather też nie była w porządku. Nie powinna wyjeżdżać do 

mnie z pretensjami o coś, na co nie miałam wpływu.

- Ale ci federalni... - ciągnął Mark. - Znasz ich, prawda? To znaczy, miałem 

wrażenie, że oni ciebie znają. Oni są tacy... tajemniczy. Tak jakby coś wiedzieli. Tak 

jakby mieli jakiś dowód, że ja to zrobiłem.

- Och, jestem pewna, że to nieprawda.

- Oczywiście, że nie - zgodził się Mark. - Ponieważ ja tego nie zrobiłem.

- Właśnie - powiedziałam. Szkoda, że nie miałam komórki. Wtedy mogłabym 

pod jakimś pretekstem zadzwonić do Ruth i mimochodem powiedzieć jej, że jestem z 

Markiem. Z Markiem Leskowskim. Ze jestem z Markiem Leskowskim w jego bmw.

Dlaczego wszystkie szesnastoletnie dziewczyny na świecie mają komórki, a 

tylko ja jestem wyjątkiem?

- Tak jest - powiedział Mark. - Nie mają. Bo jakby mieli, to już by mnie 

aresztowali. Prawda?

Spojrzałam na niego. Piękny. Naprawdę piękny. No, oczywiście, nie tak jak 

Rob Wilkins. Ale niewątpliwie niesamowicie przystojny.

- Prawda - potwierdziłam.

- I powiedzieliby tobie. Prawda? Gdyby coś na mnie mieli?

- A skąd! Dlaczego mieliby mi mówić? Co ty myślisz, że jestem jakąś 

donosicielką czy co?

- Oczywiście, że nie - zaprzeczył Mark. - Tylko wydawało mi się, że jesteś z 

nimi w takich przyjaznych stosunkach...

Parsknęłam śmiechem.

- Muszę cię rozczarować, Marku - powiedziałam. - Ja i agenci specjalni 

Johnson i Smith nie jesteśmy przyjaciółmi. Po prostu mam... no, mam coś, na czym 

im zależy, dlatego za mną łażą.

Mark zerknął na mnie ciekawie. Staliśmy akurat na skrzyżowaniu, więc nic się 

nie stało, że spojrzał na mnie i nie patrzył na drogę, ale zauważyłam, że przyglądał mi 

się również w momentach, kiedy powinien raczej uważać, jak jedzie. Zauważyłam 

też, że znaki stopu traktował jedynie jako delikatną sugestię. I nawet nie próbował 

zachować stosownej odległości od samochodu jadącego przed nim. Wyglądało na to, 

że Mark nie jest najlepszym kierowcą na świecie.

- Co takiego masz, na czym im zależy? - zapytał.

Spojrzałam na niego, przyznaję, zaszokowana. Czyżby o niczym nie wiedział? 

Jakim cudem? Miejscowe gazety pisały o tym tygodniami, inne również. 

Dziennikarze narobili wokół mnie tyle szumu. Zaczęto nawet mówić o filmie, tylko, 

że ja nie wykazałam entuzjazmu. Pomysł przenoszenia mojego prywatnego życia na 

ekran jakoś nie przypadł mi do gustu.

- Hej - powiedziałam. - Dziewczyna od pioruna. Kojarzysz?

- Och - powiedział. - Zdolności nadprzyrodzone. Taak. Zgadza się.

Ale to nie była jedyna rzecz, o której Mark zapomniał. Zdałam sobie z tego 

sprawę, kiedy wprowadził samochód na parking przed Mastrianim. To jedna z 

restauracji należących do mojej rodziny. Najszykowniejsza, chociaż serwuje także 

pizzę.

Trochę się zdziwiłam, że Mark zabiera mnie do mojej rodzinnej restauracji, 

ale cóż, nasza pizza jest najlepsza.

Dopiero kiedy weszliśmy do środka - Heather Montrose niestety nie było w 

pobliżu i nie widziała, jak wysiadam z bmw Marka - i kelnerka, która miała nas 

zaprowadzić do stolika, powiedziała: „O, Jessica jak się masz?”, uświadomiłam sobie, 

jaki popełniłam błąd. Koszmarny błąd.

Jak widać, nie tylko Mark miał dziś kłopoty z pamięcią. Bo zupełnie 

zapomniałam, że nową kelnerką, którą ojciec zatrudnił w Mastrianim, był nie kto 

inny, tylko mama Roba.

Tak, właśnie tak. Mama Roba.

Mój ojciec raczej nie zdawał sobie sprawy, że zatrudnia mamę Roba. To 

znaczy, być może wiedział, że nowa kelnerka ma prawie dorosłe dziecko i w ogóle, 

ale nie wiedział, że ja, w pewnym sensie, widuję się z tym dzieckiem.

No dobra, że jestem nieprzytomnie zakochana w tym dziecku. Mój tata przyjął 

panią Wilkins, bo po zamknięciu miejscowej fabryki tworzyw sztucznych była bez 

pracy, a ja mu powiedziałam, że to bardzo miła osoba. Nie wyjawiłam, skąd ją znam. 

Nie powiedziałam. „Słuchaj, tato, powinieneś zatrudnić matkę chłopaka, w którym 

jestem wściekle zakochana, chociaż on ze mną nie chodzi, bo uważa, że to grozi 

więzieniem, bo wiesz, on ma osiemnaście lat i jest pod nadzorem kuratora”. Nie, tego 

nie powiedziałam.

W każdym razie od jakiegoś czasu mama Roba pracowała w Mastrianim i jak 

słyszałam, szło jej naprawdę dobrze.

A teraz miała mnie obsługiwać, mnie - dziewczynę, która, jak dobrze pójdzie, 

mogłaby zostać jej synową, a przyszła na pizzę z chłopakiem, który nawiasem 

mówiąc, był podejrzany o zamordowanie swojej dziewczyny.

Wspaniałe. Po prostu super. Mówię wam, to oraz fakty, że Skip zdawał się we 

mnie durzyć, że wszyscy mieli do mnie żal o śmierć Amber, a Karen Sue zamierzała 

wytoczyć mi proces, sprawiały, że rok szkolny zapowiadał się naprawdę interesująco. 

Dziękuję bardzo.

- Dzień dobry, pani Wilkins - powiedziałam z wymuszonym uśmiechem. - Jak 

się pani miewa?

- Dziękuję, wszystko w porządku - odparła pani Wilkins. Była ładną kobietą o 

masie rudych, upiętych szylkretową spinką włosów. - Miło cię widzieć. Słyszałam, że 

byłaś na obozie muzycznym.

- Eee, tak, rzeczywiście - powiedziałam. - Pracowałam jako wychowawczyni. 

Wróciłam parę dni temu.

- A pani syn nawet do mnie nie zadzwonił. Trzy dni, od trzech dni byłam w 

mieście, a czy on zdobył się chociaż na to, żeby przejechać na indianie koło mojego 

domu?

Nic. Zero. Guzik z pętelką.

- To musiało być przyjemne - powiedziała pani Wilkins.

Właśnie wtedy zorientowałam się z przerażeniem, że prowadzi nas do stolika 

numer siedem, „stolika zakochanych” w najciemniejszym kącie sali.

Miałam ochotę wrzasnąć: „Nie! Pani Wilkins, tylko nie stolik zakochanych! 

To nie jest randka, przysięgam! To nie jest randka!”

- Proszę bardzo - powiedziała pani Wilkins, kładąc menu na stoliku. - 

Usiądźcie sobie, a ja za chwilę wrócę z chłodzoną wodą. Chyba że wolicie colę?

- Poproszę o colę - odezwał się Mark.

- Ja... ja wezmę wodę - wykrztusiłam z trudem. Stolik zakochanych! O Boże, 

tylko nie stolik zakochanych!

- A zatem jedna cola i jedna woda - powiedziała pani Wilkins. Świetnie. Po 

prostu świetnie. Wiedziałam, oczywiście, co teraz nastąpi. Pani Wilkins powie 

Robowi, że mnie widziała na randce z Markiem Leskowskim. Może powie mu nawet 

o tym nieszczęsnym stoliku.

Rob uzna wtedy, że pogodziłam się ostatecznie z jego decyzją. A co wtedy? 

Powiem wam: pomyśli, że będzie w porządku, jeśli zacznie chodzić z którąś z tych 

laluń z baru U Chicka, gdzie czasami wpada. A jak ja mogę rywalizować z 

wytatuowaną dwudziestosiedmioletnią jakąś tam Darią, która ma w dodatku własny 

wóz? No jak?

To był koniec. Nie miałam już po co żyć.

- Hej, całkiem zapomniałem - odezwał się Mark, odkładając menu. W blasku 

świecy - tak, na stoliku paliła się świeca, w końcu to był stolik zakochanych - 

wyglądał jeszcze przystojniej. Ale co z tego? Jakie to dla mnie miało znaczenie? To 

nie Mark był tym facetem, na którym mi zależało. - Zapomniałem, ta restauracja, 

zdaje się, należy do was, prawda?

- Tak jakby - odparłam, nie ukrywjąc przygnębienia.

- Ojej - powiedział Mark. - Przykro mi. To znaczy, nie chcę, byś pomyślała, że 

wybrałem to miejsce specjalnie po to, żeby nie płacić czy coś. Po prostu naprawdę 

lubię pizzę u Mastrianiego. - Odsunął menu. - Ale jeśli chcesz, możemy pójść 

zupełnie gdzie indziej...

- Och, tak? A dokąd, na przykład?

- No cóż. Jest jeszcze Joe...

- Joe to też nasza restauracja - powiedziałam z westchnieniem.

- Och - skrzywił się Mark. - To znaczy, że Joe Junior też należy do was, tak?

- Owszem - odparłam. Uniosłam podbródek. W porządku. To był stolik 

zakochanych. Ale to jeszcze nie znaczy, że muszę się całować z Markiem 

Leskowskim. Nie twierdzę, że to byłoby jakieś wielkie poświęcenie, ale, biorąc pod 

uwagę okoliczności, raczej nie na miejscu.

Posłuchaj, wszystko w porządku - powiedziałam, usiłując przegnać 

nieprzyjemne myśli. - Możemy tu zostać. Tylko zostaw duży napiwek, dobrze? 

Ponieważ... znam dobrze tę kelnerkę. Naprawdę dobrze.

- Nie ma sprawy - powiedział Mark i zapytał, z czym chciałabym pizzę.

Dobra, może mi nie uwierzycie, ale nie jestem taką kretynką, na jaką czasem 

wyglądam. I nagle zrozumiałam. Wiedziałam już, dlaczego Mark chciał ze mną 

wyjść. Wcale nie, dlatego, że odkąd zaczęłam chodzić w minispódniczkach, nagle 

zauważył, jakie mam wspaniałe nogi. Nie, dlatego, że przed gabinetem pedagoga, 

przed wkroczeniem federalnych, przeżyliśmy chwilę autentycznego porozumienia.

Nie, Mark zaprosił mnie, bo myślał, że wydobędzie ze mnie informacje... 

informacje, których nie posiadałam. Czy agenci specjalni Johnson i Smith 

podejrzewali go o zamordowanie Amber?

Nie miałam pojęcia. A może tylko chcieli zadać mu parę pytań, żeby dojść, 

kto to mógł zrobić.

O to właśnie chodziło Markowi Leskowskiemu. No dobrze, a czy mnie nie 

chodziło o to samo? Chciałam wyciągnąć z niego informacje na temat ostatnich chwil 

życia Amber... a przynajmniej ostatnich chwil spędzonych z nim. Ciągle nie mogłam 

się pozbyć natrętnej myśli, że nie doszłoby do tragedii, gdybym tylko była na 

miejscu. Gdyby Heather i jej kumplom udało się mnie złapać, odnalazłabym Amber, 

zanim została zabita. Wiedziałam, że tak by było. Wiedziałam o tym tak samo, jak 

wiedziałam, że kiedy Kurt, naczelny kucharz w Mastrianim, odkryje, że to ja siedzę 

przy stoliku numer siedem, ułoży pepperoni na mojej pizzy w kształcie serca. Ku 

mojej rozpaczy właśnie tak zrobił.

Mark był bardzo spięty, nawet nie zauważył, co się ze mną dzieje. Wręczył mi 

kawałek i jedząc, rozmawialiśmy o tym, jak jest, kiedy FBI weźmie cię w obroty. 

Najsmutniejsze, że właściwie to było wszystko, co nas łączyło. To znaczy fakt, że 

oboje byliśmy przesłuchiwani przez FBI. I może jeszcze wspólna niechęć do Karen 

Sue Hankey. Całe życie Marka, jak się wydaje, toczyło się wokół futbolu. Ubiegali 

się o niego trenerzy z dziesięciu największych uniwersytetów Środkowego Zachodu. 

Zamierzał przyjąć najlepsze stypendium i grać w drużynie szkolnej i uniwersyteckiej, 

dopóki nic zjawią się po niego przedstawiciele Ligi Narodowej.

To brzmiało całkiem rozsądnie. Był tylko jeden szkopuł i nawet ja, totalna 

ignorantka w dziedzinie futbolu, wiedziałam, że Liga Narodowa nie ugania się tak 

bardzo za zawodnikami z college'ów. A co będzie, zapytałam, jeśli ten plan 

zawiedzie? Jaki miał plan rezerwowy? Studia medyczne? Prawo? Co?

Mark popatrzył na mnie tępo ponad naszą pepperoni z dodatkowym serem.

- Plan rezerwowy? - powtórzył. - Nie mam żadnego rezerwowego planu.

Uznałam, że może nie wyraziłam się dość jasno.

- No dobra, a tak poważnie, co będzie, jeśli nie zostaniesz zawodowcem? Co 

wtedy?

Mark potrząsnął głową, ale bardziej strząsając coś nieprzyjemnego, co 

przyczepiło mu się do włosów, niż na znak niezgody.

- To nie do przyjęcia. Przegrana nie wchodzi w rachubę - oświadczył.

W kółko to samo. Coś takiego mówił już wcześniej, przed gabinetem 

pedagoga. Sportowcy! - pomyślałam mimo woli. Mają zacięcie.

- Nie? - Zakasłałam. - Taak, przegrana nie wchodzi w rachubę, jasne. Ale 

czasem się zdarza. A wtedy... no cóż, trzeba się pogodzić, nie?

Mark spojrzał na mnie i powiedział spokojnie.

- To pospolity błąd. Wielu ludzi tak uważa. Ale nie ja. To mnie różni od 

innych, Jess. Ponieważ dla mnie przegrana po prostu nie istnieje. Nie ma takiej 

możliwości, rozumiesz?

- Och, tak. Rozumiem. Jasne.

Poczułam się, prawdę mówiąc, dziwnie. Nie dlatego, że obsługiwała nas 

matka chłopaka, który mi się podobał. Nie, po prostu pomyślałam sobie o Amber, o 

tym, że była z nim jeszcze niedawno. Co ona w nim widziała? Owszem, o futbolu 

wiedział wszystko, ale poza tym wydawał się... nudny. Nie miał pojęcia o muzyce, 

motocyklach ani innych ciekawych rzeczach. Widział większość najnowszych 

filmów, ale te, które ja uważałam za dobre, jemu się nie podobały, a ten, który jemu 

przypadł do gustu, na mnie zrobił wrażenie głupiego ponad wszelką miarę. Nie miał 

czasu na nic takiego, jak książki czy telewizja, bo bez przerwy trenował futbol.

Poważnie. Nawet komiksów nie czytał. Nie oglądał programów o zwierzętach.

Amber też nie była taką znowu intelektualistką. Ale przynajmniej interesowała

się czymś poza występami cheerleaderek, organizowała na przykład sprzedaż ciast na 

różne cele dobroczynne. Co tydzień walczyła o jakąś słuszną sprawę, począwszy od 

zbierania ubranek dla dzieci samotnych matek po organizowanie pomocy 

żywnościowej dla głodujących narodów Afryki, o których żadne z nas nigdy nie 

słyszało.

Ale może zbyt surowo osądzałam Marka. W każdym razie miał przynajmniej 

jakiś cel, prawda? Wielu chłopaków nie ma. Na przykład mój brat, Douglas. No, 

może jego celem jest czuć się lepiej. Ale co będzie robił, kiedy to osiągnie?

Rob ma jakiś cel. Chce mieć własny warsztat naprawy motocykli. Dopóki nie 

zbierze dość pieniędzy, zamierza pracować w warsztacie wujka.

Wiecie, kto nie ma żadnego celu? No, chyba ja. Żadnego celu. Poza 

wykiwaniem federalnych, żeby nie zorientowali się, że nadal mam te swoje zdolności. 

Och, i wydostaniem od ojca harleya, kiedy skończę osiemnaście lat. I zostaniem 

pewnego dnia panią Wilkins.

Ale najpierw muszę znaleźć jakąś pracę. To znaczy, zanim wyjdę za mąż. A 

nie mam nawet pojęcia, co bym chciała robić. Nie można przecież zarabiać na życie, 

odnajdując zaginione dzieci. No, pewnie można, ale nie miałabym na to ochoty. Nie 

można brać pieniędzy za coś, co każdy przyzwoity człowiek powinien robić za 

darmo. Nie za często bywam w kościele, ale tyle to wiem. Więc - ponieważ sama 

właściwie nie mam celu - powie - działam sobie, że nie powinnam tak krytycznie 

oceniać Marka, Przechodził ciężki okres.

I zostawił naprawdę solidny napiwek dla pani Wilkins. Kiedy wychodziliśmy, 

pomachała do nas i zawołała: - Bawcie się dobrze!

Bawcie się dobrze. Serce we mnie zamarło. Nie chciałam się bawić. Nie z 

Markiem Leskowskim. Jedyną osobą, z którą chciałam się bawić, był Rob Wilkins. 

Pani syn Rob, zgadza się, pani Wilkins? To jedyna osoba, z którą chcę się bawić. 

Więc może pani być tak dobra i nie mówić mu, że widziała mnie pani dzisiaj wieczór 

z Markiem Leskowskim? Proszę.

I na świętego Piotra, cokolwiek się stanie, proszę mu nie mówić o stoliku 

zakochanych. Na miłość boską, proszę nie wspominać o stoliku zakochanych.

Tego, naturalnie, nie mogłam jej powiedzieć. Bo niby jak?

Więc tylko pomachałam do niej, czując, jak ból przenika mnie na wskroś, i 

krzyknęłam:

- Dziękuję!

O Boże. Byłam skończona. Starałam się o tym nie myśleć.

Starałam się być wesoła i rozszczebiotana jak Amber. Poważnie. Bez względu 

na to, jak wcześnie musiała wstać rano i jak paskudna była pogoda, Amber zawsze 

promieniała w klasie radością. Amber naprawdę lubiła szkołę. Należała do tych 

dziewczyn, które budząc się co rano, mówią do swojego odbicia w lustrze: „Dzień 

dobry, słońce”.

Tak mi się w każdym razie wydawało.

No i proszę, na dobre jej to nie wyszło.

Więc o tym też próbowałam nie myśleć, kiedy Mark prowadził mnie do 

samochodu. Starałam się myśleć o weselszych rzeczach.

Problem polegał na tym, że nie bardzo miałam o czym myśleć.

Zwłaszcza o czymś weselszym.

- Pewnie powinnaś wracać do domu? - spytał Mark, otwierając przede mną 

drzwiczki.

- Taak - powiedziałam. - Mam kłopoty. Z powodu tej historii z Karen Sue 

Hankey.

- W porządku - powiedział Mark. - Ale może chciałabyś wstąpić na minutkę 

do Moose? Na shake'a albo coś takiego?

Moose. Czekoladowy Moose. To taki barek z lodami naprzeciwko kina na 

Głównej, gdzie przychodzi tylko lepsze towarzystwo. Naprawdę. My z Ruth nie 

byłyśmy w Moose od czasów dzieciństwa, bo jak wkroczyłyśmy w okres 

dojrzewania, zdałyśmy sobie sprawę, że tylko „lepszym” ludziom ze szkoły wolno 

tam bywać. Jeśli nie byłeś sportowcem czy cheerleaderką i odważyłeś pokazać się w 

Moose, wszyscy patrzyli na ciebie jak na zadżumionego.

To wcale nie było takie złe, bo lody stamtąd nie dorównywały lodom z 

Trzydziestu Jeden Smaków, dalej na tej samej ulicy. A jednak, perspektywa pójścia 

tam w towarzystwie Marka Leskowskiego... wydawała się jednocześnie niezwykła, 

odstręczająca i ekscytująca.

- Z chęcią - powiedziałam obojętnie, tak jakby chłopcy zapraszali mnie do 

Moose na okrągło we wszystkie dni tygodnia.

- Może być shake.

Z początku w Moose było trochę pustawo. Tylko Mark i ja, i kilka panienek, 

które spojrzały na mnie krzywo, kiedy weszłam. Odprężyły się jednak na widok 

Marka Leskowskiego i nawet zaczęły się uśmiechać. Był też Todd Mintz ze swoją 

paczką. Mruknął do mnie „cześć” i przybił piątkę z Markiem.

Wzięłam koktajl miętowo - czekoladowy. Mark raczył się czymś, co miało na 

wierzchu wiórki czekoladowe. Usiedliśmy przy stole, skąd widać było całą ulicę, aż 

do budynku sądu. Sądu oraz, nie da się ukryć, więzienia. Za więzieniem zachodziło 

mieniące się ciepłymi barwami słońce. Niesamowity widok. To był przepiękny 

zachód słońca ostatnich dni lata. Ale więzienie pozostało więzieniem.

Więzieniem, do którego mógł trafić Mark - i podziwiać zachód słońca zza 

krat.

Jemu chyba też to przyszło do głowy, bo oderwał wzrok od widoku za oknem 

i zaczął mnie wypytywać o szkołę. O szkołę, wyobrażacie sobie? Musiał być nieźle 

zdesperowany. Gdybym nie zorientowała się wcześniej, że nie mamy z Markiem nic 

wspólnego, teraz straciłabym wszelkie złudzenia.

Na szczęście, kiedy opowiadałam z zapałem o zajęciach poświęconych 

ustrojowi administracyjnemu Stanów Zjednoczonych, przed barem zatrzymał się 

samochód, a ludzie, którzy się z niego wysypali, zaczęli głośno wołać Marka po 

imieniu.

Tylko że, jak mi się wydawało, wcale nie wyrażali radości na jego widok. Byli 

okropnie zdenerwowani.

- Och, Boże! - To była Tisha Murray z mojej klasy. Nadal miała na sobie strój 

z uroczystości żałobnej - należała do szkolnej drużyny cheerleaderek - ale pompony 

musiała widocznie zostawić w samochodzie. - Och, Boże, tak się cieszę, że cię 

znaleźliśmy - wyrzuciła z siebie. - Szukaliśmy wszędzie. Słuchaj, trzeba się śpieszyć. 

To pilne!

Mark zsunął się z ławy, zapominając o shake'u.

- Co? - zapytał, chwytając Tishę za ramiona. - Co się stało? Do czego jestem 

wam potrzebny?

- Nie ty! - krzyknęła Tisha. Zabrzmiało to brutalnie, ale chyba nie chciała być 

niegrzeczna. Była roztrzęsiona i nie zwracała uwagi na towarzyskie niuanse. - Ona.

Wskazała palcem. Na mnie.

- Ty - zwróciła się do mnie. - Ty jesteś nam potrzebna.

- Ja? - O mało nie spadłam z ławy. Nigdy dotąd żadna dziewczyna ze szkolnej 

drużyny cheerleaderek nie wykazała najmniejszego zainteresowania moją osobą. No, 

z wyjątkiem ostatnich dwóch dni, kiedy obrzydzały mi życie, obwiniając mnie o 

śmierć Amber. - Czego ode mnie chcecie?

- Bo to się stało jeszcze raz! - wrzasnęła Tisha. - Ale tym razem to Heather. 

Porwał ją. Ten, kto zabił Amber, teraz porwał Heather! Musisz ją znaleźć. Słyszysz 

mnie?! Musisz ją znaleźć, zanim ją udusi!

To chyba nie jest stosowne zachowanie - dać po buzi cheerleaderce. Niestety, 

właśnie tak się zachowałam. Wpadła przecież w histerię, jasne? Co miałam zrobić? Z 

perspektywy muszę stwierdzić, że to jednak nie było najmądrzejsze. Jako jedyny 

skutek wywołało łzy. Nie tylko łzy, ale także dziecinny szloch. Mark musiał wydobyć 

relację o tym, co się stało, od Jeffa Daya, który miał znacznie uboższe słownictwo niż 

Tisha.

- Byliśmy na tej tam uroczystości - powiedział, podczas gdy Tisha łkała w 

ramionach Vicky Huff, jednej z Pomponek. - Wiesz, w kamieniołomach. Dziewczyny 

wrzuciły kupę wieńców i kwiatów, i takich tam do wody. Wszystko jak cholera... 

eee... symboliczne i w ogóle.

Czy wspominałam już, że Jeff Day nie należy do wyróżniających się uczniów?

- A potem trzeba było się zbierać i wszyscy poszli do samochodów. .. wszyscy 

poza Heather. Ona... po prostu zmyła się.

- Co to znaczy „zmyła się”? - zapytał Mark. Jeff wzruszył masywnymi 

ramionami.

- No wiesz, Mark, po prostu... się zmyła.

- To nie do przyjęcia - stwierdził Mark.

Nie byłam pewna, do czego dokładnie odnosiła się jego uwaga... do zniknięcia 

Heather, czy też do tego, że Jeff wzruszył ramionami. Kiedy jednak Jeff wyjąkał: „To 

znaczy... to znaczy, szukaliśmy, ale nie mogliśmy jej znaleźć”, zrozumiałam, że Mark 

miał na myśli odpowiedź Jeffa. Fakt, że Jeff usiłował się poprawić, przypomniał mi, 

że Mark, jako rozgrywający, cieszył się u tych chłopaków pewnym autorytetem.

- Ludzie tak nie robią, Jeff - powiedziałam. - Ludzie tak po prostu nie znikają.

- Wiem - odparł Jeff z nieszczęśliwą miną. - Ale Heather zniknęła.

- Zupełnie jak na tym filmie - powiedziała Tisha, podnosząc twarz zalaną 

łzami. - W którym ludzie przepadają w lesie. To właśnie tak wyglądało. Heather była 

z nami, a po chwili już jej nie było. Wołaliśmy i wołaliśmy, i szukaliśmy wszędzie, 

ale to było tak, jakby... jakby się rozpłynęła. Jakby złapała ją ta wiedźma.

Patrzyłam na Tishę, unosząc brwi.

- Mocno wątpię, Tisha - powiedziałam - żeby Heather zniknęła wskutek 

czarów.

- Nie - powiedziała Tisha, wycierając oczy palcami cienkimi jak patyczki. 

Jako najdrobniejsza dziewczyna w drużynie, kończyła zwykle na szczycie triumfalnej 

piramidy albo wylatywała w powietrze, lądując bezpiecznie w ramionach czekających 

na nią w dole. - Wiem, że to nie była czarownica. Ale to był pewnie, no wiesz, wsiok.

- Wsiok? - powtórzyłam.

- Tak. Widziałam film o tych wsiokach, którzy mieszkali w górach i porwali 

żonę Michaela J. Foksa - wiesz, Tracy Pollan. Była olimpijską biatlonistką, a oni ją 

porwali i próbowali zmusić, żeby nosiła im wodę i w ogóle. W końcu uciekła.

Czasami nie bardzo wiem, na jakim świecie żyję. Naprawdę.

- Może, jak na tym filmie, złapały ją jakieś zwariowane wsioki, co mieszkają 

w lasach niedaleko kamieniołomów. Wiesz, widziałam ich tam. Mieszkają w 

barakach, bez światła i wody, no, mają wychodki. - Tisha ponownie się rozszlochała. 

- Na pewno upchnęli ją na dnie wychodka!

Musiałam oddać Tishy sprawiedliwość - wyobraźnię miała naprawdę bujną.

- Sprawdźmy, czy dobrze zrozumiałam - powiedziałam. - Uważasz, że jakiś 

rąbnięty wieśniak, który mieszka w pobliżu kamieniołomów, porwał Heather i ukrył 

ją w toalecie?

Słyszałem, że takie rzeczy się zdarzają - odezwał się Jeff. Zamiast poprzeć 

członka swojej drużyny, Mark parsknął:

To najgłupsza rzecz, jaką słyszałem.

Jeff Day należy do facetów, którzy za taki tekst od razu walą autora pięścią w 

twarz. Ale najwyraźniej nie wtedy, kiedy autorem jest Mark Leskowski. Jak się 

wydaje, Jeff w Marku widział coś w rodzaju półboga.

- Przepraszam, stary - wymamrotał zawstydzony.

Mark nie zwrócił na niego uwagi.

- Czy któreś z was wezwało policję? - zapytał.

- Oczywiście, że tak - oznajmił tonem urażonej godności inny piłkarz, Roy 

Hicks.

- Wszyscy policjanci z biura szeryfa przyszli do kamieniołomów - wtrąciła 

Tisha - i pomagają szukać. Przyprowadzili nawet psy. A my przyjechaliśmy, żeby 

znaleźć ją. - Tisha, zdaje się, nie była w stanie zapamiętać mojego imienia. Co w tym 

dziwnego? Jak dotąd pozostawałam tak dalece poza jej kręgiem towarzyskim, że 

byłam praktycznie niewidzialna...

Chyba że chodziło o wyrwanie jej przyjaciół z rąk psychopatycznych 

wsioków.

- Musisz ją znaleźć - powiedziała Tisha. W jej wilgotnych oczach odbiły się 

ostatnie promienie słońca. - Błagam. Zanim... będzie za późno.

No i proszę, jak mam przekonać Federalne Biuro Śledcze, że utraciłam moje 

specjalne zdolności, skoro nawet szkolne koleżanki nie chcą mi wierzyć?

- Posłuchaj, Tisha - powiedziałam, świadoma, że nie tylko Tisha, ale również 

Mark, Jeff Day, Todd Mintz, Roy Hicks i kwiat cheerleaderek patrzą na mnie z 

nadzieją. - Ja nie... To znaczy, ja nie potrafię...

- Proszę - szepnęła Tisha. - To moja najlepsza przyjaciółka. Jak ty byś się 

czuła, gdyby porwano twoją najlepszą przyjaciółkę?

Cholera.

Nawet nie chodziło o to, że żywiłam jakieś nieprzyjazne uczucia wobec 

Heather Montrose. Pewnie, że żywiłam, ale to nie miało znaczenia. Tylko, wiecie, ja 

naprawdę bardzo chciałam ukryć swoje szczególne zdolności.

A z drugiej strony, jeśli Tisha miała rację, w okolicy grasował seryjny 

zabójca. Mógł trzymać teraz w szponach Heather, tak jak parę dni wcześniej trzymał 

Amber. Czy mogłam siedzieć bezczynnie i dopuścić, żeby dziewczyna zginęła? 

Nawet jeżeli była to Heather Montrose, którą, zaraz po Karen Sue Hankey darzyłam 

najmniejszą sympatią. Nie, nie mogłam.

- Straciłam zdolność percepcji pozazmysłowej - powiedziałam głośno, by 

później nikt nie mógł twierdzić, że się przyznałam. - Ale spróbuję.

Tisha ze świstem wypuściła powietrze.

- Och, dziękuję! - zawołała. - Dziękuję!

Taak - powiedziałam. - Nieważne. Ale słuchaj, muszę mieć coś z jej rzeczy.

- Z czyich rzeczy? - Tisha przechyliła lekko głowę, wyglądała teraz jak ptak. 

Na przykład jak wróbel wpatrujący się w robaka.

Tak. To ja. Ja byłam tym robakiem.

- Coś, co należy do Heather - wyjaśniłam powoli, żeby na pewno zrozumiała. - 

Masz może jej sweter albo coś takiego?

- Mam jej pompony! - Tisha skoczyła do samochodu. Todd Mintz patrzył na 

mnie okrągłymi oczami.

- Więc tak ich znajdujesz? - zapytał. - Dotykając czegoś, co do nich należy?

- Tak - powiedziałam. - Aha. Mniej więcej.

Tyle że to nieprawda. Rzeczywiście od tamtego wiosennego dnia, kiedy 

uderzył mnie piorun, odnalazłam wielu ludzi, zgadza się. Ale tylko raz miałam wizję 

na jawie. Poważnie. W pozostałych przypadkach musiałam najpierw zasnąć, aby, jak 

to ujął Douglas, oko mojej duszy ujrzało miejsce pobytu zaginionej osoby. W ten 

właśnie sposób ujawniają się moje zdolności. We śnie.

W związku z tym kariera wróżki nie wchodzi w grę. Nigdy nie zasiądę w 

namiocie przed kryształową kulą, w turbanie na głowie. Nie potrafię przepowiadać 

przyszłości, tak samo jak nie potrafię latać. Jedyne, co potrafię - odkąd trzasnął mnie 

piorun - to odnajdywać zaginionych ludzi, i to tylko we śnie.

Z wyjątkiem tego jednego razu. Jeden raz, gdy mój podopieczny na obozie dal 

drapaka, przytuliłam jego poduszkę i przeżyłam olśnienie. Naprawdę. Miałam 

najprawdziwszą wizję - zobaczyłam dokładny obraz miejsca, gdzie przebywał ten 

dzieciak, zobaczyłam dzieciaka, zobaczyłam nawet, co robił. Siedział w jaskini i 

opychał się ciastkami, jeśli chcecie wiedzieć.

Nie miałam zielonego pojęcia, czy gdy dostanę pompony Heather, też doznam 

olśnienia. Ale jeśli ten sam człowiek, który porwał Amber, uprowadził również 

Heather, to nie mogłam sobie pozwolić na czekanie do rana.

- Proszę! - Tisha podbiegła do mnie, wciskając mi do rąk dwie wielkie kule 

połyskujące srebrem i bielą. - Znajdź ją, szybko.

Popatrzyłam na pompony. Zdziwiłam się, że są takie ciężkie. Nic dziwnego, 

że dziewczyny z zespołu miały takie wyrobione mięśnie ramion. Myślałam, że to od 

tych akrobacji, ale to raczej od dźwigania pomponów.

- Eee, Tisha - powiedziałam, zdając sobie sprawę, że cała kawiarnia gapi się 

na mnie. - Nie mogę... eee... Chyba muszę wrócić do domu i... no wiesz, potrzebuję 

spokoju. Jak coś będę wiedziała, dam ci znać, dobrze?

Tisha nie wydawała się specjalnie zachwycona, ale co miałam powiedzieć? 

Nie zamierzałam tam stać, w tym tłumie, i wąchać pomponów Heather (w ten sposób 

znalazłam Shane'a. To znaczy wdychając zapach jego poduszki, nie pomponów).

Mark, na szczęście, jakby rozumiał i ujmując mnie za łokieć, powiedział:

- Powinienem zabrać cię do domu.

Tak więc, pod czujnym okiem licznych przedstawicieli elity towarzyskiej 

Liceum Erniego Pyle'a, Mark Leskowski odprowadził mnie do bmw, troskliwie 

usadowił na miejscu, następnie usiadł za kierownicą i powoli ruszył w stronę mojego 

domu.

Jechał wolno nie dlatego, że nie chciał, aby nasz wspólny wieczór dobiegł 

końca, tylko dlatego, że cały czas gadał. Chyba trudno mu było w takich warunkach 

przyspieszać.

- Rozumiesz, co to znaczy, prawda? - zapytał. - Jeśli Heather rzeczywiście 

została porwana - jeśli ten sam człowiek, który zabił Amber, porwał także Heather - 

to chyba nie mogą mnie już podejrzewać, prawda? Bo byłem z tobą przez cały czas. 

Prawda? Zgadza się? Ci z FBI nie mogą twierdzić, że mam z tym coś wspólnego.

- Zgadza się - przyznałam, patrząc na pompony Heather. Uda się? Zdołam ją 

odnaleźć? Nie robiłam sobie wielkich nadziei, ale zamknęłam oczy, zanurzyłam palce 

w pierzaste pasma i spróbowałam się skupić.

- A zanim spotkałem się z tobą - mówił dalej Mark - byłem z nimi. 

Przyjechałem do ciebie prosto ze spotkania z nimi. To znaczy z tymi z FBI. Więc nie 

miałbym okazji porwać Heather. Była daleko, w kamieniołomach, ze wszystkimi. I ta 

kelnerka. Widziała mnie z tobą.

- Zgadza się. - Przy tej paplaninie trudno mi się było skoncentrować.

- Och, no dobra. Poczekam, aż wrócę do domu i tam spróbuję, w ciszy i 

spokoju.

Ale wyszło inaczej. Bo na ganku przed domem siedzieli moi rodzice, 

uśmiechając się ponuro. Czekali na mnie.

Znowu wpadłam!

- To twoi rodzice? - zapytał Mark, wjeżdżając na podjazd.

- Tak - potwierdziłam, przełykając ślinę. Byłam nieżywa ze strachu.

- Wydają się mili.

Mark pomachał im ręką, kiedy wysiadł. Potem okrążył samochód, żeby 

otworzyć drzwiczki przede mną. Jedno trzeba Markowi przyznać: był dżentelmenem 

w każdym calu.

- Dzień dobry, państwo Mastriani! - zawołał. - Mam nadzieję, że nie mają mi 

państwo za złe, że zabrałem państwa córkę na małą przekąskę. Starałem się odstawić 

ją jak najszybciej do domu, bo przecież jest szkoła.

No, no. Czy Mark nie zdawał sobie sprawy, że trochę przesadza? Moi rodzice, 

bądź co bądź, nie są głupcami.

Mama i tata po prostu tam siedzieli - mama na huśtawce, tata na schodkach - i 

patrzyli, jak wynurzam się z bmw. Nigdy nie widziałam, żeby byli tacy zmartwieni. 

To był koniec. Już nie żyłam.

- No cóż, było mi bardzo miło państwa poznać, państwo Mastriani - 

powiedział Mark. Roztaczając urok, który pozwala mu tak skutecznie przewodzić 

drużynie na boisku, dodał: - Chcę państwu powiedzieć, że wiele razy jadałem z 

ogromną przyjemnością w państwa restauracjach. Są wspaniałe. Mój tata, 

zaskoczony, wyjąkał:

- Eee, dziękuję, chłopcze. Do mnie Mark powiedział:

- Dziękuję, Jessico, za to, że byłaś takim dobrym słuchaczem. Tego mi było 

trzeba.

Nie pocałował mnie ani nic. Uścisnął moją rękę, tę, w której nie trzymałam 

pomponów, mrugnął okiem, wsiadł do samochodu i odjechał.

Stałam twarzą w twarz z plutonem egzekucyjnym. Rany, to śmieszne. Mam 

przecież szesnaście lat. Jestem prawie dorosła. Jeśli mam ochotę palnąć jakąś 

dziewczynę w twarz, potem udać się na przyjemną kolację z rozgrywającym drużyny 

piłkarskiej, to jest to moje święte prawo...

- Mamo, tato, posłuchajcie. Mogę to wyjaśnić... - Jessico - powiedziała mama, 

podnosząc się z huśtawki.

- Gdzie jest twój brat?

Zamrugałam oczami. Słońce już zaszło i ledwo mogłam dojrzeć w mroku ich 

twarze. Ale z uszami nie miałam żadnych problemów. Mama pytała mnie o brata. Nie 

o to, gdzie ja byłam.

Czy to możliwe, żeby nie mieli mi za złe tego wyjścia?

- To znaczy, Douglas? - zapytałam głupio, ponieważ nadal nie mogłam 

uwierzyć, że mi się upiekło.

- Nie - odparł ojciec ironicznie. Chyba nie był aż tak bardzo zmartwiony, 

skoro nie stracił poczucia humoru. - Twój brat, Michael. Jess, pewnie, że chodzi nam 

o Douglasa. Kiedy go widziałaś ostatnio?

- Nie wiem. Chyba rano.

- O Boże! - Mama zaczęła chodzić nerwowo tam i z powrotem. - Wiedziałam. 

Uciekł. Joe, dzwonię na policję.

- Toni, on ma dwadzieścia lat - powiedział ojciec. - Jeśli chce, może sobie 

wyjść. Prawo tego nie zabrania.

- Ale lekarstwo! - krzyknęła mama. - Skąd mamy wiedzieć, czy wziął 

lekarstwo przed wyjściem? Tata wzruszył ramionami.

- Lekarz mówił, że bierze je regularnie.

- Ale czy na pewno wziął dzisiaj? Dzwonię na... Wszyscy usłyszeliśmy to 

jednocześnie. Gwizd. Ktoś, pogwizdując, zbliżał się Lumley Lane.

Nie miałam wątpliwości, kto to taki. Douglas zawsze gwizdał najlepiej z całej 

rodziny. To właśnie on przekazał mi tę umiejętność. Jak dotąd, byłam w stanie 

zagwizdać jedynie parę popularnych piosenek, za to Douglas wygwizdywał całe 

utwory symfoniczne, a przy tym nie robił wyraźnych przerw na zaczerpnięcie 

oddechu.

Kiedy wszedł w krąg światła lampy na ganku, którą mama właśnie włączyła, 

zatrzymał się zdezorientowany. W ręce trzymał torbę ze sklepu z komiksami.

- Hej - odezwał się. - Co się dzieje? Rodzinne zebranie? I zaczęliście beze 

mnie?

Mama stała na ganku, mrucząc coś pod nosem. Tata westchnął, podnosząc się 

ze schodków.

- Widzisz, Toni - zwrócił się do mamy. - Mówiłem, że wszystko w porządku. 

Chodźmy do środka. Chcę obejrzeć mecz.

Mama odwróciła się bez słowa. Spojrzałam na Douglasa, potrząsając głową.

- Normalnie - oświadczyłam - byłabym wkurzona, że tak po prostu gdzieś 

polazłeś, nie mówiąc, dokąd i kiedy wrócisz. Ale ponieważ ze zmartwienia o ciebie 

zapomnieli wściec się na mnie, tym razem ci wybaczam.

- Dzięki - powiedział Douglas. - To bardzo ładnie z twojej strony.

Razem weszliśmy po schodkach. Douglas zauważył, że niosę pompony.

- O rany, Jess! Chcesz zostać cheerleaderką?

- Nie - odparłam, wzdychając. - Raczej wróżką.

Nie udało się, oczywiście. Z tymi pomponami. Wielkie, żałosne nic... i trochę 

puchu w nosie, kiedy zaczęłam je wąchać.

Ciekawe, dlaczego udało mi się wtedy z poduszką Shane'a, a z pomponami 

Heather nie.

Może dlatego, że lubiłam Shane'a i czułam się za niego odpowiedzialna?

Ale Heather? Taak, specjalnie za nią nie przepadałam. Ani nie czułam się 

odpowiedzialna za jej zaginięcie.

Więc dlaczego nie mogłam zasnąć? Jeśli miałam czyste sumienie w związku z 

Heather, to dlaczego leżałam po ciemku, gapiąc się w sufit?

Rany, nie wiem. Może to z powodu tych wszystkich telefonów z pytaniami, 

dlaczego jej jeszcze nie znalazłam. Zdaje się, że cała reprezentacja sportowa - z 

wyjątkiem Amber i Heather, rzecz jasna - dzwoniła do mnie tego wieczoru. Moja 

mama, która już wcześniej była trochę wytrącona z równowagi - wiecie, ta sprawa z 

Karen Sue Hankey, a potem samodzielna wyprawa Douglasa w wielki świat - 

oznajmiła, że wyłączy telefon, jeśli jeszcze raz usłyszy dzwonek.

Nie byłoby źle, bo miałam już po dziurki w nosie informowania ludzi, że nic 

nie wiem. A prawdę mówiąc, nie przyjmowali tego najlepiej. Uważali, zdaje się, że 

po prostu nie chcę skorzystać z moich niezwykłych zdolności, bo nie mam ochoty 

pomóc dziewczynie, której nie lubię.

- Niemożliwe - odparła Ruth, kiedy do niej zadzwoniłam, żeby się pożalić. - 

Tego ci nie powiedzieli.

- Owszem, powiedzieli. Tisha wyraziła się wprost. „Jess, jeśli masz do nas 

pretensje o to, co Heather ci powiedziała, to zwracam ci uwagę, że dwa lata z rzędu 

wchodziła do komisji sędziowskiej na zjazdach absolwentów, więc wypadałoby, abyś 

potraktowała tę sprawę poważnie”.

Ruth na to:

- Tisha Murray nie ułożyła takiego długiego zdania.

- Dobra - powiedziałam. - Wiesz, o co mi chodzi.

- A więc, jak się domyślam, Mark jednak nie zabił Amber. - Usłyszałam 

znajomy zgrzyt. Ruth, jak zwykle, piłowała paznokcie w czasie rozmowy. - Skoro był 

z tobą, kiedy Heather zniknęła...

- Chyba tak - zgodziłam się.

- Co oznacza, no, wiesz. Jest akceptowalny.

- Jest nie tylko akceptowalny - powiedziałam. - To przystojniak. I myślę, że 

mu się nawet podobam. - Opowiedziałam Ruth o tym, jak Mark ścisnął mnie za rękę i 

mrugnął, zostawiając mnie następnie na pastwę rodziców. Nie wspomniałam o tym, 

że Markowi chodziło zapewne wyłącznie o wywołanie dobrego wrażenia. To by się 

Ruth nie spodobało.

- Jejku - mruknęła. - Gdybyś zaczęła chodzić z rozgrywającym drużyny, to 

wyobrażasz sobie, na jakie imprezy by cię zapraszano? Jess, mogłabyś nawet ubiegać 

się o tytuł królowej zjazdu absolwentów. Może nawet byś wygrała. Gdybyś zapuściła 

włosy.

- Nie za dużo naraz - powiedziałam. - Najpierw muszę dowieść, znajdując 

mordercę, że nie zabił swojej poprzedniej dziewczyny. I jeszcze jedno. Co z Robem?

- Co z Robem? - powtórzyła Ruth. - Jess, on cię totalnie zlekceważył, może 

nie? Wróciłaś całe trzy dni temu, a on nawet nie zadzwonił. Zapomnij o tym 

dziwadle. Zacznij chodzić z gwiazdą futbolu. Nigdy za nic nie siedział.

- Jak dotąd - mruknęłam.

- Jess, on tego nie zrobił. Porwanie Heather to ostateczny dowód.

Coś pstryknęło i odezwał się Skip:

- Halo? Halo? Kto jest na linii?

- Skip - syknęła Ruth z ledwie tłumioną wściekłością. - To ja rozmawiam 

przez telefon.

- Ach, tak? - nie ustępował Skip. - A z kim?

- Z kim, z kim! - wybuchnęła Ruth. - Rozmawiam z Jess, jasne? Rozłącz się. 

Za minutę kończę.

- Cześć, Jess - powiedział Skip zamiast się rozłączyć.

- Cześć, Skip - odparłam. - Dziękuję jeszcze raz za podwiezienie dziś rano.

- Jess! - ryknęła Ruth. - Nie zachęcaj go!

- Chyba lepiej już skończę - powiedział Skip. - Na razie, Jess.

- Cześć, Skip. Pstryknęło i Skip umilkł.

- Musisz coś z tym zrobić - powiedziała Ruth.

- Jeju, Ruth, nie martw się. Nic się nie dzieje. - Właśnie, że się dzieje. On się 

w tobie kocha. Mówiłam ci, żebyś tyle z nim nie grała na wideo.

Miałam ochotę zapytać, co lepszego miałam do roboty, skoro jej nigdy nie 

było, ale się powstrzymałam.

- No to co teraz zrobisz? - zapytała Ruth.

- Nie wiem. Pewnie położę się spać. Rano powinnam coś wiedzieć. To znaczy, 

gdzie jest Heather.

- Powinnaś - powiedziała Ruth. - Wiesz, jak dotąd nigdy nie starałaś się 

odnaleźć kogoś, kogo nie lubisz. Może to działa tylko wtedy, kiedy nie czujesz 

antypatii.

- Boże - westchnęłam, zanim odłożyłam słuchawkę. - Oby nie! Mam nadzieję, 

że działa niezależnie od moich sympatii.

Niestety wyglądało na to, że nie. Kiedy się obudziłam, nie pamiętałam nawet, 

że mam znaleźć Heather. Pomyślałam tylko: „Co to było?”

Bo nie obudził mnie ani dźwięk budzika, ani świergot ptaków za oknem 

sypialni, tylko mechaniczny warkot.

Słowo daję. Otworzyłam oczy, ale zamiast porannego słońca zalewającego 

pokój zobaczyłam szary mrok. Spojrzałam na zegarek i zrozumiałam, dlaczego. Była 

druga w nocy.

Dlaczego obudziłam się o drugiej? Nigdy nie budzę się w środku nocy bez 

powodu. Sypiam zdrowo. Mike żartował, że przez miasto mógłby się przewalić 

huragan, a ja bym się nawet nie przewróciła na drugi bok.

Potem znowu usłyszałam jakiś dźwięk, jakby grad walił w okno.

Ale to nie był grad, tylko drobne kamyki. Ktoś rzucał kamykami w moje okno.

Odrzuciłam kołdrę, zastanawiając się, kto to może być. Czyżby przyjaciele 

Heather koniecznie chcieli się ze mną zobaczyć? Ale skąd by mieli wiedzieć, że mój 

pokój ma okna wychodzące na ulicę i że jest na poddaszu.

Chwiejnym krokiem podeszłam do jednego z okien i spojrzałam przez 

zasłonkę. Ktoś stał na dole. Księżyca prawie nie było, ale przy tej odrobinie światła, 

jakie dawał, zobaczyłam wysoką i zdecydowanie męską postać - szerokość ramion 

wykluczała dziewczynę.

Który ze znajomych chłopaków rzucałby kamykami w moje okno w środku 

nocy? Czy ktoś w ogóle miał pojęcie, gdzie są okna mojego pokoju?

A potem zrozumiałam.

- Skip! - syknęłam w stronę postaci na podwórku. - Co ty, do diabła, 

wyprawiasz? Idź do domu!

Postać uniosła głowę i syknęła w moją stronę:

- Kto to jest Skip?

Odskoczyłam od okna. To nie był Skip. Absolutnie nie.

Rozdygotana stałam na środku pokoju, nie wiedząc, co robić. To mi się nigdy, 

jak dotąd, nie zdarzyło. Nie należałam do dziewczyn, którym chłopcy rzucają, co 

wieczór żwirem w okno. Może dla Claire Lippman to było coś powszedniego, ale nie 

dla mnie.

- Mastriani! - zawołał głośnym, scenicznym szeptem. Nie mógł, oczywiście, 

obudzić moich rodziców, bo ich pokój znajdował się daleko, po przeciwnej stronie 

domu. Mógł jednak obudzić Douglasa, którego okna wychodziły na dom 

Abramowitzów, a Douglas miał lekki sen. Nie chciałam, żeby się obudził i stwierdził, 

że jego siostrzyczka ma jakiegoś nocnego gościa. Kto wie, mogłoby się to skończyć 

kolejnym nawrotem choroby.

Podeszłam znów do okna i zawołałam cicho:

- Stój tam! Zaraz zejdę.

Dlatego nie zadzwonił ani nie zjawił się osobiście. Pewnie również, dlatego, 

że sama go prosiłam, żeby mnie nie odwiedzał - ze względu na rodziców i w ogóle.

Spojrzałam na niego uszczęśliwiona. Czułam, jak ogarnia mnie fala ciepłych 

uczuć. Dopóki nie zapytał:

- No więc kto to taki, ten chłopak? Jejku.

Temperatura moich uczuć spadła.

- Chłopak? - powtórzyłam, grając na zwłokę. Jakaś część mojej duszy 

śpiewała: „Rany, on jest zazdrosny! To działa, Ruth, to naprawdę działa”, podczas 

gdy inna zauważyła przytomnie: „Hej, najpierw nalega, żebyście ze sobą nie chodzili, 

a teraz robi problemy, bo spotykasz się z kimś innym? Powiedz mu, żeby się 

odczepił”, trzeciej zaś było przykro, że go zraniła, jeśli rzeczywiście poczuł się 

zraniony, czego nie dało się jednoznacznie stwierdzić, bo zarówno ton jego głosu, jak 

i wyraz twarzy wydawały się obojętne.

Jednoznacznie obojętne.

- Taak - powiedział Rob. - Ten, z którym widziała cię moja mama.

- A, ten chłopak - powiedziałam. - To tylko, eee, Mark.

- Mark? - Rob wyjął rękę z kieszeni i przejechał palcami po wilgotnych 

włosach. - I co? Podoba ci się? Ten Mark?

Och, Boże. Nie do wiary, że odbywałam tego rodzaju rozmowę. W końcu to 

nie ja byłam notowana, prawda? To nie ja uważałam, że nie powinniśmy się spotykać. 

To właśnie Rob nie chciał popełniać wykroczenia, umawiając się z małoletnią, 

chociaż jest ode mnie starszy tylko o dwa lata, a ja jestem wyjątkowo dojrzała jak na 

swój wiek. A teraz denerwował się, bo spotkałam się z kimś innym - kto, nawiasem 

mówiąc, był dokładnie w jego wieku, ale nie figurował w kartotece policyjnej?

Jak dotąd, w każdym razie.

Żałowałam, że Ruth nie może być świadkiem tej sceny. Klasyka.

Z drugiej strony, rzecz jasna, czułam okropne wyrzuty sumienia. Gdybym 

miała wybierać między pójściem na pizzę w towarzystwie Marka Leskowskiego a 

udaniem się na śmietnisko w celu wygrzebywania zużytych części samochodowych w 

towarzystwie Roba, wybrałabym śmietnisko. Bez wahania.

Dlatego w chwilę później zdałam sobie sprawę, że dłużej nie wytrzymam. 

Tak, złamałam zasady. Zniszczyłam wyniki ciężkiej pracy, wysiłek włożony w nie 

dzwonienie do niego, nie - uganianie się za nim, w przekonanie go, że podoba mi się 

ktoś inny. Powiedziałam:

- To nie tak, jak myślisz. To jego dziewczynę znaleziono martwą w niedzielę. 

Poszłam z nim, żeby, no wiesz, po prostu porozmawiać. Federalni dobierają mu się do 

skóry, więc nieźle się rozumiemy.

Obie dłonie Roba wystrzeliły z kieszeni i wylądowały na moich ramionach. W 

następnej sekundzie zaczął mną potrząsać, i to mocno.

- Mark Leskowski? - zapytał. - Wyszłaś z Markiem Leskowskim? Czyś ty 

zgłupiała? Chcesz, żeby i ciebie znaleźli martwą?

- Nie - powiedziałam w przerwie między wstrząsami. - On tego nie zrobił.

- Bzdura! - Rob przestał mną trząść. - Wszyscy wiedzą, że to on. Wszyscy 

poza tobą, jak widzę.

- Cicho! Obudzisz rodziców - syknęłam. - Tylko tego mi brakowało, żeby moi 

rodzice zobaczyli mnie w środku nocy z...

- Ja - przerwał mi Rob - przynajmniej nie jestem mordercą.

- Mark też nie - powiedziałam.

- Ty tak twierdzisz.

- Nie, wszyscy tak twierdzą. Rob, wiem, że on nie zabił Amber, bo kiedy 

byliśmy razem, zniknęła kolejna dziewczyna, Heather...

Przerwałam, gwałtownie łapiąc powietrze. Jakby mnie ktoś uszczypnął. 

Uszczypnął? Raczej uderzył.

- Co się dzieje? - zaniepokoił się Rob, chwytając mnie za rękę. Zapomniał o 

złości. - Co ci jest, Jess? Źle się czujesz?

- Ja czuję się dobrze - powiedziałam, kiedy już mogłam oddychać normalnie. - 

Ale Heather Montrose nie.

Wiedziałam. Teraz wiedziałam na pewno. Bo kiedy wymówiłam jej imię, 

przypomniałam sobie sen, z którego obudził mnie Rob, rzucając kamykami.

Sen? Co ja mówię? Koszmar.

I nie był to senny koszmar. To był koszmar na jawie. To wszystko działo się 

naprawdę.

Chodź - powiedziałam do Roba, zbiegając po schodkach na podwórko. - 

Musimy do niej dotrzeć, zanim będzie za późno.

- Do kogo? - Rob biegł za mną, zupełnie zbity z tropu.

- Heather - wyjaśniłam, zatrzymując się przy dereniu u końca podjazdu. - 

Heather Montrose. To ta dziewczyna, która zniknęła dzisiaj po południu. Chyba 

wiem, gdzie jest. Musimy ją znaleźć, zanim...

- Zanim co? Przełknęłam ślinę.

- Zanim on wróci.

- Zanim kto wróci? Jess, co zobaczyłaś? Zadrżałam, chociaż na dworze było 

całkiem ciepło. Trzęsłam się na wspomnienie snu o Heather.

Rob zadał dobre pytanie. Co ja właściwie zobaczyłam? Niewiele. Głównie 

ciemność.

Przeraziło mnie raczej to, co czułam. A to, co czułam, na pewno czuła teraz 

Heather.

Zimno. Bardzo, bardzo zimno.

Wilgoć. Ciasnota. Ból. Okropny ból.

I strach, że on wróci. Strach, to właściwie mało powiedziane. Śmiertelne 

przerażenie. Ścinająca krew w żyłach groza, jakiej nigdy nie doznałam. To znaczy, 

jakiej Heather nigdy nie doznała.

Nie. Jakiej nie doznałyśmy nigdy przedtem.

- Musimy jechać - jęknęłam, wbijając palce w jego ramię. Dobrze, że mam 

krótkie paznokcie, inaczej Rob też poczułby ból. - Szybko!

- W porządku. - Rob delikatnie rozgiął mi palce i wziął moją rękę w swoją 

ciepłą dłoń. - Dobrze, już. Chcesz ją odnaleźć? Dobrze, znajdziemy ją. Chodź, mój 

motor jest tam dalej.

Kiedy podeszliśmy do motocykla, Rob otworzył bagażnik z tyłu i wręczył mi 

zapasowy kask oraz strasznie sfatygowaną skórzaną marynarkę. Zawsze to ze sobą 

woził, razem z takimi dziwnymi rzeczami, jak latarka, narzędzia, butelki z wodą, a 

także, z tajemniczych dla mnie powodów, pudełko truskawkowych batoników 

NutriGrain. Może po prostu je lubił.

- Dobrze - odezwał się, kiedy zajęłam miejsce za jego plecami. - Gotowa?

Skinęłam głową. Bałam się, że jeśli otworzę usta, zacznę krzyczeć. Bo 

Heather chciała krzyczeć. Ale nie mogła. Była zakneblowana.

- Hej, Mastriani? - powiedział Rob.

Odetchnęłam głęboko. W porządku. Wszystko w porządku. To się działo z 

Heather, nie ze mną.

- Taak? - odparłam drżącym głosem. Objęłam Roba w pasie. Czułam, jak bije 

jego serce. Starałam się skoncentrować raczej na tym, a nie na odgłosie spadających 

kropli, jedynym dźwięku, jaki słyszała Heather.

- Dokąd jedziemy?

- Och - powiedziałam. - Ka - kamieniołom Pike'a.

Rob kiwnął głową. W sekundę później Indiana zaryczał i ruszyliśmy.

W innych okolicznościach, oczywiście, przejażdżka motocyklem przy świetle 

księżyca w towarzystwie Roba Wilkinsa odpowiadałaby moim wyobrażeniom raju na 

ziemi. Nie owijając w bawełnę: zawsze tak było. Od tamtego dnia, kiedy po odsiadce 

zaproponował mi podwiezienie, nie wiedząc, naturalnie, że jestem dopiero w drugiej 

klasie i nigdy dotąd nie umówiłam się na randkę. Kiedy odkrył prawdę, było już za 

późno. Wpadłam po uszy.

Łudzę się, że on czuje to samo. Wiecie, jego reakcja na wiadomość, że 

wyszłam z innym chłopakiem, może wskazywać, że darzy mnie czymś więcej niż 

uczuciem przyjaźni.

Nie cieszyło mnie to ani trochę. Domyślacie się dlaczego? Bo widziałam, co 

nas czeka na końcu. To jest, na końcu drogi.

Nie spotkaliśmy ani jednego samochodu. Dopiero przy skręcie do 

kamieniołomów zobaczyliśmy wóz patrolowy z włączonym wewnątrz światłem. 

Policjant studiował jakieś papiery. Rob odruchowo zwolnił - nie miał ochoty na 

mandat za przekroczenie prędkości - ale nie zatrzymał się. Jego nieufność wobec 

przedstawicieli prawa niemal dorównuje mojej, tyle że poznał ich od podszewki, więc 

ma lepsze powody.

Kiedy odjechaliśmy kawałek dalej, Rob zatrzymał się i nie wyłączając silnika, 

zapytał:

- Chcesz go poprosić o pomoc?

- Jeszcze nie - powiedziałam. - Chciałabym raczej... chcę się najpierw 

upewnić.

Mimo że byłam pewna. Na nieszczęście, nie miałam żadnych wątpliwości.

- W porządku - powiedział Rob. - A teraz dokąd? Wskazałam gęsty las z boku 

drogi. Gęsty, ciemny, z pozoru niedostępny las.

- Świetnie - powiedział Rob bez entuzjazmu i ruszył dalej.

Jechaliśmy powoli. Miękkie podłoże z gnijących liści i sosnowych igieł oraz 

gęsto rosnące drzewa utrudniały jazdę. Podciągnęłam rękaw Robowej kurtki i 

wskazywałam ręką, kiedy trzeba było zmienić kierunek.

Nie pytajcie mnie, skąd wiedziałam, którędy jechać. Nigdy nie potrafiłam 

znaleźć drogi na mapie i dwa razy oblałam egzamin na prawo jazdy. I Bóg 

świadkiem, nigdy przedtem nie byłam w tym lesie. W przeciwieństwie do Claire 

Lippman, nie wolno mi było pływać w kamieniołomach i nigdy tam nie 

zawędrowałam. Pływania w kamieniołomach zabraniano nie bez powodu. W ciemnej, 

nieprzejrzystej wodzie czaiły się liczne niebezpieczeństwa: porzucony sprzęt 

gospodarczy, sterczące pręty, ostre krawędzie blach oraz akumulatory samochodowe, 

z których z wolna przenikał kwas i zatruwał wody gruntowe hrabstwa.

Istny raj, co?

Ale mimo że nigdy tu nie byłam, czułam się tak... jakbym była. Oko mojej 

duszy, jak by powiedział Douglas, widziało już wszystkie te miejsca. Dokładnie 

wiedziałam, jak jechać.

A jednak zdziwiłam się, kiedy wyjechaliśmy na drogę. To nawet nie była, 

ściśle mówiąc, droga, raczej pasmo ubitej ziemi, po której przed dziesiątkami lat, 

dzień w dzień, przejeżdżał ciężki sprzęt do wybierania wapienia. Teraz zostały 

jedynie porośnięte trawą koleiny. Prowadziły do brudnego, opuszczonego domu, o 

ciemnych i powybijanych oknach, z tablicą ostrzegawczą na drzwiach.

Dałam Robowi znak, żeby się zatrzymał. Siedzieliśmy, gapiąc się na dom w 

świetle reflektora.

- Żarty sobie robisz? - spytał Rob.

- Nie - powiedziałam. Zdjęłam kask. - Ona tam jest. Gdzieś w środku.

Rob ściągnął swój kask i przez chwilę przyglądał się domowi w milczeniu. 

Nie dobiegał z niego żaden dźwięk - z lasu zresztą też nie - poza ćwierkaniem cykad i 

pohukiwaniem sów od czasu do czasu.

- Ona jest martwa? - zapytał Rob. - Czy żyje?

- Żyje - powiedziałam. Przełknęłam ślinę. - Tak myślę. - Jest tam jeszcze ktoś?

- Nie... nie wiem.

Rob milczał chwilę. Potem zsiadł z motocykla. Podszedł do schowka z tyłu i 

zaczął w nim grzebać. W świetle reflektora i bladej poświacie chudego księżyca 

zobaczyłam, jak wyciąga latarkę i coś jeszcze.

Klucz francuski.

- Nie zaszkodzi - stwierdził. - Na wszelki wypadek. Skinęłam głową, choć 

wątpię, żeby dostrzegł ten gest.

- Dobrze - powiedział, zatrzaskując wieko i odwracając się twarzą do mnie. - 

Zrobimy tak. Pójdę się rozejrzeć. Jeśli nie wrócę w ciągu pięciu minut - weź mój 

zegarek - wsiądziesz na motor i pojedziesz po tego glinę, którego widzieliśmy. 

Rozumiesz?

Wzięłam zegarek, ale potrząsnęłam przecząco głową.

- Nie. Idę z tobą.

Twarz Roba wyrażała, jeśli dobrze widziałam, skrajne niezadowolenie.

- Mastriani - powiedział. - Poczekaj tutaj. Nic mi się nie stanie.

- Nie chcę czekać. - Nie mogłam pozwolić, żeby zrobił to za mnie. Miałam 

wizję. To ja powinnam wejść to tego okropnego domu i sprawdzić, na ile ta wizja 

odpowiada prawdzie. - Chcę iść z tobą.

- Jess, proszę, zostań.

- Idę z tobą. - Ku mojemu zaskoczeniu głos mi się załamał. Naprawdę. Tak jak 

głos Tishy, kiedy wpadła w histerię przed Chocolate Moose.

Rob na szczęście nie zwrócił uwagi, a przynajmniej nie dał po sobie poznać.

- Jess, zostaniesz przy motocyklu. Koniec, kropka.

- A jeśli oni wrócą - jeśli nie ma ich w środku - i zastaną mnie tutaj samą? - 

spytałam drżącym głosem.

Tak naprawdę wcale się tego nie bałam. Zresztą byłam pewna, że w razie 

czego zdołam zwiać na indianie, który w parę sekund przyspieszał od zera do 

sześćdziesiątki.

Moje pytanie jednak wywarło pożądany efekt. Rob westchnął, zawiesił sobie 

klucz na szlufce dżinsów i wyciągnął do mnie rękę.

- Chodź - powiedział niespecjalnie uszczęśliwiony.

Schodki wiodące na maleńki ganek prawie całkiem spróchniały. Musieliśmy 

iść bardzo ostrożnie. Ciekawa byłam, kto tu kiedyś mieszkał. Może domek służył 

jedynie jako biuro, kiedy wydobywano wapień w kamieniołomie. Z pewnością nikt 

tam nie mieszkał od lat...

Jednak ktoś tu musiał być niedawno, bo drzwi, które zabito kiedyś 

gwoździami, otworzyły się bez trudu. Snop światła z przedniego reflektora indiany 

wydobywał błyszczące punkciki gwoździ w miejscach, gdzie je odłamano.

Rob, kierując światło latarki w stęchłą ciemność za drzwiami, mruknął:

- Nie podoba mi się to.

Jasne. Sama też nie czułam się zbyt pewnie. Nie słyszałam nic poza cykadami 

na dworze i łomotaniem własnego serca. I jeszcze jednym dźwiękiem, dużo słabszym, 

ale niestety dobrze znajomym. Odgłosem kapania. Jakby ktoś nie zakręcił porządnie 

kranu. Plusk wody z mojego snu.

A raczej koszmaru. Koszmaru, który dla Heather był rzeczywistością.

Rob ścisnął mnie mocniej za rękę i weszliśmy do środka.

Nie byliśmy jedynymi istotami, które odwiedzały to miejsce. Po pierwsze, 

stałymi bywalcami domku musiały być zwierzęta, o czym świadczyły porozrzucane 

na gnijącej drewnianej podłodze odchody i legowiska ze zwiędłych liści i patyków.

Ale to nie szopy i oposy mieszkały tu ostatnio. Wszędzie walały się butelki po 

piwie i zmięte torebki po chipsach. Musiały się tu odbywać jakieś szalone imprezy. 

W powietrzu unosił się ledwie wyczuwalny, mdły zapach ludzkich wymiocin.

- No ładnie - powiedział Rob, kiedy posuwaliśmy się ostrożnie w stronę 

jedynych drzwi w pomieszczeniu, jakimś cudem wiszących jeszcze na zawiasach. 

Przystanął na moment, puścił moją rękę i podniósł butelkę z podłogi.

- Importowane - powiedział, przyglądając się etykietce. - Miastowi - 

stwierdził, biorąc mnie za rękę. - Na to wygląda.

Następne pomieszczenie, kiedyś zapewne kuchnia, było całkowicie 

ogołocone, z wyjątkiem paru zrujnowanych szafek oraz zdezelowanej kuchni 

gazowej. Mniej tu było zwierzęcych odchodów, za to więcej butelek i, co ciekawe, 

jakieś spodnie. Za duże - i za mało markowe - żeby należeć do Heather. Poszliśmy 

dalej.

Z kuchni przechodziło się do trzeciego i jak mi się wydawało, ostatniego 

pokoju. W kominku spoczywała drewniana beczułka.

- Komuś wyraźnie nie zależało na odzyskaniu depozytu - powiedział Rob.

Wtedy właśnie zauważyłam schody i z całej siły ścisnęłam Roba za rękę.

Poszedł za moim spojrzeniem i westchnął.

- Oczywiście. Chodźmy.

Schody były tylko w odrobinę lepszym stanie niż schodki prowadzące na 

ganek. Wspinaliśmy się powoli, ostrożnie stawiając stopy. Jeden fałszywy krok i 

polecielibyśmy na dół. Kapanie stało się wyraźniejsze. Błagam, modliłam się, 

błagam, niech to nie będzie krew.

Na piętrze znajdowały się trzy pokoje. Pierwszy, po lewej tronie, pełnił 

niegdyś funkcję sypialni. Na podłodze nadal leżał materac, nieludzko brudny i 

pokryty plamami. Za nic nie dotknęłabym go bez rękawiczek. Wszędzie poniewierały 

się opakowania po prezerwatywach.

- Dobra - mruknął Rob - przynajmniej uprawiają bezpieczny seks.

Drugi pokój wyglądał jeszcze gorzej. Nie było w nim materaca, tylko parę 

starych koców... ale tyle samo opakowań po kondomach.

Bałam się, że zwymiotuję. Miałam nadzieję, że pizza, którą jadłam z 

Markiem, zdążyła ulec strawieniu.

Pozostały jedne jedyne drzwi i absolutnie nie chciałam, żeby otworzył je Rob. 

Wiedziałam, co za nimi znajdziemy. Kapanie dochodziło właśnie stamtąd.

- To musi być łazienka - powiedział Rob, puszczając moją dłoń, żeby chwycić 

za klamkę.

- Nie! - Wysunęłam się do przodu. - Nie. Pozwól mi to zrobić.

W ciemności nie widziałam twarzy Roba, ale słyszałam troskę w jego głosie:

- Jasne... skoro chcesz. Dotknęłam klamki. Była zimna.

Potem otworzyłam drzwi. Wilgotne, zaplamione ściany. Ciemna, pozbawiona 

okien cela. Brudny stary sedes z kapiącą wodą. I postać skulona na dnie wanny. Usta 

wykrzywione w koszmarnym grymasie, zniekształcone przez knebel przywiązany 

brudnym kawałkiem materiału, rozczochrane włosy, ręce i nogi boleśnie 

powykręcane i związane.

Rozpoznałam ją tylko po fioletowo - białym stroju. A także dzięki temu, że mi 

się śniła.

- Och, Heather - powiedziałam zupełnie nieswoim głosem. - Tak mi przykro.

Rob oświetlał zapłakaną twarz Heather... co mi specjalnie nie pomagało, bo 

usiłowałam akurat rozluźnić supeł z tyłu jej głowy, ten, który przytrzymywał knebel.

- Rob - odezwałam się. Siedziałam w wannie obok Heather. - Poświeć tutaj, 

dobrze?

Zrobił, o co prosiłam, ale miałam wrażenie, że wpadł w trans czy coś 

podobnego. Trudno się dziwić. Ja miałam dość dokładne pojęcie, w jakim stanie 

będzie Heather, kiedy ją znajdziemy. On niczego się nie spodziewał. Nie był 

przygotowany.

A była w strasznym stanie. Naprawdę w strasznym. Gorszym nawet niż w 

mojej wizji, ponieważ to, co widziałam, widziałam oczami Heather. Nie mogłam jej 

zobaczyć, bo we śnie byłam nią.

Stąd wiedziałam, że czuje ból. Teraz dopiero przekonałam się naocznie 

dlaczego.

- Heather - powiedziałam, kiedy udało mi się wyjąć jej knebel z ust. - Dobrze 

się czujesz?

Pytanie było oczywiście idiotyczne. Nie czuła się dobrze. A sądząc po tym, 

jak wyglądała, mogłabym się założyć, że już nigdy nie będzie się czuła dobrze.

Ale co miałam powiedzieć?

Heather milczała. Głowa jej się kiwała. Nie była nieprzytomna, ale na 

krawędzi zemdlenia.

Rob, widząc, jak się męczę z węzłami na jej nadgarstkach, po - grzebał w 

kieszeni i wyciągnął scyzoryk. Ostrze w sekundę przecięło pas materiału, który 

przytrzymywał jej ręce z tyłu za plecami.

Dopiero kiedy uwolniona ręka zwisła bezwładnie, uświadomiłam sobie, że jest 

złamana. Heather najwidoczniej nie zdawała sobie z tego sprawy, Zwinęła się w 

pozycji płodu i mimo że Rob przykrył ją swoją dżinsową kurtką, drżała z zimna.

- Chyba jest w szoku - powiedział Rob. Tak. Słyszałam coś na ten temat. O 

tym, że szok może nawet bić. Podobno czasem ludzie umierają po wypadkach 

właśnie powodu szoku, nawet jeśli nie odnieśli poważnych obrażeń. A Heather, moim 

zdaniem, była bardzo poważnie ranna.

- Heather? - zajrzałam jej w twarz. Zero reakcji. - Heather, słyszysz mnie? Już 

wszystko w porządku. Wszystko będzie dobrze.

Rob też robił, co mógł.

- Heather, jesteś już bezpieczna. Możesz nam powiedzieć, o to zrobił? Kto ci 

to zrobił, Heather?

Wtedy w końcu otworzyła usta. Ale nie dowiedzieliśmy się, kto ją tak 

urządził. - Odejdźcie! - zawyła, usiłując mnie odepchnąć nie złamaną ręką. - 

Odejdźcie, zanim wrócą... i was znajdą... Wymieniliśmy z Robem spojrzenia. Z 

przejęcia zapomniałam, że z taką ewentualnością rzeczywiście należało się liczyć. 

Faktycznie mogli wrócić. Miałam nadzieję, że Rob trzyma gdzieś pod ręką ten klucz.

- W porządku, Heather - uspokoiłam ją. - Nawet, jeśli wrócą, nie dadzą nam 

trojgu rady.

- Tak, dadzą - upierała się Heather. - Tak, dadzą, tak, dadzą, tak, dadzą, tak...

Dobra, z każdą chwilą robiło się okropniej. A mnie się zdawało, że wystarczy 

ją znaleźć i będzie po wszystkim.

Niestety zadanie okazało się znacznie trudniejsze. Jak mieliśmy ją stamtąd 

wydostać? W takim stanie nie mogłaby utrzymać się na motocyklu.

- Posłuchaj - zwróciłam się do Roba. - Musisz ściągnąć tego glinę. Tego przy 

zakręcie. Powiedz mu, żeby wezwał karetkę.

Rob spojrzał na mnie, jakbym straciła rozum.

- Zwariowałaś? - zapytał. - To ty pojedziesz po tego glinę.

Rob - starałam się mówić cichym, miłym głosem, żeby nie niepokoić Heather. 

- Zostanę z Heather. Ty pojedziesz po policjanta.

- Tak, żeby i tobie złamali rękę, kiedy wrócą? - głos Roba brzmiał niezbyt 

przyjemnie. A w każdym razie bardzo stanowczo. - Nic ż tego. Ja zostaję. Ty 

jedziesz.

- Rob, nie obraź się, ale myślę, że lepiej będzie, jeśli zostanie z kimś, kto...

Nie pozwolił mi dokończyć.

- A dla ciebie będzie lepiej, jeśli znajdziesz się daleko stąd. - Chwycił mnie za 

ramiona i wywlókł z wanny. - Idziemy.

Nie chciałam. No dobra, chciałam, ale sądziłam, że nie powinnam. Nie 

chciałam zostawić Heather. Nie wiedziałam, co ją dokładnie spotkało, ale cokolwiek 

to było, wprawiło ją w taki stan, że chyba zapomniała, jak się nazywa. Nie mogłam 

jej teraz zostawić z obcym facetem, tym bardziej że ten, kto ją tak urządził, też 

pewnie był obcym facetem.

Albo raczej było ich kilku, bo mówiła „oni”.

Z drugiej strony nie bardzo mi się uśmiechało zostać tutaj z Heather.

Na szczęście Rob zadecydował za mnie. Czasami apodyktyczny chłopak 

bardzo się przydaje.

- Jedź po naszych śladach - powiedział, ciągnąc mnie po schodach i 

wypychając na dwór. - Koleiny w sosnowych igłach. Widzisz? Jedź po nich do drogi, 

potem skręć w lewo. Rozumiesz? I nie zatrzymuj się. Nie zatrzymuj się pod żadnym 

pozorem. Kiedy znajdziesz policjanta, powiedz mu, żeby jechał starą drogą do 

kamieniołomów. Jasne? Drogą do kamieniołomów. To miejscowy, będzie wiedział.

Wsadził mi kask na głowę, więc nie było sensu odpowiadać. Wdrapałam się 

na indianę. Ledwo dosięgałam podpórek na nogi. Usiłowałam dać mu do 

zrozumienia, jak mi ten plan nie odpowiada, ale Rob mnie nie słuchał. Uruchomił 

silnik.

- Nie zatrzymuj się! - krzyknął, kiedy udało mu się zapalić. - Nie daj się 

zatrzymać nikomu, kto nie będzie w mundurze, jasne?

- Ale Rob! - Przekrzykiwałam hałas silnika, który nie był zresztą taki głośny, 

bo Rob bardzo dba o motocykl. - Nigdy nie jechałam sama na motocyklu. Nie 

potrafię.

- Będzie dobrze - odparł.

- Właściwie to jeszcze nie mam prawa jazdy... - Nie przejmuj się. Po prostu 

jedź.

Przytrzymywał hamulec, a teraz go zwolnił i motocykl skoczył do przodu. 

Serce zabiło mi gwałtownie. Jestem dość niska i musiałam się praktycznie położyć na 

motocyklu, żeby dosięgnąć kierownicy... ale udało się. Wszystko będzie dobrze... 

przynajmniej do chwili, kiedy będę chciała zahamować. W żaden sposób nie dałabym 

rady postawić nóg na ziemi, trzymając jednocześnie motocykl, ważący ponad trzysta 

kilo, w pozycji pionowej.

Cóż, do jednej wskazówki Roba musiałam się zastosować. Naprawdę nie 

mogłam się zatrzymać, i to nie dlatego, że jakieś zbiry czaiły się w ciemności, tylko 

dlatego, że gdybym to zrobiła, w życiu nie ruszyłabym dalej.

Więc jechałam, chybocząc się na boki, przez las, usiłując nie zgubić drogi. To 

nie było takie najgorsze - reflektor dawał dość silne światło. Tylko prowadzenie 

przysparzało dużo więcej trudności, niż się spodziewałam. Ręce bolały mnie z 

wysiłku od wymijania wyłaniających się z ciemności drzew.

Zawsze o tym marzyłaś, powiedziałam sobie. Własny motocykl, powiew 

wiatru na twarzy, szybka jazda...

Tak, tylko, kiedy jedziesz przez las w środku nocy, w poszukiwaniu gliniarza, 

na motocyklu swojego chłopaka, który to motocykl stanowi wyzwanie, jakiemu 

ciężko sprostać, w ogóle nie da się szybko jechać.

Najbardziej bałam się nie, że jakiś bandzior wyskoczy nagle zza drzewa, 

położy łapy na kierownicy i wywali mnie na ziemię. Najbardziej bałam się, że silnik 

zgaśnie, bo jechałam za wolno.

Zwiększyłam odrobinę prędkość i stwierdziłam, że teraz dużo łatwiej 

motocyklem manewrować. Starałam się nie zwracać tyle uwagi na drzewa, ale skupić 

się raczej na wolnych przestrzeniach między nimi. To brzmi dziwnie, ale 

poskutkowało. Trochę tak jakbym się odwołała do Mocy czy czegoś takiego. Niech 

Moc będzie z tobą, Jess, powiedziałam do siebie. A potem, głosem Obi - Wan 

Kenobiego dodałam jeszcze: „Zaufaj swoim odczuciom, Jess. Poznaj las. Poczuj las. 

Bądź lasem...”

Uch, nienawidzę lasu.

Zaraz potem wyskoczyłam spomiędzy drzew i prześliznęłam się po nasypie 

koło szosy. Przeżyłam moment paniki, miałam wrażenie, że się przewrócę...

Ale wysunęłam stopę i zatrzymałam się w ostatniej chwili. Nie wiem, jakim 

cudem zdołałam postawić motor i ruszyć dalej. Wszystko razem nie trwało dłużej niż 

sekundę, ale mnie się wydawało, że godzinę. Serce waliło mi głośniej niż silnik 

motocykla.

Teraz, kiedy znalazłam się na prostej drodze, mogłam sobie pozwolić na 

naprawdę szybką jazdę i tylko patrzyłam, jak strzałka szybkościomierza przesuwa się 

z dwudziestki na trzydziestkę, czterdziestkę, pięćdziesiątkę...

Nagle zamajaczył przede mną samochód patrolowy; gliniarz siedział w 

środku, sącząc kawę. Ledwie słyszalny dźwięk radia dolatywał przez uchylone okno 

po stronie kierowcy.

Właśnie od tej strony oparłam motor, żeby się nie przewrócił. - Proszę pana - 

zaczęłam. Nie musiałam się specjalnie wypłać, żeby zwrócić jego uwagę. Kiedy ktoś 

zatrzymuje motocykl i opiera go o twój samochód, nie da się tego nie zauważyć. - 

Tak? - Chłopak był młody, miał jakieś dwadzieścia dwa, trzy lata i trądzik. - O co 

chodzi?

- Heather Montrose - powiedziałam. - Znaleźliśmy ją w domu w bok od tej 

szosy, przy starej drodze do kamieniołomów, tej, której się już nie używa. Trzeba 

wezwać karetkę, jest poważnie ranna.

Chłopak patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, jakby się zastanawiał, czy go 

nie nabieram. Miałam na głowie kask, więc chyba niewiele wyczytał z mojej twarzy. 

Musiał jednak uznać, nie kłamię, bo powiedział przez radio, że potrzebuje wsparcia, a 

także karetki pogotowia i sanitariuszy. Potem spojrzał na mnie i powiedział: - 

Jedziemy.

Okazało się, że gliniarze wiedzieli już o tym domu. Przeszukali go, jak 

powiedział Mullins - ten policjant - już dwa razy, zaraz potem, jak zameldowano 

zniknięcie Heather, i drugi raz po zapadnięciu nocy. Nic podejrzanego nie znaleźli... 

pomijając niezliczone puste butelki po piwie i zużyte prezerwatywy, i Funkcjonariusz 

Mullins poprowadził mnie w stronę rzadko uczęszczanej drogi gruntowej. Była o 

niebo lepsza niż ta w lesie, nie trzeba było wymijać drzew. Ciekawe, dlaczego mój 

psychiczny radar nie dał mi znać o tej drodze. Może dlatego, że była dłuższa. Jazda 

zajęła nam całe piętnaście minut. Przez las przedzierałam się tylko dziesięć minut. 

Sprawdziłam na zegarku Roba.

Mullins zatrzymał się koło domu, a potem, przez radio, opisał, gdzie się 

znajduje. Zgasił silnik, nie wyłączając świateł, i wysiadł, a ja oparłam ostrożnie motor 

o bok samochodu, wyłączyłam silnik i zsunęłam się na ziemię.

- Jest tam - powiedziałam, wskazując ręką. - Na piętrze.

Policjant skinął głową, ale wyglądał na przestraszonego. Naprawdę 

przestraszonego.

- Jacyś ludzie ją napadli - powiedziałam. - Boi się, że wrócą. Ona...

Rob wyszedł na ganek. Policjant bał się chyba bardziej, niż sądziłam, bo 

natychmiast wyciągnął rewolwer, przyklęknął na jedno kolano i celując w Roba, 

wrzasnął:

- Stój!

Rob podniósł ręce do góry i z lekko znudzoną miną zamarł w miejscu.

Czy mogę zauważyć, że Rob Wilkins jest jedyną ze znanych mi osób, która 

fakt, że policjant celuje do niej z broni palnej, uważa za nudny?

- Człowieku! - pisnęłam do Mullinsa przez ściśnięte gardło. - To mój chłopak! 

To... dobry chłopak!

Policjant opuścił broń.

- Och - powiedział zmieszany. - Bardzo przepraszam.

- W porządku. - Rob opuścił ręce. - Czy ma pan koc i zestaw pierwszej 

pomocy? Jej jest ciągle zimno.

Policjant kiwnął głową i pobiegł na tył samochodu. Ściągnęłam kask i 

podeszłam do Roba.

- Powiedziała coś? - zapytałam.

- Ani słowa - odparł Rob. - W kółko powtarza, że oni wrócą i wszyscy tego 

pożałujemy.

- Tak? - powiedziałam, przygładzając ręką wilgotne włosy, (w kasku jest 

strasznie gorąco). - Nie za wesoło.

Poprowadziłam policjanta na górę zrujnowanymi schodami i stwierdziłam, że 

jeśli chodzi o udzielanie pierwszej pomocy, był równie bezużyteczny jak ja czy Rob. 

Mogliśmy ją tylko ciepło okryć i w miarę wygodnie ułożyć, dopóki nie zjawią się 

zawodowcy.

Nie czekaliśmy długo. Miałam wrażenie, że jak tylko wlazłam do wanny, 

przed domem rozległo się wycie syren. W chwilę później czerwone światło musnęło 

ściany wewnątrz, jak na imprezie. Mullins wyszedł na dwór, żeby wskazać 

pielęgniarzom drogę.

- Słyszysz, Heather? - zapytałam, kładąc dłoń na jej niezłamanej ręce. - To 

policja. Teraz już będzie dobrze.

Heather tylko, jęknęła. Nie wierzyła mi. Chyba nie wierzyła, że kiedyś jeszcze 

będzie dobrze.

Może miała rację. Tak pomyślałam, kiedy razem z Robem, wygonieni przez 

sanitariuszy, którzy potrzebowali jak najwięcej miejsca, żeby zająć się Heather, 

zeszliśmy na ganek. Nie, nie było dobrze. I na pewno nieprędko będzie.

W naszą stronę, z wyciągniętymi odznakami, zmierzali agenci specjalni 

Johnson i Smith.

- Jessico - odezwał się agent specjalny Johnson. - Panie Wilkins. Czy zechcą 

państwo udać się z nami?

- Mówiłam wam już - powtórzyłam po raz trzydziesty. - Szukaliśmy jakiegoś 

fajnego miejsca do całowania. Agentka specjalna Smith uśmiechnęła się. Była bardzo 

ładna, nawet, jeśli zrywano ją z łóżka w środku nocy. W jej uszach tkwiły maleńkie 

perłowe kolczyki, świeżo wyprasowana błękitna bluzka oraz czarne spodnie 

wyglądały naprawdę elegancko. Z jasnymi włosami i małym, zadartym noskiem 

wyglądała raczej na stewardesę albo nawet agentkę nieruchomości.

No, jeśli nie brać pod uwagę glocka 9 mm w kaburze u boku. - Jess, Rob 

powiedział nam już, że to nieprawda.

- Taak - zgodziłam się. - Naturalnie, że tak powiedział, przecież jest 

dżentelmenem i w ogóle. Ale proszę mi wierzyć, tak właśnie było. Weszliśmy tam, 

żeby się całować i znaleźliśmy Heather. To wszystko.

- Rozumiem. - Agentka specjalna Smith popatrzyła na parujący kubek kawy, 

który trzymała w dłoniach. Mnie też proponowali, ale odmówiłam. Od kofeiny się 

wolniej rośnie, a ja przez moje przeklęte geny, rosłam już i tak wystarczająco powoli.

- A czy zawsze wyjeżdżacie z Robem dwadzieścia kilometrów za miasto, żeby 

się całować?

- Och, tak - zapewniłam. - To bardziej podniecające.

- Rozumiem - powiedziała agentka specjalna Smith. - Mimo że Rob ma klucze 

od warsztatu wujka? Przecież tam jest zdecydowanie bliżej i o niebo czyściej niż w 

tym domu przy drodze do kamieniołomów... Nadal oczekujesz, że ci uwierzę?

- Tak. - Nie kryłam oburzenia. - Nie możemy się całować w warsztacie wujka. 

Jeszcze by nas nakrył i Rob straciłby pracę.

Agentka specjalna Smith wsparła łokieć na stole i oparła głowę na dłoni.

- Jessico - powiedziała zmęczonym głosem. - Nie chciałaś jechać do letniego 

domku swojej najlepszej przyjaciółki, ponieważ dowiedziałaś się, że tam nie ma 

kablówki. Mam uwierzyć, że weszłabyś do takiego domu jak ten przy drodze do 

kamieniołomów, gdyby nie absolutna konieczność?

Zaskoczona, zmrużyłam oczy.

- Ejże - powiedziałam. - Skąd wiesz o tej kablówce?

- Reprezentujemy Federalne Biuro Śledcze, Jess. Wiemy wszystko.

Okropność. Ciekawa byłam, czy wiedzą o tym, że pani Hankey ma zamiar 

mnie pozwać. Uznałam, że pewnie wiedzą.

- No cóż - powiedziałam. - W porządku. Przyznaję, że tam są trochę 

spartańskie warunki. Ale...

- Spartańskie warunki? - Agentka specjalna Smith wyprostowała się 

raptownie. - Wybacz, Jessico, ale wydaje mi się, że znam cię dość dobrze. Obawiam 

się, że gdyby jakiś chłopak zabrał cię do tego domu w celach intymnych, mielibyśmy 

do czynienia z morderstwem pierwszego stopnia. Z chłopakiem w charakterze trupa. 

Usiłowałam grać urażoną taką oceną mojej osobowości, ale fakt, Jill miała rację. Nie 

pojmowałam, jak dziewczyna może pozwolić, żeby chłopak zabrał ją w takie miejsce. 

To już lepiej samochodzie niż w tym obrzydliwym bajzlu. Bajzel? Gniazdo szczurów.

Wcale się nie upieram, że jeśli dziewczyna zamierza stracić dziewictwo, ma to 

zrobić w satynowej pościeli. Nie jestem aż pruderyjna. Ale jakaś pościel powinna 

być. Czysta pościel. Żadnych pozostałości na podłodze po poprzednich randkach, i 

puste butelki po piwie należy odstawiać do zakładu przetwarzania, zanim się nawet 

pomyśli o...

- Czy możemy już nie wracać do tej żałosnej historyjki? - zapytała agentka 

specjalna Smith. - My wiemy swoje, Jessico. Dlaczego nie chcesz się przyznać? 

Wiedziałaś, że Heather jest w środku i dlatego poszliście tam z Robem. - 

Przysięgam...

- Przyznaj, Jessico - ciągnęła Jill. - Miałaś wizję i wiedziałaś, gdzie Heather 

szukać, prawda?

- Nieprawda - oświadczyłam. - Zapytajcie Roba. Poszliśmy tam, żeby... - 

Zapytaliśmy Roba - powiedziała agentka specjalna Smith.

- Powiedział, że pojechaliście do kamieniołomów, żeby szukać Heather i 

przypadkiem natknęliście się na ten dom.

- Dokładnie tak było - powiedziałam, dumna, że Rob wymyślił taką znakomitą 

historyjkę. Dużo lepszą niż moja o całowaniu się. Chociaż oczywiście wolałabym, 

żeby moja opowieść była prawdziwa.

- Jessico, mam szczerą nadzieję, ze względu na twoje dobro, że to nieprawda. 

Fakt, że oboje zupełnie przypadkiem natykacie się na ofiarę porwania, wydaje nam 

się... no cóż, co najmniej troszeczkę podejrzany.

Miałam już naprawdę dość. Od dwóch godzin trzymali nas na komisariacie i 

przesłuchiwali.

Zbliżał się świt. Miałam serdecznie, naprawdę serdecznie dość tych pytań. Ale 

myślałam jeszcze całkiem jasno i złapałam aluzję.

- Co masz na myśli, mówiąc „podejrzany” - zapytałam. - Coś sugerujesz?

Agentka specjalna Smith spojrzała na mnie pięknymi, niebieskimi oczami.

- Ach, rozumiem - roześmiałam się, chociaż nie widziałam w tym nic 

śmiesznego. - Myślicie, że to my? Rob i ja? Podejrzewacie, że to my porwaliśmy 

Heather, pobiliśmy ją i zostawiliśmy w wannie, żeby umarła?

- Nie - odparła agentka specjalna Smith. - Pan Wilkins pracował w warsztacie 

u wujka, kiedy Heather zniknęła. Mamy pół tuzina świadków, którzy to potwierdzą. 

A ty, naturalnie, byłaś z panem Leskowskim. I mamy ludzi, którzy widzieli was 

razem.

Szczęka mi opadła.

- O mój Boże - powiedziałam. - Sprawdziliście, czy mam alibi? Nie 

obudziliście chyba pani Wilkins, co? Powiedz mi, że nie zadzwoniliście do mamy 

Roba i nie obudziliście jej. Jill, jak mogłaś? Boże, taki wstyd!

- Szczerze mówiąc, Jessico - stwierdziła agentka specjalna Smith - twoje 

zmieszanie nic mnie nie obchodzi. Chcę tylko poznać prawdę. Skąd wiedziałaś, że 

Heather Montrose jest w tym domu? Policja przeszukała go dwa razy. Niczego nie 

znaleźli. Więc skąd wiedziałaś, że tam trzeba szukać?

Popatrzyłam na nią wściekła. To żadna frajda, kiedy federalni włóczą się za 

tobą, czytają twoje listy, podsłuchują telefony w ogóle. Ale kiedy budzą twoją 

przyszłą teściową w środku nocy, żeby zadawać jej głupie pytania o kolację, na którą 

zaprosił cię chłopak nie będący jej synem - o, tego już za wiele.

- W porządku - powiedziałam, krzyżując ręce na piersi. - Chcę adwokata.

W tym momencie otworzyły się drzwi i do pokoju przesłuchań - agentka 

specjalna Smith nazwała go pokojem konferencyjnym, ale ja i tak wiedziałam - 

wszedł jej partner.

- Witaj ponownie, Jessico - powiedział, siadając na krześle obok. - Po co ci 

adwokat? Nie zrobiłaś nic złego, prawda?

- Jestem niepełnoletnia - oświadczyłam. - Jesteście zobowiązani 

przesłuchiwać mnie w obecności rodzica albo opiekuna. Agent specjalny Johnson 

westchnął i położył na stole segregator.

- Wezwaliśmy już twoich rodziców. Czekają na dole.

O mało nie rąbnęłam głową w ścianę. To było niewiarygodne.

- Powiedzieliście moim rodzicom?

- Jak sama zauważyłaś - potwierdził agent specjalny Johnson - jesteśmy 

zobowiązani przesłuchiwać cię w obecności...

- Chciałam się tylko odegrać! - wrzasnęłam. - Nie mogę uwierzyć, że ich 

wezwaliście. Wiecie, na co mnie narażacie? Przecież wyszłam z domu w głuchą noc.

- Zgadza się - stwierdził agent specjalny Johnson. - Ponówmy o tym przez 

chwilę, dobrze? Dlaczego wymknęłaś się z domu? Czy to nie było przypadkiem 

związane z jedną z twoich wizji? To mi się nie mieściło w głowie. Nic a nic. Oto Rob 

i ja dokonaliśmy czegoś wspaniałego - uratowaliśmy dziewczynie życie. Co prawda 

Heather miała tylko złamaną rękę i żebro, mnóstwo wielkich sińców, ale gdybyśmy 

jej nie znaleźli, umarłaby do rana na skutek szoku. Tak powiedzieli sanitariusze. A ci 

tutaj nic tylko próbują z nas wyciągnąć, skąd wiedzieliśmy, gdzie jej szukać. To było 

nie w porządku. Powinni nas uczcić jak bohaterów, a nie traktować jak przestępców.

- Powiedziałam wam już. Straciłam mój niezwykły dar percepcji 

pozazmysłowej, jasne?

- Doprawdy? - Agent specjalny otworzył segregator. - A więc to nie ty 

dzwoniłaś wczoraj rano do 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń, z informacją, gdzie 

mogą znaleźć Courtney Hwang?

- Nigdy o niej nie słyszałam.

- Courtney znaleziono w San Francisco. Porwano ją z jej domu w Brooklynie 

cztery lata temu. Rodzice stracili nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek zobaczą córkę.

- Czy mogę już iść do domu? - zapytałam.

Telefon do 1 - 800 - Jeśli - Widziałeś - Zadzwoń wykonano koło ósmej rano, 

wczoraj, z automatu Dunkin Donuts przy tej ulicy, gdzie znajduje się warsztat wuja 

pana Wilkinsa. A ty oczywiście nic nie wiesz na ten temat?

- Straciłam zdolności parapsychiczne - powiedziałam. - Nie pamiętacie? 

Podawali w wiadomościach.

- Owszem, Jessico - odparł agent specjalny Johnson. - Zdajemy sobie sprawę, 

że złożyłaś prasie takie oświadczenie. Zdajemy sobie również sprawę, że twój brat, 

Douglas, przeżywał wówczas, powiedzmy, pewne nasilenie objawów schizofrenii, na 

którą cierpi, co wiązało się ze stałą i natrętną obecnością dziennikarzy pod twoim 

domem...

- Nie tylko dziennikarzy - powiedziałam zdenerwowana. - Wy też mieliście w 

tym swój drobny udział, może nie?

- Z żalem przyznaję, że to prawda - zgodził się agent specjalny Johnson. 

Jessico, pozwól, że cię o coś zapytam. Czy wiesz, co to jest charakterystyka?

- Oczywiście, że wiem. Policjanci używają tego, żeby aresztować ludzi, którzy 

pasują do określonego typu.

- Tak - powiedział agent specjalny Johnson - rzeczywiście, ale o to dokładnie 

mi chodziło. Chodziło mi o opracowanie dali, które składają się na szczegółowe typy 

charakterologiczne.

- Czy to nie jest właśnie to, o czym przed chwilą mówiłam?

- Nie.

Agent specjalny Johnson nie odznaczał się szczególnym po - czuciem humoru. 

Niewykluczone, że Allan Johnson był najnudniejszym człowiekiem na naszej 

planecie. Wszystko, co się z nim wiązało, było nudne. Nudne były jego mysie włosy z 

przedziałkiem po prawej stronie. Nudne były okulary w staromodnej metalowej 

oprawce. Nudne były jego nieodmiennie szare garnitury, nawet jego krawaty, zwykle 

blado niebieskie lub żółte, bez wzorów były nudne. Był żonaty, i to było w nim chyba 

najnudniejsze.

- Otóż - ciągnął agent specjalny Johnson - charakterystyka oby mogącej 

popełnić zbrodnie, z którymi mieliśmy do czynienia w tym tygodniu - to jest 

uduszenie Amber Mackey oraz rwanie Heather Montrose - wygląda mniej więcej tak: 

Jest to prawdopodobnie biały, heteroseksualny mężczyzna w wieku około dwudziestu 

lat. Jest inteligentny, być może w wysokim stopniu, jednak nie jest zdolny do 

odczuwania empatii wobec rówieśników ani też wobec nikogo w ogóle. Podczas gdy 

rodzinie i przyjaciołom może wydawać się normalnym, nawet dobrze 

funkcjonującym członkiem społeczeństwa, cierpi na bardzo poważne zaburzenia. Nie 

można wykluczyć paranoi. Stwierdzono, że zabójcy tego typu działają niekiedy pod 

wpływem wewnętrznych głosów kierujących ich postępowaniem...

Wtedy do mnie dotarło. Słuchałam jego gadaniny, myśląc sobie: mm, biały, 

heteroseksualny mężczyzna, dwudziestoletni, wygląda na Marka Leskowskiego, 

wysoce inteligentny, niezdolny do odczuwania empatii, taak, to mógłby być on. Jest 

futbolistą , ale przecież rozgrywającym, a to wymaga pewnej inteligencji. No i to jego 

nieliczenie się z tym, że coś się może nie udać...

Tyle że on był ze mną, kiedy porwano Heather. Lekarze orzekli, że doznała 

tych wszystkich obrażeń jakieś sześć godzin wcześniej, czyli napastnik - kimkolwiek 

był - zaatakował ją koło ósmej wieczorem... A Mark był ze mną o ósmej...

Wyprostowałam się na krześle.

- Ejże - powiedziałam. - Chwileczkę...

- Tak? - Agent specjalny Johnson spojrzał na mnie wyczekująco. - Coś cię 

niepokoi, Jessico?

- Chyba sobie żarty robicie - powiedziałam. - Nie próbujecie na poważnie 

wrobić w to mojego brata?

Jill zamyśliła się.

- A skąd ci przyszło do głowy, Jess, że próbujemy zrobić coś takiego?

Szczęka mi opadła.

- Myślicie, że jestem głupia, czy co? On przed chwilą powiedział.

- Nie mam pojęcia, co mogło cię skłonić do wyciągnięcia wniosku, że 

podejrzewamy Douglasa, - Jessico - powiedział agent specjalny Johnson. Chyba że 

wiesz coś, czego my nie wiemy.

- Tak - wtrąciła agentka specjalna Smith. - Czy to Douglas powiedział ci, 

Jessico, gdzie znaleźć Heather? Czy stąd wiedziałaś, że trzeba zajrzeć do domu przy 

drodze?

- Och! - Podniosłam się gwałtownie, aż krzesło przechyliło się do tyłu. - 

Koniec. Dość tego. Koniec rozmowy Wychodzę stąd.

- Dlaczego się złościsz, Jessico? - zapytał agent specjalny Johnson, nie 

ruszając się z miejsca. - - Czyżby dlatego, że przypadkiem mamy rację?

- Nie wrobicie w to Douglasa - warknęłam. - Zapytajcie Heather. No, dalej. 

Powie wam, że to nie Douglas.

- Heather Montrose nie widziała napastników - powiedział spokojnie agent 

specjalny Johnson. - Zarzucono jej coś na głowę, a potem zamknięto w ciasnym 

pomieszczeniu - prawdopodobnie w bagażniku samochodu. Kiedy ją stamtąd 

uwolniono, zobaczyła kilka osób, wszystkie w maskach. Usiłowała uciec, ale 

wyperswadowano jej to wyjątkowo dobitnie. Twierdzi, że głosy wydawały się jakby 

znajome. Niewiele więcej była w stanie powiedzieć.

Przełknęłam ślinę. Biedna Heather. Jednak, jako siostra, musiałam działać.

- To nie był Douglas - oświadczyłam zdecydowanie. - On nie ma żadnych 

przyjaciół. I z pewnością nigdy nie miał żadnej laski.

- Cóż, nietrudno będzie dowieść, że nie ma z tym nic wspólnego - powiedziała 

agentka specjalna Smith. - Przypuszczam, że cały czas był w swoim pokoju jak 

zwykle. Zgadza się, Jessico?

Patrzyłam na nich szeroko otwartymi oczami. Wiedzieli, nie mam pojęcia 

skąd, ale wiedzieli. Wiedzieli, że Douglasa nie było w domu, kiedy Heather zniknęła.

Wiedzieli też, że nie mam pojęcia, co on wtedy robił. O mało nie pękłam ze 

złości.

- Jeśli wam się zdaje, że zdołacie wpakować w to Douglasa, możecie raz na 

zawsze pożegnać się z nadzieją, że pewnego dnia będę dla was pracować.

- O czym ty mówisz, Jessico? - zapytał agent specjalny Johnson. - Czyżbyś 

nadal posiadała zdolność percepcji poza - zmysłowej? - Skąd wiedziałaś, gdzie 

szukać Heather Montrose, Jessico? naciskała agentka specjalna Smith.

Podeszłam do drzwi, - Trzymajcie się z daleka od Douglasa. Mówię poważnie, 

zbliżcie się do mojego brata, choćby po to, żeby na niego popatrzeć, a przeprowadzę 

się na Kubę i powiem Fidelowi Castro wszystko, co będzie chciał wiedzieć o waszych 

tajnych agencji, którzy tam działają.

Gwałtownym ruchem otworzyłam drzwi i wymaszerowałam No cóż, nie mogli 

mnie zatrzymać. Nie zostałam aresztowana. To mnie przerastało. Wiedziałam, że rząd 

Stanów Zjednoczonych chciałby mnie umieścić na liście swoich pracowników, ale 

zniżać się do czegoś takiego? Sugerować, że wrobią mojego brata w zbrodnię, której 

z pewnością nie popełnił... To było podłe. George Washington spaliłby się ze wstydu, 

gdyby o tym usłyszał.

Nadal byłam tak wściekła, że omal nie przedefilowałam przez poczekalnię i na 

zewnątrz, na ulicę. Miałam przyćmiony wzrok.

Może to dlatego, że tak krótko spałam. W każdym razie przeszłam przed 

biurkiem dyżurnego, nie zwracając uwagi na Roba ani na rodziców.

- Jessico!

Krzyk matki wyrwał mnie z transu. No, również fakt, że zarzuciła mi ręce na 

szyję.

- Jessico, wszystko w porządku?

Uwięziona w żelaznym uścisku matki, który w tym wypadku stanowił wyraz 

najserdeczniejszych uczuć, obserwowałam, jak Rob podnosi się powoli z ławki.

- Co się stało? - dopytywała się mama. - Dlaczego tak długo cię trzymali? 

Mówili coś o odnalezieniu tej dziewczyny, drugiej cheerleaderki. Co tu się właściwie 

dzieje? I co robiłaś poza domem o tak późnej porze?

Rob, w drugim końcu pokoju, uśmiechnął się, widząc, jak przewracam oczami 

za plecami matki. Potem powiedział bezgłośnie: „Zadzwoń do mnie”.

Potem - bardzo dyskretnie - wyszedł.

Chyba jednak nie dość dyskretnie, bo mój tata zapytał:

- Co to za chłopak? Ten, który przed chwilą wyszedł?

- Nikt, tato. Jakiś chłopak. Chodźmy już do domu, dobrze? Jestem strasznie 

zmęczona.

- Co to znaczy: jakiś chłopak? To nawet nie jest ten sam Chłopak, z którym 

byłaś poprzednio. Z iloma chłopcami ty się spotykasz, Jessico? co robiliście razem w 

środku nocy?

- Tato - powiedziałam, ujmując go pod rękę i próbując wybuchnąć z 

komisariatu. - Wszystko wyjaśnię w samochodzie.

Chodźmy stąd.

- A co z naszymi zasadami? - zapytał ojciec. - Jakimi zasadami?

- Zasadami, zgodnie, z którymi nie powinnaś widywać się chłopcami, zanim 

ich nam - mamie i mnie - nie przedstawisz.

- Jakie zasady? - zdziwiłam się. - Nikt mi o tym dotąd nie przypomniał. - Cóż, 

bo do tej pory nie było takiej potrzeby - powiedział tata. - Pamiętaj jednak, że teraz 

będą cię obowiązywały pewne zasady. Zwłaszcza jeśli ci chłopcy sądzą, że to całkiem 

w po - rządku, żebyś wymykała się z domu w nocy na randkę... - Joe - szepnęła mama 

przestraszona, rozglądając się po pustym pomieszczeniu. - Nie tak głośno. - Będę 

mówił tak głośno, jak mi się podoba - oświadczył tata. - Płacę podatki, no nie? Ten 

budynek postawiono za moje pieniądze. A teraz chcę coś wyjaśnić, Toni. Chcę 

wiedzieć, kim jest chłopak, dla którego nasza córka wymyka się z domu w nocy.

- Boże - powiedziałam. - To Rob Wilkins. - Cieszyłam się niewymownie, że 

Rob tego nie słyszy. - Syn pani Wilkins. W porządku? Teraz możemy stąd wyjść?

- Pani Wilkins? - zdumiał się tata. - Masz na myśli Mary, ową kelnerkę w 

Mastrianim?

- Tak - powiedziałam. - Teraz...

- Ale on jest dla ciebie za stary - stwierdziła mama. - Już kończył szkołę. Czy 

on już skończył szkołę, Joe?

- Tak mi się wydaje - odparł tata. Zupełnie stracił zainteresowanie tematem, 

odkąd się dowiedział, że zatrudnia mamę Roba. - On pracuje w garażu, tak, przy 

Pike's Creek Road?

- W garażu? - Mama niemal krzyknęła. - O mój Boże... Zrozumiałam, że to 

będzie długa jazda.

- Lepiej - powiedział mój ojciec - żeby chodziło o coś w związku z tą 

percepcją pozazmysłową, moja panno, bo...

I jeszcze dłuższy dzień.

Do szkoły poszłam dopiero na czwartą lekcję. Kiedy już wyjaśniłam rodzicom 

sprawę z Heather, pozwolili mi pospać dłużej. Chociaż nie można powiedzieć, żeby 

humory im się poprawiły, zwłaszcza mamie. Nie życzyła sobie dla swojej córki 

chłopaka, który nawet nie myślał o college'u.

Co do taty.. zachował się całkiem w porządku. Powiedział tylko:

- Daj spokój, Toni. To miły chłopak. A mama na to:

- Skąd możesz wiedzieć. Nigdy z nim nie rozmawiałeś.

- Owszem, ale znam Mary - odparł. - A teraz idź się trochę przespać, Jessico.

Więc poszłam. Ale nie udało mi się zasnąć. Choć wylegiwałam się w łóżku od 

piątej rano do mniej więcej wpół do jedenastej. Nie mogłam pozbyć się myśli o 

Heather i o tym domu. Tym strasznym, okropnym domu.

Och, a także o tym, co mi powiedział agent specjalny Johnson. To znaczy o 

Douglasie.

Głosy Douglasa mówią mu, żeby popełnił samobójstwo, nie zabijał innych 

ludzi.

Więc sugestie agenta specjalnego Johnsona nie miały najnudniejszego sensu. 

Ani deczka.

Poza tym Douglas nie prowadzi samochodu. Kiedyś miał prawo jazdy i auto, 

fakt.

Jednak od dnia, kiedy nas wezwali - zeszłej zimy, kiedy Douglas miał 

pierwszy „epizod” - i pojechaliśmy po niego do colleg'u, a Mike prowadził z 

powrotem - samochód, zimny i martwy, tkwi w garażu. Nawet Mike nim nie jeździ. 

Mike, który oddałby niemal wszystko za własny samochód. Ale sam sobie winien - na 

koniec szkoły zażyczył sobie komputer. Głupi, bo na wóz mógłby wabić Claire 

Lippman i zabrać ją na randkę do kamieniołomów, Tak więc nawet Mike nie ruszyłby 

tego samochodu. To był wóz Douglasa. I pewnego dnia Douglas miał znowu nim 

pojechać.

Ale jak dotąd tego nie zrobił. Nie miałam co do tego wątpliwości, bo kiedy 

mama powiedziała, że podrzuci mnie do szkoły, sprawdziłam opony samochodu 

Douglasa. Gdyby się wyprawiał do domu przy kamieniołomach, na oponach byłby 

piach.

A nie było. Opony w samochodzie Douglasa były czyste jak łza. To nie 

znaczy, że uwierzyłam agentowi specjalnemu Johnsonowi. Gadał te bzdury o 

Douglasie, żeby się przekonać, czy przypadkiem nie znam prawdziwego mordercy i z 

jakiegoś dziwacznego powodu go nie ukrywam.

Dotarłam na zajęcia orkiestry w połowie przesłuchania instrumentów 

smyczkowych. Akurat grała Ruth, kiedy weszłam z usprawiedliwieniem spóźnienia 

na kartce. Nie zauważyła lnie, pochłonięta grą. Wybrała sonatę, której się nauczyła na 

bozie. Wiedziałam, że będzie miała pierwsze krzesło. Ruth zawsze zdobywa pierwsze 

miejsce.

Kiedy skończyła, pan Vine powiedział: „Świetnie, Ruth” i zawołał następną 

wiolonczelistkę. W naszej orkiestrze były tylko trzy wiolonczelistki, więc 

konkurencja nie należała do szczególnie zaciętych. Trzeba było jednak siedzieć tam i 

słuchać, jak ludzie ubiegają się o swoje miejsca. To było okropnie nudne. Zwłaszcza 

skrzypce. Piętnastu skrzypków i skrzypaczek grało ten sam utwór.

- Cześć - szepnęłam, udając, że szukam czegoś w plecaku.

- Cześć - odszepnęła Ruth, chowając wiolonczelę do futerału. - Gdzie byłaś? 

Co się dzieje? - Wszyscy mówią, że uratowałaś Heather Montrose od śmierci.

- Owszem - stwierdziłam skromnie. - Zgadza się.

- Dlaczego zawsze dowiaduję się o wszystkim ostatnia? No więc gdzie ona 

była?

- W tym wstrętnym starym domu przy drodze do kamieniołomów - szepnęłam. 

- Przy drodze, której już nikt dzisiaj nie używa.

- A po co tam polazła?

- Wiesz, nie znalazła się tam całkiem z własnej woli - wyjaśniłam i 

opowiedziałam wszystko po kolei.

- Rany - mruknęła Ruth, kiedy doszłam do końca. - Wyjdzie z tego?

- Nie wiem. Nikt nie jest w stanie tego przewidzieć. Ale...

- Przepraszam. Czy nie możecie ciszej? Przeszkadzacie wszystkim 

pozostałym.

Podniosłyśmy wzrok. Karen Sue Hankey rzucała nam gniewne spojrzenie.

Tyle że pod gniewnym spojrzeniem rozciągał się szeroki pas gazy 

zakrywającej nos i przylepionej plastrem do policzków.

Wybuchnęłam śmiechem. No cóż, nie mogłam się powstrzymać.

- Śmiej się, śmiej, Jess - powiedziała Karen Sue. - Zobaczymy, kto się będzie 

śmiał w sądzie.

Karen Sue - wykrztusiłam, chichocząc. - Po co ci ta gaza? Wyglądasz 

śmiesznie.

- Doznałam kontuzji narządu powonienia - oznajmiła Karen Sue wyniośle. - 

Możecie przeczytać oświadczenie lekarskie. - Kontuzja narządu... - parsknęła Ruth. - 

Czyli po prostu masz rozkwaszony nos.

- Ryzyko infekcji - poinformowała nas Karen Sue - jest niezmiernie wysokie.

To mnie dobiło. Śmiałam się tak, że o mało nie dostałam konwulsji. Pan Vine 

w końcu zwrócił na nas uwagę i powiedział ostrzegawczo:

- Dziewczynki!

Oczy Karen Sue zamigotały groźnie ponad brzegiem bandaża, ale nie 

odezwała się ani słowem. Nie wtedy.

Gdy rozległ się wreszcie dzwonek na lunch, wyniosłyśmy się stamtąd z Ruth 

czym prędzej. Chciałyśmy pogadać o Heather.

- A więc powiedziała „oni” - powtórzyła Ruth, kiedy pochylałyśmy się obie 

przy stole nad taco. Dobra, ja się pochylałam nad taco. Ruth dołożyła do swojego 

kupę sałaty i polała to jeszcze beztłuszczowym sosem, uzyskując w ten sposób 

sałatkę z taco. I, moim zdaniem, bałagan na talerzu. - Jesteś pewna? Powiedziała: 

„Oni wrócą”?

Skinęłam głową. Z jakiegoś powodu byłam wściekle głodna. Pożerałam 

trzecią porcję.

- Zdecydowanie tak - potwierdziłam, popijając coca - colą. - ”Oni”.

- Więc w wypadku Amber - stwierdziła Ruth - też możemy mieć do czynienia 

z kilkoma osobami. Jeśli obie te sprawy są ze sobą powiązane. A wygląda na to, że 

są.

- Zgadza się - powiedziałam. - Dobrze by było wiedzieć, kto w tym domu 

urządzał imprezy. Ktoś się tam nieźle zabawiał, i to dość regularnie.

Ruth wzdrygnęła się lekko. Nie ukrywałam przed nią, oczywiście, żadnych 

drastycznych szczegółów... nie wyłączając opakowań po kondomach.

- Chciałabym wiedzieć, kogo ci ludzie tam ze sobą zabierają. To znaczy, 

chodzi mi o dziewczyny. Chyba że, no wiesz, uprawiają seks między sobą.

Ruth potrząsnęła głową.

- Geje doprowadziliby to miejsce do porządku. Wiesz, położyliby poduszki i 

tak dalej. I nie zostawialiby po sobie żadnych śmieci.

- To prawda - przyznałam. - Ale jaka dziewczyna by się na coś takiego 

zgodziła?

Rozejrzałyśmy się dookoła. Ernest Pyle jest, jak sądzę, typową szkołą średnią 

na amerykańskim Środkowym Zachodzie. Chodzi do niej jeden Latynos, dwóch 

Azjatów i żadnych Afro - Amerykanów. Poza tym sami biali. Różnią się między sobą 

jedynie pochodzeniem społecznym i stanem posiadania.

I wokół tego, jak to zwykle, kręci się wszystko.

- Wsioki - kategorycznie stwierdziła Ruth, zerkając na siedzące przy długim 

stole dziewczyny w niemodnych ciuchach.

- Nie - powiedziałam. Ruth potrząsnęła głową.

- Jess, dlaczego nie? To logiczne. Ten dom, zauważ, jest w końcu na wsi.

- Owszem - odparłam. - Ale są jeszcze butelki po piwie. Po importowanym 

piwie.

- Więc?

- Więc Rob z przyjaciółmi piją tylko amerykańskie piwo. Tak mi powiedział. 

Zobaczył butelki i zawołał: „Miastowi!”.

Ruth spojrzała na mnie z ukosa.

- I nie przyszło ci do głowy, że twój dziwak może kryć swoich jurnych 

kolesiów?

- Rob nie jest dziwakiem. A jego przyjaciele to nie żadni durni kolesie. 

Zechciej sobie przypomnieć, że to właśnie oni pomogli mi na wiosnę zwiać z bazy 

wojskowej.

- Nie chcę cię obrazić, Jess - powiedziała Ruth. - Myślę jednak, że ten facet 

kompletnie zawrócił ci w głowie. Nie do - dostrzegasz oczywistych...

- Oczywiste jest dla mnie to, że Rob tego nie zrobił!

- Nie sugeruję, że to on. Chcę tylko powiedzieć, że któryś z jego kolesiów...

Nagle na ławce obok mnie wylądował ogromny plecak. Pod - niosłam głowę, 

powstrzymując jęk.

- Cześć, dziewczyny - rzucił Skip. - Mogę się przysiąść?

- Otóż, tak się składa - powiedziała Ruth, wydymając wargi - że akurat sobie 

idziemy.

- Kłamiesz - stwierdził Skip. - Nigdy nie widziałem, żebyś nie dokończyła 

sałatki.

- Kiedyś musi być ten pierwszy raz - odparła Ruth.

- Otóż - nie ustępował Skip - to, co mam do powiedzenia, zajmie najwyżej 

minutę. Wiem, moje drogie, jaką wartość mają dla was cenne chwile spędzone razem 

przy stole. Ale w weekend o północy jest pokaz japońskiego filmu animowanego, w 

śródmieściu i chciałem się dowiedzieć, czy jesteście zainteresowane.

Ruth spojrzała na brata, jakby stracił rozum. - Ja? Pytasz, czy pójdę z tobą do 

kina?

- No cóż...

Skip, po raz pierwszy, odkąd go poznałam, a to już szmat czasu, wydał mi się 

zakłopotany.

- Niezupełnie. Chodziło mi o Jess. Zakrztusiłam się.

- Ojej - zaniepokoił się Skip, klepiąc mnie po plecach. - Nic ci nie jest?

- W porządku - powiedziałam, kiedy doszłam do siebie. - Eee. Posłuchaj. 

Pozwolisz, że do ciebie zadzwonię w tej sprawie? To znaczy w sprawie kina? Mam w 

tej chwili parę rzeczy na głowie.

- Pewnie. Znasz numer. - Skip podniósł plecak i wyszedł.

- O... mój... Boże - wykrztusiła Ruth, kiedy oddalił się na bezpieczną 

odległość.

Poprosiłam, żeby się zamknęła. Nie zamknęła się jednak.

- On cię kocha. Skip się w tobie zakochał. Nie do wiary!

- Zamknij się, Ruth - powtórzyłam, wstając od stołu.

- Jessica i Skip, zakochana para - roześmiała się. Zauważyłam, jak Tisha 

Murray i kilka innych cheerleaderek - wśród nich Karen Sue, która zawsze próbowała 

wkręcić się w lepsze towarzystwo - wychodzi na dwór. Rozsiadły się pod masztem z 

flagą, gdzie przy ładnej pogodzie wysiadywały na przerwach ze swoimi chłopakami, 

poprawiając sobie opaleniznę.

- Skip jeszcze nigdy nie umówił się na randkę - powiedziała Ruth, drepcząc za 

mną. - Ciekawa jestem, czy wpadnie na to, żeby nie zabierać plecaka.

Nie zwracając uwagi na Ruth, ruszyłam za Tishą na dziedziniec.

Dzień był wyjątkowo piękny - jeden z tych, kiedy siedzenie w klasie staje się 

nieznośną torturą. Lato się skończyło, ale ktoś odpowiedzialny na górze widocznie 

nie został o tym poinformowany. Słońce prażyło równo, przypiekając długie nogi 

cheerleaderek siedzących na trawniku pod flagą oraz plecy towarzyszących im 

mięśniaków. Nie widziałam nigdzie Marka. Tisha, przysłaniając oczy ręką, 

rozmawiała z Jeffem Dayem.

- Tisha! - zawołałam.

- Ojejej! - krzyknęła, zrywając się na nogi. - Jest tutaj! Dziewczyna, która 

uratowała Heather! Ojej! Jesteś absolutną bohaterką, wiesz o tym?

Czułam się niezręcznie, kiedy wszyscy obstąpili mnie, gratulując i zasypując 

pytaniami. Przedstawiciele szkolnej elity raczej nie zadawali się z osobami spoza 

swojego kręgu. A tu nagle stałam się jakby jedną z nich. Proszę, jakie to proste, 

wystarczyło uratować życie cheerleaderce.

- Tisha - powiedziałam, przekrzykując podniecone głosy. - Możemy chwilę 

porozmawiać?

Odeszła ze mną na bok, przekrzywiając pytająco małą, ptasią główkę.

- Aha, bohaterko - powiedziała. - Oczywiście.

- Posłuchaj. - Wzięłam ją za ramię i poprowadziłam w stronę parkingu. - 

Chodzi o ten dom, gdzie znalazłam Heather. Wiedziałaś o nim?

Tisha odsunęła kosmyk włosów z czoła.

- Dom przy drodze do kamieniołomów? Pewnie. Wszyscy znają ten dom.

Już miałam ją zapytać, czy wie, kto zostawił tam butelki po piwie i do czego 

służył stary, zapaskudzony materac, kiedy moją uwagę odwrócił znajomy dźwięk. 

Moje uszy nauczyły się wychwytywać ten dźwięk spośród wszystkich innych.

Dźwięk silnika Roba.

To znaczy dźwięk silnika motocykla Roba.

Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Rob wyjeżdża zza rogu na parking. W 

dzień, w pełnym świetle wyglądał jeszcze przystojniej niż w blasku księżyca. Kiedy 

zatrzymał się obok mnie, wyłączył silnik i ściągnął kask, serce waliło mi jak szalone. 

W dżinsach, wysokich butach do jazdy, T - shircie podkreślającym szerokie ramiona, 

z tymi świetlistymi szarymi oczami wyglądał bosko.

- Cześć - rzucił. - Jak się masz?

Świadoma, że skupiają się na nas ciekawskie spojrzenia całego liceum, w 

każdym razie znacznej jego części, powiedziałam od niechcenia:

- Cześć. W porządku. A co u ciebie? Zszedł z motoru i przygładził włosy.

Raczej dobrze. To ty miałaś ostatnio kłopoty, nie ja. Najpierw z powodu 

federalnych, a potem rodziców. Chyba się nie mylę?

- Zgadza się. Nie byli zachwyceni. Żadne z nich. Ani Allan i Jill, ani Joe i 

Toni.

- Tak właśnie podejrzewałem - powiedział Rob. - Więc uznałem, że lepiej 

będzie wpaść tutaj na przerwie i, no wiesz, sprawdzić, czy u ciebie wszystko w 

porządku. Ale mam wrażenie, że tak. - Obrzucił mnie uważnym spojrzeniem szarych 

oczu. - Nawet lepiej niż w porządku. Ubrałaś się tak z jakiejś szczególnej okazji?

Tego dnia miałam na sobie nowe ciuchy zakupione po obozie: czarną bluzkę z 

trójkątnym dekoltem, różową minispódniczkę i czarne sandały na grubej podeszwie. 

Wyglądałam treschic, jak by powiedzieli na francuskim.

- Och - zająknęłam się, spoglądając na swoje ubranie. - No cóż, staram się w 

tym roku. Próbuję nie pakować się w kłopoty.

Rob, ku mojemu zachwytowi, skrzywił się, zerkając na spódnicę.

- Chyba trochę przesadziłaś, Mastriani - powiedział. A potem, patrząc na mój 

nadgarstek: - Hej, czy to mój zegarek?

Wpadłam. Znowu wpadłam. Znalazłam jego zegarek, ciężki, czarny zegarek, 

wyposażony w różne guziczki, które spełniały przedziwne funkcje, jak na przykład 

podawanie czasu w Nikaragui, w kieszeni jego skórzanej kurtki. Dodam, że kurtka 

zajmowała teraz eksponowane miejsce w moim pokoju.

Pewnie, że założyłam go na rękę idąc do szkoły. Jak mogłam tego nie zrobić?

- Och, rzeczywiście - powiedziałam z wystudiowaną obojętnością. - Wczoraj 

wieczorem mi go pożyczyłeś. Pamiętasz?

- Teraz tak - odparł Rob. - Wszędzie go szukałem. Oddaj.

Grzebiąc się przesadnie, zdjęłam zegarek. Trudno było się z nim rozstać. 

Śmieszne? Wiem, ale nic nie mogłam na to poradzić. To było jakby trofeum. Zegarek 

mojego chłopaka. Tyle że Rob nie był moim chłopakiem.

- Proszę - powiedziałam. Wziął zegarek i założył, patrząc na mnie, jakbym 

była niespełna rozumu. Zresztą pewnie tak jest.

- Podoba ci się ten zegarek? Chcesz taki?

- Nie - powiedziałam. - Wcale nie. - Nie mogłam się przecież przyznać, 

prawda?

- Bo mogę ci taki dać - powiedział. - Jeśli chcesz. Sądziłem, że chciałabyś 

raczej jakiś damski. Ten trochę głupio na tobie wygląda.

- Nie chcę zegarka - powiedziałam. Tylko taki, który należy do ciebie.

- Aha. W porządku. Jak chcesz.

- Nie chcę.

Przyjrzał mi się ciekawie.

- Jesteś trochę dziwna - stwierdził. - Zdajesz sobie z tego sprawę?

Och, świetnie. Mój chłopak poświęca całą przerwę na lunch, żeby przyjechać 

do mnie na motocyklu i oznajmić mi, że jestem trochę dziwna. Jakie to romantyczne.

Dzięki Bogu, Tisha i reszta towarzystwa stali dość daleko i nie mogli nas 

słyszeć.

- Hm, muszę wracać - powiedział. - Uważaj na siebie. Zostaw robotę policyjną 

zawodowcom, dobrze? I zadzwoń do mnie.

- Pewnie.

Zmrużył oczy w słońcu.

- Jesteś przekonana, że nic złego się z tobą nie dzieje?

- Tak - powiedziałam.

Ale, oczywiście, niezupełnie tak. To znaczy owszem, i tak, i nie. Bo bardzo 

chciałam, żeby mnie pocałował. Głupie, co? To znaczy, chcieć, żeby mnie pocałował, 

bo Tisha i ci wszyscy ludzie akurat się na nas gapili.

Ale powód był w gruncie rzeczy mniej więcej taki sam, jak w wypadku 

zegarka. Chciałam tylko, żeby wszyscy wiedzieli, że do kogoś należę.

I że tym kimś nie jest Skip Abramowitz.

Nie chcę nikomu wmawiać, że Rob czyta w moich myślach. W końcu to ja 

jestem psychiczna, czy raczej parapsychiczna, nie on.

Nie twierdzę również, że coś mu telepatycznie zasugerowałam. Moje 

zdolności dotyczą tylko jednej dziedziny, odnajdywania zaginionych ludzi, a nie 

skłaniania chłopaków, żeby mnie całowali.

W każdym razie Rob wzniósł oczy do góry, powiedział: „A niech to”, położył 

dłoń na moim karku, przyciągnął mnie do siebie i pocałował pospiesznie w czubek 

głowy.

Potem wskoczył na motor i zniknął.

Po pierwsze, rozległ się dzwonek. Po drugie, Karen Sue Hankey, która 

obserwowała całą tę scenę, zawołała piskliwie:

- O mój Boże, Jess. Jak mogłaś pozwolić, żeby wsiok cię pocałował?

Na szczęście dla Karen Sue - i dla mnie, jak sądzę - Todd Mintz stał 

niedaleko. Więc kiedy się na nią rzuciłam, żeby wydrapać jej oczy, Todd złapał mnie 

w powietrzu, obrócił i zawołał:

- Hola, tygrysico!

- Puszczaj! - wrzasnęłam, nieprzytomnie wściekła. A jeszcze przed chwilą 

bałam się, że serce mi eksploduje ze szczęścia.

- Todd, puść mnie.

- Tak, puść ją, Todd! - zawołała Karen Sue. Zdążyła się już wspiąć po 

schodach przed wejściem i stała w bezpiecznej odległości. - Przyda mi się kolejne 

pięć tysięcy.

- Nie wątpię! - ryknęłam. - Mogłabyś sobie wreszcie kupić trochę pieprzonego 

rozumu!

Nie, nie powiedziałam „pieprzonego”.

- Och, ślicznie! - zawołała Karen Sue ze szczytu schodów.

- Dokładnie tego bym się spodziewała po dziewczynie, której brat jest 

podejrzany o morderstwo.

Zamarłam.

Todd, czując, że w tym stanie nie mogę być groźna, puścił mnie.

- O czym ona mówi? - zapytałam.

Todd wyglądał tak, jakby miał ochotę schować się w mysiej dziurze, co przy 

jego gabarytach sprawiało osobliwe wrażenie.

- Nie wiem, Jess - wymamrotał zmieszany. - Chodzą takie plotki...

- Jakie plotki? - zapytałam.

Todd przestąpił z nogi na nogę.

- Ja, eee, muszę wracać do klasy. Bo się, eee, spóźnię.

- Powiesz mi, co to za cholerne plotki albo gwarantuję, że poczołgasz się do 

klasy na czworakach!

Nie powiedziałam „cholerne”.

Todd chyba się nie przestraszył. Wydawał się raczej, czy ja wiem, zmęczony?

- Posłuchaj, Jess - powiedział. - To tylko plotki, rozumiesz? Starsza siostra 

Jenny Gibbon, która wyszła za zastępcę szeryfa, mówi, że może wezwą go na 

przesłuchanie, bo pasuje do jakiejś tam charakterystyki i nie ma alibi. Rozumiesz?

Nie mogłam w to uwierzyć. Naprawdę nie mogłam.

Jednak to zrobili! Mam na myśli agentów specjalnych Johnsona i Smith. 

Sugerowali, że to zrobią, i zrobili.

Cóż, dlaczego nie? Pracowali dla FBI. Wszystko im wolno, prawda? Kto mógł 

ich powstrzymać?

No właśnie.

Był ktoś taki. Ja.

Nie miałam tylko na razie żadnego konkretnego pomysłu. Dręczyło mnie to 

przez resztę dnia tak bardzo, że kilku nauczycieli chciało mnie nawet odesłać do 

gabinetu pedagoga.

Poszłabym chętnie - tam przynajmniej nikt nie zadawałby mi głupich pytań w 

rodzaju, jaki jest pierwiastek z tysiąca sześciuset pięciu albo jak wygląda czas 

zaprzeszły czasownika avoir - na nieszczęście jednak żaden z nich nie wprowadził 

groźby w życie. O trzeciej zabrzmiał wreszcie ostatni dzwonek.

- Jess! - zawołał ktoś za mną, kiedy wybiegłam ze szkoły. - Hej, Jess!

Odwróciłam się i zobaczyłam, jak Mark Leskowski zostawia samochód, który 

właśnie otwierał, i spieszy w moją stronę.

- Hej! - Zsunął na czoło okulary przeciwsłoneczne. - Co słychać? Dobrze, że 

na ciebie wpadłem. Mam nadzieję, że nie miałaś wczoraj przeze mnie kłopotów.

Popatrzyłam na niego zdezorientowana. W tej chwili myślałam tylko o tym, że 

federalni mogą w każdej chwili zabrać Douglasa na przesłuchanie. Że mogą go 

oskarżyć o zbrodnie, których przecież nie mógł popełnić.

- Bo wiesz, kiedy cię odwiozłem - Mark, widząc mój bezmyślny wyraz 

twarzy, połapał się, że potrzebuję bliższych wyjaśnień - twoi rodzice wyglądali na... 

wściekłych.

- Nie byli wściekli - powiedziałam. - Martwili się. - I to nie o mnie, tylko o 

Douglasa. Nie było go w domu. Wyszedł nie wiadomo dokąd, sam...

- Och - powiedział Mark. - No, w każdym razie chciałem się tylko upewnić, 

czy wszystko w porządku. To wspaniałe, że odnalazłaś Heather i w ogóle.

- Tak - powiedziałam, widząc kątem oka, jak Ruth zbliża się w naszą stronę. - 

Po prostu zrobiłam to, co należało. Posłuchaj, muszę...

- Myślałem, że może, jeśli nie masz nic do roboty w ten weekend, 

moglibyśmy we dwójkę, eee, no sam nie wiem, dokądś pójść.

- Tak, czemu nie? - powiedziałam bez entuzjazmu, choć prawdę mówiąc, 

perspektywa obejrzenia japońskiego filmu animowanego w towarzystwie Skipa 

pociągała mnie dużo mniej niż Markowe „eee, no sam nie wiem, dokądś pójść”. - 

Może do mnie zadzwonisz?

- Dobrze. - Mark pomachał do Ruth, która przeszła obok, przyglądając nam 

się tak uporczywie, że o mało nie otarła sobie nogi o błotnik własnego samochodu. - 

Cześć! - zawołał do niej. - Jak się masz?

- W porządku - odparła Ruth. - Dziękuję.

Mark otworzył swój samochód i wyciągnął płócienną torbę. Potem starannie 

zamknął drzwiczki. Widząc nasze spojrzenia, które uznał za przejaw zainteresowania 

- jeśli o mnie chodzi, to po prostu patrzyłam, bo nie miałam nic lepszego do roboty - 

wyjaśnił: „Trening”, po czym zarzucił torbę na ramię i poszedł do sali gimnastycznej.

- Jess, czy dobrze usłyszałam? - spytała Ruth, kiedy Mark znalazł się poza 

zasięgiem głosu. - Czy Mark Leskowski umówił się z tobą na randkę?

- Owszem - odparłam.

- Więc ilu chłopaków umówiło się z tobą dzisiaj? Dwóch?

- Owszem - potwierdziłam, sadowiąc się w jej kabriolecie.

- Nieźle, Jess. To rekord. Dlaczego się nie cieszysz?

- Bo jeden z chłopaków, którzy dzisiaj się ze mną umówili, jeszcze niedawno 

był podejrzany o zamordowanie swojej dziewczyny, a drugi to twój brat.

A Ruth na to:

- No tak, ale czy Mark nie jest już poza podejrzeniami? Wiesz, po tym 

porwaniu Heather?

- Chyba tak - powiedziałam. - Ale...

- Ale co? - zapytała Ruth.

- Ale... Ruth, Tisha mówi, że oni wszyscy wiedzieli o tym domu. I mówi o 

tym tak... jakby to oni tam balowali.

- To znaczy?

- To znaczy, że to musiał być ktoś z ich paczki.

- Z jakiej paczki?

- Ludzie z naszej szkoły - powiedziałam, wskazując ręką boisko, gdzie widać 

było cheerleaderki i trenujących futbolistów.

- Niekoniecznie - powiedziała Ruth. - Dobrze, Tisha wiedziała o tym domu, 

ale nie twierdzi, że kiedykolwiek była tam na imprezie, prawda?

- Nie. Niezupełnie. Ale...

- Och, daj spokój. Ci ludzie byliby chyba w stanie znaleźć przyjemniejsze 

miejsce na imprezę, nie uważasz? Willa rodziców Marka, na przykład? Słyszałam, że 

mają basen kryty i odkryty, i...

Może państwu Leskowskim nie spodobałoby się, gdyby przyjaciele Marka 

przyprowadzali swoje dziewczyny na szybki numerek koło basenu.

- No dobra - mruknęła Ruth, kiedy wydostałyśmy się z parkingu. - Dlaczego 

któryś z nich miałby zabić Amber? Albo próbować zamordować Heather? Przecież 

byli przyjaciółmi, no nie?

- Zgadza się. Ruth miała rację. Ruth zawsze miała rację. A ja nigdy nie 

miałam racji. No, w każdym razie prawie nigdy.

Więc mimo tego, co usłyszałam od Tishy, tak naprawdę nie wierzyłam, że 

ludzie z naszej szkoły rzeczywiście mogli być zamieszani w morderstwo Amber i 

pobicie Heather. Bo jak to? Mark Leskowski chwytający swoją dziewczynę za szyję, 

żeby ją udusić? Niemożliwe. Kochał ją. Przecież płakał wtedy przed gabinetem 

pedagoga.

A chyba nie płakał, dlatego, że w związku z podejrzeniem o morderstwo miał 

mniejsze szanse na otrzymanie stypendium sportowego. To byłby dowód 

kompletnego braku uczuć, prawda? - A Heather? Jak mogłabym przypuszczać, że Jeff 

Day albo ktoś inny z drużyny pobił i związał Heather i zostawił ją w wannie, żeby 

umarła? Po co? Żeby nie zakapowała Marka?

Nie. To żałosne. Już bardziej sensowna wydawała się hipoteza Tishy o 

psychopatycznych wsiokach. Może cheerleaderki i futboliści imprezowali w tym 

domu, ale nie oni zostawili tam Heather. Nie, to musiała być robota kogoś innego. 

Jakiegoś chorego, zboczonego typa.

Ale na pewno nie mojego brata.

Natychmiast po powrocie do domu poszłam do jego pokoju. Nie miałam, 

rzecz jasna, powodu wątpić w jego niewinność, ale chciałam być pewna. Wdrapałam 

się po schodach - dzięki Bogu mamy nie było w domu, więc nie musiałam 

wysłuchiwać kolejnego kazania o tym, jakie to niestosowne wymykać się z domu w 

środku nocy z chłopcem, który pracuje w warsztacie - i walnęłam w drzwi pokoju 

Douglasa. A potem otworzyłam je na oścież, ponieważ drzwi jego pokoju nie mają 

zamka. Tata usunął zamek, po tym jak Douglas przeciął sobie żyły i musieliśmy 

wyważyć drzwi, żeby się do niego dostać.

Tak się przyzwyczaił do moich nalotów, że nawet nie podnosi głowy.

- Spadaj - powiedział znad komiksu.

- Douglas - powiedziałam. - Muszę wiedzieć. Gdzie byłeś wczoraj wieczorem, 

między piątą a ósmą?

Podniósł głowę.

- Dlaczego miałbym ci mówić?

- Bo tak - oświadczyłam.

Chciałam mu, oczywiście, powiedzieć prawdę. Chciałam powiedzieć: 

„Douglas, federalni myślą, że masz coś wspólnego z morderstwem Amber Mackey i 

napadem na Heather Montrose. Musisz mi powiedzieć, że tego nie zrobiłeś. Musisz 

mi powiedzieć, że masz świadków, którzy potwierdzą, gdzie byłeś, kiedy popełniono 

zbrodnie, i że twoje alibi jest niepodważalne. Inaczej będę zmuszona podjąć pracę na 

rzecz pewnej instytucji”.

To znaczy FBI.

Nie byłam jednak pewna, czy mogę to wszystko powiedzieć Douglasowi. Nie 

byłam pewna, ponieważ nikt nie miał pojęcia, co może wywołać u niego nawrót 

choroby. Na ogół wydawał mi się najzupełniej normalny. Ale od czasu do czasu 

wpadał w przygnębienie - z jakiegoś głupiego powodu, na przykład kiedy skończyły 

się cheerrios - i głosy wracały.

Z drugiej strony sprawa była poważna. Nie chodziło o płatki śniadaniowe ani 

o dziennikarzy koczujących przed domem. Nie tym razem. Tym razem chodziło o 

czyjąś śmierć.

- Douglas - odezwałam się. - Mówię poważnie. Muszę wiedzieć, gdzie byłeś. 

Chodzą plotki - nie wierzę w nie, oczywiście - ale ludzie plotą, że to ty zamordowałeś 

Amber Mackey, a potem porwałeś Heather Montrose i pobiłeś prawie na śmierć.

- Hola! - Douglas, wyciągnięty na łóżku, odłożył książkę. - A dlaczego 

miałbym to zrobić?

- Myślę, że według ich teorii odbiło ci.

- Rozumiem - powiedział Douglas. - A kto głosi tę teorię?

- Głównie Karen Sue Hankey, ale też większość młodszych klas i, eee, och, 

no, ci z FBI.

- Hmmm. - Douglas zamyślił się. - To ostatnie wydaje mi się niepokojące. Czy 

FBI ma jakiś dowód, czy coś w tym rodzaju, że to ja zabiłem te dziewczyny?

- Tylko jedna została zamordowana - powiedziałam. - Drugą porwali i pobili, 

ale przeżyła.

- A dlaczego jej nie zapytali, kto ją pobił? - zapytał Douglas. Powiedziałaby 

im, że to nie ja.

- Ona nie wie, kto to zrobił. Mówiła, że napastnicy nosili maski. A 

podejrzewam, że nawet gdyby wiedziała, nie pisnęłaby słówka. Zdaje mi się, że ktoś 

ją nieźle nastraszył. Na przy - kład zagroził, że dokończy sprawę, jeśli Heather coś 

powie. Douglas usiadł na łóżku.

- Mówisz poważnie? Naprawdę mnie podejrzewają?

- Tak - odparłam. - I wiesz co? Federalni zamierzają cię w to wrobić. I wrobią 

cię, chyba, że zgodzę się zostać młodszym agentem śledczym. Rozumiesz? Więc 

zanim przystąpię do ich funduszu emerytalnego, muszę wiedzieć. Masz coś w rodzaju 

alibi? Douglas zamrugał oczami.

- Ale przecież mówiłaś im, że straciłaś swoje zdolności nadprzyrodzone?

- Mówiłam. Tyle że odnalezienie Heather Montrose na pustkowiu zeszłej nocy 

nasunęło im pewne podejrzenia. Zresztą nigdy mi tak do końca nie wierzyli.

- Och. - Douglas jakby się zmieszał. - Chodzi o to, że to, co robiłem zeszłego 

wieczoru... i wtedy, kiedy zginęła tamta dziewczyna. .. no cóż, miałem nadzieję, że 

nikt się o tym nie dowie.

Wybałuszyłam na niego oczy. Mój Boże! Miał coś na sumieniu! Ale przecież 

nie porwał niewinnych cheerleaderek...

- Douglas, nie dbam o to, co robiłeś, pod warunkiem, że to nie było nic 

niezgodnego z prawem. Muszę po prostu coś powiedzieć - najlepiej prawdę - 

Allanowi i Jill, bo inaczej wytatuują mi na tyłku „własność rządu Stanów 

Zjednoczonych” na resztę życia. Dopóki mają coś na ciebie, trzymają mnie w garści. 

Więc muszę wiedzieć. Czy mogą mieć coś na ciebie?

- No cóż - odparł Douglas powoli. - Coś w tym rodzaju...

Czułam, jak mój świat nieznacznie... na razie nieznacznie.. chwieje się w 

posadach. Mój brat Douglas. Mój duży brat Douglas, którego całe życie broniłam 

przed innymi ludźmi, ludźmi, którzy nazywali go niedorozwiniętym, matołem, 

świrem. Ludźmi, którzy nie siadali koło niego w kinie, bo czasami wykrzykiwał coś 

bez sensu. Ludźmi, którzy nie pozwalali swoim dzieciom pływać koło niego w 

basenie, bo czasami Douglas po prostu przestawał pływać i szedł na dno, dopóki 

ratownik go nie wypatrzył i nie wyciągnął. Ludźmi, którzy za każdym razem, kiedy 

zginął jakiś rower, pies albo podwórkowy krasnoludek, oskarżali o kradzież 

Douglasa, bo Douglas... no cóż, nie był całkiem normalny.

Ale, oczywiście, nie mieli racji. Douglas nie miał źle poustawianych klepek. 

Miał je poustawiane w sposób, którego oni nie uważali za normalny.

Może jednak cały czas... może jednak mieli rację. Może tym razem Douglas 

rzeczywiście zrobił coś złego. Coś tak złego, że nawet mnie nie chciał powiedzieć. 

Mnie, swojej młodszej siostrze, która w wieku siedmiu lat nauczyła się zadawać ciosy 

pięścią, żeby tłuc dzieciaki, które wywrzaskiwały za nim wyzwiska na ulicy.

- Douglas - szepnęłam przez ściśnięte gardło. - Co ty zrobiłeś?

- No cóż - odparł, nie patrząc mi w oczy. - Prawda jest taka, Jess... otóż, 

prawda jest taka... - Zaczerpnął głęboki oddech. - Znalazłem pracę.

Telefon zadzwonił późnym popołudniem. Siedzieliśmy akurat przy kolacji i 

przeżuwaliśmy w milczeniu. W milczeniu, bo każde z nas było na kogoś wściekłe.

Moja matka złościła się na mnie za to, że wymknęłam się w nocy z Robem 

Wilkinsem, chłopakiem, którego nie akceptowała z kilku powodów: a) był dla mnie 

za stary, b) nie zamierzał iść do college, c) jeździł na motocyklu, d) jego matka była 

kelnerką, e) nie wiedzieliśmy, kim był pan Wilkins ani co robił, ani nawet czy w 

ogóle był jakiś pan Wilkins. Mary Wilkins nigdy o nim nie wspominała, w każdym 

razie nie w obecności mojego ojca.

O kuratorze mama nawet nie miała pojęcia. I całe szczęście.

Ojciec gniewał się na mamę za to, że była, jak to nazwał, obrzydliwą snobką i 

nie czuła wdzięczności do Roba, który nie Zostawił mnie samej, kiedy udałam się na 

kolejną ze swoich idiotycznych wizjonerskich wycieczek. Gdyby nie Rob, powiedział 

tata, kto wie, czy wróciłabym żywa.

Ja byłam wściekła na ojca, że określił moje wizje jako idiotyczne. W końcu 

uratowałam dzięki nim wielu ludzi i doprowadziłam do przywrócenia wielu 

zaginionych ich rodzinom. Wkurzyła mnie też jego pewność, że bez Roba nie 

dałabym sobie rady. No i naturalnie gniewałam się na mamę za to, że nie podobał jej 

się Rob.

Douglas z kolei złościł się na mnie, bo kazałam mu przyznać się rodzicom, że 

ma pracę. Nie chciał oczywiście, i doskonale go rozumiałam. Mama oszalałaby z 

niepokoju. Była przekonana, że najdrobniejsza przykrość - gdyby na przykład musiał 

wytrzeć rozlane przez siebie mleko - natychmiast rozbudziłaby w nim samobójcze 

skłonności.

Ale mama to jeszcze pół biedy. Wolałam sobie nawet nie wyobrażać, co na to 

tata. Bo w naszej rodzinie praca oznacza pracę w jednej z restauracji taty. Praca gdzie 

indziej oznacza zdradę. Owszem, pozwolili mi jechać na obóz w charakterze 

wychowawczyni, ale tylko ze względu na możliwość doskonalenia gry na 

instrumencie. Gdyby nie to, założę się, że oddelegowaliby mnie do podgrzewanego 

bufetu.

Nie byłam więc szczególnie zachwycona mamą, tatą czy Douglasem, i żadne z 

nich nie było zachwycone moją osobą. Kiedy zadzwonił telefon, zerwałam się od 

stołu, zadowolona, że mogę się uwolnić od niezręcznej ciszy, przerywanej jedynie 

zgrzytnięciem widelca o talerz albo prośbą o dokładkę parmezanu.

- Słucham?

- Jess Mastriani? - zapytał męski głos.

- Tak - odparłam zaskoczona. Spodziewałam się Ruth. Mało kto zwykle do 

nas dzwoni poza nią. Chyba że dzieje się coś złego w którejś z restauracji. - Tak, to 

ja.

- Widziałem, jak rozmawiałaś dzisiaj z Tishą Murray - powiedział głos.

- Eee - mruknęłam. - Owszem. - Głos brzmiał dziwnie, wydawał się 

przytłumiony, jakby ktoś dzwonił z tunelu. - Więc?

- Więc jeśli zrobisz to jeszcze raz - powiedział głos - skończysz jak Amber 

Mackey.

Odsunęłam słuchawkę od ucha i przyjrzałam się jej w osłupieniu, tak jak robią 

bohaterowie horrorów, kiedy dzwoni psychopatyczny zabójca. Zawsze wydawało mi 

się, że to głupie, bo przecież nie można nic zobaczyć przez słuchawkę. Ale to musi 

być instynktowne, bo teraz zachowałam się dokładnie tak samo.

Przyłożyłam słuchawkę do ucha i powiedziałam:

- To jakiś żart, co?

- Przestań wypytywać o dom przy drodze do kamieniołomów - odezwał się 

głos. - Albo pożałujesz, ty głupia suko.

- A co zrobisz - zapytałam - jeśli odwieszę słuchawkę, wcisnę gwiazdkę, 

szóstkę, dziewiątkę i po pięciu minutach zjawią się u ciebie gliny i wsadzą cię, 

porąbany zboczu, za kratki?

Rozłączył się. Odłożyłam z trzaskiem słuchawkę i wcisnęłam gwiazdkę, 

potem szóstkę, potem dziewiątkę. Telefon zadzwonił i rozległ się kobiecy głos:

- Numer, z którym chcesz się połączyć, jest niedostępny. Cholera! Zadzwonił 

z numeru, którego nie można znaleźć tą metodą. Powinnam była na to wpaść.

Odwiesiłam słuchawkę i wróciłam do jadalni.

- Chciałabym, żeby Ruth przestała dzwonić, kiedy akurat jemy obiad - 

powiedziała mama. - Wie, że jadamy o szóstej trzydzieści. To niezbyt taktowne z jej 

strony.

Nie widziałam powodu, żeby wyprowadzać ją z błędu. Prawda nie 

przypadłaby jej do gustu. Opadłam na krzesło i chwyciłam za widelec.

Niestety okazało się, że nie mogę jeść. Już podnosiłam porcję makaronu do 

ust, ale gardło mi się ścisnęło, a stół - i całe jedzenie na stole - rozmazał mi się przed 

oczami.

Rozmazał się, ponieważ oczy wypełniły mi się łzami. Łzy! Płakałam jak Mark 

Leskowski.

- Jess, dobrze się czujesz? - spytała mama ze zdziwieniem.

Spojrzałam na nią, ale prawie nic nie widziałam. Nie mogłam też mówić. W 

głowie miałam tylko: „O Boże, pobiją mnie, tak jak Heather”.

Potem zrobiło mi się strasznie, strasznie zimno, jak gdybym się nagle znalazła 

w chłodni w Mastrianim.

- Jessico, co się stało? - dopytywała się mama.

Jak mogłam im powiedzieć? Jak mogłam im powiedzieć o tym telefonie? 

Tylko by się zdenerwowali. Pewnie by nawet zadzwonili na policję. Tego mi tylko 

brakowało, policji. Jakby FBI nie obozowało praktycznie na moim własnym 

podwórku.

Ale Heather... co oni zrobili Heather...

Nie chciałam, żeby to samo stało się ze mną.

Nagle Douglas rzucił talerz z sałatką o ziemię, rozbijając go na tysiąc 

kawałków.

- Zabierz to! - wrzasnął do listków sałaty w pikantnym sosie, które walały się 

teraz po podłodze.

Zamrugałam załzawionymi oczami. Douglas ma nawrót? Sądząc po wyrazie 

twarzy rodziców, tak właśnie myśleli. Spojrzeli na siebie zmartwieni...

I w tym momencie Douglas zerknął na mnie i puścił oko...

W sekundę później mama poderwała się z krzesła.

- Dougie! - krzyknęła. - Dougie, co to było?

Tata, jak zwykle, zachował się bardziej powściągliwie.

- Czy wziąłeś dzisiaj, Douglasie, wszystkie lekarstwa? - zapytał.

Zrozumiałam. Mój brat udawał, że mu odbiło - żeby nie czepiali się mnie z 

powodu łez. Poczułam serdeczną wdzięczność. Czy ktokolwiek w historii ludzkości 

miał tak wspaniałego brata?

Wytarłam oczy wierzchem dłoni. Wiecie, ja naprawdę nigdy nie płaczę. Tylko 

że najpierw ta sprawa z Amber, potem Heather, a teraz... Teraz zamierzali dobrać się 

do mnie.

Z jednej strony federalni podejrzewający Douglasa, że jest mordercą, z drugiej 

prawdziwi mordercy, którzy grożą, że będę następną ofiarą - to chyba wystarczający 

powód do płaczu. Ale nadal przygnębiało mnie, że zachowuję się jak Karen Sue 

Hankey.

Kiedy zmagałam się z własnymi uczuciami, a rodzice wypytywali Douglasa o 

zdrowie i samopoczucie, telefon zadzwonił jeszcze raz. Rzuciłam się, żeby go 

odebrać, o mało nie wywalając krzesła.

- To do mnie - powiedziałam, podnosząc słuchawkę. - Jestem pewna.

Ale nikt nawet nie spojrzał w moim kierunku. Douglas, po tym zamachu na 

sałatkę, nadal był w centrum zainteresowania.

- Jessica? - zapytał obcy głos.

- Tak, to ja - powiedziałam. Potem, odwracając się plecami do pokoju, 

wyrzuciłam z siebie pospiesznym szeptem: - Słuchaj, dupku, jeśli nie przestaniesz 

dzwonić, przysięgam, że cię dopadnę i zabiję jak psa, słyszysz, jak psa!

Głos, w którym brzmiało bezbrzeżne zdziwienie, odezwał tę na to:

- Ależ Jess, dzwonię do ciebie po raz pierwszy w życiu. Sapnęłam, zdając 

sobie sprawę, kto dzwoni.

- Skip? - Owszem - odparł Skip. - To ja. Posłuchaj, byłem ciekaw, czy 

zastanowiłaś się nad tym, o czym mówiliśmy dzisiaj przy lunchu. Wiesz. Film. W ten 

weekend.

- Och - powiedziałam. Mama weszła do kuchni i wyciągnęła z komórki 

szczotkę i szufelkę. - A tak. Film. W weekend.

- No właśnie - powiedział Skip. - Pomyślałem, że moglibyśmy przedtem 

gdzieś pójść. Wiesz, na kolację czy coś.

- Aha - mruknęłam. Mama, ze szczotką i szufelką w ręku, przyglądała mi się 

tak, jak lwy na Discovery przyglądają się gazelom, na które zamierzają się za chwilę 

rzucić. Jakby zapomniała Douglasie. No, cóż, w końcu pierwszy raz słyszała, jak ktoś 

umawia się ze mną na randkę. Matka, była cheerleaderka - i królowa balu 

absolwentów, królowa balu na zakończenie szkoły, księżniczka targów hrabstwa i nie 

wiem co jeszcze - szesnaście lat czekała na tę chwilę. Winę za to, że jak dotąd nie 

umówiłam się już milion razy, tak jak ona w moim wieku, przypisywała mojemu 

niezbyt dziewczęcemu stylowi ubierania się.

Nie miała pojęcia o moim prawym sierpowym. No, teraz już chyba miała, 

dzięki pani Hankey i pozwaniu do sądu.

- Tak, jeśli o to chodzi, Skip - powiedziałam, odwracając się do mamy tyłem - 

wydaje mi się, że nie będę mogła pójść. Muszę być w domu o jedenastej. Mama 

nigdy nie pozwoliłaby mi iść do kina na taki późny seans.

- Owszem, tak - ku mojemu przerażeniu i konsternacji mama odezwała się 

pełnym głosem. Odsunęłam słuchawkę.

- Mamo - powiedziałam osłupiała.

- Nie patrz na mnie w ten sposób, Jessico. Nie jestem taka zasadnicza. Jeśli 

chcesz iść ze Skipem na seans o północy, to w porządku.

Nie do wiary. Po tej historii z Robem byłam pewna, że nigdy mnie nie 

wypuści z domu, a zwłaszcza z chłopakiem.

Ale chyba tylko z jednym chłopcem nie wolno mi było się widywać.

I tym chłopcem nie był Skip Abramowitz.

- To znaczy - ciągnęła mama - dobrze znamy Skipa. Wyrósł na 

odpowiedzialnego młodego człowieka. Naturalnie, że możesz iść z nim do kina.

Otworzyłam szeroko buzię.

- Mamo, film zaczyna się dopiero o północy. - Jeśli Skip odprowadzi cię do 

domu zaraz potem...

- Och! - dobiegł głos ze słuchawki, która zwisała z mojej dłoni. - Odprowadzę, 

pani Mastriani. Proszę się nie martwić!

I tak właśnie umówiłam się na randkę ze Skipem Abramowitzem.

Cóż, nie bardzo mogłam się wyplątać. To by było dla niego potwornie 

upokarzające. Dla mnie zresztą też.

- Mamo! - wrzasnęłam, kiedy już odłożyłam słuchawkę. - Nie chcę chodzić ze 

Skipem!

- Czemu nie? - zainteresowała się mama. - Myślę, że to bardzo miły chłopiec.

W tłumaczeniu: nie ma motocykla, nigdy nie pracował w warsztacie i świetnie 

zdał egzaminy.

Aha, jeszcze jedno, jego tata to przypadkiem najlepiej opłacany adwokat w 

mieście.

- Jesteś niesprawiedliwa, Jessico - powiedziała mama. - Prawda, Skip nie jest 

może najbardziej atrakcyjnym chłopcem, jakiego znasz, ale jest wyjątkowo 

sympatyczny.

- Sympatyczny! Wysadził w powietrze moją ulubioną lalkę Barbie!

- To było wiele lat temu - stwierdziła mama. - Sądzę, że wy - rósł na 

prawdziwego dżentelmena. Będziecie się razem świetnie owić. - Zamyśliła się. - 

Wiesz, znalazłam przypadkiem świetny fason na spódnicę, idealny na wyjście do 

kina. Zostało trochę materiału z zasłonek, które uszyłam do gościnnego pokoju...

Rozumiecie, to jest problem z niepracującą matką. Ciągle wymyśla sobie 

jakieś zadania, na przykład uszycie dla mnie spódnicy z materiału, który został po 

uszyciu zasłonek.

Zanim zdążyłam powiedzieć cokolwiek, choćby: „Nie, dziękuję, mamo. 

Wydałam kupę forsy w Esprit i chyba znajdę jakieś ładne ciuchy na tę okazję”, do 

kuchni wszedł Douglas z talerzem w ręku i oświadczył:

Owszem, Jess. Skip jest naprawdę w porządku. Rzuciłam mu ostrzegawcze 

spojrzenie.

Uważaj, komiksowy chłopczyku - warknęłam. Douglas zaniepokoił się trochę.

- Och, ojej - powiedział do mamy, odkładając pusty talerz. Posprzątam, nie 

martw się. To moja wina.

Mama kurczowo przycisnęła szczotkę do siebie.

- Nie, nie. Sama posprzątam.

Smutne. Chodziło jej oczywiście o to, żeby Douglas nie zbliżał się do 

potłuczonej porcelany. Próba samobójcza w zeszłe święta wyrobiła w niej 

przekonanie, że nie należy zostawiać go sam na sam z ostrymi przedmiotami.

- Widzisz - odezwał się Douglas, kiedy wahadłowe drzwi nieruchomiały - na 

co się dla ciebie narażam? Teraz będzie mnie pilnować jak kwoka.

Powinnam być mu wdzięczna. Myślałam jednak tylko o tym, że życie stałoby 

się dużo mniej stresujące, gdyby Dougts znalazł się poza podejrzeniami.

- Idź, powiedz im teraz - poprosiłam. Dobra, zaczęłam go błagać. - Przed 

Wieczorną rozrywką. Wiesz, że mama nigdy nie traci więcej niż pięć minut 

Wieczornej na kłótnie.

Douglas właśnie płukał talerz.

- Ani mi się śni - powiedział, nie patrząc na mnie. Wściekłam się. Naprawdę 

się wściekłam.

- Douglas - syknęłam. - Jeśli sądzisz, że nie powiem federalnym, to chyba 

zgłupiałeś. Muszę im powiedzieć. I powiem. A kiedy oni się dowiedzą, to jak 

myślisz, jak długo potrwa, zanim to dotrze do mamy i taty? Chyba lepiej, żebyś ty im 

powiedział, a nie cholerne FBI, nie uważasz?

Douglas zakręcił wodę.

- Wiesz, co na to ojciec? Jeśli czuję się na tyle dobrze, żeby pracować za ladą 

w sklepie z komiksami, to jestem w stanie pracować w kuchni w restauracji 

Mastrianich. A ja nie znoszę pracy przy żarciu. Wiesz o tym.

- Kto znosi? - zapytałam.

- A mama? - Douglas potrząsnął głową. - Wiesz, jak zareaguje. To, co było 

przed chwilą, to pestka.

- Dlatego sama im powiem. Zanim dowiedzą się od kogoś innego. Na Boga, 

Douglas, mówię poważnie. Pracujesz tam już dwa tygodnie. Myślisz, że nikt im nic 

nie powie?

- Posłuchaj, Jess. Powiem im. Tylko pozwól mi to zrobić wtedy, kiedy sam 

uznam za stosowne. Wiesz, jaka jest mama...

Drzwi wahadłowe od pokoju otworzyły się gwałtownie i weszła mama z 

szufelką pełną śmieci.

- Jaka mama jest, mianowicie? - zapytała, patrząc podejrzliwie na Douglasa i 

na mnie, i znowu na Douglasa.

Na szczęście zadzwonił telefon.

Znowu.

Skoczyłam w stronę aparatu, ale było za późno. Tata podniósł już słuchawkę u 

siebie.

- Jess! - ryknął. - Telefon do ciebie. Oczy mamy zapłonęły. Wiecie, co sobie 

myślała? Powodzenie u chłopców, bogate życie towarzyskie, randki, telefony. 

Rozczarowałam ją, zdawałam sobie sprawę, jako córka, ponieważ we chodziłam na 

stałe z kimś takim jak Mark Leskowski. Nie wiedziała, niestety, że telefony, które 

otrzymywałam ego wieczoru, nie dotyczyły szczegółów jutrzejszej imprezy 

dobroczynnej.

Nie, chodziło raczej o szczegóły mojej rychłej egzekucji. Podniosłam 

słuchawkę i odkryłam, że to nie był żartowniś, który dzwonił wcześniej. Dzwonił 

agent specjalny Johnson.

- No cóż, Jessico - odezwał się. - Czy przemyślałaś może naszą poranną 

pogawędkę?

Spojrzałam na mamę i Douglasa.

- Eee, czy moglibyście... ? - zapytałam. - To sprawa osobista.

Mama zmarszczyła brwi.

- To chyba nie ten chłopak? Ten cały Wilkins?

Ten cały Wilkins. Prawie tak samo miłe, jak „dziwak”.

- Nie - powiedziałam. - To inny chłopak.

Co, praktycznie rzecz biorąc, nie było nawet kłamstwem, Mama, wychodząc z 

kuchni, uśmiechnęła się z taką radością, jakby właśnie uznano mnie za 

najpopularniejszą dziewczynę w szkole. Douglas też wyszedł, tyle że nie wyglądał 

nawet w połowie na tak uszczęśliwionego jak mama. - Jaką pogawędkę? - zapytałam 

agenta specjalnego Johnsona. - Och, tę, w której sugerowałeś, że mój brat może być 

zabójcą Amber Mackey? I że jeśli nie pomogę wam wytropić waszych najbardziej 

upragnionych poszukiwanych, zaciągniecie go na przesłuchanie w tej sprawie?

- Cóż, nie przypominam sobie, żebym tak to ujął - rzekł Agent specjalny 

Johnson. - Ale owszem, w tej sprawie dzwonię.

- Przykro mi cię rozczarować - powiedziałam. - Douglas ma żelazne alibi na 

czas, kiedy porwano obie dziewczyny. Zapytaj jego pracodawców w Comix 

Underground.

W słuchawce zapadła cisza. A potem chichot agenta specjalnego Johnsona.

- Zastanawiałem się, jak długo będzie się zbierał na odwagę, żeby ci o tym 

powiedzieć.

Zrobiło mi się gorąco ze złości.

A potem mnie olśniło. Jasne, że wiedział o wszystkim. Wiedzieli od początku. 

Korzystali z mojej ignorancji, żeby mnie spętać.

Cóż, za to im płacą. Tajne operacje.

- Świetnie się bawisz moim kosztem - wycedziłam - ale może miałbyś ochotę 

zająć się dla odmiany jakąś pracą. Wiem, marzy wam się, żebym odwalała robotę za 

was, ale w tym szczególnym wypadku to wy jesteście ekspertami.

Opowiedziałam mu o telefonie.

- I mówisz, że nie mogłaś rozpoznać głosu? - zapytał.

- Tak. Wydawał się jakiś przytłumiony.

- Prawdopodobnie przykrył czymś mikrofon słuchawki - stwierdził agent 

specjalny Johnson - z obawy, że go rozpoznasz. Powiedz mi jedną rzecz. Czy ten głos 

był w jakiś sposób charakterystyczny? Szczególny akcent albo coś takiego?

- Nie wiem, czemu przypomniałam sobie test na wsioka. No wiecie, test 

wymowy.

- Nie - powiedziałam zdziwiona, że wcześniej sama nie zwróciłam na to 

uwagi. - Żadnego szczególnego akcentu.

- Dobrze - mruknął agent specjalny Johnson. - Mądra dziewczynka. W 

porządku, spróbujemy dojść, z jakiego numeru ten człowiek dzwonił.

- Myślałam, że to dla was nic takiego. Zwłaszcza, że od dawna podsłuchujecie 

moje rozmowy.

- Bardzo śmieszne, Jessico - rzekł agent specjalny Johnson oschłym tonem. - 

Zdajesz sobie, oczywiście, sprawę, że Biuro nie dopuściłoby w żadnym wypadku do 

naruszenia praw amerykańskiego obywatela w czasie śledztwa.

- Ehe - powiedziałam. Świadomość, że agent specjalny Johnson zajmie się tą 

sprawą, podnosiła mnie w jakiś sposób na duchu. Głupie, zważywszy, jak bardzo 

działało mi na nerwy, że federalni cały czas depczą mi po piętach, prawda? - Aha.

- I nic się nie martw, Jessico. Tobie i twojej rodzinie nic nie bozi. Dzisiaj 

wieczorem rozstawimy dwudziestu funkcjonariuszy wokół waszego domu. 

Zapewnimy całkowite bezpieczeństwo. Nasz dom rzeczywiście był bezpieczny i nikt 

nawet nie próbował się do niego zbliżyć. Za to spalili restaurację.

Można by pomyśleć, że należał mi się jakiś odpoczynek, A co? Ostatecznie 

poprzedniej nocy właściwie nie spałam. Ale nie, następnej nocy też zadbano o to, 

żebym nie mogła się wyspać, f No dobrze, trochę spałam. Telefon odezwał się 

dopiero o trzeciej.

O trzeciej nad ranem.

Potem nikt już nie spał w domu Mastrianich. I nie mieliśmy spać spokojnie 

przez długi, długi czas. Uznałam oczywiście, że telefon jest do mnie. Dlaczego by 

nie? Wieczorem wszystkie telefony były do mnie. Proszę, urzeczywistniały się 

marzenia mojej mamy: zostałam miss popularności, hurra!

Szkoda tylko, że randki, na które się ze mną umawiano, to były randki z eee... 

ze śmiercią.

Dobra, i ze Skipem Abramowitzem.

Kiedy telefon rozdzwonił się o trzeciej rano, wyskoczyłam z łóżka, jeszcze nie 

całkiem przytomna, i rzuciłam się na aparat w moim pokoju. Chyba miałam nadzieję, 

że jeśli od razu podniosę słuchawkę, to reszta rodziny nie zdąży się obudzić.

Głos w słuchawce okazał się znajomy, ale nie należał do żadnego z moich 

nowych przyjaciół. No wiecie, tych, co obiecali mnie zamordować, jeśli spróbuję 

jeszcze raz wyciągnąć od Tishy Murray informacje na temat domu w pobliżu 

kamieniołomów.

Uświadomienie sobie, że rozmawiam z agentką specjalną Smith, zajęło mi 

około minuty.

- Jessico - odezwała się, kiedy podniosłam słuchawkę. A potem, kiedy tata 

odebrał w swojej sypialni i mruknął półprzytomnie: „Halo?”, dodała: - Panie 

Mastriani.

Tata i ja nie powiedzieliśmy już nic więcej. Tata, jak sądzę, usiłował się 

obudzić, a ja, oczywiście, przygotowywałam się do tego, co miałam usłyszeć... czego 

się domyślałam. Zginęła kolejna osoba. Może Tisha Murray.

Albo Heather Montrose. Mimo straży, jakie postawiono przed jej pokojem w 

szpitalu, ktoś zdołał się do niej zakraść i dokończyć dzieła. Heather nie żyje.

Albo to, albo znaleźli kogoś. Znaleźli kogoś, kto usiłował wedrzeć się do 

naszego domu, żeby mnie zabić.

Ale nie o to chodziło. Stało się coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

- Przykro mi, że pana obudziłam - powiedziała Jill ze szczerym żalem. - Sądzę 

jednak, że powinniśmy pana zawiadomić, że pańska restauracja, Mastriani, stoi w 

płomieniach. Czy zechciałby pan...

Jill nie miała okazji dokończyć zdania, ponieważ mój tata Odłożył słuchawkę 

i, jak go znam, sięgał właśnie po spodnie.

- Zaraz tam będziemy - zapewniłam.

- Nie, Jessico, nie ty. Powinnaś...

Nie dowiedziałam się, co jej zdaniem powinnam, ponieważ odłożyłam 

słuchawkę.

Parę sekund później, przy drzwiach, przekonałam się, że miałam rację. Tata 

był całkowicie ubrany - to znaczy, miał na sobie spodnie i buty. Do tego górę od 

piżamy w charakterze koszuli. Kiedy mnie zobaczył, powiedział: - Zostań z matką i 

bratem.

- Absolutnie nie - powiedziałam. Ja też zdążyłam się ubrać.

Wydawał się rozdrażniony i wdzięczny zarazem, co jest dość niezwykłe, jak 

się tak bliżej zastanowić. Dostrzegliśmy łunę, gdy tylko wyszliśmy za próg. 

Pomarańczowa poświata była dobrze widoczna na tle niskich, ciemnych chmur. 

Przypomniała mi się scena pożaru Atlanty z Przeminęło z wiatrem.

- Wielki Boże - powiedział tata.

Ja natomiast postanowiłam porozmawiać z przyjaciółmi po przeciwnej stronie 

ulicy. Tymi w białej pół ciężarówce.

- Cześć! - Puknęłam w zasłonięte okno od strony kierowcy. - Muszę jechać z 

tatą do centrum. Zostańcie tutaj i pilnujcie domu, póki nie wrócę, dobra?

Odpowiedzi nie było, ale też nie spodziewałam się żadnej. Ludzie, którzy 

mają cię śledzić potajemnie, nie lubią, kiedy się ich tak po prostu zaczepia i zaczyna z 

nimi rozmawiać, nawet jeśli ich szef wie doskonale, że ty wiesz, że oni tam są. 

Rozumiecie, co mam na myśli.

W centrum znaleźliśmy się w jednej chwili, ale miałam wrażenie, że trwało to 

całe wieki. Nasz dom dzieli od centrum zaledwie parę przecznic... piętnastominutowy 

spacer albo cztery minuty jazdy. O trzeciej nad ranem ulice świeciły pustkami. Nie 

mogliśmy oderwać oczu od tej pomarańczowej łuny na niebie. Parę razy tata o mało 

nie wjechał na chodnik. Dobrze, że tam byłam. Położyłam ręce na kierownicy, 

mówiąc:

- Tato, nie martw się. To nie to. Pomarańczowe światło? To pewnie takie 

błyskawice bez grzmotu.

- Ciągle w tym samym miejscu? - zgłosił wątpliwości tata.

- Oczywiście - oświadczyłam. - Czytałam o tym. Na biologii. Boże, ale ja 

kłamię.

Potem skręciliśmy w Główną. I zobaczyliśmy.

To nie były błyskawice bez grzmotu. O nie.

Kiedyś, dawno temu, u sąsiadów z naprzeciwka z kominka wypadło płonące 

polano, od którego zajęły się firanki w salonie.

Takiego pożaru spodziewałam się w Mastrianim. No wiecie, języki ognia w 

oknach i może wstęga dymu wydobywająca się z otwartych drzwi. Strażnicy byliby 

na miejscu, oczywiście, ugasiliby płomienie i już. Tak właśnie to wyglądało u 

sąsiadów. Stracili firanki, musieli wymienić dywan oraz kompletnie przemoczoną 

kanapę.

Ale kiedy strażacy odjechali, sąsiedzi położyli się spać we własnych - choć 

trochę pewnie śmierdzących dymem - łóżkach. Nie musieli się wynieść do krewnych 

czy do hotelu, czy gdziekolwiek, ponieważ ich dom stał nadal.

Pożar w Mastrianim nie był tego rodzaju. Pożar w Mastrianim szalał, 

oddychał, żył. Miał, mówiąc oględnie, przerażającą siłę destrukcji. Płomienie 

strzelały z dachu na dziesięć, piętnaście metrów w górę. Cały budynek stał się kulą 

ognia. Nie mogliśmy podjechać bliżej, tyle parkowało tam wozów strażackich. 

Dziesiątki strażaków z plującymi wodą gumowymi wężami poruszało się w 

niesamowitym, sennym tańcu, usiłując ugasić ogień.

Ale los bitwy wydawał się przesądzony. Nie trzeba było strażaka, żeby to 

stwierdzić. Płomienie pochłonęły budynek bez areszty. Zielono - złoty baldachim nad 

drzwiami, który osłaniał klientów przed deszczem? Zniknął. Zielony szyld z napisem 

Mastriani złotymi literami? Zniknął. Okna działu administracyjnego na piętrze? 

Zniknęły. Nowe zamrażarki? Zniknęły. Stolik zakochanych, gdzie siedzieliśmy z 

Markiem Leskowskim? Zniknął. Wszystko zniknęło, Tak po prostu.

No, może nie tak po prostu. Kiedy wyszliśmy z tatą z samochodu i ruszyliśmy 

w stronę byłej restauracji, ostrożnie omijając krzyżujące się na ziemi i pulsujące jak 

żywe, gumowe węże strażackie, zobaczyliśmy, że cały tłum ludzi uwija się 

gorączkowo, usiłując ocalić co się da. Strażacy przekrzykiwali szum wody i huk 

ognia, kaszląc w gęstym, czarnym dymie, który natychmiast zamulał gardło i płuca.

Jeden z nich zauważył nas i kazał się zatrzymać. Tata wrzasnął: „Jestem 

właścicielem!”, i strażak skierował nas do grupy ludzi stojących nieco dalej, o 

twarzach pomarańczowych od ogniowej łuny.

- Joe! - krzyknął ktoś, kogo rozpoznałam jako burmistrza naszego miasteczka. 

- Jezu, Joe! Tak mi przykro.

- Czy ktoś został ranny? - zapytał tata. - Nikt nie jest ranny, co?

- Nie - odparł burmistrz. - Paru chłopaków Richiego robiło za bohaterów i 

weszło do środka, żeby sprawdzić, czy nikt nie został. Najedli się dymu w nagrodę. - 

Nic im nie będzie - zapewnił Richard Parks, naczelnik straży pożarnej. - W środku nie 

było nikogo, Joe. Nie martw się. Tata odetchnął z ulgą.

- Jakie ryzyko, że to się rozszerzy? - Restauracja była wolno stojącym 

budynkiem w stylu wiktoriańskim, z księgarnią po jednej i bankiem po drugiej stronie 

oraz wspólnym parkingiem na tyłach. - Co z bankiem? Księgarnią?

- Polewamy je wodą - powiedział naczelnik straży. - Na razie w porządku. 

Trochę iskier wylądowało na dachu księgarni, ale zaraz zgasły. Zjawiliśmy się na 

czas, Joe, nie martw się. W każdym razie na czas, żeby uratować sąsiednie budynki.

Mówił smutnym głosem. Nic dziwnego. Często jadał w Mastrianim. Podobnie 

jak każdy z jego ludzi.

- Co się stało? - zapytał tata. - Jak do tego doszło? Ktoś coś wie?

- Nie potrafię powiedzieć. Ludzie w więzieniu naprzeciwko usłyszeli wybuch, 

wyjrzeli na ulicę i zobaczyli ogień. Jakieś osiem, dziewięć minut temu. Budynek 

stanął w ogniu jak kupka torfu.

- Co by wskazywało - wtrącił kobiecy głos - na użycie jakichś materiałów 

wybuchowych.

Odwróciliśmy głowy i ujrzeliśmy agentów specjalnych Smith i Johnsona, 

którzy wydawali się przejęci i jakby odrobinę bardziej niedbale ubrani niż zwykle. 

Brak snu przez dwie noce z rzędu nawet im dawał się we znaki.

- Też tak uważam - powiedział szef straży.

- Chwileczkę. - Tata wytrzeszczył oczy na agentów FBI. - Co wy mówicie? 

Chcecie powiedzieć, że ktoś podpalił restaurację?

- Inaczej ogień nie rozprzestrzeniłby się tak szybko, Joe - stwierdził szef 

straży. - Nie tak gwałtownie. Sądząc po zapachu, to benzyna, ale dowiemy się 

dopiero, jak temperatura spadnie i będziemy mogli...

- Benzyna? - Tata o mało nie dostał ataku serca. Naprawdę. Wszystkie żyły, 

których normalnie w ogóle nie widać, wystąpiły mu na czole. - Dlaczego, na Boga, 

ktoś miałby zrobić coś takiego? - zapytał tata. - Dlaczego ktoś miałby podpalać 

restaurację?

Szeryf, którego dopiero teraz zauważyłam, powiedział:

- Niezadowolony pracownik, być może.

- Nikogo nie zwolniłem - obruszył się tata. - Od wielu miesięcy.

- To prawda. Nie lubił zwalniać ludzi, więc zatrudniał głównie takich, co, do 

których miał pewność, że się sprawdzą. Instynkt na ogół go nie zawodził.

- No cóż, będzie dochodzenie. - Szeryf patrzył niemal z podziwem na 

szalejący ogień. - Podpalenie? Twoja firma ubezpieczeniowa nie spocznie. Dowiemy 

się wszystkiego. W swoim czasie.

Na pewno. Ale mogliby po prostu zapytać mnie. Mogłabym od razu 

powiedzieć im, kto to zrobił. Nie miałam wątpliwości.

No, właściwie to wiedziałam tylko, dlaczego. Nie wiedziałam, kto. Ale powód 

był oczywisty.

Dostałam ostrzeżenie. Ostrzeżenie, że jeśli nie przestanę wypytywać o dom 

przy drodze do kamieniołomów...

To takie niesprawiedliwe. Mój tata. Biedny tata. W żaden sposób na to nie 

zasłużył.

Na widok taty, który próbował żartować z burmistrzem, szeryfem i 

naczelnikiem straży, ogarnęło mnie współczucie. Żartował, ale w środku, wiedziałam 

o tym dobrze, serce mu pękało. Tata kochał Mastrianiego. Otworzył tę restaurację 

zaraz potem, jak się pobrali z mamą. To była jego pierwsza restauracja, pierwsze 

dziecko... tak jak Douglas był pierwszym dzieckiem mamy.

- Nawet o tym nie myśl, Jess - powiedział agent specjalny, nawet dość 

ciepłym tonem.

Odwróciłam się do niego, mrugając oczami.

- O czym?

- Żeby znaleźć tego, kto to zrobił - odparł Allan. - Żeby szukać na własną 

rękę. Tu chodzi o niebezpiecznych, psychopatycznych bandytów. Ściganie ich zostaw 

nam, jasne?

Tym razem bardzo chciałam zastosować się do jego zalecenia. Och, jasne, 

byłam też wściekła i tak dalej. Nie zrozumcie mnie źle. Ale jakaś część mnie była 

ciężko przerażona. Bardziej przerażona niż wtedy, kiedy zobaczyłam Heather 

związaną w wannie. Bardziej przerażona niż wtedy, gdy przedzierałam się na 

motocyklu przez ciemny las.

Ponieważ to, co się teraz działo, było w jakiś sposób straszliwsze. Budziło 

grozę większą niż złamana ręka Heather albo to, że mogłabym zlecieć z ogromnego 

motocykla, ładując się pod koła.

Było niebezpieczne i nie do opanowania. Niosło śmierć.

Jak to, co spotkało Amber.

- Bez obaw - powiedziałam, przełykając ślinę. - Nic nie zrobię.

- Taak - agent specjalny Johnson łypnął podejrzliwie. - W porządku.

Potem usłyszałam głos mamy. Wołała tatę.

Szła w naszym kierunku, omijając węże strażackie, w prochowcu narzuconym 

na koszulę nocną. Douglas podtrzymywał ją za łokieć, żeby się nie potknęła w 

sandałach na wysokim obcasie. Tata ruszył jej na spotkanie. Przystanęli obok 

największego z wozów strażackich.

- Och, Joe - westchnęła mama, przyglądając się płomieniom, które wciąż 

strzelały wysoko, aż do nieba. - Och, Joe.

- W porządku, Toni - odparł tata, biorąc ją za rękę: - Nie martw się. 

Zapłaciliśmy ubezpieczenie. Zwrócą nam. Możemy się odbudowywać.

- Ale tyle naszej pracy, Joe. - Mama nie mogła oderwać spojrzenia od ognia. 

No i wiecie, mimo całej grozy, ten widok był w jakiś sposób piękny. Strażacy nie 

usiłowali już gasić pożaru, pilnowali tylko, żeby nie rozprzestrzenił się na sąsiednie 

budynki. Na razie szło im dobrze.

- Twoja ciężka praca. Dwadzieścia lat. - Mama przechyliła głowę, opierając ją 

na ramieniu taty. - Tak mi przykro, Joe.

- W porządku - powiedział tata. Puścił jej rękę i objął ją ramionami. - To tylko 

restauracja. Tylko tyle. Tylko restauracja.

Tylko restauracja. Wymarzona, ukochana restauracja mojego taty. Poświęcił 

jej najwięcej czasu i najwięcej pracy. Joe, tańsza restauracja taty, przynosiła zaledwie 

połowę tych wpływów co Mastriani, a Joe Junior, z pizzą na wynos, nawet jeszcze 

mniej. Wiedziałam, że przez jakiś czas, bez względu na ubezpieczenie, nie będzie 

nam lekko.

Tata trzymał się dzielnie. Przytulił mamę i powiedział z odrobinę wymuszoną 

wesołością:

- Hej, jeśli już coś musiało pójść z dymem, cieszę się, że to restauracja, a nie 

dom.

Potem już nic nie mówili. Stali tak spleceni ramionami, przytuleni głowami, 

obserwując, jak część ich życia obraca się w popiół.

Douglas podszedł do mnie. Nie powiedziałam mu, o czym myślę. A myślałam 

o tym, że ostatnio widziałam rodziców stojących w ten sposób w szpitalu, kiedy 

Douglas podciął sobie żyły.

- Wydaje mi się - odezwał się Douglas - że teraz nie jest najlepszy moment, 

żeby im powiedzieć, prawda?

Spojrzałam na niego.

- Powiedzieć o czym?

- O mojej nowej pracy.

- Nie mogłam się powstrzymać od uśmiechu.

- O nie - odparłam. - Teraz zdecydowanie nie jest dobry moment, żeby im 

powiedzieć o twojej nowej pracy.

I tak staliśmy we czwórkę, patrząc, jak dopala się restauracja Mastriani.

Następnego dnia dotarłam do szkoły koło południa i do tego czasu wszyscy - 

wszyscy w całym mieście - wiedzieli już, co się stało. Kiedy weszłam do stołówki - 

mama podrzuciła mnie w porze lunchu - całe mnóstwo ludzi rzuciło się w moją 

stronę, wyrażając współczucie. Naprawdę, jakby ktoś umarł.

Miałam wrażenie, że wszyscy odczuli tę stratę. Mastriani był szczególnym 

miejscem, wyjątkowym. Ludzie szli tam, kiedy mieli ochotę zaszaleć, w urodziny 

albo przed końcem roku.

Chyba wspominałam już, że nie cieszę się popularnością w swojej szkole. Nie 

czuję, powiedzmy, duchowej wspólnoty ze szkołą. To, czy nasza drużyna wygra 

mistrzostwa albo cokolwiek innego, obchodzi mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Nie 

pamiętam, żeby mnie kiedykolwiek zaproszono na jakąś imprezę. Wiecie, imprezę 

bez rodziców, ale za to z alkoholem, kiedy wszyscy piją, a potem zalegają pod 

ścianami.

Nie, nigdy mnie nie zapraszano.

Dlatego byłam mocno zaskoczona żywiołowymi objawami współczucia. A nie 

tylko Ruth i Skip oraz ci, co grali w orkiestrze podeszli, żeby wyrazić żal.

Nie, również Todd Mintz, gromadka Pomponek, Tisha Murray i Jeff Day, a 

także sam król najelegantszego towarzystwa, Mark Leskowski we własnej osobie.

To prawie dość, żeby odwrócić uwagę dziewczyny, że gdzieś tam jest ktoś, 

kto pragnie jej śmierci - i kto dopilnuje, żeby tak się stało, jeśli dziewczyna za bardzo 

zbliży się do prawdy.

- Nie mogę w to uwierzyć - powiedział Mark, sadzając swoją naprawdę 

fantastyczną tylną część ciała na ławce obok mnie i przyglądając mi się głębokimi, 

brązowymi oczami. - A jeszcze niedawno byliśmy tam razem, ty i ja.

- Owszem - powiedziałam, speszona zazdrosnymi spojrzeniami skierowanymi 

w moją stronę. Ostatecznie, wobec zniknięcia Amber, Mark byłby niezłą zdobyczą. 

Niejedna cheerleaderka dźgnęła koleżankę łokciem w bok, wskazując na nas.

- Oczywiście nie domyślały się, że moje serce należy - i zawsze tak będzie - 

do innego.

- Przynajmniej nikt nie został ranny - powiedział Mark. - Możesz sobie 

wyobrazić, co by było, gdyby pożar wybuchł w porze obiadu?

- W porze obiadu byłoby trudno rozlać benzynę po całej restauracji.

- Chcesz powiedzieć, że ktoś to zrobił celowo? Dlaczego? Kto?

- Przypuszczam, że ta sama osoba, która zabiła Amber i pobiła Heather. To 

było ostrzeżenie. Dla mnie. Żebym się w to nie mieszała.

Mark zdumiał się głęboko.

- Boże! Straszne.

To mniej więcej odpowiadało moim własnym odczuciom, toteż skinęłam 

głową.

- Zgadza się.

Zaraz potem zabrzmiał dzwonek. Mark powiedział jeszcze:

- Posłuchaj, może moglibyśmy się spotkać w ten weekend. Jeśli masz ochotę. 

Zadzwonię do ciebie.

Dobra, przyznaję. To było dość podniecające - najprzystojniejszy chłopak w 

szkole, wiceprzewodniczący klas maturalnych, gwiazda futbolu i w ogóle, mówi tak 

po prostu: „Zadzwonię do ciebie”. Cóż, nie był Robem Wilkinsem. I w ogóle 

wydawał mi się raczej nudny.

Ale jednak. Umówił się ze mną. Już drugi raz. Nagle zrozumiałam, jak czuła 

się moja mama w szkole. No wiecie, miss wszystkich imprez. Dlatego tak się 

ucieszyła z telefonu Skipa. Powodzenie - tak, to fajne.

A w każdym razie było, dopóki w drodze do szafki nie zaczepiła mnie Karen 

Sue Hankey, mówiąc wyniosłym, Karen - Sue - Hankeyowym tonem:

- Brakowało mi ciebie podczas przesłuchań dziś rano. Zamarłam z ręką na 

szyfrowym zamku. Przesłuchania w celu ustalenia miejsc w orkiestrze. Kompletnie 

zapomniałam.

Ostatecznie miałam inne sprawy na głowie ... grożono mi śmiercią, zniszczono 

znaczną część rodzinnego przedsiębiorstwa.

Zaraz, zaraz... dęte wyznaczono na czwartek.

To znaczy na dzisiaj.

- Przypuszczam, że skoro się nie stawiłaś - powiedziała Karen Sue - będziesz 

zajmowała ostatnie krzesło do końca semestru. Trudno. Pan Vine przydziela miejsca 

po szkole i założę się, że będę... - Hej!

Karen Sue krzyknęła, ponieważ ją popchnęłam. Niezbyt mocno i wcale nie 

brutalnie. Po prostu musiałam gdzieś pójść, i to szybko, a ona stała mi na drodze.

Wiedziałam, że pan Vine spędzał „okienko” na piątej lekcji w pokoju 

nauczycielskim, dochodząc do siebie po próbie orkiestry pierwszaków.

Pognałam korytarzem, potrącając ludzi i nie mówiąc nawet „przepraszam”. To 

nie było w porządku. Absolutnie nie. Osoba nieobecna z uzasadnionego powodu, jak 

ja, powinna zostać dopuszczona do przesłuchania, a niezsyłana na ostatnie krzesło 

tylko, dlatego, że jakiś psychol spalił restaurację należącą do jej rodziców.

W dodatku latem opanowałam sztukę czytania z nut. Miałam zamiar porazić 

pana Vine'a swoimi nowymi umiejętnościami. Nie chciałam zająć pierwszego krzesła, 

ale zdecydowanie należało mi się trzecie, może nawet drugie. Ostatnie krzesło nie 

odpowiadało mi ani trochę. Będę walczyć, postanowiłam.

Wpadłam w poślizg, wyhamowując pod drzwiami pokoju nauczycielskiego. 

Ryzykowałam, że spóźnię się na biologię, ale co tam. Zastukałam do drzwi.

Nagle ktoś dotknął mojego ramienia. Odwróciłam się i zobaczyłam Claire 

Lippman, która rzadko kiedy odzywała się do mnie na korytarzu. Nie, dlatego, że 

była snobką czy coś, tylko że zwykle siedziała z nosem w skrypcie.

- Jess - zaczęła. Nie wyglądała najlepiej. To było zdumiewające, bo Claire jest 

ideałem urody. Zawsze wygląda świetnie. Doskonale, nieskazitelnie, no wiecie.

Tym razem nie sprawiała wrażenia doskonałej. Zlizała całą szminkę z warg, a 

różowy sweter zarzucony na ramię - miała na sobie białą bluzkę bez rękawów - ledwo 

się trzymał.

- Jess, ja... - Claire rozejrzała się. Robiło się pustawo, bo wszyscy wchodzili 

do klas. - Muszę z tobą porozmawiać.

Coś było nie tak. Mocno nie tak.

- Co się dzieje, Claire? - zapytałam, kładąc jej rękę na ramieniu. - Czy 

dobrze...

Czy dobrze się czujesz. O to właśnie chciałam ją zapytać. Nie zdążyłam.

Bo po pierwsze, otworzyły się drzwi i pojawił się w nich nauczyciel chemii, 

pan Lewis.

Po drugie, z gabinetu pedagoga, znajdującego się naprzeciwko pokoju 

nauczycielskiego, wychynął Mark z naręczem podań o przyjęcie do college'u, które 

dla niego przygotowano.

- Czym mogę służyć, panno Mastriani? - zapytał pan Lewis. Nie miałam 

chemii, ale musiał znać moje nazwisko z gazet, z zeszłego roku.

- Cześć - zwrócił się do mnie i do Claire Mark Leskowski. - Jak się macie?

W tym momencie Claire zrobiła coś naprawdę bardzo dziwnego. Obróciła się 

na pięcie i pognała korytarzem, jakby ją kto gonił. Nawet nie zauważyła, że sweter 

zsunął jej się z ramion i upadł na ziemię.

Pan Lewis popatrzył za nią, potrząsając głową.

- Kółko teatralne - mruknął.

Mark i ja śledziliśmy wzrokiem Claire, aż zniknęła za rogiem, kierując się do 

skrzydła teatralnego, a potem spojrzeliśmy po sobie. Mark wzniósł oczy do nieba i 

wzruszył ramionami.

- Na razie - rzucił głośno i odszedł w przeciwnym kierunku, w stronę sali 

gimnastycznej.

Nie bardzo wiedząc, co robić, schyliłam się i podniosłam sweter. Był 

mięciutki, a kiedy spojrzałam na metkę, zrozumiałam, dlaczego. Sto procent 

kaszmiru. Na pewno Claire się zmartwi. Wzięłam sweter, żeby jej później oddać.

- A więc, panno Mastriani? - Pan Lewis wytrącił mnie z zamyślenia.

Poprosiłam, żeby zawołał pana Vine'a. Pan Vine wydawał się rozbawiony 

moimi obawami, że zostanę zesłana do ostatniego rzędu w sekcji fletów.

- Czy naprawdę sądzisz - zapytał, patrząc na mnie z wesołym błyskiem w oku 

- że zrobiłbym ci coś takiego, Jess? Wszyscy wiemy, dlaczego cię nie było. Nie 

martw się. Przyjdź do mnie zaraz po lekcjach na przesłuchanie. W porządku?

Odetchnęłam.

- W porządku. Bardzo dziękuję.

Poszłam na lekcję zadowolona. Cieszyłam się, że pan Vine dał mi szansę. 

Miejsce w orkiestrze naprawdę było dla mnie ważne.

Wkrótce jednak miałam zapomnieć o przesłuchaniu. Dzień mijał, a ja coraz 

wyraźniej czułam, że coś nie daje mi spokoju. Coś nowego.

Coś więcej niż tajemnicza śmierć Amber, telefony z pogróżkami i pożar 

restauracji.

Dopiero w połowie siódmej lekcji zrozumiałam, co to jest. Byłam przerażona.

Poważnie, prawie trzęsłam się ze strachu.

Bałam się oczywiście o dom, o moją rodzinę i o siebie, choć federalni nie 

spuszczali oka z naszego domu. Ze mnie na pewno też, choć muszę przyznać, robili to 

dyskretnie.

To nie wszystko. Wiedziałam, że dzieje się coś złego. Coś poza pożarem w 

Mastrianim, zabójstwem Amber i pobiciem Heather.

Rety, nie chcę powiedzieć, że miałam jakieś objawienie. Wcale nie. Nie 

wtedy.

Ale czułam wyraźnie, że dzieje się coś złego. To było nie tylko straszne, to 

było...

Odrażające.

Jak randka ze Skipem, tylko dużo, dużo gorsze.

W połowie siódmej lekcji nie wytrzymałam. Podniosłam rękę, zanim w ogóle 

zrozumiałam, co chcę zrobić.

Więc kiedy mademoiselle MacKenzie, niespecjalnie zachwycona, że 

przerywam jej w połowie dogłębnej analizy nieustającego ścierania się osobowości 

Alix i Michela {Alix mes du sel dans la boule de Michel), zapytała: Qu' estque vous 

vonlez, Jessica? a ja odparłam, po angielsku, „Potrzebuję przepustki na korytarz”, nie 

próbowała nawet ukryć rozdrażnienia.

- Nie możesz poczekać do dzwonka?

- Nie, nie mogłam poczekać. Nie rozumiałam, dlaczego, ale wiedziałam, że 

nie mogę czekać.

Zdegustowana mademoiselle MacKenzie wręczyła mi drewnianą przepustkę 

do łazienki. Wyskoczyłam z klasy, zanim zdążyła powiedzieć: Au rewir.

Zbiegłam po schodach - laboratoria językowe znajdują się na drugim piętrze - 

do części administracyjnej. Nie byłam pewna, po co właściwie tam idę, dopóki nie 

zobaczyłam drzwi do sekretariatu i do pokoju nauczycielskiego.

Wtedy zrozumiałam. Claire. Claire dotykająca mojego ramienia tuż przed 

piątą lekcją. Chciała mi coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Jej oczy - piękne błękitne 

oczy - patrzyły na mnie szeroko otwarte, pełne - teraz to wiem, chociaż w tamtej 

chwili za bardzo martwiłam się o siebie i swoją głupią pozycję w orkiestrze, żeby to 

zauważyć - strachu.

Strach. Strach.

Wpadłam do środka jak burza.

- Muszę się dowiedzieć, na jakiej lekcji jest teraz Claire Lippman - 

oznajmiłam, rzucając książki na biurko sekretarki. - Muszę to wiedzieć natychmiast.

Helen spojrzała na mnie przyjaźnie, choć z pewną rezerwą.

- Jess - powiedziała. - Wiesz, że nie mogę udzielać takich informacji...

- Muszę wiedzieć! - ryknęłam.

Drzwi gabinetu pana Goodharta otworzyły się. Ku mojemu zaskoczeniu do 

poczekalni wkroczył nie tylko pan Goodhart, ale również agent specjalny Johnson.

- Jessica? - zaniepokoił się Goodhart. - Co ty tu robisz? Stało się coś złego?

Helen nacisnęła klawisz komputera, powodując, że z ekranu zniknęła gra 

Saper, a pojawiły się rozkłady zajęć poszczególnych uczniów. Pan Goodhart 

zauważył to i zapytał:

- Helen, co robisz?

- Ona pyta, gdzie jest Claire Lippman. Właśnie szukam.

- Nie możesz tego powiedzieć, Helen. To poufne informacje.

- Dlaczego chcesz wiedzieć, gdzie jest ta dziewczyna, Jessico? - zapytał agent 

specjalny Johnson. - Coś się stało?

- Nie wiem. - W zasadzie mówiłam prawdę. Nie wiedziałam. Tyle że...

Coś tam jednak wiedziałam.

- Muszę ją znaleźć - oświadczyłam. - Natychmiast. Chciała mi coś 

powiedzieć, ale nie zdążyła, bo...

- Claire Lippman - odezwała się Helen - ma na siódmej lekcji WF.

- Helen! - krzyknął zaszokowany pan Goodhart. - Nie wolno!

- Dzięki - powiedziałam, zabierając książki i posyłając sekretarce pełen 

wdzięczności uśmiech. - Wielkie dzięki.

Byłam prawie za drzwiami, kiedy Helen zawołała:

- Ale tam jej nie ma, Jess... Zamarłam.

A potem odwróciłam się powoli. - Jak to nie ma? - zapytałam ostrożnie. 

Helen, ze zmarszczonym czołem, studiowała ekran komputera.

- Nie ma - powiedziała. - Z danych wynika, że Claire nie była na zajęciach, 

począwszy od... czwartej lekcji.

- To niemożliwe - zaprotestowałam. Poczułam się dziwnie. Zdrętwiały mi 

wargi i ręce. - Widziałam ją tuż przed piątą lekcją.

- Nie. - Helen sięgnęła po wydruki. - Claire Lippman urwała się z piątej, a 

potem szóstej i siódmej lekcji.

Claire Lippman nigdy w życiu nie zerwała się z lekcji - oświadczył pan 

Goodhart. Wiedział, co mówi, w końcu był jej pedagogiem.

- No cóż - powiedziała Helen - dzisiaj się zerwała. Chyba wyglądałam, 

jakbym miała za chwilę zemdleć, bo agent specjalny Johnson podszedł do mnie, 

chwytając za łokieć. - Jess? Jessica? Dobrze się czujesz?

- Nie, nie czuję się dobrze - odparłam. - Claire Lippman też nie.

To była oczywiście moja wina. To, co się przytrafiło Claire Lippman. 

Powinnam była jej wysłuchać. Powinnam była wziąć ją za ramię i zaciągnąć w jakieś 

spokojne miejsce. Miała mi coś ważnego do powiedzenia.

Coś tak ważnego, że ktoś postanowił ją uciszyć. Dlatego zniknęła z lekcji.

- Dzisiaj jest tak pięknie - powiedział pan Goodhart. - Może gdzieś sobie 

poszła. Lubi się opalać, a teraz mamy taką pogodę...

Siedziałam na pomarańczowej kanapie, z książkami na kolanach. Ręce 

zwisały mi bezwładnie. Czułam straszliwe zmęczenie.

- Claire nie uciekła ze szkoły. Oni ją mają.

Agent specjalny Johnson zawołał Jill i teraz oboje siedzieli naprzeciwko, 

wpatrując się we mnie, jakbym była nowym gatunkiem przestępcy, o jakim niedawno 

przeczytali w podręczniku na zajęciach szkoleniowych FBI.

- Kto ją ma, Jessico? - zapytała łagodnie agentka specjalna Smith.

- Oni. - Nie mogłam uwierzyć, że nie wie. Jak mogła nie wiedzieć? - Ci sami, 

którzy dopadli Amber. I Heather. I spalili restaurację.

- A kim są ci „oni”, Jessico? - Agentka specjalna Smith pochyliła się naprzód. 

Odzyskała już swój właściwy wygląd, jej włosy układały się w zgrabne loki, kostium 

sprawiał wrażenie starannie wyprasowanego. W jej uszach tkwiły maleńkie 

brylantowe kolczyki. - Wiesz, Jessico? - Wiesz, kim oni są?

Spojrzałam na nich. Byłam taka zmęczona. Naprawdę. Nie tylko, dlatego, że 

w ciągu ostatnich paru dni nie zdołałam się wyspać. Byłam zmęczona wewnątrz, do 

szpiku kości. Zmęczona strachem. Zmęczona tym, że nie wiem. Po prostu zmęczona.

- Nie, nie wiem, kim oni są - powiedziałam. - A wy? Macie jakieś pojęcie, kto 

to jest?

Agenci specjalni Smith i Johnson popatrzyli na siebie. Zobaczyłam, jak Allan 

potrząsa nieznacznie głową. Wtedy Jill powiedziała:

- Allan. Musimy jej powiedzieć.

Byłam zbyt zmęczona, żeby zapytać. Nie obchodziło mnie o. Naprawdę nie. 

Byłam przekonana, że Claire Lippman leży gdzieś martwa, i to z mojej winy. Co 

powie na to mój brat, Mike, kiedy się dowie? Kochał się w Claire, odkąd pamiętam. 

Pewnie, w życiu nie zamienił z nią ani słowa, ale kochał ją, tak czy inaczej. Kiedy 

występowała w Hello, Dolly, nie przepuścił ani jednego przedstawienia, nawet 

poranka dla dzieci.

A ja nie potrafiłam jej ochronić. Miłości życia mojego brata.

- Jessico - powiedziała agentka specjalna Smith. - Posłuchaj mnie przez 

chwilę. Amber. Amber Mackey, wiesz, dziewczyna, która nie żyje.

Podniosłam głowę. Miałam dość energii - nie dużo, ale dość - żeby zauważyć 

sarkastycznym tonem:

- Wiem, Jill, kim była Amber Mackey. Przez sześć lat siedziała przede mną w 

ławce.

- Agentko Smith - odezwał się szorstko agent specjalny Johnson. - Ta 

informacja jest ściśle poufna...

- Była w ciąży - ciągnęła agentka specjalna Smith. - Amber Mackey była w 

siódmym tygodniu ciąży, kiedy ją zabito, Jess. Koroner przedstawił właśnie protokół 

z autopsji i sądzę...

Zamrugałam oczami. Potem zamrugałam jeszcze raz i powiedziałam:

- W ciąży?

Pan Goodhart, który opierał się o biurko Helen, powtórzył jak echo:

- W ciąży?

Nawet Helen zawołała:

- W ciąży?! Amber Mackey?

- Proszę - powiedział agent specjalny Johnson. Był wyraźnie zdenerwowany. - 

Nie chcemy tego rozpowszechniać. Nie powiadomiliśmy nawet rodziny ofiary. 

Proszę, żebyście na razie zachowali tę informację wyłącznie dla siebie. Później na 

pewno przedostanie się do wiadomości publicznej, zawsze tak jest. Ale na razie...

Nie słuchałam go. W głowie mi huczało: „Amber. W ciąży. Amber. W ciąży”.

A więc Mark Leskowski był ojcem dziecka Amber. Amber nie poszłaby do 

łóżka z nikim innym. Choć zaskoczyło mnie, że w ogóle z nim spała. No wiecie, nie 

była tego typu dziewczyną.

Cóż, chyba jednak była tego typu dziewczyną.

Ale wiedziałam, czego Amber na pewno by nie zrobiła. Nie zdecydowałaby 

się na przerwanie ciąży. Nie Amber. Ile zorganizowała sprzedaży ciastek, zbierając 

fundusze na rzecz samotnych matek? Ile razy organizowała akcje mycia 

samochodów, żeby zdobyć pieniądze na podobne cele? Ile razy podsunęła mi pudełko 

UNICEF - u, prosząc o drobne?

Nagle opuściło mnie uczucie zmęczenia. Jakby przepłynął przeze mnie 

strumień energii... Prawie jak wtedy, gdy uderzył mnie piorun.

Dobra, może niezupełnie tak. Ale zmęczenie się ulotniło. I jeszcze coś: już się 

nie bałam. Już nie.

Ponieważ przypomniałam sobie coś jeszcze. Strach w oczach Claire Lippman. 

Nie bała się, kiedy mnie zaczepiła. Przestraszyła się dopiero, gdy z gabinetu 

pedagoga wyszedł Mark Leskowski.

Mark Leskowski. Ojciec dziecka Amber.

Mark Leskowski, który siedząc przy stoliku numer siedem w Mastrianim, 

zapytany, co zrobi, jeśli nie powiodą się jego plany dostania się do Narodowej Ligi 

Futbolu, odpowiedział: „Porażka nie wchodzi w rachubę”.

A dziecko z szesnastoletnią dziewczyną? I to w tym samym roku, kiedy miał 

pójść do college'u? W oczach Marka taka sytuacja należała z pewnością do kategorii 

„nie do przyjęcia”.

Wstałam, zrzucając książki na podłogę.

Ale nie wypuszczałam z rąk swetra Claire. Przez całe popołudnie trzymałam 

go w rękach.

- Jessico? - Jill także zerwała się na nogi. - O co chodzi? Co się dzieje?

Nie odpowiedziałam i wtedy agent specjalny Johnson odezwał się 

rozkazująco:

- Jessica. Jessica, słyszysz mnie? Odpowiedz agentce specjalnej Smith. Zadała 

ci pytanie. Czy chcesz, abym zadzwonił po twoich rodziców, młoda damo?

Nie obchodziło mnie, co mówią. Nie obchodziło mnie, że Helen, sekretarka, 

sprawdza mój numer domowy, a pan Goodhart macha mi dłonią przed twarzą, 

wykrzykując moje imię.

Och, nie zrozumcie mnie źle. To było denerwujące. Usiłowałam się 

skoncentrować, a ci ludzie skakali wokół mnie jak skwarki na patelni.

Ale to wszystko nie miało znaczenia. Trzymałam sweter Claire Lippman. 

Różowy kaszmirowy sweter, który jej matka - teraz to wiedziałam, chociaż właściwie 

nie miałam prawa wiedzieć - dała jej na szesnaste urodziny. Sweter pachniał 

perfumami Happy, Claire zawsze ich używa. Babcia w każde święta Bożego 

Narodzenia dawała jej nową buteleczkę. Wszyscy w szkole zachwycali się tymi 

perfumami. Nie wiedzieli, że to tylko Happy, z Clinique. Myśleli, że to coś 

egzotycznego, superdrogiego. Nawet Mark Leskowski, który siedział w rzędzie przed 

Claire, raz zrobił jakąś uwagę na ten temat. Zapytał o nazwę. Chciał kupić takie 

perfumy dla swojej dziewczyny.

Swojej dziewczyny Amber. Którą zamordował.

Tak jak teraz zamierzał zamordować Claire.

Nagle straciłam oddech. Nie mogłam oddychać, bo było strasznie gorąco. 

Było gorąco, a w dodatku coś zakrywało mi usta i nos. Dusiłam się. Nie mogłam się 

wydostać. Wypuśćcie mnie. Wypuśćcie mnie. Wypuśćcie mnie.

Poczułam uderzenie w twarz. Wzdrygnęłam się i nagle ujrzałam przed sobą 

twarz pana Goodharta. Agenci specjalni Johnson i Smith trzymali go za ręce.

- Mówiłem panu - wrzeszczał Allan - żeby jej nie bić!

- A co miałem zrobić? - zapytał pan Goodhart. - Miała atak!

- To nie był atak. - Jill wyglądała na wściekłą. - Miałaś wizję, Jessico? Jessico, 

dobrze się czujesz?

Wytrzeszczyłam oczy na całą trójkę. Policzek piekł mnie trochę. Tylko trochę, 

pan Goodhart nie uderzył zbyt mocno.

- Muszę iść - powiedziałam i przyciskając do siebie sweter Claire, wyszłam.

Naturalnie poszli za mną. Co nie było łatwe, ponieważ ledwie wydostałam się 

na korytarz, odezwał się dzwonek. Ostatni dzwonek tego dnia. Ludzie wysypali się z 

klas. Trzaskali drzwiczkami szafek, przybijali piątki, umawiali się na spotkanie w 

kamieniołomach. Wszędzie kłębiły się tłumy uczniów zmierzających do wyjścia.

Pozwoliłam, żeby ludzka fala wypchnęła mnie na zewnątrz i poniosła w stronę 

placu, gdzie czekały szkolne autobusy. Zabierały do domu wszystkich, z wyjątkiem 

tych, którzy przyjechali własnymi samochodami albo zostawali na trening, na 

dodatkowe zajęcia, czy też za karę.

- Jessico! - usłyszałam za plecami. Agent specjalny Johnson.

Ktoś czekał koło masztu. Ktoś znajomy. Łatwo go było zauważyć w tłumie 

płynącym w stronę autobusów, ponieważ większość ludzi przewyższał o głowę i poza 

tym stał nieruchomo.

Rob. To był Rob.

Jakaś część mnie ucieszyła się na jego widok. Inna część w ogóle nie zwróciła 

na niego uwagi.

- Jess! - krzyknął. - Och, mój Boże. Słyszałem, co się stało zeszłej nocy. Jak 

się czujesz?

- W porządku - odparłam. Przeszłam koło niego.

Rob, dostosowując swój krok do mojego, zapytał:

- Co się z tobą dzieje? Dokąd idziesz?

- Muszę coś zrobić. - Szłam szybko, na tyle szybko, że zgubiłam gdzieś z tyłu, 

w masie uczniów, agentów specjalnych Johnsona i Smith.

- Co musisz zrobić? - dopytywał się Rob. - Mastriani, dlatego tu przyszłaś?

„Tu” odnosiło się do boiska obok parkingu dla uczniów. To właśnie pod 

metalowymi trybunami schroniłyśmy się z Ruth wtedy, wiosną, gdy zaskoczyła nas 

burza. Ta burza odmieniła wszystko.

Boisko wyglądało mniej więcej tak samo jak tamtego dnia, tyle, że teraz byli 

na nim ludzie. Trener Albright stał pośrodku z gwizdkiem, zawodnicy dopiero się 

rozbierali. Większość cheerleaderek była już na miejscu. Właśnie odbywały się 

eliminacje, trzeba było znaleźć kogoś na miejsce Amber. Smutne, ale co miały robić? 

Do wykonania piramidy potrzeba dziesięciu dziewczyn. Na trybunach mrowiły się 

tłumy chętnych. Zobaczywszy mnie i Roba, przestały rozmawiać i zaczęły się nam 

przyglądać. Może myślały, że ja też chcę spróbować?

- Jess - odezwał się Rob - co się z tobą dzieje? Zachowujesz się jeszcze 

dziwniej niż zwykle.

Trener Albright zauważył nas i gwizdnął.

- Mastriani! - ryknął. Znał mnie aż za dobrze, w związku z moją skłonnością 

do siłowych rozwiązań. Parę razy zdarzyło mi się lekko uszkodzić jego zawodników. 

- Czego tu szukasz? Przyszłaś na próbę?

Nie odpowiedziałam. Rozglądałam się po boisku, szukając jednej osoby.

- Jeśli nie przyszłaś na próbę, złaź z boiska! - wrzasnął trener Albright. - Nie 

będziesz mi się tutaj włóczyć i denerwować moich chłopców.

Wreszcie go zobaczyłam. Właśnie wychodził z sali gimnastycznej. Poduszki 

na ramionach sprawiały, że wydawał się jeszcze większy... chociaż i bez nich, rzecz 

jasna, był imponującej postury.

Spotkaliśmy się w pół drogi.

- Jess? - zaskoczony spojrzał na mnie, potem na Roba i znowu na mnie. - Co 

się dzieje?

Wyciągnęłam rękę. Tę rękę, w której nie trzymałam swetra Claire. 

Wyciągnęłam rękę, mówiąc:

- Kluczyki!

Mark spojrzał na mnie z góry, z lekkim uśmieszkiem. Zachował zimną krew. - 

Co?

- Wiesz - odparłam. - Wiesz doskonale.

- Jakiś problem? - zapytał trener Albright, podchodząc do nas. Za nim szła 

większość drużyny - Todd Mintz, Jeff Day - i gromadka cheerleaderek. Nie, co dzień 

się zdarzało, żeby ktoś niepowołany wkraczał na boisko i zakłócał trening.

Zwłaszcza ktoś, kto nie należał do ich kręgu.

- Mark, ta dziewczyna zawraca ci głowę? - zapytał trener Albright.

- Nie, trenerze - odparł Mark. Nadal się uśmiechał. - Jest w porządku. Jess, o 

co chodzi?

- Wiesz, o co chodzi - powiedziałam obcym głosem. Brzmiał w nim ton 

twardszy niż kiedykolwiek. Twardszy i jednocześnie, w jakiś sposób, smutniejszy. - 

Wy wszyscy wiecie. - Spojrzałam na pozostałych piłkarzy. - Każdy z was wie.

Todd, mrugając oczami w ostrym słońcu, stwierdził: - Ja nie wiem.

- Zamknij się, Mintz - rzucił Jeff Day.

Trener Albright przeniósł wzrok na Marka i z powrotem na mnie. Potem 

oznajmił:

- Posłuchaj, nie wiem, o co chodzi, ale jeśli masz jakąś sprawę do któregoś z 

moich zawodników, zgłoś się w godzinach, kiedy biuro jest otwarte. Nie wolno ci 

przerywać treningu...

Wystąpiłam krok do przodu i walnęłam Marka Leskowskiego pięścią w 

żołądek.

- Dawaj - powiedziałam, kiedy z jękiem osuwał się na kolana. - Dawaj 

kluczyki.

Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Mark zadziwiająco szybko 

doszedł do siebie i rzucił się na mnie. Chwyt Roba osadził go w miejscu. Jeff Day 

poderwał mnie z ziemi, planując, jak sądzę, przerzucić mnie przez płot. Powstrzymał 

go Todd Mintz, który ścisnął go za krtań. A trener Albright gwizdał jak wściekły.

Rozległ się brzęk i coś błyszczącego wypadło z kieszeni Marka. Kluczyki. 

Rob podniósł je i rzucił do mnie, wołając:

- Mastriani!

W tym momencie Jeff, przyduszony przez Todda, puścił mnie. Złapałam 

kluczyki w locie, jedną ręką.

A potem odwróciłam się i pobiegłam prosto na parking dla uczniów.

- Nie możesz tego zrobić! - wrzeszczał Mark. - To bezprawne! Bezprawna 

rewizja i zawłaszczenie!

- Przyjmij - powiedział Rob - że zastosowano wobec ciebie areszt 

obywatelski.

Szli za mną. Wszyscy pospieszyli za mną - Rob i Mark, Todd i Jeff, trener 

Albright i cheerleaderki. Jak ten grajek z bajki, który grając na zaczarowanym flecie, 

wyprowadził dzieci z miasteczka, prowadziłam drużynę futbolową i zespół 

cheerleaderek w stronę bmw Marka Leskowskiego.

- Och, mój Boże! - Ruth stała przy swoim kabriolecie. - Tutaj jesteś. Wszędzie 

cię szukałam. Co...

Zauważyła tłumek idący za mną.

- To jakaś bzdura! - wrzasnął Mark.

- Mastriani! - ryknął trener Albright. - Oddaj kluczyki... Nie posłuchałam, 

oczywiście. Podeszłam wprost do samochodu Marka i włożyłam kluczyk w zamek 

bagażnika.

Wtedy Mark rzucił się do ucieczki. Tyle, że Rob mu nie dał drapnąć. 

Wyciągnął rękę, niemal od niechcenia, i chwycił Marka za tył koszuli.

- Puszczaj! - krzyknął Mark. - Puść mnie!

Przekręciłam kluczyk i wieko bagażnika podskoczyło do góry.

Tak zastali nas agenci specjalni Johnson i Smith, którzy właśnie dotarli na 

miejsce. Tłum uczniów otoczył bmw, podczas gdy Rob przytrzymywał Marka 

Leskowskiego, a Todd Mintz Jeffa Daya (który też usiłował się upłynnić w ostatniej 

chwili).

Ja natomiast tkwiłam połową ciała w bagażniku, sprawdzając, czy Claire 

Lippman daje oznaki życia.

- Och, to było okropne - powiedziała Claire jeszcze tego samego dnia.

- Opowiedz - poprosiłam.

- No wiesz, naprawdę. Byłam pewna, że umrę. - Wyglądałaś, jakbyś już nie 

żyła - stwierdziła Ruth.

- Naprawdę? - zainteresowała się Claire. - To znaczy jak wyglądałam?

Ruth, która siedziała na parapecie naprzeciwko szpitalnego łóżka Claire, 

spojrzała na mnie niepewnie.

- Chcę wiedzieć - upierała się Claire. - Rozumiesz, gdybym miała kiedyś 

odegrać scenę śmierci... Powinnam wiedzieć, jak trzeba wyglądać.

- No - odparła Ruth z wahaniem. - Byłaś strasznie blada, miałaś zamknięte 

oczy i prawie nie oddychałaś. Ale to dlatego, że miałaś usta zaklejone taśmą.

- I jeszcze gorąco - wtrącił Skip. - Nie zapominaj o temperaturze.

- W bagażniku było ponad trzydzieści stopni - rzuciła wesoło Claire. - Tak 

powiedzieli sanitariusze. Umarłabym z przegrzania albo odwodnienia, zanim Mark 

przyszedłby mnie zabić.

- Eeee... Taak. Coś w tym rodzaju - odezwała się Ruth. - To właśnie nie jest 

dla mnie jasne. - Dlaczego Mark chciał cię zabić?

Claire przewróciła pięknymi błękitnymi oczami.

- Ojej, ponieważ widział, jak rozmawiam z Jess.

Ruth spojrzała w kierunku ogromnych koszy z kwiatami, które przysyłano 

Claire do szpitala. Mieli ją zwolnić już jutro rano, ale kwiaty napływały na okrągło.

Claire Lippman cieszyła się o wiele większą popularnością, niż 

przypuszczałam.

- No powiedzcie - nalegała Ruth.

- To naprawdę proste - powiedziałam. - Amber Mackey zaszła w ciążę...

- W ciążę! - zawołała Ruth.

- W ciążę! - zawtórował jej brat bliźniak.

- W ciążę - powtórzyłam. - I oznajmiła Markowi, że urodzi to dziecko. 

Chciała, żeby się z nią ożenił, żeby mogli wychować dziecko razem, stworzyć małą 

szczęśliwą rodzinę. O tym właśnie rozmawiali tego dnia w kamieniołomach, kiedy 

Claire zauważyła, jak ciągle odchodzą gdzieś na bok. Rozmawiali o tym, że Amber 

jest w ciąży.

- Zgadza się - przytaknęła Claire. - Ale Mark w swoich planach na przyszłość 

nie brał pod uwagę, że jego dziewczyna może zajść w ciążę.

- Jasne - powiedziałam. - Małżeństwo czy nawet konieczność płacenia 

alimentów mogłyby zniweczyć jego karierę sportową. Dla niego taka sytuacja była 

„nie do przyjęcia”. Mark jeszcze się nie przyznał, ale pewnie pobił Amber, żeby 

wyperswadować jej to dziecko, a potem gdzieś zostawił - prawdopodobnie w 

bagażniku. Kiedy to nie pomogło i Amber nie zmieniła zdania, zabił ją i wrzucił do 

sadzawki.

- No dobra - odezwała się Ruth. - Teraz chyba rozumiem. A Heather? Przecież 

Mark był z tobą, kiedy Heather zniknęła?

- Owszem, był. O to chodziło. Mark czuł, że grunt mu się pali pod nogami. 

Federalni dobierali mu się do skóry. Wykombinował, że jeśli inna dziewczyna 

zostanie porwana w czasie, kiedy on będzie miał żelazne alibi, to policja się odczepi.

- A trudno o lepsze alibi - dodał Skip - niż kolacja w towarzystwie pupilki 

FBI, „dziewczyny od pioruna”.

- Zgadza się - potwierdziłam. - Mniej więcej. No i podziałało. Kiedy Heather 

zniknęła, nikt już nie podejrzewał Marka.

- Poza tobą - stwierdziła Claire.

- No cóż, to niezupełnie tak, że podejrzewałam Marka. - Zdawało mi się, że 

ktoś tak przystojny nie może być przestępcą. Byłam głupia. - Ale ten dom przy 

kamieniołomach... Kiedy zaczęłam się dopytywać o ten dom, Mark znowu się 

przestraszył i kazał Jeffowi Dayowi, który porwał i pobił Heather - zadzwonić do 

mnie z pogróżkami. A potem Mark i Jeff włamali się do Mastrianiego, rozlali 

benzynę i puścili restaurację z dymem.

W każdym razie tak to przedstawił Jeff Day. Na widok policji rozryczał się jak 

dziecko, a potem sypał jak pęknięte sito.

- Największy błąd Marka - ciągnęłam - polegał na tym, że wziął do pomocy 

kogoś takiego jak Jeff Day. Jeff nie jest specjalnie bystry i potrzebuje dokładnych, 

bardzo dokładnych instrukcji. Zawsze przychodzi do Marka i pyta, co ma robić... 

zawsze przed pierwszą lekcją.

- Mark siedzi przede mną - powiedziała Claire. Rolę ofiary odgrywała bardzo 

poważnie, co chwila poruszając ręką z kroplówką, żeby zwrócić uwagę na swój ciężki 

stan. - No więc rano, kiedy szeptali z Jeffem przed dzwonkiem, coś w wyrazie ich 

twarzy... coś takiego nieprzyjemnego... naprowadziło mnie na myśl. Po prostu 

zrozumiałam. Nie wiem, jakim cudem, ale zrozumiałam. Nie mogłam iść na policję, 

bo nie miałam nic konkretnego. Pomyślałam, że mogę porozmawiać z Jess...

- Ale Mark nas zobaczył - wtrąciłam - Tak się przestraszyła, że...

- Uciekłam - dokończyła Claire - jak młody jelonek.

Z tym jelonkiem to nie jestem taka pewna. Claire jest trochę za wysoka. Może 

jak gazela, jeśli już.

- Mark poszedł niby to w drugą stronę - powiedziałam - ale obszedł budynek i 

złapał ją...

- Uderzył mnie tutaj... - Claire pokazała na tył głowy. - Czymś ciężkim. Kiedy 

się ocknęłam, leżałam w jego bagażniku.

- Pewnie chciał ją zabrać do domu przy drodze do kamieniołomów - 

powiedziałam - i zrobić z nią to, co zrobił z Amber...

- I co teraz? - zapytała Ruth - Co z Markiem?

- Hmm... Pójdzie do więzienia. Na długo.

To rzeczywiście pokrzyżuje jego plany wstąpienia do Ligi Narodowej zaraz 

po college'u.

Do pokoju weszli rodzice Claire, państwo Lippmanowie.

- Och, dziękuję wam, dzieci - odezwała się pani Lippman - za dotrzymanie 

towarzystwa naszej małej dziewczynce, kiedy nas nie było. Proszę, Claire, oto shake 

miętowo - czekoladowy.

Claire natychmiast opuściło ożywienie, jakie wykazywała przy rozmowie ze 

mną, Ruth i Skipem. Opadła bezsilnie na poduszki. Naprawdę, wyciągała z tej 

sytuacji tyle korzyści, ile się dało. Cóż, ostatecznie była gwiazdą szkolnego teatru.

- Dziękuję, mamusiu - odezwała się mdlejącym głosem.

- Ece.. - mruknęłam. - Chyba już sobie pójdziemy.

- Tak. - Ruth ześliznęła się z parapetu. - Pora odwiedzin minęła. Cześć, Claire. 

Do widzenia państwu.

- Do widzenia, dzieciaki - odparł doktor Lippman.

Pani Lippman nie poprzestała jednak na zwykłym „do widzenia”. Podeszła do 

mnie, ścisnęła mnie jak niedźwiedź, nazwała wybawczynią jej małej córeczki i 

zapewniła, że jeśli jest coś - cokolwiek - co ona i jej mąż mogliby dla mnie zrobić, to 

wystarczy powiedzieć. Lippmanowie wraz z rodzicami Heather (kto by się 

spodziewał) zakładali Fundusz na rzecz Odbudowy Mastrianiego. Szkoda. Mogliby 

założyli Fundusz na rzecz Spłaty Kosztów Leczenia Karen Sue Hankey, żeby pani 

Hankey wycofała swój pozew.

Żebracy jednak nie kapryszą, więc kiedy pani Lippman próbowała mnie 

udusić w serdecznym uścisku, powiedziałam tylko:

- Eee... dziękuję bardzo.

Cudem uchodząc z nie połamanymi żebrami, pospieszyłam za Ruth i Skipem 

na korytarz.

- Jej - odezwała się Ruth. - Teraz wiem, skąd wziął się u Claire talent 

dramatyczny.

- Mnie to mówisz? - powiedziałam, ścierając z policzka szminkę pani 

Lippman.

- Wstąpimy do Heather? - zapytał Skip, kiedy szliśmy w stronę wind.

- Już ją wypuścili - powiedziałam. - Złamana ręka, poobijane żebra, wstrząs 

mózgu, ale poza tym nic takiego; dojdzie do siebie.

- Fizycznie - powiedziała Ruth. - Ale psychicznie? Po tym co przeszła?

- Heather to twarda sztuka - stwierdziłam. Wpakowaliśmy się we trójkę do 

windy. - Wróci do szkoły i znowu będzie potrząsać pomponami.

- Tak, tylko po co miałaby nimi potrząsać? - zastanowiła się Ruth. - Bez 

Marka i Jeffa Jaguary mają małe szanse na zawody stanowe.

- Aha. Jest jeszcze drużyna koszykówki - przypomniałam. - Żaden z 

koszykarzy, o ile mi wiadomo, nikogo nie zamordował.

- A więc, Jess - powiedział Skip, kiedy otworzyły się drzwi windy na dole. - 

Jak się czujesz jako bohaterka? Po raz kolejny?

- Nie wiem - odparłam. - Nie tak cudownie, naprawdę. No wiesz, gdybym 

wcześniej się za to wzięła, uratowałabym może Amber. Nie wspominając już o 

Mastrianim.

- Jak na to wpadłaś? - dziwiła się Ruth. - Skąd wiedziałaś, że Claire jest w 

bagażniku?

Wiedziałam, że to pytanie padnie wcześniej czy później, chociaż łudziłam się, 

że go uniknę. Jak miałam wyjaśnić, że przez chwilę byłam Claire tkwiącą w 

bagażniku? A wszystko, dlatego, że upuściła sweter...

- Nie wiem - skłamałam. - Po prostu... wiedziałam. Ruth spojrzała na mnie z 

niedowierzaniem.

- Taak. Zgadza się. Tak jak latem, z Shane'em i poduszką. Załapałam.

Załapała, w porządku. Miałam nadzieję, że tylko ona. - Jaka poduszka? - 

zainteresował się Skip.

- Nieważne - powiedziałam. - Słuchajcie, powinnam wracać do domu. Mama 

ma już dość. Najpierw restauracja, potem Douglas i ta jego praca. Nie wspominając o 

pozwie Karen Sue...

Nie mogę uwierzyć, że wciąż chce cię pozwać - oburzył się Skip. - Po tym jak 

samodzielnie złapałaś mordercę i w ogóle.

- No cóż, o mało jej nie złamałam nosa. Ruth taktownie zmieniła temat.

- No więc jak z tą pracą Douglasa? - zapytała. - Comix Underground to 

obleśne miejsce. Pełno tam jakichś podejrzanych typków.

- Hej! - zawołał Skip urażony. Skip, jak mi wiadomo, często dokonuje 

zakupów w Comix Underground.

- Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami. - Douglas to Douglas. Zawsze chadzał 

własnymi drogami.

- Wiem coś o tym. - Ruth potrząsnęła głową. - Rany, cieszę się, że nie 

mieszkam w twoim domu. - To będzie jak trzecia wojna... - Przerwała i spoglądając w 

kierunku zasuwanych drzwi, dokończyła: - Cóż, chciałam powiedzieć „trzecia wojna 

światowa”, ale chyba zmieniłam zdanie. - Czwarta wojna światowa.

- Słucham? O czym ty mówisz?

- Rety! - krzyknął Skip. - Zawiadomić Pentagon. Rodzina Mastrianich ruszyła 

do natarcia.

Wtedy go zauważyłam. Zamurowało mnie.

- Mike! - Nie wierzyłam własnym oczom. - Co ty tu robisz?

Mike najwyraźniej przybywał prosto z lotniska. Miał ze sobą torbę i wyglądał, 

delikatnie mówiąc, jak wypluty. Podbiegł do nas, pytając gorączkowo:

- Jak ona się czuje? Wszystko w porządku?

- Skąd się tu wziąłeś? - zapytałam. - Czy mama i tata nie odwieźli cię 

przypadkiem do Harvardu w zeszłym tygodniu? Dlaczego wróciłeś?

Michael spojrzał na mnie gniewnie.

- Myślisz, że mógłbym tam zostać, po tym co się stało?

- Mike - powiedziałam. - Na Boga. Wypłacą nam odszkodowanie. To nie takie 

znowu nieszczęście. Tata już snuje plany odbudowy w jakimś nowym kształcie. 

Zabije cię, jak się dowie, że...

- Nie obchodzi mnie ta głupia restauracja - powiedział Mike z urazą w głosie. 

- Nie dlatego wróciłem. Obchodzi mnie Claire.

Zamrugałam oczami. - Claire?

- Tak, Claire. Claire Lippman. Jak ona się czuje? Wyjdzie z tego?

Gapiłam się na niego, przyznaję z przykrością, z otwartą gębą. Claire? Przebył 

całą drogę z college'u - poświęcając całe stypendium semestralne na bilet lotniczy - z 

powodu Claire, dziewczyny, z którą nigdy wżyciu nie zamienił ani jednego słowa? 

Czy obu moim braciom brakowało piątej klepki?

Pierwsza odezwała się Ruth:

- Z Claire będzie wszystko w porządku, Michael. - Popatrzyłam na Ruth z 

uznaniem. Była taka opanowana, choć jakiś czas temu kochała się w Michaelu. Letnia 

przygoda ze Scottem chyba pomogła jej się z tego otrząsnąć. - Zatrzymali ją na noc, 

no wiesz, na obserwację.

- Chcę ją zobaczyć - oświadczył Mike. - W którym jest pokoju?

- Czterysta siedemnaście - powiedział Skip, a ja zawołałam:

- Czyś ty zwariował? Przeleciałeś półtora tysiąca kilometrów, tylko po to, 

żeby się przekonać, że jej się nic nie stało? Przecież nawet nie wie o twoim istnieniu.

Mike potrząsnął głową.

- Powiedz mamie i tacie, że niedługo wrócę. Następnie ruszył w stronę wind 

hotelowych. Szedł lekko chwiejnym krokiem, jak Clint Eastwood albo nie wiem, kto.

- Pora odwiedzin już minęła! - wrzasnęłam.

Ale to nie zrobiło na nim wrażenia. Zachowywał się jak opętany. Zniknął w 

windzie, w postawie dumnie wyprostowanej.

- To jest coś najbardziej romantycznego, co można sobie wyobrazić - 

skomentowała Ruth.

- Żartujesz? - Byłam przerażona. - To jest kompletnie... no, to jest... to jest...

- Romantyczne - dokończyła Ruth.

- Chore - poprawiłam ją.

- Nie wiem - odezwał się Skip. - Claire jest pociągająca. Spojrzałyśmy na 

niego. Potem odwróciłyśmy wzrok z obrzydzeniem.

- Dobra - powiedział Skip. - Tak po prostu jest. Ruth wzięła mnie pod rękę, 

kierując do wyjścia.

- Chodźmy. Wstąpimy po drodze do Trzydziestu Jeden Smaków i weźmiemy 

coś mocniejszego dla twojej mamy. Przyda się, kiedy przekażesz jej wiadomość o 

Michaelu.

Wyszliśmy na świeże, chłodnawe powietrze wieczoru. Słońce właśnie zaszło, 

niebo na zachodzie było całe w purpurach i fioletach. Przyszło mi do głowy, że Mark 

patrzy pewnie na to samo niebo. Tylko że zza krat.

I mówić tu o rzeczach „nie do przyjęcia”.

- Pierwsze, co zrobimy jutro rano - powiedziała Ruth, idąc do samochodu - to 

umówimy się na nowo na twoje przesłuchanie w orkiestrze...

Jęknęłam. Na śmierć zapomniałam.

- Potem - ciągnęła Ruth - poprosisz Rosemary, żeby ci przysłała zdjęcia 

kilkorga dzieci, za których odnalezienie wyznaczono nagrody. Będziesz potrzebowała 

kasy. Wiesz, restauracja i ten pozew Karen Sue.

Jęknęłam głośniej.

- A potem, przykro mi, będziemy musiały coś zrobić z twoimi włosami. 

Myślałam o tym i doszłam do wniosku, że przydałyby się pasemka. W szkole 

fryzjerskiej w soboty robią farbowanie za darmo...

- Zaraz - powiedział Skip. - W sobotę idziemy z Jess do kina.

- Och, nie idziecie - burknęła Ruth. - Nie mogę pozwolić, żeby mój brat 

spotykał się z moją najlepszą przyjaciółką. To po prostu niestosowne.

- Ale...

- Zamknij się, Skip - powiedziała Ruth. - To niestosowne i zdajesz sobie z 

tego sprawę. Poza tym nie podobasz jej się. Podoba jej się ten facet tam...

Rob stał oparty o motocykl, czekając na kogoś. Tym kimś byłam ja.

Wyprostował się na mój widok i pomachał mi ręką.

- Och - powiedziałam. - Eee... zobaczymy się później, dobrze?

- Proszę bardzo - odparła wyniośle Ruth. - Chodź, Skip.

- Ale... - Skip patrzył na Ruth podejrzliwie i z pewną dozą niepokoju.

- Wybacz, Skip - powiedziałam, poklepując go po ramieniu, podczas gdy Ruth 

odciągała go w drugą stronę. - Ale Ruth ma rację. To by nie wyszło. Nie znoszę tych 

wszystkich gier z hobbitami.

Potem, posyłając Skipowi szeroki uśmiech, żeby pokazać, jak bardzo mi 

przykro, pospieszyłam do Roba.

- Cześć - powiedziałam. Wciąż się uśmiechałam, ale teraz trochę nieśmiało.

- Cześć. - Uśmiech Roba nie był ani trochę nieśmiały. - Jak się masz?

- Och - wzruszyłam ramionami. - Raczej w porządku.

- A jak Claire?

Wzmianka o Claire przypomniała mi o Mike'u. Skrzywiłam się mimowolnie.

- Nic jej nie będzie.

Rob nie zwrócił uwagi na moją minę. - Dzięki tobie.

- I tobie - powiedziałam. - Nie pozwoliłeś Markowi uciec.

- Drobiazg - odparł skromnie Rob. - Wstąpiłem, żeby zobaczyć, czy nie trzeba 

cię podwieźć do domu. No to jak?

- Trzeba. Wiesz, że mój tata zamierza zatrudniać cały personel, dopóki 

restauracja nie zostanie odbudowana? Przekształca Joe Juniora z baru szybkiej 

obsługi w restaurację z obsługą kelnerską.

- Wiem, mama mówiła. Twój tata to dobry człowiek. Och, zaraz, byłbym 

zapomniał.

Wcisnął mi do ręki coś ciężkiego. Zegarek.

- Ale to twój zegarek.

- Owszem - przyznał Rob. - To mój zegarek. Myślałem, że go chcesz.

- A ty? - zapytałam. Zadając to pytanie, zapinałam już pasek od zegarka.

- Nie wiem - powiedział Rob. - Jakoś sobie poradzę. Potrząsnął głową, podał 

mi kask.

- Jesteś naprawdę dziwna. Wiesz o tym?

- Tak - odparłam i stanęłam na palcach, żeby go pocałować...

W tym momencie ktoś obok odchrząknął i powiedział:

- Eee... panna Mastriani? Odwróciłam głowę. I wytrzeszczyłam oczy.

Przed czarnym czterodrzwiowym sedanem - nieoznakowanym wozem 

należącym najwyraźniej do pewnych szczególnych służb - stał wysoki mężczyzna, 

którego nigdy przedtem nie widziałam. Mężczyzna w kapeluszu i mimo ciepłej 

pogody, w prochowcu.

- Panno Mastriani, jestem Cyrus Krantz, dyrektor wydziału operacji 

specjalnych Federalnego Biura Śledczego. Jestem bezpośrednim przełożonym 

agentów specjalnych Johnsona i Smith.

Przyjrzałam się samochodowi za jego plecami. Miał przyciemnione szyby i 

nie mogłam stwierdzić, czy ktoś jest w środku.

- Tak? - powiedziałam. - Więc?

To pewnie brzmiało niegrzecznie i w ogóle, ale miałam mnóstwo ciekawszych 

rzeczy do roboty niż pogawędki z agentami FBI przed szpitalem.

- Więc - odparł Cyrus Krantz, nie zrażony brakiem życzliwego oddźwięku z 

mojej strony - chciałbym z tobą zamienić słowo.

- Wszystko, co miałam do powiedzenia - oświadczyłam, wkładając kask - 

przekazałam już Allanowi i Jill. - Usadowiłam się na motorze. - Proszę ich zapytać. 

Na pewno wszystko powiedzą.

- Rozmawiałem z agentami specjalnymi Johnsonem i Smith - odparł Cyrus 

Krantz, kładąc nacisk na tytuły zawodowe, które śmiałam opuścić. - Ich odpowiedzi 

okazały się niezadowalające i w związku z tym wycofałem ich z twojej sprawy, 

panno Mastriani. Teraz będziesz miała do czynienia ze mną i tylko ze mną. Więc...

Podniosłam wizjer kasku i spojrzałam na niego zdziwiona.

- Co pan zrobił?

- Wycofałem ich z twojej sprawy - powtórzył Cyrus Krantz. - Ich 

postępowanie uznałem za amatorskie i niecelowe. Zabrakło im stanowczości.

Wytrzeszczyłam oczy.

- Wywalił pan Allana i Jill?

- Odsunąłem ich od prowadzenia sprawy. - Cyrus Krantz, dyrektor wydziału 

operacji specjalnych, odwrócił się i otworzył tylne drzwiczki. - Proszę wsiąść do 

samochodu, panno Mastriani, udamy się do naszej kwatery na przesłuchanie w 

związku z rolą, jaką odegrałaś w sprawie Marka Leskowskiego.

Mocniej ścisnęłam Roba w pasie. W ustach mi zaschło. - Jestem aresztowana? 

- wykrztusiłam.

- Nie - odparł Cyrus Krantz. - Ale jesteś ważnym świadkiem, posiadasz 

istotne...

- Dobrze - powiedziałam, opuszczając wizjer. - Jedź, Rob. Rob spełnił moją 

prośbę. Zostawiliśmy Cyrusa Krantza w chmurze pyłu.

Jedyny problem polega na tym, że on z pewnością wie, gdzie mieszkam.